Sosyalist İşçi 640

DEVRİMCİ ANTİKAPİTALİST HAFTALIK GAZETE

640

28 Haziran 2019 3 TL. sosyalistisci.org

YÜZBİNLER AKP'DEN KOPTU Yenilenmiş İstanbul seçimleri sona erdi. Ekrem İmamoğlu, AKP adayı Binali Yıldırım’a büyük bir fark attı. “Oylarımız çalındı” diyenlerin söyleyebileceği hiçbir şey kalmadı.

Sonuç, 31 Mart’ta yenilgiyi tadan AKP’nin 23 Haziran’da çözülme sürecine girmesidir. sayfa 6-7

İSVİÇRE’DE KADINLAR GREVDE!

CANAN ŞAHİN YAZDI:

EKONOMİK KRİZ, OTORİTERLEŞME VE HOMOFOBİ sayfa 8

sayfa 4

KAOS GL’DEN SEÇİN TUNCEL’E SORDUK sayfa 11

2

AKP’DEN KOPAN KİTLELER MEKTUP VE AKP iktidar olduğu, askeri vesayetin

müdahaleleri nedeniyle oy oranlarını artırdığı hemen her seçimin ardından AKP’yi yenmenin, geriletmenin yolunun bu partinin tabanındaki kitleleri kazanmaktan geçtiğini anlattık, durduk.

Tabiri caizse, Sosyalist İşçi gazetesinin dilinde tüy bitti bu gerçeği anlatmaktan.

Bu gerçek, AKP tabanının şeytanlaştıtılmasını bütünüyle dışlayan bir yaklaşım demekti. AKP tabanının adaletsizlikten, darbelerden, özgürlükler üzerindeki baskıdan ve eşitsizlikten rahatsız olan kadın ve erkek emekçi ve yoksulları da içerdiğini kavramak önemliydi. Bu kitlelerle temas etmek, hem devletin açık ve derin güçlerinin hem de esas olarak dönemin ana akım siyasal aktörlerinin ezici çoğunluğunun kabul edebileceği bir hedef değildi, olamazdı.

O günlerde herkes biraz Mine G. Kırıkkanat’tı. Milyonlarca insan bidon kafalı, cahil, yobaz ilan edilmişti.

O günlerde bırakalım AKP’nin tabanından emekçileri kazanmayı, AKP’yi demokratik yöntemlerle safdışı etme hedefi bile bu partiyi normalleştirmek, olağanlaştırmak olarak algılanıyordu. Bugün birileri, İmamoğlu’na İslamcı bir patron diye oy vermiyor. Bu eğilimin kökenleri işte 2000’li yılların başındaki bu tartışmalarda yatıyor.

AKP’nin tabanının eşitlik ve adalet için çıkarttığı sesi AKP liderliğini de teşhir ederek, bu partinin eşitlik ve adaleti tesis etmesi mümkün olmayan bir burjuva partisi olduğunu kendi tabanına anlatmak en önemli devrimci görevlerdendi. Bu örneğin zirvesine “Yetmez ama evet” kampanyasında çıkan bir politik hattı ve en makul solcu geçinenler dahi, askeri darbelere karşı çıkmayı ama AKP liderliğinin askeri darbelerle yüzleşmesinin mümkün olmadığını aynı anda anlatan politikaları AKP’ye coşkulu destek olarak kodladılar. Bu kodlama bu türden

solcuların doğasında var. Misak-ı Milli’nin ideolojik ve politik sınırlarının içinde düşünüyorlar ve bu sığlık öylesine saçma tartışmalara neden oluyor ki sık sık AKP’nin yoksullardan oy alan bir parti olduğunu, yani işçi sınıfının önemli kesimlerinin bu partiye oy verdiğini kanıtlamaya çalışmak zorunda kalıyoruz.

AKP tabanını kendi özgürlükçü, antikapitalist, emekten yana ve askeri vesayetin ve vesayetçiliğin her türden görünümüne karşı çıkan bir kitlesel odağın eylemlerine, programına kazanma fırsatı varken, bu fırsat el birliğiyle bir kenara itildi. AKP’nin tabanında haksızlıklara karşı çıkan bir kitleden söz ettiğimiz her seferinde, inanılmaz bir suç işleniyormuş gibi davranıldı.

AKP tabanında emekçiler var dediğimizde, liberaller, “yetmez ama evetçiler”, “gericiliğe taviz” verenler diyerek, bir gerçeği karalamaya, görünmez kılmaya çalışanlara, bu taban ilk mesajını, 2010 referandumunda vermişti. Reformlardan yana tutum almış ve darbeciliğe karşı çıkmıştı. Sonra 2015 yılının 7 Haziran’ında yapılan seçimlerde, önemli bir AKP kitlesi AKP’yi boykot etmişti. Ardından 16 Nisan referandumunda 31 Mart’ın işaretlerini vermişti aynı kitle. 31 Mart’ta sadece İstanbul’da sandığa gitmeyen yaklaşık 400 bin AKP’li olduğu hesaplandı. İmamoğlu yaklaşık 13 bin oy farkıyla kazanmıştı ama AKP’ye oy vermeyen yaklaşık 400 bin kişi yine de görülmemişti. 23 Haziran’da, AKP’nin AKP tabanı tarafından, bu partiye oy vermeyen kitleler tarafından yenildiğini görmek istemeyen hala görmemeye çalışabilirler. Ama 31 Mart’ta atılan 13 bin oy farkı, 23 Haziran’da 806 bin oyluk farka fırladı. İmamoğlu’nun hakkı gasp edilince, olağan koşullarda AKP’ye oy vermesi gereken kitleler, İmamoğlu’na oy verdiler. Üstelik, bu sefer, 7 Haziran 2015’ten çok daha farklı bir koşulla karşı karşıyayız. 7 Haziran seçimlerinde ken-

di partilerini boykot eden kitleler, şimdi partilerinden koptular. İmamoğlu’na oy verdiler. İstanbul’da AKP’nin önde olduğu ilçelerde İmamoğlu’nun 23 Haziran seçimlerinde aldığı oylar bunu gösteriyor. Beyoğlu ve Üsküdar örneklerine bakabiliriz: Üsküdar’da 31 Mart’ta Binali Yıldırım 1000 oy farkıyla öndeyken, 23 Haziran’da bir önceki seçime göre 32 bin oy fazla almış İmamoğlu. Binali Yıldırım yaklaşık 10 bin oy kaybetmiş.

Beyoğlu’nda ise 31 Mart’ta 67 bine 80 bin oyla Binali Yıldırım öndeyken, 23 Haziran’da İmamoğlu 13 bin oy farkını kapatıp 1000 oy da fazla almış Yıldırım’dan.

Bu durum, sadece yıllardır anlattıklarımızın doğruluğunu kanıtlamakla kalmıyor, gerçekçi bir antikapitalist muhalefetin önüne, adaletsizliklere, ekonomik krizin faturasını ödemeye tepki duyduğu için seçimlerde İmamoğlu’na ya da AKP-MHP karşısındaki adaylara oy veren kitlelerle birleşik bir mücadelenin nasıl örülebileceği sorusunu koyuyor.

Birkaç ay öncesine kadar hiçbir değişim umudu olmadığını düşünenler, gerçekten tüm ağırlığıyla içinde soluk aldığımız korku atmosferinin yerle bir olduğunu gördüler. Kitleler halinde siyasal tercih değişimidir tanık olduğumuz.

Bu değişiklik, bir belediye seçimiyle her şeyin çok güzel olacağı propagandasıyla Ekremizm ve CHP’cilik olarak mı sönümlendirilecek yoksa işçi sınıfının birleşik mücadelesini örüp bunun içinde, hem AKP-MHP’ye karşı hem de CHP’ciliğe karşı, hem otoriter uygulamalara karşı hem de Kemalizmin her türünden ama özellikle sol soslu türlerinden bağımsız bir politik alternatif mi geliştireceğiz.

Krizin faturasını patronlara ödeteceksek, göçmen düşmanlığını ve ırkçılığı durduracaksak, yeniden bir barış sürecinin köprülerini inşa edeceksek, kitlesel, bağımsız, antikapitalist ve işçi sınıfına yaslanan bir alternatifi inşa etmeliyiz.

MUHATAPLIK SORUNU

Abdullah Öcalan’ın mektubunun gerçekten de içeriği iddia edildiği gibi hükümet yanlısı vurgularla dolu değildi. Mektubun zamanlaması ise gerçekten hükümet tarafından da çözüm sürecinde Abdullah Öcalan’ın muhatap alınmasından rahatsız olanlar tarafından da kullanmaya açık bir zemin yarattı. Mektup etrafında süren tartışmalar ve seçimlere ölümüne yoğunlaşmış olmak, iktidar tarafında açığa çıkan öfkeye yanaşamasa da AKP iktidarına oy vermeyi değil en sert şekilde küfür etmemeyi neredeyse düşmanla işbirliği ruh haliyle karşılayan muhalif eğilimin yarattığı basınç, gerçekten de Abdullah Öcalan’ın barış süreçlerinde, çözüm süreçlerinde oynadığı ve tarafları makulde iknaya zorlayan rolün büyük bir yara almasına neden oldu. Öcalan yeniden bu rolü oynayabilecek mi? Öcalan’a bu rolü oynaması için kapı açılabilecek mi?

Seçimlerden kısa süre öncesine kadar Öcalan’ın önerilerini benimseyen inisiyatifler aynı tutumlarını devam ettirecek mi?

Açlık grevlerinin sona ermesinin ardından esas olarak Suriye’deki gelişmelere bağlı olarak, yeni bir diyalog zeminin oluşma ihtimali ortaya çıkmıştı. 2015 yılından beri, çözüm sürecinin askıya alınmasından beri yaşanan çatışma ortamı, demokratik hakların askıya alınmasından askeri darbe girişimine, yüzlerce insanın ölümünden binlerce insanın tutuklanmasına, göz altına alınmasına, çözüm sürecinde elde edilen kazanımların öfkeli bir şekilde teker teker gasp edilmesine yol açmıştı.

Demokratik alanda yaşanan her gasp, çözüm sürecinin tüm eksikliklerine rağmen ne kadar kıymetli bir dönem olduğunu göstermişti bir yandan da.

Herkes, öyle bir dönemin, bütün öğeleri değişmeden aynı şekilde yeniden başlamayacağında hemfikir. Fakat nasıl başlayacak olursa olsun yıpratılmış muhataplık alanı, hem diyalog sürecinin başlama süresini hem de diyalog sürecinden kalıcı bir çözüm sürecine yönelmek için gereken mesafeyi uzatacaktır.

Batıda eşitlik, özgürlük ve adalet için mücadele edenler Kürt halkının çözüm sürecinde muhatap olarak öne sürdüğü figürlerin yıpranmasına karşı çıkmalı ve en küçük barış fırsatını bile büyük bir barış zeminine dönüştürmek için mücadele etmelidir.

"BİR AN ÖNCE BU ÜLKEYE ADALET GELMELİ" 6 yıl sonra açılan Gezi Parkı davasının ilk duruşması, tam da yargı reformu vaatleri konuşulurken, adaletsizliğin boyutlarını sergiledi.

Yiğit Aksakoğlu

2,5 milyon kişinin katıldığı Gezi Parkı protestoları davasında tutuklu yargılanan iki kişiden biri olan Yiğit Aksakoğlu, 7 ay boyunca 10 metrekarelik bir odada tutulmasının ardından oy çoklu-

ğuyla tahliye edildi.

Aksakoğlu, alkışlarla kesilen savunmasında hakkında yapılan suçlamaları tek tek çürütürken, Osman Kavala da Gezi iddianamesinin nasıl bir kurgu olduğu üzerinde durdu.

Mahkeme heyeti oy çokluğuyla, Osman Kavala'nın tutukluğunun devamına karar verdi. Bir sonraki duruşma 18-19 Temmuz'da

görülecek. Kavala'nın özgürlüğü yine ertelendi.

Fetullahçı savcı ve polisler tarafından yazılan Gezi iddianamesinin düzemece içeriği bazı AKP'liler tarafından bile kabule edilmişken toplam 16 kişi yargılanmaya devam edecek.

Sivil toplum çalışanı Yiğit Aksakoğlu, serbest bırakıldaktan hemen sonra şunları söyledi:

"Ne tutuklanmayı ne de tahliyeyi bekliyordum. Bugün çıktığım için çok mutluyum. Ama Osman bey için çok üzgünüm. 20 aydır sebepsiz içeride. İçeride haksız yere tutuklu çok sayıda insan var. Bize piyango çıkmadı. Bir an önce bu ülkeye adalet gelmeli."

Adalet için keyfi tutuklamalara, siyasi yargılmalara son!

Gezi davası bitirilsin Düşünce, ifade, örgütlenme özgürlüğü hemen şimdi!

GÜNDEM

S-400 KRİZİ: YAPTIRIMLAR KAPIDA, SONUÇLARI YIKICI OLACAK VOLKAN AKYILDIRIM

S-400 krizi, ekonomik durgunluğun üzerinde adeta bir kılıç gibi sallanıyor. İstanbul seçimleri sonuçlandıktan sonra, politik belirsizliğin ortadan kalkmasıyla, Türk Lirası Dolar karşısında yüzde 1.64 değer kazandı. Ancak 24 saat geçmeden Dolar kayıplarını topladı ve yeniden TL karşısında yükselişe geçti.

Bunun sebebi, Dışişleri Bakanı Mevlüt Çavuşoğlu'nun S-400 almaktan vazgeçmeyeceklerini duyurması ve Rusya Sanayi ve Ticaret Bakanı'nın "S-400'ler en kısa zamanda teslim edilecek" açıklaması. Yılın ilk beş ayında olduğu gibi Türk Lirası'nın kaderini S-400 krizi, yani ABD-Türkiye gerginliği belirliyor.

Merkez Bankası verilerine göre özel sektörün kısa vadeli dış borcu Nisan'da 120.6 milyar dolara yükseldi. Şirketlerin Ekim ayına kadar ödemesi gereken bu kredi borcu, Dolarda her kuruş artışla katlanıyor.

2018 Ağustos ayının ilk haftasında 1 Dolar 5 TL iken, 10 Ağustos'ta 6,87 TL oldu. 13 Ağustos'ta ise 7 Liraya ulaştı. Rahip Brunson'un tutukluluğuna karşı iki bakana getirilen ABD yaptırımları, borç kriziyle birleşti ve Türkiye kapitalizmi tarihinin en büyük krizine girdi.

Halkın gelirinin yüzde 30'unu buharlaşması ve 1.5 milyon kişinin işini kaybetmesine yol açan krizle birlikte durgunluğa giren ekonomi, S-400 yaptırımlarıyla bir çöküş yaşayabilir.

Ankara, olası yaptırımlara hazırlandığını bir ay önce duyurdu. İstanbul seçimlerinin ardından MHP, İP ve CHP'yi ziyaret eden Milli Savunma Bakanı Hulusi Akar, S-400 yaptırımlarına karşı "milli mutabakat" oluşturmaya çalışıyor.

Yaptırımlar Türkiye'yi yönetenlerin bütün beklentisi, G-20 zirvesindeki görüşmede Trump'ın Erdoğan'ı kolla-

3

BARIŞTAN YANA Yıldız Önen

ŞULE ÇET’İN KATİLLERİ EN AĞIR CEZAYI HAK EDİYOR Şue Çet Gazi Üniversitesi’nde öğrenciydi. Bir plazanın 20. katından aşağıya atılarak öldürüldü. Şule Çet’le ilgili dayanışma videosunda arkadaşları şunları söylüyor:

S-400 füze savunma sistemi

ması ve Türkiye'ye zaman kazandırması.

Trump'la Erdoğan arasındaki yakınlık biliniyor.

Birden fazla kez birbirlerine yardım ettiler. Ancak 2017'de ABD Kongresi'nin Rusya'nın savunma şirketlerine karşı çıkardığı yaptırım yasasından kaçabilmek mümkün değil ve İstanbul yenilgisinin ardından Erdoğan eli zayıflamış durumda.

Erdoğan yönetiminin S-400 almakla yetinmeyeceği, Rusya ile birlikte S-500 füze kalkanı üreticisi olacağını açıklaması ise durumu daha da kronikleştirdi. Bir çok ülke, Rusya'dan S-400 almayı planlıyor. Bunları engellemek isteyen Washington'un önündeki en somut hedef, Temmuz ayında ilk teslimatını alacak Türkiye.

ABD Savunma Bakanlığı, Türkiye'nin S-400 alımından vazgeçmesi için 31 Temmuz'a kadar süre tanımıştı. Yaptırımların, Ankara'nın ortağı olduğu F-35 savaş uçakları projesinden çıkarılmasıyla sınırlı kalmayacağı da duyuruldu.

Adım adım uygulanacak ekonomik yaptırımların ilkinin F-35 savaş uçağı parçaları üreten Türk silah şirketlerine getirileceği duyuruldu. Ancak ekonomi için çok daha yıkıcı olacak yaptırımların da görüşüldüğünü tehditvari bir şekilde dile getirdiler.

Brunson krizinde iki bakana getirilen yaptırım diplomatik ve yumuşaktı.

Buna rağmen sonuçları yıkıcı oldu. İster yumuşak

ister sert olsun, olası ABD yaptırımları durgunluk ve yüksek enflasyon üzerinden daha şiddetli bir kriz yaratabilir.

Bağımsızlık sorunu mu?

Dünyanın en büyük askeri gücü ve silah tekeli ABD, kendinden hayli zayıf ve fakat tepeden tırnağa da silahlı Türkiye'ye dayatmalarda bulunuyor. İki tarihi müttfekik arasındaki gerginlik iki yönetimin de olacakları öngörmeyen politikaları yüzünden bu hale geldi. Sorun sadece ABD-Türkiye arasında değil. Türkiye'nin bir parçası olduğu NATO, yani küresel kapitalizmin silahlı güçleri açısından da bir kriz konusu.

Durgunluktaki Türkiye kapitalizmi üzerinde yıkıcı olabilecek bir silah anlaşmasından neden vazgeçmiyorlar? Vazgeçemiyorlar, çünkü anlaşmanın devam etmesi için baskı yapan Rusya'nın elinde İdlib kozu var.

Bir bölümü Türkiye'nin askeri denetimi altında olan İdlib'de rejimin ve Rusya'nın, cihatçı muhalifleri hedef alan saldırıları, şehirde yaşayan 3 milyon insanı göçe zorlayabilir. Suriye ordusunun saldırıları sebebiyle şimdiden 300 bin Suriyeli, Türkiye sınırındaki kamplara sığınmış durumda. İdlib'e askeri müdahale büyük bir insani trajediye sebep olacak. Sınırlarını kapatmış durumdaki Ankara, Suriye'deki askeri denetimini kaybetmekten ve yeni bir göç dalgasından korkuyor.

Kaldı ki Türkiye, Fırat Kalkanı bölgesi ve Afrin'deki askeri varlığını, Suriye'deki belirleyici güç Rusya ile anlaşmasına bağlı olarak sürdürüyor.

Yerli-milli ittifakı, S-400 krizini "egemenlik hakkı", "bağımsızlık meselesi" olarak koyuyor.

Yanıbaşında süren ABD ve Rusya gerginliğinden faydalanarak, iki taraf arasında gidip gelerek "bağımsız" tutumlar almaya çalışan Ankara, görülüyor ki iki büyük güce fena halde bağımlı durumda.

Füze çılgınlığına çözüm Rusya'dan 2,5 milyar dolar karşılığında iki S-400 alımı, tıpkı Akkuyu nükleer santral inşası gibi, halka sorulmadı. Olası yaptırımların ağır bedelini ödeyecek olanlar yine emekçi sınıflar.

Ortadoğu'daki balistik füze ve silahlanma çılgınlığı gibi savunmaya devasa paralar harcanması da işçilerin aleyhinedir. Şahin politikalar, komşu devletlerle savaş hali ve sınırötesi operasyonlar ekonomiyi cendereye sokuyor. İşçilerin çıkarı Ortadoğu'da kalıcı barışta, çatışmada değil diplomatik ve müzakereci siyasi çözümlerde.

ABD'nin Ortadoğu'daki askerlerini çekmesi, tüm dış güçlerin Suriye'den çekilmesi, Ortadoğu halklarına demokrasi ve kendi kaderlerin tayin hakkının tanınması, bölgesel bir barış ve silahlanmayı durdurma anlaşması, balistik füze çılgınlığına karşı kesin çözüm.

“Şule Çet, bundan bir yıl önce, 28 Mayıs 2018’de tecavüze uğradıktan sonra intihar süsü verilerek öldürüldü. Delilleri yok eden, tecavüzü ve cinayeti örtbas eden failler ancak bir buçuk ayın sonunda tutuklandı.

Mahkemede içki içip içmediği, bakire olup olmadığı, evine erkek alıp almadığı soruldu. Sanık avukatları Şule’nin para sıkıntısı çektiğini, derslerinin kötü olduğunu iddia ederek, sözde intihara gerekçe gösterdi.

Adli tıp intihara kanıt bulamadı. Sanık Berk Akand Şule’nin dokuz tırnağından çıkan DNA’sının tokalaşmayla geçmiş olabileceğini iddia etti. Sanık Çağatay Aksu Şule’nin babasını ‘siz de kızınıza sahip çıksaydınız’ diyerek suçladı. Tacizi, tecavüzü, cinayeti hak gören, meşrulaştırmak için her yolu deneyen zihniyet duysun, bir kişi daha eksilmeyelim diye bu ezber bozulacak.”

Geçtiğimiz hafta Şule’nin sınıf arkadaşları mezun oldu. Şule olamadı. Şule öldürüldü. Cinsiyetçi bir kabus her taraftan çullandı Şule’nin üzerine. Tecavüzcü ve katiller mahkemede Şule’nin babasına pişkin pişkin ‘siz de kızınıza sahip çıksaydınız’ diyebiliyor.

Böyle bir adamın genç bir kadını önce tecavüz edip öldürmesi şaşırtıcı mı?

“Kızları” sahip çıkılması gereken eşya gibi görenler, sahip çıkılmadığında istediğini yapabileceğini de düşünebilir. Şule Çet davası sırasında yaşanan ilginç bir gelişme kadınların nasıl bir şiddetle yüzyüze olduğunu da gösteriyor. Şule Çet davalarından birisinin çıkışında Burçak Karagöz adlı birisi kadınları taciz etti. Tacizci hakkında da dava açıldı.

Tecavüzcü ve katil, yardımcısı ve avukatları, özgüvenleri yüksek bir şekilde çıkıyorlar mahkemelere. Bunun nedeni sırtlarını yasladıkları toplumsal cinsiyetçi sistemin kadınlara yönelik “adeta” açmış olduğu iç savaş. Kadın cinayetleri, bu savaşın kanıtlarını her gün sunuyor. Kadın cinayetlerinin verilerini toparlayan platform, 2018 yılında 440 kadının öldürüldüğünü açıkladı. 317 kadına ise cinsel şiddet uygulandı.

2017 yılında ise 409 kadın öldürüldü ve 332 kadına cinsel şiddet uygulandı.

2019 yılında bugüne kadar 285 kadın öldürüldü.

Kadın cinayetlerini durdurmak zorundayız. Şule Çet’in katillerinden hesabın sorulması için verilen mücadele bu açıdan da çok büyük bir öneme sahip.

10 Temmuz Çarşamba günü Ankara Adliyesi’nde buluşalım. Şule Çet için…

4

DÜNYA

İSVİÇRE’DE KADIN GREVİNE KİTLESEL KATILIM Dünyanın en zengin ve en demokratik ülkelerinden biri olarak bilinen İsviçre’de kadınlar “eşit işe eşit ücret” için 14 Haziran’da greve gitti.

1991 yılında saat endüstrisinde çalışan kadınlar, aynı işte çalışan erkeklerden daha az maaş aldıkları için greve çıkmıştı. 28 yıl sonra yeniden aynı taleple örgütlenen greve binlerce kadın katıldı. İsviçre’nin kadın meselesinde oldukça kötü bir karnesi var. Kadınlara seçme ve seçilme hakkı 1970’te verildi. 1991 kadın grevine kadar kadınlara düşük ücret veriliyordu ve doğum izni dahi yoktu.

Aradan 28 yıl geçmesine rağmen İsviçre’de kadınlar hâlâ erkeklerden yaklaşık %20 daha düşük ücret alıyor. İsviç-

reli kadınların emekli maaşı erkeklerinkinden %37 daha düşük.

Grev fikri parlamentonun geçen yıl ücret eşitliği konusunda aldığı karardan sonra gündeme geldi. Hükümetin yaptığı düzenleme sadece 100 kişiden fazla insan çalıştıran şirketleri kapsıyordu. Bu da çalışanların %1’i anlamına geliyor. Parlamentonun kararından sonra kadınlar sosyal medya üzerinden örgütlenerek eylem yapmayı kararlaştırdı.

Grevin yasak olduğu ve 1991 dışında pek de rastlanmadığı ülkede binlerce kadın çalışan işten 15:30’da ayrılarak iş bıraktı. %20’lik ücret farkına gönderme olarak kadınlar %20 daha az çalışmış oldu.

BREZİLYA İŞÇİLER EMEKLİLİK REFORMUNA DEV GENEL GREVLE YANIT VERDİ

Zürih’te grev ve protesto

HONG KONG’DA DEV GÖSTERİLER Hong Kong’ta yüzbinlerce kişi tutuklu muhaliflerin ve aktivistlerin Çin'e iade edilmesinin önünü açacak yasa tasarısının görüşülmesini protesto etmek için 9 ve 12 Haziran’da şehir meclisine yürüdü.

9 Haziran Pazar günü gerçekleşen gösteriye 1 milyondan fazla kişinin katıldığı söyleniyor. Bu, Hong Kong’un 1997’de Çin’e bağlanmasından bu yana yapılan en büyük gösteri oldu. 7 milyonluk Hong Kong için bu dev bir rakam.

12 Haziran’da bir önceki kadar büyük olmasa da görüşmeler bir kez daha kitlesel protestolarla karşılandı. Bunun sonucunda hükümet meclis görüşmelerini askıya aldı.

Milyonlarca işçi, 14 Haziran’da Brezilya’nın aşırı sağcı

karşılaşmıştı. Nisan’da onbinlerce yerli sokağa inmişti.

15 Mayıs’ta eğitim bütçesinde yapılacak kesintilere karşı da milyonlarca öğretmen greve gitmiş, iki hafta sonra ise yüzbinlerce öğrenci greve çıkmıştı.

Sendikalar, öğrenci birlikleri ve öğretmenler en az 24 eyalette 100’den fazla şehirde iş bıraktı. Ülke çapında yapılan gösterilere ise yüz binlerce işçi katıldı. Ülkenin en büyük sendikası CUT greve katılımın 45 milyon kişi olduğu açıklandı. Bazı yerlerde polislerle grevciler arasında çatışmalar yaşandı.

Bolsonaro’nun iktidara geldiği günden beri izlediği politikalar popülerliğinin giderek erimesine yol açıyor. Egemen sınıf içerisinde de Bolsonaro’ya karşı tepki gelişmeye başladı. Bolsonaro’nun kabinesinde bugüne kadar dört üst düzey isim istifa etti. En son Kalkınma Bankası Başkanı Joaquim Levy, Bolsonaro ile tartışarak istifa etti.

Bolsonaro’nun oğlu hakkında da yolsuzluk soruşturması açıldı.

Başkanı Bolsonaro’ya karşı greve gitti. Grev, Bolsonaro’nun emekli olma yaşını ve işçi katkı payını yükselten yasa tasarısı sebebiyle gerçekleşti.

Emeklilik reform taslağı kamu harcamalarından 239 milyar dolarlık kesinti öngörüyor. Emeklilik yaşı erkekler için 65’e, kadınlar için 62’ye çıkarılıyor.

Radikal bir neoliberal program uygulamaya girişen Bolsonaro Ocak ayında başkanlığa gelir gelmez direnişle

Yükselen toplumsal muhalefet egemen sınıf içerisindeki bölünmeyi derinleştiriyor. Bolsonaro daha 6 ay bile olmadan kendi destekçilerinin dahi güvenini kaybetmeye başladı.

SUDAN’DA GENEL GREV HAYATI FELÇ ETTİ Sudan devrimi önemli bir eşik-

ten geçiyor. Aylardır Genelkurmay Başkanlığı önünde süren eylemlere yönelik asker ve paramiliter saldırısı sonrası muhalefet genel grev çağrısı yaptı.

Grev çağrısını yapan Sudan Meslek Odaları Örgütü (SPA), 9-10-11 Haziran’da gerçekleşen grevlere büyük katılım olduğunu duyurdu. SPA raporuna göre demiryolu işçilerinin %100’ü, diğer toplu taşıma işçilerinin %85’i, eğitim çalışanlarının %90’ı, sivil havacılık çalışanlarının %90’ı, petrol

ve doğalgaz işçilerinin %80’i, Telekom işçilerinin %90’ı, Beyaz Nil şeker işletmesi çalışanlarının %98’i ve Halfa şekerin %80’i greve katıldı.

Muhalefet tüm yurttaşlara seyahat etmemeleri ve tüm etkinlikleri durdurmaları çağrısı yapmıştı.

Bu çağrıya uyan milyonlarca insan kentleri hayalet şehirlere çevirdi. Mağazaların çoğunluğu açılmadı, yollarda neredeyse hiç araç görülmedi.

Basında onlarca polis ve askerin

göstericilere müdahale etmeyerek verilen emirlere uymadıkları gerekçesiyle tutuklandıkları haberleri de yer aldı. Üstelik genel grev internetin kesik olduğu, asker ve paramiliterlerin muhaliflere saldırıp ev baskınlarıyla gözaltılar yaptığı koşullarda, aktivistlerin dağıttıkları el ilanları ve örgütlerin çağrıları ile kitlelere ulaştırıldı.

Ordunun kullandığı şiddete karşı yönetimin derhal sivillere devredilmesi için başlatılan

Eğer tasarı geçecek olursa hem Çin’in ülkenin özerkliği üzerindeki etkisi artacak hem de muhalifler ve STK’lar Hong Kong’u terk etmeye zorlanacak.

Protestolar Çin’de çok sayıda sosyalist muhalif öğrencinin “kaybolduğu” ve tutuklandığı bir dönemde gerçekleşiyor.

Hemen her devlet gibi Çin devleti de gösterilerin “dış mihraklar” tarafından örgütlendiğini iddia ediyor. Polisle çıkan çatışmalarda onlarca gösterici yaralanırken Çin tarafından atanan Hong Kong Baş Yöneticisi Carrie Lam gösterileri "isyan" olarak nitelendirdi.

Hong Kong benzer protestolara 2014’te de sahne olmuştu.

Meydan işgalleri dalgasının en son halkası olarak Şemsiye Hareketi 81 gün boyunca Çin müdahalesine karşı demokratik seçimler için kent sokaklarını tutmuştu. Hareket ismini polis saldırısından korunmak için kullanılan şemsiyelerden alıyordu.

grev süresiz diye duyurulmuştu.

Büyük bir başarıyla süren genel grev muhaliflerin çatı platformu olan Özgürlük ve Değişim Güçleri tarafından grevin dördüncü gününde bitirildi. Muhalifler genel greve müzakereler için ara verildiği duyurdu. Oysa Suudi Arabistan, Mısır, Birleşik Arap Emirlikleri gibi ülkelerden askeri ve maddi destek alan Askeri Geçiş Konseyi’nin yönetimi sivillere devretmek gibi bir niyeti yok.

Devrimin kaderi genel grevin yeniden başlatılmasına bağlı. Üstelik uzayan her genel grevde olduğu gibi kitle grevi gündelik hayatın idame edilmesi için zo-

runlu işçi komitelerinin ortaya çıkmasının da maddi zeminini yaratabilir.

Genel greve verilen ara devletin güç toparlaması için de fırsat yaratıyor. Emirlere uymayan asker ve polislerin sayısı artacakken muhalefet liderliğindeki belirsizlik asker ve polisin en alt bölümlerinde dağılmakta olan hiyerarşinin yeniden toparlanmasına neden oluyor.

Ayrıca genel greve ara verilir verilmez ABD temsilcisi Donald Booth, Askeri Geçiş Konseyi’ni ziyaret etti. Bu durum ABD’nin müdahale etme fırsatı bulduğu anlamına geliyor.

RÖPORTAJ

5

“MEKTUP, ARAÇSALLAŞTIRMAK VE BARIŞ” Abdullah Öcalan tarafından yazılan ve 23 Haziran seçimlerinden birkaç gün önce basına sızdırılan mektup etrafında süren tartışmalarla ve genel olarak barış süreçleriyle ilgili olarak Barış Vakfı sözcüsü ve barış aktivisti Hakan Tahmaz’la konuştuk.

Hakan Tahmaz

Abdullah Öcalan’ın son mektubunu nasıl değerlendiriyorsunuz?

HAKAN TAHMAZ: Abdullah Öcalan, bölgesel gelişmeler nedeniyle bir süre önce İmralı’da yeniden başlayan görüşmelerin, Kürt sorununun çözümüne kapı aralayacak bir yolda ilerleme ihtimalini ciddiye alıyor ve bunu küçük hesaplarla kolay heba etmek istemiyor. Bu nedenle iktidar partisiyle köprüleri tümden atmak istemediği ve İstanbul seçimleri tartışmasının dışında kalmak istediğini görülüyor.

Kendini güncel siyasal gelişmelerin dışında, daha üstte bir yere konumlandırıyor. Bunu kritik bir eşikte yapması fazlasıyla dikkat çekti.

Diğer taraftan Kürt sorununun çözüm dinamiğinin güçlenmesi için HDP’ ye kuruluş felsefesinde yani Türkiye siyasetindeki üçüncü yol olma tutumunda ısrar etmesi, vazgeçmemesi, dönemsel sorunlar nedeniyle çözüm perspektifinden uzaklaşmama uyarısı yapıyor. HDP’nin, bir süredir CHP’ye yaklaşmasını ve Millet İttifakına hayırhah tutum takınmasını paylaşmadığı anlaşılıyor.

Doğrusu, HDP’yi bu noktada uyarmasını yani “AK Parti kaybetsin de kim kazanırsa kazan-

sın” politikası olarak algılanan veya tecelli eden siyaset konusunda uyarısı isabetli. Bu hala HDP’ye bir misyon yüklediğinin de göstergesi. Ama zamanlamasının aynı ölçüde isabetli olmadığını düşünüyorum. Çünkü İstanbul seçimleri nedeniyle hem yanlış anlamaya ve sonuçlar doğurmaya müsait hem de sıkışmış iktidarın kötü kullanımına cevaz veren nitelikte bir uyarı. Nitekim öyle oldu. Ayrıca demokrat ve sosyalist güçler açısından 23 Haziran seçimleri, sıradan bir seçim değil, yargıçlar eliyle yapılan darbeye etkin tavır alma meselesiydi.

Hükümet bu mektubu nasıl kullanmaya çalıştı?

HAKAN TAHMAZ: Hükümet, görüşmelerin yeniden başlamasıyla toplumda oluşan “bunlar seçim yatırımı mı yoksa yeni arayışın ürünü mü, yeni bir süreci mi başlatıyor?” sorularında görünür olan tereddütleri artırdı. AK Parti, Abdullah Öcalan’ı “kullanıyor” değerlendirmelerini veya ön yargılarını haklı çıkaran bir yaklaşım sergiledi. Toplumdaki barış/ çözüm özlem, beklenti ve arayışlarını araçsallaştıran bir tutum sergiledi.

Mektubun HDP seçmeninin tutumunda esaslı bir değişikliğe yol

açabilecek bir tarzda, yöntemle ve zaman diliminde gündeme getirilmemiş olması iki amaç güdüldüğü gösteriyor. Birincisi Öcalan, Kandil ve HDP arasındaki düşünsel, stratejik veya taktiksel farklılığı derinleşmesini, açının genişlemesini Kürt seçmene sergilemek ve seçmende kafa karışıklığı yaratmak. İkincisi ise sandığa gitmeyen kırgın muhafazakar Kürt seçmeni ikna etmenin bir aracı olarak Öcalan’ı ve mektubu kullanmak. HDP, PKK karşıtı Kürtlere “bakın Öcalan bunlar gibi düşünmüyor, ben elimden geleni yapıyorum” propagandasıyla gönüllerini alamaya çalışacaktı. Yani esas olarak kendi seçmeninin sandığa gitmesini sağlamaktı amaç.

Binali Yıldırım’ın bayram ziyaretinde Diyarbakır’daki konuşmasını, yeni seçilen Irak Kürt Federal Bölgesel Yönetimi (IKBY) Başkanı Neçirvan Barzani ile Dolmabahçe’de görüşmesini, seçimlere iki gün kala Osman Öcalan’a TRT6’da AK Parti’yi destekleyen konuşma yaptırılmasını mektupla birlikte değerlendirdiğimizde AK Parti’nin İmralı siyasetinin seçime indirgenmiş olduğu düşüncesi güçleniyor.

Buna benzer şeyler daha önce de birkaç kez oldu.

Mektubun

yarattığı

tartış-

malar Kürt sorununun çözümünde diyalog kapısının aralanmasına nasıl bir etkide bulunur?

HAKAN TAHMAZ: Aklının ucundan çözüm/barış geçiren bir siyasal liderin uzak durması gereken şeylerle karşı karşıya kaldı toplum. Kafaları karıştıran işler yapıldı.

Bütün dünyada taraflar arasında krizin, sorunun aşılmasında rol üstelen kişiler, her iki tarafın itiraz etmediği ve rollerini topluma ve taraflara güven telkin eden bir biçimde yerine getiren kişilerdir.

Bizim olayımızda böyle olmadığı gibi, birçok haklı soruya yol açan bir yöntem izlendi. Örneğin bu mektubun tek taraflı devletin yönlendirmesiyle alelacele açıklanması ciddi sorunlara yol açabilir. Bu başlama, gelişme ihtimali olan diyalog sürecini riske sokan bir tarzdır. Daha da kötüsü liderleri zayıflatan ve yıpratan bir tarzdır ve bu yöntem zamanlama açısından da vahim noktalara işaret ediyor.

Bu durum sonraki ilişkilerde mutlaka dikkate alınmak zorunda. Öcalan’ın mevcut cezaevi koşullarında diyalog/temasların müzakereye dönüşmesinin güçleştiği görüşü kendisine güçlü bir zemin buldu, bu bağlamda güvensizliği, kaygıları artırdı. Bu

kez, İmralı’yı araçsallaştırmanın faturası yüklü olacağa benziyor.

Bu nedenle yeni süreç planlanırken, işleyişi, kuralı ve kurulu tanımlanmış müzakereyle ilerlemenin mümkün olacağı gibi hususlar daha ciddi bir şekilde değerlendirilmeli.

Batıda mücadele eden barışseverler ne yapmalı?

HAKAN TAHMAZ: Barışseverler, Öcalan’ın fırsat ve olasılık olarak gördüğü ve heba edilmemesi için risk üstlendiği durum konusunda toplumsal duyarlılık geliştirecek çalışma yürütmeliler. Yani her koşulda tarafları masaya davet etmeliler. Bunun en önemli başlıklarında birisi barış/çözüm arayışının araçsallaştırılmasına karşı durmak olmalı. Ankara’nın tutarlı bir çözüm programına kavuşmasına hizmet edecek eşit, demokratik ve özgür bir arada yaşamın siyasal, sosyal ve kültürel zeminlerini inşa edecek; tarafların bu doğrudaki demokratik adımlarını teşvik edici, özendirici yönelime girilmeli.

Barışın gelmesini kolaylaştıracak olanın, egemen olanın yanı Kürt olmayanların egemenlik haklarından feragat etmelerini sağlayacak siyasal tutum değişikliğine yol açacak çalışma olduğu unutulmamalıdır.

6 GÜNDEM NURCAN BAYSAL: “DEMOKRASİ VE BARIŞ MÜCADELESİ SÜRECEK” Ben bunu hiçbir zaman iki belediye başkanının yarıştığı bir seçim olarak görmedim. Ak Parti’nin kutuplaştırıcı ve ayrıştırıcı diline, son üç dört yıldır yaşanan haksızlıklara ve bu gidişata “dur” demenin bir fırsatıydı insanlar açısından. Ve bu oldu, insanlar buna vicdan meselesi olarak baktılar ve halk “dur” dedi iktidara. Bunun sistemde bir gedik açtığını düşünüyorum ve çok önemsiyorum.

Beka söyleminin çok tutmadığını gösteren bir sonuç bu. Bununla birlikte Ak Parti’ye oy vermeyen %50’lik kesime yönelik “terörist”, “Pontus”, “Kürt de olsalar…” gibi korkunç söylemlere de bir cevaptı sandıktan çıkan sonuç.

Ben seçimden önce biraz karamsardım. Hiçbir şey değişmez diyordum. Bunun böyle olmadığı, karşımızdakinin yenilmez olmadığı görüldü. İnsanlar birlikte davranmaya muhtaçlarmış, bunu gördük. Bundan sonra tabandan, örgütlü bir mücadele ile demokrasi ve barış hakkını nasıl güçlendireceğimizi düşüneceğiz. Türkiye’nin önünde bu açıdan çok önemli bir fırsat var. Bunu tabanla birlikte ilmek ilmek örmemiz gerekiyor.

MELEK ULAGAY: “DEMOKRASİ AÇISINDAN UMUT VERİCİ” Seçim sonuçlarını olumlu buluyorum. Üzerinde durulması gereken nokta, bir süredir bayağı sallantıda olan demokrasinin tekrar bir ivme kazanması oldu. Burada sadece sayın İmamoğlu’nun kendisinin değil, ittifakın, yani Kürt halkının da seçimde İmamoğlu’nun arkasında durması çok önemiydi. Bu, bir demokrasi cephesi oluştuğunu gösterdi. Bundan sonra da tek adam modelinin uygulanıp uygulanamayacağı bir tartışma meselesi hâline geldi.

Ortadoğu açısından düşünürsek de seçim sonuçları büyük bir öneme haiz. Ortadoğu’da demokratik ülkeler yok maalesef; Irak, Suriye ve Mısır’da durum malum.

ABD, Sisi gibi darbeci otokratik bir adamın arkasında durdu. Mursi’nin ölümü de çok acı bir ölümdür. Siyasi olarak her şeyine katılmasak da gene de seçilmiş bir liderin bu şekilde öldürülmesi demokrasi adına vahim bir olaydır. Tüm bu tablo içinde Türkiye’de demokrasi geleneğinin tekrar yerine oturmuş olması umut verici bir şey.

Temennimiz şudur, bu ittifaklar bundan sonra da yeni siyasi oluşumların yolunu açsın. Ve Kürt siyasal hareketinin başta Demirtaş olmak üzere tutuklu temsilcileri serbest bırakılarak Türkiye’nin demokratik siyasal hayatında rol oynasınlar.

YENİ SAYI ÇIKTI! enternasyonalsosyalizm.org

29. SAYI YAYINDA

altust.org

AKP’NİN HEZİMETİ: YENİLGİD DSİP GYK üyeleri Meltem Oral ve Şenol Karakaş, 23 Haziran İstanbul seçim sonuçlarını şöyle değerlendirdiler: Yenilenmiş İstanbul seçimleri sona erdi. Ekrem İmamoğlu, AKP adayı Binali Yıldırım'a büyük bir fark attı. “Oylarımız çalındı” diyenlerin söyleyebileceği hiçbir şey kalmadı.

Sonuç, 31 Mart'ta yenilgiyi tadan AKP'nin 23 Haziran'da çözülme sürecine girmesidir.

Sonuç AKP açısından devasa bir yenilgidir.

Sadece AKP açısından değil, AKP-MHP koalisyonu açısından da ağır bir yenilgidir bu yaşanan.

Bu yenilginin yaşanacağı neredeyse kesindi. 31 Mart seçimlerinin ardından YSK'nın yeniden seçim kararını vermesinden sonra, 27 Mayıs’ta şunu demiştik: "AKP liderliğinin MHP’yle kurduğu ittifakın politikalarının adalete, eşitliğe, özgürlüğe, demokrasiye aykırı olduğunu kavrayarak 31 Mart’ta AKP’ye oy vermeyen işçi, emekçi, yoksul AKP’lileri bu politikaya kazanmak, 23 Haziran seçim kampanyamızın esasını oluşturacak.

Artık İstanbul seçimi, sadece bir İstanbul seçimi değildir. AKP liderliğine evdeki hesabının çarşıya uymadığını göstermenin demokratik platformudur!

insanlar cesaretlendi, demokratik yollardan AKP-MHP koalisyonunun geriletilmesinin mümkün olduğu ortaya çıktı. OHAL döneminin travmaları hâlâ sürse de, örneğin Füsun Üstel barış imzacısı olduğu için cezaevine girse de 31 Mart değişim, kazanma, AKP’yi geriletme gibi alanlarda muazzam bir moral vererek OHAL’in psikolojik koşullarının bütünüyle dışında bir durum yarattı.

Onlarca sanatçının, üstelik geçtiğimiz aylarda Erdoğan’la el sıkıştığı için aşağılanan sanatçıların da içinde olduğu bir kalabalığın, 31 Mart’taki tutumlarından bağımsız olarak İmamoğlu’nu açık açık destekleyen mesajlar yayınlamaları rüzgarın yönünün değiştiğini gösteriyor.”

Rüzgar fırtınaya dönüştü Tam olarak böyle oldu. Rüzgârın yönü 31 Mart'ta değişmişti, 23 Haziran'da rüzgâr fırtınaya döndü.

Ekrem İmamoğlu, Binali Yıldırım'a yaklaşık 800 bin oy fark attı!

Fırtına sadece bu oy farkında açığa çıkmıyor. İlk seçim sonuçlarına göre, Ekrem İmamoğlu, 31 Mart'ta Binali Yıldırım'ın yani AKP'nin önde olduğu 13 ilçede daha

31 Mart'tan birkaç gün sonra Erdoğan, CHP'ye ilçe belediyelerinin çoğunu alamadığı için "topal ördek" demişti. Şimdi bu durum da değişti. Şimdi yepyeni bir durum var karşımızda.

AKP-MHP ittifakının çözüldüğü, AKP'nin derin bir krizle karşı karşıya kaldığı, yalancılığın, riyakarlığın, önüne geleni ırkçı terimlerle suçlamanın, her farklı düşüneni hain ilan etmenin, demokrasiye kastetmenin, yoksulları aşağılamanın, Kürtler üzerinde aralıksız baskı uygulamanın, yargı alanında uygulanan baskıların, hukuksuzluğun, ekonomik krizin faturasını

emekçilere çıkartmanın, yoksulun karşısında zenginden yana saf tutmanın, medyadaki tek sesliliğin ve düşünce özgürlüğü üzerindeki baskıların yarattığı siyasal ve psikolojik ortamın hesabı, bu ortamı yaratanlardan soruldu.

Kimler suçlu?

31 Mart'ta böyle düşünen ilçelere, 23 Haziran'da Üsküdar, Fatih, Eyüp, Güngören, Bahçelievler, Sancaktepe, Silivri, Çatalca, Şile, Tuzla, Zeytinburnu, Bayrampaşa ve Beyoğlu da eklendi. Şimdi AKP'liler yeniden suçlu arayacaklar! İlk suçluyu bulmaları çok kolay.

31 Mart seçimlerinin hemen sonrasında oylar çalındı diyenler AKP açısından çoktan başlamış geri çekilmeyi hızlı bir çözülmeye çevirdiler. Suçlu arayan AKP'liler onlara baksın!

Suçlu arayan AKP'liler, aynaya baksın!

Türkiye’de nüfusun büyük çoğunluğu İmamoğlu’nun hakkının yendiğini düşünüyor. Sadece bu da değil!

Suçlu arayan AKP'liler, 15 Temmuz darbesinin ardından her gelişmeyi siyaseti daha otoriter bir şekle büründüren kendi liderliklerine baksın!

31 Mart’tan sonra AKP’nin seçim kampanyası berbat bir ırkçılıkla, Rumları, Karadenizlileri, Pontusları aşağılayarak devam etti ve İmamoğlu’nun Karadeniz mitingleri bu aşağılamanın İmamoğlu’na desteği artırdığını gösterdi.

Fakat, YSK kararının AKP liderliğinin beklediğinin tam tersi sonuçlar yaratması mümkün. Mümkün zira 31 Mart seçimleri yaşandı. İnsanlar gerçeği biliyorlar,

öne geçti.

Suçlu arayan AKP'liler, yerli-milli politik ve baskıcı politik hatlarına baksın!

Sonuçlar için ilk söylenecek şey, AKP'nin çözülme sürecinin kesin bir hâl almış olmasıdır.

İstanbul’da kriz protestosu, 2018

AKP liderliği 23 Haziran seçimlerini memleketin beka sorununa indirgemişti, seçim sonuçları AKP açısından bir beka sorunun baş-

GÜNDEM

DEN ÇÖZÜLMEYE

MELİS ALPHAN: “UMUTSUZLUK DAĞILDI” Bu seçimin sonucu, toplumun büyük kısmının kimlik siyasetine artık karnının tok olduğunu ortaya koydu.

‘Ortak iyi’ye giden yolda ortak çabayla sonuç elde edilebileceğini gösterdi.

Artık kırılmasının neredeyse mümkün olmadığına inandığımız umutsuzluk dağıldı. İmamoğlu’nun seçim kampanyasında kent yoksulluğuna ve israfa odaklanmasıyla bu konularda eyleme geçeceği beklentisi oluştu. Toplum muhakkak İmamoğlu’nun verdiği sözlerin takipçisi olacaktır. Olması da gerekir. Dünyanın en eşsiz kentlerinden biri olan İstanbul özellikle son 10 yılda o kadar hırpalandı ki, rant ekonomisi kentin kanını öyle bir emdi ki, yaşanabilir bir kent olmak adına İstanbul’un bu belki de son şansıydı. Bu sonuç, İstanbul’un tedavisinin başlangıcıdır diye umuyorum.

7

GÖRÜŞ Roni Margulies

KAÇ YIL YAŞAYACAĞIZ? Bugün gündem dışı bir şeyler anlatacağım, ama tamamen de gündem dışı kalmamak için şu kadarını söylemekle başlayayım: Önemli olan CHP’nin ve İmamoğlu’nun kazanmış olması değil, AKP’nin ve Tayyip Erdoğan’ın kaybetmiş olması. Daha da önemlisi, bugüne kadar AKP’ye oy vermiş olan yoksul, emekçi seçmenin artık başka alternatifler aradığını göstermiş olması. İmamoğlu’ndan beklentisi olanlar birer birer hayal kırıklığına uğrayacak. Bizim işimiz, AKP’den vazgeçen kitleye bir alternatif sunabilmek.

Bugün anlatmak istediğim Türkiye’de yaşayanlar için gündem dışı, ama İngiltere’de yaşayan emekçiler ve yoksullar için hiç de öyle değil.

ladığını gösteriyor.

Seçimlere birkaç gün kala, Abdullah Öcalan'ın mektubu üzerinden Kürtlerde kafa karışıklığı yaratılabileceği gibi cin fikirler, yerli-milli koalisyonun çözümleri kavramaktan ve yönetebilmekten bütünüyle uzaklaştığını da kanıtladı.

Seçimler açısından Öcalan’ın görüşlerini kamuoyuyla paylaşmasının hiçbir olumsuz sonucu olmayacaktı. Tersine, daha bir ay önce Dersim tartışmasında astığım astık olanlar, Kürdistan kelimesini her yerde yasaklayanlar, seçimden birkaç gün önce İstanbul’da adeta Kürt günleri ilan etmiş vaziyete gelince, olaylara objektif bir şekilde bakabilen büyük ve sakin çoğunluk açısından iktidardan gelen seslerdeki açık tutarsızlık gizlenemez bir boyuta ulaştı. Bu tutarsızlık, seçimleri kazanmak için girişilen bu hırçın tutum, Anadolu Ajansı’nın Öcalan’dan Kürtçe alıntı yapması, Bahçeli’nin HDP’yi Kürtlere Öcalan’ın dediğini yapmıyorlar diye şikâyet etmesi, AKP liderliğinin durumunu toparlama yeteneğinden bütünüyle uzaklaştığını gösteriyordu.

Düğümü çözmek için attıkları her adım, düğümü daha da içinden çıkılamaz hâle getiriyor.

23 Haziran seçimleri bu açık gerçeğin gizlenemez hâle gelmesine neden oldu.

AKP, artık, hemen bütün büyükşehir belediyelerini ve özellikle İzmir, Ankara, Diyarbakır'dan sonra, İs-

tanbul büyükşehir belediyesini de kaybetmiş olan partidir.

Bu durumun yaratacağı siyasi zaaf, muhalefetin 31 Mart ve 23 Haziran'da aldığı güçle yeni bir seçim hattına girecek olmasıdır.

Bizler, "Hakkını yediler, hakkını iade etmek için, mazbatasını geri vermek için" oylarımızın İmamoğlu'na verileceğini söylemiştik.

Ekremizm değil haksızlığa karşı mücadele!

Bu tercihimizi açıklarken, İmamoğlu ve CHP hakkında hiçbir hayale kapılmadık. Önümüzdeki dönemde bizleri bekleyen ekonomik, siyasal ve toplumsal kutuplaşma alanlarında seçimin arkasından derinleşerek sürecek istikrarsız koşullarla yüz yüze kalacağız ve bu koşullara hazır olmalıyız. AKP-MHP-devlet ittifakının İstanbul seçimlerini kaybetmesi, bu istikrarsız koşullara daha avantajlı bir pozisyonda girmemiz anlamına gelecek. Apaçık bir haksızlığı örgütleyen siyasal iktidara, kendi tabanının bir bölümünün de katkısıyla güçlü bir yanıt verilmeye başlanmış oldu. Şimdi bu yanıtı, işçi sınıfının ve tüm ezilenlerin aşağıdan, antikapitalist bir alternatifini yaratarak örgütlemek için kolları sıvamalıyız. İmamoğlu’na değil, CHP’ye değil, sokağa, mücadeleye bakacağız!

24 Haziran'da 23 Haziran'a göre çok daha avantajlıyız.

FOTİ BENLİSOY: “MUHALEFETİN DEMOKRASİ ÇAĞRISININ SINIFSAL MUHTEVİYATI ZAYIF”

Bu hafta Londra’da bir konferans yapılacak. Çeşitli uz-

İktidar 31 Mart’ta karşı karşıya kaldığı kısmi ve "yönetilebilir" yenilgiyi kendi elleriyle hezimet hâline getirmeyi becerdi. Seçim sonucunu, memleketin siyasal topografyasında ciddi bir değişimin işaretini veren, siyasal güç dengelerinde büyük sarsıntılara yol açacak bir "tektonik kayma" olarak tanımlayabiliriz. Böylesi ezici bir yenilginin iktidar blokunu istikrarsızlaştıracağı, iktidar partisi içindeki güç mücadelesini, olası kopmaları da içerecek şekilde kışkırtacağı açıktır.

Yüz yıldır ilk kez, bir İngiltere vatandaşının beklenen

Seçim sonuçları iktidarı destabilize edecek ağır bir yenilgi evet ama önümüz kriz ve iktidar da ana akım muhalefet de krizden çıkışı, esas olarak emekçileri daha da güçsüzleştirecek bir doğrultuda görüyor. Ana akım muhalefetin “demokrasi” çağrısının sınıfsal muhteviyatı zayıftır; yoksulluğun israfsız yönetilmesinden öteye geçmemektedir. Siyasal iddiasıysa bir “normalleşme” söyleminden ibarettir. Yani şefçi momenti radikal bir demokratikleşme momentine dönüştürebilecek toplumsal güçleri açığa çıkartacak iddia ve cesarete sahip değildir. Esas sorun da budur.

sosyal devletin müdahaleleri sayesinde yüz yıldır her

manlık alanlarından bilim insanlarının katılacağı konferansın amacı, İngiltere nüfusunun niye daha sağlıksız ve daha kısa ömürlü olmaya başladığını tartışmak. yaşam süresi birkaç yıldır düşüyor.

Tahminlere göre, bugün 65 yaşında olan bir erkeğin ortalama 86,9 yaşına kadar yaşaması bekleniyor. Bu rakam birkaç yıl önce 87,4 idi. Kadınlar için ise yaşam beklentisi 89,7’den 89,2’ye düşmüş.

Yani hem erkek hem kadınların artık altı ay daha kısa yaşayacağı tahmin ediliyor.

Bu, tıptaki gelişmeler, yaşam tarzlarının değişmesi ve yıl artan insan ömrünün kısalmaya başlaması demek.

Niye?

Bir iddia, insan ömrünün sınırsız bir şekilde uzayamayacak olması ve artık sınıra gelinmiş olduğu. Ama Avrupa’nın çeşitli ülkelerinde ömür hâlâ uzuyor. Yani cevap bu değil. İkinci bir iddia, meseleyi daha sert geçen kış aylarının grip salgınlarına bağlıyor. Ama doktorlardan ve hastanelerden gelen veriler grip ölümlerinde dikkate değer bir artış olmadığını gösteriyor. Cevap bu da değil.

Bilim insanlarının çoğunluğu için, konunun tıpla, mikroplarla filan alakası yok. İngiltere’de insan ömrünün kısalmaya başlamasını 2010’da uygulanmaya başlayan ekonomik politikalara bağlıyorlar.

O yıl, 2008 dünya ekonomik krizine tepki olarak İngiltere hükümeti kemer sıkma ve devlet harcamalarını kısma politikalarını hayata geçirdi. Bunun sonucunda, yoksullara, işsizlere, yaşlılara, hastalara, engellilere yapılan devlet yardımlarından, çeşitli sosyal ödeneklerden ve ücretsiz Ulusal Sağlık Hizmetleri Kurumu’nun fonlarından 30 milyar sterlin (210 milyar TL) kesildi.

Ve yoksullar, yardıma muhtaç olanlar, kriz sonucunda işini kaybedenler daha erken ölmeye başladı.

Kaç yıl mı yaşayacağız? Hangi sınıfa ait olduğumuza

23 Haziran akşamı Beylikdüzü’ndeki miting

bağlı. Zengin mi, yoksul mu olduğumuza bağlı.

8 GELENEK

EKONOMİK KRİZ, OTORİTERLEŞME VE HOMOFOBİ

İzmir LGBTİ Onur Yürüyüşü, 2017 CANAN ŞAHİN

LGBTQ+’lar sosyal yaşamın asli parçasıdır

LGBTİQ+ hareketi son 40 yılda bir dizi dönemeçten geçti ve dünyanın birçok yerinde çeşitli kazanımlar elde etti. Başta Avrupa ve Kuzey Amerika ülkelerinde olmak üzere hareket hem yasal eşitliği sağlamaya dönük hem de gündelik hayatta karşılaşılan ayrımcılıkların hafiflemesi yönünde olumlu bir dönüşüm yarattı.

23 Haziran seçimlerine giden süreçte Süleyman Soylu gibi “beka” siyasetinin mimarları, LGBTİQ+ hareketi ve onun renklerini hedef alan bir dizi açıklama yaptı. Gökkuşağını öcüleştiren ve militarist milliyetçi heteroseksist siyaseti homofobi ve transfobi üzerine inşa eden bu otoriterlik şunu bilmeli ki İstanbul ve bir dizi başka şehir aynı zamanda geylerin, lezbiyenlerin, transların, biseksüellerin, aseksüellerin ve kuirlerin şehirleridirler. Bu kentleri her gün yeniden yaratan karıncalar ordusunun ve bu şehirlerin kültürlerinin asli parçalarıdırlar. Fabrikalarından kafelerine, sokaklarından barlarına bu şehirlerin ekonomik ve kültürel hayatı LGBTİQ+’ların da kol, beden ve zihin emeğiyle üretilmektedir.

Bununla birlikte, 2008’de yaşanan finans kriz ve ardından dünya ekonomisinin içine girdiği durgunluk hemen her yerde liberalizmin siyasi krizini de beraberinde getirdi.

Bu krizden otoriter popülist siyasetler türedi. Bu siyasetler sadece neoliberalizmin kaba bir eleştirisi ile “sıradan” insanların milliyetçi hareketlerde birleşmesini değil aynı zamanda “sıradan” insanların temsilcisi olarak “sıradan heteroseksüel” erkekliği otoriter hareketlerin ortalama bilincinin sembolü haline getirdi.

Heteroseksist maço bilinç Bu heteroseksist maço bilinç kadın düşmanı, göçmen düşmanı ve LGBTİ+ düşmanı söylemleri sözde bu grupların toplum sağlığını ve milletin bekasını tehdit ettikleri gerekçesi ile dolaşıma soktu. Irkçı, göçmen düşmanı, cinsiyetçi ve homofobik siyasetler toplumun en saldırıya açık kesimlerini hedef tahtasına oturttu. Toplumun en marjinalize edilmiş, en güvencesiz kesimleri yoksulluğun, siyasi krizin ve toplumsal çözülmenin sorumlusu ilan edildi. Çekirdek aile, geleneksel değerler, erkeğin ailedeki rolü yüceltilmeye ve bunu tehdit eden her türlü cinsel arzu, deneyim, yönelim ve kimlik ötekileştirilmeye başlandı.

Otoriterliğin hedef tahtasında Ekonomik ve siyasi krizin birbirini beslediği Türkiye’de ise 2015 yılından itibaren gittikçe artan otoriterlik LGBTİQ+ hareketinin birikimlerine göz dikmiş durumda. Son dört yıldır bir dizi şehirde gerçekleştirilegelen Onur yürüyüşleri ve Onur haftası etkinlikleri devlet baskısı, medya karalama kampanyası ve kimi zaman faşist grupların tehditlerinin gölgesinde yapılmakta. İşsizlik, güvencesizlik, düşük ücret ve işyerinde ayrımcılık gibi ekonomik krizin acı sonuçlarını en fazla yaşayan gruplardan biri olan LGBTİQ+’lar, bu krizle siyasi hegemonyası sarsılan iktidarın tabanını konsolide etmek için kullandığı bir hedef haline geldi.

Homofobik ve transfobik siyasetler 1990’ların başından itibaren Türkiye’de gittikçe daha fazla örgütlülük, görünürlük ve kitlesellik kazanan bu topluluğun ezilenlerin geri kalanından ayrıştırılıp dışlanmasını ve görünürlüklerinin kaybolmasını istiyorlar. Çünkü yayınları, dernekleri, eylemleri ve taleplerinin çeşitliliği ile anayasa yapımından akademik tartışmalara bir dizi alanda söz sahibi haline gelmiş LGBTQ+’ların kendilerine birden fazla ok attığının farkındalar. Her özgürlük hareketi gibi devletin baskı aygıtlarının, eğitim sisteminin, aile kurumunun doğrudan baskısı altında olan diğer hareketlere dayanıştığının, militarizme, cinsiyetçiliğe ve ırkçılığa karşı çok parçalı bir hareketin bileşeni ve en militan unsuru olduğunun farkındalar.

Bu hareketin öfkesinden çok korktukları gençliğin sırtında yükseldiğinin de farkındalar.

Homofobi işçi hareketini bölüyor Kapitalizmin köküne kibrit suyu dökebilecek tek şey var.

O da işçilerin topyekün mücadelesi. Otoriter siyasetler bu birlikteliği ezmek üzere şekilleniyor. İşçilerin birliğine karşı ezilen sınıfların ezen sınıflarla birliğini amaçlayan milliyetçi programlar etrafında örgütleniyorlar. Eşcinseller üzerindeki baskı ezilenleri bölmeyi hedefliyor. Homofobi ve transfobi işçi sınıfının birleşik mücadelesini zorlaştırıyor.

Kapitalizm ancak aile kurumunun üstlendiği yeniden üretim işlevi sayesinde üretim sürecindeki devamlılığı garanti altına alabiliyor. Tam da bu yüzden LGBTİQ+’ların tanımlanan bu iş bölümüne tehdit oluşturmasını “genel ahlaka” tehdit oluşturduğu söylemiyle gizliyor. Eşcinsel ve trans

hareket, kapitalizmin doğallaştırdığı bu eşitsizlik ve hiyerarşilere meydan okuduğu için özellikle kriz dönemlerinde düşmanlaştırılarak baskılanmaya çalışılıyor.

Nafaka hakkına saldırı, kürtaj hakkının fiilen elimizden alınması, boşanmanın zorlaştırılması, kadınların daha çocuk doğurmaya teşvik edilmesi, annelik izinlerinin bunun üzerinden ayarlanması ve LGBTİQ+’lar üzerindeki baskıların artmasının aynı dönemde yaşanmasının sebebi kapitalizmin üretim ve yeniden üretim süreçlerini yeniden düzenlerken kadınları, eşcinselleri, transları bu yönde disipline etmek istemesi.

Ama unuttukları bir şey var. Krizler sadece heteroseksist sağ siyasetleri büyütmezler. Krizler aynı zamanda ezilenlerin mücadeleden başka bir alternatifin kalmadığına olan inancının büyüdüğü dönemlerdir. İşçi sınıfının tarihi böylesi mücadelelerle dolu. Bu tarih aynı zamanda LGBTİQ+’ların çok ileri kazanımları elde ettiği örneklerle de dolu. 1917 Ekim Devrimi’nin anayasası buna bir örnek. 68 ve sonrası dönemde siyah hareketi, savaş karşıtı hareket ve işçi hareketleri ile LGBTİQ+ hareketinin kitleselleşmesi bir başka örnek. Ortadoğu’da yakın zamanda şahit olduğumuz bütün ayaklanmalarda LGBTİQ+’ların toplumsal özgürlük mücadelesinde en öne atılması buna bir örnek ki Mısır bu deneyin en açık yaşandığı yer oldu. Gezi ise Türkiye’de LGBTİQ+ hareketinin şahlandığı bir başka toplumsal kalkışma örneği.

Kapitalizme karşı verilen mücadelede devrimci partinin işlevi sadece ekonomik taleplerin kazanılması için çabalamak değil. Asli görevimiz işçi sınıfının en ileri bilinci örgütlemek ve sınıfın geri kalanını toplumun tüm geri fikirlerinden uzaklaştırmaya çalışmak. Bugün bunun anlamı Türkiye’de ezilenleri bölen fikirlerle mücadele edebilecek bir odak yaratmaktan geçiyor. LGBTİQ+ hareketi, içinde binlerce işçinin olduğu bir özgürlük hareketi. İşçi sınıfının geri kalanının bu hareketi desteklemesi ve her türlü heteroseksist cinsiyetçi fikirden arınması için verilecek mücadelede ve bu uğurda yapılacak tartışmada başat rolümüz olduğunu bilerek, ezilenlerin birliğini inşa etmek zorundayız. Kar ve birikim hırsıyla gözü dönmüş kapitalizmin, cinsel yönelim ve kimliği farklı olan milyonlar için hayatı zehir etmesine izin vermeyeceğiz. Aşıklar ordusu kapitalizmi elbette yenecek!

MÜCADELE

“GEÇİNEMİYORUZ” EYLEMLERİ YAYILIYOR

9

MÜCADELENİN İÇİNDEN Faruk Sevim

KAZANANA KADAR SÜRECEK GREVLER ÖRGÜTLEMELİYİZ Büyük sanayi devriminin getirdiği kitlesel üretim sistemleri, işçileri sayısal olarak çoğalttı.

Tek tek işçilerle tek tek patronlar arasındaki mücadele giderek iki sınıf arasındaki mücadeleye dönüştü.

Flormar işçileri

Emek Çalışmaları Topluluğu’nun yayımladığı “2018 İşçi Sınıfı Eylemleri Raporu”na göre 2018 yılında 1197 eylem yapıldı, 83 bin işçi ve emekçi bu eylemlere katıldı. Sendikalaşma hedefiyle yapılan eylemler artış gösterirken, KHK ile işten atmaya karşı yapılan eylemler azaldı. “Geçinemiyoruz” başlığında toplanabilecek eylemler 2018 yılına damgasını vurdu. Bu eylemlere katılan işçiler ve yoksullar arasında intihara teşebbüsler ve ölümler yaşandı. Ekonomik zorluklar,

geçim sıkıntısı eylemlerin en önemli konusuydu Flormar, Real Hipermarket ve İstanbul Havalimanı işçilerinin eylemleri en önemli işyeri temelli eylemler oldu.

En çok işçi eylemleri İstanbul, Ankara, İzmir ve Eskişehir’de gerçekleşti. En fazla eylem yapan işçi örgütleri DİSK, KESK ve Türk-iş oldu. İş yeri temelli eylemlerin yüzde 21’inde TİS, yüzde 24’ünde işten atma, yüzde 16’sında ücret gasbı, yüzde 5’inde KHK’yle işten atma nedenleri rol oynadı. Eylem yapılan işyerlerinin yüzde

14’ünde sendikalaşma çabasının mevcut olduğu saptandı.

Eylemlerin yüzde 41’i yürüyüş ve basın açıklaması şeklinde gerçekleşti. Fiili grev oranı 2017 yılına göre yüzde 5 artarak yüzde 23’e çıktı. Yasal grev oranı yüzde 3’ten yüzde 2’ye geriledi.

Kalıcı direniş 2017 yılına göre yüzde 3 artarak yüzde 12’ye çıktı.

Eylemlerin yüzde 51’i hak geliştirme niteliğine sahip olurken, yüzde 49’luk bölümü hak savunma niteliği taşıdı. 2 bin 656 işçi hak

aradığı için işten atılırken 2017’de bu sayı 1376’ydı.

1026 işçi ise sendikalaştığı için işten atıldı. (2017’de 857’ydi).

Metal, inşaat ve belediye, en sık eylem yapılan iş kolları oldu. Eylemlerin yüzde 51’i işçi sendikası, yüzde 33’ü işçiler, yüzde 11’i memur sendikası, yüzde 2’si ortaklaşa, yüzde 3’ü ise sendika dışı kurumlar tarafından düzenlendi. 2018’de eylemlere katılanların yüzde 26’sını kadınlar oluşturdu. 2017’de bu oran yüzde 29’du.

İŞYERLERİNDEN MÜCADELE HABERLERİ

n İstanbul’da 16 Haziran’da DİSK'in çağrısıyla Kartal'da düzenlenen mitingde, emekçiler kıdem tazminatının gaspı girişimlerine karşı ve emeklilik hakları için buluştu.

n Balıkesir Elektromekanik Sanayi Tesisleri (BEST) A.Ş. fabrikasında Türk Metal üyesi işçilerin aldığı grev kararına fabrika yönetimi lokavt kararıyla karşılık verdi. n Bayram öncesi Adana’daki Salih Tekstil’den çıkartılan 150 işçi, ücretlerinin ve kıdem tazminatlarının ödenmediğini belirterek, haklarını alıncaya kadar mücadele edeceklerini bir basın açıklamasıyla duyurdu.

n MHP’li Aliağa Belediyesi'nde 132 işçinin ardından 47 işçi daha işten atılması üzerine temizlik işçileri iş

n Saica Pack Sakarya Ambalaj’da işten atılan işçilerin direnişi devam ediyor.

“Sefaleti kendi deneyiminden tanıyan bir işçi için, karısı ve çocuğu ile buna karşı durmak, açlığı ve yoksulluğu aylar boyunca çekmek ve bu arada sağlam ve sarsılmadan kalmak, gerçekten ufak tefek bir iş değildir. Bir burjuvayı dize getirmek için buna katlanan kişiler, tüm burjuvazinin iktidarını devirmeye de muktedir olacaklardır.”

Grev hakkı, yani işi durdurma hakkı, esas olarak sendikalaşma ve toplu sözleşme hakkı ile bağlantılıdır.

Grev hakkı olmaksızın, sendikal örgütlenmeler zayıf kalır, toplu sözleşme hakkı “toplu dilenme” hakkından başka bir anlama gelmez.

Her demokratik hak gibi grev hakkı da asıl olarak işçi sınıfının kendisi tarafından korunmalıdır. Siyasal iktidarlar herhangi bir demokratik hak gibi grev hakkını da kolaylıkla ortadan kaldırabilmektedir. Grev hakkını ortadan kaldıran “grev ertelemesi düzenlemesi”ne karşı mücadele, işçilerin hak mücadelesinin ana hedefleri arasına alınmalıdır. Bu konuda tüm emek örgütleri bir araya gelmeli ortak bir mücadele sergilemelidir.

bıraktı. Geçtiğimiz hafta işten atılan işçilerle dayanışmak için bir miting düzenlendi.

n Hak-İş’in Bolu Belediyesi'nde işten çıkarılan 97 işçinin işe alınması talebiyle başlattığı yürüyüş, CHP Genel Merkezi önünde bir mitingle sona erdi.

Marx ve Engels, çalışmalarının başından itibaren, işçi sınıfının grev eyleminin sınıfın mücadelesindeki belirleyici rolüne gereken ilgiyi gösterdiler. Engels, “İngiltere’de İşçi Sınıfının Durumu” adlı kitabında, grevleri, işçi sınıfının savaş okulu olarak niteler. Grev sırasında çekilen sıkıntıların işçi sınıfını bilediğini ve onun dayanma gücünü arttırıp sınadığını anlatır:

Bir işyerinde grev yapmak, sadece grev kararını ilan etmekle bitmez. Grev hazırlıklarının çok daha önce başlaması, grev öncesi çeşitli eylemlerle işçilerin greve hazırlanması gerekir. Fazla mesaiye kalmama, yemek boykotu, öğle arasında toplu yürüyüşler yapma, akşam servislerin önünde eylemler yapma, bazı greve hazırlık yöntemleridir. İşçilerle işyeri dışında, evlerde toplantılar yapma, grevin nasıl yapılacağı, yasaklama benzeri saldırılar karşısında ne yapılacağı konusunda işçilerin görüş ve önerilerini alma, sürecin şeffaf yürütüldüğü konusunda işçiye güven verme ve başka pek çok uygulama, grevin başarıyla sonuçlandırılması için olmazsa olmaz koşullardır.

Direnişteki Aliağa belediyesi işçileri

n Baytur İnşaat şirketinin Türkiye’den Suudi Arabistan’a götürdüğü sendikalı inşaat işçileri, maaşları ödenmediği için bir haftadır grevde.

İşçi sınıfının burjuvaziye karşı mücadelesinin belirli bir aşamasında, işçiler, oluşturdukları sendikalar aracılığı ile kapitalistlere karşı haklarını savundular. Ve grev işçi sınıfının bir mücadele aracı olarak ortaya çıktı. İşçiler, üretimden gelen güçlerini kullanarak, grev yaparak kapitalistlere taleplerini kabul ettirmeye çalıştılar.

Saica Pac fabrikası önü

Kendiliğinden olabilir, ekonomik, siyasal, ulusal, bölgesel ya da bir işkolunda olabilir ama aslolan kazanana kadar grev örgütlemektir. Önümüzdeki dönemde grev silahını daha çok hatırlamalıyız. Ekonomik krizin bedelini ödemek istemiyorsak grev hakkımıza daha fazla sahip çıkmalıyız. Son yıllarda işçilerin mücadele aracı olarak grev yapmak yeterince başvurulan bir yöntem olamadı. Bunda iktidarın grevlere karşı takındığı yasakçı tutumun büyük rolü var. Ama artık grev hakkımızı tekrar kullanmaya başlamak, kazanan grevler örgütlemek zorundayız.

10

TARTIŞMA

YOLDAŞLARIN NÜKLEERİ, NÜKLEER YOLDAŞLIĞI

SIĞINMACI STATÜSÜ, MÜLTECİLİK HAKKI FİGEN DAYICIK

Sığınmacı ya da mülteci.

“Bu sözcükler arasındaki anlam farkı ne kadar biliniyor? Sığınmacıların durumu nedir? Mültecilerin hakları nelerdir? Türkiye’deki sığınmacı ve mülteciler ya da Suriyeliler ne halde?” sorularının yanıtını bilmeden Suriyeliler hakkında yorum yapmak pek de sağlıklı değil.

Çernobil, HBO 2019 OZAN TEKİN

HBO’nun mini dizisi Çernobil, hem stalinistlerin hem de AKP’nin enerji projelerini savunanların tepkisiyle karşılaştı.

Diziye en büyük tepki, bunun “antikomünist propaganda” olduğunu söyleyen stalinistlerden geldi. Zira dizi Sovyet devletinin eleştirisini de yapıyor. Önce patlamayı dünyadan saklamaya çalışan, tüm Avrupa’da radyasyon değerleri yükselince bunun önüne geçemeyeceğini fark eden, ardından gerçeği parça parça ve kısıtlayarak açıklayan Stalinist rejime göre, Çernobil nedeniyle ölen insan sayısı 31.

Ayrıca, Sovyetler nasıl bir motivasyonla nükleeri bu kadar merkezine aldı? İnsanlığın başına böylesi belalar açabilecek bir enerji üretim modeli, “tüm insanlığın mutluluğu” için kurulmuş bir sistemde kendine yer bulabilir mi? Bu, Stalinist Rusya’nın bir işçi devleti olmadığına, tam da Batılı kapitalist devletlerle rekabet için vahşi bir sermaye birikim sürecini işleten, bunun bir uzantısı olarak enerji alanında onlarla rekabetten geri kalmayan, üstüne nükleer silahlara yatırım yapan devlet kapitalisti bir rejim olduğuna iyi bir kanıt. Nükleerin kötü olduğunu ama “yoldaşların nükleerinin” iyi olduğunu savunan Doğu Bloku devletleri, işçi sınıfı tarafından yıkıldı.

AKP taraftarlarına göre ise böyle diziler Türkiye gibi “gelişmekte olan ülkelerin” nükleere yönelmemeleri için propaganda amaçlı çekiliyor. Ona karşıt gibi gözükse de stalinizm ile “nükleer yoldaşlığı” içerisinde olan bu grup, Türkiye’nin dünya ekonomisinde durduğu yeri olduğundan fazla önemsiyor. Oysa gerçekte Türkiye, iki farklı emperyalist blok arasındaki çelişkilerden yararlanmak isterken her an ikisi tarafından da yüz üstü bırakılabilecek, ekonomisinin uçurumdan aşağı ne zaman düşeceği üzerine farklı tahminler yürütülen bir ülke.

AKP ülkeyi yöneten güç ve Akkuyu’da nükleer santral inşa ediyor. Mayıs ayı başında, Mersin Akkuyu’daki nükleer santral inşaatının iki kez çatladığı ortaya çıkmıştı. Türkiye Atom Enerjisi Kurumu (TAEK) ekipleri tarafından zeminde keşfedilen ilk çatlağa müdahale edilmiş. İkinci kez atılan temel de çare olmamış ve beton tekrar kırılarak yenilenmiş.

Henüz üstüne reaktör konulmadan çatlayan zeminin nükleer reaksiyonlar başladıktan sonra nasıl stabil tutulacağına dair bağımsız denetimciler tarafından ortaya konulabilmiş bir güvence yok.

Bir de dizinin “nükleeri değil komünizmi eleştirdiğini” söyleyenlerin iddiaları var.

Oysa nükleerin yarattığı tehdit, stalinizme has değil. Çernobil’den önce ABD’de Three Mile adası “kazası” yaşandı. ABD tarafından Hiroşima ve Nagazaki’ye atom bombaları atıldı. Japonya’da ise 2011 yılında Fukuşima’daki “kaza” meydana geldi. Çernobil’den beri dünyada en az 14 kez daha radyasyon salınımına tanık olunan ve en az bir kişinin öldüğü “kaza” olmuş.

Nükleer pahalı, kirli ve tehlikeli. Tüm giderleriyle birlikte, nükleerin ucuz olduğu iddiasını yanlışlayan sayısız çalışma ve örnek var.

Yalnızca 2001 ile 2008 arasındaki 7 yılda, yalnızca İngiltere’deki nükleer santrallerde 1767 “kaçak” veya başka güvenlik zaafiyeti oluşmuş. Çernobil ve Fukuşima benzeri felaketlerin yanı sıra, nükleer aynı zamanda savaş demek. Soğuk Savaş yıllarında defalarca eşiğine gelinmişti, şimdi Trumpların dünyasında nükleer silahlar çok daha tehlikeli.

Güzel bir dizi olarak Çernobil’den çıkarılacak tek sonuç, insanlığın nükleerle ilişkisini sonsuza dek kesmek olmalı.

Türkiye’de 4 milyona yakın sığınmacı var ve bu insanlar “mülteci” bile değiller. Sığınmacılar kendilerine gösterilen yerlerde, korunmasız, sefalet içinde yaşıyorlar. Kaçarken yanlarında getirebildikleri parayla geçinmek zorundalar, paraları bittiğinde iş bulsalar da çok kötü şartlarda çalışıyorlar. Ülkesini terk eden bu insanlar için en zor süreç de beklemek.

Her an başvurularının kabul edilmeyeceği korkusuyla karşı karşıyalar. İki üç ailenin paylaştığı evlerde, bir odada 4-5 kişi yaşamak zorunda kalan sığınmacılar için bu süreç mülteci statüsünü kazanmakla da sona ermiyor çünkü mülteciye tepeden bakış devam ediyor.

Mülteci olamıyorlar Suriyeliler, Türkiye'de resmi olarak mülteci statüsüne sahip olamazlar.

1951 tarihli Cenevre Sözleşmesi'ni Türkiye "coğrafi sınırlama" şartıyla kabul etmişti. Bu kısıtlama nedeniyle sadece Avrupa Konseyi üyesi ülkelerden gelen göçmenlere mülteci statüsü veriliyor. Bu nedenle Suriyeliler "geçici koruma" başlığı altında "sığınmacı" statüsüne sahip olabiliyorlar. Sığınmacı statüsü de mültecilerin sahip olacakları doğal hakları içermiyor.

Sığınmacının gideceği ülkeyi belirleme hakkı da yok. Mülteci hakkı alabilenler de buradan gönderilecekleri ülkenin elemelerini geçme ve işlemlerin

tamamlanmasını bekliyor çünkü Kanada, Amerika Birleşik Devletleri (ABD), İsveç, Norveç ve Avustralya olmak üzere beş ülke bu statüdeki yabancıları kabul ediyor. Hepsinin yaş, eğitim, cinsiyet, sağlık vb. konularda tercihleri var. Bu tercihlere göre uygun ülkelere sevk ediliyorlar.

Kim mülteciliği seçer? İnsanlar normal şartlarda mülteciliği seçmez.

Mültecilerin çoğunluğu savaştan, baskıdan kaçan insanlar. Savaşları çıkaran ve insanları göç etmeye mecbur bırakan büyük devletler göçmenlere, sığınmacılara, mültecilere karşı hiç de adil değiller. Kendileri adil olmadığı gibi kendi halkları arasında da mültecilere karşı tepki uyandıracak politikalar izlemekteler, özellikle son yıllarda otoriterliğin artması ve sağın yükselişiyle durum daha da vahimleşti.

Yapılan araştırmalara göre her 10 Türkiye Cumhuriyeti vatandaşından neredeyse dokuzu, Suriyelilerin ana gelir kaynağının devlet yardımı olduğunu düşünüyor. Oysa bu çok yanlış bir bilgi. Sosyal Uyum Yardım (SUY) programı kapsamında, Suriyelilere belli koşulları sağladıkları takdirde Avrupa Birliği fonları üzerinden belli bir miktar ya da Kızılaykart ile aylık çok cüzi bir nakit yardımı yapılıyor. Suriyeli üniversite öğrencilerine verilen 1200 liralık bursun yüzde 85'inin de Avrupa Birliği tarafından karşılandığı, yalnızca kalan

yüzde 15'lik miktarın devletin bütçesinden geldiği belirtiliyor.

Irkçı yalanlar İnsanları sevdiğini söyleyen, empati kurduğuna inanan, ırkçı olmadığını savunan bazı insanlara Suriyelilerle ilgili görüşleri sorulduğunda alınan yanıtlar çok farklı. Türkiye’deki insanları bu açıdan değerlendirirsek ırkçılığın boyutu epey yüksek çıkar. Irkçılığı kabul etmeyen bal gibi de ırkçı olan bu insanların kafaları birçok konuda karışıktır: insanları severler ama yabancılardan hoşlanmazlar, dünya vatandaşı olduklarını iddia ederler ama ulusalcıdırlar, evrenselim derler ama sınırlara inanırlar, çok bilirler ama az okurlar, çok konuşurlar ama araştırmazlar, barışa inanırlar ama kindardırlar. Hiç katlanamadıkları da yabancılardır, mültecilerdir. Onlar hakkında kulaktan dolma bilgilerle, empati yoksunu vicdanlarıyla konuşur konuşur konuşurlar. Çözüm önerileri yoktur. Oysa ilkel insandan bugüne kadar herkesin göçmüş olduğu, Türkiye halklarının da büyük bir çoğunluğunun göçmen olduğu tartışmasız bir gerçektir. Yani herkes göçmen. Şimdi rahat evlerde, güvende, sağlıkla oturulsa da bir savaş, bir baskı rejimi ya da iklim krizi herkesi göçmen yapabilir. Suriyeliler sadece ve sadece insan oldukları, sınırların değil insanlığın değerli olduğu inancıyla mültecilik hakları için çabalamak zorundayız.

Suriyeliler ve tüm göçmenler ”mülteci” statüsü almalı. Bu olmadıkça, göçmenler toplumun en korunmasız ve saldırıya açık kesimi olmaya devam edecek. Çalışma yaşamında ve diğer her türlü alanda eşitliğin sağlanması, ırkçı saldırıların önüne bir barikat örülmesi gerekli.

AKTİVİZM

GÖÇMENLERLE DAYANIŞMAK İÇİN SOKAKTAYDIK

11

KAOS GL’DEN SEÇİN TUNCEL: “BASKININ SEBEBİ KARŞILARINDA ÖRGÜTLÜ BİR HAREKET OLMASI”

İstanbul’daki basın açıklaması

DSİP üyeleri 20 Haziran’da Dünya Mülte-

ciler Günü’nde “Hepimiz Göçmeniz – Irkçılığa Hayır” kampanyasının çağrısıyla İstanbul, İzmir ve Tekirdağ’da etkinlikler düzenledi. İstanbul’da saat 19:00’da Odakule’nin Tepebaşı tarafında basın açıklaması yapıldı. Kampanya adına Figen Dayıcık’ın okuduğu basın açıklamasında “Türkiye nüfusu ile Suriyelilerin arasına nefret tohumları yukarıdan aşağı, siyasetçiler ve medya eliyle boca edilirken, biz aşağıdan bir dayanışma hareketini örmek için mücadele etmeye devam edeceğiz.

Göçmenler, Türkiyeli emekçilerin kardeşi

ve müttefikidir. Düşmanımız Suriyeliler değil, bizi bölen ve birbirimize düşman etmeye çalışan patronlar ve siyasetçilerdir” denildi.

Daha sonra Taksim’deki Sahne 59’da Eşik belgeselinin gösterimi yapıldı ve yönetmen Dilek Gül ile bir söyleşi gerçekleştirildi. İzmir’de DSİP’liler tarafından bir mültecilerle dayanışma toplantısı düzenlendi.

Tekirdağ’da ise göçmenlere mültecilik statüsü talep etmek üzere bir basın açıklaması yapıldı.

MARKSİST SÖZLÜK ULUS Uluslar kendilerini çok uzun bir geçmişe yaslanan mitler üzerine inşa ediyor olsalar da ulus denilen topluluğun ortaya çıkışı o kadar eski değildir. Ulus, kapitalizmin gelişmeye başladığı, burjuvazinin iktidarı aristokrasiden almaya başladığı ve imparatorlukların dağılmaya başladığı 18. yüzyılda ortaya çıkan ve yaygınlaşmaya başlayan bir kategoridir. Bu süreç dünyanın pek çok yerinde ulus-devletlerin yani bugünkü kapitalist modern devletin ortaya çıkışını beraberinde getirmiştir. Ulusçuluğun (milliyetçiliğin) yayılmasında en önemli olay olarak 1789 Fransız Devrimi gösterilebilir.

Marksist

yazarlar

Eric

Hobsbawm ve Terence Ranger ulusun bir gelenek icat edilerek yaratıldığını söylerken, Benedict Anderson ise ulusun hayali bir cemaat olduğunu belirtmektedir. Marksistler açısından uluslar birer kurgudur, işçi sınıfını sınıf bilinci etrafında değil bir tür ulusal bilinç etrafında birleştirerek farklı ülkelerin işçilerini böler ve kapitalizmin işleyişini kolaylaştırır. Karl Marx, işçi sınıfının uluslararası bir sınıf olduğunun altını çizerek işçi sınıfının ulusçuluğa ve milliyetçiliğe karşı mücadele etmesi gerektiğini söyler. Marx’a göre “İşçinin ulusu ne Fransız, ne İngiliz, ne Alman’dır, onun ulusu iştir, özgür köleliktir, kendisini satmaktır”.

Marksizm içinde ulus konusunda önemli bir adımı ise Lenin attı. Pek

çok ulusun, Rus milliyetçiliği tarafından ezildiği Rusya’da devrim yapmak isteyen Lenin, ezilen ulusların milliyetçiliği ile egemen milliyetçiliği birbirinden farklı değerlendirmek gerektiğini savunuyor, ezilen ulusları işçi sınıfının müttefiki olarak görüyordu.

Türk milliyetçiliği de diğer ülkelerin milliyetçilikleri gibi yapay bir milliyetçiliktir. Bundan 100-150 yıl önce Anadolu’da kendisini Türk diye tanımlayan nüfusun sayısı çok azdı.

Türkçülük çoğunlukla yurtdışına giderek milliyetçilik fikriyle tanışmış insanların arasında yaygınlaştı. Cumhuriyet ise kendini bu temele dayandırarak, Türk ulusçuluğunu kitlesel bir hâle getirdi.

Ulus fikrinin yapaylığını anlatmak ve işçiler arasında egemen sınıfın bir fikri olarak yaygınlaşan ulusçuluğa karşı mücadele etmek sosyalistlerin en temel görevleri arasında yer alıyor.

Can Irmak Özinanır

Onur Yürüyüşü, İstiklal Cacdesi

OHAL döneminde LGBTİ+'lara dönük

uygulanan yasaklar valilik eliyle sürdürülüyor. Seçim döneminde bile İçişleri Bakanı LGBTİ+'lar üzerinden İmamoğlu'nu hedef alan açıklamalar yaptı, onur yürüyüşleri yasaklandı, yasağın kalktığı İzmir'de polis saldırısı yaşandı. Konuyla ilgili Kaos GL’den Seçkin Tuncel’le konuştuk.

Bu sistematik baskının sebebi nedir?

Evet, son yıllarda özellikle OHAL süreciyle birlikte ayyuka çıkan ve LGBTİ+’ların üzerinde olan çok büyük bir baskı var.

Ama bunu sadece bunu sadece dönemsel olarak açıklamak da yanlış çünkü homofobi, transfobi veya heteroseksizm dediğimiz şey aslında hepimizin toplumsal olarak çok içselleştirdiğimiz bir şey yani birçok parti döneminde, birçok dönemde LGBTİ+’ların hep baskıya uğradığını görüyoruz. Son yıllarda bu şiddetin bu kadar görünüyor olmasının nedeni LGBTİ+’ların artık daha fazla sokakta görünüyor olması, ses çıkarıyor olması. Daha örgütlü bir hareket var, daha önceden insanlar daha yalnızken hâliyle bu yaşanılan olaylar bir tepkiye dönüşmüyordu.

Ancak bu tarihsel gelişim, özellikle 80 sonrası dönemden sonra LGBTİ+ örgütlerinin “Varız biz” dediği noktadan itibaren belli bir süreç var. İlk önce tanınma

süreci, insanların birbirlerine “ben buradayım, benim gibi insanlar var” deme ve birbirlerini bulma süreci aslında. Daha sonraki süreç ise birçok toplumsal harekette olduğu üzere hak taleplerinin başladığı ve bu hak talepleriyle birlikte sesimizin de çıktığı bir süreç.

Dolayısıyla “sistematik baskı” diye sorduğunuz sorunun cevabı şöyle bir şey: Evet sistematik baskı var çünkü örgütlenen bir hareket var karşısında. Bu her zaman böyle olmuştur, bir hak talebi kolay elde edilmiyor dolayısıyla şu anki baskı da böyle tam olarak konumlandırılmış, bir hükümetten diğerine, bir devletten diğerine aktarılan bir şey değil.

LGBTİ+ hareketi açısından seçim sonuçları ne ifade ediyor?

Bu İstanbul’daki seçimler insanları ümitlendirdi. Sadece CHP’liler, LGBTİ+’lar açısından değil, muhalif olan pek çok kesimin bu seçimde dayanışarak bu seçimi kazandığını görüyoruz. Yol vermek feministlerin de bizim de çok kullandığımız bir şey. Yol vermenin kazandıran bir şey olduğunu gördük. Bundan sonraki süreci kişisel olarak çok net öngöremiyorum ama bu bir rahatlama, insanlar başka bir dönüşüm olabileceğini, oylarının en azından çalınmadığını, bir şeylerin değiştirilebileceğini gördüler.

MARKSİZM VE QUEER TARTIŞILDI Marksizm Akademisi, Avrupa yakasındaki toplantılarını sürdürüyor. Geçtiğimiz hafta DSİP üyesi Canan Şahin’in sunumuyla Marksizm ve queer arasındaki ilişki ele alındı.

Osmanbey’deki Nostalji Kitap Kafe’de gerçekleştirilen toplantıda, LGBTİ+ mücadelesinin içinden queer teorinin ve aktivizminin doğuşu aktarılırken, diğer yandan da Marksizm’in tüm ezilenleri özgürleştirecek merkezi toplumsal güç olarak işçi sınıfı tarifine dair bilgi verildi.

Canan Şahin

DEVRİMCİ ANTİKAPİTALİST HAFTALIK GAZETE

Z Yayıncılık ve Tanıtım Hizmetleri Ltd. Şti. • Sorumlu Yazıişleri Müdürü: Meltem Oral • Adres: Serasker caddesi, Nergis Apt, No:88, Kat: 3, Kadıköy, İstanbul • Baskı: Akademi Matbaacılık: Davutpaşa Cad. Güven Sanayi Sitesi, C Blok, No: 230, Topkapı/Istanbul - Tel: 0212 493 24 67-68-69 Yerel süreli yayın, haftada bir yayınlanır • www.sosyalistisci.org

İKLİM MÜCADELESİ: “SIFIR GELECEK”

İklim için öğrenci grevleri yaylıyor NURAN YÜCE

16 yaşında iklim aktivisti Greta Thunberg’in 2018 Ağustos ayında Stockholm'de başlattığı okul grevi dünyaya yayılmış durumda. Her cuma günü okullarına gitmeyip, dünyanın dört bir yanında Fridays for Future (FFF) hareketine katılan öğrencilerin sayısı her gün artıyor. 15 Mart ve 24 Mayıs’ta uluslararası eyleme katılan öğrencilerin sayısı milyonları aştı. Öğrenciler kararlı ve öfkeliler.

Otuz yıldır iklim sorununu göz ardı eden, şirketlerin çıkarlarını koruyan, karbon emisyonlarının artmasına neden olan politik liderlerden bir beklentilerinin olmadığını ilan ettiler. Kârı, büyümeyi temel alan toplumsal-ekonomik sistemin kuralları içinde iklim krizi çözülemiyor, o zaman bu kuralları değiştirmek zorundayız diyerek, eylemlerine her gün bir yenisini ekliyorlar. Yaşları

henüz 12-13 olan özellikle gençler eylemlere, harekete liderlik ediyor. Sosyal medya üzerinden örgütlenen, anne ve babalarını da hareket geçmeye çağıran bu öğrenci hareketinin yanı sıra İngiltere’deki Extinction Rebellion’ın (XR-Yokoluş İsyanı) 10 gün süren eylemleri sonucu İşçi Partisi lideri Jeremy Corbyn’in İngiltere Parlamentosu’na sunduğu “iklim ve çevre konusunda acil durum” talebi kabul edildi.Şimdi Fridays for Future ve Yokoluş İsyanı önderliğinde 20-27 Eylül arasında uluslararası eylemlilik çağrısı yapılıyor.

Gelecek için, Cuma günleri okul boykotu hareketine dahil olup okul grevlerini Türkiye’de de başlatan öğrenciler, 24 Mayıs günü Maçka parkında yaptıkları basın açıklamasında 20 Eylül uluslararası grev çağrısı yaptılar. Bu çağrı üzerine 31 Mayıs’ta bir araya gelen Yeryüzü Derneği, KOS, 350.org,

ANTİKAPİTALİSTLERE KATILIN! Antikapitalistler; milliyetçiliğe, ırkçılığa, islamofobiye, cinsiyetçiliğe, militarizme, homofobiye, savaşa, iklim krizine ve küresel kapitalizmin daha çok kar elde etmek için tüm ezilenler üzerindeki her türden baskı ve sindirme politikalarına karşı kampanyalar inşa etmek üzere bir araya gelen kişilerden oluşuyor. İklim adaleti eşittir sosyal adalet vurgusu yapan aktivistler iklim krizinin mağdurlarının sistemin ezilenleri olacağını söylüyorlar. Kapitalist sistemin işleyiş yasaları olan rekabete dayalı büyüme; üretim için üretim her dönem çevresel yıkımlar, eşitsizlik

Parents For Future, Antikapitalistler, Fridays For Future, Genç Yeşiller, Yokoluş İsyanı, Yeşil Düşünce Derneği ve Buğday Derneği gibi kampanya ve kurumlar her hafta buluşarak iklim eylemi haftasının örgütlenmesine başladı. Merkezi kampanyanın ismi Sıfır Gelecek olarak belirlendi. Kampanyanın tanıtım metninde “Önümüzde yalnızca iki seçenek duruyor. Ya küresel ısınmayı 1,5 derece ile sınırlamak için üstümüze düşeni yapacağız ve sıfır karbon emisyonuna geçeceğiz ya da yaşamın sona erdiği bir gelecek ile yüz yüze geleceğiz. O yüzden biz de ya sıfır gelecek ya da sıfır gelecek diyoruz!” açıklaması yer alıyor.

Sıfır Gelecek kampanyasına dahil olan gruplar20 Eylül tarihine kadar iklim adaleti, ormansızlaştırma, fosil, hava kirliliği, gıda ve plastik konuları üzerinden iklim krizinin sebepleri ve yol açtıkları-

nı gündeme alacağı toplantı, film gösterimleri, eylemler, sokak performansları düzenleyecek. İklim krizini aşmak için örgütlenmeye!

Hükümetlerarası İklim Değişikliği Paneli (IPCC) Eylül 2018 tarihli raporunda sıcaklık artışının, endüstri öncesi döneme göre 1,5 C ile sınırlandırılması için önümüzde sadece 12 yıl kaldığını duyurdu. 2030 yılına kadar karbon emisyonlarının sıfıra indirilmesi gerektiği bu raporda açıkça söylendi. Geçtiğimiz hafta ise AB ülkelerinin tamamı iklim konusunda bir araya geldi. Toplantıda 2030 yılı değil 2050’ye kadar üye ülkelerin karbon-nötr hale getirecek kararın alınması hedefleniyordu ama 2050 hedeflerinde dahi uzlaşma sağlanamadı.

Bu arada iklim krizinin şiddet-

ve adaletsizlik doğurdu. İklim krizi ise bu ekonomik ve toplumsal örgütlenme modelinin tüm canlı yaşamını yok oluşuna neden olacak bir aşamaya ulaştığını gösteriyor.

Sermayenin özellikle fosil yakıt şirketlerinin çıkarlarını korumak için yıllardır emisyon pazarlıkları yapan, hala ucuz fosil yakıtların kalkınmanın motoru ilan eden devletler sayesinde iklim değişikliğini durdurma, etkilerinden korunma için yaşamsal önemdeki yıllar heba edildi.

Bireyler olarak baş edemeyeceğimiz felaketlerin kapılarının aralanmasına neden olan bu sistem yaşayacağımız felaketler karşında da bizleri korumasız bırakacak. Lobicilikle, yaşam tarzlarımızdaki değişimlerle iklim krizinin önüne geçemeyeceğimiz bugün daha da açığa çıkmış durumda. Sadece neyi tüketmeyi seçtiğimiz değil, ihtiyaçla-

lendirdiği doğal afetler sürüp gidiyor: Hindistan'da 50,8 derece sıcaklıkların yol açtığı kuraklık nedeniyle yüzlerce köy boşaltıldı. Ülkenin en kurak bölgesi Maratvada'da son beş yılda 4700'den fazla çiftçi intihar etti. Normalde Haziran’da erimeye başlayan Grönland buzulları bu yıl Nisan ayında erimeye başladı. Bu yılın erimesinin rekor seviyede olduğu duyuruldu. Türkiye’de ise Türkiye Ormancılar Derneği (TOD), 2018 yılının kaydedilen 840 doğa kaynaklı afet ile en fazla afet yaşanan yıl olarak tarihe geçtiğini açıkladı.

Yılın ilk aylarında hortumlar can ve mal kaybına neden olurken, daha sonraki aylarda don ve seller de zarar vermeye başladı. Sadece seller nedeniyle son bir haftada 6 kişi hayatını kaybetti. Kentler, tarlalar, seralar sular altında kaldı, dolu yağışları ürünlere zarar verdi.

rımız kadarının üretildiği ve bu üretimin doğal varlıkları sömürmediği bir üretim iklim krizine çözüm oluşturabilir. İklim krizini durdurmak, etkilerinden korunmak için de dayanışma gerekir. Ne üretimin sınırlandırılmasına ne de dayanışmaya imkan vermeyen bu sistemde iklim değişikliğini durdurmak mümkün değil. Bu nedenle iklimi krizini durdurmak için onu yaratan sistemi değiştirmek gerekiyor. Türkiye’deki sıfır gelecek hareketinin bir bileşeni olan ve 2006’dan beri Türkiye’de iklim kriziyle mücadele eden antikapitalistler iklimi değil sistemi değiştirmek için herkesi uluslararası iklim hareketinin içinde yer almaya ve 20-27 Eylül’deki iklim grevini örgütlemeye çağırıyor. İletişim:05377315989