8 minute read
MUTUALISTISCHE
by Solidaris
Iedereen telt mee, altijd. Dat nemen we letterlijk. Ons bestuur bestaat uit vrijwillige ledenvertegenwoordigers. Ben jij er ook bij? In 2022 kiezen we namelijk ons nieuwe bestuur in de ‘mutualistische verkiezingen’.
Thijs Vercauteren zetelt in de algemene vergadering van ons ziekenfonds en vertelt hoe ledenvertegenwoordigers het verschil kunnen maken voor ieder van ons.
DE DIGITALE KLOOF
De algemene vergadering speelt een belangrijke rol, benadrukt Thijs. “Als de directie een grote beslissing moet nemen, toetst ze die af met ons. Uiteindelijk hakken wij de knoop door. Komt dat nieuwe voordeel er? Gaan we onze dienstverlening zo of zo organiseren?”
“Je kan ook eigen ideeën voorstellen. Zo wilde een van ons niet alleen anticonceptie voor meisjes terugbetalen, maar ook condooms. Die terugbetaling kwam er mede dankzij haar voorstel.”
Thijs buigt zich ook over de uitdagingen van morgen. “Digitalisering is een van de grootste. Iedereen moet mee kunnen in onze samenleving. We moeten bereikbaar zijn. Met een kantoor in je buurt en ruime openingsuren, maar ook door ervoor te zorgen dat je meer van thuis uit kan regelen, met een druk op een knop.”
DREMPEL VOOR PSYCHOLOGISCHE HULP VERKLEINEN
“Een andere uitdaging is geestelijke gezondheidszorg. In onze hoogtechnologische samenleving vergeten we soms om voor onze geest te zorgen.” Voor Thijs is de strijd voor betaalbare en laagdrempelige mentale gezondheidszorg persoonlijk. “Ik heb zelf een depressie gehad. Als je diep zit, is hulp zoeken een enorme stap. Gelukkig ben ik terechtgekomen bij een psycholoog met wie het klikte. Maar ik was er nog niet.”
“Uiteindelijk ben ik opgenomen in de psychiatrische afdeling van een ziekenhuis. Die 8 dagen hebben mijn leven veranderd. Ik weet hoe moeilijk het is om hulp te zoeken, maar ook hoe belangrijk die is.”
“Op mijn werk krijgen we te maken met allerlei gezondheidsproblemen”, vertelt Thijs, die een financiële job heeft in de haven. “Als een collega het advies krijgt om op gesprek te gaan bij een psycholoog,
Thijs Vercauteren
42 JAAR HOUDT VAN MUZIEK MAKEN EN VOETBAL KIJKEN
krijgen we vaak te horen ‘ik ben toch niet zot’. Dat taboe moeten we doorbreken. Iedereen moet bij een zorgverlener terechtkunnen, ook als het over je mentale gezondheid gaat.”
MIJN AMBITIE IS DAT ONS BESTUUR ZO DIVERS WORDT ALS DE SAMENLEVING
LAAT JE NIET AFSCHRIKKEN
“Ik ben opgegroeid in een echt mutualiteitsgezin”, vertelt Thijs. “Mijn vader heeft 38 jaar voor het ziekenfonds gewerkt.” Toch is dat helemaal geen vereiste om je te engageren als ledenvertegenwoordiger. “Laat je niet afschrikken. Voor nieuwe ledenvertegenwoordigers zijn er opleidingen over het ziekenfonds en de sociale zekerheid, zodat je helemaal mee bent. En met goesting en betrokkenheid kan je het verschil maken.”
“Soms wordt er pittig gediscussieerd in de algemene vergadering, maar altijd met wederzijds respect. Elk idee wordt gewaardeerd. Sommige mensen komen bijvoorbeeld niet zo vaak tussen, maar als ze het woord nemen, wordt er altijd geluisterd.”
“Mijn ambitie is dat wij zo divers worden als de bevolking. Ik kan wel denken dat ik weet wat iemand belangrijk vindt, maar de beste garantie is om elke groep zelf aan het woord te laten. Iedereen heeft zijn eigen verhaal, dat is onze sterkte."
MUTUA ... WAT?
MUTUALISTISCHE VERKIEZINGEN?
Om de 6 jaar kiezen we wie er in de algemene vergadering zetelt. Ieder lid van ons ziekenfonds kan zich kandidaat stellen. Zijn er veel kandidaten, dan wordt er een stemming georganiseerd. Ieder lid mag dan stemmen. Alle ziekenfondsen doen dit zo.
ALGEMENE VERGADERING?
Elk ziekenfonds heeft een algemene vergadering met ledenvertegenwoordigers die enkele keren per jaar samenkomen. Hier worden alle belangrijke knopen doorgehakt.
RAAD VAN BESTUUR?
De algemene vergadering kiest op haar beurt de raad van bestuur. Die volgt de directie nauwgezet op.
DE IDEALE KANDIDAAT?
De ideale kandidaat bestaat niet. We zijn allemaal anders en dat maakt ons sterk. Belangrijk is wel dat je lid bent van ons ziekenfonds, je achter onze waarden staat, en je je vrijwillig wil inzetten voor een warme, solidaire samenleving.
LEES MEER EN STEL JE KANDITAAT Surf naar: www.devoorzorg.be/ inspraak Of krijg meer info in een van onze kantoren. SCAN ME
ALS JE ALLEEN ACHTERBLIJFT MET JONGE KINDJES
ROUWVERLOF UITGEBREID
Wie een kind of partner verliest, heeft voortaan recht op 10 dagen rouwverlof. Vroeger was dat maar 3 dagen. Het rouwverlof werd uitgebreid voor werknemers, ambtenaren en zelfstandigen die een inwonend kind of partner verliezen. Je moet 3 dagen verplicht opnemen tussen het overlijden en de begrafenis. De overige 7 dagen kies je vrij binnen het jaar na het overlijden. Ook pleegouders die een pleegkind verliezen voor wie ze meer dan een halfjaar zorgden, hebben recht op 10 dagen. Weduwe of weduwnaar: dan denk je aan oudere mensen. Want het is tegen de natuur om iemand jong te verliezen. Toch is het voor Wim (43) de harde en trieste realiteit. Hij verloor zijn vrouw Lynn (32) in februari aan darmkanker.
Wim genoot samen met zijn vrouw en hun kindjes Wolf (5) en Lars (3) van het leven. 2 jaar geleden veranderde alles.
ALS IN EEN FILM
Lynn kreeg hevige buikkrampen. “De dokter vermoedde een gesprongen appendix en stuurde haar naar de spoed. Ik bleef thuis bij de kindjes. ’s Nachts belde Lynn me: ‘ik heb vlekjes op mijn longen en lever’. Ik wist dat het ernstig was, maar had geen idee waar we voor stonden”, vertelt Wim.
“Het was alsof we in een film leefden. Ik denk soms nog dat ik wakker zal worden uit een nachtmerrie. Maar de rollercoaster startte: 4 reeksen chemotherapie om de 2 weken. De wereld stond stil, maar we moesten door.”
GENIETEN VAN HET LEVEN
Met de dood waren ze niet bezig. “Lynn voelde zich tussen de chemo’s vrij goed. We leefden en genoten volop. Geen dag mocht verloren gaan. Een dag huilen in een hoekje, is een verloren dag, zei ik.” “We planden weekendjes weg, gingen naar de Ardennen en picknickten in het park. We wilden de kinderen een normaal leven geven. We gingen zwemmen, dansten in een kinderdisco en leefden ons uit in een indoorspeelparadijs. Zoveel mogelijk herinneringen opbouwen.”
INTENS SAMENZIJN
“Ik cijferde me 2 jaar weg om voor Lynn en ons gezin te zorgen. Ik leefde op adrenaline. Niet denken, doen wat je moet doen. Lynn had op het einde veel rugpijn. Dan smeerde ik de pijnlijke plekken in met balsem. Heel intiem. Het bracht ons nog dichter bij elkaar.”
“Tijdens de coronacrisis waren we constant samen. Ik werkte thuis. Zij lag naast me te lezen of te slapen. Door dat intense samenzijn, knaagt het gemis nu hard. Ik mis haar de hele dag door. In bed, aan tafel: haar plaats is altijd leeg.”
NIET KLAAR
“Op het einde waren Lynns longen zo aangetast dat het niet meer draaglijk was. Ze besefte dat elke dag haar laatste kon zijn. Heel emotioneel. Op Valentijnsdag stierf ze thuis. Haar ouders en ik waren nog niet klaar, maar toch voelde het als een opluchting. Want het was verschrikkelijk om haar te zien lijden.”
“Toen ze gewassen en mooi gekleed was, kwamen de kinderen. Wolf besefte het goed. Hartverscheurend om te zien dat je kind zo veel verdriet heeft. Hij lag een hele tijd op haar.”
HULP NA EEN VERLIES
Zorgen bovenop je verdriet kan je missen. Bij onze Dienst Maatschappelijk Werk (DMW) kan je terecht voor rouwbegeleiding en verliesverwerking. De maatschappelijk werkers bieden een luisterend oor of hulp bij praktische zaken na overlijden en verwijzen je door naar gespecialiseerde diensten indien nodig. Meer info:
www.devoorzorg.be/dmw
Heb je afscheid moeten nemen van de persoon voor wie je hebt gezorgd? Dan kan je terecht bij mantelzorgvereniging Coponcho voor infosessies en praatgroepen over rouw en verlies. Meer info: www.coponcho.be, info@coponcho.be of 02 515 02 63.
MAMA GAAT ALTIJD MEE
Ook de 1ste week na haar dood leefde Wim op adrenaline. “Ik sliep amper. Ik was bezig met de afscheidsceremonie. De kinderen schilderden een regenboog en bloemen op de kist. Ik schreef een tekst. Op de plechtigheid was ik gebroken en voelde ik niets.”
“Gelukkig zijn de kinderen er. Ze zijn een geschenk. Ik ben veel verloren, maar ik heb nog veel om voor te leven. Om mama bij ons te houden, kaderden we haar foto in. Die kader nemen we overal met ons mee, dat maakt het draaglijker.”
“Ik ben veel zachter geworden. Ik huil veel. Ik schrijf Lynn vaak een brief en ik droom over haar. Dat geeft me een goed gevoel. Ik ga ook elke dag naar haar graf, met muziek en een fotoalbum. Ik probeer met een lach aan haar te denken, maar ben vaker triest om wat zij moet missen.”
VEEL HERINNERINGEN, VEEL TRANEN
“Ik heb veel aan het contact met lotgenoten. Ik zit in enkele groepen met mensen die iemand verloren hebben. Met hen praten doet deugd. Zij staan soms al verder”, zegt Wim. “En van de kinderen kan ik echt genieten. We doen veel samen, ik ben blij als zij het leuk hebben.”
Voor hemzelf is het moeilijk. “Overal waar we komen, ademt het Lynn. Ik wil alle herinneringen vasthouden, omdat ik haar bij ons wil houden. En ik wil ook verdriet en pijn hebben, want ik wíl aan haar denken. Het is gekoppeld aan mooie momenten, maar het vervalt vaak in tranen. Ik ga daarmee moeten leren leven.”
