Sylvie Bonnot — The Merchant House 5.1

SYLVIE BONNOT

The Merchant House 5.1

The Merchant House 5.1

Amsterdam 2017

SYLVIE BONNOT

Making Things Happen: Young Artists in Dialogue I

The Merchant House Amsterdam

TMH 2017 / 2018

G N I K MA : N E P P A H S G N I TH S T S I T R A G N U O Y E U G O L A I D IN Three-Exhibition Cycle with a Free Public Program, Artist Publications, and Site-Specific Installations www.merchanthouse.nl

K, A I W O K M O T SA L E , G N O H U H T, Z O NG N E N H O Z B I E H I Z V L G N SY E ,M N O L L E V U O H IS C R O B , E U S Y R MA

The Merchant House

Participating Artists:

Concept:

Marsha Plotnitsky, TMH Founding Artistic Director, in collaboration with art writer and curator Hubert Besacier Program:

How does a young artist insert him or herself into the history of an art medium?

We broach this issue in these collaborative exhibitions of six young French artists who share geography, art education, and attitude to their métier.

Ⅰ

SYLVIE BONNOT (1982 FR) & ZHU HONG (1975, CN lives in FR)

Ⅱ

ELSA TOMKOWIAK (1981, FR) & MARY SUE

Ⅲ

BORIS CHOUVELLON (1980, FR) & MENGZHI ZHENG (1983, FR born CN)

Related Events

Related Events

Related Events

OPENING: Saturday 23 September

OPENING: Friday 24 November

OPENING: Friday 20 April

TMH TALK: Saturday 28 October

TMH TALK: Saturday 16 December

TMH TALK: Saturday 26 May

CATALOGUE EVENT: Friday 10 November

CATALOGUE EVENT: Friday 26 January

CATALOGUE EVENT: Friday 6 July

3

20 April – 8 July 2018

—

24 November 2017 – 26 January 2018

2

23 September – 12 November 2017

Table of Contents

Marsha Plotnitsky On the making of Making Things Happen: Meet Sylvie Bonnot and Zhu Hong

5

Hubert Besacier On the artists’ collaborative mural

12

Sylvie Bonnot Works

15

Hubert Besacier Sylvie Bonnot: A Physical Experience of Photography

35

Sylvie Bonnot Biography

40

NL Translations / NL vertalingen

41

Hubert Besacier Original Texts in FR / Textes originaux en FR

46

About TMH and Colophon

48

Young Artists in Dialogue I: Sylvie Bonnot & Zhu Hong

Sylvie Bonnot & Zhu Hong. Installation view. TMH 2017

T O N N O B E I MEET SYLV G N O H U H Z AND MARSHA PLOTNITSKY, Founding Artistic Director of The Merchant House, on the making of Making Things Happen: Young Artists in Dialogue I

—

to the new generation that embraces materiality and can render visible the title of this cycle. To emphasize the sense of experimentation, the cycle is organized as three exhibitions in dialogue, both playful and serious, developed in collaboration with and between the artists: Sylvie Bonnot and Zhu Hong, Elsa Tomkowiak and Mary Sue, Boris Chouvellon and Mengzhi Zheng.

4 5

The emphasis on materiality and technique in post-conceptual art has always been important to the program of The Merchant House. In the ten preceding projects, we have explored the individual worlds of leading contemporary artists whose distinct oeuvres continue to contribute to our understanding and rethinking of the concept of an art object.

With Making Things Happen: Young Artists in Dialogue this season, TMH turns its attention

Zhu Hong & Sylvie Bonnot. Installation view. TMH 2017

In my discussion of the project with Hubert Besacier, who, as art writer, critic, and professor at ENSA of Dijon, has followed the artists’ careers from early on and has agreed to co-curate this project, he stated: For me, art is an individual commitment, but it is also a serious and fertile game that involves a collective adventure and is played with parameters endlessly redefined by others. Each of the artists we have invited follows, with determination and coherence, a very particular path she or he has chosen. They develop their work with technical means and thoughts that differ but all arise from an unquestionably contemporary vision of the world. To ask them to cojoin their work in these

exhibition sessions at TMH is therefore not a challenge, but is based on their capacity for exchange—a capacity necessary and resolutely specific to artists in full creative reflection.

The opening segment of the cycle, dedicated to Zhu Hong (1975, CN lives in FR) and Sylvie Bonnot (1982, FR), drives deeply into the territory of photography as a medium and of its agency in relation to the established territories of drawing and painting. At the exhibition’s core lies the artists’ response to our commission of site-specific works that reflect both on the artists’ individual agenda and the gallery’s strategy of meta-commentary on its historical building. Bonnot’s interest in ambiguous architecture determined her choice to portray the recently built suspension bridge, Nesciobrug, sprawling over the busy Amsterdam-Rhine Canal. Using her proprietary “mue” technique

Over the ten-year period following their graduation from ENSA of Dijon (both with special jury commendation), the artists have explored locations—physically on foot and in terms of the movement of the gaze—to ground an expert body of work.

7

The possibility of this exchange in the commissioned works started from the idea of installing the entire set of 199 small drawings comprising Zhu Hong’s pencil tour de force La photographie dans l’art contemporain (Charlotte Cotton, French ed., Thames and Hudson, 2005) as an undulating wave along the walls of TMH’s stijlkamer, thus allowing

—

them to play off of the room’s 18th-century ceiling painting and bring to mind the history of art displays of the Golden Age. The fact that these drawings reproduce the pages of a comprehensive book on contemporary photography, and come across as negatives set out for the viewers’ microscopic examination and interpretation, led to what Besacier has called the “point/counterpoint” pairing of Zhu Hong’s drawn and painted conceptions with the exotic photographic visualizations of Bonnot. Thinking outwards, Bonnot’s large transpositions (Grandes Mues), in which her photographic gaze and method render “real” the image’s dimensionality, could then be installed as a corresponding baroque-like bar relief band on the walls of the front gallery.

6

that lets her reposition the thin layer of gelatin from a print to virtually any support, she created a transient mural, appropriately entitled Murmure in French: a murmurous molting (mue) on a wall (mur) of the photographic skin of the picture as proof of her camera-heavy, rain-drenched physical experience of the day and of her field of vision. Zhu Hong’s choice, in turn, was to reflect less on a setting than on a situation. A master of the subtle referential gesture, she reciprocated by a suggestion— to be discerned from the shower of silvery painted dots covering the wall opposite the Nesciobrug—of Bonnot’s self-reflexive image at this titillating photo shoot, with her outsized camera (her faithful Hasselblad) blatantly pointed at the straddle of the bridge, and at us as viewers straining to decipher her painting.

Young Artists in Dialogue I: Sylvie Bonnot & Zhu Hong

Zhu Hong, La photographie dans l’art contemporain, 2009 (detail)

Zhu Hong, Lumière1112, 2015 & Sylvie Bonnot, Les Âmes, 2015. Installation view. TMH 2017

Sylvie Bonnot embarked on research trips with her camera while still an art student. The natural and urban landscapes in Australia, Japan, Ireland, Norway, Russia and the high valleys of Savoie have informed her multifaceted oeuvre, which has featured in group and solo exhibitions and entered museum collections in France and abroad. In Surimpressions at Quai des Arts, Cugnaux, 2016, she made her images jut out from the walls, rupture with lines as drawings, and coagulate as sculptures with a flourish of singular vision and technique. Allowing for the multiplicity of views beyond the planimetric surface of a straight shot, they capture perceptions in relation to her body and physical movement. Her latest project Contrecourants, Musée des Ursulines, Mâcon, includes a monograph published by Nouvelles Éditions JMP, Paris, 2016. Her most recent artist book, entitled Derrière la retenue, is the result of a two-year project commissioned by EDF and was published by the Facim Foundation and Actes Sud. TMH is honored to be the first to present this publication during Making Things Happen.

Zhu Hong moved to France to study art at ENSA of Dijon and counterbalance her classical training in Shanghai. The exacting delicacy of her works brings the eye to a level of heightened attention, inviting the viewer to distinguish a figure between the opaque and the glossy. Captivated by museum displays and exhibitions, Zhu Hong questions the perception of images and aims to explore Western art in its essential institutional and historical settings, precious and everyday.

She has pursued this agenda at Musée de La Rochesur-Yon and the Pôle Internationale de la Préhistoire, which gave her access to the Paleolithic sections of its prehistory museum, and through recent in-situ projects, Le Salon at the museum in Dijon and Décor intérieur at the Château du Grand Jardin, in France. These assignments are organized around a specific group of drawings and paintings, which in many instances refer to existing visual material, and lend themselves to installations and serial presentations. Zhu Hong is actively engaged in making and publishing artist’s books; her most recent book 3M2 de lumière was published by Lienart Éditions, Paris in 2017.

Sylvie Bonnot, Pointe Sèche VIII, 2015 & Zhu Hong, Bateau sur mer, 2015. Installation view. TMH 2017

In the face of the multivalent and multimedia achievements in recent art, what are the options for a young artist?

— 9

Against the background of these artistic pluralities and constituents, especially in the digital hypersphere—which would not seem to call for an art practice to coalesce, or materialize, in terms of identifiable objects—both Bonnot and Zhu Hong decided on quite a contrary approach, one that signaled the conceptual through the materially discrete. It is noteworthy that in comparison to Zhang’s 12m², Zhu Hong’s title 3M2 refers, not to the drama of a political performance, but directly to the volume of light that can penetrate her small studio and give rise, like any painter would need, to painterly work as a performative professional experience. Bypassing the artifice of the digital, the overtly political or even the use of the medium as a conceptual tool, Bonnot settled on photography with such an investment in technique and process that everything she wanted to convey and depict could become embodied in every photograph, and would turn on the photographic in its essence.

8

By the time of the artists’ studies—Bonnot and Zhu Hong earned their starred art degrees in 2006 and 2007, respectively— photography had not only joined painting and sculpture as one of the major arts but had become the epicenter of a new rupture of forms, as digitally produced large-scale photographs were dominating exhibition spaces and the art market. These were the works by the now celebrated descendants of avant-garde conceptualism: Jeff Wall, Craigie Horsfield (at TMH in the 2016 season), Rineke Dijkstra, and Cindy Sherman, as well as Thomas Struth and Andreas Gursky (whose photograph featured in one of the museum collections explored by Zhu Hong) of the highly productive Düsseldorf School. Young artists beginning to work independently at the time would likely treat photography as one of the eligible but no longer radical means in the multimedia spectrum. This hybrid spectrum, which challenged the value of an individual object, was well suited to addressing the identity-political problematic in recent curatorial and artistic trends around the world. A case in point is Zhang Huan’s performance, 12m², 1994, in which he sat nude covered by flies in a filthy public toilet in Beijing, which was videotaped and photographed for pictorial large format production. In the early 2000s Zhang became an international star, and his practice was seen as an important contributor to critical discourse, spanning such key themes as endurance-based performance, abject materiality of the body, urbanism and waste, explicit use of assistants and cooperative practices for art production, and cultural expansion on a global scale.

Young Artists in Dialogue I: Sylvie Bonnot & Zhu Hong

How can a young artist inscribe herself in the history of photography?

Or in the history of visual art, with photography reigning over the arthistorical continuum and the everyday of the hypermediated digital age?

Sylvie Bonnot. Installation view. TMH 2017

When observing the range of their new and existing pieces in the TMH exhibition, the work of these young artists impresses by its fusion of a contemporary orientation and original thinking. One could imagine that Bonnot’s mysterious viscous surfaces, conflating the physical and the perceptual, might have taken departure, not from the trendsetting big-format photographic tableaus, but from the earlier multidimensional topographies of Robert Smithson and the sculptural concepts of Richard Serra. One could picture Zhu Hong merging her view of Western art spaces and of her studio environment with filmy calligraphic marks, which Besacier in his essay terms “ultrathin,” by reconstituting Broodthaers’s institutional critique in terms of discrete art objects (with Broodthaersian and Duchampian connotations in tow). In the presentation at TMH, their deeply physical works—be it the muted pencil drawings after digital images of Zhu Hong or the irreverent lacerated photographs of Bonnot—reveal their function as microcosmic sites of art in a contemporary sense.

for unfiltered self-presentations. Bonnot and Zhu Hong, as might be expected of the radical artists of their generation, approach their work—and make things happen—from the standpoint of a raw and unvarnished desire, a deep need for art-making and art-viewing as an essential constituent of life. With the quietude and confidence of truly visionary creators, they have unashamedly bound their work to the reality of its origins and technical craft and have been prefiguring the age of authenticity.

Testifying to the breadth of their perspective and the directness of an unprejudiced gaze— expressed poetically and without slogans—the works, large or small in physical size, dispel any hint of engrained notions of “woman’s work.” In confronting camaraderie, eroticism, voyeurism, and wonderment of life (and of art), they leave behind all simple interpretation and demand to be seen and seen at length, for the time to come.

MAKING N E P P A H S G N I TH

10 — 11

According to Jo Elison (Financial Times, Sunday 7 October, 2017), the picture agency Getty Images has recently announced that it will no longer accept images that appear to have been photoshopped and that the Gen-Z kids are denouncing the digital manipulation of selfies as passé, instead reaching for the raw and unvarnished in their newfound wish

Zhu Hong, series tache, 2016. Installation view. TMH 2017

Young Artists in Dialogue I: Sylvie Bonnot & Zhu Hong

With, on the social spectrum, the natural independence of young women playing a part, both artists also responded to the ongoing identity revolt by literally (and perhaps unconsciously) defying their nominal geographic identification. Zhu Hong emigrated from China to France where she took the risk of resettling as a self-supporting practitioner. Bonnot set out on her own to explore the harsh itineraries at home and far afield, in the Occident and Orient, to root her photographic work in actuality, in deeply felt, body-conscious itineraries.

Sylvie Bonnot, Murmure I (Nesciobrug), 2017. Amsterdam, Netherlands Wall drawing, silver gelatin repositioned as a mural, 200 x 200 cm Commissioned work. TMH 2017

S A N O I T A R O Y T I C I L COLLAB P M O C T N I O P R E T N U O C / T N I O AP Art writer and curator HUBERT BESACIER on the artists’ collaborative mural Concerned with light, perceptual syncretism, concealment and discovery, and with the precariousness of vision, the works of Sylvie Bonnot and Zhu Hong were meant to cross paths.

On the occasion of the first exhibition in the cycle Making Things Happen: Young Artists in Dialogue, the two artists, who share the space in The Merchant House, chose to realize two

mural interventions placed face-Ă -face in the passage between the two principal rooms of the gallery. These two interventions are characteristic of their very particular, very personal skills and modes of engagement with photography and painting.

Their collaborative complicity hinges on the choice to make not a joint work, but to

Young Artists in Dialogue I: Sylvie Bonnot & Zhu Hong

Zhu Hong, Portrait (Dedicated to Amsterdam), 2017 Acrylic on wall, 210 x 210 cm Commissioned work. TMH 2017

Reconstituted this way, the image queries its own subject matter—the architectural structure, both solid and aerial—and makes it seem fragile and moving, as if it were a reflection glimpsed in water stirred or agitated by a passing boat or a gust of wind.

The dialogue of these two artists registers as a contrapuntal complicity, more so because it results from the use of opposing processes: the work of Sylvie Bonnot consists in separating the image from its support in order to paste it over the wall, while the work of Zhu Hong constitutes a painted texture that she subsequently peels off the wall, leaving little but its interstitial traces. These are two ephemeral images that intersect and harmonize in order to create the sensation of fugitive vision, captured in passing, for an instant.

12 — 13

create a double, grounded in reciprocity and exchange, where each individual part references the other. Zhu Hong, for her part, remains true to her predilection for the ultrathin and lacunar. Her point of departure is the image of Sylvie Bonnot at work during her photo-shoot in the city of Amsterdam. To accomplish this, Zhu Hong applies a shade of white in high gloss, barely tinted with silver, to the matte surface of the wall, thus demanding extra effort from the viewer to decipher and laterally read the image against the light.

Sylvie Bonnot, on the other hand, has chosen the photograph of a bridge with its two tracks diverging over the waterway—precisely the one we can see her photographing in the image implicated by Zhu Hong. She positions it directly on the wall as a “mue”, that is, using the silver gelatin of the photographic print separated from its paper support.

Grande Mue Platine I (The Neck), 2017. St LĂŠger, France B&W photography, silver gelatin repositioned on Arches paper Unique work 110 x 112 cm Private collection, Amsterdam

Sylvie Bonnot

Works

14 — 15

Les Âmes (Kitaï Gorod I), 2015.

Moscow, Russia Volumized photography, silver gelatin on sculpted solid wood Unique work 22 x 25 x 7 cm (approx.)

Private collection, Netherlands

Les Âmes (Vladivostok I), 2015.

Vladivostok, Russia Volumized photography, silver gelatin on sculpted solid wood Unique work 22 x 25 x 7 cm (approx.)

Private collection, Netherlands

Les Âmes (Vladimir), 2016.

Siberia, Russia Volumized photography, silver gelatin on sculpted solid wood Unique work 14.5 x 23 x 7.5 cm (approx.)

Private collection, Netherlands

Sylvie Bonnot

XI

XII

XIII

Pointe Sèche X, XI, XII, 2017.

Inishmore (The Arans), Ireland Carved drawing over B&W photograph, baryte print, mounted on Dibond Unique work 30 x 30 cm

Pointe Sèche XIII, 2017. Spitsbergen (Svalbard), Norway Carved drawing over B&W photograph, baryte print, mounted on Dibond Unique work 30 x 34.5 cm Private collection, Netherlands

16 — 17

X

Fire Ice 021, 2017. Spitsbergen (Svalbard), Norway B&W photography, printed on HahnemĂźhle Baryta paper, mounted on Dibond No. 1/3 110 x 130.8 cm

Sylvie Bonnot 18 — 19

Firecloud 027, 2016. St Léger, France B&W photography, printed on Hahnemühle Baryta paper, mounted on Dibond No. 1/3 60 x 60 cm

Trés Grande Mue Pauline II, 2016. Petitmagny (Bourgogne-Franche-Comté), France B&W photography, silver gelatin repositioned on canvas Unique work 192 x 192 cm

Sylvie Bonnot 20 — 21

Trés Grande Mue Pauline I, 2016. Petitmagny (Bourgogne-Franche-Comté), France B&W photography, silver gelatin repositioned on canvas Unique work 192 x 187 cm Private collection, France

Pain de Sucre Jaune II, 2015. Inishmore (The Arans), Ireland Volumized photography, yellow paintstick drawing over baryte print, folded and mounted on wood Unique work 53 x 68 x 50 cm (approx.)

Sylvie Bonnot 22 — 23

Pain de Sucre Rayé I, 2016. Western Australia Volumized photography, cut-out drawing over baryte print, folded and mounted on wood Unique work 45 x 70 x 50 cm (approx.)

Trés Grande Mue Torso, 2016. St Léger, France B&W photography, silver gelatin repositioned on canvas Unique work 192 x 260 cm

Sylvie Bonnot

24 — 25

Trou dans la Neige I, 2011. Hokkaido, Japan B&W photography, baryte print No. 2/3 55 x 55 cm (framed)

Sylvie Bonnot 26 — 27

Trou dans la Neige II, 2011. Hokkaido, Japan B&W photography, baryte print No. 1/3 55 x 55 cm (framed)

TrĂŠs Grande Mue Yurakucho, 2015. Tokyo, Japan B&W photography, silver gelatin repositioned on canvas Unique work 200 x 200 cm

Sylvie Bonnot 28 — 29

Grande Mue OdaĂŻba, 2015. Tokyo, Japan B&W photography, silver gelatin repositioned on Arches paper Unique work 108 x 135 cm Private collection, Netherlands

Petite Mue I - 012, 2013 Spitsbergen (Svalbard), Norway B&W photography, silver gelatin repositioned on watercolor paper Unique work 21.6 x 25 cm

Sylvie Bonnot 30 — 31

Proue 001 (S2), 2015-16. Spitsbergen (Svalbard), Norway Volumized photography, baryte print, mounted on wood Unique work 28 x 16 x 3/9 cm Private collection, Netherlands

Rift I, 2017. Spitsbergen (Svalbard), Norway B&W photography, printed on HahnemĂźhle Baryta paper, mounted on Dibond No. 1/3 54 x 64 cm

Sylvie Bonnot 32 — 33

Trés Grande Mue Honoré, 2016. St Léger, France B&W photography, silver gelatin repositioned on canvas Unique work 192 x 192 cm

Grande Cellulose VII, 2013 – 2016. Inishmore (The Arans), Ireland Cut-out drawing over B&W photography, baryte print Unique work 125 x 125 cm

Sylvie Bonnot

E C N E I R E P X E L A C I S Y H P A Y H P A R G O T OF PHO HUBERT BESACIER continues on the work of Sylvie Bonnot

Isolation during her solitary travels confers a strong subjective tenor to Sylvie Bonnot’s shots. And yet, the resulting images remain a testimony to the exotic character of the landscape that gave rise to the journey. This fusion of subjectivity and objectivity that passes across the lens of the camera is not limited to the scope of the shot she takes or its framing. It develops outside of the photographic gesture. On return to the studio, the second manipulation takes place, at once accentuating the singularity of the vision and creating a new objective distance. Thus the formal qualities of the subject, those of its recording, those of the printing and of the interventions to which it is subjected, become fused in order to contribute to the plastic force of the work once its final metamorphosis is completed.

All these modalities are not gratuitous. Some photographs that Sylvie Bonnot brings back from her trips are set apart and preserved as they are. They become objects of a classical rendition of great technical perfection and bear the mark of a very singular relationship with the itinerary. But the treatment that she inflicts on the majority of the images grants them a more subjective dimension. For example, the graphics that she inscribes in the landscape records a mental path or simply a matrix of the way she might have approached

34 — 35

Sylvie Bonnot maintains a dual physical relationship with the practice of photography.

From the start of her work as an artist, she has traveled across the toughest landscapes—the cliffs of Ireland, the islands of Aran, the glaciers of the Spitsbergen archipelago, the ice plateaus of Hokkaido, the Australian desert.

The time she dedicates to shooting a photograph is a performative peril. She assesses the dimensions of the space in relation to her body, she tracks through the landscape, and she puts it to the test. In the second phase, in the studio, her work with the image is just as much the subject of a physical relationship, due to the magnitude of the image, but particularly because the resulting photograph is not considered an end in itself but as material to manipulate. The image constitutes the ground on which she can draw or paint. She can cut into the top layer (Celluloses) or carve over it (Pointes Sèches). The negative may be subjected to a cut-out design or, more radically, may get burnt before becoming a source for further printing (Négatifs Dessinés, Firecloud).

The support base may get crumpled, become volumized, resulting in a compromise between photography and sculpture (Cabossés, Barytés Pliés, Pains de Sucre). Finally, the compressed gelatin layer may be detached from its support and end up being glued on wood, canvas or directly on the wall (Mues).

it, experienced it, and found life in it. In other cases, their shaping to achieve volume allows for a different apical inscription by disturbing all our modes and codes of traditional interpretation. These manipulations open up new possibilities for photographic creativity. In altering the image, Sylvie Bonnot’s approach ranges from the most precise hold of the real to pure abstraction.

Through deforming, obliterating, scarring, peeling, or encumbering, Sylvie Bonnot constructs tangible objects from surfaces that are typically smooth, conferring to them a reactive, tactile quality. In altering the photograph’s frigid flatness, she invests it with the quality of a plastic object and simultaneously intensifies the conveyed content of the image: the telluric violence of natural landscapes, the brutal severity of urban constructions, or the expressive force of complex industrial structures.

In stripping the image—in the direct sense of the word—or in detaching the epidermic layer of the support that holds and fixes it, she

Sylvie Bonnot, Trés Grande Mue Torso, 2016.

St Léger, France (detail)

accentuates the organic character of its subject. With the process of the Mue, the images seem to ripple and vibrate in front of one’s eyes, aligning themselves with our perceptual approach. This is particularly the case with the images of bodies chosen for their sculptural plasticity. The act of treating the photographic layer as skin brings out, and allows one to sense, the vigor of the emotional charge with which the artist endows the people she has chosen as models. Notwithstanding Sylvie Bonnot’s predilection for the untamed, for the extremes of climate and weather, which she assails with relish for a physical adventure, she remains no less attentive to people. From the moment she embarks on the Trans-Siberian express, en route from Moscow to Vladivostok, she shares the everyday life of her fellow travelers, whom she gets to know firsthand before turning to their portraits—individualized and sensitive—which end up retaining a direct link to the experiences and landscapes of the journey; and, on reaching Japan, it is with the eye of an anthropologist—which never stoops to cliché—that she follows the crowds and individuals in the heart of Tokyo, subsumed in the tensions and rituals of trains, the metro or cherry blossom festivities.

Covering with paint, obliterating with drawing, scarring, or engraving, which become inscribed in Sylvie Bonnot’s photography, or in its underlying substrata, are not to be taken for enhancements; they are rather the elements that superpose each other or interpenetrate in order to transform the photograph into a polysemic, complex plastic phenomenon.

They either modify it radically as is the case with her Pointes Séches or partially obscure it, as in the case of a painting. In the majority of cases, these two combined registers are to be interpreted as one single stratified subject (to use the formula cherished by Deleuze and Guattari), but they also have their separate efficiency. These are the ins-and-outs of the act of interpretation, which is of great interest as far as Sylvie Bonnot’s procedures are concerned.

Sylvie Bonnot

Sylvie Bonnot. Installation view. TMH 2017

36 — 37

to incorporate what is inscribed in thought.

This produces a phenomenon of resonance, of correlation, between what the artist derives directly from the landscape in situ and what the landscape inspires. On the one hand, the retained image—by its very nature—plays a role in the configuration of the graphics that end up inscribed in it. On the other hand, the graphics disrupt it, and at times so much so that it reduces the image to the level of support even as it completes it. The landscape becomes the territory of the drawing, as it was the territory of the artist’s physical itinerary during the photo shoot. The drawing is a figure subject to interpretation both in the mental space and in the particular space of the landscape.

Sylvie Bonnot, Pain de Sucre Bivalve, 2016.

Western Australia Volumized photography, two baryte prints, ripped, folded and held with polyester straps, mounted on wood. Unique work. 65 x 75 x 72 cm (approx.)

In other words, these two registers are vectors of two temporalities. They coexist in two time and two space dimensions, which correlate, or are differentiated, and which establish a distance in relation to the reading of the spatial and temporal content of the image—and thus they establish the time delay necessary for the reading to distance itself from that of a simplified story.

Drawing a connection between these superimposed figures and the photographic image creates an active rapport between mental projection and a still frame. Far from remaining fixed in the mimetic moment (Adorno) of the underlying instantaneous shot, the photographs of Sylvie Bonnot are animated by a dynamic relationship between two signifiers.

Through the intervention of drawing or of various other superimpositions, the image is made

The modification of photographic images by these different procedures and the accommodation required for their interpretations, or even their deciphering, gives them a particular tonality—that of images that have passed through memory perturbed by life experience.

The images that we record during travel, in our itineraries, in the vicissitudes of our lives, do not remain frozen or intact. They are always distorted by the vagaries of memory, in our mental projections. They are obliterated by the passage of time and new events. The meeting of creation and interpretation, which inscribes a moment from the past in the immediacy of a new space, reminds us that our present is, for the most part, composed of reminiscences, that our present existence is also a composition of successive layers, that the forms that surround us are, for the most part, emanations of the past, and that the images and impressions of the past, truncated or distorted as they are, occupy a major part of our mind.

If one follows the history of Sylvie Bonnot’s oeuvre, the abstract designs associated with the photographic image arise primarily from the need to associate two modalities of expression, both of which are indispensible to the artist. In the early phases of her oeuvre, the practices of drawing and photography were carried out in parallel, separately. Once

Sylvie Bonnot

Petite Mue II - 006 & 008, 2014. Spitsbergen (Svalbard), Norway Unique work. 21.6 x 25 cm (each)

their fusion took place, the abstract networks, mental figures were merged into installations (with Mues). With Dessins in Situ, the graphic features acquired projectile lines into the third dimension of the real architectural space by means of large elastic straps of colors, which stretched across from one point to another (in Berlin, Orléans 2010, Paris 2012, Cugnaux 2016). Finally, the special case of Firecloud can be interpreted as a phenomenon of captured light forced to its paroxysm, to ignition, to cremation. These works present the image of a reality that, by consuming itself, produces a totally singular and enigmatic optical and mental event.

MAKING EN P P A H S G N I H T 38 — 39

The fact that, at the time of the dematerialization of the image by digital technology, Sylvie Bonnot emphasizes the photographic material substance to such a great extent is noteworthy in and of itself, and more so because her extreme manipulations persist in generating an image nevertheless. Like an explosion that leaves behind a crater, a black hole, mudslides, a terrifying fracture, an eruption of darkness.

But also the widow’s habit and lace, lace surrounding the abyss, the sexual and the morbid.

A kind of frozen image that presents itself as the cuttlebone between Holbein’s two ambassadors or as the head of Freud’s Medusa.

These nebulous dark formations are the flipside of her photographs of the Trous dans la Neige. The pictures of snow, disconcerting at first because erotic and icy, are equally intriguing and confusing, at once immaculate and on the verge of a meltdown. Here, as everywhere in Sylvie Bonnot, the play between the negative and the positive takes the image to the brink of oblivion.

Sylvie Bonnot – Biography

GROUP EXHIBITIONS 2017 Transition, Nuit Blanche 2017, Observatoire de l’Espace du CNES, Paris (France) Tableaux Fantômes #6, curated by Nicolas Tourte and Luc Hossepied, MUba Eugène Leroy, Tourcoing (France) 2016 Revoir F. Adzemar, with Daphné Le Sergent and Franz Adzemar, curated by Agnès Violeau, l’Espace des Arts sans Frontières, Paris (France) Équilibre instable, exhibition b. 1982 in Bourg-en-Bresse, lives and works of the Collection Colette and in Saint-Léger-sous-la-Bussière, France Michel Poitevin, Le Carmel, Libourne (France) EDUCATION 2015 Urban Explorations, curated by Jeremy Chua, National Design 2001 – 06 DNSEP, Ecole Nationale Center (Singapore) Supérieure d’Art, Dijon (MA,

Intimenta, a project by Paulwith distinction) Armand Gette, Galerie Porte 2004 – 05 Visiting scholar, Curtin avion, Marseille (France) University, Perth, Australia 2014 Sylvie Bonnot: ArtParis Artfair, with Eric Tabuchi and SOLO EXHIBITIONS Sebastian Wickeroth, Galerie Un-Spaced, Paris (France) 2016 – 17 Contre-Courants, Musée des 2013 Exposition de la vente aux Ursulines (Mâcon) in partnership enchères du 58ème Salon with the Forum Vies Mobiles de Montrouge, Le Beffroi, (SNCF) and the Musée de la Montrouge (France) Roche-sur-Yon (2018) (France) Festival Sidération, CNES, 2016 – 17 Surimpressions, curated by Centre National d’Études Hubert Besacier, Quai des Arts Spatiales, Paris (France) de Cugnaux (France) 2010 In Situ #4: Skydrawing, Mixar, 2015 Sylvie Bonnot: YIA Art Fair, «le 108» with FRAC Centre, Galerie Ségolène Brossette, Orléans (France) Carreau du Temple, Paris 2009 Un Voyage Sentimental, Maison (France) de la Culture, Amiens (France) 2013 Hors Champs, Esox Lucius, La Clayette, Bourgogne (France) RESIDENCIES & COMMISSIONS Sylvie Bonnot: Slick Artfair, Galerie Un-Spaced, Paris 2016 – 17 Derrière La Retenue, commis(France) sioned project for the Facim 2012 Mazarine, Galerie Arnaud Foundation and EDF, in partLefebvre, Paris (France) nership with Actes Sud and 2011 Érosions, Moments Artistiques with the support of Hasselblad – Christian Aubert, Paris Europe, Savoie (France) (France) 2014 – 15 Contre-Courants, commis2010 14868 Kms, Lieu d’Art sioned for the Forum Vies Contemporain La Porcherie, Mobiles (SNCF), Siberia and Ménétreux le Pitois, Tokyo, with the support of Bourgogne (France) Hasselblad Japan (Russia, 2008 Eros est un Rocher, Haus Japan) Burgund, Mainz (Germany) 2015 Urban Explorations, residency, 2005 Plein Air, Fremantle Art Centre, Atelier Damien Valero, Paris Perth (Australia) (France)

2013 Carnets, commissioned project for Le Pavillon and EstEnsemble, Pantin (France) 2012 LAC, Lieu d’Art Contemporain de La Réunion, St Pierre, île de la Réunion (France) RESEARCH TRIPS (2001 – ongoing) Amsterdam (Netherlands) – Nairobi (Kenya) / Hautes Vallées de Savoie (France) / Asturias (Spain) / Venice (Italy) / Siberia – Tokyo (Russia – Japan) / Île de la Réunion (France) / Northern Ireland (UK) / Arctic Archipelago of Svalbard (Norway) / Hokkaido (Japan) / Aran Islands (Ireland) / Hebrides Islands (Scotland) / Aran Islands (Ireland) / Tokyo – Hokkaido (Japan) / Skellig Islands (Ireland) / Perth – Sydney (Australia) / Hong Kong (China) / Vallée des Merveilles, Mercantour National Park (France) / Prague (Czech Republic) / Aran Islands – Dublin – Belfast (Ireland) PUBLICATIONS 2017 Derrière la Retenue, Éditions Fondation Facim and Actes Sud 2016 Contre-Courants, Collection ArtrAversées, Nouvelles Éditions, ed. Jean-Michel Place, texts by François Michaud and Julie Crenn 2015 Du paysage à l’Atelier, artist’s book, Éditions Eric Linard, texts by François Michaud, Sophie Eloy, and Hubert Besacier 2013 Sylvie Bonnot – Hors Champs, chez Esox Lucius, Revue Semaine, n° 48-13, Analogues Éditions

ONTMOET SYLVIE BONNOT EN ZHU HONG MARSHA PLOTNITSKY, oprichter en artistiek directeur van TMH, over het maken van Making Things Happen: Jonge kunstenaars in dialoog I De nadruk op materialiteit en techniek in de post-conceptuele kunst is altijd belangrijk geweest voor het programma van The Merchant House. In de tien voorgaande projecten hebben we de individuele werelden verkend van toonaangevende hedendaagse kunstenaars wiens afzonderlijke oeuvres een bijdrage blijven leveren aan ons begrip en herformulering van het concept van het kunstwerk.

Met Making Things Happen: Jonge kunstenaars in dialoog, verlegt TMH dit seizoen de aandacht naar een nieuwe generatie die de materialiteit omarmt en de inzet van de titel van deze reeks zichtbaar maken kan. Om de voorliefde voor het experiment te benadrukken bestaat de tentoonstellingscyclus uit drie verschillende dialogen, speels en serieus, die zich in samenwerking met de kunstenaars hebben ontwikkeld: Sylvie Bonnot en Zhu Hong, Elsa Tomkowiak en Mary Sue, Boris Chouvellon en Mengzhi Zheng. Hubert Besacier, die als schrijver, kunstcriticus en hoogleraar aan het ENSA in Dijon, de loopbaan van de kunstenaars van het begin af aan volgde en met wie ik dit project mede samen heb gesteld, verklaarde in onze gesprekken over het project:

De mogelijkheid van deze uitwisseling in de werken die als opdracht gemaakt zijn kwam voort uit het idee de hele set van 199 kleine tekeningen op te hangen die samen Zhu Hong’s krachttoer met potlood vormen, La Photographie dans l’art contemporain (Charlotte Cotton, Franse editie, Thames and Hudson, 2005), en deze te installeren als een rimpelende golf over de wanden van de stijlkamer in The Merchant House. Zo werden ze ertoe in staat gesteld een spel te spelen met de 18e-eeuwse plafondschilderingen in de kamer en de geschiedenis van de kunstpresentaties van de Gouden Eeuw in herinnering te roepen. Het feit dat deze tekeningen de bladzijden reproduceren van een naslagwerk over hedendaagse fotografie, en overkomen als negatieven die toeschouwers uitnodigen tot een microscopisch onderzoek en interpretatie, leidde tot wat Besacier het punt/contrapunt effect noemt van Zhu Hong’s getekende en geschilderde concepties tegenover de exotische fotografische visualisaties van Bonnot.

Van daaruit naar buiten denkend, konden Bonnot’s grote overzettingen (Grandes Mues), waarin haar fotografische blik en methode de dimensionaliteit van het beeld ‘werkelijk’ maken, worden opgehangen als een lint van corresponderende barok reliëfs aan de wanden van de voorkamer.

Tijdens de tien jaar na hun afstuderen aan de ENSA in Dijon (beiden met speciale jury vermelding) hebben de kunstenaars verschillende locaties verkend – te voet en ook in de zin van de beweging van de blik – als basis voor hun deskundige oeuvres.

Sylvie Bonnot vertrok voor onderzoeksreizen met haar camera toen ze nog studeerde. De natuur- en stadslandscappen van Australië, Japan, Ierland, Noorwegen, Rusland en de hoog gelegen dalen van de Savoie hebben vorm gegeven aan haar zeer veelzijdige oeuvre, dat te zien is geweest in groeps- en solotentoonstellingen en is opgenomen in museumcollecties in Frankrijk en het buitenland. In haar serie Surimpressions in de Quai des Arts,

40 — 41

Voor mij is kunst een kwestie van een individuele betrokkenheid, maar het is ook een ernstig en vruchtbaar spel dat een collectief avontuur omvat en wordt gespeeld met parameters die eindeloos door anderen worden bijgesteld. Ieder van de kunstenaars die we hebben uitgenodigd volgt een heel eigen en coherente weg die hij of zij met overtuiging heeft gekozen. Ze ontwikkelen hun werk met technische middelen en denkbeelden die verschillend zijn, maar allemaal voortkomen uit een onmiskenbaar hedendaagse visie op de wereld. Het is geen punt om hun te vragen in samenwerking mee te doen aan deze tentoonstelling in TMH,

het is juist gebaseerd op hun vermogen tot uitwisseling – een vermogen dat noodzakelijk en uitgesproken kenmerkend is voor kunstenaars in staat tot volle creatieve reflectie.

Het eerste onderdeel van de cyclus, gewijd aan Zhu Hong (geboren in 1975 in China, nu wonend in Frankrijk) en Sylvie Bonnot (geboren in Frankrijk in 1982) dringt diep door in het territorium van de fotografie als medium en de kracht ervan in relatie tot de gevestigde territoria van teken- en schilderkunst. De kern van de tentoonstelling ligt in het antwoord dat de kunstenaars leverden op onze opdracht tot een werk dat specifiek is voor deze ruimte, waarin zowel de individuele agenda van de kunstenaars als de strategie van de galerie om meta-commentaar te leveren op het historische gebouw, worden weerspiegeld. Bonnot’s belangstelling voor dubbelzinnige architectuur bepaalde haar keus een portret te maken van de pas opgeleverde Nesciobrug over het drukke Amsterdam-Rijnkanaal. Met behulp van haar eigen ‘mue’ techniek, die haar in staat stelt de dunne laag gelatine van een afdruk te verplaatsen naar vrijwel iedere ondergrond, schiep ze een vluchtige muurschildering, die de toepasselijke Franse titel Murmure kreeg: een murmelende versmelting (mue) op een muur (mur) van de fotografische huid van het beeld als bewijs van haar fysieke ervaring op de dag dat de foto gemaakt werd, doordrenkt van de regen, moe van de zware camera.

Zhu Hong’s keuze daartegenover bestaat niet zozeer uit een reflectie op een setting als wel op een situatie. Als meester van het subtiele verwijzende gebaar, bestond haar respons uit een suggestie – waarneembaar als een zwerm van geschilderde zilveren stippen die de wand bedekken tegenover de Nesciobrug – van Bonnot’s zelf-reflectieve beeld tijdens deze prikkelende fotosessie, met haar grote camera (haar trouwe Hasselblad) schaamteloos gericht op de brug die het kanaal overspant en op ons, de toeschouwers, die moeite doen haar schildering te ontcijferen.

Translations

NL vertalingen / NL Translations

Cugnaux, 2016, liet ze haar beelden letterlijk uit de wanden steken, doorscheurd met lijnen als tekeningen en gestold als sculpturen met een uitbarsting van unieke visie en techniek. Door ruimte maken voor een meervoud aan perspectieven buiten het meetkundige vlak van de frontale opname, vangen haar werken waarnemingen op in relatie tot haar eigen lichaam en fysieke bewegingen. Bij haar meest recente project Contre-courants, Musée des Ursulines, Mâcon, hoort een monografie gepubliceerd door Nouvelles Éditions JMP, Parijs, 2016. Haar nieuwste kunstenaarsboek, Derrière la retenue, is het resultaat van een twee jaar durend project in opdracht van de EDF en werd gepubliceerd door de Facim Stichting en Actes Sud. TMH is vereerd de eerste te zijn die deze publicatie kan presenteren tijdens Making Things Happen.

Maar hoe kan een jonge kunstenaar zichzelf een positie geven in de geschiedenis van de fotografie?

Of in de geschiedenis van de beeldende kunst, terwijl de fotografie dominant is in het kunsthistorisch continuüm en in het alledaagse leven van het hyper-gemediatiseerde digitale tijdperk?

Met het oog op de wijde variëteit aan waarden en media in de recente kunst, wat zouden de opties kunnen zijn voor jonge kunstenaars?

Tegen de achtergrond van deze artistieke veelvoud en verscheidenheid aan elementen, vooral in de digitale hypersfeer – die niet lijkt uit te nodigen tot een stabiele kunstpraktijk, In de periode dat de kunstenaars of tot materialiseren, in de zin van herhun studie voltooiden – Bonnot en kenbare objecten – hebben Bonnot Zhu Hong studeerden met hoge en Zhu Hong gekozen voor een onderscheiding af in respectievelijk tegengestelde aanpak; één die aan2006 en 2007 – was de fotografie dacht geeft aan het conceptuele door niet alleen één van de belangrijkste middel van het materieel concrete. kunstvormen geworden, naast schilHet is opmerkelijk dat vergeleken met derkunst en beeldhouwkunst, maar Zhang’s 12m2 de titel van Zu Hong’s was het ook het epicentrum geworden 3M2 niet verwijst naar het drama van een nieuwe breuklijn wat vorm van een politieke performance, maar betreft, toen digitaal geproduceerde direct naar het volume aan licht dat foto’s op groot formaat de kunstmarkt haar kleine atelier binnen kan dringen en de tentoonstellingsruimtes gingen en, zoals iedere schilder nodig heeft, beheersen. Dit waren de werken van daar schilderwerk mogelijk maakt als de inmiddels gevierde afstammelineen ervaring van het uitvoeren van Zhu Hong verhuisde naar Frankrijk gen van het avant-garde conceptuahaar beroep. Door voorbij te gaan om aan de ENSA in Dijon te studeren lisme: Jeff Wall, Craigie Horsfield, (in aan het kunstmatige aspect van het als tegenwicht voor haar klassieke TMH in het seizoen van 2016), Rineke digitale, het openlijk politieke of zelfs opleiding in Shanghai. De veeleiDijkstra en Cindy Sherman, zowel als het gebruik van een medium als consende fijnzinnigheid van haar werk Thomas Struth en Andreas Gursky ceptueel instrument, koos Bonnot voor brengt het oog tot een verhoogd (wiens foto voorkomt in een van de de fotografie met zoveel overgave aan aandachtsniveau, en nodigt de museumcollectes die onderzocht is techniek en het proces dat alles wat toeschouwer uit figuren te ontwaren door Zhu Hong) van de uiterst proze wilde overbrengen en afbeelden tussen glans en ondoorzichtigheid. ductieve Düsseldorfse School. Jonge belichaamd werd in iedere foto, en Zhu Hong is gefascineerd door kunstenaars die rond die tijd zelfafging op het wezen van de fotografie. museumpresentaties en tentoonstel- standig begonnen te werken zouden Met, op het sociale vlak, de natuurlijke lingen. Ze ondervraagt de manier fotografie hebben beschouwd als een onafhankelijkheid van jonge vrouwaarop we beelden waarnemen en aantrekkelijk maar niet langer radicaal wen die een rol speelt, geven beide onderzoekt de Westerse kunst in haar medium in het audiovisuele spectrum. kunstenaars ook een antwoord op de belangrijkste institutionele en histoDit hybride spectrum, dat de waarde voortgaande identiteits-opstand door rische contexten, zowel de precieuze van het afzonderlijke object ter discus- letterlijk (en misschien onbewust) hun als de alledaagse. Deze werk- en sie stelde, was goed geschikt om de geografische identificatie te trotsedenkwijze spreidde ze tentoon in identiteits-politieke problematiek aan ren. Zhu Hong emigreerde van China haar belangrijke projecten in het de orde te stellen die wereldwijd een naar Frankrijk waar ze het risico nam Musée de la Roche-sur-Yon en het trend werd in de kunst en onder cura- zichzelf te vestigen als zelfstandige Pôle Internationale de la Préhistoire, toren. Een goed voorbeeld daarvan kunstenares. Bonnot sloeg haar eigen die haar toegang gaven tot de is Zhang Huan’s performance, 12m2, weg in door zware reizen te maken Paleolitische afdelingen van het uit 1994, waarin hij naakt en overdekt zowel dichtbij als ver weg, in de instituuts museum voor de prehistomet vliegen op een smerig openbaar Westelijke en de Oostelijke wereld, om rie, en in haar recente projecten op toilet in Beijing zat, wat werd vastgehaar fotografisch werk te laten worlocatie, zoals Le Salon in het museum legd op video en gefotografeerd om telen in werkelijke, diep doorvoelde, in Dijon en Décor intérieur in het op groot formaat te worden afgedrukt. lichaamsbewuste reizen.

Château du Grand Jardin in Frankrijk. In de eerste jaren van de 21e eeuw Deze projecten zijn opgezet rond een werd Zhang een internationale ster, en Bij het bekijken van de diversiteit van specifieke serie tekeningen en schil- zijn praktijk werd als een belangrijke hun nieuwe en bestaande werkstukderijen, die in veel gevallen verwijzen bijdrage beschouwd aan het kritische ken in de TMH tentoonstelling, raakt naar bestaand visueel materiaal en vertoog, met sleutelthema’s als fysiek men onder de indruk van het werk zichzelf lenen voor installaties en uitputtende performances, de ellenvan deze jonge kunstenaars vanwege seriematige presentaties. Zhu Hong dige materialiteit van het lichaam, de versmelting van hedendaagse maakt en publiceert kunstenaarsboe- stedelijkheid en afval, de onverholen positiebepaling en origineel denken. ken; haar meest recente boek 3M2 inzet van assistenten en samenwerMen kan zich voorstellen dat Bonnot’s de lumière werd gepubliceerd door king voor de productie van kunst, en geheimzinnige, kleverige oppervlakLienart Éditions, Parijs in 2017. culturele expansie op mondiale schaal. ken, die een samenvoeging van het

kunst) laten ze iedere gemakzuchtige interpretatie achter zich en eisen het op gezien te worden, en uitgebreid gezien te worden, voor de voorzienbare toekomst.

SAMENWERKING ALS EEN PUNT / CONTRAPUNT MEDEPLICHTIGHEID Schrijver en curator HUBERT BESACIER over het gezamenlijke muurwerk van de kunstenaars Omdat ze zich beiden bezig houden met licht, het syncretisme van de waarneming, met verbergen en ontdekken, en de ongewisheid van het zien, waren het werk van Sylvie Bonnot en dat van Zhu Hong voorbestemd elkaar te kruisen.

Ze brengt het beeld direct aan op de muur als een ‘mue’, dat wil zeggen, met de zilver-gelatine zoals die voorkomt in een fotografische druk, maar dan gescheiden van de papieren ondergrond. Op deze manier opnieuw opgebouwd, ondervraagt het beeld zijn eigen onderwerp – de architectonische structuur, zowel solide als in de lucht zwevend – en doet het verschijnen als iets dat breekbaar is en beweegt, alsof het een weerspiegeling in het water is, in een glimp gezien of in beweging gebracht door een passerende boot of een windvlaag.

42 — 43

De dialoog tussen deze twee kunstenaars is te lezen als een punt/ contra-punt-medeplichtigheid, des te meer omdat hij het resultaat is van de toepassing van twee tegengestelde processen: het werk van Sylvie Bonnot bestaat uit het scheiden van het beeld Ter gelegenheid van de eerste tenvan zijn drager om het op de wand te toonstelling in de reeks Making Things kunnen plakken, terwijl het werk van Volgens Jo Elison (Financial Times, Happen: Jonge kunstenaars in dialoog, Zhu Hong bestaat uit een geschilderde zondag 7 oktober, 2017) heeft het kozen de kunstenaars – die de ruimte textuur die ze vervolgens van de wand agentschap Getty Images recentelijk van The Merchant House delen – pelt, waarna weinig meer achterblijft aangekondigd dat het niet langer ervoor twee op de muur aangebrachte dan tussenliggende sporen. Het zijn beelden zal accepteren die eruitzien interventies te maken, tegen over twee vluchtige beelden die elkaar alsof ze gephotoshopped zijn en dat elkaar geplaatst, in de passage tussen kruisen en met elkaar harmoniseren, de kinderen van de Generatie Z de de twee grote ruimtes van de galerie. waardoor de gewaarwording ontstaat digitale manipulatie van selfies als Deze twee interventies zijn kenmervan een voortvluchtig zicht, voor even, achterhaald afwijzen, om in plaats kend voor hun bijzondere persoonlijke in het voorbijgaan, vastgelegd. daarvan te grijpen naar het rauwe en vaardigheden en voor de wijze waarop ongepolijste in een hervonden wens ze zich verhouden tot de fotografie en voor ongefilterde zelf-representade schilderkunst.

SYLVIE BONNOT: tie. Bonnot en Zhu Hong, zoals kan EEN FYSIEKE ERVARING worden verwacht van radicale kunste- Hun gezamenlijke medeplichtigheid VAN FOTOGRAFIE naars van hun generatie, benaderen komt voort uit de keuze om niet één hun werk – en make things happen werk te maken, maar een tweelingHUBERT BESACIER gaat verder over – vanuit het standpunt van een rauw beeld te scheppen – gebaseerd op het werk van Sylvie Bonnot en ongepolijst verlangen, een diepe wederkerigheid en uitwisseling – hang naar het maken van en kijken waarin ieder afzonderlijk deel verwijst Sylvie Bonnot verhoudt zich op een naar kunst als een wezenlijk bestand- naar het ander. Zhu Hong blijft trouw dubbele fysieke wijze tot de fotografideel van het leven. Met de kalmte aan haar voorkeur voor datgene wat sche praktijk. Vanaf het begin van haar en het zelfvertrouwen van waarlijk ultradun is en onvoltooid blijft. Haar uit- werk als kunstenaar heeft ze door de visionaire scheppers, verbinden ze gangspunt is een afbeelding van Sylvie ruigste landschappen gereisd –de zonder schaamte hun kunstwerken Bonnot die bezig is foto’s te maken in kliffen van Ierland, de Aran-eilanden, aan de werkelijkheid van hun oorAmsterdam. Met dit beeld als einddoel de gletsjers van het eilandenrijk sprong en benodigde technische brengt Zhu Hong een witte hoogglan- bij Spitsbergen, de ijsvlakten van expertise, en nemen zo een voorschot zende tint, met een minieme toevoeHokkaido, de Australische woestijn. op het tijdperk van authenticiteit. Als ging van zilver, aan op het doffe opper- De tijd die ze wijdt aan het nemen van bewijs voor de reikwijdte van hun vlak van de wand. Hiermee dwingt ze een foto is een performatief genoperspectief en de directheid van hun de toeschouwer extra moeite te doen men risico. Ze verkent en beschouwt niet-vooringenomen blik – poëtisch om het beeld onder een schuine hoek de ruimtelijke dimensie in relatie tot en zonder slagzinnen tot uitdrukking tegen het licht te ontcijferen. haar lichaam, ze trekt sporen door het gebracht – verjagen deze werken, of Sylvie Bonnot’s keuze bestond eruit landschap en stelt het op de proef. ze nu van groot of klein formaat zijn, een brug te fotograferen waarvan In de tweede fase, in haar studio, iedere zweem van ingesleten noties twee banen zich afsplitsen over het is haar werk aan het beeld net zo van ‘vrouwenwerk’. In hun confrontatie water – exact de brug die we haar sterk het onderwerp van een fysieke met camaraderie, erotiek, voyeurisme zien fotograferen in het beeld waar relatie, vanwege de omvang van het en verwondering over het leven (en de Zhu Hong een toespeling op maakt. beeld, maar specifieker nog omdat ze

Translations

lichamelijke en het waarneembare zijn, hun oorsprong niet vinden in de trendsetting grote fototableaus, maar in de oudere multidimensionale topografieën van Robert Smithson en de sculpturale concepten van Richard Serra. Men kan zich voorstellen hoe Zhu Hong haar blik op Westerse kunstruimtes en op haar atelier vermengt met flinterdunne kalligrafische tekens, die Besacier in zijn essay ‘ultradun’ noemt, door de institutionele kritiek van Broodthaers te hernemen in termen van afzonderlijke kunstvoorwerpen (met zowel verwijzingen naar Broodthaers als naar Duchamp in hun kielzog). In deze tentoonstelling in TMH onthullen deze diep fysieke werken – of het nu Zhu Hong’s verstilde potloodtekeningen zijn van digitale beelden of Bonnot’s oneerbiedig verscheurde foto’s – hun functie als microkosmische locaties voor kunst in een hedendaagse zin.

de foto niet als een doel op zichzelf beschouwt, maar als te manipuleren materiaal. Het beeld is de ondergrond waarop ze kan tekenen of schilderen. Soms snijdt ze in de bovenlaag (Celluloses) of krast ze eroverheen (Pointes sèches). Het negatief kan materiaal voor een cut-out worden of, nog radicaler, verbranden om grondstof te worden voor een volgend drukproces (Négatifs dessinés, Firecloud).

De drager kan verkreukeld worden, maar volume behouden, wat resulteert in een compromis tussen fotografie en sculptuur (Cabossés, Barytés pliés, Pains de sucre). Tenslotte kan de samengedrukte laag gelatine worden losgemaakt van de drager en gelijmd worden op hout, doek of direct op de wand (Mues).

matrix van de manier waarop ze het heeft benaderd, heeft ervaren en er leven in heeft aangetroffen. In andere gevallen geven de vervormingen die volume creëren de kans weer andere op de spits gedreven inscripties aan te brengen, door al onze gewoontes en codes van traditioneel interpreteren te verstoren. Deze manipulaties ontsluiten nieuwe mogelijkheden voor fotografische creativiteit. Met het veranderen van het beeld varieert Sylvie Bonnot’s aanpak van de meest nauwkeurige greep op de realiteit tot pure abstractie.

Door middel van vervormen, vernietigen, verminken, afpellen of overbelasten construeert Sylvie Bonnot tastbare objecten uit oppervlaktes die meestal glad zijn, zodat ze een Het isolement dat ze ervaart tijdens reactieve, tactiele eigenschap krijhaar solitaire reizen verleent een gen. In het veranderen van de koele sterke subjectieve ondertoon aan platheid van de foto laadt ze die op de foto’s van Sylvie Bonnot. En toch met de eigenschap van een plastisch blijven de beelden een getuigenis van object en intensiveert tegelijkertijd het exotische karakter van het landde overgebrachte inhoud van het schap dat de reis inspireerde. Die ver- beeld: het aards geweld van natuursmelting van subjectiviteit en objecti- lijke landschappen, de meedogenloze viteit die door de lens van de camera stedelijke constructies of de exprespasseert blijft niet beperkt tot het sieve kracht van complexe industriële gezichtsveld van de foto die ze maakt structuren. Ze accentueert het organiof de kadrering ervan. Het ontwikkelt sche karakter van het onderwerp door zich buiten het fotografische gebaar het beeld van zijn huid te ontdoen om. Bij terugkomst in de studio vindt – in de meest letterlijke zin van het de tweede manipulatie plaats, die èn woord – of door de opperhuid los het unieke van de visie accentueert te halen van de drager die het beeld èn een nieuwe objectieve afstand draagt en vasthoudt. Als gevolg van schept. Op deze manier versmelten de Mue-procedure lijken de beelden de formele eigenschappen van het voor je ogen te rimpelen en trillen; onderwerp – die van de wijze van ze passen zich aan aan onze stijl van vastleggen, van het afdrukken en van waarnemen. Dit is vooral het geval bij de interventies waaraan het is onder- de beelden van lichamen die gekozen worpen – met elkaar, wat bijdraagt zijn om hun sculpturale plasticiteit. aan de plastische kracht van het werk De daad om de fotografische laag zodra de laatste gedaanteverwisseling als een huid te behandelen toont is voltooid. ons, en laat ons de kracht voelen van de emotionele lading die de kunAl deze werkwijzen hebben hun reden. stenaar toekent aan de mensen die Sommige foto’s die Sylvie Bonnot ze als model heeft gekozen. Ook al terugbrengt van haar reizen worden heeft Sylvie Bonnot een hang naar apart gezet en bewaard zoals ze het ongetemde, naar de extremen in zijn. Het worden objecten met een klimaat en weer, die ze gretig omarmt klassieke weergave van grote techvoor een fysiek avontuur, toch blijft nische perfectie en onthullen een ze aandacht houden voor mensen. unieke relatie tot de reisroute. Maar Vanaf het moment dat ze vertrok met de behandeling die ze geeft aan het de Transsiberië Express, van Moskou merendeel van de beelden verleent naar Vladivostok, deelt ze het leven hen een subjectievere dimensie. van alledag van haar medereizigers, Bijvoorbeeld, de grafische voorsteldie ze eerst leert kennen en dan pas lingen die ze op de landschappen portretteert – geïndividualiseerde aanbrengt leggen een mentale en gevoelige portretten – die uiteinafgelegde weg vast, of simpelweg een delijk een koppeling maken met de

ervaringen en landschappen van de reis; en, bij het bereiken van Japan, volgt ze de menigtes en individuen in het hart van Tokyo, ondergedompeld in de spanningen en de rituelen van treinen, metro’s of kersenbloesemfestivals, met het oog van een antropoloog, die daarbij nooit in clichés vervalt.

Met verf bedekken, met tekeningen kapot maken, verminken of inkerven, al die dingen die onderdeel worden van Sylvie Bonnot’s fotografie en haar onderliggende lagen, zijn niet zomaar op te vatten als uitbreidingen; het zijn eerder de elementen die elkaar afdekken en doordringen om de foto te veranderen in een veelduidig, complex plastisch verschijnsel. Ofwel ze vormen het radicaal om, zoals in het geval van haar Pointes sèches, ofwel ze verduisteren het gedeeltelijk, zoals het geval is bij een schilderij.

In de meeste gevallen zijn deze twee gecombineerde registers te interpreteren als één en hetzelfde gelaagde onderwerp (om de lievelingsformule van Deleuze en Guattari te gebruiken), maar ze hebben ook ieder hun afzonderlijke doelmatigheid. Dit zijn de verschillende kanten van de daad die interpretatie is, wat erg interessant is in het geval van Sylvie Bonnot’s procedures. Met andere woorden, deze twee registers zijn twee vectoren in de tijd. Ze bestaan samen in twee dimensies van tijd en ruimte, die verband houden met elkaar, of van elkaar verschillen, en die afstand scheppen in relatie tot het lezen van de ruimtelijke en tijdsgebonden inhoud van het beeld – en op die manier zorgen ze voor een vertraging die noodzakelijk is om de lectuur afstand te laten nemen van een versimpeld verhaal.

Het leggen van een verband tussen deze over elkaar geplaatste figuren en het fotografische beeld schept een actieve verhouding tussen de mentale projectie en het stilstaande beeld.

De foto’s van Sylvie Bonnot blijven verre van gevangen in het mimetische moment (Adorno) van de onderliggende opname; ze zijn bezield door een dynamische verhouding tussen twee signifiers. Door middel van de interventie die een tekening is of iets anders dat eroverheen is geplaatst, zijn de beelden gedwongen Bonnot’s mentale inscripties in zich op te nemen.

Dat veroorzaakt een resonantie-proces – verbanden komen tot leven – tussen

44 — 45

haar oeuvre, werden het tekenen en de fotografie parallel naast elkaar uitgevoerd, in afzondering. Vanaf het moment dat ze versmolten kwamen de abstracte netwerken, de mentale figuren samen in installaties (Mues).

Met Dessins in situ, werden de grafische elementen, als projectielen, lijnen in de derde dimensie van de werkelijke architectonische ruimte door middel van grote elastische kleurbanden, die van het ene naar het andere punt de ruimte konden oversteken (in Berlijn, Orléans 2010, Parijs 2012, Cugnaux 2016). Tot slot kan het speciale geval van Firecloud worden uitgelegd als een verschijnsel waarin opgevangen licht tot een climax, tot ontbranding, tot crematie wordt gedwongen. Deze werken geven, door zichzelf te verteren, een beeld van De bewerking van fotografische beel- de werkelijkheid dat een volkomen den door deze verschillende proceunieke en raadselachtige optische en dures en de vereiste aanpassingen mentale gebeurtenis oplevert. voor hun interpretaties, of zelfs hun ontcijfering, geven ze een eigen tona- Het feit dat Sylvie Bonnot, in een tijd liteit – die van beelden die door een dat het beeld door de digitale fotogrageheugen zijn gegaan dat bewogen fie wordt gedematerialiseerd, zo dwinis door de ervaringen van het leven. gend de materiële substantie van het De beelden die we aanmaken tijdens fotografisch materiaal benadrukt, is op een reis, onderweg, in de afwisseling zichzelf al opmerkelijk, en des te meer van ons leven, blijven niet bevroren omdat haar extreme bewerkingen of intact. Ze worden altijd vervormd ondanks alles koppig doorgaan met door de grillen van het geheugen, in het opwekken van beelden. Als een onze mentale projecties. Ze worden explosie die een krater, een zwart gat, weggevaagd door het verstrijken van aardverschuivingen, een afschrikwekde tijd en door nieuwe gebeurteniskende kloof, een uitbraak van duistersen. De ontmoeting tussen creatie en nis achterlaat. Maar ook het gewaad interpretatie, dat een moment uit het van een weduwe met kant, kant dat verleden doet oplichten in de onmid- de afgrond omzoomt, het seksuele en dellijkheid van een nieuwe ruimte, sombere. Een soort bevroren beeld herinnert ons eraan dat ons heden dat zich presenteert als de inktvisgrotendeels is samengesteld uit schelp tussen de twee ambassadeurs terugkomende mentale beelden, dat van Holbein of als het hoofd van ons bestaan in het heden ook een Freuds Medusa. Deze nevelige duiscompositie is van opeenvolgende tere formaties zijn de keerzijde van lagen, dat de vormen om ons heen haar foto’s van de Trous dans la neige. grotendeels uitstralingen van het De opnames van sneeuw, aanvankelijk verleden zijn en dat de beelden en verontrustend – want erotisch en ijzig indrukken uit het verleden, afgevlakt – zijn even intrigerend als verwarrend, of vervormd als ze mogen zijn, een tegelijkertijd smetteloos en op het belangrijk deel van onze geest in punt van wegsmelten. Hier, net als beslag nemen. in andere werken van Sylvie Bonnot, brengt het spel tussen negatief en Wie de geschiedenis van Sylvie positief het beeld tot aan de rand van Bonnot’s oeuvre volgt ziet dat de de vergetelheid. abstracte ontwerpen die gekoppeld worden aan het fotografische beeld voornamelijk voortkomen uit de behoefte twee modaliteiten van expressie aan elkaar te verbinden, die beide onontbeerlijk zijn voor de kunstenaar. In de vroege fases van

Translations

wat de kunstenaar direct uit het landschap ter plekke haalt en dat waartoe het landschap inspireert. Aan de ene kant speelt het vastgehouden beeld als gevolg van zijn eigen aard een rol in de configuratie van de grafische toevoegingen die er uiteindelijk op worden aangebracht. Aan de andere kant verstoren die grafische toevoegingen het beeld, soms zo ingrijpend dat ze het beeld terugbrengen tot niets meer dan een dragend oppervlak, zelfs al vullen ze het beeld aan. Het landschap wordt het territorium voor de tekening, zoals het ook het territorium was voor de fysieke route die de kunstenaar aflegde tijdens de fotoshoot. De tekening is een figuur die geïnterpreteerd moet worden in de mentale ruimte en in de specifieke ruimte van het landschap.

Hubert Besacier Textes originaux en FR / Original Texts in FR COLLABORATION POUR UN CHAMP/CONTRECHAMP COMPLICE

sur l’eau que le passage d’un bateau ou d’un souffle de vent peut venir troubler ou disloquer.

HUBERT BESACIER, critique d’art et curateur, à propos de l’œuvre murale collaborative des artistes

Ce dialogue se présente comme un champ/contrechamp complice, bien qu’il résulte de procédés contraires, le travail de Sylvie consistant à séparer l’image de son support pour la maroufler sur le mur, alors que le travail de Hong consiste à peindre au travers d’une trame qu’elle décolle ensuite du mur pour n’y laisser que des traces interstitielles. Deux images évanescentes qui se croisent et s’accordent pour recréer la sensation d’une vision fugitive, saisie au passage, dans l’instant.

Préoccupées par la lumière, le syncrétisme perceptif, l’occultation et le recouvrement, la précarité d’une vision, les œuvres de Sylvie Bonnot et de Zhu Hong devaient se rencontrer.

A l’occasion de la première exposition du cycle: Young Artists in Dialogue, les deux artistes qui partagent les espaces de la Merchant House, ont décidé de réaliser deux interventions murales, placées en vis à vis dans l’espace transitoire qui se trouve entre les deux salles principales de la galerie. Deux interventions caractéristiques de leurs savoir-faire spécifiques et de leur façon très personnelle de mettre en jeu photographie et peinture.

Leur complicité se noue là, dans leur choix, non pas de faire œuvre commune, mais de faire une pièce double dont chacune des parties renvoie à l’autre, se fondant sur la réciprocité, l’échange. Hong y est fidèle à sa prédilection pour l’infra-mince et pour le lacunaire. Son point de départ est l’image de Sylvie au travail, au cours d’une prise de vues dans la ville d’Amsterdam. Pour ce faire, elle utilise une nuance de blanc très brillant, à peine additionnée d’une pointe d’argent, sur le fond blanc mat du mur, ce qui exige de la part du spectateur un effort de déchiffrage et une lecture latérale en lumière rasante.

Pour sa part, Sylvie a choisi la photographie d’un pont dont les deux voies s’écartent sur les flots et qui est bien celle qu’on la voit prendre sur l’image traitée par Hong. Elle en applique à même le mur la “mue", c’est à dire la surface gélatineuse du tirage photographique qu’elle a décollé de son support papier. L’image ainsi reconstituée met à l’épreuve son propre sujet – structure architecturale à la fois solide et aérienne – le laissant apparaître de façon fragile et mouvante, comme saisie par un reflet

sculpture. (Cabossés, Barytés pliés, Pains de sucre). Enfin, la pellicule de gélatine impressionnée peut aussi être détachée de son support et repositionnée sur papier Arches, ou encore marouflée sur bois, sur toile ou directement sur un mur (Mues).

L’isolement dans ses périples solitaires, confère aux prises de vues de Sylvie Bonnot une forte teneur subjective.

Cependant les images qu’elle en rapporte sont dans le même temps tributaires du caractère exotique du paysage parcouru. Cette fusion entre objectivité et subjectivité qui passent simultanément à travers l’objectif de l’appareil, ne se limite pas à la prise de vue et au cadrage. Elle se développe au delà du geste photographique.

SYLVIE BONNOT: Lorsque de retour à l’atelier, elle entreUNE EXPÉRIENCE PHYSIQUE prend d’en manipuler les tirages, il se DE LA PHOTOGRAPHIE produit une seconde appropriation qui accentue la singularité d’une vision HUBERT BESACIER à propos du tramais qui crée simultanément une vail de Sylvie Bonnot nouvelle distanciation objective. Ainsi fusionnent les qualités formelles du Sylvie Bonnot entretient un rapport sujet, celles de sa captation, celles du doublement physique avec la pratique tirage et celles des interventions auxphotographique. Depuis les débuts quelles il est soumis, pour contribuer de son travail d’artiste, elle parcourt à la force plastique de l’œuvre une fois les paysages les plus rudes, qu’il son ultime métamorphose accomplie. s’agisse des falaises d’Irlande, des îles d’Aran, des glaces de l’archipel Toutes ces modalités ne sont pas du Spitzberg, de la banquise d’Hokgratuites. Une part des prises de vue kaïdo ou du désert australien. Le qu’elle rapporte de ses périples sont temps consacré aux prises de vues conservées telles quelles. Elles font est une aventure performative. Elle l’objet de réalisations classiques d’une prend d’abord la mesure de l’espace grande perfection technique et portent avec son corps, elle arpente le payla marque de ce rapport tout à fait sage, elle l’éprouve. Dans un second singulier avec le territoire parcouru. temps, celui de l’atelier, le travail avec Mais les traitements qu’elle fait subir l’image est également l’objet d’un a posteriori à la plupart de ses images rapport physique: par son amplitude, leur apportent une dimension plus mais surtout parce que la photograsubjective encore. Par exemple, le phie obtenue n’est pas considérée graphisme qui s’inscrit sur un paycomme une fin en soi mais comme sage y projette un parcours mental ou un matériau à manipuler. L’image simplement le schéma qui caractérise constitue une base sur laquelle elle la façon dont il a été abordé, éprouvé, dessine ou peint. Elle en découpe la vécu. Dans d’autres cas, leur façonnage première couche (Celluloses) ou la en volume permet de les inscrire dans grave (Pointes sèches). Le négatif peut un nouvel espace en bouleversant recevoir un dessin au cutter ou plus tous nos modes et codes de lecradicalement être brûlé avant de faire ture traditionnels. Ces manipulations l’objet de nouveaux tirages (Négatifs ouvrent les possibles de la création dessinés, Firecloud). Le support peut photographique. En altérant l’image, être froissé, mis en volume, constituer Sylvie Bonnot explore le champ des un compromis entre photographie et approches qui vont de la saisie la plus

Si Sylvie Bonnot montre une prédilection pour les contrées sauvages, les climats extrêmes, qu’elle affronte par goût de défis physiques, elle n’en n’est pas moins attentive à l’humain. Lorsqu’elle s’embarque dans le Transsibérien, de Moscou à Vladivostok, elle partage le quotidien des voyageurs avec qui elle se familiarise avant d’en faire des portraits individualisés et sensibles qui ne sont dissociés ni de leur vécu, ni des paysages traversés et, parvenue au Japon, c’est avec un œil d’anthropologue, sans verser dans le cliché, qu’elle suit les foules et les individus au cœur de Tokyo, relevant les tensions et les rites dans le train, le métro ou à la fête des cerisiers en fleurs.

présent est fait, pour une grande part, de rémanences, que notre existence présente est ainsi faite de couches successives, que les formes au milieu desquelles nous évoluons sont en grande partie les émanations du passé et que les images et les impressions du passé, tronquées ou déformées, occupent une partie majeure de notre esprit.

Si l’on suit l’historique de l’œuvre, le dessin abstrait associé à l’image photographique relève d’abord de la nécessité d’associer deux modalités d’expression qui sont autant l’une que l’autre indispensables à l’artiste.

Dans un premier temps, les pratiques du dessin et de la photographie ont été menées de front, séparément.

Lorsque s’est produite leur fusion, les réseaux abstraits, figures mentales, se sont muées en installations.

Avec les Dessins in Situ, les traits du graphisme sont désormais projetés en trois dimensions dans des espaces architecturaux réels, au moyen de larges sangles de couleurs que leur élasticité permet de tendre d’un point à un autre (Berlin, Orléans 2010, Paris 2012, Cugnaux 2016).

Enfin, on peut interpréter le cas particulier des Firecloud, comme un phénomène de captation de la lumière poussé à son paroxysme, jusqu’à l’ignition, jusqu’à la crémation. Ces œuvres présentent l’image d’une réalité qui en se consumant, produit un événement optique et mental singulier et énigmatique. Outre le fait qu’à l’heure de la dématérialisation de l’image par le numérique, elles mettent en avant la substance matérielle photographique au premier degré, ces manipulations extrêmes n’en persistent pas moins à générer de l’image. Après l’explosion, le cratère, le trou noir, désagrégation foncière, sombre crépitement, éruption d’obscurité. Le deuil en dentelles.

Dentelle autour du gouffre, le sexe ou la mort. Une image calcinée qui s’appréhende comme l’os de seiche entre les deux ambassadeurs, ou comme la tête de Méduse freudienne. Ces nébulosités ténébreuses sont l’envers des photographies des Trous dans la neige. Car certaines de ces photos de neige, d’abord troublantes, à coup sûr érotiques et glacées, sont tout aussi intrigantes, déroutantes, à la fois immaculées et prêtes à fondre. Une fois de plus, ce jeu entre négatif et positif amène l’image au bord du néant.

46 — 47

Le recouvrement par la peinture, l’oblitération par le dessin, la scarification, la gravure qui s’inscrivent sur la photographie ou dans sa substance, ne sont pas à prendre pour des surcharges, mais comme des éléments qui se superposent ou s’interpénètrent pour transformer la photographie en un phénomène plastique complexe polysémique. Soit qu’ils la modifient radicalement comme c’est le cas pour les Pointes sèches, ou qu’ils l’occultent partiellement comme

avec la peinture. Dans la plupart des cas, ces deux registres combinés sont à prendre à la fois comme un seul sujet stratifié (Pour reprendre une formule chère à Deleuze et Guattari), mais sont également efficientes séparément.

C’est le va et vient de la lecture qui fait tout l’intérêt de ce procédé. C’est à dire que ces deux registres sont les vecteurs de deux temporalités. Ils font cohabiter deux temps et deux espaces qui se répondent, correspondent ou se différencient, ce qui établit une distance par rapport à la lecture du contenu spatial et temporel de l’image et établit le délai nécessaire à une lecture distanciée de toute anecdote.

La mise en relation de ces figures et de l’image photographique crée un rapport actif entre la projection mentale et l’image arrêtée. Loin de rester figées dans l’instant mimétique (Adorno) de leur saisie instantanée, les photographies de Sylvie Bonnot s’animent d’un rapport dynamique entre deux signifiants. Par l’intervention du dessin ou de diverses surimpressions, ce qui est inscrit dans la pensée vient s’incorporer à l’image. Il se produit un phénomène de résonnance, de corrélation, entre ce que l’artiste prélève directement du paysage in situ et ce que le paysage lui inspire. D’une part, l’image retenue, par sa nature, joue son rôle dans la configuration des graphismes qui viennent s’y inscrire. D’autre part, le graphisme la perturbe, parfois jusqu’à n’en faire plus qu’un support et dans le même temps la complète. Le paysage devient alors le territoire du dessin, comme il a été le territoire de l’artiste lors de son parcours physique de prises de vues.

Le dessin est une figure lisible à la fois dans l’espace mental et dans l’espace particulier du paysage. La modification des images photographiques par ces différents procédés et l’accommodation que requiert leur lecture, voire leur déchiffrage, leur donne une tonalité particulière qui est celle des images passées par la mémoire et perturbées par la vie. Les images que nous enregistrons lors de nos voyages, dans nos parcours, dans les péripéties de notre existence ne restent pas ni figées, ni intactes. Elles sont toujours déformées par les aléas de la mémoire, nos projections sentimentales. Elles sont oblitérées par le passage du temps et de nouveaux événements. Cette combinaison qui inscrit un moment révolu dans l’immédiateté d’un espace nouveau, nous rappelle que notre

Translations

précise du réel jusqu’à l’abstraction. Par la déformation, l’oblitération, la scarification, la desquamation, la surcharge, elle reconstruit des objets tangibles à partir de surfaces habituellement lisses leur conférant une qualité sensible, tactile. En altérant sa planéité glacée, elle redonne à la photo une qualité d’objet plastique tout en intensifiant ce que véhicule l’image: la violence tellurique des paysages naturels, la rigueur brutale des constructions urbaines ou la vigueur expressive des enchevêtrements de structures industrielles. En la dépouillant – au sens premier du terme – et en en détachant l’épiderme du support qui le tend et le fige, elle accentue le caractère organique du sujet. Avec le procédé de la Mue, l’image se plisse et vibre sous le regard, elle s’accorde au caractère vivant de l’approche perceptive. En ce qui concerne plus particulièrement l’image des corps, choisis pour leur plasticité sculpturale, le fait de traiter la photo comme une peau apporte également une vigueur dans laquelle on décèle toute la charge affective que l’artiste porte aux personnes qu’elle a élues comme modèles.

The Merchant House

EN The Merchant House (TMH) presents contemporary art in a project-based curated program with sales of art as a funding strategy. Established in 2012 by Marsha Plotnitsky, Artistic Director, it is a modern take on the Amsterdam tradition of a merchant. The program aims to contribute to important artists’ careers, to participate in international art historical discourse, and to stimulate a vibrant cultural dialogue in the city of Amsterdam.

TMH has showcased artists who have been strategically forging a most singular creative language, including international and Dutch innovators such as Henk Peeters, Jan Schoonhoven, André de Jong, Chuck Close, Carolee Schneemann, Hilarius Hofstede, Craigie Horsfield, Judit Reigl, and Pino Pinelli.

Each exhibition is accompanied by related cultural and research events and extensive catalogues as documentation.

The projects of TMH have up until now queried performative contribution to contemporary art mediums and their material expression. The shows have been based on extensive research conducted directly with the artists and have represented the artists’ first full-scale exhibitions in Amsterdam.

Colophon

NL The Merchant House (TMH) presenteert hedendaagse kunst in een programma van gecureerde projecten, ondersteunt door de verkoop van kunst. Het is in 2012 opgericht door Marsha Plotnitsky, artistiek directeur, als een moderne kijk op de Amsterdamse traditie van de koopman.

Het programma streeft ernaar bijdrage te leveren aan de loopbanen van belangrijke kunstenaars, deel te nemen aan de internationale kunsthistorische discussie en een levendige culturele dialoog in de stad Amsterdam te stimuleren.

MAKING THINGS HAPPEN: YOUNG ARTISTS IN DIALOGUE I Sylvie Bonnot & Zhu Hong November 2017

TMH toont werk van kunstenaars die op strategische wijze een hoogst eigenzinnige beeldtaal hebben gesmeed, waaronder internationale en Nederlandse vernieuwers als Henk Peeters, Jan Schoonhoven, André de Jong, Chuck Close, Carolee Schneemann, Hilarius Hofstede, Craigie Horsfield, Judit Reigl en Pino Pinelli. Iedere tentoonstelling gaat vergezeld van een programma van culturele evenementen en interdisciplinaire onderzoeksbijeenkomsten, en uitgebreide catalogi ter documentatie.

@The Merchant House Marsha Plotnitsky, Founding Artistic Director Herengracht 254 1016 BV Amsterdam www.merchanthouse.nl

De projecten van TMH richtten zich tot nu toe op performatieve bijdragen aan het medium in de hedendaagse kunst en zijn materiële uitdrukking. De tentoonstellingen zijn gebaseerd op uitgebreid onderzoek in samenwerking met de kunstenaars en hebben voor ieder hun eerste omvangrijke tentoonstelling in Amsterdam voorgesteld.

Marsha Plotnitsky Artworks: Sylvie Bonnot © 2017 Zhu Hong © 2017 Published on the occasion of the exhibition: Sylvie Bonnot & Zhu Hong The Merchant House 23 September — 12 November 2017

Contributor Hubert Besacier Graphic Design Stefan Altenburger & Mattijs de Wit Editorial Advice and Translation (Dutch) Dirk van Weelden Participating Associate Eva Mak (MA, University of Cambridge)

Editing Martin Whitehead (PhD, Purdue University) Inge-Vera Lipsius (BA, University of Cambridge) Photography Gert-Jan van Rooij Paper Colorplan (Cover), Cyclus Offset, Magno Silk Typefaces Theinhardt, Futura, Courier Printing Tielen Special Thanks Hans Abbing of Abbing 3D Projects Art Handling Services BV