Bangkok story : It’s so lonely to live alone.

ตลอดการเดิ น ทาง ผมแทบไม่ พบรอยยิ้มบนในหน้าของคนที่นี้

ย ก เ ว้ น เ สี ย แ ต่ ใ น ป้ า ย โ ฆ ษ ณ า ราวกั บ ว่ า รอยยิ ้ ม เป็ น สิ ่ ง ที ่ ถู ก

ประดิษฐ์ขึ้น ผมค่อยๆชินชากับ แววตาที่เ หม่ อ ลอยของผู้ค นใน อุโมงค์ชั้นใต้ดิน

ผู้คนส่วนใหญ่ใช้ชีวิตลำพัง และมีอวัยวะที่ 33 คือโทรศัพท์มือถือ มันเหมือนสิ่งเดียวที่เชื่อมโยงพวกเขากับโลกภายนอก

บั น ใ ด เ ลื ่ อ น พ า เ ร า สู ่ ชั ้ น ใ ต้ ดิ น ผู้คนเริ่มจอแจในเย็นของวันที่ฝน ตก สำหรั บ ใครหลายคนคงใช้

เวลาอีกนาน นานกว่าจะได้เจอ คนที ่ รั ก ถึ ง บ้ า นที ่ รู ้ สึ ก ได้ ถึ ง

ค ว า ม ป ล อ ด ภั ย ม า ก ก ว่ า โ ล ก ภายนอกนี้ หรือห้องที่สะท้อนถึง

ค ว า ม อ้ า ง ว้ า ง ใ น พื ้ น ที ่ ไ ม่ กี ่ ตารางเมตร ความเดี ย วดาย โอกอดเขาและเธอในไว้อีกครั้ง

เพื่อ นร่ ว มงานอาจเป็ น หนึ่ง ในมีกี่คนที่เข้าเหล่านี้ต้องพบ เจอทุกวัน ในโครงสร้างของ อาคารที่ไร้ความรู้สึก ผมคิด ไปเองว่าเขาเหล่านั้นจะแบ่งบันและเยียวยาบาดแผลเมือง

กั น บ้ า ง ห รื อ ไ ม่ เ ข า จ ะ

วางแผนการเดิ น ทางกลั บ บ้านในสิ้นปีกันอย่างไร หรือ

จะไปท่ อ งเที ่ ย วเพื ่ อ ให้ เ วลา กันตัวเองที่ไหน ผมปล่อยให้

ความคิ ด ทำงานในอาคารที่ ไร้ความรู้สึกนี้

โลกภายนอกมีผู้คนไม่น้อยถูกทิ้ง

ขว้างจากโลกแห่งความเป็นจริง

ชี วิ ต เล็ ก ๆต่ า งชนชั้น และฐานะ ทางสังคนที่ต่างกัน ต่างใช้พื้นที่ เดียวกันในการหายใจ อาศัน กิน

อยู ่ ถึ ง แม้ ว่ า พื ้ น ที ่ จ ะเป็ น พื ้ น ที ่ เดี ย วกั น ก็ ไ ม่ อ าจบอกได้ ว่ า สิ่ง มี

ชีวิตเล็กๆเหล่านี้จะเท่าเทียมกันใน

ความเป็ น คน ถึ ง แม้ ทุ ก คนจะมี สิทธิในความเป็นคนเท่ากันก็ตาม

ในโลกที่บางคนถูกทิ้งไว้ และมีแค่ บางคนเท่านั้นที่ได้ไปต่อ ชีวิตที่ดี ไม่ได้เป็นจริงอย่างในคำโฆษณา