Catalogue_Original_Copies_Exhibition

OriginalCopies

exhibition guide

OriginalCopies

Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα “Συμβιώσεις” (2009 -13) Διεύθυνση Ζήσης Κοτιώνης Εργαστήριο ORIGINAL COPIES (εαρινό εξάμηνο 2013) Γενική επιμέλεια: Κατερίνα Κοτζιά, Κορίνα Φιλοξενίδου Έκθεση: Επιμέλεια / Συντονισμός: Αναΐτ Καραογλανιάν, Αφροδίτη Μαραγκού, Σάρρα Μάτσα Παραγωγή: Αφροδίτη Μαραγκού, Σάρρα Μάτσα, Βιολέτα Μπαμπατζιά, Φάνης Ρούσσος Φωτισμός, επιμέλεια ηλεκτρονικού εξοπλισμού: Φάνης Ρούσσος Βίντεο OC: Στέφανος Ζήρας Κατάλογος: Γραφιστική επιμέλεια: Αναΐτ Καραογλανιάν Σφραγίδες/Logos: Ελένη Δανεσή, Σάρρα Μάτσα Εκτύπωση Βιβλιοδεσία: Κακιούσης Copy Center Ηλεκτρονική Πρόσκληση: Ελένη Δανεσή Επιμέλεια Blog Στέφανος Ζήρας

OriginalCopiesExhibition Feb.2014

Ειδικές ευχαριστίες οφείλονται προς: Το Τμήμα Αρχιτεκτόνων Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Το Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα “Συμβιώσεις” Το Δυναμό Project Space Και προς τους: Ζήση Κοτιώνη Λόη Παπαδόπουλο Θάλεια Μάρου Έβελυν Γαβρήλου Απόστολο Καλφόπουλο Ίριδα Λυκουριώτη Μέμο Φιλιππίδη Αλέξανδρο Ψυχούλη Βάσια Λύρη Γιώργο Ρυμενίδη

Το ζήτημα της αντιγραφής στη δημιουργία τίθεται ξανά και ξανά μέσα στα χρόνια με διαφορετικό πρόσημο κάθε φορά. Ο Gauguin επιδοκιμάζει τον Van Gogh για τον τρόπο με τον οποίο αντέγραψε τους Arlésiennes του. Ο Αμερικανός νεορεαλιστής συγγραφέας Raymond Carver γράφει ξανά τις ήδη δημοσιευμένες συλλογές διηγημάτων του. Ο Gus van Sant αναπαράγει λεπτό προς λεπτό το Ψυχώ του Χίτσκοκ σε μια ιδιότυπη προσωπική θεώρηση της έννοιας του remake. Ο Rem Koolhaas εμφανίζει το Casa da Musica σαν μια εκδοχή της μελέτης του για την κατοικία Υ2Κ που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, ισχυριζόμενος ότι δεν χρειάστηκε παρά να αλλάξει την κλίμακα. Στην αρχιτεκτονική, το διαδίκτυο λειτουργεί σαν μια δεξαμενή θεμάτων, υλοποιημένων και μη, τα περισσότερα από τα οποία μπορούν να αντιγραφούν με σχετική ευκολία. Ταυτόχρονα, και όσο οι οπτικές προσλαμβάνουσες πολλαπλασιάζονται καθημερινά, η αντιγραφή στην αρχιτεκτονική παραμένει λέξη ταμπού. Στον αντίποδα, η Κίνα αντιγράφει ολόκληρες Ευρωπαϊκές πόλεις, στο όνομα του θαυμασμού της για τον Δυτικό πολιτισμό. Αγιάζει ο σκοπός τα μέσα; ‘I don’t want to be interesting I just want to be good’. Ποιο νόημα αποκτά η φράση του Mies van der Rohe, ιδωμένη μέσα από αυτό το πρίσμα; Μια δεκαετία πριν ο Gareth Pearce, ένας άγνωστος Βρετανός αρχιτέκτονας, μηνύει τον Rem Koolhaas, ισχυριζόμενος ότι αντέγραψε ένα φοιτητικό του project για το σχεδιασμό του Kunsthal στο Ρότερνταμ. Τι είδους στοιχεία επιστρατεύτηκαν για την επίλυση της δικαστικής αυτής διαμάχης και πως αξιοποιήθηκαν; Θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει στην αρχιτεκτονική επιστήμη το αντίστοιχο του ιατροδικαστή; Το Soho Complex στο Πεκίνο, ένα εμπορικό κέντρο που σχεδίασε η Zaha Hadid και θα ολοκληρωθεί σύντομα, αντιγράφεται από ‘πειρατές’ αρχιτέκτονες στο Chongqing, μια μεγάλη αλλά άγνωστη πόλη στην δυτική Κίνα. Η κατασκευή του δεύτερου προχωράει πολύ γρήγορα και όλα δείχνουν ότι θα ολοκληρωθεί πριν από το κτίριο που σχεδίασε η Hadid. Σε ποιο βαθμό και με ποιο τρόπο επηρεάζεται το πρωτότυπο από το αντίγραφό του; Πως διαμορφώνεται η συμβιωτική σχέση των δυο και πως μεταβάλλεται μέσα στο χρόνο; Στην τελευταία Biennale Αρχιτεκτονικής στη Βενετία, κεντρικό θέμα στην Arsenale είχε η εγκατάσταση Museum of Copying, που επιμελήθηκαν οι FAT. Ο Sam Jacob αναφέρεται σε ένα δίπολο: Την θεμελιώδη αξία της αντιγραφής στην εξέλιξη της αρχιτεκτονικής και την ίδια στιγμή τον υπονομευτικό της ρόλο, όσο η πρωτοτυπία παραμένει βασικός στόχος στην αρχιτεκτονική σύνθεση. Ο Jacob ερευνά την δυνατότητα δημιουργίας νέων μορφών αντιμετωπίζοντας την αντιγραφή με στρατηγικό τρόπο: ως μέσο για την επίτευξη αυτού του σκοπού.

Η αντιγραφή στην αρχιτεκτονική, όχι ως μηχανιστικός τρόπος αναπαραγωγής δελεαστικών μορφών ή στιλιστικών προτύπων, αλλά ως ερευνητική και συνθετική μέθοδος, ήταν ο άξονας γύρω από τον οποίο διαμορφώθηκε το εργαστήριο Original Copies, που πραγματοποιήθηκε την άνοιξη του 2013, κατά τη διάρκεια του πρώτου κύκλου του Μεταπτυχιακού Προγράμματος Αρχιτεκτονικού Σχεδιασμού του Πανεπιστημίου της Θεσσαλίας, με την θεματική ‘Συμβιώσεις’. Μέσα από τη διερεύνηση των μηχανισμών της αντιγραφής και τον προσδιορισμό των ορίων της, αναζητήθηκαν νέοι τρόποι προσέγγισης του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού και της αρχιτεκτονικής σκέψης. Με αφορμή την προβληματική που έθεσαν οι FAT και το Museum of Copying, ζητήθηκε από τους φοιτητές να σκεφτούν πάνω στο ζήτημα της αντιγραφής στην αρχιτεκτονική και να στήσουν μια έκθεση στην οποία επιμελητές και εκθέτες\ εκτιθέμενοι θα ήταν οι ίδιοι. Η διάρκεια του εργαστηρίου ήταν τρεισήμισι εβδομάδες. Η έκθεση ανασυντάσσεται εδώ, στον δημιουργικό και φιλόξενο χώρο του Δυναμό και φιλοδοξεί να αναδείξει την γενική κατεύθυνση της προβληματικής που έθεσε το εργαστήριο πάνω στην έννοια του αντίγραφου. Πρόκειται για ένα συλλογικό έργο που συνίσταται από τη σύνθεση επιμέρους εκθεμάτων\ θεωρήσεων, γύρω από θεματικές τις οποίες οι ίδιοι οι δημιουργοί όρισαν και ερεύνησαν.

Κατερίνα Κοτζιά, Κορίνα Φιλοξενίδου / k&k architects

Markland Η έννοια της αντιγραφής εντοπίζεται στη σχέση του πρωτοτύπου με το αντίγραφο-ενθύμιό του και ερευνάται μέσα από τον επαναπροσδιορισμό της αξίας και της μορφής τους. Η υπεραξία του πρωτοτύπου, που δυνητικά μεγαλώνει από την κατανάλωση ενθυμίων, μετατοπίζεται στο ενθύμιο, το οποίο δεν αποτελεί πλέον μικρογραφία του πρωτοτύπου αλλά μέρος αυτού. Όσο αφορά στη σύγχρονη αρχιτεκτονική παρατηρείται μια αυξανόμενη τάση ανέγερσης εμβληματικών και ευρέως αναγνωρίσιμων κτιρίων, με σκοπό να καταχωρηθούν ως icon buildings. Αυτή η αρχιτεκτονική, στοχεύοντας στο να είναι τόσο εύκολα αναγνωρίσιμη, εμπεριέχει εκτός των άλλων και μία αμυντική στάση απέναντι στην αντιγραφή της. Το project επιχειρεί να σχολιάσει τη συσσώρευση εμβληματικής αρχιτεκτονικής. Το έκθεμα (μια μακέτα), αναπαριστά ένα εναλλακτικό σενάριο δομής του CCTV των OMA. Σύμφωνα με αυτό το σενάριο, το κτίριο δομείται από κομμάτια, τα οποία αποτελούν και τα ενθύμιά του. Το κάθε κομμάτι μπορεί να αποσπαστεί από το σύνολο αποσυνθέτοντας έτσι το πρωτότυπο - εμπεριέχει επίσης ένα barcode που το καθιστά μοναδικό. Το ενθύμιο τελικά συγκεντρώνει την αξία και μνήμη του πρωτοτύπου που δυνητικά “εξαφανίζεται”.

6

Souvenir City, Visiondivision (2013) Χτένι Golden Cube, A new icon for Dubai. Competition For Krupp elevator. Point Supreme (2009) The construction of Brazilia. Φωτογραφία: Marcel Gautherot Ενθύμιο: κονσερβοποιημένος αέρας Solid Foundations, BR1, Boralino, Ιταλία (2013) Διαφήμιση της Coca-Cola

Take it or leave it

(Αφροδίτη Μαραγκού/Βιολέτα Μπαμπατζιά)

OriginalCopiesExhibition Feb.2014

inscale

Η σμίκρυνση ή η μεγέθυνση μιας μορφής, είναι μια πράξη παραγωγής ενός αντίγραφου. Κίνητρο και στόχος για τη δημιουργία ενός μικρότερου ή μεγαλύτερου αντίγραφου μπορεί να είναι η επιστημονική έρευνα, η τέχνη, η χρηστικότητα, το marketing, η μνήμη, ο εντυπωσιασμός κλπ. Η διαφορά μεταξύ των αντιγράφων εμφανίζεται όταν αυτά συσχετιστούν με το περιβάλλον τους. Αυτός ο συσχετισμός προσδίδει σε κάθε αντίγραφο διαφορετικές ιδιότητες. Ένας λάθος συσχετισμός, μια παρανόηση της σχέσης του αντικειμένου με το περιβάλλον του, παράγει στην αντίληψή μας ένα ακόμα αντίγραφο με νέες ιδιότητες. Τα αντικείμενα αποσυσχετισμένα από το περιβάλλον τους δεν έχουν διαστάσεις. Στο project inscale συμβαίνει ακριβώς αυτό: το αντικείμενο «χάνει» και «επανακτά» συνεχώς τις διαστάσεις του. Οι διαδοχικές αλλαγές περιβάλλοντος κλονίζουν τις βεβαιότητες μας ως προς τη χρήση και τις ιδιότητες του αντικειμένου και ενεργοποιούν έναν μηχανισμό παραγωγής αντιγράφων. Οι ιδιότητες που τους προσδίδει κανείς είναι αποκυήματα της φαντασίας, αποτέλεσμα προεικόνων, συνειρμών και αυθαίρετων συσχετισμών.

8

Modern Primitives, Aranda\Lasch σε συνεργασία με την FENDI (2010) Powers of Ten. Σκηνοθεσία: Charles Eames, Ray Eames (1977) Διαφήμιση του View-master Bachelorette, Björk. Σκηνοθεσία: Michel Gondry (1997) Spot Paintings, Damien Hirst Αυτοπορτραίτο της Jekaterina Nikitina. Αυτοπορτραίτα 2010-2012 Being John Malkovich. Σκηνοθεσία: Spike Jonze (1999)

Size doesn’t matter

(Σάρρα Μάτσα/Φάνης Ρούσσος)

OriginalCopiesExhibition Feb.2014

REPLICAting Disaster_

Pruitt Igoe Minoru Yamasaki St. Louis 1956 Επιλέγεται ως κτιριακό συγκρότημα που εμπεριέχει το ίδιο την έννοια της αντιγραφής, καθώς συντίθεται από πολλαπλά αντίγραφα και ταυτόχρονα, λόγω της κατεδάφισής του, την έννοια του κατεστραμμένου πρωτοτύπου. Η διαδικασία της αντιγραφής βασίζεται στην πληροφορία που δίνει το στιγμιότυπο της καταστροφής του πρωτοτύπου. Αυτή μεταφράζεται σε μια διαδικασία ανακατασκευής του, με σκοπό τη δημιουργία μιας νέας αρχιτεκτονικής μορφής, που μπορεί μέσα από την επαναλαμβανόμενη αντιγραφή της, σταδιακά να μετασχηματίζεται. Μια πορεία του αντιγράφου από την απόλυτη πιστότητα, στη ριζική επανεφεύρεση της μορφής. Το αντίγραφο του κτιρίου που καταστρέφεται υπονοεί μια διαφορετική προσέγγιση της αρχιτεκτονικής, η οποία εμπλέκει το συναίσθημα στην παραγωγή της. Η αντιγραφή/αναπαράσταση της εικόνας/στιγμής της καταστροφής των κτιρίων του συγκροτήματος Pruitt-Igoe - που σηματοδότησε το τέλος του κινήματος του μοντερνισμού - είναι μια προσπάθεια να ανακατασκευαστεί το ιστορικό γεγονός και να ανακτηθεί η εμπειρία του χώρου [κατεδάφιση slums - κενός χώρος - δημιουργία συγκροτήματος Pruitt-Igoe - κατεδάφιση - κενός χώρος - …] Μέσα από αυτή τη διαδικασία το κτισμένο περιβάλλον μπορεί να θεωρηθεί ως ο χώρος στον οποίο προβάλλεται η συλλογική μνήμη και το αντίγραφο του ως η υλική αναπαράσταση της ιστορίας του.

10

Leaning Tower of Niles, a 1/2 size copy of the original tower in Pisa, Italy, Robert Ilg, Illinois (1934) Pruitt Igoe Critical Ablation, David Correa, Zuluaga (2012) Κατεδάφιση με εκρηκτικά δυο κτιρίων του κτιριακού συγκροτήματος Pruitt–Igoe (1971) The cloud, MVRDV, Seoul, Korea Fallen star, Do Ho Suh (2009) Pruitt–Igoe, Minoru Yamasaki, St.Louis, Missouri (1956) Nine reconstructed boxes, Lebbeus Woods (1999)

Inverted replica [ανεστραμμένο αντίγραφο] Το αντίγραφο που παράγεται συμπληρώνοντας τα κομμάτια που λείπουν από ένα κατεστραμμένο πρωτότυπο, με σκοπό την κατασκευή της υλικής αναπαράστασης του παρελθόντος και την επαναφορά μιας εμπειρίας στη μνήμη.

Disaster is the new black

(Ελίνα Λέτσιου/Θάνος Μπιμπίσης/Λουίζα Παπαδημητρίου-Δούκα)

OriginalCopiesExhibition Feb.2014

Molding the Void Cave study

(Ελένη Δανεσή)

12

The Truffle, Ensemble Studio Absent Minded, Joe Webb Stephane Mallarme Jacques Derrida The Villa Rotunda Redux, FAT Ιαπωνικό ιδεόγραμμα για τον αρνητικό χώρο Wei-Wu Ying Center for the Arts, Mecanoo (2010)

Με τη λέξη «Ma» περιγράφεται στα ιαπωνικά το «κενό» όχι ως το ενδιάμεσο δύο ή περισσότερων αντικειμένων, αλλά ως χώρος εμπειρικός, που δεν κατασκευάζεται από συνθετικά στοιχεία, αλλά συμβαίνει στη φαντασία του ατόμου που έχει την εμπειρία της σχέσης με τα αντικείμενα αυτά. Η σύγχρονη αρχιτεκτονική πειραματίζεται, τόσο μέσα από το θεωρητικό λόγο όσο και σε επίπεδο σχεδίασης, με τις νέες εκφάνσεις αυτού του χώρου. Άλλοτε ως αποτέλεσμα συνομιλίας με το περιβάλλον και άλλοτε ως αποκομμένες και ανεξάρτητες μονάδες, οι χωρικές αυτές εκφράσεις μαρτυρούν μια αντίστροφη σχεδιαστική πορεία, μια διερεύνηση του κτιρίου από μέσα προς τα έξω, από το εσωτερικό κενό προς το συμπαγές περίβλημα. Οι παρούσες κατασκευές, ιδωμένες ως καταγραφές πειραματισμού,έχουν σαν στόχο τη διερεύνηση της ‘εσωτερικότητας’, ως ένα πρώτο στάδιο της σχεδιαστικής διαδικασίας. Το καλούπι, ως μονάδα που απαρτίζεται από δύο αλληλοσυμπληρούμενες (υπο)μονάδες οι οποίες αντανακλούν δυαδικές ιεραρχικές αντιθέσεις όπως «εξωτερικό - εσωτερικό», «πλήρες - κενό», «θετικό - αρνητικό», γίνεται το μέσο του πειραματισμού αυτού. Στο πρωτότυπο καλούπι μορφώνεται το κενό ως συμπαγής μονάδα η οποία, ύστερα από τη διάλυση της, αφήνει το αποτύπωμά της στο υλικό της επικάλυψης. Καθώς τα παραπάνω δίπολα αποκτούν νέες σχέσεις ιεράρχησης και ισορροπίας, αποκαλύπτουν καινούριες σχέσεις μεταξύ των μορφών και κατ’ επέκταση καινούριες σχεδιαστικές δυνατότητες.

OriginalCopiesExhibition Feb.2014

Τυχαία παρέκκλιση

14

Αντιγραφή/μετάλλαξη Μετάλλαξη Το παράδοξο του πλοίου του Θησέα Mix & match Δρεπανοκυτταρική αναιμία Μετάφαση Τυχαία παρέκκλιση

Μετά από αναρίθμητες αντιγραφές και ‘μεταλλάξεις’ που έχει υποστεί και εμπνεύσει ο Παρθενώνας από τη ‘γέννηση’ του μέχρι σήμερα, θα εξεταστεί μέσα από το πρίσμα της γενετικής. Το μνημείο μελετάται και χωρίζεται σε 55 δομικά στοιχεία τα οποία στη επανάληψη τους και με τη σωστή τοποθέτηση πραγματοποιούν το σύνολό του. Τα στοιχεία αυτά, καθώς και η πληροφορία σχετικά με την χωροθέτησή τους κωδικοποιούνται από τριπλέτες «βάσεων» δημιουργώντας έτσι τον γενετικό κώδικα του Παρθενώνα. Η αφήγηση που περιγράφει την διαδικασία κατασκευής του με βάση τον γενετικό του κώδικα μεταφράζεται σε αλληλουχία DNA, δηλαδή στο γονότυπο του. Τι θα συνέβαινε άραγε αν κατά τη διάρκεια της ‘αναπαραγωγής’ του, ο Παρθενώνας υποστεί κάποια γενετική μετάλλαξη; Τι επιπτώσεις θα είχε στον φαινότυπό του ένα λάθος κατά την αντιγραφή και την μετάφραση του γονιδιώματός του; Στο γονιδίωμα των κιόνων γίνεται μια τυχαία παρέκκλιση, παραλείπεται μία βάση. Στην βιολογία με τον όρο μετάλλαξη (που μεταφράζεται σε ‘τυχαία παρέκκλιση’) περιγράφεται το αποτέλεσμα που προκύπτει από ένα λάθος κατά την αντιγραφή του γονιδιώματος. Όπως στη βιολογία έτσι και εδώ, ο φαινότυπος αλλάζει δραματικά. Η μελέτη που έχει προηγηθεί επιτρέπει τον πειραματισμό με διάφορες μεταλλάξεις. Η «τυχαία παρέκκλιση/μετάλλαξη» δεν έχει απαραίτητα αρνητικό πρόσημο καθώς θα μπορούσε, όπως στη βιολογία, έτσι και στην αρχιτεκτονική, να αποτελέσει αφορμή για εξέλιξη.

ATGGAATTCTCGCTC

( Νατάσα Φερεντίνου/Δήμητρα Χατζηανδρέου)

OriginalCopiesExhibition Feb.2014

(unique)n

16

Καρό pattern Unité d’Habitation, Le Corbusier (1952) Let Forever Be, Chemical Brothers. Σκηνοθεσία: Michel Gondry (1999) Ψηφιακό κολλάζ, Victor M.Tavarez Modernism will eat your brains, Charmatron La fièvre d’Urbicande, εικονογραφημένη νουβέλα, François Schuiten και Benoît Peeters Παπούτσια σχεδιασμένα από την Zaha Hadid

Μελετώντας την ιδιότητα του pattern να αντιγράφει και να επαναλαμβάνει τη μονάδα, παρουσιάζεται μία προσπάθεια που μεταχειρίζεται το pattern ως εργαλείο παραγωγής μορφής προκειμένου να δημιουργηθούν νέες εικόνες που στηρίζονται σε κατασκευασμένες κανονικότητες. Για τη παραγωγή των εικόνων αυτών χρησιμοποιούνται ως μονάδα κτίρια ή μνημεία που είναι ευρέως αναγνωρίσιμα και εμπεριέχουν το στοιχείο του ανεπανάληπτου (unique), όπως η villa Savoye του Le Corbusier, η αψίδα του Θριάμβου του Jean Chalgrin στο Παρίσι και το Performing Arts Centre στο Abu Dhabi της Zaha Hadid. Έτσι δημιουργούνται μία σειρά από pattern που επαναλαμβάνουν τη μονάδα, με τακτική σειρά και συνέχεια, με διαφορετικά είδη κανάβων. Ο θεατής αντιλαμβάνεται το pattern ως ένα ακέραιο σύνολο (θεωρία οπτικής πρόσληψης Gestalt) και μόνο αν απομονωθεί η μονάδα μπορεί να αναγνωριστεί. Η μονάδα είναι η αφετηρία αλλά και το αποτέλεσμα, καθώς κάθε pattern που παράγεται διαβάζεται σαν μία ολότητα. Το όλο είναι κάτι παραπάνω από το άθροισμα των στοιχείων που το αποτελούν. Η μονάδα και το σύνολο αλληλεπιδρούν συνεχώς. Η ηρεμία, η συνέχεια και αρμονία του συνόλου εξαρτώνται άμεσα από τη μονάδα. Με πρώτη ύλη μόνο μία εικόνα, τα patterns που παράγονται είναι ποικίλα. Ο προβληματισμός της άμεσης σχέσης της μονάδας με το σύνολο επεκτείνεται και στη δομή καθώς οι εικόνες αυτές είναι εικόνες κτιρίων και άρα εμπεριέχουν την τρίτη διάσταση.

ctrl+c ctrl+v

(Μιχάλης Μαλαπάνης/Σπυριδούλα Νότου)

OriginalCopiesExhibition Feb.2014

L.S.P. modular table

18

Lunch Street Party, Εξάρχεια, Αθήνα, 2011. Φωτογραφία: Γεωργία Πανάκια lunchstreetparty.blogspot.com - urbandocuments.blogspot.com Climbing the pyramids of Giza. Φωτογραφία: Vitaliy Raskalov (2013) Walking on the top-level platform, Expo, Montreal’s Île Sainte-Hélène. Φωτογραφία: Robert Duchesnay (1984) Synergetics: Explorations in the Geometry of Thinking, Richard Buckminster Fuller, Dymaxion map (1946) Ακροβάτης προσομοιάζει Dymaxion map, Τime & Life Pictures-Getty Images. Φωτογραφία: Wallace Kirklan (1943) 42 τραπέζια για το Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας σχεδιασμένα από την Ίριδα Λυκουριώτη. Φωτογραφία: Ι. Σαλεσιώτης Αναδρομική έκθεση του Δημήτρη. Α. Φατούρου, Μουσείο Μπενάκη, 2009. Σχεδιασμός: Κ. Κοτζιά, Κ.Φιλοξενίδου. Φωτογραφία: Α. Αδαμάκη

L.S.P. όπως λέμε Lunch Street Party. Μια επαναλαμβανόμενη δράση, που χρησιμοποιεί την τελετουργία του φαγητού, προκειμένου να ενεργοποιήσει τον δημόσιο χώρο. Η μεταφερόμενη αυτή δράση με κεντρική ιδέα το «φέρε το φαγητό σου και έλα να φάμε όλοι μαζί», κατοικεί το δημόσιο χώρο από το 2010, καθώς οργανώνεται κάθε φορά σε διαφορετική γειτονιά της Αθήνας. Η διοργάνωση απαιτεί ένα βασικό στοιχείο προκειμένου να συμβεί: Το τραπέζι όπου εναποτίθενται τα φαγητά των συμμετεχόντων. Το τραπέζι είναι μια κατασκευή που για να μεταφερθεί απαιτεί τη χρήση αυτοκινήτου, γεγονός που πάντα αποτελεί πρόβλημα εφόσον όλα τα μέλη της διοργανωτικής παρέας είναι φανατικοί ποδηλάτες και πολέμιοι της χρήσης του αυτοκινήτου στην πόλη. Το L.S.P. modular table αποτελείται από 24 ισόπλευρα τρίγωνα - πλευράς 1 μέτρου - τα οποία είναι δυνατόν να μεταφερθούν με τα πόδια, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, το ποδήλατο. Τα τρίγωνα, συνδεόμενα μεταξύ τους, έχουν τη δυνατότητα να δώσουν μια πληθώρα διαφορετικών τραπεζιών παράγοντας διαφορετική χωρική συνθήκη στον εκάστοτε δημόσιο χώρο. Η αποσυνδεόμενη και επανασυνδεόμενη κατασκευή του L.S.P. modular table ενισχύει την ιδέα της συμμετοχικότητας. Σε ένα αρχικό τραπέζι 24 τριγώνων, κάθε συμμετέχων προσθέτει και το δικό του κομμάτι, φέρνοντας τέσσερα τρίγωνα που κατασκευάζει μόνος του (με τη βοήθεια του ειδικά σχεδιασμένου βίντεο L.S.P. modular table στον ιστότοπο lunchstreetparty.blogspot.com). Επιπροσθέτως το L.S.P. modular table δίνει λύση στο πρόβλημα της αποθήκευσης εφόσον ο χώρος που απαιτείται γι’ αυτήν ελαττώνεται σημαντικά. Βγείτε στους δρόμους.

More with less

(Ιωάννης Σαλεσιώτης)

OriginalCopiesExhibition Feb.2014

ftelypoc copyright The Wind Through the Keyhole

(Στέφανος Ζήρας/Αναΐτ Καραογλανιάν)

A ‘copy’ is an ‘original’ exposed. Με αφορμή την παραπάνω σκέψη και με πρόθεση να επαναπροσδιοριστεί η καθιερωμένη στάση του αρχιτέκτονα-δημιουργού απέναντι στην αντιγραφή, επιχειρείται μια μεθοδολογική επεξεργασία της έννοιας του copyright, ξεκινώντας από την ίδια την εκπαιδευτική διαδικασία στην οποία συμμετέχουμε. Δεν πρόκειται για απενοχοποίηση της αντιγραφής, αλλά περισσότερο για την παραδοχή της χρησιμότητάς της ως δημιουργικό μέσο και την αποδοχή της ύπαρξής της σε αυτό το πλαίσιο. Εντείνοντας τη διάδραση με τα μέλη του εργαστηρίου μέσα από συχνές επαφές και συζητήσεις κατά τη διάρκεια παραγωγής των project, δίνεται έμφαση στη συλλογική διάσταση της εξέλιξης των ιδεών. Σκοπός αυτής της διαδικασίας είναι από τη μια η ανταλλαγή ιδεών και απόψεων και από την άλλη η άσκηση επιρροής στα project στη διάρκεια της εξέλιξής τους. Μέσα από αυτή τη διαδικασία προκύπτουν ερωτήματα που αφορούν την πατρότητα του τελικού προϊόντος και κατ’ επέκταση της κατοχής των copyrights. Οι συζητήσεις καταγράφονται και απομαγνητοφωνούνται όχι μόνο για την καλύτερη κατανόηση της εξέλιξης των έργων αλλά εν τέλει και ως υλικά αποδεικτικά στοιχεία της όποιας ασκημένης επιρροής.

20

5-2-2014 7-33 μμ στην αίθουσα διδασκαλίας του Μεταπτυχιακού Αλέξανδρος Ψυχούλης Singapore Sling: Ο Ανθρωπος που Αγάπησε ένα Πτώμα. Σκηνοθεσία: Νίκος Νικολαΐδης (1990) Rear Window. Σκηνοθεσία: Alfred Hitchcock (1954) Hercule Poirot Dr. Claw, ο ηγέτης σατανικής οργάνωσης, γνωστής ως “M.A.D.” “Here’s Johnny!”The Shining. Σκηνοθεσία: Stanley Kubrick (1980)

Mohit Singh

OriginalCopiesExhibition Feb.2014

ΕΛΕΝΗ ΔΑΝΕΣΗ

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1986. Το 2003, ξεκίνησε τις σπουδές της στο τμήμα Αρχιτεκτόνων του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου της Θεσσαλονίκης. Το 2004, συνέχισε στην Σχολή Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, απ’ όπου αποφοίτησε το 2011. Ενδιάμεσος σταθμός των σπουδών της ήταν και η Ecole Spéciale D’Architecture, στο Παρίσι, που στάθηκε αφορμή για να ξεκινήσει την ενασχόλησή της με το σχεδιασμό κοσμημάτων. Από το 2011 διατηρεί το δικό της αρχιτεκτονικό γραφείο, ενώ η δουλεία της μοιράζεται ανάμεσα στην αρχιτεκτονική και στην κατασκευή κοσμημάτων. Σπούδασε επίσης κλασικό πιάνο και τραγούδι στο Νέο Ωδείο Θεσσαλονίκης, καθώς και στα ωδεία Ars Musicalis και Ηχοροές στην Αθήνα. Κατά το ακαδημαϊκό έτος 2012-13 παρακολούθησε το μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, με τίτλο “ Συμβιώσεις”, και πλέον βρίσκεται στη διαδικασία εκπόνησης της διπλωματικής της εργασίας. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα αφορούν κυρίως σε ζητήματα πρόσληψης και ερμηνείας του χώρου, φυσικού και αφηρημένου, μέσα από σωματικά ερεθίσματα. ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΖΗΡΑΣ

Γεννήθηκε στην Aθήνα το 1987. Είναι απόφοιτος του University of East London (PG Diploma in Architecture) και του University of Lincoln (BA HONS Architecture). Έχει δουλέψει για διεθνή αρχιτεκτονικά γραφεία στην Κωνσταντινούπολη, το Λονδίνο και την Αθήνα αντιπροσωπεύοντας τα σε μεγάλους διεθνείς διαγωνισμούς αλλά και σε μικρότερα project. Έχει πάρει μέρος σε ομαδικές αρχιτεκτονικές εκθέσεις στο μουσείο Μπενάκη και από το 2012 είναι συνεργάτης του X Atelier και βοηθός στην διεξαγωγή των workshop τους ανά τον κόσμο, ενώ παράλληλα διδάσκει Μaya. Αυτόν τον καιρό ολοκληρώνει την πτυχιακή του για το μεταπτυχιακό πρόγραμμα του τμήματος Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, με βάση του το Βuenos Aires όπου συμμετέχει σε τοπικούς διαγωνισμούς και είναι βοηθός του Daniel Silberfaden στο Πανεπιστήμιο του Palermo. ΑΝΑΙΤ ΚΑΡΑΟΓΛΑΝΙΑΝ

Γεννήθηκε στην Ξάνθη το 1987. Τον Φεβρουάριο του 2012 αποφοίτησε από το Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών της Πολυτεχνικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης. Από τον Οκτώβριο του 2012 συμμετέχει στο Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών του Τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας με θέμα ‘Συμβιώσεις’. Έχει συμμετοχές σε workshops και εκθέσεις όπως στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης (2010) και στην Διεθνή Έκθεση έργων Αρχιτεκτονικής Τοπίου στην Βαρκελώνη στα πλαίσια της Ευρωπαικής Μπιενάλε Αρχιτετονικής Τοπίου (2012). Το 2011 κέρδισε το πρώτο βραβείο στο Διεθνές Workshop “Open Plain Air for Young Architects”. Τον Οκτώβρη του 2013 συμμετείχε στο πρώτο workshop Artivists4Change που παρουσιάστηκε στα πλαίσια του 3ου Φεστιβάλ Περφόρμανς Θεσσαλονίκης της 4ης Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης. Ζει και εργάζεται στην Θεσσαλονίκη ως freelance αρχιτέκτονας και γραφίστας. ΕΛΙΝΑ ΛΕΤΣΙΟΥ

Γεννήθηκε το 1984 στη Λάρισα. Αποφοίτησε το 2006 από το Τμήμα Πολιτικών Έργων Υποδομής του Αλεξάνδρειου Τεχνολογικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος Θεσσαλονίκης. Το 2007 εισήχθη στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, απ’ όπου αποφοίτησε το 2012. Από το Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου συμμετέχει στο Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών του Τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, με θέμα “Συμβιώσεις”. Έχει συμμετάσχει σε διάφορα workshops και σεμινάρια, καθώς και σε διεθνείς φοιτητικές εκθέσεις. Το 2012, έλαβε Έπαινο για τη συμμετοχή της σε διαγωνισμό ανακοίνωσης-αφίσας, με θέμα “Βιοποικιλότητα: 20 χρόνια μετά το Rio” του Συμβουλίου Περιβάλλοντος Α.Π.Θ. Έχει συνεργαστεί με μελετητικά γραφεία της Θεσσαλονίκης, ενώ σήμερα διατηρεί δικό της αρχιτεκτονικό γραφείο στη Λάρισα. ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΑΛΑΠΑΝΗΣ

Γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1980. Από το 2005 είναι απόφοιτος του τμήματος Ανακαίνισης και Αποκατάστασης Κτιρίων του Α.Τ.Ε.Ι. Πατρών και από το 2012 είναι απόφοιτος του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης ενώ από τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου συμμετέχει στο Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών του Τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας με θέμα ‘Συμβιώσεις’. Έχει συμμετάσχει σε διάφορα σεμινάρια, διαλέξεις και workshops. Τα ερευνητικά ενδιαφέροντά του κινούνται κυρίως γύρω από ζητήματα σχέσεων αστικού σχεδιασμού και αρχιτεκτονικής με έμφαση στην αξία της αρχιτεκτονικής στην διαμόρφωση της καθημερινής εμπειρίας. Έχει ασχοληθεί με μικρά ιδιωτικά έργα και κατασκευές. Εργάζεται στην εταιρία ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΑΤΕ ως αρχιτέκτων μηχανικός. ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΑΡΑΓΚΟΥ

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1988. Από το 2006 έως το 2012 σπούδασε στο τμήμα Αρχιτεκτόνων του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ενώ από τον Σεπτέμβρη του 2012 μέχρι και σήμερα συμμετέχει στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα ‘Αρχιτεκτονικός Σχεδιασμός – Συμβιώσεις’ του τμήματος Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Έχει συμμετάσχει σε διαλέξεις, workshops και εκθέσεις, τόσο με δικά της έργα όσο και ως βοηθός επιμέλειας. Έχει εκτελέσει την πρακτική της άσκηση ως αρχιτέκτων μηχανικός σε διακεκριμένο γραφείο της Αθήνας και σήμερα διατηρεί γραφείο με έδρα τα Τρίκαλα. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα στρέφονται γύρω από την αρχιτεκτονική των ερειπίων και τις αφηγήσεις που τα συνοδεύουν. ΣΑΡΡΑ ΜΑΤΣΑ

Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1989. Από το 2012 είναι απόφοιτος του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Πατρών ενώ από τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου συμμετέχει στο Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών του Τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας με θέμα ‘Συμβιώσεις’. Έχει φοιτήσει για ένα εξάμηνο στην Ανώτατη Εθνική Σχολή Αρχιτεκτονικής του Saint Etienne (Γαλλία). Έχει συμμετάσχει σε διάφορα σεμινάρια, διαλέξεις, workshops καθώς και σε διεθνή φοιτητικό διαγωνισμό με διάκριση ανάμεσα στις 60 καλύτερες συμμετοχές. Τα ερευνητικά ενδιαφέροντά της κινούνται κυρίως γύρω από ζητήματα σχέσεων χώρου – μνήμης – διάρκειας.

ΒΙΟΛΕΤΑ ΜΠΑΜΠΑΤΖΙΑ

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1989. Από το 2007 έως το 2012 φοίτησε στο τμήμα «Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής, Διακόσμησης και Σχεδιασμού αντικειμένου» της Σχολής Γραφικών Τεχνών & Καλλιτεχνικών Σπουδών του Ανώτατου Τεχνολογικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος (Α.Τ.Ε.Ι.) της Αθήνας. Από τον Σεπτέμβριο του 2012 μέχρι και σήμερα συμμετέχει στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα «Αρχιτεκτονικός Σχεδιασμός – Συμβιώσεις» του τμήματος Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Έχει φοιτήσει για ένα εξάμηνο στo Politecnico di Milano (Ιταλία) όπου παρακολούθησε μαθήματα κυρίως βιομηχανικού σχεδιασμού. Πάνω στο συγκεκριμένο αντικείμενο έκανε και την πρακτική της άσκηση το 2011. Έχει συμμετάσχει σε σεμινάρια, διαλέξεις και workshops κατά την διάρκεια των σπουδών της. Τα ενδιαφέροντα της κινούνται γύρω από τον σχεδιασμό και την κατασκευή αντικειμένων από ανακυκλώσιμα υλικά. ΘΑΝΟΣ ΜΠΙΜΠΙΣΗΣ

Γεννήθηκε στις Σέρρες το 1986. Αποφοίτησε από το 1ο ενιαίο λύκειο της πόλης το 2004. Στην συνέχεια σπούδασε αρχιτεκτονική στα Χανιά στο πολυτεχνείο Κρήτης 2005-2011. Σήμερα συνεχίζει τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο Βόλο στο τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών Θεσσαλίας. Καθ’ όλη την διάρκεια των σπουδών και μέχρι τώρα έχει πάρει δύο υποτροφίες σπουδών και έχει συμμετάσχει σε: τέσσερα συνέδρια, δυο σεμινάρια, εφτά εκθέσεις, έξι διαγωνισμούς (με δύο πρώτα βραβεία), ως οργανωτικό μέλος του πρώτου workshop του τμήματος Δομικών στα ΤΕΙ Κρήτης Ηρακλείου και στο ερευνητικό πρόγραμμα “αποκατάσταση του φάρου της Ελαφονήσου”. ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ ΝΟΤΟΥ

Γεννήθηκε το 1983 στη Καρδίτσα. Εισήχθη στο τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Δ.Π.Θ. το 2001 απ’ όπου και αποφοίτησε το 2007. Από το Φεβρουάριο του 2008 εργάζεται σε εταιρεία στη Λάρισα που ασχολείται με δημόσια και ιδιωτικά έργα ασχολούμενη με το αρχιτεκτονικό σχεδιασμό και την επίβλεψη κατασκευής . Από τον Σεπτέμβριο του 2012 συμμετέχει στο Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας με θέμα ‘Συμβιώσεις’. Τα ερευνητικά ενδιαφέροντά της κινούνται κυρίως γύρω από ζητήματα αρχιτεκτονικής σύνθεσης. ΛΟΥΙΖΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ-ΔΟΥΚΑ

Γεννήθηκε το 1983 στην Αθήνα και μεγάλωσε στο Βόλο. Αποφοίτησε από το τμήμα Αρχιτεκτόνων του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια εργάστηκε στο αρχιτεκτονικό γραφείο Τατιάνα Ανδρεάδου & Συνεργάτες στη Θεσσαλονίκη για 2 χρόνια. Τον τελευταίο χρόνο φοιτά στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, στο πρόγραμμα Μεταπτυχιακών σπουδών. ΦΑΝΗΣ ΡΟΥΣΣΟΣ

Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1990. Από το 2007 έως το 2012 φοίτησε στο τμήμα “Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής, Διακόσμησης και Σχεδιασμού αντικειμένου” της Σχολής Γραφικών Τεχνών & Καλλιτεχνικών Σπουδών του Ανώτατου Τεχνολογικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος (Α.Τ.Ε.Ι.) της Αθήνας. Από τον Σεπτέμβριο του 2012 μέχρι και σήμερα συμμετέχει στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα του τμήματος Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας ‘Αρχιτεκτονικός Σχεδιασμός – Συμβιώσεις’. Έχει συμμετάσχει σε εθνικούς και διεθνείς διαγωνισμούς αρχιτεκτονικής και design, καθώς και σε εκθέσεις. Παράλληλα διατηρεί το δικό του ψηφιακό αρχείο design, αρχιτεκτονικής και τέχνης. ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΑΛΕΣΙΩΤΗΣ

Γεννήθηκε στο Ναύπλιο το 1980. Από το 2006 είναι απόφοιτος του Τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών ενώ από τον Σεπτέμβριο του 2012 συμμετέχει στο Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών του Τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας με θέμα “Συμβιώσεις”. Διατηρεί από το 2006 γραφείο αρχιτεκτονικών μελετών στο Ναύπλιο και στην Αθήνα. Έχει συμμετάσχει σε εγχώριους και διεθνείς αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς, σε ομαδικές εκθέσεις αρχιτεκτονικού και εικαστικού ενδιαφέροντος, καθώς σε διάφορα σεμινάρια, διαλέξεις και workshops. Τα ερευνητικά ενδιαφέροντά του κινούνται κυρίως γύρω από ζητήματα του κατοικείν, της ζωής στις πόλεις, και δράσεων επαναδιεκδίκησης και ενεργοποίησης του δημόσιου χώρου. ΝΑΤΑΣΑ ΦΕΡΕΝΤΙΝΟΥ

Γεννήθηκε το 1987 στα Ιωάννινα. Είναι διπλωματούχος αρχιτέκτονας μηχανικός του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης από το 2012. Παρακολούθησε μαθήματα στη Σχολή Αρχιτεκτονικής στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας στην Ιταλία, με το πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών Erasmus το ακαδημαϊκό έτος 2009-2010. Παρακολουθεί το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών του Τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας με θέμα ‘Συμβιώσεις’. Μιλάει αγγλικά και ιταλικά. Έχει λάβει μέρος σε διάφορα εργαστήρια και εκθέσεις για την αρχιτεκτονική και το σχεδιασμό. ΔΗΜΗΤΡΑ ΧΑΤΖΗΑΝΔΡΕΟΥ Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1989 και ζει στην Κρήτη. Αποφοίτησε από το σχολείο το 2006 με άριστα, το 2012 από το τμήμα Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας στο Βόλο και τώρα συμμετέχει στο Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών του, με θέμα ‘Συμβιώσεις’. Το ακαδημαϊκό έτος 2010-2011 φοίτησε στο τμήμα αρχιτεκτονικής του πανεπιστημίου Camilo Jose Cela στη Μαδρίτη, Ισπανία. Μιλάει Αγγλικά, Ισπανικά και Γερμανικά, έχει δύο δημοσιεύσεις σε Ισπανία και Κίνα και πέντε συμμετοχές σε εκθέσεις video art και φωτογραφίας σε Ελλάδα και Ισπανία. Το καλοκαίρι του 2012 έκανε για ένα εξάμηνο την πρακτική της άσκηση στο αρχιτεκτονικό γραφείο Zvi Hecker Architeκt στο Βερολίνο.