The Mach|ne - Art Press Issue 03

03

Φωτογραφία © John Calivas

EDITORIAL

Πίσω απο τις λέξεις.

της Αντιγόνης Παφίλη

antigoni@themachine.gr

Μεταξύ μας.. Σου παίρνει πολύ χρόνο, τελικά, να μάθεις να χρησιμοποιείς, τις λέξεις τις σωστές κάθε φορά, τις πιο κατάλληλες. Πρέπει να αλλάξει μια ολόκληρη νοοτροπία για να μάθεις ότι τελικά δεν υπάρχει αποτυχία, αλλά προσπάθεια. Και μπορεί η απόσταση που πρέπει να διανύσεις, από τη σκέψη στην αληθινή κατανόηση αυτού του συμπεράσματος, να μην είναι μεγάλη, δεν είναι όμως και εύκολη. Πολλές φορές είναι απαραίτητο να προσπαθήσεις πολλές φορές, να πλησιάσεις σε άλλη μια αποτυχία, για να συνειδητοποιήσεις ότι δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά μια προσπάθεια. Πόσο κόπο και δουλειά κρύβει αυτή η λέξη! Πόσες φορές! Αμέτρητες! Αλλά πρέπει όλες τις φορές να στέκεσαι εκεί και να βλέπεις. Μόνο έτσι θα πλησιάζεις το στόχο σου. Και μπορεί και να ξεχάσεις και το στόχο που έβαλες, όταν ξεκίνησες. Αυτο δεν είναι πάντα κακό, απλά εσύ μπορεί να έχεις αλλάξει. Μα τί έπαθα φθινοπωριάτικα θα πείτε! Απλά μεγαλώνω και αντιλαμβάνομαι το βάρος και το νόημα των λέξεων στην ουσία τους. Πόσο σημαντικές είναι! Και πόσο μπορούν να σου αλλάξουν τη ζωή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη σοφία από αυτή που αποκτάς, όταν όλα δεν έρχονται με μιας. Απομυθοποιείς, αποδομείς, αξιολογείς αλλιώς. Και τί να κάνω λοιπόν, να χαίρομαι, όταν κάτι δεν γίνεται έτσι απλά; Να μαζεύεις δύναμη και γνώση και όταν το πετύχεις θα νιώσεις τη χαρά στις πιο μεγάλες της διαστάσεις. Αυτό να κάνεις!

Φωτογραφία εξωφύλου © John Calivas

Καλό και εύκολο χειμώνα να έχουμε!

The Machine - Art Press 03 | 10-14 | Διανέμεται Δωρεάν www.themachine.gr | info@themachine.gr | Facebook: The Mach|ne | Twitter: @TheMachineAP Ιδιοκτησία - Εκδόση: The Machine ΙΚΕ

Διεύθυνση - Σύνταξη: Αντιγόνη Παφίλη

Art Director - Design: Νικόλαος Τσάπογλου

Εμπορική Διεύθυνση: Δημήτρης Καλαμάρης

Έδρα: Καντακουζηνού 12 - ΤΚ 10677 - Αθήνα - 2130154320 Εκτύπωση: ΗΛΙΟΤΥΠΟ Α.Ε.Β.Ε.Ε.

Το μηνιαίο έντυπο «The Machine – Art Press» και ο ιστότοπος www.themachine.gr, συνιστούν ελεύθερο βήμα έκφρασης των πολιτών. Το περιεχόμενο των δημοσιευμάτων δεν αποτελεί επίσημη θέση της ιδιοκτήτριας εταιρείας, η οποία, σε καμία περίπτωση, δεν υιοθετεί τις εκπεφρασμένες θέσεις και απόψεις των συντακτών, ούτε φέρει οποιαδήποτε ευθύνη για αυτές.

1

Ένας Ηρωικός Οκτώβρης Του Πάνου Σουρούνη

Ο μήνας γράψανε που δεν εχει Μη ή Μι. Με την νότα δεν εχω θέμα αλλά με τη μικρή λέξη της άρνησης όλοι έχουμε θέμα. Ο Οκτώβρης δεν έχει μη. Οπότε είναι ένας βαρετός μήνας. Αν δεν υπάρχει η αίσθηση του απαγορευμένου ή της σκανδαλιάς τι νόημα έχει το καθετί; Γενικά δεν τον χωνεύω τον Οκτώβρη. Αρχικά σου κρύβει τις γάμπες σου. Σε σκεπάζει με δεκάδες ρούχα και κάνω τον Κουστώ μέχρι να βρω το δέρμα σου να το χαϊδεψω. Ξυπνάς και πρέπει να κάνω μακροβούτι στα παπλώματα για να σε τραβήξω απο τον βυθό στον αφρό του κρεβατιού. Αλλά με αυτόν τον τρόπο κρατάς το καλοκαίρι κρυμμένο γύρω από κάθε σου κίνηση. Θα σου το ξανά πω δεν τον συμπαθώ τον Οκτώβρη μα αυτός έχει κάτι διαφορετικό. Είναι ένας ηρωικός Οκτώβρης. Βέβαια θα σας τα πει και ο Θανάσης λίγο πιο μετά αλλά δεν γίνεται να μην σας πω για τους Ήρωες μου. Οι Ήρωες επιστρέφουν στο Μικρό Παλλάς. Εγώ εκεί βασικά διαλέγω τα τραγούδια τους και ότι άλλο χρειαστεί βρε παιδί μου. Τι ειναι οι Ήρωες τώρα; Αυτή είναι μια ερώτηση που χρειάστηκα αρκετά χρονια για να μάθω την απάντηση. Στην αρχή πίστευα ότι για τον καθένα μας υπάρχει και μια διαφορετική απάντηση. Αλλα τελικά εκανα λάθος. Μια είναι η απάντηση. Οι ήρωες είναι μια αφορμή να αισθανθούμε όλοι μας ότι είμαστε μαζί. Έστω για λίγες ώρες. Λίγα πράγματα πια προσπαθούν να το καταφέρουν αυτό. Η Ελενη Γκασούκα είναι υπεύθυνη για την ύπαρξη και την γέννηση τους. Αυτή μας μάζεψε και μας μαζεύει όπως μαζεύονται οι μυστικοί πράκτορες στο Mission Impossible. Εκείνη ετοιμάζει τα πάντα στο μυαλό και στα χαρτιά της για να πάρουν ζωή από τους υπόλοιπους ήρωες. Κάποιοι μετράμε πολλά χρόνια πια. Κάποιοι άλλοι ήρθαν και κάποιοι άλλοι έφυγαν μα συνεχίζουν με τον δικο τους τρόπο την ηρωική τους πορεία. Οι πραγματικοί Ήρωες στο Μικρό Παλλάς όμως είναι όσοι κάθονται στους πολύχρωμους καναπέδες. Σε μια εποχή που όλοι προσπαθούν να διαφοροποιηθούν από τον άλλον, εμείς στους Ήρωες προσπαθούμε για να γίνουμε όλοι πάλι μια μεγάλη παρέα. Οι καναπέδες στο Μικρό παλλας ειναι τεράστιοι και μας χωράνε όλους. Όπως ειπα και πριν, σε αυτό το τεύχος του MachIne τα λεει καλύτερα ο Θάνασης αλλά εγώ θα μιλήσω για μένα. Όπως κανει συνέχεια η πριγκίπησσα Natalia. Δεν είχα ιδέα απο θέατρο πριν τους Ήρωες. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ πόση κούραση χρειαζεται και ταλέντο για να ειπωθεί μια θεατρική ατάκα. Πόση καφεΐνη χρειάζεται για να βγει μια πρόβα. Ακόμα βέβαια δεν εχω καμία τεράστια γνώση πάνω στο αντικείμενο. Μα ξέρω καλά και είμαι περήφανος που η Ελένη Γκασούκα μου μαθαίνει το δικό της θέατρο. Αυτό αγάπησα και αυτο με έκανε να με μάθω καλύτερα. Επειδή τα χρόνια περνάν και για μένα κυλάν όμορφα. Θέλω στους φίλους μου να λέω ευχαριστώ που ειναι ήρωες. Να πω ευχαριστώ που με κάνουν να τους θαυμάζω. Κυρίως να πω ευχαριστω που με αντέχουν. Ίσως αυτό το κείμενο να αξίζει απλά να είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Ελένη που μας έκανε όλους να νιώθουμε Ήρωες. Τα πρώτα χρόνια των Ηρώων οταν βλέπαμε τον Θανάση να ‘’χτυπιέται’’ στο κάθισμα του ως Natalia στον ρυθμό του υπερσιβηρικού τότε ονειρευόμασταν την πραγματική ευτυχία. Μετά από πολλά και αμέτρητα χρονια να είμαστε στην ίδια θέση όλοι εκεί να τον βλέπουμε αιωνόβιο,σαν την Natalia, να μοιράζει ευτυχία και χαμόγελα. Να μοιραζόμαστε με αγάπη την ανάγκη για χαμόγελο και ζωή. Διότι Ήρωες τελικά είναι η θετική σκέψη οτι υπάρχουμε, αγαπιόμαστε και ειμαστε όλοι μαζί. Ίσως αυτό μόνο να αρκεί. Αυτός ο Οκτωβρης ειναι τελικά όμορφος. Όμορφος και ηρωικός μαζί.

Γιώργος Κοντραφούρης

Ένας μαραθωνοδρόμος της τζαζ... Της Δανάης Φαίδρας Θωμαΐδου

Είναι Σάββατο μεσημέρι, ένα από αυτά που με την πρώτη Φθινοπωρινή ψύχρα και τον συννεφιασμένο αλλά φωτεινό ουρανό σε αφήνουν έκπληκτο –κάθε φορά- που αλλάζει ο καιρός. Έχω ραντεβού με τον Γιώργο Κοντραφούρη κάπου στην Νέα Φιλαδέλφεια, λίγες ώρες πριν πετάξει για την Κέρκυρα, όπου διδάσκει μουσική στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Είμαι αγχωμένη τόσο για τον χρόνο που θα μου διαθέσει όσο και για το πώς θα κυλήσει η συνέντευξη. Ένα άγχος που μου προκύπτει κάθε φορά που πρόκειται να συναντήσω ανθρώπους με “προσωπική σφραγίδα”! Όχι, δεν τον γνωρίζω προσωπικά, αλλά η δουλειά του είναι αρκετή... Φτάνω λίγο νωρίτερα στο σημείο συνάντησής μας, του τηλεφωνώ. «Σας παίρνω να σας πω ότι έχει κενή θέση στάθμευσης» «Έχω παρκάρει λίγο πιο κάτω, περπατάω ήδη προς τα εκεί» «Ψιλοβρέχει, για αυτό σας το λέω, για να μην περπατάτε» «Τρέχω σε Μαραθώνιο, τί θα με πειράξουν λίγα μέτρα;» απαντά και με ξαφνιάζει. Ο μουσικός που από τα εφηβικά του χρόνια έχει «τρέξει» άπειρα χιλιόμετρα με τα δάχτυλά του πάνω στα πλήκτρα του κλασικού πιάνου και του Hammond organ, κυρίως σε ρυθμούς τζαζ. Που έχει συνεργαστεί με σπουδαίους μουσικούς από όλο τον κόσμο. Που μοιράζει την ζωή του ανάμεσα σε Ελλάδα και Φινλανδία. Που διδάσκει μουσική στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο αλλά και σε σχολές της Ιρλανδίας, της Ινδονησίας και της Εσθονίας. Ο Γιώργος Κοντραφούρης που παρά την αναγνωρισιμότητά του διεθνώς, επιμένει να λειτουργεί ως εφαλτήριο για μουσικούς μέχρι 25 ετών, μέσα από το γκρουπ Baby Trio, πλησιάζει χαμογελώντας. «Δεν άργησα;» «Όχι... Μαραθώνιο λοιπόν! Ανορθόδοξα ξεκινάμε, νόμιζα ότι έχω ραντεβού με πιανίστα!» Αυτό είναι χόμπι. Ήθελα να κάνω κάτι σχετικό με τον αθλητισμό, σε γυμναστήριο δεν θα πήγαινα με τίποτα. Θέλω να έχω ένα σκοπό και αυτό είναι καλό. Δείχνω και άλλη υπομονή στα παιξίματα πιάνου! Θυμίζει λίγο τα gigs που ξεκινάτε και δεν σταματάτε να παίζετε; Τα θυμίζει αλλά με περισσότερη σοφία, παίρνω τον χρόνο μου! Πάντα προσπαθώ να κάνω το καλύτερο που μπορώ. Καμιά φορά δεν τα καταφέρνω αλλά προσπαθώ. Η μουσική είναι αυτό που κάνω, το άλλο είναι χόμπι. Και εγώ που πίστευα ότι το πιάνο είναι χόμπι... Απλώς είμαι τυχερός γιατί κάνω το ίδιο πράγμα από δεκαέξι χρονών και σε εκείνη την ηλικία δεν το συνειδητοποιούσα, τώρα πλέον ξέρω γιατί το κάνω και θεωρώ τον εαυτό μου προνομιούχο που το κάνω τόσα χρόνια. Προέρχεστε από μουσική οικογένεια; Όχι, μεγάλωσα στον Πειραιά και όλοι στην οικογένειά μου είναι ναυτικοί. Η μητέρα μου, όμως, με ώθησε στο μάθω κλασσικό πιάνο. Όταν πήγα στο σχολείο άρχισα να παίζω μπάσο σε νεανικό συγκρότημα, χωρίς όμως να πάψω να παίζω πιάνο. Σιγά σιγά πέρασα στα blues και από τα blues στην jazz χωρίς να το καταλάβω, μου βγήκε πολύ φυσικά. Ήμουν σε ένα φεστιβάλ μουσικής τους ζήτησα να ανέβω στην σκηνή να παίξω και με άκουσε ο Ιλάν Σολομών και του άρεσα. Πάντα με ενθουσίαζε το παίξιμο, το live, μέχρι τώρα. Ακόμα παίζω με γκρουπ, με μικρούς, κάνω το ίδιο που έκανα πιτσιρικάς σε προσομοίωση. Πώς μεταπηδήσατε από την ροκ στην τζαζ και ποιοι μουσικοί σας ενέπνευσαν; Όλοι μας είμαστε δημιουργήματα της γενιάς μας. Δηλαδή εγώ ήθελα να παίξω επειδή άκουγα τα ροκ συγκροτήματα. Δηλαδή αυτό που κάνω τώρα, το να θέλω να παίζω, προφανώς μου το ενέπνευσαν οι Black Sabbath και οι ACDC. Μπορούμε να συζητάμε ώρες για τις επιρροές, είναι από παντού. Αργότερα επειδή μου άρεσαν τα blues και λόγω του πιάνου μεταπήδησα στην jazz. Από τους τζαζίστες με ενέπνευσε ο McCoy Tyner, αλλά μου άρεσε πάρα πολύ και ο Μάρκος Αλεξίου, που έφυγε πρόσφατα, και ήταν δάσκαλός μου. Δεν λέω ότι είμαι τζαζίστας και πρέπει να είμαι κάτι συγκεκριμένο, ούτε ο άλλος που είναι ροκάς πρέπει να είναι η ζωή του με τσίτα τα γκάζια, ο κλασσικός είναι κάπως αλλιώς κλπ. Μουσικός είμαι, προσπαθώ να παίζω, αυτό είμαι. Είναι σαν κάποιον που είναι μάγειρας. Αν φτιάχνει καλά τα γεμιστά ή την μπριζόλα... στην μεγαλύτερή του έννοια είναι μάγειρας! Τί δεν θα περιμέναμε να ακούτε; Όσοι με ξέρουν καταλαβαίνουν ότι ασχολούμαι με όλα. Σε πολλούς κάνει εντύπωση που ακούω thrash metal και μου αρέσουν οι Slayer

και καινούρια συγκροτήματα του είδους. Η μουσική είναι μία, ειδικά τώρα που μεγαλώνω ποτέ δεν θα ήθελα να βάλω τίτλους «αυτό είναι έτσι, αυτό είναι αλλιώς». Η Φινλανδία πώς προέκυψε στην ζωή σας; Τυχαία. Είχα πάει για ένα συνέδριο από την Κέρκυρα που γινόταν εκεί, ήξερα ότι είναι καλή σχολή και λέω «ας κάνω ένα master στο Sibelius Academy». Δεν ήμουν μικρός, ήμουν 35 αλλά τα έκανα εύκολα αυτά. Έκανα ολόκληρη επιχείρηση για να πάω, πήρα και την πρώην γυναίκα μου μαζί, έγινα ξανά μαθητής και τελικά ποτέ δεν το μετάνιωσα. Ταίριαξα και με την Φινλανδία και κατά κάποιο τρόπο έγινε σαν δεύτερη πατρίδα μου. Έχω έδρα την Ελλάδα και πηγαίνω παντού, αυτό είναι το καλύτερο. Είναι κάτι που με ανανεώνει πολύ και έτσι βλέπω και τα καλά της Ελλάδας, γιατί αν είσαι σε απόσταση εκτιμάς αλλιώς κάποια πράγματα. Ποιες διαφορές διακρίνατε ανάμεσα στον τρόπο που σας αντιμετώπισαν στην Ελλάδα και στην Φινλανδία αντίστοιχα; Εκτός Ελλάδας είναι πιο εύκολο να κάνεις αυτό που θες, εδώ θεωρείται επάγγελμα κάτι που δεν μας αρέσει και το κάνουμε μόνο για βιοπορισμό, αναγκαστικά. Στο εξωτερικό ήταν πιο εύκολο να ανέβω στην σκηνή, εδώ τότε υπήρχε και το ζήτημα αν η τζαζ είναι ελληνική, αλλά έπαιζα όπως και ο Πολωνός, ούτε πολωνική ήταν η τζαζ! Το θέμα είναι να ξεπερνάς τις δυσκολίες, αυτό είναι η πρόκληση. Εδώ είμαστε καλοί να κρίνουμε τους άλλους, το κάνουμε συνέχεια άλλωστε! Το ζήτημα είναι να πιστεύεις εσύ σε εσένα. Στα πρώτα μου βήματα συνέχεια με έκριναν αλλά αυτό συμβαίνει με ό,τι και αν ασχολείσαι στην Ελλάδα. Στην Φινλανδία, παρότι είναι τόσα διαφορετικά είδη μουσικής, όλοι είναι ενωμένοι, προσπαθώντας να κάνουν το καλύτερο που μπορούν. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, τις όποιες δυσκολίες συνάντησα τις έχω ξεχάσει πια. Εφόσον έγινε αυτό που ήθελα, δεν υπάρχει κανένας λόγος να τα θυμάμαι. Πικρία θα μου έμενε αν δεν κατάφερνα να το κάνω. Πόσο ενεργή είναι η τζαζ στην Ελλάδα; Θεωρώ ότι στην Ελλάδα πια έχει δημιουργηθεί και τζαζ σκηνή. Παλαιότερα θεωρούσα ότι υπήρχε απλά ως κοινότητα. Όταν λέω σκηνή εννοώ αυτό που ανεξάρτητα από από τα μουσικά δρώμενα και τις όποιες μουσικές τάσεις υπάρχει και το θεωρούμε δεδομένο, ασχέτως αν μας αρέσει ή όχι. Υπάρχουν γκρουπ που παίζουν συνέχεια, υπάρχει κόσμος που ασχολείται. Έχω ξεχωρίσει πολλούς καινούριους μουσικούς, εκτός από αυτούς που συνεργάζομαι. Για παράδειγμα οι Wonderfall Quartet με την Ειρήνη Κωνσταντινίδη που είναι φοβεροί, το Next Step Quartet μου αρέσει πολύ, το Simularity Project του ντραμίστα Βασίλη Στεφανόπουλου είναι εξαιρετικό, ο Ανδρέας Πολυζωγόπουλος μου αρέσει επίσης, ο Κωστής Χριστοδούλου... δόξα τω Θεώ είναι πάρα πολλοί και δεν τους θυμάμαι όλους να τους αναφέρω αλλά είναι πολύ αισιόδοξο που υπάρχουν τόσο καλοί φρέσκοι τζαζ μουσικοί και δεν έχουν τα ταμπού που είχε η δική μου γενιά, είναι πιο εξελιγμένα μοντέλα! Τί εννοείτε «ταμπού»; Η δική μου γενιά ήταν πιο δυσκίνητη. Ήταν «ή αυτό ή εκείνο». Θα μπορούσα και εγώ να είμαι έτσι αλλά για αυτό θέλω να παίζω με μικρούς για να μην χάνω αυτή την ευελιξία. Πως ξεκίνησε η ιδέα του Baby Trio; Στην Φινλανδία έπαιξα με έναν μικρό ντράμερ 14 χρονών και είπα «ρε παιδί μου... για να υπάρχουν μικροί καλοί μουσικοί εδώ, θα υπάρχουν και στην Ελλάδα...» και έτσι διαπίστωσα ότι υπάρχουν και είναι καλό να βγαίνουν προς τα έξω, και εμένα με ενδιαφέρει να φαίνεται ότι παίζουν εδώ. Όταν παίζουμε στο εξωτερικό με το BABY TRIO για εμένα είναι φοβερό, εντωμεταξύ οι μικροί το αντιμετωπίζουν με πολύ μεγάλη ωριμότητα. Το BABY TRIO είναι ένα συγκεκριμένο project το οποίο είναι σαν ένα σχολείο, με μουσικούς έως 25 ετών που ηχογραφούμε και κάνουμε live και όταν πια φτάνει στην κορύφωσή της η συνεργασία μας, το εκάστοτε Baby Trio διαλύεται και ξαναγεννιέται με νέους μουσικούς. Τώρα παίζω με το τέταρτο σχήμα. Δεν επαναπαύεστε στις δάφνες σας... συνεχίζετε να τρέχετε, σαν να κάνετε Μαραθώνιο... Πώς να επαναπαυτώ, μια αγωνιστική είναι. Δεν επαναπαύομαι σε τίποτα, να παίζω θέλω. Δεν θέλω να τερματίσω. Εκεί είναι η διαφορά, θέλω να συνεχίζεται...

Έχετε κάτι καινούριο “στα σκαριά”; Θέλω να κάνω ένα πιάνο τρίο με electronics και ένα καινούριο Baby Trio. Έχω πάρει και κάτι μπλιμπλίκια τώρα και ασχολούμαι, ωραίο είναι. Έχω φτιάξει ήδη κάποια κομμάτια τα οποία είναι “κλασικίζοντα”. Ανέκαθεν μου άρεσε ο Aphex Twin και τα τελευταία χρόνια παρακολουθώ και τους νέους djs όπως ο Flying Lotus. Θα προσπαθήσω να παντρέψω την jazz με την ηλεκτρονική. Το έχουν κάνει και άλλοι πριν από εμένα, αλλά θέλω να προσπαθήσω και εγώ. Βγαίνω καμιά φορά και στην σκηνή με τα μπλιμπλίκια, όπως πέρυσι που βγαίναμε πιάνο τρίο. Μου αρέσει που τα λέτε μπλιμπλίκια! Σαν παιχνίδι... Ναι, γιατί είναι κουμπάκια, σαν παιχνίδι, και εγώ δεν έχω συνηθίσει ότι μπορείς να επέμβεις στην μουσική απλά πατώντας ένα κουμπί! Φυσικά και μπορεί να συμβεί αλλά επειδή εγώ πάντα έπαιζα και είμαι εκπαιδευμένος σε αυτό μου φαίνεται λίγο παράξενο! Βρίσκω πολύ ενδιαφέρον το ότι δεν έχετε τις παρωπίδες ή την επιφυλακτικότητα των παλαιότερων απέναντι σε νέα πράγματα και πειραματισμούς γύρω από την μουσική. Η κάθε εποχή έχει αυτό που έχει, η μεγαλύτερη έννοια της μουσικής είναι η ίδια και εγώ -καλώς ή κακώς- πάντα, βλέπω την μεγαλύτερη έννοια που είναι το ότι μπορώ και παίζω και δεν χάνω το ενδιαφέρον μου. Το τί θα παίζω μου φαίνεται δευτερεύουσας σημασίας. Σημασία έχει ότι μπορώ και παίζω ακόμα, αυτό αν χαθεί θα υπάρχει πρόβλημα. Αν χαθεί το ενδιαφέρον, αν ξυπνήσω μια μέρα και πω «δεν θέλω να παίξω» εκεί τελείωσε. Ευτυχώς δεν μου έχει συμβεί, είναι το μόνο που φοβάμαι. Πώς κρίνετε τον τρόπο που λειτουργεί τα τελευταία χρόνια η μουσική βιομηχανία στην Ελλάδα; Κοιτάξτε, εμείς πάντα, και ειδικά στο τζαζ, είμαστε εκτός αυτού του πράγματος. Κακώς... Κακώς με την έννοια ότι δεν έχει την προβολή που θα έπρεπε να έχει, αλλά καλώς γιατί μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε από ένα σημείο και μετά. Δηλαδή εγώ τους δίσκους τους κάνω μόνος μου άρα τους

κάνω όπως εγώ θέλω. Γεγονός που δίνει ελευθερία. Για αυτό και δεν επηρεάστηκε με την οικονομική κρίση η τζαζ σκηνή. Παρά την κρίση βγαίνουν 10 τζαζ δίσκοι τον χρόνο, γιατί πάντα ήταν σε “κρίση”. Έχει φύγει η υπερφίαλη διασκέδαση που υπήρχε, ο κόσμος τώρα είναι πιο επιλεκτικός. Όσον αφορά στους μουσικούς μας, ναι μεν δυσκολεύονται αλλά βλέπω ότι έχουν πεισμώσει, δεν τα παρατούν. Το αυτί του Έλληνα έχει “ανοίξει”; Ναι, αν και νομίζω ότι πάντα ήταν ανοιχτό. Απλώς είναι πολλά τα στερεότυπα που μας κάνουν να το κλείνουμε. Αν το αφήσεις και πας μόνο με αυτό που είναι σε όλα θα είσαι ανοιχτός. Ποιες συνεργασίες σας έχετε ξεχωρίσει; Πριν λίγο καιρό έπαιξα με τον φοβερό σαξοφωνίστα από την Νέα Υόρκη Dayna Stephens, με τον οποίο είχα κάνει ένα δίσκο στην Φινλανδία. Τέτοιου είδους συνεργασίες τις κρατάω όσο μπορώ. Τώρα κάναμε ένα δίσκο με τον κιθαρίστα Γιάννη Παυλίδη και τον μεγάλο ντράμερ Adam Nussbaum. Έχω παίξει σχεδόν με όλους τους Φινλανδούς, με τον ιστορικό σαξοφωνίστα Eero Koivistoinen. Τον Timo Lassy, που είναι μεγάλος σαξοφωνίστας. Έχω κάνει ένα δίσκο με τον ντράμερ John Farnsworth και έχω παίξει και sideman πολλές φορές όπως με τον Lou Donaldson και με τον Benny Golson. Όπως και με τους Έλληνες μουσικούς, με τον Δραδαλίδη, το group Page One που παίζαμε στην δεκαετία του ’90 κά. Το βασικό για εμένα είναι να συνεχίζω να παίζω. Το καθένα από όσα έχω κάνει είναι μοναδικό, αυτό που θα ήθελα όμως να κρατήσω είναι το Baby Trio, θεωρώ ότι είναι αυτό που μου δίνει ζωή περισσότερο από όλα, σαν ιδέα. Τι θα αλλάζατε σε όσα έχει κάνει ως τώρα; Θα ήθελα να το πίστευα περισσότερο. Δεν ήμουν σίγουρος τότε, ήταν αλλιώς τα πράγματα, δεν ήξερα αν θα μου βγει, όπως δεν βγήκε σε πολλούς της γενιάς μου λόγω συγκυριών. Η ανασφάλειά μου ακουμπούσε στο αν μπορούσα να ασχολούμαι με την μουσική για πάντα. Ακόμα και τώρα δεν πιστεύω ότι έχω κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο, για αυτό και μελετάω συνέχεια, απλώς αγαπάω πολύ την μουσική και κάνω το καλύτερο που μπορώ. Θέλω να συνεχίζω να παίζω μέχρι να τελειώσω εγώ... να σταματήσω μόνο όταν πάψω να υπάρχω!

Φωτογραφία © John Calivas

Σβησμένα Τσιγάρα

Της Κέλλυς Σχοινά

Λέξεις, κι άλλες λέξεις, κι άλλες λέξεις, κι ύστερα προτάσεις, καλοσχεδιασμένες προτάσεις που ταξιδεύουν ατέρμονα μέσα στο κεφάλι σου. Μάτια, χείλια και πάλι πίσω από κει που ξεκίνησαν. Απύθμενο βάζο γεμάτο μανόλιες και νερό πουθενά, και νερό παντού. Παντού και πάντα σε μια αστείρευτη ροή ρευστών συνειδήσεων και παιχνιδιάρικων εγωιστικών πόθων. Κάθεσαι ανάσκελα, τα μάτια καρφώνουν ταβάνι όπως το σιωπηλό καρφάκι πίσω απ΄το κάδρο στα δεξιά σου, το κεφάλι βουλιάζει νωχελικά στο μαξιλάρι, ενώ τα άκρα σου φλερτάρουν με θάνατο σταυρωμένα αμφότερα στο ύψος του στήθους σου, κι ύστερα πιο κάτω απλωμένα σαν ξεχασμένη μπουγάδα που σχηματίζει νοθευμένη ευθεία απ΄τα γόνατα ως και τ΄ακροδάχτυλα. Μα πόσα θες να πεις; Τόσα που δεν τα χωρούν οι λέξεις. Συμβολικό κενό. Ξεθαύει το ασυνείδητο κάτι απ’ τις επιβολές σου. Κι άλλες φωνες μες στο κεφάλι σου. Κι άλλες και το στυλό πλαντάζει, ουρλιάζει, αντιστέκεται, έχει μάθει να γράφει για την πάρτη του, σόλο καριέρα, μα εσύ σαν να κάλεσες πολλούς. Προχθές έβγαλες το μαγνητάκι απ το ψυγείο. Είπες να δώσεις τέλος στη συνήθεια. Κι ύστερα άναψες τσιγάρο. Καθώς η γάτα τεντωνόταν στο παράθυρο. Ναι ναι. Έτσι έγινε. Έτσι γινόταν και πριν γίνουμε πολλοί. Μόνο που τώρα λείπει το χαρτί και το μολύβι. Και τι τα θες; Αρνί είσαι να σου χτυπάνε ταυτοποίηση; Πράσινα γράμματα σε ροδοκόκκινο δέρμα ‘’ Συγγραφέας’’. Λέξεις, λέξεις κι άλλες λέξεις. Έβαλες τίτλο στη ιστορία; Τη γάμησες. Ε λοιπόν τους τίτλους τους υπηρετούμε δε μας υπηρετούν κι είναι κύριε οι πιο σκληροί αφεντάδες. Σα να ψάχνεις για τασάκι εσύ τώρα. Ανοίγεις συρτάρια, παραπατάς στο ανοιχτό πλυντήριο, γαμοσταυρίζεις τη μάνα που σε γέννησε και καταλήγεις με περηφάνια να βλέπεις τον εαύτο σου στην κατακόρυφη πτώση μιας γόπας στον τσίγκινο σκουπιδοντενεκέ. Ίσως να ‘σαι και μια γόπα που πέφτει. Σβησμένη, φθαρμένη, τελειωμένη. Είχες τον τίτλο κα την προοπτική, σαν τον συγγραφέα με το μολύβι, που από συγγραφέας κατέληξε άνθρωπος, κι από τσιγάρο αποτσίγαρο. Γόπα με αυτοκτονικές τάσεις. Γελάς και κάνεις το κεφάλι μου κουρκούτι. Ώρα σε παρατηρώ και είναι στιγμές που με μπερδεύεις. Μπερδεύεις ακόμη και μένα που περιμένω ευλαβικά μ’ ένα μολύβι στο χέρι δίχως μύτη, να ‘ρθεις εσύ μετά την έξοδο σου το βράδυ σαν καλολιμαρισμένο λεπίδι πράσινης ξύστρας και να ακονίσεις το μολύβι μου. Μάλλον δεν ξημερώνουν όλες οι νύχτες το ίδιο, στο ‘πα; Κάποιες δύουν με ήλιο κι ανατέλουν με φεγγάρι. Κάποιες σαν τούτη ‘δω που πιάνει το μολύβι το χαρτί και του μαθάινει γράμματα ανατέλουν σίγουρα με φεγγάρι. Και ξεχνάς και ‘συ τις καβάτζες των τίτλων και ψηλαφίζεις τους φόβους σου εκεί ξαπλωτός ανάσκελα ενώ εγώ γράφω όλες εκείνες τις λέξεις που ‘χουν πιάσει εδώ και χρόνια τροχιά στο κεφάλι σου και για να φτάσουν ως τα χείλια χρειάζονται καλοξυσμένο μολύβι κι ένα φρεσκοακονισμένο ψέμα. Ίσως να μην συναντηθούμε ποτέ. Ίσως μια νύχτα να με ψάξεις στον παλιό σου καπνό. Ίσως πάλι να κρύβομαι σε καμιά γόπα την ώρα της πτώσης και να φωνάζω τις πιο όμορφες λέξεις σου.

ORSALIA PARTHENIS Ντιζάινερ 2 Ντιζάινερ Της Πόπης Αναστούλη

Φωτογραφία © Πάνος Δάβιος

Συνάντησα την Ορσαλία Παρθένη γύρω στις 9.00 το πρωί στο εργαστήριό μου. Ήπιαμε ένα σπιτικό ρόφημα με ροζ τριανταφυλλάκι, μελισσόχορτο και φλαμούρι και μιλήσαμε για τη μόδα, την τέχνη, τον γάμο, την ελληνική πραγματικότητα, το παρόν, το παρελθόν, το πνεύμα της εποχής - “zeitgeist”. Η Ορσαλία δεν είναι ένα κορίτσι που απλά κληρονόμησε ένα από τα πιο σύγχρονα ελληνικά brands με πάνω από 40 χρόνια δημιουργίας. Κληρονόμησε την μόδα και ως τρόπο σκέψης και ως τρόπο ζωής! Ταξίδεψε στον χωροχρόνο με σπουδές στην Ιστορία της Τέχνης και την Μουσειακή Ενδυματολογία και εδώ και περίπου 20 χρόνια αποτυπώνει όλη αυτή την ιδιαίτερη συνθήκη μέσα από τις δικές της συλλογές Parthenis. Για να είσαι δημιουργικός, μας λέει, και για να εμπνέεσαι πρέπει να σε ενδιαφέρουν και άλλα πράγματα, γιατί αλλιώς απλά αναπαράγεις αυτά που ήδη έχεις δει. «Εγώ πράγματι μεγάλωσα μέσα στην μόδα και έτσι η μόδα ήταν ανέκαθεν κομμάτι μου, δίχως όμως να με κατακυριεύει ή να είναι το μοναδικό πράγμα που με αφορά μέσα στην ημέρα μου. Πυροδοτούμαι από πάρα πολλά πράγματα, από ανθρώπους, από μουσικές, από βιβλία, από πολλά που μπορεί να με εμπνεύσουν. Για να μπορείς να κάνεις κάτι σύγχρονο πρέπει να έχεις γνώση του παρελθόντος. Αυτό ακούγεται λίγο παλιομοδίτικο, είναι λίγο σαν τις καλλιτεχνικές σχολές που λένε ότι πριν κάνεις αφηρημένη τέχνη πρέπει να ζωγραφίσεις το μοντέλο. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι... Θεωρώ ότι κάτι σύγχρονο είναι αποδομημένο από το παρελθόν. Για να μπορείς να το αποδομίσεις πρέπει να το γνωρίζεις, και μιλάω και για το ίδιο μου το παρελθόν. Δηλαδή είμαι τώρα σε μία διαδικασία, κατά την οποία ενώ επανεκτιμώ σχέδια που ως εταιρεία φτιάχνουμε εδώ και 40 χρόνια, τα οποία θεωρώ παράλληλα ότι είναι σύγχρονα και κάθε μέρα που περνάει όχι μόνο εκπλήσσομαι από το γεγονός ότι εξακολουθούν να πουλάνε και να αρέσουν στον κόσμο, αλλά ότι και εγώ τα βλέπω, κάποιες φορές, με φρέσκο μάτι, ενώ είναι πάντα τα ίδια. Για να μπορείς να το κάνεις αυτό, να δεις οτιδήποτε με φρέσκια ματιά, πρέπει να μπορείς να το εντάξεις και στο παρελθόν και στο μέλλον. Τα ρούχα Parthenis είναι για ανθρώπους με προσωπικότητα, με την έννοια ότι αυτά τα ρούχα δεν “σε φορούν” αν τα φοράς, ναι, αυτό ισχύει. Όμως, θεωρώ ότι οι περισσότεροι αν τα δοκιμάσουν συννήθως κολλάνε! Είναι λίγο εθιστικά, γιατί έχουν και μία άνεση, δηλαδή το να μπορείς να αισθάνεσαι άνετα, να έχεις ένα ωραίο ύφασμα πάνω στο δέρμα σου και να αισθάνεσαι όμορφα, να έχεις ένα ρούχο που με τον χρόνο βελτιώνεται, δεν χαλάει, είναι λίγο σαν το αγαπημένο T-shirt ή το αγαπημένο τζιν. Ακόμα και ένα βραδινό Parthenis το βάζεις και αισθάνεσαι θεά, ενώ παράλληλα είναι ένα ρούχο που θα το φορέσεις σύντομα την ίδια σεζόν, συνδυάζοντας το διαφορετικά σε κάποια άλλη περίσταση. Ακόμα και στα νυφικά. Τον γάμο τον κάνεις όταν αγαπάς έναν άνθρωπο πάρα πολύ και πρέπει να περάσεις και καλά. Από αυτή την ανάγκη μου ξεκίνησα τα νυφικά. Ήθελα να προτείνω μία επιλογή για τις “αντινύφες”! Αυτές που δεν θέλουν το τυποποιημένο νυφικό. Μπορεί να έχει ρομαντισμό, και εγώ έχω λίγο τούλι, λίγη δαντέλα, αλλά τα έχω εξελίξει στην πορεία, γιατί στην αρχή ήμουν λίγο πιο σκληροπυρηνική (γελάει), το νυφικό θέλω να είναι ανάλαφρο, όμορφο και να σε κάνει να αισθάνεσαι φρέσκια, ωραία και άνετη! Σκοπεύω επίσης να εξελίξω τα αντρικά unisex. Θεωρώ ότι ο άντρας τα τελευταία χρόνια ντύνεται αρκετά διαφορετικά… Πολλοί άντρες αυτή τη στιγμή κάνουν δημιουργικά επαγγέλματα, στα οποία δεν είναι απαραίτητο να φορούν κοστούμι, χρησιμοποιούν ποδήλατο για παράδειγμα, ο τρόπος ζωής τους γενικότερα αλλάζει και τους επιβάλλει να είναι πιο άνετοι στον τρόπο που κινούνται. Σε ό,τι και να κάνω έχω κληρονομήσει μια οικογενειακή επιχείρηση και θέλω να την συνεχίσω σε αυτό το πνεύμα. Υπάρχουν άνθρωποι που τους «κληρονόμησα» και συνεχίζουν να δουλεύουν μαζί μου! Και άλλοι που ήρθαν την τελευταία δεκαετία ή εικοσαετία και συνεχίζουν να είναι μαζί μου. Μου

αρέσει αυτό, δεν θα ήθελα να συνεχίζω τη δουλειά με τεχνικές προδιαγραφές από μακριά σε μία διαφορετική χώρα. Αγοράζω όσο μπορώ –καθώς πολλοί προμηθευτές έχουν κλείσει στην Ελλάδα- ελληνικές πρώτες ύλες και τα φτιάχνω όλα εδώ! Αν κάποια στιγμή καταφέρω να φτάσω πολύ μεγάλη ποσότητα, μπορεί να χρειαστεί ορισμένα πράγματα να γίνουν εκτός Ελλάδας, αλλά προς το παρόν προσπαθώ να κρατάω την παραγωγή exclusive στην Ελλάδα. Οι πρώτες ύλες που έβρισκα όταν πρωτοξεκίνησα το ’90 δεν υπάρχουν σήμερα. ‘Έρχονται πελάτες και μου λένε “έχω κάτι μπλούζες που είναι από το 1980”. Μα και εγώ φυλάω τις δικές μου από τότε! Το βαμβάκι που χρησιμοποιούσαμε τότε δεν έχει καμία σχέση με το σημερινό. Είναι το ίδιο που συμβαίνει με το φαγητό που τρώμε ή με το κρασί. Είναι μία φυσική ίνα η οποία, δυστυχώς, έχει υποστεί πολλές μεταλλάξεις. Θεωρώ ότι ο κόσμος παράλληλα με μια στροφή προς τα ελληνικά προϊόντα έχει αρχίσει να τηρεί και το ρητό “είμαι πολύ φτωχός για να ψωνίζω φτηνά”. Πλέον αναγνωρίζεται η αξία των ξεχωριστών πραγμάτων. Είναι προτιμότερο να σου ανήκουν δέκα ποιοτικά πράγματα παρά να έχεις στην κατοχή σου, μια πληθώρα σκουπιδιών. Νομίζω ότι ο κόσμος έχει απλοποιήσει την ζωή του, αυτό είναι το θετικό όσον αφορά στην οικονομική κρίση και έχει αρχίσει να κάνει πιο συνειδητές επιλογές. Πρόσφατα βρέθηκα στο Λονδίνο και στο Παρίσι και δεν ήξερα σε ποιά πόλη είμαι. Εντόπισα ελάχιστες διαφορές μεταξύ των δύο πόλεων, γεγονός που νομίζω θα γεννήσει την ανάγκη για το διαφορετικό, κάτι που ο κόσμος ήδη ψάχνει. Στην Ελλάδα, τα τελευταία δύο χρόνια ,υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που προσπαθούν να προωθήσουν τις ιδέες τους. Δεν ξέρω πόσες από αυτές μπορούν να επιτύχουν, γιατί είναι πολύ δύσκολο να συνδυάσεις τη δημιουργικότητα με την εμπορικότητα. Είχαμε ξεχάσει να δημιουργούμε, ήμαστε μία χώρα υπηρεσιών». Δεν είναι λίγες οι φορές που την έχω ακούσει να λέει ότι σιχαίνεται την υπερβολή... «Είμαι πληθωρικός άνθρωπος και ναι, έχω πει ότι «σιχαίνομαι την υπερβολή» αν και αυτό είναι μια υπερβολή. Όμως, την υπερβολή πρέπει να την χτυπήσεις με το ίδιο νόμισμα! Στην προκειμένη περίπτωση έχει να κάνει με αυτά που προσθέτουμε στην εμφάνισή μας, νομίζοντας ότι μας κάνουν πιο ωραίους, αντί να αφαιρούμε για να είμαστε καλύτεροι. Δεν ισχύει το ίδιο στην τέχνη βέβαια. Η τέχνη πρέπει να είναι υπερβατική και για να είναι, πρέπει να είναι υπερβολική». Είπαμε πολλά με την Ορσαλία… Πολύτιμες κουβέντες με ευθύτητα, αμεσότητα και ειλικρίνεια. Αμέσως μετά, με υποδέχτηκε στο showroom και μου παρουσίασε τα ρούχα της νέας συλλογής Parthenis AW14/15. Ενθουσιάστηκα και φαντάστηκα να τα φορά (και όχι να... “την φορούν”!) η ξεχωριστή καλλιτέχνιδα Nalyssa Green. Ψάξαμε “μυστικές” γωνιές στο κέντρο της Αθήνας και την φωτογραφίσαμε στην Στοά Λυκούργου. Μία στοά που όπου να’ναι θα αλλάξει...όπως η μόδα, όπως οι εποχές... Καλό μας Φθινόπωρο!

Fashion Editorial “CURIOSITY NEVER KILLED NALYSSA” DANCING IN AN URBAN FALL wearing Parthenis AW14\15

NALYSSA

PHOTOGRAPHER: Νικόλαος Τσάπογλου FASHION EDITOR: Πόπη Αναστούλη MAKE-UP: Αλέξανδρος Μαυρόγιαννης HAIR STYLING: Χαρά Νασιούλη

DANCING INTO AN URBAN FALL wearing Parthenis AW 14-15

Η Nalyssa φοράει Parthenis AW 14-15 από AP Showroom | Αξεσουάρ TISPOPIS DIY | Υποδήματα Κολογήρου

Parthenis Δημοκρίτου 20 & Τσακάλωφ, Κολωνάκι, 2103633158 | AP Showroom Αγ. Κωνσατντίνου 28, Νέα Ιωνία, 210 2791215 | TISPOPIS www.tispopis.gr | ΚΑΛΟΓΗΡΟΥ Π. Ιωακείμ 4, Κολωνάκι, 210 3356401 | Handmade Shoes by @Anna Simitzi Shoemaker

Η Nalyssa φοράει Parthenis AW 14-15 από AP Showroom Υποδήματα Κολογήρου

Η Nalyssa φοράει Parthenis AW 14-15 από AP Showroom Αξεσουάρ TISPOPIS DIY Χειροποίητα Υποδήματα @Anna Simitzi - Shoemaker

Peplos

Κυνηγώντας τα ηλιοβασιλέματα Η Κάτια Δημοπούλου ξέρει από μόδα, όσο λίγοι στη χώρα μας. Fashion editor για χρόνια και ακόμη πιο πολλά διευθύντρια στο Marie Claire και στο Bazaar. Εκδότρια του περιοδικού Τέσσερα, τώρα πια φιλοξενείται η ίδια στις σελίδες, που κάποτε διάλεγε. Οπως και να έχει η μόδα και η αισθητική είναι κομμάτι της ζωής της. “Ξέρω πολύ καλά να φτιάχνω εικόνες, μετά από τόσα χρόνια στα περιοδικά. Αυτή λοιπόν τη γνώση, ήθελα να τη χρησιμοποιήσω και αλλιώς. Γιατί και πάλι αυτό που κάνω είναι το editing. Με τον Τάσο Βρεττό κυνηγήσαμε τα ηλιοβασιλέματα της Ελλάδας. Και μαζί κάναμε και διακοπές στα υπέροχα νησιά μας. Κι ύστερα άρχισα να ψάχνω πώς και πού θα τα τυπώσω σε μεταξωτά πέπλα. Αν και ήθελα να γίνεται στην Ελλάδα, δεν έβρισκα κανέναν, που να μπορεί Για αυτό και τυπώνονται στην Ιταλία. Η ιδέα όμως είναι καθόλα ελληνική.” Μετά τα ηλιοβασιλέματα έρχονται τα δάση, αλλά και έργα τέχνης Ελλήνων ζωγράφων και πάλι πάνω στα υπέροχα μεταξωτά της πέπλα.

Και όχι πως το κάνω γενικά, αλλά να, τα πρώτα σύννεφα εμφανίστηκαν, οι πρώτες νυχτερινές δροσούλες με πούντιασαν, η νύχτα μεγαλώνει ολοένα και πιο πολύ και ο Σεπτέμβρης - η τελευταία μας ελπίδα - είναι και αυτός παρελθόν. Ο χειμώνας έρχεται και αυτό το μικρό, ζεστό καλοκαίρι θα γίνει σύντομα ανάμνηση και από του χρόνου πάλι. Μα γιατί τα όμορφα πράγματα να τα περιμένεις τόσο και να κρατάνε τόσο λίγο; Μου αρέσει ο χειμώνας, δεν λέω.. Αποθύμησα τα πουλοβεράκια μου, να κουρνιάζω με τον γάτο μου κάτω από το ζεστό μου πάπλωμα, τις σφιχτές αγκαλιές για να παραχθεί η ανάλογη θερμότητα, το διπλό καπουτσίνο, τα πρωινά που τουρτουρίζω και δεν με κάνουν καλά οι 40 μπλούζες και τα 20 παντελόνια που φορώ, ταυτόχρονα, για να ζεσταθώ, αλλά είμαι παιδί του Ήλιου και αυτή είναι και η μεγαλύτερη αδυναμία μου. Είμαι τόσο γραφική, που αν στα μέσα του Δεκέμβρη παρουσιαστεί κατά τόπους ηλιοφάνεια θα αναζητήσω εξωτερικό χώρο με αγκαλιά τη σόμπα για να πιω κρύο καφέ, κατά τα άλλα. Και κάποιος θα σου πει «δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα» και ίσως σε ανακουφίσει προσωρινά, γιατί όντως, εν μέρει η γεωγραφική της τοποθεσία προσφέρεται για ήπιους χειμώνες, αλλά είναι χειμώνες πάραυτα, και αυτό σημαίνει τα εξής. Έχεις στη διάθεση σου τον ήλιο για, περίπου, 10-11 ώρες την ήμερα μιας και αρχίζει να ξημερώνει μετά τις 7 και η δύση είναι γύρω στις 5 το απόγευμα, μεγαλύτερες πιθανότητες για κρυώματα, συνάχια, μύξες και πυρετούς που αυτό με τη σειρά του σημαίνει χαμομήλια, τσάγια , θερμόμετρα, κρεβάτωμα και απαίσιες σούπες. Σημαίνει πως στις πολυκατοικίες δεν βάζουν πια πετρέλαιο, όποτε αν δεν έχεις εξοπλιστεί κατάλληλα με αιρ-κοντίσιον, σόμπες αλογόνου ή κανένα αγαπησιάρικο γκομενάκι υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να γίνεις παγοκρύσταλλος

μες στο ίδιο σου το σπίτι. Ξέχνα τα παγωτά και τους μεσημεριανούς ύπνους στην παραλία, γενικότερα ξέχνα τη θάλασσα διότι την πιάνουν και αυτή τα διαόλια της και από μπλε γίνεται γκρι γιατί, πώς να το κάνουμε, ο χειμώνας δεν της πάει εκτός αν έχεις καταθλιπτικές τάσεις και τη βρίσκεις έτσι. Χειμώνας σημαίνει συννεφιές, βροχές, 5 -10 βαθμούς Κελσίου, σημαίνει Χριστούγεννα και μπαλκόνια στολισμένα με φωτάκια και συ μόλις έχεις χωρίσει. Σημαίνει χαλιά στο πάτωμα και κλειστά παράθυρα, σχολείο, σχολές, δουλειά και αναμμένος θερμοσίφωνας, χοντρές κάλτσες και μπότες αλλά νομίζω πως το παράκανα και τίποτα καλό δεν του βρίσκω του κακομοίρη. Μου φταίει, μάλλον, γιατί οι νύχτες του είναι τόσο πολλές και μεγάλες που με μελαγχολούν. Όμως καταλήγω να συμπεραίνω πως όσο μακρύς και αν είναι ο χειμώνας μετά έρχεται η άνοιξη και ξανά το καλοκαίρι και ποτέ δεν θα σταματήσει να ακολουθεί το ένα το άλλο. Τι να πουν και οι Εσκιμώοι δηλαδής; Ας μην είμαστε αχάριστοι 6 μήνες στο σκοτάδι μέσα σε ένα κλουβί από πάγο είναι χειρότερο από ένα ήπιο χειμώνα στην Ελλάδα. Τουλάχιστον να ρίξουν την τιμή του πετρελαίου να μην πληρώνουμε δεύτερο νοίκι στη ΔΕΗ. Άντε και καλό επόμενο καλοκαίρι!

O RSN και η Esterina παρέα με τον George Gaudy θα βρίσκονται στις 20/10 στο Club του Σταυρού του Νότου. Με τραγούδια δικά τους αλλά και άλλων θα μας παρουσιάσουν την μουσική παράσταση Will you?,’’the Day after Project’’.

Nalyssa Green is the new black!

Φωτογραφία © The Mach|ne

Πάμε από την αρχή. Η Nalyssa Green ήταν κοκκινομάλλα και έγινε ξανθιά. Ίσως για αυτό δεν την αναγνώρισες αμέσως. Και μας επέλεξε και την επιλέξαμε. Η Nalyssa Green πρώτα ρώτησε για εμάς. Την ώρα που τη “μεταμορφώναμε” σε μοντέλο της φθινοπωρινής μας παρουσιάσης μόδας, γνωρίσαμε ένα γλυκύτατο πλάσμα, μια drama princess με απίστευτο χιούμορ.

Let me introduce you.. Nalyssa Από το 2009 παίζει σε μπάντες και το 2010 “βγάζει”τον πρώτο της δίσκο μόνη της, το “Barock”. Δυο χρόνια μετά έρχεται το “The seed”, ο σπόρος. Το “Barock” ηχογραφήθηκε, χειροποίητα, στο σπίτι του φίλου- ηχολήπτη Σπύρου Λιβάνη στην Πάτρα με τον ήχο από τσίγκινες θήκες μπισκότων και άλλων αυτοσχέδιων λύσεων, αντί για τύμπανα. Και ο επόμενος δίσκος ηχογραφήθηκε σε ένα άλλο σπίτι του Σπύρου Λιβάνη, στο χωριό του, με κονσεπτ και πάλι την αγάπη στη φύση. Αυτή τη φορά όμως τύμπανα υπήρχαν.

Nalyssa είναι το όνομα του αγαπημένου της χαρακτήρα της σε ένα online role playing ή αλλιώς ένα σκοτεινό ξωτικό. Μετά έγινε το όνομα στο μέηλ, στο φέισμπουκ..κ.ο.κ. Άκου τί είπε!! Τα τελευταία 4 χρόνια η καριέρα της εξελίσσεται με σταθερό ρυθμό, αλλά αν γίνει κάποια στιγμή το μπαμ και χρειαστεί να παίζει στο ΟΑΚΑ, θα τα καταφέρει. Είναι αυτοδίδακτη. Η μαμά της, όταν ξεκίνησε το Δημοτικό, της έφερε δασκάλα στο σπίτι, για να μάθει αρμόνιο. Κάθε Παρασκευή που ερχόταν η κυρία ήταν η χειρότερη της μέρα. Έμαθε κιθάρα και ακορντεόν μόνη της. Δεν της αρέσουν τα μαθήματα, γιατί ένιωθε ότι της κόβουν την ελευθερία. Δεν ήθελε να ακούει για κανόνες Με τον καιρό όμως ξεκίνησε να βάζει τους δικούς της κανόνες, οπότε τώρα είπε να δει, πως το κάνουν όλοι οι άλλοι και για αυτό ξεκίνησε μαθήματα πιάνου σε ωδείο. Πέρασε στη σχολή ΜΜΕ για να γίνει δημοσιογράφος. Δεν ήταν το παιδί που έπαιζε στη σχολική μπάντα, ούτε αυτό που τραγουδούσε μπροστά σε κόσμο. Γράφει τα δικά της τραγούδια. Χαίρεται που ζει σε αυτη τη εποχή, γιατί ακριβώς επειδή με τίποτα δεν βγαίνουν χρήματα, τουλάχιστον έχουμε το απόλυτο “άλλοθι” για να κάνουμε αυτό που θέλουμε. Άκου τί πιστεύει!! Στην Ελλάδα δεν γίνονται περισσότερα καλλιτεχνικά πράγματα αυτή την περίοδο, μάλλον γίνονται λιγότερα στον υπόλοιπο κόσμο. Δεν νιώθει άσχημα που δεν έχει ζήσει τα πλούσια χρόνια της ελληνικής δισκογραφίας, γιατί η μουσική της έτσι κι αλλιώς δεν θα αφορούσε αυτή την εποχή και αυτούς τους ανθρώπους. Ή μήπως όχι; Το κοινό της είναι το κοινό που ακούει μουσική και οι μαμάδες. Οταν αποφάσισε να γίνει μουσικός ήθελε να παίζει λάιβ, απλά στην αρχή δεν καλούσε τους φίλους της. Θα ήθελε να κάνει καριέρα στο εξωτερικό, αλλά χωρίς να φύγει, οπότε ειναι λίγο δύσκολο. Θαυμάζει τον Παύλο Παυλίδη, το Φοίβο Δεληβοριά, τον Κωσταντίνο Βήτα, τον συνεργάτη της Μανώλη Φάμελλο, τη Λένα Πλάτωνος. Έχει συνεργασθεί με πολλούς καλλιτέχνες. Με το Μανώλη Φάμελλο τα τελευταία δυο χρόνια κάνουν συναυλίες εγχόρδων. Είναι και Dj Της αρέσει η street music και κάθε φορά που ξεμένει από χρήματα, είναι η πρώτη ιδέα που φλερτάρει για να βγάλει χρήματα. Πιστεύει ότι η κρίση στην δισκογραφία έκανε καλό στη μουσική, γιατί την αποδέσμευσε από το κέρδος. Στον ελεύθερο χρόνο της βγαίνει και πίνει με τους φίλους της ή αλλιώς βλέπει σειρές. Της αρέσουν τα ρούχα, άρα και η μόδα. Της αρέσουν πολύ τα ρουχα της Ορσαλίας Παρθένη, τα ρετρό φορέματα, το αντρόγυνο λουκ και τώρα τελευταία της αρέσει να φοράει πολλά άσχετα ρούχα σε βαθμό που δεν αντέχει τον εαυτό της. Τη μουσική της αυτό τον καιρό θα την ακούσετε στο θέατρο. Μόλις ολοκληρώθηκαν οι παραστάσεις του «Ψύχωση 4.48» της Σάρα Κέην σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου στο οποίο έπαιζε λάηβ μουσική. Ακούγεται η μουσική της στην παράσταση «Αγριες Νότες» της Νίνας Ράπη σε σκηνοθεσία Χρύσας Καψουλη στο Αγγέλων Βήμα ενώ ετοιμάζει μουσική για την καινούρια παράσταση της Άντζελας Μπρούσκου «Τα πικρά δάκρυα της Πέτρας Φον Καντ» του Ραινερ Βέρνερ Φασμπίντερ στο Εθνικό θέατρο. Γράφει μουσική και για άλλες δύο παραστάσεις. Σε λίγο θα μπει στο στούντιο για τον επόμενο δίσκο της.

Φωτογραφία © John Calivas

Ίσως ακουστεί λίγο μεταφυσικό αλλά με την φωτογραφία ασχολούμαι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, βέβαια δεν είχα καν φωτογραφική μηχανή, αλλά πάντα θυμάμαι πως με μάζευαν οι εικόνες. Όσο για το πώς ξεκίνησα; Νομίζω όπως ξεκινάνε όλες οι αγάπες, τυχαία και ξαφνικά, και γι’ αυτό φταίει το ποδήλατο! Ξεκίνησα να φωτογραφίζω τις βόλτες μου με το ποδήλατο και αυτό λίγο, λίγο εξελίχθηκε.

Φωτογραφία © John Calivas

Είναι μοναδική η αίσθηση να αιχμαλωτίζεις μια εικόνα και μέσα από την φωτογραφική σου μηχανή να μπορείς να αποτυπώνεις πάνω σε αυτή, την δική σου ματιά. Η φωτογραφία με κάνει να εκφράζομαι, να λέω αυτά που αλλιώς δεν θα μπορούσα, ούτε να τα ξεστομίσω. Αγαπώ να φωτογραφίζω οτιδήποτε μπορεί να φωτογραφηθεί, δεν υπάρχουν όρια. Αν και οι βόλτες με τα ποδήλατα έχουν την πρώτη προτεραιότητα. Από εκεί και πέρα τα λούμπεν στοιχεία της πόλης, του αστικού τοπίου, με συναρπάζουν, Τα μη εμπορικά σημεία της με κάνουν να θέλω να βρω το όμορφο, εκεί που οι άλλοι βλέπουν το άσχημο. Μου αρέσουν οι σκιές που ζωγραφίζονται από τα φώτα της πόλης, στις σιλουέτες των ανθρώπων. Δεν πιστεύω πως υπάρχει ώρα για την φωτογραφία, η μαγεία βρίσκεται σε κάθε λεπτό, σε κάθε δευτερόλεπτο.

Πρώτη αγάπη η Αθήνα, δεύτερη η Μάνη, και ύστερα η Αστυπάλαια. Ξεχωριστά μέρη, ξεχωριστές πατρίδες. Δεν θα φωτογράφιζα ποτέ τη μιζέρια και τη στεναχώρια. Όχι γιατί δεν έχουν κάτι να μου πουν, όχι γιατί δεν υπάρχουν ή κλείνω τα μάτια όταν τα βλέπω. Δεν είμαι αφελής, ξέρω πως υπάρχουν παντού τριγύρω μου, όμως δεν μου αρέσει να αναπαράγω αρνητικά συναισθήματα, αυτό το αφήνω σε άλλους. Εγώ προσπαθώ να βλέπω την αισιοδοξία στα μάτια των ανθρώπων και αυτό προσπαθώ να πετύχω με την φωτογραφία, να μπορούν όλοι να δουν την χαρά που μπορεί να κρύβουν κάποιες μικρές στιγμές της ζωής. Είμαι ερωτευμένος με την φωτογραφία και ο έρωτας δεν είναι από τα πράγματα που μπορείς να τα κάνεις επάγγελμα.

Φωτογραφία © John Calivas

Φωτογραφία © The Mach|ne

Θανάσης Αλευράς Ήρωας ξανά

Της Αντιγόνης Παφίλη

Ομολογώ ότι το Θανάση τον έμαθα για τα καλά, από το σόου μιμήσεων που προβαλλόταν στην τηλεόραση. Ήταν η πιο επιτυχημένη παρουσία, καθόλη τη διάρκεια του σοου και αυτό δεν είναι προσωπική μου εκτίμηση. Και μετά θυμήθηκα εκείνη την φορά πριν χρόνια στο Μικρό Παλλάς, την πρώτη χρονιά των Ηρώων, έναν νέο ηθοποιό που υποδυόταν μια ηρωίδα αλλιώτικη από τις άλλες: τη Νατάλια Μπρατούσκα Σεϊτανίδη Αλεξέγεβνα. Μια ηρωίδα που έτρεμε στο ρυθμό του τρένου με το οποίο ταξίδευε. Φυσικά τρένο δεν υπήρχε πάνω στη σκηνή, απλά ο Θανάσης Αλευράς σε έκανε να το βλέπεις μπροστά σου. Το κοινό γελούσε ασταμάτητα. Ο ρόλος αυτός χάρισε στο Θανάση το βραβείο “Δημήτρης Χορν”. Βλέπει παιδικά, μελετά Κβαντική φυσική, θέλει να παίξει στο σινεμά, ξεκίνησε κάνοντας παιδικό θέατρο και στις διακοπές ξυπνάει νωρίς το πρωί. Σας παρουσιάζω τον ένα και μοναδικό Θανάση Αλευρά.

“Τελείωσα το 2000 το θέατρο Τέχνης. Πήρα λίγο μια μυρωδιά από τα παλιά, μιας και πρόλαβα και το Λαζάνη και τον Κουγιουμτζή και τη Ρένη Πιττακή, τη Μάγια Λυμπερόπουλου, τους είχα δασκάλους δηλαδή. Ήταν η εποχή που τέλειωνε. Και από εκεί μου ανοίχτηκε ένας κόσμος ολόκληρος. Η οικογένεια μου το δέχτηκε κανονικά. Τί θα κάνεις οταν μεγαλώσεις; Με ρωτούσαν. Έλεγα στην αρχή παπάς, μετά αστροναύτης και μετά ηθοποιός χωρίς να ξέρω ακριβώς τί είναι. Είμαι πιο πολύ παιδί της τηλεόρασης. Έβλεπα όμως και θέατρο. Όσο μπορούσα γιατι μεγάλωσα στα Γιάννενα. Όσες παραστάσεις έρχονταν τις έβλεπα. Από επιθεωρήσεις άλλο τίποτα. Έχω δει πολύ Ψάλτη, Βουτσά, Καραγιάννη, Ρίζο.. Είχαμε και τη Δωδώνη, το αρχαίο θέατρο που λειτουργούσε τότε. Το έψαχνα αρκετά. Δεν ήξερα τί είναι ακριβώς το θέατρο και μικρός νόμιζα ότι ηθοποιός είναι αυτός που σε κάνει να γελάς.

Στην οικογένεια μου όλοι λίγο πολύ είχαμε σχέση με τον τέχνη, χωρίς όμως να το έχει κάνει κάποιος επάγγελμα. Μεγάλωσα πράγματι ευλογημένα στην επαρχία και είμαι πολύ χαρούμενος που έζησα αυτή την εποχή, που δεν υπήρχε φόβος. Μας άφηναν να παίζουμε και ο μοναδικός όρος ήταν το βράδυ, να γυρίσουμε στο σπίτι. Χωρίς χρονικούς περιορισμούς. Υπήρχε φοβερή εμπιστοσύνη. Ώρες ατέλειωτες να γυρνάμε έξω. Είχα πάθει υπερκόπωση από το παιχνίδι. Και το εκτιμώ αυτό γιατί ξέδωσα, λύσσαξα και μετά είπα, αυτό δεν το κάνω και επάγγελμα;

άκουσα. Και νομίζω αυτό ισχύει για όλους. Τα ξέρουμε όλα από την αρχή. Απλά μάλλον δεν θέλουμε να φταίμε για όλα και για αυτό δεν μας ακούμε πάντα. Είναι πολύ βαρύ να φορτωνόμαστε τα πάντα! Μας αρέσει δεν μας αρέσει όμως..φταίμε μόνο εμείς. Έχω ενδοσκοπικές τάσεις, δεν κάνω ψυχανάλυση, αλλά θέλω να βελτιώνομαι, με σκοπό να απελευθερωθώ σύντομα.

Από μικρός έκανα μιμήσεις. Στο σχολείο μιμούμουν τον καθηγητή μου, όταν έβλεπα σειρές προσπαθούσα να αντιγράψω τους πρωταγωνιστές, μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους, να τους σκανάρω και προσπαθώ να καταλάβω τον τρόπο ομιλίας, τις ιδιαιτερότητες, είναι κάτι σαν παιχνίδι για μένα. Είναι θέμα παρατηρητικότητας και μιας διαστροφής. Όλο μας το συμπεριφορικό εξαρτάται από τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Όλο αυτό με εξιτάρει έτσι κι αλλιώς σαν ηθοποιό. Πρέπει να παρατηρώ τους ανθρώπους για να μπορώ να αναπαράξω τις συμπεριφορές. Είναι πολύ ωραίο να σε πλησιάζει ο άλλος και να σου λέει ότι εχει γελάσει μαζί σου.

Νομίζω ότι και το ίδιο το θέατρο ψάχνει νέους κώδικες επικοινωνίας με τους θεατές. Γίνονται πολλά και πειραματικά και σωματικά.. Προσπαθεί το θέατρο να ξαναβρεί νέα γλώσσα, νέα φόρμα, γιατί αλλάζουμε κι εμείς, αλλάζουν οι λόγοι που γελάμε. Μου αρέσει να έρχεται ο κόσμος να μου μιλάει μετά την παράσταση και τους δέχομαι με χαρά, γιατί μου θυμίζει κάτι που έκανα και εγώ. Αυτη τη δουλειά την κάνω για να επικοινωνήσω, το κάνω για τον κόσμο και μακάρι να καταφέρνω να επικοινωνώ σε όλο και περισσότερο κόσμο αυτά που κάνω. Θέλω να κάνω θέατρο με κόσμο.

Είναι ευλογία να κάνεις το χόμπι σου επάγγελμα, αρκεί να μη μείνεις μόνο σε αυτό. Να προχωρήσεις και στη γνώση. Να μην μείνεις μόνο στο ένστικτο. Αυτό σου δίνει μόνο μια φόρα στην αρχή. Όταν ανακαλύπτεις το μέγεθος αυτής της τέχνης, θες να το κάνεις σωστά, να εμβαθύνεις όλο και πιο πολύ.

Τηλεόραση θα κάνω, αν εγκριθεί η πρόταση που κάναμε στη Νεριτ με τη Ρίκα Βαγιάνη. “Πάντα θα ανταμώνουμε”θα λέγεται. Μου αρέσει που μπαίνει καινούριος κόσμος στην κρατική τηλεόραση, μου αρέσει που έχει εκπομπή ο Μαραβέλιας. Όλοι οι άλλοι που σαμποτάρουν κάθετι που γίνεται δεν με αφορούν.

Δεν το κατάλαβα πότε πέρασαν τα χρόνια. Γενικά με το χρόνο δεν έχω μια σχέση που λέμε κανονική, ανθρώπινη, κρίμα γιατι με ανθρώπους ζω..

Με αφορά όλο αυτό που γίνεται. Μόνο αυτό που συμβαίνει γύρω μου με αφορά. Δεν μπορώ να κλειστώ εγώ στον μικρόκοσμο μου και να με νοιάζει μόνο τί γίνεται στο θέατρο. Βαριέμαι αφόρητα. Αυτη τη στιγμή που μιλάμε φυτεύουν μαρούλια στον Άρη και αυτό είναι μια κοσμοϊστορική στιγμή, δεν μπορώ να μείνω μόνο στο, αν μαζεύτηκαν τα σκουπίδια στην Αθήνα. Οι κεραίες μου είναι παντού.

Μικρός ήμουν η ψυχή της παρέας. Όχι πάντα αλλά όταν το πήρα απόφαση, το είπα και το έκανα.

Ειμαι πολυ συνεπής αλλά... Ειμαι 35.. Υπάρχουν μέρες που νομίζω ότι είμαι 70 και υπάρχουν μέρες που νομίζω ότι είμαι 12. Νιώθω λίγο άχρονος. Εξαρτάται από την ποιότητα των σκέψεων μου κάθε φορά.

Όταν κάνω ωραίες είμαι πολύ μικρός, οταν δεν κάνω ωραίες βαραίνω. Οι Ήρωες... δεν ξέρω αν πιστεύεις στα καρμικά, για μένα ήταν μια καρμική συνάντηση. Ήταν μια εποχή που εγώ ήθελα να κάνω κάτι στη δουλειά αυτή. Δούλευα πολύ με την Κάρμεν Ρουγγέρη. Ομολογώ ότι ήταν το μεγάλο σχολείο μου. Ήθελα όμως να κάνω κι άλλα πράγματα, να μπω στη δουλειά, να με γνωρίσουν, να κάνω πολλά, κι άλλα κι άλλα... Βρίσκομαι λοιπόν στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών αγώνων το 2004. Ο Θωμάς Μοσχόπουλος έχει αναλάβει την τελετή λήξης με την Ελένη Κασούκα. Τότε δεν την ξέρω και μέσω μιας ακρόασης μαθαίνω ότι ζητά ηθοποιούς για να είναι αυτοί, που θα οδηγούν τους εθελοντές. Αποφασίζω λοιπόν να πάω και εγώ σε μια τέτοια ακρόαση, κάνουμε την Ολυμπιάδα, που είναι από τα πιο ωραία πράγματα που μου έχουν συμβεί, μια τεράστια εμπειρία για μένα και γνωριζόμαστε με την Ελένη που μου λέει ότι θέλει να κάνει κάτι μουσικοθεατρικό και μου προτείνει να είμαι μέσα σε αυτό. Χωρις να ξέρω τίποτα άλλο, λέω ναι. Μετά από ένα χρόνο προετοιμασίας όλου αυτού, συστάθηκε η πρώτη ομάδα και ξεκινήσαμε από το Ζυγό και παίζαμε 5-6 σεζόν. Από τη δεύτερη χρονιά πια, στο θέατρο αρχίζει και ακούγεται πολύ, ότι μια ομάδα νέων παιδιών κάνει κάτι διαφορετικό..Μας είδε πολύς κόσμος. Ήταν ουσιαστικά, το πρώτο μου γερό πάτημα στο θέατρο, αυτό που με είδαν και με έμαθαν οι άνθρωποι της δουλειάς. Ήρθε και το βραβείο Δημήτρης Χορν για αυτή την παράσταση, οπότε ήταν σαν να συστήθηκα ξανά στη δουλειά. Ακούστηκαν ωραία πράγματα για μένα. Και μετά μπαίνουν άλλα...να φανείς αντάξιος αυτών που λένε. Πάντα διαλέγω δουλειές με το ένστικτο και την επιθυμία μου. Όσες φορές το έχω ακούσει είμαι μόνο κερδισμένος. Όσες φορές με έχει κρατήσει πίσω κάποιος φόβος, μια ανασφάλεια πάντα επιβεβαιώνομαι εκ των υστέρων ότι τελικά κακώς δεν με

Αν καταφέρω να κάνω την τηλεόραση που θέλω να βλέπω, θα είμαι ευτυχισμένος.

Τους δικούς μου δεν προλαβαίνω να τους δω όσο θα ήθελα, γιατί είναι στα Γιάννενα. Είναι πολύ χαρούμενοι γιατί βλέπουν ότι κάνω αυτό που πάντα ήθελα! Νομίζω το χαίρονται πολύ περισσότερο και από εμένα. Σινεμά δεν έχω κάνει, θα ήθελα όμως, πρώτα απ´ ολα θα ήθελα να διδαχθώ γιατί, είναι άλλη τέχνη. Θα ήθελα να είχα παίξει στο Dracula του Κόπολα. Όπου υπάρχει παραμύθι, μου αρέσει πολύ. Το σινεμά μπορεί να δημιουργήσει κόσμους φανταστικούς, για αυτο μου αρέσει. Οι δάσκαλοι στη ζωή μου είναι παντού..σε εμπνέουν...κάθε μέρα στη ζωή μας υπάρχουν δάσκαλοι, μπορεί να είναι ένα παιδάκι στο δρόμο, μια σχέση. Κάθε μέρα τους συναντάς, αν θες να μαθαίνεις. Στο σχολείο αναλωθήκαμε στην αποστήθιση και χάσαμε την ουσία. Δεν κάνω σκέψεις μακρινές, πως θα είμαι σε δέκα χρόνια γιατί η ζωή μας είναι τόσο μαγική, που κάθε μέρα μπορεί να γίνει κάτι και να σου αλλάξει όλη την κατεύθυνση. Βάζω στόχους μόνο κοντινούς γιατί δεν ξέρεις ποτέ τί μπορεί να μεσολαβήσει. Μπορει ακόμη να αλλάξω κι εγώ και να μην θέλω πια τα ίδια πράγματα.

Σκέφτομαι μεγάλα πάντως, δεν μου αρέσει να σκέφτομαι μικρά. Και όσο τα σκέφτεσαι, με ένα τρόπο τα καλείς κιόλας. Εξηγείται και επιστημονικά πια αυτό. Για αυτό, σου λέω, ότι ζούμε σε μια κοσμοϊστορική στιγμή. Η Κβαντική φυσική έχει φέρει τα πάνω κάτω, είναι άλλη ματιά στον κόσμο. Πολλά πράγματα που μέχρι πρότινος θεωρούσαμε μεταφυσικά, δεν είναι πια..τελειώνει αυτή η εποχή γιατί τώρα υπάρχουν οι εξηγήσεις. Φέτος, αν θέλετε να με δείτε, από τις 21 Οκτωβρίου και μόνο για 20 παραστάσεις θα βρίσκομαι στο Μικρό Παλλάς με τους υπόλοιπους Ήρωες.. Σας περιμένω...”

Νίκος Ξυδάκης

Ένας γνωστός μας άγνωστος

Του Νίκου Ορφανού

Ο Νίκος Ξυδάκης είναι μια μυστηριακή φυσιογνωμία για μένα. Θες ο εσωστρεφής τρόπος που τραγουδά, θες η ελαφρώς υπερβατική στιχουργία των τραγουδιών του, ακόμη και η στροφή του, από φέρελπις λαϊκός συνθέτης σε πιο προσωπικούς ανατολίτικους δρόμους, τριάντα χρόνια σχεδόν πριν, ίσως η ποιητική διάσταση που χαρακτηρίζει το έργο του σε συνδυασμό με μια αλλοτινή θεατρικότητα, μόλις τον γνώρισα -προσφάτως- άδραξα την ευκαιρία. Τον «πρωτοσυνάντησα» σε φοιτητικές κασέτες και στον πάλαι ποτέ Σείριο του Μάνου Χατζιδάκι, στο τέλος περίπου της εφηβείας μου και ούτε κι εγώ ξέρω τι με τράβηξε, σε ακούσματα κόντρα στη ροκ στάμπα του προσωπικού μου γούστου. Στη μουσική και τους στίχους του Νίκου συνυπάρχουν πολλά στοιχειά μαζί: οι παλιές εκδρομές με τα λαϊκά στο κασετόφωνο, τα τσιγάρα κασετίνα, τα κυριακάτικα πρωινά στην επαρχία, τα φαναρτζίδικα στον Πειραιά και τις εργατικές συνοικίες, η εγγύς Ανατολή, τα κοστούμια και τα καπέλα μιας άλλης καθημερινότητας, ποιητές αρχαϊκοί και σύγχρονοι, καθώς και βόλτες νυχτερινές με φίλους στις λεωφόρους της πόλης. Ιδού λοιπόν, σε μια σάλα παλαιάς ψηλοτάβανης αστικής οικίας του ’30, τι μου αφηγήθηκε:

Μ’ ένα αμάν αμάν στα χείλη πάω πίσω στα παλιά… Έμενα σε ένα σπίτι στη Νεάπολη, στα Εξάρχεια στη Σεργίου Πατριάρχου, είχα ένα δωμάτιο, δίπλα ήταν ένας ζωγράφος, μια μποέμικη κατάσταση, όπου δεν είχαμε να φάμε, σε αυτό το νεοκλασικό ψηλοτάβανο σπίτι. Και γνωρίστηκα με το Μανόλη Ρασούλη εδώ στην Πλάκα, όπου τραγουδούσε στους Αχαρνείς του Σαββόπουλου, ήταν μια μεγάλη παρέα αυτή τότε, έμαθε αυτός ότι γράφω μουσική και ερχότανε στο σπίτι μου και μου άφηνε κάτι απίστευτα σημειώματα πάρα πολύ αστεία. Είχαμε εν τω μεταξύ τα παράθυρα ανοιχτά, έπαιζα πιάνο, μαζευότανε κόσμος απ’ έξω, ήταν τα λυρικά χρόνια, όπως λέω. Και έτσι γίναμε φίλοι. Εμένα με θεωρούσε και λίγο αστό ως Αιγυπτιώτη, μου έλεγε, εσύ είσαι για να διαβάζεις Προυστ και να πίνεις καφέδες. (γέλια). Μερικές φορές έμενε κιόλας στο σπίτι αυτό, τον φιλοξενούσα. Καμιά φορά μέσα σε όλες αυτές τις συζητήσεις τσακωνόμασταν. Και ένα βράδυ που είχαμε τσακωθεί κάπως σοβαρά, έφυγε αυτός, εγώ στενοχωρήθηκα και σκέφτηκα άμα γυρίσει, θα του παίξω ένα τσιφτετέλι, για να δει ποιος είναι για τον Προυστ και για καφέδες. Και κάθομαι και γράφω χωρίς στίχους, χωρίς τίποτα την “Τρελή κι αδέσποτη”. Ήρθε λοιπόν αργά τη νύχτα, το παίζω στο πιάνο και τρελάθηκε και την ίδια στιγμή εκεί που καθόταν, έγραψε τους στίχους. Αυτό ήταν το πρώτο μας τραγούδι και έτσι ξεκίνησε “η Εκδίκηση της Γυφτιάς”. Και έρχεται μετά από λίγο καιρό και μου λέει θέλω να κάνω ένα δίσκο και θέλω την “Αδέσποτη” να τη βάλω. Του λέω, κοίτα, αν ήταν κάτι συμπτωματικό να στη δώσω. Αν όμως έχουμε ανακαλύψει κάποια φλέβα, δε θα στη δώσω και να δούμε τι άλλα τραγούδια μπορούμε να βγάλουμε με αυτή την ιστορία. Τα τραγούδια λοιπόν της “Εκδίκησης της Γυφτιάς” και ένα μέρος από τα “Δήθεν” γράφτηκαν σε τέσσερις μέρες. Να φανταστείς ότι το “οι Μάγκες δεν υπάρχουν πια” δεν το βάλαμε στη “Γυφτιά”, λέγαμε τι τραγούδι τώρα είναι αυτό, άστο. Και μετά την απήχηση της “Γυφτιάς” φτιάξαμε και τα “Δήθεν”. Ο δίσκος όμως προτού καταλήξει στη Λύρα μέσω του Σαββόπουλου, είχε απορριφθεί από τέσσερις εταιρείες. Τι τραγούδια είναι αυτά, μας λέγανε, εμείς θέλουμε καθαρόαιμα λαϊκά, αυτά είναι τραγούδια για διανοούμενους, είχαμε φάει αρκετή απόρριψη. Κανείς όμως δε φανταζότανε τότε ότι θα αποτελούσε έκφραση ενός κόσμου. Διείσδυσε στους φοιτητές, αγαπήθηκε πάρα πολύ και φούντωσε κατόπιν. Μέσα στον τότε μουσικό αναβρασμό, όπου ανακαλύπτεται ξανά το ρεμπέτικο ή το λαϊκό, ψάχναμε να βρούμε τραγουδιστές και μουσικούς. Βρίσκαμε κάποιον που έπαιζε τρίχορδο ας πούμε και λέγαμε και διάφορες ιδέες,όπως να ηχογραφήσουμε στη Θεσσαλονίκη για να συμβολίζει και κάτι. Ο Διονύσης Σαββόπουλος μας πρότεινε να πάμε στο στούντιο του Νίκου Παπάζογλου στην Τούμπα, που ήταν και καλός ηχολήπτης και εκεί σε ένα υπόγειο ηχογραφήσαμε την Εκδίκηση της Γυφτιάς με ένα πρωτόγονο τετρακάναλο, με Θεσσαλονικιούς μουσικούς, που δουλεύανε στα σκυλάδικα της πόλης, οι οποίοι ανακάλυπταν πολλά “αιρετικά” και απρόοπτα στοιχεία, μέσα στη λαϊκότητα των τραγουδιών μας. Όλος αυτός ο κόσμος λοιπόν που μαζευόταν στο στούντιο είχε μια γοητεία, όπου ο λαϊκοί αυτοί μουσικοί μας αντιμετώπιζαν με σεβασμό, παρ’ όλα τα ευτράπελα που συνέβαιναν ενίοτε. Φαντάσου ότι όλοι αυτοί είχαν παρατσούκλια, δεν ξέραμε κανέναν με το όνομά του, άλλος λεγόταν “κακούργος”, άλλος “χλεμπονιάρης”, σαν ένα λαϊκό διήγημα ένα πράγμα. Και όλοι αυτοί προσέδωσαν και ένα χρώμα, γιατί μουσικά και στιχουργικά δεν κάναμε μια μίμηση του λαϊκού συναισθήματος, είχε γνησιότητα, χωρίς να είναι θρηνητικό, όπως τα παλιά λαϊκά. Τρελή κι αδέσποτη παρ’ όλη την αγάπη… Ήταν τότε μια παράξενη εποχή. Η “Γυφτιά” ήταν και μια πράξη όχι ακριβώς συνειδητοποιημένη και ευτυχώς δηλαδή, μια πράξη αν θες, διακριτικής αντίστασης όχι μόνο στα πολιτικοκοινωνικά πράγματα, αλλά και στην ίδια τη μουσική, τους ίδιους τους “πατέρες μας”, κατά κάποιο τρόπο. Μην ξεχνάμε ότι όλη η τότε περίοδος ήταν κάτω από την κυριαρχία του Χατζιδάκι και του Θεοδωράκη, οπότε το να γυρίζεις ξαφνικά στη λαϊκή μουσική και μάλιστα στην “αιρετική” λαϊκή μουσική, με τα τσιφτετέλια κλπ, αλλά να έχεις ταυτόχρονα και ένα προφίλ του λίγο διανοούμενου, του αναρχικού, του μαρξιστή, του μαοϊκού, όλα αυτά λίγο πολύ, συνέβαλαν στο να δημιουργηθεί μια περίεργη εντύπωση. Εγώ προερχόμενος από το Κάιρο ήμουν και λίγο εξωτικό φρούτο, μέσα σε έναν κόσμο έντονα πολιτικοποιημένο, με τα κόμματα, τις ομάδες κλπ, ήμουνα σαν τη φοινικιά ανάμεσά τους. Είχα όμως και την ανάγκη να ενσωματωθώ μέσα σε όλο αυτόν τον προβληματισμό που υπήρχε και ας μην ξεχνάμε ότι τότε

ακριβώς αρχίζουν σιγά σιγά να αμφισβητούνται οι ιδεολογίες, οι προκαταλήψεις, όχι μόνο οι πολιτικές, αλλά και οι αισθητικές. Μέσα σε όλη αυτήν την παρέα, υπήρχε αυτή η τάση και μέσα από όλες αυτές τις αναζητήσεις και τις κουβέντες προέκυψαν αυτά τα τραγούδια. Μέχρι τότε δεν υπήρχαν τραγούδια όπου να αυτοσαρκάζεσαι, να κάνεις κριτική στις ιδέες σου, χωρίς όμως να διακωμωδείται το λαϊκό, είχαμε μια αγάπη για αυτό το είδος. Και όλα αυτά τα ενώσαμε με μια αφέλεια και με ένα χιούμορ, ιδίως ο Μανόλης ο Ρασούλης που το είχε αυτό έντονα. Με την περούκα την ξανθιά, φάνηκες μες στη γειτονιά… Δε φαντάζεσαι εκείνη την εποχή (1979) τι ήταν να έχεις στο δίσκο από τη μια το “οι μάγκες δεν υπάρχουν πια” και από την άλλη το “Φίλε αδερφή ψυχή”. Και μάλιστα όλο αυτό ερχόταν χωρίς καμία “πόζα”, σε μια απροσδόκητη στιγμή. Με το Ρασούλη περπατούσαμε ώρες ολόκληρες στους δρόμους και πολλά τραγούδια βγήκαν από αυτές τις συζητήσεις, μεταξύ σιωπών, μεταξύ απόψεων. Παίρναμε τη Συγγρού με τα πόδια, κατεβαίναμε στο Φάληρο και ξαναγυρνούσαμε. Ήμασταν και οι δύο περιπατητές και άφραγκοι. Κατεβαίνοντας κάτω από τη Συγγρού και φιλοσοφώντας και για τα τραβεστί που βλέπαμε και μιλούσαμε, του λέω γιατί δε γράφουμε ένα τραγούδι γι’ αυτό το θέμα; Είχαμε και τις αμφιβολίες μας βέβαια, αλλά έτσι γράφαμε, έφερνε ο Μανόλης το θέμα κι εγώ έγραφα τη μουσική και όλο αυτό ήταν αυτό που ήμασταν, είχαμε δηλαδή επαφή και με το λαϊκό κόσμο και με άλλα ακούσματα. Κυρ διευθυντά των δίσκων, έχω ένα νταλκά βαρύ… Τότε στη Λύρα ήταν διευθυντής ο Αλέκος Πατσιφάς, ένας έξυπνος και ανοιχτός άνθρωπος. Είχε τη μανία να ανακαλύπτει καινούρια πρόσωπα, σχεδόν όλα όσα ακούσαμε από τη Λύρα, από το Νέο Κύμα, μέχρι εμάς, ήταν όλα ανακαλύψεις του Πατσιφά. Ο οποίος ήταν ένας αστός διανοούμενος Αιγυπτιώτης επίσης, μην ξεχνάμε ότι ήταν από τους ιδρυτές των εκδόσεων Ίκαρος. Βέβαια, ξεκινώντας τις ηχογραφήσεις στη Λύρα, ξεκινήσανε και οι προστριβές, γιατί ο Πατσιφάς ξαφνικά μπορεί να σου έλεγε, φύγε από δω, εξαφανίσου, δε θέλω να σε βλέπω, τι παπούτσια είναι αυτά που φοράς, για παράδειγμα, με ένα κωμικό τρόπο βέβαια, αλλά ήταν και αυτός που όταν θα έκλεινε η εταιρεία, θα βυθιζόταν στα δικά του, οπότε το “Κυρ διευθυντά των Δίσκων” είναι ένα τραγούδι που γράφτηκε γι’ αυτόν, σε μουσική του Νίκου Παπάζογλου. “Τα Δήθεν” βγήκαν πολύ πιο εύκολα και λόγω της επιτυχίας της “Γυφτιάς”, επί πλέον υπήρχε και μία ζήτηση. Ένιωθα ότι αυτά τα τραγούδια ήταν μια οφειλή περισσότερο δική μου σε ένα κόσμο και δεν το έβλεπα ως αυτό που θα μου έφερνε τα χρήματα, τη δόξα και λοιπά. Ήμουνα ακόμα επάνω στις αναζητήσεις μου, τις αμφιβολίες μου, οπότε αισθάνθηκα ότι υπήρχε ο κίνδυνος να σκεπάσει όλη αυτή η επιτυχία και μια άλλη φωνή που υπήρχε μέσα μου και ήθελε να εκφραστεί. Βέβαια, ούτε εγώ ούτε ο Ρασούλης είχαμε φανταστεί εξ’ αρχής ότι θα μπορούσαμε να γράψουμε τέτοια τραγούδια. Με μάγκικο σαλπάρανε, με ναργιλέ σβησμένο… Μετά τα Δήθεν, με ψάχνανε όλοι, με κυνηγάγανε, σηκώθηκα και έφυγα, εξαφανίστηκα, πήγα στο Λονδίνο, πήγα στον Πόρο και έμεινα κάτω από ένα μοναστήρι, με θέλανε από την εταιρεία, έλεγα δε θα ξαναγράψω πια μουσική…. τέτοιο πράγμα… Ένιωθα ότι υπήρχε ένα ευρύτερο μουσικό τοπίο μέσα μου που δε με περιόριζε στα λαϊκά τραγούδια. θες να ήταν αυτό ένα κομμάτι ιδιοσυγκρασιακό, μια ανάγκη άλλη, θες να ήταν που κοιτούσα να επανασυνδεθώ με κάποια παιδικά χρόνια και μια γκάμα ακουσμάτων μεγάλη, από το Κάιρο που πέρασα τα πρώτα 11 χρόνια μου; Και σε αυτό το κενό, από τη δισκογραφία, άρχισα να θέλω να βάλω ανατολίτικα όργανα, ήθελα να βάλω κανονάκι, αλλά τότε δεν υπήρχαν τέτοιοι μουσικοί. Θυμάμαι ένας υπήρχε, που έπαιζε κανονάκι κάπου στο Βόλο. Βρήκα λοιπόν ένα φίλο που ήταν συνθέτης και μουσικολόγος, το Δημήτρη το Λέκκα, ο οποίος με ένα κανονάκι αυτοσχέδιο έπαιξε στο “Πρώτο Βράδυ στην Αθήνα”. Αντίστοιχα έβαλα ούτι, που τότε δεν υπήρχε το ούτι, μόνο ένας μπουζουξής που χάθηκε πρόωρα, ο Ηλιάδης, έπαιζε ούτι. Και όλα αυτά συναντήθηκαν με μουσικούς που έπαιζαν τζαζ, όπως ο Δημήτρης ο Ζαφειρέλλης που κούρδιζαν τις κιθάρες τους αλλιώς.

Κάτι αν είναι που δε σβήνει, είναι της ψυχής μου η μνήμη… Εγώ δεν είχα την πρόθεση να τραγουδήσω, αλλά με παίρνει ο Πατσιφάς μια νύχτα, γύρω στις δύο, τρεις, αφού είχαν ηχογραφηθεί οι ορχήστρες για το “Πρώτο βράδυ στην Αθήνα”, τα οποία τραγούδια τα είχαμε γράψει για να τα πει ο Νίκος Παπάζογλου, αλλά για κάποιο λόγο δε συνέχισε και μου λέει λοιπόν ο Πατσιφάς “εσύ θα τα πεις παιδί μου τα τραγούδια.” -Εγώ πως θα τα πω, του απαντώ, δεν είμαι τραγουδιστής, “όχι, μου λέει, εσύ θα τα πεις”. Με είχε ακούσει όταν του τα είχα παίξει μ’ένα πιάνο στη Λύρα, γιατί τότε δεν είχαμε ακόμα τα ντέμο και τα σχετικά. Το δυστύχημα βέβαια ήταν, ότι αφού με έψησε να τα πω, πάω λίγο καιρό μετά που είχαμε ένα ραντεβού, ανοίγει η πόρτα και μου λέει η γραμματέας του “ο κύριος Πατσιφάς πέθανε”. Είχε “φύγει” εκείνο το πρωί. Ήταν σαν να είχε μια δεισιδαιμονία αυτός ο δίσκος. Περνάει ένα ταραγμένο διάστημα για την εταιρεία, ώσπου την αναλαμβάνει ο Κυριάκος Μαραβέλιας, που ήταν μέτοχος ήδη, ο οποίος δεν ήθελε να αναγνωρίσει ότι εγώ θα έλεγα τα τραγούδια, “θα χαντακωθούν τα τραγούδια” έλεγε. Αυτός όμως είχε μια ιερή, θα λέγαμε, σχέση με τον Πατσιφά, του λέω ξέρετε, δεν έχω το ψώνιο να τραγουδήσω, αλλά αυτή ήταν η επιθυμία του Πατσιφά. Αυτό τον “έπιασε” και μου λέει, “έχεις δίκιο, δε μπορούμε σχεδόν να κάνουμε αλλιώς” (γέλια). Γύρνα και πες μας τους δικούς σου τρόπους, πως τα κατάφερες με τους ανθρώπους… Μετά το “Πρώτο Βράδυ” δέχτηκα και την πολεμική των ανθρώπων που έλεγαν γιατί δε συνέχισα στο ύφος των δύο πρώτων δίσκων με το “Κοντά στη Δόξα μια στιγμή”. Είχα και πρόβλημα με τη εταιρεία που δε συμφωνούσε με τις δικές μου αποφάσεις και έφυγα από την εταιρεία και πήγα και ηχογραφήσαμε τη “Δόξα” σε ένα σπίτι, με ένα πρωτόγονο Fostex μαγνητόφωνο, μέσα σε ένα δωμάτιο, χωρίς την άδεια της εταιρείας, με την οποία τα βρήκαμε αργότερα. Και τότε μαζί με τα ανατολίτικα ακούσματα μπήκαν και κάποια άλλα που είχα ως έφηβος, μου άρεσαν πάρα πολύ οι Μπητλς και γι’ αυτό ακόμα και στα “Δήθεν” και στη “Γυφτιά” έβαζα μικρά τραγούδια με δυο κιθάρες εμβόλιμα, σαν ένας μικρός φόρος τιμής σε αυτούς, “σαν μια ταινία, γυρνάει η ζωή μου”, «μετανάστης στην αγκάλη σου», κλπ. και τα έβαζα μέσα στα λαϊκά κι αυτά. Αχ, στην αρχή των τραγουδιών, το αχ είναι γραμμένο… Στο σπίτι μας στο Κάιρο ακούγαμε τρελά πράγματα, από τσα τσα μέχρι γαλλικά μέχρι ελληνικά μέχρι αιγυπτιακά. Τις τέσσερις από τις εφτά μέρες της εβδομάδας είχαμε γιορτές και συγκεντρώσεις. Αργότερα στην Αθήνα διαφοροποιήθηκα ακούγοντας κλασική μουσική και μαθαίνοντας πιάνο, άκουγα πάρα πολύ Σοπέν, ιμπρεσιονιστές συνθέτες και όλα αυτά έγιναν ένας περίεργος αχταρμάς, μέχρι που έγραψα τα πρώτα μου τσιφτετέλια, τα οποία δεν ακούγαμε σπίτι. Γιατί στο Κάιρο τη μουσική είναι σαν να την ακούς στους δρόμους, στα καφενεία, και επίσης δεν ακούγαμε τα θρηνητικά παλιά λαϊκά με τον Καζαντζίδη ακούγαμε πιο ελαφρά μουσική και κυρίως ό,τι ήταν παραπομπή στην Αθήνα, δηλαδή το ελαφρό τραγούδι και βέβαια Χατζιδάκι. Το οποίο ελαφρό τραγούδι το ξαναβρήκα στα αναψυκτήρια της Αθήνας και στην Αίγλη του Ζαππείου. Αργότερα έγραψα τραγούδια όπως την Ωραία Κοιμωμένη, όπου έβαλα πρώτη φορά τρομπέτα, ως μια μνήμη από τον στυλάτο τρομπετίστα τότε, της ελαφράς μουσικής, Σταύρο Ρουχωτά. Αντίστοιχα τον Καρυωτάκη τον έφτιαξα σε ρυθμό μποσανόβα. Μα είναι δυνατόν μου είπαν κάποιοι, ο Καρυωτάκης μπόσα νόβα; Εγώ δεν τα σκεφτόμουνα αυτά ποτέ, κάτι άκουγα, μου άρεσε και το έκανα. Όλοι μου λεν’ πως δε μπορώ, πως δε μπορώ, πως δε μπορώ… Όταν άρχισα να τραγουδάω δέχτηκα και τη μεγαλύτερη αμφισβήτηση, μου λέγανε γιατί δε γράφεις για τραγουδιστές, με λέγανε εγωιστή, ψώνιο, διάφορα πράγματα. Εμένα η πεποίθησή μου δεν ήταν αυτή, γιατί δεν ήμουν και άνθρωπος της σκηνής, να βγαίνω, να τραγουδάω. Αντιλήφθηκα όμως ότι στην ουσία κανείς δε θα τα υποστήριζε αυτά τα τραγούδια που έλεγα εγώ. Από την άλλη ένας τραγουδιστής που έχει διαμορφώσει ας πούμε ένα ρεπερτόριο, δε θα έλεγε εύκολα αυτά τα περίεργα τραγούδια που γράφαμε με το Γκανά ή το Γκόνη για παράδειγμα, ήταν μια καθαρά προσωπική μου ανάγκη να βάζω μουσική σε έναν τέτοιου είδους λόγο. Οι επιλογές μου ή μάλλον αυτές οι συναντήσεις συνέβαιναν ως ένα κομμάτι του εαυτού μου, ως μια δική μου αλήθεια, κάτι που μπορώ να το κάνω και να αισθάνομαι καλά. Και με αυτές τις συναντήσεις ανακάλυπτα

τους ανθρώπους και έμπαινα σε ένα διάλογο μαζί τους, ανακάλυπτα ανθρώπους που δεν ήταν μόνο στιχουργοί και μου έφερναν το δικό τους κόσμο. Και ως ένα είδος ευγνωμοσύνης σε αυτό που μου ξυπνούσαν, έβαζα στα λόγια τους τη μουσική μου. Με συγκινούσε πάντα αυτός ο κόσμος τους, η γλώσσα τους, αυτή η ταυτότητά τους. Κοίτα τώρα τι μπελάς, με το Special Hellas… Η μουσική είναι ο νόμος της απροσδιοριστίας. Εκείνη την εποχή (1986) σταμάτησε να βγαίνει το σπέσιαλ Ελλάς που κάπνιζα. Γράψαμε με τον Τάσο Σαμαρτζή το Hellas special με αφορμή αυτό το γεγονός. Πολλά τραγούδια επίσης τα έχω γράψει στο δρόμο. To στο Σου Μι Τζου κάποια βραδυά το έγραψα από το βιβλιοπωλείο της Δωδώνης που ο Μιχάλης Γκανάς μου έδωσε τους στίχους, μέχρι να φτάσω στο σπίτι μου, διαβάζοντάς το στο δρόμο. Θυμάμαι να είμαστε σε γωνιές δρόμων με το Γκόνη, το Ρασούλη, στη Φωκίωνος Νέγρη έχω γράψει δυο τραγούδια καθώς κάναμε βόλτες. Τώρα βέβαια το κάνω πολύ λιγότερο. Αισθανόμουν λίγο σαν ξένος στην Αθήνα, εγώ ένας Αιγυπτιώτης, είναι που δεν είμαι και πολύ επικοινωνιακός… Δεν ξέρω τι με έχει επηρεάσει περισσότερο, ίσως είναι η ιδιοσυγκρασία μου που ανθίζει όταν βρει την καλή παρέα. Όπως και η μελοποίηση ποιημάτων προέκυψε, όχι για να μπω σε εκείνους που μελοποιούν ποιήματα ντε και καλά, γι’ αυτό και τα ποιήματα που έχω μελοποιήσει δεν είναι σαν τα συνήθη που μελοποιούν άλλοι, έχουν ένα στοιχείο προφορικότητας. Η αμεσότητά τους είναι που αναζητώ. Και τα εντάσσω ανάμεσα στα άλλα τραγούδια μου, γι’ αυτό και δεν ξέρουν πολλοί ότι το Ερωτικό για παράδειγμα είναι του Λαπαθιώτη. Ή στην Αρχή των τραγουδιών, που είναι σύνθεση διστίχων, ένα από τα πρώτα δίστιχα είναι του Μποντλέρ. Επίσης στη Σαπφώ, εάν κάτω από το Γρήγορα η ώρα πέρασε, βάζαμε ένα άλλο όνομα, κανείς δε θα πάθαινε το σοκ ότι ακούει ποίημα της Σαπφούς. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν τα αντιμετωπίζω πάρα πολύ σοβαρά, αλλά με ενοχλεί αυτή η σοβαροφάνεια όταν αφορά την αντιμετώπιση της ποίησης. Στην Ελλάδα τα αντιμετωπίζουμε τα πράγματα με ιδεοληψίες. Μπορούμε εύκολα να κατατάξουμε τους στίχους του Μπομπ Ντύλαν; Πού κατατάσσονται αυτά τα κατεβατά των στίχων του; ή οι σκοτεινοί στίχοι του Νικ Κέιβ ή η ακόμα η πιο σκοτεινή ποίηση του Λέοναρντ Κοέν; Γρήγορα η ώρα πέρασε… Καταργείται η ανάγκη πλέον να ακούσει κάποιος ένα δίσκο, η ιδιωτική ακρόαση. Δεν υπάρχει πια αυτό που υπήρχε τα προηγούμενα χρόνια. Επίσης και η ικανότητα να ακούσεις κάποια πράγματα ολοκληρωμένα, πολλοί ακούνε αποσπασματικά, πατάνε στο you tube ένα τραγούδι, ακούνε λίγο και πάνε παρακάτω. Η ιδέα ότι βάζω δέκα τραγούδια και φτιάχνω μια ενότητα, υπαγορεύοντας με τη σειρά που τα βάζω και έναν τρόπο ανάγνωσης της μουσικής, αυτό πια δεν υπάρχει. Με τη δισκογραφία είχες τη δυνατότητα να γράφεις και τραγούδια που δε γίνονταν μεγάλες επιτυχίες και αυτά αποτελούσαν μια μαγιά γύρω από τα άλλα τραγούδια. Αυτό έδινε και μία τόλμη στο δημιουργό να κάνει και κάτι που δεν υπολόγιζε ή χωρίς καμία συνταγή. Ή να δημιουργήσει μια πιο ιδιαίτερη στιγμή, που δεν την ακούγανε πάρα πολλοί, αλλά την ακούγανε αρκετοί. Αυτό όμως είναι ένα πρόβλημα για τη δημιουργία πλέον, γιατί το να παίξεις ένα τραγούδι στο λάιβ που δεν είναι μεγάλη επιτυχία, είναι μεγάλο βάσανο, σχεδόν δεν μπορείς να το υποστηρίξεις. Από τη στιγμή που το πράγμα βγαίνει πια τόσο εύκολα και δεν υπάρχει η διαδικασία, που βγαίνεις στο δισκοπωλείο και ψάχνεις και ρωτάς, αυτό, που σου έρχεται σαν πίτσα το τραγούδι στο σπίτι, κάτι ακόμα κρύβει. Εγώ βγήκα στη σκηνή πρώτη φορά στην Πλάκα στο Σείριο με το Χατζιδάκι και θυμάμαι τον κόσμο που ερχόταν με σεβασμό προς όλη αυτή τη διαδικασία. Τώρα ο κόσμος έρχεται με μια προπέτεια, με μια άνεση, έχει λείψει όλη η διαδρομή που πας να συναντήσεις κάτι, δεν το βλέπεις πια στα σώματα των ανθρώπων. Ο Νίκος Ξυδάκης αυτόν τον καιρό γράφει τη μουσική για μια θεατρική παράσταση επάνω σε κείμενα του Γιώργου Χειμωνά, σε σκηνοθεσία του Κώστα Χατζή με τίτλο ο Βασιλιάς της Ασίας με τη Λυδία Κονιόρδου, που ανεβαίνει στο ίδρυμα Μ. Κακογιάννης στις 20 Οκτωβρίου. Στις 9 και 16 Οκτωβρίου θα είναι στο Χαμάμ μαζί με τον συγγραφέα Δημήτρη Στεφανάκη , στις «Μέρες Αλαξάνδρειας» του ομώνυμου μυθιστορήματός του. Και τον Ιανουάριο στο «Ρυθμό» μαζί με τον Λουδοβίκο των Ανωγείων.

Φωτογραφία © John Calivas

www.tomichanaki.gr

HOT-HOT

BURGER BAR

Η vintage 50΄s & 60’s ατμόσφαιρα που σε ταξιδεύει με την προσεγμένη του διακόσμηση και τα χαμογελαστά pin-up girls στους καταλόγους. Οι μουσικές από τις χρυσές δεκαετίες της ροκ, θα κάνουν τη σύντομη αναμονή σου πολύ ευχάριστη μέχρι να ακούσεις το όνομά σου από το ρετρό μικρόφωνο για να παραλάβεις το δίσκο με την παραγγελία σου. Από το classic μέχρι το χορτοφαγικό ή το rib-eye & το honey-mustard burger του, αλλά και τις τηγανιτές πατάτες με ιδιαίτερες επιλογές στο dressing, στο ΗΟΤ-ΗΟΤ θα τα απολαύσεις όλα χειροποίητα, από διαλεκτά υλικά ακόμα και βιολογικά, μαγειρεμένα την ίδια ημέρα. Και το καλύτερο: 24 - 7 - 365. www.hothot.gr Delivery: 11:30πμ - 01:00πμ Αθήνα Πραξιτέλους 2 & Κολοκοτρώνη 14 2130272440 Ν. Φιλαδέλφεια, Βρυούλων 3 213 0246631 Ηλιούπολη, Πλ. Εθνικής Αντιστάσεως 210 9911144 Χαλκίδα, Αγγελή Γοβιού 7 - 222 1021712

LIVING GREEN Η Living Green είναι ένα πρωτοπόρο οικο-κατάστημα για ψαγμένους οικο-λάτρες. Γνήσιο τέκνο των Εκδόσεων Ψύχαλου, η Living Green δημιουργήθηκε αρχικά για να προμηθεύει τους φανατικούς αναγνώστες των εκδόσεων με πρώτες ύλες και εργαλεία ώστε να εφαρμόσουν ό,τι διάβαζαν στα βιβλία του οίκου. Στο κατάστημά θα βρείτε αποκλειστικά τα οικολογικά παιχνίδια των Green Toys και Calafant, έξυπνα «πράσινα» δώρα της Noted και PostCarden, αναδιπλούμενα ποδήλατα πόλης, κηπουρικά εργαλεία και μία σειρά από αξεσουάρ κήπου που φέρουν το όνομα της Living Green. Σας περιμένουμε! Χ. Τρικούπη 33 & Ναυαρίνου Αθήνα 210 3827278

LA BRASSERIE Café-Bar Restaurant Η La Brasserie, το αγαπημένο διαχρονικό - σημείο συνάντησης στο κέντρο της Αθήνας, σας δίνει την δυνατότητα να απολαύσετε από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ μυρωδάτο καφέ, φρέσκα γλυκά, snacks και σπιτικά πιάτα σε μοναδικές τιμές. Το μενού περιλαμβάνει γεύσεις Ελληνικής κουζίνας και απεριόριστη κατανάλωση ζεστού αρωματικού καφέ φίλτρου με την παραγγελία γλυκού. Η La Brasserie στο πολυτελές lobby του ξενοδοχείου, αποτελεί το ιδανικό μέρος για ένα σύντομο διάλειμμα για να απολαύσετε τον καφέ ή το γεύμα σας, αλλά και για ένα επαγγελματικό ραντεβού ή μια φιλική συνάντηση εκεί που δεν σταματά να χτυπά η καρδιά της πόλης. Ξενοδοχείο ΤΙΤΑΝΙΑ Πανεπιστημίου 52 210 3326000 titania@titania.gr

CIRCUS Coctail Bar Αντί να τρέχεις για πάστα στη Νάπολη, για παέγια στην Ισπανία και για μπουρίτος στην Αργεντινή, σου εχω γρήγορη και εύκολη λύση! Ραντεβού στο Circus. Αγαπημένο all day στέκι εδώ και οκτώ χρόνια στο κέντρο της Αθήνας για φαγητό, ποτό και καφέ, στη γνωστή «μεσοτοιχία» της οδού Ναυαρίνου μεταξύ Κολωνακίου και Εξαρχείων, αλλάζει γαστριμαργική κατεύθυνση και παρουσιάζει το ολοκαίνουργιο μενού του. Αγαπημένα διεθνή πιάτα και γρήγορα γεύματα όπως μεξικάνικες φωλιές τορτίγιας, λονδρέζικα fish and chips με σως ταρτάρ και φρέσκια τσιπς πατάτας, αυθεντικά φαλάφελ με σάλτσα ντομάτας, κολίανδρου, πουρέ μελιτζάνας και σως ταχίνι, απολαυστικά αμερικάνικα burgers, αυθεντικές Αργεντίνικες συνταγές burritos, ισπανική παέγια, Ναπολιτάνικες πέννες αλλά και ταλιατέλες με χοιρινό στρογκάνοφ με μυρωδιά Ρωσίας.

Ναυαρίνου 11 - Αθήνα 210 3615255 info@circusbar.gr

5Îż Athens Bike Festival

Όσο και αν έχει γίνει “η ζωή μας ποδήλατο”... ένα ποδήλατο είναι αρκετό για να την κάνουμε καλύτερη! Κάτι που αποδεικνύεται έμπρακτα καθημερινά τόσο από τα οφέλη που αποκομίζει κάθε ποδηλάτης στην δική του ζωή, όσο και από την φιλανθρωπική δράση που πραγματοποιήθηκε στο 5ο Athens Bike Festival, με την υποστήριξη του ΟΤΕ και της COSMOTE. Για 4η συνεχή χρονιά, περίπου 34.000 επισκέπτες κάθε ηλικίας είχαν την ευκαιρία να μυηθούν στον μαγικό κόσμο του ποδηλάτου, αλλά και να συμμετέχουν ενεργά στην ενίσχυση του Πανελλήνιου Συλλόγου Γυναικών με Καρκίνο του Μαστού «Άλμα Ζωής». Πως; Απλά κάνοντας πετάλι! Περισσότερα από 7.000 άτομα ποδηλάτησαν στα ειδικά διαμορφωμένα στατικά ποδήλατα που υπήρχαν στο Φεστιβάλ “γράφοντας” χιλιόμετρα για καλό σκοπό. Με αυτό τον απλό, διαδραστικό και διασκεδαστικό τρόπο συγκεντρώθηκε το μεγάλο ποσό των 7.000 ευρώ. Οι ποδηλατοδράσεις ήταν πολλές και κατάφεραν να ικανοποιήσουν ακόμα και τον πιο απαιτητικό του είδους. Τα τεχνικά σεμινάρια επισκευής ποδηλάτου και η σωματομέτρηση, που υποδεικνύει την κατάλληλη θέση του σώματος πάνω στο ποδήλατο, συγκέντρωσαν εκατοντάδες συμμετοχές. Οι φίλοι του ποδηλάτου όλων των ηλικιών είχαν, επίσης, την ευκαιρία να απολαύσουν διασκεδαστικά και εκπαιδευτικά ποδηλατικά δρώμενα, όπως test rides διαφόρων κατηγοριών ποδηλάτων, επιδείξεις δεξιοτεχνίας με εναέρια άλματα από τους Dirt Riders, ποδηλατοβόλτα σε ειδικά διαμορφωμένη πίστα με εμπόδια και κλίσεις, βόλτα στο κέντρο της πόλης αποκλειστικά για κορίτσια, virtual διαδρομές με ποδήλατα που συνδέονται σε tablets και φορητούς υπολογιστές, έκθεση παλαιών ποδηλάτων κ.ά. Κάπως έτσι, οι επισκέπτες του 5ου Athens Bike Festival διασκέδασαν, ενημερώθηκαν, εκπαιδεύτηκαν και έδωσαν “κίνηση” στη ζωή συνανθρώπων μας... Άλλωστε και ο Albert Einstein είχε πει : “Η ζωή είναι σαν να κάνεις ποδήλατο, για να κρατήσεις την ισορροπία σου πρέπει να συνεχίσεις να κινείσαι.”.

Travel me ΒΑΡΣΟΒΙΑ – ΚΡΑΚΟΒΙΑ Το φθινόπωρο είναι πλέον για τα καλά μαζί μας. Μήπως ήρθε η ώρα να βγάλουμε από τη ντουλάπα ζακέτες, φούτερ και χοντρά μπουφανάκια και να ξεχάσουμε τις παραλίες; Η διάθεση γίνεται πιο αστική και οι πόλεις αποκτούν την ζωντάνια και το grooving που τους αρμόζει. Παράλληλα μικρές αποδράσεις μας αναζωογονούν και μας αποσυμπιέζουν από τους έντονους ρυθμούς της πόλης. Εδώ ταιριάζει το ταξίδι σε μία χώρα έκπληξη, όπως η Πολωνία. Πρώτα η πρωτεύουσα, η Βαρσοβία πατρίδα της Μαρίας Κιουρί και του Σοπέν. Το θαυμάσιο ιστορικό της κέντρο, το περίφημο Stare Miasto θα μας συναρπάσει ενώ τα καταπληκτικά της πάρκα προσφέρονται για χαλαρωτικές βόλτες, τώρα που τα φύλλα των δέντρων πέφτουν και δημιουργούν το απόλυτο φθινοπωρινό σκηνικό. Αμέσως μετά, η επίσκεψη στο Άουσβιτς μπορεί να ξυπνά μνήμες από τις θηριωδίες του πολέμου, είναι όμως απολύτως διδακτική για το

που μπορεί να οδηγήσουν οι θεωρίες των άκρων. Τέλος μας περιμένει η υπέροχη Κρακοβία, η πόλη κόσμημα της χώρας και μία από τις πιο όμορφες της Κεντρικής Ευρώπης. Θα περπατήσουμε τα υπέροχα μεσαιωνικά της δρομάκια, θα θαυμάσουμε το παλάτι της Βαβέλ και την επιβλητική γοτθική εκκλησία της Παναγίας, θα περιπλανηθούμε στις δαιδαλώδεις στοές των αλατωρυχείων στα προάστια της πόλης και θα απολαύσουμε αυθεντική πολωνική κουζίνα συνοδευόμενη από πολωνική Vodka Vyborowa ή μπύρα Zywiec Η Πολωνία είναι μία χώρα έκπληξη και το Cosmorama πραγματοποιεί δεκάδες ταξίδια το χρόνο. Εδώ και μία 12ετία είναι το πλέον αρμόδιο να οργανώσει το ταξίδι σας εκεί. Πτήσεις με Aegean Airlines, Ξενοδοχεία 5* Radisson Blue Warsaw & Holiday Inn Krakow Αναχωρήσεις κάθε Παρασκευή Οκτώβριο & Νοέμβριο & 24/10 για το Short Break της 28ης Οκτωβρίου

Tο Cosmorama ετοίμασε για σας τα πιο trendy προγράμματα. Για σας που τα θέλετε όλα στην καλύτερη τιμή www.cosmorama.gr

Φωτογραφία © Γιάννης Σιμητόπουλος

St-art

me up Του Θεοφάνη Κόλλια

Στην Αθήνα ψήνεται κάτι πολύ όμορφο και αποφασίσαμε να σας ενημερώσουμε για να μην το χάσει κανείς!

Η Νίκη Βουίμτα και η Αργυρώ Μπαράτα, διοργανώτριες του FEAST Greece, σε συνεργασία με το Impact Hub Athens (τους πήραμε συνέντευξη στο προηγούμενο τεύχος) φέρνουν για πρώτη φορά στην Αθήνα το FEAST Athens. Τι είναι το FEAST και ποιοι μπορούν να συμμετέχουν σε αυτό; N.B.: Το FEAST είναι μία εκδήλωση μικροχρηματοδότησης δημιουργικών projects, ένα είδος «offline crowdfunding». H διαφορά με το «online crowdfunding» είναι ότι εδώ απαιτείται η φυσική παρουσία τόσο αυτών που αναζητούν χρηματοδότηση, όσο και εκείνων που θα χρηματοδοτήσουν τα projects, ενώ πραγματοποιείται μέσω συλλογικών δείπνων. Με μία δωρεά 10€ το κοινό ακούει ενδιαφέρουσες προτάσεις, απολαμβάνει φαγητό και κρασί και ψηφίζει εν τέλει το project που προτιμά να λάβει τη χρηματοδότηση του FEAST. Το FEAST απευθύνεται σε καλλιτέχνες, δημιουργικές ομάδες, κοινωνικές επιχειρήσεις, designers, ομάδες αστικού ακτιβισμού ακόμα και σε μικρές επιχειρήσεις. Στόχος του FEAST είναι η τόνωση και η ενδυνάμωση του δημιουργικού κεφαλαίου της πόλης αλλά και η ενεργοποίηση της τοπικής κοινότητας. Μέχρι στιγμής το FEAST πραγματοποιείται μόνο στην Θεσσαλονίκη. Ποια είναι η αποδοχή από τον κόσμο της πόλης σε αυτή την κίνηση είτε από δημιουργούς είτε από υποστηριχτές; N.B.: Πραγματοποιήσαμε 2 FEAST στη Θεσσαλονίκη τον Απρίλιο και το Μάιο, τα οποία είχαν μάλιστα πιλοτικό χαρακτήρα. Και τα 2 είχαν ανταπόκριση άνω του αναμενόμενου. Λάβαμε πάρα πολλά θετικά και ενθαρρυντικά μηνύματα από ανθρώπους που γνωρίζουμε αλλά και από πολλούς που δεν ξέρουμε προσωπικά. Η πόλη αγκάλιασε το FEAST και μας έδειξε ότι πράγματι υπάρχει πρόσφορο έδαφος για μία τέτοια δράση. Τα συμπεράσματα μας μετά από συζητήσεις με συμμετέχοντες και κοινό νομίζω μπορούν να συνοψισθούν ως εξής: Οι δημιουργοί βρήκαν στο FEAST ένα βήμα να παρουσιάσουν τη δουλειά τους (δεν είναι το ίδιο εύκολο για όλους), ενώ το κοινό από την άλλη, ένιωσε μέρος των εξελίξεων στην πόλη του, επηρεάζοντας με την ψήφο του το αποτέλεσμα της βραδιάς.

Έχετε ένα παράδειγμα δημιουργών που έλαβαν μέρος σε κάποιο FEAST και η χρηματοδότηση τους βοήθησε πραγματικά να προχωρήσουν; A.M.: Οι πρώτοι νικητές του FEAST, η θεατρική ομάδα Storytellers. Ξεκίνησαν να σχεδιάζουν την παραγωγή μιας παράστασης χωρίς χρηματοδότηση και τελικά κατάφεραν, κερδίζοντας την κοινωνική χρηματοδότηση του FEAST Thessaloniki #1, να υλοποιήσουν την παραγωγή τους -κυρίως την προώθηση και την κατασκευή των σκηνικών- δίχως να εκτεθούν οικονομικά. Με ποιους άλλους τρόπους μπορεί να βοηθήσει έναν δημιουργό η συμμετοχή του σε ένα FEAST; A.M.: Πιστεύουμε ότι τα projects που παρουσιάζονται στο FEAST μπορούν να έχουν πολλαπλά οφέλη για τους συμμετέχοντες. Πέρα από την χρηματοδότηση που πιθανώς θα κερδίσουν, έχουν την ευκαιρία να εκθέσουν τη δουλειά τους σε πολύ κόσμο, αυξάνοντας την αναγνωρισιμότητά τους, να τεστάρουν τις ιδέες τους αντιλαμβανόμενοι την ανταπόκριση και την αποδοχή των ιδεών τους από το κοινό, να αναπτύξουν συνέργειες με άλλους συμμετέχοντες και να διευρύνουν το δίκτυο των επαφώ,ν τους με μια δημιουργική κοινότητα που τη χαρακτηρίζει η ενεργή συμμετοχή και η εξωστρέφεια. Στις δύο πρώτες διοργανώσεις παρατηρήσαμε ομάδες να συνεργάζονται στη συνέχεια μεταξύ τους, επιχειρηματικές ιδέες να γίνονται στην πορεία δεκτές σε προγράμματα επιχειρηματικής επώασης, ενώ άλλες βρήκαν απαραίτητους συνεργάτες για τα επόμενα βήματα τους. Πότε να περιμένουμε το FEAST στην Αθήνα;

N.B.: Προγραμματίζουμε το πρώτο FEAST Athens για τις 13 Νοεμβρίου στο χώρο του Impact Hub στο κέντρο του Ψυρρή. Ο χώρος είναι πολύ ενδιαφέρων και ταιριάζει πολύ με την ιδέα του FEAST, καθώς αποτελεί το πρώτο τοπικό δίκτυο συνεργατικότητας για την κοινωνική επιχειρηματικότητα και καινοτομία, ενώ έχει αναπτύξει ένα δυναμικό οικοσύστημα ανθρώπων, πόρων, προγραμμάτων, δράσεων και χώρων προσανατολισμένων στο θετικό κοινωνικό αντίκτυπο. To πρώτο FEAST Athens, θα εστιάσει ακριβώς εκεί, στον κοινωνικό αντίκτυπο των projects. Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε την σελίδα του FEAST Athens στο Facebook: www.facebook.com/feastathens

γράφει η astilbe

SPACE O Can you hear me, Major Tom? Can you hear me, Major Tom? Can you hear me, Major Tom? Όχι. Kανείς δε σε ακούει. Ο Οκτώβριος είναι μήνας εκλείψεων και ανάδρομου Ερμή. Η πρώτη έκλειψη είναι σεληνιακή και συμβαίνει στις 8/10 στη 15η μοίρα του Κριού. Από τη μια, μια έκλειψη είναι πάντα μια έκλειψη και έρχεται για να μετασχηματίσει ενέργειες. Ο Ήλιος στο ζώδιο του Ζυγού βάζει στο επίκεντρο τον Άλλον και η Σελήνη στον Κριό τον Εαυτό, δηλαδή τα θέματα που διακυβεύονται είναι οι σχέσεις και η ανάγκη αυτοέκφρασης. Από την άλλη όμως, σχηματίζεται κι ένας από τους πιο συναρπαστικά ευοίωνους αστρολογικούς σχηματισμούς, ο επονομαζόμενος «χαρταετός» (kite). Σιβυλλικά, θα έλεγα ότι ο επαναπροσδιορισμός διαδρομής θα οδηγήσει εκεί που έπρεπε να είχαμε ξεκινήσει να πάμε εξ αρχής. Στις 23 προς τις 24/10 συμβαίνει και η δεύτερη έκλειψη, ηλιακή αυτή τη φορά, την πρώτη μέρα που ο Ήλιος, η Σελήνη και η Αφροδίτη μπαίνουν στο εσωστρεφές ζώδιο του Σκορπιού. Η τρομερή συσσώρευση πλουτώνιας ενέργειας καλύπτεται από το πέπλο του Ποσειδώνα, αλλά σύμφωνα με τους νόμους της θερμοδυναμικής η εντροπία έχει τάση να αυξάνεται συνεχώς και τίποτα δε μένει για πάντα αδρανές. Ιδιαίτερο χρώμα στην καθημερινότητά μας θα δώσει η κίνηση του ανάδρομου Ερμή αρχικά στο ζώδιο του Σκορπιού. Τα απωθημένα ξεπηδούν το ένα μετά το άλλο και σαν τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας, ένα θα κόβεις, δέκα καινούρια θα βγαίνουν, αλλά κάπως πρέπει να ζήσουν και οι ψυχαναλυτές, κι αυτοί πανεπιστήμιο πήγαν. Όταν περάσει ο Ερμής στο Ζυγό οι δρόμοι της Αθήνας θα γεμίσουν από πτώματα ερώτων και σχέσεων. Όπλο του εγκλήματος: η δολοφονική ατάκα «θέλω να μιλήσουμε». Εργασία για το σπίτι: σε ένα κόσμο κουφών τι θα έκανες αν άκουγες;

Κριός

21/3-20/4

Θα στο πω με ένα παραμύθι. Θυμάσαι τον αστεροειδή 325 που επισκέφτηκε ο Μικρός Πρίγκηπας στο διαπλανητικό του ταξίδι; Στην αρχή αυτού του μήνα ο Άλλος θα παίξει το ρόλο του Μικρού Πρίγκηπα κι εσύ θα είσαι ο βασιλιάς αυτού του αστεροειδούς. Όταν περνάει από εκεί ο Μικρός Πρίγκηπας ο βασιλιάς χαίρεται που βλέπει κάποιον, φυσικά τον θεωρεί υπηκόο και τον προσκαλεί στον πλανήτη του. Ο Μικρός Πρίγκηπας πλησιάζει αλλά δε βρίσκει πουθενά να καθίσει γιατί «ολόκληρος ο πλανήτης ήταν πιασμένος από τη μεγαλόπρεπη, γούνινη βασιλική κάπα». Όταν θα αποφασίσεις να φύγεις από τη βασιλική σου απομόνωση και κινήσεις να βρεις τον άλλον, θυμήσου να μη θυμώσεις με την υποδοχή που θα σου κάνει γιατί εσύ ήσουν που τον απέκλεισες πρώτος. Αυτή είναι η ιστορία που αφηγούνται οι εκλείψεις αυτού του μήνα.

Ταύρος

21/4-20/5

Εσύ έχεις το μυαλό σου στους έρωτες, ως γνήσιο παιδί της Αφροδίτης. Και όχι, δε βολεύεσαι με έρωτες για απλούς καθημερινούς ανθρώπους. Θέλεις βαθιά και άλογα συναισθήματα. Θέλεις τρικυμιώδη σκαμπανεβάσματα. Όλα αυτά θα μπορούσες να τα έχεις, ξέρεις. Αυτό το μήνα όμως και έχεις αλλά και προσποιείσαι ότι έχεις πολλή δουλειά -και ακόμα κι αν δεν έχεις εφευρίσκεις. Και όλα αυτά που ονειρεύεσαι, τις τελευταίες σκέψεις που κάνεις προτού κοιμηθείς, θα αναγκαστείς να τις κλειδώσεις στο σεντούκι, στη ντουλάπα, στο συρτάρι (ποιο έπιπλο με ψυχαναλυτικούς συμβολισμούς ξέχασα; Όποιο και να ξέχασα, πρόσθεσε κι αυτό). Καλού κακού, και κυρίως κακού, βάλε το κλειδί κάπου που να το βρίσκεις εύκολα. Στο τέλος αυτού του εξουθενωτικού μήνα, η έκλειψη θα σε κάνει να καταλάβεις με δύσκολο τρόπο, ότι η καθημερινότητα είναι πολύ καθημερινή για να είναι ανεκτή.

Δίδυμος

21/5-21/6

Υπάρχει μια αίσθηση εμπόλεμης κατάστασης στην καθημερινότητα και στις σχέσεις σου. Ο Κρόνος σου δίνει μαθήματα πειθαρχίας στην καθημερινή ζωή ενώ ο Άρης δυναμιτίζει σχέσεις και συνεργασίες. Δεν είσαι

διατεθειμένος ν΄αφήσεις ούτε μια μύγα να ξεκουραστεί για λίγο στο σπαθί σου. Ο κυβερνήτης του ζωδίου σου είναι ανάδρομος που θα το καταλάβεις από έναν κακό χαμό, λάθη, έλλειψη συντονισμού και ασυνεννοησία στη δουλειά τις πρώτες μέρες. Στη συνέχεια θα περάσει στον 5ο οίκο σου όπου υπάρχει η πιθανότητα να θεωρήσεις ότι το timing είναι κατάλληλο για όλους εκείνους τους καυγάδες που αναβάλλεις τόσους μήνες τώρα. Ταυτόχρονα (κι αυτό είναι ένα επίρρημα που πρέπει να σου κατοχυρωθεί επίσημα) θέλεις να βρίσκεσαι έξω, να βλέπεις κόσμο, και να κάνεις δημιουργικά σχέδια. Η ηλιακή έκλειψη στο τέλος του μήνα θα αναγκάσει τα εναλλακτικά σου σχέδια να αποκτήσουν πιο ρεαλιστική υπόσταση

Καρκίνος

22/6-22/7

Το περιβάλλον που διαμορφώνεται γύρω σου μπορεί να είναι υπό κατεδάφιση και οι άνθρωποι σε κατάσταση πανικού αλλά εσύ με τόσους πλανήτες στον 4ο οίκο σου αισθάνεσαι στο σπίτι σου. Όποια κρίση κι αν ξεσπάσει τη διαχειρίζεσαι με την ακρίβεια και τη συναισθηματική ψυχρότητα χειρουργού. Σε αυτό βοηθάει ο Δίας που ανακουφίζει λίγο την εγγενή σου οικονομική ανασφάλεια. Ο Άρης φέρνει μια υπερδραστηριότητα στην καθημερινότητά σου –και γιατί όχι, και τύχη- που δε σε αφήνει να

www.collagenpower.gr

βαλτώσεις ή να κάνεις νεκροτομή σε σκέψεις που πλέον έχουν πεθάνει, έχουν τεμαχιστεί, έχεις πάρεις ιστούς για περαιτέρω εξέταση και έχεις ήδη διώξει το πτώμα από το νεκροτομείο. Στο τέλος του μήνα μπορεί να αποπειραθείς μια συζήτηση περί σχέσεων αλλά είναι γνωστό ότι δε φημίζεσαι για τον επεξηγηματικό σου χαρακτήρα. Όποιος έχει το κληρονομικό χάρισμα να μυρίσει τα νύχια του και να σε καταλάβει, έχει καλώς.

Λέων

23/7-23/8

Ναι, ο Δίας είναι στο ζώδιό σου και Ναι, ο Δίας είναι στο ζώδιό σου και είσαι larger than life. Αυτόν τον ακόμα πιο λαμπερό εαυτό αποφάσισες ότι ήρθε η ώρα να τον επικοινωνήσεις και εν μέσω αναδρόμου Ερμή να αποπειραθείς να συμβιβάσεις τα ασυμβίβαστα. Τόσοι πλανήτες μαζεμένοι στον 3ο οίκο σου συν μια έκλειψη σε αυτό το σημείο ακριβώς, δε μπορεί παρά να πείσει το φιλοθέαμον κοινό σου ότι η ανάγκη της επικοινωνίας είναι πραγματική και δεν καταδέχεται να ξεπέσει σε μανιέρες και φτηνά υποκριτικά τεχνάσματα. Ο Άρης στον Τοξότη στον 5ο σου οίκο σε χρίζει πρωταγωνιστή σε ταινία του Γούντι Άλεν: πολύ συζήτηση, πολύ ανάλυση και ψυχανάλυση, ρομαντισμός και χιούμορ. Είναι ωστόσο ένα πολύ γερό χαρτί για το βιογραφικό σου και φέρνει το Μπρόντγουεϊ της ερωτικής σου ζωής ένα βήμα πιο κοντά.

Οκτωβ. 2014

ODD TY Παρθένος

24/8-22/9

Όλο μουρμούρα, μουρμούρα ότι δεν έχεις λεφτά αλλά όλο και κάτι βγαίνει κάτω από το στρώμα σου όπου τα αποθηκεύεις σαν επαγγελματίας ζητιάνα γραία. Κάθε φορά που ανοίγεις το στόμα σου είναι σα να παίρνεις θέση στη γραμμή βολής απέναντι στους ομόκεντρους κύκλους του στόχου. Και με τον κυβερνήτη σου ανάδρομο θα χρειαστεί να σου πω ότι αυτό δεν είναι επικοινωνία, είναι σκοποβολή. Το υδάτινο τρίγωνο οξυμμένης ευαισθησίας που σχηματίζουν ο Άρης από τον 4ο οίκο σου, ο Ουρανός από το 8ο και ο Δίας από τον 12ο, δίνει στη συναισθηματικότητά σου υπαρξιστικούς τόνους, ασυνήθιστους για το χαρακτήρα σου. Φταίει που το σπίτι σου είναι μια εμπόλεμη ζώνη; Φταίει ότι χρεώνεις αλλού το γεγονός ότι δεν πέτυχες όσα ονειρεύτηκες; Φταίνε οι κρίσεις πανικού μέσα σου; Ή μήπως είναι οι παραισθήσεις που δημιουργεί ο Ποσειδώνας στον τομέα των σχέσεων;

Ζυγός

23/9-22/10

Ο Ήλιος, ο Ερμής και η Αφροδίτη περνούν στο ζώδιό σου και εσύ βρίσκεσαι με μια διάθεση «περάσαμε καλά στα γυρίσματα και αυτό το εισπράττει το κοινό». Ότι έκρυβες επιμελώς τόσο καιρό αποφασίζεις να το μοιραστείς μαζί μας. Συγχαρητήρια για το νεόκοπο θάρρος που σου δίνει ο Άρης στον Τοξότη αλλά το timing είναι αυτό που παραδοσιακά λέμε στην αστρολογία «κίνησε ο Ζυγός και ήταν ο Ερμής ανάδρομος». Η σπασμωδική έκφραση του συναισθηματικού σου κόσμου μπορεί να φέρει αμηχανία γιατί δε συνηθίζεις να εκτίθεσαι τόσο πολύ. Ούτε κι εσύ δε μπορείς να περιγράψεις με ακρίβεια αυτό που έχεις πραγματικά ανάγκη. Ναι, τώρα ευνοείσαι να διεκδικήσεις. Δεν αφήνεις καλύτερα όμως να περάσει αυτός ο μήνας; Τι να κάνεις στο μεταξύ; Μπορείς να βγεις επιτέλους έξω και να είσαι

άκοπα, αβάδιστα, αβίαστα το επίκεντρο της προσοχής.

Σκορπιός

23/10-22/11

Η αρχή του μήνα σε βρίσκει με ανάδρομο Ερμή στο ζώδιό σου για να πάει πολύ γρήγορα και να κρυφτεί στη σπηλιά του 12ου οίκου σου, εκεί που κρύβονται τα μυστικά και τα ψέματα. Με την καθημερινότητά σου σαν Jack-in-the-box καμία μέρα δε μοιάζει με την άλλη και σε αυτό το σημείο είναι που θα αισθανθείς και τη σεληνιακή έκλειψη. Ένα στιγμιαίο καθημερινό συμβάν, αδιόρατο, ίσως και φαινομενικά τόσο ασήμαντο όσο ένας απλήρωτος λογαριασμός, έχει τη δύναμη να καθορίσει δραστικά την αντίληψη που διατηρείς στη συνείδησή σου για τον κόσμο. Το τέλος του μήνα η ηλιακή έκλειψη στο ζώδιό σου έρχεται για να επιβεβαιώσει τη φήμη σου στο πρωταγωνιστικό στερέωμα ως ηθοποιό που θα απεκδυθεί ένα ρόλο για να περάσει σε έναν καινούριο. Δεν υπάρχει άλλος ικανότερος από εσένα στις μεταμορφώσεις. Μη λυπηθείς για ότι θα αφήσεις πίσω, the show must and will go on.

Τοξότης

23/11-21/12

Ας το δούμε φιλοσοφικά. Τι είναι ένα τρίγωνο; Μια κλειστή τεθλασμένη γραμμή τριών σημείων. Έστω ΑΒΓ όπου Α είναι η αυτοπραγμάτωση, Β το νόημα της ζωής και Γ ο περίγυρός σου. Αυτός ο μήνας είναι μια άσκηση τριγωνομετρίας. Ο Άρης στο ζώδιό σου μέχρι τις 28/10 ακονίζει το σπαθί σου και σε γεμίζει με αισιοδοξία για τον εαυτό σου. Σε συνδυασμό με τον Ποσειδώνα στους Ιχθείς αυτή η αισιοδοξία είναι κατά τόπους υπερβολική και επίπλαστη. Ο Δίας στέλνει βοήθεια από το εξωτερικό ή συμβολίζει μια γνώση βαθύτερη που την ανακαλείς στην επιφάνεια ως σανίδα σωτηρίας. Όμως ο ανυπόμονος Ουρανός στον Κριό σε

σπρώχνει να αναθεωρήσεις τη συσσωρευμένη εμπειρία σου. Οι εκλείψεις σε πιάνουν στον ύπνο. Από τι υλικό είναι φτιαγμένο το Άγιο Δισκοπότηρο; Τι είναι φιλία; Και μέχρι πόσο μακριά φτάνουν τα όριά της;

Αιγόκερως

22/12-19/1

Αυτόν τον καιρό είσαι ένα σπίτι που βρίσκεται υπό κατασκευή. Μόνο η πρόσοψη θα μείνει ίδια. Ο Πλούτωνας στο ζώδιό σου αργά αργά, με σταθερότητα κι επιμονή διαβρώνει κάθε ίχνος από τον εαυτό που με τόση φροντίδα κι επιμέλεια είχες χτίσει τόσα χρόνια. Ένας φιλοσοφημένος Άρης στο πιο κρυφό σημείο του ωροσκοπίου σου πολεμάει τους δράκους και τα τέρατα που κρύβονται κάτω από το κρεβάτι σου. Ο Ουρανός στον Κριό είναι ένα ορμητικό ποτάμι που διασχίζει «έρριζα», όπως θα λέγαμε στη φιλοσοφία, την ύπαρξή σου και οτιδήποτε είχες κάποτε νομίσει ότι είσαι. Σε διαπερνάει μια τρομαχτική και ανοίκεια αίσθηση ότι είσαι άπατρις, άπολις, άστεγος. Και όλο αυτό το ντοστογιεφσκικό σκηνικό όπου όλα συμβαίνουν στο μυαλό σου, δημιουργεί αντανάκλαση και τυφλώνει οποιαδήποτε επαγγελματική βεβαιότητα ή στόχο στα οποία τόλμησες ποτέ να βολευτείς.

Υδροχόος

20/1-19/2

Ο μήνας ξεκινάει με ανατρεπτική διάθεση που μεταφέρεται από την ηλεκτρισμένη σου σκέψη στον λόγο. Η πρώτη σου τάση και διάθεση είναι να επεκταθεί αυτή η επαναστατικότητα στο επίπεδο των σχέσεων και των συνεργασιών καθώς και στον ευρύτερο περίγυρο. Φαντάσου το σαν έναν αγώνα δρόμου μετ’ εμποδίων. Παίρνεις τη θέση σου, το πιστόλι εκπυροσοκροτεί κι αρχίζεις να τρέχεις ενώ ο κόσμος σταματά να υπάρχει γύρω σου. Κι εκεί στη μέση, λόγω κακού υπολογισμού, σκοντάφτεις σε ένα εμπόδιο, πέφτεις και παθαίνεις διάστρεμμα. Το

εμπόδιο πάνω στο οποίο σκόνταψες λέγεται Δίας που φορτώνει την καθημερινότητά σου τόσο πολύ ώστε οι στόχοι σου λυγίζουν από το βάρος της και σκορπίζονται. Το τέλος του μήνα σε βρίσκει σε αυτό το είδος της ρουτίνας που άλλοι ονειρεύονται με χαμόγελο ενώ εσύ πετάγεσαι έντρομος από τον εφιάλτη.

Ιχθύς

20/2-20/3

Η παρουσία του φιλοσοφικού Άρη στον Τοξότη πάνω στο μεσουράνημά σου είναι το οπλοστάσιο που διαθέτεις για να βάλεις τέρμα σε οτιδήποτε δεν ανταποκρίνεται στα όνειρα και τις προσδοκίες σου. Δε θέλεις άλλο να σπαταλάς το χρόνο σου. Βγαίνεις έξω και τολμάς να διεκδικήσεις το δικαίωμα να γίνεις αυτός που ονειρεύεσαι. Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι θα το πετύχεις αλλά ότι έχεις όλα τα εχέγγυα για να τα καταφέρεις. Ότι σε κρατάει πίσω είναι βάρος περιττό και ξέρεις ότι πρέπει να το πετάξεις. Αν η ενέργειά σου εστιάζει στα επαγγελματικά να σου υπενθυμίσω ότι με ανάδρομο Ερμή δεν κάνουμε συμφωνίες και συμβόλαια και αν είναι απολύτως απαραίτητο ελέγχουμε με σχολαστικότητα κάθε λεπτομέρεια. Είναι φανερό ότι έχεις ανάγκη να κάνεις reboot. Δεν ξέρω όμως αν μπορώ να σε εμπιστευτώ ότι θα το κάνεις μικρή μου, συναισθηματική κίσσα του ζωδιακού.

Drink collagen for Health & Beauty

T-art

της Φανής Κελεσίδου

Βρέθηκα στη Λωζάννη πριν από μερικές εβδομάδες, για τον ίδιο ακριβώς λόγο που πολλοί συμπατριώτες μας βρίσκονται σε κάποιο από τα μέρη αυτού του πλανήτη. Μια βαλίτσα όνειρα, φρέσκο διαβατήριο και βουρ για μια καινούρια πατρίδα. Πρώτη φορά στην Ελβετία, δεν ήξερα τί να περιμένω ή – τολμώ να πω – τί θα με περίμενε. Προς έκπληξη μου, η Λωζάννη φέρνει λιγάκι σε Ελλάδα· τουλάχιστον, στη “δική μου” Ελλάδα. Ουρανός καθαρός, ήλιος φωτεινός, άνθρωποι χαμογελαστοί, βουνά και πράσινο παντού. Υπάρχουν, βέβαια, κάμποσες κοινωνικο-οικονομικές διαφορές σε σχέση με την αγαπημένη μας πατρίδα, αλλά το θέμα αυτό αποτελεί αντικείμενο μιας άλλης στήλης – όχι της δικής μου. Εκ πρώτης όψεως, τίποτα δεν λείπει από αυτή την πόλη. Δεν διστάζω να πω πως πρόκειται για ένα μικρό παράδεισο, καθώς, λίγο πολύ, και τα συνδυάζει όλα και τα έχει όλα. Χιονισμένες βουνοκορφές ακόμα και το καλοκαίρι, λίμνη που δε θέλει πολύ να την περάσεις για θάλασσα, πράσινο, τσιμέντο, θόρυβο, γαλήνη, νεολαίους με κιθάρες στα χέρια να παραβαίνουν τις ώρες κοινής ησυχίας και συνταξιούχους να σου ψιθυρίζουν “bonjour madamme” όταν σε πιάνουν επ’ αυτοφόρω να χαζεύεις τα μικροσκοπικά τεριέ τους. Μα δεν είναι αυτά που σε μαγεύουν εδώ. Η πόλη έχει κάτι το ιδιαίτερο, κάτι που δεν το συναντάς συχνά. Είναι μια πόλη μου ενστερνίζεται τον εκσυγχρονισμό αποδεχόμενη παράλληλα το παρελθόν της. Η Ελβετία θεωρείται ως η πιο καινοτόμος χώρα παγκοσμίως. Η Λωζάννη δεν υστερεί σε καινοτομία. Επιλέγει εντούτοις να την κρατά κρυμμένη ή, μάλλον, να της αφιερώνει το δικό της, αποκλειστικό, και κάπως απομονωμένο χώρο έκφρασης. Τα κτίρια στο κέντρο της πόλης και τα αμέτρητα πέτρινα μονοπάτια βαστούν μακρά ιστορία. Όπου και να γυρίσεις το βλέμμα σου θα δεις κτίσματα αναπαλαιωμένα, λες και έμειναν ανέγγιχτα στο πέρασμα του χρόνου να μεταφέρουν από γενιά σε γενιά τα μυστικά αιώνων. Εντούτοις, υπάρχουν γειτονιές σε αυτή τη πόλη που αντιλαλούν “καινοτομία” και μικρές γωνιές που προμοτάρουν με ακατάπαυστο ενθουσιασμό καθετί εκσυγχρονιστικό. Μια τέτοια γειτονιά είναι και το Πάρκο Καινοτομίας που βρίσκεται στον περιφερειακό δρόμο της Λωζάννης και αρκετά απομακρυσμένο από το κέντρο της πόλης – μια ακόμα απόδειξη πως στην πόλη αυτή το “παρελθόν” κατέχει δεσπόζουσα θέση. Εκεί εδρεύουν τεχνολογικοί κολοσσοί και κάθε λογής ερευνητικά κέντρα. Εντός των τειχών του πλάθεται το μέλλον αυτού του κόσμου. Επιστήμονες και χορηγοί από όλες τις άκρες του πλανήτη, συναντιούνται στο Πάρκο προετοιμάζοντας την επόμενη ρηξικέλευθη ανακάλυψη. Στο κέντρο του Πάρκου δεσπόζουν κτίρια όπως το Rolex Learning Center, ένα μικρό θαύμα της σύγχρονης αρχιτεκτονικής με

Τέχνη και Τεχνολογία στη Λωζάννη

καμπύλες που ακόμα και ο Gaudi θα ζήλευε.

Η προσωπική αγαπημένη γωνιά της Λωζάννης, όμως, είναι το μουσείο σύγχρονης τέχνης, το λεγόμενο Μudac. Χωμένο κάπου πίσω από τον περίφημο Καθεδρικό Ναό, σε τίποτα δε θυμίζει ένα τυπικό μουσείο σύγχρονης τέχνης. Ρωγμές στα τοιχώματα και σκαλοπάτια που τρίζουν προδίδουν την ηλικία του. Όπως και να ‘χει, εδώ συναντιούνται στα “κρυφά” καλλιτέχνες όλων των εθνικοτήτων με κοινό παρανομαστή τη Τέχνη της Τεχνολογίας ή και το αντίστροφο. Το πιο πρόσφατο ραντεβού ήταν με την Καναδή γραφίστρια Marian Bantjes. Έργα της φιλοξενούνται στο Mudac σε μια έκθεση που φέρει το τίτλο “ à la graphiste”. Η Marian ασχολήθηκε με το σχέδιο και τη γραφιστική όχι τόσο από επιλογή, όπως παραδέχεται η ίδια, αλλά μάλλον από τύχη. Ερωτεύτηκε όμως κάθε πτυχή αυτής της ιδιότυπης δεξιοτεχνίας. Ακροβατώντας στα όρια δύο κόσμων – αυτού της διαφήμισης και της εμπορευματοποιημένης γραφιστικής από τη μια και αυτού της καινοτόμου τέχνης από την άλλη – η Marian εγκλιματίστηκε πλήρως στο δεύτερο. Αντλεί έμπνευση και ενσωματώνει στα έργα της επιρροές από διαφορετικά και αντιθετικά ρεύματα - Pop Art, Art Deco, Gothic, Rococo, Ρομαντισμός... Ταυτόχρονα για κάθε της δημιουργία συνδυάζει και πάλι αντιθετικές μεταξύ τους τεχνικές - δουλειά με το χέρι και τεχνολογικά μέσα όπως ειδικά για την περίσταση software και lazer – αλλά και αντισυμβατικά υλικά όπως ζυμαρικά. Η περιπλοκότητα της διαδικασίας είναι ανεπαίσθητη στο τελικό αποτέλεσμα. Αυτό που βλέπεις να εκτίθεται στις αίθουσες του Musac δεν έχει κάτι παραπάνω από, ας πούμε, ένα απλό πόστερ. Παρόλα αυτά, υπάρχει κάτι το σαγηνευτικό σε αυτό το “απλό” πόστερ. Στόχος της Marian, όπως αναφέρει σε δήλωσή της, είναι να συλλάβει το ενδιαφέρον του θεατή και να το αιχμαλωτίσει. Να νιώσει ο θεατής ότι αυτό το “απλό” πόστερ προκαλεί κάθε τι παρά “απλά” συναισθήματα. Η Marian καταφέρνει ακριβώς αυτό. Αναμειγνύοντας κάτι τόσο αρχαϊκό όσο η τέχνη της τυπογραφίας με στοιχεία από το χώρο της διακοσμητικής και της αρχιτεκτονικής, αλλά εμπλουτίζοντας της δημιουργίες της επιστρατεύοντας τις τελευταίες ψηφιακές τεχνολογίες, η καλλιτέχνης καταφέρνει να μετατρέψει κάτι φαινομενικά απλοϊκό σε πραγματικό αριστούργημα. Κάθε της δημιουργία ταιριάζει απόλυτα με την αισθητική που εκπέμπει η πόλη της Λωζάννης . Στην Λωζάννη όπως και στα έργα της Marian αντιλαμβάνεται κανείς την εκλεπτυσμένη κομψότητα της αφοσίωσης στην παράδοση, αλλά και μια πινελιά πρωτοπόρου σχεδιασμού.

Φωτογραφία © John Calivas

Υπάρχει ακόμα κάτι που δεν έχει χαθεί...

Κάθε μήνα ραντεβού στα σημεία διανομής μας

.gr

Μπλέ Παπαγάλος - Μεταξουργείο | Gazarte - Γκάζι | The Meet Market | Τεχνόπολις Δήμου Αθηναίων | Prosopa - Ρούφ | Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης - Ταύρος | Το Μαύρο Πρόβατο του Press Café - Παγκράτι | Circus - Κολωνάκι | Μουσείο Μπενάκη Κτήριο Πειραώς | Μουσείο Μπενάκη - Κολωνάκι | Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης - Κολωνάκι | Efimerides Gallery - Μύκονος | Astrolavos Art Galleries - Κολωνάκι | Argonauta Resto - Πάρος | Free Thinking Zone - Κολωνάκι | Zaf - Πλ. Αγ. Ειρήνης | Τζίτζικας και Μέρμηγκας - Κηφισιά | Ελληνικό Καφενείο - Σύρος | Beton 7 - Βοτανικός | Black Duck Garden - Πλ. Κλαυθμώνος | Φουγάρο - Ναύπλιο | Βρυσάκι - Πλάκα | Safka - Κεραμεικός | Αλάτσι - Χίλτον | Anthologia Humana - Χαλάνδρι | Ελευθερουδάκης - Πανεπιστημίου | Booze Cooperativa - Μοναστηράκι | Flower - Πλατεία Μαβίλη | Σινέ Άστυ - ΜΕΤΡΟ Πανεπιστήμιο | ‘Αμα Λάχει - Εξάρχεια | Ιστιοπλοικός Όμιλος - Χανιά | Coco-mat - Κηφισιά | Φουάρ - Μοναστηράκι | Πρωτοπορία - Πλ Κάνιγγος | Petite Fleur - Χαλάνδρι | Λουκούμι Bar - Μοναστηράκι | CafeOivo - Θεσσαλονίκη | Cultural Village - Σαντορίνη | Ταμπακιέρα - Πλατεία Μέμου, Κορυδαλλός | Κorova Μεταξουργείο | kreuzberg - Μεταξουργείο | Retro cafe cockteil - Ρέθυμνο | Κούκος - Ρόδος | Art Gallery Τεχνοχώρος - Ακρόπολη | Belle Amie - Πειραιάς | Warehouse - Εξάρχεια | It - Κολωνάκι | Ergon - Λονδίνο | Οδαλέ - Κεα | Forget Me Not - Πλάκα | Αθήρι - Κεραμεικός | Πολυχώρος Μεταίχμιο | Θέατρο 104 - Γκάζι | Νέο Eλληνικό Θέατρο - Αθήνα | Κ.Ε.Τ. - Κυψέλη | Ηomo Εducandus - Κόρινθος