Çağrı - 126

AYLIK SİYASİ GAZETE

Karkerên jin û mêr!

Ji xeynî zencîrên we tiştekî we yê wendakirinê tune!

Hûn dikanin cîhanekê nu wergirin!

SAY

E I l H JM AR

Kadın ve erkek işçiler!

Zincirlerinizden başka kaybedecek birşeyiniz yok!

Kazanacağınız yeni bir dünya var!

Ekim 2008/09 • FİYATI 1,00 YTL (KDV DAHİL) • ISSN 1302-692X126

Emperyalist dünyayı sarsan mali kriz ...

Sendika ağalarının ihaneti ve işçiler

Ekim devrimi ve kadın

Su yok, arsenikli su verelim!

•

editörden - içindekiler

Editörden...

Değerli okuyucu, tarihte kapitalizmin birçok vahşetine sahne olan Eylül ayını geride bırakıp, tarihin en şanlı olaylarından birinin, işçi sınıfının tarihte ilk defa iktidarı ele geçirip uzun süre elinde tuttuğu Ekim Devriminin yaşandığı Ekim ayına giriyoruz.

"91. yılında Ekim Devrimi, Ulusal Sorun ve Kafkaslar" ve "Ekim devrimi kadın sorununda da yolumuzu aydınlatıyor!" yazılarımızı bu konuya ayırdık. Emperyalistlerarası rekabetin kızıştığı ve büyük uluslararası mali krizin yaşandığı bugünlerde, şanlı Ekim Devrimi emperyalist cehennemden çıkış yolunu da pırıl pırıl gösteriyor. Onun parlayan yıldızı her zaman dünya işçi sınıfının olduğu gibi ülkelerimiz işçi ve emekçilerinin de yolunu aydınlatmaya devam edecek.

Egemenler bir yandan ErdoğanDoğan savaşı olarak da adlandırılan

İçindekiler karşılıklı yolsuzluk suçlamalarıyla devam ederken, işçilere ve Kürt halkına yönelik saldırılar hız kesmeden devam ediyor.

Bölgede artarak süren savaşa paralel olarak, DTP kapatma davası, günlük gazetelerin arka arkaya kapatılması ve en son Balıkesir'de yaşanan vahşet, devletin Kürt halkı üzerindeki şahin politikasının yumuşaması şöyle dursun bütün hızıyla devam ettiğini göstermektedir. İşçi sınıfı ve tüm okurlarımız Kürt halkı üzerindeki saldırılar karşısında sessiz kalmamalı, Kürt halkının özgürlüğü için mücadele etmelidir. * Buradan bir kez daha tüm okurlarımıza ve dostlara bir çağrıda bulunmak istiyoruz. Yeni Dünya İçin Çağrı gazetesi milyonlarca YTL'lik imkanlarla çıkan burjuva medyasının karşısında işçi sınıfı ve tüm ezilenlerin haklarını savunmak için çıkmaktadır.

Ve tamamen çalışanlarının ve okurlarının desteğiyle çıkmaktadır.

Bizim reklam vb. gibi başka bir gelirimiz yok. Dolayısıyla tüm dostları YDİ Çağrı gazetesini maddi olarak ta desteklemeye çağırıyoruz. Bu konuda azami hassasiyetin ve gayretin gösterileceğine inanıyoruz.

Yeni sayımızda tekrar birlikte olmak umuduyla.

Yeni Dünya İçin ÇAĞRI •

GÜNDEM “Deniz Feneri” gölgesinde, Er-Doğan kavgası Al birini vur ötekine! . . . . 3 HALKLARIN KARDEŞLİĞİ İÇİN Maç diplomasisi-diplomasi maçı… . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4 GÜNDEM Emperyalist dünyayı sarsan mali kriz üzerine… . . . . . . . . . . . . . 5 91. yılında Ekim Devrimi, Ulusal Sorun ve Kafkaslar. . . . . . . . . . . . 7 YENİ KADIN DÜNYASI Ekim devrimi kadın sorununda da yolumuzu aydınlatıyor!. . . . . . . . 9 Kadınlar Savaş paneli örgütledi. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 10 Emine Arslan’la dayanışma . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 10 YENİ İŞÇİ DÜNYASI Sendika ağalarının ihaneti ve işçiler. . . . . . . . . . . . . . . . . . EK:1 Yol-İş Sendikası’nda yolsuzluk: Gitti Barın, geldi Ağar!. . . . . . . . . EK:2 “Esnek çalışmayı kabul etmek, işçi sınıfına yapılmış en büyük ihanettir!”.EK:3 Açlık sınırı değil, ölüm sınırı! . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . EK:4 İzmir Platformu’ndan basın açıklaması . . . . . . . . . . . . . . . . EK:4 Basına ve Kamuoyuna . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . EK:5 Kadıköy Belediyesi çalışanları greve başladı. . . . . . . . . . . . . . EK:5 Metal işçisi tepkisini sokağa taşıdı!. . . . . . . . . . . . . . . . . . EK:5 Emek ve Demokrasi Mitingi yapıldı. . . . . . . . . . . . . . . . . . EK:6 Bursa’da şoförlerin direnişi 114. gününde! . . . . . . . . . . . . . . . EK:6 Hapishanelerde saldırılar sürüyor…. . . . . . . . . . . . . . . . . . EK:7 Polis hakkında soruşturma açılmasına izin verilmedi. . . . . . . . . . EK:7 Olimpiyatlar ve burjuvazinin sahte spor anlayışı . . . . . . . . . . . . EK:8 PANORAMA PAKİSTAN - Başkan değişti, sorunlar kaldı!. . . . . . . . . . . . . . . . 11 ANGOLA - Sonunda seçimler yapıldı!… . . . . . . . . . . . . . . . . . 12 YAŞAMA TEMELLERİNİ KORUMA MÜCADELESİ Su yok, arsenikli su verelim!. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 14 Çevreciye bak, çevreciye!. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 14 Ormanlar neden yanıyor?. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 15 GÜNCEL L Tipi hapishaneleri üzerine notlar…. . . . . . . . . . . . . . . . . .

Tehlikeli tırmanışa devam.... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

1 Eylül Dünya Barış Günü'ne onbinler katıldı. . . . . . . . . . . . . .

12 Eylül 28. yılında lanetlendi!. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

15 17 18 18

YENİ DÜNYA GENÇLİĞİ Proletarya devrimi için komünist partinin mutlak gerekliliği . . . . . . . 19 • ÇAĞRI Basın Yayın Ltd. Şti Adına Sahibi: Aziz Özer • Sorumlu Yazıişleri Müdürü: İlyas Emir • Yönetim Yeri ve Adresi: Hüseyin Ağa Mah., Balo Sok. No: 29/5 Beyoğlu - İstanbul • Tel. /Fax: (0212) 620 67 57 • Banka Hesap: Türkiye İş Bankası Galatasaray-İstanbul, Hesap No: 1022 0 738654 • Sayı: 126 · Ekim 2008 • ISSN 1301-692X126 • Fiyatı: Türkiye: 1,00 YTL (KDV DAHİL) Türkiye Dışı: 2,50 Euro • Baskı: Uğur Matbaacılık · Tel.: (212) 501 81 09 Litros Yolu 2.

Matbaacılar Sitesi 6. Kat A Blok 4 NA 8-10-11-23 · Topkapı - İstanbul • Yayın Türü: Yaygın Süreli

mail@ydicagri.org www.ydicagri.org

•

2

gündem

“Deniz Feneri” gölgesinde, Er-Doğan kavgası

Y

Al birini vur ötekine!

ukarıda, eğemenler arasında kavga hiç eksik olmuyor!

Bugünlerde Deniz Feneri Derneği yolsuzluğu ve diğer yolsuzluklar konusunda AKP ile CHP arasında, AKP ile medya patronu Doğan grubu arasında kavga had safhada.

Polemik, kavga ‘şerefsiz’lik temelinde oldukça düzeyli (!!) yürüyor!

deniz, yemeyen domuz!” özlü sözüne de yansımıştır!

Rüşvet, yiyicilik, yolsuzluk vb. daha fazla kar temelinde üretim yapan, insanın insan tarafından sömürülmesine dayanan bu düzenin, kapitalist sistemin yol arkadaşlarıdır.

Bu düzen olduğu sürece, bu çark da kimi zaman az, kimi zaman çok hep var olacaktır.

Rüşvete, yiyiciliğe, yolsuzluğa son vermenin yolu, kapitalist düzeni yıkmaktan, insanı ve ihtiyaçlarını karşılamayı temel alan yeni bir dünya yaratmaktan geçmektedir.

Sorun ne?

Nisan 2007 tarihinde, Deniz Feneri Derneğ i ve Ka na l 7 A lma nya Temsilciliği’ne Alman polisi tarafından bir baskın yapıldı. Bilgisayarlara, dosyalara, belgelere, muhasebe kayıtlarına, banka dekontlarına el konuldu. Dernek ve Kanal 7 Almanya yöneticileri olan Mehmet Gürhan, Mehmet Taşkan, Firdevsi Ermiş tutuklandı.

1 Eylül 2007 tarihinde başlayan dava maratonu tamamlandı. Mehmet Gürhan, Mehmet Taşkan, Firdevsi Ermiş hapis cezaları aldı. Mahkeme hakimi “Deniz Feneri davasında asıl sorumluların Türkiye’de olduğuna” işaret etti. İddia esas olarak, Deniz Feneri Derneği tarafından yardım amacıyla toplanan 41 milyon avronun 18 milyonunun amaç dışı kullanıldığı, bu paranın bir bölümünün tutuklanan şahısların kurdukları şirketlerine aktarıldığı, paranın bir bölümünün kuryelerle Türkiye’ye gönderildiği, harcamalarda usulsüzlük yapıldığı vb.” şeklindedir. İddianameden yola çık ılarak, “Toplanılan paranın bir bölümünün elden Başbakanlığa gönderildiği, RTÜK Başkanı Zahit Akman’ın kuryelik yaptığı, soruşturma, dava süresince Türk Hükümeti tarafından Alman makamlarına siyasi baskı yapıldığı, Kanal 7 sahibi ve yöneticilerinin işin içinde olduğu vb.” iddiaları Eylül ayı başlarında, CHP tarafından yoğun olarak dile getirildi. Bu iddialar Doğan medya grubu tarafından yayınlanmaya başladı.

Başbakan Erdoğan 7 Eylül’de AKP Güngören İlçe Kongresi’nde CHP tarafından dillendirilen, Doğan grubunun yayınladığı iddialara sert yanıt verdi. Erdoğan esas olarak, “Aydın Doğan’ın kendisinden yapmak istediği kimi işler bağlamında ayrıcalık istediğini, bunları kabul etmeyince, asılsız iddiaların gündeme getirildiğini” söyledi. Hilton arazisi, Ceyhan’a rafineri, CNN’nin karasal yayın başvurusunu, bu duruma örnek olarak vererek, bu işlerin ne olduğunu Aydın Doğan’ın açıklaması için Aydın Doğan’a bir hafta süre verdi.

Dalaşın, kavganın gölgesinde kalanlar…

Aydın Doğan aynı gün kendi kanalı olan Kanal D üzerinden Erdoğan’ın suçlamalarına karşı cevap verdi.

Erdoğan ile Doğan arasında kavga, yapılan karşılıklı açıklamalarla bir süre sürdü. Kavga o denli sertleşti ki, Erdoğan Doğan grubunun gazetelerini almama çağrısı bile yaptı.

Medyanın yüzde 40’ını elinde bulunduran Doğan grubu, sadece medya alanında değil sanayinin çeşitli alanlarında da faaliyet göstermektedir.

Sermayenin amacı olan daha fazla kar, doğan grubunun da amacıdır. Bu gurubun yapacağı kimi işler için ayrıcalık talep etmesi, sermayenin yapısı gereğidir. Doğan gurubu da temiz bir grup değildir. POAŞ’ın özelleştirme süreci içerisinde yolsuzluk yapılması, Doğan grubu gazetelerinde çalışan sendika üyesi olan işçilerin işten atılması, Niğde’de DİTAŞ’da Birleşik Metal İş Sendikası’na üye olan işçilerin işten atılması vb. temiz olmama örnekleridir.

Bu gurubun Erdoğan’ın suçlamaları karşısında, “basın özgürlüğünü” savunuyor pozisyonuna girmesi sahtekarlıktır. Sermaye basını özgür değildir! Bu basın sermayenin çıkarlarını savunmaktadır. Kendi aralarındaki çatışmada, birbirlerinin kirli çamaşırlarını ortaya çıkarmaları, basın özgürlüğünü savundukları anlamına gelmiyor.

CHP tarafından son dönemde yoğun olarak dillendirilen yolsuzluk iddiaları, AKP’yi yıpratma, hizaya getirme çalışmasının bir parçası olsa da, yurtdışında ve ülke içinde insanların dini duygularının kullanılarak, yardım toplandığı, toplanan yardım-

ların amaç dışı kullanıldığı doğrudur.

Geçmiş yıllarda yurtdışında “kar ortaklığı” adı altında binlerce kişiden milyonlarca avro toplandığını, bu paralarla ülke içinde çeşitli holdingler kurulduğunu, yatırım yapıldığını, bu holdinglerin bir bölümünün zamanla battığını, batmayanların aldıkları paraları geri ödeyemez duruma geldiklerini bu duruma örnek olarak verebiliriz.

AKP’yi yolsuzluk iddiaları ile köşeye sıkıştırmaya çalışan CHP’nin kendisi de bu konuda temiz değildir.

CHP’nin hükümet kurduğu ya da koalisyon ortağı olduğu dönemlerde rüşvet, yolsuzluk çarkının parçası olduğu unutulmamalıdır. Daha dün CHP’nin bütçesinde bir dizi usulsüzlük olduğu, sahte faturaların düzenlendiği, harcamaların yüksek gösterildiği vb. basına yansıdı.

AKP ile CHP arasında ‘yolsuzluk’ konusunda yer yer sert yürüyen kavga, kayıkçı kavgasıdır. Oldukça düzeysiz yürüyen kavgada, işçilerin emekçilerin tercih edecekleri bir parti yoktur. Bu partilere verilecek yanıt, “ikinize de hayır! İkiniz de birbirinizden betersiniz! Yolsuzluk düzeninizin doğal sonucudur!” tavrı olmalıdır.

Belediyelerde, hükümet olan partiler içerisinde, bürokraside yiyicilik, rüşvet, yolsuzluk yapılmaktadır.

Bizzat kendileri iş takibi yapan vekillerin, kendisi hakkında bir dizi yolsuzluk iddiası olanların bu çarka karşı çıkması, tutarlı mücadele etmesi mümkün değildir. Yiyicilik bu ülkede tarih boyunca hep var olmuştur. Öyle ki, bu durum “devletin malı

AKP ile CHP, Erdoğan ile Doğan dalaşırken, kavga ederken işçilerin, emekçilerin özsel sorunları medyada yer bulmadı. İşsizlik artıyor.

Milyonlarca insan açlık sınırında yaşam savaşı veriyor. Milyonlarca işçi, sigortasız, sendikasız çalıştırılıyor.

Sendikalaşan işçiler işten atılıyor.

Elektriğe zam yapıldı. Otomatiğe bağlanan elektrik zammı, faturalara yüzde 20 ile 30 arasında yansıtılacak.

Zamlar sürüyor. Sendikalaştıkları için işten atılan işçilerin hak mücadelesi, Yörsan’da, Desa’da, Unilever’de, E Kart’ta, Marport’ta sürüyor.

DTP’nin üzerindeki kapatma baskısı sürüyor. 16 Eylül’de DTP Anayasa Mahkemesinde sözlü savunma yaptı.

DTP kapatılmaması için, gerekçelerini mahkeme üyelerine sözlü olarak aktardı.

Eğemenler işlerini iyi biliyor!

Yapay gündemlerle işçilerin, emekçilerin gerçek sorunlarının gündeme gelmemesi, onların uyanmaması için ellerinden geleni yapıyorlar. İşçiler, emekçiler uyanmasın, mücadele etmesin, örgütlenmesin diye her türlü araç kullanılarak uyutuluyorlar. Bu düzende afyon çok! Afyon sadece din değil! Futbol da, pembe diziler de birer afyon!

Afyonlara rağmen, devrimi gerekli kılan tüm çelişmeler olduğu yerde duruyor. Çelişmeler devrimle çözülmeyi bekliyor. Ezen-ezilen, emek ile sermaye, üretimin toplumsal niteliği ile üretim araçları üzerindeki özel mülkiyet vb. çözülmeyi bekliyor.

Burjuvazi istediği gibi yapay gündemlerle, büyük insanlığı uyutmaya devam ettiğini sansın! Uyuyan dev süreç içinde uyanacak, üretenlerin sahip olması gereken iktidarı da alacaktır. İşçilerin, köylülerin, emekçilerin devrimi ile!

26 Eylül 2008 ✓

3

halkların kardeşliği için

Maç diplomasisi-diplomasi maçı…

T

4

ürkiye Cumhuriyeti devletinin Ermenistan ile resmi diplomatik ilişkileri yok. İki devlet arasındaki sınırlar kapalı. Bunun böyle olması Ermenistan yönetiminin değil, Türkiye yönetiminin tavrının sonucudur. Türk devletinin bu tavrı ise, esas olarak Azerbaycan’dan yana olması tavrının sonucu… En azından kamuoyuna yansıtılan gerekçe, Ermenistan ile Azerbaycan arasındaki savaşta Ermenistan’ın Dağlık Karabağ’ı işgal etmesidir.

Türk devleti Ermenistan ile resmi diplomatik ilişkileri dondurup sınırı kapatırken, çatışmalı taraflar olan Ermenistan ve Azerbaycan arasında diplomatik ilişkiler de, devlet yetkilileri arası ilişkiler de sürmektedir.

Böylesi bir durumda insan ister istemez, Türk devletinin bu tavrının sadece Dağlık Karabağ meselesiyle ilişkin olmadığını, aynı zamanda Ermenilere yönelik soykırım bağlamında Ermenistan’ın tavrının da önemli bir etken olduğunu düşünme durumunda kalmaktadır.

Türkiye’nin Ermenistan’a yönelik bu yaklaşımı özellikle son yıllarda hem ABD hem de AB tarafından eleştirilen bir yaklaşım olmuştur.

Emperyalistler iki ülke arasındaki ilişkilerin geliştirilmesi için diyaloğun başlatılmasını, sınır kapılarının açılmasını talep etmektedirler. Türk devletinin Ermenistan’a yönelik tavrı ve ilişkileri aynı zamanda AB’ye üyelik tartışmalarında da önemli yer almaktadır.

Bunların yanısıra, Türkiye de özellikle Orta Asya’ya açılmak, Kafkaslarda etkisini geliştirmek için Gürcistan dışında Ermenistan’a da ihtiyaç duymaktadır. Yani sınır kapılarının açılması, Ermenistan ile diplomatik ilişkilerin başlatılması hem Türk devletine hem de Ermenistan’a yaramaktadır.

Devlet yetkilileri bunun bilincinde ama, Türk devletinin Ermenilere yönelik soykırım bağlamındaki paranoyası, Ermenistan’ın ve Ermenilerin “Türkiye’nin en büyük düşmanı” olarak gösterilmesi; soykırım gerçekleşmiştir diyenlerin düşman ilan edilmesi ve bu temelde halklar arasında körüklenen düşmanlık, bugüne kadar Türk devletinin siyaseti olmuştur.

Ermenistan ile ilişkiler gündeme geldiğinde, hemen her zaman soykırım meselesi, Türkiye’nin devlet sınırlarının Ermenistan tarafından resmen kabul edilmesi ve Dağlık Karabağ meselesi öne sürülmektedir.

Devletin bu konulardaki resmi siyaseti Türkiye ile Ermenistan arasında diplomatik ve dostluk ilişkileri kurmasının en büyük engeli olmuştur. İster toplumsal gelişmelerde olsun,

Örneğin soykırım bağlamında Türk devletinin tavrı özde değişmemiştir. Ama soykırım üzerine tartışmaların yoğunluğu, genişliği, bu konudaki kitap ve belgelerin yayınlanması gözle görülür biçimde değişmiştir. Bu konuda bugünkü durum, bırakın 10 sene öncesini, 5 sene öncesinden de değişiktir. isterse de devletler arası ilişkilerde olsun aynı tavır sonsuza dek hakim olamıyor. Özellikle toplumsal gelişme ve uluslararası gelişmeler, bunların üzerine bir de ekonomik ve siyasi çıkarları ekleyin, devletin resmi siyasetinde değişikleri dayatmaktadır. Bunun ne kadar uzun süreceği önemli değil. Önemli olan var olan gelişmeler er ya da geç, gündeme kimi değişiklikleri hem de zorunlu olarak dayatmaktadır.

Türk-Ermeni ilişkilerinde de süreç, ya da gelişmeler Türk devletinin Ermenilere ve Ermenistan’a yönelik siyasetinden kimi değişiklikler yapmasını dayatmıştır, dayatmaktadır. Özellikle AB’ye üyelik için yapılan müzakere sürecinde dayatılan uyum yasaları ve azınlık hakları bağlamındaki uyarılar vb. bu konudaki siyaseti değiştirmeye yönelik dayatma sürecini hızlandırmıştır. Örneğin soykırım bağlamında Türk devletinin tavrı özde değişmemiştir. Ama soykırım üzerine tartışmaların yoğunluğu, genişliği, bu konudaki kitap ve belgelerin yayınlanması gözle görülür biçimde değişmiştir. Bu konuda bugünkü durum, bırakın 10 sene öncesini, 5 sene öncesinden de değişiktir.

Kuşkusuz ki bu durum, kimi “solcu” kesimlere bile soykırım hakkındaki tarihi gerçekleri anlatmak zorunda kalma durumundan iyidir.

Bu yönlü gelişmeler hem kendi etnik kökenini, kimliğini inkar etmek zorunda kalanların cesaretlenip açıkça

kimliğini ilan etmesine; hem soykırımın tarihi bir gerçeklik olduğunu düşünüp susanların seslerini yükseltmesine ve hem de resmi ideoloji ile tarihi gerçeklik arasında sallanan kimilerinin “evet soykırım yapılmıştır, biz yıllarca bu konuda aldatılmışız” deyip gerçekleri görmesine hizmet etmiştir.

Süreç sancılı da olsa, bu konuda 80 yılı aşkın resmi tavır giderek daha fazla sorgulanmaya başlanmıştır.

Halkların kardeşliğinin sağlanması için yeterli değil ama, oraya varmak için yolların açılması bağlamında önemli bir gelişmedir bu. Bunu güçlendiren bir gelişme de, ErmenistanTürkiye milli futbol takımlarının Dünya Kupası Elemeleri’nde eşleşmesi ve ilk maçın öncesi ve sırasında yaşananlardı.

Gül’ün Ermenistan’a davet edilmesi ve kimi tavırlar...

F I FA 2 0 1 0 y ı l ı n d a G ü n e y Afrika’da yapılacak Dünya Futbol fiampiyonası’nın elemelerinde çektiği kura ile Türkiye ve Ermenistan’ı aynı gruba düşürdü. Küba ve ABD’nin de aynı biçimde bir gruba düşmeleri, siyasetle ilgilenen kimi insanları, FIFA’nın kura çekiminde siyaset yaptığı değerlendirmesine götürdü.

FIFA’nın bunu bilinçli mi, bilinçsiz mi (yani tesadüfen mi) yaptığı belgelenme durumunda değil. Bunda önemli olan Türkiye ve Ermenistan milli futbol takımlarının tarihte ilk

kez karşı karşıya gelmesi ortamının oluşmasıydı. Böylesi bir eşleşmenin önemi, maçtan daha çok siyasiydi…

Ermenistan-Türkiye maçı öncesi ve sırası süreçte yaşananlar da bunu belgeliyordu.

Kamuoyu önünde ErmenistanTürkiye maçı ya da maç diplomasisi, Ermenistan Başkanı Serj Sarkisyan’ın “The Wall Street Journal” gazetesinde yayınlanan ve 9 Temmuz 2008 tarihli yazısında Türkiye Cumhurbaşkanı Gül’ü 6 Eylül’de Erivan’da yapılacak maça davet etmesiyle başladı.

Türkiye’de gazeteler bu haberi 10 Temmuz’da yayınladı. Aynı gün Radikal gazetesi ise Sarkisyan’ın yazısını Türkçe yayınladı.

Bu haberler üzerine neredeyse iki ay sürece medyada tartışmalar yürüdü. Gül Ermenistan’a gidecek mi?

Gül’ün Ermenistan’a gitmesi doğru mu? vb. sorulara “ağzı olan konuşuyor” dercesine yanıtlar verilmeye çalışıldı.

Bu tartışmalarda CHP Genelbaşkanı Baykal ve MHP Genelbaşkanı Bahçeli ırkçı, faşist yüzlerini, Ermenilere düşmanlığı bir kez daha sergileyen siyasetçiler arasında başı çektiler.

Bunların en yakın destekçileri ise İP’çilerdi… “Talat Paşa Hareketi” taraftarlarıydı.

Medyaya yansıyan haberlere göre ABD yönetimi de AB yetkilileri de Gül’ün Ermenistan’a gitmesini, Sarkisyan’ın davetine olumlu yanıt vermesini istiyorlardı. Başta Cumhurbaşkanı Gül olmak üzere Türk devlet yetkilileri ise durumu deeğerlendireceklerini, gelişmelere göre karar vereceklerini kamuoyuna duyurdular. Sonradan Gül’ün açıklamalarından da ortaya çıktığı kadarıyla, aslında Gül’ün Erivan’a gitmesi yönlü karar, kamuoyuna açıklanmadan çok önce verilmiş, ama “güvenlik nedeniyle” açıklanmamıştı.

Gül’ün gidip gitmemesi üzerine tartışmaların başlayıp yoğunlaştığı ortamda, medyaya 8 Temmuz’da, İsviçre’nin Başkenti Bern’de TürkiyeErmenistan arasında gizli görüşmelerin yapıldığı haberi yansıdı. Böylece Sarkisyan’ın yazısında Türkiye ile görüşmelere hazır olduklarını yazması, Gül’ü davet etmesi, ardından da Gül’ün Erivan’a gitmesi durumunda ilişkilerdeki “olumlu havanın kalıcı” olacağını dillendirmesinin perde arkası da aralanmış oluyordu.

Sarkisyan’ın bu davet adımı, aslında iyi bir diplomatik adım attığını da gösteriyordu. fiöyle ki, Türk devleti yetkilileri hep diyaloğa hazır olmayan tarafın Ermenistan olduğunu anlatıp duruyordu, kendilerini de “barış” isteyen, komşularıyla barış içinde yaşamaktan yana olan taraf olarak lanse edi-

gündem yordu. Sarkisyan’ın bu daveti, Türk tarafını pratik olarak da diyaloğa zorlayan bir davetti. Gül’ün daveti kabul etmemesi durumunda Türk devletinin gerçek yüzü ortaya çıkacaktı.

Gitmemeyi izah etme imkanı yoktu.

Her iki taraf da bunun bilincindedir.

Hürriyet gazetesi, Ermenistan yetkililerinin Gül’ü davet etmekle Türkiye karşısında 1-0 öne geçtiği haberini veriyor, kimi Türk devlet yetkilileri de topun Türkiye’de olduğunu söyleyerek diplomasi maçı yapıyordu.

Gül ise Sarkisyan ile konuşmasından sonra gazetecilere yaptığı açıklamada: “Aslında bu daveti yaparak topu bizim sahamıza bırakmışlardı.

Bu geziyle birlikte top bizim sahamızda kalmamış oldu.” (Hürriyet, 8 Eylül 2008) diyerek maç diplomasisindeki rolünü gösteriyordu: Top yeniden Ermenistan sahasına atılmıştı…

Maça birkaç gün kalana kadar Gül’ün gidip gitmeyeceği kamuoyu için soru işaretiydi. Bu arada Ermenistan ile “güvenlik meseleleri” üzerine görüşmeler yapılmış, sonuçları esas olarak maç günü ya da maç sonrası basına yansımıştı.

Kimi medya kesimince kamuoyuna öyle bir resim verilmeye çalışıldı ki, sanki Ermeniler “suikastçi” ve “katil”… Hatta Habertürk televizyonu, Asala’nın Orly eylemini gerçekleştiren “teröristin” Gül ile protokol tribününde oturacağı yönlü haber veriyordu.

Güvenlik meselesi öne sürülerek FIFA’dan maçı üçüncü bir Stad’da oynatması talep edildiği ve bunun için çaba gösterildiğini ise Başbakan Erdoğan açıkladı. FIFA’nın bu talebi reddetmesiyle, Gül’ün Erivan’a gitmekten “kurtulması” engellenmişti…

AKP, seçimlerde kendisine karşı kullanılır gerekçesiyle milletvekillerinin maça gitmesine izin vermedi.

Sonuçta Gül Erivan’a maç seyret-

meye gitti… Sarkisyan ile görüştü.

Ayrıca Dışişleri Bakanları görüşmelerde bulundu. Gül Sarkisyan’ı 14 Ekim 2009 tarihindeki TürkiyeErmenistan maçına davet ederken, Dışişleri bakanları TürkiyeErmenistan arasındaki görüşmelerin devam etmesine karar verdiler.

Hürriyet gazetesinin 19 Eylül tarihli nüshasında “İkinci tur gizli görüşme” diye adlandırdığı Türkiye ile Ermenistan Dışişleri Bakanlıkları

arasındaki görüşmeler maçtan yaklaşık bir hafta sonra yine Bern’de gerçekleşti.

Sarkisyan’ın Gül’ü davet etmesinden maça kadar ve maç sonrasından bugüne kadar medyaya yansıyan tavırların bir bölümü, Gül’ün Erivan’a gitmesini doğru bulan, iki devlet arasındaki ilişkiler için bu adımın bir başlangıç olmasını dileyen ve destekleyen tavırlardı. Bu, takınılan tavırlar arasında ılımlı olanıydı. CHP ve MHP gibi partilerin tavırları ise açık ırkçı, şimdiye kadarki resmi çizginin yobazca savunulmasıydı.

Gül’ün Erivan’a gitmesini doğru bulanların büyük çoğunluğu ise, iki devlet ve halk arasındaki ilişkilerin yumuşatılması, geliştirilmesi düşüncesini savunma noktasında olumlu bir yana sahip iken, tavırlarının geneli içinde Türk şovenizminden kurtulamayan, ilişkilerin kurulmasını bile milliyetçi çıkarlar temelinde savunan; sonuç itibariyle Türk şovenizminin inceltilmiş halinin temsilicileri olduklarını gösterdiler.

Hepsi aynı şovenizmin hamuruyla yoğrulmuş, kimi ekşiyip iyice şişmiş, kimi de ekşimeye başlamıştır ama daha şişmemiş…

Başbakan Erdoğan’ın bu konuda “spor ayrı, siyaset ayrı bir olay” (Hürriyet, 5 Eylül 2008) demesine de aldanmayın! Bu somutta da görüleceği gibi, spor başından sonuna kadar siyaset yüklü… Başbakan açıkça kitleleri kandırmaya çalışıyor.

Bunun temelinde yatan gerçeklik ise, Türkiye’de, kitlelerin, bizzat devlet siyasetiyle Ermenilere, Ermenistan’a düşman edilmesidir. Erdoğan şimdiden seçim hesapları yapmakta ve muhalefetin Ermeni ve Ermenistan düşmanlığı temelinde AKP’nin oylarını almasının önünü kesmeye çalışmaktadır.

Buna rağmen ama Sarkisyan’ın Gül’ü davet etmesi ve Gül’ün de

Erivan’a gitmesi ve bu dönemde ortaya çıkan atmosfer, Türk-Ermeni ilişkileri bağlamında yeni bir gelişmedir. Bu gelişme, her iki devletin yöneticilerinin hesaplarından, siyasi tavırlarından bağımsız olarak, pratikte Ermeni ve Türk halkının birbiriyle ilişkilerini geliştirmesi için önemlidir. Aradaki setler, duvarlar, tabular yıkıldıkça halkların kardeşliğine biraz daha yaklaşılmış olacaktır.

25 Eylül 2008 ✓

Emperyalist dünyayı sarsan mali kriz üzerine…

E

mperyalist dünya ABD’de de başlayan mali krizle sarsılıyor.

Borsalar düşüyor. Döviz yükseliyor. Faizler artıyor. Bankalar batıyor, el değiştiriyor. Merkez bankaları, bankalara el koyuyor, piyasalara para akıtıyorlar vb.

larının iflasına yol açtı. Bir dönem allanan-pullanan mortgage sistemi çöktü, çöküyor. İflas eden bankalar, el değiştiren bankalar yanında, kimi bankalara da Fed (ABD Merkez bankası) el koydu.

Kriz nasıl başladı?

ABD’de krizin seyri ve dünyaya yansıması

ABD’de yatırım bankaları, 20002006 döneminde 7 trilyon dolarlık konut ve tüketici kredilerine yatırım yaptı. Bu krediler, 1999’daki miktarın iki katından fazlaydı. Yatırım bankaları, konut sektörünün büyüdüğü, hazine kağıdı kadar güvenilir olduğu sanılan mortgage sistemine dayalı menkul kıymetleri aldıkları dönemde rekor karlar elde ettiler.

ABD’de faiz oranlarının yüzde 1’den yüzde 5.35’e yükseldiği 2004 ve 2006 yılları arasındaki iki yıllık süreden sonra, konut fiyatları düşmeye, konut kredilerini ödemeyenlerin sayısı artmaya başlamasıyla kriz geliyorum demeye başladı. İhtiyaç fazlası konut yapılması, konutların satılamaması, konut fiyatlarının düşmesi, verilen kredilerin geri dönmemesi, ABD’de ki mali krizin esas nedenleridir.

ABD’de, 1,5 yıl önce konut piyasasında kullanılan kredilerin geri dönmemesiyle başlayan, giderek tüm dünyayı etkilemeyen başlayan mali kriz, ABD’nin dev yatırım banka-

Nisan 2007’de mortgage kuruluşu New Century Financial iflas başvurunda bulundu. ABD’de ki mortgage piyasasındaki çöküş dünyada diğer bankaları da etkilemeye başladı.

Diğer ülkelerdeki merkez bankaları, krizin yükünü hafifletmek için piyasaya para pompalamaya başladılar.

JP Morgan Chase bankası, hisse senetlerinin değeri hızla düşen ve iflas eden Bear Stearns’ı, Fed’in de desteğiyle 1 milyar dolara satın aldı. Bear Stearns’ın 2007 yılında değeri 32 milyar dolardı.

ABD’nin Tasarruf Mevduatı Sigorta Fonu olarak kabul edilen Federal Deposit Insurance Corp (FDIC), konut sektöründeki kredi krizinden etkilen ve varlıkları 32 milyar dolar, toplam mevduatı 19 milyar dolar olan IndyMac bankasına el koydu.

ABD yönetimi, zordaki konut kredisi şirketleri Fannie Mae ve Greddie Mac’e el koydu. Bu iki şirket yaklaşık 5 trilyon dolar değerinde krediye sahip bulunuyor.

5

gündem Yatırım bankası Lehman Brothers iflas etti. Bank of America ünlü yatırım bankası Merrill Lynch’i 50 milyar dolara satın aldı.

A BD’nin dev sigor ta şirket i American International Group’a (AIG) ABD hükümeti el koydu. Yatırım bankası Lehman Brothers arkasında 613 milyar dolar (neredeyse Türkiye’nin 1 yıllık gayri safi yurt içi hasılası kadar) zarar bırakarak iflas etti.

Mali krizin başlangıcı olarak kabul edilen Ağustos 2007 tarihinden bu yana ABD’de batan banka sayısı 13’e ulaştı.

Mali kriz giderek derinleşerek, doğal olarak diğer ülkelere yansıyor. AB ülkelerinde yatırım bankaları da batıyor. Örneğin İngiltere’de gayrimenkul finansman şirketi Bradford Bingley’e el konuldu. Almanya’da batmak üzere olan, ikinci büyük mortgage finansman şirketi Hypo Real Estate Holding’i kurtarmak için 35 milyar avro ayrıldı.

Belçika, Hollanda, Lüksemburg, mali sıkıntı içindeki Fortis’i kısmen kamulaştırma kararı aldı.

Merkez bankaları piyasaya bol para akıtıyorlar. Hükümetler zor durumda olan bankalara el koyuyor. Krizden en az zararla kurtulmaya çalışıyorlar. Ama nafile.. Kriz giderek derinleşiyor. Batık bankaların zararı, mali krizin zararları trilyonlarca dolar ile ölçülüyor.

ABD yönetimi, mali sıkıntıdaki bankaların ve finans kuruluşlarının batık kredilerin devralması için hazineye 700 milyar dolar harcama yetkisi veren yasa tasarısını senatoya gönderdi.

Krizin etkileri

6

Başbakan Erdoğan’ın “Türkiye’nin güçlü bir ekonomiye sahip olduğu, krizden etkilenmeyeceği” yönlü açıklaması dilek ve temenniden öte bir anlam ifade etmemektedir. Türkiye emperyalizme bağımlıdır. Bağlı olunan emperyalist ülkelerdeki her önemli gelişme, çok daha ağır sonuçlarla Türkiye’ye yansımaktadır. Bu yansıma önümüzdeki süreçte giderek artacaktır. Her kriz döneminde olduğu gibi egemenler krizin yükünü işçilerin, emekçilerin sırtına yüklemeye çalışacaklardır. Krizin yükünün sırtlarına bindirilmesinin oranın ne kadar olacağını, işçilerin, emekçilerin mücadelesi belirleyecektir.

Dünyada mali krizin boyutlarının büyümesi, borsa krizlerinin artması, spekülatif sermaye akınında "küçük"lerin tasfiyesiyle sonuçlanacak çalkantıların büyümesi de önümüzdeki dönemde gündemi belirlemeye devam edecektir. Emperyalist ülkelerde batan ya da batma tehlikesi olan bankalar, diğer büyük kapitalistlerin eline geçmektedir. Kriz dönemlerinde ‘büyük’ler daha da büyümektedir. Önümüzdeki dönemde gelişme, özellikle bağımlı ülkelerde yalnızca mali alanla sınırlı kalmayacak, ekonominin tüm alanlarını etkisi altına

alacaktır. Mali krizin gelmekte olan devrevi ekonomik krizle birleşme ihtimali yüksektir. Krizin işçi sınıfı ve emekçilere yansıması; işsizliğin, mutlak ve görece yoksulluğun artması biçiminde olacaktır. İşçi sınıfı ve diğer ezilen emekçi kitleler açısından emperyalist sistemin içine düştüğü bu mali kriz, onun daha da zayıflaması için daha geniş olanaklar sunmaktadır. Bu olanağın ne ölçüde imkan haline dönüşeceğini sınamanın alanı bilinçli ve örgütlü savaşımdır.

emekçi kitleler için işsizliğin muazzam artması, yoksulluğun muazzam artması demektir. Kapitalist sistemin aşırı üretim krizleri, emekçiler için yetersiz tüketim demektir.

Borsa krizleri elbette devrevi krizler sonucunda ortaya çıkabilirler veya devrevi krizleri tetikleyebilirler. Fakat, borsalardaki kısa vadeli değer artışlarının veya kayıplarının reel ekonomiyi pek etkilememesi de pekâlâ mümkündür.

Marksist kriz teorisi

Emperyalizm kapitalizmin en yüksek ve son aşamasıdır. Emperyalizm kapitalizmin çelişkilerini son sınırına kadar derinleştirip şiddetlendirir ve kapitalizmin temel çelişkisinin, toplumsal üretim ile üretim araçları üzerindeki özel mülkiyet arasındaki çelişkinin kaldırılmış olduğu yeni bir sisteme geçişin objektif temellerini yaratır.

Lenin şöyle der: “Tekeller, oligarşi, özgürlük eğilimi yerine egemenlik eğilimi, sayıları gitgide artan küçük ya da zayıf ulusların, zengin ya da güçlü birkaç ulus tarafından sömürülmesi – bütün bunlar emperyalizme, onu ASALAK ve ÇÜRÜYEN KAPİTALİZM olarak nitelememize yol açan özellikler

İçinde yaşadığımız çağ emperyalizm ve proleter devrimler çağıdır.

Kapitalizmin en son ve en yüksek aşaması olan emperyalizm (tekelci kapitalizm) kapitalizmin yasalarını kaldırmamıştır. Emperyalizmde de “devrevi aşırı üretim krizleri” yasası geçerlidir.

Marx’ın “devrevi aşırı üretim krizleri”ne ilişkin teorisi bugün de geçerlidir. Onun teorisi, bugünün ekonomik gelişmelerini tahlil etmekte bize yol göstermektedir. Bu teori kısaca şu unsurları kapsamaktadır: Makineli büyük sanayinin ortaya çıkışından beri, genişletilmiş kapitalist yeniden üretimin seyri periyodik

Emperyalizm kriz demektir!

Başbakan Erdoğan’ın “Türkiye’nin güçlü bir ekonomiye sahip olduğu, krizden etkilenmeyeceği” yönlü açıklaması dilek ve temenniden öte bir anlam ifade etmemektedir.

Türkiye emperyalizme bağımlıdır. olarak ekonomik krizler tarafından kesintiye uğratılır.

Kapitalist krizler aşırı üretim krizleridir. Kriz kendisini her şeyden önce, metaların, satın alma güçleri iyice kısıtlanmış olan esas tüketicilerin – halk kitlelerinin – satın alabileceğinden çok meta üretilmiş olduğu için sürüm bulamamasında ifade eder. Meta “fazlaları” depolarda yığılır. Kapitalistler üretimi daraltır, işçileri sokağa atarlar. Birçok işletme iflas eder, kapatılır.

Kentte ve kırda pek çok küçük üretici yıkıma uğrar. Üre t i l m i ş me t a l a r ı n sü r ü m imkânının olmaması, ticaretin çökmesine yol açar. Kredi ilişkileri bozulur. Kapitalistler büyük bir nakit para sıkıntısı çekerler ve vadesi gelmiş öde¬meleri yapamazlar. Borsa çöker, hisse senetlerinin ve diğer değerli kâğıtların kurları hızla düşer, bir iflas dalgası sanayi işletmelerini, ticaret firmalarını ve bankaları vurur.

Büyük firmalar için kural olarak azami kârların geçici olarak gerilemesi ve bir başka kesim için, küçük ve orta kapitalistler için kural olarak iflas demek olan ekonomik kriz, her şeyden önce emek¬çileri vurur. Kriz

kazandırmıştır. Burjuvazisinin artan ölçüde sermaye ihracından gelen kazançlar ve »kupon kırpmak«la yaşadığı »rantiye devlet«, tefeci devlet, giderek daha belirgin biçimde, emperyalizmin eğilimlerinden biri olarak ortaya çıkmaktadır. Ancak bu çürüme eğiliminin, kapitalizmin hızlı gelişmesini dışladığını sanmak yanlış olur; durum kesinlikle böyle değildir. Emperyalist dönemde bazı sanayi kolları, burjuvazinin bazı kesimleri, bazı ülkeler, bu eğilimlerden kâh birini kâh ötekini, küçük ya da büyük ölçüde gösterirler. Genel olarak kapitalizm, eskiye göre çok daha büyük bir hızla gelişmektedir, ne var ki bu gelişme sadece genelde gittikçe daha eşitsiz hale gelmekle kalmıyor, eşitsiz gelişme kendisini, sermaye bakımından en zengin güçlerin (İngiltere) çürümesinde de özellikle gösteriyor.” (“Emperyalizm”, Lenin Seçme Eserler, Cilt 5, İnter Yayınları, s. 126) Emperyalizmin çürüyen, asalak, can çekişen kapitalizm olarak adlandırılmasının önemli nedeni, emperyalizmin sistem olarak üretici güçlerin sınırsız gelişmesinin önünde engel olması, kapitalizmin ötesinde proleter

dünya devrimi olan son aşama olmasıdır. Emperyalizmin asalaklığının diğer bir ölçütü ise şudur: Bugün dünyada, para sermayenin sadece yaklaşık yüzde 15’i doğrudan üretimde veya üretimle bağıntılı hizmetler sektöründe kullanılırken, yaklaşık yüzde 85’i borsa işlemlerinde yer almaktadır.

Bu, “reel ekonomi”den, yani sınai ve tarımsal üretim ve bunlarla bağıntılı hizmet sektörlerinden kopuk, hiçbir gerçek değer yaratmayan ve esas olarak spekülasyon üzerine kurulu ikinci bir ekonominin var olmasını beraberinde getirmektedir. Sırayla birbirini izleyen, spekülasyonla yüzlerce milyarın kazanıldığı ve yitirildiği borsa “boom”ları ve borsa krizleri, reel ekonomideki durumdan bağımsız olarak da gittikçe daha sık gündeme gelmektedir. Bu durum emperyalist ekonominin ne kadar asalak olduğunu göstermektedir.

Emperyalistler krizleri sürekli olarak hem kendi ülkelerindeki hem de bağımlı ülkelerdeki emekçilerin sırtından aşmaya çalışmaktadırlar. Bağımlı ülkelerde de devrevi krizler vardır ve özellikle de bunlar metropollerdeki devrelerle çakıştıklarında, emekçiler için bunların sonuçları, çalışanların büyük kütlesi için hâlâ onların yoksulluk içine düşmesini engelleyen birtakım sosyal programların olduğu emperyalist metropollerdekinden çok daha derin olmaktadır.

Dünya ekonomisi açısından, az sayıdaki emperyalist büyük güçte meydana gelen değişiklikler, dünya ekonomisinin gelişmesi için tayin edici olmaktadır. Bu emperyalist güçler arasında ABD hala başrolü oynamaktadır.

Kapitalist ekonomi ister kriz içinde olsun, ister ekonomik canlanma veya kalkınma aşamasında bulunsun, işçiler ve emekçiler açısından yapılacak tek şey vardır: Ücretli emek sömürüsü sisteminin, sömürü üzerine kurulu kapitalist sistemin bütün temelleriyle yıkılması için mücadele!

Sömürüsüz yeni bir dünya için, sosyalizm için mücadele! İşçilerin, emekçilerin, emekleriyle yarattığı değerlere el koyarak büyüyen, gelişen asalaklar, kapitalistler olmadan da işçiler, emekçiler yaşayabilir. Hem de çok daha iyi yaşayabilir.

Yapılacak şey onların el koyduğu, işçilerin, emekçilerin yarattığı değerleri onların elinden alıp, tüm emekçilerin, ihtiyaçları için kullanıma sunmaktır!

Kapitalistler işçiler, emekçiler olmazsa, onlar üretmezse, onlar değer yaratmazsa hiçbir şeydir! Onların zenginliği işçilerin, emekçilerin emeğinin, alınterinin, sömürülmesi üzerine kuruludur.

Bunu kavradığımızda, bunu kavrama temelinde örgütlü mücadeleye atıldığımızda, işte o zaman burjuvazinin ölüm çanları çalmaya başlayacaktır!

Görev budur. Haydi, görev başına!

30 Eylül 2008 ✓

gündem

91. yılında Ekim Devrimi, Ulusal Sorun ve Kaf kaslar

Ekim devrimi sonrası süreçte, Kuzey Kafkasya’da halkların ana dillerinde eğitim yapmaları sağlandı. Yok denecek kadar az olan okuma yazma oranları süreç içinde yüzde yüze çıkarıldı. Ana dillerden oluşan basın, tiyatro, kültür ve eğitim kurumları yaratıldı. Kültürel alanda muazzam ilerleme kaydedildi.

E

ski Rus takvimine göre 25 Ekim 1917, yeni takvime göre 7 Kasım 1917, Rusya... Paris Komünü deneyimi dışta tutulduğunda dünyada ilk kez işçi sınıfı, Bolşevik Parti önderliğinde silahlı bir ayaklanma ile merkezi devlet iktidarını devirdi. Artık buz kırılıp yol açılmış, emperyalizm ve proleter devrimleri çağı başlamıştı...

Bu yazıda Ekim Devrimi’nin muazzam önemi, kazanımları üzerine durmayacağız. Ulusal sorunun çözüm yöntemini pratikte gösteren, Ekim Devriminin Kafkaslardaki sonuçları üzerine durma ile kendimizi sınırlayacağız.

Gürcistan’ın Güney Osetya’ya saldırısı ile başlayan savaş, bitti görünse de sorun olduğu yerde duruyor. Çeşitli ulusların, milliyetlerin yan yana yaşadığı Kaf kaslar, emperyalistlerin dalaş alanı olduğu için barut fıçısı görünümünde. Kafkaslar yeni savaşlara gebe! Çarlık Rusya’sı bir halklar hapishanesiydi. Rus olmayan onlarca ulus ve milliyet her türlü haktan yoksundu. Çarlık rejimi, uluslar arasında düşmanlığı körüklüyor, ulusları birbirine saldırtıyor, Yahudi katliamları, Kafkasya’da Tatar-Ermeni katliamları düzenliyordu.

Rus olmayan uluslar ve milliyetler üzerinde ulusal baskı uygulanıyordu.

Ulusal dillerde gazete, kitap yayınlamak, okullarda ana dilde eğitim yapmak yasaktı. Çarlık rejimi, ulusal kültürlerin her türlü gelişmesini boğmaya çalışıyor, Rus olmayan ulusları zorla Ruslaştırmaya çalışıyordu. “Çarlık, Rus olmayan halkların celladı ve işkencecisiydi.”

Kafkaslar'da karmaşık ulusal bir yapı vardı. Aynı zamanda Kafkaslar ulusal çatışmaların yer yer yaşandığı, uluslar arasında karşılıklı güvensizliğin had safhada olduğu bir alandı.

“Büyük-Rus olmayan bu 65 milyon sakinden şu ya da bu oranda sanayi kapitalizmi dönemini yaşamış olan Ukrayna, Byelo-Rusya, Azerbaycan’ın

önemsiz bir kısmının ve son olarak Ermenistan’ın nüfusu çıkarılırsa, geriye, kapitalist gelişmeden geçmeye zaman bulamamış, hiç, ya da yok denecek kadar az sanayi proletaryasına sahip, çoğunlukla hayvancılık üzerine kurulu bir ekonomiye sahip ve ataerkli gens düzenini koruyan (Kırgızistan, Başkıristan, Kuzey Kafkasya) ya da yarı-ataerkli yarı feodal yaşam tarzının ilkel biçimlerinin dışına çıkamamış (Azerbaycan, Kırım ve diğerleri), fakat Sovyetik gelişmenin genel dalgası içine çekilmiş bulunan, ağırlıklı olarak 25 milyon dolaylarında bir Türk nüfus kalır (Türkistan, Azerbaycan’ın çok büyük bir bölümü, Dağıstan, Dağlı halklar, Tatarlar, Başkırlar, Kırgızlar ve diğerleri).” (Stalin, Marksizm, Ulusal Sorun ve Sömürge Sorunu, İnter yayınları, Sayfa 117) Kuzey Kafkasya’da yaşayan halklar; Tatarlar, Başkırlar, Çeçenler, Kabartaylar, Ossetler, Çerkezler, İnguşlar, Karaçaylılar, Kalmuklar, Karelyalılar, Avarlar, Çuvaşlar, Ma r i ler, H iva l ı la r, Da rg i n ler, Kazikumuhlar, Kurinler, Yakutlar vb. kapitalizm öncesi dönemde yaşıyorlardı.

“Parti’nin, bu halkların çalışan kitleleri karşısındaki görevi (madde 1’de belirtilen görevin yanı sıra), onların ataerkil feodal ilişkilerin kalıntılarını tasfiye etmelerine ve emekçi köylü Sovyetleri temelinde Sovyet ekonomisinin inşasına katılmalarına yardım etmektir.” (a.g.k. Sayfa 118) görevi, Bolşevik Parti’nin tespit ettiği görevlerinden bir tanesi idi.

Ekim devrimi sonrası süreçte, Kuzey Kafkasya’da halkların ana dillerinde eğitim yapmaları sağlandı. Yok denecek kadar az olan okuma yazma oranları süreç içinde yüzde yüze çıkarıldı. Ana dillerden oluşan basın, tiyatro, kültür ve eğitim kurumları yaratıldı. Kültürel alanda muazzam ilerleme kaydedildi. Mahkemeler, yönetim organları, ekonomi organları, tek kelime ile yönetim aygıtı (halkın

dilini konuşan yerlilerden oluşması anlamında) ulusallaştırıldı. Kapitalist gelişme ile tanışmayan bu halklar, Ekim Devrimi sayesinde ekonomik, siyasi, kültürel alanda muazzam ilerleme kaydettiler.

Ekim devrimi öncesinde halklar hapishanesi olan Rusya’da, devrimden sonra, Lenin’in deyimiyle bir vuruşla ulusal baskıya, yasal eşitsizliklere son verildi. Ekim Devrimi sonrasındaki süreçte, yasal eşitsizliklerin ortadan kaldırılmasıyla kalınmadı. Sovyet iktidarı değişik uluslar ve milliyetler arasında gerçek yaşamda var olan eşitsizlikleri ortadan kaldırmak için sürekli ve sistemli bir siyaset yürüttü; bu doğru siyaseti pratiğe geçirerek ekonomik ve kültürel vb. alanlarda aradaki farklılıkları büyük oranda kapattı.

Ekim Devrimi'nin hemen ertesinde, 2 (15) Kasım 1917 tarihinde yayınlanan "Rusya Halklarının Hakları Bildirgesi" ile ezilen ulus ve milliyetlerin üzerindeki ulusal baskıya son verildi. Ulusların özgür iradeleriyle kendilerinin nasıl yaşayacaklarına, yani kendilerinin ayrı devlet kurup kurmamaya ya da birlikte yaşamak isteyip istememeye özgürce karar verecekleri koşullar yaratıldı.

Söz konusu bildirgede ulusal sorunun çözümü için dayanılacak ilkeler şunlardı: "1) Rusya'daki halkların eşitliği ve egemenliği.

2) Rusya'daki halkların, ayrılma ve bağımsız devletler kurma hakkı dahil olmak üzere kendi kaderlerini özgürce belirleme hakkına sahip olmaları.

3) Ulusal ve ulusal-dinsel her türlü ayrıcalık ve sınırlamanın kaldırılması.

4) Rusya'nın sınırları içinde yaşayan ulusal azınlıkların ve etnik grupların

özgürce gelişmesi.

Milliyetler Kurulu kurulur kurulmaz bu ilkelere uygun somut kararlar alınacaktır."

Bu kararlar, ulusların ve tüm milliyetlerin özgür gelişmesinin yolunu açan, zoraki birliğin geçerli olmadığını merkezi hükümet adına açıklayan, bu noktada eski Rusya devlet yapısını parçalayan kararlardı.

Halk Komiserleri Konseyi ayrılmak istediğini referandumla belirleyen Finlandiya somutunda, ayrı bir devlet kurmak isteyen Ukrayna somutunda bu kararları tanımakta tereddüt göstermeyerek kararlarını nasıl uygulamaya koyduğunu da gösterdi.

Ekim devrimi ile emperyalist burjuva hükümeti devrildikten sonra, bir dizi kenar bölgede MenşevikSosyal Devrimci yönetimler varlığını sürdürüyordu. Emperyalist burjuva hükümetinin devrilmesi, Bolşeviklerin iktidarı ele geçirmesi, kenar bölgeler açısından da bağımsız devletler olarak ortaya çıkma anlamına geliyordu. Bu bölgelerin bağlı bulunduğu merkezi devlet artık yoktu. Kenar bölgeleri zora dayanarak bir devlet çatısı altında tutan otorite parçalanmış, merkezi devlette iktidarı ele geçiren Bolşevikler ilk işlerden biri olarak ezilen ulusların ayrılma hakkını tanıdıklarını ilan etmişlerdi. Pratikte bu Bolşeviklerin güçlü olmadıkları tüm alanlarda, burjuvazinin önderliğinde ayrı ulusal devletlerin ortaya çıkması anlamına geliyordu. Kafkaslarda da böyle oldu. Gürcistan’da, Azerbaycan’da, Ermenistan’da “bağımsız” gerçekte emperyalist müdahalecilerin desteklediği devletler ortaya çıktı.

Bolşeviklerin Güney Kafkasya’daki siyasetleri, Ermenistan, Azerbaycan ve Gürcistan’ı bir Transkaf kasya 7

gündem

8

Sosyalist Sovyet Cumhuriyetleri Federasyonu içinde birleştirmeye yönelikti. Bu Kafkasya uluslarının birlikte gelişebilmesi, Kafkasya’daki ulusal düşmanlıkların yerini dostluğun alması, emperyalist müdahaleye karşı ortak mücadele için en uygun yoldu. Gerek iktisadi gelişme açısından, gerekse askeri saldırılara karşı korunma açısından Transkafkasya Federasyonu en akılcı çözümdü.

Lenin bu çözümü “mutlak doğru, mutlaka gerçekleştirilmesi gereken” çözüm olarak görüyordu.

Kuzey Kafkasya’da yaşayan halklar, Tatarlar, Başkırlar, Dağıstanlılar, Kabardaylar, Kuzey-Osetler, Adigeler, Çerkezler vb. özerk cumhuriyet, özerk bölge, özerk çevre halinde Rusya Sovyet Sosyalist Federatif Cumhuriyeti içerisinde yer aldılar.

30 Aralık 1922 tarihinde, Rusya Sov yet Sosya list Cumhuriyeti, Transkaf kasya SSC, Beyaz Rusya SSC, Ukrayna SSC birleşerek, Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler Birliğini (SSCB) kurdular.

Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler Birliği'nin kurulması, ezen ulusla ezilen ulusların olmadığı, tüm ulus ve milliyetlerin tam hak eşitliğine sahip olduğu çok uluslu bir devletin dünya tarihindeki ilk örneğidir.

Trans Kaf kasya SSC’ni oluşturan cumhuriyetler, 1936 Anayasası ile birlikte, Azerbaycan SSC, Gürcü SSC, Ermenistan SSC adlarını alarak, ayrı birlik cumhuriyetleri olarak SSCB’nin parçaları haline geldiler.

Azerbaycan SSC içinde Nahcivan özerk cumhuriyet, Dağlık Karabağ özerk bölge olarak yer aldı. Gürcistan SSC içinde, Abaza özerk cumhuriyet, Acara özerk cumhuriyet, GüneyOsetya özerk bölge olarak yer aldı.

Sovyetler Birliği’nde uluslar, milliyetler arasındaki siyasi ve ekonomik eşitsizliklerin ortadan kaldırılması için atılan muazzam adımlar, bu alanda yaşanılan çok olumlu gelişmeler, 1956'da yapılan SBKP 20. Parti Kongresi'nde Kruşçev önderliğindeki modern revizyonizmin iktidarı tümüyle ele geçirmesiyle kapandı.

Modern revizyonizmin iktidara gelmesinin ardından ulusal sorundaki siyasette de, Marksist-Leninist siyasetten uzaklaşıldı. Rus şovenisti bir siyaset izlendi. Ulusal bölgelerde yerel milliyetçilik gelişti. Süreç içinde yeniden ulusal çatışmalara yol açacak temeller yaratıldı. Ulusal sorunun “bütünüyle çözüldüğü”, “ulusal eşitsizliklerin tümüyle ortadan kaldırıldığı” tespitleri yapıldı. SSCB’ni oluşturan cumhuriyetlerin ayrılma hakkı ortadan kaldırıldı. Bunların sonucu olarak sosyal-emperyalist devletin çöküşü sürecinde ulusal çatışmalar yaşandı. Bu ulusal çatışmaların bir bölümü, sayı 125’de yayınlanan, “Burjuvazinin çanak yalayıcıları işbaşında!” başlıklı yazımızda şöyle ortaya konulmuştu: “Tarihi olgulardan biri, daha SSCB dağılmadan ve Gürcistan’ın

da SSCB’den ayrılmasından önce, 10 Kasım 1989 tarihinde Güney Osetya Yüksek Sovyeti, Güney Osetya Özerk Sov yet Cumhuriyeti kurma kararı alır. Gürcistan SSC’nin Yüksek Sovyet Başkanlığı ise 16 Kasım 1989 tarihinde sözkonusu kararın geçersiz olduğunu açıklar. Böylece Güney Osetya ve Gürcistan arasında ilk çatışma başlar. Gürcü milliyetçiler Zchinwali’yi kuşatma altına alır Ocak 1990’a kadar çatışmalar sürer.

20 Eylül 1990 tarihinde Güney Oset ya Demok rati k Sov yet Cumhuriyeti olarak bağımsızlığını ilan eder. Gürcistan askeri bölgeye girer ve çatışma gerçek anlamıyla savaşa dönüşür. 2000 Osetyalı öldürülür, 100.000 kadar Güney Osetyalı Kuzey Osetya’ya, yani Rusya SSC’ye kaçar.

20.000 kadar da Gürcü Gürcistan’a kaçar. Gürcistan yönetimi tarafından Aralık 1990’da Güney Osetya’da olağanüstü hal ilan edilir. 9 Nisan 1991 tarihinde Gürcistan SSCB’den ayrıldığını ilan eder. Gürcistan yönetimi aynı zamanda Güney Osetya’nın özerk bölge statüsüne de son verir. 1

döneminde imzalanan anlaşmaları iptal etmesi ve Abhazya’nın özerk cumhuriyet statüsünü iptal etmesi, Abhazya’nın kendisini bağımsız devlet ilan etmesini beraberinde getirmiştir. Bu ilan ise yine Gürcistan yönetimi tarafından şiddetle bastırılmaya çalışılmıştır.

Gürcistan’ın Güney Osetya ile savaşı 24 Haziran 1992 tarihindeki ateşkesle durmuştur. Bu arada ama 1992 Ocak ayında yapılan bir referandumda Güney Osetyalıların %90’ı Kuzey Osetya ile birleşmekten yana tavır takınmıştır.

Gürcistan’ın Abhazya ile savaşı ise 14 Ağustos 1992’de başlamış –yine Gürcü ordusu Abhazya’ya saldırmıştır– 14 Mayıs 1994 tarihindeki ateşkesle durmuştur.

Kuşkusuz ki bu ateşkesler sonrası dönemde de değişik biçim ve düzeylerde çatışmalar yaşanmıştır.

Günümüze dek gerçekte savaş bitmemiştir.” (YDİ Çağrı Sayı 125) Azerbaycan ile Ermenistan arasında, Dağlık Karabağ nedeniyle 1988 yılında başlayan çatışmalar, sa-

Eylül 1991’de ise Güney Osetya yeniden bağımsızlığını ilan eder ve kendisini Güney Osetya Cumhuriyeti diye tanımlar.

Bu dönem hâlâ resmen SSCB dağılmamıştı. Fakat Güney Osetya ile Gürcistan arasındaki çatışmalar, Gürcistan yönetiminin Güney Osetya’nın, başta özerk cumhuriyet istemini, ardından da bağımsızlık talebini reddetmesi ve Güney Osetya’ya karşı saldırıya geçmesiyle başlamıştır.

Aynı konu Abhazya bağlamında da yaşanmıştır. Gürcistan’ın SSCB

vaş ancak 1994 yılında sağlanan ateşkes ile durmuştur. Dağlık Karabağ’ın statüsünün ne olacağı, paylaşımı iki ülke arasında sorun olmaya devam ediyor.

1917 Ekim Devrimi’nden Kruşçev modern revizyonizminin egemen hale geldiği dönem arasında, sosyalizm sürecinde Sovyetler Birliği’nde ulusal sorun izlenilen doğru siyaset temelinde çözülmüştü.

Kafkasların yeniden ulusal çatışmaların yaşandığı bir alan haline gelmesinin nedeni, Lenin-Stalin döneminde ulusal sorunda izlenilen si-

yaset değildir. Hele hele burjuva kalemşorlarının, kimi sosyalist maskeli revizyonistlerin iddia ettikleri gibi Stalin ve Stalin önderliğinde Bolşevik Parti’nin izlediği siyaset hiç değildir.

SB’nin yozlaşma sürecinde ulusal sorundaki siyasette de, komünist siyasetten uzaklaşıldığı, Rus şovenizminin ve yerel milliyetçiliğin yeniden halklar arasındaki kardeşliği zedeleyen, hatta yozlaşmış SSCB’nin dağılma sürecinde karşılıklı çatışmalar düzeyine vardığı olgudur.

Ka f kasla r, bu bölgede bu lunan enerji kaynakları açısından emperyalistlerin dalaş alanıdır.

Emperyalistler enerji kaynaklarına sahip olma mücadelesi yürütüyor.

ABD ve AB emperyalistleri, Rus emperyalizminin arka bahçesi olarak gördüğü Kafkaslara yerleşerek, Rus emperyalizmini zayıf latma mücadelesi yürütüyorlar. Bu mücadele içinde milliyetçilik geliştiriliyor.

Uluslar birbirine karşı kışkırtılıyor. Birbirlerine düşman ediliyor.

Birbirleriyle savaştırılıyor.

Bu durum Stalin’in; “Sermaye egemen olduğu sürece, üretim araçlarında özel mülkiyet sürdükçe ve sınıflar var oldukça, ulusların eşitliği güvencelenemez; sermayenin iktidarı sürdükçe ve üretim araçlarına sahip olmak için savaşıldıkça, ulusların eşitliği ve ulusların emekçilerinin işbirliği sağlanamaz. Tarih, ulusal eşitsizliklerin yok edilmesi, ezilen ve ezilmeyen ulusların emekçilerinin kardeşçe işbirliği rejiminin kurulması için tek çarenin, kapitalizmin tasfiye edilmesi ve Sovyet düzeninin kurulması olduğunu söylemektedir.” (a.g.k. Sayfa 126) tespitini bir kez daha doğrulamaktadır.

Ezilen ulus ve milliyetlerin gerçek kurtuluşunun ancak sosyalizmde mümkün olduğunu, bizzat SSCB örneği ispatlamıştır. Kaf kasya’da da ezilen ulus ve milliyetlerin kurtuluşu, yeni Ekimlerle, sosyalizmle mümkündür.

Ekim devrimi, proleter devrimin gerçekleşebileceğini, sosyalizmin ütopyadan çıkıp bir gerçekliğe kavuştuğunu göstermekle kalmadı, peşpeşe yapılan devrimlerle dünyanın üçte biri sosyalist kampta birleşti.

Sosyalizm dünya işçi sınıfına tek ve gerçek alternatifin kendisi olduğunu gösterdi.

Emperyalist barbarlığın kâr uğruna dünyayı yıkıma götürdüğü, emperyalizmin uluslararası işçi sınıfına ve ezilen halklara karşı saldırılarını artırdığı günümüzde, işçi sınıfının ve emekçi kitlelerin gerçek kurtuluşunun yolu yeni Ekimlerin yaratılmasından geçmektedir!

Dünyaya yeni Ekimler gerek!

2000'li yılları devrimin, sosyalizmin, komünizmin yılları yapmak, sınıfsız, sömürüsüz yeni bir dünya yaratmak için haydi mücadeleye! Haydi, proleter devrim cephesine! Haydi, yeni Ekimleri yaratmaya!

26 Eylül 2008 ✓

yeni kadın dünyası

Ekim devrimi kadın sorununda da yolumuzu aydınlatıyor!

B u yıl Büyük Sosyalist Ekim Devriminin 91. yıldönümü.

25 Ekim 1917 yılında Rusya'da proletarya iktidarı ele geçirdiğinde, bu sadece dünya proletaryası ve halkları açısından değil tüm dünyanın işçi ve emekçi kadınları açısından da önemli bir gelişme, bir umut ışığı idi. Kadınların o zamana kadar insan yerine bile konulmadıkları, "sofradaki yerlerinin öküzden sonra geldiği", bir eşya gibi alınıp satıldıkları, inanılmaz baskılara maruz kaldıkları bir ortamda dünyanın önemli bir bölümünde işçi ve emekçi kadın ve erkeklerin fedakarca mücadeleleri sonucu bir devrim gerçekleştirilmişti. Tüm ezen sınıflar iktidardan indirilmiş ve hemen ardından kadın cinsinin ezilmişliği gündeme getirilerek bu konuda tarihi adımlar atılmıştı. Sovyetler Birliğinde kadının kurtuluşu bağlamında hayata geçirilenler bugün en gelişmiş kapitalist ülkelerde bile hayal olmanın ötesine geçmemiştir.

Lenin, Ekim Devrimi'nin ikinci yıldönümünde Pravda için yazdığı makalesinde, Sovyet iktidarının iki yıl içinde, kadının kurtuluşu için burjuva cumhuriyetlerinin topunun 130 yılda yaptıklarından daha çok şey yaptıklarını söylüyor.

Sovyet cumhuriyetinde kadınların kurtuluşunun sağlanması ve eşit haklara sahip insanlar seviyesine gelebilmeleri için nasıl bir mücadele yürütüldüğünü ve hangi kazanımların elde edildiğini saymaya kalkışsak buna dergi sayfalarımız yetmez. Bu nedenle kendimizi bir kaç noktayı özetlemekle sınırlı tutmaya çalışacağız.

Devrimden önce Çarlık Rusya'sında kadınlar Çarlık iktidarı, koca ve kilise baskısı olmak üzere üçlü boyunduruk altındaydı. Erkek kadını en iyi halde iyi bir hizmetçi olarak görüyordu. Toprak ağalarının yanında günde 16 saat çalışmak zorunda olan kadınlar iliklerine kadar sömürülen, bir eşya gibi alınıp satılan, en ufak bir hakkı dahi olmayan köleler konumundaydılar.

Komünist Partisi önderliğinde devrimin hemen ertesinde, hiç beklemeden kadın üzerinde erkek hükmünü yasal hale getiren tüm yasalar

geçersiz kılındı. Yasal alanda kadının erkekle tam eşitliğinin sağlanmasının kadının kurtuluşu davasında yalnızca bir adım olduğunun bilinciyle Sovyet devleti sosyalizmin inşasının zorlu yoluna koyuldu. Ekim Devrimi, kadının kurtuluşunun önkoşulu olan şeyi, "Tüm kadın cinsinin toplumsal üretime katılımının yeniden sağlanması"nı (Engels) gerçekleştirdi.

"Jenotyeller" ve "Delege Toplantıları" Kadınların kurtuluşu için özel bir kadın çalışmasının gerekliliğinin bilincinde olan komünist partisi, devrimden önce yürüttüğü özel kadın çalışmasını devrimden sonra daha da genişleterek ilerletmiş ve komünist partisine bağlı kadın kolları oluşturulmuştu. Adına 'Jenotyel' denilen bu özel kadın çalışmasıyla amaçlanan, kadınları siyasi, ekonomik ve örgütsel her alanda erkeklerle eşit konuma getirmek için çalışmaktı. Geniş bir özgürlüğe sahip olan bu örgütlenmeler bizzat parti içerisindeki erkekler tarafından yer yer erkek şovenisti yaklaşımlarla karşılaşsa da kadınlar arasında özel bir çalışmanın gerekliliğine inanan Komünist Partisi tüm bu anlayışlarla karşı mücadele yürütmüş ve böyle bir çalışmanın ne kadar gerekli olduğunu pratikte ortaya koymuştu.

Kadınların toplumsal faaliyete çekilebilmeleri için izlenen yöntemlerden birisi de "Delege Toplantıları"dır.

O güne kadar siyasetle hemen hemen hiçbir ilişkisi olmamış, politikadan uzak kadın yığınlarını partiye ve Sovyetlere yaklaştırmak için geliştirilen bir yöntemdi. Şehirlerde her işletmede, ev kadınları için mahallelerde, kırsal alanda her köyde bütün kadınlar bir toplantıya çağırılıyor ve bu toplantıya katılan kadınların arasından delegeler seçiliyordu. Her delege ortalama 40-50 kadını temsil ediyor ve 3 ile 6 ay arasında değişen bir dönem delegelik yapıyordu. Seçilen bu delegeler haftada bir toplanan ilçe delege toplantılarına katılıyor ve seçmenlerine düzenli olarak rapor veriyorlardı. Seçmenler her türlü sorunlarını ve dileklerini bu delege top-

lantılarında dile getiriyor, komünist kadınlarla birlikte bunlar üzerine tartışıyor ve birlikte çözüm yolları arıyorlardı. Delege olan kadınların bir diğer görevi ise örneğin okuryazarlık kampanyaları, çocuk yuvalarının kurulması çalışmaları, gazete, dergi ve kitap dağıtımının yanı sıra sanayi bölgelerinde üretimin arttırılması, çalışma koşullarının iyileştirilmesi için çalışmak idi. Geri kadınlar arasında yürütülen çalışmada bu yöntem, kadınları parti ve Sovyetlere daha da yakınlaştırıyordu.

Eşit işe eşit ücret Devrim ertesinde kadınların çalışma koşullarının düzeltilmesi, kadınların sağlığını tehdit eden işlerde çalıştırılmasının yasaklanmasının yanı sıra en büyük mücadelelerden biri eşit işe eşit ücret alanında verildi. Eşit işe eşit ücretin hayata geçirilmesi için kadın emeğinin kalifiyeleştirilmesi gerekiyordu. Birçok bölgede kurulan meslek okulları, eğitim kursları, okur-yazarlık kampanyaları ile kadın emeği kalifiyeleştirilmiş ve 1930'lu yıllara gelindiğinde esasta bu hedefe varılmıştı. Sadece kadın emeğinin kalifiyeleştirilmesi değil, kadın emeğinin korunması da devrimden önce daha 1903 yılında kabul edilen parti programında yer alıyordu.

Kadınlar ve sendikal hareket Kapitalizm şartlarında sendikalar sermayeye karşı işçi ve emekçilerin çıkarlarının savunulmasının ve sınıf mücadelesinin birer aracıdır.

Proletarya diktatörlüğü şartlarında ise sendikaların görevi, bir yandan iktidardan indirilmiş sömürücü sınıf ların tekrar iktidara gelme heveslerine karşı sınıf mücadelesi yürütmek iken, diğer yandan ve esas olarak partinin ve sosyalist devletin ekonomi alanındaki uygulamalarını denetlemek, ekonomi alanında bürokratizm tehlikesine karşı mücadele etmek, emekçi kitlelerin yaşam koşullarının sürekli iyileştirilmesini gözetmek ve en geniş emekçi kitleleri ekonominin inşası ve yönetimine çekmekti.

Sovyetler Birliği Komünist Partisi,

sendikaların en geniş işçi ve emekçi kitleyle bağ kurmada önemli bir köprü olduğunun bilinciyle, özellikle işçi ve emekçi kadınların sendikalara çekilmesine büyük önem vermiş ve bununa ilgili bağlayıcı kararlar almış, özel çalışmalar yürütmüştür. Bu çalışmalar sonucunda kısa zamanda kadınlar sendikalar içerisinde kitlesel olarak örgütlenmiş, aktifleşmiş ve yönetici organlara getirilmişlerdi. Örneğin daha 1921 yılında yani devrimden 4 yıl sonra, tütün işçileri içerisinde sendikalı kadın sayısı yüzde 67.8, kimya işçileri içerisinde yüzde 35.6, kamu hizmetleri alanında çalışanların yüzde 34.3'ü ve gazeteciler arasında çalışan sendikalı kadınların oranı yüzde 32.5'e ulaşmıştı. (Rusya'da 1917 Sosyalist Ekim Devrimi ve Kadınların Kurtuluşu Cilt 1 Sayfa: 194 Dönüşüm Yayınları) Kadınların sendika yönetici organlarında yer alması da bilinçli bir çabayla teşvik edilmiş ve çok önemli başarılar elde edilmişti. 1949-1952 yıllarına ait bazı veriler bunu açık bir şekilde ortaya koyuyor. 1949 yılında bütün Sovyetler Birliğinde bölge sendika yönetimlerinde kadınlar yüzde 56.3, fabrika sendika yönetimlerinde yüzde 49.9 ile temsil ediliyorlardı.

1952 yılında tüm sendika örgütleyicilerinin yüzde 61.2'sini kadınlar oluşturuyordu. (agk. Sayfa 198)

Erkek şovenizmine karşı mücadele Erkek şovenizminin en açık biçimlerinden bir olan kadına yönelik şiddet, sosyalist iktidarın bir önceki sömürücü iktidardan devraldığı ve buna karşı amansız bir mücadelenin yürütülmesinin gerekli olduğu önemli bir sorundu.

Burjuva kapitalist ülkelerde "özel mesele" adı altında kadının erkek tarafından en iğrenç şiddet biçimlerine maruz kalmasına karşılık doğru dürüst bir önlem alınmazken, Sovyet devletinde kadınlara karşı şiddet en başından itibaren Sovyet ceza yasaları kapsamında yer alıyordu.

Doğrudan ceza yasası kapsamında yer almayan durumlara karşı da ideolojik mücadele yürütülüyor, kadına yönelik şiddet uygulayanlar teşhir

9

yeni kadın dünyası ve tecrit ediliyordu. Kadınlara karşı yönelen her türlü aşağılamalara karşı mücadelede Sovyet toplumu, "ailenin dokunulmazlığı" ve "özel mesele" tanımıyordu. Bu alanda da yürütülen tavizsiz mücadeleler sonucu önemli başarılar elde edildi.

Kadının kurtuluşu bağlamında yürütülen mücadelenin ve elde edilen kazanımların sınırlı olarak değindiğimiz bir kaç örneğinde de görüldüğü gibi 39 yıllık bir zaman dilimi içerisinde - ki iç savaş yılları ve 2. Dünya Savaşı da buna dahildir - yürütülen çalışmalar ve elde edilen kazanımlar muazzamdır. Sovyetler Birliğinde yaşanan bu deneyimlerden bizlerin de şimdiden çıkaracağı önemli dersler vardır. Bunlardan yararlanarak işçi

ve emekçi kadınları kapitalist sisteme karşı mücadeleye çekebiliriz.

Sovyetler Birliği pratiği bize bir kez daha gösteriyor ki kadınların gerçekten özgür olmasının yolunun açılabilmesi için ezilenlerin, proletaryanın iktidarda olduğu bir yönetim biçimine ihtiyaç vardır.

Bugün işçi ve emekçilerin önemli mücadeleleri sonucu elde edilen bir dizi hak, sermayenin çıkarları doğrultusunda günden güne tırpanlanıyor. Burjuvazinin iktidarında da belli haklar elde edilebilir fakat bunlar geçicidir.

Bu nedenle kadının kurutuluşu için de yeni Ekimler gerek!

Eylül 2008 ✓

Kadınlar Savaş paneli örgütledi

1

10

Eylül Dünya Barış Günü nedeniyle Güney Kültür Merkezi Kadın Grubunun organize ettiği bir panel yapıldı.

Panelde, Kafkaslarda yürütülen savaş ve bir emperyalist savaş örgütü olan NATO olmak üzere iki tane konu ele alındı.

Panelin afiş ve el ilanları etkinlikten bir hafta önce çıkarılarak panele çağrıda bulunuldu.

14 Eylül Pazar günü gerçekleştirilen etkinlik, bir kadın arkadaşın Nazım Hikmet"in 'Güneşi içenlerin türküsü' şiirini okuması ile başladı.

Sunum bölümünde, bir kadın arkadaş Kafkaslarda yürütülen savaşın ne zaman başladığını ve nasıl geliştiğini, hangi güçlerin savaştığını, bu savaşta emperyalistlerin tavrının ne olduğunu, gerçek savaşanların kimler olduğunu, savaşta Türk devletinin tavrının ne olduğunu, bu savaşta esas kaybedenlerin kimler olduğunu ve bu savaşa komünistlerin nasıl tavır takınmaları gerektiği üzerine detaylı olarak durdu. İkinci sunumu diğer bir kadın arkadaş yaptı. O da sunumunda; NATO'nun hangi koşullarda ortaya çıktığını, kuruluş amaçlarının neler olduğunu, süreç içerisinde bir askeri emperyalist ittifak olarak nasıl dünya jandarmalığı rolünü üstlendiğini, bir saldırı örgütü haline geldiğini, ABD'nin NATO içerisindeki hakimiyeti üzerinde durdu.

Sunumların devamında 1999'da yaşanan Yugoslavya- Kosova savaşında "barış gücü" olarak bulunan NATO'nun işlediği insanlık suçları o döneme ait yapılan araştırmalar aktarılarak çarpıcı bir şekilde ortaya kondu.

Etkinliğin soru- cevap bölümünde katılımcılar tarafından şu sorular soruldu: “Bu savaşta desteklenecek bir tarafın olmadığını söylediniz. Güney Osetya halkının kendi kaderini tayin hakkını ulusal sorun bağlamında nasıl değerlendiriyorsunuz? ABD'nin NATO içerisinde önemli bir gücü olduğunu, bir çok saldırıyı tek başına gerçekleştirebilecekken neden böyle bir ittifak kuruldu. Diğer emperyalist devletlerin bunda çıkarı nedir?

NATO'ya karşı kurulan Varşova ittifakı hakkında bilgi verebilir misiniz?

NATO'ya karşı nasıl bir mücadele yürütülebilir? NATO'nun alternatifi yaratılabilir mi? Son yıllarda NATO'ya karşı gelişen hareketleri nasıl değerlendiriyorsunuz?”

Gelen tüm bu sorular divandaki arkadaşlar tarafından cevaplandırıldıktan sonra, yarım saatlik bir yemek arası verildi. Aranın ardından etkinlik, savaşın barbar yüzünü anlatan bir slayt gösterimi ve kadın arkadaşın yine Nazım'dan okuduğu bir şiir ile başladı. Panelin söyleşi bölümünde ise panele katılan arkadaşlar söz alarak ulusal sorun, 2.

Dünya savaşında SSCB'nin rolü, bugünkü barış taleplerinin reformist içeriği, Kürt hareketinin barış konusundaki tavrı üzerine görüşlerini dile getirdiler. Tartışmaya katılan ve bir kaç kez söz alan arkadaşların çoğunu eski arkadaşlar oluşturuyordu.

Etkinliğe katılan kadın ve genç arkadaşların sayısı az olmasa da divanın teşvikine rağmen tartışmalara yeteri kadar katılmadılar. Bundan çıkardığımız sonuç çevremizdeki özellikle

genç arkadaşları daha fazla eğitim çalışmalarına çekmek, onlara çeşitli etkinlikleri hazırlayıp sunma görevi vermek oldu. Bu olumsuzluğa rağmen toplantıya katılan herkes etkinliği çok beğendiklerini, doyurucu olduğunu ve hazırlığın iyi yapılmış olduğunu belirttiler. Ayrıca etkinliği bir bütün olarak kadın arkadaşların organize etmiş olması da önemli bir olumluluk idi.

15 Eylül 2008 ✓

Emine Arslan’la dayanışma İstanbul

D

esa Direnişiyle Dayanışma Kadın Platformu, Sefaköy’deki Desa fabrikası önünde 75 gündür direnen Emine Arslan’la bir dayanışma eylemi daha gerçekleştirdi. Bu kez eylem, İstanbul’un değişik semtlerinden kadınların toplu olarak geldiği fabrikanın önünde yapıldı. Polisin yoğun ilgi gösterdiği eylemde yapılan basın açıklamasında; Desa fabrikasının önünde bir araya gelen kadınlar olarak Emine Arslan'ın ve Düzce'de direnen diğer işçilerin yanında olunduğu, çünkü Desa fabrikalarında sendikalaşmanın karşılığının istifaya zorlanmak, işten atılmak ve gözaltına alınmak anlamına geldiği belirtildi.

Desa fabrikalarında işçilerin insanlık dışı koşullarda çalıştırıldıklarına dair verilen örneklerin ardından görünmeyen ev işi ve bakım emeği zaten tümüyle kadınların sırtındayken Desa'da da çok düşük ücretlerle ve uzun saatler çalışmanın, kadınların zaten eşitsiz olan durumunu daha da kötüleştirdiği vurgulandı. Desa fabrikalarında kreş ve emzirme odaları talep edildi.

Türkiye'de erkek egemen kapitalist sistemin yeni liberal politikaları ile birlikte işçi sınıfının ezilmesinin daha da derinleştiği, bunlar içerisinde bir kaç yük altında ezilen kadın işçilerin durumunun daha da ağır olduğu tespit edilirken bu yetmiyormuş gibi başbakanın kadınları doğurmaya teşvik etmesi teşhir edildi.

Basın açıklamasının devamında işten atılan işçilerin tekrar işe alınması, örgütlenme çalışmaları önündeki engellerin kaldırılması, Desa'da iş sağlığı ve iş güvenliği koşullarının yaratılması ve Deri-İş sendikasının açtığı işe iade davasının işçilerin lehine sonuçlanması istendi.

Polisin ve jandarmanın tüm baskısına rağmen halen kırılamayan ve grev ve direnişlerine devam eden tüm diğer işçilerle dayanışma içerisinde olunduğu vurgulandı.

Açıklamanın sonunda bir kez daha Emine Arslan'ın yanında olunduğu, kadın dayanışmasının devam edeceği belirtilerek basın açıklaması sona erdi.

Eylem boy unca a lk ışlar eşliğinde; "Sendika hakkımız engellenemez!, Emine Arslan yalnız değildir!, Yaşasın kadın dayanışması!, Görünmeyen emek sesini yükselt!" sloganları atıldı.

zmir Desa Deri A.Ş.’nin Düzce’de bulunan fabrikasında çalışan işçilerden 41 işçi, Deri İş Sendikası’na üye oldukları için 29 Nisan’da işten atıldılar.

Desa Deri’nin Sefaköy’de bulunan fabrikasında çalışan, Deri İş’e üye olan Emine Aslan, 3 Temmuz’da işten atıldı.

41 deri işçisi 29 Nisan’dan bu yana Düzce’de, Emine Aslan Sefaköy’de, 3 Temmuz’dan bu yana direnişlerini sürdürüyorlar.

Desa Deri Fabrikası’nda yürütülen sendikalaşma mücadelesine, Emine Aslan’a destek için İzmir’de oluşturulan, DESA Direnişi ile Dayanışma Kadın platformu, 28 Ağustos’ta Basmane Dericiler Kahvesi önünde basın açıklaması yaptı.

Basın açıklamasında; “Biz kadınlar; Desa’da direnen işçilerin yanındayız.

Desa da işten çıkarılan işçilerin işe derhal geri alınmalarını ve örgütlenme çalışmaları önündeki engellerin kaldırılmasını istiyoruz. Desa da iş sağlığı ve iş güvenliği açısından insani koşullar sağlansın istiyoruz. Örgütlenme çalışması yapan Deri-İş sendikasının açtığı işe iade davasının işçilerin lehine sonuçlanmasını istiyoruz.

Biz kadınlar Emine Aslan’la kadın dayanışması içinde olduğumuzu, Emine Aslan sendikalı olarak işe geri alınana kadar onun yanında olacağımızı duyuruyoruz. Artık Düzce’de direnenlerin ve İstanbul Sefaköy’de Emine Aslan’ın yanında biz kadınlar da varız.” Denildi.

Basın açıklaması sırasında; “Emine Aslan yalnız değildir!, Yaşasın sınıf dayanışması!, Yaşasın kadın dayanışması!, Yaşasın Desa direnişimiz!, Kadın erkek elele sendikal mücadeleye!, İşçiyiz, birleşince güçlüyüz!, İş, ekmek yoksa, barış da yok!, İşçiler birleşin, iktidara yerleşin!” vb. sloganları atıldı. ✓

Ekim 2008 • yeni dünya için ÇAĞRI’nın İŞÇİ EKİ

Sendika ağalarının ihaneti ve işçiler

İ

şçi sınıfı tarihsel olarak ortaya çıktığından bu yana, açık sınıf düşmanlarından daha çok, kendi içinden çıkan ihanetçilerden zarar görmüştür.

Bu durum, halk içerisinden “arkadan hançerlenmek ” olarak da adlandırılagelmiştir. Öyle ya, sınıfın sınıfa karşı savaşımı, sınıflar kanunun en temel yasalarından birisidir.

Fakat sınıfın kendi içerisindeki “gizli” düşmanları her zaman sınıfa büyük zararlar vermiştir. Çünkü açık düşmana karşı uyanık olmak, onlara karşı önlem almak ve savaşta kullanılacak metotları bulmak ve uygulamak daha kolaydır.

Ama sınıfın içinden gelen, sınıftan görülenlerin sınıfa sınıf adına ihanetleri karşısında genel olarak işçi sınıfı her zaman hazırlıklı değildir.

Bunlara karşı mücadele de her zaman daha kolay olmamaktadır.

Sonuç itibarıyla sınıfın içerisinden çıkan bu hainlerin yaptıkları ile, açık sınıf düşmanlarının yaptıkları birleşmekte ve işçi sınıfının sermayeye karşı mücadelesine önemli darbeler vurmaktadır. İşçi sınıfının içerisindeki hainler, işyerlerinde patronlarla açık ya da gizli işbirliği yapanlar şeklinde de ortaya çıkmaktadırlar. İşçiler genel olarak bu gibi hainleri bulup çıkarmakta çok fazla zorlanmamaktadırlar.

Burada değineceğimiz ihanetçiler, bizzat işçilerin kendi sınıf örgütleri içerisinde yer alan, işçiler tarafından seçilen yönetici kesimidir.

Burjuva medya görevinin başında Son günlerde burjuva medya bu alandaki gelişmeler hakkında bolca haber yaptı. Önce Devrimci İşçi Sendikaları Konfederasyonu (DİSK)'e bağlı Lastik-İş Sendikası ile ilgili haberler çıktı. Kocaeli'nde bir yerel gazetenin iddiasına göre Pirelli işçilerini

de temsil eden Kocaeli Şubesinin Başkanı ve Lastik İş Sendikasının Genel Başkanı kısa zaman içerisinde yüksek miktarlarda varlık sahibi olmuşlar. Bu iddiaları ortaya atan kişiler ise Pirelli fabrikasında Sendika Temsilciliği yaparken görevlerinden alınan şahsiyetler. İddialar doğru yanlış bunlar zamanla ortaya çıkarılacak sonuçlar tarafından belirlenecektir. Fakat önemli olan şey şudur: Bu haberleri sermaye sınıfı rahatlıkla kullanacaktır. Patronlar işçilere, “Görüyor musunuz sizin sendikacılar nasıl malı götürüyor?” diyerek, işçilerin kendi sınıf örgütleri olan sendikalara karşı güvensizlik duymalarını sağlamaya çalışacaklardır. Bu iddialar ama işçilerin sendikalara girip üye olmasını da yer yer engellemekte ve böylece işçiler örgütsüz kalarak patronların ekmeğine yağ sürülmüş olacaktır.

Yine çok yakın zamanda da, Eylül ayının ilk haftasında, değişik gazeteler TÜRK-İŞ Konfederasyonuna bağlı YOL-İş Sendikasındaki yolsuzlukları manşet etti. TÜRK-İŞ'e üye sendikalarda genel olarak bunlar daha çok yaşanmaktadır.

Bu sadece manşetlik haber olmadı, aynı zamanda YOL-İş Sendikasının yönetim kurulunun yapılan olağanüstü genel kurul sonucunda yeniden seçilememesi ve yeni bir yönetimin seçilmesine kadar iş büyüdü.

6-7 Eylül 2008 tarihinde oy kullanacak delegelerin dışında kimsenin alınmadığı genel kurulda haksız kazanç sağlamakla suçlanan yönetim seçilmemiş, onların yerine yeni bir yönetim seçilmiştir.

Bu haberde de sendika yöneticilerinin-öncelikle de genel başkanının-, 9 bin (eski parayla milyar) YTL maaş aldıklarını ve bu yetmezmiş gibi kendisini hergün şehir dışında göstererek yaklaşık aylık 2 bin YTL civarında da harcırah aldığını, İstanbul'da yapılan bir arsa alımının gerçek değerinin üzerinde bir para ile satın alınarak yaklaşık

2 Milyon Dolar civarında sendikayı zarara uğrattıkları vb. Haberler yaygınlaştırıldı.

Yine verilen haberlere göre, bu “yolsuzluğun” Denetim Kurulu tarafından yapılan denetim sonucu ortaya çıkarıldığı belirtilmektedir.

Tabii ki hiç kimse bu denetleme kurulu üyesinin ya da üyelerinin ne zamandan beri denetçilik yaptıklarını ve neden bugüne kadar ses çıkarmadıklarını sormuyor ve de yazmıyor.

Yine Lastik İş Sendikası Pirelli eski sendika temsilcilerinin seçtikleri genel başkana karşı neden şimdi ses çıkardıklarını ve daha önce neden kendisini desteklediklerinin hesabını da sormuyor.

Biz bu sorunun üzerinde durmayacağız. Zaten meselenin esası burada yatmıyor.

Meslenin esası, her iki sendika somutunda da görüldüğü gibi, işçilerin kendi örgütleri olan sendikaların, sendika ağaları tarafından ne kadar tahribata uğratıldıklarıdır.

Haberlerde ortaya çıkan iddiaların doğruluğu yanlışlığı önemli değil; önemli olan bu haberlerin özellikle örgütsüz işçiler üzerinde yaratacağı tahribattır.

Yapılan haberlerin bir bölümü bile gerçek olsa, ki biz kendimiz de bir dizi pratikte bu sorunların değişik biçimlerde yaşandığını görmekteyiz, işçi sınıfı hareketine verilen zarar ortadadır.

Burjuvazi, işçiyi her gün nasıl karın tokluğuna çalıştırdığını gizlerken, kendi elindeki basın üzerinden sendika ağalarının yaptıkları yolsuzlukları, ihanetleri çarşaf çarşaf manşetlere taşır. Bununla, işçilerin kendi örgütlerine güvenlerini sarsarak örgütlenmeleri engellenmeye çalışılır.

Sendika ağalarının bu tür ihanetler yapması işçiler arasında sendikalara karşı bir güvensizlik yaratmaktadır.

Bu güvensizliği yıkmak o kadar kolay olmamaktadır. Biz kendi örgütlenme pratiğimizde bunun zararlarını görebilmekteyiz.

Yeni bir işyeri örgütlemeye çalıştı-

ğımızda sendika meselesi gündeme geldiğinde işçilerin ilk tepkisi, “sendikalar bizi satmaz mı?”, “Sendikalar işçileri savunmuyorlar” şeklinde olmaktadır. Bir bölümü açıkça “biz sendikalara güvenmiyoruz” diyebilmektedir.

Sendikalar işçilerin örgütüdür Her işçi sermaye karşısında tek başına kaldığında güçsüz olacağını, kendi çıkarını koruyamayacağını bilmek zorundadır. İşçi sınıfı hareketinin tarihi bunu göstermektedir.

Tarihsel deneyimler, işçilerin tek başına kazanamayacaklarını, güçlerini sendikalarda ve sınıf partisi içerisinde birleştirmeleri gerektiğini, ancak o zaman sınıfın güçlü olacağını ve sermayeye karşı savaşımında başarılı olacağını çok açık bir şekilde ortaya çıkarmıştır.

Bu tarihi dersin bir sonucudur ki, her işçi mutlaka kendi sendikasını kurmalıdır. Kendi iş kolunda örgütlü sendika varsa buna üye olmalı ve örgütlü bir şekilde mücadelesini sürdürmelidir.

Sorun tam da bundan sonra ortaya çıkmaktadır.

Örgütüne sahip çık! Üyesi olduğun ya da kurduğun sendikaya sahip çıkacaksın. İşçi sınıfı hareketinin deneyimi yine göstermiştir ki, işçi kendi sendikasına sahip çıkmazsa, işçiler adına ortaya çıkan hainler şürekası değişik türden ihanetlere başvurmaktadır.

Bunlar, sendikal örgütlenmenin başında işçinin çıkarına ihanet ederek örgütlenmeyi patronlara ihbar edebilirler. Bunu, örgütlenmeni mümkün olduğunca gizli tutarak engelleyebilirsin.

Sendika üyelerinin çıkarlarını Toplu İş Sözleşmeleri sırasında patronlara peşkeş çektirerek pay alabilirler. Bunun için kapalı kapılar ardındaki görüşmelere karşı çık.

EK:1

İşyerlerinde sözleşmelerin ve yasaların uygulanmaması durumunda işçilerle birlikte mücadele değil, işçileri susturarak patronlardan nemalanabilirler. Bunun için işyeri komiteni sağlam kur. İşyerlerinde patrona karşı aktifmücadeleci işçilerin işyerinden atılması için patronlarla işbirliği yapabilirler. İşyeri komiten üzerinden işten atmalara karşı mücadele et. İşçilerin sendikaya ödediği aidatları yüksek maaş, harcırah vb.

Uygulamalar üzerinden kendi çıkarlarına kullanabilirler. Mesela, YOL-İş Sendikasında olduğu gibi 14.000 YTL Brüt maaş, yüksek harcırah alabilirler. İşçilerin aidat ödeyerek yarattıkları değerleri, Eğitim Tesisleri, araç vb. sendikaların amaçlarının dışında kullanabilirler. Mesela, sendikanın işlerinin yapılması için satın alınan araçların örgütlenme ve eğitim faaliyetlerinde kullanılmasından çok kendi makam araçları gibi kullanabilirler.

Kendi izinlerini sendikanın aracı ile yapabilirler. İzinde kullandıkları benzin-mazot paralarını sendikaya ödettirebilirler. Kendi özel işleri için kullanabilirler.

Bu kalemleri artırmak daha da mümkün...

Neler yapılmalı? İşçiler, sendikalarının sınıf örgütüne yakışır bir mücadele yürütmesi için işyerinden başlayarak aktif bir çalışma içerisine girmelidir.

Ekim 2008 • yeni dünya için ÇAĞRI’nın İŞÇİ EKİ

Kendi çalıştığı işyerinde işçilerin çıkarlarını savunmayan bir işçiyi temsilci olarak seçmemelidirler. İşyeri komitesi kurmalı ve işyeri komitesi üzerinden çalışkan, özverili, sınıf çıkarlarını savunan ve buna uygun davranan işçi arkadaşlarının temsilci seçilmesi için çalışma yürütmelidirler.

Şube genel kurulu için yapılacak delege seçimlerinde yine aktif, işçiyi savunan arkadaşlarının delege seçilmesi için çalışmalıdır. Şube genel kurulunda işçilere yabancı, sınıf işbirlikçi kişileri yönetici seçmemelidirler. Şube genel kurulunda karar tasarıları oylamaya sunarak, işçilerin çıkarına olan kararların alınması için mücadele yürütmelidirler.

Bu kararlar içerisinde, Bir yöneticinin en fazla iki dönem seçilmesi kararlaştırılmalıdır.

En yüksek yönetici maaşının kalifiye bir işçinin maaşı kadar olması karar altına alınmalıdır.

Sendika için alınan tüm araç ve gereçlerin sadece işçilerin çıkarı için kullanılabileceğini, sendikanın araçlarının-otomobil vb. gibi- özel mülk gibi kullanılamayacağını, yöneticilerin kendi evine gidiş gelişlerinin de sendikanın araçlarıyla değil, kendi olanaklarıyla olacağı saptanmalıdır.

Sendikaya alınacak demirbaş eşyalar ve gayri menkul için aynı işi yapan değişik kurumlardan fiyat teklifleri alınması mutlaka güvence altına alınmalıdır. Ya da bu gibi alış-verişler için komisyon kurulması ve işyerlerinden üyeleri temsilen katılımcı olması sağlanmalıdır.

Sendika şube genel kurulunda genel merkez genel kuruluna seçilecek delegelerin işçilerin çıkarını savunan insanlar arasında seçilmesi için mücadele verilmelidir.

Sendika genel kurullarında işbirlikçi, reformist kişilerin yerine mücadeleci işçiler seçilmelidir.

Kurtuluş kendi elinde!

Tüm bunların sağlıklı bir şekilde gerçekleşebilmesi için, işçilerin kendi sınıf bilincini edinmesi gerekir. İşyerlerinde ve sendikalarda

İÇİNDEKİLER Sendika ağalarının ihaneti ve işçiler. . . . . . . . . . . . . . . . . . EK:1 Yol-İş Sendikası’nda yolsuzluk: Gitti Barın, geldi Ağar!. . . . . . . . . EK:2 “Esnek çalışmayı kabul etmek, işçi sınıfına yapılmış en büyük ihanettir!”.EK:3 Açlık sınırı değil, ölüm sınırı! . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . EK:4 İzmir Platformu’ndan basın açıklaması . . . . . . . . . . . . . . . . EK:4 Basına ve Kamuoyuna . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . EK:5 Kadıköy Belediyesi çalışanları greve başladı. . . . . . . . . . . . . . EK:5 Metal işçisi tepkisini sokağa taşıdı!. . . . . . . . . . . . . . . . . . EK:5 Emek ve Demokrasi Mitingi yapıldı. . . . . . . . . . . . . . . . . . EK:6 Bursa’da şoförlerin direnişi 114. gününde! . . . . . . . . . . . . . . . EK:6 Hapishanelerde saldırılar sürüyor…. . . . . . . . . . . . . . . . . . EK:7 Polis hakkında soruşturma açılmasına izin verilmedi. . . . . . . . . . EK:7 Olimpiyatlar ve burjuvazinin sahte spor anlayışı . . . . . . . . . . . . EK:8

EK:2

hemşerilik, bölgecilik, burjuva partileri tarafgirliği, profesyonel futbol holiganlığı yerine, işçiler için, evet sınıfsal çıkarları koruyup geliştirecek insanların seçilmesi temel alınmalıdır.

Bunun yapılabilmesi için, fofomaç ve magazin dergilerinin yerine, işçilerin mücadele deneyimlerini anlatan, onlardan öğrenmeyi sağlayan roman ve kitapların okunması gerekir.

A ma bun la r kendi liğ inden olmaz! İşçileri bu kapitalist düzen içerisine hapseden bir bilinçlilik, sömürünün ve baskının devam edeceği bir bilinçliliktir. Sendikalar genel olarak bu temelde 'eğitim' vermektedirler. İşçiler kapitalist sömürü düz en i ne k a rşı eğ it i l mel i ve örgütlenmelidirler.

Sendikal örgütlenme ile tüm sorunlar çözülemeyeceği için, bu örgütlenmenin ileri bir adımı olan Komünist partisi içerisinde örgütlenme ile tamamlanmalıdır.

Düzenin içerisinde debelenen, sınıf mücadelesi yerine, ne idüğü belirsiz “barış” naraları ile işçileri sisteme mahkum eden siyasi yak-

laşımlar yanlıştır.

Burjuva düzeninin yıkılıp yerine sosyalist devletin örgütlenmesini savunan bir perspektifi sunan bir komünist örgütlenme olmazsa, işyerlerinde ve sendikalarda uzun vadeli başarılar elde etmek mümkün olmayacaktır.

Sendikalarda devrimci fraksiyonlar oluşturularak sendika ağalığına ve sendika bürokrasisine karşı başarılı olunabilir. Bu mücadelenin tamamının aleni bir şekilde yürütülemeyeceği açıktır.

Sendika ağalarına, patronlara ve onların sermaye düzenine karşı verilecek mücadele bir bütündür.

Bu mücadele ancak, işçilerin gerçek sosyalist partisinin çatısı altındaki bir örgütlenme ile başarılı bir şekilde yürütülebilinir.

Bunun için diyoruz ki: Kahrolsun ücretli kölelik düzeni Kahrolsun sendika ağaları!

Devrimci işçiler sendika yönetimine! İşçilerin birliği sermayeyi yenecek!

13.09.2008 ✓

Yol-İş Sendikası’nda yolsuzluk: Gitti Barın, geldi Ağar!

T

ü r k-İ ş’e b a ğ l ı Yo l -İ ş Sendikası, yolsuzluk iddialarını içeren Denetleme Ku r u lu R apor u nedeniyle Olağanüstü Genel Kurul’a gitti.

Yol-İş Sendikası’nın Olağanüstü Genel Kurulu 6/7 Eylül tarihlerinde Devlet Su İşleri Genel Müdürlüğü toplantı salonunda yapıldı. Genel Kurul’a, Yol-İş Başkanlar Kurulu kararı gereği 292 delege ve 14 sendika uzmanı dışında kimse alınmadı. Genel Kurul’da yeni yönetim kurulu için Genel Başkan Fikret Barın ile Genel Mali Sekreter Ramazan Ağar’ın oluşturduğu iki ayrı liste yarıştı. Seçimi Ramazan Ağar listesi kazandı. Yol-İş Sendikası’nın yeni genel Başkanı Ramazan Ağar oldu.

Yol-İ ş S end i k a sı Dene t i m Kurulu’nun 17 Temmuz 2008 tarihli raporunda, Yol-İş Genel Başkanı Fikret Barın ile 7 yönetim kurulu üyesinin, sendika imkanlarını kişisel çıkarları için kullandıklarını gösteren iddialara yer verildi.

Bu iddialardan bazıları şunlar: “* Ayda net 9 bin YTL maaş alan Barın ile ayda net 8 bin YTL maaş alan yedi yönetim kurulu üyesi,

yılın 365 günü Ankara dışında görevdeymişler gibi ‘tam harcırah’ aldı. Başkan ve yöneticiler, dört aylık ücretleri tutarında ikramiye, izin parası ile yüksek miktarlarda ‘temsil ödeneği’ aldılar. Barın’a bunlara ilave olarak, yıllık ücretli izin süresinin ücreti de ödendi. * Sendikalar Yasası’nın yasaklamasına karşın, bazı genel merkez yöneticilerinin yüksek miktarlarda avans aldığı iddiası da raporda yer aldı. İddialara göre, bir yöneticinin üzerindeki avans miktarı 250 bin YTL’yi buldu. Sendikadan süresiz olarak alınan avanslara hiç faiz işletilmedi. Yöneticilerin kredi kartı, kişisel telefon faturaları, kooperatif evlerine yaptırdıkları banyo dolabı, vestiyer gibi özel harcamaları avans adıyla sendikaya ödettirildi. * 6 Nisan 2007’de bir firmadan alınan 19 bin şapkanın tanesine 2.87 YTL ödendiği fatura edildi.

Denetimle aynı şapkaların piyasada 0.9 YTL’den satıldığı belirlendi. Sendikanın ödediği 64 bin 345 YTL’nin, yaklaşık üçte ikisi olan 44 bin 167 YTL “fazla ödeme” olarak saptandı. 2007’de bir firmaya, dört fatura karşılığında KDV dahil 88 bin 736 YTL ödendi.

var. Böyle şey olmaz. Salih Kılıç'ın aldığı ücreti yönetimde yeniden konuşacağız, gözden geçireceğiz." diyor. “Yolsuzlukların üzerine gideceklerini” söylüyor. Ancak denetim kurulu raporundaki iddialarla ilgili bir işlemin yapılıp yapılmayacağına ilişkin soruya, "Denetim kurulu raporu genel kurulda ibra edildi. Bu yüzden bir işlem yapamayız." karşılığını veriyor. Yol-İş Başkanı, seçimlerden önceki 'Suç duyurusunda bulunacağız.' açıklamalarını ise "Seçim kızgınlığı ile söylenmiş sözler." olarak değerlendiriyor.

Eski yönetimde Genel Mali Sekreter olan Ramazan Ağar, yapılan yolsuzluğun dışında değildir. Eski genel başkan ve 7 yönetim kurulu üyesi yolsuzluğun içindedir. Bizzat kendisi yolsuzluğun içinde olan birinin, yolsuzlukların üzerine gitmesi mümkün değildir. Görünen Yol-İş’de yönetim değişmiştir, ancak hırsızlık konusunda bir değişme olmamıştır!

Olmayacaktır!

Demir yol-İş, Haber-İş, Tek Gıda-İş, Harb-İş sendikalarında trilyonlara varan yolsuzluk yapıldı.

Bu nedenle Yol-İş örneği ne ilk, ne de son olacaktır. Sarı sendikacılık, düzen sendikacılığı, patronlarla “sosyal barış” sendikacılığı olduğu sürece, sendikalarda da yolsuzluklar olacaktır.

Sendika bürokratları, aldıkları ücretlerle, harcırahlarla, ödeneklerle, arabalarla, yaşam tarzlarıyla farklılaşarak, işçileri sömüren birer sermaye sahibine dönüşüyorlar. İşçilerin ödedikleri aidatları hortumlayanların, işçiler yararına sendikal mücadele yürütmeleri beklenmemelidir.

Sendikalardaki çürümeye, yozlaşmaya, yolsuzluklara son vermenin yolu, işçilerin bilinçlenmesi, kendi örgütleri olan sendikaları fethetmesi, sınıf bilinçli işçilerin yönetimlere gelmesi, tek kelime ile sınıf sendikacılığıdır.

Sendikalarda, sendika bürokratlarının saltanatı sonsuz değildir. İşçiler bir gün bu saltanata son vereceklerdir.

16 Eylül 2008 ✓

“Esnek çalışmayı kabul etmek, işçi sınıfına yapılmış en büyük ihanettir!”

Aşağıda Birleşik Metal İş Sendikası Genel Sekreteri Selçuk Göktaş ile yaptığımız bir röportajı yayınlıyoruz.

Y

Dİ Çağrı: MESS ile bugüne kadar 4 toplantı yaptınız.

Bu toplantılar ile ilgili gelişmeleri bize kısaca aktarabilir misiniz?

Selçuk Göktaş: MESS’le toplu sözleşme sürecine girdiğimizden, hatta girmeden önce, Mart ayında bu sürece başladık. Çok erken başlamamızın bir nedeni vardı. Üyelerimizle tartışarak bu toplu sözleşme taslağını hazırlamak.

Taslağımızı hazırladıktan sonra, önce işçilere bu taslağı deklere etmek, işçilerin onayını almak, ondan sonra işveren sendikasına vermek gibi bir hat izledik ve bunu gerçekleştirdik. Şu ana kadar 4 görüşme gerçekleştirdik. Bu 4 görüşme içerisinde tanımladığımız idari konuları ağırlıklı olarak görüştük. Geçmiş toplu sözleşmeden aynı olan maddeler kabul edildi.

Bir değişiklik yapmadık. Kaydı olan değişiklik yaptığımız tüm maddelerde ise, bu 4 görüşmenin neticesinde ertelemeye gittik.

Henüz ücret, esnek çalışma ile ilgili herhangi bir teklif almadık. 7 Ekimde tekrar bir görüşme gerçekleştireceğiz. İşveren sendikası da 7’sinde veya 10’nunda yapacağımız görüşmede, ücret ve esnek çalışma biçimleri ile ilgili, teklif getireceğini ifade etti. Ancak bizim Metal işkolu olarak baktığımızda, Birleşik Metal-İş Sendikası olarak bu toplu sözleşmesinin sürecinin başarıya ulaşmasının koşulları var.

Nedir bu koşullar diye baktığımızda, yüz bin metal işçisini ilgilendiriyor bu toplusözleşme süreci.

Sadece BMİ’in üyelerini ilgilendirmiyor. Sadece Birleşik Metal’i ilgilendirmiyor. Ama maalesef diğer sarı sendika diye adlandırdığımız, sarı sendikal anlayışı o kadar iç içe geçmiş ki işverenlerle, Türk Metal Sendikası, Türk metal üyeleri toplu sözleşme taslaklarından dahi haberdar değiller. Ama bizim bir görevimiz var. Yani sınıfa karşı bir sorumluluğumuz var.

Bu sınıfsal sorumluluğumuzu da sadece üyemiz olarak belirlemiyo-

ruz. Bu sınıfsal sorumluluğumuzu tüm metal işçisi diye belirliyoruz.

Bu nedenle de bölgeleri dolaşarak, açıklamalar yaparak, hem kendi üyemizi bilgilendiriyoruz, hem de metal işçisini bu süreçte ortak mücadeleye çağırıyoruz. Çünkü o sendikaların başında duran milyarlarca lira maaş alan sendikacıların, işçi sınıfını savunacaklarını, işçi sınıfının çıkarları doğrultusunda hareket edeceklerine inancımız yok. Bu nedenle de metal işçisi ile sorunumuz ortak.

YDİ Çağrı: Konuşmanızda tüm metal işçisini bu süreçle ilgili bilgilendirmeden bahsettiniz.

Türk Metal ve Çelik iş tabanına ulaşmada nasıl bir güçlükle karşılaşıyorsunuz?

Selçuk Göktaş: Tabi ki kimi güçlükler olacaktır. Ama bu güçlükleri aşacağız. Tabi ki bizim bu girişimlerimizden rahatsızlar. Sermaye rahatsız. Bunu görüyoruz. Ya da belli sanayi bölgelerindeki havzalarda arkadaşlarımızın bildiri dağıtması engellenmeye çalışılıyor.

Ki bu en doğal bilgilenme haklarıdır işçilerin. Yasalarda da açıktır bu. İşçiler herhangi bir konuda da, devletten de bilgi isteme hakkına sahiptir insanlarımız. Biz sendika olarak metal işçisi bizden talep etmeden, onları bu süreçle ilgili bilgilendirme konusunda bildiriler dağıtıyoruz. Şu an bölgelerimizden başladık. Yürüyüşler gerçekleştirmeye başladık bazı bölgelerimizde. Önümüzdeki günlerde burada da, İskenderun ve Mersinde de bildiriler dağıtılacak. Amacımız buradaki işçileri de bilgilendirmek. Üye oldukları sendikaların kendi hakları ile ilgili, mücadele etmediklerini onlara göstermek amacımız. Bizim taslağımız düşük ücretli insanların ücretlerinin bir yere çekilmesini ön görüyor. Oysa Türk metal sendikasının, ya da Çelik-İş Sendikası’nın böyle bir yaklaşımı yok. Oysa bugün metal işkolunda % 40’ın üzerinde yeni işçi var. Bu yeni işçileri hiçe sayarak bir toplusözleşme taslağının

Ekim 2008 • yeni dünya için ÇAĞRI’nın İŞÇİ EKİ

Ancak karşılığında sendikaya hiçbir mal girmedi. * Sendika ile hiç ilgisi olmayan kişilerin yapı kooperatifi taksitleri ödendi. Yönetim Kurulu’nca 6 milyon 300 bin dolara İstanbul Zeytinburnu’nda alınan arsanın gerçek bedelini bir uzman firma en yüksek 4 milyon 750 bin dolar olarak raporladı. * Sendikalar Kanunu’na aykırı olarak, sendikada bazı bakanların ve valilerin isteği yerine getirilerek, sendikalı işçi üye aidatlarından sağlanan gelirlerin önemli bir kısmı, bazı valilerin odalarının tefrişine ve üyelerle hiç ilgisi olmayan spor salonlarının yapımına harcandı. * Yol-İş Sendikası’nın bir şubesinde, sahte üye yapılarak üye sayısının artırıldığı ve böylelikle şube mali sekreterinin profesyonel sendikacı yapıldığı, bu operasyon nedeniyle sendikanın uğratıldığı zararın yaklaşık 500 bin YTL olduğu rapor edildi.” (6 Eylül 2008 Radikal) Bu iddialar Denetim Kurulu Raporu’nda yer alan iddialardan bazılarıdır. Bu kadarı bile, Yolİş’de yapılan yolsuzluğun, işçilerin ödediği aidatların nasıl çarçur edildiğini, genel merkez yöneticilerin nasıl zevkü-sefa içinde yaşadıklarını gösteriyor.

Sadece bu kadar değil! CHP İstanbul Milletvekili, eski Türk-İş Başkanlarından Bayram Meral’in ve Salih Kılıç’ın da danışmanlık adı altında her ay 5 bin YTL Yolİş’den ücret aldığı ortaya çıktı.

Bayram Meral bu parayı doğrudan kendisi alamadığı için, oğlu üzerinden alıyormuş.

Bayram efendi, "Herkes böyle yapmıyor mu?” diyerek kendisini savunurken, Salih efendi de, “Ben Türk-İş başkanlığından ayrıldıktan sonra almaya başladım. Meral'inki kendisi alamadığı için oğlu üzerinde. Milletvekili maaşıyla birlikte. Bu, etik değil." Demiş.

Yol-İş'in yeni başkanı Ramazan Ağar, “eski başkanların sendikadan maaş almasının son derece yanlış olduğunu” söyleyerek, "Bu ne sendikacılıkta var, ne yasada

EK:3

hazırlanması ve toplu sözleşmenin bağıtlanması doğru değildir. % 40’lık bir işçi kitlesini yok sayamayız. Düşük ücretli insanlarımızdan bahsediyorum, genç işçilerden bahsediyorum. Buradan da bunlardan var. O anlamdan da BMİ sendikasının taslağı, hem kendi üyelerinin taslağıdır, hem de ortaklaştığında baktığımızda fikirler açısında ya da öneriler açısında baktığımızda tüm metal işçilerinin haklarını gerçek anlamda temsil eden, gerçek anlamdan taslağını yerleştirmiş olan BMİ dir. O nedenle de BMİ sendikasının, bu metal işçisinin taslağı dediğimiz taslağa sahip çıkmasını istiyoruz.

Bu taslağa sahip çıkmasını istiyoruz. Biz sendika olarak bu mücadeleyi sürdüreceğiz. İşverenlerin gerek esneklikle ilgili karşı öneriler olsun, gerekse ücretle ilgili tatmin etmeyen öneriler olsun, buna karşı koyuşumuz devam edecek.

Açlık sınırı değil, ölüm sınırı!

H

ükümetin kamu emekçileri ile yürüttüğü toplu görüşmelerde, açlık sınırı tartışması da yaşandı.

Kamu-Sen, dört kişilik bir ailenin açlık sınırını 1.012 YTL, Memur-Sen de açlık sınırını 820 YTL olduğunu açıkladı.

Devletin resmi kurumu TÜİK (Türkiye İstatistik Kurumu) ise açlık sınırını 255 YTL, yoksulluk sınırını 660 YTL olarak açıkladı.

2006 yılında TÜİK açlık sınırını 205 YTL, yoksulluk sınırını ise 549 YTL olarak açıklamıştı. TÜİK’in 2006 verilerine göre; nüfusun % 0.74’ü yani 539 bin kişi açlık sı-

tiğini, TÜİK’in verilerinin gerçeği yansıtmaktan uzak olduğunu da bu arada ekleyelim.

TÜİK’in yeni hesabına göre, dört kişilik bir ailenin günde 8.5 YTL harcaması gerekiyor. Buna göre aile bireylerinin her biri günde 2.1 YTL harcayarak, karnını doyurabilir. Bu para da 3 simit etmektedir.

Kira, ulaşım, elektrik, su, yakıt, giyim, sağlık ve diğer harcamalar için, devletin resmi hesaplamalarına göre, bir kişiye günlük 5,50 YTL yetmektedir. 5.50 YTL, 4 kişilik bir ailenin bir ay boyunca 3 öğün simit ve su ile beslenmesine bile yetmiyor.

nırının altında, % 17.81’i yani 12 milyon 930 bin kişi ise yoksulluk sınırının altında yaşıyordu. (2006 Yoksulluk Çalışması Sonuçları, www.tüik.gov.tr) TÜİK’in 2006 verilerini temel aldığımızda, bu ülkede yüz binlerce insan açlık sınırının altında, milyonlarca insan yoksulluk sınırının altında yaşıyor. Aradan iki yıl geç-

Açlık sınırının 255 YTL olarak açıklanması, aslında işçilerle, emekçilerle, ezilenlerle alay etmektir.

AKP Hükümeti benzine zammı otomatiğe bağladı. Elektriğe, doğal gaza, ekmeğe, diğer temel tüketim maddelerine önemli oranda zam yapıldı. Hemen her şey zamlanırken, ücretler esas olarak yerinde

Ekim 2008 • yeni dünya için ÇAĞRI’nın İŞÇİ EKİ

YDİ Çağrı: Siz BMİ Sendikası olarak esnek çalışma dayatması, ücret konusunda taviz vermeyeceğinizi, bunun grev nedeni olduğunu kamuoyuna deklere ettiniz. Bu taleplerinizi tabana ne kadar yaya bildiniz. Türk Metal’in tabanının bu konuda ne kadar hazır olduğunu söyleyebilirsiniz?

EK:4

Selçuk Göktaş: Şimdi zaten Türk Meta l-İş sendi kasının Genel Başkanı “sanayinin ihtiyacı ise” esnek çalışmaya sıcak baktığını ifade ediyor. Ama biz şunu söylüyoruz; eğer bir sendikacı esnek çalışmaya sıcak bakıyorsa ve kendisinin de sendikacı olduğunu söylüyorsa, bu işçi sınıfına yapılmış en büyük ihanettir. BMİ Sendikası bu ihanetin içinde olmayacaktır. Bizler esnek çalışmaya karşı geçmiş yıllardan da mücadelemizi verdik. Bu konuda bölgelerde üyelerimizin esnek çalışmaya duyarlı olması için eğitim çalışmaları yaptık. Onun için ücret kadar önemlidir esnek çalışma biçimleri. Çünkü aynı zamanda ücretle bağıntılıdır. Ücrettir esnek çalışma. Bunun için ücretten ayırmak, ücretten farklıymış gibi bakmak doğru değil. Onun için esnek çalışma yöntemlerine biz karşıyız. İşletmelerimizde uygulanmasının yanında değiliz. Bu konuda mücadelemizi sürdüreceğiz. Bunun adı grevse bundan da geri durmayacağız. Üyelerimizle tartıştıktan sonra salt bu noktada da olsa, grevi yapan bir örgütüz. Geçmiş yıllarda İzmir de salt esnek çalışma biçimlerine karşı Totamak işyerinde grev gerçekleştirdik. Yarın MESS’de de gerçekleştiririz hiç çekinmeden.

YDİ Çağrı: Bize zaman ayırıp, bu söyleşiyi yaptığınız için teşekkür ediyorum.

Selçuk Göktaş: Bende teşekkür ediyorum. Çalışmalarınızda başarılar diliyorum 22 Eylül 2008 ✓

sayıyor. Hükümet kağıt üzerinde enflasyon oranlarını bilinçli olarak düşük tutuyor. TUİK’in açıkladığı açlık sınırı da bu duruma örnektir.

Bu ülkede zenginliklerin yaratıcıları, yaratan ve üretenler, yoksullukla, açlıkla, yoklukla boğuşurken, üretim araçlarının sahipleri, zenginlik içerisinde yaşıyor.

Ezenler ile ezilenler arasındaki gelir dağılımı giderek büyüyor. Gelir dağılımı uçurumu, kimi burjuva liberallerini korkutuyor. Bunlar bu durumu, sosyal patlamaya yol açacağı riski taşıdığı için eleştiriyorlar.

Gelir dağılımının adaletli olması gerektiğinden dem vuruyorlar.

Türk-İş’in her ay düzenli yaptığı araştırmaya göre, açlık sınırı 4 kişilik aile için Ağustos ayı itibari ile 729 YTL, yoksulluk sınırı, 2.377 YTL’dir. Üretenler açlık ve yoksulluk sınırı altında yaşamaya, yaşam mücadelesi vermeye mahkum değil. Üretenler ücretli kölelik düzenini yıktıklarında, üretenler yönettiklerinde bu ayrımlarda ortadan kalkacaktır. Var olan iş çalışabilir durumda olan herkese paylaştırılacak, işsizlik ortadan kalkacak, herkes yaptığı katkı karşılığında ücret alacaktır. Üretim araçları üzerindeki özel mülkiyetin kaldırıldığı, sömürücü sınıfların tasfiye edildiği bayrağında, “herkesin yeteneğine göre, herkesin katkısına göre” yazan sosyalizm bunları gerçekleştirecektir.

Asgari ücret, açlık, yoksulluk sınırı altında yaşamak istemiyoruz. İnsanca yaşanacak bir ücret istiyoruz.

1 Eylül 2008 ✓

Herkese Sağlık, Güvenli Gelecek İzmir Platformu’ndan basın açıklaması

İ

şçiler, emekçiler aleyhine bir dizi düzenlemeyi kapsayan, Sosyal Sigortalar Genel sağlık Sigortası (SSGSS) yasası, AKP Hükümeti tarafından Nisan ayında Meclisten geçirilmişti.

SSGSS yasası 1 Ekim’de yürürlüğe giriyor.

SSGSS’nın yürürlüğe girecek olması, İzmir’de Herkese Sağlık, Güvenli Gelecek Platformu tarafından düzenlenen bir basın açıklaması ile protesto edildi.

Konak Eski Sümer Bank önünde toplanan kitle, Büyükşehir Belediyesi önüne kadar yürüdü. Burada platform adına basın açıklaması yapıldı.

Basın açıklaması sırasında; “Herkese sağlık, güvenli gelecek!, AKP sağlığa zararlıdır!, Sağlıkta tica-

ret ölüm demektir!, Gün gelecek, devran dönecek, AKP halka hesap verecek!, Parasız sağlık parasız eğitim!, Mezarda emekli olmayacağız!” vb. sloganları atıldı.

Basın açıklamasında, Tepecik Devlet Hastanesi’nde 13 bebeğin ölmesi de kınanarak, bu ölümlerin sağlıkta özelleştirme sonucu olduğu vurgulandı.

Basın açıklaması sonunda, SES Genel Başkanı da bir konuşma yaptı.

24 Eylül 2008 YDİ Çağrı/İzmir ✓

Metal işçisi tepkisini Basına ve Kamuoyuna sokağa taşıdı!

B

izler İsta nbu l A mba rlı Limanlar Bölgesinde A r k a s ’a a i t M a r p o r t Limanında çalışan Arser Liman işçileriyiz. Şirketin yıllar içerisinde işçilerine yaptığı haksız keyfi ve kanundışı uygulamaları sonucu örgütlenmeye, sendikalaşmaya karar verdik. Anayasal haklarımızı kullanmak istedik. Bunun üzerine işveren ilk etapta 5 arkadaşımızı akabinde, 52 arkadaşımızı tazminatsız ve usulsüz olarak işten çıkardı. Bu çıkarmalarını da devam edeceğini ima etti. Bunun üzerine biz liman çalışanları 406 arkadaş olayı tartışmak ve karara varmak üzere toplandık. İşe devam

Şu anda limanda ehliyetsiz yaşlı ve yetkisiz insanlara makineleri teslim ederek bir çok maddi hasarlı kazalara neden olmuştur.

Endişemiz odur ki ilerleyen günlerde can kayıpları ile sonuçlanabilecek kazaların oluşabileceğidir.

Liman içerisinde bulunan mafyavari eli silahlı taşeronlar gözümüzü korkutmak, direncimizi kırmak amacıyla 4 arkadaşımızı ve aracını otobanda sıkıştırarak dövdürüp tehdit etmiştir. Akabinde taşeron limana yük almak için gelen nakliye araç şoförüne 8 el ateş ederek liman içerisinde kovalamıştır.

Direnişimizin 45. Gününde sendika ve arkadaşlarımızla yapılan

"Direnişimizin 45. Gününde sendika ve arkadaşlarımızla yapılan görüşmeler sonucunda toplu olarak içeri girme kararı aldık. Bu kararın arkasındaki asıl amaç içeri girişleri önlemek, taşeronu dışarı çıkarmak ve çoğunluk yetki belgesi alındığında içeride üye bulundurmaktır." etme kararı aldık. Ancak işveren işyerine giriş turnikelerinde bulunan kart okuyucularının şifrelerini değiştirerek biz çalışanların içeri girip çalışmasına mani oldu.

Bununla da yetinmeyip limanlar bölgesine girmemize de engel oldu.

Daha sonra 22.07.08 tarihinde evlere işe başlama tasdikli fesih yazısını göndererek 406 çalışanı işten çıkardı. Limana dönebileceğimizi ancak sendikadan istifa dilekçesi, kendisi limana almadığı halde 6 gün işe gelmediğimize dair dilekçeyi verdikten ve disiplin kurulunun uygun bulması halinde çalışabileceğimizi beyan etmiştir. Bu da bizim tüm yasal haklarımızdan feragat etmek ya da intihar etmek anlamına geldiği için tarafımızdan kabul görmemiştir.

görüşmeler sonucunda toplu olarak içeri girme kararı aldık. Bu kararın arkasındaki asıl amaç içeri girişleri önlemek, taşeronu dışarı çıkarmak ve çoğunluk yetki belgesi alındığında içeride üye bulundurmaktır. İşveren kendi oluşturduğu disiplin kurulunun seçtiği yaklaşık 200-220 arkadaşımızı işe geri aldı. Dışarıda kalan arkadaşlarımız da başlamış olan işe geri dönüş davalarının hukuki sürecini beklemektedir. Biz liman çalışanları olarak bizlerin ve ülke ekonomisinin daha fazla zarar görmeden bu sürecin ivedilikle sonuçlandırılmasının ülke menfaatine olacağına inanmaktayız. Amacımız birilerine zarar vermek değil insanca çalışıp insanca yaşamak.

406 Arser Çalışanı

Ş

ubat 2008’den beri sürmekte olan Toplu İş Sözleşme görüşmelerinde anlaşma sağlanamay ınca Genel-İş'e bağlı Kadıköy Belediyesi çalışanları, 17 Eylül 2008 tarihinde greve başladı. Belediye'nin işçilere yapmış olduğu teklif % 1 zam, kıdem 0,30 YTL, taban 68 YTL idi. Ancak görüşmeler sırasında önceden vermiş olduğu kıdemi geri alıp, 0,05 YTL olarak teklif etmesi üzerine görüşmeler çıkmaza girdi. 830 işçi anlaşma sağlayarak, greve gitmeye karar verdi. Grev sabah saatlerinden itibaren coşkulu bir şekilde

başladı. Yapılan konuşmalarda isteklerini alana kadar işçiler grevlerine devam edeceklerini bildirdiler. İsteklerini alana kadar, bu ilk günkü coşkunun sürmesini istediler. Her gün bu coşkuyu, bu kararlılığı işverene göstermeleri gerektiğini söylediler. İşçi temsilcileri patronla görüşmeye gittiklerinde bu kalabalığı dışarıda görmek istediklerini söylediler. Davul zurna eşliğinde çekilen halaylarla işçiler grevlerine coşkuyla devam ettiler.

Ya ş a sı n İ ş ç i ler i n Ö rg üt lü Mücadelesi!

18 Eylül 2008 ✓

metal işlerinin adına imzayı koyabilir. İşçilerin parçalanmışlığı, Türk Metal'in açık işbirliği nedeniyle BMİ sendikasının mücadeleyi daha da yükseltmesi gerekir.

Bursa şubesi bunu yapabiliri mi?

Bunun olanakları vardır. Ama yöneticiler bu işi ağırdan almaktadırlar ve huzursuzluk her gün daha da çoğalmaktadır. Birleşik Metal İş Sendikası, yoğun eylemlikler hayata geçirebilirse, Türk Metal'in oyunlarını boşa çıkarabilir. İşçilerin haklı tepkilerini motife edebilir. Böylelikle Türk Metal istediği gibi at oynatamaz. MESS patronları da istedikleri oyunu oynayamazlar. Şube başkanı konuşmasının devamında; ”Son 4 yıl içinde çalıştığımız işyerleri olağanüstü büyüdü.

Bunu, biz işçilerin yaptığımız iş yükünün artışından, çalışma tempomuzun hızlanmasından ve çalışan sayısındaki artıştan görüyoruz. Metal sermayedarları, kar rekorları kırıyorlar. Bu karların kaynağı bizim karşılığı ödenmemiş emeklerimizdir. Şişmiş hesaplarıyla bize yıllarca ücret ödemeye devam edebilecekken, bizi kapı önüne koymaktan, ücretsiz izine çıkarmaktan söz ediyorlar”dedi. İşçi sınıfının geriliği, sınıf bilicine sahip olmayışı, “ minareyle kışla” arasında sıkışıp kalması, egemen ve sömürücü sınıfların işini kolaylaştırmaktadır. Sermayeye karşı kavgada işçileri doğru temelde mücadele perspektifine kavuşturmak sınıf öncülerinin temel görevidir.

Bu olumsuz durumu tespit etmek sorunu çözmüyor. Bu olumsuzluğu uzun çalışma sonucu değiştirmek bizim görevimizdir.

Metal işçisi zor bir süreç ile karşı karşıyadır. Bu zorlu süreci başarmak ancak mücadele ve mücadeleyle olur. Zenginliği yaratanlar, açlıkla ve yoksuzlukla terbiye edilmektedir. Bu bir KADER değildir..!

Bu ücretli kölelik sistemi işçi sınıfı “sınıfa karşı sınıf ” şiarı etrafında birleştiğinde yerle bir edilebilir.

Basın açıklaması, "Yaşasın işçilerin birliği!, İşçilerin birliği sermayeyi yenecektir!" Sloganlarıyla son buldu.

Bursa'dan bir YDİ Çağrı okuru 24.09.2008 ✓

Ekim 2008 • yeni dünya için ÇAĞRI’nın İŞÇİ EKİ

Kadıköy Belediyesi çalışanları greve başladı

B

irleşik Metal İş Sendikasına bağlı Grammer işyeri işçileri tepkisini bugün iş çıkışında bir basın açıklamasıyla dile getirdi.

MESS’in toplu iş sözleşmesi sürecini ağırdan aldığına, geciktirmeye çalıştığına dikkat çekilerek, buna fırsat vermeyeceklerini, mücadele edeceklerini söylediler. MESS patronlarının grup toplu iş görüşmelerinde krizin olduğunu, yarın ne olacağını bilmediklerini öne çıkararak mümkün olduğu kadar görüşmeleri uzatarak zaman kazanmaya çalıştıklarını, işyerlerinde çıkışların olduğunu yayarak krizin kendilerine ağır fatura çıkardığı yalanını söylediklerini belirttiler.

Bununla işçilerin olabilecek tepkilerinin bastırılmaya ve işçiler arasında korku ve huzursuzluk yaymaya çalıştıkları vurgulandı.

Bu korku yayma ve manipüle Türk Metal'in işini de kolaylaştırmaktadır. Hemen hemen her iki yılda bir başvurdukları bir senaryodur. MESS patronları kendi çıkarları açısından muhtemelen, Türk Metal ile en düşük sözleşmeyi imzalayacaklardır. Tabii ki işbirlikçi Türk Metal sendikası, işçileri kapalı kapılar ardında satacaktır. Çünkü daha önceki senelerde de başvurdukları bir taktiktir. Bu sene gerekçeleri daha fazladır. Uluslararası kriz ve pazarın daralması, işini tamamen kaybetmek yerine, sıtmayı gösterip vereme razı etme taktiğini, muhtemelen daha kolay yapacaklardır.

Bu bağlamda, Birleşik Metal İş sendikası, bu ihaneti ne kadar tek başına göğüsleyebilir, onu da hep birlikte göreceğiz.

Basın toplantısında konuşan BMİ Sendikası Şube Başkanı Ayhan Ekinci; “ Bu toplu sözleşme 100 binin üzerinde işçiyi ve onların ailelerini yakından ilgilendiriyor. Sadece bununla da sınırlı değil. Grup sözleşmesi başta metal iş kolu olmak üzere tüm diğer iş kollarında çalışan işçiler ve işveren tarafından da yakından izleniyor.

Grup toplu iş sözleşmesine 100 bin metal işçisi aynı anda giriyor. Ama bunlar birlikte hareket edemiyorlar.” dedi. Bu tabii ki MESS’le masada işçinin yararına bir sözleşmeyi zora sokuyor. Çünkü taşeron sendikası, Türk Metal tek başına

EK:5

Emek ve Demokrasi Mitingi yapıldı

Ekim 2008 • yeni dünya için ÇAĞRI’nın İŞÇİ EKİ

1

EK:6

3 Eylül’de İzmir’de, esas örgütlenmesini, hazırlığını DİSK’in yaptığı, Türk-İş’e bağlı sendikaların, KESK’in, çeşitli partilerin, devrimci kurumların da katıldığı Emek ve Demokrasi mitingi yapıldı. Üç alanda toplanan binlerce kişi Gündoğdu Meydanı’na yürüdü.

Konak yönünden; Devrimci 78’liler Federasyonu, KESK, ÖDP, BDSP, Halkevleri, Öğrenci Kolektifleri, Mücadele Birliği, Alınteri, Alevi Bektaşi Yöre Dernekleri Platformu, DİP Girişimi, Ürün, Tüm İGD, Geleceğimizi İstiyoruz Platformu, ÇHD, İşçi Hakları Derneği, yürüyerek alana girdi.

Basmane yönünden; DİSK’e bağlı sendikalar; Genel-İş, Sosyal-İş, Birleşik Metal İş, Bank-Sen, GençSen, Emekli-Sen, SDP, Dev-Lis, ESP, Köz, Emep, İşçi Gazetesi, Kaldıraç, DTP, Deri İşçileri Derneği, TKP, Yurtsever Cephe, SHP, yürüyerek alana vardı.

Alsancak yönünden; Türk-İş’e bağlı sendikalar, Belediye-İş, T. Maden-İş, Tes-İş, Petrol-İş, Tümtis, Deri-İş, TMMOB, BCP, Biz Kaç Kişiyiz, Menemen Belediyesi, alana girdi.

Mitinge ÖDP Genel Başkanı ve İstanbul Milletvekili Ufuk Uras, Türk-İş Genel Sekreteri Mustafa Türkel, TMMOB Başkanı Mehmet Soğancı ve DİSK yöneticileri katıldı.

Mitingde DİSK Genel Başkanı Süleyman Çelebi bir konuşma yaptı. Onur Akın, Suavi, Yavuz Bingöl mini bir konser verdi.

Emek ve Demokrasi Mitingi hakkında, öne çıkan kimi noktaları şöyle sıralayabiliriz: Miting öncesinde DİSK tarafından onbinlerce afiş yapıldı.

Onbinlerce bildiri dağıtıldı. Şehrin hemen hemen her tarafına bez afişler asıldı. Miting çağrısı yaygın olarak panolarda yer aldı. Ses arabası şehrin değişik yerlerinde dolaşarak miting duyurusu yaptı.

Miting duyurusu ve hazırlığı çok iyi yapıldı. Mitinge 100 bin, 70 bin kişinin beklendiği açıklandı.

Bütün bunlara rağmen katılım beklenilenin altında kaldı. Katılım bırakalım 70 bini, 50 bin bile değildi. Mitinge 30 bin civarında bir

katılım oldu.

Miting merkezi olarak düzenlenilmesine rağmen, diğer şehirlerden katılım yeterli değildi. DİSK’in alana taşıdığı işçi sayısı oldukça düşüktü. Sadece Genel-İş, kısmen Birleşik Metal-İş kitlesel katılım gösterdi.

TKP mitinge merkezi olarak katılarak, güçlü bir katılım gösterdi.

DİSK’in miting hazırlıkları sırasında, propaganda materyallerinde darbe ve çete karşıtlığı vurgusu yer almasına rağmen, miting öncesinde ve miting sırasında ön plana çıkan AKP karşıtlığı oldu.

AKP karşıtlığı yoğun olarak atılan sloganlara da yansıdı.

Mart 2009’da yerel seçimler yapılacak. İzmir CHP’nin geri kalmış tek kalesi. CHP kalesini kaybetmeme, AKP kaleyi ele geçirme mücadelesi yürütüyor. İki parti arasında kıyasıya yürüyen bir mücadele var. Bu mücadele DİSK CHP değirmenine su taşımaktadır. Süleyman Çelebi’nin yaptığı konuşmada, “AKP’ye karşı her yerde ortak adaylarımızı desteklemeliyiz” demesi, mitinge CHP’nin zayıf da olsa katılması, CHP İlçe Belediye Başkanlarının, bazı CHP İzmir vekillerinin katılması bunun göstergesidir. Çeşitli devrimci kurumlar mitinge katılmalarına rağmen, mitinge damgasını vuran reformizm oldu.

Reformizmin esas özelliği, kapitalist sistemi yıkmayı hedeflemeden, sistemin kimi kötü yanlarını yamalama, törpüleme çalışması yürütmesidir.

Devrimciler, komünistler sistemin kötü yanlarını düzeltme, işçilerin emekçilerin daha iyi şartlarda yaşama mücadelesini reddetmeden, bu mücadeleyi sistemi yıkma mücadelesi ile birleştirirler.

Bu açıdan bakıldığında; özgürlüğün, bağımsızlığın, demokrasinin devrimle kazanılacağını yüksek sesle ifade edilmesi gerekiyor.

Darbelerin, faşizmin, çetelerin, olmadığı bir dünya devrim, işçilerin, emekçilerin kendi iktidarları ile yaratılacaktır.

Faşizme ölüm, tek yol devrim!

13 Eylül 2008 YDİ Çağrı/İzmir ✓

Bursa’da şoförlerin direnişi 114. gününde!

B

ursa’da 114 gündür direnişte olan Tümtis Sendikasına (Türk iye Motorlu Taşıt İşçileri Sendikası) üye olan, Bursa Büyükşehir Belediyesi tarafından işten atılan 133 işçinin yerine taşeron işçileri alınmıştır. Uluslararası sermayenin dünyanın her tarafında başvurduğu kuralsızlaştırma ve sendikasızlaştırma, esnek çalışma ve taşeronlaştırma ile emekçileri işsizliğe, yoksulluğa ve açlığa mahkum etmektedir. Maalesef ülkelerimizde de uzun zamandan bu yana işbirlikçi sermaye ısrarla tüm kamu kuruluşlarında ve üretimde bu yöntemleri bütün alanlarda pervazsızca hayata geçirmektedir.

Burada da başvurulan oyunun başka bir halkasıdır. Bursa Büyükşehir Belediyesi’ne bağlı bulunan sarı belediye otobüsleri, Evin Taşımacılık adına bir taşeron firmaya verilerek şoförlere kölece bir sözleşme dayatmışlardır. Bu dayatmayı kabul etmeyen ve daha iyi koşullarda insanca yaşamak için örgütlenerek Tümtis Sendikasına üye olan şoförlere “yetkili değilsiniz” denerek iş akitleri feshedilmiştir. Her hafta pazartesi günü toplu taşıma otobüs şoförleri basın açıklamasıyla yetkilileri protesto ederek kamuoyuna haklılıklarını ve kararlılıklarını ortaya koyuyorlar.

Tümtis Genel Sekreteri Gürel Yılmaz konuşmasında şunları ifade

etti: “ Bursa Büyükşehir Belediye başkanı bizleri 114 gündür açlığa mahkum etmekte, eve ve çocuklarımıza ekmek götürememekteyiz. Çocuklarımızın okul ihtiyaçlarını karşılayamamaktayız. Açlıkla karşı karşıyayız. Ramazan’ın bu hayırlı gününde, belediye başkanı ve onun AKP çalışma bakanı bizleri açlıkla terbiye etmektedirler. Utanmazca tavır içindedirler.

Bütün mücadele ve çabamıza rağmen sesimizi duymamazlıktan geliyorlar. Bursalılara teşekkür ediyoruz. Çünkü bizim haklı mücadelemiz ile dayanışmalarını eksik etmediler. 50.000 imza ile destek vermişlerdir. Bu desteğe rağmen başkanın umurunda değiliz. Ama AKP’nin adaletli olduğunu söylüyor. Bizim Mayıs ayından beri yaşadıklarımız AKP’nin adaletinin yalan olduğunu bir kez daha göstermiştir.”

Bu basın açıklamasına dışarıdan izleyen insanlar alkışlarıyla destek verdiler. İşçiler başkanın konuşmasına şu sloganla destek verdiler: “Gün gelecek, devran dönecek, AKP halka hesap verecek!, Direne direne kazancağız!, Şoförler burada, başkan nerede!, Başkan şaşırma, sabrımızı taşıma!, İşten atılan şoförler geri alınsın! vb” 23.09.2008/Bursa ✓

Bu broşürleri isteyin, okuyun...

Hapishanelerde saldırılar sürüyor…

H

apishanelerde devrimci tutsaklar üzerinde tecrit, tredman saldırısı sürüyor.

Hak ihlalleri, işkenceler, disiplin cezaları, görüş ve hücre cezaları, iletişim cezaları, sevkler, hasta tutsakların tedavi edilmemesi vb. bu saldırılardan bazılarıdır. Sadece devrimci tutsaklar değil, onları ziyarete giden tutsak yakınları da çeşitli saldırılara maruz kalıyorlar. Bu duruma temmuz ayında, Tire Hapishanesinde tutsak olan babası Mehmet Desde’yi ziyarete giden kızının ve diğer kadınların başlarına gelenleri örnek olarak verebiliriz. Mehmet Desde’yi ziyarete giden kızı Derya Desde, çıplak arama işkencesine maruz kaldı.

Sadece Derya Desde değil, aynı gün görüşe giden kadınlar, birkaç gün önce adli tutuklu ve hükümlülerin yakınları kadınlar, hatta 60-70 yaşlarında anneler de aynı uygulamaya tabii tutuldu.

4 Eylül günü, Torbalı Cezaevine oğlunu ziyarete giden Gülnaz Türkmen’de aynı uygulamaya maruz kaldı. Bir hafta sonra tekrar ziyarete giden Gülnaz Türkmen, çıplak arama işkencesini kabul etmediği için oğlu ile görüştürülmedi.

Güya cezaevi girişlerinde aramanın nasıl olacağı yasa ile belirlenmiştir. 5275 sayılı Ceza ve Güvenlik Tedbirlerinin İnfazı Hakkında Kanunun 86. Maddesi ve Ceza İnfaz Kurumlarının Yönetimi ile

Ceza ve Güvenlik Tedbirlerinin İnfazı Hakkında Tüzükte, Ceza İnfaz Kurumları girişlerinde yapılacak arama ve uyulması gereken kurallar belirlenmiştir. Ceza İnfaz Kurumlarına girenler duyarlı kapıdan ve eşyaları da X-Ray cihazından geçer. Kişilerin üstleri de metal detektörle aranır. Bu cihazların bulunmadığı Ceza İnfaz Kurumlarında, “insan onuruna saygı esas” alınarak arama ve kontrol elle yapılır denilmektedir.

Yasalara göre, hakkında ihbar olan veya şüphelenilen kişi emniyete götürülür ve ‘ince araması’ bir doktor kontrolünde yapılır. ‘İnce arama’, ancak ihbar, şüphe üzerine hakim kararı ile yapılır. ‘İnce arama’ cezaevi girişinde yapılamaz.

Yasa böyle, ancak burası Türkiye!

Yasalarda yazılanlar farklı, uygulama farklı oluyor!

Mehmet Desde, kızının maruz

kaldığı insan onuru ile bağdaşmayan, çıplak arama işkencesini çeşitli insan hakları kurumlarına bildirdi. İHD, ÇHD, TİHV, Düşünce Suçuna Karşı Girişim vb. İnsan hakları kurumlarının olayın üzerine gitmeleri sonucu, olay yoğun olarak medyaya yansıdı.

Adalet Bakanlığı “iddialar doğru ise, tasvip edilemez” açıklamasını yapmak zorunda kalarak, soruşturma açıldığını duyurdu. Açılan soruşturma çerçevesinde, şikâyetçi olarak Mehmet Desde’nin, mağdur olarak Derya Desde’nin ifadeleri alındı.

Soruşturma sonucunda Tire Kaymakamlığı, “dosya muhteviyatı gereğince suçlamaların sübuta ermediği” yani yeterli delil elde edilemediği gerekçesiyle, kadın polis memuru hakkında soruşturma açılmasına izin vermedi.

Yapılan ön incelemede 48 ka-

dının insanlık dışı çıplak arama işkencesine tabi tutulduğu ortaya çıkmıştır. 48 kadından, 26 kadının ifadesine başvurulmuş ve beş kadın yapılan uygulamadan şikâyetçi olduğunu beyan etmiştir. Şikâyetçi olan kadınlar, “ince arama” adı altında, çıplak arama işkencesini anlatarak şikayetçi olmalarına rağmen kaymakamlık “yeterli delil”i bulamamıştır!!

Kaymakamlık polis memuresini korumaktadır. Bu ülkede işkence yapan polisler, suç işleyen devlet memurları vb. devlet tarafından korunmaktadır. Bu böyle olduğu için işkence yapılmaya, devlet çıkarlarını korumak için devlet görevlileri suç işlemeye devam etmektedirler.

Bundan çıkarılması gereken sonuç; “nasıl olsa bir şey çıkmaz, uğraşmaya değmez!” sonucu değildir.

Tam tersine her türlü hukuksuzluğun, haksızlığın üstüne gidilerek mücadele yürütülmelidir. Bireyler, toplum ne kadar haksızlıklarla mücadele eder, bilinçlenirse, devlet görevlileri de eskisi gibi pervasız davranamayacaklardır.

Sistemden kaynaklı sorunları yok etmenin yolu, sistemi yıkmaktan geçer. Her türlü haksızlığa son vermek, bu düzeni yıkacak olan devrim için mücadele etmek, örgütlenmek tek yoldur.

28 Eylül 2008 ✓

Polis hakkında soruşturma açılmasına izin verilmedi

1

göstermiş olduğu “suçlamaların sübuta ermediği” yani yeterli delil elde edilemediği hususu mahkemelerin görevidir. İdarenin böyle bir görevi yoktur. İdarenin soruşturma izni verebilmesi için ortada belirli bir şüphenin olması yeterlidir. İdarenin bu tutumu açıkça bayan polis memurunun korunmasına yöneliktir.

Kaymakamlığın yazısından ziyarete gelen 48 kadının insanlık dışı uygulamaya tabi tutulduğunu öğreniyoruz. Yapılan ön incelemede 26 kadının ifadesine başvuruluyor ve beş kadın yapılan uygulamadan şikâyetçi olduğunu beyan ediyor.

Kaymakamlık, ifadesi alınan 26 kadından, 2’sinin şikâyetçi olmadığını ve bu durumu da soruşturma izni vermemesine örnek olarak veriyor. Verilen bu örneğin hukukla bir ilgisi yoktur.

Tire Kaymakamlığı, bayan polis memurunun arama adı altında yaptığı üst arama şeklinin “Cumhuriyet Başsavcılığının talimatları ile kanun ve yönetmelikler çerçevesinde” yapıldığını belirtmektedir. Kaymakamlık, kadınla-

rın tüm giysilerinin çıkartılması, çömelip kalkmaları, saç tokalarının çıkartılması ve saçlarının içinin kontrol edilmesini “kanun ve yönetmeliklere” uygun olduğunu söylemektedir. 04.07.2008 tarihinde, Jandarma nizamiye kapısında yapılan üst arama şekli, kanun ve yönetmeliklere aykırıdır.

Bayan polis memuru, Jandarma nizamiye kapısında ‘ince arama’ yapmıştır. Cinsel organlara, kulak, burun ve ağız içine bakılmasına ince arama adı verilmektedir. 5275 sayılı Ceza ve Güvenlik Tedbirlerinin İnfazı Hakkında Kanunun 86. Maddesi ve Ceza İnfaz Kurumlarının Yönetimi ile Ceza ve Güvenlik Tedbirlerinin İnfazı Hakkında Tüzükte, Ceza İnfaz Kurumları girişlerinde yapılacak arama ve uyulması gereken kurallar belirlenmiştir. Ceza İnfaz Kurumlarına girenler duyarlı kapıdan ve eşyaları da X-Ray cihazından geçer. Kişilerin üstleri de metal detektörle aranır. Bu cihazların bulunmadığı Ceza İnfaz Kurumlarında ise, arama ve kontrol elle yapılır. Gene bu kanunda

belirtildiği gibi “aramalarda insan onuruna saygı esastır.” ‘İnce arama’, ancak ihbar, şüphe üzerine hakim kararı ile yapılır. Ama ‘ince arama’ cezaevi girişinde yapılamaz. Hakkında ihbar olan veya şüphelenilen kişi emniyete götürülür ve ‘ince araması’ bir doktor kontrolünde yapılır. Bu olayda ise, tüm mahkum yakını bayanlar, yasalara aykırı bir şekilde ‘ince aramaya’ tabi tutulmuştur.

Tire Kaymakamlığının verdiği kararın arkasında hukuk yoktur.

Verilen bu karar, bayan polis memurunu korumaya yönelik bir karardır. Verilen bu karar ile hukukun evrensel ilkeleri çöpe atılmıştır. Bu karar bilinçli bir şekilde hukuku yok sayan ve mevcut yasal düzenlemelere aykırı bir karardır.

Hukuktan bir sonuç alacağıma inanmama rağmen, karara itiraz edeceğim ve dosya Bölge İdare Mahkemesine gidecektir. Her şeye rağmen tüm yasal haklarımı sonuna kadar kullanacağım.

Mehmet Desde Tire Hapishanesi 08.09.2008 ✓

Ekim 2008 • yeni dünya için ÇAĞRI’nın İŞÇİ EKİ

ve 4 Temmuz 2008 tarihinde, Tire B Tipi Kapalı Cezaevi Jandarma nizamiye kapısında, insanlık onurunu zedeleyen, aşağılayan ve hakarete varan bir uygulama yapılmıştı. Bu uygulamaya imza atan, Tire İlçe Emniyet Müdürlüğünde görevli bir bayan polis memuru idi. Bu olayın 10 Temmuz 2008 tarihinde basına yansıması sonucu, Tire Cumhuriyet Başsavcılığı tarafından soruşturma başlatılmıştı. Tire Cumhuriyet Başsavcılığı, 25.07.2008 tarihinde, Tire Kaymakamlığına bir yazı yazarak bayan polis memuru hakkında soruşturma izni verilmesini talep etmişti. Tire Kaymakamlığı yaptığı ön inceleme sonucunda, 25.08.2008 tarihli bir kararla soruşturma izni verilmemesine karar verdi. Bu karar 05.09.2008 tarihinde bana tebliğ edildi.

Tire Kaymakamlığı, “dosya muhteviyatı gereğince suçlamaların sübuta ermediği” sonucuna vararak, bayan polis memuru hakkında soruşturma açılmasına izin vermemiştir. İdarenin soruşturma izni verilmemesine dayanak olarak

EK:7

Olimpiyatlar ve burjuvazinin sahte spor anlayışı Asıl işlevi insan bedenini hem fiziksel, hem de zihinsel olarak zinde tutmak, daha iyi ve barışçı bir dünya için, gençlerin spor yoluyla birbirlerini anlamaları ve dost olma imkanlarını yaratmak olan spor, artık daha fazla sömürü için ekonomik ve ideolojik bir faaliyete indirgenmiştir.

Ekim 2008 • yeni dünya için ÇAĞRI’nın İŞÇİ EKİ

G

EK:8

ünümüzde yapılan modern olimpiyat oyunlarının kökleri, Antik Yunan Olimpiyat Oyunlarına dayanmaktadır. İlk olimpiyatlar, Eski Yunan’da Tanrı Zeus adına yapılan şenliklerdir. M.Ö.776 yılında Yunanistan’ın Olimpia bölgesinde, Isparta Kralı Likorgos’un da önerisiyle yapılan şenlikler, tarihteki ilk olimpiyat oyunlarını temsil etmektedir.

Eski Yunan’da olimpiyat oyunları barış ruhunu yaşatan şenlikler olup, şenliklerin yapıldığı ay, Elius Kralı İphius ve Delphi kahini tarafından kutsal kabul edilerek, bu süre içinde barışın kesintisiz olarak korunmasına karar verilmiştir.

Bu kararı somutlaştırmak için, bir disk üzerine bu anlaşmanın metni yazılmıştır.

Anlaşma metni şöyledir: “Olimpia kutsal bir bölgedir.

Buraya silahlı olarak girmeye cesaret eden, Tanrı’ya karşı günahların en büyüğünü işlemiş sayılır. Böyle bir davranışı, gücü yettiği halde cezasız bırakan da Tanrısız sayılacaktır.’’ “Tanrı Barışı’’denilen bu anlaşma 12 yüz yıl boyunca kesin-

tisiz olarak sürdürülmüştür.

Sadece özgür Yunanlı erkeklerin katılabildikleri yarışlar, çıplak olarak yapılır ve kadınlar tarafından seyredilmezdi. Yarışmacılara ödül olarak defne dallarından yapılmış çelenkler takılırdı. M.Ö.146’da Yunanistan’ın Romalılar tarafından işgal edilmesi üzerine oyunlar Atina’ya alındı. Yunanlılar döneminde yarışmalar niteliğinde olan olimpiyatlar, daha sonra Romalıların yaşam tarzına uygun olarak dövüş sporlarına dayalı seyirlik oyunlar haline geldi. M.S.392 yılında da Roma İmparatoru II.Theododius, olimpiyat oyunlarının yapıldığı stadyum ve tapınakları yıktırarak olimpiyat geleneğine son verdi.

Roma’da sadece özgür yurttaşların katılabildiği olimpiyatların bu sınıfsal özü bugünde farklı biçimlerde devam ediyor. Belki o zamanlar bugünkü kadar çok paralar harcanmıyordu. Fakat kadınların ve kölelerin katılamaması, dövüş sporlarına dayalı oyunların yapılması çok şeyi anlatıyor tabi ki.

Her şeyi kar elde edebilecek meta haline getiren kapitalizmin bu-

günkü anlayışı d a ay n ıd ı r.

Sporu kendi sınıfsal çıkarları doğrultusunda, kitleleri uyutmak için kullandığı bir araç haline getiren burjuvazi, aynı zamanda dev bir pazara dönüştürdüğü spor üzerinden milyarlarca dolar kazanıyor. 2001 yılında, 2008 olimpiyatlarının Çin’de yapılmasının kararlaştırılmasından sonra 7 yıl boyunca çok sıkı bir çalışma başlatıldı. Spor salonlarından otellere, karayollarından otoparklara kadar yapılan altyapı çalışmalarıyla bir mucize yaratmak için ülkeyi devasa bir şantiye haline getirdiler. Çinli emekçiler yaptıkları işleri, ürettikleri ürünleri zamanında yetiştirebilmek için gece gündüz çalışmak zorunda kaldılar. Üstelik karın tokluğuna. Çinli işçiler çok düşük ücretler karşılığında, hiçbir sosyal güvenceleri olmaksızın, çok uzun saatler çalıştırıldılar. Çin’de ki bir spor giyim fabrikasında çalışan bir işçinin anlattıkları durumun vahametini ortaya koyuyor: “Yorgunluktan ölüyorum şu an. İki kişi 1 saatte 120 çift ayakkabıyı yapıştırmak zorundayız. Hiçbirimizin tuvalete gidecek ya da su içecek zamanı yok. Dinlenmeksizin çalışıyoruz ve hep ayakkabı tabanını bir sonraki üretim bandına yetiştirememe korkusu taşıyoruz. Şef ler bize baskı yapıyor, azarlıyor. Yorgun ve kirliyiz.”

Uluslararası spor organizasyonlarında çalışan işçilerin bu durumu kapitalist dünyanın eşitsiz

y üzünün bariz bir gösterge s id i r.

Bu işçiler ne inşa ettikleri spor tesislerinde spor yapabiliyor, ne oyunları izleyebiliyor, ne de ürettikleri ürünleri kullanabiliyorlar. Ayrıca spor giyim tekelleri bu tip organizasyonlarda resmi sponsor olabilmek için 100 milyon dolardan fazla para yatırarak reklamlarını yapıyorlar. Çünkü yatırdıkları paranın karşılığını fazlasıyla alacaklarını biliyorlar.

Diğer bir konu ise, bu seneki olimpiyat meşalesi dünyanın birçok yerinde Çin’in Tibet’teki politikalarını protesto etmek amacıyla söndürülmeye çalışıldı. İnsan hakları ihlalleri yüzünden çeşitli kuruluşlar Pekin olimpiyatlarını boykot çağrısı yaptı. Olimpiyatların açılış ve kapanış danışmanlığını yapan yönetmen Spielberg Çin’in Darfur’da ki politikalarını gerekçe göstererek görevinden istifa etti.

Asıl işlevi insan bedenini hem fiziksel, hem de zihinsel olarak zinde tutmak, daha iyi ve barışçı bir dünya için, gençlerin spor yoluyla birbirlerini anlamaları ve dost olma imkanlarını yaratmak olan spor, artık daha fazla sömürü için ekonomik ve ideolojik bir faaliyete indirgenmiştir. Burjuva düzen son bulmadan sporun işlevini yeniden kazanması da, işçi ve emekçilerin spor yapmaları da imkansız. İzmir’den bir YDİ Çağrı okuru 15 Eylül 2008 ✓

ÇAĞRI Basın Yayın Ltd. Şti Adına Sahibi: Aziz Özer • Sorumlu Yazıişleri Müdürü: İlyas Emir • Yönetim Yeri ve Adresi: Hüseyin Ağa Mah. Balo Sok. No: 29/5 Beyoğlu - İstanbul • Tel./Faks: (0212) 620 67 57 • e-mail: mail@ydicagri.com • www.ydicagri.com • SAYI 126’nın İşçi Eki · Ekim2008 • Baskı: Uğur Matbaacılık Tel.: (212) 501 81 09 Litros Yolu 2. Matbaacılar Sitesi 6. Kat A Blok 4 NA 8-10-11-23 Topkapı - İstanbul • Yayın Türü: Yaygın Süreli

panorama

Başkan değişti, sorunlar kaldı!

- PAKİSTAN -

K

ısaca hatırlatmak gerekirse, ABD emperyalizmi uzun vadede Müşerref’i devredışı bırakma planlarının bir parçası olarak Butto’yu yeniden siyaset sahnesine sürdü. Butto ile Müşerref arasında “sorunlu ve zorunlu” bir ittifak sağlamıştı. Müşerref, Butto hakkındaki suçlamaları, davaları düşürecek, Butto ise Müşerref ’in –askeri üniformayı çıkarması şartı ile- başkanlığına ses çıkarmayacaktı… Böylece biri Başkan biri de Başbakan olarak düşünülüyordu.

Bu hesap Butto’nun Pakistan’a dönmesi sonrasındaki gelişmelerle çıkmaza girmiş ve Butto’nun öldürülmesi ile de tümüyle boşa çıkmıştı.

Bu süreçte Müşerref kendisine yönelik baskılara boyun eğerek askeri üniformayı çıkarmış ve başkanlığını onaylatmıştı. Sıra, Butto’nun öldürülmesiyle 18 Şubat 2008 tarihine ertelenen seçimlere gelmişti.

Pakistan’daki geleşmelerle ilgili dergimizin 119. sayısında takındığımız tavırda, sayfa 11’de yazımızı şu tespitlerle bitirmiştik: “Butto’nun öldürülmesinden sonra seçimler 18 Şubat 2008 tarihine ertelendi. Butto’nun öldürülmesi Navaz Şerif ’in seçime katılma konusundaki tavrını değiştirmesine, boykot yerine seçimlere katılma kararı vermesine yol açtı. Çatışmalar, kargaşa Pakistan’ın bir çok şehrinde değişik biçimlerde sürüyor. Pakistan dünden daha fazla emperyalistlerin savaş alanı içindedir. ‘İslamcı teröristelere karşı mücadele’ adına ABD askerlerinin Pakistan’a yerleştirilmesinin planları yapılıyor. Seçimlerin 18 Şubat’ta gerçekleşip gerçekleşmeyeceğini ve gelişmeleri birlikte takip edip göreceğiz…”

Bunları tespit ettiğimiz tarihten –24 Ocak 2008– sonraki gelişmeler, özellikle Pakistan’ın daha fazla emperyalistlerin savaş alanı içinde olduğunu bir çok kez onayladı.

Sözkonusu seçimler ise bir kez daha ertelenmedi, yapıldı. Seçimlerde Butto’nun partisi –Benazir’in oğlu resmen partinin başkanı olsa da, gerçekte Benazir Butto’nun eşi Zerdari partinin başındaydı– birinci, Navaz Şerif ’in partisi ise ikinci en çok oy alan partiler olarak Müşerref yanlısı partiye önemli darbe vurdular. Fakat bu iki parti de tek başına hükümet kuracak çoğunluğa sahip değildi.

Müşerref ’e karşı olmak, bu iki rakip partiyi birleştirme rolünü oynadı ve ikisi koalisyon hükümeti kurdu.

Gerçi bu birlik kendi içinde sağlam değildi. Ama olsun!

Seçi m lerden çı k a n sonuç Müşerref ’in konumunu daha da zayıflatan bir sonuç oldu. Güçler dengesi giderek Müşerref’in aleyhine bozuldu. Müşerref seçimlerle uzlaşma aradığını söylese de, içteki muhalefet güçleri –özelde de Butto’yu temsilen Zerdari ve Şerif ’in Müşerref ’ten intikam alma yönlü tavırları da eklenince– böylesi bir uzlaşmaya yanaşmayacaklarını süreç içinde gösterdiler.

Zerdari ve Şerif ’in partisi arasındaki çelişkilere rağmen Müşerref ’in ya istifa etmesi, ya da yasalara uygun olarak parlamentonun üçte iki çoğunluğunun desteğiyle azledilmesi sorunu gündeme getirildi.

Bu durumda aslında Başkan olarak Müşerref, parlamentoyu feshetme yetkisine dayanarak parlamentoyu feshedebilirdi. Böylesi bir durumda ama hem ülke içi çatışmalar ve kargaşanın daha da karmaşık bir hale gireceği, bir nevi iç savaşın bile gündeme gelebileceği ve hem de Müşerref’e destek veren emperyalist güçlerin, son dönemde zaten azalan desteklerinin tümden son bulma ihtimali hesaplanmak, gözönüne alınmak zorundaydı, alınmadı.

ABD emperyalizminin Afganistan ve bir ölçüde Pakistan’da da Taliban’a karşı sürdürdüğü savaşta Müşerref önderliğindeki yönetimin güvenilir olmadığına karar vermesi; buna paralel olarak seçimlerde Zerdari ve Şerif ’in partilerinin büyük çoğunluğu elde edip koalisyon hükümeti kurması temelinde Müşerref ’in yerine ABD emperyalizminin onayıyla geçirilebilecek birilerinin varlığının ortaya çıkması, Müşerref’in başkanlıktan edilmesinin dış etmenleri arasında önemli rol oynayan gelişmeler olmuştur.

Basına yansıdığı kadarıyla, ABD emper y a l i z m i n i n temsi lc i ler i, özelde de CIA yetkilileri, sadece Müşerref’in değil, Pakistan gizli haber alma örgütü İSİ’nin ajanlarının da ve askeri yetkililerin de Taliban güçleriyle birlikte çalıştığını; örneğin 7 Temmuz 2008 tarihinde 60’a yakın insanın yaşamını yitirdiği, 140 civarında insanın yaralandığı Kabil’deki

Hindistan Büyükelçiliği’ne yönelik saldırıda parmağının olduğunu savunmaktadırlar.

Kısaca vurgulanırsa, içteki gelişmeler de, dıştaki gelişme ya da değerlendirmeler de Müşerref ’in gözden çıkarılmasına, istifa ya da azil yoluyla görevinden edilmesine ve yerine yine ABD yanlısı birinin geçmesine imkân ve ortam sağlıyordu.

Halkın %80’inin Müşerref ’in gitmesini istediği ve Müşerref’in de genelkurmay başkanı olarak ordunun başında olmadığı bir ortamda, hem parlamentoyu feshetmesi, hem de savaşa dönüşebilecek iç çatışmaları gözönüne alması bir bağlamda intihar etmek demekti. İstifa ya da azledilmek seçeneği dayatılmıştı. İstifa etmek, aynı zamanda Pakistan’da kalma, yaşamını sürdürme imkânına sahip olmak anlamına gelirken, azledilme sürgünü içeriyordu. En büyük destekçilerinden ABD Pakistan temsilcisinin bile “Eğer şimdi giderse herkese büyük bir iyilik yapmış olacak” dediği yerde Müşerref’in istifa etmekten başka bir seçeneği de kalmamıştı. Müşerref, istifa seçeneğini aynı zamanda kendisini daha da alçaklara düşürmemek –gerçekte daha da alçağa düşecek yer, ya da boşluk kalmamıştır ama neysene–, prestijini biraz da olsa korumak için de seçti.

18 Ağustos 2008 tarihinde yaptığı bir televizyon konuşmasında, kendisine yöneltilen yiyicilik, yolsuzluk vb. suçlamaları reddeden Müşerref, “ülke sevgisi” uğruna, “ülkeyi tehlikeli bir savaşa sürüklememek için” istifa ettiğini açıkladı. Gerekçesi ya da nedeni ne olursa olsun, Müşerref hayatının tek doğru kararını vermişti ve halkın önemli bir bölümü bu adımı sokaklara dökülerek kutluyordu. Böylece dokuz (9) yıllık Müşerrefli askeri yönetimin sonu geliyordu.

Yeni başkanın seçimi…

Müşerref’in istifa etmesi sonrasında yeni başkanın 30 gün içinde seçilmesi gerekiyordu. Bu süreçte vekalet işini, yani devlet başkanı vekili görevini Senato Başkanı Muhammedian Sumro üzerlendi. Yeni başkanı seçe-

cek olan ise meclisin iki kanadı –senato ve parlamento– ve dört eyalet meclisinin üyelerinden oluşan seçici kuruldu.

Ne Zerdari’nin ne de Şerif ’in partisinin tek başına gerekli çoğunluğa sahip olmaması, bu iki kesimin –koalisyon ortaklarının– kimin başkan olacağı konusunda uzlaşmasını gerektiriyordu. Fakat, her iki parti arasındaki çelişkiler, özellikle de seçim sürecinde Şerif’in partisi tarafından verilen vaatler içinde, Müşerref tarafından görevlerinden azledilen 60 kadar yargıcın yeniden görevlerine getirilmesi vaadi, Zerdari’nin itirazıyla karşılaşıyordu. Bunun perde arkasında ise, sözkonusu yargıçların görevlerine iade edilmesi durumunda Zerdari hakkında varolan suçlamaların, davaların yeniden gündeme getirilme olasılığı vardı. Zerdari bu tavrını sürdürdüğünden Şerif, 25 Ağustos’ta partisinin hükümetten ayrıldığını açıkladı. Böylece ortak bir aday üzerinde anlaşma sağlanamadan başkanlık seçimlerine gidildi.

Başkanlık seçimleri 6 Eylül 2008 tarihinde yapıldı. Sözkonusu seçici kurulda kullanılan 685 oyun 488’ini alan Zerdari başkanlığa seçildi. Şerif ’in adayı 153 ve Müşerref yanlısı partinin adayı ise 44 oy aldı.

(Bu veriler 7 Eylül tarihli Milliyet’ten alındı) 9 Eylül 2008 tarihinde ise Zerdari yemin ederek başkanlık koltuğuna oturdu… görevi devraldı.

Böylece yolsuzluk, yiyicilik suçlamalarıyla karşılaşan darbeci Başkan gitmiş, cinayet, tehdit, rüşvet gibi suçlara bulaşan ve bu nedenlerle 11 sene hapiste yatan, bunlardan dolayı da “Bay yüzde 10” olarak ünlenen “hırsız” Başkan gelmiştir… Müşerref ’in askeri kökenli olmasını bir kenara bırakırsak, bunların aralarındaki fark, birinin başkan olup çalan, diğerinin de çalıp başkan olmasıdır!

Müşerref ’in istifası ve Zerdari’nin seçimi kimi burjuva medya temsilcileri ya da siyasetçileri tarafından Pakistan’ın demokratik bir Pakistan’a dönüşmesinin başlangıcı olarak değerlendirildi, değerlendiriliyor. İlk bakışta, bir darbeci generalin gitmesi, yönetimin orduda olmaması, bunun yerine seçimlerle oluşan

11

panorama bir parlamento ve –anda sorunlu olsa da– hükümetin kurulması; tüm bunlara ek olarak ülkenin başkanının seçilerek göreve gelmesi gibi görüntüler, bu ve benzeri değerlendirmeleri haklı göstermeye hizmet etmektedir.

Askeri yönetimden sivil yönetime geçilmiştir…

Sorunun özü ama, bu sivil yönetimin gerçekte ülkede demokrasinin –tabii ki burjuva demokrasisinin– yolunu açacak bir yönetim olup olmayacağıdır. Olgular bu konuda fazla umutlu olmamayı dayatıyor.

Ne yeni Başkan ve ABD yanlısı olarak Asıf Ali Zerdari’nin kişiliği ve siyaseti , ne Navaz Şerif ’in siyaseti ve ne de Pakistan’ın iç ve dış ortamı –çelişkiler, dalaş vb. vb.– kısa sürede Pakistan’da demokratik bir rejimin yerleşeceğinin işaretlerini vermektedir. Gelişmeler Pakistan’da çatışmaların, çelişmelerin daha da yoğunlaşacağına işaret etmektedir.

Yeni Başkan Zerdari açıkça ABD’ci…

ABD emperyalizminin plan ve hesapları içinde andaki seçeneği… Zerdari, kendisinin etkinliğinden çok, eşi Benazir Butto’ya verilen oylarla seçilen biri. Adının “Bay yüzde 10”a çıkması ve halk tarafından genelde fazla istenmemesi ama ABD’nin ya da AB temsilcilerinin Zerdari’yi Başkan seçilmesinden dolayı tebrik etmesinin önünde engel değil. Fakat Pakistan’da barışın sağlanmasına engel çok. Ülke içindeki yüksek enf lasyon,

harekatı gerçekleştirilmişti. Fakat son aylarda hava saldırılarında da artış olmuştur. Örneğin 2007 yılı içinde böylesi saldırılar toplam üç iken, esas olarak son birkaç içinde bu sayı 12’yi bulmuştur. Sözkonusu saldırılarda Pakistan’ın hava sahasının çiğnenmesinden de öte onlarca sivil insan katledilmiştir.

Ayrıca böylesi harekâtlarda ABD yetkililerinin Pakistan yönetimini ve ordusunu bilgilendirmesi gerekirken, son saldırılarda böylesi bir bilginin verilmediği yönlü açıklamalar da Pakistan yetkilileri tarafından yapıldı.

Zerdari’nin ABD ile birlikte “terörizme karşı mücadele” yürüteceğini ve islamcı teröristlere karşı önlemler alacağını açıklaması, bir yandan ABD’ye sadakatin ilanı iken, diğer yandan da islamcı kesimin karşısına alınmasının temelini oluşturdu.

Zerdari’nin sözkonusu açıklamasını yapmasından kısa süre sonra CIA ajanlarının da bulunduğu söylenen ve hedefin Zerdari olduğu açıklanan, 60 civarında insanın yaşamını yitirdiği Marriott Otel’ine yönelik intihar saldırısı gerçekleşti.

Bu yazı yazılırken medyaya yansıyan haberlere göre Pakistan ordu güçleri Veziristan bölgesinde Afganistan sınırında olduğu söylenen tünel sistemini (yeraltı iletişim ağı, mağara vb.) bombardıman ederek tahrip etmiş ve 20 kadar asiyi (onlar terörist diyor) öldürmüştür. Bu arada Pakistan hava sahasında dolaşan bir ABD casus uçağını da düşürmüşlerdir. İster ABD

işsizlik ya da yoksulluğu saymasak bile, Pakistan’daki çelişkilerin, çatışmaların, özellikle de ABD emperyalizminin “terörizme karşı mücadele” adına Pakistan’a biçtiği rölün sonucu olarak, barışın kısa sürede mümkün olmadığını söylemek için kahin olmaya gerek yoktur.

Medyaya yansıdığı kadarıyla ABD Başkanı Bush gizli emir olarak, Pakistan’a yönelik askeri harekâtın –kara harekâtının– yapılmasını Tem mu z ay ı nda onayla m ışt ı r. Şimdiye kadar esas itibariyle hava

yetkililerinin “teknik kaza” oldu diye açıklaması doğru olsun, isterse de Pakistan gizli haber alma temsilcilerinin casus uçağının Pakistan askeri ve Aşiret güçleri tarafından düşürüldüğünü açıklaması doğru olsun, sonuçta Pakistan emperyalistlerin savaşının çok daha fazla içine girmiş durumdadır ve Zerdari’nin ne kadar Başkanlık koltuğunda oturacağı bile soru işaretidir. Pakistan’da Başkan değişti ama sorunlar değişmedi, tersine daha da karmaşık hale geldi…

24 Eylül 2008 ✓

Savaş kızışıyor

12

Sonunda seçimler yapıldı!…

- ANGOLA -

B

u başlığı okuduğunuzda haklı olarak “seçimler yapılsa ki ne olacak?” ya da “seçimler neyi değiştirdi ki?” vb. sorular sorabilirsiniz. Gerçekte de kapitalizmin varlığını sürdürdüğü koşullarda ve sürece, burjuva demokrasisinin kitleleri aldatmada kullandığı; her dört ya da beş yılda bir sandığa giderek seçimdeki adaylardan birini seçmekle yoksulların, ezilenlerin sorunlarına çözüm bulunacakmış gibi sunduğu seçimler, ezilen kitleler, emekçiler için özde bir şey değiştirmiyor, değiştiremez de.

Buna rağmen ama kimi ülkelerde seçimlerin yapılması bile bir başarı ve demokrasiye geçişin dönüm noktası olarak değerlendirilebiliyor. Yani seçimlerin, burjuva demokrasisinin, daha doğrusu parlamentarizminin doğal gidişatının bir parçası olduğu ülkelerin durumu ile, yıllarca hiç bir seçimin yapılmadığı, yapılamadığı ülkelerin durumu arasında da farklılıklar vardır. Böylesi ülkelerde seçimlerin yapılması, emekçi kitlelerin sorunlarına çözüm getirmese de, yer yer burjuva demokrasisine doğru yol almada rol oynayabilmektedir.

Parlamentarizmin doğal bir parçası olarak seçimlerin pek yapılmadığı ülkelerden biri Angola’dır. Bu bağlamda “Sonunda seçimler yapıldı!” başlığı, ancak Angola’nın yakın tarihi bilinince doğru anlaşılır.

Yakın tarihe kısa bir yolculuk Angola, 11 Kasım 1975 tarihine kadar Portekiz’in sömürgesi konumun-

daydı. 1959’da başlayan ulusal kurtuluş isyanı 1964 yılında kanlı biçimde bastırıldı. 1972 yılında o dönem kendisine Marksist diyen Angola Halk Kurtuluş Hareketi (MPLA) önderliğinde yeni bir silahlı isyan başlatıldı ve bu isyan da 1973 yılında kanlı biçimde bastırıldı. Bu dönemde MPLA dışında, Angola Ulusal kurtuluş Cephesi (FNLA) ve Angola’nın Tam Bağımsızlığı İçin Ulusal Birlik (UNITA) de Angola’nın bağımsızlığı için mücadele eden önemli güçlerdi.

1974’de Portekiz’de “Karanfil Devrimi” adı da verilen gelişme sonrasında 11 Kasım 1975’te Angola bağımsızlığına kavuştu ve ilk özerk ve çoğunluğu siyahlardan oluşan hükümetini kurdu.

Kabine MLPA, UNITA ve FNLA üyelerinden oluşturuldu. Angola’nın ilk başkanlığına ise MLPA önderlerinden Agostinho Neto getirildi.

Sözkonusu bu üç örgütün uluslararası çerçevede farklı güçlere yönelmesi, ya da farklı güçler tarafından desteklenmesi, aynı zamanda sözkonusu çelişkileri Angola’nın içteki durumuna da yansıttı. MLPA o dönemin sosyalemperyalist SSCB’siyle iyi ilişkilere sahip iken, UNITA ve belli ölçüde FNLA ise başta ABD emperyalizminin ama aynı zamanda örneğin Güney Afrika apartheid rejiminin desteklediği güçlerdi.

Daha bağımsızlığın “tadını” bile çıkaramadan bu sefer iç savaş başladı. Bu iç savaş doğrudan dış güçlerin de içinde olduğu ve bu anlamda iç savaştan da öte bir “uluslararası” savaş idi. Örneğin Güney Afrika işgal

panorama ettiği Namibya toprakları üzerinden doğrudan Angola’ya karşı savaş yürütüyordu. Angola’nın bağımsızlığı ertesinde seçilen başkan ve kurulan hükümete –tabii ki MLPA üyeleri olan kesime– destek için de Küba askeri Angola’ya askeri harekat gerçekleştirmiş ve uzun bir dönem, 25 Mayıs 1991’e kadar Angola’da kalmıştır. ABD emperyalizmi ise bu süreçte UNITA ve FNLA güçlerini desteklemiş, özellikle de Küba askerlerinin Angola’dan çıkarılmasını hedefi olarak göstermiş, savaşın şiddetlenmesi ve sürmesini teşfik etmiştir. Kübe askeri de, MLPA’lı Angola yönetimi de SSCB’nin ve diğer revizyonist yönetimlerin desteğini almıştır.

FNLA özellikle 1975 yılı sonlarındaki Kifangondo çatışmasında aldığı yenilgiyle gücünü kaybetmiş ve esas olarak çatışmaları yürüten güçlerden biri olmaktan çıkmıştır. Bu nedenle de iç savaşın esas iki tarafı MLPA ile UNITA olmuştur.

Doğu Bloku’nun da çökmesiyle MLPA’nın sosyaldemokrat bir örgüt, parti olduğu kamuoyu açısından da açığa çıktı. “Yeni Dünya Düzeni” teraneleri kendisini Angola’da da gösterdi ve MLPA ile UNITA “çok partili sistemi” uygulama üzerine 1991’de anlaşmaya vardı. Bu anlaşmanın ürünü olarak Angola’da ilk seçimler, 1992 yılında Birleşmiş Milletler kontrolünde yapıldı.

Angola’nın bağımsızlığından sonraki ilk Başkanı Neto’nun 10 Eylül 1979 tarihinde ölmesinden sonra, yerine yine MLPA önderlerinden Jose Eduardo dos Santos Başkan olmuştu.

1992 yılındaki seçimlerde Santos seçilip başkanlık görevini sürdürdü.

Parlamentoda ise MLPA 220 sandalyenin 129’unu, oyların %54’ünü kazandı. UNITA 70 sandalye ve oyların %34’ünü alarak ikinci güçlü parti olarak parlamentoya girdi. Seçimde sahtekarlık yapıldı iddiasıyla UNITA yeniden silahlı çatışmalar başlattı ve iç savaş yeniden kaldığı yerden devam etti.

Karşılıklı ateşkes ya da barış anlaşmalarına ve bu arada UNITA güçlerini hükümete entegre etme çabalarına ve 1997’de ulusal birlik hükümeti ilan edilmesine rağmen iç savaş Nisan 2002’ye kadar sürmüştür. UNITA’nın lideri Jonas Savimbi, çıkan bir çatışmada 22 Şubat 2002 tarihinde öldürülünce, UNITA ateşkes ve barış anlaşmasını 4 Nisan 2002 tarihinde imzaladı. Böylece 27 yıllık bir iç savaş süreci son buldu.

1992’den bu yana da Angola’da seçimler yapılmadı.

Angola, Portekiz sömürgesi olmaktan çıkıp bağımsızlığına kavuştuğu 1975 Kasım ayından bu yana MLPA tarafından yönetilmektedir.

Santos hâlâ başkan. 33 yıllık Angola tarihinde Angola halkı iki başkan ve şimdi yapılan seçimlerle de iki seçim görmüş, yaşamıştır.

Seçimden MLPA güçlenerek

çıktı

Başkanlık seçiminin 2009 yılında yapılacağı açıklandı. Parlamento seçimleri ise 5 ve 6 Eylül tarihlerinde gerçekleşti. 8.3 milyon seçmenin oylarını alma yarışında 14 parti ve seçim birliği vardı. Fakat seçimlerden önce de seçimi MLPA’nın kazanacağına kesin gözüyle bakılıyordu. Buna göre kesin olmayan oyların ne kadarını alacağıydı. Bu tahminler esas olarak MLPA’nın iyi bir yönetim sergilemesi ve halk tarafından sevilmesine değil, halkın çıkarlarını savunacak ciddi ve güvenilir bir muhalefetin olmaması gerçeğine dayanıyordu. Seçime katılan 14 parti ve seçim birliği içinde MLPA ve UNITA dışındakilere pek şans tanınmıyordu. Seçimler bu tahminlerin esas olarak doğru olduğunu gösterdi. Halk kötüler arasında daha az kötü görüneni seçme durumundaydı.

Seçim komisyonunun kesin olmayan resmi sonuçlarına göre MLPA oyların yaklaşık %82’sini, UNITA ise %10.5’ini almıştır. Böylece UNITA 1992 seçimine göre önemli ölçüde oy kaybetmiştir. MLPA ise bu seçim sonuçlarıyla parlamentoda üçte ikilik çoğunlukla Anayasal değişiklikleri

lanmış olmasıdır. UNITA ilk önce özellikle de başkent Luanda’da yaşanan seçim kaosu nedeniyle seçimlerin geçersiz ilan edilmesini talep etti.

Seçim komisyonu bu talebi reddetti.

Uluslararası seçim gözlemcileri de, yaşanan kimi aksaklıklara rağmen seçimlerin uluslararası normlara uygun yapıldığı yönlü değerlendirme-

şiddet kullanma yoluna başvurulmayacağı, sorunların barışçıl siyasetle çözülmesi gerektiği yönlü açıklaması, MLPA yönetimini rahatlattı.

Fakat bu rahatlık, gerçekte ülkedeki sorunların varlığını ve bu sorunların aşılmasının zorluğunu ortadan kaldırmıyor.

Kimi veriler ve sorunlar...

Angola’nın nüfusu 17 milyon civarında. Angola son yıllardaki gelişmelerle Afrika kıtasının en çok petrol üreten (günde iki milyon varil), ihraç eden ülkesi haline gelmiştir. 2007 yılı kalkınma oranı ise kimi verilere göre %20-23 arasındadır.

Kalkınmada kuşkusuz ki emekçilere düşen pek bir şey yok. Zenginlerle fakirler arasındaki uçurum açılıyor. Kimi verilere göre nüfusun %68’i günde 2 dolardan az bir gelirle (yani yoksulluk sınırı altında) yaşama mücadelesi vermektedir. Açlık sınırı altındakilerin oranı ise çoğunlukla verilmiyor bile. yapabilme gücüne kavuşmuştur. Bu sonuçla Angola’nın daha birçok yıl MLPA tarafından yönetileceğine kesin gözüyle bakılabilir.

Angola için seçimlerin en önemli sonucu, UNITA’nın yenilgiyi kabul etmeyip yeniden silahlı çatışmalara yönelme ihtimalinin şimdilik dış-

ler yaptı. UNITA bir yerlerden destek bulamadı ve sonuçta yenilgisini resmen kabul etti. Bu arada tabii ki yeniden silahlı çatışmalara dönülmeyeceğinin de garantisini veriyordu UNITA. UNITA’nın seçim yenilgisini resmen kabul etmesi ve silahlı çatışma,

Angola’nın nüfusu 17 milyon civarında. Angola son yıllardaki gelişmelerle Afrika kıtasının en çok petrol üreten (günde iki milyon varil), ihraç eden ülkesi haline gelmiştir. 2007 yılı kalkınma oranı ise kimi verilere göre %20-23 arasındadır.

Kalkınmada kuşkusuz ki emekçilere düşen pek bir şey yok. Zenginlerle fakirler arasındaki uçurum açılıyor.

Kimi verilere göre nüfusun %68’i günde 2 dolardan az bir gelirle (yani yoksulluk sınırı altında) yaşama mücadelesi vermektedir. Açlık sınırı altındakilerin oranı ise çoğunlukla verilmiyor bile.

Halkın yarısından fazlası temiz sudan, tıbbi bakımdan ve cereyandan yoksun durumda. Çocuk ölümleri oranı çok yüksek. Okur yazar oranı çok düşük. Ortalama ömür beklentisi 42 senedir. İç savaşın sonuçlarından biri olan 4.5 milyon insanın kaçışı, sürgünü olgusu da sonuçlarını yansıtıyor.

Burada aktardığımız sorunlar kuşkusuz ki Angola’nın sorunlarından sadece bazılarıdır. Ama bunlar bile MLPA yönetiminin karşı karşıya olduğu sorunların çokluğunu göstermeye yeterlidir. Sorunların çok olmasının tersine, MLPA yönetiminin gerçek anlamda bu sorunları çözme diye bir siyaseti yoktur.

Angola’da esas mesele emekçi kitlelerin kurtuluşları için mücadeleyi kendi ellerine alması ve burjuvazinin iktidarına son vermek için MLPA gibi modern revizyonizmin sosyaldemokrat kalıntılarına karşı da mücadele etmesidir.

25 Eylül 2008 ✓

13

yaşam temellerini koruma mücadelesi

K

Su yok, arsenikli su verelim!

üresel ısınmanın sonuçlarından biri olan kuraklık, tatlı su kaynaklarının giderek azalmasına neden oluyor.

Yeterli yağış yağmaması, barajlarda su seviyesinin giderek düşmesine yol açıyor. Bilinçsizce tüketilen yer altı suları da giderek azalıyor.

Bugünlerde su, azalması yanında arsenikli* olması ile de gündemde.

Bu duruma İzmir’i örnek olarak verebiliriz.

1 Ocak 2007 tarihine kadar sulardaki arsenik sınır değeri metreküpte 50 mikrogramdı. 2007 yılından itibaren Dünya Sağlık Örgütü metreküpte 10 mikrogram sınır değerini benimsedi. İzmir’de, iki kuyuda arsenik değerleri Göksu’da 59, Sarıkız’da 32 mikrograma çıkınca, Haziran ayında bu kuyular kapatıldı. İzmir’e içme suyu sağlayan Tahtalı barajında su seviyesinin oldukça düşmesi sonucu, Büyükşehir Belediyesi, “içmeyin, yemek pişirmeyin” uyarısı ile yeniden bu kuyulardan su vermeye başladı.

Arsenikli suları arıtacak tesisler ancak 4 ay sonra faaliyete geçebilecek. İçme suyunda yüksek arsenik oranı kansere, –mesane, cilt, akciğer, karaciğer- neden olmaktadır.

Sadece İzmir’de değil, Nevşehir, Niğde, Kars, Van, Aksaray illerinde de içme sularında arsenik oranının yüksek olduğu ortaya çıktı. Çeşitli illerde yer yer görülen ishal vakaları,

B

14

içme suyunu n k i rliliğinden k ay na klanmaktadır. İ ç m e sularının kirlenmesi, arsenik li olması, su satan özel kapitalistlere yarama ktadır. İzmir’de lit resi 50 Y k r ola n İzbeton memba suy unun satışı günlü k 450 tona ulaştı.

Erikli, Pı na r, Da m la , Hayat , Nest le, Danonesa, vb. özel şirketlerin su satışında da patlama yaşanıyor.

Kapitalistler her durumda kar etmesini gayet iyi biliyorlar.

Su her gün en az 1,5 litre içilmesi şart olan bir maddedir ve suyun içinde insan organizmasına gerekli olan mineraller vardır. Su içindeki minerallere anorganik maddelerin karışımı, insan sağlığını etkiler. Kimya fabrikalarının ürettiği çeşitli zehirli mad-

deler, topraktan daha fazla mahsul almak amacıyla atılan suni gübrelerdeki azotlu maddeler, yağmur sularıyla yer altı su birikimlerine, nehirlere, göllere karışır.

Bulaşık tozu ve ça maşır tozu gibi zehirli atıkların kanalizasyonlardan nehirlere ve denizlere taşınması vb. suyun arılığının koruna ma ması na neden olmaktadır. Doğa l dengenin bozulmasına paralel olarak, iklim değişimleri sonucu olarak da dünyada su rezervleri azalıyor.

Doğanın kendi doğal döngüsü içerisinde, doğal olarak bulunan tatlı su kaynaklarının giderek azalmasının, kirlenmesinin sorumlusu, kapitalistemperyalist sistemdir. Küresel ısınmanın nedeni olan fosil yakıtları enerji üretiminde kullananlar onlardır. Daha fazla kar temelinde aşırı üretim yapanlar onlardır. Çevre

kirliliğinin sorumluları onlardır.

Soluduğumuz havanın, suyun, yiyeceğin zehirli olmasının sorumluları onlardır.

Kapitalizm öldürüyor! İş cinayetleri ile, doğal alanları yok etmesi ile, zehirli su ile vb. öldürüyor. Kapitalizm daha fazla kar uğruna doğal kaynakları hoyratça talan ederek, doğaya verdiği zararlar sonucu, dünyayı mahva sürüklüyor. Bu gidişi durdurmanın, dünyayı mahva sürüklenmesini engellemenin yolu kapitalizmi mezara gömmekten geçmektedir.

1 Eylül 2008 YDİ Çağrı/İzmir ✓ *Arsenik: Yerkürenin kabuğunda çok az bulunan ve geniş olarak dağılmış bir elementtir. Yer kabuğunda kalay ve antimon nispetinde bulunmaktadır. İşlenmemiş verimli topraklarda milyonda bir kaç kısım arsenik bulunmaktadır. Atom numarası 33, simgesi As’dir. Metal ile ametal arasında özelliğe sahip bir elementtir. Çeşitli arsenik bileşiklerin vücut dokuları ve fonksiyonları üzerindeki zararlı etkileri arsenik zehirlenmesi olarak adlandırılır. Arsenikli bileşikler, böcek ve tarım ilaçları, fare zehiri, bazı kanser ilaçları, boya, duvar kağıdı, seramik gibi çeşitli ürünlerin imalatında kullanılıyor.

Çevreciye bak, çevreciye!

a ş b a k a n R e c e p Ta y y i p Erdoğan, Ağustos ayı içerisinde “baba ocağı” Rize’ye gitti. Rize’de yaptığı konuşmalarda, çevrecilere verdi veriştirdi. Bir konuşmasında şöyle buyurdu: “Dünyanın değişik yerlerinde böyle çevreciler var. ‘Ne yaparsınız?’ dersin. Ele avuca gelecek hiçbir işleri yoktur. Sadece boş vakitlerini değerlendirmek için yaptıkları iş budur.

Yarın gazeteler bunu da yazarlar. ‘Çevrecilere karşı çıktı’ derler. Ben çevrecinin daniskasıyım. Asıl çevreci benim. Ta belediye başkanlığından beri çevrecilik konusunda neler yaptığımı özellikle İstanbul’da yaşayanlar çok iyi bilir. Nasıl ağaçlandırdığımı iyi bilirler. Ben fidan da dikmedim, ağaç diktim.” (24 Ağustos 2008, Radikal) Başbakan, çevreciliği boş zamanlarda yapılan gereksiz bir iş olarak tanımlamasının yanı sıra, kendisini de çevrecinin daniskası (en iyisi) olarak adlandırdı. Daniskalığına, belediye başkanlığı yaptığı dönemde ağaç dikmesini örnek olarak verdi.

Başbakan, çevreciliği boş zamanlarda yapılan gereksiz bir iş olarak tanımlamasının yanı sıra, kendisini de çevrecinin daniskası (en iyisi) olarak adlandırdı. Daniskalığına, belediye başkanlığı yaptığı dönemde ağaç dikmesini örnek olarak verdi.

Başbakan böyle konuşur da, kolluk kuvvetleri durur mu? Sinop’da Ekotopya Bisiklet Kampı’na katılan, çeşitli ülkelerden gelen 70 kişi, izin almalarına rağmen, üzerlerinde baskı kurularak, kampın planlanandan erken bitirilmesi sağlandı. Baskıları protesto edenler gözaltına alındı.

Bir insanın çevreci olarak adlandırılması, hele hele çevrecinin daniskası olarak adlandırılabilinmesi için, yaşamının ve pratiğinin çevrenin korunmasına uygun olması gerekir. Çevre kirliliğine karşı mücadele et-

mesi, daha temiz bir çevre için mücadele etmesi, bu mücadeleyi çevre kirliliğinin sorumlusu olan kapitalizme karşı mücadele ile birleştirmesi vb. gerekir.

Doğal dengenin bozulmasının nedeni, kapitalizmin daha fazla kar uğruna yarattığı çevre kirliliğidir.

Kapitalizme karşı mücadeleyi dışta tuttuğumuzda, en azından sistem içerisinde çevre kirliliğe karşı mücadele etme kriterine bile uyma durumu yoktur başbakanın.

Başbakanın çevreci icraatlarına kı-

saca bakalım: Küresel ısınmanın temel nedeni olan fosil yakıtların kullanıldığı enerji türlerini savunuyor, onay veriyor. Termik ve doğal gaz santralleri.

Doğa için zararlı olan HES’lerini savunuyor, onay veriyor. Fırtına vadisi, Munzur, Hasankeyf, İkizdere vb.

Geleceği ipotek altına almak olan nükleer enerjiyi savunuyor. Sinop’ta, Akkuyu’da nükleer santrallerin kurulmasını istiyor. Çevreye verdikleri zararlardan ötürü, haklarında kapatma kararı olan, Yatağan, Gökova, Elbistan termik santrallerini Bakanlar Kurulu kararı ile çalıştırılıyor vb.

Bu birkaç örnek Başbakan’ın nasıl bir çevreci olduğunu da ele veriyor. Başbakan icraatlarıyla, görüşleriyle bırakalım çevreci olmayı, olsa olsa çevreyi katletmenin daniskası olabilir.

Sadece bu değil! Sermayenin çıkarlarını koruma, emperyalistlerin işbirlikçisi olma, din bezirganlığı vb. konularında kendileri daniskadır!

30 Ağustos 2008 ✓

gündem

Ormanlar neden yanıyor?

M

ersin-Gülnar, AntalyaManavgat, Muğla’da çıkan orman yangınlarında, onbinlerce hektar orman alanı kül oldu.

Her geçen yıl, orman yangınları sayısı, yanan orman alanı miktarı giderek artıyor.

Bu yıl çıkan bin 700 orman yangınında, yaklaşık 29 bin hektar orman alanı yandı. Geçen yıl 11 bin hektar orman alanı yanmıştı.

Holding, otel inşaatından çıkan molozları kaçak olarak denize dökmesi ile de gündeme gelmişti. Bu durum ise MNG’nin ilk icraatı değil!

MNG Holding, Antalya Topkapı Palace’ın arkasındaki ormanlık alanın tahsisi için 1999’da başvuruda bulundu. Başvuru reddedildi. Bir yıl sonra çıkan yangının ardından, yanan alan MNG’ye tahsis edildi.

MNG’ye tahsis edilen alanda, tah-

MNG Holding, Antalya Topkapı Palace’ın arkasındaki ormanlık alanın tahsisi için 1999’da başvuruda bulundu. Başvuru reddedildi. Bir yıl sonra çıkan yangının ardından, yanan alan MNG’ye tahsis edildi. MNG’ye tahsis edilen alanda, tahsis edilmesi reddedilen alanda orman yangınlarının çıkması tesadüf mü?

Bu yıl turizm bölgelerinde, çıkan orman yangınları sonrasında, yanan orman alanlarının ‘orman vasfını kaybettiği’ gerekçesiyle, kimi holdinglere tahsis edilmesi, akla orman yangınlarının rant uğruna bilinçli yakıldığı gerçeğini getirdi.

Araştırmalara göre, orman yangınlarının çıkmasında doğal nedenler % 6, insanlardan kaynaklı nedenler ise %94 düzeyindedir. İnsan kaynaklı nedenler içerisinde rant uğruna ormanların bilinçli olarak yakılması da var.

2007 yılında, Bodrum’da yanan Pina Yarımadası’nda, Güvercinlik Köyü çevresindeki ormanlık alanın bir bölümünün turistik tesis için ikisi MNG Holding bünyesinde olmak üzere, üç ayrı şirkete tahsis edildiği ortaya çıktı. Üç şirkete tahsis edilen ormanlık alanda, geçen yıl çıkan yangında 238 hektarlık ormanlık alan kül oldu. Pina Yarımadası’nda MNG’nin otel inşaatı sürüyor. MNG

sis edilmesi reddedilen alanda orman yangınlarının çıkması tesadüf mü?

Turizm Bakanı Ertuğrul Günay, “Bir ağaç için bir tesisi feda ederiz.

Kimse ormanı yakarak kendisine yeni bir alan üretemez. Bu umudu taşıyanlar varsa akıllarından çıkarsınlar” diyerek, işkembeden atsa da, atı alan çoktan Üsküdar’ı geçti, bile!

MNG örneği, turizm bölgelerinde ormanların bilinçli olarak rant uğruna, kar uğruna yakıldığını gösteriyor.

“Ciğerlerimiz yanıyor” söylemi, orman yangınları ardından dökülen timsah gözyaşları sahtedir. Üretimin temel amacının daha fazla kar olduğu bu düzende, aksini ummak da saflıktır.

Doğa ile uyumlu bir yaşam, doğanın korunması kapitalizmde mümkün değildir. Bunları isteyen sosyalizm için mücadele etmelidir.

31 Ağustos 2008 ✓

L Tipi hapishaneleri üzerine notlar…

Y

azıya hapishaneler ne işe yarar diye bir soru ile başlayalım. ‘Suç‘ işleyenlerin cezalarını çekmek için yapılan mekanlar olduğu cevabı herkesin ortak kanısı olabilir. Peki, insanları ‘suç‘ işlemeye yönelten nedenler yok mu? Elbette var. Temel neden sistemin ta kendisidir. Çünkü, sistem suç üretiyor, üretmeye devam ediyor. Bu ülkede milyonlarca insan açlık sınırında yaşıyor. Milyonlarca insan iş bulamıyor.

Binlerce insan hiçbir sosyal güvencesi olmadan, kayıt dışı olarak çalıştırılıyor. Milyonlarca insan asgari ücretle geçinmeye çalışıyor. Diğer taraftan küçük bir azınlık karına kar katmaya devam ediyor. Uluslararası Yatırım Bankası Merrill Lynch ve Capgemini tarafından hazırlanan Dünya Varlık Raporu’na göre, Türkiye’de 50 bin dolar milyoneri var. Ama diğer yandan bu ülkede nüfusun büyük bölümü, açlık ve yoksulluğun pençesinde kıvranıyor. Uçurum dengeleri giderek derinleşiyor. Hükümet ise pembe tablolar çizmeye devam ediyor.

Her gün yazılı ve görsel basında, kolluk güçlerinin yaptığı “operasyon”ları ve kaç kişinin gözaltına alındığını okuyoruz. Ama bu ülkede gerçek suçlular hakkında hiçbir zaman dava açılmıyor. Türkiye adeta dokunulmayanlar ülkesidir.

Darbeciler, kendi yasalarını çiğneyenler yargı karşısına çıkarılmaz.

Ama devlet, özellikle kendisinden olmayan herkese karşı amansız baskı uygular. Kısacası devlet bataklığı kurutmak yerine, sivrisineklerle uğraşmaya devam ediyor.

Devlet durmadan yeni hapishaneler inşa ediyor. Türkçe alfabede yer alan bazı harflere göre isimler veriliyor. A, B, C, D, E, F, H, K, L, M, T ve özel tipte hapishaneler var. Yasalar değiştiriliyor, yenileniyor. Hapis cezaları iki katına çıkartılıyor. Yargı denilen mekanizma çok kolay tutuklama kararları veriyor. Hapishane koşulları ve ceza infaz sistemi zorlaştırılıyor. Ama ‘suç‘ işleme oranı giderek artıyor. Hapishanelerde tutuklu ve hükümlü sayısında bir rekor yaşanıyor. Hapishaneler tıka basa dolu.

Mahkumlar kötü koşullarda ve sağlıklı olmayan ortamlarda yaşıyorlar.

Basının yazdığına göre, Türkiye tarihinde mahkum sayısının 100 bine dayanması bir rekor olarak adlandı-

rılıyor. Faşist cunta döneminde mahkum sayısı 79 bindi. Şu anda 60 bine yakın mahkum cezası kesinleşmeyen veya dava açılmayan mahkumlardan oluşuyor. Ceza alıp kamu işlerinde çalıştırılan veya cezaları ertelenen, para cezasına çevrilen kişiler, hapishanelerde olan mahkum sayısına dahil edilmiyor. Türkiye’de nüfusun önemli bir bölümü mahkemelik.

Andaki durumda “terör suçları”ndan dolayı, hapishanelerde olan mahkum sayısı 5477. Hapishanelerde yaklaşık 93 bin adli mahkum var. Bu bağlamda söylenmesi gereken çok şey var. Devlet sürekli olarak esas tehlikenin “terör” olduğunun propagandasını yapıyor. Ama “terör” suçundan yatan mahpusların oranı %5 bile değil. Kaldı ki, devlet kendisinden olmayanı, muhalif olanı, resmi ideolojiyi savunmayanı, devrimcileri, sosyalistleri ve kısacası öteki olan herkese “terörist” damgasını vuruyor. Hapishanelerdeki ‘suç’ oranlarına bakıldığında esas tehlikenin ne olduğu ortaya çıkıyor. Hırsızlık, kapkaç, uyuşturucu, fuhuş, mafya, tecavüz vb. esas tehlikeyi oluşturuyor. Bu suç türlerini sistemin kendisi üretiyor. Balık baştan kokuyor. Sistem suç ürettiğine göre, esas tehlike sistemin ta kendisidir.

Esas konumuza tekrar geri dönelim. Devletin en son inşa ettiği tecrit yuvaları F Tipi hapishanelerdi. F Tipi hapishanelerini, dönemin Adalet Bakanı ‘lüks otel‘ olarak tanımlıyordu. 19 Aralık 2000 tarihi Türkiye tarihinde unutulmayacak kara bir gündü. Devlet, ‘hayat dönüş’ adını verdiği operasyonda, aslında hayatı karartma operasyonunda 30 insan öldürüldü. 8 Yıl içerisinde, ölüm orucu vb. eylemlerde 122 insan yaşamını yitirdi. 600’e yakın insan Wernice Korsakoff hastalığına yakalandı. Devlet, F tiplerinde tüm hızıyla tecrit ve tredman politikalarını uyguladı, uygulamaya devam ediyor. 5 Nisan 2006 tarihinde Av. Behiç Aşçı avukatlar gününde ölüm orucuna başladı. 22 Ocak 2007 tarihinde, Adalet Bakanlığı’nın yayınladığı ve idari engel çıkarılmaksızın her tutukluya, haftada 10 saat 10 tutukluyla bir araya gelme hakkı tanıyan 451-1 genelgenin yayınlanması sonucu, Behiç Aşçı ölüm orucunu bıraktığını açıkladı.

15

gündem

16

Bu genelgeye göre, güya tecrit kaldırılmıştı. Mahkumlar ortak etkinliklere katılabilecek, sohbet amacı ile bir araya gelebileceklerdi. Ama değişen bir şey olmadı. Toplam 13 adet F Tipi hapishanesi var. Bakanlık genelgesi sadece 2 veya 3 F Tipi hapishanesinde uygulanıyor.

Tecrit ve tredman politikaları sadece F tiplerinde uygulanmıyor. F tiplerinden sonra, L tipi hapishaneler inşa edildi. Birçok L tipleri açıldı.

Birçoğunun inşaatı devam ediyor. İstanbul – Silivri’de açılan ve 10.000 kapasiteli L tipi hapishanesi, basına ‘Altın Kafes‘ olarak yansıtıldı. L tipleri, kimi uygulamaları ile, F tiplerini geride bırakıyor. F tiplerine ‘Lüks Otel‘ adını takmışlardı. L tiplerine de ‘Beş Yıldızlı Otel, Altın Kafes‘ olarak adlandırıyorlar. O halde biraz L tiplerini tanıyalım. L Tipinde 8 ay kalmış bir insan olarak bu satırları yazıyorum. ‘Beş yıldızlı otel’ olup olmadığına okuyucular karar versin.

L tipleri yüksek güvenlikli hapishanelerdir. Devletin yeni gözde hapishaneleridir. L tipleri, Türkiye hapishanelerinde göz tanımada kullanılan, iris tanıma sistemi ilk defa L Tiplerinde uygulanıyor. Göz taramada biyometrik sistemler kullanılıyor. Kimlik bilgileri gözlere işlenmiş durumda. Ziyarete gelen her insan kayıt altına alınıyor. Göz bebeğinin etrafındaki renkli halkanın, yani irisin fotoğrafı siyah beyaz olarak çekiliyor. Her insan özgü bir iris tabakası var. Ziyaretçiler gözlerini bir okuyucuya göstererek içeri girebiliyorlar. Çıktıklarında da gözlerini okuyucuya göstermek zorundadırlar.

L tiplerindeki tüm koğuşlar 24 saat kameralar ile izlenmektedir. F Tiplerinde mahkumların kaldığı koğuşlarda kamera yok ama L Tiplerinde hem koğuşta, hem de havalandırmada kamera var. Mahkumların her hareketi 24 saat izleniyor.

Cezaevine ilk girişte, insanlık onuru ile bağdaşmayan uygulamalar sırayla başlıyor. ‘Terör suçlusu‘ damgası vurulmuşsa, Jandarma ve gardiyanlar nezdinde, ayrı bir uygulamaya maruz kalıyorsunuz. X-Ray cihazından geçmeniz yeterli görülmediği için, tüm elbiseleriniz çıkarılıyor.

Tüm elbiselerin çıkarılması yeterli görülmediği için, ağız içine bakılıyor ve birkaç defa çömelip kalkmanız isteniyor. X-Ray cihazının üzerindeki yazı hemen dikkat çekiyor. “Görev esnasında gösterilen merhamet, vatana ihanet ile eşdeğerdedir.” Bu yazı, yapılan muamele hakkında ipuçları veriyor.

Koğuşlar 21 kişilik. Tekli odalar ve hücreler de var. Koğuşların kamera ile izlenmesi yeterli görülmediği için, ayda bir defa arama yapıyorlar.

Yapılan esasında arama değil, ortalığı dağıtmaktır. Aramadan sonra dağıtılan ve yerlere saçılan eşyalarınızı yeniden yerleştiriyorsunuz.

Sayıma geldiklerinde bile, odalara bakıyorlar.

Günde 2-3 defa sayım yapıyorlar.

Sayıma gelmeden önce anons ile duyuru yapıyorlar. Sayımda sıraya dizdirip sayı saydırıyorlar.

Merkezi anons sistemi var. Her koğuşta bir tane hopörler var. Hopörler cihazının dinleme aleti olarak kullanıldığı da söyleniyor. Sabahtan anonslar yapılmaya başlanıyor, gece yarılarına kadar devam ediyor.

Mahkumları ilgilendiren anonsların yapılmasının anlaşılır bir yönü var. Fakat personel ile ilgili yapılan anonsların, mahkumları ilgilendiren bir yönü yok. Bu bağlamda yapılan bilinçli bir uygulama var. Uygulamanın adı, mahkumları sürekli rahatsız etmeye yöneliktir. Çünkü, mahkumların duymasını istemedikleri anonsları personel için yapabiliyorlar.

Haftada bir defa kantin yazma imkanı var. Kantinde satılan eşyalar, dış piyasa ile karşılaştırıldığında çok pahalı. Mahkumun siparişini verdiği eşyayı beğenme ve seçme imkanı yok. İstenilen her şeyde, kantinde satılmıyor. Kantinde radyo satılıyor. Ama radyo hiçbir işe yaramıyor. Cep telefonlarının çekmemesi için sinyal bozucu sistem var. Radyonun çalışmadığı bilindiği halde mahkumlara satılıyor. Amaç para kazanmak olunca, radyonun çalışıp çalışmaması önemli değil onlar açısından.

Cezaevinin bina yapısı öyle yapılmış ki, duvarlar ses geçirmiyor.

Koğuşta en ufak bir tıkırtı yankı yapıyor. Televizyonun sesini anlayamıyorsunuz. Musluktan akan su, dolapların açılıp kapanması, tuvalette sifonun çekilmesi, iki kişinin konuşması büyük bir gürültüye yol açıyor.

Düşünebiliyor musunuz, koğuşta yapılan her hareket yankı yapıyor.

Mahkumlar, günlerce değil, aylarca değil, yıllarca yankı yapılan bir ortamda yaşıyorlar.

Hapishanede keyfi uygulamalar en başta geliyor. Derdinizi sözlü anlatmanın imkan ve olanağı yok.

Meramınızı ancak dilekçe yazarak anlatabiliyorsunuz. Kimi dilekçelere hiç yanıt verilmez. Kimi dilekçeler çöpe atılır. İlgili makamlara yazılan dilekçeler gönderilmez. Cezaevi savcısı ile görüşmek için dilekçe veriyorsunuz. İkinci müdür, dilekçe sahibini hemen çağırıyor ve savcı ile neden görüşmek istediğini soruyor. İkinci müdür gerekli görürse, savcı ile mahkumu görüştürüyor. Cezaevindeki uygulamalar hakkında, infaz hakimliğine dilekçe yazıyorsunuz.

Müdür yine mahkumu çağırıyor ve gerekli görürse dilekçeyi gönderiyor. Yasal hakların kullanılması bile engelleniyor.

Hapishanede sadece belirli Tv kanallarını seyretme imkanı var. Bu kanallarında ayarı bozuk. Hemen hemen hepsi karıncalı bir görüntü veriyor. Belgesel kanal yok. Yabancı sinema kanalı yok. Haber kanallarının bir bölümü yok. Tv yayını gece belirli bir saatten sonra kesiliyor.

Haftalık sınırlı olarak sıcak su ve-

riliyor. Çoğu zamanda arıza olduğu gerekçesiyle sıcak su verilmiyor.

Musluk suları saatlerce kesiliyor, tuvaletler kokuyor vb. Temizlik maddeleri koğuşlara verilmiyor. Temizlik maddelerine ihtiyacınız olduğunda, zile basıyorsunuz, gardiyan mazgalı açıyor, mazgaldan bir bardak uzatıyorsunuz, bardağa temizlik maddesi dolduruluyor. Tabii ki bir bardakla lavaboları, tuvaletleri ve diğer yerleri temizlemek mümkün değil.

F Tiplerinde olduğ u g ibi, L Tiplerinde de, elbise konusunda bir kota uygulanıyor. Malum renkler; yeşil, kırmızı, lacivert yasak. ‘Terör suçlusu‘ damgası vurulmuşsa, işler iyice karmaşık bir hal alıyor. Diğer adli mahkumlarla aynı haklara sahip değilsiniz. Aynı infaz sistemine tabi değilsiniz. İçerde ve dışarıda, siyasi mahkumlar için özel yasalar uygulanıyor. L Tiplerinde de esasta uygulanan tecrit ve tredman politikasıdır.

Mahkumlara dayatılan tecrit, keyfi uygulama, mantıksız yasaklar, direnç olmayınca uygulanmaya devam edecektir.

Yemekler, zorunlu kalınmazsa yenilecek gibi değil. Uzun vadede çeşitli sağlık sorunlarına yol açacak şekilde katı yağ ve çeşitli yoğun baharatlar kullanılıyor. Verilen yemeklerin çoğunluğu patatesten meydana geliyor. . Yemek için kullanılan çatal, bıçak, kaşık, kepçe, bardak vb. şeyler plastik malzemeden oluşuyor. Sıcak içecek için kullanılan plastik bardakların, kanserojen madde içerdiği söyleniliyor.

Haftada sadece iki gün ) mektup gönderme hakkımız var. Mektuplar yerine geç ulaşıyor. Mektuplar kayboluyor, kaybediliyor. Gelen mektuplar zamanında verilmiyor. Şimdi UYAP var, (Ulusal Yargı Ağı Projesi) Gelen ve giden mektuplar bilgisayara kaydediliyor. Gerekli gördüklerinde, gelen ve giden mektupların birer kopyası alınıyor.

Hasta olduğunuzda dilekçe yazıp revire çıkmak istiyorsunuz, ama revire çıkmak bir mesele. Revire çıkış günleri bloklar arası çeşitli günlere ayrılmış bir şekilde sadece hafta da bir gün gerçekleşiyor. Onun dışında revire çıkmak imkansız. Revirdeki doktor, mahkumlara ancak bir dakika ayırabiliyor. Mahkumlara istenilen ölçüde sağlık hizmeti verilmiyor. İlaçlar günlük olarak dağıtılıyor. Dağıtımın belirli bir saati yok. Öğlene doğru veya öğleden sonra ilaçlar veriliyor. Sabah almanız gereken ilaçları vaktinde alamıyorsunuz.

Doktorun yazdığı ilaçlar ancak dört gün sonra geliyor. Sağlık sorunu olan mahkumların bırakın iyileşmesini bir yana, sağlık durumları giderek kötüleşiyor.

Koğuşun lambaları sabaha kadar yanıyor. Sadece yatılan odaların lambaları kapatılabiliniyor. Prizle çalışan; tv, semaver, ketıl ve buzdolabının elektrik paraları mahkumlardan alınıyor. Elektrik parası ödenmediği

takdirde, elektrikler kesiliyor.

L Tipinde kötü muamele ve dayak var Evet yanlış okumadınız, L Tipinde mahkumlara dayak atılıyor ve kötü muamele uygulanıyor. Bu satırların yazarı mahkumların dövüldüğünü gördü. Bu tespit sadece alınan kimi duyumlardan ibaret değildir. L Tipinde dayak atma ve kötü muamele uygulama timleri var. Mahkumlara atılan dayak ve uygulanan kötü muamele, bizzat cezaevi yönetiminin kararı ile yapılıyor. Dayak timinin başında .. adlı gardiyan var.

Koğuşlarda adli mahkumlar kavga yapıyor. Gardiyanlar haksız ve suçlu olduklarına inandıkları mahkumu, koğuştan çıkarıp ara koridora götürüyorlar. Ara koridorda kamera yok ve mahkuma gereken ders veriliyor!!

Oysa cezaevinin disiplin kuralları var. Kuralların işletilmesi yerine, dayak atma ve kötü muamele tercih ediliyor. L Tipinde yatan her mahkumun, bu uygulamadan haberi var.

Adli mahkumlar bu uygulama karşısında sessiz kalıyor, suç duyurusunda bulunanların dilekçeleri de savcılığa gönderilmiyor.

L Tipinde 8 ay kalmış bir insan olarak, bu yazıyı yazdım. Yazdıklarım içinde eksiklikler vardır, fazlası yoktur. Tecrit ve tredman politikaları sadece F Tiplerinde uygulanmıyor.

Artık L Tiplerine de gözlerin çevrilmesi gerekiyor. Kimi uygulamaları ile L Tipleri, F Tiplerini geride bırakıyor. Görüldüğü gibi L Tipleri “Altın Kafes, beş yıldızlı otel” değildir. L Tipleri de, F Tipleri gibi birer tecrit yuvalarıdır.

Peki ne yapmalı? Her mahkum yaşadıklarını mutlaka yazmalı ve kamuoyuna duyurmalıdır. Maruz kalınan kötü muameleye karşı, mutlaka hukuki yollara başvurulmalıdır.

Mahkum olmak ve Türkiye’de hapiste yapmak zor bir iştir. Özgürlüğün sınırlandırılması tüm insani haklarımızın ortadan kaldırılması anlamına gelmiyor. Hapishaneler dış dünyadan soyutlandığımız, yalnızlaştırılmaya çalışıldığı mekanlardır. Bu yalnızlaştırma çabasını tersine çevirebilir mahpuslar, çevirmelidir de. Su vermek nasıl çeliği sertleştiriyorsa, hapishanede mahkumu sağlamlaştırır.

Türkiye’de ve dünyada ne çok acılar yaşanıyor. İnsan bunlara kayıtsız kalabilir mi? Her insan tek başına güçsüzdür, ince bir çubuk gibidir, ama eğer bu ince çubuklar birbirine sıkıca bağlanırsa, hiç kimse ortaya çıkan süpürgeyi, her türlü pisliği süpürmekten alıkoyamaz. Ne yazık ki, beden ödenmeden, acılar yaşanmadan, mücadele etmeden, karanlıklar aydınlanmıyor. Geçerken günler düşmana inat yıkılmamalı insan.

Esas mesele bu.

Mehmet Desde / Tire hapishanesi Temmuz 2008 ✓

gündem

Tehlikeli tırmanışa devam...

BALIKESİR

Y

ıllardır Kürt halkına karşı egemenler ve sivil faşistler tarafından yürütülen ırkçı ve şoven kışkırtma “meyvelerini” vermeye başladı. Balıkesir’de iki grup arasında çıkan tartışmanın ölümle sonuçlanması şehirde yaşayan Kürtlere karşı linç girişiminin gerekçesi oldu.

Kürt insanlarına ait evler ve dükkanlar, eli çubuklu ve taşlı gözü dönmüş sivil faşistler tarafından yönlendirilen bir kitle tarafından saldırıya uğradı, camlar kırıldı mekanlar harabeye çevrildi, Kürt vatandaşlar linç edilmekten şans eseri kurtuldular.

Saatlerce süren olaylar olay yerine gelen jandarma ve güvenlik güçleri tarafından “engellenemedi”. Saldırgan kitle ellerinde Türk bayraklarıyla “Kahrolsun PKK” sloganları atarak yürüyüş yaptı. Güvenlik güçleri ancak gecenin ilerleyen saatlerinde 15 kişiyi gözaltına alabildi.

Olayların çıkma nedeni şöyle gelişti: Balıkesir'in Ayvalık İlçesi'ne bağlı Altınova Beldesi'nde Doğu kökenli olduğu bildirilen M.A., aralarında daha önceden husumet bulunan 23 yaşındaki Oğuz Dörtkardeş'in de aralarında bulunduğu grubun üzerine kamyonetini sürdü. Kamyonet altında sürüklenen Dörtkardeş olay yerinde hayatını kaybederken grup içinde bulunan 7 kişi yaralandı.

Olayın beldede duyulması üzerine yerli halk, doğu kökenli vatandaşlara ait ev ve iş yerlerinin camlarını kırdı. Öfkeli kalabalık doğu kökenli bir vatandaşa ait olan evi de ateşe vermek istedi, olay yerinde bulunan itfaiye ekipleri yangını kısa sürede söndürdü. Doğu kökenli bir vatandaşa ait minibüs de yan yatırılıp tahrip edildi.

Güvenlik güçlerinin olaylar karşısında yetersiz kalması üzerine ilçeye Balıkesir ve Ayvalık jandarma komutanlıklarından yaklaşık 200 jandarma ve emniyet müdürlüklerinden polis takviyesi yapıldı. (Radikal) B a l ı ke si r ol ay l a r ı Kü r t lerle Türklerin kardeşçe yan yana yaşadıkları söylenen Türkiye’de Kürt

halkına karşı ırkçı kışkırtma saldırılarının ilk örneği değil, Kürt halkına karşı izlenen devlet politikalarının sürmesi durumunda da son olmayacak. Bundan önce de yakın geçmişte yaşanan bir dizi örnek var.

27 Nisan’da Sakarya'da bir grup sivil faşist, DTP’nin düzenlediği “Barış ve Kardeşlik” şenliğini ellerinde Türk bayrakları ile basma girişiminde bulunmuşlardı. DTP’li milletvekillerinin katıldığı bu şenlikte, milletvekilleri valiyi arayarak önlem almasını istemişlerdi. Bunun üzerine polis, eylemcilerin önüne barikat kurarak içeri girmelerini engellemiş fakat 6 saat boyunca eylemcileri dağıtmamıştı. Yaklaşık 500 kişinin salonda mahsur kalması sonucu, altı hamile kadın, üç çocuk ve iki kalp hastası rahatsızlanmış, 65 yaşındaki Ebubekir Kalkalı kalp krizi geçirerek yaşamını yitirmişti. Gece saat 1'de dışarı çıkabilenler ise bu faşist çetelerin saldırılarına maruz kalmışlardı. Aradan 5 ay geçmesine rağmen DTP’lileri linç etmeye kalkışanlar için soruşturma açılmazken, DTP Merkez İlçe Başkanı Aziz Koçak hakkında “halkı kin ve düşmanlığa tahrikten” Sakarya Asliye Ceza Mahkemesi’nde 5 yıla kadar hapis cezası istemiyle dava açıldı.

Dava Koçak’ın o gece yaptığı; “Ali Rıza’ları, Deniz Gezmiş’leri, Mahir Çayan’ları, İbrahim Kaypakkaya’ları, Kemal Pir’leri, Mazlum Doğan’ları ve diğer birçok insanları yok etmek istediniz, olmadı. Türkiye’de 40 bin köyü harmanıyla ormanıyla yaktınız, artık yeter diyoruz!” konuşması nedeniyle dava açılmıştı. İstanbul Başsavcılığı, o gecenin konuşmalarını ‘PKK propagandası, suçu ve suçluyu övme’ yönünden incelemiş, takipsizlik kararı vermişti. Buna rağmen tekrar dava açılarak linç edilmek istenenlerin potansiyel suçlu olarak görülmesi bir nevi devlet politikası haline getirilmiştir.

Bu ülkede, tarih boyunca linç kültürü her zaman ötekilere karşı işlenmiş ve işleyenleri devlet korumuştur.

1955'deki 6-7 Eylül olayları bunun en iyi kanıtlarından biridir.

Trabzon'da TAYAD’lılara saldıranlar “halk”, demokratik hakkını kullananlar ise bizzat dönemin valisi tarafından “provokatörler” olarak adlandırılmış, daha sonra TAYAD’lılar yargılanmıştı. Saldırganlar ise işini yapmanın mutluluğu içinde elini kolunu sallayarak gezmişlerdi.

Mersin'de bayrak provokasyonu sonucu yaşananları hep birlikte gördük.

Sakarya'da Ahmet Kaya tişörtü giyen Diyarbakır'lı iki genç işçi sayıları bir anda 500 kişiyi bulan kişilerce linç edilmek istenmişlerdi. Bunlardan biri kaçarak bir binaya sığınmış, diğeri kıyasıya dövülerek linç edilmişti.

Sapanca'da Batman’lı iki geçici işçi,

çektirdikleri fotoğrafı beğenmedikleri için esnafla tartışmış daha sonra oradan geçen işçilere, “Sizi dağda bitiremedik mi?” ırkçı söylemleriyle karşılaşmışlardı.

Bu örnekleri çoğaltmak mümkün.

1 Mayıs'ta işçilere karşı şahin kesilen devlet, ötekiler olarak görülen Kürtler, Ermeniler, diğer azınlıklar ve devrimcilere karşı linç girişiminde bulunan bu faşist çetelere karşı göstermelik “yapmayın, etmeyin” tavrının ötesine geçmeyerek, linç girişiminde bulunan eylemcilere adeta “yapın biz arkanızdayız” demektedir.

Yoksa polis isteseydi Sakarya’daki 500 kişilik grubu da Balıkesir’de gözü dönmüş kitleyi de rahatlıkla kısa sürede dağıtabilirdi.

Bu tür provokasyonlar önümüzdeki günlerde, aylarda, yıllarda da, egemenlerin bu ırkçı faşist politikaları devam ettikçe sürecektir.

Egemen sınıfların ve onların devletinin bu milliyetçi, ırkçı faşist politikaları halkları birbirine düşman eden politikalardır.

Irkçılığın, milliyetçiliğin, şovenizmin kaynağı kapitalizmdir.

Kapitalizmi ve onu koruyan burjuva devletleri işçilerin emekçilerin devrimiyle yerle bir etmedikçe, halklar arasında gerçek kardeşlik mümkün değildir.

Onun için diyoruz ki: Halkların Kardeşliği İçin TEK YOL DEVRİM! 1 Ekim 2008 ✓

Bu kitapları isteyin, okuyun...

17

gündem

1 Eylül Dünya Barış Günü'ne onbinler katıldı Siyasi iktidarların Kürt sorununda çözümsüzlükte ısrarları sonucu 4000’e yakın köy ve mezra boşaltılması, yüz binlerce insanın yerinden yurdundan edilmesi, 40 bine yakın ölü ve yaralı bırakan bir savaş ve çatışma ortamında; “barışın ne kadar ertelenemez olduğu” vurgulandı.

İzmir

İstanbul 31 Ağustos'ta Kadıköy iskele meydanında gerçekleştirilen barış mitinginde onbinler buluşarak Kürt sorununda demokratik çözüm talebini dile getirdi.

"Türkiye Barışı İçin Buluşuyor" başlığıyla Barış Girişimi tarafından düzenlenen mitinge çoğunluğunu DTP'nin oluşturduğu çok sayıda demokratik ve devrimci oluşumlar ve DTP'li ve ÖDP'li milletvekilleri katıldı.

Saat 14.00'de Kadıköy Nautilus önünde toplandıktan sonra harekete geçen kortejler sahile kadar sloganlar atarak yürüdü.

Kü rsüden yapı la n konu şmalarda barış talepleri dile getirildi.

Konuşmalar özü itibariyle derhal gerçekleştirilmesi istenen düzeniçi bir barışa odaklandı. Yapılan müzik dinletileri ise kitleyi coşturdu.

YDİ Çağrı olarak eylemi içerik olarak reformist ve uzlaşmacı olarak değerlendirmemize rağmen eyleme kortej olarak katılmayı doğru bulduk. Bizim korteje hakim olan düşünce ise "Gerçek Barış Devrimle Gelir" düşüncesiydi. Bu yaklaşım bizi mitingin geneline damgasını vuran reformist yaklaşımdan ayırıyordu.

Görüşlerimizi taşıdışımız pankart ve dövizlerde, dağıttığımız Haksız savaşlara olduğu gibi, sahte barış havariliğine de HAYIR! başlıklı bildirilerimizde, sattığımız gazetelerimizde ve attığımız sloganlarda dile getirdik.

Adana

18

1 Eylül Dünya Barış Günü mitingi, Türkiye Barış Meclisi (TBM) tarafından düzenlenen “Türkiye Barışı İçin Buluşuyor, Kürt Sorununa Demokratik Çözüm” temelinde, 31 Ağustos Pazar günü, Adana’da yaklaşık on bin kişinin katılımıyla gerçekleşti. Saat 15.00’den itibaren Mimar Sinan Açık Hava Tiyatrosu önünde toplanan kitle saat 16.00’da İstasyon miting alanına doğru yürüyüşe geçti.

Yürüyüş başlamadan önce 1 Eylül ile ilgili çıkardığımız bildirilerimizden dağıttık. Yürüyüşe “Kürt sorununun barış içerisinde, bir arada yaşama ve demokrasi içinde çözümü” damgasını vuruyordu. Yürüyüşe DTP milletvekilleri Şerafettin Halis, Fatma

Kurtulan, Leyla Akat Ata, İbrahim Binici ve Selahattin Demirtaş da katıldılar.

Yapılan konuşmalarda; yürüyen savaşların halklara yıkım ve yoksulluktan başka bir şey getirmediği vurgulandı. Haklı ve haksız savaş ayrımının yapılmadığı konuşmalarda “Savaşın durması barışın hemen gelmesi” talep edildi.

1 Eylül “Dünya Barış Günü”nde İzmir’de, Türkiye Barış Meclisi İzmir Girişimi ve destekleyen kurumlar tarafından bir basın açıklaması yapıldı.

Konak Eski Sümerbank önünde toplanan kitle, iki yanlı zincir oluşturarak Cumhuriyet Meydanı’na yürüdü.

Cumhuriyet Meydanı’nda TBM İzmir Girişimi ve destekleyen kurumlar adına basın açıklaması okundu.

12 Eylül 28. yılında lanetlendi!

İzmir

Bursa

Aradan 28 yıl geçmesine rağmen, yasalarıyla, kurumlarıyla, yarattığı ortamla vb. etkisini günümüzde de sürdüren, 12 Eylül askeri faşist darbesi İzmir’de düzenlenen bir basın açıklaması ile protesto edildi. Üçkuyular Tanşaş önünde toplanan kurumlar yürüyüşe geçerek Üçkuyular Vergi Dairesi yanına geldiler. Burada basın açıklaması yapıldı.

Yürüyüş ve basın açıklaması sırasında; “Darbeciler yargılansın!, Faşizmi döktüğü kanda boğacağız!, Yaşasın halkların kardeşliği!, Faşizme karşı omuz omuza!, Faşizme ölüm tek yol devrim!, Darbeleri unutma, unutturma!, Gün gelecek, devran dönecek, darbeciler halka hesap verecek! vb.” sloganları atıldı.

12 Eylül askeri faşist darbesinin 28. yıldönümü Bursa'da bir mitingle protesto edildi.

12 Eylü l Cuma g ünü, Bursa Osmangazi Metro İstasyonu önünden yürüyüşe geçen kitle, yaklaşık yüz metre kadar yürüdükten sonra basın açıklaması ve konuşmalar yapıldı.

12 Eylül faşist darbesinden bu yana uzun zaman geçmesine rağmen, çok fazla bir şeyin değişmediği, halen 12 Eylül'den miras kalan yasalarla ülkenin yönetildiği ve AKP'nin de bunu değiştirme gücüne sahip olmadığı vurgulandı. 12 Eylülcülerin mutlaka yargılanması talep edilirken, 12 Eylüllerin bugün topluma Ergenekonları ve çeteleri miras bıraktığı söylendi.

Mitingde atılan sloganlar şunlardı: "Faşizme karşı omuz omuza!, Çeteler halka hesap verecek!, Direne direne kazanacağız!, Gün gelecek devran dönecek, darbeciler halka hesap verecek!, Tek yol devrim! vb" Çeşitli dergi çevrelerinin, partilerin ve sendikaların katılımıyla gerçekleştirilen mitinge üçyüzün üzerinde katılım sağlandı.

Basın açıklamasında; “12 Eylül’den hesap soracak olanlar, işçilerdir, köylülerdir, devrimcilerdir, emekçi halktır! Bu ülkede kaybedenlerin kazanılması ve artık kaybetmemenin yolu; 12 Eylül ile ciddi bir hesaplaşmadan geçiyor." tespitleri de yer aldı.

“Her şeyden önce Kürt sorununu güvenlik ve terör sorunu olarak adlandırılmaktan, inkar politikalarından vazgeçilmeli, operasyonlara derhal son verilmelidir. Çatışma ortamı karşılıklı olarak durdurulmalı, diyalog ve tartışma zemini yaratılmalıdır.”

Basın açıklamasında ayrıca; “seçim sistemi ve siyasi partiler yasası değiştirilmeli”, “siyasi af”, “Kürt dili ve diğer azınlık dillerine yönelik tüm engeller kaldırılmalı”, “eşitlikçi, özgürlükçü ve demokratik yeni bir anayasa” talep edildi.

Eylemlere “barış” istemi, söylemi damgasını vurdu.

Savaşların kaynağı kapitalistemperyalist sistemdir. Bu sistem olduğu sürece, savaşlar da var olacaktır. Savaşların kaynağını kurutmanın yolu, nihai olarak barışın gelebilmesi, emperyalist sistemin işçi sınıfı önderliğindeki devrimlerle yok edilmesinden geçmektedir.

1 Eylül 2008 ✓

Mersin Mersin 78'liler Derneği tarafından organize edilen miting saat 16.00'da başladı. Bir grup, Mersin Devlet Hastanesi önünde, diğer bir grup ise, 78’liler Derneğinde buluşarak İstasyon Caddesi ve Hastane Caddesinden Akdeniz Belediyesi önüne kadar yürüdü. Her iki gurup ta burada birleşerek Metropol miting alanına doğru yürüdü. Bir araya gelen çeşitli sendika, dernek ve siyasi parti üyeleri, pankartlar açıp sloganlar atarak 12 Eylül askeri faşist cuntasına karşı 'Paşa paşa yargılanacaklar', 'Darbeciler halka hesap verecek', '12 Eylül'den Ergenekon'a darbeciler yargılansın' yazılı pankartlar taşıdılar. Eylemciler, ellerinde 12 Eylül sürecinde idam edilenlerin resimlerini taşıdı.

Yaklaşık 2 bin kişinin katıldığı eylemde polis geniş güvenlik önlemleri almıştı. Yürüyüşte eylemciler, miting alanına girişte üst aramasından geçirildi. Burada üzerinde yasak yayın bulundurduğu gerekçesiyle 2 göstericiyle polis arasında tartışma çıktı.

Polis, 2 göstericiyi miting alanına almadı. Kortejde Abdullah Öcalan lehine sloganlar da atıldı.

Mitinge katılanların alandaki yerlerini almalarının ardından 12 Eylül sürecinde hayatını kaybedenlerin anısına 1 dakikalık saygı duruşunda bulunuldu. Ardından idam edilenlerin ailelerine yazmış olduğu mektuplarından bölümler okundu. Tertip Komitesi Başkanı Osman Koçak, alanda yaptığı konuşmada Türkiye'de darbecileri yargılatacak yeterli demokratik gücün olduğunu, temel çözümün de emek ve demokrasi güçlerinin sürece müdahale etmesiyle mümkün olabileceğini savundu.

Yapılan konuşmaların ardından göstericiler olaysız bir şekilde dağıldı.

25.09.2008 ✓

yeni dünya gençliği

Proletarya devrimi için komünist partinin mutlak gerekliliği

B

ilinç kavramı genel olarak, kişilerin, nesnel dünyayı ve kendi varlığını anlamasını, yorumlamasını ve değiştirmesini sağlayan zihinsel süreçlerin toplamıdır. Bireyin bilinç oluşumu, sadece bireyselliğe yani tekile indirgenemeyecek kadar fonksiyonlu bir olaydır. İnsan sosyal bir varlıksa ve toplumun bir parçasıysa, insan bilinci ise başlangıçtan itibaren çevreden gelen uyarıcılara açık, yani algılayıcıysa, bilinç oluşumu da baştan beri toplumsal bir ürün olmaktadır. İnsanın düşünceleri, görüşleri yani bir bütün olarak bilinci ve bilinç ürünleri, onun varlık koşuluyla, içinde bulunduğu toplumsal yapı ve toplumsal ilişkileriyle yoğrulur, şekillenir ve değişir.

Dolayısıyla birey bilinci, toplumsal varlığıyla ve toplumsal bilinçle organik bir bağ içerisindedir.

Marksizm’in temel felsefesi olan materyalizm bize birçok şey öğretmektedir. Materyalizm, gerçeklerin maddeden beslendiğini, düşüncelerin ve bilincin maddeyi değil, maddenin düşünceyi ve bilinci yarattığını ön görür. Burada bilincin beslendiği maddeyi, maddi hayat, doğa ve doğanın gelişme yasaları oluşturuyor. Bu doğrultuda genel olarak bilinç oluşumunda Marx’ın şu sözleri önemlidir: “ Maddi hayatın üretim tarzı, genel olarak toplumsal, siyasal ve entelektüel hayat sürecini koşullandırır. İnsanların varlığını belirleyen şey, bilinçleri değildir; tam tersine, onların bilinçlerini belirleyen şey toplumsal varlıklarıdır. (Karl Marx, Ekonomi Politiğin Eleştirisine Katkı Sol Yayınları)” Marx burada üretim şeklinin ve üretim ilişkilerinin, toplumun ekonomik yapısını, toplumun bilinç şekillerinin somut temelini oluşturan hukuki ve siyasi yapılanmayı oluşturduğunu göstermektedir. Şimdiye kadarki düşüncelerin ve bilincin tarihi, bilinçsel üretimin ve değişimin, maddi üretimin şekilleriyle, üretim ilişkileriyle ve üretilenin dağıtım biçimiyle değiştiğini göstermektedir. Üretimin şeklini ve dağıtımını ise mademki mevcut toplumun üretim araçlarına sahip olan egemenleri belirliyor, o zaman Marx’ın belirttiği “bir toplumda egemen düşünce, o toplumun egemenlerinin

düşüncesidir” sözü doğruluğunu büyük bir önemle gösteriyor.

Tarihte her ne biçimde olursa olsun sömürü düzenine dayanan üretim biçimlerinin mevcut olduğu toplumlardaki egemen düşünce, o toplumun egemenleri tarafından belirlenmiştir.

Kapitalizmde ise, egemen burjuvazi kendi düşüncesini, ideolojisini topluma egemen kılmaktadır. Bu uğraş özellikle kapitalizmin sürdürülebilirliğinde kilit olan işçi sınıfının sosyal yaşantısı üzerinde etkisini, en hat saf hada göstermektedir. Kapitalist toplumda geniş işçi sınıfının bilincini belirleyen sosyal yaşantı, işçilerin hayatını devam ettirebilmesi için işgüçlerini sattığı; üretim araçları üzerinde mülkiyetinin ve hâkimiyetinin olmadığı, işçilerin her an değiştirilebilir olduğu ve işçiler arasındaki rekabetin alabildiğince körüklendiği bir sosyal yaşantıdır. Üretim araçları üzerinde hâkimiyeti olan burjuvazinin, türlü yollarla işçi sınıfının içine işlediği ideoloji ve bilinç, kendilerinin hâkimiyetlerini sürdürebilmesi için işlediği burjuva ideolojisidir ve bu ideoloji şu anda işçi sınıfının sosyal yaşantısının ayrılmaz bir parçasıdır. Yaşamak için işgücünü satan sınıf olarak işçi sınıfının, kendisinin gerçek çıkarlarının ne olduğunu bilmediği ve savunmadığı, burjuva ideolojisini kendi ideolojisi saydığı ölçüde, kendisi için sınıf olduğunu daha önceki sayılarda değinmiştik.

Biz komünistler, “işçi sınıfının kurtuluşu, onun kendi eliyle olacaktır” diyoruz. Fakat tüm bu olgulardan ötürü, kapitalizmin insanlığı perişan ettiği o kirli çarklardan, işçi sınıfının kendiliğinden sınıf olduğu bir biçimde kurtulmasını beklemek abestir. Peki, işçi sınıfının kendiliğinden sınıf olma durumundan, onu devrim mücadelesinin önder konumuna yani kendisi için sınıf olma durumuna getirecek olan nedir? Burada, işçi sınıfının, siyasi yönden ileri, yol gösterici ve kendi kendini kurtarma işinde sınıfa önderlik edecek bir Komünist Partinin mutlaklığı gerekmektedir. Şu denilebilir; bu şekilde özel bir partinin sınıf adına hareket ettiğinde, işçi sınıfının kendi kendini kurtarması boş laf değimlidir? Önce şunu tespit etmeliyiz ki; işçi sınıfının

kendi kendini kurtarmasıyla, o sınıfın siyasi örgüt içinde örgütlenmiş, ideolojik yönden ileri ve yol gösterici bir komünist partinin, sınıfa kendi kendini kurtarma misyonunda önderlik etmesi birbirini dıştalayan şeyler değil bilakis, önşartıdır. Ön şartıdır çünkü işçi sınıfının sosyal yaşantısı ve etkisi altında olduğu burjuva ideolojisi, kendisini sömürüden ve baskıdan kurtarabileceğini ve bunu nasıl yapabileceğinin bilincine kendiliğinden varmasını mümkün kılmamaktadır. Bu bilinç ona, ancak dışarıdan taşınılabilir.

Kapitalist toplumda, işçi sınıfının çok küçük bir kısmı, komünist propaganda -ajitasyonu sosyal yaşantının bir parçası haline getirebilmiş ve bu propaganda-ajitasyon sonucu belli bir örgütlenme içinde, MarxsizLeninizm öğretisini kavramış, kurtuluşunun gerekliliğini, mümkünlüğünü ve kurtuluş yolunun komünist ideolojiden ayrı olamayacağını anlamıştır. Bu örgütlenme süreci, sınıfın kendiliğinden olmaktan çıkması ve kendisi için sınıf olmaya doğru gelişme sürecidir. Bu süreç işçi sınıfının sınıfsal konumunun getirdiği hareketi, sosyalizmle birleştirme sürecidir. İşçi sınıfının kendiliğinden sosyalist bilinç geliştirebileceğini savunmak, onun en ileri ve yol gösterici bir komünist partinin gereksizliğini iddia etmek, kendiliğindencilik teorisini savunmaktır. Bu aynı zamanda burjuva ideolojisine hizmet etmektedir ve temelde sosyalizmin reddidir. Lenin, “Ne Yapmalı” eserinde, işçi sınıfının kendiliğinden hareket içinde, kendisinin geliştirebileceği bilinç sorununu şöyle ortaya koymaktadır: “Önceki bölümde, doksanlı yılların ortalarında, eğitim görmüş tüm Rus gençliğini saran, Marksizm teorisine duyulan coşkuya işaret ettik. Aynı dönemde, ünlü 1896 Petersburg sanayi savaşından sonra işçi grevleri de aynı şekilde genel bir niteliğe bürünmüştür. Grevlerin bütün Rusya’ya yayılması, daha yeni başlayan halk hareketinin derinliğini açıkça gösteriyordu ve eğer “ kendiliğinden unsur” dan söz edilecekse, o zaman elbette her şeyden önce bu grev hareketinin kendiliğinden olduğu kabul edilmelidir… Bu bize, “ kendiliğindenlik unsurunun ” aslında bilinçliliğin tohum halinden başka bir şey olmadığını gösterir. İlkel isyanlar da belli bir bilinç uyanışını ifade ediyorlardı: İşçiler, kendilerini ezen rejimin yıkılmazlığına olan eski inançlarını yitiriyor, kolektif bir savunmanın zorunluluğunu anlamsalar da hissetmeye başlıyor, otoriteye kölece boyun eğişi kesinlikle terk ediyorlardı. Fakat bu bir mücadeleden çok, bir çaresizlik ve intikam patlamasıydı. 90’lı yılların grevleri, bilinç uyanışının çok daha fazla belirtilerini gösteriyorlardı: Belirli talepler ileriye sürülüyor, hangi anın daha elverişli olduğu önceden düşünülüyor,

başka yerlerdeki bilinen olaylar ve örnekler üzerine konuşuluyordu vs. İsyanlar ezilen insanların sadece bir karşı koyuşu idiyse, sistemli grevler artık sınıf mücadelesinin tohumlarını ifade ediyordu, ama elbette sadece tohumlarını. Aslında bu grevler henüz sosyal- demokrat* mücadeleler değil, trade-unionist**mücadelelerdi; işçilerle işverenler arasındaki antagonizmanın uyanışını gösteriyorlardı, fakat işçiler henüz, kendi çıkarlarının bugünkü politika sosyal rejimi bütünüyle uzlaşmaz karşıtlık içinde olduğu bilgisinden yoksundu-ve yoksun olmak zorundaydı-, yani sosyaldemokrat bilinçten yoksundu. Bu hareketler büyük bir ilerleme olmasına rağmen, salt kendiliğinden bir hareket olarak kaldılar. İşçiler sosyaldemokrat bir bilince henüz sahip olamazlardı dedik. Bu onlara ancak dışarıdan götürülebilirdi. Bütün ülkelerin tarihi, işçi sınıfının kendi gücüyle ancak ve yalnız trade-onionist bilince, yani sandikalarda birleşme, işverenlere karşı mücadele etme, hükümetten işçiler için gerekli şu ya da bu yasayı çıkarmasını talep etme vs. gerekliliği inancına ulaşabileceğini göstermektedir. (Lenin, Ne yapmalı, İnter Yayınları)” Lenin’in burada belirttiği gibi, işçi sınıfı, kendiliğinden mücadele içinde belli bir bilinçlenme yaşamaktadır.

Fakat kendiliğinden mücadele içerisinde işçi sınıfının geliştirebileceği bilinç, “sosyal demokrat” değil; “sendikal bilinç” tir. İşçi sınıfının kendi kendisini kurtarması için, onun kendiliğinden hareket içerisinde geliştirebileceği “sendikal” bilinç yeterli değildir. Onun, kurtuluşu için, “kendi çıkarlarının kapitalizmin siyasal ve toplumsal düzenlemelerinin tümüyle uzlaşmaz bir biçimde çatıştığının”, sömürünüm hiçbir biçiminin olmadığı bir düzeni yaratmanın mümkün olduğunun, böyle bir toplumu yaratacak devrimin önderliğini üstlenebilecek tek sınıfın kendisi olduğunun bilincine varması lazım. Sosyalist bilimde kendisini bulan bu bilinç, ona, bu bilimi kavrayanlar tarafından dışarıdan taşınmak zorundadır. Bu zorunluluk da, işçi sınıfının yol göstericisi olan Komünist Partide örgütlenmesini zorunlu kılmıştır. *Sosyal- demokrat kavramı, Lenin döneminde sosyalistleri ve devrimcileri içeriyordu. Fakat zaman içerisinde Sosyalist kavramı ile SosyalDemokrat kavramı birbirinden ayrıldı. Sosyal-Demokrat kavramı bu süreçte eski halinden tamamen bağımsız olarak değişti ve bugün karşı devrimci bir hal aldı. **Lenin TradeUnionizm derken, burada sendikal mücadeleden bahsetmiştir. Tradeunionizm her türlü politikayı dışlamaz. Trade-union’lar her zaman belli bir politik ajitasyon ve politik mücadele yürütmüşlerdir. Fakat bu politik mücadele sosyalist, komünist bilinçten uzak tutulmuştur.

Yeni Dünya Gençliği ✓

19

Yolumuz...

Büyük Sosyalist Ekim Devriminin Yoludur! Özlemimiz sınıfsız, sömürüsüz yeni dünyadır!