Sosyalist İşçi 632

DEVRİMCİ ANTİKAPİTALİST HAFTALIK GAZETE

632

10 Ocak 2019 5 TL. sosyalistisci.org

SURİYELİLERDEN ELİNİZİ CEKİN ,

IRKCILIK , İNSANLIK SUCUDUR , ŞENOL KARAKAŞ YAZDI

MELTEM ORAL YAZDI

ABD KALMALI MI GİTMELİ Mİ?

KİTLESEL KADIN BULUŞMASI: MÜCADELE BÜYÜYOR sayfa 10

sayfa 2

2

ABD KALMALI MI GİTMELİ Mİ? Çözüm sürecinin bedeli

Trump’ın ABD askerlerinin Suriye’yi terk etme zamanı geldiğini açıklamasının ardından bölgedeki tüm güçler teyakkuza geçti. Türkiye, İran, Esad rejimi, Rusya, PYD, ÖSO, İsrail ve diğer silahlı güçler gelişmelerin seyrini belirlemek için hızlı hareket etmeye başladı. ABD’den gelen farklı seslere Trump son olarak, en başta açıkladığı çekilme politikasının hayata geçirileceğini söyleyerek yanıt verdi. Fakat devlet içindeki çelişkilerin yarattığı basınçla, çekime takvimini bazı koşullara bağlayan bir açıklama daha yapıldı.

Türkiye’de yaşayan sosyalistler açısından, sorunun en önemli kısmı, hem ABD’nin bölgedeki varlığı hem de Türkiye’nin bölgeye yönelik bir sınır ötesi operasyon yapma ihtimalinin belirmesi.

Beka kaygısı efsanesi Türkiye’de özgürlüklerin giderek daha fazla askıya alınmaya başlamasıyla ‘yerli-milli bir politik atmosferin’ hegemonyasını zorunlu kılan beka kaygısı iddiasının gündeme yerleşmeye başlaması paralel bir şekilde ilerledi. Batı ülkelerinden birisi ya da bir zaman zaman Soros gibi bir figürün arkasında olduğu güçler Türkiye’nin bölünmesi için çabalıyordu bu beka anlatısına göre. İçerde Gezi, sınır ötesinde de Suriye’de özerk Kürt yapılanması ve bu yapılanmanın ABD’nin askeri, politik ve ekonomik açık desteğini arkasına alması, beka kaygısını bir ideolojik propaganda aracı olmaktan çıkarttı ve ABD destekli bir Kürdistan ihtimalini devlet açısından ürkütücü bir şekilde gündeme soktu. Özellikle Kobanê’nin IŞİD tarafından düşürülme ihtimali belirdiğinde açığa çıkan fırsat, Türkiye’nin bölgede yaşayan ve ölüm tehlikesi altında olan Kürtlere aktif bir şekilde yardım etmemesiyle heba oldu.

Devreye ABD girdi.

ABD devreye bedava girmez ABD’nin bölgede yaşayan Kürtlere yar-

Bombardımanlarla yerle bir edilen Suriye şehirlerinden Halep.

dım etmesi ve giderek sahada Kürtlerle birlikte IŞİD’e karşı savaşmaya başlaması özellikle efsane haline gelen ‘binlerce tırla’ PYD’ye silah vermesi, Türkiye’de beka kaygısını derinleştirdi. 15 Temmuz darbe girişimi, bu kaygıyı kaygı olmaktan çıkartıp Türkiye’nin bölünmesi için harekete geçen güçlerin varlığının kesin kanıtına dönüştürdü.

Bu yaklaşımın içerde inşa edilen ‘yerli-milli AKP-MHP-BBP-devlet’ koalisyonunun kurulmasına katkısı benzersiz oldu. Öyle ki, 31 Mart seçimleri öncesinde hem AKP hem de MHP liderlikleri, bu seçimlerin Türkiye’nin beka kaygısı açısından belirleyici olduğu propagandasını yapabiliyorlar.

ABD’nin beka kaygısını tetikleyerek PYD’yle Suriye’de geliştirdiği ittifak süreci, Türkiye-ABD ilişkilerinde görülmemiş bir gerginliğin şekillenmesine neden oldu.

Her vesileyle derinleşen bu kriz, Trump’ın

Suriye’den çıkacağını açıklamasıyla, birdenbire bambaşka bir şekil aldı.

Sadece Türkiye değil, ABD egemen sınıfının bazı önde gelen isimleri ve Ortadoğu’da güç gösterisi yapan bütün ülkeler, bu kararı şaşkınlıkla karşıladı Bölgedeki ve dünyadaki tüm siyasal güçler, öncelikle şunun farkına varmalı: ABD, soğukkanlı bir şekilde kendi çıkarları için bugün ittifak halinde olduğu her gücü satabilecek, bugün düşman gördüğü her gücü yarın ittifak ilan edebilecek bir emperyalist perspektife sahiptir. Emperyalizmle, emperyalist hegemonya mücadelesinin içinde tüm gerginliğiyle yer alan en büyük askeri-sanayi güçle ittifak kurmak, zorunlu askeri işbirliği yapmak, bu gücün ‘koşullar öyle gerektirdiğinde’ eski ittifaklarına yüzde yüz ihanet edeceği gerçeğiyle birlikte düşünüldüğünde siyasal intihar anlamına gelir.

Üç buçuk sene önce bu toplumun yaptığı temel tartışmalar ve soluduğumuz havayla bugünkü tartışmalar ve soluduğumuz hava arasında uçurum var. Türkiye’nin dış politikası açısından da aynı uçurum söz konusu. Hem içeride hem dışarıda yaşadıklarımızın kökeninde, Çözüm Süreci’nin sonlanmaması yatıyor. Yarım kalmış devrimlerin karşı devrimlerin kalkış noktası olması gibi, çözümü yarım kalmış ulusal sorun süreçleri de çözüm sürecinde elde edilen tüm kazanımların ve özgürlüklerin ilgasına ve çözüm süreci başlamadan önceki koşullardan daha karanlık koşulların hegemonya kurmasına yol açıyor.

Devlet içinde Çözüm Süreci’ne karşı olan, egemen sınıf saflarında sürecin hemen sonlanması gerektiğini düşünen, siyasi partiler arasında Çözüm Süreci’nin akamete uğraması için varını yoğunu ortaya koyan güçler, süreç akamete uğradıktan sonra, hem sürecin bir daha gündeme gelmemesi hem de süreç günlerinde biriken öfkelerini boşaltmak için sürece dair, süreci hatırlatan tüm öğeleri gündem dışına itmeye çalışıyorlar.

Türkiye’de, üç buçuk sene önce sonlanan süreç, beka kaygısı gerekçesiyle özgürlüklerin yerine güvenlik eksenli politikaların, yarım yamalak demokrasi yerine başkanlığa dayalı yukarıdan aşağıya devlet gücünün merkezileştirilmesinin ve dostluk temelli dış politika yerine sınır ötesi askeri müdahalelere bağlı güce dayalı politikanın hayata geçmesini kolaylaştırdı. Ödediğimiz, bu sürecin yarım bırakılmasının bedelidir. Önümüzdeki dönemde beka kaygısı yerine demokrasi kaygısının, bölünme korkusu yerine birlikte yaşama arzusunun, sınır ötesi askeri müdahaleler yerine eşit koşullarda kardeşlik politikasının yeniden hakim olması için çabalamak zorundayız.

Türkiye’nin müdahalelerine de ABD’nin başta Suriye, Ortadoğu olmak üzere farklı ülkelerdeki askeri gücüne de “Hayır!” demeliyiz.

SOSYALİST İŞÇİ MALCOM X EKİNİ İSTEMEYİ UNUTMAYIN!

Teorik derginizi gazete dağıtımcılarımızdan alabilirsiniz!

Z YAYINLARI

GÜNDEM

CEREN DAMAR CİNAYETİ: CİNSİYETÇİLİK, PİYASALAŞMA, NEFRET

3

BARIŞTAN YANA Yıldız Önen

HRANT’IN KATİLLERİ

Hrant Dink’in öldürülmesinin üzerinden 12 yıl geçti.

Tam 12 yıldır, aydınlatılmayan bir cinayet, tamamlanmayan bir yargı süreciyle karşı karşıyayız.

Yanlış anlaşılmasın, tetikçi, cinayetten bir gün sonra yakalanmıştı. Ama sorun tetikçi değil. Siyasal bir cinayet planlandığında tetikçisini bulmak planlayıcılar açısından zor olmuyor. Önemli olan, planlayıcıların, azmettirenlerin, katilleri kollayanların açığa çıkması.

Ceren Damar

Ankara’da bulunan Çankaya Üniversitesi’nde Araştırma Görevlisi Ceren Damar, tartışma yaşadığı bir öğrencisinin bıçağı ve kurşunlarıyla hayatını kaybetti. Üniversite yönetimleri sıraya girip “menfur saldırıyı” kınadılar. Politikacılar da geç kalmadılar, İbrahim Kalın, “komşusunun kızı” olduğunu söylediği Ceren Damar’ın öldürülmesini hemen kınadı. Çankaya Üniversitesi’nde eğitime bir gün ara verildi, bazı rektörler ve politikacıların da katılımıyla cenaze töreni yapıldı. Üniversitelerden “kınamak” dışında bir ses yükselmedi, tüm üniversitelerde gündelik hayat devam etti. Ceren Damar cinayeti münferit bir vaka olarak gösterilmeye çalışıldı. YÖK Başkanı Yekta Saraç, İçişleri Bakanı Süleyman Soylu’yla görüşerek üniversitelerde şiddeti engellemek üzere ortak bir komisyon kurmaya karar verdi.

Güvencesizleştirilen araştırma görevlileri Oysa başta YÖK ve hükümet olmak üzere cinayeti kınamak üzere sıraya girenlerin pek çoğu Ceren Damar’ın öldürülmesine yol açan atmosferin yaratıcıları. Başta vakıf üniversiteleri olmak üzere giderek piyasalaşan üniversiteler YÖK eliyle yaratıldı. Üniversitelerde güvencesizlik yaygınlaştırıldı. Akademik düzeyde bu güvencesizlikten en çok etkilenenler akademik hiyerarşinin en alt katmanında yer alan araştırma görevlileri oldu. Kamuda borçlandırmaya dayalı Öğretim Üyesi Yetiştirme Programı (ÖYP), çalışmayı öğrencilik süresiyle sınırlayan 50/d gibi maddelerle araştırma görevlileri ses çıkaramaz hâle getirilmeye çalışılırken, vakıf üniversitesi adı verilen ancak aslında tamamen

ticarî kurumlar olan ve fiilen özel üniversite olarak işleyen üniversitelerdeki araştırma görevlileri son derece düşük ücretlerle üniversitenin pek çok işini yüklenmek zorunda kalan ve tepelerinde her zaman “sözleşme uzatmama” aracılığıyla işten atılma kılıcı sallanan çalışanlar hâline getirildiler. Öğrencilerin müşteri olarak görülmeye başlandığı akademik sistemde bunun anlamı araştırma görevlilerinin hiyerarşik olarak hem üstlerini, hem de ‘müşteri’ olan öğrencilerini memnun etmeye dönük imkansız bir çaba sarf ederken bir yandan da akademik üretim yapmaya çalışmaları oldu.

Kadınlar iki kere ezildiler Bu süreç araştırma görevlilerinin gerek öğrenciler gerek hocalar gözünde değersizleşmesine sebep olurken kadın araştırma görevlileri bunu çok daha yoğun yaşadılar. Tamamen kırılgan hâle getirilen kadın çalışanlar, işlerini yapmaya çalıştıklarında erkek öğrencilerin aşağılamalarına zaman zamansa tehditlerine maruz kaldılar. Üniversite yönetimleri çoğu zaman bu tehditlere kulak asmadı, geçiştirdi. Cinsiyetçilik üzerine kurulu düzen akademik hiyerarşinin daha üst basamaklarında olan çoğu öğretim üyesinin, dekanların ve rektörlerin de işine geldi. Sessizliğe mahkûm edilen araştırma görevlileri hoca veya öğrenci tacizleriyle karşı karşıya kalırken, cinsiyetçilik mobbingi de kolaylaştırdı.

Hükümet tarafından kadınlara dönük yapılan açıklamalar, eşitsizliği ‘fıtrat’ üzerinden meşrulaştıran argümanlar, kadın cinayetlerinde ‘iyi hâl’ indirimleri ve cezasızlık kadınların ezilmesini

arttırırken, cinsiyetçiliğin yaygın bir kabul görmesinde etkili oldu.

Akademisyenlere dönük nefret ve tasfiyeler Hükümetin başını çektiği bazı kesimler tarafından akademisyenlere yöneltilen nefret de üniversitelerdeki şiddetin önünü açıyor. Pek çok üniversitede öğretim elemanları, öğrencilerin BİMER ve CİMER’e ihbarları sebebiyle derste konuşmaya korkar hâle gelmiş durumda. ‘Akademisyenlerin kanlarıyla duş alacağını’ söyleyen Sedat Peker’in sözleri ifade özgürlüğü sayılırken, barış istedikleri bir bildiriye imza atan yüzlerce akademisyen KHK’lar ile ihraç edildi, 2 bine yakın akademisyen bu bildiri sebebiyle yargılanıyor ve ceza alıyor.

Cumhurbaşkanı akademisyenler hakkında “karanlık”, “sözde akademisyenler” gibi sözler kullanırken şu anda YÖK Başkanı ile komisyon oluşturacak olan İçişleri Bakanı Süleyman Soylu henüz birkaç gün önce akademisyen Baskın Oran hakkında bir yazısından dolayı “sözlerini alçakça kurgulayan bir uşak” dedi.

Uzlaşmayacağız! Çankaya Üniversitesi, Damar’ın ardından yayımladığı açıklamada şiddet ortamını ‘uzlaşmacı idealist eğitimcilerin’ bitireceğini söyledi, sonradan gelen tepkiler üzerine açıklamayı değiştiren üniversite verdiği ölüm ilanında ise hükümet ve devlet erkânına teşekkürlerini sıraladı.

Eğitimciler bu sistemle uzlaşmayacak!

Hrant’ın Arkadaşları, 12 yıldır cinayetin planlanmasında çeşitli düzeylerde katkısı olan kamu görevlilerinin yargılanması gerektiğini savunuyor. Yıllardır, her duruşma öncesinde, “Öldür diyenler yargılansın!” diye haykırıyoruz. Bunun çok açık bir nedeni var: Hrant Dink cinayeti, sıradan bir cinayet değil, bu konuda hemen herkes aynı şeyi düşünüyor ama Hrant Dink cinayeti, siyasi suikastler arasında da sıra dışılığa sahip. Şehirler, devlet birimleri, jandarma, polis, istihbarat, medya, üniversiteler, ulusalcı “kanaat önderleri” hep birlikte bir nefret iklimini şekillendirdiler ve Hrant Dink’i bu nefret ikliminin merkezine yerleştirdiler.

Bir olayla ilgili, “hepiniz oradaydınız” denilecekse, bu Hrant Dink cinayetidir.

Hepsi oradaydı!

Herkesin çeşitli görevleri vardı. Görev sahipleri ırkçılık ve milliyetçi bagajlarıyla harekete geçtiler. Cinayetle ilgili berbat bir espri var, “cinayetten bir tek Hrant’ın haberi olmamış” diye. Bu herkes, göstere göstere öldürdü Hrant Dink’i. “Evet, biz Ermenilerin bu topraklarda gözümüz var. Var, çünkü kökümüz burada. Ama merak etmeyin. Bu toprakları alıp gitmek için değil. Bu toprakların gelip dibine gömülmek için…” diyen Hrant Dink’i öldürdüler.

12 yıldır da her duruşmasında dallanıp budaklandırılan, mahkeme heyeti sık sık değiştirilen, kendini bilmez birilerinin kurduğu örgüte ya da o dönem devletin hedefindeki bir odağın işi olarak gösterilerek ciddiyeti sorgulanır hale gelen bir duruşmalar yumağına dönüştürüldü.

Ama tek bir şeyi başaramadılar: Hrant Dink’i unutturamadılar.

Hrant Dink’in katledilmesinin ardından başlayacağını asla tahmin etmedikleri devasa bir demokrasi hareketinin Hrant’ı daima sahipleneceğini kestiremediler.

Hrant hiç unutulmadı. Onun bayrağını taşıyan demokrasi mücadelesinin yarattığı etki gibi ‘cinin şişeden çıkması’ gibi bir değişim yarattı.

Aramızdan çekilip alınmasının 12. yılında Ermeni bir devrimcinin yasını hep birlikte Agos gazetesinin önünde tutacağız.

4

DÜNYA

SARI YELEKLİLER YENİ YILDA DA SOKAKTA

Aralık 2018

Fransa’da 17 Kasım’da sosyal adaletsizliğe karşı başlayan eylemler sürüyor. Eylemler her cumartesi ülkenin dört bir yanında gerçekleşiyor.

5 Ocak Cumartesi “ActVIII” yani 8. eylem haftasıydı. İçişleri Bakanlığı rakamlarına göre ülke genelinde 50.000 kişi sokağa çıktı.

Paris’te öfkeli kalabalık bir bakanlık binasının kapısını bir inşaat aracı ile kırdı. İçeride olan Bakanlık sözcüsü Benjamin Griveaux bahçeden kaçmak durumunda kaldı.

Polisin haftalardır uyguladığı şiddete karşı biriken öfke de bir boksörün polisleri yumruklayarak püskürttüğü video görüntülerinde temsiliyetini buldu. Boksör bir anda muhalefetin simgesi oldu.

Macron yeni yıl mesajında Sarı Yelekliler'i eleştirerek, sözcülerinin "halka değil, kin duyan küçük bir topluluğa" hitap ettiklerini söylemişti. İlk kabine toplantısında da bakanlara reform hareketlerinde daha radikal olmaları, adalet ve düzeni sağlamaları mesajını vermişti.

Macron yönetimi haftalar önce sosyal adaletsizliğe karşı bir program açıklayarak eylemlere son verilmesini istemişti ancak toplumdaki güvenini tamamen kaybeden (halkın %75’i Macron’dan memnun değil) Macron’a karşı meydanları dolduran işçiler istifa talep ediyor.

MACARİSTAN’DA ORBAN’A DİRENİŞ YILI

Ağır bir ekonomik kriz dönemi geçiren Venezuela’ya yönelik ABD destekli müdahale yeni bir boyut kazandı.

Trump yönetimi Venezuela’ya çeşitli alanlarda ekonomik ambargo uygulamaya başlamıştı.

Macaristan’da Nisan ayında yapılan

seçimlerde Victor Orban’ın yeniden kazanmasından bu yana otoriterleşme artıyor. "Göçmenler” ile “uluslararası güçler” tarafından tehdit edilen Macar halkının bekasının tehlikede olduğunu söyleyen Orban, seçimlerden bu yana muhalif basına yönelik baskıları artırdı. Ülkede gerçekleşen hükümet karşıtı eylemler devlet televizyonlarında gösterilmiyor. Seçim boyunca öne çıkardığı Soros’un ülkeyi batırmaya çalıştığı komplo teorisinin ardından, Soros’un kurduğu Budapeşte’deki üniversiteyi kapatma kararı aldı.

Budapeşte, Aralık 2018

Seçimlerin hemen ertesi günü ve CEU’nun kapatılma kararı sonrasında on binlerce kişi hükümeti protesto etmek için sokaklara dökülmüştü.

saatten 400'e çıkarılıyor ve patronun fazla mesai ücreti ödemesi üç yıla kadar ertelenebiliyor.

Orban yönetimi en son Aralık ayında halk arasında “kölelik yasası” denilen bir yasa taslağı açıkladı. Buna göre, ülkede fazla mesai süreleri yıllık 250

Yasaya karşı binlerce kişi gösteri yapmıştı. Sendikalar konfederasyonu 19 Ocak’ta genel greve gitmeyi planlıyor. Sendikaların %10 gibi düşük bir

düzeyde olduğu ve iktidar partisinin %49 gibi yüksek oy alabildiği koşullarda grevin başarılıp başarılamayacağı bir tartışma konusu ama muhalefetin 2019’u “direniş yılı” ilan etmesi işçi sınıfının yeni bir mücadele dönemine gireceğini gösteriyor.

HİNDİSTAN’DA KADINLARDAN 620 KM’LİK ZİNCİR Geçtiğimiz Eylül ayında Kerala

eyaletine bağlı Sabarimala tapınağına kadınların girmesini engelleyen ve yüzlerce yıldır süren yasağın yüksek mahkeme tarafından kaldırılması üzerine muhafazakar-sağcılar ile kadın hareketi arasında bir mücadele başlamıştı.

Mahkeme kararından sonra Kerala eyaletinde kadınlar tapınağa ulaşmaya çalışmış, muhafazakâr/ gelenekçi Hindu grupları ise onları engellemek için sokaklara dökülmüştü. Kadınlara saldıran iki bine yakın kişi polis tarafından gözaltına alınmıştı. İktidardaki sağcı BJP partisi mahkeme kararının Hindu değerlerine

hakaret olduğunu söyledi. Kerala eyalet yönetiminde iktidar olan sol koalisyon ise sağcı dalgaya karşı kadın eylemi düzenledi.

Tam beş milyon kadın 620 kilometrelik bir zincir oluşturdu.

Eyaletin otoyollarında bir araya gelerek el ele tutuşan kadınlar eyaletin kuzeyinden güneyine kadar uzanan bir zincir oluşturdu.

Kadınların ağır eşitsizliklere ve şiddete maruz kaldığı ülkede bu büyük kadın eylemi yeni yılda kadın hareketine güven verdi.

Nisan-Mayıs aylarında gerçekleşecek genel seçimler öncesinde de toplumsal muhalefetin moral Hindistan’da kadınlar mücadelede bulmasını sağladı.

BREZİLYA: SALDIRI BAŞLADI

ta gövde gösterisi yaparak “Yeni Brezilya”yı ilan etmiş oldular.

Ekim ayı sonundaki başkanlık seçimlerini %55 ile kazanan eski asker, aşırı sağcı Bolsonaro 1 Ocak’ta resmi olarak görevine başladı. Yolsuzluk ve artan suç oranlarını öne çıkararak güven ve düzen vaat eden Bolsonaro’nun kabinesindeki 22 ismin 7’si yine asker kökenli.

Yemin töreninde yaptığı konuşmada Brezilya'yı "sosyalizmden kurtaracağını" söyleyen Bolsonaro’nun göreve başlamasının ardından hükümet idari kadrolar arasında solcu avı başlattı.

Son derece ağır bir militarist gösteriye dönüşen yemin töreninde Bolsonaro’yu 12.000 polis ve asker korudu. Helikopterler ve ağır silahlı birlikler etraf-

VENEZULA’YA ABD BASKISI

Bir önceki yönetimin İşçi Partisi’nde olması dolayısıyla bu dönemde göreve gelen üst düzey bürokratları temizlemeye başlayan Bolsonaro daha ilk günlerden devlet bakanlığında çalışan 300 görevlinin işine son verdi.

Bolsonaro, başkanlığının fiili olarak ikinci günü olan 2 Ocak’ta bir dizi saldırı başlattı. Tarım Bakanlığı’na, yerli halklara ait topraklara ne yapılacağına karar verme yetkisini verdi. Kadın, Aile ve İnsan Hakları Bakanlığı’nın yetki alanında olan LGBTİ topluluklarını koruma görevini kaldırdı.

Sıkı bir neoliberal olan Bolsonaro 3 Ocak’ta da asgari ücreti 267 dolardan 257 dolara düşüren bir kararname imzaladı.

Ekonomi Bakanı Paulo Guedes ise aynı gün yeni hükümetin ekonomi poli-

tikalarının üç ayağını ilan etti: emeklilik reformu, özelleştirmeler ve vergi kesintileri.

Suç oranının en yüksek olduğu Rio’da Bolsonaro’nun ‘suça sıfır tahammül’ politikasının sonucu olarak polis güçlerine silah taşıyanları vurma yetkisi verildi.

Trump’ın yolundan giden Bolsonaro Brezilya’nın İsrail Büyükelçiliği’ni Kudüs’e taşıyacağını ilan etti.

Ayrıca Paris İklim Anlaşması’ndan da çekilmeyi ve Amazonlara daha fazla baraj, HES ve maden ruhsatı vermeyi planlıyor.

Ekonomik krizin yanında politik şiddet olayları ülkeyi yıllardır zor durumda bırakıyor.

Son olarak Maduro’nun Çin ve Rusya ile yakınlaşmasını ABD’nin Lima Grubu üzerinden müdahale etmesi takip etti.

2017 Ağustos ayında Venezuela’daki “politik krize” çözüm bulmak için Peru’nun başkenti Lima’da bir araya gelen Latin Amerika’nın sağcı hükümet temsilcileri Venezuela’da sağ ile iktidardaki Chavezci reformist sol arasında sertleşen çatışmalara barışçıl “çözüm” bulmayı amaçlıyordu.

2015 sonundaki parlamento seçimlerinden sağ koalisyon zaferle ayrılarak meclis çoğunluğunu elde etmişti.

2018’in Mayıs ayındaki başkanlık seçimlerini ise Maduro yeniden %67,7 oyla kazandı ancak seçimlere katılım %46’ya geriledi.

14 ülkeden oluşan Lima Grubu'nun Meksika dışındaki üyeleri geçtiğimiz hafta, devlet başkanı Nicolas Maduro'nun yeni hükümetini tanımayacaklarını açıkladı ve 10 Ocak’ta yeni görev süresi başlayacak olan Maduro'ya göreve başlamama çağrısı yaptı.

Ayrıca Venezuela ile diplomatik ilişkileri de kesebileceklerini ilan ettiler.

Venezuela Parlamentosundaki sağcı koalisyon ise Maduro’nun başkanlığının tanınmamasını isteyerek orduyu demokrasiyi korumak için darbe yapmaya çağırdı.

YORUM

5

“SADECE VAHŞET DEĞİL DİRENİŞ DE VAR” Küresel eğilimlere bakıldığında yeni yıl nasıl koşullarda başladı? Sosyalist İşçi yazarı Volkan Akyıldırım’a sorduk.

Belgrad’ta protesto, Aralık 2018

2018'de dünya ekonomisine ABD'nin Çin'e açtığı ticaret savaşının yarattığı istikrarsızlık damgasını vurdu. Küresel kapitalizm yeni yıla nasıl girdi?

Endişeyle. 2019'un ilk günlerinde kapitalistlere seslenen IMF başkan yardımcısı, küresel ekonomi üzerinde “kara bulutlar” toplandığını söyleyerek itiraf ediyor: “Ufukta bir durgunluk görünüyor ve bu durgunluk için 2008 krizine göre daha hazırlıksızız." Çin ekonomisi yavaşlıyor. Onu yavaşlatmak isteyen rakipleri, bu kadarının tehlikeli olduğunu söylüyor. ABD ekonomisinde de durgunluk eğilimleri kendini göstermeye başladı. Dünyanın en büyük iki kapitalist devleti arasındaki ekonomik rekabetin şiddetlenmesinin, küresel bir mali kriz yaratacağından korkuyorlar. Çin'in dev GSM şirketi Huawei’nin yöneticisi, ABD'nin İran'a yaptırımlarını deldiği gerekçesiyle Kanada'da tutuklandı. ABD savaş gemileri, Güney Çin Denizi'nde devriye geziyor. Emperyalist devletler arasında dünya ticaretinin yeniden paylaşımı ve hegemonya için kıyasıya ekonomik rekabete, askeri rekabet eşlik ediyor. Bu ise bir dizi tehlikeli eğilimi tetikliyor.

Nedir bu eğilimler?

Biri, yeni silahlanma ve militarizm dalgası.

2012-2016 yılları arasında küresel ekonomi güçsüz iken devletlerin savunma harcamaları da aynı kalmıştı. 2017'de ise Asya ve Ortadoğu'ya yapılan satışlarla yeniden tırmanışa geçti. Soğuk Savaş dönemi sonrası askeri harcamalar yeniden zirveye çıktı.

Dünyanın en büyük silah satıcısı ve askeri gücünü yöneten Trump'ın NATO üyelerini savunma harcamalarını iki katına çıkarmaya çağırması ile yeni silahlanma dalgası daha da körüklendi.

Bu dönemde, ABD silah satışında açık ara birinciyken, silah satışını artıran Rusya, İngiltere'yi geride bırakarak ikinciliğe yerleşti. Her biri ulus-devletlere dayanan silah şirketleri büyürken, onların sattığı imha araçları Suriye'de, Yemen'de, Filistin'de, Afganistan'da, Afrika'daki bir dizi ülkede kullanılıyor. Devletlerin silahlanmasının ekonomik faturası, artan vergi yüküyle emekçi sınıflara ödetilliyor.

Diğeri ise karbon salımı çılgınlığı. 20142016 yılları arasında endüstri ve enerji üretiminden kaynaklı sera gazı salımı, dünya ekonomisi az büyüdüğü için istikrarlıydı.

2017'de küresel ekonominin büyümesiyle, karbon salımı da yüzde 1,2 arttı. 20 petrol

şirketi bu artışın yüzde 21'inden sorumlu.

Küresel ısınmaya "yalan" diyen Trump'ın iklim anlaşma ve müzakerelerini dağıtması, bunun diğer devletlerin de işine gelmesi, karbon salımı çılgınlığını durduracak bir çözümün kapitalizm içinden çıkmayacağını gösteriyor.

Otoriterleşme ve milliyetçilik dalgasına tutunarak örgütlenen ırkçı ve faşist hareketlerin küresel çaptaki atağı yine tehlikeli bir eğilim. Göçmen, İslam, Yahudi, sosyalizm karşıtlığıyla örgütlenen ırkçı ve faşist hareketler, Trump gibilerden cesaret alıyor. Bir çok ülkede iktidar blokunu otoriter lider ve ittifak kurduğu ırkçılar kaplıyor. İktidar olamadıkları yerlerde ise muhalefet blokunu işgal ediyorlar. 2019'da Avrupa Parlamentosu seçimleri için kolkola giren otoriter liderler ve ırkçı hareketler, İtalya, Fransa, Avustralya ve Almanya'da kazandıkları güçle AB yönetimini ele geçirme hayalleri kuruyor.

Dünyada işçiler ve yoksullar yeni yıla nasıl girdi? Öfkeyle. Fransa'da Sarı Yeleklikler, despot Macron'u yendi. Bu hareket Fransa ile sınırlı kalmadı, Avrupa'da enternasyonal mücadeleyi güçlendirdi. Sırbistan'da baskıcı yönetime karşı protestolar büyüyor.

Macaristan'da diktatör Orban'a karşı direniş yılı ilan edildi.

Sudan'da kendiliğinden başlayan ekmek ayaklanması diktatör El Beşir'in koltuğunu sarsıyor. Geçen seneyi kitlesel protestolarla açan baskıcı İran'da şimdi grev dalgası var.

Sudan'da kurşunlar, İran'da hapishaneler gibi tehditlere rağmen işçiler ve yoksullar mücadele ediyor. Ekonomik taleplerle başlayan kendiliğinden mücadeleler, siyasi talepleri de savunur hale geliyor. Öfke, korku duvarlarını yıkıp, büyük mücadelelere dönüşebiliyor. Sağ popülizmin dayandığı kitle/seçmen desteği, işçilerin başını çektiği hareketlerin yaygınlaşmasıyla bertaraf edilebiliyor.

Milliyetçiliğin ve ırkçılığın panzehiri de işçilerin ortak talepleri için birleşik mücadelesidir. Sarı Yelekliler sadece Macron'u yenmedi. Polis şiddetinin yanında duran ve asgari ücretin artırılması talebine karşı çıkan Le Pen'in faşist hareketi, mücadele içinde teşhir oldu ve hareketi çalması engellendi.

Küresel kapitalizmin dünyası sadece vahşet değil, büyük bir direniş de var. Umut da çözüm de burada.

6 GÜNDEM HÜKÜMET MASUM DEĞİL!

GÖÇMEN DÜŞMANLIĞINA

Hakları tanınmayan mülteciler

Suriyelilere yönelik bu gibi linçlerin ardından, hükümet, her seferinde kendisini göçmenlerin dostu gibi sunuyor. Oysa Suriyelilerin bu kadar kolay hedef hâline getirilmelerinin altında statüsüzlük yatıyor.

“Geçici koruma” adı altında verilen statü, hiçbir şekilde eşitliği sağlamıyor. Göçmenler Türkiye içinde seyahat ederken bile kamu otoritesinden izin almak zorundalar. Zaten hükümetin “eşitlik” diye bir derdi de pek yok.

Suriyeliler “misafir” olarak nitelendiriliyor, Avrupa ile siyasi gerginliklerde bir koz olarak kullanılıyor. Sınırlar ise hem Suriye tarafında hem Avrupa tarafında sıkı bir şekilde kapalı.

Mağduriyetlerin sona erdirilmesi ve ırkçı saldırganlığın frenlenmesi için tek çözüm Suriyelilerin mülteci statüsünün tanınmasıdır.

IRKÇILIK TABANDAN MI YAYILIYOR?

Canlarını kurtarmak için Türkiye’ye sığınan Suriyeli mülteciler OZAN TEKİN

Suriyeliler linç girişimlerinin hedefi.

Irkçılık gibi ayrımcı ve işçi sınıfını bölen, birbirine düşman eden fikirler, her zaman egemen sınıflar tarafından üretilir, tavandan tabana doğru yayılırlar. Suriyelilerle Türkiyelilerin birbirine düşman olmasından kâr eden patronlardır. Türklerle Kürtlerin düşman olmasında da durum böyledir. Farklı ulusal kimliklerden işçilerin, patronlara karşı ortak bir mücadele yürütmelerindense, birbirlerinden nefret etmeleri egemenlerin çıkarınadır.

Suriyelilere düşmanlık da sağcı düzen partileri tarafından üretiliyor. Suriyelilerin Türklerden aşağı olduğu, kültürümüzü bozdukları vb. argümanlar Türk milliyetçiliğini kutsuyor. Yerellerde Suriyelilere yönelik zaman zaman görülen linç girişimlerini de genelde örgütlü ırkçı güçler kışkırtıyor.

Bunca propagandaya rağmen, Türkiye’de henüz Suriyelilere karşı kitlesel saldırılar gerçekleşmiş durumda değil. Tabandaki sağduyulu yaklaşım, ırkçıları “Kadın ve çocuklara biz de karşı değiliz ama…” demek zorunda bırakıyor. Ancak yılbaşı kutlaması gibi olaylardaki provokasyonlar, hep daha büyük bir linç furyasının hazırlığı olarak görülmelidir. Biz de tabanda, işçi sınıfı içerisine, egemen sınıfın mülteci düşmanlığı politikasına karşı ara vermeksizin mücadele etmeliyiz.

Yılbaşında bir grup Suriyeli genç, on binlerce kişiyle birlikte Taksim Meydanı’nda eğleniyorlar. Halay çekip şarkılar söylüyorlar, “Suriye” diye tempo tutuyorlar. Esad’a karşı ayaklanmanın, özgür bir Suriye düşünün simgesi olan bayraklarını da yanında getirmişler. Hiçbir taşkınlık yok, etrafa zarar vermiyorlar.

Bir insanın yılbaşında eğlenmek istemesinde, koparılıp geldiği yeri özlemesinde ve bunu dile getirmesinde nasıl bir sakınca olabilir?

Elbette ki hiçbir gariplik yok. Ama kimileri böyle düşünmüyor. Bir ırkçı, bunların yanına yaklaşıp kamerayla kayıt alıyor. “Geldiğimiz hâle bak, bizi bu hâle getirenlerin Allah bin belasını versin” diyerek, aklınca “AKP karşıtlığı” ile videoyu süsleyip sosyal medyaya veriyor. Ve bu görüntüler, en sağından soluna, İyi Parti’sinden İsmail Saymaz’ına, CHP’sinden çeşitli sözde solcu haber sitelerine kadar, hepsinin mülteci düşmanlığında birleşmesine yol açıyor.

MHP’li “muhalif”, eski milletvekili Sinan Oğan, Twitter’da şöyle yazdı: “Türk askeri her gün sınıra sevkedilirken, Suriye'de askerimiz şehit olurken; Türk milletinin rızkıyla beslenen bu Tosunlar Taksim'de Suriye bayrağı açıp kafayı çekiyor! Kadına yaşlıya çocuğa bakalım ama bu Tosunları istemiyoruz, isteyen evine alsın.”

1 Ocak günü, benzer argümanlarla süslenen tweetlerle, ırkçı “Ülkemde Suriyeli istemiyorum” hashtagi zirveye çıktı.

Buna karşı “Ülkemde ırkçı istemiyorum” kampanyaları da düzenlendi.

CHP Genel Başkan Yardımcısı Ünal Çeviköz, Taksim Meydanı’nda açılan Özgür Suriye bayrağıyla ilgili olarak, Suri-

ye rejimi karşıtı faaliyetlere Türkiye toprakları üzerinde izin verildiğini ifade ederek olaya ilişkin sorumluların araştırılması amacıyla Meclis’te komisyon kurulmasını istedi. İyi Partili Ümit Özdağ, görüntüleri “Bu kadar çok sevdikleri Suriye’ye bir an önce dönmelerini sağlayalım” diye paylaşırken, hükümet yanlısı gazetelerde de Suriyeli mültecilerle ilgili olumsuzluklar içeren bazı yazılar yayımlandı.

Yalanlarla mücadele Yılbaşı kutlaması görüntülerinin üzerine, Suriyelilerle ilgili eski ve yeni yalanlar da tekrar ortalığa saçıldı. Oysa “Hepimiz Göçmeniz, Irkçılığa Hayır” kampanyasının yayınladığı broşür, Mülteci Hakları Derneği’nin çalışmaları, Teyit. org’un haberleri gibi sayısız kaynağın defalarca anlattığı gibi, Suriyelilerin Türkiye’de çeşitli ayrıcalıklara sahip olduklarına dair iddiaların tamamı yalan. Eğitimde, sağlıkta özel bir muameleye tabi tutulmadıkları gibi genelde oldukça kötü şartlarda yaşıyorlar, havadan para almıyorlar.

Yılbaşı kutlamasına benzer bir saldırı dalgası, daha önce de, Suriyelilerin Yeşilköy sahilinde eğlendikleri bir görüntü kullanılarak sosyal medyada dolaşıma sokulmuştu.

Suriyelilerin eğlenmeleri suç değil. Türkiye’nin Suriye’deki varlığının sorumlusu Suriyeliler değil. Bundan rahatsız olunuyorsa, savaş politikalarına karşı çıkılıp, tüm bölgeye yönelik barışçıl bir dış politikanın uygulanması savunulabilir. Ancak bu talebin muhattabı Suriyeli göçmenler değil, Türkiyeli siyasi liderlerdir. İşçilerin birliği Benzer şekilde, Türkiye’de işsizliğin ve ekonomik sorunların kaynağı da Suriyeliler değil. Patronlar, Suriyelileri

GÜNDEM 7

A TAVİZ YOK

YENİ YILDA SURİYELİLERLE EL ELE VERELİM! Yılbaşı akşamında bir grup Suriyelinin Taksim Meydanı’nda eğlenirken çekilen videosu, özellikle sosyal medyada mültecilere karşı yoğun bir nefret dalgasının başlangıcına vesile oldu.

Görüntülerde Suriyeli gençler halay çekiyor, şarkı söylüyor, Esad’a karşı 2011 yılında başlayan ayaklanmanın simgesi hâline gelen “Özgür Suriye” bayrağını açıyorlar.

Ortada herhangi bir suç olmadığı gibi, genel yılbaşı kutlamalarının dışında etrafa rahatsızlık veren herhangi bir taşkınlık da görülmüyor.

Buna rağmen “ne hâle geldik” diyerek rahatsızlığını ifade eden bir ırkçının çektiği bir video, Twitter’da “Ülkemde Suriyelileri istemiyorum” sloganının popülerleşmesine yol açtı.

Hukuki olarak, hiçbir Türkiye yurttaşının, başka birilerinin sınırdışı edilmesini talep etmek gibi bir hakkı bulunmuyor. İnsani ve adaletli olan ise milyonların etkilendiği bir savaş ortamından kaçarak Türkiye’ye sığınanları kovma çağrıları yapmak değil, onlarla eşitlik temelinde bir kardeşliği inşa etmek için dayanışmaktır.

Irkçılığı yenebiliriz!

“Hepimiz Göçmeniz, Irkçılığa Hayır” kampanyası, herkesi bu nefrete, ırkçılığa ve göçmen düşmanlığına karşı mücadeleye çağırıyor. Yıllardır “Suriyeliler kardeşimizdir” diyerek eylemler, toplantılar örgütlüyoruz. Mülteciler binlerce kişiyle Edirne’ye yürüyüp sınırda eylem yaptıklarında yanlarındaydık. Esenler Otogarı’nda kafese kapatıldıklarında yanlarındaydık, orada eylem yaptık. Bundan sonra da mültecilerin tüm haklarının takipçisi olmaya, kamuoyu görüşünü ırkçılığa karşı mülteciler lehine değiştirme çabalarımıza devam edeceğiz.

Bize düşen, Suriye’deki diktatörlüğün yerini demokrasiye bırakması için ve ülkedeki tüm dış güçlerin müdahalesinin bitirilmesi için barışçıl siyasi çözümleri savunmaktır.

Böylesi bir politikanın Türkiye’deki uygulaması ise Suriyeli sığınmacıların “mülteci” statüsü dahil tüm haklarını talep etmek ve ırkçı saldırılara karşı onlarla dayanışmayı büyütmektir.

Yeni yılda demokrasiden ve özgürlükten yana olan herkesi, başta Suriyeliler olmak üzere tüm mültecilerle ortak bir yaşamı kurmak üzere el ele vermeye çağırıyoruz.

Hepimiz Göçmeniz - Irkçılığa Hayır kampanyası 02.01.2019

TRUMP, BOLTON VE SURİYE Afganistan ve Irak’ta niye hâlâ çok sayıda Amerikan askeri var? Ve bu iki ülkeyi Amerika zaten baştan niye işgal etti?

Ekonomik açıdan ikisi de önemsiz ülkeler. Afganistan tümüyle önemsiz. Irak’ta petrol var, ama Amerika açısından bunun pek bir önemi yok çünkü Amerika’nın petrol kaynakları arasında Ortadoğu’nun payı çok küçük.

Afganistan ve Irak işgallerinin amacı ekonomik değil, siyasîydi. Amerika, dünya kapitalizminin tek ve büyük lideri, dünya düzeninin askerî garantisi olduğunu dosta ve düşmana kanıtlıyordu. Ortadoğu petrollerine ihtiyacı yoktu, ama “Ortadoğu’da neler olacağı da benden sorulur” demesi gerekiyordu. Ekonomik gücü geriledikçe, askerî gücünü dayatması gerekiyordu.

Afganistan’da da, Irak’ta da Amerika gücünü gösterdi, evet, ama güçsüzlüğünü de gösterdi. Afganistan’da hâlâ bir düzen kurulamadı, hâlâ Amerikan askerine ihtiyaç var. Irak’ta bir tür düzen kuruldu, ama Şiilerin ve dolayısıyla İran’ın güçlü olduğu, yani Amerika’nın hiç istemediği bir düzen kuruldu, o yüzden Amerikan askerleri hâlâ orada.

Suriye, Amerika açısından daha da büyük bir başarısızlık oldu. Evet, IŞİD geriletildi, fakat Amerika kendi kontrolünde, Esat’sız bir Suriye yaratamadığı gibi, Rusya ve İran ülkedeki temel güçler hâline geldi.

Trump’ın Erdoğan’la telefonda konuştuktan sonra Suriye’den çekileceklerini ilan etmesi, Amerika’yı yönetenleri bu nedenle dehşete düşürdü: Üçüncü bir yenilgiyi kabul etmek anlamına geldiği, dünyaya yanlış mesaj verdiği, Amerika’nın zaafını tescil ettiği için. Şimdilik, başta Savunma Bakanı olmak üzere, üç yönetici istifa etti.

Amerikan egemen sınıfının önemli bir kısmı Trump’la ne yapacağını bilemiyor. Bir yandan, istikrarsızlık unsuru olan adamdan kurtulmak istiyorlar. Öte yandan, uyguladığı bazı politikalar (zenginlerin ödediği vergilerin çarpıcı oranlarda düşürülmesi, iş dünyasının önündeki yasal düzenlemelerin kaldırılması, Yargıtay’a muhafazakârların atanması) o kadar işlerine geliyor ki, yaptığı her şeyi affedebilir hâle geliyorlar. Dolayısıyla adama dayanıyorlar, ama ilan ettiği politikaları şu veya bu şekilde yontmaya, düzeltmeye çabalıyorlar.

Suriye politikasında da böyle oldu. Trump “İki ayda çekiliyoruz” dedikten hemen sonra, Güvenlik Danışmanı John Bolton bu hafta “Amerikan askerlerinin Suriye’den çekilmesinin bazı ön koşullara bağlı olduğunu ve çekilmeye ilişkin herhangi bir takvimin olmadığını” söyledi.

14 Ocak 2019 Pazartesi 19:00

Irkçılığa Hayır aktivist toplantısı Yer: Cezayir Toplantı Salonu Kuloğlu Mahallesi Hayriye Caddesi No:12 Beyoğlu

gocmeniz.org iletisim@gocmeniz.org miz göçm ep i

e n iz

14 Ocak Pazartesi günü saat 19:00’da İstanbul’da, kampanya aktivistleri Cezayir toplantı salonunda bir araya gelecek.

Mülteci düşmanlığına öfkeleniyorsanız siz de bize katılın, birlikte mücadele edelim!

Hiç kimse savaşmaya zorlanamaz. Hiçbir Suriyeli, oradaki savaştan veya Türkiye’nin oradaki varlığından sorumlu tutulamaz.

h

Türkiyelilerden daha ucuza çalıştırıyor. Tekstilden inşaata birçok sektörde Suriyeliler sebebiyle yoğun bir sömürü, patronlar için ise arayıp da bulamadıkları kâr fırsatı var.

Dolayısıyla, Türkiyeli işçinin işini kaybetmesinin nedeni Suriyeliler değil, patronların kâr hırsı. Bu düzende, işini kaybeden Türkiyeli işçi de, ucuza çalıştırılan Suriyeli işçi de mağdur. İkisi el ele verip, durumdan kârlı çıkan tek kişi olan patrona karşı birleşirlerse, durum değişebilir.

Dolayısıyla yapılması gereken, mültecilere nefret kusmak değil, patronlara karşı onlarla birlikte mücadele etmenin koşullarını oluşturmak. Bunun bir ayağı da Suriyelilerin, Türkiyelilerle eşit haklara sahip olması. Böyle olursa patronlar ucuz işgücüne yönelemez, çalışma hayatında eşitlik sağlanmış olur.

Türkiye toplumunda Suriye’deki çok boyutlu savaşın hangi tarafı desteklenirse desteklensin, mültecilere Suriye’ye dönüp o taraf için savaşma, “vatanını koruma” çağrısı yapılıyor.

GÖRÜŞ Roni Margulies

gocmeniz.org

Bunlar işin Amerika cephesi. Bizim cephede ise Trump “Çekiliyoruz” deyince Kürt hareketi feveran etti, Bolton konuşunca Türkiye hükümeti feveran etti. Şunları sormadan edemiyor insan: Kürt hareketi Amerika’nın koruması altında davranmaya daha ne kadar devam edebilir? Türkiye hükümeti Trump ve Bolton’la anlaşmaya çalışmak yerine Kürtlerle barış içinde işbirliği yapsa daha makul olmaz mıydı?

8 GELENEK

REFORM DEĞİL DEVRİM: “AMAÇ HER ŞEYDİR”

Rosa Luxemburg ÇAĞLA OFLAS

Rosa Luxemburg ve Karl Liebknecht 1918 Kasım ayında başlayan Alman devrimi içinde yaşamlarını yitirdiler. Rosa Luxemburg İkinci Enternasyonal içinde gelişen reformizme karşı genç yaşından ölümüne kadar aralıksız mücadele verdi. Yoldaşı Karl Liebnecht Alman Sosyal Demokrat Partisi (SPD)’nin emperyalist savaşı destekleyen tutumuna karşı uzlaşmaz bir tutum aldı. SPD’li vekiller parlamentoda işçi sınıfının birbirini boğazlaması için kabul oyları verirken, o savaş kredilerine karşı oy kullanan tek vekildi. Liebknecht’in emperyalist savaş karşısında tutumunu açıklamak üzere kaleme aldığı “Asıl Düşman İçerde” adlı bildirisi savaşa ve militarizme karşı mücadele eden milyonlarca aktiviste hâlâ ilham vermekte.

Reformizmin kökenleri Alman Sosyal Demokrat Partisi, 4 milyon civarında oy alan, 1 milyon üyesi olan bir parti olarak Avrupa’nın en büyük dolayısıyla İkinci Enternasyonal’in de en etkili partisiydi. 90’a yakın gazetesi, kooperatifleri, kreşleri, korolarıyla işçi sınıfı içinde kök salmış adeta devlet içinde bir devletti. SPD’nin lideri Kaustky ise Engels’in ölümünden sonra sosyal demokrasi hareketinin tartışmasız en önemli lideriydi.

Lenin gibi çağın önde gelen sosyalistleri ona hayranlık duyar-

Karl Liebknecht

ken, Rosa, Kaustky’deki çürümeyi ilk keşfeden ve eleştiren oldu.

SPD içinde reformist fikirlerin gelişmesinde partinin yapısal sorunları önemli bir faktör olmakla birlikte reformizmin dayanağını oluşturan fikirlerin gelişiminde kuşkusuz en etkili figür Eduard Bernstein’dı.

Bernstein, Marksizm’in devrimci özünü tahrip edip, revize etti. Bernstein’a göre işçi sınıfının kapitalizmi yıkmasına gerek yoktu. Kapitalizmin çelişkileri keskinleşmemişti ve emekçi kitleler için artık bir yıkım değildi.

Marx’ın öngörülerinin aksine durgunlukların sürekli tekrarlaması yerine sürekli refaha doğru bir eğilim vardı. Sanayinin gelişmesi, üretimin çeşitlenmesi işçi kesimlerinin, orta sınıfa yükselmesi sonucunda orta sınıfların sağlamlaşmasına yol açıyor ve sendikal mücadeleyle işçi sınıfının yaşam ve siyasal koşulları düzelme gösteriyordu. Bernstein “Ne olursa olsun, nihai amaç benim için hiçbir şeydir; hareket ise her şeydir” diyordu. Bu çözümlemeye göre sosyalist bir parti, nihai hedefini işçi sınıfının çalışma ve yaşam koşullarının adım adım iyileştirilmesiyle sınırlandırmalıydı.

Bernstein kapitalist devletin burjuvazinin çıkarlarını koruyan baskı aygıtından başka bir şey olmadığı gerçeğinin üzerini örttü. Devleti sınıflar üstü bir kategoriye oturttu ve tüm toplumun

temsilcisi gibi göstermeye çalıştı.

Parlamenter yolla, kapitalizm altında tüm topluma hizmet verecek, kapsamlı sosyal reformları gerçekleştirecek “sosyal bir devlet”: Bu sağcı fikirler reformizmin temel hareket noktası oldu.

Rosa Luxemburg ise reformlar için verilen mücadeleyle devrim arasında ayrılmaz bir bağ kurdu: İşçi sınıfının demokratik talepler, yaşam ve çalışma koşularının iyileştirilmesi için verdiği mücadele, kapitalizmin yıkımına giden tek yoldur. Aynı zamanda reformlar için mücadele işçi sınıfı için bir okuldur. İşçi sınıfı mücadele içinde egemen sınıfa ait tüm fikirleri siler, süpürür.

Kapitalizmi yıkma yeteneğinin farkına varır. Bu ise onu daha cüretkâr hâle getirir ve aynı zamanda bu mücadelelerin bütünü, geleceğin sınıfsız toplumuna giden yolu açar. Tüm bu mücadelelerin belirleyici yanı nihai hedefidir.

Reformlar için mücadele işçi sınıfının kapitalist devleti parçalayıp, yerine işçi devletini kurma görevini asla ortadan kaldırmaz.

Aksine işçi sınıfının her bir kazanımını koruması nihai hedefine bağlıdır. Rosa Luxemburg’un dediği gibi “amaç her şeydir”.

Kapitalizmin kaçınılmaz döngüsü kriz Rosa Luxemburg da Marx gibi kâr oranlarındaki düşme eğilimine dikkat çekerek, kapitalist sistemin krizler olmadan var

olamayacağını anlattı. Karteller, tröstler ve kredi düzeninin krizi derinleştirdiğine dikkat çekti.

Kredi sisteminin kapitalizmin tüm ana çelişkilerini yeniden ürettiğini, son sınırına getirdiğini ve çöküşü yönündeki gidişatı hızlandırdığını anlattı.

Dünya kapitalizminin 1973-74 sonrası yaşadığı büyük krizden sonraki süreç bu görüşlerin haklılığını ortaya çıkardı. İkinci Dünya Savaşı sonrasında işçi sınıfının mücadelesi sonucunda kazanılan haklar, ücretsiz sağlık, eğitim hakkı, kira, konut yardımları, haftalık 40 saatlik çalışma, işsizlik parası gibi pek çok hak saldırıya uğradı. Emeklilik hakları, sendikal haklar gasp edildi.

Ancak sermayenin toplumsal üretimden işçi sınıfına düşen payı azaltması kapitalizmin yapısal sorunlarını çözmeye yetmedi.

Kâr oranlarındaki düşme eğilimi, işsizlik rakamlarının yüksek olduğu, üretkenlik artışlarının zayıf kaldığı ve gelir eşitsizliğinin ciddi şekilde arttığı koşullarda, finansal piyasaların ve işlemlerin hacminin olağanüstü büyümesine yol açtı. Sermayeler arası ilişkilerden, devletlerarası ilişkilere, hane halkına kadar genişleyen kredi sistemi nedeniyle son kırk yılda kapitalizm devasa çöküşler yaşadı. ABD’de yaşanan 2008 krizi sonrasında sisteme para pompalamak suretiyle genel bir çöküş engellendi ama bu krize yol açan sorunlara çare olmadığı

için krizin etkileri hâlâ sürmekte.

Yaşanan her kriz sermayenin işçi sınıfına daha yoğun saldırılarına yol açmakta. Sermaye sınıfı her yerde işçi sınıfının elinde kalan son kırıntıları da almak için yeni hamleler yapmakta.

Barış ve demokrasi devrimle gelecek Üstelik saldırılar, sadece ekonomik kazanımlarla da sınırlı değil.

2008 krizi sonrasında yeni-liberalizmin sonunun gelmesiyle birlikte devletlerarası rekabetin tırmandığı, serbest ticaretin yerini korumacı politikaların ve ticaret savaşlarının aldığı koşullarda devletler silahlanma yatırımlarını arttırırken militarizm, göçmen düşmanlığı, ırkçılık ve milliyetçilik hâkim siyaset hâline geldi. ABD’de, Macaristan, Fransa, İtalya ve Türkiye’de iktidardaki otoriter figürler, burjuva toplumunun temel yapılarını zayıflatırlarken, demokrasiyi de rafa kaldırdılar.

Kapitalist sistem krizinin derinleşmesine ve emperyalistler arasındaki hegemonya savaşlarına bağlı olarak ortaya çıkan otoriterleşme eğilimleri burjuva kurumlarının çürüdüğünü gösteriyor. Bugün demokrasi isteyenler kapitalist sistem altında işleyecek kusursuz bir burjuva demokrasisi hayalini kurmak yerine kapitalizme karşı mücadeleye katılmalıdır.

EMEK GÜNDEMİ

İZBAN GREVİNE YASAK

9

MÜCADELENİN İÇİNDEN Faruk Sevim

İZBAN GREVİNİN DENEYİMLERİ İZBAN’da grev yasaklansa da kazanımları çok önemli. Türkiye Cumhuriyeti Devlet Demiryolları (TCDD) ve İzmir Büyükşehir Belediyesi’nin ortak kuruluşu olan İZBAN şirketi ile işçilerin üye olduğu Türk-İş’e bağlı Demiryol-İş Sendikası arasında toplu iş sözleşmesi görüşmeleri sürüyordu. Görüşmelerin anlaşmazlıkla sonuçlanması üzerine 10 Aralık tarihinde grev başladı.

Makinist, tekniker, teknisyen, istasyon operatörü, gişe çalışanı olarak çalışan 343 işçi greve çıktı. İşveren şirket ilk 15 gün grev kırıcılığı yaprak trenleri çalıştırmaya devam etti. Trenlerin çalışması işçilerin kararlı duruşu sonrası mahkeme tarafından durdurulabildi. İZBAN grevi sürerken, TİS sürecinde anlaşamayan metro ve tramvayda da grev hazırlığına başlandı.

Yani İzmir’i kapsamlı bir demiryolu grevi bekliyordu.

Cumhurbaşkanlığı imzasıyla Resmi Gazete’de yayımlanan karara göre, İZBAN’a bağlı işyerlerinde Türkiye Demiryolu İşçileri Sendikası tarafından gerçekleştirilen ve devam eden grev ‘şehir içi toplu taşıma hizmetlerini bozucu nitelikte görüldüğü’ öne sürülerek, 60 gün süreyle ertelendi. Ertelenme denilse de bu karar fiili olarak grevin yasaklandığı anlamına geliyor. Zira buna göre, taraflar 60 gün içinde, ya masa başında anlaşacaklar ya da sözleşme yüksek hakem kurulunca bir sonuca bağlanacak.

Bu yasaklama Cumhurbaşkanı’nın bundan önceki eylem ve söylemlerine bakıldığında çok da sürpriz sayılmaz. Daha önce egemen sınıfın, OHAL'e dair serzenişlerine istinaden yaptığı açıklamada, ”OHAL vesilesiyle grevleri yasaklıyoruz, daha ne istiyorsunuz” demişti. AKP’nin belediyecilikteki başarısını anlatırken, “Bizimle beraber grev ortadan kalktı” açıklamasını yapmıştı.

Böylece uluslararası sözleşmelerden doğan, yasal ve anayasal demokratik bir hakkı kullanmamayı ya da

kullandırmamayı bir başarı gibi göstermişti. Ayrıca bugüne kadar bir çok sektörden bir çok grev, benzer gerekçelerle yasaklanmıştı.

Bu yasaklamadan sonra, işçilerle ve sendika yöneticileriyle yaptığımız görüşmelerde; işçiler duruma çok kızgın olduklarını, anayasal haklarını kullanamadıklarını, bu karardan sonra mecburen yasanın gereğini yaparak iş başı yapacaklarını belirttiler.

Demiryol-İş Sendikası Şube Başkanı Hüseyin Ervüz, gazetemize şunları söyledi: Karar bizim için kötü bir sürpriz oldu, madem yasaklanacaktı neden ilk gün değil de bu gelinen süreçte yasaklandı, bunu anlamak zor. Bu karar her ne kadar yasa iki ay erteleme diyorsa da bu grevi fiilen yasaklamaktır. Zira iki ay içinde işverenle masa başında kesin uzlaşmayı zorunlu kılan bir karar. Bu süre zarfında bir uzlaşma çıkmaz ise yüksek hakem kuruluna gidilecek, yüksek hakem kurulununsa şu ana kadar bağıtladığı sözleşmeler baktığımızda, ilk yıl %4 artı ikinci yıl için

%4’ten fazla vermediğini gördük.

Buna rağmen süreçte sözleşmeyi iyi bir rakamla gerçekleştireceğimize olan inancım tam. Zira işverene %26, % 30 rakamlarını telaffuz ettirdik ve bu saatten sonra bunun gerisinde herhangi bir rakam olmaz. İZBAN işçilerinin direnişi sonrası telaffuz edilmiş söz konusu oran ve rakamlar, bundan sonraki belediye çalışanlarının toplu iş sözleşmelerinin taban rakamları olacaktır. Bu saatten sonra işveren için, bunun altında bir rakamla masaya oturmak zor olacaktır. Bu İZBAN grevinin şimdiden işçi sınıfı adına kazanımıdır.

Ayrıca çok zorlu bir süreç olduğunu belirtmem gerek. Çünkü sadece işverenle

değil, bir çok kesimle mücadele ettik. Şöyle şeyler oldu; adam benim telefonumu nerde bulduysa bulmuş, gecenin bir vakti beni arıyor. Kendisinin asgari ücretle çalıştığını, grevden dolayı işine gidemediği için işinde olacağını söyleyerek, bize kızıyor. Oysa oluşan mağduriyetin nedeni, kendi mağduriyetlerini giderme mücadelesi veren İZBAN çalışanları değil, bu haklı talepleri karşılamayan işverendir. Bunun gibi kişisel şikayetlerin yanında, bizim iktidarla anlaştığımız dair de söylentiler de vardı, bu yasaklama kararı, böyle bir şey olmadığını göstermiştir herhalde. Ama tüm bunların yanında önemli bir kesimin desteğini de aldığımızı söylemem lazım, umarım bundan sonra da bu destek devam eder.

İŞYERLERİNDEN HABERLER n Kartal Belediyesi ile DİSK Genel-İş İstanbul 1 No’lu Şube arasında süren toplu iş sözleşmesi görüşmelerinin tıkanması üzerine grev kararı asıldı. n Sendikalaştıkları için işten atılan Flormar işçilerinin direnişi 8. ayını dolduruyor.

İZBAN işçileri demiryolu sektöründe çalışan işçiler arasında en düşük ücreti alan işçiler, ortalama 2200 TL aylık ücret alıyorlar. Mevcut durumda bazı personelin ücreti son açıklanan asgari ücretin altına inmiş durumda. İşçiler maaşlarına ortalama yüzde 65 zam talep ettiler, istedikleri zam verilirse ücretlerin ortalama düzeyi aylık 3600 TL seviyesine çıkacak, İşverenin teklifi ise yüzde 22 zam. Demiryol-İş sendikası grev ile ilgili yaptığı açıklamada, işverenin zam teklifini işçilere sunduklarını, işçilerin bu zam teklifini kabul etmediğini, grev kararının işçilerin yaptığı oylama sonucu alındığını belirtti. İZBAN grevinde işçilerin muhatabı CHP mi yoksa TCDD mi, dolayısıyla hükümet mi sorusu, yanlış bir sorudur. İşçilerin talepleri belli, geçinebilecekleri bir ücret istiyorlar. Hükümet çevrelerinin sorumluluktan kaçmak ve kafa karıştırmak için öne çıkardığı sorunlar önemli değil. Önemli olan grev mücadelesinin kendisi, greve destek çıkan mahkeme kararının işçilerin mücadelesi sonucu alınmış olması, işçilerin hakları için kararlılıkla greve devam etmeleri ve grevin ancak yasaklamayla durdurulabilmesi. İZBAN grevinin etkisini, gücünü ve kararlılığını işçi sınıfına çok daha gür sesle anlatmalıyız. Grevin başarısı, 343 işçinin mücadelesinin ötesinde, sınıf dayanışmasının kararlı bir şekilde örgütlenmesine de bağlıydı. İZBAN grevinin birçok işçiye ve sürmekte olan direnişe ilham kaynağı olmasının da yolu buydu. İZBAN grevi, işçi sınıfının asıl gücünün üretimden gelen kolektif gücü olduğunu bir kez daha göstermiş oluyor. Mücadele yönteminin ise işyerinde çalışanların büyük çoğunluğunun aktif katıldığı ve kazanana kadar sürecek bir grev hareketi olması gerektiğini ortaya koyuyor.

n Süperpak'ta sıfır zam dayatmasına karşı 186 gündür devam eden grev, işçilerin kazanımı ve onayıyla sona erdi. n ÜROSAN Kimya’da Petrol-İş Sendikası üyesi işçilerin, toplusözleşme görüşmelerinin tıkanması üzerine başlattığı grev kazanımla sonuçlandı.

n Ankara’da iki yıldır ödenmeyen ücretleri için Kızılay AVM önünde eylem yapmak isteyen TOKİ inşaatı işçilerine polis saldırdı.

n Söke’deki SİBAŞ Gıda’da sendikalaşmaya saldıran patron 14 işçiyi daha işten attı. Daha önce de Tekgıda-İş Sendikası’na üye olan 54 işçinin atıldığı işyerinde direniş başladı.

n Hakları verilmeden işten atılan Real, Metro ve Media Markt işçileri, şirketin mağazalarında gerçekleştirdiği eylemlerini sürdürdü.

n Eskişehir’de sendikalaştıkları için işten atılan Hilton Otel çalışanları, otel önünde basın açıklaması yaparak işvereni protesto etti.

n Harb-İş Sakarya, Kayseri ve Çorlu şubelerindeki işçiler, yaptıkları eylemlerle Sakarya’daki 1. Ana Bakım Fabrikası’nın özelleştirme kapsamına alınmasını protesto etti.

n Hatay Payas Organize Sanayi Bölgesi’nde kurulu Nursan’ın kapatılmasıyla işsiz kalan işçiler fabrikanın önünde bir araya gelerek ödenmeyen alacaklarını istedi.

10

AKTİVİZM

KİTLESEL KADIN BULUŞMASI: MÜCADELE BÜYÜYOR MELTEM ORAL

Son dönemde kadın hareketi küresel çapta kar topu gibi büyüyüp, yaygınlaşıyor.

Türkiye’de de OHAL dönemi boyunca sokaklara nefes aldıran kadınlar, ara vermeden mücadeleye devam ediyor.

5-6 Ocak tarihlerinde İstanbul’da “Türkiye Kadın Buluşması” için onlarca farklı ilden yaklaşık bin kadın bir araya geldi. Etkinliğin gerçekleştiği Fulya Sanat Merkezi’nde sabahın erken saatlerinden itibaren oluşan uzun kayıt kuyruğu etkinliğin kitleselliğinin ilk işaretiydi. Hep bir ağızdan söylenen şarkılarla başlayan programda ilk olarak Türkiye’nin dört bir yanından etkinliğin çağrıcısı olan 164 kadın ve LGBTİ+ örgütünün çağrı metni kalabalık bir kadın grubu tarafından okundu. Ardından farklı illerden katılımcı olan kadın örgütlerinden deneyim aktarımları yapıldı.

Salondan yapılan konuşmalarda sık sık geçen günlerde katledilen akademisyen Ceren Damar, açlık grevindeki Leyla Güven ve direnişteki Flormar işçisi kadınlar hatırlatıldı, dayanışma sloganları atıldı.

Adana, Ankara, Antakya, Amed, Artvin, Balıkesir, Batman, Erzincan, İstanbul, Karadeniz Ereğli, Kocaeli, Kayseri, Mardin, Mersin, Muğla, Samsun, Soma, Trabzon, Van, Urfa gibi illerden Kürtçe, Türkçe, Arapça dayanışma mesajlarıyla deneyimler paylaşıldı. Özellikle farklı illerden kadınların sorunlarının ve mücadele deneyimlerinin paylaşılması etkinliğin en öğretici kısmıydı.

Balıkesir’den Karadeniz’e kadınların ve doğanın katledilmesine karşı birlikte mücadele yürütüldüğüne dair vurgular yapıldı. Antakya’dan göçmenlerle ortak mücadeleyi ören kadınların deneyimleri paylaşıldı.

Mücadele her yerde Artvin Hopa’da Özgecan cinayetinin ardından sokağa ilk kez kitlesel bir şekilde çıkıldığından ve bu eylemden sonra mücadelenin süreklileştiğinden bahsedildi.

İDRİS NAİM ŞAHİN TERCİHİ: NE İLK NE DE SON! CHP’nin Ordu’da eski bakan İdris Naim Şahin’i aday gösterme ihtimali, muhalefet cephesinde bir şaşkınlık yarattı. Muhalefet cephesinde yaşanan bu şaşkınlık ise bizlerde şaşkınlık yarattı. Şahin, özel bir dönemin bakanıydı ve bu dönemde yaptıkları sadece sağcılar açısından değil utanma duygusuna sahip olan herkes açısından utanç vericiydi.

İstanbul’daki buluşmaya katılan kadınlar kararlı

İmam kocası tarafından katledilen hemşire Güler Subaşı için yüzlerce Artvinli kadının sokağa döküldüğü anlatıldı. Genel olarak ‘sol’ bir kent olarak kabul edilen Artvin Hopa’da son yıllarda kentin en kitlesel ve dinamik yürüyüşlerinin kadınlar tarafından gerçekleştirildiği vurgulandı.

Erzincan’da ‘8 Mart kızıldır kızıl kalacak’ anlayışının hareketin önünü tıkamaya çalıştığı ama kadınların istikrarlı bir şekilde hayatın her alanında mücadele ettiği ve sokağa çıktığı aktarıldı. Zonguldak’ta madende kocasını kaybeden kadınların sistematik olarak kayınpederleri gibi ailedeki erkeklerin istismarına maruz kaldığı aktarılırken Hatay’da da kadınlara yönelik kocaları tarafından yapılan çokeşlikik tehditinin göçmen düşmanlığıyla nasıl el ele gittiği anlatıldı. Kayseri’de sanayi işçileri arasında mücadele yürütenler, kadınların boşandıklarını çevrelerinden gizle-

CHP’nin Şahin’i aday göstermek için İyi Parti’yle bir rekabet içinde olması, Hopa, Arhavi gibi ilçelerde aday belirlemek için ön seçim kararı alıp sonra bu kararından vazgeçerek CHP’nin solunda duran muhalefetin moralini bozması, 31 Mart yerel seçimlerinde solun içinde olduğu apolitik atmosferin kanıtı gibi.

Bu yerel seçimleri de köprüden önceki son çıkış olarak kodlayıp, politikayı AKP’nin İstanbul ve Ankara’yı kaybetmesine endeksleyince, geriye ilke, amaç, sol, sosyalizm, işçi sınıfından hiçbir iz kalmıyor. Geriye kalan, temel matematik oluyor. “CHP artı İP,

mek zorunda kaldıklarını anlattı. Farklı yerellerden aktarılan birbirinden farklı sorunların yanında açıkça ortaya çıkan en büyük ortaklık, her yerde kesintisiz bir mücadelenin sürdüğü gerçekliğiydi.

Trabzon’da kahvehane basan kadınlardan Kocaeli’nde OHAL öncesinden beri süre gelen 8 Mart/25 Kasım eylem yasağını sokağa çıkarak baskıyı aşan kadınlara, şiddete, tacize, tecavüze, ayrımcılığa karşı yedi gün 24 saat mücadele sürüyor.

Etkinlik boyunca yapılan birçok konuşmada önümüzdeki 8 Mart’ı bir kadın genel grevi olarak örgütleme önerisi öne çıktı. Uluslararası kadın hareketinin iki yıldır yaptığı genel grev çağrısının Türkiye ayağını örgütleyebilecek platformun Türkiye Kadın Buluşması’nda bir araya gelen ve Kadınlar Birlikte Güçlü diyen kadınlar olduğu vurgulandı.

AKP artı MHP’yi tek başına yenemez!” fikri, bu durumda CHPİP ittifakının her bir oya muhtaç olacakları görüşüne bu da HDP’den geri kalan sola, bu ittifak tarafından ciddiye alınacakları fikrine ulaşmaya yol açıyor.

Burada atlanan sadece sol politik temel fikirler değil. Örneğin solcular hiçbir gerekçeyle bir ırkçıya oy veremezler gibi, solcular milliyetçiliğe taviz veremezler gibi, solcular savaştan yana olan partilere oy veremezler, oy çağrısı yapamazlar gibi temel yaklaşımlar değil. Burada atlanan, mevcut CHP ve özellikle İP liderliğinin, sol muhalefetle,

Etkinlik daha sonra kadınları bir araya getiren sorunların neler olduğu, hangi pratiklerle yan yana gelebildiğimiz gibi sorular ve hareketin içinde yaşanılan sorunlar etrafında ortak tartışmaların yürütüldüğü atölye çalışmalarıyla devam etti. Pazar günü ise atölye çalışmalarından çıkan sonuçlar üzerine tartışmalar sürdürüldü.

Türkiye Kadın Buluşması’ndaki coşku, kitlesellik ve radikal mücadele ruhu aslında şaşırtıcı değil. Tüm dünyada baskının, pervasız bir maçolukla yüklü sağcılığın yükseldiği siyasi atmosfer gündelik hayatımızı, sokaklarımızı, okullarımızı, örgütlerimizi, evimizi de etkiliyor. Kadınlar tüm dünyada artan bu sağcılığın kazanılmış haklarımıza dönük saldırısıyla olduğu kadar gündelik hayatta dozunu arttıran baskıyla da yüz yüze. Kadınların haklarına dönük saldırının, tacizin, şiddetin olduğu her yerde mücadele de var.

hele hele HDP’yle hiçbir şekilde ilişkilenmek istemeyeceğidir. Bu, CHP-İP ittifakından olumlu bir yaklaşım bekleyenleri bütünüyle kötü bir duruma sokmaktadır: Olumlu bir adım atması, en azından el altından olumlu mesajlar göndermesi beklenen ittifak, HDP’yle aynı fotoğraf karesi içinde görünmeye bile tahammül edemiyor!

Tek başına hemen hiçbir ilde hiçbir belediye başkanlığı kazanması mümkün olmayan İyi Parti, ‘AKP gitsin de nasıl giderse gitsin’ yaklaşımıyla kurulan ittifak sayesinde, üstelik bu ittifakın peşinden CHP’nin solunda yer

alan bir kısım sol yapıyı da sürüklemesiyle birden çok belediye başkanlığı kazanacak. Böylece, MHP’den henüz ayrılmış ve her gün ırkçılık, göçmen düşmanlığı yapan sözcülere sahip bir parti elbirliğiyle büyütülmüş olacak.

Hiçbir parti ön seçim yapmış değil.

Hiçbir partinin adaylarını nasıl belirlediği belirgin değil. Aday belirleme süreçlerinde şeffaflık yok. Ortalığı müteahhit adaylar kaplamış durumda.

Hiçbir müteahhite, ırkçıya, sağcıya ve sağcılarla kurulan ittifakların adayına oy yok!

AKTİVİZM IRKÇILAR KAYBEDECEK, DAYANIŞMA KAZANACAK!

İSTANBUL’DA KRİZE KARŞI MİTİNG

Resmi rakamlara göre 3,6 milyon sığınmacı ile Türkiye en fazla Suriyeli göçmeni ağırlayan ülke. Buna rağmen Türkiye’de göçmen hakları veya ırkçılıkla ilgili açık bir politik gündem yok. Mesele basitçe bir “insani kriz” olarak tarif edilerek tamamen sivil topluma ve yardım kuruluşlarına bırakılmış durumda.

Oysa senelerdir burada yaşayan ve çalışan 4 milyona yakın insan, burada basitçe ateşten kaçan mağdurlar değil, çalışan ve değer üreten emekçilerdir. Bunları toplumun bir parçası olarak değil de misafir olarak gösteren her anlatı da, ucuz ve güvencesiz göçmen emeği ile zenginleşen patronların işine yarıyor.

Ve elbette göçmenler tüm dünyada olduğu gibi işsizliğin, fakirliğin yani kısaca krizin sorumlusu olarak gösteriliyorlar, bu da tabii basında da yer bulan pek çok ırkçı iftirayla destekleniyor. Üstelik göçmenleri hedef gösteren söylemler ne yazık ki sadece geleneksel ırkçı siyasetlerle veya ulusalcılarla sınırlı değil, solda da pekala yaygın.

Bu sebeple Antikapitalistler 1 seneye yakın bir zamandır merkezine göçmen düşmanlığını alan bir ırkçılık karşıtı kampanya örgütlemekte. Bu kampanya, göçmenlerin gündelik koşullarını iyileştirmek için çaba gösteren pek çok sivil toplum inisiyatifinden farklı olarak, göçmenlerin eşit yurttaşlar olarak kalıcı haklar almaları yönündeki siyasi taleplerin genişletilmesine odaklanıyor.

En son Antikapitalistler’in çağrısıyla 17 Aralık’ta, pek çok STK’nın yanı sıra bağımsız aktivistlerin de katılımıyla gerçekleştrilen toplantıda özellikle 16 Mart dünya ırkçılık karşıtı gün için gerçekleştirilecek bir eylem ile göçmen düşmanlığını siyasetin gündemine taşımanın olanakları tartışıldı.

Göçmenlerle mahalli düzeyde dayanışmanın ve yardımlaşmanın önemi azımsanamaz olsa da, esas kritik olanın, başta Suriyeliler olmak üzere, tüm göçmenlerin bu ülkenin emekçileri olarak eşit haklara sahip olması yönündeki politik talebin, eşitlik ve özgürlük isteyen herkesin talebi olması gerektiği ve dolayısıyla, kampanyanın ırkçılık karşıtı kitlesel bir hat inşa etmesi gerektiğine dair vurgular salona hakimdi.

Tüm dünyada ırkçılara karşı göçmenlerle dayanışan eylemlerle bağ kurabilen, enternasyonalist bir ırkçılık karşıtı harekete çok ihtiyacımız var.

Deniz G.

11

ÖNE ÇIKAN Nuran Yüce

POŞET, 25 KURUŞ VE ÇEVRE KİRLİLİĞİ 1 Ocak 2019 itibariyle belli boy ve kalınlıktaki plastik poşetler 25 kuruştan satılmaya başlandı. Şimdilik belirlenen satış fiyatı bu, yapılan düzenleme ile fiyat 50 kuruşa kadar artabilir. “Çevre kirliliğinin önlenmesi” amacıyla hayata geçen bu uygulama ile Türkiye’de kişi başı yıllık 440 adet plastik poşet kullanımının en kısa sürede yüzde 90 oranında azaltılması, 2025 yılında ise 40 adete düşürülmesi hedefleniyor. Çevre ve Şehircilik Bakanı Murat Kurum, poşetlerin satılmaya başlanmasının dört gün sonrasında yaptığı bir açıklamada bu kısacık süre içinde bile poşet kullanımının yaklaşık yüzde 50 azaldığını söyledi.

Satış çevre kirliliğini önler mi, kimin yararına?

“BİRLEŞİK VE TEK 1 MAYIS” FİKRİNİ YAYGINLAŞTIRALIM 22 Aralık tarihinde, Bakırköy’de KESK, DİSK, TMMOB ve TTB’nin çağrısıyla “Krizin Bedelini Ödemeyeceğiz” mitingi gerçekleştirildi. Bakırköy, Dikilitaş’ta toplanmaya başlayan kitle, “Kurtuluş yok tek başına, ya hep beraber ya hiç birimiz”, “Krizin faturası patronlara” sloganlarıyla yürüyüşe geçti.

DİSK, KESK, TMMOB

ve TTB “Rakamlar sahte, yoksulluk gerçek” pankartlarıyla yürüdü. Ayrıca kamu çalışanları sık sık, “KHK’lar gidecek biz kalacağız” ve “Savaşa değil, emekçiye bütçe” sloganları attı. Krize karşı İstanbul’da yapılan bu mitinge, bizler de kamu çalışanı yoldaşlarımızla birlikte katıldık. Miting boyunca gazete sattık.

Gazetemizin arka sayfasında yayınlanan “Birleşik ve tek 1 Mayıs” fikrini yaygınlaştırmaya çalıştık.

Bu miting krize karşı İstanbul’da gerçekleşen ilk eylem oldu.

Bundan sonra da İstanbul’da her direnişe, eyleme katılıp, her yerde “Birleşik ve tek 1 Mayıs” fikrini savunmaya devam edeceğiz. Çağla

YENİŞEHİR’DE KRİZ TOPLANTISI YAPTIK Sosyalist işçi gazetesi yazarı, DSİP üyesi Roni Margulies’in konuşmacı olarak katıldığı Antikapitalistler Platformu’nun düzenlediği, Yenişehir Eğitim-Sen’in ev sahipliği yaptığı “Krizin Faturasını Patronlar Ödesin” söyleşisine ilgi çok yüksekti. Roni Margulies toplantıda ekonomik krizlerin kapitalist dünya düzeninde kaçınılmaz olduğunu tarihten örnekler vererek açıkladı. Ekonomik krizler yoksullaşmanın, eşitsizliklerin, temel ihtiyaçlardan mahrum kalmanın nedeni. ABD ‘deki 1929 ekonomik krizinden başlayarak dünyada ve Türkiye’de kapitalizmin krizleri bir süreklilik arzediyor dense yeridir. 1980’li yıllarda darbe sonrası Turgut Özal ile başlayan özelleştirme furyası ve bu özelleştirmeler karşısında emekçi kitlelerin fabrika direnişleri, protesto ve grevleri

önemli tarihsel deneyimlerdir.

2008 yılına gelindiğinde ABD’deki Mortgage sistemi ve bu sistemin yarattığı muazzam sayıdaki evsiz kalan insan ve bu krizin derinliği herkesi şoke etti. Kitlelerin krize karşı beklenmedik tepkilerinin çok belirleyici olduğu vurgusuna örnek, Fransa’da yaşanan Sarı Yelekliler eylemleridir. Sarı Yelekliler’in haklı talepleri çok önemli ve kitle eylemleri hükümetlere geri adım attırabiliyor.

Toplantıda özellikle Suriyeli göçmenlerin yarattığı ‘’ucuz iş gücü’’ algısının yanlış bir algı olduğu ve krizin faturasını halka yıkmak isteyenlerin ırkçı bir yaklaşımı olduğu önemli vurgulardandı. Şafak

25 kuruşa satılan poşetlerin 10 kuruşunu firmalar, 15 kuruşunu da Bakanlık bu atıkların geri toplanması, çevreye ve doğaya olan hizmetlerin artırılması için kaynak olarak kullanmak üzere alacak. Öncelikle bu paylaşımın ilk kısmı poşet üretim firmalarının gelirlerinin azalmamasının garanti altına alındığını gösteriyor. Firmalara çevresel hiçbir maliyet yüklemeyen, üretim maliyeti düşük poşetlerin her birinin 10 kuruşa satılması ile poşet tüketim miktarı düşse de şirketlerin kayıplarının önüne geçilmesi hedefleniyor.

Sadece poşetler değil, tüm ambalajlı ürünlerin yarattığı çevresel kirlilik yıkıcı boyutlarda. Ama bunların üretimlerini yapan firmalar her yıl üretim miktarını, cirolarını, kârlarını ne kadar artırdıklarıyla ve gelişen pazarlar olduklarıyla övünüyorlar. Poşet kullanımını azaltmanın tek yöntemi fiyatlandırılması değildir. Fiyatlandırma kapitalist sistemin her daim, her meselede sunduğu bir çözüm ve bundan tek çıkar sağlayan da şirketler oluyor.

Türkiye bu uygulamaya yeni geçse de, poşet satışını uzun zamandır uygulayan ülkeler var ve tüketimde kayda değer bir düşüş sağlanmış değil. Şimdiden büyük marketlerin önünde daha ucuza poşet satan satıcılar iş yapmaya başladı. Markete girmeden önce insanlar kapıda bunlardan alıp, içeriye giriyor. Oysa insanların alışverişleri sırasında poşet istememeleri halinde yaptıkları alışveriş tutarından 1-2 liralık indirim yapılabilir. Bunu marketin kapısında daha ucuza poşet satanlar yapamaz. Hedef poşet tüketimini azaltmaksa emin olun, bu yöntem poşet kullanımını daha fazla azaltacaktır.. Bakan bey poşetlerin satışlarıyla birlikte kullanımı da yüzde 50 azaldı diyor, ne kadar doğru olduğunu bilemiyoruz. Ama bunun bir çevresel bilinç ile gönüllü bir katılımla gerçekleşmediğini hepimiz biliyoruz. İnsanların büyük çoğunluğu 2-3 liranın hesabını yapmak zorunda bırakıldıkları, her şeye zam geldiği, her şey paralı hale getirildiği için öfke duyuyor ve poşet almıyorlar. İçinde bulunduğumuz ekolojik yıkımı durdurmak için milyonlarca insanın gönüllü desteğine, katılımına ihtiyacımız var. Çevresel yıkımdan bizzat sorumlu olan, bundan kâr elde eden şirketlere hiçbir maliyet yüklemeyen, şirketlerin çıkarlarının gözetildiği çözümler ne soruna çözüm olabilir ne de toplumsal destek bulabilir.

Bakanlığın alacağı 15 kuruş ile bu atıkların toplanmasına kaynak yaratılması ise bir göz boyamadan ibaret. Çevre ve Şehircilik Bakanı Murat Kurum plastik poşetlerin geri toplanarak yeniden üretilme maliyetinin yüksek olması nedeniyle ancak yüzde 1 oranında geri toplanıldığını açıkladı. Bakanlığın bu yüksek maliyete katlanacağının garantisi yok. Tüketim miktarı düşse bile poşetler yine suyu, toprağı, çevreyi kirletmeye devam edecek. Bugüne kadar oluşturulan çevre kaynaklarının çevreye kullanılmadığı, deprem fonlarının otoyollara, işsizlik fonlarının farklı alanlara aktarıldığı uygulamalara da aşinayız. Ayrıca hükümet çevresel kaygılarında samimiyse, tüketim üzerinden değil bizzat poşet üretimini yasaklayan, bu alanda çalışanlara çevre dostu işlerde istihdam garantisi sağlayan ve kapı kapı dolaşıp her eve ücretsiz bir file dağıtımı yapacağı bir programı hemen açıklayabilir.

DEVRİMCİ ANTİKAPİTALİST HAFTALIK GAZETE

Z Yayıncılık ve Tanıtım Hizmetleri Ltd. Şti. • Sorumlu Yazıişleri Müdürü: Meltem Oral • Adres: Serasker caddesi, Nergis Apt, No:88, Kat: 3, Kadıköy, İstanbul • Baskı: Akademi Matbaacılık: Davutpaşa Cad. Güven Sanayi Sitesi, C Blok, No: 230, Topkapı/Istanbul - Tel: 0212 493 24 67-68-69 Yerel süreli yayın, haftada bir yayınlanır • www.sosyalistisci.org

“HRANT İÇİN ADALET TALEBİMİZDEN VAZGEÇMİYORUZ” Hrant Dink öldürüldüğün-

den beri adalet arayışını sürdüren Hrant’ın Arkadaşları grubunun aktivistlerinden Bülent Aydın gazetemiz için yazdı Hakikat anlatıcımız, arkadaşımız, Hrant Dink, alçakça bir cinayetle aramızdan kopartılalı tam 12 yıl oldu. Bu upuzun süre, başka birçok kötülüğün yanında, Hrant'ın gidişiyle hayatımızdan eksilen renklerin yasını tutmakla geçti. Hrant Dink’in ardından sürdürdüğümüz adalet talebinde ısrar etmeye ise bugün daha çok ihtiyaç var.

Bu akıl almaz cinayetten nefret üretmeyen insanlar olarak, bebeklerden katil yaratan karanlığa ışık düşürmek için, Türkiye’nin aydınlık geleceğine sahip çıkmak için, büyük acımızın yükünü birlikte taşımak için, adalet için, barış için, kardeşlik için, 19 Ocak Cumartesi günü, saat 15.00’te bir kez daha vurulup düştüğü yerde, Agos gazetesinin önünde buluşacağız.

Hrant Dink hayattayken onu tanıyan veya tanımayan,

ama onun hakikat diline kulak veren, onunla birlikte eşitlik ve özgürlük mücadelesi veren, bu alçak cinayeti bir gün olsun unutmayan, din, dil, ırk, cinsiyet, siyasi görüş farkı gözetmeden, halkların kardeşliğine inanan tüm yurttaşlar “Hepimiz Hrantız, Hepimiz Ermeniyiz” demek için yan yana geliyoruz.

Bizler bu ülkenin vatandaşları olarak, Hrant Dink davasının mağdurları ve takipçileri olarak, güvercin tedirginliğinde, gerçek failleri bulunmamış suikastlarla bir arada yaşamak istemiyoruz.

Hrant Dink’in her halkı, her insanı, her inancı eşit gören, ta derindeki yaraları iyileştiren barış diline bugün çok daha fazla ihtiyaç var. 19 Ocak’ta onun sesini birlikte çoğaltalım. Arkadaşımız Hrant Dink’in kıymetli anısına birlikte sahip çıkalım.

Cinayetin ardından 20 Nisan 2007’de aralarında tetikçilerin de olduğu 20 sanıkla açılan dava bugün çoğunluğu üst düzey emniyet ve jandarma görevlilerinden oluşan 85 sanıkla devam

ediyor. Her duruşma öncesi adalet nöbetinde “Hrant için adalet için” diye haykırmayı sürdürdürüyoruz.

12 yıllık adalet mücadelemizin başlığıdır bu.

Hrant Dink cinayeti için adalet istemek, bu ülkede devlet zırhına bürünüp katliam yapanların aldıkları tüm canlarımız için de adalet talep etmektir.

O yüzden 12 yıldır bu dava bizim davamız ve Hrant Dink’in gerçek katilleri hak ettikleri cezayı alana ve bu alçak cinayetin hesabı tüm ortaklardan sorulana kadar da davasının takipçisi olacağız.

Her 19 Ocak’ta olduğu gibi, dört bir yandan akıp gelen iyi insanlarla Hrant Dink’in gazetesi Agos’un önünde buluşacağız. Düştüğü yere çiçeklerimizi bırakıp, Adalet talebimizi birlikte haykıracağız. Onun çok özlediğimiz sesine kulak verip , “Buradayız Ahparig” diyeceğiz.

Bülent Aydın

Agos Genel Yayın Yönetmeni Hrant Dink

“BÜTÜNLÜKLÜ BİR YARGILAMA İÇİN TALEPLERİMİZ HAYATA GEÇMELİ” Hrant Dink’in katillerinin yargılandığı davanın en başından beri Dink ailesini temsil eden avukat Hakan Bakırcıoğlu’na davanın ulaştığı aşamayı sorduk: Hrant Dink davası 85 sanıklı bir dava dosyası durumunda, yargılaması sürüyor ve bir sonraki duruşma Mart ayında yapılacak. Sanıkların firarda olmayan, Türkiye’de bulunanlarının tamamının sorgusu yapıldı ve tanıkların dinlenmesi aşamasına geçildi.

Bizim dava açılmasını talep ettiğimiz devlet görevlilerinin tamamına dava açılması gerçekleşmedi, bir kısmı hakkında kovuşturmaya gerek olmadığına karar verildi.

Biz buna dair olan kararları Anayasa Mahkemesi (AYM)’ne taşıdık ve AYM’nin ihlal kararı vermesini talep ettik. AYM’de açık

olan ve henüz karara bağlanmamış olan bir dosyamız mevcut. Biz özellikle cinayete giden süreçte olan kişilerin soruşturmasında etkin soruşturma yapılmadığını ve bu süreçte yer alan kişilerin cinayetle bağlantılarının araştırılmadığını söyledik.

AYM’ye yaptığımız başvurunun konularından biri bu. Bir diğeri de devlet görevlilerinin bir kısmı hakkında dava açıldı ama bizim hakkında iddianame düzenlenmesini talep ettiğimiz devlet görevlilerinin hepsi hakkında dava açılması konusunda ihlal kararı bekliyoruz. Eğer AYM ihlal kararı verirse bizim İstanbul Savcılığı hem etkin soruşturma yapacak, hem bir kısım devlet görevlisi hakkında daha iddianame düzenleyecek ve ancak bu gerçekleşirse daha bütünlüklü bir yargılama süreci gerçekleşecek.

Adalet nöbeti 12. yılında