Froot 01 - [ chemical free ]

free press

[ ISSUE 01 ] Ιδιοκτησία – Έκδοση: The Machine I.K.E. Διεύθυνση Σύνταξης: Αντιγόνη Παφίλη Αρχισυνταξία: Τάσος Μπιμπισίδης Σχεδιασμός: Νίκος Τσάπογλου Εμπορική Διεύθυνση: Δημήτρης Καλαμάρης Συντακτική Ομάδα: Δημήτρης Αθηνάκης, Μαρία Κωνσταντάκη, Βίκυ Λιακοπούλου, Δημήτρης Μαυροκεφαλίδης, Πέτρος Μπιρμπίλης, Αντιγόνη Πάντα Χαρβά, Βασίλης Σαγώνας, Χάρης Σταματόπουλος, Μαριάννα Τζιράκη Guest Editors: Ρένα Δούρου, Μαίρη Συνατσάκη Φωτογραφίες:

Μαριλένα Βαϊνανίδη www.spitishoot.gr Νομικός Σύμβουλος

6 10 14 18 46 40 22 28 30

Νικόλαος Αναστασόπουλος Έδρα: Καντακουζηνού 12 – 10677 - Αθήνα Εκτύπωση: Ηλιότυπο Α.Ε.Β.Ε.Ε. Επικοινωνία: info@themachine.gr | 213 0154320 www.FROOT.gr | Facebook: Froot Instagram: @Froot_magazine

32 26 48

EDI TOR IAL

Κάθε πρωί πηγαίνω στο γραφείο του περιοδικού με το τρόλεϊ.

Εντάξει, μπορεί να σκεφτείς ότι έχω μαζοχιστικές τάσεις· κάποια στιγμή θα το δουλέψω. Απλά είναι μια σύντομη ευθεία Ακρόπολη-Ομόνοια και βαριέμαι τα ανέβα/κατέβα του μετρό.

Κάθε πρωί, λοιπόν, βλέπω σχεδόν τα ίδια πρόσωπα, χωρίς να βλέπω τους ίδιους ανθρώπους. Και όλοι τους είναι εξωφρενικά γερασμένοι. Κουρασμένοι άνθρωποι, εξουθενωμένοι, σχεδόν δυστυχείς, σαν να βρίσκονται σε μια ελεγχόμενη καμουφλαρισμένη κατάθλιψη, με ένα πένθος, μια νεκροφιλία πάνω τους. Δεν σου δημιουργούν θλίψη. Αντιθέτως, όλος αυτός ο ντραμακουινισμός (!) σε κάνει να θες να γελάσεις. ΟΧΙ αυτό δεν είναι άλλο ένα Editorial για την κρίση. Συνέχισε να διαβάζεις.

Αυτοί οι γερασμένοι επιβάτες είναι κάθε ηλικίας. Μαλώνουν μεταξύ τους με Mediterranean attitude, «αρμενίζουνε στα πέλαγα αγάπη τους γλυκιά», ρωτάνε ανοησίες τους οδηγούς, κουβαλάν αγγούρια και πράσα σε πλαστικές σακούλες, κλείνουν πάντα τα παράθυρα μην τυχόν και δουν κάτι που θα τους ταράξει τους χάρτες, και ψεκάζουν τα μαλλιά τους με λακ. Είναι αυτοί που χτυπάνε ξύλο, που τρων τη γλώσσα τους, που φτύνουν τον κόρφο τους, που κάνουν τον σταυρό τους έξω από τις εκκλησίες… αλλά εκεί που ειδικεύονται με master, είναι στο να κοιτάνε με μισό μάτι καθετί που τους θυμίζει την χαμένη τους ζωή. Για να αντιμετωπίσεις το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό θα χρειαστείς ειδική εκπαίδευση, ώστε να μην σου χαλάσουν τα βλέμματα αυτά τη μέρα. Μετά από τρεις διαδρομές το συνηθίζεις. Μην σου πω σ’ αρέσει κιόλας. Αλλά καλύτερα μην το δοκιμάσεις «μόνος σου στο σπίτι» γιατί υπάρχει κίνδυνος να ομογενοποιηθείς μαζί τους. Μην νομίζεις, κι αυτοί σαν εσένα ξεκίνησαν. ΟΧΙ αυτό δεν είναι ένα κείμενο που θα σε ενοχοποιήσει. Συνέχισε.

Μετά από εξονυχιστικές μελέτες, ριψοκίνδυνη καθημερινή επαφή και ατελείωτες συσκέψεις με το επιστημονικό τμήμα του περιοδικού, καταλήξαμε στο εξής: οι άνθρωποι αυτοί είναι ένοχοι και το ξέρουν. Και είναι ένοχοι γιατί πρόδωσαν τον εαυτό τους. Γιατί ποτέ δεν ακολούθησαν τη φύση τους και τις επιθυμίες τους. Γι αυτό σήμερα είναι εκεί. ΟΧΙ στο Froot δεν θα γράφουμε γι αυτούς.

Στο Froot θα γράφουμε για τους άλλους. Για μας και για σένα που σου αρέσει η αστική κουλτούρα, που ακολουθείς την τέχνη και την μόδα, που ακούς με ενδιαφέρον τις ιστορίες των ανθρώπων, που ταξιδεύεις, που γελάς μόνος σου στο σπίτι, που ξεμένεις από λεφτά γιατί τα ήπιες σε κοκτέιλ, που θεωρείς ρεαλιστικό καθετί σουρεαλιστικό, που έπαιζες με πόνι, που βλέπεις ως φυσιολογικό αυτό που οι επιβάτες των τρόλεϊ βλέπουν ως παράλογο. ΟΧΙ δεν είμαστε ελίτ ή σνόμπ. Είμαστε απλά κανονικοί.

Και αυτό, για να αποδείξουμε ότι δεν υπάρχουν χαμένες γενιές. Υπάρχουν απλά άνθρωποι που δεν τολμάνε. Ε, δεν νομίζω να ανήκεις σε αυτούς… Τάσος Μπιμπισίδης

FROOT [= ελεύθερος]

*Δεν είναι αίρεση, δεν είναι βόας και κροταλίας, δεν έχει καν ζώδια και συνταγές μαγειρικής. Περιγράφει απλά κάτι cool, είναι βιολογικής καλλιέργειας και κυκλοφορεί ανενόχλητο εκεί που συχνάζεις. *Background Photo: H Ελίνα Δελαλοπούλου με τη κότα της.

FROOT μπορεί να είσαι εσύ ή ο τρόπος που επιλέγεις να ζεις, το τελευταίο σου ταξίδι στο αγαπημένο σου μέρος, ένα τραγούδι που βάζεις στο repeat, το t-shirt που σου χάρισε ο κολλητός σου, ένα σαχλό αστείο που επαναλαμβάνεις ή ένα βρώμικο hotdog που τρως όρθιος στο κέντρο της πόλης.

FROOT σημαίνει cool, σημαίνει ελευθερία. Σε αυτό το τεύχος δώσαμε ένα πράσινο μήλο στην περιφερειάρχη Αττικής Ρένα Δούρου και της ζητήσαμε να γράψει 400 λέξεις για εμάς, την πόλη και τους ανθρώπους της.

Η νέα οπτική των πραγμάτων.

Της Ρένας Δούρου

Τι είναι Froot για μένα; Ένα περιοδικό για τους ανθρώπους της πόλης, για όλους όσους αισθάνονται την ανάγκη για μια ενημέρωση που πηγαίνει πέρα από τα «κλισέ» / συντεχνιακά πρότυπα, πέρα από τα αναμενόμενα, πέρα από τις επιταγές των επαγγελματιών της ενημέρωσης και της διαφήμισης. Ένα περιοδικό σύγχρονο, που προτάσσει μια εναλλακτική ματιά για ό,τι ζει και αναπνέει στην πόλη. Στις πόλεις μας. Χωρίς φραγμούς δήθεν και must που επιβάλλουν λογικές media planning. Δίχως “ετοιματζίδικους” προσδιορισμούς...

Froot λοιπόν ως το διαβατήριο για ένα ταξίδι στην τέχνη, τον πολιτισμό αλλά και την καθημερινότητα, μέσα από μια φρέσκια ματιά που σηματοδοτεί τις πολλαπλές αλήθειες, τις πολλαπλές ταυτότητες αλλά και τα… ψέματα [γιατί όλα έχουν την αξία τους] της πόλης αλλά και των πόλεων μας.

Froot ως ο φακός για μια νέα οπτική των πραγμάτων. Των πραγμάτων που μας πονάνε αλλά και των πραγμάτων που θέλουμε να μάθουμε. Των πραγμάτων που κάνουν την καθημερινότητά μας λίγο διαφορετική – λίγο πιο χρωματιστή, λίγο πιο κυματιστή, λίγο πιο ανεκτική σε ό,τι αγνοούμε αλλά θέλουμε να κατανοήσουμε.

Froot ως εναλλακτική πρόταση ζωής για νέους και όχι μόνο. Ένα περιοδικό μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα; Δεν το ξέρω. Εκείνο για το οποίο είμαι σίγουρη είναι ότι ένα περιοδικό μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που προσλαμβάνουμε την καθημερινότητα. Για αυτό και το έντυπο που κρατάς στα χέρια σου, πρέπει να κερδίσει τη μάχη της κυκλοφορίας. Πρέπει να διαδοθεί. Να γίνει μόδα. Να υπερβεί το στενό ρόλο του εντύπου. Να γίνει το επίκεντρο της συζήτησης. Το πεδίο για τις διαφορετικές απόψεις. Ο καθρέφτης μιας κοινωνίας που αλλάζει, αναζητά νέα πρότυπα, συνδιαμορφώνει. Μίας κοινωνίας που σήμερα αφήνει πίσω της στερεότυπα και αγκυλώσεις του παρελθόντος, επιχειρώντας παράλληλα να διαμορφώσει, όχι μοντέλα πλέον, αλλά προτάσεις ζωής. Προτάσεις ζωής λοιπόν για τους ανθρώπους της πόλης. Ανθρώπους που δεν τρέφονται μόνο με άρτο αλλά που δεν περιορίζονται και στα θεάματα. Ανθρώπους που έχουν μια ολιστική αντίληψη για τη ζωή, την κοινωνία, την ελευθερία των επιλογών. Την ανάγκη υπέρβασης των ορίων. Έξω από την ντουλάπα. Έξω στον κόσμο. Λόγια για μια απλή αλήθεια. Σήμερα, ένα μέσο, θα κερδίσει το στοίχημά μόνο αν καταφέρει να γίνει πραγματικά το κάτοπτρο που θα αντανακλά αλλά και θα αποτυπώνει την αύρα της σημερινής μετάλλαξης της κοινωνίας. Προσωπικά αισιοδοξώ. Το στοίχημα θα κερδηθεί και το κέρδος θα είναι όλων μας.

Froot σιδεροκέφαλο και κυρίως πολύχρωμο!

7

Ει/city/ριο στη τσέπη σου.

Ο Δημήτρης Αθηνάκης αναρωτιέται αν η Αθήνα είναι εμπειρία.

Τις δεκαετίες του ’80 και του ’90, οι Έλληνες θεωρητικοί της Αρχιτεκτονικής της Αθήνας είχαν αρχίσει να στρέφονται, κατά έναν τρόπο, εναντίον των συναδέλφων τους που σχεδίασαν τη νέα πόλη κατά τις προηγούμενες δεκαετίες. Οι αφορισμοί έδιναν κι έπαιρναν για το πώς τελικά δομήθηκε η ελληνική πρωτεύουσα και «τι να κάνουμε, πρέπει να πορευτούμε με αυτό το χάλι που έχουμε στα χέρια μας». Ξεκίνησε, ωστόσο, και μια πολύ ωραία θεωρία εκείνη την περίοδο· ότι, κοντολογίς, αφού έχουμε αυτήν την μπετοναρισμένη πόλη με τον τρόπο που έχει δομηθεί, με τη δική της -πολλές φορές τρελή- κοινωνική γεωγραφία, πρέπει να βρούμε έναν άλλον τρόπο να τη ζούμε, αλλά και να επιβιώνουμε σ’ αυτήν. Όπερ και εγένετο! Η Αθήνα άρχισε, ήδη από τότε, να προβάλλεται, αργά και σταθερά, ως εμπειρία, ξεφεύγοντας από τα στενά όρια της κοινώς αποδεκτής ομορφιάς, της αισθητικής του ωραίου κατά τα πρότυπα των δυτικών πρωτευουσών, όπως το Παρίσι ή η Βιέννη, για παράδειγμα. Είναι, άραγε, έτσι τα πράγματα; Είναι η Αθήνα εμπειρία; Οι ελληνικές πόλεις, εν γένει, είναι εμπειρία; Και όμως, είναι. Η πρωτεύουσα είναι ένας ολόκληρος κόσμος μέσα στον ελληνικό κόσμο· υπάρχει και βιώνεται ως εμπειρία ομορφιάς, εκεί όπου ο καθένας κάτοικός της ανακαλύπτει τη δική του φωλιά για να χτίσει το δικό του αστικό βασίλειο. Η Αθήνα δημιουργείται τα τελευταία χρόνια ξανά και ξανά στο φαντασιακό των κατοίκων της, οι οποίοι ανασυστήνουν το αστικό της σώμα κατά το δοκούν. Ασφαλώς, γεννιέται ακόμη μία απορία: και τι θα γίνει, τελικά, με την πόλη, πώς θα χτιστεί αυτό το ρημάδι το κοινό φαντασιακό για να είμαστε όλοι ευτυχισμένοι ζώντας στην Αθήνα; Αν θέλετε τη δική μου άποψη, δεν χρειάζεται να είμαστε όλοι ευτυχισμένοι με τον ίδιο τρόπο. Οι μικρές, προσωπικές μας ευτυχίες μπορούν να υπάρχουν ανεξάρτητα και αυτόνομα, ευτυχώντας, ίσως, να συμπέσουν, να ταυτιστούν. Προφανώς και πρέπει να συμφωνούμε σ’ ένα μίνιμουμ αρχών και αξιών για να μπορούμε να συνυπάρχουμε όσο γίνεται ομαλότερα. Η Αθήνα, όμως, μας επιτρέπει να τη βιώνουμε μέσα στο ολόδικό μας φαντασιακό, μας δίνει τη δυνατότητα να τη βλέπουμε και να την ξαναβλέπουμε, όπως νομίζουμε εμείς, με τη δική μας εμπειρία, με τη δική μας θέληση. Η πρωτεύουσα δεν είναι άσχημη πόλη. Δηλαδή, ακόμη κι αν είναι, η ομορφιά της -έστω ως εξαίρεση- ξεπηδά από τη θέληση όλων ημών να την αγαπήσουμε - από την αρχή, ξανά και ξανά. Η Αθήνα δεν είναι μόνο τα παράξενα κτίριά της και οι βλαμμένοι δρόμοι της· είναι το χέρι που σε πιάνει, το περίπτερο που σε σώζει βράδυ Δεκαπενταύγουστου, το τρόλεϊ που σε πάει στη δουλειά σου, το σεξ διά του οποίου κάνεις αισθητή την παρουσία σου στην πολυκατοικία -ή και την απουσία σου-, ένα αγόρι που κατεβάζει τα μάτια του όταν το κοιτάς, ένα κορίτσι που κάνει το ίδιο, ένα ξεχασμένο μπαρ στα Χαυτεία, ένα μεταμεσονύχτιο ποστ «στην τοποθεσία Στη Μέση Του Αθηναϊκού Πουθενά», το αυτοκίνητό σου που πάλι θέλει σέρβις. Η Αθήνα είναι εμπειρία. Κι η εμπειρία της είμαστε εμείς. Και τα πράγματά μας.

SHOP με concept. Τι μπορείς να βρεις μέσα σε έναν πρώην κινηματογράφο που στεγάζεται σε ένα art deco κτήριο του ’30 στο κέντρο της Θεσσαλονίκης;

Τα πάντα! Το SHOP Ilisia, ένα από τα πρώτα concept store της ελληνικής αγοράς, συνδυάζει την πολυσυλλεκτικότητα ενός εμπορικού κέντρου με την ιδιαιτερότητα μιας κλασικής boutique.

Feels like Home Άτομα με διαφορετικό background αλλά ιδιαίτερο στιλ, μπορούν να βρουν σε τέσσερα ανακαινισμένα επίπεδα, best of κομμάτια ρούχων, υποδημάτων και αξεσουάρ, αλλά και έξυπνα δώρα, καλλυντικά, gadgets, κοσμήματα και επιλεγμένα είδη lifestyle που συνθέτουν ένα artistic περιβάλλον. Οι επιλογές είναι αμέτρητες, από casual chic μέχρι indie και sporty, με τις πιο δημοφιλείς μάρκες της αγοράς στην διάθεσή σου!

SHOP Ilisia Παύλου Μελά 8, Θεσσαλονίκη – τηλ. 231 025 7447 www.facebook.com/SHOPilisia

Βλέποντας τον κόσμο από χαμηλά.

Η Αντιγόνη Πάντα-Χαρβά βίωσε τις δυσκολίες του κινητικού περιορισμού και ξεσπάθωσε σε ένα πληκτρολόγιο.

Από μικρή ήμουν ατίθαση. Όχι με την απόλυτη έννοια της λέξης αφού δεν θα με έβρισκε κανείς να καβαλάω σανίδες και

δίτροχα αλλά είχα πάντα τη διάθεση για μουσικές περιπλανήσεις. Να τρέχω μόνη μου σε φεστιβάλ, συναυλίες, μακρινές πόλεις του εξωτερικού, γενικά να μη βάζω κώλο κάτω. Μου ήταν πάρα πολύ δύσκολο να φανταστώ τον εαυτό μου να παρακολουθεί μία συναυλία από καρέκλα. Μια φορά που είχα βρεθεί στο Λονδίνο για να παρακολουθήσω μία δημοσιογραφική πριβέ συναυλία της Kylie Minogue στο Hammersmith Apollo, θυμάμαι ότι για ώρα είχε σκαλώσει το βλέμμα μου στους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα που ήταν περιορισμένοι μέσα σε έναν ειδικό χώρο στο πίσω μέρος της αίθουσας, καθισμένοι στα καροτσάκια τους. Δεν ήταν λίγοι. Μπροστά τους όλοι οι άλλοι, εμπόδιζαν την ορατότητά τους και χόρευαν χωρίς καμία συναίσθηση της κατάστασης. Ένιωσα άβολα και αυτομάτως έκανα την πρώτη εγωιστική σκέψη που κάνουν όλοι σε αντίστοιχες περιπτώσεις: “Ας μη μου τύχει ποτέ κάτι που θα με περιορίζει έτσι. Δεν έλεγα κάτι άλλο καλύτερα; Ο χρόνος λοιπόν είναι ο μεγαλύτερος τραμπούκος που υπάρχει, απ’ όπου και αν το πιάσουμε. Από τη μία μας ωριμάζει και από την άλλη μας ξεζουμίζει. Δέκα χρόνια μετά από εκείνο το άβολο βράδυ στο Χάμερσμιθ, αναγκάστηκα να βιώσω αυτό που τόσο ήθελα να αποφύγω. Στις αρχές του καλοκαιριού, από μία απρόσεκτη κίνηση, έκανα ζημιά στο γόνατό μου η οποία επιδεινώθηκε όσο δεν πήγαινα να το κοιτάξω, με αποτέλεσμα να βρεθώ με ρήξη εσωμηνίσκου η οποία θεραπεύεται μόνο με επέμβαση. Την ημέρα που έγινε το τελικό κρακ στο γόνατο, έπαιζαν τα “Διάφανα Κρίνα” στην Τεχνόπολη. Μία συναυλία που περίμενα χρόνια να συμβεί. Δεν υπήρχε λοιπόν περίπτωση να μην πάω έστω και με πατερίτσες. Και πήγα. Γιατί τέτοια είμαι. Με ειδική επιγονατίδα και αργά βήματα, βρήκα μία γωνίτσα στο πλάι και κάθισα σε ένα πεζούλι. Στην αρχή ήταν υποφερτά μιας και ο κόσμος άργησε να μαζευτεί άρα είχα ορατότητα. Όσο όμως η ώρα περνούσε άρχισα να παρατηρώ περισσότερο τα οπίσθια των μπροστινών μου και λιγότερο όσα συνέβαιναν στη σκηνή, πολύ απλά επειδή δεν μπορούσα. Μετά κρύφτηκαν και τα φώτα από τα χέρια που χτυπούσαν ρυθμικά παλαμάκια ψηλά στον αέρα. Ένιωθα να πνίγομαι. Κάπου εκεί άρχισα να καταλαβαίνω όσα βιώνει κάποιος που δεν έχει την επιλογή να σηκωθεί και να χορέψει σε ένα live, να αγκαλιαστεί από χαρά με τους διπλανούς του την ώρα που ακούγεται το αγαπημένο του ρεφραίν, να χαθεί στη μελωδία με τα χέρια απλωμένα στον ουρανό. Αφήστε με, εγώ γι’ αυτά ζω και τώρα, τι; Κατάλαβα λοιπόν περισσότερα τις ημέρες που ακολούθησαν και τα νεύρα μου έχουν γίνει κυριολεκτικά κρόσσια. Κρόσσια όμως. Το ανέβασμα και κατέβασμα σκαλιών, είναι πλέον μια απαγορευμένη δραστηριότητα στην καθημερινότητά μου. Όπως και η πολύωρη ορθοστασία και το περπάτημα. Στην τηλεόραση πρέπει να είμαι όρθια γύρω στις δύο ώρες και για να πάω ακόμη και στο περίπτερο πρέπει να περάσω με αργό λίκνισμα χελιού από ένα σωρό λακκούβες, πινακίδες και σκαλάκια. Αν περπατήσω στο δρόμο προσπαθώντας να αποφύγω να κάνω αυτό το πάνω-κάτω στα πεζοδρόμια είτε επειδή με μπλοκάρει ένα δέντρο, είτε επειδή ένας σκύλος έχεσε και κανείς δεν τα μάζεψε, είτε επειδή δέκα άκυροι πάσσαλοι μου κόβουν το δρόμο, οι οδηγοί πάντα αγνοούν το δεμένο πόδι μου και κορνάρουν βρίζοντας ακαταλαβίστικα. Κάτι που κάποτε μου φαινόταν παιχνίδι, τώρα μοιάζει με άθλος του Ηρακλή. Τόσα χρόνια διάβαζα για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι με κινητικές δυσκολίες και κουνούσα το κεφάλι μου με κατανόηση, στην πραγματικότητα όμως δεν μπορούσα να καταλάβω το μέγεθος του προβλήματος από τη στιγμή που δεν ήταν δικό μου. Τυπική περίπτωση εγωιστικού γουρουνιού δηλαδή. Ε, λοιπόν, όσο κλισέ και αν ακούγεται, δεν αρκεί η συμπόνοια και το κούνημα του κεφαλιού. Είναι γεγονός ότι τα επίπεδα του τουρισμού στη χώρα μας θα ήταν πολύ ανεβασμένα αν υπήρχαν έστω σωστά πεζοδρόμια σε κάθε γειτονιά. Δεν θα το κάνω δακρύβρεχτο, δεν θα το ποτίσω με δράμα και πόνο αυτό το κείμενο -αν και το να ξεστομίζω τη λέξη πόνος έχει γίνει πλέον η αγαπημένη μου συνήθεια- αλλά εντάξει, ας μην είμαστε τόσο κάφροι. Εγώ τουλάχιστον μετά την επέμβαση θα μπορώ να παρακολουθώ συναυλίες από ψηλά και να ανεβαίνω στο δεύτερο όροφο του σούπερ μάρκετ, σε αντίθεση με πολλούς άλλους που έχουν περιορίσει κάθε τους δραστηριότητα επειδή κανείς δεν μεριμνά γι’ αυτούς.

11

Και το αστείο τελευταία είναι ότι γύρω μου όλοι τρέχουν. Βλέπεις η νέα μόδα είναι να τρέχεις μαραθώνιους και ημιμαραθώνιους και κάτι λιγότερο από ημιμαραθώνιους και γενικώς να τρέχεις. Να βρίσκεις έναν χορηγό και να τρέχεις σαν να μην υπάρχει αύριο. Τόσα χρόνια τους κορόιδευα όλους αυτούς που έτρεχαν χωρίς λόγο (πίστευα). Τώρα που δεν μπορώ να τρέξω καταλαβαίνω τη σημασία του να μπορείς. Τώρα που δεν μπορώ να τρέξω, θέλω να το κάνω με όλη μου την τρέλα. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ο τίτλος θα μπορούσε να είναι και “Τρέξε Αντιγόνη, τρέξε” αλλά τον φυλάω για την ημέρα που θα μπορούμε όλοι μαζί να τρέχουμε στους δρόμους της Αθήνας χωρίς να γλιστράμε σε κακά σκύλων και χωρίς να στουκάρουμε σε άπειρα, στραβά πασσαλάκια πεζοδρομίων.

Ο Πέτρος Μπιρμπίλης γράφει για την

Μαλβίνα Κάραλη.

Στα μέσα της δεκαετίας του 60, ένα κορίτσι με μαύρα μαλλιά αναστατώνει την μικρή κοινότητα της Χαλκίδας. Ονομάζεται Μαίρη Σακκά. Κορίτσι μελαχρινό, με μακριά μαύρα μαλλιά, διαβάζει Γιώργο Χειμωνά και στο διαγώνισμα της ζωγραφικής ζωγραφίζει την Αγία Παρασκευή- πολιούχος της πόλης, ολόγυμνη. Δεν είναι άλλη από την Μαλβίνα Κάραλη ή απλώς Μαλβίνα, που ήδη έχει αρχίσει να δίνει τα πρώτα δείγματα μιας προσωπικότητας που κάνει ξεκάθαρο ότι δεν θέλει να περάσει από αυτή τη ζωή δίχως να αφήσει πίσω το στίγμα της. Οι ιστορίες για την καταγωγή και τα παιδικά της χρόνια είναι τόσο ασαφείς και ανεξιχνίαστες όσο και η ζωή του Ιησού μέσα από Ευαγγέλια. Ακόμη και οι πιο κοντινοί της άνθρωποι δεν είναι σε θέση να πουν με βεβαιότητα κάτω από ποιες συνθήκες μεγάλωσε πριν τα εφηβικά της χρόνια στη Χαλκίδα. Από νωρίς έμαθε να πλέκει τον μύθο της, ως εκ τούτου δεν είναι περίεργο που ούτε καν οι φίλες δεν κατάφεραν να μάθουν μια ξεκάθαρη ιστορία για τα πρώτα της χρόνια. Η ίδια θεωρούσε τον εαυτό της ορφανό μέχρι την τελευταία της ώρα και συνήθιζε να λέει: «Υποπτεύομαι βαθύτατα όσους διαφημίζουν την ευτυχία τους, ακόμα κι εμένα-όποτε το έχω κάνει» συμπληρώνοντας ότι προτιμά να δηλώνει πως είναι «απλώς καλά και σχετικά ευγνώμων». Όμως ακόμα και αν κάποιες από τις λεπτομέρειες δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα, το σίγουρο είναι πως όλες μαζί σκιαγραφούν την περίπλοκη όσο και ξεχωριστή προσωπικότητά της. Αντιφάσεις, περσόνες που εναλλάσσονταν η μια την άλλη όπως τα φεγγάρια μετατρέποντάς την άλλοτε σε δογματική διανοούμενη, άλλοτε σε πειθήνια και υποταγμένη σύζυγο και μητέρα και άλλοτε σε υπέρλαμπρη τηλεοπτική σταρ που το μόνο που την ενδιέφερε ήταν τα φωτογραφικά φλας. Είχε την ικανότητα να τρέφει την εικόνα της με θαυμαστή ακρίβεια. Απέκτησε πολλές ιδιότητες. Από δημοσιογράφος και παρουσιάστρια έως συγγραφέας βιβλίων μαγειρικής ακόμα και τραγουδίστρια σε νυχτερινά μαγαζιά, «απωθημένο από πάντα», όπως έλεγε σε όσους έμεναν έκπληκτοι βλέποντας την γιγαντοαφίσα της στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας. Περίπου στα 15 της γνωρίζει τον Βαγγέλη Κάραλη. Μένει αμέσως έγκυος και τον παντρεύεται. Μαθήτρια ακόμα αλλά με την σχολική ποδιά δέκα δάχτυλα πιο ψηλά από τις άλλες, συνεχίζει να ξαφνιάζει τους κατοίκους της Χαλκίδας. Εκτός σχολείου φορά μακριά αραχνοΰφαντα φορέματα, στολίζει με μαύρες κουρτίνες το διαμέρισμά της και μητέρα πλέον, σουλατσάρει στην παραλία με στρατιωτικά καυτά σορτς και κοθόρνους, σπρώχνοντας ένα μαύρο καρότσι, στολισμένο με μαύρα μεταξωτά. Μέσα στο καρότσι η κόρη της Μελίτα, ως άλλο «Μωρό της Ρόζμαρι» όπως έλεγε με αυτοσαρκασμό αργότερα. Το γράψιμο υπήρξε ένα από τα ταλέντα της που μαζί με την αγάπη για το διάβασμα και την εξαιρετική μνήμη που διέθετε φαίνεται να έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο να κερδίσει -μαθήτρια ακόμα- το πρώτο βραβείο ενός διαγωνισμού για την αναζήτηση νέων δημοσιογράφων του περιοδικού «Γυναίκα». Τα επόμενα χρόνια εργάζεται ως αρθρογράφος στις εφημερίδες «Απογευματινή», «Βραδινή» και στα περιοδικά «Φαντάζιο» και «Επίκαιρα». Κι ενώ όλα καταδεικνύουν ότι το μόνο που την ενδιαφέρει είναι η δημοσιογραφία, εγκαταλείπει την Αθήνα για να ζήσει στο Παρίσι. Όταν επιστρέφει στην Ελλάδα, κάπου το 1978, μαζί με τα πρώτα τηλεοπτικά βήματα της στην εκπομπή Αγροτικοί διάλογοι της Κρατικής Τηλεόρασης, γνωρίζει τον δεύτερο σύζυγό της, σκηνογράφο Γιώργο Πάτσα. Μέσα σε μια νύχτα εγκαταλείπει το διαμέρισμά της για να ζήσει μαζί του κι αποκτούν μαζί το δεύτερο παιδί της, την Μαριανίνα. Αν και δεν χάνει ποτέ το πάθος τις για τις τέχνες και το διάβασμα, τα επόμενα χρόνια βάζει βαθιά στο πετσί της τον ρόλο της πειθήνιας μητέρας και νοικοκυράς. Μιας νοικοκυράς που κλαίει απαρηγόρητη όταν μαθαίνει τον θάνατο του Ράινερ Φασμπίντερ, όπως είχε πει σε συνέντευξή της η Αλίκη Βουγιουκλάκη, μια από τις κολλητές φίλες της εκείνα τα χρόνια. Ταυτόχρονα έχει αρχίσει να γράφει την περίφημη στήλη της στο περιοδικό «Γυναίκα». Απρόβλεπτη και βαθυστόχαστη, ελάχιστα θυμίζει τις κόλουμνιστ των κοσμικών στηλών. Αν και πολλοί αρχίζουν να την μισούν για τις ιδιαιτερότητές της, οι περισσότεροι από εκείνους που την συναντούν μαγεύονται από τις ατάκες και την φυσική γοητεία της. Τους κάνει να νιώθουν ότι μπορούν να της εξομολογηθούν τα πάντα. Όπως είναι φυσικό, οι πόρτες ανοίγουν εύκολα σε ένα τέτοιο πλάσμα.

15

Η μεγάλη επιτυχία έρχεται στις αρχές της δεκαετίας του ‘90. Το γλυκό κορίτσι με το πλατύ χαμόγελο και τα κοντά πλέον αλλά πάντα μαύρα μαλλιά, δεν ζει πια με τον Γιώργο Πάτσα. Έχει ερωτευτεί τον συγγραφέα Διονύση Χαριτόπουλο. Στην εκπομπή που κάνουν μαζί, το Mea Culpa στο Seven X, εκείνη μπροστά σε ένα καθρέφτη συνομιλεί με ποιητές, τραβεστί, ηθοποιούς και σταρ για τον έρωτα, τα λάθη, τα πάθη, το μακιγιάζ της χήρας και για το «πως θα είστε ένα ωραίο πτώμα». Κι αυτό είναι μόνο η αρχή. Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την επινοητικότητα και την τόλμη της αιρετικής Μαλβίνας, που μπορεί να είναι αντί-τηλεοπτική, όμως ξέρει να κάνει τα πάντα με στυλ. Στο επόμενο τηλεοπτικό της εγχείρημα με τίτλο Η πόλις εάλω σερβίρει πατσά στην κρεαταγορά, πουλάει λουλούδια στα μπουζουξίδικα, καθαρίζει τζάμια στα φανάρια, υποδύεται τη ρακοσυλλέκτρια έως ότου καταλήξει - με λιμουζίνα που οδηγεί τσολιάς- στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο του ΑΝΤ1 που την περιμένει η μαζική αποδοχή της εκπομπής Όσο υπάρχουν Έλληνες. Ντυμένη στα μαύρα, σχεδόν δυσοίωνη ανάμεσα στις ξανθές του καναλιού, δεν χαρίζεται σε κανέναν. Η συνεργασία με το κανάλι δεν θα κρατήσει πολύ. Έχοντας φοβηθεί από την επιτυχία σπάει το συμβόλαιό της και προσχωρεί στο Star για μια σειρά από πορτραίτα αγιογραφίες με τίτλο Βίοι Αγίων. Υπερβολικά ήρεμο εγχείρημα για την ανήσυχη φύση της που την οδηγεί με τη σειρά του στο συμβόλαιο για τα καθημερινά ζωντανά ημίωρα δελτία ειδήσεων, στον ΣΚΑΪ και μετά στο ΜΕGA. Είναι η μεγάλη της ώρα. Αν και συχνά χρησιμοποιεί ένα ακατάληπτο λεξιλόγιο όλοι στήνονται να δουν την αναρχική κουλτουριάρα που δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα. Το τηλεοπτικό κοινό μένει έκπληκτο με το θάρρος και τον τρόπο με τον οποίο εκφράζει τις απόψεις της. Εκείνη γελά με τους πάντες και τα πάντα. Δεν γελούν όμως τα πρόσωπα που πιάνει στο στόμα της. Κάνει όλο και πιο πολλούς εχθρούς με αποτέλεσμα να μεταμορφωθεί σε persona non grata για πολλά πρόσωπα της εξουσίας. Αγνοώντας τους, σίγουρη για την δύναμη που της έχει δώσει το κοινό της, κι ενώ κάνει φωτογραφήσεις για εξώφυλλα, συνεχίζει να συντηρεί τον αγαπημένο της ρόλο: αυτόν της καλής συζύγου, μητέρας και νοικοκυράς. Εκδίδει βιβλία και κάνει εκπομπές με συνταγές μαγειρικής, με συμπαρουσιαστές τα δύο μικρότερά της παιδιά, όπου, κοιτάζοντάς την, πιστεύει κανείς πως το μόνο που την ενδιαφέρει είναι αν θα βράσουν καλά τα μακαρόνια. Τι κρύβεται λοιπόν πίσω από αυτή την αντίφαση που θυμίζει μπλόφα; Η επιθυμία της να μην ενταχθεί σε κανενός είδους σχήμα ή μήπως ότι πίσω από την ατσάλινη εικόνα που προβάλει στις εκπομπές της κρύβεται μια μελαγχολική κι εύθραυστη γυναίκα; Τα τελευταία της χρόνια, παραγκωνισμένη από την τηλεόραση αλλά αγαπημένη όσο ποτέ από τους θαυμαστές της, γνωρίζει μια ακόμη επιτυχία, μέσα από την στήλη «Σαββατογεννημένη» στο περιοδικό Symbol. Ονειρεύεται επίσης ένα σπίτι στο Μαρόκο και σχεδιάζει έναν νέο γάμο. “Πως φαντάζεσαι την ζωή σου έπειτα από δέκα χρόνια” την ρωτούν. «Μια πενηντάρα με άσπρα άβαφα μαλλιά, που θα γράφει βιβλία και θα φτιάχνει σπιτικές μαρμελάδες. Δεν έχω καμιά διάθεση να παίξω τη νεάζουσα.» Έφυγε στα πενήντα της χρόνια. Αθώα κι άτακτη. Λατρεμένη αλλά και παραγκωνισμένη. Ποια ήταν τελικά η Μαλβίνα Κάραλη; Κανείς δεν ξέρει ακριβώς. Μέσα στους έξι μήνες που μου πήρε να ολοκληρώσω την έρευνα για την έκδοση της “Οδού Πανός” αφιερωμένη στο πρόσωπό της, αυτό κατάλαβα. Με όσους κι αν μίλησα, από τις κόρες της, τις φίλες της, τις συναδέλφους της, τον έναν από τους συζύγους της, την οικιακή βοηθό της, μέχρι, φυσικά, τον Μενέλαο Καραμαγκιώλη τον τελευταίο πολυαγαπημένο της και συμπαραστάτη στην περιπέτεια της υγείας που της στοίχισε την ζωή, κατάλαβα, ότι, ήταν δική της επιθυμία το ερώτημα αυτό να μην να μην απαντηθεί ποτέ.

Ο Πέτρος Μπιρμπίλης είναι συγγραφέας. Έχει εκδώσει δύο συλλογές διηγημάτων από τις εκδόσεις Μελάνι, μια συλλογή με ποιήματα από τις εκδόσεις Bibliotheque και το αφιέρωμα στην Μαλβίνα Κάραλη από τις εκδόσεις Πανός 16

Βρήκαμε το «Κουμπάκι» του Ψυρρή. Ο Δημήτρης Μαυροκεφαλίδης γνωρίσε την Ειρήνη Βιτώρου που έκανε το όνειρό της πραγματικότητα. Σε ένα ήσυχο στενό του Ψυρρή έφτιαξε ένα μαγαζί με δικές της δημιουργίες φτιαγμένες από κουμπιά!

Η Ειρήνη

μικρή βρισκόταν συνέχεια στο σπίτι της γιαγιάς της να παίζει με την ραπτομηχανή, να μαθαίνει να ράβει και να πλέκει, να φοράει τα τακούνια της και να κάνει τη μάγισσα με το κοντάρι που τινάζεις τα χαλιά, τη στιγμή που ο παππούς της έφερνε μούρα να φάει, είναι το αγαπημένο της άλλωστε φρούτο. Μικρή επίσης πήγαινε με τους γονείς της και τον αδερφό της για κάμπινγκ στη Μονεμβασιά που κοιτούσαν τα αστέρια τις ώρες που δεν έπαιζαν τους ντετέκτιβς. Στην εφηβεία ήθελε να γίνει μακιγιέζ, είχε άπειρα καλλυντικά και της άρεσε να μένει στο δωμάτιό της, να βάφεται και να παίζει ρόλους. Τελικά δεν έγινε μακιγιέζ, ούτε μηχανικός ορυκτών πόρων, η πρώτη σχολή που πέρασε, αλλά σπούδασε στην Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης στα Γιάννενα. «Εκεί συνειδητοποίησα κιόλας ,πόσο σημαντική είναι η έννοια της δημιουργίας στη ζωή μου και πως με κάποιο τρόπο, αυτό θέλω να κάνω όταν μεγαλώσω». Η ιδέα ξεκίνησε το 2009 και η αφορμή για να φτάσει να της δώσει σάρκα και οστά ήταν ένα ατύχημα που είχε. «Χρειάστηκε να μείνω αρκετό καιρό στο κρεβάτι όπου είχα άπλετο χρόνο να κάνω πράγματα . Έτσι για να ξεχνιέμαι λίγο ξεκίνησα να φτιάχνω κοσμήματα, αρχικά με χάντρες, μετά με τσόχα και σιγά σιγά αυτή η ιδέα έγινε καθημερινότητα και με τα χρόνια ανάγκη για δημιουργία και έκφραση. Με μικρά και δειλά βήματα ξεκίνησα να παίρνω μέρος σε εκθέσεις και κάποια στιγμή αποφάσισα πως ήμουν αρκετά μεγάλη για να κάνω πια αυτό που θέλω να κάνω όταν μεγαλώσω, οπότε το Κουμπάκι απέκτησε σπίτι» εξηγεί στο Froot. Επέλεξε την περιοχή γιατί «είναι γειτονιά με την παλιά ρομαντική της έννοια, που λέμε καλημέρα ο ένας στον άλλον και από την άλλη έχει και αυτή τη βρωμιά που αγαπάς να μισείς στην Αθήνα». Η πρώτη ύλη σε όλα αυτά που μπορεί να δει κανείς στο «Κουμπάκι» είναι τα κουμπιά: «σχεδόν όλα μου τα πράγματα έχουν από ένα και είναι και αυτό που κάνει τη διαφορά, κάτι τόσο μικρό που μπορεί ν’ αναδείξει όμως όλο το προϊόν . Γενικά τ’ αγοράζω από διάφορα μαγαζάκια στην Αθήνα αλλά και από το εξωτερικό όταν τύχει και πάω κάποιο ταξίδι. Όσο πιο παλιά, τόσο πιο καλά! Πλέον μου φέρνουν κιόλας όλοι οι φίλοι και γνωστοί, το οποίο είναι απλά τέλειο και άκρως συγκινητικό σαν κίνηση». Όταν περπατάς στην Παλλάδος αποκλείεται να μην προσέξεις το μπλε μικρό μαγαζάκι της Ειρήνης. «Το πιο συγκινητικό όμως που μου είπαν κάποτε, είναι πως όταν έρχονται εδώ τους θυμίζει σπίτι, έχει αυτή τη ζεστασιά και την οικειότητα που σε κάνει κ νιώθεις τον χώρο δικό σου». Της αρέσει πολύ η Αθήνα, η μυρωδιά της, η υφή της. «Αν η Αθήνα ήταν κάποιο κουμπί, θα το φανταζόμουν μαύρο, παλιό, αρχοντικό, με ύφασμα μέσα και σκαλιστό γύρω γύρω, λίγο φθαρμένο από το χρόνο και τις κακουχίες, αλλά αρχοντικό». Πρόσφατα πήγε για πρώτη φορά στο μουσείο της Ακρόπολης και απλά μαγεύτηκε όπως μας λέει. «Έχει μια ενέργεια που σε ηρεμεί και σε προτρέπει να καθίσεις με τις ώρες μπροστά στην τζαμαρία του και να ζωγραφίσεις». Όταν ξεκλέβει χρόνο κ ενέργεια, παρακολουθεί μαθήματα rock n roll στους Athens Boogie, βλέπει ταινίες και σειρές, συναντάει τους φίλους της και παίζουνε επιτραπέζια. Α, και ψάχνει διακαώς τσαγερί με ιδιαίτερες γεύσεις τσαγιού και πρωτότυπα cocktail bar. Αυτές τις ημέρες νιώθει πολύ δημιουργική. «Τώρα βγαίνουν τα πρώτα T-shirts με θέμα “heart vs brain” και είμαι τρομερά ενθουσιασμένη αλλά και αγχωμένη ταυτόχρονα γιατί είναι ένα καινούργιο εγχείρημα και υπάρχει πάντα το άγχος του αν θα αρέσει ή όχι αυτό που κάνεις.Θα έχουν 4 διαφορετικά σχέδια ,2 με θέμα την καρδιά και 2 με θέμα το μυαλό, ανδρικό και γυναικείο, funny cute φάση και ελπίζω ,να είναι μόνο η αρχή, πολλών αντίστοιχων σχεδίων». Τα πάντα εξάλλου δεν είναι αποτέλεσμα αυτής της αντίθεσης καρδιάς έναντι μυαλού; Από την πρώτη στιγμή πάντως μιλώντας με την Ειρήνη και μπαίνοντας στο «Κουμπάκι» καταλαβαίνεις ότι αυτό που υπερτερεί σε αυτή την περίπτωση είναι αναμφισβήτητα είναι η καρδιά.

19

Σίγουρα γνωρίζεις την ταινία του 1982 με την Julie Andrews ή έχεις ακούσει για το υπέροχο μιούζικαλ που σπάει ταμεία από το 1994 μέχρι και σήμερα. Ίσως, ακόμη, να θυμάσαι και την ελληνική εκδοχή του, όταν παρουσιάστηκε από την Αλίκη το 1983 στο αθηναϊκό κοινό. Τι ξέρεις λοιπόν για την διάσημη Victoria που ενίοτε την φωνάζουν Victor;

VICTOR

VICTORIA

Το απολαυστικό μιούζικαλ του Blake Edwards σε μουσική του Henry Mancini και στίχους του Leslie Bricusse, μιλάει για την ιστορία της πάμφτωχης σοπράνο Βικτόρια Γκραντ που μεταμφιέζεται σε άντρα και θριαμβεύει στα μεγάλα κλαμπ του μεσοπολεμικού Παρισιού ως Βίκτορ. Τα πράγματα όμως, όπως πάντα, περιπλέκονται όταν μπαίνει στη μέση ο έρωτας. Τι γίνεται όταν ένας Αμερικανός γκάνστερ την/τον ερωτευτεί; Το έργο μιλάει σαφώς για την διαφορετικότητα και μας λέει πως «Δεν είναι έγκλημα η Αγάπη». Την σκηνοθεσία υπογράφει ο Απόλλων Παπαθεοχάρης, η απόδοση έγινε από την Μυρτώ Κοντοβά και την ορχήστρα διευθύνει ο Αλέξιος Πρίφτης. Τον ρόλο της Victor/Victoria κρατάει η Εβελίνα Παπούλια. Στην παράσταση πρωταγωνιστούν ο Γιάννης Ζουγανέλης, ο Γιάννης Στάνκογλου, η Θεοδώρα Τζήμου, ο Γιώργος Κοψιδάς, ο Δημήτρης Φραγκιόγλου, ο Γιώργος Σουξές, ο Ιάσονας Μανδηλάς και άλλοι 14 ηθοποιοί και χορευτές.

Το FROOT έκανε από μια ερώτηση στους δύο πρωταγωνιστές: Εβελίνα, προτιμάς την γυναικεία ή αντρική πλευρά της ηρωίδας σου; Η ίδια νομίζω ότι αγαπάει και τις δύο φύσεις της. Ίσως πρόκειται για ένα αμφίφυλο πλάσμα! Εξάλλου, ως γυναίκα, έχει μια αρκετά επιθετική. Γι αυτό μου ταιριάζει σαν χαρακτήρας (γελάει). Είμαι απίστευτα ενθουσιασμένη με αυτή τη δουλειά. Είναι ένα κλασικό μιούζικαλ, αλλά διαφέρει κατά πολύ σε σχέση με άλλα μιούζικαλ της εποχής του. Έχει ουσία και ιστορία. Έχει κάτι να πει για τις ανθρώπινες σχέσεις αλλά κα απίστευτη μουσική που βασίζεται στην τζαζ λογική!

Γιάννη, θα μπορούσες πράγματι να ερωτευτείς έναν άντρα; Ο έρωτας γενικότερα είναι μια τεράστια κινητήριος δύναμη, που δεν ξέρεις που μπορεί να σε πάει. Δεν νομίζω πλέον σήμερα να ερωτευόμουν έναν άντρα. Αν μου είχε συμβεί, φαντάζομαι θα το είχα καταλάβει σε μικρότερη ηλικία. Σίγουρα όμως μπορώ να αγαπήσω έναν άντρα, να τον θαυμάσω, να τον έχω κολλητό μου. Σε αυτά τα πράγματα δεν παίζει ρόλο το φύλο. Αυτό δείχνει και το έργο και μιλάει με ειλικρίνεια για την αγάπη. Για αυτό αξίζει περισσότερο να το δεις κανείς.

Είσαι συνδρομητής Σταθερής ή Κινητής COSMOTE; Μην χάσεις την ευκαιρία να απολαύσεις την παράσταση στο Pantheon Theater με 2 εισιτήρια στην τιμή του 1 μέσω του COSMOTE DEALS for YOU. Απόκτησε τον κωδικό σου με ένα SMS στο 19019 αν είσαι συνδρομητής κινητής COSMOTE ή με μία κλήση στο 13019 αν είσαι συνδρομητής σταθερής COSMOTE και εξαργύρωσέ τον κατά την αγορά του εισιτηρίου σου. Μάθε περισσότερα στο www.cosmote.gr (Χρέωση ανά κωδικό:0,50€)”

Μιχάλης Δέλτα

«Η κινητήριος δύναμή μου είναι το ότι έχω πάψει να ενδιαφέρομαι για τη δύναμη. Γιατί πλέον είμαι η δύναμη.»

Από τον V-Sag

O Μιχάλης Δέλτα είναι πολύ επιλεκτικός στις εμφανίσεις του κι αυτό γιατί είναι ένας άνθρωπος βαθιά δεμένος με τη μουσική. Μένει λοιπόν σ’ αυτό! Αν τον έχεις παρακολουθήσει έστω και λίγο, εύκολα μπορείς να διακρίνεις ότι έχει πολύ μεγάλο υπόβαθρο γνώσεων, αλλά και μια εξελιγμένη αντίληψή για τη ζωή και όσα συμβαίνουν γύρω μας. Για όλους αυτούς τους λόγους, ήταν μεγάλη χαρά και τιμή που τον συνάντησα. Πως θυμάσαι να αντιδράς στους πρώτους ήχους που άκουγες σαν παιδί; Οι πρώτοι ήχοι που ήρθα σε επαφή δεν ήταν ακριβώς οι φθόγγοι του συγκερασμένου συστήματος. Ήταν ήχοι του περιβάλλοντος στο οποίο μεγάλωνα. Όταν ήμουν 7 χρονών ζούσα σε ένα κτήμα στο Περιστέρι, όπου θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι φωνάζαμε με τον αδερφό μου στο άνοιγμά του και εντυπωσιαζόμασταν από το feedback της φωνής μας. Την ίδια περίοδο έφτιαχνα αυτοσχέδια κρουστά από οτιδήποτε μπορούσε να εξάψει τη φαντασία μου και έπαιζα εξαντλητικά ρυθμούς επάνω σε επιφάνειες μεταλλικές, ξύλινες και πλαστικές. Πόσο γρήγορα σε τράβηξε η μουσική σαν μέσο έκφρασης; Από νωρίς, σε ένα πρώτο ασυνείδητο στάδιο, μέχρι και την εφηβεία, όταν μου έγινε ξεκάθαρο το ότι η μουσική θα είναι ο καμβάς όπου επάνω του θα ζωγραφίζω τη ζωή μου. Ξεκίνησα να αναζητώ συγκροτήματα από την Punk, New Wave και Electro-Pop σκηνή της δεκαετίας του ’80, η οποία καθόρισε τη μουσική μου παιδεία με ένα πλούτο ακουσμάτων αλλά και δράσεων, αφού ξεκίνησα τους πρώτους μουσικούς πειραματισμούς με φίλους και φτηνό εξοπλισμό στα τέλη της δεκαετίας. Σήμερα, τι σου δίνει έμπνευση; Η έμπνευση ουσιαστικά είναι αποτέλεσμα της σύνδεσης με τον ανώτερο και τον κατώτερο εαυτό μου. Ο ίδιος διχασμός που με φέρνει σε σύγκρουση και με διαλύει, άλλες φορές μετουσιώνεται σε πύρινη εσωτερική δύναμη και με αξιώνει να γίνομαι κανάλι υψηλών συχνοτήτων μέσω των ήχων. Με εμπνέει αφάνταστα η αρχιτεκτονική γιατί όπως έχει αποδειχθεί, η μουσική εμπεριέχει την αρχιτεκτονική. Μου προσδιορίζει τις διαστάσεις της πνευματικής ελευθερίας μου μέσα σε έναν χώρο υπαρξιακό, βαθύτατα συναισθηματικό και ενεργειακά ανεξερεύνητο. Για να κάνω αντιληπτό αυτό που λέω θα φέρω ως παράδειγμα την εμπειρία που είχα όταν διανυκτέρευσα 2 μέρες μέσα σε έναν παλιό ανεμόμυλο. Το ότι δεν υπήρχαν πουθενά γωνίες στην κυκλική του κατασκευή, αυτόματα με οδηγούσε σε μια σύνδεση εσωτερική, απέριττη, ανυψωμένη. Λένε ότι η δημιουργία μουσικής είναι η ανώτερη τέχνη. Μπορεί να αντικαταστήσει την λεκτική έκφραση; Θα μπορούσε ας πούμε κάποιος αντί για μουσικός να γίνει ποιητής; Η μουσική παράγεται από τον ήχο και ο ήχος είναι η αρχή της δημιουργίας των πάντων, ο «Λόγος που εποίησε». Αυτό δεν την καθιστά ως την ανώτερη τέχνη, διότι δεν υπάρχει συγκριτική κλίμακα σε κάτι που ορίζεται ως Θεϊκά προερχόμενο. Δε χρειάζονται απαραίτητα οι στίχοι για να μας μεταφέρει το μήνυμα ένα μουσικό έργο. Ωστόσο η φωνή ως άλλο ένα όργανο μαζί με την ποίηση του λόγου, εννοείται πως ενδυναμώνει το αποτέλεσμα. Αντιλαμβάνομαι το πως χρησιμοποιούμε τις λέξεις για να χαρακτηρίσουμε οτιδήποτε θέλουμε να εξιδανικεύσουμε, ωστόσο η μουσική δεν περιορίζεται στις λέξεις. Ακούω τη λέξη Τέχνη περιοριστική και παρωχημένη για τη μουσική. Η μουσική είναι ένα κανάλι πρόσβασης προς τη Θεϊκή μας υπόσταση αλλά και στην ποιότητα της καθημερινότητάς μας. Ο μουσικός και ο ποιητής έχουν την ίδια ευθύνη, την αφύπνιση της ανθρώπινης συνείδησης. Το έργο είναι το ίδιο, το μέσο αλλάζει απλά. Ακούμε κομμάτια σου όπως ένα από τα αγαπημένα μου, το «Between The Lines», έως το καταπληκτικό άλμπουμ «Το Χρώμα Της Ημέρας» με την Τσανακλίδου, έχοντας αναπόφευκτα στο μυαλό μας τους Στέρεο Νόβα. Όλα αυτά τα χρόνια, φαίνεται ότι δεν ακολουθείς τη βιομηχανία επιτηδευμένα. Πώς έχεις κατακτήσει αυτή την μοναδικότητα σε καιρούς που το να είσαι μαζικός έχει καταλήξει κακός κανόνας; Τα ΜΜΕ λειτουργούν με έναν συγκεκριμένο limiter. Δε θα προωθήσουν πράγματα που πιθανόν να ενεργοποιήσουν τις μάζες, ακόμα και η συγκίνηση οφείλει για αυτούς να έχει λαϊκά ηχοχρώματα ή ροκάδικα. Οτιδήποτε ξεφεύγει από αυτή την άθλια και φτωχή μανιέρα τους και δεν εξυπηρετεί τη στοχευμένη τους πολτοποίηση, περιθωριοποιείται. Με αφήνει αδιάφορο η στρατηγική αυτή και είμαι ταυτόχρονα ευγνώμων για τον κόσμο που έχει ανταποκριθεί με αγάπη στο έργο μου. Μιλάω πάντα 23

ως εκφραστής μιας σπουδαίας γενιάς. Της γενιάς της Techno κουλτούρας από την οποία εξελίχθηκαν σταδιακά σημαντικά πράγματα στην εξέλιξη των κοινωνικών δομών όπως και της τεχνολογίας, των τεχνών κλπ. Η κινητήριος δύναμή μου είναι το ότι έχω πάψει να ενδιαφέρομαι για τη δύναμη. Βρίσκομαι πλέον στον δρόμο που αυτή με οδηγεί. Είμαι η δύναμη. Πώς βλέπεις την εξέλιξη του σύγχρονου ανθρώπου; Εδώ απαντάει η ίδια η Ιστορία. Ας κατανοήσουμε πως είμαστε μόλις 200 χρόνια αφυπνισμένοι, μέχρι ενός σημείου, από την απελευθέρωση που επέφερε η επιστήμη της Ψυχανάλυσης του Freud. Αποκαλύφθηκαν για πρώτη φορά στον άνθρωπο το Υποσυνείδητο και το Ασυνείδητο ως βασικοί άξονες της ύπαρξης και έτσι εξορκίστηκε όλος ο σκοταδισμός της Μεσαιωνικής εκκλησιαστικής νοσηρότητας. Ο άνθρωπος ειδικά σήμερα στέκεται στα πόδια του και αναλαμβάνει την ευθύνη της ζωής του ζώντας τη χαρά της Αυτογνωσίας και την απεξάρτησή του από όλα τα θρησκευτικά δόγματα που τον ήθελαν υπόδουλο στις κακοποιημένες διδασκαλίες, τις θρησκείες δηλαδή. Η Ψυχοθεραπεία δεν είναι πλέον ταμπού. Είναι η ειλικρινής σχέση με τον εαυτό που μας ενηλικιώνει και μας καθοδηγεί στον Εαυτό. Ο σύγχρονος άνθρωπος προδόθηκε απ’ όλα όσα πίστεψε, οικογένεια, σχέσεις, πίστη και σήμερα επαναπροσδιορίζεται με μια ανοιχτή προσέγγιση στις απαιτητικές αναζητήσεις του. Από μικροί, όλοι μας, αντιμετωπίζουμε bullying για την όποια διαφορετικότητά μας, ακόμα και από τον ίδιο μας τον εαυτό. Αν δεν περνούσες αυτή τη φάση, τι θα άλλαζε στη ζωή σου; Δε μπορώ να πω ότι αντιμετώπισα απροκάλυπτη βία για όποια διαφορετικότητά μου, ωστόσο το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον μου χρέωσε για αρκετό καιρό την προσωπική απόρριψη και η όποια συναισθηματική βία ασκήθηκε για λόγους εξουσιαστικών πεποιθήσεων. Αυτά τα βιώματα με οδήγησαν στο να γεμίσω με ενοχές για όλα εκείνα που δεν ικανοποιούσαν τα standards τους. Και οι ενοχές αυτές ήταν ο μοναδικός τρόπος για να επιβιώσω μέχρι και μια τρυφερή ηλικία, έως ότου πω, δε θα με τρελάνει κανείς, θα φτιάξω τη ζωή μου όπως ακριβώς την θέλω! Σε εκείνο το σημείο άρχισα να ακολουθώ την άκρη του νήματος που μου ‘ριξε στα πόδια μου ο Μιχάλης. Ήταν επώδυνα εκείνα τα στάδια, της προσπάθειας για ανεξαρτησία, αυτοκυριαρχία, αυτογνωσία όμως δεν υπήρχε άλλη οδός. Πάντα είχα μια φωτιά που έκαιγε μέσα στο κεφάλι μου αλλά και προστασία από ψηλά. Οι άγριες εμπειρίες, μου έδωσαν το κλειδί της μυστικής πόρτας. Δε μπορώ να σκεφτώ τι θα άλλαζε στη ζωή μου αν δεν είχα περάσει όλα αυτά, επειδή όλα αυτά τα πέρασα για να αλλάξει η ζωή μου! Η καλλιτεχνική μου ανάγκη για έκφραση προέκυπτε από έναν πυρήνα υπαρξιακής αναζήτησης. Μέσω της μουσικής ως νεότερος θεράπευα τον πόνο και τον φόβο. Τώρα συνομιλώ με τον Θεό. Στην οικογένεια σου, ακούνε μουσικές σου; Ακούν τη μουσική μου, όχι όπως ένας fan βέβαια. Η μητέρα μου που στο παρελθόν ήταν αρνητική για την επιλογή μου, τώρα δηλώνει “η μητέρα του Δέλτα” κι αυτό είναι κάτι περισσότερο από χαριτωμένο! Είναι αποδοχή. Όταν ήμουν μικρότερος ήθελε να ολοκληρώσω τις σπουδές με τη ζωγραφική. Θυμάμαι όλοι στην οικογένεια να με επαινούν για αυτή την κλίση μου. Δεν τους ενοχλούσε το πάθος μου για τη μουσική, αλλά ούτε και είχαν στα σχέδιά τους να ενισχύσουν τη σχέση μου με αυτήν. Σήμερα, ποια χαρίσματα πρέπει να έχει κάποιος που θέλει να ασχοληθεί με τη μουσική, για να καταφέρει να ξεχωρίσει; Αρχικά, οφείλεις να γνωρίζεις γιατί κάνεις αυτή την επιλογή. Κάνεις μουσική γιατί σου αρέσει σαφώς, όμως αν ασχολείσαι για να ξεχωρίζεις επειδή έχεις την αίσθηση κατωτερότητας ή ανωτερότητας ας πούμε, τότε η μουσική σου θα είναι άψυχη και αδιάφορη. Δε χρειάζεται να επιβιώσει κάποιος στον χώρο που όλοι λένε, διότι έτσι αυτόματα δημιουργεί ένα ανταγωνιστικό πλαίσιο και χάνει άλλες ποιότητες και αξίες σε όλο αυτό το μαγικό ταξίδι. Αν θέλει κάποιος να ξεχωρίσει τότε θα ξεχωρίσει ως ο χαμένος. Η συγκέντρωση στη δημιουργική διαδικασία, η παραγωγικότητα, η αναγνώριση του ότι κανείς δεν είναι καλύτερος από εμάς αλλά ούτε κι εμείς καλύτεροι από άλλους, δίνουν γερές βάσεις για την επίτευξη ενός στόχου. Δεν βοηθά σε κάτι το να μας αποσπά η ζήλεια, η εχθρότητα και η αυτό-συρρίκνωση του εαυτού μας. Ακόμα και όταν συμβαίνει, καλό θα είναι να διαρκεί μέχρι δεκαπέντε λεπτά. Ποτέ να μην επιτρέπουμε περισσότερο χρόνο σε ότι αρνητικό έρχεται στη ζωή μας για να διαβάλλει. *Ο τελευταίος δίσκος του Μιχάλη Δέλτα με τίτλο “Life is Now” κυκλοφορεί σε βινύλιο και cd απο την Inner Ear Records.

24

Holy Spirit Cocktail Bar

Όταν ένα bar γίνεται meeting point, αξίζει την προσοχή σου! Το Holy Spirit είναι ένα από τα πιο αγαπημένα street bar των νοτίων προαστίων, και σημείο αναφοράς κάθε παρέας που θέλει να περάσει καλά, να ακούσει ωραίες μουσικές και να χαλαρώσει πραγματικά! Μέσα μπορείς να χορέψεις και να χαζέψεις το σύγχρονο και cozy design, ενώ στον ιδιαίτερο χώρο έξω από το bar, μπορείς να συζητήσεις με τους φίλους σου ή να κάνεις νέες γνωριμίες στο πάντα φιλικό περιβάλλον! Σίγουρα όμως, ό,τι κι αν επιλέξεις, θα το κάνεις με την συνοδεία ενός από τα διάσημα signaturecocktails που σίγουρα θα σε συναρπάσουν. Το Holy Spirit φημίζεται για την εξαιρετική ποιότητα των ποτών του και τεράστια ποικιλία! Το μόνο κακό είναι ότι δεν θα ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις… Λαοδίκης 41, Γλυφάδα Facebook page: Holy Spirit Cocktail Bar Instagram: holyspiritbar

Του Τάσου Μπιμπισίδη

Η Patricia Field είναι ακόμη σέξι Την ξέρεις σαν μια pop, color και plastic φυσιογνωμία της Νέας Υόρκης με υπέροχη φωσφορίζουσα κόμη και μια ζωή μέσα σε εξωφρενικά πάρτι με τρανσέξουαλ, καλλιτέχνες και fashion icons. Δεν θα στην απομυθοποιήσω.

Είναι η πιο διάσημη στιλίστρια στον κόσμο και ξέρει πως να διηγηθεί μια ιστορία ή πως να δημιουργήσει μια προσωπικότητα μέσα από τα ρούχα της. Έχει κερδίσει Emmy για την δουλειά της στο Sex and the City και ήταν υποψήφια για Oscar για το Devil wears Prada. Παραμένει όμως τόσο cool όσο δείχνει. Το στιλ της έχει ξεφύγει από κατεστημένα και στηρίζεται όχι τόσο σε αυτά που φοράει, αλλά κυρίως στην προσωπικότητά της και την καλλιτεχνικότητα της δουλειάς της. Εξάλλου, δεν ήταν λίγοι αυτοί που την θεωρούσαν στις αρχές των 70s την συνέχεια του φίλου της, Andy Warhol. Σήμερα, στα 75 της, η Patricia Field ζει ακόμη στην Νέα Υόρκη -την πόλη που επηρέασε με την κουλτούρα του ιστορικού καταστήματός της- αλλά λατρεύει την Ελλάδα και την επισκέπτεται συχνά, καθώς ο πατέρας της κατάγεται από την Λέσβο.

τη δημιουργικότητα, την ελευθερία και την ανεξάρτητη έκφραση. Και συμφωνώ απόλυτα μαζί τους. Σε ποιον δεν αρέσει να νιώθει ελεύθερος;

Patricia, τι σε έκανε να ασχοληθείς με τη μόδα;

Με ελκύει και εμένα, με την ευρύτερη έννοια, η gay κουλτούρα! Αυτό οφείλεται στην καλλιτεχνική πλευρά αυτών των ανθρώπων και στον τρόπο με τον οποίο βλέπουν τη ζωή και τη τέχνη. Πρόκειται για ευφάνταστα άτομα που αναδημιουργούν τον εαυτό τους και έχουν μια ιδιαίτερη οπτική που δεν διαθέτει ένας μέσος άνθρωπος. Επίσης έχουν πολύ πιο ενδιαφέρουσες εμπειρίες! Μαθαίνεις διαφορετικά πράγματα αν συναναστρέφεσαι με gay κόσμο, και φυσικά είναι μια πολύ διασκεδαστική παρέα.

Από νεαρή ηλικία είχα μια φυσική κλίση σε ό,τι είχε σχέση με τη μόδα, ακόμα κι αν δεν το καταλάβαινα συνειδητά! Πειραματιζόμουν, λάτρευα τα ρούχα και έκανα συνέχεια συνδυασμούς. Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι έχω την ικανότητα να ασχοληθώ με αυτό. Όταν τελείωσα τις σπουδές μου και άρχισα να σκέφτομαι τι καριέρα θέλω να ακολουθήσω, επικεντρώθηκα στη μόδα και τις επιχειρήσεις. Μπήκα στον χώρο και ακολούθησα αυτό το δρόμο, με τον τρόπο που ήθελα. Ποτέ δεν μετάνιωσα για τις επιλογές μου. Το να δημιουργείς ‘’ομορφιά’’ είναι ένας θαυμάσιος τρόπος για να βγάζεις χρήματα και να ζεις ωραία. Πώς φαντάζεσαι το μέλλον της μόδας; Αυτό που πιστεύω ότι θα γίνει, είναι η χρήση νέων μέσω στην παραγωγή. Δηλαδή, η ραπτομηχανή θα γίνει ένα μουσειακό κειμήλιο και όλα τα αντικείμενα, τα ρούχα, ακόμη και τα σχέδια, θα φτιάχνονται μέσα από καλούπια ή από κάποια άλλη προηγμένη τεχνολογία. Σημαντικό ρόλο επίσης θα παίξει η 3D εκτύπωση, που ήδη είναι μεγάλη τάση. Δηλαδή, οι αλλαγές που περιμένω, θα έχουν σχέση με το πώς φτιάχνεται ένα ρούχο ή ένα αξεσουάρ. Η μόδα πρέπει να ακολουθήσει την τεχνολογική επανάσταση και να βγει από τη φάση της βιομηχανικής επανάστασης, γιατί οφείλει να ακολουθεί την εποχή και να την ορίζει. Αυτό σημαίνει μόδα! Ποιο είναι το αγαπημένο σου outfit από το «Sex and the City»; Έχω πολλά αγαπημένα σύνολα που θυμάμαι, όμως, αυτό που συνεχίζει να ξεχωρίζει στο μυαλό μου ως κάτι μοναδικό, είναι το Versace φόρεμα που φορούσε η Carrie στο τελευταίο επεισόδιο στο Παρίσι, στη σκηνή που περιμένει μόνη της τον Barishnokov. Ήταν μια πολύ τρυφερή σκηνή και θεωρώ ότι το ρούχο ήταν καθοριστικό ώστε να επικοινωνήσουμε το συναίσθημα αυτό τηλεοπτικά. Συντέλεσε στην ατμόσφαιρα που θέλαμε να υπάρχει. Γιατί πιστεύεις ότι αυτή η σειρά έχει μείνει στην ιστορία; Δεν ξέρω να σου απαντήσω ακριβώς! Θα σου πω αυτά που μου λένε μέχρι και σήμερα φαν από όλο τον κόσμο. Οι τηλεθεατές αγάπησαν τόσο το «Sex and the City» γιατί είναι μια σειρά που συνδέει τη μόδα,

Είσαι εξίσου γνωστή και για τα απίστευτα party που διοργανώνεις! Τι θυμάσαι από αυτά; Έχω περάσει από αμέτρητα ξεχωριστά party στη ζωή μου και πραγματικά δεν μπορώ να απαριθμήσω τις μνήμες που έχω από το καθένα. Οι άνθρωποι στον άμεσο και έμμεσο κύκλο μου είναι τρελά party animals. Αισθάνονται έτοιμοι να παρτάρουν και να ανεβάσουν τη διάθεσή τους στα ύψη ανά πάσα στιγμή. Κάπως έτσι είμαι και εγώ! Ξέρω ακόμη ότι οι gay και οι τρανσέξουαλ είναι οι μεγαλύτεροι θαυμαστές σου!

Πώς επηρέασε η δική σεξουαλικότητά και ο έρωτας τη ζωή σου; Σε γενικές γραμμές, μέχρι και σήμερα, οι άνθρωποι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι είμαι σέξι. Αυτό είναι το μόνο που μπορώ να σου πω… Γιατί αγαπάς τόσο πολύ την Ελλάδα; Γιατί ενώ μεγάλωσα στη Νέα Υόρκη, γνώρισα τον Ελληνικό πολιτισμό μέσα από την οικογένειά μου. Οι γονείς μου ήταν μορφωμένοι και γνώστες της Ελληνικής ιστορίας. Μου έμαθαν από μικρή να είμαι υπερήφανη για τις ρίζες μου. Από εκεί και πέρα, η ενήλικη εμπειρία μου στην Ελλάδα και τα ταξίδια μου εκεί, με έχουν κάνει να την αγαπήσω ακόμη περισσότερο. Νιώθω πολύ ανεξάρτητη, άνετη και ελεύθερη να εκφραστώ και να χαλαρώσω όπως θέλω. Οι Έλληνες όμως είναι λίγο συντηρητικοί! Έχεις σκεφτεί να ανοίξεις ένα παράρτημα του καταστήματός σου στην Αθήνα; Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω στο μυαλό μου να ανοίξω κατάστημα στην Αθήνα, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με ότι αν οι Έλληνες είναι συντηρητικοί ή φιλελεύθεροι. Απλά είναι αντικειμενικά δύσκολο να καταφέρω να διαχειριστώ πολλά καταστήματα, και να τα κρατήσω με την ταυτότητα που θέλω να έχουν, όπως είναι το κατάστημά μου στη Νέα Υόρκη. Σήμερα, μετά από τόσες εμπειρίες, τι νομίζεις ότι είναι πιο σημαντικό τελικά στη ζωή σου; Η οικογένεια και η αγάπη! Με αυτήν ακριβώς τη σειρά. Μπορείς να ‘’μάθεις’’ την αγάπη μέσα από την οικογένειά σου. Και αν μάθεις, αντιληφθείς και κατανοήσεις την αγάπη, αυτό είναι μια εγγύηση για την ευτυχία.

27

Η Μαρία Ναυπλιώτου αφηγείται τη ζωή της. Φέτος είναι η Άννα Καρέρινα. Πριν από αυτό; Της Μαριάννας Τζιράκη

Το σπίτι της Μαρίας αποπνέει μία απίστευτη ηρεμία που πηγάζει από την ίδια. Ζεστός χώρος, γήινα χρώματα στα έπιπλα και μια οικοδέσποινα με δωρική ομορφιά, καθαρό βλέμμα, μεστή φωνή και λεπτούς τρόπους. Είναι η Γλαύκη από την «Αίθουσα του θρόνου», η πρωθιέρεια στην τελετή αφής της φλόγας για τους Ολυμπιακούς του Πεκίνο, και πολλοί ακόμη ρόλοι που υποδύθηκε στην σκηνή του θεάτρου. Φέτος θα γίνει η Άννα Καρένινα, η ηρωίδα του Τολστόι, στο Εθνικό Θέατρο.

Αν και έχω το όνομα της μητέρας του πατέρα μου, της Μαρίας από την Σίφνο, έχω την κορμοστασιά της μητέρας μου που καταγόταν από την Κρήτη. Εγώ δεν γεννήθηκα εκεί, όμως οι δεσμοί μου με το νησί είναι πολύ γεροί. Τα χρόνια εκείνα ήταν φωτεινά και παραμένουν χαραγμένα στην μνήμη μου. Μόνο ξεγνοιασιά έχω να θυμάμαι, σε ένα χωριό μέσα στη φύση. Έχω ζωντανή επαφή με όλους μου τους συγγενείς. Είμαστε 32 πρώτα ξαδέρφια, μπορεί και 36 - ακόμα διαφωνούμε ως προς αυτό. Μπορείς λοιπόν να φανταστείς τι καλοκαίρια πέρασα εκεί! Παίζαμε στο χωριό, μιλούσαμε την Κρητική διάλεκτο για να μην ξεχωρίζουμε ως αθηναιάκια, ταΐζαμε τους χοίρους, καθαρίζαμε τους στάβλους! Ήμασταν τόσο ελεύθεροι που κανείς δεν νοιαζόταν που βρισκόμασταν. Από σπίτι σε σπίτι. Το χωριό μου ήταν και παραμένει η μεγάλη μου αγάπη. Ωστόσο, γεννήθηκα και μεγάλωσα στου Μακρυγιάννη. Ξέρω τους πάντες στην περιοχή, τον μπακάλη, τους γείτονές μου, όλους. Όταν άλλαξαν οι συνθήκες της ζωής μου πήρα την απόφαση να μείνω στο Παλαιό Φάληρο για να έχω την θάλασσα δίπλα μου. Είναι ένα πολύ όμορφο προάστιο, καθώς έχει την αίσθηση της γειτονιάς αλλά και εύκολη πρόσβαση στο κέντρο. Το κέντρο το αγαπώ, το ζω! Εκεί άλλωστε είναι η δουλειά μου και εκεί βγαίνω, αλλά στην γειτονιά μου βρίσκω την ηρεμία μου. Μέντοράς μου ήταν η μητέρα μου. Ήταν το «άνοιγμα της πόρτας της φαντασίας». Μας πήγαινε σε μουσεία, στο θέατρο, μας μύησε στον κόσμο των βιβλίων. Εκείνη με πήγε και σε σχολή χορού, καθώς θεωρούσε ότι δεν είχα σωστή στάση σώματος. Όταν μπήκα για πρώτη φορά στην αίθουσα, είχαν μάθημα τα κορίτσια που ετοιμάζονταν για επαγγελματικό. Κάνανε μάθημα pointe και συγκεκριμένα variation. Την στιγμή εκείνη ερωτεύτηκα το θέαμα! Ήταν τότε που αποφάσισα ότι θα γίνω χορεύτρια, δίχως να ξέρω αν είχα το κατάλληλο σώμα ή φυσική κλίση. Η απόφασή μου ήταν ακαριαία και αμετάκλητη. Όταν κάποιος είναι αποφασισμένος για κάτι δεν του φαίνεται τίποτα δύσκολο. Παλεύει πάνω σε αυτό και στο τέλος τα καταφέρνει. Το δύσκολο βέβαια είναι μέχρι να πάρεις την απόφαση. Γιατί δεν είναι όλα τα πράγματα τόσο καθαρά στην ζωή, οπότε πρέπει πρώτα να τα ανακαλύψεις και μετά να αποφασίσεις. Στην συνέχεια, μεγαλώνοντας, έκανα πολλές διαφημίσεις και σιγά σιγά αποφάσισα να αλλάξω χώρο και να πάω στο Θέατρο. Τελικά η Τέχνη μου προσέφερε πολλά. Με έσωσε από δύσκολα κομμάτια του εαυτού μου και σε στιγμές που έπρεπε να διαχειριστώ, η Τέχνη έκανε την ζωή μου πολύ πιο πλούσια. Αποτελεί το καταφύγιο αλλά και την διαφυγή μου. Όμως είναι ένας χώρος πολύ δύσκολος, με απαιτήσεις και διαχείριση καταστάσεων όπως η κριτική και οι άνθρωποι. Ο πρώτος μου ρόλος στην σκηνή του Εθνικού ήταν η Κάθριν στο «Ξαφνικά πέρυσι το Καλοκαίρι» του Τένεσι Ουϊλιαμς. Το Εθνικό το θεωρώ σπίτι μου. Εκεί έγινα ηθοποιός επί ‘’βασιλείας’’ του αείμνηστου Νίκου Κούρκουλου. Δούλεψα για πολλά χρόνια - με διαλείμματα βέβαια. Στη Πειραματική Σκηνή με τον Λιβαθινό έμαθα εξίσου πολλά πράγματα. Έζησα σημαντικές στιγμές. Η πρώτη μου όμως κανονική επαγγελματική δουλειά, ήταν στην «Αίθουσα του Θρόνου», την σειρά του Mega. Η σκηνοθέτις Πηγή Δημητρακοπούλου, πίστεψε πολύ σε μένα και μου έδωσε αυτόν τον ρόλο. Βρέθηκα ξαφνικά σε ένα σετ με ηθοποιούς που ούτε στα όνειρά μου δεν θα μπορούσα να φανταστώ. Ήταν η Ρένια Πιτακή, ο Μίμης Κουγιουμτζής, ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ο Νίκος Ρίζος. Μια καταπληκτική εμπειρία! Σήμερα η οικονομική κρίση έχει χτυπήσει τα πάντα, δεν υπάρχουν budget, οπότε είναι δύσκολο να μιλήσουμε για ποιότητα. Η τηλεόραση πάντοτε ήταν και συνεχίζει να είναι ένα μέσο που θα μπορούσε πραγματικά να προσφέρει πολύ στο μυαλό και στην ψυχή των ανθρώπων, όμως τις περισσότερες φορές δεν ισχύει αυτό. Είναι ένα εύκολο μέσο για να κερδίσει κανείς χρήματα, και δεν είναι καθόλου κατακριτέο. Απλά θα μπορούσε να έχει υψηλότερο επίπεδο. Την αγαπώ την τηλεόραση. Ήταν το μέσο με το οποίο καθιερώθηκα. Μπορείς να βρεις πράγματα στα οποία να χωράς και να κάνεις την δουλειά σου με μεγάλη αξιοπρέπεια. Ανέκαθεν η δουλειά του ηθοποιού είχε μεγάλη ανεργία. Όπως όλοι οι χώροι έτσι και αυτός έχει τις δυσκολίες του. Η υποκριτική είναι ψυχοφθόρα! Κάθε φορά όταν βγαίνεις στην σκηνή πρέπει να τα αποδείξεις όλα από την αρχή. Η κρίση έχει δυσκολέψει την κατάσταση με τα χαμηλά budget και κάποιους που πατάνε πάνω σε αυτό και δεν πληρώνουν τους ηθοποιούς. Το παράδοξο είναι ότι παρόλο που υπάρχει κρίση ο κόσμος πηγαίνει θέατρο. Οι άνθρωποι έχουν γίνει επιλεκτικοί στην ψυχαγωγία τους και αυτό εμένα με χαροποιεί. Φέτος θα υποδυθώ την Άννα Καρέρινα. Ανεβαίνω και πάλι στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, στην «Άννα Καρέρινα» του Τολστόι. Αυτό το έργο το είχα διαβάσει μικρότερη ως λογοτεχνία και τώρα, με αφορμή την παράσταση, εμβαθύνουμε στον χαρακτήρα και στο έργο. Μέχρι και ο Ντοστογιέφκσι είχε αναγνωρίσει το μεγαλείο του Τολστόι. Η σκηνοθεσία ανήκει στον Πέτρο Ζούλια, το καστ συμπληρώνουν εξαιρετικοί ηθοποιοί και η πρεμιέρα θα γίνει στις 3 Μαρτίου στην σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη» του Ρεξ.

29

Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης αποκαλύπτει τον δικό του κόσμο. Της Μαριάννας Τζιράκη

«Ένας Άλλος Κόσμος» που σε τίποτα δεν απέχει από τον δικό μας, τάραξε τα νερά, κατάφερε να ξεπεράσει τα 60.000 εισιτήρια και βρέθηκε στην πρώτη θέση του box office των τελευταίων χρόνων. «Avatar», «Star Wars», «Spectre», «Skyfall» αλλά και «Hobbit» μένουν πίσω συγκριτικά με την πορεία της νέας ταινίας του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Έξω από τις αίθουσες και εκτός κινηματογραφικού πανιού, συνάντησα τον Χριστόφορο, τον άνθρωπο που θυμάσαι στην τηλεοπτική σου οθόνη. Σίγουρος, και με την κοινωνικότητά του να είναι το πιο δυνατό του χαρακτηριστικό, κινείται με μεγάλη άνεση και πηγαίο χαμόγελο - ναι, ναι με αυτά τα απίστευτα λακάκια. Το πρώτο σενάριο που είχε γράψει ήταν μια οικογενειακή ιστορία όταν ήταν μικρός. Μια καθαρά παιδική ιστορία, όταν πήγαινε δημοτικό. Από τότε, συγγραφικά μπορεί να χαρακτηριστεί από την λέξη πληρότητα! Σήμερα, τι μπορεί να τον εμπνεύσει; «Τα πάντα! Μια μουσική -που συνήθως αυτό είναι- μια ωραία μελωδία, μια εικόνα, μια πράξη ενός ανθρώπου ή μια απλή σκέψη που θα μου έρθει στο μυαλό. Ακόμα και μια σκέψη για το τι δεν θα ήθελα στην ζωή μου. Όταν δεν με εμπνέει κάτι και νιώθω ότι δεν είμαι σε παραγωγική περίοδο για να δημιουργήσω, κρατάω ισορροπίες μέσω της καθημερινότητάς μου. Πέρα από το κομμάτι της δουλειάς, έχω την ζωή μου, την οικογένειά μου, τους φίλους μου. Βρίσκω διέξοδο σε μια ευχάριστη παρέα, ένα κρασί, μια κουβέντα, ένα μουσικό κομμάτι, με το να βλέπω χαρούμενους ανθρώπους, μια ωραία ταινία ή να παρακολουθώ τα ωραία πράγματα που φτιάχνονται γενικότερα γύρω μας. Βρίσκω όμως καταφύγιο και στην Κρήτη! Ο πατέρα μου είναι κρητικός. Μεγάλωσα στην Αθήνα από την ηλικία των τεσσάρων χρόνων και έπειτα, αλλά πάντα η Κρήτη είναι για μένα το σπίτι μου. Το μεγαλύτερο μέρος της οικογένειάς μου ζει εκεί, ο αδελφός μου, τα ξαδέλφια μου. Όλες οι αναμνήσεις μου είναι άκρως συνυφασμένες με τις διακοπές μας, το Πάσχα ή τα καλοκαίρια μου». Τρία χρόνια πέρασαν από το «Αν». Σε αγχώνει η σκέψη ότι πρέπει να κάνεις κάτι καλύτερο από την προηγούμενη φορά; Δεν είναι μια πρώτου επιπέδου σκέψη αυτή. Δεν είναι το πρώτο μου συναίσθημα. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι θέλεις να πεις μια ιστορία. Εννοείται, όταν ξεκινάει η διαδικασία της ταινίας, υπάρχει -όπως είναι λογικό- και η αγωνία αν θα πάει καλά ή αν θα ξεπεράσει το προηγούμενο έργο. Όμως δεν αποτελεί πρωταρχική σκέψη. Όταν κάνεις κάτι, περιμένεις σαφώς μια ανταπόκριση αλλά χωρίς να αποτελεί αυτό τον βασικό πυρήνα. Το παρελθόν πόσο σε επηρεάζει; Δεν διαγράφω τίποτα από το παρελθόν μου. Θεωρώ το παρελθόν ‘’βενζίνη’’ για να προχωρήσεις στο παρόν και όλο αυτό για να πάει κανείς στο μέλλον. Είναι αλληλένδετα. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι από τους ανθρώπους που στηρίζονται και μένουν προσκολλημένοι στο παρελθόν βέβαια. Τι σε ενοχλεί σήμερα περισσότερο στην Ελλάδα; Περισσότερο στην Ελλάδα του 2016 με ενοχλεί η αδικία. Ο τρόπος που οι πολιτικοί γενικότερα -όχι μόνο στην χώρα μας- διαχειρίζονται τα πράγματα. Απλά εδώ τα πράγματα έχουν ξεφύγει περισσότερο. Ναι, η αδικία με ενοχλεί απίστευτα. Δεν είναι εύκολο να ‘’φτιάξεις’’ έναν ιδανικό κόσμο, αλλά αν υπήρχε αλήθεια γύρω μας, σίγουρα όλα θα ήταν πιο ιδανικά. Ο ‘’άλλος κόσμος’’ όμως βρίσκεται μέσα μας. Είναι ο κόσμος του συναισθήματος. Αυτό πρωταγωνιστεί στην ταινία μου. Η κρίση υπάρχει στο φόντο όμως το όχημα είναι η αγάπη και ο έρωτας. Τέλος, όταν του ζήτησα να κάνει την αυτοκριτική του, κατάλαβα που οφείλεται η επιτυχία του. «Δίνομαι. Δίνομαι πολύ και αποκλειστικά. Είμαι πολύ πιστός σε ό, τι κάνω, την ώρα που το κάνω. Παθιάζομαι. Από μικρό παιδί το έκανα αυτό. Κατ’ επέκταση λοιπόν και στην δουλειά μου βάζω αυτό το πάθος γιατί αν το σκεφτούμε λογικά η δουλειά μου είναι κομμάτι της ζωής μου». Από την άλλη, το μεγαλύτερο μειονέκτημά του λέει ότι είναι η ίδια η τελειομανία του. «Είμαι τελειομανής με ό, τι καταπιάνομαι και πολύ αυστηρός, αλλά μόνο με τον εαυτό μου. Κατά τα άλλα πάντα δίνω δεύτερες ευκαιρίες και πιστεύω πολύ σε αυτές». _____________________________________ «Ο άλλος κόσμος υπάρχει και βρίσκεται μέσα μας. Είναι ο κόσμος του συναισθήματος. Αυτό πρωταγωνιστεί στην ταινία μου. Η κρίση υπάρχει στο φόντο όμως το όχημα είναι η αγάπη και ο έρωτας».

31

Μυρτώ Κοντοβά, που χάθηκαν τα

Υπέροχα Πλάσματα; του Τάσου Μπιμπισίδη

Φωτογραφία: George Alexandrakis

Τι έπαθε η Αθήνα μας; Γιατί μιλάμε ακόμη για τα αυτονόητα; Πόσο αυτιστική είναι η ζωή μας; Γιατί δεν είμαστε επιεικείς με τις σκέψεις μας; Πόσο ελεύθεροι νιώθουμε; Ποιος πήγε και άπλωσε τα ρούχα στην ταράτσα; Κρατήσαμε σημειώσεις από τις σκέψεις της Μυρτώς Κοντοβά για όλα αυτά. Παρακάτω θα βρεις πέντε bullets με όλα όσα έχει στο μυαλό της σήμερα. Δεν μιλάει βρώμικα. Μιλάει αληθινά.

• Παθαίνω εμμονές, νευρώσεις στομάχου, κρίσεις! Ασχολούμαι πάρα πολύ έντονα με κάθε μου δουλειά, είμαι συνεχώς πάνω από το έργο και το δουλεύω ασταμάτητα. Δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι να γράφεις κάτι, να το παραδίνεις και να φεύγεις. Το παίρνω πολύ προσωπικά. Στο Victor Victoria [ανεβαίνει στο Pantheon], ήθελα να φτιάξω ένα κείμενο με την ευελιξία της δικής μας καθημερινής γλώσσας. Φρόντισα να περιγράφει την ιστορία και το πνεύμα του αυθεντικού, αλλά εντελώς σημερινά. Πρώτη φορά ετοίμασα κάτι για το θέατρο και ευτυχώς που είπα ναι, γιατί ήμουν σε μια περίοδο βουλιάσματος στον καναπέ. Το μιούζικαλ δεν είναι μια απλή πρόζα. Έχει τραγούδια, αμέτρητες σκηνές, πολλές λεπτομέρειες που πρέπει να προσέξεις. Γενικά δεν είμαι φαν του είδους, αλλά μου αρέσει να τα παρακολουθώ γιατί τρελαίνομαι με ό,τι έχει μέσα μουσική. Στο συγκεκριμένο έργο με γοητεύει τρομερά το ζήτημα της μεταμφίεσης και της αλλαγής. Έχει εξαιρετικά νοήματα. Μιλάει με σαφήνεια, μέσα από καθαρούς και αναγνωρίσιμους ρόλους, για την ελευθερία της ύπαρξης και την ελεύθερη επιλογή. Δείχνει πόσο κανονικός μπορείς να είσαι μέσα από τις επιλογές σου και τον τρόπο που διαλέγεις για να ζήσεις.

• Το θέμα αυτό είναι στο τραπέζι ακόμη και σήμερα. Είναι περίεργο. Δεν έχουν ξεπεραστεί τα ταμπού και οι προκαταλήψεις μας, όσο κι αν γίνονται ανοιχτές συζητήσεις γύρω από αυτό. Βλέπω στο σύνολο της κοινωνίας έναν διχασμό και μια υπόγεια κριτική για το τι είναι ο καθένας. Δεν αποδεχόμαστε την όποια επιλογή μπορεί να διαφέρει από τις επιλογές του συνόλου. Πρόκειται ίσως για μια παθογένεια των μικροαστικών κοινωνιών. Η χρόνια ψυχοθεραπεία που έχω κάνει, με οδήγησε στο συμπέρασμα ότι γινόμαστε επιθετικοί με κάτι που είναι διαφορετικό από εμάς, γιατί τσιγκλιέται κάτι μέσα μας, κάτι που δεν έχουμε ανακαλύψει. Δεν γίνεται να σε ενοχλούν οι επιλογές κάποιου ανθρώπου, χωρίς να συνδέεται αυτό με δικά σου ζητήματα. Είμαστε πολύπλοκοι οι άνθρωποι.

• Δεν νομίζω ότι θα ξεπεράσουμε εύκολα τα συμπλέγματά που έχουμε ως κοινωνία, τουλάχιστον όσο ζω εγώ. Αγαπώ πολύ την γενιά μου, θεωρώ ότι είναι μια γενιά με τρομερό ενδιαφέρον, ωραία άτομα, πάρτι, ταξίδια, χιούμορ! Όπως και να το κάνουμε όμως, στο κάτω μέρος του φλιτζανιού, υπάρχει ένα DNA που διατηρεί έναν βαθύ συντηρητισμό. Σκέφτομαι πολλές φορές αν υπάρχει και σε μένα αυτό. Εδώ μεγάλωσα, με ελληνική παραδοσιακή οικογένεια και όλα τα κατάλειπα που φαντάζεσαι, αλλά προσπαθώ να ξεφεύγω.

• Είμαι λίγο μπερδεμένη με την Αθήνα. Είναι το αγαπημένο μου θέμα αυτή η πόλη, την ξέρω πολύ καλά, και νιώθω ακόμη ασφαλής εδώ. Ανήκω σε αυτούς που τρελαίνονται όταν είναι μακριά. Δεν έχω την επαφή με την φύση που επιζητούν οι περισσότεροι. Είναι όμως κάπως περίεργα τα πράγματα. Παρατηρώ τους ανθρώπους στον δρόμο, τα κορίτσια, τα αγόρια. Είναι αλλιώς! Τα Υπέροχα Πλάσματα θα είχαν φρικάρει πολύ σήμερα με την φάση που ζούμε και τα φασιστικά γεγονότα. Ήταν τρία παιδιά που αγαπούσαν πολύ την πόλη τους, θα είχαν τρομοκρατηθεί. Σίγουρα θα περνούσαν και μια περίοδο κατάθλιψης. Θα είχαν ταρακουνηθεί πολύ με τις αλλαγές που ήρθαν. Θα είχαν μια θλίψη, αλλά θα την έβρισκαν την άκρη. Το λέω με σιγουριά, γιατί οι χαρακτήρες αυτοί βασίζονται σε αληθινά πρόσωπα. Από τότε, είδα ξανά την σειρά φέτος το καλοκαίρι. Συγκινήθηκα! Εντάξει, δεν θα πω ψέματα, με γοητεύουν ακόμη τα υπέροχα πλάσματα που μπορεί να έχουμε γύρω μας, και μου έχει περάσει πολλές φορές από το μυαλό να γράψω ξανά αυτή την σειρά. Με άλλα παιδιά, με νέες ιστορίες. Ίσως καταφέρω και το ξανακάνω…

• Είναι αυτιστικό το να γράφεις, έχει απίστευτη μοναξιά. Πρέπει να έχεις λίγο θέμα για να κάνεις αυτή την δουλειά. Το χειρότερο όμως είναι όταν δεν έχεις δημιουργικότητα, και είσαι σε περίοδο που δεν χρειάζεται να δουλέψεις ή να παραδώσεις κάτι. Εκεί λες τελείωσε, δεν έχω καμία έμπνευση πια, πάω να ψοφήσω. Έχω μια τάση στην ματαιότητα! Κάνω και αυστηρή αυτοκριτική. Παλιά έκανα έναν μήνα για να παραδώσω ένα κείμενο. Σήμερα γράφω ό,τι μου έρχεται. Γίνομαι πιο επιεικής με τις σκέψεις μου και με τον εαυτό μου. Και αυτό νομίζω ότι γενικά πρέπει να γίνουμε όλοι πιο επιεικείς, και με τους εαυτούς μας και με τους γύρω μας.

33

Κάναμε δέκα κλισέ ερωτήσεις για σκηνοθέτες στον

Κωνσταντίνο Γιάνναρη.

Του Τάσου Μπιμπισίδη

Η αφορμή ήταν το «Ξύπνημα της Άνοιξης», η νέα ταινία του πολυβραβευμένου σκηνοθέτη, που βγήκε στις αίθουσες από την ODEON. Πρόκειται για μια σύγχρονη κινηματογραφική ιστορία, τοποθετημένη στην Ελλάδα του σήμερα, που μιλάει για τη βία, τη γοητεία, τον ερωτισμό και την τραγική τους κατάληξη. Ο σκηνοθέτης πρέπει να είναι σνομπ; Έχετε επηρεαστεί από παλιές ταινίες της Βλαχοπούλου με τον έξαλλο μαέστρο/ σκηνοθέτη ή μου φαίνεται; Ο σκηνοθέτης πρέπει να είναι και ακτιβιστής; Τόσο όσο. Έχετε αγαπημένη ταινία; [όχι δική σας] Vangelo Secondo Matteo - Pasolini [και σνομπ και λαϊκά...] Τι σας ενοχλεί περισσότερο στην καθημερινότητά μας; Η ηλιθιότητα. Τι νοσταλγείτε περισσότερο από το παρελθόν; Ότι έχει παρέλθει. Τι μπορεί να εμπνεύσει στην σημερινή Αθήνα; Η μπουλντόζα.

H παρακμή ή η βία, μπορούν να εμπνεύσουν; Ναι. Λέγεται τραγωδία. Σας ενδιαφέρουν οι κριτικές που γίνονται για τις ταινίες σας; Αμέ. Τι θέλετε να μας πείτε με το «Ξύπνημα της Άνοιξης»; You know what a gun is, Johnnie...?

Well stay away from it. Πως θα ξυπνήσουμε την προσωπική μας Άνοιξη; Αυτό αφορά αποκλειστικά εσάς [και τον ψυχίατρο σας].

Η νέα performance της Marina Abramovic ξεκινάει από την Αθήνα.

MARINA

ABR AMO VIC

Ο Οργανισμός Πολιτισμού και Ανάπτυξης ΝΕΟΝ φιλοδοξεί να μας φέρει κοντά στο σύγχρονο πολιτισμό, αναδεικνύοντας τη δυνατότητα της καλλιτεχνικής δημιουργίας να αφυπνίζει και να παρακινεί. Συγχρόνως, επιδιώκει να συμβάλει στην ευρύτερη προσπάθεια αναβάθμισης της πόλης και της καθημερινότητας μας. Με αφορμή όλα αυτά, διευρύνει τις δράσεις του με μια σημαντική συνεργασία με το Marina Abramović Institute (MAI). Οι δύο οργανισμοί θα παρουσιάσουν το πρόγραμμα As One, με σκοπό να αναδείξουν την τέχνη της performance και να εξοικειώσουν το ελληνικό κοινό με αυτή τη μορφή σύγχρονης τέχνης. Πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό έχει η ξεχωριστή performer Marina Abramović, η οποία ανέλαβε την διεύθυνση μιας εικαστικής παράστασης με τίτλο «Performance and Immaterial Art», ακολουθώντας την διάσημη μέθοδό της. Η ίδια ανέφερε σχετικά με το συγκεκριμένο project: «Ζούμε σε ένα κόσμο με συνεχείς αντιπερισπασμούς, όπου το να βρεις λίγο χρόνο για να έρθεις σε επαφή με τον εαυτό σου γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Σχεδίασα αυτή την εμπειρία για να δώσω την ευκαιρία στο κοινό να ελευθερωθεί από αυτούς τους αντιπερισπασμούς και να συνδεθεί με τον εαυτό του, ο ένας με τον άλλον, καθώς και με την παρούσα στιγμή. Ποτέ δεν υπήρξε μεγαλύτερη ανάγκη για κάτι τέτοιο, από όσο υπάρχει τώρα στην Ελλάδα σε αυτή τη δύσκολη περίοδο για τη χώρα». Το project θα διεξαχθεί από τις 10 Μαρτίου έως τις 24 Απριλίου στο Μουσείο Μπενάκη [Πειραιώς 138], με ελεύθερη είσοδο.

Pillow book Της Βίκυς Λιακοπούλου

Πότε ξεκίνησε να γράφεται ερωτική λογοτεχνία; Αυτό είναι ένα μυστήριο που παραμένει άλυτο. Κάθε φορά που θα προσπαθούμε να το λύσουμε η λογοτεχνία, με τρόπο μαγικό, πάντα θα απελευθερώνεται αυτόματα από τα δεσμά, όπως ο Διόνυσος στις Βάκχες. Υποθέτουμε όμως ότι η ερωτική λογοτεχνία ξεκινάει εκεί όπου ξεκινάει και η λογοτεχνία(1). Από τότε που ο άνθρωπος ξεκινά να κατα(2) γράφει ιστορίες, από τα πρώτα πράγματα που τον απασχολούν είναι το βίωμα της γραφής και του σώματός του.

Το είδος που συμβατικά θα ονομάζουμε «ερωτική λογοτεχνία» οδηγεί σε ερωτήματα που ξεκινούν από το σώμα μας και την ανατομία του και απλώνονται πολύ πιο πέρα από αυτό, στην ιστορία, την κοινωνιολογία, τη φιλοσοφία: Τι είναι ερωτισμός και σε τι πλαίσιο εκφράζεται κάθε φορά. Ποια είναι η ιστορία της σεξουαλικότητας του ανθρώπου (memento mori κι ακριβώς επειδή θα συμβεί αυτό, διάβασε Foucault(3) προτού να είναι πολύ αργά). Γιατί κάποιος μπορεί να διαβάσει τη σύγχρονη δυτική κουλτούρα ως «κουλτούρα πρόωρης εκσπερμάτωσης» (4). Και φυσικά το ψευδο-ερώτημα της διάκρισης μεταξύ ερωτικής και πορνογραφικής λογοτεχνίας το οποίο δε θα υπήρχε, αν δεν υπήρχαν ανθρώπινα όρια και απαγορεύσεις από «σεμνότυφους, θρησκομανείς και ψυχοπαθείς»(5). Σε αυτή τη στήλη θα παρουσιάζονται βιβλία ερωτικής λογοτεχνίας. Αν κάποιος ωστόσο θα θελήσει να τα θεωρήσει πορνογραφικά θα (1) H ερωτική λογοτεχνία, Jean-Jacques Pauvert, μτφρ. Ιωάννας Λεκκάκου, εκδ. Άγρα, 2003 & Ιστορία της ερωτικής λογοτεχνίας, S. Alexandrian, μτφρ. Νέλλη Κούτση & Ιάκωβος Μαντάς, εκδ. Π.Τραυλός-Ε. Κωσταράκη, 1997 (2) Το πρόθημα κατ́ έχει τις ακόλουθες έννοιες: πίσω, προς τα κάτω, εναντίον, πλήρως, ολοκληρωτικά (Liddell & Scott).

(3)Ιστορία της σεξουαλικότητας, Michel Foucault. Τόμος Πρώτος και Δεύτερος, μτφρ. Τάσος Μπέτζελος, 2011 και 2013, Τόμος Τρίτος, μτφρ. Βασίλειος Πατσογιάννης, 2013, εκδόσεις Πλέθρον (4)Περί Σαγήνης, Jean Baudrillard, μτφρ. Γραμματικοπούλου Ευγενία, εκδ. Εξάντας, 2009 (5)Η Αισχρότητα στη Λογοτεχνία και στην Τέχνη και οι Νόμοι της

38

ήταν παραπάνω από ευπρόσδεκτος αρκεί να θυμάται ότι το ερωτικό είναι πάντα πορνογραφικό ενώ το αντίθετο δεν ισχύει. Γιατί (να) διαβάζουμε ερωτική λογοτεχνία; Γιατί αν ο Φρόυντ έχει δίκιο –και πολύ πιθανό να έχει-, «η ανατομία είναι το πεπρωμένο μας».

Γιατί το ανατομικό μας πεπρωμένο περιλαμβάνει ένας εύρος καταστάσεων που εκτείνονται «από την ικεσία στην απειλή»(6). «Έστω για να με φτύσεις, έλα κάποτε», ικετεύει σε ένα ποίημα του ο Γιώργος Ιωάννου ενώ σε κάποιο υπνοδωμάτιο μιας νεαράς κόρης ο Μπωντλέρ γλιστρά μαζί με τους ίσκιους της νύχτας απειλώντας να στοιχειώσει την αγαπημένη του και να βασιλεύσει στη ζωή της με τη φρίκη. Γιατί το σώμα μας είναι το όριό μας με τον Άλλο (και με τον) κόσμο. Γιατί ο άνθρωπος συνειδητοποιεί με τρόμο ότι έχει σώμα ερωτικό. «Ο ερωτισμός [που] ενέχει τη σημασία της μοναξιάς»(7) θα συναντηθεί σε αυτό το σημείο με τη μοναξιά της συγγραφικής πράξης (8). Για να μη χαθεί η ιστορία αυτού του σώματος (μετα)στοιχειώνεται σε λέξεις. Φαίνεται, καμιά φορά, οι θεοί λυπούνται αυτό το σώμα που είναι τάφος(9), αυτό το σώμα που ο Δίας διαμέλισε κι από τότε το ένα μισό ψάχνει το άλλο καθώς δε θέλει τίποτα να κάνει χωριστά(10). Κι έτσι το άφησαν να χαράζει τις αναμνήσεις και τις επιθυμίες του σε λέξεις, σε ποιήματα και ιστορίες ερώτων που φτάνουν από πάντοτε και φεύγουν παντού(11) . Αντιμετώπισης, Χένρυ Μίλλερ, μτφρ. Μαίρη Κουκουλέ, εκδ. Δελφίνι, 1993 (6)Το σώμα: Ικεσία και Απειλή, Πέπη Ρηγοπούλου, εκδόσεις Πλέθρον, 2003 (7)H αγιοσύνη, ο ερωτισμός και η μοναξιά, Georges Bataille, μτφρ. Λίζυ Τσιριμώκου, εκδόσεις Το Ροδακιό, 1993 (8)O χώρος της λογοτεχνίας, Maurice Blanchot, μτφρ. Δημήτρης Δημητριάδης, εκδ. Εξάντας, 1970 (9) «[…]και το μεν σώμά εστίν ημίν σήμα» (Πλάτων, Γοργίας, 493a) (10) Πλάτων, Συμπόσιο, 189c (11) Arthur Rimbaud, Illuminations

k

Καυτό Μέλι: αρχαία ελληνικά ερωτικά ποιήματα από άντρες για άντρες και ερωτολογικός σχολιασμός Μετάφραση-Σχολιασμός: Σπύρος Καρυδάκης - Εκδόσεις Analphabet (arlykidis@gmail.com) (το βιβλίο πρακτορεύεται από τις Εκδόσεις του 20ού, Ζαλόγγου 9, Αθήνα (Κέντρο), τηλ. 210 3800520, 210 3800529) Άμα κανείς ερωτεύεται μονάχα των κορμιών την ομορφιά κι απ’ όλα τ’ άλλα δε σκαμπάζει τίποτε, είναι της ηδονής κι όχι των ερωμένων εραστής, εγκληματεί δημόσια κατά του Έρωτα, θνητός κατά θεού, και σ’ όλα τα υπόλοιπα γίνεται αναξιόπιστος. Άλεξις, απ.70

Όταν το 1978 ο K.J. Dover, ένας υπέροχα εκκεντρικός ακαδημαϊκός από το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης δημοσίευσε τη μελέτη του Ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα, αποτέλεσε μια επαναστατική πράξη απέναντι στην προτεσταντική ηθική ανωτερότητα του αγγλοσαξονικού ιδρύματος, η οποία θα επηρέαζε μέχρι και τον Michel Foucault. Σήμερα το βιβλίο αυτό θεωρείται βιβλίο αναφοράς. Τότε όμως ούτε η οξφορδιανή του τήβεννος δε στάθηκε αρκετή για να τον προστατεύσει από τη φήμη του «διεστραμμένου». Ακούγεται παράξενο αλλά μέχρι και το 2013 δεν υπήρχε ανάλογο εγχείρημα του βιβλίου που παρουσιάζεται εδώ oύτε στην ελληνική ούτε στην ξένη βιβλιογραφία. Και όσον αφορά τα καθ’ ημάς η απορία μου λύθηκε όταν πληροφορήθηκα ότι κανένας εκδότης δε δέχτηκε να το εκδώσει. Το Καυτό Μέλι είναι ένα απάνθισμα αρχαίας ελληνικής ποίησης «από άντρες για άντρες». Ο ανθολόγος, μεταφραστής και σχολιαστής Σπύρος Καρυδάκης δημιούργησε αυτό το βιβλίο με ερευνητικό μόχθο που θα τον ζήλευαν πολλοί φιλόλογοι. Έχει μεταφραστική άποψη ισχυρή που δεν υπακούει σε σεμνοτυφίες, ενώ η παράθεση του πρωτότυπου κειμένου είναι δείγμα μεγάλου μεταφραστικού θάρρους. Ο «ερωτολογικός» σχολιασμός καταλαμβάνει πάνω από το μισό βιβλίο ενώ και μόνο η σύνταξη «Λεξιλογίου Ερωτολογικής αργκό για τους ανδρικούς έρωτες» αξίζει τον κόπο της συναρπαστικής περιήγησης σε αυτόν τον μακρινό κόσμο που η ποιητική σκαπάνη τον τοποθετεί συναισθηματικά πολύ πιο κοντά από όσο φαντάζεται κανείς. Η έκφραση της σεξουαλικότητας και του ερωτισμού στην αρχαία ελληνική ποίηση έχει μια φυσικότητα που όσα χρόνια ψυχανάλυσης και να κάνει ο δυτικός άνθρωπος ποτέ δε θα αποκτήσει. Ίσως το μεγαλύτερο επίτευγμα του αρχαίου κόσμου δεν ήταν η πόλις, η αρχιτεκτονική ή η τέχνη αλλά η θεογονία: έφτιαξαν τους θεούς κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν των ανθρώπων. Σε ένα ποίημα κάποιος ζητά από τον Έρωτα να κάνει τον δικαστή για το ποιος αξίζει το νεαρό αγόρι αυτός ή ο Δίας. Άλλος ποιητής χάνει τα ίχνη του ερωμένου του και ανησυχεί μήπως τον άρπαξε ο θεός «να κερνάει αυτός τους Αθανάτους». Ο έρωτας φέρνει σε σημείο άλλον ποιητή, λιγότερο ηττοπαθή, να επιτρέπει στον θεό να «μπανίζει» από μακριά τον Δέξανδρο αλλά αν δεν αρκεστεί στον Γανυμήδη του, τον απειλεί: «θα πάψω πια να ζω με τους κανόνες σου»! Ακόμα, οι θνητοί καθόλου δεν τρομάζουν μπροστά στη σύγκριση με τους θεούς: «Σαν είδε ορθό του Κίμωνα τον πούτσο, είπε ο Πρίαπος:/‘Αμάν! Αν και θεός, από θνητό έρχομαι δεύτερος!’». Ο έρωτας σμίγει τους ανθρώπους όπως το κρασί με το μέλι κι η ένωσή τους φτιάχνει της Αφροδίτης «το αθάνατο κρασόμελο»· η ερωτική φαντασία κλέβει από το αλφάβητο ένα γράμμα και ο αγαπημένος Κύρος του ποιητή γίνεται τώρα «κύριός» του· για άλλον, πόθος στη θέα του αγαπημένου είναι τόσο δυσβάσταχτος που πρέπει να είσαι ή θεός ή πέτρα για να τον αγνοήσεις ενώ ο Αλκαίος προσκαλεί τον έρωτα των τρυφερών αγοριών υπενθυμίζοντάς τους ότι «όσοι άνθρωποι γεννιούνται δε μπορούν να ξεφύγουν του θανάτου». Αυτή η ανθολογία είναι ένα βιβλίο ζωντανό και απαλλαγμένο από φιλολογίστικα συμπλέγματα και ακαδημαϊκές απολογίες χωρίς όμως να κάνει έκπτωση στην επιστημοσύνη του όταν ζητά από τον αναγνώστη να το βιώσει, να το «αισθανθεί με το κάτω μέρος του σώματός του». Αν υπήρχε αυτό το βιβλίο στην εποχή του Καβάφη, τα απόκρυφα ποιήματα θα ήταν περισσότερα. Με διασκεδάζει η ιδέα να σκέφτομαι τον K.J. Dover με τον Foucault και τον ασυνήθιστο κύριο Καρυδάκη να τα πίνουν σε ένα μπαρ και να μιλούν μέχρι το ξημέρωμα για τις λέξεις και τα ποιητικά σώματα.

39

CL OS ER

Ευγένιος – Ευγενία. Όνομα προερχόμενο από τις λέξεις ευ + γένος . Αυτός που προέρχεται από αρχοντική καταγωγή, από αρχοντικό γένος! Κι αυτό είναι ίσως το πιο κατάλληλο όνομα για αυτό το κορίτσι, καθώς με το που την βλέπεις σου κάνει εντύπωση η ευγενική της όψη. Με ομορφιά που παραπέμπει σε άλλες εποχές και γλυκύτητα σαν να έχεις μόλις βουτήξει την γλώσσα σου σε ένα βάζο μέλι, απλά δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της. Σε δεύτερη φάση βλέπεις ότι οι τρόποι της κουμπώνουν απόλυτα με την εμφάνισή της…

Της Μαρίας Κωνσταντάκη

Μπροστά σου έχεις μια μικρή κυρία. Αναρωτιέσαι αν είσαι τόσο τυχερός ώστε να βλέπεις με σάρκα και οστά εν έτι 2015 μια ρομαντική ευαίσθητη ηρωίδα της Τζέιν Ώστιν. Ένα κορίτσι να ξεκουράσεις πάνω του το βλέμμα σου και κατόπιν να το ερωτευθείς παράφορα..

40

Χάρηκες; Όσο χάρηκες, χάρηκες, γιατί τα καλύτερα, όσο κι αν δεν τα περίμενες, έρχονται! Γιατί στην επόμενη φάση της γνωριμίας σας, αν είσαι από τους τυχερούς και το αξίζεις, θα ανακαλύψεις βιτριολικό χιούμορ, θανάσιμες ατάκες και ένα κορίτσι γεμάτο αντιθέσεις. Ο άγγελος γίνεται διάβολος και το αντίθετο. Κι αυτό είναι που την κάνει ακόμα πιο ερωτεύσιμη και της επιτρέπει να υποδυθεί με ευκολία και πειστικότητα την παρθένα καλλονή αλλά και το αλάνι της πλατείας.. Κύριες και κύριοι, στην παρθενική του εμφάνιση, το CLOSER υποδέχεται την Ευγενία Δημητροπούλου: *Σε κάθε τεύχος η Μαρία Κωνσταντάκη έρχεται πιο κοντά σε ανθρώπους που αγαπάει για τους δικούς της λόγους. Τους φωτογραφίζει και επιδιώκει να μας κάνει να τους αγαπήσουμε και εμείς.

Με την Ευγενία συχνά πυκνά αράζουμε. Με την παρέα ή και μόνες μας. Μόνες μας πηγαίνουμε για καφέ έξω ή στο σπίτι της, μιλάμε στο whats app, κανονίζουμε σινεμά αλλά όλο κάτι συμβαίνει τελευταία στιγμή και ακυρώνουμε. Σ’ αυτήν την φωτογραφία κάνουμε μπουρμπουλήθρες.

And her face is like a sail // Speck of white so fair and pale // Have you seen a lady fairer?

«She’s like a rainbow», αγαπημένο τραγούδι της Ευγενίας.

42

Find what you love and let it kill you – Charles Bukowski «Βρες αυτό που αγαπάς κι άστο να σε σκοτώσει», αγαπημένη φράση της Ευγενίας.

…κι αν χρειαστεί να επιλέξει την αγαπημένη της γωνιά στο σπίτι, θα είναι αυτή!

Η Ευγενία πρωταγωνιστεί στην «Άννα Καρένινα» του Τολστόι που παίζεται στο Εθνικό Θέατρο στην σκηνή του Ρεξ.

45

StreetStyle Του Χάρη Σταματόπουλου

Για μένα η μόδα είναι εικονογράφημα της προσωπικότητας μας. Μέσα από αυτά που φοράς δηλώνεις ποιος είσαι. Βέβαια στιλάτο δεν σε κάνουν μόνο τα ρούχα. Τα χαρακτηριστικά που μπορείς να αναπτύξεις μέσα από τη μόδα, η μουσική που ακούς, ο τρόπος που αντιμετωπίζεις τα πράγματα, το βλέμμα σου, η κουλτούρα σου: αυτό είναι στιλ. Για να στο αποδείξω, πήρα την κάμερά μου και βγήκα στους δρόμους της Αθήνας ψάχνοντας πραγματικά στιλάτους ανθρώπους...

Νεφέλη aka Miss Zombiedust Είναι γραφίστρια, αλλά συγχρόνως ασχολείται με τη φωτογραφία. Είναι επίσης το 1/2 της δισκογραφικής-blog «Pink Motel Records» με την οποία διοργανώνει πάρτι σε διάφορα μαγαζιά της Αθήνας, αλλά και μέλος του Athens Northern Soul Club. Όσον αφορά τη μόδα, πιστεύει πως όλα ξεκινάνε και συνδέονται με τη μουσική. Η ίδια λατρεύει τα 60’s από την αρχή μέχρι το τέλος τους. Ωστόσο, επειδή μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον με πολλή 70’s μουσική, έχει αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση και με αυτή τη δεκαετία. Για την Νεφέλη, μεγάλα style icons είναι η Peggy Moffitt και η Jane Asher. Την συνάντησα στο Μετς.

#BeFrootie

Μαίρη, τι θα έκανες αν αύριο σου λέγαμε ότι είναι η τελευταία μέρα του κόσμου; Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι δεν θέλω καθόλου να είναι η τελευταία μέρα του κόσμου. Πέρασα διάφορες φάσεις της παιδικής φοβισμένης ζωής μου πιστεύοντας ότι θα μπορούσε όντως να έρθει μια τελευταία μέρα που μετά από αυτήν θα εξαφανιζόμασταν όλοι: η πλάση, εγώ, οι αγαπημένοι μου. Ίσως να φταίνε αυτές οι ταινίες μαζικής καταστροφής που έβλεπα στα 00’s. Ίσως και η drama queen που κρύβω μέσα μου. Εν πάση περιπτώσει, αν πρέπει να το αντιμετωπίσω και στην ενήλικη ζωή μου αυτό σαν ερώτημα, ας είμαι τουλάχιστον πιο έτοιμη κι ας έχω αποφασίσει τι θέλω! Τίποτα δεν θέλω. Στο σπίτι μου το πατρικό θέλω να είμαι, με την αδερφή μου και τους γονείς μου (και τους Β’ γονείς μαζί) και τις γιαγιάδες μου και “τον έτσι” μου (που βέβαια κι εκείνος στο σπίτι του μπορεί να θέλει να είναι και αυτό με τσακίζει μέσα μου σαν ενδεχόμενο αλλά τι να γίνει; Δεν έχει κι αυτός μάνα; Έχει!). Και να μιλήσω στο Skype με τους κολλητούς μου στην Νέα Υόρκη για να πούμε χαζά και να γελάσουμε. Και μετά να κάτσουμε στους καναπέδες να δούμε όλη μαζί η οικογένεια DVD από τα παιδικά μας χρόνια. Και να γελάμε πάλι και η θεία μου να γκρινιάζει για τα χρόνια που πέρασαν κι εγώ να ζουλάω με μανία την αδερφή μου που ήταν το πιο “φαγώσιμο” παιδάκι που έχει υπάρξει ποτέ. Και να θυμόμαστε και να νοσταλγούμε και να έχει μαγειρέψει η μαμά μου παστίτσιο με σόγια, και μελιτζάνες με κίτρινο τυράκι από πάνω και για γλυκό, σοκολατάκια με αμύγδαλα και δαμάσκηνα που έφτιαχνε όταν κάναμε το ρεβεγιόν. Και πάρα πολύ να αγκαλιαζόμαστε, συνέχεια. Και για λίγο μόνο, να μείνω μόνη στο εφηβικό μου δωμάτιο, να ακούσω τα αγαπημένα μου τραγούδια. Το «Cripple And The Starfish» από Antony and the Johnson’ s, το «Videotape» από Radiohead, το «Don’t Panic» από Coldplay, το «Breathe Me» από Sia και το «Hallelujah» από Buckley. Στο repeat. Γιατί αυτά ακούει η καρδιά μου και αγαλλιάζει. Να τα ακούω και να χορεύω όπως έκανα μικρή. Χωρίς χορογραφίες και χωρίς να ξέρω. Ακολουθώντας την παρόρμηση. Και μετά να διαβάσω σε όλους φωναχτά την «M.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.» της Κιτσοπούλου που είναι και πολύ ταιριαστή με τον θάνατο που μας πλησιάζει και να προλάβω να ξαναδιαβάσω τις αγαπημένες μου ιστορίες από την «Κασσάνδρα και τον Λύκο» της Καραπάνου. Και στο τέλος κάθε φράσης να λέμε “Σε αγαπάω”. Και όταν ερχόταν το βράδυ να ενώναμε τους καναπέδες και να φέρναμε τα στρώματα από τα κρεβάτια και να κοιμόμασταν όλοι μαζί στο σαλόνι σαν να περιμένουμε τον Άγιο Βασίλη μια πρωτοχρονιά. Και να αγκαλιαζόμασταν ξανά. Να λέγαμε ο καθένας λίγα πράγματα για την στιγμή της ζωής του που θυμάται με περισσότερη ευγνωμοσύνη και να κοιμόμουν πρώτη από όλους. Ενώ οι υπόλοιποι ακόμη θα μιλούσαν. Γιατί είναι ο καλύτερος ύπνος όταν ακούς τριγύρω φωνές. Και να μας έβρισκε η τελευταία στιγμή του κόσμου στα όνειρά μας. Και τέλος. Μετά τίποτα. Αλλά θα ήταν μέσα σε χαρά και αποδοχή. Κι αυτό είναι το “όσο πιο κοντά στο τέλειο” που θα μπορούσε να συμβεί.

Boo!

Μαίρη Συνατσάκη

[ Guest Editorial ]

Σημεία Διανομής: Τεχνόπολις Δήμου Αθηναίων, Μουσείο Μπενάκη [Πειραιώς], ΙΑΝΟΣ, Ελευθερουδάκης, Εθνικό Θέατρο [Πειραματική Σκηνή], Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, Gazarte [Κεραμεικός], Εκδόσεις Μεταίχμιο [Εξάρχεια], Γαλλικό Ινστιτούτο, New Hotel [Σύνταγμα], Μπλε Παπαγάλος [Μεταξουργείο], Prosopa [Ρούφ], Shamone [Γκάζι], Holy Spirit [Γλυφάδα], Atopos [Μεταξουργείο], Cine Άστυ [Πλατεία Κοραή], Artisanal [Κηφισιά], ΑΝΑΜΕSA [Σύνταγμα], Free Thinking Zone [Κολωνάκι], Cine Τριανόν [Βικτώρια], Black Duck [Πλατεία Καρύτση], Booze [Μοναστηράκι], To Μαύρο Πρόβατο του Press Cafe [Παγκράτι], Ριφιφί [Εξάρχεια], Άμα Λάχει [Εξάρχεια], Petit Fleur [Χαλάνδρι], It [Κολωνάκι], Hotel Semiramis [Κηφισιά], Αθήρι [Μεταξουργείο], Forget me not [Πλάκα], Sodade [Γκάζι], Floral [Εξάρχεια], Κύριος [Πλατεία Μαβίλη], Αερόστατο [Παγκράτι], Κύριος Χ [Πετράλωνα], Spinster [Ομόνοια], Cake [Κηφισιά], ΜΠΕΛ ΡΕΫ [Κουκάκι], ΚINONΌ [Κουκάκι], Barret [Ψυρρή], Pink Freud [Παγκράτι], Θέατρο Αλκμήνη, Blue Bird [Hπίτου], Barber & Shop [Κουκάκι]

#beFroot 50