The Mach|ne issue 00

ΙΟΥΝΙΟΣ 2014

EDITORIAL της Αντιγόνης Παφίλη

Ποιός κρύβεται από πίσω;

antigoni@themachine.gr

Θα μπορούσε να είναι ένα αποκλειστικά ελληνικό ερώτημα. Ή μάλλον είναι ένα αποκλειστικά ελληνικό ερώτημα. Το οποίο βέβαια έχει τόσες απαντήσεις, όσοι είναι αυτοί που το απαντούν. Και μάλιστα όλες οι απαντήσεις είναι στοιχειοθετημένες με επιχειρήματα, που κάθε άλλο, παρά έωλα τα λες. Είναι το ερώτημα που υπάρχει πίσω από όλα… και συνήθως πίσω απ’ όλα κρύβεται κάτι σκοτεινό και άσχημο. Αλλιώς γιατί να κρύβεται; Έτσι δεν λένε; Πίσω από το Machine δεν κρύβεται κάτι, αλλά εμφανίζεται η αγάπη για δημιουργία, η όρεξη για δουλειά και η διαφορετική αισθητική. Αυτή μπορεί να σου αρέσει, μπορεί και όχι. Σίγουρα όμως δεν έρχεται για να σε καθοδηγήσει, να σε σχολιάσει και να σε κατατάξει. Είστε όλοι ευπρόσδεκτοι εδώ, ακόμη και αν είστε από αυτούς που έχετε φθάσει τα 30 και δεν έχετε κάνει τίποτα από τα 10 πράγματα που πρέπει να κάνεις πριν τα 40. Πολιτισμός, πρόσωπα, συναντήσεις, μουσική, σινεμά, μόδα, ταξίδια, ατζέντα και πολλές, πολλές φωτογραφίες με την ματιά του καλλιτέχνη, όχι του δημοσιογράφου, που διαλέγει αυτός τι θα πουλήσει. Στη Μηχανή διαλέγουν οι καλλιτέχνες. Και αυτό είναι φανερό. Αν αφήσεις ελεύθερο τον καλλιτέχνη που «κρύβεις» μέσα σου, θα το διακρίνεις. Μέσα σε μια πραγματικότητα, που σου «απαγορεύει» την επιχειρηματικότητα, πάμε κόντρα και εκδίδουμε τη δική μας μηνιαία εφημερίδα. Και θυμόμαστε πως είναι οι κανονικές δουλειές, αυτές που χάνονται σιγά σιγά. Δεν είναι εύκολο, καθόλου θα έλεγα, αλλά αυτή είναι και η γοητεία. Και να ‘μαστε εδώ με το πρώτο μας τεύχος στα χέρια σου. «Ανοιχτοί» στην κρίση σου. Θα μας βρίσκεις σε χώρους Τέχνης και Πολιτισμού, εκεί που ανήκουμε δηλαδή… Θα διαδιδόμαστε από χέρι σε χέρι και από στόμα σε στόμα.. Το Machine είναι ελευθερία… Τίποτα άλλο.. Καλό καλοκαίρι και καλή απόλαυση! Υ.Γ. Διάβασε με και κράτησε με… Αν δεν σου αρέσω τότε ανακύκλωσε με..

Υπάρχει ακόμη κάτι που δεν έχει χαθεί.. themachine.gr The Machine - Art Press 00 | 6-14

www.themachine.gr | info@themachine.gr | Facebook: The Mach|ne | Twitter: @TheMachineAP

Ιδιοκτησία - Εκδόση: The Machine ΙΚΕ Διεύθυνση - Σύνταξη: Αντιγόνη Παφίλη Art Director - Design: Νικόλαος Τσάπογλου Έδρα: Καντακουζηνού 12 - ΤΚ 10677 - Αθήνα - 2130154320 Εκτύπωση: ΗΛΙΟΤΥΠΟ Α.Ε.Β.Ε.Ε.

Φωτογραφία εξωφύλου © christinakaragiannis.com - Oppelner Straße 46-48 1

Claudia Matola

Μουσική, χρόνος και υπερεκτιμημένοι καλλιτέχνες…

Πόσες φορές έχουμε πει, σκεφτεί και ακούσει τις παρακάτω κουραστικές φράσεις: “Έλα μωρέ με τους δεινόσαυρους”, “ξεπερασμένος ήχος” , ”έλα στο σήμερα”, “υπερεκτιμημένος ο τάδε και η τάδε μπάντα”. Το καλύτερο δε, που έχω ακούσει: ότι ‘O Hendrix έγινε γνωστός επειδή πέθανε. Αυτό που πόνεσε φυσικά και ακόμα να ξεπεραστεί, γιατί ακούγεται και γράφεται χωρίς οίκτο και με πάθος, όπου βρεθείς και όπου σταθείς και χρειάζεσαι Lexotanil κάθε φορά για να συνέλθεις: ‘Έλα μωρέ με τους βλάκες τους Pink Floyd, υπερεκτιμημένη μπάντα, σιγά! Τι έχουν κάνει;” WHAT ? Και πολλές άλλες τέτοιου τύπου κούφιες κουβέντες, που ξερνάνε με ευκολία, κατά καιρούς διάφοροι ξερόλες και άνιωθοι δράκουλες, που κυκλοφορούν ανάμεσα μας. Υπάρχουν μερικά κενά σε αυτές τις θεωρίες. Άς αφήσουμε για λίγο στην άκρη την εγωκεντρική φύση μας και αυτήν την ακαταμάχητη συνήθεια, να ζούμε σαν να περιστρέφονται όλα γυρω απο εμάς και τα γούστα μας και ας το πάρουμε από την αρχή. Τι σημαίνει “ξεπερασμένος ήχος;” Πότε ακριβώς ξεπεράστηκε και ποιος ορίζει το κάθε πότε συμβαίνει αυτό; Υπάρχει κάποια επιτροπή; ή μήπως είμαστε εμείς αυτή η επιτροπή, που κρίνει βάσει ήχου και αισθητικής, έτσι επειδή γουστάρουμε βρε παιδάκι μου, το λέει το τρίτο τσάκρα μας, γί´αυτο. Δεν είναι θέμα άποψης όλο αυτό, είναι θέμα κοινωνικής παραφροσύνης. Μήπως είμαστε απλώς, καταναλωτικά τέρατα που μασάμε, καταναλώνουμε και ξερνάμε τα πάντα, έτσι απλά για να γουστάρουμε. Αχόρταγοι εραστές του εφήμερου. Φέρτε κι άλλο, πάλιωσε αυτό. Φέρε καινούριο! Βουλιμία σχεδόν σε όλα τα πράγματα. Ή μήπως λίγο οι εταιρίες και το διαολεμένο μάρκετινγκ, που μας παίζουν στα δάχτυλα και μας επιβάλουν τα τρέντς, την μόδα (ακόμα και στον ήχο), μας καθοδηγούν πατώντας στον χειρότερο εφιάλτη του φυλακισμένου μυαλού, ”το αποδεκτό κοινωνικό πλαίσιο”, που αν δεν είσαι μέρος αυτού, είσαι απλά ένα τίποτα! Η Sophia Loren ήταν πάντοτε μια πανέμορφη 2

γυναίκα με ταμπεραμέντο. Δεν αλλοιώθηκε η ομορφιά της ποτέ. Θα λέγατε ποτε “έλα μωρέ με το μπάζο, σήμερα με τις γκόμενες που παίζουν, δεν πιάνει μία;” Οι ελληνικές ταινίες του 60’ παραμένουν ενδιαφέρουσες, αστείες και οι ερμηνείες μοναδικές μέχρι σήμερα. Οι αστέρες του παλιού κινηματογράφου έχουν την ίδια δύναμη μέχρι και σήμερα. Σήμερα που τα μέσα έχουν ξεφύγει και η βιομηχανία του κινηματογράφου έχει φτάσει σε άλλα επίπεδα. Η Rita Heyworth είναι ακόμα στο μυαλό μας, στα γραπτά μας, στις επιρροές των ηθοποιών που ακολούθησαν.Το ίδιο και οι ταινίες του Φελίνι, του Κιούμπρικ. Μήπως θα λέγατε ποτέ οτι τα γραπτά της Virginia Woolf είναι ξεπερασμένα; “Έλα μωρέ τώρα βλακείες έγραφε η καταθλιπτική, τώρα έχει προχωρήσει η φάση να ούμ” Υπάρχει ένας απλός λόγος που συμβαίνει αυτό. Ήταν καλοί. Ήταν καλοί σε αυτό που έκαναν και μίλησαν στην ψυχή μας. Έτσι και η μουσική. Ιδιαίτερα η μουσική. Η τέχνη, οτιδήποτε άυλο που μιλάει στην ψυχή μας, μας καθορίζει μας επηρεάζει και μας βοηθάει τις περισσότερες φορές, μας δίνει τις εικόνες της ζωής μας και οτιδήποτε άλλο μπορεί να είναι η τέχνη και η έκφραση της για τον καθέναν από εμάς. Είναι απο τα πράγματα που μένουν αναλλοίωτα στον χρόνο. Δεν φθείρονται ποτέ. Με έναν μαγικό τρόπο είναι πάντα επίκαιρα. Ένας καλλιτέχνης που είναι αληθινός στην έκφραση του, που χαρίζει γενναιόδωρα την ύπαρξη του στη τέχνη και κατ’επέκταση σε εμάς, είναι πάντα καλός. Δεν παλίωνει. Ίσως να φεύγει απ΄την μόδα, αυτό ναι, αν σας εξυπηρετεί με κάποιο τρόπο ακολουθήστε το, μαζί με ένα συνολάκι. Οι Pink Floyd ας πούμε ήταν, είναι και θα είναι μια απο τις μεγαλύτερες μπάντες που πάτησε ποτέ σε αυτόν τον πλανήτη και η προσφορά τους είναι τεράστια. Αν αρχίσουμε να αναλύουμε σε πόσους τομείς έχουν προσφέρει και οι Pink Floyd και πολλοί άλλοι, θα θέλαμε έναν τόμο. Τι σημαίνει υπερεκτιμημένος; Μήπως είναι το

ότι απλά δεν αρέσει σε εσένα; Άρα, είναι απλώς ένας σπουδαίος καλλιτέχνης που δεν σε άγγιξε. Πολλοί σπουδαίοι καλλιτέχνες δεν μας έχουν αγγίξει όλους μας. Αυτή είναι και η ομορφιά της διαφορετικότητας. Δεν είμαστε συναισθηματικές μπάλες που κυλάνε προς όλα τα ερεθίσματα, ευτυχώς. Θέλουμε υστερικά να είμαστε στο “σήμερα” μέσα στα “πράγματα”, ξεριζώνοντας και απαξιώνοντας όλα τα πίσω, όλη την ρίζα. Κάνε και τα δύο. Αναγνώρισε και επίλεξε. Ξεχνάμε κι έναν βασικό παράγοντα, τον προσωπικό χρόνο που χρειάζεται κάποιος για να μπεί σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον, που σε πάει μια τέχνη και να περπατήσει σε αυτό. Μπορεί δηλαδή κάποιος να λατρέψει και να καταλάβει τους Beatles σε μεγαλύτερη ηλικία, ή τώρα. Εσείς έχετε εξαντλήσει δηλαδή όλη την δισκογραφία των Animals και δεν έχει μείνει κολυμπηθρόξυλο για μάσημα; Για δοκιμάστε μήπως σας ξέφυγε κάνα αριστούργημα και αναλώνεστε τσάμπα στα Revival Bands, απλά και μόνο επειδή το άλμπουμ γράφει πανω 2014. Ένα τραγούδι του 1920 αν το ακούσεις τώρα, είναι καινούριο για σένα, γιατί απλά το άκουσες τώρα. Για να μην πάμε σε άλλη συζήτηση και ξεφύγουμε τελείως, στο πόσο τελικά μπροστά είναι οι μουσικές που νομίζουμε οτι είναι μπροστά και ποιός έχει φτάσει ήδη εκεί και έφερε το μουσικό άγιο φως. Και τι είναι αυτό το μπροστά τέλοσπάντων που τελικά το ορίζει ο κάθε κουκλεντές! Δεν υπάρχει ξεπερασμένος ήχος, παλιό και καινούριο. Η μουσική είναι μία. Αναλλοίωτη στον χρόνο, ανθρώπινη ψυχική έκφραση. Σεβάσου την. Όπως ακριβώς θα ήθελες κι εσύ να μείνεις αναλλοίωτος στον χρόνο. Να μην καταναλωθείς και σε φτύσουν οι γύρω σου…για κάτι σημερινό... Φωτογραφία : Χριστίνα Καραγιάννη

Ανδρέα Παπανδρέου 41, Χαλάνδρι Τηλ: 2106859171 - Χαρ.Τρικούπη 7Α, Αθήνα Τηλ: 2103304763 www.anthologiahumana.com - Facebook: Anthologia Humana

Κάτω απ’ τις σόλες των παπουτσιών μας Πάει φίλε μου, πάλιωσαν τα παπούτσια μας. Μας ξέχασαν, έθαψαν τα προσωπά μας πίσω απ΄τα οδοφράγματα, τα όνειρα μας κάτω απ’ το τσιμέντο. Πάει φίλε μου, σόλες, κορδόνια, πάτοι όλα ανάκατα μαζί με τις συνειδήσεις μας κι οι σκέψεις μας καταδικασμένες να κρύβονται σε συρτάρια διανοούμενων. Ξεχάσαμε πως τραγουδιέται το σ’ αγαπώ και πως προφέρεται το συγγνώμη. Ξεχάσαμε φίλε μου, κι έτσι όπως ξεχάσαμε, ξεχαστήκαμε. Μα εγώ ζω για τη στιγμή που θα στρέψεις τα μάτια στον ουρανό. Ονειρεύομαι μαυροκόκκινα ταξίδια, σπασμένες αλυσίδες στο πάτωμα, κι αστέρια, πολλά αστέρια. Τόσα που καμιά γωνιά της γης να μην μείνει αφώτιστη, κανένα σκοτάδι να μην γλιτώσει. Δεν είναι που μεγαλώσαμε φίλε μου. Είναι που κόψαμε τα πέρα-δώθε κι αρχίσαμε τα ποιήματα. Είναι που ξεχάσαμε να περπατάμε και μάθαμε να γράφουμε.

Της Κέλλυς Σχοινά

Λευκή κιμωλία Γελάς απρόσεκτα και γέρνει το τοπίο προς το μέρος μου. Φοράς κι αυτό το τατουάζ και χάνει η πυξίδα μου το στίγμα. Μία σε δείχνει δύση, την άλλη ανατολή. Ο Απρίλης ήταν ανέκαθεν καλοκαιρινός μήνας. Δεν καταλαβαίνω γιατί κουβαλάς αυτή την ομπρέλα στην τσάντα σου. Αν προκαλέσεις έστω κι ενός λεπτού βροχή - στο ορκίζομαι- μονάχη θα επωμιστείς τα νοσήλια του ήλιου. Πέθανε χθες ο εφευρέτης του έρωτα από ευθιξία. Για τον πόνο που προκάλεσε το δημιούργημά του. Βρέθηκαν, λένε, ίχνη μαρμελάδας στην καρδιά του. Με τόσο ήλιο όμως ανάμεσα μας, βαριέμαι να πενθήσω τον έρωτα. Λέω να ανακρίνω, στον απέναντι τοίχο, μία μυστήρια λευκή κιμωλία. Δίπλα σου, χάνω την αίσθηση της λύπης. Μια αφοπλιστική νεότητα ταλαιπωρεί την άρτια ανιαρή ζωή μου. Έτσι μου έρχεται να σε αποστραφώ. Να εμπνέομαι από εσένα μόνο τη μοναξιά μου. Μα τι τα θες; Είναι ο έρωτας έργο συλλογικό. Τι θα έλεγες να εκμηδενίσουμε την αθωότητα ανάμεσά μας;

Του Αντώνη Τσόκου

Τελικά γίναμε ΘΕ. ΑΜ. Α.

Κάθομαι με την φίλη μου τη Μαρία και συζητάμε (ως συνήθως) για το μέλλον μας και για το πόσα πράγματα θέλουμε να κάνουμε. Ένα από αυτά είναι να κάνουμε μαζί ένα ντοκιμαντέρ. Μέσα στη συζήτηση και το σερφάρισμα στο διαδίκτυο (ναι ταυτόχρονα), εμφανίζεται ένας διαγωνισμός που διοργανώθηκε από την Anna Lindh Foundation σε συνεργασία με το Story Doc, για ένα ντοκιμαντέρ με θέμα “οι ζωές των άλλων”. Αυτό ήταν! Το σημάδι για να υλοποιήσουμε έναν από τους στόχους μας. Και το ταξίδι ξεκίνησε. Η αναζήτηση της ιδέας δε μας πήρε πολύ χρόνο, ξέραμε τι θέλαμε! Θέατρο και κοινωνία… Θυμήθηκα ένα διαφημιστικό που τυχαία βρέθηκε στα χέρια μου για μια ομάδα ατόμων με αναπηρία που στοχεύουν στην εδραίωση τους ως επαγγελματική ομάδα. Ήρθαμε σε επικοινωνία μαζί τους και έκλεισε. Άρχισαμε να παρακολουθούμε τα επαγγελματικά τους βήματα, να τους ακούμε, να τους γνωρίζουμε. Διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικές ιστορίες που όμως συνεργάζονται αρμονικά για την αγάπη τους αλλά και για τον κοινό τους στόχο, το δικαίωμα τους να παίζουν θέατρο. Ο Βασίλης Οικονόμου, ηθοποιός και σκηνοθέτης ο ίδιος, αποφάσισε να δημιουργήσει μια ομάδα που θα εναντιωθεί στη προυπόθεση αρτιμέλειας των δραματικών σχολών. Ο Πάνος, η Έφη, η Χριστίνα, η Μαρίνα, η Μαρία, ο Γιώργος, ο Μιχάλης, πιστεύουν σε αυτό και μέσα από τα έργα τους, μέσα από την πράξη δηλαδή βάζουν κι αυτοί το λιθαράκι τους, να φτάσουν τον στόχο τους. Με αρκετές παραστάσεις στο ενεργητικό τους, Λάμια, Ήρωες και μύθοι, Αύριο της Έ. Τούμπα , Καβάφης: επάγγελμα ποιητής και τώρα θέατρο παραλόγου Ιστορία του Ζωολογικού κήπου του Ε. Άλμπυ. Πώς ένα παγκάκι συμβολίζει την εξουσία; Πως ένα καρότσι μπορεί να έχει τόση δύναμη; Πώς η συγκατάβαση αντιδρά; Πώς τα ζωώδη ένστιγκτα μπορούν να μας κυριεύσουν; Αυτά κι άλλα ερωτήματα μας γεννιούνται μέσα σε αυτή τη παράσταση, κάποιες απαντήσεις δίνονται, άλλα είναι τροφή για σκέψη και

άλλα είναι απλώς ρητορικά. Ο Τζέρι και ο Πήτερ συναντώνται σ’ ένα πάρκο, σ’ ένα παγκάκι. Γνωρίζονται, συνομιλούν παλεύουν με τα κοινωνικά ΠΡΕΠΕΙ και τα προσωπικά ΘΕΛΩ τους. Οι χαρακτήρες στο μυαλό του Τζέρι παίρνουν σάρκα και οστά επι σκηνής και ο Πήτερ κάνει το δικό του ταξίδι από την συγκατάβαση στην αντίδραση. Η ομάδα ΘΕ. ΑΜ. Α (ΘΕατρο Ατόμων Με Αναπηρία) κάνει το δικό της κοινωνικό σχόλιο μέσα από αυτό το έργο. Δίνει τη δική της ερμηνεία για την εξουσία, για το παγκάκι. Μέσα από το πρίσμα της διαφορετικότητας του κάθε χαρακτήρα της ομάδας δημιουργείται ένα άρτιο καλλιτεχνικό μωσαϊκό που δεν μπορείς παρά να το θαυμάσεις. Το «αντικείμενο» του ντοκιμαντέρ μας έτσι, έγινε πρωταγωνιστής στη ζωή μας. Μετά από έξι μήνες γυρισμάτων, 25 ώρες πλάνα, 2 εβδομάδες μοντάζ με τον απίστευτο Αλέξανδρο Κοντραφούρη, γίναμε ΘΕΑΜΑ.... είναι γεγονός πια. Διδαχτήκαμε στη πράξη τις δυσκολίες τους στην καθημερινότητα, τους κινδύνους, την δύναμη τους. Μας αγκάλιασαν, μας εμπιστεύτηκαν και ελπίζω το αποτέλεσμα να τους αρέσει. Η ομάδα ΘΕ.ΑΜ.Α, όπως κάθε επαγγελματική θεατρική ομάδα, με το έργο « Ιστορία του Ζωολογικού Κήπου», θα περιοδεύσει στην Αθήνα, στην Πελλοπόνησο και στη Θεσσαλία. Για περισσότερες πληροφορίες για τις ημερομηνίες αλλά και την ομάδα, μπορείτε να βρείτε στη σελίδα της ομάδας: www.distheater.gr

Της Ελιάνας Περηφάνου

Σκηνοθεσία: Βασίλης Οικονόμου, μετάφραση: Κατερίνα Χριστοδούλου, φωτισμοί: Μιχαέλα Κωνσταντέλλου, μουσική επιμέλεια: Σοφία Σεφεριάδου, ειδική βοηθός: Βασιλική Μιάμη. Διανομή: Τζέρυ: Μιχάλης Ταμπούκας. Πήτερ: Πάνος Ζουρνατζίδης. Πιθήκια: Μαρία Μουρελάτου - Μαρίνα Μπεσίρη. Σκύλος - Υπάλληλος: Γιώργος Ηλιάκης. Θεός: α) “Γυναίκα που κλαίει”: Χριστίνα Τούμπα, β) “Νέγρα αδερφή”: Βασίλης Οικονόμου. Μητέρα Τζέρυ: Έφη Τούμπα. 5

Μαρίζα Ρίζου

ΑΝΟΙΞΗ: Η εποχή αουτσάιντερ “Καλοκαίρια και χειμώνες περιμένω να φανείς”... “Ένα μυαλό έχω χειμώνα-καλοκαίρι’’ ...”Καλοκαιρινές διακοπές’’... “Τα καλοκαίρια πες μου πως μπορώ μονάχος μου να ζήσω”... Η άνοιξη, στο φτύσιμο, σαν να λέμε. Αν δεν είχε πει και η Βόσσου το «Θα ‘ναι σα να μπαίνει η άνοιξη», θα ξεχνούσαμε ότι υπάρχει σαν εποχή. Μια απ’ τα ίδια ισχύουν και για το φθινόπωρο, αλλά μιλάμε άλλη φορά γι αυτό. Αναρωτιέμαι, γιατί έχουμε έτσι φτυσμένη αυτήν την εποχή. Δε γίνεται ποτέ μεγάλο θέμα. Ούτε τη συζητάμε πολύ, ούτε την περιμένουμε πως και πως. Ίσως γιατί τίποτα δεν αλλάζει στο πρόγραμμά μας. Ίσως γιατί, είναι απλά ο προπομπός του καλοκαιριού, αλλά δεν είναι και καλοκαίρι, στο κάτω κάτω. Η άνοιξη μοιάζει με μια ωραία εισαγωγή ενός υπέροχου τραγουδιού. Δεν της δίνεις και πολλή σημασία. Σε προετοιμάζει απλά γι αυτό που έρχεται. Δε σου φτάνει όμως μόνο αυτή, περιμένεις πως και πως το τραγούδι, το κυρίως θέμα, τους στίχους (το “υπέροχο τραγούδι” εν προκειμένω είναι το καλοκαίρι όπως θα υποψιάζεστε). Εκεί κοντά στον Μάιο αρχίζει να απλώνει τα δίχτυα της και κάνει τα λουλούδια να ανθίζουν, τα πουλάκια να τιτιβίζουν, τις αμυγδαλιές να κάνουν εντύπωση, τα γιασεμιά να σου σπάνε τη μύτη (το αγαπώ το γιασεμί, το αγαπημένο μου λουλούδι. Το χω σε κολώνια, σε body lotion, σε αφρόλουτρο, σε σαμπουάν, μόνο σε οδοντόκρεμα δεν το χω. Που θα πάει, θα βγει. Και θα το αγοράσω.) Κυρίως, όμως, για κάποιον λόγο κάνει τον κόσμο να βρίζει λιγότερο στους δρόμους. Αυτό ναι. Το χω παρατηρήσει 6

πολλές χρονιές. Σαν γνήσιος Έλληνας θα τα πάρεις στο κρανίο με τον μπροστινό, θα τον “στολίσεις” αλά γαλλικά, θα γκρινιάξεις, θα προσπεράσεις κοιτάζοντας τον άλλον με την απόλυτη τσαντίλα στο μάτι όμως… ξαφνικά δε σε ενοχλεί και τοοόσο πολύ η κίνηση όπως σε ενοχλούσε τον Φεβρουάριο μέσα στο ψοφόκρυο. Ανοίγεις το παράθυρο, μυρίζεις τα λουλουδάκια (στην Κηφισίας-Μεσογείων κτλ είναι λίγο αδύνατο αυτό) ανεβάζεις και την ένταση στο ραδιόφωνο, τσεκάρεις στα δίπλα αμάξια μπας και παίζει τίποτα ενδιαφέρον και γενικότερα η διάθεση αλλάζει δραματικά. Την ώρα που καίγεται το αριστερό σου χέρι απ´τον ήλιο (το χεις αράξει στο παράθυρο), εσύ αρχίζεις να σκέφτεσαι παραλίες, αμμουδιές, ρακέτες, μαγιώ, αντηλιακά. Τα γυαλιά γίνονται απαραίτητα σιγά σιγά και το μυαλό ξεκινάει αυτά τα υπέροχα ταξίδια στους μήνες που θα ακολουθήσουν. Αναρωτιέσαι πού θα μπορούσες να πας το καλοκαίρι, θες το βράδυ που θα δεις την παρέα να συζητήσετε το θέμα μιας και “ρε παιδιά το καλοκαίρι δεν είναι και τόσο μακριά, μήπως πρέπει να κλείσουμε από τώρα;’’ (ξέρεις ότι είναι λίγο νωρίς, απλώς σ έχει πιάσει αμόκ) και λες την Κυριακή άμα είναι έτσι ο καιρός να πας βόλτα για καφέ στην παραλία να πλατσουρίσεις λίγο το ποδαράκι μέχρι το γόνατο. Κακά τα ψέμματα αγαπημένοι μου, η άνοιξη είναι πολύ ωραία εποχή. Εκτός -λέω εκτός- από τις αλλεργίες που φέρνει. Γενικά ποτέ δεν είχα αλλεργίες. Πριν δύο χρόνια όμως κατάλαβα τι περνάνε οι άνθρωποι που τραβιούνται μ αυτές κάθε χρόνο. Τσούξιμο

στα μάτια, καταρροή, φαγούρα στα αυτιά και στη μύτη. Πωπω άσχημο πράγμα. Θυμάμαι έπαιρνα κάτι χαπάκια (για την ακρίβεια μισό την ημέρα στις πολύ δύσκολες μέρες) και μετά ήμουν σα ζόμπι. Με καμία βερσιόν δεν έβρισκα ηρεμία. Αλλά ευτυχώς κράτησε μια χρονιά. Στους αλλεργικούς φίλους, στέλνω την αγάπη και τη συμπαράστασή μου (άλλη μια μεγάλη παρένθεση, το χω κακιά συνήθεια). Εκτός από τις αλλεργίες λοιπόν, η άνοιξη νομίζω πως χωρίς να το καταλαβαίνουμε μας αλλάζει την ψυχοσύνθεση. Μας κάνει πιο ήρεμους, πιο χαμογελαστούς, πιο φωτεινούς και πιο αισιόδοξους. Μας οδηγεί γλυκά, μεθοδικά και σταθερά στο αγαπημένο μας καλοκαιράκι. Μπορεί άδειες να μην παίρνουμε την άνοιξη, επίσημα να συνεχίζεται η ζωή και η καθημερινότητά μας ως είχε, αλλά στην ουσία κάτι αλλάζει. Εμείς αλλάζουμε, η ενέργειά μας, κάτι γίνεται ρε παιδί μου. Ψηφίζω λοιπόν εποχή αουτσάιντερ. Άλλωστε πολλές φορές η αναμονή για κάτι είναι ακόμα πιο γοητευτική και από το ίδιο το κάτι που μπορεί στο τέλος να σε απογοητεύσει. Η αίσθηση και η προσμονή των καλοκαιρινών στιγμών μπορεί να αποδειχθούν καλύτερες και από το καλοκαίρι το ίδιο. Άρα ρισπέκτ στην Άνοιξη που μας κάνει πιο “όμορφους” ανθρώπους και που φωτίζει τις ψυχές μας. Α και όποιος μάθει ότι βγήκε οδοντόκρεμα με γεύση γιασεμί να με ενημερώσει με κάποιον τρόπο. Τη θέλω. :-)

Τα τραγούδια διαλέγει o

Πάνος Σουρούνης

Ας ξεκινήσουμε με ευχές. Kαλοτάξιδο και πολυδιαβασμένο το “The Μach|ne” στην “χάρτινη’’ του μορφή. Πάντα έπαιρνα τα free press περιοδικά από τα καφέ στο κέντρο της Αθήνας. Πάντα είχα μια απορία γιατί δεν λέγονται “free πες’’ αφού ο καθένας είναι ελεύθερος να γράψει ότι του κατέβει στο κεφάλι. Κάθε φορά λοιπόν το ίδιο θα κάνω και εγώ με παρέα πάντα την μουσική. Το πρώτο κείμενο δεν μου πήρε πολύ χρόνο για να βρω το θέμα του. Η πρώτη κυκλοφορία συμπίπτει με μια προσωπική γιορτή και επειδή είμαι Δίδυμος με ωροσκόπο Αιγόκερο αποφασίζω να είμαι εγώ το θέμα.

Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή διότι όπως μου είπανε πρέπει να γράψω χίλιες λέξεις. Οπότε πρέπει να γίνω φαφλατάς που λεει και η γιαγιά μου. Βέβαια γενικότερα δεν νομίζω να γνωρίζω χίλιες διαφορετικές λέξεις. Γνωρίζω όμως χίλια διαφορετικά τραγούδια. Tα περισσότερα τα έχω αγαπήσει και έχουμε κάνει σχέση. Με λένε Πάνο και Σουρούνη μαζί, ίσως κάπου να έχει πάρει το αυτί σας την ατάκα “τα τραγούδια διαλέγει ο Πάνος Σουρούνης’’. Εγώ είμαι αυτός και φέτος κλείνουν δέκα χρόνια που διαλέγω τραγούδια. Δεύτερο πρόγραμμα, Kosmos 93,6, Pepper 96,6 και Μέντα 88. Εντάξει δεν ανακάλυψα τις παγοκυψέλες ούτε την παναρισμένη φέτα με σουσάμι και μέλι. Αυτό έχω κάνει όμως κυρίως διαλέγω τραγούδια. Η ιστορία που θα σας γράψω μπορεί να είναι βαρετή,ίσως και όχι. Μα το σίγουρο είναι πως είναι πέρα για πέρα αληθινή και έχει κάνει έναν άνθρωπο να ζήσει 10 πανέμορφα χρόνια. Στην εποχή που η κουβέντα για την οποιαδήποτε 8

ευτυχία μοιάζει ψεύτικη, εγώ έχω να σας πω μια. Δεν έχω άλλη ιστορία που να ξέρω τόσο καλά. Δεν θα σας κουράσω τα βασικά θα γράψω για να καταλήξουμε σε μια πρόσκληση.

Τα τραγούδια διαλέγει ο Πάνος Σουρούνης Στην ΕΡΤ ξεκίνησαν όλα και στο ραδιόφωνο της συγκεκριμένα. Εκεί βρέθηκα όπως όλοι με αξιοκρατικά κριτήρια. Λογικά γελάσατε με αυτό που μόλις έγραψα και καλά κάνατε. Ο γνωστός του γνωστού και κάπως έτσι βρέθηκα το 2003 να είμαι ηχολήπτης στην ΕΡΑ. Μετά από 6 μήνες η αγαπημένη μου και αξέχαστη Έφη Μεταλληνου πήγε στην Μαργαρίτα Μυτιληναίου, διευθύντρια του Β’ Προγράμματος να της πει ότι ο μικρός (εγώ δηλαδή) πρέπει να κάνει ραδιόφωνο. ‘’Νέα παιδιά πρέπει να έρθουν με κέφι και όρεξη για δουλειά ‘’έλεγε συνέχεια. Η Έφη από την πρώτη μέρα έως την τελευταία που την έζησα στην ΕΡΑ ήταν η πιο εργατική ραδιοφωνική παράγωγος. Ερχόταν για εκπομπή με τις σημειώσεις της, με τους δίσκους της και έναν ελληνικό καφέ στο φλιτζάνι της. Είχε πάντα ένα χαμόγελο που με έκανε να θέλω και εγώ να γίνω ευτυχισμένος όταν μεγαλώσω. Λίγους μήνες λοιπόν μετά το ψηστήρι που είχε ξεκινήσει να κάνει η Έφη στην Μαργαρίτα για μένα τελικά έφτασε η στιγμή που μου ζητήθηκε να κάνω την βραδινή κυριακάτικη λίστα του Δεύτερου Προγράμματος. Από τις 02:00 μέχρι τις 05:00 στο ξημέρωμα της Δευτέρας τα τραγούδια διαλέγει ο Πάνος Σουρούνης. Σε αυτό το σημείο να πω ότι η Μαργαρίτα δέχτηκε να με αφήσει να ξεκινήσω να διαλέγω τραγούδια

γιατί ως ηχολήπτης στην εκπομπή της σπάνια την άφηνα να επιλέγει εκείνη τραγούδια. Οπότε ίσως έτσι να γλίτωσε τις παρεμβάσεις μου. Η πρώτη λίστα παίχτηκε τον Φεβρουάριο του 2004. Αργότερα οι ώρες της playlist μου έγιναν γύρω στις 30 μέσα στην εβδομάδα. Κανονικός μαϊντανός δηλαδή αλλά μάλλον κάτι έκανα και εγώ σωστά. Ήταν βέβαια και που αρκετοί μόνιμοι/ραδιοφωνικοί παράγωγοι έπρεπε να πάρουν της άδειες τους ως δημόσιοι υπάλληλοι. Οπότε καλοκαίρια, γιορτές και απεργίες ήθελε δεν ήθελε ο κόσμος άκουγε εμένα. Όλα αυτά υπό την συνεχή υποστήριξη του Αντώνη Ανδρικάκη από τότε έως τώρα. Δεν έβαλε μυαλό τότε δηλαδή και συνεχίζει την υποστήριξη. Έτσι λοιπόν ξεκίνησαν όλα. Απλά και όμορφα. Η Κυρία Πελαγία Εδώ θα μπορούσα να ανοίξω μια παρένθεση να πούμε για το κλείσιμο της ΕΡΑ. Αλλά εγώ προτιμώ να σας μιλήσω για την κυρία Πελαγία. Ποια είναι η κυρία Πελαγία θα σας πω αμέσως. Ήταν μια πανέμορφη γιαγιά που το καλοκαίρι του 2007 με είχε κεράσει κεφτέδες στην Νάξο. Λίγο πριν φύγει το πλοίο για Πειραιά είχα χαθεί στα σοκάκια της Νάξου. Κάποια στιγμή έφτασε στα ρουθούνια μου η μυρωδιά από τους κεφτέδες της κυρίας Πελαγίας. Πήγα προς την μυρωδιά όπως ο Πόλντο στον Ποπάι κατευθύνεται προς τα χάρμπουγκερ. Άκουσα γνωστά μου τραγούδια να παίζουν από το ραδιόφωνο της κουζίνα. Ήταν η ώρα που είχα λίστα στο Δεύτερο Πρόγραμμα. Μια γιαγιά με κάτασπρα μαλλιά σε κότσο και δυο πελώρια ξεθωριασμένα πράσινα μάτια είχε καθίσει στα σκαλιά του σπιτιού της.

Χαμογέλασε όταν με είδε και εγώ δεν έχασα ευκαιρία να της πω μπράβο που ακούει ραδιόφωνο. ‘’Συνέχεια παίζει το ραδιόφωνο. Δεν γίνεται χωρίς αυτό. Τώρα δεν μιλάνε αλλά παίζει μόνο τραγούδια και πετάγεται μια κυρία να πει ποιος τα διαλέγει’’ μου είπε με απόλυτη σοβαρότητα. Σκέφτηκα ότι δεν έχει νόημα να της πω ότι ακούει τις επιλογές μου. Οπότε χαμογέλασα και της είπα ότι απλά δουλεύω στο ραδιόφωνο που ακούει. Εκτινάχθηκε αμέσως και πήγε στην κουζίνα φωνάζοντας μην φύγω. Επέστρεψε με ένα μπουκάλι κρύο νερό και μου έβαλε να πιω σε ένα ποτήρι. “Και τι κάνεις εκεί στο ραδιόφωνο;’’ Ξεκίνησα να της απαντάω αλλά εκείνη ξανά σηκώθηκε και πήγε στην κουζίνα. Με άφησε να μιλάω μόνος μου. Όταν γύρισε είχε σε ένα πιάτο κεφτέδες για να με κεράσει. Μου έβγαλε μια καρέκλα και εκείνη συνέχιζε να κάθεται στο σκαλί. ‘’Όταν ερχόταν ο άντρας μου από την δουλειά έτσι και είχα χαμηλώσει το ραδιόφωνο και δεν το άκουγε πριν μπει σπίτι τότε μας άκουγε μετά όλο το νησί. Ήταν φασαριόζος αλλά καλός άνθρωπος. Ήταν μπογιατζής. Όλο το νησί έχει λευκάνει. Είχε έρωτα με την μουσική και το ραδιόφωνο. Ακόμα και όταν πηγαίναμε για ύπνο εκείνος το χαμήλωνε για να μην χάσουμε την συχνότητα. Όταν πέθανε μου έμεινε το ραδιόφωνο να παίζει. Όσο παίζει το ραδιόφωνο ακόμα αισθάνομαι ότι είναι εδώ.’’ Εννοείται πως δεν έφαγα ποτέ τους τόσους ωραίους κεφτέδες της κυρίας Πελαγίας. Ο κόμπος είχε φτάσει μέχρι τον λαιμό. Αισθάνθηκα ότι δεν είχα πάρει πολύ στα σοβαρά την σημασία του ραδιοφώνου έως τότε. Η κυρία Πελαγία και ο άντρας της μου έμαθαν την αξία του. Το ραδιόφωνο είναι η πιο ουσιαστική παρέα των ανθρώπων. Το

μέσο που μοιράζονται την μοναξιά τους. Όταν κλείνεις ένα ραδιόφωνο τότε παίρνεις την παρέα της κυρίας Πελαγίας. Όταν πέρσι βγήκε πρώην συνεργάτης της Ρούλας να κλείσει δημοσίως την ΕΡΑ σκέφτηκα αμέσως την κυρία Πελαγία. Η άξια της κρατικής ραδιοφωνίας και η σημασία της πανελλήνιας εμβέλειας της φαίνεται μακριά από τον θόρυβο της Αθήνας. Δεν βρίσκεται σε κανένα ραδιομέγαρο ούτε σε ονόματα. Βρίσκεται σε όμορφα σπίτια σε όλη την Ελλάδα. Βρίσκεται στο μυαλό και στην καρδιά της κυρίας Πελαγίας. Ο επίλογος και η πρόσκληση Έτσι και εγώ έκανα φίλους σε όλη την Ελλάδα μέσω του Ραδιοφώνου. Ανθρώποι που με έβαλαν στα σπίτια τους χωρίς να με γνωρίζουν. Από την Ξάνθη μέχρι το Αγρίνιο και την Λάρισα απέκτησα συγγενείς και όταν έφυγα από την ΕΡΑ δεν είχα κανένα λόγο να στεναχωρηθώ. Ήμουν ήδη κερδισμένος σε κάθε τομέα. Μα κυρίως στον πιο σημαντικό. Το πιο ακριβό νόμισμα στην ζωή είναι το χαμόγελο και η καλή κουβέντα που ανταλλάζουμε μεταξύ μας. Όλα αυτά τα ραδιοφωνικά χρόνια έχω ανταλλάξει πολλά από αυτά τα νομίσματα.

πλήρωμα αγαπημένους μου συνεργάτες και φίλους. Φέτος λοιπόν συμπληρώνονται 10 χρόνια ραδιοφωνικά από την πρώτη μου λίστα. Η ιδέα για ένα party είναι μόνιμα στο μυαλό μου πόσο μάλλον αν υπάρχει και λόγος. Για τους φίλους καλλιτέχνες δεν μίλησα καθόλου στο κείμενο έως τώρα. Ίσως γιατί σε αυτό στο party θα είναι εκεί απλά για να χαρούν με την χαρά μου. Το party αυτό είναι αφιερωμένο σε όλους τους φίλους μου που αγαπούν να ακούν την ατάκα “Τα τραγούδια διαλέγει ο Πάνος Σουρούνης’’. Για όσους βρέθηκαν στο Οξυγόνο και αγάπησαν τα ‘’ΠρόβαταΚομμάτια’’. Για όσους έχουν ηχογραφήσει playlists και εκπομπές από το ‘’103,7 τραγούδια θα σου πω’’ και τις ακούν ακόμα. Για όσους έπιναν μπίρες και μοίραζαν χαμόγελα στo Ark Festival. Για όσους είναι Ήρωες. Για όσους αγάπησαν όσο εγώ την Φουρκέτα. Για όσους δίνουμε καθημερινά ραντεβού στο Jumping Fish. Για όσους ανταμώνουμε τα πιπεράτα απογεύματα του Σαββατοκύριακου στον Pepper 96,6 και για όσους παίρνουμε ανάσα παρέα καθημερινά στη Μέντα 88. Για όσους έχουμε γνωριστεί μέσα από το ραδιόφωνο χωρίς να πούμε από κοντά ούτε ένα γειά. Στις 7 Ιουνίου θα γίνει το party. Σε ένα μέρος που νιώθουμε σαν στο σπίτι μας μετά από τόσα χρόνια στον Σταυρό του Νότου. Αν κάποιοι αισθανθήκατε μέρος του παραπάνω κειμένου τότε ξέρω πως θα είστε εκεί.

Ένα χρόνο μετά από το τέλος της εργασίας μου στην ΕΡΑ μπήκε στην ζωή μου ο Pepper 96,6. Ο Pepper Captain Γιώργος Μουχταρίδης με πήρε τηλέφωνο και όλα πήραν την πιπεράτη συνέχεια τους. Έζησα από την αρχή το μεράκι και την αγάπη των ανθρώπων που κάνουν Photo: Lina Polemi ραδιόφωνο. Πριν λίγους μήνες φύτρωσε στην ζωή μου και μια Μέντα. Ένας σταθμός που αγαπά το ελληνικό τραγούδι και έχει σαν

Αλέξανδρος Λογοθέτης “Ηθοποιός παλιάς κοπής”

“Εχω καταφέρει να δημιουργήσω ένα μύθο γύρω από το όνομα μου! Άλλος λεει ότι έφυγα για το εξωτερικό, άλλος ότι έγινα γεωργός στην Κρήτη, πάντως ότι βρίσκομαι στην Αθήνα και ζω στην καρδιά της πόλης..κανείς..ειναι και καλό αυτό. Δεν ξέρω πώς ξεκίνησε αυτή η ιστορία.”

και για αυτό δεν τα θυσιάζω. Προτιμώ να βγάζω λιγότερα και να είμαι με την οικογένεια μου περισσότερο.”

Αυτό που αντιλαμβάνεσαι πολύ γρήγορα, όταν μιλάς με τον Αλέξανδρο είναι η ωριμότητα στο λόγο και στη συμπεριφορά..αυτό που νιώθεις όμως, σαν ενέργεια που Και στο δικό μου μυαλό δεν ήταν ξεκάθαρο αν θα τον μεταδίδεται είναι η ηρεμία και η σιγουριά ενός ανθρώπου βρω εδώ στην Αθήνα. γεμάτου από τη ζωή, ενός ευτυχισμένου ανθρώπου. “ Μπορώ.. μόνο Δευτέρα δεν μπορώ.. είναι μέρα παιδιού. Βασικά κάθε μερα ειναι μέρα παιδιού, απλά η Δευτέρα Τηλεόραση είναι ολόκληρη δική του!” Με τούτα και μέ τα άλλα το ραντεβού κλείστηκε για Η πρώτη σειρά που θυμάμαι τον Αλέξανδρο Λογοθέτη είναι Σάββατο μεσημέρι.. μία από τις πετυχημένες της Μιρέλλας Παπαοικονόμου, τις Γυναίκες, με την Πέμυ Ζούνη και τη Θέμιδα Μπαζάκα. Δεν ειναι μόνο ένας ηθοποιός, είναι διανοούμενος της Πιάνοντας την κουβέντα για την τηλεόραση καταλήγουμε εποχής και ως οφείλει.. έχει άποψη, όχι μόνο για την να συμφωνούμε, ότι εκείνες οι εποχές μοιάζουν να έχουν Τέχνη. Όσο μεγαλώνει μοιάζει όλο και περισσότερο στον φύγει ανεπιστρεπτί. Και όχι μόνο γιατί δεν υπάρχουν πατέρα του. Άνδρας παλιάς κοπής, από αυτούς που ακόμη λεφτά. Μάλλον δεν είναι μόνο αυτό. σηκώνονται από την καρέκλα τους, για να υποδεχθούν μια γυναίκα. Από τους λίγους-δυστυχώς-ηθοποιούς στην “Δεν ενδιαφέρεται κανείς να κάνει κάτι αξιόλογο. Ότι Ελλάδα, που θα σου πουν ότι και θέλουν και ασχολούνται έγινε, έγινε τυχαία, από ωραίες παρέες. Οι Απαράδεκτοι, με τον ελληνικό κινηματογράφο. ας πούμε, δεν είχαν και κανένα τρελλό budget κι όμως είναι απο τις πιο επιτυχημένες ελληνικές τηλεοπτικές “Δεν με διάλεξε η Τέχνη. Ήθελα να γίνω ηθοποιός σειρές. Ναι εντάξει ειναι και τα χρήματα, γιατι πλέον για να είμαι κοντά στον πατέρα μου.” ο τηλεθεατής έχει πιο εκπαιδευμένο μάτι, με τόσες αμερικανικές σειρές, αλλά είναι και η διάθεση, δεν ξέρω Δεν θέλω να αρχίσω να μιλάω για τις δουλειές του και τι να πω. Από την άλλη δεν ξερουμε να προωθούμε, να να του απευθύνω κλισέ ερωτήσεις. Θέλω όμως να μάθω πουλάμε τα καλά μας προϊόντα. Οπως με το Νησί, για γιατί ο γιος ενός ηθοποιού, θέλει κι αυτός να ασχοληθεί παράδειγμα, γιατί δεν ενδιαφέρθηκε κανείς να πουλήσει με την Τέχνη. Ειναι μονόδρομος ή επιλογή. Πόσο εύκολο αυτή τη σειρά;” είναι ο απόγονος να καταφέρει να χαράξει τη δική του Με τον Αλέξανδρο έγινε το εξής, αξιοσημείωτο. Στην πορεία. αρχή της τηλεοπτικής του πορείας δούλεψε παρά πολύ. Ήταν η εποχή που ολοκλήρωνε ένα κύκλο σπουδών και “Η αλήθεια είναι, ότι όντως μεγάλωσα μέσα στα θέατρα συνέπεσε με την αρχή της ιδιωτικής τηλεόρασης. και με μεγάλη δόση τέχνης και από τις δυο πλευρές.. “Έμεινα εκτός τηλεόρασης πολλά χρόνια, σχεδόν 10, εννοείται από του πατέρα μου, αλλά και από της μητέρας μέχρι να πάρω την απόφαση να επιστρέψω κατά κάποιον μου. Βλέπαμε θέατρο πολύ. Σίγουρα έπαιξε το ρόλο του. τρόπο. Εχω πει πολλά όχι κατ´ επιλογήν και δεν μετανιώνω Όμως δεν με διάλεξε η Τέχνη. Έγινα ηθοποιός για να γί´ αυτά. Είμαι περήφανος για αυτά. Ωστόσο να σου πω είμαι κοντα στον πατέρα μου. Έτσι ξεκίνησε τουλάχιστον. και κάτι. Μάλλον κάποιες φορές αποθάρρυνα κόσμο που Ο πατέρας μου μου έλειπε αρκετά.. Με ισορρόπησε ήθελε να μου προτείνει και κατι καλό..και ξέρεις γιατί που μεγάλωσα με τη μητέρα μου. Η μητέρα μου είναι στο λέω; Γιατί υπήρχαν φορές που μου είπαν ή άκουσα ψυχαναλύτρια και όπως και να ´χει και αυτό έπαιξε το από άλλους να λένε: θα λέγαμε και στο Λογοθέτη αλλά ρόλο του..” σίγουρα θα μας αρνηθεί. Άρα, υπό μια έννοια, μου έχουν κοστίσει τα πολλά όχι. Δεν θα μάθουμε ποτέ.. Πάντως Ο Αλέξανδρος Λογοθέτης ζει στην Αθήνα με τη σύντροφο χωρίς δουλειά δεν έμεινα”. του και το γιο τους. Και ειναι χαρούμενος για αυτό. Και από την ελληνική τηλεοπτική πραγματικότητα “Τώρα που έχω κι εγώ παιδί προσπαθώ να δουλεύω περάσαμε γρήγορα γρήγορα στην αμερικάνικη. Και με λιγότερο, για να μπορώ να το βλεπω περισσότερο. τούτα και με τα άλλα βρεθήκαμε να προτείνει ο ένας Ασχολούμαι με το γιο μου, αλλά όπως και να ´χει οι ώρες στον άλλον αμερικανικές σειρές. με τη μητέρα του, είναι περισσότερες. Ζηλεύω λίγο, με την καλή έννοια, γιατί αρχίζω και το διακρίνω αυτό. “Αυτές είναι σειρές. Τηλεοπτικές σειρές με Βλεπω ότι έχει ένα όμορφο δέσιμο με τη μητερα του.” κινηματογραφικούς όρους.” Να σου δωσω να καταλάβεις, εκεί που αλλες χρονιές θα δούλευα σαν τρελλός, από το πρωί μέχρι το βράδυ, τωρα Πού θα τον δείτε; δεν το κάνω. Δεν θελω να λείπω στο παιδί μου και δεν Στις 8 Μαΐου κυκλοφόρησε η νέα ταινια, που παίζει ο θέλω και εμένα να μου λείπει.” Αλέξανδρος Λογοθέτης. Μια ταινία ενός νέου σκηνοθέτη, με μεγάλες αξιώσεις, “Αντιλαμβάνομαι πλήρως πόσο περιεκτικά και σημαντικά και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. ειναι αυτά τα χρόνια για τη μετέπειτα ζωή του παιδιού μου 10

Το «Wild Duck» του Γιάννη Σακαρίδη, έκανε πρεμιέρα στο φετινό Φεστιβάλ του Τορόντο. Ο Αλέξανδρος ήταν εκεί. Όπου κι αν πάει το φιλμ θα είναι κοντά, το έχει δηλώσει άλλωστε και δημόσια. Είναι ο δικός του τρόπος να δείξει την εμπιστοσύνη του στους νέους Έλληνες κινηματογραφιστές. Ο Αλέξανδρος επιλέγει σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο και δεν χάνει ευκαιρία να το δηλώνει. Από τις 28 Μαΐου πρωταγωνιστεί, και στο «Μεφίστο» στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. Το έργο, βασίζεται στην διασκευή της Αριάν Μνουσκίν πάνω στο έργο του Κλάους Μαν. Ο ρόλος του είναι βασισμένος σε αληθινό πρόσωπο, τον Χανς Όττο, Γερμανό ηθοποιό και κομμουνιστή, ο οποίος δολοφονήθηκε από τους ναζί το 1933 σε ηλικία 33 ετών. Πολιτική Όταν μιλάς με έναν άνθρωπο σαν τον Αλέξανδρο, δεν γίνεται να μη μιλήσεις και για πολιτική, γιατι είναι ένας άνθρωπος που ζει και σκέφτεται, δεν υπάρχει απλώς. Οι πιο πολλοί καλλιτέχνες της γενιάς του, θα σου πουν ευθαρσώς, οτι δεν έχουν καμία γνώση για το τι συμβαίνει στην πολιτική και ούτε πρόκειται να αποκτήσουν. “Τρομαζω πάρα πολύ με ότι γίνεται. Δεν στο κρύβω, θυμώνω και φοβαμαι μαζι. Ανησύχω πολύ με την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και στον κόσμο. Με θλίβει το γεγονός οτι δεν μπορούμε σαν λαός να συννενοηθούμε μεταξύ μας, να τα βρούμε ανεξάρτητα από χρώματα και κόμματα. Έχω την αίσθηση οτι για πολλά χρόνια κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να αφήσει κάτι για τις επόμενες γενιές. Ο ‘Ελληνας χρειάζεται έναν μπαμπούλα πάνω απο το κεφάλι του για να βάλει μυαλό, φυσικά δεν εννοώ εναν δικτάτορα αλλά ενα κράτος που τον υποχρεώνει να σέβεται τον διπλανό του, με νόμους που φροντίζουν να διαφυλάσουν το αυτονόητο, κάτι που στην ψυχοσύνθεση του Έλληνα δεν υπάρχει. Δεν ύπαρχει η εννοια του σεβασμού και της προσφοράς χωρίς αντάλαγμα, αυτό χρειαζόμαστε να ανακαλύψουμε σαν λαός. Πως όμως να γίνει αυτό όταν υπάρχει τόσος έμφυτος φθόνος για την κοινωνική, φυλετική και την πολιτική καταγωγή του διπλανού μας... Αυτά που δεν μου είπε: Ο Αλέξανδρος Λογοθέτης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1970. * Είναι απόφοιτος της Σχολής του Εθνικού Θεάτρου και του Arts Educational School του Λονδίνου. * Εχει εργαστεί στο θέατρο («Ιφιγένεια εν Ταύροις», «Αγάπης Αγώνας Άγονος «, «Οι Ρομαντικοί», «Το Γαλάζιο Πουλί», «Ο Δον Ζουάν επιστρέφει από τον πόλεμο»), στον κινηματογράφο (Ο τσαλαπετεινός του Γουαιόμινγκ, Η Χορωδία του Χαρίτωνα, Μπίζνες στα Βαλκάνια, Αλήθεια, Γαμήλια Νάρκη) και στην τηλεόραση («Μείνε δίπλα μου», «Γυναίκες», «Το Νησί»). * Απέσπασε βραβείο ερμηνείας το 1996 για το «Μπίζνες στα Βαλκάνια» και βραβείο β΄ ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 2003 για την ταινία Γαμήλια Νάρκη». Της Αντιγόνης Παφίλη

To The Mach|ne Art Press κάθε μήνα φιλοξενεί και πειραματίζεται με έναν ξεχωριστό φωτογράφο. Στο ντεμπούτο μας η φωτογράφος Χριστίνα Καραγιάννη “ντύνει” τις σελίδες του The Mach|ne. Η Χριστίνα Καραγιάννη γεννήθηκε στο Ντύσελντορφ, ζει και εργάζεται στην Βιέννη και στην Αθήνα. Από το 1999 μέχρι το 2001 σπούδασε φωτογραφία στη σχολή Focus στην Αθήνα, έπειτα από το 2000 μέχρι το 2008 παρακαλούθησε σεμινάρια marketing, management και φωτογραφίας στην Αθήνα και στο Λονδίνο και το 2008 κέρδισε το βραβείο Χρυσής Δάφνης, για το έργο Νερό & Φως στο ΕλληνοΤουρκικό Φεστιβάλ Νέα Δάφνη. Photo editor στο ΑΘΗΝΑ 2004. Ατομικές εκθέσεις (επιλογή): 2013 - The Royal Kick, Nicole Trimmel, Βιέννη, Αυστρία; 2012 - Festival Portraits, Ottakringer Brauerei, Βιέννη, Αυστρία; 2010 – Νερού Θύμησες, Αθήνα, Ελλάδα; 2009 - Light Works, Hellenic Photographic

Society, Αθήνα Ελλάδα; 2008 - When Light Thinks, Αθήνα, Ελλάδα. Ομαδικές εκθέσεις (επιλογή): 2012 - Feschmarkt_2012, Ottakringer Brauerei, Βιέννη, Αυστρία; 2012 - Nostalgia, Santorini Biennale, Σαντορίνη, Ελλάδα; 2011 - Contrast, Thessaloniki Photo Festival, Θεσσαλονίκη, Ελλάδα; 2005 - Ροές, Photography & Cinema Club, Κρήτη, Ελλάδα. Το Σεπτέμβριο του 2014 θα παρουσιαστεί δουλειά της Χριστίνας Καραγιάννη στην Αθήνα. Η έκθεση θα περιλαμβάνει παλαιότερα αλλά και καινούργια έργα. Περισσότερες λεπτομέρειες θα ανακοινωθούν στις αρχές Ιουνίου, καθώς και η ανανεωμένη ιστοσελίδα της. w : christinakaragiannis.com f : christina karagiannis e : info@christinakaragiannis.com

Χριστίνα Καραγιάννη © christinakaragiannis.com - Nicole Limited, Βιέννη 2012

Ταριχευτής αναμνήσεων

Ηχογράφηση θάλασσας από τους Ramon για το πρώτο τους άλμπουμ Touring. φωτογραφία εξωφύλλου

Να γράφεις για τον ευατό σου. Το πιο δύσκολό μου.Θέλουμε γύρω στις 1000 λέξεις, μου είπαν τα παιδιά στη πρώτη μας συνάντηση. Μα τόσες λέξεις μόνο για μένα;...Το συναισθηματικό στριπτίζ ξεκινά κάπως έτσι, με μια λεγόμενη γεύση της ανάμνησης A taste of memory… Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, υπάρχει μία και μόνο εικόνα βιδωμένη στο μυαλό, η καλντέρα. Ναι, αυτή της Σαντορίνης. Μωρό στους ώμους του πατέρα μου, σκαρφαλώνοντας στο ηφαίστειο, καμμένες πατούσες περπατώντας στη μαύρη καυτή άμμο, βουτιές από το βράχο του Αι Νικόλα...μαυρίλα και ο πιο δυνατός ήλιος ταυτόχρονα! Αντιθετική ομορφιά... Και τα ξημερώματα..άχ αυτά τα ξημερώματα στο νησί, γιατί οκ και το ηλιοβασίλεμα, αλλά το ξημέρωμα....κυρίως τους χειμωνιάτικους μήνες...μαγεία! Κόρη κορυφαίου θυμού, σε χιλιάδες χρώματα ν αναβλαστήσει το αίσθημα φτεροκοπώντας ανοιχτά και να φυσήξει από παντού η ελευθερία` Ελύτης, Ωδή στη Σαντορίνη Όπως κάθε άνθρωπος με φωτογραφική μηχανή στα χέρια, έτσι κι εγώ αποθανάτιζα τις αναμνήσεις μέσα στα χρόνια. Ποτέ μα ποτέ δεν σκέφτηκα κάτι παραπάνω απο το στιγμιαίο κλικ. Κάποια στιγμή και ενώ δούλευα στον τουρισμό, ένας συνάδερφος από το γραφείο είδε κάποια τυπώματά μου. Εκείνος ερασιτέχνης φωτογράφος, παθιασμένος με αγάπη και σεβασμό όμως για τις εικόνες, ακόμα ένα delivery boy για να ζεί και να κάνει το χόμπυ του, μοναχικός. Μου έκανε συχνά δώρο τις φωτογραφίες του. © christinakaragiannis.com - Capricious, Βιέννη 2011

Προσπαθούσε να με πείσει να δείξω τη δουλειά μου σε έναν φίλο καταξιωμένο φωτογράφο τότε και αργότερα γνωστό καθηγητή φωτογραφίας. Έτσι για την πλάκα. Έφυγα διακοπές. Τη μέρα που επέστρεψα στο γραφείο, έχοντας μαζί μου ένα ευτελές δώρο για το φίλο, έμαθα πώς είχε σκοτωθεί το ίδιο πρωί με το μηχανάκι του. Λίγες ώρες μετά είχα παραιτηθεί και με τα τυπώματά μου παραμάσχαλα ήμουν στο σπίτι του φίλου φωτογράφου. Έκτοτε δε σταμάτησα να φωτογραφίζω... Δεν υπάρχει μόνο ένας τρόπος να κοιτάς, υπάρχουν και λοξές ματιές... Πολλές δουλειές μεσολάβησαν για να κάνω το χόμπυ επάγγελμα και τα απανωτά κλικ να γίνουν βιώσιμα. Ορμόμενη πάντα από το συναίσθημα, το ένστικτο, την περιέργεια και τον ενθουσιασμό... Αγαπημένες σειρές κλικ έχουν γίνει κάτω απο ιδιαίτερα έντονες συναισθηματικές συνθήκες. Δεν ξέρω γιατί, αλλά για κάποιο περίεργο λόγο η πορεία πρέπει να στιγματοδοτείται απο απώλειες και δυσκολίες για να θεωρηθεί αξιοσημείωτη (αν μου επιτραπεί ο όρος)! Εννοείται πως οι πρώτοι πειραματισμοί γίναν στη Σαντορίνη. Ακολούθησε η Αθήνα, το Λονδίνο, μετά πάλι η Αθήνα και τώρα η Βιέννη. Στο ενδιάμεσο αρκετά κλικ γύρω γύρω στον πλανήτη. Σε διαρκής αναζήτηση, μέσα και έξω, ποτέ στάσιμη... της άρεσε να φεύγει...ήταν τόσο συναρπαστικό να ζεί τη σιγουριά της αναχώρησης...

Την Αθήνα άρχισα να την αγαπώ φωτογραφικά τα τελευταία χρόνια, ίσως και λόγω απόστασης, έλλειψης...την έχω στο μυαλό σα μια γλυκιά καταστροφική συνήθεια που θέλεις, αλλά δε μπορείς να αποβάλλεις... Ομορφιά & χρησιμότητα Δύο αρχές του σύμπαντος, μέρος των τριών αιώνιων ενοτήτων: Αλήθεια Αγάπη Ομορφιά Το βιογραφικό μου ποικίλο και μπερδεμένο, όπως και οι φωτογραφίες αυτού του τεύχους. Ασπρόμαυρα καμένα φίλμ και slides, αυτοπορτραίτο, αφαιρετικό, τοπίο,ταξιδιωτικό ρεπορτάζ, φωτογραφία δρόμου. Φωτογραφικές δουλειές στη νυχτερινή Αθήνα των 90s, φωτογραφία δρόμου για περιοδικά, γκαλερί στη Σαντορίνη, Οργανωτική Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων ΑΘήνα 2004, αρχιτεκτονική φωτογραφία, ταξιδιωτικό ρεπορτάζ για ελληνικές εφημερίδες... Εκθέσεις σε Ελλάδα και Αυστρία Συνεργασίες, δημοσιεύσεις, καταχωρήσεις τώρα πως τα συνδύαζα όλα αυτά είναι μια άλλη ιστορία! Ας πούμε λοιπόν ότι είμαι το άθροισμα των ανθρώπων που με διαμόρφωσαν, μια χαρούμενη κακοφωνία και ένα χάος από ιδέες που καίγονται απο πόθο να πραγματωθούν μέσα στο αντίθετό τους. Στα τελευταία πηγαινέλα στη Σαντορίνη, μια μπάντα μουσικών από την Αυστρία ηχογραφούσαν το πρώτο τους άλμπουμ. Ανέλαβα τη φωτογράφηση και το εξώφυλλο. Κεραυνοβόλος έρωτας με έναν απο αυτούς ήταν και η αιτία να τα μαζέψω και να μεταφερθώ στη Βιέννη. © christinakaragiannis.com - void transfer, Σαντορίνη 2001

Σήμερα μετράω 4,5 χρόνια. Έτσι κάπως άνοιξε ακόμα ένα μεγάλο φωτογραφικό κεφάλαιο στη ζωή μου, αυτό της μουσικής. Φεστιβάλ, κονσέρτα, ηχογραφήσεις, πρόβες, περιοδείες. Είσαι πιο παθιασμένη, επειδή είσαι αθόρυβη...` Ανάμεσα σε χιλιάδες μουσικών εμπειριών και περιστατικών, ξεχωρίζω τη γνωριμία μου με τη Sinead O´Connor. Μαζί με τη δημοσιογράφο, μας κάλεσε στο παραθαλάσσιο σπίτι της, έξω από το Δουβλίνο. Μας έφτιαξε πρωινό και καθισμένες στο πάτωμα του αγαπημένου της δωματίου όπου - ανάμεσα σε άλλα - γράφει, συνθέτει και κάνει διαλογισμό, κάναμε μιασυγκλονιστική κουβέντα για τα πάντα! Μοναδική. Έκτοτε φροντίζω να γνωρίζω και να φωτογραφίζω καλλιτέχνες κάτω από τέτοιου είδους συνθήκες. Σπίτι τους, σε αγαπημένους χώρους, σε μέρη όπου ο κόσμος δεν τους έχει συνηθίσει, με οικογένεια, ή φίλους, κλπ. Για κάποιο λόγο και για καλή μου τύχη το προτιμούν και τους αρέσει, έτσι βγαίνει όλο το αποτέλεσμα πιο φυσικό! Είμαι διπλά ενθουσιασμένη και περήφανη για το εφημεριδοπεριοδικομηχανάκι μας:Αρχικά με τιμά το γεγονός οτι μου ζητήθηκε να εγκαινιάσω φωτογραφικά τοπρώτο τεύχος και κατά δεύτερο λόγο θεωρώ αυτήν μου την κίνηση σαν επιστροφή στη χώρα μου...μέσα από τον ελληνικό γραπτό λόγο και με πολλές εικόνες! Αν μπορούσαν τα μάτια να μιλήσουν, τι θά ´λεγαν...; Χ.Κ. 16

Start me up

Stayia Farm Όταν μιλάμε για μέλι, μιλάμε για Ελλάδα. Ένα προϊόν σχεδόν μονοπωλιακά ελληνικό. Κάποιοι επιλέγουν να το κάνουν γνωστό και στο εξωτερικό, με ένα τροπο μοναδικό.

Σε μια δύσκολη εποχή όπου η κατοχή ενός πτυχίου δεν σου εξασφαλίζει δημιουργική και οικονομική ευμάρεια πρέπει να σκεφτείς κάτι καινοτόμο που θα κάνει τη διαφορά και θα σε βάλει στο παιχνίδι της επιχειρηματικής δράσης. Η επιχείρησή μας είναι μια οικογενειακή επιχείρηση και στηρίζεται στη μελισσοκομική παράδοση εδώ και τρεις γενιές. Έχοντας λοιπόν ανθρώπους, οι οποίοι χρόνια τώρα ασχολούνται με μεράκι με τη μελισσοκομία, ήρθαμε και παντρέψαμε το χθες με το σήμερα. Αυτήν την στιγμή είμαστε σε όλα τα αεροδρόμια της χώρας μέσω των καταστημάτων αφορολογήτων ειδών, σε 15 Ευρωπαϊκές χώρες καθώς και στις ΗΠΑ. Στόχος μας είναι να γίνουμε οι μεγαλύτεροι πρεσβευτές της χώρας και να δώσουμε την αξία που αναλογεί στα ελληνικά προϊόντα. Ξεκινήσαμε δύσκολα αλλά μάθαμε να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες με αποτελεσματικότητα, συνεργασία και υπομονή και μέχρι στιγμής πάμε καλά. Αυτό που πιστεύουμε ότι μας ξεχωρίζει είναι οι καινοτόμες προσμίξεις, η εξαιρετικής αισθητικής συσκευασία που κάνει το προιόν πιο ελκυστικό και το άκρως ανταγωνιστικό και συνάμα ποιοτικό μέλι. Η Ελλάδα είναι μία χώρα με πολύ μεγάλη ποικιλία σε ανθοφορίες, πράγμα που την κάνει να πρωταγωνιστεί στην ποιότητα του μελιού!

www.stayiafarm.com - www.facebook.com/StayiaFarm - instagram: vasilissa_honey - Twitter: stayiafarm 18

Black Duck Garden Athens City Museum

Ο μόνος λόγος για τον οποίο εκτιμήσαμε την δεκαοχτάχρονη βασίλισσα Αμαλία, σύζυγο του πρώτου βασιλιά της Ελλάδας Όθωνα,ήταν ότι έφτιαξε το 1836 τον κήπο γύρω από την προσωρινή κατοικία του βασιλικού ζεύγους. Ο σημερινός κήπος του Μουσείου Πόλεως των Αθηνών αποτελεί ένα μικρό μέρος εκείνου του μεγάλου κήπου.Παραμένει όμως μια μοναδική μικρή όαση στο κέντρο της Αθήνας,με ζωντανό τον φοίνικα που φύτεψε η Αμαλία. Το Black Duck Multiplarte μεταφέρει την εμπειρία του εδώ και με σεβασμό στο ιστορικό και φυσικό περιβάλλον,το Black Duck Garden – Athens City Museum Bistrot σας περιμένει για να σας προσφέρει την ιδιαίτερη και υψηλή αισθητική του και την γνωστή φιλοξενία της «Μαύρης Πάπιας» Με καφέ, σνακ, ροφήματα, ποτά και Μεσογειακή κουζίνα,από νωρίς το πρωΐ μέχρι αργά το βράδυ. Παπαρρηγοπούλου 5-7, Πλ. Κλαυθμώνος, Τηλ. 210 3252396 www.blackduckgarden.gr info@blackduckgarden.gr

School Pizza Bar Θες να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια; Τα καλά εκείνα χρόνια.. Τί; Ακόμη πας σχολείο; Ο προορισμός είναι ένας, έτσι κι αλλιώς. Στην πλατεία Αγίας Ειρήνης, στο Μοναστηράκι. Θρανία και βιβλία αντί για τραπεζάκια, σχολικές φωτογραφίες κι ένας μαυροΠίνακας. Όχι δεν θα πεις μάθημα. Οφείλεις να ξέρεις όμως ότι αυτοί οι τρεις παιδικοί φίλοι που το άνοιξαν γνωρίζουν καλά το μάθημα της πολύ λεπτής τραγανής πίτσας που τη σερβίρουν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο σε πολλές και διαφορετικές γεύσεις. Από τη λευκή πίτσα με μοτσαρέλα, παρμεζάνα, bresaola, φρέσκια ρόκα και λάδι τρούφας μέχρι τη spicy με spianatta και stringetto (πικάντικο λουκάνικο) οι επιλογές είναι πολλές. Εκτός από την πίτσα και την pasta στο School Pizza Bar θα βρείτε αρωματι- κούς καφέδες, σαλάτες, φρέσκα γλυκά αλλά και μοναδικά κοκτέιλ και όχι σε ώρες σχολείου. Όλη μέρα, ακόμη και για το πρωινό σου Πλ. Αγίας Ειρήνης 8, μετρό Μοναστηράκι, 210 3241444

Safka Nordic

Restaurant & Wine Bar Το μοναδικό εστιατόριο στο είδος του στην Αθήνα. To Safka Nordic Restaurant με τη σύγχρονη κουζίνα του, προσφέρει μια γαστρονομική εμπειρία υψηλού επιπέδου. Παρά το γεγονός ότι βασίζεται στην κλασική παράδοση της γαλλικής γαστρονομίας, ο Chef και συνιδιοκτήτης του εστιατορίου Samu Koskinen δημιουργεί πρωτότυπα πιάτα με σκανδιναβικές γεύσεις, τα οποία συμπληρώνει με έμπνευση από ελληνικές και σκανδιναβικές πρώτες ύλες. Μη χάσεις με τίποτα το σπιτικό καρπάτσιο τάρανδου, με καπνιστά καρότα και vinaigrette κόκκινου κρεμμυδιού την πράσινη σαλάτα με γαρίδες Βόρειου Ατλαντικού, με άνηθο και σμετάνα. Για επιδόρπιο σου άφησα το καλύτερο! Κέικ αμυγδάλου-κερασιού με ξινόγαλο πορτοκαλιού! Καλή απόλαυση! Μεγάλου Αλεξάνδρου 80-82, Κεραμεικός, Αθήνα Τηλ.: 210 52 43 340 www.safka-athens.gr

prosopa Restaurant Οι αρμονικά ενοποιημένοι χώροι δύο κτιρίων συνδυάζουν την βιομηχανική αισθητική, την ζεστασιά του ξύλου και την όμορφη θέα στην πλατεία και τις γραμμές του τραίνου. Στο σύγχρονο φιλικό περιβάλλον του Prosopa Restaurant ο ιδιοκτήτης Γιάννης Γκούμας και οι συνεργάτες του θα σας κάνουν να νιώσετε άνετα και ευχάριστα . Ένας λιτός φιλικός χώρος με χαλαρή μουσική και ζεστή ατμόσφαιρα, ιδανικό μέρος εξόδου για φαγητό. Με κουζίνα που εξακολουθεί να κλείνει αργά, ικανοποιεί και τις αργοπορημένες παρέες ηθοποιών και καλλιτεχνών. Η κουζίνα μεσογειακής έμπνευσης με ανανεωμένο κατάλογο και λίστα κρασιών από επιλεγμένες ελληνικές ετικέτες. Το σέρβις γρήγορο και φιλικό. Μεγ. Βασιλείου 52 & Κωνσταντινουπόλεως 4, Ρουφ Τ. 210 34 13 433 www.prosopa.gr

«…Όλη η Σύρα έβαζε κατά μέρος τα καθημερινά της προβλήματα και το ριχνε έξω για να ξεχάσει. Οι μουσικές κομπανίες ξενυχτούσαν παίζοντας στις λαικές γειτονιές. Στα εξοχικά σπίτια των πλουσίων, που για τον Βαμβακάρη ήταν άγνωστος και απλησίαστος τόπος, η μουσική είναι πάντοτε παρούσα, ιδίως του πιάνου όταν παίζεται από πανέμορφη ύπαρξη..» Από το βιβλίο του Μάνου Ελευθερίου «Μαύρα Μάτια»

Φωτογραφία Δημήτρης Βαμβακούσης

Μάνος Ελευθερίου

συνταξιούχος υπάλληλος. Πριν ένα χρόνο βρίσκομαι σε ένα, ας πούμε. «κοσμικό» τραπέζι. Σχεδόν απέναντί μου κάθεται ο Μάνος Ελευθερίου. Μέχρι τότε δεν τον είχα συναντήσει ποτέ. Οι κουβέντες στην παρέα, ελαφρώς ανούσιες. Κάποια στιγμή που τα βλέμματά μας συναντιούνται τον ρωτώ: κύριε Ελευθερίου, στον «Καιρό των Χρυσανθέμων» περιγράφετε μια σκηνή που χιονίζει στα στενά της άνω Σύρας, χιονίζει στη Σύρο αλήθεια; -Ναι, παλιότερα χιόνιζε καμιά φορά. Αυτό ήταν, πιάνουμε κουβέντα λογοτεχνική, ώσπου ξεχνιόμαστε. Αυτή την κουβέντα δεν τη σταματήσαμε, στ’ αλήθεια ποτέ. Τη συνεχίζουμε κάθε φορά που θα βρεθούμε και θα μου δώσει και από ένα καινούριο πάκο με φωτοτυπημένα χειρόγραφα. Ο Μάνος, συγχωρείστε μου τον ενικό, είναι πολυγραφότατος: θεατρικά έργα, ποιητικές συλλογές, πραγματείες και μελέτες για το ελληνικό θέατρο, για τη Σύρο φυσικά – αν επαναπροσδιορίστηκε η σπουδαιότητα της Σύρου ως αναπτυξιακό κέντρο και στο Θέατρο προπολεμικά, οφείλεται κατά πολύ στη δουλειά του Μάνου- , μυθιστορήματα και φυσικά στίχοι, πολλοί στίχοι, πολιτικοί, ερωτικοί, λαϊκά τραγούδια που σφράγισαν εποχές και γεγονότα, στίχοι για το Λαμπράκη, τον Πέτρουλα, το Νίκο Πλουμπίδη και τη Ρόζα Λούξεμπουργκ, για τη μοναξιά της στρατιωτικής θητείας στην επαρχία, για τα αδιέξοδα της ζήσης, την απελπισία, αλλά και τη χαρά, το άχτι που μας καίει, τα μέρη που είδε, οι άνθρωποι που γνώρισε, οι συνθέτες που συνεργάστηκε, οι ώρες της γραφής και η αφοσίωση στην ελληνική γλώσσα, σταματώ εδώ να γράφω, κύριες και κύριοι, ο τρίτος ίσως σημαντικότερος Μάνος της ελληνικής 24

δισκογραφίας, μετά το Χατζιδάκι και το Λοΐζο, ο Μάνος Ελευθερίου, σε μια αφήγηση σχεδόν θεατρική, μας μιλάει για αυτά που έγραψε, γι’ αυτά που θυμάται και φυσικά για τα τραγούδια του. Μουσική παρακαλώ, σκοτάδι, σιγανό fade in στον προβολέα και πάμε: Παιδικά χρόνια και σύντομο βιογραφικό: Γεννήθηκα στη Σύρο. Έμεινα εκεί έως τα δεκαπέντε μου χρόνια. Κάποια μέρα έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο με εκκλησιαστικά κείμενα και συγκεκριμένα το ωρολόγιο πρόγραμμα της εκκλησίας, της γιαγιάς μου, με τον Ακάθιστο ύμνο και τα λοιπά, όπου κάθισα και τα έμαθα όλα απ’ έξω. Μετά το έχασα αυτό το βιβλίο, αλλά λίγο καιρό μετά νοικιάσαμε ένα δωμάτιο σε μία δασκάλα, εκεί γύρω στο 1950, η δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά ήταν αυτή, η οποία πέθανε πρόπερσι. Η μητέρα μου, μου είχε απαγορεύσει να πηγαίνω στο δωμάτιό της, αλλά εγώ είχα δει ότι είχε επάνω στο κομοδίνο της κάτι βιβλία. Πηγαίνω, τα κοιτάζω και βλέπω ότι ήταν η «Ποιητική Ανθολογία» του Ηρακλή Αποστολίδη. Εκεί διάβασα πρώτη φορά ποιήματα του Καρασούτσα για παράδειγμα, θυμάμαι τον πρώτο στίχο που έλεγε «Ω, συ που είσαι θέρος στις αχανείς εκτάσεις», τι είναι αυτό; Μέχρι τότε απήγγειλα βέβαια ποιήματα στο σχολείο, αλλά δεν καταλάβαινα τίποτα, τα μάθαινα παπαγαλία. Τώρα άρχισα σιγά σιγά να καταλαβαίνω, τι είναι αυτά τα πράματα; Και έτσι πήγαινα κάθε μέρα και διάβαζα ποιήματα. Μια μέρα στο σχολείο, ο διευθυντής, ο κύριος Παλαιολογόπουλος που ήταν φιλόλογος, μπήκε και μας είπε: «παιδιά μου, εχθές η Ελλάδα έχασε ένα μεγάλο λογοτέχνη, το Γρηγόριο Ξενόπουλο», ήταν το 1951, τι πάει να πει λογοτέχνης ούτε που ήξερα. Μου ‘μεινε όμως

του Νίκου Ορφανού η λέξη όπως και το όνομα, γι’ αυτό και στη μνήμη του πέρσι, αγόρασα σαράντα σελίδες του Γρηγορίου Ξενοπούλου, ένα μονόπρακτο. Έκτοτε άρχισα να διαβάζω τα πάντα, ξεκινώντας από τους Ρώσους κλασικούς. Στη Σύρα υπήρχε ένας μεγάλος αριθμός από Χιώτες, που είχαν καταφύγει εκεί μετά την καταστροφή της Χίου. Υπήρχαν επίσης και πολλοί Μικρασιάτες, Σμυρνιοί και Κωνσταντινουπολίτες. Έχεις διαβάσει το «η Πορνεία στην Ερμούπολη το 19ο αιώνα» του Θωμά Δρίκου; Εκεί βλέπεις πως η άνθιση της πορνείας, όπως και της επαιτείας, έδειχνε πόσο οικονομικά άκμαζε η Σύρος και ότι συνεχώς μπαινοβγαίνανε ξένοι. Οι Χιώτες, που λες στη Σύρα, είχαν μια ένωση πολύ αυστηρή, που προάσπιζε τα συμφέροντά τους, σχεδόν μασονική. Για να καταλάβεις, για αντίδραση είχε φτιαχτεί και Ένωση μη Χίων! Στην Αθήνα αργότερα, ανάσανα μπορώ να πω αρκετά, σε σχέση με τον ασφυκτικό επαρχιακό περίγυρο και τις δύσκολες συνθήκες, μην ξεχνάμε ότι ήδη η Σύρα δεν ήταν στην ακμή του 19ου αιώνα. Ο πατέρας μου ναυτικός ταξίδευε συνεχώς. Στη στρατιωτική μου θητεία, υπηρέτησα στην ΕΣΑ. Αλλά μη φανταστείς ότι κυνηγούσα κανέναν και τέτοια, σε μια αποθήκη με είχαν βάλει στα Γιάννενα, απομονωμένος, όπου καθόμουν ατελείωτες ώρες και έγραφα. Μετά την απόλυσή μου, έπιασα δουλειά στις εκδόσεις του Reader’s digest, Οκτώβρη του 1963. Από εκεί συνταξιοδοτήθηκα το 1980. Παράλληλα βεβαίως έγραφα. Κάθε μέρα λοιπόν, στη δουλειά μου, κουβαλούσα κούτες ολόκληρες με βιβλία που στέλναμε

ταχυδρομικώς στους πελάτες. Εκείνοι εάν τους ενδιέφεραν τις κρατούσαν και μας έστελναν τα χρήματα, διαφορετικά μας τα επέστρεφαν με τον ίδιο τρόπο. Αυτό έκανα εκεί, ταχυδρομούσα βιβλία. Τι είμαι ακριβώς; Δεν ξέρω, εάν με ρωτούσες, θα σου απαντούσα, συνταξιούχος υπάλληλος. Εάν πιστεύω στο Θεό; ένας Θεός ξέρει, αυτή είναι η απάντησή μου. Σέβομαι βαθύτατα αυτούς που πιστεύουν. Κοιτούσα κάποιες φωτογραφίες από την Ουκρανία και τη Ρωσία, που έραινε ο δεσπότης το πλήθος και ήταν μια γυναίκα που τον κοιτούσε σαν να ήταν ο Θεός ο ίδιος, το πίστευε, ε, δε μπορείς να τη βρίσεις αυτή τη γυναίκα, ή οι μουσουλμάνοι ας πούμε, κατάδικοι μπορεί να είναι αλλά τρεις φορές την ημέρα θα προσευχηθούνε. Βέβαια έχουν γαλουχηθεί από μικρά παιδιά, έχει μπει μέσα τους, κατά κάποιο τρόπο, ολοκληρωτικά. Η αγάπη για το Θέατρο: Τελειώνοντας το σχολείο, πήγα στη Δραματική του Καρόλου Κουν, γύρω στα 1955, όπου έμεινα δύο χρόνια. Δεν την τελείωσα, δε με ενδιέφερε τόσο να γίνω ηθοποιός, όσο να δω πως λειτουργεί το θέατρο από μέσα, κυρίως θεατρικός συγγραφέας επιθυμούσα να γίνω. Κατόπιν πήγα ως ακροατής επί διετία στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Είδα την Παξινού να διδάσκει, μεγάλη υπόθεση! Αλλά δεν μετέδιδε όλα της τα μυστικά στους μαθητές της, τους έκρυβε πολλά πράγματα, ενώ ο Μινωτής ήταν πιο ανοιχτός, αυτός τους τα έλεγε όλα. Ταυτόχρονα έκανα δουλειές από δω κι από κει για χαρτζιλίκι. Μια μέρα, με το θράσος των δεκαεφτά μου χρόνων, παιδάκι δηλαδή, με το «μπαλτά» της επαρχίας στο κεφάλι ακόμα, πήγα και έδωσα ποιήματά μου στον τότε διευθυντή της σχολής του Εθνικού, τον Άγγελο Τερζάκη, του χτύπησα κανονικά την πόρτα. Αυτός ήταν ζοχαδιακός άνθρωπος, αυστηρός και κλειστός, παρ’ όλο που ήταν τρυφερός άνθρωπος και κάναμε και αργότερα πολύ παρέα. Μια φορά μόνο τον είδα να γελάει που είχε έρθει ένας Ρώσος συγγραφέας στην Αθήνα, ο Ιλία Έρενμπουργκ και τον είχε πάει στην Ακρόπολη. Εκεί τον είδα να ποζάρει στις φωτογραφίες γελαστός, μοναδική φορά. Ζοχαδιακός που λες, μια λέξη που την έλεγε και ο Τάσος Λιγνάδης *1, ήταν ο Τερζάκης, ξέρεις ζοχάδες είναι οι αιμορροΐδες. Επειδή, πολλοί ηγέτες έπασχαν από αυτό, δε μπορούσε φερ’ ειπείν ο Ναπολέοντας να ξεβρακωθεί μπροστά στο γιατρό εύκολα και τσαντιζόταν και δυσφορούσε, συν την ενόχληση που προκαλούσε το πρόβλημα βέβαια και από εκεί βγήκε και η έκφραση, έχω τις ζοχάδες μου. Συνέχισε να γράφεις και να διαβάζεις, μου είπε ο Τερζάκης, τίποτε άλλο. Εγώ εν τω μεταξύ περνούσα τρόμους, δηλαδή φοβίες και ανασφάλειες με έπιαναν. Καθόμουν λοιπόν και έγραφα. Θυμάμαι μια μέρα στη σχολή του Εθνικού που παρακολουθούσα ως ακροατής, λέει ο Μινωτής μια λέξη γαλλική, που δεν μπορούσε να βρει το αντίστοιχό της και πετάγομαι εγώ και τη λέω, ξαφνιάζεται ο Μινωτής και του λέει ο Θάνος Λειβαδίτης, μαθητής τότε, ακροατής είναι του λέει, α, έκανε ο Μινωτής. Γράφω μονολόγους και κάθομαι και τους παίζω μόνος μου, για να τους ακούσω, ακόμη και τώρα και θεατρικά έργα έχω γράψει, έχουνε μείνει τρία τέσσερα από τότε, από τα πρώτα μου γραπτά. Μάλιστα τα είχα γράψει τα πρώτα, σε τσιγαρόχαρτο. Φωτογραφία Δημήτρης Βαμβακούσης

Ξέρεις, όταν γράφανε γράμματα στους μετανάστες οι συγγενείς τους παλιά, τα γράφανε σε τσιγαρόχαρτο για να είναι τα γράμματα πιο ελαφριά και να κοστίζουν λιγότερο στο ταχυδρομείο, γράφανε δεκαπέντε σελίδες, είκοσι, μιλάμε για μια διαφορά δέκα λεπτά της δραχμής, αλλά σκεφτόντουσαν ακόμη και τα δέκα λεπτά, τόσο πτωχοί ήσαν τότε. Πήγαινα και έβλεπα τη Σοφία Βέμπο. Τι πράγμα ήταν αυτό! Μάλιστα μια φορά, εκεί που τραγουδούσε, ξαφνικά, στο ορχηστρικό μέρος, φεύγει από τη σκηνή, παίζει η ορχήστρα, τι έγινε λέμε, κοιταζόμασταν, που πάει, παραξενευτήκαμε, μετά από λίγο ξαναμπαίνει και συνεχίζει κανονικά, μάθαμε κατόπιν ότι είχε υπόνοιες ότι τη στιγμή που ήταν στη σκηνή, ο Τραϊφόρος *2 έβλεπε μια μικρούλα, βγήκε από τη σκηνή η Βέμπο, πάει κατευθείαν στο γραφείο του, ανοίγει την πόρτα, τους κάνει τσακωτούς, πααφ, της σκάει ένα χαστούκι, ξαναβγαίνει στη σκηνή και ολοκληρώνει το τραγούδι. Μια άλλη φορά καθόμουν στη δεύτερη σειρά, τραγουδούσε η Βέμπο, και κάνει «δικό» σας, και ξεκινάμε όλοι μαζί να τραγουδάμε μαζί της, σταματάνε κατόπιν οι θεατές, εκτός από μένα, τραγουδούσα εγώ κι η Βέμπο, κοιτάζει αυτή ποιος είναι αυτός ο βλαξ που τραγουδάει, με βλέπει, μου κάνει έτσι το χέρι, σαν να μου έλεγε, «εντάξει»! Είμαι υπερήφανος για τη μελέτη μου για το θέατρο στην Ερμούπολη. Καθώς και για την έρευνά μου για την Ελένη Παπαδάκη*3 και το χαμό της, αποτέλεσμα το μυθιστόρημα μου, «Η Γυναίκα που πέθανε δυο φορές». Η ιστορία της με συγκλόνισε. Κατάφερα να αποκτήσω το προσωπικό της φωτογραφικό άλμπουμ με τις φωτογραφίες

από την τελευταία της παράσταση, την Εκάβη, τεράστια ηθοποιός. Πήγαινα μέχρι το τέλος στις παραστάσεις του Κουν. Έβλεπες κάτι παραστάσεις με το τίποτα, με φτώχεια, αλλά ήταν κάτι παραστάσεις, θεέ μου φύλαγε. (σημ.: «Το Θέατρο στην Ερμούπολη τον 20ο αιώνα», έκδοση δήμου Ερμούπολης, ο πρώτος τόμος βγήκε το 1993, εξαντλημένο πλέον, μνημειώδης εργασία για την ιστορία του θεάτρου στη νεότερη Ελλάδα) Ο Μάρκος Βαμβακάρης και η Σύρα: Η στέρηση των παιδικών χρόνων του Μάρκου ήταν ίδια με τη στέρηση και των δικών μου παιδικών χρόνων. Από αυτή τη σύνδεση ξεκίνησα και μελέτησα, με βάση την αυτοβιογραφία του, όλον τον κοινωνικό τότε περίγυρο της Σύρας. Τελικά είναι αυτό που λέει ο Σεφέρης, σε σχέση με την «τραγική» ζωή του Μάρκου και το έργο του, ότι ο καλλιτέχνης έχει ένα μοναδικό θέμα: το σώμα του. Αργότερα που διάβασα πολύ προσεχτικά τους στίχους του, το 90 %, όσων τουλάχιστον έχει γράψει ο ίδιος, γιατί έχει πάρει και από αλλού, ήτανε πολύ κρυψίνους, πάρα πολύ κρυψίνους, δεν πρέπει να εδίδασκε άλλους ούτε πως κουρδίζεται το μπουζούκι, είχε ένα φόβο να μην του κλέψουν τα μυστικά του επαγγέλματος. Ο ίδιος δε, δεν είχε επίγνωση βέβαια τότε ότι έκανε πολιτισμό, και αυτή είναι η ιδιοφυία του. Η στέρηση της ζωής του και οι αδικίες που υπέστη, μου θύμιζαν και πολλές δικές μου και αυτό σε συνδυασμό με τον κοινό τόπο καταγωγής, με έκανε να μελετήσω την τότε Συριανή κοινωνία. (σημ. «Μαύρα Μάτια, ο Μάρκος Βαμβακάρης & η Συριανή κοινωνία στα χρόνια 1905-1920»

κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο) Οι πρώτοι στίχοι & Το τρένο φεύγει στις οχτώ. Την περίοδο της στρατιωτικής μου θητείας, στα Γιάννενα, ως Εσατζής, ξεκίνησα και έγραφα στίχους. Μου λέει τότε ένας φίλος, ο Κώστας Καπνίσης, ο συνθέτης, αναζητά στίχους, έχεις τίποτα; Του δίνω μερικούς στίχους, ούτε που έμαθα τι απόγιναν, ο Καπνίσης φυσικά δεν τους μελοποίησε. Ακόμα και μετά από καιρό που τον γνώρισα, ούτε που τον ρώτησα τι είχαν απογίνει. Σε αυτούς τους στίχους ήταν και «το τρένο φεύγει στις οχτώ». Είναι η μοναξιά του στρατιώτη στις επαρχιακές πλατείες. Τότε οι φαντάροι πεινούσαν, δεν είχαν δεκάρα τσακιστή να κυκλοφορήσουν έξω. Και κυρίως ήθελαν τσιγάρα. Το εμπόριο του καπνού ήταν κρατικό μονοπώλιο, τα τσιγάρα πουλιούντα στα περίπτερα, δεν μπορούσες να κάνεις στριφτά τσιγάρα, απαγορευόταν αυστηρώς να εμπορευθεί ή να έχει κανείς στην κατοχή του χύμα καπνό. Παρακαλούσαν οι φαντάροι τους δικούς τους να τους στείλουν ένα κουτάκι καπνό, αυτό γινόταν απηνής διωγμός, ψάχναμε τις τσάντες των φαντάρων και τα δέματα, αν βρίσκαμε κανένα σακουλάκι με καπνό, κατευθείαν στο πειθαρχείο και με πήραν μια μέρα τα κλάματα και έλεγα του λοχαγού, μα τι παριστάνουμε τώρα. τι κυνηγάμε, τι νόημα έχει, ήταν ανένδοτος. Ήτανε επί ξύλου κρεμάμενα αυτά τα παιδιά οι στρατιώτες τότε, πολλοί κάνανε τις σκοπιές αλλωνών και πέρνανε πέντε δεκάρες, επί πληρωμή.

Η «Θητεία» του Γιάννη Μαρκόπουλου Τη Θητεία την ηχογραφήσαμε μέσα στη χούντα. Τότε έγραφα συγκλονισμένος από όλα αυτά που ζούσαμε με τη χούντα. Για την ακρίβεια, η Θητεία, ήταν όπερα για το Γρηγόρη Λαμπράκη *4. Είχα πάει στην κηδεία του Λαμπράκη, αλλά και του Γεωργίου Παπανδρέου και του Σωτήρη Πέτρουλα *5. Ο Πέτρουλας έμενε κάπου στην Ακαδημία Πλάτωνος, είχαμε περπατήσει μέσα σε κάτι λιβάδια ήτανε, σιτοβολώνες ήτανε και φτάσαμε στο σπίτι του βράδυ, ήταν η μάνα του εκεί θυμάμαι με κάτι γυναίκες, οι αδερφές του με κάτι κεριά αναμμένα εκεί πέρα και θυμάμαι τη μάνα του που λέει σε μια στιγμή: «εγώ είμαι βέργα τ’ αρμυρού, κι ό,τι μου τύχει το μπορού». Απαπααα, τρελάθηκα. Τώρα του αρμυρού νερού, που η βέργα, το φυτό, γίνεται ντούρο στο νερό μέσα, του Αλμυρού της περιοχής, ποιος ξέρει. Μας λογόκρινε η χούντα συνεχώς, μας καθυστερούσε, το «ξημερώνοντας μέρα κακή» στο τραγούδι, κανονικά ήταν «ξημερώνοντας Παρασκευή», γιατί Παρασκευή είχε γίνει το πραξικόπημα. Ή το « να ζεις μ’ αυτή την κομπανία», κανονικά ήταν «μ’ αυτή τη συμμορία» και εν τω μεταξύ αλλοίωνε και τη ρίμα, γιατί το συμμορία κάνει απόλυτη ομοιοκαταληξία, με το –ρια του προπροηγούμενου στίχου, βλακείες δηλαδή. Μου έλεγε ο Μαρκόπουλος πρέπει να αλλάξουμε αυτό το στίχο, στα «Λόγια και τα χρόνια», που λέει «και του καημού την πόρτα να χτυπήσεις», κανονικά έγραφα «και του λαού την πόρτα να χτυπήσεις», μου έλεγε ο Μαρκόπουλος να βάλουμε «και του λαγού την πόρτα», άκου τώρα, του λαγού (γέλια). Εκεί που γράφω «πως το ‘φεραν η μοίρα και τα χρόνια, να μην ακούσεις έναν ποιητή», σκεφτόμουν το Μαγιακόφσκι και πως αυτοκτόνησε εκεί στη Ρωσία, ένα τέτοιο πράγμα ήθελα να υπενθυμίσω, να υπάρχει εκεί. Σε ένα τηλεφώνημα που είχα κάνει στο Ζαμπέτα, του διάβασα τα «Λόγια & τα

Χρόνια», μόλις τελείωσα μου λέει ο Ζαμπέτας, βρε Μάνο παιδί μου, αυτό δεν είναι τραγούδι, αυτό είναι κατάθεση στον Άρειο Πάγο! Ήταν ωραίος τύπος ο Ζαμπέτας, τον αγαπούσα και μ’ αγαπούσε. Ο Άγιος Φεβρουάριος του Δήμου Μούτση κι εμείς Είχα γράψει εγώ κάτι στίχους εμπνευσμένους από το μαρτύριο του αγίου Στεφάνου, ξέρεις ο άγιος Στέφανος πέθανε με πολλά μαρτύρια, αλλά είχα γράψει και για διάφορους άλλους θανάτους. Ο Μούτσης κράτησε το άγιος και ήθελε κάτι που να αρχίζει από φι, γιατί είχε μια γκόμενα που λεγόταν ξέρω γω, Φωτεινή, κάτι ήτανε και λέγαμε διάφορους τίτλους, κάποια στιγμή λέει ο Μούτσης, ο Άγιος Φεβρουάριος, αυτό είναι τους λέω, κρατείστε το, μην το ξεχάσουμε. Αυτό που είπανε ότι το «ο χάρος βγήκε παγανιά» ήτανε για τον Κοεμτζή, καμία σχέση, απλώς πήρανε οι εφημερίδες τον τίτλο και τον γράψανε. Εκεί που γράφω στο «Κομοδίνο» για «κάμαρες που μύριζαν λιβάνι», αυτό ήτανε που θυμάμαι κάποτε με ένα φίλο μου, που πηγαίναμε στο σπίτι της κυρίας τάδε, να πάρουμε τα πουκάμισα του πατέρα του. Ο πατέρας του ήτανε πλούσιος και πηγαίναμε σε αυτή την κυρία που ήτανε πουκαμισού, να πάρουμε τα πουκάμισα και αυτή κεντούσε το μονόγραμμα επάνω στο τσεπάκι του ιδιοκτήτη και το σπίτι της μύριζε λιβάνι. Αυτό ήτανε! Πέρυσι που πήγα στη Σύρο, πέρασα από αυτό το σπίτι, χτύπησα, λέω, παρακαλώ να μπω μέσα; κοίταζα έτσι από δω, από κει και πήγα πίσω εβδομήντα χρόνια. «Το σπίτι στην ανηφοριά» θα στο δείξω αν καμιά φορά περάσουμε από τη Σύρο, ή το άλλο που λέω στο «Κι αν φταίει κανείς» , γράφω «δρόμοι γεμάτοι πιπεριές», είναι ο δρόμος που πήγαινε προς τον Άγιο Παντελεήμονα που ήτανε γεμάτος πιπεριές, πάρα πολύ ωραίο φυτό είναι η πιπεριά, ιδίως

άμα είναι ανθισμένο, με αυτούς τους κόκκινους κόκκους, αριστούργημα, μοσχοβολάει! Αλλά είναι κρίμα, ούτε που βάλανε μερικές πιπεριές ακόμη, ούτε που τις προσέχουνε, να τις ποτίσουνε μια φορά, να ρίξουνε λίγο λίπασμα. Ο Δημητράκης ο Μητροπάνος ήτανε φαντάρος τότε, πήρε μια άδεια, ήρθε τα είπε κι έφυγε, δεν κατάλαβε και πολύ τι ακριβώς κάναμε, κυρίως επιτυχίες ήθελε να κάνει τότε. Μετά δύο χρόνια άρχισε να ακούγεται πολύ ο δίσκος. Και κάποιοι παλιοί συνθέτες μας ειρωνευτήκανε, τίποτα δεν καταλάβανε, δεν καταλάβανε καν ότι υπήρξε υπερρεαλισμός μερικοί, και ήτανε τότε χέστηδες όλοι αυτοί οι παλιοί, πριν, και πολύ δεξιοί, βολεμένοι, να τα έχουνε καλά με όλους, και η οικογένεια και η γκόμενα από δίπλα και τα λεφτά, τι τα θες μωρέ όλα αυτά, ωχ, ο Μίκης το έσπασε αυτό, ο μόνος που πήγε εξορία, και ούτε που κάνανε τίποτα τότε να τον υποστηρίξουνε, που ήδη ήτανε μεγάλη μορφή ο Μίκης το ’67 για παράδειγμα, καθόλου δεν τον υποστήριξαν οι ομότεχνοι τότε, τέλος πάντων. Ο Θεοδωράκης είχε ξεκινήσει να συνθέτει ενότητες, ήτανε έργο ζωής του Μίκη να κάνει ενότητες, αλλά τότε ξεκίνησε και να θέλουν να μελοποιούν όλοι ποιητές και μεγάλους ποιητές. Εκείνος που ξέφυγε ήταν ο Γιάννης Σπανός, βρήκε εκεί ένα ποιηματάκι του Σωτήρη Σκίπη, «Άσπρα Καράβια τα όνειρά μας», το μελοποίησε και το έκανε εθνικό ύμνο και τραγουδιέται ακόμη με τέτοια ευφορία. Το «κι άλλος στης Σύρας τα στενά, αίμα και δάκρυα πίνει» το εμπνεύστηκα από τους Σμυρνιούς της Σύρας. Ήρθαν στη Σύρα 8.000 Σμυρνιοί και έμειναν 1.500. Από κει το ξεκίνησα, αλλά είναι για ό,τι είναι πια οριστικά χαμένο, σαν τη Σμύρνη, το γράφω κάπου νομίζω. Ακόμα κι ο «Σταμάτης Κομνηνός», που το έχει πει τόσο ωραία ο Μήτσος ο Μητροπάνος, έτσι τον ελέγαμε το Μήτσο το συγχωρεμένο, το γράμμα αυτό, ο Σταματάκης ο καημένος είναι κι αυτός οριστικά χαμένος.

Φωτογραφία Δημήτρης Βαμβακούσης

Τροπάρια για Φονιάδες του Θάνου Μικρούτσικου & η Μαρία Δημητριάδη. Ο Θάνος και ο Μίκης την αξιοποίησαν πάρα πολύ τη Μαρία Δημητριάδη *6, αλλά λίγοι της έδωσαν τότε σημασία, δε μπορώ να καταλάβω, τόσο σπουδαία τραγουδίστρια, η τελευταία εξαιρετική δουλειά ήταν με το Χατζιδάκι στο «Για την Ελένη», σε στίχους Μιχάλη Μπουρμπούλη. Θυμάμαι, μου είχε ζητήσει στίχους ο Χατζιδάκις, εγώ δεν είχα, του λέω υπάρχει ένας θαυμάσιος στιχουργός, πως λέγεται; Με ρωτάει, Μιχάλης Μπουρμπούλης, του λέω, Μπουρμπούλης; λέει, είναι καλός; Εξαίσιος του απαντώ. Μάλιστα, σκέφτεται ο Μάνος, ήθος έχει; με ρωτάει, ήθος έχει; Του λέω έχει και μπαίνω στη φωτιά. Και κάνανε ένα δίσκο αριστούργημα. Τα τραγούδια του Αγώνα του Μίκη Θεοδωράκη Το «ποιος τη ζωή μου» το είχα στείλει στο Μίκη στο Παρίσι τότε, μαζί με τα άλλα τραγούδια, μόνο αυτά μου έστειλες; μου είπε, τα μελοποίησε αμέσως. Κάπου είχα δει μια φωτογραφία που κάποιος σημάδευε κάποιον, και εκεί μου ήρθε, αυτή η αίσθηση η φοβερή μπροστά στην κάνη του όπλου, ότι σε σημαδεύουνε σε ένα στενό. Η γραφή, η Γλώσσα, οι θύμησες και οι αναμνήσεις Γράφω σε διαφορετικές εκδοχές πολλές φορές το ίδιο θέμα και σε τελείως άλλες εποχές. Και εκεί που γράφω μου ξυπνάνε θύμησες και εικόνες, για παράδειγμα, σε μια στιγμή λέω «…με το τριμμένο σου παλτό από την επαρχία…», αυτό το τριμμένο παλτό είμαι εγώ, θυμάμαι ένα παλτό που φορούσα κάποτε, ή ένα άλλο «κατάντησες στην αγορά για να πουλάς λαχεία», αυτό είναι για κάποιον τυφλό που έβλεπα στο δρόμο να πουλάει λαχεία, άσχετο. Επιρροές Αν μου βγει καμιά φορά καμιά επιρροή από άλλον, κυρίως άμα είναι πολύ καθαρή, τη σβήνω αμέσως και μάλιστα με μίσος. Δε θέλω να βγαίνει καμία επιρροή από κανένα. Βέβαια, υπάρχει αυτό που έλεγε ο φίλος μου ο Τάσος ο Λιγνάδης, η κρυπτομνησία, είναι ωραία η λέξη αυτή, δηλαδή σου βγαίνει χωρίς να το καταλάβεις. Γι’ αυτό και καμιά φορά άμα δίνω σε ανθρώπους να διάβάσουνε διάφορα δικά μου πράγματα, τους λέω εντόπισέ μου αν σου θυμίζει από αυτά κάτι, να το πετάξω αμέσως. Βέβαια υπάρχουν και άνθρωποι που σε καβαλάνε και δε μπορείς να ξεφύγεις με τίποτα, όπως ο Ντοστογιέφσκι, για παράδειγμα. Οι σκηνές του Μίσκιν με τη Νατάλια Φιλίποβνα, (από τον «Ηλίθιο), η σκηνή του Αλιόσα, η σκηνή του Μαρμελάντοφ, η σκηνή όταν πηγαίνει και σκοτώνει τις δύο γριές ο μικρός, από το Έγκλημα & Τιμωρία, σαλτάρεις, τι λέει ο άνθρωπος! Προσπαθώ να καταλάβω τι γινότανε, τα έγραφε ο ίδιος ή τα υπαγόρευε, γιατί ξέρεις, ο Ντοστογιέφσκι έπρεπε κάθε απόγευμα να παραδίδει τρεις σελίδες, τέσσερις ξέρω ‘γω, να στοιχειοθετηθούν, να κυκλοφορήσουν το πρωί οι εφημερίδες. Πως έχεις μέσα στο μυαλό σου όλη αυτή τη δίνη, όταν τα υπαγορεύεις, ακόμη κι όταν στα διαβάζουν μετά, δε βλέπεις τι έχεις γράψει, άλλη αίσθηση, πότε προλάβαινε να τα γράψει αυτά τα πράματα, δεν προλαβαίνεις να προλάβεις αυτό που σου συμβαίνει, που θες να πεις, γιατί εκείνο το πράγμα καλπάζει, το χέρι δε μπορεί να καλπάσει, τι γίνεται; Έτσι έγραψα, 12 σελίδες, με ρυθμό εξοντωτικά γρήγορο, στον «Καιρό των Χρυσανθέμων» τη σκηνή που μιλάω για τους ηθοποιούς, εκείνες οι σκηνές είναι και οι καλύτερες. Οι ποιητές Ο Σεφέρης ζήλευε πολύ τον Καβάφη. Πιστεύω ότι τον έγδαρε κυριολεκτικά, μεγάλη είναι η επιρροή του στο έργο του, ο,τιδήποτε παραμιλάει είναι καβαφικής προέλευσης. Αλλά τον ζήλευε που ήταν ο μεγαλύτερος, διότι εκεί ήταν το θέμα, ποιος θα ήταν ο σπουδαιότερος του 20ου αιώνα. Υπήρχε βέβαια ο Σολωμός για τον 19ο, αλλά ο 20ος; Μια φορά τον είδα από κοντά, στο σπίτι του, και όταν τον αποχαιρέτησα, σαν τώρα το θυμάμαι, ήταν σαν να έβλεπα στο πρόσωπό του τον Καβάφη, ίδιος μου φάνηκε. Τον Καρυωτάκη τον υποτιμούσε. Είχε αντιληφθεί ότι επρόκειτο για μεγάλη μορφή και τον «έδιωξε» που λένε, μόνο μια φορά τον αναφέρει, τον αισθανόταν ανταγωνιστικά. Είχε όμως σε μεγάλη υπόληψη το Στρατή Τσίρκα, διότι τον ανακήρυξε ο Τσίρκας εθνικό ποιητή και ισάξιο με τον Καβάφη, άκου να δεις. Για μένα ο Καρυωτάκης ήταν ο σπουδαίος. Τα λυρικά του, στην τελευταία του περίοδο, εκεί που λέει, «σαν δέσμη από τριαντάφυλλα, ήρθε το βράδυ αυτό, κάποια χρυσή, λεπτότατη, στους δρόμους ευωδιά, και στην καρδιά αιφνίδια καλοσύνη…στα χέρια το παλτό, στ’ ανεστραμμένο πρόσωπο η σελήνη…» και ξαφνικά γυρίζει και λέει «δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε το καλοκαίρι αυτό…». Θυμάσαι το ποίημα «στο άγαλμα της ελευθερίας»; «Λευτεριά λευτεριά θα σ’ αγοράσουν,

έμποροι και κονσόρτσια και εβραίοι, είναι πολλά του αιώνος μας τα χρέη…», αυτά να τα γράψεις τότε, τότε, στην Πρέβεζα, «Θάνατος είναι οι κάργιες που χτυπιούνται, στους μαύρους τοίχους και τα κεραμίδια…» τι λες καλέ, αυτό το πράμα. Όλη του η τελευταία περίοδος του αυτή, λες δεν είναι δυνατόν, δεν είναι δυνατόν. Τα εκκλησιαστικά κείμενα Όλες οι βυζαντινές αναφορές στη στιχουργία μου είναι από τα εκκλησιαστικά κείμενα. Τα έχω μελετήσει όλα, ξέρω ολόκληρα αποσπάσματα απ’ έξω. Με γοητεύει αφάνταστα η γλώσσα και η ποίηση που εμπεριέχουν, τρελά πράγματα, ακόμη και η βασκανία που έχουνε κάνει, είναι σε αριστουργηματική γλώσσα, δεν ξέρω ποιος την έγραψε τη βασκανία, τρελό πράγμα, τρελό, τρελό. Ο Οδοιπόρος του Μάνου Χατζιδάκι Ποιος είναι ο Οδοιπόρος; Ένας άνθρωπος που περπατάει. Του είχα γράψει διάφορα, κείμενα, έβαζε και δικά του, μου είχε πει ο Μάνος να του δώσω και για το Μεγάλο Ερωτικό και για την «Ελένη», ήξερα εγώ ότι θα μου βγάλει το λάδι, ότι τα άλλαζε συνέχεια, δεν ήθελα να πάω και του σύστησα το Μιχάλη Μπουρμπούλη. «Τελειώσαμε; Αχ, τι ωραία. Μήπως κρυώνεις, να κλείσουμε τον κλιματισμό;» Σηκώνεται, μου φέρνει ένα λουκουμάκι Συριανό, πάει στο γραφείο του, ανοίγει συρτάρια, ψαχουλεύει, ψάχνει χαρτιά και χειρόγραφα να μου δείξει κάτι, κοιτάζω τριγύρω, καραβάκια πολλά σε ένα ράφι, βιβλία πίσω από τη τζαμωτή βιβλιοθήκη, μια επετειακή καρτ ποστάλ του ’62, παρατηρώ ένα κρυστάλλινο μελανοδοχείο, «σου αρέσει αυτό; Ανήκε στην εγγονή της Κυβέλης *7, είναι το μελανοδοχείο του πρίγκιπος Ροδοκανάκη». Τον ρωτάω για ένα ακόμη τραγούδι του που μου αρέσει πολύ, με κόβει, «μα, ενδιαφέρουν κανέναν αυτά που λέμε;» με ρωτάει, ενδιαφέρουν εμένα, του απαντώ, οπότε θα ενδιαφέρουν κι άλλους. Με κοιτάζει δύσπιστα, δε δείχνει να πείθεται. Γυρίζει και χάνεται στο βάθος του σπιτιού του. Ξαφνικά αντιλαμβάνομαι ότι οι ήρωες των βιβλίων του υπήρξαν στ’ αλήθεια, με άλλα ονόματα. Ο Μάνος Ελευθερίου μεταπλάθει μια πραγματικότητα, έτσι που νομίζουμε ότι είναι τελικά μυθοπλασία, αλλά που κάποτε ήταν αληθινή ζωή. Αν ζητούσαμε να μας ζωγραφίσει τα πρόσωπά τους, θα τους αναγνωρίζαμε σχεδόν όλους. Βγαίνω στο βροχερό ανοιξιάτικο μεσημέρι. Ο δρόμος άδειος. Η βροχή, ταπ, ταπ, πάνω στα φύλλα των δέντρων, σαν κάποιος να δακτυλογραφεί ανεπαίσθητα. Ήχοι, εικόνες, πρόσωπα, άλλοι καιροί, εξώφυλλά δίσκων, ματωμένες στιγμές, στροβιλίζονται στο κεφάλι μου. Ο Μάνος Ελευθερίου είναι μια ολόκληρη εποχή, φέρει μια ολόκληρη εποχή, ή μάλλον είναι πολλές εποχές μαζί, είναι οι εποχές που δεν έχουμε ζήσει, οι άνθρωποι που δεν προλάβαμε, μα ποτέ τελικά, δεν ξεχάσαμε. Σημειώσεις: 1. Τάσος Λιγνάδης: 1926-1989, φιλόλογος, καθηγητής επί χρόνια σε σχολεία και στη Φιλοσοφική Αθηνών, καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου και καθηγητής στη Δραματική Σχολή του Εθνικού, για χρόνια κριτικός θεάτρου στην Καθημερινή. Γιος του ο ηθοποιός & σκηνοθέτης Δημήτρης Λιγνάδης. 2.Μίμης Τραϊφόρος: 1913-1998, θεατρικός συγγραφέας και στιχουργός, επιθεωρησιογράφος, σύντροφος της θρυλικής Σοφίας Βέμπο. 3. Ελένη Παπαδάκη: 1908-1944, ξακουστή ηθοποιός του Εθνικού Θεάτρου από ιδρύσεως μέχρι το θάνατό της, αξεπέραστη θεωρείται η ερμηνεία της ως Ερσίλια Ντρέι στο έργο του Πιραντέλο «να ντύσουμε τους γυμνούς». Δολοφονήθηκε από μέλη του ΕΛΑΣ του τμήματος Πατησίων του ΕΑΜ, στα 36 της χρόνια, κατά το κίνημα των Δεκεμβριανών του 1944, στις 21 Δεκεμβρίου 1944, στα διυλιστήρια της ΟΥΛΕΝ, κατηγορούμενη για επίδειξη φιλογερμανικής στάσης που κράτησε κατά τη διάρκεια της Κατοχής. 4. Γρηγόρης Λαμπράκης: 1912-1963, γιατρός, αθλητής ειρηνιστής, βουλευτής της Αριστεράς, δολοφονήθηκε από παρακρατικούς στη Θεσσαλονίκη. Η υπόθεσή του ενέπνευσε το Β. Βασιλικό στο μυθιστόρημα Ζ, που έγινε ομώνυμη ταινία από τον Κώστα Γαβρά. 5. Σωτήρης Πέτρουλας: 1943-1965, φοιτητής που δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια φοιτητικής διαδήλωσης, στις 21 Ιουλίου 1965, στη γωνία των οδών Σταδίου και Χρ. Λαδά στην Αθήνα. 6. Μαρία Δημητριάδη: 1951-2009, τραγουδίστρια κυρίως πολιτικών τραγουδιών κατά τη δεκαετία του ’70, αδερφή της η επίσης τραγουδίστρια και συνθέτης Αφροδίτη Μάνου. 7. Κυβέλη: 1888-1978, από τις μεγαλύτερες Ελληνίδες ηθοποιούς, σε συνεχή ανταγωνισμό με τη σύγχρονή της Μαρίκα Κοτοπούλη. Τρίτος της σύζυγος ο Γεώργιος Παπανδρέου. Φωτογραφία Δημήτρης Βαμβακούσης

Το Μηχανάκι

ταξιδεύει και επιλέγει Ένα νησί μολις 4 ώρες μακριά από τον Πειραιά. Ένα νησί γεμάτο ζωή χειμώνα, καλοκαίρι Ποιός είναι αυτός που δεν λάτρεψε το Κίνι και το Δελφίνι! Ποιός δεν φωτογραφήθηκε με φόντο τα χρωματιστά σπίτια της Ερμούπολης! Ποιός δεν περπάτησε στα στενά της Άνω Σύρας! Ποιός δεν ξεχάστηκε στο μουσείο του Μάρκου Βαμβακάρη! Ποιός δεν θυμάται τους στίχους του Μάνου Ελευθερίου!

Ανεμολόγιο Ρακάδικο- εστιατόριο

Ερμούπολη, T. 2281 079696

Η Μαίρη ήταν δημοσιογράφος σε ένα από τα μεγαλύτερα τηλεοπτικά κανάλια. Το μυαλό της όμως πάντα έμοιαζε φευγάτο, με αέρα θαλασσινό. Και όντως έκανε αυτό που ήθελε, αυτό που λέμε όλοι φεύγοντας, καθε καλοκαίρι από το νησί. Και όμως λίγοι το έκαναν πραγματικότητα. Το λέει ρακάδικο, οι μερίδες της όμως είναι τίμιες, χορταστικές και μυρίζουν Σύρο. Στους τοίχους φωτογραφιες από το Νεώριο και καραβάκια από θαλασσόξυλα. Έφαγα μόνη μου δυο υπέροχα τυριά σαγανάκια με σουσάμι και μαρμελάδα, αφού κατασπάραξα τη σαλάτα με χοιρομέρι Σύρου και λουκούμι τριαντάφυλλο, αλλά και τις λεμονάτες γαρίδες με φάβα. Οπως τα ακούς. Για αυτο σου λέω, αυτό ειναι γκουρμέ ρακάδικο. Το αλλο μισό το “τσάκισα” κυριολεκτικά, Σάββατο μεσημεράκι σε ένα τραπεζάκι πάνω στο δρόμο μαζεύοντας ήλιο και αέρα θαλασσινό. Τα γέλια μας και τα τραγούδια ακούστηκαν παντού.

Κώστας Πρέκας Παραδοσιακά προϊόντα

Ερμούπολη, T. 2281 087556

Στην Ερμούπολη το πιο γνωστό παντοπωλείο είναι αυτό του Πρέκα. Και ειναι και τ πιο εύκολο να το βρεις. Συμβουλή: μπορείς να αφήσεις τους άλλους να πίνουν τον καφε τους και εσύ να χαθείς με τις ώρες, χαζεύοντας, μαζεύοντας αρώματα και σημειώνοντας συνταγές. Σπεσιαλιτέ οι παραδοσιακές παστελαριές με φουρνιστά σύκα και μυρωδικά, αλλά και ο πολτός μάραθου(τα παρασκευάζει ο ίδιος) για να φτιάξεις τη δική σου ελληνική εκδοχή της μακαρονάδας πέστο. Τα αγόρασα και τα δυο χωρίς δεύτερη σκέψη. Ο Κώστας έχει το δικό του εργαστήριο και παρασκευάζει πολλά από τ προϊόντα που έχει στο κατάστημα του. Και όχι απλώς τα παρασκευάζει, τα αγαπάει ολα του τα προϊόντα!

Κάλλιστον Καφενείον

Ερμούπολη, T. 2281 076511

Πες μου αλήθεια. Πόσες είναι οι φορές που έχεις βρεθεί σ ένα νησί και ψάχνεις να βρεις παραδοσιακό πρωινό, ελληνικό πρωινό και αντ´αυτού βρίσκεις κρουασανάκια και καθε είδους κατεψυγμένο προϊόν. Μεσα στα πλακόστρωτα στενάκια ακολούθησα τη δαιμόνια μύτη μου, που δεν με γέλασε για άλλη μια φορά. Κάθισα στο τραπεζάκι μου και ημουν ήδη σίγουρη για την επιλογή μου. Καρέκλες καφενείου, μαρμάρινα τραπεζάκια, σουρωτήρια για φωτιστικά. Καλή αρχή κάναμε. Αυτο ήταν..και την ομελέτα απήλαυσα και το ζεστό ψωμάκι με την υπέροχη μαρμελάδα σύκο και με κέρασε σπιτική κρέμα με γάλα καρύδας και ταχίνι.

Pino di Loto Boutique Bed & Breakfast

Κίνι- Λωτός, T. 2281 071504

Το Πεύκο του Λωτού.... μία ιστορία που αξίζει να την … «ζήσει» κανείς από κοντά ... Όχι όχι… δεν είναι ξενοδοχείο… αν θελήσει κάποιος να το περιγράψει επίσημα, ας «δανειστεί» τον όρο Boutique Bed & Breakfast... Μονάχα 4 σουίτες, απόλυτη ηρεμία και ιδιωτικότητα, ένα μικρό privé pool bar και η θέα στο απέραντο γαλάζιο είναι τα ελάχιστα «μυστικά» για τα οποία θα εγγυηθούμε... τα υπόλοιπα τα αφήνουμε σε εσάς να τα ανακαλύψετε.... www.pinodiloto.gr - contact@pinodiloto.gr - 0030 22810 71504

Travel me Το καλοκαίρι είναι εδώ και εμείς σας προτείνουμε να ζήσετε μία μοναδική ταξιδιωτική εμπειρία. Όχι δεν θέλω άλλο τα κλισέ. Από εδώ, θα σου προτείνω κάθε μήνα κάτι εναλλακτικό, διαφορετικό, πρωτότυπο. Αυτό το μήνα σου προτείνω τις Χώρες της Βαλτικής που τείνει να γίνει ένας από τους πιο hot νεανικούς προορισμούς, συνδυάζοντας ιστορικά αξιοθέατα σπουδαίας αρχιτεκτονικής ομορφιάς, modern n’ design μαγαζιά και καταστήματα, boutique hotels και φυσικά stylish n’ cozy bars. Και μάλιστα είμαι εδώ για να σου απαντήσω αυτά που έχεις ήδη σκεφτεί.. -Ποιες είναι οι Χώρες της Βαλτικής; (μην μου πεις ότι δεν το σκέφτηκες) Οι Βαλτικές Χώρες ή αλλιώς Βαλτικά κράτη είναι μια περιοχή της Βορειοανατολικής Ευρώπης που περιλαμβάνει τρία μικρά κράτη της Βαλτικής Θάλασσας· την Εσθονία, τη Λετονία και τη Λιθουανία. Επισκεπτόμενοι τα Βαλτικά Κράτη σας περιμένει πληθώρα εικόνων και εμπειριών… ξεκινώντας από το «θεατρικό» Ταλλίν με τα Μεσαιωνικά κάστρα και τους Σοβιετικούς Ουρανοξύστες, συνεχίζοντας με την κοσμοπολίτικη Ρίγα, γνωστή και ως «Παρίσι του Βορά», και ολοκληρώνοντας με το πολύχρωμο και ζωντανό Βίλνιους με τα ιδιαίτερα art-nouveau και νέο-baroque κτήρια. -Γιατί να ταξιδέψω τους καλοκαιρινούς μήνες; (εδώ σε θέλω) Το καλοκαίρι αποτελεί ιδανική περίοδο για να επισκεφτεί κανείς τις Βαλτικές Χώρες καθώς οι θερμοκρασίες είναι υψηλές και ευνοούνται οποιουδήποτε είδους περιπλανήσεις και εξορμήσεις. Βέβαια, όσοι ταξιδέψουν κατά τα τέλη του Ιουνίου θα έχουν τη μοναδική ευκαιρία να απολαύσουν το φαινόμενο της Λευκής Νύχτας, δηλαδή 19 ώρες ηλιοφάνεια!

-Πες μου λίγα λόγια για την καθημερινότητα και την κουλτούρα της Βαλτικής Ταλλίν: Η πρωτεύουσα της Εσθονίας και μία από τις ομορφότερες πόλεις της Βαλτικής είναι έτοιμη να σας υποδεχτεί! Ακόμη και με μία πρώτη βόλτα στα σοκάκια του Ταλλίν περιτριγυρισμένα από αναπαλαιωμένα κτήρια που μαρτυρούν το μεσαιωνικό χαρακτήρα τους, λουθηρανικούς πύργους και χριστιανικές εκκλησίες, θα νιώσετε την παραμυθένια αύρα που αυτό εκπέμπει. Τις συνοικίες του Ταλλίν κοσμούν bars που υπακούν στα νέα trends της εποχής. Περπατήστε στη στοά της Αικατερίνης (Katarina Gild) και δροσιστείτε με μία παγωμένη μπύρα. Επιπλέον, όσοι ταξιδέψετε στις αρχές του καλοκαιριού θα έχετε τη δυνατότητα να παρακολουθήσετε το παραδοσιακό festival “Old Town Days”, μια αναβίωση της ατμόσφαιρας των μεσαιωνικών χρόνων μέσα από εκδηλώσεις – παρελάσεις και συναυλίες παραδοσιακής μουσικής· παγκοσμίου φήμης πολιτιστική γιορτή που διεξάγεται από το 1982 έως και σήμερα. Ρίγα: H μεσαιωνική αισθητική της πόλης σε συνδυασμό με τα νεωτεριστικά στοιχεία που παρουσιάζει την καθιστούν πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης για το 2014. Αυτό και μόνο αποτελεί ισχυρό κίνητρο για να την επισκεφτείτε θαυμάζοντας την ιδιαίτερη φινέτσα της. Απολαύστε τον καφέ σας στο μπαρ του Radisson στον 26ο όροφο μαζί με την υπέροχη θέα πάνω από την πόλη... ή περιηγηθείτε στη μοναδική Jauniela, πίσω από το Dom, την πιο γραφική γειτονιά της Ρίγας και κάντε μία στάση για ένα cocktail στο χαρακτηριστικό καφέ “Cuba”. Για εσάς που αγαπάτε τις αντίκες σας προτείνουμε να επισκεφτείτε το “Motor Museum” στο Krustkalni όπου θα δείτε μερικά από τα πιο σπάνια κομμάτια συλλογών που προέρχονται από τη Σοβιετική Περίοδο. Επίσης, στον ναό του Αγίου Πέτρου με την εντελώς ιδιότυπη αρχιτεκτονική και την εξαιρετική ακουστική του, παρακολουθήστε ένα κουαρτέτο εγχόρδων σε κάποια από τις πολλές συναυλίες που διοργανώνονται κατά τη διάρκεια της καλοκαιρινής περιόδου. Βίλνiους: Περπατήστε κατά μήκος της gediminas prospekt, θαυμάζοντας τα άψογα διατηρημένα και φωταγωγημένα μπαρόκ κτήρια και δοκιμάστε την εξαιρετική κουζίνα του ξενοδοχείου Neringa. Το μοναδικό άγαλμα του θρύλου του ροκ, Frank Zappa βρίσκεται στο Βίλνιους. Σύμβολο του πάθους για ελευθερία που διακρίνει τους Λιθουανούς, μνημείο αφιερωμένο στην πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, χαρακτηριστικό του ελεύθερου και ανήσυχου πνεύματος του υπέροχου αυτού λαού ... Αξέχαστη εμπειρία η θέα από το περιστρεφόμενο restaurant “Paukščių takas” (Γαλαξίας) στον τηλεοπτικό πύργο του Βίλνους το ψηλότερο κτήριο των Βαλτικών και ένα από τα ψηλότερα σε όλη την Ανατολική Ευρώπη... πανόραμα που κόβει κυριολεκτικά την ανάσα, με περιμετρική οπτική σε ακτίνα 50 και πλέον χιλιομέτρων. Περιπλανηθείτε στα σοκάκια του Ουζούπις, της συνοικίας των μποέμ και των αυτόνομων που κήρυξαν την ανεξαρτησία τους την πρωταπριλιά του 1997 και κάντε μία στάση σε κάποιο από τα υπέροχα γραφικά καφέ δίπλα στο ποταμάκι Vilnia. Καλό σου ταξίδι, θα περιμένω εντυπώσεις!

Φέτος το καλοκαίρι ταξιδέψτε στις Χώρες της Βαλτικής με το Cosmorama www.cosmorama.gr Τα καλύτερα προγράμματα στις καλύτερες τιμές

Iούνιος 2014

SPACE ODDITY Κριός

21/3-20/4 ο τύπος καταβρόχθιζε τα παιδιά του, στα γκομενικά σου νομίζεις ότι Ο κυβερνήτης σου Άρης, Κριέ, θα κολλήσει;). Απλά δώστου αυτό βρίσκεται ακόμα στον Ζυγό που ζητάει: σκέψη με σοβαρότητα που είναι σα να έχεις βάλει μια και πράξη με υπευθυνότητα. φυλή ιθαγενών να πάει να κάνει Θα μου πεις πότε να προλάβω να διαπραγματεύσεις και συμφωνίες σκεφτώ; Ιδού η Ρόδος ιδού και ο με το παλάτι του Μπάκιγχαμ. Ερμής στον Καρκίνο που γυρίζει Κρύψε πιο βαθιά τον Νεάτερνταλ ανάδρομος από τις 7/6 μέχρι και που κρύβεις μέσα σου για να το τέλος του μήνα και συνιστά μπορέσεις να ωφεληθείς από τον στοχασμό και περισυλλογή ενώ Ήλιο στους Διδύμους που ευνοεί ιδιαίτερη προσοχή απαιτείται και τις συναντήσεις και σε κάνει στις οικονομικές συμφωνίες. Από επικοινωνιακό καθώς και από τα μέσα του μήνα η κινητικότητα το επαγγελματικό πλεονέκτημα του Άρη σε δύσκολες όψεις με που σου δίνει το τρίγωνο της Πλούτωνα και Ουρανό μετατρέπει Αφροδίτης με το Μεσουράνημά το τοπίο της καθημερινότητας σε πεδίο μάχης ενώ το υποσυνείδητό σου. δέχεται απροσδόκητες Από τις 7/6 ως και τις 30/6 ο σου Ερμής στον Καρκίνο γυρίζει μεταπτώσεις κατά ριπάς που αν ανάδρομος μετατοπίζοντας το δεν προσέξεις θα στραφούν προς οικογενειακό παρελθόν στο το σώμα σου. παρόν. Θα παρατηρήσεις μια Το μεγάλο τρίγωνο Δία - Κρόνου τάση για πλαγιοκόπηση αλλά - Χείρωνα στα υδάτινα ανοίγει συνίσταται θερμά η μετατροπή τους ορίζοντες του επικοινωνιακού της σε ενδοσκόπηση ή ακόμα και και μαθησιακού σου τοπίου σε γαστροσκόπηση, αν χρειαστεί. ενώ ταυτόχρονα απομακρύνει φίλους και Επιπροσθέτως, από τα μέσα συντρόφους, του μήνα οι στριφνές όψεις συνεργάτες που είναι πια περιττοί. Άρη με Πλούτωνα και Ουρανό μετατρέπουν το κεντρικό νευρικό σου σύστημα σε crime film καταιγιστικής δράσης (κάτι σαν ταινία του Ταραντίνο προτού περάσει στην ανθρωπιστική του περίοδο όπου κάποιοι επιβιώνουν). Μην τρομάζεις όμως γιατί το μεγάλο τρίγωνο Δία-ΧείρωναΚρόνου στα υδάτινα ζώδια έρχεται σα μια καλοκαιρινή βραδιά σε θερινό σινεμά με παλιά ταινία και γλυκόπικρα συναισθήματα. Συναισθηματική ί/ο-αση.

Ταύρος

21/4-20/5

Ο κυβερνήτης σου, Αφροδίτη, είναι στο ζώδιό σου και όπως όλοι ξέρουμε το καλοκαίρι είναι για τον Ταύρο ότι είναι το πένθος για την Ηλέκτρα. Στα μέσα του μήνα όμως η αντίθεση ακριβείας θα κάνει το ρολόι του Κρόνου στον οίκο των σχέσεων να χτυπήσει μεσάνυχτα. Μην αργείς άλλο και μη διανοηθείς να εμπλακείς σε Τιτανομαχία (εδώ

Δίδυμος

21/5-21/6

Ένα χελιδόνι δε φέρνει την άνοιξη, αλλά ένας Ήλιος στους Διδύμους φέρνει το καλοκαίρι. Και το καλοκαίρι δε θα σταματήσει να συμβαίνει: α. ακόμα κι όταν κυβερνήτης σου Ερμής στο μυστικοπαθές ζώδιο του Καρκίνου γυρίσει ανάδρομος από τις 7/6 ως και το τέλος του μήνα και ακόμα β. και όταν ο Άρης, σταθερά στον οίκο του σεξ και της δημιουργίας, σχηματίσει δύστροπες όψεις με τον Πλούτωνα και τον Ουρανό και το νευρικό σου σύστημα γίνει η χαρά του νευροχειρουργού και ούτε γ. όταν ο Κρόνος και η Αφροδίτη κάνουν αντίθεση ακριβείας και για λίγο ο μέσα κι έξω κόσμος γίνει σα κρανίου τόπος. Όμως, από τα μέσα του μήνα το τρίγωνο Ηλίου-ΆρηΜεσουρανήματος και το μεγάλο ιαματικό τρίγωνο ΔίαΧείρωνα-Κρόνου στα υδάτινα γίνονται σύμμαχοι στο να συνειδητοποιήσεις ότι οποιοδήποτε σχέδιο βάλει ο πολυσχιδής δημιουργικός εγκέφαλός σου ώστε να ανανεώσεις την επαγγελματική σου εικόνα μπορεί τώρα να γίνει η πραγματική σου πραγματικότητα (όχι αυτή που ζεις στο δικό σου παράλληλο σύμπαν, για την αληθινή σου μιλάω).

Αυτό που χρειάζεσαι για να τα υποδεχτείς είναι να εφεύρεις χρόνο και για απομόνωση και περισυλλογή. Θα προλάβεις να τα κάνεις όλα, αλήθεια. Αν δεν προλαβαίνει ο Δίδυμος, δεν θα προλάβει ποτέ κανείς.

Καρκίνος

22/6-22/7

Η αντίθεση του Δία στο ζώδιό σου και του Πλούτωνα στον απέναντί σου Αιγόκερω, Καρκίνε, σε κάνει να μεγαλώνεις δοκιμάζοντας τα όριά σου και να επεκτείνεσαι μέσω του Άλλου. Σύμμαχός σου και ο Κρόνος στον Σκορπιό που είτε χτίζει τις βάσεις για μια πολύ σημαντική σχέση στη ζωή σου είτε σου εξοικονομεί ενέργεια κάνοντάς σε οδυνηρά επιλεκτικό. Από τα μέσα του μήνα η αντίθεση ακριβείας Αφροδίτης - Κρόνου έρχεται σαν ένα βραχύ καταθλιπτικό επεισόδιο που αναστέλλει προσωρινά τη δημιουργικότητά σου ή και τυχόν ξεκινήματα ερωτικών σχέσεων ενώ η ενεργοποίηση του τετραγώνου Άρη - Πλούτωνα υποδηλώνει πιθανή έκλυση συσσωρευμένης εσωτερικής βίας που μπορεί να προβάλλεις στις σχέσεις σου. Τα ευνοϊκά τρίγωνα που δέχεται με ευγνωμοσύνη το μεσουράνημά σου από τον Δία και τον Κρόνο υποδηλώνουν έντονη δραστηριότητα στα επαγγελματικά σου ενώ σ’ αυτό συνηγορεί και η αντίθεση Άρη - Ουρανού η οποία όμως μπορεί και να περιλαμβάνει δυσάρεστες απροσδόκητες εκπλήξεις. Η παρουσία του ανάδρομου Ερμή στο ζώδιό σου από τις 7/6 ως το τέλος του μήνα θα σου προσφέρει τη λεκτική απομόνωση που χρειάζεσαι για να εξετάσεις τις μελλοντικές σου κινήσεις. Την ίδια περίοδο η ενέργεια του μεγάλου τριγώνου Δία - Χείρωνα - Κρόνου στα υδάτινα λειτουργεί ως ιαματική ενεργειακή πύλη, βάλσαμο πνευματικό όπου συνειδητοποιείς τα όρια των ονείρων.

Λέων

23/7-23/8

Ξέρω πως ότι και να σου πω, Λέων, το μυαλό σου βρίσκεται ήδη στον επόμενο μήνα όπου περιμένεις την αποφυλάκιση σου καθώς θα μπει ο Δίας στο ζώδιό σου. Αυτός είναι και ο τελευταίος μήνας που θα σου ζητήσω να προετοιμαστείς για έναν καινούριο εαυτό που το όριά του ακόμα δε μπορείς να τα φανταστείς. Όλο

το πλανητικό σκηνικό φαίνεται να είναι προσαρμοσμένο σε αυτόν το στόχο με τον Κρόνο στον οίκο της οικογένειας και των ψυχολογικών θεμελίων, τον Δία να επεκτείνει τα όρια των υποσυνείδητων επιθυμιών σου και την αντίθεση Δία - Πλούτωνα στον άξονα ψυχικής και σωματικής υγείας. Όχι, όλες αυτές οι φωνές που ακούς μέσα σου τόσο καιρό δεν είναι δείγμα σχιζοφρένειας, φάση ενδοσκόπησης το λένε, κανείς δεν έπαθε τίποτα από αυτό. Το μεγάλο τρίγωνο Δία-ΧείρωναΚρόνου στα υδάτινα θα σε ευεργετήσει συναισθηματικά ώστε να γιατρευτείς από τις πληγές του παρελθόντος και να αναδυθείς στην επιφάνεια όπως η Ράκελ Γουέλς βγαίνει από τη θάλασσα στο Επιχείρηση Κεραυνός. Ιδιαίτερη προσοχή στην καθημερινή επικοινωνία με φίλους και εργασιακό περιβάλλον αυτόν τον μήνα γιατί ο Ερμής αναδρομεί στο ζώδιο του Καρκίνου από τις 7/6 ως τις 30/6 και ο Άρης μπαίνει σε ηλεκτροφόρες επικοινωνιακές περιπέτειες με τον Πλούτωνα και τον Ουρανό.

Παρθένος

24/8-22/9

Με τον δηλητηριώδη Ποσειδώνα και τον πληγωμένο Χείρωνα στον οίκο των σχέσεων, τη μια βλακεία, άλλη βλακεία, απαράλλακτη ακολουθεί. Η ουράνια άσκηση τριγωνομετρίας του μήνα με ΔίαΧείρωνα - Κρόνο έρχεται να σε κάνει να συνειδητοποίησεις τα όρια μεταξύ φιλίας, σχέσεων και συναναστροφών. Από τις 7/6, τι συμφορά, η άδικη αυτή σου τύχη ενθάρρυνση κι επιτυχία να σε αρνείται καθώς ο κυβερνήτης σου γυρίζει ανάδρομος στο ζώδιο του Καρκίνου και παθαίνεις παιδική ηλικία, μια ασθένεια αταίριαστη για την ιδιοσυγκρασία σου. Mέχρι το τέλος του μήνα που τελειώνει η ανάδρομη κίνηση, θυμήσου να ξαναμεγαλώσεις, ε; Με τον Πλούτωνα να διελαύνει τα μαύρα σατέν σεντόνια του κρεβατιού σου και τον Ουρανό να ηλεκτρίζει την λιβιδική σου ενέργεια, η παρουσία του Άρη σ’ αυτόν άξονα που διψάει για σεξουαλική επιβεβαίωση (και όλα τα φροϋδικά της συμπαρομαρτούντα) έρχεται να απαιτήσει το τίμημα που είναι δυσανάλογο με αυτό που μπορείς να δώσεις.

γράφει η astilbe

Ζυγός

23/9-22/10

Ο Άρης βρίσκεται ακόμα στο κομψεπίκομψο και γι’ αυτόν, περιοριστικό περιβάλλον του ζωδίου σου, Ζυγέ κι εσύ θέλεις επιτέλους να επιβάλλεις τον εαυτό σου στο σύμπαν. Η αντίθεση Πλούτωνα - Δία αφηγείται μια ιστορία για το πως η εκ βαθέων μεταμόρφωση της ψυχολογικής σου ζωής αλλάζει στα μάτια τα δικά σου και των άλλων. Σε αυτό σε ενισχύουν και οι μηνιαίες περιπέτειες του Άρη στο ζώδιό σου: Το τετράγωνο Άρη-Πλούτωνα εκλύει (αυτο)καταστροφική ενέργεια στις σχέσεις σου με την οικογένεια ενώ η αντίθεση ΆρηΟυρανού ηλεκτρίζει το τοπίο των σχέσεων. Η δύσκολη πορεία προς την αυτοπραγμάτωση ολοκληρώνεται από τη διλημματική όψη χιαστί Άρης - Αφροδίτη που σε βάζει να αναρωτηθείς τι πρέπει να πεθάνει για να γεννηθείς εσύ. Σύμμαχός σου το μεγάλο τρίγωνο στα υδάτινα ζώδια που σε κάνει να επεκτείνεις τις πνευματικές σου δυνατότητες εξέλιξης (Δίας) εξασφαλίζοντας πρακτικά μαθήματα επιβίωσης (Κρόνος) για να γιατρεύσεις μια καθημερινότητα φορτική από την πίεση που προκαλεί η ανάγκη (Χείρωνας). Ανάγκα και οι Ζυγοί πείθονται. Το τρίγωνο του Ποσειδώνα με το μεσουράνημα σε κάνει ευφάνταστο και δημιουργικό επαγγελματικά αλλά να σου υπενθυμίσω να αναβάλλεις λίγο τα σχέδιά σου καθώς από τις 7/6 και μέχρι τις 30/6 ο Ερμής γίνεται ανάδρομος στον Καρκίνο. Αλλάζεις, Ζυγέ Αργά, δυνατά και σταθερά.

Σκορπιός

23/10-22/11

Κάθε διέλευση του Κρόνου μας αφηγείται μια ιστορία επιτακτικής βιολογικής αλλαγής. Ο Κρόνος στον Σκορπιό, είναι μια ιστορία για το πώς ένας άνθρωπος μπορεί να αναγεννηθεί και να μετασχηματίσει τη συναισθηματική του φύση και τον τρόπο που τον βλέπουν οι άλλοι. Το μάθημα του Κρόνου λέει no pain, no gain. Και το κέρδος έρχεται μόνο μέσα από τις δοκιμασίες. Είμαστε στο Εγώ εναντίον του Άλλου, όπως θα σου υπογραμμίσει και η αντίθεση ακριβείας της Αφροδίτης με τον Κρόνο. Ο Ερμής στο ζώδιο του Καρκίνου γυρίζει ανάδρομος από τις 7/6 ως και το τέλος του μήνα και εκτός

από την επικοινωνία που δεν ευννοεί, χρειάζεται και ιδιαίτερη προσοχή στα οικονομικά σου. Από τα μέσα του μήνα οι δύσκολες όψεις του Άρη με Ουρανό και Πλούτωνα κάνουν το νευρικό σου σύστημα σαν αφηρημένο ακροβάτη πάνω σε τεντωμένο σκοινί. Στην εργασιακή σου καθημερινότητα υπάρχει μια ωρολογιακή βόμβα ενώ η επικοινωνία μπορεί να γίνει άκαιρα και άκομψα αποκαλυπτική. Αν δεν έχεις δίκτυ ασφαλείας, πρέπει να εφεύρεις. Το μεγάλο τρίγωνο Δία-ΚρόνουΧείρωνα στα υδάτινα είναι μια ανάσα καθώς η επέκταση των πνευματικών σου οριζόντων γίνεται βάλσαμο για τη δημιουργική πλευρά σου ενώ έχει αρχίσει και διαφαίνεται καθαρά τι είναι αυτό που μπορείς να είσαι και τι όχι.

Τοξότης

23/11-21/12

Ο Κρόνος στον Σκορπιό σηματοδοτεί για σένα μια περίοδο ολικής επαναφοράς όπου αποτιμώνται τα αποτελέσματα όλων των σκέψεων, πράξεων και επιθυμιών που έχεις κάνει. Όλη σου η σκέψη τώρα είναι προσανατολισμένη στα οικονομικά σου και τώρα πια μιλάμε για στοιχειώδεις όρους επιβίωσης. Ο Πλούτωνας στον Σκορπιό και η αντίθεση του με τον Δία στον Καρκίνο σου επιβάλλουν να μετασχηματίσεις τον τρόπο που βλέπεις τα υλικά πράγματα και κατ’ επέκταση τις αξίες σου ενώ στον ίδιο τομέα σου εφιστά την προσοχή και ο Ερμής που γυρίζει ανάδρομος στον Καρκίνο από τις 7/6 ως και τις 30/6. Όσον αφορά τα επαγγελματικά σου, οι δοκιμασίες έρχονται από τις δύσκολες όψεις του Άρη με Πλούτωνα και Ουρανό που κάνουν τους επαγγελματικούς στόχους και τα όνειρά σου να μοιάζουν με ηλεκτροφόρα σύρματα. Όμως το μεγάλο τρίγωνο του κυβερνήτη σου Δία με Χείρωνα και Κρόνο στα υδάτινα έρχεται να σε βοηθήσει να μάθεις να ζεις χωρίς την ύλη επιστρατεύοντας όλες τις πνευματικές σου μεθόδους για να επουλώσεις τις πληγές του παρελθόντος. Είναι δύσκολο να είσαι καλός όταν όλα γύρω σου είναι τόσο ακριβά αλλά μη φοβάσαι γιατί είναι ψέμα πως η τύχη βοηθάει τους τολμηρούς. Τους Τοξότες βοηθάει.

Αιγόκερως

22/12-19/1

Η αντίθεση Δία - Πλούτωνα επιμένει να σε ρωτάει: εσύ θα

αλλάξεις τη σχέση με τον εαυτό σου ή θα επιτρέψεις στον Άλλο να το κάνει; Η αφιλόξενη θέση του Κρόνου στον Σκορπιό σου ζητάει να εξετάσεις ξανά και διεξοδικά ποιους θα κρατήσεις ως φίλους και να αναρωτηθείς πόσο κοντά βρίσκονται οι χειρότεροι εχθροί. Σε αυτό τον άξονα θα κινηθεί και η αντίθεση ακριβείας ΑφροδίτηςΚρόνου, ένα μικρό καταθλιπτικό επεισόδιο που θα δοκιμάσει τα όρια της δημιουργίας και των ιδανικών με πρακτικό αντίτυπο. Η παρουσία του ανάδρομου Ερμή στον Καρκίνο από τις 7/6 θα σου προσφέρει την ευκαιρία να γίνεις ηθοποιός καθώς όλος ο κόσμος γύρω σου θα μοιάζει να παίζει στο θέατρο του παραλόγου όπου όλοι θα μιλάνε χωρίς να λένε τίποτα. Να σου υπογραμμίσω ότι μέχρι και τις 30/6 όπου τελειώνει η διέλευση ο Γκοντό δεν πρόκειται να έρθει, επανεξετάζεται η άφιξή του από τον Ιούλιο πάλι. Η διαδοχικές συγκρούσεις του πολεμοχαρή Άρη στην επαγγελματική σου αρένα με τον Πλούτωνα και με τον ηλεκτροφόρο Ουρανό υποσκάπτουν τα θεμέλια της προσωπικότητάς σου ενώ εκπλήξεις αναμένονται από τον τομέα οικογένεια. Το μεγάλο τρίγωνο Δία - Χείρωνα - Κρόνου στα υδάτινα φέρνει για σένα μια νέα συνειδητότητα όσον αφορά τις σχέσεις με φίλους κι εραστές καθώς ο λόγος εξαγνίζεται κι από πληγή γίνεται πηγή. Ιαματική.

Υδροχόος

20/1-19/2

Τον τελευταίο χρόνο, Υδροχόε, η παρουσία του Δία στον Καρκίνο, έκανε μία σου καθημερινή ημέρα να ισοδυναμεί με τρεις, σα να μην έφτανε ο Κρόνος στον Σκορπιό τα τελευταία δύο χρόνια στον οίκο της καριέρας και των μακρόκρονων στόχων. Σε λιγότερο από πέντε μήνες θα θερίσεις ότι έσπειρες ενώ η καθημερινότητά σου θα επανέλθει σε κανονικά επίπεδα. Και αυτό έρχεται να σου τονίσει το μεγάλο τρίγωνο Δία - Χείρωνα - Κρόνου στα υδάτινα όπου η παρουσία του Χείρωνα και του Ποσειδώνα στον άξονα των απολαβών σου προϋποθέτει ότι έχεις δουλέψει με σοβαρότητα κι επιμέλεια. Αλλιώς, το αποτέλεσμα θα σκάσει στα χέρια σου σα σαπουνόφουσκα. Προσοχή χρειάζεται στην περίοδο από 7/6 ως και 30/6 όπου ο Ερμής στον Καρκίνο γυρίζει ανάδρομος και σου γυρνάει ανάποδα σχέδια δημιουργικά και ερωτικά ενώ δεν αποκλείονται και οι επιστροφές

περσινών ξινών σταφυλιών. Και προπέρσινων. Αυτό τον μήνα το απίθανο μπορεί να γίνει πιθανό καθώς ο κυβερνήτης σου Ουρανός κάνει αντίθεση με τον Άρη σε εκείνο το σημείο του ωροσκοπίου σου που μπορεί να ανατινάξει κάθε λογικά επεξεργασμένο σχέδιο που έχεις καταστρώσει πριν καλά καλά προλάβεις να ανοιγοκλείσεις τα μάτια. Είναι ένας μήνας που κυριολεκτικά μπορεί να σου φέρει τον Ουρανό στο κεφάλι.

Ιχθύς

20/2-20/3

Ο κυβερνήτης σου Ποσειδώνας στο ζώδιό σου σε κάνει ψύχραιμο και διαυγή καθώς δρα επάνω σου σχεδόν ομοιοπαθητικά. Η ταυτόχρονη παρουσία του Χείρωνα στους Ιχθείς ανασύρει παλιές αμαρτίες από το υποσυνείδητο στην επιφάνεια που η επαφή τους με το οξυγόνο του συνειδητού τις απαλύνει και η ποσειδώνια ενέργεια τις εξαγνίζει. Το μεγάλο τρίγωνο που σχηματίζεται στα χωρικά σου ύδατα σε φέρνει σε δημιουργικό και ερωτικό παροξυσμό (Δίας) απενοχοποιημένο πια από αυτοαναφορικούς περιορισμούς (Κρόνος) που περιορίζει την εσωτερική αιμορραγία (Χείρωνας). Η ανάδρομη κίνηση του Ερμή στο ζώδιο του Καρκίνου από τις 7/6 μέχρι και το τέλος του μήνα θα σας δώσει την ψευδαίσθηση του ασφαλούς καταφυγίου που είναι η οικογένεια και τα οικεία πρόσωπα και ακόμα ότι εσύ θεωρείς σπίτι σου. Ο Ουρανός στον οίκο των οικονομικών, σου επιβάλλει ευκαιρίες ανατροπών και ο Άρης απέναντί του σε βάζει σε κατάσταση φρενίτιδας. Η ανάγκη της ευκαιρίας που παρουσιάζεται σου δημιουργεί μια έξαψη σχεδόν σεξουαλική. Για να το πετύχεις αυτό μπορεί να χρησιμοποιήσεις και μέσα ανορθόδοξα και ασυνείδητα ανήθικα κατά τας επιταγάς του αυτοκαταστροφικού τετραγώνου Άρη - Πλούτωνα.

T- a r t της Φανής Κελεσίδου

Μια ματιά στο μέλλον μέσα από τους φακούς του Google Glass Μια στάλα εικονικής πραγματικότητας, ένα κουταλάκι του γλυκού επιστημονική φαντασία και δύο χρόνια ψήσιμο στο Εργαστήριο Χ, εκεί όπου το μεγαθήριο της τεχνολογίας – γνωστό στο ευρύ κοινό και ως Google – μαγειρεύει τα φουτουριστικά του γκατζετάκια. Τόσο χρειάστηκε ώστε το Google Glass, ήτοι υπολογιστής σε μορφή γυαλιών οράσεως ή/και ηλίου, να πάρει σάρκα και οστά. Οσονούπω θα είναι έτοιμο για σερβίρισμα καθώς η Google ακόμα τεστάρει τις τελευταίες λεπτομέρειες.

σημαντικές ευκαιρίες στο τομέα της τεχνητής νοημοσύνης. Η συνεχής παρακολούθηση και ο ακατάπαυστος έλεγχος, τόσο στο πεδίο της υγείας όσο και σε αυτό της ασφάλειας, του περιβάλλοντος, της διαχείρισης της κυκλοφορίας αλλά και της ροής πρώτων υλών, είναι πολύ πιθανό να αποτελέσουν κυρίαρχα στοιχεία της καθημερινότητάς μας. To Glass μαζί με αντίστοιχες συσκευές του είδους του αντλεί από αυτές τις τάσεις με απώτερο στόχο να εμπλουτίσει με υπολογιστική ισχύ την ανθρώπινη αλληλεπίδραση”, ο Vint Cerf, αντιπρόεδρος και επικεφαλής λειτουργιών Ερευνητές και άνθρωποι του χώρου θεωρούν Διαδικτύου για την Google επισήμανε στο πως το 2014 θα είναι η χρονιά που η wear- ερευνητικό κέντρο Pew Research προσφάτως. able technology, ή αλλιώς “τεχνολογία που τη φοράς”, θα κατακλύσει τις αγορές ανοίγοντας Εμπλουτισμένο με μηχανισμούς φωνητικής το δρόμο για μια νέα γενιά “έξυπνων” μηχανών. εισόδου, ενσωματωμένο μικρόφωνο καθώς και Αστείρευτα επενδυτικά κεφάλαια εισρέουν στα το Google Now – μία επαναστατική αυτόματη ταμεία νεοσύστατων, επίδοξων επιχειρήσεων υπηρεσία προσωποποιημένων πληροφοριών ανά τις Silicon Valleys αυτού του κόσμου, που εμφανίζονται ακριβώς τη στιγμή που οι οποίες έχουν στόχο να κάνουν τη ζωή τις χρειαζόμαστε υπό τη μορφή κάρτας – τα μας λίγο πιο εύκολη, λίγο πιο εντυπωσιακή, “έξυπνα” αυτά γυαλιά υπακούν στον ήχο μιας λίγο πιο πικάντικη. Χωρίς οντισιόν, απλά με και μόνο έκφρασης: “OK Glass”. Αυτές οι δύο μια επίσκεψη στο κοντινότερο Public και σε λέξεις αρκούν για να να εκτελέσουν οποιαδήποτε δευτερόλεπτα από απλός θεατής προάγεσαι σε εντολή, ανοίγοντας σε δευτερόλεπτα και πρωταγωνιστή ταινίας του Spielberg. κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια μας έναν ολοκαίνουριο, ανεξερεύνητο κόσμο εικονικής Το πρώτο μπαμ έγινε με τα λεγόμενα fitness και πολυδιάστατης πραγματικότητας. bands όπως αυτά των εταιρειών Jawbone και Fitbit που δεν είναι τίποτα περισσότερο Οι δυνατότητες απεριόριστες. Το Glass από εξελιγμένα βραχιολάκια ενισχυμένα με βρίσκεται ακόμα σε φάση επεξεργασίας με λογισμικό ικανό να σου δείξει πόσα βήματα μόνο ένα μικρό αριθμό “εξερευνητών” (όπως έκανες, πόσο γρήγορα χτυπάει η καρδιά σου και τους ονομάζει η εταιρεία) να έχουν δοκιμάσει πόσες θερμίδες έχασες ανεβοκατεβαίνοντας τις το καινοτόμο αυτό “φορετό” υπολογιστή. σκάλες. Ίσως όχι και κάτι τόσο εκσυγχρονιστικό Μέχρι στιγμής, έχει τεσταριστεί σε ποικίλες ή τουλάχιστον διαφορετικό από αυτό που ένα εφαρμογές από εγχειρήσεις καρδιάς μέχρι και κοινό smartphone μπορεί ήδη να προσφέρει, υπηρεσίες διαφήμισης. όπως και να ‘χει, η αρχή έγινε. Οδεύουμε σταθερά προς ένα μέλλον όπου δεν θα πατάμε Στο χώρο της τέχνης, το Glass μεταμφιέζεται πια το κουμπί εκκίνησης για να ξεκινήσει σε μια υπερσύγχρονη, ψηφιακή Μούσα μια μηχανή να λειτουργεί, απλώς, θα της το προσφέροντας σε καλλιτέχνες μια ανεξάντλητη ζητάμε ευγενικά: “Αγαπητή μου εσπρεσσιέρα πηγή έμπνευσης καθώς και μια καινοτόμο μπορείς σε παρακαλώ να ανοίξεις? Αν έχεις την πλατφόρμα δημιουργίας. καλοσύνη, ένα φρέντο μέτριο για το δρόμο και γρήγορα”. Ο Νεοϋορκέζος David Datuna είναι ο πρώτος καλλιτέχνης που αξιοποίησε αυτή τη To Google Glass είναι η άποψη της Goo- τεχνολογία στο έργο του με τίτλο “Άποψη gle απέναντι στη “φορετή” τεχνολογία και ο Δισεκατομμυρίων: Πορτρέτο της Αμερικής”. τρόπος της εταιρείας να εισάγει όλους εμάς Πρόκειται για μία γιγαντιαία Αμερικανική τους κοινούς θνητούς στις τάσεις που, λίγο σημαία καλυμμένη με χιλιάδες φακούς πολύ, θα διαμορφώσουν την καθημερινότητά οράσεως και ενισχυμένη με τέσσερις κάμερες, μας μελλοντικά. οι οποίες συνδέονται με ένα μικρο-υπολογιστή Rasberry Pi. Μέσα από αυτούς τους φακούς “Με το Google Glass, ο υπολογιστής ξεπροβάλλουν σημαίνουσες προσωπικότητες βλέπει αυτό που βλέπεις και ακούει αυτό της Αμερικανικής Ιστορίας από τον Elvis και που ακούς, ανοίγοντας με αυτό το τρόπο τον Andy Warhol μέχρι τον Lincoln και τον 36

John F. Kennedy. Το “Πορτρέτο της Αμερικής” εξιστορεί το ταξίδι της χώρας ανά τις δεκαετίες χρησιμοποιώντας την “εικονική” γλώσσα του Google Glass. Θεατές που φορούν τα γυαλιά βιώνουν μια πρωτοποριακή, διαδραστική και πολυδιάστατη εμπειρία. “Σαν καλλιτέχνες, οφείλουμε να αναζητούμε νέες και δημιουργικές διόδους για να επικοινωνήσουμε με το κοινό του 21ου αιώνα. Το Google Glass είναι ένα εργαλείο που επιταχύνει αυτή τη διαδικασία. Προβλέπω πως εργαλεία σαν κι αυτό θα αποτελέσουν μέρος μιας διαρκώς αυξανόμενης λίστας ρηξικέλευθων μέσων που θα μας βοηθούν να εξερευνήσουμε τον κόσμο της τέχνης με ποικίλους και συνάμα εκπληκτικούς τρόπους ”, αναφέρει ο Datuna στην επίσημη ιστοσελίδα του. Συνολικά, το Glass ενσαρκώνει τη “νέα τάξη πραγμάτων” στο χώρο των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Εισάγει το πλήθος σε μια νέα εποχή όπου η καθημερινότητα βιώνεται διαμέσου της τεχνολογίας και όχι χρησιμοποιώντας τη τεχνολογία. Εντούτοις, όσο εντυπωσιακές και να προμηνύονται οι δυνατότητές του, έχει προκαλέσει αξιοσημείωτη αναταραχή με τους επικριτές του να το καταδικάζουν ως ένα κοινό μηχανισμό επιβολής εξουσίας και αδιάκριτου ελέγχου από μεγάλες επιχειρήσεις που σκοπό έχουν την κοινωνική κυριαρχία. Τα πρόσφατα σκάνδαλα που θέλουν την Εθνική Υπηρεσία Ασφαλείας της Αμερικής να υποκλέπτει δεδομένα ιδιωτικού απορρήτου από επιχειρήσεις όπως η Google πυροδότησαν ανησυχίες σχετικά με την ασφάλεια των προσωπικών δεδομένων – ανησυχίες οι οποίες μία συσκευή που βασίζεται στην επεξεργασία προσωπικών προτιμήσεων και πληροφοριών παντός είδους όπως το Glass ενισχύουν παρά εφησυχάζουν. Συν τοις άλλοις, υπάρχει ένα αδιαμφισβήτητο κοινωνικό στίγμα που σχετίζεται με το να κυκλοφορείς φορώντας έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή στο κεφάλι σου, όσο μικρός και να είναι. Ίσως, τελικά, το Google Glass για να θριαμβεύσει στην αγορά να προαπαιτείται μια εκ βαθέων αλλαγή σε κοινωνικές συμπεριφορές και αντιλήψεις του τι είναι αποδεκτό και τι όχι. Ίσως, τελικά, το εργαλείο που θα μας εισάγει στο νέο κόσμο εικονικής και “επαυξημένης” πραγματικότητας τροφοδοτώντας αυτή την αλλαγή να μην είναι το Glass. Ίσως η στιγμή για μια τέτοια αλλαγή να μην έχει έρθει ακόμη.

Υπάρχει ακόμα κάτι που δεν έχει χαθεί...