Wielrenblad #1 2014 Preview by Soul Media

routes: Alblasserwaard en Mallorca — achtergrond: Noodpakketje, Nut van scheren en Vitaminen d’r op en d’r over: Bianchi Intenso, Giant Defy en Merida Reacto — wielerverhaal: De fietsenwinkel Nieuw! Fietsen van RIH — Festive 500 — Gran Fondo Roma

Jaargang 2 — Nummer 1 — Maart 2014 — € 4,95

XEON TEAM CGF DE RACEFIETS MET COMFORT

Verkrijgbaar vanaf € 2.235,96 4000 model met Dura-Ace € 3.100,24

ONTWERP JE EIGEN BIKE Ontdek alle mogelijkheden op rose.nl.

droombike conﬁgureren | ruime keuze | competente service | montage in Duitsland | snelle levering Laat je adviseren onder 00 800 22 77 55 55. (gratis vanaf vaste nummers, vanaf mobiele telefoons evt. tegen betaling)

facebook.com/RoseBikes

tekst: marcelino lopez

foto: Wouter roosenboom

Herhaling en de sufheid van geluk ‘Oersaai man, steeds dezelfde rondjes rijden om daarna te kunnen zeggen: ik was tien seconden sneller dan gisteren.’ Dat was de harde conclusie van een eerlijke kennis (die als hobby ‘voetbal kijken op breedbeeld’ heeft). Wielrenners worden door outsiders nogal eens gezien als suffe, nerderige lui. Laten we even meegaan met de vooroordelen. Zo vergezocht zijn ze namelijk niet. Meer serieuze renners hebben een hardnekkige focus op cijfers, techniek en routine. Die gaan vaak samen. Ze weten vaak precies waarmee ze bezig zijn. Ze meten hun vooruitgang inderdaad vaak op de seconde nauwkeurig en plannen hun routes, trainingsschema’s en dieet met zorg. Ze fietsen ook vaak dezelfde rondjes, op dezelfde tijdstippen. Meneer Voetbalkijker heeft gelijk: we zijn weinig avontuurlijk. En laten we eerlijk zijn, ook de moderesistente uniformpjes dragen niet per se bij aan een swingende beeldvorming. We blinken gewoon niet echt uit in spontaniteit en creativiteit.

En dát is natuurlijk ook helemaal niet onze bedoeling. Wij kennen de kracht van herhaling, traditie en ouderwets ploeteren. Die maken ons sterk en immuun voor tegenslag. Weer of geen weer, verkouden of niet, we hebben met onszelf afgesproken dat we kilometers gaan maken. En zolang we geen fikse longontsteking onder de leden hebben, doen we dan ook. Onze fietsverslaving bouwt karakter en zelfbeheersing. Dat is het vermogen om onze impulsen te beteugelen, verleiding te weerstaan en te doen wat goed voor ons is op lange termijn. En dat heeft nog andere voordelen. Mensen met wilskracht en zelfdiscipline leiden -paradoxaal genoeg - ook vaker een gelukkiger leven. Een veelzeggend experiment van Walter Mischel in de jaren ‘60 liet zien dat kinderen die met minder wilskracht begonnen, het op latere leeftijd slechter deden dan meer gedisciplineerde mensjes. Ze kampten later in hun leven vaker met overgewicht, drugs-, alcohol of -relatieproblemen en hadden vaker laagbetaalde banen en minder spaargeld. Ook hadden ze vier keer zo vaak een strafblad. De wilskrachtigen waren over het algemeen gelukkiger, ook in de liefde. Wilskracht kun je gelukkig trainen, net zoals je hamstrings. Uit psychologisch onderzoek blijkt dat mensen die hun wilskracht op één gebied trainen - bijvoorbeeld door dagelijks een paar minuten rechtop te zitten in plaats van in de stoel te hangen - op tal van andere taken ook beter scoren. Als een paar minuten rechtop zitten al werkt, dan kun je wel nagaan wat een goede fietsroutine voor je doet.

Wilskracht en routine zijn innige vrienden. Ze steunen elkaar. Het grote geheim om meer in je leven gedaan te krijgen is om je bezigheden tot een automatisme te maken. Onsuccesvolle en ongelukkige mensen blijken vaak lang bezig te zijn met nadenken over de beslissingen die ze op een dag moeten maken. ‘Zal ik naar de sportschool gaan? Of ga ik eerst boodschappen doen en de krant lezen? En wat ga ik ontbijten dan? En welke kleren zal ik aantrekken? Ga ik links- of rechtsom naar de supermarkt?’ Noem het improviseren, noem het piekeren. En dat is uitputtend. Ons brein is namelijk met stip de grootste energieverbruiker van alle organen in ons hele lichaam. Hierom hebben we maar een beperkte dagelijkse hoeveelheid wilskracht en zelfbeheersing tot onze beschikking. De meeste mensen verspillen die met nutteloos gepieker. Goede routines en rituelen stellen je in staat je energie te bewaren voor de taak zelf, in plaats van voor de beslissing. In ons geval is dat fietsen. Met een leeg, ontspannen hoofd. Is dat suf en saai? Vast, maar het is vooral genieten. Marcelino Lopez P.S. Wil je toch vaker van de gebaande paden af om het avontuur op te zoeken? In dit issue vind je meer dan genoeg inspiratie. Zo gaan wij volgende week heel spontaan een rondje Alblasserwaard doen.

wielrenblad 2014 #1

Colofon Soul Media is the proud publisher of: — 6|SURF magazine — Access kiteboard magazine — Motion windsurf magazine — Taste snowboard magazine — UP/DOWN mountainbike magazine — White freeski magazine — Wielrenblad Hoofdredactie Arno Weel (ad interim) arno@soulonline.nl Eindredactie Marcelino Lopez Stafmedewerker Rozanne Slik Uitgevers Arno Weel arno@soulonline.nl Mikel Mac Mootry mikel@soulonline.nl Ontwerp Mattijs de Wit www.mattijsdewit.nl Medewerkers Adrik Elzing Bas de Meijer Bas Rotgans Bram de Vrind Dennis Bruin Edwin van den Dungen Erik Ruigewaard Geeske Voorhees George Deswijzen Jeanine Laudy Joost-Jan Kool Josse Blase Kees de Jong Louise Groot Menno Anker Nico de Boer Nico Slik Rick Brauwers Rik Booltink Fotografie Bjorn Stolte Bram de Vrind George Deswijzen Jered Gruber Michiel Rotgans Phil Gale Wouter Roosenboom

Inhoud Bladmamagement Mikel Mac Mootry mikel@soulonline.nl tel: 0031-(0)251-674911 Sales Michiel Funke michiel@soulonline.nl tel: 0031–(0)251–674911 Sven Berg sven@soulonline.nl Financiële administratie administratie @soulonline.nl tel: 0031–(0)251–674911 Verspreiding Nederland VMB Press Verspreiding België AMP, Brussel Wielrenblad komt in 2014 4x uit. Een abonnement kost €19,80 of maak gebruik van de abonnee-acties in het blad. Abonnementenservice Nederland Soul Media Abonnementen Stetweg 43c 1901 JD Castricum tel: 0031 –(0)251–252350 mail: abonnementen @soulonline.nl Abonnementenservice België Partner Press Lenniksebaan 451 1070 Brussel tel: 0032–(0)2–5564140 Fax: 0032–(0)2–5251835 mail: partnerpress @ampnet.be Na het eerste jaar kan het abonnement elk moment opgezegd worden. Voor vragen of wijzigen van uw abonnement verzoeken wij u om wielrenblad.nl/ abonnee-service te bekijken.

Fotospreads

De Buit

Klassieke Cols

28 Fysio: TRX 36

Fietsen & Brood

48 Wielerverhaal: De fietsenzaak 52

Equipe Mont Ventoux

64 Voeding: Vitaminen 66

Etalage

Festive 500

Scheren?

82 Duurtest: Cube Agree 84

Fietspakketje

Gran Fondo Campagnolo Roma

Armgebaren

De laatste slag

Wielrenblad is een uitgave van Soul Media Stetweg 43C 1901 JD Castricum tel: 0031–(0)251–252350 fax: 0031–(0)251–674378 mail: info@soulonline.nl

Coverfoto Jered Gruber © Artikelen uit Wielrenblad mogen alleen met schriftelijke toestemming van de uitgeverij worden overgenomen. Het ongevraagd opsturen van dia’s en/of foto’s (ook digitaal) geschiedt op eigen risico.

colofon / inhoud

Routes 16

Alblasserwaard 38

Mallorca

D’r op en D’r over 34

Bianchi Intenso 56

Giant Defy 94

Merida Reacto

Columns 24

Nico

RIH

Rik 70

Jeanine

foto: Jered Gruber

De allerbeste fietspaden zijn nooit recht, die kronkelen omhoog.

fotospread

foto: phil Gale

fotospread ###

Plaatjes als deze inspireren tot poĂŤzie: Fietsend door een oceaan van graan. Zie, dat rijmt.

foto: bJorn stolte

Een zoekplaatje. Vind the lone biker.

fotospread

wielrenblad 2014 #1

BBB BaseKit Er zijn talloze klussen die je zelfstandig aan de fiets kunt doen zonder dat daar rocket science aan te pas komt. Elke fiets heeft na een rit een beetje liefde en zorg nodig. Naast het schoonmaken en poetsen heb je wat gereedschappen nodig om de meest voorkomende reparaties en onderhoud zelf te kunnen doen. Afhankelijk van merk en soort fiets redt je het voor een groot gedeelte met deze Basekit van BBB. Alleen als je de trotse bezitter bent van een exotisch pareltje, met onderdelen die alleen via ondergrondse kanalen te verkrijgen zijn dan houdt het wat eerder op. Maar de naam Basekit zegt toch genoeg? Het gereedschap zit verzorgd en stevig in de koffer. Bij openen van de koffer vallen de onderdelen niet uit de klep. De tien afzonderlijke onderdelen liggen netjes ingesloten in schuimmateriaal, zijn er gemakkelijk uit te halen en, ook belangrijk, weer net zo makkelijk in terug te stoppen. Er is wat extra ruimte aangebracht om zelf nog wat tooltjes toe te voegen. De Basekit bevat in totaal tien tools. Naast de standaarddingetjes als inbussleutels, torxsleutels, minitool en bandenlichters bevat deze starterskit een kettingpons, kettingzweep, lock-ring-verwijderaar,

Wielrenblad test met regelmaat spiksplinternieuwe producten op de fietsmarkt. Jij kunt sommige daarvan veroveren. Hoe? Simpel. Elke vrijdag komt de review van een nieuwe buit online via onze website en Facebookpagina. Geef in de comments aan waarom jij deze specifieke buit kunt gebruiken en met een beetje mazzel krijg jij het de week erna thuis gestuurd. Zie voor meer info: wielrenblad.soulonline.nl/ leesvoer/buitvandeweek/

spaakspanner, kettingslijtagemeter en een bladboutsleutel voor het voorblad. Eigenlijk alles om de meest aan slijtage onderhevige onderdelen van de fiets te vervangen of af te stellen, mits het maar Shimano of SRAM compatible is. Ik heb zelf talloze merken in alle prijsklassen in mijn handen gehad èn vervloekt, maar deze spullen van BBB voelen goed aan en nodigen direct uit om aan de slag te gaan. Voor mij persoonlijk is de kettingpons de graadmeter die moet zorgen voor een topnotering. De kettingpons, door BBB voorzien van de naam ‘Nautilus II’ moet een makkelijk te bedienen compact stukje gereedschap zijn wat je heel veel en zonder morren gebruikt. De pons doorstaat de test glansrijk en heeft zelfs nog een reserveonderdeeltje. Daar is duidelijk over nagedacht! Het BBB-gereedschap ligt lekker in de hand en voldoet uitstekend. Zelfs de bandenlichters hebben mijn test op ‘die ene shitvelg met die hele strakke band’ op mijn mountainbike doorstaan en zijn nog heel. prijs: € 89,95 meer informatie: www.bbbcycling.com

buit v/d Week

Juicelubes Chain Juice wax

Amacx Recovery Pancakes

De taak van een smeermiddel is het voorzien van een dunne filmlaag tussen ketting en tandwielen waardoor die soepel in elkaar schuiven en minder hard slijten. Maar is het nou echt nodig om er een speciaal smeermiddel voor aan te schaffen? Volgens de mensen van Juicelubes dus wel. Enigszins sceptisch probeerden we de Chain Juice wax van het merk uit. Chain Juice wax is een smeermiddel op basis van wax, die volgens hen in het bijzonder geschikt is voor droge omstandigheden. Tijdens het rijden viel het ons op dat ook de ketting veel stiller liep. Het blijft natuurlijk wel Nederland waar we fietsen en we kwamen uiteraard genoeg regen tegen. We waren verbaasd dat de ketting in dit natte weer prima bleef draaien. Het aanbrengen van het spul is wel even een ding. Bij onze eerste poging waren we te gretig met deze dunne wax en werd het een aardige smeerboel. Als je door hebt hoe je moet doseren dan is het een piece of cake. In tegenstelling tot veel andere waxen, die vaak dikkig zijn en daardoor langer moeten intrekken, is dit spul lekker vloeibaar. Met als voordeel dat het heel makkelijk weg smeert en het gelijk tussen de schakels gaat zitten. Voor het smeren moet je de ketting

Na een lange fietsrit wil je graag wat lekkers eten. Het liefst iets makkelijks, wat je snel klaar kan maken of zo kan pakken. Dat eiwitten helpen om spieren snel te laten herstellen na de inspanning is inmiddels bekend. Maar ja, welke producten hebben de juiste eiwitten én een lekkere smaak? Een herstelshake met eiwitrijk poeder is niet voor iedereen aantrekkelijk en zeker als het koud is geweest lonkt een warme hap. Amacx heeft hier iets op gevonden, zij hebben Recovery Pancakes in het assortiment. Je leest het goed, een pannenkoekenmix om te helpen herstellen. In de mix zijn namelijk zes hoogwaardige eiwitbronnen verwerkt: weiproteïne-hydrolisaat, weiproteïne-isolaat, weiproteïne-concentraat, micellaire caseïne, caseïnaten kippenei-albumine. De voorbereiding was snel en heel makkelijk. Wat poeder afmeten, water afmeten en toevoegen, en even shaken met de shakebeker. Natuurlijk kan je ook kiezen voor het toevoegen van (magere) melk in plaats van water. Het beslag bleef na het shaken erg dun, waardoor het gebruik van een mixer echt niet nodig was. Doordat het beslag zo dun bleef waren wij even bang dat het geen echte pannenkoek zou worden,

eerst goed reinigen met een droge doek. Dan de Juice Wax rustig aanbrengen terwijl je de ketting achteruit draait (met je crank). Je merkt al snel dat de ketting lekker rustig en smooth begint te lopen. Je hoeft het goedje maar enkele minuten in te laten intrekken. We hebben heel wat kilometers weg kunnen rijden met de Juice Wax op de ketting. Ondanks dat we een beetje sceptisch waren over de slijtvastheid (door de waterige structuur), zijn wij erg gecharmeerd van deze wax. De ketting bleef lekker schoon en deed piep noch krak. Het bleef stil daar onderaan het frame. Als het piepen en kraken van de ketting tegen wordt gegaan kun je natuurlijk een normaal smeermiddel nemen. Maar als je een beetje waardering hebt voor je schakelkit en daar zo lang mogelijk van wilt genieten dan is een kwaliteitssmeermiddel zoals deze een prima investering. prijs: € 14,95 (130 ml flesje) meer informatie: www.o-w-d.nl

maar die angst bleek ongegrond. De pannenkoeken werden tijdens het bakken dikker en zagen er niet anders uit dan die van oma. Het vuur moest niet te heet, anders brandde het goedje vrij snel aan. Ook dat is natuurlijk een pluspunt: de pannenkoeken zijn erg snel klaar om gegeten te worden. En dan nu het belangrijkste: de smaaktest. De pannenkoeken zijn licht en luchtig van structuur en hebben een licht zoete vanillesmaak. Ze happen lekker weg zonder vet of klef te zijn. Het is weinig werk en je hebt toch een lekkere, warme hap die niet zwaar op de maag ligt. Om ze net even specialer te maken kan je nog (appel) stroop, wat vers fruit of kaneel toevoegen. Wij vinden ze ook lekker zonder deze toevoegingen. de bus met 600 gram recovery pancakes-mix (€ 11,95) en de shaker (€ 3,50) zijn beide los verkrijgbaar. meer informatie: www.duursport.nl

wielrenblad 2014 #1

Schwalbe One De nieuwe wedstrijdband van Schwalbe heeft de naam One gekregen. De naam geeft aan welke plaats de band voor de fietsbandfabrikant inneemt. Geproduceerd in een geheel nieuwe fabriek, die uitsluitend voor de productie van deze band is ingericht. Om de extreem lage rolweerstand te bereiken, werd een compleet nieuw compound ontwikkeld, het OneStar Triple-compound. Die is gebaseerd op speciale polymeren die nog maar kort beschikbaar zijn. Zo is het Schwalbe naar eigen zeggen gelukt om het ‘conflict’ tussen rolweerstand, grip onder natte weersomstandigheden en duurzaamheid te reduceren. Daarnaast biedt de band een hogere weerstand tegen insnijden (snakebites) dan de huidige compounds en is de lekbestendigheid dus groter. De band is verkrijgbaar als vouwband, tube en tubeless-versie. De vouwband-versie is de afgelopen maand getest op een racefiets waarmee veel woon-werk-kilometers worden afgelegd. Het monteren van de band is dankzij de souplesse die we van Schwalbe gewend zijn erg eenvoudig. Bij de meeste velgen gaat dit moeiteloos zonder gereedschap en met een beetje basistechniek geldt hetzelfde voor het afnemen van de band. Eenmaal op de fiets is het verschil met de vorige band (die alleen op prijs en duurzaamheid was geselecteerd) direct goed merkbaar. Ook de grip van de band op de verschillende ondergronden van klinkers tot strak asfalt was erg goed. Het werd nu mogelijk om met meer vertrouwen de slingers en bochten te nemen, zelfs met al die gevallen herfstbladeren op een nat wegdek. Een regelmatige inspectie op

insnijdingen leverde na de eerste weken één kleine ‘hit’, of het kan toeval zijn maar deze was echt smaller en ondieper dan we gewend zijn. Verder hebben we nog geen scherpe steentjes of stukjes glas gevonden die in de band zijn blijven steken. Ondertussen werden achievements op Strava in de vorm van pr’s en zelfs toptienklasseringen gescoord. Dat gebeurde vooral als het herfstweer een beetje wilde meewerken met een lekkere stormwind in de rug. Maar, ik weet zeker dat de banden daar ook hun bijdrage aan hebben geleverd. Bij snelheden van tegen de 50 km/uur is verminderde rolweerstand echt voelbaar. Het moet gezegd: tegen het einde van de testperiode reden we een keer lek. Het was er ook wel de dag naar. Regen, regen, regen en een extreem nat wegdek. Het was een langzame afloper met weinig schade aan de buitenband, dus ook nu weer minder impact dan had gekund. Maar ja, lek is lek en dat is nooit prettig als je na een werkdag in het halfdonker op weg bent naar huis. Mijn conclusie is dat de One inderdaad de beste wedstrijdband van Schwalbe is, en dat de makers echt een stap hebben gemaakt ten opzichte van zijn voorganger de Ultremo. Met zijn 205 gram weegt de band iets meer dan de nog beschikbare Ultremo ZX, maar volgens Schwalbe maken de technische voordelen van de One dit vermeende nadeel meer dan goed. Met de minimale rolweerstand als speciale troef. In het vinden van de optimale balans tussen rolweerstand, grip en duurzaamheid moeten nog steeds keuzes worden gemaakt.

prijzen: vouwbanden: € 50,90 tubeless versie: € 65,90 handgemaakte tube: € 85,90 meer informatie: www.schwalbe.com

buit v/d Week

Supacaz Super Sticky Supacaz was even het gesprek van de dag op kantoor. Niet alleen door de felgekleurde neon stuurlinten, maar vooral door het filmpje dat online werd gezet om duidelijk te maken hoe het sexy lint om je stuur gelegd moet worden. Of hoe je stuurlint sexy om je stuur kan wikkelen, het is maar net hoe je het bekijkt. Hoe dan ook, het werd tijd om te testen of het product zijn beloftes waarmaakt. Supacaz verwerkt siliconen gel in de linten voor een, naar eigen zeggen, shockproof-ervaring en een antislip-laag voor supergrip. Het merk claimt dat je geen handschoenen meer hoeft te dragen met het lint, maar daar zetten wij onze vraagtekens bij. Het blijft veiliger om handschoenen te dragen om schade bij een eventuele valpartij te beperken. Wat wel handig kan zijn is dat je geen dikke gelpads meer op je handschoenen nodig hebt te hebben. In de set zijn twee Star Plugzstuurdoppen inbegrepen. Van één felle neon kleur, een combinatie van verschillende kleuren tot standaard zwart en wit, er is van alles te kiezen. Aan de achterkant van het lint zit een goede plakstrook waardoor het lint makkelijk blijft kleven. Het is even puzzelen hoe je het kleurverschil op de juiste manier kan laten overlopen rond de remhendel/shifter, maar de kleefrand

is sterk genoeg om enkele pogingen te doorstaan. De makkelijkste manier om een schoonheidsfoutje te corrigeren (lees: om de rood-witte overgang in de bocht van je stuur onder de shifters te maskeren) kan je van de restjes die je overhoudt een stukje knippen en die op de juiste plaats tussen de twee stukken frommelen. Om het lint netjes op z’n plaats te houden draai je de Star Plugz in je stuur. Een systeem dat de dopjes wat zwaarder maakt dan een normaal exemplaar zonder schroef, maar het scheelt wel de ergernis van rondslingerende dopjes in de auto of op een andere, meestal onvindbare, plaats. De Plugz zijn ook los te koop, wat het customizen tot een nieuw level kan brengen. Eenmaal op de fiets valt de grip direct op. Ook in de regen houdt het lint zijn grip en een voordeel is dat vuil na de rit makkelijk weggeveegd kan worden. Het lint is lekker zacht en comfortabel. prijs stuurlintset

CORROSION NEVER SLEEPS

(lint + star plugz): vanaf € 29,95 prijs set star plugz: € 9,95 meer informatie:

www.muc-off.com

www.supacaz.com

Exclusief verdeler voor de Benelux

wielrenblad 2014 #1

Wind en de Alblasserwaard

route â&#x20AC;&#x201D; Wind en de alblasserWaard

tekst: Joost-Jan kool

foto’s: Wouter roosenboom

In den beginne was de aarde woest en ledig en over hoe het daarna verder ging, zijn de meningen verdeeld. In de Alblasserwaard schrijven veel mensen het bestaan van de aarde toe aan de hand van God. Maar los van die discussie staat het buiten kijf dat er ook voldoende mensenhanden aan te pas gekomen zijn om dit gebied bewoonbaar te maken. Het begon echter met de wind die in de periode na de laatste ijstijd het gebied met zand bedekte en een fundament legde voor wat uiteindelijk de Alblasserwaard zou vormen. Een ontwikkeling van duizenden jaren met een laaggelegen veenweidegebied vol koeien, weilanden, molens, boerderijen en dorpen als resultaat. Eén element is in die duizenden jaren echter altijd gebleven: de wind.

Mijn ouders hebben me altijd geleerd dat je niet alles voor jezelf moet houden, maar een ander ook wat moet gunnen. Een mooi gebied om te fietsen bijvoorbeeld. Want dat is wat ik met dit stuk ga doen; u deelgenoot maken van de streek waar ik al zo vaak heb gefietst, maar waar ik telkens weer word verrast. Gewoon omdat het hier zo vreselijk mooi is en het gebied zoveel verschillende gezichten kent. Tuurlijk, u kent de Alblasserwaard vast van de Molentocht en anders wel als vast onderdeel van de zogenaamde Bible belt. Maar alleen daarmee wordt de Alblasserwaard tekort gedaan. Het is namelijk een heerlijk gebied om te fietsen. En ook nog eens 100% stoplichtvrij. Een laag gemiddelde is hier alleen te wijten aan de vorm van de dag. Of aan de wind die de benen verzuurt en het lichaam sloopt. Samen met een collega-wielrenner vertrek ik vanuit Lexmond, een dorp helemaal in het oosten van de Alblasserwaard. En terwijl we weg fietsen en naar de hemel staren, weten we dat het zo’n dag gaat worden waarop de jongens van de mannen gescheiden gaan worden. Een straffe wind uit het westen, flarden regen en af en toe een zonnestraal die door het loodgrijze wolkendek heen weet te prikken. Een decor als van een voorjaarskoers in Vlaanderen. Dokkeren, stoempen en vechten tegen de elementen. Alleen staan we niet op de Grote Markt in Brugge, maar bij het toeristisch overstappunt (TOP) op een verlaten parkeerplaats in Lexmond. Om onszelf nog enigszins te sparen, besluiten we het eerste deel van de route, waar we wind tegen zullen hebben, niet langs rivier De Lek af te leggen, maar door de iets meer beschutte zuidkant van

de streek. Zelfkastijding heeft tenslotte zijn grenzen.

Weg Napoleon deed meer dan oorlog voeren alleen. Een wegennetwerk aanleggen bijvoorbeeld waarmee de grote plaatsen uit die periode met elkaar werden verbonden. Ze vormden de snelwegen van de 19e eeuw. Over zo’n weg, Lakerveld, gaat het eerste deel van onze route. Ooit was ze onderdeel van de oude verbindingsweg Parijs-Amsterdam. Nu verbindt ze Lexmond en Meerkerk, het dorp waar de eerder genoemde Napoleon volgens de overlevering een nacht doorgebracht zou hebben. We zijn duidelijk nog aan de rand van de Alblasserwaard. Het landschap is hier nog niet zo weids, de A27 snijdt als een lelijke streep door het land en grotere plaatsen als Gorinchem en Vianen liggen binnen handbereik. Pas als we net buiten Meerkerk de A27 oversteken, strekken de polders zich groen en weids voor ons uit. We fietsen richting het dorpje Noordeloos. Een streep is een streep zou je zeggen. Dat is slechts ten dele waar. Neem bijvoorbeeld de streep die midden in Noordeloos recht voor café ‘t Zwarte Paard over de weg is getrokken. Het is een streep met een diepere lading, omdat ze symbool staat voor de liefde van de Alblasserwaard voor de wielersport. Een keer per jaar denderen hier de renners door de straten, strijdend voor de winst, de bloemen en een ereronde in een cabrio.

Dokkeren, stoempen en vechten tegen de elementen

Een straffe wind uit het westen, flarden regen en af en toe een zonnestraal

route â&#x20AC;&#x201D; Wind en de alblasserWaard

We hebben behoefte aan ruimte en fietsen rechtdoor

wielrenblad 2014 #1

Schitterende boerderijen en schilderachtige plekjes te over

route — Wind en de alblasserWaard

En dan is er ook nog eens de Arno Wallaard Memorial, een klassieker vernoemt naar de veel te jong overleden Noordelose profwielrenner Arno Wallaard. Bijna 200 kilometer polderkoers. Waaiers, stoempen, afzien en een klein peloton dat afgedraaid de finish bereikt. Geïnspireerd door deze liefde, uitgedrukt in een eenvoudige witte streep voor het café, fietsen we verder. Bij Noordeloos begint het riviertje de Giessen. In koude winters vormt ze het decor van Anton Pieck-achtige taferelen. Maar niet alleen bevroren is de Giessen mooi. Wonen is hier in trek en zoals iedereen wel weet doet dat iets met de prijzen. Een basaal economisch principe dat er toe geleid heeft dat je af en toe het gevoel krijgt langs een soort van goudkust te fietsen. Of een openluchtmuseum. Schitterende boerderijen en schilderachtige plekjes te over. We volgen het water om via Giessenburg in het bijzonder pittoreske Giessen-Oudekerk uit te komen. Hier staan we voor een keuze: linksaf slaan richting Hardinxveld- Giessendam, waar de Betuwelijn en de vooruitgeschoven posten van de Drechtsteden duidelijk maken dat de zuidwestgrens van de Alblasserwaard is bereikt. Of rechtsaf de polder in waar een kaarsrechte ruilverkavelingsweg ons in buurtschap Vuilendam zal brengen. Het wordt de polder en opeens zijn er geen dorpjes, boerderijen of protserige huizen meer om ons te beschermen tegen de elementen. Kaarsrechte wegen, weilanden, sloten en koeien. Een heerlijke eenvoud. Aangekomen op de Vuilendam moeten we opnieuw kiezen; linksaf slaan om ons langs de Graafstroom, ook al zo’n bekende watergang uit de Molentocht, opnieuw te laven aan schitterende boerderijen en vriendelijke dorpjes als Molenaarsgraaf, Bleskensgraaf en Oud-Alblas of rechtdoor fietsen en nog dieper de polder induiken. We hebben behoefte aan ruimte en fietsen rechtdoor.

Wind Wind, een onzichtbare, maar niet te negeren kracht. Jan Jansen beweerde ooit dat Nederlandse wielrenners goed kunnen klimmen, omdat tegen de wind in fietsen lijkt op het beklimmen van een col. Nu we hier onder in de beugel, volle bak tegen de wind in beuken, lijkt die uitspraak minder absurd dan ik hem op het moment van lezen vond. Over bergen gesproken: we naderen het hoogste punt van de Alblasserwaard: De Donk. Een berg, of liever gezegd een duin van wel 4,7 meter hoog opgeworpen door het zand uit de eerste alinea van dit verhaal. En als de weg omhoog loopt, al is het nog zo minimaal, maakt dat de haan in elke wielrenner wakker. Zij aan zij sprinten we het beklinkerde hellinkje op. Het is te kort om een verschil te maken. Veel fantasie heb je hier niet nodig om een in de bagger ploeterende pionier het landschap in te trekken. Op deze donk vonden ze bescherming tegen het altijd dreigende water. Net als de Cisterciënzer Zusters die hier tot aan de reformatie woonden. Ze maakten onderdeel uit van een orde die soberheid hoog in het vaandel had staan. Ze waren hier nog altijd prima op hun plek geweest. Een sober, maar tegelijkertijd schitterend land. We bevinden ons nu echt in het hart van de Alblasserwaard en alles wat hier groeit, lijkt zich aangepast te hebben aan de wind. Buigzaam en flexibel. Riet, gras en wilgentenen. Af en toe regent het. Net niet hard genoeg om doorweekt van te raken. Soms breekt de zon heel even door. In de verte worden de molens van Kinderdijk zichtbaar. Een geweldig samenspel van beelden, stilte en steeds veranderende elementen.

wielrenblad 2014 #1

We rijden nu dwars door een natuurgebied en zetten koers richting de dijk die het achterliggende land tegen de Lek beschermd en de noordkant van de streek vormt. Hier aan het water laat de Alblasserwaard zich weer van een andere kant zien. Voor ons kronkelt de Lek, we zien boten, een jachthaven en in de verte is nog net de skyline van de regio Rotterdam te zien. De wind heeft hier vrij spel, maar omdat ze in de goede richting blaast, lees in onze rug, wordt het vanaf nu knallen op de grote plaat. En voorlopig blijft dat zo, want we gaan de dijk helemaal volgen tot aan Lexmond, het startpunt van onze route.

Water Waar water is, worden grenzen getrokken. En waar grenzen worden getrokken, wordt oorlog gevoerd. Althans, daar was in vroegere tijden vaak sprake van in dit gebied. Het zorgde ervoor dat het plaatsje Nieuwpoort, dat in de middeleeuwen op een strategische plaats tussen Holland en Sticht Utrecht lag, in 1283 stadsrechten kreeg. Al moet het begrip stad, vanuit een hedendaagse perspectief, met een flinke korrel zout worden genomen. Maar hoe klein dan ook; het is echt een piepklein ministadje met statige huizen, een stadswal en een terras. Dat laatste spreekt ons op dit moment het meeste aan; er zijn namelijk niet heel veel plekken in de Alblasserwaard waar je eens lekker kunt stoppen voor een bak koffie of een punt appelgebak. ‘Vooral op zondag niet, dan is hier alles dicht’, zegt de uitbaatster van Eetcafé de Dam midden in Nieuwpoort. ‘Maar wij zijn gewoon open, zet dat maar in je stukkie.’ De koffie die volgt is uitstekend. Appelgebak slaan we over. Zo heel ver is het niet meer naar huis en we blijven tenslotte wielrenners met een lichte obsessie voor ons gewicht. Vanaf nu gaat het snel. We passeren nog een aantal dijkdorpen als Langerak, Tienhoven en Ameide, waar statige herenhuizen herinneren aan een

bloeiende handelsperiode, en rijden dan in een rechte streep door naar startplaats Lexmond. Vooral het laatste deel valt op dat het landschap meer variatie kent dan diep in de Alblasserwaard. Niet alleen groene weiden, maar ook aan de natuur teruggegeven uiterwaarden en uitgestrekte boomgaarden. Dat laatste is het resultaat van de rivierklei die eeuwenlang in het aangrenzende gebied is afgezet. Weer laat de Alblasserwaard een ander gezicht zien. Een van de velen. Even later zijn we weer terug op de plek waar we onze tocht zijn begonnen. Ondanks, of misschien wel dankzij, het wisselvallige weer hebben we genoten. En dan te bedenken dat we met deze route nog maar een beperkt deel van de Alblasserwaard hebben gefietst. De mogelijkheden om hier een dag heerlijk te komen fietsen zijn eindeloos. Voorwaarde is echter wel dat u het niet vervelend vindt dat er niet heel veel plaatsen zijn waar u voor een terras kunt stoppen. Maar goed, daar houden echte wielrenners toch al niet van en.. dat is misschien nog wel de belangrijkste voorwaarde; u moet geen hekel hebben aan wind. Als dat beide niet het geval is, weet ik zeker dat u hier met heel veel plezier zult fietsen. En misschien komen we elkaar nog wel eens tegen.

route â&#x20AC;&#x201D; Wind en de alblasserWaard

mede mogelijk gemaakt door: www.recyclingwear.nl Godevaert montensstraat 2 4811 pG breda verkeersschool elar lexmond nieuwe rijksweg 142 4128 bp lexmond

En misschien komen we elkaar nog wel eens tegen

eeterij het kleine brughuis dorpsplein 2 4231 ba meerkerk

eetcafe de dam buitenhaven 1 2965 ad nieuwpoort top lexmond (startlocatie) nieuwe rijksweg 6 lexmond download Wil je zelf de route fietsen? download de route op www.wielrenblad.nl/ routes

tekst: nico de boer

Wind

Gewend als wij Nederlanders zijn aan wind, kiezen we ons parcours het liefst eerst met tegenwind, om met wind in de rug op huis aan te gaan. Trappen we wat kleiner en inspannender heen en wat groter en gemakkelijker terug. Maar goed getraind is onze aanpassing een automatisme. Wat bergen betekenen voor echte klimmers en dalers, is wind voor ons stoempers en flyers. Voor Hollandse kleitrappers spreken de Alpen, Pyreneeën of Dolomieten enorm tot de verbeelding. Maar bedenk dat een straffe noordwester tegen op een Noord-Hollandse polderdijk de doorsnee buitenlander wel een heel eenzame fietser laat zijn. De meeste Franse, Italiaanse of Spaanse adelaars van het hooggebergte zijn al zwoegers tegen windkracht 5. Daarentegen missen de windrammers van de lage landen meestal de souplesse voor een kwikzilverige klim. Stoempers zijn doorgaans hoekige dalers, terwijl de helden van de vrije val te vergelijken zijn met onze flyers. Elegante fietsers die door het kiezen van de juiste versnelling, goede zit en meest renderende trapfrequentie als het ware door de wind heen snijden. Natuurlijk, wind mee heeft bijna ieders voorkeur, maar in het algemeen kun je stellen dat de gemiddelde Nederlander vertrouwd is met een briesje op kop zonder er als een berg tegenop te zien. Wielrennen en wind hebben een hele rij uitdrukkingen opgeleverd. Zo houden knechten hun kopmannen ‘uit de wind’ en iedereen die regelmatig van die gunstige positie profiteert weet dat dit wel tot 35% energie kan besparen. Wielrenners zetten hun tegenstanders maar al te graag ‘in de wind’ door ‘op het kantje’ te rijden, dus volledig links van de weg als de wind van rechts komt (en omgekeerd). ‘Tegen de wind op kop rammen’ doen veelal coureurs die weinig koersinzicht hebben en ‘zijwind’ betekent voortdurend zoeken naar

beschutting. Op open vlaktes is een boerderij of een rij bomen al genoeg voor enige verlichting. En, laat ik eerlijk zijn: als er toch op kop gereden moet worden, dan maar op zo’n stukje. Er is altijd wel een minder slim type te vinden voor de echt open stukken, nietwaar! Net zo als bij het aanpikken achter een brommer. Nummer één rijdt heerlijk uit het windje in het vacuüm achter de brede rug van de motard, terwijl nummer twee de ‘vuile wind’ krijgt en uitlaatgassen hapt. ‘Waaier rijden’ is een vak apart. Televisiebeelden van een koers als Gent-Wevelgem tonen dat maar al te vaak aan. Het kiezen van de juiste positie op de eerste rij schuin achter elkaar, het handhaven van je goede stek bij aflossingen, het koersen in de tweede, derde of vierde lijn en het automatisch overvloeien in een tegengestelde waaier bij de wind van de andere kant na een bocht, zijn zaken waarbij ervaring en kunde is vereist. Zelfs profs waaieren er in dit soort koersen soms gewoon af, zoals anderen in een klim de tempoversnellingen van een berggeit niet kunnen beantwoorden. Wind is een verschijnsel van alledag, een element dat onlosmakelijk is verbonden met onze sport. Een niet te onderschatten tegenstander. Wij laaglanders zijn zo vertrouwd met het fenomeen dat we er niet altijd bij stilstaan. Tot je er een stukje over schrijft of, zoals jij nu deed, erover leest.

over nico de boer nico de boer is auteur van een groot aantal boeken en freelance toerisme journalist. verder schrijft hij over zijn passies (vlieg)vissen en fietsen. in zijn jeugd was hij een talentvol schaatser en werd nationaal geselecteerd. hij reed drie elfstedentochten en één ‘alternatieve’ op de Weissensee. vanaf zijn 37-ste jaar werd fietsen zijn eerste sport. nico fietste een groot aantal toerklassiekers in binnen- en buitenland, reed het wereldkampioenschap voor senioren in oostenrijk en was drie maal deelnemer aan de ‘World tourist Games’, waarop hij in 2006 een gouden medaille won bij het fietsen. als jeugdige pensionado heeft hij alle tijd om 350 km per week weg te trappen.

De snelste en tegelijkertijd meest betrouwbare wedstrijdband die wij ooit gemaakt hebben! Beschikbaar als vouwband, handgemaakte tube en tubeless variant. BECOME ONE WITH SPEED.

Wielrenblad 2014 #1

paterberG

Posterserie Classic Climbing Wekelijks fietsen velen van ons in de kou hun trainingsrondjes op een platte pannenkoek, terwijl we dromen van schijnbaar onbedwingbare cols in het hooggebergte. Plannen worden gesmeed en het hart klopt sneller als we denken aan de inspanningen die ons daar te wachten staan. In het kielzog van de profs bedwingen we in het seizoen zowel beroemde als obscure beklimmingen om onze grenzen te ontdekken of te verleggen. Met Klassieke Cols verbeeldt Menno Anker karakteristieke beklimmingen en zijn eigen herinneringen aan het meter voor meter overwinnen van de zwaartekracht.

Klassieke Cols Paterberg Nu de lente komt, doemen de eerste bergjes traditiegetrouw op in België, bij de Ronde van Vlaanderen. De Paterberg is kort maar stijl. Qua hoogteverschil niet veel meer dan het hoogste duin bij Schoorl en de Amerongse Berg op de Utrechtse Heuvelrug. Maar als je stuiterend over de kasseien en geplaagd door wind en regen het stukje van 20% hebt bedwongen en geniet van het uitzicht over Vlaanderen weet je dat je te maken hebt gehad met een puist van internationale allure. Hier worden fietscarrières gemaakt of gebroken.

Wil je zelf een exemplaar aan de muur hebben, dan kun je deze bestellen via www.soulwebshop.nl de prijs voor een 50 x 70 centimeter zeefdruk op 250 grams houtvrij offset papier is € 35,- en voor een 30 x 40 centimeter hoogwaardige print op 250 grams houtvrij offset papier met persoonlijke prestatievermelding € 20,-. beide inclusief verzendkosten.

tekst: rozanne slik

Altijd en overal kunnen trainen, ongeacht hoeveel tijd en ruimte je voor de training hebt. Dat is het idee achter TRX training. Oprichter Randy Hetrick ontwikkelde de trainingsmethode in zijn tijd bij de Amerikaanse Navy SEALs. Zijn motto: ‘Make your body your machine.’

Training aan banden Het nieuwe fitnessen met TRX suspension training

Met snelle filmpjes op Youtube wordt gedemonstreerd wat TRX training is. Een strakke trainer vertelt in typisch Amerikaanse stijl de voordelen van de trainingen, terwijl de oefeningen op de achtergrond foutloos worden uitgevoerd. Dat de trainingsmethode in het nuchtere Nederland steeds bekender wordt is vooral te danken aan het feit dat iedereen het kan doen. Van jong tot oud, werkende moeder tot body builder en van criteriumtijger tot zondagsfietser. Ondanks de snelle filmpjes gaat deze methode namelijk ‘back to the basics’: er komen geen ingewikkelde fitnessapparaten aan te pas. Het enige dat je nodig hebt is een ankerpunt voor de suspension trainer. Een speciale Xmount, balk, deur, lantaarnpaal of boom volstaat, waarna je meteen kan beginnen met trainen. Er wordt getraind met het eigen lichaamsgewicht, met de zwaartekracht als tegenstander. De oefeningen spreken altijd de rompspieren aan. Met de romp wordt het geheel van spieren in je bekken, buik, billen, rug en borst bedoeld. De romp geeft het lichaam stabiliteit, balans en flexibiliteit. Goed getrainde rompspieren zijn niet alleen beter te gebruiken tijdens het fietsen, maar zorgen er ook voor dat dagelijkse bezigheden net wat soepeler verlopen. Daarnaast helpt een sterke romp blessures voorkomen. Niet alleen in de onderrug, maar in het gehele lichaam.

dus niet langer als excuus. Bijkomend voordeel is dat overbelasting goed te voorkomen is. En het scheelt tijd in vergelijking met andere fitnessmethodes, omdat je geen zware gewichten hoeft te wisselen tussen de verschillende oefeningen door.

Wiebelig In het begin kan het lastig zijn om de oefeningen goed uit te voeren. Er komt veel balans en coördinatie bij kijken om de banden op hun plaats te houden en niet teveel te laten bewegen, en dat kan een obstakel vormen voor beginners. Niet in de laatste plaats door de hoeveelheid spierpijn dat het op kan leveren. Maar als je eenmaal door de zure appel heen hebt gebeten en je het begin stadium voorbij bent zal je merken dat de oefeningen steeds beter gaan. Uiteindelijk komt alles ten goede van de rompstabiliteit.

Verschillen ten opzichte van traditionele trainingsstijlen Traditionele krachttraining vindt vaak plaats in het sagittale beweegvlak. Dit is een vakterm voor het van voor naar achter en op en neer bewegen, zowel met trekkende als duwende bewegingen. Dit soort oefeningen worden meestal zittend gedaan, denk maar aan de chest press, cable row of leg press. In het dagelijks leven bewegen we ook diagonaal en wordt het lichaam continue gedraaid en gebogen. Waarom zal je die bewegingsvrijheid beperken tijdens de krachttraining? Met de bewegingen die in de verschillende beweegvlakken plaatsvinden bereidt TRX training je voor op alle dagelijkse activiteiten. Inclusief fietsen.

Intensiteit De intensiteit van de training bepaal je door de tijdens de oefeningen van positie te veranderen of je houding aan te passen. Door richting het ankerpunt van de banden te lopen of er juist verder af te gaan staan merk je al snel of de oefening lichter of zwaarder wordt. Een oefening niet afmaken omdat deze te zwaar is geldt

fysio â&#x20AC;&#x201D; traininG aan banden

Om een idee te geven van de oefeningen die specifiek geschikt zijn voor wielrenners hebben wij enkele oefeningen bijgevoegd. Het uitvoeren van deze oefeningen is, weliswaar in iets aangepaste versie, ook zonder TRX trainer mogelijk.

de term suspension training is een geregistreerd handelsmerk van fitness anywhere inc., het bedrijf achter trX training. het refereert naar een systeem van kabels en banden dat de gebruiker in staat stelt om te trainen tegen het eigen lichaamsgewicht. meer informatie: www.trxtraining.nl

TRX Pike crunch voordelen: Deze oefening is gericht op de buikspieren. Hoe dieper en dichter de aangespannen spieren bij de ruggengraat liggen, hoe meer effect het voor de lichaamshouding zal hebben. tip: Houd de rug recht en je hoofd naar beneden gericht (tussen de armen door) terwijl je voeten en heupen zich in de Pike positie bewegen.

TRX Lunge voordelen: De lunge richt zich op de bil- en beenspieren. De kracht in je benen zal toenemen en de overbrenging van deze kracht door de bilspieren. Een belangrijke component voor het verbeteren van snelheid, balans en om blessures tegen te gaan. tip: Om de intensiteit te verhogen kan je met de handen de vloer aantikken als je de onderkant van de lunge positie hebt bereikt.

wielrenblad 2014 #1

TRX Hamstring runner voordelen: Versterkt hamstrings, heupen, billen, rug en de romp in het algemeen. tips: Druk de hakken met gelijke kracht in de halters en simuleer een marcherende beweging om de beoogde spierengroepen volledig in te zetten.

TRX Overhead Squat voordelen: Een intense beweging die lichaamshouding regulerende spieren, romp en het onderlichaam versterkt. tip: Houd de rugspieren aangespannen terwijl je de armen uitgestrekt naar achter beweegt.

RUI COSTA WORLD CHAMPION Bem-vindo, campe達o do mundo Rui Costa! Zo trots als de huidige wereldkampioen zijn nieuwe materiaal presenteert, zo trots zijn wij op het feit dat Rui Costa op onze Aero-Racer REACTO EVO rijdt! Ontworpen om elke watt aan trapkracht op de weg te brengen en om elke honderdste van een seconde te besparen op weg naar de finish. De REACTO EVO is de basis voor een succesvol seizoen en speelt een belangrijke rol in het MERIDA race assortiment van 2014.

MERIDA.nl MERIDA.nl

teskt: rik booltink

Intimidatie

Mijn telefoon trilde en maakte geluid. Een enkel piepje, het teken dat er een bericht op WhatsApp binnenkwam Ik veegde met mijn duim loom over het scherm en zag de afzender: een goede fietsmaat die zich alleen meldt bij mooi weer, als de zon loodrecht boven je aan de hemel staat. Hij was er bizar vroeg bij dit seizoen. ‘Hoe zit het, ouwe reus? Binnenkort een rondje maken? Of ben je soms niet in vorm?’ Eén ding wist ik zeker: die staat zo strak als de gitaarsnaar van Jimi Hendrix tijdens zijn memorabele optreden in het Londense Saville Theatre. Vorig seizoen, toen m’n fietsmaat bij de eerste rit in het prille voorjaar heel langzaam stierf in mijn wiel, heeft het anderhalve maand geduurd voordat hij weer met me durfde te bellen. Och, wat had ik erom gelachen. Het kon niet anders of hij had de afschrijfsnelheid van zijn thuistrainer afgelopen winter verdubbeld. In gedachten zag ik hem buiten rammen op zijn fiets, onderweg van huis naar Limburg, 190 kilometer verderop, voor de familiedis met kerst. En met een zelfverzekerde blik zag ik hem neeschudden toen hij met Nieuwjaar een oliebol kreeg aangeboden. De fietsmonnik. Mijn angst werd nog wat groter, want toen hij opmerkte dat ik wel online was maar niet reageerde, stuurde hij een foto door. Zogenaamd van z’n nieuwe koersoutfit. Ik zag inderdaad een mooie broek en trui, maar die kledingset was niet de blikvanger. M’n ogen werden aangetrokken door de streepjes op zijn bovenarmen. Geen kinderachtige streepjes, maar duidelijk zichtbare contrastlijnen. Heel subtiel had hij ze gefotografeerd. Een selfie met streepjes. Had hij overwinterd in een of ander zuiders oord? Ik wist het niet en vroeg het me hardop af. De plaat boezemde heel wat angst in. Bij het eerste trainingstochtje zag ik me al direct van de Posbank bij Arnhem geblazen worden. Streepjes liegen niet.

Hoe duidelijker het verschil tussen licht en donker, des te beter de wielrenner. Als je iemand die bluft over onmogelijke wattageresultaten en venijnige omwentelsnelheden à la Armstrong van z’n sokkel wil stoten, hoef je hem slechts te vragen zijn mouw op te stropen. Geen duidelijke lijn op de bovenarm, geen echte renner. Zo simpel is het. De strepen zijn een nogal curieus statussymbool van het peloton. Oordeel zelf: tijdens de eerste dagen van je strandvakantie aan de Costa del Sol is de kans groot dat mensen je lachend en met verbazing aankijken. Als een levende reclamezuil van witbruine chocopasta lig je op de strandstretcher. De romp zo wit als kokos, de fragiele armen en benen nootbruin. Belachelijk is het eigenlijk, dat streven naar streepjes. Ik snap die stiekem lachende voorbijgangers ergens wel. Maar van de week, bij het zien van die foto, zag ik het allemaal anders. Ik was ondersteboven, geïntimideerd. Amper maart. En dan al behoorlijke contrastlijnen. Noem het een vorm van jaloezie. Een zeer hardnekkige vorm. Ik moest ook terugdenken aan een gesprek dat ik ooit had met iemand uit het peloton. Die vertelde me dat hij in de winter wel eens met zijn koersbroek en –shirt onder de zonnebank was gedoken om zo voor het oog aan een voorsprong te werken. Hij kon niet wachten de been- en armstukken uit te trekken en de wijd openstaande monden van de concurrentie te zien. Wielrennen is een spel van bluffen, besefte ik. Ik móest antwoorden op de WhatsApp van m’n maat, zonder het al te bruin te bakken. Natuurlijk, ik had wat gefietst, maar de vorm was nog ver te zoeken. Ik stuurde een plaat van een eerdere stage in Calpe door. ‘Laten we maar een cyclo kiezen. Minstens 175 kilometer, red jij dat al?’ Een reactie bleef uit. Ook een streepje voor mij.

over rik booltink de wielermicrobe zit al van kinds af aan diep in het lichaam van rik booltink genesteld. hij zit van de omloop tot aan lombardije aan de buis gekluisterd. tenminste, als hij niet zelf bij de koers aanwezig kan zijn. rik gaat altijd in het bianchi-celeste de straat op. Gewoon in de eigen woonomgeving, in mooie nederlandse fietsstreken of in frankrijk, italië of zwitserland. eenmaal thuis aan het werk is de koers zijn favoriete onderwerp. zijn schrijftafel staat tegen een celestekleurige wand, opgesierd met een silhouet van il campionissimo. Wielrennen is een passie.

Met een aantal afgedankte onderdelen en een ijzerzaag, legde Keith Bontrager de basis voor Bontrager Wheelworks. Zijn insteek, de beste zijn en de beste rijders ondersteunen. Het onvermoeibaar streven naar snellere wielen en renners betaalt zich nu uit en resulteert in Bontrager Wheelworks.

bontrager.com/wheelworks

Voor Bontrager is team sponsoring meer dan alleen het leveren van materialen. Het is een verbintenis. Door het kiezen van het juiste materiaal heeft elke atleet, ongeacht de dag en condities voordeel. Deze verbintenis is er ook voor jou, elke keer dat je voor Bontrager kiest.

wielrenblad 2014 #1

tekst: rick brauWers

foto’s: GeorGe desWiJzen

In 1885 opende de destijds 21-jarige Edoardo Bianchi zijn fietsenwinkel in de binnenstad van Milaan. De zaken gingen voortreffelijk en nadat hij zich drie jaar lang uitsluitend op reparaties had gericht, besloot hij zijn eerste fiets te bouwen. Al na drie jaar boekte een wielrenner op een Bianchi-fiets een internationale overwinning in de Grand Prix van Parijs, de voorloper van de Tour de France. In 1940 zorgde Fausto Coppi, de grote Italiaanse kampioen, voor een groot aantal overwinningen op een Bianchi-fiets en zette het merk daarmee voor altijd op de kaart. Rond deze tijd deed de typische Bianchi-kleur zijn intrede, het was Eduardo’s eerbetoon aan de hemel boven de stad Milaan.

Bianchi Intenso frame

carbon

afmontage

shimano ultegra 11 speed compact

gewicht

wielset

fulcrum racing sport

prijs

€ 2.299,-

De blauwgroene kleur van het Bianchi Intenso-frame valt behoorlijk op in het sobere straatbeeld van Freiburg dat vandaag als vertrekpunt fungeert van ons testroute. Het zogenaamde Celeste-groen laat de hoofden van het winkelende publiek draaien en de harten van wielerfans sneller kloppen. Het model is sinds 2014 op de markt en kan worden gezien als het kleine broertje van de Bianchi Infinito. Het frame heeft dezelfde C2C-geometrie (Coast to Coast; langere wielbasis en een iets hogere balhoofdbuis) als de

Bianchi Infinito-uitvoering en dat onderscheidt deze fiets van een pure race-uitvoering als de Bianchi Oltre. Kortom, ik ga op weg met een Italiaanse allrounder. Wat meteen opvalt is dat deze toer-racefiets niet bepaald uitnodigt tot het betere gooien smijtwerk. Door de relaxte zit en het gemoedelijke stuurgedrag neem je al snel afscheid van gedachten aan pure racebike’s zoals de Bianchi Oltre. De ontwerpers gaan met deze Intenso de strijd aan met de middenklassers van concurrerende merken. De Fulcrum Racing Sport-wielen worden in toom gehouden door Bianchi Reparto Corse-remmen en de Ultegra shifters zorgen voor een soepele bediening van de 11 speed Ultegra compact-groep. Na een korte stop blijkt dat de afstelling echter iets strakker kan en na een paar ferme slagen aan het afstelwieltje van de Ultegra-derailleur schakelt de ketting zonder te ratelen: een schoonheidsfoutje.

Tijdens de beklimming van de Feltberg laat deze Bianchi Intenso zich van zijn beste kant zien. Elke trap op de pedalen en elke ruk aan het stuurt lijkt regelrecht vertaald naar een ongetemperde drang naar voren. De alsmaar oplopende hellingpercentages worden dan ook moeiteloos verslonden door deze lichte Italiaanse hengst. Het Bianchi Cork-stuurlint geeft comfort en goede grip. Het zadel is van San Marco en is lekker breed (zie je niet vaak bij Italiaanse fietsen) 277 x 145 en heeft ventilatiegaatjes zodat alles redelijk koel blijft. De Hutchinson Equinox 2 700 x 23 banden zijn ietwat zwaar maar voldoende allround. Tijdens een pauze aan de oever van de Titisee, blijkt de fiets een ware publiekslieveling. Het monocoque carbon frame (een frame uit één stuk, zonder naden en meerdere vezellagen waar nodig, en minder waar mogelijk) vertoont mooie lijnen en goede verhoudingen. Daarbij lopen alle kabels door

de binnenkant van het frame en de achterremkabel verdwijnt zelfs al vanaf het balhoofd in het frame. Behalve deze Ultegra-uitvoering is het model ook te verkrijgen in een Campagnolo Veloc 10sp compact-uitvoering (€ 1.949,-) en een Shimano 105 10sp compact-uitvoering (€ 2.099,-) . Verkrijgbaar in de framematen 47, 50, 53, 55, 57, 59 en 61.

tekst: rozanne slik

De kracht van teff Abessijns liefdesgras in sportreep als geheim wapen

Waar de graansoort quinoa in 2013 door de Verenigde Naties uitgeroepen werd als Plant van het Jaar wordt dit het jaar van teff. Tenminste, als het aan bakker Arend Kisteman ligt. Hij bakte er samen met profwielrenster Marijn de Vries een speciale sportreep van: de Laenz. Laenz is een sportreep op basis van oude graansoorten, waaronder spelt en het nog relatief onbekende teff (ook wel Abessijns liefdesgras genoemd). Teff is een oergraan afkomstig uit Ethiopië, dat door veel Afrikaanse marathonlopers gebruikt wordt. De kracht van teff zit hem allereerst in de complexe koolhydraten in het teff-meel, die zich langzamer in suikers omzetten dan de koolhydraten die in bijvoorbeeld tarwe zitten. Door deze langzamere omzetting profiteer je langer van de energie die bij dit proces vrij komt. Daarnaast zit er relatief veel zink (1,3 mg per reep, 13% ADH) en ijzer (2,2 mg per reep, 24% ADH) in teff. Zink is een essentiële bouwsteen van ons lichaam die onder andere ondersteunt in de opbouw van eiwitten, ijzer zorgt voor een verbeterd zuurstoftransport (doordat het belangrijk is voor de vorming van hemoglobine). Ideaal voor duursporters. Door deze eigenschappen trok het ingredient de aandacht van Laurens ten Dam. Na zich

ingelezen te hebben raakte hij overtuigd en bestelde hij speciaal teff-brood bij een bakkerij in Maastricht. Marijn de Vries, profrenster bij team Giant-Shimano, hoorde hierover, maar vond het een te grote stap om speciaal voor brood op en neer naar Maastricht te rijden. Vandaar dat ze aanklopte bij De Stadsbakker in Zwolle. Na wat gesprekken was ook Arend Kisteman overtuigd van het project en begon hij te experimenteren met teff-meel. Hij begon met het bakken van brood en via bolletjes werd het eindresultaat de reep die nu onder de zelfverzonnen merknaam Laenz verkrijgbaar is. Marijn bleef samen met enkele andere (top)sporters uit regio Zwolle nauw betrokken bij het ontwikkelingsproces. Door de repen mee te nemen tijdens trainingen en wedstrijden konden ze Kisteman waardevolle feedback geven over het product en het verpakkingsmateriaal. Naast de verschillende graansoorten zitten er ook cranberries, rozijnen, honing en zaden in de Laenz. Deze toevoegingen zorgen er niet alleen voor dat de reep lekker zoet smaakt, maar ook dat deze lang houdbaar blijft, zonder

kunstmatige toevoegingen of extra suiker. De repen kunnen zonder problemen drie weken bewaard worden. Sterker nog, na zes weken op het bureau van Kisteman te hebben gelegen zat er nog geen spoortje schimmel op de reep. Doordat er naast teff ook spelt en tarwegluten in de repen worden verwerkt zijn ze niet geschikt voor mensen met een glutenallergie. De teff die verwerkt wordt in de repen die op dit moment te koop zijn komt van Nederlandse bodem, maar er wordt ook geëxperimenteerd met andere teff-soorten. Doordat de repen goed vullen en de energie langzaam wordt afgegeven, kunnen ze wel eens hét geheime wapen zijn om een hongerklop tijdens een lange fietstocht te voorkomen.

laenz is te bestellen via de website www.laenz.nl en verkrijgbaar in de winkel: de stadsbakker blijmarkt 4 8011 ne zwolle.

THE ROADS aren’t LONG ENOUGH

CUBE AGREE AGREE GTC SL € 1999

AGREE GTC Pro € 1499

CUBE LIFE DEALERS - HET HELE ASSORTIMENT BINNEN HANDBEREIK! ALLIZI BIKES - BUSSUM ALLIZI.NL

EGBERT EGBERTS - BORGER EGBERTEGBERTS.NL

HANS LEMMENS TWEEWIELERS - CUIJK HANSLEMMENSTWEEWIELERS.NL

BIKE2BUILD - VLAARDINGEN BIKE2BUILD.NL

FIETSLAND - EERSEL FIETSLAND.COM

KROONE LIEFTING - LIMMEN KROONELIEFTING.NL

VOOR MEER INFORMATIE OVER DE PRODUCTEN VAN CUBE EN EEN COMPLEET

CUBEBIKESNL

DEALEROVERZICHT SURFT U NAAR: WWW.CUBE.EU | INFO@CUBE-BIKES.NL

CUBEBIKESNL

ROGER WIJNEN - GELEEN SPORTIEFFIETSEN.NL

wielrenblad 2014 #1

Slangentocht door Sa Calobra Fietsen door het Tramuntana-gebergte van Mallorca

route â&#x20AC;&#x201D; slanGentocht door sa calobra

tekst & foto’s: bram de vrind

140 spectaculaire kilometers door de bergen, met drie beklimmingen en een boottocht

De weg die tegen de sprookjesachtige berg op kronkelt, cementgrijze rotspartijen en in de verte de diepblauwe zee. De beklimming van Sa Calobra op Mallorca is zó mooi dat ik voor afzien geen tijd heb. ‘Zzzwww, zzzwww’, doet de fiets als ik de ketting overzet naar het grote blad. Bij de verhuur waren ze zo vriendelijk om me voor deze persreis één van hun topmodellen mee te geven. Het elektrisch schakelen op de Cube Agree DI2 blijft leuk. Wauw. Nog één keer om het af te leren. ‘Zzzwww, zzzwww.’ Over een landweggetje tussen dorre akkers en olijfboomgaarden rijd ik richting het dorpje Pollença in het noordoosten van Mallorca. In de verte lonken de kalkstenen bergen van het Tramuntana-massief. Het is heiig, een graad of 18 en er staat een matige zeebries. Ik ben vanochtend extra vroeg vertrokken vanuit het resort in Playa de Muro. Onderweg passeerde ik het vestingstadje Alcúdia dat met zijn drukke ochtendmarkt al volop in bedrijf was. Vandaag is de dag van de Koninginnenrit: 140 spectaculaire kilometers door de bergen, met drie beklimmingen en een boottocht. Het veer gaat naar de beschutte baai van Sa Calobra, van waaruit de slingerende beklimming van de Coll dels Reis (682 m) in het routeboek staat: het absolute hoogtepunt van de tocht. Op uitnodiging van Cycletours ben ik naar Mallorca afgereisd. Cycletours houdt hier in samenwerking met de Zwitser Max Hürzeler tot in de puntjes verzorgde trainingsweken voor hobbyfietsers tot profs van Olympisch kaliber. Je kunt individueel met de fietskaart op pad, of voor een tientje per dag onder begeleiding fietsen.

Een prof als gids Het gidsenteam van Hürzeler bestaat uit een bonte verzameling (ex-)profs. Eergisteren reed ik een vlakke rit door het binnenland met René Häusler, wereldkampioen fietsvoetbal. Hij woont in Zwitserland aan de voet van de Klausenpass, die hij dit jaar al vijftien keer heeft beklommen. Dat zijn 21.000 hoogtemeters! Gisteren had ik het genoegen met Albert Fritz, 34-voudig zesdaagse-kampioen in de jaren 60’, ‘70 en ‘80. Met hem deden we voor het eerst de bergen aan, met de beklimming van de Coll de Hono (540 m) bij Oriënt. Fritz heeft in zijn glorietijd nog tegen Jan Raas en Gerrie Knetemann gereden. Maar zijn favoriete Nederlandse renner? ‘Peter Post. Die had pas karakter, discipline. Rijen, rijen, rijen gudverdumme!’ Maar vandaag ben ik alleen op pad. Tijdens de trainingsweek wordt de Koninginnenrit of Könighfart zoals ze het hier noemen - in groepsverband op donderdag verreden, maar dan ben ik alweer vertrokken. Albert is vandaag met zijn groep naar het zuiden vertrokken voor een redelijk vlakke rit met als hoogtepunt de beklimming naar het klooster van San Salvator (509 m). In de ontvangsthal van het klooster zijn de regenboogtruien van de 87-jarige zesvoudig wereldkampioen (baan) Guillermo Timoner Obrador te bewonderen, die in het dorpje aan de voet van de berg woont. Ik ben er gisteren even langsgegaan

Rijen, rijen, rijen gudverdumme!

route — slanGentocht door sa calobra

met de auto. Een bijzonder gezicht, een klooster vol met wielertruien. Het zweet gutst van mijn voorhoofd. Ik ben begonnen aan de beklimming van de Coll de Femenia (7,7 km, 5,5%). Ik rijd een sprookjeslandschap binnen. De weg slingert langs fabelachtige grijze rotsformaties, waar de regen door de eeuwen heen duizend en één gootjes in heeft uitgesleten. Ik puf even uit op de top van de col. Na een paar minuten komt nog een renner boven. Na een hartelijke begroeting vertelt me dat hij uit Hannover komt. ‘Ga je ook naar Sa Calobra?’ vraag ik. ‘Nee, naar mijn vrouw en kinderen. Ik heb vanochtend vier uur vrijaf gekregen!’ Hij was hier vorig jaar ook op vakantie, maar toen zonder fiets. ‘Dat nooit meer. Het is hier zó mooi fietsen.’

wielrenblad 2014 #1

Mallorca verandert in een fietswalhalla als de strandtoeristen en de zomerse hitte zijn verdwenen. ‘Het eiland ontvangt 110.000 fietstoeristen per jaar,’ meent directeur Marcel Iseli van Hürzeler. ‘En 35.000 daarvan zijn klant bij ons.’ Iseli nam de zaak in 2005 over van oprichter en oud-wielerprof Max Hürzeler. Hürzeler heeft 3.000 huurfietsen, voornamelijk Cube en Merida van hoge kwaliteit: ‘Alles Ultegra.’ In de winter en het vroege voorjaar houden de fietsers de hotels draaiende. Die moesten vroeger sluiten vanwege het slechte strandweer. Tijdens dit bezoek in oktober zit het eiland in een overgangsfase. Ik zit ingekwartierd in het Iberostar Hotel in Playa de

Muro, waar ’s avonds groepjes afgetrainde fietsers hun wielerpasta eten, terwijl bejaarden en families bergen buffet opscheppen om maximaal te profiteren van de all inclusive. Een groter contrast kan bijna niet.

route — slanGentocht door sa calobra

Touringcars vol toeristen en lege maanrotsen Het is gedaan met de rust. ‘Autocars Puyol’ lees ik op de touringcar met bejaarden die voor me rijdt op de panoramaweg. Na de afdaling van de col komen de huurauto’s en toeristenbussen het parcours opgedraaid. Ik vind het wel begrijpelijk dat die mensen willen meegenieten van het natuurschoon. Aan mijn rechterhand heb ik uitzicht op een achteroverleunende grijze bergkam die afsteekt tegen de blauwe zee. Op de T-splitsing bij een Romeins viaduct, slaan de toeristenbussen af naar de baai van Sa Calobra. Ik rij door richting Sóller 20 kilometer verderop, om van daaruit de boot naar het dorpje te pakken. Als ik een tunnel passeer kom ik in een ander landschap. Ik fiets langs het stuwmeer Gorg Blau, terwijl aan mijn rechterhand een soort kale maanrots domineert met daarop een gebouw dat lijkt op een ruimteschip. Het is de Puig Major (1445 m), de hoogste berg van het eiland, met op de top een legerinstallatie. Tijd voor de beklimming van de Coll Puig Major (880m), ook meteen de hoogste pas. Door het venijnige begin is het moeilijk om in mijn ritme te komen. ‘Zzzzwww, zzzzwww’, doet de DI2 als ik op het steilste stuk het juiste verzet probeer te vinden. Gelukkig vlakt de klim al gauw af. Nadat de weg om een tweede stuwmeer krult, volgt nog een tunnel en dan een lange afdaling richting de zee.

Met een kaartje voor de boot naar Sa Calobra op zak, plof ik neer op het terras in de haven van Sóller voor een broodje en een bakje koffie. Het hoogtepunt van mijn verblijf op Mallorca laat nu niet lang meer op zich wachten. Goed, Sa Calobra is de op één na zwaarste klim van het eiland, maar hij blinkt volgens de reisgidsen vooral uit in schoonheid. De pas die als een kronkelende slang tegen de berg ligt, werd in 1935 aangelegd als toeristische weg naar de baai. Vanaf het bovendek op de boot, geniet ik van het uitzicht op de ruige rotskust en een schraal zonnetje dat door de wolken breekt. ‘WTC Gronsveld’ lees ik als nog drie wielrenners de trap opkomen. Het zijn Nederlanders. Stan Loo is net zijn eigen fietsbedrijfje voor tochten op Mallorca begonnen en heeft zijn maten Bas en Robin als eerste klanten. Ze hebben er al 80 kilometer opzitten. ‘Ik ben niet zo’n klimgeit,’ verontschuldigt Stan zich. ‘Hij wel.’ Stan wijst naar Bas. Ik vraag de mannen of ik ze tijdens de klim mag fotograferen voor de reportage. Dat vinden ze prima en ze geven me tien minuten voorsprong, zodat ik tijd heb om positie te kiezen voor het beste shot. Dan doemt - ingeklemd tussen twee kaarsrechte rotswanden - een smalle baai met een paar huisjes op. Sa Calobra. Op de achtergrond ligt de kale Puig Major dreigend in de wolkenlucht. Prachtig. Nadat we aanmeren til ik mijn fiets van de boot en zeg ik de jongens vaarwel – voorlopig.

Een kronkelende slang ‘9,5 km, 7%’ vermeldt een bord aan het begin van de klim. Al snel kom ik in mijn ritme, de weg kronkelt geleidelijk omhoog. Al na de eerste bocht laat de ‘slang’ iets van zijn schoonheid zien. Een tientallen meters hoog rotsblok waakt als een middeleeuwse wachttoren over de pas. Een fikse wind blaast in mijn gezicht als de weg richting de zee draait. Na een lang recht stuk maakt de pas een zwaai om nog een groot rotsblok. Dan toont de slang zich in vol ornaat, kronkelend omhoog tegen de bergwand. Bijna alle kleur is nu weggenomen uit het landschap. Wat rest is het olijfgroen van de struiken en het cementgrijs van de rotsen, die weer sprookjesachtige vormen aannemen. De renners die ik onderweg tegenkom groet ik vrolijk uit enthousiasme. De klim is zo mooi dat ik voor afzien geen tijd heb. De auto’s en toeristenbussen op het parcours kunnen de pret niet drukken. De weg kronkelt nu alle kanten op, de ene haarspeldbocht na de andere. Dan bereik ik het punt waarop alles is te overzien: de slang die tegen de berg op kronkelt, de cementgrijze rotsen en in de verte de diepblauwe zee. Een mooie plek voor de fotoshoot. Als Stan zoals door hemzelf voorspeld als laatste langskomt, spring ik weer op de fiets. Na nog een paar haarspeldbochten volgt de uitsmijter: een bocht van 270 graden die me richting de top slingert. Daar staan de mannen al te genieten van het uitzicht. Bij het bordje ‘Coll dels Reis - 682 m’ fotografeer ik Stan die zijn fiets ondersteboven

houdt. ‘Eén standaard wielerfoto per vakantie mag hè?’ grapt hij. Vervolgens zetten Stan, Bas en Robin koers naar hun hotel in Playa de Palma aan de westkust. Ik vraag Stan nog of hij daar de groeten doet aan Frank en Carmen van het ‘Nederlandse’ Wielercafé La Terraza. Een café dat de mannen hebben gebombardeerd tot hun stamkroeg. Pleisterplaats voor fietstoeristen en profs Het café van Frank uit Monnickendam en zijn Andalusische vrouw ligt vlakbij het vliegveld, dus ik was er al langsgegaan na aankomst op het eiland. La Terraza is een pleisterplaats voor zowel fietstoeristen als voor de profs. Niki Terpstra, Kenny van Hummel en Karsten Kroon zijn er kind aan huis in de wintermaanden. ‘Die jongens fietsen de eerste kilometers gewoon samen op met de toeristen. Ze hebben totaal geen kapsones’, vertelde Frank me terwijl we een colaatje dronken op zijn terras. Het interieur van het wielercafé is een attractie op zich. De muren en plafonds hangen vol koerstruien van bekende renners, die Frank en Carmen door de jaren heen hebben gekregen. Van een gesigneerde Astana-trui van Alberto Contador tot een wollen Willem II Gazelle-trui van Peter Post. Frank: ‘Een verzamelaar heeft daar 1500 euro voor geboden. Maar ik doe hem niet weg hoor. Nooit.’ Nog een pronkstuk: de zwarte Koga van Leontien van Moorsel, waar Frank zo nu en dan nog een rondje mee fietst.

Al na de eerste bocht laat de ‘slang’ iets van zijn schoonheid zien

wielrenblad 2014 #1

route — slanGentocht door sa calobra

Alleen nog maar bergaf en de wind mee De afdaling brengt me terug bij de T-splitsing bij het aquaduct. Ik fiets weer over de panoramaweg, met het uitzicht op de grijze bergkam aan mijn linkerhand. Dan buig ik rechtsaf voor de afdaling met spectaculaire vergezichten op de vallei. Nu gaat het vast alleen nog maar bergaf richting het hotel aan de zee, denk ik. Maar, dat valt dus vies tegen. Het klimmetje naar het dorpje Selva in de vallei telt slechts één haarspeldbocht. Maar ik heb totaal geen kracht meer en kom in slakkentempo boven. De teller zit inmiddels over de 100 kilometer. Ik merk dat ik behoorlijk kapot ben. Er volgen nog twee rotklimmetjes. In het dorpje Campanet zien twee oude vrouwtjes op een bankje me als een bejaarde naar boven komen. Na het plaatsje Búger wordt het dan eindelijk echt vlak. Eindelijk. De wind blaast in mijn rug, ik rij langs olijfboomgaarden en verdroogde akkers. Nog maar een paar kilometer! Ik besluit de tocht in stijl af te sluiten en nog één keer flink tempo te rijden. Dan buigt de weg ineens af terug het binnenland in. Ik vertrouw het niet. Voor de zekerheid vraag ik een paar landarbeiders die bezig zijn in de akkers of dit wel de weg naar Playa de Muro is.

‘Ja hoor, bij de rotonde linksaf,’ zegt één van hen. Na een paar kilometer merk ik toch dat ik omrijd. Ik had allang bij de kust moeten zijn. Na de rotonde volgt nog een rotklimmetje. Het temporijden houd ik vol tot aan de kust. Ik ben te zuidelijk uitgekomen in Can Picafort, dus moet nog een deel van de kustweg met zijwind naar Playa de Muro afleggen. Met een scheef gezicht hang ik onderin de beugels. Een oudere wielrenner pikt aan in mijn wiel. Hij moest eens weten hoe ik afzie! De kilometerteller gaat van 36, naar 35, 34. Echt instorten doe ik niet, maar als er bij wijze van spreken een jagend peloton achter me had gezeten, was ik onverbiddelijk ingerekend. Nog één keer pers ik er iets van een tempoversnelling uit als het Iberostar Hotel in zicht komt. Het lopend buffet is dan al lang en breed begonnen.

Met een scheef gezicht hang ik onderin de beugels

wielrenblad 2014 #1

Wielercafé la terrazza c. laud/trovadors s/n 07600 playa de palma tel: 971 269 252 www.la-terraza.eu het klooster van san salvator santuario de san salvador puig de sant salvador, mallorca www.cycletours.nl fietstochten dag 1 playa de muro – petra 93,7 km, 500 hm playa de muro - sa pobla - llubi - sineu – san Joan – petra – sineu – maria de la salut – muro - can picafor - playa de muro beschrijving: vlakke tot glooiende rit over landweggetjes door olijfboomgaarden, dorre akkers en verweerde molens in het binnenland. dag 2 playa de muro – oriënt 125,6 km, 900 hm playa de muro – sa pobla – llubi – sineu – sencelles – santa maria del cami – bunyola – coll de hono (540m) – oriënt – alaró – biniamar – mancor de la vall – campanet – sa pobla – playa de muro beschrijving: redelijk vlak langs akkers, wijnen olijfboomgaarden tot aan santa maria del cami. vanaf bunyola de bergen in, met als hoogtepunt de beklimming van de coll de hono. afdaling naar alaró. heuvelachtig tot aan campanet. vlakke finale. dag 3 koninginnenrit 140,4 km, 2200 hm playa de muro – alcúdia – pollença coll de femenia (515m) – escora – coll puig major (880m) – port de sóller – sa calobra – coll dels reis (682m) – escora - caimari – selva – moscari – campanet – búger – sa pobla – can picafort – playa de muro

download Wil je zelf de route fietsen? download de route op www.wielrenblad.nl/routes

Word abonnee

Word abonnee van WIELRENBLAD en ontvang één van de onderstaande acties erbij 4 X WIELRENBLAD + SAN MARCO ASS–SAVER VOOR € 14,95

4 x Wielrenblad

€ 19,80

san marco ass-saver

€ 7,95

totaal

€ 27,75

nu voor

€ 14,95

OF 4x WIELRENBLAD + X–Socks

4x WIELRENBLAD + Crankbrothers multi-17 tool

4x WIELRENBLAD + Knog strobes

4x WIELRENBLAD + Pedro’s pro brush kit

winkelwaarde € 17,95

winkelwaarde € 27,90

winkelwaarde € 19,90

€ 24,95

4x WIELRENBLAD + Knog Milkman slot

4x WIELRENBLAD + Muc-Off duo cleaning pack

4x WIELRENBLAD + Duursport energy pack

4x WIELRENBLAD + BBB Ovalintegrate pomp

winkelwaarde € 21,90

winkelwaarde € 20,95

winkelwaarde € 12,97

winkelwaarde € 27,95

€ 24,95

€ 19,80

€ 14,95

€ 19,80

Om abonnee te worden surf je naar www.wielrenblad.nl vul de antwoordkaart elders in het blad in of bel met 0251-252350

Prijzen zijn inclusief verzendkosten. Voor deze actie zijn de algemene voorwaarden van Soul Media actief.

tekst: Joost-Jan kool

illustratie: Geeske voorhees

â&#x20AC;&#x2DC;Ach, lieve schat, het komt heus wel goedâ&#x20AC;&#x2122;, zei mijn vader wanneer mijn moeder zich weer eens beklaagde dat hij nooit met die racefietsen aan de slag had moeten gaan en al helemaal nooit zijn baan bij Verheij, een vetveredelingsbedrijf met internationale allure en werkgever van het halve dorp, op had moeten zeggen. Maar ja, mijn vader joeg zijn dromen na en eenmaal los van de grond, verliest een mens al snel het zicht op de keiharde realiteit. En die was in dit geval dat helemaal niemand in ons dorp Grammerdam en ook niet in de dorpen in de polder daar direct omheen zat te wachten op een racefiets.

De Fietsenzaak

Wielerverhaal — de fietsenzaak

Niet dat er niet gefietst werd in het dorp; de mensen fietsten wat af. Maar de vehikels die ze daarvoor gebruikten, waren minstens zo degelijk als ze zelf waren en deden op geen enkele manier denken aan de ranke, glimmende modellen die mijn vader in zijn winkel had uitgestald. Het gevolg liet zich raden. Mijn vader stond uren achtereen uit het etalageraam naar een straat te staren, die op een verdwaalde auto of een trekker na volledig verlaten was. Het gebrek aan klanten had zo zijn consequenties. Gelukkig was mijn moeder een ijverig mens en met het geld dat ze verdiende door elke avond bij Verheij de kantine en de kantoren te poetsen, konden mijn zussen Keetie en Leontien en ik nog enigszins fatsoenlijk gekleed over straat en stond er in ieder geval elke avond wat te eten op tafel.

Dorpsstraat 98 Het begon allemaal toen Arie de Graaf halverwege de jaren ‘90 dood bleef achter de toonbank van zijn buurtwinkel aan Dorpsstraat 98 en zijn enige zoon het dorp verliet om gitaar te gaan spelen in de stad. Vader sloot een lening af en kocht het pand. Van zijn spaargeld schafte hij gereedschap, een rek vol kleding en een mooie voorraad fietsen aan. Hij kon niet wachten om van start te gaan en zag louter gouden bergen. ‘Wielrennen is zo populair, kijk maar hoeveel mensen er naar die criteriums vlak na de Tour toe gaan. Ik vertel je: straks zijn de fietsen niet aan te slepen’. Mijn moeder was iets minder enthousiast: ‘Lieve schat, die komen daar alleen maar om te zuipen, echt niet omdat ze allemaal willen fietsen’. Daarna, tegen ons, terwijl ze de pudding op tafel zette: ‘Geniet er nog maar van, binnenkort zit dat er niet meer in!’ Maar mijn vader was een positief mens en hoewel we tot ver voorbij de opening aten van de restanten van de catering, maakte hij zich geen zorgen. ‘Ze moeten me even weten te vinden. Dat heeft gewoon tijd nodig. Als ondernemer moet je tegen een stootje kunnen.’ Hij had overigens al een klant en zeker niet de minste: marathonschaatser Kees van Bemmel die een paar dorpen verderop woonde en regionale bekendheid genoot, omdat hij in 1986 als 36e geëindigd was in de Elfstedentocht. Maar dat was sponsoring die zich volgens mijn vader pas later uit zou betalen. Dat juist die samenwerking

tot een vreselijk drama zou leiden, kon hij op dat moment natuurlijk niet voorzien. Naarmate de maanden verstreken en de klanten wegbleven, namen thuis de spanningen toe. Mama riep dat het zo niet langer kon, dat pa zijn tijd verlummelde en niet zo eigenwijs moest zijn. ‘Begrijp nou toch eens dat niemand zit te wachten op jouw fietsen! Alstublieft, verkoop die winkel en vraag Verheij of je alstublieft weer terug mag komen. De mensen in het dorp lachen ons uit!’ Mijn vader hoorde het zwijgend aan en als hij zijn bord leeg had, ging hij weer terug naar winkel. Op een avond stonden er twee mannen op de stoep. Ze droegen een pak met een stropdas en ik hoorde ze praten over een voorstel en iets van een fietsketen waarbij mijn vader zich kon aansluiten. Mijn vader riep dat hij helemaal niets moest en al helemaal geen keten. Daarna sloeg hij met een knal de voordeur dicht en verdween. Toen de mannen weer weg waren, zag ik dat mijn moeder moest huilen. Keetie en Leontien riepen dat pa gek was en dat iedereen ze uitlachte op school, omdat ze zulke goedkope kleding moesten dragen.

Lege winkel In de weken die volgden was mijn vader was steeds vaker van huis. ‘Wacht maar tot het lente wordt’ riep hij als mijn moeder of mijn zussen weer eens zeurden dat er geen geld meer was. ‘Dan trekt de handel vanzelf weer aan!’ Op het dorp werd steeds meer over mijn vader en zijn lege winkel gepraat en hoewel ik helemaal geen verstand had van zijn werk, begon ik het ook raar te vinden dat hij nooit meer thuis was. Ik zag hem alleen tijdens het eten of de enkele keer dat ik na schooltijd nog even in de winkel kwam. Langzaam maar zeker begon ik te geloven in de dingen die mama, Keetie en Leontien over mijn vader riepen als ze zich weer eens over hem beklaagden. Totdat mijn vader op een mooie woensdagmiddag halverwege maart vroeg of ik even mee wilde naar het magazijn. ‘Kijk’, zei hij trots, ‘zelf gebouwd.’ Tegen de werkbank stond een geweldig mooie fiets ‘En kijk eens wat ik hier heb?’ Hij trok een kleed weg en daar stond eenzelfde fiets alleen een paar maten kleiner. ‘Voor jou! Ook helemaal zelf opgebouwd. Mooi hè! En zaterdag gaan we samen op de fiets naar de Ronde van Ippel

om Kees van Bemmel aan te moedigen. We gaan erop uit; de mensen moeten toch weten wie je bent’. Bij het uitspreken van die laatste woorden pakte hij een rode wielertrui en een zwarte broek van de werkbank. Racefiets Speciaalzaak Van Dijk stond in witte letters op de pijpen en de rug gedrukt. ‘Sponsorkleding voor Kees. Wat vind je ervan? Je zit trouwens niet goed. Ik ga je meten’. Ik was even op mijn fiets gaan zitten, maar moest er meteen weer af. Daarna moest ik op een rare fiets. ‘Even kijken hoe het werkt’, zei mijn vader en hij draaide aan allemaal knoppen. ‘Hiermee kan ik zien hoe lang je benen zijn.’ Daarna schreef hij wat cijfers op en hield een meetlat langs de fiets. ‘Mag ik nu gaan fietsen, papa?’ vroeg ik. Ik mocht een paar rondjes door de zaak. ’Zo en nu weer wegwezen’, zei mijn vader na een minuut of 5. ‘Ik moet nog wat sleutelen aan de fiets van Kees’. Net op het moment dat ik de winkel uitstapte en naar mijn vader zwaaide, kwam er een mevrouw met een zware fiets aangelopen. ‘Meneer Van Dijk? Uw vrouw heeft me gestuurd. Ze vertelde mij dat ik hier mijn fiets kan laten repareren’. ‘Dan bent u verkeerd geïnformeerd’ antwoordde mijn vader, ‘ik doe echt alleen maar in racefietsen en heb het behoorlijk druk. Tot ziens!’

Mama Een paar dagen later draaide mijn vader net voor de middag de winkeldeur in het slot. Er kwam een wat ouder echtpaar aangewandeld. Het waren Verheij en zijn vrouw. ‘Zo Van Dijk’, zei hij, ‘Al genoeg verdiend om er een middagje tussenuit te gaan?’. Hij gaf mijn vader een tikje op zijn schouder en liep verder de straat uit richting het dorpsplein waar op de zaterdag een klein marktje stond. Ik rook de weeïge geur die zomers bij warm weer in het dorp hing. Even later reden we samen het dorp uit de polder in. Over de bomen hing een frisse groene waas en de nog lege weilanden strekten zich uit tot aan de horizon die slechts gebroken werd door acht windmolens en de contouren van een dorp. ‘Daar ligt Ippel’ zei mijn vader en hij wees in de richting van de windmolens, ‘Ze hebben die dingen daar lang tegen kunnen houden, maar uiteindelijk verlies je dat altijd’. We reden verder en met de wind tegen legde mijn vader zijn hand in mijn nek. Het voelde fijn om weer bij hem te zijn. ‘Gaat het eigenlijk wel

wielrenblad 2014 #1

met u en mama?’durfde ik nu opeens te vragen. ‘Ach, tuurlijk, je moeder moet gewoon een beetje wennen. Maar het komt echt goed. Ik doe dit ook voor haar. En weet je we houden heel veel van elkaar’.

Dan bent u verkeerd geïnformeerd’ antwoordde mijn vader, ‘ik doe echt alleen maar in racefietsen en heb het behoorlijk druk. Tot ziens!’

Kees van Bemmel Er waren meer wielrenners die richting Ippel fietsten. Af en toe kwam er een auto voorbij met fietsen op het dak. We kwamen bij het dorp en hoorden muziek. Langs de straat stonden dranghekken. Even later stonden we langs het parcours bij de materiaalzone waar de renners hun reservewielen neerzetten. ‘Daar is Kees!’ riep mijn vader en hij zwaaide naar een man met een rode trui. Ik herkende hem uit de krant en van de keren dat ik hem in de winkel zag. ‘Zin in?’ vroeg pa. Kees haalde zijn schouders op en zei dat het niet meer dan een voorbereiding op het echte werk was. ‘Zit je goed?’ wilde mijn vader nog weten. Kees zei dat de fiets heerlijk reed. Hij zette zijn wielen voor ons neer en reed het parcours weer op. De wedstrijd ging van start en het werd een waar spektakel. Toen de kruitdampen, zo noemde een dikke man met een microfoon het begin van de wedstrijd blijkbaar, opgetrokken waren, reed er een kopgroep van zes man door de straten van Ippel. ‘Kees zit er ook bij! ’riep mijn vader en hij sloeg me op mijn schouder. De speaker zag het ook en vertelde dat Kees een nieuwe sponsor, Rijwielspeciaalzaak Van Dijk, gevonden had. Daarna muziek van Andre Hazes. ‘Stel je eens voor’, zei mijn vader; ‘Kees in mijn shirt op de voorkant van de krant. Dat zou eventjes geweldig zijn!’ Er klonk een bel; volgens de speaker ging er gesprint worden om de superpremie beschikbaar gesteld door vetveredelaar Verheij uit Grammerdam. De zes kwamen nu op volle snelheid voorbij en hangend over het hek zagen we dat Kees als eerste richting de finish stoof. Opeens het verschrikkelijke geluid van knappende spaken en krakende frames. Kees vloog met zijn rode shirt door de lucht en knalde op de jurybus. Zijn fiets schoof in het publiek, aan zijn voet hing nog een pedaal. Zijn stuur lag weer een paar meter verderop. Mijn vader rende lijkbleek naar de plek waar Kees op zijn buik op de klinkers lag. Onder zijn knieën vormde zich een plas bloed, zo rood als zijn shirt. De koers werd gestaakt, een man van de krant nam foto’s

van de ravage en Kees werd met een ambulance en een nekkraag afgevoerd. Daarna fietsen we zwijgend naar huis. In de weken daarna gebeurde er veel. Mijn vaders dromen, waren op de finishlijn in Ippel vervlogen en nadat hij zich de eerste drie dagen na het ongeluk onafgebroken in zijn winkel had opgesloten, verkocht hij de zaak. Via via kwam hij aan een baantje bij de plantsoenendienst in Raspel, twee dorpen verderop. Thuis kregen we weer wat meer lucht en mama hoefde nog maar om de dag naar Verheij. De geldzorgen waren weg, maar om nou te zeggen dat mijn vader gelukkig was; zuchtend at hij elke morgen zijn boterhammen, zuchtend trok hij zijn schoenen aan en zuchtend stak hij zichzelf in zijn oranje jas om naar zijn werk te gaan.

Dromen kan altijd Het werd zomer, Kees van Bemmel maakte bekend te stoppen met marathonschaatsen, in de weilanden rondom het dorp graasden zwartbonte koeien en de vertrouwde geur van gesmolten vet hing zwaar in de straten van het dorp. Op de televisie, die weer netjes op het kastje tegenover de bank stond, reden renners via Milan en San Remo naar Brugge, Luik, Valkenburg en Parijs. Fietsend over bonkige keien, felle heuvels en eindeloos hoge bergen lieten ze ons verlangen naar de fiets. Nog altijd voelde ik mijn vaders hand in mijn nek en de frisse wind langs mijn gezicht. Opeens vroeg mijn vader of ik hem vertrouwde. Ik knikte. Daarna trokken we allebei een rood jasje met witte letters aan. Even later passeerden we Dorpsstraat 98, waar de uit de stad teruggekeerde zoon van De Graaf een gitaarspeciaalzaak begonnen was. ‘Pa, daar zit toch niemand op te wachten?’ vroeg ik aan mijn vader die voor even gestopt was met zuchten. ‘Ach, ’antwoordde hij, ’Een mens mag altijd dromen’. Daarna zwaaide hij naar de zoon van De Graaf die vanuit het etalageraam de Dorpsstraat in keek. We verlieten het dorp en reden in de richting van de horizon die slechts gebroken werd door de contouren van een dorp en de acht windmolens die lang tegengehouden waren, maar er uiteindelijk toch waren gekomen.

wielrenblad 2014 #1

Jongeren met gedrags- en leerproblemen fietsen samen naar de top

tekst: rick brauWers

foto’s: ermindo armino

In 2012 beklommen Cliff Hennen en John Schefer de Mont Ventoux samen met negentien jongeren met gedrags- en leerproblemen. In 2013 stonden er zestig deelnemers aan de voet van de berg en in 2014 beklimmen maar liefst vierhonderd deelnemers uit Limburg, Noord - Brabant en Gelderland vanuit Sault de Mont Ventoux.

Idee Na een zware werkweek in 2011 fietste Cliff Hennen (53), facilitair manager bij Koraal Groep, de Limburgse Fromberg omhoog en zette daarbij zijn stress om in voorwaartse snelheid. Boven op de top voelde hij zich een stuk beter en het idee dat toen ontstond is gerust eenvoudig te noemen. Hennen bedacht dat fietsen kan dienen als simpele vorm van therapie voor jongeren met een licht verstandelijke beperking. Hennen is nauw betrokken bij de werkstichting Gastenhof, die jongeren zorg en begeleiding biedt in het dagelijks leven. Een dag later belde Cliff met Ben Van Broeckhoven, directeur van Gastenhof .Hennen vertelde over zijn plan en dat hij met de jongeren wilde gaan trainen om uiteindelijk samen de Mont Ventoux omhoog te fietsen. Daardoor zouden ze een doel in hun leven krijgen en tegelijkertijd aan hun conditie werken. ‘Prima idee, doen!’ reageerde Van Broeckhoven en daarmee was het startschot gegeven voor het project Mont Ventoux. De eerste editie was een groot succes en alle negentien deelnemers bereikten de top van de kale berg.

Uitvoering Binnen een week ontstond er een gedreven samenwerking tussen Cliff Hennen en John Schefer (54), teammanager bij Gastenhof en fervent fietser. In eerste instantie dachten Cliff en John aan het evenement Alpe

d’Huzes maar omdat de kans op uitloting groot was besloten ze al snel om zich te richten op de vele malen zwaardere Mont Ventoux. Het oorspronkelijke plan, om met vijf of zes jongeren deze mythische berg te beklimmen, bleek al snel te verbleken bij de 21 jongeren die zich hadden aangemeld voor het project. Vanaf dat moment ging het hard. Hennen en Schefer organiseerden informatiebijeenkomsten voor de jongeren en hun ouders of begeleiders. Ook informeerden ze tientallen vrijwilligers die zich hadden opgegeven om de jongeren te begeleiden in hun weg naar de top. Het ambitieuze duo vloog naar ZuidFrankrijk en inventariseerde de mogelijkheden en beperkingen ter plekke. Sault, de meest toegankelijke kant van de Mont Ventoux werd gekozen als startplek om de berg te beklimmen. Er werd een camping uitgezocht en er werd een zendmast opgezet om het netwerk voor mobiele telefoons op de berg te ondersteunen. M.O.S. (Medische Ondersteuning Sportevenementen) legde contact met de Franse autoriteiten, waardoor er bijvoorbeeld met een Nederlandse ambulance mocht worden gewerkt. De eerste editie was een groot succes en alle negentien deelnemers bereikten de top van de kale berg. De een met een duwtje in de rug, de ander zonder problemen. Boven op de top ervoeren veel jongeren wat het is om zichzelf te overwinnen en succes te boeken. De missie van Cliff en John bleek meer dan geslaagd en de Equipe Mont Ventoux kreeg een vervolg. Niet alleen de initiatiefnemers waren enthousiast, ook de buddy’s en het bestuur van Koraal Groep waren dolenthousiast over het project. In juni 2012 sloot de Limburgse zorginstelling Radar aan bij het project en beklommen maar liefst zestig jongeren de Mont Ventoux.

Toekomst Dit jaar stijgt het aantal deelnemers explosief. Naar verwachting doen vierhonderd jongeren een poging om de 1912 meter hoog gelegen top te bereiken. Naast Gastenhof en Radar sluiten er nog meer zorginstellingen uit Limburg, Brabant en Gelderland aan. Sint Anna uit Heel, De La Salle uit Boxtel, Daelzicht, Stichting

Prisma, Pluryn en Pergamijn. Ondanks de uitbreidingen blijven Hennen en Schefer de projectleiders van Equipe Mont Ventoux. Ze hebben zelfs twee dagen in de week vrijgemaakt om zich met het project te kunnen bezighouden. ‘Als een organisatie besluit om zich bij ons aan te sluiten, dan regelen we alles voor ze’, vertelt Hennen. ‘Samen met Toma Cycles in Kerkrade zorgen we voor gedegen Specialized fietsen. Daarnaast zorgen we voor kleding, de reis en de verzekering. Ook leggen we uit hoeveel buddy’s er nodig zijn en hoe je het beste met de deelnemers kunt trainen. Organisaties die zich bij ons aansluiten hoeven zich ook geen zorgen over de accommodatie te maken, op dit moment is men druk bezig om een camping te zoeken waar we met vierhonderd man terecht kunnen.’

De eerste editie was een groot succes en alle negentien deelnemers bereikten de top van de kale berg

wielrenblad 2014 #1

Behalve zorginstellingen haken aan er ook steeds meer andere organisaties aan bij Equipe Mont Ventoux. Zonder dat Hennen ooit actief op zoek is geweest naar sponsors wordt hij steeds vaker benaderd door bedrijven die een steentje willen bijdragen. Hennen: ‘Ongelooflijk, iedereen ziet iets in het project. Dat is toch geweldig? Dit zouden we zo door het hele land kunnen uitrollen.’

distance curves speed sun heat canâ&#x20AC;&#x2122;t stop you

NOTHING CAN STOP YOU.

www.agu.com

wielrenblad 2014 #1

tekst & foto’s: GeorGe desWiJzen

Giant gaat met deze Defy Composite 2 de strijd aan binnen het zeer competitieve segment van de carbon instapmodellen. De Defy 2 is vooral interessant voor de beginnende fietser die een lichte fiets zoekt. De lijnen van de fiets zijn strak, de gekozen kleurschakeringen ogen luxueus en tijdloos. Hiervoor krijgt Giant alvast een pluspunt. Giant heeft jarenlange ervaring met carbontechnologie waardoor het carbon fietsen kan aanbieden op drie verschillende prijs-kwaliteitsniveaus. Het soort vezel en het productieproces bepalen de prijs en de kwaliteit van het frame.

Giant Defy Composite 2 frame

carbon

afmontage

shimano 105

gewicht

8,75kg

wielset

Giant p-r2

prijs

€ 1.699,-

Bij de Defy 2 is gekozen voor het laagste carbon in het Giant-gamma, het zogenaamde T-600 ruwe carbonvezel. Daarnaast is de modified monocoque-techniek toegepast. Dit laatste wil zeggen dat de techneuten van Giant werken met een gebruikelijke monocoque-constructie maar dat ze de buitenste laag geweven vezel weglaten om de kosten te verlagen. De fiets is hierdoor minder stijf dan de modellen in het midden (Advanced Composite Technology) en topsegment (Advanced SL Composite Technology). Hiermee speelt Giant duidelijk in op de grotere vraag

naar lichte, maar toch betaalbare fietsen. Met 8,75 kilogram en een prijskaartje van net geen 1700 euro kan deze fiets goed meekomen met andere modellen in dit segment. De Defy 2 is een mooie fiets. Het spuitwerk met de donker grijze metallic look oogt tijdloos en voelt luxueus aan. De lijnen van het sloping frame (Compact Road Design) met de smalle en aflopende bovenbuis zijn strak. De kortere bovenbuis, iets hogere balhoofdbuis en een ‘luiere’ voorvorkpositie zorgen voor beduidend meer ontlasting van rug, schouders en nek. Het comfortabele design in combinatie met de preciezere maatstelling komt het rijcomfort zeker ten goede. Dit is met name belangrijk voor bikers die pas beginnen met onze mooie sport. Naast het compacte frame maakt Giant bij de Defy 2 gebruik van het innovatieve PowerCore bottom bracket. Voorheen werd dit alleen bij de topfietsen van Giant gebruikt, nu dus ook bij de Defy 2.

Dit oversized bracket zorgt er voor dat er meer kracht wordt omgezet naar het achterwiel. Naast het praktische nut oogt deze innovatie ook nog goed. De afmontage van de Defy 2 bestaat uit de good old Shimano 105-groep. Met de 50/39/30 triple crank voor en de 10 speed 12-30 Tiagracassette achter kom je op onze vaderlandse wegen en op vakantie in de bergen een heel eind. Dit is dan ook een uitstekende groep voor de beginnende fietsers en de fietsers die tevreden zijn met een oerdegelijke en betaalbare afmontage. De Defy 2 is verder voorzien van een Giant P-R2-wielset (1,9 kg). Deze wielset is het instapniveau. Giant verkoopt deze wielset niet als losse accessoire. Onze tip zou dan ook zijn om met de wielerzaak tot een deal te komen waarbij je gaat voor de iets duurdere maar kwalitatief betere P-SL1-wielset (1,7 kg - 129 euro). De standaardwielen vielen ons namelijk iets tegen wat betreft

comfort en rolweerstand. Met de upgrade naar de Giant P-SL1-wielen voelt de fiets niet alleen strakker maar wordt deze ook weer meteen een paar ons lichter. Een ander verbeterpunt voor Giant zijn de banden die op de Defy 2 liggen. In droge condities zijn deze goed, maar bij een beetje vocht in hi-speed bochten zoeken deze profielloze banden naar grip. Het is een aandachtspunt dat gemakkelijk op te lossen is door Giant. Concluderend kunnen we stellen dat de Giant Defy Composite 2 een prima instapmodel is voor de beginnende wielrenner. De afwerking, kwaliteit van de afmontage en het design zijn meer dan uitstekend. De prijs-kwaliteitverhouding is daarmee prima in balans. Zoek je een lichte racefiets voor de eerste kilometers op de weg, dan is de Defy Composite 2 een voor de hand liggende keuze.

wielrenblad 2014 #1

tekst: kees de JonG

foto’s: annovelo

Het bekende Amsterdamse fietslabel RIH werd in 1921 door de broers Joop en Willem Bustraan opgericht. In 1928 begonnen de broers met de bouw van racefietsen. In totaal zijn er 63 Olympische en wereldtitels geboekt op een RIH-fiets. Nadat in 2012 de deuren van de Jordanese winkel sloten, werd een jaar later alweer bekendgemaakt dat het bedrijf een doorstart zou maken. Een oud-Amsterdamsch fietsmerk wordt nu nieuw leven ingeblazen.

Racefietsen van RIH Het tweede leven van een legendarisch fietsmerk

Geschiedenis

We besloten een kijkje te nemen bij de Amsterdammers, die na al die jaren Jordaan tegenwoordig in AmsterdamNoord zijn gevestigd. Tussen de vele autobedrijven aan het Gedempt Hamerkanaal pronken achter één raam een paar fietsen. Boven de deur de naam van het bedrijf: RIH. De muur van de entreehal is behangen met tientallen foto’s en krantenknipsels met daarop de successen van het fietsenmerk afgebeeld. De fietsen kleden de boel af. Achterin vinden we de werkplaats. Waar frames, complete fietsen en framebuizen op elke mogelijke plek liggen of staan. Diederik Martens, eigenaar en verantwoordelijk voor de communicatie binnen RIH, leidt ons rond en vertelt hoe over het verleden, heden en toekomst van het Hollandse oermerk.

De gebroeders Joop en Willem Bustraan waren pijpfitters in de Westergasfabriek in Amsterdam. Beide broers hadden liefde voor het fietsen – Joop was zelf wielrenner en gangmaker – en besloten een fietsfabriek te beginnen. In 1921 openden ze een winkel in de Jordaan. Daar begon het duo met de bouw van racefietsen. Wim van der Kaaij, momenteel nog altijd werkzaam als hoofd van de werkplaats, kwam als jonge jongen vaak in de winkel van de Bustraan-broers langs. Het begon toen hij een rolletje stuurlint kwam kopen en gestuurd werd om een haring te halen voor Gerrit Schulte. Schulte was wedstrijdrijder en kwam vaak naar de winkel om zijn overwinningskrans te brengen en een haring te eten.

wielrenblad 2014 #1

van links naar rechts: diederik martens, Wim van der kaaij, lorenzo milelli en lester Janssen.

Al snel mocht Wim in de winkel meehelpen. Dat deed hij niet onverdienstelijk, want in 1972 nam hij de winkel over en de successen van RIH namen alsmaar toe. De glorietijden beleefde het merk met het Nederlandse baanteam, maar ook met dat van de Russen. De vrouw van Bustraan was Russisch en functioneerde als tolk tijdens het WK baan in Amsterdam toen een van de Russen zijn fiets brak. Bustraan zorgde ervoor dat hij snel weer kon rijden en zo ontstond een nieuwe samenwerking. Op fietsen van RIH behaalden Nederland en Rusland verschillende wereldtitels en Olympische gouden plakken. Ook in de rest van de wereld bleef dit succes niet onopgemerkt. Voor veel mensen was er geen andere fiets dan RIH als je de sport serieus wilde bedrijven. Hoewel er ook gewone fietsen van RIH werden gebouwd waren de pijlen vooral gericht op de wedstrijdsport. Zo had de winkel een speciale brievenbus voor coureurs die hun vork braken. De volgende dag kon je je gerepareerde vork weer ophalen.

Het succes duurde helaas niet eeuwig. Begin jaren negentig waren Leontien van Moorsel en Ingrid Haringa de laatste renners die op een RIH wereldkampioen werden op de baan. Met de komst van aluminium en carbon frames in het peloton werd het voor RIH steeds lastiger. Als bouwer van stalen frames, vooral vanuit liefde voor het ambacht geproduceerd, was de overstap naar aluminium of carbon te groot. Het was een bewuste keuze om staal te blijven bouwen. De kwaliteit ligt een stuk hoger dan die van aluminium of carbon. De bestellingen bleven nog wel binnenkomen maar in zijn eentje kon Van der Kaaij het werk niet meer aan. Hij had geen opvolger en zodoende sloot RIH in 2012 haar deuren.

nieuW! racefietsen van rih

Jaarlijks moeten er zo’n 250 nieuwe stalen frames de werkplaats uitrollen

Heden Diederik Martens had zijn bedrijf al enige tijd geleden verkocht toen hij op een ochtend in de krant las dat RIH haar deuren zou sluiten. Hij had leren fietsen op een RIH en zodoende had het merk een speciaal plekje in zijn hart veroverd. Toen hij het nieuws las nam hij contact op met Van der Kaaij en raakte al snel aan de praat over hoe een eventuele doorstart vorm zou moeten krijgen. Dat leek simpel maar uiteindelijk moesten er nog een paar krachten bijgehaald worden. Framebouwer in opleiding Lorenzo Milelli is nu in de leer bij grootmeester Van der Kaaij om het stokje in de toekomst over te nemen. Bij de zoektocht naar een nieuwe locatie werd al snel gekeken naar Amsterdam-Noord. Een hippe, creatieve omgeving waar de business booming is. Aan het Gedempt Hamerkanaal werd een ideale locatie gevonden. Van daaruit is het makkelijk opereren en begint de doorstart begin 2014 echt ergens op te lijken. Martens: ‘Er is geen voorraad aanwezig in het bedrijfspand, wat betekent dat elke fiets op maat wordt gemaakt.

Een licht stalen frame weegt tegenwoordig net zoveel (of weinig) als eentje van standaard carbon.’ Bij RIH bouwen ze een moderne fiets met modern staal. Zodra de bestelling voor je fiets gemaakt is duurt het één a twee maanden voor hij klaarstaat. Natuurlijk kun je je huidige RIH ook ter reparatie of een opknapbeurt langsbrengen. De prijs voor een nieuwe RIH hangt van veel factoren af. Denk hierbij aan de afmontage en het soort frame. Voor een baanframe moet je rekenen op zo’n 1400 euro, voor een wegframe zo’n 1800 euro. Een complete fiets heb je dan al voor zo’n 3000 a 3500 euro. De RIH-fietsen die nu gebouwd worden zijn competitieve wedstrijdfietsen die het retrogevoel moeten doen vergeten. Martens: ‘De fiets wordt volledig in samenspraak met de klant opgebouwd. Dan lijkt de prijs misschien aan de hoge kant, maar waar een carbon frame vaak na een aantal jaar al aan vervanging toe is koop je een RIH voor de rest van je leven.’

wielrenblad 2014 #1

Toekomst wereld bestellingen binnenkomen lijkt dat een welkome aanvulling en het is een leuke manier om de historie in beeld te zien.’ Wie meer informatie wil kan altijd contact opnemen. De deur staat op een kier en op 14 maart vindt de grote ‘heropening’ plaats met koffie én bier. Een aanrader voor wie fietsen een warm hart toedraagt.

De fiets wordt volledig in samenspraak met de klant opgebouwd

Er zullen jaarlijks nooit meer dan 250 nieuwe RIH-fietsen worden geproduceerd. Aanvankelijk zal dit getal zelfs een stuk lager liggen. Met twee nieuwe framebouwers in opleiding erbij moet de productie de komende jaren iets hoger komen te liggen. De samenstelling van het team, (mentor Van der Kaaij, leerling Minelli aangevuld met mensen met ervaring in de reclame en design) zorgt ervoor dat RIH vanaf 2014 weer helemaal actueel is. Voor RIH-bezitters komt er een online community waar foto’s en verhalen over de fietsen gedeeld kunnen worden. Martens: ‘Aangezien er nog altijd vanuit de hele

Jaargang 2 — Nummer 1 — Maart 2014

Wielrenblad-#1-2014-Cover.indd 2

Wielrenblad is nu ook gratis te lezen op je tablet en smartphone Download de applicatie en lees ook onze andere magazines

63 routes: Alblasserwaard en Mallorca — achtergrond: Noodpakketje, Nut van scheren en Vitaminen d’r op en d’r over: Bianchi Intenso, Giant Defy en Merida Reacto — wielerverhaal: De fietsenwinkel Nieuw! Fietsen van RIH — Festive 500 — Gran Fondo Roma

SOUL KIOSK

Soul Kiosk

Jaargang 2 — Nummer 1 — Maart 2014 — € 4,95

3/3/14 11:19 AM

tekst: louise Groot

illustratie: Josse blase

Bijna elke drogist ziet er scheel van: vitaminepillen en –preparaten in alle kleuren, geuren en smaken. De een zweert erbij, de ander verafschuwt ze. De grote vraag is: hoe nuttig zijn ze voor de fanatieke fietser? En geldt ook hier het veelgehoorde credo ‘baat het niet, dan schaadt het niet’?

voedinG — hoe nuttiG ziJn vitaminepillen?

Uit veel onderzoeken komt naar voren dat een tekort aan een of meerdere vitaminen ervoor zorgt dat je minder goed kunt presteren. Hierdoor is het dan ook verleidelijk om te denken dat het innemen van extra van deze vitaminen in pilvorm lonend is. Je vraagt ten slotte veel van je lijf als wielrenner. Veel vitaminen, in het bijzonder uit de B-vitaminen groep, hebben een belangrijke functie in het energiestofwisselingssysteem. Doordat dit systeem op volle toeren moet draaien tijdens een fikse inspanning heb je hier voldoende van nodig. B-vitamines komen onder andere voor in zuivel, ontbijtgranen, brood, vlees en groene bladgroenten. Ook is het belangrijk om voldoende vitamine C binnen te krijgen via fruit, groenten en aardappelen. Vitamine C activeert namelijk een enzym dat ervoor zorgt dat je meer vet kunt gebruiken als energie, erg handig tijdens rustige (duur)trainingen. Maar heb je er dan meer van nodig dan de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid, die geldt voor de gemiddelde ‘van- bed-naar-bureaustoel’,

‘in-de-auto-op-de-bank’ Nederlander? Het antwoord daarop is ja en nee. Er zijn geen aangepaste aanbevolen dagelijkse hoeveelheden voor sporters vastgesteld. De reguliere aanbevelingen zijn vastgesteld met een ‘veiligheidsmarge’ voor mensen met een hogere behoefte (zoals sporters). Daarbij wordt aangenomen dat wanneer je veel zware trainingen uitvoert, je ook meer zult eten. Als je een rijk gevarieerde voeding gebruikt om aan deze extra hoeveelheid energie te komen, bevat dit automatisch meer vitamines en mineralen. Dit dekt de eventuele verhoogde behoeftes.

gedacht dat de vrije radicalen die je lichaam aanmaakt tijdens het sporten moesten worden geneutraliseerd door veel vitamine C en E te nemen. Nu blijkt echter dat deze radicalen juist voor een trainingsprikkel zorgen, zodat je uiteindelijk een grotere belasting aankunt. Door een te grote hoeveelheid vitamine C (> 1 gram per dag) kan je namelijk nierstenen (oxalaatstenen) krijgen. En een verhoogde vitamine A inname van meer dan 10 x de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid (ADH) kan leiden tot bot en gewrichtspijnen, haarverlies en leverschade. Meer dan 10x ADH van vitamine D kan leiden tot het verkalken van weke delen (bijvoorbeeld vaten) en verstopping. Een gezonde gevarieerde voeding volstaat dus zonder extra vitaminesupplementen. Mocht je in de drogisterij toch door de bomen het bos niet meer zien, ga dan op zoek naar een bescheiden pilletje met maximaal 100 % van de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid aan vitaminen.

Met mate Wanneer je een goed eetpatroon hebt en je toch het zekere voor het onzekere wilt nemen, kies dan voor een vitaminepil die niet meer dan 100% ADH (aanbevolen dagelijkse hoeveelheid) bevat. Een bescheiden pilletje dus. Grote hoeveelheden vitamines kunnen namelijk een averechts effect hebben, of zelfs schadelijk zijn. Voorheen werd er

Wat is dan een rijk gevarieerde voeding? Dit is een voeding die voldoende brood en graanproducten bevat (7 sneetjes), voldoende fruit (2 à 3 stuks), groenten (minimaal 4 opscheplepels) aardappelen, rijst, pasta of peulvruchten (5 opscheplepels), 1,5 plak kaas per dag, 450 ml zuivel, 100 gram vlees, bak en braadproducten, halvarine voor op je brood en 1,5 liter vocht.

louise Groot, diëtiste dietistepraktijklouisegroot.nl

In welke voedingsmiddelen zitten welke vitamines? vitamine

behoefte man (adh)

behoefte vrouw (adh)

rol

Waar zit dat in?

800-1000 mg

Weerstand en gezichtsvermogen

lever, zuivel, vis

1,1 mg

energieproductie uit koolhydraten

ontbijtgranen, brood

1,5 mg

1,1 mg

energieproductie uit vet en eiwitten

zuivel, ontbijtgranen en brood

17 mg

13 mg

co-enzym dat betrokken is bij energieprocessen

vlees, zuivel, ontbijtgranen en brood

1,5 mg

eiwit en koolhydraatmetabolisme

eiwitrijke voedingsmiddelen, volkoren graan en brood, bananen

b12

2,8 mg

aanmaak van rode bloedcellen

dierlijk voedsel

70 mg

bevordert opname uit ijzer

citrusfruit, tropisch fruit en bessen

10 mcg

bevordert opname uit calcium en fosfor

boter, visolie en eieren

11,8 mg

9,3 mg

aanmaak van rode bloedcellen en bevordert opname van vitamine a en k

noten, zaden, plantaardige oliën en margarine

wielrenblad 2014 #1

ETaLaGE

meegemaakt. Dat is heel aangrijpend. Ook is Italië een fantastisch land voor wielrenners. Niet alleen het eten is geweldig maar ook als renner beteken je echt iets en dat voel je tijdens het fietsen. Met de Giro di Kika lever je op twee manieren een flinke prestatie: je fietst en je brengt geld bij elkaar voor kinderen die het echt heel zwaar hebben.’ De opbrengst gaat naar Stichting Kinderen Kankervrij (KiKa). Deze stichting heeft als missie meer wetenschappelijk onderzoek tegen kinderkanker. KiKa streeft naar 95 procent genezing van alle kinderen met kanker in 2025. Je kan in een team inschrijven of de tocht alleen volbrengen. Voor de eenlingen is het Tutto Solo Servicepakket beschikbaar, wat betekent dat je tent elke dag wordt opgezet en de bagage wordt vervoerd. Op de verzorgingsposten wordt je op zijn Italiaans verzorgt en Lola Bikes & Coffee is elke dag aanwezig met zijn eigen mobiele koffiebar en barista.

wigklemconstructie. Het ontwerp van deze constructie zorgt ervoor dat er geen spanning op de bout(en) komt te staan. Het systeem maakt daardoor een meervoudig verstelbare configuratie mogelijk. gewicht: vanaf 245 gram. afmetingen: 27,2 / 31,6 x 350 mm. prijs zwart: € 54,95, prijs gelimmend wit: € 64,95. meer informatie: www.pro-bikegear.com

meer informatie: www.girodikika.nl

Seizoensopwarmer aan het Gardameer Michael Boogerd fietst mee met Giro di KiKa Voormalig profwielrenner en drievoudig Nederlands Kampioen Michael Boogerd fietst dit jaar mee met de Giro di Kika, een zesdaagse wielerronde in Italië (29 juni - 4 juli) met klassieke Italiaanse passen als de Stelvio, de Gavia en de Sella Ronda. Dit sponsorevent brengt geld bijeen voor de strijd tegen kinderkanker. Voor Michael zal het deze zomer de eerste keer worden dat hij de Stelvio beklimt. Erik Breukink fietst ook mee als gastrijder. Na zijn legendarische overwinning in ’88 op de Gaviapas fietst hij opnieuw deze berg op, dit keer hopelijk zonder sneeuw en ijs. Maximaal 120 wielerliefhebbers kunnen zich inschrijven voor de Giro di Kika, Michael Boogerd: Een eer dat ik werd gevraagd om mee te fietsen. Ik zet me al jaren in voor KiKa en heb kinderen met kanker van dichtbij

Pro PLT De Pro PLT-zadelpen combineert functionaliteit met design en is vanaf nu ook geschikt voor de interne Shimano Di2 batterij SM-BTR2. Zo heeft de pen een optimale geometrie en bestaat uit een 3D-gesmede Al-6061 T6 constructie. De zadelpen is met het zadel te verbinden door middel van een klemsysteem dat gebruikmaakt van een ingenieuze

Terwijl aan de noordzijde van de Alpen nog winterse omstandigheden heersen en wintersporters de pistes bevolken, is de temperatuur aan het Gardameer al aangenaam mild. Ideale omstandigheden om vanaf maart de puntjes op de i te zetten voor het komende seizoen. In het bij Roadbike Holidays aangesloten Enjoy Garda Hotel in Peschiera worden tal van diensten speciaal voor wielrenners aangeboden. Er vertrekken dagelijks fietsgroepen vanaf het hotel, onderverdeeld in twee niveau groepen, er is een wasservice voor fietskleding en je kan er fietsen huren. Peschiera ligt aan de prachtige zuidkust van het Gardameer en is een ideale uitvalsbasis voor een verkenningstocht langs het meer en door de regio. In de eerste maanden van het jaar zijn de wegen nog niet zo vol met toeristen als in de drukke zomermaanden, waardoor je met volle teugen van de ritten kunt genieten. meer informatie: www.roadbike-holidays.com

Bontrager Serano RXL Klassieke vormgeving en toch van deze tijd. Dit zijn de kenmerken waar het nieuwe Bontrager Serano RXl-zadel zich mee wil onderscheiden. Met een lichtgewicht ontwerp en Dual Density foam. De achterzijde van het zadel heeft een lichte kromming naar boven voor een actieve bekkenkanteling. Dit zadel moet bij de echte hardrijders bijdragen in comfort en prestatie. leverbaar in drie breedtematen: 128/138/148 mm. prijs: € 179,99 (carbon brug) en € 99,99 (titanium brug) meer informatie: www.bontrager.com

DÉ SOK VOOR WIELRENNERS! Snel, sneller, snelst! Je fietst het liefst sneller dan de wind, zoeft heuvel op en af. Comfortabele kleding is een echte must voor de doorgewinterde wielrenner. Over je sokken hoef je je in elk geval geen zorgen te maken, X-Socks heeft dé perfecte fietssok. Door het gebruik van lichte materialen voelt de X-Socks Bike Racing zeer comfortabel. De korte schacht zorgt voor een optimaal contact tussen voet en pedaal, wat zorgt voor een perfecte controle en een optimale overdracht van kracht.

En, ook belangrijk: je voeten blijven lekker droog door de klimaatregulerende materialen en het unieke ventilatiesysteem. Zelfs onder extreme omstandigheden zorgen de sokken voor een temperatuur gecontroleerde, droge omgeving voor je voeten.

Kijk voor meer informatie over X-Socks op www.x-socks.nl!

www.facebook.com/xbionicnl

Cube heeft de kledinglijn uitgebreid met de BaseLayer-onderkledinglijn. In het begin van de lente of in de vroege ochtend wil het nog wel eens koud zijn buiten, en dan is het hebben van een warm ondershirt geen overbodige luxe. Je blijft lekker warm maar krijgt het tijdens de inspanning niet té warm doordat er gebruik is gemaakt van een vochtregulerende stof. Net als alle

De paddings in de sok zijn zo verwerkt dat de vorming van blaren en drukpunten tot een minimum wordt gereduceerd.

GA JA RA AR NT IE

CUBE BaseLayer

wielrenblad 2014 #1

andere eigen merkkleding is de BaseLayercollectie voorzien van het CUBE Eco tested label. Dit label garandeert dat er in de kleding geen chemische middelen zijn gebruikt. De BaseLayer-collectie is gemaakt in Duitsland. Er zijn ondershirts met lange- en korte mouwen, voor zowel mannen als vrouwen. prijzen: vanaf € 39,95. meer informatie: www.cube.eu

Rose Xeon Team CGF-3000 In wielrenblad #2 2013 hadden we al een sneak peak staan van deze bike. Nu is de kruising tussen een racefiets kruist en een marathonbike van Rose volop verkrijgbaar. De letters GF staan wederom voor Gran Fondo. Bij de marathon gaat het uiteraard niet alleen om snelheid, maar ook om doorzettingsvermogen. De perfecte combinatie volgens Rose, zij noemen deze carbon racefiets snel en toch heel comfortabel. De sloping geometrie met aflopende bovenbuis moet voor een aangename zithouding zorgen. Xeon Team CGF is geheel uitgevoerd met Shimano Ultegra 11-speed en heeft een onder het crankstel gemonteerde direct mount achterrem. Speed en comfort - de Rose Xeon Team CGF: voor de speciale Rondes in het leven!

Canyon negeert economische crisis Een enthousiast bericht van André Koch, hoofd productie & logistiek bij Canyon Bicycles: ‘Canyon Bicycles is de bouw van een nieuw assemblage en logistiek centrum begonnen. Met een oppervlakte van 22.000m² verzekert de Duitse producent zich van voldoende groeimogelijkheden in de volgende jaren.’ André: ‘De nieuwe locatie van Canyon bevindt zich aan de rand van Koblenz, slechts enkele kilometers van het hoofdkantoor. De verwachting is dat het project voor aanvang van het seizoen 2015 afgerond is. Sinds Canyon in 2008 haar deuren opende heeft het bedrijf een flinke groei meegemaakt. Dit wordt gesymboliseerd door een verdubbeling van de omzetcijfers in 2012 ten opzichte van 2008. Ten tijde van de opening had Canyon 159 medewerkers, inmiddels zijn dat er meer dan 400.’ Toe maar, André. Terwijl het wereldwijd crisis is, trekt Canyon daar zich niets van aan. Fietsen blijkt een prima medicijn tegen de crisis.

prijs: € 2.235,96 meer informatie: www.rose.nl

Agu Vernio Deze handige lichtgewicht windbreker is te gebruiken in verschillende weertypen. Slim doordacht én doorzichtig, de print van je shirt blijft altijd zichtbaar, tenzij het donker is natuurlijk. Om zelf zichtbaar te blijven in donker weer heeft Agu een nieuwe feature toegevoegd: het jack is verkrijgbaar in een speciale uitvoering met Led-verlichting. Voor optimale veiligheid in het donker. Ideaal nu de duisternis soms wat eerder invalt dan verwacht. prijzen: jack lange mouw: € 49,95, mouwloze body: € 44,95

felicitaties (en open sollicita-

en jack lange mouw

ties) kunt u kwijt op:

met led-verlichting: € 69,95.

www.canyon.com

meer informatie: www.agu.nl

schwalbe.com Schwalbe helpt je verder Op zoek naar een nieuwe band maar kan je door de bomen het bos niet meer zien? Schwalbe helpt je vanaf nu bij het maken van de beste bandenkeuze. Geef aan wat voor jou de belangrijkste eigenschappen van banden zijn (denk aan grip, snelheid, lekbestendigheid enzovoorts) en het systeem toont automatisch het type band dat het beste bij jouw wensen past. meer informatie: www.schwalbe.com

etalaGe

Pearl Izumi P.R.O. leader II Je schoenen vormen de kritische verbinding tussen lichaam en fiets. Pearl Izumi ontwerpt daarom schoenen op basis van het 1:1 concept; van sluiting tot instap, van binnen- tot buitenzool en van schoenplaat tot pedaal. Alles om jou efficiënt met kracht en comfort te laten fietsen. De lichtgewicht P.R.O. Leader II is verkrijgbaar in zwart/wit en in een opvallend rood/zwarte combinatie. De schoen maakt gebruik van de zogenaamde Power Web-technologie. Dit bestaat uit een niet-meerekkend weefsel dat zich makkelijk vormt naar je voet, maar tegelijkertijd zorgt dat je niet losschiet van het pedaal. De sluiting in twee richtingen biedt een semi-custom pasvorm. Voor optimale koeling en vochtafvoer wordt gebruik gemaakt van de Direct Vent-technologie.

Bontrager Velocis Een helm moet je beschermen, het liefst terwijl je amper merkt dat je hem draagt. De Velocis is de lichtste, meest geavanceerde helm die door Bontrager gemaakt is. Het maakt gebruik van de nieuwste technologieën met een composiet skelet, Headmaster II verstelsysteem, FormFit voorhoofdband en de slimme NeoVisor. En dat voor 212 gram! Het opvallendste detail van deze nieuwe helm is de NeoVisor. Het klepje is demonteerbaar en beschermd tegen de zon, regenen of opwaaiend stof van je voorganger.

Gewicht: 245 gram (maat 43)

verkrijgbaar in drie

kleuren: zwart/wit, rood/zwart

maatvoeringen s, m en l.

prijs: € 299,95

prijs: € 199,99

meer informatie:

www.pearlizumi.com

www.bontrager.com

van e Ronde Noord-Holland Zaterdag 19 april 2014

Hoorn Alkmaar

160-110-60 km

160-11060-40 km

Oostzaan 160-11060-40 km

www. ron devan n oordhollan d.n l

tekst: JeaNiNe LauDy

Fietsen naar de uithoeken van mijn gedachtewereld

Voor vertrek ben ik een half uur bezig geweest om me voldoende aan te kleden voor deze winterse kou. Ik ben op weg voor een duurritje. De planning is om zo’n twee, drie uur onderweg te zijn. Misschien drieënhalf, als het zonnetje nog een beetje door komt. Ik kom bij de duinen aan en de sterke zeewind blaast het zand in mijn gezicht. Zand. Zandkorrels. Zandsculpturen. Ik heb ooit eens een hele mooie zandsculptuur gezien van Johnny Depp als Captain Jack Sparrow, uit Pirates of the Caribbean. Natuurlijk best een gepast onderwerp voor een zandsculptuur. Zo knap gemaakt ook! Portretten lijken me ontzettend moeilijk na te maken in het zand. Maar hij leek perfect. Ik weet nog wel toen Pirates of the Caribbean uit kwam. De eerste film dan. Ik was toen in de Verenigde Staten, het was de vakantie waarbij ik voor het eerst in een vliegtuig zat – en meteen voor 12 uur! Ik moest en zou in die vakantie de eerste Pirates-film zien, want pas weken later kwam hij in Nederland uit. En ik als Johnny Depp-fan wilde dat meevallertje toch wel even meepikken. Via Katwijk en Noordwijk rijd ik richting Oegstgeest. Ik kom langs de Klinkenbergerplas, van waaruit de Haarlemmertrekvaart loopt. De trekvaart. Je kunt het je eigenlijk niet meer voorstellen. Dat men in de zeventiende eeuw trekschuiten nodig had om spullen te vervoeren. Hoe zou dit gebied er toen uit hebben gezien? Hoe lang deed je erover om op deze manier van Amsterdam naar Haarlem te trekken? En was dat een gevaarlijke tocht? Het zijn vragen die op basis van wat onderzoek misschien best beantwoord kunnen worden. Maar hoe het voelde om in die tijd te leven kan niemand meer navertellen. Ik vind het fascinerend om te zien hoe plaatsen, gebieden en landen

zich in de historische weg naar het heden toe hebben ontwikkeld. Na een krappe drie uur fietsen ben ik bijna thuis en rijd ik de Stierenburg op, waar je Leiderdorp binnen rijdt. Vanaf hier is het nog vijf minuutjes naar huis. Hier heeft een scooter me drie jaar geleden aangereden, waar ik een gebroken pink aan over heb gehouden. Hij staat nog steeds scheef. Schever nog dan hij al was. Littekens zijn herinneringen aan dat je hebt geleefd en leveren mooie verhalen op, zeggen ze wel eens. Maar deze niet. Het maakt me er nog meer van bewust dat je maar één leven en één lichaam hebt, waar je het mee moet doen. Dat idee beangstigt me een beetje. Ik schud even met mijn hoofd en wuif het snel weg. Het zijn dit soort gedachtes die tijdens een lange rit op de fiets bij mij opkomen. Simpele gedachtes, soms juist de grotere vragen in het leven. Mijn hoofd maakt allerlei zijsprongen tijdens het gedachteproces en ik kan ze heerlijk hun gang laten gaan. Zeker in de winter, als de wegen niet vol lopen met dagjestoeristen of ouders met kinderen en je eigenlijk zonder na te denken een bepaalde route af kunt leggen. Op de automatische piloot. Ondertussen heb je in je hoofd alles weer op een rijtje gezet en kom je met een frisse geest thuis. Heerlijk vind ik dat. Ik kijk ook al wel weer uit naar het warmere weer, maar dit soort ritjes koester ik. Want in de winter fiets ik naar alle uithoeken van mijn gedachtewereld.

Over Jeanine Laudy Jeanine Laudy is freelance journalist, auteur en meeschrijvend eindredacteur van Feminin Magazine. Pas in 2010 ontdekte ze de racefiets en een jaar later maakte ze haar eerste kilometers in het nationale elitepeloton. Na drie jaar op het hoogste niveau in Nederland te hebben meegekoerst weet ze inmiddels wat haar plek is, maar de liefde voor de fiets en het wielrennen wordt er niet minder om. Deze tweevoudig Nederlands Kampioene bij de journalistes gebruikt haar passie voor het wielrennen en ervaringen op de fiets bij het schrijven van haar teksten. Ze is vol ambitie om zowel binnen het wielrennen als het schrijven nog veel verder te groeien.

NU L INE BO EK BA AR ON

4 jaargetijden op het zadel 42 hotels | 22 regio‘s | 5 landen

-holidays.com OOSTENRIJK I T A L I Ë S P A N J E K R O A T I Ë DUITSLAND

www.roadbike-holidays.com

n aa u e w 4n f u ie 01 480 o .com n 2 80 ays e d s 2 id ag ogu 3 654 e-hol a r V tal l. +4 dbik a m ca op tee@ro s.co day ic

off

gdk_advertentie_225x141.pdf

21-2-2014

14:08:20

Giro di KiKa Fotografie: Taz Darling / Rouleur

-ho

CHIKBAAR

SLECHTS 120 PLEKKEN BES

29 JUNI T/M 4 JULI 2014 ZES DAGEN FIETSEN DOOR NOORD-ITALIË 995 KM DOOR SPECTACULAIR LANDSCHAP

WWW.GIRODIKIKA.NL

wielrenblad 2014 #1

Kilometer in een keer Van Parijs naar Haarlem

500 kilometer in een keer

tekst: bas rotGans

foto’s: michiel rotGans

Vanuit dat idee ontstond een route: eentje die 500 kilometer van huis zou starten zodat we ‘alleen nog maar’ terug naar huis zouden hoeven rijden. Bij een dergelijke onderneming leek het me makkelijker om naar de warmte en comfort van thuis te karren dan er vandaan. Al pratend met een paar mensen, op dit moment uiteraard nog zuiver hypothetisch, ontstond het idee om in Parijs te beginnen. Zonder de precieze afstand te weten, had ik het idee dat Parijs zo’n 500 kilometer van mijn thuishaven Haarlem zou moeten liggen.

De Festive 500 is een zogenaamde Challenge op Strava die rijders uitdaagt om tussen 24 en 31 december vijfhonderd kilometer af te leggen. Gemiddeld zijn dat dus tweeenzestig en een halve kilometer per dag. Tijdens de Festive 500 van 2012 vroeg ik me, nadat ik op elke afzonderlijke rit was natgeregend, af of het mogelijk zou zijn om 500 kilometer in één rit te rijden. Enerzijds omdat het me een mooie uitdaging leek, anderzijds om ‘in één keer’ van het gedoe en de regen af te zijn.

Eiffeltoren Het idee om te starten bij een prachtig herkenningspunt als de

Eiffeltoren maakte het opeens een leuk en bijna tastbaar idee. Sommige van de mensen waar ik mee sprak, dachten dat ik gek was geworden. Maar er waren er ook genoeg die geïntrigeerd leken door het idee. In oktober 2013, op de Bikemotion met allebei een paar biertjes teveel op een borrel, is vriend Thomas Ettema de eerste die toehapt. Hij is wel eens naar een muziekfestival in Hongarije gefietst en heeft aan een 24-uurs fietskoerierswedstrijd meegedaan. Ik leg mijn idee uit en hij vindt het meteen tof. Hij heeft dit jaar getraind voor en aan een paar marathons meegedaan en heeft het gevoel dat hij nog wel een mooie uitdagingen aan wil gaan voor het eind van het jaar.

500 kilometer in een keer

Puur intuïtief heb ik het gevoel dat een klein team het beste zou moeten werken. Genoeg mankracht zodat we een beetje kritische massa hebben, maar klein genoeg om snel en flexibel te kunnen bewegen. De volgende die aanhaakt is Wolf de Wilde. Ik heb Wolf via Strava ontmoet omdat hij bij mij in de buurt fietst en we zijn op een paar mountainbikeritjes geweest samen. Wolf is fit en heeft veel kilometers gereden, bovendien is hij een aangename persoon in de omgang en daarom een prima kerel om erbij te hebben. Paul Sneeboer is de laatste gast die me belt en laat weten dat hij wel interesse heeft. We hebben

anderhalf jaar eerder een avond in een Italiaans restaurant doorgebracht tijdens de Eurobike waar ik het hemd van zijn lijf had gevraagd over de paar jaar die hij prof heeft gereden in Portugal. Tijdens dat etentje kwam hij al over als een betrouwbare vent met veel ervaring. Met zijn race-achtergrond lijkt hij nog een slag sterker dan ons gewone stervelingen en ik heb zo’n gevoel dat hij af en toe de groep op sleeptouw zou kunnen nemen. Op min of meer hetzelfde moment besloten nóg twee mensen aan te haken. Broer Michiel, die fotograaf is, en vriend Michel, filmer en documentairemaker. Ze vinden het idee heel gaaf klinken

en willen graag wat van die gekte (en de mogelijke drama) vastleggen. Geen van ons heeft een trainingsplan en ieder besluit het op zijn eigen manier aan te pakken. Ikzelf besteed veel tijd met nadenken wat ik aan zal trekken, waar ik op ga rijden en hoe ik mezelf door zo’n eindeloze rit zal slepen. Uiteindelijk maak ik alle keuzes met een sterke afweging richting zoveel mogelijk comfort.

Ieder een eigen strategie Beginnend met een Canyon Inflite AL, een alu veldrijder met schijfremmen. Mijn lievelingszadel, een Fixik Tundra monteer ik op de verende Cobbl Gobbl’r zadelpen van SpecializedWheel-Tec

maakt een nieuw voorwiel voor me, bestaand uit een Ryde velg op een Supernova dynamonaaf. Op de wielen monteer ik 38 millimeter Schwalbe Marathons. Onconventionele banden, maar ik mikte op comfort en verwachte over het algemeen erg slecht asfalt onderweg. De dynamonaaf produceert genoeg stroom voor een zeer krachtige koplamp. Als die lamp uit staat, levert de naaf genoeg stroom om via USB een telefoon of GPS op te laden. Omdat we verreweg het grootste deel van de tijd in het donker zullen rijden, is er niet genoeg tijd om alle elektronische apparaten (die de rit ook moeten registreren) voldoende op te laden.

wielrenblad 2014 #1

Daarom neem ik nog twee battery-packs van BBB mee. Aan het frame monteer ik een zadel- en een frametas van Revelate. Deze bieden voldoende ruimte om drie frisse kledingsets te herbergen: thermisch ondergoed, sokken, cap, handschoenen. Verder nog eten en een paar binnenbandjes. Voor de zekerheid neem ik een tweede fietsbroek, een korte regenbroek en een regenjas mee. Gelukkig wisten we op dat moment niet dat we meer dan tachtig procent van de tijd in die regenkleding zouden doorbrengen. Voor wat betreft fietsen heeft iedereen een eigen aanpak. Paul rijdt op iets heel moois: een stalen St. Joris frame met wielen voorzien

van houten velgen. Wolfâ&#x20AC;&#x2122;s fiets is nog de gewoonste wielrenner, een carbon fiets van Focus. Thomas rijdt op een titanium Salsa mountainbike frame dat hij heeft omgebouwd voor gebruik op de weg, met onder andere dezelfde 38 millimeter banden als ik en een ligstuurtje.

We nemen onze groepsfoto onder de toren en gaan op weg. De wind is stormachtig, maar het is droog. Parijs rolt snel onder onze wielen door en de vlinders in onze buik verdwijnen langzaam maar zeker. Voor we het weten rollen we langs een lang kanaal met een superstrak nieuw fietspad met glad asfalt de stad uit. We schieten meteen lekker op en op dit moment helpt de wind ons op de meeste stukken op weg. Zodra we de voorsteden verlaten en door de eerste plattelandsdorpen rijden knalt diezelfde wind prachtig onze kant op, maar het is alsof we op een rodeostier zitten. Spannend, snel, maar ook eng en gevaarlijk op sommige momenten. Het is een ruige rit. De kilometers

Middernacht We willen om middernacht beginnen, als 24 december begint. De startdatum van de Festive 500. Het kost even wat tijd om de weg van Gare du Nord naar de Eiffeltoren te vinden. Grappig hoe we op dat moment lopen te stressen om op tijd te komen, terwijl we nog uren en uren op de fiets zullen doorbrengen.

vliegen voorbij, maar in de donkere nachtlucht wordt het al duidelijk: we worden achterna gezeten door een regenfront en het is nog maar een kwestie van tijd voordat we worden ingehaald. Tot een uur of drie Ă vier lukt het de regen voor te blijven, maar dan worden we hard teruggepakt. De regen komt daarbij beneden alsof het erop uit is gestuurd om onze plannen te dwarsbomen.

Achtervolgd door de regen We zoeken dekking, schieten onze regenkleding aan en rijden door. Tot op de dag van vandaag weet ik niet of we op dat moment zouden zijn doorgereden als we wisten hoeveel tijd we in de regen

Ik weet niet of we op dat moment zouden zijn doorgereden als we wisten hoeveel tijd we in de regen zouden doorbrengen

500 kilometer in een keer

zouden doorbrengen. Wij rijden gewoon door en tegen het ochtendgloren proberen we een plek te vinden waar we iets kunnen eten. Op een eenvoudig bakkerijtje waar ze alleen wat kleffe croissants hebben na, lukt dat niet. De uren glippen door onze vingers op zoek naar koffie, een steviger ontbijt. Maar dit gedeelte van Frankrijk kent heel erg weinig economische activiteit en tegen de tijd dat we eindelijk een kroeg vinden, serveren ze alleen koffie of bier en krasloten. We kiezen voor optie 1 met een tweede rondje croissants van een plaatselijke bakkerij. We warmen een beetje op, trekken droge onderlagen aan en gaan weer verder.

De dag en de kilometers vorderen langzaam maar gestaag. We passeren kleine stukken Belgische kasseien en hebben het nog steeds heel erg moeilijk om plekken met eten te vinden, laat staan goed en voedzaam eten. Michiel en Michel hebben niets bij zich, we hadden niet gevraagd of ze supportauto wilden zijn en ze zijn ook eigenlijk niet van plan om dat alsnog te worden.

is volledig door een set remblokken heen, het water en troep die we oprijden van de wegen hebben hun schurende werk gedaan. Ook Wolf zit er niet goed bij. Zijn jack is niet zo waterdicht als hij had gehoopt en je kon zien dat hij het heel erg koud heeft. We staan voor een chic kantoorgebouw dat bij een bank hoort en de conciërge laat ons naar binnen. Hij heeft niet het hart om ons weer terug op straat te smijten. Nadat we Wolf in een reddingsdekentje wikkelen wordt het duidelijk: het zou echt gevaarlijk kunnen zijn als hij doorrijdt. Ook Thomas maakt de wijze beslissing om af te haken. Hij heeft geen remmen meer en ook het gevoel

Onderkoeld Als het weer donker wordt rollen we het centrum van Brussel in begeleid door wéér een wolkbreuk. Er staat inmiddels net geen 350 kilometer op de teller. Thomas

dat zijn lijf te weinig reserves heeft om door te gaan. Paul en ik kijken elkaar aan - gaan we door? Paul knikt. We gaan. We proppen onze buiken vol met pizza van een tent aan de andere kant van de straat, trekken de laatste droge kledingstukken uit onze tassen en stappen weer op.

Stoppen of doorgaan? De eerste paar uur geeft de hernieuwde eenvoud van onze groep onze vleugels. We vliegen van Brussel naar Antwerpen, 50 kilometer verdwijnt in no-time onder onze wielen. Dan slaat het noodlot toe. Tien minuten na elkaar crashen allebei onze Garmins. Ze hadden tot dan toe zo’n 400 kilometer

wielrenblad 2014 #1

getracked en zo’n 20 uur rijden en waarschijnlijk verslikken ze zich in het formaat van het bestand. Opstarten lukt niet meer en zonder navigatie rijden we verloren rond. We verliezen anderhalf uur met doelloos de weg zoeken in de haven van Antwerpen, op zoek naar de goede weg. Ik rijd lek op glas en op dat moment breekt er iets in ons. Dit gaat gewoon niet meer gebeuren. We zijn gaar. Michiel en Michel zijn op het moment dat ons belletje komt 15 kilometer doorgereden. We zijn er klaar mee en kunnen niet meer. We leggen uit waar we zijn en ze besluiten naar ons toe te rijden. Later geven ze toe dat ze op dat moment in de auto crisisberaad

houden: als wij er nu mee kappen, hebben zij niets. De foto’s, de videobeelden, al hun harde werk is niets waard als wij de rit niet afmaken. Als ze ons terugvinden, heb ik mijn band net vervangen. Ze geven ons de GPS die zij gebruikten om onze route te volgen, gevolgd door een ferme trap onder onze reet en schoppen ons met een knik in de juiste richting weer de fiets op. Zonder deze ingreep zouden Paul en ik op dat moment zijn gestopt. Na die inter ventie rijden we gewoon door. We kunnen nergens anders meer naartoe dan naar een of andere onzichtbare finishlijn. Het water komt nog steeds van alle kanten, ik heb vooral oog

voor de niet-eindigende straal die in de bundel van mijn koplamp van af spuit. Langzaam maar zeker raakt alles uitgeput of kapt er gewoon mee. Battery-packs laden niet meer op, onze laatste Snickers-reep uit een nachtwinkel in Antwerpen gaat er doorheen. Als we van Michiel en Michel horen dat zij ons aan de noordkant van Rotterdam staan op te wachten terwijl wij nog in Barendrecht lopen te kloten om onze route uit een of ander Vinex-wijk te vinden, knapt er weer bijna wat.

Bijna twee dagen wakker Paul is erg nat en koud, ik begin dubieuze beslissingen te maken en glij bij het omkeren uit in een

grote plas, elke kilometer kost gewoon teveel tijd. Net voordat we bij Michiel en Michel komen in Bergschenhoek rijden we over die magische 500 kilometer-grens heen. Het is uiteindelijk half vier ‘s ochtends op 25 december. Zo’n 27 uur nadat we wegrijden in Parijs. Marja, mijn vrouw, en fietsmaatje Jeroen en een van mijn andere broers zijn met de auto naar dat punt gekomen. Mijn hersens kunnen het niet meer verwerken. Wij zijn inmiddels zo’n veertig uur wakker. De aanblik van Marja en Jeroen, die klaarstaan in hun fietskleding om me te vergezellen naar Haarlem, geeft mij weer moed. Ze hebben mijn la met fietskleding omgekeerd

en nog een lading droge kleren bij zich. Na afscheid genomen te hebben van Paul - hij is net zo afwezig als ik - rijden we de nacht weer in. Iets later kapt mijn telefoon ermee, naar later blijkt 533 kilometer op de teller, en stopt met registreren. Ik zal uiteindelijk nooit het exacte aantal kilometers weten dat we hebben afgelegd. Een beetje puzzelen met Google Maps de dag erna suggereert dat het ongeveer 570 kilometer moet zijn geweest. Het laatste uur op de fiets is verreweg het zwaarste, ik begin al trappend in slaap te vallen en door het slaapgebrek allerlei hallucinaties te zien in de berm van de weg. Uiteindelijk is de finish op de Grote

Markt in Haarlem om kwart voor zeven een anticlimax. We staan er met zijn drieën. Jeroen maakt een foto. De hele ervaring is van epische proporties, maar ook dodelijk voor je ziel en geest. Op dit moment weet ik nog steeds niet of ik nog eens zo’n mega-rit zou maken. Maar ik ben in ieder geval blij dat ik het een keer heb geprobeerd. En ook nog eens met zo’n geweldig team van gasten.

paul had in bergschenhoek zijn 500+ kilometers gereden. een paar dagen later deed hij alweer aan een crosswedstrijd mee in de kop van noord-holland. thomas voltooide zijn festive 500 in enkele kortere ritten. hij volbracht de 500ste kilometer bij zonsopgang. Wolf nam vijf dagen later de trein naar brussel en pikte de route op waar hij was gestopt. tien uur later finishte hij op de Grote markt volgens het originele plan. bekijk het videoverslag: vimeo.com/83397896

Wij zijn inmiddels zo’n veertig uur wakker, mijn hersens kunnen het niet meer verwerken

500 kilometer in een keer

foto: WOUTER ROOSENBOOM

Pleidooi voor goed geschoren benen

Beenhaar? Scheer je weg!

tekst: RIK BOOLTINK

laatste wat je wilt is dat je gespot wordt met een wildernis aan haar. Waarom niet? Omdat het niet hoort. Mensen, zeker fietsers, zijn kuddedieren, hechten aan tradities. Als de patron van een peloton zegt dat er niet gekoerst wordt, wordt er niet gekoerst. De man (of vrouw?) die ooit heeft gezegd dat poten glad moeten zijn, vindt vandaag de dag nog steeds gehoor. Een geschoren been wordt gezien als een vorm van toewijding aan de fietssport. Wielrenners scheren al zo lang als het cyclisme bestaat, en de recreanten gaan daar steeds vaker in mee. Ga eens na hoe Het voorjaar lonkt en dat betekent mooier jij in een toertocht reageert weer en meer zonuren. Weg lange broek, als iemand met tabak op het weg beenstukken. In onze kledingkast ligt onderstel zich tussen jou en je voorganger wurmt. Grote de korte koersbroek eindelijk weer binnen kans dat je hem er niet tushandbereik, voor op het schap, op oogsenlaat, omdat je vreest dat hoogte. Maar voordat we die aantrekken je straks een gat moet dichtmoeten de benen glad. Het Grote Scheren rijden. Die soepmeloen. Natuurlijk, benen zonder donskan beginnen. Pure esthetiek of dient het vacht zijn geen maatstaf voor een doel? Het Wielrenblad legt uit. succes. Wielrennen, of fietsen in ons geval, is met name een kwestie van indruk maken. Ik draai er niet omheen: in de wintertijd verZonder iedereen over één kam te scheren: fietsers zijn haantjes. IJdelheid is misschien wel kwansel ik mijn benen. Het scheermes kan in de donkere maanden met winterslaap, de haarde belangrijkste reden om het tapijt van de groei heeft vrij spel. Totale anarchie. De lange beenhuid te verwijderen. Ongetwijfeld heb je koersbroek verdoezelt de shag op de poten je dijspieren als eens goedkeurend laten ‘roltoch wel. Alhoewel. Tegen het einde van de len’ na een scheersessie. winter, als de dagen lengen, banen de eerste Gladde poten zorgen voor moraal, probeer beenhaartjes zich een weg naar het licht. Ze het maar eens uit. Als je in het weekend met priemen haast demonstratief door de broek. een groepje op pad gaat is het verleidelijk om Een fraai gezicht is het niet, ik geef het toe, even over het stuur te buigen en de beenspiemaar het is het teken dat het voorjaar niet lang ren te presenteren, net zoals na de knipbeurt. meer op zich laat wachten. Je telt af; naar mooi Het heeft dezelfde uitwerking als witte sokweer, het Grote Scheren. ken en schone kledij: wie met een geschoren benenwagen aan de start komt, dwingt respect Gladde traditie af. Je schept natuurlijk wel verwachtingen en Een buitenlandse voorjaarsstage is meestal kunt je met al dat uiterlijk vertoon onderweg het ultieme kapmoment, omdat daar de korte niet verstoppen. broek voor het eerst om je heupen gaat. Het

BEEnHAAr? ScHEEr JE wEG!

Geoliede massage Berust het scheren van benen dan slechts op een traditie van een stel ijdeltuiten? Je zou zeggen van niet. Michael Rasmussen – u weet wel, de verguisde Deen die onder meer bewust te kleine schoenen aantrok en de stickers van zijn frame vijlde om zo heel wat grammetjes te kunnen besparen – ging niet voor niets all the way. Alles móest glad, zijn hele lichaam inclusief zijn schedel. Toch opvallend dat het smaakloze sikje mocht blijven staan. Een wonder. Chris Boardman schoor naar verluidt bij zijn aanval op het werelduurrecord zelfs zijn armen mee. Er zijn wel wat officiële punten te bedenken die je kunt aanhalen als je de scheerbeurt op een verjaardagspartijtje met steekhoudende argumenten moet onderbouwen ten overstaan van niet-fietsers (‘Wat zeg je me nu? Scheer jij je benen?’). Al is het ene sterker dan het andere. Besparing van gewicht, op z’n Michael Rasmussens, is niet meer dan een fabeltje, leert navraag. Misschien dat het tussen zijn oren zit. Een ander twistpunt is de aerodynamica. Geschoren benen zijn goed voor minder luchtweerstand en dus meer snelheid, denken sommigen. Er zijn echter net zo veel critici die het tegendeel beweren. Uit Amerikaans onderzoek blijkt dat lichaamsbeharing tot 2,6 procent meer luchtweerstand geeft, terwijl andere studies geen enkel significant verschil blootleggen. Het is aan de renner zelf om te boordelen welke zijde van de wetenschap hij aanhangt. Een wapperende paardenstaart bij vrouwen veroorzaakt wél meer luchtweerstand, dat dan weer wel. Wat in ieder geval meespeelt is dat olie, onder meer te gebruiken voor de warming-up en cooling down, beter valt aan te brengen op onthaarde benen. Daarnaast is het voor de masseur een stuk fijner om na de rit een stel gladde benen onder handen te nemen. Zeg nou zelf: er is toch geen beginnen aan in zo’n oerwoud? Terwijl de geoliede massage een fundamenteel onderdeel is, bijvoorbeeld als je een meerdaagse cyclo in het buitenland rijdt. De massage bevordert de bloedcirculatie en die zorgt ervoor dat afvalstoffen sneller uit de spieren verdwijnen. Sommige fietsers worstelen met ontstoken haarzakjes op plekken waar het kan schuren. Denk aan de binnenkant van de broek of bij de

schaamstreek. Ontharen kan helpen. Een ander medisch argument heeft te maken met valpartijen: iedere renner maakt ooit een schuiver. Een behaarde poot geeft minder mooie wonden dan een kaalgeschoren been (ijdelheid?). Bovendien is het gekapte been hygiënischer, gemakkelijker te behandelen en schoon te houden en sneller met genezen. Om nog maar te zwijgen over de pleister die je van een shagbeen trekt.

Wielermodepolitie Er zullen nog wel meer steekhoudende redenen te bedenken zijn. Maar ze vallen allemaal in het niet bij dat ene punt: de smaak van de renner. Daarover valt niet te twisten. Heel wat recreanten spiegelen zich maar wat graag aan het heersende gevoel voor schoonheid van de profrenner, die niets liever wil dan pochen met zijn blote trappers. De modepolitie van het peloton is soms hard. Ongeschoren poten, dat is een fenomeen voor mannen zonder passie voor de stiel. Voor types met hangbuiken die een paar keer per jaar hun fiets van zolder halen voor een uurtje peddelen. En die vervolgens neerstrijken op een terras. Voor kerels die haast rechtop zitten op een racer, zwoegend van links naar rechts, benen ver naar buiten gericht, alsof ze twee loodzware boodschappentassen met een stadsfiets naar huis moeten brengen. Of voor types met een zadelzak zo groot als de schoudertas van vrouwlief. Een geschoren, glad en mooi gebruind been, met imponerende spieren als staalkabels, is de trots van menig wielrenner. En het mooie is: voor iedereen die zich ook maar een beetje renner waant en vol overgave traint is die trots weggelegd. Beginnen, nu de lente in aantocht is, de haartjes op je benen en kuiten ook te kriebelen? We zijn benieuwd wat er na een uithaal met het scheermes onder jouw haartapijt tevoorschijn komt.

Hoe pak ik het aan? Scheer je je benen voor de eerste keer? Gebruik dan een trimmer of tondeuse. Anders blijf je aan de gang om het scheermesje schoon te spoelen. Beginnende scheerders opgelet: het mesje geeft dan wel het gladste resultaat, maar voor je het weet richt je een bloedbad aan. Maak rustige bewegingen om snijwonden te voorkomen. De volgende tip ligt in het verlengde van de vorige: laat anderen je knieholtes en de achterkant van je bovenbenen scheren. Je voorkomt snijwonden en voorkomt dat je plekken overslaat. Begin onderaan en beweeg het mesje langzaam naar boven. Strijk tegen de haarrichting in. Tot waar ga je door? Scheer tot de pijpjes van je broek en pak nog een klein stukje mee. Zo is de haardos niet meer te zien (zorg er wel voor dat je bij een strandvakantie een lange zwembroek draagt). Gebruik geen versleten messen en kies voor scheerschuim of – gel om huidirritatie te voorkomen. Er is tegenwoordig ontharingscrème verkrijgbaar, speciaal voor wielrenners.

tekst: Rick BRauweRs

foto: GeoRGe Deswijzen

Duurtest: Cube Agree GTC SLT Di2 Wanneer krijg je de kans om eens écht een fiets te testen? Onze redactie kan inmiddels terugkijken op negen fietstesten. Het ene karretje kregen we mee voor één rit, met het andere mochten we een weekje rijden. Als we geluk hadden konden we er een paar weken onze favoriete rondjes mee fietsen alvorens onze bevindingen met jullie te delen. Dit jaar gooien we het over een andere boeg. We zijn op zoek gegaan naar een aantal merken die ons een fiets naar keuze willen uitlenen voor een periode van twaalf maanden. We zijn dan ook van mening dat je pas na vier seizoenen kunt bepalen welk vlees je in de kuip hebt. Deze full carbon Cube Agree GTC SLT Ultegra Di2 bijt het spits af en een blik in de doos voorspelt veel goeds. — Licht aflopend mat zwart frame met rode accenten — Press fit bottom bracket voor extra stijfheid. - Volledige 11 speed Shimano Ultegra Di2 6870-groep — Syntace Racelite-stuur — Selle Italia X1 Road-zadel — DT Swiss RA 2.0-wielen — prijs: € 2.999,-

We hebben mooie plannen in het vooruitzicht met deze allround carbon racer. Aangezien onze testredacteur de Limburgse heuvels tot zijn achtertuin mag rekenen, zal het voorjaar zich vooral afspelen op de befaamde hellingen van de Amstel Gold Race waar deze Cube kan laten zien hoe hij zich gedraagt. In juni staat een duurtest op het programma tijdens een 235 kilometer lange Elfstedentocht en als het even meezit nemen we onze gast dit jaar mee naar de Ardennen, Luxemburg, Frankrijk en Schotland. Al met al krijgt de Cube Agree GTC SLT Ultegra Di2 genoeg voor zijn wielen de komende twaalf maanden. Maar waar we vooral nieuwsgierig naar zijn is hoe het Monocoque Carbon frame, (geproduceerd met Advanced Twin Mold Technology voor nog preciezere fitting in de mal) reageert op hoge temperaturen, tijdens een lange beklimming. Hoe reageert de Ultegra Di2 groep tijdens regenbuien en hoe houdt zo’n elektrische groep zich na een aantal poetsbeurten met een tuinslang? Verder houden we alles bij. Van kilometer tot hoogtemeter. Lekke banden (standaard Schwalbe One kevlar 23 x 622-banden) en slijtage. Kortom, in elk nummer houden we je op de hoogte over de gesteldheid van deze Cube en uiteraard over de bevindingen van onze testredacteur.

PERFECTE ZADEL. FLEXIBILITEIT ++ STANDAARD ++ ANATOMISCH

DRUK P U N T

KROMMING: 2∏ × 1 CM × (180°/360°) ≈ 3,1415 CM

NEUS + SCHAAMBEEN PROEFPERSOON# 0.980.120 = ANATOMIE: 132 MM // FLEX.: STD // RIJSTIJL: FLYER PROEFPERSOON# 0.000.330 = ANATOMIE: 142 MM // FLEX.: ANA // RIJSTIJL: NEUTRAL

ANATOMIE ++ 142 MM ++ 132 MM

RIJSTIJLEN ++ FLYER ++ NEUTRAL ++ WORKER

GEWICHT

++ LICHT ++ STANDAARD ++ ZWAAR

ZADELS

++ FALCON ++ GRIFFON ++ TURNIX

LENGTE

MAATWERK VOOR ELKE RIJDER 30

100

110

120

130

140

150

160

170

180

b ik

of t

ear.

co m /s

ad d l e s

* For con ditions

ne yb

a c k p ro g r a m c

h ec

IN 7 STAPPEN EEN PERSOONLIJKE PROBEER PASVORM HET ZELF! Het perfecte zadel is verschillend voor ieder rijder. Daarom hebben we een miljoen zitbot metingen gecombineerd met onze twintig jaar ervaring op het gebied van engineering. Dit gaf onze experts een berg aan technische gegevens om tot ultieme zadels te komen. Vind nu uw perfecte zadel op:

www.prosaddleselector.com

. ww

k: w

tekst & foto: rozanne slik

Daar sta je dan, in de berm met pech. Had je maar wat gereedschap en snacks meegenomen in je zadeltasje, achterzakje of ‘gereedschapsbidon’. Wat is handig om mee te nemen?

Pech onder – weg

Noodpakketje voor op de fiets 10

1 Ontbijtkoek Suikers voor de lange tocht

2 Koekje Voor de lichte trek om erger te voorkomen

5 Multitool

met een rubber verlengstuk geeft je iets de ruimte om de pomp te bewegen tijdens het pompen, waardoor het een stuk soepeler gaat.

Kleine aanpassingen van de fietsafstelling zijn hiermee zo gedaan. Extra handig als er een kettingpons inbegrepen is, zodat ook een lekke ketting zo gerepareerd kan worden.

8 Co2 patroon + Houder Alternatief voor een pompje, hiermee zet je de nieuwe binnenband binnen no-time op spanning.

6 Slot 3 Energy gel Mocht je er helemaal doorheen zitten dan kan een gel ervoor zorgen dat je net dat beetje extra energie krijgt, die je anders zou missen.

4 Minitool Ga je wel een rondje fietsen maar blijf je dichtbij huis, dan kan je ervoor kiezen om een mini-multitool mee te nemen. Zo heb je de meest gangbare inbussleutels bij de hand maar neemt het minder ruimte in beslag.

Tijdens een toertocht of koffierondje kan je het beste een slot meenemen om je tweewieler te beschermen. Vergeet het draad niet door je wielen te steken, want voor je het weet staat er alleen een frame op je te wachten als je bijgetankt bent.

Tip: neem het bandje mee in de plastic folie waarmee het in de verpakking zat, zo blijft het een mooi compact pakketje.

11 Ziplock zakje Erg handig om je telefoon, geld en ID kaart waterdicht in te bewaren. Een kaartje met telefoonnummer en adres-gegevens voor in geval van nood kan je hier ook in kwijt.

9 Bandenlichters Onmisbare hulp om zelfs de meest stugge band van de velg te krijgen.

10 Bandje Een bandje wisselen gaat een stuk sneller dan een band plakken. Vergeet niet het ventieldopje en het lekke bandje mee terug te nemen, zodat je het thuis kan plakken en het dopje kan weggooien.

7 Pompje Een vereiste als je op pad gaat, niets is zo vervelend als ergens met een lekke band staat zonder een pompje. Handig: een pompje

Tie-wrap ( niet op de foto ) Een tie-wrap kan altijd van pas komen, bijvoorbeeld wanneer de sensor van je teller losraakt. Los meegenomen of in een lus vastgemaakt aan je zadelbrug.

FIETSEN AGENDA 2014/2015 2e Omloop van Zandvoort: 30 maart - Open het fietsseizoen tijdens deze recreatieve fietstocht in badplaats Zandvoort - Start vanaf het racecircuit met prachtige routes richting Noordwijk en Scheveningen - Afstanden: 45 - 80 - 120 km

42e Ronde van Noord-Holland: 19 april - Eén van de grootste vrije toertochten van West-Nederland - Door fraaie landschappen en schilderachtige dorpjes - Afstanden: 40 - 60 - 110 - 160 km

6e Fiets4Daagse Hoorn: 2 t/m 5 mei - Routes langs rustieke Zuiderzeestadjes en in bloei staande tulpenvelden - Dagelijkse start vanuit Hoorn en een bezoek aan diverse bezienswaardigheden - Afstanden: 25 - 45 - 75 km

44e 7-Dorpentocht: 11 mei - Vrije toertocht langs zeven eeuwenoude dorpen in Noord-Holland - Volledig gepijlde routes vanuit Wormer en Hoogwoud - Afstanden: 55 - 110 - 170 km

4e Cycle Tour Amsterdam: 15 juni - Start vanuit Amsterdam en fiets door het Groene Hart - Geniet van de groene en waterrijke omgeving rondom Amsterdam - Afstanden: 45 - 70 - 100 - 150 km

4e Ronde van de Westfriese Omringdijk: 13 juli - Een dijk van een evenement met culinaire en culturele stops onderweg - Ontdek al fietsend de rijke historie binnen de dijk - Afstanden: 50 - 80 - 135 km

32e LBL Ardennen Classic: 9 augustus - Uitdagende en sfeervolle klassieker in de Ardennen - Met registratie klimtijden op fameuze kuitenbijters - Afstanden: 125 - 170 - 235 km

8e Dam tot Dam FietsClassic: 21 september - Start en finish op de Dam in Amsterdam met unieke passage door de IJtunnel - Toerronde langs prachtige Noord-Hollandse plaatsen met ‘Dam’ in de naam - Afstanden: 40 - 60 - 105 - 145 km

17e AGU Egmond-Pier-Egmond: 10 januari - Grootste en meest aansprekende ATB-strandrace van de Lage Landen - Parcours over Noordzeestrand met start en finish in Egmond aan Zee - Afstand: 36 km Kijk voor het volledige fietsprogramma in het binnen- en buitenland op www.lechampion.nl

tekst: rozanne slik

Ik heb mij laten vertellen dat een Granfondo grofweg te vergelijken is met een toertocht in Nederland, maar dan extremer. Natuurlijk ken ik de Marmotte, maar over een Italiaanse Granfondo hoor je minder vaak. De meeste rijders maken een echte wedstrijd van de tocht. De organisatie stimuleert dat door tijdmetingen langs het parcours en eindprijzen voor verschillende categorieën te geven. Mijn voornemen is om er eens géén wedstrijd van te maken en vooral te genieten. Ik ben benieuwd of dat lukt.

Een toertocht met passie

Het is zaterdagochtend 04:00 als de wekker gaat. Gisteren, vrijdag 11 oktober, was de openingsdag van de Bikemotion. Er kwamen veel lezers naar onze stand en niet alleen om de release van Wielrenblad nummer 3 2013 te vieren met Corona en pizza. Het was erg gezellig en ik viel als een blok in slaap toen ik thuis kwam. Nu stap ik half slapend de auto in om even later in Rotterdam in de miezerregen en het donker, richting het vliegveld te lopen. Vanaf The Hague Airport vliegen we naar Rome om de Granfondo Campagnolo Roma mee te maken.

parcours voor alle deelnemers ingekort te zijn naar 104 kilometer. Dat is alvast één zorg minder. Op de hotelkamer ontdek ik wat er precies in de goodiebag zit die iedere deelnemer bij de inschrijving heeft gekregen. De twee grote bidons, reepjes, energiegel, reclamefolders en wat snoepjes zijn niet zo verrassend, maar het fietsshirt dat in de tas zit wel. Het is niet zomaar een wielershirt, maar het topmodel van Sportfull met daarop een speciaal voor de Granfondo Campagnolo Roma ontworpen design. Het shirt past precies en voordat we gaan eten speld ik mijn rugnummer alvast op en leg alles klaar wat ik mee wil nemen in de achterzakjes. Morgenochtend zal er voor de start weinig tijd zijn om dit te doen en op deze manier is de kans klein dat ik iets vergeet. De locatie waar we vanavond gaan eten is heel bijzonder. Verscholen langs de eeuwenoude Via Appia Antica ligt restaurant Hostaria Antica Roma. Paolo, de eigenaar, vertelt graag alles over de geschiedenis van de locatie en de beroemdheden die hier eerder hebben gegeten. Ik zal niet alles verklappen, maar de muren rond het gedeelte waar je buiten kan eten moet je zeker gezien hebben. Dit zijn namelijk restanten van eeuwenoude graftombes. Niet heel smakelijk als je het mij vraagt, maar zeker heel bijzonder en het verhaal wordt met passie verteld. Het eten is gelukkig ook een aanrader. Het zijn heerlijke, historische gerechten uit Rome.

Meer dan drieduizend renners Ik vind het spannend. In Rome begint het besef te komen dat ik morgen toch echt 162 kilometer ga rijden. Met een hele grote groep andere renners. Meer dan drieduizend. Om mezelf goed voor te bereiden heb ik wat extra toertochten in Nederland gereden. Vooral om aan de lange afstand te wennen. Het rijden in een peloton ben ik wel gewend en de afstand moet geen al te groot probleem zijn, toch twijfel ik of ik niet beter op safe kan spelen en de 105 kilometer moet gaan rijden. Om de 162 kilometer aan te kunnen zal ik een groepje moeten vinden en ik weet natuurlijk niet of dat zal lukken. Laat drieduizend mannen en wat vrouwen los in een wedstrijd en het ‘één voor allen, allen voor één’-principe wordt al snel aan de kant geschoven. Bij de inschrijving aangekomen blijkt het

Granfondo campaGnolo roma

wielrenblad 2014 #1

Granfondo campaGnolo roma

Startschot

blijven, ook al rijden ze flink hard omhoog. Op ongeveer de helft van de klim haken de eerste groepsgenoten af, maar met de resterende renners blijven we gefocust op de top van de klim met tijdmeting. Daar krijgen we als beloning een prachtig uitzicht over het meer Lago Albano en Castel Gandolfo. Ik neem me voor om de rest van de rit meer van dit soort uitzichten te genieten en schakel een tandje terug. Vanaf nu ga ik weer wat rustiger fietsen. Of toch niet, want al snel komen we op een vlak stuk naar de volgende klim. Een verbindingsstuk dat eigenlijk bedoeld is als afsnijdstuk van de 162 kilometer. De renners om mij heen zijn duidelijk wél een wedstrijd aan het rijden en ik wil niet gelost worden. Alleen rijden op dit lange rechte stuk is niet echt aantrekkelijk. Van overnemen en waaierrijden hebben de meeste mannen nog nooit gehoord, het is snokken op kop en na driekwart van de weg is het tempo uit de groep verdwenen en is meer dan de helft gelost. Het is koers, er wordt zenuwachtig achterom gekeken waar de volgende groep blijft en niemand wil, of kan, tegenwind op kop rijden. De tweede klim met tijdmeting is zes kilometer lang, met een gemiddeld stijgingspercentage van 5,7% en 13% maximaal. Ik pak vanaf het begin mijn eigen tempo en dat is maar goed ook. Bovenaan begin ik mijn benen echt goed te voelen en geeft mijn lichaam aan dat mijn sportdrankje niet genoeg is en dat ik extra voeding nodig heb. De eerste verzorgingspost lag net voorbij de eerste klim en was zeer goed georganiseerd voor zover ik uit mijn ooghoeken kan zien. Ik heb de post helaas gemist omdat deze in het begin van de afdaling ligt. De volgende posten sloeg ik bewust over omdat ik net in een goed groepje zat en ik wist dat er in mijn achterzakje nog genoeg eten zat. Ik neem nu wel even de tijd om te eten en kan weer een tijdje vooruit. Hoewel er op de routekaart geen officiële derde klim staat aangegeven, komt er nog een kort, fel klimmetje na ongeveer 65 kilometer. Hier ga ik even echt op stuk, maar de afdaling maakt het meer dan waard. Het is fijn om te weten dat er geen tegenverkeer is, al moet je altijd uitkijken dat er niet een auto tussendoor glipt. Na de afdaling begint echter het laatste stuk van de route en hier komen we opeens wel in een verkeersopstopping terecht. Veel renners willen hun vaart niet minderen en schieten kris kras langs de auto’s, wat ergernis bij de bestuurders én renners oplevert en met de nodige Italiaanse vurigheid en veel getoeter wordt geuit. Ik bedenk dat ik maar beter bij de anderen kan blijven dan alleen op pad te gaan, dus moet ik alles op alles zetten en mijn techniek aanspreken om aan te haken . Bij het bordje van de laatste twintig kilometer is het weer rustig op de weg en kan ik weer volop genieten van de tocht. Jammer dat de tocht al bijna afgelopen is. De route is ontzettend mooi en het weer werkt goed mee. Onder een lekker warme najaarszon rijden we de finishbogen tegemoet - maar liefst vijf achter elkaar richting de flesjes drinken en wat eten.

Zondagochtend gaat de wekker weer vroeg. Alles ligt gelukkig al klaar en ik kan snel, met fietskleren aan, naar het ontbijt. De start is om acht uur en ik wil niet te laat aanwezig zijn. De Italianen waar ik mee op pad ga denken daar anders over, die nemen alle tijd door wat extra minuten te slapen, te ontbijten, zichzelf te soigneren en daarna naar beneden te komen. Speciaal voor de Granfondo kreeg ik een met Campagnolo Electronic Powered Shifting (EPS) afgemonteerde fiets en de nieuwste Bora Ultra 35 millimeter velgen om het plaatje compleet te maken. Na wat kleine oefenrondjes om het schakelen onder de knie te krijgen rijden we vol goede moed naar de startlocatie. De start is vlak naast het Colosseum en in tegenstelling tot gistermiddag is het nu heel rustig op de heenweg. Behalve wat fietsers, begeleidende auto’s en motoren is er amper verkeer op de wegen te vinden. Ik heb startnummer 85, wat betekent dat ik in het voorste vak mag staan. Het is al snel duidelijk dat de startvakken niet zo serieus worden genomen door deelnemers en organisatie, je kan invoegen waar je maar wilt. Ik zoek een plekje en kan vrij snel invoegen, maar als ik om me heen kijk wordt snel duidelijk dat ik verder achteraan sta dan gedacht. Zo veel renners heb ik nog nooit aan de start zien staan van een fietstocht waar ik zelf aan mee doe . Laat staan allemaal in hetzelfde wielershirt én met stuk voor stuk mooie, perfect schone en glimmende fietsen. Het startschot valt om acht uur precies en we vertrekken richting de Via Appia. Over de hobbelige kasseitjes komen de eerste deelnemers in de problemen, zij hebben de techniek van het rijden over hobbelige wegen nog niet onder controle en stuiteren alle kanten op. Aflopende kettingen door verkeerd schakelen zijn veelal het gevolg. Al slalommend rijd ik steeds verder naar voren. Het schakelen is bij mij geen enkel probleem. Doordat de batterij van het EPS systeem in de staande zadelpenbuis van het frame is verwerkt zie je niet snel dat mijn fiets is uitgerust met elektronisch schakelen. Het wisselen van versnelling gaat zo moeiteloos dat er verbaasd word opgekeken door degene die mis schakelen op het lastige stuk.

Competitief Na de Via Appia rijden we in één lang lint richting het buitengebied van Rome, over een lange rechte weg richting de heuvels. De zon breekt door en de temperatuur stijgt snel. Gelukkig had ik voor de start mijn windjack al afgegeven en ben ik zonder beenstukken gestart. De eerste officiële klim met tijdmeting is 7,7 kilometer lang met een gemiddeld stijgingspercentage van 4,9% en 15% maximaal. Naast de officiële tijdmeting via de chip die we hadden gekregen is hier ook een Strava Segment aangemaakt. Mijn voornemen om geen wedstrijd van de tocht te maken sneuvelt hier al, ik wil per se bij mijn groepje

wielrenblad 2014 #1

Na precies 104 kilometer kan Strava uit en heb ik tijd om na te genieten en te herstellen. We rijden met de groep naar het promodorp, leveren de spullen in en gaan genieten van een heerlijke Italiaanse lunch op een zonnig terras in het centrum van Rome. Wat een ervaring. Als het even kan kom ik terug om de volle 162 kilometer te rijden.

niet, zoals je wellicht zal verwachten, ‘grote ronde’, maar: lange afstand of groot uithouneem een uitdagend parcours met dingsvermogen. sommige renners mooie vergezichten. bij voorkeur in de bergen. voeg een paar duizend rijden voor de trots en het goede gevoel of simpelweg voor het wielrenners toe, variërend van profs tot 80-jarige liefhebbers en halen van de finish. anderen willen hun tijd van een vorige fietstoeristen. mix daar mechakeer verbeteren of zichzelf, nische en medische support door, de voedingszones met enthousiaste vrienden en teamgenoten uitdagen. Weer anderen rijden om te winnen. vrijwilligers, fruit, drinken, sandwiches en vergeet de verkeers- als je dichtbij het gevoel wil komen van het rijden van de tour wachters niet die het overige de france, Giro of andere grote verkeer tegenhouden als fietsers wedstrijd dan is een granfondo de naderen. ben je kapot? laat je perfecte uitdaging. Granfondo’s dan opvrolijken door het support zijn meestal 160-220 kilometer langs de kant van de weg, kijk in lang, maar de meerderheid van de een dorpje omhoog naar de mensen deelnemers kiest voor de kortere die uit het raam hangen en je kan ‘fondo’-ronde, die tussen de er weer even tegenaan. dát is het 120-160 kilometer lang is. is dat rijden van een granfondo. nog te lang, dan kan je terecht bij ‘Gran fondo’ betekent overigens Wat is een granfondo precies?

de ‘medio fondo’ van onder de 120 kilometer. de kortere afstanden volgen in grote lijnen het parcours van de granfondo, maar hebben afsnijroutes om sommige klimmen te vermijden. hierbij moet wel vermeld worden dat de organisaties deze ‘regels’ niet altijd perfect opvolgen, er zijn granfondo’s van onder de 160 kilometer en soms is de medio fondo langer dan de fondo. een kwestie van interpretatie. totale lengte: 104,7 kilometer. aantal hoogtemeters: 1.622. zondag 12 oktober 2014 wordt de Granfondo campagnolo roma weer georganiseerd. meer informatie: www.granfondoroma.com

V O O R 2 2 : 0 0 B E S T E L D M O R G E N I N H U I S

GRATIS BEZORGING V A N A F

L 5 0 . -

& R E S S E L T DORS N I K N A R D T SPOR AMACX

Isotonic Sportdrink 600 gr Deze isotone drank helpt je om tijdens je training razendsnel het verbruikte vocht, energie en electrolyten aan te vullen. Wanneer je extra behoefte hebt aan vocht, bijvoorbeeld met warm weer, kies je voor een dorstlesser. Een sportdrank is meer geschikt voor trainingen en wedstrijden waarbij je voornamelijk behoefte hebt aan meer energie.

Makkelijk te doseren naar persoonlijke behoefte Bevat essentiële elektrolyten Heldere drank zonder kleurstoffen Zeer goed oplosbaar! 12,5 l Dorstlesser of 7,5 l Sportdrink

1x = 9,95 2x = 8,95 p/st

3x =

volg ons op facebook facebook.nl/Duursport.nl

p/st

BOOOM Energy Fruit Gel 40 gr De ideale brandstof!

BORN Block 16x4 gr

Niet alleen de perfecte brandstof, maar ook lekker, makkelijk verteerbaar en van prima smaak, op basis van echt fruit! Verkrijgbaar in de smaken: Appel – Kaneel / Aardbei – Kiwi / Banaan – Perzik

Kauwtablet die écht power levert! De kauwtablet bevat een vernieuwde samenstelling van complexe koolhydraten, natuurlijke antioxidanten, het spiermineraal magnesium en natuurlijke fitmakers. De Block is ontwikkeld in samenwerking met de renners van het World Tour Cyclingteam GIANT-Shimano.

ECHT 40 gr

1.75

ENERGY

2GO!

16X4 gr

4.50

Amacx High Energy Bar 50 gr De lekkerste reep voor maximale energie!

3Action Energy Drink 100 ml

Amacx Energy Bar is een perfecte snack die je snel energie levert met een geleidelijke afgifte. De zorgvuldig samengestelde koolhydraten mix is onder andere verrijkt met Palatinose (bron van Fructose en Glucose). Combineer dit met een ontzettend lekkere smaak en je hebt de perfecte Energy Bar.

Extra energie in pocketformaat!

5+1

Energy Drink van 3Action zorgt voor een boost aan energie! De koolhydraatvoorraden worden op snelle wijze, mede door de hoge glycemische index, en effectief aangevuld. Energy Drink kan snel en efficiënt worden opgedronken, waarmee het optreden van vermoeidheid vertraagt, alsmede het hongergevoel verdwijnt. Inclusief een speciale Antikrampformule!

50 gr

1.25 0

GRATIS

11.

vanaf

.99

.39 p/st

GRATIS KADO BIJ ELKE BESTELLING! W

FRUIT

} D

tekst: rozanne slik

illustraties: mattiJs de Wit

Een rondje fietsgebaren

1 Stoppen Door je arm in een hoek omhoog te houden, geef je aan dat je wilt stoppen. Voor een stoplicht, kruising, overstekende hond of voor de welverdiende koffie met appelgebak. Maar ook bij een onverwachte lekke band steek je je arm omhoog en roep je: lek!

Acht veel voorkomende communicatie-signalen tijdens het fietsen

Een lekker rondje touren. Dat was het idee. Dat het fris zou worden was bekend, vandaar dat je wat dikkere handschoenen aan hebt getrokken. Degene voor je heeft zo te zien meer moeite met de kou. Hij wappert met zâ&#x20AC;&#x2122;n handen achter zijn rug. Vast om minder wind te vangen, slim bedacht. Totdat hij ineens gaat staan en jij bijna in zijn achterwiel zit. Wat doet hij nou? Grote kans dat hij met het wapperen van zijn handen een signaal af wilde geven. Want naast de verbale zijn er ook een flink aantal non-verbale manieren van communiceren in een fietsgroep. Wij zetten de acht meest bekende op een rijtje in dit artikel.

Putdeksel of ander gevaar op de weg De meest verraderlijke plekken zitten in of op de weg zelf. Dat putdeksels vaak glad zijn is wel bekend. Achterin de groep zijn ze echter niet altijd goed te zien. Dit soort oneffenheden wijs je aan met uitgestrekte arm en de hele hand. Hetzelfde gebaar geldt voor gaten in de weg, verhoogde reflectoren enzovoorts.

3 Afslaan Steek je arm uit naar links als je naar links wilt en naar rechts als je rechtsaf slaat. Zo simpel kan het zijn. Het bespaart een hoop frustraties als iedereen in de groep het gebaar doorgeeft. Dus: ook als je in het midden of achteraan in de groep fietst, gewoon even je arm uitsteken.

een rondJe fietsGebaren

6 Opletten aan de kant van je schouder

Losse steentjes, takken en andere

Andere fietsers langs de kant van de weg, een tegemoetkomende auto of een auto die op de weg geparkeerd staat geef je aan door een arm naar achter te buigen. Hetgene waarvoor wordt gewaarschuwd bevind zich altijd aan de schouderkant van de bewegende arm.

In tegenstelling tot vaste obstakels kunnen deze wegschieten, of blijven kleven aan je band. Net zolang tot er een gaatje in zit en je lek rijdt. Je wiel kan nĂŠt wegglijden over een tak, of iemand in de groep krijgt een ongewenste gast in het voorwiel . Om hiervoor te waarschuwen steek je een arm uit en beweeg je je hand heen en weer. Neem even de tijd om vaart te minderen en alert te zijn op de weg.

5 Pas op! Als je uit het zadel komt rem je even af, of je dat nu wil of niet. Even de benen strekken is nog zoiets. Om de persoon achter je op tijd te waarschuwen buig je eerst een arm naar achter en schud je even met je hand. Vervolgens kan je veilig staan of je benen strekken. Nog beter is om dit te doen als je achteraan de groep rijdt, dan heeft niemand er last van.

8 Zwaaien Passeert er een auto op voldoende afstand of zie je een medefietser? Vergeet deze dan niet om even te bedanken of te groeten. Ben je te kapot om je arm hiervoor uit te steken, groet dan simpelweg door je hand even op te tillen. Geeft instant moraal voor de volgende kilometers.

Paaltje Een paaltje op de weg geef je aan door je arm te buigen en je hand te plat te houden of te krommen in een denkbeeldige positie boven het paaltje. Niet te verwarren met het paaltje dat sommige fietsers aangeven door met hun arm naar achter te zwaaien: dat is toch echt een fietser die langzamer gaat dan jullie groep.

wielrenblad 2014 #1

tekst: adrik elzinG

foto’s: bas de meiJer

Aerodynamische racefietsen zijn in opkomst. Er worden steeds meer windtunnel-proof raceframes gepresenteerd. Met de Reacto doet Merida mee aan de trend. Het frame is samen met de renners van de Lampre-Merida ProTour wielerploeg ontwikkeld. Gemaakt voor echte hardrijders op elk parcours, van de vlakke Nederlandse polders tot in de Alpen. Tijdens het Lampre-Merida presscamp op het veelzijdige Mallorca heb ik de fiets eens goed kunnen testen.

Merida Reacto CF Team Lampre frame

carbon

afmontage

shimano dura-ace di2

gewicht

7,4 kg

wielset

fulcrum red Wind 50

prijs

€ 6.499,-

De Reacto is niet alleen uitgebreid getest in windtunnels, maar ook op parcoursen met veel hoogtemeters. De fiets moet in alle omstandigheden door de renners van het team ingezet kunnen worden, dus ook tijdens zware bergetappes. Ondanks het extreme aero-uiterlijk en het iets zwaardere frame, bleek uit de testresultaten van Merida dat de renners op de Reacto ook in de bergen een voordeel hadden ten opzichte van de lichtere en meer conventionele frames. De opvallend gevormde buizen, kleurstelling en de platte voorvork maken de fiets een ware verschijning. Niet iedereen is fan de kleuren, maar als je een fuchsia-paarse en grasgroene fiets hebt, weet je vrijwel zeker dat je origineel bent. De Reacto ziet er

verder natuurlijk ultra-aerodynamisch uit, maar is ie dat ook? Op basis van windtunneltesten is het NACA fastback profiel op het frame toegepast die de Reacto tot 15% minder luchtweerstand geeft. Het profiel - ontwikkeld en gebruikt door de luchtvaart - staat in de volksmond ook wel bekend als de druppelvorm. Aangezien de buizen volgens de UCI regels echter maximaal drie keer zo diep mogen zijn dan dat ze breed zijn (3:1 ratio), zijn de uiteinden van de druppels afgesneden. Het grote voordeel van deze techniek is dat buizen niet alleen aerodynamisch zijn, maar ook breed genoeg om stijfheid te garanderen. De voorrem is een Direct-mountuitvoering van Shimano, die speciaal gevormd is voor een gladde overgang naar het frame. De DirectMount is niet op een plek in het midden bevestigd, maar aan beide kanten van de voorvork. Aan de laag liggende achtervork vind je geen achterrem, deze is aerodynamisch achter het bracket weggewerkt. Het voordeel van de Directmount-remmen is dat ze altijd recht staan, zodat je er vrijwel zeker van bent dat ze nooit aanlopen. Waar bij veel aerodynamische carbon frames minder aandacht aan wordt

besteed is de verticale demping. Bij Merida is er voor de Reacto een S-Flex zadelpen ontwikkeld, waar een dempend deel carbon het rijcomfort moet vergroten door maximaal 4,5 millimeter demping te geven. De geometrie van het frame is relatief diep en gestrekt, waardoor het frame ook prima voor triatlons en tijdritten gebruikt kan worden. Zoals de naam al doet vermoeden, reageert de Reacto op alles. Sturen, accelereren, maar ook oneffenheden in het wegdek voel je ondanks de S-Flex zadelpen meer dan bij een conventioneel carbon frame. Een comfortracer kan je de Reacto dan ook niet noemen. Met de oversized BB386EVO bottom-bracket heb je het gevoel dat in sprints en bergop iedere trap raak is. In de afdalingen merk je dat de combinatie van hoge wielen en het aerodynamische frame zich in haarspeldbochten iets moeilijker laat insturen dan dat je gewend bent. Uiteraard hebben er ook ‘plaatsnaamborden-sprints’ plaatsgevonden tijdens de test. Op de Reacto voel je jezelf op voorhand al sneller. Het wapen van de huidige wereldkampioen Rui Costa is dan wel niet de meest comfortabele racer, het is wel verrassend wendbaar en rijdt

even strak als het uiterlijk doet vermoeden. De geteste Merida Reacto Evo Cf Team is afgemonteerd met Shimano Dura-Ace 11 speed compact. De 50 millimeter hoge carbon Fulcrum Wind-wielen zijn afgemaakt met Continental Grand Prix 4000S-banden. De aerodynamische en brede druppelvormige buisprofielen maken het frame en voorvork iets zwaarder dan we vandaag de dag gewend zijn. In maat M/L is de gehele frameset 1553 gram. De Reacto is een echte racer. Met de sportieve geometrie en het agressieve kleurrijke uiterlijk trek je heel wat bekijks. De 7,4 kilo (excl. pedalen) wegende Evo Cf Team-versie kost € 6.499,-. Voor diegene die minder diep in de buidel wil tasten is er de CF 905-versie met Shimano Ultegra 11 speed voor € 2.799,-.

SHOPGUIDE

foto: Jered Gruber

De laatste slag â&#x20AC;&#x2DC;Wat het einde van de weg lijkt, is misschien slechts een bocht. Trap dus niet meteen op de rem!â&#x20AC;&#x2122; Televisiedominee Robert H. Schuller

EfficiĂŤnt ontwerp en uitgebalanceerde prestaties. Ideaal voor de Endurance categorie Het Quartz frame is een full carbon monocoque ontwerp dat ontwikkeld is met behulp van een bijzonder specifieke toepassing van carbon. Deze innovatieve technologie zorgt voor meer controle, optimalisatie van de materiaaldikte en een uniek design van het gehele frame.

DE TEMPERATUUR LOOPT OP. HET VERLANGEN STIJGT. ULTIMATE CF SL.

Canyon levert uitsluitend via directverkoop en heeft daarom een ijzersterke prijs-kwaliteitsverhouding. Laat je inspireren en bestel jouw nieuwe fiets direct op canyon.com Canyon Nederland & BelgiĂŤ | netherlands@canyon.com of belgium@canyon.com | Servicecenter +31(0)30 888 1415 of +32(0)1649 02 05 | www.canyon.com