ik38

ya işçi - yoksul köylü hükümeti, ya kıyamet!

İSCİ KARDESLİĞİ . . .

Sayı 38 • Haziran 2009 • 1 YTL

İşçi Kardeşliği Partisi merkezi gazetesidir

mazluma dini, milliyeti sorulmaz!

DÜNYA REKORU BİZDE!

Dakikada dokuz

kişi işsiz kalıyor KESK’e yapılan saldırıları kınıyoruz

AKP KESK’ten Elini Çek!

A

KP sağ sol demeden, bütün işçi ve emek örgütlerine faşizan saldırılarını sürdürüyor. “Terör örgütü ile ilişkilerin araştırılması” adı altında yapılan ve asıl amacı işçileri ve işçi örgütlerini baskı altına almak olan bu saldırıyı İşçi Kardeşliği Partisi olarak kınıyoruz.

29 Mayıs sabahı erken saatlerde KESK genel merkeziyle beraber dört ilde yapılan baskınlar, savcılar olmadan yapılan aramalar ve yönetim kurulu üyesi Songül Morsümbül,

Gülçin İsbert ve eski üyelerden Abdurrahman Daşdemir ile Elif Akgün’ün açıklama yapılmadan gözaltına alınması aslında başbakanın geçtiğimiz günlerde şikayet ettiği geçmişin “faşizan” uygulamalarını bugünde sürdürdüğünü apaçık gösteriyor. İKP olarak KESK’in arkasında olduğumuzu bildiriyor ve hükümetin bu saldırıları durdurmasını ve acilen tutukluların serbest bırakılmasını istiyoruz.

İşten çıkarma zulmüne daha ne kadar sessiz kalınacak? İKP Merkez Yürütme Kurulu

E

y patronlar sınıfı ve onların hükümetlerinin temsilcileri! Sizler, bir anda işsiz kalmanın ne demek olduğunu bilir misiniz? Zaten zar zor ödemekte olduğunuz ev kiranızı hiçbir şekilde ödeyemeyecek durumda kalmanın ne demek olduğunu bilir misiniz? Bakkala, manava, fırsatınız olursa eğer kasaba ettiğiniz devamı 2. sayfada borçları ay sonunda ödeyemeyecek

GÜNCEL

İşten çıkartmalar yasaklansın!

kapaktan devam olmanın ne demek olduğunu bilir misiniz? Çocuğunuzun küçük okul masraflarını bile karşılayamayacak olmanın ne demek olduğunu bilir misiniz? Ya da kahveye yazdırdığınız çay hesaplarını ödeyemeyip, artık oralarda arkadaşlarınızla bile buluşamayacak hale gelmenin ne demek olduğunu bilir misiniz?

Eczaneden bir aspirin bile satın alamayacak olmanın ne demek olduğunu bilir misiniz? Bütün bunların nasıl büyük bir zulüm olduğunu bilir misiniz?

Tabii ki, bunların hiçbirini bilmezsiniz. Ama en azından şunu bilin ki, bu memleketi bu hale siz getirdiniz.

Bizim analarımız da babalarımız da ve hatta ninelerimiz ve dedelerimiz de savaş dönemleri dışında şehirde olsun köyde olsun bugünkünden daha iyi yaşıyorlardı, çok daha mutluydular.

Yıllar geçtikçe hep daha kötü ve daha mutsuz yaşıyoruz, eğer buna yaşamak denirse. Bütün bunların sorumlusu sizsiniz. Eğer bugün Türkiye’de Devlet İstatistik Enstitüsü’nün resmi rakamlarına göre sadece Ocak ayı içinde 380 bin kişi işten atılmışsa, bu demektir

50/D'ye karşı Mücadelede İkinci Kazanım "Doktoralı işsiz olmayacağız" sloganıyla harekete geçen ve iş güvencesiz çalışmayı dayatan 50/D yerine 33/A maddesiyle çalışmak isteyen üniversite araştırma görevlileri 18 Mayıs'ta yeni bir kazanım elde ettiler. Doktorasını başarıyla vermiş, dolayısıyla işsiz kalmak üzere olan araştırma

Bizim Taraf Zeki Kılıçaslan

Yerel seçimler sonrası siyasette yeni dönem ve sınıf mücadelesi AKP yerel seçimlerden küçülmüş olarak çıktı. İlk defa bu seçimlerde oylarını artıramayan AKP’nin bir düşüş dönemine girdiği görülmektedir. AKP oyları, bazı bölgelerde MHP’ye çok yerde de Saadet Partisi’ne kaymıştır.

Fakat AKP’ye oy veren eski merkez sağ-Liberal bazı seçmenlerin de ciddi bir merkez sağ partinin yokluğu koşullarında bazı yerlerde CHP’ye oy verdiği görülmektedir. Seçimlerde ilk olarak türban-Laiklik tartışmasını öne çıkarmayan ve büyük kentlerde seçim çalışmalarını kısmen de olsa yoksul semtlere doğru kaydıran CHP, özellikle de seçmene daha yakın popüler adayının olduğu İstanbul’da kısmi bir başarı kazanmış ve umutlanmıştır.

Ama CHP’nin İl Genel Meclisi’nde aldığı oylara bakarsak önemli bir ilerleme sağlamadığı ortadadır.

2 İŞÇİ KARDEŞLİĞİ

ki, dakikada 9 kişi işten atılıyor. Yukarıda sıraladığımız zulme uğrayan bu insanlar ve aileleri. Bu demektir ki, biz işten atılanlar, yıllardır sizlerin ve ailelerinizin bir eli yağda, bir eli balda olması için çalışmışız. Sizin daha fazla eğlenmeniz, daha fazla gezmeniz, daha büyük düğünler yapmanız, Boğazda daha fazla havai fişek patlatmanız için çalışmışız. En güzel yemekleri yemeniz için akıtmışız alın terimizi.

Bütün bunların suçlusu sizsiniz, ama tabii ki tek başınıza değil! Siz zaten bizim hep karşımızdasınız. Daha iyi yaşama koşullarına sahip olmamıza da karşısınız, çünkü daha yüksek ücret almamıza karşısınız. Bizim alacağımız bir kuruş daha yüksek ücretin sizin sefahatinizi bozacağını düşünürsünüz ve sonunda sıkıştığınızda bizi kapının önüne koymakta tereddüt bile etmezsiniz. Ama dedik ya, tek suçlu değilsiniz, çünkü nihayetinde siz bizim düşmanımızsınız. Ama bizim bir de dostlarımız var, yani kendi örgütlerimiz ve sendikalarımız var. Onlar bu gidişe ses çıkartmayarak suça iştirak ediyorlar.

Yapılması gereken onların suçlu du-

rumundan kurtulmasını sağlamaktır.

Sendikalarımız krizden bu yana yüz binlerce üyelerini kaybettiler. Görülen o ki daha da kaybetmeye devam edecekler. Bu gidişe “DUR” demek için bir “İŞTEN ÇIKARMALAR YASAKLANSIN KOMİTESİ” oluşturulmak zorundadır. Bu komitede tabii ki EMEK PLATFORMU’nun bütün bileşenleri yer almalı ve ilk elde işten çıkarmaların yasaklanması için ülke çapında bir imza kampanyası açılmalıdır. Böyle bir kampanyaya imza atmayacak bir işçi sendikası yöneticisi olmayacağı gibi, sendikalı bir işçi de olamaz. Sendikasız işçilerin ve işsizlerin imza atmayacağını düşünmek daha da manasız olur. Böyle bir kampanya birkaç ay içinde milyonların imzasını kolaylıkla elde edebilir.

Komite, imza atan bütün imzacıların kendi birim toplantılarını örgütlemeli ve milyonlarca imzacı sonuçta Türkiye’nin dört bir yanından sonbaharda Ankara’ya yapılacak bir yürüyüşü hedeflemelidir. İşten çıkarmaların yasaklanması bir kanun işidir ve bunun Millet Meclisi’nden geçmesi gerekir.

Yürüyüş bu yüzden Ankara’ya olmalı-

görevlilerinin 33/A'ya geçirilmesinin ardından, bu uygulamayı gündeme getiren YÖK kararının yürütmesi Danıştay tarafından durduruldu. Çeşitli üniversitelerde basın açıklamaları yapan, paneller düzenleyen, İstanbul Üniversitesi'nde geceleyen, Ankara'da eylem düzenleyen ve son olarak İstanbul Üniversitesi Beyazıt Kampüsü'nde süresiz çadır eylemine başlayan araştırma görevlileri nihai talepleri olan 50/D uygulaması tümüyle kaldırılana ve üniversitelerde iş güvencesi sağlanana kadar mücadeleye devam edecekler.

IBM Türk’te işkolu davasını işçiler kazandı

AKP tabanını korumaya yöneldi

adaylarını desteklemiştir. Tıpkı 12 Eylül öncesi günlerde Dev-Yol ve TKP gibi büyük sol yapıların yaptığı gibi, seçim aralarında sosyalizm/devrim söylemleri öne çıkarılırken seçimlerde kitleler farklı söylemler altında CHP’ye yönlendirilmiş veya yönlenmek zorunda kalmıştır. Sosyalist yapıların daha da küçülerek gireceği anlaşılan yeni süreçte son seçimlerde yaşanan bu eğilimin daha da artması beklenebilir.

Halen çok önemli bir güce sahip olan AKP, özellikle hükümette yaptığı değişikliklerle Saadet Partisi’nin yükselişini dikkate aldığını göstermiş ve gelecek genel seçimlere kadar özellikle kendi tabanını koruma stratejisini öne çıkarmıştır. CHP ise daha popülist politikalarla geniş kesimlere yönelme yanında gelecek seçimlerde AKP’nin mutlaka iktidardan gitmesi gerektiği söylemi etrafında bütün sol, sosyal demokrat ve merkez liberal kesimleri kendi etrafına çekme stratejisini uygulayacağının işaretlerini vermektedir.

Sol/sosyalist güçlerin CHP karşısındaki sınavı İçinde bulunduğumuz ekonomik kriz ortamını ve siyasetteki bu gelişmeleri dikkate aldığımızda önümüzdeki genel seçimlere kadarki süreçte anlamlı bir sınıf/emek/sosyalist temelli siyasal alternatifi oluşturma çabasının bazı imkânlar yanında önemli engellere de sahip olduğunu görmekteyiz. Yerel seçimlerde özellikle Ankara ve İstanbul’da olduğu gibi sol/sosyalist güçler güya DTP ile ittifak içinde gibi görünseler de tabanları ve yakın çevreleri CHP

IBM Türk şirketinin Çalışma Bakanlığı aleyhine işkolu tespitini değiştirmek için açtığı dava 28 Nisan’daki duruşmada IBM Türk aleyhine sonuçlandı. Buna göre işyeri IBM’in iddiası olan genel işler işkolu yerine Tez Koop-İş’in yetkili olduğu ticaret, büro, eğitim ve güzel sanatlar işkolunda kaldı. İşverenin asıl amacı

Kriz ve bağımsız bir sınıf/emek siyaseti Hâlbuki kriz koşulları işçi/emekçi ve yoksul kitlelerin sermayenin tüm eğilimlerinden bağımsız olarak siyasallaşması için anlamlı bir fırsat zeminini de oluşturmaktadır. Kriz döneminde işten atılmalara ve işsizliğe karşı mücadeleden başlayarak emekçilerin ve yoksul halkın talepleri doğrultusunda sendikaların da katılacağı bir mücadele süreci başlatılabilirse kitlesel bir sınıf/emek siyaseti yanlısı sosyalist güçler birleşip gelişebilirler. Fakat bunun başarılması her şeyden önce işçi kitlesi içindeki yapay “sağ-sol” tartışmasının değil sınıfın bir bütün olarak sermayenin her kesiminden bağımsızlaşmasını temel

İşçi Kardeşliği Sayı: 38 • Haziran 2009

Sahibi ve Sorumlu Yazı İşleri Müdürü: İşçi Kardeşliği Partisi adına Engin Bodur

Yönetim Yeri:

İKP Genel Merkezi Öncebeci Mh. İncesu Cd. Doğan Apt. 7/B Çankaya/Ankara Tel: (312) 369 65 49

İnternet:

http://www.ikp.org.tr iletisim@ikp.org.tr

Hesap No:

PTT Posta Çeki: 1051319 Akbank: 462 0000908-4

Baskı: Selin Ofset Güven Sanayi Sitesi B Blok No:345 Topkapı/İstanbul • Tel: (212) 577 63 48

dır. Ankara’ya yürüyüş komitelerinin ülke çapında örgütlenmesi, bu yürüyüş gerçekleştiği takdirde sınıfa olağanüstü bir moral verecek ve kendi gücünü görmesine neden olacaktır. Türkiye işçi sınıfının buna fazlasıyla ihtiyacı vardır. İşçi Kardeşliği Partisi bu hedef doğrultusunda elindeki bütün imkânları seferber edeceğinin sözünü şimdiden verir. sendikalaşmayı geciktirmek/engellemek olduğundan temyize gitmesi, temyizin de iki ay içinde sonuçlanması bekleniyor. İşverenin sendikanın yetkisine itiraz ettiği diğer dava ise devam ediyor ve işkolu davasının sonuçlanmasını bekliyordu. Şimdi umulan bu davanın birinci davanın temyiz sürecini beklemeden alınan kararı uygulaması.

IBM Türk çalışanları yaklaşık bir buçuk yıl önce toplu sözleşme yetkisi olmayan Bil-İş’ten Tez Koop-İş’e geçmiş, ancak işverenin hukuki engellemelerinin yanı sıra baskılarla ve işyeri temsilcilerinin işten atılmasıyla karşı karşıya kalmışlardı. alan yeni bir siyasal söylem ve eylem tarzının benimsenmesi ile mümkündür.

CHP ve AKP aynı tarafa konmadan kitlesel bir sınıf/emek tarafı oluşturulamaz AKP ve ona alternatif olarak SP gelecekte de genelde dini siyasal söylem yanında sosyal devlet imkânlarını yitirmiş yoksul kitlelere yönelik “dayanışma” faaliyetleri ile her şeye rağmen işçi, emekçi yoksul halk kitlelerini etrafında tutma mücadelesine odaklanacaklardır. Kitleler gözünde “solu” temsil eden CHP ise kriz koşullarından yararlanarak yoksul kesime yönelmeye çalışırken asıl olarak yaşam tarzlarının tehdit altında olduğunu düşünen aydın orta sınıf ve alevi kitlelerden destek almaya devam edecektir. Bu koşullarda emek/sermaye ve zengin/yoksul çelişkisini temel alıp egemen güçlerin “sağ” partisi olarak AKP ve “sol” olarak CHP’ye aynı netlikle karşı tavır gösteremeyen bir siyasetin işçi ve yoksul halk kitlelerine dayanan bağımsız bir taraf oluşturması mümkün görünmemektedir. İşte bu gereklilik, ezberlediklerimiz dışında yeni bir siyasal söyleme olan ihtiyacımızı işaret etmektedir.

GÜNCEL

AKP sendikalara son darbeyi vurmaya hazırlanıyor

2821 ve 2822 sayılı sendikal kanunların değişmesi gündemde

Hükümet Sendikama Dokunma!

G

eniş anlamda iş hukuku mevzuatı, işçi sınıfının taarruz döneminde onun eylemlerine birer engel teşkil edebileceği gibi, geri çekilme dönemlerinde ise o ana dek sınıflar mücadelesinde elde etmiş olduğu mevzilerin birer toplamına da tekabül edebilmektedir. Bu düzenlemeler sınıf mücadelesinin daha yüksek olduğu ve birer korunak sağladığı anların yadigârı olarak patronlara karşı işçilerin küçük ölçekli mücadelelerinde içine sığınılabilir bir siper görevi görebilir. Bugün geldiğimiz noktada patronlar ve onların hükümetleri tarafından icat olunan her yeniliğe şüphe ile yaklaşmamız ve dengenin aleyhimizde bozulduğu toplumsal koşullarda gerçekleştirilen bu yasal düzenlemelerin içerisine birçok şeytanî hilenin sirayet etmiş olabileceğinden kuşkulanmamız doğaldır.

AKP Hükümeti’nin “1 Mayıs Emek ve Dayanışma Bayramı” efsunu ile gözlerimizi boyamaya çalışmasının arkasında yer alan sırrı açığa kavuşturmak lazım. Selef Çalışma Bakanı, 1 Mayıs arifesinde Bayram Kanunu ile Sendikalar Mevzuatı değişikliklerini de

Sendika düşmanlığına yine ceza davası

3

6. sayımızda duyurduğumuz; ATV-Sabah grubunda çalışanları sendikadan istifaya zorlayan Levent Tayla’ya Ender Ergun’un açtığı davanın ardından Perihan Özcan da yine Levent Tayla’ya TCK 118. maddeden dava açtı.

Türk Ceza Kanunu’nun 118. maddesi sendikaya üye olmak veya üyelikten çıkmak için baskıya hapis cezası öngörüyor. Bu madde şimdiye kadar hiç uygulanmamış olsa da ve ceza davaları çok uzun sürse de eninde sonunda adaletin yerini bulacağına ve sendika düşmanlığının cezasız kalmayacağına inanıyoruz.

oldubittiye getirmenin telaşını yaşamış olsa da bu değişiklik gazetemizin hazırlandığı bugünlerde ancak Meclis gündeminde yer bulabilmiştir. Şimdi değişikliğin birkaç noktasına göz atalım ve bu konuların sendikalarımızda derinlemesine tartışılmasını sağlayalım: • Taslak neden sendikaların tüzel kişiler tarafından da kurulabileceğini kayıt altına almaktadır? İşveren sendikaları bakımından eski düzenlemede buna zaten yer veriliyordu. Yoksa müstakbel özel istihdam büroları, birer işçi taciri sıfatıyla işçi sendikalarında da mı üyelik hakkı bulabilecektir?

• Taslak, işyerinin işkolu tescili sürecini toplu sözleşme sürecinden soyutlayarak aslında paravan işçi sendikalarına itiraz yolunu mu açmak istiyor?

Patron ve hükümet sendikacılığına imkân tanıyan bu düzenlemenin anlamı nedir? Neden işkolu tescilini devlet yapmayı bırakıyor da, bu işlemi yapma hakkını önce patronlar kullanıyor, örgütlenmeyi yapan sendika işkolunu da belirlemiyor da, ancak “itirazcı” olabiliyor?

• Taslak neden sendika kuruluş aşamasında bugünkü Kanunda yer almayan bir düzenleme getirerek doğrudan Valilik makamına “eksiklikleri giderme talimatı” verme yetkisi getiriyor?

Sendika yönetim kurullarına verilen, tüzük değişikliğini genel kurul toplamadan ve idari bir makamın düzeltme talebi doğrultusunda gerçekleştirme yetkisi ile beraber ele alındığında hükümet kuvvetleri ile sendika yönetimlerinin birer “yönetişim” örneği olacak olan bu düzenleme yoluyla sendikaların bağımsızlığına gölge düşmeyecek midir?

• Sendika yönetimlerinin şubeleri kapatma yetkisini genişletmek nasıl olurda sendika içi demokrasiyi geliştiren bir biçime sahip olabilir?

• Sendikalara yönetici olabilmek için fiilen çalışma şartının kaldırılmasına imkân sunan değişiklik nasıl bir yönetim anlayışına hizmet ediyor?

Sendika yöneticilerinin taban ile bağlarını sıkı tutmak gerekmez mi?

• İşçi neden üyelikten çekildiğine dair beyanı patronuna iletmek mecburiyetindedir? Noter şartı kaldırılırken neden bu husus muhafaza edilmiştir.

• Profesyonellerin işyerine geri dönüş hakları neden kısıtlanıyor ve patronlara fesih imkânı sağlanıyor? Neden iş güvenceleri “yetkili olunan devre” ile sınırlandırılıyor?

• Neden sendika şubelerine kendi alanları ile sınırlı dava taraf ehliyeti verilmiyor? Sınırlı yetkili tüzel kişilik verilmesi hiç düşünülmüyor?

• Sendikalar hangi gerekçe ile “iş sağlığı ve iş güvenliği” eğitimlerini Bakanlık ile işbirliği içerisinde yürütmelidir?

Devlete bağımlı iç eğitim olur mu?

AKP, posta işlerini sessiz sedasız taşerona verecek

K

ESK’e bağlı Haber-Sen, AKP Hükümeti’nin, PTT’nin posta ayırım ve dağıtım hizmetlerini taşeronlaştırmak için, 5584 sayılı Posta Kanunu’nda değişiklik öngören bir tasarıyı 29 Nisan’da Meclis’ten geçirdiğini duyurdu. Kanuna eklenen maddelerden biri şöyle: “PTT İdaresi, postaların ayırım ve dağıtım işlerini ihale yoluyla üçüncü şahıslara gördürebilir.”

Sendikadan yapılan yazılı açıklamada, taşeron firmalara iş vermenin gerekçesi olarak PTT’nin personel ihtiyacının gündeme getirildiği; oysa PTT’ye personel almayanın yine hükümet olduğu belirtildi. Açıklamada, “Posta ayırım ve dağıtım hizmetlerini taşeron eliyle gördürmeyi amaçlayan yasa tasarısı meclisten oy çokluğu ile geçti. Sendikamız söz konusu yasayı engellemeye yönelik yoğun çaba içerisine girmiştir” dendi.

PTT özelleştirilecek Sendikanın açıklamasının şu bö-

lümleri dikkat çekiyor: Bu yasa değişikliğine neden karşıyız: Bu yasa ile bundan böyle PTT’de kadrolu postacı işe alınmayarak, iş güvencesiz, düşük ücretli taşeron firma çalışanları istihdam edilecek, Bu yasa ile PTT’nin mektup, kayıtlı gönderi ve tebligat üzerindeki tekeli fiilen kalkacak ve PTT’nin özelleştirilmesinin önü açılacaktır.

Bu yasa ile çalışanların emeği devlet eliyle sömürülecek, hiçbir emek sarf etmeden taşeron firma sahiplerine milyon TL’ler aktarılacaktır.

Bu yasa ile PTT’nin asli görevi olan posta ayırım ve dağıtım hizmetleri üçüncü kişilere devredilerek bir ilk yaşanacak. Özel sektörde dahi firmalar iş yasası gereği ana üretim birimlerinde taşeronlaştırmaya başvuramazken PTT, bu uygulama ile devlet içinde bir ilke imza atacak.

Mersin Liman İşçileri Mücadeleyi Kazandı Mersin Limanı’nda faaliyet gösteren Akan Sel şirketinde çalışan ve TÜMTİS’ e (Türkiye Motorlu Taşıt İşçileri Sendikası) üye oldukları için işten atılan 192 Liman işçisinin direnişi başarıyla tamamlandı.

M

ersin Limanı özelleştirilmesinden sonra Mersin International Port (MIP, Mersin Uluslararası Limanı) adını almıştı.

Limanı işleten bu firmanın yükleme, boşaltma ve nakliye işleri Akan-Sel nakliyat şirketi tarafından yapılmaktaydı. Bu firmada çalışan işçiler Türk-İş’ e bağlı TÜMTİS’ e (Türkiye Motorlu Taşıt İşçileri Sendikası) üye olduktan sonra kriz bahanesiyle işten atılmışlardı. 130 gün süren mücadele kazanımla sona erdi. TÜMTİS Genel Başkanı Kenan Öztürk basın açıklamasında şöyle konuştu: Sendikamıza üye olduklarından dolayı işten atılan 140 üyemiz hemen, geriye kalan 49 üyemizin ise en geç bir ay içerisinde işbaşı yaptırılacağı MIP ve MPO yetkilileri ile yapılan

görüşmeler sonucunda işveren yetkilileri tarafından kabul edilmiştir.

128 gündür liman A Kapısı önünde mücadele ettiğimiz arkadaşlarımız, işleri için, ekmekleri için, onurları için mücadele ettiler. Üyelerimize dönük çok yoğun baskılar yaşandı, sindirme politikaları izlendi fakat liman işçisi üyelerimiz sendikamız ile birlikte sonuna kadar direndiler.

Liman direnişimiz Mersin’deki emek örgütlerinin, halkının da desteği ile daha da büyüdü, güçlendi. Bugün gelinen noktaya emek örgütlerinin, kardeş sendikaların destekleri ile geldik. Ana işverenle yapılan görüşmelerde işten çıkarılan işçilerin tamamının işlerine geri dönecekleri taahhüt edildi. Bu bir başlangıçtır, yani mücadele bitmiş değildir. Mücadelemiz işyerlerinde TİS imzalanıncaya kadar devam edecektir.

İŞÇİ KARDEŞLİĞİ

3

GÜNCEL

1 Mayıs’ın bölünmesi patronların iştahını kabartıyor, işçi sınıfı hükümetin ve patronların hamiliğinde Taksim’e giriyor!

Birlik, Mücadele, Dayanışma günlerine geri dönmeli

1 Mayıs: Bölünmenin Adı

Kadıköy’de 1 Mayıs Eskişehir’de bölünmenin eşiğinden dönüldü

B

u 1 Mayıs’ta binlerce işçi ve emekçi krize karşı talepleriyle Kadıköy’deydi. Başta Türk-İş olmak üzere Kamu-Sen ve demokratik kitle örgütlerinin katıldığı gösteride işçiler, bir yandan bayram coşkusunu yaşarken bir yandan da krize ve patronlara karşı mücadele sloganlarını yükselttiler.

Tatil olmasına rağmen işçiler, evlerinde dinlenmek yerine bayramlarını kutlamaya, taleplerini seslendirmeye sendikalarıyla birlikte geldiler.

Alandan yükselen sloganlar krize karşı bankalara el konması, hükümetin sendikalara müdahalesinin son bulması, sendikal bürokrasinin hükümete teslim olmaması taleplerini içeriyordu.

1 Mayıs’ın bölünmüş olmasından kaynaklanan üzüntü kürsüyü ve kitleyi etkiledi ancak Taksim’de 1 Mayıs’ı kutlamaya çalışan işçi kardeşlerimize selam da eksik edilmedi. Almanya’dan Türkiye işçi sınıfını desteğe gelen bir kadın sendikacının ağzından bu burukluk şöyle ifade edildi: “Yüreğimiz Taksim’de ama sınıf bilincimiz bizi Kadıköy alanına getirdi.”

Yalansız Dolansız Şadi Ozansü

1 Mayıs 2009!

Kim ne derse desin, son yılların en zayıf 1 Mayıs gösterisine tanık olduk.

Yerel seçim sonuçlarının da açık bir şekilde gösterdiği gibi işçi örgütlerinin yandaşları bu seçimlerden her zaman olduğundan daha büyük bir bozgunla çıktılar. Bu yıl 1 Mayıs’a gelindiğinde işçi konfederasyonları - Hak-İş’i bir kenarda tutarsak- geçen yıla göre bile çok daha büyük bir moral bozukluğu içindeydiler. Nitekim sadece sınıfın örgütsüz geniş kesimleri değil, bizzat örgütlü kesimleri de çürümüş kapitalizmin krizinden fazlasıyla nasiplerini aldıklarından ne yapacaklarını

4 İŞÇİ KARDEŞLİĞİ

T

ürkiye’nin her yerinde olduğu gibi Eskişehir’de de emekçiler 1 Mayıs alanlarındaydı. Özellikle ekonomik krizin kendini daha fazla hissettirdiği bir dönemde 1 Mayıs 2009, işçiemekçiler için daha da anlam kazandı. İşçi sendikaları tam da birlik olmaları gereken bu süreçte daha çok ayrışmaya hizmet ettiler ne yazık ki. İstanbul’da yaşanan Taksim-Kadıköy ayrışmasının bu sene birçok ilde farklı biçimlerde yaşanmış olması geleceğimiz açısından oldukça tehlikeli bir duruma işaret etmektedir. Eskişehir’de de Türk-İş ile Disk arasında 1 Mayıs öncesi böyle bir gerilim yaşandı. Özellikle Türk Metal Sendikası’nın Disk’i dışlayan tutumu

neredeyse Eskişehir’de iki ayrı 1 Mayıs eylemine yol açıyordu. Disk’in düzenleme kurulunda yer almamasıyla çözülen krizin yansımaları 1 Mayıs alanında da devam etti. Türk-İş ve KESK’in önderliğinde gerçekleştirilen kutlamalarda tatil olmasına ve Eskişehir’de yirmi binin üzerinde işçi işten çıkarılmış olmasına rağmen meydandaki kalabalığın geçen seneden çok farklı olmaması düşündürücüydü. Sendikacıların, yaptıkları bu kavganın ne kadar anlamsız olduğunu anlamaları da sanırız bu gerçekle yüzleşmelerine bağlı.

şaşırmış haldeydiler. İşte bu koşullar altında 1 Mayıs 2009’a gelindi. Bölünen işçi örgütleri 1 Mayıs’ı Taksim’de ve Kadıköy’de kutladılar. Sonuç olarak her iki tarafta da 7–8 bin kişilik topluluklar oluşabildi ancak. Krizin cenderesine aldığı, 600 bin sendikasız ve bunun onda biri kadar da sendikalı işçinin sokağa atıldığı bir ortamda bundan çok daha fazlasının toplanabilmesi gerekirdi.

Bunun ortamı da fazlasıyla vardı, ancak işçi örgütlerinin ve onların yandaşlarının basiretsizliği ve sınıf politikasının uzağında durmaları bunu her zaman olduğu gibi kolaylıkla engelledi. İKP olarak içine girdiğimiz dönemin işçi sınıfı açısından en önemli sorununun Hak-İş’in hükümet desteğiyle örgütlenmesi olduğunu ve buna karşı Türk-İş sendikalarının savunulması gerektiğini ısrarla dile getirmiştik.

Bilindiği gibi Hak-İş örgütlenmesi AKP’nin genel olarak halka yönelişinin işçi sınıfına yansımış biçimidir ve sınıfın önünde bundan daha büyük bir tehlike yoktur. Neden böyledir? Çünkü Türk-İş’in geleneksel sendikalarını yok edip bunları korparatist temellerde Hak-İş’e aktarmak, köylülere parasız buzdolabı ve çamaşır makinesi dağıtmanın işçi hareketine yansıtılmasından başka bir şey değildir de ondan. DİSK’in, KESK’in ve devrimci grupların bu noktada yapması gereken, önderliğinin niteliğine bakmaksızın Türk-İş’le bu konuda eylem birliğine gidip işsizlik meselesine bağlı çürümüş kapitalizm krizinin sonuçlarını hedef alan görkemli bir 1 Mayıs mitingini hükümetin politikalarına karşı örgütlemek olmalıydı. Ama bu böyle olmadı, çünkü hem DİSK, hem KESK, hem de sınıf ikameci gruplar için Taksim

Eskişehir’de İşçi Kardeşliği Partisi “Ya İşçi-Yoksul Köylü Hükümeti; Ya Kıyamet” pankartıyla alandaydı. İKP’li emekçiler ve gençler yürüyüş boyunca “İşçilerin birliği sermayeyi yenecek”, “İşçiler birleşin iktidara yerleşin”, “Kot taşlama işçisi yalnız değildir” sloganlarını attılar.

Tezcan işçileri grev kararı alma aşamasında

K

ocaeli Arslanbey Organize Sanayi Bölgesi’nde faaliyet gösteren ‘Tezcan Galva 2’ işçileri patronun kötü niyetine ve düşük ücret dayatmalarına karşı 2008 Mayıs ayında sendikalaşmışlardı. Bunun üzerine sendikayı düşürmek isteyen işveren, ekonomik krizi gerekçe göstererek 16 Kasım 2008’de 38 ve 26 Aralık 2008’de 83 işçinin işine son vermişti.

Bu haksızlığa karşı işçiler fabrika önünden İzmit merkeze D–100 karayolunu trafiğe kapatmak suretiyle Arslanbey’den İzmit’e 24 km’lik yolu “babalar işsiz çocuklar aç” sloganları eşliğinde ikinci kez yürüdüler. İş yavaşlatma, yemek yemememe gibi eylemlerde bulundular. Patronun servislere almaması üzerine fabrikanın önünde oturma eylemi yaptılar. Fabrikayı işgal ettiler.

Bu direnişin sonucunda işten atılan işçiler kıdem, ihbar tazminatlarını ve içerde kalan maaşlarını almayı başardılar. İşe iade davalarının 3. duruşması yapıldı, bilirkişi raporları bekleniyor.

Birleşik Metal Sendikası bu işyerinde 2008 Mayıs’ında örgütlenmesine rağmen TİS hakkını Eylül ayında kazandı. Fakat işten atılmalar sonucu toplu sözleşmeler, işverenin tutumu nedeniyle yapılamadı.

2009–2010 TİS süreci yine patronun tavrı yüzünden anlaşmazlıkla sonuçlandı Patronun baskılarına rağmen Birleşik Metal Sendikası toplu sözleşme yapma yetkisini kaybetmedi. Tezcan’da bugün 140 sendikalı 250 işçi çalışıyor. Sendikanın yüzde 40 zam önerisi ve TİS’in Mayıs ayından itibaren geçerli olması önerisine karşı Tezcan işvereni yüzde 12 zam ve Temmuz ayında diretmesi nedeniyle TİS görüşmeleri tıkandı. 8 Mayıs Cuma günü grev kararı işverene bildirildi. 60 gün içinde anlaşma olmazsa greve çıkılacak. nostaljisi yerine getirilebilecek çok daha kolay bir işti ve nitekim de öyle oldu. Sonuçta aynı anda olmasa da işçi sınıfı düşmanı Hak-İş’le Taksim’de aynı eylem yapılmış oldu. Kaldı ki, bu kadarıyla aynı eylem bunun yarısı kadar insanla zaten iki sene evvel de yapılmamış mıydı? O zaman Taksim’de “Büyük Zafer Kazanıldı!” edası ne ola ki?

Zaten vaziyetin vahameti 1 Mayıs 2009 Taksim eyleminden akılda kalan tek yanın neredeyse sadece Green Peace’e özenen Genç Siviller’in The Marmara Oteli’nden sarkıttıkları flama oldu. Ama unutmayalım, Green Peace ekipleri bile herhalde Genç Siviller’den farklı olarak kendi eylemlerini sonuna kadar savunup gözaltına alınırlardı, yoksa otelin güvenlikçilerine yakalanmayıp nasıl sıvışacaklarını hesaplamazlardı.

İstihdamı arttırmak üzere özelleştirilmiş işletmeler yeniden millileştirilmeli, geniş bir kamu yatırımları programına girilmelidir

GÜNCEL

Sendikalı sendikasız, sigortalı sigortasız, işçiler direniyor

Eylem yapmayana iş, ücret, sigorta yok D

ne Giyim Sanayi AŞ’de 495 işçi TİS görüşmelerindeki haksız dayatmalara karşı grevde. Gebze Organize Sanayi Bölgesi’nde faaliyet gösteren Procter & Gamble AŞ’de Tümka-İş’te örgütlü 190 işçi grev yaptı, kazandı. Ankara Hilton’da da OLEYİS’li emekçiler, yeni TİS’le zam kazandı, esnek çalışmaya dur dedi.

Uzun bir sınıf mücadelesi geleneği bulunan, özelleştirilmiş Petkim’in Petrol-İş’te örgütlü işçilerinin iş bırakma eylemleri de tüm sınıfa umut ışığı oluyor. İşçiler düşük ücret politikası ve ikili ücret sistemine karşı çıkıyor.

Sendikalarını var etmek için de mücadele verdi işçiler: Mersin Limanı’ndaki Akan-Sel adlı taşeronda çalışan işçiler de, Bursa Belediyesi’ne bağlı Evin Taşımacılık AŞ’nin şoförleri de TÜMTİS’e üye olduğu için işten atıldılar ve eylemdeler.

Koop-İş Sendikası Praktiker’de örgütlendi, toplu sözleşme sürecine doğru ilerliyor; Sosyal-İş, Metro Grosmarket’te greve giderken toplu sözleşmeyi imzalattı. Öte yandan, Hava-İş’liler THY’deki taşeronlaşma ve sürgünleri protesto etti; Karşıyaka Belediyesi taşeronu Kent AŞ’de çalışırken işten çıkarılan, Genel-İş’li 290 işçi, aileleriyle birlikte eylemde.

İşçiler boyun eğmiyor

Türk Metal taviz veriyor

Ancak Van’dan Edirne’ye, işçi sınıfı tepkisini her yerde dile getiriyor: Patronların işten çıkardığı ya da ücretini ödemediği çok sayıda sendikasız işçi, ülkenin her yerinde eylem yaptı: Eylemler ciddi biçimde kamuoyu gündemine gelmedi.

Bahar boyunca gerçekleşen, Bolu Mudurnu Piliç işçilerinin, Kütahya Tavşanlı Giyim Sanayi çalışanlarının, Adana Güney Sanayi işçilerinin, Kayseri Organize Sanayi’deki Saygın Tekstil işçilerinin, İncirlik Üssü’nde ABD lojmanı inşaatında çalışan taşeron inşaat işçilerinin, Aslantepe Galatasaray Stadyumu’nda çalışan inşaat işçilerinin, İkitelli’deki Kerem Tekstil işçilerinin eylemleri sadece birkaç örnek.

Ne yazık ki TİS görüşmelerinde, bazı sendikalar, patronların saldırılarına karşı durmayı bilemedi: Bunların başında da, krizde binlerce üyesini kaybeden Türk Metal geldi.

Sırf Şubat ayında, sendikanın 4 bin 200 üyesi işten çıkarılmış, bin 150 üyesine ücretsiz izin verilmişti.

Ancak Türk Metal, sınıf açısından ağır kayıplar doğuran kararlara imza attı: Şubat’ta, sendika, Ford Otosan işvereniyle anlaştı ve şirketin İzmit Gölcük ve Eskişehir İnönü’deki fabrikalarında çalışan işçilerin ücretlerinde yüzde 35 kesintiyi kabul etti.

Türk-Metal aynı yüzde 35 kesintiyi, Zonguldak’taki Erdemir ve İskenderun’daki İsdemir’de de kabul etti: 16 ay süreli ücret kesintisini işçilere açıklayan sendikacılar, TürkMetal Ereğli Şubesi önünde, işçiler tarafından protesto edildi. İşçiler, “Bizi sattınız, bizi satanı biz de satarız”, “Yönetim istifa” sloganları attı.

Eylem sonrası, patronlar protestocuları yerel basından tespit etti: Toplam 37 kişiyi işten attı: Sendika bu noktada hiçbir eylem örgütlemedi. İs-

ç i ya ıka şte sa rtm n kl a an la sı r n!

ünya, 1929 Büyük Buhranı’ndan beri en büyük ekonomik bunalımlardan birini yaşıyor: Son yıllarda ihracata ve dış kredilere bağımlı hale gelen Türkiye ekonomisi de krizin etkilerini çok ağır hissediyor.

Hükümetin ‘teğet geçecek’ açıklamalarına rağmen IMF, Türkiye’nin 2009’da yüzde 5 küçüleceğini açıkladı: Otomotiv, demir çelik, tekstil, konfeksiyon gibi sektörlerden başlayarak kriz, belediyelerden inşaata tüm sektörlere yayıldı: İşçi sınıfı olarak işten atılma, sıfır zam, hatta ücret kesintisiyle karşı karşıya kaldık.

Birleşik Metal-İş tarafından yapılan bir araştırmaya göre, Eylül’den beri 500 binden fazla işçi işini kaybetti. En az 42 bin sendika üyesi işten atılanlar arasında: Türk-İş 35 bin, DİSK 4 bin, Hak-İş de 3 bin kadar üyesini kaybetti. On binlerce işçi de ücretsiz izinde.

Bilecik, Bursa, Tekirdağ, Kırklareli, Niğde, Denizli, Kayseri ve Kocaeli gibi imalat sanayi merkezleri krizden çok ağır etkilendi. İstanbul’daysa işini kaybeden işçi sayısı en az 165 bin.

Kaldı ki bu sayılarda kayıtsız, sözleşmeli, taşeron işçilerin durumu görünmüyor. Sonuçta beklenen oldu ve 2009 yılı ocak ayı için işsiz sayısı 6 milyon kişiye ulaştı.

TİS’lerde sıfır zam dayatması Patronlar, işsizlikteki artışı fırsat bilip, yeni toplu iş sözleşmesi (TİS) döneminde, sendikalı işçilere de sıfır zam, taşeronlaştırma, haklardan kesinti dayattı: Birçok yerde sendikalılar buna ‘hayır’ dedi.

Adana Ceyhan’da, Petrol-İş’in örgütlü olduğu Toros Tarım’da 260 işçi; TEKSİF’in örgütlediği Edir-

demir Çalışan ve Emekliler Yardımlaşma Derneği ise mahkemeye gidecek.

“Eskiden ortalık ayağa kalkardı!”

Mücadeleci sendikalarda Türk-İş yönetimine tepkiler yükseliyor. 2 Nisan’da, konfederasyona bağlı 5 sendikadan (TGS, TÜMTİS, Tez-Koop-İş, Yol-İş, Petrol-İş ve Harb-İş) üyeler, Sakarya Caddesi’nde yönetimi protesto etti. İşçiler “Türk-İş uyuma, işçine sahip çık”, “Suskun Türk-İş istemiyoruz” sloganları attı. Petrol-İş Ankara Şube Başkanı Mustafa Özgen’in sözleri önemli: “Eskiden, toplu görüşme zamanı geldiğinde ortalık ayağa kalkardı. Konfederasyon yöneticileri, ‘istediğimizi alana kadar anlaşma yok’ derlerdi. Şimdi tek bir ses duymuyoruz, yaprak kımıldamıyor”.

Sendikacılar TİS’lerde; işe giriş skalalarının yükseltilmesi; birinci yıl için yüzde 20 zam; ikinci yıl için enflasyon artı refah payı zammı, esnek çalışmaya direnç gibi son derece haklı taleplerin savunulmasını istiyor.

“AKP Türk-İş’e saldırıyor” Peki, Türk-İş yönetimi ne yapıyor?

Eylemden birkaç gün sonra genel başkan Mustafa Kumlu, hükümetin Türk-İş’e saldırdığını ifade etti. Açık açık “Türk-İş’e bağlı sendikalar AKP destekli girişimlerle ciddi bir saldırı altında. Türk-İş’i yok etme ve yandaş konfederasyonu büyütme gayretlerine karşı sendikalarımız yasal platformda mücadele vermektedir” dedi Kumlu.

Ama 1 Mayıs arifesinde, Türk-İş Başkanlar Kurulu, “AKP hükümeti destekli saldırı”ya karşı Başbakan Erdoğan’ı ziyaret etme kararı aldı. Bu da olmazsa AKP Genel Merkezi ile AKP il teşkilatları kitlesel olarak ziyaret edilecek.

Yüz binlerce işçinin işten atıldığı, ücretini alamadığı, ücretinin eridiği bugünlerde işçi sınıfının ziyaretlere, sohbetlere ayıracak zamanı yok.

Mücadeleci sendikacıların önderliğinde, bütün emekçiler, en temel haklarını korumak için, sendikalarını ve diğer örgütlerini güçlendirmek, grevler ve direnişler arasında dayanışma bağları örmek durumunda.

Halen, 320 bin kamu işçisini kapsayan TİS görüşmeleri gündemde. 60 günlük süre doldu; ancak 162 bin işçi için anlaşma bulunamadı, arabulucu aşamasına gelindi. Parasal konularda Türk-İş ile hükümetin yapacağı görüşmenin sonunda bir protokol yapılacak. Türk-İş’li sendikacıların, Türk-Metal’in yaptığı hataları tekrar etmemesi ve sınıfın kazanımlarını koruyarak geliştirmesi çok büyük önem taşıyor.

İşçiler ve İşçi Örgütleri Engin Bodur

Tek Seçenek Birleşik Mücadele Öyle günlerden geçiyoruz ki zaman bizleri hızla imha ediyor. Bir yanda devletin öldürmeye alıştırdığı köylüler korucu olarak akrabalarını öldürüyor. Para için çocuk anasını, babasını kesiyor. İşsizler daha ucuza kardeşlerinin işlerini kapmak için boğuşuyor. Bazı sendikalar (Seydişehir, İskenderun’da Türk-İş’e bağlı Türk Metal ve Hak-İş’e bağlı Öz-Çelikİş) toplu sözleşme ile alınmış haklarımızı geri veriyor, ama sendikacılar kendi maaşlarından vazgeçmiyorlar.

Yüz binlercemiz her ay işsizler ordusuna katılıyoruz. Yapabildiklerimiz önemli ama yapamadıklarımız daha önemli. Böyle bir zamanda, 1 Mayıs’ta ülkenin her yerinde sokaklardaydık.

Ancak, tarihsel bir günü daha kaçırdık.

Birleşirsek işsizliğe, dolayısıyla patronlara ve hükümete karşı kitlesel bir eyleme çevirebileceğimiz bir günde parçalanmayı önleyemedik. İşçi sınıfının birlik, mücadele ve dayanışma gününde bütün örgütler sadece kendi gücü ve kadroları ile alanlara geldiği için günü kurtarma derdindeydik. Kararlarımız ne olursa olsun yaşam bizim hayallerimizden değil, başarabildiklerimizden oluşur. İstanbul sınıf kavgasının en önemli göstergesi olmaya devam ediyor. Polis devleti biraz göstermelik geri adımlar atmış gibi görünse de mücadele güçlerinin birleşik kitlesel eylemini engellediğine göre bir kez daha hedefine ulaşmıştır. Bizlerse biraz daha güvensizlik, birbirimizi suçlamak ve yarınlara giden yolda belirsizlikleri arttırarak görevlerimizi yapamadık. Şair Nazım Hikmet’in dediği gibi koyun gibiydik. Celep sopasını kaldırınca ve çoban köpekleri daldıkça istedikleri yere yönlendirdiler. Yıllardır oynanan oyun bu yıl da başarılı oldu. Düşman ders almış ama bizler aklımızı yitirmişiz.

Milyonlarca işçinin, işsizin, emeklinin çare aradığı bu günlerde ortak çözüm yerine her örgüt kendini dayattı.

Oysa, başta Türk-İş olmak üzere hepsi hızla eriyor ve yok oluyor. Ama birleşik mücadeleyi örmek yerine öbürü yok olduğunda kendinin yaşayacağını sanıyor. Önkoşulsuz bir birleşik işçi cephesi kurulmazsa yarın yok, gerisi yalan. Birleşik mücadelenin önemini kavramayan bir sınıf mücadelesinin basarili olma şansı yok. Kendini sınıfın yerine koyanların değirmenine su taşımak sınıfın birleşik mücadelesinin önündeki en büyük engellerden biridir. Ortak örgütlenmenin dışında başka bir seçeneğimiz olmadığını görmek için ölmek mi lazım? İŞÇİ KARDEŞLİĞİ

5

KAMPANYA

Kot işçilerinin durumuyla ilgili Çalışma Bakanlığı’nı gösterişe değil acil göreve çağırıyoruz

birer şirket gibi hareket etBoğaziçi Üniversitesi kapıları emekçilere açıldı telerin tiklerinin açıkça görüldüğünün altı

B

oğaziçi Üniversitesi öğrencileri 18-22 Mayıs tarihleri arasında Emek Haftası düzenledi. “Üniversite Kapıları Direnişe Açılıyor” sloganıyla gerçekleştirilen etkinlik dizilerinde işçi sınıfının çeşitli kesimleri mücadeleleri hakkında öğrencileri bilgilendirdiler.

20 Mayıs Çarşamba günü “Kapitalizm Soyar: Üryan Geldik Gene Üryan Gitmeyelim” başlıklı söyleşide Desa, LCW ve kot taşlama işçilerinin katılımıyla, tekstil sektöründe taşeronlaşmaya, güvencesiz ve ağır çalışma koşullarına karşı verilmekte olan mücadeleler konu alındı. İKP üyesi ve eski kot işçisi Abdülhalim Demir de bu

Abdülhalim Demir

Silikozis hastalarına devlet terapisi

S

ilikozis ilk olarak 1933’te Amerika’da bir tünel yapımında, 700 kişinin çalıştığı ve 400 kişinin ölümüyle sonuçlanan bir vakada adını duyurmuş dünyaya. Yani, silikozis tıp tarihine 1933’te girmiş ve 1960’larda Avrupa’da açık ortamda silika maddesinin kullanımı yasaklanmış.

Ben ise 2005 yılında bir arkadaşımın ölümüyle tanışıyorum silikozisin ismi ve kendisiyle. Ben adını duyduğumda o çoktan ciğerimde yer edinmiş. Silikozis, tedavisi olmayan ve ölümle sonuçlanan bir hastalık. 1987’de Türkiye’de yapılmaya başlanan tekstildeki kot kumlamaya bağlı olarak ortaya çıkıyor.

20 yılda beş bin kişi çalışmışız kot kumlamada. 2005’te ölmeye başladık, 2008’de sesimizi duydular. Ama sesimizi duyan devlet değil, duyarlı insanlardı. 2008’in Haziran ayında haklarımızı elde etmek ve bu durumda olmamızdan sorumlu olanların ceza almaları için biraraya geldik. Gönüllü insanların, sendika temsilcilerinin, doktorların, siyasi parti temsilcilerinin, sanatçıların ve avukatların desteğiyle bir komite kurduk. Birçok arkadaşımıza ulaştık. 9 Eylül 2008’de bir basın açıklamasıyla bizi bu hale getirenlerin aleyhinde şikayette bulunduk, hak kayıplarımızın temini için davalarımızı açtık.

2009’un Nisan ayında bir “oh” çekecekken, olan nefesimizi içimizden çektiler. Sağlık Bakanlığı tekstilde kumun/ silikanın kullanımını yasakladı. Çalışma Bakanlığı’ndan beklediğimiz açıklama Sağlık Bakanlığı’ndan gelmiş oldu. Çalışma Bakanı geri kalmamak için bir genelge yayınlayarak eski kazanımlarımızı yeni bir şeymiş gibi anlattı. Bakanlık, sigortalıların meslek hastalığının tespiti halinde iş gücü kaybının karşılanacağını, sigortası olmayanlar için ise müfettişlere aynı işyerinden birinin şahitlik yapmasının yeterli olacağını açıkladı. Bu haberler medyada geniş yer buldu. “Kot kumlama işçilerinin

6 İŞÇİ KARDEŞLİĞİ

panelde bir konuşma yaptı. Konuşmasında Türkiye’de kot taşlamanın gelişimi ve bu sektördeki sömürü sistemi hakkında bilgi veren Demir, dünyaca ünlü tekstil firmalarının bile bile işçileri ölüme sürüklediğini vurguladı. Silikozis hastalığı hakkında da bilgi veren Demir, Türkiye’de meslek hastalıklarına önem verilmediğini, haklarını almak isteyen işçilerin birçok sorunla karşılaştıklarını belirtti.

“Fason Tedrisat: Şirket Değil Üniversite İstiyoruz!” başlıklı panelde ise gerek Ankara üniversitesi yemekhane işgalinin gerekse araştırma görevlilerinin iş güvencelerinin ellerinden alınması gibi olaylarla üniversisorunları çözüldü, Bakanlık imdatlarına yetişti, kot işçileri emekli oldu” gibi haberler yapıldı. Kamuoyunda Bakanlık görevini yaptı gibi bir izlenim oluştu.

Gelelim işin aslına; silikozis tıp tarihine meslek hastalığı olarak geçmiş, biz meslek hastalıkları hastanelerinden “silikozis meslek hastalığıdır” teyitli raporlar alıyoruz. Buna rağmen, Bakanlık işyerinde çalışır halde kumlama tezgahı arıyor. Yani, Sağlık Bakanlığı’nın 5 gün önce sağlıksız bulduğu için yasakladığı işi sen meslek hastalığını teyit etmek için işyerinde arıyorsun. Ve yine senin müfettişlerin sigortalı olduğumuz halde çalışır halde kumlama tezgahı tespit edemedikleri için raporlarımızı olumsuz yazıyor. Ve gözlerimizin içine bakarak şu cümleleri kullanıyor: “Evet sen orada sigortalısın ama ne malum orada kumlamada çalıştığın, ya çaycılık yapmışsan?” Sanki bu hastalık normal bir hastalık ve normal koşularda oluyormuş gibi... Ve yine sigortasızlar için aynı işyerinde çalışan sigortalı şahit isteniyor. İşyeri kapanmış, sen 13 – 14 yaşlarında çalışmışsın, askerde çürük alınca hastalığını öğrenmişsin, dönüp oksijen tüpüne mahkum olmuşsun, sana “kalk, hiç sigortalı işçi çalıştırmayan işyerinde sigortalı bir şahit bul, maluliyet hakkını verelim” diyorlar. Geri kalan 3-5 yıllık ömrünü bir nebze de olsa huzur içinde

Ankara’da Silikozis Paneli

A

nkara Emek ve Meslek Örgütleri Platformu (AEMÖP) tarafından “Silikozis Hastalığı ve Kot Kumlama” konulu panel 16 Mayıs 2009 tarihinde TAKSAV’da gerçekleştirildi.

Kot Kumlama İşçileri ile Dayanışma Komitesi’nin de destek verdiği panelde kot kumlama işçisi İbrahim Kaya, Avukat Tanzer Güven, Ankara Tabip Odasından İşyeri Hekimi Dr. Celal Emiroğlu, DİSK Ankara Bölge Temsilciliği’nden Perihan Sarı yaklaşık yirmişer dakikalık birer sunum yaptılar. Panelde kot kumlama işi, silikozis hastalığı, Komite’nin faaliyetleri ve sendikaların bakış açıları konuşuldu.

Sunumların ardından konuşmacılara soruların sorulması ve akabinde yanıtların alınmasından sonra panel sona erdi. İki saat süren panelde öne

çizildi. Ankara Üniversitesi yemekhane işgaline katılan Tez- Kop-İş’liler ve özel eğitim kurumlarında örgütlenmeye çalışanlar emekçiler ile birlikte, eğitim sistemi içerisinde yaşanan mücadeleler tartışıldı.

21 Mayıs Perşembe günü ise “Sessiz Ölenler: Tersanelerden Çöplüklere Emek Mücadelesi” başlıklı panelde Katı Atık İşçileri karşılaştıkları zorluklara karşı mücadele etmek için yürüttükleri faaliyetler hakkında konuştular. Tuzla tersanelerinden işçiler de sömürü düzeninin öldüren yüzü hakkında kendi çalışma hayatlarından ve mücadelelerinden örnek vererek öğrencileri bilgilendirdiler. “Karnım Tok, Başım geçirmeni sağlayacaklarına seni mahkeme kapılarında süründürüyor. Yani, Çalışma Bakanlığı geçmişte ihmal ettiği, yapmadığı görevini yine yapmıyor.

Bizler çaresiz kalınca 2022 sayılı yasadan faydalanmak için, yani 166 TL olan özürlü maaşını alabilmek için hastane yollarına düşüyoruz. 2008 Ekim ayında resmi gazetede yayınlanan pnömokonyos tablosuna göre yüzde 50 olan iş gücü kaybımız, özürlü maaşı başvurusu yaptığımızda yüzde 0’a düşüveriyor. 2006’daki yönetmeliğe dayanarak akciğerin bitmiş dahi olsa üfleme testi üzerinden oran belirleniyor. Elinde eski raporların, o da yetmiyormuş gibi yeni yönetmeliği de yanımızda götürüyoruz.

Kimileri; “Bakanlık bize tebliğ etmedi” diyor, kimileri “o yönetmelik SGK için geçerli” diyor ve çaresiz, üzgün bir ifadeyle gözlerini kaçırıyor bizden. Çünkü onlar, çaresizliğimizi bilen ve ölümümüze şahit olan doktorlar...

Sağlık Bakanlığı ve Çalışma Bakanlığı’nın görevinin yapıp yapmadığına buyrun siz karar verin. Eğer bu bir terapi yöntemiyse, eğer “bu insanlar zaten birer birer ölüyor biz onları çıkmazda bırakalım ki genç yaşlarda öleceklerine üzülmesinler” deniliyorsa, doğrusu bunda başarılı oluyorlar, çünkü intihara teşebbüs eden arkadaşlarımız dahi oldu.

çıkan konu meslek hastalıklarının bir bütün olarak ele alınması, sendikalar ve meslek örgütlerinin buna yönelik çalışmaları sürekli kılarak kurumsallaştırmaları gerektiği (komisyon, platform veya enstitü vb. formlar altında) kot kumlama işçilerinin mücadelesi ve komitenin faaliyetlerinin bu yolda önemli bir örnek teşkil ettiğinin belirtilmesi olarak özetlenebilir.

Panele katılımın az olması (yaklaşık 30 kişi) bu konudaki duyarlığın desteğe dönüşmesi için çalışmaların devam ettirilmesi gerçekliğini bir kez daha ortaya koymuştur. Panel yöneticisi ve aynı zamanda platform sözcüsü Ankara Elektrik Mühendisleri Odası Başkanı Ramazan Pektaş, platformun bundan sonraki süreçte de kot kumlama işçilerinin mücadelesinin yanında olacağını çeşitli etkinliklerle katkılarını sunacaklarını söyledi.

Pek Deme: Plazalarda Grev ve Direniş” başlıklı panelde ise 12 Eylül’den beri medya sektöründeki ilk grevi gerçekleştiren ATV-Sabah işçileri ile IBM işçileri beyaz yakalılık, kariyerizm, 12 Eylül ve işçi mücadeleleri bağlamında konuşmalar yaptılar.

Ankara

İKP İrtibat

Genel Merkez: Öncebeci Mh. İncesu Cd. Doğan Apt. 7/B Çankaya/Ankara Tel: (312) 430 32 68 Cebeci: Hidayet Düzyurt Tel: (545) 663 13 70 Mamak: Sevim Şimşek Tel: (312) 391 20 54

İstanbul İl Merkezi: Aksaray Guraba Hüseyinağa Mh. Kakmacı Sk. Blok: 10 Daire: 14 Fatih/İstanbul (Aksaray Metro karşısı) Tel: (212) 635 88 52 Faks: (212) 635 88 90 Anadolu Yakası: Rasimpaşa Mh. Nüzhet Efen­di Sk. No: 36/5 Kadıköy/İstan­bul Tel/ Faks: (216) 330 95 67 Bağcılar: Mustafa Durdağı Tel: (536) 212 10 48 Bahçelievler: Yunus Köroğlu Tel: (534) 672 00 00 Bayrampaşa: Salih Aşkın Tel: (534) 366 54 69 Esenler: Hüseyin Yüksel Tel: (535) 787 10 75 Küçükçekmece: Osman Zorba Tel: (535) 484 96 68 Gaziosmanpaşa: İsmail İşcan (546) 557 50 50 Sarıyer: Yaşar Avcı (533) 443 90 43 Zeytinburnu: Murat Ünal (532) 642 08 85

Antalya Hasan San Tel: (532) 363 13 49

Balıkesir İl ve Merkez İlçe Mrk.: Adnan Menderes Mh. Çarşı Mevkii no: 12 (Megyad üstü) Balıkesir

Bursa Fuat Gündüz Tel: (534) 527 27 08 Rasim Gökçe Tel: (539) 297 08 41

Edirne Tel: (535) 762 18 43 • (538) 728 08 97

Eskişehir İl Merkezi: Cumhuriye Mh. Porsuk Bulvarı, Dilem Sk. Çağlayan İş Merkezi, Kat 5, No: 47/d Tel: (222) 233 55 46

Gaziantep Mustafa Yanılmaz Tel: (536) 812 83 04

Lüleburgaz / Kırklareli Mustafa Çebi Tel: (537) 230 89 70

Malatya Nazire Sarıkaya Tel: (536) 517 27 15

Mersin İ. Halil Çakırlı Tel: (537) 431 51 46

Çorlu / Tekirdağ Saffet Bilgi Tel: (535) 943 08 13

Yalova Enver Karagünli Tel: (505) 424 35 77

İnternet E-posta: iletisim@ikp.org.tr İnternet: www.ikp.org.tr

KAMPANYA

Sözde Kurucu Meclis istemiyoruz, ülkemizin Brüksel ve Washington’dan yönetilmesine bir son verecek bir Kurucu Meclis istiyoruz!

AKP’nin anayasada değişiklik yapma girişimi ve

Kurucu Meclis İ

şçi Kardeşliği Partisi (İKP) Türkiye’nin ne karşı çıkarken 12 Eylül Anayasası’nın uzun süredir içinde bulunduğu rejim demokratik yönde değişimini sağlayacak tartışmalarının çözümünün, özellikle de gerçek bir KURUCU MECLİS için müKürt sorununun aşılıp, gerçek demokcadeleyi sürdürmemiz de kaçınılmazdır. ratik, özgür ve Şu anda var olan kardeşçe yaşanacak meclis, anayasa bir ülke hedefine değişikliği yapmayaklaşma yolunun malıdır. Çünkü bu ancak bir “Kurucu meclis esasta en Meclis” ten geçtiğianti-demokratik ni savunmaktadır. partiler kanunu ve Son bir yıl içinde en anti-demokratik farklı siyasal keseçim yasaları simlerde KURUCU yoluyla oluşturulDiyarbakır’dan düzenlenen Barış MECLİS talebinin Mitingi’nde konuşan Türk, bir Kurucu muş bir meclistir. dile getirilmesi, Önemli anayasa Meclis oluşturulup Kürt sorununun İKP’nin bu yakladeğişiklikleri, masaya yatırılmasını önerdi. şımının haklı ve ancak bu iş için gerçekçi bir zemine en demokratik ve temsil gücüne sahip dayandığını göstermektedir. tarzda oluşturulmuş özel bir meclis olan AKP’nin uluslararası egemen güçlerin KURUCU MECLİS eliyle yapılmalıdır. baskısı ve kendi talepleri doğrultusunda Şüphesiz bugünkü güçler dengesinde yapmak istediği anayasal değişiklikler, en demokratik koşullarda gerçekleştirilse bazı göstermelik liberal demokratik öğe- dahi böyle bir meclisin emek ve demokler taşısa da ülkenin uluslararası egemen rasi güçlerinden çok sermaye güçlerinin güçlere bağımlılığını daha artıracak, 12 çoğunlukta olacağı bir meclis olacağı Eylül Anayasası ile bile yok edilemeyen açıktır. Ama gerçekten demokratik bir bazı sosyal devlet öğelerini tam anlamıy- ülke ve dolayısıyla siyasal demokrasi la ortadan kaldıracak değişikliklerdir. Bu isteyen tüm güçlerin aşağıdan yukarıyöndeki bir anayasa değişikliği girişimiya doğru bir mücadele sürecini içeren

NATO’dan çıkılması, yabancı askeri üslerin kapatılması, İsrail ile askeri ve diplomatik ilişkilerin askıya alınması; IMF, Dünya Bankası ve onların uzantısı çokuluslu finans kuruluşlarına olan dış borç ödemelerinin durdurulması bir “KURUCU gibi temel talepler MECLİS Hareketi” ile böyle bir müoluşturabilirsek bu cadele sürecinin Tüm kesimlerin katılacağı sivil, dengeyi emek ve demokratik ve özgür bir anayasanın oluşturulması için demokrasi güçleri mücadele edecek hayata geçirilmesini isteyen SP lehine değiştireve bu temelde tüm Genel Başkanı Numan Kurtulmuş, biliriz. 6 Haziran emek ve demokratik ‘’Yeni bir anayasa için kurucu meclis 2008 tarihinde çalışmasına ihtiyaç vardır’’ dedi. güçlerin ortaklığıEvrensel gazetesinnı savunacaktır. deki yazısında İhsan Sonuç olarak, ülke çapında kurucu Çaralan, haklı olarak “Burada asıl olan, meclis komitelerinin oluşturulmasıyla anayasanın yapımı, kurucu bir hareketin inşa edilmesi için İşçi Karmeclisin kendisinin ne deşliği Partisi (İKP), elinden yapıp yapamayacağından gelen bütün çabayı çok… halk yığınlarının olabildiğince yerine böyle bir mücadele içingetirmeye çalışacaktır. de kazanacakları bilinç Ama şu bilinmelidir ki ve örgütlenme seviyeleböyle bir hareket sadece rinin yükselmesi, ülkeİKP’nin çabasıyla gerçeknin yönetimine talip leşemez; bünyesinde, işçi olacak düzeye gelmeİhsan örgütleriyle yoksul köylü Çarala leridir.” demektedir. n - Ev (6 Ha r e örgütlerinin yer aldığı ve ns ziran İKP bundan sonra 2008) el bu ülkenin Washington’dan da; Türk ve Kürt halklarının ve Brüksel’den yönetilmesine eşitliği, özelleştirilmiş kamu işletmelesamimi olarak karşı çıkan rine yeniden el konulması, başta eğitim ve sağlık hakları olmak üzere tüm sosyal bütün emperyalizm karşıtı güçleri barındırdığı ölçüde başarılı olabilir. Haydi, bu devlet uygulamalarının esas alınması, temelde ülkenin dört bir yanında kurucu tam bir sendikal örgütlenme özgürlümeclis komitelerinin inşası için ileri! ğü, tam bir din ve vicdan özgürlüğü,

Eskişehir’de 8 Mart Kadınlar Günü İ

şçi Kardeşliği Partisi Eskişehir İl Örgütü tarafından 8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar Günü dolayısıyla bir etkinlik düzenlendi. Etkinlikte film ve slayt gösterisi, tiyatro, şiirler ve konuşmalar yer aldı. Geçen yıl ilki düzenlenen etkinliğe bu sene katılım oldukça fazlaydı. Bütün hazırlıkları partili ve parti dostu olan kadınlar tarafından yapılan etkinliğe yaklaşık 130 kişi katıldı.

Bu etkinliği düzenleyen birçok kadın daha sonra topluca İKP’ye üye oldular. Biz de üye olan kadınlar adına emekli tekstil işçisi Nazmiye Çalışkan ablamızla bir görüşme yaptık ve duygularını aldık.

Bugün üyesi olmaya karar verdiğiniz İşçi Kardeşliği Partisi’yle ilk olarak nerede karşılaştınız?

Ben emekli olduğumda, yaklaşık 25 yıl çalışmanın getirdiği alışkanlıkla

bana hitap eden, dernek ya da yararlı olabileceğim bir partide faaliyet yapmak istedim. Davet edildiğim birçok dernek ve partide gözlemler yaptım. Bazı faaliyetlerine katıldım.

Türkan arkadaşımın davetiyle gittiğim İşçi Kardeşliği Kadınları 8 Mart 2008 etkinliği beni gerçekten çok etkiledi.

O günün heyecanını bugün de hatırladığımda yaşıyorum.

Evet, ben bir emekçi olarak bana hitap edeni bulmuştum. O gün İKP’ye üye olmayı düşündüm ama biraz daha yakından tanımak istedim. İKP’lilerin aile toplantılarına dâhil oldum. Yanılmamıştım dürüstlüğün, bağlılığın insana verilen değerin, fedakârlığın ve özelikle de -bu çok önemli- kimseye ırkından, mezhebinden, inancından dolayı ayrım yapılmayan bir parti olduğunu yaşayarak da gördüm.

Arkadaşlarıma bana duydukları

güvenden dolayı da teşekkür ediyorum. Bu ailenin bir parçası olmak gerçekten güzel bir duygu. İnsan kendini bu partide evinde hissediyor.

Size göre İKP’yi diğer partilerden ayıran en önemli özelliği nedir?

En temel insani duyguları, paylaşmayı, dayanışmayı birbirimizden esirgediğimiz bir dönemde İşçi Kardeşliği bütün emekçilere farklı bir yaşam biçiminin mümkün olduğunu gösteriyor. Kendinden önce başkasını düşünen insanlarımız bu zamanda çok azaldı ama bizler İKP olarak her gün çoğalıp bu güzellikleri çoğaltmak için daha fazla emek vermeyi amaç edinmişiz ve bunu başaracağımızdan da hiç şüphem yok. Yapmak istediklerimizi tam anlamıyla yapamamanın sıkıntısını yaşıyoruz ama yine de birçok partiden daha fazla faaliyetimiz var. Her geçen gün sayımız artıyor, etkinliklerimize katılımdan da görülüyor bu. Mesela geçen sene benim katıldığım 8 Mart etkinliğinde yaklaşık 60 kişi vardı. Bu sene bu sayı 130 odu. Yani ikiye katlanmış sayı. Bu umutlarımızı çoğaltıyor ve doğru yolda ilerlediğimizi gösteriyor.

Partide nasıl bir görev al-

mayı planlıyorsunuz?

Hayatımın geri kalanında yeteneklerim ölçüsünde yararlı olmak adına elimden geleni yapacağım. Ben parti çalışması konusunda oldukça tecrübesizim. Hangi alanda daha verimli olabilirim bilemiyorum. Tecrübeli arkadaşların gözlemleyip beni uygun buldukları alanda görevlendirmeleri daha doğru olur bence. Biliyorum ki İKP kendi maddi imkânlarıyla yürümeye çalışan bir parti. İmkânları kısıtlı olsa da emekçiler için iyi şeyler yapmak isteyen bir parti. Bu amaca bir katkım olursa ne mutlu bana. Ayrıca bana bu fırsatı verdiğiniz için de teşekkür ediyorum. İŞÇİ KARDEŞLİĞİ

7

POLİT

Patronların sağ partilerinden de sol partilerinden de bağımsız bir işçi partisi

Birinci hedefimiz oy değil, işçilerin sesini yükseltmekti

İKP Programı’ndan

• İşçi Kardeşliği Partisi’nin amacı Türkiye’de ve dünyada her türlü sömürüye son verecek işçi-yoksul köylü hükümetlerinin kurulmasını sağlayarak bir işçi iktidarına ulaşmaktır.

• Ülkenin ve işçi sınıfının geleceği, işçilerin, patronlardan ve devletten bağımsız, sınıf içi farklı eğilimlerin demokratik birliğini gözeten, siyasi, sendikal ve diğer öz örgütlenmelerinin geliştirilip güçlendirilmesine bağlıdır.

• Tek bir çalışanın bile sigortasız, sendikasız çalıştırılmasına izin verilmemeli, çıkarılacak yasalarla işçilerini bu şekilde çalıştıran işletmeler tazminatsız kamulaştırılmalıdır.

• Bugünkü sendikal bölünmüşlük ve yozlaşmaya karşı; demokratik ve mücadeleci bir tarzda işyeri örgütleri temelinde yükselen, üyelerin söz ve karar sahibi olduğu, her işkolunda tek sendika ve birleşik bir emek konfederasyonu doğrultusunda mücadele edilmelidir.

• Avrupa Birliği Avrupa ulus devletleri içinde işçi sınıfının yüzyıllar boyu yaptığı mücadele ile sağladığı ekonomik, sosyal ve demokratik kazanımları yaygınlaştırmaya çalışan değil, tam tersine bunları hem Batı hem de Doğu Avrupa’da ortadan kaldırmak amaçlı bir birliktir.

• BaşınıABD’nin çektiği kapitalist emperyalist sistem, her bölgede olduğu gibi Ortadoğu’da da halklar arasında yarattığı düşmanlıklar ve çatışmalardan yararlanmakta ve egemenliğini tesis etmektedir.

Türkiye bir emperyalist saldırı ve savaş aracı olan NATO’dan ayrılmalı, Amerika ve İsrail ile yapılan bütün ikili askeri anlaşmalar sona erdirilmelidir.

• Ortadoğu halklarının gerçek özgürlüğü, milletlerin kendi kaderini tayin hakkını gözeterek, Türk, Arap, Kürt ve Fars işçi ve emekçilerin birliği yoluyla bütün bu halkların kardeşliği ve dayanışmasının sağlanması ile mümkündür.

• İKP din ve vicdan özgürlüğünü savunur. Diyanet İşleri demokratikleştirilmeli, bütün dinlere ve mezheplere eşit hizmet vermelidir.

8 İŞÇİ KARDEŞLİĞİ

• Kamu görevlileri dışında üniversitelerde başörtüsü/kıyafet yasağı kaldırılmalıdır.

• Büyük üretim araçları üzerindeki özel mülkiyet sistemi dünyayı pazar, işçileri de birer makine parçası gibi görüyor.

Gezegenimiz yeni yüzyılda ya bu rejimden kurtulacak, ya da emperyalistler arası rekabet dünyayı açlık, kıtlık, hastalık, savaş ve çevre felaketleriyle yok edecektir.

• Özelleştirilmiş bütün KİT’ler derhal tazminatsız olarak yeniden kamulaştırılacak, kamu mülkiyetindeki işletmelerde işçi denetimi uygulanacaktır.

• Toprak işleyenin, su kullananındır. Toprak ağalığı ve yarıcılık kaldırılmalıdır. Yoksul köylülerin öz örgütlenmeleri olan kooperatifler aracılığıyla ortak teknoloji kullanımı ve üretimin geliştirilmesi sağlanmalıdır.

• Sağlık ve eğitim, insanların yaşam haklarının en temel parçasıdır. Herkesin gelirine göre toplanan vergilerle finanse edilip, herkese eşit ve parasız olarak sunulmalıdır.

• Büyük patronlar nasıl dünya çapında bir örgütlenme yürütüyorlarsa, dünya işçileri ve ezilenler de dünya çapında ortak bir örgütlenme inşa etmek zorundadırlar.

İKP Tüzüğü’nden

• İşçi Kardeşliği Partisi; ücretli çalışanlardan, emeklilerden ve işsizlerden oluşan Türkiye işçi sınıfının partisidir.

• İKP, işçi sınıfının içindeki herhangi bir ideolojik, politik eğilimin partisi değildir. İKP, patronlardan ve devletten bağımsız olarak mücadele etmek isteyen her türlü sınıf içi eğilimi demokratik temelde bir araya getiren bir partidir.

• Parti üyelerinin düşünce oluşturma ve bunu ifade etme özgürlüğüne kısıtlama getirilemez.

• Partinin tüm yönetim birimlerinin üçte ikisi işçi kökenli üyelerden oluşur.

• Patronlar partiye üye olamaz.

İşçi Kardeşliği Partisi (İKP) olarak 29 Mart 2009 yerel seçimlerinde İstanbul Büyükşehir Belediyesi Başkanlığı için tek bağımsız işçi aday olan Erhan Taş’ı destekledik. İKP üyesi olan Erhan Taş, İstanbul genelinde 333 oy aldı. 15 milyonluk İstanbul’dan tek işçi adaya giden oy sayısı olarak bu sayı elbette çok az. Fakat alınan oy sayısının göstermediği birçok şey var. İKP olarak desteklediğimiz adayın yüksek oy alamayacağını elbette biz de biliyorduk. Ama işçiler ve işçi örgütleri paramparça edilirken ve bu yüzden ülkemiz kıyamete götürülürken tek bir adayın bile işçi çıkarları ve haklarına dayanan taleplerle seçime girmemesine sessiz kalamazdık.

Bu yüzden alacağımız oydan ziyade işçilerin kendi sesini daha çok duyurmayı ve taleplerinden daha fazla insanı haberdar etmeyi hedefledik.

Ne kadar çok vatandaşımıza patron adayların memleketi sadece felakete sürükleyebileceğini duyurabilirsek, kurtuluşun tek yolunun sadece işçilerin iktidarına bağlı olduğunu gösterebilirsek o kadar iyi olur diye düşündük.

Amacımız taleplerimizi mümkün olduğunca fazla insana duyurmak olduğundan ilçe belediyelerine değil büyükşehir belediyesine aday olan birini destekledik. Elbette büyükşehire aday patron ve patroncuların propaganda olanakları bizimki-

Erhan Taş’a ve söyledikleri ve sö

ne göre çok çok fazlaydı. Onların ellerinde televizyon kanalları, gazeteler, billboard dedikleri paralı ilan levhaları, oradan buraya gezdirdikleri seçim otobüsleri vardı. Hatta kimi patron adaylar belediye işçilerini bile seçimlerde kendilerine çalışması için seferber etmişlerdi. Bizde elbette ki patronların kuyusunu kazacak siyaset yaptığımızdan bu olanaklar yoktu. Elimizde sadece doğruluğundan emin olduğumuz siyasi hattımız, ülkeyi ve İstanbul’u kıyametten kurtaracak taleplerimiz, tüm seçim sürecinde sabır ve heyecanla çalışan, bu yola gönül vermiş işçi ve genç arkadaşlarımız vardı. Şimdilik imkânlarımız dar olduğundan her ilçeye, her mahalleye gidemeyeceğimizi biliyorduk.

Bu yüzden işçilerin yoğun olarak yaşadıkları ve çalıştıkları semtlerde çalışmalarımıza yoğunluk verdik.

Daha çok işçi semtlerinden oy aldık En çok oyumuzu işçilerin yoğun olarak yaşadığı Esenler, Gaziosmanpaşa, Bağcılar gibi ilçelerden aldık. Bu üç ilçeden oylarımızın

yüzde 15’ini aldık. Buralardaki her oyun birebir sohbetlerimizden geldiğini İşçile tahmin ediyoruz. Seçim işçi örg çalışmalarımız param şunu söylüyor: Bu ilçelerden edilirke Erhan Taş yüzden ü kardeşimize oy verenler kıyam ona çaresizgötürülü likten, onu bir aday “kötünün iyisi” olarak görüp işçi çıka de oy vermehaklarına diler. İşçilerin iktidarının tek taleplerle çare olduğunu bildiklerinden, girmemes kendi sınıfının kalam çıkarının ne olduğunu bildiklerinden sınıflarının adayına oy verdiler. Ayrıca seçim çalışması yapabildiğimiz, partimizin tanındığı semtlerden Erhan Taş’a daha çok oy çıkması bize şunu da gösteriyor: Eğer daha fazla kişi işçilerin bağımsız partisi İKP’ yi ve işçilerin bağımız adayı Erhan Taş’ı tanısaydı, taleplerimizi daha fazla kişi duysaydı ve işçilerin iktidara gelebileceğine daha fazla kişi inansaydı alınan oyun binlerce, on binlerce fazlasını almak mümkün olacaktı.

Beyoğlu, Şişli, Beşiktaş ve Kadıköy’den aldığımız oyların sayısı da azımsanamaz (Toplam 72 oy). İstanbul’daki işçiler bu semtlerde yoğun olarak yaşamıyorlar. Bu semtlerdeki demok-

TİKA

Ya işçi - yoksul köylü hükümeti, ya kıyamet!

erilen oyların öyleyemedikleri

ratlar AKP’ye gerçekten düşman olduğunu düşündüklerinden CHP’nin er ve adayı Kemal gütleri Kılıçdaroğlu’na ya da barış mparça ve demokrasi en ve bu taleplerini karşılayabileceğini ülkemiz düşündükleri mete Akın Birdal’a ürken tek oy verdiler. Biz seçim kamyın bile panyamızda arları ve AKP’nin işçi a dayanan düşmanı oldue seçime ğını söyledik, CHP’nin de sine sessiz patron partisi olduğunu, mazdık.

AKP’ye alternatif olamayacağını belirttik.

Ayrıca işçilerin haklarından bahsetmeden, işçileri siyasetin merkezine koymadan demokrasi ve barış taleplerinin gerçekçi olmadığını da her fırsatta dile getirdik. Seçim çalışmalarımızın ışığında yaptığımız değerlendirmelerde bu semtlerden gelen oylarımızın AKP’yi ve CHP’yi iyi tahlil etmiş, yolu işçi sınıfı mücadelesinden geçmeyen demokrasi ve barış taleplerinin eksik olduğunu bilen demokrat seçmenlerden geldiğini düşünüyoruz. Bu semtlerde çalışmalarımız çok sınırlıydı. Eğer gücümüz buralarda daha fazla çalışmaya yetseydi bu bölgelerden çok daha fazla oy alabileceğimizi öngörüyoruz.

İşçilerin umudu kendilerinde, başkasında değil Seçim sonuçlarına yansımayan gerçeklerden de kısaca bahsedelim. Çalışmalarımız sırasında gördük ki işçiler büyük bir umutsuzluk içinde sandık başına gidiyorlar. Hangi partiye, hangi adaya oy verirlerse versinler içleri bir türlü rahat etmiyor.

Kimileri de “böyle gelmiş böyle gider” diyecek kadar karamsarlık içinde olduğundan sandığa gitmek bile istemiyor. Fakat her gittiğimiz yerde, kimle konuşursak konuşalım patronlara mahkûm olmak zorunda olmadığımızı söylediğimizde destek bulduk.

Her konuştuğumuz işçi “işçilerin kendi adayı olur, işçilerin kendi partisi olur” fikrine sıcak baktı.

Fakat söylediklerimize ikna olan kardeşlerimiz zihinlerinden umutsuzluğu atamıyorlardı. Örneğin işinden bitkin bir şekilde dönen bir işçi kardeşimizle uzun uzun sohbet ettik. Mahçupça söylediği bir

var ki... Büyük umutlarla evleri, arabaları olabileceklerini hayal ederek iş hayatına giren fakat kısa sürede biriken kredi kartı borçları yüzünden sürekli depresyonda yaşayan kardeşlerimiz bunlar...

cümle aslında tüm işçilerin Partimize üye genç arkadaşımızihinlerindeki çekinceleri zın bildiri vermeye çalıştığı taözetliyordu: “Tüm söylediklekım elbiseli bir genç kardeşimiz riniz güzel de biz kazanamayız akıllarımızdan çıkmadı örneğin: ki...” Fakat bu seçim sonuçları “Benim umudum bitmiş sen da gösterdi ki AKP yine işçileseçimden bahsediyorsun.” diyen rin, yoksul köylülerin oylarıyla kardeşimize İKP üyesi genç seçimde en çok oyu aldı. Daha arkadaşımızın cevabı ise “Umut doğrusu tüm patron partilerinin sensin, umut biziz” oldu. Bu yaptığını yine genç işçi kardeyaptı: İşçinin, geri yaMahçup söylenen şimiz yoksulun yanımıza yürüdü, bir cümle aslında taleplerimizi nında gibi görünerek onların okudu, arkatüm işçilerin oylarını çaldı. daşlarına dağıtzihinlerindeki Evet, seçimde mak için daha çekinceleri biz kaybetfazla bildiri alıp tik, patronlar özetliyordu: “Tüm alamayacağını kazandı. Ama sordu. Beyaz söyledikleriniz bizim sayemizyakalı işçiler de kazandılar. hayatlarını işçi güzel de biz Eğer patronlar gibi yaşakazanamayız ki...” patron partimadıklarını lerine işçiler zannediyorlar, kendi adaylarına oy verseydi patronları kariyer yalanlarıyla AKP’nin yine kazanacağıonları kandırıyor, onlara kişisel nı kim iddia edebilir? kurtuluş masalı anlatıyor. Fakat bu yalanın uzun süre devam Bu seçimlerde üzücü bir tabloyla karşılaştık. Tulumlarıyla etmeyeceğini biliyoruz. İKP olarak gerçek kurtuluşa işçi fabrikalarda, atölyelerde çalışan iktidarını kurup ulaşacağız. mavi yakalı işçi kardeşlerimiz bir arayış içinde olduklarından dağıttığımız bildirileri, broşürleri ilgiyle okuyorlardı. Fakat takım elbiseleriyle iş merkezlerinde, bankalarda hayatlarından bezesiye kadar çalışan beyaz yakalı işçi kardeşlerimiz dağıttığımız bildirileri kafaları yerde işe gidip geldiklerinden görmüyorlardı bile. Mecidiyeköy civarında henüz yirmili, otuzlu yaşlarında olmalarına rağmen hayatlarından bezmiş o kadar çok kardeşimiz

Seçimlerde aldığımız düşük oy sayısı yukarıda söylediğimiz nedenlerden ötürü moralimizi çok bozmadı. Fakat bu sonuçların özeleştirisini yapmadığımız anlamına gelmiyor. Sonuçları öğrenir öğrenmez yaptığımız toplantılarla sorunlarımızı tespit ettik. Partimizin örgütlenme yapısında değişiklikler yaptık. İKP’nin inşasına hız kazandırmak, memleket çapında örgütlenmelerimizi sağlayıp genel

Mustafa Çubuk

Demokrasi işçi sınıfı ile gelecek

D

aha önce “Açmaz ve muhasebe zorunluluğu” başlıklı yazımla, özet olarak; burjuvazinin, reform yapma yeteneğinin kalmadığına işaret etmiş,“Kürt sorunu”nun demokratik çözümü konusunda da işçi sınıfının müdahalesine ihtiyaç olduğuna dikkat çekmeye çalışmıştım.

Bu belirleyici eksiklik giderilemediği gibi -hatta bu eksiklik giderilemediği için- süreç tersi yönde bir hayli yol aldı.

Burjuvazinin reform yapma yeteneğinin olup olmadığını göstermek için bir çabaya girecek değilim. Görmek isteyenler için, TC’nin uygulamaları, silahlı sermaye yetkililerinin açıklamaları yeterince veri sunuyor. Sorun, görmek istenilmemesinde ve bunun çeşitli biçimler altında ezilenlere empoze edilmeye çalışılmasındadır.

Kapitalizm, daha öncekilerden çok farklı bir buhran içinde (yazının sınırlılığı nedeni ile bunu açamıyorum) varlığını devam ettirmeye çalışıyor. Bu süreçler aynı zamanda yeniden paylaşım süreçleridir ve hep savaş tamtamları çalar. Bir süredir bu savaş tamtamlarını dinliyoruz.

Türkiye kapitalizmi kendi içinde şişmiş, emperyal açılımlara ihtiyacı vardır ve bu dumanlı hava tam da hayalini kurduğu bir ortamı sunuyor kendisine. Üstelik kurtlar sofrasının gündeminin ilklerinde olan Ortadoğu’nun bir parçası durumundadır ve bu kendisine bir meşruiyet sağlıyor, öyle kullanıyor.

Burjuvazinin aklı, sermayenin niteliği ile onun çıkarlarıyla sınırlıdır. Bunun için burjuvazi, sermayenin tarihsel aktörüdür. Ve bunun içindir ki; azami kar için intihar bile edebilir.

Bunları bilmeyenlerle tartışmak ayrı bir konu.

Ama bunları bilip de “sistemin istikrarı için barış seçimlere partimizin ismiyle girmek ve işçilerin iktidara giden yolunu oluşturmak istiyoruz.

Bunun için derhal gücümüzü arttırmamız gerekli. Tüm işçileri, işçilerin iktidarının

projesi önerisi”nin bir parçası olmamızı isteyenlere söylenmesi gerekenlerin söylenmesi zamanıdır.

Ezilenler açısından barış, kendilerini o hale getiren bir “sistemin istikrarı” için yapılmaz. Eğer barış, bu sistemde bir gedik açıyorsa, daha ileri hamleleri kolaylaştırıyorsa, bunun şartlarını oluşturuyorsa tarafı olunur, savunulur. Özel olarak, bugün, Türkiye kapitalist sistemi istikrarı savaşta aramaktadır ve sadece bu nedenle de olsa sistemin istikrarı için barış istenemez.

Hangi gerekçeyle olursa olsun bu, daha büyük bir savaş için arka bahçenin düzenlenmesinde figüran olmaktır, araç olmaktır. Sistemin istikrarı için “barışı” kabul etmek, yarın sistemin istikrarı için istenecek olanlara itiraz etme hakkından bile bugünden vazgeçmektir. Peki, bunları söylemek, savunmak, Kürt halkının demokratik taleplerine karşı çıkmak mıdır veya en azından duyarsız kalmak mıdır? Hayır, tam tersine, Kürt halkının demokratik taleplerinin savunulabilmesinin tek tutarlı yolu budur. Peki, bu toptancılık ya hep ya hiççilik midir? Hayır, bu bir yön tayinidir ve en asgari taleplerin karşılanabilmesi için bile gerekli bir yön tayinidir. Eğer kazanılacak bir şey varsa ve bunun kazanılması için mücadele ediliyorsa bunun, burjuvaziye rağmen, onun sistemine rağmen kazanılabileceğinin bilinmesidir. 1 Mayıs’ta, işçi sınıfı bir günlüğüne de olsa dünyanın gündemini belirledi. Bu, ince elenmiş sık dokunmuş örgüt taktikleri ile olmadı. İşçi sınıfının varlığında somutlaşan, tarihsel süreklilik kazanan bir mücadelenin ürünü olarak ortaya çıktı. Türkiye’de de1 Mayıs’ın en dikkat çeken sloganlarından biri “iş, aş, barış“sloganıydı.

Bu, aynı zamanda bir programın sacayaklarını oluşturan talepler manzumesidir de.

Talepler arasındaki bağlar da doğru kurulmuştur. “Sistemin istikrarı için barış önerisine hiç benzemiyor. Birilerine rağmen, yazının başlığını tekrarlama ihtiyacı duyuyorum: Demokrasi işçi sınıfı ile gelecek! kıyamete sürüklenmemenin tek yolu olduğunu bilen herkesi sadece işçilerin üye olabildiği partide, İŞÇİ KARDEŞLİĞİ PARTİSİ saflarında sınıf mücadelesine davet ediyoruz. İŞÇİ KARDEŞLİĞİ

9

GÜNCEL

Herkese Sağlık, Güvenli Gelecek

Halkların Sağlık Hareketi (PHM) nedir?

B

undan tam 31 yıl önce 6–12 Eylül 1978 tarihinde 134 üye ülkenin katılımıyla toplanan AlmaAta Konferansı’nda, Dünya Sağlık Örgütü (WHO) ve UNICEF, “2000 yılında Herkes için Sağlık” hedefini belirlemiş ve bunu başarmak için Temel Sağlık Hizmetleri’ni en iyi araç olarak açıklamıştır.

Halkların Sağlık Hareketi İstanbul’da! İ

NSEV’in uzun süredir iletişimde olduğu ve Türkiye Oluşumu’na ev sahipliği yaptığı küresel sağlık hareketi PHM’nin (People’s Health Movement) beş kıtadan yirmiye yakın temsilcisi ile düzenlediğimiz panelde buluştuk.

12. Dünya Halk Sağlığı Kongresi nedeniyle İstanbul’a gelen, farklı ülkelerdeki PHM kurucu ve aktivistlerinin katıldığı, 29 Nisan 2009 Çarşamba günü İstanbul Tabip Odası’nda gerçekleştirdiğimiz panel büyük ilgi gördü.

Hakların Sağlık Hareketi (PHM) Türkiye Koordinatörü Fatih Artvinli, “hoş geldiniz” konuşmasında, 2008 yılı Eylül ayında kurulan PHM Türkiye Oluşumu hakkında kısaca bilgi verdi. İstanbul Tabip Odası Başkanı Prof.Dr. Özdemir Aktan’ın açılış konuşmasının ardından Herkese Sağlık Güvenli Gelecek Platformu adına Dr. Hüseyin Demirdizen Türkiye’deki sağlık hakkı mücadelesini özetleyen bir konuşma yaptı. Sağlık hakkı konusunda birçok kesim tarafından ortaklaşa mücadele verildiğini belirten Demirdizen, gelecekte “emek-meslek örgütleri ve siyasi yapıların ortak

önemli rol oynayan Sanders, konuşmasında, PHM’nin “yoksulluktan kaynaklanan hastalıkların giderek arttığı” bir dünyada “herkese eşit sağlık hakkı” için mücadele amacıyla kurulduğunu ve ilki 2000 yılı Aralık ayında toplanan Halkların Sağlık Meclisi’nden bugüne kadar geçen PHM sürecini özetledi. Küresel sağlık krizi ile mücadele etmek için Dünya Sağlık Örgütü’nün değişim geçirmesi ve sağlık politikaları konusunda hükümetlere baskı kurmak için insanların daha çok bir araya gelmesi gerektiğinin altını çizdi.

Sanders’in ardından University College London’dan Dr.David McCoy, Küresel Sağlık Gözetimi’nden (Global Health Watch) bahsetti. Halkların Sağlık Hareketi’nin aktif olarak desteklediği Küresel Sağlık Gözetimi raporunun politik bir bakış açısı ve dayanışma ile güçlü bir alternatif yarattığına değinen McCoy, Türkiye’deki sağlık aktivistlerinin de ülkesel ve bölgesel düzeyde sağlık gözetimi yapmaları ve küresel sağlık gözetimi raporuna katkıda bulunmalarını istedi.

Avustralya La Trobe

talepler için bir arada mücadele etme alışkanlığını geliştireceklerini” söyledi.

Açılış konuşmalarının ardından başlayan panelin yöneticiliğini Ottowa Üniversitesi Tıp Fakültesi’nden Prof. Ronald Labonte ile İstanbul Tıp Fakültesi’nde öğretim üyesi ve İNSEV Başkanı Prof. Zeki Kılıçaslan yaptı. İlk konuşmacı Prof. David Sanders Halkların Sağlık Hareketi (PHM) hakkında genel bir sunum yaptı. Güney Afrika’daki Western Cape Üniversitesinde, Halk Sağlığı Okulu’nun 1993’teki kuruluşundan beri yöneticiliğini yapan ve PHM’nin kuruluşunda

Üniversitesi’nden Doç. Dr. David Legge ise PHM bünyesinde kurulan ve koordinatörlüğünü yaptığı Uluslararası Halk Sağlığı Üniversitesi’nden (IPHU) bahsetti. Bugüne kadar farklı ülke ve kıtalarda gerçekleştirilen IPHU kurslarının önemini ve bu kurslarda verilen eğitim sayesinde çok sayıda genç sağlık aktivisti yetiştirildiğini örneklerle anlattı.

Brezilya’daki Halkların Sağlık Hareketi’nin kurucularından, Federal University of Rio Grande do Sul’dan Denise Nascimento ve Camila Giugliani ise Brazilya’da PHM’nin kuruluşu,

10 İŞÇİ KARDEŞLİĞİ

Panelde İKP Genel Başkanı ve İNSEV Başkanı Prof. Zeki Kılıçaslan da vardı

örgütlenme süreci ve Porto Alegro’da düzenlenen IPHU kursundan bahsetti.

PHM ABD kurucularından ve Liberation Medicine örgütünden Dr.Lanny Smith ise ABD’de sağlık hakkı konusundaki mücadele deneyimlerini ve dayanışma örneklerini anlattı.

Panelistlerin konuşmalarının ardından soru-cevap ve değerlendirme bölümünde Türkiye ve diğer ülke örnekleri arasındaki benzerlikler ve farklılıklar tartışıldı. PHM Türkiye Oluşumu’nda aktif rol alan Sağlık Hakkı Hareketi Derneği Başkanı Dr. Mustafa Sütlaş panel hakkında genel bir değerlendirme yaptığı konuşmasında, yerel ve küresel düzeyde sağlık

hakkı mücadelesinin toplumsallaşması gereği ve bunun önündeki engellerin ne şekilde kaldırılabileceğine dair görüşleriyle tartışmaya katkıda bulundu.

Panelin ardından, yüzden fazla yerli ve yabancı misafir ve katılımcılar hep birlikte İstanbul Tabip Odası tarafından verilen kokteylde, Türkiye’de ve Dünya’da sağlığı konuşmaya devam etti. İNSEV ve PHM Türkiye Oluşumu adına panele katılan herkese ve panelin gerçekleşmesine katkıda bulunan Herkese Sağlık Güvenli Gelecek Platformu’na ve İstanbul Tabip Odası’na teşekkür ediyoruz.

Aradan geçen 31 yıl boyunca bu hedef gerçekleştirilemediği gibi ülkeler içinde ve arasında yaşanan sağlık eşitsizlikleri de giderek arttı.

1978 Alma Ata Deklarasyonunda tasarlanan evrensel, kapsamlı Temel Sağlık Hizmetleri’nin ilkelerini temel alan Halkların Sağlık Hareketi (People’s Health Movement) küresel bir ağ olarak kuruldu ve Herkes İçin Sağlık hedefini hayata geçirmek için mücadeleye başladı.

Halkların Sağlık Hareketi 21. yüzyılda tüm dünyada “Herkes İçin Sağlık” ana düşüncesiyle oluşan ve dünya çapında sağlık politikalarının oluşturulmasını, sağlığa ve sağlık hizmetine daha eşit ulaşımı, resmi, özel ve toplumsal örgütlenmelerin yönetime birlikte katılımını öngören bağımsız bir harekettir.

Halkların Sağlık Hareketi, sağlık hizmetine ulaşılabilirliğin altını oyan ve eşitliğin zorunlu ilkelerini tasfiye eden özelleştirmeler, kamusal sağlık hizmetlerine yatırım yapılmaması, sadece kar esasına dayalı sınırlı sayıda tedavi hizmetlerinin teşviki, çevrenin göz ardı edilmesi, sağlık işçilerinin kamudan özel sektöre oradan da zengin ülkelere göç etmesi gibi sonuçlar doğuran küresel düzeydeki neoliberal sağlık politikalarına karşı çıkmakta; halkların sağlık ve sosyal güvenlik hakkını savunmak, sağlık alanındaki eşitsizlikleri ve sağlık hakkı ihlallerini belgelemek ve buna karşı çıkmak için yerel, ulusal ve uluslararası düzeylerde geniş çaplı kampanyalar düzenlemektedir. İNSEV’in ev sahipliğinde ve Alma-Ata’nın 30. yılında Eylül 2008’de Halkların Sağlık Hareketi (PHM) Türkiye Oluşumu kuruldu. Halkların Sağlık Hareketi’nin iki ana belgesi olan Halkların Sağlık Bildirgesi ve Cuenca Bildirisi ortak bir kitapçık şeklinde Türkçe yayımlandı.

Halkların Sağlık Hareketi’ni daha yakından tanımak için:

www.phmovement.org www.insev.org.tr

GÜNCEL

AB’nin talimatıyla üniversitelerde iş güvencesi kaldırılarak Türkiye’nin beynine kurşun sıkılıyor, durduralım!

Bologna üniversitelere saldırıyor İşçi Kardeşliği olarak Eğitim-Sen İstanbul 6 No.lu Üniversiteler Şubesi Örgütlenme Sekreteri Arzu Acar ile üniversite araştırma görevlilerinin 50/D maddesine karşı başlattıkları mücadeleyi, EğitimSen’in bu mücadeleye katkılarını ve Bologna sürecini konuştuk.

Araştırma görevlilerinin 50/D’ye karşı başlatmış oldukları eylem süreci neye işaret ediyor?

Bu aslında kendi içinde şöyle olumlu bir şey barındırıyor. Araştırma görevlileri olsun, plazalarda çalışan beyaz yakalılar olsun, kamu çalışanlarının tamamı olsun, kendilerini işçi sınıfının bir parçası olarak görmemek konusunda bir bilinç bulanıklığı içindeler. Araştırma görevlilerinin hareketi bu gerçekliği gün yüzüne çıkardı ve kendilerinin işçi sınıfının bir parçası olduklarını gördüler.

Dolayısıyla mücadelelerini de bu noktadan yürütmek durumunda kaldılar. Çünkü onların sınıf olarak iş güvencelerine saldırılıyordu. Araştırma görevlileri de iş güvencelerine, geleceklerine sahip çıkmak, iş güvencelerinden yola çıkarak içinde bulundukları üniversitelere sahip çıkmak, üniversitelerin olumsuz anlamda değişen, dönüşen yapısına karşı durmak gerektiğini gördüler. Meselenin sadece kendi sorunları olmadığını gördüler.

Bütün emekçilerin yaşadığı sorunlardan bağımsız olmadığını, üniversitelerdeki diğer çalışanların sorunlarından bağımsız olmadığını gördüler. Bunun büyük bir saldırının parçası olduğunu ve sıranın onlara geldiğini gördüler. Bu hep söylediğimiz neo-liberal dönüşümlerin, artık devletin kamusal hizmetlerden tamamen çekilmesi ve bunların sermayeye devredilmesi projesinin bir parçasıdır ve nasıl kamu iktisadi teşekkülleri ve diğer kamu kuruluşlarının özelleştirilmesinde kamu çalışanlarının başına neler geldiyse, aynı şey şu anda araştırma görevlilerinin başına gelmiştir. Araştırma görevlileri ise bunu çok iyi görmüş, anlamışlardır.

Eğitim-Sen olarak bu konuda yapmak istedikleriniz nelerdir?

Yapmak istediklerimizden öte görevlerimiz var. Biz eğitim işkolunda faaliyet gösteren bir sendika olarak eğitim işkolunda çalışan bütün çalışanların sorunlarına sahip çıkmak durumundayız. Üniversitelerin ve eğitimin genel sorunlarına sahip çıkmak durumundayız.

Meselenin hukuksal yanlarına mutlaka eğilmek zorundayız. Araştırma görevlilerinin de öncelikle iş güvencesi anlamında, sosyal haklarının ve sosyal güvencelerinin sağlanması anlamında, özlük hakları anlamında, hukuki düzeyde ve her türlü sendikal mücadele düzeyinde yanlarında olmaya çalışıyoruz, olmak zorundayız.

Aynı şekilde üniversitelerin özerklik sorunu, özgürleşme ve anti-demokratikliği konularında, YÖK’ün ortadan kaldırılması gerektiği konusunda Eğitim-Sen başından beri iradesini ve bu konudaki görüşlerini ortaya koymuştur. Bu konuda şu an acil olarak gündemde değilken bile bu konuda birçok çalışmalar yapmıştır, raporlar hazırlamıştır, sempozyumlar düzenlemiş-

50/D maddesine karşı mücadele eden asistanlar İÜ Beyazıt Kampüsü’nde süresiz çadır eylemine başladılar

tir. YÖK’ün her kuruluş yıldönümünde, YÖK’ün her türlü anti-demokratik uygulamalarında bunu ifade etmiştir, hukuki mücadele yürütmüştür. Ancak yeterli değildir; çünkü bu duruşuna karşılık gelen örgütlenmeyi de tam olarak yaratamamıştır. Üniversitelerde örgütlülük düzeyi çok düşüktür. Öncelikle amacımız örgütlülük düzeyimizle birlikte bu mücadeleyi yürütmek, katkıda bulunmak ve tüm üniversite çalışanlarının her türlü sorununda yanında ve önünde olmaktır.

Peki, 50/D hareketi ve Eğitim-Sen’in bu harekete verdiği destekle birlikte örgütlenmede bir hareketlilik yaşandı mı?

Doğal olarak insanların sorunlarına sahip çıktığınızda, emekçilerin yanında olduğunuzda, samimi, tutarlı ve mücadeleci olduğunuzda emekçiler size güvenecektir, sizin içinizde olacaktır, kendisi de bu bilince, sahiplenmeye ulaşacaktır. Asıl olan dürüst olmaktır, samimi olmaktır, tutarlı ve sahiden mücadeleci olmaktır. Bu meseleyi basit bir örgütlenme, üye kazanma çabası olarak gördüğünüzde bu zaten çok kısa süre içinde anlaşılacaktır ve sizi de boşlukta bırakacak bir süreç olacaktır. Üye kazanma amaçlı olmadan yürüttüğünüz samimi çabalar örgütlenmeye dönüşüyor zaten. Üniversitelerde de gerçekten araştırma görevlisi arkadaşlarımız EğitimSen’in samimiyetini ve mücadelesini gördükçe üye olmaya, onun içinde olmaya başladılar. Bu konuda olumlu bir gelişme var. Amacımız sadece araştırma görevlilerini değil, idari personeli de öğretim üyelerini de bütün üniversite bileşenlerini örgütleyebilmek ve öğrencilerle diyalog içinde çalışanların haklarının savunulduğu topyekûn bir adres haline gelebilmek. İşçi Kardeşliği olarak üniversitelerde güvencesiz çalışma meselesinin Avrupa Birliği eliyle yürütülen Bologna sürecinin bir parçası olduğunu ifade etmiştik.

Eğitim-Sen de daha sonra bu konuyu ele alarak meseleye bu açıdan yaklaştı.

Bundan sonra Eğitim-Sen’in Bologna süreci üzerine yapacakları nelerdir? Üniversitelerdeki değişim ve dönüşüm

Bologna sürecinden, Lizbon sürecinden elbette ki bağımsız değil. Aynı şey diğer ülkelerde de yapılıyor ve tepki görüyor.

En son Fransa’da benzer girişimler grevle tepki gördü. Ancak bu, egemenlerin çok ciddiye aldıkları bir mesele ve orada geri adım atmadılar. O yüzden çok önemli ve meselenin asıl ideolojik altyapısını, asıl amacını ve dönüşümün yönünü görmek açısından Bologna sürecini bilmek, anlamak zorundayız. Bunu anlatmak zorundayız. Bununla ilgili bilgilendirme broşürleri, metinleri hazırlamak zorundayız.

Paneller düzenlemek zorundayız. Çünkü insanlar bütünün parçalarını birleştirmekte güçlük çekiyorlar ve meseleyi anlamakta güçlük çekiyorlar. Meseleyi anladıkları zaman zaten mücadelenin ipuçlarının nerede olduğunu az çok göreceklerdir.

Bunun birleşik ve bütünsel bir mesele olduğunu ve ancak birleşik mücadeleyle aşılabileceğini göreceklerdir. Eğitim-Sen 6 No.lu şube olarak biz de bir rapor hazırlamak, Bologna süreci ile ilgili, TÜSİAD raporunu da eleştiren, süreci anlatan, üniversitelere yönelik bir rapor hazırlığı içindeyiz. Bunu çok önemli görüyorum. İnsanların bu dönüşümün yönünü görmeleri açısından bu süreçlerin çok iyi anlaşılması ve sendikanın da mümkün olduğunca bunları anlatabilmesi gerekiyor. Bu amaçla eğitim ve bilgilendirme çalışmaları yürütülmesi gerekiyor. Bu konuda üzerimize çok iş düşüyor. Uluslararası arenada Bologna sürecine karşı başlatılan hareketlerle ilişki kurabilmek gerekiyor. Zaten bütün meseleler uluslararası bir mücadele hattı kurulabilirse çözülebilecektir.

Eğitim işkolundaki ve üniversitelerdeki diğer sendikaların 50/D ve Bologna sürecine yaklaşımları nelerdir? Eğitim-Sen bu sendikalarla işbirliği yapmayı planlıyor mu?

Diğer sendikaların genel tutumları aslında ortadadır. Genel anlamda YÖK’ün yapısına, 12 Eylül sonrasında YÖK’ün kurulmuş olmasına, üniversitelerin dönüşüme uğratılmış olmasına, üniversite emekçilerinin bütün haklarını kaybetmiş

olmalarına bugüne kadar hiç ses çıkarmamışlardır. YÖK’ün anti-demokratik uygulamalarına hiç ses çıkarmamışlardır. Ancak onların kamu çalışanlarının sendikalaşması hakkındaki yasa çıktıktan sonra özellikle üye kazanma gayretleri olmuştur ve üye kazanmaya yönelik kendi çaplarında bir takım çalışmalar yürütmektedirler. Ama meselelerin özüne dair, çözüm yollarına dair önerileri, çalışmaları olamaz; çünkü böyle bir dertleri yok.

Genel anlamda nasıl emekçilerin temel sorunlarında, sosyal güvenlik hakları ellerinden alınırken, kamu çalışanlarının grev ve toplu sözleşme hakkı yokken bu konuda samimi bir çaba yürütmedikleri gibi, biraz önce söylediğim gibi YÖK’ün anti-demokratik uygulamaları ve üniversite emekçilerinin sorunları konusunda gerçekten mücadeleci bir sendikal anlayış içinde olmayıp herhangi bir çalışma yürütmedikleri gibi, bu konuda da gerçekten samimi, içten bir mücadele yürütmemişlerdir, yürütemezler ve yürütmüyorlar.

Araştırma görevlilerinin üye olarak kazanılması için “rektörle görüşmeler yaptık, biz yetkili sendikayız” gibi sözler ve araştırma görevlilerinin gerçek taleplerini hiç karşılamayacak, olmadık önerilerle bir takım çalışmalar yapmışlardır. Ama onların asıl çalışmaları Eğitim-Sen ve KESK’i olumsuzlama üzerinden yürüdüğü için bu yolla üye kazanma çabasına girmektedirler. Ancak temel meseleye dair söyledikleri veya söyleyecekleri bir şey yoktur.

Aslında biz her zaman eylem birliğini, mücadele birliğini savunmuş bir sendikayız. Onlarda da bu samimiyeti görürsek elbette işbirliğine, ortak bir çalışma içine girmek isteriz. Ancak temel meselelere yaklaşımlarımızdaki farklılıklar yüzünden bu çok mümkün görünmüyor. Böyle bir çalışma içine girebileceklerini düşünmüyoruz. Ancak o sendikalarla tabi ki işyerlerinde görüşülebilir, ilişki kurulabilir, konuşulabilir.

Bizim asıl işbirliği kurmak istediğimiz ise üniversitelerdeki diğer sendikalardır.

Az önce de belirttiğim gibi üniversite emekçilerinin sorunları bir bütün aslında. Üniversitede bölünmüş, parçalı istihdam biçimleri yaratılmış durumda. Çalışanlar birbirlerinden koparılmış durumda. Çalışanlar arasında farklı statüler ve çıkar ilişkileri yaratılmış durumda. Öğrenciler tamamen süreçten dışlanmış durumda. Çalışanların neredeyse tamamı yönetim süreçlerinin dışında bırakılmış durumda.

Dolayısıyla asıl olan bu farklı statülerin, farklı pozisyonlardaki çalışanların, işçilerin, sözleşmelilerin, akademik ve idari personelin ve öğrencilerin birlikteliğini sağlayabilmek, burada ortak mücadeleleri, ortak platformları geliştirebilmek. Bunun örnekleri zaten görülmeye başlandı. Kocaeli Üniversitesi bünyesinde Ses, Tez-Koopİş, Eğitim-Sen ve öğrenci sendikasından oluşan bir emek platformu kuruldu. Aynı şeyi biz de İstanbul Üniversitesi’nden başlamak üzere önümüzdeki süreçte düşünüyoruz. Ancak bunları henüz çok olgunlaştırmadık. Ama asıl olan bu farklı bileşenlerin ortak mücadele birliğidir, ortak platformlarıdır. Bu çok önemli bizim için. İŞÇİ KARDEŞLİĞİ

11

ULUSLARARASI

Krize karşı mücadele işçi haklarını koruyarak olur

Amerika Birleşik Devletleri

İşçilerin Acil İyileşme Planı (Workers’ Emergency Recovery Campaign-WERC) Alan Benjamin

A

BD’nin derinleşen finansal krizi, tüm sektörlere yayılarak dünya çapında bir resesyona yol açıyor. Bu resesyon ise hızlı bir şekilde depresyona dönüşmekte. Çalışanlar için bu milyonlarca iş kaybı, evlerin haczi, kamu sağlık, eğitim ve sosyal hizmetlerinin ortadan kalkması anlamına geliyor. Milyonlarca insanı felaket bekliyor.

Bu yüzden aralarında sendikal ve siyasal liderlerin de bulunduğu 500 aktivist, göreve Başlama tarihi olan 20 Ocak’ta Başkan Barack Obama’ya bir açık mektup göndererek, 10 maddelik talepleri içeren İşçilerin Acil İyileşme Planı’nı desteklemeye ve kampanyaya katkıda bulanmaya çağırdılar.

Bu talepler manzumesi, işçilerin ve krizden en çok etkilenen başta Siyahlar ve Latinler olmak üzere tüm ezilenlerin en acil ihtiyaç ve isteklerini içeriyor. Bu talepler, kapsamlı bir iş-yaratma programı yaratılması, sağlık hakkına erişimin sağlanması, çalışanlar için Hür Seçim Hakkı’nın kanunlaştırılması, evlerin haczi için moratoryum ilan edilmesi, ABD’nin içinde olduğu tüm savaşlara ve savaş harcamala-

İşçilerin Acil İyileşme Planı Nedir?

Kampanya Organizatörü Bill Leumer’in Konuşması

[Not: Aşağıdaki pasaj İAİP ulusal örgütleyicilerinden Bill Leumer’in 15 Şubat tarihinde San Francisco kentinde yapılan forumdaki konuşmadan derlenmiştir.] şçilerin Acil İyileşme Planı, yani İAİP, çalışan sınıfları kendi çıkarları için örgütlenmek amacıyla başlatılmış bir kampanyadır. Bu çıkarların elde edilebilmesi için öne sürülen talepler arasında büyük çapta iş yaratma programları, tüm özel sigorta şirketlerine karşı bütçeden kaynaklandırılmış sağlık sistemi, ev hacizlerine karşı moratoryum ilanı, işçi sınıfının yerine zenginlerden vergi toplanması gibi talepler bulunmaktadır. 10 maddelik talepler manzumesine dayanan bu kampanya şu sloganla özetlene bilir: “Wall Street’e DEĞİL Çalışana bütçe”.

İ

12 İŞÇİ KARDEŞLİĞİ

rına son verilmesi, Göçmen Yasası baskınlarına son verilmesi ve son olarak artan oranlı vergi uygulamasıyla zenginlerden daha fazla miktarda vergi tahsil edilerek finansman ihtiyacı içindeki kamu hizmetlerine para aktarılmasını içeriyor. İAİP’nin bu taleplerinin sağlanması için bağımsız eylemler örgütlemenin gerekliliği ortadadır.

Başta sendikalar olmak üzere, işçi hareketi önderlerine sesleniyor ve bu mücadeleyi başarıya ulaştırmaya davet ediyoruz; çünkü işçi sınıfı hakim sınıfın krizinin faturasını ödemeye mahkum edilemez. İAİP mücadelesine ülkenin farklı şehirlerinde yerel İAİP komiteleri oluşturarak devam ediyor. Plan ayrıca sesini duyurabilmek için geniş katılımlı toplantılar düzenleyerek, insanların haklarını ve taleplerini yerine getirilebilmesi için harekete geçmeye ve örgütlenmeye çağırıyor. 23 Şubat’ta San Francisco İşçi Konseyi, İAİP ve South Bay İşçi Konseyi’yle birlikte bir bilinçlenme ve örgütlenme mitingine ev sahipliği yapmayı kabul etti. İAİP, geçtiğimiz hafta kampanyanın yürütülmesi için geçici bir Ulusal Yürütme Komitesi oluşturdu.

Bu kampanyanın şu an itibariyle hayati önemde olduğunu düşünüyoruz, çünkü biliyoruz ki patronlar ve egemen sınıflar bu ekonomik krizin faturasını işçi sınıfına ve tüm çalışanlara kesmeye çalışacak. Çalışanlar bugün 1930’lardaki Büyük Buhran’dan bugüne görülmüş en derin krizle karşı karşıyalar. Günde ortalama 19 bin iş kaybı yaşanıyor ve bunun sonunun nereye varacağı belli değil. Ortalama çalışma haftası 40 saatin üzerinden 33 saat düzeyine gerilemiş durumda. 2,3 milyon ev sahibi, geçtiğimiz yıl evlerinin haczedilmesiyle karşılaştı ki bu oran 2007 yılına nazaran yüzde 81’lik bir artışa tekabül ediyor. Ev fiyatları bu şekilde düşmeye devam ederse bu sayı önümüzdeki yıllarda 10 milyona ulaşabilir. Ülkede, şehirler, köyler, eyaletler ekonomik krizle kötüleşen bir mali krizle karşı karşıyalar. Bunun sonucu olarak hükümet harcamalarda büyük kesintilere gidiyor ve bu durum çalışan sınıfların ihtiyacı olan eğitim, sağılık ve diğer sosyal hizmetler alanlarında büyük sıkıntılar yaşanmasına yol açıyor.

Bu resesyon/depresyon kendini

İşçilerin Acil İyileşme Planı Talepler Manzumesi:

1) Wall Street’i kurtarma planlarına son verilsin. Bankacılar ve spekülatörlere bir peni bile harcanmasına son! İşçi sınıfını kurtarma planları için harekete geçilsin.

2) Tüm ev hacizleri için moratoryum ilan edilsin. Ev boşaltmalar, ev harcamaları zamları ve kira artışları durdurulsun.

3) H.R. 676 -evrensel, kamu bütçesi kaynaklı sağlık hizmeti- kanunlaştırılsın. Tüm özel sigorta şirketleri sağlık sisteminden ayıklansın.

Emekliler için garantili emekli maaşı, sağlık hizmeti ve diğer imtiyazlar gerçekleştirilsin.

4) Her bir işçinin sendikalaşması için Çalışanlar için Hür Seçim Hakkı (Employee Free Choice Act-EFCA) kanunlaştırılsın.

5) Otomotiv ve tüm sektörlerde işten çıkarmalara son verilsin. Otomotiv sanayi, toplu taşıma araçları, rüzgâr ve güneş enerjisi sistemleri üretmek üzere yeniden düzenlensin.

rı insani gereksinimlere aktarılsın.

8) Ülkenin okullarını, hastanelerini ve can çekişen alt yapısını kurtarmak ve milyonlarca insanı yeniden yaşanabilir düzeyde bir maaşla iş sahibi yapmak için, en az 1 trilyon dolarlık bir bütçeyle ulusal çapta kamu işleri programı yürürlüğe sokulsun. Gerçek bir Körfez Bölgesi kalkınma planı için kaynak sağlansın; Körfez Bölgesi Yurttaş İşleri Kanunu çıkarılsın.

9) Çalışamayacak durumda olanlara iktisadi güvence ve gerekli haklar sağlansın.

Bekâr ebeveynlere, sakatlara, yaşlılara ve işsizlere makul düzeyde aylık tanzim edilsin. TANF refah programının keyfi, cezai sınırlamalarına, eğitim hakkının reddine ve zorla çalıştırma uygulamalarına son verilsin.

7) Afganistan ve Irak’taki savaşlar sonlandırılsın ve tüm askerler geri çağırılsın. Yalnızca bu ülkedeki savaşlarda harcandığı tahmin edilen tutar 3 trilyon dolar. Tüm savaş harcamala-

10) İşçilerin durumunun ıslah edilmesi için çalışmadan kazanan şirketler ve zenginlerden vergi toplansın. Şu andaki zengin sınıf taban oranı üzerinden vergi ödeyerek tarihsel olarak en yüksek zenginlik düzeyinde bulunuyor ve çalışmaksızın bunun keyfini sürüyor. Petrol-enerji sektörünün haksız kazançları geçmişe dönük olarak vergilendirilsin, gelir vergisi 1981 dönemindeki haliyle uygulansın ve vergiden ödemekten kaçmak için deniz aşırı sığınaklara kaçırılan 2 trilyon dolar ülkeye geri getirilsin.

göstermeden evvel, çalışan sınıf olarak bizlerle zengin azınlık arasında bugüne kadar ABD tarihinde görülmemiş bir gelir adaletsizliği vardı. Bu adaletsizlik daha da fena bir hal alacak. Vergi mükelleflerinin cebinden çıkan 2,5 trilyon dolar bankalara aktarıldı. Diğer bir ifadeyle, doymak bilmez bir açgözlülükle kar peşinde koşanlar, yine Obama yönetiminin kurtarma planlarından en büyük nemayı kapmış durumdalar.

Birleşik Elektrik İşçileri’nin Chicago’daki başarılı mitinginde görüldüğü gibi çalışanlar artık kendilerine koyun gibi davranılmasından, Demokrat Parti’nin ve onun patronlarının kendilerine birkaç kırıntı atmasını bekleyen çaresiz kurban olarak beklemekten vazgeçiyorlar.

Bir süre önce, Los Angeles Öğretmenler Sendikası 26 Ocak’ta, 15 bin kişiyi etkileyen bütçe kesintilerini protesto ettiler. 3 bin çelik sanayi işçisi ise Granite City, Illinois’de işten çıkarmalara karşı miting düzenledi.

Reno, Nevada gibi kentlerde düzenlenen mitingler ve yürüyüşler işsizliğe karşı birer karşı duruşu gösteriyor. Yarın [16 Şubat] Olympia, Washington’da

sendikalar bütçe kesintilerine karşı yürüyecekler. California’lı öğretmenler ise Sacramento’da 16 Mart’ta bir protesto gösterisi gerçekleştirecekler.

Portland, Oregon’da Adalet İçin İş örgütü geçtiğimiz günlerde bir kilisede bir toplantı düzenledi. Toplantıya, kurtarma planına karşı olduğunu her fırsatta büyük bir coşkuyla gösteren 800 kadar kişi katıldı. Her hükümetin bankaları üzerine alması ve onları kurtarmasından bahsedilişinde salonda büyük ve uzun bir alkış koptu.

Bu ve ülkenin birçok yerindeki buna benzer olaylar bizi hedefi yaşam düzeyimizi, işimizi ve evimizi korumak olan etkili bir kitlesel adım atmaya ve bu uğurda bir birleşikcephe hareketi başlatmaya itti.

Bu kampanyayı örgütleyenler olarak, demokratik olarak kampanyaya katılan işçiler tarafından yürütülen bir hareket başlatmaya kendimizi adadık. Ancak bu yolla İAİP gerçekten, sınıf olarak işveren sınıfının saldırısına dur diyebilir.

Sizin de bize katılmanızı istiyoruz. Dayanışma içinde kazanalım.

6) Göçmen işçiler üzerindeki baskılara son verilsin. ICE baskınları ve sınır dışı edilmeler durdurulsun.

ULUSLARARASI

ABD; Balkanlar ve Ortadoğu’dan sonra Kafkaslar’ı karıştırmaya hazırlanıyor

Obama’nın Ermeni kartı açıldı

Hedef Kafkasya G

eçtiğimiz dönemde Türkiye– Ermenistan ilişkilerinde önemli değişikliklere şahit olduk. Dört yılı aşkın bir süre içinde “Ermeni Soykırımı” meselesinde bir dizi önemli gelişme yaşandı ve son birkaç ayda da Türkiye–Ermenistan ilişkilerinde değişimler oldu.

Kuşkusuz bu gelişmelerde ABD yönetiminin yeni politikası önemli bir rol oynuyor. Barack Obama’nın göreve gelişi de bu yeni politikaya hız verdi. Obama Kafkasya’da istikrarı amaçladığını birkaç defa belirtti. Halen Bakü-Tiflis-Ceyhan petrol boru hattı ile Güney Kafkas doğalgaz boru hattı bölgeden geçiyor. Uluslararası İpek Yolu projesi kapsamında yeni otoban ve demiryolu ağlarının inşa edilmesi planlanıyor. Dolayısıyla bölgede istikrarın sağlanması bu projelerin geleceği için gerekli gözüküyor.

Türkiye’de ise AKP hükümeti ve Cumhurbaşkanı Gül ABD yönetiminin planlarıyla tümüyle uyum halinde gerekli adımları atıyor. Abdullah Gül’ün geçtiğimiz Eylül’de Ermenistan–Türkiye futbol maçını izlemek üzere Erivan’a

gitmesiyle başlayan yakınlaşma süreci, son zamanlarda daha da hızlandı. İlişkilerin tümüyle normalleşmesi ve sınırın açılması hedefiyle bir Yol Haritası oluşturuldu. Önümüzdeki Ekim ayında Ermenistan Cumhurbaşkanı Sarkisyan’ın Türkiye’ye gelmesi bekleniyor. İşte AKP hükümeti böyle bir hükümet: ABD isteyince tüm devlet politikasını kökten değiştirebiliyor.

Türkiye’nin tavrı Azerbaycan’ın önce tepkisine neden oldu, zira Ermenistan sınırı 1993’te Dağlık Karabağ’ın işgaline tepki olarak kapatılmıştı ve bu işgalde 30 bin kişinin öldüğü 2 milyonun ise evlerinden olduğu tahmin ediliyor. Ancak sonradan Azerbaycan da görüşmelere başlamayı kabul etti. Mayıs ayında Prag’daki AB zirvesinde iki ülke görüşecek.

Bu koşullarda “Ermeni Soykırımı” meselesi ise maalesef bir politika malzemesi olarak kalıyor. Seçim kampanyasında “Ermeni Soykırımı’nı tanıyacağım” diye vaatler veren Obama, başa gelince bunu Kafkasya’da istediğini almak için bir araç haline getirdi ve “Büyük Felaket” demeyi tercih etti.

Bizim için sözlerin çok önemi yok, gerçeğin ne olduğu önemli, ancak aynı ifadenin bizim “aydınlar” tarafından Aralık ayında yaptıkları kampanyada kullanılmış olması ilginç. İşçi Kardeşliği olarak Ermeni meselesiyle ilgili görüşümüzü Ağustos 2005 tarihli sayımızda şöyle dile getirmiştik: Ermeni sorunu diğer tüm etnik merkezli sorunlar gibi Amerikan, Fransız, Alman meclislerinin alacağı samimiyetsiz kararlarla değil başta Türkiye işçilerinin olmak üzere ilgili milletlerin işçilerinin diyaloguyla sağlanabilir. Bir muhasebe yapılacaksa bunu millet adına ancak işçiler, tüm aklıselimleriyle ve çıkar hesaplarından arınmış ahlaklarıyla yapacaklardır. Ama kimse İttihatçı zorbaların işçi düşmanı politikalarından Türkiye işçi sınıfını mesul tutmamalıdır.

Bugünün ve dününün bilincinde olan hiçbir işçi de kendini dünün veya bugünün patron hükümetlerinin politikalarının savunucusu haline getirmemelidir!

Ne yazık ki bu mesele işçi sınıfı yerine patronların ve onların liberal aydınlarının elinde kaldıkça ne gerçekler ortaya çıkıyor ne de halklar arasın-

da kalıcı bir barış kuruluyor. Bugün Kafkasya’da istikrar istediğini söyleyen ABD, 2003 yılında bir ayaklanma çıkardı ve Sakaşvili’yi iktidara getirdi.

Ve 2008 yılında Sakaşvili hükümeti Güney Osetya’da savaş çıkardı. Meselenin istikrar veya barış olmadığı ortada.

Mesele ABD emperyalizminin AB’yi de kullanarak Kafkasya’yı tümüyle boyunduruk altına alma planıdır.

“Soykırım”ın tanınması, Ermenistan sınırının açılması ve tüm diğer adımlar sadece buna hizmet ediyor. Kalıcı bir barış ise işçilerin kendi hükümetlerini kurup, bunlar vasıtasıyla oturup konuşmasından geçiyor.

Meksika halkı Pemex’in özelleştirilmesine karşı

21Mart’ta, 2006 başkanlık seçimlerinin gerçek galibi Andrés Manuel Lopez Obrador’un girişimleriyle “Petrol ve Milli Egemenliği Savunmak” başlıklı ulusal kongre düzenlendi. Kongreye ülke çapından 2,25 milyon üyeyi temsilen 1.038 belediyeden 11.500 delege katıldı.

K

ongre çeşitli amaçlarda birleşecek toplumsal ve siyasi örgütlerin katılabileceği bir siyasi hareket oluşturulmasına karar verdi. Hatırlayalım, 2006 Temmuz’undaki seçimleri ABD emperyalizminin tercih ettiği aday olan Felipe Calderon kazanmıştı. Ancak Calderon bunu kitleleri dolandırarak gerçekleştirebildi.

Seçimin galibi olduğu ilan edilir edilmez Meksika’nın milli egemenliğinin omurgasını oluşturun ulusal petrol şirketi PEMEX’i özelleştirmek için elinden geleni yaptı.

Calderon’un seçimdeki rakibi olan Lopez Obrador, geçtiğimiz üç yıl boyunca ABD şirketlerinin ısrarıyla Calderon tarafından önerilen PEMEX’in

özelleştirilmesine ilişkin birçok yasanın kabul edilmesini önleyen direniş hareketini yönetti.

11500 delegeyle toplanan kongre, milli egemenliği PEMEX’in milli şirket olarak devamını savunmak için bir sonraki seçimlerin yapılacağı 2012 yılına dek 15 milyon kişiyi kendine katmaya karar verdi.

Meksika’nın tüm büyük şehirlerinde, “Casas del Movimiento” (Hareketin Toplanma yerleri) oluşturulacak. Bu yerlerle fikir beyanlarına, konuşmalara, dayanışmaya, karşılıklı yardımlaşmaya ve değiş tokuşlara alan açılmış olacak.

Bu kongrenin sonunda gerçekleşen 22 Mart’taki eylemde Lopez Obrador şöyle konuştu:“Geçen sene Meksika’nın petrol kaynaklarını savunmak için elimizden geleni yaptık. Neyi gerçekleştirdiğimizi neyi gerçekleştiremediğimizi herkes biliyor. Vatandaşların ve özellikle ekipleri oluşturanların

desteğiyle sağ kanadın yani oligarşinin, Calderon’nun, PRI ve PAN (Bunlar Meksika’daki en büyük patron partileridir) önderliklerinin önerisiyle hazırlanan yasa taslağının ve Petrol Yasası’nın Kabul edilmesini geciktirdik.

Ama 18 Mart’ta (1938’de Meksika petrollerinin millileştirilmesinin yıldönümü) söylediğimiz gibi kavganın bitmediğini biliyoruz. Üç amaca ulaşmak için savaşmaya kararlıyız: PEMEX’in ve Federal Elektrik Komisyonu’nun çökertilmemesi için savaşmak; petrolün hammadde olarak satılmasına son vermek; bunun yerine petrol ve mazot üretimi, petrokimyevi sanayilerinin gelişmesi, istihdam yaratılması ve ülkedeki sanayinin gelişmesi için petrolün Meksika’da rafine edilmesini sağlamak” Demokratik ve Bağımsız İşçi Partisi Girişimi’ni (MPTDI) destekleyen herkes bu eyleme katıldı. MPTDI üyeleri Meksika’daki diğer siyasi akımlarla birlikte işçilerin kendi partilerinde örgütlenme ihtiyacını dile getirdi.

Lopez Obrador’dan Hillary Clinton’a mektup Meksika basını, Andrés Manuel Lopez Obrador’un 24 Mart’taki Meksika ziyareti sırasında ABD Dışişleri Bakanı Hillary Clinton’a yazdığı mektubu kamuoyuna duyurdu. Mektupta Obrador şöyle diyordu: “Gayrimeşru ve başarısız bir hükümetçe yönetiliyoruz. Ama özgür ve egemen milletimizin haklarını savunmaya hazır, güçlü bir hareketimiz var.

Lopez Obrador ayrıca ABD yetkilileri tarafından ABD-Meksika sınırını kapatmak için inşa edilen Utanç Duvarını kınadı ve sözlerine şöyle devam etti: Göç ve güvenlik sorunlarına çözüm bulmanın yolu sınıra duvar inşa etmekten ve askeri “çözümleri” desteklemekten geçmez; çözüm Meksika’nın ekonomik ve toplumsal kalkınmasındadır… Bu yüzden, Meksika ve ABD arasındaki ilişkiler iki eşit taraf arasındaki işbirliği şeklinde gerçekleşmelidir, bir tarafın öbürüne baskı yapması şeklinde değil.

İŞÇİ KARDEŞLİĞİ

13

ULUSLARARASI

Yaşasın laik, birleşik, demokratik Filistin!

Ya birleşik Filistin kurulacak, ya Araplar topyekün kovulacak

Filistin’de “iki devletli çözüm” öldü İ

srail’de yeni başbakan Binyamin Netanyahu liderliğindeki, aşırı sağcı hükümet 1 Nisan’da göreve başladı: Netanyahu’nun ilk sözleri, özetle, ‘iki devletli çözüm’ü reddediyoruz ve İsrail yerleşimleri artacak, oldu. 4 Mayıs günü, yeni İçişleri Bakanı Eliyahu Yişai, Doğu Kudüs’ün Silvan semtinde 88 Filistin evinin yıkılacağını açıkladı: Hükümet, bunlar yerine ‘Davud’un Şehri’ adlı bir turistik park yapıp, etrafında Yahudi yerleşimleri kuracak. İsrail, Hamas yönetimindeki Gazze’yi, geçen yıl sonundaki saldırıda, Filistin topraklarının kalanından koparmayı başardı. Bugün Gazze ve Batı Şeria arasında, İsrail izni olmadan gidip gelmek imkansız. Şimdi de yeni hükümet Doğu Kudüs’ü koparıp, adım adım ilhak edip, sadece Batı Şeria’yla sınırlı bir kukla yönetim dayatmayı hedefliyor. İsrail Batı Şeria ve Doğu Kudüs’teki yerleşimlerini artırmak istiyor. Yeni hükümet ayrıca bizzat İsrail topraklarındaki Arapları tasfiye etmeye de niyetli.

Yani, ABD ve AB’nin yıllardır savunduğu ‘iki devletli çözüm’ mevta oldu. Ya Arap ve Yahudilerin birlikte yaşadığı tek bir laik ve demokratik Filistin devleti kurulacak; ya da Siyonist devlet Arapları atalarının topraklarından adım adım kovacak ve birbirinden koparacak.

ABD ve AB’nin yeni İsrail hükümetine yönelik son günlerdeki tüm eleştirileri göstermelik. Ağustos 2007’de imzalanan bir anlaşmayla, ABD İsrail’e 10 yıl içinde 30 milyar dolar askeri yardımda bulunacak. İsrail bunun yüzde 74’üyle ABD’den askeri malzeme alacak. Yardımın ilk taksiti Ekim 2008’de İsrail kasalarına girdi: Yani İsrail, Gazze’yi yepyeni ABD uçakları, roketleri, silahları ve buldozerleriyle cehenneme çevirdi: Aynı silahlar Batı Şeria ve Doğu Kudüs’te adım adım Filistinlileri kovarken de kullanılacak.

Filistinliler ve Naziler Yeni hükümete dönelim: Netanyahu, Arap düşmanlığını hiç gizlemedi: Zamanında bir Filistin devletini, Naziler gibi bir tehlike olarak niteleyen oydu. 2005’te, Ariel Şaron’un İsrail ordusunu Gazze’den çekmesi üzerine Netanyahu maliye bakanlığından istifa etti. Gazze’de Hamas’ın ortadan kaldırılmasını savundu ve en son operasyonda, eski hükümeti, sadece ‘başladığı işi bitiremediği’ için eleştirdi...

Yani Netanyahu ‘iki devletli çözüm’ü reddediyor; çünkü Arapların topyekün tasfiyesini savunan has bir Siyonist. Öte yandan, Filistinli emekçiler de ‘iki devletli çözüm’ü reddediyor: Çünkü onlar Mahmud Abbas gibi yoz bürokratların yönettiği bir kukla devlette yaşamak değil, Yahudilerle eşit koşullar

14 İŞÇİ KARDEŞLİĞİ

altında, aynı devlet sınırlarında yaşamak istiyorlar. ‘İki devletli çözüm’ü başlatan 1993 Oslo görüşmelerinden beri gözleriyle görüyorlar: El Fetih’in nasıl İsrail’in Filistinliler üzerindeki denetimine aracılık eden bir polis gücüne döndüğünü...

Batı Şeria’dan ayırmaya çalışıyor.”

“İşinizi göreceğiz”

Hükümetin bir diğer gündemi, İsrail sınırları dahilindeki Filistinlileri ülke dışına, yani Batı Şeria ve Gazze’ye ya da Ürdün ve Mısır’a kovmak. Aynen İsrailli yerleşimci Türkiye gibi son yıllarda hızla ihracata sayısı 500 bin yönelen İsrail, ekonomik krizle ağır darHükümetin öncelikli hedefi, İsrail yerle- be aldı. İhracat yüzde 20, sanayi üretim şimlerini artırmak: İsrail’in 1967’de işgal yüzde 6 azaldı; işsizliğin 2009’da yüzde 8’e ulaşması ettiği Batı bekleniyor. Şeria’da, Gelinen 121 İsrail noktada, yerleşimindünyanın deki nüfus en eşitsiz (1967’de hatoplumliyle 0 iken) larından 1996’da 140 biri, İsrail. bine, 2008 Toplam sonunda 7 milyon ise 285 bine İsraillinin çıktı. Doğu 1,6 milyonu Kudüs’te de, 220 bin İsrail’in Gazze saldırısında ölenlerin üçte biri çocuktu yoksulluk sınırının Filistinlialtında: ye karşılık, kenti saran Yahudi yerleArap ailelerin yüzde 42’si yoksul; şimlerindeki nüfus 200 bine ulaştı. tüm çalışan nüfusunsa yüzde 45’i.

Birleşmiş Milletler’in Nisan soBütün İsrail partileri seçim boyunnunda yayımladığı rapora göre, İsrail, ca bu krizi hasıraltı etti; günah keçisi Batı Şeria’nın yüzde 60’ını içeren ‘C’ olarak Araplara yüklendi. Krizden bölgesinde Filistin yapılarının yakciddi biçimde etkilenen yoksul Yalaşık 3 bini için yıkım kararı almış. hudiler, aşırı sağa önemli ölçüde oy Doğu Kudüs’te de tam 60 bin Filisverdi. Türkiye’de işçi sınıfı, işsizlik ve tinlinin evi yıkım tehlikesinde. yoksulluğu, bütün şiddetiyle hissederİsrail ayrıca Doğu Kudüs’ü Batı ken, aynı anda milliyetçilik yükseltiliŞeria’dan koparmaya çalışıyor. Uzun yor ve Kürt düşmanlığı körükleniyor: yıllar Filistin siyasetinin merkezi olan Filistin’de de aynı süreç söz konusu.

Doğu Kudüs, bu işlevini yitirdi: Arafat da, Doğu Kudüs’teki bürolarını Batı Şeria’nın Ramallah kentine taşıyarak buna katkıda bulundu. Ayrıca, İkinci İntifada’dan sonra İsrail, Doğu Kudüs’ü Batı Şeria’dan koparan duvarın inşasına başladı. İki bölge arasındaki insani ve ekonomik bağlar giderek kopuyor.

Çadırlardaki direniş Silvan semtinde Filistin evlerini yıkan Kudüs Belediyesi, Şeyh Cerrah semtinde Kasım ayında yaşlı bir çifti evinden attı. Çift bir çadır kurup direnişe başladı: Kocası bir süre sonra ölen kadın, çadırının defalarca ordu tarafından yıkılmasına rağmen direnmeye devam ediyor. Benzer çadırların Zeytin Dağı ve Ras Hamis gibi bölgelerde de ortaya çıktığı, Filistinlilerin topaklarını terk etmediği belirtiliyor..

Mart 2009’da, Avrupa Birliği’nin bölgeye gönderdiği yetkililer bile, “AB Misyon Şefleri Doğu Kudüs Raporu”nda durumu teslim etti: “İsrail, bu bölgedeki uygulamalarıyla, Doğu Kudüs’teki Yahudi mevcudiyetini artırmaya ve kentteki Filistin topluluğunu zayıflatmaya, Filistin kentsel gelişimini engellemeye ve Doğu Kudüs’ü

İsrail’de son seçimde Arap düşmanlığı bayrağının en ateşli taşıyıcısı, Evimiz İsrail Partisi lideri Avigdor Liebermann oldu. Şimdi Netanyahu’nun hükümet ortağı olan Liebermann, Batı Şeria’daki bir Yahudi yerleşiminde yaşıyor. Geçen Mart ayında İsrail meclisindeki Arap temsilcilere, utanmadan, “Siz burada geçicisiniz.

Bir gün sizin işinizi göreceğiz” demişti.

Toprak mübadelesi Seçim kampanyasında da “Sadakat yoksa vatandaşlık da yok” sloganını öne çıkararak Araplara saldırdı: Ona göre, İsrail’de yaşayan Araplar ya devlete sadakat yemini etmeli ya da oy hakkından vazgeçmeli. Bu fikir, Evimiz İsrail Partisi’yle sınırlı değil: Gazze katliamı sırasında, İsrail Seçim Komitesi, katliama karşı çıkan (İsrailli) Arap partilerinin seçime katılmasını yasakladı: Partiler ancak Yüksek Mahkeme’ye başvurarak bu kararı iptal ettirebildi.

Lieberman, seçim boyunca bir ‘toprak mübadelesi’ planını da dillendirdi. Bu etnik temizlik planına göre Batı Şeria’daki İsrail yerleşimleri İsrail sınırlarına dahil edilmeli. Yüksek Arap nüfuslu İsrail bölgeleri ise Filistin Yönetimi’ne bırakılmalı.

Filistin’de sözde ‘iki devletli çözüm’ün geçersizliği her geçen gün anlaşılıyor; eski Filistin topraklarında yaşayan tüm halkların bir arada bulunacağı bir birleşik, laik ve demokratik Filistin kurulmazsa, Siyonist devlet, Arapları birbirinden iyice koparacak ve atalarının topraklarından kovacak.

KKTC’de tellaklar değişti Ama eski tas, eski hamam duruyor

K

KTC’de 19 Nisan’da yapılan genel seçimlerde iktidardaki CTP (Cumhuriyetçi Türk Partisi) 16 puan kaybederek oyların yüzde 29’unu alırken, UBP (Ulusal Birlik Partisi) oylarını 12 puan arttırarak oy oranını yüzde 44’e yükseltti. Eski CTP başkanı Mehmet Ali Talat ise halen Cumhurbaşkanlığı görevinde. Seçim kampanyasında Ergenekon davasını kullanan CTP’ye göre ekonomik krize yoğunlaşan UBP daha başarılı olmuş gözüküyor.

Tabii CTP’nin oy kaybında bir türlü sonuçlanmayan barış görüşmeleri de etkili. En son Eylül ayında Talat ile Hristofyas yeniden görüşmelere başlamıştı.

O zamanki TSK Genelkurmay Başkanı Büyükanıt’ın KKTC’yi üniformasız ziyareti

ve Lokmacı Geçidi’nin açılması da sürece Türkiye’nin desteğini ifade etmişti. Yine de barış görüşmeleri sonuçlanabilmiş değil. AB’nin verdiği sözleri tutmamış olması da hayal kırıklığına yol açıyor.

AB politikalarının Kıbrıs’ı getirdiği nokta ortada, CTP de bunun bedelini ödedi.

Ancak yeni başa gelen UBP de AB politikalarını izleyeceğini, görüşmeleri aynı şekilde devam ettireceğini söylüyor; hatta tüm KKTC’yi bir serbest bölge haline getirmeyi öneriyor; yani sendikal hakların ve gümrüğün olmadığı bir bölge. Anlaşılıyor ki UBP de Washington, Brüksel ve Londra’dan yönetimi devam ettirecek. KKTC halkı ise bir sonraki seçimde aynı politikaları sürdürecek başka bir partiyi seçecek.

ULUSLARARASI

Krizin müsebbibi bankalar, kurtarma planlarıyla ödüllendiriliyor

Cenevre Konferansı 16. Uluslararası “ILO Sözleşmelerini ve Sendikaların Bağımsızlığını Koruma” Konferansı, İşçilerin ve Halkların Bağlantı Komitesi’nin (ILC) girişimi ile 6 Haziran Cumartesi günü Cenevre’de toplanacaktır.

I

LC olarak uluslararası işçi liderlerini ve aktivistlerini, Uluslararası Çalışma Örgütü’nün konferans delegelerini her sene olduğu gibi bu sene de düzenlediğimiz ILO sözleşmelerini ve sendikaların bağımsızlığını koruma konferansına davet ediyoruz.

Bu sene 16.sı düzenlenecek olan konferans, 6 Haziran’da saat 11 ile 16 arasında işçi hareketini yıldırmaya yönelik sorunlar gündemiyle toplanacaktır.

Kimse uluslararası düzeyde gelişen krizi ve krizin halkları etkileyen sonuçlarını inkâr edemez. ILO tarafından 23 Mart 2009’da Cenevre’de ekonomik kriz ve küresel ekonomik eğilimler üzerine toplanan üçlü zirve toplantısı sonucunda yayınlanan rapor, düzgün iş olanakları teşvik edilerek ekonomik krize karşı nasıl mücadele edileceğini sorguluyordu. Hiç kuşku yok ki burada ortaya çıkan meseleler, bir sonraki yıllık ILO konferansının ana gündemini oluşturacak.

Bu rapor şunları dile getiriyordu: “Özellikle krizin ilk patlak verdiği ülkeler olmak üzere çoğu gelişmiş ülke şu anda bir ekonomik bunalım içinde (…)

Kriz, iş gücü pazarında 2008’den beri, özellikle de krizin ilk ortaya çıktığı ABD’de hissediliyordu. Küresel anlamda işsizliğin düştüğü dört yıldan sonra 2008’de 11 milyon işçi işsizler ordusuna katıldı. Kriz bu hızla devam ederse yılsonuna kadar bu sayının 40 milyonu geçeceğini söylemek kâhinlik olmaz (…) İş gücü piyasasındaki uzayan durgunluk çok büyük bir tehlikedir (…)”

Raporun sonunda ise krizin çok hızlı bir şekilde ilerlediği ama yeterli önlemler alınırsa atlatılabileceği belirtiliyor. İşte raporla ilgili tartışma da bura-

dan doğuyor: Alınması gereken önlemler neler? Kim tarafından, kimin adına alınması gerekiyor? Üçlü zirvenin buna cevabı ise “İnsanca iş olanaklarının sağlanabilmesi için ekonominin desteklenmesi, iş gücü piyasasında kargaşanın ve sosyal krizlerin engellenmesi ve bütün önlemlerin uyum içerisinde gerçekleştirilmesi gerekiyor. İçinde bulunduğumuz krizi de dikkate aldığımızda bunun en uygun yolu ise küresel bir iş anlaşması.”

Gerçekten yapılması gereken bir “küresel iş anlaşması” mı? Bütün işçi hareketi umudunu, hükümetlerin milyarlarca dolar ödeyerek bankaları kurtarmasına mı bağlamalı? Bu konu basit bir tartışmadan çok daha öte. Çünkü özellikle bu raporda adı geçen İrlanda, Almanya, Pakistan ve Fransa’da insanlar, işçi hareketinin hükümet planlarına uydurulmasının yaratacağı tehlikeleri görüyor ve bu plandan şüphe duyuyor.

Daha önemlisi sorulması gereken bir soru daha var: Sendikaların bağımsızlığı. Biz, emekleri ile yaşamak isteyen işçilerin menfaatleriyle bankaları sömürerek yaşayan ve dünya ekonomisini yıkan spekülatörlerin menfaatlerinde ortak bir nokta göremiyoruz.

Bu yüzden ILC olarak sendikaların varlığını korumak, her ülkede sosyal ve demokratik kazanımların, sendikalaşma, toplu iş sözleşmesi ve greve gitme haklarını korumak ve geri almak için günün tartışma ve harekete geçme günü olduğunu düşünüyoruz.

Ayrıca amacımız bu işi, dünya işçi hareketinin geleceği için, 43 ülkeden 300 aktivistin katılacağı Dünya Açık Konferansı’nın hazırlığına katkı olarak tam da bu çok önemli zamanda yapmaktır.

İşçi Kardeşliği Abone Formu [ ] 3 sayı: 5 YTL / [ ] 6 sayı: 10 YTL / [ ] 12 sayı: 15 YTL

İsim, Soyisim: .............................................................................................................

Görev: .............................................................................................................

Adres: .............................................................................................................

.............................................................................................................

Posta Kodu: ............................................................................................................. İlçe, İl: .............................................................................................................

Telefon, Faks: .............................................................................................................

E-Posta: .............................................................................................................

462 0000908-4 no’lu Akbank hesabına yatırdığınız abonelik ücreti dekontunuzu bu formla beraber faks veya posta yoluyla bize ulaştırın. (Bilgiler künyededir.)

Dünya işçi sınıfına karşı bir savaş makinesi

Bağımsız İşçi Partisi (POI), Fransa

G20 kararlarına karşı POI, işçi sınıfının ve örgütlerinin birliği için işçi sınıfının acil ihtiyaçlarının karşılanabilmesi amaçlı spekülatörlere apitalizmin sözde etik yasaları ile aktarılan milyarların kamulaştırılması; ilgili medyanın ifade ettiğinin öteTüm Avrupa sinde, G20’nin temel ülkelerinde işMerkez Bankası amacı “finansal ten atılmaların kurumların yeniden spekülatörlere 1,2 yasaklanması; fonlanması” için, trilyon aktardığı için kıta Avrupa’sında Tümüyle ABD Heliez, Total, Sony, hükümetinin ABD’de ayda 750 Caterpillar gibi speçıkarlarına bağımlı bin iş kaybı yaşandı. külatörler ve şirketolan AB’nin yıkıllere binlerce işi yok ması için mücadele Fransa’da 420 etmesi ve yeniden etmeye karar verdi. milyarın hükümet düzenlemesi için ayBu talepler çerrılan 5,000 milyarlık eliyle bankalara çevesinde POI, 16 ödeneğin onaylanMayıs saat 14.00’te dağıtılması sonucu masını sağlamaktır.

Paris’te kitlesel Ocak ayında 90 bin, bir miting düzenG20 tüm dünyada, spekülatörlerin Şubat’ta ise 80 bin leyecek, Avrupa kurtarılmasının kıtası üzerinde kişi işini kaybetti. ve kapitalizmin çalışan ve özellikle sürdürülebilirFransa çevresinliğinin sağlanmasının bedelini işçide faaliyet yürüten yoldaşları işten lere ve gençlere ödetmek istiyor. atılmaların yasaklanması için birlikte mücadele etmeye çağırıyoruz.

Başkanın maaşların artırılması taleplerine devlet hazinesinin boş olduğuParis, 7 nisan 2009 nu ileri sürerek karşı çıktığı bir durum- POI Ulusal sekrterliği adına da bu milyarları nerden buluyorlar?

Claude Jenet, Jean Markun, DaniBaşbakanın devletin borcunu azaltmak el Gluckstein, Gérard Schivardi için İstikrar Paktı’nı anımsattığı bir durumda bu milyarları nerden buluyorlar? vrupa Komisyonu işsizlik oranının 2008’de %7,8, 2009’da Onlar bu paraları sağlığa ve eği%9,8 olduğunu 2010’da ise %10,6 ‘ya time ayrılan bütçelerden kesiyorlar! çıkacağını açıkladı.(AFP 19 Ocak Bu kesintiler nedeniyle 50 bin sağ2009). Ekim 2008’den beri bütçeden lık çalışanı, 30 bin öğretmen ve 20 bankalara 428 milyar Euro aktarıldı. bin kamu çalışanı işini kaybetti.

Bunun sonucu Sağlık kuruluşlarında G20 ve NATO toplantıları, Obama 20 bin Eğitim kurumlarında 13,500 hükümetinin AB ülkeleri hükümetleposta hizmetlerinde ise yüz bine rine bankalar, spekülatörler ve dahası yakın işçi işini kaybetti. Hâlbuki bu savaş için daha fazla bütçe ayrılması parayla sosyal katkılar çıkarıldıktan konusunda baskı yapmasının, Avrupa sonra 2 milyon çalışana (1500 euro halkının Afgan halkına karşı bilenmenet 7 yıllık ücretleri ödenebilirdi. sinin ardından yapıldı. AB ülkeleri hüEkonomiyi canlandırmak adına kümetleri bu dayatmalara teslim oldu. bankalara para aktarmaktan vazBu politikaların mağdurları işgeçilmeli.Bu hiçbir işe yaramaz. çiler ise bütün dünyada örgütleriyİşten çıkarmaların yasakle birlikte işten çıkarmalara, kamu lanması, Ekonominin kilit sekhizmetlerinin yok edilmesine karşı, törlerinin kamulaştırılması, AB işlerini savunmak için ve savaşa kurumlarından kopuş için geve sömürüye karşı ayaklandılar. lin birlikte mücadele edelim.

K

A

İŞÇİ KARDEŞLİĞİ

15

S

AKP / Hak-İş cephesi Türk-İş’e saldırmaya devam ediyor

on Türk-İş genel kurulundan sonra birçok yazar ve yorumcu yeni seçilen yönetime bakıp AKP’nin Türkİş kalesini de düşürdüğü yorumunu yapmıştı. Gerçekten de Türk-İş yönetimine ağırlıklı olarak AKP’li tanınan sendikacılar seçilmişti. Zaten seçilen yeni Genel Başkan da yaptığı bir söyleşide bu konudaki sorulara “Kişisel siyasi tercihimi ise seçildiğim gün derin dondurucuya koydum” şeklindeki savunması ile siyasal tercihinin ne yönde olduğunu ima etmiş oluyordu.

Birçok işkolunda saldırı var

merkezi/yerel AKP örgütleri aracılığı ile işçiler üzerinde tek tek baskı/yönlendirme uygulamaları yapıp işçileri Hak-İş’e bağlı sendikalara yönlendirdiler. Birçok işyerinde yetki mücadelesi mahkemelere taşınmış durumda. Bu durum, işçilerin toplusözleşme haklarını kullanmalarını da uzun süreler engelleyecek gibi görünmekte. Daha önceki dönemlerde de özellikle belediyelerde iktidarın değişimi ile çeşitli sendika değiştirme olayları önemli ölçüde yaşanmış olsa da bu ölçüde değişik işkollarında bir sendika değişim olayı yeni bir durumdur.

Rize’de Çaykur, Sadece işçi İstanbul’da THY sendikaları değil Teknik’ten sonra Kocaeli’deki hükümet operasyonuna karşı yapılan miting oldukça kitlesel oldu AKP döneminde işçi şimdi de Kocaeli sendikalarında yaşaanlamlı kitlesel eylemlerin geliştirilBelediyesi’nde Hak-İş nan bu durum tesa- yen “sendikası” haline gelmiştir. diği bir zemini oluşturabiliyordu. hükümet yardımıyla düf değildir. Benzer Bütün güçler AKP’nin olacak!

Fakat Hak-İş’in birçok sendikasına AKP için esas amaç, kuşkusuz ki büşeyler kamu emekgeleneksel anlamda “sendika” bile demek Türk-İş üyelerini çileri sendikalarında tün toplumsal/sosyal güçlerin yandaş mümkün değil. Bazı örgütlenmelerinde hale getirilmesidir. AKP hükümeti da yaşanmaktadır. kendine geçiriyor ortada “sendikacı” görmek bile mümkün

AKP’li sendikacılar Türk-İş yönetiminde ağırlık teşkil ettiler ama AKP destekli Hak-İş’in Türk-İş’e yönelik saldırıları durmak şöyle dursun giderek arttı. Türkİş’e bağlı Orman –İş’e üye orman işçileri, Belediye-İş’e üye çeşitli illerdeki belediye işçileri, Tek Gıda-İş’e bağlı ÇAYKUR işçileri, Hava –İş’e bağlı THY-Teknik AŞ işçileri bu saldırılardan nasibini aldı.

Bütün bu kamu işyerlerinde gerek merkezi gerekse yerel kamu yöneticileri ve

AKP yönetiminin bürokratları bu alanda da kamun emekçilerini her türlü baskı ve yöntemle KESK’e ve KAMUSEN’e bağlı sendikalardan Memur-Sen’e bağlı sendikalara yöneltmekteler. Öyle ki Memur-Sen konfederasyonu, AKP döneminde dünyanın en hızlı büyü-

Belediye İş, “Demokrasi Çadırında, Demokrasi Nöbetinde”

K

ocaeli Büyükşehir Belediyesi ile İSU’da çalışan 3300 işçinin 29 Mart yerel seçimlerinin hemen ardından baskı ve tehditle Hizmetİş’e üye olmaya zorlanması üzerine mücadele kararı alan Belediye-İş Sendikası, Sabri Yalım Park’ında (5 gün önce) “demokrasi çadırı” kurarak imza kampanyası başlattı. Yaklaşık 10 bin imza toplandı.

Sendikadan yapılan yazılı açıklamada benzer uygulamaların Isparta, Samsun/İlkadım, Rize ve Antalya/Kepez belediyesinde; Türk-İş’e bağlı Tek-Gıda-İş’in örgütlü olduğu Çaykur’da da uygulandığı, “Önce Hizmetİş, sonra iş” diyen belediye başkanlarının partizan tavırları eleştirildi.

Belediye işçileri Meclis’i bastı Belediye-İş Sendikası, AKP’yi ve hükümet yanlısı Hizmet-İş’i protesto etmek amacıyla önceki gün Belediye Meclis toplantısını basarak “Baskı ve zulmü kaldırın” yazılı pankart açtı. Söz almak isteyen genel merkez eğitim ve basın yayın genel sekreteri Bayram Özkan’a konuşma izni verilmedi. Kısa süreli gerginliğin ardından işçiler dışarı çıkarıldı.

Türk-İş sesini yükseltiyor Cumartesi günü 12.00’de Merkez Bankası önünde toplanan yaklaşık 3 bin işçi, hükümeti ve Hak-İş’i protesto ederek Sabri Yalım Park’ında kurulan demokrasi çadırının önüne kadar yürüdü.

“Zam zulüm işkence işte AKP, Türk-İş’e uzanan eller kırılır, susma sustukça sıra sana gelecek” sloganlarıyla yürüyen; aralarında Demiryol-İş, Tekgıda-İş, Tes-İş, Harb-İş,Tezkop-İş, Türkmetal, Deri-İş, Kesk üyesi işçilerin bulunduğu kitle adına bir basın açıklaması yapan Türk–İş başkanı Mustafa Kumlu, “Operasyonun ilk hedefinin Orman-İş olduğunu, ardından benzer oyunların Tek Gıda-İş’in örgütlü olduğu Çay-Kur’da ve Hava-İş’in örgütlü olduğu Teknik A.Ş’de oynandığını; işçilerin özgür iradeleriyle sendika değiştirme hakları olduğunu ancak işçilerin baskı yoluyla sendika değiştirmeye zorlandıklarını” söyledi.

Seçimlerin ardından 2 bin 975 işçi Hizmet-İş’e geçmiş, Belediyeİş’in ise 325 üyesi kalmıştı. Türk-İş’in mücadele kararı alması üzerine Hizmet–İş’e geçen yaklaşık 1000 işçi tekrar eski sendikalarına döndüler.

bugün çok küçülmüş ve sorunlu olsalar da hala potansiyel olarak en önemli toplumsal muhalefet odağı olabilecek emek örgütlerini kendi arka bahçesi haline getirmek istemektedir. Sadece sendikalar değil spor kulüplerine, hemşeri derneklerine kadar her sosyal/ toplumsal organizasyon hedeftir.

değil. İşleri bazı “görevliler” yürütmekte.

Bırakalım Türk-İş dağılsın mı?

Artık çok açık olarak görünmektedir ki AKP, Türk-İş’i istememekte, yerine mümkün olduğu kadar Hak-İş’in geçmesini hedeflemektedir. Aslında hükümet ve esasta tüm sermaye güçleri gerçekte sadece Türk-İş’i değil hiçbir sendikayı Türk-İş’in devlet istememektedirler. Onların hiçbir ciddi sendikacılığından Hak-İş’in yaptırım gücü ve örgütlülüğü olmayan, hükümet sendikacılığına herhangi bir hak savunucu sivil toplum Birçok yerde çok zorlanmadan gerçekle- örgütü düzeyini aşmayan “sendikal” şen bu değişikliklerde AKP hükümeti ve yapılar dışında hiçbir işçi örgütüne tahammülleri yoktur. Zaten Hak-İş’e bürokrasinin yaptıkları ortada ama gerçeğin diğer bir yüzü de unutulmamalıdır. geçiş, esasta kamu işyerlerinde olmakta ve buralardaki bazı Açıktır ki Türk-İş’e bağlı birçok senTürk-İş’in uyguladığı Hak-İş örgütlülüğünün ömrü de dika uyguladıkları kimi politikalar özelleştirmelere politikalar nedeniyle tabandaki işçilerden nedeniyle tabandan kadar sürebilecektir. büyük ölçüde kopEn büyük işçi kopmuş olması muş, güven ilişkisini sendikası olarak yitirmiş ve demokhükümetin saldırısı Türk-İş’in bu şekilde ratik olmayan bir iç dağıtılması sadece karşısında onu zor yapılanma nedeni ile Türk-İş değil tüm durumda bırakıyor içi kof hastalıklı bir işçi sendikalarının durumdadır. Şimdağıtılması amaçlıdiye kadar kendisine destek olan siyadır. Yeni bir mücadeleci sendikal haresal/bürokratik güçler karşısına geçtiği ket, hükümetin bu eylemini seyrederek anda kolayca çözülmeye başlamıştır. değil dayatmalara karşı sendikaların bağımsızlığı anlayışını temel alıp Türk-İş Türkiye’de yaşanan büyük siyasi deüyesi işçilerle birlikte mücadele etmekğişimler ve güç dengeleri sendikal alana ten geçmektedir. Gerek hükümetin da yansımıştır. Soğuk savaş döneminde devlet güdümlü milliyetçi/anti-komünist bu saldırılarına karşı gerekse bu kriz döneminde çok daha yakıcı hale gelen esasta yapılanmış Türk-İş’in yerini yeni sorunların çözümü için tüm işçi sınıfı dönemde hükümet güdümlü İslamcı/ ve emekçilerin hükümetin uyguladığı liberal Hak-İş’in alması istenmektedir. politikalar karşısında birleşik mücadeTürk-İş geneldeki uzlaşmacı çizgisine lesi tek çözüm yoludur. Geliştirilecek rağmen içindeki farklı siyasal yönelimli mücadele birliği süreci sadece sendikasendikaların varlığı ve klasik bir sendiların bağımsızlığının değil başta Türk-İş kal geleneğe dayanması ile hükümetler olmak üzere tüm sendikal yapıların karşısında görece özerk bir konuma mücadeleci/demokratik yönde değişimsahipti. Çeşitli zamanlarda tabandaki lerinin de gerçek zeminini oluşturacaktır. mücadeleci unsurların da zorlaması