The Mach|ne - Art Press - Issue 04 - October 2015 by The Mach|ne - Art Press

art press ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΜΑΤΟΥΛΑ ΖΑΜΑΝΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΣΠΙΩΤΗΣ ΠΕΝΝΥ ΜΠΑΛΤΑΤΖΗ ΧΑΡΗΣ ΑΝΔΡΙΑΝΟΣ ILIA DARLIN & TAREQ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΑΜΟΛΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΙΜΑΡΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΡΕΒΗ ΕΥΗ ΤΣΑΝΑ KILL EMIL

Οκτ. - Νοεμ. 2015

2.80eur

Ένα αργοπορημένο καλοκαίρι

Ιδιοκτησία - Έκδοση The Mach|ne I.K.E.

Διεύθυνση Σύνταξης Αντιγόνη Παφίλη Αρχισυνταξία

Δανάη Φαίδρα Θωμαΐδου Art Director

Νικόλαος Τσάπογλου Εμπορική Διεύθυνση

Δημήτρης Καλαμάρης Υπεύθυνη Διαφήμισης Νίκη Ξημέρη Συντακτική ομάδα

Πάνος Σουρούνης, Αναστασία

Βουτσα, Νάντια Δρακούλα, Πόπη Αναστούλη, Τάσος Μπιμπισίδης, Μαριάννα Τζιράκη, Χρήστος

Νικολόπουλος, Βίκυ Λιακοπούλου, Αντώνης Τσόκος, Μαρίζα Πάττα, Σπύρος Παγιατάκης Φωτογραφίες

Μαριλένα Βαϊνανίδη Σχεδιασμός

OneDot - a designer’s inspiration Νομικός Σύμβουλος

Νικόλαος Αναστασόπουλος Έδρα

Καντακουζηνού 12 - Αθήνα Επικοινωνία

www.themachine.gr

info@themachine.gr 2130154320 Follow us

Facebook: The Mach|ne.

Twitter: @TheMachineAP

Instagram: @themachinegr Το «The Machine – Art Press» συνιστά ελεύθερο βήμα έκφρασης των εκάστοτε αρθρογράφων. Το περιεχόμενο των δημοσιευμάτων δεν αποτελεί επίσημη θέση της εκδότριας εταιρείας, η οποία, σε καμία περίπτωση, δεν υιοθετεί τις εκπεφρασμένες θέσεις και απόψεις των αρθρογράφων, ούτε φέρει οποιαδήποτε ευθύνη για αυτές. Απαγορεύεται ρητά η όποια αναδημοσίευση άνευ άδειας του εκδότη.

Όσο κουρασμένοι και αν είμαστε όλοι αυτό το Φθινόπωρο, ο Χειμώνας είναι αμείλικτος και θα έρθει. Ναι, δυστυχώς μπορώ να σας πω με σιγουριά ότι δε γυρνάμε πίσω στο καλοκαίρι, ούτε το χρόνο σε καλύτερες μέρες. Όσο και αν πολλοί από εμάς δεν το απολαύσαμε! Το ευχάριστο είναι ότι το καλοκαίρι θα ξαναέρθει, το ίδιο και οι καλύτερες μέρες, πριν καν το καταλάβουμε, αρκεί να έχουμε υπομονή και να ζούμε όλες τις εποχές, όλους τους χρόνους, όλες τις δυσκολίες. Γιατί δεν θα ξαναέρθουν ποτέ όλες αυτές οι στιγμές. Είναι και αυτές μοναδικές. Θέλω όμως να σου θυμίσω, αγαπητή αναγνώστρια και αγαπητέ αναγνώστη, ότι ο Χειμώνας, και πόσω μάλλον ο Χειμώνας σε αυτή τη χώρα, είναι κι αυτός ευχάριστος, αρκεί να βρεις εσύ τον τρόπο να μετατρέπεις το δύσκολο σε εύκολο, το λιγότερο όμορφο σε αληθινά όμορφο, τη ρουτίνα σε όμορφη συνήθεια, τη βαρυχειμωνιά σε καλοκαίρι. Το μυστικό της επιτυχίας είναι ένα (ή και περισσότερα): Χόμπυ και πολλά ενδιαφέροντα, αγάπη για τη ζωή που υπάρχει γύρω σου και ελπίδα. Με αυτά τα εφόδια όλα μοιάζουν όμορφα! Θέλω να σου πω για μια ταινία που μπορεί να μην την είδα όταν κυκλοφόρησε, όμως νομίζω ότι την είδα τελικά όταν έπρεπε για εμένα! “Η θεωρία των Πάντων” είναι ο πραγματικός ύμνος στη ζωή. Είναι η ζωή του Χόκινγκ, αυτού του μεγάλου επιστήμονα, που ενώ οι γιατροί στα 20 του έδιναν μόλις 2 χρόνια ζωής, αυτός κατάφερε και ζει ακόμη έχοντας δει παιδιά και εγγόνια και αμέτρητες διακρίσεις στον επιστημονικό χώρο. Ο δεύτερος αυτός Αινστάιν, έβρισκε και βρίσκει πάντα τρόπο να ζει, να ελπίζει και να προσπαθεί. Ακόμη και όταν πια δεν μπορούσε ούτε να ορίσει το σώμα του, ούτε και τη φωνή του. Σε κάθε δυσκολία λοιπόν θα σκέφτομαι αυτόν, όχι γιατί “υπάρχουν και χειρότερα” αλλά γιατί υπάρχουν και καλύτερα, και μπορούμε όλοι να προσπαθήσουμε για αυτά. ¨Οπως είπε ο Στίβεν Χόκινγκ “Όσο δύσκολη και να είναι η ζωή, πάντα θα υπάρχει κάτι να κάνεις και να πετύχεις σε αυτό. Όσο υπάρχει ζωή θα υπάρχει και ελπίδα”. Αυτό πρέπει να θυμόμαστε όλοι και να συνεχίζουμε. Ό,τι και να σε περιμένει φέτος το Χειμώνα είναι γιατί μπορείς να το αντιμετωπίσεις και έτσι θα γίνει. Δεν είναι ένα βαρύ και δακρύβρεχτο εντιτόριαλ, είναι η αλήθεια μας, αρκεί να τη βρούμε. Και σου το λέω εγώ που αυτό το Φθινόπωρο είναι το ομορφότερο της ζωής μου! Που κάθε πρωί ξυπνάω και βλέπω τον μικρό αυτό άνθρωπο, που έφερα στη ζωή! Για αυτόν και για εμένα θα είμαι εδώ και θα παλεύω! Γιατί εγώ την “φτιάχνω τη ζωή”!

Καλό αποκαλόκαιρο λοιπόν! Αντιγόνη Παφίλη

antigoni@themachine.gr 3

32 22 18 48 8 54

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ

ΜΑΤΟΥΛΑ ΖΑΜΑΝΗ

KILL EMIL

ΧΑΡΗΣ ΑΝΔΡΙΑΝΟΣ

ILIA DARLIN & TAREQ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΑΜΟΛΗΣ

60 14 44 26 52 38

IDES - ΕΥΗ ΤΣΑΝΑ

ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΙΜΑΡΗΣ

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΡΕΒΗ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΣΠΙΩΤΗΣ

ΠΕΝΝΥ ΜΠΑΛΤΑΤΖΗ

NEW AGE AGAIN?

“Οι πραγματικότητες” Του Πάνου Σουρούνη

Πραγματικότητα είναι η κατάσταση των πραγμάτων όπως αυτά υπάρχουν και όχι όπως τα φανταζόμαστε ή θα μπορούσαν να είναι. Στην πιο διευρυμένη του έννοια, ο όρος πραγματικότητα, περιλαμβάνει όλα όσα υπάρχουν, είτε αυτά είναι παρατηρήσιμα είτε όχι. Το πρόβλημα όμως δεν το συναντάμε στην κατανόηση της έννοιας της πραγματικότητας μα στο γεγονός πως υπάρχουν χιλιάδες από αυτές και εξελίσσονται ταυτόχρονα. Ο Οκτώβρης είναι για ακόμα μια φορά μια δύσκολη αφετηρία για την πραγματικότητα όλων μας. Ο Σεπτέμβρης έκρυβε αμέτρητες πραγματικότητες που μας καλούσαν να τις χωρέσουμε στη ζωή μας. Η προεκλογική περίοδος ξέβραζε θύματα στις ακρογιαλιές της καθημερινής μας πραγματικότητας. Ίσως τελικά αυτόν τον Σεπτέμβρη να μη γέμισαν όλα φως. Οι πληροφορίες στην εποχή του διαδικτύου μπορούν να γεννούν και να σκοτώνουν κάθε λεπτό όποιο συναίσθημα έχει προλάβει να δημιουργηθεί μέσα μας. Πάντα στη ζωή μας θα εξελίσσεται παράλληλα ένα γεγονός που θα ξεπερνά την πραγματικότητα που ζούσαμε πριν από πέντε δευτερόλεπτα. Το καλοκαίρι ανυπομονεί ήδη για την επιστροφή του. Ας ευχηθούμε αυτή την φορά να έρθει ολόκληρο. Οι παλιοί λένε ότι τα παιδιά μεγαλώνουν κάθε Σεπτέμβρη. Τότε που λένε το αντίο στην καλοκαιρινή ανεμελιά και μπαίνουν σε ένα καθημερινό πρόγραμμα υποχρεώσεων. Αυτό τον Σεπτέμβρη μεγαλώσαμε όλοι μας περισσότερο. Όλοι αρχικά μάθαμε πως η προσπάθεια για μια καλύτερη ζωή δεν θα σταματήσει ποτέ. Αργότερα, με τις εικόνες των προσφύγων μάθαμε πως η προσπάθεια για την ίδια τη ζωή τελικά ξεπερνά οτιδήποτε άλλο. Αυτό το καλοκαίρι μάθαμε επίσης δημιουργούμε ουρές. Μάθαμε να βάζουμε τους φόβους μας παρέα με τους φόβους των άλλων. Ουρές από φόβους σχηματίστηκαν παντού. Αρχικά μπήκαμε σε ουρές ΑΤΜ τραπεζών, αργότερα σε ουρές των σούπερ μάρκετ και στο τέλος του καλοκαιριού συναντηθήκαμε για εγγραφή σε ουρές γυμναστηρίων. Ακριβώς την ίδια εποχή στο λιμάνι του Πειραιά κάποιοι έκαναν ουρές για να μπουν σε λεωφορεία που θα τους έφερναν στις πλατείες του κέντρου της Αθήνας. Λίγο πιο κοντά δηλαδή στην επίτευξη των ονείρων τους. Να καταφέρουν να μπορούν να επιλέξουν μια ασφαλή ζωή για αυτούς και την οικογένειά τους. Το ανθρώπινο είδος έχει καταφέρει να σώσει οτιδήποτε μπορεί να του προσφέρει μια καλύτερη και πιο άνετη ζωή. Οι τράπεζες πάντα θα σώζονται ακόμα και αν χρειάζεται κάποιοι άνθρωποι να ξεχνούν τις προτεραιότητες της ζωής. Αυτό που μένει να μάθουμε είναι αν το ανθρώπινο είδος μπορεί να σώσει τον εαυτό του. Αν μπορούμε να κάνουμε όλοι τον πρόσφυγα που ζει μέσα μας να αισθανθεί οικεία μέσα στην πραγματικότητά του. Αυτή είναι μια απόλυτα σημαντική πραγματικότητα για όλους μας. Όμως ας γυρίσουμε στη δική μου πραγματικότητα. Μέσα στο Σεπτέμβρη συνάντησα έναν ποιητή και έναν από τους εφηβικούς μου ήρωες. Έναν ποιητή που εδώ και καιρό ζει τη δική του πραγματικότητα. Σε αυτή την πραγματικότητά του μάς έβαλε να πιούμε ζωή. “Ζούμε όση ζωή θελήσουμε να ζήσουμε” φώναξε και έστησε μια γιορτή. Ο δικός μου Σεπτέμβρης και οι χιλιάδες πραγματικότητες βρήκαν τρόπο να εξηγηθούν από τα λόγια του ποιητή. Ζούμε όσες πραγματικότητες αντέχουμε να ζήσουμε και μακάρι να είναι όσες χρειάζεται για να απολαύσουμε το ταξίδι της ζωής.

Η Ilia Darlin και ο Tareq είναι #KIDS Of Chaos Αυτοαποκαλούνται «…παιδιά του χάους», ορίζοντας το χάος ως την απόλυτη τάξη!

Συνέντευξη Τάσος Μπιμπισίδης

Που γνωριστήκατε;

Σε ένα όχι και τόσο εύφορο έδαφος, ο Tareq και η Ilia Darlin παραμένουν γεμάτοι ενέργεια και όσο pop πρέπει! Γράφουν μουσική, βγαίνουν στην πόλη, κάνουν τη δουλειά που αγαπάνε, πειράζουν ο ένας τον άλλον, μιλάνε για τα ερωτικά τους, γελάνε, ταξιδεύουν, σχολιάζουν όσα ζούμε και μένουν ζωντανοί εκπρόσωποι μιας γενιάς που δεν τα πάει και τόσο καλά με τη ζωή της. Παρόλα αυτά, οι δύο τους, παραμένουν αισιόδοξοι και δημιουργικοί. Στην ουσία είναι δύο σύγχρονοι άνθρωποι. Κάτι που στην Ελλάδα σίγουρα έχουμε ανάγκη.

Tareq: Σε ένα live του Schiller στον Βοτανικό, όπου κάναμε support act μαζί με άλλους νέους καλλιτέχνες. Γνωριστήκαμε κάπως τυχαία στα καμαρίνια και δέσαμε κατευθείαν. Αλλά να σου πω την αλήθεια, πριν γνωρίσω την Ilia από κοντά, δεν την χώνευα ιδιαίτερα (γελάνε). Δεν μου άρεσε ο τρόπος με τον οποίο είχε πλασαριστεί η εικόνα της στα media. Είναι ένα φοβερό άτομο και απίστευτη καλλιτέχνις! Ήταν άδικος ο τρόπος που την χειρίστηκαν τα Μέσα. Από τότε γίναμε πολύ καλοί φίλοι. Τώρα που έχει φύγει στην Αμερική τα λέμε συχνά μέσω Skype. Μιλάμε για τα ερωτικά μας (γελάνε).

Πως αυτοσυστήνεστε; Ilia: Εγώ σαν ένα κορίτσι από την Ελλάδα που ασχολείται με τη μουσική από τότε που θυμάται τον εαυτό του. Είμαι το κοριτσάκι με τη βούρτσα μπροστά στον καθρέφτη (γελάει). Έκανα παραστάσεις στο σχολείο, πήγαινα με μανία στο Ωδείο, και είχα αποφασίσει από μικρή ότι αυτός θα είναι ο δρόμος μου. Όταν μεγάλωσα έφτιαξα μια μπάντα και έπειτα έφυγα στο Λονδίνο για κάποια χρόνια. Επιστρέφοντας στην Αθήνα έκανα την πρώτη μου δουλειά με την ΕΜΙ, η οποία κυκλοφόρησε σε 27 χώρες. Δεν ήμουν όμως απόλυτα ευχαριστημένη με τον τρόπο που βγήκε η τέχνη μου και η εικόνα μου προς τα έξω. Πήρε διαστάσεις που σίγουρα δεν μου ταίριαζαν. Έτσι αποφάσισα να φύγω. Τα τελευταία τρία χρόνια ζω στο Λος Άντζελες και γράφω μουσική. Έχω καταφέρει να διαμορφώσω έναν ήχο και ένα θεωρητικό κομμάτι έκφρασης που με κάνει περήφανη. Κάποιες φορές πρέπει να φύγεις πολύ μακριά από το σπίτι σου για να καταφέρεις να βρεις τον εαυτό σου…

Ilia: Εκεί είναι το ζουμί της υπόθεσης! Πως ορίζετε τη νέα γενιά καλλιτεχνών; Tareq: Είναι μια γενιά που έχει φρέσκο ήχο, ένα διεθνές υπόβαθρο, και μια κάποια αισθητική που θεωρώ ότι διαφέρει από όσα έχουμε δει στην Ελλάδα. Γενικότερα όμως σαν νέα γενιά, είμαστε άνθρωποι που πάνω κάτω ζητάμε το ίδιο πράγμα από τους γύρω μας αλλά και από την πόλη μας, οπότε γινόμαστε με κάποιο τρόπο φίλοι. Νομίζω και στις τέχνες και στα κοινά γενικότερα, δημιουργούνται παρέες που υποστηρίζει ο ένας τον άλλον. Το θετικό επίσης είναι ότι πλέον υπάρχει και κοινό που στηρίζει αυτό που κάνουμε. Έχουν αλλάξει κάπως τα πράγματα, και σίγουρα είναι πολύ πιο θετικά απ’ ό,τι ήταν παλιότερα! Είναι πιο εύκολο να κάνεις εδώ μουσική ή στο εξωτερικό; Tareq: Νομίζω πως με ό,τι κι αν ασχολείσαι, είναι πιο εύκολο να δικτυωθείς σε ένα περιβάλλον που σου είναι οικείο. Στο εξωτερικό -και σου το λέω έχοντας μεγάλη εμπειρία στο Λονδίνο όπου προσπάθησα να κάνω πράγματα- είναι πολύ πιο δύσκολο να καταφέρεις να παρουσιάσεις αυτό που θες. Υπάρχουν χιλιάδες καλλιτέχνες σαν εσένα. Θέλει δεκαπλάσια προσπάθεια για να καταφέρεις να αναδειχθείς.

Tareq: Εγώ ξεκίνησα τη μουσική σταδιοδρομία μου το 2007 με την μπάντα μου. Το 2010, κυκλοφόρησε η πρώτη solo δουλειά μου, το «Cocoon», μέσα από την οποία ξεκίνησα να ασχολούμαι επαγγελματικά με τη μουσική. Ο δίσκος αυτός ήταν ακριβώς αυτό που με αντιπροσωπεύει καλλιτεχνικά. Πριν δύο χρόνια κυκλοφόρησα το «Fish», ένα δίσκο με πολλές ετερόκλητες συνεργασίες. Συμμετέχουν η Ilia, η Νατάσσα Μποφίλιου, η Μαριέττα Φαφούτη και άλλοι φίλοι! Μου αρέσει να συνεργάζομαι με φίλους μου και θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό, γιατί έχω βρει ανθρώπους με τους οποίους ταιριάξαμε απόλυτα τόσο σε προσωπικό επίπεδο, όσο και σε καλλιτεχνικό. Ωστόσο, όλο αυτό το διάστημα είχα μετακομίσει στο Λονδίνο, οπότε δεν προώθησα τον δίσκο όσο θα έπρεπε. Τώρα που επέστρεψα στην Αθήνα έχω στο μυαλό μου πολλά καινούργια σχέδια.

Ilia: Βέβαια, εμένα μου συνέβη το αντίθετο. Όταν ζούσα στην Αθήνα, ενώ έκανα ενδιαφέροντα πράγματα, δεν υπήρχε έντονη μουσική σκηνή με αγγλόφωνη pop. Είχα δυσκολευτεί πάρα πολύ να ορίσω το στιλ μου και να παρουσιάσω αυτό που θέλω. Θεωρήθηκα πολύ underground και έβλεπα ότι το κοινό που ακολουθούσε αυτό το στιλ μουσικής ήταν πάρα πολύ μικρό. Όταν έφυγα όμως στο Λονδίνο για σπουδές, μου δόθηκε μια καλή ευκαιρία να γράψω μουσική με πολλούς συνεργάτες και τότε ένιωσα δημιουργική! Δούλευα με πολύ κόσμο, έμαθα αμέτρητα πράγματα, 10

Πληροφορίες Το άλμπουμ «Fish» του Tareq κυκλοφορεί από την Undo Records. Η Ilia Darlin ετοιμάζει το νέο της video clip με στοιχεία χοροθεάτρου. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στις σελίδες στο Facebook: Tareq // Ilia Darlin

location @ Ρομάντζο 11

γνώρισα κόσμο, κατάφερα να μπω σε μεγάλα blogs και έκανα κάποια πράγματα στο Βρετανικό MTV που με βοήθησαν. Στην Ελλάδα θα ήταν αδύνατον να έχω τέτοιες ευκαιρίες. Και από εκεί πως βρέθηκες στην Αμερική; Ilia: Χωρίς καν να το καταλάβω. Στην αρχή είχα τόσο μεγάλη χαρά που βρισκόμουν εκεί, οπότε έκανα σαν τρελή. Έβγαινα συνέχεια έξω, γνώριζα κόσμο, μιλούσα σε όλους, πήγαινα σε ωραία μέρη! Αν είσαι μέσα σε κάποιο είδος τέχνης, δεν είναι δύσκολο να δικτυωθείς. Οι καλλιτέχνες συνήθως αλληλοβοηθιούνται. Βέβαια πρόκειται για μια πολύ σκληρή βιομηχανία με τεράστιο ανταγωνισμό, που θέλει μεγάλη προσπάθεια για να την κατακτήσεις. Θα συναντήσεις τους πιο ταλαντούχους, τους πιο όμορφους, τους πιο τέλειους, τους πιο λυσσασμένους! Όταν όμως μπαίνεις στην αρένα με άτομα που κάνουν πρωταθλητισμό και ψάχνουν μια ευκαιρία να ξεπεράσουν τον εαυτό τους, γίνεσαι αυτομάτως καλύτερος. Μέσα σε αυτά τα χρόνια, δούλεψα με τον Daniel Heath, τον παραγωγό της Lana Del Rey! Έχει γράψει το «Blue Jeans» και πολλά καινούργια τραγούδια της Lana, ενώ έχει προταθεί και για Χρυσή Σφαίρα με το «Big Eyes». Εξαιρετικός συνεργάτης και πολύ όμορφος άνθρωπος. Φυσικά έχω γνωρίσει και “άσχημους” ανθρώπους που σε κάνουν να σκέφτεσαι ότι αν είναι αυτό το πρότυπο, καλύτερα να τα παρατήσεις. Δεν ξέρω αν ζω το αμερικάνικο όνειρο γιατί δεν έχω λεφτά (γελάει). Ζω όμως το δικό μου όνειρο, που έχει πρόκληση, καινούργια πράγματα και πολύ όμορφη μουσική! Τι είναι τελικά η pop κουλτούρα στην οποία ανήκετε; Tareq: Για εμένα pop σημαίνει αυτό ακριβώς που λέει η μετάφραση του όρου. Είναι κάτι popular, κάτι δημοφιλές, κάτι λαϊκό, κάτι που αγγίζει το μεγαλύτερο μερίδιο του κόσμου. Δηλαδή απλά τραγούδια με όμορφα λόγια που σου φτιάχνουν τη διάθεση. Από εκεί και πέρα, ο κάθε καλλιτέχνης προσπαθεί να δώσει μια άλλη διάσταση στο έργο του. Μπορείς μέσα από μια ενορχήστρωση ή ένα στίχο, να βγάλεις ένα εντελώς διαφορετικό αποτέλεσμα από το αναμενόμενο. Εγώ αγαπώ την pop, γιατί σαν είδος μπορεί να φτάσει σε όλους και να παραμένει διαχρονική και φρέσκια. Αυτό προσπαθώ να κάνω και στις δικιές μου δουλειές. Μπορεί να ευδοκιμήσει στην Ελλάδα; Ilia: Ας μην γελιόμαστε, έχουμε μεγαλώσει αλλιώς. Εγώ μικρή άκουγα μόνο Πρωτοψάλτη (γελάει). Αυτό “γράφεται” στο κύτταρό σου, δεν χρειάζεται να το αποβάλλεις, είναι αυτό που σε κάνει διαφορετικό και θα αποτυπώσει το στίγμα σου. Πρέπει όμως να είμαστε ανοιχτοί σε όλα τα ακούσματα. Και μη νομίζετε ότι

στο εξωτερικό δεν έχουν κάτι αντίστοιχο με αυτό που λέμε εμείς μπουζούκια! Γι’ αυτούς η πιο ευτελής pop σκηνή και κάτι περίεργοι ράπερ με άσπρα γυαλιστερά κουστούμια, είναι τα αντίστοιχα μπουζούκια τους (γελάνε). Tareq: Δεν το κατακρίνουμε όμως αυτό, όλα χρειάζονται ανάλογα με τη φάση! Δεν χρειάζεται να προσπαθούμε και καλά να ξεχωρίσουμε από αυτό και να το παρουσιάζουμε σαν κάτι κακό, γιατί μετά γίνεται λίγο κομπλεξικό. Ilia: Φυσικά, όλα χρειάζονται. Κι εγώ έχω πάει στην Πάολα και πέρασα τέλεια! Είμαστε υπέρ όλων, γιατί έτσι πρέπει να είναι η φύση μας. Όποιος μένει προσκολλημένος μόνο σε ένα πράγμα, ό,τι κι αν είναι αυτό, έχει κάποιο πρόβλημα. Το θέμα είναι να έχεις όμως μια γκάμα από το μηδέν ως το εκατό! Αν μένεις μόνο στην Πάολα ή μόνο στον Μπετόβεν, κάποιο κομμάτι σου μένει άδειο. Υπάρχουν τόσα χρώματα, δεν γίνεται να ‘’φοράς’’ μόνο ένα! Γιατί ορίζεστε ως #Kids of Chaos; Tareq: Είναι ένα hashtag που βάζει η Ilia και το λατρεύουμε. Το χρησιμοποιούμε γιατί μάλλον μας ταιριάζει… Ilia: Διάβασα κάποια στιγμή ένα βιβλίο που περιέγραφε τη λειτουργία του χάους μέσα στην καθημερινότητά μας, και το ρόλο που παίζει στον κόσμο. Με επηρέασε πολύ στον τρόπο σκέψης μου. Εξάλλου, τόσο η επιστήμη όσο και η μυθολογία, λένε ότι προερχόμαστε από το χάος - δηλαδή από το τίποτα! Σκεφτόμουν λοιπόν ότι σαν άνθρωποι έχουμε βάλει μεταξύ μας τόσους διαχωρισμούς -φυλετικούς, σεξουαλικούς, αισθητικούς, εθνικούς- ενώ στην ουσία είμαστε παιδιά του χάους και προερχόμαστε από το τίποτα. Συνήθως συνδέουμε το χάος με μια αρνητική έννοια. Στην πραγματικότητα όμως στο χάος βρίσκεται η απόλυτη τάξη! Ακόμη και στη χαοτική Αθήνα ή στο χάος που βιώνουμε πολιτικά σαν χώρα, υπάρχει μια τάξη. Συμβαίνουν τρομερές αλλαγές που μας πηγαίνουν κάπου. Πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στη ζωή και στην εξέλιξη, και να μην φέρνουμε αντίσταση! Να πηγαίνουμε μπροστά και να διευκολύνουμε τις αλλαγές. Όχι να παραδινόμαστε σε αυτές, αλλά να τους δίνουμε μια θετική ώθηση. Tareq: Δεν πρέπει να φοβόμαστε τις αλλαγές! Ο καθένας σαν μονάδα πρέπει να διορθώσει τα όποια λάθη του μέσα σε αυτό το χάος. Αν αυτό το πράγμα το κάνουν όλοι, τότε δεν θα υπάρχει πια χάος. Πρέπει ο καθένας να κάνει τις σωστές αλλαγές στον εαυτό του, για να καταφέρουμε σαν σύνολο να κάνουμε αυτο το χάος μια συγκροτημένη μάζα.

Χρήστος Τσιμάρης

«Ισορροπία ανάμεσα στη Φόρμα και στο Χρώμα» Συνέντευξη: Αναστασία Βουτσά 14

Ο Χρήστος Τσιμάρης είναι Έλληνας ζωγράφος που ζει και εργάζεται στο Λονδίνο. Γεννήθηκε στην Κοζάνη και σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Θεσσαλονίκης. Μετά την αποφοίτησή του, μετακόμισε στο Λονδίνο με υποτροφία του IKY όπου έκανε το μεταπτυχιακό του (MA in art), ενώ φοίτησε για ακόμη ένα χρόνο στη Βαρκελώνη. Σήμερα ζει και εργάζεται μόνιμα στην Αγγλία. Όπως λέει ο ίδιος «έκανα το Λονδίνο σπίτι μου και εκεί συνέχισα να ζωγραφίζω. Επίσης, έχω ασχοληθεί και με την ανακαίνιση και μερικών παλιών κτιρίων».

αντιληφθεί την έννοια της ηλιοθεραπείας! «Ένα φιλικό μου πρόσωπο αποφάσισε να μου “διδάξει” πώς γίνεται και έτσι ξάπλωσε πάνω στην άμμο. Εγώ στάθηκα δίπλα κοιτάζοντας για αρκετή ώρα μπερδεμένος, εξακολουθώντας να αδυνατώ να καταλάβω το τι ακριβώς έκανε. Τελικά, είδα την φτέρνα του να συσπάται και υπέθεσα ότι αυτό πρέπει να ήταν το μυστικό. Για πολύ καιρό αργότερα ήμουν σίγουρος ότι έπρεπε να κουνάω τη φτέρνα μου για να κάνω σωστά ηλιοθεραπεία! Δεν το κάνω πια, αλλά ούτε και σήμερα έχω υπομονή για να κάνω ηλιοθεραπεία».

Όταν ρώτησα τον καλλιτέχνη γιατί ζωγραφίζει, του ήταν σχετικά δύσκολο να βρει μια συγκεκριμένη απάντηση. Κατέληξε στο να αναζητήσει την απάντηση ανάμεσα στο πώς νοιώθει όταν ζωγραφίζει και πώς βλέπει ο ίδιος τα πράγματα. «Πάντα νοιώθω ολοκληρωμένος όταν πηγαίνω στο studio μου, ακόμη και όταν δεν έχω έμπνευση. Πιστεύω πως έχει να κάνει με το γεγονός του να είναι κανείς δημιουργικός και να βλέπει τα πράγματα διαφορετικά» είπε.

Ζήτησα από τον καλλιτέχνη να μου περιγράψει μια πραγματική εμπειρία ζωής που τον έχει εμπνεύσει. Η απάντησή του ήταν αποστομωτική, «δεν λειτουργεί έτσι για μένα», μου είπε. «Έχω προσπαθήσει στο παρελθόν να δημιουργήσω πράγματα από τις εμπειρίες της ζωής μου αλλά απέτυχα εντελώς». Για τον Χρήστο η έμπνευσή του έχει να κάνει περισσότερο με μια εικόνα που μπορεί να βρει ενδιαφέρουσα και θα τον κάνει να ξεκινήσει να ζωγραφίζει. «Όχι να την αντιγράψω ή να την αναδημιουργήσω» τονίζει, «αλλά να τη χρησιμοποιήσω ως σημείο εκκίνησης για να δημιουργήσω τη δική μου εικόνα και να καταλήξω σε μια εντελώς διαφορετική από την αρχική».

Με αφορμή ένα έργο του στο οποίο απεικονίζει τον Σόιμπλε, ρώτησα τον Χρήστο ποιο ρόλο πιστεύει ο ίδιος πως παίζει η τέχνη σε σχέση με την εκάστοτε οικονομική, πολιτική και κοινωνική κατάσταση κάθε κοινωνίας στη διαμόρφωση συνειδήσεων, καθώς και τι είδους μήνυμα αποσκοπεί ο ίδιος να περάσει μέσα από το συγκεκριμένο έργο. Όπως λέει ο ίδιος ο καλλιτέχνης «πολιτισμός και τέχνη πάνε μαζί». Και συνεχίζει λέγοντας ότι «η τέχνη υπάρχει μέσα στα μουσεία και σκιαγραφεί τα υπολείμματα των πολιτισμών του παρελθόντος. Έτσι, είναι άμεσα συνδεδεμένη με τα κοινωνικοοικονομικά τεκταινόμενα κάθε εποχής».

Τον ρώτησα γιατί επέλεξε την τέχνη, μου απάντησε «Γιατί όχι;». Με πολύ χιούμορ μου είπε πως στον χώρο της τέχνης εκείνο που απεχθάνεται περισσότερο είναι ο Damien Hirst! (σ.σ. Βρετανός καλλιτέχνης, επιχειρηματίας, συλλέκτης έργων τέχνης) Για τον Χρήστο Τσιμάρη, ο συγκεκριμένος σηματοδοτεί την εμπορευματοποίηση της τέχνης, τις δημοπρασίες και τους δισεκατομμυριούχους που αγοράζουν την τέχνη. «Όλα εκείνα που αποσκοπούν στο κέρδος μέσα από την τέχνη».

«Ένας καλλιτέχνης είναι πολιτικοποιημένος είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα. Ο Σόιμπλε δεν είναι τόσο γνωστή φυσιογνωμία στην Αγγλία όπου ζω. Όταν ένας φίλος που με φιλοξενούσε στην Ελλάδα ξύπνησε ένα πρωί και τον καταριόταν, του ζήτησα να μου δείξει ποιος είναι και να μου πει για ποιο λόγο ένας Γερμανός πολιτικός μπορούσε να επηρεάσει τόσο δραματικά τη ζωή του». Έτσι, ο Χρήστος Τσιμάρης αποφάσισε να ζωγραφίσει τη μορφή του Γερμανού πολιτικού και να χαρίσει το έργο αυτό στο φίλο του.

Το project των ονείρων του είναι «Ένας μεγάλος χώρος και δέκα μεγάλοι καμβάδες». Η απλή αυτή απάντηση του καλλιτέχνη με έκανε να αναλογιστώ μοιραία το ύφος της ζωγραφικής του, τη λιτή αισθητική του που ισορροπεί με ασφάλεια ανάμεσα στο σχέδιο και το χρώμα. Στα έργα του Χρήστου Τσιμάρη, θα έλεγα πως το χρώμα και το σχέδιο λειτουργούν αλληλεπιδραστικά, το ένα στοιχείο συμπληρώνει το άλλο αποτελεσματικά. Οι μορφές του – είτε εκείνες αποδίδονται παραστατικά είτε όσες έχουν μια πιο αφαιρετική προσέγγιση – δε χάνουν ούτε στιγμή την εκφραστικότητα και την αμεσότητά τους. Τα θέματά του διατηρούν πάντα την επαφή τους με το επίκαιρο, με το τώρα, με το ανθρώπινο, με το ουσιαστικό. Έχουν μια ακαταμάχητη συνέπεια με την θεματική της ανθρώπινης ζωής.

«Είχα ακούσει για μια φυλή στο παρελθόν όπου ο μάγος της έφτιαχνε αγαλματίδια από πηλό με μορφές του πόνου ή του φόβου του κάθε ασθενούς και τους τα έδινε με σκοπό να τους θεραπεύσει» αναφέρει. Έτσι, η κίνηση του καλλιτέχνη του να δώσει το έργο του στον Έλληνα φίλο του είχε φανερά σημειολογικό χαρακτήρα. Ωστόσο, όταν το τελείωσε διαπίστωσε πως το συγκεκριμένο πορτρέτο δημιούργησε αρκετές αντιδράσεις τόσο σε Έλληνες όσο και ξένους, οι οποίοι μάλιστα λόγω της καταγωγής του τον συνέδεσαν με αυτό το έργο. «Το να καταφέρεις να κάνεις κάτι που να είναι αισθητικά ευχάριστο αλλά επίσης να δημιουργεί αντιδράσεις στον θεατή – θετικές ή αρνητικές– δεν είναι κάτι εύκολο για να το πετύχεις» αναφέρει. Η ισορροπία ανάμεσα σε αυτό είναι και η επιτυχία του έργου.

Όταν τον ρώτησα ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που έχει πάρει, μου απάντησε με κάποιο απόσπασμα από μια συνέντευξη του Francis Bacon που ο ίδιος φαίνεται να ενστερνίζεται στην προσωπική του καλλιτεχνική πορεία. «Γενικά προσπαθώ να εργάζομαι συχνά, διότι όταν μιλάει κανείς για έμπνευση, θεωρώ ότι αυτό που εννοεί έρχεται μόνο μέσα από τη συχνή επαφή με τη δουλειά».

Η καλλιτεχνική του φύση είχε αρχίσει να φαίνεται έντονα ήδη από την παιδική ηλικία του Χρήστου Τσιμάρη. Μια ηλικία γεμάτη αναζητήσεις, απορίες και προσπάθειες για να κατανοήσει κανείς όλες τις έννοιες που τον περιβάλλουν. Ένα περιστατικό που θυμάται έντονα είναι όταν, σε παιδική ηλικία, προσπαθούσε να

Σε μια απάντηση με εξαιρετικά έντονη την αίσθηση του χιούμορ, ο καλλιτέχνης δηλώνει πως εκείνα χωρίς τα οποία δεν θα μπορούσε να ζήσει είναι «το φαγητό, το νερό, ο αέρας και το internet». Όπως φαντάζομαι συμβαίνει και με πολλούς από εμάς! 15

Πληροφορίες www.christostsimaris.com 17

Kill Emil Downtempo & Hip Hop Beats

Συνέντευξη Δανάη Φαίδρα Θωμαΐδου 18

Ο Κill Emil (Αιμίλιος Πρωτόπαπας), είναι ένας Hip Hop και Downtempo μουσικός παραγωγός, με βάση την Αθήνα. Γεννημένος στη Βραζιλία, θα μπορούσε να πει κανείς ότι “έπιασε” τον ρυθμό της μουσικής από νωρίς... και ας μετακόμισε στην Ελλάδα σε ηλικία δύο ετών. Με Rock και Hip Hop ακούσματα στην εφηβική ηλικία και κιθαρίστας Post Rock συγκροτήματος αργότερα, έκανε την αρχή για την επαγγελματική πορεία του, στη διαδρομή της οποίας μπορεί να άλλαξε τρόπους και κατευθύνσεις αλλά έμεινε πιστός στον στόχο, τη μουσική! Ο Kill Emil ξεκίνησε να ασχολείται με την παραγωγή το 2010 και πλέον έχει τέσσερις δίσκους στο ενεργητικό του, με πιο πρόσφατο τον «Salvation» που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο. Έχει μοιραστεί τη σκηνή με σημαντικά ονόματα όπως Bonobo, Chinese Man, Gramatik, Dub Pistols, Guts, Quantic, The Herbalizer κ.ά. Ο Αιμίλιος χρησιμοποιεί αναλογικά samples (βινύλια) και προσθέτει σε αυτά ηλεκτρονικά στοιχεία δίνοντας ένα Instrumental Hip Hop αποτέλεσμα, με στοιχεία jazz, funk, soul και άλλων μουσικών ειδών.

ο τρόπος που με κάνει να ξεφεύγω και να τα ξεχνάω όλα. Εμπνέομαι από όλα. Από κάθε τι που ζω, είτε είναι καλό είτε κακό. Ποια διαδικασία ακολουθείς δημιουργήσεις ένα κομμάτι;

συνήθως

πριν

Αρχικά βρίσκω το Sample που θέλω να πειράξω, μετά φτιάχνω το beat στα bpm που θέλω και μετά κόβω το sample sε 64 κομμάτια (chop) και κάνω κολάζ. Μετά προσθέτω μπάσο, synths κ.λπ. Μουσική μέσα από μηχανήματα, ηλεκτρονικούς υπολογιστές, προγράμματα. Εξέλιξη ή ρίσκο; Ο άνθρωπος έκανε το εργαλείο και όχι το εργαλείο τον άνθρωπο... Μπορείς να δημιουργήσεις μουσική και με το mouse και χωρίς κανένα μηχάνημα. Απλά πρέπει να έχεις φαντασία! Λέω ναι στα Hardware λόγω ήχου, αλλά υπάρχουν και καλλιτέχνες που έχουν αισθητική και βγάζουν super ήχο μόνο με τον υπολογιστή τους, π.χ. Flume, Catching Flies, Long Arm.

Αιμίλιε... γιατί “Kill Emil”; Τι σου έκανε;

Μίλησέ μου για τις συνεργασίες με Έλληνες και ξένους του είδους.

Τίποτα! Απλώς το Kill Emil προέκυψε από το KILL EM ALL των Metallica... Λίγο οι Metallica, λίγο ο Tarantino με το Kill Bill, με λένε και Αιμίλιο οπότε... να το nickname!

Μια σημαντική συνεργασία ήταν με τον Billa Qause και τον J.Melik, με τους οποίους δημιουργήσαμε τους PAD TRIO. Αργότερα, μαζί με τον Elephant Phinix και τον Mononome κάναμε το δικό μας Label την “BEATQUICK” και τώρα ετοιμάζω ένα ep μαζί με την Μαριλέττα Κωνσταντάρα από τους Endangered Speeches. Στις όλες τις συνεργασίες μου υπήρχε και υπάρχει vibe και πολλή όρεξη, γι’ αυτό άλλωστε γίνονται! Όπως και με την τελευταία συνεργασία μου με την Μαριλέττα, απλά βρεθήκαμε, τα είπαμε και όλα έγιναν αβίαστα. Είχαμε και οι δύο έτοιμα κομμάτια και κάπως έτσι ενώσαμε τις δυνάμεις μας.

Πότε και πως ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική; Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη μουσική το 2006 σαν κιθαρίστας σε μια post rock μπάντα με το όνομα Cinekod. Βγάλαμε δύο δίσκους και μετά ο καθένας προχώρησε με τα δικά του. Από το 2011 και μετά είμαι ενεργός με το όνομα Kill Emil σε Downtempo, Hip Hop Beats. Πως έγινε η μετάβασή σου στο… Downtempo; Τι σημαίνει για εσένα αυτός ο όρος;

Ποια είναι η πιο δυνατή στιγμή στην πορεία σου, η οποία σε επιβεβαίωσε 100% για την επιλογή σου να ακολουθήσεις τη μουσική;

Από μικρός μου άρεσε πολύ η Trip Hop και η Hip Hop, οπότε για αυτό και μόνο ξεκίνησα να ασχολούμαι με αυτά τα είδη περισσότερο. Το Downtempo πιστεύω ότι είναι η post rock των χιπχοπάδων και απλά ο καθένας με τον τρόπο του βάζει την ψυχεδέλεια σε hip hop beats! Έτσι και η μουσική μου είναι Instrumental Hip Hop με στοιχεία jazz, funk, soul κ.ά. αλλά την εντάσσω στα Hip Hop Beats.

Υπάρχουν πολλές και με τους Pad Trio και σαν Kill Emil… Η τελευταία φορά ήταν στον Quantic που ο κόσμος έδωσε τρομερό feedback. Θέλω να ευχαριστήσω πολύ γι’αυτό και για την αγάπη που δείχνει σε αυτό που κάνω. Το μουσικό είδος στο οποίο ανήκεις, τα τελευταία χρόνια, διευρύνεται στην Ελλάδα, τόσο σε επίπεδο παραγωγών όσο και κοινού. Εσύ πως το βιώνεις;

Σε μία εποχή που ίσως ο στίχος και η πιο μελωδική μουσική θα ήταν πιο “εύπεπτη” για το μεγαλύτερο μέρος του κοινού, ποιες δυσκολίες αλλά και ποιες χαρές συνάντησες μέσα από την συγκεκριμένη επιλογή σου;

Έχει ανέβει πάρα πολύ! Παλιά δεν ήταν έτσι. Παίζαμε Downtempo και ο κόσμος έδειχνε να βαριέται! Τώρα το απολαμβάνει και είναι πολύ ωραίο να τον βλέπεις να γουστάρει με underground μουσικές! Αντίστοιχα είναι πολύ καλύτερα για τους παραγωγούς. Από τη στιγμή που άνοιξε το Bandcamp όλα έγιναν πιο εύκολα. Υπάρχουν πολλά ελληνικά αξιόλογα label και καλλιτέχνες σε διάφορα στιλ μουσικής, που όλα τα πουλάνε από το Bandcamp σε digital μορφή ή βινύλιο ή cd. Δεν χρειάζονται πλέον οι μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες. Απλά, ένα αρχικό budget για το πρώτο release και βίντεο και μετά live και sets. Εάν είσαι καλός θα ακουστείς! Όλοι το ίδιο κάνουμε και πιστεύω πως είναι ο καλύτερος τρόπος.

Δεν συνάντησα καμία δυσκολία γιατί απλά απευθύνομαι σε ένα instrumental hip hop κοινό. Επειδή γράφω sample based μουσική, εάν μου αρέσει κάποια φωνή, την κόβω και την προσαρμόζω στα μέτρα μου! Το καλό σε αυτό όμως είναι και το αν συναντήσεις κάποιον Mc ή κάποια τραγουδίστρια για παράδειγμα, έχεις πάρα πολλά κομμάτια να του δώσεις για συνεργασία. Ποια ανάγκη σε ωθεί στη μουσική και από πού εμπνέεσαι; Από αυτό ζω εδώ και χρόνια και δεν μπορώ να φανταστώ να μην γράφω ή να μην παίζω μουσική. Είναι 19

Νέα δουλειά με τίτλο «Salvation» (μτφρ. σωτηρία) Προς τι ο τίτλος; O τέταρτος δίσκος μου κυκλοφόρησε στις 18 Σεπτεμβρίου από την αμερικανική εταιρεία Cold Busted. Έχει δουλευτεί εντελώς διαφορετικά από τους άλλους δίσκους μου. Έχει περισσότερους ήχους, ρυθμικά, όργανα και styles. Το όνομα βγήκε γιατί ο δίσκος γράφτηκε σε περίοδο που είναι πολλές δουλειές με live και dj set σε Ελλάδα και εξωτερικό και όταν γυρνούσα στο σπίτι μου κλεινόμουν για να γράψω. Οπότε η σωτηρία, στην προκειμένη περίπτωση, ήταν το στούντιό μου! Πώς ονειρεύεσαι τη συνέχεια σου; Με ένα σπίτι στην εξοχή και όχι στην Ελλάδα και μια μεγάλη μπάντα έξι-επτά ατόμων που θα ξεκινάμε με Downtempo, Trip Hop και θα τελειώνουμε με Afro, Reggae, Cumbia. Κάθε εμφάνιση και διαφορετικό πάρτι! Πληροφορίες https://killemil.bandcamp.com/ https://soundcloud.com/killemilmusic https://www.facebook.com/KillEmil

Ματούλα Ζαμάνη «Το δόσιμο, το λιώσιμο, το χώσιμο...»

Συνέντευξη Δανάη Φαίδρα Θωμαΐδου Φωτογραφίες © Marili Zarkou 22

Ματούλα Ζαμάνη. Την έχουμε ακούσει να τραγουδά με την ίδια ζέση από ηπειρώτικα, λαϊκά και ρεμπέτικα, μέχρι Θανάση Παπακωνσταντίνου και μελοποιημένο Οδυσσέα Ελύτη. Να «απενεχοποιεί» και να απογειώνει με την ερμηνεία της άλλα, που συνήθως τα βρίσκουμε σε πίστες νυχτερινών κέντρων. Να επικοινωνεί με τον κόσμο με ένα τρόπο ευθύ και παιχνιδιάρικο, κάνοντάς τον ένα με τον “δικό της”. Να απλώνει το θυμικό της επί σκηνής σαν μυρωδάτη μπουγάδα, χωρίς να διστάζει να παραδεχτεί ότι της ξέφυγε ένας λεκές. Να σατιρίζει και να αυτοσαρκάζεται. Να “φωνάζει” αγάπη για τη μουσική, έχοντας ήδη στις αποσκευές της... μεταξωτές συνεργασίες. (Ευανθία Ρεμπούτσικα, Θανάση Παπακωνσταντίνου, Μάρθα Φριντζήλα, Παναγιώτη Καλαντζόπουλο, Έλλη Πασπαλά, The Βurger Project, κ.ά.) Η δραματική σοπράνο Ματούλα Ζαμάνη μιλά για το «βάλσαμο και κινητήρα» που λέγεται μουσική, για την «ψίχα της ψυχής», για «την έκφραση, το δόσιμο, το λιώσιμο, το χώσιμο».

που έρχονται από πολύ μακριά με λέξεις και νότες του σήμερα, σύγχρονες. Ένα δημοτικό τραγούδι έρχεται να μου μιλήσει εξίσου έντονα και βαθιά με ένα ποίημα της αγαπημένης μου Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ. Πιστεύω ότι τέχνη χωρίς παρελθόν είναι τέχνη χωρίς αλήθεια. Η παράδοση είναι το θησαυροφυλάκιό μου, το σεντούκι με τα τιμαλφή. Πάντως, η παράδοση με ενδιαφέρει, όχι η παραδοσιολαγνεία. Και, βέβαια, απεχθάνομαι κάθε εκμετάλλευση της παράδοσης για εθνικιστικούς ή οποιουσδήποτε άλλους ψευτοπολιτικούς σκοπούς. Έκανες μουσικές σπουδές, ωστόσο –πέρα από τη φωνή- για την εκφραστικότητα και τον αυθορμητισμό σου ξεχωρίζεις επί σκηνής. Τι μετράει για εσένα περισσότερο; Πιστεύω στο κράμα, και όχι στο κάρμα. Στους συνδυασμούς. Οι μουσικές σπουδές είναι σπουδαίες αν ξέρεις να βγάζεις την “ψίχα της ψυχής”, όπως λέει ο καλός μου φίλος, και συνομιλητής, ποιητής ΓιώργοςΊκαρος Μπαμπασάκης. Χωρίς αυτήν την “ψίχα της ψυχής”, η μουσική είναι απλώς υπόκρουση, είναι για τα σούπερ μάρκετ. Εμένα με νοιάζει η έκφραση, το δόσιμο, το λιώσιμο, το χώσιμο.

Πότε και πως η μουσική μπήκε στη ζωή σου; Από μικρή, μεγάλωσα μες στη μουσική. Από το τρανζιστοράκι, από τα πικάπ, αλλά και ζωντανά, στα πανηγύρια στο χωριό, κατακλυζόμουν από τη μουσική. Θα έλεγα, ότι μόνο η μουσική με ενδιέφερε, ήταν βάλσαμο και κινητήρας. Ήταν το μπρέκφαστ, το μεσημεριανό, και το βραδινό μου. Ποικίλα τα ακούσματα και πολλά, διαφορετικά. Που, όμως, μ’ έναν παράξενο αλλά δημιουργικό τρόπο, γίνονταν ένα ενιαίο τραγούδι στο μυαλό της παιδικής μου ηλικίας. Και έτσι έμειναν. Ένα είναι το Τραγούδι, καμωμένο από ακούσματα των Beatles, που έφερνε ο πατέρας μου από έξω, ήταν στα καράβια, και άκουγε πολλά. Άκουγα και πολλή δημοτική μουσική, ο Τάκης Καρναβάς, αυτή η σπουδαία φυσιογνωμία, γέμιζε μέσα από δίσκους, αλλά και στα πανηγύρια, τα αυτιά μου, όλο μου το είναι, με μουσική που έρχεται από πολύ μακριά, από χρόνους και χώρους αρχέγονους. Από τις ρίζες και τις πηγές μας. Και βέβαια, τα κλασικά ελληνικά ήταν πάντα παρόντα: ο Μίκης και ο Μάνος, οι δύο κολοσσοί, αλλά και οι ιέρειες του τραγουδιού, η Μοσχολιού και η Αλεξίου. Αισθάνομαι τυχερή που ο αχταρμάς δεν έφερε σύγχυση αλλά δημιουργικό δέσιμο, συνοχή.

Τι είναι για εσένα η μουσική; Είναι μία; Υπάρχει καλή και κακή; Σου λέω, με νοιάζουν οι συνδυασμοί. Ναι, υπάρχει καλή και κακή μουσική, αλλά κυρίως υπάρχει μουσική που βγαίνει από τα βάθη της ψυχής και μουσική κατασκευασμένη σε αποστειρωμένα και ξενέρωτα εργαστήρια. Ποιες μουσικές προσωπικότητες έχεις μέσα στην καρδιά σου; Από ποιους έχεις επηρεαστεί; Πάντα έχω τους Beatles στο μυαλό μου, όσο και τα δημοτικά, όσο και τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη. Και πάντα είμαι ανοιχτή σε κάθε τι καινούργιο και ενδιαφέρον, σε κάθε τι που με ξεσηκώνει, που με ωθεί να πάρω τους δρόμους και να ψάξω. Ακόμη ακούω με πείσμα Τζάνις Τζόπλιν και blues, ακόμη ακούω Αρίθα Φράνκλιν και Μπέσι Σμιθ. Και πάντα βαλαντώνω με την Σωτηρία Μπέλλου και την Μαρίκα Νίνου. Σαν «βασανιάρα» όπως σε έχεις χαρακτηρίσει στο παρελθόν, τι σου έρχεται στο νου στο άκουσμα της λέξης «έρωτας»; Πως συνδέεται με τη μουσική σου;

Αγαπημένο τραγούδι από τα... μικράτα σου; Και γιατί; Με έχει στοιχειώσει, με έχει σταμπάρει μπορώ να πω, ένα μεγάλο τραγούδι, του Γιάννη Παπαϊωάννου, το “Άνοιξε γιατί δεν αντέχω”. Μπορώ ώρες ολόκληρες να το ακούω και να το ξανακούω. Μπορώ ώρες ατελείωτες να μιλάω γι’ αυτό το τραγούδι, αυτό το ερωτικό έπος!

Ο έρωτας είναι πλούτος, είναι μεγαλείο. Και, δυστυχώς, ζούμε σε καιρούς τσιγγούνικους, μίζερους. Η ανάγκη έχει καπελώσει την επιθυμία. Τα κοινόχρηστα έχουν καπελώσει το δώρο. Και ο έρωτας είναι δώρο. Για δύο, αλλά και για όλους τους γύρω σου. Γιατί άμα είναι καλά και πλούσιοι, συναισθηματικά, οι δύο, είναι καλά και όλοι οι γύρω τους. Η μουσική μου είναι ένα εγκώμιο του έρωτα, είναι μια παρότρυνση να αφήσουμε να μας αγαπάνε. Είναι ένα κάλεσμα που λέει: Μην φοβάστε να αγαπήσετε, και, κυρίως, μην φοβάστε να αγαπηθείτε. Το χάος του έρωτα είναι δημιουργικό χάος, μανάρια μου!

Τι ρόλο παίζει η παράδοση στο πώς έχεις διαμορφώσει τον μουσικό –τουλάχιστον- χαρακτήρα σου; Όπως έχω ξαναπεί, είμαι βλάχα. Αλλά είμαι και άνθρωπος του 21ου αιώνα. Άρα, μέσα στο μυαλό μου, και μέσα στην ψυχή μου, συνδυάζονται λέξεις και νότες 23

Πάνω στη σκηνή δείχνεις άνθρωπος με έντονα πάθη, είσαι; Αν ναι, τραγουδώντας, τα χαλιναγωγείς, τα ξορκίζεις ή τους προσθέτεις μουσικό χαλί εκτινάσσοντάς τα στα ύψη; Ξέρουμε ότι η Τέχνη, η Μουσική, είναι ανάπτυξη ενός επιφωνήματος. Παίρνεις το “ααααχ!” και το κάνεις ύμνο. Αυτό που ο άλλος ξεστομίζει όταν είναι βαλαντωμένος, βαρεμένος, ακόμα και πυροβολημένος που λέμε, ο καλλιτέχνης το κάνει έργο και του το ξαναδίνει πίσω, δουλεμένο, επεξεργασμένο, αλλά όχι στερημένο από το αρχικό πάθος. Αυτό είναι το στοίχημα: να μη χαλιναγωγείς, αλλά και να μην αφήνεις το ωμό πράγμα, το ακατέργαστο “ααααχ!” να σε διαλύει. Ναι, είμαι άνθρωπος με πάθη, και τα βγάζω από την ψυχή μου τα όσα έχω για να τα κάνω δώρο στον κόσμο, ώστε να καταλάβει ο άλλος καλύτερα αυτό που αισθάνεται, αυτό που άλλοτε τον ταλανίζει κι άλλοτε τον πάει στον ουρανό. «Περσόνα», «μαμούνι», «δραματική σοπράνο», «περφόμερ», έχουμε διαβάσει. Γυαλιά με στρας, φτερά, ή απλά τζιν, βερμούδα και... ξυπόλητη, έχουμε δει. Χαρά, θυμό, λύπη έχουμε αισθανθεί. Ιστορίες, χιούμορ, ατάκες, πολιτικό σχόλιο έχουμε ακούσει. Τι σου συμβαίνει εκεί πάνω τελικά...;! (στη σκηνή) Όπως έλεγε κι ο Σαββόπουλος, «Όλα αυτά μαζί και ταυτοχρόνως, αναντάμ παπαντάμ σε ταβέρνες». Ματούλα + κοινό= ... ; Ας το κρίνει το κοινό. Εγώ κάνω αυτό που μπορώ, δηλαδή να δίνω όλο μου το είναι, όλο μου τον εαυτό, με ειλικρίνεια και χωρίς φτιασίδια, πάνω στη σκηνή. Η τέχνη, και δη η μουσική, μπορεί να βοηθήσει στην βελτίωση αυτής της δύσκολης κατάστασης; Κάθε τι αληθινό, κάθε τι ατόφιο και ανεπιτήδευτο, κάθε τι που βγαίνει από μέσα μας και μπαίνει στο παιχνίδι χωρίς ιδιοτέλειες και χαζούς εγωισμούς, μπορεί να κάνει τον κόσμο καλύτερο, δηλαδή πιο αξιοπρεπή, πιο τίμιο, πιο ερωτικό, πιο αγαπησιάρικο. Τι ονειρεύεσαι;

Πληροφορίες

Ονειρεύομαι έναν κόσμο όπου μπορούμε να φάμε μια σαλάτα και λίγο ψαράκι τραγουδώντας ό,τι μας φέρνει η ψυχή στα χείλη. Ονειρεύομαι να είναι ο κόσμος μια παρέα φίλων και εραστών που κοιτάνε στα μάτια ο ένας τον άλλο, άλλοτε βουρκώνοντας και άλλοτε χαμογελώντας.

Τρία σχέδια της Ματούλας Ζαμάνη 1.Κάτι ετοιμάζουμε με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. 2. Live Σουηδία, Νορβηγία τον Οκτώβριο 3. Απαλές διακοπούλες

Ο γύρος του κόσμου του Κωνσταντίνου Ασπιώτη σε 60 ερωταποκρίσεις Συνέντευξη Χρήστος Νικολόπουλος

Το πρώτο πράγμα που κάνεις όταν κατέβεις από τη σκηνή; Ξεφυσάω, από ευχαρίστηση.

Το τηλεφώνημά μου, στις αρχές Σεπτεμβρίου, βρήκε τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη σε πρόβες για το «Κουρδιστό πορτοκάλι» και τη «Σκοτεινή πέτρα», και σε συμπληρωματικά γυρίσματα για τον «Φελλίνι». Ο ελεύθερος χρόνος του, μέσα σ’ όλα αυτά, περιορισμένος. Ωστόσο αρκετός και αρκούντως διαθέσιμος από πλευράς του για τον γύρο του κόσμου του σε 60 ερωταποκρίσεις.

Κάτι που σου έμαθε το θέατρο; Ότι είναι ένας τόπος όπου μπορούν να συμβούν τα πάντα. Κι αυτό είναι μαγικό. Μια ταινία που θα ήθελες να έχεις παίξει; «Ο νονός».

Ηθοποιός ή σκηνοθέτης; Το καθένα έχει τη γοητεία του. Λειτουργείς καλύτερα στην πρόβα παράσταση; Είναι άλλοι «κόσμοι», μη συγκρίσιμοι.

Μια ταινία που θα ήθελες να έχεις σκηνοθετήσει; «Pulp fiction».

στην

Ποιο χρώμα σε εκφράζει; Παλιότερα το κίτρινο, γιατί είμαι Άρης. Τώρα πλέον το μαύρο. Το έχει κι αυτό βέβαια ο Άρης στη φανέλα του!

Αν δεν ήσουν ηθοποιός-σκηνοθέτης, τι θα ήθελες να είσαι; Ζωγράφος, μουσικός, συγγραφέας.

Μια αγαπημένη σου διαδρομή στην Αθήνα; Δεν έχω αγαπημένες διαδρομές.

Ένας σκηνοθέτης που θα ήθελες να δουλέψεις μαζί του; Στον κινηματογράφο με τους Ταραντίνο, Γούντι Άλεν, Αλμοδόβαρ, στο θέατρο με τον Βαρλικόφσκι.

Ένα βιβλίο στο οποίο ανατρέχεις; «Τα χαστουκόψαρα» του Λένου Χρηστίδη. Ένα βιβλίο που δεν κατάφερες να τελειώσεις; «Η ζωή μου με τον Ντοστογιέφσκι» της Άννας Σνίτκινα.

Ένας/μία ηθοποιός που θα ήθελες να συνεργαστείς; Είναι πολλοί, δεν μπορώ να ξεχωρίσω.

Ένας πίνακας που σε συγκινεί; Διάφορα έργα του Καραβάτζιο.

Κάποιος ρόλος που λαχταράς να παίξεις; Δεν υπάρχει. Με ενδιαφέρει η ιστορία κάθε φορά και η συνεργασία.

Έχεις κάποιο αγαπημένο αντικείμενο; Δεν έχω εξάρτηση από τα πράγματα.

Κάποιο έργο που ονειρεύεσαι να σκηνοθετήσεις; «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Σαίξπηρ.

Ποιο μέσο ταξιδιού προτιμάς; Το αυτοκίνητο.

Ένας συγγραφέας που ξεχωρίζεις; Ντοστογιέφσκι.

Ιδανικός προορισμός διακοπών; Σαμοθράκη.

Μια ατάκα που αγαπάς; «Μια στιγμή υπέρτατης ευτυχίας αξίζει για μια ολόκληρη ζωή;» από τις «Λευκές νύχτες» του Ντοστογιέφσκι.

Μια παιδική ανάμνηση που σε επισκέπτεται συχνά; Μικρός, βουτούσα στην πισίνα και φανταζόμουν πως ήμουν 10 χρόνια μικρότερος. Βγαίνοντας, επανερχόμουν στην κανονική μου ηλικία, έβλεπα πώς έχω μεγαλώσει και προσπαθούσα να καταλάβω τι έχει μεσολαβήσει. Είναι κάτι που θυμάμαι συχνά.

Για ποιο λόγο θα άφηνες μια δουλειά; Αν με ξεγελούσαν σε σχέση μ’ αυτά που μου είχαν πει και υπήρχε δόλος σ’ αυτό.

Μια μυρωδιά που σε γυρίζει στα παιδικά χρόνια; Τηγανιτές πατάτες, τηγανιτά αυγά.

Για ποιο λόγο θα παρατούσες το θέατρο; Αν σταματούσε να με ενδιαφέρει, να μου δίνει τη χαρά που μου δίνει τώρα. Νομίζω όμως πως είναι λίγο απίθανο να συμβεί.

Πρώτο ή τελευταίο θρανίο; Τελευταίο. Το χειρότερό σου μάθημα στο σχολείο; Λατινικά.

Το τελευταίο πράγμα που κάνεις πριν ανέβεις στη σκηνή; Χασμουριέμαι, από άγχος.

Το αγαπημένο σου παιδικό παιχνίδι; Εξερευνήσεις σε εγκαταλελειμμένα σπίτια. 29

Βλέπεις όνειρα; Και ωραία όνειρα και καλούς εφιάλτες βλέπω.

Κάτι που σε έκανε να θυμώσεις πρόσφατα; Δεν θυμώνω. Προσπαθώ να προσεγγίσω τα πράγματα με τη λογική, να καταλάβω. Η όποια ένταση μου βγαίνει σε στενοχώρια και άγχος.

Ένα όνειρο ή εφιάλτης που είδες πρόσφατα; Δεν θυμάμαι. Τα θυμάμαι όταν ξυπνάω, μετά τα ξεχνάω. Δεν τα συλλέγω.

Κάτι που σε έκανε να χαμογελάσεις πρόσφατα; Ο πρώτος μου έρωτας στο σχολείο, η Χρυσάνθη, μου έστειλε σε φωτογραφία το νεογέννητο κοριτσάκι της.

Το πιο τρελό σου όνειρο; Να κάνω πράγματα που με κάνουν ευτυχισμένο στη ζωή μου.

Τρία στοιχεία που σε χαρακτηρίζουν; Ειλικρινής, τελειομανής και γι’ αυτό ευθυνόφοβος.

Ερωτεύεσαι εύκολα ή δύσκολα; Όχι εύκολα.

Τρία στοιχεία που εκτιμάς στους ανθρώπους; Ειλικρίνεια, υπομονή, επιμονή.

Φεύγεις από μια σχέση εύκολα ή δύσκολα; Δύσκολα.

Τρία στοιχεία που σε ενοχλούν στους ανθρώπους; Ανειλικρίνεια, αχαριστία, κακία.

Κάνεις φίλους εύκολα ή δύσκολα; Αφήνομαι να νιώσω φιλικά συναισθήματα, είναι ανοιχτή η καρδιά μου σ’ αυτό. Κάθε άνθρωπος παίρνει έναν χώρο μέσα σου, γιατί είναι ξεχωριστός. Όπως τα δακτυλικά αποτυπώματα. Μοιάζουν, αλλά είναι ξεχωριστά.

Τι θα άλλαζες στον χαρακτήρα σου; Θα ήθελα να είμαι πιο «στ’ αρχίδια μου» σε μερικά πράγματα, να μη με επηρεάζουν πάρα πολύ. Τελευταία το έχω χάσει, ενώ το είχα μικρότερος. Τι θα άλλαζες στην εμφάνισή σου; Θα ήθελα να ξεκουράσω τα μάτια μου, ώστε να χαλαρώσουν λίγο οι σακούλες μου. Να μη φύγουν όμως εντελώς. Μ’ αρέσουν!

Ένα πράγμα που δεν συγχωρείς στις σχέσεις σου; Από αυτά που έχω ζήσει, δεν υπάρχει κάτι που να μη συγχωρώ.

Αν δεν ζούσες στην Ελλάδα, πού θα ήθελες να ζεις; Παρίσι ή Βερολίνο.

Μια μουσική που σε ξεκουράζει; Η κλασική.

Αν δεν ζούσες στη σημερινή εποχή, σε ποια θα ήθελες να ζεις; Στα 60’s, κάπου στο εξωτερικό. Αν και μ’ αρέσει η εποχή μας.

Μια μουσική που δεν ανέχεσαι; Ό,τι έχει να κάνει με λύρα. Με ποια μουσική θα έντυνες τη σημερινή εποχή; Με κάτι από σκληρό ροκ.

Αν δεν σε έλεγαν Κωνσταντίνο, πώς θα ήθελες να σε λένε; Αλέξανδρο.

Ποια μουσική θα επέλεγες για soundtrack της ζωής σου; Μπετόβεν ή Prodigy.

Είσαι πρωινός ή βραδινός τύπος; Εντελώς βραδινός. Βασανίζομαι απίστευτα με αυτόν τον ρου του κόσμου!

Ο εγωισμός σου από το 1 έως το 10; Δυστυχώς, κάτω από το 5.

Μια συνήθεια που δεν αλλάζεις; Το καλό φαγητό.

Η αισιοδοξία σου από το 1 έως το 10; 8,5.

Μια συνήθεια που θες να αλλάξεις; Το τσιγάρο.

Ο ναρκισσισμός σου από το 1 έως το 10; Υποθέτω κοντά στο 7.

Καλοκαίρι ή χειμώνας; Καλοκαίρι.

Η ματαιοδοξία σου από το 1 έως το 10; Κάπου στη βάση.

Θόρυβος ή ησυχία; Ησυχία.

Η ειλικρίνεια των απαντήσεών σου από το 1 έως το 10; Καλό βαθμό παίρνει, γύρω στο 8.

Πληροφορίες Το «Κουρδιστό πορτοκάλι» του Άντονι Μπέρτζες ανεβαίνει στα μέσα Οκτωβρίου στο Θέατρο Κιβωτός σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα με τους Κωνσταντίνο Ασπιώτη, Λάμπρο Κτεναβό, Κωνσταντίνο Γιαννακόπουλο, Βαγγέλη Χατζηνικολάου, Γιώργο Στάμο, Φάνη Παυλόπουλο, Αγγελική Τρομπούκη, Μένη Κωνσταντινίδου. Η «Σκοτεινή πέτρα» του Αλμπέρτο Κονεχέρο ανεβαίνει στα μέσα Νοεμβρίου στο Θέατρο Κιβωτός σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ασπιώτη με τους Σταύρο Ράγια, Γιάννη Τσεμπερλίδη. Η ταινία «Φελλίνι» του Κάρολου Ζωναρά με τους Κωνσταντίνο Ασπιώτη, Χρήστο Σαπουντζή, Αθηνά Παππά, Παύλο Ευαγγελόπουλο κ.ά. βρίσκεται στο στάδιο της ολοκλήρωσης του post production.

Ο ΑΡΜΕΝΙΣΤΗΣ Με θυμάμαι στα σπάργανα να ψελλίζω ρεμπέτικα στα σκαλιά τεμπελιάζοντας και στο βάθος τα κύματα. Η κιθάρα το πάθος μου γητεμένος απόλυτα μαθητεύω στα έντεκα στον τυφλό μου το μέντορα. Τραγουδάκια, παιξίματα χωρισμοί και σμιξίματα ζωγραφίζω το μύθο μου στο βυθό αρμενίζοντας. Είμαι δηλαδή του νερού παιδί… μέσα μου βλέπω μονάχα θάλασσα...

Βαγγέλης Γερμανός Ο Αρμενιστής

Συνέντευξη Δανάη Φαίδρα Θωμαΐδου 33

Σύντομη αυτοβιογραφία

Η έμπνευση;

“Γεννήθηκα στον Πειραιά, στις 14 Νοέμβρη του ’49. Είμαι το μεσαίο παιδί μιας λαϊκής οικογένειας. Ο πατέρας μου είχε μαγαζί στα Λεμονάδικα. Μεγάλωσα στην Καστέλλα και στα Καμίνια. Το πραγματικό μου όνομα είναι Ευάγγελος Ιωάννου Γεωργουλόπουλος. Το ψευδώνυμο «Γερμανός» με συνοδεύει λόγω χρωμάτων. Ξανθό-γαλανό. Έτρεξα πολύ στις αλάνες και στα πεζοδρόμια. Άρχισα κιθάρα στα έντεκα. Πήγα γυμνάσιο στην Ιωνίδειο, αγγλικά στου Παπαηλίου και σφαιριστήριο στην Ντιάνα και στου Σιδέρη. Είμαι άσος στο ποδοσφαιράκι και στο πινκ-πονκ. Επειδή όλοι σπουδάζανε τότε, μπήκα στο μαθηματικό Θεσσαλονίκης. Εκεί πρωτόπαιξα επαγγελματικά, σε μια disco ονόματι «Αpple». To ’70 κατέβηκα με μεταγραφή στην Αθήνα, παντρεύτηκα, έκανα μια κόρη κι έπαιζα εδώ κι εκεί. Όταν λιγοστέψανε τα νυχτοκάματα, τέλειωσα τη σχολή και δούλεψα σε φροντιστήριο σαν μαθηματικός, για μια πενταετία. Το ’81 έβγαλα τα Μπαράκια. Στα χρόνια που ακολούθησαν χώρισα, ερωτεύτηκα, ταξίδεψα κι ηχογράφησα άλλους έντεκα δίσκους με δικά μου τραγούδια (στίχοι, μουσική, τραγούδι), εκατόν τριάντα συνολικά. Έπαιξα στο σινεμά και στην τηλεόραση ρόλους εραστών και ληστών αποκλειστικά. Γράφω πάντοτε τραγούδια και τα τραγουδάω με την κιθάρα. Πού και πού ζωγραφίζω”.

Δεν ξέρω τι να σου πω για την έμπνευση. Ο Σωκράτης έλεγε «το δαιμόνιο»! Η συστηματική προσέγγιση που πρέπει να κάνει ο δημιουργός όταν ξεκινάει οτιδήποτε είναι η δουλειά, η σπουδή. Που σημαίνει ότι πρέπει να κάνω βήμα-βήμα ακολουθώντας τους ρυθμούς που με πιέζουν από μέσα και με κατακλύζουν απ’ έξω. Ο Μάρκος Βαμβακάρης έλεγε «ο δρόμος (η μουσική κλίμακα, το μακάμ) πιάνει το τραγούδι», δηλαδή παίξε το δρόμο, αυτοσχεδίασε και εκείνος θα σου βγάλει το τραγούδι. Ο καθένας έχει την μέθοδό του αλλά γενικά κάπως έτσι συμβαίνει. Πεινάς και ξεκινάς να μαγειρεύεις με όποια υλικά έχεις πρόχειρα, χωρίς να ξέρεις πάντα τι τραβάει η όρεξή σου. Μαθηματικά, μουσική, τραγούδι, υποκριτική, ζωγραφική, συγγραφή. Πως συνδέονται όλα αυτά με τα οποία έχετε ασχοληθεί; Συνδέονται απόλυτα, εφόσον απορρέουν από την καρδιά και από το νου. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά διαφορετικές όψεις της ίδιας εικόνας. Υπάρχει μία διαπήδηση από το ένα στο άλλο, σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Αλλάζουν οι όψεις αλλά η ουσία παραμένει μία, είναι το μεγαλύτερο, καλύτερο και πιο ακριβές νόημα αυτής της ιστορίας. Ό,τι γράφω ή παίζω, με απορροφά ολόκληρο και εξαφανίζεται ο χρόνος. Αυτός είναι και ο δικός μου τρόπος επικοινωνίας με τον εαυτό μου και με τον κόσμο, για αυτό έχω πάντα το τραγούδι συντροφιά.

Πως είναι μετά από τόσα χρόνια να βλέπετε ότι η αγάπη του κοινού παραμένει και... προέρχεται και από νέα πρόσωπα;

Πότε συνειδητοποιήσατε συνοδοιπόροι με τη μουσική;

Όπως αναφέρω και στο βιβλίο μου «Ο Αρμενιστής», το τραγούδι είναι σαν το φως, τρέχει ταυτόχρονα προς όλες τις κατευθύνσεις, παρελθόν, παρόν και μέλλον. Έχει το δικό του χρόνο ανεξάρτητα από τον αντικειμενικό που διανύουμε! Αυτό που ισχύει γενικότερα, αλλά και ειδικότερα στο τραγούδι, είναι ότι οι άνθρωποι δημιουργούν αναπαράγοντας τον εαυτό τους. Μετά από όλο τον καιρό που φτιάχνω τραγούδια, έχω καταλήξει ότι αυτά είναι εντάξει όταν είναι “προφητικά”. Όταν, κατά κάποιο τρόπο, επαληθεύονται. Ας το εξηγήσω μαθηματικά... αυτή η γραμμική συνέχεια που νομίζουμε ότι είναι ο χρόνος δεν είναι ένας καλός σύμβουλος για να γράφει κανείς τραγούδια, θα πρέπει να δει το πράγμα συνολικά. Θα πρέπει να δει και το πριν και το τώρα και το μετά σαν να είναι ένα περιβάλλον. Η αγάπη κρατάει το σύμπαν ενωμένο. Η ελευθερία το κάνει να κινείται.

ότι

θα

είσαστε

Μάλλον όταν άκουσα τα πρώτα «ντιν» της κιθάρας! Ξεκίνησα μαθήματα στα έντεκα αλλά φαντάζομαι ότι τα πρώτα μουσικά ερεθίσματα τα είχα πολύ νωρίτερα. Τα μνημονικά ίχνη που καθορίζουν τα βήματά μας στη ζωή συνήθως δεν είναι οπτικά. Τα ακουστικά είναι αυτά που έχουν μεγαλύτερη δύναμη και χαράσσονται βαθύτερα στο είναι μας. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την εποχή που διανύουμε, την κοινωνία του θεάματος. Σας έχει δυσκολέψει η κοινωνία του θεάματος, όπως την χαρακτηρίζετε; Αρκετά, αλλά ακριβώς επειδή είναι μια φούσκα δεν είναι και τόσο δυνατή. Αυτός ο ποταμός της εικόνας θα μπορούσε να σημαίνει κάτι βαθύτερο για τον άνθρωπο και να μην περνάει απλά σαν ταινία β’ διαλογής! Θα μπορούσε να κάνει τον κόσμο να νοιώσει βαθιά τι τρέχει με τον εαυτό του και με το περιβάλλον του. Έχω όμως την αίσθηση ότι μάλλον μας αποπροσανατολίζει παρά μας κεντράρει, δεν είναι και τόσο βοηθητικός ο ρόλος της εικόνας... Με τα τραγούδια τονίζουμε την «άλλη πλευρά», για να υπάρχει ισορροπία. Υπάρχουν πολλές αξιόλογες δουλειές, βγαίνουν συνεχώς καινούρια πράγματα αλλά όπως τα σούπερ μάρκετ έχουν εκατοντάδες είδη, έτσι και στη μουσική υπάρχει υπερπαραγωγή προς την κατεύθυνση της κατανάλωσης, της λογικής της τσιχλόφουσκας. Όταν κάποιος κάνει σαχλαμάρες από άγνοια, τον χαρακτηρίζουμε “βλάκα”. Όταν κάνει σαχλαμάρες από πρόθεση με σκοπό το κέρδος τότε

Αυτό είναι και η συμβουλή σας σε ένα νέο δημιουργό; Θα έλεγα δούλεψε το τραγούδι μέχρι να σου πει μόνο του ότι είναι ok. Μετά άφησέ το να κυκλοφορήσει, να βγει έξω, να κάνει την πορεία του, να έχει πια το δικό του αλισβερίσι στα αυτιά των ανθρώπων. Θα σου πω ένα αστείο. Στο τραγούδι «Κρουαζιέρα», σε ένα σημείο, οι στίχοι λένε «τον ήλιο θα αντικρύζουμε ανφάς». Ήρθε, λοιπόν, μια κυρία και μου λέει «Με έσωσες με αυτό το τραγούδι! Κατάφερα το γιο μου να τρώει όλο το φαγητό του λέγοντάς του ότι “τον ήλιο θα τον ξαναδείς μόνο αν φας!” 34

Πληροφορίες Ο Βαγγέλης Γερμανός, το αμέσως προσεχές διάστημα, θα παρουσιάσει το βιβλίο του, με τίτλο “ ο Αρμενιστής “ (εκδόσεις ΙΑΝΟΣ) , παράλληλα με συναυλίες σε μουσικές σκηνές, σε όλη την Ελλάδα.

μην χειραγωγούμαι από κανέναν. Θα ήμουν μάλλον υποκριτής αν θεωρούσα ότι για όλα φταίει μόνο το σύστημα, ο καθένας έχει προσωπική ευθύνη. Οπότε είναι μία προσπάθεια που πρέπει να καταβάλλει ο καθένας σε σχέση και με τα ίδια του τα πάθη.

τον χαρακτηρίζουμε ”κακό”. Και ο κακός και ο βλαξ το ίδιο αποτέλεσμα έχουν, τη σαχλαμάρα! Δεν θέλω να παριστάνω τον πονηρό που τα ξέρει όλα, αλλά δεν είναι δύσκολο με λίγη προσπάθεια ο καθένας να διακρίνει τι έχει ουσία, πάντα σε σχέση με το προσωπικό σύστημα αξιών του...

Τα πάθη λειτουργούν σαν πυξίδα;

Με αφορμή το βιβλίο σας «Ο Αρμενιστής», αναρωτιέμαι πού αρέσει στον Βαγγέλη Γερμανό να αρμενίζει...

Το πιο βασικό μάθημα που μπορεί να πάρει κανείς είναι να ξεχωρίζει αυτό που φαίνεται από αυτό που είναι. Οι χαρτοπαίκτες το λένε να ξέρεις να ξεσκαρτάρεις τα περιττά φύλλα. Αυτό είναι επιτυχία για κάποιον, το να μαθαίνει από τα πάθη του. Υπάρχει όμως μία διαφορά. Τα... αυτοπαθή πάθη, αυτά που γυρνούν στον εαυτό σου είναι ok, αρκεί να τα δουλέψεις. Τα άλλα, που πειράζουν τους άλλους, πρέπει να τα σταματήσεις, για το καλό σου! Όπως γράφω και στον «Αρμενιστή» γουστάρω τον εξεγερμένο που δεν βλάπτει τον συνάνθρωπό του. Δηλαδή, Βαγγελάκη κάτσε και βράσε στο ζουμί σου μέχρι να βρεις την άκρη με τον εαυτό σου και μην προσπαθείς να προβάλλεις στον άλλον το ελάττωμα και την ανοησία σου.

... και στο δωμάτιό μου αρμενίζω άνετα! Παντού μπορείς να αρμενίζεις με το νου. Δεν με ενδιαφέρει πάντοντε ο προορισμός. Άλλωστε όπως λέει και μια φράση «δεν μπορείς να χαθείς αν δεν σε νοιάζει πού βρίσκεσαι», αυτό για εμένα σημαίνει ότι δεν έχει τόση σημασία το περιβάλλον που αρμενίζεις, αρκεί να το κάνεις! Σκέφτομαι βρε παιδάκι μου ότι υπάρχει τόσο μεγάλο πρόβλημα στους συνανθρώπους αλλά και σε εμάς τους ίδιους... βλέπω γύρω μου μεγάλη δυστυχία και προβλήματα, που οδηγούν τον άνθρωπο σε απελπισία. Σε κατάσταση υπαρξιακού κινδύνου, που με κάνει να μην μπορώ να έχω την πολυτέλεια να διαλέγω χώρους αρμενίσματος! Πάντως, όταν η κατάσταση είναι έκρυθμη, έχεις την ανάγκη να δραστηριοποιηθείς, αλλιώς απειλείται η ύπαρξή σου. Σε εποχή παχιών αγελάδων οι άνθρωποι επαναπαύονται και γίνονται «ανίδεοι και χορτάτοι» όπως έλεγε ο Γ.Σεφέρης τους συντρόφους του Οδυσσέα!

Τι ονειρεύεστε; Αυτή την περίοδο γράφω τη μουσική πάνω σε στίχους του αγαπημένου φίλου Δημήτρη Καλοκύρη και το απολαμβάνω! Αυτή η συλλογή τραγουδιών, που ανυπομονώ να ολοκληρωθεί, κρύβει μια ωραία ιστορία... Είναι εμπνευσμένη από το βιβλίο «Ιωάννης Ζεμενός» (εκδόσεις Αίολος) και αφορά έναν ανύπαρκτο, μυστηριώδη συγγραφέα, που ζωντάνεψαν δεκαπέντε υπαρκτοί και γνωστοί Έλληνες συγγραφείς. Βασισμένοι σε αυτό το βιβλίο, ο Δημήτρης Καλοκύρης και άλλοι, έχουν γράψει κείμενα και στίχους που αποδίδονται σε αυτό τον επινοημένο συγγραφέα.

«Aνίδεοι και χορτάτοι» σε εποχή... ισχνών αγελάδων; Στην εποχή που διανύουμε, μέσω της τεχνολογίας, υπάρχουν περισσότεροι και πιο “επιστημονικοί” τρόποι χειραγώγησης του κόσμου και δυστυχώς λειτουργούν! Έτσι, δεν είναι και τόσο παρήγορα τα πράγματα. Εγώ πάντα προσπαθώ να μην χειραγωγώ κανέναν και να 36

NewΑge AgaiN? Της Πόπης Αναστούλη

Φωτογραφίζεται η ηθοποιός

Ρεβέκκα Τσιλιγκαρίδου

Photographer: Νικόλαος Τσάπογλου Art Direction: Πόπη Αναστούλη Hairstyling: Hairtrick - Ναταλία Σαμπαλά Location @ Ιππικός38Όμιλος Δυτικής Αττικής

αιώνα και πάλι έντονα το στίγμα της. Έχει ενδιαφέρον, να δούμε τι πρέσβευαν όσοι αγάπησαν και υιοθέτησαν αυτή την υποκουλτούρα και να καταλάβουμε πώς καταλήγει να είναι και πάλι τόσο επίκαιρη.

Παντρεύοντας το παλιό με το νέο πάντα δημιουργούνται έντονα συναισθήματα. Η θύμηση από κάτι που έχει ήδη υπάρξει, κατακτά στις συνειδήσεις μας και στην αντίληψη μας μία συγκεκριμένη εικόνα και δεδομένους συμβολισμούς. Η διάνθιση της κληρονομιάς αυτής με κάτι νέο, έρχεται να διαφοροποιήσει την οπτική που είχε εδραιωθεί.

Την δεκαετία λοιπόν του 1980, λίγο πριν κάποιοι ξεκινήσουν να βλέπουν «Δυναστεία» και «Τόλμη και Γοητεία», υπήρχαν κοινωνικές ομάδες, που έπαιρναν παλιά σχολικά, φορτηγά, λεωφορεία και τα μετέτρεπαν σε κινητά σπίτια. Στόχος τους, όπως και των χίπις ήταν να γνωρίσουν, να μάθουν όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο και να ζήσουν ελεύθεροι, δίχως δεσμούς με ακίνητη και κινητή περιουσία, να αμφισβητήσουν το εδραιωμένο «status quo» και να δημιουργήσουν οι ίδιοι τις δικές τους αξίες και κοινωνικά πρότυπα. Τότε μάλιστα, γνωρίσαμε και τη πιο δημοφιλή οργάνωση της εποχής τη «Φάλαγγα της Ειρήνης | Peace Convoy», η οποία ποτέ δεν μπόρεσε να περιγραφεί με ακρίβεια από τα Μέσα Επικοινωνίας. Ιδρύθηκε το 1984, από τους New Age Travelers που επισκέφθηκαν τις 250 γυναίκες που διαμαρτύρονταν για τη χρήση των πυρηνικών όπλων στις Αμερικάνικες βάσεις στο Greeham Common στο Μπερκσάιρ της Μεγάλης Βρετανίας. Υποστήριξαν αυτό τον αγώνα, όπως και πολλούς άλλους. Παράλληλα, οι δεσμοί τους με τη μουσική, την προσωπική έκφραση, τον χορό και τις τέχνες τους οδήγησαν στην δημιουργία ανοιχτών δωρεάν φεστιβάλ. Το διασημότερο υπήρξε το Stonehenge Free Festival. Το 1985, σε αντίστοιχη διαμαρτυρία τους, κατέληξαν στην γνωστή «Μάχη του Beanfield», η οποία αποτέλεσε τη μεγαλύτερη σύλληψη πολιτών στην ιστορία του Αγγλικού έθνους.

Αυτό το νέο στοιχείο που έρχεται να προστεθεί, είναι γέννημα πάντα της εποχής που διανύουμε. Είναι χαρακτηριστικό που προκύπτει από τα ερεθίσματα που λαμβάνουμε στις κοινωνίες που έχουμε επιλέξει να ζούμε. Όλες οι τάσεις, οι επιρροές, οι χρωματικές παλέτες δεν έρχονται από το διάστημα ή μέσα από κάποιες “σοφές καρέκλες”. Όποιος παρακολουθεί τη μόδα, γνωρίζει τι υπήρξε στην επικαιρότητα την προηγούμενη σεζόν και πώς εκφράστηκε ο κόσμος μέσα από τις επιλογές του. Παράλληλα, πρέπει να συναισθανθεί, να αφουγκραστεί την εποχή, τα δεδομένα που προκύπτουν σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο στον ανεπτυγμένο κόσμο που καταναλώνει και να καταλήξει σε συμπεράσματα για το τι αυτός ο κόσμος έχει ανάγκη. Δεν είναι τυχαίο, ότι με την εμφάνιση της κρίσης, περίπου το 2007, είδαμε τόσα cup cakes τυπωμένα σε t-shirts, σε τσάντες, σε αξεσουάρ ακόμα και σε γραβάτες. Συναντήσαμε νεράιδες και manga girls, παραδοσιακούς ήρωες από κόμικς, νέους σούπερ ήρωες και ηρωίδες, όταν ο κόσμος είχε ανάγκη το ονειρικό στοιχείο, είχε την ανάγκη να ξεφύγει. Από αντίστοιχη ανάγκη προκύπτουν και οι χρωματικές παλέτες. Το χρώμα που πλέον έχει επανέλθει σε όλες τις ντουλάπες είναι το μπλε. Ασφαλώς και το μπλε είναι ένα βασικό χρώμα, αλλά παράλληλα έρευνες Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ψυχολογίας έχουν επισημάνει, ότι το μπλε, το χρώμα του ουρανού και της θάλασσας είναι το πιο αγαπητό σε όλο τον πλανήτη. Είναι το χρώμα που ηρεμεί τον άνθρωπο. Είναι ένα χρώμα ξεκάθαρο, καθόλου φλύαρο, με πλούσιους και οικείους συμβολισμούς. Συνδέεται με την παράδοση, φορέθηκε σε στολές ποικίλων χρήσεων παίρνοντας το κύρος της εμπιστοσύνης και σήμερα, είναι ο βασιλιάς των βασικών χρωμάτων.

Ασφαλώς και οι χίπις, όπως και έπειτα οι Μοντέρνοι Ταξιδιώτες με την πολιτισμική τους πολυμορφία, την επαναστατική φιλοσοφία ενάντια σε κάθε προκατάληψη και ενάντια στον εκάστοτε κυβερνοχώρο, έχουν επηρεάσει τον πολιτισμό, τις τέχνες, τη μουσική, την τηλεόραση, τον κινηματογράφο, και τη μόδα, έχοντας υιοθετηθεί από μάζες και το «mainstream» κοινό. Όλα αυτά μαζί με τις αρχές της προσωπικής και κοινωνικής ελευθερίας, την αποδοκιμασία των αναγκών που ταυτίζονται με την κατανάλωση και τη διάθεση για πληροφόρηση και δράση, γίνονται σήμερα τα νέα της πασαρέλας. Οξύμωρο ενδεχομένως, η υποκουλτούρα ενάντια στην κατανάλωση να εμπνέει την ίδια την κατανάλωση. Αντιλαμβανόμαστε, την ανάγκη της μόδας να εκφραστεί μέσα από μία εναλλακτική οπτική που ταυτίστηκε με την αντίδραση στο «status quo». Έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε, κατά πόσο θα είναι απλά μια επιλογή στην εμφάνιση για μία σεζόν, ή αν θα συνεχίσει να εξελίσσεται εκφράζοντας ένα είδος σιωπηλής αντίστασης και ανάγκης για περισσότερη ελευθερία μέσα σε δημοκρατίες που ενδεχομένως σήμερα σείονται.

Σχετικά με το χρώμα, κάτι που ήταν φανερό ότι έρχεται ξανά, ήταν μια γήινη παλέτα. Μια παλέτα, που συνδέεται με το lifestyle που προβάλλει την ανάγκη για μια ζωή πιο κοντά στη φύση, στην πράσινη συνείδηση, στην αγάπη για τον πλανήτη, την ποιότητα ζωής, την απλοποίηση των αναγκών και το ευ ζην. Μαζί με τους τόνους του κεχριμπαριού, συναντούμε όλα τα καφετιά του δάσους, όλες τις αποχρώσεις της γης. Οι Dsquared, Sacai, Dan and Dean Caten, Chitose Abe επιστρέφουν σε γήινες παλέτες και τις συνδυάζουν με έντονα φολκλόρ στοιχεία. H Burberry, Cloe, Etro, Lanvin, Ralph Lauren μας ταξιδεύουν σε μποέμικες επιρροές, patchworks και μια διάθεση που θυμίζει έντονα New Age, θυμίζει την μετά-χίπις εποχή των Modern Travelers. Μια υποκουλτούρα, που γεννήθηκε μετά τους χίπις, μετά την δεκαετία του 1970 και τα παιδιά των λουλουδιών του «Summer of Love». Ξεκίνησε από την Μεγάλη Βρετανία, είχε έντονη δράση στη Νέα Ζηλανδία, ενώ εξαπλώθηκε παγκοσμίως, αφήνοντας σήμερα, στον εικοστό πρώτο

Στο editorial που ακολουθεί, έχουν επιλεχθεί ρούχα που δεν μπορεί κανείς να αγοράσει. Τα περισσότερα μπορεί να τα δανειστεί από ένα υπέροχο βεστιάριο που ανακαλύψαμε στην Αθήνα, στην οδό Ακτημόνων, ενώ κάποια από αυτά μπορεί απλά να τα φτιάξει μόνος του. 39

Ενδύματα, υποδήματα, αξεσουάρ, props: Boudoir βεστιάριο Ακτημόνων 55 / Γαλάτσι info@boudoirvestiario.com | Hairtrick Νηλέως 24 / Θησείο 2103451352

41 41 41

Νυφικό φόρεμα Boudoir βεστιάριο | Νυφικό Αξεσουάρ Πόπη Αναστούλη TISPOPIS.gr 42

Αναστασία Ρεβή

η Ελληνίδα σκηνοθέτης με 20 χρόνια πορείας στο Λονδίνο

«Live like there is no tomorrow» 44 44

Συνέντευξη: Μαρίζα Πάττα Φωτογραφίες: Γιάννης Κατσαρής / Μαρίζα Πάττα

Συνάντησα τη σκηνοθέτη Αναστασία Ρεβή ένα Σάββατο πρωί με ήλιο στο Marylebone High Street του Λονδίνου. Αν είχε αρνηθεί την πρότασή μου να κάνουμε αυτή την κουβέντα, θα διαδήλωνε πλάι στην Έμμα Τόμσον για τα δικαιώματα των προσφύγων. Αντ’ αυτού, μου μίλησε για τη δουλειά της, το Λονδίνο και τους μεγάλους μύθους που τη συναρπάζουν. Η Αναστασία Ρεβή βρέθηκε στο Λονδίνο το 1995 λόγω της «τρελής της φαντασίας». Μετά τις σπουδές της στην Αγγλική Φιλολογία και το ΚΒΘΕ, έκανε ένα βατραχάκι στην παράσταση Βάτραχοι του Αριστοφάνη. Η συνεργασία της με τον σκηνοθέτη Ανδρέα Βουτσινά τη συγκλόνισε, διότι εκείνος τότε έφερνε όλο τον κοσμοπολίτικο αέρα της Αμερικής και του Παρισιού. Έτσι αποφάσισε να κάνει το μεγάλο βήμα στο Λονδίνο, «έχοντας πλήρη άγνοια». Είκοσι χρόνια αργότερα η Αναστασία μετρά πάνω από 40 παραστάσεις ως καλλιτεχνική διευθύντρια του Theatre Lab Company και 5000 παραστάσεις ως θεατής.

Άσερ, Ψυχοστασία. Ποια είναι η σχέση σου με την Ελλάδα; Είναι μια σχέση έρωτα και αθωότητας. Κουβαλάω την αθωότητα των παιδικών μου αναμνήσεων και του ρομαντικού έρωτα. Αν και σκοπεύω να μείνω για πάντα παιδί, αλλά όπως δεν μπορείς να ξαναγίνεις ποτέ παιδί, όπως δεν πρόκειται να ζήσεις ξανά τον πρώτο σου ρομαντικό έρωτα, έτσι κι εγώ ξέρω ότι στην Ελλάδα δεν πρόκειται να ξαναγυρίσω ποτέ. Αυτή η σχέση θα είναι αιώνια, αλλά δεν θα γίνει κομμάτι της καθημερινότητάς μου ποτέ ξανά. Αυτά είναι τα πρωτογενή μου συναισθήματα. Καλλιτεχνικά κάνω κάποιες σκηνοθεσίες στην Ελλάδα όταν μ’ αρέσει η πρόταση κι αν μ’ αρέσει η συνθήκη. Είμαι σε μια φάση που μου αρέσουν οι μύθοι, τα μεγάλα έργα. Δεν μου αρέσουν οι ιστορίες της διπλανής πόρτας. Αυτά τα δείχνει ωραιότατα η τηλεόραση. Αυτή την περίοδο ανεβάζω Τένεσι Γουίλιαμς και Σαίξπηρ στην Ελλάδα. Θέλω μεγάλες ιστορίες, Όσκαρ Γουάιλντ, τραγωδίες, Φάουστ, Θεία Κωμωδία του Δάντη. Έπειτα, εξαρτάται από πού έρχεται η πρόταση. Δεν υπάρχει περίπτωση να πάω κάπου να στήσω κάτι από το μηδέν. Το πιο βασικό είναι να μου αρέσουν οι άνθρωποι που θα συνεργαστώ μαζί τους.

Τι είναι το Theatre Lab Company; It is my baby, όπως το αποκαλώ. Το Theatre Lab Company είναι ένα θεατρικό σχήμα με μια εξαιρετική πορεία τόσο στο Λονδίνο όσο και στην Ευρώπη με συμμετοχές σε διεθνή φεστιβάλ. Πρόσφατα κάναμε το πάρτι γενεθλίων του, έκλεισε τα 17. Tο Theatre Lab γεννήθηκε από τρελούς Έλληνες καλλιτέχνες που συναντήθηκαν το 1997 στο Λονδίνο. Μια μικρή παρέα, ο Γιώργος Γλάστρας, ο Νίκος Γκόβας κι εγώ μεταφράσαμε την Παρέλαση της Λούλας Αναγνωστάκη στα αγγλικά και την ανεβάσαμε στο Chelsea Theatre. Εκείνη την εποχή αυτό ήταν κάτι εξωπραγματικό. Μέσα σε ελάχιστους μήνες στήσαμε την ομάδα, κάναμε την παράσταση και πήραμε το βραβείο Hellenic Foundation Award, από έναν οργανισμό επιφανών Ελλήνων του Λονδίνου. Αυτό μας έδωσε μια επιπλέον ώθηση να συνεχίσουμε. Οι συνεργάτες μου όμως αποφάσισαν να γυρίσουν στην Ελλάδα κι έμεινα μόνη με το βραβείο! Κάπως έτσι, ξεκίνησα να συσπειρώνω κόσμο γύρω μου, μια μίξη Ελλήνων και Βρετανών. Αυτό που ξεκίνησε από τρέλα, στη συνέχεια έγινε επίσημο κι από ένα σημείο και μετά international. Είχα τη χαρά να συνεργαστώ με ηθοποιούς από Ινδία, Κίνα, Τζαμάικα, Γαλλία, Γερμανία, Νορβηγία. Τώρα, έχει ελληνικό πυρήνα μεν, με καλλιτέχνες και από τον υπόλοιπο κόσμο δε. Αυτή τη στιγμή το Theatre Lab έχει τρία μέτωπα. 1) την προώθηση του ελληνικού πολιτισμού και το αρχαίο ελληνικό δράμα με το Riverside studios του Λονδίνου 2) την προώθηση του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου μέσα από τα φεστιβάλ και 3) τους μύθους που διεγείρουν εμένα, διότι είναι εκείνοι οι σκοτεινοί μύθοι που πάντα αποτελούν κομμάτι έμπνευσής μου, όπως το Velvet Scratch, η Σαλώμη, η πτώση του οίκου των

Ποιες προκλήσεις αντιμετωπίζει ένας καλλιτέχνης που δρα σε ξένη χώρα; Πρώτον πρέπει να αποδείξεις επί δύο ότι είσαι αυτός που είσαι. Με διαφορετικό τρόπο θα πάρει ένας Άγγλος σκηνοθέτης μια πεντάστερη κριτική και διαφορετικά εγώ. Αντίστοιχα μπορεί αυτό να συμβαίνει παντού. Στην Αγγλία που ζω και εργάζομαι τόσα χρόνια, και είναι μια χώρα που δέχεται τους ξένους, δεν είναι απλό. Αν το όνομά μου ήταν Brown, ο κριτικός θα ερχόταν με άλλη διάθεση από αυτή που έρχεται τώρα. Τώρα βλέπει το Ρεβή και γι’ αυτόν είναι κάτι εξωτικό. Από τη μια χαίρεται διότι θα δει κάτι διαφορετικό, αλλά ταυτόχρονα είναι και killer. Είναι απίστευτη πρόκληση γιατί ξέρω ότι όταν μετράω 20 χρόνια δουλειάς, όταν έχω δουλέψει με τέτοιους δασκάλους, όπως ο Ρούφους Νόρρις, με συνεργασίες σε θέατρα όπως το Riverside studios, αισθάνομαι ότι έχω περάσει τις σκληρές εξετάσεις κι αυτό μου έχει δώσει απίστευτη ευφορία σαν καλλιτέχνη. Από την άλλη έχω το τεράστιο άγχος ότι τίποτε δεν είναι δεδομένο. Το να πρέπει να περνάς διαρκώς εξετάσεις σε κρατάει σε φοβερή εγρήγορση. Πως σε επηρεάζει η κριτική; Οι κριτικοί παίζουν το παιχνίδι τους. Παίζω κι εγώ το παιχνίδι τους και είμαστε όλοι χαρούμενοι. Πάνε οι εποχές που με επηρέαζε η κριτική. Όταν διάβασα την πρώτη κακή κριτική, δεν βγήκα από το σπίτι για μία εβδομάδα, έκλαιγα διαρκώς. Έπρεπε να μαθητεύσω 45

Ποιες είναι οι ομοιότητες και ποιες οι διαφορές της εκπαίδευσης των ηθοποιών μεταξύ Ελλάδας και Λονδίνου;

δίπλα σε μεγαλύτερους καλλιτέχνες που μου έμαθαν τα μυστικά. Δεν κλαίμε, δεν παύουμε να τρώμε, δεν κρυβόμαστε, οι άνθρωποι κάνουν τη δουλειά τους κι εσύ κάνεις τη δικιά σου. Δεν υπάρχει λόγος μίσους, ούτε ιδιαίτερης αγάπης. Ο κριτικός απαγορεύεται να γίνει προσβλητικός, αλλά έχει το δικαίωμα να διαφωνήσει. Όταν περνάει καιρός και διαβάζω παλιότερες κακές κριτικές, με πιάνει μια διαολεμένη διάθεση είτε να τις δημοσιεύσω στην τωρινή παράσταση, ή λέω οτι προφανώς το αντικείμενο της κριτικής διαβάστηκε με ένα συγκεκριμένο τρόπο, άρα μήπως να το δω αλλιώς; Να το κάνω πιο σαφές και ξεκάθαρο. Κάποιες άθλιες κριτικές μπορεί να μου προκαλέσουν γέλιο. Για παράδειγμα «οι θέσεις στο θέατρο δεν ήταν βολικές».!

Ο ιδανικός ηθοποιός για εμένα είναι εκείνος που συνδυάζει το ελληνικό ταπεραμέντο με την αγγλική πειθαρχία, την τεχνική και τη διαθεσιμότητα. Στην Ελλάδα είμαστε γεμάτοι έκφραση λόγω ψυχισμού, κουλτούρας και λόγω καιρού. Στην Αγγλία υπάρχουν ταξικές κοινωνίες. Στην βικτωριανή Αγγλία ήταν κομμάτι της καλής αγγλικής ανατροφής να μην δείχνει κάποιος τα συναισθήματά του. Δεν είχε σημασία τι νιώθεις, αλλά το πώς εκφράζεσαι. Οποιαδήποτε έκφραση συναισθημάτων ήταν δείγμα αδυναμίας, λαϊκής καταγωγής και μπαναλιτέ. Οπότε έχει περάσει πάρα πολύ αυτό στην ιδιοσυγκρασία ενός ολόκληρου λαού. Οι Άγγλοι ηθοποιοί λοιπόν που έχουν το συναίσθημα σαν εργαλείο στα χέρια τους, έχουν και την τεχνική είναι μαγικοί. Τις ομοιότητες λοιπόν και τις διαφορές θα τις εντόπιζα στην συνάντηση ψυχής, φωνητικής και σωματικής άσκησης και δυνατοτήτων.

Τώρα τελευταία υπάρχει μια τάση να ανεβαίνουν ελληνικές τραγωδίες στο Λονδίνο. Πως το βλέπεις; Νομίζω ότι ως Theatre Lab Company ανοίξαμε το δρόμο για τις παραγωγές ελληνικής τραγωδίας που πρόσφατα ανέβηκαν στο Λονδίνο. Μέσα από το Greek Season 2010-2014 στο Riverside Studios που παρουσιάσαμε “Αντιγόνη”, τριλογία “Ορέστεια”, “Λυσιστράτη” και “Μήδεια” δώσαμε έναυσμα σε μεγάλα θέατρα για μια καινούργια επίσκεψη στην αρχαία Ελληνική δραματουργία, μιας και οι παραστάσεις μας ήταν sold out. Παρουσιάστηκε στο Old Vic η “Ηλέκτρα” με την Kristin Scott Thomas, στο Barbican η “Αντιγόνη” με την Juliette Binoche, στο National η “Μήδεια” με την Helen McCrory και αυτή την εποχή παρουσιάζεται στο Almeida το αντίστοιχο Greek Season 2015 με “Ορέστεια”, “Βάκχες” και “Μήδεια”. Πέρα όμως από το δικό μας έναυσμα και το γεγονός ότι υπάρχει κοινό για τα έργα, αυτή την εποχή όπου η Ελλάδα είναι στο μάτι του κυκλώνα, το ενίοτε Greek Season έχει περισσότερη απήχηση.

Τι ετοιμάζεις αυτή την περίοδο; Το γλυκό πουλί της νιότης του Τένεσι Γουίλιαμς ανεβαίνει τον Οκτώβριο στο θέατρο Άλμα με την Κατερίνα Μαραγκού και τον Όμηρο Πουλάκη στους ρόλους της Αλεξάνδρας Ντελάγκο και του Τσανς Μπόουμαν. Από αυτή την ιστορία κρατάω την εποχή του αμερικάνικου νότου το 1950. Με συναρπάζει το γεγονός ότι ο Γουίλιαμς παίρνει όλα τα ήθη και τα αποκαθηλώνει. Έπειτα ανεβαίνω στο ΚΘΒΕ τον Ιανουάριο κι ανεβάζω τον Μακμπέθ του Σαίξπηρ. Η πρεμιέρα της παράστασης είναι 15 Ιανουαρίου 2016 στην Κεντρική Σκηνή του Κρατικού. Στη συνέχεια έρχομαι Λονδίνο για να ξεκινήσω το πρώτο έργο από μια τριλογία. Η τριλογία έχει τίτλο «Η αλλούτερη φύση του καλλιτέχνη». Η πρώτη είναι βασισμένη στη ζωή του Ρούντολφ Νουρέγιεφ με τίτλο «Χορεύοντας με τον διάβολο». Ακόμη ψάχνω το καστ, αλλά θα προτιμούσα να τον ενσαρκώσει Ρώσος ηθοποιός. Η δεύτερη είναι αφιερωμένη στη Μαρία Κάλλας και η τρίτη στον Φεντερίκο Φελίνι.

Πως βλέπεις τη “ματιά” των ξένων σκηνοθετών σε σχέση με αυτή των Ελλήνων όταν ανεβάζουν αρχαία τραγωδία; Οι Εγγλέζοι δεν μπορούν να καταλάβουν το αρχαίο ελληνικό δράμα. Αυτό που για εμάς είναι δεδομένο δεν το κατανοούν. Για παράδειγμα στις Βάκχες του Ευρυπίδη λέει ο Διόνυσος «είμαι ο γιος του Δία» και το αγγλικό κοινό δεν μπορεί να το κατανοήσει. Σε εμάς τους ‘Ελληνες αυτή η ατάκα αμέσως κάνει κλικ. Εμείς έχουμε τους κώδικες των μύθων. Το πλατύ αγγλικό κοινό δεν έχει ιδέα ούτε για την Αντιγόνη, ούτε για την Ιφιγένεια, ούτε για τον Οιδίποδα. Στις παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας που βλέπω σαν κοινό, βλέπω τον κόσμο να μην καταλαβαίνει τίποτα. Υπάρχει ένας μη καθαρός κώδικας. Δεν έχουν βρει τον κώδικα, διότι εξ ορισμού δεν είναι εύκολο να βρεθεί. Το αρχαίο ελληνικό δράμα είναι απίστευτα δύσκολο κι απίστευτα σύγχρονο.

Ποια είναι τα σχέδιά σου για τα επόμενα 5 χρόνια; Δεν κάνω ποτέ πενταετές πλάνο. Όταν σκέφτομαι το μέλλον, δεν σκέφτομαι τα επαγγελματικά. Είμαι της λογικής του «ζήσε το τώρα». Γελάω με τα πλάνα. Το μόνο πλάνο που θα μπορούσα να κάνω είναι μια ωραία βόλτα στο ποτάμι, να πιω ένα καλό κόκκινο κρασί, να φάω θαλασσινά που μου αρέσουν πολύ. Όταν μπαίνουμε σε συζητήσεις για παραγωγές που θα γίνουν το 2017 και το 2018, τους λέω «παιδιά, κάνετε ό,τι θέλετε, δεν ξέρω αν θα είμαι σε κατάλληλη διάθεση». Το μότο μου είναι «live like there is no tomorrow». 46

Πληροφορίες www.theatrelab.co.uk

Ο Χάρης Ανδριανός θεωρεί την Όπερα φυσικό φαινόμενο! Συνέντευξη Τάσος Μπιμπισίδης 48

Ίσως στην Ελλάδα έχουμε ένα στερεότυπο σε σχέση με το Λυρικό Θέατρο, καθώς θεωρείται από κάποιους λίγο περισσότερο κομιλφό απ’ ό,τι αντέχει η... αλέγκρα φύση μας. Ο Χάρης Ανδριανός, έχει αντίθετη γνώμη! Ένας από τους πιο εκλεκτούς βαρύτονους της Λυρικής Σκηνής, μας εξηγεί πώς αποφάσισε να ανεβεί στη σκηνή παίζοντας σε σπουδαίες Όπερες, αλλά και γιατί το είδος αυτό έχει μια μαγική δύναμη που μπορεί να συνεπάρει τους πάντες! Φέτος, πρωταγωνιστεί στο «Kiss me Kate» στο Μέγαρο Μουσικής -παράσταση που είδαμε το καλοκαίρι στο Φεστιβάλ Αθηνών- αλλά και στον «Μαγικό Αυλό» στη Λυρική. Όταν δεν κάνει κάτι απ’ όλα αυτά, ακούει Ρεμπέτικα και Amy Winehouse, βλέπει ταινίες, περπατάει στην Αθήνα, ταξιδεύει με τους φίλους του, και απολαμβάνει την παρέα του Τάκη - του πανέμορφου γάτου του. Ονειρευόσουν από μικρός τη σκηνή; Καμία σχέση. Μάλλον κάπως τυχαία αποφάσισα να ασχοληθώ με τη μουσική! Γεννήθηκα στην Αυστραλία όπου έζησα τα πρώτα έξι χρόνια της ζωής μου. Έπειτα, πήγαμε οικογενειακώς στην Πάτρα, γιατί η μητέρα μου ήθελε να είναι κοντά στην οικογένειά της. Στα 18 μου ήρθα στην Αθήνα να σπουδάσω Χημικός. Τότε ήταν πολύ μόδα να είσαι καθηγητής (γελάει). Λίγο νωρίτερα όμως, είχα ξεκινήσει μαθήματα πιάνου. Η πρώτη μου επαφή με τη μουσική με μάγεψε. Όταν ήρθα στην Αθήνα, αποφάσισα να πάω σε ένα Ωδείο για να κάνω τραγούδι. Ήμουν αρκετά ντροπαλός και δεν ήξερα αν θα καταφέρω να σταθώ πάνω στη σκηνή, μέχρι που διδάχτηκα σκηνές από Όπερες και κατάλαβα ότι ανήκω εκεί! Κάπως έτσι έδωσα εξετάσεις για την υποτροφία Κάλλας και πήρα τον πρώτο μου ρόλο στη Λυρική. Δούλεψα αρκετά και σε Όπερες του εξωτερικού, όπως στην Ιταλία και τη Γερμανία, αλλά επιδίωκα να δουλεύω περισσότερο στην Ελλάδα, γιατί αγαπώ τη ζωή που έχουμε εδώ. Τι διαφορετικό έχει η Όπερα και σε γοήτευσε τόσο; Έχει τρομερή δύναμη σαν είδος. Είναι σαν φυσικό φαινόμενο που σε συνεπαίρνει! Η ένταση της μουσικής, η εσωτερικότητα, η θεατρικότητα, το δράμα, το πάθος των στίχων, είναι όλα συγκλονιστικά. Έχει μια υπερβολή που δεν γίνεται να μην σε γοητεύσει. Παρουσιάζει καθετί στο ανώτερό του επίπεδο. Είναι όμως δύσκολο είδος για έναν καλλιτέχνη. Έχει πολλές απαιτήσεις. Πράγματι, λειτουργείς σαν αθλητής! Θέλει πολλή “προπόνηση”. Πρέπει να μπεις σε πρόγραμμα αρκετό καιρό πριν από μια παράσταση. Να είσαι υγιής, να έχεις καλή φυσική κατάσταση, να κοιμάσαι, να προσέχεις τι τρως και να μελετάς συχνά με τον πιανίστα σου. Είναι πολύ μεγάλος ο δρόμος για να φτάσεις στο χειροκρότημα. Ειδικά στις μέρες μας, λόγω της περίεργης εποχής που ζούμε, δεν προλαβαίνεις να εξελίξεις τον ρόλο σου μέσα από την παράσταση, γιατί οι παραγωγές που παρουσιάζουμε ανεβαίνουν για πολύ λίγες παραστάσεις! Πρέπει να είσαι έτοιμος εξαρχής, να βρεις αμέσως τον ρόλο, πράγμα που απαιτεί ακόμη πιο σκληρή δουλειά. Ωστόσο, η Όπερα είναι δύσκολο είδος και για το θεατή. Υπάρχει τελικά κοινό στην Ελλάδα που αγαπάει την κλασική μουσική; Η Όπερα στην Ελλάδα, ειδικά τις εποχές που ξεκινούσα εγώ, ήταν στα πάνω της! Συνεργαζόμουν με το Μέγαρο Αθηνών, το Μέγαρο Θεσσαλονίκης, τη Λυρική και άλλους τόσους φορείς. Είχαμε πολλή δουλειά και μεγάλο κοινό. Επίσης υπήρχαν περισσότερα χρήματα, οπότε φιλοξενούσαμε όλες τις μεγάλες ορχήστρες και παραστάσεις 49

τον εαυτό μου. Είναι υπέροχα τα προνόμια που έχουμε ως Έλληνες, η αμεσότητα, ο ήλιος, η διασκέδασή μας!

του εξωτερικού, με αποτέλεσμα το κοινό να πολλαπλασιάζεται. Αλλά και σήμερα, η Λυρική σκηνή, μέσα στον Ιούνιο που μας πέρασε -σε όλη αυτή την τεράστια κρίση- έκανε τέσσερα sold out στην «Tosca» στο Ηρώδειο. Μιλάμε για είκοσι χιλιάδες εισιτήρια. Υπάρχει κοινό που έχει αγαπήσει τη δουλειά που κάνουμε, ακριβώς γιατί γίνεται με πολλή αγάπη και κόπο. Έχει χτιστεί η σχέση μας με το κοινό. Κάναμε πολλές δράσεις στη Λυρική Σκηνή που έκαναν τον κόσμο να έρθει κοντά στην κλασική μουσική. Δυστυχώς όμως τα πράγματα είναι πλέον πολύ πιο δύσκολα…

Έχουμε όμως και πολλά ελαττώματα. Αυτό είναι μεγάλη κουβέντα. Δεν νομίζω ότι φταίμε μόνο εμείς για τα ελαττώματά μας. Προφανώς δεν ήταν η πραγματικότητα αυτό που ζούσαμε, άρα ήταν λογικό κάποια στιγμή να ‘’σκάσει η φούσκα’’ και να προσγειωθούμε απότομα. Εκεί ήταν που βγήκαν όλα τα αρνητικά μας στοιχεία στη φόρα και καταλάβαμε τι μας γίνεται. Σήμερα όμως δεν ζούμε το ψέμα που ζήσαμε – ξέρουμε τι συμβαίνει γύρω μας και δεν υπάρχουν πια δικαιολογίες. Χαίρομαι που μπορούμε να αλλάξουμε κάποια πράγματα προς το καλύτερο, έχοντας πια μια πιο σαφή εικόνα της πραγματικότητας. Ξεκαθαρίζει κάπως το τοπίο, ξέρουμε τι λάθη κάναμε αλλά και τι πρέπει να κάνουμε για να πάμε μπροστά.

Τι έχει αλλάξει; Τα τελευταία τρία χρόνια είναι άσχημες οι συνθήκες για όλους μας. Και για τους θεατές αλλά και για εμάς τους καλλιτέχνες. Για παράδειγμα, κάνουμε παραστάσεις και μένουμε απλήρωτοι για πολύ μεγάλα διαστήματα. Χρωστάνε χρήματα σε όλους μας. Το καλοκαίρι που μας πέρασε ακυρώθηκαν, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή λόγω της έκτακτης επικαιρότητας και του Δημοψηφίσματος, δύο μεγάλες παραγωγές που είχαμε ετοιμάσει. Ήμασταν καθημερινά σε απλήρωτες πρόβες και ξαφνικά μας είπαν ότι ακυρώνονται όλα! Υπάρχει λοιπόν τεράστια ανασφάλεια και καμία θετική προοπτική. Παρόλα αυτά, προσπαθούμε όλοι μας να συνεχίσουμε να δουλεύουμε με τον ίδιο ζήλο. Εξάλλου δεν σου μένει και τίποτα άλλο να κάνεις. Αντιλαμβάνεσαι όμως πως ενώ συνεχίζεις να δουλεύεις το ίδιο σκληρά, δεν μπορείς να καλύψεις τις ανάγκες και τις υποχρεώσεις σου. Αυτό δεν γίνεται να μην σε καταθλίβει.

Πέρα από την Όπερα, έχεις σκεφτεί ποτέ να κάνεις προσωπική δισκογραφία; Δυστυχώς η δισκογραφία έχει πεθάνει. Και πάλι όμως, δεν νομίζω να το επιδίωκα. Θεωρώ ότι η αρετή του ταλέντου μου απογειώνεται στη σκηνή μέσα από ένα ρόλο. Δεν μου ταιριάζει κάτι άλλο. Από εκεί και πέρα, έχω κάνει συναυλίες με κλασικά ελληνικά τραγούδια ή με πιο jazz ήχους, και είναι κάτι που θα ήθελα πολύ να συνεχίσω να κάνω! Στο σπίτι σου τι μουσική ακούς; Σίγουρα δεν ακούω ποτέ Όπερα (γελάει). Ακούω ελληνική μουσική, πιο έντεχνη ή πιο pop. Λατρεύω τον Χατζιδάκι και αγαπάω το Ρεμπέτικο και τις όμορφες γυναικείες φωνές. Η Μπέλλου, η Νίνου, η Χαρούλα, η Τάνια, η Καίτη Γκρέυ, η Μπάμπαλη, η Adele, η Amy. Όλα αυτά τα κορίτσια με γοητεύουν και με εκφράζουν.

Εφόσον έχεις δουλέψει ήδη στο εξωτερικό, δεν σκέφτηκες να φύγεις; Είχα πάντα προτάσεις και έχω ακόμη, αλλά δεν το κυνήγησα ποτέ. Ήξερα πως αν φύγω στο εξωτερικό, θα κατάφερνα σταδιακά να αναδειχτώ και να πάω σε ακόμη μεγαλύτερα θέατρα και σπουδαίους ρόλους, αλλά δεν το έκανα! Ήταν πολύ όμορφη η δουλειά που κάναμε εδώ, όπως και η ζωή στην Αθήνα. Ακόμη δεν θέλω να φύγω. Έχω τους φίλους μου, την οικογένειά μου, το σπίτι μου. Δούλεψα έναν ολόκληρο χρόνο σε μια παράσταση στη Γερμανία, αλλά δεν μου ήταν εύκολο να ζω μακριά από την Ελλάδα.

Φέτος για πρώτη φορά πρωταγωνίστησες σε ένα μιούζικαλ, το «Kiss me Kate», που θα ανέβει και πάλι στο Μέγαρο Μουσικής. Το «Kiss me Kate» παρουσιάστηκε αρχικά στο Ηρώδειο τον περασμένο Ιούνιο. Ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχα σε ένα ‘’καθαρόαιμο’’ μιούζικαλ και συνεργάστηκα με ανθρώπους που δεν είναι μόνο λυρικοί τραγουδιστές αλλά είναι ηθοποιοί ή χορευτές. Η συνθήκη ήταν εντελώς καινούργια και το απόλαυσα πολύ. Η παράσταση θα ανέβει και πάλι στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, με τους ίδιους συντελεστές. Πρόκειται για μια πολύ διασκεδαστική ιστορία με υπέροχες μουσικές, που σίγουρα θα σας κάνει να ξεχαστείτε…

Όταν δυσκολεύουν πολύ τα πράγματα, μετανιώνεις που έμεινες εδώ; Δεν το έχω μετανιώσει ποτέ ως τώρα. Σίγουρα η τέχνη μου στην Ευρώπη έχει εντελώς άλλη υπόσταση, καθώς υπάρχει μεγαλύτερος επαγγελματισμός και υψηλό επίπεδο παραγωγών, αλλά αν νιώθεις μόνος σου, τι να τα κάνεις όλα αυτά; Βέβαια δεν έχω κλείσει την πόρτα στις προτάσεις. Για παράδειγμα, θα πάω και πάλι στη Γερμανία τον Ιούνιο του 2016 για μια καινούργια παράσταση. Άλλο όμως αυτό κι άλλο να μετακομίσω μόνιμα εκτός Ελλάδας. Αν ήμουν ένας άνθρωπος που ζει μόνο για τη δουλειά του, θα ήταν σίγουρα καλύτερα να φύγω. Αλλά εγώ θέλω τον χώρο μου, τους ανθρώπους μου και τη χαρά που έχουμε στην Ελλάδα -όση μας έχει μείνει- για να μπορώ να έχω και

Μπορεί, λοιπόν, η Τέχνη να μας κάνει να δούμε τα πράγματα με άλλο μάτι; Για μένα η Τέχνη είναι τρόπος ζωής, οπότε η απάντηση στην ερώτηση είναι δεδομένη. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να ζει κάποιος αλλιώς. Η Τέχνη μας φέρνει πιο κοντά στους ανθρώπους, αλλά και πιο κοντά στον πραγματικό μας εαυτό. Μας ενεργοποιεί και μας αφυπνίζει. Μας δείχνει ποιοι είμαστε. 50

Πληροφορίες Ο Χάρης Ανδριανός πρωταγωνιστεί στο «Kiss me Kate» του Cole Porter που θα ανέβει με τη συνοδεία της Καμεράτας στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών από τις 4 ως τις 11 Οκτωβρίου. Στην παράσταση συμμετέχουν οι: Ειρήνη Καράγιαννη, Νάντια Κοντογεώργη, Ιάσονας Μανδηλάς, Κώστας Βουτσάς, Χάρης Ρώμας κ.α. Από τις 23 Οκτωβρίου θα συμμετάσχει στον «Μαγικό Αυλό» του Μότσαρτ, που θα παρουσιάσει η Εθνική Λυρική Σκηνή στο Θέατρο Ολύμπια.

Πέννυ Μπαλτατζή

Πληροφορίες Facebook page: Penny Baltatzi (Musician/Band) Instagram: penny baltatzi Youtube channel: Penny Baltatzi (όπου μπορείτε να ακούσετε το νέο κομμάτι “Το καλάθι” - Πέννυ Μπαλτατζή feat. The Burger Project)

ο - η - το

Της Δανάης Φαίδρας Θωμαΐδου

Οριστικό άρθρο, χρησιμοποιείται για τον προσδιορισμό του ονόματος που ακολουθεί. π.χ. η Πέννυ Μπαλτατζή συμπληρώνει τη συνέχεια των λέξεων! Ο ήχος... του φθινοπωρινού αέρα την ώρα που ο βασιλιάς ήλιος πάει για ξεκούραση...

υπογραφή σου μέσα από αυτή τη διαδικασία; Αυτός είναι ένας άλλος δρόμος που καλείσαι να περπατήσεις παράλληλα.

Ο τρόπος... που ζεις... το να ζεις... τη στιγμή... το αιώνιο τώρα.

Η ιστορία... του κάθε τραγουδιού είναι μοναδική και μοναχική. Η στιγμή της σύλληψης μικρή και κβαντική. Μικρή γιατί μόλις ο εγκέφαλος αντιληφθεί ότι η “ιδέα” ήρθε δεν αργεί να κάνει switch από το δεξί ημισφαίριο των αισθήσεων και της διαίσθησης, στο αριστερό της λογικής που σε παραπλανά και σε ισοπεδώνει...

Ο τόπος... αυτός που θα με κάνει να μηδενιστώ… να νιώσω ότι όλα γύρω μου είναι καινούρια... πρωτόγνωρα... γίνομαι βρέφος και μπουσουλάω... γνωρίζω με την αφή και όλες τις αισθήσεις... χωρίς να βρίσκω λεκτική έκφραση που να με καλύπτει. Η φύση μου δημιουργεί τέτοια συναισθήματα... οι ήχοι, τα χρώματα...

Η ομάδα... σε μαθαίνει να μην είσαι εγωιστής... να δουλεύεις σαν σύνολο και όχι σα μονάδα. Δυστυχώς

δεν έχουμε παιδεία στο θέμα της συλλογικής εργασίας.

Και τώρα είμαι σε μια φάση που έχω μηδενίσει το κοντέρ έχοντας κλείσει το κεφάλαιο “Penny and the swingin cats” και ανοίγοντας ένα καινούριο δρόμο...

Η χαρά... ξεχειλίζει από τα μάτια! Η δυσκολία... Είναι μόνο ένα στάδιο στην απέραντη διαδρομή που έχεις να κάνεις.. το θέμα είναι στο τέλος να έχεις διασχίσει τη ζούγκλα και να βγεις ζωντανός και αρτιμελής.

Χρειάστηκα να περάσω κάποιο καιρό στην εξοχή για να επαναπροσδιοριστώ και να επανατοποθετηθώ. Ο κόσμος... έρχεται πάντα με την καλύτερη διάθεση... αρκεί να το ξέρεις ότι έτσι συμβαίνει....

Η σκηνή... σε κάνει ένα μαζί της αν της δοθείς...

Ο στόχος... πρέπει να μπαίνει και να ολοκληρώνεται η διαδικασία επίτευξής του στο μέγιστο... οι κοντινοί μικροί στόχοι είναι πιο εφικτοί και με μικρότερες πιθανότητες αποτυχίας και απογοήτευσης. Καλό όμως είναι, να είναι τέτοιοι που να μας φέρνουν μακροπρόθεσμα αποτελέσματα.

Το όνομα... Άγγελος χαραγμένο στην ψυχή μου. Το ύφος... της νοσταλγίας... των τραγουδιών που γεννιούνται και ψάχνουν προορισμό. Το όνειρο... μου να κάνω ελεύθερη πτώση θα γίνει σύντομα πραγματικότητα για να μπει σε σειρά το επόμενο όνειρό μου...

Ο ενθουσιασμός... ένα από τα στοιχεία του χαρακτήρα μου.

Επίσης το πρώτο μου live στο εξωτερικό, που ήταν μεγάλη επιθυμία μου, θα πραγματοποιηθεί στο Λουξεμβούργο στις 14 Νοεμβρίου.

Ο φόβος... δεν υπάρχει... είναι ένα ψέμα... μας ελέγχει... μας ορίζει... μα είναι ψέμα. Χρειάζεται για να επιβιώνεις αλλά είναι ψέμα... δεν υπάρχει... δεν υπάρχει...

Το λάθος... μερικές φορές είναι πιο σωστό.

Είναι η πανοπλία... είναι ένα μπαλόνι που όσο το τροφοδοτείς τόσο φουσκώνει και φουσκώνει, και τότε το “εγώ” γίνεται τεράστιο...

Το πάθος... ο παρορμητισμός, να πέφτεις με τα μούτρα, να ξεζουμίζεις κάθε εμπειρία... στη ζωή, στη σκηνή, στο όνειρο, στο ταξίδι, με κρατάει ζωντανή.

Η αρχή... συνήθως δύσκολη... άγνωρα τα μονοπάτια. Αλλά η διάθεση για αυτό αχόρταγη. Κάθε αρχή μια γέννα και ένα πένθος, ένα δάκρυ και ένα χαμόγελο... κάτι άλλο τελείωσε... άδειασε...κορέστηκε...

Το αγαπημένο... μου... να σηκώνω το βλέμμα στο φεγγάρι και να ψάχνω τους αστερισμούς.

Η έμπνευση... είναι ευχή και κατάρα. Ξέρουν όλοι πως οι εμπειρίες, τα βιώματα και οι επιρροές μας εμπνέουν. Μπορείς όμως να βρεις το εαυτό σου και την

Επίσης το καινούριο μου μουσικό μονοπάτι ήδη έχει υπέροχες εικόνες και δείχνει πολύ ενδιαφέρον...

Το καινούριο... μου λάθος πάντα βελτιωμένη έκδοση του προηγούμενου!

Δημήτρης Σαμόλης «Δεν πιστεύω σε μεγάλες στιγμές»

Συνέντευξη Τάσος Μπιμπισίδης

Ίσως τον γνωρίζετε σαν ηθοποιό. Ίσως πάλι τον γνωρίζετε σαν τραγουδιστή. Το σίγουρο είναι ότι ο Δημήτρης Σαμόλης μας δίνει πολλές αφορμές για να τον μάθουμε λίγο καλύτερα! Έχοντας τελειώσει το Εθνικό Θέατρο, πέρυσι συμμετείχε στην «Αγαπητή Ελένα» στο Θέατρο Επί Κολωνώ, που θα επαναληφθεί και φέτος. Παράλληλα όμως, μας παρουσίασε τα πρώτα του τραγούδια στα ιδιαίτερα live που στήνει με τη μπάντα του. Ο αγγλόφωνος δίσκος «Popetry» έχει την υπογραφή του και μας διηγείται τρυφερές ιστορίες μέσα σε pop μελωδίες. Γι’ αυτές τις ιστορίες μιλήσαμε μαζί του, αλλά και για την πρώτη του φορά στη σκηνή δίπλα στην Αλίκη Βουγιουκλάκη, την αγάπη του για τη μουσική και την ιδεατή ευτυχία που διεκδικεί, μένοντας πιστός στον εαυτό του… 55

Πώς ορίζει τον εαυτό του.

(γελάει). Βέβαια, με τη Νομική ασχολήθηκα ελάχιστα, κάνοντας απλά μια πρακτική άσκηση για κάποιους μήνες. Σήμερα μπορώ να πω ότι αυτή ήταν πραγματικά η χειρότερη εμπειρία στη ζωή μου. Πέρασα πολύ άσχημα εκείνο το διάστημα, γιατί έκανα μια δουλειά που δεν ταιριάζει στον χαρακτήρα μου. Δεν μπορώ να με φανταστώ μέσα σε τόση γραφειοκρατία. Κάπως έτσι κατάλαβα ότι πρέπει να ακολουθούμε αυτό που πραγματικά θέλουμε, οπότε μόλις τελείωσα το Εθνικό Θέατρο ξεκίνησα να γράφω μουσική, παρέα με την κιθάρα μου! Δεν πίστευα όμως πολύ τον εαυτό μου σε αυτό το κομμάτι. Θεωρούσα ότι οι συνθέτες είναι μια ειδική κατηγορία και ότι δεν έπρεπε να μπω στα λημέρια τους. Ωστόσο, πέρασα για λίγο καιρό από μια περίοδο όπου δεν είχα δουλειά σε καμιά από τις ειδικότητές μου, δεν είχα καθόλου λεφτά και είχα τσακωθεί και με τους φίλους! Έτσι, κάθισα μόνος και έρημος κλεισμένος στο σπίτι και έγραψα μουσική. Τότε το έκανα γιατί δεν είχα να κάνω απολύτως τίποτα άλλο και δεν ήθελα να αποτρελαθώ. Τώρα που το βλέπω από μακριά βρίσκω τη περίοδο αυτή απόλυτα γοητευτική! Από εκεί και πέρα, δεν σταμάτησα ποτέ να γράφω. Δημιουργώ μουσική συνέχεια, δεν περιμένω την έμπνευση να μου έρθει ξαφνικά. Δουλεύω πολύ και προσπαθώ να είμαι παραγωγικός. Χρειάζεται να φροντίζουμε αυτό που αγαπάμε και να του δίνουμε χρόνο. Να καθόμαστε και να δουλεύουμε με αγάπη, ώστε να έχουμε ανάλογα αποτελέσματα.

Είμαι απλά ο Δημήτρης! Είναι λίγο περιοριστικές οι ταμπέλες, δεν θέλω να πω ούτε ότι είμαι μόνο ηθοποιός, ούτε ότι είμαι μόνο τραγουδιστής. Θέλω να είμαι ανοιχτός σε κάθε μορφή έκφρασης, γιατί για εμένα αυτό είναι η τέχνη, ένας τρόπος να εκφραστείς. Στην παρούσα φάση λοιπόν εκφράζομαι μέσα από την υποκριτική και το τραγούδι, αλλά δεν αποκλείω οτιδήποτε άλλο. Γενικά νομίζω ότι στη ζωή δεν πρέπει να αποκλείουμε τίποτα… Η πρώτη του φορά στη σκηνή. Το καλοκαίρι που τελείωσα το Δημοτικό, ως μικρό ψώνιο που ήμουν, είχα μπει στη διαδικασία να ψάχνω να βρω κάτι να κάνω, με σκοπό να βγω κι εγώ σε κάποια σκηνή (γελάει). Δεν ξέρω τι ακριβώς με τραβούσε προς τα φώτα, γιατί δεν είχα κάποιο ερέθισμα τότε, ούτε και ασχολούμουν με την τέχνη. Μάλλον αισθάνθηκα ξαφνικά ότι μεγάλωσα επειδή τελείωσα το Δημοτικό, και ότι πρέπει να κάνω κάτι για να βγω από το “καλούπι” του μαθητή. Δεν ξέρω λοιπόν πώς έτυχε και έπεσε το μάτι μου στην εφημερίδα του πατέρα μου, πάνω στην αγγελία του Θεάτρου Αλίκη που ζητούσε παιδάκια για την «Μελωδία της Ευτυχίας»! Αυτός θα ήταν ο δεύτερος χρόνος της παράστασης. Έπεισα λοιπόν τη μητέρα μου να με πάει κρυφά από τον πατέρα μου στην οντισιόν και με πήραν. Έγινε πολύ γρήγορα και ξαφνικά. Όταν ξεκίνησαν οι παραστάσεις, θυμάμαι να υπάρχουν ατελείωτες ουρές στο θέατρο. Οι περισσότεροι δεν χωρούσαν να μπουν μέσα. Οι ταξιθέτες τοποθετούσαν επιπλέον καρέκλες σε όλους τους διαδρόμους. Σε μια σκηνή που κατεβαίναμε από τη σκηνή, προς το κοινό, δεν χωρούσαμε να περάσουμε. Ήταν απίστευτο, ειδικά στα μάτια ενός παιδιού. Θυμάμαι επίσης τον τρόπο που αντιμετώπιζαν οι θεατές την Αλίκη. Στις μέρες μας δεν υπάρχει αυτό. Την έβλεπαν και δεν το πίστευαν. Κάποιοι την ακουμπούσαν για να βεβαιωθούν ότι υπάρχει. Η Βουγιουκλάκη δεν ήταν η σκιά του μύθου της. Ήταν ο μύθος της! Το διατηρούσε παντού αυτό. Όταν τη γνώρισα εγώ στα 63 της, λίγους μήνες πριν πεθάνει, έμοιαζε τόσο νέα και γεμάτη όρεξη. Είχε περισσότερες αντοχές από όλους μας και ουσιαστική σχέση με τα παιδιά. Νοιαζόταν για όλους μας και ζητούσε να δει τους ελέγχους μας (γελάει). Όπως είναι λογικό λοιπόν, με επηρέασε πολύ αυτή η πρώτη μου επαφή με τη σκηνή, ακόμη και σε σχέση με το σχολείο, καθώς μου είχαν βάλει όρο να γίνω καλός μαθητής για να συνεχίσω να παίζω στο θέατρο. Έτσι, από εκεί που στο Δημοτικό ήμουν κάτω του μετρίου, ξαφνικά στο Γυμνάσιο ξεσκίστηκα στο διάβασμα για να μπορώ να πηγαίνω στο θέατρο. Εκείνη τη χρονιά έβγαλα 19. (γελάει)

Η δημιουργική αξία της καθημερινότητας. Εμπνέομαι από τα πάντα, από καθετί που συμβαίνει γύρω μας. Μπορεί να μου έρθει μια ιδέα για ένα τραγούδι από αμέτρητες ασήμαντες αφορμές. Πιστεύω ότι κάθε στιγμή της ζωής μας και της καθημερινότητάς μας μπορεί να είναι εξίσου σημαντική με μια άλλη. Πιστεύω πολύ στο “τώρα”, σε αυτό που ζούμε, την κάθε στιγμή που το ζούμε! Ένα άλλο χαρακτηριστικό μου είναι ότι προσπαθώ να βλέπω τα πράγματα στη ζωή με πιο χιουμοριστικό τρόπο. Αυτό ακριβώς το στοιχείο θέλω να έχω και στους στίχους μου. Η αγγλική γλώσσα που χρησιμοποιώ στα τραγούδια μου με βοηθάει να αποτυπώσω πιο εύκολα αυτά που θέλω να πω στις ιστορίες μου. Έτσι κι αλλιώς στην pop μουσική ταιριάζει περισσότερο ο ξένος στίχος. Είναι πιο μικρές οι λέξεις, πιο εύηχες. Από την άλλη δεν σου κρύβω ότι χρησιμοποιώ αγγλικό στίχο και για λόγους φιλοδοξίας! Τα τραγούδια μου είναι ανεβασμένα στο Youtube, οπότε έχει πρόσβαση ο καθένας. Όταν μάλιστα είναι αγγλόφωνα μπορούν να τα ακούσουν ακόμα περισσότεροι άνθρωποι. Θέλω πολύ να φτάσει αυτό το πράγμα όσο πιο μακριά γίνεται, να ταξιδέψει παντού. Δεν αποκλείω βέβαια και το ενδεχόμενο να κυκλοφορήσω κάτι και στα ελληνικά. Έχω ήδη κάποια κομμάτια έτοιμα που ίσως κάποια στιγμή τα κυκλοφορήσω. Έχω περιέργεια να δω πώς θα ακουστούν στη γλώσσα μας τα τραγούδια μου!

Η χειρότερη εμπειρία της ζωής του και η επαφή του με την τέχνη. Είχα αποφασίσει από μικρός την πορεία μου. Ήθελα να σπουδάσω Νομική για να έχω -υποτίθεται- ένα επαγγελματικό πρεστίζ. Έπειτα είχα σαν στόχο το Εθνικό Θέατρο. Τελικά τα κατάφερα και τα δύο, δεν μπορώ να πω ότι δεν πέτυχα τα παιδικά μου όνειρα

Θέατρο vs. Μουσική Σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να διαλέξω μόνο ένα από τα δύο. Δεν μου αρέσουν τα διλήμματα. Το κοινό στοιχείο που έχει το θέατρο με τη μουσική 56

Πληροφορίες Η παράσταση «Αγαπητή Ελένα» κάνει πρεμιέρα στο Θέατρο Επί Κολωνώ στις 10 Οκτωβρίου. Ο δίσκος «Popetry» κυκλοφορεί από τη Minos-EMI. location @ Spinster 58

είναι ότι και στα δύο αυτά είδη τέχνης, λες ιστορίες στο θεατή. Απλά διαφέρει ο τρόπος που λες την ιστορία. Εγώ, επειδή έχω μάθει να δουλεύω σαν ηθοποιός, αντιμετωπίζω κάθε κομμάτι μου σαν ένα μονόλογο. Μπαίνω λιγάκι σε “ρόλο”’ και θέλω να υπάρχει μια θεατρικότητα στις ερμηνείες μου γιατί ταιριάζει και στα τραγούδια μου και στο ύφος μου. Αγαπάω πάρα πολύ και τις δύο αυτές τέχνες και γι’ αυτό προσπαθώ να είμαι συνεχώς ενημερωμένος για τα πάντα. Για παράδειγμα, περνάω σίγουρα δύο ώρες την ημέρα μπροστά από έναν υπολογιστή ψάχνοντας τι νέο κυκλοφορεί. Θα ακούσω από Lady Gaga μέχρι Lana Del Rey ή από κλασικές μπάντες μέχρι και τα νέα λαϊκά hits. Όχι ότι θα με εκφράσουν, αλλά απλά και μόνο γιατί θέλω να είμαι ενημερωμένος για τα πάντα γύρω από τη δουλειά μου. Ο τρόπος που αντιμετωπίζει την πραγματικότητα. Γενικά είμαι φύσει και θέσει αισιόδοξος άνθρωπος. Αυτό που πιστεύω ότι πρέπει να γίνει πάνω απ’ όλα, είναι να δούμε πώς μπορούμε σαν μονάδα να είμαστε σωστοί απέναντι στον εαυτό μας και απέναντι στους άλλους. Όλο το υπόλοιπο, το κοινωνικό-πολιτικόοικονομικό κομμάτι της ζωής μας, με έχει μπουχτίσει. Όπως και όλους μας δηλαδή. Δεν θέλω άλλα μεγάλα λόγια, ούτε άλλα μεγάλα πράγματα! Αν μπορώ να είμαι εντάξει με τους ανθρώπους που έρχομαι σε επαφή, αν μπορώ να είμαι τίμιος και να κάνω αυτά

Olive Garden Bar & Restaurant

Ξενοδοχείο ΤΙΤΑΝΙΑ Βρίσκεσαι στο κέντρο της Αθήνας και θέλεις να συνδυάσεις την μαγευτική θέα της Ακρόπολης και του Λυκαβηττού με ένα απολαυστικό δείπνο, βασισμένο εξ ολοκλήρου σε επιλεγμένα φρέσκα προϊόντα από κάθε γωνιά της Ελλάδας; Το ανανεωμένο Olive Garden Bar & Restaurant, το εστιατόριο στον τελευταίο όροφο του Ξενοδοχείου ΤΙΤΑΝΙΑ, είναι αυτό που ψάχνεις! Η πιο όμορφη βεράντα της πόλης είναι πλήρως ανακαινισμένη, κρατώντας ως βασικό στοιχείο το λευκό μάρμαρο και την ασυναγώνιστη θέα, και θα αποτελέσει την αρχή για ένα γευστικό ταξίδι, εμπνευσμένο από τον Executive Chef του ξενοδοχείου Χρήστο Τζιλήρα, που στοχεύει να ικανοποιήσει και τα πιο απαιτητικά γούστα! Το Olive Garden Bar & Restaurant αποτελεί ιδανικό προορισμό για τους λάτρεις των cocktails στο μοναδικής αισθητικής bar που λόγω θέσης, ποιότητας και θέας θα απογειώσει τη βραδινή σας έξοδο. Tip: Το ΤΙΤΑΝΙΑ παρέχει δωρεάν στάθμευση στο parking του ξενοδοχείου για όσους επιλέγουν να δειπνήσουν στο Olive Garden. Τηλέφωνο Κρατήσεων: 2103326000 www.titania.gr 59

που αγαπάω, νομίζω ότι μπορώ να κατακτήσω τον κόσμο. Δεν χρειάζεται να φέρουμε τη γη ανάποδα για να συμβεί κάτι καλό. Χρειάζεται απλά να μάθουμε να λειτουργούμε αλλιώς. Είναι τελείως πρακτικό το ζήτημα για εμένα. Όλο το άλλο μας έχει τελειώσει, μας έχει κουράσει. Η εικόνα που έχει για την ευτυχία. Ευτυχία για μένα είναι το να είσαι πιστός στο όραμα που έχεις για τον εαυτό σου! Το να είμαι ο εαυτός μου πάση θυσία, με οποιοδήποτε τίμημα, είναι για μένα πολύ σημαντικό. Να ξέρω ότι δεν με έχω προδώσει, ότι δεν με κορόιδεψα! Θέλει όμως και δρόμο για να φτάσεις στο σημείο να κατανοήσεις τον εαυτό σου και να βρεις τι είναι αυτό που σε ικανοποιεί. Αλλά η γιαγιά μου μού έλεγε «..κοίτα εκεί που θέλεις να πας, αλλιώς θα πας εκεί που κοιτάς»! Πρέπει λοιπόν να βάζουμε στόχους και να κατακτούμε τον δρόμο μας. Είναι σημαντικό να έχεις ένα όραμα. Από εκεί και πέρα δεν πιστεύω στις μεγάλες στιγμές. Μπορεί να είναι μια τεράστια παγίδα αυτό το ιδανικό που όλοι αναζητάμε. Μπορεί να χαραμίσεις μια ολόκληρη ζωή περιμένοντας απλά να ζήσεις αυτή την υποτιθέμενη απόλυτη ευτυχία που όλοι ψάχνουμε. Προσωπικά θεωρώ ότι ο άνθρωπος μπορεί να αισθανθεί χαρούμενος με το τίποτα. Να ξυπνήσει το πρωί και να νιώσει ευτυχισμένος απλά και μόνο επειδή υπάρχει. Να πιει το τσάι του και να μην περιμένει τίποτα άλλο! Αυτό δεν είναι ευτυχία;

Εσύ είδες το ides; ένα project με άρωμα από Ελλάδα Συνέντευξη: Μαριάννα Τζιράκη Φωτογραφίες: Χαριτωμένη Κοντού 60

1 φάκελος 12 ξυλομπογιές

Από εκείνο το λεπτό και για καμιά ώρα ακόμα δεν τα άκουσε να διαμαρτύρονται ξανά! Έμειναν ήσυχα να χρωματίζουν αυτό που έβλεπαν μπροστά τους. Κάπως έτσι λοιπόν γεννήθηκε η ιδέα στην Εύη να δημιουργήσει το project “Ides”. Στην αρχή σκέφτηκε να κάνει ένα color book.

12 ζωγραφιές Προορισμός: Κρήτη, Κυκλάδες, Αθήνα, Βοσνία, Μιλάνο Απαραίτητη η φαντασία. Και αν ακόμα δεν έχετε καταλάβει για τι μιλάμε… Πρόκειται για ένα project που προέκυψε εντελώς τυχαία σε ένα ελληνικό νησί από μια Κρητικιά μητέρα, με αφορμή τα παιδιά της. Να λοιπόν που βγαίνει αληθινό το ρητό: «Κάνε παιδιά να δεις καλό!» Η Εύη Τσάνα, με καταγωγή από τον Πλακιά Ρεθύμνου κρύβεται πίσω από το project «ides - Color your Holidays» που έχει αρχίσει να γίνεται γνωστό στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη. Αν και από την Κρήτη, η Εύη θυμίζει βέρα Ιταλίδα, με μακριά καστανά μαλλιά, μεσογειακό ταπεραμέντο, πηγαίο χαμόγελο, λιτή παρουσία και... τρελή τρελή διάθεση! Μια γυναίκα με τα όλα της δηλαδή. Μεγάλωσε στον Πλακιά, στη Νότια Κρήτη και θυμάται, σαν να ήταν χθες, τα ξέγνοιαστα παιδικά χρόνια της στο νησί. Παιχνίδι, ήλιος, και αναρίθμητα μπάνια το καλοκαίρι ώσπου να νυχτώσει. «Ήταν ονειρεμένα χρόνια τότε» μου είπε η Εύη «Η καλύτερη παιδική ηλικία». Η ζωηράδα και ο αυθορμητισμός της ήταν οι βασικοί λόγοι που μετά την ολοκλήρωση των σπουδών της στην διακοσμητική στην Αθήνα την έκαναν να πάρει την απόφαση και να φύγει στην Ιταλία… έτσι ξαφνικά! Μόλις στην ηλικία των 22 χρόνων, δίχως να ξέρει την γλώσσα και χωρίς να έχει κάποιον γνωστό. Και το “ides”; Περιμένετε και θα δείτε… Λένε πως τα ταξίδια που κάνουμε δεν τα ξεχνάμε ποτέ. Το ταξίδι που έκανε η Εύη πριν κάποια χρόνια στα Κύθηρα σίγουρα δεν θα το ξεχάσει καθώς έμελλε να αποτελέσει σταθμό της ζωής της. Εκεί λοιπόν που ήθελε να απολαύσει τα μοναδικά τοπία του νησιού, τη θάλασσα, τον ήλιο με τον άνδρα της, τα πιτσιρίκια της είχαν για εκείνους άλλα σχέδια: «Μαμά βαριέμαι!» έλεγαν συνέχεια. Πού να βρει ησυχία λοιπόν η γυναίκα! Η καλλιτεχνική της φλέβα, και το μητρικό ένστικτό της βρήκαν τη λύση. Για να τα απασχολήσει λοιπόν βγάζει από την τσάντα της ξυλομπογιές και ακουαρέλες και αρχίζει να σκιτσάρει το τοπίο που είχε μπροστά της. Ένα κολπίσκο με τη θάλασσα, τον ήλιο, την εκκλησία και τα σκαλάκια που οδηγούσαν σε αυτή.

«Στο εμπόριο κυκλοφορούν σχεδόν αποκλειστικά color books που έχουν να κάνουν με γνωστούς ήρωες κινουμένων σχεδίων. Ένα color book όμως με τα μέρη, τα τοπία και το άρωμα όλων όσων τα παιδιά βιώνουν και «εντυπώνουν» από τις διακοπές τους δεν υπήρχε. Αυτή ήταν η αρχική μου ιδέα. Όσο όμως το επεξεργάστηκα, η ιδέα αυτή πήρε άλλες διαστάσεις μέχρι που φτάσαμε να αντικαταστήσουμε την αρχική σκέψη του εξώφυλλου, με τον ταχυδρομικό φάκελο, που περιέχει 12 ζωγραφιές και 12 ξυλομπογιές». Με αυτό τον τρόπο, ένα άλμπουμ σχεδιασμένο για να χρωματιστεί έγινε κάτι παραπάνω. Η προσωπική σου card postal! Μπορείς να στείλεις την εικόνα που χρωμάτισες -χρησιμοποιώντας τον αριθμημένο φάκελο, γεγονός που το κάνει μοναδικό- σε κάποιο αγαπημένο πρόσωπο που βρίσκεται μακριά σου ή που δεν μπόρεσε να πάει διακοπές και έτσι να του «μεταφέρεις», με έναν ιδιαίτερο και πρωτότυπο τρόπο, το τοπίο που εσύ απολαμβάνεις. Εξυπακούεται ότι η αποστολή του φακέλου γίνεται μέσω ταχυδρομείου, και όχι μόνο με το συνηθισμένο πια “κλικ”! Έτσι, τόσο ο αποστολέας όσο και ο παραλήπτης έχουν κάτι χειροπιαστό και με προσωπική “σφραγίδα”. Να λοιπόν που η καινοτομία, κρύβεται πίσω από φαινομενικά απλά πράγματα. Γιατί για την Εύη έτσι ήταν. Ένα απλό ταξίδι της άλλαξε τη ζωή καθώς αυτό το project την έχει οδηγήσει σε όμορφα μονοπάτια. Μετά από δύο χρόνια, επεξεργάστηκε αυτή την ιδέα και τώρα πια η επιχείρηση «ides» έχει πολλούς θαυμαστές! Κατάφερε να δώσει στην ιδέα της σάρκα και οστά, μαθαίνοντας παράλληλα χίλια δύο νέα πράγματα για να ανταπεξέλθει στις προκλήσεις του project. Από τον σχεδιασμό στο χαρτί πέρασε στον σχεδιασμό των τοπίων μέσω υπολογιστή και από την διαχείριση της ιστοσελίδας και της διαφήμισης μέχρι και την προώθηση του προϊόντος... όλα νέες προκλήσεις που για χάρη του “ides” βρέθηκε να διεκπεραιώνει. Γιατί όμως έδωσε το όνομα “ides”; Για μια ακόμα φορά τα πιτσιρίκια της Εύης είχαν την λύση. «Τι ακούει κάθε μαμά από τα παιδιά της; Μαμά είδες; Μαμά είδες;» Το «είδες» λοιπόν μετατράπηκε σε «ides». Το project έχει Ελληνίδα μαμά και δεν θα μπορούσε να έχει τίτλο που δεν θα παρέπεμπε στα ελληνικά! Τι μπορεί να κάνει κανείς με το “ides”; «Έχω δει το πιο όμορφο γαλάζιο λαγούτο που υπάρχει, και την πιο εντυπωσιακή φούξια πόρτα που κανένας ιδιοκτήτης δεν θα σκεφτόταν να βάψει. Η φαντασία των παιδιών είναι τεράστια και μπορεί να σε κάνει να μείνεις άφωνος στην κυριολεξία. Είναι μια πολύ ωραία ενασχόληση η ζωγραφική ειδικά όταν πρόκειται για ζωγραφιές που αφήνουν τα παιδιά ελεύθερα να εκφραστούν χρωματικά όπως εκείνα θέλουν και όχι όπως το εκάστοτε color book τους υποδεικνύει. Δεν

-«Μαμά, τι είναι αυτό που ζωγράφισες;» -«Σ’ αρέσει;» -«Ναι!» -«Τι είναι;» -«Μα, είναι το τοπίο που έχουμε μπροστά μας!» -«Ωραία, χρωματίστε το.» 61

υπάρχει χρωματικό πρότυπο και εκείνα μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν».

μπορούν να συνδυαστούν! Έτσι η Εύη αποφάσισε να τα αφήσει όλα αυτά πίσω ξεκινώντας με μια προσωπική έκθεση που αφορούσε ακριβώς αυτό που πέρασε. Την ονόμασε «Κάτω- Βαίνοντας». Εικαστικά, η εικόνα από τα καπάκια που υπάρχουν στους δρόμους, ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόταν για τα έργα της. Κάθε καπάκι συμβολίζει εμάς τους ίδιους. Καθένας μας έχει ένα τέτοιο, κάτω από το οποίο έχει σκεπάσει επιθυμίες, στόχους, όνειρα.

Έτσι κάθε ασπρόμαυρη εικόνα, μπορεί να πάρει απεριόριστες χρωματικές μορφές, όσα είναι και τα παιδιά που θα την χρωματίσουν! Το «ides» όμως δεν προορίζεται μόνο για μικρά παιδιά, αλλά και για μεγάλα. «Είναι υπέροχο να χρωματίζεις μαζί με τα παιδιά σου σε ένα τραπέζι γεμάτο ξυλομπογιές, και να συζητάς για τα πιο απίθανα ή τα πιο καθημερινά πράγματα... αυτός ο λίγος χρόνος που μπορούμε να μοιραστούμε κάνοντας κάτι μαζί με τα παιδιά μας, είναι χρόνος πραγματικής επικοινωνίας και διαλόγου».

«Όλα όσα στην πορεία αυτή αναγκαζόμαστε να ξεχάσουμε, να απαρνηθούμε, να αφήσουμε για λίγο και τα θάβουμε κάτω από ένα καπάκι. Πράγματα που άλλοτε είναι ασήμαντα και κάποια που τα θυμόμαστε και που τα επιθυμούμε για όλη μας την ζωή». Έμεινα να σκέφτομαι μέρες ολόκληρες τα λόγια της Εύης και να επεξεργάζομαι την αντίληψή της για την ζωή. Η καθημερινότητα μάς οδηγεί πολλές φορές στο να ξεχνάμε τον σκοπό ύπαρξής μας, την ομορφιά που υπάρχει γύρω μας, όπως μου είπε η Εύη Τσάνα «Η ζωή είναι ένα ερωτικό πράγμα. Δίχως τον έρωτα δεν θα υπήρχε τίποτα. Ο έρωτας είναι ένας θεός. Γιατί οι αρχαίοι Έλληνες τον έκαναν Θεό; Κάτι είχαν καταλάβει! Όχι μόνο σεξουαλικά. Μπορεί απέναντι σου να βλέπεις ένα γιασεμί και να το κοιτάς ερωτικά, να σου αρέσει και να μην μπορείς να σταματήσεις να το κοιτάς. Έχεις μια ερωτική ματιά, γεμάτη θαυμασμό για τη ζωή. Γιατί ευχαριστεί την ψυχή. Η κόρη του Έρωτα και της Ψυχής ήταν η Ευχαρίστηση»...

Έμεινα εντυπωσιασμένη καθώς η Εύη μου μιλούσε για το project. Εκτός από την ευρηματική ιδέα του “ides”είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε και για πολλά άλλα θέματα, καθώς είναι από τους ανθρώπους που νοιώθεις σαν να τους ξέρεις καιρό... Μέσα λοιπόν σε αυτή την συζήτηση έμαθα πως η Εύη πριν από αυτή την μεγάλη επιτυχία βίωσε μια πολύ δύσκολη περίοδο που κάθε γυναίκα της εποχής μας ζει ασυναίσθητα κυρίως όταν γίνεται μητέρα. Και αυτό έχει να κάνει κυρίως με την καθημερινότητα, τις δυσκολίες και τις προτεραιότητες. Μου διηγήθηκε την περίοδο της ζωής της που δεν είχε χρόνο να ασχοληθεί με τίποτα δημιουργικό παρά μόνο με τα παιδιά της. Γέμισε λοιπόν με επιθυμίες απραγματοποίητες θαμμένες κάτω από «καπάκια». Μέχρι που ήρθε η μέρα που συνειδητοποίησε τι είχε γίνει.

Είναι ελπιδοφόρο ότι υπάρχουν άνθρωποι που συνεχίζουν να θαυμάζουν το «ωραίο» σε κάθε έκφανσή του. Από ένα τοπίο, ένα λουλούδι, ένα χαμόγελο. Ειδικά τώρα που οι δυσκολίες κατακλύζουν την ζωή μας. Μήπως πρέπει να αλλάξουμε ρότα και να βάλουμε «χρώμα» στην ζωή μας;

Ο άνθρωπος είναι πολυπράγμων όπως έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας, με επιθυμίες, στόχους και όνειρα. Όλα 63

Ανακαλύψτε το

Bijoux de Kant Hood

Περπατώντας στην οδό Αθηνάς, φτάνω στο νούμερο 10 και αντικρύζω την είσοδο του κτιρίου, που η όψη του δεν προδίδει τι κρύβει... «Εδώ, κάποτε, ήταν υποκαμισάδικο!» μου λέει ένας περαστικός. Κάποτε, σκέφτομαι. Τώρα; Αναρωτιέμαι...

Έκτοτε έχει παρουσιάσει πολλές θεατρικές παραστάσεις σε κεντρικά θέατρα της Αθήνας, μεταξύ άλλων και στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, στο θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, στο Θέατρο Οδού Κυκλάδων - Λευτέρης Βογιατζής.

Τρεις όροφοι αρκούν για να λύσω την απορία μου. Bijoux de Kant Hood!

Ήδη, στο “Bijoux de Kant Hood”, πραγματοποιούνται δύο φθινοπωρινά εργαστήρια υποκριτικής από τον Γιάννη Σκουρλέτη και την Ηλέκτρα Ελληνικιώτη. Από τις 6 Οκτωβρίου, και κάθε Τρίτη, θα παραδίδονται μαθήματα χορού υπό την καθοδήγηση της χορεύτριας Elianne Roumie. Ενώ, σύντομα θα ξεκινήσει σεμινάριο υποκριτικής και κίνησης με τον χορευτή και χορογράφο Τάσο Καραχάλιο και την ηθοποιό και σκηνοθέτη Ηλέκτρα Ελληνικιώτη.

Η έδρα της ομάδας Bijoux de Kant, λειτουργεί τους τελευταίους πέντε μήνες και σκοπεύει να αποτελέσει σημείο αναφοράς για πολλούς καλλιτέχνες, καθώς πρόκειται για ένα φιλόξενο χώρο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ποικιλοτρόπως. Εργαστήρια, σεμινάρια, θεατρικές πρόβες, εκθέσεις, ερευνητικά project, μαθήματα υποκριτικής, γιόγκα και σύγχρονου χορού είναι λίγες από τις δραστηριότητες που θα προσφέρει τον προσεχή Χειμώνα.

Επιθυμία της ομάδας είναι να φιλοξενήσει πολλούς καλλιτέχνες και άλλες ομάδες που χρειάζονται χώρο για να δημιουργήσουν...

Η ομάδα Bijoux de Kant ιδρύθηκε τον Δεκέμβριο του 2010 και αποτελείται από τον εικαστικό και σκηνοθέτη Γιάννη Σκουρλέτη, τον μουσικό Κώστα Δαλακούρα, τον ιστορικό τέχνης Αλέξιο Παπαζαχαρία, τον κοινωνιολόγο Άρη Ασπρούλη, τη συγγραφέα Ειρήνη Σουργιαδάκη, τον Κωνσταντίνο Σκουρλέτη (ΑΣΚΤ), την ηθοποιό και σκηνοθέτη Ηλέκτρα Ελληνικιώτη.

Η ομάδα Bijoux de Kant, κάνει πρεμιέρα στις 14 Ιανουαρίου στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν, με το καινούριο έργο «Όσα η καρδιά μου στην καταιγίδα» του Άκη Δήμου, το οποίο αποτελεί μια ελεύθερη προσέγγιση της νουβέλας «Πρώτη αγάπη» του Ιωάννη Κονδυλάκη.

Πληροφορίες bijoux de kant hood Αθηνάς 10, Μοναστηράκι (3ος όροφος) τηλ. 6944094787 bijouxdekantfactory@gmail.com

Ένα multi brand store στεγάζεται τώρα στην καρδιά της Αθήνας, στο υπέροχο νεοκλασσικό της Καλαμιώτου, για να αγκαλιάσει και τους πιο απαιτητικούς λάτρεις των επώνυμων ειδών στο χώρο των sports, outdoor και fashion.

Put a plus on the style of your life.

Κολοκοτρώνη & Καλαμιώτου 27, 105 60 Αθήνα | 210 32 100 82 | www.plusout.gr | info@plusout.gr

Φωτογραφία: Μαριλένα Βαϊνανίδη

Ιστορίες διακριτικών ανθρώπων Του Αντώνη Τσόκου

Η διακριτική λιποθυμία του κυρίου Γ. Άνοιξε διστακτικά το δεξί μάτι. Απότομα, το αριστερό. Εισέπνευσε μια γερή γουλιά οξυγόνο. Φούσκωσε τα μάγουλά του με τον αέρα που εξέπνευσε ο Λούις Άρμστρονγκ στην τρομπέτα του. Άδειασε τα χνώτα του στο τζάμι, άφησε το δάχτυλό του να ζωγραφίζει ένα ατμόπλοιο και αναχώρησε για τη ντουλάπα. Φόρεσε το μπεζ κουστούμι με τον καρό γιακά. Έδεσε κόμπο τον λαιμό του. Φίλησε στο στόμα ένα ένα τα λουλούδια του βάζου και σχημάτισε στο καντράν του τηλεφώνου τον αριθμό του κυρίου Γ. Αυτή είναι μια όμορφη μέρα για να λιποθυμήσεις, σκέφτηκε ο Μελέτιος Πλωτίνος , ακούγοντας τον ενδέκατο αντίλαλο του τηλεφωνικού κουδουνίσματος, ενόσω ο κύριος Γ. σωριαζόταν διακριτικά, στο ξύλινο πάτωμα του υπνοδωματίου. 66

[chemical free]

L i v e To B a k e Του Σπύρου Παγιατάκη

Victoria Sponge Cake

Όταν σκέφτεσαι ποιες είναι οι πιο νόστιμες κουζίνες του κόσμου, σίγουρα το μυαλό σου δεν πρόκειται να πάει στην αγγλική. Δεν είναι διάσημη για τις νοστιμιές της όπως η γαλλική, ούτε για το τεμπεραμέντο της όπως η ιταλική, αλλά ούτε για τα αρώματά της όπως η ινδική. Σίγουρα ξέρεις το “fish ’n chips” και μάλλον εκεί τελειώνει η ιστορία. Η αγγλική κουζίνα όμως είναι παρεξηγημένη και αν τη μελετήσεις σωστά θα βρεις κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες συνταγές και έξυπνους συνδυασμούς. Θα βρεις κάποια πολύ καλά γλυκά που μπορούν να σταθούν με άνεση δίπλα στα περίπλοκα γαλλικά και τα αυτοκρατορικά αυστριακά! Το Victoria Sponge Cake είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Πήρε το όνομα του από τη βασίλισσα Victoria που της άρεσε να το τρώει με το απογευματινό της τσάι! Γνωστό και ως Victoria Sandwich Cake λόγω του ότι έχει 2 στρώσεις και γέμιση. Παραδοσιακά, η γέμιση είναι από μαρμελάδα ράσμπερι και κρέμα χτυπημένη σε σαντιγύ. Είναι από τα cakes που γίνονται γρήγορα και δίνουν πάντα ένα πολύ εντυπωσιακό αποτέλεσμα! Η τεχνική της παρακάτω συνταγής βασίζεται στον κλασικό τρόπο παρασκευής του Victoria Sponge με κάποιες μικρές αλλαγές για να είναι πιο εύκολη. Αφράτο ακόμα και μετά από μέρες και ιδανικό για να το συνδυάσεις με διάφορες γεμίσεις. Από φρούτα και μασκαρπόνε μέχρι και σοκολάτα. Εγώ για να το κάνω ακόμα πιο αγγλικό το συνδύασα με lemon curd που είναι μια βουτυράτη κρέμα λεμονιού και την βρίσκετε εύκολα στα μεγάλα super markets. Κανονικά το cake έχει μόνο γέμιση, αλλά για να γίνει ακόμα πιο εντυπωσιακό μπήκε κρέμα και στην κορυφή και πασπαλίστηκε με τριμμένο μπισκότο!

Υλικά για ένα cake 225 γρ. βούτυρο ή μαργαρίνη σε θερμοκρασία δωματίου. 225 γρ. ζάχαρη 250 γρ. αλεύρι που φουσκώνει μόνο του 4 μεγάλα αυγά 4 κουταλιές γάλα 200 ml κρέμα γάλακτος 2 κουταλιές ζάχαρη άχνη 1 κουταλάκι απόσταγμα βανίλιας (ή μία από τις κλασικές κάψουλες βανίλιας) 2 κουταλιές lemon curd 2 πτι μπερ αλεσμένα.

Στρώνουμε 2 στρογγυλές φόρμες (20cm ή παρόμοιου μεγέθους) με λαδόκολλα και βουτυρώνουμε τα τοιχώματά τους. Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180, στον αέρα. Χτυπάμε με ένα μίξερ το βούτυρο με την ζάχαρη μέχρι να ασπρίσει και να πάρουμε ένα αφράτο μείγμα. Είναι πολύ βασικό το βούτυρο να έχει μαλακώσει και να είναι σε θερμοκρασία δωματίου. Προσθέτουμε ένα αυγό και στη συνέχεια μια κουταλιά αλεύρι και μετά μια κουταλιά γάλα. Συνεχίζουμε με αυτό τον τρόπο μέχρι να τελειώσουν τα αυγά και το γάλα. Στη συνέχεια προσθέτουμε το υπόλοιπο αλεύρι και με μία κουτάλα το ενσωματώνουμε στην ζύμη με κυκλικές κινήσεις. Μοιράζουμε το μείγμα στις φόρμες και ψήνουμε για 20 λεπτά περίπου μέχρι να πάρει χρώμα ή μέχρι να δοκιμάσουμε με μια οδοντογλυφίδα στο κέντρο του κέικ και να βγαίνει στεγνή. Αφήνουμε τα κέικ να έρθουν σε θερμοκρασία δωματίου και στην συνέχεια τα ξεφορμάρουμε και τα αφήνουμε να κρυώσουν εντελώς πριν τα γεμίσουμε. Με ένα μίξερ χτυπάμε την κρέμα γάλακτος με την άχνη και τη βανίλια σε σαντιγύ. Απλώνουμε τη μια κουταλιά lemon curd πάνω στο ένα cake μετά απλώνουμε τη μισή σαντιγύ. Σκεπάζουμε με το άλλο cake και επαναλαμβάνουμε τη διαδικασία με τη lemon curd και τη σαντιγύ. Πασπαλίζουμε με το τριμμένο μπισκότο. www.livetobake.gr 69

SPACE ODDITY

Οκτώβριος 2015

Ground Control to Major Tom Your circuit’s dead, there’s something wrong Can you hear me, Major Tom? Can you hear me, Major Tom? Can you hear me, Major Tom? Can you hear… Συγκριτικά με έναν καταιγιστικό Σεπτέμβρη, ο Οκτώβρης είναι υποτονικός. Από το τέλος του μήνα το περίγραμμα της καινούρια ζωής θα αρχίσει να φαίνεται ξεκάθαρα. Και αυτή θα είναι η κληρονομιά που μας άφησαν α. τα επαναλαμβανόμενα κοσμογονικά τετράγωνα Ουρανού-Πλούτωνα στα οποία έχουμε αναφερθεί τόσες φορές τους προηγούμενους μήνες και β. σχετικά με τον Σεπτέμβρη, οι δυο εκλείψεις που προηγήθηκαν στους άξονες Παρθένου-Ιχθύων και Κριού-Ζυγού, η επανείσοδος του Κρόνου στον Τοξότη και η είσοδος του Άρη στο σχολαστικό ζώδιο της Παρθένου. Η ημέρα των εκλογών εκτός από τον ανάδρομο Ερμή που εγγυάται ότι δε θα φτουρήσει το αποτέλεσμα (ήταν στραβό το κλήμα το ‘φαγε κι ο γάδαρος) γίνεται -όταν θα τα διαβάζετε αυτά θα έχει ήδη συμβείμε ένα πύρινο τρίγωνο που συνδέει τον Ουρανό στον Κριό (επανάσταση, τώρα!), τη Σελήνη στον Τοξότη (ανθρωπισμός μέχρι εξαντλήσεως) και την Αφροδίτη στον Λέοντα (περηφάνια χωρίς προκατάληψη, πάθος και δράμα). Οι παροικούντες την αστρολογική Ιερουσαλήμ μπορούν να θαυμάσουν εκείνη την ημέρα την ακρίβεια του μεσοδιαστήματος Κρόνου-Πλούτωνα που πέφτει πάνω στη Σελήνη και να στοχαστούν περί της ματαιότητας των ανθρωπίνων. Με αυτή τη βαριά κληρονομιά λοιπόν, ο Οκτώβριος είναι μήνας συνειδητοποίησης για να καταλάβουμε τι μας συνέβη κι από πού μας ήρθε. Άλλος θα βρει παρηγοριά στη σχολή της Φρανκφούρτης (Μαρξ + Φρόυντ + Καντ + Χέγκελ, πολλά ναρκωτικά), άλλοι θα το ρίξουν στη φιλοσοφία (ένεκα και ο φιλοσοφικός Κρόνος στον Τοξότη), άλλοι θα πέσουν στο αλκοόλ και τις καταχρήσεις, όπως βολεύεται ο καθένας, κι από Νοέμβριο ξεκινάμε την καινούρια ζωή όπως όπως. Ο Οκτώβρης ξεκινά με μια αντίθεση του Άρη στην Παρθένο με τον Ποσειδώνα στους Ιχθείς ή αλλιώς σύνδρομο «I did it because I was drunk» κατά τη Liz Greene, στα καθ’ ημάς θα το λέγαμε σύνδρομο «εεε, η ζέστη, τα λόγια του παπάααα…». Στις 9 του μήνα ολοκληρώνεται η γερή δόση παρθενίτιδας που θα χαρακτηρίσει τον Οκτώβριο με την είσοδο της υπεραναλυτικής Αφροδίτης στην Παρθένο που θα σετάρει ψυχαναγκαστικότατα με τον Άρη στην Παρθένο και τον Δία στο ίδιο ζώδιο. Θα τρέξει να την υποδεχτεί πρώτος ο Κρόνος από τον Τοξότη με μια σκληρή όψη τετραγώνου αλλά γι’ αυτή τη συγκεκριμένη Αφροδίτη, αυτά είναι ψιλά γράμματα. Την ίδια μέρα έχουμε και το καλό νέο του πρώτου δεκαημέρου που είναι η ορθοδρόμηση του Ερμή στο Ζυγό, πράγμα που υποδηλώνει σοβαρές ελπίδες να συνεννοηθούμε κάποια στιγμή και αν μη τι άλλο θα σταματήσουν οι μέρες μας να είναι σαν τις μέρες της μαρμότας. Καταμεσής του μήνα η σύνοδος Άρη και Δία στην Παρθένο δυναμιτίζει το τρίγωνο με τον Πλούτωνα στον Αιγόκερω και δίνει μια τάση για άμετρη και γι’ αυτό, απρόσεκτη συμπεριφορά. Η όψη αυτή μπορεί να έχει ιδανική εφαρμογή σε θέματα διακανονισμών. Στη συνέχεια η αντίθεση της μοναχικής Αφροδίτης στην Παρθένο με τον πανίσχυρο Ποσειδώνα στους Ιχθείς εντείνει την καταραμένη απόσταση που δεν ενώνει ποτέ τη φαντασία με την πραγματικότητα. Και οι αυταπάτες θα μπουν σε καινούριες ρεαλιστικές περιπέτειες τον επόμενο μήνα όπου θα σχηματιστεί το τετράγωνο του Κρόνου με τον Ποσειδώνα. H συμβουλή του μήνα: Use Your Illusion Ι.

γράφει η astilbe 71

Κριός

21 Μαρτίου - 20 Απριλίου

Κάπου είχα διαβάσει ότι πρέπει να φροντίζουμε το σώμα μας γιατί αυτό είναι το μόνο μέρος που θα ζήσουμε. Όλα τα αιτήματα της ψυχής σου περνάνε από το σώμα. Θα χρειαστεί να το φροντίσεις για να ανταποκριθείς σωστά στη νέα εργασιακή σου καθημερινότητα η οποία εξαπλώνεται επικίνδυνα. Από αυτή τη διαχείριση σώματος και ψυχής θα εξαρτηθούν οι αλλαγές που ονειρεύτηκες στον επαγγελματικό σου τομέα και τη ζωή σου που αρχίζει να παίρνει το σχήμα των ονείρων σου. Μετά το πρώτο δεκαήμερο μπορείς να δοκιμάσεις να επικοινωνήσεις με πολύ καλύτερες προοπτικές με αυτούς που είτε δεν τόλμησες είτε το τόλμησες και το αποτέλεσμα σε απογοήτευσε. Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι θα πάρεις αυτό που φαντάστηκες. Το σίγουρο όμως είναι ότι στο φαντασιακό τείχος που έχτισες οι ρωγμές έχουν αρχίσει να φαίνονται ακόμα κι αν τις κοιτούσες από το φεγγάρι.

Ταύρος

21 Απριλίου - 20 Μαίου

Σε μια ανάλυση για τον Άμλετ ένας κριτικός έγραφε ότι όταν του μιλάει η Οφηλία αυτός δεν ακούει. Είναι και οι δυο τους ερωτευμένοι αλλά ο καιρός που ζουν οι δύο εραστές δεν είναι καιρός για έρωτες, είναι καιρός που συμβαίνει η ιστορία. Μην παραμελείς τα πάντα επειδή το μυαλό σου βρίσκεται σε κατάσταση ιδεαλιστικών ιδανικών με μηδαμινές κοινωνιολογικές εφαρμογές. Από την άλλη, είναι καιρός για δημιουργία και σχέδια για τα οποία χρειάζεται αναλυτική σκέψη και οργάνωση ενώ ευνοούνται και οι επεκτάσεις. Μετά το πρώτο δεκαήμερο η εργασιακή σου ζωή αποκτά λογική και συνοχή ενώ παράλληλα μπορείς με ευκολία να μπεις σε διαδικασία συζητήσεων

που θα αποβούν εξαιρετικά ωφέλιμες. Στο τέλος του μήνα ένα αιφνίδιο γεγονός στον ερωτικό τομέα μπορεί να σε βάλει σε νέα τροχιά συνειδητοποίησης τέτοιων πραγμάτων για τον εαυτό σου που δε θα σου περνούσαν ποτέ από το μυαλό.

Δίδυμος

21 Μαΐου - 21 Ιουνίου

Ναι, η πραγματικότητα δεν είναι το καλύτερο μέρος για να ζει κανείς. Και τι σκοπεύεις να κάνεις; Να φύγεις; Και για πού; Και για πόσο; Και τι θα καταφέρεις; Βρίσκεσαι σε μια άβολη κατάσταση για το αναλυτικό μυαλό σου. Δε μπορείς να αποφασίσεις ποιο είναι το σωστό. Σα να λείπουν κομματάκια από το παζλ. Σωστά, λείπουν. Και οι αυταπάτες κερδίζουν το ένα έδαφος μετά το άλλο. Θέλεις να υπερβείς εαυτόν προς όφελος ενός νεφελώδους επαγγελματικού ονείρου. Δε θα μπορούσε να υπάρχει χρησιμότερο αντίβαρο για σένα αυτή τη στιγμή από τον Κρόνο στο απέναντί σου ζώδιο. Και ο έρωτας; (Ναι, εκεί καταντήσαμε, αγάπη μου, να ζητάμε βοήθεια από τον έρωτα και –άκουσον, άκουσον- από τον Κρόνο). Ναι, ο έρωτας δεν είναι party time, αλλά είναι το σωσίβιό σου. Προσοχή σε κληρονομικές και οικογενειακές υποθέσεις.

Καρκίνος

22 Ιουνίου - 22 Ιουλίου

Είτε ανήκεις στους ομιλητικούς Καρκίνους (αυτούς που με τη φλυαρία τους ρίχνουν παραπετάσματα καπνού) είτε στους κλασικούς, παραδοσιακούς μουγγοΚαρκίνους, το σίγουρο είναι πως θα θελήσεις να μιλήσεις, να εξηγήσεις, να αναλύσεις. Κατά την περίοδο του πρώτου δεκαημέρου η κατάσταση θα είναι σαν τον Εβραίο που κίνησε να πάει στην αγορά και ήταν Σάββατο (έτσι θα το λέμε από εδώ κι εμπρός, αποφάσισε ο Καρκίνος να μιλήσει και ήταν ο Ερμής ανάδρομος). Να προσέξεις ιδιαίτερα αυτό το ομιλητικό ξέσπασμα, φρόντισε να μην κάνεις μονολόγους, δε δίνεις εξετάσεις στο Εθνικό, μιλάμε για να επικοινωνήσουμε και για να γίνει αυτό χρειάζεται να υπάρχει και ανταπόκριση από αυτόν που ακούει. Μετά το πρώτο δεκαήμερο

www.collagenpower.gr

όμως ευνοείσαι και με το παραπάνω να τακτοποιήσεις καταστάσεις με την οικογένεια και με τα εσώψυχά σου. Στην πολύ πιθανή για σένα περίπτωση να μη βγάλεις άκρη με τα εσώψυχα δοκίμασε με τα εσώρουχα, κι αυτό θα βοηθήσει.

Λέων

23 Ιουλίου - 23 Αυγούστου

Ο μήνας θα χαρακτηριστεί από μια έντονη κινητικότητα στα οικονομικά σου με αμφίβολα αποτελέσματα στον τραπεζικό σου λογαριασμό. Επιπλέον κάτι φαίνεται να αλλάζει επιτέλους στην εργασιακή σου καθημερινότητα που σε βρίσκει πιο δυναμικό να διεκδικείς και να τα καταφέρνεις. Τώρα θα αρχίσουν να φαίνονται τα οικονομικά οφέλη από την παρουσία του Δία στο ζώδιό σου την προηγούμενη χρονιά και χρειάζεται μεγάλη σύνεση στη διαχείριση. Οποιαδήποτε επιθυμία μάθησης όχι μόνο ευνοείται, σχεδόν επιβάλλεται, οπότε μην εφησυχάζεις, ζήσε, αγάπα και μάθαινε. Μετά το πρώτο δεκαήμερο οι λέξεις σου δεν κάνουν πια βουτιές στο κενό, έρχονται στο στόμα σου αυτές που είναι οι σωστές και σου δείχνουν ότι οι λέξεις έχουν τη μαγική δύναμη να δημιουργούν ισορροπίες και να κάνουν τα πράγματα που θέλεις. Τι σου λέω τώρα, ε; Εσύ για έρωτες θέλεις να ρωτήσεις. Τον άλλο μήνα ιστορίες περί έρωτος και άλλων δαιμονίων.

Παρθένος 24 Αυγούστου - 22 Σεπτεμβρίου

Αυτός είναι ένας μήνας φτιαγμένος σε μεγάλο βαθμό από τα υλικά σου αν σκεφτείς ότι ο Άρης, ο Δίας και η Αφροδίτη είναι στο ζώδιό σου. Μπορείς να κάνεις σχέδια και να διεκδικήσεις πράγματα για τον εαυτό σου, και, μάντεψε, μπορείς και να τα πετύχεις. Προτού όμως βγάλεις στη γύρα αυτό το τεράστιο εγώ που κρύβεις μεθοδικά σα καλός λογιστάκος κάτω από το επαγγελματικό σου προσωπείο, να σου επιστήσω την προσοχή στον τομέα των σχέσεων. Ανεξέλεγκτος ιδεαλισμός, ουτοπικά ρομαντικά ιδανικά, η ζωή δεν είναι αγγλική κομεντί και οι άνθρωποι δεν είναι χαρακτήρες από τα βιβλία της Τζέιν Ώστεν. Οι σχέσεις δεν υπάρχουν έτσι από μόνες τους, αφ’ εαυτού τους, θέλουν δουλειά, θέλουν χρόνο και κόπο, και ούτε μπαίνουν στον αυτόματο. Οι σχέσεις ή θα είναι πραγματικές ή δεν υπάρχουν.

Ζυγός

23 Σεπτεμβρίου - 22 Οκτωβρίου

Αυτός δεν είναι μήνας που έχεις μπροστά σου, είναι η χαρά του Λακάν. Όπως κάθε Ζυγός που σέβεται τον εαυτό του, είσαι υπεραναλυτικός. Αυτή η ικανότητά σου που είναι και ο λόγος που σηκώνεσαι κάθε μέρα από το κρεβάτι, σε μεταμορφώνει σε βρικόλακα της ενέργειας των φίλων σου. Κοινώς, τους ρουφάς το αίμα με το μπουρί της σόμπας. Μπλοκαρισμένες επιθυμίες, καταπιεσμένος θυμός, το παρελθόν έχει ξυπνήσει από το λήθαργο και πίνετε καφέ όλοι μαζί το πρωί εσύ και τα τραύματα. Αλλάζεις μέσα σου, «και σε λίγο θα το δείτε κι εσείς οι απ’ έξω που θα γίνω σαν τον διψασμένο άνθρωπο που βρυχάται στο λιοντάρι στην κορυφή του λόφου όπου βρίσκεται το Περιέ». Ευνοείται η οργανωμένη προσπάθεια τακτοποίησης υποσυνειδήτου υπό τη σκηνοθετική αιγίδα ειδικού (καλά κατάλαβες, αναφέρομαι σε ψυχολόγο). Ένα ξαφνικό γεγονός στις σχέσεις σου θα έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο μέσα σου από όσο φανταζόσουν.

Σκορπιός

23 Οκτωβρίου- 22 Νοεμβρίου

Στο μυαλό σου έχεις ταυτίσει τις πληγές του έρωτα με τον ίδιο τον έρωτα τόσο πολύ που έχεις φτάσει να πιστεύεις ότι αν δεν πονάει, μάλλον δεν αξίζει και τον κόπο. Αν ξύσουμε λίγο αυτή τη ρομαντική ιδέα, από κάτω θα βρούμε μια δειλή στάση απέναντι στα πράγματα και μια ναρκισσιστική βεβαιότητα ότι γνωρίζεις το τέλος όλων των ιστοριών. Και μπορείς να είσαι πολλά πράγματα αλλά ούτε δειλός είσαι ούτε τόσο αφελής πια για να πιστεύεις σε βεβαιότητες. Τα επεκτατικά και μεγαλειώδη σχέδιά σου για το μέλλον απαιτούν να θυσιαστεί ο ιπποτικός αγαπημένος σου στο βωμό τους. Αυτό μπορεί να επηρεάσει και τον τρόπο που σε βλέπουν επαγγελματικά οι άλλοι. Μετά το πρώτο δεκαήμερο θα ησυχάσεις λίγο μέσα σου. Ή τουλάχιστον μπορεί και να μάθεις γιατί τρώγεσαι. Μην αφήνεις τα σχέδια για το μέλλον να επιτεθούν στο σώμα και την υγεία σου.

Τοξότης 23 Νοεμβρίου - 21 Δεκεμβρίου

Όλα τα σημάδια σου ζητάνε να σταματήσεις να αρνείσαι την προσωπική σου ευθύνη απέναντι στα πράγματα και να σταματήσεις να παίζεις σε αυτό το θέατρο με τις αυταπάτες. Είναι αλήθεια ότι δεν είσαι εσύ φτιαγμένος για μεγάλες δόσεις γης αλλά δε μπορείς να συμπεριφέρεσαι και σαν εξωγήινος. Ναι, όλοι υπαγόμαστε στους κοσμικούς νόμους και το σύμπαν και το ντάρμα και το κάρμα αλλά πρέπει να κατεβάζουμε και τα σκουπίδια. Αυτό θα πρέπει να το θυμάσαι ειδικά τώρα που στον εργασιακό σου χώρο αναμένονται ευκαιρίες που θα σου δώσουν τη δυνατότητα να κάνεις μεγάλα βήματα αλλά και να ανταμειφθείς οικονομικά. Μετά το πρώτο δεκαήμερο θυμάσαι πόσο αναγκαίοι είναι οι φίλοι και θυμάσαι ότι στην πραγματικότητα αυτοί είναι η ζυγαριά σου. Δεεεεν πιστεύω να σου περνάνε άξαφνες ιδέες για ρομάντζα στον εργασιακό χώρο. Ούτε γι’ αστείο.

Αιγόκερως

22 Δεκεμβρίου - 19 Ιανουαρίου

Ο τρόπος που προσλαμβάνεις την πραγματικότητα αυτήν την περίοδο είναι σα να έχεις μυωπία και να φοράς γυαλιά πρεσβυωπίας ή σα να έχεις πρεσβυωπία και να φοράς γυαλιά μυωπίας. Και δε θα ανησυχούσα και πάρα πολύ αν είχες συναίσθηση του οφθαλμολογικού προβλήματος και δε βιαζόσουν να ανάγεις τα καινούρια σου συμπεράσματα σε κοσμοθεωρία. Κατά τόπους παθαίνεις άμετρη αισιοδοξία η οποία εναλλάσσεται κυκλοθυμικά με αισθήματα θυμού. Σαν τα παλιρροιακά νερά στον πορθμό του Ευρίπου ένα πράγμα: έξι ώρες άμπωτη, έξι ώρες πλημμυρίδα. Μη δώσεις μεγαλύτερη σημασία από όσο πρέπει στη Βαβέλ που θα επικρατήσει στα επαγγελματικά σου, θα περάσει γρηγορότερα από όσο νομίζεις. Ξέρω, δεν είναι ίδιον του χαρακτήρα σου αλλά δε χρειάζεται να τα παίρνεις όλα τόσο πολύ σοβαρά. Ας το διατυπώσω πιο αιγοκερίσια μήπως και γλιτώσω τον σαρκασμό του ανασηκωμένου σου φρυδιού: δεν κερδίζεις κάτι αν τα παίρνεις όλα τόσο πολύ σοβαρά.

Υδροχόος

20 Ιανουαρίου - 19 Φεβρουαρίου

«Ε.Τ. phone home, Ε.Τ. phone home». Ενώ όλοι εμείς βρισκόμαστε

Drink collagen for Health & Beauty

πάνω στη γη ή βγαίνουμε από τα έγκατά της σα φαντάσματα ανθρακωρύχων με βρώμικα χέρια και ρούχα, εσύ κάθεσαι μόνος στον πλανήτη σου όχι σαν τον ψωριάρη που τον έβαλαν στην άκρη αλλά από συνειδητή επιλογή. Από εκεί ψηλά κοιτάς με αποστασιοποιημένη συμπονετική περιφρόνηση τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς. Αυτή είναι η επιλογή που έκανες λοιπόν, αποχή από τα κοινά και τα ευτελή. Δεν είναι καθόλου κακή ιδέα. Χρήσιμο είναι να έχεις στο νου σου όμως, ότι δε θα σε σώσει από αυτό που μάταια και με λάθος τρόπο προσπαθείς να διατηρήσεις: δε θα σώσει από την αλλαγή. Αλλάζεις και αυτή η διαδικασία θα συνεχίσει να γίνεται όσα διαπλανητικά ταξίδια και να κάνεις για να την αποφύγεις. Φάνου λίγο δεκτικός στην αλλαγή, δε θα γίνεις και λυκάνθρωπος δα.

Ιχθύς

20 Φεβρουαρίου - 20 Μαρτίου

Η κυκλοθυμία του ζωδίου ευνοεί τα σκαμπανεβάσματα ως προς τον τρόπο που βλέπεις τον εαυτό σου. Κάτι μέρες ξυπνάς το πρωί, κι εκεί που πλένεις τα δόντια σου βλέπεις στον καθρέφτη ξαφνικά μια εικόνα του εαυτού σου όπως θα τον έβλεπες αν είχες κατεβάσει δυο μπουκάλια βότκα ή αν έμπαινες σε εκείνον τον φωτογραφικό θάλαμο που έχουν στα λούνα παρκ που αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά του προσώπου σου. Μετά ντύνεσαι, βάφεσαι, βγαίνεις έξω και με τους ίδιους φακούς διαβάζεις και τον άλλο κι έτσι όλοι σου φαίνονται σα να παίζουν σε ένα τσίρκο τεράτων. Αυτό το μήνα θα συνιστούσα υπομονή και να αφήσεις την υπερανάλυση σε ζώδια που οι λέξεις έχουν κάποιο νόημα γι’ αυτά. Εσύ ξέρεις καλύτερα απ’ όλους ότι «αν δε μπορείς να το καταλάβεις χωρίς λόγια, δε μπορείς να το καταλάβεις ούτε και με λόγια» (Χαρούκι Μουρακάμι, 1Q84).