Çağrı - 119

AYLIK SİYASİ GAZETE

Karkerên jin û mêr!

Ji xeynî zencîrên we tiştekî we yê wendakirinê tune!

Hûn dikanin cîhanekê nu wergirin!

l HE

J

AR

SA

YI

M

Kadın ve erkek işçiler!

Zincirlerinizden başka kaybedecek birşeyiniz yok!

Kazanacağınız yeni bir dünya var!

Şubat 2008/02 • FİYATI 2,00 YTL (KDV DAHİL) • ISSN 1302-692X119

Davutpaşa’da İşçi Katliamı!

Yeni bir çete daha!

Devlet Derine (mi) İniyor?

Hrant Dink’i anmak!

Barajlar ve çevreye etkileri

•

editörden - içindekiler

Editörden...

İçindekiler AYLIK SİYASİ GAZETE

Karkerên jin û mêr!

Ji xeynî zencîrên we tiştekî we yê wendakirinê tune!

Hûn dikanin cîhanekê nu wergirin!

� HE

J

AR

SA

YI

M

Kadın ve erkek işçiler!

Zincirlerinizden başka kaybedecek birşeyiniz yok!

Kazanacağınız yeni bir dünya var!

Şubat 2008/02 • FİYATI 2,00 YTL (KDV DAHİL) • ISSN 1302-692X119

Davutpaşa’da İşçi Katliamı!

Yeni Y bir çete daha! d D Devlet Derine (m (mi) İniyor?

Hrant H D Dink’i a anmak!

B Barajlar vve çevreye eetkileri

Değerli Okuyucu, Beklenen oldu. AKP hükümeti de kendinden önceki bütün diğer hükümetler gibi işçi-emekçi düşmanı yüzünü göstermekte gecikmedi. Zam üstüne zam ve Sağlıksızlık ve Güvensizlik gibi işçilerin mevcut haklarına saldırı anlamına gelen yasalar! Yaşanan aslında her seferinde aynı oyun. İşçilerden ve emekçilerden yenilikçi kandırmacaları ile seçimlerde oylar toplanır, seçimlerden sonra ise işçilere verilen tüm sözler unutulur ve patronların talepleri bir bir yerine getirilir.

Bu anlamda yoktur birbirlerinden farkları, hepsi aynı, hepsi işçiye düşman, hepsi ezilen halklara düşman, hepsi özgürce düşünen insana düşman...

Bunlar arasında yapılacak bir tercih yoktur! İşçilerin emekçilerin

yapacağı tek tercih, kapitalist sömürü sistemini tarihin çöplüğüne atacak olan, işçilerin önderliğinde bir devrim için çalışmaktır.

Görev budur!

Bu görev için herkes üzerine düşeni yapmalıdır!

Bu sayımızı ağırlıklı olarak çıkarılmak istenen Sosyal Sigortalar ve Genel Sağlık Sigortası konusuna ayırdık, bu yasanın işçiler için ne anlama geldiğini irdeledik, bu yasaya karşı gerçekleştirilen kimi protesto eylemlerinin haberini yaptık.

Bunun yanısıra bu sayımız da ilginizi çekecek yazılarla dolu. * Buradan bir konuya daha dikkat çekmek istiyoruz: Bütün okurlarımızı Şubat ayı içerisinde başlatacağımız Yeni Dünya İçin Çağrı gazetesini destekleme kampanyasına aktif bir biçimde katılmaya çağırıyoruz.

Unutmamalıyız ki, bizim dostlarımızın yardımından başka bir gelir kaynağımız yok.

Dolayısıyla YDİ Çağrı gazetesinin çıkmaya devam etmesini isteyen tüm dostlarımızın bunun bilinciyle hareket ederek elinden gelen azami yardımı yapacağına eminiz.

YDİ ÇAĞRI, 02 Şubat 2008 •

GÜNDEM Susma! Karşı çık! Sosyal güvensizlik yasasına hayır!. . . . . . . . . . . . 3 Yeni bir çete daha! Devlet Derine (mi) İniyor?. . . . . . . . . . . . . . . 5 HALKLARIN KARDEŞLİĞİ İÇİN Hrant Dink’i anmak!. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 6 Onbinler katledilişinin 1. yılında Hrant Dink ile buluştu . . . . . . . . . . 7 YENİ İŞÇİ DÜNYASI Zam yağmuru başladı! Zamlara hayır!. . . . . . . . . . . . . . . . . EK:1 Asgari Ücret belli oldu... Bozdur bozdur harca!. . . . . . . . . . . . . EK:1 Asgari geçim indirimi aldatmacasına son! . . . . . . . . . . . . . . . EK:2 İşsizlik Sigortası Fonu’mdan elini çek! . . . . . . . . . . . . . . . . . EK:2 İşçi etkinliğinde buluştuk…. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . EK:3 Dimes’de direniş sona erdi. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . EK:3 SCT grevi 670. gününde!. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . EK:3 Graniser’de toplu sözleşme imzalandı . . . . . . . . . . . . . . . . EK:4 Akdeniz Selçuk Nakliyat Kargo direnişi başarı ile sonuçlandı!. . . . . . EK:4 DİSK’ten SSGSS protestosu. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . EK:4 İzmir Platformu’ndan SSGSS protestosu. . . . . . . . . . . . . . . . EK:4 “Tarım işçileri ve sorunları” panelinden notlar… . . . . . . . . . . . . EK:5 “Orada artık sendika var, orada artık örgütlü işçiler var”. . . . . . . . EK:6 SSGSS Yasa Tasarısı Meclis gündemine geliyor! Susma, karşı çık!. . . . EK:8 Dünya Bankası Başkanı görevinde, emekçiler nerede?!. . . . . . . . . EK:8 YENİ KADIN DÜNYASI “Kabahat değil, cinsel saldırı...” . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9 SSGSS Kadınlar tarafından protesto edildi!. . . . . . . . . . . . . . . . 9 PANORAMA PAKİSTAN: Butto öldürüldü, kartlar yeniden karılıyor… . . . . . . . . . 10 KENYA: Seçimler ve çatışmalar…. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 11 YAŞAMA TEMELLERİNİ KORUMA MÜCADELESİ Barajlar ve çevreye etkileri. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 13 Bakanlar Kurulu’ndan altıncılar yararına jet karar!. . . . . . . . . . . . 14 Kaz Dağları’nda altın aranması protesto edildi. . . . . . . . . . . . . . 14 YENİ DÜNYA GENÇLİĞİ Dövüşenler ölenlerin tutmaz yasını.... . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4 Sovyetler Birliği’nde Sosyalizmin Zaferi.... . . . . . . . . . . . . . . . 14 Afyon’un “iyi çocukları”! . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 15

• • ÇAĞRI Basın Yayın Ltd. Şti Adına Sahibi: Aziz Özer • Sorumlu Yazıişleri Müdürü: İlyas Emir • Yönetim Yeri ve Adresi: Hüseyin Ağa Mah., Balo Sok. No: 29/5 Beyoğlu - İstanbul • ŞUBE: Fatih Mah. Bahçeyolu Cad., Ülbeği İş Merkezi, No: 9, Kat: 4 Esenyurt - İstanbul • Tel. /Fax:: (0212) 620 67 57 • Banka Hesap: Türkiye İş Bankası Galatasaray-İstanbul, Hesap No: 1022 0 738654 • Sayı: 119 · Şubat 2008 • ISSN 1301-692X119 • Fiyatı: Türkiye: 2,00 YTL (KDV DAHİL) Türkiye Dışı: 2,50 Euro • Baskı: Uğur Matbaacılık (0212-501 81 09) • Yayın Türü: Yaygın Süreli

mail@ydicagri.com www.ydicagri.com

2

gündem

Susma! Karşı çık!

Sosyal güvensizlik yasasına hayır!

Sosyal güvenliğin temel ayakları olan, sağlık sigortası, emeklilik sigortası, işsizlik sigortasının çalışanlar lehine işlemesi, bu düzende mümkün değildir. Sağlık hizmetlerinin, eğitimin eşit ve parasız olması, güvenli gelecek mümkün değil. Neden? Çünkü kapitalizmde üretimin temel amacı daha fazla kar elde etmektir.

Kapitalizmde sağlık da, eğitim de rant aracıdır. Kar sağlamak için sağlık, eğitim paralı hale getirilmektedir.

5

510 sayılı Sosyal Sigortalar ve Genel Sağlık Sigortası Yasa Tasarısı bu günlerde Meclis gündemine gelecek.

Hükümet SSGSS Yasa Tasarısı’nı “reform” yasası olarak adlandırıyor.

Yasa tasarısı, işçiler, emekçiler yararına hiçbir olumlu özellik taşımadığı gibi, kimi kazanılmış hakları da ortadan kaldırmaktadır. Hakim sınıflar sınıf hareketi geri olduğu için o kadar pervasızlar ki, saldırıların adına “reform” diyebiliyorlar!

Adına “reform” denilen paketler her gündeme getirildiğinde, işçi ve diğer emekçilerin üzerine sermaye düzeninin yükü daha fazla bindirilmekte ve bu düzende işçi ve emekçilere verilen kırıntılar iyice azalmaktadır.

AKP tarafından, 2006 yılı içerisinde çıkarılan Genel Sağlık Sigortası’nın kimi maddeleri Anayasa Mahkemesi tarafından iptal edilmişti. AKP, kimi maddeleri iptal edilen GSS’nin, daha da gerisinde yasa tasarısını yasallaştırmak istiyor.

Sermayenin, IMF’nin, Dünya Bankası’nın uzun bir süreden beri çıkarılmasını istedikleri yasa işçiler, emekçiler zararına şu önemli unsurları kapsıyor: — Kadınlar için 58, erkekler için 60 olan emeklilik yaşı, kadınlar ve erkekler için 65’e çıkarılacak.

— Bugün emekli olabilmek için 7.000 gün prim ödemek gerekirken, 9.000 gün prim ödemek gerekecek.

Turizm, inşaat, tarım vb. sezonluk sektörlerde yılda 120 gün çalışanların tam emeklilik aylığı hak etmesi için 75 yıl, kısmi aylığı hak etmeleri için 45 yıl, yılda 80 gün çalışanların tam emeklilik aylığını hak etmeleri için 100 yıl, kısmi aylığı hak etmeleri için 60 yıl çalışmaları gerekmektedir.

— Hastalanan sigortalılara verilen iş görememezlik ödeneği yüzde 16 azaltılacak.

— Emekli aylıkları yüzde 23 ile 33 arasında düşürülecek.

— Yeniden ça lışmaya başlayan emeklilerin, emekli aylıkları kesilecek.

— Ölüm aylığı bağlanması için 900 gün yerine, 1800 gün prim ödenmesi gerekecek.

— Bütün sağlık hizmetleri paralı olacak.

— Aylık geliri 139 YTL’den fazla olanlar her ay 73 ile 475 YTL Genel Sağlık Sigortası primi ödeyecek.

— Prim ödemeyenler sağlık hizmeti alamayacak, hastane kapılarından geri dönecek vb.

Türkiye’de işçi ve diğer emekçi kesimlerin önemli bir bölümünün yararlandığı üç sosyal güvenlik kurumu bulunmaktadır: Emekli Sandığı, Sosyal Sigortalar Kurumu (SSK) ve Bağ-Kur. Emekli Sandığı devlette çalışanları kapsarken, SSK özel sektörde ücretli olarak çalışanları ve Bağ-Kur ise kendi hesabına çalışan esnaf, zanaatkar ve tarım üreticilerini kapsamaktadır. Sosyal Güvenlik Kurumu’na prim ödeyenlerin sayısı 2007 yılında, 15 milyon 059 bin 964 kişiye

ulaşmıştır.

2006 yılında sosyal güvenlik sisteminde 1 emekliye 2.04 çalışan düşerken, 2007 yılında 1 emekliye karşılık çalışan sayısı 1.99’a geriledi.

SSK, Bağ-Kur ve Emekli Sandığı’nın 2007 yılı prim geliri 56.530 milyar YTL’dir. Buna karşılık giderler 81.915 milyar YTL. “Kara delik” olarak adlandırılan sosyal güvenlik kurumları açığı 25.385 milyar YTL oldu.

Bu yüksek açıklara rağmen çok geri düzeyde de olsa üyelere sağlık hizmeti verilmek ve emekli maaşları ödenmek zorunda olunduğu için, “kara delik” devlet tarafından karşılanmak zorunda kalınmıştır.

Sosyal güvenlik kurumlarının açık vermesinin sorumlusu işçiler, emekçiler değil. Çalışanlar, işçiler düzenli olarak primlerini ödüyorlar. Sosyal güvenlik kurumlarının içerisinde bulundukları kötü durumun sorumlusu hükümetlerdir, sermayedir.

Açıkların kapatılması, sosyal güvenlik kurumlarının tek çatı altında birleştirilmesi, SSGSS’nin gerekçeleri olarak sunuluyor. Vatandaşlık numa-

Rakamlarla Sosyal Güvenlik Kurumu 2006

2007

14.821.617

15.059.964

7.248.871

7.580.666

2.04

1.99

58.249.225

61.383.645

%82

%87

SGK’nın gelirleri (milyar YTL)

53.831

56.530

SGK’nın giderleri (milyar YTL)

71.868

81.915

Prim gelirleri (milyar YTL)

41.620

44.052

Emekli aylıkları (milyar YTL)

45.076

52.305

92

84

17.667

19.983

Aktif sigortalılar (kişi) Pasif (Emekli) sigortalılar Aktif/pasif oranı Sosyal güvenlik kapsamı (kişi) Sigortalıların nüfusa oranı

Prim gelirleri/Emekli aylıkları Sağlık harcamaları (milyar YTL)

(28 Ocak 2008, Radikal)

rasının sağlık hizmeti almak için yeterli olacağı yalanı uyduruluyor.

Sosyal güvenlik sistemi açığının kimi nedenleri Sosyal güvenlik kurumları açığı, 1992 yılından bu yana giderek artıyor.

Kapitalist düzende yaşıyoruz. Bu düzende işgücünün değerinin mümkün olduğunca düşük tutulması, sömürünün mümkün olduğunca üst düzeyde elde edilmesi temel yasadır.

Ucuz işgücü peşinde koşan sermaye için işsizlik bir nimet. Ne kadar işsiz olursa işgücünün değeri de o kadar düşük olur. Üstelik pazar anarşisine/ kargaşasına dayanan kapitalizm sürekli olarak işsizlik üretir ve toplumun önemli bir kesimini üretim ve değer yaratma sürecinin dışına atar.

Sermayenin işgücünü ucuzlatma, işsizliği yükseltme eğilimi kaçınılmaz olarak ücretlerin, dolayısı ile de ücretlerden sosyal güvenlik kurumlarına yapılan ödemelerin sürekli olarak düşmesine yol açar. Sosyal güvenlik kurumlarına ödenen primler düştükçe bu kurumların gelirleri düşer, gelir gider oranları iyice bozulur. Bu dengesizlik yalnızca Türkiye gibi emperyalizme bağımlı ülkelerde değil, en zengin kapitalist ülkelerde bile giderek derinleşen bir kriz olarak yaşanmaktadır. İleri kapitalist ülkelerde de sorunun kaynağı aynı olmasına (sorun kapitalist sistemin kendisinde yatmasına rağmen) sanki sorun bir gelir-gider dengesizliğinde yatıyormuş gibi gösterilir ve çözüm olarak gider hanesinin (yani işçi ve diğer emekçilere ödenen emekli maaşlarının ve sağlık hizmetlerinin) kısıtlanmasında aranır.

Sosyal güvenlik kurumlarının içinde bulunduğu sistematik kriz olgusunun bu temel nedeninin yanı sıra, yine doğrudan kapitalist sistemle bağıntılı başka ana sebepleri de vardır. Bu sebepler kısaca şunlardır:

3

gündem

4

— Sermayenin özelleştirme ve taşeronlaştırma uygulamalarının en önemli sonuçlarından birisi de işsizliğin büyük boyutlarda artması, dolayısı ile sosyal güvenlik kurumlarına prim ödeyen emekçi sayısının büyük oranda azalması ve bu kurumların aktif-pasif oranının hızla daha dengesiz hale gelmesine yol açmaktadır.

— Türkiye’de patronların en çok başvurduğu uygulamalardan birisi de çalışanların gerçek ücretlerini düşük gösterme, böylece kendilerinin prim yükünü azaltma yoludur. Örneğin patronlar onbinlerce çalıştırdıklarının gerçek ücretini değil, asgari ücreti SSK’ya bildirir ve ancak asgari ücret üzerinden prim ödeme yapar. Hatta çalışılan gün sayısını da az göstermek patronların SSK’ya yaptığı yaygın üçkağıtlardan biridir.

— Bir başka patron üçkağıdı kaçak işçi çalıştırmadır. Bu konudaki tahminler 3,5 milyonla 5 milyon arasında değişmektedir. Yani milyonlarca ücretli, hiç bir sosyal güvenceye sahip olmadan patronlar tarafından en düşük ücretle çalıştırıldığı gibi, patronlar sosyal sigorta kurumlarına “beş kuruş” prim bile ödeme durumunda değiller.

— Zaten patronların prim oranlarının düşük olduğu Türkiye’de, sermaye sahipleri ya çalıştırdıkları ücretlilerin primlerini uzun bir süre ödemeyip geciktirirler ya da hiç ödemezler. SSK’nın patronlardan alacaklarının miktarı yıllık açıklarını bir kaç kat aşmaktadır. Patronlar bundan hiç gocunmazlar. Yeni bir affın gelmesini beklerler. Hükümete baskı yapıp sık sık vergi affı, prim gecikme affı çıkartmayı da sağlarlar.

— Başka döndürülen dolaplardan birisi de, SSK’nın gelirinin “özel girişimci” bürokrat ikilisi arasında (ihalelerde kıyak çekme, kurum dışından paralı hizmet ve mal alma vb.) hortumlanmasıdır. Her yıl yan cebe atılan, ya da soygunculuğa kılıf geçirilip resmi hale getirilen üçkağıtlardan dolayı sosyal güvenlik kurumları büyük zararlara uğratılmaktadır.

— Dikkat çekilmesi gereken bir başka nokta da, son yıllardaki özelleştirme politikalarının giderek sosyal güvenlik kurumlarına yansıyan olumsuz etkileridir. Bu yöndeki uygulamalar örneğin SSK’nın sağlık hizmetlerinin giderek büyük oranda kurum dışına kaydırılmasıdır. SSK dışındaki (özel) sağlık işletmelerinin sunduğu hizmet SSK’nınkinden daha pahalı olduğundan giderler patlamaktadır. Bu alanda amaç sosyal güvenlik kurumlarının, en başta da SSK’nın sağlık hizmetlerinin iyice kurum dışına kaydırılıp özel sermaye için yeni kar alanları açmaktır.

Bunda da GSS yasası ile epey mesafe kaydedilmiştir.

Sermaye sahiplerinin sosyal güvenlik kurumlarını bilerek ve planlı olarak zarara uğratma siyasetleri ve pratikleri herkesin bildiği bir olgudur. Herkesin bildiği bu olgu, bilinçli

olarak gizleniyor, hedef şaşırtılıyor.

Sosyal güvenlik kurumlarının içerisinde bulundukları kötü durumun sorumluları, işçiler emekçiler gösterilerek, onların üzerine yeni yükler bindiriliyor. İşçiler, emekçiler uyudukları sürece sermaye bu tür oyunlar oynamaya devam edecektir!

Dövüşenler ölenlerin tutmaz yasını...

Nasıl bir sosyal güvenlik sistemi?

Sosyal güvenliğin temel ayakları olan, sağlık sigortası, emeklilik sigortası, işsizlik sigortasının çalışanlar lehine işlemesi, bu düzende mümkün değildir. Sağlık hizmetlerinin, eğitimin eşit ve parasız olması, güvenli gelecek mümkün değil.

Neden? Çünkü kapitalizmde üretimin temel amacı daha fazla kar elde etmektir. Kapitalizmde sağlık da, eğitim de rant aracıdır. Kar sağlamak için sağlık, eğitim paralı hale getirilmektedir. İşçilerin, köylülerin iktidarı şartlarında, çalışabilir durumda olan herkese çalışma olanağı sağlanacaktır. Çalışanlardan toplumsal giderlerin (yeni hastanelerin, okulların, yolların, konutların yapılması vb.) karşılanması için vergi kesilecektir.

Kesilen vergilerle, diğer toplumsal giderlerin karşılanmasının yanı sıra, eğitim ve sağlık hizmetleri de parasız gerçekleştirilecektir.

Dünya sağlık hizmetlerinin, eğitimin parasız olduğu bir dönemi yaşadı. Ekim 1917 Sosyalist Devrimi ile birlikte süreç içerisinde, sosyalizm herkese eşit ve parasız sağlık, eğitim hakkı tanıdı. Sovyetler Birliği’nde sağlık ve eğitim parasızdı.

Sosya lizmde sömürü ortadan kaldırılacağı için, sağlık üzerinde de rant elde etme olanağı ortadan kaldırılacaktır.

Sosyalizmde üretim araçları üzerinde toplumsal mülkiyet vardır.

Sosyalist üretimin temel amacı toplumun ihtiyacını, toplumun giderek artan maddi ve manevi ihtiyaçlarını karşılamaktır. Sosyalizmin merkezinde insan vardır. İnsanın ihtiyaçlarının karşılanması vardır.

“Herkese sağlık, güvenli gelecek hakkı” isteyen herkes, kapitalizmi yıkmak için örgütlenmelidir. Üreten işçiler, emekçiler yöneten de olmalıdır. İşçilerin, emekçilerin iktidarı şartlarında, süreç içinde merkezinde insanın bulunduğu toplumun inşasına bağlı olarak, herkese sağlık güvenli gelecek hayal olmaktan çıkıp gerçeklik haline gelecektir. İşçiler, emekçiler, ezilenler kan uykusundan uyanmalı, güçlerinin farkına varmalı, sermayenin ve onun devletinin saldırılarına karşı örgütlenmeli, mücadele etmelidirler.

Unutmayalım ki; Mücadele eden yenilebilir!

Müc adele et me yen ba ş t a n yenilmiştir!

28 Ocak 2007 ✓

H

rant Dink ’in katledilişinin ardından bir yıl geçti.

Devrim ve demokrasi mücadelesi yürütenler Hrant Dink’i öldürülmesinden bugüne kadar bir gün dahi unutmadılar. Ve bir yıl sonra yine on binler sokaklara döküldü ve yine hepimiz Ermeni’yiz hepimiz Hrant’ız sloganlarıyla bu barış güvercinini andılar. İnsana olan sevgisi kadar haksızlıklara baş kaldırmak Hrant için söylenecek birkaç sözden biridir belki de, o verdiği mücadelede din, dil, ırk ayrımı yapmadan bu ülkede Ermeni sorunu, demokrasi ve insan hakları ihlali vardır dedi ve doğal olarak ilerici bir aydının yapacağı gibi bu sorunları toplumun gündemine taşıdı.

Milliyetçiliğin ve şovenizmin sürekli kışkırtıldığı bu ülkede bir Ermeni’nin tarihi sorgulamasını tehlike olarak görenler ve bu tehlikeli kişinin üstüne üstlük bir de adalet ve özgürlük demesi karşısında paçaları tutuşanlar son çare olarak 301’le yapamadıklarını rezil bir cinayetle sonlandırdılar. Hrant Dink’i 301 ile susturamayıp ölümle susturmaya çalışan faşist güçlerin ne kadar aciz olduğu da bu cinayetle bir kez daha kendini göstermiştir. Uluslararası gündeme de taşınan bu cinayet çeşitli platformlarda da tartışılır olmuş ve bununla birlikte halkların tepkisiyle karşılaşılmıştır. Peki bunun için aydınların, devrimcilerin öldürülmesi, tutsak düşürülmesi mi gerekliydi?

Değil tabi ki!

Hrant Dink cinayetinin ardından yıllardır susanların şimdi meydanlarda haykırmaları ve bunun karşısında derin hüzün duymalarının bir nedeni de evet yüz yıllardır Ermenilere yapılanların utancından kaynaklanan bastırılmış tepkilerinin refleks halini almasıdır. Nasıl ki Kürtlere karşı yürütülen yok etme planlarına karşı verilen mücadeleler sonucunda Kürt sorununun varlığını gören geniş bir kamuoyu varsa ve kimi burjuva medya ve diğer siyasi çevrelerde de tartışılır bir sorun olmuşsa şimdi Ermeni sorununda da geçmişi sorgulayan azımsanmayacak bir kamuoyu oluşmuş durumdadır.

Burada önemli olan bu kesimin ulusal ve azınlıklar sorununun çözü-

münde doğru rotayı çizmeleri ve bunun için büyük bir adım atmalarıdır.

Ezilen halk ve azınlıklara tanınacak eşitlik ilkesinin yalnızca gerçek halk demokrasisi içerisinde ve sosyalist toplumda gerçekleşebileceğini bütün ezilen kesimler görmek zorundadır.

Sorunun çözümünü kapitalizmde arayanlar bilmelidirler ki bu sorunu yaratanlar kapitalist devletin ve onun sermayedarlarının kendisidir.

Hrant Dink’i anmak için toplananlar arasında öne çıkan diğer önemli bir konu ise cinayet gününün yas günü ilan edilmeye çalışılmasıdır.

Bunun yanlış bir yaklaşım olduğu üzerinde de durmak gerekir. Hrant Dink öne çıkan yaşamı boyunca mücadele içinde bulunmuş ve onun için en büyük üzüntünün halkına karşı girişilmiş tarihi haksızlıkların olması ve bu üzüntünün bütün halklar tarafından paylaşılması isteği olmuştur ve bunun için attığı her adımda cesaretini ve kararlılığını hep korumuştur. Bugün hala bu sorunlar güncelliğini korurken; aydınlar, devrimciler, ezilen halklar ve azınlıklar üzerinde kor bir alev gibi yanarken ölenleri yaşatmanın tek yolu arkalarından yas ilan etmek değil sonuna kadar mücadele etmek olduğunu görmek gerekir. Bunun içindir ki bizler Yeni Dünya Gençliği olarak Hrant Dink’i anma eyleminde onu mücadelemizde yaşatacağımızı duyurmaya çalıştık ve büyük usta Nazım Hikmet’in onbeşler anısına yazdığı şiirden de öğrendiğimiz gibi “dövüşenler ölenlerin tutmaz yasını” dedik. Biliyoruz ki önümüzde daha alınacak çok yol ve bu yolda ödenecek çok bedeller var, Hrant Dink gibi, Mustafa Suphi’ler gibi ve devrim mücadelesinde cesaretini elden bırakmamış genç yoldaşlarımız gibi bu bedelleri ödemeye her zaman hazır olmalı ve düşmana karşı kararlılığımızı yitirmemeliyiz.

Unutmayalım ki güzel günler elbet yaşanacak ve düşman elbet bertaraf edilecektir, ama bizle, ama bizsiz!

Yaşasın devrim ve demokrasi mücadelesinde yitirdiklerimiz!

Ya ş a s ı n y e n i d ü n y a i ç i n susmayanlar!

YENİ DÜNYA GENÇLİĞİ ✓

gündem

Yeni bir çete daha!

B

Devlet Derine (mi) İniyor?

ir süredir yazılı ve görsel medyayı çete tutuklamaları, baskınlar, operasyonlar işgal ediyor. Yüksekova, Vatansever çetesi, Kelebek, Girdap operasyonu vb. vb. derken son olarak “Ergenekon” isimli bir çete daha ortaya çıktı.

Hatırlanacağı üzere 2007 y ılının Haziran ay ında İstanbul Ümraniye’de bir eve baskın düzenlenmiş, evde 27 adet el bombası, TNT kalıpları ve bol miktarda patlayıcı malzeme bulunmuştu. Bu baskından sonra birçok emekli askerin ve bağlantılarının adı medyayı doldurdu.

Soruşturmalardan sonra emekli Binbaşı Fikret Emek, emekli Yüzbaşı Muzaffer Tekin, emekli Astsubay Oktay Yıldırım’ında aralarında bulunduğu 15 kişi tutuklandı. Şimdi de aynı isimlerle ilişkileri bilinen birçok isim gözaltına alındı, kimisi tutuklandı, kimisi serbest bırakıldı.

Orhan Pamuk, Elif Şafak gibi yazarların ve katledilen Hrant Dink‘in 301. maddeden yargılandığı davalarda mahkeme salonlarını birbirine katan, yargılananları vatan haini olarak hedef gösteren, Ermeni Konferansı’nın yapılmasını engelleyen avukat Kemal Kerinçsiz; Hrant Dink cinayetinin azmettiricisi olarak yargılanan Yasin Hayal’in avukatı olarak tanınan ve Hrant Dink’in eşi ve kızlarına mahkeme salonunda hakaretler yağdıran avukat Fuat Turgut; Kuvva-i Milliye Derneğinin kurucusu emekli Kurmay Albay Fikri Karadağ; Susurluk kazasından bu yana adı anılan, bir süre tutuklu kalan Sami Hoştan; yazar Ergün Poyraz; Akşam gazetesi yazarı Güler Kömürcü; emekli Astsubay Musa Çakmak; Danıştay saldırısını düzenleyen Alparslan Arslan; Akın Birdal suikastı ve Türk İntikam Tugayı’nı kurmaktan tutuklanan, ayrıca kitapları Türk Solu dergisi tarafından basılan Semih Günaltay; Türk Ortodoks Patrikhanesi basın sözcüsü Sevgi Erenerol; Drej Ali adıyla bilinen, birçok operasyonda Abdullah Çatlı ile birlikte “görev” almış, birçok suikastta, silahlı eylemlerde adı geçen Ali Yasak; hala cezaevinde bulunan, TSK’dan şeref madalyası almış, JİTEM ve Susurluk kazalarında adı gündeme gelen, Korkut Eken, İbrahim Şahin ve Alparslan Arslan’la ilişkisi bilinen, ordudan atılmış Yüzbaşı Muzaffer Tekin (Ümraniye operasyonundan tutuklu); arandığı sıralarda Muzaffer Tekin’i saklayan emekli Binbaşı Zekeriya Öztürk; tüm bu karanlık ilişkilerin en tepesinde bulunduğu sanılan, Abdullah Çatlı, Yeşil kod adlı Mahmut Yıldırım, Muzaffer Tekin ile görüştüğü bilinen, emekli Tuğgeneral Veli Küçük; ve daha birçok isim Ergenekon ope-

Müşavirliğinin verdiği bir karar bunu do ğ r u l a ma k t ad ı r.

Ankara, İstanbu l, Diyarbakır, Mersin ve Konya’da Girdap adıyla düzenlenen operasyonlarda adı geçen birçok subay için soruşturma izni

rasyonunda gözaltına alındı.

Uzun süren sorgulamalar ertesinde gözaltına alınan 37 kişiden 13’ü tutuklandı.

Tutuklananlar arasında örgütün yöneticileri olduğu sanılan emekli Tuğgeneral Veli Küçük, avukat Kemal Kerinçsiz, emekli Kurmay Albay Fikri Karadağ, emekli Binbaşı Zekeriya Öztürk, Susurluk kazası sanığı Sami Hoştan da bulunuyor.

Günlerdir medyada çete operasyonu ile ilgili birçok teori üretiliyor, yeni senaryolar oluşturuluyor, çetenin tamamının mı, yoksa sadece görünen kısmının mı yakalandığı tartışılıyor. Oysa Cumhuriyetin 84 yıllık tarihi Ergenekon benzeri çetelerle dolu.

Çeteler yeni değildir!

Susurluk, Söylemezler, Yüksekova, Kızıltepe, Erzincan, Kocaeli vb. adlarla anılan çeteler son yıllarda adları medyaya yansıyan bazı çeteler. Bir anlamda Türkiye “çete cennetidir!”

Yıllardır Kürt hareketi, komünist, devrimci, demokrat, ilerici kurumlar, insanlar bu gizli eller tarafından saldırıya uğruyor, insanlar katlediliyordu. Birçok devlet görevlisi de bunu yer yer açıklamak zorunda kalmıştı. Ancak her olayda sadece birkaç figüran gözaltına alınıyor, soruşturmalar, yargılamalar yıllarca uzatılıyor, sonunda davalar ya zaman aşımından ya da tüm şüpheliler serbest bırakıldığından düşürülüyordu.

Aydın suikastları, faili meçhuller, kayıplar, bombalamalar, Susurluk kazası, Şemdinli bombalaması vb. olaylar ülke gündeminden eksik olmadı. Ve her olay sonrası devlet ve hükümet yetkilileri olayı sonuna kadar, ucu nereye varırsa varsın araştıracaklarını, sorumluların hak ettikleri cezalara çarptırılacaklarını söylerler. Oysa her olay bunun tersi durumlarla doludur. Ergenekon çetesinin sorgulandığı, tutuklandığı bu günlerde bile Genel Kurmay Hukuk

isteyen Ankara 11. Ağır ceza mahkemesine, Genel Kurmay Hukuk Müşavirliği “Soruşturmaya gerek olmadığı” cevabı verildi. Şemdinli bombacıları “iyi çocuklar” olmalarından dolayı serbest bırakıldı. Olayın derinlemesine sorgulanmasına, bombacıların ilişkide bulundukları kişilerin araştırılmasına dahi izin verilmedi. Çeteler, bu devletin bir hatası değil, onun ürünü ve ayrılmaz parçalarıdır.

Ergenekon AKP’ye ayak bağı Medya soruşturmanın ne kadar genişleyeceğini, tüm çetenin yakalanıp yakalanmadığını, yoksa görünenin buzdağının sadece küçük bir parçası mı olduğunu tartışıyor. Oysa ayrıntılar iktidar mücadelesinde yatıyor. Ergenekon yürüyen iktidar mücadelesinden bağımsız olarak ele alınamaz.

Türkiye’de bir iktidar dalaşının olduğu sır değil. Dalaşın bir yanında iktidara gelmek isteyen liberal büyük burjuvazinin taleplerinin savunucusu AKP var. Diğer yanda 84 yıllık iktidar tekelini kaybetmek istemeyen, ordu merkezli bürokrat burjuvazi var. AKP hükümeti bir dizi düzenlemeyle, Kemalistlerin hareket alanını daraltmış durumda. Ancak AKP hükümeti bir bütün olarak devlete hükmedecek durumda değil henüz. Hala iktidar tekelini elinde bulunduran Kemalist kesim gittikçe yiten, geriletilen etkinliklerini yeniden kazanmak için çaba harcıyor.

Bilumum Kemalistler, ulusalcı, vatansever, milliyetçi vb. adı ne olursa olsun, örgütlenmeler, çeteler iktidar

mücadelesinde, statükocu pozisyonda olup, bürokrat burjuvazinin yararına iktidar tekelinin kaybedilmemesi için mücadele ediyorlar.

Ergenekon yapılanması içerisinde yer alanların, anda yürüyen iktidar mücadelesindeki en önemli hedefi devletin AKP tarafından ele geçirilmesini engellemek, Kemalist rejimi eski tarzda ayakta tutmak, devletin kırmızı çizgilerini (Kürt sorunu, Ermeni sorunu vb.) korumaktır. Provokasyonları, bombalamaları, suikastleri, darbe planlarını vb. Ergenekon’un bu amaçlarına ulaşmasında mübah olarak gördüğü anlaşılıyor. Çete içerisinde çok sayıda “emekli” askerin bulunması yoksa sadece tesadüf mü? Elbette hayır. Çünkü bu örgütlenmeler aslında daha üst yöneticiler tarafından yönlendirilmekte, yönetilmektedir.

AKP hükümet olduğu dönemden bu yana, ulusalcı, laik, Kemalist kesimler tarafından engellenmeye, önüne türlü türlü zorluklar çıkarılmaya çalışılmaktadır. Çetelerin son yıllarda bu kadar sık anılır olmasının önemli bir nedeni de budur.

Orhan Pamuk’un yargılanması sırasında yaşanan linç girişimleri, Hrant Dink’in katledilmesi, bombalı araçlar, patlamalar, savaş kışkırtıcılığı, savaş, milliyetçi-şoven dalganın tırmandırılması vb. AKP hükümetini AB üyeliği için “demokratikleşme” adımlarında zor durumda bırakmakta, ayak bağı olmaktadır.

Çete devlet içinde, devlet çete içinde!

Aslında amaç çetelerin yok edilmesinden çok AKP’ye ve onun temsil ettiği işbirlikçi, büyük burjuvaziye ayak bağı olan çetelerin geriletilmesidir. Çünkü bir sınıfın iktidarına ve diğer sınıf ların sömürülmesine dayanan kapitalist sistem kendini ayakta tutmak için, ezilen sömürülen kitlelerin mücadelelerini engellemek için devlet eliyle kurulan/yönetilen yasadışı örgütlenmelere ihtiyaç duyar. Kapitalist devlet ayakta durduğu sürece bu tür örgütlenmelerde sürecektir. Çeteler zaman zaman, onlara ihtiyaç kalmadığı zamanlarda rafa kaldırılır, ihtiyaç duyulduğu süreçlerde tekrar ortaya çıkarılır. Ergenekon terör örgütü devletin derininin şu anda işe yaramayan, yeni sürece/hükümete ayak uyduramayan, uydurmak istemeyen bölümüdür.

Bu devletin varlığı koşullarında çeteler, Ergenekonlar son bulmaz. Çeteler ancak işçilerin, köylülerin, emekçilerin devrimi ile yaratılacak olan işçi-köylü iktidarı şartlarında ortadan kaldırılacaktır. Çetesiz bir topluma devrimle varılacaktır! Çetesiz bir toplum isteyen devrim için örgütlenmelidir!

28.01.2008 ✓

5

halkların kardeşliği için

19

6

Oca k 20 07 ta ri hinde, Cuma günü saat 14.58 sularında kafasına sıkılan kurşunlarla katledildi Hrant Dink.

19 Ocak günü kalleşçe kurşunlayıp aldılar O’nu aramızdan, yitirdik O’nu. Beynimize sıkılmış kurşun gibiydi O’nun katledilmesinin haberi.

Hele bir de yerde yüzükoyun yatırılmış, üstü örtülmüş, kanı kaldırım taşlarını kırmızıya boyamış haldeki resim, insanı o anda “İsyan! İsyan!” diye isyana çağırıyordu… Bu sisteme isyan haklı ve meşru, ama isyan eden, edecek olanlar o anda büyük azınlık durumunda…

23 Ocak’ta cenaze töreninde yüzbinlerin “Hepimiz Hrant Dink’iz!

Hepimiz Ermeniyiz!” vb. sloganlarla Türkiye Cumhuriyeti tarihinde bir ilke imza atmaları, Hrant şahsında Ermeni halkına sahip çıkmaları, gelecek açısından umudumuzu güçlendiriyordu ama kaybımızın büyüklüğünü ortadan kaldıramıyordu.

Kaybımız büyüktü, çünkü kaybettiğimiz insan en başta ırkçılığı, şovenizmi, milliyetçiliği kökten reddediyor, milliyetçiliğin her türüne karşı proleter enternasyonalisti tavır sergiliyordu. Halkların kardeşliğinin devrimle kazanılacağını biliyor, bunun için çalışıyordu.

Evet, Hrant Dink, soykırıma uğramış bir milletin evladı olarak her türden milliyetçiliğe karşı, halkların kardeşliğinin sağlanması için mücadele ediyordu. O, Ermeniydi, devrimciydi, demokrattı, halkların kardeşliğinden yanaydı…Tam da bundan dolayı katlettiler onu. Hrant’a sıkılan kurşunlar, gerçekte halkların kardeşliğine sıkılmıştı. Türk, Kürt, Ermeni halkları arasında kardeşliği sağlayacak az sayıdaki sağlam köprülerden biri yıkılmıştı…

Hrant Dink ’in katledilmesinin perde arkasında yatan gerçeklik, –ki tetikçiler ve azmettiricilerinin ifadelerinde açıkça ortadadır bu– Türkiye Cumhuriyeti tarihi kadar eski olan Türk şövenizminin, kemalist faşist zihniyetin Türkiye’de hâlâ egemenliğini sürdürmesidir. Bu aslında Ermeni milletine karşı Osmanlı Devleti tarafından gerçekleştirilen soykırımın başka düzey ve biçimlerde sürdürülmesidir de aynı zamanda. Özetle bu durum ve olgular bilindiğinde Hrant Dink’i anmanın, ona sahip çıkmanın beraberinde getirdiği, biz Türkiye Cumhuriyeti devleti sınırları içinde yaşayan değişik halklardan işçi ve emekçilere, sınıf bilinçli insanlara dayattığı görev de ortaya çıkmaktadır.

Hrant Dink’e sahip çıkmak, gerçekte halkların kardeşliği için mücadeleyi; Türk, Ermeni, Kürt, Laz, Çerkez, Arap, Rum, Süryani, Roman ve diğer tüm milliyetlerden halkların, özgür, eşit temelde yaşamasını, kardeşliğini sağlamak için mücade-

HALKLARIN KARDEŞLİĞİ İÇİN

Hrant Dink’i anmak!

leyi gerektirmektedir. Bu mücadele de milliyetçiliğin, ırkçılığın, şovenizmin kaynağı olan sömürü sistemini ortadan kaldırmak, devrim için mücadele etmekten başka anlama gelmez.

Biz Hrant Dink’i katledilişinin birinci yıldönümünde bu bilinçle anıyoruz. “Anmak” alışık olduğumuz, genelde kullanılan bir kavram.

Gerçekte ise biz Hrant’ın katledilişini bu bir yıllık süreçte hiç unutmadık, gelecekte de unutmayacağımızı, unutturmayacağımızı bir kez daha ilan ediyoruz! Hrant Dink’i halkların kardeşliği için, özgürlük için verdiğimiz mücadelede yaşatacağız!

GERÇEK SUÇLU VE SORUMLULAR KİM? Hrant Dink’in katledilmesinin hemen ertesinde cinayetin sorumlu ve suçlularının yakalanıp yargılanması yönlü talepler, hemen tüm burjuva medya ve siyasetçiler tarafından dile getirildi. Kamuoyuna karşı yapılan açıklamalar, Hrant Dink’in katilinin “vatan haini” olduğu, sıkılan kurşunların “Türkiye’ye sıkıldığı” bile söylendi.

Görünürde –kimi açık faşist kesim dışında– herkes cinayetin sorumlularının, suçlularının ortaya çıkarılması ve yargılanmasından yanaydı. Bu tür tavırlarının büyük bir sahtekârlık olduğunu o dönem takındığımız tavırlarda da ortaya koyduk.

Ortaya koyduğumuz tavırlardan biri de –ki bu tavır genelde çoğu devrimci, demokrat kesimin ortak tavrıydı–, gerçek suçlu ve sorumluların ortaya çıkarılıp yargılanmayacağı, onlara ceza verilmeyeceği yönlü tavırdı. Bu tavrın doğruluğu daha cinayetin ve tetikçinin yakalanması üzerine yürütülen “sıcak” tartışmalar içinde ortaya çıkmıştı.

Devlet yetkililerinin takındığı bütün tavırlar hedef şaşırtmaya, gerçek suçluları gizlemeye hizmet eden

tavırlardı. Cinayetten iki gün sonra, tetikçinin tutuklanmasının hemen ertesinde İstanbul Emniyet Müdürü Celalettin Cerrah hiçbir araştırma yapılmadan “Cinayetin herhangi bir siyasi boyutu ve örgüt balantısı yok.

Zanlı milliyetçi duygularla cinayeti işlemiş.” (22 Ocak 2007 tarihli Hürriyet’ten) diye tavır takınarak gidişatın hangi yönde olacağını gösteriyordu… Cerrah’ın bu tavrının, hem cinayetin devlet kademelerindeki sorumlu ve suçlularını gizleme, hem de “milliyetçi duygularla” cinayet işlenebileceğinin propagandasını yapma yönlü bir tavır olduğu kimi burjuva kalemşorlar tarafından bile dile getirildi.

Gerçek suçlu ve sorumluları gizleme çabalarını rahatsız eden haberlere ise “balans ayarı” yaptılar.

Gazete ve TV’lere kendilerinin izni olmayan haberleri verme yasağı koydular… Bunu sağlayabilmek için özel kanun çıkarmalarına gerek yoktur.

Herhangi bir yetkili açıklama yapıp işaret verdi mi, sözkonusu burjuva basın da kendisini ona göre ayarlıyor. Kamuoyuna “haber kirliliği”ni anlatmaya çalışarak hangi gazetenin haberine güven duyulması gerektiği konusunda rekabete giriştiler…

Kazanan “balans ayarı” yanlıları oldu, cinayet ve perde arkası ile ilgili haberler sınırlandı. “Hepimiz Hrant Dink’iz! Hepimiz Ermeniyiz!” sloganı kullanılarak Türk şovenizmi daha da fazla kışkırtılmaya çalışıldı, futbol stadyumları, kendilerinin katil olduğunu haykıran ve tetikçilere sahip çıkılan “Hepimiz O.S.’ız” vb. tavırlara sahne oldu.

Tüm bunlara rağmen, yarım yamalak, doğru yanlış haberlerle içiçe, Hrant Dink’in katledilmesinden sorumlu ve suçluların kimler olduğu gizlenemiyordu. Gerçek sorumlu ve suçluların sadece tetikçilerin kim olduğu sorusuna cevap verilerek bulunamayacağı açıktır. Hrant’ı katlettiren çarkın bütününe bakılmak

zorundadır ve bu çark bu devletin yapısıdır, sistemidir.

Düşünceyi ifade etme özgürlüğünü ayaklar altına alan yasalardan, bu yasaların yargı mensupları tarafından uygulanmasına; emniyet kurumundan jandarmaya, valisinden kaymakamına, hakiminden savcısına, medyasından tetikçisine kadar herkesin cinayet işinin içinde olduğu; tüm dezenformasyon, yalan yanlış haberler içinde bile gün ışığına çıkmış durumdadır. Böylesi bir durumda, –kişiler ve isimleri onca önemli değildir, bu belirleyici de değildir çünkü sorun kurumsal yapıdan kaynaklıdır– gerçek suçlunun, katilin kim olduğunu ne söylemeye, ne de aramaya gerek var! Suçlu ve katil bellidir…

Suçlu ve katillerden kendilerini yargılamalarını, kendilerine ceza vermelerini beklemek ise abestir…

BİLANÇO?!!…

Hrant Dink cinayeti ile ilgili gelişmeler, sorunlar cinayetin yıldönümünde, günlük gazetelerde hem kronolojik olarak ortaya kondu hem de sözkonusu çelişkiler yeniden gündeme getirildi. Bu bağlamda tek tek dikkat çeken sorunları günlük burjuva basında da takip etmek mümkün.

Cinayetin yaklaşık bir yıl önce planlandığı, bundan hem emniyetin hem de jandarmanın haberi olduğu, kimin cinayeti nasıl ve nerede işleyeceği, hatta Hrant’ın ensesinden hangi silahla vurulacağına kadar tüm bilgilerin devlet yetkililerince bilindiği de açıkça ortada. Sayfaların yetmediği bilgilerin detaylarına kadar bilindiği ve Hrant’ın korunması için değil, katledilmesi için çaba gösterildiği de devlet yetkililerinin bilgisi dahilindedir. Gerçek sorumlu ve suçluların kimler olduğu biliniyor ama gizleniyor.

En basitinden soruna bakıldığında, eski Trabzon Emniyet Müdürü, Emniyet Genel Müdürlüğü İstihbarat

halkların kardeşliği için Daire Başkanlığı’na atanırsa ve yanına da doğrudan Hrant Dink cinayetiyle ilgili olan E.T. ile ilişkisinden, cinayetin nasıl işleneceğini bildiği bilgisine sahip olduğu ortaya çıkan, kısacası cinayetten belli ölçüde sorumlu olan Trabzon İstihbarat Şube polisi M.Z. verilirse, emniyetten istenen bilgilerin, Hrant Dink’in ailesinin avukatlarına verilmeyeceği garanti altına alınmamış mıdır? Bu atamaları yapanlar en azından adı geçen bu şahısları koruma altına almamışlar mı?

Bu tür önlemlerle de sonuçta geçen bir yıllık süreçte gerçek sorumlu ve suçluların ortaya çıkarılması bağlamında özde hiç bir şey değişmemiştir. İlişki ağının önüne, tetikçi O.S.’den “azmettirici” olarak tanıtılan Yasin Hayal’e ve ondan da polis ve jandarma muhbiri E.T.’den sonrasına “devlet sırrı” olarak set çekilmiştir. İşin başında yapılmayan temel şey, soruşturmanın kendisinin tam yapılmamasıdır. Evet, bu konuda bir soruşturma yapılmış ve raporu da hazırlanmıştır. Bu rapor temelinde 2 Temmuz ve 1 Ekim 2007 tarihlerinde iki kere duruşma yapılmış ve üçüncü duruşma da 11 Şubat 2008 tarihine ertelenmiştir. İşin özü ama, sözkonusu soruşturma, sorulması ve araş-

tırılması gereken soruları sorma ve ortaya çıkanların peşini takip etme bağlamında bilinçli olarak sınırlanmış, yapılmamıştır.

Gelinen yerde durum, baştakinden daha da kötü… Sekizi tutuklu toplam 19 kişi mahkemede yargılanıyor. Bunların bir kesimi sonuçta ceza alacaktır. Fakat, gerçek suçlular ve sorumlular, bugünün Türkiye’sinde ortaya çıkarılıp yargılanmayacaklardır. Bu arada devlet ve hükümet yetkilileri de yakalanıp mahkemeye verilenleri göstererek katillerin bulunduğunu ve yargılandığını savunarak gerçek suçluların gizlenmesine yönelik çabalarında kitlelerin beyinlerini yıkamaya özel çaba gösteriyorlar.

Bu arada hemen “son dakika haberi” olarak “Ergenekon’a şafak operasyonu” yapıldı deyip, Veli Küçük, Kemal Kerinçsiz, Fuat Turgut gibilerinin gözaltına alındığı haberleriyle, devletin gerçek suçluları ortaya çıkaracağı hayaline kapılmamanıza da dikkat çekmek gerekiyor.

Bu olayın kendisini ayrıca değerlendirmek gerekiyor. Ama şunu iyice kafamıza kaydetmemiz lazım: Eğer Veli Küçük, Kemal Kerinçsiz veya Fuat Turgut ve diğerleri gözaltına alınıp serbest bırakılmayıp değişik suçlardan dolayı yargılanırlarsa, bu dev-

let içindeki güçlerin, daha doğrusu çetelerin çatışmasını, çelişkisini gösterir. Bundan fazlasını değil. Sömürü sisteminde burjuvalar arasındaki iktidar dalaşında her zaman “kurban” edilecekler bulunur. Kurban edilecekler ise, anda egemen olan gücün çıkarına olmayan, artık ihtiyaç duymadığı kesimler, güçler olacaktır.

Bu bağlamda eğer Hrant Dink cinayeti bağlamında Veli Küçük ya da Kemal Kerinçsiz gibi isimler suçlu ve sorumlu olarak kamuoyuna gösterilirse, bilin ki bu cinayetin arkasında daha “yükseklerde” olanların çıkarları sözkonusu olmuş ve “alttakilerden” birilerinin devredışı edilmesi göze alınmıştır. Önümüzdeki süreçte neler yaşanacağını birlikte göreceğiz. Bundan sonraki gelişmeler hangi yönde olursa olsun geçen bir yıllık süreçteki bilançonun eksi olduğu gerçeğini değiştirmiyor.

BİLANÇONUN DİĞER YANI… Hrant Dink’in katledilmesinin gerçek sorumlu ve suçluları gizlenip korunurken, Hrant Dink ailesine ve en başta da AGOS gazetesine, genelde de resmi ideolojiden ayrı düşünen kesimlere karşı baskılar, tehditler, ya

da Kürtlere karşı olduğu gibi savaş sürekli biçimde yürütüldü.

Hrant Dink katledildiği halde, mahkemeye giden kimlik kaydında “öldü” diye yazmadığı için hakkındaki mahkeme duruşmaları devam etti… AGOS’un Genel Yayın Yönetmeni vb. vb. yerine diğer sorumlu ve yazarları hedefe kondu.

Arat Dink’in babasının akibetine uğramaktan kendisini korumak için Türkiye’yi terk edip Belçika/ Brüksel’e yerleşmesinin haberi Milliyet gazetesinde şöyle verildi: “Suikaste kurban giden gazeteci Hrant Dink’in oğlu Arat Dink, tehdit mesajlarının bitmek bilmemesi, TCK’nın 301. maddesinden de ceza almasının ardından Belçika’ya yerleşti.” (6 Kasım 2007, Milliyet) Arat Dink gibi AGOS’un imtiyaz sahibi olarak Sarkis Seropyan da 301.’den yargılananlar arasında ve AGOS’un kimi diğer yazarları da devletin yargısının hedef tahtasında yerini almıştır.

Kuşkusuz ki bu bir yıllık süreçte bilançonun bu yanı bağlamında çok şey yaşanmış ve özellikle AGOS gazetesine, Hrant Dink ailesine ve genelde Ermenilere yönelik baskılar, tehditler süreklilik arzetmiştir. Tüm bunları bu yazıda ortaya koymak

Onbinler katledilişinin 1. yılında Hrant Dink ile buluştu

B

üyük insan dostu Hrant Dink katledilişinin 1. yılında onbinlerce dostu tarafından gazetesi AGOS’un binası önünde anıldı. Polisin yoğun provokasyonuna rağmen onbinler halkların kardeşliğinin büyük savunucusu Hrant Dink’i “Katil devlet hesap verecek!” sloganlarıyla sahiplendi.

Okmeydanı Demokrasi Platformu’nun eylemi İçinde Yeni Dünya İçin Çağrı olarak bizim de yer aldığımız, birçok devrimci-demokratik kurumdan oluşan Okmeydanı Demokrasi Platformu Hrant Dink Caddesi için bir imza kampanyası başlatmıştı. 19 Aralık günü toplanan imzalarla birlikte Şişli Belediyesi önüne gidildi. Burada imzalar Belediye’ye verilirken küçük bir gösteri yapıldı, sloganlar atıldı, müzik dinletisi verildi ve basın açıklaması okundu.

Basın açıklamasından sonra hep birlikte otobüslerle büyük mitingin yapılacağı AGOS Gazetesi önüne gidildi.

Aynı yerde, aynı saatte büyük buluşma AGOS Gazetesi önündeki etkinlik 14.30’da başladığında onbinler “Hrant İçin, Adalet İçin” dövizleriyle alanı doldurmuştu. Polis alana girenlerin dövizlerini ve pankartlarını indirtiyor ve provokasyonlarda bulunuyordu. Bu provokasyonlar ilerleyen saatlerde bazı gerginliklere neden oldu. Polisin provokatif tavrına tepki gösteren kitle polis bariyerlerini tekmeleyerek yıktı ve böylece sıkışmış olduğu alanı biraz olsun genişletti.

Mitingin organizatörlerinin sık sık yaptıkları uyarılara rağmen şu sloganlar geniş kitle tarafından sık sık atıldı: “Katil devlet hesap verecek!”, “Faşizme karşı omuz omuza!”.

“Türk-Kürt-Ermeni, Yaşasın Halkların Kardeşliği!”, “Hepimiz Hrant’ız, Hepimiz Ermeniyiz!” atılan diğer sloganlar arasındaydı.

Oral Çalışlar ve Rakel Dink’in konuşmaları Saat 15:00’te 1 dakikalık saygı duruşunun ardından, Hrant Dink’in arka-

daşı gazeteci-yazar Oral Çalışlar, Dink’in katledilişinin nedenleri, yaratılmak istenen ortam ve Türkiye’de halkların birbirine boğazlatılmaya çalışılması için yapılan girişimlerle, bu olayın hazin sonuçları, Türkiye’deki demokrasi ve kardeşlik mücadelesi üzerine bir konuşma yaptı.

Daha sonra AGOS Gazetesinin penceresinden kitleye seslenen Rakel Dink şunları söyledi: “Sevgili kardeşlerim” diye söze başlayan Rakel, cinayetin ardından geçen bir yıllık süre zarfında, “Ne yaptı ülkemin adaleti?” diye sordu. Bir yıl sonra eşi Dink’i yaşamak için yine burada toplandıklarını ifade eden Dink, “Burada, onun kanını suyla sabunla temizlemeye çalıştıkları kaldırımdayız. Bu kaldırım bu şekilde temizlenebilir mi?” diye sordu bir kez daha.

“Kanın sesi ancak adaletle susar. Sizler bugün adalet için buradasınız” diyen Rakel, “Katilin eline bayrak verip poster çektirenlere adalet ne yaptı?

Sadece görüntüleri basına verenlere dava açtı.

Stadyumlarda hepimiz Ogün’üz diye bağıranlara ne yaptı ülkemin adaleti? Daha katil yakalanmadan silahın markasına kadar bilen jandarmalara ne yaptı ülkemin adaleti? Eşime haddini bildirmeye çalışan vali yardımcısına ne yaptı ülkemin adaleti?” diyerek sitem etti.

Hrant’ın insan sevgisi sosyalizm mücadelesinde yaşıyor Yeni Dünya İçin Çağrı dergisi ve Yeni Dünya Gençliği olarak Hrant Dink’i anma etkinliklerine katıldık. Güney dergisinin de “Bu ülkede güvercinleri de vururlar” yazısının yer aldığı son sayısı ile katıldığı eylemde, YDİ Çağrı “Hrant’ın insan sevgisi sosyalist mücadelemizde yaşayacak” başlıklı afişini, Yeni Dünya Gençliği ise “Dövüşenler ölenlerin tutmaz yasını / Hrant’ı mücadelemizde yaşatacağız” başlıklı afişini açtı. Başka pankartların hemen hiç olmadığı eylemde pankartlarımız ve Güney Dergisi kitlenin büyük ilgisiyle karşılandı.

Taksim’de polis saldırısı Şişli’deki eylemden sonra organizatörlerin kitlenin dağılmasını istemesine karşın, kitlenin büyük bir kısmı meydanda bekleyişini sürdürürken, kitlenin bir kısmı Taksim’e doğru yürüdü. Taksim’deki olay şöyle gelişti: “Rakel Dink’in konuşmasının ardından düzenleme komitesi sık sık da-

7

halkların kardeşliği için mümkün değil. Ama Rakel Dink’in mahkemeye sunduğu “Adalet mülkün temeli ise ben bu temeli arıyorum” başlıklı konuşmasından bazı alıntılarla sorunun geneline bir kez daha dikkat çekelim: “… Şimdiye kadarki yaşamımızda Ermeniyiz diye ya horlandık ya hakarete uğradık, veya Ermeni kelimesini küfür olarak duyduk. Bunları gazetelerde, televizyonlarda, nüfus dairelerinde memurlardan en yetkili ağızlara kadar her yerde işittik, işitiyoruz.

Bazen bu ülkenin vatandaşı değilmişiz gibi, sanki başka yerden göç etmişiz gibi davranıldı. Bunların hepsi halen yapılmakta ve bu yapılanma bu anlayış, bu karanlık, bebeklerden katil yaratmaya devam etmekte. (…)

Karanlık dediğim belirsiz birileri değil. Bu karanlığın parçalarını Valilikte, Jandarmada, Silahlı Kuvvetler’ de, MİT’te, Emniyet’te, Hükümet’te, Muhalefet’te, mecliste olmayan partilerde, hatta basında ve sivil toplum kuruluşlarında bulabilirsiniz. Bunlar adı sanı belli insanlar, görevleri belli insanlar.

Durmadan düşman yaratıp bebekleri katil yetiştiriyorlar ve bunu

Türkiye’ye hizmet diye yapıyorlar.

Bunları AGOS’un önünde Sabiha Gökçen haberinden sonra eşimin mahkemelerinin önünde de gördük. Ama nedense adalet ya da hukuk onlara ulaşmıyor, ulaşmak istemiyor. Çünkü biraz ileri giderse kendisinin içinde de bunlardan olduğunu görecek. (…)

Sayın Hakim, eşim yazdığı, düşündüğü ve konuştuğu için yargılandı.

Hiç suçu olmadığı halde bu devlet anlayışı sayesinde suçlu bulundu. Bana göre devletin çoğu söylemleri bölücülük, hakaret, aşağılama içeren, bunlar gibi katil bebekleri cesaretlendiren ve çoğaltan nitelikte.

Velhasıl bu karanlık pınarın başı devlet ağzı ve anlayışıdır. Bu söylemlerden ve söyleyen kişilerden şikayetçiyim.” (Rakel Dink’in sözkonusu konuşmasından, www.acikradyo.com. tr adresinden) Rakel Dink’ten aktardığımız bu alıntıda dile getirilenler, devletin Ermenilere karşı yaptırımlarının, sadece Rakel Dink tarafından bilinen kesiminin bir tarifidir. Gerçek durum daha da kötüdür.

Yazımızın sonunda dikkat çekmek istediğimiz mesele, Başbakan

ğılma çağrısı yaparak etkinliği bitirmeye çalıştı. Katılımcı grup ve kişiler Hrant’ın katli ve demokrasi/özgürlük mücadelesine dair tepkilerini dile getirerek Taksim yönüne yürümeye başladılar. Düzenleme komitesi de bu sırada insanları ters yöne yönlendirmeye çalıştı. Sohbet etmek için kalan grupları bile uyardı komite.

Bütün engellemelere karşın binlerce insan Taksim’e doğru yürüyüşe geçti. Taksim’den sonra İstiklal Caddesi boyunca yürüyen göstericiler, Hrant’ın katilinin Samsun’da yakalandıktan sonra çekilen fotoğrafların da arkasında duran bayrağı penceresinden sallandıran İşçi Partisi binasına ve MHP ile Ülkü Ocakları binalarına saldırdılar. Bu sırada polis etrafa rastgele ateş açtı ve çevrede bulunan bir demiryolu işçisi bacağından yaralandı. Polisin gaz bombalarıyla müdahalesine rağmen uzun süren bir çatışma sonucunda göstericiler dağıldı. 10’dan fazla eylemcinin gözaltına alındığı çatışmada yaralanan polis ve gösterici sayısı bilinmiyor.” (İndymedia.org) Gözaltına alınan 14 kişi ertesi gün serbest bırakıldı. İnsan sevgisiyle dolu büyük insan Hrant Dink Türkiye’nin birçok ilinde binlerce insanın katıldığı etkinliklerle anıldı. Bundan sonra da bu büyük insanı sevenler onu anacaklar, yaşatacaklar. Ancak Hrant’ı anmanın en iyi ve en doğru yolu, onun da uğruna mücadele ettiği, halkların kardeşliğinin tam olarak gerçekleştirilebileceği baskısız, sömürüsüz toplum için mücadeleyi geliştirmek için var gücümüzle çalışmaktır.

Hrant İzmir’de anıldı

8

Saat 14:30’dan itibaren insanlar Konak Eski Sümer Bank önünde toplanmaya başladı. Hrant’ın katledildiği saat olan 14:49’da bir dakikalık saygı duruşu yapıldı. ÖDP, EMEP, DTP, SDP, DSİP, KESK, İzmir Barış Girişimi, Irkçılığa ve Milliyetçiliğe dur de!, Küresel BAK, Ege 78’liler Derneği, İHD, ESP tarafından hazırlanan ortak basın açıklaması okundu.

Basın açıklaması öncesi ve sonrasında çeşitli sloganlar atıldı.

“Faşizme inat, kardeşimiz Hrant!, Susma haykır halklar kardeştir!, Hepimiz Ermeniyiz, hepimiz Hrant’ız!, Faşizme karşı omuz omuza!, İşte devlet, işte soykırım!, Adalet istiyoruz!, 301 kalksın, suçlular yargılansın!, Yaşasın halkların kardeşliği!” vb.

Konak Eski Sümer Bank önünde toplanan iki bin civarında insan, bu-

Erdoğan’ın Hrant Dink’in katledilmesinden sonra üzerine gidileceğini söylediği, yok edemezse de minimize edilmesi gerektiğini savunduğu “derin devlet” meselesidir.

Dergimizin 109. sayısında da buna dikkat çekmiştik. Bilince çıkarılması açısından yeniden dikkat çekilmesi gerektiğini düşünüyoruz.

Susu rlu k olay ı nda n sonra Türkiye’de normal hale gelen ve kullanılan, bizim de bu ve benzeri olaylara dikkat çekerken kullandığımız bu kavram, gerçekte kitlelerin bilincini karartmaya hizmet etmektedir.

Susurluk olayından sonra kullanılması belki onca sakıncalı olmayan “derin devlet” kavramı, özellikle Hrant Dink cinayeti bağlamında ama genelde kullanılmaması; kullanıldığında da devlet kurumu bağlamında kitlelerin bilincini karartmayacak biçimde açıklanması gereken bir kavramdır. Dergimizin 109. sayısında söylenenler şöyledir: “Devletin ‘ derini’, ‘yatayı’ ya da ‘yükseği’ veya ‘çukuru’ yoktur. Devlet tüm kurumlarıyla burjuvazinin işçilere, emekçilere karşı baskı aracının, zor örgütünün kendisidir. Bu devletin şu ya da bu kesimini –ki sözkonusu

olan gizli, görünmeyen kesimini– diğer kesime karşı koymak yanlıştır. (…) Türkiye’de sorunun özü devletin, sistemin burjuva demokrasisi temelinde değil, burjuvazinin faşizm biçimi temelinde örgütlenmiş olmasıdır. Faşizmin yönetim biçimi olduğu devletlerde, hukukun üstünlüğü de beklenemez.

Bu bilinçle halkların kardeşliğini sağlama mücadelesini yükseltmek tüm demokrat, devrimci ve sınıf bilinçli işçilerin, emekçilerin görevidir.

Sorun, ‘derin’ ya da ‘gizli’ devlet, ya da devletin içinde ortaya çıkan bir sorun değildir. Devlet sorunun kendisidir.” (Sayfa 8) Hrant Dink cinayeti bağlamında da gerçek sorumlular “derin”lerde, “çukur”larda aranmasın. Sorumlu ve suçlular devletin içindedir. Arada geçen bir yıllık süreçte olayla ilgili adı geçen devlet yetkili ve memurlarının hemen hepsi, ödüllendirilip daha yüksek görevlere atanmamışsa, ya da başka görevlere verilmemişse, görev ve yetki koltuğunda oturmaya devam etmektedir. Bu memlekette, bu devletin adaleti böyle işlemektedir… Bu böyle biline!

23 Ocak 2008 ✓

radan Cumhuriyet Meydanı’na yürüdü. Yürüyüş sırasında sloganlar atılmaya devam edildi. Faşizme karşı, devlete karşı duyulan tepki sloganlara yansıdı. “Katil devlet hesap verecek!, Faşizmi döktüğü kanda boğacağız!, Bıji bıratıya gelan!”.

Cumhuriyet Meydanı’na varan kitle, yapılan kısa konuşma sonrasında, birlikte getirilen karanfilleri Hrant anısına denize bıraktı.

Hrant Adana’da anıldı 19 Ocak Cumartesi günü saat 2.30’da 5 Ocak Meydanında bir araya gelen yaklaşık 400 kişi İnönü Parkına kadar sloganlar ve alkışlarla yürüdü. Yürüyüşte “Hrant için Adalet için” dövizleri, üzerinde “Hepimiz Hrant’ız Hepimiz Ermeniyiz” yazılı Hrant’ın resimleri taşındı, “Hrantın katili Susurluk devleti!”, “Türk Kürt Ermeni yaşasın halkların kardeşliği”, “Faşizme inat kardeşimsin Hrant” sloganları atıldı. İnönü Parkında yapılan basın açıklamasında katledilen Turan Dursun’dan, Uğur Mumcu’dan, Ahmet Taner Kışlalı’dan vd. yazar ve gazetecilerden ortak basın açıklaması dışında söz edildi. Ortak açıklamada 1990 ile 2000’li yıllar arasında onlarca Kürt aydın ve yurtseverinin, sosyalistlerin, demokratların katledildiği, bu cinayetlerin örtbas edildiği, çoğunun mezarlarının dahi bilinmediği belirtildi. Maraş ve Sivas katliamlarının, Şemdinli bombalamasının kimler tarafından yapıldığının bilindiği halde, asıl sorumluların yargılanmadığı hatırlatıldı.

Açıklama “Bizler aşağıda imzası bulunan kurumlar olarak bu topraklarda halkların kardeşliğine sıkılan kurşunlara karşı hiçbir zaman sessiz kalmayacağımızı belirtiyoruz. Hrant Dink cinayetinin gerçek sorumlularının açığa çıkarılıp, cezalandırılıncaya kadar haklı tepkilerimizi sürdüreceğimizi, hem eli kanlı faşist katillere, hem azmettirici gerçek sorumlularına bir kez daha bildiriyoruz.” denerek sona erdirildi.

Basın açıklamasından sonra Uluslararası PEN adına Tarık Günersel de bir konuşma yaparak, cinayeti kınadıklarını, asıl sorumlular yargılanana kadar cinayetin peşini bırakmayacaklarını söyledi.

Açıklama 5 dakikalık oturma eyleminin ardından sona erdirildi.

Açıklama İHD, KESK, Adana Tabip Odası, Pir Sultan Abdal Derneği, Tunceliler Derneği, 78’liler Girişimi, DTP, EMEP, ÖDP, SDP ve diğer devrimci/demokrat kurumlar/kitle örgütleri adına yapıldı.

Haydi Hrant’ı sosyalizm mücadelemizde yaşatmaya!

Ceyne asterun yeğpay rutyun!

Halkların kardeşliği için tek yol devrim! ✓

Şubat 2008 • yeni dünya için ÇAĞRI’nın İŞÇİ EKİ

O

Davutpaşa’da katliam… Suçlu kim?

c a k ay ı n ı n s on g ü nü , İstanbul Zeytinburnu ilçesine bağlı Davutpaşa’da, Çifte Havuzlar Caddesi’nde bulunan Emek İşhanı, sabah saatlerinde bir patlama ile sarsıldı. Yangına neden olan ilk patlamadan sonra, işhanında çalışanlar ve çevrede bulunanlar camlara çıktı. İşhanının önünde insanlar toplandı. Kısa bir süre sonra, yangının içinde buhar kazanları bulunan işyerlerine sıçraması sonucu, birinciden çok daha şiddetli ikinci bir patlama oldu. Emek İşhanı’nın üç katı çöktü. Çevrede bulunan binalarda büyük hasar oluştu.

Davutpaşa’da yaşanılan facia sonucu 21 kişi öldü. 114 kişi yaralandı.

Patlamanın meydana geldiği beş katlı Emek İşhanı, üste kaçak olarak çıkılan çekme katla altı kata dönüştürülmüştü. Kaçak çekme katta, kaçak olarak maytap, havai fişek ve meşale imal edilip depolanıyordu. İlk iki katta kot yıkama atölyesi, üçüncü ve dördüncü katta dokuma atölyeleri, beşinci katta çorap atölyesi bulunuyordu. Binada üç işyerinin ruhsatsız olduğu bilgisi, ayrıca basına yansıyan bilgiler arasında.

Davutpaşa katliamının üzerindeki

perde araladığında, altından kaçak yapılaşma, ruhsatsız işyeri, sosyal güvenceden yoksun işçi çalıştırma, sanayi sitelerinin yerleşim alanlarının içinde olması, denetimsizlik vb. gerçekler ortaya çıkmaktadır.

Bu düzende insana gerekli önem verilmemektedir. Düzenin merkezinde insan değil, daha fazla kar vardır.

Asgari Ücret belli oldu...

Bozdur bozdur harca!

A

sgari Ücret Tespit Komisyonu, 2008 yılı için uygulanacak asgari ücret miktarını belirledi.

Asgari ücret 16 yaşından büyükler için, 2008 yılı birinci altı ay için; brüt 608,40 YTL, net 435,92 YTL, ikinci altı ay için; brüt 638,70 YTL, net 457,63 YTL olarak belirlendi. Asgari ücrete ilk altı ay için yüzde 4, ikinci altı ay için yüzde 5 zam yapıldı.

Asgari Ücret Tespit Komisyonu içinde güya işçileri temsilen yer alan Türk-İş temsilcileri, yeni asgari ücrete onay verdiler. Asgari ücret oybirliği ile belirlendi.

Asgari Ücret Tespit Komisyonu (AÜTK), her biri beşer üye ile temsil edilen Türk-İş, Türkiye İşverenler Sendikası Konfederasyonu (TİSK) ve hükümet (hükümet adına Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanlığı başta olmak üzere Hazine Müsteşarlığı, DİE ve DPT toplantılara katılmaktadır) yetkililerinden oluşmaktadır.

Aslında AÜTK’na işçileri temsilen

katılan Türk-İş temsilcilerinin katılımı göstermeliktir. Amaç, belirlenecek olan asgari ücrete –sefalet ücreti demek daha doğru- işçilerin de onay verdiğini, karar sürecine katıldıklarını göstermektir. Sermaye, devlet bu amaçlarında başarıya ulaşmıyorlar da değil. Türk-İş konfederasyonu devlet yanlısı, sarı niteliği gereği işçi sınıfı içerisinde Truva atıdır. AÜTK’nunda alınan kararlara yer yer şerh koyan Türk-İş, bu yıl uygulanacak yeni asgari ücrete şerh koymamış, asgari ücret oybirliği ile tespit edilmiştir.

Türk-İş’in bu tavrı, kendilerinin her ay düzenli olarak yaptıkları açlık ve yoksulluk sınırı araştırması ile çelişmektedir. Türk-İş’in Aralık ayı için yaptığı araştırmada, açlık sınırı 688,05 YTL, yoksulluk sınırı 2.241,22 YTL olarak belirlemiştir. Onay verilen asgari ücret açlık ve yoksulluk sınırının altındadır. Ama ne gam! Ne de olsa sendika bürokratları asgari ücret karşılığında çalışmıyorlar!

AÜTK’nunda sermaye kesimi ço-

Kapitalizmde üretimin temel amacı hep daha fazla kar olduğu için, insanlar, çevre kapitalistlerin umurunda değildir.

Yapılaşmadan, denetimden sorumlu olan belediyeler görevlerini tam anlamıyla yapmıyorlar. Rüşvet çarkı kaçak yapılaşmanın, denetimin üzerini örtüyor. ğunluğa sahiptir. AÜTK’nu sermaye kesiminin temsilcileri yalnızca en büyük sermaye örgütü olan TİSK temsilcilerinden değil, aynı zamanda, lafta kendilerini ne kadar tarafsız ya da bağımsız adlandırırlarsa adlandırsınlar, sermaye kesiminin siyasi sözcüleri olan hükümet temsilcilerinden de oluşmaktadırlar. Bu durumda sermaye kesimi AÜTK’da kesin bir çoğunluğa sahip ve istediği yönde ve düzeyde asgari ücreti belirleme imkânına sahip. Bu nedenle asgari ücret –yer yer hükümet temsilcilerinin bağımsızlık şovları yapıp, sermaye kesiminin talep ettiğinin biraz üstünde asgari ücrete imza atsalar da– sürekli sermaye kesiminin talepleri düzeyinde hep düşük tespit edilmektedir. Bu nedenle asgari ücretli milyonlarca işçi, bırakalım yoksulluk sınırının altını, açlık sınırının altında inim inim inletilmektedir. Kapitalistler karlarına kar katarken, sürekli büyürken, onların zenginliğinin yaratıcıları olan işçiler yoksullukla, açlıkla, yoklukla boğuşmaktadır.

Yeni asgari ücret açıklanmadan bir gün önce, Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK) yoksulluk çalışması 2006 yılı sonuçlarını açıkladı. Açlık sınırını

Ruhsatsız işyerleri denetimsiz çalışmakta, denetim olduğunda da işlerine bir yolunu bularak devam edebilmektedirler. Rüşvet, yiyicilik, adam kayırıcılık vb. bu düzenin yol arkadaşlarıdır.

Bu ülkede milyonlarca işçi sosyal güvenceden yoksun, kölelik koşullarında çalıştırılmakta, kaçak işçi çalıştıran patronlara karşı devlet önleyici tedbirler almamaktadır.

Davutpaşa’da yaşanılan facianın sorumlusu; kaçak yapılaşmaya, ruhsatsız işyeri çalıştırılmasına, denetimsizliğe, sosyal haklardan yoksun işçi çalıştırılmasına, sanayi sitelerinde yanıcı ve patlayıcı maddelerle yan yana, iç içe üretim yapılmasına izin veren kapitalist sistemdir.

Bu sistem baştan aşağı çürümüştür. Çürüme hayatın her alanında görülmektedir. Çürüyen sistem kendiliğinden yıkılmayacaktır. İşçiler, köylüler, emekçiler devrim ile bu düzeni bir gün mutlaka mezara gömeceklerdir.

Bütün iş uyuyan devi uyandırmada!

1 Şubat 2008 ✓ 205 YTL, yoksulluk sınırını 549 YTL olarak belirleyen TÜİK verilerine göre, açlık sınırının altında 539 bin kişi, yoksulluk sınırının altında 12 milyon 930 bin kişi bulunuyor.

Bir devlet kurumu olan TÜİK’in verileri gerçeği göstermekten uzak olsa da, bir anlamda ekonomik durumun emekçiler açısından ne kadar vahim olduğunu gösteriyor. İşçiler, yaratanlar yoksullukla, açlıkla boğuşuyor. Yeni asgari ücret, TÜİK’nun belirlediği yoksulluk sınırının altında kalıyor.

Kapitalistler ile işçiler arasında var olan gelir uçurumu giderek büyüyor.

Türkiye’de her yıl dolar milyarderi artıyor. Sefalet ücreti karşılığında milyonlar sendikasız, sigortasız çalıştırılıyor.

Açlığa, yoksulluğa, yokluğa mahkum değiliz. Kapitalistlerin sürekli büyüyen zenginliklerinin yaratıcıları bizleriz. Yaratan ve üreten biziz. Gücümüzün farkına varalım, örgütlenelim.

Sefalet ücretine hayır!

Asgari ücretli işçiler birleşin! İnsanca yaşanılabilir bir ücret için mücadeleye!

4 Ocak 2007 ✓

EK:1

Asgari geçim indirimi aldatmacasına son!

Aynı hükümet şimdi ortalığa “Asgari Geçim İndirimi” adı altında yeni bir uygulama başlatıyor.

Bu indirim de bir bölüm çalışan için Ocak 2008’de başlayacak, bir bölümü ise Şubat 2008’den itibaren alacaktır. Yine bir aylık fark devletin kasasına gidecektir.

B

ilindiği gibi sermayenin hükümeti olan AKP 2007 yılında çalışanlar vergi iadesini vermedi. Her yıl toplanan fiş karşılığında çalışanlara geri ödenen vergi bir dizi bahane öne sürülerek ortadan kaldırıldı. Böylece burjuva devletin kasasına büyük paralar aktarıldı. Bu çalışanların kazanılmış belli haklarının gaspedilmesidir.

Aynı hükümet şimdi “Asgari Geçim İndirimi” adı altında yeni bir uygulama başlatıyor. Bu indirim de bir bölüm çalışan için Ocak 2008’de başlayacak, bir bölümü ise Şubat 2008’den itibaren alacaktır.

Yine bir aylık fark devletin kasasına gidecektir.

Fakat en önemli sorun, burjuva devletin kendi verileriyle de ortada olan yüzde 54’e yakın kayıt dışı denilen emek hırsızlığının en üst seviyede seyretmesi olan alanda çalışan işçilerin “asgari geçim indirimi”nden hiç yararlanamayacağıdır. Bunlar geçmişte de vergi indiriminden yararlanamıyorlardı. Çünkü kayıt altında değillerdi.

Ama burjuva devlet bir kez daha büyük sermayenin yararına bir uygulamayı sürdürüyor. Aslında kayıt dışında çalışan tüm işçi arkadaşlara çağrımız, “Asgari Geçim İndirimi”nden yararlanmak için patronlarınıza karşı örgütlenin” şeklindedir.

Asgari Geçim İndirimi kandırmacası asgari ücretliler için şöyle hesaplanıyor: Asgari ücretin aylık brüt tutarı 585 YTL’dir. Bu yıllık 7.020 YTL’yi bulmaktadır. Çalışan işçi için yüzde 50, herhangi bir işyerinde çalışmayan eşi için yüzde 10, iki çocuklu bir aile ise yüzde 15 olmak üzere toplam asgari geçim indirimi ORANI yüzde 75 olmaktadır.

Asgari geçim indirimi matrahı: 7.020 YTL çarpı yüzde 75 eşittir 5.265 YTL. Asgari Geçim indiriminin yıllık tutarı: 5.265 YTL çarpı yüzde 15 eşittir 789,75 YTL. Asgari Geçim İndiriminin aylık tutarı: 789,75 bölü 12 Ay eşittir 65,81 YTL. Yani asgari ücretli bir işçi Ocak 2008’den itibaren

İÇİNDEKİLER YENİ İŞÇİ DÜNYASI Zam yağmuru başladı! Zamlara hayır. . . . . . . . . . . . . EK:1 Şubat 2008 • yeni dünya için ÇAĞRI’nın İŞÇİ EKİ

Asgari Ücret belli oldu... Bozdur bozdur harca!. . . . . . . . EK:1 Asgari geçim indirimi aldatmacasına son! . . . . . . . . . . EK:2 İşsizlik Sigortası Fonu’mdan elini çek! . . . . . . . . . . . . EK:2 İşçi etkinliğinde buluştuk…. . . . . . . . . . . . . . . . . EK:3 Dimes’de direniş sona erdi. . . . . . . . . . . . . . . . . . EK:3 SCT grevi 670. gününde!. . . . . . . . . . . . . . . . . . . EK:3 Graniser’de toplu sözleşme imzalandı . . . . . . . . . . . . EK:4 Akdeniz Selçuk Nakliyat Kargo direnişi başarı ile sonuçlandı!. EK:4 DİSK’ten SSGSS protestosu. . . . . . . . . . . . . . . . . . EK:4 İzmir Platformu’ndan SSGSS protestosu. . . . . . . . . . . EK:4 “Tarım işçileri ve sorunları” panelinden notlar… . . . . . . . EK:5 “Orada artık sendika var, orada artık örgütlü işçiler var”. . . . EK:6 SSGSS Yasa Tasarısı Meclis gündemine geliyor! . . . . . . . . EK:8 Dünya Bankası Başkanı görevinde, emekçiler nerede?!. . . . EK:8 EK:2

ayda 65,81 YTL bir para maaşına ek olarak alacaktır. Maaşı bu ora nda a r t m ış olacaktır. Çalışanların büyük bölümü buna tav olacaktır. Çünkü maaşları önceki aya göre artmış gözükecektir.

Fakat bilinmesi gereken şey şudur: Eskiden işçi arkadaşlarımız bir türlü bulup buluşturup relatif olarak yüksek oranda fiş topluyorlardı ve daha fazla vergi iadesi alıyorlardı. Şimdi bu artık tarihe karıştı.

Gerçi sermayenin hükümeti şimdi “fiş kesilmiyor bilmem kaç trilyon zarar ediyoruz” diye yakınıyor ama bu yine sahte gözyaşlarıdır. Çünkü fiş kesmeyen kim?

Yine sermaye sahipleri. O zaman kazanan yine kendileridir.

Aslında sermayenin devleti

kendi kendisini ödüllendirmiştir, olan budur! İşçiyi ise kandırmaya çalışıyorlar... İşçilerden vergi kesilmesine hayır! Herkes için en az yoksulluk sınırı düzeyinde net gelir.

22.1.2008 ✓

İşsizlik Sigortası Fonu’mdan elini çek!

Tüm fonlarda olduğu gibi sermayenin devleti bu fonu da amacına uygun kullanmamakta, bu fonu kendisine ek kaynak olarak kullanmaktadır.

Daha önceleri iki defa bu fonda biriken paranın önemli bir bölümü başka alanlara kaynak olarak aktarılmıştı.

B

ilindiği gibi 2002 yılından bu yana biz işçilerden de kesilen ek bir kesinti ile İşsizlik Sigortası Fonu oluşturuldu.

Tüm fonlarda olduğu gibi sermayenin devleti bu fonu da amacına uygun kullanmamakta, bu fonu kendisine ek kaynak olarak kullanmaktadır. Daha önceleri iki defa bu fonda biriken paranın önemli bir bölümü başka alanlara kaynak olarak aktarılmıştı. Şimdi verilen bilgilere göre, 2008 yılında bu fonda toplam 8,5 milyar YTL birikmiş olacak. Bunun yalnızca 541 milyon YTL’si işsizlik sigortası olarak ödenecek. 2008 yılı sonuna kadar ise fonda 30.8 milyar lira daha birikmiş olacaktır. Yani 2008 yılı sonunda toplam 38.7 milyar lira toplanmış olacaktır.

Bu büyük miktardaki paranın burjuva devletin elinde amacına uygun olmayan şekilde kullanılması engellenmelidir. İşsiz kalanlara açlık sınırı düzeyinde ücret ödenmeli, işsizlik parası alma kriterleri işsiz işçilerin lehine değiştirilmelidir. Çalışan herkes işsiz kaldığında işsizlik parası almalıdır.

En an işsizlik ödeneği alma süresi altı ay olmalıdır. En fazla işsizlik ödeneği alma süresi 10 aydan 24 aya çıkarılmalıdır. İşsiz kalanlara meslek edindirme olanakları güçlendirilmelidir. Bir dizi bölgede meslek edindirme olanakları yaratılmamaktadır. Bu bilinçli bir politikadır. Fonda biriken paranın sermaye güçlerine aktarılması engellenmeli, bu biriken para ile ciddi meslek edindirme olanakları yaratılmalıdır.

Burjuva devlet işsizliğin minimize edilmesi için yeni iş sahaları açmak zorundadır. Bunun için mücadele edilmelidir.

İşsizlik kader değildir Burjuva kapitalist sömürü sisteminde bir kader haline getirilmiş olan işsizlikten kurtulmanın yolu, işsizliğin ortadan kaldırıldığı, insanca çalışma ve yaşam koşullarının yaratıldığı, işçilerin kendi iktidarının kurulmasından geçmektedir. Ücretli kölelik sistemine son!

19.1.2008 ✓

İşçi etkinliğinde buluştuk…

27

Oc a k Pa z a r g ü nü Anadolu Yakası Ydi Çağrı okurları tarafından “İşçi filmi” gösterimi ve müzik dinletisi etkinliği düzenlendi.

Etkinliğe yaklaşık 25 kişi katıldı.

Film olarak Emila Zola’nın romanından beyazperdeye uyarlayan Claude Berri’nin yönetmenliğini yaptığı “GERMİNAL” isimli bir işçi filmi gösterildi. Film süresi oldukça uzun olduğundan izleyicilerden birkaçı sıkıldıklarını dile getirdiler. Fakat buna rağmen birçok kişi filmi beğeniyle izledi.

Film, Kuzey Fransa’da bulunan Montsou’daki Anzin kömür madenini ve maden işçilerinin o dönemdeki çalışma şartlarını, yoksulluklarını ve yapmış oldukları grevi konu almaktadır. Filmin sonunda işçilerin grev mücadeleleri yenilgiye uğrar . Fakat filmin oyuncularından Renaud, filmin ana fikrini şöyle yorumlamıştır; Grevde ölen işçilerin kanları toprağa bereket verecek, geleceğin devrimcileri, bu toprağa düşen tohumdan filizlenip gelişecektir.

Film, işçilerin birlik olduğunda kendi güçlerini görebileceklerini ve daha insanca bir yaşamın kendi elleriyle ancak kurulabileceğini anlatmaktadır. “Germinal” bu yanıyla oldukça büyük öneme sahip bir işçi filmidir. Etkinlik kısa müzik dinletisiyle son buldu. Söylenen şarkılar ve türküler oldukça beğenildi. Her ay yapmayı planladığımız işçilere yönelik film gösterimleri ve müzik dinletileri önümüzdeki süreçte devam edecektir.

Filmde, devrimci rolünde olan işçinin, filmin bitiminde söylemiş olduğu sözleri filmi özetlemekte-

dir; Örgütlenerek sakince olayları gözlemleyerek sendikalar kurmak ve gün gelip şartlar olgunlaşınca binlerce tembelin karşısında milyonlarca işçinin gücü eline alması ve sonunda hâkim olması demekti.

Adalet bu demekti. Şimdi Nisan güneşi olanca görkemi ile dört bir yana ışık saçıyor, üretken toprağı ısıtıyordu. Her yerde tohumlar olgunlaşıyor, toprağı zenginleştiriyor. Işık ve ısıyla her yerde filizleniyor. Fısıldayan seslerin altında öz sular taşıyor, tohumlar serpiliyor. Verimli doğanın büyük bir öpüşüyle gelişiyor. Daha sonra gittikçe toprağa yaklaşıyordu. Cana can katan o Nisan sabahında, uçsuz bucaksız ovanın dört bir yanından, derin bir uğultu yükseliyordu. İnsan bitiyordu topraktan… Gelecek yüzyılda ürün vermek üzere yavaş yavaş filizlenen, pek yakında yer küreyi sarsarak, baş verecek olan kap kara bir insan ordusu boy atıyordu…

Anadolu Yakası Çağrı Okurları 28 Ocak2008 ✓

Dimes’de direniş sona erdi görüştük: Kemal Köse; “Orhan Diren’in direnişin kaldırılması karşılığında, işyerine sendikanın girmesi için söz verdi. Olumlu sinyaller aldık. Fabrika önünde beklemenin anlamı yoktu. Ocak ayı içinde olumlu gelişmelerin olmasını bekliyoruz. 16 arkadaşımız hakkında açtığımız işe iade davaları sürüyor. Davaları geri çekmiş değiliz. Çünkü arkadaşlarımız sendikal mücadeleden dolayı işten atıldılar.

Eğer verilen sözler tutulmazsa, kaldığımız yerden direnişe devam ederiz.”

Patronlarda oy un çok! Önümüzdeki günlerde, Dimes patronunun verdiği sözü tutup tutmayacağını birlikte göreceğiz.

Ydi Çağrı İzmir 17 Ocak 2008 ✓

S

CT Orturbo Filtre işçilerinin grevi 670. güne ulaştı.

Genel olarak destekten yoksun olarak süren grevi desteklemek amacıyla 670. gününde bir dayanışma etkinliği düzenlendi. 13 Ocak Pazar günü “SCT Turbo Grevi Adana Dayanışma Komitesi”’nin Petrol-İş Sendikası Adana Şubesinde düzenlediği etkinliğe SCT işçileri, Adana 78’liler Girişimi üyeleri, Birleşik Metal-İş Sendikası Anadolu Şube yöneticileri, Sosyalist Feminist Kolektif, DİP Girişimi, İşçi Mücadelesi ve Ydi Çağrı okurları katıldı.

SCT İşçileriyle Buluşma adı altında düzenlenen etkinlik saat 14’de slayt gösterimi ile başladı.

Etkinlik içerisinde müzik dinletisi yapıldı. Müzik ve slayttan sonra konuşmacılara söz verildi. İlk konuşmayı SCT işçilerinden baştemsilci Erdinç Tümük yaptı. Erdinç Tümük konuşmasında “greve çıktıklarından bu yana emekçi dostlarının sayısının çok az olduğunu ve şimdi yapılan bu etkinliğin biraz da olsa içlerindeki ateşi canlandırdığını, grevi başarıya ulaştırmak için dayanışmak gerektiğini” be-

ederse olacağını söyledi. Yapılan konuşmaların ardından 10 dk. ara verildi.

Aradan sonraki ikinci bölüm isteyenlerin söz hakkı alması ve soru cevap şeklinde devam etti. SCT işçilerinden bir kadın işçi söz alarak, grevin desteksiz bırakıldığını, buna rağmen direndiklerini ve direneceklerini söyledi. Bir başka kadın işçi de, grev boyunca kadın olmaktan kaynaklanan sıkıntılar ile ilgili gelen soru üzerine, yaşadıkları sorunları anlattı. Eşlerinin veya babalarının eylemlere, greve katılmalarını istemediğini belirtti.

Bir arkadaşta Çağrı Gazetesi adına söz alarak kısa bir konuşma yaptı.

SCT işçilerini grevden çok önce tanıdıklarını, o günden bu güne kadar ellerinden geldiği kadar mücadeleyi desteklediklerini, fabrika önündeki eylemlere, yapılan basın açıklamalarına, fabrika önünden Mersin’e yapılan yürüyüşe aktif olarak katıldıklarını, 2007 ortasında grevi desteklemek için bir kampanya düzenlediklerini söyledi. Grevin ikinci yılı nedeniyle 15 Mart’ta eylemlerin, etkinliklerin sendika tarafından organize

lirtti. Ardından Birleşik Metal-İş Sendikası Anadolu Şube Sekreteri Rasim Kara kısa bir konuşma yaptı. Rasim Kara tüm iş yerlerinde sonuna kadar örgütlenme çalışması yapacaklarını ve asla teslim olmayacaklarını söyledi.

Söz alan Birleşik Metal-İş Anadolu Şubesi Sosyal İşler Sekreteri Musa Benli grevi duyurmak için ellerinden geleni yapacaklarını, ikinci yılını dolduracak grev için bir etkinlik düzenleyeceklerini açıkladı.

Etkinlikte söz alan diğer bir konuşmacı ise ikitsatçı-yazar Sungur Savran’dı. Savran işçi sınıfının mücadele tarihinden kısa örnekler vererek, sınıfın kurtuluşunun sosyalizmde olduğunu açıkladı.

Dayanışmanın gerekli olduğundan, bunun örneklerinden ve bu greve bölgeden destek gelmesi gerektiğinden fakat bunun yapılmadığından bahsetti. Kazanımın ancak işçiler birlikte mücadele

edilmesi gerektiğini, Yeni Dünya İçin Çağrı’nın tüm olanakları ile her konuda bu etkinliklere destek olacağını söyledi. Daha sonra Şairler Levent Uğur ve Çetin Boğa söz alarak birer şiir okudular. Son olarak Dayanışma Komitesi, DİP Girişimi ve İşçi Mücadelesi adına Şiar Rişvanoğlu bir konuşma yaptı.

Rişvanoğlu SCT grevinin genel olarak destekten yoksun olduğunu, bu grevin hemen yanı başımızda olması nedeniyle de daha fazla desteklenmesi gerektiğini, Novamed işçilerinin grevinin başarısında desteğin çok önemli bir yer tuttuğunu, bundan sonra da SCT grevini desteklemek için ellerinden geleni yapacaklarını söyledi.

Yaklaşık 70 kişinin katıldığı, sürekli sloganların atıldığı etkinlik başka söz alan olmadığı için sona erdi.

14.01.2008 Ydi Çağrı/Adana ✓

Şubat 2008 • yeni dünya için ÇAĞRI’nın İŞÇİ EKİ

D

imes meyve suyu fabrikalarında çalışan işçiler, anayasal haklarını kullanarak Tek Gıda-İş Sendikası’na üye oldular. Bunun üzerine Dimes patronu, İzmir fabrikasından sendika üyesi 16, Tokat’ta bulunan fabrikadan 2 işçiyi işten çıkardı. Direnişe geçen işçiler, 38 gün sonra 27 Aralık 2007 tarihinde direnişlerine son verdiler.

27 Aralık 2007 tarihinde, Tek Gıda-İş Genel Başkanı Mustafa Türkel, Türk-İş eski Genel Başkanı Bayram Meral, Dimes’in sahibi CHP Tokat Milletvekili Orhan Ziya Diren ve CHP eski Milletvekili Feramus Şahin’in gerçekleştirdikleri görüşme sonucu anlaşma sağlandı. Anlaşmaya göre Dimes patronu sendikayı kabul etti.

Gelişmeler üzerine Tek Gıda-İş 7 No’lu Şube Başkanı Kemal Köse ile

SCT grevi 670. gününde!

EK:3

Graniser’de toplu sözleşme imzalandı

M

anisa Akhisar’da kurulu bulunan Graniser işçileri, y ürüttük leri sendikalaşma mücadelesini kazanarak, Cimse-İş Sendikası’nda örgütlendiler.

Cimse-İş Sendikası ile Graniser patronu arasında toplu sözleşme görüşmelerinin anlaşmazlıkla sonuçlanması üzerine, grev kararı 12 Kasım 2007 tarihinde fabrika kapısına asıldı. Greve ramak kala sendika ile patron arasında toplu sözleşme imzalandı.

Cimse-İş Sendikası İzmir Şube Sekreteri’nin verdiği bilgilere göre, toplu sözleşme şu önemli noktaları kapsıyor: En düşük işçi ücreti brüt 615 YTL. Bu ücret üzerinden 1.yıl için yüzde 10, 2. yıl için TÜFE üzerinden zam yapılacak.

1.Yıl için sosyal yardım her ay 40 YTL. 2. yıl için 60 YTL.

Her yıl için 1,5 ton Soma kömürü. İkramiye, 1. yıl için 60 günlük. (her ay 5 gün olarak ücrete yansıtılacak) 2. yıl için 80 günlük.

(20’şer gün olarak ücrete yansıtılacak) Yemek parası, 1. yıl 4, 2. yıl 5 YTL. Ayakkabı parası, 1. yıl 40, 2. yıl için 50 YTL. Her yıl için, yazlık ve kışlık iş elbisesi verilecek. 3 yılda bir parka verilecek.

C i m s e -İ ş S e n d i k a s ı Şu b e Sekreteri; “Seramik işkolunda kriz olduğunu, bir dizi seramik fabrikasının işçi çıkardığını, önemli olanın sendikanın Graniser’e girmesi olduğunu, bu dönemde greve çıkılsaydı, başarı şansının az olduğunu, imzaladıkları toplu sözleşmenin çok iyi olmasa da, dönem koşulları itibariyle iyi olduğunu, işçilerin onayı ile sözleşmenin imzalandığını” açıkladı.

17 Ocak 2008 YDİ Çağrı/İzmir ✓

Akdeniz Selçuk Nakliyat Kargo direnişi başarı ile sonuçlandı!

T

ÜMTİS Sendikası’na üye oldukları için işten atılan 9 işçinin, 13 Ağustos 2007 tarihinden beri yürüttükleri, beş ay süren direniş başarı ile sonuçlandı.

Akdeniz Selçuk patronun istemi üzerine yapılan görüşmede; işten çıkarılan sendika üyesi 9 işçinin

DİSK’ten SSGSS protestosu

A

nayasa Mahkemesi tarafından kimi maddeleri iptal edilen, 5510 sayılı Sosyal Sigortalar ve Genel Sağlık Sigortası Yasası, Ocak ayı içerisinde AKP Hükümeti tarafından yasalaştırılmak isteniyor.

Sermayenin, İMF’nin, Dünya Bankası’nın çıkarılmasını istediği yasa tasarısına karşı tepkiler giderek artıyor. İzmir’de de DİSK, SS ve GSS yasa tasarısına karşı yürüyüş ve basın açıklaması yaptı.

Basmane DİSK Genel-İş binası önünde toplanan yüzlerce işçi, Basmane Meydanı’nda bulunan AKP Konak İlçe Başkanlığı’nın bulunduğu bina önüne yürüdü.

Genel-İş binası önünde toplanan işçiler halay çekti, sloganlar attı. İşçiler ile polis arasında yürüyüş sırasında gerginlik yaşandı. İşçileri kaldırımda yürümeleri için zorlayan, barikat kuran polis, işçilerin caddede yürümesini engelleyemedi. Oldukça coşkulu geçen yürüyüş ve basın açıklaması sırasında çeşitli sloganlar atıldı.

“Yaşasın örgütlü mücadelemiz!, Gün gelecek, devran dönecek, AKP

İzmir Platformu’ndan SSGSS protestosu

ticileri ile birlikte, soğuk havaya, yağmura, patronun üzerlerine saldırttığı kişilerin saldırılarına, gözaltılara rağmen yılmadılar, direnişe devam ettiler. Sonunda kazanan işçiler oldu.

Akdeniz Selçuk Nakliyat direnişi, mücadele azmi ve kararlılığı olduğu sürece, sendikanın üyeleri

Şubat 2008 • yeni dünya için ÇAĞRI’nın İŞÇİ EKİ

5

EK:4

sendikal hakları tanınarak tekrar işbaşı yapmaları, eksik kadroların sendika tarafından verilecek işçilerle tamamlanması, TİS sözleşmesi tamamlanana kadar yapılacak bir protokol ile işçilerin ücretlerinin ve çalışma koşullarında iyileştirmeler sağlanması konularında anlaşmaya varıldı.

14 Ocak tarihinde işçiler iş başı yaptı. İşçiler 5 ay boyunca, Ambar işçileri, TÜMTİS İzmir Şube yöne-

ile birlikte direnişe sahip çıkıp direndikleri koşullarda, kazananın işçiler olduğunu, işçi sınıfı olduğunu gösteriyor.

Akdeniz Selçuk Nakliyat işçilerinin kazanımı, işçi sınıfının kazanımıdır.

Birkaç kez direniş çadırlarında ziyaret ettiğimiz, Akdeniz Selçuk işçilerini bu başarılarından dolayı kutluyoruz.

19 Ocak 2008 YDİ Çağrı/İzmir ✓

halka hesap verecek!, İşçilerin birliği sermayeyi yenecek!, Savaşa değil, emekçiye bütçe!, Susma sustukça sıra sana gelecek!, İnadına sendika, inadına DİSK!, İşçi memur elele, genel greve!, İşçiler burada, Türk-İş nerede?!”

Basın açıklamasını, DİSK Ege Bölge Temsilcisi, Azad Fazla okudu. Azad Fazla, “Ayın 15’inde meclisin sağlık hakkını, gelecek hakkını söndürecek kanun tasarısına hayır demek için” alanda olduklarını söyledi.

“Grev hakkını, toplu sözleşme hakkını, kıdem tazminatı hakkını, AKP’nin vermediğini, 15/16 Haziran’da polis panzerleri altında kazandıklarını, kazanılan haklarını geri vermeyeceklerini” açıkladı.

Konuşmasında Türk-İş’i de yer yer eleştiren Azad Fazla, 15’inde “doktorlarla, mühendislerle, eğitimcilerle yaya Ankara’ya yürüyeceklerini” duyurdu.

Konuşması atılan sloganlarla sık sık kesilen Azad Fazla, işçileri SS ve GSS’na karşı mücadeleye çağırdı.

10 Ocak 2008 YDİ Çağrı/İzmir ✓

510 sayılı Sosyal Sigortalar ve Genel Sağlık Sigortası Yasa Tasarısı’na karşı protestolar sürüyor.

SSGSS Yasa Tasarısı’na karşı İzmir’ de oluşt u r u la n Sağ l ı k Platformu bir eylem gerçekleştirdi.

Kon a k E s k i Sü me r B a n k önünde toplanan kitle, Basmane Meydanı’nda bulunan AKP Konak İlçe Başkanlığı binası önüne yürüdü.

Yürüyüş ve basın açıklaması sırasında AKP Hükümeti’nin SSGSS Yasa Tasarısı protesto edildi.

Yürüyüş ve basın açıklaması sırasında çeşitli sloganlar atıldı.

“Sağlık hakkı gasp edilemez!, Gün gelecek, devran dönecek AKP halka hesap verecek!, AKP yasanı al başına çal!, İşçi, memur elele, genel greve!, Susma sustukça sıra sana gelecek!, Zam zulüm işkence işte AKP!, Mezarda emekli

olmayacağız!, Parasız eğitim, parasız sağlık!, Faşizme karşı omuz omuza!”

Yürüyüşe ve basın açıklamasına yüzlerce kişi katıldı.

Sermayenin kazanılmış haklara saldırıları sürüyor. SSGSS Yasa Tasarısı ile, saldırılardan arta kalan haklar da tamamen ortadan kaldırılmak isteniyor.

Herkese sağlık, güvenli gelecek talebi, üretimin temel amacının kar olduğu bu düzende gerçekleşemez. Parasız sağlık, parasız eğitim, güvenli gelecek, insanın merkezde bulunduğu, insanın artan ihtiyaçlarının karşılanmasının temel alınacağı bir toplum düzeninde gerçekleşecektir. Bu toplumun adı sosyalizmdir.

Sa ld ı r ı la r a k a r şı örg üt lü mücadeleye!

16 Ocak 2008 YDİ Çağrı/İzmir ✓

İşçiler birlikte hareket ederlerse, grev yaparlarsa kazanım elde edebilirler. Örneğin portakalın belli zaman içinde toplanması gerekiyor.

Meyvelerin belli zaman diliminde toplanması gerekiyor. Adana’da üç yılda bir grev yapılıyor. Her grev kazanımla sonuçlanıyor.” İ k i nci konuşmay ı ÇHD SEHAG’dan Av. Cem Erdoğan yaptı.

“Tarım işçilerinin sorunları oldukça ciddi. Çeşitli mesleklerden insanların bir araya gelip birlikte çalışmaları gerekiyor. Türkiye’de tahminen 2,5-3 milyon tarım işçisi var. Tarım işçileri sadece trafik kazaları ile gündeme geliyorlar.

En temel sorun, işçilerin açık kasa kamyonla, traktörle işe götürülmeleridir. Bu taşıma şekli nedeniyle sık sık kazalar oluyor. Onlarca işçi ölüyor. Ücretlerden Dayıbaşı, Elçi, Çavuş yüzde 10 komisyon alıyor. Ücretler çok düşük. Bazı bölgelerde ücreti Ziraat Odaları belirliyor. Yasal olarak Ziraat Odalarının bu hakkı yok. Tarım işçileri için yasal dü-

üretimdir. Köylü organik tarım yapar. Yaptığı üretim sağlıklıdır. Neo liberal saldırılar, İMF politikaları, küreselleşme tarımda da yoksullaşmayı beraberinde getiriyor. Küçük köylü birlik halinde davranırsa, bu saldırıla karşı durabilir, karşı cephede bir gedik açabilir.”

Dördüncü konuşmayı, Turgutlu Gündelikçi İşçiler Derneği’nden Gürkan Emreoğlu yaptı.

“Küreselleşme ile birlikte üretici bilinci de değişiyor. Ürünün kalitesinin tanrı işi değil, bilim işi olduğu anlayışı gelişiyor. Tarımda da kapitalist işletme mantığı hakim hale geliyor. Pazara göre, kara göre üretim yapılıyor. Büyük işletmeler kuruluyor. Binlerce hayvanın yer aldığı çiftlikler kuruluyor. Tarım alanında çalışan işçiler giderek kalifiyeli hale geliyor.

Turgutlu’da yerleşik 5-7 bin tarım işçisi var. Bu işçiler yıl boyunca budama, fidan dikme, toplama işlerinde çalışıyorlar. Yaz aylarında 5 ile 10 bin arasında gezici işçi geliyor. Tarım işçileri yerleşik, gezici olarak ayrılıyorlar. İşçiler

“Tarım işçileri ve sorunları” panelinden notlar… “... Tarım işçilerinin bir avantajı var. İşçiler birlikte hareket ederlerse, grev yaparlarsa kazanım elde edebilirler. Örneğin portakalın belli zaman içinde toplanması gerekiyor. Meyvelerin belli zaman diliminde toplanması gerekiyor. Adana’da üç yılda bir grev yapılıyor. Her grev kazanımla sonuçlanıyor.”

İ

zmir’de, Özgür Yaşam Eğitim ve Dayanışma Kooperafiti tarafından, 6 Ocak Pazar günü, Tarım işçileri ve sorunları konulu bir panel düzenlendi.

Panele, Adana Tarım İşçileri Sendikası Girişimi’nden Tugay Bek, Turgutlu Gündelikçi İşçiler Derneği’nden Gürkan Emreoğlu, Üzüm-Sen’den Av. Nail Tursun, ÇHD SEHAG (Sosyal Ekonomik Haklar Araştırma Grubu) dan Av. Cem Erdoğan konuşmacı olarak katıldılar.

Panelistlerin konuşmalarını, konu önemli olduğu için biraz ayrıntılı aktarmak istiyoruz. İlk konuşmayı Adana Tarım İşçileri Sendikası Girişimi’nden Tugay Bek yaptı. Tugay Bek Adana’da tarım işçilerinin sendikalaşma mücadelesini anlattı. “Şubat 2005 yılında Tarım işçileri Kurultayı yaptık. Bu kurultayda iki önemli karar alındı. Sendika kurma ve bülten çıkarma kararı.

Adana’da 3 tip tarım işçisi var.

1.Gecekondu semtlerinde oturan, düzenli olarak tarım işlerinde çalışan tarım işçisi.

2.Dört mevsim çadırlarda yaşayan tarım işçisi.

3.Mevsimlik işçiler.

Bu üç tip tarım işçisini bir araya getirerek kurultay yaptık.

Tarım işçileri hiçbir yasaya bağlı olmadan, kölelik koşullarında çalışıyorlar. Tarım işçileri İş Kanunu kapsamı dışında. İşçilerin en örgütsüz, en bilinçsiz, en geri kesimini oluşturuyorlar. Tarım işçileri için yasa çıkarılmalı ya da İş Kanunu kapsamına alınmalılar.

Farklı yerlerde, tarım işçilerinin oluşturduğu farklı örgütlenmeler var. Çukurova’da Elçi, Dayıbaşılarının kurdukları dernekler var. Dernek tarım işçilerinin ihtiyaçlarına cevap vermiyor.

Tüm ülkede tarım işçilerini örgütlemeyi hedefleyen bir sendika olmalıdır. Ancak sendika işçilerin istemlerine cevap olabilir. Adana’da işçiler sendikaya sıcak bakıyorlar.

Tarım işçileri arasında örgütlenme deneyimi pek yok. İşçiler geri. Aydınların, bilinçli işçilerin, devrimcilerin bu alanda işçilere

arasında, yerleşik, gezici çelişmeleri yaşanıyor. Gezici işçi, Elçi’ye, Dayıbaşı’na daha bağımlı. Yerleşik işçi Elçi’yi kendi seçiyor. Yerleşik işçiler, gezici işçilere göre daha fazla yevmiye alıyorlar. Yerleşik işçiler bürokratik ilişkileri kurmuşlar. Gezici işçiler örgütlenmeye daha müsaitler. Yerleşik işçiler ortakçı olarak da iş yapar. Gezici işçiyi yanında çalıştırır. İşçiler arasında, kadın-erkek, değişik şehirlerden olma, elçi-işçi şeklinde ayrımlar var.

Tarım işçilerinin hiçbir hukuksal hakları yok. İnsanca yaşayabilecekleri, çocuklarını okutabilecekleri, sağlıklı barınabilecekleri koşullar istiyorlar.”

Panelin bir bölümünde, panele DTP Milletvekili Sebahat Tuncel katıldı. Sebahat Tuncel kısa bir konuşma yaptı.

“Tarım işçileri sorunu önemli bir sorundur. Sadece trafik kazaları ile gündeme geliyorlar. İşçilerin sorunlarını yerinde görmek için Polatlı’ya gittik. Yetkililer bizde sorun yok, sorunu siz yaratıyorsunuz tavrını takındılar. Tarım işçilerinin yasal hakları yok. Bu alanda yaptığımız bir araştırma var. Sorunları dile getireceğiz.

Sosyal Güvenlik Yasa Tasarısı konusunda, bu sorunu da gündeme getirme çalışmamız var.”

Sebahat Tuncel zamanı olmadığı için yaptığı kısa konuşmadan sonra panelden ayrıldı.

Ta r t ı şma bölü mü nde Yen i Demokrat Gençlik’ten bir arkadaş Malatya Hekimhan’da yürüttükleri köy çalışması hakkında bilgi verdi.

Yapılan konuşmalarda şu noktalara da vurgu yapıldı: *İşçi sınıfının parçası olan tarım işçilerinin örgütlenmesi oldukça önemlidir. Tarım işçilerinin sorunlarının çözümü mücadelesi, kapitalizme karşı verilecek mücadele ile birleştirilmelidir. Tarım işçilerinin kölece koşullarını yaratan kapitalizmdir. *Çeşitli bölgelerde tarım işçileri arasında yürütülen çalışmalar, deneyim aktarımı, deneyim alış verişi, ortaklaşa çalışmanın olması gerekir. Bu çalışmayı yürütenler kurumlar arasında iletişim ağı olmalı. *Dernekler ile sendikayı karşı karşıya koymamak gerekir. Tarım işçilerinin örgütlenmesi alanında farklı örgüt türlerinin olması doğaldır. Önemli olan bu örgütlenmelerin aynı amaca hizmet etmesini sağlamaktır.

Panel tarım işçilerinin sorunlarının bilince çıkması, üzerine tartışılması, çözüm önerilerinin sunulması açısından oldukça eğitici ve yararlı oldu.

6 Ocak 2008 YDİ Çağrı/İzmir ✓

Şubat 2008 • yeni dünya için ÇAĞRI’nın İŞÇİ EKİ

yol göstermeleri gerekiyor. İşçilerin işe götürülüş biçimine son verilmesi için imza kampanyası açtık. 4 bin imza topladık.

Topladığımız imzaları bir heyetle Valiliğe teslim ettik. Gelinen yerde işçiler işe otobüslerle götürülüyor. Kasası açık kamyonla taşıma istisna.

Tarım işçilerinin bir avantajı var.

zenleme bulunmuyor. İşçilerin sağlık sorunları var. Çadır alanlarında elektrik, su yok. Çadırlar bataklık, sazlık alanlara yakın kuruluyor. Sıtma hastalığı işçiler arasında olağan hastalık. Barınma koşulları sağlıklı değil. Çalışma saatleri uzun. Eğitimsizlik, bilinçsizlik var. Tarım alanında çocuk işçiler yaygın olarak çalıştırılıyorlar. Bu alanda en büyük zorluk tarım işçilerinin gezici olmasıdır.” Üçüncü konuşmay ı, ÜzümSen’den Av. Nail Tursun yaptı. “Üzüm-Sen yanında, Çay-Sen, Fındık-Sen, Hububat-Sen, Hayvan Üreticileri Sendikası var. Bu sendikalar arasında ortaklaşma çalışmamız var. Bu sendikalar hakkında kapatma davaları açıldı. FındıkSen hakkında kapatma kararı verildi. Dava Yargıtay’da. Üzüm-Sen küçük köylü aile sendikasıdır. Topraksız köylüler, yoksul köylüler de sendikamıza üye olabiliyorlar. Tarım alanındaki saldırılara karşı mücadele edilmesi gerekiyor. Küçük köylü üretimi savunulmalıdır. Çünkü doğal

EK:5

“Orada artık sendika var, orada artık örgütlü işçiler var” Antalya Serbest Bölgede büyük çoğunluğunu kadınların oluşturduğu Novamed grevi, grevin 448. gününde başarı ile sonuçlandı. Petrol-İş Sendikası Mersin Şube Başkanı Adil Alaybeyoğlu ile grev sürecini, kadın hareketinin desteğini, kadın işçilerin yaşadıkları sorunları, grev sonunda imzalanan TİS’ni ve Tarsus’ta bulunan SCT Orturbo Filtre işçilerinin 2 yıla yaklaşan grevini konuştuk.

Yeni Dünya İçin Çağrı

Şubat 2008 • yeni dünya için ÇAĞRI’nın İŞÇİ EKİ

Ydi Çağrı: Novamed grevinde çoğunluk kadınlardan oluşmaktaydı.

Kadın işçilerin greve çıkma aşamasında yaşadığı sorunlarla, erkek işçilerin yaşadığı sorunlar arasında ne gibi farklılıklar var?

EK:6

A. Alaybeyoğlu: Novamed’de örgütlenme çalışmaları yaklaşık 3,5 yıl öncesinden başladı. Bu örgütlemenin sonuna kadar da bizzat başında olan kişiyim. Antalya’nın şubemize bağlı olmasından kaynaklı olarak da örgütlemenin ilk aşamasından itibaren programlayan olarak sorumluluk taşıdım. Ve tabi ki Antalya’da, öncelikle serbest bölgelerde örgütlenmek ve yaşanılan sıkıntılar başlı başına bir problem. İkincisi özel bir bölge olarak, özel yasalarla korunan ve girişlerin izne tabi olduğu bir alan serbest bölgeler. Novamed’de arkadaşlarla ilk bağlantı kurduktan sonraki süreçte ülkenin genelinde olduğu gibi emekçilerin o sömürü sisteminden kaynaklanan problemleri iş yerlerinde örgütsüz olmalarından kaynaklı olarak işverenin iki dudağının arasındaki kendine göre her gün değiştirebildiği kuralların olmasıydı. Bunların hepsi işçileri, kadın işçileri de eşit düzeyde etkiler. Ama kadınlar açısından bakıldığında ise öncelikle kadın olmaktan kaynaklı duygusallıklarının bile onlara karşı bir baskı unsuru, yeri geldiğinde bir sömürü unsuru olarak öne çıktığını gördük. Yine kamuoyuna da yansıyan uygulamalar itibariyle, hamile olacak kadınların sıraya konulmasından tutun, lavaboya gidişe kadar birçok şeyin kontrol ediliyor olması bu günün Türkiye’sinde bile yani demokrasi ve özgürlüklerin tam anlamıyla gelişmediği bir ülkede bile kabul edilebilir bir şey değil.

Dolayısı ile bu iş yerinde örgütlenme, grev öncesi ve sonrasında yaşanılan sorunlar anlamında, aslında ülkemizdeki emek hareketinin yaşadığı sorunlardan çok farklı olduğunu söylemek mümkün değil. Ama Novamed’de kadınların olması kadınlara yönelik bu güne kadar Türkiye’de uygulamasını kolay kolay duyamadığımız uygulama stili orayı çok daha farklı

bir iş yeri yaptı. Bir de Türkiye’de serbest bölgeler özellikle sermayenin istediği gibi hareket alanını yaratan özel bir bölge. Böylesi bir yerde sendika mücadelesinin başlaması, sendikanın orada başarılı olması diğer işverenlerin de hızlı bir biçimde toparlanması ve karşı bir blok oluşturmasını beraberinde getirdi. Bu örgütlenmeye başlarken şöyle bir tespitimiz vardı; burada başarırsak diğer işçiler açısından diğer iş yerleri açısından ciddi bir umut oluşturacak, hele hele Antalya gibi turizm bölgesi diye tanınan emek hareketinin olduğunun bile düşünülmediği bir şehirde, serbest bölgede örgütlenebilirsek sorumluluğumuz çok fazla artacak. Kaybettiğimiz takdirde yıllarca belki onlarca yıl Antalya’da çalışan işçilerin bir daha sendikal örgütlenmeyi kolay kolay ağızlarına bile alamayacağı gerçeğini biliyorduk. Ama başarırsak da diğer insanlar açısından ciddi bir umut olabileceği bilincindeydik, o anlamda mücadeleye bakarken ve örgütlerken de çok daha dikkatli ve ciddi ele almak zorunluluğumuz vardı ve bu çerçevede çalışmalar yaptık.

Ydi Çağrı: Grevdeki kadınlar açısından, diğer kadın örgütlerinin grevi duyurma çabaları, grev adına platform kurmaları nasıl bir etki yarattı? Uluslararası alanda da dayanışmalar oldu.

A. Alaybeyoğlu: Novamed grevi normal bir grev değildi. Önce size bununla ilgili bilgi vermek istiyorum. Novamed, örgütlenme aşamasında 267 kişi ile başladığımız ama grev aşamasına geldiğimizde 320’ye çıkan bir çalışanın olduğu bir fabrika haline geldi. Ve uzun süre yetkiyi kabul ettirmek, çoğunluğu sağladıktan sonra mahkeme süreci, bizim arkadaşlarımızın deşifre olması, isimler üzerinde tek tek baskılar olması nedeniyle sonraki süreçte sayısal anlamda azınlığa düştük ve grev aşamasına geldiğimizde 90 civarında arkadaşla kaldık. Bu fabrikada yaklaşık olarak 3’te 1 hatta 4’te 1 işçiyle mücadeleye girilmesi gerekiyordu, böyle olunca bu grevin başarılı olabilmesinin iki temel koşulu vardı.

Bunlardan bir tanesi üretimi aksatamadığımıza göre, çünkü grev ancak üretimi durdurma anlamında etkili olacaktır, bunu yapamadığımıza göre o zaman daha önemlisi uluslararası kardeş sendikalarla, emek hareketiyle dayanışmayı sağlamak, dünya örgütümüzün bu işin içerisine aktif olarak girmesini sağlamaktı. İkincisi bu güne kadar Türkiye’de slogandan ileriye gitmeyen emek hareketinin aktif olarak birlikte iş yapabilme becerisini yaratabilmek, örgütlülüğümüzü bu anlamda kullanabilmek zorunluluğuydu. Yaklaşık beş altı ay Novamed grevi bir iki ziyaretin

dışında kamuoyunda yer almadı.

Hatta bu konu ile ilgili zaman zaman eleştirilere de maruz kaldık, şunu yapsaydınız bunu yapsaydınız diyenler oldu. Alt yapıyı doğru öremezsek bir atımlık barut diye tanımlanacak kısır çıkışlarla bu mücadelenin başarılı olma şansı yoktu. Bunu bildiğimizden öncelikle hem Avrupa’da hem dünyanın değişik ülkelerinde yaptığımız çalışmalar sonrasında, sendikamızın üyesi olduğu Avrupa örgütümüz EMCEF, dünya örgütümüz ICEM’in devreye girmesi, bununla beraber ulaşabildiğimiz emekten yana siyasi parti, görüşler ve sendikalar aracılığı ile dünyanın dört bir yanına ulaştık. Öncelikle buralardaki alt yapı çalışmalarından sonra grevi daha fazla kamuoyunun dikkatine sunacak hale geldik ve kamuoyu Antalya serbest bölgede Novamed’de yaşananları son altı aydan sonraki süreçte duymaya başladı. Bu arada Avrupa örgütümüzün genel sekreteri grevi ziyaret etti. Bu Türkiye’de pek karşılaştığımız bir durum değildir. Dünya örgütümüzün genel sekreteri grevi ziyaret etti ve Antalya’ya bunun için geldi. Eski Sovyetler Birliği ülkelerinden Rusya, Ukrayna, Beyaz Rusya, Azerbaycan, Özbekistan gibi yaklaşık 10-15 ülkeden sendika örgütçüleri grevi ziyaret etti.

Sonuçta bu oluşturduğumuz ağ bizim sesimizin hem ülke içinde hem dünya kamuoyunda çok daha hızlı yükselmesini ve desteğin daha hızlı büyümesini ve ne olduğunu anlamak açısından önemli bir potansiyel yarattı. Bu arada da Petrol-İş Sendikası Türkiye’de bildiğim kadarıyla sendikal hareketin içerisinde tek kadın dergisi çıkaran sendika. Sadece kadın üyelerimize ve üyelerimizin eşlerine yönelik çıkarılan bir dergi bu. Buradan kadın hareketiyle bağımızı da değerlendirirsek Türkiye’de 26 tane kadın örgütü ilk defa emek hareketiyle buluştu, bu çok özel bir durum. Ve bildiğim kadarıyla bu Türkiye’de ilk olan bir şey. Çok farklı alanlarda mücadele eden kadınlar ilk defa bir emek hareketi mücadelesine direk destek olma buluşmasını sağladılar. Bu da bi-

zim açımızdan önemli konulardan bir tanesi. İstanbul, Ankara, İzmir gibi yaklaşık on ilin üzerindeki ilde bu örgütler ciddi faaliyetler yürütülmesini sağladılar. Biz bu grevi başardığımızda şunu söyledik; Petrol-İş Sendikasının elli yedi yıllık deneyimi, birikimi, mücadele geleneği, demokratik yapısı ama ay n ı z a m a nd a Türkiye’de ilklerden bir tanesi ola n hem k adın hareketinin, hem uluslararası emek hareketinin dayanışma iç er isi nde bi r a raya gel mesi grev in başarıya ulaşmasını sağladı. Somut örg üt lü lüğ ü n kazanıldığı, mücadelenin kazanıldığı, Toplu İş Sözleşmesi düzenlenmesi açısından Novamed çok önemli bir başarı sağladı.

Bu güne kadar belki yan yana gelemeyen kadın örgütlerinin de bize destek olma aracılığıyla bir araya gelmesi ile birlikte iş yapma kültürüne ciddi katkılarımızın olduğunu düşünüyoruz. Tabiî ki onların o korkunç enerji ve mücadelesinin de bize çok ciddi desteği ve katkısı oldu.

Ydi Çağrı: Serbest bölgeler sömürünün dorukta yaşandığı yerlerdir.

Bu anlamda zor bir iş başarıldı.

Novamed grevine serbest bölgede bulunan çevre iş yerlerinden destek geldi mi?

ilgili de tabi ki emek hareketine büyük sorumluluklar düşüyor, büyük görevler düşüyor. Oradaki bir avuç insanın tek başına başarabileceği bir mücadele alanı değil bu alan. Bunun bilincinde olarak da bizlerin o arkadaşlarımızın mücadelelerinde başarıya ulaşabilmesi için elimizden geleni yapmamız gerekiyor. Burada başarısızlık bir başka iş yerinde örgütlenmenin önünü tıkayacaktır ama buradaki başarı buradaki kazanılan mevzi diğer iş yerlerinde insanların “mücadele edersek oluyormuş” bilincini yerleştirecek ki bu yolun yarısından fazlasını kat etmek anlamına geliyor. Ve bu anlamda da tarihsel sorumluluklarımız, görevlerimiz var.

Ydi Çağrı: Novamed grevi 448. gününde anlaşma ile sonuçlandı. İş başı yapan kadın işçilerin çalışma koşullarında ve ücretlerinde nasıl bir değişiklik oldu?

onların işten atılması anlamına gelir.

Ydi Çağrı: Son yıllarda uzun süren iki grev vardı. Birisi Novamed, diğeri Tarsus’ta bulunan ve hala devam eden SCT Orturbo Filtre işçilerinin grevi. SCT grevi neredeyse ikinci yılına girecek. Bu grev ile ilgili düşünceleriniz neler?

A. Alaybeyoğlu: SCT Turbo grevi bizden önce başlayan ve yaklaşık altı ay kadar öncesinde başlayan örgütlemenin başından itibaren de bildiğim, sendikamızla da birlikte zaman zaman salonumuzda yaptığımız toplantılarımızda veya değişik alanlarda katkılarımızın olduğu bir mücadele. Grev ya da örgütlenme elbette, iş yerlerinde daha öncesinden sendikal bir faaliyet veya daha farklı bir örgütlenme yoksa başlı başına zor bir iş. Bunu biz sadece Novamed’den değil, örgütlenme çalışmalarımızdan, değişik iş yerlerinden biliyoruz. Birleşik Metal-İş’in burada yürüttüğü örgütlenme, hızlı bir biçimde insanların sendikaya üye olması ama işverenin bunu kabul etmemesi, üretimin durdurulmuş olmasına rağmen işverenin hala masaya oturtulamamış olması, açıkça uluslararası sermayenin işçilerin örgütlenmemesi için neleri göze alabildiğini göstermesi açısından önemli bir örnek. Ben şuna inanıyorum, burada bizim başardığımız gibi, Novamed’deki işçi arkadaşlarımızın başardığı gibi Birleşik Metal-İş ve SCT Turbo işçileri de başaracaklar. Bu konuyla

A. Alaybeyoğlu: Biz greve çıkarken, ekonomik anlamda baktığımızda 350 Euro’luk bir ücret alıyordu arkadaşlarımız ve bu ücret yapılan sözleşmeyle 402 Euro’ya çıktı. 300 Euro’luk bir sosyal paket oluşturuldu, ikramiyeler ve buna benzer ufak tefek şeyler kazanıldı. Ekonomik kazanımdan daha önemlisi sendikal örgütlü-

lüğün kazanılmasıydı. Artık eski uygulamaların, örneğin kadınların hamileliklerinin sıraya konulması gibi şeylerin Novamed’de olabilme olasılığını zor görüyorum. Çünkü Novamed grevde olduğu gibi bir sonraki süreçte de birçok kesim tarafından dikkatle izlenecek bir iş yeri olacak. Çünkü orada artık sendika var, orada artık örgütlü işçiler var. Bu işyerinin insan onuruna yakışır daha çağdaş daha sağlıklı bir iş yeri olması için elimizden gelen katkıları sunacağız. Bu anlamda da “örgütlendik, sözleşmemizi yaptık iş bitti” değil tam tersine bundan sonra asıl işimiz başlıyor. Hem diğer arkadaşlarımızın bu işin bilincine varması gerekiyor, hem de bizim oradaki 81 arkadaşla sorumluluklarımız var. Biz greve çıkarken şunu söylemiştik; “biz içeri giremesek bile kazandık” demiştik çünkü gerçekten eski uygulamalar bu mücadele içerisinde ortadan kalkmış uygulamalar olarak tarihte kaldı.

Bir daha tarihin yüzeyine çıkmaz orada, tarihin karanlık sayfalarında kalır.

Ydi Çağrı: Bu söyleşiye zaman ayırdığınız için teşekkür ederiz.

Ocak.2008 Ydi Çağrı/Mersin ✓

Bu kitapları isteyin, okuyun! İşçi kadınların uluslararası deneyimlerini anlatan, Türkiye için sonuçlar çıkaran önemli bir başucu belgesi! Şubat 2008 • yeni dünya için ÇAĞRI’nın İŞÇİ EKİ

A. Alaybeyoğlu: Antalya benim bildiğim kadarıyla kamu işçilerinin 90’lı yıllarda tüm Türkiye’de yaptığı grevler dışında kolay kolay grev yaşanmayan bir kent. Bu anlamda Antalya açısından bu grev farklı bir alan yarattı. Grev, bu güne kadar tatil kenti diye tanımlanan kentte, demokrasiden emekten yana güçlerin yeniden kendilerinde bir sorumluluk hissetmesi açısından önemli bir süreçti. Bu durumu yansıtması açısından oradaki bir arkadaşımız şöyle diyordu; “ölü toprağını üzerimizden atarak bir işe yaradığımızı fark edelim”. Bu anlamda bakıldığında Antalya’daki emek güçlerinin ciddi biçimde katkıları oldu. Ama serbest bölgede bizim örgütlenme çalışmamızın hemen başında Antalya’daki hem organize sanayide, hem serbest bölgede işverenler toplantılar yaptılar. Hatta benim adımı da vererek “böyle bir adam var ondan uzak duracaksınız” talimatları verildi işçilere. Bunlara rağmen tabi ki serbest bölgedeki

grev, oradaki o mücadele çevre iş yerleri tarafından da dikkatle takip edildi. Zaman zaman bireysel anlamda da olsa kıyıdan köşeden bazı işçilerin gelerek destek oldukları işçi arkadaşlar tarafından bize iletildi. Ama topluca gelip topluca destek olduklarını söylemek zor, çünkü böyle bir şey daha başlarken

EK:7

Zam yağmuru başladı! Zamlara hayır!

S

en, Karın tokluğuna çalışan, aybaşını zor getiren işçi arkadaş!

Sen, “Bugün ne pişireceğiz, ne yiyeceğiz diye kara kara düşünen işçi ve emekçi arkadaş!

Sen, çalışılabilecek iş bulamayan işsiz arkadaş!

Siz, yokluk, yoksulluk içerisinde yaşam savaşı veren, işçiler, emekçiler, ezilenler!

Zam yapmamakla övünen AKP Hükümeti, birbiri ardına zam yapmaya başladı. Önce benzine yüzde 8.36, doğal gaza yüzde 9.52 zam yapıldı. Çeşitli illerde suya, ulaşıma, ekmeğe zam yapıldı.

En son elektriğe yüze 15 zam yapıldı. Elektriğe yapılan zam, geriye doğru uygulandığı gibi, faturalara yüzde 17.5 civarında yansıyacak. 1 Ocak’tan itibaren, elektrik otomatik olarak fiyatlandırıldı. İğneden ipliğe zam gelirken, yapılan zamlar ücretlere birebir yansıyor mu?

Adına asgari ücret denilen, gerçekte sefalet ücreti olan ücreti ele alalım. 1 Ocak’tan itibaren asgari ücrete yüzde 4, yanlış okumadınız, sadece yüzde 4 zam yapıldı.

419 YTL olan asgari ücret oldu 435 YTL! Diğer zamlar bir kenara, sadece elektriğe yüzde 15 zam gelirken, asgari ücrete yüzde 4 zam yapılıyor. Bu nasıl iş? Kararı varın siz verin!

Üretimin amacının kar etmek değil, insanların ihtiyaçlarını karşılamak olduğu bir dünya mümkündür. Sömürünün, eşitsizliklerin, baskıların olmadığı bir dünya mümkündür.

Bu devletin bir kurumu olan Türkiye İstatistik Kurumu, yoksulluk sınırını 549 YTL olarak açıklıyor. Yoksulluk sınırı 549 YTL, asgari ücret 435 YTL! Sadece bu kadar da değil. Türkiye İstatistik Kurumu, bu ülkede yoksulluk sınırının altında 12 milyon 930 bin insanın yaşadığını açıklıyor.

Rakamlarla, istatistiki bilgilerle, aslında fazla uğraşmaya gerek yok. Kendi yaşantımızdan, açlık, yokluk, yoksulluk içerisinde yaşayanların milyonlar olduğunu biliyoruz. Çoğunluk biziz. Üreten, çalışan biziz. Biz yokluk içerisinde yaşarken, bankalar, şirketler, tekeller yıllık bilançolarını açıklıyorlar. Hepsi trilyonlarca kar etmiş.

Kimin sırtından?

Kapitalistler, sürekli zenginleşirken biz yokluk içerisinde yaşıyoruz. Oysa üreten biziz. Yaratan biziz. Kapitalistlerin zenginliğinin temelinde bizim emeğimiz var.

Karşılığı ödenmemiş, el konulan bizim emeğimiz var.

Zamlar onları et k ilemiyor.

Onlar zenginlik içerisinde yaşı-

Dünya Bankası Başkanı görevinde, emekçiler nerede?!

Şubat 2008 • yeni dünya için ÇAĞRI’nın İŞÇİ EKİ

D

EK:8

ünya Bankası Türkiye Direktörü Ulrich Zachau, 16 Ocak ’ta bir açıklamasında öğretmen maaşlarının OECD üyesi ülkelere göre çok yüksek olduğunu belirtti. Tabiî ki bu açıklama, hemencecik dikkatleri üzerine çekti. Zira ülke ekonomisinin dümeninin hükümetten çok kimin elinde olduğunu herkes çok iyi biliyordu. Böyle bir konuda açılışı Dünya Bankası yapar, kapanışı da hükümet yapardı!! Ki yine böyle olmuştur. Rakamlarla oynayan M.E.B. Çelik, Zachau’nun doğru söylediğini belirterek: ‘Gayri Safi Milli Hasıla’ya oranla, öğretmen maaşlarımız OECD ülkelerinin hepsinin üzerindedir. Ancak maaş indiriminin olmayacağı da kesindir. Çünkü biz bütçede eğitimi birinci planda tutuyoruz.” dedi.

Dünya Bankası her yıl olduğu gibi, bu yıl da faizciye(kendisine) ödenecek paranın bütçede garanti

olması için Türkiye’ye faiz dışı fazla ayırması için baskı yapıyor.

Gerçekte olan budur. Sağ olsunlar(!) yönetenler de bu istekleri (baskıları) harfiyen yerine getirirler. Mesela AKP son 5 yılda 200 milyar dolar faiz ödemesi yaparak, görevini çok iyi yerine getirmiştir.

Zachau, konuşmasında AKP hükümetine uyarılarda (emirlerde) bulunmayı da unutmadı. Bu uyarılarında AKP’nin çoktandır uyguladığı; çalışma şartlarının esnekleştirilmesi ve yarı zamlı işlere yönelinmesi gerektiği şeklindeki vurgulamaları da dikkat çekiciydi.

AKP’nin desteğiyle geldiğini herkesin bildiği, yeni YÖK Başkanı Yusuf Ziya Özcan’ın konuşmaları ve uygulamaları da bu bağlamda dikkate değerdir. Özcan 7 Ocak’ta Gaziantep’ te yaptığı bir açıklamada: “ Üniversiteleri paralı yapalım, ihtiyacı olana burs verelim. Öğrenciler parayı sonradan öde-

yorlar. Onlar kara kışta, nasıl ısınılacağının kaygısını taşımıyorlar.

Onlar aybaşını nasıl getireceğim kaygısı taşımıyorlar. Yokluk içinde yaşayanlar onlar değil. Vergi yükü altında ezilen, zam yağmurundan etkilenen biziz. İşçiler! Emekçiler!

Zamların olmadığı bir dünya mümkündür. Eğitimin, sağlığın parasız olduğu bir dünya mümkündür. İnsanların gelecek kaygısının olmadığı, yarın ne yapacağım sorusunun sorulmadığı bir dünya mümkündür. Toplumun merkezinde insanın olduğu, her şeyin insan için yapılacağı bir dünya mümkündür. Üretimin amacının kar etmek değil, insanların ihtiyaçlarını karşılamak olduğu bir dünya mümkündür. Sömürünün, eşitsizliklerin, baskıların olmadığı bir dünya mümkündür. İşçilerin, emekçilerin kendi kendilerini yönetecekleri bir dünya mümkündür. Bu mümkünlüğü gerçeğe çevirmek ellerimizde!

Güç lü bi z i z . Ha k l ı bi z i z .

Gücümüzün farkına varalım. sin.” diyerek yönelişini göstermiştir. Özcan’ın Onursal Başkanlığını ABD’nin Türkiye Büyükelçisi Ross Wilson’un yaptığı Fulbright Vakfı’nın 2004 yılından bu yana başkan yardımcılığını yaptığını biliyor muydunuz?! Şimdi gelelim şu bütçe meselesine ve öğretmenlerin genel haline.

Bundan iki sayı önceki dergimizde yine öğretmenlerin durumunu tartışmış ve öğretmenlerin durumlarının ne kadar vahim olduğunu istatistikî verilerle belirtmiştim. Bu yazımı rakamlarla boğmak istemiyorum, ama çarpıcı bir iki veriyi de vermeden yapamıyorum. İşte bir iki rakam: TC’de göreve yeni başlayan bir öğretmen yılda 10 bin 82 dolar alırken, Almanya’da 40 bin 219 dolar, Kore’de ise 30 bin 183 dolar alıyor!! 2002 yılında bir milletvekili maaşı bir öğretmen maaşından 7,5 kat fazla iken, 2007 yılında bu oran 8,5 kata yükselmiştir!!! Bize Dünya Bankası Başkanlarının, bilmem ne bakanlarının ya da başbakanların açıklamaları gösterge olmamalı. Biz

İşçiler, emekçiler, üretenler, yaratanlar olarak birleştiğimizde hiçbir güç bizi durduramaz.

Ezilmek, sömürülmek, yoksulluk içerisinde yaşamak kader değil. Sineye çekmek, buna da şükür demek çözüm değil. Günü birlik yaşamak, “yarın allah kerim” demek çözüm değil. Sen sustukça, sen karşı çıkmadıkça zamlar sürecek. Çekilmez olan yaşam koşulları daha da çekilmez hale gelecek. Aybaşı daha da zor gelecek.

Eve giren yiyecek miktarı daha da azalacak. Sıka sıka belinde kemer kalmayacak!

Peki ne yapmalı? Susmaya devam mı etmeli? Hayır! Susmayalım.

Karşı çıkalım. Zamlar geri alınsın! Diyelim. Harekete geçelim.

Protesto edelim. Sokağa çıkalım. Gücümüzü birleştirelim.

Bilinçlenelim. Örgütlenelim. Güçlü olduğumuzun farkına varalım.

Ben “bir şey yapamam”, “Böyle gelmiş, böyle gider” deme! Sen sustuğun, sen sesini çıkarmadığın, sen öfkeni yüksek sesle haykırmadığın için, bütün bunlar olmaktadır.

Olmaz deme! Bana ne deme!

Bensiz olmaz de!

Zamlar geri alınsın!

Kurtuluş yok tek başına, ya hep beraber ya hiç birimiz!

8 Ocak 2007 ✓

yaşadığımız gerçeklere bakmalıyız. Çalışıp çabaladığımızın ve yine sıkıntılardan kurtulamadığımızın hesabını yapmalıyız. Şu yaşadığımız ömrü 100 kez yaşasak, birikim yapmaya kalksak, yine de onların seviyelerine gelemeyeceğimizi unutmamalıyız. Evet, biz zenginlik istiyoruz. Ancak hepimizin olan bir zenginlik istiyoruz.

Sadece birilerinin olan zenginliği değil!

Küçük bir sömürücü azınlığın yerine tüm emekçilerin mutlu olacağı bir Cumhuriyet idealimiz ancak işçi sınıfının iktidarda olduğu koşullarda varılacaktır. Biz elimizden geldiğince bu görevi yerine getirmeye çalışıyoruz. Tabiî ki bugün çok uzak görünse de bu idealimizin gerçekleşeceğini de, acili yetini de çok iyi biliyoruz. Zira her geçen gün, şu sloganı daha da haklı çıkarıyor: ‘Ya Barbarlık, Ya Sosyalizm!’

Mersin’den bir Ydi Çağrı okuru, 20 Ocak 2008 ✓

ÇAĞRI Basın Yayın Ltd. Şti Adına Sahibi: Aziz Özer • Sorumlu Yazıişleri Müdürü: İlyas Emir Yönetim Yeri ve Adresi: Hüseyin Ağa Mah. Balo Sok. No: 29/5 Beyoğlu - İstanbul • Tel.: (0212) 235 35 70 Fax: (0212) 253 19 27 e-mail: mail@ydicagri.com • www.ydicagri.com • Banka Hesap: Türkiye İş Bankası Galatasaray-İstanbul, Hesap No: 1022 0 738654 SAYI 119’in İşçi Eki · Şubat 2008 • Baskı: Uğur Matbaacılık (0212-501 81 09) • Yayın Türü: Yaygın Süreli

yeni kadın dünyası

“Kabahat değil, cinsel saldırı...”

Kapitalist sistemde metalaştırılan kadın bedeni aynı zamanda kadınlara yönelik cinsel saldırıya da davetiye çıkarıyor. Bu nedenle kapitalist sisteme karşı mücadele yürütülmeden erkek egemenliğine karşı da tutarlı bir mücadele yürütülemez.

Y

ı l b a ş ı a k ş a m ı Ta k s i m Meydanında yapılan kutlamalarda yabancı uyruklu kadınların erkekler tarafından cinsel tacize uğraması neredeyse geleneksel hale geldi. Ertesi gün televizyonda ana haber bültenlerinde uzun uzun gösterilen taciz sahneleri, Türkiye’nin dış dünyaya karşı imajının sarsıldığı yönlü yorumların ardından unutuluyordu. Taciz saldırısına maruz kalan kadınların yaşadıkları ise kimseyi pek ilgilendirmiyordu.

Bu yılbaşında da aynı sahneler tekrarlandı. Yılbaşı gecesi bir grup yabancı uyruk lu kadın Taksim Meydanında, toplu bir erkek grubunun cinsel saldırısına uğradı. Çığlıklar içerisinde kurtarılmayı bekleyen kadınları, televizyon kameraları habire çekip “en güzel sahneleri kaçırmamaya” çalışırken polis olan biteni seyretmekle yetindi.

Kadınlar ise ancak otel lobilerine sığınarak kurtulabildiler tacizcilerden.

maruz kalmak için kadın olmak yeterli bir gerekçe. Bulunduğunuz her ortamda, sokakta, otobüste, dolmuşta, işte; nerede olursanız olun ne kadar “dikkat” ederseniz edin cinsel tacizden kurtulamıyorsunuz. Erkek egemen anlayış bütün iğrençliğiyle her seferinde karşınıza çıkıyor. Kadınların da erkekler kadar eğlenme, istediği saatte sokakta dolaşma, istediği yerde erkekler tarafından rahatsız edilmeden oturup dinlenme hakları yok. Gece, bırakın istediğiniz gibi gezmeyi ve eğlenmeyi, zorunlu olarak dışarıda olduğunuz zamanlarda bile cinsel tacizle, tecavüzle karşı karşıya kalmanız olağan bir durum.

Değişik ülkelerde farklılıklar gösterse de kadınlara yönelik cinsel taciz ve tecavüz kapitalist-emperyalist sistemin ayrılmaz bir parçası. Bu sistemde kadın bedeninin sömürüsü üzerinden elde edilen karlara bakmak yeterlidir. Kapitalist sistemde

duysun, erkek şiddeti son bulsun, yaşasın kadın dayanışması” şeklinde sloganlar atıldı. “Öf keliyiz cinsel taciz ve saldırıyı kendinde hak gören erkeklere! Öfkeliyiz yasaları hiçe sayarak erkekleri koruyan devlet görevlilerine!” diye başlayan ‘Feminist kadınlar’ imzalı metinde; erkeklerin cinsel saldırıyı cahil, sapık, kültürsüz oldukları için değil, kendilerini kadın bedeni üzerinde hak sahibi gördükleri için yaptıkları, yabancı uyruklu kadınların yazın tatil bölgelerinde, sahillerde, barlarda yaşadıkları olayların, yeni yılda caddelere taşındığı belirtildi. Her gün, günün farklı saatlerinde herhangi bir yerde bir çok kadının sessiz çığlıklarla tacize tecavüze maruz kaldığı, üstelik bunların yılbaşında yaşanan saldırıların görüntülerinde olduğu gibi pornografik sitelere taşındığı belirtilerek cinsel saldırının pornografik görüntü olarak kullanılmasının kadınlara yönelik şiddeti daha da beslediği ve yeni saldırılara, tacizlere kapı açtığı dile getirildi.

Bu sene 25 Kasım dolayısıyla Bakan Nimet Çubukçu’nun kadına yönelik şiddet ile ilgili 40 bin polisin eğitildiğini açıkladığı fakat Taksim’de yaşananlara ve polisin tavrına bakıl-

dığında Taksim’deki yüzlerce polisin içinde bir tane “eğitimli” polisin olmadığı vurgulandı. Kadınlar, cinsel saldırının kabahatler kanunu çerçevesinde değerlendirilerek tacizcilere 57 YTL ceza kesilmesinin kesinlikle kabul edilemeyeceğini, Taksim’de yaşanan olayın, birden fazla kişiyle yapılan cinsel saldırı olduğunu, bu sebeple TCK’nın 102. maddesinin 3. fıkrası çerçevesinde ele alınması gerektiğini vurguladılar.

Açıklamanın sonunda devletin, kadınların, sokaklarda istediği saatte, istediği kıyafetle gezebilme özgürlüğünü sağlaması ve koruması gerektiği, kadına yönelik şiddete karşıtlığıyla övünen Vali Muammer Güler’in bu yaşananlardan sorumlu olduğu ve derhal istifa etmesi talep edildi.

Ayrıca taciz ile ilgili kovuşturma yapılabilmesinin şikayete bağlı olması koşulunun da kaldırılmasını talep eden kadınlar, “kadının yeri evidir” anlayışına karşı mücadele edeceklerini ve bu tacizin takipçisi olacaklarını belirttiler.

Taksim tramvay durağından başlayan ve çevredekilerin oldukça ilgisini çeken gece yürüyüşü, Galatasaray Lisesinin önünde son buldu.

Ocak 2008 ✓

SSGSS Kadınlar tarafından protesto edildi!

A

Bütün bunlar yetmiyormuş gibi birkaç kişi göstermelik olarak gözaltına alındıktan sonra kabahat yasasından yararlandırılarak 57 YTL karşılığında serbest bırakıldılar! Aslında bu uygulama ile verilmek istenen mesaj “57 YTL’yi verdiniz mi istediğiniz gibi kadınları taciz edebilirsiniz!” mesajıdır. Türkiye gibi erkek şovenizminin önemli boyutlarda olduğu bir ülkede yine suçlananlar kadınlar oldu. O saatte o kadar erkeğin içinde ne işleri vardı. Demek ki kendileri de aranıyorlardı vs.

Yılbaşı gecesi Taksim Meydanında yaşananlar buz dağının sadece görünen kısmı. İçinde yaşadığımız erkek egemen toplumda cinsel saldırıya

metalaştırılan kadın bedeni aynı zamanda kadınlara yönelik cinsel saldırıya da davetiye çıkarıyor. Bu nedenle kapitalist sisteme karşı mücadele yürütülmeden erkek egemenliğine karşı da tutarlı bir mücadele yürütülemez.

4 Ocak’ta gece saat 22.00’de biraraya gelen yüz eli kadar kadın, Taksim’de yılbaşı gecesi yaşanan cinsel saldırıyı protesto etmek amacıyla bir gece eylemi örgütlediler. Cinsel tacize maruz kalan kadın fotoğraflarının taşındığı eylemde; “Kabahat değil, cinsel saldırı, geceleri de sokakları da, meydanları da istiyoruz, erkekler taciz ediyor, devlet göz yumuyor, kadınlar hesap soruyor, polis izleme tacizciyi yakala, bağır herkes

dana Kadın Platformu, 28 Ocak Pazartesi günü saat 12.30’da İHD Adana Şubesinde SSGSS’ye karşı bir basın açıklaması yaptı. Basın açıklaması, platform adına Av. Fatoş Hacıvelioğlu tarafından okundu.

Açıklamada Sosyal Sigortalar ve Genel Sağlık Sigortası tasarısı için “Türkiye burjuvazisinin ve onun temsilcilerinin IMF, Dünya Bankası ve AB desteği ile Türkiye emekçilerine dayattığı saldırı ve yıkım yasalarının bir yenisidir.” denilerek, tasarının meclisten geçmesi halinde başta kadınlar olmak üzere, Türkiye işçi ve emekçilerini zor günlerin beklediği ifade edildi.

Açıklamada “Eşit değiliz. Eşit olmak için geçici özel önlem/pozitif ayrımcılık istiyoruz!” denilerek SSGSS’nin sonraki saldırıların temelini oluşturacağı, kadınlarla ilgili tüm koruyucu önlemlerin kaldırılacağı söylendi. “Bu gün istihdamı artırmak ve işverenlerin yükünü azaltmak için iş yerlerinde

emzirme odası ve kreş açma zorunluluğunun ortadan kaldırılması böyle bir politikanın sonucunda gündeme gelmiştir. Ancak biz kadınlar bu haklarımızın gasp edilmesine izin vermeyeceğiz. Hep birlikte mücadele edeceğiz.” denildi.

Açıklamanın sonunda kadınlar SSGSS tasarısının geri çekilmesini, kadınlar için yıpranma payı getirilmesini, gündelikçi kadınlar ile kadın tarım işçilerinin sosyal güvenliklerinin sağlanmasını, emeklilik yaşının düşürülmesini istediler.

Karşıyaka Kadın Dayanışması, Sosyalist Feminist Kolektif, DİP Girişimi, Yeni Dünya İçin Çağrı, DÖKH, EMEP, EKD, Tekstil Sen ve İHD adına yapılan basın açıklaması SSGSS’ye karşı 3 Şubat Pazar günü saat 12’de Mimar Sinan Açık Hava Tiyatrosu önünden başlayacak mitinge çağrı ile son buldu.

28.01.2008 Ydi Çağrı/Adana ✓ 9

panorama

PANOR AM A

Butto öldürüldü, kartlar yeniden karılıyor…

- PAKİSTAN -

D

ergimizin 117. sayısında 16 Kasım 2007 tarihli yazımızda Pakistan’daki gelişmeleri ve bu gelişmelerin perde arkasını özetle ortaya koymuştuk.

Benazir Butto’nun öldürülmesi olayı, sözkonusu gelişmelerin sadece bir parçasını oluşturuyor. Bu bağlamda Pakistan için Butto’nun öldürülmesinden çok, onun öldürülmesine yol açan gelişmeler ve perde arkasındaki çıkar ve çatışmalar daha önemlidir.

Bu çerçevede Butto’nun ne için öldürüldüğü, kimler tarafından öldürülmüş olabileceği, onun öldürülmesinin kimin işine yaradığı vb. sorularının cevabının verilmesi de önem arzediyor.

Kuşkusuz ki bizim, Butto’nun kim tarafından öldürüldüğünü belgeleme, ispatlama imkanımız yoktur.

Bu konunun Pakistan’da hâlâ açıklığa –en azından resmen Butto ailesi ve hükümet yetkilileri tarafınca kabul edilmiş bir sonuç yok– kavuşturulmamış olması ve tartışmaların sürmesi de bu işi daha da zorlaştırıyor. Bu yüzden de Butto’yu kim öldürdü sorusuna bugün net bir cevap yoktur, verilemez de. En iyi halde –ve bizim de yapmaya çalıştığımız şey– kamuoyuna yansıyan gelişmelerden, çelişkilerden ve takınılan tavırlardan yola çıkarak, Butto’nun öldürülmesinin kimin işine yaradığını ortaya koymak; bununla bağıntılı olasılıklara dikkat çekmektir.

Bunun anlaşılabilmesi için de, somut gelişmelerin özetle ortaya konması gerekiyor.

16 KASIM’DAN SONRAKİ GELİŞMELER…

10

16 Kasım’a gelindiğinde Devlet Başkanı Müşerref hem iç hem de dış baskılar karşısında, özellikle de ABD, İngiltere gibi emperyalistlerin baskıları karşısında parlamento ve yerel seçimlerin 9 Ocak 2008 tarihinden önce yapılacağını açıklamıştı. Bu açıklamaya rağmen ama Müşerref’ten istenen taleplerin esası ortada duruyordu.

Bunlar, OHAL’in kaldırılması, seçimler için net, kesin bir tarihin belirlenmesi, siyasi tutukluların serbest bırakılması, Müşerref’in askeri üniformasını çıkarması ve Butto ile yeniden görüşmelere başlaması yönlü taleplerdi.

Hem “dış” baskının azalıp azalmaması, hem de içerdeki muhalefetin, çelişkilerin sertleşip sertleşmemesi

deki muhalif Navaz Şerif Pakistan’a döndü.

Yüksek Mahkeme’nin Müşerref’in başkanlığını onaylamasından sonra, Müşerref askeri üniformasını çıkarıp 29 Kasım’da Başkanlık yemini etti. Böylece kağıt üzerinde askeri bir başkanlıktan sivil bir başkanlığa, Pakistan’da 8 yıllık “General-Başkan Müşerref ” yönetiminden, “Başkan

sözkonusu bu taleplerin yerine getirilmesine endekslenmişti.

OHAL’in kaldırılması talebi, ki bunu “hür ve adil” seçimlerin yapılması için “önkoşul” olarak dayatıyorlardı –bu konuda hem emperyalist güçler hem de Benazir Butto ve Navaz Şerif muhalefeti aynı görüşteydi–, ama Müşerref, bu talebin tam tersine OHAL olmazsa “hür ve adil” seçim olamaz diyor ve inatlaşıyordu.

Müşerref hem askeri üniformasını çıkarmayı hem de –açıkça formüle etmese de– OHAL’i kaldırmayı Yüksek Mahkeme’nin kendisinin Başkanlığını onaylayıp onaylamamasına bağlı ele alıyordu.

Müşerref sözkonusu “baskılara” yavaş yavaş kendisini uydurmaya çalıştı. Önce 18 Kasım’da, seçimler için 8 Ocak 2008 tarihini önerdi ve Seçim Komisyonu da bunu geçerli tarih olarak ilan etti. Böylece net bir tarih belirlendi. 25 Kasım’da da sürgün-

Müşerref” yönetimine geçilmişti…

Müşerref ’in başkanlığının onaylanmasının ertesinde 3500 civarında siyasi tutuklu serbest bırakıldı. Tabii ki bu süreçte hemen her gün yeni tutuklamalar yaşandı. Ama olsun…

Görünürde, en azından istenen taleplerin üçü, seçim tarihi, Müşerref ’in üniformayı çıkarması ve siyasi tutukluların serbest bırakılması talepleri yerine getirilmişti.

Müşerref’in OHAL’i ilan etmesinin esas nedeni kendisinin konumunu, yönetimini garantiye alma amacıydı.

Yüksek Mahkeme başkanlığına ve yönetimine atadığı hakimlere başkanlığını onaylattı. Başkan olarak ordunun “reisi”, “başkomutanı” durumunda ve anda ordu yönetiminin Müşerref ’e sadık kesimlerden oluşturulması, Müşerref ’e OHAL’i kaldırma manevrası imkanı tanıyordu.

Böylece kendisini “demokrasiye geçişten yana” olan biri olarak gösterme

fırsatına da kavuşuyordu.

Bu konuda ama başka sorunlar gündeme geliyordu. OHAL’in ilanı, Yüksek Mahkeme Başkanı Çaudri ve diğer hakim vb. görevden alınması; bunlardan daha çok da Butto’nun ev gözetimine alınması ve Butto’nun partisinin eylemlerine, yürüyüş ve mitinglerine yönelik müdahale ve tutuklamalar, Butto’nun Müşerref ’e karşı tavrını değiştirmesini beraberinde getirmişti. Müşerref, Butto ve partisine karşı tavrıyla Butto ile uzlaşma sürecine set çekmişti. Böylece ABD’nin Müşerref-Butto ekseni temelindeki planı çıkmaz sokağa girmişti.

Bu arada Navaz Şerif Pakistan’a geri dönmüş ve Butto ile Müşerref’in uygulamalarına karşı asgari düzeyde de olsa ortak bir muhalefet yapmaya yönelik adımlar atmaya başlamışlardı.

Daha önceleri hakkında verilen bir karardan dolayı Seçim Komisyonu Navaz Şerif ’e seçimlere katılma izni vermedi. Tabii ki kendisi seçime katılamasa da Şerif partisinin önderliğini sürdürüyor, 8 Ocak 2008 tarihinde yapılması planlanan seçimleri ise boykot edeceklerini açıklıyordu.

Butto ise meydanı Müşerref ’in partisine bırakmamak için de olsa seçimlere katılacakları yönlü tavır takındı ve seçim kampanyasını ise zaten Pakistan’a geri döner dönmez başlatmıştı… İslamcı kesimlerin Müşerref yönetimiyle çelişkileri zaten önceden değişik biçimlerde kendisini gösteriyordu ve sık sık da değişik düzeylerde çatışmalar yaşanıyordu. Fakat Butto ve Şerif ’in partilerinin Müşerref ’e muhalefet etme bağlamında ortak davranmaya yönelik adımları, Müşerref’in işini zorlaştırıyordu.

Böylesi bir durumda Müşerref, ya ABD ve diğer emperyalistlerin de desteğini kaybetme riskini ve böylece muhalefetin ve desteğinin daha da güçlenmesiyle karşı karşıya kalmayı göze alıp OHAL’i sürdürecek, ya da muhalefeti zayıf düşürmek için “demokrasi yanlısı” kesilip manevra yaparak OHAL’in kaldırıldığını ilan edecekti. Her iki durum da

panorama Müşerref’in isteğine uymuyordu ama Müşerref’in başka seçeneği de yoktu.

16 Aralık’ta OHAL’in kaldırıldığını ilan etti.

Kası m ay ı or ta la r ı nda A BD Dışişleri Bakanı Yardımcısı John Negroponte, Müşerref ’i “yola getirmek” için Pakistan’daydı. Müşerref, OHAL’in ancak “ülkedeki güvenlik durumunun düzelmesi, militanca aşırılığın kontrol altına alınması gerçekleştikten sonra” mümkün olabileceğini ve “bunun daha zaman alacağı”nı anlatarak OHAL’in gerekliliğini savunuyordu.

Daha aradan on gün bile geçmeden, –ki ülkenin “güvenlik” durumunda özde hiçbir şey değişmemişti– “sivil” olarak Başkanlık yemini ederken OHAL’in 16 Aralık’ta kaldırılacağını “Artık durum daha iyi; yönetim doğru yola girdi; terör de kontrol altına alındı” tavrıyla açıkladı. Müşerref’in bu adımı başta ABD ve İngiliz emperyalistleri olmak üzere emperyalistlerce “memnuniyetle karşılandı”. Böylece Müşerref’e yönelik temel taleplerden biri daha yerine getirilmiş, OHAL kaldırılmıştı. Onlar için artık “hür ve adil” seçimlerin önünde herhangi bir engel kalmamıştı…

Yukarıda ifade ettiğimiz taleplerden sadece biri, Müşerref’in Butto ile yeniden görüşmelere başlaması talebi kalmıştı geriye. Fakat Butto’nun 18 Ekim’de Pakistan’a gitmesinden sonraki süreçte yaşanan gelişmeler, ABD ve İngiliz emperyalizminin temsilcilerince Müşerref ile Butto arasında sağlanan “zorunlu” ve de “sorunlu ittifakın”, emperyalistlerin isteğine uygun yürümesini engellemiş, yukarıda da dikkat çektiğimiz gibi çıkmaz sokağa sokmuştu. Aslında bu gelişme, açıkça ilan edilmese de Müşerref tarafından istenen, hatta teşvik edilen bir durum. Şöyle ki, ABD’nin Müşerref ’e dayattığı Butto ile uzlaşma ya da ittifak, gerçekte ABD’nin uzun vadede Müşerref’i devredışı bırakma planlarının bir parçasıdır.

Bugün Müşerref ’i açıkça hedef almamaları, aslında Pakistan’da, Pakistan’ın bütünlüğünü koruyabilecek, “teröre karşı mücadele” adına ABD’nin ve diğer emperyalistlerin Afganistan’daki savaşını sınırsız destekleyecek, aynı zamanda tabii ki islamcı kesime karşı mücadeleyi onların isteğine uygun verecek olan; bu bağlamda kendilerinin güvendiği başka bir güce sahip olmamalarından dolayıdır.

Müşerref ABD’nin uzun vadede kendisini devredışı bırakmak istediğinin farkındadır ama oyunu birlikte oynamayı sürdürmektedir.

Bunların oyunu içinde çok yönlü çıkar ve hesaplar vardır. Kim kimi daha çok oyuna getirirse o kazançlı çıkmaktadır…

Böylesi bir durumda Müşerref ’in, hem A BD ve d iğer or t a k la r ı emperyalistlerin onu zayıf latma

planlarına karşı, hem de bu plana hizmet edecek olan Butto ve Şerif’in partilerinin güçlenmesiyle Müşerref’e karşı emperyalistlerin destekleyeceği bir muhalefetin güçlenmesi durumuna karşı kendi iktidarını koruma ve sağlama alma sorunu gündeme gelmiştir.

Buna paralel Butto’nun, muhalefetin güçlü olduğu ve Şerif ile ortak davranma durumunda hem birinci parti olarak seçimlerden çıkacağı, hem de Müşerref ’in iktidar gücünü geriletebileceği hesaplarıyla Müşerref’e karşı muhalif tavrını sertleştirmesi; Müşerref’in istifasını talep etmesi vb. durumu, bu ikisi arasında istenen yeniden görüşmelerin önünü tıkıyordu.

Böylece Pakistan içindeki iktidar dalaşındaki çelişkilerin sadece açıkça islamcı, faşist dinci gericilerin faşist askeri–sivil yönetimle çelişkilerle sınırlı olmadığı ortaya çıkıyordu. Kısaca ifade etmek gerekirse Pakistan’da değişik güçlerin, kesimlerin çok yönlü çelişkileri sözkonusudur.

OHAL’in 16 Aralık’ta kaldırılmasından sonraki dönemde “terörün kontrol altına alındığı” tespitinin propagandadan başka bir şey olmadığı görüldü. Değişik düzey ve biçimlerde varolan çatışmalar vb. dışında, 21 Aralık’ta verilen bilgilere göre Müşerref yanlısı eski içişleri bakanlarından Aftab Sherpao’ya yönelik olarak bir camide intihar saldırısı gerçekleştirildi. Aftab Sherpao kurtulmuştu ama 50 civarında insan yaşamını yitirmişti.

27 Aralık’ta ise Benazir Butto, seçim kampanyası yürüttüğü ve seçim konuşması yaptığı bir mitingte silahlı saldırıyla ve intihar eylemi biçimindeki patlamayla öldürüldü.

Butto’nun kimler tarafından öldürüldüğü sorusuna değişik senaryolarla değişik cevaplar veriliyor ama hiçbiri ispatlanmış ve kesinleşmiş değil. Genel havada hedefe konan islamcı kesim. İslamcı kesimin hedef gösterilmesi esasında hem ABD’nin hem de Müşerref ’in işine yaramaktadır. Pakistan yönetimi, cinayeti hemen “El Kaide” ve “Pakistan Talibanları” olarak kendilerini adlandıran islamcı kesimlere yüklemeye çalıştı. ABD emperyalizmi de CIA Başkanı Hayden ağzıyla, cinayetin El Kaide ve Taliban’a yakın olan “aşiret reisi Beytullah Mehsud’un şebekesi” tarafından yapıldığını, bunu “sorgulamak için neden” bile olmadığını açıkladı. Yani hem ABD için hem de

Müşerref yönetimi için islamcı kesimin cinayeti işlediği açıktır…

Bu senaryo ve cevaba itiraz edenler ise, örneğin Butto’nun yanlıları, cinayetin islamcı kesim tarafından işlendiği ama Müşerref yönetimi tarafından üstü örtüldüğü biçimindedir. Cinayetin doğrudan Müşerref ve istihbarat örgütü tarafından işlendiğini söyleyen, iddia edenler de var.

Butto’nun özellikle islamcılara karşı mücadele edeceği ve gerekirse ABD’ye Pakistan’da üs kurma izni vereceği yönlü açıklamaları, genelde de “laiklik” yanlısı görünmesi ve kadın olması, cinayetin islamcı kesim tarafından işlenmiş olabileceği ihtimalini içeriyor. Fakat sözkonusu islamcı kesimin “biz yapmadık”, “biz kadınlara saldırmayız”, “suçlu Müşerref’tir” vb. açıklamaları, Butto’nun öldürülmesini üstlenmemeleri, perde arkasında Müşerref ve yanlıları olduğu yönlü senaryoyu güçlendirmektedir.

ABD emperyalizmi şimdi yeni hesaplar yapma durumunda kalmıştır.

Müşerref Avrupa’ya gezi düzenleyerek kendisinin “demokrasiye geçiş”ten yana olduğu propagandasıyla destek aramaktadır. Butto’nun kim ta-

rafından nasıl öldürüldüğü tartışmaları ise sadece emperyalistlerin Afganistan’daki savaşla bağ içinde Pakistan’a yönelik planlarının ve tartışmalarının üzerini örtmeye yarayan örtü olma konumundadır. Katil kim olursa olsun, cinayeti kim işletmişse işletsin, Butto, işbirliği yaptığı emperyalistlerin planlarının kurbanı olmuştur.

Butto’nun öldürülmesinden sonra seçimler 18 Şubat 2008 tarihine ertelendi. Butto’nun öldürülmesi Navaz Şerif ’in seçime katılma konusundaki tavrını değiştirmesine, boykot yerine seçimlere katılma kararı vermesine yol açtı. Çatışmalar, kargaşa Pakistan’ın bir çok şehrinde değişik biçimlerde sürüyor. Pakistan dünden daha fazla emperyalistlerin savaş alanı içindedir. “İslamcı teröristlere karşı mücadele” adına ABD askerlerinin Pakistan’a yerleştirilmesinin planları yapılıyor. Seçimlerin 18 Şubat’ta gerçekleşip gerçekleşmeyeceğini ve gelişmeleri birlikte takip edip göreceğiz…

24 Ocak 2008 ✓

Seçimler ve çatışmalar…

- KENYA “Kara Kıta”nın ezilenlerinin emperyalistlerin ve yerli egemenlerin, gericilerin barbarlığından kurtuluşu ancak ve ancak, yine ezilenlerin birliği ve ortak mücadelesi sağlanarak elde edilebilir. Dayanışmamız ezilenlerin kurtuluşu için mücadeleyledir!

27

Aralık 2007 tarihinde Kenya’da başkanlık, parlamento ve yerel seçimler vardı. 36 milyon civarında nüfusa sahip olan Kenya’da seçmen sayısı 14 milyon olarak açıklandı. Kenya’da iktidar gücü esasında başkanın elinde olduğundan dikkatler esas olarak başkanlık seçimine yönelmişti.

2002 yılındaki seçimleri Mwai Kibaki kazanmıştı ve bu seçimlerde de yeniden aday oldu. Kibaki’nin rakibi, 2002 yılındaki seçimlerde Kibaki ile aynı partide olan –Ulusal Birlik Partisi (PNU)–, Raila Odinga idi. Odinga, Kibaki’nin 2002 yılında başkan olurken başkanın yetkilerini kısıtlama, Odinga’yı başbakan olarak atama ve özellikle rüşvet yiyiciliğine, adam korumacılığına karşı mücadele edeceği yönlü verdiği sözlere başın-

dan itibaren sırt çevirdiğini gördüğünde, Kibaki ile yollarını ayırdı ve Portakal (Turuncu) Demokratik Hareket (ODM) adıyla kendi partisini kurdu.

Bu yol ayrılığından başka, seçimlerde rol oynayan esas konulardan biri de, 1963 yılından, Kenya’nın Britanya sömürgeciliğinden kurtuluşundan bugüne kadar tüm başkanların iktidarı kendisinin ait olduğu etnik kökenli insanları koruma, diğerlerinin sorunlarını önemsememe vb. uygulamalardır. Kenya’da 40 civarında değişik etnik kökenli insan grubu yaşamaktadır. Kibaki’nin ait olduğu etnik köken –Kikuyu– 2007 verilerine göre %22 ile en büyük etnik gruptur. Kibaki’nin 2002 yılında başkanlık koltuğuna oturmasından beri, bu gruba ait insanlar diğer et-

11

panorama

12

nik kökenli insanlara göre imtiyaz sahibi kılınmıştır. Odinga ise %13-14 civarındaki oranla üçüncü en büyük etnik grup olan Luo kökenli.

Bu durum Kibaki’nin esasında K i kuy u kökenli ler tara f ında n, Odinga’nın ise başta Luo kökenliler olmak üzere kendilerini Kibaki tarafından dışlanmış olduğunu düşünüp etnik kökenliler arasında yapılan ayrımcı siyasete karşı, rüşvet ve yiyiciliğe karşı mücadele adına Odinga’ya destek veren Luhya ve Kelajin kökenliler tarafından desteklenmesini beraberinde getiriyordu.

Bu güçler –Kibaki ve Odinga– arasındaki çelişkiler aynı zamanda 2005 yılında yapılmak istenen Anayasa değişikliği için referandumda da kendisini göstermişti. Kibaki, başkanlık yetkilerini sınırlayacağına –ki önceden bu konuda söz vermişti– yetkileri daha da çoğaltmayı içeren değişiklikleri referanduma sundu ve %58,1 ile bu değişiklik önerileri reddedildi.

Seçimler öncesinde Odinga yanlılarının “zafere kilitlendiği”, Odinga’nın taraftarlarınca “bir yarı tanrı” olarak görüldüğü bir ortam oluşmuş; bunun da ötesinde, bir nevi askeri örgütlenme olan gençlik tugayları örgütlenmesi gerçekleştirilmişti.

Kibaki’ye karşı mücadeleyi ezilen sınıf çıkarları temelindeki yaklaşım değil –Kibaki’nin Kikuyu kökenlileri koruyup kollaması sonucu da–, etnik kökene dayalı, milliyetçi yaklaşımla içiçe geçen yaklaşım ve tavır belirliyordu.

Nüfusunun %45’inin günde bir dolardan az gelirle ölmeme mücadelesi verdiği bir ülkede, eğer ülkenin başkanı sadece kendisinin ait olduğu etnik kökenli insanlara –ki bunun içinde de üst ve alt tabakalar var ve alt tabakalar yine altta kalıyor– imtiyazlar tanırsa ve diğer etnik kökenlileri esasında insan yerine bile koymazsa; sözkonusu ayrımcılığa kurban giden etnik kökenli insanlar, başkanın ait olduğu etnik kökenli insanları düşman olarak görme maddi ortamına sahiptir. Tarihin acı deneyimleri böylesi bir ortamda bilinci belirlenenlerin, “kendisinden olmayan” insanlara herhangi bir değer biçmeyeceği ve en barbar yöntemlerle katliamlar, soykırımlar gerçekleştirebileceğini hep yeniden ortaya koymaktadır.

Kendisini anda etnik temelde çatışma olarak gösterse de, gerçekte Kenya’da da esas sorun az sayıdaki insanın zengin, nüfusun çok büyük bölümünün çok fakir olması, aradaki uçurumun büyüklüğüdür. Sorun ezilenlerin bilincine sınıfsal temeldeki bu çelişkiyi ve kökenini çıkarabilmektir. Aynı sınıfın, ezilenlerin mensupları olarak etnik köken temelindeki bölünmüşlüğe son vermek için mücadelenin, etnik kökeni ne olursa olsun tüm ezenlere, sömürenlere karşı mücadeleye dönüştürülmesinin ancak kurtuluşa götüreceğini anlatmak, bilinçlendirmektir görev.

Ne yazık ki izleyebildiğimiz kadarıyla Kenya’da bu görevi yerine getirebilecek güçler görünürlerde yok…

SEÇİMLER… GELİŞMELER… Seçimlere katılım beklenenin üzerinde, %70 civarında oldu, bir önceki seçimde katılım oranı %52 idi.

Oy sayımının yavaşlığı da Seçim Komisyonu tarafından, beklenmeyen yüksek oranda katılım gösterildi. 30 Aralık’ta Seçim Komisyonu Başkanı’nın sonucu açıklamadan önceki hesaplar, Odinga’nın az farkla da olsa önde gittiğini ortaya koyuyordu.

Fakat resmi açıklamayla Kibaki’nin 231 728 oyla öne geçtiği ve başkanlık seçimini kazandığı ilan edildi.

Sözkonusu bu açıklama Odinga yanlılarının seçim sahtekârlığı yapıldı, bu sonucu tanımıyoruz vb. temelde yükselen protestolarını, saldırılarını tetikleyen, bir nevi bardağı taşıran son damla oldu. İki hafta içinde bine yakın insan katledilmiş 250 000 civarında insan ise evini barkını terketmek, sürgün yollarına düşmek zorunda kalmıştır. Televizyonlara yansıyan resimler kimi medya yorumcuların “soykırım yaşanıyor” biçiminde yorumlar yapmasına neden oldu. Yaşananlar soykırım olmasa da, barbarlığın uygulandığı katliamların gerçekleştiği bir durumdu. Odinga yanlıları, Luo kökenliler esas olarak Kikuyu kökenlilere yönel i k k at l ia m gerç e k le ş t i r m i ş lerdi. Aynı oranda olmasa da Kikuyu kökenliler de Luo kökenlilere yönelik intikam alma temelinde saldırılar gerçekleştirdi ve katletti. Polisin katlettiği, kurşuna dizdiği insan sayısı da belli değil…

Gelinen yerde durum, çatışmaların artık “küçük boyda” çatışmalara dönüştüğü, ama yeniden şiddetlenme potansiyelini içinde barındırdığı bir durum.

Seçim sonuçları bağlamında ise bugüne kadar tüm çabalara rağmen Kibaki ve Odinga arasında somut herhangi bir uzlaşma gerçekleşmedi. Çatışmaların yoğunlaştığı dönemden beri özellikle Afrikalı kimi

tanınmış şahıslar olma k üzere, ABD Afrika kıtası temsilcisi Jendayi Frazer’den AB temsilcisine kadar birçok kişi arabuluculuk yapmaya çalıştı.

En son Kofi Annan dev reye girdi ve Kibaki ile Odinga’yı buluşturdu. Bu iki rakibin görüşmek için buluşup tokalaşması bile büyük bir başarı olarak kabul edildi. Fakat bu görüşmeye rağmen de aradaki çelişki varlığını koruyor. Çelişki, seçim sahtekârlığı yapıldığı ve bu sahtekârlıkla Kibaki’nin kendisini alelacele Başkan ilan ettiği, bu durumda Kibaki’nin başkanlığının meşru olmadığı, bunun Odinga tarafından kabul edilmeyeceği yaklaşımıyla; Kibaki’nin kendisinin meşru yollarla seçildiğini ve ülkeyi yönetecek kişinin Başkan olarak kendisi olduğunu dayatması arasındadır.

Seçimlerde sahtekârlık yapıldığı Avrupalı gözlemcilerin de yaptığı değerlendirmedir. Odinga yanlılarının da seçim sahtekârlığı yaptığı, ama Kibaki yanlılarının daha büyük sahtekârlık gerçekleştirdiği yönlü açıklamalar da yapılmaktadır. Yani sahtekârlık yapılmıştır. Sorun, şimdi bu çelişkinin nasıl çözüleceğidir.

Taraflar, oy oranı olarak hemen hemen aynı güçte, aynı biçimde sertlik yanlıları… “İçte” anlaşma durumu olmadığından, “dıştan” arabulucularla soruna çözüm getirilmeye çalışılıyor. Kibaki’nin ABD emperyalizminin müttefiği olması, limanlarını ABD’nin savaş gemilerine açmış olması, El Kaide yanlısı olduğu yönlü

suçlamayla tutuklananların engelsiz ABD emperyalizmine teslim edilmesi vb. durumlar, ABD’nin Kibaki’yi elden çıkarmama yönlü yaklaşımını açıklayan durumu oluşturuyor. Bush, seçimden hemen sonra Kibaki’yi kutlayan ilk devlet başkanı oldu, ama çatışmalar ortaya çıkınca Beyaz Saray temsilcileri, bu kutlama tavrından geri adım attı. İngiliz emperyalizminin kimi akıl veren basın mensupları, “Ticaret ortağı, yatırımcı veya bağışçı kimliğiyle olsun, Britanya’nın eski sömürgesinde kaybedecek çok şeyi

var.” diyerek, buna çözümü “Doğu Afrika’nın istikrarı Kibaki’yi uçurumun kenarından çekmekten geçiyor.” biçiminde önermektedir. (The Daily Telegraph, 18 Ocak 2008) AB içindeki diğer emperyalist güçler de (Kenya’nın ithalat ve ihracatı toplam ele alındığında, tüm AB ülkelerinden ithal oranı %23, ihracat oranı ise %30’dur. Bu ise, AB’yi tek güç olarak hesaplarsak, birinci sırada yer alma anlamına geliyor. İthalatta Birleşik Arap Emirlikleri %11 ile, ihracatta ise %19 ile Uganda Kenya’nın birinci ticaret partnerleri durumunda.) kendi çıkarlarına uygun biçimde rollerini oynamaya çalışmaktadır.

Sonuçta Kibaki ile Odinga arasında uzlaşmayı sağlayıp sağlamama, ya da hangisini destekleyip desteklememe sözkonusu emperyalistlerin çıkarlarına, hesaplarına; bu temelde de Kibaki ve Odinga’nın kendilerine yönelik yaklaşım ve tavırlarına bağlıdır.

Somut olarak olası görünen çözümlerden biri, Kibaki’nin Odinga ile uzlaşma temelinde “Ulusal Birlik Hükümeti” kurması ve Başkanlık yetkilerini yasal değişiklikle azaltmasıdır. Bu öneri, aynı zamanda Odinga partisinin parlamentoda az farkla da olsa çoğunluğa sahip olmasına da dayanmaktadır. Kibaki’nin seçimlerden önceki hükümetinin 28 bakanından 20’sinin seçilememesi de Odinga’nın parlamentodaki elini güçlendirmektedir. Bu çözüm önerisi emperyalistlerin temsilcileri tarafından da öne sürülmüş, ama şimdilik geri plana kaymıştır.

Odinga’nın parti yetkilileri de üç çözümün şöyle olduğunu açıklıyorlar: Kibaki istifa edecek, seçimler yenilenecek, ülkeyi yeni seçime götürecek geçici hükümet kurulacak.

Bu yazı yazılırken küçük çapta çatışmalar, olaylar sürüyor, taraflar arasında uzlaşmazlık varlığını koruyor ve arabulucular, en azından çatışmalara son verme ve görüşmelerin sürdürülmesinin yolunu açmaya çalışıyorlardı. Önümüzdeki günlerde, aylarda neler yaşanacağı konusunda bir şey söylemek pek mümkün değil. Kongo, Çad ya da diğer Afrika ülkelerine askeri olarak da yerleşme, “barış gücü” adına işgal gücü gönderme çabaları içindeki emperyalistlerin, önce iç çatışmaları kışkırtması, ardından da “yardımseverlik” adına işgal etme planları vb. planlarının Kenya bağlamında olup olmadığı tam açık değil.

Açık olan geri planda emperyalistler arasında Kenya’da da kimin pastanın en iyi ve büyük parçasını alacağı konusunda dalaşın yürüdüğüdür.

“Ka ra K ıta”nı n ezi len lerinin emperyalistlerin ve yerli egemenlerin, gericilerin barbarlığından kurtuluşu ancak ve ancak, yine ezilenlerin birliği ve ortak mücadelesi sağlanarak elde edilebilir. Dayanışmamız ezilenlerin kurtuluşu için mücadeleyledir!

26 Ocak 2008 ✓

yaşam temellerini koruma mücadelesi

Barajlar ve çevreye etkileri Kapitalizm kar uğruna doğayı hoyratça talan etti, ediyor. Doğal denge değişti. Doğa kendisine verilen zararı temizleyemez durumda. Bu nedenle doğaya zarar veren enerji türlerinin kullanılmasından vazgeçilmelidir. Barajlar, fosil yakıtlar, nükleer enerji doğaya zararlı enerji türleridir.

B

arajlar, sel ve taşkınları önlemek, tarım arazilerini sulamak, yerleşim yerlerinin su ihtiyacını karşılamak, elektrik üretmek için inşa ediliyorlar.

Barajlar, genellikle dağların arasına yapılır. Baraj arkasında biriken sular göl oluşturur. Barajlar toprak dolgu, kaya dolgu veya beton dolgu ile yapılıyorlar.

Dünyada, Hidroelektrik Santralleri Hasan Uğurlu Barajı

(HES) ile enerji üretmek bilinen en eski yöntemlerden biri. Günümüzde ise çok çeşitli yöntemlerle enerji üretilmektedir. Nükleer enerji, fosil (kömür, doğal gaz, petrol) yakıtlar, güneş, rüzgar, jeotermal, bio, hidrojen vb. ile enerji üretiliyor. HES’ler günümüzde de enerji üretiminde kullanılıyor. Yeni yeni HES’ler yapılıyor.

HES’ler nehirlerin üzerinde inşa ediliyor. Önü kesilen su barajda toplanıyor. Suyun akış gücünden faydalanılarak elektrik üretiliyor.

1950 yılından sonra dünyada büyük hızla barajlar inşa edilmeye başlandı. 1950 yılından sonra dünyada, 45.000 adet baraj yapıldı.

Dünyada kullanılan elektriğin %19’u barajlardan sağlanıyor.

Türkiye’de 625 adet baraj bulunuyor. HES’lerin üretilen elektrikteki payı %22,36 civarındadır.

Kapitalizm kar amacıyla, doğayı özel mülkiyeti çoğaltan bir sömürü aracı olarak görüp kullanmaktadır.

Doğada doğal olarak bulunan su, kapitalizm ile birlikte metaya dönüştü.

Su kar elde etmek amacıyla, alınıp satılmaktadır.

Nehirlerin önünün kesilerek suyun barajlarda toplanması, barajların bulunduğu alanlarda çevreye çeşitli za-

rarlar vermektedir.

Barajlar doğal olmayan büyük su kütleleri yaratarak, bulundukları alanlarda yağış düzeninden bitki örtüsüne kadar birçok ekolojik dengenin alt üst olmasına yol açıyorlar.

Akan su insanlar tarafından tüketilebilir canlılar üretir. Su tutulunca bunlar ölür ve bunlar yerine zehirli canlılar ürer. Barajların doğal ortam üzerindeki etkileri yüzünden, dünyadaki tatlı su balığı türlerinin %20’si yok olmuş durumda. Baraj göllerinde yaşayabilen balıklarda yoğun cıva olur. Baraj göllerinin çevresinde, sıtma gibi salgın hastalıklar çıkabiliyor. Baraj sularında gelişen bakteriler bağırsak kanserine yol açıyor. Bütün bu nedenler yüzünden ve baraj göllerinin yaşadıkları yerleri işgal etmesi sonucu dünyada 80 milyon insan göç etmek zorunda bırakılmıştır.

Barajlar yapıldıkları alanlarda iklimin değişmesine yol açıyorlar. Örneğin karın yağdığı alanlarda kar yağmamaya başlıyor. Yer a lt ı s u l a r ı n a na kay nağ ı olan karın yağmaması, az yağması suların azalmasına neden oluyor.

Barajlar yeşil bitki örtüsünün yok olmasına neden oluyor.

Barajlar sadece elektrik üretmek için değil, sulama alanında da kullanılıyor. Dünyadaki besinin %12-16’sı barajlarla sulanan alanlardan elde ediliyor. Sulama olumlu bir özellik gibi sunuluyor, ancak dünya genelinde büyük barajlarla sulanan toprakların %20’sinde tuzlanma ve çoraklaşma

gerçekleşti. Bu oran Özbekistan’da %60, Türkmenistan’da %80’lere kadar çıktı. Dünyanın en büyük sulama barajı Pakistan’da bulunan Tarbela barajı. Pakistan’da baraj sularıyla sulanan 15 milyon hektar a lanın % 4 0 ’ı n d a c id d i b o yutlarda tuzlanma oluşmuş, tarımsal üretim azalmış durumda.

Küresel ısınmaya yol açan sera gazlarının yüzde 20’si barajlar aracılığıyla oluşmaktadır.

Barajların ekonomik ömürleri 50-70 yıl ile sınırlıdır. Nehirlerin getirdiği toprak ile baraj zemini dolmakta, 50-70 yıl sonra geriye balçıklaşmış bir zemin kalmaktadır.

Barajlar, tarihi ve kültürel mirasın –Zeugma, Allianoi, Hasankeyf- sular altında kalmasına neden oluyorlar.

Barajların yapıldıkları alanlarda, doğal dengeyi nasıl değiştirdiğine bir örnek vermek istiyoruz.

Mısır’da Nil Nehri üzerinde 1968 yılında Asuvan Barajı yapıldı. Amaç, Oymapınar Barajı

elektrik enerjisi üretme yanında sulama suyu elde etme idi. Barajın işletmeye açılmasından kısa bir süre sonra, delta tarafında kalan topraklar çoraklaşmaya, nehir ağzındaki denizde yaşayan balık türlerinin çoğu yok olmaya, yabancı uyruklu insan-

larda bir karaciğer hastalığı gittikçe artmaya başladı.

Baraj bu bölgede şu olumsuz etkiyi yapmıştı: Baraj yapılmadan önce Nil nehri tarım bakımından çok verimli, zengin alüvyonlu topraklar taşıyor ve bunlarla Nil deltasını doğal gübrelerle gübreliyordu. Ayrıca bu deltayı suluyordu. Baraj yapılınca doğal gübreleme durdu, aynı zamanda kurak bir alan meydana geldi. Bunun sonucunda deniz suyu ve şiddetli buharlaşmayla delta toprakları tuzlandı ve çoraklaştı.

Nil nehri, baraj yapılmadan önce, denize döküldüğü kısımda yaşayan balıklara bol miktarda oksijen getiriyordu. Bu sular barajla tutulunca, hem oksijen akımı, balıklar için yem olabilecek bazı organik madde taşın-

Keban Barajı

ması ortadan kalktı. Bütün bunlarda ekolojik dengeyi bozarak bazı balık türlerinin yok olmasına neden oldu.

Sulama başlayınca sulanan topraklarda salyangozlar arttı. Müslüman olmayanlar bunlardan bol bol yedikleri için karaciğer hastalığına yakalandılar. Bunun nedeni biraz güç anlaşıldı. Ancak bir zooloji uzmanı, salyangozlarda parazit olarak yaşayan bir canlının varlığını ortaya çıkarttıktan sonra, hastalığın bu parazitten meydana geldiği belirlendi.

Asuvan Barajı örneği, barajların çevreye verdikleri zararın oranını gösteriyor.

Barajlar çevreye verdikleri zararlar nedeniyle, enerji üretiminde kullanılmamalıdırlar. Suyun önünü keserek değil, akış hızından faydalanılarak enerji üretilmelidir. Bu da teknik olarak mümkündür.

Kapitalizm kar uğruna doğayı hoyratça talan etti, ediyor. Doğal denge değişti. Doğa kendisine verilen zararı temizleyemez durumda. Bu nedenle doğaya zarar veren enerji türlerinin kullanılmasından vazgeçilmelidir.

Barajlar, fosil yakıtlar, nükleer enerji doğaya zararlı enerji türleridir.

Enerji ihtiyacını karşılamak için doğal, yenilenebilir enerji türleri kullanılmalıdır. Güneş, rüzgar, jeotermal, bio, hidrojen vb. bu enerji türlerinden bazılarıdır.

Doğaya zararlı enerji türlerine hayır!

18 Ocak 2008 ✓

13

yaşam temellerini koruma mücadelesi

Bakanlar Kurulu’ndan altıncılar yararına jet karar!

B

akanlar Kurulu, İzmir’in Mendere s i lç e si ne ba ğ l ı Efemçukuru Köyü’nde, 35 parselin köyde altın madeni işletmek isteyen Tüprağ Madencilik şirketi adına acil olarak kamulaştırılmasına karar verdi.

Efemçukuru Köyünde altın çıkarmak isteyen Tüprağ Madencilik’e daha önce Çevre ve Orman Bakanlığı olumlu ÇED raporu vermişti.

Efemçukuru köyünde Kanadalı Eldorado Gold’un yerli versiyonu olan Tüprağ Madencilik, yaptığı araştırmalar sonucu bölgede 35 ton altın rezervi belirledi. 800 dönüm araziye talip olan Tüprağ, arazinin yüzde 60’ını aldı. Tüprağ geri kalan arazi için geçen yıl Enerji Bakanlığı’na arazinin kamulaştırılması için başvurdu. Konu Bakanlar Kurulu’na geldi. Bakanlar Kurulu da “kamu yararı” gözeterek –siz altıncıların diye okuyun- 35 parseli acilen kamulaştırdı.

Altıncılar yararına iş yapmaya gelince, hükümet jet hızıyla çalışıyor.

Eh ne de olsa, hükümetlerin görevi sermaye yararına çalışmak değil mi?

Efemçu kuru sadece a lt ın i le gündeme gelmiyor. Efemçukuru Köyü’nün başka bir özelliği daha var. Efemçukuru İzmir’in içme suyunu sağlayan Tahtalı Barajı Havzası içinde kalıyor. Efemçukuru’nda altın madeni işletilmesinin çevreye vereceği zararlar yanında, su kaynakla-

rını da kirleteceğini bilmek için müneccim olmaya gerek yok.

Efem Çukuru’nda yapılacak herhangi bir faaliyet, yüzey ve yer altı şekillerini değiştireceği, erozyona ve doğal su akışının değişmesine neden olacağından, doğal döngü olumsuz etkilenecek ve su kirlenecektir.

Efem Çukuru’ndaki toprak, arsenik, sülfür, kurşun, çinko, demir, kükürt içermektedir. Bölgede toprak alt üst edildiğinde ağır metaller havanın oksijeniyle temas ederek su ve yağmur ile çözünebilir hale geçip zehir haline gelecek, uyuyan canavar uyandırılacak, asit drenajları sonucu çevreye, yer altı ve yerüstü su kaynaklarına karışacaktır.

Bu bilindiği halde, neden altın aranmasına izin verilmektedir?

Neden doğal kaynakların tahribi uğruna, tatlı su kaynaklarının zehirlenmesi uğruna, altıncılar yararına jet kararlar alınmaktadır? Üretimin amacının kar olduğu, kar için doğal kaynaklar hoyratça talan edildiği, her şeyin kara göre endekslendiği, çevre yararı gözetilmediği için bütün bunlar olmaktadır.

“Para mı, çevre mi?” ikilemini her geçen gün kapitalizm daha sık karşımıza çıkarıyor.

Yaşamın temeli olan çevrenin kar uğruna hoyratça talan edilmesine izin vermeyelim!

7 Ocak 2007 YDİ Çağrı/İzmir ✓

Kaz Dağları’nda altın aranması protesto edildi

E

14

ge Ç e v re ve Kültür Platformu (EGE-ÇEP), Konak Eski Sümer Bank önünde düzenlediği bir basın açıklaması ile Kaz Dağları’nda altın aranmasına izin verilmesini, altın aranmasını protesto etti.

Altın uğruna, kar uğruna Kaz Dağları yok edilmek isteniyor.

Kaz Dağları 250 milyon yaşında.

47’si endemik 1000 bitki, 25 memeli türü ile 1,5 milyon insanın yaşadığı bir gen ve su kaynağı.

Enerji ve Tabii Kaynaklar Bakanlığı, Maden İşleri Genel Müdürlüğü’nce 11 şirkete, Kaz Dağları’nın %40’ında a lt ı n a ra ma izni veri ld i. Ka z Dağları’nda altın arama faaliyeti son hızıyla sürüyor.

Kapitalistler dün Bergama’da, bugün Efemçukuru’nda, EşmeKışladağ’da, Kaz Dağları’nda kar uğruna doğal yaşamı yok ediyorlar.

Ege-Çep adına basın açıklamasını Erhan İçöz okudu. Basın açıklaması sırasında; “Bu doğa, bu ülke satılık değil!, Altıncı filo defol!” sloganları atıldı.

“Yaşam alanlarımızı korumak, çocuklarımıza yaşanılası bir dünya bırakmak bizim elimizde.” belirlemesi ile son bulan basın açıklamasına, çevre mücadelesini, çevrenin katili olan kapitalist sisteme karşı yürütmek gerektiği gerçeğini eklemek istiyoruz.

19 Ocak 2008 YDİ Çağrı/İzmir ✓

Sovyetler Birliği’nde Sosyalizmin Zaferi...

K

ı r ı m s av a ş ı nd a n s on r a Rusya’da serf lik kaldırıldı.

O zamanki ekonomik koşullar buna neden olmuştu. Ancak öncesinde olduğu gibi serflik kaldırıldıktan sonra da zulüm devam etti.

Serfliğin kaldırılması sonucu ortaya çıkan tek fark köylülerin artık bir eşya gibi alınıp satılamamalarıydı.

Buna rağmen köylülerin ödediği ağır vergiler onları sefalete sürüklüyordu.

Bunun sonucunda da köyden kente göç oluştu ve göç eden bu insanlar fabrikalarda çalışmak zorunda kaldı.

Patronlar da ucuz işgücü elde ederek bundan çıkar sağladılar. Çarlık düzeninde işçilerin ve köylülerin hiçbir hakkı yoktu.

Serflikten sonra Rusya’da sanayi gelişti. 1865’den 1890’a kadar işçilerin sayısı 706 000’den 1 433 000’e yükseldi. Çarlık Rusyası’nda işçiler 12 saat hatta 14-15 saatten aşağı çalıştırılmıyorlardı. Maaşları da 7-8 rubleyi geçmiyordu. Ayrıca hiçbir sosyal güvence de yoktu. Çarlık düzeninde işçiler ilk zamanlar bireysel hareket ediyordu. Örneğin; tepkilerini dile getirmek için fabrikaları yağmalıyorlardı. Fakat işçiler mücadele için örgütlenmenin şart olduğunu anladılar ve 1875’de “Güney Rus İşçi Birliği”ni kurdular. Bu birlik 9 ay sonra Çarlık tarafından dağıtıldı. Daha sonra 1878’de Halturin ve Obnorski “Rus İşçileri Kuzey Birliği’ni” kurdular.

Obnorski Birinci Enternasyonal’i yakından izlemişti. Bu birliğin amacı halk için siyasi özgürlükler ve siyasi hakları elde etmekti. Çarlık ise boş durmadı ve kısa zamanda bu birliği de dağıttı. Buna rağmen işçi sınıfının örgütlü mücadelesi gün geçtikçe yükseliyordu. Çünkü işçiler örgütlü mücadeleyle çok şeyin değişeceğini “Morozov” fabrikasındaki örgütlü mücadeleyle anlamışlardı. Fabrikada maaşlar sürek li düşürülüyordu. Çarlık grevi silah zoruyla bastırdı.

Sonuçta, Çarlık bir yasa çıkardı.

Buna göre; ceza paraları işçilerin ihtiyaçları doğrultusunda kullanılacaktı.

Bu örgütlü mücadeleler Rusya’da çıkacak olan ilk Marksist örgütlerin de habercisiydi. İ l k Ma rk si st örg üt 18 83’ de Plehanov’un önderliğinde kuruldu.

Plehanov, Marksizmi inceledikten sonra Narodizimden koptu. Marx ve Engels’in eserlerini Rusça’ya çevirdi. Plehanov’un kurduğu “Emeğin Kur tu luşu” g r ubu nu n kend ini Marksizme adamış olduğunu söylemesine rağmen narodnik görüşler devrime zarar verici nitelikteydi. Çünkü, Narodnikler devrim yolunda işçi sınıfını görmezden geliyor bunun yerine köylülerle devrimin olabileceğini düşünüyorlardı. Narodnikler bireysel hareket ediyordu. Örneğin; Çar ikinci Alexander’i öldürdüler.

Fakat bu yanlış bir mücadeleydi.

1870’de doğan Lenin 1895’de Petersburg’daki bütün devrimci örgütleri “İşçi Sınıfının Kurtuluşu İçin Mücadele Birliği” adı altında bir araya topladı. Lenin hem Narodnikler’e darbeyi vurdu hem de ilk defa işçi köylü ittifakıyla devrimin yapılabileceğini ortaya koydu. Lenin “Iskra” gazetesiyle devrimin temellerini attı.

1901-1902 yıllarında Rusya’da işçi, köylü ve öğrenci grevleri başladı.

1902’de 30 bin öğrenci greve gitti. Çarlık bu dönemde Japonya gibi Kore ve Mançurya’yı ele geçirmek istiyordu. Çarlık bu nedenle Japonya ile karşı karşıya geldi ancak savaşı kaybetti. Bolşevikler çarlığın yenilmesinin devrim yolunda işe yarayacağını düşünüyorlardı. NitEkim öyle de oldu ve savaş devrimin gerçekleşmesini hızlandırdı. İlk defa Bolşevikler önderliğinde (1904) siyasi bir grev yapıldı. İşçi ler ha k la rı nı elde et mek için Çar’a bir dilekçe sundular.

Bolşevikler ise işçilere özgürlüğün Çar’a dilekçe vermekle değil silahla elde edilebileceğini açıkça söylediler.

Bir Pazar günü 140 binden fazla işçi “Kışlık Sarayı’na” doğru yürüyerek Çar’dan işgününün 8 saat olması gibi isteklerde bulundular. Ancak Çar’ın emriyle işçiler üzerine ateş açıldı ve binden fazla işçi öldürüldü.

Bu gün tarihte “Kanlı Pazar” olarak bilinmektedir.

Ocak 1905’de 440 bin işçi greve gitti. Çünkü işçiler artık Çar’a yalvarmak yerine ona karşı savaşılması gerektiğini anlamışlardı. Haziran 1905’de İvanova, Voznessenk grevi patlak verdi. 70 bin işçi katıldı. Aynı yıl köylüler isyan etti ve çiftlik sahiplerinin üstüne yürüdüler. 1905’de Karadeniz’deki Potemkin Zırhlısı’nda ayaklanma oldu. Bu donanmadaki ilk devrimci hareketti.

2 Ekim’de Moskova ve Petersburg’da grevler başladı. Greve yaklaşık 1 milyon kişi katılmıştı. Çar zaman kazanıp devrimi bastırmak için bir manifesto yayınladı. Papazlar, tüccarlar ve çiftlik sahipleri devrimi bastırmak için proletaryaya karşı savaşa giriştiler. Ekim siyasi grevleri yeni bir devrimci güç yaratmıştı. Bunun adı “İşçi Sovyetleri Temsilcileri” idi. Ancak Çarlık, Tver, Petersburg ve batı bölgelerinden alaylar getirerek ayaklanmaları bastırdı. Ayaklanmanın önderleri tutuklandı. Şehirlerin tamamını kapsayan ortak bir mücadele hareketinin bulunmayışı devrimi başarısızlığa uğratmıştı. Çarlık yalnızca şiddetle yetinmedi.

Yasa koyucu “Duma”yı toplayarak devrim hareketini engellemeye çalıştı. 1906’da Stockholm’de toplanan 4. parti kongresinde tarım sorunu ve devlet dumasına karşı neler ya-

yeni dünya gençliği pılması gerektiği tartışıldı. Kongreyi Menşevikler kazanınca tarımda Bolşeviklerin millileştirme politikası yerine Menşeviklerin belediyecilik politikası kabul edildi. Ayrıca Menşevikler Duma’yı halkı, Çarlıktan kurtarmak için bir araç olarak görüyorlardı. 1907’de ise 5. parti kongresi toplandı. Kongrede, burjuva partilerine karşı yaklaşımın nasıl olması gerektiği tartışıldı. Sendikalar konusunda ise, Bolşevikler, partinin sendikaların ideolojik ve politik önderliğini ele geçirmesi gerektiğini düşünürken Menşevikler ise sendikaların tarafsızlığını önermişlerdi. Çar’ın 2. dumanın uysal olacağını düşüncesi boşa çıktı ve Çar ikinci dumayı dağıtarak -3 Haziran hükümet darbesi- 3. dumayı topladı. İşçilerle, köylülerin Çarlığa karşı sağlam bir ittifakının olmaması, köylülerin bir bölümünün hala Çara inanması, Menşeviklerin işçilerin kafasını karıştırması, batılı emperyalistlerin Çarlığa yardım etmesi, çünkü Rusya’da olacak bir sosyalist devrim batıya da sıçrayabilirdi.

Tüm bu nedenler 1905 devriminin başarısız olmasının nedenleridir.

Stoly pin gericiğ i döneminde ise devrimci hareketi durdurmak için ülke darağaçlarıyla dolduruldu. Yüzlerce devrimci katledildi.

Bolşevikler, Menşeviklerle aynı çatı altında kalmanın Menşeviklerin sorumluluğunu taşımak olduğunu düşündüklerinden, 1912’deki 6. parti kongresinde Menşeviklerden ayrılarak Bolşevik Parti’yi kurdular.

1912’de grevler tekrar başladı. 500 maden işçisi öldürüldü. Bu olay sonrasında grevlere katılanların sayısı 300 bini buldu. Ayrıca devam etmekte olan birinci dünya savaşı yani emperyalist savaş nedeniyle işçi ve köylüler sefalet içindeydi. Burjuvazi ise büyük servetler elde ediyordu. Bu nedenle işçilerin, köylülerin ve halkın Çarlığa karşı devrimci hareketi yükseliyordu. Ocak ve Şubat 1917 boyunca tüm Rusya’da devrimci hareketler yükselmeye başladı. 23 Şubat’ta kadın işçiler, 27 Şubat’ta ise askerler devrimci harekete katıldılar. Şubat 1917’de Bolşeviklerin öncülüğüyle ”İşçi ve Asker Temsilcileri Sovyetleri” kuruldu. Devrim Petrograd’da zafere ulaştı. Ancak, Menşevikler geçici bir burjuva hükümeti kurdular. Geçici hükümet ne savaşı bitirme ne de çiftlik sahiplerine rest çekme yanlısı değildi. O zamana kadar illegal çalışan Bolşevikler, yeraltından çıkarak legaliteye geçtiler. Lenin, Rusya’ya gelir gelmez devrimin yöntemi ve savaş konusunda çok önemli bir rapor olan ünlü “Nisan Tezleri’ni” sundu.

Nisan Tezleri, burjuva demokratik devriminden sosyalist devrime geçiş aşamasını ortaya koyuyordu. Stalin yoldaş ise ulusların kendi kaderini tayin hakkına sahip olduğunu açıkça ortaya koydu. Yine Stalin yoldaş tek yol kaldığını bunun da şiddet yoluyla çarlığı yıkmak olduğunu belirtti.

Yani artık emekçilerin Çarlığa karşı

silahlı eylemi başlıyordu.

Lenin 7 Ekim’de Finlandiya’dan geldikten birkaç gün sonra proleter hareket başladı. Menşevikler ise bu fikri çarlığa ulaştırdılar. Kızıl muhafızlar ve devrimci birlikler devlet bankasını, telgrafhaneyi, bakanlıkları ve postaneyi işgal ettiler. Böylece devrim Petrograd’da başarıya ulaştı.

Moskova’da ise birkaç günlük karşı devrim hareketinden sonra devrim başarıya ulaştı. 26 Ekim 1917’de savaş halinde olunan ülkelere haber gönderilerek ateşkes önerisinde bulunuldu. Çiftlik sahiplerinin malları hiçbir tazminat ödenmeksizin ellerinden alındı. Tüm yer altı kaynakları halkın mülkiyetine geçti. 1918’e kadarki kısa zaman diliminde devrimci hareket tüm Rusya’ya yayıldı. Devrim sonrası burjuva kurucu meclisi dağıtıldı. Kızıl Ordu ve donanmanın kurulmasına ilişkin kararname çıkarıldı. Demiryolları, dış ticaret filosu ve bankalar millileştirildi.

Batılı emperyalistler devrimi kendileri için tehlikeli gördüklerinden dört bir taraftan Rusya’ya saldırdılar. Devrim için bir diğer tehlike ise ülke içindeki karşı devrim hareketiydi. Halk ise çok zor durumdaydı. Öyle ki yiyecek ekmek dahi bulunmuyordu. Lenin’in çağrısıyla tüm düzenlemeler savaşa yönelik yapıldı.

Olağanüstü karaların alındığı bu kararlar “Savaş Komünizmi” olarak adlandırıldı. Kızıl ordu ise 1 milyona ulaştı ve emperyalistler işgal ettikleri yerlerden uzaklaştırıldı. Bundan sonra “Restorasyon Dönemi” başladı. Ülke hem iç savaş hem de emperyalist savaş nedeniyle harap durumdaydı. Ancak Bolşevik Parti önderliğinde ülke restorasyon döneminden başarıyla çıktı.

Parti 1926-1929 yılları arasında sanayileşmeye yönelik çizgisini belirledi. Bolşevik Parti’nin restorasyon döneminin kusurları vardı. İşletmelerin eski olması, sanayinin dar bir temele dayanması, ülkenin ağır sanayiden yoksun olması. Tüm bunlar sosyalist sanayileşme ile çözülecekti. Ayrıca savunma sanayi yaratmak gerekiyordu. Tüm bunlara kaynak sağlamak için, daha önceden çarlığın cebine giren fabrika ve işletmelerin, ulaşım araçlarının ve bankaların gelirlerine el konuldu. Çeşitli tasarruf larla demiryolları, otomobil fabrikası ve traktör fabrikası gibi tesislerin inşaatına başlandı. Bu dönemde sanayinin ulusal ekonomi içindeki payı %42’ye kadar yükseldi. Nisan 1929’daki 16. Parti Kongresi’nde “1. Beş Yıllık Kalkınma Planı”nı kabul edildi. (1928-1933) 1930 sonrası dünya ekonomik buhranından kapitalist ülkeler ağır yaralar alırken sosyalist devlet bundan hiçbir zarar görmedi. Hatta Soyetlerde sanayi üretimi iki mislinden fazla arttı.

17. Parti Kongresi’nde ise Molotov ve Kuybişev yoldaşlar ikinci beş yıllık kalkınma planını açıkladılar. Bu plana göre tarih 1937’yi gösterdi-

ğinde sanayi üretimi savaş öncesinin hemen hemen iki katına çıkacaktı.

Ayrıca bu plan tarımın makineleşmesini de tamamlayacaktı.

1935’e gelindiğinde ise SSCB’nin 1924’de kabul edilmiş olan anayasasını değiştirmek gerekiyordu. Çünkü aradan geçen zaman diliminde SSCB’de milli ekonominin her alanında üretim araçları üzerinde sosyalist mülkiyet sağlanmış, kolektif çiftlik sistemi zafer kazanmış kısacası sosyalist sanayi her alanda yerleşmişti. SSCB’nin yeni anayasası Stalin yoldaşın başkanlığında kurulan bir anayasa komisyonunca kaleme alındı ve beş ay boyunca ülkede tartışıldı ve 8. Sovyet kongresinde yeni anayasa kabul edildi.

Sovyetler Birliği sosyalizmle kapitalist ülkelerin 100 yıl gibi bir zaman dilimi içinde yaptıkları sanayi ve tarım hamlesini 25 yıl gibi kısa bir zaman diliminde gerçekleştirdi. Tabi burada kapitalist ülkelerin bu hamleyi yapmak için geri kalmış ülkeleri sömürdüğünü unutmamak gerekir.

Ancak SSCB sosyalizmle ülkenin kendi kaynaklarını kullanarak muazzam bir hamle yapmıştır. Kemalist devrimin üzerinden 85 yıl geçmesine rağmen işçi ve emekçiler lehine sömürünün katmerleşmesinden başka değişen hiçbir şey olmamıştır.

Yeni Dünya Gençliği/Antalya 29/01/2008 ✓

Afyon’un “iyi çocukları”!

A

f yon Kocatepe Üni­v er­s i­ tesi’nde okuyan Nezir Çin ve Hayretullah Alkan isimli Kürt öğrencilere, bir grup faşist tarafından 7 Ocak günü kaçırılarak işkence yapıldı. Faşistler beş saat boyunca; falaka, askıya alma, kaba dayak ve kırbaçlama gibi işkence yöntemlerini öğrencilere uyguladılar. Öğrenciler yarı baygın bir şekilde otobüs terminalinin yanındaki boş arazide bulundular. Hastaneye kaldırılan öğrencilere bir aylık “iş göremez” raporu verildi. İfadeleri üzerine gözaltına alınan 3 kişinin bir hafta içerisinde tekrardan serbest bırakılması öğrencileri hem düşündürdü hem de tedirgin etti. Öğrenciler; Afyon’un “iyi çocukları” arka kapıdan rahatça serbest bırakıldı ifadesinde bulundular. Öğrencilerin kaçırılma gerekçeleri ise daha önce bir konserde Kürtçe şarkı söylemeleridir. Kürtçe şarkı söyledikleri için ülkücülerden sık sık tehdit aldıklarını ve sonrasında bu olayın geliştiğini ifade ettiler. Okulda kendisine insanlık dışı uygulamaları yapan kişi ile karşı karşıya geldiğini, bundan tedirgin olduğunu belirten Hayretullah Alkan, “Bu olayı yapanlar 20-25 kişilik bir gruptu ve yönlendirenlerin başında A. K. O. isimli şahıs geliyordu. Gerekli bilgileri emniyete ve savcılığa vermemize rağmen, serbest bırakılarak, okulda elini kolunu sallayarak dolaşması, bizi çok tedirgin ediyor” dedi. Alkan, yaşam ve eğitim haklarının güvence altına alınmadığını söyledi.

Olay sonrasında Afyon’a giden İHD MYK üyesi Necla Şengül, zanlıların serbest bırakılmasıyla gelişebilecek olaylardan yetkililerin sorumlu olduğunu belirtti.

yapıyorlar? Hala aramızda geziyorlar (ellerini kollarını sallayarak) ve hala iş başındalar. Ortada Kürtçe şarkı söylemek gibi “bölücülük” unsuru oluşturan bir durum vardı. Görev onları çağırmaktaydı. Çünkü bu ülkenin yegâne savunucusu ve koruyucuları onlar idi. Ne “zam”lar, ne de yeni çıkan yasalar onları ilgilendirmiyordu.

Onları ilgilendiren tek şey “vatanın bölünmez bütünlüğü”ydü. Aç ta kalsalar, susuz da kalsalar önemli olan buydu. Ağabeylerinden öğrenmiş oldukları çeşitli işkence metotlarını, şarkı söyleyerek vatanı bölmeye çalışan iki öğrenciye uygulayarak bir kez daha vatanı bölünmeye karşı korumuş oldular.

Faşizme karşı birleş!

Son dönemlerde devrimci, demokrat ve ilerici öğrencilere karşı faşist güruh tekrardan az(dırıl)maya başlamıştır.

Geçtiğimiz hafta faşistler satır ve sopalarla Marmara Üniversitesinde solcu öğrencilere saldırdı. Yarın bir başka üniversitede yine saldırı ve işkence olaylarıyla karşımıza çıkacaklar. Yükselen milliyetçiliğe ve şovenizme karşı devrimci mücadeleyi yükseltmek görevdir.

Faşizme inat yaşasın hayat!

Yaşasın halkların kardeşliği!

Yeni Dünya Gençliği 24\01\2008 ✓

Vatanseverler!

Yine “iyi çocuklar” iş başındaydı ve yine görevlerini başarıyla bitirdiler.

Peki, bu iyi çocuklar bugün ne mi

15