» Persoonlijkheid geeft de doorslag
OVER DE WISSELWERKING TUSSEN DOCENT EN LEERLING
#maatwerk #koers
Het zijn twee bijzondere verhalen, van Vinus Almarou en Eva Joret. Allebei leerlingen van Het Hooghuis in Oss die een ongebruikelijke leerroute hebben afgelegd. ‘Het gaat om de wisselwerking’, zegt mentor Theo van Welie. ‘Je wilt als school kansen geven, maar de leerling moet die willen nemen. Dan komt het aan op de persoonlijkheid, van docent en leerling.’
Vinus is leerling van 5 vwo. Iets meer dan een jaar terug maakte ze een ongebruikelijke overstap: na haar eindexamen vmbo-t stroomde ze door naar 4 vwo. ‘Dat wilde ik al eerder’, vertelt ze. ‘Ik kwam indertijd in de eerste van het vmbo omdat mijn Nederlands nog niet zo goed was. We waren kort daarvoor van Syrië naar Nederland gevlucht. Maar daar zat ik onder mijn niveau, waardoor ik na de tweede graag naar 3 havo wilde. Alleen kon dat nog niet, vanwege mijn Nederlands en mijn Engels.’ Ze liet zich niet uit het veld slaan en kwam tot een nieuwe ambitie: ‘Ik wil naar de universiteit, maar voelde er niet veel voor om eerst nog twee jaar naar de havo te moeten. Vandaar mijn wens om na mijn eindexamen vmbo naar 4 vwo te gaan.’
‘Intelligentie is maar de helft’ Dat herinnert Elvera Pennings zich levendig. Pennings was toen teamleider op de locatie Titus Brandsmalyceum en nu op de locatie Mondriaan College. ‘Tijdens de open dag voor leerlingen van groep 8 kwam je naar me toe. “Bent u mevrouw Pennings? Ik wil graag doorstromen!” Dát was een binnenkomer! Even later belde Peter Paul Verbeek, indertijd teamleider op onze locatie Heesch. “Elvera, ik heb een leerling die naar 4 vwo wil.” Mijn eerste reactie was: je weet dat we dat niet doen. Waarop hij: “Ja, máár…” We raakten in gesprek, ik wilde meer over Vinus weten. Vooral over haar persoonlijkheid. Wat zijn haar sterke kanten, waar liggen de valkuilen? Peter Paul beschreef Vinus als een intelligente en gemotiveerde leerling, een doorzetter bovendien. Hij heeft me overtuigd.’
18
Groeikans Als dochter van een Franse vader en een Nederlandse moeder kwam Eva Joret op 3-jarige leeftijd naar Nederland. ‘Bij het avondeten sprak ik nog heel lang Frans’, weet ze nog. Dit schooljaar wacht haar het eindexamen havo en dat wijkt af van wat vijf jaar geleden was voorzien. Aan het einde van de basisschool kreeg ze het advies vmbo-kader. Ze begon op de locatie Stadion, in de dakplanklas. Omdat daar geen Frans wordt gegeven, mocht ze twee keer per week naar de tegenovergelegen locatie Mondriaan College om daar in een brugklas aan te schuiven tijdens Frans. Eva haalde goede cijfers en mocht doorsteken naar 2 mavo/havo. Bij de volgende overgang kon ze naar 3 havo en in de vierde deed ze alvast eindexamen havo Frans. Straks prijkt er een fraaie 9 op haar eindlijst. ‘Het is mijn vadertaal’, zegt ze zelf, ‘ik heb er nooit echt hard voor hoeven leren. Het scheelt nu, in het eindexamenjaar, natuurlijk wel. Ik heb meer tijd voor het huiswerk, ik kan extra studie-uren maken. En het geeft voldoening dat ik tussendoor naar havo kon klimmen.’ Dat dankt ze mede aan Karin Hage, de teamleider onderbouw, vult Elvera aan: ‘Zij zag wie je bent en welke kwaliteiten je hebt. Daarom kreeg je een groeikans. En die heb je gepakt! Voor ons als school is dat fijn, we willen al het mogelijke doen om een leerling tot bloei te laten komen.’
Geloof in de leerling ‘Al het mogelijke’ betekent ook: afstemmen binnen het team. ‘Het gaat om de keuze tussen standaardroute en een kans geven’, verduidelijkt Elvera. Ze besprak de wens van Vinus uitvoerig in het team. ‘We hebben afgesproken dat Vinus naar 4 havo zou kunnen als het op het vwo niet lukt. Dit moet je samen willen, iedereen moet erachter staan. Dat geldt ook voor het verhaal van Eva. Je moet als team geloven in zo’n leerling.’
