Nicolette Nachtegaal

Tekst en illustratie: Els Kobec

Het liep tegen het eind van het jaar en de dagen waren kort en koud geworden. Morris Mol had hard moeten werken aan zijn huisje onder de grond, want er was de laatste tijd flink wat ingestort. Moe maar tevreden liet hij zich op zijn bank neervallen, want na gedane arbeid is het goed rusten.

“Ik kom een week lekker mijn bed niet uit!” dacht hij tevreden en was al snel in dromenland. Maar opeens klonk er een ijselijke gil bij de voordeur en Morris schoot geschrokken overeind: “Wat nu weer!”

dacht hij nijdig, “Wat is er aan de hand?” en hij wilde zich al weer omdraaien. Maar er klonk opnieuw een harde gil en een hoge stem riep angstig: “Help me Morris, help me alsjeblieft!” Met grote tegenzin stond Morris toch op en deed luid mopperend de deur open. Daar lag tot zijn grote verbazing zijn vriendin Nicolette Nachtegaal languit op de grond. “Nicolette, wat een verrassing!” riep hij uit, “Ben je weer gevallen?”

Het was namelijk zo dat Nicolette het jaar daarvoor ook al was gevallen toen ze bij hem op bezoek kwam. Ze hadden toen overigens flink ruzie gekregen over het feit dat, volgens Nicolette, Morris zijn rommel overal liet rondslingeren. Maar ze hadden het goed uitgepraat en waren zelfs goede vrienden geworden. Nicolette was intussen een beroemde zangeres geworden, want ze had een prachtige stem. Ze reisde heel Europa door om overal op te treden en was nu met Kerstmis weer even in Nederland.

Morris vond het leuk om haar weer eens te zien. “Je hebt toch altijd wel een aparte manier om binnen te komen!” zei hij plagend terwijl hij haar overeind hielp. Maar Nicolette vond dat niet grappig en zei nijdig: “Ja, dat is wel jouw schuld! Je moet toch echt eens iets doen aan al die kuilen en aardhopen in je tuin: het is gewoon levensgevaarlijk! Ik had mijn nek wel kunnen breken!” Ze strompelde aan de hand van Morris moeizaam naar binnen en plofte neer op de bank.

“Ach, ach, wat een ellende, en dat met kerstavond!” zuchtte ze, “Vanavond moet ik optreden in de Grote Kerk en nu zit ik hier met een gebroken voet! En duizelig ben ik ook nog! Straks moet ik mijn optreden nog afzeggen en iedereen teleurstellen, dat kan toch niet?” Morris keek eens even naar haar voet en zei geruststellend: “Geen paniek! Je voet is alleen wat opgezet, maar er is echt niets gebroken! Ik doe er gewoon even een verband omheen en klaar is Kees!” Maar Nicolette was er nog niet gerust op, ze was nog steeds duizelig en was bang dat ze daarom niet goed zou kunnen zingen. Intussen was Morris klaar met het verband en zei: “Ziezo, niets aan de hand hoor! Je kunt vanavond gewoon gaan zingen.”

Maar Nicolette was er nog niet helemaal gerust op. “Ik ben toch wel bang dat ik mijn evenwicht verlies.” zei ze bezorgd, “Stel je voor dat ik omval terwijl ik aan het zingen ben, dat mag toch niet gebeuren?” Hierbij kreeg Morris een opeens een goed idee. “Weet je wat?” zei hij, “Ik ga met je mee naar de kerk! Dan ga ik naast je staan terwijl je zingt en kan je niets gebeuren!” Dat vond Nicolette ook een goed plan, ze durfde het op die manier wel aan.

En zo is het ook gegaan. Staande naast Morris, zong Nicolette die avond de sterren van de hemel. En, omdat ze zo naast elkaar stonden, dachten de mensen zelfs dat ze samen hadden gezongen. “Wist jij dat een mol zo mooi kon zingen?” zeiden ze tegen elkaar en ze gingen allemaal met tranen in de ogen naar huis na deze prachtige kerstavond.