29 ΠΑΥΛΕΣ 7 ΤΕΛΕΙΕΣ Σημεία στίξης… μαγικά…! Σημαδεύουν, προδιαθέτουν, επισημαίνουν... Καθορίζουν τον λόγο. Τον χρωματίζουν στο άκουσμα, του δίνουν μορφή στο ανάγνωσμα. Μια παύλα μπορεί να δηλώσει την συνέχεια ή την αντίθεση (μέρα-νύχτα, πάνω-κάτω), την μέθοδο ή την πρόοδο (δειλά-δειλά, λίγο-λίγο)… το συναίσθημα (γλυκάγλυκά). Το ποίημα είναι προσωπική στιγμή, προσωπικό συναίσθημα, διάθεση, άποψη …,καθρεφτίζει την δεδομένη χρονική περιοχή που ζει ο ποιητής την ώρα που το γράφει, κι όλα αυτά είναι μεταβλητά, στην επόμενη χρονική περιοχή μπορεί να έχουν ενταθεί , να έχουν αλλοιωθεί, ή …να μην υπάρχουν! Για μένα κάθε ποίημα είναι μία παύλα. Μία παύλα που μου δίνει άφεση αμαρτιών για τις μεταλλάξεις μου. Το διήγημα κλείνει μέσα του πράγματα που έγιναν, καταστάσεις που βιώθηκαν, εμπειρίες που αποκτήθηκαν, έχει αρχή, μέση και τέλος… Κλείνουν τα κεφάλαια με τον επίλογο κι απ’ όσα έχουν γίνει δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα. Τελεία…. Το διήγημα είναι μία τελεία…… Εικοσιεννέα παύλες λοιπόν και επτά τελείες…
1
ΠΡΟΣΜΟΝΗ Τρέχει στις φλέβες μου, Ένα φτωχό ρυάκι από απορία… Είπα στον εαυτό μου, Υπομονή Κι αύριο θα βρείς έναν ήλιο Να πιστεύεις.
Κι ηρέμησε σε μια αστραπή Από γαλήνια απεραντωσύνη… Έχω μέσα μου ένα κενό, Που προσμένει εξουθενωμένο Μια σταγόνα από καυτή βροχή
Στη γλώσσα των πουλιών Ουρανός, Στη γλώσσα των αγγέλων, Θρησκεία, Στα δικά μου χείλη, Αγάπη…
2
ΑΝΑΝΗΨΗ Θα περάσει πολύς καιρός Μέχρι να βρω πάλι το κέλυφός μου. Μάλλον ξεχάστηκα έναν αιώνα παραπάνω Σε κείνο το ξερονήσι Και τώρα δυσκολεύομαι Να βρω το παλιό μου δέσιμο. Η δυσκολία δεν είναι στο να προχωρήσω, Αλλά στο να κάνω πίσω. Ίσως επειδή πια είναι πολύ αργά Ή πολύ σκοτάδι μέσα μου για να δω Τα χνάρια που άφησα… Στην πραγματικότητα ίσως ξεχάστηκα μόνο πενήντα χρόνια, Μα δεν έχει σημασία, Έτσι κι αλλιώς εγώ νοιώθω Εντελώς άγνωστη εδώ χάμω… Και γυμνή Κάτω από έναν ήλιο Που πρώτη φορά τον βλέπω.
3
ΞΑΦΝΙΑΣΜΑ
Ανακάλυψα τυχαία τα χέρια μου Μέσα σε μια λακκούβα Γεμάτη λασπόνερα. Και απόρησα όταν είδα ότι Μπορεί κανείς να γυρίζει Που και που Μερικά χρόνια πίσω Και να μαδά τους λεμονανθούς Στο παλιό περιβόλι…
Ανακάλυψα τυχαία τα χέρια μου Μέσα σε μια λακκούβα Γεμάτη λασπόνερα. Και χάρηκα που θυμάμαι ακόμα Τα παιδικά παιχνίδια!
4
ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Καλημέρα. Δεν είχα άδικο Που περίμενα Και δεν κλείστηκα στην απόγνωση. Σε νοιώθω τώρα Γλυκό μερμήγκιασμα γαλήνης, Από τις άκρες των δαχτύλων μου, Να μετασχηματίζεσαι σε τρεμούλα Που ταράζει τα χείλη μου, Πλατειά αγκαλιά, ανοιχτή στους θριάμβους. Δυνάμωσε λοιπόν φωνή μου κι απλώσου Και πες στους ταπεινούς που σε σώπασαν Πως η ελπίδα κι η λαχτάρα μου Έγιναν φως. Έτσι χαμένα δεν πήγαν τα χαλίκια που μάζευα -τα τόσο πολύχρωμα, τρελά χαλίκια-
5
Κάθε καλοκαίρι στις ακρογιαλιές μου. Έγιναν ολόκληρη αλυσίδα γέλιου Μ’ ασημένιο δέσιμο Και στην έφερα για να στη χαρίσω. Κι είναι η πρώτη φορά που με τόσο απέραντο χαμόγελο, Καλημερίζω Τη ζωή κι εσένα.
6
ΕΠΕΤΕΙΟΣ
Να, τώρα αισθάνομαι Σαν σημαία! Ένα κομμάτι ευλύγιστο, χρωματιστό πανί, Ένα σύμβολο… Συμβολίζομαι στον εαυτό μου Για να με βλέπω στις εθνικές γιορτές μου Και να χειροκροτώ «κατ’ ιδίαν». Σαν σημαία, δεν έχω προβλήματα -εκτός ίσως απ’ τις καιρικές συνθήκες-. Πρώτη στις παρελάσεις των άλλων, Με τη δική μου όμως μεγαλοπρέπεια. Ναι, τώρα αισθάνομαι σαν σημαία, Και την ίδια στιγμή στα πεζοδρόμια, ένας απ’ το πλήθος, Να με βλέπω να περνώ Και να χαμογελώ με αυτοκριτικό ενθουσιασμό.
7
Ζήτω εγώ!!!
Δύο λεπτών σιγή γι’ αυτούς που πέθανα. Ύστερα θα πούμε τον Εθνικό μου Ύμνο.
8
ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΧΡΟΝΟ
Υπομένω, και θα έρθει ο καιρός Που οι παλάμες μου ανοιχτές θα δεχτούν την ύπαρξή σου Όπως δέχεται το λουλούδι Τη μέλισσα. Ένας καιρός αλλιώτικος, γεμάτος ελευθερία Κι αποδέσμευση Τότε που δεν θα έχουμε τίποτα και θα έχουμε Τα πάντα. Γιατί θα είμαστε εμείς, Αλλά σε μια πρωτόγνωρη επιφάνεια και σκέψη, Σε μια πρωτοφανή αλήθεια, Να, όσο αληθινή είναι Η σταγόνα τη στιγμή που μετεωρίζεται.
Τότε θα υπάρχει Η απλότητα της ανταπόδοσης
9
Κι ότι χρωστάμε ο ένας στον άλλο Θα δοθεί αυθόρμητα -όπως η κίνηση του μωρού σαν αγκαλιάζει το πρόσωπο της μάνας. Υπομένω και θα έρθει ο καιρός Να σε κοιτάξω κατάματα.
10