Fanis / Sara

Συζήτηση με τους

Σάρα Μάτσα και

Φάνης Ρούσσος copy

Scale

tfelypoc copyright

tfelypoc copyright

Ομάδα εργασίας

Ελένη Δανεσή Αναίτ Καραογλανιάν Στέφανος Ζήρας

Συνέντευξη 1 Σάββατο 23/03/13 21.21 - 21.59

“Τώρα τελευταία, την τελευταία ώρα, ασχολούμαστε πιο πολύ με την έννοια της «Μπάμπουσκας», γιατί είναι ένα προϊόν το οποίο προκύπτει σε διαφορετικά μεγέθη ταυτόχρονα. Είναι δηλαδή αυθύπαρκτο μαζί με τα διαφορετικά scale που του συμβαίνουν.” Σάρα

Αναΐτ. Λοιπόν ομάδα Φάνης-Σάρα. Μιλήστε μας λίγο για το θέμα σας. Εσείς με τι ασχολείστε? Φάνης. Το θέμα όλου του εργαστηρίου έχει να κάνει με το copy, για αρχή, και εμείς πήραμε την κλίμακα σαν θεματική ενότητα που θέλουμε να αναλύσουμε. Ξεκινήσαμε με την κλίμακα γιατί και το θέμα που είχαμε αναφέρει στην αρχή, σχετιζόταν με την κλίμακα με τα έργα του Χίτλερ. Σάρα. Και το δεύτερο project που δείξαμε των Aranda\Lasch είχε να κάνει με την αντιγραφή και τη διαφορά κλίμακας με σκοπό αυτή τη φορά τη δημιουργία είτε αντικειμένων design είτε στοιχείων του χώρου. Αυτή τη στιγμή αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε είναι να εντοπίσουμε τις διάφορες κατηγορίες στις οποίες εμπίπτει η κλίμακα όσον αφορά στην αντιγραφή. Φάνης. Πιο συγκεκριμένα οι κατηγορίες που ανέφερε η Σάρα είναι κατηγορίες για ποιό λόγο γίνεται η αντιγραφή στην κλίμακα και όχι μια απλή αντιγραφή. Δηλαδή για ποιο λόγο αλλάζει η κλίμακα. Και κατ’ επέκταση μπορεί να αλλάζει και η λειτουργία μαζί με την κλίμακα ή ότι άλλο. Αναΐτ. Δηλαδή αυτή τη στιγμή δεν είναι ότι έχετε επιλέξει τη μια κατηγορία που ήταν το κτίριο που αντιγράφεται σε μεγαλύτερο scale για εξουσία, κύρος και τέτοια… Φάνης. Προσπαθούμε να βρούμε ακόμα τους λόγους. Σάρα. Αυτή είναι μια κατηγορία για παράδειγμα. Μια άλλη κατηγορία είναι η χρησιμότητα. Δηλαδή ότι για παράδειγμα τα παπούτσια βγαίνουν σε διαφορετικά μεγέθη ταυτόχρονα ενώ είναι ένα ίδιο σχέδιο για τη συγκεκριμένη χρήση. Φάνης. Είτε τα παιδικά έπιπλα με την ίδια λογική. Σάρα. Τώρα τελευταία, την τελευταία ώρα, ασχολούμαστε πιο πολύ με την έννοια της «Μπάμπουσκας», γιατί είναι ένα προϊόν το οποίο προκύπτει σε διαφορετικά μεγέθη ταυτόχρονα. Είναι δηλαδή αυθύπαρκτο μαζί με τα διαφορετικά scale που του συμβαίνουν. Στέφανος. Εννοείς ότι το κάθε ένα εμπεριέχει το επόμενο.

“Mε το Double David, αυτό το άγαλμα που είναι διπλάσιο του David του Michelangelo που από τα κείμενα που μας δόθηκαν ήταν αυτό που ενείχε την έννοια του scale, αλλά εκεί ακόμα προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τις διαφορετικές κατηγορίες, που εμπίπτει δηλαδή το κάθε scale που συμβαίνει.” Σάρα

Φάνης. Ναι και το τέλειο που βρήκαμε, ψάχνοντας την ιστορία της μπάμπουσκας, δηλαδή το γιατί είναι έτσι, είναι ότι στη Ρωσία λέει δεν είχαν σπίτια να μένουν ξεχωριστά οι οικογένειες και λόγω παράδοσης και λόγω πληθυσμού, και έμενε όλη η οικογένεια μαζί στο ίδιο σπίτι, η γιαγιά πρόσεχε όλη την οικογένεια και πήγαινε κάπως έτσι. Η γιαγιά είχε υπό την προστασία της την κόρη, που η κόρη είχε το παιδί… είναι λίγο συμβολικό και όλο αυτό έχει να κάνει και με την κατοικία και το κτίριο της κατοικίας. Και νομίζουμε ότι είναι και κάτι πάρα πολύ σύγχρονο γιατί λόγω έλλειψης χρημάτων όλοι πάλι μένουμε όλοι μαζί, οπότε επανερχόμαστε πάλι στο μοντέλο της μπάμπουσκας. Αναΐτ. Θέλω να ρωτήσω κάτι. Πως φτάσατε εκεί? Τι διαβάσατε και φτάσατε σιγά σιγά σε αυτήν. Η έρευνα δηλαδή που κάνατε σήμερα τι βήματα είχε? Φάνης. Αρχίσαμε να βλέπουμε αντικείμενα γύρω μας νομίζω. Σάρα. Αρχικά προσπαθήσαμε να το ερευνήσουμε λίγο πιο πολύ διαδικτυακά και στα κείμενα που μας δόθηκαν. Στέφανος. Για παράδειγμα? Σάρα. Με το Double David, αυτό το άγαλμα που είναι διπλάσιο του David του Michelangelo που από τα κείμενα που μας δόθηκαν ήταν αυτό που ενείχε την έννοια του scale, αλλά εκεί ακόμα προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τις διαφορετικές κατηγορίες, που εμπίπτει δηλαδή το κάθε scale που συμβαίνει. Για παράδειγμα ένα είναι τα παπούτσια, ένα άλλο είναι το scale στα χρηστικά αντικείμενα του marketing. Δεν μπορούσαμε να βρούμε όμως έναν λόγο που βγαίνουν όλα αυτά. Μετά προσπαθήσαμε να πάμε λίγο πίσω να δούμε λίγο τις έννοιες twinning cloning που μας παρουσιάστηκαν και να δούμε τι διαφορά έχουν για παράδειγμα τα έργα τέχνης ή τα προϊόντα που βγαίνουν μαζί και αντιγράφονται, που αυτό είναι το twinning, είτε το cloning που βγαίνει ένα πρωτότυπο το οποίο δεν έχει σκοπό να αντιγραφεί και αντιγράφεται στην πορεία. Τέλος πάντων βρήκαμε στην έννοια της μπάμπουσκας αυτό ακριβώς, ότι τα διαφορετικά μεγέθη βγαίνουν ταυτόχρονα και μας φάνηκε πάρα πολύ ενδιαφέρον αυτό. προσπαθούσαμε να βρούμε αυτό ουσιαστικά το πώς βγαίνει ένα προϊόν ταυτόχρονα σε όλα του τα μεγέθη και για ποιο λόγο.

“Λίγες φορές έχω ακούσει μέχρι στιγμής το scale ως στοιχείο. Δηλαδή μόνο η μπάμπουσκα είναι αυτή που συνδέει ότι λέτε τόση ώρα και δεν ξέρω… είναι όντως αυτό που θέλετε ή υπάρχει ένα πρόβλημα στο να προσδιορίσετε μέσα στην έρευνά σας το scale και όχι απλά την αντιγραφή?” Στέφανος

Στέφανος. Όταν λες βγαίνει ένα προϊόν ταυτόχρονα εννοείς ότι… Σάρα. Ότι ουσιαστικά η μπάμπουσκα δεν υφίσταται στο ένα της αντίγραφο και στο ένα της μέγεθος. Δυο μπάμπουσκες μαζί είναι cloning γιατί είναι δυο αντίγραφα μπάμπουσκας αλλά η μπάμπουσκα μόνη της είναι twinning. Ενέχει και τα δύο ουσιαστικά. Φάνης. Όλο αυτό έγινε προσπαθούσαμε να κατηγοριοποιήσουμε κάθε αντικείμενο που βρίσκαμε γύρω μας, έγινε λίγο πρακτικά, βλέποντας ένα αντικείμενο λέγαμε ότι αυτό μπορεί να αντιγραφεί: ναι ή όχι, και αν όντως αντιγράφεται στη παραγωγή για ποιο λόγο γίνεται. Το παπούτσι γίνεται για λόγους μεγέθους- λόγω ανάγκης κάτι άλλο μπορεί να γίνεται για άλλους λόγους. Συζητούσαμε ας πούμε για το τασάκι ότι βγαίνει σε τρία διαφορετικά μεγέθη για να καλύψει μεγαλύτερο μέρος των αναγκών της αγοράς, άρα είναι θέμα marketing. Δηλαδή προσπαθούσαμε να βρούμε τους λόγους που γίνεται αυτό και γενικά η κατηγοριοποίηση η δική μας με το cloning και twinning να δούμε τι σχέση έχουν σαν κατηγοριοποιήσεις. Και προσπαθώντας να κατηγοριοποιήσουμε την μπάμπουσκα και για ποιο λόγο είναι έτσι, καταλήξαμε ότι είναι όντως στην κατηγορία του twinning σαν ένα αντικείμενο και αν γίνει cloning είναι δυο – τρείς διαφορετικές μπάμπουσκες που έχουν την ίδια μορφή. Σάρα. Και τώρα είμαστε στο στάδιο του πώς μπορούμε αυτό να το συνδέσουμε κάπως με την αντιγραφή στη αρχιτεκτονική. Αναΐτ. Προς το παρόν έχει έντονο το στοιχείο του design. Στέφανος. Ναι απλά λίγες φορές έχω ακούσει μέχρι στιγμής το scale ως στοιχείο. Δηλαδή μόνο η μπάμπουσκα είναι αυτή που συνδέει ότι λέτε τόση ώρα και δεν ξέρω… είναι όντως αυτό που θέλετε ή υπάρχει ένα πρόβλημα στο να προσδιορίσετε μέσα στην έρευνά σας το scale και όχι απλά την αντιγραφή? Ελένη. Το θέμα είναι ότι στην μπάμπουσκα καταλήξατε τέλος πάντων μετά από μια έρευνα, αλλά στην ουσία δεν έχει κάποια χρηστικότητα πέρα από το διακοσμητικό της χαρακτήρα. Εκεί ξαναγυρνάς στον συμβολισμό. Εμένα μου φάνηκε πολύ ωραίο παράδειγμα, και τον συμβολισμό να βάλετε σε όλο αυτό μέσα, και το ένα που περιέχει το άλλο για ποιο λόγο… θέλω να πω ότι τα κρατάτε όλα…

“Και πιο αρχιτεκτονικά να το πάρουμε, εσύ ζεις σε ένα διαμέρισμα, το διαμέρισμα είναι μέσα σε μια πολυκατοικία, η πολυκατοικία είναι μέσα σε μια πόλη, η πόλη είναι μέσα σε μια χώρα… και φτάνεις μέχρι το σύμπαν ας πούμε, που εμπεριέχονται σε άλλα scale διαφορετικοί κόσμοι.” Στέφανος

Σάρα. Ναι σίγουρα. Απλά αυτό μας φάνηκε πάρα πολύ ενδιαφέρον και τώρα δεν ξέρω πως θα προχωρήσουμε ακόμα αλλά… Φάνης. Εντάξει τώρα ίσως μένουμε πάρα πολύ στην μπάμπουσκα γιατί μόλις ήρθατε το βρήκαμε. Το συζητούσαμε ακόμα όταν ήρθατε γι’ αυτό ίσως τώρα να είναι και μια συζήτηση μεταξύ μας για το τι σκέφτεται ο καθένας για τη μπάμπουσκα. Στέφανος. Πάντως το παράδειγμα της μπάμπουσκας έχει πολύ σχέση με αυτό που λέμε “a space in a space”. Σάρα. Ναι αυτό συζητούσαμε και πριν. Ότι αυτή τη στιγμή υπάρχει το στερεοτυπικό της κατοικίας, του δωματίου μέσα σε ένα μεγαλύτερο δωμάτιο, ότι ουσιαστικά ο διαχωρισμός των χώρων είναι αυτό το κουτί μέσα στο κουτί μέσα στο κουτί… Αναΐτ. Εμένα αυτό που μου φαίνεται πολύ γοητευτικό είναι ότι δεν έχει τέλος αυτή η διαδικασία. Δηλαδή μπορεί να είναι μια κατάσταση που, και προς το μικρότερο scale και προς το μεγαλύτερο, μπορεί να είναι ατέρμονη. Η μπάμπουσκα ή αυτό τέλος πάντων, να μεγαλώνει και συνεχώς να έχει μέσα της τα μικρότερα σε ένα ατελείωτο πράγμα. Ελένη. Ή είναι το άλλο στα τραπεζάκια που είναι το τραπεζάκι και από κάτω το άλλο τραπεζάκι από κάτω το άλλο τραπεζάκι αλλά αυτό κάποια στιγμή τελειώνει γιατί ένα τραπέζι το οποίο είναι σαν το δωμάτιο δεν θα είχε χρήση. Θέλω να πω ότι με μια έννοια περνάει στο design αλλά εκεί μπαίνει η έννοια της χρηστικότητας και το που σταματάει αυτό το πράγμα. Φάνης. Ενώ η μπάμπουσκα επειδή δεν έχει χρηστικό ρόλο δεν έχει τέλος. Στέφανος. Και πιο αρχιτεκτονικά να το πάρουμε, εσύ ζεις σε ένα διαμέρισμα, το διαμέρισμα είναι μέσα σε μια πολυκατοικία, η πολυκατοικία είναι μέσα σε μια πόλη, η πόλη είναι μέσα σε μια χώρα… και φτάνεις μέχρι το σύμπαν ας πούμε, που εμπεριέχονται σε άλλα scale διαφορετικοί κόσμοι. Ελένη. Θυμάστε αυτό που μου είχε πει εμένα η Πλαβού στον Ζέγγελη, που μου είχε πει ότι παίρνω ένα pattern και το κάνω σε διαφορετικά scale και μου είχε δείξει αυτό το βίντεο με τα τετράγωνα… “The power of ten”. Στέφανος. Είναι και η ταινία που πήρε πέρσι-πρόπερσι το Χρυσό Φοίνικα…

“Εμένα μ’ αρέσει πάρα πολύ η έννοια της μπάμπουσκας για κάποιο λόγο. Δεν ξέρω γιατί. Το βρίσκω πάρα πολύ δυνατό και δε θα μου πήγαινε καθόλου το μυαλό να τη σκεφτώ, αλλά εμπεριέχει πάρα πολλές έννοιες και πραγματικά το γεγονός ότι δεν έχει χρηστικότητα και είναι ένα απλό αντικείμενο μ’ αρέσει πάρα πολύ.” Αναίτ

Σάρα. Υπάρχει και ένα blog που λέγεται “little people” που είναι ένας καλλιτέχνης ο οποίος φτιάχνει μικρά ανθρωπάκια και τα φωτογραφίζει από πάρα πολύ κοντά, τα οποία στη φωτογραφία φαίνονται σε κανονικό μέγεθος αλλά στην πραγματικότητα είναι κάτι πάρα πολύ μικρό. Αυτό ουσιαστικά αυτός το δικαιολογεί με την έννοια ότι θέλει να δείξει το πόσο χαοτική είναι για τον σημερινό άνθρωπο η ζωή στις μεγαλουπόλεις και το πόσο δεν εστιάζουμε στις λεπτομέρειες στην καθημερινότητά μας στη ζωή στη πόλη. Φάνης. Εντάξει πολλοί καλλιτέχνες παίζουν με το μέγεθος και την κλίμακα. Σάρα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η κλίμακα τελικά από μόνη της είναι ένα στοιχείο που έχει μεγάλη δυναμική, απλά το θέμα είναι κάπως να συνδυαστεί και με την αντιγραφή. Πιο πολύ σήμερα εστιάσαμε στην έννοια της κλίμακας, παρά στην έννοια της κλίμακας στην αντιγραφή, γι’ αυτό ενθουσιαστήκαμε τόσο πολύ με την μπάμπουσκα, γιατί ενέχει και τα δυο. Στέφανος. Πάντως έχει πλάκα γιατί και την προηγούμενη συνάντηση που κάναμε μιλάγαμε για το σύμβολο σε διαφορετικές κλίμακες. Μιλάγαμε για τον Πύργο του Eiffel ως μια κλίμακα και την Coca Cola ως μια άλλη, αλλά και πως μια μικρή κλίμακα μπορεί να έχει μεγαλύτερη ισχύ από τη μεγάλη κλίμακα. Αναΐτ. Εμένα μ’ αρέσει πάρα πολύ η έννοια της μπάμπουσκας για κάποιο λόγο. Δεν ξέρω γιατί. Το βρίσκω πάρα πολύ δυνατό και δε θα μου πήγαινε καθόλου το μυαλό να τη σκεφτώ, αλλά εμπεριέχει πάρα πολλές έννοιες και πραγματικά το γεγονός ότι δεν έχει χρηστικότητα και είναι ένα απλό αντικείμενο μ’ αρέσει πάρα πολύ. Δε χρειάζομαι την έννοια της χρηστικότητας για αυτό. Σάρα. Εντωμεταξύ δεν είναι πάρα πολύ ζωντανή η μνήμη…? Δηλαδή εγω είχα μπάμπουσκα σπίτι μου μικρή, και ενώ ήξερα πως λειτουργεί, πάντα είχα την αγωνία να δω την επόμενη και πόσο μικρότερη είναι από την προηγούμενη, και μέχρι που θα φτάσει! Και μετά τις άνοιγα και τις έβλεπα όλες δίπλα-δίπλα και ήμουν πολύ χαρούμενη που ήταν όλες. Και ήταν πάρα πολύ ωραίο. Ήταν ένα παιχνίδι με το οποίο ασχολιόμουν μόνη μου και παρ’ όλα αυτά ήταν πολύ ενδιαφέρον να το βλέπω.

“Και σε σχέση με το scale υπάρχει και το στοιχείο της έκπληξης όταν περπατάς σε ένα σοκάκι και ξαφνικά ανοίγεσαι σε μια boulevard, σε έναν μεγάλο δρόμο…” Στέφανος

Στέφανος. Είναι και το στοιχείο της έκπληξης και το στοιχείο του δώρου. Σάρα. Μπράβο…! Ότι κάτι κρύβεται. Που αυτό υπάρχει μέσα στη αρχιτεκτονική με έναν τρόπο, δηλαδή μπορεί σε περιπτώσεις το εσωτερικό να είναι πολύ πιο ενδιαφέρον από ένα εξωτερικό και αυτό πάλι το είχα γράψει στους Αντωνακάκηδες στο κείμενο, ότι εγώ όταν ήμουν μικρή πήγαινα στο σπίτι των παππούδων μου και άνοιγα ένα-ένα τα δωμάτια και τα εξερευνούσα, αλλά όταν έκλειναν οι πόρτες ήταν απλά ένας διάδρομος που είχε πολλά δωματιάκια. Και είναι αυτό ακριβώς των ελληνικών σπιτιών και νομίζω ότι είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό αν κάνουμε έναν τέτοιο παραλληλισμό. Στέφανος. Και σε σχέση με το scale υπάρχει και το στοιχείο της έκπληξης όταν περπατάς σε ένα σοκάκι και ξαφνικά ανοίγεσαι σε μια boulevard, σε έναν μεγάλο δρόμο… Σάρα. Είναι αυτό! Χρησιμοποιεί πάρα πολύ το στοιχείο του εντυπωσιασμού η μπάμπουσκα. Απλά πιστεύω ότι έχει να κάνει και με το ότι είναι ένα ίδιο αντίτυπο και μπαίνει το ένα μέσα στο άλλο. Αναΐτ. Ξέρεις τι άλλο είναι ωραίο σε αυτήν την περίπτωση? Γιατί τώρα σκεφτόμουν ότι έχει ενδιαφέρον η σχέση μεταξύ τους, ότι αν λείπει ένα το καταλαβαίνεις. Κάτι σου λείπει, δεν είναι ομαλή η συνέχεια αν αλλάξει κάτι. Καταλαβαίνεις το άλμα και αυτό σε ξενίζει. Φάνης. Άρα η διαφοροποίηση της κλίμακας, πάνω σε αυτό που λες, γίνεται σταδιακά. Αναΐτ. Που πάλι έχει να κάνει με αυτό που αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος πρώτο. Φάνης. Άρα το προηγούμενο με το αμέσως επόμενο έχει την ίδια αναλογία. Αναΐτ. Μήπως είναι λίγο βαρετό βέβαια αυτό τώρα που το σκέφτομαι. Στέφανος. Είναι το στοιχείο της απώλειας. Σάρα. Γενικά και για αναλογία μιλήσαμε σήμερα, απλά επειδή φοβηθήκαμε μήπως ξεφύγουμε από την κλίμακα. Σάρα. Aπλά η κλίμακα είναι κάτι πιο γενικό από την αναλογία. Δηλαδή αν πάμε και στο ότι το περιορίζουμε και αναλογικά… γιατί δεν είναι απαραίτητο ότι ο Χίτλερ θα διπλασίαζε ή θα τριπλασίαζε το υπάρχον κτίριο. Απλά δεν είναι απαραίτητη η αναλογία για να υπάρχει η κλίμακα. Κατάλαβες πως το λέω?

“Eγώ πάλι σε αυτό με τα μεγέθη νιώθω ότι το να μεγαλώσεις κάτι πάρα πολύ το οποίο θα ξεφύγει από το δικό σου μέγεθος σε κάνει να το παρατηρήσεις περισσότερη ώρα και να προσπαθήσεις να ψάξεις τα σημεία του γιατί είναι τόσο μεγάλο που χάνεσαι πολύ πιο εύκολα. Αντίστοιχα το πολύ-πολύ μικρό είναι εξίσου δύσκολο να το προσεγγίσεις.” Ελένη

Ελένη. Όχι αλλά αυτό που θέλω να πω εγώ είναι ότι αν έχεις ένα αντικείμενο και έχεις το ίδιο σε πιο μικρό, ακόμα και τυχαία να το έχεις αλλάξει το μέγεθος, το κλάσμα είναι το ένα προς κάτι με πολλά ψηφία ας πούμε. Μπορεί να μην είναι ακέραιο αλλά και αυτό αναλογία είναι. Στέφανος. Μα και η κλίμακα δεν είναι απόλυτη στον πραγματικό κόσμο έτσι και αλλιώς. Ελένη. Εγώ πάλι σε αυτό με τα μεγέθη νιώθω ότι το να μεγαλώσεις κάτι πάρα πολύ το οποίο θα ξεφύγει από το δικό σου μέγεθος σε κάνει να το παρατηρήσεις περισσότερη ώρα και να προσπαθήσεις να ψάξεις τα σημεία του γιατί είναι τόσο μεγάλο που χάνεσαι πολύ πιο εύκολα. Αντίστοιχα το πολύ-πολύ μικρό είναι εξίσου δύσκολο να το προσεγγίσεις. Αυτό έχει το ενδιαφέρον του εντυπωσιασμού είτε στο ένα άκρο είτε στο άλλο. Σάρα. Ακόμα και το γεγονός ότι υπάρχει Μουσείο Μινιατούρας που είναι τα sets από ταινίες που έχουμε δει, και είναι απελπιστικά μικρά αλλά στην πραγματικότητα τα βλέπεις στην ταινία τέρατα. Δηλαδή είναι και αυτό… είναι πάρα πολλά ενδιαφέροντα νομίζω που μπορούμε να εξετάσουμε. (προς Φάνη: Αυτό δεν το είχαμε πει κιόλας.) Φάνης. Γενικά θα ήταν λίγο επικίνδυνο να κολλήσουμε τώρα στην μπάμπουσκα γιατί έχουμε και άλλη έρευνα ακόμα. Αναΐτ. Ναι απλά έχει πολύ ζουμί. Ξεκινάει πολύ μεγάλη κουβέντα η μπάμπουσκα και βασικά οι ιδιότητες της. Ελένη. Και αυτό που λέτε με τις ταινίες είναι εξαιρετικό. Θυμάμαι και μια διάλεξη που είχε κάνει μια κοπέλα στη σχολή για την αρχιτεκτονική στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Το πώς η πόλη στη ταινία που είναι έτσι μεσαιωνική με μονοπάτια και τέτοια, το πώς είναι αντιγραφή της πόλης της γοτθικής. Στέφανος. Εντάξει είναι και λίγο φανταστικό… Ελένη. Συνδυάζεται με τη φαντασία αλλά σίγουρα αντιγράφει την πραγματικότητα. Και η μακέτα είναι που γυρίζεται, αλλά στην ουσία όταν μπαίνει ο ηθοποιός μετά αυτό αποκτά ξαφνικά την άλλη κλίμακα. Στέφανος. Όπως και στο Harry Potter αντίστοιχα που έχει μια πολύ μεγάλη μακέτα του Hogwarts.

“Θέλω να σου πω ότι ο άνθρωπος ασυνείδητα χάνει την αίσθηση της κλίμακας του και δεν αντιλαμβάνεται αν αυτό είναι κοντά ή μακριά ή αν όλος αυτός ο χώρος στον οποίο βρίσκεται είναι τόσο τεράστιος αν είναι αυτός που είναι. ” Στέφανος

Αναΐτ. Ames… Ελένη. Αυτό είναι κατασκευασμένο με τέτοιο τρόπο που το έδαφος είναι κεκλιμένο και το ταβάνι και έχει και ο πίσω τοίχος μια κλίση με αποτέλεσμα υπό συγκεκριμένη γωνία να φαίνεται σαν ορθογώνιο κουτί. Και μπαίνει ο ένας στη μία γωνία και ο άλλος στην άλλη και ο ένας φαίνεται τεράστιος και ο άλλος φαίνεται τόσος. Στέφανος. Είναι και η λογική που παρουσιάζεται στα έργα του Χίτλερ που κατασκευάζεται ένα κτίριο με ένα συγκεκριμένο τρόπο οπού η κλίμακα του ανθρώπου είναι… Σάρα. Βέβαια εκεί η διαφορά της κλίμακας ήταν το στοιχείο που ήθελαν να αποδώσουν. Δηλαδή εκεί το έκαναν επίτηδες. Στέφανος. Θέλω να σου πω ότι ο άνθρωπος ασυνείδητα χάνει την αίσθηση της κλίμακας του και δεν αντιλαμβάνεται αν αυτό είναι κοντά ή μακριά ή αν όλος αυτός ο χώρος στον οποίο βρίσκεται είναι τόσο τεράστιος αν είναι αυτός που είναι. Αναΐτ. Και αυτό είναι πολύ ωραίο. Το ότι δεν αντιλαμβάνεσαι τη θέση σου σε σχέση με αυτό που βλέπεις όταν η κλίμακά του δε σου είναι γνωστή. Στέφανος. Σε ένα μη δομημένο περιβάλλον, φυσικό δηλαδή, είναι γνωστή ας πούμε, είναι γραμμένη στο DNA σου κάπως. Σάρα. Αν βρεθείς στη Σαχάρα ας πούμε δεν θα αντιληφθείς το μέγεθος της περιοχής που βρίσκεσαι. Ελένη. Και επίσης και στο σχέδιο. Όταν σου δώσουν ένα σχέδιο, ένα δωμάτιο να βάλεις έπιπλα αλλά δε σου πουν σε τι κλίμακα είναι… πρέπει να γνωρίζεις την κλίμακα για να βάλεις μετά εσύ την αναλογία του επίπλου ή του αντικείμενου. Σάρα. Ή τουλάχιστον με κάποιο στοιχείο σύγκρισης να την καταλάβεις. Φάνης. Αυτό που είπατε ότι αν δεν γνωρίζεις την κλίμακα δεν γνωρίζεις που είσαι, συζητούσαμε για τα έργα τέχνης. Σαν αφετηρία χρησιμοποιήσαμε τη Μόνα Λίζα που όλοι νομίζουμε ότι είναι κάτι μεγάλο, επειδή το βλέπουμε μόνο εκτυπωμένο σε αφίσες και βιβλία, και πάμε και τη βλέπουμε και είναι ένα τόσο δα πραγματάκι. Οπότε αν έργο τέχνης δεν το έχεις δει από κοντά και το έχεις δει μόνο τυπωμένο σε οθόνες υπολογιστών ή σε βιβλία, πας το βλέπεις και αν το δεις λίγο μεγαλύτερο ή λίγο μικρότερο δε θα σου κάνει διαφορά. Για σένα είναι αυτό.

“Ναι είναι μια ψευδαίσθηση ή ένας αποπροσανατολισμός. Μια απώλεια των αισθήσεων και της συνήθειας που έχεις. Είναι σαν να είσαι μεθυσμένος. Ωραία… και πως δουλεύετε μεταξύ σας?” Στέφανος

Ελένη. Όταν πηγαίνεις σε μια πόλη… πας στο Παρίσι που έχεις τον πύργο του Eiffel που τον βλέπεις σχεδόν από παντού και νιώθεις ότι είναι πολύ κοντά και χάνεις την κλίμακα και την απόσταση και περπατάς, περπατάς, περπατάς και εξακολουθείς να μην το φτάνεις. Φάνης. Αυτό συμβαίνει και στη θάλασσα. Βλέπεις κάτι είναι εκεί πάρα πολύ κοντά και είναι πάρα πολύ μεγάλη η απόσταση. Στέφανος. Ας μη ξεχνάμε και την αντιγραφή. Ελένη. Εντάξει είναι στοιχεία της κλίμακας που μπορούν να μπουν μετά και στη αντιγραφή, γι’ αυτό το λέω. Σάρα. επίσης μόλις θυμήθηκα μια ταινία animation που είχε πάρει Oscar πριν τρία-τέσσερα χρόνια και λέγεται “Cube House” και είναι ουσιαστικά ένας κυριούλης ο οποίος αρχικά ζει με την οικογένειά του και δεν ξέρω τι συμβαίνει… ανεβαίνει η στάθμη του νερού… δεν ξέρω… και καθώς ανεβαίνει το νερό και περνάνε τα χρόνια, αυτός ουσιαστικά χτίζει το σπίτι που έμεναν τα παιδιά του και η γυναίκα του αλλά καθώς φεύγουν ένας-ένας και ανεβαίνει η στάθμη του νερού, χτίζει συνεχώς μικρότερα σπίτια το ένα πάνω στο άλλο και στο τέλος αυτός μένει μόνος του σε ένα μικρό σπιτάκι. Είναι λίγο μελαγχολικό σαν ιστορία αλλά είναι και αυτό πολύ ενδιαφέρον. Ελένη. Είναι όλο αυτό το μυστήριο ρε παιδί μου που δημιουργείται γύρω από αυτό. Στέφανος. Ναι είναι μια ψευδαίσθηση ή ένας αποπροσανατολισμός. Μια απώλεια των αισθήσεων και της συνήθειας που έχεις. Είναι σαν να είσαι μεθυσμένος. Ωραία… και πως δουλεύετε μεταξύ σας? Φάνης. Εξαιρετικά. Με προσέχει πάρα πολύ… Σάρα. αν σηκώσουμε τις μπλούζες μας θα δείτε τους μώλωπες… Ελένη. Εγώ ήθελα να ρωτήσω κάτι πιο προσωπικό, για αυτήν την καινούρια σχέση που έχει αναπτυχθεί μεταξύ σας… σαν να έχετε έρθει πιο κοντά. Επηρεάζει τη δουλειά αυτό? Σάρα. Κοίταξε υπάρχουν κάποια όρια που μπαίνουν. Είναι αυτό που κλείνει η πόρτα και δουλεύεις… Αναΐτ. Δηλαδή εσείς στις προσωπικές σας στιγμές έχετε ανοιχτή την πόρτα?

“Εμένα μου αρέσει γιατί μας δίνετε ιδέες και είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον. Και πράγματα που εμείς δεν τα συζητήσαμε όλη μέρα όπως τις ταινίες και τις μινιατούρες θα μπορούσαμε να τις είχαμε σκεφτεί νωρίτερα. Εμένα μου φαίνεται πάρα πολύ ενδιαφέρον γιατί είναι ένα taboo ακόμα.” Σάρα

Φάνης. Αλλά εγώ νιώθω πιο άνετα τώρα και μπορώ να σκεφτώ πιο άνετα ή να πω τη βλακεία μου. Αν μου έρθει δηλαδή μια βλακεία στο μυαλό πιο δύσκολα θα την πω σε κάποιον που δεν ξέρω παρά σε κάποιον που ξέρω. (προς Σάρα:) πότε μου είπες ότι με ερωτεύτηκες? Σάρα. Στο είπα πολλές φορές σήμερα. Αλήθεια. Φάνης. Με έχει ερωτευτεί. Δεν ξέρω αν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό. Αναΐτ. Δηλαδή ήταν τόσο πολύ εύκολο να ξεκινήσετε την έρευνά σας? Είναι σαν να νιώθετε ότι ήταν λίγο καρμικό όλο αυτό… Σάρα. έχουμε μια πολύ μεγάλη διαφορά. Ο Φάνης είναι πολύ συνεπής ενώ εγώ αργώ τουλάχιστον μισή ώρα. Φάνης. Στο πρώτο ραντεβού άργησε μια ώρα και στο δεύτερο μισή… Σάρα. Αλλά μειώνεται γενικά. Φάνης. Ναι ελπίζω μέχρι το τέλος του εργαστηρίου να είναι στην ώρα της. Σάρα. Πάει αναλογικά. Αλλά πάντα θα μένει κάτι γιατί όσο και να τέμνεις κάτι… Ελένη. Και σε σχέση με τη δική μας εργασία ποια είναι η άποψή σας? Γενικά για τα Copyrights… Αναΐτ. Καταρχάς μιλήστε μας για τη συζήτηση. Αυτό τώρα πως σας φαίνεται? Φάνης. Εμένα μου αρέσει γιατί είναι σαν διόρθωση! Σάρα. Εμένα μου αρέσει γιατί μας δίνετε ιδέες και είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον. Και πράγματα που εμείς δεν τα συζητήσαμε όλη μέρα όπως τις ταινίες και τις μινιατούρες θα μπορούσαμε να τις είχαμε σκεφτεί νωρίτερα. Εμένα μου φαίνεται πάρα πολύ ενδιαφέρον γιατί είναι ένα taboo ακόμα. Φάνης. Ποιο λες? Σάρα. Το Copyright. Επίσης μου φαίνεται αναγκαίο σε μια τέτοια έκθεση. Μαζί με την αντιγραφή το πρώτο πράγμα που σκεφτόμαστε όταν μιλάμε για ένα έργο τέχνης είναι αυτό. Τι κάνεις εκεί? Τι θέση μπορείς να πάρεις όταν αντιγράφεσαι και όταν αντιγράφεις. Καταρχήν πιστεύω ότι πιο εύκολα αντιγράφεις παρά δέχεσαι να αντιγραφείς. Καταρχήν πρέπει να το δέχεσαι αυτό, ότι υπάρχει η δυνατότητα να γίνεις εσύ αντικείμενο αντιγραφής όταν αντιγράφεις. Δηλαδή από τη στιγμή που εγώ μπορεί να αντιγράψω εσένα δε γίνεται να μη δέχομαι να αντιγραφώ.

“Έχει σημασία και πως το αντιγράφεις. Αν είναι στείρα αντιγραφή, απλά πανομοιότυπη, δεν έχει νόημα ενώ αν βάλεις το προσωπικό σου στοιχείο τότε το αντίγραφο γίνεται ένα πρωτότυπο.” Φάνης

Στέφανος. Ναι είναι η φύση του ανθρώπου. Αναΐτ. Είναι η ψυχολογία, γιατί όταν ο ένας μπαίνει στη διαδικασία να σε αντιγράψει εσύ αμέσως νιώθεις ότι αυτό το γνωρίζεις και σου δίνει ένα αίσθημα αυθεντίας. Σάρα. Ναι αλλά αυτό μπορεί να λειτουργήσει και τελείως αρνητικά γιατί ας πούμε τα παιδάκια στο σχολείο που κρύβουν το γραπτό τους… Αναΐτ. Ναι είναι και ο ανταγωνισμός… Σάρα. μας το περνάνε θες να πεις με έναν τρόπο το ότι είναι κακό Σάρα. Καταρχήν το να μην αντιγράφεσαι εκείνη τη στιγμή είναι ότι «εγώ κουβαλάω τη γνώση, άρα είμαι η αυθεντία…». Από την άλλη είναι ένα ζήτημα που πρέπει να σχολιαστεί σε αυτό που κάνουμε και θα πρέπει να έχει και τις δυο πλευρές γιατί πιστεύω ότι μπορείς να βρεις πολύ δυνατά επιχειρήματα και στις δυο περιπτώσεις. Σίγουρα ο καθένας έχει τη στάση του απέναντι σε αυτό αλλά ποτέ δεν ξέρεις κιόλας. Και η Zaha φαντάζομαι όταν ήταν παιδάκι αν της έλεγες ότι θέλεις να την αντιγράψεις δεν θα είχε τη ίδια λογική με την οποία αντιδράει τώρα. Δηλαδή ενέχει και το marketing μέσα, ενέχει πάρα πολλά πράγματα πλέον το να αντιγράψεις κάτι. Φάνης. Έχει σημασία και πως το αντιγράφεις. Αν είναι στείρα αντιγραφή, απλά πανομοιότυπη, δεν έχει νόημα ενώ αν βάλεις το προσωπικό σου στοιχείο τότε το αντίγραφο γίνεται ένα πρωτότυπο. Σάρα. Όμως από την άλλη υπάρχει και το πολύ εύκολο share στο Facebook που αντιγράφεις αυτόματα χωρίς να αναρωτηθεί κανείς από πού ξεκίνησε μια φωτογραφία. Δεν υπάρχει, δεν υφίσταται το copyright στο internet. Φάνης. Εγώ θέλω να δω πως θα συνεχίσετε και με αυτό θέλω να κλείσω. Σάρα. Ναι και εγώ έχω μεγάλη απορία να δω τι θα γίνει. Στέφανος. Σε δυο-τρεις μέρες θα τα ξαναπούμε. Φάνης. Κάθε δυο-τρεις μέρες θα γίνεται η συνέντευξη? Πολύ ωραία. Ελένη. Ευχαριστούμε παιδιά. Φάνης/Σάρα. Και εμείς ευχαριστούμε.

Συμπεράσματα

Συνέντευξη 2 Σάββατο 30/03/13 12.36 - 12.50

“Μένουμε δηλαδή σε αυτό, που έχω γραμμένο εγώ στις σημειώσεις μου, το «ίδιο αντικείμενο-άλλη κλίμακα-άλλη χρήση».” Αναίτ

Αναΐτ. Λοιπόν, εσείς είστε η ομάδα που έχει προχωρήσει πιο πολύ από όλες πρακτικά. Δηλαδή είστε η μόνη ομάδα που έχει καταλήξει με έναν τρόπο σε αυτό που θα κάνει. Θέλετε να μας μιλήσετε λίγο για αυτό που θα κάνετε? Σάρα. Αυτό που θα κάνουμε είναι μια κατασκευή στην οποία θα μπαίνει ουσιαστικά μόνο το κεφάλι. Είναι ένας κύλινδρος κοντός σχετικά, 20 -30 εκατοστά, και μέσα σε αυτόν υπάρχουν εικόνες οι οποίες αλλάζουν σταδιακά με την κίνηση του χεριού του επισκέπτη που μπαίνει να δει το έκθεμα. Ουσιαστικά πρόκειται για εικόνες οι οποίες αλλάζουν κλίμακα, από τη μικρότερη που μπορεί να είναι ένα φόντο αντικειμένου μέχρι το φόντο της πόλης, ενώ μπροστά από αυτές τις εικόνες υπάρχει ένα σταθερό αντικείμενο το οποίο ανάλογα με το φόντο αλλάζει και αυτό, όχι στην πραγματικότητα κλίμακα, αλλά κλίμακα σε σχέση με το πώς το φαντάζεται ο θεατής. Αναΐτ. Μένουμε δηλαδή σε αυτό, που έχω γραμμένο εγώ στις σημειώσεις μου, το «ίδιο αντικείμενο-άλλη κλίμακα-άλλη χρήση». Σάρα. Αυτό ακριβώς. Φάνης. Ουσιαστικά προσπαθούμε με το συγκεκριμένο αντικείμενο να δείξουμε πως το αντικείμενο ενώ μένει σταθερό σαν μορφή και σαν μέγεθος, μόνο αλλάζοντας το περιβάλλον του, αλλάζει και η κλίμακά του αυτόματα. Και μπαίνει το κεφάλι μέσα ώστε να αποκόπτεσαι από το περιβάλλον και να μην έχεις την κλίμακα του χεριού ή κάποιου ανθρώπου που ίσως είναι δίπλα σου… οπότε απομονώνεσαι και βλέπεις ότι όντως ένα αντικείμενο ενώ μένει σταθερό αλλάζει η κλίμακά του αλλάζοντας το περιβάλλον του. Αναΐτ. Πολύ παιχνιδιάρικο. Φάνης. Ευχαριστούμε πολύ! Σάρα. Είναι αρκετά… θέλαμε σίγουρα να υπάρχει η διάδραση με τον επισκέπτη. Φάνης. Δηλαδή να το χειρίζεται εκείνος. Σάρα. Και είχαμε περάσει και από άλλα στάδια. Δηλαδή σκεφτόμασταν αρχικά μήπως αυτό έχει άλλο σχήμα και δεν είναι κυκλικό και είναι ένα κουτί το οποίο περνάει η εικόνα περιμετρικά, αλλά ο κύκλος μας φάνηκε πιο εύκολο σχήμα για αυτό που φανταζόμαστε να κάνουμε.

“Μήπως θα ήταν πιο ωραίο να είναι σκιτσαρισμένα αυτά και όχι πραγματικές εικόνες?” Αναίτ

Φάνης. Δεν είναι μόνο πιο εύκολο λειτουργικά, είναι και νοηματικά καλύτερο γιατί ενέχει αυτή την κίνηση, αυτό το κυκλικό της κλίμακας, το ότι είναι μια αέναη κίνηση… Επίσης να πούμε ότι εξωτερικά του κυλίνδρου θα υπάρχουν τυπωμένα σχέδια, ουσιαστικά τομές αυτού του «π» -γιατί το σχήμα που έχουμε επιλέξει είναι το «π», γιατί παίρνει πολλές μορφές- με την κλίμακα γραμμένη επάνω. Δηλαδή να λέει 1:500 και να είναι η τομή του κτιρίου και να φαίνεται και η κλίμακα του ανθρώπου πόση είναι σε αυτό το σχέδιο, και αντίστοιχα στα άλλα. Ας πούμε στο τραπέζι μπορεί να φαίνεται από τη μέση του και κάτω ο άνθρωπος. Αναΐτ. Το αντικείμενο θα είναι μόνο το περίγραμμα στην κατασκευή? Σάρα. Κατά πάσα πιθανότητα θα είναι ένα κανονικό αντικείμενο το οποίο από την πλευρά που το βλέπει ο θεατής θα φαίνεται σχετικά προοπτικά. Βέβαια το ψάχνουμε και αυτό αλλά μάλλον έχουμε καταλήξει στο να είναι τρισδιάστατο. Φάνης. Τώρα ουσιαστικά είμαστε σε σημείο να φτιάξουμε τις μακέτες. Δυο μακετούλες, η μία 1:1 για την εικόνα για το μοντελάκι και μια 1:25 για να έχουμε και τον κύλινδρο, να δούμε πως αυτό γυρίζει και τα λοιπά… λίγο τεχνικά… και θα δούμε αν το αντικείμενο θα χρειαστεί να είναι δισδιάστατο ή τρισδιάστατο αναλόγως με τις απαιτήσεις. Αναΐτ. 4 διαφορετικές κλίμακες θα έχετε? Σάρα/Φάνης. 5. Φάνης. Δηλαδή ο κύκλος θα είναι χωρισμένος στα πέντε. Πέντε «φόντα» ας πούμε. Αναΐτ. Θέλετε να μας δείξετε αυτά που τυπώσατε σήμερα ή δε μας τα δείχνετε? Φάνης. Δεν έχουμε πρόβλημα. Απλά το ένα δεν έχει νόημα γιατί τυπώθηκε σε Α4 και δεν φαίνεται κάτι. Αν θέλετε να σας δείξω την κλίμακα 1:25 για να καταλάβετε ίσως κάτι περισσότερο. Εδώ βλέπουμε και καλά ένα περιβάλλον συναυλίας και θα είναι σαν να είναι το στέγαστρο της συναυλίας που κρεμάνε τα ηχεία τα φώτα και αυτά, μετά είναι η κουζίνα. Αναΐτ. Μήπως θα ήταν πιο ωραίο να είναι σκιτσαρισμένα αυτά και όχι πραγματικές εικόνες?

μακέτα.

“Kαι μπερδεύει λίγο με όλα τα στοιχεία μαζί. Δηλαδή αυτό που σου έλεγα… δε θα μπορέσεις να διαχωρίσεις εύκολα το θέμα τις εικόνας που βλέπεις. Χωρίς φωτογραφία. Περισσότερο σκίτσο απλοποιημένο.” Ελένη

Φάνης. Ουσιαστικά αυτό είναι για τη

Σάρα. Η άλλη εκδοχή ήταν να είναι σαν skyline, σαν μονοκονδυλιά. Αναΐτ. Είναι λίγο ψυχρό. Η κουζίνα ειδικά με ξενέρωσε… Ελένη. Και μπερδεύει λίγο με όλα τα στοιχεία μαζί. Δηλαδή αυτό που σου έλεγα… δε θα μπορέσεις να διαχωρίσεις εύκολα το θέμα τις εικόνας που βλέπεις. Χωρίς φωτογραφία. Περισσότερο σκίτσο απλοποιημένο. Σάρα. Αυτό προσπαθούμε να δούμε τώρα. Φάνης. Θέλαμε να το δούμε σε σχέση με το αντικείμενό μας, γι’ αυτό είναι και τα μακετάκια. Σάρα. Τα μεν μακετάκια θα είναι με αυτές τις φωτογραφίες και τα δε θα είναι με το skyline το οποίο θα είναι ένα συνεχόμενο πράγμα από τη μια κλίμακα στη άλλη. Ελένη. Εμένα αυτό μου θυμίζει εκείνο το παιχνίδι που βάζεις τα γυαλιά… Φάνης. Το ViewMaster… ναι πολλά τέτοια έχουμε αναφέρει γενικά. Θυμίζει και λίγο θέατρο αυτό το κυκλικό με τον θεατή και τα σκηνικά που αλλάζουν. Γενικά υπάρχουν πολλές έννοιες μέσα που μπορούμε να το συγκρίνουμε ή να το παραλληλίσουμε με άλλα πράγματα. Ελένη. Το 1:1 ποιό εννοείται? Φάνης. Το 1:1 δε θα είναι όλος ο κύλινδρος, θα γίνει μόνο η σκηνή ουσιαστικά, μόνο το σκηνικό με το view που θα έχει ο θεατής. Σάρα. Τις 72 μοίρες. Ελένη. Τι εννοείς 1:1? Φάνης. Το πραγματικό μέγεθος. Ελένη. Του αντικειμένου όχι της κατασκευής. Φάνης. Ναι! Και ένα μακετάκι να φαίνεται ολόκληρος ο κύλινδρος για να καταλαβαίνουμε και εμείς τι κάνουμε. Ίσως τώρα πρέπει να λύσουμε και άλλα τεχνικά θέματα όπως ας πούμε αν αυτό θα φωτίζεται από πίσω με φυσικό φωτισμό είτε με εξωτερικό φωτισμό ή αν θα έχει μια λεντοταινία εσωτερικά και εξωτερικά θα είναι όλο κλειστό. Σάρα. Θα δούμε. Απλά γενικά θέλαμε και να είναι και ένας ενιαίος κύλινδρος απ’ έξω για να βάλουμε και τις εικόνες. Φάνης. Για την προβολή των σχεδίων και το κείμενο και όλα αυτά που ουσιαστικά θα τυπωθούν εκεί πάνω.

“Στο μυαλό σας συνδέεται κάπως με την μπάμπουσκα που μας είχε ενθουσιάσει την προηγούμενη φορά? Δανείζεστε από εκεί στοιχεία τελικά?” Αναίτ

Αναΐτ. Στο μυαλό σας συνδέεται κάπως με την μπάμπουσκα που μας είχε ενθουσιάσει την προηγούμενη φορά? Δανείζεστε από εκεί στοιχεία τελικά? Φάνης. Αυτό που έχουν κοινό σαν ιδέα είναι αυτή η σειρά που μεγαλώνει η κλίμακα, νομίζω ότι αυτό μένει. Τώρα το ότι το ένα είναι μέσα στο άλλο… ίσως επειδή είναι ένα αντικείμενο που τα έχει όλα μέσα. Δηλαδή πολύ αφαιρετικά έχει μεταφραστεί αυτό. Σάρα. Δηλαδή το γεγονός ότι στη μπάμπουσκα υπήρχε και το twinning και το cloning… σε αυτό το αντικείμενο δεν ενέχονται αυτά, αλλά μπορεί ο θεατής να τα φανταστεί. Ότι εδώ αλλάζει το αντικείμενο ενώ είναι το ίδιο. Κάπως εννοιολογικά συνδέονται αλλά όχι… στην πραγματικότητα όχι δεν έχουμε δανειστεί πάρα πολλά πράγματα. Ελένη. Είναι πάντως καλό βήμα από τη μπάμπουσκα στο αντικείμενό σας. Φάνης. Δε θέλαμε να κάνουμε μια αντιγραφή μπάμπουσκας γιατί εκτός του ότι έχει γίνει, δεν θα είχε και νόημα. Ελένη. Καμία ιδέα για τη δική μας εργασία έχετε? Φάνης. Εγώ κάποια πράγματα που έχω ακούσει μου φάνηκαν κα-τα-πλη-κτικά… Σάρα. Εμένα μου άρεσε αυτό που βάζετε το δικό σας bookletακι μπροστά από την εργασία και την περιγράφετε εσείς…? Φάνης. Αυτό θα γίνει με τις κορνίζες… έχεις χάσει επεισόδια. Επίσης εμένα μου αρέσει το γεγονός ότι μας έχετε δώσει κάποιες ιδέες από την πρώτη συνέντευξη και ίσως εμείς τις έχουμε επεξεργαστεί και τις έχουμε βάλει… και μετά ουσιαστικά λέτε ότι είναι δικό σας ενώ εμείς λέμε ότι είναι δικό μας. Γίνεται ένας πανικός μετά για το ποιανού είναι αυτό τελικά. Σάρα. Πάντως εσείς μιλάτε για δικό μας ακόμα… δε μιλάτε για δικό σας… Αναΐτ. Θα ήμασταν λίγο προκλητικοί αν ερχόμασταν να σας ρωτήσουμε «πως πάει το project μας»… Στέφανος. Η ανατροπή θα γίνει στο τέλος.

Συμπεράσματα