Υποσχεση preview by Anatolikos books

Η υπόσχεση Χρυσή Μαρία Σκρίμπα

Ανατολικός 2016

Όλα τα έργα των Εκδόσεων Ανατολικός προστατεύονται από τους νόμους προστασίας πνευματικών δικαιωμάτων. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή των έργων (ή τμημάτων αυτών) με οποιονδήποτε τρόπο, χωρίς γραπτή άδεια του εκδότη ή/και του συγγραφέα.

Εκδόσεις Ανατολικός Λέκκα 23-25, Αθήνα Τ.: 210.3827910 / 210.6776303 www.anatolikos.gr ISBΝ: 978-618-5136-13-0

ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ

1. Το αυτοκίνητο προχωρούσε στους μεγάλους δρόμους της Αθήνας. Παντού πολυκατοικίες. Η Μυρτώ κοιτούσε από το παράθυρο. Πόσο μεγάλη της φαινόταν η πόλη!!! Δεν είχε συνηθίσει έτσι. - Η Αθήνα είναι πολύ όμορφη, Μυρτώ μου, της είπε η θεία της. Αυτή είναι μόνο η αρχή. Ποτέ δεν θα μπορούσε να φανταστεί πιο όμορφη περιοχή από τη Θεσσαλονίκη ή το Περιβόλι. Τι είχε η Αθήνα και την θεωρούσαν όμορφη; Δέντρα, πάρκα, αυλές γεμάτες λουλούδια; Πώς θα την συνήθιζε; Η κυρία Ιωάννα σταμάτησε μπροστά σε μια μικρή μονοκατοικία. «Φτάσαμε», σκέφτηκε. Όντως, από εκεί και πέρα αυτό θα ήταν το σπίτι της. Η μητέρα της περίμενε χαρούμενη στην είσοδο. Ωραίο της φάνηκε το σπιτάκι. Μόλις έμπαινες, δεξιά ήταν μια σκάλα που οδηγούσε στα υπνοδωμάτια και από δίπλα, η κουζίνα. Αριστερά το σαλόνι, με δυο καναπέδες και μια πολυθρόνα. Απέναντι στη γωνία, ένα τραπεζάκι με μια μεγάλη τηλεόραση. Τον τοίχο στόλιζαν κάδρα με ζωγραφιές και μια ραφιέρα με διακοσμητικά. Η διακόσμηση ήταν η «ειδικότητα» της μαμάς της. Το σπίτι, όμως δεν την ενδιέφερε και τόσο. Είχε ακόμα στο μυαλό της τους φίλους της από το Περιβόλι, 9

τον Λεωνίδα, την Αφροδίτη, τον Πάνο. Τι θα έκαναν τώρα; Θα την σκέφτονταν ή θα διασκέδαζαν την τελευταία μέρα των διακοπών τους; Πόσο γρήγορα είχαν γίνει όλα. Ανέβηκε στο δωμάτιο της και άρχισε να βολεύει τα πράγματά της. Από ένα καφέ κουτάκι έβγαλε ένα αρκουδάκι με μια καρδιά και το έβαλε πάνω σε ένα ράφι. Χαμογέλασε. Από κάτω άκουσε τη φωνή της μητέρας της: - Μυρτούλα, μια και είναι τα γενέθλιά σου σήμερα, λέω να κάνουμε ένα μικρό πάρτι. Να σου γνωρίσω και τα παιδιά απέναντι, την Αλίκη και τον Σταύρο, τι λες κι εσύ; Είμαι σίγουρη πως θα γίνετε αμέσως φίλοι. Μια έκφραση ικανοποίησης σχηματίστηκε στο πρόσωπό της με την ιδέα του πάρτι και ξεχάστηκε για λίγο. Τι κι αν δεν είχε του φίλους της; Αυτό μπορούσε να λυθεί!

2. Το σπίτι ήταν τόσο όμορφα διακοσμημένο που έμοιαζε με κουκλόσπιτο. Εδώ κι εκεί υπήρχαν σημαιάκια με «Happy Birthday». Στη μέση του τραπεζιού δέσποζε μια τούρτα σοκολάτα! Η Μυρτώ πίστευε πως θα περάσει καλά. Σε λίγο το κουδούνι χτύπησε. Μπήκαν μέσα δύο χαρούμενα παιδιά, στην ηλικία της. Και τα δύο ήταν ψηλά, με ξανθά μαλλιά, πρόσχαρα κι ευγενικά. Δεν χρειαζόταν και πολύ για να καταλάβεις πως ήταν δίδυμα. Της χαμογέλασαν και της έδωσαν τα δώρα της. Με το που κάθισαν η Μυρτώ είπε: - Τι κάθεστε καλέ, πάμε στο δωμάτιό μου! Τα παιδιά σηκώθηκαν με χαρά και την ακολούθησαν. Ήταν λες και γνωριζόταν από παλιά και φαινόταν ότι θα είχαν πολύ καλή χημεία μεταξύ τους. - Λοιπόν, σε ποιο σχολείο θα πας; ρώτησε ο Σταύρος - Γράφτηκα σε αυτό που πηγαίνετε κι εσείς. - Τέλεια! Οπότε αύριο, θα πάμε μαζί, συμπέρανε χαρούμενη η Αλίκη. - Μάθαμε πως είσαι από τη Θεσσαλονίκη. Είναι πολύ ωραία πόλη, μια φορά έχουμε πάει οικογενειακώς και μας άρεσε πολύ! 11

Η Μυρτώ χαμογέλασε. - Ναι, πράγματι, είναι υπέροχη, συμφώνησε. Και που να δείτε το χωριό μου, το Περιβόλι! Αν και δυσκολεύτηκα λίγο να αφήσω τους φίλους μου, πιστεύω ότι θα προσαρμοστώ κι εδώ. Άλλωστε, μου φαίνεται ότι έκανα καλή αρχή. Γέλασαν και συνέχισαν να μιλάνε. Δεν περίμεναν άλλους, μόνο οι τρεις τους. Ωστόσο δεν τους ένοιαξε και πολύ, ίσα ίσα γνωρίστηκαν καλύτερα. Μετά από λίγο, κατέβηκαν κάτω. Πήραν από ένα πλαστικό πιατάκι στο χέρι ο καθένας και άρχισαν να τα γεμίζουν μεζεδάκια. Τυροπιτάκια, τοστάκια, κεφτεδάκια, λογιών λογιών λιχουδιές «στόλιζαν» το τραπέζι, γύρω από την τούρτα, λίγο πριν κοπεί παρουσία όλων. Κι αυτή η ώρα όμως δεν άργησε να έρθει. Μετά το τραγουδάκι, που ακούστηκε στα ελληνικά και στα αγγλικά μέσα σε χάχανα και αστραφτερά χαμόγελα, η Μυρτώ άρπαξε το μαχαίρι και ξεκίνησε να κόβει την τούρτα με ψυχραιμία μεγάλης κοπέλας. - Το πρώτο κομμάτι βέβαια για μένα, είπε και υπολόγισε με το μαχαίρι το μέγεθος του κομματιού πάνω στην τούρτα γελώντας. Μετά κέρασε και τους υπόλοιπους στα μικρά μωβ πιατάκια. Αφού έφαγαν την πεντανόστιμη τούρτα, συνέχισαν να μιλάνε, μετά από λίγη ώρα άρχισαν να παίζουν διάφορα παιχνίδια, παντομίμα, όνομα-ζώα-φυτά, να λένε ανέκδοτα, κ.ά. Είχαν όλοι τους τόση ζωντάνια λες και είχαν 12

καιρό να περάσουν τόσο καλά κι έβγαζαν τώρα όλο το απωθημένο τους! Φώναζαν, γελούσαν με την ψυχή τους μέχρι αργά το βράδυ. Το πάρτι έκλεισε με μια ταινία, επιλογή όλων, κωμωδία. Ο Σταύρος με την Αλίκη έφυγαν κατά τις έντεκα! Η Μυρτώ τώρα ήταν χαρούμενη, είχε κάνει μια καινούρια αρχή, σε μια νέα άγνωστη ακόμη πόλη και όλα έδειχναν πως τίποτα δεν θα πήγαινε στραβά. Όλα ήταν τέλεια!...

Το επόμενο πρωί τα παιδιά ξύπνησαν νωρίς και άρχισαν να ετοιμάζονται για το σχολείο. Θα πήγαιναν μαζί, όπως είχαν συμφωνήσει. Είχαν δώσει ραντεβού στο πεζοδρόμιο στις οχτώ παρά τέταρτο ακριβώς έξω από το σπίτι της Μυρτώς. Η Μυρτώ ανυπομονούσε να δει πώς ήταν το γυμνάσιο εκεί. Στη Θεσσαλονίκη ήταν μεγάλο, βαμμένο με διάφορα χρώματα. Αλλά δεν είχε μεγάλο θέμα. Πιο πολύ την ένοιαζε που από την πρώτη μέρα στην Αθήνα είχε κάνει τόσο καλούς φίλους. Ήλπιζε να κάνει κι άλλους. Στο χθεσινό πάρτι ήταν μόνο με το Σταύρο και την Αλίκη, άλλους δεν ήξερε από την Αθήνα να καλέσει. Παρ’ όλα αυτά, δεν πέρασε κι άσχημα. Δεν είναι και μικρό πράγμα να γνωρίζεις τους γείτονές σου, μια ζωή απέναντί τους θα ζεις. Περπατούσαν λοιπόν, ώσπου από τη στροφή φάνηκε το σχολείο. Μεγάλο ήταν κι αυτό, βαμμένο μπλε, βαθύ μπλε και τα παράθυρα, λευκά, να κάνουν αντίθεση. Το προαύλιο γεμάτο παιδιά. Στη μέση, ένας μεγάλος πλάτανος άπλωνε τα κλαδιά του καλύπτοντας μεγάλο μέρος του. Τα φύλλα του έπεφταν κάθε τόσο. Τα παιδιά μπήκαν και κάθισαν σε ένα παγκάκι. Κοιτούσαν γύρω τους διστακτικοί.

- Πάντως, είμαι σίγουρη πως τα παιδιά θα σε συμπαθήσουν αμέσως, μουρμούρισε η Αλίκη και έκανε νόημα στον Σταύρο να μην μιλήσει. Ήξεραν ότι η τάξη τους δεν τα πήγαινε και πολύ καλά με τους νέους μαθητές. Ο λόγος, ακόμα άγνωστος. Ένα κορίτσι τους πλησίασε. Ήταν ψηλό, με κατάμαυρα μαλλιά. Η Αλίκη σηκώθηκε. - Μυρτώ, από εδώ η φίλη μου, η Θάλεια. - Χάρηκα, είπε η Μυρτώ χαμογελώντας. Η Θάλεια δεν μίλησε. Χαμογέλασε, με ένα ψυχρό ύφος. Η Μυρτώ απόρησε. - Από πού είσαι, Μυρτώ; ρώτησε. - Από τη Θεσσαλονίκη, ήρθα χθες εδώ. - Τη Θεσσαλονίκη; πρόφερε εκείνη με περιφρόνηση. Εντάξει, δεν έχω πάει, αλλά προτιμώ την Αθήνα. Η Θεσσαλονίκη είναι λίγο… άχαρη. - Ο καθένας με τη γνώμη του. Και υπόψη ότι δεν σε ρώτησε κανένας, πήρε τον λόγο ο Σταύρος. Μυρτώ, πάμε καμία βόλτα; Σε λίγο θα έρθει και η Αλίκη. Η Μυρτώ σηκώθηκε και απομακρύνθηκε με τον Σταύρο. Πήγαν κάτω από τον πλάτανο. - Απ’ ότι φαίνεται η Θάλεια έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό της, σχολίασε η Μυρτώ χαμογελώντας πικρά. 15

- Μπα, η ιδέα σου, ειρωνεύτηκε ο Σταύρος και άρχισαν να γελάνε τρανταχτά. - Εγώ πάντως, προτιμώ καλού κακού να την αποφεύγω. - Ναι, δίκιο έχεις. Ούτε εγώ τη συμπαθώ. Μυστήριο το πώς ταίριαξε με την αδελφή μου. Η Μυρτώ κοίταξε προς το μέρος τους. - Σταύρο, εσύ τι λες, θα ταιριάξω με τους άλλους; ρώτησε με αγωνία. Την αλήθεια όμως! Εκείνος δίστασε. Τι να της έλεγε; Δεν ήξερε πώς θα το πάρει. Αποφάσισε, όμως να της μιλήσει για την κατάσταση. - Κοίτα Μυρτώ, δεν νομίζω να σε πάρουν με πολύ καλό μάτι. Δεν ξέρω γιατί, αλλά συνήθως έτσι κάνουν. Αλλά, αφού έχεις εμάς, τι τους θες τους άλλους; Η Μυρτώ γέλασε. - Εδώ που τα λέμε… δεν έχεις κι άδικο! Είχε βρει το κατάλληλο άτομο για να κάνει παρέα. Οι υπόλοιποι δεν την ένοιαζαν πια.

4. Το κουδούνι χτύπησε και τα παιδιά έτρεξαν στις τάξεις τους κοπαδιαστά. Μια νέα σχολική χρονιά άρχιζε, μετά από ένα ατέλειωτο, ζεστό καλοκαίρι. Τα παγωτά αντικαταστάθηκαν με τα μολύβια και τα κόμικς με σχολικά βιβλία. Οι φωνές αντηχούσαν σε όλο το σχολείο. Μόλις μπήκαν μέσα, η Αλίκη κάθισε δίπλα στη Μυρτώ. Στην τάξη, επικρατούσε ησυχία, κανείς δεν σχολίασε κάτι για την καινούρια μαθήτρια. Η Αλίκη κοίταξε περίεργη τον αδελφό της. Εκείνος ανασήκωσε τους ώμους του αδιάφορα. Η Μυρτώ παρατήρησε ότι καθόταν μόνος του στο θρανίο. Απόρησε… Πήγε να τον ρωτήσει τον λόγο, αλλά εκείνη την ώρα μπήκε μέσα ο καθηγητής. Πρώτη ώρα είχαν Οδύσσεια. - Αλίκη, γιατί ο Σταύρος κάθεται μόνος του; ψιθύρισε. Η Αλίκη την κοίταξε με ένα παράξενο ύφος και άλλαξε θέμα. - Σκάει ο τζίτζικας σήμερα σαν να ’ναι καλοκαίρι! Το μάθημα άρχισε. Εξηγούσε ο καθηγητής, αδιάκοπα, λες και τον άκουγε κανείς. Όλοι μιλούσαν, έλεγαν τα νέα τους, για το καλοκαίρι που πέρασε, τα μπάνια και τα παγωτά, δεν τους είχε φτάσει η ώρα στο προαύλιο.

Η Αλίκη έφερε στο μυαλό της την ερώτηση που της έκανε πριν η φίλη της. Τι να της έλεγε… Είχε πολλά να μάθει...