dsolomos_2008_cosmogonies

κοσμο... γωνίες

κοσμο... γωνίες Εκπαιδευτήρια Διονύσιος Σολωμός

κοσμο... γωνίες Μια έκδοση των Εκπαιδευτηρίων «Διονύσιος Σολωμός» Κείμενα και εικόνες: οι μαθητές της ΣΤ΄ Τάξης 2007-2008 Επιμέλεια κειμένων: Μαρία - Έλσα Μπουκάλα Καλλιτεχνική επιμέλεια: Κώστας Παπαλέξης Στοιχειοθεσία - Σελιδοποίηση - Παραγωγή: www.SpecialPrintings.com

© Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός», 2008 Απαγορεύεται η κατά οποιονδήποτε τρόπο αντιγραφή, φωτοανατύπωση, ολική ή μερική αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση και εν γένει κάθε εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου, χωρίς την έγγραφη άδεια του εκδότη.

κοσμο... γωνίες

Εκπαιδευτήρια Διονύσιος Σολωμός

Η γάτα δεν κατάφερε να τον ακολουθήσει και έτσι ο Ντίκι, αφου περίμενε για λίγο να ξαναγυρίσει η καρδιά του στη θέση της, χώθηκε σε μια κούτα για να μπορέσει να κοιμηθεί. Και ενώ στο δάσος επικρατούσε ησυχία, στην πόλη ένας δολοφόνος με το όνομα Μάικ, λήστευε κι έκλεβε ό,τι έβρισκε. Αμάν, το χαζό! Και δεν έφτανε αυτό, πήγε το βράδυ στο σαλόνι κι έκανε την ανάγκη του πάνω στο χαλί! Και το τρίτο κακό είναι ότι έσπασε και το κινέζικο βάζο της θείας Ευλαμπίας. Ξαφνικά το λάστιχο έσκασε, το φορτηγό γύρισε, όλα σκοτείνιασαν. Κάναμε πολλούς φίλους μα ποτέ μου δεν ξέχασα τη Βανέσσα, τη Ναταλία, τον Αντρέα και τον Θοδωρή. Κάθε μέρα έπαιζα με την Ειρήνη, μιλάγαμε και λέγαμε όλα μας τα μυστικά. Από την κουβέντα μας κατάλαβα πως ο κύριος που μιλούσα πήγαινε για πολύ σοβαρές δουλειές εκεί. Μιλούσαμε μέχρι που ήρθε μια γλυκιά αεροσυνοδός και μας μοίρασε το φαγητό.

ΝΤΙΚΙ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ Ορφέας Δράκος, Άγγελος Παπαδόπουλος, Κωνσταντίνος Σιγάλας, Δημήτρης Τσίκλης, Νάσος Χριστοδούλου

Η

Πρώτα πέρασε από το εστιατόριο και κατάφερε να βρει ένα κομμάτι τυρί από τα χθεσινά αποφάγια. Το ’χωσε γρήγορα γρήγορα στην τσέπη του, γύρισε για να μαζέψει τα μπογαλάκια του και πήδηξε βιαστικά από το φινιστρίνι. Εκείνη την ώρα έβγαινε το φεγγάρι και έκανε τις σκιές των αεροπλάνων πάνω στην πίστα να μοιάζουν σαν τεράστιοι αετοί έτοιμοι να τον κατασπαράξουν. Μα τελικά κατάφερε να βγει από το αεροδρόμιο χωρίς να τον λιώσουν τα αεροπλάνα που κινούνταν πάνω στην πίστα. Στάθηκε στην πόρτα μην ξέροντας προς τα πού να πάει, ήξερε όμως πολύ καλά πως ήταν έτοιμος ν’ αλλάξει τη ζωή του. Ο φόβος άρχισε να τον κυριεύει. Ξαφνικά άκούστηκε ένας θόρυβος πίσω από τους κάδους απορριμμάτων που βρίσκονταν στο πλάι του.

ταν κάποτε ένα ποντίκι που το έλεγαν Ντίκι. Ζούσε σ’ ένα αεροδρόμιο που λεγόταν Ελ. Βενιζέλος. Συγκεκριμένα στην αίθουσα χαμένων αποσκευών. Κάθε πρωί που ξυπνούσε έβλεπε από ένα φινιστρίνι τα αεροπλάνα που πετούσαν και θυμόταν το όνειρό του. Να πετάξει. Ο πατέρας του Ντίκι, ο Λάρυ, ήταν ο αρχηγός της αποικίας τους.

– Ντίκιιι! Φώναξε μια μέρα ο πατέρας του ο Λάρυ.

– Τι θες πατέρα; – Θα ήθελα να σου πω πως έχεις μεγαλώσει πια και σιγά σιγά θα πρέπει να γίνεις εσύ ο αρχηγός της αποικίας μας. Ο Ντίκι δεν είχε συμφιλιωθεί ποτέ μ’ αυτή την ιδέα, γιατί ήθελε πρώτα να πραγματοποιήσει το όνειρο του. Δεν ήταν άλλο απ’ το να πετάξει και καταλάβαινε πως αν γινόταν τώρα αρχηγός, θα έμενε εκεί για πάντα. Ετσι μια σκοτεινή νύχτα πήρε τη μεγάλη απόφαση.

7

8

Ντίκι χωρίς κανείς να τον πάρει χαμπάρι, πετάχτηκε έξω. Δίχως να χάσει χρόνο έτρεξε και κρύφτηκε σ’ ένα δωμάτιο που για καλή του τύχη ήταν η αποθήκη τροφίμων του εστιατορίου που βρισκόταν στο κτήριο. Χώθηκε στις τρύπες ενός κομματιού έμενταλ, αλλά η χαρά του δεν κράτησε για πολύ, αφού ένιωσε πάλι να αιωρείται και να πέφτει μέσα σ’ ένα πιάτο. Μετά από μια μικρή διαδρομή βρέθηκε σ’ ένα από τα τραπέζια του εστιατορίου. Πετάχτηκε με φόρα και μια κυρία άρχισε να τσιρίζει, έγινε χαμός κι ο Ντίκι πήδηξε για άλλη μια φορά έξω από το παράθυρο. Όπως έτρεχε πανικόβλητος έπεσε πάνω σε ένα δεύτερο γάτο.

– Γιατί τρέχεις σαν τρελός; – Συγγνώμη, τραύλισε. Ελπίζω να μη θέλεις κι εσύ να με φας.

– Όχι, βέβαια, και για να σου πω την αλήθεια τρώω μόνο κονσέρβες.

– Ουφ! Έκανε με ανακούφιση. Αλήθεια, πώς είναι το όνομά σου; – Μπιριμπίλος, αν και ντρέπομαι που το λέω. Το δικό σου; – Ντίκι με λένε, απάντησε και του ’πε όλη την ιστορία του ακόμα και πως η μητέρα του ήταν εδώ και καιρό χαμένη.

– Με συγκίνησες, ποντίκι, και νομίζω πως ξέρω πώς θα πραγματοποιήσεις τα ονειρο σου. Προχώρα! Ενώ περπατούσαν και ο Ντίκι έτρεχε μπροστά άκουσε τον

Η περιέργεια του τον έκανε να πλησιάσει για να δει τι συμβαίνει.

– Τι κάνεις εδώ, άθλιο ποντίκι; – Τι είσαι εσύ; – Μια πεινασμένη γάτα που βρήκε τι θα φάει, είπε κι άρχισε το κυνηγητό. Υστερα από μια καταδίωξη που του φάνηκε σαν αιώνας, κατάφερε να χωθεί σε μια ρωγμή ενός παλιού εργοστασίου παραγωγής τυριών. Η γάτα δεν κατάφερε να τον ακολουθήσει και έτσι ο Ντίκι, αφου περίμενε για λίγο να ξαναγυρίσει η καρδιά του στη θέση της, χώθηκε σε μια κούτα για να μπορέσει να κοιμηθεί. Η χαρά του ήταν μεγάλη, όταν είδε πως η κούτα ήταν γεμάτη με λαχταριστά κεφάλια τυριών. Όμως η κούραση του ήταν τόση που αποκοιμήθηκε αμέσως. Μόλις τον είχε πάρει ο ύπνος έφτασε ένα μεγάλο φορτηγό με σκοπό να φορτώσει το εμπόρευμα, αφού την επόμενη μέρα θα γινόταν κατεδάφιση. Φορτώθηκαν οι κούτες με το εμπόρευμα στο φορτηγό κι ο Ντίκι συνέχιζε να κοιμάται του καλού καιρού. Όταν χόρτασε ύπνο κι άνοιξε τα μάτια του, διαπίστωσε ότι όλα έτρεμαν. Τρομαγμένος προσπάθησε να βγει αλλά η κούτα ήταν κλεισμένη. Μετά από λίγο, ο θόρυβος και η τρεμούλα σταμάτησαν. Ακουσε μια πόρτα ν’ ανοίγει. Ένιωσε να τον σηκώνουν στον αέρα μέχρι που ένα δυνατό τράνταγμα τον προσγείωσε. Κάποιος άνοιξε την κούτα κι ο 9

10

11

12

ρας σου πού είναι; Γιατί δεν είναι μαζί σου; Της τα εξήγησε όλα, χαρούμενος τώρα πια που είχε βρει, χωρίς να το περιμένει, αυτό που πάντα έψαχνε. Όμως ο Ντίκι δεν ξεχνούσε και τα όνειρα του. Μετα από λίγο καιρό ευτυχίας τα πρώτα σύννεφα άρχισαν να εμφανίζονται. Γρήγορα ξέσπασε η καταιγίδα και μια μέρα, σ’ ένα δυνατό καυγά, η μητέρα του φώναξε έξαλλη: – Με έπρηξες. Κάτι ήξερα εγώ κι έφυγα και σας παράτησα. Είσαι ίδιος ο πατέρας σου. Να πας από κει πού ’ρθες. Ο Ντίκι με σκυφτό το κεφάλι απομακρύνθηκε. Μια δυνατή καταιγίδα ξέσπασε και το μόνο μέρος που βρήκε να κρυφτεί ήταν στην τσάντα μιας κυρίας που μαζί με ένα μικρό παιδί χάζευαν τις βιτρίνες. Χωρίς να το περιμένει βρέθηκε φυλακισμένος όταν ξαφνικά το φερμουάρ έκλεισε. Μετά από ώρες και αφού η βροχή είχε πια σταματήσει, το φερμουάρ ξανάνοιξε. Έσκυψε έξω και είδε ότι βρισκόταν πάνω στην κορυφή μιας μεγάλης ρόδας λούνα-παρκ. Ήταν η ευκαιρία του! Επιτέλους θα πετούσε! Έδωσε ένα μεγάλο σάλτο και βρέθηκε στον αέρα. Για καλή του τύχη, όμως, προσγειώθηκε στην καρότσα ενός φορτηγού που μετέφερε εμπορεύματα στο αεροδρόμιο. Χωρίς να το καταλάβει καλά καλά βρέθηκε να ταξιδεύει στο Μπουένος Άιρες. Το όνειρο του είχε γίνει πραγματικότητα...

Μπιριμπίλο να φωνάζει. Ο Ντίκι γύρισε και είδε το μοναδικό του φίλο κάτω απ’ τις ρόδες ενός αυτοκινήτου, νεκρό. Λίγες μέρες ύστερα από το χαμό του Μπιριμπίλου ο Ντίκι συνέχιζε να κλαίει απαρηγόρητος. Όμως μια άγνωστη αλλά και ταυτόχρονα γνωστή ποντικίνα δεν είχε σταματήσει να τον παρακολουθεί απ’ την ημέρα που είχε συναντήσει τον φίλο του. Το επόμενο πρωί η ποντικίνα επιτέλους τον πλησίασε.

– Ντίκι; Ε, Ντίκι; Ελα λίγο κοντά μου. Ο Ντίκι έφυγε τρομαγμένος. Την άλλη μέρα ο Ντίκι ανακάλυψε στην κρυψώνα του ένα σημείωμα. Το άνοιξε και... ...Θέλω να μάθεις όλη την αλήθεια για μένα. Σε παρακολουθώ τόσες μέρες κι ακόμα δεν έχω καταφέρει να σε πλησιάσω για να σου πω πως εγώ είμαι η μητέρα σου που έχεις χάσει. Έφυγα γιατί δεν μπορούσα άλλο ν’ αντέξω τους καυγάδες με τον πατέρα σου. Όμως να ξέρεις πως εσένα, πάντα σε σκεφτόμουν και πάντα μου έλειπες και γι’ αυτό ποτέ δεν έπαψα να σε ακολουθώ. Αν θέλεις, θα σε περιμένω στην είσοδο του μεγάλου ουρανοξύστη. Υ.Γ. Σ’ αγαπώ πολύ. Η μητέρα σου Αφού διάβασε το γράμμα, άρχισε να τρέχει και σταμάτησε μόνο όταν βρέθηκε στην αγκαλιά της μητέρας του.

– Μαμά, επιτέλους!

– Ντίκι, αγάπη μου, γιατί τριγυρνάς μόνος σου; Ο πατέ-

13

Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ Θοδωρής Κουζέλης, Άγης Παπαδογιωργάκης, Ηλιανός Ράμμος, Ορέστης Σπανός, Αλέξης Χασών

Σ

– Ναι, αλλά τι; Απάντησε ο Τζωρτζ.

– Δεν ξέρω, μήπως να παίζαμε κρυφτό; Βρήκε να πει ο Τζόναθαν.

– Ναι πολύ καλή ιδέα! Κι έτσι αρχίσανε να παίζουνε κρυφτό. Την πρώτη φορά φύλαγε ο Τζόναθαν και ο μικρός του αδερφός για να κερδίσει πήγε πολύ βαθιά μέσα το δάσος. Ο Τζόναθαν έψαξε παντού αλλά δεν τον βρήκε. Ανησύχησε πολύ κι έτσι πήγε τρέχοντας να ειδοποιήσει τον πατέρα του. Τον βρήκε να κόβει ξυλά και του είπε: – Πατέρα, είπα στον αδερφό μου να παίξουμε ένα καινούριο παιχνίδι, γιατί βαρέθηκα τα επιτραπέζια. Παίξαμε κρυφτό κι εκείνος εξαφανίστηκε.

– Τι λες παιδί μου; Πότε έγινε αυτό; Ρώτησε ο πατέρας του.

ε μια πλατεία στο New Jersey καθόταν ένας ηλικιωμένος κύριος. Κάποια στιγμή φώναξε στα παιδιά που έπαι-

ζαν: – Παιδιά, θέλετε να σας πω μια ιστορία; – Ναι! φώναξαν τα παιδιά.

– Ωραία, θα σας πω την ιστορία του ξυλοκόπου Τζόναθαν: «Πριν από 50 χρόνια όταν ο Τζόναθαν ήταν παιδί ζούσε σ’ ένα σπίτι στο δάσος με την οικογένεια του. Είχε ένα μικρό αδελφό που τον έλεγαν Τζωρτζ και τον αγαπούσε πολύ. Ο Τζωρτζ δεν πήγαινε σχολείο ακόμα κι έτσι κάθε απόγευμα, όταν ο αδερφός του τελείωνε τα μαθήματά του, παίζανε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι. Κάποια μέρα, ο Τζόναθαν είπε στο Τζωρτζ: – Βαρέθηκα. Δεν παίζουμε κάτι καινούργιο; 15

16

Και ενώ στο δάσος επικρατούσε ησυχία, στην πόλη ένας δολοφόνος με το όνομα Μάικ, λήστευε κι έκλεβε ό,τι έβρισκε. Η αστυνομία τον έψαχνε παντού αλλά δεν μπορούσε να τον βρει. Όταν κάποια μέρα ο Μάικ πήγε να ληστέψει ένα νομισματοκοπείο, δυστυχώς γι’ αυτόν εμφανίσθηκε η αστυνομία. Έγινε μια φοβερή συμπλοκή. Συνέλαβαν το Μάικ και τον καταδίκασαν σε ισόβια. Την πρώτη εβδομάδα ο Μάικ έκανε πολλές προσπάθειες να αποδράσει, όμως κατάλαβε ότι αυτό δεν ήταν δυνατό κι έτσι έμεινε αλλά δυο χρονιά στη φυλακή σχεδιάζοντας την απόδραση του. Τελικά, όταν πια κόντευε να κλείσει τον τρίτο χρόνο, κατάφερε να αποδράσει. Γυρίζουμε τώρα στον Τζόναθαν, ο οποίος δεν είχε μάθει τίποτα για όσα συνέβαιναν εκείνο τον καιρό στην πόλη. Την επόμενη μέρα πήγε να κόψει δέντρα, όπως συνήθιζε. Ενώ ετοιμαζόταν να κόψει ένα δέντρο, είδε έναν άνθρωπο με κουρέλια να έρχεται με απειλητικό ύφος και να του λέει.

– Μην τολμήσεις να κόψεις αυτό το δέντρο! Εκείνος όμως τον αγνόησε και συνέχισε τη δουλειά του. Τελειώνοντας, πριν φύγει, κρύφτηκε πίσω από ένα δέντρο. Περίμενε και τότε είδε αυτόν τον περίεργο άνθρωπο να χαμογελάει και να αγκαλιάζει ένα δέντρο. Το βράδυ που γύρισε στο σπίτι δεν είπε τίποτε στην γυναίκα του. Την επόμενη μέρα όμως είδε τον ίδιο άνθρωπο, χωρίς κουρέλια αυτή τη φορά, αλλά με κουστούμι και δυο σωματοφυλακές να τον συνοδεύουν. Κρυφάκουσε και έμαθε πως ήταν «ο δολοφόνος Μάικ». Το βράδυ ο Τζόναθαν είπε στη γυναίκα του:

– Τώρα πριν λίγο, απάντησε.

– Πήγαινε γρήγορα, παιδί μου, να φέρεις τους φακούς, να πάμε να τον βρούμε γιατί νυχτώνει. Βγαίνοντας από το σπίτι πατέρας και γιος, είδαν το Τζωρτζ να καταφθάνει φοβισμένος.

– Πού ήσουν, παιδί μου; Ξέρεις πόσο ανησυχήσαμε; Κάτσε τώρα να φάμε και να μην ξαναγίνει. Κι εσύ, Τζόναθαν, από δω και πέρα θα πρέπει να προσέχεις πιο πολύ το μικρό σου αδελφό. Την άλλη μέρα, Σάββατο, ο Τζόναθαν είπε στο Τζωρτζ: – Έλα να ξαναπαίξουμε κρυφτό, αλλά αυτή την φορά να μου υποσχεθείς ότι δεν θα απομακρυνθείς πολύ.

– Εντάξει, είπε εκείνος. Την πρώτη φορά φύλαγε ο Τζωρτζ, αλλά ήξερε όλες τις κρυψώνες και βρήκε τον αδελφό του αμέσως. Την επόμενη φορά φύλαξε ο Τζόναθαν και ο αδερφός του για να νικήσει, αψηφώντας τις συμβουλές του πατέρα του πήγε ακόμα πιο βαθιά στο δάσος. Αυτή τη φορά, όμως, δεν ξαναγύρισε. Στο σπίτι των παιδιών επικρατούσε πένθος. Από τότε πέρασαν πολλά χρονιά. Ο Τζόναθαν είχε κλείσει πια τα 40, είχε γίνει ξυλοκόπος και είχε παντρευτεί μια πολύ όμορφη γυναίκα, τη Μαίρη. Επίσης είχε δυο παιδιά τη Λίζα και τον Τζωρτζ. Το γιο του τον είχε ονομάσει έτσι για να θυμάται το χαμένο του αδελφό. Κάποια μέρα ο Τζόναθαν είπε στη Μαίρη.

– Πολλή ησυχία επικρατεί, δεν νομίζεις; – Ναι, έχεις δίκιο, απάντησε η Μαίρη.

17

18

νομία έκανε έρευνες στο δάσος γιατί είχε πληροφορίες πως εκεί είχε καταφύγει ο Μάικ. Κάποια στιγμή ένας σωματοφύλακας του Μάικ είδε την αστυνομία να ψάχνει. Αμέσως το μυαλό του πήγε στον ξυλοκόπο. Πήγε στο Μάικ και του είπε: – Αρχηγέ, ο ξυλοκόπος μας κάρφωσε και στο δάσος βρίσκεται η αστυνομία.

– Πώς; είπε δυνατά ο Μάικ χτυπώντας το χέρι του στο τραπέζι.

– Τι να κάνουμε αρχηγέ; – Λοιπόν θα παμε να βάλουμε φωτιά στο σπίτι του. Φέρτε και την οικογένειά του μαζί. Θα την κάψουμε κι αυτήν είπε ο Μάικ. Η Mαίρη ούρλιαξε: – Εμένα κάψτε με, αλλά τα παιδιά μου, τι σας φταίνε; – Πάρτε την! Δεν θέλω ούτε να τη βλέπω, είπε ο Μάικ. Ο Τζόναθαν δεν είπε τίποτα στην αστυνομία όμως ήδη ήταν αργά. Το σπίτι καιγόταν. Ο Μάικ αποφάσισε τελικά να μη φέρει μαζί την οικογένεια του Τζόναθαν. Τους άφησε όλους δεμένους στην καλύβα του. Όμως για κακή τύχη του Μάικ το σχέδιο του πήρε διαφορετική τροπή. Ο αέρας δυνάμωσε και άλλαξε κατεύθυνση. Έτσι τώρα η φωτιά απλωνόταν σε όλο το δάσος πηγαίνοντας και προς την καλύβα του Μάικ. Η οικογένεια του Τζόναθαν και οι λίγοι σωματοφύλακες που είχαν μείνει κινδύνευαν να καούν. Σε λίγο έφτασε ο Μάικ με τους υπόλοιπους σωματοφύλακες που του είπαν: – Αρχηγέ, εμείς δεν καθόμαστε άλλο να καούμε, φεύγουμε. Το σχέδιό σου απέτυχε.

– Μαίρη, χτες είδα έναν άνθρωπο με κουρέλια που αγκάλιαζε ένα δέντρο. Την επόμενη μέρα είδα τον ίδιο άνθρωπο με κουστούμι και δυο σωματοφύλακες. Άκουσα επίσης πως είναι δολοφόνος και μόλις έχει δραπετεύσει από τη φυλακή, τον λένε Μάικ. Τι λες να κάνουμε; – Τι λες άντρα μου; Τρελάθηκες; Πέσε και κοιμήσου. Την τρίτη μέρα ο Τζόναθαν ξαναπήγε στο ίδιο μέρος για να μάθει περισσότερα για το τι σκοπεύει να κάνει ο Μάικ. Κατάφερε να κρυφακούσει τι έλεγαν.

– Υπάρχει πρόβλημα μ’ έναν ξυλοκόπο. Ζει εδώ κοντά. Αυτός ο ξυλοκόπος ξέρει πολλά για μας. Μπορεί να γίνει επικίνδυνος, γι’ αυτό λοιπόν σήμερα θα πάτε σπίτι του, θα απαγάγετε τα δυο παιδιά του και τη γυναίκα του και θα του αφήσετε ένα σημείωμα. Ο Τζόναθαν όταν αντιλήφτηκε τον κίνδυνο, πήγε γρήγορα να πάρει τη γυναίκα του και να φύγει. Αλλά προχωρώντας, πάτησε σε ξερά φύλλα, τον άκουσαν κι άρχισε να τρέχει. Ο Μάικ φώναξε στους άντρες του: – Πηγαίνετε γρήγορα και κάντε αυτό που σας είπα! Ο Τζόναθαν νόμισε πως ξέφυγε αλλά όταν έφτασε στο σπίτι του δεν βρήκε κανέναν παρά μόνο ένα σημείωμα που έλεγε: Μην τολμήσεις και πεις τίποτα στην αστυνομία γιατί θα σκοτώσουμε την οικογένειά σου και θα βάλουμε φωτιά στο σπίτι σου. Ο Τζόναθαν προβληματίστηκε αλλά αποφάσισε να τα βγάλει πέρα μόνος του. Εκείνο τον καιρό όμως, και η αστυ19

– Πού πάτε, ρε άχρηστοι; είπε ο Μάικ στους σωματοφύλακες, που είχαν μπει ήδη στο αυτοκίνητό τους για να φύγουν. Η αστυνομία έκανε το ίδιο. Έτσι ο Τζόναθαν έμεινε μόνος με το Μάικ και την οικογένειά του περικυκλωμένοι από τις φλόγες. Ο Τζόναθαν έτρεξε αμέσως να σώσει την οικογένειά του, όμως βλέποντας τον Μάικ να κινδυνεύει να καεί έτρεξε προς το μέρος του και τον βοήθησε να ξεφύγει από τις φλόγες. Μετά από πολλές προσπάθειες κατάφερε να τους σώσει όλους. Αυτό που συνέβη μετά, είναι απίστευτο. Ο Μάικ είχε τραβήξει το πιστόλι του και σημάδευε το Τζόναθαν.

– Τζόναθαν, σου χαρίζω τη ζωή σου, αλλά η οικογένειά σου θα μείνει εδώ. Ο Τζόναθαν χωρίς να το σκεφτεί ορμάει πάνω στο Μάικ και καταφέρνει να του πάρει το πιστόλι. Μένει όμως άφωνος βλέποντας μια ουλή στον ώμο του ενώ προσπαθούσε να τον

αφοπλίσει. Σημαδεύοντάς τον με το όπλο του φώναξε: – Πώς το έπαθες αυτό; – Έτσι γεννήθηκα. Είχα κάποτε οικογένεια κι έναν αδελφό, ψέλλισε, συμπτωματικά είχε το ίδιο όνομα με σένα. Κάποιοι απατεώνες με απήγαγαν. Με πήραν από το μέρος που μέναμε κι άλλαξαν και το όνομά μου. Τζωρτζ με λέγανε. Τότε ο Τζόναθαν με τρεμάμενη φωνή και δάκρυα στα μάτια αναφώνησε.

– Τζωρτζ, αδελφέ μου, δεν με αναγνώρισες; Εγώ είμαι ο αδελφός σου. Τα δύο αδέλφια αγκαλιάστηκαν σιωπηλά. Έκλαιγαν από τη χαρά τους, που ξανασυναντήθηκαν έπειτα από πολλά χρόνια και ’ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.» Ένα παιδί είπε: – Εγώ πάντως δεν πιστεύω την ιστορία σου! Ο ηλικιωμένος κύριος σήκωσε το μανίκι κι έδειξε μια ουλή στον ώμο του.

ΑΓΑΠΗΤΟ ΜΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ Δήμητρα Αλοϊζου, Ασημίνα Διονυσοπούλου, Μαρία Θαλασσέλη, Φοίβη Στυλιανού, Ελένη Χάλαρη, Μαρία Ψωμά

5 Ιουνίου 2007 Δεν το πιστεύω ότι ο μπαμπάς θέλει να μετακομίσουμε στη φύση. Μια χαρά είμαστε εδώ στην Αμερική, με τους τεράστιους ουρανοξύστες, τις τεράστιες λεωφόρους με τα πολλά αμάξια, το περίφημο μετρό και τα μαγαζιά με όλες τις φίρμες που μπορείς να φανταστείς! Πού θα πάμε τώρα να χωθούμε σε κάτι δέντρα τα οποία ούτε η μάνα τους δεν τα ξέρει; Τι το θέλει τώρα αυτό; Θα ξυπνώ το πρωί και αντί να βλέπω τα φαστ φουντ μου θα βλέπω κάτι χοντρά και άσχημα δέντρα! Εμένα δεν μου αρέσει καθόλου η Ελλάδα, έχει δυο - τρία φαστ φουντ και σε αυτά ούτε καν καλά χάμπουργκερ δεν έχουν ! Τι θα κάνω; Πώς θα τα βγάλω πέρα; Εμένα δεν με σκέπτονται; Και επιπλέον θα έχει καλές συνδέσεις στο ίντερνετ; Θα έχει καλό σήμα στην τηλεόραση;

9 Ιουνίου 2007 Η μετακόμιση έγινε! Είναι άθλια εδώ πέρα (δεν αντέχεται), τα παιδιά παίζουν κρυφτό κάθε μέρα και πού κρύβονται; Πίσω από τα δέντρα! Και οι φωνές τους είναι πραγματικά ενοχλητικές! Επίσης ο υπολογιστής μου ακόμα να συνδεθεί, δεν μπορώ άλλο εδώ πέρα, με το παραμικρό βαριέμαι! Το μόνο που κάνω είναι σβούρες στο σπίτι (αν και είναι γεμάτο κούτες) και να ακούω τον μπαμπά μου να μου λέει: «Ναταλία, βγες λιγάκι έξω να δεις τη γειτονιά και να κάνεις φίλους, θα περάσεις καλά.» Ίσα ίσα εγώ αναρωτιέμαι πώς αντέχουν τα παιδιά να παίζουν έξω! ΕΙΝΑΙ Β Α Ρ Ε Τ Α!

21

11 Ιουνίου 2007 Τα περισσότερα έπιπλα έχουν τακτοποιηθεί, μόνο ο υπολογιστής μου δεν έχει τακτοποιηθεί ακόμη. Ευτυχώς που υπάρχει η τηλεόραση, αλλά μη φανταστείτε τίποτε το σπουδαίο, δεν υπάρχει χειρότερο κουτσομπολιό από της Ελλάδας, και ας μη μιλήσουμε για τα καρτούν!

12 Ιουνίου 2007 Ο υπολογιστής μου επιτέλους συνδέθηκε!!! Μπορώ να παίξω τα αγαπημένα μου παιχνίδια, να μιλήσω με τους φίλους μου, να χαλαρώσω αγγίζοντας το πληκτρολόγιο και κουνώντας το ποντίκι – τι ευχαρίστηση! Όμως κανείς δεν μου έγραψε e-mail και όταν μπαίνω στο msn κανείς δεν μου μιλάει. Γιατί; Αλλά να σου πω και κάτι; Δεν με νοιάζει, έχω τον υπολογιστή μου, εσένα και την τηλεόραση, δεν χρειάζομαι κανέναν άλλον !

26 Ιουνίου 2007 Συνεχίζουν τα βάσανα και σαν να μην μου φτάνουν όλα αυτά, η τρελή η ξαδέλφη μου πάει διακοπές και θα μας φορτώσει το κοπρόσκυλό της. Έλεος! Θα βρωμίσει όλο το σπίτι και δεν είναι μόνο αυτό, θα κοιμάται στο δωμάτιό μου γιατί η μαμά νομίζει ότι θα λερώσει το καθιστικό και ιδιαίτερα τους καναπέδες. Ο μπαμπάς βέβαια δεν έχει πρόβλημα, ίσα ίσα που του αρέσει η ιδέα και θέλει να πάρουμε και εμείς ένα σκυλάκι. Τι τρέλα! Είμαι σίγουρη πως θα δυσκολευτώ να το συνηθίσω!

22

29 Ιουνίου 2007 Σήμερα θα έρθει ο σκύλος! Ωχ! Ήρθε να ’τος! Είναι ένα μικρό χνουδωτό και άχαρο πλάσμα. Του τρέχουν τα σάλια και γαβγίζει συνέχεια, όμως πολλές φορές, όταν ακούει φωνές κουλουριάζεται, τρέμει και κλαίει! Καμιά φορά το λυπάμαι, αλλά όταν κάνει την ανάγκη του μέσα στο σπίτι εκεί είναι που μου τη δίνει και μου έρχεται να… Άσ’ τα, μαύρα χάλια, ημερολόγιό μου !!!

30 Ιουνίου 2007 Δεν θα το πιστέψεις! Ο σκύλος έμπλεξε τα καλώδια του υπολογιστή μου. Τι θα κάνω εγώ μέχρι να έρθει ο ειδικός να τα φτιάξει; Αμάν, το χαζό! Και δεν έφτανε αυτό, πήγε το βράδυ στο σαλόνι κι έκανε την ανάγκη του πάνω στο χαλί! Και το τρίτο κακό είναι ότι έσπασε και το κινέζικο βάζο της θείας Ευλαμπίας (από το σόι της μαμάς) και ήταν η πρώτη φορά που γέλασα από τότε που μετακομίσαμε εδώ, γιατί η μαμά θύμωσε τόσο πολύ που πήγε να του χώσει μια κλωτσιά αλλά ο μπαμπάς το έσωσε ευτυχώς…

1 Ιουλίου 2007 Τελικά αυτό το μαλλιαρό σκυλάκι δεν είναι και τόσο βάσανο. Να μην το παρακάνουμε! Λίγο όμως... είναι. Βρήκα ένα καταπληκτικό παιχνίδι στον υπολογιστή μου. Είναι τέλειο αλλά πρέπει να φύγω τώρα γιατί θα πάμε για σόπινγκ με τη μαμά μου. Αλλά, να σου πω κάτι, ημερολόγιο; Το σκυλάκι αρχίζει να μου κάνει πλύση εγκεφάλου σιγά σιγά…

23

2 Ιουλίου 2007 Βαριέμαι εδώ πέρα! Το πολύ οξυγόνο με κάνει να ζαλίζομαι! Πώς λες να είναι το σχολείο μου; Θα είναι χάλια! Αναρωτιέμαι γιατί κανείς δεν μου έγραψε e-mail. Έγινε τίποτα; Έκανα κάτι; Ο σκύλος συνεχίζει να κάνει ζημιές…Έσκισε τον καναπέ, έσπασε το αγαπημένο πορτατίφ της μαμάς, «Λουδοβίκου», και σαν να μην έφτανε αυτό ο αδελφός μου και ο πατέρας μου το διασκεδάζουν, πάντως εγώ και η μαμά καθόλου!

7 Ιουλίου 2007 Αυτό το θέμα με τις φωτιές συνεχίζεται και εξαπλώνεται, κάηκε άλλο ένα δάσος, σιγά τ’ αυγά! Ο μπαμπάς όμως αρχίζει και ανησυχεί και δεν ξέρω το γιατί, η μητέρα μου έχει την ίδια στάση με εμένα.

5 Ιουλίου 2007 Είδα ένα γεγονός στην τηλεόραση που δεν μου φαίνεται τόσο συγκλονιστικό όσο λένε. Σιγά, δυο δάση κάηκαν μόνο, τι το κάνουν θέμα; Αμάν, τόσο άχρηστοι είναι οι πυροσβέστες;

9 Ιουλίου 2007 Όλες οι μαμάδες είναι ίδιες, στριμμένες και κακές. Με μάλωσε λέει γιατί ο σκύλος χάθηκε ενώ στην πραγματικότητα είχε πάει στο διπλανό γειτονικό σκυλάκι κι έπαιζε! Τέλος

Ούτε δυο μικρούλες φωτιές δεν μπορούν να σβήσουν; Έλεος! Στην Αμερική δεν υπάρχουν καν δάση άρα δεν υπάρχουν προβλήματα!

24

λεει φρέσκα αβγά, έπινε ελληνικό γάλα και άλλα τέτοια χωριάτικα πράγματα! Καλά, δεν βαριόταν;

πάντων, ευτυχώς το βρήκαμε. Αλλά η μαμά δεν μου ζήτησε ακόμη συγγνώμη! Είναι απαράδεκτη!

10 Ιουλίου 2007 Στην τηλεόραση όλο λέει γι’ αυτές τις πυρκαγιές κι έτσι εγώ χάνω όλες τις εκπομπές!

13 Ιουλίου 2007 Σε τρεις και μισή εβδομάδες θα έρθει η ξαδέλφη μου να πάρει τη Ζιζέλ και δεν θα είναι πια κοντά μου!!! Να πω την αλήθεια στενοχωριέμαι που θα φύγει, δεν είναι τόσο κακή και άταχτη όσο φανταζόμουν.

11 Ιουλίου 2007 Βαριέμαι πολύ! Το θέμα των πυρκαγιών συνεχίζεται και όλο και εξαπλώνεται. Τι να πω; Αν και να σου πω την αλήθεια, αγαπητό μου ημερολόγιο, λυπάμαι λίγο για τα δάση. Τι έφταιξαν εκείνα; Τέλος πάντων. Τη μαμά δεν τη νοιάζει, μα ο μπαμπάς είναι στενοχωρημένος, ίσως επειδή μεγάλωσε στην εξοχή εδώ στην Ελλάδα κι έπαιζε όλη μέρα έξω, έτρωγε

15 Ιουλίου 2007 Αχ, η Ζιζέλ κάθεται στα πόδια μου και χουζουρεύει! Με συνήθισε πια… Όταν θέλω να μην μπει στο δωμάτιο μου, παίρνει αυτό το γλυκούλι υφάκι και καταφέρνει να γίνει το δικό της! Αγαπητό ημερολόγιο, έχω αρχίσει και την αγαπάω!

25

26

16 Ιουλίου 2007 Η Ζιζέλ πήγε πάλι στο σκυλί του γείτονα! Παράξενο! Δεύτερη φορά που πηγαίνει εκεί. Σήμερα υποτίθεται ότι θα πάμε στο θέατρο όλη η οικογένεια αλλά εγώ δεν θέλω να αφήσω μόνη της τη Ζιζέλ. Συγγνώμη, με φωνάζει η μαμά, πρέπει να ντυθώ για το θέατρο.

ζω να νοιάζομαι γι’ αυτήν! Και όσον αφορά στη Λίζα, δε με νοιάζει καθόλου πια!

25 Ιουλίου 2007 Θα πάμε στην Κρήτη και χαίρομαι τόσο πολύ επειδή θα έρθει και η Ζιζέλ μαζί μας! Έχουμε δεθεί πλέον! Έχω ετοιμάσει τη βαλίτσα μου και περιμένω το αύριο!!!

19 Ιουλίου 2007 Σήμερα μπήκα στο msn και συνάντησα τη Λίζα, αλλά δεν ξέρω, πώς να το πω… ήταν σαν να βαριόταν, να μην ήθελε να μιλήσει. Έκανα κάτι; Λες να έμαθε ότι φιλοξενώ κατοικίδια και… δεν είναι και πολύ φιλόζωη. Μήπως γι’ αυτό; Κάποτε ήμασταν κολλητές και μου είχε πει πως είχε φίλες μόνο όσες δεν φιλοξενούν κατοικίδια. Ναι, αλλά πώς το έμαθε; ΘΑ ΣΚΑΣΩ ΑΝ ΔΕΝ ΜΑΘΩ!

26 Ιουλίου 2007 Είμαι στο καράβι αυτή τη στιγμή που σου γράφω. Η Ζιζέλ έχει τρελαθεί από τη χαρά της που μπαίνει για πρώτη φορά σε καράβι. Από τη μία η μαμά έχει ναυτία και ζαλίζεται, και από την άλλη ο μπαμπάς μαζί με τον Νικόλα αγναντεύουν το πέλαγος. Ο μπαμπάς τώρα πάει να δει τη μαμά και ο Νικόλας προσπαθεί να βρει τρόπο να μου πάρει το ημερόλογιο για να διαβάσει τι σου γράφω!!!! Τι ενοχλητικός!

22 Ιουλίου 2007 Αχ, ωραία! Σήμερα θα πάμε για μπάνιο στη θάλασσα και η Ζιζέλ θα έρθει μαζί μας και θα κολυμπήσουμε. Μα… αν πάθει κάτι; Μπα, όχι, όλο στα πόδια μου θα είναι και έτσι θα είμαι ήσυχη. Και αν δεν μου αρέσει η παραλία που θα πάμε; Η Ζιζέλ όλο παίζει με το παιχνίδι που της αγόρασα και νομίζω ότι της αρέσει πολύ!!!

29 Ιουλίου 2007 Είμαστε στο ξενοδοχείο τώρα και ετοιμαζόμαστε να κατέβουμε στη θάλασσα. Η Ζιζέλ όμως φέρεται παράξενα – πριν στο πλοίο χοροπηδούσε και στριφογυρνούσε από τη χαρά της! Έχω φέρει κάτι τέλεια μαγιό! Αυτή τη στιγμή η Ζιζέλ κολυμπάει μαζί με τον Νικόλα ενώ εγώ κάθομαι στην ξαπλώστρα μου, κάνοντας ηλιοθεραπεία.

23 Ιουλίου 2007 Το μπάνιο ήταν τέλειο! Και η Ζιζέλ ήταν συνέχεια κοντά μου! Χαίρομαι που αρχίζει και με ακούει. Νομίζω ότι αρχί-

31 Ιουλίου 2007 Αύριο τελειώνει ο μήνας και πλησιάζει η μέρα που η Αλεξάν27

28

δρα θα έρθει να πάρει τη Ζιζέλ μου, δυστυχώς!! Η Ζιζέλ είχε ναύτιες χθες βράδυ και μάλλον είναι άρρωστη. Ο μπαμπάς, επειδή ανησυχεί πολύ, σκέφτεται να την πάει στον κτηνίατρο. Ο Νικόλας πάλι είπε ότι δεν είναι τίποτα σπουδαίο αλλά εγώ συμφωνώ με το μπαμπά βέβαια!!!!

2 Αυγούστου 2007 Η Ζιζελ έγινε καλά και χάρηκα γιατί το ομολογώ ανησύχησα πολύ! Όσο σκέφτομαι ότι σε λίγες βδομάδες θα φύγει η αγαπημένη μου σκυλίτσα, βάζω τα κλάματα!!! Δε θέλω να φύγει, δε θέλω!!!

3 Αυγούστου 2007 Πρώτη μέρα που θα πάω τη Ζιζέλ μόνη μου βόλτα στο πάρκο! Έχω όμως αγωνία διότι εξακολουθεί να φέρεται παράξενα κι ανησυχώ. Μάλλον θα είναι κάτι που περνάνε τα σκυλιά κατά περιόδους. Νομίζω ότι από ’δω και πέρα θα έχω πάντα ένα σκυλάκι για συντροφιά, παιχνίδια, αγκαλιές και… ζαβολιές!

6 Αυγούστου 2007 Η βόλτα στο πάρκο ήταν ΤΕΛΕΙΑ. Θα πηγαίνω κάθε μέρα! Η Ζιζέλ έχει πάρει ένα κιλό, αλλά δεν πειράζει! Σήμερα δε θα την πάω βόλτα γιατί δε νιώθει καλά. Λυπάμαι!

8 Αυγούστου 2007 Η Ζιζέλ συνεχίζει τα παράλογα πράγματα! Τι έχει, βρε παι29

δί μου; Δεν ξέρω. Στενοχωριέμαι. Ο μπαμπάς έχει πάει για δουλειά. Ευτυχώς πήρε και το Νικόλα κι έχουμε λίγη ησυχία! Ωχ, τι το ήθελα η γρουσούζα! Να ’τος, ήρθε! Και είναι μάλιστα και πολύ ξεσηκωμένος! Ωχ, τι έχω να τραβήξω!

10 Αυγούστου 2007 Η σκυλίτσα της ξαδέλφης μου πάχυνε ακόμα περισσότερο και μεθαύριο η ξαδέλφη μου έρχεται να μου την πάρει. Και τι θα της πω; Έτσι ξαφνικά χόντρυνε; Θα μου μιλήσει άσχημα και μετά δε θα ξαναδώ την αγαπημένη μου Ζιζέλ.

12 Αυγούστου 2007 Ωχ, Παναγίτσα μου, έρχεται η ξαδέλφη μου τώρα. Τι θα κάνω; Τι θα της πω; Ότι μετά από μια μέρα που τη βρήκαμε στο γείτονα άρχισε να χοντραίνει; Ε; Αγαπημένο μου ημερολόγιο τι θα κάνω; Τι θα της πω; 15 Αυγούστου 2007 Η ξαδέλφη μου ήρθε και πήρε τη Ζιζέλ. Έχει αρχίσει ήδη και μου λείπει! Τι θα κάνω χωρίς αυτήν; Είμαι συνέχεια πάνω από το τηλέφωνο και περιμένω να μου τηλεφωνήσει η Αλεξάνδρα και να μου πει «Πάω διακοπές… Θα μπορέσεις να κρατήσεις τη Ζιζέλ;» αλλά αυτό δεν πρόκειται να ξαναγίνει φέτος.

19 Αυγούστου 2007 Σήμερα φεύγουμε για διακοπές. Δεν είμαι ούτε χαρούμενη 30

ούτε και λυπημένη. Βέβαια, θα πάω διακοπές, αλλά δε θα είναι το ίδιο όπως οι διακοπές που είχα πάει στην Κρήτη με τη Ζιζέλ! Θα πάω στη θάλασσα αλλά θα μου θυμίζει την ημέρα που είχα πάει με εκείνη. Ελπίζω να δω κάτι... κάτι που θα μου τραβήξει την προσοχή για να ξεχαστώ. Πρέπει να ετοιμάσω τη βαλίτσα μου, τι να βάλω; Αυτό, που μου έφερε ο θείος ο Ευγένιος με τη γάτα ή αυτό με το πλυντήριο; Αυτό με τη γάτα. Είναι από τις αγαπημένες μου μπλούζες! Απορώ πως δεν έχω ανοίξει τον υπολογιστή ακόμα… Να πω και την

αλήθεια δεν έχω πολλή όρεξη!

23 Αυγούστου 2007 Οι διακοπές είναι ΤΕΛΕΙΕΣ, αλλά αν ήταν και η Ζιζέλ θα ήταν πιο ωραίες! Η θάλασσα είναι «λάδι» και καταγάλανη! Στο δωμάτιο που μένουμε, όπου και να κοιτάξεις, έχει μικρές και μεγάλες γατούλες, μου αρέσουν πολύ αυτές οι διακοπές!

26 Αυγούστου 2007 Το σχολείο αρχίζει σε λίγο, έχω πολλή αγωνία, σίγουρα θα 31

Μου είπε ότι θα μου γνωρίσει κάποια παιδιά της γειτονιάς. Έτσι δεν θα ζηλεύω βλέποντας τα παιδιά να παίζουν έξω, γιατί θα έχω κι εγώ τη δική μου παρέα! Τώρα πρέπει να σταματήσω να γράφω γιατί χτυπάει το κουδούνι. Θα σου πω μετά ποιος ήταν.

είμαι μόνη εκεί πέρα, αλλά η μαμά λέει ότι θα τα πάω μια χαρά. Τι ξέρει κι αυτή; Δεν ξέρει πώς είναι να είσαι παιδί! Ο Νικόλας είναι μες στην τρελή χαρά γιατί έχει κάνει αρκετούς φίλους, αντίθετα με μένα.

29 Αυγούστου 2007 Αύριο φεύγουμε από το νησί (πολύ κρίμα) τώρα που θα πάω σπίτι, πάλι το μυαλό μου θα είναι στη Ζιζέλ συνέχεια. Οι διακοπές τελειώνουν και η ξαδέλφη μου άφαντη, αμάν, έχουν περάσει τόσες μέρες και ούτε να με πάρει να μου πει τι κάνει η Ζιζέλ.

7 Σεπτεμβρίου 2007 Δεν θα το πιστέψεις. Όταν άνοιξα την πόρτα ήταν η Ζιζέλ με την Αλεξάνδρα. Δεν φαντάζεσαι πόσο χάρηκα. Όταν με είδε η Ζιζέλ όρμησε πάνω μου, τελικά δε με ξέχασε! Η ξαδέλφη μου μού είπε πως είχε ένα δώρο για μένα. Η Ζιζέλ άρχισε να σπρώχνει ένα καλάθι προς το μέρος μου. Είδα ένα μικρό κουταβάκι ίδιο με τη Ζιζέλ. Χάρηκα τόσο πολύ. Ήταν ένα αρσενικό κουταβάκι.

31 Αυγούστου 2007 Βλέπω τα παιδιά που παίζουν έξω, και θέλω να παίξω κι εγώ. Αλλά δε με ξέρει κανείς. Είμαι από τις αρχές καλοκαιριού εδώ, και δεν έχω γνωρίσει κανέναν! Σήμερα θα πάμε στη «Λέσχη» για κάνουμε μπάνιο στην πισίνα! Πρώτη φορά θα πάω, πιστεύω ότι θα περάσω καλά, δεν ξέρω.

13 Σεπτεμβρίου 2007 Αύριο αρχίζουν τα σχολεία. Έχω πάρει όλα τα απαραίτητα. Ναι, αλλά θα αφήσω τον Άρη (το σκυλάκι μου) μόνο του; Τι να κάνω άραγε; Θα είναι ωραίο το σχολείο; Κι αν ο Άρης πάθει τίποτα, εγώ θα φταίω! Θα το προσέχει ο μπαμπάς όσο θα λείπω. Θα έχω αγωνία. Καλό μου ημερολόγιο, καληνύχτα!

3 Σεπτεμβρίου 2007 Στη «Λέσχη» γνώρισα ένα αγοράκι που το έλεγαν Φίλιππο. Ήταν πολύ συμπαθητικός. Το μόνο που κάναμε ήταν ν’ ανταλλάξουμε τηλέφωνα. Μακάρι να μου τηλεφωνήσει…

14 Σεπτεμβρίου 2007 Σήμερα άρχισαν τα σχολεία. Τελικά ήταν εκεί και ο Φίλιππος και καθίσαμε μαζί. Ωραία! Πέρασε πολύ γρήγορα η μέρα με το Φίλιππο. Με συνόδεψε ως το σπίτι. Κι επίσης είδε και το σκύλο μου, τον Άρη. Μου είπε ότι έχει κι αυτός ένα

6 Σεπτεμβρίου 2007 Τελικά με πήρε τηλέφωνο ο Φίλιππος. Σήμερα θα πάμε μαζί για παγωτό στην πλατεία. Χαίρομαι που μου τηλεφώνησε!

32

σκυλάκι. Όταν έφυγε είπα στη μαμά μου πώς πέρασα στο σχολείο.

18 Σεπτεμβρίου 2007 Πέρασαν γρήγορα οι μέρες στο σχολείο. Συναντιόμαστε συχνά με το Φίλιππο. Τώρα έχω φίλους. Χθες το απόγευμα πήγα τον Άρη στον κτηνίατρο, κι έκανε το πρώτο του εμβό-

λιο. Σήμερα το απόγευμα θα πάω βόλτα με την Κατερίνα, στο πάρκο.

20 Σεπτεμβρίου 2007 Από τη μέρα που μετακόμισα στην Ελλάδα, κάποια πράγματα στη ζωή μου έχουν αλλάξει, όπως η γνώμη μου για τα ζώα και τη φύση. Τώρα έχω πολλούς φίλους.

Ο ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ Μανώλης Ανδρουλάκης, Πλάτων Κιορπελίδης, Δημήτρης Κοκόσης, Αλέξανδρος Κονταράτος, Κωνσταντίνος Κοτζιάς, Χάρης Κοτροκόης, Γιάννης Τρουλλινός

Σ

θήκη και μετά να φύγουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε και να παρακολουθήσουμε το θέαμα της έκρηξης από μακριά. Αλλά… Τα λόγια του σταμάτησαν από ένα πυροβολισμό. Το φορτηγό έκανε απότομες στροφές. Τα οπλοπολυβόλα του εχθρικού στρατοπέδου άρχισαν να ρίχνουν προσπαθώντας να πετύχουν τα λάστιχα και τη μηχανή. Ξαφνικά το λάστιχο έσκασε, το φορτηγό γύρισε, όλα σκοτείνιασαν.

τα μέσα του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ένας Αμερικάνος στρατιώτης, ο Glen Hawkins, με την ομάδα του, έχουν σταλθεί σ’ ένα δάσος στη Γαλλία, με αποστολή ν’ ανατινάξουν το γερμανικό στρατόπεδο που βρισκόταν εκεί. Μετά, όμως, από την αποτυχία της αποστολής του αναγκάζεται να επιβιώσει στο δάσος προστατεύοντας όχι μόνο τον εαυτό του αλλά και το ίδιο το δάσος. Είχαμε μόλις φτάσει στη Γαλλία. Αισθανόμασταν όλοι άσχημα από το άγχος. Το στρατόπεδο ήταν λίγα χιλιόμετρα από εδώ. Ανεβήκαμε στο φορτηγό και προχωρήσαμε στο δάσος. Ο αρχηγός άρχισε να μας εξηγεί την αποστολή: – Λοιπόν, παιδιά, η αποστολή μας είναι να μπούμε στο στρατόπεδο, να τοποθετήσουμε βόμβες στην πυριτιδαπο-

Ξύπνησα την επόμενη μέρα. Τα συντρίμμια του φορτηγού ήταν λίγα μέτρα πιο κάτω. Έψαξα για τους συντρόφους μου μα δε βρήκα κανέναν. Κατάλαβα πως είμαι μόνος μου, περικυκλωμένος από Γερμανούς στρατιώτες. Κοίταξα γύρω μου, τα δέντρα είχαν καταστραφεί. Το φορτηγό είχε πάρει φωτιά. Στην αρχή σκέφτηκα να φύγω, αλλά συνειδητοποίησα ότι 35

γύρω μου. Ένιωσα την πείνα να μεγαλώνει. Σήκωσα το όπλο μου, σημάδεψα ένα ελάφι που ήταν μπροστά μου κι έριξα. Ήταν η χειρότερη στιγμή της ζωής μου. Κοιτούσα ανήμπορος το ελάφι να σωριάζεται στο έδαφος και κατάλαβα πως το ίδιο ακριβώς θα γινόταν αν είχαμε καταφέρει να τοποθετήσουμε τη βόμβα στο στρατόπεδο, αλλά τότε άνθρωποι, ελάφια, πουλιά, δέντρα… όλα θα είχαν καταστραφεί σε μια στιγμή. Ήμουν μόνος, περικυκλωμένος από Γερμανούς, σ’ ένα δάσος που έπρεπε να προστατέψω.

αν άφηνα τη φωτιά θα με έβρισκαν. Δεν είχα χρόνο να ψάξω για νερό και άρχισα να πετάω χώμα. Όταν έσβησε η φωτιά είδα δύο Γερμανούς να έρχονται καταπάνω μου. Χωρίς να το σκεφτώ έπεσα στο έδαφος κάνοντας το νεκρό. Τα βήματα σταμάτησαν από πάνω μου. Ο ένας έσκυψε, με κοίταξε για λίγο, μίλησε στο δεύτερο και συνέχισαν την περιπολία τους. Αμέσως σηκώθηκα και έτρεξα στο εσωτερικό του δάσους. Το δάσος ήταν πανέμορφο. Το μόνο κακό ήταν πως όλη μου τη ζωή ζούσα στην πόλη. Δεν ήξερα πώς να επιβιώσω μέσα στο δάσος. Άρχισα να το εξερευνώ και προχωρώντας για λίγη ώρα, βρήκα μια λίμνη. Για μια στιγμή χάρηκα που δεν καταφέραμε να βάλουμε τη βόμβα γιατί τώρα ολόκληρο το δάσος θα είχε καταστραφεί. Τώρα κατάλαβα πόσο κακό κάνει ο πόλεμος στη φύση! Με όσα έμαθα στο στρατό, έφτιαξα ένα υπόστεγο από ξύλα. Έτσι λοιπόν, βρήκα νερό και στέγη, και το μόνο που μου έλειπε ήταν η τροφή. Ξεκίνησα την αναζήτηση. Δεν ήταν δύσκολο. Το δάσος ήταν γεμάτο ζώα. Στην πόλη όπου ζούσα μια ζωή, τα μόνα ζώα που γνώριζα ήταν ο σκύλος και η γάτα. Αυτά εδώ τα ζώα ήταν άγνωστα για μένα μα πολύ πιο όμορφα. Τότε ένιωσα περίεργα. Κατάλαβα ότι δεν έπρεπε να προστατεύσω αυτό το δάσος μόνο για να σώσω τον εαυτό μου, αλλά και για να προστατεύσω όλα όσα βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή γύρω μου. Ήμουν κουρασμένος και δεν καταλάβαινα τι συμβαίνει 36

συνέχιζα να τρέχω θα έμπαινα πιο βαθιά στο δάσος. Τελικά αναγκάστηκα να κρυφτώ σε ένα θάμνο. Τα τζιπ των Γερμανών με προσπέρασαν… Περίμενα για καμιά ώρα κρυμμένος στο θάμνο. Τους ξαναείδα καθώς γύριζαν στο στρατόπεδο. Βγήκα απ’ την κρυψώνα μου σιγά σιγά. Κοίταξα γύρω μου το άγνωστο μέρος. Δεν μπορούσα να συνεχίσω, θα χανόμουν χωρίς αμφιβολία. Στο έδαφος βρήκα ίχνη των τζιπ, αυτά θα με οδηγούσαν στο υπόστεγο. Ακολούθησα τα ίχνη κι έφτασα στη λίμνη. Εκεί βρήκα πατημασιές που οδηγούσαν στο υπόστεγο. Όταν έφτασα στο υπόστεγο το βρήκα κατεστραμμένο. Δίπλα είδα ένα όπλο κα ένα μπερέ. Έσκυψα και τα σήκωσα. Ήταν μπερές του γαλλικού στρατού! Αυτό σήμαινε πως υπήρχε μια οργάνωση της γαλλικής αντίστασης στο δάσος! Δεν ήμουν μόνος!

Ο πυροβολισμός μου ακούστηκε σε όλο το δάσος. Πώς δεν το σκέφτηκα αυτό; Σίγουρα θα τον άκουσαν και οι Γερμανοί. Έπρεπε να είχα κάνει κάτι, όμως δεν μπορούσα να σταματήσω τον ήχο. Άρχισα να τρέχω προς το υπόστεγο για να προστατευτώ. Καθώς έτρεχα, άκουσα τον ήχο μηχανής. Όλο και δυνάμωνε. Έτρεξα μια μεγάλη απόσταση στο δάσος. Έφτασα κάπου. Δεν αναγνώριζα αυτό το μέρος και δεν ήξερα τι να κάνω. Αν γυρνούσα πίσω, θα με έπιαναν οι Γερμανοί, αν

Οι πατημασιές δεν τελείωναν στο υπόστεγο. Συνέχιζαν και προχωρούσαν στο δάσος. Σκέφτηκα πως αν έβρισκα τους Γάλλους αντιστασιακούς, θα μπορούσα να επικοινωνήσω με τους συντρόφους μου και να γυρίσω στην Αμερική. Πρώτα όμως έπρεπε να φάω. Δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω το όπλο μου, επειδή και πάλι θα αντιλαμβάνονταν την παρουσία μου οι Γερμανοί. Ακολούθησα τις πατημασιές με την ελπίδα πως οι Γάλλοι θα είχαν προμήθειες. Προχώρησα στο δάσος και βρήκα ένα ποτάμι που δεν είχα προσέξει προηγουμένως. Το ποτάμι συνέχιζε μέχρι την άλλη πλευρά του δάσους. Δεν είχα κουράγιο να περπατήσω τόσο. Έτσι, κολύμπησα μέχρι την απέναντι 37

τα ελάφια, γιατί είναι μέρος του δάσος. Είχα όπλο επάνω μου. Το έβγαλα και πετάχτηκα μπροστά στους κυνηγούς. Τους απείλησα να μου δώσουν τα όπλα και τα τρόφιμά τους. Ύστερα απ’ αυτό οι κυνηγοί το έβαλαν στα πόδια. Ένιωσα ήρωας. Μια τόσο μικρή πράξη, παρόλο που θα ήταν ένα τίποτα για κάποιον άλλον, για εμένα σήμαινε κάτι. Μου έδειξε ότι μπορούσα να τα καταφέρω να προστατεύσω το δάσος μου. Έτσι κάθισα στη άκρη του ποταμού κι έφαγα τα τρόφιμα. Όταν τελείωσα, έμεινα εκεί ξαπλωμένος για μερικές ώρες. Ύστερα πέρασα στην άλλη άκρη του ποταμού και γύρισα στο υπόστεγο. Ήταν νύχτα και δεν μπορούσα να επισκευάσω τα κατεστραμμένα μέρη του. Ξάπλωσα στην άμμο και προσπάθησα να κοιμηθώ. Η επόμενη μέρα ήταν πολύ κουραστική. Ξαφνικά άκουσα έναν περίεργο θόρυβο. Σήκωσα το κεφάλι μου και είδα Γάλλους στρατιώτες! Αμέσως σηκώθηκα κι άρχισα να τους φωνάζω και να κάνω σήμα. Ένιωθα πως είχα σωθεί. Όμως άκουσα να περνά μια σφαίρα δίπλα από το αυτί μου. Οι Γάλλοι πυροβολούσαν προς το μέρος μου. Θα με πέρασαν για Γερμανό. Άρχισα να τρέχω προς το δάσος, αλλά ένιωσα ένα δυνατό χτύπημα στα σβέρκο και λιποθύμησα.

όχθη. Ένα βουνό βρισκόταν εκεί. Άρχισα να σκαρφαλώνω. Ξαφνικά, καθώς περπατούσα πάνω σ’ ένα οροπέδιο, κοίταξα κάτω στο δάσος και είδα ένα οχυρό με μια Γαλλική σημαία. Ήταν, όμως, από την άλλη πλευρά του ποταμού. Έπρεπε να γυρίσω πίσω στο υπόστεγο και να συνεχίσω την επόμενη μέρα από την άλλη πλευρά. Πήρα το δρόμο του γυρισμού. Ήμουν κοντά στον ποταμό, έτοιμος να βουτήξω στο νερό όταν είδα τρεις κυνηγούς. Σταμάτησαν. Έσκυψαν και σημάδεψαν μερικά ελάφια που έπιναν νερό στο ποτάμι. Έκανα να φύγω, γιατί αν οι Γερμανοί άκουγαν τον πυροβολισμό, θα έρχονταν και θα μας έπιαναν όλους. Σκέφτηκα έπειτα πως έπρεπε να προστατεύσω

Ξύπνησα μ’ ένα φοβερό πόνο στο κεφάλι. Βρισκόμουν σε ένα ξύλινο δωμάτιο. Αμέσως σηκώθηκα από το κρεβάτι, πήγα προς την πόρτα και βγήκα έξω, βρισκόμουν στο γαλλικό οχυρό.

– Glen; Φώναξε μια φωνή, που μου φάνηκε γνωστή. Γύρι38

σα το κεφάλι ξαφνιασμένος να δω ποιος μου φώναξε. Ήταν ένας στρατιώτης που βρισκόταν μαζί μου στο φορτηγό. Πήγα κοντά του.

– Glen; πού είναι οι υπόλοιποι, ξέρεις; – Όχι.

– Εμείς βρήκαμε τον McCulin, την επόμενη μέρα από το ατύχημα.

– Τον αρχηγό; Και πώς είναι τώρα; – Καλύτερα από τη μέρα που τον βρήκαμε πάντως. Α, και για τους Γάλλους που σε πυροβόλησαν, απ’ ό,τι μου είπαν, σε πέρασαν για Γερμανό.

– Τέλος πάντων. Μπορείς να με πας στον McCulin; – Βέβαια, ακολούθησε με! Με οδήγησε στο δωμάτιο του. Όταν μπήκαμε μέσα, είδα τον McCulin γεμάτο επιδέσμους και πληγές. Έπρεπε να τον έβλεπες όταν τον βρήκαμε. Γύρισε προς τον αρχηγό και φώναξε: – Αρχηγέ, ξύπνα! Έχεις επισκέψεις! Ο McCulin άνοιξε σιγά σιγά τα ματιά του, με κοίταξε και μου είπε: – Hawkins! Νόμιζα πως ήσουν νεκρός! Ύστερα γύρισε στον άλλο στρατιώτη και είπε: – Πήγαινε έξω για λίγο, θέλω να μιλήσω στο Glen. Ο στρατιώτης βγήκε από το δωμάτιο. Πλησίασα τον McCulin.

– Glen, ήσουν ο καλύτερος μου στρατιώτης. Θέλω να μάθεις την αλήθεια γι’ αυτήν την αποστολή.

– Τι εννοείς; τον ρώτησα.

– Το γερμανικό στρατόπεδο σ’ αυτό το δάσος είναι ασήμαντο, μόνο μια μικρή βάση. Ξέρεις για την απόβαση που θα γίνει στη Νορμανδία; – Όχι.

– Το ξέρω. Η κυβέρνηση δεν ήθελε να σας φανερώσει ακόμη αυτό το σχέδιο. Ήθελε να πιστέψετε πως καταστρέφοντας αυτό το στρατόπεδο, θα έφευγαν οι Γερμανοί από τη Γαλλία. Απλώς σας χρησιμοποιεί για να μπορέσει να ελέγξει ένα μέρος της Γαλλίας χτίζοντας ένα καινούργιο στρατόπεδο, που θα καταλάβει μεγάλο χώρο. Γι’ αυτό θέλαμε να τοποθετήσουμε τη βόμβα, για να καταστραφεί το δάσος και να 39

έχουμε το χώρο να χτίσουμε αυτό το στρατόπεδο.

– Μα, αυτό το δάσος δεν πρέπει να καταστραφεί. Τις μέρες αυτές προσπαθώ να το προστατεύσω και συ μου λες ότι πρέπει να φύγουμε γρήγορα απ’ αυτό το δάσος, γιατί δεν ξέρουμε τι μας περιμέν... Ξαφνικά ακούστηκε ο συναγερμός του στρατοπέδου. Έτρεξα στο δωμάτιο μου να πάρω το όπλο μου, πιστεύοντας ότι οι Γερμανοί μας έκαναν επίθεση. Άκουσα όμως από τα μεγάφωνα πως είχε πιάσει μεγάλη φωτιά στην βορειοδυτική πλευρά του δάσους, λίγα μέτρα πιο πέρα από το στρατόπεδο. Έτρεξα προς την πύλη. Ο Smith, ο στρατιώτης που ήταν μαζί μου στο φορτηγό, με είδε και μου φώναξε: – Πού πας; Στο δάσος έχει ανάψει φωτιά.

– Το ξέρω, του απάντησα. Πηγαίνω για να τη σβήσω.

– Μην ανησυχείς. Δεν θα περάσει από ’δω. Θα πάει βόρεια.

– Και λοιπόν; Αν αυτή η φωτιά είχε ανάψει στην πόλη σου, αλλά δεν κατευθυνόταν στο σπίτι σου, θα την άφηνες να κάψει την υπόλοιπη πόλη; Όλα αυτά τα ζώα και τα φυτά έχουν ζωή όπως οι άνθρωποι. Θα άφηνες έναν άνθρωπο να πεθάνει; – Όχι, αλλά…

– Τότε, γιατί αφήνεις το δάσος; Ο Smith με κοίταξε.

– Περίμενε λίγο, μου είπε κι έτρεξε πίσω στο στρατόπεδο. Εγώ άνοιξα την πύλη και βγήκα στο δάσος. Άρχισα να τρέχω

προς τη φωτιά. Όταν έφτασα τρόμαξα μ’αυτό που είδα. Η φωτιά είχε πάρει τεράστιες διαστάσεις, δεν μπορούσα να τη σβήσω μόνος. Ξαφνικά ο Smith και κάποιοι Γάλλοι μ’ένα πυροσβεστικό όχημα άρχισαν να ρίχνουν νερό στη φωτιά.

– Πού βρήκατε πυροσβεστικό όχημα; ρώτησα το Smith.

– Το πήραμε για να σβήνουμε τις φωτιές γύρω από το στρατόπεδο. Μ’όσα μου λες όμως πιστεύω πως θ’αυξηθεί η χρήση του. Σε λίγη ώρα, το όχημα σταμάτησε να ρίχνει νερό. Ένας από τους Γάλλους έτρεξε προς το μέρος μας κι άρχισε να μιλάει στο Smith. Το πρόσωπό του Smith, από χαρούμενο, 40

έπρεπε να κάνουμε. Για να πας στο βουνό έπρεπε να περάσεις το ποτάμι. Έτρεξα προς το πυροσβεστικό όχημα.

– Smith, ακολούθησέ με!

– Γιατί; Τι έγινε; – Πίσω από αυτά τα δέντρα βρίσκεται ένα ποτάμι. Εκεί μπορούμε να γεμίσουμε τη δεξαμενή του οχήματος.

– Έλα τώρα. Κάναμε ό,τι μπορούσαμε. Δεν υπάρχει άλλη ελπίδα.

– Κι όμως υπάρχει. Ανέβα στο όχημα γρήγορα. Ο Smith φώναξε άλλους δυο Γάλλους κι ανέβηκε. Αμέσως έβαλα μπρος το όχημα και κατευθύνθηκα στον ποταμό. Όταν έφτασα στην όχθη οι δυο Γάλλοι κατέβηκαν κι άρχισαν να γεμίζουν τη δεξαμενή. Εγώ και ο Smith καθόμασταν στα μπροστινά καθίσματα και περιμέναμε ανυπόμονα να μας κάνουν σήμα να φύγουμε.

– Πάντως δεν το βάζεις εύκολα κάτω, μου είπε ο Smith.

– Εγώ απλώς... ωπ! Να το σήμα. Πάτησα το γκάζι και κατευθύνθηκα προς τη φωτιά. Όταν φτάσαμε βρήκαμε άλλα δυο πυροσβεστικά. Αμέσως κατεβήκαμε από το όχημα κι αρχίσαμε να ρίχνουμε νερό στη φωτιά. Η φωτιά σιγά σιγά υποχωρούσε, μέχρι που τελικά έσβησε. Τα καταφέραμε! Το δάσος δεν κινδύνευε άλλο. Γυρίσαμε στο στρατόπεδο σαν να είχαμε νικήσει τον πόλεμο. Είχαμε προστατεύσει το δάσος από ακόμα μια απειλή. Ήμασταν όλοι περήφανοι.

έγινε ξαφνικά τρομαγμένο.

– Τι συμβαίνει; τον ρώτησα.

– Το νερό τελείωσε στο όχημα.

– Και γιατί δεν πάτε στη λίμνη να το ξαναγεμίσετε; – Τρελάθηκες; Είναι χιλιόμετρα από εδώ. Μέχρι να πάνε εκεί θα έχουμε όλοι καεί. Έπεσα στο έδαφος χωρίς πια αυτοπεποίθηση κι ελπίδες. Η φωτιά μεγάλωνε κι ερχόταν προς το μέρος μας. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα πια. Το μόνο που μας έμενε ήταν να γυρίσουμε στο στρατόπεδο. Κοίταξα στον ουρανό. Φάνηκε το βουνό που είχα ανέβει και ξαφνικά... κατάλαβα τι

Οι μέρες περνούσαν στο στρατόπεδο ήρεμα, χωρίς πυρκαγιές 41

ή γερμανικές εισβολές. Ο McCulin γινόταν όλο και καλύτερα. Έγιναν και μερικά έργα για να διορθωθούν οι ζημιές που προκάλεσε η φωτιά. Είχαμε ακόμα όμως πολλά προβλήματα. Η κυβέρνηση της Αμερικής μπορούσε να στείλει άλλη μονάδα να εγκαταστήσει τη βόμβα και οι Γερμανοί μπορούσαν να επιτεθούν όποτε ήθελαν. Εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να προστατεύσουμε το δάσος και τα ζώα του. Είχαν περάσει δυο βδομάδες και καθόμουν στο δωμάτιό μου έτοιμος να κοιμηθώ. Άκουσα έναν περίεργο θόρυβο απ’έξω. Βγήκα και κοίταξα τον ουρανό. Δύο αμερικάνικα ελικόπτερα προσγειώνονταν στο προαύλιο του στρατοπέδου. Έτρεξα αμέσως στο δωμάτιο του McCulin. Μπήκα μέσα βιαστικά. Ο McCulin με κοίταξε τρομαγμένος.

– Τι συμβαίνει; Με ρώτησε.

– Ήρθαν τα ελικόπτερά μας! Μπορούμε να γυρίσουμε στην πατρίδα!

O McCulin σηκώθηκε γρήγορα, έτρεξε έξω από το δωμάτιο και τρέχοντας μπήκε στο ελικόπτερο. Ύστερα από λίγο ανέβηκε κι ο Smith και απογειωθήκαμε. Όταν βγήκαμε από

το δάσος, το ελικόπτερο γύρισε. Από το παράθυρο είδαμε τις πόρτες των πυραύλων να ανοίγουν. Έτρεξα στο πιλοτήριο και είδα τον πιλότο έτοιμο να ρίξει τους πυραύλους στο δάσος.

– Τι πας να κάνεις; Του φώναξα.

– Ο στρατηγός McCulin μου έδωσε εντολή να το καταστρέψω.

– Δηλαδή, το δάσος που προστάτευα τόσες μέρες θα το καταστρέψεις; – Συγγνώμη, αλλά ναι. Αυτές είναι οι εντολές. Και πάτησε το κουμπί. Μίσησα τον πόλεμο, τη χώρα και την κυβέρνησή της. Έβλεπα ανήμπορος το δάσος να τυλίγεται στις φλόγες. Η απόβαση στη Νορμανδία πέτυχε, η Γαλλία απελευθερώθηκε, ναι, ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος τελείωσε. Τώρα, είμαι ιδρυτής μιας φιλοπεριβαλλοντικής εταιρείας. Ο Smith έγινε δασοφύλακας. Αυτό το δάσος άλλαξε τις ζωές και των δυο μας. Έχουν περάσει 5 χρόνια, κι όμως, αυτό το δάσος δε θα το ξεχάσω

ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ Αναστασία Μαυραγάνη, Κωστιάνα Μιχαήλ, Χρυσούλα Μπουκάλα, Κορίνα Νούση, Νικολέττα Παπακωνσταντίνου, Στεφανία Πισκοπάνη - Καραϊσκου

– Βρίσκεται στο 201. Το νοσοκομείο είναι αρκετά μεγάλο και ο Γιώργος δισκολεύεται να βρει το δωμάτιο της κόρης του.

– Μπορείτε να μου πείτε πού βρίσκεται το δωμάτιο 201; ρώτησε ο Γιώργος μια νοσοκόμα.

– Τρίτη πόρτα δεξιά, λέει βιαστικά η νοσοκόμα. Ο Γιώργος χτυπάει την πόρτα.

– Περάστε, ακούστηκε μια φωνή.

– Έλενα, είσαι καλά; Ρώτησε ο Γιώργος.

– Μην ανησυχείς μπαμπά, είμαι μια χαρά. Στο διπλανο κρεβάτι είναι ξαπλωμένη μια όμορφη κυρία που αποσπάει την προσοχή του Γιώργου.

– Μπαμπά, μου είπαν ότι μπορώ να φύγω σε μία ώρα. Μπορείς να μου πεις μια ιστορία για να περάσει η ώρα; – Βεβαίως! Λοιπόν, όταν ήμουν μικρός, περίπου στην ηλι-

Το κουδούνι χτύπησε.

– Πες μας, Κώστα, ποιοι απουσιάζουν.

– Απουσιάζει μόνο η Έλενα Σίρτη κυρία.

– Κυρία, την είδα έξω στο δρόμο και δεν αισθανόταν καθόλου καλά, πετάχτηκε ένας μαθητής.

– Είστε ο κύριος Γιώργος Σίρτης; – Μάλιστα ο ίδιος. Γιατι μου τηλεφωνήσατε; – H κόρη σας βρίσκεται στο νοσοκομείο μας.

– Τι; Πώς έγινε αυτό; Είναι κατι σοβαρό; – Μην ανησυχείτε είναι μια απλή λιποθυμία.

– Μια τελευταία ερώτηση. Μπορώ να έρθω να τη δω; – Ναι, μπορείτε να έρθετε να τη δείτε και να την πάρετε. Σε λίγο ο Γιώργος έφτασε στο νοσοκομείο.

– Μπορείτε να μου πείτε σε ποιό δωμάτιο βρίσκεται η Έλενα Σίρτη; 43

44

κία σου, ζούσα με τους φίλους μου σ’ ένα ίδρυμα μακριά από τη γνωστή «πόλη έρχομαι και στην κορυφή κανέλα». Η διευθύντρια του ιδρύματος ήταν πολύ κακή, χοντρή, κι έτρωγε και πολλή φακή. Την έλεγαν Αλεξάνδρα από το Κασσάνδρα και το ψευδώνυμό της ήταν «Δεσποινίς Πούλμαν». Ποτέ δεν μας άφηνε να βγαίνουμε έξω γιατί φοβόταν μήπως το σκάσουμε. Το ίδρυμα ήταν αρκετά μεγάλο και ωραίο. Περνούσα την ώρα μου με τους φίλους μου και τη μικρή μου αδερφή Ζο-

ζεφίνα, που έπρεπε να προσέχω. Η Ζοζεφίνα είχε κόκκινα μαλλιά, κοτσίδες και φακίδες. Ήταν ένα διαολάκι και της άρεσε να παίζει όλη την ώρα, αλλά ήταν και υπάκουη. Δεν είχε πολλούς φίλους γιατί στο ίδρυμα δεν είχε παιδιά της ηλικίας της. Τους φίλους μου ακόμα και τώρα τους θυμάμαι έντονα. Ήταν η Ναταλία, η Ειρήνη, η Βανέσσα, ο Αντρέας και ο Θοδωρής. Σαν σήμερα θυμάμαι εκείνη την ημέρα που η κυρία Εύα η δασκάλα μας, μάς είχε πάει περιβαλλοντική εκδρομή. Εκείνη 45

τη μέρα άλλαξε και η ζωή μου. Μας είχε πάει σε ένα δάσος και μας φερόταν κάπως παράξενα σαν να μας έβλεπε για τελευταία φορά. Περπατούσαμε σ’ ένα μονοπάτι όπου ξαφνικά ένας άντρας άρπαξε έμενα, τη Ζοζεφίνα και την Ειρήνη. Δεν πρόλαβα να δω πολλά γιατί λιποθύμησα από το φόβο μου. Το μόνο που θυμάμαι είναι η κυρία Εύα να χαμογελάει. Όταν ξύπνησα κατάλαβα ότι βρισκόμουν σε ένα σπίτι. Η Ζοζεφίνα και η Ειρήνη ήταν ξύπνιες και τρομοκρατημένες. Ακούσαμε βήματα. Μια όμορφη γυναίκα μπήκε στο δωμάτιο.

Έμοιαζε πολύ με τη Ζοζεφίνα και είχε δακρύσει.

– Δεν πίστευα ποτέ οτι θα σας ξανάβλεπα. Μεγαλώσατε τόσο πολύ!

– Μα... ποια είστε; μοιάζετε πολύ με την αδερφή μου.

– Φυσικό δεν είναι; Αφού είμαι η μαμά σας! Όλοι μείναμε με ανοιχτό το στόμα.

– Η Εύα είναι παιδική μας φίλη, γι’ αυτό και μας βοήθησε να σας ξαναβρούμε. Ο άντρας που σας απήγαγε είναι ο μπαμπάς σου Ειρήνη.

46

47

– Είσαστε σίγουρη; Αυτός ο άντρας είναι ο πατέρας μου; Κι εγώ που νόμιζα οτι ήταν ο Πασχάλης Τσιούφας!

– Όντως, δεν έχεις άδικο. Αυτός είναι! Ελάτε μαζί μου. Στο σαλόνι είναι οι γονείς σου Ειρήνη και ο μπαμπάς σας Ζοζεφίνα και Γιώργο. Ακολουθήσαμε τη μαμά μου στο σαλόνι.

– Μαμά, μπαμπά! φώναξε ενθουσιασμένη η Ειρήνη. Νόμιζα ότι δεν ζούσατε.

– Πάμε καλά; Να πεθάνει ο Πασχάλης Τσιούφας, ο νάμπερ ουάν τραγουδιστής της εποχής μας;

– Κάποιο λάθος έγινε. Εγώ δεν ειμαι η κόρη του Τσιούφα. Το επώνυμό μου ειναι Κοτσύφα. Πετάχτηκε η Ειρήνη.

– Και το δικό μου! απάντησε ο Πασχάλης. Αλλά για να το κάνω καλλιτεχνικότερο το εκανα Τσιούφας.

– Μα, κύριε... συγγνώμη μπαμπά, πώς βρεθήκαμε στο ίδρυμα; – Όταν εσύ γεννήθηκες ήμασταν πολύ φτωχοί. Κι όταν αργότερα σας αναζητήσαμε τα ίχνη σας ήταν αδύνατο να βρεθούν. Λύνοντας όλες μας τις απορίες πέρασε η πρώτη μέρα. Η 48

Μια μέρα ο δάσκαλός μας μάς έβαλε μια ομαδική περιβαλλοντική εργασία. Δε μπορούσαμε να γράψουμε πολλά πράγματα διότι στην πόλη είχε πολλά καυσαέρια και δεν είχε δάση και δέντρα. Τοτε θυμηθήκαμε τις παλιές μερες στο ίδρυμα με τα πολλά δέντρα και τον καθαρό γαλάζιο ουρανό... Έτσι οι γονείς μας μάς πήγαν σε ‘κείνο το δάσος για να σκεφτούμε τι θα γράψουμε. Περιγράψαμε τα δεντρα, τον καθαρό ουρανό, τα λουλούδια, και η εργασία μας βραβεύτηκε ως η καλύτερη. Ωστόσο η γυναίκα του διπλανού κρεβατιού παρακολου-

Ειρήνη έμενε στο διπλανό διαμέρισμα της πολυκατοικίας. Είχαμε τα δικά μας δωμάτια και ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι που ξαναβρήκαμε τους γονείς μας. Τις μέρες μας τις περνούσαμε πηγαίνοντας σχολείο, βλέποντας τηλεόραση, πηγαίνοντας σε συναυλίες του κύριου Τσιούφα κτλ. Κάναμε πολλούς φίλους, μα ποτέ μου δεν ξέχασα τη Βανέσσα, τη Ναταλία, τον Αντρέα και το Θοδωρή. Κάθε μέρα έπαιζα με την Ειρήνη, μιλάγαμε και λέγαμε όλα μας τα μυστικά. Η Ζοζεφίνα βρηκε νέους φίλους της ηλικίας της και στο νηπιαγωγείο πήγαινε καλά.

49

θούσε όλη την ώρα την ιστορία που έλεγε ο Γιώργος στην κόρη του.

– Αντιθέτως, εμείς μείναμε σε κείνο το δάσος με το καθαρό περιβάλλον, είπε η γυναίκα ξαφνικά. Ο Γιώργος την κοίταξε με απορία: – Γνωριζόμαστε από κάπου; – Δε με θυμάσαι; – Βανέσα εσύ; Δεν πίστευα ποτέ ότι θα σε ξανασυναντούσα! Τι έγιναν οι υπόλοιποι; Πού πήγατε; Μείνατε στο ίδρυμα; – Θα σου τα εξηγήσω όλα. Η κυρία Εύα ήθελε να σας βοηθήσει να ξαναβρείτε τους γονείς σας. Κι εμείς όμως στο ίδρυμα δεν περνούσαμε καλά. Η διευθύντριά μας μάς είχε κάνει τη ζωή πατίνι. Μέχρι και τα αυτιά μας τραβούσε! Μετά απο λίγο καιρό, εγώ, ο Θοδωρής, η Ναταλία και ο Αντρέας αποφασίσαμε να το σκάσουμε. Η κυρία Εύα μας βοήθησε να φύγουμε και πήγαμε στο δάσος. Εκεί συναντήσαμε έναν κύριο. Ήταν φιλικός μαζί μας και του εξηγήσαμε όλη την ιστορία μας, πώς ηρθαν τα πράγματα και γιατί βρισκόμασταν εκεί. Ο κύριος μας πρότεινε να μείνουμε μ’ αυτόν και τη γυναίκα του.

– Θελαμε πάντα να αποκτήσουμε παιδιά αλλά ποτέ δεν τα καταφέραμε. Λοιπόν θέλετε να μείνετε μαζί μας; – Ναι!!! είπαμε όλοι με μια φωνή. Η ζωή εκεί ήταν ωραία, ζούσαμε στο αγρόκτημα και προσέχαμε τα ζώα. Τον κύριο τον έλεγαν Μάκη και τη γυναίκα του Χριστίνα. Ήταν σαν γονείς μας.

50

51

52

Εμείς μέναμε όλοι μαζί στο ίδιο δωμάτιο σ’ ένα ξύλινο σπιτάκι. Κάθε πρωί παίρναμε το γάλα απο τις αγελάδες και παίζαμε με τα ζώα. Κάθε βδομάδα πηγαίναμε στο δάσος για να κόψουμε ξύλα και να μαζέψουμε άγριες φράουλες που ήταν πολύ νόστιμες. Εμάς μας λείπατε πάρα πολύ. Φαντάζομαι και μεις σας λείψαμε. Στεναχωρηθήκαμε πολύ που δεν ξαναβρήκαμε τους γονείς μας, αλλά κι εμείς είχαμε τον κύριο Μάκη και την κυρία Χριστίνα που ήταν σαν τους αληθινούς μας γονείς. Μας έκανε πολύ καλό ο καθαρός αέρας. Πηγαίναμε σε ένα σχολείο κοντά στο δάσος. Όταν όμως τελειώσαμε το σχολείο φύγαμε γιατί χρειαζόμασταν μια δουλειά για να βγάλουμε χρήματα και να φτιάξουμε τις ζωές μας. Α! ξέχασα να σου πω πως έχω κι εγώ μια κόρη! Αλήθεια, κορίτσι μου, τι τάξη πας; – Πάω πρώτη γυμνασίου! είπε η Έλενα.

– Σοβαρά; Το ίδιο και η κόρη μου, είπε η Βανέσα. Μπο-

ρείτε να κάνετε παρέα, αν θέλετε, συμπλήρωσε.

– Πες μου, Βανέσα, οι άλλοι τι έχουν γίνει; Έχεις νέα τους; – Φυσικά! Η Ναταλία είναι και γειτόνισσά μου. Σήμερα θα συναντηθούμε μάλλον. Θα πάμε για φαγητό το βράδυ. Αλήθεια με την Ειρήνη έχετε χαθεί ή είστε ακόμα φίλοι; – Μα με την Ειρήνη είμαστε παντρεμένοι!

– Σοβαρά; Τέλεια! Εγώ βγαίνω απο το νοσοκομείο σήμερα το μεσημέρι. Μπορείτε να έρθετε να φάτε μαζί μας. Θα πούμε και στον Αντρέα και το Θοδωρή να έρθουν.

– Πάρα πολύ ωραία ιδέα. Έτσι θα μπορέσουν να γνωριστούν και η Έλενα με την κόρη σου. Αλήθεια πώς τη λένε; – Άρτεμη! Έτσι συναντήθηκαν όλοι μαζί για να φάνε. Η Έλενα με την Άρτεμη έγιναν κολλητές κι όλη η παρέα ξανάσμιξε όπως παλιά.

– Τι θα παραγγείλετε;

54

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΣΚΙΣΜΕΝΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ Μαργαρίτα Γκριτζέλα, Μαρίνα Γρηγοροπούλου, Ελευθερία Δαμανάκη, Θεοδώρα Μπαρμπούνη, Ελισώ Ράμμου, Δανάη Στράντζαλη

στήμονες ζωολογίας. Το σπίτι του βρίσκεται στη Νορμανδία, στην Τροβίλ.

Η νεφελώδης λεοπάρδαλη είναι ευκίνητο αναρριχητικό ζώο. Χρησιμοποιεί τη μακριά ουρά της για να διατηρεί την ισορροπία της καθώς πηδά από δέντρο σε δέντρο. Ζει στα πυκνά τροπικά δάση της νοτιοανατολικής Ασίας. Η νεφελώδης λεοπάρδαλη είναι το μικρότερο από τα μεγάλα αιλουροειδή. Πήρε τ’ όνομά της από το χαρακτηριστικό τρίχωμά της το οποίο αποτελείται από ακανόνιστα νεφελώδη σχήματα επάνω σε καστανόξανθο, γκρίζο ή ασημί φόντο. Είναι είδος υπό εξαφάνιση κυρίως λόγω της καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος που προκαλείται από την αποψίλωση δασών. Επιπλέον αποτελεί θήραμα εξαιτίας του χαρακτηριστικού τριχώματός της, αλλά και των δοντιών και των οστών της τα οποία χρησιμοποιούνται στην κινέζικη παραδοσιακή ιατρική.

Όλα άρχισαν όταν χτύπησε το κουδούνι μου.

- Μισό λεπτό! Βγαίνω απ’το μπάνιο! Φώναξα. Φόρεσα το λαχανί μπουρνούζι μου και τις αστείες χνουδωτές παντόφλες μου και βγήκα. Κατέβηκα τρέχοντας τις σκάλες κι άνοιξα την πόρτα. Δεν είδα κανέναν. Υπήρχε μόνο ένα παλιό, λασπωμένο και μουσκεμένο πακέτο ακουμπισμένο στο κατώφλι μου. Αναρωτήθηκα ποιος μου το είχε αφήσει. Το πήρα μέσα, κάθισα στον καναπέ μου και το άνοιξα πολύ προσεκτικά. Μέσα βρήκα ένα παλιό ημερολόγιο και σκέφτηκα: «Τι παράξενο!» Άραγε ποιος μου το είχε φέρει και για ποιο λόγο; Σε ποιον ανήκε και τι έλεγε; Όλα αυτά βασάνιζαν το μυαλό μου καθώς

Ο κύριος Σελουάν είναι ένας από τους μεγαλύτερους επι55

56

κάνω, το αποφάσισα» και σε δύο λεπτά με πήρε ο ύπνος.

άρχισα να το ξεφυλλίζω. Τι ωραία, μιλάει για τη ζούγκλα Ταζιβάνα στο παρελθόν! Θα με βοηθήσει πολύ στην έρευνά μου πάνω στο περιβάλλον της ζούγκλας. Ξαφνικά ανάμεσα στις άλλες είδα μια ύποπτα σκισμένη σελίδα. Πριν καλά καλά προλάβω να την επεξεργαστώ χτύπησε το τηλέφωνο. Αυτό το τηλέφωνο πάντα χτυπά στις πιο ακατάλληλες στιγμές! Το σήκωσα κι άκουσα μια τελείως άγνωστη φωνή να λέει: - Ξέρω ποιος σου έστειλε το ημερολόγιο.

- Ποιος; Ποιος; Ρώτησα.

- Δεν μπορώ να σου αποκαλύψω ούτε ποιος το έστειλε ούτε ποιος είμαι. Πρέπει επειγόντως να ταξιδέψεις στη ζούγκλα Ταζιβάνα. Τα έχω φροντίσει όλα. Υπάρχει ένα μεγάλο μυστικό που συνδέεται με τη νεφελώδη λεοπάρδαλη. Άκου... Κι εκείνη τη στιγμή άρχισε να φωνάζει η γειτόνισσα: «Φύγε παλιόγατο, μην τρως τις ελιές μου! Τις κουβάλησα από το χωριό και μ’ έχει πιάσει η μέση μου». Όταν κατάφερα να ακούσω ξανά ήχο απ’το ακουστικό μου, η γραμμή είχε κλείσει. Προσπαθώντας ν’ ανακαλύψω μόνος μου αυτό το μυστικό, κάθισα στον καναπέ και συνέχισα να διαβάζω το ημερολόγιο με περισσότερη προσοχή. Στην αρχή σκεφτόμουν να μην πάω στη ζούγκλα. Έλεγα πως ήταν φάρσα. «Σιγά τώρα μην κάνω ολόκληρο ταξίδι για το ημερολόγιο που έχει μέσα μια σκισμένη σελίδα!» Όμως δεν μπορούσα να κοιμηθώ όλη τη νύχτα. Σκεφτόμουν συνέχεια το ημερολόγιο και το περίεργο τηλεφώνημα. «Κι αν ήταν κάτι σημαντικό; Κι αν αυτό το μυστικό ήταν αληθινό; Θα το

Την άλλη μέρα άρχισα να ετοιμάζω τα πράγματά μου για το ταξίδι στη Τζακάρτα. Όταν όλα ήταν έτοιμα πήρα το ημερολόγιο κι έφυγα για το αεροδρόμιο. Όλα κύλησαν ήσυχα και βρισκόμουν στο πουλμανάκι που θα με πήγαινε στο αεροπλάνο. Είχε πολύ κόσμο. Δίπλα μου καθόταν μια πολύ λεπτή κυρία που νόμιζες πως αν φυσούσε θα έπεφτε κάτω. Στο αεροπλάνο έπιασα μια θέση δίπλα στο παράθυρο. Δίπλα μου κάθισε ένας ψηλός μελαχρινός κύριος. Πιάσαμε την κουβέντα.

- Καλημέρα! του είπα. Εκείνος στην αρχή με κοίταξε παράξενα όμως έπειτα μου είπε καλημέρα με ύφος ξινισμένο.

- Πού πάτε; τον ρώτησα.

- Εκεί που πάτε κι εσείς! μου απάντησε.

- Δηλαδή; Στην Τζακάρτα, κοντά στη ζούγκλα Ταζιβάνα.

- Και για ποιο λόγο πάτε εσείς; - Δουλειές! Μου απάντησε με περίεργο ύφος.

- Α! Εγώ πάω για... (Άσ’ το καλύτερα!) Από την κουβέντα μας κατάλαβα πως ο κύριος που μιλούσα πήγαινε για πολύ σοβαρές δουλειές εκεί. Μιλούσαμε μέχρι που ήρθε μια γλυκιά αεροσυνοδός και μας μοίρασε το φαγητό. Είχε σάντουιτς, κρουασάν και αυγά. Ο κύριος άρχισε να τα τρωει με όρεξη, όπως κι εγώ. Μετά τον πήρε ο ύπνος και 57

58

πυροβολισμοί. Ήπια στα γρήγορα ένα τσάι, ντύθηκα κι άρχισα να ψάχνω ανήσυχος μέσα στη ζούγκλα. Αναρωτιόμουν τι γινόταν...

σιγά σιγά άρχισε να ροχαλίζει. Εγώ διάβασα και ξαναδιάβασα το ημερολόγιο όμως για άλλη μια φορά δεν κατάλαβα τίποτα! Ακούμπησα το ημερολόγιο δίπλα μου, έγειρα κι αποκοιμήθηκα.

Ερευνούσα τη ζούγκλα με ενδιαφέρον όταν είδα κάτι που με τρόμαξε αλλά ταυτόχρονα ένιωσα πως έπρεπε να δράσω άμεσα. Είδα τρεις κυνηγούς να προσπαθούν να σκοτώσουν ένα πανέμορφο τροπικό πουλί. Κάθισα πίσω από κάτι φυτά κι άρχισα να τους παρακολουθώ. Συζητούσαν: - Αν το πιάσω εγώ θα πουλήσω τα φτερά του 72 ευρώ το καθένα!

- Στοιχηματίζω 4.000 ευρώ πως δεν θα το πιάσεις εσύ!

- Γιατί πιστεύεις πως θα το πιάσεις εσύ; - Όχι, αλλά θα το πιάσει ο Τζέισον.

- Έτσι λες! Πυροβολεί. Καθώς προσπαθούσα να βγω από την κρυψώνα μου, το πουλί τρόμαξε και γλίτωσε. Οι κυνηγοί συνέχισαν.

- Τώρα τι κατάλαβες; - Σιγά! Τόσα έχουμε χάσει έτσι.

- Ναι, αλλά δεν ήταν τέτοια. Καταλαβαίνεις τι χάσαμε; - Σιγά τ’ αυγά!

- Παιδιά, μην τρώγεστε έτσι για ένα πουλί! Το καλό είναι ότι δεν μας έχουν πιάσει τόσα χρόνια στο «επάγγελμα». Οι κυνηγοί χάθηκαν κι εγώ γύρισα στη σκηνή μου. Βυθίστηκα σε σκέψεις. Σκεφτόμουν αν έπρεπε να πάω να τους καταγγείλω. Το σκέφτηκα απ’ όλες τις πλευρές κι αποφάσισα να το κάνω. Ούτως ή άλλως ο λόγος που είχα πάει στη

- Ξύπνα, ξύπνα, φτάσαμε! Ο μελαχρινός κύριος με σκούντησε.

- Φτάσαμε κιόλας; Πώς πέρασαν οκτώ ολόκληρες ώρες; Κατεβήκαμε από το αεροπλάνο και κατευθυνθήκαμε προς την αίθουσα αποσκευών. Πήρα τις βαλίτσες μου και πήγα να πάρω τα κλειδιά του τζιπ που μου είχε νοικιάσει η Γαλλική Εταιρία Ζωολογίας. Με λίγες προμήθειες κι ένα χάρτη της περιοχής ξεκίνησα για την Ταζιβάνα. Υπολόγιζα ότι σε μια ώρα θα ήμουν εκεί. Η ώρα ήταν πέντε κι έως τις έξι θα είχα φτάσει και θα είχα χρόνο να στήσω τη σκηνή μου πριν νυχτώσει.

- Μπιιιιιιιιιιιπ! Παραλίγο να τρακάρω. «Μα έχω κάνει δεκαπέντε χιλιόμετρα, πώς δεν έχω φτάσει ακόμα; Ας κοιτάξω τον καινούργιο μου χάρτη. Κάτι περίεργο συμβαίνει εδώ... Μια πόλη! Έχω κάνει λάθος. Μα... Καλωσήρθατε στην Ταζιβάνα γράφει η ταμπέλα που μόλις προσπέρασα. Η Ταζιβάνα όμως είναι ζούγκλα.» Μια πόλη δίπλα στη ζούγκλα! Μα πώς γίνεται αυτό;» Έφτασα επιτέλους στη ζούγκλα Ταζιβάνα. Έστησα τη σκηνή μου. Ήταν νύχτα και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Οργάνωσα τις αποσκευές μου κι έπεσα για ύπνο. Ένας πολύ μεγάλος κρότος με ξύπνησε το πρωί. Ήταν 59

60

η λεοπάρδαλη είχε κουλουριαστεί στη γωνία κι έβγαζε έναν ήχο σαν να μου έλεγε: «Ευχαριστώ». Μετά από λίγη ώρα σταμάτησε να τρέμει, αλλά δεν έβγαινε από τη σκηνή. Τη φωτογράφισα κι έπειτα, για να την κάνω να βγει της έβαλα λίγο γάλα και κρύφτηκα πίσω από τους θάμνους. Αυτή βγήκε σιγά σιγά κι αφού ήπιε το γάλα έφυγε τρέχοντας στο δάσος.

ζούγκλα ήταν για να προστατεύσω τα ζώα. Ο καθένας άλλωστε αυτό θα έκανε! Στην πόλη Ταζιβάνα δεν βρήκα πουθενά αστυνομικό τμήμα. Πήγα, λοιπόν, στην πόλη Τζακάρτα. Το αστυνομικό τμήμα εκεί είχε μόλις κλείσει. Κοίταξα το ωράριο λειτουργίας και γύρισα στη σκηνή μου. Έβρασα νερό, έφτιαξα λίγο τσάι και θυμήθηκα ένα τραγουδάκι που μου είχε μάθει η γιαγιά μου και μου θύμιζε την πατρίδα μου: Meunier, tu dors, ton moulin va trop vite, / meunier, tu dors ton Moulin va trop fort! Δεν πρόλαβα να τελειώσω το τραγουδάκι γιατί μια πολύ μικρή νεφελώδης λεοπάρδαλη τρύπωσε μέσα στη σκηνή μου. Έκλεισα γρήγορα τη σκηνή και κοίταξα τριγύρω. Οι τρεις λαθροκυνηγοί εμφανίστηκαν ξανά. Εκνευρισμένος, χωρίς όμως να το δείχνω, τους είπα στ’ σγγλικά: - Τι κάνετε εσείς εδώ; Δεν έχετε καμιά δουλειά μ’ αυτό το ζώο!

- Μα είναι δουλειά μας να κυνηγάμ... εεε, συγγνώμη, να προσέχουμε τα ζώα.

- Κι εμένα είναι δουλειά μου να προστατεύω αυτό το συγκεκριμένο ζώο, γι’ αυτό πηγαίνετε να «προσέξετε άλλα ζώα». Αν και δεν νομίζω ότι έχετε και τις καλύτερες σχέσεις μαζί τους.

- Αντίο, είπαν νευρικά κι έφυγαν σκουντώντας ο ένας τον άλλο. Άνοιξα τη σκηνή βιαστικά με το φόβο πως η λεοπάρδαλη, έτσι τρομαγμένη που ήταν θα την ξέσκιζε. Αντίθετα, όμως,

Την επομένη η μικρή λεοπάρδαλη ξαναγύρισε! Δεν το περίμενα από ένα τέτοιο ζώο. Πολύ σπάνια γυρίζουν τα άγρια ζώα εκεί όπου την προηγούμενη μέρα κόντεψαν να τα σκοτώσουν. Κι όμως, είχε γυρίσει. Από εκείνη τη στιγμή άρχισα να την παρακολουθώ στενά. Κάθε τόσο πλησίαζε μια άλλη μεγαλύτερη λεοπάρδαλη. Σιγά σιγά ανακάλυψα πως ήταν η μαμά της. Μια μέρα, καθώς τραβούσα φωτογραφίες τη μαμά και το μικρό λεοπαρδαλάκι συνέβη κάτι τρομερό! Πολλά νεαρά ζώα της ζούγκλας πέρασαν μπροστά μου τρέχοντας. Ήταν τρομαγμένα κι έτρεχαν να σωθούν. Μπορούσα να δω μόνο σκόνη και ν’ ακούσω τις κραυγές τους. Δύο παράξενα τζιπ που είχα ξαναδεί στην πόλη Ταζιβάνα τα κυνηγούσαν. Όταν όλα καθάρισαν το μικρό λεοπαρδαλάκι είχε εξαφανιστεί. Ψάχνοντας το αστυνομικό τμήμα εκείνη τη μέρα στην πόλη Ταζιβάνα άκουσα να λένε πως έχτιζαν ένα ζωολογικό κήπο κι ήθελαν τα μικρά ζώων για να τα κλείσουν εκεί. Είχα πιστέψει πως ήταν φήμες. Από εκείνη τη στιγμή τα ζώα (κυρίως τα θηλυκά) ήταν 61

62

- Σας γνωρίζω; τον ρώτησα.

- Πράγματι μ’ έχεις ξανακούσει και μ’ έχεις ξαναδεί. Είσαι έτοιμος ν’ ακούσεις όλη την αλήθεια; με ρώτησε.

- Ναι, ναι, ναι!

- Είμαι αυτός που σου έστειλε το ημερολόγιο, που σου έκανε το τηλεφώνημα και που κάθισε δίπλα σου στο αεροπλάνο. Χαίρομαι που ήρθες να με βρεις. Αν θέλεις κι εσύ να σώσεις τα ζώα θα πρέπει να δουλέψουμε ομαδικά. Σοβαρά, εσύ είσαι ο συνεργάτης μου, έλα να ξεκινήσουμε. Μόλις φτάσαμε στην Ταζιβάνα είδα τα ζώα τόσο εξαγριωμένα που δεν πίστευα στα μάτια μου. Την επόμενη μέρα ξύπνησα από ένα ποδοβολητό. Τα ζώα έτρεχαν αναστατωμένα μέσα στη ζούγκλα. Θηλυκά και αρσενικά ενωμένα έτρεχαν με ορμή. Σκόνη και ρουθουνίσματα. Όλα τα ζώα έτρεχαν προς την πόλη και προς τα μικρά τους. Έτριβα τα μάτια μου. Το θέαμα ήταν φοβερό. Τα ζώα είχαν αρχίσει να παίρνουν την «εξουσία». Ελευθέρωσαν τα μικρά τους κι άρχισαν να κάνουν επιθέσεις στα ανθρώπινα κτήρια που είχαν χτιστεί μέσα στη ζούγκλα τους. Η πόλη Ταζιβάνα απειλούταν από τη ζούγκλα Ταζιβάνα. Τα ζώα έσπαγαν τζαμαρίες, έκαναν καταλήψεις στα σούπερ μάρκετ και τους φούρνους μμμ... τα κρουασανάκια έμοιαζαν να τους αρέσουν πολύ, ποδοπατούσαν τα φανάρια και τις πινακίδες, έπαιζαν με τα τιμόνια των αυτοκινήτων, πατούσαν το γρασίδι στα πάρκα και... Αμέσως κατάλαβα τι κρυβόταν πίσω από το μυστήριο της σκισμένης σελίδας. Μια προφητεία που βγήκε αληθινή!

πολύ αναστατωμένα. Έπρεπε επειγόντως να τα βοηθήσω. Σκέφτηκα να επισκεφτώ το ζωολογικό κήπο και να δω σε τι κατάσταση κρατούσαν τα ζώα. Έφτασα στον κήπο και κατευθύνθηκα χωρίς άλλη σκέψη προς τα κλουβιά. Είδα κάτι συγκλονιστικό. Στα κλουβιά υπήρχαν πράγματι μόνο ζώα μικρής ηλικίας. Προχώρησα λίγο παρακάτω και τι να δω; Το μικρό λεοπαρδαλάκι. Στην αρχή έμεινα άφωνος. Έπειτα όμως νευρίασα τρομερά και ζήτησα να δω τον ιδιοκτήτη του ζωολογικού κήπου. Μόλις τον είδα του είπα με θυμό: - Τα μικρά ζώα δεν επιτρέπεται να κρατούνται σε ζωολογικούς κήπους.

- Για ποιο λόγο; - Γιατί δεν θα μπορέσουν να πολλαπλασιαστούν τα ζώα της ζούγκλας, του είπα και του έδειξα την κάρτα της γαλλικής εταιρείας ζωολογίας.

- Θα το ρυθμίσουμε αυτό, είπε με αμήχανο ύφος. Βγήκα από το ζωολογικό κήπο ακόμα πιο νευριασμένος. Πήγα κατευθείαν στο αστυνομικό τμήμα της Τζακάρτας. Φτάνοντας εκεί προχώρησα προς το γραφείο. Τους μίλησα για τους λαθροκυνηγούς και το ζωολογικό κήπο. Το μόνο που μου απάντησαν ήταν πως έπρεπε να πάω στο αστυνομικό τμήμα της Ταζιβάνας. Πριν προλάβω να τους εξηγήσω πως δεν υπήρχε αστυνομικό τμήμα εκεί, με τράβηξε ένας κύριος που μου θύμιζε κάτι. Με πήρε παράμερα σε μια γωνία κι αρχίσαμε να μιλάμε.

63

64

- Σ’άρεσε η ιστορία, μικρούλα μου; - Ναι, θείε μου, αλλά ποια ήταν η προφητεία τελικά; - Ορίστε, δες τη:

Θα πάρουν τα ζώα την κυριαρχία από τους ανθρώπους γιατί... κανείς δεν μπορεί να ξεσπιτώσει τα ζώα!

ΝΤΙΚΙ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ ΑΓΑΠΗΤΟ ΜΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ Ο ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΣΚΙΣΜΕΝΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

7 15 21 35 43 55

Μια έκδοση των Εκπαιδευτηρίων «Διονύσιος Σολωμός» – Αθήνα 2008