Çağrı - 105

AYLIK SİYASİ GAZETE

Karkerên jin û mêr!

Ji xeynî zencîrên we tiştekî we yê wendakirinê tune!

Hûn dikanin cîhanekê nu wergirin!

l l

l l l l

SA

Dünyaya yeni Ekimler gerek!

Irak-Güney Kürdistan: “Bağdat’tan dönen” hesaplar…

Kuzey Kore: Atom testi yaptı mı acaba?

Tayland: Darbeleri bol bir ülke…

Paris-Ankara hattında iki-yüz-lülük…

Deri işçisi olmak zor!

25 Kasım: Kurtuluş kendi ellerimizde!

“Uluslararası Gençlik Hareketleri ve Gençliğin Sorunları” paneli

l HE

J

AR

Kasım 2006/10 • FİYATI 2 YTL (KDV DAHİL) • ISSN 1302-692X105

YI

M

Kadın ve erkek işçiler!

Zincirlerinizden başka kaybedecek birşeyiniz yok!

Kazanacağınız yeni bir dünya var!



editörden - içindekiler

Editörden...

İçindekiler

AYLIK SİYASİ GAZETE

Karkerên jin û mêr!

Ji xeynî zencîrên we tiştekî we yê wendakirinê tune!

Hûn dikanin cîhanekê nu wergirin!

l HE

J

AR

SA

YI

M

Kadın ve erkek işçiler!

Zincirlerinizden başka kaybedecek birşeyiniz yok!

Kazanacağınız yeni bir dünya var!

Kasım 2006/10 • FİYATI 2 YTL (KDV DAHİL) • ISSN 1302-692X105

l l

l l l l

Dünyaya yeni Ekimler gerek!

Irak-Güney Kürdistan: “Bağdat’tan dönen” hesaplar…

Kuzey Kore: Atom testi yaptı mı acaba?

Tayland: Darbeleri bol bir ülke…

Paris-Ankara hattında iki-yüz-lülük…

Deri işçisi olmak zor!

25 Kasım: Kurtuluş kendi ellerimizde!

“Uluslararası Gençlik Hareketleri ve Gençliğin Sorunları” paneli

Değerli Okuyucu, Yeni bir sayıyla yine sizlerle birlikteyiz.

Geçtiğimiz dönemde iki tür anmalar yapıldı. Birisi Cumhuriyetin 83. yıldönümü idi, diğeri ise Büyük Sosyalist Ekim Devriminin 89. yıldönümü idi.

Birisi Türkiye Cumhuriyetinin kuruluşuyla ilgili, diğeri ise eski Çarlık Rusyası coğrafyasında gerçekleşen Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler Birliği’nin kuruluşuyla ilgiliydi. Başyazımızı ve başka bikaç yazımızı bu konuya ayırdık. Bu yazılardan da görülebileceği gibi, sözkonusu olan biri sömürücü sınıfların çıkarını temel alan burjuva cumhuriyetidir, diğeri ise işçilerin ve emekçilerin çıkarlarını temel alan bir cumhuriyetler birliğidir. Şimdi denebilir ki, iyi güzel de biz Türkiye’de yaşıyoruz, Rusya bizi ne ilgilendirir. İşte bu yazılarda tam da bu soruya cevap veriliyor.

Biz sınıfsız-sömürüsüz bir dünyayı hedefleyen işçilerin-emekçilerin

cumhuriyetinden yanayız. Büyük Sosyalist Ekim Devriminin sonucunda kurulan cumhuriyet böyle bir cumhuriyetti. Görev bugün de böylesi cumhuriyetler için mücadele etmektir. Bu konuda Ekim Devrimi zengin derslerle dolu, tabu öğrenmek isteyene ve öğrenmesini bilene!

Geçtiğimiz ay üç tanesi İstanbul’da bir tanesi Adana’da olmak üzere toplam dört tane panel gerçekleştirdik: Ortadoğu ve Filistin paneli (İstanbul), Ekim Devrimini anma paneli (İstanbul), Gençlik paneli (İstanbul) ve İşçi ve Sendika paneli (Adana). Bu paneller oldukça öğretici olmuştur. Kasım ayında da bir 25 Kasım kadın paneli (İstanbul) ve Ekim Devrimini anma paneli (İzmir) gerçekleştireceğiz.

Tüm okurlarımızı bu panellere yoğun katılım sağlamalıdırlar.

Bir önceki sayıda başlattığımız sağlık sigortası ve atom enerjisi ile ilgili yazıların devamını bu sayımızda bulacaksınız.

Bu sayıda işçi yazılarının azlığı dikkat çekmiştir. Bunun nedeni okurlarımızdan az sayıda yazı gelmesidir. Buradan tüm okurlarımızı işçi sayfaları için yazı göndermeye çağırıyoruz. Tabi bunu yapmak için soğuk kış aylarında direnen ve mücadele eden işçi arkadaşlarımızı yalnız bırakmamalı, onlara her türlü maddi ve manevi destekte bulunmalıyız.

Bir dahaki sayıda buluşmak üzere.

YDİ ÇAĞRI, 08 Kasım2006

GÜNDEM 83 yıllık cumhuriyet işçilere, emekçilere saldırının adıdır Bize yeni bir cumhuriyet gerekli: Emekçilerin cumhuriyeti! . . . . . . . . 3 Dünyaya yeni Ekimler gerek!. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5 “Dünyaya Yeni Ekimler Gerek!” paneli yapıldı... . . . . . . . . . . . . . . 5 PANORAMA Irak-Güney Kürdistan: “Bağdat’tan dönen” hesaplar…. . . . . . . . . . 7 Kuzey Kore: Atom testi yaptı mı acaba?. . . . . . . . . . . . . . . . . 8 Tayland: Darbeleri bol bir ülke…. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9 HALKLARIN KARDEŞLİĞİ İÇİN Paris-Ankara hattında iki-yüz-lülük… . . . . . . . . . . . . . . . . . . 11 Mizgin Özbek’le ilgili rapor hazırlayanlara soruşturma!. . . . . . . . . 12 YENİ İŞÇİ DÜNYASI Deri işçisi olmak zor!. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Graniser işçileri sendikalaşmak için oldukça kararlı... . . . . . . . . . .

Graniser işçileriyle dayanışma gecesi yapıldı. . . . . . . . . . . . .

“Sağlık hak olmaktan çıkarılıp, ödev haline getiriliyor” (2) . . . . . . .

Tansaş Depo işçilerinin direnişinde anlaşmaya doğru.... . . . . . . .

YENİ KADIN DÜNYASI 25 Kasım: Kurtuluş kendi ellerimizde! . . . . . . . . . . . . . . . . . . 13 Almanya’da kadın örgütü Courage 7. Konferansını gerçekleştirdi “Yeni Bir Dünya İçin: Öfkeli, sevecen, öngörülü!” . . . . . . . . . . . . 14 Türkiye Sosyal Forumu’nda kadın sorunları tartışıldı.... . . . . . . . . . 15 YAŞAMA TEMELLERİNİ KORUMA MÜCADELESİ Atom öldürür - Doğa güldürür (2) . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Sorumlu sadece şiddetli yağış mı? . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Fosil yakıtlara dayalı enerji türleri üzerine tartışma.... . . . . . . . . . .

Fosil yakıtlarına karşı çıkmada biraz dikkatli olalım… . . . . . . . . . .

“Fosil yakıtlarına karşı çıkmada biraz dikkatli olalım...” üzerine... . . . . .

16 18 18 18 19

“Ortadoğu’da emperyalist, Siyonist politikalar ve direniş” konulu panel yapıldı . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 20 YENİ GENÇLİK DÜNYASI “Uluslararası Gençlik Hareketleri ve Gençliğin Sorunları” paneli yapıldı… 21 YÖK protesto edildi... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 22 TMMOB’un “Mesleğimize ve ülkemize sahip çıkıyoruz” mitingi… . . . . 22 İBRETLİK İbretlik Haberler. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 23

v ÇAĞRI Basın Yayın Ltd. Şti Adına Sahibi: Aziz Özer Sorumlu Yazıişleri Müdürü: İlyas Emir v Yönetim Yeri ve Adresi: Mahmut Şevket Paşa Mah., İmranlı Sk. No: 8, Şişli - İstanbul v Tel.: (0212) 235 35 70 v Fax: (0212) 253 19 27 v e-mail: mail@ydicagri.com v web: www.ydicagri.com v Banka Hesap: Türkiye İş Bankası Galatasaray-İstanbul, Hesap No: 1022 0 738654 v SAYI: 105 · KASIM 2006 ISSN 1301-692X105 v Fiyatı: Türkiye: 2 YTL (KDV DAHİL) Türkiye Dışı: 2,50 Euro v Baskı: Uğur Matbaacılık (0212-501 81 09) v Yayın Türü: Yaygın Süreli

EK 1 EK 2 EK 2 EK 3 EK 4

gündem

83 YILLIK CUMHURİYET İŞÇİLERE, EMEKÇİLERE SALDIRININ ADIDIR BİZE YENİ BİR CUMHURİYET GEREKLİ:

Emekçilerin cumhuriyeti!

H

er yıl olduğu gibi bu yıl da, radyo ve televizyonların haberlerinde söylenildiği biçimiyle, Cumhuriyet Bayramı Türkiye’de, Kuzey Kıbrıs’ta ve dış temsilciliklerimizde törenlerle kutlandı. Bu Cumhuriyet Bayramı kutlamalarının diğerlerinden farklılığı Cumhurbaşkanının makamındaki son bayram olması yanında, “dincilaik” çatışmasının hayli derinleştiği bir süreçte kutlanıyor olmasıydı.

Türkiye’de rejim tartışmalarının yoğunlaştığı bu dönemde, başta Cumhurbaşkanı Ahmet Necdet Sezer olmak üzere bir dizi “devlet büyüğü”, özellikle de ordu eksenli “laik” Kemalist kesim sözcüleri bayram dolayısıyla yaptıkları açıklamalarda cumhuriyetin yüceliğinden, kutsallığından, cumhuriyetin ilke ve inkılaplarının değiştirilemezliğinden bahsettiler, cumhuriyeti koruyup kollayacaklarına dair vurgu yaptılar. “Cumhuriyetin ilelebet yaşatılıp korunması” için çağrıda bulundular.

Söylenenler 83 yıllık cumhuriyet tarihi boyunca söylenmemiş şeyler değildi, ancak son yıllarda bu vurgulamaların bir anlamı var: Hakim sınıf siyaseti bir bölünmüşlüğü yaşıyor ve hakim sınıfların “laik” Kemalist kesimi açısından cumhuriyet özellikle dinci kesimin tehdidi altında…

Cumhuriyet dedikleri…

Osmanlı devletinin yıkıntıları üzerinde bir devlet kuruldu ve bu devletin şekli “Cumhuriyet” olarak belirlendi. Bu yönetimin niteliği, tüm Anayasalarda da ifadesini bulduğu biçimiyle, “toplumun huzuru, milli dayanışma ve adalet anlayışı içinde, insan haklarına saygılı, Atatürk milliyetçiliğine bağlı, … demokratik, laik ve sosyal bir hukuk devleti” şeklinde ifade edildi. Yine, “millet iradesinin mutlak üstünlüğü, egemenliğin kayıtsız şartsız Türk Milleti’ne

ait olduğu”; “Her Türk vatandaşının A naya sa’ d a belirtilen temel hak ve hürriyetlerden eşitlik ve sosyal adalet gereklerince

niteliğini ele alalım. Cumhuriyet tarihi boyunca hiç bir zaman millet iradesi tecelli etmemiştir. Etmemiştir, çünkü var olan iktidar, ezici çoğunluğunu yoksul işçilerin, emekçiler oluşturduğu

yararlanarak milli kültür, medeniyet ve hukuk düzeni içinde onurlu bir hayat sürdürme ve maddi ve manevi varlığını bu yönde geliştirme hak ve yetkisine doğuştan sahip olduğu” bu cumhuriyetin nitelikleri arasında sayıldı. “Türk vatandaşlarının … millet hayatının her türlü tecellisinde ortak olduğu; birbirinin hak ve hürriyetlerine kesin saygı, karşılıklı içten sevgi ve kardeşlik duygularıyla ve ‘Yurtta sulh, cihanda sulh’ arzu ve inancı içinde, huzurlu bir hayat talebine hakları bulunduğu” da Anayasada da yazılı cumhuriyet rejiminin nitelikleri arasında kabul edildi.

Cumhuriyetin kâğıt üzerinde kabul edilen “erdemleri” bunlarla bitmiyor elbette. Bir dizi alanda daha bir çok şey yazılı olarak ortaya konuyor. Kâğıt üzerinde belirtilen cumhuriyetin tüm bu ve benzeri niteliklerin günlük yaşamda karşılığı var mı? Sorulması ve yanıtlanması gereken temel sorulardan birisi budur.

Daha ifade edildiği biçimiyle bile bir çok sakatlığı içinde barındıran (örneğin anayasa, ‘Türk Milleti’ ile başlayıp ‘Türk Milleti’ ile bitmektedir, diğer ulus ve milliyetlerin varlığını, haklarını yok saymaktadır; örneğin ne idüğü belirsiz bir “Türk milleti” sıfatı altında sosyal ve sınıfsal bölünmüşlük gözlerden gizlenmektedir, vs. vb.) bu nitelikler silsilesinin bir tek anlamı vardır: İşçilerin, emekçilerin, yani Türkiye cumhuriyeti sınırları içinde yaşayan, bu sınırlar içinde en geniş nüfusu bünyesinde barındıran emekçi sınıfların gözünü boyamak, onları demokrasi yalanıyla kandırmak, böylece gerçekte hakim sınıfların yönetimini “ilelebet” yaşatmak…

Bu gerçeği görebilmek için biz işçilerin, emekçilerin kendi yaşantımıza bakmamız yeterlidir. Örneğin, ‘millet iradesinin mutlak üstünlüğünü, egemenliğin kayıtsız şartsız “Türk Milleti”ne ait olduğu’

“millet”in iktidarı değil, 83 yıldır sömürücü sınıf ların çıkarlarını herşeyin üstünde tutan bir devletin iktidarıdır. Böyle bir iktidarın işçilere emekçilere vereceği şey onların iradesi doğrultusunda adım atmak değil, ancak ve ancak onların sömürüldüğü rejimin devam etmesi için çalışmak olmuştur. Hakim sınıfların milletin iradesinden bahsettiği şey seçim zamanlarında emekçilerin oyları ile tüm kurum ve kuruluşlarıyla zorba devletlerinin meşruiyetini halka onaylatmaktan başka bir şey değildir. Hayır, bu sömürücü ve zorba sistemde bu “halkın iradesinin tecellisi” değildir, olamaz Örneğin, “demokratik, laik ve sosyal bir hukuk devleti” şeklindeki cumhuriyetin niteliğini ele alalım.

Cumhuriyet tarihine kısa bir göz atıldığında gerçekte ne demokratlıktan, ne laiklikten ve ne de hukuktan söz edilemeyeceğini görmek mümkündür. Hayır ortada bir demokrasi, laiklik ve hukuk vardır. Onların demokrasi dediği şey, adı cumhuriyet olan ama gerçekte faşist ilkelere göre yürüyen gerici, statükocu, zorba devleti şirin göstermek için taktıkları bir sıfattır. Onlar için demokrasi sermayenin çıkarlarına hizmet ettiği sürece vardır. Onların demokrasisinde görüşünü söyleyen, talebini dile getirenlere reva görülen koğuşturmalardır, mahkemelerdir, cezalardır.

Onların demokrasisinde iş isteyen, aş isteyen insanları dövmek, cezalandırmak, haklarını talep edenlerin meşru eylemliliklerine saldırmak, tutuklamak “demokrasinin gereği”dir.

Emekçiler üzerinde kullanılan zor, devlet terörü “huzurun korunması” adı altında sömürü sisteminin “huzurlu” bir şekilde sömürmesinin adıdır. Onların demokrasisinde işkence öyle olağandışı bir uygulama değildir vs. vb.

Laiklik onlar için dinin siyasetten ayrılmasının ötesinde başka bir an-

lamı vardır. Onların laiklikten anladığı şey, dini kendi denetimleri altında tutmak ve kendi siyasi iktidarlarının devamı için kullanmak olmuştur. Onların “laikliği” bir dinin (İslamiyet) bir mezhebinin (Sünnilik) diğer din ve mezheplere üstünlüğünün sürmesi yönünde desteklenmesidir.

Onların hukukunun temelinde “mülk ” vardır; “mülkün temelini korumak” vardır. Sermayenin üstünlüğünü koruma üzerinde yükselir onların hukuku. Onların hukukunda emekçilerin hakları ayaklar altına alınmıştır. Örneğin; “millet hayatının her türlü tecellisinde ortak olduğu; birbirinin hak ve hürriyetlerine kesin saygı, karşılıklı içten sevgi ve kardeşlik duygularıyla ve ‘Yurtta sulh, cihanda sulh’ arzu ve inancı içinde, huzurlu bir hayat talebine hakları bulunduğu” türünden niteliklere bakalım. Cumhuriyet rejimi altında hiç bir dönemde cumhuriyet sınırları içinde yaşayanlar arasında eşitlik, ortaklık gibi kavramlar hayat bulmamıştır. Bulamazdı da, çünkü cumhuriyet yönetimi sınıflı bir toplumu yönetmenin adıdır. Bu toplumda bir tarafta çalışan, toplumun tüm zenginliğini üreten ve ama bunun karşılığında “akşamları aç yatan” yoksul yığınlar vardır, diğer tarafta ise, bu yığınların ürettiği zenginliğe el koyan, sömüren, gücünü bu sömürüden alan sınıflar vardır. Böyle bir toplumda cumhuriyetin ve onun savunucularının “eşitlikten, ortaklıktan” anladığı, belirli bir sömürücü azınlık dışındakilerin yoksullukta eşitliğidir, açlıkta, işsizlikte, sömürülmede ortaklığıdır. Onların “eşitliği” halklar arasındaki varolan eşitsizliğin devamı istemini örten incir yaprağından başka bir şey değildir. Halklar arasındaki eşitsizlik öyle bir durum arzetmektedir ki, kâğıt üzerinde bile, örneğin Anayasada; onlara göre tek bir “Türk Milleti” vardır. Bu yüzdendir ki onlar, tüm cumhuriyet tarihi boyunca “Türk Milleti” dışında ezdikleri ve baskı altında tuttukları diğer ulus ve milliyetlerin varlığını, haklarını inkâr etmişlerdir. Onların her türlü varlıklarının ve haklarının tanınması istemlerini zor ve baskı yoluyla, kanla, kurşunla, dipçikle ezmişlerdir. Bunun için Ağrı’yı, Dersim’i, 67 Eylül olaylarını, Çorum’u, Sivas’ı, Diyarbakır’ı… hatırlamak yeterlidir. „Ulusun Atası“ Mustafa Kemal’in deyişiyle “Yurtta sulh, cihanda sulh”

gündem sözünü cumhuriyet savunucuları, rejimin niteliklerinin temel taşlarından birisi yapıyorlar. Bu konuda da yapılan söylenenden farklıdır. Gerçekte söylenenin gerçek yaşamda karşılığı tam tersi olmuştur 83 yıllık cumhuriyet tarihi boyunca. Öyle uzun boylu tarihe bakmaya gerek yok: Onların dilinde Kürt ulusunun temel hak ve istemlerinin kanla bastırılması “yurtta sulh”un; Kuzey Kıbrıs’ın işgal edilmesi başta olmak üzere sınır ötesi harekâtlar, Adriyatik’ten Çin Seddi’ne kadar bir dizi bölgeye, Kore’ye, Balkanlar’a, Afgangistan’a, Somali’ye… en son Lübnan’a asker göndermeler “cihanda sulh”un karşılığıdır. Onların “cihanda sulh” dedikleri şeyin gerçek yaşamdaki karşılığı savaş kışkırtıcılığıdır, işgalciliktir, saldırganlıktır, komşularla didişmedir, bölgede halkları birbirine düşman etmektir vb. vb.

linde bir “demokratikleşme” çabası, yerleşik Kemalist yapının tasfiyesini de içeriyor. Ve bu durum Kemalist bürokrasinin hiç de işine gelmiyor.

Onlar ellerinden gittikçe alınan devlet erkini kaybetmemek için direniyorlar. Bunun için AKP hükümetinin dini kullanmasını, tabanın dinci kimliğini vs. kullanarak hükümeti yıpratmaya çalışıyor, ordu üzerinden açıklamalarla gözdağı vermeye çalışıyorlar. “Cumhuriyetin elden gitmesi” vurgusu esasta bu kesime ait.

Ama ortada “elden giden bir cumhuriyet” yok. “Giden şey cumhuriyet” değil, giden Kemalist bürokrat burjuvazinin iktidar erkidir.

AKP hükümetinin istediği şey anda cumhuriyeti ortadan kaldırmak, şeriat hükümlerine dayalı bir devlet kurmak değil. Planları, programları böyle değil.

programlarında cumhuriyet rejimini ortadan kaldırmak değil, (en azından bugün böyle bir dertleri yok); AB üyeliği için rejimin aksayan yönlerinde kimi değişiklikler yapmak, rejimi günün koşullarına göre yeniden elden geçirmek, “onarmak” istiyorlar. Avrupa tipi bir burjuva demokrasisini yerleştirmek bunların demokratlığının en üst sınırı. AKP hükümetine göre böylesi bir demokrasiyle herşey çözülecek; cumhuriyet daha sağlam temellere oturacaktır vs. vb.

Bu tür demokrasinin kimi savunucuları da Türkiye’de böylesi bir değişimle cumhuriyetin kendini yenileyeceğini belirtiyor ve projeleri olan “yeni cumhuriyet”i “İkinci Cumhuriyet” olarak adlandırıyorlar… Üst sınırı AB türü bir demokrasi ile “düzeltilmiş” bir Türkiye

Pratikleri de böyle değil. Onlar da “laik” Kemalistler gibi bu sistemden, bu devletin varlığından güçlerini alıyor, “laik” Kemalistler gibi aynı sınıfa, sömürücüler sınıfına hizmet ediyor, “laik” Kemalistler gibi cumhuriyetin nimetlerini hizmet ettikleri sınıfa sunuyorlar.

Her iki kesim de işçi ve emekçi düşmanı… Her iki kesim de şovenist. Her iki kesim de yayılmacı. Her iki kesim de emperyalizm işbirlikçisi. Her iki kesim de sömürü sisteminin, bu sistemi koruyup kollayan devletin, bu devletin dayandığı rejimin devamından yana. Çünkü cumhuriyet rejimi aynı sınıfa, sömürücüler sınıfına hizmet için varolan her iki siyasi kesimin de sebeplendiği bir çanak.

Bu iki kesim ortak bir temele, büyük Türk burjuvazisinin çıkarlarını savunma temeline sahip olmakla birlikte bu işin nasıl yapılacağı, yapılması gerektiği konusunda farklılıklara da sahipler. Ordu eksenli “laik” Kemalist kesim bu işi kendi çizdiği çerçevede ve kendi konumu sarsılmadan yapmak isterken, AKP’nin sözcülüğünü yaptığı kesim dünya siyasetinde anda geçer akçe olan liberalizm, globalizm gibi bir çizgi üzerinden hareket etmeye çalışıyor. Bu yönde “demokrasiye” sığınmak zorunda kalıyor, “demokrasi” lafzını daha çok ediyor. Onların plan ve

Cumhuriyeti devletinin, bir “İkinci Cumhuriyet’in”, bir reforme edilmiş cumhuriyet rejiminde de esasta işçiler, emekçiler açısından özde değişen birşey olmayacaktır. Sömürü çarkı yine sürecek, yoksullar yine yoksul, zenginler yine zengin, hatta daha zengin olarak kalmaya devam edeceklerdir.

Ulaşılması istenen AB demokrasisinin AB ülkelerinde yaşayan işçilere, emekçilere neler getirdiğini son yıllarda çok daha iyi görüyoruz: Her geçen yıl daha da artan işsizlik, ucuz işgücü, tırpanlanan sosyal haklar, yabancılar üzerinde artan devlet terörü, artan milliyetçilik, gittikçe gelişen faşist örgütlenmeler vb. vb. Biz işçiler emekçiler, birinci cumhuriyetin ne olduğunu, bize ne verdiğini 83 yıllık yaşananlardan tanıyoruz. İkinci cumhuriyetin de birincisinden özde bir farkı olmayacaktır. İmrenilen Avrupa tipi demokraside emekçilerin yaşadıkları yaşanacakların göstergesidir.

Ulusal haklar için yola çıkan Kürt ulusunun kimi siyasi temsilcileri de son yıllarda “demokratik cumhuriyet” talebini ileri sürüyorlar. Onlara göre de devlet demokratikleştirilerek halkların kardeşçe birarada yaşayabildiği bir zemin yaratılabilir. İyi güzel de, sorun zaten burada yatıyor: Bu devlet demokratikleştirilemiyor.

Bu devletin koşullarında gerçek de-

“Cumhuriyet elden gidiyor…” mu?

Soğuk savaş döneminde “Bu kış komünizm gelecek ” deniyor, “cumhuriyetin elden gideceği” söyleniyordu. Sonra söylemde “bölücülük” cumhuriyetin elden gitmesine temel yapılmaya başlandı. Son yıllarda hakim sınıf siyasetinde yaşananların bir sonucu olarak “Cumhuriyetin elden gittiği” vurgusuna bir başka gerekçe “bölücülüğe” eklendi: İrtica. İrticanın keşfedilmesi yeni bir şey değil. Cumhuriyetin kurulduğu ilk yıllarda da esasta cumhuriyetin kimi ilkelerine ve dönemin siyasi yapısına ters düşen kimi parti ve kuruluşlar, kimi hareketler dinci gericilik, irtica adı altında susturulmuşlardı.

Son yıllarda ise irtica „tehditi“ üzerinde yoğunlaşılması AKP’nin seçimlerde tek başına hükümet kurması sonrasına denk düşüyor. AKP seçime katılan seçmenin yüzde 34 küsurunun oyunu alarak hükümet kurdu. Bu parti esasta Türk büyük burjuvazisinin çıkarlarını savunan, siyasi planda bu kesimin istekleri doğrultusunda hereket eden bir parti olarak, Türk büyük burjuvazisinin bir kesiminin isteği olan Türkiye’nin AB üyeliği misyonunun savunucusu bir parti. Ancak bu parti dayandığı taban itibariyle, kadroları itibariyle siyasal İslamı referans alan bir parti. Önceki yıllarda Türk siyaset arenasında dini siyasi ikbal için kullanan bir geleneğin içinden geliyor bu partinin kadroları.

AKP hükümetinin büyük Türk hakim sınıflarının isteği doğrultusunda AB üyeliği ile ilgili yaptığı çalışmaların anlamı esasta Türk siyasal sisteminin Avrupa tipinde yeniden düzenlenmesini gerektiriyor. Ve AKP kısmi olarak kâğıt üzerinde de olsa bir takım yasaları değiştirmek zorundaydı. AKP hükümeti bunu yaptı. Kısmi olarak AB istekleri teme-

mokrasinin yerleşmesi mümkün değil. Bu devletin kendisi bizzat gerçek demokrasinin engeli!

Başka bir proje…

Sömürü, işsizlik, açlık, devlet terörü, zulüm ve baskı, katliam vb. vb. 83 yıllık cumhuriyetin biz işçilere, emekçilere verdiği şeyler bunlar. Reforme edilerek kaba saba “hatalarından” arındırılacak bir cumhuriyet yönetiminin bize vereceği de özde farklı olmayacak. İşsizlik, aşsızlık sürecek…

Gerektiğinde devlet terörü sürecek. İmha ve inkâr politikaları kılıfına sokularak bir türlü ve ama “gerektiğinde” mutlaka sürdürülecek vs. vb.

Kimi hatalarının törpülenmesiyle de özde bir şey değişmeyecek, çünkü bizzat bu sistemin kendisi hata!

Peki yok mu bir başka çözüm?

Var: İşçilerin, emekçilerin cumhuriyeti!

Böylesi bir cumhuriyette sömürüye son verilecek, insanın insana kulluğu, köleliği son bulacak. Sömürücü sınıf lar, asalaklar ortadan kaldırılacak. Herkes toplumda üretime gücü ve yeteneği oranında katılacak, katkısı olduğu oranda kazanacak. İşsizlik son bulacak emekçilerin cumhuriyetinde.

Konut sorunu, sağlık sorunu, eğitim sorunu gibi sorunlar ortadan kaldırılacak emekçilerin cumhuriyetinde.

Emekçilerin cumhuriyetinde bir halkın diğer halka üstünlüğü olmayacak. Halklar arasında eşitlik ve kardeşlik sağlanacak, ulus ve milliyetler arasında tam hak eşitliği sağlanarak değişik kültürlerin, dillerin birarada serpilip gelişmesinin olanakları yaratılacak. Din, dil, ırk, milliyet vs. vb. farklılıklardan dolayı insanlar arasında yaratılan bölünmüşlük ve parçalanmışlık son bulacak, emekçiler arasına konulan bu tür çitler sökülüp atılacak.

Emekçilerin cumhuriyeti ırkçılığın, saldırganlığın değil; gerçek barışın koruyucusu ve güvencesi olacak.

Emekçilerin cumhuriyetinde gerçek demokrasi hüküm sürecek.

Bizim, emekçilerin cumhuriyet projesi böyle bir proje.

Böyle bir cumhuriyeti yaratmak mümkün. İşçiler, emekçiler böyle bir cumhuriyeti kurabilir, yaşatabilir.

Sadece böyle bir cumhuriyetin oluşmasını istemek ve bu uğurda mücadele etmek gerek. Böyle bir cumhuriyetin kurulması için bu sömürücü devletten kurtulmak gerek. Bunun için devrim gerek. Çağrımız devrim mücadelesine! Çağrımız emekçi cumhuriyetini kurmaya! Çağrımız sosyalizme!

30 Ekim 2006 

gündem

Büyük Sosyalist Ekim Devriminin 89. yıldönümünde

B

Dünyaya yeni Ekimler gerek!

u yıl Büyük Sosyalist Ekim Devriminin 89. yıldönümüdür. Eski Rus takvimine göre 25 Ekim 1917, yeni takvime göre 7 Kasım 1917 tarihinde gerçekleşen Büyük Sosyalist Ekim Devrimi’yle Rusya işçileri ve emekçileri dünya tarihinde ilk kez, bilinçli, planlı ve örgütlü bir güç olarak burjuvazinin iktidarını yıkarak kendi iktidarını kurdu. Ekim devrimi ile birlikte buz kırılıp yol açılmıştı; o güne kadar bir ütopya olarak görülen işçi sınıfının iktidarı düşüncesi gerçekleşmiş, dünya işçi sınıfına örnek bir devrim olarak tarihteki yerini almıştır.

Büyük Sosyalist Ekim Devrimi, emperyalist burjuvazinin korkulu rüyası olan devrim düşüncesinin gerçekleşmesinin adıdır. Dünya tarihinde birçok devrim gerçekleşti; tarih kölelerin isyanından, feodallerin, kapitalist burjuvaların egemenliğini kurduğu devrimlerle dolu iken Büyük Sosyalist Ekim Devrimi’nin ayırıcı özelliği ne? Nedir Büyük Sosyalist Ekim Devrimi’ni ayırıcı kılan noktalar?

Büyük Sosyalist Ekim Devrimi kendinden önceki devrimlerden ilkesinde ayrı bir devrimdir.

Büyük Sosyalist Ekim Devrimi – Paris Komünü deneyimi dışta tutulduğunda– kendinden önceki bütün devrimlerden ilkesinden ayrı olan bir devrimdir. Stalin şunları söyler: “Eskiden devrimler genellikle devlet yönetimine bir sömürücüler kümesinin yerine, bir başka sömürücüler kümesinin getirilmesiyle sonuçlanırdı. Sömürücüler değişirdi, sömürü kalırdı. (...)

Ekim Devrimi, bu devrimlerden ilkesinde ayrılmaktadır. O kendine amaç olarak, bir sömürü biçiminin yerine bir başka sömürü biçimini, bir sömürücüler grubunun yerine bir başka sömürücüler gurubunu getirmeyi değil, insanın insan tarafından her türlü sömürülmesini ortadan kaldırmayı, kim olursa olsun bütün sömürücü grupları ortadan kaldırmayı, proletarya diktatörlüğünü kurmayı, bugüne dek var olan bütün ezilen sınıflar arasında en devrimci sınıfın iktidarını kurmayı, yeni bir toplum, sınıfsız, sosyalist toplumu örgütlemeyi almaktadır. İşte bu yüzden Ekim Devrimi’nin zaferi insanlık tarihinde köklü bir dönemeci, dünya kapitalizminin tarihsel kaderinde köklü bir dönemeci, bütün dünyanın sömürülen yığınlarının mücadele yöntemlerinde ve örgütlenme biçimlerinde, yaşama tarzı ve geleneklerinde, kültür ve ideolo-

jisinde köklü bir dönemeci kaydetmektedir.” (Stalin Eserler, cilt 7, İnter Yayınları, İstanbul sayfa 207-208) Bugün Rusya’da sosyalizmin yıkılmış olması, Büyük Sosyalist Ekim Devrimi’nin insanlığa gerekli olan devrimlerin Ekim tipi devrimler olduğu gerçeğini ortadan kaldırmıyor. Çünkü Büyük Sosyalist Ekim Devrimi, sömürücü sınıfların iktidarına son veren örnek bir devrim olarak tarihte yerini almış bir devrimdir.

En büyük ayrımlardan birisi, yıkılan sömürücü sınıfların yerine yeni bir sömürücü sınıfın değil, işçi sınıfının, yani sömürülen sınıfın iktidarının kurulduğu bir devrim olmasıdır.

Bugünün dünyasında da bu tür devrimlere ihtiyaç vardır.

Sömürücünün alternatifinin sömürücü olduğu bir kapitalist sistemin dünyayı ne kadar yaşanmaz hale getirdiğini, “gelenin ağam, gidenin paşam” olduğu bir sistemde sömürü çarkının sürdüğünü, işçilerin, emekçilerin her geçen gün daha çok açlığa ve yoksulluğa sürüklendiğini görüyoruz, yaşıyoruz. Bu sömürü çarkından, sömürücü sistemden kurtuluşun yolu Ekim tipi bir

devrimdir.

Büyük Sosyalist Ekim Devrimi emperyalist ülkelerde proleter devrimlerin ilk örneğidir.

Ekim Devrimi Lenin’in deyimiyle “buzu kıran, yolu açan ve gösteren” devrimdir. Büyük Sosyalist Ekim Devrimi ile emperyalist zincir en büyük kapitalist, emperyalist ülkelerden birinde, proletaryanın iktidarı ele geçirmesi ile ilk kez parçalandı; emperyalizm çağının ilk proleter devrimi olarak, yeni bir çağı, ‘emperyalizm ve proleter devrimleri çağı’nı başlattı.

Ekim Devrimi ve onun eseri olan Sovyetler Birliği’ndeki gelişmeler işçi sınıfının burjuvazi olmadan, dahası emperyalist burjuvazinin tüm saldırılarına karşı ülkeyi yönetebileceğini, ekonomik ve siyasal bir güç olarak işçi sınıfının tarih sahnesinde bağımsız sınıf tavrı takınabileceğini, devletini kurabileceğini, yaşatabileceğini, bunu ilerleterek bir sistem olarak dünya çapında geliştirebileceğini göstermiştir.

Denilecektir ki, “evet bunlar oldu

“Dünyaya Yeni Ekimler Gerek!” paneli yapıldı...

B

üyük Sosyalist Ekim Devriminin 89. yıldönümünü Yeni Dünya İçin Çağrı dergisi olarak bir panel ile andık. Panelimize konuk konuşmacı olarak KÖZ’den bir arkadaş katıldı.

Panelin ilk bölümünde giriş konuşmasında devrim mücadelesinde düşenler anıldıktan sonra Yeni Dünya İçin Çağrı dergisi adına sunumlara geçildi. Sunumların ilkinde, Ekim Devrimine yol açan tarihsel koşullar anlatıldı. İkinci sunumu yapan kadın arkadaş Ekim Devriminin kadın sorunu bağlamındaki kazanımlarını TC’deki kadınların durumuyla karşılaştırma içinde sundu.

Panelin ikinci bölümünde yine YDİ Çağrı dergisi adına Ekim Devriminin dersleri özet halinde sunuldu, ardından KÖZ dergisinden arkadaş Ekim Devriminin karakteri üzerine bir değerlendirme yaptı.

Soru-Cevap ve tartışma bölümünde, ağırlıklı olarak, işçi-köylü ittifakı, demokratik devrim/sosyalist devrim ilişkisi, tek ülkede sosyalizm sorunu vb. konular üzerine yoğun tartışmalar yürütüldü.

Panelde yapılan konuşmalarda, burjuvazinin ve her türden oportünist ve revizyonistlerin Ekim Devrimini günümüzde ya unutturmaya, ya da içini boşaltmaya, çarpıtmaya çalıştıklarına, günümüzde Ekim Devriminin pratikteki kazanımlarının modern revizyonistlerin marifetiyle ortadan kalkmış olmasının burjuva kalemşorlar tarafından sosyalizmin olmazlığı, işçi sınıfının tarihsel rolünün inkarı için kullanıldığına dikkat çekilerek, gerçekte ise Ekim Devriminin şiddete dayalı devrim, işçi sınıfının tarihsel rolü ve devrimde öncülüğü, işçi-köylü ittifakının önemi, proleter devrim ve proletarya diktatörlüğü, ulusal sorunun proleter enternasyonalizmi temelinde çözümü, devrim için Bolşevik tipte partinin zorunluluğu vb. konulardaki zengin dersleriyle hala yolumuza ışık tuttuğu savunuldu.

KÖZ dergisinden arkadaşların da katkısıyla 45 civarında insanın katılımıyla verimli bir panel gerçekleştirildi ve Ekim Devriminin günümüz için önemli dersleri tekrar hatırlandı.

25 Ekim 2006 

ama sonunda bu devlet yıkıldı.” Evet ama bu neyi değiştirir? Bu dünyanın ilk sosyalist devriminin esasta revizyonistlerin marifeti sonucu yıkılması sözkonusu tarihsel gerçekliği değiştirir mi? İşçi sınıfının Ekim Devrimi ile proletaryanın dünyanın altıda birini kaplayan bir ülkede iktidarı ele geçirmesi, burjuvazinin devlet aygıtını parçalaması, kapitalist “demokrasi”nin karşısına kendi sovyet demokrasisini geçirmesi olguları, sonraki yenilgiye rağmen, olgu olmaktan çıkar mı?

Bu sorulara verilecek yanıt, elbette ki “hayır” olacaktır! Büyük Sosyalist Ekim Devrimi, yenilgiye rağmen, kazanımlarıyla tarihte yerini almış; işçi sınıfının tarih sahnesine kendi devletiyle çıkması gerçekliği ortadan kalkmamıştır, kalkmayacaktır.

Büyük Sosyalist Ekim Devrimi’nin ilk olma özellikleri yukarıda saydıklarımızla sınırlı değildir. Örneğin Büyük Sosyalist Ekim Devrimi, sözde sosyal demokrat geçinenlerin burjuva parlamentarizmi üzerinden sosyalizme barış içinde geçileceği tezlerini tuzbuz etmesiyle de bir ilk olma özelliğine sahiptir. Büyük Sosyalist Ekim Devrimi’nin bu ayırıcı özelliği İkinci Dünya Savaşı sonrasında değişen şartlar adına Kruşçev revizyonistleri tarafından geçersiz ilan edilmeye çalışıldıysa da Ekim Devrimi’nin çağın ilk ve en önemli proleter devrimi olarak, emperyalist ülkelerde proleter devrimcilere ve proletaryaya verdiği dersin doğruluğunu değiştirmedi, devrimin bu noktadaki önemini ortadan kaldırmadı. Bugün Büyük Sosyalist Ekim Devrimi’nin bu konudaki dersleri de hâlâ günceldir, geçerlidir. Bugün de emperyalist ülkelerde zora dayalı proleter devrimle emperyalist burjuvazinin iktidarını yıkmak, emperyalist burjuvazinin devlet aygıtını parçalamak ve proletarya diktatörlüğünü gerçekleştirmek, proletarya diktatörlüğü şartlarında devrimi durmaksızın sürdürmek, sosyalizmi inşa etmek proletaryanın görevidir.

Büyük Sosyalist Ekim Devrimi ezilen ülkelerde proletarya önderliğinde devrimler çağının başlangıcıdır.

Büyük Sosyalist Ekim Devrimi öncesinde sömürge ve bağımlı “geri” ülkelerde kurtuluş burjuvazinin şu veya bu kesiminin önderliğine terkedilmişti. Devrimden, ulusal kurtuluştan burjuvazinin önderliğinde gerçekleşen hareketler anlaşılıyordu.

Büyük Sosyalist Ekim Devrimi, çok

gündem uluslu bir ülke olan Rusya’da burjuva milliyetçiliğinin yerine proleter enternasyonalizmini; burjuvazinin önderliği yerine proletaryanın önderliğini pratikte geçirerek ulusal kurtuluş savaşlarında da yeni bir çağı açtı.

Büyük Sosyalist Ekim Devrimi’nin bu tür ülkeler proletaryasına gösterdiği ‘gerçek kurtuluşun biricik yolunun, işçi sınıfı önderliğinde, işçilerin, köylülerin antiemperyalist, antifeodal devrimi olduğu, bu devrimin işçi-köylü diktatörlüğü altında durmaksızın sürdürülerek sosyalist devrimle taçlandırılacağı’ dersi bugün de geçerliliğini koruyan önemli bir ders olarak dünya işçilerine ve emekçilerine yol göstermektedir.

Büyük Sosyalist Ekim Devrimi kapitalizmin bağrında ölümcül bir yara açan devrimdir.

Büyük Sosyalist Ekim Devrimi, kapitalizmin bir bütün olarak dünya üzerinden silecek olan devrimlerin ilk halkası olarak kapitalizmin bağrında ölümcül yara açan ilk devrim olarak tarihte yerini almıştır.

O, kapitalizme/emperyalizme vurduğu darbe ile Büyük Sosyalist Ekim Devrimi öncesinde genel çizgi itibarıyla yükselen bir eğri çizen kapitalizmin genel buhranını başlatan, eğrinin aşağıya doğru kırılma noktasını oluşturan tarihsel gerçekliktir.

Büyük Sosyalist Ekim Devrimi kapitalist/emperyalist sistemin hiç de göründüğü kadar sağlam bir sistem olmadığını göstermiş ilk devrim ol-

masıyla da önemlidir. Bugün egemen ve yıkılmaz görünen, sosyalizmin içten teslim alınmasıyla kendisini çok daha güçlü hisseden/gösteren, bunu dünya işçilerine, emekçilerine çok yönlü olarak propaganda eden emperyalist/kapitalist sistemin yıkılabileceğini Rusya şahsında göstermesiyle önemli bir devrimdir.

Büyük Sosyalist Ekim Devrimi oportünizme karşı Leninizm’in zaferinin simgesidir.

Büyük Sosyalist Ekim Devrimi Marksizm adına işçi sınıfı hareketi içinde egemen olan ve Birinci Dünya Savaşı sırasında burjuvazinin kuyruğuna takılan tavırları ile gerçek yüzünü pratikte gösteren oportunizme karşı Bolşevizmin, Leninizmin zafe-

rini ilan eden devrimdir.

Büyük Sosyalist Ekim Devrimi Leninizmin emperyalizm ve proleter devrimleri çağının Marksizmi olduğunu, oportünizmin yenilgiye, Leninizmin/Bolşevizmin zafere götürdüğünü; Leninizmin, emperyalizmi yıkmanın, proletarya diktatörlüğünü inşa etmenin teori ve taktiği olduğunu açık bir biçimde göstermiştir. Günümüzde de proletaryanın ve tüm ezilenlerin kurtuluşunun yol göstericisi olan Leninizmin örgütsel temel aracının bolşevik/komünist parti olduğu gerçeği Rusya’da gerçekleşen Büyük Sosyalist Ekim Devrimi ile görülmüştür. Çok güçlü görünen oportünist partiler burjuvazinin safına geçerken enternasyonal sosyalist hareket içinde küçücük bir grup olan Bolşevikler, sabırlı ve sistemli bir çalışmayla işçi sınıfının çoğunluğunu kendi etraflarında birleştirmiş ve zafere ilerlemişlerdir. Büyük Sosyalist Ekim Devrimi bu sabırlı, ilkeli çalışmanın ürünüdür. Büyük Sosyalist Ekim Devrimi Leninizm biliminin üstünlüğünün ürünüdür.

Emperyalistlerin saldırıları…

Büyük Sosyalist Ekim Devrimi’nin gerçekleşmesi ve sosyalizmin kurulması emperyalist/kapitalist sistemin bağrında önemli bir yara açmıştı.

Proletarya kendi iktidarı şartları altında, emperyalistlerin içteki karşıdevrimcilerle elele yürüttüğü tüm müdahalelere rağmen Lenin ve daha sonra Stalin’in önderliği altında iktidarını koruma ve güçlendirme, sosyalizmi inşa etme yönünde muazzam başarılar elde etti. Lenin’in partisi olan Bolşevik Parti önderliğinde gerçekleşen Ekim Devrimi ve onun ürünü olan Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler Birliği sosyalizmin bir ütopya değil, elle tutulur bir gerçeklik olduğunu göstererek bütün ezilen insanlığa umut verdi, dayanak oldu. Stalin önderliğinde Sosyalist Sovyetler Birliği, emperyalist çağda burjuvazinin egemenliğinin en barbar biçimi olan faşizmin dünyaya egemen olmak için giriştiği İkinci Dünya Savaşı’nda antifaşist savaşın esas yükünü taşıdı. Bu savaşta nüfusunun yedide birini kurban verdi!

Fakat antifaşist cephede birleşen halklarla birlikte, faşizmin dünya egemenliğini önledi. Emperyalizmin faşizmi doğurduğunu gören bir dizi halk, İkinci Dünya Savaşı sırası ve ertesinde “halk demokrasili devletler” kurarak emperyalizmden koptu.

Emperyalist dünya sisteminin karşısına artık tek başına Sovyetler Birliği değil, onun etrafında birleşen ve sosyalizm yönünde ilerleme hedefini önüne koyan bir dizi devlet bir blok olarak çıktı! Sosyalizmin inşasında Sovyetler Birliği’nde kazanılan muazzam başarılar, emperyalizmden bağımsızlık için mücadele eden bir dizi halka cesaret verdi. Emperyalizmin

sömürgecilik sistemi çöktü.

Gerek ezilen bağımlı ülkelerde, gerekse emperyalist/kapitalist ülkelerdeki işçilerin, emekçilerin Rusya’daki sınıf kardeşlerinin kurduğu sosyalist devletin/sistemin varlığı, gerek kazanımlarıyla, gerekse dünya işçilerine, emekçilerine örnek olmasıyla emperyalistler açısından kabul edilebilir bir sistem olmadı, olamazdı.

Emperyalist burjuvazi açısından, Proleter Dünya Devrimi’nin ve dünyada demokrasinin, özgürlüğün, bağımsızlığın, insanlığın yarattığı tüm olumlu değerlerin simgesi, kalesi, merkezi haline gelmiş olan Sovyetler Birliği’ni çökertmek ölüm-kalım meselesi haline gelmişti.

Bunun için adına “soğuk savaş” denilen savaş başlatıldı. “Komünizm” emperyalist/kapitalist dünyanın işçilerine, emekçilerine en büyük öcü olarak tanıtıldı, komünist örgütlere saldırılar yoğunlaştırıldı, Sovyetler Birliği’ne karşı ilan edilmemiş bir savaş yürütüldü. Yeni alanların komünistlerin eline geçmemesi için her alanda karşıdevrimci çeteler örgütlendi, silahlandırıldı, yer yer doğrudan askeri saldırılar düzenlendi.

Hepsinden önemlisi, kaleyi içten fethetme, yıkma işine sarılındı. SBKP (Bolşevik) içinde revizyonizm gelişti.

1956’daki 20. Parti Kongresi ile, emperyalizmle uzlaşma, onunla bütünleşme revizyonist çizgisi kesin egemenliğini kurdu. Lenin-Stalin’in önderliklerinde, bütün dünyada işçi sınıfının ve tüm ezilen insanlığın umudu olan SBKP (B) revizyonist bir partiye; bir zamanlar sosyalizmin kalesi olan Sovyetler Birliği, sosyalemperyalist bir güce dönüştü. Kuşkusuz bu gelişmede gerçek komünistlerin hataları ve eksiklikleri de rol oynadı.

Fakat belirleyici olan bunlar değil, komünizm maskesi takmış revizyonizmin ihaneti idi. Kale onlar aracılığıyla içten fethedildi ve yıkıldı.

Sosyalizm lafzı, emperyalist siyasetin üzerini örtmek için 1980’li yılların sonuna dek kullanıldı. Sonunda bu maske de kaldırılıp atılmak zorunda kalındı.

Sovyetler Birliği’nin yıkılması emperyalist burjuvazi açısından büyük zafer çığlıkları ile karşılandı.

Emperyalist burjuvazinin ideologları ve propagandacıları “Doğu Bloku”nun 1990’lı yıllarda çöküşünden bu yana, kapitalizmin komünist sisteme üstünlüğünün pratikte ispatlandığını büyük gürültülerle ilan ediyor. Emperyalist barbarlık, dünya nüfusunun % 80’ini açlık sınırında yaşamaya mahkum ederken, kapitalist sistemin “insan doğasına uygun” biricik sistem olduğu, komünizmin öldüğü her gün, her saat, her saniye emekçi kitlelerin kafasına kazınıyor! Emperyalist burjuvazi insanlık tarihi açısından büyük öneme sahip olan Büyük Sosyalist Ekim Devrimi’ni unutturmaya çalışıyor!

Büyük Sosyalist Ekim Devrimi onlara göre tarihin bir kazasından başka bir

şey değil.

Yeni Ekimler gelecek!

Büyük Sosyalist Ekim Devrimi’nin öncesindeki emperyalist dünyanın gerçekliği ile günümüzün emperyalist barbarlığı arasında özsel bir fark yok… Bugünün emperyalist dünyasında barbarlık daha katmerli bir şekilde sürüyor…

Başka bir deyişle kapitalist/emperyalist sistemi yıkmayı amaçlayan sosyalist devrimi gerektiren şartlarda 89 yıl öncesinden özde bir farklılık yok.

Tersine objektif durum sosyalizmi daha da gerekli kılıyor. Emperyalist barbarlığın ulaştığı boyut sosyalist devrimleri, yeni Ekimleri daha da acil hale getiriyor. Geçen yüzyılın başındaki durumun tersine, bu yüzyılın başındaki duruma gözattığımızda kapitalizmin yıkıcı etkilerinin çok daha net olarak ortaya çıktığını görüyoruz. Bu yıkıcılık, doğal kaynakların kurutulması, insanın yaşayabileceği çevresel ortamın yok edilmesine doğru ilerliyor! Emperyalizm insanlığı barbarlık içinde çöküşe sürüklüyor!

Ancak bu gidişin –emperyalizmin çanak yalayıcıları ne kadar tersini söylerse söylesin– bir tek alternatifi var: Sosyalizm-Komünizm!

Bu tek ve gerçek alternatif için yeni Ekimlere ihtiyaç var…

Gelecek yeni Ekimlerdedir, yeni Ekimler gelecektir!

Olmaz değil; olur!

Yeter ki burjuvazinin uyuttuğu dev, işçi sınıfı uyansın, örgütlensin!

Yeter ki tüm ezilenler işçi sınıfı önderliğinde birleşebilsinler!

Büyük insanlığın kaybedeceği bir şey yok gerçekte! İşçilerin, emekçilerin kazanacağı ve kendi kuracakları yepyeni bir dünya var: Sömürücüsüz, sömürüsüz; farklılıkların düşmanlık nedeni değil, bir zenginlik kaynağı olduğu; özgür bireylerin özgür birliğinin dünyası! İşçileri, emekçileri böyle bir dünyayı yaratmaya çağırıyoruz!

21 Ekim 2006 

panorama

PANOR AM A

“Bağdat’tan dönen” hesaplar…

- IRAK-GÜNEY KÜRDİSTAN -

I

rak-Güney Kürdistan’da işgalcilerin hesaplarının tutmadığı, işgalden kısa süre sonra ortaya çıkmıştı. Irak halkları işgalcileri “elde çiçek buketleri” ile karşılamamıştı.

Halkın önemli bir bölümü Saddam rejiminin yıkılmasına sevinmiş ama işgalcilerden de memnun değildi. İşgale karşı direniş giderek örgütlü bir hal almış ve savaşın bittiğinin ilan edildiği 1 Mayıs 2003 tarihinden sonraki süreçte, işgalcilere her geçen gün daha fazla kayıp verdirilmeye başlanmıştı. İşgale karşı mücadelede bazen daha az, bazen daha fazla şiddet uygulansa da, gelinen yerde şiddetin ve bunun doğal sonucu olarak ölü sayısında artış olduğu hemen herkesin teslim ettiği bir gerçeklik.

ABD emperyalizmi ve müttefikleri yaklaşık üçbuçuk yıllık süreçte Irak’taki hesaplarını gerçekleştirmek için değişik yollara başvurmaktan kaçınmıyor. Örneğin başta açıkladığı Baascılarla herhangi bir ilişki olmayacak, ya da onların devlet yönetiminde yeri olmayacak yönlü açıklamaları yalamak zorunda kaldılar.

Baas rejiminin kalıntılarıyla görüşmeler, pazarlıklar; eski asker bozuntularını yeniden askeri yönetici konumlara getirmek vb. vb. noktalarda tavır değiştirdiler. İşgalcilerin değiştirdiği tavırlardan biri de dinci kesimle ilişkiler meselesiydi. Sözümona laik, demokratik bir düzen kuracaklardı(!) Şiilerle ve Sünnilerle dini temelde pazarlıklar yapmak zorunda kaldılar ve belli ölçülerde dincilere yer de açtılar. Tüm bu hesaplar işgale karşı direnişi ezmek, ya da durdurmaya yönelikti. Sözkonusu tavır değişiklikleri de Irak’ta sükuneti ve yeraltı zenginliklerini istedikleri gibi talan etmeyi, Irak-Güney Kürdistan’ı Ortadoğu’daki planları için bir sıçrama tahtası yapmaya yetmedi. İşgale karşı direniş mücadelesi sürdü, sürüyor ve işgalciler her geçen gün daha da fazla çıkmaz sokağa ilerliyor. İşgalcileri zorlayan sadece işgale karşı direniş değil. Kendileriyle iş-

birliği içinde olan yerli güçler arasındaki çelişkiler ve bu çelişkiler hakkında sözkonusu yerli güçlerin tavırları da işgalci güçlerin hesaplarını gözden geçirmesine yol açıyor.

Irak’a karşı savaşın başlamasından önceki süreçte BM Örgütü’nün temsilcisi olarak Irak’ta kimyasal silahların olup olmadığını kontrol eden Hans Blix bile gelinen yerde ABD’nin tavrını eleştirenler arasında yer alıyor. Blix, Irak’taki durumu Saddam döneminden çok daha kötü bir durum olarak değerlendirmektedir.

Irak-Güney Kürdistan’da andaki durumu Saddam dönemiyle karşılaştırmak kuşkusuz ki iyi ve doğru bir karşılaştırma olmayacaktır. Bir haydutu başka haydutla, ya da bir zorbalığı başka bir zorbalıkla karşılaştırmak gibi olur. Irak-Güney Kürdistan halklarının ne Saddam dönemini ne de işgalcilerin dönemini daha iyi görüp göstermesi onların çıkarına değildir. Tek doğru tavır ne Saddam ne de işgalci güçler, hepsinin de köküne kibrit suyu tavrıdır.

Biz bu karşılaştırmaya karşı çıkmamıza rağmen, savaşın ve işgalin IrakGüney Kürdistan halklarına getirdiğinin de zulüm, ölüm, sürgün olduğunu ortaya koyma durumundayız.

Evet, savaş ve işgal Saddam rejimini yıktı, ama Irak-Güney Kürdistan halkları kurtulmadı. Onlar işgalin, savaşın gölgesinde yaşam mücadelesi vermektedir. Her sömürücü toplumda çıkarlara göre tavır takınan kesimlerin olduğu gibi Irak-Güney Kürdistan’da da işgalcilerden yana, onlarla işbirliği içinde olan kesimler vardır. Hem de, ne yazık ki nüfusun önemli bir kesimi işgalcilerle işbirliği içinde davranmaktadır.

Buna rağmen ama savaşın IrakGüney Kürdistan halklarına getirdiği yıkımın gerçek dökümü bile şimdiye kadar yapılmamıştır. Kimi araştırmalar ölülerin veya sürgün edilenlerin, evlerinden barklarından kaçmak zorunda kalanların sayısını yaklaşık olarak ortaya koymaktadır. Fakat savaşın Irak-Güney Kürdistan halkla-

rına verdiği zararın gerçek boyutu hâlâ gizlenmektedir, ya da bilinmemektedir.

Savaşın verdiği zararların, yıkımın gerçek boyutunu gizlemeye çalışsalar da, işgalci güçler, başta da ABD emperyalizmi ile İngiliz emperyalizminin temsilcileri hesaplarının “Bağdat’tan döndüğü”nün bilincindeler. Önümüzdeki süreçte daha fazla zarar görmeden ve resmen yenilgiye uğramadan ya da yenilgiyi kabul etmek zorunda kalmadan durumu nasıl kurtaracaklarının hesaplarını yapmaktalar. Bu hesaplar içinde kendilerinin “iç dalaşı” da yaşanmaktadır. Siyasetçilerle askerler arasındaki çelişkiler, siyasi kesimlerin kendi aralarındaki çelişkiler öyle ya da böyle gündeme gelmektedir. Örneğin ABD’de 7 Kasım’da yapılacak ara seçimler öncesinde Cumhuriyetçilerle Demokratlar arasındaki propaganda dalaşında Irak’a karşı savaşta “Bush’un başarısız olması” kullanılmaktadır. Seçimler öncesindeki tartışmalara tuz-biber olan ise esasta savaş ve işgalden bu yana Irak’ta yaşamını yitirenlerin sayısının açıklanması oldu.

ÖLÜLERİN SAYISI KAÇ?…

ABD emperyalizminin başları Irak savaşı ve işgali sürecinde –kabaca üçbuçuk yıllık süreçte– ölenlerin sayısını 30.000 olarak göstermekte kararlı görünüyorlar. İngiliz müttefikleri bu sayıyı 50.000’e kadar çıkarıyor. Gerçekte tam olarak kaç kişinin yaşamını yitirdiği belli değil. Ama BM’nin Irak Yardım Misyonu’nun (UNAMI) iki ayda bir yayınladığı raporlara bakıldığında bile ölenlerin sayısının bu verilerden çok yüksek olduğu görülebilir.

UNAMI’nin verilerine göre sadece 2006 yılının ilk sekiz ayında Irak’ta ölen sivillerin sayısı –askerlerin sayısı bu hesapta yok– 27.763’tür. Bunu 8 aya böldüğümüzde ortalama olarak ayda 3470 insan yaşamını yitirmiştir.

Bunu ikiye bölüp dört aylık bilan-

çoyu sekiz aya eklersek toplam olarak bir yıl içinde 41.600 civarında insanın yaşamını yitirdiği sonucu çıkar.

Kuşkusuz ki bizim yaptığımız sadece kaba bir hesap. Ama UNAMI’nin verileri gerçek sayıları bile daha az gösteren verilerdir. Bu hesaplara bakıldığında bile ABD ve İngiliz emperyalizminin temsilcilerinin verilerinin ne kadar düşük tutulduğu görülecektir. Onlar kendilerinin kurumlarının, bu somutta UNAMI’nin hesaplarının üzerini bile örtmeye çalışmaktadırlar.

UNAMI’nin yayınladığı raporlarda yaşam hakkına ve kişi güvenliğine yönelik ihlallerin her geçen gün arttığı, üzerinde işkence izlerinin bulunduğu ve infaz edilen yüzlerce yeni cesetin bulunduğu, bölgelerde yerinden edilen nüfusun arttığı –sadece bu yılın Şubat ayından bu yana evini-barkını terkedip kaçmak zorunda kalanların sayısı 365.000 olarak verilmektedir; namus cinayetlerinde endişe verici düzeyde bir artış olduğu ve işkencenin giderek arttığı yönlü bilgiler de yer almaktadır.

Tüm bu bilgiler de nedir ki(!?) dedirtecek veriler ise 12 Ekim’de İngiliz Tıp dergisi “The Lancet”te yayınlandı. İki sene önce yayınlanan bir rapora göre o döneme kadar ölülerin sayısı 100.000 civarında veriliyordu.

Bu sefer ama ölülerin sayısı 655.000 civarında gösteriliyor.

Sözkonusu rakamlar, Amerikan John Hopkins Üniversitesi’nden bir ekip ile onlarla ortak çalışma yapan Bağdat A l-Mustansiriya Üniversitesi’nin kimi çalışanlarının 1849 hanede yaşayan ve yaklaşık 13.000 kişiyle konuşarak yaptığı araştırma ve hesapların sonuçlarıdır.

Sözkonusu araştırmada tesadüfen seçilen 47 bölgede Ocak 2002’den Haziran 2006’ya kadarki dönem için doğanların, ölenlerin ve göçenlerin sayısı soruldu, araştırıldı. Verilen yanıtlar sonucunda her 10.000 kişiye düşen ölüm oranından savaşın başladığı dönem ile sonrasında (55’ten 133’e) büyük bir artış olduğu or-

panorama

taya çıkar. Bu 78 kişilik aradaki fark “normal” ölümlerin ötesinde yaşanan ölüm olayları olarak değerlendirilir. Bu Irak’ın toplam nüfusuna oranlanır ve sonuçta savaştan kaynaklı ölümlerin sayısında 392.979 ile 942.636 arası bir rakama ulaşılmaktadır. Bunun ortalaması ise 655.000 olarak alınır.

Yapılan açıklamalara göre 600.000 insan doğrudan silah veya şiddet sonucu yaşamını yitirmiş, 55.000 kişi ise savaşa paralel oranı yükselen kalp hastalığı, kanserden vb. hastalıklardan dolayı ölmüştür.

Bu raporun 7 Kasım seçimleri öncesinde yayınlanması kuşkusuz ki Bush takımının işine yaramamaktadır. Bunun da bir sonucu olarak sözkonusu raporu inanılır değil diye nitelediler. Araştırmayı yapanlar ise, araştırmanın bilimsel temellere dayandığını, eksik ve zayıf yanları olsa da sözkonusu rakamların yaklaşık gerçek rakamlar olarak kabul edilmesi gerektiğini açıklamaktadırlar.

Hatta kendileriyle konuşulan insanların baskılardan korktuklarından gerçek rakamları da gizleme olasılığı olduğunu belirterek gerçek sayının daha yüksek olduğunun altını çizmektedirler.

ABD emperyalizminin temsilcileri bu rakamları reddetseler de Irak’ta neler yapmaları gerektiği üzerine tartışmak zorunda kalıyorlar ve tartışıyorlar.

Bu tartışmalarda değişik senaryolar yazılıp çiziliyor… Değişik olasılıklar üzerine tartışılıyor. Şimdilik kesin olarak sonuçlanan yeni bir siyaset değişikliği ortalıkta yok. Fakat yürüyen tartışmalarda işgal askerinin en yakın zaman içinde geri çekilmesinden, Irak’ın üçe bölünmesine ve Maliki hükümetine karşı askeri bir darbe yapmaya kadar değişik versiyonlar tartışılmaktadır.

ABD emperyalizminin ve müttefiklerinin hesapları “Bağdat’tan döndü”. Ama hesaplarının farklı biçime bürünerek de olsa tutabilmesi için bundan sonraki seçeneklerinin ne olacağı tam belli değil. Açık olan, en azından şimdiye kadar ABD emperyalizminin esas hesabına, hedefine sarıldığıdır. Bush, tüm bu tartışmalar arasında “Irak’taki askerlerimizi, teröristler yenilene kadar çekmeyeceğiz. Irak, kendini yönetebilir, kendi kendine ayakta kalabilir ve kendini savunabilir hale gelmeden Irak’tan çekilmeyeceğiz.” (21 Ekim tarihli basından) yönlü açıklamada bulundu.

Diğer bir deyişle ABD emperyalizmi kendisine bağımlı bir Irak yönetimini yerine oturtmadan, “işi bitirmeden” gitmeyecektir. Yürüyen tartışmalarda, tutmayan hesapların düzeltilmesi, zararın aza indirilmesi gündeme getirilirken bile, Irak’a yönelik savaşın başlatılmasının esas nedeni ve amacı değişmemiştir.

Tüm zorluklarına, hesaplarının tutmamasına rağmen, ABD emper-

yalizminin genel olarak Ortadoğu’yla ve özel olarak da Irak’la hesaplarına, projelerine bakıldığında Irak’tan vazgeçmeyeceği açıktır.

ABD’nin çıkarları şimdilik Irak’ta kalmayı gerektiriyor. Gündeme gelecek taktik siyaset değişiklikleri de, temel siyaseti değiştirmek olmayacaktır. Biçimi nasıl olursa olsun kısa sürede Irak’tan çekilme durumu yok.

Bu, sadece işgal gücü çekildiğinde Irak’ın yerli güçleri Arap ve Kürtler ya da Şii ve Sünniler arasında çıkma olasılığı yüksek olan çatışmaların yaşanacağından dolayı değil; ABD em-

peryalizminin böylesi bir adımı atmasının onun yenilgiyi kabul etmesi anlamına geleceğinden; bunun da Ortadoğu’ya egemen olma planlarından değişiklik yapılması anlamına geldiğinden de, şimdilik mümkün görünmüyor.

Dergimizin 79. sayısında da tespit ettiğimiz gibi: “ABD’nin Bağdat’tan dönen hesaplarının Bağdat’a uydurulmaya, Bağdat’ın da kendi hesaplarına uydurulmaya çalışıldığı bu sürecin karmaşık bir süreç olduğu, bugünkü hesapların-planların yarın gözden geçirilebileceği bir durumun

Atom testi yaptı mı acaba?

- KUZEY KORE -

K

u z ey Kore yet k i l i ler i 9 Ekim’de “ilk atom testi”ni gerçekleştirdiklerini ve bu testin başarılı geçtiğini dünya kamuoyuna duyurdu.

Söylenenlerin gerçek olup olmadığı ortaya çıkmadan, yani gerçekten “atom testi” yapılıp yapılmadığı belirlenmeden, hemen Kuzey Kore’ye karşı yaptırımların karar altına alınması için ABD emperyalizminin temsilcileri BM Güvenlik Konseyi’ni göreve çağırdı. AB, Japonya, Rusya ve Çin gibi ülkeler de Kuzey Kore’yi uyardılar(!) “Atom testi”ni kınadılar… Perde arkasını bilmeyenler, bu güçlerin gerçekten de atom silahlarına ve atom denemelerine karşı olduğu görüşüne kapılabilir. Her zamanki gibi büyük bir sahtekârlık sergilendi. Buna göre Kuzey Kore bölge ve dünya barışını tehdit ediyordu…

ABD ve diğer emperyalistler ise “barışı ve müttefiklerini korumak” için kendisini yükümlü ve sorumlu görüyordu… Bu “provokasyona” sert cevap verilmesi gerekiyordu!

Burjuva medyasının bile verdiği haberlerde “yapıldığı söylenen atom testi” vb. ifadeler kullanarak sözko-

nusu testin yapılıp yapılmadığının belli olmadığına işaret ettiler. Bu haberlere son veren nokta, 11 Ekim’de ABD uçaklarının yaptığı keşiflerle atmosferde radyoaktif ışınların varlığına rastlandığını belirten açıklama oldu. Bu açıklamadan sonra hemen herkes testin yapıldığından yola çıkmaya başladı.

Bu tartışmaya bir de patlatılan patlayıcının etki gücünün düşüklüğü, acaba test başarısız mıydı, gerçekleşmesi gereken patlamada terslik mi olmuştu, ya da Kuzey Kore şimdiye kadar bilinenin ötesinde yeni bir teknik mi geliştirdi? vb. vb tartışmalar yürüdü.

Bizim için Kuzey Kore’nin gerçekte atom testi yapıp yapmadığı, ya da başarılı mı başarısız mı yaptığı belirleyici değildir. Belirleyici olan atom silahları üzerinde ve atom silahlarına sahip olma amaçlı dalaşın varlığıdır ve bu temelde dalaş ve pazarlıkların yürütülmesidir.

Biz kimin yaptığına bakmadan bir bütün olarak atom santrallerine, atom silahlarına ve evet atom denemelerine karşıyız. Büyük ya da küçük haydut ayrımı yapmıyoruz, tüm

yaşandığı bilince çıkarılması gereken önemli noktalardan biridir.” (Sayfa 18, Mayıs 2004) Evet, gelişmeler bu tespitimizi onayladı, onaylıyor. Bu süreçte yaşanan değişiklikler beraberinde yeni değişiklere yol açıyor, zorluyor.

Tartışmalar da bunun bir göstergesi.

ABD emperyalizminin Irak’a yönelik temel siyasetinden değişiklik yapması ise çok yönlü hesaplara, gelişmelere bağlıdır.

28 Ekim 2006  haydutlara, yani emperyalistlere, kapitalistlere, tüm sömürücülere karşıyız. Bu temelde de Kuzey Kore’nin de atom testine karşıyız.

Sorun ama atom silahları meselesi olunca Kuzey Kore’ye karşı gelmekle bitmiyor. Esas sorun başta ABD ve Rusya olmak üzere atom tekelini ellerinde tutmaya çalışan güçlerin sahtekârlıklarını ortaya koymak ve atom silahlarına, denemelerine karşı mücadeleyi bir bütün olarak kapitalist, emperyalist sisteme karşı mücadele olarak yürütmektir.

Kuzey Kore ile atom reaktörünü çalıştırma veya atom silahına sahip olmaya çalışma meselesindeki çelişkiler ve çatışmalar yeni değil. İşin içinde yine ABD emperyalizmi var, Japonya, Çin ve Rusya var. 1994’te Kuzey Kore ile yapılan anlaşmaya esasta uymayan ve yapmayı taahhüt ettiği iki “hafif su reaktörü”nü yapmayan; 2002 yılında Kuzey Kore’yi “şer ekseni” içinde görüp Kuzey Kore’ye saldırı malzemesi aramaya başlayan da ABD emperyalizmidir. Kuzey Kore’nin 1994’te çalışmasını durdurduğu Yongbyon atom reaktörünü çalıştırmaya başlamasının perde arkasında da ABD, AB, Japonya ve Güney Kore’nin Kuzey Kore’ye karşı koydukları yakıt ambargosu vardır.

Dergimizin 67. sayısında ABD ile Kuzey Kore arasında olan çelişkilerin ya da görüşmelerin perde arkasını ortaya koyarken, yazımızın sonunda ABD emperyalizminin planları hakkında şu tespiti yapmıştık: ABD’nin “…Kuzey Kore’yi daha geri düzeyde bir anlaşmaya zorlamak, bu da olmazsa durum ve ortama uygun yaptırımları gündeme getirme planları var… Öyle ya da böyle Kuzey Kore’deki rejim de ABD’nin ‘şer ekseni ’ içinde gördüğü hedeflerden biridir.

‘Sırada’dır. Bu rejimin Irak’taki gibi savaşla mı devrileceği, yoksa dıştan baskı ve ambargolarla, içten isyanla mı çökertileceği gelişmelere bağlıdır.” (Çağrı sayı 67, sayfa 22, 17 Nisan 2003) Bunu yazmamızdan sonraki süreçte Çin’in de araya girmesiyle başlayan görüşmeler –ABD, Rusya, Çin, Japonya Güney ve Kuzey Kore’nin katılmasına atıfta bulunularak “altılı görüşmeler” diyorlar buna– 2005

panorama Kasım ayına kadar değişik biçimlerde sürdü. Görüşmelerde de esas olarak ABD emperyalizmi koyduğu ambargoyu kaldırmama, Kuzey Kore’yi daha kötü bir anlaşmaya zorlama tavrını sürdürdü. Kuzey Kore görüşmelerden çekildi. 2005 Kasım ayından beri “altılı görüşmeler” yok.

Kuzey Kore’nin atom testi yaptığını açıklaması başta ABD emperyalizmine olmak üzere Kuzey Kore’ye karşı olan güçlerin eline bir koz verdi.

Altılı görüşmelerde Kuzey Kore’ye biraz yakın görünen Çin veya Rusya gibi ülkeler de Kuzey Kore’ye atom testi için tepki gösterdi. Fakat ABD ile Japonya Kuzey Kore’yi cezalandırmak isteyenlerin başını çekti, çekiyor. Japonya daha BM Güvenlik Konseyi karar almadan bile Kuzey Kore’ye yönelik yaptırımları uygulamaya koydu. Bunun başında Japonya’nın Kuzey Kore’den yaptığı ithalatı durdurmak, tüm limanlarını Kuzey Kore gemilerine kapatmak ve Japonya’ya seyahati sınırlamak gibi önlemler var.

BM Güvenlik Konseyi yürütülen tartışmalar sonrasında Çin ve Rusya’nın ABD tarafından sunulan taslağı yumuşatma çabaları ile sonuçta oybirliğiyle 14 Ekim 2006’da 1718 (2006) sayılı bir karar aldı.

Karar şimdilik askeri müdahaleyi içermiyor ama böylesi bir müdahalenin yolunu kapatmıyor da.

BM’nin 5 sayfalık ve 17 maddelik kararında aslında savaş ilanından, askeri müdahaleden başka hemen her şey var. En başta nükleer, kimyasal ve biyolojik silahların yaygınlaştırılmasının dünya barışını ve uluslararası güvenliği tehdit ettiği tespit ediliyor. Bunu yazdıranlar da ABD, Rusya, Çin, Fransa ve İngiltere gibi atom gücü olan emperyalistler.

Gerçekten de nükleer, kimyasal ve biyolojik silahlara karşı çıkılıyorsa, en başta kendi ellerindeki onbinlerce atom silahını yok etmeleri gerekir.

Böyle düşünmedikleri ve ellerindeki atom silahlarını yok etmeyecekleri açıktır.

BM’nin kararında tabii ki sözkonusu “atom testi”nin yapılması kınanıyor. Kuzey Kore ikinci bir test yapmamaya çağrılıyor ve sorunun “diplomatik” yollarla çözümü için Kuzey Kore’nin “altılı görüşmelere” yeniden dönmesi talep ediliyor. Ayrıca “Nükleer Silahların Yayılmasının Engellenmesi Anlaşması”nı yeniden kabul etmesi; atom programını durdurması ve Uluslararası Atom Enerjisi Kurumu’nun (IAEA) kurallarına uyması talep ediliyor.

Bunları yapmazsa ve de bunları yapana kadar yaptırımlar gündemdedir. Bu bağlamda öne çıkanlar ise Kuzey Kore’ye yük taşıyan her türlü aracın kontrol edilmesi, deniz ve hava yollarının Kuzey Kore ile ticarete – “insani yardım” dışında– kapatılması, silah tekniğiyle ilgili olduğu düşünülen hemen her ticaretin ve hatta banka hesaplarının dondu-

rulması vb. vb. yaptırımlar var.

Kuzey Kore yetkilileri BM Güvenlik Konseyi’nin aldığı bu kararı, BM’nin çifte standartçı olduğunu, tarafsızlığını yitirdiğini gösteren bir karar olarak değerlendirip kararı kabul etmediklerini açıkladılar. Görüşmelere katılması bağlamında ise, kendilerinin “diyalog ve müzakerelere açık olduklarını” sorunun diyalog yoluyla çözülmesini istediklerini, ama “ABD’nin Kuzey Kore’ye karşı baskısını artırmaya devam etmesi halinde, bunu savaş ilanı addedip buna karşı fiziksel tedbirler almaya devam edecek”lerini açıkladılar. “Altılı görüşmeler”e yeniden katılması bağlamında da ABD’nin Kuzey Kore’ye uyguladığı ambargonun kaldırılması durumunda bu görüşmelere katılacaklarını bildirdiler.

Bu bağlamdaki tavırlar aslında özde değişmemiştir. Dergimizin 67. sayısından aktardığımız tavrımızda da belirttiğimiz gibi, ABD emperyalizmi Kuzey Kore’yi kendi istediği biçimde yeni bir anlaşmaya zorlamak; olmazsa da dıştan ambargo ve baskıyla zayıflatmak ve bu temelde hesabı tutarsa rejimi içten yıkmak istiyor.

Kuzey Kore’nin diyalog yoluyla sorunun çözümünü istediğini açıklaması ve “altılı görüşmelere” ABD’nin ambargoyu kaldırması önkoşulunu koyması vb. tavırlar; Kuzey Kore’nin “atom testi” yaptığını açıklamasının “Satranç tahtasında” bir hamle mi, ya da kağıt oyununda bir blöf mü yaptığı sorusunu da ortaya çıkarıyor.

Herhalükarda Kuzey Kore’nin “atom testi” yaptığını açıklaması çok yönlü hesaplara hizmet ediyor.

En başta ABD’nin eline yaptırımlara başvurma ve Kuzey Kore’ye karşı kendisini haklı göstermenin bir aracı oldu. Buna BM Güvenlik Konseyi de refakat etti… Çin ise, daha önce savunduğu Kuzey Kore “beni her zaman dinlemiyor” tezinin ispatı olarak gösteriyor “atom testi”ni.

Rusya, hem Kuzey Kore’nin “atom testi”ne karşı tavır takınır görünürken, hem de Putin şahsında yaptığı açıklamayla ABD’yi “altılı görüşmelerde” sorunu çıkmaza sokmakla, sert davranmakla itham ediyor.

Kuzey Kore’nin “atom testi” yaptığını açıklamasından en kârlı çıkacak olan gücün Japon emperyalizmi olacağı yönlü gelişmeler var. Japon emperyalizmi İkinci Dünya Savaşı’nda aldığı yenilgi sonucu imzaladığı anlaşmaları artık yırtma tartışmalarını başlatmış durumda. Kuzey Kore’nin “atom testi” yaptığını açıklamasından sonra ise Japonya’nın atom silahlarına sahip olması tartışmaları başlatıldı. ABD Dışişleri Bakanı Rice Japonya gezisinde iken, Japonya Dışişleri Bakanı Taro Aso, açıkça “Eğer bir komşu ülke atom silahına sahipse, bizim bu konu üzerine tartışmamız reddedilemez” diyerek silahlanma yolunun açılmasında bir köşe taşı daha dizdi…

Evet, Kuzey Kore’nin “atom testi yaptık” açıklaması birçok gücün kendi hesaplarını yeniden gözden geçirmek ve “dünya barışını” ve “uluslararası güvenliği” koruma adına daha fazla silahlanmak, daha fazla tehditin ve savaşın temelini döşemek için kullanılmaktadır.

Bu arada tabii ki Kuzey Kore’ye “sert” davranılmadığı koşullarda İran’ın da bundan güç alacağı ve atom silahı üretme plan ve programını hızlandıracağı yönlü tartışmalar da, Kuzey Kore’ye yönelik yaptırım kararlarının kopmaz bir parçası durumundadır. Öyle ya da böyle emperyalistlerin tavırları, çıkar ve çelişkileri “dünya barışı”nı ve “uluslararası güvenliği” sağlamaya değil, yok etmeye yöne-

liktir. Uluslararası güvenliğin en büyük tehditi bizzat emperyalist güçlerin kendileridir. Emperyalizm sistem olarak varlığını koruduğu sürece de dünya üzerinde öyle ya da böyle savaşlar olacaktır.

Savaşlara ve evet atom silahlarınadenemelerine son vermek isteyenlerin, sömürü sistemine karşı, emperyalist egemenliğe ve sisteme karşı devrim için mücadeleye katılması olmazsa olmazların başında geliyor.

Ya sosyalizm, ya barbarlık içinde çöküş sloganı günümüzün somut koşullarını dile getiren güncel ve acil bir slogandır. Emperyalizm barbarlıktır!

Herkes kararını bu bilinçle vermek zorunda!

29 Ekim 2006 

Darbeleri bol bir ülke…

- TAYLAND -

19

Eylü l 20 0 6 t a r i h i nde Tayla nd ’ da bir askeri darbe gerçek leştirildi.

Sözkonusu darbe ciddi denebilecek hiçbir direnişle karşılaşmadı. Kimi tutuklamaları saymazsak, kimsenin “burnu kanamadı”. Bu yüzden de “kansız darbe” denildi bu seferki darbeye.

D a r b e , Ta y l a n d ’ı n a n d a k i Başbakanı Thaksin Shinawatra’nın Birleşmiş Milletler toplantısına katılmak için New York’ta bulunduğu bir zamana denk getirildi. Parlamento/ hükümet binası tanklarla çevrildi, Kraliyet Sarayı korumaya alındı ve darbe yapıldığı ilan edildi. Darbeye Kara Kuvvetleri Komutanı Orgeneral Sondhi Boonyaratkalin önderlik etti.

Sondhi önderliğindeki cuntacıların yaptığı ilk işlerden bazısı, Parlamento

ve Hükümeti feshetmek, Thaksin’in görevden alındığını ilan etmek ve 1997’de kabul edilen anayasayı yürürlükten kaldırmak oldu.

Darbecilerin Kral’ın izni ve desteğiyle darbeyi gerçekleştirdikleri, darbe sonrası dönemdeki gelişmelerle de ispatlandı. Darbecilerin başı Sondhi, Kral’a bağlı bir düzen kurmak üzere müdahalede bulunduklarını da açıkça ilan etti. Bunun yanısıra müdahalenin gerekliliği ise “demokratik kurumların erozyona uğratılmasına son vermek ve Tay toplumu arasında ortaya çıkan derin ayrılıkları ortadan kaldırmak” olarak açıklandı.

Darbe yapılır da haklar kısıtlanmaz, yasaklar getirilmez mi? Ne demek? Kendisine “İdari Reform Konseyi” adını veren darbeciler bir

panorama

10

de “Milli Güvenlik Konseyi” oluşturdu. Ülkede savaş hali ilan edildi.

Bu savaş halinin “ülkede durumun normalleşmesine” kadar süreceği açıklandı. Televizyon ve radyo binaları ele geçirildi, medyaya sıkı sansür getirildi. Özellikle de Thaksin’i destekleyen ülkenin kuzey bölgesinde 300 civarında radyonun sesi kesildi.

Partilerin siyasi çalışmaları, yine “ülkede durumun normalleşmesine” kadar yasaklandı. Beş kişiden fazla insanın siyasi amaçla yanyana gelmesine yasak getirildi. Kimi hükümet temsilcileri gözaltına alındı.

Tüm bunlara rağmen bu darbenin bizim Türkiye’de alıştığımız askeri darbelerden farkı, darbe sonrasında kitlelere yönelik özel kitlesel takibatlara, baskılara, tutuklamalara vb. başvurulmamasıdır. Bunun da esas nedeni darbecilerin halkçı olmaları değil, iktidar dalaşının esasta egemenler arasında yürümesidir.

Gerçekleşen olayı “kravatlıların yerine üniformalıların gelmesi” olarak ifade edebiliriz. Bu noktadan itibaren doğal olarak şu soru ortaya çıkmaktadır: Neden, üniformalılar kravatlıları gönderdi? Ya da: Perde arkasında ne yatıyor?

Bu soruya (sorulara) yanıt verebilmek için ülkedeki durumu ve son dönemdeki gelişmelere kısaca da olsa bakmak gerekiyor.

Tayland, 1932 yılına kadar mutlak monarşik yönetim biçimine sahipti.

Mutlak monarjik yönetim gerçekleştirilen bir darbeyle 1932’de yıkıldığında anayasal monarşiye geçildi.

Anayasal monarşik yönetim bugüne kadar geçerli yönetim biçimi olarak varlığını sürdürdü. Kuşkusuz ki anayasal monarşik yönetim biçimi Kral’ın kimi haklarını kısıtlamaktadır. Kral tek yönetici değil. Bu yönetim biçimine bağlı olarak ülkede parlamenter yönetim de var.

Anda 9. Rama da denilen Kral Bhumibol Adulyadej 60 yıldır krallık tahtında oturuyor. Kimi açıklamalara göre Tayland’ın en uzun süre krallığını yapan kişidir Kral Bhumibol Adulyadej. Sözkonusu bu 60 senelik süreçte sayısız kez darbe denemeleri yaşandı ve medyanın verilerine göre bu son darbeyle de 18. kez darbe yapıldı. 16 kez anayasa hazırlandı, 20’den fazla başbakan değişti ülkede ama Kral koltuğunda kaldı.

Bu kısa özet bile Tayland’da esas olarak Kral’a karşı ciddi bir hareketin olmadığını, ya da varolanın da gelişmeden ezilmeye çalışıldığını göstermektedir. Gerçekleştirilen darbelerin de esas olarak darbeyi yapanlarla Kral arasında bir mutabakat temelinde yapıldığına işaret ediyor.

Somut olarak 19 Eylül’de gerçekleştirilen darbeden kısa süre önce darbecilerin Kral ile görüştükleri bilgisi de medyaya yansıyan ve Kral ya da darbeciler tarafından herhangi bir itiraz görmeyen bilgilerdendir.

Darbe esas olara k Başba kan

Thaksin’e karşı gerçekleştirildi.

Bunun perde arkasında ise Thaksin’in 2001 yılından beri Başbakan olarak sürdürdüğü politika ve icraatlar var. Thaksin eski bir polis memuru.

Ekonomik olarak milyar dolarlık telekom şirketi patronluğuna yükselir ve 2001 yılında da seçimleri kazanıp başbakanlık koltuğuna oturur.

Başbakanlık koltuğuna oturduktan sonra da zenginleşmesini sürdürür, hem de yönetimdeki gücünü kullanarak. Yolsuzluk, rüşvetçilik, akraba korumacılık vb. işlerde Thaksin başarılıdır… Belki de Türk meslektaşlarını kıskandırabilecek düzeyde başarılıdır Thaksin. Thaksin bu arada sadece zenginliğine zenginlik katmayla uğraşmaz, Kral’ın “canını sıkacak” işler de yapmıştır. Darbecilerin açıklamalarına göre Thaksin Kral’a hakaret etmiştir. Nasıl ve niçin hakaret ettiğini bilmiyoruz ama Thaksin’in parlamentodaki ezici çoğunluğu kullanarak tek başına iktidar gücü olmaya çalıştığı açıktır. Bu da Kral’ın işine gelmez tabii ki.

Thaksin 2005 yılında yapılan seçimleri de yine büyük çoğunlukla kazanır. Parlamentonun beşte dördü Thaksin’cidir…

2006 yılına gelindiğinde özellikle telekom tekeli Shin Corp’un hisse senetlerini yakınlarına devretmesi(!), Thaksin’e karşı yüzbinlerce insanın katıldığı kitlesel protesto eylemlerinin gelişmesine yol açtı. Haftalarca süren kitlesel protestolarda kitleler Thaksin’in istifasını talep etti.

Bu tepkiler sonucunda Thaksin Şubat ayında parlamentoyu feshetti ve seçimleri gündeme getirdi.

Nisan 2006’da seçimler yapıldı ama Thaksin karşıtları seçimleri boykot etti. Seçimlerde kullanılan oylar temel alındığında, seçimin galibi Thaksin’di. Fakat Thaksin karşıtları seçim sonuçlarını da kabul etmedi, parlamento toplanamadı. Sonuçta seçim sonuçları iptal edilerek seçimin yenilenmesi kararı alındı. Sözkonusu seçimler 15 Ekim için öngörülüyordu.

19 Eylül’de darbe yapılması ile bu seçimler de gündemden düşürüldü.

Bu gelişmelere bakıldığında darbenin esas olarak Kral yanlısı kesimlerle Thaksin yanlısı kesimler arasında yürüyen iktidar dalaşının sonucu olduğu savunulabilir, fakat, bu savunu eksik olur. Çünkü darbeyi gerektiren esas sorun yönetimdeki güçler arasındaki iktidar dalaşı olsa da, bu dalaş darbeyi gerekli kılan tek sorun değildir.

Medyanın verdiği bilgiler arasında öne çıkmasa da, Tayland egemenleri, yöneticileri açısından önemli olan bir sorun, ülkenin güney bölgesinde –özellikle de Narathiwat, Pattani ve Yala bölgelerinde– yaşayan Müslüman nüfusun Budist çoğunluğun egemenliğine karşı sürdürdüğü mücadeledir. Sözkonusu mücadelenin geçmişi uzun yıllara dayanıyor.

Ama yakın geçmişi ele alırsak, özellikle 2004 Ocak ayından bu yana sos-

yal ve siyasal ayrımcılığa karşı başlayan bir isyan sözkonusudur. Kimi verilere göre bu süreçte yürüyen çatışmalarda 1700 civarında insan yaşamını yitirmiştir.

Darbe gerçekleştikten sonra da “Pattani Birleşik Kurtuluş Örgütü” (PULO) ikinci başkanı silahlı direnişin sürdürüleceğini açıkladı.

Sözkonusu bu örgüt ya da diğer örgütler hakkında tam bir değerlendirme yapabilecek malzemeye, bilgiye sahip değiliz. Fakat medyaya yansıdığı kadarıyla bu örgütler esas olarak islamcı bir rejim kurmaya çalışmaktadırlar. Bunu da tüm Tayland’da değil, yaşadıkları coğrafyanın bağımsızlığını gerçekleştirme temelinde sağlamaya çalışıyorlar.

Tabii ki hepsinin aynı siyaseti savunmadığı da bilinmelidir. Bu örgütler Tayland egemenleri tarafından bölücü-islamcı gruplar olarak adlandırılmaktadırlar.

Thaksin başbakanlığındaki hükümetin bu örgütlere karşı herhangi bir “başarı” elde edememesi de Kral ve yanlılarını “ülkenin bölünmez bütünlüğünü” korumak için harekete geçirdi. Darbecilerin sözcüsü ve de başı Orgeneral Sondhi’nin Kral tarafından da “İdari Reform Konseyi”nin başına atanması vb.nin ardındaki gerçekliğin biri de Sondhi’nin müslüman olmasıdır. Böylece Budist ve Müslüman kesim arasındaki bölünmeyi, çatışmaları durdurma ve böylece de “ülkenin bölünmesini” engelleme hesapları yapılıyor.

Bunlara bir de Thaksin’in son dönemde Sondhi’nin birçok yandaşını ordudan uzaklaştırma ve böylece ordu içinde de Thaksin yanlılarını güçlendirme yönlü adımları da gözönüne alındığında, darbenin perde arkasındaki gerçekler yaklaşık ortaya çıkmaktadır.

Thaksin’in başbakanlığı döneminde yolsuzluk, rüşvet, yiyicilik vb. yoğun olduğundan ve kitlelerin bir bölümünün Thaksin’e karşı olması darbecilerin, kendilerini “siyasi reformlar” yapmaya çalışanlar ve demokrasi savunucusu olarak göstermesini kolaylaştırıyor.

GEÇİCİ HÜKÜMET ATANDI… Darbecilerin amaçlarının Kral’a bağlı bir hükümet kurmak olduğu ve yeni atanacak başbakanın da “demokrasi ve Kral’a bağlı” olma özelliğini taşıması gerektiği, kendileri tarafından açıklandı. Darbeden sonra kısa sürede yönetimi “sivillere” devredeceklerini de açıkladılar. Yönetimi “sivillere” devrettiği belki tartışılır ama, kısa sürede emekli general Surayud Chulanont başbakanlığa atandı. Surayud Chulanont 1 9 9 8 -2 0 0 2 y ı l l a r ı n d a Tayland ordusunu yönetmiş ve Başbakan Thaksin ile görüş ayrılığına düşmüştü.

Surayud Chulanont atanmasından hemen kısa süre

sonra 26 kişilik hükümeti 9 Ekim’de kurdu ve yeni kurulan hükümet Kral tarafından onaylandı. Böylece yönetim “sivillere” devrediliyordu…

Ama bu da yetmedi! Hükümetin hükümet edebilmesi için bir de parlamentonun ve parlamentoda da “millet”vekillerinin varlığı da gerekiyordu(!) Darbecilerin yaptığı liste temelinde 242 “millet”vekili atandı.

Atananların önemli bir kesimi de asker ve polis kökenli. 8 atama daha yapılması gerekiyor ki 250 sayısı tamamlansın. Bu 8 kişinin neden atanmadığı belli değil… Fakat Kral 242 kişinin atanmasını onayladı ve böylece Tayland’da yine bir parlamento oluşturuldu.

Savaş hali durumunun sürdüğü koşullarda “demokrasinin faziletleri” böyle oluyor! Atananlar ne yapacak? Yeni bir anayasa hazırlayacak ve en azından bir sene ülkeyi yönetecek. Anayasa onaylandıktan sonra genel seçimler gündeme gelecek.

Yeni hükümetin İslamcılarla diyalog temelinde soruna çözüm bulmaya çalıştığı, kimi dini önderlerin görüşmelere ikna edildiği haberleri ile sözkonusu örgütlerin de görüşmelere sıcak baktığı da medyaya yansıdı.

Fakat bu görüşmelerin temelinde yatan sorunun –Tayland egemenleri otonomi bile tanımaya yanaşmazken, sözkonusu islamcıların kendi kendilerini yöneten bir nevi islam emirliği kurma çabası– çözülebileceğini beklemek safdillik olur. Aslında bu gerçeğin farkında olan Tayland yönetiminin temsilcileri de, kendilerine ilk hedef olarak ateşkes üzerinde anlaşmayı koymaktadırlar.

Darbeye karşı ciddi görülebilecek bir direnişin olmadığını yukarıda belirttik. Fakat zaman geçtikçe zayıf da olsa darbeye karşı protesto eylemleri gerçekleştirildi. 200-300 kişi de katılsa bu eylemlere, bu eylemlerin ilk protestolar olması ve konan yasaklara rağmen yapılması bakımından önemlidir.

Evet, Tayland ’da Kral, “Milli Güvenlik Konseyi” ve atanan hükümet yönetimini şimdilik önemli bir zorlukla karşılaşmadan sürdürüyor.

Fakat halkın bunlara karşı mücadeleyi yükselteceği günler de gelecektir elbette! Thaksin’e karşı olan önemli bir kesimin aynı zamanda darbeye ve atanan parlamentoya ve hükümete karşı da olduğu basına yansıyan kimi açıklamalarda görülmektedir. Kısa sürede olmasa da bu bozuk sisteme, sömürücülerin egemenliğine son verecek halk hareketinin gelişmesinin nüveleri mevcuttur.

28 Ekim 2006 

halkların kardeşliği için

HALKLARIN KARDEŞLİĞİ İÇİN

Paris-Ankara hattında iki-yüz-lülük…

E

k im ay ının ilk yarısında Türkiye medyasının gündeminde yer alan ve hemen herkesin tavır takındığı konu, Fransız Ulusal Meclisi’nde, Mayıs ayında gündeme gelen, ama oylamaya sunulmadan ertelenen “Ermeni Soykırımını İnkar Yasa Tasarısı”nın 12 Ekim’de yeniden gündeme alınması konusuydu.

Eylül ayı sonlarından Ekim ayının ikinci yarısına kadar takınılan tavırları, kışkırtılan Türk şovenizmini ve bu temelde de Ermeni düşmanlığının hangi boyutlarda olduğunu takip etmek, görmek ve yaşamak zorunda kaldık yine. Yine diyoruz çünkü bu, ne ilk kez yaşanıyor, ne de son kez olacaktır. Avukat Fethiye Çetin’in de dediği gibi “1915 Çözümlenmedikçe siyasi malzeme oluyor”. Ya da Ragıp Zarakolu’nun dediği gibi “…Fransa ve Türkiye, Ermeni insanlarının yaşadığı büyük bir acıyı karşılıklı olarak bir sömürü mevzu haline getir”meyi sürdüreceklerdir. Sadece Fransa ve Türkiye değil, bu konuyu çıkarları için kullanmak isteyen diğer güçler de, örneğin ABD emperyalizmi, ya da Türkiye’nin AB’ye üyeliğine karşı olan AB üyesi bir başka ülke de bu konuyu “bir sömürü mevzu haline getir”iyorlar, getireceklerdir de.

Emperyalistlerin uluslar ve halklar arasındaki farklılıkları kendi çıkarları uğruna, düşmanlığı körüklemek için kullandıklarına her seferinde şahit oluyoruz. Bu olgu, sömürücü sistemin egemen güçlerinin tarihleri kadar eskidir. Esas mesele halkların kendi egemenlerinin ve de emperyalistlerin oyunlarına gelip gelmemesi meselesidir.

Türk halkının bu konuda “maşaallahı” var! Türkiye Cumhuriyeti tarihinde beyni sürekli başka millet ve milliyetlerden halklara karşı düşmanlıkla, Türk şovenizmiyle doldurulanların, “Türklük” için linç eylemlerine varana kadar değişik biçimlerde sömürücü egemenlerin oyununa geldiğine de hemen her gün tanık oluyoruz. Hele bir de araya “gâvur” ve “bölücü” tanımları eklendi mi, onları artık hiç kimse tutamaz… “Bölücü” denince Kürtler, “gâvur” denince de esasta Rum ve Ermeniler hedef tahtasına konmaktadır.

Bunun doğal bir sonucu olarak da şu ya da bu ülke parlamentolarında Ermeni soykırımını tanımaya yönelik herhangi bir girişim ya da karar tasarısı gündeme geldikçe, her seferinde, Türkiye’den şovenizminin yoğun görüntülerini görüp yaşamak zorunda kalıyoruz. Gelecek seferki görüntülerin ABD’ye karşı –bu arada seçimler yaklaşıyor yine– sergilen-

mesine hiç de şaşırmayacağız. Tüm bunlar her seferinde burjuva sistemin sahtekârlığını, evet iki yüz-lülüğünü de gösteriyor.

Böylesi dönemlerde ortaya serilen sadece sahtekârlık ve iki yüzlülük olmuyor. Türk şovenizminin gerçek yüzü de değişik biçimlerde sergileniyor. Örneğin, sözkonusu olan Fransa’nın Ulusal Meclisi’nde tartışılan bir konu. Ama yağız Türkçüler saldırılarını Türkiye’de yaşayan Ermenilere karşı yönlendiriyor. Daha önceleri Tansu Çiller’den duyduğumuz “Türkiye’deki Ermenistan vatandaşları olan Ermenileri sürgün etme” yönlü talebin, yeniden gündeme geldiğine tanık oluyoruz. Bunun AKP Düzce Milletvekili Yaşar Yakış tarafından mı, ya da CHP İstanbul Milletvekili Şükrü Elekdağ tarafından mı gündeme getirildiği onca önemli değil. Önemli olan şu anda Türkiye’de bulunan ve Ermenistan vatandaşı olan Ermenilere karşı takınılan tavırdır.

Ermenilere karşı bu tavrın ırkçı bir tavır olduğu açıktır. Biz her türlü ırkçı tavırlara karşıyız. Bu arada şu soruyu sormadan da edemiyoruz: Yasa tasarısını gündeme getiren Fransa, ama hedefe konanlar neden Ermeniler oluyor? Mademki birilerini sürmek (tehcir etmek) istiyorsunuz, o zaman neden bunlar Fransızlar, örneğin Reno’nun ya da Total veya Elf’in temsilcileri olmuyor? Takınılan somut tavırların kendisi Ermeni düşmanlığını ortaya koymuyor mu?…

Böylesi soruları sormayı bırakıp yine gelişmelere bakalım.

Fransız Ulusal Meclisi’nin gündemine yeniden alınmadan önce, Türk medyasını Ermeni soykırımı bağlamında ilgilendiren esas mesele Avrupa Parlamentosu Dış İlişkiler Komisyonu’nun tavrıydı. Bu komisyon, Türkiye’nin AB’ye üyeliği için soykırımın tanınmasını önkoşul olarak kabul etti. AB’nin ilerleme raporunda yer almasa da, AP Komisyonu’nun bu tavrı ve aynı zamanda “Pontuslu Rumlara” ve Süryanilere de soykırım uygulandığını sözkonusu rapora yazmaları “sert” tepkilerle karşılandı.

Bunun hemen ardından Fransa’da

“Ermeni yılı”nın haberleri öne çıktı.

Buna göre “Ermenistan, Fransa’nın çeşitli kentlerinde 21 Eylül 2006-14 Temmuz 2007 tarihleri arasında düzenlenecek 500’ü aşkın kültürel etkinlikle tanıtılacak”tı. (bkz. www. milliyet.com.tr, 12 Eylül 2006) Türk medyasını ve yetkilileri böylesi “kültürel etkinlikler” de rahatsız etse de, “gülünç” duruma düşmemek için fazla tepki verilmedi. Ama Fransa’nın “Dostum Ermenistan” adı altındaki bu “Ermeni yılı” programının bir parçası olarak Chirac’ın Ermenistan’ı ziyareti sırasında yaptığı açıklamalar, sadece Türk medyasının değil, devlet yetkililerinin de tepki göstermesine yol açtı.

Ne söylemişti Chirac? Fransa’nın “Ermeni soykırımını tanıdığını bir kere daha hatırlatmak isterim.”

(Milliyet, 3 Ekim 2006) demiş ve soykırım tanımını sık sık kullanmış… Buna bir de Türkiye’nin AB’ye üyelik için soykırımı tanımasının gerekip gerekmediği yönlü soruya “Doğrusunu söylemek gerekirse evet.

Her ülkenin gelişmesinin bir aşamasında geçmişinde yaptığı hataları kabul etmesi gerektiğine inanıyorum.

Bence Türkiye bu konu üzerinde ciddi olarak düşünmeli. Türkiye de geçmişinde işlediği hatayı kabul ederse iyi olur.” (Milliyet, 1 Ekim 2006) cevabını vermiştir. Türkiye Cumhuriyeti’nin devlet yetkilileri de yetkisizleri de kuşkusuz ki bu açıklamayı “şiddetle ve nefretle” reddedip kabul etmezdi, etmedi de…

Tüm bu tartışmalar Türkiye’nin AB’ye üyeliği meselesi çerçevesinde yürütülen tartışmalardı. 12 Ekim’de sözkonusu “Ermeni Soykırımını İnkar Yasa Tasarısı”nın gündeme alındığı haberleri, bu tartışmalara tuz-biber kattı…

Yaklaşık üç hafta boyunca görüp yaşadığımız, medyadan takip ettiğimiz Fransız Ulusal Meclisi’ne karşı alınmak istenen “Türkish önlemler” ve öne sürülen “öneriler” üzerine şimdilik durmayacağız. Bu tartışmalarda öne çıkan esas mesele “düşünce özgürlüğü” ve bu konuda burjuva demokrasisinin de, Türk şovenizminin de iki yüz-lülüğü meselesidir.

“Ermeni Soykırımını İnkar Yasa

Tasarısı”nı Meclis gündemine sunan “Sosyalist Parti” milletvekilleri.

Böylesi bir yasa tasarısının kendisi, gerçekte düşüncesini ifade etme özgürlüğünü ayaklar altına alan bir yasa tasarısıdır.

Fransa kendisini 1789 Devrimi’nde dile getirilen “Özgürlük, Eşitlik, Kardeşlik” sloganlarına dayanarak da demokrasinin yeşerdiği ülke olarak satmaya çalışıyor. 200 yılı aşkın sürede ortaya çıkan değişiklikler gözönüne alınmazsa, gerçekten de durum böyledir. O dönemde burjuvazi feodalizme karşı “Özgürlük, Eşitlik, Kardeşlik” sloganı ile toplumda ilerici bir rol oynuyordu.

Fakat bu olgunun üzerinden çooook sular aktı… Özgürlüğün, Kardeşliğin ve Eşitliğin gerçek anlamda burjuvazinin egemen olduğu sistemde mümkün olmadığı, burjuvazinin feodalizme karşı egemenliğini sağlamasıyla birlikte ortaya çıktı. Hele bir de burjuvazinin egemenliğinin emperyalizme geliştiği çağda, burjuvazi için bu sloganların kitleleri aldatmaktan başka hiç bir rolü kalmamıştı. Özgürlük, Kardeşlik ve Eşitlik meseleleri proletaryanın omuzlarına bir görev olarak yüklenen mücadele sloganları ve artık proletaryanın önderliğinde, burjuvazinin iktidarına karşı yürütülecek devrim mücadelesiyle gerçekleşebilecek meseleler haline geldi. Bu bağlamda burjuva demokrasisinin savunucularının özgürlük, kardeşlik ve eşitlikten bahsetmeleri ve bunu burjuva demokrasisinin doğal bir karakteri olarak göstermeleri büyük bir sahtekârlıktır.

Bunu niye anlatıyoruz ki? “Ermeni Soykırımını İnkar Yasa Tasarısı”nın kendisi de, buna karşı tavır takınan, ama Türkiye’de kısa sürede ün kazanan 301. madde ve benzeri maddelerin savunucuları da “düşünce özgürlüğü”nden yana görünüyorlar. Evet, görünüyorlar! Gerçekte ise hem “İnkar Yasa Tasarısı”nı savunanlar, hem de Türkiye’de Ermeni soykırımı vardır diyenleri mahkemelerde süründürenler “düşünce özgürlüğü”nün düşmanlarıdırlar.

Bu bağlamda sembol olarak alırsak hem Paris hem de Ankara iki yüz-lüdür…

Fransız Ulusal Meclisi’ne karşı tavırlara bakıldığında, bunların büyük bölümünün “düşünce özgürlüğü”nü savunduğunu sanırsınız. Amaaanııın amaaan! Ne de demokratik bir bir ülkede yaşıyoruz? Ne kadar çok demokrat varmış? diyesiniz geliyor belki de… Diyemiyorsunuz! Çünkü, “İnkar Yasa Tasarısı”na karşı çıkanların çoook büyük bölümü, gerçek-

11

halkların kardeşliği için ten, insanların düşüncesini ifade etme özgürlüğünü savunmuyor.

Az sayıda demokratı ve Türkiye’nin çıkarlarını liberal tavır temelinde daha iyi savunduğunu düşünen kimi kesimleri bir kenara bırakırsak, bu konuda tavır takınan ve Fransa’nın “kendi değerleriyle” ya da “AB’nin temel değerleriyle” çeliştiğini ve düşünce özgürlüğüne sınır getirmeye karşı olduğunu söyleyenlerin çok büyük bölümü, Türkiye’de düşünce özgürlüğüne karşıdır. İki yüz-lülük aslında sadece burjuva demokrasisinin özelliği değil, Türkiye toplumunun da özelliklerinden biridir. Türkiye’de Ermeni soykırımı vardır diyen birinin takibata uğratılması, mahkemelerde sürünmesi ile, Fransa’da soykırım yoktur diyenlere ceza verilmesi aynı madalyonun iki yüzü durumundadır. Ne de olsa burjuva demokrasisi ile faşizm burjuvazinin yönetim biçimleri değil mi? Ortak yanlarının varlığına da şaşırmamak lazım!

Freni bozuk Türk şovenizminin yağız savunucularından, Türkiye’nin ekonomisinde belirleyici rol oynayan kesimlere, aynı zamanda değişik ticaret odaları temsilcilerine, sendika konferedasyonlarından parti yetkililerine, milletvekillerinden bakanlara ve devletin en üst yetkilileri Cumhurbaşkanı, Başbakan ve Genelkurmay Başkanlığı’na kadar…

Bunlar da yetmedi, kendisine sivil toplum örgütü diyen değişik kesimlerden, görme özürlülerin derneklerine kadar genişleyen bir yelpazeden yükselen protesto sesleri; hatta Fransa’ya lobi çalışması için giden heyetlerin tavrı ne ortadaki iki yüz-lülüğün üzerini örtebildi, ne de Fransız Ulusal Meclisi’nin kararını etkileyebildi.

YASA TASARISI MECLİSTEN GEÇTİ…

12

12 Ekim’de toplanan Meclis’te, 1998’dekine benzer biçimde, Mecliste yer alan milletvekillerinin çoğunluğu yoktu. Sözkonusu yasa tasarısı gündeme getirildi, değişiklik önerileri sunuldu, üzerine tartışıldı ve sonuçta yasa tasarısı oylandı. 19 karşı ve 4 çekimser oya karşın 106 oyla yasa tasarısı kabul edildi.

Aslında yasa tasarısının bu kadar oyla kabul edilmesi ve Meclis’ten geçmesi de burjuva demokrasisinin bir fazileti… Meclisteki Milletvekili sayısının 577 olduğu söyleniyor. Bu durumda kaba bir hesapla karar tasarısına oy verenlerin oranı %18 civarında olmaktadır. Milletvekillerinin yaklaşık %82’sinin oy vermediği ve bir kesiminin de açıkça karşı olduğu durumla karşı karşıyayız.

Burjuva demokrasisine bunun nasıl uyduğunu açıklama yerine sözkonusu yasa tasarısının kaderinin ne olacağına bakalım.

Fransa’da herhangi bir yasa tasarısının karar altına alınmış bir kanun olarak yürürlüğe girebilmesi

için Meclis’te kabul edilmesi yetmiyor. Sözkonusu tasarının Senato tarafından onaylanmasının ardından da Cumhurbaşkanı tarafından onaylanması gerekiyor.

Bu bağlamda yasa tasarısının Meclis’te kabul edilmesi, bunun kanunlaşmasının sadece bir ilk adımıdır. Üstelik bunun kanun haline gelip gelmeyeceği de belli değildir.

Medyaya yansıyan açıklamalara göre bu tasarının Senato’nun gündemine gelmesi bile şüphelidir. Soykırımın kabul edilmesi meselesi gibi birçok yıl süründürülebilir bir şeydir bu.

Fransa Hükümetinin yetkililerinin açıklamalarına bakıldığında hükümet de bu tasarıya karşı.

Peki o zaman bu “şov” neden?

Fransa açısından bu yasa tasarısının esasta iki nedeni vardır. Biri, 2007’nin ilk yarısında gündeme gelecek olan seçim hesapları, diğeri de Fransa’nın Türkiye’nin AB’ye üyeliğine karşı olmasıdır. Bu tavırla hem Fransa’daki Ermeni kökenli yüzbinlerce insanın oyunu alma, hem de Türkiye’nin AB’ye üyelik yolunda varolan engellere bir yenisini katma hesapları yapılıyor.

Türkiye açısında ise, zaten Ermeni soykırımı tanımını duyduklarında “titreyip kendine gelme” durumu yaşanıyor. Bunun perde arkasında ise, eğer Türkiye Ermeni soykırımını tanırsa, ardından tazminat ve toprak talebinin geleceği paranoyası yatıyor.

3T olarak da tanımlanan “Tanınma, Tazminat, Toprak” olarak da gösterilen bu sorun –hatta kimileri buna dördüncü T olarak, “Tekrar canlanmak”ı da ekliyor– Türkiye Cumhuriyeti devletinin ve yetkililerinin başta olmak üzere bilimum Türk şovenlerinin korkulu rüyası durumunda.

Bu yüzdendir bunların Ermeni soykırımı sözkonusu olduğu yerde bu kadar saldırganlaşması. “Çakıl taşının” bile kimseye verilmeyeceği yaklaşımı bilindiğinde, Türk şovenizminin Ermeni soykırımının tanınmasına karşı bu kadar tepki göstermesinin nereden kaynaklandığını anlamak mümkündür. Fakat bu kadar yoğun bir şovenizmle aynı coğrafyada yaşamanın dayanılmaz ağırlığı çekilecek gibi değil.

Evet, bu şovenizm ve sahtekârlık çekilecek şey değil. Değişik halklardan bahsedildiğinde, aynı zamanda farklılıkların varlığından da bahsedildiği bilinmek zorundadır. Değişik halkların kardeşliğinin sağlanması, herkesin bir ve aynı olmasıyla değil, herkesin farklılığının toplumsal zenginlik olarak görülmesiyle; sözkonusu farklılıklarla birlikte eşit ve kardeşçe, özgürce bir biçimde yaşanmasıyla mümkündür.

Tüm gerçek demokratların, devrimcilerin ve komünistlerin görevi, eşitlik, özgürlük ve kardeşlik toplumunu, sınıfsız, sömürüsüz bir dünyayı yaratmak için mücadeledir.

29 Ekim 2006 

Mizgin Özbek’le ilgili rapor hazırlayan sivil toplum örgütlerine soruşturma! yanlarına göre, Mizgin‘in cansız bedeni saçlarından tutularak sürüklendi. Öldürülen diğer iki kişinin cesetleri de sürüklenip otomatik silahlarla tarandı.

Kaynak;20 Ekim tarihli Radikal gazetesi ve 13 Eylül tarihli Batman gazetesi

5

Eylül tarihinde Batman’da gitmekte olan bir araca jandarma tarafından ateş açılması sonucu, PKK’li oldukları iddia edilen iki kişi ve 11 yaşındaki küçük Mizgin katledildi. Olayda arabanın içinde bulunan Mizgin’in annesi Saniye Özbek ise ağır yaralı olarak, kardeşi Hadi Özbek ise yara almadan kurtulmuştu.

Batman Cumhuriyet Savcılığı; olayla ilgili herhangi bir soruşturma açmazken, küçük Mizgin’in öldürülmesinin “insan hakkı ihlali” içerdiği temelinde tespitler içeren rapor hazırlayan İHD, Mazlum-Der ve Batman Barosu temsilcileri hakkında, jandarmanın suç duyurusu üzerine Savcılık; Mizgin‘in ölümüyle ilgili rapor hazırlayanlar hakkında “soruşturmanın gizliliğini ihlal, adil yargılamayı etkileme ve güvenlik güçlerini aşağılama suçlarını düzenleyen TCK 285, 288 ve 301/2 maddelerinden” soruşturma başlattı.

Jandarmanın suç duy urunda; “Sivil toplum temsilcileri tarafından kurulan sözde inceleme heyeti yapmış olduğu faaliyetler sonucunda basın yoluyla güvenlik güçlerinin manevi şahsiyetlerini zedelemişlerdir.

Yine kendilerini adli mercilerin yerine koyarak tanıklarla konuşmuş ve adil yargılamayı etkilemeye teşebbüs etmişlerdir” deniliyor. Dosyanın hâlâ gizli olduğunu dile getiren Batman Barosu; kendilerinin ve ailenin suç duyurularına bir sonuç alamadıklarını belirtiyor.

Jandarmanın sözde heyet olarak lanse ettiği sivil toplum örgütleri, bölgeye giderek tanıkları dinlemiş, incelemeler yaparak bir rapor hazırlamıştı.

13 Eylül günü açıklanan ve soruşturma konusu olan raporun ayrıntıları şöyle: • Öldürülenlerin sağ yakalanabilme ihtimali güçlüydü.

• Resmi açıklamaların aksine, araçtakilerin bomba attığını doğrulayacak bir bulguya rastlanmadı.

• Yaşanan olayda Mizgin Özbek ve ailesinin yaşam hakkı korunmadı.

• Görgü tanığı Hadi Özbek‘in be-

Olayla ilgili savcılığa ifade veren heyet; “Savcılık ifademizde, hak ihlallerine karşı kurumsal sorumluluğumuz gereği olayı incelediğimizi, elde ettiğimiz bilgilerle oluşan kanaatlerimizi kamuoyuyla paylaştığımızı söyledik. Hak ihlallerinin her biri suç oluşturur ama bunların varlığını dile getirmek neden suç olsun.”

Demiştir.

Vücuduna çok sayıda kurşun isabet eden küçük Mizgin’in cansız bedeni, aynı zamanda görgü tanığı olan abesi Hadi Mizgin’in gözlerinin önünde Jandarma tarafından sürüklenmesi, bu bölgede nasıl bir vahşetin yaşandığının iyi bir kanıtıdır. Hızını alamayan güvenlik güçleri, öldürdükten sonra sürükledikleri iki kişinin cesetlerini tekrar otomatik silahlarla tarayarak bölgede işlenen vahşetin boyutunu bir kez daha gözler önüne sermişlerdir.

Diyarbekir Bağlar semtinde 7’si çocuk 10 kişinin ölümünün üzerindeki sis perdesi hala kalkmamıştır. Yalnız bu cinayetlermi? Bölgede yaşanan yüzlerce faili cinayetlerde hangisi bugüne kadar aydınlatıldı. PKK’nin tek taraflı olarak ateşkes ilan ettiği günden bu yana bölgenin tek hâkimi olan ordu’nun yetkili ağızları; “Tek bir terörist kalana kadar savaşa devam” diyerek, Kürt Ulusunun Ulusal hareketini bastırmada kararlı olduklarını bir kez daha ilan etmişlerdir.

Bunun içinde ordu, bu bölgedeki hâkimiyet hakkına karşı soruşturmalara vs. karşı müsaade etmeyeceğini bir kez daha göstermiştir.

PKK özel temsilcisi olarak görevlendirilen general eskisi Edip başar; Bölgede halk tarafından seçilmiş belediye başkanları hakkında, “PKK’ye destek verdikleri gerekçesi” ile görevden alınmaları ve yargılanmaları çağrısından bulunmaktadır. Bu çağrı ile devlet Kürt sorunu diye bir sorun görmediğini, Mizgin ve Uğur Kaymaz… Cinayetlerinden olduğu gibi, Kürt olan herkesi çoluk çocuk demeden potansiyel suçlu olarak görmektedir.

Kürt Ulusunun Ulusal Haklarını şiddetle, zorla bastırmanın dışında bir yol tanımayan bu devlet var olduğu müddetçe Kürt Ulusunun gerçek kurtuluşundan bahsetmek olanaksızdır. Kürt Ulusunun gerçek kurtuluşu için devrim gereklidir.

26.10.2006 

Kasım 2006 • yeni dünya için ÇAĞRI’nın İŞÇİ EKİ

Deri işçisi olmak zor!

Y

üzlerce irili, ufaklı küçük deri konfeksiyon atölyeleri yan yana. İçlerinde az sayıda bazı atölyeler çalıştırdıkları işçi sayısı fazla olduğu için –60, 70 işçi- büyük olarak adlandırılmaktadır.

Bu konfeksiyon atölyelerinde işlenmiş deri dikiliyor. Deriden ceket, etek, pantolon, gömlek, eldiven, çanta vb. dikiliyor. Deri konfeksiyon ürünleri ihraç edilme, iç piyasada satılma yanında, Türkiye’ye gelen turistlere yönelik olarak, turizm bölgelerinde satılıyor.

Nisan ayından başlayarak, Eylül ayına kadar, Akdeniz sahillerinde turizme yönelik olarak çalışan, dükkan sahiplerinin siparişleri doğrultusunda, deri ürünler dikilip siparişler yerine getiriliyor.

15 Ağustos-15 Aralık arası işlerin en yoğun olduğu dönem. Şubat, Mart, Nisan aylarında İstanbul’da iş oluyor. Bu aylarda, binlerce işçi – 3 bin civarında- İstanbul’a giderek, konfeksiyon atölyelerinde çalışıyor.

Mayıs-Ağustos ayları arası, deri işlerinin en az olduğu dönem. Bu dönemde işçiler sıkıntılı bir dönem geçiriyorlar. İrili, ufaklı atölyelerin yoğun olarak bulunduğu, İzmir Kapılar bölgesinde, 7-8 bin civarında işçi çalışıyor. İşçilerin büyük bir çoğunluğu sigortasız çalıştırıldıkları için, -yüzde 80çalışan işçi sayısını tam olarak bilmek mümkün değil.

Mezarlıkbaşı, Gaziemir bölgesinde de, Kapılar’a göre sayıca az deri konfeksiyon atölyeleri var. Çiğli Organize Sanayi Bölgesinde, deriyi işlemeye hazır hale getiren tabakhane işletmeleri var. İşçiler diktikleri parça başına ücret alıyorlar. Parça başına ücret 8 ile 12 YTL arasında değişiyor. Parçanın dikimi kolay ise ücret azalıyor.

Parçanın dikimi zor ise ücret biraz daha fazla olabiliyor. Bu yılki ücretler 5-6 yıl önceki ücretler. İş azaldığı zaman, ücretler de azalabiliyor.

Atölyelerde çalışma süreleri standart değil. Yer yer çalışma sureleri çok uzun olabiliyor. Sipariş alınan işin bitirilmesi gerektiği zaman, işçiler çok uzun süre 15-16 saat çalışmak zorunda kalıyorlar. Çalışma zamanları işin durumuna göre, günübirlik belirleniyor.

Büyük atölyelerde, normal çalışma zamanı dışında iş olduğu zaman işçiler çalışmak zorunda kalıyorlar.

Deri konfeksiyon atölyelerinde işçiler tam bir kölelik koşullarında çalışıyorlar. Sigortasız, güvencesiz, sosyal haklara sahip olmadan, kötü çalışma koşullarında çalışıyorlar. İş olduğu zaman, parça başına aldıkları ücret, “ölmeye çok, yaşamaya az” denilebilecek türden.

İşçiler mesai yapıyorlar. Fakat fazla mesailer ödenmiyor.

Kapılarda sendikal örgütlülük yok. İrili, ufaklı atölyelerin çok büyük çoğunluğu kayıt dışı olduğu için sendikal örgütlenmenin zemini de yok.

Bir kaç büyük atölyede sendikal örgütlenmenin zemini olmasına rağmen, bu işkolunda örgütlü tek sendika olan Deri-İş atölyelerde sendikanın örgütlenmesine gerekli önemi vermiyor. Deri-İş genelde tabakhane işletmelerinde örgütlü.

Deri konfeksiyon atölyelerinde işçiler tam bir kölelik koşullarında çalışıyorlar. Sigortasız, güvencesiz, sosyal haklara sahip olmadan, kötü çalışma koşullarında çalışıyorlar. İş olduğu zaman, parça başına aldıkları ücret, “ölmeye çok, yaşamaya az” denilebilecek türden.

Deri işçileri, kendi sorunlarını tartışma süreci içerisinde, çözüm yolları üretmek için Deri İşçileri Dayanışma Derneği kurma girişimi süreci yaşıyorlar. Deri-İş Sendikası dağınık olan işçileri toplama, örgütleme koşulları yaratabilecek durumda olmadığı için bir derneğin kurulmasının, Deri-İş Sendikasının işçileri örgütleme koşullarına hizmet edeceği düşünülmektedir.

Kurulması düşünülen dernek, girişimci işçiler tarafından sendikanın alternatifi olarak düşünülmemektedir. Dernek, deri işçilerinin sorunlarını bilince çıkarma, ortak çözüm yolları arama, birlikte hareket etme zemininin yaratılması için düşünül-

mektedir.

Dayanışma Derneği Girişiminin deri işçileri arasında çalışması devam ediyor.

Sigorta, iyi bir ücret, sosyal haklar, izin parası, ikramiye, sendika, 7 saatlik işgünü, sağlıklı çalışma koşulları için vb. örgütlenmek, ortak mücadele etmek gerek. Ücretli kölelik düzeni olan kapitalizmin, işçi sınıfına reva gördüğü kölelik koşulları altında çalışmadır.

Sigortasız, güvencesiz, düşük ücret, kötü, sağlıksız çalışma koşulları, uzun çalışma süreleri, sosyal haklardan yoksunluk vb. kader değildir. Ücretli köle olarak yaşamak istemiyorsak, ücretli köleliğin kaynağı olan

kapitalizme karşı örgütlenelim.

Unutmayalım: Kurtuluş yok tek başına!

Ya hep beraber ya da hiç birimiz!

25 Ekim 2006 YDİ Çağrı/İzmir 

İÇİNDEKİLER Deri işçisi olmak zor! . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 Graniser işçileri sendikalaşmak için oldukça kararlı... . . . . . . . . . . 2 Graniser işçileriyle dayanışma gecesi yapıldı . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2 Graniser işçileriyle dayanışma gecesine... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2 “Sağlık hak olmaktan çıkarılıp, ödev haline getiriliyor” (2)… . . . 3 Tansaş Depo işçilerinin direnişinde anlaşmaya doğru... . . . . . . 4

Graniser işçileri sendikalaşmak için oldukça kararlı...

G

raniser işçileri tarafından kullanılan irtibat bürosuna gittiğimizde, işçiler 28 Ekim’de yapacakları dayanışma gecesi için yoğun bir tempoda çalışıyorlardı.

Direniş Komitesi’nden işçi arkadaşlar gelişmeler hakkında şu bilgileri verdiler: “Normal çalışma zamanı 8 saat idi. Bu normal çalışma süresi, mesai ile birlikte 16 saata kadar çıkıyordu. Mesailerimiz doğru dürüst yazılmıyordu. Fazla mesailer ödenmiyordu. Bize “izin olarak kullanırsınız” deniliyordu. İzin istediğimizde, izin verilmiyordu.

Fabrikanın bazı bölümlerinde çalışma koşulları ağırdı. Koruma malzemeleri, şapka, eldiven vb. verilmiyordu.

Fabrikada içme suyu hakkında

içilemez raporu var. Arıtma tesisi yaptılar. Suyun ne kadar temiz olduğunu bilmiyoruz. Zaman zaman su kanalı içinde kedi, köpek leşleri görüyorduk.

Maaşlarımız düzenli olarak verilmiyordu. İki ayda bir bir maaş alıyorduk. Ekim ayındayız. Geçen yılın vergi iadelerini almayan arkadaşlarımız var. Bir yılı doldurmayan arkadaşlara asgari ücret veriliyordu. Bir yıldan fazla çalışan arkadaşlar 410 YTL alıyorlardı.

24 Temmuz’dan bu yana sendikaya üye olan 53 arkadaşımız işten atıldı. Sayısını bilmediğimiz sendika üyesi arkadaşlarımız 60 gün ücretsiz izine çıkarıldı.

Sendika üyesi olan arkadaşlara patronun baskısı var. Sendika üyeliğinden istifa etmeleri isteniyor. İşten atılan arkadaşlarımıza, sen-

dikadan istifa ettikleri taktirde, işe alınacakları sözü verilmiş. Yer yer arkadaşlarımıza istifa etmeleri için rüşvet teklif ediliyor. Çalışma Bakanlığı’ndan çoğunluk tespiti geldi. Patron itiraz etti.

Hukuksal süreç sürüyor.

Sendikal mücadele içinde öğrendiğimiz şeyler oldu. Atılan arkadaşlarla fabrika içinde doğru dürüst selamlaşmıyorduk. Fabrika içinde bölümler arasında, işçiler arasında rekabet vardı. Şimdi farklı. Ortam değişti. Aramızda dayanışma ön plana çıktı. Yasal haklarımızın ne olduğunu öğrendik. Önceleri yasal haklarımızı bilmiyorduk. İşçi arkadaşların bir bölümü korkuyor. Yanımıza yaklaşmıyorlar. Çalışırken aramızın iyi olduğu bir bölüm arkadaş, işten atıldıktan sonra selam vermemeye, hakkı-

Graniser işçileriyle dayanışma gecesi yapıldı

Kasım 2006 • yeni dünya için ÇAĞRI’nın İŞÇİ EKİ

EK:

19 Ekim 2006 YDİ Çağrı/İzmir 

24 Temmuz’dan bu yana, kararlı bir şekilde sendikalaşma mücadelesi veriyorsunuz.

Graniser patronunun işten atmasına, ücretsiz izine ayırmasına, sendika üyeliğinden istifa baskısına rağmen yılmadan mücadele ediyorsunuz.

Bu kararlı, onurlu, haklı mücadelenizin yanındayız.

Patronlar, yasal hak olan sendikal örgütlülüğü istemiyorlar. Onlar sendikal örgütlülüğü engellemek için, sizlerin de bildiği gibi, her türlü çareye başvuruyorlar. İstiyorlar ki, işçiler örgütlenmesin. İstiyorlar ki, işçiler kölelik koşullarında çalışsınlar. İstiyorlar ki, işçileri istedikleri gibi sömürsünler. İstiyorlar ki, işçilerin hiçbir hakları olmasın.

Arkadaşlar! Dostlar!

Biliyoruz ki, hak verilmez alınır!

Hak almak için de örgütlenmek, mücadele etmek gerek!

Hak alma mücadelesi yürüten Graniser işçilerini destekliyoruz.

Mücadelelerini selamlıyoruz.

Yaşasın işçilerin birliği! İşçilerin birliği sermayeyi yenecek!

Çağrı İzmir Temsilciliği, KESK Genel Başkanı İ. Hakkı Tombul, Emek Partisi Manisa İl Örgütü, Tümtis Genel Başkanı Sabri Topçu, Çiğli Organize işçilerinin mesajları okunan mesajlardan bazılarıydı.

Gecede çeşitli konuşmalar da yapıldı. Güzel İzmir işçileri adına Özgür Aslan, İzmir Genel İş 4 No’lu Şube Başkanı Erkan Karaca, SES Manisa Şube Başkanı Birol Aşık, Emek Partisi İzmir İl Başkanı Hasan Hüseyin Emin vd. konuştular.

300 civarında insanın katıldığı dayanışma gecesi, Graniser işçilerinin sendikalaşma mücadelelerine katkı, destek sunulması anlamında olumlu oldu.

Bu ülkede sendikalaşma mücadelesi uzun sürüyor. Yasalar işçileri değil patronları koruyor. Yasal olarak sendikalaşma mücadelesinin uzun sürmesi, patronlara zaman kazandırıyor. Patronlar bu süre içinde işçileri işten atıyor, baskı ile işçileri sendika üyeliğinden istifa ettiriyorlar. İşyerine sendikanın girmemesi için her türlü çareye başvuruyorlar. Yer yer de amaçlarına ulaşıyorlar.

Sendikalaşma mücadelesi yürüten, işten atılan işçilerin en büyük zorluğu maddi zorluklar.

Graniser’de işten atılan işçileri, Akhisar’da hiçbir fabrika işe almıyor. Bu arkadaşlar maddi sıkıntı çekiyorlar. Sendika işten atılan işçilere maddi destekte bulunmuyor.

Sendikalaşma mücadelesinin başarıya ulaşması, diğer etkenler yanında maddi destek gerektiriyor.

Bu nedenle işçi sınıfını, sınıf dostlarını, tüm okurlarımızı, haklı bir mücadele yürüten, Graniser işçileriyle dayanışmaya çağırıyoruz.

Yaşasın sınıf dayanışması!

Yeni Dünya İçin Çağrı Gazetesi İzmir Temsilciliği.... 27 Ekim 2006 

29 Ekim 2006 YDİ Çağrı/İzmir 

28

Ekim tarihinde, Manisa’nın Akhisar ilçesinde, Graniser işçileriyle dayanışma gecesi yapıldı.

24 Temmuz’dan bu yana sendikalaşma mücadelesi yürüten Graniser işçileri, dayanışma gecesi organize ettiler. Amaçları; mücadelelerinin biraz daha fazla duyulmasını sağlamak, bir nebze de olsa maddi destekte bulunulmasını sağlamaktı.

Salonun girişine, “Yaşasın sendikalaşma mücadelemiz! Graniser işçileri” pankartı asılmıştı. Salon içinde, “Biz çocuklarımıza onurlu bir gelecek bırakıyoruz!”, “Birleşe birleşe kazanacağız!” pankartları asılmıştı.

Dayanışma gecesi, adına “iş kazası” denilen, gerçekte iş cinayetlerinde hayatlarını kaybeden işçiler için yapılan bir dakikalık saygı duruşu ile başladı.

Graniser’den atılan işçilerin kendi aralarında oluşturdukları Direniş Komitesi adına Sezgin Çaybaşı adlı işçi konuştu. Sezgin Çaybaşı konuşmasında; “İşyerinde sağlıksız çalışma koşulları olduğunu, toz içinde çalıştıklarını, asgari ücretten ibaret olan maaşlarını zamanında alamadıklarını, bu nedenlerle sendikalaşma mücadelesi başlattıklarını, bu mücadele içinde şimdiye kadar 56 işçi arkadaşlarının patron tarafından işten atıldığını, zorlukları yeneceklerini, örgütlülük ve mücadele sürdüğü sürece kazanacaklarını, sendikalaşma mücadelesinde kendilerine destekte bulunan herkese teşekkür ederek” konuşmasını tamamladı.

Graniser’den atılan işçiler sahneye davet edildiklerinde, salonda coşku yükseldi. “Birleşe birleşe ka-

mızda olumsuz dedikodu yapmaya başladılar.

Akhisar’da kurulu bulunan fabrikalar, Graniser’den atılan arkadaşları işe almıyorlar.

Bize gösterilen dayanışma yer yer azalsa da memnunuz. Değişik çevrelerden, çeşitli insanlarla tanıştık.

Graniser’e sendika girecek. Bu saatten sonra patronun hiç şansı yok.”

Direniş Komitesi’nden işçi arkadaşlar bunları anlattılar.

Graniser işçileri ile dayanışma gecesi biletlerini, kendi çevremizde satmak için 20 adet aldık. İşçi arkadaşlara YDİ Çağrı’nın 104. sayısından, Yeni İşçi Dünyası ekinden verdik.

zanacağız!, Zafer direnen emekçinin olacak!” sloganları birlikte atıldı.

Dayanışma gecesinde, işçilerin sendikalaşma mücadelesini konu

edinen sinevizyon gösterimi yapıldı.

C e n g i z Fidan söylediği türkülerle, Grup Gün İ z i s öy le diği parçalarla, Mak-Göç oynadığı Makedon halk oyunlarıyla, Tiyatro Değişim bir fabrikada sendika mücadelesini konu edinen tiyatro oyunuyla, yerel şairler okudukları şiirleriyle geceye renk kattılar.

Dayanışma gecesinde çeşitli dayanışma mesajlari okundu. YDİ

Graniser işçileriyle dayanışma gecesine...

Graniser işçisi arkadaşlar! Dostlar!

“Sağlık hak olmaktan çıkarılıp, ödev haline getiriliyor” (2) şil kartı, tüm sosyal güvenliği tüm ülkeye yayacağını ve tek çatı altında birleştireceğini söylüyor.

Buna itiraz etmek mümkün değil. İtirazımız, tek çatıya değil, tek çatının nasıl olacağınadır.

Ben bunu prim temelinde yapacağım diyor. Prim temelinde olması demek bu sosyal güvenliğin tamamının iflas etmesi anlamına gelir. Bu ülkede yaşayanların sığınağı yok olacak. Neden iflas anlamına gelir? Yaşanmış örneğe bakalım. Örneğin Türkiye’de şu an SSK hariç prim toplanamıyor. Emekli Sandığı prim topluyor. Çünkü maaştan kesiliyor. Bağ-Kurluların zaman zaman yüzde 50’si, yüzde 55’i primini ödeyemiyor. Yarısı. Tarım sigortalarının neredeyse tamamı primlerini ödeyemiyor. SSK primlerin yüzde 80’ini alıyormuş gibi görünüyor. O da sahtedir. Niye sahtedir? 10 milyona yakın kaçak işçi çalışmaktadır. Bu insanların primi toplanamıyor. Çalışma Bakanlığı, Sosyal Güvenlik Bakanlığı, bu kaçak işçilerin istihdamı konusunda bir çaba harcamamaktadır. 10 milyon kaçak işçinin olduğu bir ülkede, 10 milyonu önce kayıt altına alacaksınız, bu 10 milyondan prim alacaksınız. Bu mümkün değildir. O halde başlangıcından itibaren baktığımızda, prim toplamak mümkün görünmemektedir.

Aynı zamanda ne diyor AKP hükümeti? Sosyal güvenliğe kaynak aktarmayacağım, sosyal güvenlik devlet üzerinde yüktür, kamburdur, en iyi halde kaldırılmalıdır, diyorlar. Nasıl kaldırılacak? Prim toplamak mümkün değil. Vergi temelli olsaydı bu sorunlar ortadan kalkacaktı. GSS’nın en büyük sorunlarından bir tanesi bu.

Yine yeşil kartlıları büyük bir olumsuzluk bekliyor. Toplumun beklentileri çok arttırıldı. Yeşil kart muhtemelen topluma bir rüşvet olarak sunuldu. Yeşil kart yasanın tanıdığı sınırın çok ötesinde topluma dağıtılmaya başlandı.

Oysa ki, GSS’da bu çok daraltılıyor. Diyor ki, ülkede yaşayan herkes GSS kapsamına girer. Sosyal güvencesi olmayan işsizler, eğer aylık gelirleri 116 milyon lira ise, primini kendi öder. 115 milyon ise ben öderim diyor. Eğer kişi ayda 116 milyon kazanıyorsa, bunun yaklaşık 80 milyon lirasını prim olarak geri alıyor. Yani 116 milyon kazanan bir kişiden, 80 milyon alındığında geriye maaşının üçte biri kalıyor.

Yaklaşık olarak 10 milyon insana yeşil kart verildi. Demek ki bu yeşil kartlar geri alınacak.

GSS’da toplumun hiç hissetmediği bir şey var. Artık kişi temelli sigortalanmak esas. Nasıl birşey bu? Kişi yoksulsa, anne, babası yoksulsa, eşi çalışmıyorsa, anne, babası, herkes sağlık hizmetinden yararlanırdı. GSS’nda bu yok. Her kişi ayrı ayrı sigorta primini kendi yatıracak, yatıramayanı güya devlet ödeyecek. Şimdi dayanışmacı öze baktığımızda, özellikle dar gelirli, kendisi üzerinden sağlık hakkından yararlanan, anne, baba, eş, çocuklar, kalabalık ailelerde, tek kişi üzerinden prim esası ile yoksullaşacağını görmek lazım. Nasıl yoksullaşacaklar? Kişi bazlı sigorta primi talep ediyor. Diyelim ki bunların her birinin 115, 116 milyon gelirleri olsun. Bunun 80’nini geri alacak. O kişiden babadan, anneden. Büyük babadan, büyük anneden. O 40 milyona nasıl geçinecek insanlar?

Ekmek parasına yetmez o para. Ne yapacaklar? Çocuklar anne ve babalarına yardımda bulunacaklar.

Zaten yoksuldular. Zaten açlık sınırında yaşıyorlardı. Aslında o ailenin sosyal güvencesi kişi bazlı hale getirildiğinde, birlikte yaşayan o aile, ya dayanışma usulü primlerini yatıracaklar, ya da sağlık güvencesinden mahrum hale gelmiş olacaklar.

Yine GSS’nın belki de, iç yüzünü en güzel gösteren noktalarından bir tanesi, sevk zorunluluğunun getirilmesi. Hastanelere, sağlık kurumlarına, sevk almadan giden hastalara sigorta o tedavi maliyetinin, muayene maliyetinin yaklaşık yarısını talep etmektedir. Hep beraber hatırlayalım. SSK devrolmadan önce SSK’lılar devlet hastanelerinden ücretsiz yararlanır cümlesi olduğunda da sevk gerekiyordu. Pat diye altı ay sonra kaldırdılar. Şimdi baktığımızda, özellikle sevk zincirini ortadan kaldırdılar.

Bizim toplum az çok sevk zincirine alışkındı. Sevk almadan hastaneye giderse geri döneceğini biliyordu.

Bu davranış biçimini değiştirdiler. Davranış biçimini değiştirirken ellerinde yasa taslakları vardı.

Taslaklar da söylüyordu. Toplumu kandırdılar. Şimdi değiştirilmiş davranış biçimi üzerinden insanlar Ocak ayından itibaren yasa yürürlüğe girerse hastaneye sevksiz geldiğinde, bırakın hastaneyi, sağlık ocağına, sağlık kurumuna sevksiz gittiğinde, tedavi maliyetinin, muayene maliyetinin yarısını cebinden ödemek zorunda. Bunun gibi birçok örnek var.

Herkes GSS’nı kendince okuya-

Kasım 2006 • yeni dünya için ÇAĞRI’nın İŞÇİ EKİ

Y Dİ Çağ r ı: Bu raya k ada r GSS’nın geneli ile ilgili, GSS’nın özü ile ilgili bilgi verdiniz. GSS’nın özü ifade ettiğiniz gibi; “sağlığı bir hak olmaktan çıkarıp, ödev haline getirmesi” oluşturuyor. GSS’nın eskiden kimi olumlu, yararlı maddeleri nasıl ortadan kaldırdığına kimi örnekler verebilir misiniz?

Dr. Zeki Gül: GSS, madde 73’de diyor ki, “otelcilik hizmetleri ile öğretim üyesi tarafından sağlanan sağlık hizmeti için ek ücret talep edilmesine olanak sağlamaktadır.”

Yani hastaneye yatmaktan bahsediyor. Hastanede yatmayı otelcilik olarak algılıyor. Ve diyor ki, “öğretim üyesi tarafından sağlanan sağlık hizmeti için ek ücret alınır.” Bu kulağa hoş gelebilir. Oysa bugüne kadar, SSK’lılar, Bağ-Kurlular, üniversite hastanelerine gittiklerinde, eğitim hastanelerine gittiklerinde, ek para ödüyorlar mıydı?

Hayır ödemiyorlardı.

Ya da eski adıyla SSK, yeni adıyla Buca Devlet Hastanesi, en yeni hastane, yatak sayısı azdır.

Daha konforludur. GSS uygulanırsa, SSK’lıların parasıyla yapılan Buca Hastanesinde herkes cebinden para ödemek zorunda kalacak. Çünkü odaların çoğu iki kişilik, üç kişilik.

GSS’da bir cümle şunu söylüyor: çok hastanın yatmadığı, içinde tuvaleti olan, hani otelcilik denilince, içinde lüksü, konforu olan odalarda, artık cebinizden para ödeyeceksiniz.

O zaman Buca Devlet Hastanesi’ndeki SSK’lı hastaların tamamı her açıdan cebinden para ödemek zorunda.

Eğitim hastaneleri denilince, İzmir’de devlet hastanelerinin tamamı, SSK’nın tamamı eğitim hastanesiydi. Şimdi bunları da kaldıracaklar yakında. Bu hastanelerin tamamını paralı hale getirmeye çalışıyorlar.

GSS çıkmadan önce bıçak parası denilen yine şok bir cümle vardı.

Yeni yasaya göre öğretim üyelerine, hastasının ek para ödemesi, aslında, devletin hastalardan bıçak parası almasıdır.

Bir başka örnek de şu; maliyet, fayda, etkinlik üzerinden konuşuyorlar. Örneğin geçmişe bir dönelim. SSK dünyadaki özgün örneklerden biriydi. AKP Hükümeti’nin ihale yasasıyla oynaması, SSK’nın ucuz ilaç almasını engel teşkil etmesi var. İhale yasasını olumsuz değiştirdiği için bu sorunlar olmuştur. Şimdi bu, GSS, sosyal güvenlik yasaları, bu kurumu, hatta ye-

rak, kendince yorumlayarak, tanıyarak, bu yasaya güvenilemeyeceğini, sosyal güvensizlik organizasyonu olduğunu kavrayacaktır diye düşünüyorum.

YDİ Çağrı: GSS’nın doktorlar ve diğer sağlık çalışanları açısından ne getirdiği konusunda kısaca bilgi verebilir misiniz?

Dr. Zeki Gül: Binlerce yılda oluşmuş hekimliğin davranış biçimi, Hipokrat yemini, bir kişi tarafından oluşturulmuş değildir. Aslında toplumun ihtiyaçları üzerinden tanımlanmış, bir metne dönüştürülmüştür. Bu davranış biçimi değiştirilmeye çalışılıyor. GSS’nın ilk cümlesi, “hekimin hastaya sorması gereken ilk cümlenin “neyin var” diye sormasını engelliyor. Yasa diyor ki, “ilk soru olarak hastaya hastalığını soramazsın.” Neyi sorarsın? “Sosyal güvencen var mı?” diye sorman lazım. İkinci cümle şunu söylüyor.

Hekime; “Eğer sosyal güvenlik primlerini ödemiyorsa hasta, hastaya adres bilgilerini sorman gerekiyor” Ne için? İhbar etmen için.

GSS ilk cümlesinde, bir hekime, bir sağlıkçıya ihbarcılığı emrediyor. Ölümcül hastalığı olan bir kişiye, önce hastalığını değil, primini sormayı, yoksa adresini almayı, eğer gelecekte de ödemede sorun olursa, hekimin maaşından keseceği tehdidinde bulunarak, ihbarcı hekimliği teşvik ediyorlar.

Bir başka boyutu, Türkiye’de artık oldukça fazla sayıda sağlık çalışanı var. Mezun olup da iş verilmeyenler de dahil. Hekimler insan.

Hemşireler insan. Hepimiz hasta oluyoruz. GSS’ndaki her olumsuzluktan tüm sağlık çalışanları da etkileniyor.

Bir başka zorluğu var. O da şu: GSS’nı çok iyi bir yasa olarak ele almamak lazım. Aslında bu GSS, IMF’nin önerileri doğrultusunda, neoliberal ekonomik programın sağlık boyutu. Neoliberal politikaları sadece sağlıkta uygulamıyorlar. Bunun bir çok ayağı var.

Sağlık çalışanlarını nasıl etkilediğine böyle bakmak gerekiyor.

Sağlıkta bu özelleştirme furyası devam edecekken, sadece bu yasayla değil, mesela Kamu Yönetimi Yasası var. Aile hekimliğinin uygulanması var. Bunun dışında Kamu Personel Yasası var. Tüm bunlar üzerinden sağlık çalışanlarına yansımasını paylaşmak gerekir. Bu röportajı çok boğmadan şöyle değinebilirim: örneğin Aile Hekimliği hayata geçirildiğinde, tüm sağlık ocakları kapatılmış olacak. Sağlık ocaklarının binaları kiraya verilecek. Ve artık doktorlar birer bakkal gibi, birer esnaf gibi Bağ-Kurlu ve devletin görevlisi olacaklar. Sözleşmeli olacaklar.

Yanlarında bir hemşire, SSK‘lı, ücretle çalışacak. Artık devletin sağlık ocakları gidecek.

EK:

Kasım 2006 • yeni dünya için ÇAĞRI’nın İŞÇİ EKİ

EK:

Peki buradan aile hekimliğine geçildiğinde ne olacak? Aile hekimi 3 bine yakın kişiye bakacak. Aile hekimi sevk etmeden, asla hiçbir sağlık kurumuna gidemeyeceksiniz. Asla bir uzman hekimle görüşemeyeceksiniz. Bu hekimler için de, hemşireler için de geçerli. Hekim ve hemşireler de aile hekimi, o sevk etmeden hiçbir yere gidemeyecekler. Yasa üstelik aile hekimliğini şöyle bağlıyor.

Diyor ki, “eğer belli bir oran üzerinde sevk yaparsan maaşını keserim” diyor. Yani aile hekimini tehdit ediyor. Şimdi birey olarak baktığımızda, bu ülkede yaşayan her birey gibi sağlık çalışanları da risk altında.

Aslında GSS’da ve sosyal güvensizlik yasalarında, özellikle hekimleri teslim alabilmek için bir taraftan “rüşvet mekanizmaları”, bir taraftan da tehdit mekanizmaları kullanılmıştır.

Kamu Personel Yasası önümüzde var. Meclis’de bekliyor şu an. Daha doğrusu erken seçim olursa, sonrasına erteleniyor. Kamu Personal Yasası ile tüm hekimler, yani bu ülkede yaşayan asker, savcı, hakim, polis dışındaki tüm çalışanlar gibi sözleşmeli hale getirilecekler. İş güvenceleri ellerinden alınıyor. Sözleşmeli hale getirilecek olan hekimlere karşı da tehdit mekanizmaları başlayacaktır. “Senin yerine başka doktor alırım.” “İzmir’de yaşıyorsun, İstanbul’da yaşıyorsun, bu koşullarda çalışman gerekiyor.” Ücretin azalması anlamında, gerekse de yasanın emrettiği anlamda, hastayı hasta olarak görme yerine hastayı bir eşya olarak görme zihniyetini algılamak mümkün.

Belki de ayrı bir konuşmanın konusu olabilir. Ama, hastalarımızla şunu paylaşırsam, belki de genel sağlık süreci ve önümüzdeki dönemde sağlıkla ilgili dikkatleri daha net olur okuyanların. Diyor ki AKP’li bir bakan; “bazı ilçelerde gece nöbetine uzman hekimler kalmıyor” diyor. “O halde ben komşu ilçelerde bir havuz oluşturacağım” diyor. “Herkes bir yerde nöbet tutacak” diyor. Bunun bir örneğini yaşadık. İzmir’den Ödemiş’ten, Bayındır’dan, Dikili’den, hekimler toplanıp, gidip Bergama’da nöbet tutuyor. Ertesi gün geri dönüyor. Hani İzmir’de 8 saat çalışıyor. Arabaya atlıyor gidiyor Bergama’da gece nöbet tutuyor.

Sabah kendi arabasıyla geri geliyor kendi hastanesinde işine devam ediyor. Ne diyor bu yönetmelik biliyor musunuz? “Hekim arzu ederse hastasını sabah kendisi ile birlikte kendi hastanesine geri götürebilir.” Yani bir mal hastası.

Yani İzmir’den Bergama’ya nöbet tutmaya giden bir kadın doğumcu bir tane doğum yaptırdıysa, ambulans eşliğinde anne ve bebeğini İzmir’e getirecek. Hani tebessüm ettiriyor gibi geliyor, ama aslında bu ne anlama geliyor? Sağlığın ticaretini tanımlıyor.

Hekimlerin hasta ile para ilişkisini keseceğim diyen zihniyet aslında, bu kadar “ahlak sınırlarını” zorlayacak yasal düzenlemelere gidiyor.

YDİ Çağrı: Sosyal güvenlik sisteminin nasıl olması gerekiyor sizce?

Dr. Zeki Gül: Sosyal güvenlik sisteminin ülkede yaşayan tüm bireyleri kapsaması gerekiyor.

Bir başkası sağlık ocaklarının, sağlık basamaklarının kesinlikle korunması gerekiyor.

Aile hekimliği son derece zararlı bir uygulamadır. Bunlara karşı çıkmak gerekiyor diye düşünüyorum. Öz olarak tek çatı olabilir. Fakat tek çatının prim temelli değil vergi temelli olması gerekir diye düşünüyorum. İşçilerle ilgili bir ay rıntıy ı unuttuk. O ayrıntı çok önemli.

Dünyada en fazla iş kazalarının olduğu Türkiye’de, buna iş kazası demek mümkün değil, buna cinayet demek gerekiyor. GSS ne diyor bu noktada? İş kazalarında “kasti hareketi” gerekçe gösterilerek iş görememezlik ödeneği veya sürekli iş görememezlik gelirinden mahrumiyet söz konusudur.

Oysa, iş sağlığı ve güvenliği bilincinin son derece düşük olduğu ülkemizde, işsizliğin de yüksek oranda olmasından dolayı, işini kaybetmemek adına işverenin önerdiği her türlü işi yapmak durumunda kalan işçiler var. Yani işveren gerekli önlemi almadan, tehlikeli işler verdiğinde işçinin hayır deme şansı yok. Hatta sigortasızken. Ne diyor GSS? “İşveren sana kask vermeyebilir. Sen de giyseydin, talep etseydin” diyor. “Senin de sorumluluğun var.” O halde GSS diyor ki, “sana iş görememezlik ödeneği vermeyeceğim”.

Türkiye’nin bir ayıbıdır bu.

Uluslararası Çalışma Örgütü’nün yetkilileri, Türkiye’ye şunu sormakta zaman zaman, Türkiye dünyada iş kazalarının en fazla olduğu ülkelerin başında geliyor.

Ama aynı zamanda, Türkiye meslek hastalıklarının en az görüldüğü ülke. “Bunu nasıl başardınız?

Yöntemini bize gösterir misiniz?”

Yani Türkiye’de meslek hastalıkları bile kayıt dışı.

YDİ Çağrı: Söyleşi için teşekkür ediyorum...

24 Eylül 2006 

Tansaş Depo işçilerinin direnişinde anlaşmaya doğru...

Y

eni Dünya İçin Çağrı gazetemizin 104. Sayısında, Tansaş Depo işçilerinin direnişi hakkında bilgi vermiştik. İzmir Pınarbaşı Tansaş Deposu önünde, 25 Temmuz’dan bu yana, çadır kurarak direnişe geçen işçileri 18 Ekim tarihinde, direnişlerinin 86. gününde ziyaret ettik.

Ziyaretimizde Direniş Komitesinden işçi arkadaşlarla, Onur, Ali Ekber, Mazlum, Salman, Mustafa ile direnişleri üzerine sohbet ettik.

Nakliyat-İş Sendikası, taşeron ALojistik şirketi ile, işçilere Ağustos ayı maaşı, artı 2,5 maaş, ihbar ve kıdem tazminatlarının ödenmesi konusunda anlaşmaya varmıştır. İşçiler, “parayı almadıkları sürece, anlaşma imzalanmasının yeterli olmayacağını, patronlara güvenmediklerini, bu nedenle direniş çadırını sökmediklerini” söylediler.

Anlaşma sonucu, “ihbar ve kıdem tazminatlarını aldıktan sonra, direnişi nasıl sürdürecekleri konusunda, işçiler arasında yapılacak ortak toplantı ile karar vereceklerini” vurguladılar.

“A-Lojistik Taşeron Şirketi devreden çıkarıldıktan sonra, Migros yönetiminin muhatap alınacağını, Koç ile görüşmelerin yürütüleceğini” söylediler.

Mustafa arkadaş; “Dışarıdan bakıldığında bu çadır sıradan bir çadır olarak görünüyor. Oysa bu çadır direnişimizin simgesi. Bu çadır içinde çok olumlu şeyler yaşadık.

Birlikteliği, paylaşmayı, ortaklığı öğrendik ve yaşadık. Bu çadır evimiz oldu.” Tavrını takındı.

Salman arkadaş; “Sendika saye-

sinde kimliğimizi, gücümüzü öğrendik. Muhatabımız Türkiye’nin önemli para babalarından Koç’tu.

Maddi olarak çok sıkıntı çektik.

Davamıza inandık. Mücadele ettik. Sendikadan bir yanlış görmedik.” Şeklinde düşüncelerini ifade etti. İşçiler mücadele içinde çeşitli deneyimler edinmişler. Bu deneyimleri bizimle de paylaştılar.

Devletin, polisin, medyanın kimin yanında olduğunu, işçilerin birliğini, gücünü görmüşler.

Patronların sendikalı işçi istemediğini, sendikalaşmak için mücadele etmek gerektiğini öğrenmişler. Yeni çalışacakları yerlerde, sendika yoksa, sendikalaşmak için mücadele edeceklerini söylediler. İşçiler, sendikalardan yeterli dayanışma görmediklerini, direnişlerine basında yer verilmemesinden yakındılar. Tansaş Deposunda; “işçiler direnişe geçtiklerinde, mağazalarda çalışan işçiler kendileriyle dayanışma gösterip, mücadele etselerdi, patronların bu kadar pervasız davranamayacaklarını” söylediler. “Kendileriyle dayanışma bir kenara, patronun mağazalardan işçi getirip depoda çalıştırdığını” anlattılar. İşçi arkadaşlara gazetemizin Ekim sayısını, Yeni İşçi Dünyası ekini verdik.

Mücadele, direniş öğretiyor.

Tansaş Depo işçileri de mücadele içinde öğreniyor.

Gün gelecek, birleşik işçi sınıfı yenmeyi de öğrenecektir!

Yaşasın işçilerin birliği!

19 Ekim 2006 YDİ Çağrı/İzmir 

ÇAĞRI Basın Yayın Ltd. Şti Adına Sahibi: Aziz Özer v Sorumlu Yazıişleri Müdürü: İlyas Emir Yönetim Yeri ve Adresi: Mahmut Şevket Paşa Mah., İmranlı Sk. No: 8, Şişli - İstanbul v Tel.: (0212) 235 35 70 Fax: (0212) 253 19 27 e-mail: mail@ydicagri.com v www.ydicagri.com v Banka Hesap: Türkiye İş Bankası Galatasaray-İstanbul, Hesap No: 1022 0 738654 SAYI 105’in İşçi Eki · Kasım 2006 v Baskı: Uğur Matbaacılık (0212-501 81 09) v Yayın Türü: Yaygın Süreli

yeni kadın dünyası

Kadınlara yönelik şiddet, taciz ve tecavüz her yerde! Artık Yeter!

2

Kurtuluş kendi ellerimizde!

5 Ka sı m 196 0 t a r i h i nde, Dominik Cumhuriyeti ’nde “Sosyal Değişim Hareketi”nden üç kız kardeş, Mirabel kardeşler, arabalarında saldırıya uğrayarak öldürüldüler. Onların suçu Trujilo diktatörlüğüne karşı aktif mücadeleye katılmalarıydı. Onların suçu, “ellerinin hamuruyla” politikaya karışmaları, kadınları aşağılayan ve küçümseyen her türden gerici anlayışa karşı koymalarıydı. Rejimin tüm baskı ve işkenceleri onları yıldırmadı. Sonunda vahşice katledildiler.

Bu olay, Ka ray ibl i ve L at i n Amerikalı kadınların öfkesini taşıran son damla oldu. Onlar protestolarını yükselttiler ve 25 Kasım’ı kadınlara yönelik her türden şiddetin protesto edildiği bir mücadele günü ilan ettiler.

25 Kasım’ın kadınlara yönelik şiddete karşı mücadele günü olarak kabul edilmesinin üzerinden 46 yıl geçmiş olmasına rağmen kadına yönelik şiddette değişen bir şey yok!

Dünyanın her yerinde kadınlar çeşitli biçim ve boyutlarda şiddete maruz kalıyorlar. Koca dayağı; sokakta, işyerinde, evde, gözaltında, emperyalist savaşlarda şiddet, cinsel taciz ve tecavüz bize her gün, her saat erkek egemenliğinin hüküm sürdüğü bir sistemde yaşadığımızı hatırlatıyor.

Kimi ülkelerde “bakireliği koruma” adı altında çocuk yaşta kızlar zorla evlendiriliyor, kimi ülkelerde evlilik öncesi ilişkiye girmelerini engellemek için 7-8 yaşında sünnet ediliyor ve cinsel organları evlenince açmak üzere dikiliyor. Ülkemizde de yaygın olduğu gibi bir dizi ülkede erkeklere kayıtsız şartsız itaat etmeyen ve erkek egemen toplumun törelerine uymayan kadınlar namus ve töre cinayetlerine kurban gidiyor.

Bunun basına yansıyan son örneği Naile Erdaş oldu. Van’ın Başkale ilçesinde yaşayan Naile, komşusunun tecavüzü sonrası hamile kaldı. Baş ağrısı şikayeti ile hastaneye kaldırılan Naile’nin 9 aylık hamile olduğu anlaşıldı. Ailesinin haberi olmadan doğum yaptırılan Naile ardından çıkarıldığı savcılık tarafından öldürülebileceği bilindiği halde ailesine teslim edildi. Nitekim ailenin namusunun kirlendiği gerekçesiyle abisi tarafından kurşunlanarak öldürüldü.

Erkek egemenliğinin bu en barbar yüzü olan töre ve namus cinayetleri, henüz 15 yaşında olan ve hiçbir suçu olmayan Naile’yi ve daha nice Naile’leri hayattan koparıp alıyor.

“Töre” ve “namus cinayetleri” ile katledilen kadınlarla ilgili haberlerin ardı arkası kesilmezken, giderek ar-

tan kadın intiharları gündemi işgal etmeye devam ediyor.

Birleşmiş Milletlerinin verilerine göre 2006 yılı içerisinde, Türkiye’de 40 tane kadın intihar etti.

Kadın intiharları ile ilgili yapılan araştırmalara göre intihar eden kadınların çoğu aile bireyleri tarafından bizzat intihara zorlanıyor.

Gözaltında cinsel taciz ve tecavüz bir devlet politikası!

Egemenler, kendilerine muhalif hareketlerin üzerine devlet terörüyle giderken, kadınlara yönelik cinsel şiddeti de daima özel bir bastırma-sindirme yöntemi olarak kullandılar.

Bu ülkede gözaltında işkence, taciz ve tecavüz devlet güçlerince uygulanan yıldırma politikasının sistemli bir parçasıdır.

Gözaltında Cinsel Taciz ve Tecavüze Karşı Hukuki Yardım Projesi’nin 1997-2006 yılları arası hazırladığı raporda, kadınlara yönelik devlet şiddetinin tüm hızıyla devam ettiğini, bu alanda özde hiçbir şeyin değişmediğini gözler önüne seriyor. Projenin y ürütücülerinden Av ukat Eren Keskin ve Fatma Karakaşın hazırladıkları raporda, cinsel şiddetin sistemli ve bilinçli bir işkence yöntemi olarak kullanıldığı belirtilirken, 1997 ile 2005 yılının sonlarına kadar toplam başvuru sayısı 221 iken 2006’nın Ekim ayına kadar, yani son 10 ay içerisinde bu sayı 236’ya çıkıyor. Siyasi nedenlerden dolayı işkenceye maruz kalan kadınların sayısı 206. Raporda

cinsel işkence nedeniyle 8 kadının bebeğini kaybettiği, 7 kadının ise küçük çocuklarının gözleri önünde cinsel işkenceye maruz kaldığı belirtiliyor. Bu cinsel işkenceler sonucunda; 4 kadın hamile kalmış, 2 kadın uğradığı tecavüz sonrasında intihar etmiş ve 14 yaşında bir kadın ise maruz kaldığı tecavüz sonrası akrabaları tarafından “namus” adına katledilmiş.

Raporda projeye başvuran kadınların uyrukları şöyle: 187’si Kürt, 41’i Türk, 4’ü Roman, 1’i Alman, 1’i Bulgar, 1’i Romen ve 1’i Avusturyalı.

Bu rapordan da görüleceği gibi devlet cinsel işkence yöntemini en çok Kürt kadınlarına uyguluyor. Bunun böyle olmasının esas nedeni Kürt kadınlarının 25 Kasım Kadınlara Yönelik Şiddete Karşı Mücadele Günü ulusal ezilmişliklerine karşı mücadele içerisinde aktif bir şekilde yer alıyor olmalarından dolayıdır.

Kadınlara cinsel taciz ve tecavüzde bulunanların başında polisler geliyor. Yine rapora göre; faillerin 184’ünün polis, 55’inin asker, 12’sinin özel harekat timi, 13’ünün korucu, 11’inin infaz koruma memuru, 3’ünün itirafçı ve 1’inin PROGRAM gazeteci olduğu belirtiKonular: 25 Kasım Nedir? liyor. (Veriler: Ülkede Sovyetler Birliğinde Kadına Yönelik Özg ür Gü ndem, 31 Şiddete ve Fuhuşa Karşı Nasıl Mücadele Edildi?

Ekim 2006) Sinevizyon: “Şiddetin Ötesine Yolculuk” (Belgesel) Tiyatro: “Kadın Sığın-Ma Resort ” (Doğuş Elden) Bu veriler kuşkusuz buzdağının yalnızca göSaat: 15.00 Tarih: 19 Kasım 2006 Pazar rünen ucudur. Özellikle Yer: Güney Kültür Merkezi (Doğan Araslı Cad. Burhan Pasajı bölgede jandarma, koNo:74 Kat:4 Esenyurt - İstanbul Tel: 0212 620 67 57) rucu vs.nin cinsel taciz Düzenleyen: Yeni Dünya İçin ÇAĞRI Gazetesi - Güney Kültür Merkezi ve tecavüzüne maruz

KURTULUŞ KENDİ ELLERİMİZDE!

kalan çok daha fazla sayıda kadın var.

Bu ülkede egemen güçler kadınlara en adi cinsel saldırıları uygularken, ellerinde tutsak kadınlara topluca tecavüz etmekten dahi geri durmazken, bir şeyden çok cesaret alıyorlar: Cinsel saldırılara uğrayan kadınlar, bu saldırıları “utanç meselesi” olarak gördüklerinden ya da korktuklarından, üzerine konuşmaktan ve kişiliklerine yapılan bu saldırının hesabını yasal yollardan sorma yönünde adım atmaktan çekiniyorlar. Yaptıklarının yanlarına kâr kalacağını hesaplayan ve cezalandırılma korkusu olmayanlar ise bunun verdiği rahatlıkla iğrenç saldırılarını sürdürüyorlar.

Bu 25 Kasım’da da gözaltında cinsel taciz ve tecavüze karşı mücadele kararlılıkla sürdürülmek ve devletin erkek egemen barbarlıkları teşhir edilmek zorundadır.

Türkiye’de kadına yönelik her türlü şiddet diz boyu iken, kadın hakları ve özgürlüklerinin çok geniş olduğu söylenen en ileri emperyalist ülkelerde de kadınlara yönelik şiddet, taciz ve tecavüz devam ediyor. Kadın sığınma evleri aşağılanan, horlanan, şiddet ve tecavüze maruz kalan kadınlarla dolu. Bunun nedeni, kadınların mücadeleyle kazanmış olduğu tüm hak ve özgürlüklere rağmen en ileri emperyalist ülkelerde de erkek egemenliğinin sistem olarak varlığını sürdürmesidir.

Kadınlara karşı şiddet hâlâ toplum genelinde çok büyük bir sorun olarak görülmemekte, tama tersine kanıksanmakta ve hatta doğrudan onaylanmaktadır. Son olarak çeşitli üniversitelerde 1449 öğrenci ile yapılan bir araştırmaya göre öğrencilerin %30.9’u “namus için cinayet işlenir” diye düşünüyor.

25 Kasım, kadınlara yönelik şiddete karşı mücadele alanında daha alınacak çok mesafemizin olduğunu bilincimize çıkarıyor. Görevlerimiz büyük ve yükün esası bizim omuzlarımızda.

Ezilen, emekçi kadınların örgütlenerek kendi hakları ve çıkarları için mücadele etmesinden başka yol yok.

Devlet terörüne, feodal ya da burjuva her türden erkek şiddetine karşı isyan etmek haklıdır! Kadına yönelik her türlü şiddetin ortadan kaldırılmasının önkoşullarının yaratılması, emperyalist-kapitalist sistemin ortadan kaldırılmasından geçiyor.

Kasım ayı aynı zamanda Büyük Sosyalist Ekim Devriminin yıldönümüdür. Bu konuda; “Kadınların kurtuluşu bağlamında da yeni Ekimler gerek bize!” diyoruz.

Kasım 2006 

13

yeni kadın dünyası

Almanya’da kadın örgütü Courage 7. Konferansını gerçekleştirdi

“Yeni Bir Dünya İçin: Öfkeli, sevecen, öngörülü!”

Y

eni Dünya İçin Çağrı gazetemizin 84. (Aralık 2004) sayısında, Almanya’da bir kadın örgütü olan Courage’ın (Cesaret) gerçekleştirdiği 6. Kadın Konferansı hakkında bilgi vermiştik. Courage’ın 6. Kadın Konferansı bizim YDİ Çağrı dergisinden kadınlar olarak aktif bir şekilde katıldığımız ilk konferansı idi.

Courage kadın örgütünün iki senede bir organize ettiği bu konferans, bu sene 13-15 Ekim 2006 tarihleri arasında Düsseldorf’da Heinrich Heine Üniversitesinde yapıldı. Kadın ve erkeklerin katıldığı konferansa bu sene daha fazla kadın katılımı göze çarpıyordu. Etkinliklere yaklaşık 1500 kişi katıldı.

Bu konferansa YDİ Çağrı gazetesinden kadınlar olarak bizler de aktif bir şekilde katıldık. Üç gün boyunca açılan standda Almanca ve Türkçe yayınlar sergiledik. Üç günlük yoğun bir programa sahip olan konferansın ilk günü, geçen sene olduğu gibi bu sene de “Dünya kadınlarına doğru yolculuğa” ayrılmıştı. Bu bölümde; Hindistan, Güney Afrika, Filipin, Kolombiya, Venezüella, Arjantin, Kongo, Çin, Irak, İran, Filistin, Türkiye ve Almanya gibi değişik ülkelerden kadın aktivistler kendi ülkelerindeki kadınların durumunu ve mücadelelerini anlattılar. Türkiye’den geçen sene biz davet edilmiştik. Bu sene EKD Başkanı Çiçek Otlu davetli idi. Fakat Çiçek Otlu tutuklu bulunduğu için katılamadı. Onun yerine EKD’den başka bir kadın arkadaş, son dönemde yaşanan kapsamlı saldırıları aktardıktan sonra dayanışma talebinde bulundu.

Yukarıda ismi geçen ülkeler arasında en ilgi çekenleri kuşkusuz şu anda emperyalist işgal ve savaşların yaşandığı Afganistan, Irak ve Filistin oldu. Bu ülkelerden katılan kadınlar savaş ortamında kadınların yaşadığı acıları dile getirerek emperyalist savaşın ve işgalin son bulması talebinde bulundular. İran’dan katılan kadın aktivist Mina Ahadi, İran’daki kadın katliamları ve recm (taşlanarak öldürme)

14

üzerine bilgi verdi. Bugüne kadar çok sayıda kadının recm ve idam edildiğini, şu anda da bu yollarla öldürülmek istenen 2 erkek ve 10 tane kadının bulunduğunu belirterek, uluslararası kamuoyunun buna dur demesi gerektiğini ve bu kadınların ve erkeklerin öldürülmemesi için her türlü maddi ve manevi desteğin son derece önemli olduğunu belirtti. Bu konu ile ilgili açılan standa ve İslamiyet ve Kadın konulu forum ve çalışma gruplarına katılımcılar tarafından büyük ilgi gösterildi. Afrika’dan katılan kadınlar esas olarak kadınların yoksulluğu, en önemli sorunları olan tecavüz ve AIDS hastalığı üzerinde durdular. Afrikalı kadınların çekilmez hale gelen yaşantısının biraz da olsa düzeltilebilmesi için maddi ve manevi yardım talebinde bulundular.

Latin Amerika’dan katılan kadınlar esas olarak bu ülkelerdeki kadın hareketinin boyutlarını, emperyalist bağımlılığın emekçi kadınlar üzerindeki etkilerini aktararak, kadınların durumunu iyileştirmek için yürüttükleri sosyal çalışmalar hakkında bilgi verdiler.

Konferansa Avrupa’dan katılan kadınlar esas olarak savaş ve işgale karşı yaptıkları çalışmalar hakkında bilgi verdiler. Rusya’dan katılan temsilci siyasi görüşlerinden dolayı kontra güçler tarafından katledilen Anna Politkavskaya isimli kadın gazetecinin mücadelesini anlattı. Fransa’dan katılan genç bir öğrenci kadın son dönemde zirveye çıkan öğrenci hareketi ve Fransa’da ilticacıların yaşadığı sorunlar üzerinde durdu.

Son olarak Almanya ile ilgili Courage’dan bir kadın arkadaş rapor sundu. Almanya’da günden güne artan işsizlik ve sosyal hak kısıntıları üzerine yaptığı konuşmasında tüm kadınlara, haklarını elde edebilmek için Courage’da örgütlenme çağrısında bulundu.

Konferansın ikinci günü çeşitli konularda toplam 16 forum ve 7 tane atölye çalışması gerçekleştirildi. Tek tek bütün forum ve atölye çalışmaları hakkında bilgi vermemiz mümkün değil. O nedenle en azından bir resim edinilmesi açısından forumla-

rın başlıklarını kısaca aktaralım: 1. İnsana yakışır bir sağlık sistemi bu konudaki düşünceler ve oraya giden yol.

2. Çocuğum daha iyi bir geleceğe sahip olsun - ya da bugün çocuk yetiştirmek nasıl olmalıdır?

3. Çocukların, çocuk yuvalarına ihtiyacı var.

4. Depresyon – kadının kaderi mi yoksa toplumsal bir sorun mu?

5. Modern matriarkal araştırma.

Patriarkal toplum üzerine ve kadın, erkek ve çocuklar için daha iyi bir gelecek.

6. Uğruna mücadele etmeye değer.

Sosyalizm’de kadının kurtuluşu.

7. Demokrasi üzerine.

8. Genç kadınlar ve politika.

9. Doğu ve batı feminizmi.

10. İşçi hareketi ile kadın hareketi arasındaki bağ.

11. Devletin aile politikasına eleştirel bir bakış.

12. Araba endüstrisinde çalışan kadınların mücadelesi ve aileleri.

13. Yakın Doğu yanıyor! – Barış, ekmek ve gül için kadın ve genç kızların hareketi.

14. Göçmenlerle birlikte, demokratik haklar için mücadeleye.

15. İslam ülkelerinde kadın hareketi.

16. Kadınsız, işsiz – Biz bunda yokuz!

Saat 13.00 ile 16.00 arasında aynı anda yapılan forumlardan “Kadınsız, İşsiz – Biz bunda yokuz!” konulu forumu YDİ Çağrı gazetesinden kadınlar olarak biz örgütledik. Burada ilk olarak Almanya’daki kadın işsizliği ile ilgili kapsamlı bir araştırmaya ve istatistiklere dayalı bilgiler verildi.

Almanya’da da gerek eşit işe eşit ücret gerekse erkek ile kadın arasındaki işsizlik oranı konusunda ciddi farklar var. Kadın işçiler erkek işçilere oranla %26 ile %29 arası daha az ücret alıyorlar, daha az sosyal haklardan yararlanabiliyorlar, ev işi ve çocuk bakımı çok büyük oranda yine

kadınların sırtında. Almanya’da kadın işsizliği bağlamında Alman ve Avrupalı kadınlara göre göçmen kadınlar daha fazla işsiz kalıyorlar ve daha kötü koşullarda çalıştırılıyorlar. Sosyal hakları budamak amacıyla çıkarılan yeni yasalar da en çok kadınları etkiliyor.

Almanya ile ilgili verilerin ardından kısaca da olsa Türkiye’de çalışan kadın sayısı, sigortalı kadın sayısı, kadın işsizliği, işsizlik parası, kadın işçilerin sendikal durumu ve sendikaların kadın politikaları hakkında bilgi verdik.

Bu sunumların ardından soru – cevap ve tartışmaya geçildi. Oldukça canlı tartışmaların yaşandığı bu bölümde, özellikle Hartz 4 denilen yasa, bu yasanın getirdiği bir dizi hak gaspı ve “1 Euro’luk işler”e (uzun süre işsiz kalanlar, İş Bulma Kurumu tarafından saatine 1 Euro ödenen işlere gönderiliyorlar, buna itiraz edildiği ve gidilmediği taktirde her türlü sosyal yardım kesiliyor) karşı nasıl mücadele edileceği üzerinde duruldu. İnsan onurunu ayaklar altına alan bu uygulamaya karşı hukuki mücadele de dahil mutlaka mücadele yürütmek ve kitleleri bu yasaya karşı harekete geçirmek gerektiği belirtildi. Bu mücadele içerisinde özellikle işyerlerinde aynı durumda olan işçiler arasında bir çalışma yapmanın ve işçileri bu somut sorun üzerinden harekete geçirmenin olanaklarını yaratmanın bu konuda takınılacak doğru tavır olacağı vurgulandı.

Forumda yürütülen diğer tartışmalar şunlardı: Ev işi ve çocuk bakımının toplumsallaştırılması; sömürü sistemine karşı mücadele; işçi sınıfı hareketi ile sosyalizmi birleştirme; genç kızların erkek mesleği denilen mesleklere ilgi duymaları için onların çeşitli araçlarla cesaretlendirilmeleri; kadın işçi ve emekçiler arasındaki dayanışma-

yeni kadın dünyası nın pekiştirilmesi.

Forumların ardından saat 16.30 ile 18.00 arasında Workshop’lar (atölye çalışmaları) yapıldı. Buralara da katılımcıların ilgisi yoğun idi. Bunlar içerisinde en ilgi çekeni ‘Topluluk önünde korkmadan konuşmak’ konulu atölye çalışması oldu. Buraya katılanlar neden topluluk önünde konuşmaktan çekindiklerini dile getirdiler. Atölye çalışmasını yöneten Lisette Milde, bu korkuların nasıl aşılabileceği konusunda –örneğin; çok okumak, yabancı kelimelerden kaçınmak, kendi kendine prova yapmak, çok fazla konu yerine bir iki konu ile konuşmayı sınırlamak vs. gibi- güzel önerilerde bulundu.

Burada gördüğümüz bir şey topluluk önünde konuşmanın sadece kadınlara özgü bir sorun olmadığı, erkeklerin de yaşadığı önemli bir mesele olduğu idi.

Cumartesi gecesi çok iyi bir kültür programı hazırlanmıştı. Burada değişik ülkelerden kadınların sunduğu gösteriler çok büyük ilgi ve bol alkışla izlendi.

Konferansın üçüncü günü Pazar, sabah saatlerinden itibaren bütün forumlar ve Workshop’lar sonuçlarını iki dakika ile sınırlı olmak şartı ile aktardılar. İki dakika az bir süre olsa da, bütün çalışmalara katılınamadığı için, tek tek gruplarda yürütülen tartışmalarla ilgili bilgi verilmesi, bir resim edinmek açısından iyi oldu.

Tanıtımların ardından açık mikrofon bölümüne geçildi. Burada zaman darlığı nedeniyle öncelik değişik ülkelerden davet edilen katılımcıların duygu ve düşüncelerini dile getirdiği konuşmalara verildi.

Konfera nsı n son bölü mü nde Courage Kadın örgütünün yeni yönetim kurulu seçildi. Üç günlük konferans okunan dayanışma mesajları ve sonuç bildirgesi ile sona erdirildi. Sonuç bildirgesinde dünya kadınlarının ortak ve özgün sorunları için verdikleri mücadelenin güçlendirilmesi, destek ve dayanışmanın arttırılması vurgulandı.

Konferansta yaşadığımız ve bizi rahatsız eden birkaç nokta şunlar idi: organizasyonu yapanların kendi standları dışındaki standları kuytu bir yerde konumlandırmaları, giriş ücretinin pahalı olması, elden yayın satışı ve bildiri dağıtımına izin verilmemesi vb.

Konferans genel olarak değerlendirildiğinde oldukça iyi organize edilmiş, bir çok işin dayanışma içerisinde yürütüldüğü kolektif bir çalışmanın ürünü olduğu göze çarpıyordu. Uluslararası alandan kadın mücadelelerinin ve deneyimlerinin aktarıldığı başarılı bir etkinlik idi. Çalışmalarına çok öncesinden başlanan bu konferanslara daha fazla etkide bulunabilmek ve daha fazla söz sahibi olabilmek için şimdiden gücümüz oranında bu çalışmalara katılmalıyız.

Kasım 2006 

Türkiye Sosyal Forumu’nda kadın sorunları tartışıldı...

G

azetemizin bir önceki sayısında, 30 Eylül – 1 Ekim tarihleri arasında İstanbul’da gerçekleştirilen 1. Türkiye Sosyal Forumu hakkında bilgi vermiştik.

Ayrıca Yeni Dünya Gençliği olarak genç arkadaşlarımızın, gençlik sorunları üzerine yapılan atölye ve seminerler hakkında yazdıkları bir değerlendirmeyi yayınlamıştık.

Bu sayımızda ise kadın arkadaşlarımızın katıldığı kadın sorunu ile ilgili yapılan toplantılar hakkında bilgi vermek istiyoruz.

Yaklaşık 40 atölye ve seminerin düzenlendiği TSF’de, bir çok konunun yanında kadın sorunu konusunda da çeşitli çalışmalar gerçekleştirildi.

Düzenlenen toplam 7 atölye ve seminer çalışmasından 4 tanesine katıldık. Bunlar dışında, eşcinsel, biseksüel, travesti ve transseksüellerin sorunlarının dile getirildiği ve çözüm önerilerinin tartışıldığı bir atölye çalışmasında da yer aldık.

“Kadın kurtuluş mücadelesi, sorunları ve örgütlenme deneyimleri” konulu semineri düzenleyen kurum temsilcileri (EHP’li kadın arkadaş dışında) esas olarak kendi kadın çalışmaları hakkında bilgi verip önümüzdeki dönem yapacakları çalışmaları aktardılar. Konuşmalar genel olarak uzun tutulduğu için, öngörülen soru cevap ve tartışma bölümü gerçekleştirilemedi. Seminer sonuçta herkesin kendisini anlattığı, amacına ulaşamayan bir seminer oldu.

“Ev-Eksenli çalışma, küreselleşme ve örgütlenme sorunları” konulu atölye çalışması katıldığımız atölyeler içerisinde en ilginç olanlarından biriydi.

Ev eksenli çalışma özellikle son yıl-

larda ev kadınları arasında son derece yaygınlaşmış bir çalışma biçimi.

Kadınlar ailenin yeniden üretimi için evde yaptıkları işler yanında örneğin, halı dokuma, nakış dikiş işleri, başkalarının çamaşırını evde yıkama, küçük parçaları (bilgisayar parçası, kalem vs.) monte etme, kırlık bölgelerde fındık-fıstık çıtlatma gibi çok çeşitli işler yapıyorlar. Bu işleri daha çok kadınların yapmasının esas nedeni kadın emeğinin ucuz işgücü olarak görülmesi, geleneksel ev kadınlığı rolünden yararlanma, kadınların eğitimsizliği vs. Bu özellikler bir araya gelince sermaye için bu alan daha da cazip hale geliyor.

Ev eksenli çalışan kadınlar 70’li yılların ortalarından itibaren örgütlü olmak ve sosyal güvence ve sendika hakkı için mücadele yürütüyorlar.

Bu konudaki örgütlülüğün en gelişkin olduğu ülkeler uzak doğu ülkeleri. Türkiye’de ilk defa 2004 yılında 1. Ulusal Konferans gerçekleştirildi.

Türkiye’de bu konudaki çalışmalar daha çok yereller üzerinden yürütülen bir çalışma şeklinde. Türkiye’de ev-eksenli çalışanların %85-90’ını kadınlar oluşturuyor.

Türkiye’de ev – eksenli çalışan kadınların durumu da diğer ülkelerinkinden farklı değil: süresi belli olmayan çalışma saatleri, çok düşük ücretler, ücret garantisi yok, herhangi bir sosyal güvenceden yoksun vs. Ev eksenli çalışanlar dizginsiz bir sömürü ile karşı karşıyalar. Sosyal güvence ve sigorta hakkı, ücret garantisi olan bir iş ilişkisi, ücretlerin asgari ücret seviyesine çekilmesi gibi talepler bu alanda çalışan kadınların esas taleplerini oluşturuyor.

“Kadın emeği, istihdam politika-

ları, ayrımcılık ve mücadele yöntemleri” konulu atölye çalışmasında, kadınların emeğinin %76’sının ücretsiz emek olduğu, kadın emeğinin daha çok sömürüldüğü, Türkiye’deki kadınların %70’inden fazlasının sosyal güvenceden yoksun olduğu, kamusal alanın özelleştirilmesi ile birlikte kadınların işsiz kaldıkları, meslek seçiminde ve iş ilanlarında ayrımcılık yapıldığı, kadınların bilim ve teknolojiden uzak tutulmaya çalışıldığı, sadece Türkiye gibi emperyalizme bağımlı ülkelerde değil en gelişmiş emperyalist ülkelerde bile ev işi ve çocuk bakımının kadınların işi olduğu öne çıkarılan konular arasındaydı.

Kadınların bütün bu ezilmişliklerinin farkında olmaları, ister üniversite isterse fabrika olsun her yerde dayanışmayı büyütmeleri, mücadele deneyimlerini paylaşmaları, sermayeye karşı mücadeleyi yükseltmeleri gerektiği belirtildi. Kapitalizm var oldukça kadınların insanca yaşamı ve kurtuluşunun mümkün olmadığı dile getirildi.

Kat ı ld ığ ı m ı z son topla nt ı “Ataerkilliğe karşı başka bir erkeklik mümkün” konulu atölye çalışması idi. Bu atölyeye insanların ilgisi oldukça yoğun idi. Özellikle kalabalık erkek katılımı göze çarpıyordu.

Katılan üç panelist, kadın sorununun çeşitli alanlarından sunumlar yaptıktan sonra söyleşi bölümüne geçildi. Burada esas olarak erkeklere söz verilerek kadın sorununa nasıl yaklaştıkları ve erkek egemen anlayışlardan nasıl etkilendikleri bunları aşmak için nasıl bir çaba içerisine girdikleri konusunda görüşlerini paylaşmaları istendi. Fakat söz alan erkeklerin çok büyük bir çoğunluğu erkek egemenliğini sorgulamak yerine kadınlara akıl öğretmeyi, kadınların da yanlışlar yaptığını vs. anlatmaya girişerek erkekleri kurtarmaya çalıştılar. Bu yaklaşım bize bir kez daha erkek egemenliğinin bırakalım geniş toplum içerisinde , devrimci demokrat çevrelerde de yorulmadan mücadele etmemiz gereken çok büyük bir sorun olduğunu gösteriyor.Katıldığımız bütün bu panel ve seminerlerde kadın sorunu ve erkek egemenliği konusundaki siyasetimizi katılımcılara aktarmaya çalıştık.

Ekim 2006 

15

yaşam temellerini koruma mücadelesi

ATOM (NÜKLEER) ENERJİSİ TARAFTARLARI YALAN SÖYLÜYORLAR… SADECE SİNOP’A DEĞİL DÜNYANIN HİÇBİR YERİNE ATOM SANTRALI KURULMASIN! VAROLANLAR KAPANSIN!… YALANA KARŞI DOĞRUSU..

Atom öldürür - Doğa güldürür (2)

Dünyada nükleer enerjinin durumu ne?

Bugün yerküre üzerinde 443 tane nükleer enerji santrali mevcuttur.

Bunların 151 tanesi B. Avrupa, 125 tanesi Kuzey Amerika, 92 tanesi Asya ve 67 tanesi Doğu Avrupa‘da bulunmaktadır. İnşa halindeki 27’sinin 18 tanesi Asya’dadır. Bu santrallerden elde edilen toplam elektrik-enerjisi mevcut dünya ihtiyacının %16’dır ve 2030 yılında bu %9’a düşecektir. ABD 103 reaktörü ile başı çekerken, iptal edilen 138 reaktörle ve 1978’den beri yeni sipariş olmaması akıllara atık problemini getirmektedir. Bugün atık sorunu ile ilgili araştırmaya 38,5 milyon dolar fon ayrıldı.

Av rupa’ da k i duruma gelince nükleer enerjinin elektrik üretimindeki payı; Fransa’da %78,2; Belçika’da %60,01; Almanya’da %35, İspanya’da %30, İngiltere’de %28,6 ve Hollanda’da ise %3,1’dir. (Kaynak: msnbcntv.com.tr/ Dünyada nükleer enerji 27 Şubat 2006)

16

ğidir. Ülkemizdeki hakim sınıfların halkımıza yalan söylerken hem atom bombasına sahip olmak, ve hem de atom enerjisi tekniğine sahip bunu inşa edecek emperyalist tekellerden alacakları komisyon hesabı içindedirler.

Atom atıkları neden problem?

Nükleer Reaktörler

Güç

Ülkeler

İşletmede

Ortalama Yaş

İnşa Halinde

Planlanan

Elektrikteki Pay

20 %

ABD

103

25

0

0

Almanya

18

23

0

0

28 %

Britanya

23

26

0

0

24 %

Çin

10

4

1

4

2%

Finlandiya

4

25

1

0

27 %

Fransa

59

20

0

0

78 %

Hindistan

14

17

8

0

3%

İran

0

0

2

1

0%

İspanya

9

23

0

0

24 %

Japonya

54

20

2

12

25 %

Kuzey Kore

0

0

1

1

0%

Rusya

30

23

1

0

9%

ABD ve Kanada’da yeni sipariş yok. Avrupa’da ise sadece bir tane var, o da Finlandiya’da. AB’de 5 ülke (Almanya, İsveç, İspanya, İtalya ve Belçika) nükleer enerjiden kademeli olarak tümüyle vazgeçme kararı aldı.

Avrupa’da da sorun atık sorunu olarak bekle gör politikasında.

Günümüzde nükleer enerji santralleri siparişinde öne çıkan Çin ve Hindistan’dır. Buralarda anda inşalar sürmektedir.

Genelde en gelişmiş ülkeler atom enerjisini terk etme durumundayken, neden Türkiye gibi ülkeler buna rağbet göstermektedir? Bu sorunun cevabı öncelikle yine emperyalist tekellerin ellerindekini değerlendirme isteğidir. Öte taraftan ise, bu enerjiye „ihtiyacı” olduğunu söyleyenlerin atom bombasına sahip olma iste-

Kararsız izotoplar kararlı hale (tehlikesiz hale) gelene kadar dışarıya enerji salar. İşte bu enerjinin adı radyasyondur. Zenginleştirilmiş Uranyum ve suni olarak reaktörlerde elde edilmiş olan plütonyumun bir kilosunun çıkaracağı ısı enerjisinin 16 milyon litre benzinin vereceği enerjiye eşit olduğu düşünüldüğünde bahsi geçen fiziksel-kimyasal olayın boyutunu anlamak belki daha kolay olur.

Uzayda saniyede 200.000 km hızla hareket eden, Gama-Alfa ışınları, nötronlar, elektronlar vb. tipte atom parçacıkları radyasyonu oluşturur. İşte reaktörlerde atık olarak geride kalan çöp bu parçacıklarla yüklüdür.

Hem de bunların çözülmesi -insana zararsız hale gelmeleri- bazılarında binlerce yıl sürer. Yani önce radyasyon verme süreci yarıya iner, sonra

gittikçe azalır. Örneğin Uranyum 238 izotopunun yarım değer süresi 4,5 milyar yılda tamamlanır. Bu süre Plutonyum’da 244 bin yıldır. Bu ışınların içinde en etkili ve tehlikeli olanı gama ışınlarıdır. Bu ışınlar en hızlı olmasının yanı sıra en uzak mesafeye ulaştıkları gibi en katı maddelere girme gücüne de sahiptir.

Birkaç örnek daha: İyot-131 8 gün Sezyum-137 30 yıl Karbon-14

5730 yıl Plutonyum-239 24.000 yıl Uranyum-238 4470 milyon yıl.

Bunlar önce 1/2, 1/4, 1/8’e düşerler....

Bu ışınların bulunduğu ortamda insan vücuduna girmeleri çok kolaydır. Girdiklerinde vücudun yapısını oluşturan hücrelere zarar verir ve onları dumura uğratırlar. Bununla yetinmez üreme hücrelerinde yeralarak gelecek kuşaklara da tehlikeli yaşam hazırlarlar. Süreç içindeki genetik bozuklukların sebebi olurlar. İnsan yaşamı için gözle görülmeyen tehlikedirler.

Hiroşimaya atılan atom bombasından bu yana geçen 60 yıllık süreç bu lanetin etkilerini ortadan kaldırma-

mıştır. Kuzey kapımızda Çernobil santralı kazasından çıkan-sızan ışınların (radyasyonların) etkileri hala günceldir. Daha yıllarca güncelliğini koruyacaktır.

Buradaki dert mekanik zarar değildir. Yani bir çarpma sonucu ezilmekırılma-parçalanma, bir ısı sonucu yanma, bir ses sonucu duyma hissinin kaybolması, bir sel baskını, bir deprem vb. değildir. Görünmeyen, his edilmeyen ve fakat insanı yiyip bitiren bir tehlikedir söz konusu olan.

Dün Hiroşima ve Nagazaki’ye atılan atom bombalarının birkaç saniye içerisinde yüzbinlerce insanın ölmesine yol açan atomun içindeki korkunç gücün içini az biraz açtığınızda gördüğümüz manzara şöyledir: - Patlama anı: İlk parçalanan çekirdekten dışarı fırlayan nötronlar zincirleme tepkimelere yol açmış saniyenin milyonda biri kadar bir zamanda atom bombası 1000 milyar kilokalorilik bir enerji açığa çıkarmıştır. Bir anda milyon dereceye varan gaz basıncı atmosfere yayılmıştır.

- Patlamadan saniyenin binde biri kadar sonra: Patlamış olan gaz kütlesinin çapı büyür ve etrafa çeşitli ışınlar yayılır. Patlamanın başlangıç parlaması olarak adlandırılan bu ışınlar, gözleri kapamaya zaman olmadığı için kör eder. Şokun basıncı tarif edilemeyecek kadar korkunçtur.

- Patlamadan 2 saniye sonra: Bir ateş topu oluşur, yayılan ısı 4-5 km çapındaki alanda yanabilir herşeyi yakar.

- Patlamadan 6 saniye sonra: Oluşan şok dalgası yeryüzüne çarpar. Şiddetli hava basıncı yaratır. Bu basınç atmosfer basıncının iki katıdır. Bu basınçtan sağ kalma ihtimali %1’dir.

- Patlamadan 13 saniye sonra: Şok dalgası yeryüzünde yayılır, bu dalga ateş topunun kovduğu hava ile birleşince yeni patlamalar oluşur. Oluşan

yaşam temellerini koruma mücadelesi bu patlama 300- 400 km/h hızla yayılır. Şiddetli rüzgarlar- kasırgalar bu dalganın peşini izler.

- Patlamadan 30 saniye sonra: Ateş topu yükseldikçe küre biçimindeki şekil bozulur ve yerini mantar görünümüne bırakır.

- Patlamadan 2 dakika sonra: Mantar biçimli bulut 12.000 metre yüksekliğe atmosferin stratosfer tabakasına ulaşmıştır. Yüksek düzeyde esen rüzgarlar mantar bulutunu dağıtır, bu bulut içindeki radyasyon döküntüleri atmosferde rüzgarın yönüne doğru dağılır. Artık dünyanın neresine konacağı şans meselesidir.

Anda yağmur yağarsa olacağı hesaplamak zor değildir. İlk 2 dakikalık ana kadar yaşamayı başarmış olan canlılar radyasyon lanetinin kıskacındadırlar. Özetlediğimizde: Bir atom silahının ani etkiler ve kalıcı etkiler olmak üzere iki türlü etkileri vardır. Oran olarak verilirse: - % 35 yakıcı, kör edici ısı (ışıkla birlikte gelmektedir); - % 5 ani nükleer radyasyon; - % 45 basınç yıkıcı-parçalayıcı - % 15 kalıntı etki (radyoaktif serpinti).

Radyasyon ölçüm aletlerinde kullanılan ölçü birimleri Bekerel ve rem’dir. Maksimum 5 rem insanda kabul gören dozdur. 50-100 rem arasında ışınlanmaya maruz insan 1 yıl içinde bu ışınlama devam ettiği takdirde bu dünyadan göç eder.

Hiroşima ve Nagazaki’deki ışınlama 10.000 rem üzeriydi... Anında ölüm... Çernobil’deki ışınlama ise; 500750 rem arasında olduğu söylenir.

Kazadan 36 saat sonra 30 km’lik alandaki yerleşim birimlerinden 116 bin insan tahliye edilir. 20 yıl sonra bugün hala 264 bin hektar alanda tarım yapılamaz. 1500 dönümlük orman yok olmuştur. Hesaplanan zarar miktarı 14 milyar dolardır. İşte Türk hakim sınıflarının bize yutturmaya çalıştıkları atom enerjisi günümüzde böyle bir laneti içinde barındırmaktadır. Burada tasvir etmeye çalıştığımız gerçeğin ancak çok azıdır. Şimdi tabii ki, burada saydıklarımızın atom bombası ile ilgili olduğu, atom enerjisi üretme ve kullanmanın atom bombası ile bir ve aynı olmadığı itirazı getirilebilir. Bu bağlamda bilinmesi gereken şudur: Her atom santralı, potansiyel olarak yüzlerce atom bombasının tehlikesine eşit bir tehlike anlamına gelmektedir. Çernobil’deki gibi bir „kaza“ onlarca, yüzlerce Hiroşima ve Nagazaki ile eşdeğerde zarar verir insanlığa.

Atom atıkları- çöpleri bugün nasıl depolanmaktadır?

Bugün yarın ne olacağı bilinmeyen bu çöpler konusunda depolama işlemi birkaç ülkede korkunç boyutlarda maliyet ile yapılmaktadır.

Bugünkü depolama işlemi:

Atom Santrali „dostları“nm verdiği verilerden şöyle bir sonuç çıkmaktadır. Buna göre:

Bu içi yüksek radyasyon dolu kaplar özel olarak taşınmaktadır. Bu taşıma işlemi şemalarda görüldüğü

1 yıllık enerji 1000 MW enerji üretimi sırasında Kömür Santralinde Nükleer Santralde

Yılda 3 milyon ton kömür gerekli.

Atmosfere 150-200 bin ton CO₂ kül bırakır.

Yılda 25 ton Uranyum gerekli.

Geriye yüksek dozda radyoaktif 1 ton atık bırakır.

Soruyorlar, hangisi daha iyi?

Kömürün bıraktığı atığın sera etkisi yaptığı aşikar. Ama bunun alternatifi illa da atom enerjisi mi olacak? Atom lobicilerine göre evet! Bunlar maksimum kar hırsıyla gözü dönmüş sömürücülerdir. Bu bağlamda:

Bugüne kadar kullanılan yöntemlerle hem Uranyum ve hem de Plütonyum’u kimyasal bileşenler kullanarak kullanılnmış yakıttan ayırmak mümkün hale gelmiştir. Bu işlem Yeniden İşleme Tesislerinde yapılmaktadır. Dünyada az sayıda böyle tesis mevcuttur. Bahsi geçen ayrışım sağlandıktan sonra geride kalan yüksek dozdaki radyoaktif sıvı atık bu tesislerde camlaştırılmaktadır. Camlaştırılmasındaki esas amaç, camın orijinalliğini kaybetmeden

gibi çelik kapların taşınması için özel varillerde yapılmakta bu varillere 28 adet atık dolu çelik kap sığmaktadır. Daha sonra bu çelik kaplar variller içinde son durak olan depolanmaya gitmektedir. Yer yer gemilerle deniz aşırı hedeflere taşınmaktadır. Depolama şemasında görüldüğü gibi, depolanan binaların özelliği özel havalandırma sistemlerinin yanı sıra 1,5-2 metre kalınlığında beton duvarlara sahip olmasıdır. Tabii 30-50 yıl süre ile bekletilebilen ara depolar da mevcuttur. Tüm bu işlemlerin korkunç maliyetlere sebebiyet verdiğini de unutmamak gerekir. Görüldüğü gibi atığın tekrar kazanım ve depolanması tekniği son derce karmaşık olduğu gibi büyük yatırım gerektirmektedir. Bugün dünyada 5 ülkede (Fransa-HindistanJaponya-Rusya ve İngiltere) Yeniden İşleme Tesisi vardır. ABD ve diğerleri genellikle doğrudan saklama yöntemini kullanmaktadır. 1998’lerde

uzun süre (2000 yılı aşabilen) kalabilen, ısı ve ışınıma dayanıklı madde olmasıdır.

Sıvı atık bir fırında önce toz haline getirilir ve sonra da eriyip cam ile bir fırında birleştirildikten sonra paslanmaz çelik kaplara doldurulur. Çelik kaplar içinde soğuyan cam katı hale geldiğinde radyoaktif madde cam içine hapsolmuştur. Çelik kaplar 1,3 metre yüksekliğinde, 40 cm çapında takriben 300 kg ağırlığındadır. Bu tür kapların içinde 110 litre atık bulunmaktadır.

ABD Enerji Bakanlığı sadece depolama yerinin uygunluğunu araştırmak için 1,7 milyar dolar harcamıştır. (05.06.98 Hürriyet. ) Bugün ABD de hiçbir eyalet atıkların kendi alanlarında depolanmasına taraftar değildir. İşin mali yanının ötesinde ise; atom lobisi bize bugüne kadarki taşımalar sırasında herhangi bir kaza olmadığı bilgisini vermektedir. İnanan inanır! Şimdiye kadar eğer gerçekten olmadı ise, bu gelecekte kaza olmayacağının güvencesi değildir. Bilindiği

Önce atom atıklarının nasıl depolandığını biraz irdeleyelim:

gibi deniz aşırı taşımacılıkta olan bir dizi kaza (petrol tankerlerinin çarpışması vs.) çevreye korkunç zararlar ve tahribatlar açmıştır. Bu kazaların hemen hemen hepsindeki temel dürtü, daha fazla kar-kazanç hırsıdır.

Yarın olası bir nükleer taşıma kazasının olası sonuçlarını düşünmek bile korkunçtur. Ayrıca yarın ne olacağı, bugünkü kadar dikkat ve itina ile çelik kaplara yerleştirilip yerleştirilmeyeceği şüphe götürür. Bugün bu işlem çok pahalı olduğu ve kapitalizm genel yasasındaki „dayanıklı mal olmaz“ „esas dürtü azami kardır“ bu alanda biraz baş göstermeye başladı mı (!!) sonuçlarını kestirebilmek mümkün değildir.

Burada aktardıklarımız ve anlattıklarımız üç noktada önemlidir.

Birincisi; nükleer atıkların diğer atıklarla karşılaştırıldığında „daha az „ riske sahip olduğu büyük yalandır. Evet nükleer atıklar ağırlık birimi ile ölçüldüğünde diğer (özellikle fosil) atıklardan milyonca kez daha „hafiftir“. Aynı zamanda hacim olarak ta milyonca kez daha küçüktür. Bu rölatif gerçekler karşısında gizlenmeye çalışılan büyük yalan ise, fosil enerji kaynaklarını kullanmaya son verdiğinizde ortaya çıkmış zararı ve tehlikeyi gidermek onlarca yıl ile ölçüldüğü halde, atom atıklarının yol açacağı tehlike ve zararın giderilmesi, nötral hale getirilmesi

nesiller sürer. İşte gizlenmek istenen bu gerçektir. İkincisi; atom yanlılarının bilinçli olarak çarpıttıkları bir gerçekte, sanki fosil enerjinin tek alternatifi atom enerjisi gibi gösterilmesidir. Bu büyük yalan yenilenebilir enerjinin anda fazla kazanç getirmediği gerçeği ile düz orantılıdır. Üçüncüsü ise; atomdan enerji elde etmenin daha „ucuz“ olduğu yalanıdır.

(Devam edecek)  17

yaşam temellerini koruma mücadelesi

Sorumlu sadece şiddetli yağış mı?

B

irkaç günden bu yana yağan şiddetli yağmur bir dizi ilde felaketli sonuçlara yol açtı.

Onlarca insanın ölümüne yol açan, felaketin kimi görüntüleri şöyle: * Diyarbakır’dan, Mardin’in Savur ilçesine bağlı İçgören köyüne düğüne gidenleri taşıyan ve içinde 16 kişinin bulunduğu bir minibüs, Diyarbakır’ın Bismil ilçesine bağlı Meydanlı köyü yakınlarında sele kapıldı. Sel sularıyla sürüklenen minibüsteki 12 kişi hayatını kaybetti. * Diyarbakır’ın Çınar ilçesinde, Cumhuriyet mahallesi’nde su baskınına uğrayan bir evde, bir anne ve iki çocuğu hayatını kaybetti. * Şırnak’ta 4 kişi sel sularına kapılarak yaşamını yitirdi. * Batman’da şiddetli yağmur sonucu oluşan sel suları 11 kişinin ölümüne yol açtı. * Bugün itibariyle Kürt illerinde yaşamını yitirenlerin sayısı 39 kişiye yükseldi. 8 kişi hala kayıp. * Bir dizi ilde ve ilçede binlerce ev, işyeri sular altında kaldı. Zaten yetersiz olan altyapı iyice tahrip oldu.

Egemenlerin medyası sel felaketinin sorumlusu olarak şiddetli yağmuru neden göstermektedir. Acaba böyle mi? Sorumlu sadece şiddetli yağmur mu?

Yağmur bir doğa olayı. Yağan yağ-

murun bir bölümü, ormanlık alanda, ağaç yaprakları tarafından emilir Bir bölümü toprağa karışır. Bir bölümü dereler, aracılığıyla göllere karışır.

Yeşil bitki örtüsü tarafından emilen yağmur suları, yeraltı sularına karışır. Yağmurun bir bölümü buharlaşıp gökyüzüne yükselir.

Ormanlık alanlar yok edilmişse, yeşil bitki örtüsü yoksa, yağmur sularının aktığı dere yatakları doldurularak konut yapılmışsa, yağmur sularının akacağı dere yatakları daraltılmışsa, yağan yağmur sel olup önünde ne bulursa alıp götürmektedir. Normal olan bir doğa olayı insan hatası sonucu acı sonuçlara yol aç-

maktadır.

Sadece bu kadar değil!

Fosil yakıtların (petrol, kömür, doğal gaz) kullanımı sonucu, atmosfere doğanın kendi döngüsü içinde temizleyemediği oranda, sera efektine yol açan sera gazları salınmaktadır.

Sera gazları adına küresel ısınma denilen yeryüzünün ısısının artmasına yol açmaktadır. Yeryüzünün ısısının artmasının sonuçları kısaca şunlardır: İklimler değişiklikleri, aşırı soğuklar, aşırı sıcaklar, fırtınalar, kasırgalar, şiddetli yağmurlar, seller, kuraklık, buzulların erimesi vb.dir.

Kapitalizm aşırı kar uğruna do-

ğayı hoyratça talan etmekte, kendisi ile birlikte dünyayı yok olmaya doğru götürmektedir. Alarm zilleri çoktan çalmaya başladı. Doğa alarm veriyor.

Ancak anlamasını bilene!

Diya rba k ı r, Ma rd i n, Şı r na k, Şanlıurfa ve Batman’da sel felaketinin nedenlerinden biri de, Türk devletinin bölgede uyguladığı güvenlik politikasıdır.

Devletin yerinden, yurdundan ettiği insanlar illerde, ilçelerde, dere ağızlarında derme çatma evlerde, yokluk içinde yaşamaya mahkum edilmiştir.

Savaşı finanse etmede, silahlanmada milyarlarca dolar harcayan devlet, iş yerleşim alanlarının alt yapısının yapılmasına geldiğinde, buna gerekli önemi vermemektedir.

Kapita lizmde üretimin temel amacı, doğa ile uyum içinde, toplumun ihtiyaçlarını gidermek değildir. Kapitalizmde insan sağlığı, çevre sağlığı gözetilmez. Kapitalistlerin temel amacı sürekli daha fazla kar elde etmektir.

Doğa ile uyumlu bir yaşam, üretimin temel amacı toplumun giderek artacak olan ihtiyaçlarını karşılamak, ancak sosyalizmle mümkündür.

Ya dünya sosyalizmle birlikte kurtulacak, ya da kapitalist barbarlık ile birlikte yok olacaktır.

Seçenek bizim!

3 Kasım 2006 

Fosil yakıtlara dayalı enerji türleri üzerine tartışma...

Değerli okuyucu, aşağıda dergimizin 103. sayısında yayınlanan “Fosil yakıtların kullanıldığı enerji türlerine hayır!” başlıklı yazımıza bir okurumuzun gönderdiği bir eleştiri yazısını ve bu yazıya bir cevap yazısını yayınlıyoruz. YDİ Çağrı

Fosil yakıtlarına karşı çıkmada biraz dikkatli olalım…

Y

18

Dİ Çağrı sayı 103, sayfa 16’da “Fosil yakıtların kullanıldığı enerji türlerine hayır!” başlıklı bir yazı yayınlandı. Sözkonusu yazıda fosil yakıtların yakılmasıyla atmosfere zehirli gazların, özellikle karbondioksitin yayıldığına değinilmesi iyi ve doğrudur. Bu konuda verilerin aktarılması da iyi bir iş, bilgi veriyor.

Fakat yine de yazıda, sınırsız ya da ayrım yapmadan kesin biçimde fosil yakıtların kullanıldığı enerji türlerine hayır denmesi düşüncesi ile hemfikir değilim. Bence doğayı, çevreyi koruma kaygısı, yanlış ve uç bir noktaya götürülmektedir.

Her şeyden önce bilince çıkarılması gereken nokta, MarksizmLeninizmin doğayı koruma yaklaşımının, toplumsal gelişmenin, insanların ihtiyaçlarının azami biçimde karşılanması, yani komünist toplumu mümkün kılacak teknik gelişmenin

de sağlanabilmesi yaklaşımıyla bir bütünlük arzettiğidir. Bu yaklaşımın temeli de toplumsal gelişme ile doğanın korunmasının birbiriyle uyumlu kılınmasıdır. Kuşkusuz ki doğaya, çevreye hiç zarar vermeyecek ve toplumsal gelişmenin ihtiyaçlarını karşılayabilecek bir enerji türü bulunursa, sınıf bilinçli insanların seçeneği, bu tür enerji olacaktır. Ama en azından şimdiye kadarki veriler, hemen hemen tüm enerji türlerinin üretiminde doğaya, çevreye öyle ya da böyle belli bir zarar verdiğini göstermektedir. “Zarar vermeyen” türleri ise, en azından yine andaki verilerle toplumsal ihtiyaçları karşılayabilmekten uzaktır.

Toplumsal kalkınmanın, gelişmenin ihtiyaçlarının karşılanması, öyle ya da böyle doğaya belli ölçüde zarar vermektedir. Bu özellikle enerji üretiminde böyledir. Yani MarksizmLeninizmin öngördüğü uyumluluk,

doğaya hiç zarar vermemek değildir.

Esas mesele, verilen zararın doğanın kendini yenilemesi ile kısa sürede ortadan kaldırılabilir, ya da doğanın dengesini önemli ölçüde bozmayacak olan bir zarar olup olmadığıdır. Eğer biz doğayı, çevreyi koruma adına, doğaya her zarar veren –zararın ne kadarına, niteliğine bakmaksızın– enerji türüne ya da çalışmaya karşı çıkarsak ve toplumsal gelişmenin ihtiyaçlarını gözönüne almazsak yanlış yaparız. Toplumsal gelişmenin ihtiyaçları ise her zaman içinde bulunulan koşullarla, ihtiyaç ve imkânlarla bağlantılıdır. Örneğin odun yakmak da doğaya, daha doğrusu atmosfere belli ölçüde zarar vermektedir. Fakat yüzyıllarca, hatta bin yıllarca odun yakılması atmosferde belirleyici bir tahribat yaratmamıştır. Doğanın dengesinin bozulması esas olarak kapitalizmin geliştiği, endüstrinin yoğunlaştığı

döneme rastgelir.

Burada da esas mesele atmosfere zehirli gazların yayılmasıdır. İyi de, içinde bulunduğumuz tarihsel koşullarda teknik olarak bu atmosfere yayılan zehirli gazları en aza indirmek mümkündür. Sorunun özü, kapitalistlerin kendi kârlarını düşünmeleri sonucu, doğaya verilecek zararı büyük ölçüde azaltabilecek teknik önlemlere para harcamamasıdır. En basitinden fabrika ya da üretim yapılan yerlerin bacalarına filtre takmakla zehirli gazların atmosfere yayılması, büyük oranda engellenebilir.

Bunun bize göstermesi gereken şey, fosil yakıtların kullanılmaması değil, fosil yakıtlarla enerji üretilirken, teknik önlemlerin alınması için mücadeledir. Kapitalistlere niye fosil yakıtlarla enerji üretiyorsunuz diye değil, zehirli gazların yayılmasını filtre ile ya da hangi teknik önlemle oluyorsa onunla engelleyin biçiminde karşı çıkmak ve mücadele etmek gerekir.

Atom santrallerine ve atom enerjisine karşı çıkılması ile fosil yakıtların kullanıldığı enerji türlerine karşı çıkmak bir ve aynı şey değildir. Bu yüzden de fosil yakıtların kullanıldığı enerji türlerini kesin biçimde reddetmede biraz dikkatli olmak gerek-

yaşam temellerini koruma mücadelesi tiğini düşünüyorum. Toplumsal gelişme, kalkınma ihtiyacına cevap verecek ve doğaya hiç zarar vermeyecek enerji türlerinin hangileri olduğunu ortaya koymazsak, kitleleri de ikna edemeyiz. Ki, düşünceme göre “çevre ile uyumlu enerji türleri” doğaya hiç zarar vermeyecek enerji türü olarak anlaşılmamalıdır. Sömürücülere karşı mücadelede kendi ellerimizi kendimiz bağlamayalım.

En azından fosil yakıtların kullanıldığı enerji türünü tümüyle reddetmeden sorunu bilince çıkarmak için tartışmak gerekiyor. Bu yazı da eğer bu konuda biraz düşünmeye yol açarsa amacına ulaşmış olacaktır.

Buna bağlı olarak şu tespit üzerinde de düşünülmelidir: “Sera efektinin neden olduğu küresel ısınmanın temelinde fosil yakıtların kullanımı durmaktadır.” Peki ama fosil yakıtların kullanımında atmosfere yayılan zehirli gazlar teknik önlemlerle engellenirse ne olacak?

Esas sorun fosil yakıtların kullanımı mı, yoksa, kapitalistler için “pahalı” olan ve kârlarından vazgeçmeyip önlem almamaları mı? Bana ikincisi doğru görünüyor. Yani sorumlu ve suçlu fosil yakıtlar değil, kapitalistlerdir.

Bu düşüncelerin biraz da dikkatsizlikten kaynaklandığını düşünmek istiyorum. Buna yol açan tespit ise şöyledir. Önce Türkiye’de elektrik üretiminde, özel sermayenin devleti geçtiği tespit ediliyor, ardından da şöyle deniyor: “Özel sermayenin elektrik üretimindeki payı, kapitalizmin gelişmesine bağlı olarak giderek artacaktır.” (sayfa 16) Özel sermayenin payının artması burada doğrudan kapitalizmin gelişmesine bağlanıyor. Oysa şu ya da bu ülkede devlet kapitalizminin egemen olması durumu hiç de genelde kapitalizmin gelişmesiyle çelişmez.

Türkiye’de kapitalizmin gelişme sürecinde özel sermayenin gelişmesi ve devlet kapitalizminin önüne geçmesi olgusu da bu tespitin yapılmasını haklı çıkarmaz. Ortaya çıkan bir soru da, fosil yakıtlarının kullanıldığı enerji türlerine karşı çıkmak ile devlet ya da özel sermayenin mi payının artmasının bağıntısı nedir? Özel sermaye daha fazla mı fosil yakıtları kullanıyor? Böyle ise devlet kapitalizminden yana mı olmak lazım? vb. vb.

Sonuçta doğayla uyumlu, yenilenebilir enerjiden yana olmak ve savunmak doğrudur, ama teknik olarak atmosfere salınan zehirli gazların en aza indirilebilir olan fosil yakıtların kullanılarak üretilen enerji türlerine ilkesel olarak karşı çıkmak ise bana yanlış görünüyor.

Yeni Bir Dünya İçin mücadelede başarılar dileğiyle biraz dikkatli olmaya Çağrı’yorum.

18 Eylül 2006 Bir Çağrı okuru 

“Fosil yakıtlarına karşı çıkmada biraz dikkatli olalım...” başlıklı yazı üzerine...

Atmosfere salınan zehirli gazların azaltılması mücadelesi elbette verilmelidir. Atmosfere teknik önlemi almadan sınırsız zehirli gaz salınımı yerine, önlemini alarak sınırlı zehirli gaz salınımı elbette iyidir. Fakat bu mücadele alternatif, yenilenebilir enerji türlerinin kullanılması mücadelesine bağlı olarak yapılmalıdır.

Y

eni Dünya için Çağrı’nın 103. sayısında, “Fosil yakıtların kullanıldığı enerji türlerine hayır!” başlıklı bir yazı yayınlandı.

Bu yazıyı eleştiren, “fosil yakıtlarına karşı çıkmada biraz dikkatli olalım..” başlıklı bir yazı elimize geçti.

Eleştiri yazısında, getirilen eleştirilere tavır takınmak istiyoruz.

Okurumuz; “sınırsız ya da ayrım yapmadan kesin biçimde fosil yakıtların kullanıldığı enerji türlerine hayır denmesi düşüncesi ile hemfikir” değildir.

Okurumuz; “doğaya, çevreye hiç zarar vermeyecek ve toplumsal gelişmenin ihtiyaçlarını karşılayabilecek bir enerji türü”nün olmadığı düşüncesindedir.

Okurumuz, bu düşüncede olduğu için, fosil yakıtların kullanılmasına tamamen karşı çıkma yerine, “fosil yakıtlarla enerji üretilirken, teknik önlemlerin alınması için mücadele”yi temel almayı önermektedir.

Bu eleştiri ve öneri ile hemfikir değiliz.

Bugün insanlık fosil yakıtlara dayalı enerji türlerine muhtaç değildir.

Bir dizi alternatif enerji türleri, yenilenebilir enerji kaynakları vardır.

Enerji kaynağı olarak, tek ve biricik zararsız çözüm doğal enerjidir.

Bunlar başta güneş olmak üzere, rüzgar, deniz dalgalarındaki dinamik enerji, yeraltındaki jeotermal enerji, bio ve akarsular üzerinde kurulan barajlar sayesinde elde edilen enerjilerdir.

Sadece güneş enerjisi kullanılabilse, diğer kaynaklara ihtiyaç kalmayacaktır. Zira güneş enerjisi dünya yüzeyine günde toplam 350 kenttrilyon kilovat enerji iletmektedir.

Bunun anlamı 350 bin trilyon, yani tüm insanlığın bugün tükettiği toplam enerjinin binlerce katı demektir.

Teknik olarak, solar hücreleri aracılığı ile güneş enerjisinden elektrik üretmek bugün mümkündür.

Rüzgar, jeotermal, bio, su içindeki hidrojen ile enerji üretmek teknik olarak mümkündür. Fosil yakıtları kullanmadan, yenilenebilir enerji kaynaklarına dayanarak, toplumun enerji ihtiyacını karşılamak kat be kat mümkündür. Bu mümkünlük eğer gerçeğe dönüşmüyorsa, bunun nedeni yenilenebilir enerji kaynaklarının toplumun ihtiyacını karşılaya-

maması, bunun teknik olarak mümkün olmaması değil, kapitalistler için karlı olmamasıdır. Fosil yakıtlardan üretilen enerji kapitalistler için çok daha karlıdır.

Mesela su ile, güneş ile, akü ile çalışan motor üretmek bugün teknik olarak mümkün. Bu tür motorların patentleri otomobil tekelleri tarafından satın alınmış, otomobil fuarlarında sergilenmek üzere bir-iki model üretilmiş, patentler çekmeceye konulmuştur. Neden? Çünkü petrol ile çalışan otomobil üretmek tekeller için çok daha karlıdır.

Bu nedenlerle, okurumuzun “çevreye hiç zarar vermeyecek ve toplumsal gelişmenin ihtiyaçlarını karşılayabilecek bir enerji türü bulunursa,” düşüncesine katılmıyoruz. Çevreye zarar vermeyen, toplumsal gelişmenin ihtiyaçlarını karşılayabilecek yenilenebilir enerji kaynaklarının olduğunu düşünüyoruz.

Tek başına güneş enerjisinin kullanılması, toplumun enerji ihtiyacını karşılamaya yetecektir. Güneş enerjisinin kullanımının doğaya vereceği bir zarar da yoktur. Rüzgar enerjisinin kullanımının çevreye vereceği bir zarar yoktur. Hidroelektrik santrallerinin kurulu bulundukları alanda, doğaya verdikleri belli zararlar -iklim değişikliği gibi- vardır. Bu yüzden bu tür barajların kurulacağı alanı özenle seçmek, zorunlu kalmadıkça hidroelektrik santraline başvurmamak gerekiyor.

Fosil yakıtlarla (petrol, kömür, doğal gaz) enerji üretiminde, bir takım önlemler alarak -örneğin filtre yöntemi ile- atmosfere salınan zehirli gazları azaltmak teknik olarak mümkündür. Kapitalistler, çevreyi düşünmedikleri, temel dertleri kar olduğu için, bu mümkünlük gerçeğe dönüşmemektedir. Bu gerçeğin yanında şu da olgudur: fosil yakıtların kullanımında, gerekli önlemlerin alınması, sadece atmosfere salınan zehirli gazların miktarını azaltır. Şu veya bu oranda atmosfere zehirli gaz karışmaya devam eder.

Bütün bu nedenlerle okurumuzun; “Kapitalistlere niye fosil yakıtlarla enerji üretiyorsunuz diye değil, zehirli gazların yayılmasını filtre ile ya da hangi teknik önlemle oluyorsa onunla engelleyin biçiminde karşı çıkmak ve mücadele etmek gerekir.” düşüncesine

ve önerisine katılmıyoruz.

Emperyalizm kar uğruna doğayı hoyratça talan etmiş, doğanın dengesinin değişmesine sebep olmuştur.

Doğa kendi döngüsü içinde, kendisine verilen zararı tamir edemeyecek boyuta gelmiştir. Doğanın dengesinin bozulması ile iklimler değişmiş, aşırı sıcaklar, aşırı soğuklar, sel felaketleri, fırtınalar, kasırgalar, kuraklık, küresel ısınma, yerkürenin ısısının artması vb. olağan hale gelmiştir.

Emperyalizmin kendisi ile birlikte dünyayı yok olmaya doğru götürdüğü bir dönemde, okurumuz alternatif enerji türlerinin kullanılması mücadelesi yerine, atmosfere salınan zehirli gazların azaltılması mücadelesi verilmesini önermektedir.

Atmosfere salınan zehirli gazların azaltılması mücadelesi elbette verilmelidir. Atmosfere teknik önlemi almadan sınırsız zehirli gaz salınımı yerine, önlemini alarak sınırlı zehirli gaz salınımı elbette iyidir. Fakat bu mücadele alternatif, yenilenebilir enerji türlerinin kullanılması mücadelesine bağlı olarak yapılmalıdır.

Marksizm bize, doğa yasalarını kavrayarak, insanların doğanın parçası olduğunu unutmadan, doğa ile uyum içinde yaşanabileceğini öğretiyor.

Kapitalizm öncesi toplumlarda doğa her ne kadar kirletilmiş ve insanlar tarafından yer yer hoyratça kullanılmış olsa bile, hiçbir zaman doğanın kirletilmesi ve talanı, onun insanın verdiği zararı doğal döngüsü içinde aşamayacağı boyutlara varmamıştır.

Ayrıca kapitalizm öncesi toplumlardaki doğanın kirletilmesi, doğada varolan maddelerin birbirine dönüşümü biçiminde olduğundan, doğal değişim idi ve bu doğanın kendi kendini yenileme, düzeltme imkanını sağlayabilecek bir oranda olduğundan, insanlık için büyük bir tehlike yaratmıyordu.

Oysa kapitalizm, yasaları gereği kar amacıyla doğayı özel mülkiyeti çoğaltan bir sömürü aracı olarak görüp kullanması sonucu; ve elindeki teknik imkanları ölçüsünde doğal maddelerin niteliklerini değiştirerek, doğanın kendi kendini tamirini imkansız kılacak maddelere dönüştürerek, doğanın dengesinin bozulması ve doğanın kirletilmesinin asıl başlangıcını oluşturmuştur.

Kapitalizm ile sanayileşme ile birlikte doğanın kendi döngüsü içinde temizleyemediğinin üzerinde doğa, çevre kirletildi. Kar uğruna doğa hoyratça talan edildi.

Son 40 yılda doğa kendi aleyhine binlerce yılda yapılamadığından daha fazla bozulmuştur. Ve bu değişim, her geçen gün daha fazla geometrik dizi şeklinde çoğalarak sürmektedir.

Okurumuz; “Sera efektinin neden olduğu küresel ısınmanın temelinde fosil yakıtların kullanımı durmaktadır.” tespitimizi, “Peki ama fosil ya-

19

kıtların kullanımında atmosfere yayılan zehirli gazlar teknik önlemlerle engellenirse ne olacak? Esas sorun fosil yakıtların kullanımı mı, yoksa kapitalistler için “pahalı” olan ve karlarından vazgeçmeyip önlem almamaları mı?” sorusunu sormaktadır. Öncelikle, fosil yakıtların kullanımında atmosfere yayılan zehirli gazları teknik olarak tamamen engellemenin mümkün olmadığı bilince çıkarılmalıdır.

Bildiğimiz kadarıyla, bugünkü teknik fosil yakıtların yakılması sırasında atmosfere zararlı gazların salınımı sıfırlayacak düzeyde değil.

Bugünkü teknik, gerekli önlemler alınırsa, atmosfere salınan zehirli gaz miktarını azaltmaktadır. O kadar.

Ayrıca, küresel ısınmanın temelinde fosil yakıtların kullanımının yattığı tespiti, bizim tespitimiz değil.

Bilim insanlarının tespitidir. Ve bu tespit doğrudur.

Okurumuz “sorumlu ve suçlu fosil yakıtlar değil, kapitalistlerdir” diyor. Doğru. Fosil yakıtlar yeraltında işlenmeden dursa, doğa için zararlı olmayacaklar. Kapitalistler fosil yakıtları kar için işleyip enerji ürettiklerinde, fosil yakıtlar doğa için zararlı olmaktadır. Kapitalistlerin sorumlu ve suçlu olması, fosil yakıtların zehirli gazlar içerdiğini, tekniğin bu gazların zararını sıfırlayacak düzeyde olmadığı gerçeğini değiştirmiyor.

Türkiye’de elektrik üretiminde özel sermayenin devleti geçmesi, özel kapitalizmin gelişmesine bağlı olarak, enerji üretiminde payının artacağı tespitlerine okurumuzun getirdiği eleştiri ve yaptığı yorumlar yanlıştır.

Türkiye’de bürokrat burjuvazi ile özel sermayeli kapitalizm arasında kıyasıya bir iktidar mücadelesi yaşanmaktadır. Ekonomide özel kapitalizm devletin egemenliğini kırmıştır. Özel kapitalizm ekonomideki ağırlığına bağlı olarak iktidarı istemektedir. Özelleştirmenin sürmesi, ekonomide devletin etkinliğini giderek azaltacaktır. Buna bağlı olarak, özel kapitalizmin etkinliği, ağırlığı giderek artacaktır.

Yazımızda Türkiye’de hangi kaynaklara dayanılarak enerji üretildiği bilgisi verilmiş, bu bilgiye bağlı olarak, elektrik üretiminde özel kapitalizmin devleti geçtiği bilgisi verilmiştir. Yazıda yapılan sadece bir olgu tespitidir. Bu olgu tespitini başka yerlere çekmek, olmayan anlamlar yükleyip, eleştirmek doğru değildir.

Sonuç olarak, okurumuzun getirdiği eleştirileri doğru bulmasak da, Yeni Dünya için Çağrı’da yayınlanan yazıların, eleştirici bir temelde okunması, eleştirilerin bize iletilmesi olumlu bir tavırdır.

Bu olumlu tavrın, tüm okurlarımız tarafından örnek alınması dileğimizdir.

6 Ekim 2006  20

“Ortadoğu’da emperyalist, Siyonist politikalar ve direniş” konulu panel yapıldı

15

Ekim, İstanbul Ok meyd a n ı’nd a , Yen i Dünya İçin Çağrı ve KÖZ gazeteleri tarafından, “Ortadoğu’da emperyalist Siyonist politikalar ve direniş” konulu ortak bir panel yapıldı.

Panel, devrim mücadelesinde düşen devrimciler için bir dakikalık saygı duruşu ile açıldı. İlk konuşmayı KÖZ temsilcisi yaptı.

KÖZ temsilcisi arkadaş yaptığı konuşmada; 1. Emperyalist Paylaşım Savaşı sonrasında, Ortadoğu’da emperyalistlerin kendi çıkarları doğrultusunda, bölgeyi şekillendirmeleri ve bu şekillendirme içinde Siyonizmin gelişmesi, İsrail devletinin kurulması üzerine durdu.

KÖZ temsilcisi arkadaş, Komünist Enternasyonal’in ilk 4 Kongresi’ni referans aldıklarını, KE’in İkinci Kongresinde, Siyonistlerin Filistin’de bir Yahudi devleti kurulmasına karşı çıkıldığını, bu yönde bir karar alındığını, SSCB’nin 1948’de İsrail devletinin kurulmasını desteklediğini, bu desteğin ve İsrail devletini tanımanın yanlış olduğunu, KE’in 2.

Kongresi’nin aldığı kararın gerisine düşüldüğünü, KE’in dağıtılmasının yanlış olduğunu savundu KÖZ’ün Filistin sorununun çözümü için, “birleşik laik Filistin”i savunduğunu, bunun için İsrail, Ürdün devletinin yıkılması sonrasında, laik temelde Filistin devletinin kurulacağını, ulusal sorunun çözümünün coğrafi bir alanda, devletleşme sorunu olduğunu savundu.

Yeni Dünya İçin Çağrı temsilcisi yaptığı konuşmada; M . S 70 y ı l ı n d a n i t i b a r e n , Yahudilerin Filistin’den sürgün edilmeleri ile dinsel Siyonizm, kapitalizmin gelişmesi ile birlikte gelişen siyasal Siyonizmi anlattı. YDİ Çağrı temsilcisi, Siyonizmin Filistin’de

Yahudi yurdu istemesinin bir yanında sömürgecilik, yayılmacı bir siyaset durduğunu, diğer yanıyla da antisemitizme karşı tepki durduğunu ifade etti. 1947 yılında Filistin’de iki ayrı ulusun, Yahudi ve Arap ulusunun olduğunu, bunun dikkate alınarak siyaset yapılması gerektiğini, SB’nin önce demokratik, iki ulusun eşit haklara dayalı, ayrılma özgürlüğünü tanıyan tek bir devleti savunduğunu, bu devletin ne emperyalistler tarafından, ne Siyonistler tarafından, ne de Arap gericileri tarafından istenmediğini, bu çözümün pratiğe aktarılmasının mümkün olmadığının görüldüğü noktada, SB tarafından iki ayrı devletin savunulduğunu, FKP’nin takındığı tavrın SB’nin tavrı ile uyumlu olduğunu aktardı.

KÖZ temsilcisi arkadaşın KE’in ilk 4 Kongresi’ni referans alma tavrı eleştirildi. Bizim referansımızın Marksizm-Leninizm bilimi olduğu ortaya konuldu “Birleşik, laik Filistin” anlayışı eleştirildi.

Bildiğimiz kadarıyla Ürdün’de, Filistin’de, Lübnan’da, Arap ulusunun böyle bir talebi yoktur. Bu talebin olmadığı yerde, başka bir coğrafyada yaşayan, komünist iddiası taşıyan bir grubun bunu savunmasının yanlış olduğu belirtildi. Tarihi haksızlıklara örnek olarak, Kürdistan ve Ermeni soykırımı örnekleri verildi.

KE’in 2. Kongresi’nde İsrail devletinin kurulmasına karşı alınan bir karar olmadığı, KÖZ temsilcisi arkadaşın okuduğu pasajın bu şekilde yorumlanamayacağı, okunan yerde İngiliz emperyalizminin denetiminde, Filistin’de Siyonizmin gelişmesinin Arap halkının zararına olduğunun ortaya konulduğu savunuldu.

Verilen aradan sonra, soru cevap bölümüne geçildi. Bu bölümde KÖZ temsilcisine, YDİ Çağrı temsilcisine çeşitli sorular soruldu. Dinleyiciler

soru sorma yanında kendi düşüncelerini de ifade etme fırsatı buldular.

Tartışma bölümünde, ulusal sorunla ilgili, ulusal sorunda çıkış noktalarımızın ne olduğu, ulusun ne olduğu konularında değişik sorular soruldu. Bu sorulara cevaplar verildi. İsrail devletinin meşruluğu ile ilgili sorulan sorulara cevap verildi. İsrail devletinin bölgede yerleşik olan bir ulus tarafından kurulmadığı, koloni yoluyla, Arap halkının sürülmesi yoluyla, İsrail devletinin kurulduğu, bu devletin kurulmasının özgün bir durum olduğu, bu özgünlükten yola çıkılarak, bu devletin meşru olmadığı tartışmasını yürütmenin yanlış olduğu, bölgede bulunan her devlet gibi İsrail devletinin de meşru olduğu, her devlet gibi İsrail’inde proletarya önderliğinde bir devrimle yıkılması gerektiği, yıkılacağı aktarıldı.

Tartışma bölümünden sonra, KÖZ ve YDİ Çağrı temsilcileri yaptıkları kapanış konuşmalarıyla paneli sonlandırdılar.

KÖZ temsilcisi yaptığı konuşmada, panelin açılışında yaptığı konuşma çerçevesinde konuştu Yahudiliğin bir ulus olmadığını, din olduğunu, tarihin hiçbir döneminde ulus olmadıklarını savundu.

YDİ Çağrı temsilcisi yaptığı son konuşmada, sorulan sorulara kısa cevap verme yanında, Hamas, Hizbullah’ın niteliği ve direnişe destek konusunda YDİ Çağrı gazetesinin tavrını aktardı Anti-Amerikancılığın siyonizm, antiemperyalizm olmadığını, antiemperyalist olmak için KE’in 2.

Kongresi’nde kıstasların konulduğunu ve bu kıstasların ne olduğunu aktardı. İşgale karşı direnişin haklı olduğunu, bu haklı yanın desteklenmesi gerektiğini, bu haklı yanın desteklenmesinin pratik olarak Hizbullah, Hamas’ın desteklenmesi anlamına gelmediğini bu desteğin pratik olarak, antiemperyalist olan, demokratik bir programa sahip devrimci yapılara olması gerektiğini savundu.

KÖZ gazetesi ile birlikte bu panelin yapılması gayet olumlu olmuştur.

Panelin konusu “Ortadoğu’da emperyalist, Siyonist politikalar ve direniş” olmasına rağmen, Filistin meselesi ve İsrail devletinin kurulması, Siyonizm üzerine panelde yoğun olarak tartışıldı. Her ne kadar yapılan konuşmalar, yürütülen tartışmalar, panelin başlığı ile uyumluluk arz etmese de, yapılan tartışma verimli bir tartışma oldu.

Panele 80 civarında bir katılım oldu. 3,5 saat civarında süren panel, çıkış noktaları farklı olan, referansları farklı olan, iki gazete okurlarının, olumlu bir hava içinde, dostça tartışabileceklerini gösterdi.

Gözlemimiz panele katılan herkesin paneli olumlu bulduğu, bu tür panellerin gelecekte de sürdürülmesini istediğidir.

16 Ekim 2006 

yeni gençlik dünyası

“Uluslararası Gençlik Hareketleri ve Gençliğin Sorunları” paneli yapıldı…

E

kim ayında Yeni Dünya İçin Çağrı dergisi olarak düzenlediğimiz paneller dizisinin sonuncusu 29 Ekim’de gerçekleşen Gençlik paneliydi. Bu panele iyi hazırlanan Yeni Dünya Gençliği’nden genç arkadaşlar, gençliğin birçok önemli sorunlarının dile getirildiği ve tartışıldığı renkli bir toplantı gerçekleştirdiler.

Panelin başında henüz bazı genç arkadaşların gelmesi bek lenirken, bir genç arkadaşın 1917 Ekim Devriminin coşkusunu anlatan bir yağlıboya tablosu üzerine hoş bir sohbet gerçekleşti. Genç ressam arkadaşın kullandığı motifler ve renkler üzerine değerlendirmeler yapıldı ve soru-cevap şeklinde resim birçok yönüyle tartışıldı.

Duvarı ayrıca “Herşeye Rağmen Gelecek Bizimdir! Yeni Dünya Gençliği” ve “Dünyaya yeni Ekimler gerek! Yeni Dünya İçin Çağrı” yazılı bez afişler süslemişti.

Pa nelin başında dünyada ve Türkiye’de devrim mücadelesinde düşenler anısına bir dakikalık saygı duruşu yapıldı.

Birinci sunuşu yapan genç bayan arkadaş, Komünist Gençlik Enternasyonalinin tarihini, enternasyonalin ilk başlarda hangi koşullarda ortaya çıktığını, emperyalizmin ortaya çıkması ile gençliğin sorunlarının artmasının bağı, gençlik hareketinin başlangıçta anti-militarist ve erkek ağırlıklı bir hareket olmasının nedenlerini, komünist gençlik örgütü ile komünist parti arasındaki ilişkiyi, Karl Liebknecht’in gençlik hareketine özel katkılarını, gençlik örgütünün işletme hücresi temelinde örgütlenmesinin önemini ve gençlik çalışmasında çocukların eğitimini akıcı bir üslupla anlattı. Konuşmacı arkadaş konuşmasını günümüzde de bir gençlik enternasyonaline acil ihtiyaç olduğu sözleriyle bitirdi. İkinci konuşmayı bir genç erkek arkadaş yaptı. Bu konuşmacı,

Türkiye’deki gençlik hareketlerini Osmanlı’nın son döneminden başlayarak anlattı. Genç arkadaş konuşmasına, günümüzde Cumhuriyetin 83. yıldönümünün kutlandığı bir dönemde, Kemalist rejimin bütün toplum üzerindeki, ama özellikle de gençlik üzerindeki baskıcı rejiminin sürdüğüne dikkat çekti. Sunucu arkadaş konuşmasının devamında, Osmanlı’nın son döneminde özellikle medreselerde başlayan gençlik hareketinin öz olarak gerici ve dinci bir karakter taşıdığını, batılılaşmaya karşı çıktığını, daha sonraki yıllarda ise Jön Türkler ile batılılaşma yanlısı bir hareketin geliştiğini, Kemalist hareket ile birlikte bir Kemalist gençlik hareketinin ortaya çıktığını anlattı.

Konuşmacı arkadaş Kemalizmin gençlik üzerindeki etkisinin 70’li yıllara kadar sürdüğünü, Çin devriminin de etkisiyle alevlenen 68 gençlik hareketinde de, 60’ların sonunda “ordu gençlik elele” sloganında da Kemalizmin et k isini görmenin mümkün olduğunu, bu etkinin esas olarak o dönemde Türkiye’de komünist mücadeleye önderlik eden genç İbrahim Kaypakkaya tarafından kırıldığını savundu. Genç sunucu arkadaş 80 darbesiyle tüm devrimci hareket ile birlikte gençlik hareketine de önemli darbe vurulduğunu, gençliğin bu dönemde tahribata uğratıldığını ve gençlik hareketinin büyük oranda bastırıldığını savundu.

Konuşmasının sonunda genç arkadaş neoliberal politikaların gençliği pasifize ettiğine, gençliğin bu dönemde hafızasını yitirdiğine ve 90’larda ve 2000’lerde de bu durumun devam ettiğine vurgu yaptı.

Panelin birinci bölümünden sonra verilen 15 dakikalık yemek ve çay molasından sonra ikinci bölümde soru-cevap ve tartışma bölümüne geçildi. Bu bölümde de değişik görüşlerden gençlerin de içinde yer aldığı toplam 30’a yakın genç arkadaşın ka-

tılımıyla çok önemli gençlik sorunlarının tartışıldığı canlı bir söyleşi gerçekleşti. Bu bölümde dile getirilen görüşleri şöyle özetleyebiliriz: Gençlik tarihsel deneyimlerinden öğrenmelidir, bu deneyimler günümüzde bir gençlik örgütlenmesinin gerekliliğini ve önemini gösteriyor. İşletme hücresi temelinde bir gençlik örgütlenmesinin gerekliliği ve zorunluluğu başından itibaren göz önünde tutulmalıdır.

KG Ö (Komü n i s t G e n ç l i k Örgütlenmesi) ile KP (Komünist Partisi) arasındaki ilişki: Gençlik örgütlenmesi örgütsel olarak bağımsızdır fakat ideolojik olarak KP’ye bağlı olmak zorundadır.

KG hareketinin çıkış noktası antiemperyalist ve anti-militarist mücadele olmuştur, bunlar bugün için de geçerlidir.

Anti-militarist mücadeleden her türlü silahlı mücadeleye karşı çıkmak anlaşılmamalıdır, burjuva ordusunun silahsızlandırılması anlaşılmalıdır. Gençlere askere gidip gitmeme konusunda, genel olarak askere gitmenin önemi anlatılmalıdır, fakat özel durumlarda, mesela Kürt ulusal kurtuluş mücadelesinde farklı bir durum olabilir, vicdani retçilerin yürüttüğü anti-militarist mücadeleyi de pasifist yanını eleştirmek ile birlikte burjuva ordusuna yönelen bir hareket olması açısından desteklemeliyiz.

Biz kitlesel bir komünist gençlik hareketinin yaratılması için mücadele ederken, bu çalışma ile bir yandan siyasi olarak

duyarlı gençleri devrim ve sosyalizm mücadelesine kazanmayı, diğer yandan siyasi olarak geri düzeyde olan gençleri de demokrasi mücadelesine kazanmayı hedeflemeliyiz.

Genç kadınlar arasında onların özel sorunlarını temel alan özel bir çalışma gereklidir.

Alkol, sigara, uyuşturucuya karşı mücadele yürütülmelidir.

Nasıl devrim için işçi sınıfına dayanmak önemliyse, gençlik çalışmasında da işçi gençliğe dayanılmalı. Fakat bu öğrenci gençlik içerisindeki komünist gençlik çalışmasının önemsiz ve gereksiz olduğu anlamına gelmez, tam tersine aydınların en duyarlı kesimini oluşturan öğrenci gençlik içerisinde çalışmak da son derece önemlidir.

Sendikalarda özel bir gençlik çalışması yok fakat bunun için mücadele edilmelidir. İşletmeler önünde bildiriler dağıtılmalı, işletme içerisinde eğitim yapılmalı.

Bu konular dışında burada yer nedeniyle yer veremediğimiz daha birçok konuda görüşler savunuldu. Zaman zaman askerlik ve Kürt ulusal mücadelesi konularının önplana çıkması ve işçi gençlik sorunlarının geri plana düşmesi eleştirildiyse de, bir bütün olarak üç saatlik bir sürede gençliğin birçok sorununa değinildi ve bugün için dersler çıkarıldı. Gençlerin çoğu toplantıyı sonuna kadar ilgiyle izlediler ve memnun ayrıldılar.

Bu toplantıyla Yeni Dünya Gençliği hızla başlattığı faaliyetlerinde önemli bir adım daha atmış oldu. Yeni Dünya Gençliği şimdiden içinde çok sayıda genç kadın ve genç işçi arkadaşın yer almasıyla çok avantajlı bir çıkış noktasına sahip. Bundan sonrası için de gençlerin önünde yoğun bir program duruyor, bunları hakkıyla hayata geçirmeleri durumunda Yeni Dünya Gençliği’nin hızla gelişmesinin önünde hiçbir engel yoktur.

2 Kasım 2006 

21

yeni gençlik dünyası

YÖK protesto edildi... İzmir

Y

üksek Öğrenim Gençliği’nin tek tipleştirilmesi için gündeme getirilen YÖK, bu amacına 12 Eylül faşizminin yarattığı karanlık yardımı ile büyük ölçüde ulaştı. Üniversiteler gerici, Kemalist eğitimin verildiği, tek tip öğrencinin yetiştirildiği, eğitimin paralı hale getirildiği kurumlar haline getirildi.

Düşünmeyen, araştırmayan, okumayan, apolitik bir nesil YÖK aracılığıyla yaratıldı.

12 Eylül faşizminin ürünü olan YÖK, İzmir’de yapılan bir yürüyüş ile protesto edildi. Bornova Metro durağında başlayan yürüyüş, Cumhuriyet Meydanı alanında yapılan miting ile son buldu.

Yürüyüşe; EHP Gençliği, DPG, Emek Gençliği, İşçi Mücadelesi, DevLis, SD Gençliği, SGD, SGDF, YDG, DGH, Özgür Yaşam Kooperatifi, Üniversiteler Komisyonu, Ege 78’liler, KESK katıldı.

Yürüyüşte ortak sloganlar yanında, her grup kendi sloganlarını da attı.

Atılan sloganlardan bazıları şöyle: “Kurtuluş yok tek başına! Ya hep beraber ya da hiç birimiz!”, “Parasız, bilimsel, ana dilde eğitim”, “YÖK,

polis, medya, bu abluka dağıtılacak!”, “Gençlik gelecek, gelecek sosyalizm!”, “Özgürlük savaşan işçilerle gelecek!”, “Susma haykır, YÖK’e hayır!”, “YÖK kalkacak, polis gidecek, üniversiteler bizimle özgürleşecek!”, “Özgürlük sokakta, kurtuluş kavgada!”, “Savaşa değil, eğitime bütçe!”.

400 civarında kişinin katıldığı yürüyüş, Cumhuriyet Meydanında yapılan konuşmalar ve Yeni Kapı Tiyatrosunun sergilediği bir oyun ile bitirildi.

5 Kasım 2006 YDİ Çağrı/İzmir 

İstanbul

4

Ka sı m Cu ma r tesi g ü nü YÖK’ü protesto etmek için H ayd a r p a ş a’ d a M a r m a r a Üniverstesi Hukuk Fakültesi önünde bir araya gelen öğrenciler yağışlı havaya rağmen geniş katılımlı bir miting gerçekleştirdiler. Yaklaşık binbeşyüz kişinin katıldığı mitingde YÖK karşıtı pankartlar açan öğrenciler YÖK’e hayır; YÖK kalkacak, polis gidecek, üniversteler bizimle özgürleşecek; Gençlik gelecek, gelecek ellerimizde; Gençlik gelecek, gelecek

sosyalizmde; Direnen halklar kazanacak; Mahir, Hüseyin, Ulaş, kurtuluşa kadar savaş; Tek yol devrim vb. sloganlar atıldı.

Yürüy üş sonrasında Kadı köy İskele Meydanında toplanan katılımcılar burada demokratik taleplerini dile getirdiler. Havanın soğuk ve yağışlı olmasına rağmen miting bütün coşkusuyla sürdü.

Biz Yeni Dünya Gençliği olarak böylesi mitinglerde öğrencilerin demokratik taleplerine destek verilmesi ve bu taleplerin genişletilmesi için üniversitelerde de örgütlenmenin gerekliliğini belirtiyoruz.

Gençlik gelecek, gelecek sosyalizmde.

Yeni Dünya Gençliği

TMMOB’un “Mesleğimize ve ülkemize sahip çıkıyoruz” mitingi…

T

MMOB üyesi mimar, mühendis ve şehir plancılar 14 Ekim sabahı Ankara’da “Mesleğimize ve ülkemize sahip çıkıyoruz mitingi”nde buluştu. Miting yaklaşık 15 bin kişinin katılımı ile gerçekleşti.

Tren garından başlayarak Sıhhiye Meydanı’na yüründü. Miting Efkan Şeşen konseriyle son buldu.

Başından sonuna kadar yoğun yağmur yağışıyla devam eden miting kitlenin coşkusunu sönümlendiremedi. Tersine kitle başından sonuna kadar slogan ve ıslıklarla yürüyüşüne coşkulu bir şekilde devam etti. Yürüyüşte gençlerin yoğunlukta olması gelecek açısından umut verici bir durumdu, çünkü bu gençlik mesleğine ve geleceğine sahip çıkan, TMMOB yönetimini değiştirip, demokratik ve ilerici bir TMMOB’a dönüştürecek bir gençliktir.

TMMOB bu mitingde ‚‘Mesleki Yeterlilik Kurumu Kanunu tasarısı‘‘ ile ‚‘4817 sayılı Yabancıların Çalışma İzinleri Hakkında Kanun’da yapılması düşünülen değişiklik tasarısını protesto etti. Emperyalist ülkeler, başta ABD ve AB ülkeleri Türkiye’de her alanda saldırırken işbirlikçileri de onlara çıkardıkları yeni yasa tasarılarıyla yaptıkları bu saldırıları meşrulaştırıyorlar. TMMOB bir yandan bu yasa tasarılarına milli bir temelde karşı çıkıyor ama diğer taraftan bizzat kendisi tarafından hazırlanan “yetkin mühendislik” yasa tasarısı da aslında bu amaca hizmet ediyor. Yasa tasarısı kısaca ABD ve AB ülkelerindeki işsiz mühendislere Türkiye’de çalışma imkanı vererek Türkiye’deki üniversitelerden mezun olan mühendislere onların yanında çırak konumunda çalışma imkanı sağlayacaktır.

Yetkin mühendislik ile TMMOB yöneticileri mezun olan öğrencilerin diplomalarını geçersiz sayarak meslek icrası için açacağı sınavlarla ve para karşılığı yeniden belgelendirme yapacaktır. TMMOB da böylelikle sadece bürokratik işlerin yürüdüğü bir kuruma dönüşecektir.

Sonuç olarak devrimci, demokrat, ilerici mühendis, mimar ve plancıların bu yasa tasarısına karşı çıkmaları ve örgütlenmeleri gerekmektedir. Önce şubeleri, sonra TMMOB yönetimini demokratik bir yapıya kavuşturmak için haydi mücadeleye, örgütlenmeye!

22

Yaşasın mühendis, mimar ve plancıların demokratik bir TMMOB için örgütlü mücadelesi!

Gençlik gelecektir, gelecek sosyalizm!

Yeni Dünya Gençliği / Antalya Ekim 2006 

Balyozlar ve kazmalar...

T

ürkiye garip bir ülke… Öyle olaylar yaşanıyor ki bu ülkede, “Hah, bu olsa olsa ancak bu ülkede olabilir!” dedirten cinsinden. Onlar da buraya “ibretlik haber” oluyor. İşte bunlardan birisi: Başbakan Recep Tayyip Erdoğan’ın arabasında rahatsızlanması sonrasında telaşa kapılan şoför, korumaları ve yanındaki milletvekili Ömer Çelik’in aracı terketmesiyle otomatik olarak kilitlenen araçtan balyoz yardımıyla kurtarılması olayı tam bir ibretliktir.

Olayı ibretlik kılan, zırhlı bir araçta

kimilerine göre “Türkiye’nin geleceğini kurtaran” meşhur balyoz oluverdi. Öyle ki, sözkonusu balyozu bir AKP milletvekili satın almış. (Yahu ne kadar fesatsınız, adam Başbakanını kurtaran balyoza bir değer biçmişse altında niye “yalakalık” filan arıyorsunuz… Adam tarihe ışık tutacak malzemeye sahip çıkıyor; bunun yalakalıkla ne alakası var canım? Yok, yok siz fesatsınız!)

Meşhur balyozun kariyeri bununla kalmadı. Gazetelerin yazdığına göre birileri balyozu Almanya’nın Frankfurt kentinde bulunan “Çekiç Müzesi”ne

Bu kadar da olmaz!

Başbakanın “esir” kalması yanında onun “kurtarılması” biçimidir.

“Kurtarma” operasyonu önce keskilerle camı açma çabasıyla başlamış.

Ardından birilerinin aklına belindeki tabanca gelmiş ama sonra vazgeçmişler.

Sonunda etraftaki inşaatların birisinden bir balyoz bulunmuş ve cam kırılarak Başbakan kurtarılmış.

Balyoz deyip geçmemek lazım… O balyoz şimdi meşhur bir balyoz. Kimbilir hangi inşaatta duvar filan yıkmakta kullanılan balyoz Başbakanı kurtaran,

karika[türlü] Geçtiğimiz günlerde karikatürümüzün büyük ustası Semih Balcıoğlu’nu yitirdik.

Büyük ustanın bir karikatürünü yayınlıyor, anısı önünde saygıyla eğiliyorum. — S.Y.

vermek istemiş, buna da olumlu yanıt gelmiş filan… Yani balyoz balyozluğuyla kalmayıp Türkiye’yi uluslararası alanda temsil eder duruma gelmiş…

Demek ki, bir balyozun kariyer yapması böyle oluyor! Eee, Türkiye bir fırsatlar ülkesi! Balyoz için de!!!

Aslında balyozu balyoz yapan onun bir cam kırması değil… Balyozu balyoz yapan bu ülkenin kimi insanlarının kazmalığıdır! Ülkemin kimi insanlarının sözkonusu kazmalıkları olmasa dönüp balyoza kim bakardı acaba?

E

vet, bu kadar da olmaz yani! Buuuu, Atatürk ilim ve inkılaplarına yapılan bir saldırıdır! Atatürk’e (ulu önderimiz — u.ö.) yapılan bir sinsi saldırıdır!

Evet, şu yukarıdaki kupürden bahsediyorum! Pek bi matah iş yapmışlar gibi utanmadan bir de gazetecileri çağırıp bastırmışlar, densizlerrrr!

Neymiş efendim; Atatürk’ümüzün (u.ö.) cepheye uğurlanışının resmedildiği, "Cumhuriyet Yapbozu” adı verilen 30 bin parçalı dev bir yapboz tamamlanmış!

Olmaz, efendim, olamazzz! Atatürk bölük pörçük değildir! Atamız (u.ö.) tamdır! Bölünemez, parçalanamaz!!! Atatürk’ümüz resimde bile olsa tamdır, tam kalacaktır! Dolayısıyla tam Atatürk’ü de birleştirmeye gerek yoktur. Atamızı bölmeye, sonra birleştirmeye kalkanlar bunun hesabını verirler efendim!

Yaptıkları iş ne? Yap-boz… Yani yapılmış bir şeyi bozmak gibi… Yani yapılmış bir cumhuriyeti bozmak, bütün bir Atatürk’ü (u.ö.) parçalamak gibi… Yani bunlar bölücü… Yani bunlar bozguncu!!!

Bu densizliği yapanlar kimler? Üç beş tane yapbozcu! "Cumhuriyet Bir Bütündür” biçiminde adlandırılan bozucu şey bozguncu bir organizasyonun üyeleri bunlar. Ancak onlar bu bozgunculuklarını ve bölücülüklerini gizlemek için adlarını “bütüncü” anlamında değiştirmişler… Yutturamazlar! İşin kötü yanı cumhuriyet kelimesini ve Atamkızı Ülker’i kötü emellerine alet etmeleri!

Evet bunlar bölücü! Hem de 31 metrekarelik bir alanı 30 bin parçaya bölecek kadar tehlikeli bunlar. Düşünün bunların eline fırsat geçse 779 bin 452 kilometrekarelik Türkiye’yi kaç parçaya bölerler efendim? Ben hesap ettim, tam 754 milyar 308 milyon 387 bin 96 küsur parça çıkıyor! Bölemezler demeyin efendim, bölerler bunlar bölerler! Bunların gözünü bölmek bürümüş bir kere!

Bunların hesabını verecekler efendim… Bu ülkenin savcılarını, hakimlerini göreve çağırıyorum. Nerde bu savcılar, hakimler? Nerede bu millet, nerede bu devlet? Olaya tez elden el konmalı, bu nifak çetesinin ülkedeki ve yurtdışındaki bağlantıları ortaya çıkarılmalı, adalet yerini bulmalı! Talebim budur!

En Atatürkçü Yazar Sıddık Niyetinibozar

AYIN KUPÜRÜ

Yurdum insanı her milli bayramda yeni bir rekora imza atıyor, hiç şüphesiz kendisine ait olan “en büyük bayrak yapma” rekorlarını yeniden ve yeniden kırıyor!

Yakında “en büyük bayrak rekorunu en çok kıran ülke” olarak Guinnes Rekorlar Kitabında yer almak yanında, “en değişik bayrak yapma” işinde de ne kadar yaratıcı olunduğu tüm dünyaya gösteriliyor! Son büyük bayrak Anadolu’da bir tepeye, bir ton boya ve  bin parke taş kullanılarak yapılmış! Bu arada gazetenin haberindeki başlık da tam oturmuş yani… “Dünya bayrak görsün”!

Görsün, görsün de; Türk’ün de başı göğe ersin!

SÖZ MECLİSTEN DIŞARI

“Biraz komünist olmanın ne zararı var?”

Abdüllatif Şener

—Devlet Bakanı ve Başbakan Yardımcısı—

23 23