LEZERES LAETITIA KREEG KANKER TOEN ZE ZWANGER WAS
Inéénklapde hemelendehel
❜
❜
Het goede nieuws dat Laetitia Stragier (30) uit Heule twee jaar geleden kreeg, werd al heel snel overschaduwd. Amper twee weken nadat ze wist dat ze zwanger was, kreeg ze te horen dat ze tongkanker had. Of hoe kwetsbaar vreugde kan zijn.
24 nina
●●●● ●●●● ●●●● ●●●●
S
Vreugde en angst
«Daar kreeg ik alsmaar meer last van mijn tong tijdens het eten, spreken en tandenpoetsen, maar begon ik ook de eerste signalen van een zwangerschap te ervaren.Thuis maakte ik weer een afspraak bij KNO voor verder onderzoek en
❜❜ Ik ben zo
gelukkig met Zoë. Haar naam betekent leven voerde ik een zwangerschapstest uit. Die bleek positief! We waren in de zevende hemel. Helaas was onze blijdschap van korte duur, want uit de biopsie bleek dat ik tongkanker had. Dat kwam heel onverwacht. Tongkanker komt namelijk meestal voor bij oudere mannen die roken en drinken, en ik ben het absolute tegenovergestelde. Vreugde sloeg om naar angst. Onze wereld stond stil. Vanaf dat moment was ik kankerpatiënt. Alles waar ik tot dan toe mee bezig was, werd stopgezet. We zaten met veel vragen over de behandelmethode, overlevingskansen, maar vooral over de zwangerschap. De kanker bleek goed behandelbaar, maar de ingreep zou zwaar zijn en de gevolgen voor altijd hoor- en zichtbaar. Het was moeilijk om mijn omgeving in te lichten en de aankondiging van de zwangerschap verliep in mineur: ‘Ik heb kanker, en o ja, ik ben zwanger’.»
Uitzaaiingen
«Het slechte nieuws stapelde zich op. Er waren namelijk uitzaaiingen naar de hals en lymfe-
❜❜ Elke echo was
een lichtpuntje in de duisternis Laetitia op 13 mei 2010: vijf dagen voor ze beviel van Zo ë.
klieren, en de tumor op mijn tong was behoorlijk groot. Maar Professor Amant, die met zijn team al enkele jaren onderzoek doet naar de invloed van chemo- en radiotherapie tijdens de zwangerschap (www.cancerinpregnancy.org), had ook goed nieuws. Hij voorzag geen afwijkingen. Daarom besloten we de zwangerschap verder te zetten. Een eerste lichtpuntje. Een geluk bij een ongeluk was ook de timing. Toen ik net twaalf weken zwanger was, werd ik geopereerd en dan is de placenta al sterk genoeg om schadelijke stoffen van de bestralingen en chemotherapie tegen te houden. De ingreep duurde liefst dertien uur. Twee derde van mijn tong werd weggesneden en de lymfeklieren uit mijn hals werden verwijderd. Met huid en weefsel van mijn onderarm werd de tong gereconstrueerd. Ze lijkt op een normale tong, maar functioneel is het niet.» «Het genezingsproces was moeizaam. De eerste vier dagen lag ik bewegingsloos, een rare ervaring. Nadien volgden zeven weken van bestraling en chemotherapie, en daarna mocht ik thuis revalideren. Zwanger zijn en tegelijkertijd herstellen van kanker was heel belastend. Het was allemaal veel erger dan ik had verwacht. Mijn motto was: dag per dag doorkomen. Mijn man, familie en vrienden hebben me door die helse periode geholpen.Weten en voelen dat er zo intens werd meegeleefd, gaf me extra kracht en positieve energie. Dat de baby zich goed ontwikkelde, was ook een enorme opluchting. Elke echo was een lichtpuntje in de duisternis. Lichamelijk was het loodzwaar, maar mentaal was de zwangerschap een grote krachtbron, een toekomstdoel. Op 18 mei 2010 ben ik bevallen van onze dochter Zoë. Haar naam betekent ‘leven’. Ik was heel zwak, maar ik ben toch natuurlijk bevallen. De geboorte was een prachti-
❜❜Het was
allemaal nog veel erger dan ik had verwacht
ge ervaring. Haar placenta en het navelstrengbloed werden meteen onderzocht en alles bleek in orde. Ze was en is nog altijd helemaal gezond. Bij mij ging het ook de goede kant op, want na de bevalling bleek dat alle kankercellen weg waren.Wat een verademing, ook al kunnen de artsen me pas na vijf jaar genezen verklaren.»
Veranderd
«Eindelijk kunnen we weer plannen maken en dromen, en genieten van de momenten in het hier en nu, met zijn drietjes. De kanker is bestreden, maar de revalidatie is nog lang niet afgelopen. Dankzij intensieve logopedie en kinesitherapie ben ik al wel ver gekomen. Praten gaat al veel beter, maar er is nog werk aan de winkel, hoewel het nooit meer perfect zal worden. Als ik mijn functioneren en spreken vergelijk met vroeger heb ik het wel moeilijk. Toch mag ik tevreden zijn over de weg die ik heb afgelegd. Over enkele maanden wil ik mijn werk progressief weer opnemen. Voor ik ziek werd, had ik een boeiende job als psychologe op de ontwenningsafdeling in een psychiatrisch ziekenhuis en was ik bezig met een opleiding tot psychotherapeute. Ik maak me wel zorgen over het praten met patiënten: gaat dat nog lukken?» «Naast de lichamelijke recuperatie is er ook het psychische proces. Ik ben vanbuiten én vanbinnen veranderd en zal nooit meer dezelfde zijn. Ik mis mijn onbezorgde leven van vroeger. Nu weet ik dat ik sterk ben, maar dat ik ook, ondanks een gezonde levensstijl, kwetsbaar ben. Na de geboorte voelde ik me beter in mijn vel. Mama zijn is fantastisch. Zoë helpt me gelukkig te zijn. Het is zalig om haar te zien groeien en ik ben dankbaar dat ik zoveel tijd met haar kan doorbrengen.»
Samen gewonnen
«Dieter en ik zijn tijdens deze moeilijke maanden naar elkaar toe gegroeid. Ik heb heel veel steun aan hem gehad. Voor hem is het ook een hele aanpassing. Ik heb minder energie en eten gaat moeizaam. Voor mijn ziekte was hij al de kok in huis, maar nu besteedt hij er nog meer aandacht aan. Tot elf maanden na de operatie heb ik sondevoeding gehad. Sindsdien kan ik alleen zacht en niet-gekruid voedsel eten. Uit eten gaan is zogoed als onmogelijk. We zijn als koppel sterker geworden en daarom zijn we op 20 augustus getrouwd. Vroeger was dit geen must, maar na alles wat we meegemaakt hebben, wilden we onze liefde bevestigen. Dit valentijnsweekend vieren we dat met familie en vrienden als dank voor hun steun.» nina 25
Tekst: Sylvie van Nieuwerburgh - Foto’s: SiskaVandecasteele.
inds het najaar van 2008 voelde ik iets aan mijn tong. Het begon met een oppervlakkig brandend gevoel toen ik iets pikants at. Later verschenen er witte vlekjes op de linkeronderkant. Een paar maanden later werd ik via de huisarts naar de KNO-arts gestuurd. Een ontsteking, was de diagnose. Met twee zalfjes was die verholpen, maar zodra ik stopte met smeren, kwamen de symptomen terug. Een pijnlijke aserbehandeling van de tong, met nare bijwerkingen, volgde en er werden twee stukjes tongweefsel in het lab onderzocht. Alles was goedaardig. Geruststellend, maar dat er geen diagnose gevonden werd, bleef me zorgen baren. Met wat ik nu weet, was ik beter naar een andere dokter geweest voor een second opinion, maar ja ... Eind augustus voelde ik weer een knobbel aan de linkerkant van mijn tong. Volgens de KNO-arts was het littekenweefsel, niets om me ongerust over te maken. Een maand later vertrokken mijn man Dieter (31) en ik voor een rondreis van drie weken in Argentinië.»
PEOPLE