01
ΙΟΥΛΙΟΣ 2014
Φωτογραφία © kikipap.com
EDITORIAL της Αντιγόνης Παφίλη
antigoni@themachine.gr
Ζητείται επειγόντως πολιτισμός!
Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδατε μια σοβαρή σειρά στην ελληνική τηλεόραση; Πάνε χρόνια.. πότε είναι η τελευταία φορά που είδατε μια ελληνική σειρά να διαφημίζεται στο μετρό, στους δρόμους; Βασικά.. ποτέ! Σε ένα πρόσφατο ταξίδι στη Νέα Υόρκη είδα πολλά.. Για την ακρίβεια τα είδα όλα. Αυτό που θέλω να σταθώ όμως, είναι ο τρόπος που πιστεύουν και επικοινωνούν τα προϊόντα που παράγουν και φυσικά τον πολιτισμό τους. Παντού στους δρόμους έβλεπες αφίσες, οθόνες και διαφημίσεις για καθετί που αφορά στα πολιτιστικά τους. Δεν υπήρχε περίπτωση, να μην μάθεις, με κάποιον από όλους αυτούς τους τρόπους, τι νέο υπάρχει στην τηλεόραση, στα μουσεία, στους χώρους τέχνης. Στην δική μας πραγματικότητα τώρα. Είναι καιρός που έχω σταματήσει να βλέπω τηλεόραση, ή για να τα λέμε καλύτερα, έχω κόψει τις ειδήσεις και καθετί ενημερωτικό. Στο εξής, μόνο Ίντερνετ και απόλυτη διασταύρωση των πληροφοριών. Βλέπω μόνο ταινίες, συνδρομητικά, σειρές και μέχρι εκεί.. Και ω του θαύματος, έχω ηρεμήσει και σαν άνθρωπος. Άλλο να στο λένε και άλλο να το ζεις! Η ελληνική τηλεόραση έχει καταντήσει ένα ολοήμερο “παράθυρο”, στο οποίο αλλάζουν οι “παραθυρούχοι” και τίποτα άλλο. Ένα απίστευτο κουτσομπολιό, όχι επί της ουσίας, αλλά επί των δηλώσεων που προκαλούν κάθε φορά. Πιο δυνατός και άξιος, είναι αυτός που θα κρατηθεί στην επικαιρότητα και θα παίξει σε περισσότερα παράθυρα. Με άλλα λόγια ξοδεύουμε όλο τον τηλεοπτικό χρόνο σε ΜΗ προϊόν. Και χάνουμε όλη την ουσία, για την ακρίβεια ξεχνάμε την ύπαρξη της, την παραγωγή προϊόντων σύγχρονου πολιτισμού. Για να μπορούμε να είμαστε περήφανοι για το τώρα μας και όχι μόνο για έναν Παρθενώνα!
Φωτογραφία εξωφύλου © kikipap.com
Tip καλοκαιριού: Ξεκίνα από τον εαυτό σου και διάβασε βιβλία, πολλά βιβλία.. και άκου μουσική.. Και αυτό το τεύχος είναι γεμάτο βιβλία και μουσικές! Άκουσε το, διάβασε το, αναζήτησε το! Καλές διακοπές! Υ.Γ. Διάβασε με και κράτησε με… Αν δεν σου αρέσω τότε ανακύκλωσε με..
The Machine - Art Press 01 | 7-14 - Διανέμεται Δωρεάν www.themachine.gr | info@themachine.gr | Facebook: The Mach|ne | Twitter: @TheMachineAP Ιδιοκτησία - Εκδόση: The Machine ΙΚΕ Διεύθυνση - Σύνταξη: Αντιγόνη Παφίλη Art Director - Design: Νικόλαος Τσάπογλου Έδρα: Καντακουζηνού 12 - ΤΚ 10677 - Αθήνα - 2130154320 Εκτύπωση: ΗΛΙΟΤΥΠΟ Α.Ε.Β.Ε.Ε. Το μηνιαίο έντυπο «The Machine – Art Press» και ο ιστότοπος www.themachine.gr, συνιστούν ελεύθερο βήμα έκφρασης των πολιτών. Το περιεχόμενο των δημοσιευμάτων δεν αποτελεί επίσημη θέση της ιδιοκτήτριας εταιρείας, η οποία, σε καμία περίπτωση, δεν υιοθετεί τις εκπεφρασμένες θέσεις και απόψεις των συντακτών, ούτε φέρει οποιαδήποτε ευθύνη για αυτές.
1
Το καλοκαίρι είσαι εσύ. Του Πάνου Σουρούνη
Φωτογραφία © Πάνος Σουρούνης
Τα τραγούδια που έχουν γραφτεί για το με τον ήλιο. Προσπαθείς να του αντισταθείς πριν καλοκαίρι είναι περισσότερα από όσα έχουν θέμα ή αναφορά στις υπόλοιπες εποχές. Οι στίχοι που έχουν γραφτεί για καλοκαιρινούς έρωτες στο ελληνικό τραγούδι είναι οι πιο αγαπημένοι και τραγουδισμένοι.
Ένα καλοκαίρι σε μια θάλασσα μικρή που μια Φραγκοσυριανή τα ορίζει με φλόγες στην καρδιά και φωτιές στο λιμάνι. Η Μαίρη Χρονοπούλου να τρέχει με το φούξια φόρεμα της στην αγκαλιά του Λάκη Κομνηνού και η Αλίκη να χαίρεται το μονό της στρώμα. Σε όλα τα τραγούδια, τα πάντα μπλέκονται με τα μαλλιά της και αλλάζουν χρώμα μέσα από τα μάτια της. Όλα έχουν να κάνουν με τον τρόπο που το καλοκαιρι φλερτάρει μαζί της. Αυτό συμβαίνει γιατί πολύ απλά..εκείνη είναι το καλοκαίρι. Ή μάλλον το πιο όμορφο σημείο αναφοράς του. Θα κάτσω λοιπόν να γράψω για σένα ένα κείμενο να σου κάνει παρέα στην ξαπλώστρα σου. Άλλωστε εσύ είσαι το καλοκαίρι. Οι μνήμες που μένουν από το καλοκαίρι σαν το σημάδι κάτω από το μαγιό σου έχουν να κάνουν με τις στιγμές που πραγματικά απόλαυσες σαν παιδί. Αλλά ας αφήσουμε τον πρόλογο. Σε αυτό το κείμενο είσαι το καλοκαίρι ή μάλλον η πρωταγωνίστρια της ταινίας του. Μια πρωταγωνίστρια που μπλέκεται με λόγια τραγουδιών και μυρωδιές γιασεμιού ή λάδι καρύδας. Ξυπνάς το πρωί και ο ήλιος σε περιμένει να παίξετε το αγαπημένο σας παιχνίδι. Αυτό που τον αφήνεις να χρωματίζει το λευκό σου δέρμα μέχρι να κάνει την βουτιά του στην θάλασσα. Μέχρι τα μάτια σου να αρχίσουν να φωτίζουν τα βράδια. Βοηθούν και αυτά στην αντίθεση των κάτασπρων σπιτιών με το μπλε του νησιού. Σηκώνεσαι και ανοίγεις το παντζούρι. Οι αχτίδες του ήλιου τρέχουν να σε αγκαλιάσουν πριν προλάβεις να αντιδράσεις. Με τα μάτια σου ακόμα κλειστά παίρνεις από το μπαλκόνι το μαγιό σου. Ανάμεσα σε άλλα που ακόμα δεν έχουν ποτιστεί με το αλάτι της θάλασσας,πάντα έχεις το πιο αγαπημένο σου. Αυτό που αγαπάει και ο ήλιος πιο πολύ από τα υπόλοιπα. Αφού συνήθως του επιτρέπει να σε αγγίζει όλο και περισσότερο. Λίγο πριν βγεις να ακούσεις τα τζιτζίκια να σου τραγουδούν ακόμα πιο δυνατά φοράς το παρεό σου. Αυτό που όπως λεει ο Δεληβοριάς θα γυρίζεις την πλάτη σου σε όλους και θα το ανοίγεις για να σε κοιτάξει μόνο ο ήλιος. Έτσι λοιπόν βρίσκεσαι με την τσάντα σου στον ώμο. Αλήθεια πόσα πράγματα μπορεί να χωρέσει μια γυναικεία τσάντα; Ιδιαίτερα, αν αυτή είναι η καλοκαιρινή τσάντα. Αντηλιακά για κάθε ώρα και κρέμες προστασίας ή αξεσουάρ περιποίησης. Ένα βιβλίο που χρησιμοποιείται και σαν εμπόδιο στην πορεία του ήλιου προς τα μάτια σου. Κάθε φορά ο ήλιος και ο λουόμενος περαστικός διαβάζει την περίληψη και τον τίτλο στο εξώφυλλο του μα ποτέ το περιεχόμενο. Το δεύτερο μαγιό σου μπλέκει σαν χταπόδι τα πλοκάμια του πάνω σε ότι άλλο βρίσκεται μέσα στην τσάντα. Το κινητό σου και ίσως ένα μέσο αναπαραγωγής μουσικής. Κανένα τραγούδι δεν ακούγεται το ίδιο όταν κατά την διάρκεια του κοιτάς την θάλασσα. Σε ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό σου ξυπνά και ακούς τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες όπως λέει το ταξίδι της φάλαινας. Μέσα στην τσάντα σου κοχύλια και βότσαλα που μάζεψες από την παραλία. Αυτά θα σου δίνουν μια ανάσα τον χειμώνα όπως θα τα κοιτάς στο σαλόνι σου. Μέχρι τότε θα μείνουν στην τσάντα σου να την μετατρέπουν σε ένα ιδιαίτερο κρουστό κάθε φορά που θα περπατάς. Το μεσημέρι έρχεται και σε κοιτά να παλεύεις
σε κερδίσει για ακόμα μια φορά. Θα ψάχνεις τρόπο να βρεις λίγη δροσιά. Θα μαζεύεις με κάθε τρόπο τα αλατισμένα μαλλιά σου μα ακόμα και αυτά θα είναι εναντίον σου. Θα σκεφτείς την επιστροφή λοιπόν στα κάτασπρα σεντόνια του δωματίου για ένα διάλειμμα σκιάς. Παρέα στην διαδρομή θα σου κάνει ένα αεράκι που θα βαραίνει όλο και περισσότερο τα βλέφαρα σου. Ενώ στον δρόμο τα φρένα και ο ήχος των αμαξιών μπερδεύονται με αυτόν από τα μηχανοκίνητα της θάλασσας. Όπως το έχει γράψει και ο ποιητής. “Ουρλιάζουν τα φρένα την ώρα που ο αέρας ξαπλώνει τα στάχυα με κύματα φως,κοιτάς μακριά στον ορίζοντα πέρα,γυρνάς και μου λες πάμε ήρθε καιρός.’’
Το μεσημέρι είναι η απόλυτη παιδική μνήμη σου από το καλοκαίρι. Ο δίωρος ύπνος με το ένα μάτι ανοιχτό μέχρι να ξυπνήσει κάποιος από τους γονείς για να επιστρέψετε στην θάλασσα. Αργότερα κάποιος θα χαζεύει εσένα και θα ζηλεύει το σεντόνι που σε αγγίζει απαλά. Θα νιώθει περίεργα που ζηλεύει τόσο ένα σεντόνι και ένα βραχιόλι που κρατά συνέχεια τον αστράγαλο σου. θα περιμένει και εκείνος μαζί με τον ήλιο να ξυπνήσεις να θαυμάσει τον τρόπο που συνδυάζονται όλα με το λευκό των ματιών σου. Ξυπνάς και θες κάτι γλυκό. Κανένα άλλο φρούτο δεν είναι τοσο πιστό στην αγαπημένη του εποχή. Το καρπούζι δεν ξεκινά τυχαία με το πρώτο γράμμα του καλοκαιριού. Είναι ταυτισμένο και μπλεγμένο μαζί του. Ο κύριος Νιόνος το έχει πει για ακόμα μια φορά καλύτερα. “Καλοκαίρι, στόμα υγρό, μικροί λαγώνες, καλοκαίρι με την φέτα το καρπούζι στο ένα χέρι. Με φιλιά μισολιωμένα, καλοκαίρι λίγες φλούδες στης κουζίνας το μαχαίρι.’’ Καμία άλλη γεύση δεν ξεκλειδώνει τις παιδικές μας μνήμες τόσο πετυχήμενα. Περιέχει 92% νερό ίσως για αυτό σε ξεδιψά τα απογεύματα μετά τον μεσημεριανό υπνο. Τότε που όλα βράζουν λίγο πριν η μέρα σβήσει την φωτιά και κατεβάσει τον ήλιο. Λίγο μετά θα έρθει το ηλιοβασίλεμα και θα αρχίσει το καλοκαίρι να γράφει το δικό του ποίημα. Αυτό που δεν γράφεται με λέξεις μα με εικόνες. Έρχεται το βράδυ να σε κεράσει φρούτα ποτισμένα με αλκοόλ ή αλκοόλ με γεύση φρούτων. Ετοιμάζεσαι να στολίσεις την ησυχία του νησιού. Ο Τσιτσάνης έχει ήδη γράψει όλη την ιστορία σου σε ακρογιαλιές και δειλινά. Εκεί που βραδιάζει γύρω και η νύχτα απλώνει σκοτάδι βαθύ. Ένα κορίτσι ξένο σαν ίσκιος πλανιέται μονάχο στην γη. Πίνεις ποτά με φύλλα φυτών να κολυμπούν σε αλκοόλ και παγάκια. Σαν μικρά γλαστράκια με πάγο που προσφέρουν δροσιά και μετά από λιγη ώρα μια σαγηνευτική ζαλάδα. Κανένας επίλογος δεν ταιριάζει στην ιστορία σου. Το καλοκαίρι είσαι εσύ και όσα ομορφαίνουν γύρω την μαγική αυτή εποχή. Είναι οι φωτογραφίες στο κινητό σου. Είναι οι πιο απίθανες στιγμές σου που ποτέ δεν έγιναν φωτογραφίες. Είναι το τατουάζ στο χέρι σου που σε κάνει να χαμογελάς αμέσως και σου υπενθυμίζει πως ακόμα όλα μπορούν να συμβούν. Είναι τα τζιτζίκια που ενοχλούν την απολυτή ησυχία και με την φωνή τους δημιουργούν ένα ηχητικό χαλί που παίζει ξανά και ξανά. Είναι τα πλοία που πάνε και έρχονται. Αυτοί που φεύγουν και αυτοί που έρχονται στο νησί. Είναι η κάθε πρώτη σου βουτιά της ημέρας και κάθε βουτιά του ήλιου πίσω από τα βουνά. Είναι τα όνειρα μια καλοκαιρινής νύχτας που μέχρι να έρθει το πρωί είχαν πραγματοποιηθεί. Είναι ο Δάκης που είχε δίκιο πως τόσα καλοκαίρια μου ‘χαν φύγει από τα χέρια. Τόσα καλοκαίρια που δεν σ’αγαπούσα. Το καλοκαίρι είσαι εσύ.
3
Στέφανος Τσιβόπουλος Ιστορία Μηδέν Από τη Βενετία έως την Αθήνα
Who is who: Εικαστικός
Ιστορία μηδέν Είναι ένα έργο που αποτελείται από τρία ξεχωριστά φιλμ και έγινε ειδικά για το Ελληνικό περίπτερο στην 55η Μπιενάλε της Βενετίας. Το έργο με έναν τελείως υποκειμενικό τρόπο, έρχεται να διαπραγματευθεί την σχέση μας με το χρήμα και την έννοια της κρίσης, ως κρίση της αξίας και υπεραξίας. Χρησιμοποιεί μια κινηματογραφική αφήγηση, που ενώ φαίνεται γραμμική και σχεδόν προβλέψιμη στην ουσία δημιουργεί μια μέτααφήγηση που λαμβάνει χώρα στο μυαλό του θεατή και ως εκ τούτου είναι τελείως ανοιχτή σε πολλαπλές ερμηνείες. Η μέχρι τώρα ανταπόκριση του κοινού, σε διάφορες εκθέσεις διεθνώς, έχει αποδείξει ότι είναι ένα έργο που απευθύνεται σε όλους και εύχομαι να αγκαλιαστεί και απο το ελληνικό κοινό.
Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης Από την Τετάρτη 2 Ιουλίου η έκθεση θα είναι ανοιχτή τις κανονικές ώρες λειτουργίας του μουσείου: Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή, Σάββατο : 10.00 - 17.00 Τρίτη: κλειστά Πέμπτη: 10.00 - 20.00 Κυριακή: 11.00 - 17.00
Ξοδεύω πολύ χρόνο δουλεύοντας πάνω στην Τέχνη μου. Σχεδόν ότι κάνω είναι σχετικό με αυτή. Υπάρχει μια λιτότητα στη ζωή μου σε ότι αφορά την ύλη, τα αντικείμενα - πέραν από τα βιβλία μου - και τα λοιπά ενδιαφέροντα μου. Τα τελευταία 4-5 χρόνια ζούσα σε διαφορετικές πόλεις της Ευρώπης, λόγω της δουλειάς μου, οπότε δεν είχα μόνιμη κατοικία, ούτε και την αίσθηση ότι ανήκω κάπου. Ήτανε μια συνειδητή επιλογή που φυσικά δεν ήτανε εύκολη. Αυτή η συνεχής αίσθηση του προσωρινού, του τράνζιτ, κατά κάποιο τρόπο επηρέασε και την αισθητική της καθημερινότητας μου. Θα έλεγα ότι με ενδιαφέρει η συχνή εναλλαγή, οι νέοι χώροι, τα νέα πρόσωπα, οι νέες συνθήκες.
Η τέχνη προέκυψε τυχαία. Δεν ήτανε κάτι που ήξερα από την αρχή πως ήθελα να κάνω. Άλλωστε μεγάλωσα σε μια οικογένεια που δεν είχε σχέση με τα εικαστικά. Ένα καπέλο έπεσε, έσκυψα, το μάζεψα και μετά το φόρεσα και το ένα έφερε το άλλο. Το καπέλο αυτό είναι η τέχνη. Από που έπεσε και γιατί..δεν το γνωρίζω.
Θέλω το έργο μου, ακόμα και αν δεν είναι “ευανάγνωστο” ως προς τις προθέσεις του, σε όλους τους θεατές, να διαπραγματεύεται μια συνέργεια με τα πιο βασικά ανθρώπινα συναισθήματα και την ανθρώπινη κατάσταση εν γένει. Αυτό που αντανακλά η τέχνη στην Ελλάδα του σήμερα είναι μια ενδοσκόπηση και ένα σεβασμό στο εδώ και τώρα. Εμείς οι καλλιτέχνες στην Ελλάδα της κρίσης είμαστε πολύ πιο ελεύθεροι να εκφράσουμε αυτό που θέλουμε χωρίς αναστολές. Δεν έχει μείνει τίποτα για να χαθεί, έχουνε χαθεί όλα αυτά που παλιότερα μας κάνανε πιο υστερόβουλους, πιο μοναχικούς και ανταγωνιστικούς, και αυτό είναι απελευθερωτικό. Αν και δεν μου αρέσει να γενικεύω, νομίζω ότι η τέχνη στη Ελλάδα αντανακλά μια πιο συμμετοχική και πιο αλληλέγγυα εικαστική κοινότητα, πράγμα που παλιότερα δεν το ένιωθα. Η ελληνική εικαστική κοινότητα αποτελείται σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα από Έλληνες, κάτι σημαίνει αυτό.
Η κοινωνία έχει χρέος απέναντι στον καλλιτέχνη. Το χρέος του καλλιτέχνη είναι να δημιουργεί. Η κοινωνία θα πρέπει να φροντίσει να καλλιεργήσει και να αναπτύξει τον διάλογο με αυτό που παράγει ο καλλιτέχνης και να μείνει κοντά στα οράματα και το φαντασιακό του καλλιτέχνη, για να καλλιεργηθεί και η ίδια, όχι το αντίθετο.
Η τέχνη δεν τελειώνει ούτε αρχίζει με την εξέλιξη της τεχνολογίας. Η εξέλιξη της τεχνολογίας είναι μια «ψηφιακή σφαίρα» στο όπλο του καλλιτέχνη, αλλά όπως κάθε τι ψηφιακό είναι απλά μια αναπαράσταση της πραγματικότητας. Για να παραφράσω τον Rene Magritte «η ψηφιακή σφαίρα δεν είναι μια σφαίρα» και στην εποχή μας ίσως να έχουμε ανάγκη απο περισσότερες πραγματικές «σφαίρες». Η έμπνευση έρχεται μέσα από διαφορετικές μορφές, και θα έλεγα συνήθως απρόσμενα, αλλά η πηγή της έμπνευσης, παραμένει πάντα άγνωστη.
Η γνώμη του καλλιτέχνη πρέπει να εκφράζεται. Για μένα είναι ίσως πιο ουσιαστική από το ίδιο το έργο. Όχι δεν με απασχολεί αν αυτό που λέω ακούγεται ηχηρά, θα έλεγα το αντίθετο, με ενδιαφέρει περισσότερο η πολιτική της απόσυρσης και της σιωπής. Με ενδιαφέρει περισσότερο η διάρκεια του απόηχου παρά η ένταση του ήχου. Οι όποιες ρήξεις δημιουργεί η τέχνη μου προκύπτουν από αυτή την απόσυρση. Η ανάγνωση του παρόντος μέσα από την ιστορία ή το φαντασιακό είναι ένα παράδειγμα αυτής της απόσυρσης.
Ένα βραβευμένο ντοκιμαντέρ για ένα σκληρό έθιμο Της Δανάης Φαίδρας Θωμαΐδου «Η μητέρα μου μου είχε ζητήσει να μην φορέσω εσώρουχο»... της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας αναφέρουν ότι κάθε μέρα έξι είπε, μία από τις πρωταγωνίστριες του ντοκιμαντέρ Bref, κάνοντας αναδρομή σε όσα της συνέβησαν σε ηλικία μόλις 7 ετών.
Μια φράση που σίγουρα δεν αποτυπώνει την φρίκη που ακολούθησε, αλλά αποτελεί έναν εναλλακτικό πρόλογο ενός κακού επαναλαμβανόμενου παραμυθιού που δεν ξεκινά με το «μια φορά και έναν καιρό» και, σαφώς, δεν έχει καλό τέλος. Αναφέρεται στην κλειτοριδεκτομή. Στην βάναυση πρακτική που -αν δεν καταφέρει να σκοτώσει εξαιτίας πιθανών μολύνσεων ή εξαιτίας της ακατάσχετης αιμορραγίας ακρωτηριάζει εδώ και χιλιάδες χρόνια μικρά κορίτσια και τα καθιστά, όχι μόνο ανίκανα να αισθανθούν ηδονή ως γυναίκες μετέπειτα, αλλά κυρίως βιασμένα ψυχικά στο όνομα των εθίμων, της παράδοσης και της θρησκείας. Τουλάχιστον, αυτό είναι η βιτρίνα ενός αδαούς κόσμου που η άγνοια , ο φόβος, οι δεισιδαιμονίες και εν προκειμένω -σε μεγάλο βαθμό- ο φαλλοκρατισμός ζουν και βασιλεύουν! Τραγική ειρωνεία το γεγονός ότι η κλειτοριδεκτομή γίνεται αποκλειστικά -και συνήθως φανατικά- από τις μεγαλύτερες γυναίκες στα μικρά κορίτσια, παρόλο που και εκείνες βίωσαν την ίδια θηριωδία στην παιδική τους ηλικία. Η αναχρονιστική αυτή πρακτική γίνεται πάντα στο πλαίσιο μιας γιορτήςτελετής, όπου τα παιδιά πάνε χωρίς να ξέρουν τι θα τους συμβεί και όταν ολοκληρωθεί η διαδικασία τους απαγορεύεται να μιλήσουν για αυτή. Το μαρτύριό όμως αυτό τους ακολουθεί για μια ζωή. Οι αφόρητοι πόνοι κατά την ερωτική επαφή (που πολλές φορές συνοδεύεται από «άνοιγμα» του κόλπου από τον σύζυγο με την βοήθεια μαχαιριού), η απώλεια ηδονής κατά την διάρκεια αυτής , ο κίνδυνος θανάτου κατά την γέννα και οι πιθανές μολύνσεις που μπορεί να αποβούν μοιραίες για κάθε “κομμένη” γυναίκα είναι ενδεικτικά της αγριότητας του ακρωτηριασμού. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ τα θύματα σε Αφρική, Ασία και Ευρώπη υπολογίζονται σε 150 εκατομμύρια γυναίκες , ενώ τα στατιστικά στοιχεία
6
χιλιάδες κορίτσια, υφίστανται αυτό τον ακρωτηριασμό των εξωτερικών γεννητικών τους οργάνων, δηλαδή περίπου δύο εκατομμύρια τον χρόνο. Ενώ ακόμα 30 εκατομμύρια, όπως αναφέρει η Unicef, κινδυνεύουν να πέσουν θύματα αυτής της πρακτικής μέσα στην επόμενη δεκαετία. Η 28χρονη Χριστίνα Πιτούλη, απόφοιτος του τμήματος δημοσιογραφίας, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ζει από το 2011 στην Βαρκελώνη, όπου και ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό της πάνω στο δημιουργικό ντοκιμαντέρ. Με αφορμή κάποιες καμπάνιες των Γιατρών του Κόσμου στις Αφρικανικές Κοινότητες, κυνήγησε την ευκαιρία και τους έπεισε ότι ένα ντοκιμαντέρ με πρωταγωνιστές τους συμπατριώτες τους που ζουν στην Ισπανία θα συνέβαλε στο να ανατραπεί η βάναυση εθιμική πρακτική της κλειτοριδεκτομής. “Η πιο μεγάλη δυσκολία, που αντιμετώπισα ήταν ότι δεν μπορούσα να τους πείσω να μιλήσουν για ένα τέτοιο θέμα ταμπού… Αυτό ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι. Πρώτα προσπαθούσα να δημιουργήσω ένα κλίμα εμπιστοσύνης και οικειότητας μιλώντας πολύ και εξηγώντας τους τι κάνω. Είναι μεγάλο ταμπού. Δεν μιλάνε καν για θέματα σεξ, για την επαφή των δύο φύλων, πόσο μάλλον για την κλειτοριδεκτομή! Η πιο συχνή άρνηση που δεχόμουν, κυρίως από άντρες, ήταν «δεν ξέρουμε τίποτα εμείς για αυτό!», ενώ υπήρχαν και πολλές γυναίκες που φοβόντουσαν ότι αν μιλήσουν τα “κακά πνεύματα” μπορεί να τους τιμωρήσουν μέχρι και με θάνατο!” “Για μένα ήταν πάρα πολύ μεγάλο σοκ. Ήταν πολύ δύσκολο. Ειδικά στην αρχή, υπήρχαν φορές που σταματούσα να μελετάω για την κλειτοριδεκτομή γιατί ένοιωθα άσχημα ψυχολογικά και σωματικά.” “Στις κοινωνίες που γίνεται κλειτοριδεκτομή στα κορίτσια, γίνεται αυτόματα. Δηλαδή δεν το συζητάει κανείς, δεν το διαπραγματεύεται κανείς, το κάνουν όλοι. Όταν ένα κοριτσάκι είναι στην κατάλληλη ηλικία, συνήθως από 4 έως 12 ετών , πριν “αδιαθετήσει”, την παίρνουν και σε μία ατμόσφαιρα γιορτής -στην οποία συμμετέχουν μόνο γυναίκες- την ακρωτηριάζουν.
Την πρώτη νύχτα του γάμου ο άντρας τις «ανοίγει» κατά την διάρκεια της διείσδυσης, ενώ σε περίπτωση που δυσκολευτεί πολύ χρησιμοποιεί ακόμη και μαχαίρι… Μετά την κλειτοριδεκτομή τους λένε ότι δεν πρέπει να συζητήσουν για ό,τι τους συνέβη, γιατί αν το κάνουν θα τους συμβεί κάτι πολύ κακό. Για αυτό συνεχίζει να υπάρχει σιωπή γύρω από αυτό το θέμα. Όταν κάποιοι από την κοινότητα, ενημερωθούν και αποφασίσουν να μην το κάνουν δέχονται πολύ έντονες πιέσεις από τους υπολοίπους. Περιθωριοποιούνται, δεν μπορούν να παντρευτούν κλπ.” Οι νέες γυναίκες που έχουν έρθει στην Ευρώπη, ενημερώνονται και “σπάνε” αυτές τις προκαταλήψεις. Εκείνες που επιμένουν σε αυτή την άγρια παράδοση είναι κυρίως οι μεγαλύτερες γυναίκες, μανάδες, γιαγιάδες, που στις κοινωνίες αυτές, έχουν τον μεγαλύτερο σεβασμό.” “Χαρακτηριστικό παράδειγμα έντονου ρατσισμού απέναντι στις γυναίκες που δεν έχουν ακρωτηριαστεί, είναι αυτό που αναφέρεται στο ντοκιμαντέρ BREF και περιγράφει μία 20χρονη Αφρικανή, η οποία –παραδόξως για τα δικά τους δεδομένα- παντρεύτηκε χωρίς να έχει υποστεί κλειτοριδεκτομή. Εξαιτίας της ψυχολογικής πίεσης που
“Στην Ισπανία, και σε πολλές άλλες χώρες, η κλειτοριδεκτομή έχει ποινικοποιηθεί. Έτσι στις αφρικανικές κοινότητες τα κορίτσια, που είναι σε “επικίνδυνη” ηλικία εξετάζονται από γιατρούς ώστε να ελεγχθεί, αν έχουν υποστεί τον ακρωτηριασμό αλλά και στην περίπτωση που φύγουν ταξίδι “αναψυχής” στην χώρα τους, μόλις επιστρέψουν επανεξετάζονται, ώστε να διαπιστωθούν πιθανές «αλλαγές» στο σώμα τους. Αυτό το μέτρο λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό αποτρεπτικά γιατί οι κηδεμόνες φοβούνται ότι θα φυλακιστούν, αν και δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις τα θύματα δεν επιστρέφουν ποτέ.” “Χαίρομαι, γιατί το “BREF” λειτουργεί όπως εγώ ήθελα να λειτουργήσει. Αποτελεί εφαλτήριο προβληματισμού και συζητήσεων γιατί είναι ειπωμένο από ανθρώπους της ίδιας κουλτούρας. Οι γυναίκες παίρνουν θάρρος βλέποντας ομόφυλές τους να μιλούν ανοιχτά για αυτό, πόσω μάλλον, όταν ακούν από αντρικά χείλη ότι θέλουν μια γυναίκα που δεν είναι κομμένη. Και ναι, νοιώθω ικανοποίηση γιατί το ντοκιμαντέρ προβάλλεται σε αφρικανικές κοινότητες, σε φυλακές και έχει δοθεί στους γιατρούς του κόσμου σε άλλες χώρες.” Και κάπου εκεί την ρωτώ αν στην Ισπανία βρήκες «χώρο» να αναπτύξεις την δημιουργικότητά της, σε αντίθεση με την Ελλάδα..και δυστυχώς επιβεβαιώνομαι! “Όταν ξεκίνησα στην Ελλάδα ήταν Γολγοθάς. Τελειώνοντας τις σπουδές μου έμεινα έναν χρόνο στην Ελλάδα, προσπαθώντας να κάνω πράγματα
δεχόταν από τον κοινωνικό περίγυρο αποφάσισε να κάνει την επέμβαση «οικειοθελώς»...” Βλέποντας το ντοκιμαντέρ είναι εμφανές ότι οι άντρες –παρόλο που δεν συμμετέχουν ενεργά στον ακρωτηριασμό- θέλουν οι γυναίκες που θα παντρευτούν να είναι κομμένες. Άρα… αποκομμένες από την επιθυμία και την απόλαυση της συνουσίας, συνεπώς … αδιάφορες σε πιθανό πειρασμό για άλλο αρσενικό! Αυτό είναι ένα κομμάτι ενός γενικότερου πλαισίου που οι γυναίκες αντιμετωπίζονται διαφορετικά από τους άντρες. Αλλά δεν θέλω να πέσει όλο το βάρος στους άντρες, γιατί ακόμα και αν γίνεται μέσα σε ένα σύστημα πατριαρχικό όπου θέλουν οι γυναίκες τους να είναι πιστές, οι γυναίκες είναι αυτές που το υποστηρίζουν και το συνεχίζουν. Είναι οξύμωρο. Είναι τόσο βαθιά ριζωμένο που η ίδια η εικόνα που έχουν οι γυναίκες για τους εαυτούς τους το περιλαμβάνει! Για να είναι ολοκληρωμένες πρέπει να είναι κομμένες. Ωστόσο, υπάρχουν άντρες που σιγά σιγά αρχίζουν να μην απαιτούν την κλειτοριδεκτομή, αλλά αυτό πρέπει να γενικευτεί, να είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, όπως είναι τώρα.”
αλλά όχι μόνο δεν υπήρχε ο χώρος για να κάνω αυτά που ήθελα, αλλά δεν συνάντησα και ανθρώπους που να εκτιμήσουν ή έστω να τους ενδιαφέρει, ότι εγώ ήθελα να προσφέρω με την δουλειά μου. Στην Ισπανία αν και ήμουν μια ξένη, μια Ελληνίδα που δεν με ήξερε ούτε η μάνα μου , αναγνωρίστηκε αμέσως η προσπάθειά μου. Αυτό με κράτησε στην Βαρκελώνη. Αυτή τη στιγμή τελειώνω το πρώτο μου -μεγάλουμήκους ντοκιμαντέρ, που γράφω και σκηνοθετώ με τον Carlos Muñoz και έχει τίτλο The most boring thing in the world. Είναι ένα ντοκιμαντέρ παρατήρησης, που καταγράφει τις περιπέτειες μιας από τις πιο διάσημες παιδικές επαγγελματικές χορωδίες στην Ισπανία. Εγώ δεν είμαι από τους ανθρώπους που ήθελαν να φύγουν από την Ελλάδα και ακόμη θέλω πάρα πολύ να κάνω ντοκιμαντέρ στην χώρα μου. Είναι θέμα χρόνου να γυρίσω. Με ενδιαφέρουν πάρα πολύ αυτά που γίνονται και αυτά που ΔΕΝ γίνονται στην Ελλάδα και θεωρώ ότι το ντοκιμαντέρ είναι ο καλύτερος τρόπος να «μιλάει» κανείς για αυτά. *To Bref βραβεύτηκε ως καλύτερο ντοκιμαντέρ για τα Δικαιώματα των Γυναικών στο Φεστιβάλ της Μάλαγα, το δεύτερο σημαντικότερο φεστιβάλ στην Ισπανία. Έχει λάβει την Ειδική Μνεία της Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Artículo31 στην Μαδρίτη, και στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου FEMCINE στην Χιλή. Έχει προβληθεί σε αρκετά διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου και ντοκιμαντέρ σε χώρες όπως η Ισπανία, η Κολομβία, η Αγγλία και η Πορτογαλία, αποσπώντας πολλά θετικά σχόλια.
7
Φωτογραφία © Kafka
Κωνσταντίνος Τζούμας Κάθε ευτυχία!
Της Αντιγόνης Παφίλη
Ώρα 10 και κάτι.. λένε οτι οι πρωινές συνήθειες είναι αυτές που δεν συνεπάγεται. Περίεργο κράμα..αν δεν έχεις διαβάσει τα βιβλία του δεν αλλάζουν εύκολα.. θα συμφωνήσω απόλυτα! Φτιάξε στο μυαλό σου την εικόνα.. Καλοκαιρινό πρωινό, ανοιχτά τα παράθυρα, και οι κουρτίνες να χορεύουν, εσπρέσο -φυσικά- και ο Τζούμας, στο ραδιόφωνο.
καταλαβαίνεις τί εστί η απόλυτη αποδόμηση!
Ο πατέρας Νίκος, λαϊκός Πειραιώτης, η μητέρα Μυρώ από το Μυροφόρα, ευγενικής καταγωγής, χρόνια τον παρακαλούσε να μάθει να παίζει πιάνο..δεν τα κατάφερε.
Το χιούμορ και αυτή η απάθεια, που φαίνεται να αντιμετωπίζει τη ζωή, είναι υπερ αρκετά για να μου φτιάξουν τη διάθεση. Μοιάζει σνομπ, αλλά δεν είναι.. απλά κάνει αυτό που θέλει με απόλυτο σεβασμό στα θέλω των άλλων.
Προσπαθούσε να είναι καλός για αυτή..στα 15 του χρόνια την χάνει..
Και τί θα πει αυτό; Ότι δεν μπορεί να σχολιάζει; Δεν είμαστε καλά.
Το ραντεβού είναι για τις 7. Περιμένω στο φουαγιέ του θεάτρου Τζένη Καρέζη. Σήμερα είναι η τελευταία παράσταση, στην οποία ερμηνεύει τον Καβάφη. Όλες sold out.
Γεννημένος στον Πειραιά, μεγαλωμένος στο Πασαλιμάνι, με ότι αυτό
Η συνάντηση Φτάνω στο θέατρο λιγο πριν την παράσταση.
Τυπικός στο ραντεβού του, δεν με αφήνει να περιμένω. Βλέποντας τον να ανεβαίνει τα σκαλιά του θεάτρου θυμάμαι εκείνο το μεσημέρι, στο κέντρο της Αθήνας, που τον είδα στο απέναντι πεζοδρόμιο με ένα άσπρο λινό κοστούμι και ένα καπέλο Παναμά. Όπως λίγοι τολμούν να φορέσουν στην Ελλάδα. Έτσι και τώρα, όπως πάντα με στυλ αλλοτινό και κλασικό μαζί. “Πότε έχεις στυλ; Τον ρωτώ.. “Όταν δεν υιοθετείς αυστηρά κανένα.” Κι έτσι απλά νομίζω ότι σε αυτή τη φράση χώρεσε, αυτό που θα έπρεπε να γράφουν τα λεξικά στον ορισμό της λέξης στυλ. “Τελικά τι είστε; Ηθοποιός; Ραδιοφωνικός παραγωγός; Συγγραφέας; Ή απλά bon viveur; Πώς αυτοπροσδιορίζεστε; “Ποτέ μου δεν ήξερα και ποτέ δεν θα μάθω, αλλά δεν έχω και καμιά περιέργεια για αυτό, για να είμαι ειλικρινής, δεν ενδιαφέρομαι να μάθω. Από μικρός άκουγα διάφορα προειδοποιητικά περί αυτογνωσίας, δεν έδωσα ποτέ σημασία, είχα μία αισθητική ηθική και με αυτό πορευόμουν.. Ήξερα, ότι δεν θέλω πολλά πολλά με κανιβάλους, με το ατσούμπαλο και το κακόγουστο, αλλά τι ακριβώς είμαι, δεν με ενδιαφέρει κιόλας, να σου πω την αλήθεια.” Υπάρχει ένα κοινό μυστικό στα πηγαδάκια των δημοσιογράφων “Ξέρεις ε; Ο Τζούμας ότι λέει στο ραδιόφωνο είναι όντως έτσι…μιλάει για βιβλία που του αρέσουν, για παραστάσεις που τον εντυπωσίασαν, τίποτα που να του έχουν πει, καταλαβαίνεις..” Και πιάνω τον εαυτό μου να με ξενίζει το αυτονόητο. Αυτό που θα έπρεπε όλοι, να μπορούν να κάνουν. Ίσως ο Κωσταντίνος Τζούμας είναι και λίγο “the ideal journalist”. Ένας παρατηρητής της ζωής…όλοι θα θέλαμε να έχουμε την άνεση που έχει και επειδή δεν μπορούμε, απλά τον ζηλεύουμε. Complete unknown Μιλάμε για έναν άνθρωπο, ο οποίος το 1971, δεν αντέχει τη χούντα και φεύγει για να γνωρίσει τις μητροπόλεις του κόσμου, χωρίς λεφτά στην τσέπη...από απλή περιέργεια, όχι από μίσος για την πατρίδα, που δεν του βρίσκει αυτή μια δουλειά..ήθελε να ψάξει τον κόσμο. Να χαθεί μέσα στα πλήθη της ανωνυμίας.. Όλοι ξέρουν ότι ο Κωνσταντίνος Τζούμας έχει ζήσει στη Νέα Υόρκη. Είτε το έχεις διαβάσει στο “Complete Unknown”, είτε έχεις ακούσει αναφορές στο ραδιόφωνο, από αυτές τις “πασπαλισμένες”με το χιούμορ το αμερικάνικο. Το 75 επέστρεψε από τη Νέα Υόρκη. “Τώρα θα επιστρέφατε;” “Κανείς γυρίζει ή και φεύγει για διάφορους λόγους, οι οποίοι πολλές φορές ξεπερνούν και τη φαντασία μας. Μπορεί να γυρίσεις επειδή η μαμά σου στο τηλέφωνο σε καλεί απεγνωσμένα, επειδή ο αδερφός σου λέει, αμάν μας έλειψες, δεν ξέρεις ποτέ, μπορεί για ένα πρόσωπο που αγαπάς και θα ήθελες οπωσδήποτε να το είχες μαζί σου. Εκτός, αν κάποιος αποφασίζει ότι δεν του πάει με τίποτα η χώρα που γεννήθηκε, τον έχει πληγώσει βαθύτατα και παίρνει των ομματιών του και φεύγει και ρίχνει μαύρη πέτρα πίσω του. Δεν ήταν αυτή η περίπτωση μου.. Εγώ έφυγα από απλή περιέργεια, το 71 είχαμε και χούντα, δεν ήταν και καμία ατμόσφαιρα της προκοπής εδώ, με τους συνταγματαρχαίους και με αφορμή μια περιοδεία της Ζουζούς Νικολούδη. Και κοίτα πλάκα το γκρουπ γύρισε πίσω και εγώ έμεινα. Ωραία ήταν, ήταν τελείως αυτοσχεδιαστικό, δεν υπήρχε κανένα σχέδιο, σου λέω, οπότε ότι ερχόταν ήταν μια καινούρια εμπειρία.” Ε, λοιπόν είναι η πρώτη φορά που συναντώ άνθρωπο με πολυποίκιλη αναγνωρισιμότητα, που αποδομεί πλήρως, με σοκαριστικά χιουμοριστικό τρόπο, όλο αυτό που κάποιοι αποκαλούν ελληνικό star system. “Η ανωνυμία είναι από τα πιο ερωτικά πράγματα, κάνεις ότι σου καπνίσει και όσο πειστικός είσαι, τόση και η ανταπόκριση που εισπράττεις. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η ανωνυμία. Δυστυχώς πολλοί δεν λένε να το καταλάβουν. Στη Νέα Υόρκη έμαθα να μην κάνω θέμα την περίπτωση μου, διότι υπάρχουν εκατομμύρια άλλες περιπτώσεις σαν και τη δική μου, είτε στο χώρο της Τέχνης, είτε στην καθημερινότητα, είτε στους έρωτες. Το μαθαίνεις αυτό γιατί υπάρχουν παρά πολλοί σαν κι εσένα, συχνά και πολύ καλύτεροι,
οπότε χαμηλώνουν οι τόνοι και αν είχες υπερτροφικό εγώ μαθαίνεις να το διαχειρίζεσαι διαφορετικά.” Γλωσσοπλάστης, βιβλιοφάγος και μουσικόφιλος, ευγενής από τους λίγους και μάλιστα, χαρακτηρισμένος ευγενής..μου αναλύει τη χρησιμότητα της ευγένειας, όπως αυτός την καλλιέργησε, δίπλα στους Νεοϋορκέζους. “Οι άνθρωποι εκεί είναι ευγενείς, γιατί έχουν καταλάβει πόσο πιο λειτουργικό είναι να είναι ο ένας ευγενής με τον άλλον. Αν αυτό είναι επίκτητο ή αν κατά βάθος σε μισούν ή δε το δείχνουν ποτέ, εμένα αυτό με διευκολύνει και με κάνει να νιώθω κομμάτι ενός πολιτισμένου πλανήτη είναι μια χαρά για μένα, δεν θέλω κάτι παραπάνω, ούτε θέλω να με αγαπήσουν και για πάντα να με λατρεύουν θέλω αυτό το καθημερινό που συναντάς και που πας κάπου και υπάρχει μια ροή και μια ευγένεια, εμένα αυτό μου κάνει…τώρα τι κατά βάθος πιστεύουν δεν με αφορά για να είμαι ειλικρινής.” Ως εκ θαύματος “Κι αυτή η απόσταση από τα αισθήματα μου, αυτό να μην τους δίνω σημασία, να τους γυρίζω την πλάτη αδιάφορα, είναι άμυνα, για να μην πληγώνομαι ή σνομπάρισμα πατροπαράδοτων ρόλων, αντρικών κλισέ τίγκα από ψευτοηρωικοουμανιστικές αξίες;” Απόσπασμα από το βιβλίο “Ως εκ θάυματος” Πάντα πίστευα ότι κάποιοι άνθρωποι κάνουν ψυχανάλυση και οι υπόλοιποι απλά διαβάζουν..και τα βρίσκουν ολα μόνοι τους. Έχετε κάνει ψυχανάλυση; “Έχω μια μανία από μικρός.. να αποστασιοποιούμαι από τα πράγματα και να σνομπάρω τα αισθήματα μου, να μην τα αφήνω να με πάρουν από κάτω ότι είναι μεγάλη υπόθεση και ότι πρέπει να κάνω κάτι για αυτό… για πάρα πολλά χρόνια έπαιξα ρόλο παυσίπονου και στις σχέσεις, στους χωρισμούς, στις απώλειες.. Μεγαλώνοντας έχω αποκτήσει κάτι από την απάθεια του ιστορικού, που έχουν δει πολλά τα μάτια του και δεν ιδρώνει το αυτί του εύκολα…κρίση είναι θα περάσει, δεν είναι η πρώτη φορά…πόλεμος είναι, θα τελειώσει, δεν είναι η πρώτη φορά και κάπως έτσι πάω συνεχώς, δηλαδή νομίζω ότι το τίμημα της επιβίωσης είναι η αδιαφορία, γίνεσαι αδιάφορος όταν επιβιώσεις, δεν σου κάνει εντύπωση πια..” Σινεμά Και ποιός δεν έχει δει αυτές τις cult ταινίες της δεκαετίας του 80, με όλα τα καλά και τα στραβά αυτής της δεκαετίας..από το ντύσιμο μέχρι και τη γλώσσα που μιλούσαν τότε, πολύ πριν μας πάρει “μπάλα” η τεχνολογία! Ταινίες σαν τη “Γλυκιά συμμορία”, “Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα” του Νίκου Νικολαίδη. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα έρχεται το σινεμά και οι ταινίες του Νίκου Νικολαΐδη.. “Πώς είναι να έχει παίξει κανείς σε ταινίες του Νικολαΐδη; “Όταν κάναμε τις ταινίες δεν νομίζω ότι κάποιος είχε υπ’ όψιν του τι αντίκτυπο και τι απήχηση θα είχαν αυτές οι ταινίες. Ο Νίκος Νικολαΐδης είχε απόλυτη γνώση αυτού που λέμε στο σινεμά κάδρο, ήξερε δηλαδή πολύ καλά τη δουλειά του και αυτό μας άρεσε πάρα πολύ, γιατί επικρατεί ένα χάος, όπως ξέρετε γενικά. Είχαμε τουλάχιστον τη σιγουριά, ότι η ταινία θα είναι στέρεη. Ήταν ωραία που συνεργαστήκαμε και που κάναμε και παρέα, ήταν μια σπουδαία φυσιογνωμία.” Στην Ελλάδα, τώρα, παράγουμε Τέχνη; Την εξάγουμε; “Παράγουμε τέχνη στην Ελλάδα, αλλά δεν την εξάγουμε…Υπάρχουν δημιουργικοί άνθρωποι στην Ελλάδα που κάνουν πράγματα που θα μπορούσαν να σταθούν οπουδήποτε…είναι μετρημένοι στα δάχτυλα όμως αυτοί και με το βομβαρδισμό πληροφορίας που έχει πέσει τα τελευταία χρόνια, για το μεταμοντέρνο, για την αποδόμηση, για ότι μπορείς να φανταστείς, υπάρχει ένα μπέρδεμα, δεν ξέρει κανείς ποιος είναι τι, τι ακριβώς σημαίνει αυτό, υπάρχει ένας αχταρμάς, όλοι κάνουν όλα και δεν είναι τίποτα σαφές. Ίσως και λόγω της κρίσης, υπάρχει μια υπερτονισμένη αίσθηση επικαιρότητας, όλοι θέλουν πάντα να συνδέουν την δουλειά τους, με κάτι που συνέβη στα ψιλά ή στα χοντρά γράμματα των εφημερίδων ή της τηλεόρασης και αυτό δεν μου αρέσει καθόλου. Η Τέχνη δεν είναι ντοκιμαντέρ, δεν είναι κοινωνιολογία, δεν είναι δημοσιογραφικό ρεπορτάζ, δεν είναι πολιτική ανάλυση, είναι μαγεία πρωτίστως και όποιου του διαφεύγει αυτό το πράγμα είναι έξω από το παιχνίδι.
9
Αν είναι μαγική, ούτε χρειάζεται ο ορθολογισμός να εξηγήσει, ούτε η λογική να μπαίνει στη μέση, ούτε τίποτα. Το παρακολουθείς μαγεμένος, σε μεταφέρει σε έναν άλλο χωρόχρονο και βγαίνεις από την αίθουσα διαφορετικός από ότι μπήκες. Αυτό είναι όλο κι όλο, το οποίο όμως όλο κι όλο δεν είναι λίγο. Νομίζω θα μπορούσαμε να εξάγουμε τέχνη και δεν εννοώ την φολκλορική εκδοχή. Έχει γίνει αυτό, με τον Παπαϊωάννου και παλιότερα με παραστάσεις του Κουν. Δεν μου πολυαρέσει η ιδέα του να μην έχεις πρόσβαση σε ένα παγκόσμιο κοινό.” Ραδιόφωνο Στα μέσα της δεκαετίας του 80, πολλοί ήταν οι ηθοποιοί που ξεκίνησαν το γνωστό και ως “θέατρο στο μικρόφωνο. ”Η Σοφία Μιχαλίτση είναι αυτή που ακούει τη φωνή του, ενθουσιάζεται και ψάχνει να τον βρει. Και κάπως έτσι έγινε η αρχή. Πέρασε από διάφορους σταθμούς, πέρα
από τα κρατικά δηλαδή, το δεύτερο, το τρίτο πρόγραμμα, το κανάλι 15, τον Ροκ fm, για να καταλήξει το 2000 στον “En Lefko”, όπου και παραμένει παρά το γεγονός ότι έχει αλλάξει διευθύνσεις και ιδιοκτήτες. “Είναι ένας σταθμός που οι άνθρωποι που είναι εκεί ξέρουν τι κάνουν και εμένα μου αρέσει να είμαι με ανθρώπους που ξέρουν τι κάνουν, δεν ζητάω πολλά έτσι κι αλλιώς, ένα κλίμα μόνο συνεργασίας μαζί με ανθρώπους που ξέρεις ότι θα φέρουν εις πέρας τα πράγματα με τον καλύτερο τρόπο, δεν θέλω άλλες φιλοσοφίες. Για αυτό και είμαι εκεί.” Θέατρο “Καβάφης ο αυτοβιογραφούμενος” Από το θέατρο απέχει 19 ολόκληρα χρόνια. Ο Γιάννης Φαλκάνης, ένας νέος σκηνοθέτης τον έχει δει σε αναγνώσεις, τον παρακολουθεί στις βραδιές ποίησης, στις παρουσιάσεις βιβλίων και του κάνει εντύπωση ο τρόπος που διαβάζει, ο Τζούμας.
Γιατί δεν διαβάζει, συναισθηματικά, ως είθισται εκ μέρους των ηθοποιών. Φέτος ανεβάζουν μαζί τον “Καβάφη, τον Αυτοβιογραφούμενο” “Αφήνω το ρυθμό και τις λέξεις σε πρώτο πλάνο και από εκεί και πέρα ο ακροατής ας συγκινηθεί ή ας μείνει παγερά αδιάφορος, είναι δικό του θέμα. “Σου μιλάω ειλικρινά” μου λέει χαμογελώντας, “είχα σχεδόν αποφασίσει να μην περάσω και όλη μου τη ζωή παίζοντας, ε δεν τρελαίνομαι και στην ιδέα.Όταν μου είπε να κάνουμε μαζί έναν Καβάφη, ε εκεί σκέφτηκα ότι αυτό έχει ενδιαφέρον.” “Το να συνδέσεις το όνομα σου μεγαλώνοντας με τέτοιες φυσιογνωμίες, ακόμη και για να σε καλέσουν απλώς να διαβάσεις, έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Δεν μπήκα στην περιπέτεια να υποδυθώ, διότι ευτυχώς δεν υπάρχει ένα ντοκιμαντέρ που να σώζεται οπότε να μπορείς να τον αντιγράψεις. Εκεί έχεις τον κίνδυνο της αντιγραφής, είναι δεσμευτικό. Εδώ τα πράγματα είναι όπως όταν διαβάζεις ένα βιβλίο και η φαντασία σου καλπάζει.. Έτσι είναι και με τη ζωή αυτού του αινιγματικού και μεγαλειώδους ποιητού, παραμένει αινιγματικός.” “Τόσο καιρό τώρα κάνω πρόβες, διαβάζω πράγματα δικά του, και όλο ξεγλυστράει. Αυτό που μένει να κάνω είναι να σκύβω πάνω στα κείμενα του και στα ποιήματα του με προσοχή και που και που να ταυτίζομαι, που και που να αποστασιοποιούμαι, συχνά να είμαι μετέωρος και να υπάρχει και η έκπληξη του, κοίταξε τι έχει εντοπίσει και τι έχει βρει τόσα χρόνια πριν, αυτό. Ο τρόπος που στήθηκε αυτή η παράσταση είναι αυτό ακριβώς, ότι κάθε μέρα μπορείς να προσθέτεις και κάτι, να διαβάζεις ένα άλλο κομμάτι από τις σημειώσεις, από τα σχόλια του, από τα ημερολόγια του.” Ο Κωνσταντίνος Τζούμας δεν βλέπει τηλεόραση, ούτε καν τις σειρές, δεν πηγαίνει στα θέατρα, δε βλέπει ταινίες. Η ενημέρωση του είναι τα δελτία τύπου, οι free press εφημερίδες και κάποιοι συγκεκριμένοι αρθρογράφοι που τους παρακολουθεί χρόνια τώρα.. Δεν βλέπει ειδήσεις…γιατί δεν έχουν κάτι να του δώσουν. Δεν περιμένει τίποτα από εκεί. Πολιτική και πολιτικοί
Και η κουβέντα πάει στην κρίση και άρα και στην πολιτική..ο ίδιος δηλώνει απολίτικ, χωρίς αίσθηση ντροπής, απαιτεί αφοπλιστικά το δικαίωμα του στην αδιαφορία. “Ποιος πρέπει να ασχοληθεί, δηλαδή, με την πολιτική;” “Κάποιος που πραγματικά τον ενδιαφέρει και πιστεύει ότι κάτι μπορεί να κάνει με αυτό και είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι έχουν μια τέτοια σχέση, αλλά γιατί δεν φτάνει σε εμάς που είμαστε οι πολίτες αυτή τους η πρόθεση…ποιος ξέρει τι μηχανισμοί παρεμβαίνουν και τι ακριβώς γίνεται. Δεν παριστάνω τον ντετέκτιβ που σε όλη του τη ζωή, παραμονεύει για να εντοπίσει το κακό, τον κακό χειρισμό, την απάτη, όλη αυτή τη διαπλοκή…δεν θέλω να περάσω τη ζωή μου έτσι, θέλω να περάσω όσο γίνεται με τον καλύτερο τρόπο και ο καλύτερος τρόπος δεν είναι ούτε τα κόμματα, ούτε η ενασχόληση με την εξουσία και το αρχηγιλίκι, δεν με ενδιαφέρουν καθόλου αυτά τα πράγματα, κάτι έχουν...μια άσχημη μυρωδιά, η οποία συχνά εκφράζεται και με την επιδερμίδα των ανθρώπων…κάτι επάνω τους δεν μου αρέσει και δεν θέλω πολλά πολλά…” Πανωλεθρίαμβος “Ήθελα να παίξω με τη λέξη και μόνο και τίποτα άλλο. Υπάρχουν παρά πολλά που σε κάνουν να αντιλαμβάνεσαι ότι όλο αυτό το θέμα του θριάμβου μπορεί εν τέλει να είναι πανωλεθρία ή και το αντίθετο, εκεί που είσαι στο μέσο ενός Βατερλώ, ξαφνικά αχνοφέγγει στο βάθος του τούνελ κάτι, παίρνεις αυτή τη διαδρομή και βρίσκεσαι σε ένα φωτεινό μονοπάτι. Ήταν μια σχεδόν ψυχαναλυτική συνέντευξη, σαν μια συνεδρία, που με πήγε λίγο πιο βαθιά στα πράγματα.. Και τώρα καταλαβαίνω ακόμη πιο πολύ γιατί κάθε μέρα κλείνει την εκπομπή με την πιο αισιόδοξη φράση.. για να σου αφήσει φεύγοντας καλούς οιωνούς.. αυτό θα κάνω κι εγώ.. “Κάθε ευτυχία!”
Φωτογραφία © kikipap.com
Ειδική μέρα Της Νατάσσας Αναγνώστου
Θα ξημέρωσε.. Πέρασαν αρκετές ώρες από το τελευταίο βραδινό τσιγάρο.
θλιμμένα πρόσωπα στην ουρά κάποιου ταμείου.
Σίγουρα θα ξημέρωσε.
Καμιά φορά φαντάζεσαι πως φτάνει η σειρά σου και όταν σε ρωτάνε τι θες, απαντάς ,
Καλύτερα να μείνω στο κρεβάτι, σκέφτεσαι, να μην τραβήξω τις κουρτίνες. Δεν αντέχεις στην ιδέα να είναι ακόμα απλωμένο το σκοτάδι έξω. Είναι και που ταιριάζει γάντι με την ψυχή σου, το άτιμο. Θα μείνεις κάτω από το πάπλωμα, το αποφάσισες. Σήμερα είναι μια ειδική μερα. Όλα μπορούν να περιμένουν. Να μείνουν στην αναμονή. Μόνο για σήμερα. Δικαιούσαι και εσύ ένα ρεπό από την άχαρη καθημερινότητα. Είναι κι αυτή η εφορία όμως που πρέπει να πας και όλο το αναβάλλεις. Σήμερα θα ήταν ο,τι έπρεπε. Να πιάσεις θέση, νωρίς νωρίς. Να μην χρειαστεί για ακόμη μια φορά να αναμετρηθείς με τα αμέτρητα
“...να καταθέσω λίγη χαρά στους λογαριασμούς των παρευρισκομένων, παρακαλώ.’’ Αλλά μήπως σου περισσεύει; Από το υστέρημά σου και εσύ. Ο,τι απέμεινε. Μπα..Πολλές σκέψεις. Καλύτερα να σηκωθείς. Τι φταίει και το έρμο το σεντόνι να υφίσταται τις στροφές σου; Θα φτιάξεις έναν καφέ, από τον καλό, τον βραζιλιάνικο που σου ‘στειλε εκείνος ο χορευτής, ένα φεγγάρι που αγαπιόσασταν. Είπαμε, είναι ειδική μέρα σήμερα. Ας είναι νύχτα έξω. Θα πιεις καφέ. Με κλειστά παντζούρια. Ας είναι. Θα μπορούσες ίσως να συνεχίσεις εκείνο το βιβλίο που έχεις παρατήσει στο τρίτο συρτάρι.
Κάτι έχει αυτό το βιβλίο, είσαι σίγουρη. Κάθε που το ανοίγεις, κάτι συμβαίνει και δεν μένει στα χέρια σου πάνω από δυο λεπτά. Θυμάσαι τι πραγματεύεται άραγε; Έναν πόλεμο; Έναν έρωτα; Ή μήπως μια χαμένη πατρίδα; Κάτι τέτοιο. Το είχες αγοράσει πέρσι από το σωρό. Γυρνούσες σαν την πεινασμένη πάλι γύρω από τον πάγκο, στο παζάρι και κοιτούσες λαίμαργα τους τίτλους. Ο πωλητής- ένας καλοστεκούμενος γεράκος, σε μυρίστηκε και σου πρότεινε αυτό. Δεν σου ήταν αρκετό, πήρες ακόμη πέντε. Μυστήριο πάντως παραμένει πως αυτά τα πέντε έχουν ήδη διαβαστεί και πάρει τη θέση τους στην καφέ βιβλιοθήκη του γραφείου , ενώ αυτό το ένα, το μοναδικό που σου πρότεινε, στέκει ακόμα στο συρτάρι. Ίσως έγινες ακατάδεχτη.Ή φοβάσαι πως κάτι κατάλαβε για σένα εκείνος ο γεράκος και ήθελε να στο τρίψει στη μούρη , με το βιβλίο. Ανοησίες. Ζεστός καφές λοιπόν και σιωπή. Αν είχες έστω ένα κρουασάν.. Κάτι με γερή δόση ζάχαρης. Είναι ειδική μέρα σήμερα. Πώς να παραγγείλεις; Δεν ξέρεις καν αν είναι νύχτα ή μέρα! Σωτήρια αποδείχτηκε η κίνηση σου να ξεφορτωθείς κάθε συσκευή του σπιτιού που μπορούσε να σου φανερώσει το χρόνο. Δικός σου είναι, ο,τι θες τον κάνεις. Γιατί να στον μετράνε; Θα βγεις έξω, το αποφάσισες. Θα πάρεις κρουασάν. Με διπλή σοκολάτα. Είναι ειδική μέρα σήμερα. Τα καλά σου θα φορέσεις. Όπως τα έλεγε η μαμά σου. Αυτά που αρμόζουν σε κάθε επίσημο χαρμόσυνο ή λυπηρό γεγονός. Κι ας μην κατάλαβες ποτέ γιατί οι άνθρωποι φορούν τα καλά τους για να λυπηθούν. Δεν ρώτησες. Κάτι περισσότερο θα ήξεραν εκείνοι που το έκανα χρόνια πριν από εσένα. Τα καλά σου λοιπόν και στην πόρτα. Μηπως;....Μπα.... Αλλά πάλι; Σε έπεισες. Τρέχεις στο τρίτο συρτάρι και αρπάζεις το βιβλίο. Είναι ειδική μέρα σήμερα. Ο ήλιος σε τυφλώνει ξαφνικά. Και μαζί με το αναγκαίο κλείσιμο ματιών έρχεται και ένας βαθύς αναστεναγμός.Σχεδόν σε σηκώνει ολόκληρη. Ευγνωμοσύνη για τον ήλιο που δε σε πρόδωσε σήμερα. Που βγήκε την κατάλληλη στιγμή. Αυτό νιώθεις. Σήμερα, που είναι ειδική μέρα. Θα αποφύγεις τους μεγάλους δρόμους. Θα δοκιμάσεις τα στενά. Ποτέ δεν έχεις χρόνο για αυτά. Σήμερα θα τους δώσεις μιαν ευκαιρία. Περπατάς αργά, ανάλαφρα,σχεδόν περίεργα. Είσαι μόνη σου τώρα..Ή οι περαστικοί είναι αδιάφοροι. Να βρω κρουασάν, σκέφτεσαι και χαμογελάς. Η μόνη έγνοια που επιτρέπεις σήμερα στον εαυτό σου. Να βρω κρουασάν με διπλή σοκολάτα. Τα στενάκια σε επιβραβεύουν. Στη στροφή διακρίνεις μια μικρή πλατεία με μια ξεχασμένη κούνια και τρία παγκάκια-έργα τέχνης. Χαραγμένα με έρωτες, καυγάδες και χρόνο. Πολύ χρόνο. Αριθμοί παντού. Σαν σκόρπια ημερολόγια. Πάντα αναρωτιόσουν γιατί κανένας δεν έκανε τέχνη τα παγκάκια. Μια έκθεση με παγκάκια άπο όλο τον κόσμο. Φορτωμένα με γλώσσες ακαταλαβίστικες, με ιερογλυφικά μυστικά και κώδικες ερωτικούς. Και όλα να καταλήγουν σε μέρες, μήνες, χρονολογίες. Παντού αριθμοί. Μια ανάγκη εμμονική. Να συνδέουμε τις πιο έντονες εικόνες μας με το χρόνο. Από ματαιοδοξία να γίνουν πιο σημαντικές; Ή από φόβο μην τις ξεχάσουμε; Ποτέ δεν το κατάλαβες. Μυρίζεις ψωμί, ζεστό ψωμί. Ανατριχιάζεις και κοιτάς πίσω σου. Ένας φούρνος!
Ένας μικρος φούρνος, δίπλα σου, μόνο για σένα. Σήμερα, που είναι ειδική μέρα. ‘’Δύο κρουασάν, με διπλή σοκολάτα, παρακαλώ.’’ Όχι, δεν θα γυρίσεις σπίτι. Θα μείνεις στην πλατεία. Να απολαύσεις τον ήλιο, τα κρουασάν και την ησυχία. Κάθεσαι στο χορτάρι (αλοίμονο αν επέλεγες τέτοια μέρα, να κάνεις παρέα με αριθμούς στο παγκάκι) και τεντώνεσαι. Οικείο σκηνικό, δε νομίζεις; Μα ναι, Κυριακές ήταν που σε έπαιρνε ο πατέρας σου και σε γύρναγε στις παιδικές χαρές, πάντα με μια σακούλα κρουασάν σοκολάτας. Με διπλή σοκολάτα,ε; Μα πως σε ξεγέλασες έτσι σήμερα; Χαμπάρι δεν πήρες! Έστω. Δε βαριέσαι; Ακόμα και με αυτήν την απομίμηση της ανάμνησης, εσύ το ευχαριστιέσαι. Είναι μια καλή στιγμή. Ανοίγεις το βιβλίο στην τσακισμένη ,τρίτη μόλις, σελίδα. Κάποιες εικόνες τώρα σχηματίζονται, οι λέξεις παίρνουν μέσα σου σιγά σιγά το ρυθμό τους. Να δεις που θα ‘χει ενδιαφέρον το βιβλίο αυτό, να δεις που δεν μου το πρότεινε τυχαία,συλλογίζεσαι. “Θα μπορούσα;’’ Μια μπάσα φωνή διακόπτει την καλπάζουσα σκέψη σου και τώρα κάποιος είναι μπροστά σου και σου κρύβει τον ήλιο. Δεν μιλάς, τον επεξεργάζεσαι. Είναι όμορφος. Παράξενα όμορφος. Κρατάει μια φωτογραφική μηχανή, καλλιτέχνης θα΄ναι, σκέφτεσαι, καθώς του γνέφεις πως μπορεί να συνεχίσει. Εκείνος περιστρέφεται γύρω σου και εσύ σκέφτεσαι πόσο όμορφος είναι έστω και με το ένα μάτι, αφού το άλλο σε αποθανατίζει μέσα από το φακό. Παίρνεις πόζες. Ο,τι σου ‘ρθει. Χαμογελάς και κατσουφιάζεις. Μετά ανέμελα και λίγο ερωτικά. Εκείνος σταματάει μετά από λίγο. Έρχεται κοντά . “Σε ευχαριστώ.” Σου δίνει το χέρι και σου προτείνει μια βόλτα, έναν καφέ ίσως ως αντάλλαγμα. Δέχεσαι. Γιατί όχι; σκέφτεσαι. Είναι ειδική μέρα σήμερα. Γλυκός καφές με πολύ γάλα , όπως και ο δικός σου. Να γλυκάνουν τα λόγια πριν βγουν. Δεν μιλάς πολύ, του δίνεις χώρο ,να έχεις χρόνο να καταλάβεις. Να τον μυρίσεις, να ακούσεις το χρώμα της φωνής του, να δεις τα χέρια του, το σώμα του. Τα μάτια του. Όμορφα μάτια. Μεγάλα και φωτεινά. Παράξενες ρυτίδες έχουν γύρω τους. Δεν έχεις ξαναδεί παρόμοιες. Ρυτίδες γέλιου; Ή μήπως αναγκαίο κακό ενός φωτογράφου; “Τι γνώμη έχεις για τα παγκάκια;” ακούς ξαφνικά τη φωνή σου. Δεν σε πρόλαβες. Σε παρέσυρε η ζάχαρη. Εκείνος γελάει, γελάει δυνατά, σαν παιδί. Σε χαιδεύει στα μαλλιά και σου ζητάει να ακούσει τη δική σου. Και εσύ, γεμάτη ζάχαρη πια, μιλάς και μιλάς και μιλάς... Του λες για τα παγκάκια, για το χρόνο, για τα κρουασάν με διπλή σοκολάτα και για τα καλά σου που φόρεσες σήμερα. Για το βιβλίο που το’χει η μοίρα του να μην ολοκληρώνεται, για τις ρυτίδες του που είναι γέλιου, τελικά. Και για σήμερα...Που είναι ειδική μέρα. Σε ρωτάει αν έχεις γενέθλια και εσύ χαμογελάς. Μα δεν ξέρεις καν τι μέρα είναι, πώς να θυμάσαι γενέθλια; Και γιατί να μην γιορτάζουμε κάθε μέρα γενέθλια. π.χ σήμερα κλείνω τα 30, αύριο κλείνω τα 30 και μια μέρα, μεθαύριο τα 30 και δύο μέρες. Γελάει..Και όσο εκείνος γελάει εσύ νιώθεις στην κοιλιά σου την ίδια γλύκα με αυτήν από το κρουασάν σοκολάτας. “Τότε;’’ επιμένει. “Σήμερα είναι ειδική μέρα. Σήμερα είναι η μέρα που σταματώ να μετράω μέρες. Που σταματώ να περιμένω. Σήμερα είναι η μέρα που ξεκινώ να ζω. Αυτό που έχω, αυτό που θέλω, όπως μπορώ, όπως το φαντάζομαι. Σήμερα είναι η μέρα που θα κάνω ο,τι ήθελα ως παιδί. Σήμερα είναι ειδική μέρα .. γιατί από σήμερα κάθε μέρα θα είναι ειδική.’’
PHOTO EDITOR Η Κική Παπαδοπούλου aka Kiki Pap είναι Free lancer φωτογράφος αλλά και δημοσιογράφος. Ο συνδυασμός… εκρηκτικός. Θα μπορούσε να ζει άνετα, σ’ ένα αεροδρόμιο ή στο υποβρύχιο του Wes Anderson. Φωτογραφήσεις της, έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά, εφημερίδες, sites, αφίσες, βιβλία, θεατρικά προγράμματα, φεστιβάλ, τώρα και στο Machine. Και δεν έφθαναν όλα αυτά, από το 2010 συνεργάζεται και με θεατρικούς θιάσους και σκηνοθέτες. Ενδεικτικά σας αναφέρω.. Θωμάς Μοσχόπουλος, Κατερίνα Ευαγγελάτου, Κατερίνα Μπερδέκα, Ευριπίδης Λασκαρίδης, Ένκε Επίσης Φεζολλάρι Και φυσικά αναλαμβάνει εξ’ ολοκλήρου τις φωτογραφήσεις και τις αφίσες των παραστάσεων τους. Και σιγά μην της ξέφευγε ο κινηματογράφος. Μπορεί να την ξέρετε και από το περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ ή το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου “Νύχτες Πρεμιέρας” ή μήπως την είχατε ακούσει να σχολιάζει ταινίες στο πλευρό των Laternative στις καλές εποχές του ραδιοφώνου του ΣΚΑΙ. Είναι content editor στο Join Radio, content editor και φωτογράφος στο e-go.gr και φωτογράφος του τηλεοπτικού καναλιού Alpha. Προσωπικό φωτογραφικό site: www.kikipap.com Τι κάνει τώρα: Αυτή την περίοδο ασχολείται με το Happy Few Project. Ως μία αντίδραση. Χωρίς όπλα χωρίς κόλπα που λέει κι ένα αγαπημένο τραγούδι. Κάποιοι άνθρωποι από διάφορους χώρους που θαυμάζουμε και συμπαθούμε θα μας θυμίσουν πως είναι να νιώθεις ευτυχισμένος σε μία εποχή που σε θέλει δυστυχισμένο, κάνοντας αγαπημένες συνήθειες δίπλα σε μεγάλους φόβους. Σε λίγους μήνες θα αποκαλυφθούν όλα ανάμεσα σε lives, βίντεο και ψηφιακές μπομπίνες.
Φωτογραφία © kikipap.com
“Περσινή αρραβωνιαστικιά”
«Είναι η πρώτη παράσταση των Elephas Tiliensis είναι όχι μόνο από τις καλύτερες θεατρικές μεταφορές βιβλίων που έχω δει αλλά είχε κάτι απίστευτα ξεχωριστό στην παρουσίαση του. Και οι τρεις πρωταγωνίστριες, ήταν η ίδια γυναίκα, η οποία μιλάει για τον πρώτο της έρωτα σε μία τρομερά συγκινητική ιστορία ενηλικίωσης με έξυπνο χιούμορ και έξυπνους συμβολισμούς. Η ιδέα αυτής της φωτογράφισης, ήταν να συνδυαστεί η σύγχρονη εποχή με εκείνη της ιστορίας και οι τρεις ηρωίδες να κυκλοφορούν σε διάφορα μέρη της Αθήνας , φορώντας ρετρό φορέματα κι έχοντας μαζί τους ένα βάζο μέλι κι ένα τσεκούρι (άμεσα συνδεδεμένα με το έργο και τον τρόπο που ξεπερνά η ηρωίδα τους φόβους της) φτιάχνοντας σουρεαλιστικές σκηνές με έντονες αντιθέσεις.»
Φωτογραφία © kikipap.com
“Zero, I’m a baker”
Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στον Wes Anderson . Οποτε μπορώ να βλέπω συνέχεια τις ταινίες του, χωρίς τέλος. Όταν τελείωσε το φετινό «Grand Budapest Hotel», το οποίο είναι , ίσως, το καλύτερο του φιλμ μέχρι τώρα, μέσα στον ενθουσιασμό μου, σκέφτηκα να κάνουμε ένα μικρό homage μεταμορφώνοντας τη Σοφία Γεωργοβασίλη, σε Agatha (την υποδύεται η Saoirse Ronan) και να δημιουργήσουμε ένα concept, εμπνευσμένο από τον συγκεκριμένο κινηματογραφικό χαρακτήρα. Δεν ξέρω ποια θα ήταν η αντίδραση του Wes , αν το έβλεπε αλλά τουλάχιστον προσπαθήσαμε, όσο μπορούσαμε και η υπέροχη Σοφία ανέβασε λίγο παραπάνω το ζάχαρο της. 16
“Mistero Buffo”
Το Θωμά Μοσχόπουλο και όσους συνεργάζονται σταθερά μαζί του, τους εκτιμώ πάρα πολύ, έχω δει σχεδόν όλες τις παραστάσεις τους από το Αμόρε μέχρι σήμερα και κάθε φορά θα θαυμάζω το γεγονός ότι μας κάνει να φεύγουμε, από το θέατρο, «γεμάτοι», Το πανέξυπνο «Mistero Buffo» ήταν η πρώτη δουλειά, που συνεργαστήκαμε χωρίς να το έχουμε σχεδιάσει! Είχα πάει να τραβήξω backstage φωτογραφίες από μία πρόβα τους, για ένα θέμα στο site που δουλεύω και τελικά οι ,εικόνες χρησιμοποιήθηκαν, ως η επίσημη πρόμο φωτογράφιση, γεγονός που μου προκάλεσε μια παιδιάστικη χαρά, γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις είναι και λίγο δύσκολο να κρυφτείς.
Φωτογραφία © kikipap.com
17
Όνειρο της από μικρή ήταν να ασχοληθεί με το σχέδιο. Η μαμά της ήταν μοδίστρα. Η Αθηνά σηκωνόταν τα βράδια και έκανε τα σχέδια της πάνω στα ρούχα που έραβε η μητέρα της. Ακολούθησε το όνειρο της και δεν έφυγε από την Ελλάδα. Περνάει το μεγαλύτερο μέρος της μέρας στο ατελιέ της στο κέντρο της πόλης Λατρεύει το άσπρο και το μαύρο. Τα χρώματα που χρησιμοποιεί υπάρχουν στη φύση. Γεωμετρικά σχέδια Απλότητα, θηλυκότητα Έχει επιρροές από αρχαιοελληνικά πρότυπα Τα ρούχα που σχεδιάζει, αναδεικνύονται σε ολα τα σώματα 19
Γιάννης Πετρίδης Του Νίκου Ορφανού
μια ζωή μες’ στα τραγούδια!
Τι να πρωτοσυζητήσω με το Γιάννη Πετρίδη; Ακούω τις εκπομπές του 33 χρόνια. Διάβαζα τo περιοδικό του, έχω αγοράσει πολλούς δίσκους που άκουσα ή μου πρότεινε, είναι ο υπεύθυνος για τον τρόπο που ακούω μουσική, σε μεγάλο βαθμό. Επί σειρά ετών η απογευματινή ώρα, 4-5 ήταν δική του. Όταν σταμάτησε η εκπομπή του, στο κρατικό ραδιόφωνο, μετά από 38 χρόνια, τα απογεύματα δεν ήξερα τι να κάνω. Μουσικός παραγωγός, συλλέκτης, γνώστης, εκδότης του ιστορικού περιοδικού Ποπ & Ροκ από το ’78 έως το ’95 περίπου, συνεργάτης στις εφημερίδες Μεσημβρινή, Ελευθεροτυπία, Βήμα κ.α, μουσικοκριτικός, διευθυντής στο ελληνικό παράρτημα της Virgin, τότε που έβγαιναν συγκλονιστικές κυκλοφορίες ταυτόχρονα με το εξωτερικό, μέλος στο αμερικάνικο Rock ‘n Roll Hall of Fame με δικαίωμα ψήφου, και βασικός υπεύθυνος ξοδέματος αμέτρητου εφηβικού χαρτζηλικίου σε δίσκους και συναυλίες, κάμποσων γενεών. Ο Γιάννης είναι ο δάσκαλος όλων εμάς των μουσικόφιλων, όλων εμάς για τους οποίους, η βελόνα στο πικάπ, από τότε που πρωτοκάθησε επάνω στον αυλάκι του δίσκου, δεν ξανασηκώθηκε ουσιαστικά ποτέ. Κυρίες και κύριοι, για τη συνέχεια κοντά σας, ο Γιάννης Πετρίδης: -Γιατί η νέα γενιά δεν ακούει ροκ όπως οι γονείς τους; Η κοινωνία πια έχει διαφοροποιηθεί. Και αυτό δε συνέβη μόνο στην Ελλάδα. Πιστεύω ότι προετοίμασε το έδαφος η γενιά της δεκαετίας ’80’90, αποδεχτήκαμε πολύ γρήγορα, από τη μία, κάποιοι το έφεραν και σε
ένα στυλ κουλτούρας, με όλα αυτά τα χορευτικά κινήματα, το house κλπ, μιλάω για μια μουσική που ήρθε τότε ως μια μεταλλαγμένη ντίσκο. Παράλληλα, πολύ εύκολα ο τύπος και η ιδιωτική τηλεόραση πέρασαν τη διασκέδαση τότε, με τα «ελληνάδικα», θυμάσαι που ένας υπουργός τότε του Πασόκ, τα είχε χαρακτηρίσει πολιτιστικά κέντρα, και μάλιστα σε μια Βαλκανική χώρα, που το έχει στο αίμα της το να ανέβει στα τραπέζια. Φαντάσου, έχει προηγηθεί ο Χατζιδάκις και ο Θεοδωράκης, που μας έχουν σηκώσει, από το τίποτα, που μεταπολεμικά βρισκόταν η Ελλάδα, μια ρημαγμένη χώρα, με τους ποιητές, τον Ελύτη, το Γκάτσο, το Ρίτσο, το Λειβαδίτη, τον Ελευθερίου, τον Παπαδόπουλο και όλους τους άλλους. Ταυτόχρονα, σκέψου, ότι από τη δεκαετία του ’50 έχουμε μουσικές εκρήξεις παγκοσμίως, με το ροκ εν ρολ, στην Ιταλία με την άνθιση του Ιταλικού τραγουδιού, στη Γαλλία, την Αγγλία, και από το ’80 και μετά, με το «λαιφστάιλ», άλλαξαν τα πράγματα. Από τότε έγιναν τα πράγματα επιφανειακά, εικόνα και η μουσική το ίδιο. Υπήρχε βέβαια ο Μπόουη και άλλοι παλιότεροι, αλλά δεν ήταν αυτοσκοπός του το στάιλινγκ, πάντα υπήρχε και η μουσική. Μετά έγινε το στυλ αυτοσκοπός, πέρασε και στις εκπομπές και έγινε τελικά ξεφτίλα στάιλινγκ. Έχουμε τρία πράγματα που μας πάνε προς τα εκεί: ιδιωτικά κανάλια, ραδιόφωνα και περιοδικά λαϊφστάιλ. Είμασταν σαν την Πομπηία λίγο πριν την καταστροφή, όπου πρέπει να κάνουμε τα πάντα, γιατί και τώρα ζούμε σε ένα άλλο στυλ λαϊφστάιλ, αυτό του διαδικτύου.
-Γιατί δεν ασχολήθηκες με την ελληνική μουσική; Θα μπορούσα να κάνω και εκπομπές με ελληνική μουσική, αλλά με πρόλαβε ο Γιώργος Παπαστεφάνου, που έκανε τις εκπομπές όπως περίπου φανταζόμουνα να τις κάνω κι εγώ. Υπήρχε τότε και ο Νίκος ο Μαστοράκης, που είχε το στυλ του entertainment deejay, επομένως έπρεπε να κάνω κάτι διαφορετικό, το οποίο ήξερα, γιατί από μικρός ήθελα να γνωρίζω τι κρύβεται πίσω απ’ τα τραγούδια. Από τη δεκαετία του ‘50 μικρός, ακούγοντας το Δεύτερο πρόγραμμα, με παρουσιαστές όπως ο Μίμης Πλέσσας, γύρω στο ’57-’58, εκεί πρωτοάκουσα τον Έλβις, το Μπόμπι Ντάριν, έτυχε να μεγαλώσω στα χρόνια που έβγαινε η καλύτερη μουσική που βγήκε στον περασμένο αιώνα. Άκουγα τον Έλβις και τις Ronettes και λέγαμε τι είναι αυτό; Δεν ξέραμε ούτε για wall of sound ούτε τίποτα, δεν είχαμε καμία πληροφόρηση. Μεγάλωσα, λοιπόν, με όλα αυτά τα ακούσματα του κρατικού ραδιοφώνου, με τα λατινοαμερικάνικα και λοιπά, και γι’αυτό χάρηκα που είδα χρόνια μετά τους ροκ σταρ, το Ντέηβιντ Μπερν και δεκάδες άλλους, να επιστρέφουν σε αυτές τις μουσικές. Η γενιά μου είναι απόλυτα τυχερή, γιατί ζήσαμε τη γέννηση μουσικών ειδών, που δε θα ξανασυμβούν ποτέ. Μέσα μου λοιπόν, έμειναν όλα αυτά τα ακούσματα και σκέψου, όταν άρχισα να κάνω εκπομπές και να παίζω τα τσαρτ, τι υπήρχε εκεί μέσα: οι Ρόλινγκ Στόουνς, ο Σέρτζιο Μέντες και οι Brasil ’66, ο Φρανκ Σινάτρα με την Πέγκυ Λη, οι Μπητλς. Έβλεπα το Ντύλαν στη Μαλακάσα και σκεφτόμουν ότι ανήκω σε μια ευλογημένη γενιά, γιατί ζήσαμε τα σαράντα χρόνια, μιας εποχής, που σε διακόσια χρόνια, θα αναφέρεται, όπως αναφέρεται σήμερα η εποχή του Μότσαρτ και του Μπετόβεν. Όταν φύγει ο Ντύλαν και ο Σπρίνγκστην και κάνα δυο άλλοι, τελειώσαμε. Οπότε, πώς να ακούσει σήμερα ροκ ο πιτσιρικάς; Σήμερα, υπάρχουν μόνο κάνα δυο πραγματάκια καλά, οι Black Keys, o Jack White, ελάχιστα. -Πως έφτιαξες τη μουσική σου αγωγή; Ενώ άκουγα το κρατικό ραδιόφωνο, με τα ελληνικά, τα λάτιν, τα ιταλικά, άκουγα παράλληλα και το Radio Caroline, τη Φωνή της Αμερικής, αλλά πήγαινα και στις συναυλίες του Θεοδωράκη και άκουγα το Τραγούδι του νεκρού Αδερφού, πήγαινα και στον Επιτάφιο και στις συναυλίες του στο Κεντρικόν, τότε με τον Καζαντζίδη και λέω, για να μας τον παρουσιάζει ο Μίκης τον Καζαντζίδη, κάτι σημαίνει, και έμπαινα και στο λαϊκό τραγούδι. Και από τη μια ακούγαμε τα ροκ και από την άλλη μου άρεσε και η Μαίρη Λω και η Τζένη Βάνου και η Νάνα Μούσχουρη. Καθώς μεγάλωνα όμως, αφοσιώθηκα περισσότερο στον αμερικάνικο ήχο, γιατί θεωρώ ότι από κει ξεκίνησαν όλα. Μπορεί οι Αμερικάνοι να μην έβγαλαν Μπητλς και Στόουνς και τέτοια συγκροτήματα, ή Λεντ Ζέπελιν, αλλά, τι είναι οι Μπητλς και οι Στόουνς; Όλη η αμερικάνικη κουλτούρα της δεκαετίας του ’30, του ’40 και του ’50. Αλλά και η Αμερική με τη σειρά της είναι οι Ευρωπαίοι που πήγαν εκεί, που μετέφεραν εκεί τα μουσικά τους είδη. Και ακόμα και σήμερα το σημαντικό είναι να τα καταφέρεις στην Αμερική. Η Αντέλ τι είναι, που τα κατάφερε; Η Αμερικάνικη μουσική, όπως και η Amy Winehouse. Από την άλλη είναι άδικο που δεν τα κατάφερε η Dusty Springfield, που ήταν από τις πρώτες που πήγαν εκεί. Εγώ δεν είμαι μουσικός, αλλά ζω μέσα στα τραγούδια, σαν ένας «τρελός» να το πω έτσι, Willy Wonka, που ζει μέσα στη μουσική του. Ό,τι χρήματα έβγαλα από τη δουλειά μου, τα χρησιμοποίησα σε ταξίδια για να δω τις πόλεις που γεννήθηκε η μουσική που αγάπησα, πάω και στα σπίτια των μουσικών απέξω, είχα πάει στη Ντακότα για να δω το μέρος που γεννήθηκε η Πέγκυ Λη, αλλά και εκεί που γυρίστηκαν οι αγαπημένες μου ταινίες, όπως στο μοναστήρι εκείνο που γύρισε ο Χίτσκοκ το Vertigo και πηγαίνω ως ένας μικρός φαν, δε ντρέπομαι να το πω, εδώ ο Ντύλαν είχε πάει να δει το σπίτι του Νηλ Γιανγκ, και καθόταν απέναντι στο πεζοδρόμιο και παρατηρούσε επί μισή ώρα το παράθυρο που είχε γεννηθεί ο μικρός Νηλ Γιανγκ, για να δει τι έβλεπε και έγραψε αυτά τα τραγούδια, δεν είναι συγκλονιστικό; Όπως αντίστοιχα, έρχονται οι ξένοι εδώ, για να δουν που γεννήθηκε ο Σωκράτης και επειδή μου αρέσει πολύ η ιστορία, έχω ταξιδέψει και στην Ευρώπη για να δω που έγιναν μεγάλα ιστορικά γεγονότα, όπως η Ρώμη για παράδειγμα. Βέβαια, θα μου πει κάποιος, τι μας λέει, ότι το ίδιο είναι ο Σωκράτης με το Λένον; Όχι βέβαια, αλλά στο μέλλον, δεν ξέρεις πόσο θα θεωρηθεί ότι επηρέασε και αυτός τη διαμόρφωση μιας κουλτούρας. Από την άλλη, εδώ βλέπεις, ότι δε διασώζεται σχεδόν τίποτα. Δεν υπάρχει ένα μουσείο, κάτι να διασώζει τον πλούτο και την ιστορία της ελληνικής μουσικής. Στην Αμερική σώζεται το σπίτι που μεγάλωσε ο Έλβις, εδώ σώζεται άραγε το σπίτι του Τσιτσάνη στα Τρίκαλα; Ή του Χατζιδάκι, του Βαμβακάρη, του Κουν; -Γιατί με τόσα που γίνονται κοινωνικά, δεν έχουμε τραγούδια αιχμής από νέους δημιουργούς; Τι προβολή έχει σήμερα ένας τραγουδοποιός, όταν προβάλλονται τα μέτρια και τα επιφανειακά; Πώς να γράψει τραγούδια διαμαρτυρίας, για παράδειγμα; Από την άλλη, μια γενιά μπορεί να εκφραστεί και στα
αγγλικά, βεβαίως, πάντα υπήρχε αυτό και με πολύ καλά ονόματα, από τους Last Drive και τους Raining Pleasure και τους Socrates. Δε μπορεί όμως μια χώρα σαν την Ελλάδα, με τόσο δυνατή δική της κουλτούρα, να μετατραπεί ξαφνικά η μουσική πρόταση με αγγλικό στίχο σε κίνημα σοβαρό. Αυτό γίνεται μόνο σε χώρες που δεν έχουν κουλτούρα δυνατή σαν την ελληνική. Δε μπορώ να δεχτώ ότι δε μπορεί κάποιος να εκφραστεί στα ελληνικά σωστά, όπως ακούω. Γιατί τα κατάφερε ο Σαββόπουλος, ο Αγγελάκας με τις Τρύπες, ο Δεληβοριάς, ο Φάμελλος, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, οι Κατσιμιχαίοι και τόσοι άλλοι, μπορεί ο αγγλικός στίχος να περάσει ευρύτερα; Αυτό είναι για διακόσια άτομα που θα πάνε στα κλαμπάκια της Αθήνας, και μέχρι εκεί. Από την άλλη όμως, υπάρχουν κι εκεί σπουδαία ταλέντα, που όμως θα πρέπει να αποφασίσουν, ότι αν θέλουν καριέρα διεθνή σαν το Βαγγέλη Παπαθανασίου, θα πρέπει να φύγουν έξω. Αυτό που αποδέχομαι είναι σε μια μουσική φόρμα, που έχει διαμορφωθεί τώρα, ηλεκτρονικής μουσικής, όπως οι Keep Shelly in Athens, ο Leon και ένα δυο άλλοι, να μπορέσουν να βγουν έξωπου ήδη το κάνουν-και να γίνουν αποδεκτοί. Αλλά και πάλι, πρέπει να έχει κάποιος πολύ μεγάλες επιτυχίες για να πει ότι κάνω καριέρα και βγάζω χρήματα από το downloading. Ακόμα και ο Ντέμης Ρούσος με το Βαγγέλη, έφυγαν έξω, μένανε για μήνες, όπως μου έχει πει ο Βαγγέλης, το ’68, με ελιές και ψωμί, και βγήκε τότε το Rain & Tears και έπαιξαν το τραγούδι οι σταθμοί σε συνδυασμό και με τα γεγονότα, πήρανε την ώθηση, αλλά είδες και τι σπουδαίοι ήταν και πως ακόμη και σήμερα το άλμπουμ τους 666, θεωρείται στην Αγγλία από τα σημαντικότερα στο progressive rock. -Πως και δεν παρασύρθηκες ποτέ από την υπερβολή του ροκ τρόπου ζωής; Μεγάλωσα σε συντηρητικό περιβάλλον, η οικογένειά μου μας έβαλε όρια και γι’ αυτό δεν θέλησα ποτέ να τα υπερβώ και δεν παρασύρθηκα από έναν υποτιθέμενο ροκ τρόπο ζωής, όπως πολλοί τον εννοούν. Τα τελευταία χρόνια ακούω πολιτικούς να μιλάνε για το ροκ και πόσο ροκ τύποι είναι μάλιστα. Ο ορισμός σκληρό ροκ έχει γίνει πολιτικό σλόγκαν, αν είναι δυνατόν! Ή κάτι τύπους που λένε στις εκπομπές ότι είναι ροκ, με κάτι μπλουζάκια των Ramones! Όλα λαϊφστάιλ! - Θα έλεγες ότι είσαι ροκ και τι σημαίνει αυτό τελικά; Εγώ δεν έκανα τα ακραία πράγματα της ροκ ζωής, αλλά μια απόσταση από το κατεστημένο την είχα, μια στάση ζωής που είχα, πιστεύω ότι είναι ροκ. Δε θέλω να το εξηγήσω περισσότερο, όσοι με γνωρίζουν ξέρουν τι εννοώ, δεν πήγα ποτέ να προσκολληθώ κάπου, δεν απέκτησα κάτι επειδή έγλειψα κάποιους, κράτησα μία απόσταση και για μένα αυτό είναι ροκ διάθεση. Πάντως να λένε οι πολικοί ότι είναι ροκ, αυτό είναι ό,τι πιο γελοίο έχω ακούσει. Η μουσική από την άλλη είναι κάτι το μοναχικό για μένα, από μικρός είχα την τάση να απομονώνομαι, ήθελα να αφιερώνομαι στα τραγούδια, δεν ήμουνα βέβαια απόλυτα μόνος, αλλά θα πρέπει να έχει κανείς μια κοπέλα, σύντροφο που να τον ανέχεται, να τον καταλαβαίνει, δε μπορείς άλλωστε, να τα χαρείς και μόνος σου. Εγώ είχα την τύχη να μεγαλώσω με έναν πολύ καλό μου φίλο, ο οποίος έχει την οικογένειά του, αλλά δέσαμε από πολύ παλιά, γιατί συνέχεια έχουμε διαφωνίες, σαν δυο τρελοί επιστήμονες που συνέχεια διαφωνούν, στο τέλος καταλήγουν κάπου και παρ’ όλο που έχουμε σταματήσει τις εκπομπές και δεν είναι πια μαζί μου στις καινούριες, δεν υπάρχει μέρα που να μη μιλήσουμε ώρα στο τηλέφωνο για τους νέους δίσκους, για ό,τι νέο έχει γίνει, για όλα. Ο Κώστας Ζουγρής ήταν αυτός που μοιραζόμουν και ακόμα μοιράζομαι τις σκέψεις μου, παρ’ όλο που δεν αποδέχομαι πάντα όλες τις τρελές ιδέες που έχει. Αλλά κάποιες έχουν παίξει όμως μεγάλο ρόλο στην εκπομπή. Συνδιαμορφώναμε, λοιπόν, τη θεματολογία και φαντασιωνόμασταν ότι ήμασταν κάτι σαν το Λένον/Μακάρτνεϊ ή το Τζάγκερ με το Ρίτσαρντς! (γέλια). Ή ο Μπρους με το σαξοφωνίστα του. -Πως τα προλαβαίνεις και τα ακούς όλα; Ακούω μουσική όλη την ημέρα, βέβαια είμαι και μιας κάποιας ηλικίας. Σκέψου ότι άκουγα τη μουσική μεγαλώνοντας, καθώς εξελισσόταν. Και σιγά σιγά άρχισα να ψάχνω το παρελθόν και εκεί ανακάλυψα τη μουσική του ’30, του ’40, του ’20, αλλά τα τελευταία χρόνια δε βγαίνουν πολλοί καλοί δίσκοι οπότε έχει καταλαγιάσει, ας πούμε, η τροφοδοσία της δισκοθήκης μου. -Μπορεί ένας κριτικός να αντιληφθεί άμεσα τη σπουδαιότητα ενός δίσκου;. Για να γράψεις κριτική πρέπει να έχεις πολύ μεγάλο εύρος μουσικής γνώσης, για να δεις από πού εμπνέονται όλα αυτά, πρέπει να παρακολουθείς κινηματογράφο, θέατρο, να παρακολουθείς τις εξελίξεις, τι έρχεται, τι συμβαίνει στα πράγματα, να είσαι πληροφορημένος απόλυτα τι συμβαίνει, τριγύρω σου τι γίνεται, τι τρέχει αυτή τη στιγμή στον πλανήτη. Νομίζω λοιπόν ότι ένας τέτοιος κριτικός και όχι ένας που
21
περνάει το χρόνο του πίνοντας από δω κι από κει στα διάφορα μπαρ, μπορεί να αντιληφθεί με το πρώτο άκουσμα τη σπουδαιότητα ενός δίσκου. Εγώ δεν ήμουν λεξιπλάστης, λέω την άποψή μου ψυχρά, αλλά συνεχώς ψάχνω σε βιβλία, τι είναι ας πούμε, αυτό το όνομα που αναφέρει ο Morrissey σε αυτό το τραγούδι, από παλιά το έκανα και σε μια εποχή που δεν είχες όλα αυτά τα κανάλια πληροφόρησης που έχεις σήμερα. -Να μιλήσουμε για το Ποπ & Ροκ; Το Ποπ & Ροκ (πρωτοβγήκε το 1978) μαζί με την εκπομπή τότε, ήταν οι δύο βασικοί πυλώνες της μουσικής πληροφόρησης στην Ελλάδα. Η χρυσή του εποχή ήταν μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’80. Έπαιξε ρόλο και η μουσική εξέλιξη, καθώς κάπου εκεί τελειώνει η σπουδαία εποχή της ροκ μουσικής, με μια αναλαμπή με το γκραντζ λίγο μετά. Δε σημαίνει ότι το ροκ έχει εξαφανιστεί τώρα, υπήρξαν κατόπιν και οι Radiohead και οι White Stripes, αλλά οι καθαρές πηγές του ροκ τελειώνουν εκεί, με Pixies, Pearl Jam και όλα αυτά, δεν έχω συναντήσει έκτοτε άλλο κίνημα στο ροκ. Με κάποιο τρόπο, που δεν τον είχαμε καταλάβει λοιπόν τότε, με την ποπ που είχε έρθει και την αλλαγή που συνέβαινε, εμένα τον Κώστα το Ζουγρή και το Βάσο Τσιμιδόπουλο που βγάζαμε το περιοδικό, μας επηρέασε και βάλαμε, λοιπόν, εξώφυλλο τη Μαντόνα. Μόλις βάλαμε εξώφυλλο τη Μαντόνα, είχαμε τη μεγαλύτερη πτώση πωλήσεων στην ιστορία του περιοδικού. Χάσαμε κάπως την προσωπικότητά μας. Αλλά ήταν και η αλλαγή που οι παλιότεροι ροκάδες δε μπορούσαν να αποδεχθούν. Θα μπορούσε να δεχτεί ένας που άκουγε Jethro Tull, τους Massive Attack για παράδειγμα; Άσχετα αν τους αποδεχθήκαμε εμείς. -Στη στήλη αλληλογραφίας του περιοδικού, παρατηρείται το φαινόμενο, οι αναγνώστες που θίγονταν οι αγαπημένοι τους καλλιτέχνες από τις γνώμες των συντακτών, συχνά να τους βρίζουν σκαιότατα και όχι μόνο δημοσιεύονταν οι επιστολές τους αυτούσιες, όχι μόνο δεν έκαναν μήνυση οι συντάκτες, αλλά πολλές φορές δεν απαντούσαν καν. Πως συνέβαινε αυτό; Είχαμε πει στους συντάκτες, κοιτάξτε, πρέπει να δώσουμε ελευθερία στα παιδιά, στους αναγνώστες να εκφραστούν ελεύθερα. Υπήρχε βέβαια και ένας ρομαντισμός σε όλες αυτές τις διαμάχες με τις μουσικές φυλές που συνέβαιναν τότε, με τους πανκ, τους ροκάδες, τους μεταλάδες, τους νιου γουέηβ, τους ντισκόβιους και τα λοιπά. Όπως και οι συντάκτες έγραφαν ελεύθερα ό,τι ήθελαν, σύμφωνα με το μουσικό τους γούστο. Σε άλλα περιοδικά δε γινόταν αυτό, υπήρχε γραμμή. Κάθε συντάκτης είχε το γούστο του, τι κάναμε λοιπόν; Καθόμασταν με τον Κώστα, ερχόντουσαν οι δίσκοι από τις εταιρείες και λέγαμε αυτά, επί παραδείγματι, είναι περισσότερο για τον τάδε, αυτά για τον άλλον, τα χέβι μέταλ ας πούμε τα δίναμε στο Στάθη Παναγιωτόπουλο. Όμως μερικές φορές, για να κανιβαλίσουμε λίγο την υπόθεση, τους δίναμε και από αυτά που δεν τους άρεσαν, επί τούτου (γέλια). Δίναμε ας πούμε στον Κωνσταντέα, που ήταν του παλιού ροκ, το δίσκο των Magazine, που δεν ήταν τελείως πανκ ας πούμε και λέγαμε, για να δούμε τι θα γράψει για τους Magazine; Αυτά δεν ξαναγίνονται. Ή στον Κοντογούρη ας πούμε, ήμουν τυχερός που είχα τόσο σπουδαίους συντάκτες, σαν τον Πητ Κωνσταντέα, το Νίκο Κοντογούρη που έκανε τόσους πολλούς να αγαπήσουν τόσα συγκροτήματα, το Γιάννη Μαλαθρώνα, το Θανάση Μάνθο, το Γιώργο Μονεμβασίτη, ή το Μάκη Μηλάτο, τον ξάδερφο του γνωστού Μηλάτου. Τέλειωσαν αυτά με τη δεκαετία του ‘80, όλα τελειώνουν άλλωστε. Κρατούσαμε μια ισορροπία και στο περιοδικό και στην εκπομπή, έβαζα ας πούμε Blue Oyster Cult, αλλά μετά έπαιζα και τους Tuxedo Moon. -Η εκπομπή κράτησε 38 χρόνια, πες μας για αυτή την πορεία: Πάντα άκουγα από τα Νο 1, μέχρι τα πιο πρωτοποριακά και έτσι έκανα και στο πρόγραμμα. Δίπλα στο πολύ εμπορικό, προσπαθούσα να περνάω και τα καινούρια πράγματα. Στην ΕΡΤ δεν είχα καμία παρέμβαση, παρά μόνο, στην πρώτη εποχή του Πασόκ. Όταν βγήκε το Πασόκ το ’81, μέσα στο τότε κύμα του αντιαμερικανισμού που υπήρχε, είχε βγει ο εκπρόσωπος του Πασόκ τότε, ο Μαρούδας, και είχε πει, «δε θα αφήσουμε τους δορυφόρους να μολύνουν τον ελληνικό γαλάζιο ουρανό». Η άποψη αυτή αμέσως περνάει και στην ΕΡΤ. Έρχεται ο διευθυντής τότε του Πρώτου προγράμματος και μου λέει, «Γιάννη, πιέζομαι πάρα πολύ, μου λένε να σου κόψω την εκπομπή, αλλά εγώ επειδή σε εκτιμώ, προτείνω κάτι άλλο, θα πρέπει να σταματήσεις να βάζεις καινούρια τραγούδια, θα σε κάνω μέρα παρά μέρα για λίγο, να ηρεμήσει η κατάσταση». Και έτσι έγινε η εκπομπή μέρα παρά μέρα με τον ίδιο τίτλο. «Και να μη βάζεις αμερικάνικα»! Να ακούς αυτά από κάποιους του Πασόκ, που είδαμε στη συνέχεια τι έγινε! Λέμε με τον Κώστα λοιπόν, τι να κάνουμε, να φύγουμε; πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να το ξεπεράσουμε. Και ξεκινήσαμε να βάζουμε Δευτέρα γαλλικά, Τετάρτη ιταλικά και Παρασκευή κάποια καινούρια, καλυμμένα
22
κάπως. Μετά από ένα διάστημα, έρχεται διευθυντής ραδιοφωνίας αυτός που λέγεται Ιάκωβος Καμπανέλλης, που είναι ένας από τους πυλώνες του πολιτισμού στην Ελλάδα. Περνάει μια μέρα από το στούντιο του Πρώτου προγράμματος να μας γνωρίσει, του λέω χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω και τα λοιπά, αριστερός αυτός τώρα έτσι, πρόσεξε, μου λέει λοιπόν, «κάποιος μου είπε ότι η εκπομπή ήταν καθημερινή και τώρα έχει γίνει μέρα παρά μέρα;», ναι του απαντάω, γιατί ξέρετε μας είπαν να μην παίζουμε πολλά αμερικάνικα και παρόμοια τέτοια. Αυτός δε μου λέει τίποτα και φεύγει αμέσως, ωχ λέμε εμείς, τώρα πάει να μας την κόψει τελείως την εκπομπή. Την άλλη μέρα μας παίρνει η γραμματέας του και μας λέει σας θέλει ο κύριος Καμπανέλλης, τώρα λέω του Κώστα θα μας στραγγαλίσει, τελειώσαμε, πάμε λοιπόν στο γραφείο του και μας λέει «είναι απαράδεκτο αυτό που έγινε. Μπορείτε να ξεκινήσετε κάθε μέρα από σήμερα; Και να παίζετε όχι μόνο αμερικάνικα αλλά ό,τι θέλετε». Και έτσι ξανάγινε η εκπομπή κάθε μέρα. Έτσι λοιπόν, όπως ξεκίνησε η εκπομπή από το Χατζιδάκι, που τον γνωρίσαμε μέσω του Μάκη Ροζάκη των Charms, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο κορυφαίος για μένα Έλληνας στιχουργός, που ήταν αυτός που με έβαλε στη δημοσιογραφία, αρχές δεκαετίας του ’70, αυτός με έστειλε στον Πασαλάρη στα Επίκαιρα και μου έδωσε στήλη στο περιοδικό και ο Καμπανέλλης που με βοήθησε με την εκπομπή και την επανέφερε στην καθημερινή της βάση. Και θα σου πω τώρα κάτι που μου είχε πει ο Θεοδωράκης, σε μια συνέντευξη που μας είχε δώσει. Όπως καταλαβαίνεις για μένα ο Θεοδωράκης είναι κάτι το άπιαστο. «Λυπάμαι που δεν υπήρξε ένας σαν τον Γιάννη Πετρίδη στο ελληνικό τραγούδι, για να κάνει τη σωστή προβολή του ελληνικού τραγουδιού, όπως το έκανε ο Γιάννης στο ξένο». -Ποιες είναι οι προσωπικότητες που σε γοήτευσαν, οι δίσκοι και τα τραγούδια της ζωής σου; Οι σημαντικότεροι που έχω γνωρίσει είναι ο Χατζιδάκις και ο Θεοδωράκης. Για μένα η στιγμή που είχε έρθει για δυο ώρες ο Θεοδωράκης στην Ερτ και κάθισε μαζί μας τέσσερις ώρες, επειδή το χάρηκε, είναι από τις σημαντικότερες που έχω ζήσει. Ο Πήτερ Γκάμπριελ μου άρεσε πολύ, ο Ντέηβιντ Μπερν που είχαμε περάσει μια ολόκληρη μέρα μαζί κα του έβαλα να ακούσει τραγούδια και είχε τρελαθεί με την Άπονη Ζωή και το Μπιθικώτση καθώς και για λίγο που γνώρισα τον Πολ Μακάρτνεη, καθώς και τον Κηθ Ρίτσαρντς, που είχα να τον δω από τη συναυλία τους εδώ το ’67 και μιλήσαμε αρκετά. Οι άνθρωποι αυτοί είναι τέρατα, ο Τζάγκερ κανονίζει τα πάντα και ο Κηθ είναι η σιγανοπαπαδιά, αλλά ο Μικ είναι ο ιθύνων νους του γκρουπ. Και αυτά που λέει για το Μικ ο Κηθ στο βιβλίο του, μόνο αυτός μπορεί να τα πει για το Μικ, κανένας άλλος. Αν διάλεγα τους δίσκους της ζωής μου, θα διάλεγα το Μεγάλο Ερωτικό του Μάνου, το Sergeant Pepper των Μπητλς, όπως και το Λευκό τους άλμπουμ, θα ξεχώριζα το Songbook της Ella Fitzgerald που τραγουδάει Cole Porter, θα έβαζα το Remain in Light των Talking Heads, το Ι των Λεντ Ζέπελιν, επίσης το Beggar’s Banquet των Στόουνς, αλλά θα έβαζα τραγούδια πιο πολλά, έχουμε περάσει πάλι στην εποχή του τραγουδιού. Θα διάλεγα το Nature Boy του Nat King Cole, αλλά και του Bobby Darin, το Your Song του Έλτον Τζον, σου λέω τώρα τραγούδια που έχουν παίξει ρόλο και στη ζωή μου, θα έβαζα το Psycho Killer των Talking Heads, το Like a rolling Stone του Ντύλαν, από Stones ποιο να πρωτοβάλω, θα βάλω μάλλον το Paint it black, σήμερα λέω αυτά, αύριο μπορεί να σου έλεγα κι άλλα. Συζητάμε σε ένα κουζινάκι, όνειρο για μένα, εφιάλτης για κάθε άλλον: ένα κουζινάκι με ντάνες από δίσκους και βιβλία. Ο Γιάννης είναι από τους τελευταίους αφοσιωμένους, όπως ήταν ο Γιάννης Διακογιάννης, ο αθλητικός δημοσιογράφος, ο Κάρολος Κουν στο θέατρο και τόσοι άλλοι, που άνοιξαν δρόμους εκεί που δεν υπήρχαν παρά χέρσα χωράφια και αγριόχορτα. Από εκείνους που έσκαψαν κυριολεκτικά πάνω στο τίποτα και κατόρθωσαν να διαδώσουν παιδεία, καλλιέργεια, ανοιχτούς ορίζοντες. Είναι από τους ανθρώπους που έφτιαξαν την παράπλευρη μόρφωσή μας, πέρα από τα λογής επίσημα σχολεία. Αγαπητοί ακροατές και αγαπητές ακροάτριες, κοντά σας ήταν ο Γιάννης Πετρίδης. Συνεργάτης του στην εκπομπή ο Νίκος Ορφανός. Καλό σας απόγευμα. Υ.Γ.: Ο Γιάννης Πετρίδης κάνει καθημερινά εκπομπές, 6-8 το απόγευμα στον Vima Fm 99,5. Παράλληλα μπορείτε να ενημερώνεστε από αυτόν από το λογαριασμό της εκπομπής στο twitter: @Apotis4stis5 καθώς και από τη σελίδα του στο Facebook: Giannis Petridis (Γιάννης Πετρίδης)
George Gaudi
Οι περισσότεροι ταυτίζουν το καλοκαίρι με την παιδική ηλικία. Πέρασα ένα ολόκληρο καλοκαίρι στη Σκιάθο , ως πιανίστας. Οι πιο Και ποιός τους αδικεί; Να μετράς το χρόνο σου με τα μπάνια που έκανες ή με τα παγωτά που έφαγες είναι πολύ πιο ευχάριστο από το να τον μετράς με τα νοίκια που δεν πρόλαβες, ή τις προθεσμίες που έχασες, ή με το πόσο καιρό έχεις να δείς ανθρώπους που αγαπάς – αυτός νομίζω ότι είναι και ο λόγος που μας αρέσει τόσο πολύ το καλοκαίρι, γινόμαστε για λίγο παιδιά πάλι.
Ήξερα κάποια που μετρούσε το χρόνο της με καλοκαίρια, έλεγε πρίν τρία καλοκαίρια, είχα πάρει πτυχίο, ή μετακόμισα, τα πιο σημαντικά σημεία της ζωής της τα θυμόταν ανάμεσα απο καλοκαίρια, ανάμεσα στις παιδικές της ηλικίες δηλαδή. Τυχεροί είναι αυτοί που το καλοκαίρι θα τους βρεί σε ένα ελληνικό νησί, αν υπάρχει παράδεισος νομίζω ότι θα είναι ένα νησί στις κυκλάδες, μισοάδειο, όπως είναι το Μάιο. Γιατί είναι και η θάλασσα στη μέση – όποιος θέλει να καταλάβει τι διαφορά έχει ο φόβος από το δέος, πρέπει να βγεί στα ανοιχτά όταν έχει φουρτούνα, και μετά στην απέραντη ήρεμη θάλασσα. Ήμουν περίεργο παιδί, δε μ άρεσε το καλοκαίρι. Το καλοκαίρι δεν κρύβεσαι βλέπεις, ο ήλιος είναι αμείλικτος, είναι όλα φανερά- ξεβολεύεσαι. Μετά μπαίνει η εφηβεία και καλοκαίρι σημαίνει φεύγω απο το σπίτι για κάποιον καιρό, αλητεύω με τους φίλους μου – και στα πρώτα φοιτητικά χρόνια πια, στήνεις τη σκηνή σου όπου βρεις και καταφέρνεις να προσεγγίσεις για πρώτη φορά την παιδικότητα χωρίς να είσαι πια παιδί, και τότε το καλοκαίρι γίνεται πιο γοητευτικό από ποτέ. Και ίσως θα έπρεπε να ανοίξει μια πτέρυγα στην κόλαση για τους καλοκαιρινούς έρωτες, ακόμα περισσότερο για τους ανεκπλήρωτους καλοκαιρινούς έρωτες. Συνήθως έχουν και το άλλοθι της απόστασης, άλλη πόλη ή άλλη χώρα, όλοι όμως σιωπηλά κατανοουν ότι δεν είναι αυτός ο λόγος που δεν στεριωνουν. Ο λόγος είναι ότι αυτή η εποχή δίνει άλλη διάσταση στα πράγματα, έστω η ψευδαίσθηση της ανεμελιάς, έστω το υπέροχο φως σου δίνει την αίσθηση ότι τα πράγματα είναι καλύτερα από ότι είναι, και άν είναι ήδη καλά.
ωραίες μέρες είναι οι τελευταίες μέρες του Αυγούστου, και οι πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη, εκεί που αδειάζει από τους τουρίστες, μένουν λίγοι πια στο νησί, κυρίως οι μουσικοί και τα παιδιά που δουλεύουν στα ξενοδοχεία και στα εστιατόρια που δεν έχουν κλείσει ακόμα για χειμώνα. Πήρε το μικρόφωνο ένας φίλος, μας μίλησε για το καλοκαίρι του 2004 και για το πως φτιάχτηκε το πακέτο των Σαντέ, πως μπορείς να γράψεις γράμματα στο κορίτσι που γνώρισες λίγο πριν γυρίσεις στην Αθήνα χρησιμοποιώντας ενα σπίρτο και το ρυζόχαρτο που είχε μέσα στο πακέτο, και για τα 20 λευκά πουκάμισα που αγόρασε όταν ήταν σερβιτόρος στην Αθήνα την περίοδο των Ολυμπιακών. Το πως κολλούσε τα πακέτα των Σαντέ στην πόρτα της ντουλαπας του και το ότι έβαζε ένα χαρτονόμισμα μέσα σε κάθε πακέτο που τελείωνε, για να έχει για τις δύσκολες μέρες. Γιατί αυτό είναι το καλοκάιρι – όσο δύσκολες και αν είναι οι μέρες που περνάμε, όσο ζόρικο και αν δείχνει το ζήτημα μπροστά μας, όσο και αν το μέλλον δείχνει τόσο βροχερό, το καλοκαίρι βάζεις λίγο ήλιο σε ένα πακέτο κάθε μέρα, και τοι ανοίγεις όταν βρέχει, και αν είσαι τυχερός σε κρατάει μέχρι το επόμενο. Προτείνω να γιορτάζουμε την πρωτοχρονιά την πρώτη του Σεπτέμβρη λοιπόν και ο χρόνος να έχει 9 μήνες, το τρίμηνο του καλοκαιριού να μην μετράει. Να το κατεβάσουμε και νομοσχέδιο, να γίνει και μια διεθνής σύμβαση, και ίσως έτσι όντως μας ακούσει ο Χρόνος και δεν περνάει για τρεις μήνες κάθε τόσο, και τα καλοκαίρια δεν μεγαλώνουμε. Και ίσως μικραίνουμε κιόλας, μέχρι να γίνουμε παιδιά. Και τότε θα μπορούμε να τα ζήσουμε ξανά, αντίστροφα, να ξαναστήσουμε σκηνές παντού, να ψάχνουμε την καλύτερη παραλία στα κατσάβραχα, μετά να βρούμε τα παιδιά απ το σχολείο εκεί που αποφασίσαμε να πάμε όλοι μαζί, και μετά να γυρίσουμε στα παιδικά μας καλοκαίρια, με την (όχι) αθώα Ελλάδα, το παλιό αμάξι του πατέρα μας και το σπίτι στο χωριό, τα ψυγεία της ΕΒΓΑ, τις παραλίες χωρίς ξαπλώστρες, τον παππού και τη γιαγιά – ότι νοσταλγεί ο καθένας. Και απο Σεπτέμβρη βλέπουμε.
23
Seek No Further www.astraia.gr
Φωτογραφία © kikipap.com
Ριφιφί Σε αγαπημένη συνοικία της Αθήνας.. Ελληνική και Μεσογειακή κουζίνα, με μοντέρνες γεύσεις και παραδοσιακά υλικά από την Κρήτη μέχρι τις Πρέσπες. Όλη η Ελλάδα περνάει από μπροστά σου. Και δεν είναι μόνο αυτά.. καθημερινά το μενού περιλαμβάνει και αρκετά πιάτα ημέρας στην κατσαρόλα ή στον φούρνο και τα περίφημα φρέσκα φτιαγμένα στην κουζίνα τους ζυμαρικά.. Το καλύτερο είναι ότι εδώ θα βρεις πάντα φρέσκα ψάρια. Εμμανουήλ Μπενάκη 69 & Βαλτετσίου 10681 Αθήνα Τηλ: 210-3300237 Delivery: 210-3300238 info@rififi-restaurant.gr
Άμα Λάχει στης Νεφέλης Εκεί πολύ παλιά, βρισκόταν το γνωστό Δημοτικό Σχολείο της Καλλιδρομίου και μετά μια ταβέρνα. Οι καινούργιοι ιδιοκτήτες, οι φίλοι Αλέξανδρος και Γιάννης, άλλαξαν τελείως το κόνσεπτ. Μούσα τους η μικρή κόρη του Γιάννη, Νεφέλη. Λουκάνικα ξιδάτα και απάκι Κρήτης, λουκάνικο με πορτοκάλι Καλαμάτας, παστά και σύγκλινα Μάνης.. και άλλα πολλά..Τα υπόλοιπα εκεί.. Καλλιδρομίου 69 & Μεθώνης 66, Εξάρχεια Τηλ: 210 3845978
Gull Lake by Fragma
Μόλις 28 χλμ. από το κέντρο της Αθήνας σε ένα μαγικό τοπίο, στη Λίμνη του Μαραθώνα με το περίφημης αρχιτεκτονικής φράγμα από πεντελικό μάρμαρο. Εκεί βρίσκεται τo restaurant-café GULL LAKE με minimal διακόσμηση & κύριο χαρακτηριστικό την βεράντα του που επιτρέπει σε όλα τα τραπέζια να έχουν θέα τη λίμνη. Μεσογειακή & διεθνής κουζίνα βασισμένη σε αγνά υλικά του τόπου μας, δροσιστικά κοκτέιλ, ελληνικά κρασιά, homemade γλυκίσματα πολλών ειδών ροφήματα & καφέ, κάτω από τους χαλαρωτικούς ρυθμούς της chill out & lounge μουσικής. Κάθε καλοκαίρι διοργανώνεται το FRAGMA FESTIVAL, με τη συμμετοχή γνωστών Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών. Πληροφορίες www.gulllake.gr Τηλ. 2108143415
Kreuzberg Βερολινέζικη κατάσταση στην καρδιά της Αθήνας. Βρίσκεται στον χώρο ενός παλιού φούρνου στον Κεραμεικό και φιλοξενεί events, από live και dj sets, μέχρι θεατρικά δρώμενα, ομιλίες και προβολές. Τα εργαλεία και τα μηχανήματα του φούρνου δεν πετάχτηκαν, αλλά έγιναν τραπέζια και όμορφο ντεκόρ, που συνδυάζεται όμορφα με το industrial ύφος του χώρου. Αλλιώς, «urban culture bar». Οι μπίρες έχουν την τιμητική τους πίσω από τη μπάρα και σερβίρονται παγωμένες. Αλλά και ο μπάρμαν είναι εκεί για να σου προτείνει τα πιο δροσερά κοκτειλ. Πλαταιών 36, Κεραμεικός ΤΗΛ. 210 3411615
Φωτογραφία © Irene Mc. Photography
Φωτογραφία © Δημήτρης Καλογερής
Χριστίνα Αλεξανιάν
Ποιό είναι το αγαπημένο μέρος για διακοπές; Αυτή ήταν η ερώτηση.. Δεν λένε, ότι η απάντηση που θα σου έρθει πρώτη είναι και η αληθινή; Ε λοιπόν, χωρίς δεύτερη σκέψη η Ίος. Αυτο το νησί είναι σαν να με βρήκε την κατάλληλη στιγμή, ή να το βρήκα εγώ..δεν έχει και μεγάλη σημασία αυτό, να σου πω την αλήθεια.. σημασία έχει ότι βρεθήκαμε. Και δέσαμε, σαν τους κεραυνοβόλους έρωτες. Και δεν ήξερα τίποτα για αυτό το νησί..θυμάμαι μόνο ότι ήταν επιλογή μου χωρίς να ξέρω το γιατί.. Κανείς δεν μου είχε μιλήσει πριν για την Ίο και ποτέ δε είχα και την περιέργεια να πάω. Το μόνο που ήξερα, είναι ότι εκεί γυρίστηκαν σκηνές από την ταινία «Το απέραντο γαλάζιο». Και έρχεται μια μέρα πριν από κάποια χρόνια, που το μόνο που ήθελα και είχα ανάγκη, ήταν να εξαφανιστώ από την Αθήνα. Και εκεί που αναρωτιόμουν πού να πάω…σαν να το είχα στο μυαλό μου οργανωμένο, η πρώτη μου σκέψη ήταν για την Ίο, χωρίς καν να το επεξεργαστώ. Κι όχι έτσι μαγικά..Θα ’χει ησυχία σκέφτηκα, τάβλι σίγουρα και καθαρούς, αληθινούς ανθρώπους. Το απέραντο γαλάζιο πού το πας! Και, επιτέλους, ένα νησί που δεν παραπέμπει σε τεράστιο club. Δεν ήταν αυτό που είχα ανάγκη! Η επόμενη σκέψη ήταν ακόμη πιο απλή. Θέλω ένα δωμάτιο, που τα παράθυρα του να βλέπουν θάλασσα, και να μπορώ και να την ακούω. Και αυτό και έκανα. Πήρα αμέσως το τηλέφωνο και έκλεισα δωμάτιο στην Ίο! Σε λίγες μέρες ήμουν ήδη εκεί.. Σαν να το ήξερα..Η θάλασσα ήταν τόσο κοντά μου, που με έβρεχε συνεχώς. Η παραλία, Μυλοπότας. Και μπροστά μου όλο το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου! Για το πόσο όμορφο νησί είναι η Ίος θα στο πουν όλοι.. η Ίος όμως δεν είναι μόνο αυτό..είναι και η ενέργεια της..
Το σίγουρο είναι ότι αδειάζει το μυαλό σου από όσα σε καταδυναστεύουν στην πόλη, όλα όσα σε εμποδίζουν να βλέπεις κάθε πρωί πόσο όμορφη είναι τελικά η ζωή. Τί κάνω εγώ όταν είμαι σε διακοπές; Πρώτα αρχίζω τις εξερευνήσεις. Πάντα μ’ αρέσει να τις κάνω στην αρχή, για να χαλαρώνω μετά και να απολαμβάνω όλες τις γεύσεις και τα αρώματα ενός τόπου. Και έτσι κι έγινε..Μαγγανάρι, Πικρή Νερό, Τρεις Κλησιές, Τρυπητή, το Αυλάκι του Παπά. Και όσο και αν σου ακούγεται περίεργο, στην Ίο τα τελευταία χρόνια πέρασα τις πιο όμορφες μέρες μου και ας ήμουν εγώ και ο εαυτός μου, μόνη μου.. Την “έβγαζα” όλη μέρα στη θάλασσα, κολύμπι, βιβλία στην αμμουδιά και τίποτα άλλο και παρέες, νέες παρέες! Το μοναδικό άγχος που με είχε “κυριεύσει” ήταν ένα.. Πώς να γεμίσω το μυαλό μου με όσο το δυνατόν περισσότερες εικόνες, αυτές που θα με συντροφεύουν στο γυρισμό.. Κάπως έτσι πέρασαν τα τελευταία μου χρόνια, όμορφα και ήρεμα..με τους χειμώνες να φεύγουν γρήγορα. Όπως και φέτος. Και όσο σας γράφω όλα αυτά, είμαι έτοιμη να οργανώσω και τις φετινές μου διακοπές..και μάλλον ξέρω και το που.. Σημαντικό tip: Αν βρεθείς σε σκάφος, οπωσδήποτε να μαγειρέψεις μακαρονάδα με θαλασσινά, και φυσικά το νερό που θα τα βράσεις να είναι θαλασσινό.. δεν έχεις καλύτερο! Καλό καλοκαίρι!!
29
Φωτογραφία © Irene Mc. Photography
Elia food & drink
Είναι και εστιατόριο, είναι και μεζεδοπωλείο. Ανάλογα την ώρα και τη δίαθεση.Μπορείς να απολαύσεις το φαγητό σου, όλη μέρα, με φόντο βομκαμβίλλιες να σου ομορφαίνουν το ποστ! Συντροφιά σου θα έχεις jazz-funky μουσική. Τί να σου προτείνω! Τα τυροπιτάκια της γιαγιάς με μέλι και σουσάμι (μαγειρεμένα όντως απο τη γιαγιά), το μαύρο λιγκουίνι με κρέμα σολωμού και κρόκο Κοζάνης! Από σαλάτες η πανδαισία χρωμάτων πρωταγωνιστεί. Κι αν δεν πεινάς ραντεβού για κοκτέιλ!
Χώρα - 6983192650
30
Yialou beach bar
Yialou από το Γιάννης και Λουκία.. Δεν πας αλλού γί´ αλλού! Πας Για-Λου. Και έχεις ήδη δυο νέους φίλους! Πάνω στην παραλία all day bar. Εκεί θα δεις το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα από την ωραιότατη ξαπλώστρα σου με το κοκτέιλ στο χέρι! Ένα μπαρ στέκι.. Τα λέμε yialou!!
Παραλία Γιαλός - 2286 091497
The Octopus tree μεζεδοπωλείο
Ένα μεζεδοπωλείο ορόσημο, ανοιχτό απο το1990, στο λιμανι της Ιού.. πιο κοντά στη θάλασσα απλά δεν γίνεται. Εδώ θα γευτείς ντόπιους μεζέδες. Θες ρεβυθοκεφτεδες, ξινό και σκοτυρι; Δεν ξέρεις τί είναι αυτά; Ντόπια τυριά και βέβαια το κλασσικό χταπόδι στα κάρβουνα το οποίο χταπόδι “λιαζεται” με τον παραδοσιακό τροπο κρεμασμένο στο Octapus tree, ακριβώς στην είσοδο του μαγαζιού.
Agosto restaurant - bar
Στη Χώρα, ένα εστιατόριο που συνδυάζει τα χρώματα του Αιγαίου με τις γεύσεις και τα αρώματα της Ιταλίας και όλης της Μεσογείου. Ιδανικός προορισμός για τους λάτρεις των αυθεντικών ιταλικών συνταγών. Από τις 7 το απόγευμα μέχρι τη 1 το βράδυ! Σε ένα περιβάλλον που θα το θυμάσαι! Αν θες gourmet γεύσεις και άψογο service εδώ θα τα βρεις!
Λιμάνι - 6974659838
Χώρα - 2286 092020
Ios Palace Hotel & Spa
Βάλσαμο bar Χαλαρά, μετά τον ήλιο, με τραπεζάκια και μαξιλάρες στον πεζόδρομο και μουσικές του κόσμου στα ηχεία, να ταξιδεύει σώμα και μυαλό. Ξεκινάς την βραδιά με ήχους της soul, jazz kai blues αλλά και με το κατάλληλο cocktail πού ξέρεις η κουβέντουλα και oi alternative ρυθμοί του, μπορούν να σας κρατήσουν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες...
Χώρα - 6946842518
Ένας υπέροχος προορισμός από μόνος του.Ένα ξενοδοχείο χτισμένο αμφιθεατρικά πάνω από την παραλία του Μυλοπότα, απόλυτα εναρμονισμένο με την κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική. Από τις καλύτερες προτάσεις διαμονής της Ίου. Συνδυάζει την αυθεντική νησιώτικη φιλοξενία με την πολυτέλεια που όλοι αξίζουμε. Το Ios Palace Hotel & Spa προσφέρει σε κάθε επισκέπτη την ευκαιρία να αισθανθεί πιο κοντά στις τοπικές παραδόσεις και τον πολιτισμό.
Μυλοπότας 22860 92000 31
Travel me Κάθε καλοκαίρι τα ίδια και τα ίδια.. Ζέστη και air condition! Φέτος θα μοναδική εμπειρία γεμάτη από έντονες εικόνες και συναισθήματα. πάω κόντρα και το χειμώνα να ναι καλά τα εξωτικά νησιά! Βρήκα το κατάλληλο μέρος! Εσύ που με διαβάσεις τώρα, που είσαι στο μετρό (δυστυχώς δεν έχουν όλα κλιματισμό), σε εσένα μιλάω! Η παγωμένη πνοή των βόρειων ανέμων, χαϊδεύει δροσερά τις βόρειες εσχατιές της Ευρώπης. Εκεί θα πας!
Και θες και άλλους λόγους;
Ο ήχος της θάλασσας που χαϊδεύει τις απόκρημνες, αυλακωμένες ακτές της Σκανδιναβίας, σε καλεί κοντά της. Τα «Φιορδ» συνθέτουν ένα ειδυλλιακό τοπίο που σε περιμένει να φωτογραφηθείς μαζί του!
Όλα αυτά φυσικά, αν είσαι άνθρωπος με ενδιαφέροντα, γιατί στις χώρες, όπου ο ήλιος δε δύει ποτέ τους καλοκαιρινούς μήνες μπορείς να παρακολουθήσεις πληθώρα συναυλιών και εκθέσεων, καθώς υπάρχει έντονη πολιτιστική δραστηριότητα. Τα κέντρα των πόλεων, και όχι μόνο, σφύζουν από ζωή επιτρέποντάς σου να διασκεδάσεις στα όμορφα υπαίθρια bars υπό τους ήχους live μουσικής ερχόμενος έτσι πιο κοντά στην κουλτούρα των Σκανδιναβών.
Τόλμησε το λοιπόν και γνώρισε από κοντά τις Σκανδιναβικές χώρες που θα σε εντυπωσιάσουν. Η καταπράσινη Σουηδία, η μαγευτική Νορβηγία, η νεανική Φινλανδία και η φιλόξενη Δανία σου επιφυλάσσουν μια
Θα απολαύσεις το μοναδικό φαινόμενο του ήλιου του μεσονυκτίου, ένα φυσικό φαινόμενο που συναντάται στις περιοχές που βρίσκονται μέσα στο βόρειο και νότιο αρκτικό κύκλο.
Tο Cosmorama ετοίμασε για σας τα πιο trendy προγράμματα. Για σας που τα θέλετε όλα στην καλύτερη τιμή www.cosmorama.gr
32
one Extra Virgin Olive Oil
Πώς προέκυψε η ιδέα;
St-art me up
Η ιδέα είχε ως εξής: Θα επαναπροσδιορίσουμε το λάδι της Κρήτης και τους καρπούς της Ελληνικής γης στις gourmet αγορές του κόσμου. Και όπως όλα, έτσι και εμείς ξεκινήσαμε πρώτα από σκέψεις σε λευκό χαρτί. Και έτσι γεννήθηκε το “One”. Το λάδι σας είναι μονοποικιλιακό, και αν ναι ποια είναι τα πλεονεκτήματα του μονοποικιλιακού, σε σύγκριση με τα άλλα λάδια;
Το γεγονός ότι βασιζόμαστε σε μονοποικιλιακό αλλά και γεωγραφικά σταθερό περιβάλλον αναφορικά με την πρώτη ύλη, μας επιτρέπει να διατηρούμε από χρονιά σε χρονιά, κατά το δυνατόν, σταθερή γεύση και αρώματα για τον τελικό καταναλωτή. Το ελαιόλαδο είναι “δυναμικό” προϊόν και με πολλές δυσκολίες, από αστάθμητους παράγοντες στην καλλιέργεια του. Σε ποιους απευθύνεστε; Το “One” Extra Virgin Olive Oil, καθώς και υπόλοιπα προϊόντα που αναπτύσσουμε όπως το θαλασσινό αλάτι, το βαλσαμικό ξύδι και το μέλι, απευθύνονται κυρίως σε gourmet και delicatessen καταστήματα, σε ξενοδοχεία που φιλοξενούν VIP και Business πελάτες καθώς και σε gourmet εστιατόρια, κυρίως στο εξωτερικό αλλά και στην Ελλάδα. Το λάδι το ελληνικό, τελικά, είναι από τα καλύτερα του κόσμου; Και αν ναι, γιατί δεν διακρίνεται πάντα στις διεθνείς εκθέσεις; Το Ελληνικό ελαιόλαδο στη βάση της παραγωγής του έχει μοναδικά και ιδιαίτερα οργανοληπτικά και γευστικά χαρακτηριστικά. Ο πλούτος του εδάφους, το κλίμα και σύμφωνα με τη δική μας αντίληψη, η μεταλαμπάδευση της γνώσης στην καλλιέργεια της από γενιά σε γενιά, το κάνει μοναδικό στον κόσμο.
Το να καταφέρεις να διακριθείς και μάλιστα κατ’ εξακολούθηση σε διαγωνισμούς και εκθέσεις απαιτεί συλλογική προσπάθεια και ένταση στη διεθνή προβολή του Ελληνικού ελαιολάδου. Οι διαγωνισμοί και οι εκθέσεις βασίζονται σε έμπειρους γευσιγνώστες που κρίνουν τα προϊόντα από το βασικό χαρακτηριστικό του προϊόντος που είναι η γεύση και τα αρώματά του. Όταν λοιπόν για χρόνια τώρα ο κόσμος έχει μάθει στη γεύση των ελαιολάδων κυρίως από την Ιταλία και την Ισπανία, τα αποτελέσματα είναι αναμενόμενα.Επίσης, είναι αλήθεια ότι στην Ελλάδα υστερούμε σημαντικά στην εφαρμογή σύγχρονων μεθόδων καλλιέργειας, άλεσης και τυποποίησης του ελαιολάδου, κάτι το οποίο επηρεάζει σαφώς το τελικό αποτέλεσμα. Πρέπει να γίνει κοινή προσπάθεια προώθησης του σωστού τυποποιημένου ελαιόλαδου στις αγορές του εξωτερικού. Είναι καιρός να καταλάβουμε πως ο ανταγωνισμός προέρχεται από την Ιταλία την Ισπανία την Αυστραλία την Τουρκία σε λίγο την Αφρική και όχι από τον ελαιοπαραγωγό ή τον επιχειρηματία από τον διπλανό νομό ή χωριό. Στην Ελλάδα βλέπουμε πλέον πολύ καλές προσπάθειες από συναδέλφους και ευελπιστούμε πως οι νέες ιδέες και η νέα επιχειρηματικότητα στο κλάδο θα αλλάξει την για χρόνια καθιερωμένη κουλτούρα και θα αποτελέσει το ανταγωνιστικό πλεονέκτημά της προσπάθειας μας στο ολοένα και πιο απαιτητικό ανταγωνιστικό διεθνές περιβάλλον. Τι διαφορετικό έχει το Κρητικό λάδι από τα άλλα ελληνικά; Η Ελλάδα και ο γεωφυσικός της πλούτος μας προσφέρει απλόχερα μοναδικά προϊόντα είτε μιλάμε για την Κρήτη, την Πελοπόννησο τα νησιά του Αιγαίου Χίο ή τη Χαλκιδική. Το Κρητικό ελαιόλαδο λόγω κυρίως του εδάφους και του κλίματος που επικρατεί στη περιοχή, μας βοήθησε στρατηγικά να το επιλέξουμε με βάση τα χαρακτηριστικά αρώματα και τη γεύση του. Τα ελαιόλαδα και από τις υπόλοιπες περιοχές της Ελλάδος πάντως δεν υστερούν σε τίποτα. Πόσο βοηθά το ελληνικό κράτος δραστηριότητα σαν τη δική σας; Επόμενη ερώτηση.
μια
τέτοιου
είδους
γράφει η astilbe
SPACE O Far above the Moon Planet Earth is blue
And there’s nothing I can do
για την φροϋδικής φύσεως πανσέληνο στην 20η μοίρα του Αιγόκερου, στις 12 Ιουλίου. Λέξεις κλειδιά που θα λατρέψει ο ψυχαναλυτής σας: ξαφνική ανάδυση απωθημένων, αιφνίδια έκφραση αισθημάτων, ενστικτώδεις αντιδράσεις, ενοχικά συμπλέγματα. Οι πλανήτες σε αναιρετικές μοίρες (Ερμής στις 29 Διδύμων και Δίας στις 29 Καρκίνου) υποδηλώνουν το τέλος των ιστοριών -από τις ιστορίες τις επονομαζόμενες «για αρκούδες». Και για να παραμείνουμε στα κρόνια υλικά της πανσελήνου θα συνεχίσουμε με τη σκληρή όψη χιαστί του Κρόνου στον Σκορπιό με τον Ουρανό στον Κριό: οργανωμένη ανασυγκρότηση vs παρορμητικός ιδεαλισμός. Ο μήνας ξεκινάει δυναμικά με την αποκλίνουσα αντίθεση που σχηματίζει ο Ουρανός στον Κριό με τις τελευταίες μέρες του παραπληγικού Άρη στην ατυχή θέση του Ζυγού (μπλα μπλα μπλα και ξανα-ματα-μπλα μπλα μπα, υπαρξιακό σεξ και μετά το συζητάμε μέχρι τη Δευτέρα, όχι τη μέρα, δυστυχώς τη Δευτέρα Παρουσία, λέγε με και ταινία του Γκοντάρ).
Αυτόν το μήνα όλοι θα σας μιλήσουν για την είσοδο του Δία στο ζώδιο του Λέοντα (χαράς ευαγγέλια στο σταθερό σταυρό, δηλαδή Λιοντάρια, Υδροχόους, Ταύρους και Σκορπιούς). Ας είμαστε σοβαροί. Από τις 26 του μήνα ο Άρης βάζει την πανοπλία του και μπαίνει στον Σκορπιό. Η πρώτη του κίνηση είναι να χτυπήσει τον νεόκοπο Δία στο Λιοντάρι (ταραταζούμ ταρατατζούμ) με τετράγωνο.
Make war not love.
Κριός
21/3-20/4
Γιατί συνεχίζεις να προσποιείσαι ότι δεν καταλαβαίνεις; Με τον Ουρανό στον πρώτο σου οίκο είσαι ένα ηλεκτρικό φορτίο που δημιουργεί ηλεκτρομαγνητικά πεδίά. Έχεις αλλάξει. Το ξέρεις και εσύ, όταν δε στρουθοκαμηλίζεις, αλλά και οι άλλοι που στέκονται αμήχανα μπροστά σου χωρίς να μπορούν να λεκτικοποιήσουν τον καινούριο σου κώδικα. It’s a dirty job, but somebody’s gotta do it. Ποιος άλλος ικανότερος από τον κυβερνήτη σου Άρη; Λίγο πριν φύγει από το κιονόκρανο περιβάλλον του Ζυγού θα κάνει αντίθεση με τον Ουρανό για να περάσει πάνοπλος στο περιβάλλον του Σκορπιού. Όποιος δεν κατάλαβε, με τον Άρη στον Σκορπιό να αλωνίζει στον οίκο των σχέσεων, θα το καταλάβει μια και καλή. Το τρίγωνο της ανάλαφρης Αφροδίτης με τον Άρη σε κάνει γοητευτικό/ή ενώ ταυτόχρονα ο Δίας τριγωνίζει τον ωροσκόπο σου και είσαι larger than life.
Ταύρος
21/4-20/5
Με τον Άρη στον Ζυγό η καθημερινότητά σου έχει χαρακτηριστικά πολέμου χωρίς πυρομαχικά. Μέχρι τα μέσα του μήνα ετοιμάσου να δουλεύεις σα να μην υπάρχει αύριο ενώ η ένταση μέσα σου θα μετριέται σε Coulomb επηρεάζοντας σχέσεις και συνεργασίες που περνάνε από εξεταστική λόγω της παρουσίας του Κρόνου. Κι αφού δούλεψες τόσο ώστε να μπορείς να πληρώσεις τις κούτες με το Μαρτίνι, το τρίγωνο του Άρη με την Αφροδίτη δείχνει ότι θα σου επιτραπεί να πάρεις μέρος στο πάρτυ. Και το δικαιούσαι. Θυμήσου μόνο ότι οι οικονομικές απολαβές της Αφροδίτης στους Διδύμους είναι ευμετάβλητες. Το ενδιαφέρον για σένα μετατοπίζεται στο τέλος του μήνα όπου υποδέχεσαι με ανοιχτές αγκάλες, για να το πω ποιητικά, την είσοδο του Άρη στον απέναντί σου Σκορπιό που περνάει στο πιο αισθησιακό σημείο του ωροσκοπίου σου. Όχι ότι χρειαζόσουν εμένα να στο πω, αλλά ναι, it’s sex time.
Δίδυμος
21/5-21/6
Κατάφερες να επιβιώσεις σχεδόν αναίμακτα με τον κυβερνήτη σου ανάδρομο. Ο Κρόνος σε χτυπάει σα χταπόδι στη δουλειά. Καθημερινά, ασταμάτητα, ανελέητα. Ο άξονας δημιουργίας και πραγμάτωσης αυτής είναι ένα πεδίο μάχης με την αντίθεση ΄Αρη και Ουρανού.
Το σημαντικό είναι ότι αρχίζεις να βλέπεις πως σε λίγο καιρό όλοι θα τρώνε τη σκόνη σου. Η Αφροδίτη βρίσκεται στο πρωτεϊκό ζώδιό σου. Το ίδιο ισχύει και για τον κυβερνήτη σου Ερμή μέχρι τις 13/7, πράγμα που σημαίνει ότι κάθε είσοδός σου μοιάζει με πέρασμα από το κόκκινο χαλί. Το τρίγωνο Άρη και Αφροδίτης σε κάνει να φαίνεσαι γοητευτικός/ή ακόμα κι όταν πας με τη φόρμα στο περίπτερο για να αγοράσεις τσιγάρα. Και άσε κάτω το παγωτό. Τώρα. Όχι, ο Κρόνος και ο Δίας δεν είναι δικαιολογία για να σαβουριάζεις. Ο μήνας θα κλείσει για σένα πολύ ερωτικά, με τον Άρη στον Σκορπιό, την καλύτερη θεραπεία για το καταπονημένο σου μυοσκελετικό σύστημα.
Καρκίνος
22/6-22/7
Είναι δύσκολο να είσαι Καρκίνος λίγο πριν βγει ο Δίας από το ζώδιό σου αυτόν το μήνα. Τα δώρα του Δία που σου είχαν υποσχεθεί οι αστρολόγοι θα έπρεπε να έχουν υποψιάσει ένα τόσο επιφυλακτικό και καχύποπτο ζώδιο όπως εσύ. Δε φοβήθηκες τους Δαναούς και δώρα φέροντας; Τα οφέλη μιας διέλευσης συχνά αποκρυσταλλώνονται μετά το πέρας αυτής. Με Ουρανό στο μεσουράνημά σου η επαγγελματική σου ζωή μοιάζει με Jack in the box. O Κρόνος στον οίκο της χαράς δείχνει ότι τώρα δεν έχεις χρόνο για χαζολόγημα και ανόητα φλερτάκια στην ερωτική σου ζωή ενώ συχνά αυτή η διέλευση υποδηλώνει και
www.collagenpower.gr
σχέση με άτομο μεγαλύτερης ηλικίας. Η Αφροδίτη στο πιο κρυφό μέρος του ωροσκοπίου σου απελευθερώνει φαντασιώσεις τουλάχιστον για 7 κύκλους επεισοδίων. Και το κερασάκι στην τούρτα; Καταμεσής των γενεθλίων σου μια ψυχρή πανσέληνος στο απέναντι ζώδιό σου τον Αιγόκερω. Ακόμα και οι καουμπόηδες / καουμπόισες μελαγχολούν.
Λέων
23/7-23/8
3, 2, 1... και ο Δίας μπαίνει επιτέλους στο ζώδιο του Λέοντα από τις 16 του μήνα και για ένα χρόνο. Μπροστά σου ανοίγεται μια περίοδος όπου θα παρουσιαστούν ευκαιρίες. Οι μισές από αυτές θα είναι σαπουνόφουσκες. Θα τις χαζεύεις να ίπτανται στον αέρα πολύχρωμες και ανάλαφρες μέχρι που θα σκάνε ήσυχα στα χέρια σου. Τα μάτια σου ορθάνοιχτα γιατί τουλάχιστον μία από αυτές θα είναι πολύ καλή. Και θα πρέπει να ξεχωρίσεις ποια είναι. Από την άλλη είναι και ο σκληρός Κρόνος στον Σκορπιό που σε κάνει να αισθάνεσαι σα μικρό παιδί που το βάλαν τιμωρία ενώ η όψη που σχηματίζει με τον Ουρανό σε αναγκάζει να αναθεωρήσεις το νόημα της ζωής. Έστω και μόνο για να γιορτάσεις την είσοδο του Δία σταμάτα κάθε φορά που ανοίγεις το στόμα σου να πετάς χειροβομβίδες. Θυμήσου πώς είναι να χαίρεται κανείς και δείξε το δρόμο και στους άλλους.
Iούλιος 2014
ODD TY Παρθένος
24/8-22/9
Η παρουσία της Αφροδίτης και του Ερμή στο μεσουράνημά σου δίνει μια αισιόδοξη νότα κινητικότητας για τα επαγγελματικά σου ενώ ο Δίας πολλαπλασιάζει τον φιλικό σου κύκλο και τις επαφές που κάνεις. Πολλές συζητήσεις αλλά μη βιαστείς να θεωρήσεις τίποτα σταθερό. Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή αυτήν την περίοδο καθώς είναι πολύ πιθανόν να προκύψουν απροσδόκητες εκπλήξεις με φορολογικά και κληρονομικά ζητήματα. Το πεδίο των οικονομικών σου μοιάζει με σκηνές γουέστερν στην άγρια Δύση. Οι μονομαχίες στο Ελ Πάσο των οικονομικών επηρεάζουν και τις επικοινωνιακές σου ικανότητες. Η παρουσία του Ποσειδώνα στον οίκο των σχέσεων δημιουργεί φαντασιακά πεδία που η πραγματικότητα δε μπορεί να συγκριθεί μαζί τους. Αν δεν το έχεις αυτό στο νου, σύντομα θα συλλάβεις τον εαυτό σου να γειώνεται απότομα. Μίλα στον σημαντικό σου Άλλο/η. Πες του ότι θα συναντηθείτε στο σαλούν.
Ζυγός
23/9-22/10
It’s now or never: τελευταίες μέρες του Άρη στο ζώδιό σου, ο Ερμής γύρισε ορθόδρομος, δεν έχεις καμία δικαιολογία. Εσύ θέλεις να είσαι, εεε... αυτό που θέλεις τέλος πάντων να είσαι, υποθέτωντας φυσικά ότι έχεις αποφασίσει (lol) τι θέλεις να είσαι και η αντίθεση του Ουρανού από απέναντι σου στον οίκο των σχέσεων σου πετάει σα στρακαστρούκες τη μια περίεργη, εκκεντρική και αλλοπρόσαλλη κατάσταση μετά την άλλη. Το τρίγωνο που σχηματίζει ο Ουρανός με τον Δία κάνει την κάθε κίνηση να παίρνει δεινοσαυρικές διαστάσεις αλλά θυμήσου ότι η μεγέθυνση αλλοιώνει την εικόνα. Το τρίγωνο Άρη-Αφροδίτης σε βοηθάει για λίγο να δραπετεύσεις είτε με κάποιο ταξίδι είτε με ειδήσεις και ανθρώπους από το εξωτερικό, αλλά μην πας πολύ μακριά. Η αλλαγή φρουράς του Δία στο Λιοντάρι και του Άρη στον Σκορπιό θα σε φέρουν προ των
υπαρξιακών ευθυνών σου: ποιος είμαι και πού πάω.
Σκορπιός
23/10-22/11
Περίμενες πολύ καιρό τώρα αυτόν το μήνα. Δράση δεν ήθελες; Θα την έχεις. Ακούω στον χτύπο της καρδιάς σου το ρυθμό από τα τύμπανα του πολέμου. Στις 27 Ιουλίου ο πάλαι ποτέ κυβερνήτης σου Άρης μπαίνει στο ζώδιό σου και το πυρηνικό σου οπλοστάσιο καθίσταται πλήρως εξοπλισμένο για επίθεση. Θα παρατηρήσεις μια έντονη επιθυμία φυγής αλλά προς το παρόν δε φεύγεις ή ακόμα κι αν φύγεις θ’ ακολουθήσει και η πόλη ξοπίσω σου. Η καθημερινότητά σου μοιάζει σαν να πίνεις ψυχεδελικά το τσάι σου με τον Τρελοκαπελά και το Άσπρο Κουνέλι κάτι που σύντομα θα σε κάνει να εκσφενδονίσεις μακριά έναν από τους δύο τουλάχιστον, σε μια προσπάθεια περιχαράκωσης των προσωπικών σου συνόρων. Μετά το πρώτο δεκαήμερο το τρίγωνο Άρη και Αφροδίτης σε κάνει τρυφερό και παιγνιώδη ενώ από το τέλος του μήνα βγάζεις το μπαστούνι του κροκέ και παίρνεις κεφάλια.
Τοξότης
23/11-21/12
Η παρουσία του Ουρανού τα τελευταία χρόνια έχει κάνει την ερωτική σου ζωή να μοιάζει με στάσεις διακοπής του ηλεκτρικού ρεύματος χωρίς προειδοποιητικό σημείωμα. Επιπλέον, από δίπλα σου φαίνεται να παρελαύνει μια σειρά από αλλοπρόσαλλα και εκκεντρικά άτομα. Από τη μια το ενδιαφέρον σου διατηρείται αμείωτο. Από την άλλη όμως ο εσωτερικός σου κόσμος, πεδίο κρόνιων συγκρούσεων απαιτεί κάτι πιο ήσυχο, ε; Πώς θα γινόταν άραγε να κρατούσες πλάι σου αυτά τα συναρπαστικά άτομα που γνωρίζεις χωρίς να αισθάνεσαι ταυτόχρονα ότι βουλιάζεις σε μια κινούμενη άμμο; Η συμπλοκή Άρη και Κρόνου με τον Ουρανό διηγείται την ιστορία ενός ανθρώπου που μέσα του προσπαθεί να δέσει τη Μεσόγειο με σκοινιά ενώ παράλληλα διαλύει τα όρια της φιλίας για να ζήσει
έναν απρόβλεπτο έρωτα. Από το τέλος του μήνα θα φανεί καθαρά ότι όσο μεγάλο κι αν είναι το τίμημα, είσαι διατεθειμένος να το πληρώσεις.
Αιγόκερως
22/12-19/1
Με την πανσέληνο στο ζώδιό σου, αναδεικνύεσαι ο πρωταγωνιστής αυτού του μήνα. Ο ωροσκόπος της πανσελήνου στον Ζυγό δείχνει ότι το κυρίως θέμα είναι οι σχέσεις και οι συνεργασίες. Και η παρουσία του Δία στον απέναντι σου Καρκίνο σε γέμισε προσδοκίες για τις σχέσεις και έφερε καινούρια πρόσωπα στη ζωή σου. Δεν ξέρω όμως πόσοι Αιγόκεροι μπορούν να ασχοληθούν αυτή τη στιγμή με τις σχέσεις τους ενώ έχουν να επιβιώσουν από τη συμπλοκή Άρη-Ουρανού. Κάθε μέρα που ανοίγεις τις πόρτες του εργασιακού σου χώρου είναι σα να περνάς από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Το πολεμικό κλίμα προκαλεί απότομες αλλαγές μέσα σου, στον πιο βαθύ πυρήνα της ύπαρξής σου ενώ ο Πλούτωνας στο ζώδιό σου συνεχίζει το μακρύ ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μες στη νύχτα. Από αυτήν την κυνικότητα που σε διακατέχει αυτόν τον καιρό, κράτα μόνο τη μισή για λόγους ασφάλειας. Και θυμήσου ότι στον επαγγελματικό τομέα αν είναι να επιβιώσει ένα μόνο ζώδιο, αυτό θα είσαι εσύ.
Υδροχόος
20/1-19/2
Τα οικονομικά σου είναι νεφελώδη. Αυτή η θολή εικόνα επηρεάζει και το σύστημα αξιών σου. Πρόσεξε γιατί όταν ξυπνήσεις θα πέσεις απότομα από το κρεβάτι σου και θα έχεις μεταμορφωθεί σε κάτι που ποτέ δε θέλησες. Η επικοινωνία με το περιβάλλον σου είναι κυκλοθυμική σαν υπερφορτωμένο ηλεκτρικό δίκτυο. Το μυαλό σου κατεβάζει τη μια ιδέα μετά την άλλη, ασύδοτα και ασύνεκτα. Θυμήσου να κάνεις συχνές μικρές παύσεις και άκουσε για λίγο τι σου λένε χωρίς προκατάληψη ειδικά τώρα που ανοίγεις τους ορίζοντές σου και μαθαίνεις καινούρια πράγματα. Βλέπεις μπροστά στο μέλλον
αλλά σημείωσε ότι ζεις σε αυτήν την ανωμαλία του χωροχρόνου όπου ταυτόχρονα υπάρχει κι ένα παρόν που τρέχει. Ο Κρόνος στο μεσουράνημά σου είναι εδώ για να δοκιμάσει τα όριά σου στην επαγγελματική αρένα, όχι για να σε χαϊδέψει. Η επιβράβευση θα έρθει μόνο αν καταφέρεις να παραμείνεις δυνατός. Δούλευε και μη ερεύνα.
Ιχθύς
20/2-20/3
Πόσοι πλανήτες χρειάζονται για να βάλουν σε έναν Ιχθύ περιορισμούς στην πραγμάτωση των σχεδίων φυγής που τον διακατέχουν; Η απάντηση είναι τρεις: έναν Άρη και έναν Ουρανό στον άξονα των οικονομικών συν τον Κρόνο στον 9ο οίκο που μπλοκάρει κάθε απόπειρα εξόδου. Με τον κυβερνήτη σου Ποσειδώνα στο ζώδιό σου οι φαντασιώσεις δε σταματούν ποτέ ενώ οξύνεται η ευαισθησία σου στην σε μια τραυματισμένη περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Σε αυτό συνηγορεί και ο Πλούτωνας στον 11ο οίκο που δίνει στο βλέμμα σου ένα βάθος που σε κάνει να αντιλαμβάνεσαι τι γίνεται γύρω σου με έναν τρόπο σχεδόν μακάβριο. Αυτήν την περίοδο το βάρος της προσφοράς πέφτει πάνω σου. Η ευνοϊκή όψη Άρη και Αφροδίτη κάνουν το σπίτι ένα μέρος όπου θα αντλήσεις ασφάλεια. Αυτόν το μήνα, έχεις να δώσεις πράγματα. Και μπορείς. Θύμησε στους ανθρώπους που είναι η οικογένειά σου ότι όσος Ουρανός και να πέσει πάνω στο κεφάλι μας, πρέπει να ζήσουμε.
Drink collagen for Health & Beauty
T- a r t της Φανής Κελεσίδου
Εικονοκύτταρα ή αλλιώς.. μια “εικονοποιημένη” πραγματικότητα Ζούμε
σε έναν κόσμο υψηλής ανάλυσης, σε έναν κόσμο που “εικονοποιεί”, άρα υπάρχει. Από την τηλεόραση στο σαλόνι μέχρι και τη “σέλφι” στο κινητό, όσο πιο πολλά τα πίξελ, τόσο πιο καθαρό φαντάζει το οξυγόνο που ρουφάνε τα ρουθούνια. Όχι αδικαιολόγητα. Κάπου, κάπως, κάποτε, χωρίς να γίνει απόλυτα αντιληπτή η δεδομένη στιγμή, τα χαρτιά αντικαταστάθηκαν από οθόνες υπολογιστών και τα Κυριακάτικα πρωινά στις παραλίες από καφέδες χαζεύοντας μέρη εξωτικά σε ιστοσελίδες ταξιδιωτικών γραφείων. H πραγματικότητα μεταπήδησε στην οθόνη και τα πίξελ - εικονοκύτταρα ελληνιστί - γίναν το χρήμα που κινεί τούτη τη πραγματικότητα. Όπως τα κύτταρα ως βασικές δομικές και λειτουργικές μονάδες εκδηλώνουν το φαινόμενο της ζωής, έτσι, τα εικονοκύτταρα εκδηλώνουν το φαινόμενο της σύγχρονης “εικονοποιημένης” πραγματικότητας. Σε μια κοινωνία που συλλέγει εικονοκύτταρα ακατάπαυστα λες και είναι χρυσές λίρες ο Jim Campbell πάει κόντρα στο ρεύμα. ‘Η μάλλον, όχι. Ακολουθεί το ρεύμα αλλά με πιο αργούς ρυθμούς. Ο καλλιτέχνης από το Σαν Φρανσίσκο επιλέγει ένα μέσο εισόδημα. Τόσο, όσο να δώσει πνοή στην έμπνευσή του. O Jim Campbell διευρύνει τα όρια της τέχνης υιοθετώντας μεθόδους τεχνολογικές. Με το τρόπο αυτό πάει ένα βήμα παραπέρα απ’ ότι οι συμβατικοί, πιο παραδοσιακοί καλλιτέχνες. Εντούτοις, επιλέγει πιο “φτωχές”, απαρχαιωμένες εκδοχές της τεχνολογίας “εικονοποίησης”. Οτιδήποτε κάτω από 2000 πίξελ θεωρείται αρκετό. Οτιδήποτε παραπάνω απληστία. O Campbell είναι καλλιτέχνης στη ψυχή και επιστήμονας στο πνεύμα. Προτίμησε να επιδιώξει ένα πτυχίο ηλεκτρολόγου μηχανικού και μαθηματικού από το Massachusetts Institute of Technology - το πιο φημισμένο, ίσως, τεχνολογικό ίδρυμα παγκοσμίως - παρά να διαβεί τους διαδρόμους κάποιας σχολής καλών τεχνών. Παράλογη επιλογή για κάποιον που ήδη γνώριζε ότι η καριέρα του θα ήταν αφιερωμένη στη τέχνη. Τελικά, όμως, ήταν η σωστή. Τα έργα του αντικατοπτρίζουν τη μαγεία που συνοδεύει η έκφραση της καλλιτεχνικής ανησυχίας, με τη χρήση τεχνολογικών εργαλείων. Το αποτέλεσμα ειλικρινές, βιωματικό και χαρακτηριστικό της ιδιοφυΐας ενός δημιουργού που τολμά να ξεχωρίζει. Βασική παράμετρος των δημιουργιών του συνιστά ο συνδυασμός φωτός και βίντεο με ηλεκτρονικούς υπολογιστές και προσαρμοσμένα ηλεκτρικά κυκλώματα για να καταλήξει σε γλυπτά χτισμένα από διόδους εκπομπής φωτός (LED). Η απόδοση εικόνας και βίντεο γίνεται σε χαμηλή ανάλυση, καθώς για τον Campbell αυτό που έχει σημασία δεν είναι η εξονυχιστική λεπτομέρεια της κινούμενης εικόνας. Η χαμηλή ανάλυση ωθεί τον παρατηρητή να επικεντρωθεί στην κίνηση καθεαυτή, τα σχήματα, τα χρώματα και τις αφηρημένες μορφές που ξεπηδούν μέσα από τις δημιουργίες του καλλιτέχνη. Σαν αναμνήσεις χωμένες στην άκρη του μυαλού, που
36
ξεπροβάλλουν μπροστά στα μάτια λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος. Ο Campbell ενδιαφέρεται περισσότερο για τον ρυθμό που χορεύει το φως, παρά για την αντίληψη που προκαλεί η ενδελέχεια της υψηλής ανάλυσης. Το ακαδημαϊκό του υπόβαθρο, του επιτρέπει να κατασκευάζει τα πάντα από το μηδέν και μόνος του. Τίποτα - από το πιο μικρό εξάρτημα μέχρι και τους υπολογιστές που υποστηρίζουν τα έργα του - δεν είναι παρμένο από τα ράφια ενός πολυκαταστήματος. Εδώ ακριβώς βρίσκεται και η πρωτοτυπία της μεγαλοφυΐας του. Δεν μεταχειρίζεται τεχνολογικά εξαρτήματα για να εκφράσει απλώς τη τέχνη του. Δημιουργεί καινοτόμο τεχνολογία που εφαρμόζεται αποκλειστικά στη Τέχνη, μέσω μιας διαδικασίας που αίρει το καλλιτεχνικό στοιχείο και επικαλύπτει το τεχνολογικό. Η τεχνολογία που εφαρμόζει ο Campbell είναι σχεδόν αόρατη στο τελικό αποτέλεσμα, αποτελώντας απόδειξη ότι η καινοτομία δεν χρειάζεται να μας επιβάλλεται ώστε να έχει απήχηση. Η καριέρα του Campbell, μια καριέρα που ξετυλίγεται σε βάθος τριών δεκαετιών, εκτίθεται στο Αμερικάνικο Μουσείο Κινούμενης Εικόνας. Η έκθεση φέρει το τίτλο “Ρυθμοί Αντίληψης” και αποτελεί αναδρομή στις σημαντικότερες στιγμές του καλλιτέχνη μέσα από τουλάχιστον 20 έργα του. Ένα από τα πιο γνωστά του δημιουργήματα, το οποίο και περιλαμβάνεται στην έκθεση, είναι το “Exploded Views” (2011). Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα 2,880 λυχνιών LED, οι οποίες, εκ πρώτης όψεως, φαίνεται να τρεμοπαίζουν διάσπαρτα. Όταν ο θεατής παρατηρήσει τη δημιουργία από συγκεκριμένη οπτική γωνία, οι λυχνίες ζωντανεύουν προβάλλοντας διάφορες μικρού μήκους σκηνές. Άλλα εκθεσιακά έργα περιλαμβάνουν φωτογραφίες που αναδύονται και ξεθωριάζουν μέσα σε στρώματα ομίχλης και σε συχνότητα αντίστοιχη με αυτή της ηχογραφημένης αναπνοής του Campbell, καθώς και ταινίες που προβάλλονται πάνω σε χειροποίητες κουρτίνες από φώτα LED. Μια πιο πρόσφατη δημιουργία του Campbell, κατασκευασμένη αποκλειστικά για την τιμητική αυτή έκθεση, είναι η αυτοπροσωπογραφία του, φωτιζόμενη του από 1,064 λυχνίες που βρίσκονται τοποθετημένες πίσω από μια σκαλιστή οθόνη ρητίνης. Στα χέρια του Campbell, το φως αποκτά ήχο ενώ η εικόνα θρυμματίζεται μέσα από μία ανεπανάληπτη συμβίωση σύγχρονης τέχνης και αναχρονιστικής τεχνολογίας. Σε ένα κόσμο που πιο ψηφιακός δεν γίνεται, ο Jim Campbell μέσα από κάθε του δημιουργία μας οδηγεί σε ρετρό καταστάσεις διαμέσου διαδρομών που με την απλότητά τους, αγγίζουν τη τελειότητα. Όταν η τεχνολογία υψηλής ανάλυσης ζωγραφίζει εικόνες πιο πάνω από άρτιες σε αίσθηση και σε λεπτομέρεια, ο Jim Campbell επιλέγει την αφαιρετικότητα. Γιατί, όταν αφήσεις το iPhone και πιάσεις τη βίντατζ Kodak, το αποτέλεσμα θα είναι κάτι περισσότερο από μαγικό.
Φωτογραφία © kikipap.com
Υπάρχει ακόμα κάτι που δεν έχει χαθεί...
.gr Κάθε μήνα ραντεβού στα σημεία διανομής μας Μπλέ Παπαγάλος - Μεταξουργείο | Gazarte - Γκάζι | The Meet Market | Τεχνόπολις Δήμου Αθηναίων | Prosopa - Ρούφ | Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης - Ταύρος | Το Μαύρο Πρόβατο του Press Café - Παγκράτι | Circus - Κολωνάκι | Μουσείο Μπενάκη Κτήριο Πειραώς | Μουσείο Μπενάκη - Κολωνάκι | Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης - Κολωνάκι | Efimerides Gallery - Μύκονος | Astrolavos Art Galleries - Κολωνάκι | Argonauta Resto - Πάρος | Free Thinking Zone - Κολωνάκι | Zaf - Πλ. Αγ. Ειρήνης | Τζίτζικας και Μέρμηγκας - Κηφισιά | Ελληνικό Καφενείο - Σύρος | Beton 7 - Βοτανικός | Black Duck Garden - Πλ. Κλαυθμώνος | Φουγάρο - Ναύπλιο | Βρυσάκι - Πλάκα | Safka - Κεραμεικός | Αλάτσι - Χίλτον | Anthologia Humana - Χαλάνδρι | Ελευθερουδάκης - Πανεπιστημίου | Booze Cooperativa - Μοναστηράκι | Flower - Πλατεία Μαβίλη | Σινέ Ζέφυρος - Άνω Πετράλωνα | Σινέ Άστυ - ΜΕΤΡΟ Πανεπιστήμιο | ‘Αμα Λάχει - Εξάρχεια | Ιστιοπλοικός Όμιλος - Χανιά | Cocomat - Κηφισιά | Φουάρ - Μοναστηράκι | Πρωτοπορία - Πλ Κάνιγγος | Petite Fleur - Χαλάνδρι | Λουκούμι Bar - Μοναστηράκι | CafeOivo - Θεσσαλονίκη | Cultural Village - Σαντορίνη | Ταμπακιέρα - Πλατεία Μέμου, Κορυδαλλός | Κορόβα - Μεταξουργείο | kreuzberg - Μεταξουργείο | Retro cafe cockteil - Ρέθυμνο | Μέθεξη - Ρόδος | Κούκος - Ρόδος | Art Gallery Τεχνοχώρος - Ακρόπολη