Juffrouw Mien, vernieuwer en rebel

Het schooltje in de Zandstraat, deel 2

Mien Verdingh (1942, Vossenbergstraat) startte haar onderwijsloopbaan in het schooltje in de Zandstraat. Eigenlijk wilde ze verpleegster worden maar een goede vriendin overtuigde haar zich in te schrijven op de normaalschool, toen was dat op 15-jarige leeftijd.

Bij de aanvang in 1961 kreeg Mien voor haar 1ste graad een apart lokaaltje toegewezen. In het andere gebouwtje waren de 2 kleuterklassen gehuisvest. Veel stelde dit schooltje niet voor, betonnen wanden en een golfplaten dak. Bouwheer ‘bompa Bulen’ bleef zijn schooltje koesteren, hij was steun en toeverlaat voor de juffrouwen en de kinderen. Zijn schoondochter maakte ’s morgens vroeg de potkachel aan en hijzelf bleef allerhande klusjes uitvoeren. ‘Tijdens een storm is hij met armen en benen op het dak gaan liggen om te voorkomen dat de golfplaten zouden wegwaaien’, vertelt Mien met bewondering en dankbaarheid in haar ogen.

Die stoof is ook een apart verhaal. Mien was niet vertrouwd met de bidons die de kinderen meebrachten. Om de koffie warm te houden, stelde Mien voor de bidons op de ring van de kachel te zetten. Pas toen ze allemaal ontploften en de koffie door de klas vloog, had ze door dat de bidons enkel open mochten opwarmen.

Het schooltje in de Zandstraat stond onder toezicht van het centrum. Dit toezicht bestond vooral uit controle op het steen - koolverbruik en de aankoop van didactisch materiaal. Op vlak van leermethoden kon Mien haar eigen koers varen. Doordat zij met enkele vrienden een scoutsgroep voor doofstomme kinderen had opgericht, was ze kind aan huis bij de fraters van Tilburg (nu KIDS). Deze hadden vooruitstrevende systemen om hun doofstomme kinderen te leren lezen en schrijven. Mien leerde hieruit dat het belangrijk is om de methode aan te passen aan het niveau en de beleving van de kinderen. Zij maakte grote kleurplaten die de betonnen wanden sierden. De m was een taart. ‘Als een kind een taart ziet, denkt het ‘mmmm lekker’’, zegt Mien. ‘Als je een handje op je mond legt, voel je de m trillen. De m heeft 3 beentjes. De n is de neus, de neus heeft 2 neusgaten en daarom heeft de n 2 beentjes.’ Ook rekenen deed Mien niet enkel met getalletjes. Zij introduceerde een visuele methode met een magneetraam.

Maar het schooltje in de Zandstraat was meer dan vooruitstrevende leermethoden, ook opvoedkundig ging het er heel modern aan toe. In het centrum heerste een strenge scheiding tussen de jongens- en de meisjesschool. De wijkafdeling was gemengd. Mien was niet enkel voorstander van gelijkheid tussen de geslachten maar van gelijkheid in het algemeen. Zij kwam steeds op voor de zwakste kinderen. Zij verdedigde ‘haar’ kinderen als zij benadeeld werden bij de gezamenlijke communieviering in het centrum.

En het was een groene school met in de achtertuin een berg zand waarop de kinderen in de winter naar beneden gleden, een speelplaats vol bomen waar alle leeftijden samen speelden. Ervaringsgericht onderwijs was helemaal ingeburgerd. Buiten in de natuur lesgeven, zelf soep maken of paaseieren koken op de stoof, het kon hier allemaal. Niet verwonderlijk dat de leerlingen opzagen tegen de overgang naar de grote school in het dorp. De concurrentie met het centrum is er altijd geweest. Ook bij de schoolfeesten wilde Mien altijd origineler zijn. Een dansje op Obladi-Oblada van The Beatles, dat was nog eens wat anders dan nonkel Bob en tante Terry. De zelfgemaakte outfit maakte het plaatje helemaal af. Begin jaren 70 slonk het leerlingenaantal in het centrum. De wijkafdeling in de Zandstraat werd daarom opgedoekt. Mien werd overgeplaatst naar het Hollands Veld waar ze vele jaren lesgaf in het 5de leerjaar.

Mien is altijd blijven leren. Zij volgde cursussen aan het Hoger Opvoedkundig Instituut maar ook de cursus herborist en natuurgids. Ze begeleidde wandelingen en gaf l ezingen over specerijen en volksgeloof. Op dit moment studeert ze Spaans, nooit te oud om te leren.

Mien publiceerde ook verschillende artikels en boekjes over deze onderwerpen. Langs deze weg daag ik haar uit voor een artikel in de Godskesgazet, de natuur is immers actueler dan ooit.

Ik eindig graag met een quote van Mien zelf die alles zegt over haar tijd in de Zandstraat:

‘Klein schooltje met veel hart’.