Commentaar van een Dordtenaar

Tekst: Ton Delemarre

Drechtschopper

Voor mij zijn mensen met een handicap ons kostbaarste bezit zij herinneren ons aan onze kwetsbaarheid aan de betrekkelijkheid van ons bestaan.

De moed en kracht waarmee zij zich door het leven slaan geeft mij de moed en kracht om door te gaan.

Des te kwaaier word ik als ik zie hoe met dit - ons kostbaarste bezitwordt omgegaan

Op de hoek van Johan De Wittstraat en Bagijnhof staat een mevrouw in een rolstoel. Het is tien over half vijf even verder een grote bus van de Drechthopper De chauffeur staat er wat hulpeloos bij te kijken.

- Neemt hij je niet mee?

- Nee, hij neemt mij niet mee. Hij heeft geen opdracht. Ik sta hier al sinds kwart voor vier.

Je krijgt een grote brief, je moet al een dag van tevoren melden dat je vervoer wilt hebben, dus spontaan op bezoek gaan zit er niet meer in.

Dan waarschuwen zij dat ze een kwartier te vroeg of te laat kunnen komen en niet na half vijf vanwege de files.

Zij hebben gewoon schijt aan je ik sta hier al veertig minuten het is gelukkig goed weer.

Toen wij terugkwamen van de HEMA was onze mevrouw opgehaald drie kwartier te laat.

Ik denk dat het hoog tijd is de Drechthopper grondig op de schop te nemen als we dit pikken, zijn wij als Dordtenaren ons bestaan niet waard.

Deze nemen ze al mee...

Foto: Persbureau Busink