samenLVN Allerheiligen en Allerzielen: Leuvenaars herdenken hun overledenen
‘Het gemis draag je je hele leven mee’ Op 1 en 2 november gaan veel mensen naar de begraafplaats om hun overledenen te herdenken en een bloemetje bij het graf, de urne of het sterretje te zetten. LVN wandelde over de Stadsbegraafplaats en vroeg bezoekers wie zij komen gedenken.
‘Alleen komen doe ik niet. Ik heb de steun van mijn man nodig’ Ilse Craps (48) en Koen Adolf (47) komen langs bij hun sterrenkindje Thomas. Ilse: ‘Thomas was ons eerste kindje. Dat we hem meteen bij de geboorte moesten afgeven, voelde heel onwezenlijk. Tegennatuurlijk, ook. Zo hoort het niet te gaan. Ons verdriet was immens, en dat is het twintig jaar later eigenlijk nog steeds.’
controles in Gasthuisberg voelde de geboorte van Jonathan als een enorme opluchting.’ Ilse: ‘We zullen het verdriet om Thomas heel ons leven met ons meedragen. Rond zijn geboortedatum op 26 september hebben we het extra moeilijk. Ook als we op tv iets horen over 9/11, denken we meteen aan hem. Toen, twintig jaar geleden, was de wereld volledig in de ban van de aanslagen. Maar wij hadden een eigen strijd te voeren.’
‘Ons verdriet doet nog veel pijn’ Clementine Nees (70), haar zoon Benny Frederickx (52) en zorgkundige Christel Decoster (54) brengen een bezoek aan Willy.
‘We komen regelmatig bij Thomas kijken. Ik vind het fijn dat hij hier op de sterrenweide een plekje heeft gekregen. Daar put ik troost uit. Koen is hier vlakbij opgegroeid, en ook zijn ouders passeren wekelijks langs Thomas’ sterretje. Alleen komen doe ik niet snel, ik heb de steun van mijn man nodig.’
Clementine: ‘Mijn man Willy is nog maar drie maanden geleden overleden. Het ging opeens zo snel. Hij was dement, maar eigenlijk was dat het probleem niet. Hij kende ons nog goed en we konden nog heel fijn met hem babbelen. Op een bepaald moment is hij in het ziekenhuis beland. Het was medisch niet verantwoord om Willy naar huis te laten gaan, maar dat kon hij zelf niet plaatsen. Hij moest en zou naar huis, hij was enkel daar nog mee bezig. We gingen elke dag trouw bij hem op bezoek, maar we zagen zijn moed wegzakken. Hij gaf het op, at niet meer, wilde sterven. En zijn gezondheid ging mee achteruit.’ Koen: ‘We hebben na Thomas nog een tweede zoontje gekregen: Jonathan. Dat betekent ‘geschenk van God’, en zo voelt het ook echt. De zwangerschap verliep moeizaam, net als de eerste keer. Ilse was niet alleen ’s ochtends misselijk, maar heel de dag. Hoe erg ik ook met haar inzat, voor mij was die misselijkheid ook een geruststelling. Het was een teken dat het goed ging met ons kindje. Na de vele
08
‘Het gemis kan me op elk moment van de dag overvallen. We deden alles samen. We zijn nog maar anderhalf jaar geleden verhuisd naar een appartement, maar daar heeft Willy maar een jaartje van kunnen genieten. Ons verdriet is heel groot. Het valt me moeilijk om over hem te praten, maar hier op de begraafplaats heb ik wel het gevoel dat ik wat dichter bij hem ben.’
