Wijkkrant Heilig Hart | Herfst 2022

WIJKKRANT HEILIG HARTWIJK

Beste lezer,

De zomer is weer voorbij en het nieuwe schooljaar is intussen gestart. Wij kijken alvast terug op een geslaagde zomer met een uitgebreid programma, zowel in de binnenstad als in de verschillende wijken. De vele vrijwilligers in onze stad hebben zich keihard ingezet, waarvoor dank!

Buurtplatform

De dienst Wijkopbouw organiseert twee keer per jaar een Buurtplatform, waar kleine en grote buurtcomités, wijkraden… elkaar ontmoeten en inspireren. Iedereen die meewerkt aan buurtacties, straatfeesten, Dag van de Buren, of eender welke vorm van buurtparticipatie is van harte welkom. We nodigen jullie graag uit op dinsdag 8 november om een van de boeiende workshops te volgen. Wil je graag op de hoogte blijven van het programma en de start van de inschrijvingen? Schrijf je dan zeker in voor onze nieuwsbrief via https://nieuwsbrieven.hasselt.be/#24. Je ontvangt dan een uitnodiging en verdere info over het programma.

De Warmste Week

Veel kunnen we er niet over verklappen, en het is nog even ongeduldig wachten en plannen smeden, maar … dit jaar is Hasselt de gaststad voor De Warmste Week!

Hasseltse Burenbeker

Tijdens de voorbije ‘Dag van de Buren’ won Heikes Comité VZW uit Kuringen de Hasseltse Burenbeker. Word jij met jouw buren de volgende winnaar van deze speciale wijktrofee? Probeer het en daag de Heikes uit via hasselt.be/burenbeker

We wensen jullie intussen veel leesplezier met deze goedgevulde wijkkrant, boordevol nieuwtjes over jullie wijk.

Dymfna Meynen Steven Vandeput Schepen van de Hasselaar Burgemeester Zorg & Samenleving

Colofon

Deze wijkkrant is een initiatief van de dienst Wijkopbouw van Stad Hasselt i.s.m. dit vrijwillige redactieteam: Hoofdredactie: Dirk Schuermans (dirk.schuermans@telenet.be) en Raymond Rutten (raymond.rutten@telenet.be)

Teksten: Annemie Reysen, Myriam Vray, Lander Bikkembergs, Dirk Schuermans, Raymond Rutten. Fotografie: Raymond Rutten, Myriam Vray, Dirk Schuermans, Lander Bikkembergs, Annemie Reysen, Annelies Michielsen (coverfoto), Jan Castermans. Vormgeving: tricolor.be Drukwerk: Realise Printing

Wil jouw vereniging of organisatie in de zomerkrant een activiteit of weetje laten opnemen? Stuur dan voor 18 november 2022 een mailtje naar raymond.rutten@ telenet.be.

Waar zijn onze ‘Jardins de plaisir’ gebleven?

Waar vind je ze nog, de ‘Jardins de plaisir’ van weleer? Ze lokten ooit menig Hasselaar op een zondagnamiddag naar de exclusieve ‘buitelingen’ (gebied buiten de stadswallen) – exclusief, want alleen de elite mocht toen buiten de stadsomwalling een tuin aanleggen. Het idee van dergelijke tuinen kwam uit Engeland, waar gegoede burgers al sinds de 17de eeuw een ‘pleasure garden’ aanlegden. In hun tuinen met exotische bomen, planten, struiken en bloemen, afgewisseld met paadjes, loofgang en schaduwrijke hoekjes, was het aangenaam vertoeven bij een fontein of onder een prieel. Onttrokken aan de blik van passanten namen ze er hun maaltijd of hun ‘afternoon tea’ in open lucht. De ‘pleasure gardens’ overleefden door ze open te stellen voor het gewone volk.

Dit gebruik waaide over naar Hasselt in de loop van de 19de eeuw. Velden brachten nog weinig op en werden opgekocht door de Hasseltse bourgeoisie. Deze rijkere Hasselaren creëerden er hun persoonlijke ‘jardins de plaisir’. Het werd hun vakantie verblijf waar ze de zomers doorbrachten, bij elkaar op bezoek gingen en zich vermaakten met kegelspelen, boogschieten en zelfs tennis. Slimme boeren investeerden niet langer meer in veldgewassen en schakelden over op het kweken van exotische bomen en planten. Eén van hen, kapitein Henry, boerenzoon in hart en nieren en gehuwd met de dochter van bakker Nysten, zorgde ervoor dat in de loop van de 19de eeuw zijn boomkwekerij aan de Alverberg naam

maakte. Hij kon rekenen op een groot cliënteel en leverde zeker niet alleen aan de lusthoven in onze wijk.

Een vaste klant van Henry was ontegenspre kelijk zijn buurman aan de Kuringerbaan, Engelbert Meugens. Die liet een lusttuin aanleggen met twee houten optrekjes en nodigde er vrienden uit. Later verkocht zijn zoon de tuin aan de stadsschepen Johannes Franciscus Vinckenbosch. Deze verving de optrekjes door een neoclas sicistisch woonhuis. Met het omringende park en het aangrenzende koetshuis kreeg de woning helemaal de uitstraling van een Engels landhuis zoals we zien op de litho van Charles-Joseph Hoolans. Ook op het Windmolenveld, ter hoogte van de Stokerijstraat, werden ‘Jardins de plaisir’ aangelegd.

Al slenterend langs de ‘aa Bân’ (de oude volksnaam voor de Oude Kuringerbaan) bewonderde menig Hasselaar de wisselende kleurenpracht van exotische planten en bomen en genoot van hun kleuren, vormen en geuren. Ter hoogte van Crutzen lag het laatste Hasseltse café aan de Kuringerbaan. Hier genoten de wandelaars van een koele pint of tasje koffie, terwijl hun kinderen zich in de tuin uitleefden met hun hoepels. Deze tuin trok ook heel wat boogschuttersgilden aan die er hun wedstrijden hielden. Brouwer Rutten, de nieuwe eigenaar van het Engels landhuis, schoot dikwijls de hoofdvogel af

tijdens deze wedstrijden. De voortdurende opdeling van de gronden in steeds kleinere percelen werkte helaas de verdwijning van de lusttuinen rondom het centrum in de hand. Ook in onze wijk krompen ze tot kleine groene zones. Van de lusttuin op het Windmolenveld rest ons alleen nog het Romboutspark. De oorspron kelijke paadjes en exotische beplanting hebben de tijd helaas niet overleefd.

De verwilderde lusttuin van brouwer Rutten had meer geluk. Toen Jacques Colemont de vervallen villa aan de Oude Luikerbaan aankocht (zie het lentenummer van 2022) vreesden omwonenden dat het speelterrein van hun kinderen opnieuw privégrond zou worden. De stad loste het conflict op door een deel van de tuin als speelterrein aan te kopen (het parkje tussen de Parklaan en de Oude Kuringerbaan). Verschillende exotische aanplantingen getuigen nog altijd van het eens zo rijke verleden van onze ‘jardins de plaisir’.

De opeenvolgende bewoners van villa Cornu zorgden ook altijd voor goed onderhoud van hun lusttuin. Zo kunnen we elk jaar opnieuw genieten van de prachtige herfstkleuren van de oude ginkgo biloba. Laten we hopen dat deze zeldzame groene long, na de verkoop van de villa en bijhorende tuin, gespaard mag blijven van de om zich heen grijpende grijze overwoekering in onze wijk.

De Oude

Kuringerbaan

De Oude Kuringerbaan is één van de oudste straten in onze wijk en was al in gebruik toen van Hasselt zelfs nog geen sprake was. De baan liep langs tal van gehuchten en volgde de hoogtekam die vochtig Haspengouw scheidt van het Demerbekken. Tot in de 19de eeuw bleef het een nogal grillig tracé. Toen graaf Gerard van Loon in de 12de eeuw van Borgloon naar Kuringen verhuisde, won de ‘aa Bân’ aan belang als verbindingsweg tussen stad en burcht. Was het daarom dat op de gracht aan de Kuringerpoort zwanen werden uitgezet om ridders en prinsen welkom te heten? Dan gold dat toch enkel tijdens de zomermaanden, want tijdens de winterperiode werden de zwanen opgehokt en werd Hasselt ontoegankelijk voor bezoekers. Dit veranderde allemaal toen de overheid mensen per steen betaalde om de hoofdwegen naar de stad te plaveien. In 1834 werd eindelijk ook werk gemaakt van de aanleg van een steenweg naar Diest. De oude baan werd rechtge trokken. Het afgekoppelde stuk van de ‘aa Bân’ werd herdoopt in ‘Oude Kuringerbaan’. Meteen was de straat ook een heel stuk rustiger om te wonen.

De ginkgo biloba

De ginkgo biloba of Japanse notenboom in de tuin van villa Cornu is écht wel een unieke boom. Hij stamt af van een grotere, oude bomenfamilie die zelfs miljoenen jaren teruggaat in de tijd, meer bepaald tot het mesozoïcum (248 tot 65 miljoen jaar geleden). In de 18de eeuw kwam de boom vanuit Japan in Europa terecht. Enkel in één bepaalde streek in China vind je hem vandaag nog terug in het wild, alle andere gekende ginkgo’s werden namelijk aangeplant. In Japan wordt de boom zelfs als een god vereerd. De Japanse notenboom staat symbool voor onveranderlijkheid, hoop, liefde, toverkracht, tijdloosheid en een lang leven. Veel kunstenaars halen trouwens hun inspiratie bij de ginkgo, zoals de Duitse wetenschapper, filosoof, schrijver en dichter Goethe bijvoorbeeld. ‘Onze’ wijkginkgo is al verschillende jaren een beschermde boom. Vorig jaar kreeg hij noodgedwongen een speciale, drastische snoeibeurt omdat een schadelijke zwam hem ziek maakte en hij het zonder die ingreep misschien niet zou overleven. Intussen krijgt de boom de beste zorgen van de nieuwe eigenaars – of hoe zou je een injectie van speciale vitamines rechtstreeks in de wortels anders noemen? Op dit moment gebeuren er nog restauratiewerken aan de bijhorende woning, maar als uiteindelijk de tuin aan de beurt is, dan willen ze heel graag een tweede, jonge ginkgo aanplanten.

Nummer

Een wijk wordt gemaakt door mensen en dus willen wij jullie laten kennismaken met mensen die in onze wijk komen wonen en van onze Heilig-Hartwijk een plek maken waar het goed is om te leven.

De allereerste bewoners van de nieuwe huizen in de Armand Hertzstraat heten Robby Timmermans en Cindy Van Decraen. Ze wonen al sinds 30 juni van vorig jaar op nummer 11. Overigens zijn, in tegenstelling tot wat algemeen wordt gedacht, twee derde van de huizen in de Armand Hertzstraat al verkocht.

Met een aanstekelijk enthousiasme geeft Robby zijn mening over hun nieuwe stek: “We zijn hier geweldig content, ik heb in een jaar al meer mensen leren kennen dan op de 10 jaar dat ik in Wellen heb gewoond. We hebben hier echt wel een community feeling.”

Robby (47), actief in de sales, komt uit Mopertingen, maar woonde al op heel wat plekken, onder meer in Bilzen, Wellen, Kuringen en zelfs even in het buitenland. “Onze vorige woonst was in Wellen”, vertelt hij. “Een groot huis, een grote tuin, veel werk dus. We voelden alsmaar meer aan dat dit niet echt iets voor ons was. Cindy heeft ook een drukke job als directeur marktonderzoek voor bedrijven, en ’s avonds wilden we niet nog eens werken, maar wel relaxen en genieten. En we hadden er ook genoeg van om voor het geringste in onze auto te moeten springen. Daarom wilden we in het centrum van een stad gaan wonen. We zijn dan op zoek gegaan in Antwerpen en in Gent, maar daar zijn de huizen onbetaalbaar. Toen hebben we ons ingeschreven voor de kijkdag op

Quartier Bleu en zo zijn we hier beland. Eerst dachten we dat het huis te klein zou zijn, omdat het nogal smal is. Maar dan zijn we binnen gaan kijken en dat viel best mee. Voor ons twee is die 197 vierkante meter meer dan genoeg.”

Tevreden?

“Het was van moeten”, lacht Robby. “Ons huis in Wellen was verkocht en onze nieuw woonst was nog niet klaar. Maar de mensen van de ontwikkelaar hebben er alles aan gedaan om het toch bijtijds klaar te krijgen. We zijn hier bijzonder tevreden. De sfeer op Quartier Bleu is uitstekend, we hebben bijzonder goede contacten met andere bewoners, we zitten heel veel op de Hasseltse terrassen en elke donderdag verkennen we een nieuw Hasselts restaurant. Kortom, we hebben hier zo’n beetje het leven waarvan we droomden!”

”Al meer mensen leren kennen dan op 10 jaar in Wellen.”

Wijkzomer in beeld

Laten we via deze weg een symbolische staande ovatie geven aan de organisatoren van het Zomerfeest (begin augustus) en van Cinékuur (begin september)! Geniet op de volgende pagina’s nog even na van de sfeer van beide schitterende evenementen die hopelijk in de volgende jaren allebei een heel mooi vervolg krijgen…

Tonny helpt strip uit 1946 verkopen voor 805 euro

In het voorbije lentenummer deed onze medewerker en stripfanaat Tonny Van Baelen een oproep: “Iedereen die dat wil, kan een beroep doen op mij om de waarde van strips te laten bepalen.” Met enige vertraging heeft dat wel iets spectaculairs opgeleverd, laat Tonny ons weten. “Enkele mensen hebben me gecontacteerd en nadien heb ik een aantal strips op 2dehands te koop aangeboden. Die waren daar heel gewild, want er zijn prentenboeken van

eigenaar veranderd voor 10, 20, 30 en 50 euro. Hét klapstuk was echter een strip uit 1946, ‘Wietje en Krol in Amerika’ van een zekere Jijé. Die heeft maar liefst 805 euro (inderdaad!) opgebracht!”

Toch maar eens op zolder gaan kijken, misschien?

Tonny Van Baelen, 011/253084mail tonny.vb49@gmail.comLazarijstraat 72.

Voor lekkers uit Limburg is Peter je man!

Peter Nulens is de gepassioneerde eigenaar van ‘Lekker Limburgs’ op de Kuringersteenweg. Hij wordt 60, en hij is al 35 jaar een fervent ambassadeur van Limburgse streekproducten.

Peter groeide op in Runkst in een bakkersfamilie. Zijn buren daar waren de eigenaars van de oude jeneverstokerij Wissels, en als kind ging hij daar vaak spelen. Later werkte hij daar trouwens ook. Creativiteit liep altijd als een rode draad door zijn familie. Je vindt er bijvoorbeeld talentvolle tekenaars en een glas-in-lood artieste. Peter leefde zich op dit vlak uit tijdens het ontwikkelen van verschillende jenevers. In zijn jeugd moest hij elke zaterdag werken in de bakkerij van zijn ouders. Peter vond dat pas plezant als de broden verwerkt waren en hij aan de patisserie mocht beginnen. De kiem van zijn latere passie moet je hier dus gaan zoeken.

Oorspronkelijk wilde Peter leraar worden, maar hij bedacht zich en werd boekhouder. Met dit diploma op zak kwam hij via zijn vader terecht bij de werkgroep die het idee van de ‘streekproducten’ lanceerde. Peter wilde vanaf dat ogenblik alles weten over deze heel verschillende producten en ook over hoe ze gemaakt werden.

Hij zette een eigen truck neer op het domein van Bokrijk om lokale producten te verkopen. Dat was in 1987. Het domein verlengde deze pioniersconcessie helaas niet, waardoor Peter naar een pand in het centrum van Hasselt trok. Het gebouw naast bakker Ulens op de Kuringersteen weg was zijn volgende halte en uiteindelijk kocht hij in 1994 de woning aan de Kurin gersteenweg 161, waar hij nu nog altijd zit. In dat pand was voor hem een winkel van ondergoed gevestigd. Peter verbouwde het pand, maar bewaarde tegelijk heel wat authentieke elementen, vooral in het privédeel van de woning. Als echt familiemens schakelt hij regelmatig de hulp van zijn familie in bij zijn verschillende projecten. Ooit stond zijn zoon bijvoorbeeld op een poster die ‘De Vlaai van de Maand’ moest promoten.

‘Lekker Limburgs’ én Peter zijn intussen een gekend begrip geworden. Elk product kent hij namelijk op zijn duimpje en bij een bezoek krijg je er probleemloos weetjes en verhalen gratis bovenop. Toeristen komen uit alle uithoeken van de wereld, maar ook vele Limburgers zijn trouwe klanten. En dan zijn er nog de ‘speciale bezoekers’, natuurlijk. Zo bezochten Prins Laurent en zijn gezin de winkel ooit – ze bakten toen trouwens samen een vlaai – en verder ontmoette Peter al de meeste leden van het Belgische Koningshuis.

Je zou denken dat Peter Nulens buiten zijn zaak niet veel tijd meer heeft, maar dat blijkt een foute inschatting.

Peter is namelijk ook nog schrijver en verantwoordelijke uitgever van het vakblad ‘Bakkers Vlaanderen’, actief lid van de carnavalsvereniging ‘Orde van ’t Klaeverblât’, ondervoorzitter van ‘de Vlaamse Streekproducten’ en ‘streekpro ducten.be’, en tenslotte schatbewaarder en bestuurslid bij ‘Limburgse bakkers’.

Deze laatste vereniging probeert al zes jaar om de typische, Limburgse vlaai te laten erkennen als beschermd Europees streekproduct.

Voor Peter staat de Maaslandse knapkoek met stip op nummer één in zijn persoonlijke lekkerbekkenlijst. Deze lekkernij werd al gebakken en gegeten in 1684. Om het oude recept te beschermen, heeft Peter er een licentie op genomen. Een bakker uit het Maasland bakt ze voor hem. Nieuwe producten komen trouwens niet zomaar in zijn assortiment terecht. Na een voorstelling door de producent volgt eerst een kritische toets en pas dan de definitieve keuze.

Zoals we hierboven al vertelden, heeft Peter meer dan voldoende verhalen in petto voor zijn bezoekers. In 1981 eindigde bijvoorbeeld de 13de etappe in de Ronde van Frankrijk op de Kempische steenweg. Die werd trouwens gewonnen door Freddy Maertens. Peter deelde die dag ontbijtzakjes uit en staat heel toevallig op de finish-foto, terwijl hij op een hek zit. Toen de Ronde in 2012 opnieuw door Hasselt passeerde, hing hij een gele, groene en bolletjestrui aan de winkel. Aan het publiek deelde hij zijn eigen bier, Sint-Gummarus uit. Ook hiervan bestaat een foto.

Een jaar of acht geleden was ‘Lekker Limburgs’ slachtoffer van een inbraak, ’s nachts. Daarbij werd heel wat schade aangericht, maar dankzij de hulp van de verschillende aannemers werd die snel hersteld en was het niet nodig om de winkel te sluiten. De daders werden later gepakt.

Over enkele jaren, na zijn pensioen, wil Peter graag een maand of vier per jaar op Mallorca verblijven bij zijn Spaanse familie. Ongetwijfeld om daar ook te genieten van streekproducten.

30 km/u voor veiliger en actiever weggebruik

De verkeersas ManteliusstraatVrijwilligersplein-Rozenstraat is zonder twijfel één van de drukste routes van onze wijk. In augustus nam een aannemer de straat onder handen om er een fietsstraat van te maken. Die moet er niet alleen voor zorgen dat de school omgeving van de Daltonschool aan het Vrijwilligersplein nóg veiliger wordt voor actieve weggebruikers – voetgangers en fietsers. Tegelijk onderstreept de nieuwe situatie nog eens de zone 30 die al sinds juli 2021 in alle woonbuurten tussen de Groene Boulevard en de Singel geldt. Dit jaar nog moet de fietsstraat volledig afgewerkt zijn. In oktober 2020 organiseerde de stad verkeerstellingen in de straten voor en achter het Vrijwilligersplein. Daaruit bleek dat élke dag gemiddeld zo’n 1.400 fietsers de Manteliusstraat gebruiken. Omwille van dat cijfer én van de hoge stadsambitie rond veilige schoolomgevingen dwong zich daarom

een maatregel op die grote snelheids verschillen tussen weggebruikers voorkomt: een fietsstraat. Grote, centrale straatmarkeringen op een opvallende, rode achtergrond wijzen er elke weggebruiker op een duidelijke set verkeersregels én op de lagere snelheid die er geldt (zie kader).

In eerste instantie zal de stad alle weggebruikers sensibiliseren om hun snelheid aan elkaar aan te passen. Dat geldt trouwens niet alleen voor auto’s, maar ook voor bromfietsen of speed pedelecs (snelle elektrische fietsen). De politiezone LRH wijst er verder op dat ze regelmatig boetes uitschrijft in de fietsstraten buiten de Groene Boulevard.

“Inhalen is daar veel makkelijker in tegenstelling tot de straten in het centrum waar de infrastructuur zo is ingericht dat inhalen praktisch onmogelijk is”, meent woordvoerster Dorien Baens van de politie.

De dienst Mobiliteit zal verder onderzoeken of er in deze straten andere snelheidsremmende maatregelen nodig zijn. In september en oktober organiseert de stad ook nieuwe verkeerstellingen.

Intussen evalueert ze ook de bredere zone 30 in alle wijken. Over het algemeen zijn er al snelheidsdalingen merkbaar ten opzichte van vroegere metingen. Op basis van nametingen en meldingen van bewoners doet de stad

kleine ingrepen of past ze uiteindelijk de infrastructuur van een straat aan indien dat nodig blijkt, meldt de mobili teitsdienst. Het voorbije jaar kwamen er bijvoorbeeld al aanpassingen in de Plantenstraat (geschrankt parkeren) en in de Tenierslaan (versmalling, rijbaankussen en knip).

De regels van de fietsstraat zijn heel eenvoudig:

• In een fietsstraat mag je als fietser de hele breedte van de rijbaan aan jouw kant in beslag nemen.

• Een bestuurder van een auto of van een ander motorvoertuig mag fietsers hier niet inhalen. Fietsers mogen elkaar wél voorbijsteken en ook speed pedelecs mogen andere fietsers inhalen.

• Niemand mag meer dan 30 kilometer per uur rijden.

• Let op: voorrang van rechts blijft gelden, net zoals de andere regels van de wegcode!

Cultuur achter een craquelé poort

In de Zachte Berm wandelt of fietst Jan Castermans met een inwoner van de Heilig-Hartwijk naar een plek die voor hem of haar een speciale betekenis heeft. Een zachte beweging met tijd om te praten en ruimte om te kijken naar wat er onderweg te zien is.

Kunstenaar Jaak Geerits groeide op in Sint-Huibrechts-Lille en woont sinds een jaar in Kortessem. Voordien was hij meer dan 25 jaar de bewoner van de oude gelatinefabriek in onze wijk. De brand die in april 2022 een deel van de site in de as legde, trof voornamelijk zijn voormalige woonst, toon- en werkruimte.

”Mijn eerste atelier creëerde ik als 8-jarige bij mijn ouders op zolder. Dat viel zo goed mee dat ik nadien altijd wel ergens een grote ruimte heb gehuurd. Hier in de gelatinefabriek was het eerder een toonruimte en een gezamenlijk initiatief van het Kunstenaarscollectief SLIb, waar ik deel van uitmaakte. Een groot gedeelte van het gebouw was ooit de stapelruimte van Koen Vanmechelen, maar wij maakten er twee ateliers van, eentje boven en eentje beneden. Ik woonde boven, had een duplex slaapkamer, een geïnstalleerde keuken en een degelijke badkamer. Ik bezat een loft van 600 vierkante meters aan de kanaalkom, wie kan dat zeggen? (lacht)”

Van de loft blijven alleen herinneringen over. Zwartgeblakerde balken en de metalen poorten waar de blauwe verf

door de hitte een craquelé-motief heeft gekregen tonen al van ver de ravage.

”Rond 1995 ben ik hier ingetrokken. Mijn vriendin overleed in die periode, wat een serieuze klap was, en ik maakte zelfbegrijpelijk - een moeilijke periode door.

Ik verloor mijn job en zocht een plek om te wonen en te werken. Eerst had ik mijn oog laten vallen op de locatie tussen de Herkenrodesingel en de Slachthuiskaai, waar nu nog de oude opslagtanks van de groothandel in stookolie staan, maar daar liepen de gesprekken vast.”

”Mijn eerste plek was in een van de kleinere huisjes hier tegenover. De muzikanten van Blueson zaten hier en ik kon van hen elektriciteit krijgen. Het bleef behelpen in die tijd, maar we hielpen elkaar solidair uit de nood. Later, toen ik al naar hier verhuisd was, kreeg mijn toilet zo vaak bezoek van de muzikanten die hier repeteerden, dat er muziek begon uit te komen (lacht) . COEM, Fence, Peuk, ze waren hier allen welkom.” Wie resideert er momenteel nog hier?

”Muzikant Niels Hendrix zit hier met zijn opnamestudio en beeldhouwster Sabine

Maes heeft nog een atelier, maar voor de rest is het nu grotendeels leeg. Twee maanden voor ik moest vertrekken werd er nog ingebroken in mijn woning, maar omdat ik alert reageerde, kon ik de dief verjagen. Voor gebouwen als dit is bewoning een ideale beveiliging.

Tien maanden nadat ik vertrok, brandde het af.”

Jaak toont me waar de Helbeek onder de site loopt.

”Het was hier vroeger drassig gebied, maar de beek werd gekanaliseerd en

ging volledig ondergronds. Ik herinner me hoe vroeger bij stevige regenbuien, het overtollige water op een mum van tijd weer wegstroomde, de beek in. Als ik die nieuwe grashelling zie, droom ik van een mooi theater waar de mensen zitten, met beneden een plek voor voorstellingen of optredens, en een mooi park. Een mens mag dromen, he?”

”Doordat ik hier al lange tijd woonde, begon de huisbaas mij na een tijd te vertrouwen. Ik kreeg dan de sleutels van de gebouwen om mensen die hier iets wilden huren rond te leiden. Ik verdiende daar niets mee, maar door dat vertrouwen konden we hier makkelijker een event organiseren zoals ’Alternate Current’, waar we in 2011 en 2013 muziek, geluid en kunst samenbrachten en alle deuren van de site opengooiden.”

”De verhalen van Jan Spee, Juul Slegers en mijzelf leveren meer dan voldoende stof voor een boek over wat er zich hier doorheen de jaren heeft afgespeeld. De eigenaar van de fabriek, Henri Haumont, had hier vroeger 10 oldtimers staan, zelfs een Avions-Voisin raceauto uit 1926, maar

dat werd stilgehouden uit veiligheids overwegingen. Talrijke grote ruimtes en ontelbare verborgen hoekjes, dat trok vreemd gespuis aan, het was niet altijd even koosjer hier.”

”In de jaren 1950 begon de gelatinefa briek stilaan af te bouwen en daarna kocht Henri Haumont het volledige terrein, inclusief gebouwen. Een tiental kunstenaars speelde met het plan om het gevraagde bedrag samen te leggen voor de aankoop, maar dat ging uiteindelijk niet door. Henri had niet alle gebouwen nodig en hij begon stilaan gedeeltes te verhuren. Kunstenaars Fred Eerdekens en Ivo Konings zaten hier in de jaren 1980. De stedelijke academie van Hasselt huurde hier in dezelfde periode een aantal ruimtes. Het LABO zat hier, dat waren een 60-tal binnenhuisarchitecten en kunstenaars. Later kwam Dirk Claesen met kunstige afgietsels van dieren in een gebouw dat volgens mij het potentieel had iets te worden als het kunstencentrum WIELS in Brussel. Ooit wilde architect Alfredo de Gregorio de volledige site van de familie Haumont overkopen om er een wit kunststadje van te maken, met theater en alles wat bij zo’n visie hoorde. Maar ook dat ging niet door.”

Hoe voelt het om dit achter te laten? ”Een stad heeft dergelijke oude gebouwen nodig als vrijplaats voor muzikanten en beeldende kunstenaars. Dat geeft hen de kans en de ruimte hun eigen ding te doen. Dat hoeft niet meteen een super-de-luxe faciliteit te betekenen, maar het moet een waterdicht dak hebben en er moet water en elektriciteit beschikbaar zijn. En daarvoor was een terrein als dit uitermate geschikt.”

Diana Goodwin

Mijn naam is Diana Goodwin, ik ben een Amerikaanse van 52 jaar, maar ik ben geboren in het Verenigd Koninkrijk. Toen ik nog een baby was, verhuisden mijn ouders naar de Verenigde Staten. Mijn halfzus is heel wat jonger dan ik en heeft 2 dochtertjes die ik enorm mis. Ik groeide op in Virginia en verliet de ouderlijke woning om te gaan studeren aan Yale University. Daar behaalde ik mijn bachelordiploma geschiedenis. Later behaalde ik ook nog een masterdiploma kunstgeschiedenis aan de University of Michigan. Nadien woonde ik zowat overal in de States, waaronder 10 jaar in Los Angeles. Ik werkte voornamelijk voor musea en in de filmindustrie. Mijn interesse gaat uit naar

buikdansen, breien, kunst en restauratie van schilderijen; hiervoor volgde ik een opleiding in Tongeren.

Twaalf jaar geleden besloot ik het over een andere boeg te gooien: ik wilde duikinstructeur worden om met mijn nieuwe job de wereld te kunnen rondreizen. Toevallig ontdekte ik op het internet een vacature van een duikwinkel in Hasselt, waar ik zou kunnen werken en een opleiding krijgen. Echter, al na enkele weken ontmoette ik mijn man en heb ik die plannen opgeborgen. 10 jaar geleden trouwden we dan, wij hebben geen kinderen.

Tegenwoordig werk ik als vertaalster Nederlands-Engels, voornamelijk in opdracht van musea en culturele instellingen. Eén dag per week werk ik als vrijwilliger voor de Vlaamse Erfgoed bibliotheken. In de Abdij van Averbode kreeg ik ooit de taak om middeleeuwse handschriften te beschrijven. Ik heb daarnaast ook een poosje buikdansles sen gegeven. In Hasselt woon ik erg graag. Het leven is hier goed en ik heb veel vrienden. De stad is aangenaam, veilig en proper en het eten is goed. Maar ik mis mijn familie toch wel. Ondanks alles wil ik echter hier blijven wonen en ga ik alleen nog naar de States voor familiebezoeken.

De eendjes zijn er weer!

Heb je ze al gezien? Die grappige, knalgele rakkers die vorig jaar schitterden tijdens de Duck Parade in Quartier Bleu? Ze zijn niet alleen met heel veel teruggekeerd naar onze kanaalkom, maar ook met een nieuwe look and feel én nieuwe vriendjes. Sinds 3 september wonen ze weer tijdelijk bij ons, en ze blijven tot het laatste weekend van de kermis. En heel misschien, als ze het héél hard naar hun zin hebben, blijven ze zelfs nog een weekje langer.

“De Duck Parade is geen eenmalig event maar een hele periode van plezier, spel en ontdekking. Zo is er een leuke Duck Shop in Quartier Bleu, zijn er verschillende Duck Events én is er een Duck Route waardoor je Hasselt (opnieuw) leert kennen”, licht de organisatie toe.

Zo hielden de eendjes intussen hun eigenzinnige Duck Olympics en ze dansten verder onder begeleiding van 50 muzikanten. “Het doel van de Duck Parade is simpel: Hasselt en de verschillende gezellige straatjes, maar ook het nieuwste stadsdeel Quartier Bleu, (her)ontdekken. Laat je meenemen langs de vele (lokale) handelszaken en leer wat meer over de Hasseltse identiteit. Want elke eend staat dit jaar in het teken van Hasselt. Het Modemuseum, Stadsmus, Japanse Tuin,

Jeneverfeesten… stuk voor stuk worden deze onderwerpen geprojecteerd in een XXL kermis eend.”

Tijdens het openingsweekend van de kermis (17 september) is er trouwens weer een Duck Workshop, en ’s avonds kan je dan samen met de eendjes gaan feesten in één van de horecazaken aan de kade tijdens de Pink Duck Fiesta. Om daarbij te kunnen zijn, moet je gewoon een roze (Pink) eend kopen, want die staat symbool voor Think Pink, de vzw die strijdt tegen borstkanker. De opbrengsten van deze Fiesta en van de aankoop van zo’n Pink Duck gaan namelijk volledig naar dit goede doel.

Duurzame retroshirts voor Sporting

Voetbalclub Sporting Hasselt start het nieuwe seizoen met een gloednieuwe uitrusting. De nieuwe truitjes hullen de spelers in het traditionele blauw-wit-groen, maar verwijzen ook terug naar de periode van succes in de jaren 1970-1980.

De kleuren zijn het resultaat van de fusie tussen Excelsior en de Hasseltse VV in 1964. Die fusieclub droeg het stamnummer 37. Dit veranderde later na een volgende fusie met KSK Kermt, in 2001. Sporting, bijgenaamd de ‘Spor’, kocht het originele stamnummer terug, meteen het laagste (en dus meest prestigieuze) van de provincie Limburg. Op de nieuwe truitjes zit dit getal ‘37’ daarom verborgen in de dunne strepen aan de voorkant.

Met deze leverancier heeft Sporting in feite een mooie vis aan de haak geslagen. Het merk sponsort behalve onze voetbalclub ook de eersteklasser KV Oostende en zal vanaf het seizoen 2023-24 de officiële speelbal leveren voor de hele Belgische Pro League. Sinds de start van het lopende seizoen (en nog tot in 2027) doet het merk dat intussen ook al voor de twee hoogste Franse voetbalcompetities. Ecologie en duurzaamheid zijn belangrijke pijlers voor de producten van deze sponsor. De nieuwe Sporting-shirts zijn bijvoorbeeld gemaakt van 100% gerecycleerd polyes ter, afkomstig van plastic flessen en

afgedragen katoen. Ze zullen daarom twee seizoenen lang in gebruik blijven. Ongeacht hun leeftijd of gender – jong en oud, man en vrouw – zullen in de nieuwe outfits het beste van zichzelf kunnen geven. Oud-speler Vincenzo Verhoeven lag aan de basis van deze overeenkomst, want vanuit zijn functie bij de nieuwe leverancier zag hij meteen mogelijkheden. “Sporting is onze eerste club in Limburg”, vertelde Vincenzo trots tijdens de shirtpresentatie. “We willen hier een sterk verhaal schrijven en Sporting Hasselt helpen om de glorietijden terug te beleven.” Bovendien hoopt hij dat dit succesverhaal ook andere Limburgs clubs tot een gelijkaardige, duurzame shirtkeuze kan verleiden.

Een jonge stem op weg naar grote faam?

William Arnone is nog maar 17, maar ondanks die relatief jong leeftijd kan hij al terugkijken op mooie dingen. Zijn muzikale talent zorgde al voor drie liedjes in diverse hitlijsten. Daarnaast speelde hij al live tijdens een radioprogramma op RTBF,

de franstalige openbare omroep. Schittert over enkele jaren een nieuwe muzikale ster in (en boven) onze wijk?

William woonde eerst aan de Belgische kust, voordat het gezin Arnone verhuisde naar de Heilig Hartwijk. Daar speelde hij vooral veel golf in zijn vrije tijd, en gelukkig geeft de Sportschool van Hasselt hem de mogelijkheid om ook daarmee verder te doen. Maar zijn ouders stimuleerden hem niet enkel om te sporten, maar ook om notenleer te volgen. Op achtjarige leeftijd kreeg hij zijn eerste klassieke gitaarlessen. Maar William begon ook populaire deuntjes te spelen en te zingen. Verlegen was hij duidelijk niet, vertellen zijn vrienden en familie vandaag.

Een idee van zijn vader leidde hem met zijn gitaar naar de blind audition van The Voice Kids, de tv-talentenjacht bij de VTM. De jury was echter streng, en William mocht niet verder naar de volgende ronde. Wél zong hij nog een duet met jurylid Sean Dhondt. De felicitatie van de gitarist van de televisieband hield Williams motivatie overeind, en hij bleef zingen en gitaar spelen, voornamelijk op feesten.

In januari 2020 deed hij opnieuw mee aan The Voice Kids, maar deze keer aan de franstalige versie op de RTBF. Daar geraakte hij wél een ronde verder. Alle juryleden drukten namelijk af, onder de indruk van

de kleine kerel met zijn te grote gitaar. William mocht daarom zelf zijn coach kiezen. “Het werd de Engelsman Matthew Irons. Omdat hij ook een gitarist is”, vertelt William. Tussen haakjes, Irons is de zanger/gitarist van de Brusselse band Puggy die vooral in Wallonië en Frankrijk heel populair is. “Tijdens de voorbereiding voor de volgende ronde in de weken erna werkten we in een zeer fijne sfeer, wat dit tot een onvergetelijke ervaring maakte.”

De muziekmicrobe had William nu helemaal te pakken en hij begon zijn eigen liedjes te schrijven. Op zijn veertiende bracht hij zijn eerste single uit, ‘Power of seduction’. Enkele maanden later werd hij zelfs uitgenodigd om te zingen in het ochtendprogramma van La Une (RTBF). Samen met de vader van een goede vriend nam William later nog twee liedjes op, ‘Thuis’ en ‘Zoveel.’ Dat laatste stond heel wat weken in de Top 40 van muziekzender Ment Tv.

Michael Jackson is zijn grote, muzikale voorbeeld, en William wil maar al te graag in diens voetsporen treden. Dus wat denk je, zullen wij als wijkbewoners hem daarin ook steunen? De QR-code leidt je alvast naar zijn Youtube-pagina.

Bedankt...

… Ahsan, Annelies, Filip, Frans, Griet, Guy, Ingrid, Karel, Karla, Karolien, Lander, Luc, Ludo, Lut, Maggy, Marleen, Odette, Sarah, Sofie, Steven, Tonny en Yviane!

Elke drie maanden vind je deze wijkkrant in de brievenbus, heel snel nadat de drukker ze bij ons heeft afgeleverd. Deze verdelers komen al drie jaar élke keer belangeloos, heel enthousiast – en helemaal vanuit hun hart! – hun nieuw pakketje afhalen, soms zelfs al enkele uren nadat de drukker de nieuwe wijkkranten heeft afgeleverd. Daarom vonden we het meer dan hoog tijd om hen eens in de kijker te zetten. Geef hen gerust een duimpje als je hen tegenkomt!

High five!

Ze zijn je misschien al opgevallen, die gele borden met grijze handjes die her en der in onze wijk werden geplaatst? Maar weet je ook wat ze betekenen?

De handjes hebben alles te maken met het High Five project van Kindercampus Tuinwijk. “Wij willen onze leerlingen stimuleren om zich duurzaam, gezond en veilig naar school te verplaatsen”, legt schoolleider Greetje Goossens uit. “Daarom hebben we op strategische punten rond de school High Five handjes opgehangen.”

Hoe werkt het systeem? “De kinderen hebben allemaal een ‘slim’ bandje gekregen, waarmee ze een High Five kunnen geven bij die palen. Zo verzamelen ze punten en die

Puzzel

Wanneer alle woorden ingevuld zijn, is er in de verticale gekleurde kolom een trefwoord te vinden dat gerelateerd is aan onze wijk.

1 ”tuin” voor samenkomsten

2 broek

3 brandweerman/vrouw

bindmiddel

wijkapp

welke Masystraat

7 sporthal

8 stelplaats De Lijn

9 straat van een exotische boom

10 onderdeel van onze wijk

OPLOSSING ZOMERPUZZEL: justitiepaleis

ruilen ze in voor een beloning, zoals extra speeltijd of een dagje zonder huiswerk. Ook de kinderen die met de fiets naar school komen en hun fiets netjes in de fietsenstal ling plaatsen, krijgen trouwens een beloning als ze hun slimme bandje scannen.”

Het project High Five start officieel op vrijdag 16 september.