De Poorter
De wijkkrant voor de binnenstad
Biesboschboek: Dierbare herinneringen
Er valt paling uit de lucht, we maken de begrafenis van een eikel mee en spreeuwen roesten (rusten) in het riet. Dat gebeurt allemaal op de eerste pagina’s van Dierbare Herinneringen, het nieuwe Biesboschboek van Wim Van Wijk en Henk van Dalen. En zo ook: een paashaas die eieren uitbroedt, een kip die ontbijt op bed krijgt, paarden die koeien ten dans vragen, schapen die een vos opjagen, een buizerd die voor het sterven afscheid komt nemen.
En dan zijn we nog pas op pagina 19 van de 88 die het boek telt. Met een kristallen pennetje beschrijft Wim Van Wijk de opvallende gebeurtenissen die moeder natuur hem dagelijks toont. En met onvervalst pastelkrijt roept Henk van Dalen deze miniaturen tot bloei. Samen maakten ze er een prachtboek van.
Tijd voor interview
Daar zitten ze dan: twee doorgewinterde Biesboschgangers: Wim Van Wijk en Henk van Dalen in het atelier van Henk, op de Singel. Dat atelier heeft meer weg van een museum met allerlei botjes, potjes, schedeltjes, weefsels, boeken, prenten, foto’s en kunstwerken. Wim, zoon van een jachtopziener en verknocht aan de Biesbosch, woont daar nog steeds in zijn geboortehuis. Henk, zoon van een kunstenaar, is er getogen sinds
hij op zijn zesde dit wonderbare landschap betrad, nacht en dag struinend en schetsend. Vader van Wijk, de strenge jachtopziener, moest wel wennen aan de dagelijkse en nachtelijke tochten van Henk en slingerde de onbevoegde overtreder dan ook meermalen op de bon. Jonge Henk wist de Rijkspolitie te overtuigen van zijn goede bedoelingen en kreeg gedaan dat de verbalen versnipperd werden. Later kwam het goed tussen Henk en Wims vader. Het kwam ook goed met Wim. De twee ontmoetten elkaar in Bibelot, toen nog op het Steegoversloot, waar ze hun ervaringen uitwisselden. Bijvoorbeeld Henk over de kerkuil die over zijn schouder mee kwam kijken als hij aan het schetsen was, of de wezel die langs hem heen schoof: totaal niet bang.
Lees verder op pag 2
En met onvervalst pastelkrijt roept Henk van Dalen deze miniaturen tot bloei.
Dordtse verhalen komen tot leven:
Digi-Tales over parken in première
In filmtheater De Witt beleefden vier bijzondere digitale verhalen, zogenaamde ‘digi-tales’, eind november hun première. Deze korte filmpjes, gemaakt door inwoners van Dordrecht, brachten persoonlijke herinneringen aan bekende Dordtse parken tot leven.
Het project, onderdeel van het culturele initiatief de Dordtse VerhalenTafel, draait om het verzamelen en delen van verhalen die de stad rijk maken. De première was een feestelijke middag vol verhalen, ontmoetingen en trots. Eerst een hartelijk welkom van initiatiefnemers Pim van Bezooijen en Kees Dijkman. Zij benadrukten het belang van ver-
In deze krant:
Groeten uit Dordrecht: een groetexperiment pag 3
halen voor het leven in een stad, en bedankten de makers en hun families voor hun inzet. Verhalencoach Saskia Lensink voegde daaraan toe dat persoonlijke herinneringen niet alleen waardevol zijn, maar ook een plek verdienen in de geschiedschrijving van Dordrecht.
Drie parken
De vier filmpjes belichten elk een ander park - het Wantijpark, park Merwesteijn en het Weizigtpark - en zijn gemaakt door Dordtenaren die een bijzondere band met deze plekken hebben. De makers, geen van allen professioneel schrijver of filmmaker, zijn begeleid bij het schrijven van hun verhaal. Vervolgens brachten ze hun
herinneringen tot leven door de tekst in te spreken en te combineren met beeldmateriaal en geluid. Dit resulteerde in vier unieke digitale verhalen van ongeveer drie minuten lang.
Nieuwe contacten
De makers ontmoetten elkaar tijdens zeven bijeenkomsten in de Stadsbibliotheek Dordrecht. Hier werkten ze aan hun tekst, zochten naar foto’s in de beeldbank van het Regionaal Archief en leerden monteren met de computer. Onder begeleiding ontdekten ze nieuwe creatieve vaardigheden en zagen ze hun verhalen tot leven komen op het scherm.
Lees verder op pag 2
Sexualiteit in het Onderwijsmuseum pag 4
Seniorensoos: vooral veel gezelligheid pag 4
Karla Kaper: “Ik wil altijd werken... pag 5
in de Kerststal in de Wilhelminakerk pag 6
rups bestrijdt eenzaamheid pag 7
Welkom
Eenzame
De makers, geen van allen professioneel schrijver of filmmaker, tijdens de première. Foto: Pim van Bezooijen
De kerk als veldhospitaal
Er zijn veel definities te geven voor de kerk. Toen paus Franciscus werd gevraagd hoe hij de kerk zou willen typeren, kwam hij met een bijzondere vergelijking. Hij ziet de kerk als een veldhospitaal. De kerk is geroepen om directe geestelijke bijstand te verlenen, om acute barmhartigheid te betonen, ongeacht wie er binnenkomt.
Een veldhospitaal vind je in de directe nabijheid van een slagveld. Daar komen als eerste de gewonden binnen. Als de kerk een veldhospitaal is, dan bevinden we ons dus in de nabijheid van een (geestelijk) slagveld. De paus ziet dat veel mensen zijn losgekomen van hun geestelijk fundament. Echter, hoe los men ook van God is, diep van binnen blijft ieder mens hongeren en dorsten naar de gerechtigheid, naar een geestelijke ankerplaats. Als ik spreek met mensen die geloof en kerk hebben losgelaten, dan valt het me op dat zij toch blijven vasthouden aan één of andere voorstelling van God. Hoewel zij zeggen ongelovig te zijn, is God dus niet helemaal uit hun wereldbeeld verdwenen. Bovendien kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat zij met God op de één of andere manier een relatie onderhouden, al is het maar in de vorm van het branden van een kaarsje of het prevelen van een schietgebedje.
De kerk is een veldhospitaal. Het leven is voor velen een veldslag. Velen zijn van God losgeslagen en daarmee van hun spirituele wortels. De Engelse katholieke schrijver G.K. Chesterton zei eens: “De mens is wel vaker de weg kwijt, maar nu heeft hij ook zijn adres verloren”. In een interview zei paus Franciscus: “Wanneer een verwond persoon een veldhospitaal binnenkomt, dan ga je niet eerst diens cholesterol meten, maar behandel je de vitale lichaamsfuncties.”
Veel, vooral jonge mensen zitten niet te wachten op kerkelijke standpunten rond seksualiteit en huwelijk/ Zij zoeken wel antwoord op de meest fundamentele vragen over het leven, naar de zin en het doel ervan, naar de grond onder het bestaan. Ik zie het als roeping voor de kerken in deze tijd, om voor die mensen klaar te staan.
Biesboschboek: Dierbare herinneringen
En Wim over zijn eigen Wimkes Killeke, dat hij vergelijkt met de Ganges, omdat grutto’s en kramsvogels daar massaal in komen badderen.
Henk houdt een getekend dagboek bij. Wim schreef een dierbaar boek over zijn dagelijkse Biesbosch belevenissen en wilde daar graag illustraties bij. Hij vroeg Henk en die maakte er 40 fabelachtige kleurprenten bij. Het boek werd in het Biesbosch Museumeiland ten doop gehouden met een fraaie tentoonstelling van die illustraties en nog andere tekeningen. “Hoe komt het dat je ja zei op mijn verzoek?“, vraagt Wim, “want je hebt nog nooit eerder een boek geïllustreerd.”
Noodlot
Het noodlot valt niet altijd te ontlopen. Net als ik de bocht om kom varen, springt er een visje uit het water. Even glinstert zijn dunne lijfje in het zonlicht, dan verdwijnt het weer onder water. Om er meteen weer bovenuit te komen. Er volgt nog een sprong en nog eentje. De vierde en vijfde staan haaks op de voorgaande. Weer duurt zijn verblijf onder water maar een fractie van een seconde en als hij dan bovenkomt, blijkt hij zijn zwemrichting te hebben omgedraaid. Hij komt nu op mij af. Opnieuw verdwijnt hij onder de waterspiegel. De volgende keer dat hij bovenkomt steekt hij overdwars in de snavel van een fuut...
“Het was een blijk van waardering voor mij en vertrouwen in mijn kunnen”, zegt Henk. “En het was ook zo’n mooie tekst. Eerlijk gezegd heb ik het werk wel onderschat. Het tekenen op zich was niet zo moeilijk. Ik heb geen foto of voorbeeld nodig en zie de beelden zo voor mij, maar het inkleuren en dan, voor het dromerige effect, weer terugnemen van het licht door honderden minieme stippeltjes met kneedgum te verwijderen, was een heel karwei.”
Over de vraag aan Wim wat zijn favoriete verhaal is, moet hij nadenken, maar dat is toch: “Ganzen slaken een oorverdovende zucht. Het geluid van die duizenden ganzen die gezellig pratend rustig bijeenzitten tot een schip komt aanvaren. Dan is het even stil en hoor je een enorme golf van geluid van al die vleugels die tegelijk optrekken en dat in de winternacht, met de stralende sterrenhemel boven
Het resultaat mocht er zijn: vier persoonlijke films, waar makers én bezoekers met plezier en trots op terugkijken.
Toekomstplannen
De première markeerde niet alleen het succes van dit project, maar zette ook de deur open voor nieuw initiatief. Zo gaven enkele deelnemers spontaan aan mee te willen werken aan een vervolg. Voor 2025 ligt het thema ‘tachtig jaar vrijheid’ al in het verschiet, maar initiatiefnemers staan ook open voor andere ideeën. Van herinneringen aan een specifieke straat of wijk tot verhalen over werk of passies. Heb jij een idee voor een verhaal of wil je zelf een bijdrage leveren? Neem dan contact op via info@dordtseverhalentafel.nl.
bijzondere verhaal van de stervende zwaan. “Wij zitten voor ons huis en een zwaan komt uit het water naar ons toe. Hij gaat bij de tafel staan, maakt een vreemd klaaglijk geluid, waggelt terug naar Wimkes Killeke, steekt zijn kop tussen zijn vleugels en geeft de geest. Ik heb het ook met een buizerd meegemaakt en mijn verklaring is dat een stervend dier een plek zoekt waar hij veilig is en hoewel een mens ook gevaarlijk is, biedt diens aanwezigheid bescherming tegen alle andere roofdieren.”
je hoofd.” In de Biesbosch zijn leven en dood dagelijks aanwezig en met elkaar verbonden. Stervende dieren zoeken beschutting bij de mens tegen hun natuurlijke vijanden. Zoals dit
Het is maar één van de meer dan zestig verhalen die Wim met de precisie van een jachtopzienersverbaal neerpent. Je leest ze op het puntje van je stoel. Ze zijn ook goed voor te lezen. Dierbare herinnering is te koop in de boekhandel voor € 17,50 of via www.picturespublishers.nl. Zie ook YouTube.
Ton Delemarre
Sad Song
Het duo Arjan de Wit en Lise Low heeft een nieuwe single uitgebracht met als titel: Sad Song. De Dordtse Arjan is componist, producer en gitarist, Lise Low de tekstschrijver en zangeres.
Samen vormen zij ISLE, een combinatie die je meeneemt op een reis die de lijn van het klassieke sprookje volgt. In 2021 kwam hun eerste album uit ‘A Siren’s Call’ en nu werken ze aan het tweede album, een zoektocht naar vrede en evenwicht in een turbulente wereld. Sad Song, onderdeel van het tweede album, is een lied over verlies en de neiging om pijn uit de weg te gaan, terwijl het belangrijk is stil te staan bij verdriet en de pijn te doorvoelen. Het nummer wil troost bieden aan iedereen die door een moeilijke periode gaat. ‘Het is oké om je niet oké te voelen’, is de boodschap. De single is te beluisteren op alle digitale platforms.
Colofon
Redactieadres:
Wijkcentrum Koloriet, Jacob Marisstraat 70, 3314 TK Dordrecht
Tel. 078 - 750 89 66
E-mail: r.besjes@kpnmail.nl
Website: www.tienplus.net/poorter
Redactie:
Ria Besjes, Ton Delemarre, Kees Dijkman, Gerard Goudriaan, Heintje Groesbeek, Anne Nies Keur, Els Kobec, Jole Kraaijo
Medewerking:
Franck Baggen, Koos Luiten, Koos Wieman
Druk: Dordt Centraal
Kopij binnen: vóór 4 februari
Bezorging volgende nummers: 26 februari 23 april
De Poorter niet in de bus.gekregen? Haal de krant op bij een van de volgende adressen: Uitgeverij Tienplus: in wijkcentrum Coloriet, Jacob Marisstraat 70, Stadsbibliotheek Dordrecht: Groenmarkt 153, Wijkpunt De Eendracht, Marc. Schampersstraat 1, Buurtkamer Vrieseweg, Vrieseweg 10. Of stuur een mailtje naar: tienplus@buurtwerk dordrecht.nl
De vier digi-tales zijn te bekijken via www.dordtseverhalentafel.nl/verhalen en op www.youtube.com/@DordtseVerhalenTafel/videos
Kees Dijkman
Lees de Poorter ook op: www.tienplus.net/poorter en Volg ons op Facebook!
Diaken Franck Baggen
Wim Van Wijk en Henk van Dalen in het atelier van Henk, op de Singel. Foto: Kees Dijkman
De makers in actie.
Foto: Pim van Bezooijen
Verslag van een experiment
Zo’n drie, vier jaar geleden ben ik begonnen met een experiment. Ik wilde namelijk weten hoe Dordtenaren reageren op vriendelijke begroetingen. Is het imago van die stugge calvinisten terecht of valt het wel mee met die eilandmentaliteit?
Het is in feite een simpel experiment: het komt er op neer dat ik op straat, voorbijgangers en passanten een goede dag toewens. Ik zeg hallo, goeiemorgen, middag, goeieavond, naargelang de tijd van de dag. Soms How are you? of gewoon Hoi! en dan afwachten hoe de ander reageert. Ik heb dat niet precies met een groetenteller geregistreerd, maar mijn algemene indruk is dat 90 procent van de mensen die je vriendelijk benadert, ook vriendelijk antwoordt. Dat kan heel verschillend zijn: meestal is het antwoord gewoon hallo of ook goeiedag. Sommigen (vooral Indonesische en Surinaamse mensen) zeggen: goededag mijnheer, weer anderen knikken alleen met hun hoofd of maken oogcontact.
Een glimlach noteer ik ook als positief. Of een opgetrokken wenkbrauw. Een enkeling legt zijn hand op het hart. Soms leidt het tot een gesprek. Het overkomt me ook wel dat de ander me te vlug af is en zelf spontaan groet. Vaak zijn dat bekenden, maar op de Blekersdijk werd ik ingehaald
door een lichtgetinte jongeling die mij nadrukkelijk gedag zei.
Wat zijn de beste voorwaarden voor een hoge respons? De kans op een goede reactie hangt af van een aantal factoren, zoals de tijd van de dag en de week. Het weer is ook belangrijk: als het giet heeft het niet veel zin. Maar ook de breedte van de straat doet er toe. Je maakt de meeste kans wanneer het een smalle stoep is en je eigenlijk bijna tegen elkaar op botst. Dan geeft vrijwel iedereen direct een goed antwoord. Lastige plekken zijn ontmoetingen op brede winkelstraten of de weg bij het station. Die mensen hebben haast en geen tijd of interesse om met jou te communiceren. Het tempo is ook bepalend: rustig kuierende wandelaars nemen meer tijd voor een groet dan haastig voortstormende passanten. De markt is tweestrijdig. Er zijn snelle doorlopers maar ook klanten die alle tijd voor je hebben. Baasjes en bazinnen van honden hebben meestal wel tijd voor een praatje. Ook baby’s in
Groeten uit Dordrecht!
kinderwagens vormen een makkelijk aanknopingspunt.
De meeste kans op goed resultaat heb je op zondagmorgen. Als ik om 10 uur naar de oud katholieke kerk toe wandel, is het 100 procent zeker dat iedereen die ik ontmoet vriendelijk goedemorgen zegt. Er zijn echter ook momenten dat ik geen groetpoging doe, omdat je bij voorbaat weet dat de kans op resultaat nul is. Mensen met oordopjes in of met een mobiel, maken me kansloos. Die hoef je niet
Gaandeweg ontstaat er iets…
In de expositieruimte Photocase in de Nieuwstraat tref ik Wim van Broekhoven met twee van zijn cursisten, Els en Wim, van Studio 76. Wim exposeert in deze galerie naakten: schetsen, schilderijen en grafiek. Vanaf 17 november heeft hij een tentoonstelling in de derde zaal van Pictura en dat is de aanleiding voor een interview. Een interview dat een gesprek wordt, waaraan ook Els en Wim deelnemen.
In 2020 ging Wim na 40 jaar onderwijs met pensioen en dat vormt een markering in een levensloop, waarin hij nooit tijd had om werk te tonen. Een foto van een terp met een klein huisje in de Biesbosch, akkers, bossages en lucht, was de aanleiding voor nieuw werk dat hij gedurende zes weken maakte in Grafisch Atelier Amsterdam als Artist in Residence. Gaandeweg kwam er meer betekenis, klimaatverandering en het begrip huis terug in etsen, monotypes, animatie en ruimtelijke objecten. Wim ging bouwen met karton, waarbij vragen opkwamen als hoe maak je een vis? Het werd iets visachtigs door de structuur van het binnenste, eigenlijk ruïnes, half vergane dingen.
Wat je nu beschrijft is totaal ander werk dan de naakten die hier hangen. “Er moet een connectie zijn tussen model en kunstenaar, een verliefdheid. Hetzelfde geldt voor een landschap. Na de poseer-sessie is de verliefdheid over. Als kunstenaar heb je een andere kijk op de werkelijkheid, je verbeeldt, zoekt een andere betekenis. Er is niet één werkelijkheid. Het gaat om het hoe, niet om het wat: om zeggingskracht.”
Je was gestopt met lesgeven, maar ik begrijp van Els en Wim, dat je het do-
ceren niet helemaal losgelaten hebt?
“Het alleen werken in je atelier maakt eenzaam, ik vind het fijn om met mensen om te gaan. Vandaar dat ik positief heb gereageerd op de vraag of ik wat lessen wilde geven bij Studio 76, een groep volwassenen die zeer gemotiveerd is. Volwassenen hebben ook structuur nodig, een voedingsbodem als zij schilderen of tekenen. Interactie, dingen delen, geeft voldoening. Ook hier gaat het om het hoe, het proces is belangrijker dan het product. Je leert niet van dingen die je al kunt. De grootste uitdaging is je eigen kwaliteit te leren zien.”
Wat toon je op de expositie in Pictura?
“Veel grafiek, gemengde technieken, een animatie en een installatie. ‘I am not your friend, I am not your enemy’ is de werktitel die de onverschilligheid ten opzichte van de natuur weergeeft, de menselijke invloed op het klimaat en de houding die de natuur daarbij inneemt.”
De tentoonstelling in Pictura werd op 17 november geopend door Hans Jansen Manenschijn, voorzitter Pictura en met een voordracht van Ailen Meester. Nog te zien tot 22 december 2024.
Heintje Groesbeek
Commentaar van een Dordtenaar
Klepelmania
Dit is een bericht van een klokken-luider. Ik woon nu twee jaar in Dordrecht, wat me prima bevalt. Een geweldig mooie en culturele stad. Het is hier volop genieten, zeker weten en te ervaren.
te proberen. Maar soms heb ik ook geen zin om me uit te sloven voor de wetenschap. Het verrassende is wel, dat mensen van wie je het niet verwacht, de zogenaamde sombere of zwartkijkende types, vaak juist heel aardig reageren. Bijvoorbeeld dames met een stuurs of gesloten gezicht, blijken toch, als je even hallo zegt, positief te reageren. Zwervers, vermoedelijke daklozen zijn overigens 99 procent vriendelijk. Jong of oud maakt niet zoveel uit, jongeren zijn meer mobielverslaafd en sneller, maar als je een hele zwerm meiden of jongens als groep benadert, krijg je meestal stevige respons: kat in het bakkie, denk ik dan.
Ik heb eigenlijk geen negatieve reacties. Ja, soms trekken mensen wenkbrauwen op of kijken me aan van ‘wat moet je van me’, maar niemand die me uitscheldt of: ‘zoek jij het maar uit, man’, zegt. Misschien heeft mijn gevorderde leeftijd het voordeel dat mensen je wat zorgvuldiger behandelen. Ik moet erbij zeggen dat mijn onderzoek zich beperkt tot de Binnenstad en de 19e eeuwse Schil. Dus over andere wijken kan ik geen uitspraak doen. Iets voor de wijkkranten daar?
In mijn overmoed heb ik ook eens het lef gehad automobilisten te groeten, maar daar ben ik snel mee gestopt vanwege de verkeersveiligheid.
Wat ik er aan overgehouden heb, is de overtuiging dat buschauffeurs heel vrolijke mensen zijn. Ze groeten je terug met een forse armzwaai.
Als ik alles bij elkaar optel en aftrek, is mijn conclusie dat Dordtenaren helemaal niet die stugge eenzelvige eilandbewoners zijn waarvoor ze vaak worden versleten. Het zijn over het algemeen aimabele, heel toegankelijke, ik zou haast zeggen, lieve mensen. Overigens lijkt mijn ‘groetallergie’ aanstekelijk te werken: verwanten en vrienden die met mij meelopen, gaan soms zelf ook een groetoffensief beginnen. Laten we een club van groetende Dordtenaren beginnen!
Ton Delemarre
Edoch, mijn woning ligt niet ver van een kerk genaamd de ‘Onze Lieve Vrouwe Kerk’. Een gigantisch en imposant groot bouwwerk en, zoals zoveel kerken uit de middeleeuwen, met de typische uitstraling van macht en niet verhulde rijkdom. En alsof deze kerk visueel al niet genoeg de aandacht trekt, is er ook aan de oortjes gedacht. Want binnen, op een flinke uitwaaihoogte, bevindt zich een fiks aantal klokken, waarvan er één is uitverkoren om ons om het kwartier - wie heeft dat verzonnen? - op de hoogte te brengen hoe laat het is. Een rekensom leert: 4 keer per uur maal 24 uur = 96 keer per etmaal. Dus een bijna non-stop irriterende aandacht-trekker. Vooral ’s nachts! Oubolliger kan het niet trouwens. Zeker in deze tijd, het jaar 2024, waarin bijna iedereen met een mobieltje in zijn hand geboren wordt. Ik weet niet hoe het op die van u is, maar als je mijn phone inschakelt, krijg je als eerste met koeien-cijfers DE TIJD. En zeg me nou niet: als je er last van hebt, ga je toch gewoon ergens anders wonen. Schei uit zeg, ik woon hier net! Daarom stel ik voor: ‘Gewoon’ blijven klepelen, maar met maximaal eenmaal op het hele uur. Wat een verademing en rust zal dat zijn! Helemaal niks, meer is niet nodig. Een kat zijn natuur is mauwen, hondjes moeten kunnen blaffen, een kerk moet kennelijk ook kunnen beieren.
Tip: geef de beiaardier (die houdt dan aardig wat tijd over) gratis een banjo, alsmede een zes maanden durende cursus banjo-spelen, om - bij hem thuis - weer eens een ander instrument onder de knie te krijgen.
K. Lokkenuit
Seksualiteit in het Onderwijsmuseum
In het Onderwijsmuseum loopt nog tot volgend jaar een goed opgezette tentoonstelling over seksuele vorming in het onderwijs met als titel: ‘Aahhh..! Over lichaam, seksualiteit, gender en consent’. Aansprekend vooral voor docenten die met deze tentoonstelling inhoudelijke ondersteuning krijgen bij het behandelen van het thema seks en seksualiteit.
Voor anderen - in en buiten het onderwijs - blijft seks een controversieel onderwerp getuige de onrust die ontstond in de laatste week van de Lentekriebels afgelopen maart. Uit angst of onvrede hielden sommige ouders kun kind thuis, bijvoorbeeld vanwege de suggestie dat kinderen worden aangezet tot zelfbevrediging. Sommige politici riepen op te stoppen en er waren bedreigingen aan
het adres van de ontwikkelaars van de week van de Lentekriebels.
Seks, en alles wat er erbij komt kijken, zoals relatievorming, is voor veel mensen nog steeds geen makkelijk onderwerp. Daarom heeft het museum er veel aan gedaan een doorwrochte en tegelijk niet opdringerige tentoonstelling te maken. Dit blijkt al uit de eerste tekst die de bezoeker
van de tentoonstelling te zien krijgt: ‘Deze tentoonstelling is voor en van jou. Neem je plek in, voel je thuis, maar hou wel rekening met elkaar...
Geef iedereen de ruimte om de tentoonstelling op eigen manier te ervaren.’ De opzet van de tentoonstelling moet ervoor zorgen dat alles veilig en ongedwongen onder de aandacht wordt gebracht, zonder dat het ongemakkelijk wordt.
Voor iedereen
Omdat iedereen een lichaam heeft en iedereen te maken krijgt met seksualiteit, wil het Onderwijsmuseum
Als de lente wint
Seniorensoos:
Zangeres, regisseur en auteur Leoni Jansen verzorgt volgend jaar de Henri Nouwenlezing met de titel: ‘Als de lente wint’. De lezing vindt plaats op vrijdag 24 januari in de Wilhelminakerk in Dordrecht. Inloop vanaf 19.30 uur, aanvang 20.00 uur.
Leoni Jansen zal het erfgoed van Henri afzetten in de huidige tijd. Leoni is een veel geziene gast op TV en maakt onder meer muziek, theater en programma’s. Daarin zoekt ze naar verbinding, stelt ze vragen over goed en kwaad en zoekt ze de mildheid. Dit sluit sterk aan bij het gedachtengoed van Henri en is nu een heel actuele vraag, met het oprukken van polarisatie in onze stad, land en de landen om ons heen. Een tijd met oorlog en extreem geweld aan de randen van Europa.
Vanuit haar eigen inspiratie gaat Leoni hier op in met woord en muziek.
de thema’s uit de titel normaliseren en de tentoonstelling relevant maken voor íedereen, dus ook leerlingen, ouders met kinderen en volwassenen zonder opgroeiende kinderen.
De tentoonstelling wil ervoor zorgen dat je op een persoonlijke en interactieve manier meer te weten komt over de onderwerpen in de titel: lichaam, seksualiteit, gender en consent. Als bezoeker bepaal je zelf wat je ontdekt én wat niet. Zo probeert het museum controverse te vermijden. Het museum noemt de tentoonstelling generatie overstijgend. ‘De jongste bezoekers leren er over hun eigen (komende) ontwikkelingen. Bijvoorbeeld als het gaat over bevruchting, groeien in de buik en De Eerste Keer.
Gezelligheid, ontmoeting en informatie
In het Stadswiel zit een groep mensen om de tafel, druk pratend rond koffiekopjes en een schaaltje met schijfjes banketstaaf. Ik ben uitgenodigd om te praten over een maandelijks ontmoetingscafé. Buurtwerk Dordrecht wil meer mensen aantrekken voor dit leuke initiatief in de stad. En of er ook een stukje in de Poorter kan?
Nou daar ben ik, wat willen jullie met het Seniorencafé?
Meteen wordt ik op mijn vingers getikt, want de naam is veranderd in Seniorensoos, dat klinkt vriendelijker. We willen gezellig samenzijn, zegt de een. Maar dan moeten er meer mensen komen, roept een ander. Vooral leuke gesprekken, zegt iemand. Er kan ook iemand worden uitgenodigd voor een informatief gesprek, bijvoorbeeld iemand van Trivire, of van de persoonsalarmering, wordt geopperd.
Waarom nu een Seniorensoos?
Güler Korkulu: “Omdat Jessica en ik bij mensen merkten dat er behoefte is aan ontmoeting, iemand die op bezoek komt, een maatje om dingen te ondernemen. Als sociaal makelaars willen we mensen aan elkaar kop-
pelen, en dat is niet altijd eenvoudig. Vandaar een Seniorensoos, daar kunnen mensen elkaar ontmoeten. Dit voorjaar hebben we dat een keer heel groot opgezet en veel groepen uitgenodigd, bedoeld als inspiratie. We lieten zien aan hoeveel dingen je kunt meedoen. De maandelijkse Seniorensoos is bedoeld voor mensen uit het centrum. Voor iedereen die behoefte heeft aan gezelschap.”
Vragen
De mensen willen vooral weten: wat gebeurt er met deze ruimte? Er blijken twee dames te zijn die plannen hebben voor activiteiten in het Stadswiel. Er is daar een brief over bezorgd. Maar de bewoners van het Stadswiel hebben die brief niet gehad, dat vindt men vreemd. Dan dien je op die brief een QR-code te scannen en dan digitaal een vragenformulier in te vullen. Dat is voor veel ouderen een erg ingewikkelde manier. Een paar mensen hebben dat - al of niet met hulp - wel gedaan. Aan de mensen die de vragenlijst niet hebben ingevuld, schijnt alsnog een papieren vragenformulier toegestuurd te worden. Of die informatie klopt is niet duidelijk. De aanwezigen willen de signalen terugleggen bij Trivire:
Ontmoeting op de Seniorensoos, koffie en koek is gr... Foto: Kees Dijkman
wat is nu de bedoeling met het Stadswiel? Over de communicatie met verhuurder Trivire zijn de meesten niet erg tevreden.
Er zouden ook meer activiteiten moeten komen wordt er gezegd. Maar vooral meer mensen, ook van buiten het Stadswiel. Doe een middag met gratis koffie en gebak, dan loopt het meteen storm, oppert een ander. Vaak komt naar voren hoe het vroeger was in het Stadswiel: als je koffie kwam drinken zat de zaal ge-
zellig vol en kon je gewoon aanschuiven. Na enig heen en weer gepraat wordt men het eens over: het moet vooral gezellig worden. Het ontmoeten van andere mensen en contact hebben is belangrijk voor ouderen. En: lachen hoort erbij! Dat hebben we ook zeker gedaan deze middag...
De Seniorensoos is elke eerste woensdag van de maand in het Stadswiel aan het Beverwijcksplein, van 13.0015.00 uur. De koffie is gratis! Ria Besjes
Gender
De oudere bezoekers worden gestimuleerd na te denken over hun eigen voorlichting en zich te positioneren in de wereld van nu. Voor hen is veel aandacht voor de thema’s gender en consent: toestemming. Beide zijn veel in discussie. Voor het thema gender en sekse is een hele zuil ingeruimd om uit te leggen dat je meer kunt zijn dan man of vrouw. En wat hierbij de letters en tekens l h b t q i s/a + betekenen. En het thema consent komt in de tentoonstelling uitgebreid en diepgaand aan de orde. Omdat dit mede door de Me Too-beweging een belangrijke maatschappelijke ontwikkeling is geworden. Consent speelt nu veel meer bij jongeren en zeker bij meisjes.
Als volwassen bezoeker, geen ouder en niet horend tot de onderwijsdoelgroep, vond ik het moeilijk om mijn weg in het tentoonstellingsaanbod te vinden. Als relatieve buitenstaander was het voor mij vrij onoverzichtelijk. Voor docenten heeft het vermoedelijk goed geholpen dat er een uitgebreid educatief programma is voor primair en voortgezet onderwijs.
Nieuws
Er was natuurlijk wel wat nieuws voor mij. In eerste instantie leken de twee delen van kasten met seksspeeltjes heel informatief. Maar op één seksspeeltje na - de tepelklemmen - werd me niet uitgelegd wat ik zag. Alleen de Engelse termen, die ik niet kende, werden gebruikt en er was geen vertaling of verdere uitleg. Voor een museum dat voorlichting en een onderling gesprek beoogt geen goede zaak. Ook opmerkelijk dat dit onderdeel van de tentoonstelling was weggestopt ver in een hoekje van een zaal.
Nog te zien
De tentoonstelling was al vanaf november 2023 te zien. Door de grote belangstelling, maar zeker ook vanwege interne financiële problemen is de tentoonstelling verlengd tot 1 juni volgend jaar.
Gerard Goudriaan
Het museum heeft er veel aan gedaan een doorwrochte en tegelijk niet opdringerige tentoonstelling te maken.
Foto: Jole Kraaijo
Karla Kaper: “Ik wil altijd werken”
“Ik wil altijd werken”, een uitspraak van Karla Kaper die haar persoon volledig tot haar recht laat komen. Zij bezigde hem tijdens een bijeenkomst van 40 kunstenaars die op Voorstraat West samen met 40 winkeliers een kunstroute (van 19 oktober tot 10 november) samenstelden, waarbij zij in de coffeeshop Genius het schilderij Gillette dat refereert aan cokegebruik exposeert.
Karla is een veelzijdig kunstenaar, zij schildert, maakt keramiek, werkt met textiel, ontwerpt design en is altijd met iets aan het werk. In de atelierwoning bij de Grote Kerk met aan de ene kant uitzicht op de rivier en aan de andere kant op het Maartensgat, laat ze mij haar prachtig verbouwde atelier zien en praat ik met haar.
Hoe kwam je erachter dat je creatief bent?
“Ik maakte dingen, kreeg daar veel waardering voor en verkocht al op mijn twaalfde jaar. Op wat ik maakte, kwamen variaties en van het één kwam het ander. Mijn moeder zei: ‘Ga jij maar naar de kunstacademie.’
Zij dacht dat dat keurig was en had al lang in de gaten dat ik geen zin in het huishouden had. Op mijn zestiende zat ik dus op de kunstacademie. Al snel won ik de Drempelprijs en exposeerde ik. Ik kwam op televisie en dat apprecieerde mijn moeder zeer. Ik was opgeleid tot monumentaal ontwerpster, het creëren van kunst bij en aan gebouwen. Boskalis en RET waren onder anderen mijn opdracht-
gevers. Later ging ik Eat Art maken en het Klokhuis team kwam bij mij kijken naar het smelten van suiker. Mijn hele atelier was eten.”
Waarom die keuze voor Eat Art? “Ik hield van zoetigheid, was bezig met grafiek, waarbij ik litho’s maakte over suikerbieten. Waarin ik andere dingen plaatste en dan een roze strik om de biet deed. Op een bepaald moment liet ik een patissier een suikerbiet van suiker maken. Later bedacht ik dat ik dat zelf ook kon. De eerste bieten hingen op de kunstkring in de Witte de Withstraat in Rotterdam. Ze werden allemaal verkocht. Het volgende werk bestond uit graven met kransen van dropveters en ornamentjes van blauw suikeren viooltjes. De graven wilde ik van suiker maken, maar dat ging te veel tijd kosten. Dit omdat ik een grote expositie in Amsterdam kreeg. die
Sjane de Haan exposeert
Foto’s: Karla Kaper
Karla: “Nadat ik zeven jaar les gegeven had, wilde ik weer voor mezelf bezig zijn, met onder meer glas en zilver. “
Je kreeg twee kinderen. Hoe combineerde je jouw verlangen om dingen te maken met het bestaan als alleenstaande moeder?
Een historisch dieptepunt
Sinds het oude postkantoor aan het Bagijnhof in 1976 gesloopt werd zien we daar in de stad nog steeds een pijnlijk litteken. Tante Pos verhuisde naar de Johan de Wittstraat, ja, waar nu restaurant de Post de loketten doet vergeten.
Tante is doof, blind en de weg kwijt. Brievenbussen zijn opgeheven of moeilijk te vinden. Het postkantoor werd een postagentschap, inwonend bij kantoorboekhandel Dekkers. Dekkers stopt ermee en nu is de hele binnenstad verstoken van zo’n prettig servicepunt.
Tot eind december is Sjane de Haan (Alblasserdam 1954) te zien bij Stichting Photocase. Sjane is een landschapsschilder. haar landschappen zijn speels door de sterk geabstraheerde vormen. Jarenlang schilderde zij ´s zomers buiten in de Biesbosch, de Alblasserwaard of langs de grote rivieren.
Tot een paar jaar geleden waren haar landschappen nog herkenbaar met een eigen unieke signatuur en kleurgebruik. Op dit moment gaat Sjane niet meer uit van het zichtbare landschap. Haar landschappen zijn abstract en zij werkt meer intuïtief. Naast de landschappen en abstracte werken zijn er op de expositie inktkrabbels te zien. Begin november verrichtte Maarten Wijk de opening.
Je bent van harte welkom bij Photocase, Nieuwstraat 105. Open: Do-Vrij-Za van 14.00-17.00 uur. Ook op de eerste zondag van de maand van 12.00-17.00 uur. Nog te zien tot 28 december.
speciaal door Benno Premsela, (een bekend vormgever en binnenhuisarchitect, red.) werd ingericht. Die dropveters gingen in de loop van de tijd wel meuren. Een vier meter hoge bruidstaart heeft in het Lijnbaan centrum en in het park bij de Euromast gestaan. Met een trapje mocht een bruidegom er een punt afhalen en aan zijn bruid overhandigen.”
Dordtse Vrijwilligersprijs
Begin december werden de Dordtse Vrijwilligersprijzen uitgereikt aan zeven vrijwilligersorganisaties, waaronder Helianthus, Stichting Vakantie Kinder Feesten en de Plusbus.
De gemeente stelt zeven geldprijzen van 1.000 euro beschikbaar. Wethouder Marc Merx overhandigde de Publieksprijs aan de vrijwilligers van de PlusBus. Raadslid Theo Oostenrijk verzorgde de uitreiking bij Helianthus, inloophuis voor leven met en na kanker. Helianthus bestaat 10 jaar en de vakjury is onder de indruk van de ontmoetingsplaats voor mensen met kanker en hun naasten.
Tot slot ging Theo Oostenrijk langs bij de Stichting Vakantie Kinder Feesten. Het initiatief van Stichting Vakantie Kinder Feesten is bewonderingswaardig omdat kinderen die niet op vakantie gaan, de kans krijgen vakantiegevoel te ervaren. De vrijwilligers doen met veel enthousiasme activiteiten met de kinderen en zorgen voor een positieve impact. De Vrijwilligersprijzen worden uitgereikt door gemeente Dordrecht in samenwerking met INZET078!
“Het moment dat ik terug naar Dordrecht kwam, was toen de kinderen naar de middelbare school gingen. Op de basisschool stonden de tijden vast en konden ze overblijven. Ik kocht een huis waar ik een atelier aan huis kon inrichten. Nadat ik zeven jaar aan de academie in Den Bosch en aan de Rijksacademie les gegeven had, wilde ik weer voor mezelf bezig zijn, met onder meer glas en zilver. Het was de tijd van het Alessi design, terwijl de vormgeving van het Nederlandse zilver knullig was. Ik bezocht lezingen en meetings van vormgevers samen met zilversmeden en maakte werk waarmee ik op de PAN stond, een beurs in Amsterdam voor kunst, antiek en design.”
Je werkt steeds met andere materialen?
“Dat klopt, maar de aanleidingen zijn altijd toevallig. Ik werd bijvoorbeeld benaderd door Texoprint om als ontwerpster gordijnstoffen te ontwerpen. Ik reisde veel om te zoeken naar wat de trends over twee jaar zouden worden. Na vier jaar ben ik voor mezelf gaan ontwerpen en in Frankrijk waar ik een middeleeuws kasteel had (zie vorige Poorter online) maakte ik dessins die verkocht werden in Milaan. Onlangs was ik drie maanden intern in het Europees Keramisch Werkcentrum in Oisterwijk aan het werk. Na een aantal vergeefse pogingen om daar te komen, lukte het me nu. In dit werkcentrum verblijven begaafde kunstenaars van over de hele wereld.”
Ik begrijp dat stoppen met werken geen optie voor jou is, dus wat zijn je plannen voor de toekomst?
“Ik ga schilderen met als onderwerp ‘koppen’, hetzelfde thema als in mijn nieuwe keramiek. En ik wil graag naar Zwitserland en Zweden als Artist in Residence, dan ben je een tijdelijke gast die kunst beoefent en daarvoor een ruimte krijgt aangeboden.”
Heintje Groesbeek
Van 9 januari tot 3 februari exposeert Karla met vier andere kunstenaars in ‘Kunst werkt’ in Schiedam.
De brievenbussen zijn er nog wel, maar hoe lang nog?
Op Post NL moet u maar uitvogelen waar u precies terecht kunt. Ja, bij Spar en Appie kun je wel zegeltjes aanschaffen, maar voor een aangetekend schrijven moet u toch echt naar de Brouwersdijk 84. Toch een eindje fietsen...
We beleven een historische nederlaag: het 800-jarige Dordrecht heeft geen postkantoor meer, alleen wat magere servicepunten. Misschien moeten we Theun Okkerse vragen nu ook de schaduw van Dekkers in de Vriesestraat te markeren.
De schaduw van het postkantoor, ingemetseld in de keien van het Bagijnhof, naar een ontwerp van Theun Okkerse Foto’s: Kees
Ton Delemarre
Dijkman
Hoog vanuit de donkere winterlucht zonden de ontelbare sterren hun schitterende stralen onvermoeibaar naar de aarde. Ook Astor, een klein jong sterretje, deed zijn uiterste best om zijn licht uit te stralen. Hij wist zeker dat alle mensen daar beneden hem zagen en schepte daar veel over op.
De grote sterren kregen daar tenslotte genoeg van en zeiden streng: “Rustig aan jij, verwaande kwast! Jij komt net kijken, hou je een beetje in!” Maar die kleine Astor probeerde nu juist nog feller te schijnen dan daarvoor. Die mensen daar op aarde moesten hem nu wel zien, vond hij. Daarop kreeg hij opeens ook veel zin om zelf eens op die Aarde te gaan kijken. Maar de oude, wijze sterren raadden het hem beslist af. “Laat die planeet liever met rust.” waarschuwden ze hem. “Want als je daar per ongeluk terecht komt, kun je nooit meer terug!”
Maar kleine Astor wilde veel te graag weten wat er daar beneden op die Aarde allemaal gebeurde. “Ik ga toch!” dacht hij beslist en hij ging meteen naar de grens van het firmament, het hemelse sterrenland, om alles eens goed te bekijken. Maar oh, oh, wat gebeurde daar? Doordat hij zich veel
Het avontuur van Astor
te ver aan de rand naar voren had gebogen, verloor hij zijn evenwicht en stortte hulpeloos naar beneden! Sneller en sneller ging het, de wind gierde angstaanjagend langs zijn oren en voordat hij het besefte, was er een klap en wist hij niets meer.
Toen hij tenslotte weer bijkwam, merkte hij dat zijn licht nu heel zwak was geworden. Daar schrok hij erg van, want zijn licht was juist zijn grote trots. Hij kreeg nu ook flink spijt van zijn onderneming. “Dit is dus die Aarde.” dacht hij teleurgesteld, “Ik moet er maar het beste van maken!” Opeens kwam er een kleine jongen de hoek omrennen die bijna tegen Astor aantrapte. “Hé, een ster!” riep de jongen verbaasd uit, “die is vast uit de hemel gevallen omdat het Kerstmis is!” Hij pakte Astor voorzichtig op en ging er mee naar huis. De hele familie daar werd heel blij bij het zien van zo’n mooie ster. “Luister, Jaapje.” zei de vader
tegen zijn zoon, “Zet jij hem maar meteen in het boompje in de tuin, zo wordt het hier een prachtige Kerstmis!”
Daarop zette Jaapje onze Astor meteen op de top van het boompje en Astor liet zijn licht zo sterk schijnen als hij maar kon: het was prachtig! Astor was nu wel heel blij en trots, maar vreemd genoeg begon hij, bij al dat geluk, toch weer naar zijn eigen huis hoog boven de Aarde te verlangen. “Ik moet
Welkom in de Kerststal
Op zaterdag 14 december is iedereen van 13.30-16.00 van harte welkom in de Wilhelminakerk aan de Blekersdijk.
De Kerststal kan bewonderd worden en er is muziek te beluisteren. De klanken van orgel, fluit, gitaar en viool. Er is van alles te eten, te drinken en te snoepen. Denk aan warme chocolademelk met kerstkrans en glühwein. Ook is er een koopjestafel met mooie kerstartikelen. Pinnen is mogelijk. We besluiten de middag met het zingen van bekende en onbekende kerstliederen.
Annet, Christa, Marijke, Rineke en Willemien Kom kijken in de stal, Wilhelminakerk, Blekersdijk 41
echt terug naar huis.” zei hij tegen Jaapje, “Ik wil wel graag, maar weet niet of dat kan. Onze meesters daarboven zeiden namelijk dat, als je uit het sterrenrijk wegging, daar nooit meer naar terug kon keren.” Hij zuchtte treurig: “Ik wil wel graag, maar weet niet hoe ik dat toch zou kunnen doen.” Nu riep Jaapje: “Ik weet het! Ik pak mijn katapult en schiet jou er zo mee naar boven! Ik ben daar heel goed in!”
En zo gebeurde het ook: Jaapje pakte zijn katapult, spande onze Astor tussen de draden en schoot hem met een geweldig schot zo hoog de lucht in dat hij veilig weer thuis was. Vanuit de hemel liet Astor toen trots zijn prachtig heldere licht weer naar de aarde schijnen. En daar beneden zwaaide Jaapje vrolijk naar boven en was heel dankbaar dat hij met een echte ster had kennis gemaakt.
Poesie zingt!
Koos en Poesie kijken in een kapel aan de Voorstraat. Daar zingt het koor Cantiamo. Het is bijna kerstmis en daar horen liedjes bij.
Poes en Koos mogen meezingen. Poesie wil graag meedoen maar vindt het wel een moeilijk lied. Gewoon in het koor staan vindt Poesie ook al leuk. Want iedereen is lief. Tijdens de kersttijd wordt er veel gezongen in de stad. Ga maar eens kijken en misschien wil je ook meedoen? Koren genoeg! De Trinitatiskapel vind je in de Vriesestraat 22.
Scan de QRcode voor het filmpje!
De Doorkijkjes met Poesie worden gemaakt door Koos Wieman, gefilmd door Via Cultura, met dank aan gemeente Dordrecht.
Lichtjestocht
Op Kerstavond is er voor alle kinderen van 0-12 jaar een lampionoptocht in kerstsfeer door de Dordtse binnenstad. Elk kind is samen met ouder of begeleider van harte welkom om mee te lopen.
Er wordt gestart vanuit twee kerken: de Remonstrantse kerk, Cornelis de Witstraat 28 en de Kruiskerk, Vrieseweg 64. In beide kerken wordt een kerstverhaal verteld. Via de Vrieseweg, Kasperspad en Sint Jorisweg wandelen we naar het Kromhout waar het Leger des Heils misschien voor een verrassing zorgt. Mogelijk speelt op het Vrieseplein het Korps Leger des Heils. De groep die vanuit de Kruiskerk is vertrokken bezoekt de Remonstrantse kerk en rond 19.15 uur komen
we allemaal weer samen bij de Wilhelminakerk voor een spetterende afsluiting. De kinderen brengen hun eigen lampion met lichtje mee. De lichtjestocht wordt georganiseerd door de kerken, het Leger des Heils, bewonersorganisatie De Buurtplu en Buurtwerk Dordrecht.
Zaterdag 24 december van 18.00-20.00 uur
Meer info: www.lichtjestochtdordrecht.nl
Tekst en illustratie Els Kobec
Eenzame Rups bestrijdt eenzaamheid
Er waart een spook door Dordrecht en het heet Eenzaamheid. Eén op de twintig inwoners van deze gezellige stad voelt zich eenzaam en dat is boven het landelijk gemiddelde. Maar het spook is te bestrijden. In het Stadswiel is ruimte voor gesprek. De kerken van Dordrecht zijn actief. En er is het brugwachtershuisje ‘De Draaibrug’ aan de Kalkhaven.
Petra Roelofs, die ook maatschappelijk werker is bij Mee-Vivenz, stelt samen met haar assistente Deborah Persijn het brugwachtershuisje open voor goed gesprek en creatief atelier. De gemeente zag het belang en gaf haar de vrije hand tot gebruik van het huisje, liet ook de expositie van ‘De Eenzame Rups’ vertonen in de hal van het stadskantoor en verspreidde exemplaren van het prentenboek dat Petra schreef over de eenzame
rups die in een vlinder verandert en dan samen met andere vlinders de eenzaamheid ontvlucht. Het boek is ook getransformeerd tot een papieren theater, zodat het bijvoorbeeld op scholen vertoond kan worden met de ondersteunende muziek van Marco Missimato.
In het brugwachtershuisje kun je aan de hand van verschillende kaartspellen het gesprek openen op de weg
WOORDZOEKER
Een woordzoeker over de decembermaand deze keer. Zoek de onderstaande woorden op en vind dat ene woord dat er niet in staat. Puzzel mee en maak kans op een VVV-cadeaukaart van 10 euro!
AMANDELLETTER
CHAMPAGNE
GEZELLIGHEID
KERSTBOOM OLIEBOLLEN
SNEEUW
APPELBEIGNET
naar verbinding met jezelf en anderen. Dat kan zijn op emotioneel, sociaal of maatschappelijk vlak. Het huisje wordt ook gebruikt als expositie- en verkoopruimte. Momenteel zijn de schilderijen te zien van Wijnand en colliers te koop van Atelier Mollie. Er is nog een verrassing: wie op de rode knop drukt naast de ingang van het brugwachtershuisje krijgt het verhaal van de eenzame rups te horen in een audio versie.
Het is de moeite van een wandeling waard naar dit kleinschalig monument dat nog dagelijks dienst doet om grote schepen de haven in te loodsen maar alleen ontsierd wordt door het aangrenzende in verre-
SC Movado:
gaande staat van verval verkerende Teerlinkhuis. Petra is nog op zoek naar meer vrijwilligers om haar stek te bemensen. Atelier Mollie is alleen open op de eerste zondag van de maand en elke vrijdag van 13.00-16.00 uur is Deborah aanwezig. Maar je kunt Petra ook bellen of mailen voor een afspraak. Je kunt je melden als je een expositie of evenement in ‘De Draaibrug’ wilt organiseren, want er zijn veel dingen mogelijk. Het boek is voor 15 euro online te bestellen in 5 verschillende talen.
Ton Delemarre petraroelofs@hotmail.com tel. 06 2973 8774
Nieuwe generaties verbinden met sport
Tussen de dichtbebouwde huizen van de Patersweg zit een kleine ingang verstopt die je leidt naar een groot sportcomplex. Die verborgen ligging is zowel een charme als een uitdaging voor SC Movado. Sinds 2001 voert de club haar activiteiten uit vanuit deze locatie, met sportvelden, speeltuin, jeu-de-boules-baan en kantine. Het is één van de grootste sportcomplexen van Dordrecht, toch weten veel omwonenden het moeilijk te vinden.
SC Movado is al bijna 25 jaar een begrip in de Dordtse sportwereld, met korfbal als hoofdactiviteit. De club biedt veel meer dan alleen sport aan: er is een scala aan activiteiten, voor jong en oud, en het is een hechte vereniging van ongeveer 250 leden. Er zijn regelmatig toernooien, sportdagen en buurtactiviteiten, waarmee de club bijdraagt aan het sociale leven in de wijk.
Verscholen
CHOCOLADELETTER KAARSJES KERSTDINER KERSTBALLEN OUDEJAARSAVOND SPELLETJES
CADEAUTJES FAMILYTIME KERST KERSTSTAL SINTERKLAAS VUURWERK
Heb je de oplossing gevonden? Stuur je oplossing vóór 4 februari naar: De Poorter, Jacob Marisstraat 70, 3314 TK Dordrecht, of mail onder vermelding van naam en adres naar: r.besjes@kpnmail.nl. Van de vorige puzzel zijn helaas geen oplossingen binnengekomen, dus hebben we ook geen winnaar.
Door de ligging blijven veel Dordtenaren onbewust van de mogelijkheden die sportclub Movado biedt. Met de recente nieuwbouwprojecten in Dordrechtmis er een groeiende kans om nieuwe bewoners te bereiken. De club wil daarom haar zichtbaarheid vergroten en meer bewoners betrekken bij de activiteiten. Voor buurtbewoners is dit een ideale plek om in beweging te komen en sociale contacten op te bouwen, maar de eerste stap is om de ingang naar het sportcomplex te vinden.
Pompoenstoofschotel
‘Vliegen op Kerstdag de muggen rond, dan dekt op Pasen het ijs de grond‘, zegt ons deze oude spreuk. We zullen maar afwachten wat de grillige weergoden van plan zijn. Op het landje staat nu alles in de ruststand, alleen wijzelf niet, want we moeten onze (kleine) composthoop omscheppen voor een betere fermentatie.
Ook gaan we nog een aantal metertjes spitten, voordat het (wie weet?) gaat vriezen. Van onze pompoenoogst hebben we nog steeds een mooi exemplaar liggen, laten we daar met Kerstmis nog maar eens een apart kerstdiner van maken!
Nodig voor 4 personen: 1 middelgrote oranje pompoen 1 grote zoete aardappel, geschild, in partjes gesneden 350 gr couscous 1 ui, fijn gehakt blik kikkererwten, 410 gr kuipje pruimen zonder pit, 250 gr 2 eetlepels gehakte pistachenoten 1 kluitje roomboter, 1 eetlepel olie 1 theelepel kaneelpoeder, 1 theelepel kurkumapoeder 1 theelepel zwarte peper, 2 theelepels gemalen komijn (djinten) 1 eetlepel fijngehakte koriander 1 eetlepel citroensap, 2 eetlepels vloeibare honing: ca 250 gr
Sportieve uitdaging
Daarom roept SC Movado alle inwoners van Dordrecht op om eens een kijkje te nemen bij het sportcomplex aan de Patersweg. Of je nu op zoek bent naar een sportieve uitdaging, een sociale activiteit of gewoon een plek om anderen te ontmoeten. Kom langs, en sluit je aan bij een levendige vereniging die midden in de buurt staat.
Sportcomplex Patersweg Ingang tussen nrs 205 en 207
Meer info: www.scmovado.nl facebook: @scmovado www.dordtsport.nl.
Dordtse roomboter SCHAPEKOPPEN
leuk om te trakteren of cadeau te geven! Met het originele verhaal!*
(* zie ook boek DORDT 800 jaar nr.10)
BANKETBAKKERIJVANDERBREGGEN.NL REEWEG OOST 31 • 078- 6134702
Snijd de pompoen doormidden, hol hem uit en schil zo dun mogelijk. Snijd van de helften lange parten van zo’n 2 cm dik. Verhit boter en olie samen in een grote braadpan en fruit hierin kort de ui. Voeg de pompoenparten en de aardappelpartjes toe en bak, al omscheppend, zo’n 3 minuten mee. Voeg alle specerijen toe, eventueel ook wat zout, en schep alles goed om. Roer het citroensap en de honing erdoor en voeg zoveel water toe dat alles onderstaat. Dek af en laat 10 minuten zachtjes stoven. Spoel de kikkererwten af en doe ze, samen met de uitgelekte pruimen in de pan en laat alles nog zo’n 10 minuten stoven. Bereid intussen de couscous volgens gebruiksaanwijzing op de verpakking. Vorm er stevige bolletjes van met een doorsnede van zo’n 7 cm. Leg bij het opdienen op elk bord enkele bolletjes couscous en schep de warme stoofgroente er omheen. Bestrooi tot slot alles met gehakte pistachenoten en koriander. Deze stoofschotel kan ook in een tajine gemaakt worden. Die traditionele NoordAfrikaanse aardewerken schotel wordt daar op een rooster bovenop hete kolen gezet. Maar wij kunnen, met een stoofplaatje ertussen, een tajine ook op het fornuis gebruiken. Een fijne Kerst en smakelijk eten! Maartje Schaffels
Petra Roelofs en Deborah Persijn voor het brugwachtershuisje.
Foto: Ton Delemarre
Gericht adverteren werkt!
Ben je een lokale starter of al een gevestigde onderneming en op zoek naar meer klanten? Kies dan voor een advertentie in de wijkkrant. Dit kan al vanaf €40,- voor een eenmalige advertentie. Besluit je om in 3 of meer wijkkranten te adverteren? Dan krijg je zelfs 10% korting op de advertentiekosten!
Sinds wij adverteren in de Dordtse Wijkkranten is de omzet op de aangeprezen Schapekoppen gestegen met 50%!
-Mevrouw van der Breggen Banketbakkerij Van Der Breggen Reeweg Oost 31, Tel: 078-613 47 02
Neem vrijblijvend contact met ons op om de mogelijkheden te bespreken!
TIEN Plus - Dordtse Wijkkranten 078-750 89 66 tienplus@buurtwerkdordrecht.nl www.tienplus.net
Omzien naar elkaar in de Binnenstad!
Voor de Binnenstad!
Franciske van Vugt raadslid
7 Doha’s van Ton
De kracht van het woord
Temt zeeën zet harten in brand
Is zelfs tegen de tand van de tijd bestand
Omdat het wordt gehoord
De krekel in zijn kooi zingt mooi
Verlangen en vergeten
Dagelijks brood en avondeten
Hongert hongert voort
Ik heb het hout gekloofd
De haard heb ik aangemaakt
Het vuur is nu gedoofd
Jij hebt mij niet aangeraakt
Mijn hart is kwijt
In vreemde handen
Mijn droom en spijt
Zijn níet voorhanden
Ik beklim de ladder van de taal
Ik val en faal maar de goden
Maken van mijn gebroken botten
Een nieuwe sport in de klimpaal
Wat moet ik je schrijven
Elk woord is te veel
Ik weet maar één zin
Wil je bij me blijven ?
Diep in de nacht
Zie ik jouw raam nog verlicht
Ik sluit mijn gordijn
Heel langzaam dicht
Ton Delemarre
Voor het centrum mag ik in onze fractie uw wijkvolksvertegenwoordiger zijn. Wij zetten ons o.a. in voor:
Veilig fietsen op o.a. het Oranjepark en de Spuiweg Meer mogelijkheden voor zonne-energie op daken
Blijvende aandacht voor de aanpak van armoede
Kan iets onze aandacht gebruiken? Laat het weten via franciske@cdadordrecht.nl www.cdadordrecht.nl
Toelichting:
Mijn overbuurvrouw komt uit Pakistan. Haar grootvader Jamilludin Aali was de nationale dichter van Pakistan. Hij was ook een van de grondvesters van de staat Pakistan. Zijn favoriete dichtvorm was de Doha, in het Urdu bestaand uit twee gezongen versregels (in de vertaling vier regels). Ik raakte geinspireerd door zijn compacte krachtige teksten die ik uit het Engels vertaalde en maakte mijn eigen doha’s in het Nederlands.
Mantelzorger? Uw inzet wordt gewaardeerd!
Dat doen wij o.a. met de Mantelzorgwaardering. Dit is de Dordtpas met daarop mantelzorgtegoed. Vraag vóór 31 oktober 2025 de Mantelzorgwaardering aan bij MEE Mantelzorg. Het aanmeldformulier staat op onze website. U krijgt dan binnen 2 weken een brief thuis over uw Dordtpas, die u heel 2025 kunt gebruiken. Zorgen voor een ouder, kind, ander familielid of vriend die hulp nodig heeft door een beperking, aandoening of ziekte is vaak vanzelfsprekend. Toch kan het ook soms lastig zijn. Hoe combineer je de zorg met school, studie of werk. Hoe hou je ook nog tijd over voor jezelf? Hoe voorkom je dat je overbelast raakt? MEE Mantelzorg zet haar expertise en jarenlange ervaring in om mantelzorgers en professionals te ondersteunen.
