04
EDITORIAL
Κοίτα και λίγο μπροστά... έτσι για αλλαγή
της Αντιγόνης Παφίλη
antigoni@themachine.gr
“Βρισκόμαστε διαρκώς εκτός χρόνου, πάντα όμως εντός του οικείου μας «τόπου»: μέσα στην κλεισούρα που κατεξοχήν συμβολίζει η ελληνική οικογένεια, που είναι «ένα είδος μικρής φυλής», και η εστία της, το σπίτι, το «ακίνητο», αξία ανεξάλειπτη, τρόπος και τόπος πετρωμένης ζωής. Οι δείκτες του ρολογιού κινούνται κυκλικά γύρω από τέτοιες «συνέχειες», από τέτοιες σημαδούρες. Ανακυκλώνουμε αενάως τον χρόνο σε χώρο, σαν να υπακούουμε σε ένα θρησκευτικής προέλευσης αίτημα αιωνιότητας. Σαν να είμαστε σημαδεμένοι από μια άχρονη μοίρα, ένα κακό ριζικό, παθογενές σύμπτωμα της «ελλειμματικής μας σχέσης με τον χρόνο».” Είναι Κυριακή πρωί και παρακολουθώ το Στέλιο Ράμφο να μιλά για την ελληνική αίσθηση του χρόνου. Και συνειδητοποιώ, ότι αυτό που λέει είναι τόσο τρομαχτικά απλό και αληθινό. Μετατρέπουμε το χρόνο σε χώρο. Αυτό μπορούμε. Το μέλλον είναι άγνωστο και για αυτό μας φοβίζει. Στο παρελθόν μπορείς εύκολα να κρυφτείς και να “σωθείς”...έτσι νομίζεις...για αυτό η ελληνική κοινωνία ανατρέχει στο “πίσω”, γιατί δεν τολμά ούτε να κοιτάξει μπροστά.
Φωτογραφία εξωφύλου © Νικόλαος Τσάπογλου
Το ίδιο βράδυ βρίσκομαι στο θέατρο Skrow, για να δω τη “Μπετονένια παραλία” του Βασίλη Μαυρογεωργίου και εκεί βλέπω αυτό τον άνθρωπο που πρωταγωνιστεί, το Μηνά. Αυτόν που ζει ως προνομιούχους και τολμά, όμως να ξεφύγει για να δει το άγνωστο μπροστά. Πόσο περήφανη νιώθω που ο Μηνάς τελικά επιλέγει να φύγει και ας του λένε όλοι ότι μπορεί να μεταμορφωθεί σε ζώο και να ζει σε τρώγλες. Στην ουσία πρόκειται για την ιστορία της «Κατσαρίδας» (την παράσταση που έγραψε-σκηνοθέτησε και παρουσίασε ο Μαυρογεωργίου για πρώτη φορά το 2005) από την άλλη όμως. Εκεί η κατσαρίδα, η Ιωάννα, ζει κάτω από την γη και θέλει να πάει στο φεγγάρι, όσο πιο ψηλά γίνεται δηλαδή. Το ακριβώς αντίθετο με τον Μηνά. Και οι δυο όμως τολμούν και στο τέλος τα καταφέρνουν. Τί καταφέρνουν; Να κάνουν το ομορφότερο ταξίδι της ζωής...να ζήσουν τη διαδρομή!
The Machine - Art Press 04 | 12-14 | Διανέμεται Δωρεάν www.themachine.gr | info@themachine.gr | Facebook: The Mach|ne | Twitter: @TheMachineAP Ιδιοκτησία - Εκδόση: The Machine ΙΚΕ
Διεύθυνση - Σύνταξη: Αντιγόνη Παφίλη
Art Director - Design: Νικόλαος Τσάπογλου
Εμπορική Διεύθυνση: Δημήτρης Καλαμάρης
Έδρα: Καντακουζηνού 12 - ΤΚ 10677 - Αθήνα - 2130154320 Εκτύπωση: ΗΛΙΟΤΥΠΟ Α.Ε.Β.Ε.Ε.
Το μηνιαίο έντυπο «The Machine – Art Press» και ο ιστότοπος www.themachine.gr, συνιστούν ελεύθερο βήμα έκφρασης των πολιτών. Το περιεχόμενο των δημοσιευμάτων δεν αποτελεί επίσημη θέση της ιδιοκτήτριας εταιρείας, η οποία, σε καμία περίπτωση, δεν υιοθετεί τις εκπεφρασμένες θέσεις και απόψεις των συντακτών, ούτε φέρει οποιαδήποτε ευθύνη για αυτές.
1
Τον Χειμώνα τούτο... Του Πάνου Σουρούνη
Ξυπνάς ένα πρωί και έχουν μακρύνει τα μανίκια σου. Τα δάχτυλα σου παίζουν κρυφτό. Δεν θέλουν να κάνουν την εμφάνιση τους. Θέλουν να μείνουν κουλουριασμένα και σκεπασμένα. Το πάπλωμα σου είναι μια κινούμενη άμμος που σε τραβάει να μείνεις μέσα του. Σηκώνεσαι και πατάς τα μπατζάκια σου. Προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι κάνεις το σωστό. Φτιάχνεις καφέ, ζεστό καφέ. Κρατάς την κούπα σου με τα δυο χέρια για να σου θυμίσει και η αφή σου ότι είναι χειμώνας. Κινείσαι στο σπίτι όσο μπορείς πιο αργά. Κοιτάς από το παράθυρο το κρύο να περπατά στον δρόμο. Σέρνεις το σώμα σου πάλι πίσω στο δωμάτιο. Φοράς ό,τι υπάρχει στην ντουλάπα σου και κοιτάς τα καλοκαιρινά σου ρούχα στο πάνω ντουλάπι σαν να τα βλέπεις για πρώτη φορά. Σου φαίνονται ξένα. Σαν να μην έχετε συστηθεί ποτέ. Έχεις ήδη ξεχάσει πως είναι να κάθεσαι σταυροπόδι και να χαζεύεις τα σημάδια από τα παιδικά σου χτυπήματα στα γόνατα. Απορείς πότε ήταν που τριγυρνούσες ξυπόλυτη σε αυτά τα κρύα πλακάκια. Κάθε σκέψη σε κάνει να μουρμούρας μια άρνηση για το καθετί. Μα ο χειμώνας από την άρνησή σου γίνεται πιο μεγάλος. Μετά αλλάζει ύπουλα την ώρα στα ρολόγια σου. Το σκοτάδι κλέβει και κερδίζει χρόνο στην μέρα σου. Περπατάς στην πόλη μαζί με άλλους κουκουλωμένους ανθρώπους που κοιτούν τα βήματα τους. Αν τυχόν τους ξεφύγει καμιά ματιά και σε πετύχει στα μάτια τότε ίσως αποδράσει κάποιο χαμόγελο και ζεσταθούν τα μαγουλά σου. Το χαμόγελο είναι το πιο εύφλεκτο υλικό. Σε κλάσματα δευτερολέπτου μπορεί να σε κάνει να αποκτήσεις ροδοκοκκινισμένα μάγουλα. Μπαίνεις στο αμάξι σου. Ανάβεις την μηχανή να ζεσταθεί και αυτή. Με την προσμονή να σε ζεστάνει και σένα λίγο αργότερα. Από το τιμόνι παρατηρείς τους ανθρώπους να τρέχουν να κερδίσουν μια ώρα παραπάνω ξεκούρασης. Χαμένοι μέσα σε σκέψεις και λογαριασμούς. Χαμένοι μέσα στο γκρι.
2
Κάθε τέτοια εποχή είσαι διαφορετικός. Εσύ αλλάζεις, όχι ο χειμώνας. Αυτός πάντα θα προσπαθεί να σε παγώσει με το κρύο του και να σε μαυρίσει με το σκοτάδι του. Δεν έχει μεγάλο ρεπερτόριο. Αυτό κάνει πάντα. Σε κάνει να επιθυμείς την ζεστασιά. Εσύ πρέπει να βρεις τον τρόπο να τον περάσεις όσο γίνεται πιο ‘’ζεστά’’. Εσύ είσαι αυτός που θα κατευθύνεις την πορεία του. Εσύ γράφεις το σενάριό του. Βρες τραγούδια να ακούς στο αμάξι σου και στα ακουστικά σου. Βρες ανθρώπους να έχεις συνοδηγούς στο αμάξι σου. Βρες ανθρώπους να ζεσταίνουν το σπίτι σου πριν φτάσεις εκεί. Κυρίως δημιούργησε πολλούς λόγους να χαίρεσαι που επιστρέφεις σπίτι σου. Καμιά άλλη εποχή δεν ομορφαίνει περισσότερο την στιγμή που το κλειδί σου ακουμπά την κλειδαριά του σπιτιού σου. Μοιάζει σχεδόν ερωτική αυτή η στιγμή. Η εποχή αυτή έχει πολλά μειονεκτήματα, αλλά σε μαθαίνει να βρίσκεις τρόπους να ανακαλύπτεις λιακάδες και τρόπους να απολαμβάνεις την ζεστασιά. Αυτή η εποχή δεν έχει πολλά να μας δώσει για να μας ενώσει. Είμαστε όλοι ενάντια όλων. Ενάντια σε ολόκληρη την γη. Μόνο οι φόβοι μας ενώνουν πια. Μην περιμένεις τα στολίδια και τα λαμπάκια των Χριστουγέννων για να ζεσταθείς. Κάτσε και στήσε δικές σου γιορτές. Δια της τριβής παράγεται θερμότητα. Από τα πρώτα μαθήματα που πήραμε όλοι μας. Μην ξεχνάμε τα βασικά. Ο χειμώνας στους μεγάλους δρόμους της Αθήνας κυκλοφορεί στην δεξιά λωρίδα. Κάπου κοντά στην πλευρά που στέκεται το φανάρι. Περιμένει να περάσει απέναντι. Εκεί δίπλα με τα χέρια στις τσέπες λαχταρά ατέλειωτες λιακάδες. Στους δρόμους κρύβεται στα μάτια οδηγών και πεζών. Στο σπίτι σου όμως σε περιμένει στο πρώτο χαμόγελο που θα δεις όταν ανοίξεις την πόρτα και στις αδιάκοπες ξάπλες του γάτου δίπλα σου. Χειμώνας είναι ας τον περάσουμε με αυτόφωτες δικές μας λιακάδες.
ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙΣ ΜΠΡΟΣΤΑ, ΠΡΕΠΕΙ ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ ΠΙΣΩ. ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΟΜΙΛΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ Η παραγωγική μας ιστορία αναβιώνει εδώ. Με τα επτά, και σύντομα εννέα, θεματικά Μουσεία σε όλη την Ελλάδα, τις ειδικές εκδόσεις, τα ερευνητικά και εκπαιδευτικά προγράμματα, τη Βιβλιοθήκη, αλλά και το ανεκτίμητης αξίας Ιστορικό Αρχείο που στεγάζεται στην Αθήνα, το Πολιτιστικό �Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς παρουσιάζει και αναδεικνύει πώς οι �Έλληνες ήξεραν να αξιοποιούν τους φυσικούς πόρους, να δημιουργούν, να καινοτομούν, και τελικά να προχωρούν μπροστά. Αυτή είναι η κληρονομιά μας. Αυτή είναι η ταυτότητά μας.
1. ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΕΤΑΞΗΣ (ΣΟΥΦΛΙ) 2. ΜΟΥΣΕΙΟ ΠΛΙΝΘΟΚΕΡΑΜΟΠΟΙΙΑΣ Ν. & Σ. ΤΣΑΛΑΠΑΤΑ (ΒΟΛΟΣ) 3. ΜΟΥΣΕΙΟ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ ΕΛΑΙΟΥΡΓΙΑΣ (ΑΓ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΛΕΣΒΟΥ) 4. ΜΟΥΣΕΙΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ (ΣΤΥΜΦΑΛΙΑ) 5. ΥΠΑΙΘΡΙΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΥΔΡΟΚΙΝΗΣΗΣ (ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ) 6. ΜΟΥΣΕΙΟ ΕΛΙΑΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΔΙΟΥ (ΣΠΑΡΤΗ) 7. ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΑΡΜΑΡΟΤΕΧΝΙΑΣ (ΠΥΡΓΟΣ ΤΗΝΟΥ) 8. ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΡΓΥΡΟΤΕΧΝΙΑΣ (ΙΩΑΝΝΙΝΑ)* 9. ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΑΣΤΙΧΑΣ (ΧΙΟΣ)*
* Υπό κατασκευή Μουσείο
ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΚΤΗΡΙΟ ΠΙΟΠ: Αγγ. Γέροντα 6, 105 58 Αθήνα Τηλ. Επικοινωνίας: 210 3256 922 ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ: Δωρίδος 2 & Λεωφόρος Ειρήνης 14, 177 78 Ταύρος Τηλ. Επικοινωνίας: 210 3418 051 ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ: Σαλαμίνος 72-74, 176 75 Καλλιθέα Τηλ. Επικοινωνίας: 210 3739 651-2 Με τη συγχρηματοδότηση της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής �Ένωσης
www.piop.gr
T-art της Φανής Κελεσίδου
Το Lumen Prize στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Άνθρωποι του χώρου συχνά εκλαμβάνουν τη λεγόμενη “ψηφιακή τέχνη” ως μία “διαρκώς μεταβαλλόμενη μορφή τέχνης”. Είναι όντως έτσι; Μήπως, η ψηφιακή τέχνη δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως μια ιδιαίτερη, ξεχωριστή μορφή τέχνης, αλλά, ως η κινητήριος δύναμη που μεταβάλλει και, λίγο πολύ, καθορίζει ο,τιδήποτε εμπεριέχει ο όρος “Τέχνη”; Πολύ πριν την εφεύρεση της φωτογραφικής μηχανής, ο ρόλος του καλλιτέχνη ήταν - μεταξύ άλλων - να αποτυπώσει την πραγματικότητα γύρω μας. Η φωτογραφική μηχανή έφερε τα πάνω κάτω στον τρόπο με τον οποίο η Τέχνη επικοινωνεί και επικοινωνείται καθιστώντας δυνατή τη στιγμιαία και με απόλυτη ακρίβεια αποτύπωση της πραγματικότητας. Σήμερα, οι δυνατότητες που απορρέουν από την εξέλιξη της ψηφιακής τεχνολογίας όχι μόνο εφοδιάζουν τους δημιουργούς με καινοτόμα υλικά και εργαλεία, αλλά, με κάποιο τρόπο, ωθούν στην ανάδειξη νέων ρευμάτων έκφρασης. Πλέον, με τη δύναμη της ψηφιακής τεχνολογίας, ο κάθε δημιουργός είναι σε θέση να αποδώσει τη δική του, μοναδική εκδοχή της πραγματικότητας. Είναι σε θέση να απεικονίσει με τη μεγαλύτερη από ποτέ ακρίβεια την φαντασία του. Είναι σε θέση να “φωτογραφίσει” στιγμές θαμμένες στην άκρη του μυαλού του. Για αυτόν ακριβώς το λόγο - επειδή είναι εφικτή η αποτύπωση πολλαπλών και διαφορετικών πραγματικοτήτων - το αφηρημένο, το απροσδόκητο, και το ανεπιτήδευτο, ή αλλιώς το abstract είναι αυτό που κατακλύζει τη Τέχνη σήμερα. Ακόμα και το ίδιο το abstract, όμως, λαμβάνει άλλη διάσταση με τη χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας καθώς οι καλλιτέχνες μπορούν όχι απλώς να αποτυπώσουν τη δική τους πραγματικότητα, αλλά και να δημιουργήσουν έργα που μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν αδύνατα. Αυτό που στη φαντασία μας μόνο μπορούσε να συμβεί, βρίσκεται πια μπροστά στα μάτια μας, παίρνει σάρκα και οστά χάρη στη ψηφιακή τεχνολογία. Εν τέλει, εξαιτίας της ψηφιακής τεχνολογίας, ο τρόπος με τον οποίο ορίζουμε την Τέχνη και ο τρόπος με τον οποίο η Τέχνη ορίζεται μεταβάλλεται διαρκώς. Το Lumen Prize, το κορυφαίο βραβείο ψηφιακών έργων ανά τον κόσμο, επιχειρεί να εξυμνήσει αυτές τις κινητήριες δυνάμεις που επαναπροσδιορίζουν την έννοια και τη φύση της σύγχρονης Τέχνης. Θεσμοθετήθηκε το 2011 με πρωτοβουλία της διευθύντριας του ιδρύματος Treberfydd, Carla Rapoport, και απονέμεται κάθε χρόνο σε έργα που δημιουργήθηκαν αποκλειστικά με ψηφιακά μέσα. Οι επικρατέστερες συμμετοχές κάνουν το γύρο του κόσμου αμέσως μετά την ολοκλήρωση του διαγωνισμού. Αυτή τη χρονιά, η εντυπωσιακή έκθεση Lumen Prize, αφού πέρασε πρώτα από το Χονγκ Κονγκ και λίγο πριν φτάσει στη Νέα Υόρκη και αργότερα στο Άμστερνταμ, έκανε μία στάση στην Αθήνα. Η έκθεση εγκαινιάστηκε από τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών
4
την Παρασκευή 31 Οκτωβρίου και συνεχίστηκε μέχρι και τις 30 Νοεμβρίου με ελεύθερη είσοδο για το κοινό. Παρουσιάστηκαν συνολικά 75 έργα ψηφιακής εικόνας και νέων τεχνολογιών τα οποία αφορούσαν ως επί το πλείστον τρισδιάστατες, multimedia δημιουργίες, πολλές εκ των οποίων εκτίθεντο και σε έντυπη μορφή. Μεταξύ των συμμετεχόντων ήταν και η Κατερίνα Αθανασοπούλου με το έργο Apodemy (Αποδημία). Απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και μετέπειτα του Royal College of Art στο Λονδίνο, η Κατερίνα Αθανασοπούλου ζει στο Λονδίνο και εργάζεται ως λέκτορας στο τμήμα Animation του London College of Communication. Το έργο της Apodemy πρόκειται για μια πειραματική ταινία μικρού μήκους ή αλλιώς, μια τρισδιάστατη ψηφιακή αλληγορία για τη σύγχρονη Αθήνα και το τρέχον ρεύμα μετανάστευσης των Ελλήνων προς το εξωτερικό. Η καλλιτέχνης εμπνεύστηκε από το φιλοσοφικό έργο Θεαίτητος, έναν από τους διαλόγους του Πλάτωνος σχετικά με τη φύση της γνώσης. Στον Θεαίτητο, ο Σωκράτης παρουσιάζεται να παρομοιάζει την ανθρώπινη ψυχή με κλουβί και τις γνώσεις με πουλιά που βρίσκονται έγκλειστα στην ψυχή μας. Ο άνθρωπος γεννιέται με την ψυχή κενή από γνώσεις. Μεγαλώνοντας, συλλέγει γνώσεις-πουλιά και τις αιχμαλωτίζει στην ψυχή του με σκοπό να τις χρησιμοποιήσει όταν και όποτε τις χρειαστεί. Όταν έρθει η στιγμή να χρησιμοποιήσει μία από τις γνώσεις που έχει περισυλλέξει, με το χέρι προσπαθεί να την πιάσει. Στην Αποδημία, ένα σμήνος πουλιών περικυκλώνει και κινεί ένα όχημα-κλουβί ενώ παράλληλα επιδιώκει να αποδράσει από μια εγκαταλελειμμένη Αθήνα. Η ίδια η πόλη μετατρέπεται σε ένα άχαρο, τσιμεντένιο κλουβί. Καθώς προσπαθούν τα πουλιά να αποδράσουν, ο δρόμος τους ανακόπτεται από θραύσματα αποκαθηλωμένων ανδριάντων. Τα χέρια των ανδριάντων δεν είναι τίποτε άλλο παρά η έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου να αναζητά τη γνώση. Το Apodemy προβλήθηκε για πρώτη φορά το 2012 σε ειδική εγκατάσταση στην Ακαδημία Πλάτωνος. Έκτοτε, έχει παρουσιαστεί σε δεκάδες διεθνή φεστιβάλ κινουμένων σχεδίων και ταινιών μικρού μήκους, έλαβε ειδική μνεία στο Διεθνές Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του φεστιβάλ AnimaSyros και απέσπασε το πρώτο βραβείο στην περσινή διοργάνωση Lumen. Η Αθανασοπούλου εμπνεύστηκε, “έχτισε” και μοιράστηκε τη δική της Αθήνα με ένα τρόπο τόσο διαδραστικό όσο και συγκινησιακό. Η μοναδικότητα του έργου της έγκειται σε αυτήν ακριβώς τη διαδραστικότητα και πηγάζει από τις αστείρευτες δυνατότητες που της προσέφερε η χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας. Στην Αποδημία, Τέχνη και Τεχνολογία συνυπάρχουν με αρμονία επιβεβαιώνοντας για πολλοστή φορά πως τα όρια μεταξύ αυτών των δύο κόσμων είναι δυσδιάκριτα περισσότερο από ποτέ.
Φωτογραφία © The Mach|ne
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΑΚΑΣ Πνοή σαξοφώνου Της Δανάης Φαίδρας Θωμαΐδου
Αν δεις τον Δημήτρη Τσάκα να παίζει το σαξόφωνό του, μπορεί να νομίζεις ότι συμβαίνει το αντίθετο! Ότι το σαξόφωνο παίζει, ορίζει, καθοθηγεί τον ίδιο. Σαν συγκοινωνούντα δοχεία που το ένα τροφοδοτεί το άλλο. Άλλωστε, όπως ο ίδιος λέει «το σαξόφωνο είναι πνοή». Η αγάπη του για την μουσική ξεκίνησε από τα παιδικά του χρόνια, όταν η κλασική κιθάρα μπήκε στην ζωή του. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του, συνειδητοποίησε ότι η τζαζ θα ήταν η... ερωμένη του! Λίγο καιρό μετά, φοίτησε στο Berklee College of Μusic όπου σπουδαίοι καθηγητές (Andy Mc Gee, Jerry Bergonzi, George Garzone) τον μύησαν στον μαγικό κόσμο της. Έκτοτε, κάνει συνεχώς συνεργασίες με μεγάλους Έλληνες και ξένους μουσικούς. Το 2007 συμμετείχε ως σολίστας στο τριπλό cd του Βαγγέλη Παπαθανασίου ‘Blade Runner Trilogy ‘ 25th anniversary. Το 2010 κυκλοφόρησε το πρώτο του προσωπικό CD με τίτλο “Growing up”, το οποίο ηχογράφησε στη Νέα Υόρκη παίρνοντας εξαιρετικές κριτικές από κορυφαίους μουσικούς, όπως ο David Liebman. Tον Ιανουάριο του 2013 έκανε αίσθηση παρουσιάζοντας ως σολίστ, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το ιστορικό έργο “Charlie Parker with strings” σε συνεργασία με την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ, ενώ τα τελευταία χρόνια παίζει στα συγκροτήματα Crazy People Music και Nouveau Sextet. Αυτά είναι μόνο λίγα από όσα καταπιάνεται ο σαξοφωνίστας Δημήτρης Τσάκας. Ένας γλυκύτατος άνθρωπος και ένας μουσικός από τους λίγους στο είδος του. Όπως είχε πει ο σαξοφωνίστας John Coltrane : «Η μουσική μου είναι η πνευματική έκφραση του τί είμαι - η πίστη μου, η γνώση μου, η ύπαρξή μου... Όταν ξεκινάς να δεις τις δυνατότητες της μουσικής, ποθείς να κάνεις κάτι πραγματικά καλό για τον
6
κόσμο, να βοηθήσεις την ανθρωπότητα να απελευθερωθεί από τα “κρατήματά” της... Θέλω να μιλάω στις ψυχές τους». Πιστέψτε με, ξέρω μια περίπτωση που δυο άνθρωποι μετά από συναυλία του Δημήτρη, απελευθερώθηκαν και έγιναν μια... πνοή. Όπως γίνεται εκείνος με το σαξόφωνό του. Πώς άρχισες να ασχολείσαι με την μουσική; Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε ένα καλλιτεχνικό περιβάλλον. Η μητέρα μου είναι ζωγράφος, ο πατέρας μου είναι μαθηματικός και είχαν διακρίνει σε εμένα κάποιο έντονο στοιχείο ρυθμού και μελωδίας. Έτσι, όταν ήμουν γύρω στα οκτώ ξεκίνησα μαθήματα κιθάρας, κάτι που μου άρεσε. Στην πορεία συνειδητοποίησα ότι ήθελα να γίνω μουσικός της τζαζ και έτσι άρχισα το σαξόφωνο. Αυτό συνέβη, αφού τελείωσα τις σπουδές μου στην κιθάρα, και για κάποια περίοδο άκουγα πολλών ειδών μουσικές, μεταξύ αυτών και τζαζ, free jazz, mainstream jazz και άλλα είδη της. Ωστόσο απολάμβανα ιδιαίτερα τους μεγάλους μουσικούς Charlie Parker, John Coltrane, Miles Davis και παράλληλα μου άρεσαν και σαξοφωνίστες τύπου Eric Dolphy. Είχα ήδη να αρχίσει ασχολούμαι αλλά βλέποντας συναυλίες όπως αυτή των Art Ensemble of Chicago που είχαν έναν εκπληκτικό σαξοφωνίστα, τον Roscoe Mitchell, με έκαναν να βεβαιωθώ ότι αυτό ήθελα να κάνω! Μεγαλώνοντας τι μουσική άκουγες; Άκουγα κλασική μουσική και συγκροτήματα όπως οι Beatles, οι Led Zeppelin, οι Doors που μου άρεσαν πολύ. Πάντως, το να ακούω σε εκείνη την ηλικία κλασική μουσική σε πολλούς φαινόταν περίεργο. Αλλά νομίζω ότι για ένα παιδί, μόνο και μόνο το να βρεθεί σε μία συναυλία κλασικής ορχήστρας του προκαλεί δέος. Αργότερα που με “τράβηξε” η τζαζ, δεν υπήρχε το διαδίκτυο, οπότε παρακολουθούσα όσες περισσότερες συναυλίες μπορούσα. Σε όλα τα jazz club που υπήρχαν εδώ στην Ελλάδα, σε φεστιβάλ, παντού.
Ήταν η περίοδος που μόλις είχα αγοράσει ένα σαξόφωνο και ενώ οι, μέχρι τότε, γνώσεις μου στην μουσική αφορούσαν την κλασική παιδεία και συγκεκριμένα την κιθάρα, την οποία κυρίως έπαιζα μόνος μου, βλέποντας την τρομερή επικοινωνία και συνεργασία που είχαν οι μουσικοί των γκρουπ πάθαινα σοκ! Αναρωτιόμουν «τι κάνουν τώρα;», παρατηρούσα πώς κοιταζόντουσαν και έπαιζαν όλοι μαζί, ξεκινούσαν, σταματούσαν, ο ένας ακολουθούσε τον άλλον και δεν μπορούσα να καταλάβω πώς τα έκαναν όλα αυτά. Δεν υπάρχει βέβαια κάποιο μυστικό, εντέλει κατάλαβα ότι είναι απλώς μια κοινή γλώσσα μεταξύ μουσικών αλλά τότε αυτό ήταν ένας άλλος κόσμος και συγχρόνως και το πιο γοητευτικό στοιχείο. Αυτό το έντονο συναίσθημα της επικοινωνίας τόσο με τους άλλους μουσικούς όσο και με το ακροατήριο, δεν μου φεύγει ποτέ και ακόμα με γοητεύει. Αν σου ζητούσα να χαρακτηρίσεις το σαξόφωνο με μία λέξη, ποια θα ήταν αυτή; Πνοή. Ανέκαθεν με γοήτευε πάρα πολύ το ότι εισπνέεις, εκπνέεις και... παράγεις μουσική. Δες, για παράδειγμα στα live, το σαξόφωνο, όταν παίζεται από έμπειρο μουσικό, γίνεται ένα με το σώμα του. Ακόμα και στις παύσεις υπάρχει μια συνεχής κίνηση. Δεν σταματάς ποτέ, υπάρχει ένταση, είναι αρκετά δυνατό συναίσθημα. Πώς προέκυψε το Berklee school of music; Υπήρχε ένα πρόγραμμα υποτροφιών, που μουσικοί-υπεύθυνοι για τους international students, ερχόντουσαν από την Αμερική στην Ελλάδα και έδιναν υποτροφίες. Εγώ δεν έπαιζα πολλά χρόνια, αλλά το είχα πάρει ζεστά. Πήρα την υποτροφία, πήγα στο Berklee και έκανα ένα σπουδαστικό έτος. Ήταν πολύ ωραία, σαν να είσαι σε ένα πάρκο που συμβαίνουν μόνο καλά πράγματα, σαν μια ιδανική μουσική κοινότητα. Βρέθηκα σε ένα χώρο στον οποίο η τζαζ αποτελεί παραδοσιακή μουσική, που οι καθηγητές μεγάλωσαν με αυτήν. Θυμάμαι ακόμα έναν σπουδαίο καθηγητή, τον σαξοφωνίστα Andy McGee, ο οποίος, είχε φοβερή ιστορία στην τζαζ και με έμαθε πολλά. Τι έχεις κρατήσει από τον Andy McGee; Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν γνωρίσει την τζαζ καθαρά βιωματικά, όχι μόνο ακαδημαϊκά. Tην έχουν ζήσει από όταν γεννιόταν, άνθιζε, άλλαζε στυλ, μέσα από τον “προφορικό” τρόπο μετάδοσής της. Αυτό που μου τόνιζαν όλοι οι καθηγητές ήταν ότι «πρέπει να είσαι εκεί, να ακούς, να μελετάς, να παίζεις, να ξυπνάς και να σκέφτεσαι την τζαζ, να κοιμάσαι και να σκέφτεσαι την τζαζ και το σαξόφωνο». Σα να έπρεπε να βγω από την λογική που είχα συνηθίσει από εδώ που έλεγε «κάνε αυτή την άσκηση, πέρνα στην επόμενη» και να μπω στο πιο ζωντανό κομμάτι της μουσικής που είχε να κάνει με το να την εντάξω απόλυτα στην ζωή μου. Μου έλεγαν «πρέπει να παίζεις, να μαθαίνεις ένα κομμάτι και μετά να το παίζεις με τους φίλους σου, να ακούς όλες τις ηχογραφήσεις, να πηγαίνεις σε live, να ζεις με αυτή την εκφραστική και γεμάτη ενέργεια μουσική κάθε στιγμή». Όταν το κατάφερα, να ξεπεράσω την κλασική σχέση καθηγητή-μαθητή και να νοιώσω την τζαζ σαν μια ιδεολογία και τρόπο ζωής, πανηγύριζαν! Και εγώ φυσικά. Θυμάσαι κάποια ξεχωριστή στιγμή από τον καιρό που ζούσες στην Αμερική; Ήταν ένα live και είχε έρθει να παίξει ένας πολύ μεγάλος, σε ηλικία αλλά και σε ταλέντο, σαξοφωνίστας. Ένας γνωστός μου, επίσης μουσικός, με συμβούλεψε να καθίσω κοντά στην σκηνή για να μπορώ να τον παρατηρώ την ώρα που έπαιζε. Τον ρώτησα “αλήθεια είναι τόσο σημαντικό;” Μετά συνειδητοποίησα ότι με αυτό τον τρόπο μπόρεσα να καταλάβω τον τρόπο που χειριζόταν το σαξόφωνο. Ήταν ένας μεγάλος άνθρωπος που κατά κάποιο τρόπο μετέφερε όλη την ιστορία της τζαζ, παίζοντας πολύ λίγες νότες και χωρίς να είναι ιδιαίτερα γνωστός. Είναι κάτι που φέρνω πολύ συχνά στο μυαλό μου, το πόσο σημαντικό είναι να παρατηρείς από πολύ κοντά ένα μουσικό και έτσι να αποκομίζεις πολλά πράγματα που ούτε φανταζόσουν! Είναι μια ωραία στιγμή που ήθελα να μοιραστώ και που θυμάμαι ακόμα μετά από πολλά χρόνια. Οι Έλληνες μουσικοί μπορούν να αποτελέσουν αντιπροσωπευτικά δείγματα στην τζαζ; Ναι. Έχουν χαρακτηριστικά που τους κάνουν να ξεχωρίζουν, γιατί έχουν πολλές επιρροές. Επίσης, το γεγονός ότι στο παρελθόν η τζαζ στην Ελλάδα δεν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής και η πρόσβαση στις πληροφορίες ήταν δύσκολη, λειτούργησε θετικά, γιατί αυτοί που ενδιαφέρθηκαν το αγαπούσαν πραγματικά. Πλέον τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα. Είναι θέμα παιδείας, κουλτούρας, συνήθειας το ότι πολύς κόσμος είτε δεν γνωρίζει την τζαζ είτε την απεχθάνεται;
Πολλούς τους κουράζει, δεν είναι παράλογο. Είναι θέμα πολλών πραγμάτων. Είναι θέμα παιδείας, κουλτούρας και τρόπου ζωής. Η τζαζ δε θα αποτελούσε εύκολα τρόπο διασκέδασης για τον Έλληνα, δύσκολα θα έλεγε “πάμε να διασκεδάσουμε, να ακούσουμε τζαζ”, δεν είναι και πολύ συνηθισμένο. Νομίζω ότι όλοι οι μουσικοί της τζαζ το έχουν αποδεχτεί αυτό, ξέρουν. Ακόμα και το ραδιόφωνο να ανοίξεις, λίγοι είναι οι σταθμοί που παίζουν τζαζ. Από πού εμπνέεσαι; Από την καθημερινότητα, τα ταξίδια, τις βόλτες στην Αθήνα. Η Αθήνα μου αρέσει πολύ, το να βγω να περπατήσω πολλές φορές αποτελεί πηγή έμπνευσης, όχι βέβαια με την έννοια ότι περπατάω ή ταξιδεύω με αυτό τον σκοπό, έρχεται μόνο του. Μπορώ να εμπνευστώ από οτιδήποτε, από έναν άνθρωπο μέχρι ένα αντικείμενο. Βέβαια έχουν υπάρξει και φορές που δεν έχω διάθεση, και ειδικά όταν με απορροφούν καταστάσεις που συμβαίνουν γύρω μου. Όλο αυτό θέλει ηρεμία, υπακοή και πειθαρχία. Εκτός από τις ατομικές δουλειές σου παραμένεις πιστός στις συνεργασίες. Ναι, κάνω πολλά και διαφορετικά. Τα τελευταία χρόνια παίζω σε άλλα δύο σχήματα. Το ένα είναι οι Crazy People Music με τους οποίους παίζουμε συστηματικά τα τελευταία 7 χρόνια. Είναι όλοι πάρα πολύ σπουδαίοι μουσικοί, παίζουμε funk και jazz. Επικεντρωνόμαστε σε διασκευές κομματιών αλλά στόχος μας είναι να κάνουμε και προσωπικά πράγματα σαν γκρουπ. Το άλλο γκρουπ είναι οι Nouveau Sextet, των οποίων η κατεύθυνση είναι λίγο διαφορετική. Αποτελείται από μουσικούς από διαφορετικά είδη, γεγονός που το κάνει πολύ ενδιαφέρον. Κάποιοι προέρχονται από την τζαζ και, γενικότερα, από τη σύγχρονη μουσική και άλλοι από την ελληνική παραδοσιακή μουσική. Κάνουμε μία πολύ ωραία μίξη, που γίνεται χωρίς να την προσπαθούμε, ενώνεται η μοντέρνα με την παραδοσιακή μουσική με ξεχωριστό τρόπο. Σύντομα θα κυκλοφορήσει και το πρώτο μας cd. Με τόσα πολλά που κάνεις στη μουσική με κάνεις να πιστεύω ότι είναι το Α και το Ω στην ζωή σου... Είναι; Η μουσική είναι εθισμός αλλά με την καλή, την δημιουργική έννοια. Σε όλα χρειάζεται ισορροπία. Δεν μπορείς δηλαδή να παίζεις δέκα ώρες κάθε μέρα, αυτό θα είναι μανία μετά. Υπάρχουν και φορές που έχεις την ανάγκη να κάτσεις σπίτι και να μελετάς μόνος για ώρες, αλλά η ζωή είναι και τόσα άλλα πράγματα. Άλλωστε και η τζαζ, από την γέννησή της, ήταν πολύ “ζωντανή”, ζούσε στον δρόμο... Αυτή είναι και η λογική της τζαζ. Δεν μπορείς να κρατάς ουδέτερη στάση στην ζωή. Πρέπει να έχεις κάθε είδους συνείδηση, κοινωνική, πολιτική και να μην αποστασιοποιείσαι από οτιδήποτε, ούτε καν και από τις υπόλοιπες τέχνες. Η καθημερινότητα, η ζωγραφική, η ποίηση, η λογοτεχνία, όλη μας η ζωή είναι ερεθίσματα που δεν πρέπει να αγνοούμε. Μίλησέ μας για την καινούρια δουλειά που ετοιμάζεις. Θα βγει το Φεβρουάριο του 2015 και θα υπάρχει μέσα της ηλεκτρισμός! (γελάει) Ο τίτλος δεν ξέρω ακόμα ποιος θα είναι, αλλά σίγουρα κάπου θα υπάρχει το “Tsak-electric”. Πώς προέκυψε ο ηλεκτρικός ήχος; Πάντα μου άρεσε. Είναι συνηθισμένο στην τζαζ να υπάρχουν ηλεκτρικά σχήματα, μη φανταστείς όμως ηλεκτρονική μουσική. Έχει keyboards, έχει τον χαρακτηριστικό ήχο των synthesizer, με κάποια στοιχεία από παλιές εποχές, όπως ‘80s, ‘90s επειδή έχει και κάποιους αναλογικούς ήχους. Επίσης ηλεκτρικό μπάσο. Το κλασικό πιάνο, το σαξόφωνο και τα ντραμς θα παραμείνουν όπως τα ξέρουμε! (γελάει). Σε μερικά κομμάτια θα υπάρχουν φωνητικά αλλά και σε ένα από αυτά συμμετέχει ένας Αμερικανός μουσικός που κάνει “Spoken Word”, που είναι κάτι μεταξύ ποίησης και ραπ. Είμαι πολύ τυχερός που συνεργάστηκα με τόσο εξαίρετους μουσικούς και φίλους, για αυτό το “ιδιαίτερο” project. Το ηλεκτρικό στοιχείο σε πάει σε άλλα ακούσματα, που διαφοροποιούνται από το παραδοσιακό άκουσμα της τζαζ. Ποιους στόχους βάζεις, τι ονειρεύεσαι; Όσον αφορά την τέχνη μου, το να γίνομαι καλύτερος μουσικός από όλες τις απόψεις. Δεν έχω υπέρμετρες φιλοδοξίες όσον αφορά στην αναγνώριση και στην οικονομική αποκατάσταση. Ανταμείβομαι με τον τρόπο που εγώ διαλέγω και αυτό έχει να κάνει με το ότι θέλω να γίνονται όλα πιο όμορφα γύρω από τη μουσική που αγαπώ. Αυτό ονειρεύομαι.
7
Urban Calligraphy ή αλλιώς Αστική Καλλιγραφία Της Αγγελικής Μητροπούλου
Στο χώρο της καλλιγραφίας είναι τόσο γνωστός που δεν χρειάζεται να πεις καν το επώνυμό του. Το «Σίμος» ή καλύτερα Simon είναι αρκετό. Με πολυετή εμπειρία στο χώρο του Design και αέναη διάθεση για πειραματισμούς, μας μιλάει για το τελευταίο του project στη Γαλλία, το πρόσφατο video που κυκλοφόρησε και την αγάπη του για την ελευθερία. “Αρχές Αυγούστου είχα την τιμή να λάβω ανάθεση ενός πολύ πρωτότυπου έργου από τον παγκοσμίου φήμης designer Philippe Starck για την εσωτερική διακόσμηση ενός καινούργιου κτιρίου του. Πρόκειται για ένα 5ώροφο κτίριο το οποίο μοιάζει με ένα τεράστιο φουσκωτό σύννεφο. Το αστείο είναι ότι πραγματικά φουσκώνει! Από εκεί προκύπτει και το όνομα του “Le Nuage” που στα γαλλικά σημαίνει σύννεφο. Ο Stark φημίζεται πάντα για την «τρέλα» του στο design και βλέποντας το όνομα του πραγματικά αναρωτιόμουν τί με περιμένει...” “Το όλο εγχείρημα ήταν μεγάλη πρόκληση για μένα και είχα μεγάλη αγωνία για όλη τη διαδικασία από τη στιγμή της πρώτης συζήτησης για δύο βασικούς λόγους. Αφενός το κτίριο είναι ένα ξεχωριστό αριστούργημα και αφετέρου το όνομα του Starck έχει πολύ μεγάλη “βαρύτητα” στον κόσμο του design. Η εκτέλεση του project διήρκησε 12 μέρες περίπου, δουλεύοντας από το πρωί έως πάρα πολύ αργά το βράδυ. Ήμασταν οι τελευταίοι που φεύγαμε από το κτίριο σχεδόν ξημερώματα, ενώ όλα τα αλλα συνεργεία είχαν ήδη σταματήσει. Τις περισσότερες μέρες δεν είχαμε καν χρόνο να φάμε βραδινό. Για μεσημεριανό τις περισσότερες φορές ούτε λόγος! Συγκεκριμένα δημιουργήθηκαν 80 μέτρα καλλιγραφίας μέρος των οποίων και 3 μεγάλα ταβάνια. Παρόλα αυτά, αν κάτι κράτησα ήταν η μεγάλη πίεση, που υπήρξε για να ολοκληρωθεί το project σε μια συγκεκριμένη ημερομηνία, ενώ η τέχνη της καλλιγραφίας χρειάζεται πολύ συγκέντρωση και ακρίβεια.
8
Όμως είδα τα όρια μου και τα ξεπέρασα σε πολύ απαιτητικές στιγμές, όπου η κούραση κυριαρχεί και κοντράρεται με τη δημιουργικότητα. Πλέον, νιώθω πραγματικά διπλά ευεργετημένος από αυτό το project. Βοήθησαν συγκεκριμένα 2 άτομα στο να οργανωθεί αυτό το μεγάλο project (Φίλιππος Π. & Σόνια Κ.) από την επικοινωνία, την εύρεση υλικών, την εμψύχωση για να αντεπεξέλθω στο συνεχή φόρτο εργασίας και σε οποιαδήποτε δυσκολία ανέκυψε, τους οποίους, πραγματικά, έχω ξεχωρίσει και για μένα θα έχουν μια ιδιαίτερη θέση στην καρδια μου.” “Για να επιλέξω χώρους και τοπία κοιτάζω πάντα να δημιουργήσω την τέχνη μου μακριά από τους τοίχους της πόλης και συνήθως διαλέγω βουνά. Μερικές φορές ταξιδεύω με το αυτοκίνητο πολλά χιλιόμετρα για να εξερευνήσω τα καλύτερα μέρη. Προσπαθώ να βρω τοποθεσίες που αν κάποιος τα επισκεφθεί να μην πιστεύει σε αυτό που θα βλεπει, να βρει ένα έργο τέχνης εκεί. Σπαταλάω πολύ χρόνο στο να βρω αυτές τις ιδανικές, για εμένα, τοποθεσίες, που συνδέονται σε απόλυτη αρμονία με την τέχνη μου. Δεν μπορώ να υλοποιήσω ένα δημιουργικό project, σε μέρη που τα βλέπει περισσότερος κόσμος. Όσο πιο παλιό είναι το μέρος, τόσο πιο πολύ έχω την όρεξη να το διακοσμήσω. Εστιάζω στο να χρησιμοποιώ την λιγότερη ποσότητα μπογιάς ακόμα και στα μεγαλύτερα έργα μου. Αυτό μου δίνει περισσότερο έλεγχο, να ξέρω πως ό,τι κάνω είναι αρκετά σημαντικό και δεν χρειάζεται σπατάλη. Στεγνώνω τα πινέλα μου συνέχεια πριν από κάθε stroke μου για να πετύχω όσο το δυνατόν καλύτερο shaprness στην τέχνη μου. Δουλεύω πάντα στην φυσική επιφάνεια του τοίχου αλλά και στις αλλοιώσεις του από το φυσικό περιβάλλον, γιατί πιστεύω πως ο “χρόνος” είναι το καλύτερο background για κάθε έργο.
Μετά από καιρό επισκέπτομαι το μέρος ξανά και βλέπω διάφορα κομμάτια του κατεστραμμένα. Είναι πλέον μια ενότητα με το μέρος! Τον ρώτησα τί σημαίνει “Urban Calligraphy”; Το κοινό στην Ελλάδα είναι εξοικοινωμένο με τον όρο; “Το Urban Calligraphy είναι η καλλιγραφία, που ξεφεύγει από τον παραδοσιακό τρόπο καλλιγραφίας σε χαρτί και μελάνι και εφαρμόζεται σε αστικά μέρη, εγκατελειμμένα κτίρια και δρόμους σε όλων των ειδών τις επιφάνειες, χρησιμοποιώντας ακόμα και υλικά που κανένας δεν θα σκεφτόνταν ότι μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε πινέλο. Το Urban Calligraphy είναι ένα project, που προσπαθώ εκφράσω τις εσωτερκές φωνές της ψυχής μου. Η καλλιγραφία δεν αποτελεί για μένα ένα μέσο επιβίωσης. Έχω ήδη μια όμορφη και πολυετή πορεία στον κόσμο του Design. Πιστεύω πως ένα από τα πράγματα που σε κάνει να “ανεβαίνεις” όλο και πιο ψηλά, είναι να ξέρεις να κοιτάς με απλότητα. Η καλλιγραφία είναι η έξοδος μου στα προβλήματα που μας βομβαρδίζουν καθημερινά, η ελευθερία μου. Δεν εστίασα ποτέ σε κάποιο κοινό με «γεωγραφικό» κριτήριο παρά μόνο σε ανθρώπους που θα τους μιλήσει και θα το υποστηρίξουν, χωρίς να με γνωρίζουν προσωπικά. Φαίνεται όμως ο πυρήνας μου να είναι η Ιαπωνία και το Μεξικό. (γελάει) Τα ταξίδια αποτέλεσαν και αποτελούν μεγάλη έμπνευση για την δουλειά μου. Εξάλλου και η καλλιγραφία ξεκίνησε από ένα μεγάλο ταξίδι. Προσπαθώ να παρατηρώ πολιτισμούς και αρχαίες διαλέκτους και να εξελίσσω το καλλιγραφικό style μου μέσα από αυτές. Γι’ αυτό και το καλλιγραφικό μου style είναι μια μίξη από Western-Arabic και Asian calligraphy. Το “Lucid Dream” όπως και το προηγούμενο video μου τα σκηνοθέτησε
ο στενός μου φίλος και σκηνοθέτης Alex Ιωάννου. Ο Alex είναι ένας από τους πιο χαρισματικούς ανθρώπους που εχω γνωρίσει και έχουμε συνεργαστεί πάρα πολλές φορες σε διαφορα project. Αυτή την φορά δεν θέλαμε να δείξουμε ένα video, όπως το SKYFALL που θα βλέπεις τον χαρακτήρα να δημιουργεί αλλα να δείχνουμε πως γίνεται όλη η διαδικασία στην σύλληψη της έμπνευσης. Ψάξαμε πολύ καιρό για τις ιδανικές τοποθεσίες που θα μπορούσαν να δείξουν όλο αυτό το ταξίδι και ουσιαστικά η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα “συνειδητό όνειρο”, όπου ο χαρακτήρας, καθώς περιηγείται μέσα σε αυτό, καταφέρνει να κυριαρχήσει και πετύχει τον σκοπό του. Όπως ακριβώς και στα όνειρα μας το μυαλό ταξιδεύει στο να φτάσουμε έναν επιθυμητό προορισμό έτσι και ο σκοπός αυτού του video είναι να δείξει πως όλα μπορούμε να τα καταφέρουμε, κατακτώντας το όνειρό μας. Με δυο λόγια θα με χαρακτήριζα όπως είχε γράψει ένα περιοδικό στην Γαλλία, για μένα... “ελβετικό σουγιά”. Θα σου πω μια λέξη μόνο. Multitasking. Επανάσταση σημαίνει να προσπαθείς να υποστηρίζεις τα όνειρα σου όταν κανένας δεν θα σταθεί δίπλα σου να σε βοηθήσει. Στις στιγμές που θα προσπαθήσουν, όχι μόνο να μην σε βοηθήσουν, αλλά να σε ρίξουν και πιο χαμηλά, σε όλο σου το ταξίδι. Κάπως έτσι ξεκίνησε και το Urban Calligraphy. Θα σε ζηλέψουν,θα σε πολεμήσουν και πολλά άλλα θα... αλλά θα έρθει η στιγμή που θα σε κοιτούν με σεβασμό. Περισσότερα στο: www.urbancallgraphy.com www.facebook.com/urbancalligraphy www.instagram.com/simonsilaidis
WWW.SELINIBOOKS.GR info@selibooks.gr
9
«May all days be… Circus Dayz!» Κωστής Βαζαίος Της Δανάης Φαίδρας Θωμαΐδου
Τσίρκο. Μια λέξη που το άκουσμά της μας μεταφέρει στην παιδική μας ηλικία. Αναμνήσεις από σχοινοβάτες που περπατούσαν σχεδόν πάνω από το κεφάλι μας, κλόουν που μας προκαλούσαν γέλιο, θεόρατοι (για τις τότε... διαστάσεις μας!) ξυλοπόδαροι που μας κοιτούσαν χαμογελώντας, ταχυδακτυλουργοί που μας εντυπωσίαζαν παίζοντας με τα μάτια και το μυαλό μας, κορίτσια σε κούνιες που ταλαντεύονταν με χορευτικές κινήσεις κόβοντάς μας την ανάσα, ζογκλέρ με μπάλες/κορίνες/φωτιές που μας έδιναν ιδέες για πειραματισμούς με τα πορτοκάλια από το καλάθι της κουζίνας, μουσική, χρώματα, χαρά και εντυπωσιακές οφθαλμαπάτες! Εξαιρώ τα ζώα για ευνόητους λόγους. Μία τέχνη που ξεκίνησε από την αρχαία Ρώμη, πέρασε από διάφορα στάδια, χώρες, παραλλαγές, κριτική και που, στην Ελλάδα, δεν εντάχθηκε ποτέ στα καλλιτεχνικά δρώμενα πέρα από τις φορές που κάποιος ξένος θίασος περιόδευε σε αυτήν. Τα τελευταία χρόνια η επαφή με αυτού του είδους καλλιτέχνες συνήθως ήταν τυχαία. Τους παρατηρούσα πολλές φορές σε κάποιο πεζόδρομο της Αθήνας, να πετούν με μαεστρία κορίνες μεταξύ τους, ή ενώ ήμουν σταματημένη με το αυτοκίνητο να παίζουν με φωτιές, δίνοντάς μου μια μικρή γεύση από το τσίρκο εκείνων των πιο ανέμελων εποχών... Αυτοί και άλλοι τόσοι καλλιτέχνες του δρόμου πάντα με έκαναν να αναρωτιέμαι γιατί δεν είχαν μια στέγη, ένα ειδικό χώρο μόνο για αυτή την τέχνη. Τώρα, όχι μόνο έχουν δικούς τους χώρους στους οποίους κάνουν, έστω και σε μικρή κλίμακα, παραστάσεις αλλά δίνουν και μαθήματα σε μικρούς και μεγάλους που θέλουν να μυηθούν σε αυτό τον μαγικό –θα πω εγώ- κόσμο! Ο Κωστής Βαζαίος είναι ο ιδρυτής του Circus Dayz και μας εξηγεί το πότε, το πως, το τί και το γιατί... Η ενασχόλησή μου με αυτό το είδος προέκυψε στην πορεία της ζωής μου, ίσως για να καταλάβω ποια ήταν τα παιδικά μου όνειρα. Το βάπτισμα το πήρα το 1996 στην Ελβετία, όταν συνεργάστηκα με μία
10
πολύ ωραία ομάδα όπου εκεί κατάλαβα τί ακριβώς σημαίνει «θέατρο τσίρκο». Έπειτα έκανα πολλά ταξίδια στην Ευρώπη βλέποντας και δουλεύοντας. Εγώ ξεκίνησα ερασιτεχνικά, κάνοντας ξυλοπόδαρα, παίζοντας με μπάλες και φωτιές, σαν χόμπι. Είχα τελειώσει σχολή δημοσιογραφίας και δούλευα σε γραφεία Τύπου, σε συναυλίες, μετέπειτα στην διαφήμιση. Σιγά-σιγά τα συνδύασα και έτσι γεννήθηκαν τα events. Αυτή η ιδέα μου ήρθε από το 1997, τότε είχαμε το “Lazy Days” που ήταν ένας αρκετά εναλλακτικός χώρος σε ένα παλιό νεοκλασσικό στην Πλάκα, και εκεί δημιουργήθηκε η μαγιά για το “Circus Dayz”. Τότε ήμασταν λίγο σαν εξωγήινοι! Στην αρχή και στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 έως το 2000 στην Ελλάδα ήταν πρωτόγνωρο, περίεργο και κάτι που δεν μπορούσε να οριστεί ακριβώς σαν τέχνη. Δεν είχε ενταχθεί στον κοινωνικό και στον καλλιτεχνικό ιστό, πράγμα που με έκανε να θέλω να βάλω τις βάσεις και να «νομιμοποιήσω» αυτό τον χώρο και να ενταχθεί μέσα στην ζωή μας, γιατί θεωρώ πως αξίζει. Μετά μας δημιουργήθηκε η ανάγκη να υπάρχει ένας πιο επαγγελματικός χώρος εξάσκησης για να μπορούμε να κάνουμε μαθήματα και προπονήσεις. Τον Οκτώβριο του 2006 ανοίξαμε τον χώρο και το 2007 κάναμε το Πανευρωπαϊκό Φεστιβάλ Ζογκλέρ και Καλλιτεχνών δρόμου με συμμετοχή 3.000 καλλιτεχνών από όλο τον κόσμο, στα Ολυμπιά Ακίνητα. Ήταν ένα πολύ δυνατό και μεγάλο φεστιβάλ που μας έφερε και πολλή γνώση, παρόλο που σχεδόν μία δεκαετία είχαμε σχέση με σχολές και καλλιτέχνες του εξωτερικού. Από το 2006 ξεκίνησε ως χώρος προπονήσεων και προβών, σιγά σιγά άρχισε να στήνεται ένα πρόγραμμα διδασκαλίας. Ουσιαστικά από το 2010 και μετά ξεκίνησε να λειτουργεί με πιο σωστό πρόγραμμα το Circus Dayz με τα εναέρια ακροβατικά να αποτελούν το πιο διαδεδομένο είδος μας.
Στην αρχή ήμασταν πολύ λίγοι, δέκα, είκοσι, τριάντα άνθρωποι. Μετά πέρασε πολύς κόσμος, κάναμε αρκετές δράσεις, δημιουργήθηκαν και άλλοι χώροι, ομάδες που ασχολούνται με το τσίρκο. Τώρα πια είναι ένας χώρος που υπάρχει στην Αθήνα, εξελίσσεται και μεγαλώνει. Δημιουργεί ωραίες ζωές, κατά την γνώμη μου...! Ωραίες ζωές γιατί σου δίνει ελευθερία, μπαίνεις σε έναν κόσμο που σου δίνει πολύ περισσότερες επιλογές από αυτές που νομίζεις πως έχεις. Έχεις επικοινωνία με ανθρώπους από το εξωτερικό, μουσικούς, ηθοποιούς, αθλητές... Ο καθένας το πηγαίνει εκεί που θέλει και έτσι μπορεί να φτιάξει τον ιδιαίτερο κόσμο του και την ιδιαίτερη συνταγή του πάνω σε αυτό που του αρέσει. Υπάρχουν μαθητές που είναι 4 χρόνια στην σχολή. Παλιοί μαθητές μας πλέον μπορούν να διδάσκουν. Πολλές ομάδες, εκτός από τις δικές μας, έχουν φτάσει σε πολύ καλό επίπεδο. Η «Και όμως κινείται» είναι μια πολύ καλή ακροβατική-χορευτική ομάδα και το Cirko Cachivache που κάνουν ωραίες εναλλακτικές παραστάσεις τσίρκο. Ενώ υπάρχουν και πολλοί Έλληνες καλλιτέχνες που δουλεύουν με ομάδες του εξωτερικού που έχουν πολύ υψηλό επίπεδο. Γενικότερα, η ελληνική σκηνή έχει φτάσει σε πολύ καλό επίπεδο, κάτι που με χαροποιεί ιδιαίτερα! Ο οποιοσδήποτε μπορεί να ασχοληθεί με την τέχνη του τσίρκου και να γίνει καλός σε αυτή. Δεν υπάρχουν σωματικά ή ηλικιακά κριτήρια, αν υπάρχει θέληση μετά από ένα-δύο χρόνια ενασχόλησης μπορεί ο οποιοσδήποτε να έχει ένα αποτέλεσμα ή έστω να του γίνει εφόδιο ζωής! Γιατί, για παράδειγμα, παίζοντας μπάλες ή κορίνες ενισχύονται τα αντανακλαστικά, περπατώντας στο τεντωμένο σκοινί, στα ξυλοπόδαρα, στην μπάλα ή στο μονοποδήλατο δημιουργείται μια ικανότητα ισορροπίας. Αυτά, αντανακλαστικά και ισορροπία, τα χρησιμοποιείς και στην πραγματική ζωή. Κάτι που οι περισσότεροι νομίζουν ότι δεν τα έχουν
στον μέγιστο βαθμό, και έτσι τα ανακαλύπτουν και τα εξελίσσουν. Ακόμα και σε έναν ηθοποιό ή ένα χορευτή δίνει περισσότερη ισορροπία, αλτικότητα, τον βοηθά να ξεπεράσει μια πιθανή υψοφοβία, αγοραφοβία, κλπ. Είναι και ένας τρόπος να αυτοσυγκεντρωθείς, να χαλαρώσεις, να ξεχάσεις την ρουτίνα της καθημερινότητάς σου. Λειτουργεί θετικά στην ζωή σου γενικότερα γιατί μαθαίνεις να εμπιστεύεσαι και να σε εμπιστεύονται, μέσα από ένα ακροβατικό ντουέτο ή σε μία ομάδα που ο ένας στηρίζει τον άλλον, μπορείς να σταθείς μόνος σου, επικοινωνείς με τους άλλους και βγάζεις στοιχεία του χαρακτήρα σου ενώ παράλληλα αθλείσαι. Έχουμε παιδικό τμήμα στο οποίο πολλά παιδιά μαθαίνουν την τέχνη του τσίρκο, από πέντε χρονών! Τα παιδιά μαθαίνουν πολύ πιο εύκολα από τους μεγάλους. Ακροβατικά εδάφους, εναέρια ακροβατικά πανιά, κούνια, σύγχρονο και ακροβατικό χορό, ζογκλερικά και έται δημιουργείται ένας «κύκλος» που αποτελεί το τσίρκο. Είναι ασφαλές αν υπάρχει σωστή καθοδήγηση, επαγγελματικός εξοπλισμός και σωστές συνθήκες γενικότερα. Άλλωστε ό,τι μαθαίνεις το κάνεις βήμα βήμα, δεν μπορείς ξαφνικά να τα κάνεις όλα. Σε εμάς δεν έχει χτυπήσει ποτέ κανείς, το πρώτο πράγμα που μαθαίνει όποιος κάνει μαθήματα στο Circus Dayz είναι να μην κάνει κακό στον εαυτό του, ούτε να κάνει πράγματα πέρα από τις δυνατότητές του. Κάθε χρόνο κάνουμε Φεστιβάλ, σε συνεργασία με την Τεχνόπολη, φέτος το καλοκαίρι θα κάνουμε το τέταρτο. Έχουμε ήδη στα σχέδια να κάνουμε εκδηλώσεις Παιδικού Τσίρκο αλλά και εναέρια meetings, δηλαδή συναντήσεις που θα έχουν να κάνουν με την τέχνη των εναέριων ακροβατικών με καθηγητές και καλλιτέχνες από Ελλάδα και εξωτερικό που θα πραγματοποιήσουν σεμινάρια και παραστάσεις για τον κόσμο. Το μότο μου; May all days be… Circus Dayz! www.circusdayz.gr 11
Φωτογραφία © The Mach|ne
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΕΚΛΕΝΗΣ Ντιζάινερ 2 Ντιζάινερ
Της Πόπης Αναστούλη
«Εγώ ακούμπησα στην τέχνη γιατί βρήκα κάτι εξαιρετικά όμορφο! Είμαι 77 χρονών και δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου δίχως assignment» ακούω να λέει ο Γιάννης Τσεκλένης. Ο πολυδιάστατος Ντιζάινερ, που οραματίστηκε την Ελλάδα στην διεθνή αρένα της Μόδας και το ελληνικό προϊόν επώνυμο. Χαρακτηρίστηκε ως «ο εικαστικός σχεδιαστής με το χρυσό άγγιγμα» που οι δημιουργίες του ξεπέρασαν τα ελληνικά σύνορα και φορέθηκαν σε 40 χώρες.
τα λόγια ενός Ιταλού βιομηχανικού σχεδιαστή επιπέδου Philippe Starck, τον Massimo Vignielli: “If you can design one thing, you can design anything”.
«Για να πετύχεις στη ζωή σου πρέπει να βάλεις στόχους και στοιχήματα με τον εαυτό σου και ...που και που να τα λες, να τα μοιράζεσαι και να εκτίθεσαι...»
«Ο σχεδιαστής δουλεύει για να κάνει τα πάντα προεπίκαιρα! Είναι σαν το σκηνοθέτη από την τελευταία του ταινία. Κρίνεται από το επίκαιρο του έργου του. Για πότε και για ποια σεζόν σχεδίασε τι; Το design στις μέρες μας μπορεί να είναι μασημένη τροφή διεθνών τάσεων, ένα φουστάνι ή ένα κουστούμι ανδρικό δεν είναι αρκετό. H έρευνα αγοράς και το marketing, το “σε ποιον απευθύνεται” ο κάθε σχεδιαστής, ασφαλώς και είναι κάτι μοναδικό!
Ο σχεδιαστής 360 μοιρών, με πολλές πρωτιές στο βιογραφικό του και με την υπογραφή TSEKLENIS σε ενδύματα, αξεσουάρ, αεροπλάνα, τρένα, οικισμούς, ξενοδοχεία, λεωφορεία, τρόλεϊ, υφάσματα, αυτοκίνητα, αντικείμενα, αξεσουάρ, αρώματα, παρά την επιτυχία τόσων χρόνων εξακολουθεί να προσφέρει ποικιλοτρόπως στους νέους δημιουργούς και μέσα από την συμμετοχή του στην σχολή τεχνών “Vellios School of Art”. Όταν τον ρωτώ για τα εφόδια και τα εργαλεία του καλού σχεδιαστή, μου εξηγεί για τη σπουδαιότητα της πολλαπλότητας και επικαλείται
Η Μόδα είναι πολύπλοκη, δεν μπορεί να αφεθεί στα χέρια των σχεδιαστών. Είναι εξαιρετικά σημαντική επένδυση για έναν οίκο μόδας να κάνει μια συλλογή, η οποία θα πρέπει να “ζήσει” τρεις με έξι μήνες. Για τον επιτυχημένο σχεδιαστή είναι αυτό το “180 μοίρες” που βλέπει χωρίς να κουνήσει καν το κεφάλι του. Να μπορεί να σχεδιάζει για την συνολική εικόνα από τα αξεσουάρ, την ατμόσφαιρα, τα πάντα… Nα εκφράζει καλλιτεχνικά όσα το marketing θα υποδεικνύει σχετικά με το πώς θα “πουλήσει” και θα “στήσει” την επιχείρηση του.
12
Έχω φτιάξει τόσους χώρους στις boutique TSEKLENIS, ώστε να εκφράσω το brand μου συνολικά και έκανα τόση δουλειά που ήμουν έτοιμος μετά να φτιάξω ξενοδοχεία. Ως σχεδιάστρια έχω μελετήσει αμέτρητες δουλειές του Τσεκλένη και πάντα εντυπωσιάζομαι από την διαχρονικότητα του. Αντικρίζω σημερινές συλλογές με εμπνευσμένα prints από τα μωσαϊκά της Ραβέννα, με Gauguin, με παραδεισένια prints και επιρροές από αρχιτεκτονική και μου θυμίζουν όλα συλλογές TSEKLENIS πριν από 40 χρόνια. Από το 1965 με το μεγάλο οpening Τσεκλένης-Κρίτσας στη Νέα Υόρκη και τη θεματική συλλογή «Κύματα», ο Γιάννης Τσεκλένης πρωτοπορούσε. Στην διαδρομή του συναντούμε αγγεία, κύματα, ελληνικά εραλδικά σύμβολα, βυζαντινά χειρόγραφα, βουντού, έντομα, ξυλόγλυπτα, τσάρους, καρτούν, καραβάκια, τον Paul Poiret, ερωδιούς, ορχιδέες, μωσαϊκά της Πέλλας, τριαντάφυλλα, μαύρα πετράδια, την Αρπαγή της Περσεφόνης, τίγρεις και πάνθηρες, ηλιαχτίδες, αφρικάνικες εικόνες και το Γκάζι (!), πίνακες του Ελ Γκρέκο και του Γαΐτη... «Εγώ ακούμπησα στην τέχνη γιατί βρήκα κάτι εξαιρετικά όμορφο. Κατά συνέπεια με την θεματολογία μου πούλαγα εκ του ασφαλούς πάνω σε τεράστιους καλλιτέχνες. Ασφαλώς και υπήρξαν συνεργασίες με τεράστιο συναισθηματικό δέσιμο, όπως με τον Γαΐτη που κάναμε δουλειές που έσκισαν! Mπήκα στην μόδα από την καπνοδόχο στο σαλόνι, δεν μπήκα από την πόρτα του υπηρετικού προσωπικού, έπεσα σαν Άγιος Βασίλης. Καθώς είχα μια οικονομική αδυναμία για να δημιουργήσω το brand μου στον παγκόσμιο χώρο, άφησα να το δημιουργεί μια θεματολογία η οποία ήταν news making! Δεν έχω σπουδάσει στην ζωή μου, αλλά έχω σπουδάσει “κατ οίκον διαφήμιση”». Ίδρυσε την διαφημιστική εταιρεία SPECTRA εν έτη ‘62-‘63, η οποία ασχολήθηκε με την έρευνα της αγοράς. «Μέσα από τη διαφήμιση έμαθα την δύναμη του editorial. Το brand δεν γίνεται από τις διαφημίσεις. Το brand γίνεται από το “mouth to mouth”. Και το “mouth to mouth” προκύπτει όταν με κύρος δημιουργούνται editorials, δηλαδή δημοσιογραφική κάλυψη. Την δεκαετία του ‘60 υπήρχαν τάσεις όπως florals, geometric, pop art… δεν υπήρχε αυτό που έκανα εγώ. Ο Emilio Pucci μου έδωσε το έναυσμα των bold prints στις αρχές της δεκαετίας του ‘60. Εγώ βγήκα το ‘65, όπου πραγματικά μέσα από τον θεματικό σχεδιασμό ήταν σαν να κάνω highjacking ένα αεροπλάνο. Παρουσίασα Ρωσική συλλογή εμπνευσμένη από τους Τσάρους, την κουμουνιστική Ρωσία και από το Fabergé egg, την ίδια ημέρα που, με δύο ώρες διαφορά, έφτανε ο Nixon και ο Kissinger στη Μόσχα. Στο Casino Russe στη ΝΥ, ένα club το οποίο ανήκε σε έναν Έλληνα, ήρθε τότε το ABC, το μεγαλύτερο δελτίο ειδήσεων της Αμερικής, όπου βγήκα “coast to coast” και κάλυψα 3 λεπτά σε όλη την Αμερική, ως ο crazy Greek. Εκατομμύρια δολάρια να πλήρωνες, δεν θα στο έκανε το ABC! Αυτή ήταν η δύναμη του θέματος. Αυτό ήταν το news making” και η δημοσιογραφική κάλυψη. Το 1979 μπήκε στο Metropolitan της ΝΥ, όταν και πάλι πρώτος σκέφτηκε μια νέα διάσταση διάδοσης του έργου του μέσω κινηματογραφικών προβολών μόδας. Με τίτλους τέλους «directected by Tseklenis, a story Carved on Wood, clothes by Tseklenis», ώστε να μη θεωρηθεί διαφημιστικό το περιεχόμενο, δημιούργησε 35λεπτες ταινίες μόδας, τις οποίες “άρπαξαν” επίσης τα μεγάλα κανάλια της Αυστραλίας, της Ιαπωνίας, ενώ παίχτηκαν και στο ΒΒC. Οι δουλειές του δημοσιεύονταν στον διεθνή τύπο από την Washington Post, το Life και τους LA Times έως την Vogue, το Vanity Fair και το Elle, ενώ ο ίδιος ταξίδευε σε όλο τον κόσμο, έκλεινε συμφωνίες και ταυτόχρονα οραματιζόταν την Ελλάδα και τους υπόλοιπους Έλληνες σχεδιαστές να κατακτούν μια θέση στον παγκόσμιο χώρο της μόδας. «Την δεκαετία του ‘40 αν ήμουν designer θα ήθελα μήνες για να πάω στην Αμερική. Την δεκαετία του ‘60, ‘70 ήταν και πάλι δύσκολο και επιπλέον χρειαζόταν να φας περιουσίες για να είσαι στην Νέα Υόρκη. Σήμερα, σε λίγα δευτερόλεπτα, είσαι παντού... ανοίγουν οι δρόμοι. Μέσω του Ιnternet οι επιχειρήσεις μπορούν να ανοιχτούν σε offshore αγορές τόσο στην παραγωγή, όσο και στην πώληση, οι συνθήκες έχουν πλέον αλλάξει. Μέσω του Internet μπορείς να κάνεις το όνομά σου γνωστό παντού. Χρησιμοποιώ το Facebook και επικοινωνώ μέσω 5000 φίλων, με άλλους 100.000 φίλους φίλων κ.λπ. Δεν ξέρω αν αυτό το κοινό είναι στοχευμένο. Μέσα στους “φίλους” έχω θαυμάστριες που ντύθηκαν με φορέματά μου την δεκαετία του ‘70 και τώρα είναι στο ΚΑΠΗ. Σίγουρα δεν είναι target group είναι όμως group... είναι fan group! Ασφαλώς και η κρατική έλλειψη εξωστρέφειας και η ατολμία υπαγορεύουν δυσκολίες στην επιχειρηματική δράση, όποιες και αν
είναι οι συνθήκες αγοράς και όχι μόνο λόγω κρίσεως. Το ‘60-‘70 και ‘80, ακόμα και με την χούντα, η Ελλάδα ήταν “της μόδας”. Με την σημερινή κρίση είναι και πάλι “της μόδας” η Ελλάδα γιατί μας βρίζουν, άρα μας κουβεντιάζουν. Ο Ωνάσης έλεγε: “Να στεναχωριέσαι όταν σταματήσουν να σε βρίζουν”. Ο Ωνάσης δεν ήταν Olympic Αirlines ήταν Onassis Αirlines. Με είχαν ρωτήσει αν ντύνω τη Τζάκι και είχα πει όχι, αλλά ντύνω την ερωμένη του Ωνάση, την Ολυμπιακή Αεροπορία! Σε ένα συνέδριο που έγινε πριν ένα χρόνο στη Μεγάλη Βρετανία, το “Business of Luxury Conference”, το δικό μου κεφάλαιο αφορούσε στην Ελλάδα ως την ωραιότερη χώρα του κόσμου, όχι γιατί είναι όμορφη, αλλά γιατί είναι 20 χώρες μαζί σε μια. Στο παρελθόν, το ‘71 γίνονταν μεγάλες καμπάνιες με θέμα “which Greece are you going to take with you? ” Ποια Ελλάδα θα ήθελες να πάρεις μαζί σου… η Ελλάδα είναι η χώρα των διακοπών και επιμένω ότι θα μπορούσε να διαφοροποιηθεί στον σχεδιασμό, φτιάχνοντας επώνυμες συλλογές με ρούχα διακοπών. Vacation fashion! Το είχαν κάνει κάποτε οι Καλιφορνέζοι. Το 1979 ακολούθησα την ίδια φιλοσοφία και έκανα τα Aegian Whites, τα οποία πήγαν εξαιρετικά καλά, φανταστείτε ότι ένα φόρεμα μόνο, πούλησε 15.000 κομμάτια. Η Ελλάδα δεν πρέπει να κάνει ρούχα που να θυμίζουν τσολιάδες, ούτε Folclore-παραδοσιακά. Με τα ρούχα διακοπών έχεις άνεση επιλογών και σαφή διαφοροποίηση στον σχεδιασμό. Επιπλέον, η Ελλάδα είχε 2 βασικά προϊόντα, το μετάξι και το βαμβάκι, τα οποία δεν υπάρχουν πια. Θα έπρεπε να κάνουμε κάθετη εκμετάλλευση με Έλληνες σχεδιαστές που θα αξιοποιούν τις πρώτες ύλες, σχεδιάζοντας νέες εξαγώγιμες συλλογές και έτσι να προκύπτουν υπεραξίες από την πρώτη μας ύλη. Το 1996 σε τηλεοπτικό live debate με τον Κώστα Χαρδαβέλα, όπου συμμετείχαν ο Γιάννος Παπαντωνίου και ο Στέφανος Μάνος, που έχουν διατελέσει Υπουργοί Εθνικής Οικονομίας, εκπρόσωποι εργατών, εκπρόσωποι του ΣΕΒ και άλλων φορέων, εγώ ήμουν εκεί ως πρώην πρόεδρος της Πειραϊκής Πατραϊκής και όταν ήρθε η σειρά μου ζήτησα ένα λεπτό για να κάνω μια εισαγωγή, λέγοντας ότι η Ελλάδα στην δεκαετία του ‘80 είχε ένα ανεπανάληπτο ρεκόρ, ήταν η 12η χώρα παγκοσμίως σε εξαγωγές κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων και έτοιμων ενδυμάτων. Τότε, είχαμε ήδη χάσει το 50% από την αποβιομηχάνιση. Για παράδειγμα, η παραγωγή μεταξωτών στο Σουφλί είχε μειωθεί από 3.000 τόνους σε 3. Ρώτησα αν έχουν κάποιο πρόγραμμα, ώστε να παράσχουν marketing, τεχνογνωσία, υποστήριξη και να μη χαθεί και το υπόλοιπο 50%. Μου απάντησαν συμφωνώντας μεταξύ τους για πρώτη φορά, ότι δεν είναι δουλειά του κράτους να ασχολείται με τέτοιες στρατηγικές. Εγώ απάντησα ότι είναι μόνο δουλειά του κράτους αυτές οι στρατηγικές... καληνύχτα σας... Τότε κατάλαβα ότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτα. Η ελληνική βιομηχανία εξαφανίστηκε όχι μόνο από αυτούς που ασχολήθηκαν μαζί της, αλλά και από την απραξία του κράτους. Και τι πάθαμε, γίναμε κάποτε ένα υπεργολαβικό κράτος. Ερχόταν ο Γερμανός, έφερνε τα πατρόν, τα υλικά του και έπαιρνε φτηνή παραγωγή. Μέχρι που ένα Σάββατο δεν ήρθε. Το πουκάμισο που φοράω έχει 29 φάσεις παραγωγής. Έλεγε λοιπόν ο Γερμανός “αν μου βάλεις 29 άτομα να κάνουν τη δουλειά σε 28 λεπτά θα σου δίνω 29 x 15 Pfennig”. Με αυτόν τον τρόπο γίνεσαι price taker, μια λεμονόκουπα που όταν τη στύψεις, την πετάς. Έτσι ένα Σάββατο, όταν ζητήσαμε 1 μάρκο παραπάνω, μας εγκατέλειψαν. Ενώ όταν είσαι brand, είσαι price maker. Το σύνηθες όλα αυτά τα χρόνια ήταν κάποιοι επιτήδειοι βιοτέχνες να παίρνουν φοιτητές στο Μιλάνο για να δουν δημιουργίες οίκων και μετά τους έβαζαν να τις αντιγράφουν. Από την άλλη μεριά ένας κόσμος ολόκληρος που “ενημερώνει” είναι αδαής. Μέχρι πρότινος τη μόδα στα περιοδικά έγραφαν οι γυναίκες ή οι γκόμενες των εκδοτών. Ο ελληνικός τύπος τα τελευταία χρόνια έχει κάποιες καλοσπουδασμένες συντάκτριες, αλλά πλέον δεν τις χρειαζόμαστε. Τα ταλέντα έφυγαν και καλώς έκαναν. Η εξαφάνιση της ελληνικής βιομηχανίας μόδας αφορά και στα μέσα και στις τράπεζες. Καταλαβαίνουν οι τράπεζες τη δυναμική του κάθε σχεδιαστή; Τη διαφορά ανάμεσα σε αυτούς που έχουν βλέψεις να επεκταθούν και των υπολοίπων; Σήμερα το ταλέντο ψυχορραγεί, οι τράπεζες δεν χρηματοδοτούν, το κράτος δεν στηρίζει. Οι δύο λέξεις μου για τη σημερινή επιτυχία, είναι οι Έλληνες να μη κάνουν μόνο Νεοφυείς Επιχειρήσεις, να κάνουν και Ευφυείς Επιχειρήσεις. Greece aims instead of startups, smartups... αυτό το έβαλα στο twitter και σε ομιλία μου στο Πανεπιστήμιο. Δε χρειάζεται πια να πας παντού για να πουλήσεις την Ελλάδα. Για να πουλήσεις την Ελλάδα πρέπει να φτιάξεις χαρακτήρα».
13
Η ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΚΛΗΡΟΝOΜΙΑ Inspired by Yannis Tseklenis
THE INHERITED NOSTALGY
PHOTOGRAPHER: Νικόλαος Τσάπογλου - FASHION EDITOR: Πόπη Αναστούλη
«Mετά τη δήλωση του Γιάννη Τσεκλένη για το πώς ακούμπησε στην τέχνη, ακούμπησα και εγώ στο Γιάννη Τσεκλένη γιατί βρήκα κάτι εξαιρετικά όμορφο! Με έμπνευση από τα bold prints έως το απόλυτο “chic” ΤSEKLENIS, αναζήτησα σε Vintage Boutiques, Outfits που να μιλάνε για το σύγχρονο και το παλιό που καταλήγει να είναι διαχρονικό. Στάθηκα σε γωνιές της παλιάς Αθήνας, εκεί που όλα ξεκίνησαν για τον Γιάννη, τη δεκαετία του ‘60”, και ακόμα, όπως ο τίτλος μιας συνέντευξης του, “Συνεχίζουμε” (!) ». Πόπη Αναστούλη
14
Η Πόπη φοράει Vintage clothing Treasure House | χειροποίητα παπούτσια Anna Simitzi Footwear Designer | αξεσουάρ ΤISPOPIS.gr
15
16
wearvintage.gr - Original Vintage from all over Europe | Treasure House –Unique Vintage Clothing & Accessories, Protogenous 6, Athens | Handmade Shoes by @Anna Simitzi Footwear Designer- Shoemaker | ΤISPOPIS.gr accessories: & jewels
Η Πόπη φοράει Vintage clothing Treasure House | χειροποίητα παπούτσια Anna Simitzi Footwear Designer | αξεσουάρ ΤISPOPIS.gr
Η Πόπη φοράει wearvintage.gr χειροποίητα παπούτσια Anna Simitzi Footwear Designer αξεσουάρ ΤISPOPIS.gr
17
Φωτογραφία © The Mach|ne
Φοίβος Δεληβοριάς
“Η ζωή μου είναι το επόμενο τραγούδι” Του Νίκου Ορφανού
Το Φοίβο τον ξέρω εικοσιτόσα χρόνια. Προσωπικώς, κανένα μήνα. Είδα το ξεκίνημά του στο Σείριο, τη στιχουργία του να εξελίσσεται, τις μελωδίες του να ίπτανται πάνω από νέα κύματα, πάνω από νύχτες και μοναξιές, πάνω από την εθνική οδό, μπαρ, πάρτυ και λογής μαζώξεις, ασυνεννοησίες, χωρισμούς, ταξίδια, καλοκαίρια, βιντεοκασέτες της λαϊκής κωμωδίας, μπουζουξίδικα και κορυφογραμμές. Στο δικό του πεντάγραμμο ο Θανάσης Βέγγος κωπηλατεί στον αέρα, τα σκυλιά σου τη λένε στα ίσα και οι κιθάρες φαζαριστές αγκαλιάζουν τα μεθυσμένα ντραμ μασίν. Ο Φοίβος είναι σχεδόν γενιά μου, τον ζάλισα με τις απόψεις και τα βιώματά μου, προσπαθώντας να δω που συναντιόμαστε. Συναντηθήκαμε σε πολλά. Και επί του παρόντος, εγώ αποτραβιέμαι, ως συνήθως στο ημίφως, αφήνοντάς τον μόνο κάτω από τον προβολέα. Νάτος λοιπόν, ο συνεχώς εξελισσόμενος, ο ποιητής της καθημερινότητάς μας, ο Φοίβος unplugged, με τα δικά του λόγια: Το πορτρέτο του καλλιτέχνη σε νεαρή ηλικία Μεγαλώνω στην Καλλιθέα, σε ένα μικρο-μεσοαστικό σπίτι. Σόι ανάμεικτο με Αριστερούς και όχι μόνο, σε ένα περιβάλλον όπου οι πολιτικές αλληλοεξουδετερώνονταν. Δηλαδή εγώ αγαπούσα και τις δύο πλευρές, μου φαινόντουσαν όλοι πολύ καλοί άνθρωποι, οπότε αυτό που δηλώνει κάποιος ως πολιτική ταυτότητα, εγώ έμαθα να το βάζω πολύ κάτω, δε με πείθει κανείς εύκολα και ακόμα έχω αυτή την οπτική, είναι άλλα πράγματα που κοιτάζω. Στην οικογένεια υπήρχε ένας θείος σκηνοθέτης, μία θεία ηθοποιός, αλλά και η μάνα
μου ζωγράφιζε η ίδια, κυρίως όμως ακούγαμε πάρα πολλή μουσική, βλέπαμε ταινίες και πολύ θέατρο. Άρχισα κιθάρα εννιά χρονών, είχα την τύχη να μου κάνει μαθήματα ο 25χρονος τότε Ορφέας Περίδης, που έμενε δίπλα μας, και γρήγορα το τραγούδι έγινε μια σοβαρή υπόθεση για μένα. Ιδίως από τα 12 που αρχίζω να ακούω πολύ ροκ, ιδίως όλη αυτή τη σχολή των singers/songwriters,όπου ανακάλυψα πρώτα τον Πολ Σάιμον, μετά το Μπομπ Ντύλαν, αργότερα τον Τομ Γουέητς και ταυτόχρονα το Σαββόπουλο και το Χατζιδάκι. Και από τα δώδεκά μου γράφω σταθερά τραγούδια, η ζωή μου είναι το επόμενο τραγούδι. Τελειώνοντας το λύκειο έδωσα στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών αλλά δεν πέρασα, αλλά και στο Εθνικό θέατρο, για να φύγει και το θεατρικό ερωτηματικό που είχα. Δεν πέρασα ούτε εκεί και η μουσική πλέον φάνηκε ότι ήταν αυτό που ήθελα να κάνω πάση θυσία. Επαγγελματικά δυσκολεύτηκα πολύ να αυτονομηθώ, παρόλο που έβγαλα τον πρώτο μου δίσκο στα δεκαέξι. Ο δίσκος που έβγαλα με το Μάνο ήταν σαν να λέμε, μια πτυχιακή εργασία. Ο πρώτος δίσκος στο Σείριο και ένας δημιουργός γεννιέται Στα δεκαπέντε μου, μέσα στη δισκομανία μου την εποχή εκείνη, ακούω και μερικούς δίσκους του Χατζιδάκι που είχαμε στο σπίτι, κάπως πιο σοβαρά. Διαβάζω τα κειμενάκια του πίσω από τη Τζοκόντα, ακούω την οδό Ονείρων, ακούω το Μεγάλο Ερωτικό, ο οποίος δε με έπιασε στην αρχή, τα Παράλογα όμως κάτι μου έκαναν.
Παίρνω τα βιβλία του και περνάω μια μανιακή περίοδο με τη μουσική του, τον αποκρυπτογραφώ. Με συγκλονίζει η ιδέα ότι ο άνθρωπος αυτός ζει δίπλα μας, οπότε πάω με ένα τρόλεϊ στο Ζουμ, που έκανε τότε πρόβες, του αφήνω μια κασέτα, ευτυχώς την άκουσε. Μου έδωσε ένα τηλέφωνο να τον πάρω, κάναμε έξι μήνες βέβαια να βρεθούμε, αλλά ένα απόγευμα μου λέει έχω μισή ώρα ελεύθερη, πάρε την κιθάρα σου και έλα να σε ακούσω. Ε, αυτό το ημίωρο (που έγινε τελικά δίωρο) ήτανε το σημαντικότερο της ζωής μου. Του έπαιξα τρομερά φοβισμένος, αυτός κάπνιζε συνεχώς, έχοντας πάρα πολύ σοβαρό ύφος, ώσπου του έπαιξα ένα τραγούδι για τον πατέρα μου (την Επέτειο) και πώς εκείνος έβλεπε με πικρία τα εορταστικά της επετείου του Πολυτεχνείου στην τηλεόραση, το ακούει και ενθουσιάζεται. Μέχρι να φύγω μου είχε δώσει δίσκους του Μπρασένς, είχε πάρει τηλέφωνο μια καθηγήτρια πιάνου να μου ξεκινήσει μαθήματα γιατί ήμουνα φτωχός αρμονικά, μου είχε γράψει σε ένα χαρτάκι πέντε συμφωνικά έργα να ακούσω και δώσαμε ραντεβού σε δύο μήνες να δει την πρόοδό μου. Και έφυγα με έναν έρωτα κινητήριο να κάνω όλα αυτά που μου είπε και να τα συζητήσουμε, να γράψω καινούρια τραγούδια που να τον ενδιαφέρουν και έτσι με αυτόν τον τρόπο πέρασε ενάμισης χρόνος, πηγαίνοντας κάθε τόσο και κάνοντας ένα άτυπο μάθημα κάθε φορά, τη μια αναλύαμε τους στίχους μου λέξη προς λέξη, την άλλη μου διηγιότανε τη ζωή του, όλα αυτά ήταν ένα πραγματικό σχολείο. Οπότε ο πρώτος μου δίσκος, η Παρέλαση, δεν ήταν τόσο μια κατάκτηση για μένα, όσο το αποτέλεσμα μιας εμπειρίας με το Χατζιδάκι, που μου έμαθε ότι το να είσαι καλλιτέχνης δεν είναι κάτι που μπορείς να το κάνεις μισά, πρέπει να είναι ποιητική κάθε σου στιγμή, από μια οικονομική διαπραγμάτευση, μέχρι τον τρόπο που μιλάς στο σκύλο σου ή γεννάς μια μουσική ιδέα, είναι ένας τρόπος προσέγγισης όλων των πραγμάτων. Ο Μάνος ως σήμερον, ως αύριον και ως χθες Πάντα θυμάμαι το Χατζιδάκι. Βλέπω όλη αυτή την αποτίμηση και αγιογράφηση που του γίνεται, και φοβάμαι ότι η μεγάλη χαμένη είναι η μουσική του. Που είναι ίσως και το πιο δύσκολο να προσεγγίσεις πια. Η μελέτη του γύρω από την ελληνική ρυθμολογία και πως όλο αυτό το έκανε και τραγούδι και κινηματογραφική μουσική και μια αισθητική, η οποία αγκάλιασε ριζοσπαστικά όλο τον ελληνικό μεταπολεμικό κόσμο, είναι ένα πολύ τολμηρό πράγμα. Ο Χατζιδάκις ενθάρρυνε όλες τις μεταπολεμικές φυσιογνωμίες της Ελλάδας να προχωρήσουν, συγγραφείς που τους έσπρωξε να γράψουν τα πρώτα τους βιβλία, μουσικούς, ζωγράφους, σκηνοθέτες, όλοι πέρασαν από το φιλικό του σκούντημα ή από την αυστηρή του ματιά. Η γνωριμία μαζί του ήταν μεγάλο κέρδος, να τον βλέπεις να συζητάει καφενειακά για τα σημαντικότερα θέματα, να φτιάχνει θεωρίες που τις κατέρριπτε την επόμενη μέρα. Και ακόμα και όταν αναλάμβανε μια δημόσια θέση, την ίδια στιγμή ξέχναγε τις όποιες πολιτικές φιλίες του και έψαχνε να βρει δημιουργικούς ανθρώπους από εκατοντάδες χώρους, ακόμα κι από εχθρικούς στον ίδιο, για να τους δώσει θέσεις-κλειδιά. Ο τροβαδούρος-αφηγητής Μετά τον πρώτο δίσκο το πήρα πολύ σοβαρά, έκανα μουσικές σπουδές, έκανα πιάνο, διάβασα πάρα πολύ, βρήκα μια γλώσσα, έναν τρόπο να διηγούμαι τα πράγματα, απόκτησα μια συνείδηση του τι είναι το δικό μου τραγούδι, είχε να κάνει και με την ηλικία μου φυσικά, τα ακούσματά μου και τα ενδιαφέροντά μου εκείνης της περιόδου. Ώσπου υπήρξε για μένα ένα τραγούδι-κλειδί για να πω: εδώ, αυτή είναι η φωνή μου, εδώ είμαι, ένα τραγούδι που άκουσα το ’91-’92 του Τομ Γουέητς, το A christmas card from a hooker in Minneapolis από το Blue Valentine. Εκεί κάνει κάτι καταπληκτικό: μέσα σε τρία λεπτά γράφει το γράμμα μιας πουτάνας που μιλάει σε τρίτο πρόσωπο, όπου στο μισό τραγούδι έχεις μπει μέσα σε έναν κόσμο, από που παίρνει τα ναρκωτικά της, πως είναι ο γκόμενός της και στο επόμενο μισό τραγούδι αναιρεί όλη αυτή την αφήγηση και μέσα σε τρία λεπτά δημιουργεί ένα Τσεχοφικό διήγημα, με έναν τρόπο απλοϊκό μουσικά, αλλά ποτέ βαρετό και εκεί τρελάθηκα, είπα αυτό θέλω να κάνω, το δικό μου το τραγούδι είναι εδώ. Και αμέσως μετά ανακάλυψα πραγματικά το Ζορζ Μπρασένς, τον Πάολο Κόντε, το Λούτσιο Ντάλα, το Ράντι Νιούμαν, το Λέοναρντ Κοέν, όλα τα πρόσωπα που ήταν οι γεννήτορες ή οι δορυφόροι αυτού του κλίματος. Οι ποιητικές φόρμες που αναμυγνείονται με την καθημερινότητα. Με το Χαζιδάκι είχαμε μια “κόντρα”. Έβλεπε τους στίχους μου και μου έλεγε, “εδώ παραείσαι συγκεκριμένος. Ο στίχος οφείλει να διαπερνάει τους αιώνες, τα έθνη, τη στιγμή που θα γράψεις ένα
τραγούδι θα απευθυνθείς σε ανθρώπους διαφορετικούς από εσένα, οπότε θα πρέπει να γράφεις πράγματα που είναι κοινά για όλους, το φεγγάρι, το φως, τον ήλιο, για πράγματα που είναι στην πρωτογενή τους μορφή.” Αυτόν βέβαια τον τρόπο, αυτός τον είχε δουλέψει πολύ ωραία με το Γκάτσο, αλλά σε ό,τι αφορά εμένα, που μεγάλωνα σε ένα δημόσιο σχολείο, με μια Αμερική πανταχού παρούσα, και με φίλους με τους οποίους ήθελα να επικοινωνήσω, γιατί δεν ήθελα να είμαι ένας μοναχικός συνομιλητής της γενιάς του ’30 μέσα στο σπιτάκι μου στην Καλλιθέα, του έλεγα λοιπόν, γιατί είναι ωραίο τότε το Strawberry Fields που μιλάει για τον κήπο που μεγάλωσαν οι Μπητλς και γιατί είναι ωραίο ένα ρεμπέτικο που λέει για το Χατζηκυριάκειο ή το Στράτο τον τεμπέλη, και όλη αυτή μας η συζήτηση με πείσμωσε αν θέλεις και αυτό έγινε και το στοίχημά μου, η ποίησή μου να είναι πάντα η ποίηση του συγκεκριμένου. Δηλαδή, παίρνουμε ένα πράγμα ταπεινό, τη βιντεοκασέτα της δεκαετίας του ’80 ας πούμε, το πιο μη διαχρονικό που μπορείς να σκεφτείς και βρίσκουμε μέσα του τους χυμούς που μπορούν να το κάνουν κάτι ποιητικό. Το ένστικτό σου, σου δίνει λύσεις μέσ’ στην αφήγηση. Ο ήρωας στο “σκύλο στο Κολωνάκι” είναι ο σκύλος, και ο σκύλος θα δει πιο πολλά σε αυτό το διάκοσμο και πράγματα που σε είκοσι χρόνια θα έχουν ανατραπεί και έτσι έχεις και ένα μικρό ντοκουμέντο του τι ήταν τότε το Κολωνάκι σε αυτό το συγκεκριμένο σημείο και την αναίρεσή του.
Από τη μπαλάντα στο λαϊκό και το ραπ Στο δεύτερο δίσκο, η ζωή μόνο έτσι ειν’ ωραία, υπήρχε ένα μείγμα τραγουδιών, υπήρχε μπόσα νόβα, ραπ, τσιφτετέλι, ήταν μια εξερεύνηση, μια περίοδος επτά χρόνων, που άκουγα πέντε δίσκους τη μέρα, από τα δεκαπέντε ως τα εικοσιδύο μου, περνώντας και εμμονικές περιόδους, καθόμουν πέντε μέρες και άκουγα Άκη Πάνου συνέχεια για παράδειγμα, ή ένα μήνα καθόμουν και άκουγα μόνο Τζομπίμ, ήταν μια ωραία περίοδος που χαίρομαι που την πέρασα και προ ίντερνετ, ήταν σαν να “παίζανε” μικρά γκόλουμ κρυμμένα σε δωμάτια, όπου κάθε λίγο ερχόταν κάποιο απ’αυτά και σου έλεγε, καλά δεν έχεις ακούσει αυτό και λες ότι ξέρεις από μουσική και σε τρέχανε, έπρεπε να βρίσκεσαι στο Happening (σ: ιστορικό δισκάδικο της Χ.Τρικούπη, δεν υπάρχει πια), την επόμενη βδομάδα να το πάρεις και να έχεις ψάξει και όλα τα τριγύρω. Αν μου λείπει κάτι από τότε, είναι που η δίψα μου για ο,τιδήποτε ικανοποιείται σε ένα δευτερόλεπτο. Αυτό που ο άλλος σου έλεγε κάτι νέο και σε ψάρωνε ή η σχέση που δημιουργούσες με αυτό, αν θα σου άρεσε ή όχι, είναι κάτι που δεν το ζούμε πια. Βέβαια, ένας καλλιτέχνης πρέπει να προσαρμόζεται στους νέους τρόπους επικοινωνίας, γιατί η μουσική υπάρχει χιλιάδες χρόνια, το ότι εμείς είμαστε σχεδόν άρρωστα συνδεδεμένοι με μια περίοδο της ηχογραφημένης μουσικής, η οποία υπάρχει μόνο εκατό χρόνια, με μια περίοδο τριάντα ετών, δε σημαίνει ότι και η επόμενη θα είναι έτσι, ο καθένας θα ανακαλύπτει τη μουσική μέσα σε έναν πολύ διαφορετικό διάκοσμο. Ποπ, λαϊκό και ο θρίαμβος της μουσικής δημοκρατίας. Η δισκογραφία ήταν η απόλυτη νίκη της λαϊκής μουσικής. Η ποπ μουσική είναι αυτό ακριβώς, έρχεται από ένα μαύρο που έχει κάνει φυλακή, μέχρι έναν τύπο σαν το Ζαμπέτα και ενώ η ιστορία της μουσικής γραφόταν μέχρι τότε από τους μεγάλους συνθέτες, που τους έκαναν παραγγελίες και λοιπά και η φολκλόρ μουσική ήταν κάτι συνδεδεμένο με πανηγύρια, γάμους και θρησκευτικές τελετές, ξαφνικά ο απλός άνθρωπος, μέσα σε εξήντα χρόνια έγινε δημιουργός πρώτου μεγέθους. Έπρεπε να βρει έναν ήχο που θα ηχογραφηθεί σωστά,ο Ζαμπέτας έπρεπε να γίνει δηλαδή διευθυντής ορχήστρας και να κάνει ένα δίσκο πάνω στις αναμνήσεις του από την κατοχή για παράδειγμα, όπως έκανε με εκείνο το δίσκο το Ντοκουμέντα, ή να γράψει μουσική πάνω σε στίχο. Ή ένα εργατόπαιδο από το Λίβερπουλ, από εκεί που άκουγε δίσκους μαύρων και “πατούσε” τα ριφάκια παίζοντας μουσική, μέσα σε λίγα χρόνια έκανε το Λίβερπουλ ορατόριο και έβγαλε το Sergeant Pepper, έκανε δηλαδή ένα πράγμα που δε χρειαζόταν πια να ξαναγίνει μέσα στα σαλόνια των μεγάλων μαικήνων της τέχνης, ο Πολ ΜακΚάρτνεη δεν έζησε τη ζωή του Στραβίνσκυ ή του Πικάσο, αλλά το αποτέλεσμά του είναι εξίσου σημαντικό. Και πιστεύω ότι τώρα που αυτό μηδενίζεται, πρόκειται για μια μεγάλη ήττα του ανθρώπου, το πιστεύω αυτό. Ή που ξαφνικά τα νέα παιδιά που έχουν ταλέντο, πρέπει να περάσουν από αυτα τα τηλεοπτικά σόου. Πάμε πάλι πίσω, πάμε πίσω σε ένα επίπεδο που ο λαϊκός άνθρωπος δε θα φτάσει στο να γίνει πάλι δημουργός. Ήταν μια μεγάλη νίκη αυτή, που πέρασε πολύ γρήγορα από μπροστά μας και χάνεται χωρίς να ανοίγει ρουθούνι.
19
Οι άνθρωποι και οι συμπεριφορές τους. Εκτιμώ πολύ αυτόν που έχει ριζοσπαστικές αντιλήψεις, που αγωνίζεται, που δεν είναι συντηρητικός και βολεψίας, αλλά σε προσωπικό επίπεδο το να ακούσω κάποιον που ρητορεύει για το ένα ή το άλλο, δε μου λέει τίποτα. Ίσως επειδή είμαι καλλιτέχνης και ξέρω πως στον κόσμο της τέχνης, τα πράγματα αυτά δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία. Δηλαδή εάν η ιδεολογία ήταν το βασικότερο πράγμα που γεννάει η τέχνη, τότε κανένας αριστερός δε θα έπρεπε να βλέπει Χίτσκοκ ή να ακούει Χατζιδάκι. Και αντιστοίχως κανένας φιλελεύθερος δε θα έπρεπε να ακούει Clash ή να διαβάζει Πάμπλο Νερούντα, δεν πάνε έτσι τα πράγματα όμως. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές, κυρίως στην πολιτική, ή ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν στο κράτος του χωροφύλακα και του παπά ή στην κομματική γραφειοκρατία. Αλλά υπάρχουν και εκείνοι που τους ενδιαφέρει να πάει η ζωή μπροστά χωρίς να πληρώσει το τίμημα ο άνθρωπος.
Τον αη Βασίλη που τον λέγαν μπαμπά Η σχέση με τον πατέρα μου είναι μια σχέση αντιθέτων. Εκείνος ένας τρομερά πολιτικοποιημένος και ακτιβιστής άνθρωπος, μαχόμενος μια ζωή , αριστερός, πολύ φιλοσοφημένος. Εμένα πάλι, με ενδιέφερε πάντα η τέχνη, το πάλκο, το θέατρο, το τραγούδι, δύο διαφορετικοί κόσμοι που στην εφηβεία συγκρούονταν πολύ έντονα, είχα και εγώ ανάγκη να απορρίψω αυτό που εκείνος αντιπροσώπευε, αλλά κι αυτός είχε την ανασφάλεια αν αυτό που κάνω το κάνω καλά ή απλώς το ακολουθώ αυτοσχεδιαστικά, σαν μια περιπέτεια. Το ότι χρειάστηκε να κάνω μια ρήξη για να επιβάλω αυτό που ήθελα να κάνω και αυτή η διαφορά που δε μπορούσα εύκολα να τη συζητήσω μαζί του, μου βγήκε πάρα πολύ σε τραγούδια. Μέσ’ στα τραγούδια μπορούσα να του τα πω όλα. Είναι πατροκτονίες με το βαμβάκι, του δείχνω με το πράγμα στο οποίο είμαι καλύτερος, ότι, ναι, τελικά είμαι καλός, σαν να του λέω δε χρειάζεται πια ούτε να αγχώνεσαι, ούτε τίποτα, εγώ είμαι εδώ.
Οι συνάδελφοι κάθε λογής. Μου αρέσουν πολύ οι παρακμιακές περίοδοι των καλλιτεχνών, όταν πια δεν είναι στην πλήρη τους ακμή, με ενδιαφέρει εκεί που “διαλύεται” ο καλλιτέχνης, εκεί που ο φόβος του θανάτου τον περιτριγυρίζει, το έργο του είναι πιο δύσκολο και σωματικά να το ελέγξει και να το κυριαρχήσει, εκεί βλέπεις ορισμένα στοιχεία βασικά για αυτό, ανυπεράσπιστα και μοναχικά, κι εμένα αυτό με συγκινεί πολύ. Λοιπόν, στα τελευταία τραγούδια του Τσιτσάνη, στον τελευταίο του δίσκο, το 12 νέες λαϊκές δημιουργίες, ο ήχος μπορεί να πει κανείς ότι είναι και ψιλοχάλια, βλέπεις όμως εκεί μέσα μια συνομιλία με πράγματα που είχε καιρό να τα πιάσει, με κάτι χασικλίδικα ξαφνικά αλά Βαμβακάρη, και επίσης βλέπεις και ένα τραγούδι, σα μια μικρή ερωτική του διαθήκη, αυτό που αποφάσισα να διασκευάσω, το “την αντάμωσα ένα βράδυ” ως Τσιτσάνης 1983, ξέρεις, “είμαι ένοχος, το παραδέχομαι, εγώ φταίω”, ενώ συνήθως έγραφε για τις αχάριστες και τις σατράπισσες και τα λοιπά, ξαφνικά λέει ότι αυτός είναι τελικά ο φταίχτης και με έπιασε μια συγκίνηση με αυτό.
Οι μυθολογίες της ζωής μας, το εργοστάσιο της Κολούμπια, η Φίνος Φιλμ και η ασπρόμαυρη αγωγή μας.
Ο Βέγγος των παιδικών μας χρόνων Είχα ποιητικούς λόγους να θέλω να γνωρίσω το Θανάση Βέγγο. Θυμάμαι μια μέρα, σαν και τώρα, ήμουν τεσσάρων ετών, που ανοίγω την τηλεόραση, που αν θυμάσαι άνοιγε μετά από λίγη ώρα, είχε μια καθυστέρηση, και ενώ η τηλεόραση μέχρι τότε αν δεν είχε καρτούν μου φαινόταν το πιο βαρετό πράγμα στον κόσμο, ιδίως οι ειδήσεις που τους έβλεπα να παρακολουθούν κάποιον που μίλαγε, και έλεγα μα τι κάνουν οι μεγάλοι, είναι δυνατόν, και πέφτω στην εξής σκηνή: ήταν η ταινία διακοπές στο Βιετνάμ, όπως ανακάλυψα αργότερα, είναι ο Βέγγος που τον κυνηγάνε κάτι μουστακαλήδες, τους χρωστάει δε θυμάμαι, και ξαφνικά την ώρα που τρέχει υπάρχει μια βάρκα παρκαρισμένη στη στεριά, και ο Βέγγος μπαίνει μέσα και αρχίζει να κωπηλατεί έτσι στον αέρα, οι άλλοι σταματάνε και τον κοιτάζουν κι αυτός σηκώνεται και ξαναφεύγει. Λέω, καλά, ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος; Γυρνάει ο πατέρας μου, του διηγούμαι αυτή τη σκηνή, ποιος είναι αυτός, τον ξέρεις τον ρωτάω, αυτός πρέπει να ήταν ο Βέγγος μου λέει, δε μπορεί να είναι άλλος, τρελάθηκα, είπα αυτός ο τύπος κάτι ξέρει, είναι σαν παιδί, κάνει πράγματα που δεν τα καταλαβαίνουνε οι άλλοι και έτσι τους ξεφεύγει. Άρχισα να τον βλέπω μανιακά, και όταν έκανα μια προσπάθεια για ένα ραπ κομματάκι, σκέφτηκα ότι θα είχε πλάκα να το πει ο Βέγγος, αφού “ραπάρει¨ με αυτή τη συγκοπτόμενη ομιλία που έχει. Πήγα λοιπόν και τον βρήκα, έκανε πρόβες τότε με το Μιχαηλίδη για την Επίδαυρο, πήγα και μου λέει, παιδί μου, μου λέει, πριν μου πεις ο,τιδήποτε, δε γίνεται, έχω την Επίδαυρο τώρα, έχω τρελαθεί, σε παρακαλώ μην το πάρεις προσωπικά, δεν πειράζει, του λέω, εγώ θα σας αφήσω, παρ’ όλα αυτά, τους στίχους του τραγουδιού ως δώρο και μακάρι κάποια στιγμή να βρεθούμε γιατί έχω άπειρες ερωτήσεις να σας κάνω για τις ταινίες και όλα αυτά. Περνάνε δυο μέρες, εν τω μεταξύ όταν πήγα να τον δω είχα σπασμένο πόδι, ήμουνα με πατερίτσες, γύψο και τα λοιπά, και χτυπάει το τηλέφωνό μου επτά η ώρα το πρωί: “Φοίβο, ο Θανάσης είμαι, πως πάει το ποδαράκι σου; Είναι δυο μέρες τώρα που σκέφτομαι, είναι δυνατόν να πω εγώ όχι σε ένα παιδί εικοσιενός έτους που κάνει τα πρώτα του βήματα σε ένα απλό πράγμα που μου ζητάει; Εννοείται παιδί μου, θα έρθω, αλλά θέλω αν μπορείτε να με πάρετε με ένα αυτοκίνητο, να με γυρίσετε στην πρόβα σε δύο ώρες και να μη βγάλουμε φωτογραφίες.” Ήτανε ό,τι πιο ωραίο μπορούσα να φανταστώ. Στο αυτοκίνητο τον ρωτούσα άπειρα πράγματα, σαν πολυβόλο, για σκηνές, πως τις γύριζε, του άρεσε πάρα πολύ, γιατί είχα και φιλολογικές γνώσεις γύρω από τις ταινίες του, και θυμάμαι ότι πριν την ηχογράφηση σφουγγάρισε και το στούντιο, γιατί είχε μανία με την καθαριότητα. Ήταν ακριβώς όπως τον φανταζόμουν. 20
Διάβαζα ιστορίες για το εργοστάσιο δίσκων της Κολούμπια και όπως πέρναγα απέξω και το έβλεπα ερειπωμένο και εγκαταλελειμένο και ήταν σαν να έβλεπα μια ταινία με θέμα το ελληνικό τραγούδι όπως θα το σκηνοθετούσε ο Τιμ Μπάρτον, δίσκοι κρεμασμένοι από κλαδιά δέντρων, το φανταζόμουν λίγο έτσι, με τα ρεφρέν να το σκάνε (σ. στο τραγούδι Δισκογραφική). Αντίστοιχα στη δική μας τοπική λαϊκή μυθολογία, ό,τι και να λέμε, ό,τι παιδί κι αν ήσουνα και από όποια οικογένεια κι αν ήσουνα, τα πρόσωπα της Φίνος Φιλμ ας πούμε, ήτανε μέσω της τηλεόρασης οι θείοι σου, από τους οποίους έμαθες τα ελληνικά, ή έμαθες το ελληνικό χιούμορ, ή τις ελληνικές εμμονές, ή και τα ελληνικά κακά κιόλας. Και οι άνθρωποι του λαϊκού τραγουδιού, η Κολούμπια, που δεν έχει σημασία που ήταν μια ξένη εταιρεία, μέσα μας υπάρχει πλούσιο μυθολογικό υλικό, μέσα από αυτά τα πράγματα, όποια κι αν ήταν αυτά. Είναι οι μικροί μας μυθικοί κόσμοι. Και ο τρόπος που μιλάμε εγώ κι εσύ τώρα, σίγουρα έχει κάτι και από αυτούς τους ανθρώπους που δημιούργησαν όλα αυτά. Ο νοσταλγός των μικρών πραγμάτων Έχω ένα σύνδρομο λίγο επιστροφή στο μέλλον, Back to the future. Όταν είδα την ταινία στα δώδεκά μου ενθουσιάστηκα, είπα αυτό είναι, να πηγαίνεις με ένα αυτοκίνητο στις παλιές δεκαετίες, να παίζεις Τσακ Μπέρι πριν τον Τσακ Μπέρι και επειδή αυτό που λέμε ποπ πολιτισμός του 20ου αιώνα είναι αυτό που με γοητεύει πιο πολύ από όλα στη ζωή μου, οι ταινίες, οι δίσκοι, τα βιβλία, τα κόμιξ των διαφόρων δεκαετιών, πάρα πολλές φορές τα τραγούδια μου είναι μικρά ταξιδάκια με το Ντελόριαν, λέω θέλω να γράψω ένα λαϊκό, δεκαετίας του ’50 όπως θα το έγραφε ο τάδε, ή να γράψω κάτι για τις βιντεοκασέτες που τέλειωσαν, ή να διορθώσω κάτι, γιατί αυτό κάνει η τέχνη εδώ που τα λέμε, μπορεί να πάρει κάτι που κάποτε ήταν έτσι και να το κάνει κάτι τελείως διαφορετικό. Δηλαδή πάρα πολλά πράγματα που τα έχουμε κάπως στο μυαλό μας, δεν τα έχουμε επειδή έγιναν έτσι, αλλά επειδή ένα έργο τέχνης μας τα μετέφερε αλλιώς. Η φωνή μιας γενιάς Είναι φορές που νιώθω ολόιδιος με τη γενιά μου, νιώθω ότι έχουμε τις ίδιες τρας εμμονές, το ίδιο χιούμορ, την ίδια αντίληψη για τα πράγματα, είμαστε λίγο άνθρωποι δωματίου, ούτε σαν τους πριν, ούτε σαν τους πιο μετά που οι διεκδικήσεις τους ήταν κάπως πιο εξωστρεφείς, εμείς ήμασταν πιο συλλέκτες, να φτιάξουμε μια μικρή πνευματική κιβωτό όπου να ζήσουμε εκεί όλη μας τη ζωή, από τον πιο διανοούμενο μέχρι τον πιο λαϊκό τύπο, σαν να είμαστε εμείς που λίγο πριν την καταστροφή θα μαζέψουμε όλο αυτό το πράγμα που ήταν να τελειώσει, για μελλοντική χρήση, να το διασώσουμε σα μικροί Νώε. Σε αυτό είμαι ίδιος, σε άλλα είχα τα δικά μου τα μοναχικά και ταμπεραμεντόζικα πράγματα που με έκαναν να συνδέομαι πιο εύκολα με μεγαλύτερους, της γενιάς του ’30 ας πούμε, αλλά κατά βάθος είμαι άνθρωπος της τρασίλας και του ποπ, όπως όλοι της γενιάς μου. Ο Φοίβος από Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου και για 12 Δευτέρες θα κάνει ένα σεμινάριο επάνω στην ακρόαση του Χατζιδακικού έργου, στο Passport Art, στον Πειραιά. Και από 17 Ιανουαρίου για λίγα μόνο Σάββατα θα ξανανέβει στη σκηνή του Passport
Βασίλης Μαυρογεωργίου “Ο Βασίλης και οι άλλοι“ Της Αντιγόνης Παφίλη
Με το Βασίλη γνωριζόμαστε, δεν θα πω ψέμματα... Θα πω την αλήθεια... Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα τα καταφέρναμε να βρεθούμε με ευκολία.. ήταν ένα στοίχημα. Ένα μεσημέρι, λοιπόν, βρεθήκαμε στο νέο του σπίτι για να πιούμε αυτόν τον γνωστό καφέ που λέγαμε... Στο Παγκράτι.. κέντρο, απόκεντρο, πολύ κοντά στο θέατρο του, το Skrow. Ο Βασίλης είναι νέος, είναι δημιουργικός σε βαθμό “κακουργήματος”, ειναι ηθοποιός, σκηνοθέτης και επιχειρηματίας. Είναι γνωστός, χωρίς να παίζει στην τηλεόραση και αυτό από μόνο του, λέει πολλά... Μια κατηγορία μόνος του Αυτή τη στιγμή στην Αθήνα οι θεατρικές παραστάσεις είναι χίλιες τον αριθμό, όμως αυτό που παρατηρώ εγώ, είναι δύο κυρίαρχες τάσεις, η αποδόμηση, η ελληνικότητα και ο Μαυρογεωργίου. “Είσαι μια κατηγορία μόνος σου. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι γιατί δεν υπάρχουν νέες τάσεις;” “Νομίζω ότι η τέχνη έχει να κάνει πολύ με την επιρροή, ο ένας επηρεάζει τον άλλον. Μπορούμε να πούμε ότι αυτή τη στιγμή υπάρχει ένα ρεύμα προς μια “ελληνικότητα” που εγώ τη διαχωρίζω, για παράδειγμα αυτό που έκανε ο Νίκος Καραθάνος με την “Γκόλφω” είχε αυτή την “ελληνικότητα”, αυτό ήταν μια εντελώς καθαρή καλλιτεχνική πρόταση, ενός πολύ σοβαρού καλλιτέχνη, το οποίο είχε ταυτότητα και χαρακτήρα. Το σημαντικό σε αυτό είναι ότι σε έκανε να ξαναδείς αυτό το έργο με άλλο μάτι, στην πορεία προστέθηκαν και άλλα κείμενα μέσα, όπως και το κείμενο της Κιτσοπούλου Ουσιαστικά, ήταν σα να σου έλεγε ότι χρειάζεται κάτι ακόμα για να καταλάβεις που θέλω να το πάω. Η παράσταση συναισθηματικά άνοιγε πάρα πολύ, αυτό δεν μπορώ να το βάλω στο ίδιο σακί με τον “Αγαπητικό της βοσκοπούλας”, που αυτό καταλαβαίνεις, ότι ξεκινάει με έναν εμπορικό στόχο. Η “ελληνικότητα” είναι ένα ζήτημα. Θέατρο Skrow Από πέρυσι όμως ο Βασίλης είναι και επιχειρηματίας. Με δικό του 22
θέατρο για να μπορεί να επιλέγει τον τρόπο που θα κάνει τις δουλειές του...δεν είναι εύκολο... “Για όλα τα θέματα είμαστε πέντε άτομα που αποφασίζουμε. Η Μαρία Φιλίνη, η Κατερίνα Μαυρογεώργη, ο Σεραφείμ Ράδης, ο Νίκος Μαραμαθάς κι εγώ. Ο Σεραφείμ είναι πιο πολύ των πρακτικών, δηλαδή ασχολείται και με τα λογιστικά θέματα. Του έχουμε εμπιστευτεί όλο αυτό το κομμάτι και δεν του φέρνει κανείς αντίρρηση σε αυτά γιατί γενικά έχει στο μυαλό του πως κινούνται τα έσοδα και τα έξοδα του χώρου και νομίζω ότι έιναι ο πιο οργανωτικός στον τρόπο που λειτουργεί. Αλλά, έτσι κι αλλιώς, σαν ομάδα για οποιαδήποτε σημαντική απόφαση έχει να κάνει για το θέατρο, είτε καλλιτεχνικής είτε οικονομικής φύσης, κάνουμε αυτά τα “meeting” και συζητάμε όλοι μαζί. Συναντιόμαστε, δηλαδή, για οτιδήποτε θεωρούμε ότι δεν μπορεί κάποιος να πάρει, μόνος του, απόφαση και αυτό κατα κάποιον τρόπο μας έχει βγει σε πολύ καλό. Το να πρέπει δηλαδή για κάποια πράγματα που θεωρούμε σημαντικά να κάνουμε meeting και να συνεννοούμαστε. Μέσα στο διάστημα αυτό, έχουν συμβεί τέσσερα πέντε πράγματα, τα οποία σε αυτόν που συμβαίνουν του γεννάνε μια συναισθηματική αντίδραση, όπως θυμό ή απογοήτευση. Τί κάνουμε λοιπον; Αντί να τα λύνει ο καθένας μόνος του, τα συζητάμε όλοι μαζί, λέει ο καθένας την άποψή του και τότε καταλήγουμε να έχουμε μια άποψη πάρα πολύ αξιοπρεπή, αντικειμενική, και πολύ επαγγελματική. Οπότε, όσες φορές έχουμε ανταποκριθεί σε ό,τι ζήτημα έχει προκύψει μετά από συζήτηση της ομάδας έχει βγει σε καλό. Μου έχει κάνει τρομερή εντύπωση αυτό. Γιατί η συναισθηματική αντίδραση του ενός πάντα οδηγεί σε καταστροφή. Γενικά δυσκολεύομαι πολύ με την επικοινωνία και τις ομάδες, οπότε εκτιμώ ιδιαίτερα το γεγονός αυτό των συζητήσεων για όλα τα θέματα. Η παράσταση η τελευταία που κάναμε “Η Ιστορία της Αυτοθυσίας”, που κάνουμε και στο φεστιβάλ, ξεκινάει τώρα 13 Δεκέμβρη, και είναι μια συνολική δουλειά. Η Μαρία, η Κατερίνα κι εγώ το σκηνοθετήσαμε, αλλά τα κείμενα είναι όλων, η έρευνα είναι όλων μαζί, κάναμε πάρα πολλές συζητήσεις πάνω στο θέμα και τελικά άνοιξε πολύ. Δεν είναι ότι έχει θραύσματα δουλειάς, άνοιξε στο μυαλό του καθενός πολύ το πράγμα.”
“Οι συνθήκες με οδήγησαν σε αυτό...Αν έχεις έναν δικό σου χώρο, που πραγματικά κάνεις πρόβες όποτε θες εσύ, το διαμορφώνεις όπως θέλεις εσύ, τα έξοδα είναι αυτά που εσύ επιλέγεις να έχεις, οι συνεργάτες είναι αυτοί που εσύ επιλέγεις, δεν έχεις καμία καλλιτεχνική απώλεια, καλλιτεχνικά δηλαδή είναι απόλυτα η επιλογή σου. Κατα δεύτερον τις οικονομικές διαρροές που μπορεί να έχεις, πάλι είναι επιλογή σου, γιατί κάποια χρήματα, που προφανώς πρέπει να φύγουν δεξιά αριστερά, επιλέγεις εσύ πού θα φύγουν. Έχεις εσύ την επιλογή σε όλα βασικά. Και τελικά νομίζω ότι αυτό το πράγμα είναι και συμφέρον. Και από την άλλη όλα αυτά τα χρόνια δουλεύοντας τόσα χρόνια μαζί, είχαμε αρχίσει να αισθανόμστε σαν ομάδα και θέλαμε να προχωρήσουμε ένα βήμα παραπάνω και να φτιάξουμε τις δικές μας συνθήκες δουλειάς. Χωρίς να χρειάζεται να τρέχουμε δεξιάαριστερά και κάνοντας τα πράγματα όπως ακριβώς τα θέλουμε και αυτό το πράγμα ο καθένας το στηρίζει όπως μπορεί τουλάχιστον και οικονομικά και με την παρουσία του σε όλους τους τομείς, από το καθάρισμα, τα ταμεία, τις αλλαγές σκηνικών, τα οργανωτικά και παρότι στην αρχή ήταν πάρα πολύ κουραστικό, νομίζω ότι άρχισε να μας βάζει σε μια τάξη. Νιώθω, ότι και οι δουλειές μας έγιναν, δε θα πω καλύτερες, αλλά πιο υπεύθυνες, και ο χρόνος δουλειάς αυξήθηκε...για τη “Μπετονένια παραλία” σκοτωνόμασταν όλη μέρα, κάναμε τέσσερις μήνες πρόβες, αντί για δύο, αλλά το αποτέλεσμα, μας κάλυπτε.” Η Μπετονένια παραλία Τη “Μπετονένια παραλία” δεν την είδα πέρυσι, που πρωτοανέβηκε την είδα φέτος, ανάμεσα σε πολλές άλλες που έβλεπα σχεδόν κάθε μέρα. Και πέρασα τόσο όμορφα. Αυτό το ίδιο συναίσθημα είχα για μέρες και όταν είχα πρώτοδει την “Κατσαρίδα”. Και για αυτό πήγα και δεύτερη φορά, με διαφορετική παρέα, για να γελάσω, ξανά. Ο Βασίλης πετυχαίνει να σε κάνει, φεύγοντας από το θέατρο να συζητάς την παράσταση για μέρες και να σκέφτεσαι πόσο περήφανος πρέπει να είσαι για τη γενιά σου. Τί γίνεται λοιπόν σε αυτή την παραλία...Το έτος 2088 μια μπετονένια παραλία βρίσκεται στη θέση της πλατείας Ομονοίας, ενώ η Ακρόπολη έχει μετατραπεί νησί! Η Αθήνα περιβάλλεται από τείχη, όπου έξω από αυτά ο κόσμος πεινάει και δολοφονείται, ενώ μέσα επικρατεί ένα ιδιαίτερο, απρόσωπο, απολυταρχικό, δικτατορικό καθεστώς. Σε όσους δίνεται η ευκαιρία να ζήσουν μέσα στην Αθήνα, παρέχεται στέγαση, περίθαλψη και υλικά αγαθά, καθώς και το χάπι, μόνο εφ’ όσον είναι χρήσιμοι στην κοινωνία. Όταν παύουν να είναι, κατεβαίνουν επίπεδο, ζούνε στην βυθισμένη παλιά Αθήνα και σταματά η παροχή του χαπιού, άρα αρχίζουν να μεταμορφώνονται στην πρωταρχική μορφή του ανθρώπου, δηλ σε ζώο, ώστε, και πάλι να είναι χρήσιμοι στην κοινωνία, ως ζώα! Μια πόλη που στους “απ’ έξω” φαντάζει σωτηρία, αλλά για “τους μέσα” αποδεικνύεται μια βασανιστική ρουτίνα.
Παρθενώνα τον λατρεύουμε, αλλά δεν μπορούμε να συνδεθούμε μαζί του πολιτισμικά. Δεν είμαστε ο ίδιος πολιτισμός που έφτιαξε τον Παρθενώνα. Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο είναι “Η σύντομη ιστορία του κόσμου” είναι του ίδιου που έχει γράψει και το “Η σύντομη ιστορία της τέχνης”. Αυτό έχει πολύ πλάκα, το έχω διαβάσει και λέει όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, και κάποια στιγμή φτάνει στους Έλληνες, και λέει για τους Έλληνες ότι δεν μπορούμε να πούμε και πολλά πράγματα γιατί είναι ένας πολύ περίεργος λαός, του οποίου το βασικό χαρακτηριστικό είναι ότι είναι αχαρακτήριστος. Λέει δηλαδή ότι φανταστείτε ότι οι Αιγύπτιοι κράτησαν τον ίδιο πολιτισμό για 5.000 χρόνια, και ένας από τους τελευταίους Φαραό τόλμησε να κάνει μια καινοτομία και να φτιάξει άλλου τύπου πυραμίδα και άλλου τύπου αρχιτεκτονική και νέα ιερογλυφικά και τον έστειλαν, δεν τον έστειλαν δηλαδή, αλλά όταν πέθανε τα γκρεμίσαν όλα αυτά και ο επόμενος γύρισε ξανά στα κλασικά πρότυπα. Δεν ήθελαν κάτι άλλο, μέχρι εκεί ξέρανε, οι Έλληνες πάλι δεν άντεχαν την ίδια αισθητική πάνω από μια δεκαετία. Μάλιστα, το κύριο χαρακτηριστικό τους, ήταν ότι αυτοί που διέπρεπαν και προχωρούσαν την ιστρία και στηρίζαν την ελλάδα ήταν ακριβώς αυτοί που εξοστρακιζόνταν. Ο Έλληνας, δηλαδή, βαριέται πολύ εύκολα, οπότε αν πούμε κάτι για τον Έλληνα είναι ότι βαριέται και συνεχώς θέλει να αλλάζει. Αυτό που λέει είναι αλήθεια, δεν έχει αλλάξει από τότε, δηλαδή αυτοί είμαστε.” Πού πήγαν οι μεγάλες ιδέες; “Η ζωή μας έχει γεμίσει από πάρα πολλά μικρά πράγματα. Δεν υπάρχει στοχασμός. Καταρχάς για να υπάρχει στοχασμός πρέπει να υπάρχει και λίγη βαρεμάρα. Η ρέμβη. Αυτό που γίνεται τώρα είναι ότι θα κάτσεις θα χαζέψεις λίγο και ουσιαστικά αυτό θρυμματίζει τη σκέψη σου. Δεν έχεις χρόνο πλέον για τίποτα. Τον τελευταίο χρόνο μπορεί να έχω ξεκινήσει και εφτά βιβλία και δεν έχω τελειώσει, τα έχω αφήσει στη μέση. Διαβάζω μόνο στις διακοπές μου, τώρα πια. Όταν δώσεις στον εαυτό σου χρόνο να διαβάσει, αρχίζουν και έρχονται ιδέες, αλλά είναι δύσκολο να σκεφτείς έτσι όπως είναι τα πράγματα στο άστυ.” Φέτος στο Skrow “Μπιλ και Λου” “Καταρχάς ξεκινήσαμε το Μπιλ & Λου κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Περιγράφει τη σχέση μέσω αλληλογραφίας που αναπτύσσεται ανάμεσα στην οκτάχρονη Λου από την Αυστραλία και τον σαραντατετράχρονο Νεοϋορκέζο Μπιλ, ο οποίος πάσχει από Άσπεργκερ. Είναι μια τρυφερή ιστορία, είναι και άγριο ταυτοχρονα, κατα κάποιον τρόπο, έχει να κάνει πολύ με την ταυτότητα. Ουσιαστικά βλέπεις ότι ο ένας παίρνει δύναμη από τον άλλο και ότι δύο τέτοιες προσωπικότητες, πολύ κλεισμένες στο χώρο τους, πολύ αδύναμοι, και μέσα από τα γράμματα μόνο αρχίζουν και δίνουν δύναμη ο ένας στον άλλο.” “Η ιστορία της αυτοθυσίας”
Μια ιστορία κόμικ σε μια σκηνή που μεταμορφώνεται...γνώσεις που ο Βασίλης τις έχει, καθώς έχει σπουδάσει σκιτσογραφία.
Η “Ιστορία της αυτοθυσίας” θα ξεκινήσει στις 13 Δεκεμβρίου, μόνο για δέκα παραστάσεις, Παρασκευή και Σάββατο.
Σκηνοθέτης είναι...
“Το απόλυτο μηχάνημα”
“Εγώ αυτό που κατάλαβα σε αυτό τον τρόπο δουλειάς είναι, ότι ο σκηνοθέτης είναι υπεύθυνος για να δώσει την κατεύθυνση, ότι ψάχνουμε προς τα εκεί και στο τέλος πάλι να μαζέψει τα πράγματα, να πετάξει τα μισά να κρατήσει αυτά που του κάνουν και να φτιάξει το παζλ που δημιουργεί την παράσταση. Αλλά για μένα, για παράδειγμα, αυτή η δουλειά ακριβώς επειδή άρχισα να ακούω λίγο περισσότερο και τις αντιρρήσεις και τις δεύτερες σκέψεις πάνω σε ένα θέμα, μπήκα στη διαδικασία να κάνω περισσότερη έρευνα απ’ όσο κάνω συνήθως, το οποίο τελικά μου άρεσε πάρα πολύ. Για παράδειγμα για τους “καμικάζι” είχα μια άποψη και είχα πει ότι οι “καμικάζι”(αυτή είναι η “ιστορία της αυτοθυσίας”, η παράσταση που ανεβαίνει τώρα), θα μπουν οπωσδήποτε μέσα στην παράσταση και είχα μια άποψη.
Μετά θα ανέβει η παράσταση του Μιχάλη Μαθιουδάκη “Το απόλυτο μηχάνημα”, που παίζουν ο Μιχάλης Μαθιουδάκης και η Μαρία Φιλίνη. Επίσης μετά το Πάσχα θα κάνει παράσταση η Βίκυ Γεωργιάδου, αλλά ακόμα δε θα αποκαλύψω κάτι, θα σου τα πω όταν θα είναι έτοιμα.
Έγιναν όμως πάρα πολλές συζητήσεις για το αν αυτό είναι αυτοθυσία, είδαμε όλα τα ντοκυμνατέρ που έχουν γυριστεί για καμικάζι... Στο τέλος, σκέφτηκα, ότι αυτό δε θα το έκανα μόνος μου, άλλαξε δηλαδή τελείως η άποψη που είχα γι αυτούς, στην αρχή.” Δεν είμαστε ο ίδιος πολιτισμός που έφτιαξε τον Παρθενώνα “Η Ελλάδα έχει γενικά αυτό το πρόβλημα ότι όπου και αν κοιτάξεις, δηλαδή είτε στο παρελθόν είτε μπροστά δεν μπορείς εύκολα να βρεις κάτι. Στην Ελλάδα είμαστε από τις χώρες που δεν μπορείς εύκολα να συνδεθείς με κάτι μαζί της πολιτισμικά, δηλαδή τον
“Ο ονειροφάγος” “Το παιδικό μας που παίζεται τώρα είναι “Ο ονειροφάγος”, είναι διασκευή βασισμένο σε ένα μικρό διήγημα του Μίκαελ Εντέ, που τα έχει σκηνοθετήσει η Βάσια Ατταριάν και είναι πάρα πολύ ωραία. Από πέρυσι καταλάβαμε ότι δεν μπορούμε να ανταγωνιστούμε τις μεγάλες παιδικές σκηνές, φτιάξαμε όμως ένα χώρο για πολύ μικρά παιδάκια, δηλαδή δυόμιση-τρία μέχρι πέντε. Προχθές για να φανταστείς παίζαμε με πιπίλες, αφού ήταν τόσο μικρά που δεν μπορούσαν να κάτσουνε στην καρέκλα γιατί πέφτανε. Έρχονται από παιδικούς σταθμούς και παρακολουθούν τις παραστάσεις. Η παράσταση που έκανε τώρα η Βάσια, απευθύνεται σε ένα κοινό, που αντιλαμβάνεται αυτή η ιστορία που είναι απλή, βλέπει τις σχέσεις, ακούει τα τραγούδια, και ουσιαστικά αποκτά μια θεατρική παιδεία. Το ζήτημα είναι να τους κρατήσεις το ενδιαφέρον. Η παράσταση πρέπει να είναι έτσι δομημένη ώστε να μη γυρίσουν το κεφάλι ούτε λεπτό. Δεν υπάρχει πιο δύσκολο κοινό από αυτό.”
23
SEEK NO FURTHER
www.facebook.com/FruitOfTheLoomGreeceOfficial 24
25
Tango with Lions
Της Δανάης Φαίδρας Θωμαΐδου
Ήταν μια μέρα βροχερή, μέσα στο “Rainy Fall”, όταν αποφάσισα να κάνω “A long walk”, σε όλους τους “Slippery Roads” που θα με οδηγούσαν σε ένα φανταστικό “Playground” που θα με έκανε να ανασυντάξω τις σκέψεις μου “Right from the start”. Να τις αφήσω να πετάξουν σαν “Kite”. Καθώς περπατούσα, τους είδα. «“People stare”» μονολόγησα «“Over the neon lights”! Άρχισαν κιόλας να κοιτούν τις σκέψεις μου που φεύγουν;» “Pilgrim said” «όχι!» σαν να είχε διαβάσει την απορία μου στα “Sad big blue eyes”. «Κοιτούν το “House on fire”!» μου απάντησε με, απροσδόκητα, ήρεμη φωνή. Τα μάτια μου από εκείνη την στιγμή έγιναν “Black”, σαν να διάβαζα το “Obituary” πριν από όλους. Έτρεξα, προς την κατεύθυνση που κοιτούσαν, ανασαίνοντας γρήγορα, ψιθυρίζοντας παράλληλα “Prayers”. Τότε αισθάνθηκα “Underskin” δυο “Angel’s arms” να με κρατούν. «Μην τρέχεις άσκοπα, πήγαινε εκεί» άκουσα να μου λέει, δείχνοντάς μου την φωτεινή επιγραφή που είχα αφήσει πίσω μου. «Γιατί;» είπα. «Εκεί είναι “Where heroes die”» Πήγα. Μπήκα “In a bar” , στάθηκα “On the floor” και άρχισα να χορεύω. “Tango With Lions” Αυτή είναι μια μικρή φανταστική ιστορία που γράφτηκε με τους τίτλους των τραγουδιών του συγκροτήματος Tango with Lions, που η μουσική τους αρκετές φορές θυμίζει soundtrack από film noir. Άλλωστε, όπως λένε και οι ίδιοι, το κάθε τραγούδι τους είναι και μια μικρή ιστορία, με διαδρομές μέσα σε σκοτεινά όνειρα, νυχτερινά ταξίδια, ηλιόλουστες φαντασιώσεις, αναμνήσεις και ιστορίες αγάπης και αποχωρισμού. Ατμοσφαιρικός ηλεκτρισμός με σκοτεινά ξεσπάσματα, μυσταγωγικές μελωδίες τρομπονιού, ένα παλιό πιάνο και ένα σκοτεινό και στιβαρό rhythm section, πλαισιώνουν την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που πλανάται γύρω από τη φωνή της Kat. Kat, γιατί “Tango with Lions”, ποιος χορεύει τάνγκο με τα λιοντάρια;
δίσκο, αν και έγραφα από πολύ παλιότερα τραγούδια. Στις αρχές συνεργαζόμασταν με διάφορους μουσικούς, αλλά πλέον υπάρχουν σταθερά μέλη. Όταν το 2010 αρχίσαμε να ηχογραφούμε τον πρώτο δίσκο, με τον Νίκο Αγγλούπα, μας άκουσαν από την δισκογραφική Inner Ear, ενδιαφέρθηκαν και έτσι ξεκίνησε όλο αυτό το ταξίδι, το οποίο συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Το δικό σου ταξίδι στη μουσική πώς ξεκίνησε; Από πολύ παλιά. Έπαιζα κλασικό πιάνο, κιθάρα και ηλεκτρικό μπάσο από μικρή. Έτσι ξεκίνησα να ασχολούμαι και να παίζω σε μπάντες. Αρχικά έπαιζα σε μία σχολική ροκ μπάντα, στην οποία γράφαμε και κανένα τραγουδάκι μόνοι μας, αλλά τότε παίζαμε “Fear of the dark” και “Μοναξιά μου όλα” και τέτοια! Ποιο είναι το αγαπημένο σου κλασικό έργο; Λατρεύω το Requiem του Mozart. Το ακούω ακόμα. Πότε βρήκες τον «ήχο σου»; Γύρω στα 17 ξεκίνησα να παίζω με μπάντες άλλου τύπου. Μπήκα στο χώρο της indie σκηνής παίζοντας σε μπάντες, οπότε μπαίνοντας σε αυτά τα μουσικά μονοπάτια αξιοποίησα και τις επιρροές που είχα ούτως ή άλλως. Κάποια στιγμή άρχισα να συγκεντρώνομαι περισσότερο στις δικές μου ιδέες, τις δούλεψα και βρήκα τον ρυθμό και το στυλ που μου ταιριάζει περισσότερο και μου βγαίνει πιο φυσικά. Έτσι ουσιαστικά άρχισε να δημιουργείται το Tango with Lions. Η μουσική μας πλέον είναι μια μίξη από διάφορα στοιχεία, δεν ξέρω αν μπορούμε να ενταχθούμε σε κάποιο είδος, σίγουρα ατμοσφαιρικό folk rock, κάπως έτσι θα το έλεγα. Γυναίκα μπασίστρια. Δεν είναι πολύ συνηθισμένο. Πώς είναι; Ωραίο. Το μπάσο έχει ενδιαφέρον σαν όργανο, εγώ έτσι το έβλεπα πάντα, γιατί ήταν το αγαπημένο μου όργανο. Τώρα όσον αφορά στο ότι είμαι γυναίκα... εντάξει, όλοι έλεγαν ότι μια γυναίκα, σε μια μπάντα, και να παίζει και μπάσο, θύμιζε τους καταπληκτικούς Sonic Youth, όχι βέβαια ότι έπαιζα έτσι, αλλά αυτές οι αναφορές στο κοινό “χτυπάνε” πολύ θετικά.
Αχ, αυτή η ερώτηση (γελάει). Μάλλον το μυαλό μου χορεύει τάνγκo με τα λιοντάρια, είναι προφανώς συμβολικός ο τίτλος. Δεν ξέρω ποτέ τι να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση. Ήταν απλώς μια έμπνευση, ούτε το άκουσα κάπου σαν τίτλο κομματιού, απλώς για μένα ήταν τότε μια πολύ συγκεκριμένη περιγραφή μιας στιγμής δημιουργίας ή η στιγμή που έχεις κρατήσει μέσα σου πράγματα και εμπειρίες και ξαφνικά γράφεις ένα τραγούδι και απελευθερώνονται όλα αυτά και μέσα στο Μέχρι το 2007, που ξεκινήσατε σαν Tango with Lions, πόσο δύσκολο ήταν για μια μπάντα με το δικό σας «ύφος» να είναι ενδιαφέρουσα μυαλό σου χορεύουν διάφορα στοιχεία. για μια δισκογραφική εταιρεία, όταν ειδικά εκείνη την περίοδο, Πότε τα «λιοντάρια» έγιναν οι «επίσημοι καβαλιέροι» σου...; προτιμούσαν άλλου είδους ήχους; Οι Tango With Lions εγκαινιάστηκαν ουσιαστικά με μια συναυλία στα τέλη του 2007, όπου παίξαμε τα κομμάτια που υπάρχουν στον πρώτο Μετά το 2000, οι πολυεθνικές είχαν άλλους όρους, δε έβγαζαν εύκολα δίσκους, είχαν σταματήσει τις πολλές κυκλοφορίες και δεν ήταν πολύ 26
εύκολο να βρεις εταιρεία, γιατί δεν είχαν στηθεί και πολλές ανεξάρτητες τότε. Στο διάστημα από το 2002 μέχρι το 2008 νομίζω υπήρχαν κάποιες μικρές ανεξάρτητες αλλά ήταν λίγο κενό το πεδίο, παρόλο που μπορούσες να γράψεις εύκολα τη μουσική σου πια στο laptop σου. Πώς έκανες το «άνοιγμα» και βγήκες από το δωμάτιό σου, το στούντιό σου και κατάφερες να κάνεις γνωστή την δουλειά σου σε περισσότερο κόσμο; Δεν δυσκολεύτηκα γιατί είχα πάντα επαφή με μουσικούς, ήμουν ανέκαθεν σε αυτόν τον «μικρόκοσμο», με την καλή έννοια, σαν ένα παράλληλο σύμπαν όπου δρα συγκεκριμένος κόσμος. Οι μουσικοί είναι πολλοί και όλοι τους, αν το ψάξεις, έχουν συναντηθεί μουσικά στο παρελθόν. Αποτελούν ένα πλέγμα συνεργασιών. Οπότε πάντα υπήρχε αυτή η επαφή με άλλους μουσικούς και μπάντες, οπότε μπορούσες, και ακόμα μπορείς, εύκολα να βρεις ανθρώπους που να μοιράζεσαι κοινές επιρροές και κοινή οπτική γωνία, πράγμα πολύ σημαντικό. Από τί εμπνέεσαι; Από την παρατήρηση. Μου αρέσει πολύ να ταξιδεύω προς την φύση, μου αρέσει να οδηγώ, να κάνω ταξίδια με το αυτοκίνητο και εκείνη τη στιγμή συλλέγω εικόνες, σκέψεις και εμπειρίες. Είναι όλα μαζί, τα οποία μετά γίνονται ένα μείγμα που ζυμώνεται μέσα σου και μετά κάποια στιγμή μπορείς να το τοποθετήσεις σε λέξεις, σε νότες, σε μελωδίες. Aρκετοί συνάδελφοί σου που έχουν πει σε συνεντεύξεις ότι οι πιο παραγωγικές και δημιουργικές περίοδοι είναι αυτές που είναι «βαριές» ψυχολογικά. Αυτό ισχύει και για εσένα; Ισχύει. Νομίζω πως είναι η κατάρα του καλλιτέχνη (γελάει). Είναι αναπόφευκτο γιατί οι πιο βαριές περίοδοι και οι πιο περίπλοκες συναισθηματικά είναι αυτές που δημιουργούνται επειδή έχεις την ανάγκη να εκφραστείς, να βγάλεις κάτι από μέσα σου και παράλληλα την εξυπηρετούν αυτή την ανάγκη, γιατί τελικά όντως παράγεις έργο, επειδή είναι η διέξοδός σου. Αυτό συμβαίνει σε όλους με διάφορους τρόπους, ακόμα και μια νοικοκυρά μπορεί αρχίσει να μαγειρεύει! Ναι έτσι είναι, είναι κάτι που συμβαίνει σε όλους, δηλαδή καμιά φορά αν έχω υπερένταση μπορεί να κάνω το σπίτι “λαμπίκο”, μπορεί να γράψω μουσική αλλά θα κάνω και άλλα (γελάει). Μου έχει συμβεί όμως οδηγώντας να γράφω μια μελωδία, να τραγουδάω κάτι καινούριο και επειδή έχω πρόβλημα μνήμης, ή το τραγουδάω εκατό χιλιάδες φορές μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου για να μου μείνει, ή σταματάω κάπου και το ηχογραφώ στο κινητό. Είναι σαν να κρατάω ημερολόγιο. Από ποια είδη μουσικής έχεις επηρεαστεί σαν καλλιτέχνης; Είναι τοσο ευρύ το φάσμα... Με εμπνέει πολύ ο Tom Waits, οι Rolling Stones ακόμα, οι Beatles, ο Mark Lanegan, οι Sonic Youth, η κλασική μουσική, η τζαζ, οι Tindersticks, ο Neil Young, η Patti Smith και πολλοί άλλοι. Τι κάνετε αυτή την περίοδο και πως ονειρεύεσαι να συνεχίσετε; Τώρα γράφουμε κομμάτια για έναν καινούριο δίσκο και το 2015 θα αρχίσουμε να ηχογραφούμε σιγά σιγά. Βλέπεις λοιπόν ότι είναι κάτι που, το πώς φαντάζεσαι σε πιάνει στο παρόν, δηλαδή αυτό το πράγμα δεν σταματάει, συνέχεια κάτι γίνεται, συνέχεια γράφονται κομμάτια, κάνουμε πρόβες κλπ. Άρα είναι κάτι που θέλω να συνεχίζεται και να συνεχίσει να είναι μέρος της καθημερινότητάς μου και της προσωπικότητάς μου, αλλά και των άλλων παιδιών. Όλοι μας θέλουμε να δημιουργούμε, να παίζουμε, να κάνουμε ωραίες συναυλίες και να γράφουμε κομμάτια που μας αρέσουν. Ποιες διαφορές εντοπίζεις ανάμεσα στον πρώτο και στον δεύτερο δίσκο, και στην συνέχεια στον τρίτο που ετοιμάζετε; Υπάρχει μια ατμόσφαιρα που τα ενώνει τα δύο άλμπουμ, αλλά σίγουρα το ότι προστέθηκε στη μπάντα rhythm section -μπάσο, τύμπανα- και από το τσέλο που είχε έναν πολύ σημαντικό ρόλο στον πρώτο δίσκο, στο δεύτερο δίσκο το ρόλο ανέλαβε το τρομπόνι. Στον τρίτο δίσκο, επειδή δεν έχουν πάρει ακόμα μορφή τα κομμάτια και είμαστε ακόμα στη διαδικασία της δημιουργίας, δεν έχουμε εντοπίσει ακόμα το στοιχείο της αλλαγής, είναι πολύ νωρίς ακόμα. Με την αλλαγή των οργάνων αλλάξατε και το ύφος σας; Το ύφος άλλαξε κυρίως μέσω της προσθήκης οργάνων, γιατί έγινε πιο «γεμάτο», οι ιδέες ενορχηστρώθηκαν πολύ διαφορετικά, είναι πιο δομημένες. Πριν ήταν άλλες οι δομές των κομματιών, ήταν πιο ελεύθερες, τώρα τοποθετούνται πιο συγκεκριμένα, γιατί καθένας μέσα στην μπάντα έχει να εκφράσει και τον δικό του ρόλο, αφήνει το δικό του λιθάρι στα κομμάτια, οπότε αυτό γεμίζει την ενορχήστρωση και έτσι αλλάζει και το ύφος. Είμαστε μια ομάδα.
Οι ομάδες πολλές φορές μέσα από την σύγκρουση ιδεών δημιουργούν όλο και πιο ξεχωριστά... «παιδιά». Εσείς; Βέβαια. Αυτό είναι και το ζητούμενο. Εγώ πλέον γράφω τους στίχους και μια βασική δομή, ακόρντα, την αρμονία, αλλά γενικά το ζητούμενο είναι να καθήσουμε και να το “ζυμώσουμε” όλοι μαζί, και έτσι παίρνει διάφορες μορφές, έχοντας όμως έναν βασικό πυρήνα. Βέβαια στις πρόβες υπάρχει πολλή συζήτηση «να κάνω αυτό», «να κάνω εκείνο», «τι να κάνουμε εδώ;» κλπ. Το παίζουμε ξανά και ξανά, το συζητάμε, το ηχογραφούμε και το ακούει ο καθένας στο σπίτι του. Αυτή η διαδικασία υπάρχει αναγκαστικά. Σας ενοχλεί που η μουσική δεν είναι η βασική σας δουλειά; Όλοι κάνουμε και κάτι άλλο. Δεν υπάρχει βιομηχανία στην Ελλάδα, που να σε στηρίζει. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, γενικά στον κόσμο δεν νομίζω ότι μπορείς ακριβώς να βιοπορίζεσαι από τη μουσική, αν δεν κάνεις συνέχεια συναυλίες και δεν είσαι συνέχεια στο πόδι. Πρέπει να το ψάχνεις πολύ, να προγρμαμματίζεις περιοδείες και να φροντίζεις να καλύπτονται τα έξοδά σου. Είναι και θέμα νοοτροπίας όμως το πώς βλέπεις το ρόλο σου ως μουσικό. Αν αποφασίσεις δηλαδή ότι αυτό θέλεις να κάνεις και θα βιοποριστείς απ’αυτό, υπάρχουν μέσα να το καταφέρεις και τρόποι. Το ότι ασχολούμαστε και με άλλα πραγματα και βιοποριζόμαστε από αυτά δεν σημαίνει ότι το κάνουμε σαν καταναγκαστικό έργο, μας αρέσουν. Μας αρέσει να δουλεύουμε και στους τομείς που έχουμε σπουδάσει. Πιστεύεις ότι η μουσική –είτε για τον μουσικό, είτε για τον ακροτήαποτελεί διέξοδος από τις δυσκολίες της εποχής; Ναι, φυσικά είναι διέξοδος και δεν θεωρώ τυχαίο ότι από τότε που βιώνουμε την κρίση έχουν δημιουργηθεί περισσότερες μπάντες και νέες κυκλοφορίες. Η ιστορία έχει δείξει ότι γενικά σε περιόδους κρίσης η τέχνη, κατά κάποιον τρόπο, ανθίζει. Είναι σαν αυτό που λέγαμε πριν σε πιο ευρύ πλαίσιο. Δηλαδή, αν σε ατομικό επίπεδο όταν νιώθεις άσχημα δημιουργείς κάτι, τότε και σε μια γενικότερη δυσάρεστη κατάσταση γεννώνται όμορφα πράγματα, δημιουργικά. Περιμένες την αναγνωρισιμότητα που αποκτήσατε μέσω του “In a bar” στο Youtube; Όχι. Καταρχάς δεν ανεβάσαμε εμείς το βίντεο, αλλά μια κοπέλα στο κανάλι της. Κάποια στιγμή συνειδητοποιήσαμε ότι ανεβαίνουν τα views αλλά δεν ξέραμε γιατί και πώς, μας έκανε ευχάριστη εντύπωση. Η αλήθεια είναι ότι αυτά τα views ευθύνονται για την επικοινωνία μας με ανθρώπους του εξωτερικού. Πολλοί μας έχουν προσεγγίσει, μας στέλνουν μηνύματα στη σελίδα μας στο Facebook και έτσι υπάρχει επικοινωνία, από διάφορα μέρη, Τουρκία, Βαλκάνια, Κεντρική Ευρώπη, Λατινική Αμερική. Υπάρχει επαφή με κόσμο με τον οποίο δε θα επικοινωνούσαμε ποτέ υπό άλλες συνθήκες. Αλλά και με ανθρώπους που μας μαθαίνουν μέσω αυτού του κομματιού, ακούν και τα υπόλοιπα και μας καλούν σε συναυλία. Τώρα μας έτυχε κάτι τέτοιο, αν και δεν είναι ακόμα 100% σίγουρο, αλλά έχουμε μια πρόσκληση για ένα φεστιβάλ στη Ρουμανία τον Αύγουστο. Τελικά αξίζει τον κόπο, παρά τις δυσκολίες, να κυνηγήσεις το όνειρό σου; Υπάρχουν όνειρα και όνειρα. Υπάρχουν τα όνειρα που κάθεσαι και τα δομείς και προβληματίζεσαι πάνω σε αυτά και συνειδητοποιείς ότι δεν είναι απλώς μια ιδέα, αλλά είναι κάτι που σε καθορίζει, που σε αυτοπροσδιορίζει. Γίνεται εσωτερική σου ανάγκη να το κυνηγήσεις, οπότε μπαίνεις στη διαδικασία και το κυνηγάς και ως ένα βαθμό τα καταφέρνεις. Τα όνειρα ούτως ή άλλως είναι κάτι που μπορείς να τα κάνεις πραγματικότητα σε βήματα. Το πρώτο βήμα είναι να συνειδητοποιήσεις ότι αυτό είναι που σε αυτοπροσδιορίζει και ότι αυτό θέλεις να κάνεις και μετά λιθαράκι-λιθαράκι μπορείς να φτάσεις να ζήσεις στιγμές που σε γεμίζουν και τα τροφοδοτούν κιόλας, γιατί και τα όνειρα σβήνουν αν δεν τα τροφοδοτείς εσύ και οι καταστάσεις που βιώνεις μέσα από αυτά. Ποια είναι τα άμεσα σχέδιά σας; Θα παίξουμε στις 20 Δεκεμβρίου στο Death Disco με τους Mechanimal. Επίσης ετοιμαζόμαστε να κυκλοφορήσουμε ένα επτάιντσο, το 2015. Αγαπάμε το βινίλιο... Οι Tango with Lions έχουν κυκλοφορήσει δυο άλμπουμ με τη δισκογραφική εταιρεία InnerEar Records, το Verba time (2010) και το A long walk (2013). Αποτελείται από τους: Κατερίνα Παπαχρήστου (φωνή, ακουστική κιθάρα, πιάνο), Γιάννος Παραμυθιώτης (ηλεκτρική κιθάρα, φωνητικά), Νίκος Βεργέτης (ντραμς, percussion, φωνητικά), Jim Staridas (τρομπόνι, φωνητικά) Θοδωρής Ζευκιλής (μπάσο, φωνητικά) Προς το παρόν, η επίσημη σελίδα τους είναι https://www. facebook.com/tangowithlionsband.
27
Ιωάννα Παπουλή
28
Κώστας Μασσέρας
29
Κωσταντίνος Σοφικίτης 30
Ειρήνη Μιχοπούλου 31
Ηλίας Γεωργιάδης
32
Δημήτρης Συψής
33
“ Βρες τον στόχο και εκπαίδευσε το μυαλό σου. Έλεγξε το σώμα και νιώσε ελεύθερος”
Η ομάδα της CANDO είναι ένα καινοτόμο σχήμα για τα ελληνικά δεδομένα. Κάθε προπονητής γίνεται σύμμαχος για μια καλύτερη ποιότητα ζωής! Σε ένα περιβάλλον ήρεμο με έμφαση στην ιδιωτικότητα.
Η σωματική προπόνηση περιλαμβάνει μια σειρά από διαφορετικές πρακτικές, με στόχο να καλύψει όλες τις σωματικές ανάγκες. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι στις υπηρεσίες μας ανήκουν τα TRX, 4D, power plate, pilates(mat – reformer), yoga, spinning , martial arts etc.
Στόχος δικός μας η άσκηση να γίνει μέρος της καθημερινότητας σας, στόχος δικός σας είναι να το πετύχετε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μπορείτε. Γιατί... CANDO σημαίνει “Μπορώ και θα το κάνω” !!!
34
CANDO GYM Body & Mind Coaching | T:210 - 6100071 | M: gym@cando.gr | www.cando.gr
ARTARC Art for All www.artarc.gr
35
Το Θέατρο του Καταπιεσμένου Της Ελιάνας Περηφάνου
Στη Θεατρικών σπουδών είχαμε αναφερθεί επανελειμένως στο Θέατρο Φόρουμ, στο Θέατρο του Καταπιεσμένου και στον βραζιλιάνο ιδρυτή του, Α. Boal. Είχα παρακολουθήσει αρκετά βίντεο και είχα ενθουστιαστεί με την ιδέα αυτού του θεάτρου. Ένα κοινωνικό θέατρο που ο θεατής γίνεται ηθοποιός με τη σειρά του, βιώνοντας τους προβληματισμούς του, σε τρίτο πρόσωπο. Πώς γίνεται αυτό; Η θεωρία είναι καλή αλλά όταν το βιώσεις στη πράξη, αλλάζουν πολλά μέσα σου. Πήγα λοιπόν σε μια τέτοια παράσταση της μοναδικής, προς το παρόν, ομάδας για αυτό το είδος, Ακτιβιστικής ομάδας ΘτΚ, με τίτλο «ΜΙΚΡΕΣ ΣΚΗΝΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΒΙΑΣ ΙΙ: Μπορεί να μη γίνει και τίποτα…» . Η ανάγκη επίλυσης προβλημάτων της καθημερινότητας ήταν η εναρκτήριος δύναμη γι’ αυτό το είδος θεάτρου που έδωσε φωνή και «ρόλο» σε αυτούς που ποτέ δεν είχαν. Ο Boal πίστευε πως όλοι μπορούν να χρησιμοποιήσουν τη γλώσσα του θεάτρου αρκεί να τη διδαχτούν. Το θέατρο του καταπιεσμένου παίρνει τη θέση του εκπαιδευτή, μια ομάδα ατόμων παρουσιάζουν μια ιστορία καταπίεσης, δραματοποιημένες εμπειρίες, με έναν πρωταγωνιστή και πολλούς ανταγωνιστές. Η σκηνή πάντα πρέπει να έχει μια μορφή καταπίεσης. Το κοινό παρακολουθεί τη σκηνή όπου ο πρωταγωνιστής βρίσκεται σε αδιέξοδο και στο σημείο που νιώθει την καταπίεση, καλείται να αλλάξει την ιστορία. Να σηκωθεί, να πάρει τη θέση του καταπιεζόμενου και να αντιδράσει διαφορετικά από την αρχική ιστορία, να δώσει λύση στο αδιέξοδο του ήρωα. Η σκηνή παρουσιάζεται μια φορά και έπειτα στην επανάληψη ο θεατής που νιώθει την ανάγκη να αλλάξει την αντίδραση του ήρωα, να πράξει διαφορετικά, φωνάζει ΣΤΟΠ, οι ηθοποιοί ακινητοποιούνται και παίρνει τη θέση του ήρωα επί σκηνής . Δίνει την δική του συνέχεια, τη δική του λύση στο πρόβλημα. Η βία όπως και στη ζωή δεν φέρνει την λύση και έτσι δεν είναι αποδεκτή. Έτσι κι έγινε. Είδαμε τις σκηνές καθημερινής βίας, συζητήσαμε με τον εμψυχωτή και ήρθε η στιγμή να δώσουμε τη δική μας λύση όπου νιώθαμε ότι έπρεπε. Όλοι σηκώνονταν με την αυτοπεποίθηση 36
“ΕΧΩ ΤΗ ΛΥΣΗ”, στην πράξη όμως, όταν πάνω στη σκηνή ο θεατήςηθοποιός “έδινε τη λύση” μέσω λέξεων ή και σωματικής δράσης, οι ηθοποιοί αντιδρούσαν, σύμφωνα πάντα με τον χαρακτήρα τους, και φτάναμε σε αδιέξοδο και πάλι. Σε αυτό το σημείο αντιλαμβάνεσαι ότι στη θεωρία και στις σκέψεις όλοι είμαστε καλοί, στη πράξη όμως είναι που χωλένει το πράγμα. Η συζήτηση περί φασισμού, ρατσισμού, ομοφοβίας και άλλων κοινωνικών προβλημάτων που μαστίζουν την εποχή μας, ήταν από τα βασικότερα θέματα της παράστασης αυτής. Το τέλος της ,ήταν η αρχή μιας συζήτησης τόσο πλούσιας, που χωρίς την επίβλεψη του εμψυχωτή ακόμα εκεί θα ήμασταν. Παραξενεύτηκα με την διαφορετική αντίληψη που έχει ο καθένας μας για την καταπίεση αλλά και το πόσο ο κόσμος τελικά συμμετείχε στη δράση (φτάνοντας σε σημείο να συνειδητοποιήσει πόσο λάθος αντίληψη ή αντίδραση είχε-έχει σε τέτοιες καταστάσεις). Έπρεπε να μιλήσω μαζί τους, και να το μοιραστώ με εσάς. Το Θέατρο του Καταπιεσμένου (ΘτΚ) στην Ελλάδα, είναι γνωστό; Ξεκίνησε το 2001 με πρώτες προσπάθειες του Νίκου Γκόβα και του θεάτρου στην εκπαίδευση, η Χριστίνα Ζώνιου επίσης το διδάσκει στο πανεπιστήμιο της Πελλοποννήσου και έπειτα η ακτιβιστική ομάδα, που συμπληρώνουμε γύρω στα 4 χρόνια. Τα τελευταία 1-2 χρόνια έχει αρχίσει να γίνεται όλο και πιο γνωστό το ΘτΚ. Υπάρχει κόσμος που το παρακολουθεί; Συμμετέχει το κοινό; Το παρακολουθεί κόσμος που έρχεται στα αντίστοιχα φεστιβάλ, σε καλέσματα, σε αντίστοιχες πρωτοβούλιες κινητοποιήσεις που γίνονται για το κόσμο και είναι και ένα δικό μας θέμα το κοινό που απευθυνόμαστε, κατα πόσο μπορούμε να το ανοίξουμε, να μην πηγαίνουμε μόνο σε κοινό που ασχολείται με τα ίδια θέματα που ασχολείται και το ΘτΚ. Είναι δηλαδή κάποια από τις ανησυχίες μας, και προβληματισμούς μας. Είμαστε αισιόδοξοι οτι όσο περνάει ο καιρός, γίνεται όλο και πιο γνωστό, στο θέατρο στην εκπαίδευση είναι γνωστό ήδη.
Το κοινό συμμετέχει πάρα πολύ. Αντιδρά με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει παράσταση και να μην υπάρχει αντίδραση από το κοινό.
παρέμβαση και η κοινωνική αλλάγη, εκεί κουμπώνει ο ακτιβισμός, δηλαδή είμαστε πρωτίστως ακτιβιστές και το καλλιτεχνικό κομμάτι είναι το μέσον, το εργαλείο μας.
Στις παραστάσεις το κοινό συμμετέχει, είναι τέτοια η φύση αυτού του θεάτρου που όταν κάποιος παρακολουθεί μια παράσταση στην οποία αναγνωρίζει τον εαυτό του σαν καταπιεσμένο, νιώθει την ανάγκη να συμμετάσχει και να δώσει τη δική του λύση.
Βέβαια δεν θα έπρεπε να το συγχέουμε με το πολιτικό θέατρο, άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Εκεί πας, παρακολουθείς και δέχεσαι τις απόψεις του συγγραφέα ή σκηνοθέτη και φεύγεις, ενώ στην προκειμένη περίπτωση είναι ένα πολιτικό εργαλείο που δεν σου παρουσιάζει όμως μια έτοιμη λύση. Σου παρουσιάζει μια κατάσταση που υφίσταται αυτή τη στιγμή στην πραγματικότητα, και καλούνται οι ίδιοι οι θεατές πια να δημιουργήσουν τις λύσεις.
Η ομάδα σας δραστηροποιείται μόνο στην Αθήνα; Η ομάδα έχει σαν έδρα την Αθήνα, εδώ κάνει τις συναντήσεις εδώ κάνει τις πρόβες, εδώ έχει κάνει και τις περισσότερες παραστάσεις αλλά έχει παίξει και εκτός . Πιο συγκεκριμένα στο Ναύπλιο, στη Θήβα, στο Ηράκλειο, στα Χανιά, στην Τήνο, στη Θεσσαλονική, αρκετά μέρη εκτός Αττικής. Σε ποια μέρη επιλέγετε να κάνετε τις δράσεις σας, τις παραστάσεις; Συνήθως πάμε εκεί που μας καλούν. Έχουμε «προκαλέσει» και εμείς παράσταση, με την έννοια ότι εμείς έχουμε ορίσει τον χώρο, τη μέρα και την ώρα και καλούμε τον κόσμο. Αλλά αυτό γίνεται περισσότερο σε αρχική φάση και “τεσταρίσματος” της παράστασης. Το πιο συνηθισμένο όμως, είναι να μας καλούν κάποιοι χώροι περισσότερο ή λιγότερο «φίλοι-χώροι». Επιδίωξη της ομάδας είναι να παίξουμε και σε πιο ουδέτερα, αμυήτα και όχι τόσο δεδομένα θετικά διατεθειμένα κοινά. Γιατί η ομάδα λέγεται ακτιβιστική; Η ομάδα, από τα περισσότερα μέλη θεωρείται ως εργαλείο, ας το πούμε πολιτικής δράσης, διότι μέσω αυτής αναπτύσεται ένας διάλογος, όχι μόνο προφορικός αλλά και θεατρικός, μέσω του οποίου προσπαθούμε να λύσουμε κάποια διάφορα κοινωνικά ζητήματα που όχι μονο αφορά την ελληνική κοινωνία αλλά προβληματιζόμαστε και εμείς οι ίδιοι πάνω σε αυτά. Άρα μέσα από αυτό το είδος θεάτρου που είναι το ΘτΚ, προσπαθούμε να βρούμε κάποιες λύσεις σε κάποια προβλήματα που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία, που μέρος αυτής είμαστε όλοι εμείς. Προσπαθούμε με αυτόν τον τρόπο να αλλάξουμε την κατάσταση στην οποία ζούμε. Σκοπός της ομάδας είναι η κοινωνική
Ποια είναι η διαδικασία επιλογής θέματος και με τι θέματα έχει ασχοληθεί η ομάδα στο παρελθόν; Δεν διαλέγουμε το θέμα, οδηγούμαστε σε αυτό. Βγαίνουν μέσα από τις δικές μας ιστορίες, στιγμές που εμείς καταπιέστηκαμε και αφού μιλήσουμε όλοι για τις δικές μας καταπιέσεις, μετά επιλέγουμε ουσιαστικά την ιστορία με την οποία ταυτιζόμαστε περισσότερο και που θέλουμε να παρουσιάσουμε. Είναι πολύ σημαντικό να είναι βιωμένη ιστορία από έναν τουλάχιστον της ομάδας, η κάθε ιστορία που αναφέρουμε, γιατί αυτό περνάει στην δυναμική της ομάδας, όπως και το κατά πόσο συμβαδίζει με την επικαιρότητα, δηλαδή να μην μας έχουν προσπεράσει τα γεγονότα, γιατί το ενδιαφέρον μας μεταφέρεται αλλού και αποδυναμώνεται το θέμα μας. Η ακτιβιστική ομάδα ΘτΚ στην πρώτη δική της παράσταση είχε ασχοληθεί με τον ρατσισμό, που συνοδεύεται με προκαταλήψεις απέναντι στους ξένους και την αδυναμία του απλού ανθρώπου να υπερασπιστεί έναν αδίκως κατηγορούμενο σε μια καθημερινή ιστορία. Άλλα θέματα είναι ο φασισμός, και ο φόβος που μας γεννάει, η ομοφοβία, καταπιέσεις στο καθημερινό περιβάλλον μας, κ.λπ. Μελλοντικά θα ασχοληθούμε με τις καταπιέσεις που αφορούν εμάς σε πρώτη φάση, και έπειτα την κοινωνία ολόκληρη. Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφτείτε την σελίδα της ομάδας στο http://theatreoftheoppressedgreece.wordpress.com/
37
Φωτογραφία © The Mach|ne
Ο Κωσταντίνος Αρμένης ανεβάζει Ίψεν... Της Αντιγόνης Παφίλη
Γιατί Ίψεν; Η εργογραφία του Ίψεν και κάθε μεγάλου συγγραφέα δεν αντιπαραβάλλεται στη ζυγαριά ως πιο κλασσική έναντι πιο σύγχρονων κειμένων. Ακόμα καλύτερα δεν υπάρχει καν ζυγαριά. Έργα, όπως “ο Αρχιμάστορας Σόλνες”, ζουν ασταμάτητα μέσα από τις συμπτώσεις, τις ασυμφωνίες τους και τις επιρροές τους στο σήμερα. Η αξία τους, ξεπερνά τις σελίδες χαρτιού και περνά στο πως αυτά βρίσκονται στη θύμηση, στο υποσυνείδητο, ακόμα και στην άγνοια μας. Είναι όπως ο παππούς μας. Στη διάρκεια της ζωής μας, περισσότερο χρόνο θα ζήσουμε μαζί του, κρατώντας τον, άλλες στιγμές φυλαγμένο, άλλες ξεχασμένο, μέσα μας, παρά ως υπαρκτό πρόσωπο δίπλα μας. σχέση αυτής της συνάντησης είναι ιδιαίτερη, δεν είναι αμιγώς Η αμφίδρομη. Την ‘συνάντηση’ την προκαλείς εσύ. Οι τόποι συνάντησης είναι παγιωμένοι. Ταυτόχρονα όμως και άπειροι. Ίσως αυτή η μεγάλη δομική αυστηρότητα να είναι και εκείνη που διαθλά και πολλαπλασιάζει τα μονοπάτια. Και όπως σε κάθε συνάντηση είναι όλα ευμετάβλητα ανάλογα με το ποιος, που, πότε και γιατί θα την επιδιώξει. Το μόνο σταθερό είναι ότι τα κείμενα αυτά περιμένουν τους επόμενους όχι που θα τα κοινωνήσουνε στους θεατές αλλά που θα μετέλθουν μέσα τους. Και έτσι κι αυτά θα ξαναζήσουν τραβώντας ζωή από τη δική τους, την, οποτεδήποτε, σύγχρονη ζωή τους. Γιατί Ίψεν σήμερα; Συγγραφείς όπως ο Ίψεν εκτείνονται στο διηνεκές. Πέρα από την καταλυτική συμβολή του στην εξέλιξη του θεάτρου, αγγίζει βαθιές, μύχιες αποχρώσεις της ανθρώπινης φύσης. Έτσι το έργο του σπάει κάθε χρονικό και χωρικό περιορισμό και αποτελεί ένα κληροδότημα στην ανθρωπότητα. Ένα ορμητικό, γεμάτο πλούτο ποτάμι στη διάθεση του καθένα να το εξερευνήσει. αι εδώ θα μου επιτρέψετε και μια αναφορά στο έργο μας. Κ Ο χαρακτήρας του Αρχιμάστορα Σόλνες, ο διάσημος αυτός αρχιτέκτονας, είναι σε μεγάλο βαθμό μια αυτοπροσωπογραφία του Ίψεν. Μάλιστα, και ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του αρχιτέκτονα και τα έργα του αρχιτεκτονικές δημιουργίες. Ακόμα και το ταφικό του μνημείο κοσμείται από μια αξίνα, τιμώντας τον, ως τον συγγραφέα που έσκαψε βαθιά στην ανθρώπινη ψυχή. θεατρική γραφή στις μέρες μας αναζητά κάτι άμεσο, αιχμηρό, Η εκδηλωτικό, συχνά πιο ωμό, στοχεύοντας κατευθείαν στη λήθη. Στα λησμονημένα μας συναισθήματα. Και σε αυτόν τον κύκλο της σύγχρονης εξέλιξης βλέπουμε πόσο εφάπτεται ο κύκλος κάθε μεγάλου συγγραφέα. Που σε άλλους ρυθμούς, για μια άλλη κοινωνία και προβληματισμούς, επιχείρησε μια καταβαράθρωση στον ίδιο ακριβώς πυρήνα, στις δομές και στα μυστήρια του ψυχισμού μας. Και με μια τόλμη και επιμονή που δεν αρκεί να τη ζηλεύουμε αλλά και να την κυνηγήσουμε. Η σκηνοθεσία ήταν στόχος; Δε θα το ονόμαζα στόχο, γιατί σαν λέξη κρύβει μέσα της μια ανάγκη. 38
Ένα από τα αρνητικά της ηλικίας μου είναι και ένας ρομαντικός, ξεροκέφαλος εγωισμός που δε θα ήθελα, (τουλάχιστον ακόμα γιατί ποτέ δε ξέρεις) να σκηνοθετώ λόγω οποιασδήποτε ανάγκης, και καλής και κακής. Όλα ξεκινάν από το έργο, το κείμενο. Και αυτό που εσένα σε κέρδισε και σε συντροφεύει να το κοινωνήσεις. Να σταθείς η αφορμή να συστηθεί και σε άλλους. Η σχέση που θα έχει τώρα με τον καθένα είναι άλλο. Εσύ οφείλεις να κάνεις τη γνωριμία και να τους δείξεις αυτό που εσύ γνώρισες την πρώτη δική σου μέρα γνωριμίας. άθε δράση, απαιτεί και μια επιλογή, μια θέση. Κάθε φορά που Κ επιλέγουμε να εκφραστούμε, πέρα από τον χώρο της τέχνης, στην καθημερινότητά μας, ως άτομο, να πούμε εγώ πιστεύω αυτό, νιώθω έτσι, είναι μια δράση. Και ως τέτοια κρύβει τόσο πλούτο η αντί-δραση αυτής και η κάθε αλληλεπίδραση που, νομίζω, στέλνει σε δεύτερη μοίρα την ηλικία του δρώντα. Ακους τι έχει ειπωθεί και κρίνεις. Ούτε ελαφρυντικά, ούτε προκαταλήψεις. Και όχι μόνο για την ηλικία αλλά για κάθε προσωπικό γνώρισμά του. Ειδικά σήμερα, αυτή θα είναι η τιμιότερη αντιμετώπιση στο νέο. Το ελληνικό θέατρο σήμερα Σαν την Πρωτοχρονιά. Ή κοιτάς το χρόνο που έφυγε ή αυτόν που έρχεται. Και δε το εννοώ ηλικιακά. Σίγουρα είμαστε σε ένα μεταβατικό στάδιο, η παγκόσμια κοινωνία, όχι μόνο το ελληνικό θέατρο. Πολλά πράγματα ξεψυχάν στα χέρια μας αλλά δε γίνεται να μην ακούς και ούτε ένα κλάμα μωρού. Σου προκαλεί ταυτόχρονα αμηχανία και ανυπομονησία να σκεφτείς την επόμενη εικοσαετία. Ειδικά, όταν οι γενιές που θα την διαμορφώσουν, έχουν, μόνο, διδαχτεί τη διαμόρφωση. Οι απόψεις πλέον είναι μαζικές, είναι μόδες. Και την ίδια στιγμή κάθε χώρος και ελπίδα για απόκλιση ευθυγραμμίζεται στις παραδοχές . Η σύγκρουση, πάντως, διδαχών και πραγματικότητας κάτι κυοφορεί. Ο πατέρας Γιώργος Αρμένης, ο Κάρολος Κουν και η υποκριτική παράδοση Στους γονείς μου χρωστώ πολύ ουσιαστικότερα πράγματα από το θέατρο. Δε θα σταματήσω, για παράδειγμα, να απορώ πως η μητέρα μου συνδύασε τόσο καλά μαγεία και λογική, στα παιδικά μου χρόνια. Ο πατέρας μου έχει μια πορεία στον χώρο του θεάτρου που δε χρειάζεται εμένα να την υπογραμμίζω. Ούτε, όμως και να την αξιολογώ. Και μιλάω, τώρα, για τον πατέρα μου, όπως για κάθε άλλο μεγάλο θεατράνθρωπο, που είτε πλάι στον Κάρολο Κουν είτε πριν είτε μετά, κατέθεσε τον εαυτό του και έβαλε το λιθαράκι για το ελληνικό θέατρο που συναντάμε σήμερα. Το θέατρο είναι τόσο ζωντανό που η συνέχιση οποιασδήποτε ‘παράδοσης’ θα είναι το λιγότερο βαυκαλισμός και το χειρότερο λοβοτόμηση. Καθένας εμπνέεται και κινητοποιείται από τα πεπραγμένα. Τα συνολικά. Γιατί αλίμονο αν δογματικά περιχαρακώνεσαι σε συγκρουόμενες πεποιθήσεις του παρελθόντος. Και όλα αυτά μέχρι το στάδιο της πρώτης σπίθας. Εξάλλου, το να προσπαθείς να ξανανάβεις το κερί κάποιου άλλου, νομίζω θα το απευχόταν μέχρι και το ίνδαλμά σου.
souldesign.gr
MEG. VASILIOU 52 & KONSTANTINOUPOLEOS 4 / ROUF - ATHENS / T. 210 3413 433
OPENING HOURS: Sunday: 1.00pm - 1.30am / Daily: 8.00pm - 1.30am VISIT US: www.prosopa.gr
LIKE US: Prosopa restaurant - official
39
We design Το Mach|ne παρουσιάζει τους We design Τρεις άνθρωποι, διαφορετικών ειδικοτήτων, με έναν κοινό άξονα... το design. Όταν συνεργάζονται κάνουν θαύματα και μας θυμίζουν για μια ακόμη φορά ότι η Ελλάδα μπορεί να δημιουργεί, να σχεδιάζει... Τρεις άνθρωποι που αλληλοσυμπληρώνονται... Μια δημιουργική ομάδα, που σχεδιάζει ό,τι είναι δυνατό να σχεδιαστεί: κατοικίες, χρηστικά αντικείμενα, εταιρικές ταυτότητες, ιστοσελίδες. Ένας αρχιτέκτονας (Φίλιππος Φωτιάδης), ένας βιομηχανικός σχεδιαστής (Σέργιος Φωτιάδης) και µια γραφίστρια (Θεανώ Πετρίδου) μαζί µε την ομάδα τους προσφέρουν τις καλύτερες δυνατές λύσεις ισορροπώντας την ιδέα µε τη λειτουργικότητα. Η δημιουργική ομάδα We design σχεδίασε τη σειρά Greece Revisited και τα αντικείμενά τους κυκλοφόρησαν τον Ιούλιο 2014. Η σειρά Greece Revisited αποτελείται από χρηστικά και διακοσμητικά αντικείμενα εμπνευσμένα από την Ελλάδα, τους μύθους της, την ιστορία της, την καθημερινότητα και τη φύση. Όλα αυτά παίρνουν μορφή µε χιουμοριστική διάθεση, χρησιμοποιώντας υλικά όπως το ξύλο, το τσιμέντο, ο πήλός, το ύφασμα, το μέταλλο και τα ακρυλικά. Μπλουζάκια με τους ήρωες του ’21, μεγάλες πάνινες τσάντες με μοτίβο το χαρτί ιχθυοπωλείου, πορσελάνες με κοριτσάκια που «βουτάνε» στις παραδοσιακές συνταγές, κανάτι σε σχήμα χωνιού, τσιμεντένια κουτιά με μεταλλικό καπάκι που παραπέμπουν σε φρεάτιο, είναι μερικά από τα αντικείμενα της σειράς και αποτελούν πρωτότυπες ιδέες για Χριστουγεννιάτικα, και οχι μόνο, δώρα. Διάρκεια έκθεσης Greece Revisited 11 - 31 Δεκεμβρίου 2014 Τόπος: The Box, ∆ορυλαίου 12, Πλ. Μαβίλη (στάση μετρό Μεγάρου Μουσικής) Ώρες λειτουργίας: 11 πμ – 8 μμ Πληροφορίες: www.greecerevisited.com Λένα Τσοκοπούλου| 210 6711554 | lena@wedesign.gr Σύντομα κοντά σας στο αρτ shop
40
41
Φωτογραφία © The Mach|ne
Νάντια Κοντογεώργη, τι είναι το ταλέντο;
Του Τάσου Μπιμπισίδη
-«Νάντια, τι είναι το ταλέντο;» -«Δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι στην ζωή είναι καλό να κάνουμε αυτό που μας ευχαριστεί. Αυτό είναι ταλέντο», μου λέει. Κάνοντας λοιπόν αυτό που την ευχαριστεί, βρίσκεται απέναντί μου με ένα καφέ στο χέρι, χαλαρή, παρά το ότι έχει πρεμιέρα σε λίγες μέρες στο σημαντικότερο θεατρικό της βήμα ως τώρα. Έχει κάθε μέρα γύρισμα. Έχει κάθε μέρα πρόβα. Θα ήθελε το 24ωρο να ήταν 28ωρο για να προλαβαίνει να απολαμβάνει λίγο περισσότερο όσα κάνει. Αλλά δεν την πειράζει, «λειτουργώ υπό πίεση, όταν πιέζομαι γίνονται όλα όπως πρέπει», θα μου πει λίγο αργότερα. Μετακινείται με το μετρό, μιλάει με τους ταμίες στο σούπερ μάρκετ και διανύει την δική της «..μελωδία της ευτυχίας». Και το κατάφερε γιατί είναι ειλικρινής με την δουλειά της, πεισματάρα και επίμονη. Ποια είσαι λοιπόν Νάντια Κοντογεώργη; Είμαι ηθοποιός και αυτή την περίοδο συμμετέχω στην σειρά του Λευτέρη Παπαπέτρου «Κάτω Παρτάλι» που θα προβάλλεται ξανά στο Mega από τον Ιανουάριο, και θα υποδυθώ την Μαρία στην «Μελωδία της Ευτυχίας» που ανεβαίνει από τις 7 Δεκεμβρίου στο Θέατρο Παλλάς σε σκηνοθεσία Θέμιδας Μαρσέλλου. Μένω με τον αδερφό μου, αγαπάω πάρα πολύ τους φίλους μου, και η οικογένειά μου μού λέει να μην τρώω σοκολάτες και να τους βλέπω πιο συχνά. Η αρχή. Σπούδασα στο Εθνικό Θέατρο. Παρόλα αυτά δεν αισθάνομαι ηθοποιός του Εθνικού ή του Τέχνης ή του Βογιατζή ή ό,τι άλλο. Δεν θέλω να με ορίσω. Δεν το βλέπω έτσι και δεν είχα ποτέ τέτοια κολλήματα. Αν κάτι με ενδιαφέρει και με γοητεύει στην φάση που είμαι, το κάνω. Έχω κάνει από stand up comedy μέχρι μιούζικαλ, Επίδαυρο, αρχαίο δράμα. Καλό είναι να κάνουμε ό,τι είναι ειλικρινές για εμάς. Έτσι θα πετύχει. Δεν ξέρω πώς ξεκίνησα αυτή την δουλειά, ήταν ένας συνδυασμός τυχαίων γεγονότων. Τυχαίο γεγονός είναι ας πούμε ότι βρέθηκα σε ένα περιβάλλον που με βοήθησε να ανακαλύψω την κλίση μου. Πήγαινα σε ένα σχολείο που μου έδινε πολλές καλλιτεχνικές επιλογές και αυτό με βοήθησε να καταλάβω τι θέλω να ακολουθήσω στην ζωή μου. Έκανα τραγούδι, χορό, θέατρο και είχα την ευκαιρία να αναπτύξω αυτές τις πλευρές της προσωπικότητάς μου. Μπορεί σε ένα άλλο περιβάλλον να ανακάλυπτα άλλα κομμάτια του εαυτού μου. Δεν είναι όμως μόνο θέμα τύχης. Αν δεν είχα και την πεποίθηση ότι η Τέχνη
42
είναι αυτό που νομίζω ότι θα με κάνει ευτυχισμένη, δεν θα έδινα στην συνέχεια εξετάσεις στο Εθνικό, δεν θα επέμενα τόσο και προφανώς δεν θα είχα αυτή την πορεία. Οπότε είναι μάλλον ένας συνδυασμός πίστης και τύχης. Τείνω να πιστεύω ότι η δράση μας σε κάθε τι, έχει μεγαλύτερο ποσοστό από την τύχη! Το ταλέντο δεν ξέρω ακριβώς τί είναι. Ξέρω όμως ότι στην ζωή είναι καλό να κάνουμε αυτό που μας ευχαριστεί. Όλοι πετυχαίνουν αν έχουν πίστη σε αυτό. Σήμερα, μετά από 9 χρόνια σε αυτό τον χώρο, είμαι πολύ χαρούμενη για όσα έχω κάνει. Με συγκινεί πολύ και το γεγονός ότι ακούω όμορφα πράγματα για εμένα από τους συναδέλφους μου. Πάντα προσπαθούσα να είμαι ειλικρινής στην δουλειά μου και νομίζω ότι αυτό το καταλαβαίνουν. Το Θέατρο. Ο «Βιολιστής στη Στέγη», το «Δυο τρελοί-τρελοί παραγωγοί», η «Όπερα της Πεντάρας», το «Rent», το «Chicago», το «Μερικοί το προτιμούν καυτό» και το «Θα σε πάρω να φύγουμε» είναι κάποιες από τις μουσικές παραστάσεις που έχω συμμετάσχει. Λατρεύω το μιούζικαλ και πάντα ονειρευόμουν να παίζω σε τέτοια έργα. Χαίρομαι πολύ που υπάρχει άνθιση του είδους στην Ελλάδα. Το ελληνικό κοινό δεν ήταν εκπαιδευμένο στο δυτικό μιούζικαλ, ίσως γιατί δεν το είχε δει στις ελληνικές σκηνές. Τα τελευταία χρόνια όμως έχουν ανέβει πάρα πολλά μιούζικαλ σε γεμάτες αίθουσες! Οπότε προφανώς κάτι αρέσει στο κοινό για να γεμίζει τα θέατρα. Θέλω πολύ να συνεχίσουν να γίνονται τέτοιες παραστάσεις. Το μιούζικαλ περικλείει μια πολύ όμορφη πλευρά του Θεάτρου και πρέπει να του φερόμαστε με αγάπη και στοργή. Είναι απαιτητικό είδος και έχει έναν συγκεκριμένο ερμηνευτικό τρόπο και υποκριτικά και τραγουδιστικά. Θέλει σπουδή, δουλειά, προπόνηση. Το σημαντικό είναι όμως να γίνεται κάτι με αγάπη και ο καθένας να προσπαθεί να προσφέρει ό,τι καλύτερο μπορεί για να βγαίνουν ωραίες δουλειές. Η «Μελωδία της Ευτυχίας» της. Αυτό το έργο ήταν κάτι σαν άπιαστο όνειρο για μένα. Το ονειρευόμουν πάντα, δεν θα πω ψέματα! Ήταν ονειρεμένος ρόλος και γενικότερα η Jully Andrius ήταν μια σταθερή προσλαμβάνουσα όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με το θέατρο. Πρόκειται για ένα έργο που αγγίζει χορδές που έχουν να κάνουν με την παιδικότητά μας, την αλήθεια μας και τα συναισθήματά μας. Την παράσταση βέβαια την κλέβουν τα παιδιά. Είναι οι απόλυτοι πρωταγωνιστές.Έχουμε 18 παιδάκια σε τριπλή διανομή και είναι πραγματική ευτυχία αυτή η συνεργασία.
Φυσικά είμαι πολύ χαρούμενη που συνεργάζομαι και με τον εξαιρετικό Άκη Σακελλαρίου, τον Αργύρη Αγγέλου που είναι καταπληκτικός musical performer, την Ζέτα Δούκα που είναι επίσης εξαιρετική και με μια υπερταλαντούχα ομάδα νέων ανθρώπων που απογειώνουν όλο αυτό που έχει σκηνοθετήσει η Θέμις Μαρσέλλου Η τηλεόραση. Με χαροποιεί τρομερά που παίρνω τόση θετική ενέργεια από τους ανθρώπους που παρακολουθούν το «Κάτω Παρτάλι». Έχει πλάκα για μένα αυτή η πρωτόγνωρη επαφή με τον κόσμο. Θα πάω δηλαδή στο σούπερ μάρκετ και θα αρχίσω να κουβεντιάζω με τους ταμίες, τους υπαλλήλους, τους πελάτες! Είμαι βέβαια άνθρωπος που αυτό θα το έκανε έτσι κι αλλιώς. Απλά τώρα μιλάω με λίγο περισσότερους (γελάει). Είχαμε γνωριστεί με τον σεναριογράφο της σειράς το 2008 σε μια παράσταση, χωρίς ωστόσο να αναπτύξουμε ιδιαίτερες σχέσεις πέρα από τα τυπικά. Πέρυσι το καλοκαίρι με πήρε τηλέφωνο, και μου είπε ότι ετοιμάζει ένα σίριαλ και ότι θα τον ενδιέφερα για έναν ρόλο. Θυμάμαι λοιπόν ότι κάναμε πρόβες στο Παλλάς για το «Chicago» και έψαχνα να βρω σήμα για να μου έρθει το email με το σενάριο. Άρχισα να το διαβάζω στην ζούλα με τεράστια αγωνία και έλεγα ‘’πες μου ότι θέλει να κάνω την Βίβιαν’’… και τότε βλέπω υστερόγραφο: ‘’διαβάζεις την Βίβιαν’’. Έπαθα πλάκα. Είπα “ναι” αμέσως, χωρίς να ξέρω τίποτα άλλο για την σειρά. Και πολύ καλά έκανα (γελάει). Η σειρά πέτυχε γιατί το σενάριο είναι τέλειο και γιατί βρέθηκαν μαζί πολλοί άνθρωποι με θετική ενέργεια που ήθελαν να το κάνουν άψογο. Η σκηνοθέτις μας, η Αμαλία Γιαννίκου, είναι πολύ νέα και έχει μια φρέσκια ματιά, πράγμα που βοήθησε επίσης πολύ. Όλοι το βλέπαμε με διαφορετική ματιά. Έτσι, παίρνουμε πλέον τους λόγγους και τα βουνά και περνάμε απίστευτα. Κάνουμε γυρίσματα στο Καπανδρίτι, στον Νέο Βουτζά, στον Μαραθώνα, στην Κάντζα. Παντού. Παίζω με συμφοιτητές μου από την σχολή, με τον Μίνω Θεοχάρη, την Ελευθερία Μπενοβία που μπαίνει φέτος στο καστ, τον Λεωνίδα Καλφαγιάννη! Είναι τύχη αυτό. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα γινόταν μια τόσο σουρεαλιστική σειρά που θα ήταν τόσο κοντά στο χιούμορ μου και στην κωμικότητά μου. Ο δεύτερος κύκλος θα είναι εντελώς διαφορετικός και θα ξεκινήσει στις 12 Ιανουαρίου. Ανυπομονώ! Η ζωή της. Είμαι στην καλύτερη φάση μου. Στην πορεία μου είχα και καλές και κακές στιγμές. Είναι μάλλον μέρος της διαδικασίας και η αποτυχία.
Όπως και την επιτυχία την θεωρώ μέρος της διαδικασίας. Δεν την θεωρώ αποτέλεσμα ή αρχή. Επίσης, το αν έχω πετύχει δεν θα το πω τώρα, γιατί δεν ισχύει. Αυτό, εφόσον γίνει, θα το πω στα 150 μου (γελάει). Κάθε μου δουλειά ήταν σαν ένα μικρό βήμα προς τα μπρος, σαν να κατακτώ ένα μικρό μου όνειρο. Οπότε, επιτυχία είναι μάλλον το να γίνονται τα όνειρά σου πραγματικότητα και να κάνεις στην συνέχεια καινούργια όνειρα, να βάζεις νέους στόχους και να έχεις την διάθεση να ονειρεύεσαι πάντα καινούργια πράγματα, ακόμη πιο όμορφα και φωτεινά! Πάντα προσπαθούσα να είμαι αισιόδοξη. Υπήρχαν βέβαια και φορές που δεν τα κατάφερνα. Εκείνες τις περιόδους διάβαζα πολύ και έβρισκα καταφύγιο στους φίλους μου. Αυτό πάντα με βοηθάει στις δύσκολες φάσεις μου. Να βγαίνω με τους φίλους μου και να μιλάω. Να μιλάμε και να λέμε όσα έχουμε μέσα μας. Αν δεν επικοινωνούμε όσα σκεφτόμαστε, θα είμαστε δυστυχείς. Και με την τέχνη αυτό κάνουμε εξάλλου, προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε πράγματα, να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας. Αυτή είναι η ανάγκη του ανθρώπου. Το μυστικό της. Το μυστικό μου; Η ειλικρίνεια. Είμαι ειλικρινής με ό,τι κάνω. Με βοηθάει και η επιμονή μου και η πίστη μου ότι τα πράγματα θα γίνουν τελικά όπως τα θέλουμε. Ήμουν πολύ τυχερή, δεν λέω. Έχω βρεθεί στα κατάλληλα μέρη την κατάλληλη στιγμή, αλλά οδηγούμουν εκεί επειδή επέμενα και το κυνηγούσα. Ακόμη και σε περιόδους που δεν είχα δουλειά, δεν τα παρατούσα. Συνέχιζα να διαβάζω, να μελετάω, να κάνω μαθήματα τραγουδιού και ακόμη και σε δύσκολες στιγμές συνέχιζα να έχω μέσα μου το όνειρό μου. Και έτσι σκοπεύω να συνεχίσω. Μπορεί τώρα να είναι μια πολύ καλή περίοδος για μένα, αλλά πότε δεν ξέρεις. Όλα αλλάζουν. Αυτό που δεν θα αλλάξει είναι αυτή η αφοσίωση σε αυτό που κάνω. Πρέπει να έχουμε την πίστη ότι τα πράγματα θα γίνουν όπως θέλουμε. Info Η «Μελωδία της Ευτυχίας» ανεβαίνει στο Θέατρο Παλλάς σε μετάφραση και σκηνοθεσία Θέμιδας Μαρσέλλου, μουσική διεύθυνση Γιάννη Αντωνόπουλου, χορογραφίες Άννας Αθανασιάδη και σκηνικά Μαίρης Τσαγκάρη. Πρωταγωνιστούν η Νάντια Κοντογεώργη, ο Άκης Σακελλαρίου, η Ζέτα Δούκα, ο Αργύρης Αγγέλου, η Μαρία Γράμψα, η Άννα Φιλιππάκη και ακόμη 12 ηθοποιοί και 18 παιδιά σε τριπλή διανομή.
43
Βασανίζοντας τους Αστέρες Του Χρυσόστομου Τσούφη
Αργεντινή, Μάιος 1963. Η Τίπι Χέντρεν, πρωταγωνίστρια της πολυαναμενόμενης τότε ταινίας του Άλφρεντ Χίτσκοκ “ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ”, καταρρέει στα γυρίσματα ξεσπώντας σε λυγμούς. Το πρόσωπο της είναι πρησμένο και τα πόδια και τα χέρια της ματωμένα. Ο γιατρός που την εξετάζει συστήνει στον Χίτσκοκ την διακοπή των γυρισμάτων για μια εβδομάδα. “ Μα δεν μπορεί να ξεκουραστεί για μια εβδομάδα, δεν έχουμε αντικαταστάτρια” απάντησε ατάραχος ο Βρετανός σκηνοθέτης για να προκαλέσει την οργισμένη αντίδραση του γιατρού: “ άνθρωπε μου τι προσπαθείς να κάνεις, να την σκοτώσεις”. Λίγο πριν την κατάρρευση της Χέντρεν, το σενάριο έλεγε, ότι έπρεπε να μπει σε ένα δωμάτιο, όπου και θα δεχόταν επίθεση από εκατοντάδες εξαγριωμένα πουλιά. Ενώ όμως σε όλες τις σκηνές έως τότε είχαν χρησιμοποιηθεί μηχανικά πτηνά, ο Χίτσκοκ αποφάσισε να εξαπολύσει πάνω στην άτυχη Χέντρεν - χωρις να την ενημερώσει ολοζώντανα κοράκια, σπουργίτια και γλαρόνια, για να “απεικονίσει” με περισσότερη ζωντάνια και αληθοφάνεια τον τρόμο και την έκπληξη. Και τα κατάφερε...μετατρέποντας σε εφιάλτη την ζωή της Χέντρεν (μητέρα της Μέλανι Γκριφιθ) στα γυρίσματα, η οποία έκανε μόλις 2 ταινίες με τον Χίτσκοκ (η άλλη είναι το Μάρνι) και μετά ζήτησε να διακόψει το συμβόλαιο της. Ο θρύλος λέει, ότι ο Χίτσκοκ ήταν ερωτευμένος με το ξανθό μοντέλο, όπως άλλωστε και με πολλές από τις κατά καιρούς πρωταγωνίστριες του. Την είχε δει σε ένα διαφημιστικό και θαμπώθηκε. Εκείνη όπως δήλωσε σχεδόν 40 χρονια αργότερα στον Βρετανικό Τύπο δεν ενέδωσε ποτέ στο φλερτ του και αυτό τον εξόργιζε. Συνήθιζε μάλιστα, μπροστά σε όλους στο πλατώ, να τη φέρνει σε πολύ δυσκολη θέση με χυδαία αστεία και ποιηματάκια. Η ίδια διατέινεται, ότι την παρακολουθούσε, ενώ μετά τη διακοπή της συνεργασίας τους, δεν ξεστόμισε έκτοτε το όνομα της, παρά μόνο αναφεροταν σε εκείνη ως “ Το κορίτσι”. Δεν χρειάζεται, βέβαια, ο σκηνοθέτης να έχει ερωτευθεί τον ηθοποιό του, για να του κάνει τη ζωή μαρτύριο. Πίσω από τις κάμερες έχουν εκτυλιχθεί σκηνές “απείρου κατ’ ευφημισμόν κάλλους” που ο αδαής θεατής από τη θέση του, στον κινηματογράφο ή τον καναπέ του δεν μπορεί καν να φανταστεί, όταν παρακολουθεί την ταινία. Ένας μεγάλος “βασανιστής” των πλατώ, ήταν ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Ήταν εκπληκτικός στα παιχνίδια μυαλού. Γνώριζε, για παράδειγμα, ότι ο πρωταγωνιστής του στο “ΚΟΥΡΔΙΣΤΟ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ” Μάλκολμ ΜακΝτάουελ φοβόταν τα φίδια, επέμενε όμως εκτός σεναρίου ότι
44
ο χαρακτήρας του έπρεπε να έχει κατοικίδιο, ένα φίδι! Σε μια άλλη σκηνή, το σενάριο έλεγε, ότι ένας άντρας πρέπει να ρίξει κάτω τον Μακντάουελ και να τον ποδοπατήσει. Ο Κιούμπρικ επέμενε να γυριστεί, όσο πιο ρεαλιστικά γινόταν. Αποτέλεσμα; Ο ΜακΝτάουελ να σπάσει τα πλευρά του. Στην πιο γνωστή όμως σκηνή της ταινίας όπου ο πρωταγωνιστης “ αποκαθίσταται κοινωνικά” βλέποντας δεμένος σε μια καρέκλα βιασμούς και σκηνές βίας, ο γιατρός που εμφανίζεται είναι πραγματικός!!! Αποστολή του να ρίχνει σταγόνες στα μάτια του ΜακΝτάουελ - τα οποία ο Κιούμπρικ διατηρούσε ορθάνοιχτα με τσιμπίδες- για να αποφευχθεί ο κίνδυνος τύφλωσης του... Η λίστα με τα “κατορθώματα” του Κιούμπρικ είναι πολύ μεγάλη. Στο “ΜΑΤΙΑ ΕΡΜΗΤΙΚΑ ΚΛΕΙΣΤΑ” γύριζε επί 2 ημέρες την ίδια σκηνή... Λεπτομέρεια : ο κακόμοιρος Σιντνεϊ Πόλακ δεν χρειαζόταν να πει λέξη σύμφωνα με το σεναριο. Στη “ΛΑΜΨΗ” πίεσε τόσο πολύ τη Σέλι Ντιβάλ που άρχισαν να της πέφτουν τα μαλλιά. Ο Βέρνερ Χέρτζογκ επιμένει, ότι είναι απόλυτα λογικός και εξαιρετικός επαγγελματίας. Η φήμη, όμως που τον ακολουθεί, είναι εκείνη του σχιζοφρενή, ο οποίος θα μεταχειρισθεί τα πάντα προκειμένου να κυνηγήσει και να αποκαλύψει μέσα από τις ταινίες του, αυτό που αποκαλεί “η εκστατική ανθρώπινη αλήθεια”. Το 1972 ο Κλάους Κίνσκι , πρωταγωνιστης της ταινίας του Χέρτζογκ “ΑΓΚΙΡΕ” απείλησε τον Γερμανό σκηνοθέτη, ότι θα εγκαταλείψει τα γυρίσματα κοπηλατώντας σε ένα κανό, καθώς οι συνθήκες γυρισμάτων στον Αμαζόνιο ήταν άθλιες, ενώ τον ειχαν δαγκώσει ακόμη και πίθηκοι . Ο Χερτζογκ απείλησε ότι θα αδειάσει όλες τις σφαίρες του όπλου, που είχε επάνω στον ξανθομάλλη σταρ, κρατώντας την τελευταία για τον ίδιο. Στο “ΦΙΤΣΚΑΡΑΛΔΟ” ανάγκασε εκατοντάδες κομπάρσους ιθαγενείς να κουβαλήσουν ένα ατμόπλοιο 340 τόνων, πάνω στην κορυφή ενός βουνού. Στα χέρια του έπεσε και ο Κρίστιαν Μπέιλ. Τον έβαλε να φάει ζωντανά σκουλήκια, τον υποχρέωσε να χάσει 25 κιλά ενώ όλες τις σκηνές με τα βασανιστήρια, τα μυρμήγκια και τις βδέλες, ο Ουαλός ηθοποιός τις γύρισε ο ίδιος, χωρίς να παραπονεθεί ποτέ. Απλώς όπως αργότερα έλεγε γιατί ήταν προνόμιο να δουλεύει με τον σχιζοφρενή Βαυαρό... O Sam Peckinpah έχει βάλει τη σφραγίδα του στον κινηματογράφο από το 1960 και μετά και μάλιστα έχοντας έναν σχετικά μικρό αριθμό ταινιών στο ενεργητικό του.
M
Y
Οι κακές γλώσσες λένε ότι αν δεν έπινε ασύλληπτες ποσότητες αλκοόλ, δεν θα μπορούσε να δώσει αριστουργήματα όπως τα “Major Dundee”, “The Wild Bunch”, “Straw Dogs”, “Ride the High Country”. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του “Major Dundee”, κάπου στο Μεξικό το 1965, αποφάσισε να δοκιμάσει τον - άκρως συντηρητικό - Charlton Heston για να διαπιστώσει αν έχει ό,τι πρέπει για το ρόλο. Του ζήτησε λοιπόν να επισκεφτεί, μια ημέρα μετά τη δουλειά, έναν τοπικό οίκο ανοχής. Ο Heston αρνήθηκε κι η συνέχεια ήταν γεμάτη εντάσεις και διαπληκτισμούς, με τη διαμάχη να κορυφώνεται, όταν ο Heston απείλησε με ένα σπαθί τον Καλιφορνέζο σκηνοθέτη. Βασανιστήρια υπέστησαν και οι κομπάρσοι της ταινίας - όσοι δηλαδη δεν απολύθηκαν - όταν ο Peckinpah διαπίστωσε ότι η ταινία βγήκε εκτός προϋπολογισμού και τους θεώρησε υπαίτιους!! Ο William Friedkin δεν ήταν περίεργος. Τουλάχιστον σε σχέση με τους υπόλοιπους της λίστας. Ήθελε απλά να κάνει την τέλεια ταινία τρόμου και πίστευε ότι ο “Ο εξορκιστης” θα ήταν τέλειος μόνο αν μετερχόταν κάθε μέσου στη διάθεση του. H 13χρονη τότε πρωταγωνίστρια του, Linda Blair, έπρεπε να υπομείνει πολλά. Στο δωμάτιο του εξορκισμού είχε ρίξει τη θερμοκρασία, ώστε να φαίνονται οι ανάσες των ηθοποιών στην κάμερα. Στο νυχτικό της μικρής είχε αρχίσει να σχηματίζεται πάγος. Η μικρη υπέμενε αγόγγυστα. Δεν είπε κουβέντα, ούτε όταν χτύπησε την πλάτη της σε μια ανύψωση από το κρεβάτι όντας δεμένη με σχοινιά. Η ερμηνεία όμως που έδωσε ήταν τόσο καλή ώστε ακόμη και μετά την ταινία δεχόταν απειλές από φανατισμένους χριστιανούς, που πίστεψαν ότι την είχε καταλάβει ο διάβολος. Γι’ αυτό και για μεγάλο διάστημα κυκλοφορούσε με μισή ντουζίνα σωματοφύλακες. Ούτε ο Adrian Lyne ήταν περίεργος, όμως η Kim Basinger “μαρτύρησε” στα χέρια του στην ταινία 9 1/2 εβδομάδες. Σκοπός φυσικά η όσο το δυνατό αληθοφανής ερμηνεία. Καθ’ όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων κρατούσε την Basinger και τον Mickey Rourke απομονωμένους ο ένας από τον άλλο και δεν τους επέτρεπε να επικοινωνούν μεταξύ τους για να μην γνωριστούν καλύτερα και χαθεί η “χημεία” τους. Σαν να μην έφτανε αυτό, διέσπειρε στους συντελεστές του φιλμ, φήμες για την πρωταγωνίστρια του και η ίδια πίστευε πραγματικά, ότι κανείς δεν την συμπαθούσε στο σετ. Σε
όλη την ταινία δεν της έδωσε ούτε μία γραπτή οδηγία, για το πώς να παιζει, αντίθετα έδινε σελίδες ολόκληρες στον Rourke. Η απολύτως υποταγμένη ηρωίδα της Basinger οφείλεται εν πολλοίς στο ότι η ξανθιά από την Αθήνα της Τζώρτζια, είχε ψυχολογικά καταρρεύσει. Η Faye Danaway πάντως δεν υπέκυψε στα “παιχνίδια μυαλού” του Roman Polanski στα γυρίσματα του “Chinatown”. Η υπομονή της δοκιμάστηκε όταν ζήτησε οδηγίες από τον Πολωνό δημιουργό κι εκείνος της απάντησε “Απλά πες τα γαμημένα λόγια. Ο μισθός σου είναι το κίνητρο σου”. Τότε δεν έκανε τίποτε. Λίγο αργότερα όμως όταν δεν της επέτρεψε να πάει στην τουαλέτα, έκανε την ανάγκη της σε ένα κύπελο και άδειασε το περιεχόμενο στο πρόσωπο του Polanski. Τα ούρα του, τα χρησιμοποίησε ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τις άθλιες συνθήκες γυρισμάτων του Zodiac και την εμμονή του David Fincher με την τελεια λήψη και ο Robert Downey jr. Ο Ironman συνήθιζε να αφήνει παντού μπουκάλια γεμάτα με ούρα. Οι φημες λένε ότι ο στην ίδια ταινία ο Jake Gyllenhaal κατέρρευσε ψυχολογικά και ξέσπασε σε λυγμούς, όταν μετά από δεκάδες ώρες γυρισμάτων της ίδιας σκηνής, ο εξαγριωμένος Fincher τον πλησίασε και έσβησε από την ψηφιακή του κάμερα όλες τις λήψεις. Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στον βραβευμένο με 3 όσκαρ William Wyler, o οποίος θα έπρεπε να πάρει όμως και βραβείο αδιαφορίας. Ο δημιουργός του Ben Hur, για να δώσει στους κασκαντέρ μεγαλύτερο κίνητρο στην σκηνή της αρματοδρομίας, τους υποσχέθηκε 100 δολάρια, για να οδηγήσουν όσο πιο επικίνδυνα γινόταν με αποτέλεσμα να σκοτωθούν πολλά άλογα κι από τύχη να μην θρηνήσουμε θύματα. Στην σκηνή της ναυμαχίας έχει χωρίσει τους κομπάρσους, ανάλογα με τις πολιτικές τους πεποιθήσεις σε φασίστες και αντιφασίστες και τους έχει δώσει ψεύτικα σπαθιά τα οποία όμως έχει τροχίσει, ώστε να είναι μυτερά. Κι εδώ από θαύμα δεν σκοτώθηκε κανείς, όμως το αποτέλεσμα ήταν όπως το ήθελε ο Wyler, ματωμένο. Σαν κερασάκι στην τούρτα, επίσης εν αγνοία των κομπάρσων, έβαλε φωτιά σε ένα από τα πλοία αναγκάζοντας τους, να πέσουν στη θάλασσα και να κολυμπήσουν φορώντας βαριές πανοπλίες!!
Callas_TheMachine.pdf 1 28/11/2014 1:36:59 μμ
Δωρεάν Σεμινάριο Πιάνου με τον Dmitri Bashkirov για νέους Έλληνες πιανίστες από 22 έως 27 Μαρτίου 2015 Στο πλαίσιο του 39ου Διεθνούς Grand Prix Μαρία Κάλλας - Πιάνο
39o Διεθνές Grand Prix Μαρία Κάλλας Η μεγάλη τέχνη του Πιάνου
Y
Α’ Κύκλος: 15-16 Μαΐου 2015 Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης Β’ Κύκλος: 18-19 Μαΐου 2015 Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης Γ’ Κύκλος: 21-22 Μαΐου 2015
39ο ΔΙΕΘΝΕΣ
GRAND PRIX ΠΙΑΝΟ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:
www.grandprixmariacallas.com www.athenaeum.com.gr www.mcf.gr contact@athenaeum.com.gr
15 - 24 Μαΐου 2015 Αθήνα
Δ’ Κύκλος: 24 Μαΐου 2015 Αίτηση και όροι συμμετοχής:
www.grandprixmariacallas.com 45
Τί θα γίνει, θα κοιμηθούμε απόψε; Της Αγγελικής Τζαβάρα
46
Πάρτι κοριτσιών στο εφηβικό δωμάτιο ή πάρτι νευροδιαβιβαστών στον εγκέφαλο; Και τα δύο στην παράσταση «Τί θα γίνει, θα κοιμηθούμε απόψε;» του Πέτρου Αλατζά και Αναστάσιου Μπονάκη. Μια κωμωδία για τη φυσιολογία του ύπνου, για το τι συμβαίνει από την ώρα που το σώμα κουράζεται και το κεφάλι ακουμπάει στο μαξιλάρι, μέχρι τη στιγμή που ξυπνάμε το άλλο πρωί χορτάτοι, ή όχι, από ύπνο και όνειρα. Μια παράσταση για εφηβικό και ενήλικο κοινό που επιθυμεί να διδάξει και δεν το κρύβει, που μας μαθαίνει με χιούμορ και φρέσκους διαλόγους, χωρίς να προδίδει την επιστημονική πληροφορία που μεταφέρει. Το σκηνικό είναι λιτό και λειτουργικό, ώστε να μπορεί να μεταφερθεί και εκτός θεάτρου, αν χρειαστεί. Τα παπλώματα σε πρώτο πλάνο δηλώνουν ξεκάθαρα πως εδώ ήρθαμε για να μάθουμε πώς κοιμούνται. Μεταφερόμαστε στο high-tech (ταμπλέτες, λάπτοπ) «αρχηγείο» του εγκεφάλου όπου οι δύο ανταγωνιστές, ο Θάλαμος και ο Υποθάλαμος πρέπει να συνεργαστούν για να βάλουν το σώμα (έφηβη κοπέλα) για ύπνο αφού κατατροπώσουν τους νευροδιαβιβαστές της εγρήγορσης. Η δράση περιλαμβάνει διαμάχες, μηχανορραφίες, έρωτες. Οι ηθοποιοί που υποδύονται τον Θάλαμο και τον Υποθάλαμο φορούν μακό με λογότυπο την αποστολή τους στο σώμα: ο ένας Υπεύθυνος Διανομής των Αισθήσεων, ο άλλος Προϊστάμενος Ύπνου. Το βλέπεις όλη την ώρα της παράστασης μπροστά σου οπότε είναι αδύνατο να το ξεχάσεις! Μου άρεσε ότι στο σύνολο της παράστασης η πληροφορία ήταν τόση, ώστε να σε χορτάσει, αλλά να μην σε μπουχτίσει. Ο ρυθμός είναι γρήγορος, μικρά βίντεο με δράση παρεμβάλλονται συχνά στο διάλογο των δύο πρωταγωνιστών και η μικρή διάρκεια της παράστασης είναι ιδανική για το πιο νεαρό και ανυπόμονο κοινό (60 λεπτά).
χρόνο και ενέργεια στο σενάριο, την έρευνα, το blog (http://sleeparteducation.blogspot.gr) που συνοδεύει την παράσταση και τη συζήτηση που την ακολουθεί. Όπως αποκαλύφθηκε, είναι άνθρωποι με πολυδιάστατες ζωές: ένας χημικός-σκηνοθέτης-ηθοποιός, ένας σεναριογράφος-νευρολόγος-υπνολόγος, ένας ηθοποιόςσκιτσογράφος και μία ηθοποιός-χορογράφος. Στο τέλος του έργου το κοινό μπορεί να παραμείνει και να συζητήσει τις απορίες του περί ύπνου με τον νευρολόγο-υπνολόγο και λέκτορα στην Ιατρική Σχολή του ΕΚΠΑ Αναστάσιο Μπονάκη. Μην σας τρομάζουν οι πολλοί του τίτλοι, είναι ένας άνθρωπος προσηνής, με αγάπη για το αντικείμενό του, ικανότητα να επικοινωνεί τις επιστημονικές έννοιες και υπομονή για τις ατελείωτες ερωτήσεις ημών των αδαών. Έφυγε μόνον όταν ικανοποίησε και το τελευταίο υψωμένο χέρι. Πολλή συζήτηση για τα όνειρα που συμβαίνουν στο στάδιο REM του ύπνου και είναι συνηθέστερα αγχωτικά και εν γένει δυσάρεστα για να μας ακονίσουν, λέει, το ένστικτο της επιβίωσης. Όνειρα ίσον μνήμες επενδυμένες με συναίσθημα… πολύ ποιητικός μου φάνηκε αυτός ο ορισμός. Το καλύτερο που ήταν τα νέα για την αυξητική ορμόνη που αναπλάθει το ανοσοποιητικό σύστημα. Αυτή εκκρίνεται μόνο στον ύπνο μικρών και μεγάλων, στο στάδιο βραδέων κυμάτων. Χωρίς ύπνο, δεν παράγεται αυξητική ορμόνη και χωρίς αυξητική ορμόνη δεν μπορεί να συνεχίσει η ζωή. Όσο μεγαλώνουμε μειώνεται η διάρκεια ύπνου βραδέων κυμάτων και έτσι μειώνεται η παραγωγή αυξητικής ορμόνης. Αποτέλεσμα: Γερνάμε! Αν θέλετε λοιπόν να μην γεράσετε γρήγορα, φρεσκαριστείτε με γενναιόδωρες δόσεις ύπνου καθημερινά. Περάστε και από το θέατρο Altera Pars να δείτε την παράσταση, που δεν θα σας νανουρίσει αλλά θα σας αφυπνίσει και θα σας διασκεδάσει, και μετά θα κοιμάστε καλύτερα!
Είναι φανερό ότι οι άνθρωποι που έστησαν την παράσταση επένδυσαν
Χριστούγεννα στο Μουσείο Τηλεπικοινωνιών
Λίγες ημέρες πριν τα Χριστούγεννα και οι ευχές καλύφθηκαν από το χιόνι! Γιορτές χωρίς ευχές γίνονται; Δεν γίνονται! Τα παιδιά λατρεύουν το χιόνι, άρα αυτά θα δώσουν την ελευθερία στα γιορτινά τηλεγραφήματα που είναι κρυμμένα στο Μουσείο Τηλεπικοινωνιών ΟΤΕ... Με “συνεργό” τους μουσειοπαιδαγωγό και εικαστικό και σύνθημα «Γιορτινά Χριστούγεννα στο ΜΤ- Έλα να «σκάψεις» στο χιόνι και να ανακαλύψεις τα εκθέματά του», το Σάββατο 20 και την Κυριακή 21 Δεκεμβρίου (ώρες προγραμμάτων 10:00-11:30, 11:30-13:00, 13:00-14:30) οι μικροί μας φίλοι θα γίνουν μέρος ενός δημιουργικού παιχνιδιού γιορτινών τηλεγραφημάτων, από αυτά που υπάρχουν στο αρχείο του Μουσείου. Στην συνέχεια θα υποδυθούν τους διανομείς του ΟΤΕ και με την φαντασία τους θα συνθέσουν ιστορίες για αυτούς και για τη χαρά που θα έδιναν στους παραλήπτες τις γιορτινές ημέρες. Στη δεύτερη φάση του προγράμματος της νέας παιδαγωγικής πρότασης του Μουσείου, τα παιδιά μαζί με τους γονείςσυνοδούς, θα «συναντήσουν» την εικαστικό με έναν ξεχωριστό τρόπο. Θα βρεθούν στην αίθουσα της συλλογής και αφού παρατηρήσουν το ποδήλατο του τηλεγραφικού διανομέα, θα την ακολουθήσουν στο εργαστήριο ώστε να το αναπλάσσουν με μαλακό σύρμα, συνθέτοντας τη δική τους εικαστική δημιουργία! Αυτά τα Χριστούγεννα λοιπόν, τα χιονισμένα εκθέματα του μουσείου, σας περιμένουν να τα ανακαλύψετε! Tα Μουσειοπαιδαγωγικά προγράμματα του Μουσείου Τηλεπικοινωνιών συνεχίζονται και το 2015. Πρώτο ραντεβού στις 24-25 Ιανουαρίου. «Ελάτε να Χαράξουμε» την πορεία από τα πειράματα του Μπελ μέχρι το κινητό τηλέφωνο, μέσα απ’ την τέχνη της χαρακτικής. Θα έχουμε και…. «Πιεστήριο». Απαιτείται κράτηση - Κλείστε έγκαιρα θέση! Μουσείο Τηλεπικοινωνιών ΟΤΕ Πρωτέως 25, Ν. Κηφισιά - 210 6201899 – 210 6201999 ote-museum@ote.gr - www.ote.gr/mouseio
47
Dark Fafouti για toradiofono.gr Χρήστος Παπαμιχάλης
Το ραντεβού στις 16:00. Έφτασα 15:30. Στο Αίθριο στο Μαρούσι. Εκεί που ήταν ο Geronimo Groovy. Την πέτυχα στο στούντιο της Musou να γράφει μουσική για μια ταινία μικρού μήκους. Μια σκηνή στην οθόνη πηγαίνει μπρος πίσω. Πάνω στα μέτρα της μουσικής. Δεν προλαβαίνω το δω τί γίνεται στο τέλος. Δε φτάνει ως εκεί η μουσική. Μια νύφη στο πλάνο περιμένει. Εγώ λέω “μάταια”. Η Μαριέτα μου λέει “θα δεις”. Δε βλέπω ποτέ. Βγάζω άπειρες φωτογραφίες. Όλες χάλια. Άκουσα το πρώτο τραγούδι που έγραψε χωρίς κουπλέ. Κατευθείαν ρεφραίν. Σε παίρνει από τα μούτρα. Το τραγούδι. Όχι η Μαριέτα. Και η ιστορία του. Ένας παππούς που πριν αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο ήθελε όλοι να τον βλέπουν ακόμα σαν το παιδί εκείνο που ήταν. Που είχε παραμείνει. Μέσες άκρες. Πήγαμε για καφέ. Μπήκαμε και βγήκαμε. Αποφασίσαμε φαγητό.
48
Το μαγειρείο άδειο. 2 παρέες. Μπορεί και να καθήσαμε σε όλα τα τραπέζια. Δύο Ζυγοί σε έξοδο. Εφιάλτης. Πνίγεται. Χρονικά. Γράφει μουσική για διαφημίσεις. Μουσική για ταινίες. Μουσική για θέατρο. Και έχει και ένα δίσκο που περιμένει. “Δεν είναι που έχω αναλάβει πολλά πράγματα, είναι που πια τις παραγωγές τις κάνω μόνη μου. Ηχοληψία, ενορχηστρώσεις. Όλα. Θέλω να μάθω. Να γίνω καλύτερη στο θέμα παραγωγής. Χρειάζονται 10πλάσιες ώρες όμως. Με έχει πιάσει μια τρέλα. Το βλέπω σα να σπουδάζω παράλληλα παραγωγή. Σα να έχω μια άσκηση κάθε εβδομάδα. Τη μια εβδομάδα φτιάχνω κάτι σα να είναι ένα Γαλλικό τραγούδι του ’30. Την άλλη drum ’n base, την άλλη σε στυλ western. Και τώρα είναι ο καιρός που θέλω να αφιερώσω αυτές τις ώρες. Γίνομαι καλύτερη σε αυτήν τη δουλειά. Που δεν την κάνω για πλάκα. Ζω από τη μουσική.”
Εταιρίες. Δισκογραφία. Καινούριος δίσκος. Αποφάσεις. Και σαλάτα. Και το αναψυκτικό light. “Μας έχουν προτείνει απ’ όλες σχεδόν τις εταιρίες να βγάλουμε το δίσκο. Δε θέλω. Δεν έχω μπει καν σε κουβέντες και διαπραγματεύσεις. Δεν ψήνομαι. Θέλω την ανεξαρτησία μου και τον έλεγχο του υλικού μου. Τον απόλυτο έλεγχο. Δε θέλω να ζητάω άδεια από κανέναν αν υπάρξει ένας άνθρωπος που θέλει να χρησιμοποιήσει τη μουσική μου στην ταινία του και δεν έχει χρήματα για να πληρώσει οποιαδήποτε εταιρία. Αυτή η απόφαση θέλω να είναι δική μου.” Off the record. Σε όλες τις κουβέντες υπάρχει το off. Εδώ στο off παίζει και λίγη επιστημονική φαντασία. Σκοτεινές δυνάμεις που ξέρεις ότι παίζουν στο χώρο αλλά κάθε φορά που τις συναντάς θέλεις να βγάλεις το σπαθί σου. Ξεσπαθώσαμε. Και μετά On πάλι. Νέος δίσκος πλάνο δεύτερο. Βγαίνουν τα ακουστικά. Και η αμηχανία. Ακούς καινούριο υλικό και στο τέλος πρέπει κάτι να πεις. Ακούω. Πάει η αμηχανία. Περίπατο. Η καινούρια Μαριέτα είναι η παλιά με χίλια πράγματα επιπλέον. Αισιόδοξη ναι. Αλλά αισιόδοξη με ρυτίδες. Στο δίσκο. Όχι από κοντά. “Είναι πολύ πιο dark, το ξέρω. Αλλά είναι και σουρεάλ. Έχει και χιούμορ πολύ. Και όλα τα τραγούδια έχουν μια ιστορία από πίσω. Για να καταλάβεις τη φάση, το “I know”, που δε θα λέγεται έτσι, αλλά δε θυμάμαι πως θα λέγεται, υποτίθεται ότι είναι μια κοπέλα που πάει σπίτι της, ανοίγει ένα γράμμα και το αγόρι της, της γράφει ότι την αγάπησε αληθινά, αλλά τώρα που χωρίσαμε πρέπει να σε σκοτώσω. Και το τραγούδι είναι το κυνηγητό για να την σκοτώσει”. Αλλά το αρχείο σταμάτησε απότομα. Ήταν λάθος export. Οπότε μπορεί να την σκότωσε. Μπορεί και να μην. “Give me hope. Give me hope. Έτσι θα κλείνει ο καινούριος δίσκος” Από πίσω παίζει η Nina Simone για το αγόρι της που νοιάζεται μόνο για εκείνην. Εμείς κάνουμε λίγο διάλειμμα για διαφημίσεις. Τζινγκλάκια
πηγαινοέρχονται. Σωστά αρχεία. Λάθος αρχεία. Σωστά brief, λάθος brief. Διάλειμμα και στις διαφημίσεις. Εισερχόμενη η κλήση. Αγάπες. Και ξανά αγάπες. Δε φταίω εγώ που ακούω. Αλλά ωραία είναι που ακούω αγάπες. Και ξανά διαφημίσεις. “Το σοκαριστικό με το κομμάτι της Cosmote, το “I’m gonna start now”, ήταν όταν το έπαιξα πρώτη φορά live. Μόλις είχε βγει η διαφήμιση. Το τραγουδούσαν όλοι. Σκέψου τη δύναμη του μέσου. Με σοκάρει. Όχι μιλώντας μόνο για τη μουσική. Αλλά αναλογιζόμενη αυτήν τη δύναμη.” “Το έχω γράψει στο μπάνιο. Μου ‘ρθε. Λέω κάτσε. Πάτησα το record και το έγραψα εκεί. Πολλά κομμάτια έχω φτιάξει έτσι. Όχι μόνο στο μπάνιο. Μη νομίζεις. Παντού. Εχθές οδηγώντας. Δε φαντάζεσαι όμως πόσο τη χαίρομαι τη διαδικασία με τις διαφημίσεις. Και στενοχωριέμαι με αυτούς που υποτιμούν αυτήν τη μουσική. Μάλλον δεν καταλαβαίνουν πόση ψυχή και πόση αγάπη μπορεί να μπει σε ένα τέτοιο κομμάτι. Κατευθείαν στην υποτίμηση. Ότι χαραμίζεις την μουσική σου. Και γιατί να μην ισχύει το ανάποδο; Ότι η καλή μουσική αναβαθμίζει το σποτ δηλαδή;” “Για μένα την ασχήμια της κοινωνίας την αντιμετωπίζεις με την ομορφιά. Και χαμόγελο. Κλισέ, αλλά μην τρελαίνεστε. Χαμόγελο. Ναι.” Κριτική. Και social media. Και γνώμες. Από παντού γνώμες. Ειδικοί και μη. “Δε με προσδιορίζει η κριτική. Δεν προσδιορίζει αυτό που κάνω ή που πρόκειται να κάνω η κριτική. Πες ότι κάνω τώρα τον τρίτο δίσκο και πάει άπατος. Δεν αρέσει σε κανέναν. Δε θα με προσδιορίσει αυτό ως άνθρωπο. Ξέρω ότι αυτό που κάνω το κάνω με αξιοπρέπεια. Είναι τίμιο. Έχει μια αισθητική που εμένα με καλύπτει ως άνθρωπο. Μπορεί και να μην ξανακάνω επιτυχία σαν το Kookoobadi. Χέστηκε η φοράδα στο αλώνι!” Μετά σχέσεις. Στα ξέφωτά τους, αλλά και στην σκοτεινιά τους. Σκοτεινιά και έξω. Χάσαμε το φως της λέω. Πού θα βρούμε φως να βγάλουμε φωτογραφίες; Δεν πειράζει λέμε. Χωρίς φως. Dark Fafouti.
49
Ένα μποστάνι πολιτισμού στο κέντρο της Αθήνας! Λεωφόρος Αλεξάνδρας 34, Πεδίον του Άρεως - 210 8233352- www.facebook.com/casabostani
Φωτογραφία © The Mach|ne
www.tomichanaki.gr
Ipitou Bar Είσαι στο Σύνταγμα..στην καρδιά της πόλης..Στη Βουλής νιώθεις ήδη οτι βρίσκεσαι σε μια πραγματική μητρόπολη της Ευρώπης..κι εκει σε ένα μικρό κάθετο πεζοδρομάκι κρύβεται η παλιά Αθήνα, με τα νεοκλασικά της..απέναντι από το πιο παλιό σχολείο της Αθήνας, στην Ηπίτου, βρίσκεται το Ipitou. All-day cafe bistrout. Μικρα μαρμάρινα τραπεζάκια, ριγέ τέντα με κροσσάκια, ξύλινο μπαρ, πριγκηπικέες τουαλέτες. Ολα παίζουν το ρόλο τους. Κάνοντας ένα break μεσημεριανό απολαμβάνω ένα υπέροχο τσάι με την καλύτερη συνοδεία.. κουλουράκια που τα φτιάχνει ο ίδιος ο Σάββας! Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς με λάιβ τζαζ μουσική και φαγητό το στενό της Ηπίτου θα γεμίσει μελωδίες και υπέροχες μυρωδιές... ΗΠΙΤΟΥ 4 Αθήνα 21 0325 4575
ΚαφεΟίνο Cafe - Bar Από το όνομά του και μόνο καταλαβαίνεις ότι ειδικεύεται στους...συνδυασμούς! Μπαίνοντας στον 14ο χρόνο λειτουργίας του είναι ένα απο τα πιο δημοφιλη συνοικιακά στέκια των Άνω Πατησίων που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα γνωστά café-bar του Κέντρου. Μπορεί να γίνει το δικό σου hot spot για όλες τις ώρες της ημέρας. Στο ΚαφεΟίνο ξεκινάς με καφέ, χυμό ή ροφήμα και με ευκολία περνάς στα ποτά και στα ξεχωριστά κοκτέιλ, έχοντας σύμμαχο την καλή μουσική, από γνωστούς παραγωγούς, αλλά και τον όμορφα ανακαινισμένο χώρο. Ενώ, αν είσαι από αυτούς που συνδυάζουν το ποτό με το φαγητό θα μείνεις απόλυτα ευχαριστημένος από τις χειροποίητες πίτσες, τα tapas, τις σαλάτες ή τα hot dog. Όλα αυτά στο ΚαφεΟίνο, πάντα με την πιο ευχάριστη ατμόσφαιρα! Γαβριηλίδου 8 & Παλαμά Κωστή Αθήνα - Άνω Πατήσια 2130087858
Blue Βamboo Thai Restaurant Χαμηλά στην Κυδαντιδών, στον πιο γνωστό δρόμο των Πετραλώνων, εκεί απέναντι από το Κλουβί, υπήρχε ένα σουβλατζίδικο..ε.. τώρα δεν υπάρχει...έχει ανοίξει το πιο New York στέκι της Αθήνας. Ταιλανδέζικο με τα όλα του.. Σε μίνιμαλ διακόσμηση στα χρώματα του ξύλου και του γκρι μπορείς να απολαύσεις τον πιο ωραίο κατάλογο,που σε ενημερώνει ακόμη και για την καυστικότητα των πιάτων! Εγώ αυτή τη φορά διάλεξα yellow curry μπουκιές κοτόπουλου και κύβους πατάτας, βουτηγμένες σε σάλτσα κάρι με το απόλυτο coconut pineapple fried rice τηγανητό ρύζι με καρύδα σερβιρισμένο μέσα σε φρέσκο ανανά. Όσο για τους καπνίζοντες... μπορούν να απολαύσουν ένα ωραιότατο κοκτέιλ περιμένοντας το αγαπημένο τους πιάτο! Κυδαντιδών 24 Άνω Πετράλωνα 21 0342 3124 http://Bluebamboo.gr
Μάραθος
Δημιουργικό
ψητοπωλείο Είσαι στα βόρεια προάστια και θες να δοκιμάσεις κάτι διαφορετικό... Βαρέθηκες το ίδιο σουβλάκι ξανά και ξανά. Ψητοπώλειο με γεύσεις παραδοσιακές και προϊόντα εξαιρετικής ποιότητας. Ο μάραθος ευωδιάζει από μακριά..η μυρωδιά θα σε οδηγήσει στη Νέα Ερυθραία. Οπωσδήποτε θα δοκιμάσεις λουκάνικο Σουφλίου Δράμας και το καλύτερο καλαμάκι κοτόπουλο. Για το κεμπάμπ στο Μάραθο παραμιλάει όλη η Νέα Ερυθραία. Δεν θα πω κάτι άλλο Κάθε Παρασκευή και Σάββατο με ζωντανή μουσική Σμύρνης 3 Νέα Ερυθραία 2155309405
manifactura art shop - gallery
Είναι gallery και art shop... στην οποία, επίσης, μπορείς να παρακολουθήσεις ημερίδες και διαλέξεις! Εγώ θα τον έλεγα, χώρο δημιουργίας και έμπνευσης. Στη gallery μπορείς να πετύχεις τις αγαπημένες σου εκθέσεις φωτογραφίας, ζωγραφικής, γλυπτικής, Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών. Στο art shop, θα βρεις όλα εκείνα τα μοναδικά αντικείμενα που, κατά καιρούς, ψάχνεις και κάποια στιγμή έχεις πετύχει στο Ίντερνετ... φτιαγμένα από Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες. Μετά από 12 χρόνια λειτουργίας στα Εξάρχεια και 1 χρόνο στο Χαλάνδρι η manifactura έχει πλέον περάσει μπροστά, διοργανώνοντας εκθέσεις Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών, ενώ παράλληλα με τα έργα τέχνης όπως πίνακες ζωγραφικής, φιλοξενεί ευφάνταστα κοσμήματα, αξεσουάρ, μικρές κατασκευές και χρηστικά αντικείμενα όπως φωτιστικά, περισσότερων από 50 σχεδιαστών.
Αριστοφάνους 17 Χαλάνδρι 210 6813129 Ζωοδόχου Πηγής 29 Εξάρχεια 210 3811470 manifactura@yahoo.com. www. Arteshop.gr F: Manifactura Gallery / Halandri
Mini Size Restaurant Αν και το όνομά του προδίδει το μικρό μέγεθός του... στο τέλος αφήνει τον επισκέπτη με ένα μεγάλο χαμόγελο. Αν βρεθείς στο εν λόγω... καλλιτεχνικό και γαστρονομικό στέκι, που είναι ένα βήμα μακριά από τον προαστιακό σταθμό του Ταύρου, στον ζεστό, βιομηχανικό χώρο με τις μοντέρνες πινελιές, μπορείς να απολαύσεις πιάτα Μεσογειακής κουζίνας, όπως οι μαύρες ταλιατέλες από μελάνι σουπιάς με καπνιστό σολωμό, φωλιά παρμεζάνας με ποσέ αυγό και chips bacon και σαλάτα με σπανάκι, ρόδι και μανούρι. Όταν «ανοίγει» ο καιρός διαθέτει εξωτερικό χώρο αλλά πάντοτε πολύ ευχάριστη ατμόσφαιρα. Κωνσταντινουπόλεως 26 Ταύρος 2103424704 Ωράριο λειτουργίας Δευτέρα έως Σάββατο 19.00 – 2.00 Κυριακή 13.00- 2.00
Fabrica De Vino wine-bar
Μπενάκη 3. Ένα ιστορικό, για την Αθηναϊκή νύχτα, οίκημα που κατασκευάστηκε γύρω στο 1880 και έχει φιλοξενήσει κόσμο και ντουνιά, είτε ως εστιατόριο είτε ως club, αναβιώνει από το 2011 την αίγλη εκείνης της εποχής. Το Fabrica de Vino, το πρώτο winebar της πρωτεύουσας, κρατά γερά τα ηνία της οινοποσίας με πολλές ετικέτες από εκλεκτά κρασιά, γλυκά, αφρώδη και champagnes, τσίπουρα και αποστάγματα καθώς και εκλεκτά μεζεδάκια για την συνοδεία τους. (Παλαιωμένα ελληνικά τυριά και αλλαντικά από όλες τις περιοχές της ελληνικής επικράτειας) Σε συνδυασμό με την καλή μουσική και το ευχάριστο περιβάλλον αποτελεί μία ξεχωριστή πρόταση διασκέδασης για το κέντρο της Αθήνας. Ούτως ή άλλως... “οίνος ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου”! Εμ. Μπενάκη 3 Αθήνα 21 0321 4148
Salto Mortale Bar
Ό,τι πρέπει για να κάνεις ένα τρελό “salto mortale” χωρίς ρίσκο! Ένα από τα πρώτα freestyle bar των Βορείων Προαστίων που σε κερδίζει αμέσως. Μέχρι να διαλέξεις το ποτό ή το κοκτέιλ σου από την πολύ ενημερωμένη κάβα, μπορείς να παρατηρήσεις με ενδιαφέρον κάθε handmade γωνιά που είναι διακοσμημένη με ιδιαίτερο στιλ. Στην αυλή θα βρεις από φερφοζέ μέχρι μοναστηριακά τραπέζια, στο εσωτερικό του από αναπαλαιωμένες κομότες και παλιά ραδιόφωνα μέχρι ποδήλατο στο ταβάνι! Το Salto Mortale Bar, εδώ και 6 χρόνια, αποτελεί σταθερή αξία για όσους απολαμβάνουν τα straight ποτά από barmen που αγαπούν τις μεγάλες μεζούρες (!), μουσική από γνωστούς παραγωγούς και την ατμόσφαιρα που έχει το «δικό σου» στέκι. Facebook : Salto Mortale Bar Πίνδου 7, Πεύκη 2108056490
γράφει η astilbe
SPACE O now it’s time to leave the capsule if you dare
Ακόμα κι αν αισθάνεσαι ακίνητος, ο εξαρσιακός Άρης στον Αιγόκερω αντιπροσωπεύει την ταχύτητα διαφυγής, δηλαδή την αρχική ταχύτητα που πρέπει να δώσουμε σε ένα αντικείμενο ώστε να αυτό να διαφύγει από την έλξη ενός ουρανίου σώματος. Όταν στην εξίσωση ενεπλάκη και ο Πλούτωνας επίσης στο ζώδιο του Αιγόκερου και οι δυο τους μαζί τον προηγούμενο μήνα σχημάτισαν τετράγωνο με τον Ουρανό στον Κριό, το αποτέλεσμα δεν ήταν μόνο εκρηκτικό αλλά και απροσδόκητο. Τα αλλεπάλληλα τετράγωνα Ουρανού με Πλούτωνα τα οποία θα επανέρχονται μέχρι τις αρχές του 2015, σηματοδοτούν την τελευταία φάση μιας σημαντικά ανατρεπτικής επταετούς περιόδου σε ιστορικό και κοινωνικό επίπεδο που μας άλλαξε παρά τις αντιστάσεις που τολμήσαμε να προβάλλουμε. Δεν ήταν θέμα επιλογής, ήταν και συνεχίζει να είναι θέμα έλλειψης επιλογής. Κι επειδή στον κύκλο της ζωής εμπεριέχεται και η άρνηση του θανάτου, το τέλος θα είναι βίαιο. Ότι θα τελειώσει θα τελειώσει με πάταγο. Από τις 5/12 ο Άρης μπαίνει στον Υδροχόο που σημαίνει ότι περνάει σε μια φάση συνεργασίας, επίλυσης προβλημάτων από κοινού και αναστοχασμού με προσανατολισμό το μέλλον σε πρακτικό επίπεδο. Από τις 10/12 αρχίζει η ανάδρομη πορεία του Δία στο ζώδιο του Λέοντα και κρατήστε τα μάτια σας ανοιχτά ακόμα κι αν χρειαστεί να χρησιμοποιήσετε τσιμπίδες γιατί οι ευμετάβλητοι καιροί ευννοούν τους λύκους που χαίρονται στην αναμπουμπούλα. Από τις 24/12 ο Κρόνος επιτέλους φεύγει από τον εσωστρεφή Σκορπιό, οπότε δεύτε λάβετε τελευταίον ασπασμόν στη συλλογική BDSM κουλτούρα γιατί θα θεωρείται πολύ basse classe και dépassé. Ο Κρόνος μπαίνει στον Τοξότη α. για να εμφυσήσει μεθοδικότητα και υπευθυνότητα στα θεωρητικά σχέδια και τα μεγάλα οράματα και β. για να κάνουμε γιορτές σαν άνθρωποι.
Κριός
21/3-20/4
Η αφηγηματική ποιότητα της ερωτικής σου ζωής είναι πιο τετριμμένη κι από τα λογοτεχνικά φαντασιοκοπήματα εύπορης μεσόκοπης κυρίας των βορείων προαστείων. Εσύ όμως συνεχίζεις να αποδίδεις στις τρίχες διαστάσεις τριχιάς. Η αδυναμία σου να κατανοήσεις πώς γίνεται να μην είναι τα πράγματα έτσι όπως ακριβώς τα έχεις στο νου σου σε συνδυασμό με τις ενστικτώδεις κινήσεις σου, μπορεί να σε οδηγήσουν σε κινήσεις υψηλού ρίσκου. Είναι κρίμα τώρα που στα επαγγε΄λματικά σου οι κόποι σου άρχισαν να αποδίδουν καρπούς. Το πιθανότερο σενάριο δεν είναι μόνο να χάσεις αυτά που έχεις αλλά να μπεις και μέσα χάνοντας και αυτά που δεν έχεις. Αλλά όπως λέει και ο ποιητής, «ο χαμένος τα παίρνει όλα». Λέει τώρα, Κριός πράμα εσύ, παιδί της δράσης και της αντίδρασης να μιζεριάζεις και να φαίνεσαι πιο Σκορπιός κι απ’ τους Σκορπιούς; Και οι ταλαίπωροι οι Σκορπιοί τι δουλειά θα κάνουν για να ζήσουν; Αιγόκεροι θα γίνουν;
Ταύρος
21/4-20/5
Η επαγγελματική σου ζωή αλλάζει, επεκτείνεται, ανοίγεσαι στον κόσμο. Με την τεχνολογία αρωγό σου, «εγένετω φως» και η δουλειά σου γίνεται ευρέως γνωστή, αναγνωρίζεται, συζητιέται από πολύ κόσμο. Και ο κόσμος είναι η έμπνευσή σου αυτόν τον καιρό. Από εκεί αντλείς το φαντασιακό σου υλικό και του το επιστρέφεις εμπλουτισμένο. Αυτό είναι το αντιστάθμισμά σου για την οκνηρία που επέδειξες κατά τη διάρκεια της επέλασης του Κρόνου στα ζητήματα των σχέσεων. Ή την περισυλλογή, αν θες να στο πω ευφημιστικά. Είθε η προσωρινή ανάδρομη κίνηση του Κρόνου το καλοκαίρι του 2015 πια, να σου αφήσει ένα παράθυρο ανοιχτό να τακτοποιήσεις ότι εκκρεμότητες έχεις αφήσει. Στο μεταξύ «αυτός που σπέρνει δάκρυα και πόνο/θερίζει την αυγή ωκεανό (Μάνος Ελευθερίου) ή για τους πιο λαϊκοπόπ τύπους «βασανίσου βασανίσου όπως έστρωσες κοιμήσου» (ποίηση Νίκου Καρβέλα ενισχυμένη με λαϊκή θυμοσοφία).
Δίδυμος
21/5-21/6
Όταν ο Δίδυμος σιωπά δε σημαίνει ότι δεν έχει τι να πει. Και να σωθούν οι λέξεις απ’ τον κόσμο θα εφεύρει τρόπο επικοινωνίας εν μία νυκτί. Αυτό σημαίνει ότι αν λέει κάτι για δεύτερη φορά -που συνήθως δεν κάνει τον κόπο γιατί α. η ζωή είναι μικρή β. ντεν καταλαβαίνει την αργκοστροφικήν και γ.
έχει μηδενική ανοχή στην ξεροκεφαλιά- ο ενδιαφερόμενος οφείλει να δώσει τη δέουσα προσοχή. Αυτό το μήνα βγαίνετε έξω, συναναστρέφεστε, χαριεντίζεστε, ξοδεύετε και ξοδεύεστε. Και καλά ξεφαντώνετε καθώς κορυφώνονται οι προετοιμασίες για την πολυαναμενόμενη είσοδο του Κρόνου στο απέναντί σας ζώδιο και στον οίκο των σχέσεων. Η αλήθεια είναι ότι για τους περισσότερους Διδύμους αυτό μπορεί να είναι και ανακούφιση μετά από δυόμιση χρόνια ψυχαναγκαστικής εργασιακής καθημερινότητάς γιατί το ‘χουν πιο εύκολο να διαχειρίζονται δύστροπες ερωτικές καταστάσεις από το να τους κόψεις τη χαρά της καθημερινότητας.
Καρκίνος
22/6-22/7
Τα πράγματα δεν έχουν τη σταθερότητα που επιθυμείς. Εκεί που κάτι πάει να γίνει με τα οικονομικά, τσουπ, ξαναγυρίζει ο τροχός, και πάλι είσαι ένα βήμα πριχού κάνεις ριφιφί στο γουρουνάκι - κουμπαρά. Ο τρόπος που βιώνεις την καθημερινότητα είναι πιο ανάλαφρος πια, φυσάει λίγο αεράκι τοξοτίσιο αλλά αυτό δεν εξορίζει από το πίσω μέρος του κεφαλιού σου τους πρόσφατους κλυδωνισμούς στον τομέα των σχέσεων. Οι δεσμευμένοι περνάτε τον σύντροφό σας από εξονυχιστικές εξετάσεις, λίγο πιο χαλαρά παιδιά, δεν έχουμε πανελλήνιες. Οι ελεύθεροι δεν
www.collagenpower.gr
έχετε καμία διάθεση για φλερτ και ακόμα και μια απλή έξοδος δίνει υλικό για υπεραναλύσεις ωρών όπου όλα καταλήγουν στον Boris Vian: Τous les morts ont la meme peau (τουτέστιν, «Όλα τα πτώματα έχουν το ίδιο δέρμα») ή όπως λέει και η μάνα μου «όλα τα γουρούνια έχουν την ίδια μούρη». Και ο καλύτερος φίλος του Γουίνι, το Γουρουνάκι; Έχει κι αυτό την ίδια μούρη;
Λέων
23/7-23/8
Ο Δίας είναι στο ζώδιό σου και οι μάγοι θα έπρεπε να βρίσκονται καθ’ οδόν να σου προσφέρουν δώρα. Εεε...πώς να το πω... υπάρχει μια μικρή αλλαγή στη διαδρομή, το GPS δείχνει ότι αρχίζει η ανάδρομη πορεία του που θα διαρκέσει μέχρι τις αρχές Απρίλη περίπου. Ούτε λίγο ούτε πολύ αυτό σημαίνει ότι η ηχητική επένδυση από τα σχέδια που θα κάνεις θα είναι ένα βροντερό και ξεκαρδιστικό χο-χο-χο-χοοο που δε θα είναι του Άγιου Βασίλη αλλά του Θεού καθώς θα πιάνει την κοιλιά του από τα γέλια. Μην αρχίσεις όμως να πλακώνεσαι με το σύμπαν για ότι δε σου πάει καλά. Αυτός ο μήνας σε προικίζει αστρολογικά με όλον τον εξοπλισμό που χρειάζεσαι για να δεις αλλά και να πραγματοποιήσεις τη δημιουργική πλευρά των πραγμάτων με τρόπο τόσο θαυμαστό που μόνο οι Λέοντες μπορούν να το κάνουν.
Δεκεμ. 2014
ODD TY Παρθένος
24/8-22/9
Αυτό το μήνα θα θελήσεις την ασφάλεια που σου δίνει το οικογενειακό κουκούλι. Θέλεις να παίξεις στο Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι. Ξέρεις όμως ότι αυτό συνέβαινε μόνο μπροστά στις κάμερες. Πάρε τη γενναία απόφαση και μεγάλωσε οριστικώς. Θα μάθεις ωραία πράγματα. Θα μάθεις ότι ο έρωτας, σε αυτά τα χρόνια της χολέρας, είναι επικίνδυνος γιατί είναι εμπειρία ολοσχερώς μεταμορφωτική. Σου ζητάει να κάνεις σπηλαιολογική κατάβαση σε αχαρτογράφητη σπηλιά. Έχεις δύο επιλογές: ή υπογράφεις χαρτί ότι φέρεις ο ίδιος την ευθύνη πιθανού ατυχήματος ή και θανάτου και «βυθίσου στο βάθος της αβύσσου» όπως λέει και ο Baudelaire, χωρίς να σκεφτείς «αν είναι η κόλαση ή τα ουράνια». Ή βολέψου σε ένα ασφαλές σπιτάκι και τελείωσε εκεί έναν βίο θλιβερό κοιτώντας κρυφά τα αστέρια από μια μικρή τρύπα στο ταβάνι που θα στάζει.
Ζυγός
23/9-22/10 Αυτό το μήνα έχεις πάθει φιλοσοφία. Ενώ όλοι οι υπόλοιποι ζούμε μια οδυνηρά πληκτική και συνηθισμένη καθημερινότητα, εσύ έχεις ανέβει επίπεδο, ίπτασαι πάνω από όλα αυτά και διαβάζεις τα πράγματα και τον κόσμο σαν τα φίλτρα του instagram. Εκεί που εμείς, οι πεζοί θνητοί βλέπουμε μια σπαμένη πλάκα στο πεζοδρόμιο εσύ βλέπεις παντού μια ρωγμή από όπου μπορεί να βγει φως (Leonard Cohen). Αν καταφέρεις να μην πιάσεις ταβάνι, αυτή η στάση θα σε βοηθήσει να βιώσεις ένα νέο κεφάλαιο στον πολυτάραχο ερωτικό σου βίο με τίτλο «Άρης στον Υδροχόο και κοινοβιακός ερωτισμός». Έχεις δίκιο να θυμώνεις που σε πειράζω. Θα σου πω λοιπόν ότι μετά από εφτά χρόνια φαγούρα στο κύριο αίτημα του ζωδίου σου, δηλαδή τις ανθρώπινες (υπο/
κατα)σχέσεις που σε άλλαξαν σαν άνθρωπο, ότι και να έρθει από εδώ κι εμπρός, χειρότερο δε θα ‘ναι.
Σκορπιός
23/10-22/11
Ωσαννά για τους Σκορπιούς. Εσείς, την παραμονή των Χριστουγέννων δε θα γιορτάσετε μόνο τη θεία γέννηση όπως όλος ο υπόλοιπος ζωδιακός. Θα γιορτάσετε διπλά και για την μετακίνηση του Κρόνου από το ζώδιό σας. Αυτό τώρα είναι κάτι καλό, να ξέρετε. Το υπογραμμίζω όμως γιατί δε θα το κατάλαβετε αλλά τουλάχιστον τώρα θα πρέπει να βρείτε καινούριο κοσκινάκι και δε θα σας φταίει ο Κρόνος (εντάξει, εκεί που θα πάει, θα σας κόβει λίγα λεφτά, αλλά αγάπη να υπάρχει. Που θα υπάρχει). Ξεκινήστε σιγά σιγά, μέρες που ΄ρχονται, βγείτε λίγο έξω, συναντείστε φίλους, αμπελοφιλοσοφείστε, πάρτε το λίγο αλλιώς. Θα έχετε μια μικρή στασιμότητα στα επαγγελματικά και ίσως να χρειαστεί και μια αναθεώρηση των επαγγελματικών σας στόχων και των μεθόδων που χρησιμοποιείτε αλλά... αγάπη, μωρέ.
Τοξότης
23/11-21/12
Οι Τοξότες από τις 23/12 και εντεύθεν μπαίνετε στο μάτι του Κρόνου. Η αίσθηση που θα έχετε είναι σα να σας μαζεύουν άρον άρον από την παιδική χαρά για να κάνετε τα μαθήματά σας. Τέλος οι κούνιες, τέλος οι τραμπάλες, ήγγικεν η ώρα που το αιώνιο παιδί του ζωδιακού θα γίνει έφηβος. Ακούω κλαυθμούς, λυγμούς και οδυρμούς; Ελάτε τώρα, δεν είναι τόσο δραματικά τα πράγματα. Πιο πέρα από την εφηβεία δε θα περάσει ο Τοξότης σε όλη του τη ζωή, αυτή είναι και η μεγαλύτερη συναισθηματική ηλικία που θα πιάσετε. Και επιπλέον θα έχετε την ευκαιρία να γίνετε ο δάσκαλος του εαυτού σας. Ναι,
θα είναι σκληρή περίοδος. Ναι, κατά καιρούς θα σκοτεινιάζει για μέρες. Αλλά ο Κρόνος απολαμβάνει τη φήμη του δίκαιου και το αποτέλεσμα θα επιβραβεύσει αυτούς που δε θα τεμπελιάσουν παρόλες τις αντιξοότητες.
Αιγόκερως
22/12-19/1
Εικάζω ότι και οι πιο σ κ λ η ρ ο π υ ρ η ν ι κ ο ί Αιγόκεροι γονάτισαν με τον απαιτητικό Άρη στον Αιγόκερω και τον Κρόνο στον Σκορπιό. Με τις αλλαγές φρουράς ανακουφίζεσαι. Η σκυταλοδρομία τώρα γίνεται ομαδικό άθλημα, δεν είσαι μόνος σου. Αλλά η κούραση είναι κούραση. Η συνεχής ένταση έχει κάνει το σώμα σου ιδανικό μοντέλο για μάθημα ανατομίας. Η περίοδος των γιορτών θα σε βρει κατά τι ελαφρύτερο αλλά για να μπορέσεις να επεξεργαστείς την πληροφορία, θα έχεις μεγάλη ανάγκη να κρυφτείς στο κάστρο σου για στοχασμό και περισυλλογή. Μη φοβάσαι, δεν έχεις πάθει μεγαλύτερη μισανθρωπία από όση ήδη έχεις, ούτε η διάθεσή σου είναι περισσότερο σκοτεινή. Αυτό που σε άλλους το ονομάζουμε αδυναμία, για σένα είναι απλά φάση «ανασύνταξης δυνάμεων» και αυτό σημαίνει ότι έχεις υποχρέωση απέναντι στον εαυτό σου να τον κακομάθεις και να τεμπελιάσεις ανηλεώς.
Υδροχόος
20/1-19/2
των ηλεκτρικών φορτίων που εκτοξεύει το μυαλό σου. Το σημαντικό είναι ότι δεν θα αισθάνεσαι πια σαν ψάρι χωρίς ποδήλατο. Κόσμος πάει, κόσμος έρχεται, άνθρωποι, άνθρωποι παντού, φίλοι, συνεργάτες, μελλοντικοί συνεργάτες, ερωτικές περιπέτειες, αυτό δεν είναι ζωή, αυτό είναι ταινία δράσης. Όλοι οι δρόμοι είναι ανοιχτοί για σένα. Και όχι, όλοι οι δρόμοι δεν οδηγούν στη Ρώμη. Οδηγούν εκεί που θέλεις εσύ να οδηγούν.
Ιχθύς
20/2-20/3
Η κινητικότητα στο μεσουράνημά σου και η μετακίνηση του Κρόνου στο υψηλότερο σημείο του χάρτη σου υποδηλώνουν ότι βρίσκεσαι σε αυτήν ακριβώς την ανωμαλία του χωροχρόνου που ευννοείσαι να κυνηγήσεις εσύ τα όνειρά σου και όχι να σε κυνηγούν αυτά. Ή θα τα κυνηγήσεις ή θα σε συντρίψουν οπότε στην ουσία δε σου μένει και άλλη επιλογή. Και αυτό είναι καλό γιατί εσύ αν έχεις να επιλέξεις μεταξύ πολλών πραγμάτων αγχώνεσαι, τα παρατάς όλα και πηγαίνεις για καφέ, ταξίδι...γενικώς πηγαίνεις. Αλλού. Και ο έρωτας, θα με ρωτήσεις με αγωνία (πόσο ψάρι, Θέε μου...). Τελείς εν πλήρη πνευματική διαυγεία και προσαρμοστικότητα. Ρώτησε το ένστικτό σου και δε θα σε προδώσει. Κι αν για λίγο φοβάσαι πως δε μπορείς να το διαβάσεις, ρώτησε το σώμα σου. «Το σώμα ξέρει», λέει ο ποιητής.
It was about time. Αυτός είναι ένας καλός μήνας για να είναι κανείς Υδροχόος. Ο Άρης μπαίνει στο ζώδιό σου και ο Κρόνος μπαίνει στον Τοξότη, όσο κρονοδάρθηκες, κρονοδάρθηκες, πάει τώρα, τελείωσε. Τι κι αν οι τσέπες είναι τρύπιες. Αυτό είναι το last trend. Τι κι αν νυχτώνει καμιά φορά μέσα σου. Δεν είναι για πολύ. Οι άδειες τσέπες και τα σκοτάδια είναι οι τροφοδότες
Drink collagen for Health & Beauty
Travel me ΜΑΛΔΙΒΕΣ Μπορεί ο χειμώνας να έχει μπει για τα καλά, και όλα να είναι πιο γκρίζα, αλλά πάντα υπάρχει ο τρόπος για να ξεφύγεις από τη blues διάθεση της εποχής.
Ε, λοιπόν έχουμε και λέμε:
θαυμάσιες λευκές παραλίες, μοναδικές υποβρύχιες δραστηριότητες και στιγμές απόλυτης χαλάρωσης μακριά από τις υποχρεώσεις και το συμβατικό dress code των μεγαλουπόλεων. Μεγαλύτερο από όλα είναι, το Μάλε όπου βρίσκεται και το Διεθνές αεροδρόμιο. Σχετικά κοντά στην Ελλάδα, 7 περίπου ώρες πτήσης, με ενδιάμεση αλλαγή αεροπλάνου και σε θελκτικές τιμές για όλα τα βαλάντια ο τροπικός αυτός παράδεισος προσφέρεται για διακοπές όλο το χρόνο με θερμοκρασίες που κυμαίνονται από 25 - 30 βαθμούς και μεγάλο εύρος επιλογών από απλά αλλά καλόγουστα δωμάτια μέχρι υπερπολυτελείς Beach Front Villas ή Overwater Bungalows.
Είκοσι έξι ατόλες (συμπλέγματα κοραλλιογενών νησιών ) περικλείουν ένα έδαφος με 1.192 νησίδες, εκ των οποίων 250 κατοικούνται. Αυτά τα μικρά νησιά του Ινδικού ωκεανού αποτελούν τον απόλυτο εξωτικό προορισμό των ταξιδιωτών που επιζητούν γαλαζοπράσινα νερά,
Το Cosmorama «χτένισε» κυριολεκτικά το προορισμό και έχει ετοιμάσει για εσάς αρκετές δελεαστικές προτάσεις σε εξαιρετικές τιμές για όλο το Χειμώνα που έρχεται και ένα είναι το βέβαιο: ένα τέτοιο ταξίδι θα απογειώσει τις αισθήσεις σας!!!
Τι καλύτερο από μία μίνι απόδραση 5 έως 7 ημερών στον επίγειο τροπικό παράδεισο που ακούει στο εξωτικό όνομα Μαλδίβες. Τα έχετε ακούσει, είναι βέβαιο!!! Σας κινήσαμε τη περιέργεια;
Tο Cosmorama ετοίμασε για σας τα πιο trendy προγράμματα. Για σας που τα θέλετε όλα στην καλύτερη τιμή www.cosmorama.gr
58
59
Φωτογραφία © Spy Tro
Υπάρχει ακόμα κάτι που δεν έχει χαθεί...
Κάθε μήνα ραντεβού στα σημεία διανομής μας
.gr
Μπλέ Παπαγάλος - Μεταξουργείο | Gazarte - Γκάζι | The Meet Market | Τεχνόπολις Δήμου Αθηναίων | Prosopa - Ρούφ | Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης - Ταύρος | Το Μαύρο Πρόβατο του Press Café - Παγκράτι | Circus - Κολωνάκι | Μουσείο Μπενάκη Κτήριο Πειραιώς | Μουσείο Μπενάκη - Κολωνάκι | Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης - Κολωνάκι | Efimerides Gallery - Μύκονος | Astrolavos Art Galleries - Κολωνάκι | Το Θείο Τραγί - Άνω Πετράλωνα | Free Thinking Zone - Κολωνάκι | Zaf - Πλ. Αγ. Ειρήνης | Τζίτζικας και Μέρμηγκας - Κηφισιά | Ελληνικό Καφενείο - Σύρος | Beton 7 - Βοτανικός | Black Duck Garden - Πλ. Κλαυθμώνος | Φουγάρο - Ναύπλιο | Βρυσάκι - Πλάκα | Safka - Κεραμεικός | Αλάτσι - Χίλτον | Anthologia Humana Χαλάνδρι | Ελευθερουδάκης - Πανεπιστημίου | Booze Cooperativa - Μοναστηράκι | Flower - Πλατεία Μαβίλη | Σινέ Άστυ - ΜΕΤΡΟ Πανεπιστήμιο | ‘Αμα Λάχει - Εξάρχεια | Ιστιοπλοικός Όμιλος - Χανιά | Coco-mat - Κηφισιά | Φουάρ - Μοναστηράκι | Πρωτοπορία - Πλ Κάνιγγος | Petite Fleur - Χαλάνδρι | Λουκούμι Bar - Μοναστηράκι | CafeOivo - Θεσσαλονίκη | Cultural Village - Σαντορίνη | Ταμπακιέρα - Πλατεία Μέμου, Κορυδαλλός | Κorova - Μεταξουργείο | kreuzberg - Μεταξουργείο | Retro cafe cockteil - Ρέθυμνο | Κούκος - Ρόδος | Art Gallery Τεχνοχώρος - Ακρόπολη | Belle Amie - Πειραιάς | Warehouse - Εξάρχεια | It - Κολωνάκι | Ergon - Λονδίνο | Οδαλέ - Κεα | Forget Me Not - Πλάκα | Αθήρι - Κεραμεικός | Πολυχώρος Μεταίχμιο | Θέατρο 104 - Γκάζι | Νέο Eλληνικό Θέατρο - Αθήνα | Κ.Ε.Τ. - Κυψέλη | Ηomo Εducandus - Κόρινθος | Cookoovaya - Περιοχή Hilton | Blue Bamboo - Άνω Πετράλωνα | IANOS - Αθήνα / Θεσσαλονίκη | Γυάλινο Μουσικό Θέατρο | Artisanal - Κηφισιά | Δημοτικό Θέατρο Πειραιά | Salto Mortale bar - Πεύκη | Ipitou bar - Αθήνα | Cando - Μαρούσι
http://www.toartshop.gr
www.yeshotels.gr