1 ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΣΤΟ ΒΥΘΟ
Υποβρύχιο Ψάρεμα Ακρότητες στο βυθό Είκοσι απίθανες ιστορίες ψαροτούφεκου Γιάννης Δετοράκης
Εκδότης – Συγγραφέας: Γιάννης Δετοράκης ISBN: 978-960-92757-0-5 Υποβρύχιες Φωτογραφίες: Γιάννης Δετοράκης, Νίκος Παπανικολάου Επιμέλεια: Δώρα Παπαδοπούλου - Δετοράκη η
1 Έκδοση σε Μορφή e-Book: Γ. Δετοράκης, Αθήνα, 2009 © Γιάννης Δετοράκης, 2015 Απαγορεύεται η αναδημοσίευση κειμένων ή φωτογραφιών, χωρίς την έγγραφη άδεια του συγγραφέα.
2 ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΣΤΟ ΒΥΘΟ
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΑΚΡΟΤΗΤΑ 1η: Ο μυστηριώδης ροφός της Μάνης.....................................................................................................................................8 ΑΚΡΟΤΗΤΑ 2η: Οι αμμόπλακες του Κοτσικιά ...........................................................................................................................................17 ΑΚΡΟΤΗΤΑ 3η: Η σχισμάδα με τους δέκα ροφούς ...................................................................................................................................22 ΑΚΡΟΤΗΤΑ 4η: Οι σαργοί φαραώ και οι γεροντοσηκιοί του Αγίου Αιμιλιανού ......................................................................................31 ΑΚΡΟΤΗΤΑ 5η: Ψαρεύοντας στον Κρατήρα του Ηφαιστείου της Σαντορίνης ........................................................................................38 ΑΚΡΟΤΗΤΑ 6η: Ναυαγοί μεσοπέλαγα στο κεντρικό Αιγαίο .....................................................................................................................45 ΑΚΡΟΤΗΤΑ 7η: Το γιγαντιαίο μαγιάτικο της Σαμοθράκης ........................................................................................................................58 ΑΚΡΟΤΗΤΑ 8η: Ξεβραχώνοντας τον… Θόδωρο! .....................................................................................................................................63 ΑΚΡΟΤΗΤΑ 9η: Χωρίς οξυγόνο: Ανάμεσα στο απέραντο γαλάζιο και την απόλυτη γαλήνη ................................................................66 ΑΚΡΟΤΗΤΑ 10η: Ένα Μεσοπέλαγο Ψάρεμα στη Σύρο.............................................................................................................................73 ΑΚΡΟΤΗΤΑ 11η: Και τα Δεκαοχτώ οπλα ήταν Υπέροχα ..........................................................................................................................78 ΑΚΡΟΤΗΤΑ 12η: Αναμέτρηση στον Κορινθιακό με το λευκό γίγαντα .....................................................................................................84 ΑΚΡΟΤΗΤΑ 13η: Ύψος κύματος:5 μέτρα ή πως τα 9 μποφόρ στο Αιγαίο πέλαγος κάνουν πιο ρηχό το ξεβράχωμα του ροφού. ....93 ΑΚΡΟΤΗΤΑ 14η: Δοκιμάζοντας ένα καινούργιο μικρό αεροβολάκι στα ρηχά ........................................................................................98 ΑΚΡΟΤΗΤΑ 15η: Σύμη: παίζοντας με τις στήρες στα νερά του Γλαύκου ..............................................................................................105 ΑΚΡΟΤΗΤΑ 16η: Μεσοπέλαγα καρτέρια στην άβυσσο του Κορινθιακού..............................................................................................112 ΑΚΡΟΤΗΤΑ 17η: Μαθήματα Οικολογίας στο Αρχιπέλαγος: Ο Μαύρος Μονόλιθος και οι Πίγκες του .................................................118 ΑΚΡΟΤΗΤΑ 18η: Ιστορίες με τόνους: φωτογραφίζοντας το μεγαλύτερο ψάρι των ωκεανών .............................................................125 ΑΚΡΟΤΗΤΑ 19η: Στον βυθό του Σαρωνικού με τα ΕΞΙ Ρίχτερ της Αθήνας ............................................................................................129 ΑΚΡΟΤΗΤΑ 20η: Μικρές ιστορίες – μεγάλες ακρότητες .........................................................................................................................133 Τρεις πρωταθλητές, ένας προπονητής και ένας ροφός ...................................................................................................................133 Στενές επαφές με χονδρυχθίες: ο “σκιώδης” καρχαρίας του Ηραίου ..............................................................................................134 3 ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΣΤΟ ΒΥΘΟ
ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΣΤΟ ΒΥΘΟ
“Στους καλούς φίλους που βρίσκονται ακόμα σε άπνοια,
κυνηγώντας το ψάρι των ονείρων τους, στο απέραντο μπλε…„
4 ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΣΤΟ ΒΥΘΟ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ Η γενιά μας υπήρξε πολύ τυχερή. Ήμαστε η τελευταία γενιά που προλάβαμε να κολυμπήσουμε και να καταδυθούμε σε μία θάλασσα ζωντανή, γεμάτη ψάρια. Πώς να περιγράψει κανείς στον 21ο αιώνα, την αίσθηση που είχες τότε, όταν έμπαινες στο νερό, αυτήν τη βεβαιότητα, την απόλυτη σιγουριά, ότι πέφτεις σε μια θάλασσα που θα δεις το βυθό της να σφύζει από υποβρύχια ζωή και ότι θα αντικρίσεις αφθονία ψαριών, κάθε είδους και μεγέθους. Αυτό το αίσθημα της αδρεναλίνης και της αγωνίας που σου γαργαλούσε το στομάχι, ξέροντας ότι από τις ικανότητές σου στην άπνοια και στο ψαροτούφεκο θα κρινόταν η επιτυχία σου να πιάσεις ένα καλό ψάρι. Γιατί τα ψάρια δεν υπήρξαν ποτέ αυτό που λέμε “εύκολα” στο υποβρύχιο ψάρεμα, ακόμα και τότε στις εποχές της αφθονίας, ήταν πάντα στο φυσικό τους χώρο και είχαν πάντα το πλεονέκτημα και φυσικά ήταν διατεθειμένα να παλέψουν, να αγωνιστούν και να αντισταθούν για να σωθούν, σε κάθε προσπάθεια που έκανες να τα πιάσεις. Οι θάλασσες που πρόλαβε να βουτήξει η γενιά μας δεν ήταν παρθένα μέρη, ανέγγιχτα από τον άνθρωπο, αντίθετα είχαν γίνει αντικείμενο υπεραλίευσης με κάθε νόμιμο και παράνομο τρόπο για δεκαετίες και ήταν εκείνη την εποχή, μετά το ΄80, που είχαν αρχίσει να “γονατίζουν”, δείχνοντας τα πρώτα σημάδια ερημοποίησης από ψάρια και τις πρώτες αποδείξεις, ότι όπου χανόντουσαν οι πληθυσμοί των ψαριών δεν θα εμφανιζόντουσαν ποτέ ξανά. Ήμασταν έτσι οι τελευταίοι που πήραμε μια ιδέα από τους ζωντανούς ελληνικούς βυθούς, όπως θα ήταν πριν τη βιομηχανική εποχή, πριν ερημώσουν οριστικά από κάθε ίχνος ψαριού! Η παρέα μας στο υποβρύχιο ψάρεμα είχαμε, σαν άτομα, πολλά κοινά χαρακτηριστικά, που μας βοήθησαν πολύ στην πορεία να απολαύσουμε το χόμπι μας, με τον δικό μας ιδιαίτερο τρόπο. Είχαμε εκπαιδευτεί από μαθητές στην αυτόνομη κατάδυση, ζηλεύοντας τους κοσμοναύτες στο διάστημα και τους εξερευνητές αυτοδύτες της ομάδας του Κουστώ, κάτι που μας όπλισε με γνώσεις και στην ελεύθερη κατάδυση, σε μια εποχή που κανείς δεν αποκάλυπτε τα μυστικά της. Ζώντας στις μεγαλουπόλεις όπως η Αθήνα και στερημένοι από την φύση, πλησιάζαμε πάντα με σεβασμό το άγριο, φυσικό περιβάλλον, παρ΄ όλο που ψαρεύαμε. Για παράδειγμα ήθελε μεγάλα αποθέματα ψυχικής δύναμης να είσαι σε θέση να γεμίσεις ένα σκάφος με ροφούς και εσύ απλά να παίρνεις ένα ψάρι και να σταματάς, ξέροντας μάλιστα ότι, εφόσον δεν πούλαγες ψάρια (όπως έκαναν πολλοί τότε), δεν θα είχες ίσως ποτέ ξανά το διαθέσιμο εισόδημα να επιστρέψεις στα ίδια μέρη. Ήμασταν επίσης πάντα κατ΄ αρχήν εξερευνητές του βυθού και αντιμετωπίζαμε τα ψάρια σαν μία μικρή, τυχερή, ανταμοιβή των ικανοτήτων μας στην ελεύθερη κατάδυση. Έτσι τα ψάρια δεν ήταν ο αυτοσκοπός, αλλά μάλλον η αφορμή να εξερευνήσουμε νέους βυθούς ταξιδεύοντας στα πιο απίθανα και απομακρυσμένα σημεία της χώρας μας. Απόδειξη είναι ότι στα περισσότερα μέρη που ανακαλύψαμε να σφύζουν από μεγάλα ψάρια όχι μόνο δεν διαταράζαμε τον τόπο, ψαρεύοντας όσα ψάρια θα μπορούσαμε να πιάσουμε, αλλά δεν επιστρέψαμε καν για δεύτερη φορά, ενώ θα μας περίμενε μία βέβαιη υπερψαριά! Προτιμούσαμε απλά να ζήσουμε την συγκίνηση της ανακάλυψης ενός νέου βυθού, ταξιδεύοντας σε 5 ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΣΤΟ ΒΥΘΟ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
άγνωστα μέρη! Αυτό μας βοήθησε να εξελιχθούμε και σε “βαθίτες” όπως λέμε στην ελεύθερη κατάδυση, με σημαντικές επιδόσεις, που εξασφάλιζαν με τη σειρά τους σίγουρα ψάρια από τα βαθιά, ακόμα και στους κοντινούς στην Αθήνα βυθούς. Καταφέραμε να ταξιδέψουμε και να κολυμπήσουμε σχεδόν σε κάθε βράχο του Αιγαίου και του Ιονίου. Από το Μαθράκι και τους Οθωνούς, ως τις Στροφάδες στο Ιόνιο και από την Σαμοθράκη ως την Σύμη και την νότια Κρήτη στο Αιγαίο, γνωρίσαμε πέτρα – πέτρα και αγαπήσαμε κάθε σπιθαμή των ελληνικών βυθών. Σε μια εποχή με μετρημένες ακόμα τις γνώσεις μας και με πολύ φτωχότερη τεχνολογία στη διάθεσή μας, ήταν λογικό να μπλέξουμε σε πολλές περιπέτειες μέσα στα πελάγη ή με τα γιγαντιαία ψάρια που παλεύαμε και να περάσουμε δοκιμασίες, ερχόμενοι αντιμέτωποι με τους παράνομους κάθε απόμακρου τόπου, όπως οι δυναμιτιστές. Ο λόγος που είμαστε ακόμα ζωντανοί μετά από όλα αυτά, είναι ότι τα περάσαμε συντροφικά, υπακούοντας πιστά στον πρώτο κανόνα ασφάλειας της ελεύθερης κατάδυσης: το ζευγάρι. Οι υποβρύχιοι κυνηγοί της γενιάς μας προλάβαμε να απολαύσουμε σπουδαίες εικόνες στους ελληνικούς βυθούς. Όσοι από εμάς προσπαθήσαμε δεν κατορθώσαμε να αλλάξουμε το μέλλον της ερήμωσής τους. Ίσως επειδή ήταν ήδη αργά για να διασωθεί από εμάς, ίσως επειδή ήμασταν μειοψηφία, γιατί ελάχιστοι μέσα σε μια βιομηχανική και ατομικίστικη κοινωνία, προσπάθησαν ώστε να διασωθούν οι βυθοί. Είναι η σειρά των επόμενων γενεών να αναστήσουν τους βυθούς μας, δημιουργώντας παντού θαλάσσια, καταδυτικά, πάρκα, όπως έχουν ήδη κάνει όλοι οι ευρωπαίοι φίλοι μας. Οι δικές μας ιστορίες θα υπενθυμίζουν σε όλους εκείνες τις ημέρες της άγριας φυσικής ομορφιάς και της παρουσίας μεγάλων ψαριών που κάποιοι ρομαντικοί της εποχής πάλευαν να διασώσουν, για να μπορούν να αναμετρηθούν κάποτε μαζί τους σε ένα τίμιο αγώνα κυνηγού και θηράματος μέσα στο πέλαγος… Γιάννης Δετοράκης
6 ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΣΤΟ ΒΥΘΟ
Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ BELLE EPOQUE
Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ “Belle Époque”! Τα μέσα των δεκαετιών του ‘80 και ‘90 ήταν για εμάς η εποχή της πρώτης νιότης, τότε που κάναμε το αγαπημένο μας χόμπι, το ψαροτούφεκο, με έντονο πάθος, αφιερώνοντας όλο τον διαθέσιμο μας χρόνο, που ευτυχώς ήταν πολύς, για τις εξορμήσεις μας κοντινές ή πιο μακρινές. Ήταν η εποχή που μάθαμε πολλά για την ελεύθερη κατάδυση, για τις τεχνικές του υποβρυχίου κυνηγίου, για τους βιότοπους και τις συνήθειες των ψαριών, είτε διαβάζοντας, είτε βουτώντας με μανία στο απέραντο γαλάζιο μαζεύοντας πολύτιμη εμπειρία. Ήταν η εποχή που ήμασταν μια αγαπημένη παρέα, που περνούσαμε όμορφα μαζί και ξέραμε να μοιραζόμαστε όλες αυτές τις ευχάριστες στιγμές που ζούσαμε κάτω από την επιφάνεια. Ήταν η εποχή που υπήρχαν πολλά ψάρια, ο καταδυτικός εξοπλισμός ήταν ήδη εξελιγμένος, είχαμε μάθει πολλά και νιώθαμε πως είμαστε καλοί. Ήταν η εποχή που θέλαμε να δοκιμάσουμε τα όρια μας. Και ήταν η εποχή που...κάναμε ακρότητες. Ήταν για εμάς η Belle Époque! Διαβάζοντας τις σελίδες αυτού του βιβλίου θα γνωρίσετε μέσα από αυτόνομες ιστορίες το πως σκεπτόμασταν, πως αισθανόμασταν και θα ζήσετε τον ενθουσιασμό μας, την ένταση της περιπέτειας που νιώθαμε καρέ καρέ με τις βουτιές μας και βέβαια θα καταλάβετε περισσότερα για την αχόρταγη λαχτάρα μας να κυνηγήσουμε και να πιάσουμε μεγάλα θηράματα. Γιατί τότε το να πιάσεις μερικά καλά ψάρια, σε μια πιο πλούσια θάλασσα, θεωρούνταν η αναμενόμενη καταξίωση όλων των προσπαθειών σου και των ατελείωτων ωρών, που είχες ξοδεύσει μέσα στην αχανή μπλε μάζα. Πράγματι, πολλά ωραία και μεγάλα ψάρια κάθε λογής πέρασαν μέσα από τον σπάγκο της ψαροβελόνας μας, εκείνα τα αξέχαστα χρόνια της νιότης μας με πολλούς και διάφορους τρόπους ψαρέματος, σε ποικίλους βυθούς, σε ρηχά ή βαθιά νερά, σε πολλά και διαφορετικά σημεία της πατρίδας μας. Υπήρχε όμως ένας κοινός παρανομαστής που πάντα ίσχυε σ’ όλες αυτές τις πολλές και διαφορετικές εμπειρίες μας όσο ακραίες κι αν ήταν: η μέριμνα για τον σύντροφο. Ότι κάναμε το κάναμε παρέα, ότι ζούσαμε το ζούσαμε μαζί και στις βουτιές μας πάντα είχαμε τον νου μας ο ένας για τον άλλο. Γι αυτό ακριβώς το λόγο, μπορούσαμε να μοιραζόμαστε έντονες συγκινήσεις και συναισθήματα, που σήμερα πλέον έχουν μετουσιωθεί σε όμορφες και πλούσιες αναμνήσεις από τον βυθό. Αυτές οι εμπειρίες κομμάτι - κομμάτι συνθέτουν αυτούσιες και αληθινές ιστορίες ψημένες με πολύ αλάτι που καταγράφονται και σώζονται στις σελίδες αυτού του νέου βιβλίου του Γιάννη Δετοράκη, όπως τις έζησαν μαζί δύο καλοί φίλοι. Αποτελούν το παζλ των αναμνήσεων μας μέσα από χιλιάδες ώρες βυθού, σκιαγραφώντας μια περίοδο ακμής του ψαροτούφεκου, τότε που βγαίναμε από το σκοτάδι και μαθαίναμε πολλά, τότε που κάναμε τις ψαριές μας χωρίς να έχουμε τα μέσα του σήμερα, τότε που ξέραμε πραγματικά να διασκεδάζουμε. Ο Γιάννης Δετοράκης, πρωταγωνιστής όλων αυτών των αλησμόνητων στιγμών, τις διασώζει, πρωτότυπα και γλαφυρά, θέλοντας να παγώσει τον χρόνο, σ’ αυτήν την γλυκιά εποχή, για να την γνωρίσουν και οι νεότεροι φίλοι της θάλασσας. Μια εποχή που έχει οριστικά φύγει, που όμως πεισματικά αρνείται να ξεχαστεί. Καλό διάβασμα! Νίκος Παπανικολάου 7 ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΣΤΟ ΒΥΘΟ
ΑΚΡΟΤΗΤΑ 1Η : Ο ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗΣ ΡΟΦΟΣ ΤΗΣ ΜΑΝΗΣ
ΑΚΡΟΤΗΤΑ 1Η Ο ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗΣ ΡΟΦΟΣ ΤΗΣ ΜΑΝΗΣ Η πολύχρονη εμπειρία στις ελεύθερες καταδύσεις και η συστηματική επαφή με τα ψάρια που ενδιαφέρουν τον υποβρύχιο κυνηγό κάνει το περιβάλλον του βυθού έναν οικείο χώρο και τους κατοίκους του όπως οι ροφοί, τους “μετατρέπει” σταδιακά σε ψάρια με γνώριμες συνήθειες και με προβλέψιμη συμπεριφορά και αντιδράσεις. Έτσι αισθάνεται κανείς σαν αυθεντία με την πάροδο του χρόνου, που όλα τα ξέρει για το βυθό και όλα τα προβλέπει. Μόνο κάποιοι πιο ρομαντικοί ίσως να δεχτούν ότι τουλάχιστον κάποτε στο παρελθόν τους, ο βυθός ήταν ένα μεγάλο μυστήριο και κάθε βουτιά σ’ αυτόν μία περιπέτεια γεμάτη μαγεία και έντονες συγκινήσεις, από τις νέες ανακαλύψεις που επιφύλασσε. Οι παλιοί υποβρύχιοι κυνηγοί αισθάνονται κορεσμένοι σε γνώσεις και εμπειρίες και έχουν την πεποίθηση ότι τίποτα καινούργιο δεν πρόκειται να τους συμβεί κάτω από την επιφάνεια. Αντιμέτωποι για παράδειγμα με ένα μεγάλο ροφό στο βυθό, αισθάνονται απόλυτη σιγουριά για όλες τις πιθανές ενδεχόμενες αντιδράσεις του ψαριού, ανεξάρτητα από το αν τελικά θα πέσει στα χέρια τους. Έρχεται όμως κάποια στιγμή που η θάλασσα μας αποδεικνύει ότι δεν ξέρουμε απολύτως τίποτα ή για την ακρίβεια ότι όσα νομίζαμε ότι ξέραμε είναι σαν ένας κόκκος άμμου σε χιλιόμετρα παραλίας, ένα κόκκο που κι αυτόν δεν τον έχουμε προσέξει αρκετά!
Η ΠΡΩΤΗ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗ ΡΟΦΟ Κολυμπούσα κοντά στο Γύθειο σ’ ένα ωραίο ακρωτήριο της Μάνης που είχα επιλέξει να επισκέπτομαι κάθε μέρα όσο θα κράταγαν οι εβδομαδιαίες διακοπές του Αυγούστου. Τότε, το 1986, η βορινή πλευρά του ακρωτηρίου προσφερόταν για κάθε είδος ψαρέματος: Για ρηχό ψαχτήρι σε ωραίες τρύπες για μεγάλους σαργούς, βαθύ ψάξιμο σε μεγάλα μονόπετρα, πλούσια σε στήρες, ροφούς, σαργούς και σηκιούς, για καρτέρι σε μεσαία βάθη με μαγιάτικα και συναγρίδες, μία απίθανη ποικιλία ψαριών και τρόπων ψαρέματος σ’ ένα μικρό σχετικά τόπο. Μοναδικό μειονέκτημα της περιοχής ήταν ότι από το μοναδικό σημείο που υπήρχε πρόσβαση με τα πόδια στην ακτή, έπρεπε να κολυμπήσω μια απόσταση μισού μιλίου περίπου με ρηχό 8 ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΣΤΟ ΒΥΘΟ
ΑΚΡΟΤΗΤΑ 1Η : Ο ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗΣ ΡΟΦΟΣ ΤΗΣ ΜΑΝΗΣ
γκρέμισμα, για να φτάσω στο ξεκίνημα του καλού βυθού του κάβου. Αυτή τη διαδρομή στην επιφάνεια την έβλεπα σαν ένα ζέσταμα κάθε πρωί, μέχρι να φτάσω στον κανονικό ψαρότοπο. Με την αίσθηση του απόλυτου κυρίαρχου στο βυθό της περιοχής, προχωρούσα κολυμπώντας αθόρυβα στην επιφάνεια, προς το ακρωτήριο. Ήταν η πρώτη ημέρα των διακοπών, αλλά ο τόπος ήταν γνωστός από προηγούμενο ψάρεμα. Περνούσα σχεδόν αδιάφορα πάνω από ένα γκρέμισμα με ολοστρόγγυλους μεγάλους βράχους που έπεφτε από τα 2 – 3 μέτρα βάθος ως τα 13 – 14, με αρκετά απότομη κλίση και μετά συνέχιζε επίπεδος αμμώδης βυθός για λίγα μέτρα, που τον σκέπαζαν στη συνέχεια μεγάλες συστάδες φυτών Ποσειδωνίας προς τα βαθιά. Ήμουν βέβαιος ότι αν υπήρχε κάποιος ροφάκος έξω από τις πέτρες θα τον αιφνιδίαζα με την απόλυτα αθόρυβη πορεία μου στα ήσυχα νερά της επιφάνειας. Ξαφνικά διέκρινα πάνω στο γκρέμισμα μια μεγάλη μαύρη σιλουέτα αρκετά μέτρα πιο μπροστά μου. Υπολόγισα ότι επρόκειτο για ροφό, τουλάχιστον οχτάκιλο σε μέγεθος. Αντιδρώντας άμεσα βούτηξα χωρίς τον παραμικρό θόρυβο ως τα μεσόνερα και άρχισα μια οριζόντια πορεία, χωρίς να χάσω ούτε δευτερόλεπτο το ροφό από τα μάτια μου. Το ψάρι φαινόταν ότι είχε βγει από το θαλάμι του και δεν είχε αλλάξει ακόμα χρωματισμό στο δέρμα του, ήταν μαύρος σε μια περιοχή πρασινοκαφέ βράχων. Αν σκόπευε να μείνει έξω θα άλλαζε το χρωματισμό του δέρματος του σε πράσινες και καφέ κηλίδες παραλλαγής. Επομένως το μαύρο χρώμα δήλωνε ότι ο ροφός ήταν έτοιμος να θαλαμώσει και δεν θα καθόταν αρκετά για να τον προσεγγίσω. Πλησίασα τόσο, όσο χρειαζόταν για να διακρίνω ακριβώς σε ποια τρύπα θα θαλάμωνε, χωρίς να τον πανικοβάλω περισσότερο. Το ολόμαυρο κτήνος έστριψε αργά, κατέβηκε 3 – 4 μέτρα πιο βαθιά ως την άμμο και θαλάμωσε στο τέλος του γκρεμίσματος, σ’ ένα τριγωνικό άνοιγμα που σχημάτιζαν τρεις στρογγυλοί ογκόλιθοι μεταξύ τους. Όταν ένα θαλάμι βρίσκεται σε γκρέμισμα από μικρές σχετικά πέτρες, η πιθανότητα να δούμε μέσα τον ροφό δεν ξεπερνάει το 5 – 10%. Αυτές οι φωλιές 9 ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΣΤΟ ΒΥΘΟ
ΑΚΡΟΤΗΤΑ 1Η : Ο ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗΣ ΡΟΦΟΣ ΤΗΣ ΜΑΝΗΣ
είναι συνήθως δαιδαλώδεις διάδρομοι που σχηματίζονται ανάμεσα στους γκρεμισμένους βράχους και είναι συνήθως αδύνατο να μπορέσεις να κοιτάξεις απ’ έξω στο εσωτερικό τους. Κοιτώντας με το φακό ανάμεσα στα βράχια διαπιστώνεις απλώς ότι μέσα σχηματίζονται ολόκληρες αίθουσες και διάδρομοι για να κυκλοφορεί αόρατος ο ροφός. Μοναδικό στοιχείο είναι η τρύπα που χρησιμοποιεί για είσοδο ή και έξοδο από το γκρέμισμα. Εκεί μέσα αντί για θαλάμι βλέπουμε συνήθως την αρχή ενός διαδρόμου, που στρίβει και χάνεται κάτω από τις πέτρες. Με βάση όμως αυτή την τρύπα μπορούμε να ερευνήσουμε αθόρυβα όλα τα γύρω ανοίγματα, ανάμεσα στους βράχους. Αν έχει κανείς την υπομονή να ψάξει αρκετά μπορεί να ανακαλύψει τον ροφό, αρκετά μέτρα μακριά από την είσοδο, να κρυφοκοιτάζει από κάποια τρυπούλα του γκρεμίσματος ή να έχει καθίσει μέσα σε κάποιο σκοτεινό κούφωμα. Στην περίπτωση λοιπόν που δούμε ένα ροφό να θαλαμώνει σ’ ένα γκρέμισμα πρέπει να ξέρουμε ότι ο ροφός θα χρησιμοποιεί ολόκληρο το γκρέμισμα σαν φωλιά, σαν μία κρυφή πόλη μέσα στα βράχια, με δεκάδες θαλάμια ανά τετραγωνικό μέτρο, αντί για ένα βασικό θαλάμι. Εκεί μέσα είναι πιο πιθανό αν ψάξεις να ανακαλύψεις κάποιον άλλο κρυμμένο ροφό, αντί γι’ αυτόν που είδες να θαλαμώνει, τόσο λίγες πιθανότητες έχεις να τον βρεις. Ο τρόπος με τον οποίο μπαίνει ένας ροφός στη φωλιά του μπορεί να μαρτυρήσει όσα θα χρειαζόμασταν ώρες ψαξίματος για να διαπιστώσουμε εμείς οι ίδιοι. Είδα τον ροφό να μειώνει την ταχύτητα του μπροστά στην είσοδο και να μπαίνει αργά με ένα αγέρωχο και περήφανο ύφος “εκατό καρδιναλίων”, σνομπάροντας κάθε τι γύρω του και με ένα τελικό χορευτικό “φλαπ“ με την ουρά του, πριν χαθεί μέσα, να κοροϊδεύει εμένα πλέον σαν κυνηγό του, δείχνοντας επιδεικτικά ότι: “Να εδώ θαλαμώνω κύριε, σου κάνω και λίγη θολούρα μπας και χάσεις την τρύπα”, ξέροντας ο άτιμος ότι μέχρι εγώ να φτάσω και να κοιτάξω εκεί που είχε μπει, αυτός θα βρισκόταν δέκα μέτρα πιο πέρα σε κάποιο απίθανο σημείο του γκρεμίσματος. “Ε, αυτό δεν χρειαζόταν φίλε μου”, του ψιθύριζα από μέσα μου, όχι και να μας λες “φάτε χώμα” με την ουρά σου, αυτό πάει πολύ, πρόκειται για πρόκληση, αυτός ο ροφός είναι προκλητικός…. Είχα την βεβαιότητα ότι το είχε κάνει επίτηδες, όχι όπως οι άλλοι ροφοί που σπρώχνοντας για να χωρέσουν στην τρύπα ή για να πάρουν φόρα, τινάζουν την ουρά τους στην είσοδο του θαλαμιού τους. Συμπέρανα αμέσως ότι εκτός από μία απόρθητη φωλιά ο ροφός αυτός διέθετε και μεγάλη πείρα. Προφανώς θα είχε ξεγελάσει πολλούς ψαροτουφεκάδες που τον εντόπισαν και τους κορόιδεψε βάζοντάς τους να ανεβοκατεβαίνουν ως τα 14 μέτρα και να ψάχνουν σαν τρελοί το γκρέμισμα για να τον ανακαλύψουν. Σκέφτηκα μάλιστα ότι αυτό το φοβερό πλάσμα έχει τέτοια ικανότητα μάθησης και τόσο εγωιστικό και πανούργο χαρακτήρα, που ήταν ικανός να εμφανίζεται έξω από τις πέτρες όταν άκουγε ψαροτουφεκά να πλησιάζει, για να τον βάλει μετά να λαχανιάσει ψάχνοντας το γκρέμισμα και ο ροφός να διασκεδάζει απολαμβάνοντας το θέαμα κάθε περαστικού δύτη να εξοντώνεται στις άπνοιες, έως ότου απελπιστεί και αποχωρήσει περίλυπος. Η πρόκληση ήταν μεγάλη. Αυτός ο ροφός έπρεπε να πάρει ένα καλό μάθημα, εν ονόματι όλων αυτών των καημένων αρχαρίων υποβρύχιων κυνηγών που είχε κάνει να βάλουν τα κλάματα. Πίστευα ότι ήμουν αρκετά έμπειρος στο ψάρεμα του ροφού και ότι θα μπορούσα να τον περιποιηθώ κατάλληλα αν το έβαζα στόχο. Η ιδέα που είχα ήταν σχετικά απλή: Τις επόμενες έξι ημέρες θα περνούσα ούτως ή άλλως πάνω από το θαλάμι του κολυμπώντας προς τον κάβο (όπου υπήρχαν πιο εύκολοι ροφοί σαν κι αυτόν και όχι μόνο ροφοί βέβαια). Μπορούσα λοιπόν 10 ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΣΤΟ ΒΥΘΟ
ΑΚΡΟΤΗΤΑ 1Η : Ο ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗΣ ΡΟΦΟΣ ΤΗΣ ΜΑΝΗΣ
να σημαδέψω το θαλάμι του (και στο βυθό και στη στεριά έξω), ώστε με βάση τα σημάδια μου να βουτήξω από πολλά μέτρα μακριά κατευθείαν πάνω στην τρύπα που θαλαμώνει και να τον προλάβω πριν τρυπώσει στο γκρέμισμα.
Η 2Η ΜΕΡΑ Τη δεύτερη μέρα το πρωί, λίγο μετά την είσοδο στη θάλασσα, βρισκόμουν πολύ κοντά στα σημάδια που είχα βάλει: Ένας χαρακτηριστικός βράχος που προεξείχε στην ακτή έξω από το νερό και δύο κολλητές πλάκες με καφέ φύκια στα ρηχά, πάνω από την αποχή του ροφού. Είχα πλησιάσει από πολύ ρηχά εκεί που έσκαγε το κύμα στο βραχώδη τόπο και με 11 ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΣΤΟ ΒΥΘΟ
ΑΚΡΟΤΗΤΑ 1Η : Ο ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗΣ ΡΟΦΟΣ ΤΗΣ ΜΑΝΗΣ
απόλυτα αθόρυβο τρόπο. Στάθηκα στην επιφάνεια για 3 – 4 λεπτά χαλαρώνοντας, σαν προετοιμασία μίας αρκετά δύσκολης βουτιάς. Θα βυθιζόμουν εκεί στα 5 μέτρα και θα προχωρούσα σε απόλυτη ευθεία ακολουθώντας την κλίση του γκρεμίσματος ως τα 14 μέτρα βάθος που θαλάμωνε ο ροφός. Αν δεν έβλεπα το ροφό να έρχεται προς το θαλάμι θα καθόμουν πριν το θαλάμι για καρτέρι, πάνω στο γκρέμισμα. Καταδύθηκα πολύ αθόρυβα και προχώρησα αργά προς την αποχή. Ο ροφός δε φαινόταν πουθενά τριγύρω. Μόλις διέκρινα το βυθό και ξεχώρισα το θαλάμι στα 14 μέτρα περίπου, βυθίστηκα τελείως μέσα στα βράχια και έμεινα εκεί περιμένοντας να φανεί ο ροφός. Ήταν μία πολύ “τραβηγμένη” άπνοια και με δεδομένο ότι κάποια στιγμή έπρεπε να αναδυθώ αποφάσισα να φύγω παράλληλα με την ακτή, ελέγχοντας τα βράχια προς τα αριστερά μου. Ούτε ίχνος από το ροφό. Η τακτική δεν είχε αποδώσει. Εκτός αν το ψάρι ήταν κάπου κρυμμένο, χωρίς διάθεση για παιγνίδια. Κάτι μου έλεγε όμως ότι αυτός ο ροφός όχι μόνο τριγυρνούσε έξω για να παίξει, αλλά με είχε ήδη κοροϊδέψει για δεύτερη φορά. Πραγματικά, μόλις βγήκα στην επιφάνεια λαχανιασμένος από την οριακά υπερβολική άπνοια είδα το μεγάλο ροφό να έρχεται από την Ποσειδωνία, να διασχίζει την άμμο και να θαλαμώνει γρήγορα στην ίδια τρύπα. Ήταν σαφές ότι με είχε ξεγελάσει. Φαίνεται όμως ότι είχε τρομάξει λίγο με τις δυνατότητες που είδε ότι διέθετα και είχε τρυπώσει ανήσυχος αυτή τη φορά. “Τώρα φίλε έχουμε συστηθεί κατάλληλα. Τέρμα η αυτοπεποίθηση και το περήφανο αργό θαλάμωμα. Τρέξε να σωθείς γιατί αύριο το ραντεβού θα είναι μοιραίο!...”, ψιθύρισα, ικανοποιημένος που τον είχα πανικοβάλλει τουλάχιστον και συνέχισα για το κανονικό μου ψάρεμα στον κάβο.
Η 3Η ΜΕΡΑ ‘Έπρεπε να βρω έναν αποτελεσματικό τρόπο ώστε να αιφνιδιαζόταν ο ροφός αλλά να βρισκόμουν και αρκετά κοντά του για βολή με το μακρύ λαστιχοβόλο πριν μπει μέσα στις πέτρες. Την τρίτη ημέρα ετοιμάζοντας το 110 λαστιχοβόλο με βέργα ταϊτιέν 150 και 6,5 χιλιοστά πάχος (τότε δύσκολα έβρισκες 7 χιλ. ταϊτιέν) σκέφτηκα ότι αφού με είχε ξεγελάσει κρυμμένος στην ποσειδωνία, θα μπορούσα να δοκιμάσω κι εγώ το ίδιο. Ίσως ο 10ιλος αυτός ροφός να πίστευε ότι κανένας δύτης δε θα μπορούσε να καταδυθεί με άπνοια τόσο βαθιά, στα 15 – 18 μέτρα που είχε τις Ποσειδωνίες, κάτω από το γκρέμισμα. Όσοι άνθρωποι είχαν περάσει από το μέρος εκείνο οριακά θα πλησίαζαν ως το θαλάμι του. Γι΄αυτό είχε τρομάξει όταν με είδε να κάθομαι και να περιμένω πάνω από την τρύπα του και είχε κρυφτεί στην Ποσειδωνία μέχρι να φύγω. Δεν μπορούσα να εξηγήσω διαφορετικά το ανόμοιο πρότυπο συμπεριφοράς του ροφού τη δεύτερη μέρα. Αυτά τα ψάρια μπροστά στο θαλάμι τους έχουν ένα σταθερό πρότυπο αντίδρασης. Εφόσον την πρώτη φορά πέτυχε θα έπρεπε κανονικά να έβρισκα το ροφό στην ίδια θέση έτοιμο να επαναλάβει την ίδια κίνηση, για να με ξεγελάσει πάλι. Το κρύψιμό του στην Ποσειδωνία ήταν παράξενο αλλά και λογικό, εφόσον με είχε αντιληφθεί να έρχομαι από τα ρηχά. Πάντως κανονικά θα έπρεπε απλά να είχε θαλαμώσει και όχι να πάει στην Ποσειδωνία. “Πρόκειται για πανέξυπνο ψάρι”, σκεφτόμουν καθώς πλησίαζα για τρίτη φορά στο γκρέμισμά του.
12 ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΣΤΟ ΒΥΘΟ
ΑΚΡΟΤΗΤΑ 1Η : Ο ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗΣ ΡΟΦΟΣ ΤΗΣ ΜΑΝΗΣ
Το σχέδιο τώρα ήταν το αντίστροφο του χθεσινού. Θα αιφνιδίαζα το 10κιλο ροφό κάνοντας έφοδο από τα βαθιά μέσα από την Ποσειδωνία προς το θαλάμι του, κάθετα δηλαδή προς το γκρέμισμα. Κολύμπησα ανοιχτά από τα σημάδια μου στην ακτή μέχρι να ευθυγραμμιστώ με το θαλάμι του. Με μία διαγώνια βουτιά βρέθηκα στα 16 – 17 μέτρα μέσα στην πυκνή Ποσειδωνία και άρχισα να κυλάω πάνω στα πράσινα φυτά προς τα ρηχά. Διέκρινα μπροστά μου το γκρέμισμα και την τρύπα του ροφού στο κάτω μέρος των βράχων. Σταμάτησα αρκετά μέτρα πιο μακριά κάνοντας ένα “ψευτοκαρτέρι”, πιο πολύ για να δω αν ήταν κοντά μου ο ροφός. Κανένα ίχνος του δεν υπήρχε τριγύρω. Άρχισα πάλι να προχωράω αργά, αιωρούμενος λίγο πάνω από την άμμο του βυθού και τότε ξαφνικά πετάγεται μπροστά μου ο δεκάκιλος ροφός σε κατάσταση πανικού και θαλαμώνει με ξέφρενη ταχύτητα στην τρύπα του. Είχε έλθει από τα ρηχά, πρέπει να ήταν στα 3 – 4 μέτρα βάθος και από εκεί έτρεξε αλλόφρων και θαλάμωσε μπροστά μου. Εκτός του γεγονότος ότι ήλθε σε χρόνο μηδέν ήταν ακόμη μακριά μου το θαλάμι του για να επιχειρήσω βολή με το μακρύ όπλο που διέθετα. Έτσι με είχε κοροϊδέψει για τρίτη φορά. Παρουσίασε μάλιστα νέο πρότυπο συμπεριφοράς, που δεν μπορούσα τώρα να το καταλάβω. Υπέθεσα ότι ο ροφός είχε κάτσει πολύ ρηχά και επειδή είχα πλησιάσει τελείως αθόρυβα από τα βαθιά, όταν με αντιλήφθηκε έπαθε πανικό και εξαφανίστηκε.
Η 4Η ΜΕΡΑ Θα έκανα τώρα την τέταρτη προσπάθεια απέναντι σε ένα ροφό που είχε συγκεντρώσει όλο μου το ενδιαφέρον και φαινόταν να έχει απίστευτες ικανότητες αντίληψης και νοημοσύνης. Το ψαρέματα στον κάβο πήγαιναν πολύ καλά και κάθε φορά που επέστρεφα, περνώντας πάνω από το θαλάμι του επικηρυγμένου ροφού (ο οποίος κρυβόταν πλέον μέσα στα βράχια από το πρωί) είχα στον πλωτήρα αρκετά ψάρια. Τίποτε όμως δεν με ικανοποιούσε, ακόμα και οι μεγαλύτεροι ροφοί του κάβου, αφού ο 10κιλος με δούλευε κανονικά επί τέσσερις μέρες, αποδεικνύοντας ότι υστερούσα ακόμα σε πολλά σε σχέση με το ξεγέλασμα των ροφών. Το τέταρτο πλάνο ήταν απλό και πρωτότυπο. Θα χρησιμοποιούσα τη λεγόμενη “τεχνική της γάτας” στο κυνήγι του ποντικού. Στην τεχνική αυτή πλησιάζεις το θήραμα σερνόμενος στο βυθό πίσω από εμπόδια που δεν του επιτρέπουν να σε δει, γιατί καθώς κινείσαι φροντίζεις να είσαι πιο χαμηλά από εκεί που κάθεται, ώστε ο ροφός να αιφνιδιαστεί πλήρως, καθώς θα σε δει ξαφνικά να ξεπροβάλλεις από δίπλα του και κάτω από αυτόν. Βυθίστηκα πάνω από την αποχή και αφού έφτασα στα 14 μέτρα που τελείωνε το γκρέμισμα, άρχισα να προχωράω κρυμμένος πίσω από τα βράχια, σε στενή επαφή μαζί τους, σχεδόν σερνόμουν πάνω τους, αλλά με αθόρυβο τρόπο. Το θαλάμι βρισκόταν μερικά μέτρα μπροστά και χρειαζόμουν αρκετό χρόνο άπνοιας για να φτάσω ως εκεί, χωρίς να προδοθώ από κάποια απρόσεχτη κίνηση. Υποψιαζόμουν ότι θα ήταν πολύ γελοίο να έλθει ο ροφός από την άλλη πλευρά του γκρεμίσματος και να τρυπώσει πάλι μπροστά μου πριν προλάβω να δω τι συμβαίνει. Τελικά έφτασα στην τρύπα και δεν είδα τίποτα γύρω μου. Αναδύθηκα και βρέθηκα λαχανιασμένος από την εξαντλητική άπνοια στην επιφάνεια, για να 13 ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΣΤΟ ΒΥΘΟ
ΑΚΡΟΤΗΤΑ 1Η : Ο ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗΣ ΡΟΦΟΣ ΤΗΣ ΜΑΝΗΣ
δω εκείνη τη στιγμή το ροφό να έρχεται από την άλλη πλευρά του γκρεμίσματος και να θαλαμώνει ήσυχα – ήσυχα. Είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι από την ποικιλία των τελείως διαφορετικών τρόπων συμπεριφοράς που έδειχνε αυτό το ψάρι. Το γεγονός ήταν ότι για μία ακόμη ημέρα μου είχε δώσει ένα καλό μάθημα ότι όλοι οι ροφοί δεν είναι ίδιοι.
Η 5Η ΜΕΡΑ Κάθε ροφός έχει το δικό του χαρακτήρα και πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν μία ξεχωριστή προσωπικότητα από τον υποβρύχιο κυνηγό. Με άλλα λόγια, η τεχνική που θα ξεγελάσει ένα ροφό, δεν θα αποδώσει σε κάποιον άλλο, λόγω διαφορετικού ταπεραμέντου, εμπειρίας, θαλαμιού και τελικά διαφορετικού χαρακτήρα του ροφού. Τα ψάρια αυτά ακόμη και όταν σχηματίζουν κοπάδι έχουν ατομικό θαλάμι μόνο για τον εαυτό τους και αυτό τα οδηγεί να 14 ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΣΤΟ ΒΥΘΟ
ΑΚΡΟΤΗΤΑ 1Η : Ο ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗΣ ΡΟΦΟΣ ΤΗΣ ΜΑΝΗΣ
διαμορφώνουν το καθένα έναν ατομικό χαρακτήρα. Συναντάμε δηλαδή μία ατελείωτη ποικιλία συμπεριφορών στους ροφούς. Αυτό που δεν μπορούσα να εξηγήσω ήταν γιατί αυτός ο 10κιλος παρουσίαζε ο ίδιος πολλαπλές προσωπικότητες. Λοιπόν είχα πέσει σε ψυχασθενή ροφό, δεν υπήρχε άλλη ερμηνεία. Ήταν επόμενο μετά από τόσους ροφούς να βρεθώ μπροστά σε έναν ψυχικά διαταραγμένο με κρίση προβληματικής συμπεριφοράς, που άλλα έκανε τη μία μέρα και άλλα την επόμενη. Ίσως όταν ήταν μικρός να είχε φάει καμία ξώφαλτση καμακιά στο κεφάλι και από τότε όχι μόνο δεν ξέρει τι κάνει, αλλά αυτό τον βοήθησε να επιβιώσει, γιατί κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τη συμπεριφορά του. Έτσι εξηγείται επίσης η τάση του να κάνει τους ψαροτουφεκάδες να σπάνε τα όπλα τους και να γίνονται σερφίστες ή οικολόγοι (ροφό που σε δουλεύει πες ότι ποτέ δεν ήθελες να τον πειράξεις κ.τ.λ.). Βρισκόμουν ήδη στην προτελευταία μέρα των διακοπών και ο ροφός ήταν πάντα εκεί, έτοιμος να μου προσφέρει νέες συγκινήσεις. Αποφάσισα να κάνω κάτι πιο πρωτότυπο, μπερδεύοντας λίγο το χώρο και το χρόνο, όπως τα αντιλαμβανόταν ο ψυχάκιας ροφός της Μάνης. Εκείνο το πρωί πέρασα το θαλάμι του περνώντας από τα ρηχά, εκεί που έσκαγε το κύμα δηλαδή, χωρίς να ασχοληθώ καθόλου μαζί του και φυσικά χωρίς να γνωρίζει ο ροφός ότι είχα περάσει από εκεί. Το απόγευμα που επέστρεφα είχα δύο – τρία σημαντικά πλεονεκτήματα: Πρώτον, μία γεμάτη ψαροκρεμάστρα με ένα ροφό, μία στήρα και σαργοσηκιούς, κάτι που μου έδινε σαφώς μεγάλη αυτοπεποίθηση. Δεύτερον, ήμουν πολύ “ζεστός” από τις βουτιές και τις βολές στα ψάρια, αν και λίγο κουρασμένος και τρίτον και σημαντικότερο, ο ροφός δε με είχε δει το πρωί και θα πίστευε ότι δεν είχα πέσει στο νερό εκείνη την ημέρα. Είχα σκηνοθετήσει το τέλειο κόλπο αιφνιδιασμού, που θα τρέλαινε και τον πιο φαντασμένο και έμπειρο γερο-ροφό. Είχε έλθει η στιγμή να εκτελέσω το πλάνο της ημέρας. Αρκεί να γίνονταν όλα με άψογο τρόπο. Θα εφάρμοζα την “τεχνική της γάτας”, αυτή τη φορά από τη δεξιά πλευρά του γκρεμίσματος, όπως θα επέστρεφα από τον κάβο. Έτσι κι έγινε. Βυθίστηκα αργά και στο τέλος του γκρεμίσματος σύρθηκα πολλά μέτρα προς το θαλάμι του ροφού, μένοντας πάντα κρυμμένος πίσω από τους σκοτεινούς βράχους. Έφτασα στο θαλάμι χωρίς να έχω δει πουθενά γύρω το ροφό. Έκατσα εκεί στρέφοντας το μακρύ λαστιχοβόλο τριγύρω μου: Από την Ποσειδωνία στην μπροστινή μου συνέχεια του γκρεμίσματος μετά πιο αριστερά προς τα πάνω μου στα ρηχά των βράχων. Τίποτα, κανένα ίχνος του ροφού. “Άτιμε”, σκέφτηκα, “περιμένεις να φύγω για να θαλαμώσεις, μπορώ όμως να σε περιμένω λίγο ακόμα, έτσι όσο χρειάζεται για να νομίσεις ότι θα μείνω εδώ και θα σου πάρω το θαλάμι. Αν θέλεις το θαλάμι σου εγωιστικό κάθαρμα, βγες, φανερώσου να το διεκδικήσεις αντί να κρύβεσαι”. Κοιτούσα τριγύρω ελπίζοντας να πιάσει το κόλπο μου, γιατί δεν είχα και πολλά δευτερόλεπτα αντοχής ακόμα. Τελικά σηκώθηκα λίγο και τότε αιφνιδιάστηκα βλέποντας τον ροφό να έχει σηκωθεί από πάνω μου, μπροστά μου και να στέκεται με το πηγούνι του σηκωμένο ψηλά, παίζοντας τα πλαϊνά πτερύγια. Το μακρύ λαστιχοβόλο, οπλισμένο στη δεύτερη σκάλα, άγγιζε σχεδόν με την μύτη της ταϊτιέν το 10κιλο ροφό κάτω από το πηγούνι του, η βολή που θα έκανα θα έμοιαζε πιο πολύ με εκτέλεση: μόλις πατούσα την σκανδάλη η βέργα θα πέρναγε από κάτω από το μαλακό σαγόνι του βγαίνοντας από το κεφάλι του, αφού θα είχε διασχίσει τον εγκέφαλο του, αφήνοντας το ροφό στον τόπο, κεραυνοβολημένο. 15 ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΣΤΟ ΒΥΘΟ
ΑΚΡΟΤΗΤΑ 1Η : Ο ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗΣ ΡΟΦΟΣ ΤΗΣ ΜΑΝΗΣ
Με πλημμύρισε μία ατελείωτη ικανοποίηση: Είχα νικήσει ένα θαύμα της φύσης, αποδεικνύοντας ότι ήμουν ικανότερος από τον πιο έξυπνο ροφό που γεννήθηκε ποτέ. “Διαταραγμένε ψυχάκια, είσαι στο χέρι μου”, του έλεγα με το βλέμμα μου και με δάχτυλο στη σκανδάλη, “έχεις χάσει, είμαι αποδεδειγμένα ο κυνηγός που σε νίκησε φίλε, όλα έχουν τελειώσει για σένα μάγκα, είσαι ήδη αχνιστή σούπα…”. Ήμουν τόσο εκνευρισμένος από το δούλεμα των πέντε ημερών που μου είχε κάνει, που ήθελα να τον πνίξω με τα χέρια μου τον άτιμο… Με κοίταξε με μάτια που μαρτυρούσαν φρίκη και απελπισία, με ένα σχεδόν ανθρώπινο θλιμμένο βλέμμα, σαν να ήξερε ότι όλα είχαν τελειώσει. Τότε αντέδρασα με τον πιο απροσδόκητο τρόπο, κάνοντας κάτι που ποτέ ξανά δεν το είχα διανοηθεί: Κατέβασα το όπλο κάνοντάς του νόημα με τα μάτια να φύγει! Ήταν διπλή ικανοποίηση να τον αφήσω να φύγει ταπεινωμένος, νικημένος, για να διαδοθεί ότι ηττήθηκε και να πάψει να κοροϊδεύει τους ανθρώπους. Ίσως έπαιξε ρόλο ότι είχα ήδη ένα – δύο μεγάλα ψάρια στον πλωτήρα, πάντως η χαρά ότι τελικά στο παιγνίδι είχα βγει νικητής δε συγκρινόταν με τίποτα, όσους ροφούς και να πρόσθετα στον πλωτήρα μου. Δείχνοντας ανωτερότητα λοιπόν προς τον ηττημένο, αλλά και ευχαριστώντας τον για την εμπειρία που μου χάρισε, τον είδα να είναι έκπληκτος και μουδιασμένος ακόμα από το σοκ και να θαλαμώνει με δυσκολία …
Η 6Η ΜΕΡΑ, ΤΟΥ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥ Την επόμενη μέρα θα έκανα ένα πανηγυρικό ψάρεμα πάλι στον κάβο, το τελευταίο των διακοπών. Πέρασα λοιπόν πάνω από το θαλάμι του τρελο-ροφού στο γκρέμισμα, αδιάφορος βέβαια αυτή τη φορά για να πιάσω το ψάρι. Του άξιζε να ζήσει, αφού ήταν ένα μοναδικό και πανέξυπνο ροφοειδές. Φτάνοντας πάνω από το θαλάμι του όμως δεν πίστευα στα μάτια μου: Αρχικά είδα έναν 10κιλο που καθόταν στην άμμο να σηκώνεται και να τρυπώνει. Στη συνέχεια ήλθε και δεύτερος 10κιλος ροφός από την Ποσειδωνία και θαλάμωσε στην ίδια τρύπα – είσοδο του γκρεμίσματος. Αμέσως μετά ήρθαν άλλοι τρεις 10κιλοι ροφοί, ένας από δεξιά, ένας από αριστερά και ένας από τα ρηχά του γκρεμίσματος και μπήκαν στην ίδια τρύπα στο γκρέμισμα των βράχων! Είχα μείνει ακινητοποιημένος στην επιφάνεια, ήταν αδύνατο να πιστέψω στα μάτια μου. Ο πολλαπλός χαρακτήρας του ροφού ήταν πέντε 10κιλοι ροφοί, με ένα διαφορετικό χαρακτήρα ο καθένας. Είχα πιαστεί κοροΐδο με πατέντα, κάθε μέρα με αναλάμβανε και άλλος ροφός για να με τρελάνουν. Άσε που είχα αφήσει και τον ένα να φύγει και θα γελούσαν χρόνια μαζί μου. Πάντως, τους απέδειξα ότι δεν μπορούσαν να συνεχίσουν το παιγνίδι τους, γιατί κάποιος από τους πέντε θα γινόταν μεζεδάκι, οπότε αποφάσισαν να μου δείξουν πόσο κοροΐδο ήμουν, μπαίνοντας όλοι μαζί στο γκρέμισμα. Έχετε δει το χαμόγελο στα χείλη των δελφινιών; Μου φάνηκε ότι και οι πέντε ροφοί είχαν ένα τέτοιο χαμόγελο, όπως έμπαιναν στο κοινόβιό τους …
16 ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΣΤΟ ΒΥΘΟ
143 ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΣΤΟ ΒΥΘΟ