Bevlogen straatbarbier maakt mensen blij

Tekst Coby Janssen foto: Kwado Amfo

Zo’n vijf jaar geleden zocht Sjoerd de Vries een manier om mensen te helpen. Op social media zag hij een project voorbijkomen. Dat speelde zich af in Canada. Een groep kappers knipten op zondag dakloze mensen. ‘Dat wil ik ook’, dacht hij en zo gebeurde het ook. Aan De Reelander vertelt hij zijn verhaal.

Het duurde even voordat de afspraak vast stond. Het artikel was eigenlijk gepland voor de vorige editie. Maar Sjoerd zat midden in de verhuizing en dat vergt veel tijd. Uiteindelijk kon hij tijd vinden en spraken we af in het Vogelnest. Gepassioneerd vertelde hij zijn verhaal. “De straatbarbier is eigenlijk 2017 begonnen. Op social media zag ik beelden van een groep kappers in Vancouver die elke zondagochtend in een park bijeen kwamen om bij dakloze mensen de haren te knippen. Het is daar wel anders dan hier: daar stonden tenten waar daklozen in verbleven; het was echt een community. Er heerste een hele positieve sfeer, dat was zo mooi om te zien. De mensen hebben geen geld voor persoonlijke verzorging. Ze zijn dus niet gewend om zich verzorgd te voelen en er als zodanig uit te zien. Ik dacht ‘dat wil ik ook doen’ en postte het idee op Instagram. Het werd heel veel geliket. Geweldig! Zoiets was nog niet in Nederland. Ik schafte een koffer met ‘kappersgereedschap (zo nodig oplaadbaar)’ aan en ging de boer op. Eerst in Dordrecht, daarna breidde het gebied uit tot zelfs aan Zeeland: met de knipkoffer kon ik zelfs in een weiland knippen. Ik kon niet zo goed knippen maar oefening baart kunst. Het was alleen lastig de klanten te werven. Je kunt iemand niet vragen of hij of zij dakloos is en zodoende in aanmerking komt”, zegt Sjoerd, “het idee alleen al. Het knippen kwam daardoor op een laag pitje te staan. Een vaste locatie wilde ik. Het Leger des Heils bracht uitkomst. Ik solliciteerde en ging aan het werk als flexer, dan heb je ook niet veel met de computer te maken meer met mensen. Dat is wat ik wil en de knipkoffer ging weer vaker open. Niet alleen bij het Leger maar nu ook op straat.”

Humanitas

Na een korte pauze vervolgt Sjoerd zijn verhaal: “Ik werk in Rotterdam Feyenoord. Er heerst veel armoede in de wijk. Een paar maanden geleden ben ik benaderd door Humanitas verzorgingstehuis. Maar ik had helaas geen tijd. Ik had mijn baan bij het Leger, mijn gezin. Maar men was zo enthousiast dus ik het toch aan de slag ging. We besloten ook de omwonende arme gezinnen gratis te knippen vanwege de nijpende crisis. Voor mij is dat leuk: ik zet een stoel klaar op straat en de mensen gaan vanzelf zitten. Als de eerste klaar is, schuift de volgende aan. Ook is er een voedselbank in het verzorgingshuis en worden er warme maaltijden uitgedeeld. Deze mensen mogen ook gebruik maken van de kappersfaciliteiten. De mensen worden er heel blij van. Je haar is toch heel essentieel om je goed te voelen. We zijn nog op zoek naar een tweede locatie van Humanitas. Die wil ik dan met meerdere vrijwilligers bemensen. Inmiddels heb ik knipcursussen met speciale technieken gevolgd, eerst knipte ik alleen heren maar met dames lukt het nu ook wel; ik kan wel het een en ander overbrengen. Landelijk zie je ook enkele initiatieven. In Amsterdam zijn een paar gasten die bij het Leger des Heils werken ook begonnen. Met een bakfiets voorzien van een spiegel gaan ze door de stad. We hebben de stichting De Straatbarbier opgericht. In deze regio gaat het best goed en maar we willen graag landelijk poot aan de grond krijgen. Er is niets mooiers dan mensen blij te maken en een goed gevoel te bezorgen. Daar word ikzelf ook gelukkig van!” beëindigd een ambitieuze Sjoerd zijn verhaal.