dsolomos_2015_41_home

σπίτι μου σπιτάκι μου

σπίτι μου, σπιτάκι μου!

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ ÇΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣÈ

Σπίτι μου, σπιτάκι μου! Μια έκδοση των Εκπαιδευτηρίων «Διονύσιος Σολωμός» Κείμενα και εικόνες: οι μαθητές της ΣΤ΄ τάξης 2014-2015 Επιμέλεια εικόνων: Πέτρος Φιλίππου Επιμέλεια κειμένων: Μαρία - Έλσα Μπουκάλα Καλλιτεχνική επιμέλεια: Κώστας Παπαλέξης Σελιδοποίηση - Παραγωγή: www.SpecialPrintings.com © Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός», 2015 Η κατά οποιονδήποτε τρόπο αντιγραφή, φωτοανατύπωση, ολική ή μερική αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση και εν γένει κάθε εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου, επιτρέπεται μόνο με την έγγραφη άδεια του Εκδότη.

σπίτι μου, σπιτάκι μου!

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ ÇΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣÈ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Όποιος θέλει τα πολλά…

Τα μπλε μάτια

Πώς βρέθηκες εδώ;

Μετ’ εμποδίων

Περιπέτεια σε άσπρο-μαύρο

Γιώργος Μανωλακόπουλος, Κωστής Ρογκάκος, Αλεξάνδρα Μπόβαλη, Στρατής Κράλλης, Βασιλική Δήμου, Γιώργος Θεοδώρου

Έκτορας Κυπριώτης, Ηλίας Δημακουλέας, Βάγια Ζαμάνη, Γιάννης Γουβιανάκης, Ναταλία Γρηγοριάδη

Αλέξανδρος Μπιτσώρης, Ανδρέας Καραπάνος, Θοδωρής Χαλκίδης, Γιάννης Βασιλείου, Φοίβη Πολίτη, Άρτεμη Κυριακίδη

Στέλιος Παραθύρας, Χάρης Ψυρρής, Ηλέκτρα Στεφανάκου – Ανίτση, Πλητώ Φλέγκα, Κώστας Λαγγουρέτος, Χρήστος Παρθένιος

Ελένη Μπόβαλη, Ρέα Στεφανοπούλου, Στέφανος Μαρνέλλος, Βασίλης Πετρομανιάτης, Νίκος Δαβίας

11

25

37

53

67

ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΤΑ ΠΟΛΛΑ...

Ε

κεί που περπατούσα είδα έναν άντρα να κάθεται σ’ ένα παγκάκι, φορώντας κουρέλια. Ζητιάνευε για λίγα χρήματα. Όταν τον πλησίασα, με κοίταξε μ’ ένα βλέμμα θλιμμένο. Τον λυπήθηκα και κάθισα δίπλα του.

- Καλημέρα σας, του είπα χαμηλόφωνα. Σας πειράζει να σας κάνω λίγη παρέα; - Δεν έχω κανένα πρόβλημα.

- Κουραστική μέρα η σημερινή, δε συμφωνείτε; - Δε θα το ‘λεγα, απάντησε άτονα. Όπως βλέπεις,

το μόνο που κάνω, είναι να κάθομαι εδώ και να περιμένω.

- Τι περιμένετε; - Να… Τίποτα, τίποτα ξεχάστε το!

- Μα επιμένω, πέστε μου, του είπα υπομονετικά.

- Αφήστε το είναι μια μεγάλη και στενόχωρη ιστορία.

- Έχω χρόνο.

- Καλά λοιπόν! Αφού επιμένετε, θα σας πω την ιστορία μου.

11

Π

ριν από ένα χρόνο, βρισκόμουν σ΄ ένα καζίνο. Πήγαινα αρκετά συχνά εκεί. Ήμουν πολύ τυχερός. Στη γυναίκα μου έλεγα ότι πήγαινα στη δουλειά. Η αλήθεια είναι ότι επίσης έπινα πολύ. Εκείνη τη νύχτα η τύχη μου άλλαξε. Αρχικά, έχασα ένα μεγάλο χρηματικό ποσό. Ήξερα ότι έπρεπε να σταματήσω αλλά δεν μπορούσα. Είχα πιει πολύ εκείνη τη νύχτα! Ύστερα από λίγες παρτίδες έχασα ακόμα και το αυτοκίνητό μου. Στενοχωρήθηκα πολύ άλλα δε σταμάτησα να παίζω. Μετά συνέβη το χειρότερο. Πόνταρα ό,τι μου απέμενε, δηλαδή το σπίτι μου. Τα έχασα όλα! Έχασα και το σπίτι μου δυστυχώς! Όταν γύρισα στην οικογένειά μου το βράδυ, δεν ήξερα τι να πω στη γυναίκα μου. Μπήκα μέσα. Τα παιδιά κοιμούνταν. Δυστυχώς η γυναίκα μου ήταν ξύπνια. Με κοιτούσε θυμωμένα και δυσαρεστημένα. Ήξερα ότι είχα αργήσει. Με παρατήρησε λίγο κι έπειτα μου είπε:

- Γιατί άργησες; - Είχα πολλή δουλειά, της απάντησα.

- Στο καζίνο; μου είπε η Κάθριν και μου γύρισε την πλάτη. Το ήξερα ότι αργά ή γρήγορα έπρεπε να της το πω. Δεν έκλεισα μάτι εκείνη τη νύχτα. Την επόμενη μέρα τα παιδιά δεν είχαν σχολείο. Αυτό σήμαινε ότι τα πράγματα θα ήταν πιο δύσκολα. Δεν ήξερα πώς να τους το πω. Τελικά βρήκα το θάρρος και είπα: - Ακούστε παιδιά: αυτό το σπίτι είναι αρκετά παλιό. Ίσως χρειαστεί να μετακομίσουμε.

- Μα γιατί μπαμπά; Με ρώτησε ο μικρότερος γιος μου, ο Φρεντ. Το σπίτι αυτό είναι πολύ ωραίο.

- Ελπίζω να μην πρέπει ν’ αφήσουμε το σπίτι μας εξαιτίας της εξάρτησής σου από το καζίνο και το ποτό. Ξέρεις καλά ότι δεν έχουμε αρκετά χρήματα για καινούργιο σπίτι, μου είπε χαμηλόφωνα η Κάθριν.

13

- Το καζίνο; Όχι βέβαια, της απάντησα χαμηλόφωνα κι εγώ. Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κουδούνι, η μεγάλη μου κόρη, η Τζιλ, πήγε ν’ ανοίξει την πόρτα.

- Μπαμπά είναι ένας κύριος και σε ζητάει.

- Έρχομαι, Τζιλ. Είδα έναν καλοντυμένο κύριο με μια μαύρη βαλίτσα στο χέρι. Κάτι μου θύμιζε η φυσιογνωμία του.

- Καλημέρα σας! Είμαι ο Ρέι από χθες βράδυ. Με θυμάστε; μου είπε.

- Κάτι μου θυμίζετε, του απάντησα.

- Καλέ, δε με θυμάστε; Χθες στο καζίνο όλο το βράδυ μαζί παίζαμε! Τον θυμήθηκα, παρόλ’ αυτά του απάντησα ότι τελικά έκανα λάθος και πως δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου. Επίσης του είπα πως ένας καλός οικογενειάρχης δε θα πήγαινε ποτέ στο καζίνο.

- Ασ’ τα ψόφια, μου είπε επιθετικά. Θέλω το σπίτι που κέρδισα χθες στο καζίνο.

- Τι γίνεται εδώ; Γιατί φωνάζετε; ρώτησε η γυναίκα μου.

- Τίποτα, συζητάμε για δουλειές, της απάντησα.

- Ήρθα να πάρω το σπίτι σας, κυρία μου. Το σπίτι σας μου ανήκει.

- Τι λέει αυτός, Τζέιμς; Ποιο σπίτι του ανήκει; - Τίποτα Κάθριν μου, κάποιο λάθος έχει κάνει ο κύριος… Τέλος πάντων. Πήγαινε τώρα λίγο μέσα.

- Κανένα λάθος δεν έχω κάνει! Σας παρακαλώ πέστε στη γυναίκα σας τι κάνατε χθες το βράδυ στο καζίνο…

- Είναι αλήθεια αυτά που λέει ο κύριος; - Ναι, της απάντησα κι έσκυψα το κεφάλι μου.

- Το ήξερα ότι πήγαινες στο καζίνο, μου φώναξε η γυναίκα μου.

- Λοιπόν, επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχια,

15

σας αφήνω τρεις μέρες καιρό για ν’ αδειάσετε το σπίτι από τα υπάρχοντά σας, είπε ο Ρέι κι έφυγε ευχαριστημένος. Οι τρεις μέρες πέρασαν γρήγορα και με πολλή ένταση. Η γυναίκα μου δε μου μιλούσε αλλά τα παιδιά ρωτούσαν όλη την ώρα γιατί έπρεπε ν’ αφήσουμε το σπίτι μας. Δεν ήξερα τι να τους απαντήσω. Η Κάθριν τούς έλεγε ότι έπρεπε να φύγουμε για δουλειά αλλά δεν την πίστευαν. Είχαν καταλάβει πως κάτι άλλο συνέβαινε. Έφτασε η τελευταία μέρα. Ο μικρός γιος μου, ο Φρεντ, είχε βάλει τα κλάματα, δεν ήθελε να φύγουμε. Την ώρα που φεύγαμε, έξω από το σπίτι είδα ένα ταξί. Εκείνη τη στιγμή βγήκε και η γυναίκα μου, κοίταξε το ταξί κι έπειτα προχώρησε προς τα ‘κει και φώναξε τα παιδιά. Τα παιδιά πήγαν κοντά της, έδωσαν τις βαλίτσες τους στον ταξιτζή και μπήκαν όλοι μέσα. Πλησίασα. Έκανα

να μπω κι εγώ… Η γυναίκα μου με σταμάτησε.

- Τι έγινε; τη ρώτησα.

- Εμείς φεύγουμε. Εσύ μένεις! μου απάντησε εκνευρισμένη.

- Τι εννοείς; - Αυτό ακριβώς που σου λέω. Εξαιτίας σου χάσαμε το σπίτι μας, άρα εμείς φεύγουμε κι εσύ μείνε και παίξε στο καζίνο σου.

- Τα εννοείς αυτά που λες; Εγώ τι θ’ απογίνω εδώ μόνος μου; - Δε μ’ απασχολεί! Κάνε ό,τι νομίζεις. Πάμε παιδιά! Έτσι έμεινα μόνος. Ήμουν απελπισμένος, με μια βαλίτσα στο χέρι, δεν ήξερα πού να πάω και πού να μείνω, οπότε άρχισα να περπατάω για να σκεφτώ. Προχωρώντας, ακολούθησα δρομάκια όπου δεν είχα ξαναπάει. Συνειδητοποίησα ότι είχα χαθεί. Ήμουν κουρασμένος και δεν είχα πού να κοιμηθώ. Ξάπλωσα

17

σ’ ένα παγκάκι. Άφησα τη βαλίτσα δίπλα μου. Το επόμενο πρωί, η βαλίτσα έλειπε. Εκεί μέσα είχα τα ρούχα μου, τα χρήματά μου και όλα τα απαραίτητα. Πεινούσα. Ευτυχώς είχα λίγα χρήματα στην τσέπη μου. Πήγα σ’ ένα φούρνο να πάρω κάτι να φάω. Άρχισα ξανά το περπάτημα προσπαθώντας να βρω ένα φθηνό ξενοδοχείο να μείνω. Τέλος, βρήκα ένα. Μπήκα και νοίκιασα ένα μικρό δωματιάκι. Το ξενοδοχείο ανήκε σ’ έναν ηλικιωμένο κύριο, είχε μόνο τρία δωμάτια κι αυτό στο οποίο έμενα ήταν κακοφτιαγμένο, σκοτεινό, χωρίς κανένα παράθυρο και με παλιά φθαρμένα έπιπλα. Με λίγα λόγια το ξενοδοχείο ήταν θλιβερό αλλά έπρεπε κάπου να μείνω. Αρχικά, κάθισα να ξεκουραστώ κι έπειτα βγήκα έξω κι αγόρασα μία εφημερίδα με τα λιγοστά χρήματα που είχαν απομείνει στην τσέπη μου. Κοίταξα στη σελίδα

με τις μικρές αγγελίες για δουλειά. Τηλεφώνησα σε πάρα πολλές εταιρείες αλλά δυστυχώς σε όλες οι θέσεις είχαν καλυφθεί ήδη. Τηλεφώνησα ακόμα και σε μια εταιρεία όπου εργαζόμουν παλιά αλλά μόλις άκουσαν τη φωνή μου, το έκλεισαν. Δεν το έβαλα κάτω. Τηλεφώνησα κι αλλού. Μάταια! Μια τελευταία προσπάθεια… Δεν κατάφερα τίποτα παρά μόνο να μου τελειώσουν οι μονάδες! Τι άλλο να έκανα; Σκέφτηκα ότι ίσως έπρεπε να ζητήσω βοήθεια από κάποιο συγγενή μου. Ίσως να με βοηθούσε να βρω τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Ξαφνικά μου ήρθε η ιδέα να κάνω μια επίσκεψη στους γονείς της Κάθριν. Γύρισα πίσω στο ξενοδοχείο, έκανα ένα μπάνιο κι επέστρεψα το κλειδί του δωματίου μου.

- Δε θα μείνετε; με ρώτησε ο ηλικιωμένος κύριος στη ρεσεψιόν.

19

- Όχι, θα φύγω.

- Μα δε μείνατε ούτε μία νύχτα.

- Το ξέρω αλλά δεν έχω τα χρήματα για να μείνω περισσότερο. Βγήκα έξω, ο δρόμος ήταν μακρύς. Θα είχα πολύ περπάτημα! Όταν έφτασα στο σπίτι της πεθεράς μου, χτύπησα το κουδούνι αρκετές φορές για να μου ανοίξουν. Μετά από λίγη ώρα φάνηκε στην πόρτα μια ηλικιωμένη κυρία. Ήταν η μητέρα της Κάθριν.

- Πέρασε μέσα, μου είπε ευγενικά. Τι γυρεύεις εδώ; Έπαθε τίποτα η Κάθριν; - Όχι! Δεν έπαθε τίποτα. Μόνο που… να… έχουμε ένα προβληματάκι…

- Τι προβληματάκι; - Να… βλέπετε… η Κάθριν έφυγε απ’ το σπίτι με τα παιδιά.

- Τι; Γιατί; Τι έγινε; μου φώναξε.

Εκείνη τη στιγμή ήρθε και ο πατέρας της Κάθριν.

- Τι συμβαίνει; Γιατί φωνάζετε; - Η Κάθριν έφυγε απ’ το σπίτι, του είπα λυπημένα.

- Γιατί; με ρώτησε. Τους εξήγησα τι είχε γίνει. Με κοιτούσαν έκπληκτοι.

- Και τώρα θέλεις να σε βοηθήσουμε να τη βρεις; Με ρώτησε η μητέρα της Κάθριν.

- Ναι, τους έγνεψα κι έσκυψα το κεφάλι μου. Τώρα πια δεν έχω πού να μείνω, ούτε χρήματα έχω, ούτε ρούχα… Βοηθήστε με, σας ικετεύω! Όπως ξέρετε, εγώ δεν έχω ούτε συγγενείς ούτε φίλους να με βοηθήσουν.

- Μα… δεν έχεις ούτε ένα φίλο; Τέλος πάντων, μπορείς να μείνεις εδώ αν θες αλλά μόνο για δύο μέρες. Μετά εμείς πρέπει να φύγουμε. Αποφασίσαμε να μείνουμε μόνιμα στο εξοχικό μας, μακριά απ’ τις

21

μεγάλες πόλεις, στην ησυχία μας. Θα θέλαμε να σε βοηθήσουμε αλλά δε μπορούμε. Όσο για την κόρη μας δεν έχουμε ιδέα πού βρίσκεται! μου είπε η μητέρα της Κάθριν.

- Σας ευχαριστώ πολύ! Σας είμαι υπόχρεος!

- Εντάξει, εντάξει! μου είπε προσπαθώντας να κρύψει τη στεναχώρια της. Πήγαινε να φέρεις τα πράγματά σου κι εγώ θα ετοιμάσω το δωμάτιό σου.

- Μα, σας είπα, δεν έχω πράγματα!

- Τι εννοείς όταν λες ότι δεν έχεις πράγματα; - Μου έκλεψαν τη βαλίτσα.

- Τι να πω… Θα το φροντίσουμε κι αυτό! Πέρασαν δύο μέρες και οι γονείς της Κάθριν ήταν έτοιμοι να φύγουν. Το ίδιο κι εγώ. Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κουδούνι.

- Ποιος να είναι τώρα; απόρησε ο πατέρας της Κάθριν. Πήγα να ανοίξω. Είδα την Κάθριν! Χάρηκα πάρα πολύ! Με το που με είδε εκείνη μου γύρισε την πλάτη κι

έφυγε τρέχοντας. Δεν πρόλαβα να τη σταματήσω. Από τότε δεν ξαναείδα ποτέ ούτε εκείνη ούτε τα παιδιά. Γι’ αυτό έμεινα μόνος να ζητιανεύω στους δρόμους. Κάθε μέρα κάθομαι σ’ αυτό το παγκάκι περιμένοντάς τους. Αυτούς περιμένω. Πόσο έχω μετανιώσει!

Μ

- ην ανησυχείς! Θα σε βοηθήσω εγώ να τους βρεις, του είπα και σηκώθηκα από το παγκάκι. Εκείνος έμεινε εκεί… να περιμένει!

ΤΑ ΜΠΛΕ ΜΑΤΙΑ

Ή

ταν πρώτη Μαρτίου του 2003 όταν πήγα μαζί με τη μαμά μου στη μεγάλη αγορά στο Νέο Δελχί. Συνήθως πήγαινα να παίξω με τους φίλους μου στην κεντρική πλατεία, όπου βρισκόταν το καλύτερο ξενοδοχείο της περιοχής, ενώ η μαμά μου έκανε τα ψώνια της εβδομάδας. Εκείνη τη μέρα, δε βρήκα τους φίλους μου εκεί κι έτσι πήγα να ψάξω να τους βρω στις παράγκες όπου έμεναν. Καθώς πήγαινα προς τα ’κει, έπεσα πάνω σ’ έναν κύριο. Ήταν πολύ εντυπωσιακός! Ήταν πολύ ψηλός και λεπτός και φορούσε περίεργα ρούχα. Τα μαλλιά του ήταν κίτρινα και τα μάτια του μπλε, σαν τα δικά μου. Δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου άλλον άνθρωπο που να έχει το ίδιο χρώμα μάτια με τα δικά μου. Όλοι, εδώ στην Ινδία, με κοιτούσαν περίεργα. Κάποιοι με φοβούνταν.

- Συγγνώμη κύριε, είπα ντροπιασμένος.

- Δεν πειράζει μικρέ μου. Πώς σε λένε; - Γιουσούφ, είπα τραυλίζοντας.

- Εμένα με λένε Κλάους, είπε ο κύριος.

- Είστε Ινδός; είπα με απορία.

- Όχι παιδί μου, Γερμανός είμαι. Μένεις εδώ κοντά; - Στη Νόιντα μένω, είναι ένα χωριό εδώ κοντά.

- Γιουσούφ! φώναξε η μαμά μου.

- Έρχομαι μαμά! Γεια σας, κύριε Κλάους, είπα. Καθώς φεύγαμε, ένα κουταβάκι μας ακολούθησε μέχρι τη Νόιντα. Ήταν πεινασμένο, διψασμένο και πολύ αδύνατο. Ζήτησα από τη μαμά μου να το κρατήσουμε. Το ταΐσαμε και η μαμά μου συμφώνησε να μείνει μαζί μας. Τον ονομάσαμε Νομπόα.

25

Τ

ην επόμενη μέρα, περπατώντας με τον Νομπόα προς το Νέο Δελχί είδα ξανά το συμπαθητικό κύριο Κλάους. Οδηγούσε ένα μεγάλο μαύρο αυτοκίνητο. Βγήκε, με χαιρέτησε και μου έδωσε μια διαφανή σακούλα μ’ ένα χρυσό ψαράκι.

- Είναι ένα δώρο για εσένα.

- Ευχαριστώ πολύ. Θα το ονομάσω Μαχμούτ.

- Έχει ήδη όνομα, τον λένε Λάρι.

- Μα από πού βγαίνει το Λάρι; Καλά… Ακόμα κι αν δεν ξέρω από πού βγαίνει, είναι ωραίο και θα το κρατήσω.

- Χαίρομαι κι ελπίζω να τα ξαναπούμε. Έτρεξα να δείξω το ψαράκι στη μαμά μου. Την βρήκα να μιλάει με τον μπαμπά μου. Πήγα κοντά τους και ρώτησα τι συμβαίνει. Εκείνοι, θλιμμένοι, μου έδειξαν την παράγκα μας. Είχε καεί! Τις επόμενες μέρες, μέναμε στο δρόμο και κοιμόμαστε πάνω στα σκληρά χαλίκια που τρυπούσαν τις πλάτες μας. Ο Χαλιφάξ, ένας κλέφτης μεγαλέμπορος, περνούσε καθημερινά επιδεικνύοντας τα δήθεν φρέσκα ψάρια του τα οποία πουλούσε σε εξωφρενικές τιμές.

27

Ο

πατέρας μου απολύθηκε επειδή έκλεβε καλαμπόκι από τα χωράφια όπου δούλευε για να τρώμε. Τα χρήματα μάς τελείωναν. Μαζεύαμε τα ψάρια που έπεφταν από τον πάγκο του Χαλιφάξ. Ήταν βρόμικα και σάπια. Μια μέρα, έπιασα τον πατέρα μου να προσπαθεί να σκοτώσει το Νομπόα για να τον φάει. Όρμησα πάνω του και τον έριξα κάτω. Μόλις συνειδητοποίησε τι είχε πάει να κάνει άρχισε να κλαίει. Πήρα στην αγκαλιά μου τον Νομπόα κι έφυγα τρέχοντας. Όταν γύρισα, ο πατέρας μου έλειπε. Είχε φύγει. Μας είχε εγκαταλείψει. Το επόμενο πρωί, είδα τον κύριο Κλάους να μιλάει με τη μητέρα μου. Περίεργο! Φαίνονταν εκνευρισμένοι. Μετά από λίγο ο κύριος Κλάους έφυγε.

- Γιουσούφ, είπε η μαμά μου θλιμμένη.

- Τι έγινε μαμά; τη ρώτησα.

- Αποφάσισα να σε στείλω στο θείο σου, τον Ιτάνζ, που είναι σε καλύτερη οικονομική κατάσταση από εμάς. Αυτός θα σε βοηθήσει να πας σχολείο και να έχεις μια καλύτερη ζωή.

- Δε θέλω! της απάντησα. Όποτε έρχεται να μας δει, μου φωνάζει.

- Μα… Γιουσούφ, θα ζήσεις πολύ καλύτερα εκεί. Εδώ δεν μπορώ να σε φροντίσω.

- Μα δε μ’ αγαπάει…

- Φυσικά και σ’ αγαπάει! Έφυγα τρέχοντας. Πήγα στη γωνιά μου κι άρχισα να κλαίω. Ήμουν πολύ στενοχωρημένος. Ο θείος μου ήταν τσιγγούνης και κακός με τα παιδιά και τα ζώα. Είχε τρία παιδιά. Ο Χανς ήταν 12 χρονών, η Γκρέτα 15 χρονών και ο Μακ 14 χρονών. Ήταν κακομαθημένα και με πείραζαν συνέχεια. Μ’ αυτές τις σκέψεις αποκοιμήθηκα.

29

Τ

ο επόμενο πρωί, άκουσα τη φωνή του θείου μου. Η μητέρα μού είχε ετοιμάσει μία κούτα με τα λιγοστά μου πράγματα. Σηκώθηκα και χωρίς δεύτερη σκέψη άρχισα να τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Ξαφνικά, κάποιος με άρπαξε από το χέρι, ήταν ο ξάδερφός μου, ο Χανς. Κοιταχτήκαμε κατάματα. Ένιωσα τη καρδιά μου να χτυπάει δυνατά.

- Γεια σου, Γιουσούφ.

- Γεια σου, είπα.

- Πού πας; - Εεε…

- Έλα μαζί μου! Θα σε πάρω από ‘δω…

- Πού πάμε; - Θα δεις… Φοβόμουν. Περπατούσα με τον ξάδερφό μου

στο γνωστό δρόμο προς το Νέο Δελχί. Φτάσαμε στην κεντρική πλατεία. Εκεί είδαμε το αμάξι του κυρίου Κλάους παρκαρισμένο έξω από το καλύτερο ξενοδοχείο της πόλης. Αρχίσαμε να τρέχουμε προς τα ‘κει. Στην είσοδο υπήρχαν δύο αγάλματα κατασκευασμένα από χρυσό κι ελεφαντόδοντο. Μπήκαμε μέσα. Κοιτάξαμε γύρω μας, ήταν υπέροχα. Οι κολόνες ήταν μαρμάρινες και γυαλιστερές. Ο Χανς με τράβηξε απ’ το χέρι και με πήγε στις σκάλες. Καθώς αρχίσαμε ν’ ανεβαίνουμε ο φόβος που ένιωθα από την ώρα που ξύπνησα, εξαφανίστηκε. Τους τοίχους διακοσμούσαν πλατινένια και χρυσά ψηφιδωτά ενώ πάνω στην κουπαστή υπήρχαν ανάγλυφα σχέδια.

31

Β

ρεθήκαμε μπροστά σε μια πόρτα με τον αριθμό 644. Ο Χανς χτύπησε την πόρτα. Μας άνοιξε ο κύριος Κλάους και μας χαμογέλασε. Ευχαρίστησε το Χανς και του έδωσε μια σοκολάτα.

- Μα… τι γίνεται; - Θα σου εξηγήσω μετά το πρωινό. Αν δεν κάνω λάθος δεν έχεις φάει.

- Όχι…όχι.Κατεβήκαμε και πήγαμε σε μια τεράστια αίθουσα. Οι μυρωδιές των φαγητών μπήκαν στα ρουθούνια μου. Ψωμιά, κρουασάν, μαρμελάδες, σοκολάτες, γιαούρτια, φρούτα και χυμοί ήταν τοποθετημένα πάνω σ’ ένα τεράστιο τραπέζι. Ένας άντρας έτρωγε ένα μεγάλο κομμάτι ψημένο κρέας. Τον κοιτούσα απορημένος. Ο κύριος Κλάους με σκούντησε.

- Τι έγινε; - Τίποτα, τίποτα!

- Τι θα πάρεις; - Δεν ξέρω…

- Το εστιατόριο αυτού του ξενοδοχείου φημίζεται

για τα κρουασάν του.

- Θα ήθελα ένα κρουασάν…

- Ορίστε.

- Ευχαριστώ πολύ! Φάγαμε και γυρίσαμε στο δωμάτιο. Ήταν τεράστιο. Ο κύριος Κλάους πήγε ν’ αφήσει ένα γράμμα στη ρεσεψιόν. Όταν έφυγε άρχισα να εξερευνώ το χώρο. Το μπάνιο ήταν πολύ μεγάλο, πεντακάθαρο κι εντυπωσιακό. Πήγα στην κρεβατοκάμαρα. Είχε ένα μεγάλο, δίκλινο κρεβάτι και δίπλα ένα ξύλινο κομοδίνο. Πάνω του βρισκόταν η φωτογραφία μιας γυναίκας. Πλησίασα και τη σήκωσα. Έμεινα έκπληκτος! Η γυναίκα αυτή έμοιαζε πολύ με τη μητέρα μου! Άκουσα την πόρτα ν’ ανοίγει. Άφησα τη φωτογραφία βιαστικά πάνω στο κομοδίνο.

- Όλα εντάξει; ρώτησε ο κύριος Κλάους.

- Ναι, ναι.

- Σου έφερα καραμέλες.

- Ευχαριστώ.Είχα συγκλονιστεί. Ποιος ήταν στ’ αλήθεια ο κύριος Κλάους;

33

Τ

ο βράδυ κοιμήθηκα στο ξενοδοχείο. Πρώτη φορά είχα ένα δωμάτιο ολοδικό μου. Ο κύριος Κλάους κοιμόταν στο διπλανό δωμάτιο. Την επόμενη μέρα, άκουσα μια φωνή.

- Γιουσούφ! Γιουσούφ!

- Ναι… ναι…

- Έλα, σήκω! Πρέπει να ντυθείς!

- Γιατί; Τι έγινε; - Φεύγουμε για την Ευρώπη.

- Για πού; - Για την Ευρώπη, για το Βερολίνο, την πατρίδα μου. Σηκώθηκα βιαστικά. Καινούργια, φρεσκοπλυμένα κι ακριβά ρούχα ήταν ακουμπισμένα πάνω σε μια καρέκλα. Ένας δίσκος με πρωινό ήταν τοποθετημένος δίπλα μου. Φόρεσα τα ρούχα, έφαγα το πρωινό και πήγα στο σαλόνι του δωματίου. Ο κύριος Κλάους ήταν στο μπάνιο. Έτσι, είχα την ευκαιρία να μπω στο δωμάτιό του και να ξανακοιτάξω τη φωτογραφία. Τώρα πια ήμουν σίγουρος ότι ήταν η μητέρα μου. Ήταν βέβαια πολύ πιο νέα και φαινόταν πιο υγιής και χαρούμενη. Άκουσα το καζανάκι. Ο κύριος Κλάους βγήκε και πήρε τις βαλίτσες μας. Σε μία ώρα ήμαστε στο αεροδρόμιο. Η πτήση μας αναχωρούσε σε δέκα λεπτά. Περάσαμε απ’ τον έλεγχο κι αρχίσαμε να

τρέχουμε προς το αεροπλάνο. Ήταν η πρώτη φορά που έμπαινα σε αεροπλάνο. Πόσο όμορφα φαίνονταν όλα από ψηλά! Μετά την απογείωση μάς σέρβιραν φαγητό. Ήταν ακόμα πρωί και είχα φάει πολύ περισσότερο απ’ ό,τι τρώω συνήθως σε μια μέρα! Ζαλίστηκα λίγο και με πήρε ο ύπνος. Φτάσαμε στο Βερολίνο. Τι πλούσια πόλη! Πήγαμε στο σπίτι του κυρίου Κλάους που δεν έμοιαζε καθόλου με το δικό μας, πριν καεί τελείως. Ήταν πολύ ωραίο! Καθίσαμε στον καναπέ.

- Πότε θα έρθει η μαμά μου; ρώτησα.

- Δε… δε θα έρθει ακόμα.

- Μα...

- Τώρα έχεις εμένα.

- Ποιος νομίζεις ότι είσαι; - Ο πατέρας σου…

Δ

εκαπέντε χρόνια αργότερα...

- Γιατρέ Γιουσούφ! Σας χρειάζονται στα επείγοντα!

- Έρχομαι!

ΠΩΣ ΒΡΕΘΗΚΕΣ ΕΔΩ

Φ

- ωτιά! Καίγεται η κουζίνα! Καλέστε την πυροσβεστική!

- Τι συνέβη Εύα; είπε η μαγείρισσα πανικοβλημένη.

- Φωτιά! Τρέξτε! Η Εύα είχε δίκιο. Το ορφανοτροφείο καιγόταν. Κάποιοι έτρεχαν να σωθούν ενώ άλλοι προσπαθούσαν να σβήσουν τη φωτιά. Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή να ζητά βοήθεια. Ένα παιδί πρέπει να είχε εγκλωβιστεί στην τραπεζαρία. Ο Ζακ έτρεξε να βοηθήσει και καθώς έμπαινε στο ορφανοτροφείο έπεσε πάνω στην Εύα η οποία έβγαινε για να γλιτώσει.

-Πρόσεχε πού πηγαίνεις! φώναξε η Εύα.

-Συγγνώμη, κατά λάθος το έκανα. Μπορείς να έρθεις μαζί μου; Πρέπει να βοηθήσουμε ένα παιδί που είναι εγκλωβισμένο μέσα στο κτήριο.

-Πού βρίσκεται;

-Η φωνή του ακούγεται από την τραπεζαρία.

-Μα, η τραπεζαρία έχει πιάσει φωτιά.

-Δεν έχει σημασία, ένα παιδί κινδυνεύει και πρέπει να το βγάλουμε έξω.

- Έχεις δίκιο! Να τον σώσουμε!

- Πάμε. Τα δύο παιδιά έτρεξαν προς την τραπεζαρία. Παραμέρισαν τα ξύλα μιας καμένης πόρτας. Δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν τίποτα μέσα στο τυλιγμένο στις φλόγες σαλόνι. Με πολύ κόπο κατάφεραν να βρουν το δρόμο για την τραπεζαρία. Ο αέρας μύριζε καπνό. Δυσκολεύονταν ν’ αναπνεύσουν. Δεν μπορούσαν να διακρίνουν τίποτα. Οι κουρτίνες είχαν πιάσει φωτιά. Μέσα στον καπνό, άρχισε να φαίνεται ένας σωρός από διαλυμένα έπιπλα. Εκεί, κάτω από ένα τραπέζι βρήκαν ένα παιδί να φωνάζει και να κλαίει με λυγμούς. Ο Ζακ και η Εύα τον βοήθησαν να

37

σηκωθεί και με πολλή προσπάθεια βγήκαν όλοι μαζί έξω από το κτήριο. Έπειτα από λίγο το παιδί συνήλθε και τον ρώτησαν: -Πώς σε λένε; Πώς βρέθηκες εδώ;

Μ

«ε λένε Κένσι. Είμαι από την Κίνα. Οι γονείς μου κι εγώ φύγαμε πριν οκτώ μήνες από τη χώρα μας για μια καλύτερη ζωή. Οι συνθήκες ζωής στην Κίνα είναι πολύ δύσκολες. Δεν είχαμε ταξιδέψει ποτέ ξανά και δεν ξέραμε τι έπρεπε να κάνουμε. Η Ευρώπη ήταν πιο μακριά απ’ όσο νομίζαμε. Η μαμά μου ονειρευόταν να φύγουμε μ’ αεροπλάνο και μάζευε χρήματα καιρό. Όσο κι αν προσπάθησε, όμως, τα χρήματά μας δεν έφταναν ούτε για τα πιο φθηνά εισιτήρια. Ο μπαμπάς μου είχε προτείνει να πάμε με τρένο. Διαπιστώσαμε, όμως, πως ένα τέτοιο ταξίδι ήταν σχεδόν αδύνατο. Μετά από πολλή σκέψη αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε με καράβι. Το ταξίδι κυλούσε ομαλά μέχρι που φτάσαμε στ’ ανοιχτά της Ινδίας. Εκεί το καράβι παρουσίασε βλάβη. Μας μάζεψαν, όλους τους μετανάστες και μας μετέφεραν σε άλλο πλοίο. Ποτέ δε μάθαμε το νέο

39

μας προορισμό. Ένα μήνα αργότερα φτάσαμε σ’ ένα λιμάνι. Δεν είχαμε προλάβει να κατεβούμε απ’ το καράβι, όταν ένας αλκοολικός επιτέθηκε στους γονείς μου. Χτύπησε και σκότωσε τη μητέρα μου για να πάρει όλα τα υπάρχοντά μας κι έπειτα άρχισε να τρέχει. Ο πατέρας μου τον κυνήγησε, εκείνος γύρισε, τον μαχαίρωσε και τον τραυμάτισε πολύ άσχημα. Οι περαστικοί κάλεσαν ασθενοφόρο, μας πήγε στο νοσοκομείο αλλά εκεί μας είπαν πως δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Το τραύμα ήταν πολύ σοβαρό και υπήρχε μόνο μια περίπτωση να γιατρευτεί, σε εξειδικευμένο νοσοκομείο του Παρισιού. Άρα ήμαστε στη Γαλλία. Είχαμε φτάσει στην Ευρώπη! Ο μπαμπάς μου πήρε την απόφαση να ρισκάρει τη ζωή του και να πάει στο νοσοκομείο για την εγχείρηση. Μ’ έβαλαν κι εμένα στο ασθενοφόρο που

θα μας πήγαινε στο Παρίσι. Ο πατέρας δεν άντεξε τη διαδρομή. Έφυγε από τη ζωή. Οι νοσοκόμες με λυπήθηκαν, έψαξαν ένα σπίτι για ‘μένα κι έτσι βρέθηκα εδώ. Τώρα όλα χάθηκαν στις στάχτες. Εσείς πώς βρεθήκατε εδώ;»

41

Ε

«μένα με λένε Ζακ. Είμαι από την Αλγερία. Πριν από λίγους μήνες ξέσπασε πόλεμος στη χώρα μας. Ο πατέρας μου πήγε να πολεμήσει. Η μητέρα μου τον αποχαιρέτησε κλαίγοντας με λυγμούς.

-Να προσέχεις! του φώναξε καθώς εκείνος έφευγε. Μετά από λίγες μέρες μας πληροφόρησαν ότι ο πατέρας μου είχε πεθάνει. Η μητέρα μου έπεσε σε κατάθλιψη. Ήθελε να φύγουμε από εκείνον τον τόπο. Δεν ήθελε να μένουμε πια εκεί. Η αδερφή της μητέρας μου, που είχε μεταναστεύσει στη Γαλλία και συγκεκριμένα στη Μασαλία, ήταν άρρωστη. Αυτή έγινε η αφορμή για να φύγουμε. Όταν έμαθε τα νέα η μητέρα μου, πανικοβλήθηκε και θέλησε να πάει να την επισκεφτεί. Δεν άντεχε να χάσει και την αδερφή της. Το σχέδιό της ήταν απλό. Θα φεύγαμε με το παλιό φορτηγάκι που είχε ο μπαμπάς μου για τη δουλειά του, θα φτάναμε

μέχρι το λιμάνι κι από εκεί θα παίρναμε το πλοίο για τη Γαλλία. Μαζέψαμε όλα μας τα υπάρχοντα και μπήκαμε στο φορτηγάκι. Είχαμε κανονίσει να πάρουμε μαζί μας κι άλλα άτομα που ήθελαν να πάνε στη Γαλλία. Στριμωχτήκαμε μέσα στο παλιό φορτηγό όλοι μαζί. Ίσα που κατάφερνε να τσουλήσει. Μετά από αρκετή ώρα φτάσαμε στο λιμάνι. Εκεί, διαπιστώσαμε πως το καράβι είχε φύγει. Δεν το προλάβαμε. Αναγκαστήκαμε να ψάξουμε ένα άλλο μέσο για να φύγουμε. Το μόνο που βρήκαμε ήταν ένα σαπιοκάραβο. Μπήκαμε μέσα, βρήκαμε τον καπετάνιο και τον παρακαλέσαμε να μας πάει στη Γαλλία. Εκείνος δέχτηκε αφού του δώσαμε όλα τα χρήματά μας και σε λίγα λεπτά ξεκινήσαμε το ταξίδι. Μετά από τρεις μέρες φτάσαμε στη Γαλλία. Στο λιμάνι βρήκαμε ένα ταξί, δώσαμε τα ελάχιστα χρήματα που μας απέμεναν και πήγαμε στο σπίτι της

43

θείας μου. Η μαμά μου έτρεξε στο δωμάτιό της, την αγκάλιασε αλλά η θεία μου δεν άντεξε τη συγκίνηση κι άφησε την τελευταία της πνοή στην αγκαλιά της αδερφής της. Η μητέρα μου δεν μπορούσε να το πιστέψει κι έκλαιγε όλη την υπόλοιπη εβδομάδα. Η απώλεια αυτή της στοίχισε πολύ. Οι μέρες κυλούσαν αργά, η μητέρα μου αδυνάτιζε όλο και περισσότερο, ήταν πολύ αδύναμη, ψυχικά και σωματικά. Μέναμε στο σπίτι της θείας μου. Μια μέρα, η μητέρα μου δε σηκώθηκε καθόλου απ’ το κρεβάτι, δεν την κρατούσαν τα πόδια της. Μπήκα στο δωμάτιό της, ήταν χλωμή. Το δέρμα της ήταν κάτασπρο. Τις τελευταίες μέρες δεν είχε φάει τίποτα. Έπινε μόνο νερό κι αυτό με το ζόρι. Την πλησίασα. Μου έδωσε το χέρι της, ήταν κρύο. Εκείνη τη στιγμή, κατάλαβα. Μ’ έπιασαν τα κλάματα. Μου είπε: - Ζακ, θέλω να ξέρεις πως…

Δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση της. Εγώ πάγωσα. Είχα μείνει μόνος στον κόσμο. Βγήκα στο δρόμο κι άρχισα να τρέχω ασταμάτητα. Με σταμάτησε μια κυρία και με ρώτησε: -Πού είναι η μαμά σου; Δεν της απάντησα. Άρχισα να κλαίω κι έπεσα στην αγκαλιά της. Αυτή κατάλαβε και με πήρε μαζί της. Μ’ έφερε στο Παρίσι και φρόντισε να με βάλουν σ’ αυτό το ορφανοτροφείο. Έτσι βρέθηκα εδώ. Εσύ;»

45

Ε

«μένα με λένε Εύα. Οι γονείς μου ήταν από την Ελλάδα αλλά μετανάστευσαν στη Γαλλία ένα χρόνο πριν γεννηθώ. Αντιμετώπιζαν πολύ μεγάλες οικονομικές δυσκολίες και δεν μπορούσαν να με μεγαλώσουν. Με έφεραν και με άφησαν εδώ για το καλό μου. Δεν τους θυμάμαι και δεν ξέρω τίποτε άλλο γι’ αυτούς. Όμως δεν έχουν σημασία αυτά τώρα. Πρέπει να βρούμε τι θα κάνουμε από ‘δω και πέρα.»

-Πού θα μείνουμε; ρώτησε ο Κένσι.

-Δεν ξέρω. Έχεις καμιά ιδέα, Εύα; είπε ο Ζακ. Η Εύα δε μιλούσε. Συλλογιζόταν το μέλλον. Τα ίδια ερωτήματα βασάνιζαν και τους τρεις: «Τι θα κάνουμε τώρα;», «Πού θα μείνουμε;».

Ά

ρχισαν να περπατούν προς το κέντρο της πόλης πιστεύοντας ότι θα βρουν κάπου να μείνουν. Πέρασαν έξω από ένα τεράστιο σπίτι. Στο παράθυρο αυτού του σπιτιού είδαν ένα κοριτσάκι μ’ επίσημα ρούχα να τους κοροϊδεύει και να γελάει μαζί τους.

-Φύγετε από ‘δω, βρομόπαιδα. Πηγαίνετε στους γονείς σας! τους φώναξε η γριά οικονόμα. Τα παιδιά έτρεξαν μακριά έτοιμα να βάλουν τα κλάματα. Δεν άντεχαν τα σκληρά λόγια του κόσμου. Όλοι τους κοίταζαν περίεργα και τους φέρονταν μ’ αγριότητα. Δεν καταλάβαιναν το λόγο. Το μόνο που ζητούσαν ήταν ένα σπίτι για να μείνουν. Ένα ζεστό πιάτο φαγητό. Μια οικογένεια να τους αγαπάει. Όταν βράδιασε, δεν ήξεραν πού να κοιμηθούν. Κάθισαν στα σκαλιά ενός σπιτιού να ξεκουραστούν κι εκεί αποκοιμήθηκαν. Όλη τη νύχτα μέσα στον

47

ταραγμένο τους ύπνο άκουγαν φωνές και υπόκωφους θορύβους. Το πρωί, είδαν πάνω απ’ τα κεφάλια τους μια αντρική μορφή να τους χαμογελάει. Το μόνο που τους είπε ήταν: -Περάστε μέσα, παιδιά μου!

Τ

α παιδιά μπήκαν στο σπίτι του άνδρα με πρόσωπα γεμάτα απορία. Το σαλόνι ήταν πολύ μεγάλο. Ο καναπές ήταν από κόκκινο βελούδο. Αριστερά και δεξιά από τον καναπέ υπήρχαν δυο μεγάλες άσπρες πολυθρόνες. Απέναντι ήταν το τζάκι του σπιτιού. Τα παιδιά κάθισαν στον βελούδινο καναπέ. Ο άντρας κάθισε στην πολυθρόνα. Η γυναίκα του στεκόταν όρθια.

-Πρώτα απ’ όλα να συστηθώ. Εμένα με λένε Θανάση Παπαδάκη κι αυτή είναι η γυναίκα μου, η Ελένη. Η Εύα κοιτούσε με απορία τον άγνωστο άνθρωπο. Κάτι της θύμιζε αυτό το όνομα αλλά δεν ήξερε τι. Ήταν σίγουρα ελληνικό.

-Εσάς πώς σας λένε; τους ρώτησε.

-Εγώ ονομάζομαι Κένσι.

-Εγώ είμαι ο Ζακ κι από ‘δω η Εύα.

49

-Ξέρετε, είχα κι εγώ μια κόρη Εύα… Είχαμε αναγκαστεί να την αφήσουμε όταν ήταν ενός έτους σ’ ένα ορφανοτροφείο λίγο έξω από την πόλη. Η ζωή μας ήταν τόσο δύσκολη τότε που δεν μπορούσαμε να φροντίσουμε ούτε το παιδί μας. Την αφήσαμε για το καλό της. Χθες πήραμε τη μεγάλη απόφαση να πάμε να τη βρούμε. Θέλαμε καιρό να την ξαναπάρουμε κοντά μας αλλά φοβόμαστε το πώς θα μας δεχόταν μετά από τόσα χρόνια. Πηγαίνοντας εκεί μάθαμε το θλιβερό νέο πως το ορφανοτροφείο κάηκε. Δε θα βρούμε ποτέ την κορούλα μας! Αργήσαμε πολύ!

-Κι εμείς ήμαστε σ’ αυτό το ορφανοτροφείο, είπε ο Ζακ.

-Μήπως την ξέρατε την κόρη μας; Μήπως την είχατε δει; -Η μόνη Εύα στο ορφανοτροφείο μας είναι αυτή, είπε ο Κένσι δείχνοντας την Εύα. Εκείνη με δάκρυα στα μάτια, σηκώθηκε από τον καναπέ κι έπεσε στην αγκαλιά του άντρα και της γυναίκας που δεν ήταν άλλοι από τους γονείς της.

Τ

α τρία παιδιά έμειναν στο σπίτι της Εύας. Οι γονείς της φρόντισαν τα δυο αγόρια σαν να ήταν πραγματικά τους παιδιά.

ΜΕΤÕ ΕΜΠΟΔΙΩΝ

Τ

ρίτη 10 Αυγούστου 2004 Ετοιμάζω το άλογό μου, τον Κολοράντο. Σε λίγο θ’ αρχίσουν οι προκριματικοί για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είμαστε το φαβορί. Η φίλη μου, η Έλλη, είναι κι αυτή ολυμπιονίκης στην ιππασία κι ένα χρόνο μεγαλύτερη από εμένα. Πιστεύω ότι είμαστε και οι δύο πολύ καλές σ’ αυτό το άθλημα αλλά εκείνη είχε την ατυχία να σπάσει το πόδι της κι έτσι τώρα με παρακολουθεί από τις κερκίδες. Με την έναρξη των αγώνων τα πλήθη άρχισαν να ζητωκραυγάζουν. Μια στιγμή αργότερα έπεσα από τ’ άλογο μου. Η φίλη μου απ’ τα νεύρα της πέταξε τη μια από τις πατερίτσες της στον αγωνιστικό χώρο… Δυστυχώς χτύπησε έναν αθλητή στο πρόσωπο. Αυτός ο αθλητής δε νομίζω να αγωνιστεί ξανά! Άρα θ’ αποκλειστεί, άρα θα πάρω εγώ τη θέση του, άρα… προκρίθηκα! Μπράβο Έλλη!

Το βράδυ, όταν γυρίσαμε από τον ιππόδρομο με τον πατέρα μου, μπροστά από το σπίτι μας είδαμε ξαφνιασμένοι μια ταμπέλα που έγραφε: ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ. Μπήκαμε γρήγορα στο σπίτι, πήραμε τηλέφωνο τον κύριο Τσιφουτίδη, τον ιδιοκτήτη και του ζητήσαμε να μας πει λεπτομερώς τι συνέβαινε. Εκείνος μας είπε: - Δεν έχετε πληρώσει το ενοίκιο εδώ κι έξι μήνες. Πρέπει να βρω κάποιον που να είναι συνεπής και να με πληρώνει τακτικά.

- Μα… σας παρακαλούμε, κύριε Τσιφουτίδη, αφήστε μας να μείνουμε λίγο ακόμα! Ξέρετε πολύ καλά πως είμαι άνεργος εδώ κι έξι μήνες αλλά μόλις βρω δουλειά θα σας πληρώσουμε ό,τι σας χρωστάμε!

- Τέλος! Βρέθηκαν ήδη οι καινούργιοι ενοικιαστές. Αύριο θα έρθουν να εγκατασταθούν!

- Μας διώχνετε από τη μια μέρα στην άλλη; Δεν

53

είναι πράγματα αυτά! Δεν είναι σωστό!

- Και το να μη μου πληρώνετε το ενοίκιο είναι σωστό; Συγγνώμη αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο!

Τ

ρίτη 17 Αυγούστου 2004 Για μια ολόκληρη εβδομάδα κοιμόμαστε στο παγκάκι της πλατείας. Στο μεταξύ σκεφτόμαστε τρόπους για να βγάλουμε λεφτά και να επιστρέψουμε στο παλιό μας σπίτι. Από την άλλη, ο Κολοράντο ζούσε σαν άρχοντας. Όλα μας τα χρήματα τα δίναμε γι’ αυτόν. Ακόμα και τα χρήματα για το νοίκι. Μετά από τρεις μέρες, μας πήρε τηλέφωνο ο κύριος Τσιφουτίδης και μας είπε πως τελικά η συμφωνία με τους νέους ενοικιαστές δεν έγινε, το σπίτι ήταν ακόμα

προς ενοικίαση κι πως αν βρίσκαμε δύο χιλιάδες ευρώ, θα μπορούσαμε να επιστρέψουμε.

-Ευχαριστούμε πολύ! είπε ειρωνικά ο πατέρας μου.

-Παρακαλώ.

-Κι αν σας δίναμε τα χρήματα σε δόσεις; -Και για τι με περάσατε εμένα; Για πιστωτική κάρτα; Ή όλα ή τίποτα! φώναξε ο κύριος Τσιφουτίδης.

-Α, υπέροχα! Τότε, θα σας πάρουμε τηλέφωνο μόλις συγκεντρώσουμε όλο το ποσό, θα είναι πολύ εύκολο για μας αυτό! τον ειρωνεύτηκε ξανά ο πατέρας μου.

-Γεια σας.

-Γεια σας.

55

Τ

ετάρτη 18 Αυγούστου 2004 Σήμερα κάναμε μια βόλτα στην Αθήνα αναζητώντας σπίτια που ενοικιάζονται και σημειώνοντας τις τιμές, τα τηλέφωνα και τα τετραγωνικά τους. Ήμαστε πολύ απογοητευμένοι, σχεδόν όλα τα σπίτια κόστιζαν το ίδιο μ’ αυτό του κυρίου Τσιφουτίδη και αυτά που ήταν πιο φθηνά ήταν σε άθλια κατάσταση. Δεν υπήρχε άλλη λύση! Έπρεπε να δουλέψουμε πιο σκληρά για να πάρουμε πίσω το παλιό μας σπίτι. Καθώς γυρίζαμε στο παγκάκι μας, είδαμε μια παρατημένη εφημερίδα. Επικεφαλίδα είχε: ΜΕΓΑΛΑ ΧΡΗΜΑΤΙΚΑ ΕΠΑΘΛΑ ΣΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΙΚΗΤΕΣ. Με το που το είδαμε κοιταχτήκαμε

με το μπαμπά κι εκείνος μου είπε: -Πρέπει να κερδίσεις! Είναι πια ζήτημα ζωής και θανάτου! Χρειαζόμαστε το βραβείο για να μην κοιμόμαστε πια σε παγκάκι.

-Μπαμπά, προσπαθώ! Τώρα βέβαια έχω κι έναν παραπάνω λόγο για να νικήσω, του απάντησα.

-Μπράβο! Αυτή είναι η μόνη μας ελπίδα, μου είπε, διαφορετικά θ’ αναγκαστούμε να πουλήσουμε τον Κολοράντο. Το καταλαβαίνεις αυτό, ε; -Μήπως πρέπει να τηλεφωνήσουμε στη μαμά και

56

να της πούμε πώς έχουν τα πράγματα; -Όταν η μητέρα σου έφυγε για την Αμερική έβαλε τη δουλειά της πάνω από εμάς κι αυτό δεν της το συγχωρώ. Θα τα καταφέρουμε μόνοι μας! Πήγα αμέσως να ξεκινήσω προπόνηση. Φτάνοντας στο στάδιο διαπίστωσα ότι όλοι οι τζόκεϊ όλον αυτό τον καιρό που εμείς ψάχναμε ένα σπίτι για να κοιμηθούμε, προπονούνταν σκληρά. Ένιωσα πολύ άσχημα επειδή κατάλαβα ότι δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να νικήσω. Για ν’ αλλάξω διάθεση αποφάσισα να προπονηθώ μία ολόκληρη μέρα χωρίς σταματημό. Όταν τελείωσα την προπόνηση ήμουν εξαντλημένη, είχα ιδρώσει και το μόνο που ήθελα ήταν να έρθει η μέρα των αγώνων, να δω το τελικό αποτέλεσμα και να τελειώσουν όλα τ’ άσχημα! Το μόνο που φοβάμαι είναι μήπως ηττηθώ. Δε θα μείνω μόνο εγώ για πάντα στο δρόμο αλλά και ο πατέρας μου. Θα τον πάρω στον λαιμό μου, πράγμα που δε το θέλω καθόλου!

Π

έμπτη 19 Αυγούστου 2004 Σε δυο μέρες ξεκινούν οι αγώνες, έχω πάρα πολύ άγχος. Δεν μπορώ να κοιμηθώ στο παγκάκι. Είναι πολύ σκληρό. Φοβάμαι μήπως την ημέρα των αγώνων είμαι πιασμένη και δεν μπορέσω να αγωνιστώ. Ο πατέρας μου μού λέει να μην ανησυχώ αλλά στα μάτια του φαίνεται η αγωνία όσο κι αν προσπαθεί να την κρύψει. Προσπαθώ κι εγώ να μη δείχνω, όσο μπορώ, τη λύπη μου που όλο και μεγαλώνει, όχι τόσο επειδή μπορεί να χάσω το έπαθλο αλλά κυρίως επειδή χθες τσακώθηκα με την κολλητή μου, την Έλλη. Έμαθα πως εκείνη έβαλε στοίχημα ότι θα χάσω στους αγώνες. Τσακωθήκαμε πολύ άσχημα. Τώρα νιώθω τύψεις. Αυτή με βοήθησε να προκριθώ!

Σ

άββατο 21 Αυγούστου 2004 Σήμερα ήταν οι αγώνες. Άκουγα στις κερκίδες να ζητωκραυγάζουν. Έμεναν ακόμα είκοσι λεπτά για την έναρξη. Τα χέρια μου έτρεμαν κι η καρδιά μου χτυπούσε πολύ γρήγορα. Στα πρώτα εμπόδια πήδηξα πολύ χαμηλά. Είχα αρχίσει να αγχώνομαι, ειδικά όταν οι δύο επόμενοι πήδηξαν πέντε πόντους πιο ψηλά. Είχαν περάσει άλλα είκοσι λεπτά. Έπρεπε να πηδήξω πολύ ψηλά για να νικήσω. Από αυτό θα κρινόταν το αν θα ξανακοιμόμαστε σε σπίτι ή το παγκάκι θα γινόταν το σπίτι μας για πάντα. Αισθάνθηκα πολύ πιεσμένη αλλά με παρηγορούσε το γεγονός πως έμεναν μόνο δυο εμπόδια για το τέλος. Ήμουν σίγουρη ότι θα μπορούσα να τα καταφέρω. Συγκεντρώθηκα, χάιδεψα ελαφρά τον Κολοράντο και… πέρασα το ένα εμπόδιο πηδώντας πολύ ψηλά.

57

Ξαφνικά, ένας άλλος αθλητής πέρασε δίπλα μας και μαστίγωσε με το καμουτσίκι του τον Κολοράντο, ο Κολοράντο τρόμαξε και μ’ έριξε κάτω. Οι κριτές δεν είδαν τι συνέβη. Εγώ βρέθηκα στο έδαφος πονώντας πολύ κι ο αθλητής με πέρασε στην κατάταξη. Εκείνος πήδηξε και το τελευταίο εμπόδιο, εγώ ηττήθηκα. Ο Κολοράντο είχε χτυπήσει αλλά ευτυχώς δεν ήταν κάτι σοβαρό. Ήμουν πολύ θυμωμένη! Ήθελα να κλοτσήσω τον αθλητή, να τον κάνω να πονέσει κι εκείνος. Αυτός είχε πάρει το πιο αθώο ύφος που μπορεί να έχει άνθρωπος και πανηγύριζε για τη νίκη του. Κανείς δεν είχε προσέξει πως είχε μαστιγώσει τ’ άλογό μου, ίσως να είχε πληρώσει τους κριτές ή μπορεί απλώς να μη φάνηκε η ύπουλη κίνησή του μέσα στην αναστάτωση. Όλοι οι άλλοι αθλητές του έλεγαν συγχαρητήρια αλλά εγώ είχα εκνευριστεί αφάνταστα. Ήθελα να του πω πως δεν ήταν τίμιος, ήθελα πολύ

να τον βρίσω γιατί αυτά τα δέκα χιλιάδες ευρώ τα χρειαζόμουν περισσότερο από αυτόν.

Κ

υριακή 22 Αυγούστου 2004 Σήμερα έγιναν τρομερά πράγματα. Το πρωί μόλις άνοιξα τα μάτια μου είδα ένα μεγάλο κεφάλι με σγουρά μαλλιά κι απεριποίητο μούσι να στέκεται από πάνω μου. Στην αρχή δεν κατάλαβα ποιος ήταν αλλά γρήγορα συνειδητοποίησα ότι ήταν ο Μαρσέλο! Ήταν ο αθλητής που με κατέστρεψε.

-Γεια σου, τι κάνεις; Πονάς; μου είπε διστακτικά.

-Τι θες εδώ; Να μαστιγώσεις ξανά το άλογό μου; -Όχι, ήρθα να σου ζητήσω συγγνώμη για χθες. Ο πατέρας μου μού είχε πει να κάνω οτιδήποτε για να νικήσω. Τώρα, όμως, δε θέλω να κρατήσω το έπαθλο

59

αφού το κέρδισα έτσι. Δεν ήξερα πόσο χρειαζόσουν εσύ τα χρήματα. Ούτε πως κοιμόσουν εδώ! Σήκωσα όλα τα λεφτά από την τράπεζα και στα έφερα εδώ.

-Δεν θέλω τίποτα από ‘σένα! Φύγε από ‘δω!

-Σε παρακαλώ, δέξου τα ως μία συγγνώμη.

-Δεν θέλω τη συγγνώμη σου, ούτε να με λυπάσαι θέλω, το καταλαβαίνεις; -Καλά, εγώ πάντως θ’ αφήσω τα χρήματα στον πατέρα σου. Ο δικός μου δεν τα έχει τόση ανάγκη.

-Τότε, γιατί θέλατε να κερδίσετε δέκα χιλιάδες ευρώ με κάθε τρόπο; -Επειδή εκτός από τα χρήματα, η οργάνωση δίνει στο νικητή εκατό μετοχές της εταιρείας «Κοτοκρέμ». Ο πατέρας μού είπε πως θα μου δώσει εκατό ευρώ για την κάθε μετοχή. Τέλος πάντων, τα λεφτά τα δίνω στον πατέρα σου. Γεια σου τώρα!

-Γεια!

Τ

ρίτη 31 Αυγούστου 2004 Με τον μπαμπά μου βρήκαμε ένα άλλο σπίτι που άνηκε σ’ έναν κύριο συμπαθητικό, τον κύριο Ζορμπάκη. Το σπίτι αυτός ο κύριος το ενοικιάζει τριακόσια ευρώ το μήνα κι είναι εξίσου μεγάλο με το παλιό μας σπίτι, του κυρίου Τσιφουτίδη. Ο μπαμπάς μου βρήκε δουλειά ξανά. Τώρα δουλεύει στην αμερικανική πρεσβεία. Εγώ με τον Μαρσέλο γίναμε καλοί φίλοι. Ο μπαμπάς του έγινε φίλος με τον μπαμπά μου. Λύθηκαν όλες οι παρεξηγήσεις. Φαίνεται πως ο μπαμπάς του χρειαζόταν τις μετοχές «Κοτοκρέμ» όσο κι εμείς χρειαζόμαστε τα χρήματα. Κανείς δεν είναι κακός τελικά, όλοι προσπαθούν να επιβιώσουν! Με την Έλλη γίναμε και πάλι φίλες. Με το Μαρσέλο και την Έλλη βρισκόμαστε σχεδόν κάθε μέρα και πηγαίνουμε μαζί για φαγητό. Η Έλλη, θα βγάλει

61

σήμερα επιτέλους το γύψο της και θα κάνει ένα μεγάλο πάρτι.

Τ

ετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2004 Σήμερα είναι το πάρτι της Έλλης, ήμουν πολύ ενθουσιασμένη όμως χάλασε η διάθεσή μου επειδή στο μανάβικο της νέας μας γειτονιάς συνάντησα τον κύριο Τσιφουτίδη. Μου είπε: -Γεια σου μικρό κοριτσάκι, τι κάνεις; -Καλά είμαι, του απάντησα.

-Τα βρήκατε τα λεφτά για να επιστρέψετε στο σπίτι; -Δε σας αφορά, κύριε Τσιφουτίδη.

-Με αφορά και πολύ μάλιστα γιατί σας έχω συμπαθήσει και γι’ αυτό θα σας κάνω έκπτωση πέντε τοις εκατό στο ενοίκιο. Θέλετε τώρα να μου δώσετε τα

χρήματα και να πάρετε το σπίτι πίσω; -Όχι, βρήκαμε άλλο σπίτι και σε καλύτερη τιμή, όχι σαν το δικό σας, είστε πολύ τσιγγούνης και γι’ αυτό δε θέλουμε ούτε εγώ ούτε ο πατέρας μου να έχουμε σχέσεις με ανθρώπους σαν κι εσάς!

-Μα γιατί το λες αυτό; Τι σας έκανα; -Α, τίποτα απλώς μας διώξατε από το ίδιο μας το σπίτι μέσα σε μια μέρα κι αναγκαστήκαμε να «κάνουμε διακοπές» για δυο βδομάδες στο παγκάκι της πλατείας! του είπα ειρωνικά.

-Εντάξει, μπορεί να φέρθηκα άσχημα, αλλά κι εσείς δεν πληρώνατε το ενοίκιο. Δεν ήμουν εγώ ο καλύτερος ιδιοκτήτης του κόσμου αλλά δεν ήσαστε κι εσείς οι καλύτεροι ενοικιαστές!

-Δε μας αφήνετε στην ησυχία μας, λέω εγώ! Έτσι κι αλλιώς έχω πιο σημαντικά πράγματα να κάνω απ’ το να συζητάω με εσάς!

63

-Αναιδέστατη! Αυτά μου είπε ο κύριος Τσιφουτίδης κι εκνευρίστηκα πολύ. Παρόλα αυτά, εγώ πήγα στο πάρτι της Έλλης και πέρασα τέλεια.

Τ

ρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2004 Συνέβη κάτι το υπέροχο! Η μαμά μου πήρε άδεια από τη δουλειά της στο Λος Άντζελες κι ήρθε να μας δει για πρώτη φορά από τότε που έφυγε σχεδόν χωρίς να μας χαιρετήσει! Μας βρήκε ευτυχισμένους σ’ ένα όμορφο σπίτι κι ο μπαμπάς μου ήταν περήφανος. Η μαμά δεν έμαθε ποτέ για την περιπέτειά μας. Ο μπαμπάς δεν ήθελε να νομίζει εκείνη πως δεν μπορούσε να με φροντίζει. Δεν ήθελε να με χάσει.

Σ

άββατο 11 Σεπτεμβρίου 2004 Η ζωή μου αλλάζει ολοένα προς το καλύτερο! Η μητέρα μου αποφάσισε να γυρίσει κοντά μας! Μετακόμισε μαζί μας στο νέο μας σπίτι που είναι πολύ ευρύχωρο. Δε νομίζω πως θα μπορούσα ποτέ να είμαι πιο ευτυχισμένη από ό,τι είμαι τώρα!

ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΣΕ ΑΣΠΡΟ - ΜΑΥΡΟ

Η

ιστορία μου ξεκινάει το 2003. Μια ηλιόλουστη μέρα, εγώ και η οικογένειά μου, τρώγαμε πρωινό στην αυλή του σπιτιού μας, στη Χιλή. Ήταν η πρώτη φορά που δοκίμασα τα νέα μου μπισκότα! Η οικογένειά μου έχει πέντε μέλη, τα αφεντικά μου, τον κύριο Κάιλ και την κυρία Λάρα, τα παιδιά τους, την Τζένιφερ, τον Αλμπέρτο και τον Τζόνι και μια σκυλίτσα, εμένα, που με λένε Ρόξι! Ξαφνικά το έδαφος άρχισε να κουνιέται. Έμοιαζε σαν αυτά τα τρενάκια στο λούνα παρκ που δε με άφηναν να μπω. Η Λάρα είπε τρομαγμένη: «Γίνεται σεισμός, καλυφθείτε παιδιά!» κι όλοι πανικοβλήθηκαν. Τρέξαμε από ‘δω και από ‘κει κι έπειτα μπήκαμε όλοι μαζί κάτω από το τραπέζι της τραπεζαρίας. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, οι τοίχοι άρχισαν να ραγίζουν. Βγήκαμε έξω τρέχοντας. Μόλις βγήκαμε, το σπίτι κατέρρευσε. Άρχισαν να

καταρρέουν κι άλλα κτήρια γύρω μας. Εκείνη τη νύχτα κοιμηθήκαμε έξω. Το αφεντικό μου ήταν πολύ στενοχωρημένο. Κρατούσε στα χέρια του λίγα σκισμένα χαρτάκια και στενοχωριόταν λες και ήταν διαλυμένα μπισκότα. Πήγαμε στο λιμάνι κι εκεί ήθελε ν’ ανταλλάξει τα χαρτάκια του με κάτι άλλο αλλά μάλλον δεν του έφταναν. Φώναζε και παρακαλούσε έναν κύριο να του δώσει κάτι άλλα χαρτάκια και να πάρει τα δικά μας. Δεν καταλαβαίνω γιατί ήθελε τα άλλα χαρτάκια τόσο πολύ… ήταν κι αυτά απλά χαρτάκια. Τελικά κατάφερε να πετύχει αυτό που ήθελε! Εγώ νυστάζω τόσο…

67

Μ

μμ… ψαράκι! Ξύπνησα, κοίταξα γύρω μου και κατάλαβα ότι βρισκόμουν σ’ ένα πλοίο. Ο ήλιος ήταν πίσω από πυκνά σύννεφα. Ξαφνικά μία σταγόνα έπεσε πάνω στη μουσούδα μου. Ψιχάλιζε. Μετά άρχισε να φυσάει, να βρέχει πιο πολύ, σηκώθηκαν μεγάλα κύματα και το πλοίο άρχισε να κουνιέται. Όλοι οι άνθρωποι έτρεχαν γύρω γύρω σαν να έψαχναν κόκκαλα αλλά εγώ κόκκαλα δε μύριζα. Ξαφνικά τ’ αφεντικά μου με άρπαξαν και μπήκαμε βιαστικά σε μια βάρκα. Ο Αλμπέρτο φοβόταν να πηδήξει. Τότε το πλοίο κουνήθηκε από ένα μεγάλο κύμα και ο Αλμπέρτο σκόνταψε κι έπεσε μέσα στη βάρκα. Ένας ναυτικός έλυσε τη βάρκα από το πλοίο. Ο Αλμπέρτο έκλαιγε από τον πόνο επειδή, καθώς έπεφτε μέσα στη βάρκα, χτύπησε το πόδι του. Ο Κάιλ έψαξε μέσα σ’ ένα κουτί και βρήκε μια γάζα με την οποία έδεσε το πόδι του Αλμπέρτο.

Μ

έσα στη βάρκα, η ζωή ήταν πολύ δύσκολη. Το φαγητό ήταν ελάχιστο, όπως και το νερό. Τι ειρωνεία να έχεις τόσο νερό γύρω σου και να μην μπορείς να το πιεις! Η θάλασσα ήταν ήρεμη τώρα. Δεν υπήρχαν μεγάλα κύματα όπως πριν. Έβλεπα την Τζένιφερ να γράφει κάτι σ’ ένα τετράδιο και τη Λάρα να της λέει: - Μη χάσεις αυτό το τετράδιο, μπορεί αν επιβιώσουμε να το κάνουμε βιβλίο. Αλήθεια, τι γράφεις εκεί μέσα; - Δεν μπορώ να σου πω γιατί είναι το ημερολόγιό μου. Τα ημερολόγια είναι μυστικά! απάντησε η Τζένιφερ. Εν τω μεταξύ, ο Τζόνι κοιτούσε αφηρημένος τη θάλασσα κι ήταν έτοιμος να πέσει μέσα. Θέλησα να πάω κοντά του για να τον τραβήξω πιο μέσα αλλά όπως σηκώθηκα… ΜΠΛΟΥΜ! Έπεσε μέσα στο νερό!

69

Δεν ήξερα τι να κάνω. Όλοι κοιτούσαν σαστισμένοι. Το σκέφτηκα λίγο κι έπεσα κι εγώ μέσα στο νερό, έπιασα τον Τζόνι από την μπλούζα και τον τράβηξα πίσω στη βάρκα. Η Λάρα τον αγκάλιασε κι άρχισε να τον φιλάει και να του λέει: - Τι πήγες κι έκανες, βρε παιδί μου; Δε σου είπα να μη στέκεσαι τόσο άκρη; Ύστερα με ανέβασαν κι εμένα στη βάρκα κι άρχισαν να με χαϊδεύουν και να μου φωνάζουν: «Μπράβο Ρόξι! Μπράβο!». Μπισκοτάκι όμως δεν πήρα! Εκείνο το βράδυ ήμαστε όλοι χαρούμενοι.

70

Τ

ην επόμενη μέρα, είχε συννεφιά. Είχε πολύ αέρα και κρύο καθώς τα σύννεφα έκρυβαν τον ήλιο. Ενώ η θάλασσα ήταν ήρεμη, ξαφνικά εμφανίστηκαν μεγάλα κύματα. Στην αρχή όλοι νομίζαμε πως ήταν τρικυμία αλλά έπειτα εμφανίστηκε μία πελώρια ουρά. Ο Τζόνι είπε «Μαμά, μαμά κοίτα, ένα δελφίνι!» αλλά όσο και να το θέλαμε, κανείς δεν τον πίστευε γιατί όλοι βλέπαμε ότι αυτό το «δελφίνι» ήταν το πιο μεγάλο ψάρι που είχαμε δει ποτέ κι ερχόταν κατά πάνω μας! «Μια φάλαινα!» φώναξε ο Κάιλ κι έπιασε αμέσως τα κουπιά. Φαινόταν τρομαγμένος όπως όλοι μέσα στη βάρκα εκτός από εμένα και τον Τζόνι που δεν καταλαβαίναμε τι γινόταν. Εμένα μου φαίνεται νόστιμο το ψαράκι! Η φάλαινα άρχισε ν’ απομακρύνεται σιγά σιγά. Ξαφνικά, καθώς βουτούσε μέσα στον ωκεανό για να φύγει, χτύπησε την ουρά της και δημιούργησε ένα τεράστιο κύμα. Η βάρκα αναποδογύρισε κι όλοι πέσαμε στο νερό. Όλα τα φαγητά σκόρπισαν στη θάλασσα, όπως και πολλά άλλα πράγματα. Αλλά κυρίως τα φαγητά! Όλα τα φαγητά! Μέχρι να ξανανέβουμε στη βάρκα, η φάλαινα είχε εξαφανιστεί. Τώρα, όμως, δε μας είχε απομείνει τίποτα...

Π

έρασε μία μέρα χωρίς νερό και φαγητό. Κανείς δε μιλούσε. Ήμαστε όλοι απελπισμένοι. Ο Κάιλ και η Λάρα, έκαναν κουπί, η Τζένιφερ και ο Αλμπέρτο, κοιτούσαν γύρω γύρω μπας και δουν στεριά κι εγώ καθόμουν στην κουπαστή και απολάμβανα το καθαρό αεράκι του ωκεανού ενώ με χάιδευε ο Τζόνι. Τι ηρεμία! Αν είχαμε και φαγητό, θα ήταν καλύτερα κι από το σπίτι! Εκείνη τη στιγμή ο Αλμπέρτο φώναξε χαρούμενα «Στεριά, στεριά!» κι όλοι κοιτάξαμε προς το μέρος του. Μετά από λίγη ώρα φτάσαμε σε ένα νησί. Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι πατούσαμε στη στεριά κι ότι η περιπέτειά μας είχε τελειώσει. Πρώτα, επειδή πεινούσαμε πάρα πολύ, πήραμε από ένα φρούτο κι αρχίσαμε να τρώμε. Όταν πεινάς, όλα τα τρως! Αφού φάγαμε περίπου τρία-τέσσερα φρούτα ο καθένας, ξεκινήσαμε την εξερεύνηση.

Αυτό το νησί ήταν ερημικό. Παρά την ομορφιά του και τον πλούτο του ένιωσα σαν κάποιος να μας παρακολουθούσε. Κάποιον μύριζα όμως κανείς άλλος δεν το κατάλαβε. Άρχισα να γαβγίζω ασταμάτητα. Όλοι μου έλεγαν να σταματήσω. Ξαφνικά, μέσα από τα δέντρα και τους θάμνους πετάχτηκαν κάποιοι άνθρωποι που δεν έμοιαζαν μ’ αυτούς που ήξερα. Το δέρμα τους φαινόταν διαφορετικό. Κρατούσαν κοντάρια, ασπίδες κι είχαν βάλει πάνω στο σώμα τους ξύλα τα οποία ήταν δεμένα μεταξύ τους. Έβγαζαν περίεργες κραυγές κι έτρεχαν δαιμονισμένα γύρω μας. Αρχίσαμε να τρέχουμε κι εμείς προς τη βάρκα μας, παίρνοντας όσα περισσότερα φρούτα μπορούσαμε. Φτάσαμε στη βάρκα σώοι και αβλαβείς. Μπήκαμε μέσα. Η Λάρα άρχισε να μας μετράει μ’ ένα ανήσυχο βλέμμα. « Ένας, δύο, τρεις, τέσσερις, πέντε… Ωχ! Πού είναι η Τζένιφερ;»

71

Β

γήκαμε από τη βάρκα κι αρχίσαμε να ψάχνουμε την Τζένιφερ σε όλο το νησί. Ήμουν με τη Λάρα και τον Τζόνι ενώ ο Κάιλ με τον Αλμπέρτο είχαν πάει πιο πέρα. Μύρισα κάτι να καίγεται. Γάβγισα κι άρχισα να τρέχω προς τα εκεί. Οι υπόλοιποι με ακολούθησαν. Όταν φτάσαμε, είδαμε την Τζένιφερ δεμένη σ’ ένα δέντρο κι από κάτω να καίει φωτιά. Οι περίεργοι άνθρωποι θα το έκαναν. Η Τζένιφερ φοβόταν πολύ. Τρέξαμε να σβήσουμε τη φωτιά και να λύσουμε την Τζένιφερ. Τα καταφέραμε, την πήραμε κι αρχίσαμε να τρέχουμε. Οι περίεργοι άνθρωποι μας κατάλαβαν και μας ακολούθησαν. Μπροστά ήταν ο Κάιλ, πίσω του ο Αλμπέρτο, μετά ο Τζόνι, ακολουθούσε η Τζένιφερ και πιο πίσω ήμουν εγώ με τη Λάρα. Καθώς τρέχαμε είδαμε μπροστά μας μια σπηλιά και μπήκαμε γρήγορα μέσα. Οι περίεργοι άνθρωποι

δε μας βρήκαν. Η Λάρα πρότεινε να μείνουμε εκεί για μια μέρα για να ξεκουραστούμε. Μέσα στη σπηλιά δεν ήταν κι άσχημα, είχε αρκετές εικόνες σκαλισμένες που σου τραβούσαν την προσοχή. Την επόμενη μέρα, τα αγόρια πήγαν για εξερεύνηση πιο βαθιά μέσα στη σπηλιά, ενώ εμείς πήγαμε να βρούμε νερό και φαγητό. Καθώς περπατούσαμε, η Λάρα σκόνταψε πάνω σ’ ένα μέταλλο. Όταν σηκώθηκε συνειδητοποιήσαμε πως αυτό στο οποίο σκόνταψε ήταν κάτι σαν καταπακτή. Το κοιτάξαμε μερικά δευτερόλεπτα έκπληκτες, το μύρισα καλά καλά. Εκεί μέσα πάντως φαγητό δεν υπήρχε. Τα κορίτσια προσπάθησαν ν’ ανοίξουν την καταπακτή όμως δεν τα κατάφεραν. Η Λάρα έστειλε εμένα και την Τζένιφερ να φωνάξουμε τους υπόλοιπους. Τ’ αγόρια ήρθαν και κατάφεραν να την ανοίξουν. Μέσα υπήρχαν διάφορα παλιά έπιπλα αλλά

73

δεν υπήρχε άνθρωπος κανείς. Τότε ακούσαμε ένα φτέρνισμα. Κι όμως, υπήρχε άνθρωπος και μάλιστα ήταν κανονικός άνθρωπος όχι από τους άλλους. Τον ρωτήσαμε από πού είχε έρθει και μας είπε πως ήταν επιστήμονας κι είχε έρθει στο νησί για να το εξερευνήσει.

- Με λένε Τζέισον, ήρθα σ’ αυτό το νησί πριν από τρία χρόνια για να τελειώσω την έρευνα ενός φίλου που είχε έρθει παλιότερα εδώ όμως άφησε την έρευνά του μισοτελειωμένη. Επειδή υπάρχουν αυτοί οι κανίβαλοι, μένω εδώ τη μέρα για να προστατευτώ και βγαίνω τη νύχτα για να εξερευνήσω. Είμαι αποφασισμένος να μείνω εδώ όσο χρειαστεί προκειμένου να ολοκληρώσω το έργο μου. Περίεργος άνθρωπος! Ποιος θα ‘θελε να μείνει εδώ μαζί με τους περίεργους ανθρώπους; Εμείς γυρίσαμε στη σπηλιά για να κοιμηθούμε.

74

Τ

ην επόμενη μέρα φύγαμε από το νησί. Είχαμε πάρει μαζί μας αρκετά τρόφιμα, όχι ιδιαίτερα νόστιμα! Αυτή τη φορά θα προσέξουμε πολύ μη μας πέσουν τα φαγητά στη θάλασσα. Συνεχίσαμε το ταξίδι μας για κάμποσες μέρες. Ούτε φάλαινες, ούτε τρικυμίες αλλά ούτε και στεριά είχαν εμφανιστεί. Όλοι ήμαστε κουρασμένοι κι απελπισμένοι νομίζοντας ότι θα μείνουμε στη βάρκα για πάντα. Τότε μύρισα άνθρωπο στον ορίζοντα! Άρχισα να γαβγίζω. Όλοι κοίταξαν προς το μέρος μου κι άρχισαν να φωνάζουν και να κουνάνε τα χέρια τους ψηλά. Ήταν ένα πλοίο! Ήρθε προς το μέρος μας. Μας ανέβασαν πάνω. Ο Κάιλ ρώτησε τους ναύτες προς τα πού πήγαινε. Είπαν: «Αυτό το πλοίο μεταφέρει πράγματα σε διάφορες χώρες. Επόμενη στάση μας η Βραζιλία. Θα ήμαστε εκεί σε 5 ώρες». Όλοι ήμαστε πολύ κουρασμένοι και γι’ αυτό μας έστρωσαν να κοιμηθούμε.

Ό

ταν ξυπνήσαμε, το πλοίο ξεφόρτωνε. Κατεβήκαμε. Ένας ναύτης μάς έδωσε λίγα από εκείνα τα πολύτιμα χαρτάκια που λατρεύει το αφεντικό. Τον ευχαριστήσαμε και φύγαμε. Η Βραζιλία φαίνεται πολύ ωραία χώρα. Ο Κάιλ πήγε σ’ ένα τεράστιο σκυλόσπιτο και όταν βγήκε αντί για χαρτάκια κρατούσε δύο μεγάλα στρώματα και πέντε κουβέρτες. «Σήμερα θα κοιμηθούμε έξω στο δρόμο» είπε. Εγώ δεν είχα πρόβλημα γιατί κάθε μέρα κοιμόμουν έξω στον κήπο του σπιτιού, τώρα μάλιστα θα είχα και παρέα αλλά στους άλλους, φαίνεται, δεν άρεσε καθόλου η ιδέα. Έπειτα η Λάρα πήγε σ’ ένα άλλο σκυλόσπιτο κι από εκεί βγήκε με κάτι σακούλες που μύριζαν πολύ ωραία. Μμ! Τυρί! Πήγαμε σε μια γωνία, βάλαμε τα στρώματα κάτω κι αρχίσαμε να τρώμε ψωμί με τυρί. Εμένα το ψωμί δε μου αρέσει αλλά το τυράκι…

Το επόμενο πρωί, ο Κάιλ έμπαινε κι έβγαινε σε διαφορετικά σκυλόσπιτα. Απ’ τα περισσότερα έφευγε λυπημένος μέχρι που πήγε σ’ ένα απ’ όπου βγήκε μ’ ένα χαμόγελο ως τ’ αυτιά. Ήρθε στη γωνίτσα μας φωνάζοντας χαρούμενος: - Μας βρήκα δουλειά!

- Τι δουλειά; ρώτησε η Λάρα.

- Πήγα σ’ έναν εκδοτικό οίκο, τους μίλησα για το ημερολόγιό σου, Τζένιφερ και ξετρελάθηκαν με την ιδέα.

- Τζένιφερ, ελπίζω να έχεις ακόμα το ημερολόγιό σου! είπε η Λάρα.

- Φυσικά και το έχω! απάντησε η Τζένιφερ με χαρά.

- Ωραία! είπε ο Κάιλ, γιατί οι περιπέτειές μας θα γίνουν βιβλίο για να μαθαίνουν τα παιδιά ισπανικά! Ο Κάιλ, το ίδιο απόγευμα πήγε το ημερολόγιο στον εκδοτικό οίκο. Έμεινε εκεί όλη την υπόλοιπη μέρα

75

διορθώνοντας τυχόν λάθη που υπήρχαν. Υποθέτω πως για να έμεινε τόση ώρα εκεί μόνο για να διορθώσει, μάλλον η Τζένιφερ δεν είναι κι άσος στην ορθογραφία! Μου δίνει όμως τα περισσότερα μπισκότα απ’ όλους! Κάθε μέρα, ο Κάιλ έφευγε πρωί πρωί από τη γωνίτσα που μέναμε για να πάει στον εκδοτικό οίκο. Έλεγε ότι έχει πολλά πράγματα να κάνει και κάθε μέρα γυρνούσε αργά το βράδυ. Εμείς μέναμε όλη μέρα στη γωνίτσα μας. Εμένα δε με πείραζε καθόλου γιατί ούτως ή άλλως μου αρέσει να κοιμάμαι. Οι άλλοι έδειχναν να βαριούνται και να στενοχωριούνται. Προσπαθούσα να τους φτιάξω το κέφι κουνώντας την ουρά μου και γλείφοντάς τους τα χέρια. Μουρμούριζαν συνέχεια: «Αχ! Σπίτι μου σπιτάκι μου…»

76

Μ

ια μέρα ο Κάιλ γύρισε λίγο πιο νωρίς απ’ ό,τι συνήθως και μας είπε να μαζέψουμε τα στρώματα και να τον ακολουθήσουμε. Μας πήγε σ’ ένα μικρό σπιτάκι κοντά στον εκδοτικό οίκο. Πήγαινα από τον ένα στον άλλο κουνώντας την ουρά μου. Αυτή τη φορά όλοι χαμογελούσαν. Δεν ήξερα αν ήμουν εγώ ή το καινούργιο σπίτι που τους έκανε τόσο χαρούμενους αλλά δεν είχε σημασία.

- Μα καλά, πού βρήκες τα λεφτά για να αγοράσεις το σπίτι; ρώτησε ο Αλμπέρτο.

- Αυτά τα λεφτά τα κέρδισα επειδή έκανα καλή δουλειά στον εκδοτικό οίκο. Το αφεντικό μου μάλιστα μου είπε ότι όταν θα πουληθεί το βιβλίο θα πάρουμε το εξήντα τοις εκατό από τα κέρδη, που - ακόμα κι αν δεν πάνε καλά οι πωλήσεις - θα είναι περισσότερο από 7.000 ρεάλ Βραζιλίας! είπε ο Κάιλ χαρούμενα. Η Λάρα έμεινε έκπληκτη, ο Αλμπέρτο και η

Τζένιφερ αγκάλιασαν τον πατέρα τους κι εγώ ως συνήθως μπήκα στη μέση. Μου αρέσουν οι αγκαλιές! Έπειτα με τον Τζόνι μπήκαμε μέσα στο σπίτι για να το δούμε. Δεν είχε πολλά δωμάτια. Υπήρχε μια μικρή κουζίνα μ’ ένα μικρό τραπέζι, ένα μπάνιο κι ένα άδειο δωμάτιο όπου θα βάζαμε τα στρώματα για να κοιμηθούμε. Μέχρι να τυπωθεί το βιβλίο, η καθημερινότητά μας κυλούσε και πάλι φυσιολογικά, όπως στη Χιλή. Αχ! Πόσο μου λείπουν τα μπισκότα μου. Οι βραζιλιάνικες λιχουδιές δεν είναι τόσο νόστιμες. Ξυπνούσαμε, τρώγαμε το πρωινό μας, κάναμε βόλτες, τρώγαμε το μεσημεριανό μας, ύστερα ο Κάιλ γυρνούσε από τη δουλειά, παίζαμε παιχνίδια, τρώγαμε και πηγαίναμε για ύπνο. Ένα ηλιόλουστο πρωινό, ο Κάιλ αντί να πάει στη δουλειά του, μας πήγε σ’ ένα βιβλιοπωλείο. Μας έδειξε ένα συγκεκριμένο ράφι κι έβγαλε από εκεί ένα

βιβλίο. Ήταν πολύ χαρούμενος και συγκινημένος.

- Το ημερολόγιό μου! είπε η Τζένιφερ με πολλή χαρά.

- Πρέπει να περιμένουμε λίγες μέρες ακόμα για να δούμε πώς θα πάνε οι πωλήσεις του. Αν πάνε καλά θα κερδίσουμε πολλά χρήματα!

77

Ε

νώ περιμέναμε να δούμε την πορεία των πωλήσεων του βιβλίου, οι μέρες μας περνούσαν ευχάριστα. Η Τζένιφερ άρχισε να κάνει πολλές βόλτες και να ρωτάει τη Λάρα πώς ήταν τα μαλλιά της. Όλοι σκεφτήκαμε πως είχε βρει αγόρι κι όταν γύρισε από μία από τις εξόδους της, τη ρωτήσαμε αν όντως ίσχυαν οι υποψίες μας. Εκείνη απάντησε: - Όχι, ακριβώς! Μακάρι δηλαδή! Μου αρέσει ένα αγόρι αλλά δε νομίζω πως νιώθει το ίδιο κι εκείνος για ‘μένα. Η Λάρα πρότεινε μια μέρα να κανονίσουμε να βγούμε για φαγητό με την οικογένεια του καινούργιου φίλου της Τζένιφερ.

- Ναι, να γνωρίσουμε τους γονείς του παιδιού! είπε ο Κάιλ κι όλοι συμφώνησαν. Η Τζένιφερ τον πήρε τηλέφωνο για να το κανονίσει: - Την Πέμπτη είναι καλά; Α! Εντάξει… την

Παρασκευή λοιπόν! Έκλεισε! Την Παρασκευή πήγαμε για φαγητό. Μπριζολίτσα με κόκκαλο! Το παιδί το έλεγαν Τσάρλι. Η οικογένειά του ήταν πολύ καλή κι ευγενική. Όλοι μου έδωσαν μεζεδάκι! Εγώ πιστεύω ότι η Τζένιφερ του αρέσει. Σε όλη τη διάρκεια του δείπνου ψιθύριζαν μεταξύ τους και γελούσαν. Καθώς φεύγαμε, ο Τσάρλι φίλησε την Τζένιφερ στο μάγουλο. Η Τζένιφερ τον κοίταξε στα μάτια και τα μάγουλά της κοκκίνισαν. Όταν γυρίσαμε στο σπίτι μας, το αφεντικό του Κάιλ μας περίμενε έξω από την πόρτα μ’ ένα πλατύ χαμόγελο. Μας είπε: - Το βιβλίο σας ξεπούλησε! Κάιλ, εσύ αύριο έλα πιο νωρίς στη δουλειά για να ετοιμάσουμε τη δεύτερη έκδοση. Αν θέλει και κάποιος άλλος να βοηθήσει, ας έρθει. Θα υπολογίσουμε και πάλι την αμοιβή σας ανάλογα με τα έσοδα, τα οποία, μιας και το ‘φερε η

79

κουβέντα έχουν φτάσει περίπου τα… 350.000 ρεάλ Βραζιλίας! Την επόμενη μέρα πήγαμε όλοι στον εκδοτικό οίκο για να βοηθήσουμε. Μόνο εμένα δε μ’ άφησαν να μπω. Κάθισα σε μια γωνίτσα και κοιμήθηκα. Κάθε νέο αντίτυπο που στέλναμε στα βιβλιοπωλεία πουλιόταν στο λεπτό. Τελικά κερδίσαμε πολλά χαρτάκια σαν αυτά που είχαν σκιστεί στα ερείπια του παλιού μας σπιτιού. Ο Κάιλ τώρα ήταν χαρούμενος.

M

(ετά από τρία χρόνια) «Ντινγκ ντονγκ!» Ααα! Πρέπει να είναι ο Τσάρλι, ο σύζυγος πια της Τζένιφερ. Μαζί έγραψαν κι άλλες ιστορίες και κέρδισαν πολλά. Πήραν άλλον ένα σκύλο, πολύ όμορφο, με τον οποίο έκανα πέντε κουταβάκια. Τώρα ζούμε σ’ ένα σπίτι με πολύ μεγάλο κήπο (τα υπόλοιπα δε με νοιάζουν). Στα κουταβάκια μας αρέσει πολύ να κυλιούνται στο γρασίδι. Έτσι λοιπόν συνεχίστηκε η ζωή μας σ’ ένα μεγάλο σπίτι στη Βραζιλία, με έξι καινούργια μωρά στην οικογένεια. Πέντε κουτάβια, σκέτη γλύκα κι ένα μωρό, του Τσάρλι και της Τζένιφερ, τον Τόμπι. Αυτή είναι η ζωή ενός σκύλου, με πολλές περιπέτειες και μόνο δύο χρώματα, το άσπρο και το μαύρο.

3

140

3

9

3

140

3

20

20

20

20

5

215

3 6,5

3 215

5

20

5

20

215 3,5 20

2010

20

3,5

με λιγα λογια

240

λόγω... ποίησης 3,5

5

215

3 6,5

3 215

Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός» 2014

3 20

20

3

9

3

140

3

20

κοσμο... γωνίες

Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός»

…και µεις καλύτερα

Μια έκδοση των Εκπαιδευτηρίων «∆ιονύσιος Σολωµός» – Αθήνα 2006

«∆ιονύσιος Σολωµός» – 2006

101 ∂ÍÒÊÏÏÔ 4/6/2006 01:58 Page 1

Μια έκδοση των Εκπαιδευτηρίων «Διονύσιος Σολωμός» – Αθήνα 2009

Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός» Αθήνα 2014

πόσο μου μοιά ζ ε ις !

Μια φορά…

και µια ιστορία

Μια φορά… και µια ιστορία

140

«Διονύσιος Σολωμός»

3

μη μου πεις!

20

πόσο μου μοιάζεις!

20

2009

σχήμα λόγου

3

Μια έκδοση των Εκπαιδευτηρίων «Διονύσιος Σολωμός» - Αθήνα 2012

όγω...ς λ ποίηση

με λιγα λογια

20

Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός» - Αθήνα 2012

240

σχήμα λόγου

215 3,5 20

3

3

20

Εκπαιδευτήρια ∆ΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ

ΤΟΒΙΒΛΙΟΣΠΙΤΙΜΟΥΣΠΙΤΑΚΙΜΟΥΣΤΟΙΧΕ ΙΟΘΕΤΗΘΗΚΕΜΕΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΑΣΤΟΙΧΕΙ ΑFEDRASERIFΚΑΙFEDRASANSΣΧΕΔΙΑΣΜ ΕΝΑΑΠΟΤΟΝPETERBILÕA KΚΑΙΕΞΕΛΛΗΝΙΣ ΜΕΝΑΑΠΟΤΟΝΠΑΝΑΓΙΩΤΗΧΑΡΑΤΖΟΠΟ ΥΛΟΤΥΠΩΘΗΚΕΣΕΧΑΡΤVELVET170ΓΡΑΜ ΜΑΡΙΩΝΣΤΟΗΛΙΟΤΥΠΟΑΕΒΕΕΚΑΙΒΙΒΛΙΟ ΔΕΤΗΘΗΚΕΣΤΗΝΒΙΒΛΙΟΔΕΤΙΚΗΑΤΤΙΚΗΣΙ ΜΑΝΤΗΣ&ΥΙΟΙΕΕΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΣΕ1000 ΑΝΤΙΤΥΠΑΤΟΝΙΟΥΝΙΟΤΟΥ2015ΑΠΟΤΑΕΚ ΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑΔΙΟΝΥΣΙΟΣΣΟΛΩΜΟΣΤΗΝ ΤΟΙΧΕΙΟΘΕΣΙΑΚΑΙΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΣΗΤΗΝΚΑ ΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗΕΠΙΜΕΛΕΙΑΚΑΙΤΗΝΟΡΓΑΝΩ ΣΗΚΑΙΕΚΤΕΛΕΣΗΤΗΣΠΑΡΑΓΩΓΗΣΕΙΧΑΝΟ ΙΕΙΔΙΚΕΣΕΚΤΥΠΩΣΕΙΣΚΩΣΤΑΣΠΑΠΑΛΕΞΗΣ

Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός» Αθήνα 2015