OVER LOSLATEN

Mijn zoon was een schat van een kind, het eerste kind, het eerste kleinkind en door iedereen graag gezien.

Als klein kind was hij al zo verstandig, nooit moest ik mij boos maken op hem, echt een voorbeeldig kind. Tegen onrechtvaardigheid kon hij niet, hij nam het altijd op voor de zwakkere. Ik zag hem opgroeien tot een aangename tiener, zijn leven had hij al uitgestippeld, hij zou sportleerkracht worden. Hij koos dus voor de L.O.-richting op school en deed dit heel goed. In zijn vrije tijd was hij op het voetbalveld te vinden met veel leuke vrienden rond hem. Op zijn 16de moest hij door blessures stoppen met voetballen en met zijn L.O.-opleiding op school. Zijn wereld stortte in.

Hij veranderde van school en daar begon het mis te lopen. De vrienden die hij daar leerde kennen waren van een gans ander kaliber dan de vrienden die hij daarvoor had, want daar wou hij niets meer met te maken hebben. Ik zag hem veranderen en had snel door dat hij met drugs bezig was. Ik wou hem helpen om terug op het juiste spoor te geraken maar had er geen vat meer op. Hij stopte met school op zijn 18de verjaardag.

Na een paar maand thuis rondhangen, moest hij van mij gaan werken en dat deed hij dan ook. Hij kreeg verkering met een meisje dat dagelijks gebruikte, wat bij hem toen nog niet zo was. Het ging niet goed met hen, hij gebruikte veel en van het ene kwam het andere. Zijn vriendin maakte het uit en hij begon nog meer te gebruiken. Op nieuwjaarsnacht nam hij zijn eerste overdosis; een cocktail van cocaine en vloeibare extasy. Een paar maanden later nam hij opnieuw een overdosis en hij belandde twee maal in de gevangenis voor een paar maanden. Mijn lieve brave zoon, mijn verstandige jongen, .. hoe was het zo kunnen mislopen? Dat wens je geen enkele ouder toe.

Na de gevangenis is het 2 jaar goed gegaan met hem. Hij had werk, een vriendin en was twee jaar clean. Toch liep het weer mis. Zijn vriendin had het uitgemaakt en weer begon hij te gebruiken, altijd meer en meer. We belandden terug in de hel, de stress en de spanningen in huis. Op aanraden van de dokter heb ik hem emotioneel moeten loslaten. Dat is voor mij mijn redding geweest. Ik mocht mij niet laten meesleuren in die negatieve spiraal. Ik heb nog drie kinderen en die hadden mij ook nodig.

We bleven op hem inpraten om hem te laten helpen en eindelijk, na 16 jaar gebruiken, wou hij er echt iets aan doen. Hij wilde dit leven niet meer. Na een korte crisisopname in het ziekenhuis zijn we dan in De Kiem terecht gekomen. Hij was er klaar voor, voor een nieuwe start, een nieuw leven zonder gebruik. Tijdens zijn verblijf in de therapeutische gemeenschap zag ik mijn prachtige zoon opnieuw verschijnen. Hij werd nog altijd gesteund door gans de familie, niemand heeft hem ooit laten vallen. Hij heeft zeker geen gemakkelijke weg afgelegd in de TG. Er was corona en hij kreeg ook een enkelband. Maar hij was vastberaden, hoe moeilijk het ook was. Hij wilde niet meer gebruiken.

Ondertussen zit hij nu in het halfweghuis en doet hij het super. Hij volgt een graduaatopleiding voor opvoeder/begeleider. Hij wil met mensen werken, met alles wat hij in de TG geleerd heeft. Dit gaat hem zeker lukken. Vorige week was er een afrondingsgesprek en volgende maand gaat hij bij zijn nieuwe vriendin wonen. Weer een volgende stap, weer een stukje loslaten en erop vertrouwen dat het goed gaat. Ik geloof er alvast in en ben De Kiem heel dankbaar.

Een trotse mama