Het goud dooraderde marmer geeft deze keuken de luxe uitstraling die hij verdient. De kasten zijn een opeenvolging van nauwkeurig geselecteerde eik, meer bepaald van oude eiken verweerde balken. Natuursteen maakt het geheel af. Een keuken met contrasterende elementen, die niet toevallig perfect in harmonie zijn. Elk van onze interieurs getuigt van ongebreidelde creativiteit en ongeëvenaard handwerk, dit is ...
oostrozebeke 051 40 47 18 www.franktack.be
Het is steeds leuk de voorjaarscolumn te schrijven, wetende dat het mooie weer in aantocht is. Na een gure winter, een welgekomen opsteker.
Ook deze editie hebben we alles uit de kast gehaald om jullie te overladen met leuke artikels en foto’s. We nemen een kijkje bij Dominique en Frederic Maene, samen leiden ze één van de grootste pianobedrijven in Europa. Ook de sterrenchef mag natuurlijk niet ontbreken. Niet één, maar twee sterrenchefs laten we aan het woord tijdens een gezellige zondagsbrunch bij Benoit en Bernard Dewitte thuis.
In de villa van expert Davy Depaepe dompelen we ons onder in unieke vintage objecten. Ook gingen we graag in op de uitnodiging van Stéphanie en Daphné van Studio Daskal Laperre. Dit werd een boeiend dubbelgesprek over ‘minimalistisch wooncomfort en warm functionalisme’. De bekendste hedendaagse galeriehoudster van België, Sofie Van de Velde, vertelt over haar visie op de hedendaagse kunstwereld.
De trouwe lezers weten ondertussen ook dat we het mooiste aanbod woningen niet enkel aanbieden op luxevastgoed.com, maar ook via dit magazine. Laat u verleiden door de meest exclusieve eigendommen te koop in zowel binnen- als buitenland.
We laten jullie graag ook de vorige ‘Members Meeting’ herbeleven dankzij de foto’s van de Parijse topfotograaf Rémi Dargegen. Een onvergetelijke dag die in het teken stond van de legendarische Mille Miglia.
Ook met de allerjongste autoliefhebbers houden we rekening. De junior cars van Pieter-Jan Moerman spreken tot de verbazing van groot en klein. Voor de restaurateur laten we de Engelse ingenieur Julian Messent vertellen over zijn passie voor motoren en vooroorlogse wagens. En tot slot verrassen we jullie met één van de mooiste private autocollecties die België rijk is.
Veel leesplezier en geniet alvast van de eerste zonnestralen.
M ichael D eroose Uitgever Luxury Leadsbij de sterrenchef
Onze selectie
De mooiste eigendommen
Uitgever | Luxury Leads
Oplage | 15.000 exemplaren
Adverteren? magazine@luxuryleads.com
Foto cover: Sotheby's Int. Realty - Foto cover 2: Sotheby's Int. Realty - Columnfoto: Yacht Consult - Foto cover 3: Ollivision Photography
Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen, gekopieerd of verveelvuldigd zonder toestemming vooraf van de verantwoordelijke uitgever. Dit magazine is met de grootste zorg samengesteld. Niettemin is het niet uitgesloten dat de informatie door tijdsverloop of andere oorzaken niet of niet volledig juist is. De uitgever en alle andere partners die deze uitgave mee mogelijk maakten, kunnen op geen enkele wijze hiervoor aansprakelijk gesteld worden.
Druk | Graphius Opmaak | BOA.be
“W e hebben vader nog nodig ”
In Ruiselede verwierf Chris Maene wereldfaam door historische instrumenten te restaureren en een eigen piano te bouwen waarmee toppianist Daniël Barenboim de pannen van het dak speelt. Vandaag runnen Dominique (°1980) en Frederic (°1983) Maene een van de grootste pianobedrijven in Europa. Voor een goed gesprek liepen we langs in hun atelier. “Hier wordt ook metal gespeeld.”
Het is met een licht knagende spijt in de maag dat ik de showroom van de hoofdzetel van Piano's Maene in Ruiselede betreed. Als kleinzoon van een muzikale mens werd me als kind zowaar een vleugelpiano aangeboden, maar ik weigerde. “Het is nooit te laat”, lacht Dominique Maene. “Gisteren ontmoette ik een zestiger die pas begon te spelen. Uit het niets. Volwassenen die hérbeginnen zien we vaak. Of ze hebben een piano in huis, vinden het zonde dat niemand erop speelt, en zetten er zich zelf aan.”
“Negen van de tien klanten heeft bij wijze van spreken nog nooit een piano van dichtbij gezien”, legt Frederic uit. “Ons grootste cliënteel bestaat uit kinderen. Zeker in september, als de muziekacademie start. Aan hen proberen we een piano te verhuren – dat kost 55 euro per maand. Als ze
na zes maanden stoppen, halen we ze weer op. Zo vermijden we een overvloed aan overnames. We hebben 1800 piano's bij mensen thuis staan. Beslissen ze op een bepaald moment om er één te kopen, dan krijgen ze een jaar huur terug.”
Aan de andere kant van het klantenspectrum zitten de toppianisten. “We verkopen piano's van 500 tot 300.000 euro”, zegt Dominique, die treffend beschrijft hoe een instrument voor de geoefende pianist een diepe betekenis kan hebben. “Vergelijk het met een boek lezen en helemaal in het verhaal zitten. Of tijdens een film even weg zijn van de wereld. Show geven aan de piano komt vaak neer op: één zijn met de partituur en in de huid kruipen van de componist die ze schreef. Sommigen komen in een soort trance.”
M ozart & M etalban D s
De verkoop van merken zoals Steinway & Sons beperkt zich tot België en Nederland. Maar daarnaast is er al vijftig jaar een eigen atelier. Met restauraties en exacte klonen van historische pianoforte's werd vader Chris Maene wereldberoemd in muziekmiddens. “Het is een kleine wereld”, zegt Frederic. “Zo bouwen we een tiental instrumenten per jaar. Daarvan blijft zowat vijf procent in België.”
Hier in de showroom staat de hele evolutie van het met toetsen bespeelde snaarinstrument: van een virginaal en een klavecimbel over de pianoforte tot de moderne vleugel. “Deze Anton Walter is een exacte kopie van het instrument waarop Mozart componeerde en oefende”, vertelt Frederic. “We bouwen drie tot zes stuks per jaar. Het kost 38.000 euro: belachelijk weinig voor een volledig handgebouwde piano – er kruipen ruim 400 manuren in.”
Nog zo'n trots is de replica van de Steinway No 1 die Chris Maene een tiental jaar geleden bouwde. Bram Crols maakte er een mooie docu over. “Het was alsof Rolls-Royce zou vragen om hun eerste auto na te bouwen, omdat zij het niet kunnen”, lacht Frederic. “Het originele exemplaar bij Steinway in New York diende als voorbeeld. Maar dat mocht er niet weg. We lieten ter plaatse röntgenfoto's maken om te weten hoe de binnenzijde eruitzag.” De broers tonen nog een gerestaureerde Clementi uit 1797 die nog steeds wordt gebruikt voor concerten en CD-opnames en een Stein-pianoforte uit 1799, gerestaureerd in 2013. “We kopen ze op veilingen. Maar een wrak kan je niet kopen, vervolgens verkopen en pas dán restaureren. De klant wil het resultaat hóren.”
Van een andere orde is de zelf ontwikkelde eigentijdse Doutreligne 7. De allereerste betaalbare designpiano op de markt, zeggen ze zelf. Ze werd in 2015 voorgesteld op de wereldexpo in Milaan en won een Henri van de Velde-award. Verkrijgbaar in zwart of wit met flashy kleuren is het ook een strak interieurobject. “Wij verkopen veel piano's aan mensen die weinig of zelfs niet spelen”, aldus
Frederic. “Vandaar ook de zelfspelende Steinway Spirio. Die brengt de meest pure klank in je woonkamer. En alles wordt ingespeeld door Steinway-artiesten. Je kan jezelf ook opnemen en naar die opname luisteren.” ” Een radio van 125.000 euro, dus. Het is momenteel hét succes van Steinway. Het zelfspelende concept vind je ook bij de Yamaha Enspire, en kunnen we ook in onze eigen Doutreligne vleugelpiano’s inbouwen.
In de showroom werd een kleine concertzaal gei ntegreerd. Daar wordt behalve klassieke muziek ook jazz en pop gespeeld. “Koen en Kris Wouters vullen het Sportpaleis, maar hier waren ze bloednerveus. Ook Ozark Henry, Sioen en Ibe speelden hier. En Viktoriya Yermolyeva: een Oekraïens You -
tubefenomeen dat covers brengt van metalbands zoals Metallica en Rammstein.”
Twee keer per week arriveert hier een bus. “Bedrijfsbezoeken zijn een belangrijk marketinginstrument. Op het einde krijgen die bezoekers een concert op vijf verschillende historische instrumenten.” Ook Ducati – Dominique is fan – en Ferrari organiseerden hier al events. “Dat genereert veel shares op sociale media, van mensen die anders niet zouden komen. Zo leeft de showroom. We krijgen jaarlijks 11.000 bezoekers over de vloer die niet voor piano's komen maar voor bedrijfsbezoeken en concerten. Zo denken mensen aan ons als ze aan piano's denken. En dat is het doel. Zodra men aan iemand anders denkt, voelt het lastig. Dan worden we overtroffen.”
V rij
Zelf zijn ze geen grote pianisten. “We spelen wel voldoende goed om te zorgen dat een instrument klinkt zoals de pianist het wil”, zegt Dominique. “Toen we klein waren stond de radio altijd aan, maar we zijn niet zeer muzikaal opgevoed. Volgens vader was er in de hele geschiedenis nooit een pianobouwer die ook een goede pianist was, en
vice versa. Pianisten hebben schrik om hun handen te bezeren of hun oren te beschadigen. Wij kunnen met een vinger minder ook ons werk doen.”
“Als kind was vooral de werkplaats onze speeltuin. Ook in het weekend. Vader werkte dag en nacht. Prutsen in het atelier verkozen we boven een of andere uitstap. We mochten ook schuur- en boormachines gebruiken. Toen we twaalf waren maakten we met de zaagmachine allerlei dingetjes voor onszelf. Zo sloop de vaardigheid erin, en de liefde voor het bedrijf. Maar het bedrijf overnemen was nooit een kwestie van moeten, zoals vaak. We waren volledig vrij om hier al dan niet te werken, en als we hier werkten: wat we zouden doen.”
Frederic is verantwoordelijk voor het atelier. Hij heeft nooit elders gewerkt. “Ik zou hier nóóit werken, dat stond vast – het was niets voor mij”, vertelt zijn broer. “Ik belandde in de wereld van interieur en standenbouw. Maar op de duur was ik daar zeven op zeven bezig en wilde eens iets anders. Nu doe ik het operationele: onze logistiek en magazijnen, de gebouwen van onze zes eigen winkels beheren, ons eigen transportteam, verzekeringen en welzijn op de werkvloer – dat laatste is zeer belangrijk.”
"P iano ' s zijn niet zo crisisge Voelig . o P hun hobby bes Paren M ensen niet . e n een goe D e P iano gaat een le V en lang M ee ."
Hun grootvader Albert Maene was koster en organist in de kerk van Ruiselede. “Hij gaf ook les, en zijn studenten hadden piano's nodig: zo ontstond in 1938 de restauratie en verkoop”, vertelt Dominique. “Zijn vrouw Zulma Dutreloigne was de onderneemster – en geen gewone. Als de klanten kwamen stonden taart en koffie klaar.” Hun vader nam de zaak over in 1983, als jongste van zes. “Hij was de meest gepassioneerde. Op zijn zestiende had hij zijn eerste instrument al gebouwd. Toen hij begon was er geen personeel. De eerste werknemer is eind vorig jaar met pensioen gegaan, na 35 jaar dienst. De tweede, Christiaan Devos, is nu financieel directeur. Hij heeft alle stappen meegemaakt. Hier is heel weinig verloop.” Inmiddels zijn er 85 medewerkers, waarvan zestig in België en 25 in Nederland, waar Maene in 2018 Ypma Piano's in Alkmaar overnam. Daardoor is Maene niet alleen exclusief invoerder van Steinway & Sons voor België en Nederland, maar ook officieel hofleverancier in beide landen.
sneller – met bluetooth en zo. Mensen upgraden soms ook van een digitale naar een akoestische of van een buffetpiano naar een vleugel. En we hebben ook wel verschillende generaties van families als klant.”
Hun truc is ook: mensen goesting geven om te spelen. Onder het motto 'play me I'm yours' plaatsten ze als trigger piano's in de luchthavens van Oostende, Charleroi en Zaventem. “Daarnaast hebben we al tien jaar piano's op tournee, onder meer in stations zoals Gent Sint-Pieters, op de Sinksenfeesten in Kortrijk, in bibliotheken, ziekenhuizen en op andere openbare plaatsen. Zo staan er een dertigtal verspreid. Kleine kinderen beginnen er dan popnummers op te spelen.”
Als je het parcours van het bedrijf bekijkt, lijkt het alsof er continu groei was. Frederic: “Natuurlijk waren er groeipijnen, maar de verkoop is elk jaar gestegen. We hebben altijd grote investeringen gedaan en risico's genomen. In 2013 moesten we afscheid nemen van drie mensen. Vergeleken met andere bedrijven was dat minimaal. En het jaar erna kwamen er alweer meer bij. Piano's zijn niet zo crisisgevoelig. Op hun hobby besparen mensen niet. En een goede piano gaat een leven lang mee. Voor ons is dat een nadeel: aan een klant verkopen we doorgaans maar één keer. Behalve als het digitale piano's betreft. Die evolueren ook
“Piano is toegankelijker dan twintig jaar geleden”, zegt Frederic. “Toen was het iets voor de betere middenklasse, en werd er enkel klassiek gespeeld. Nu is de piano overal. In Belgium's Got Talent, The Voice, Eurosong, reclamespotjes, noem maar op. Vroeger kon je kiezen: Mozart, Beethoven – en als je heel goed was: Rachmaninov. Nu spelen ze popmuziek. Piano is hipper dan ooit.”
Dominique: “Ook wij waren vroeger altijd bezig in de klassieke scène. Onder meer door onze CEO gingen we ook samenwerken met Jazz Middelheim en Gent Jazz. En dan kwam de popwereld erbij. Vandaag lopen alle genres ook door elkaar. Vroeger had je klassiek, hardrock, house,... Dat is voorbij. Kijk naar de samenwerking tussen Jef Neve en Liebrecht Vanbeckevoort. Neve bracht ook Sunrise van de Kortrijkse elektrorockband Goose op piano. We hebben zelfs met Channel Zero samengewerkt. Unplugged.”
Bouwen met historische bouwmaterialen is uw huis een ziel, karakter en unieke stijl geven.
MEER INSPIRATIE?
Bezoek onze showroom:
(graag een seintje vooraf)
Roeselarestraat 56 (baan Zarren-Staden) 8610 Zarren-Kortemark
Bezoek www.vandemoortel.com
Tel. 051/70 13 84 – info@vandemoortel.com
Frederic: “Onze sterkte is dat we zijn meegeëvolueerd met de tijd. Zo waren we de eersten die digitale piano's verkochten. We leidden er speciaal verkopers voor op. 'Een digitale piano is geen piano', hoor je soms. Het is geen akoestische, maar wel een piano. Je moet die klanten niet wegjagen. Digitale piano's zijn al vijftien jaar een succes, en de laatste twee jaar boomen ze. Vroeger had je er van 600 tot 1.200 euro. Nu ook van 15.000 euro. Ze krijgen ook steeds meer edele materialen zoals een massief houten klankbord en houten toetsen, waardoor de kwaliteit stijgt. Ze voelen honderd procent als een akoestische – je hóórt het verschil nog een beetje. Het belangrijkste pluspunt: je hoeft ze niet te laten stemmen en ze zijn makkelijker te plaatsen. En ze hebben een hoofdtelefoon.
Al bouwen we die ook in op akoestische piano's – dan komt de elektronica van een digitale piano onder het klavier te zitten. Voor 1.700 euro heb je een hele goeie digitale piano. Maar een akoestische blijft voor velen een droom.”
Om de toekomst te verzekeren willen de broers minder afhankelijk worden van andere merken. Daartoe willen ze hun merk Doutreligne versterken en de verkoop van de zogenaamde 'rechtsnarige vleugel' aanzwengelen. Die laatste is het paradepaardje van Chris Maene.
De Doutreligne-lijn bouwen ze sinds 2004. “Het merk werd afgeleid van de naam van onze grootmoeder – Zulma was geen optie”, lacht Frederic. “Het is een eigen ontwerp, gebouwd met Europese materialen, maar geassembleerd in Azië. De startprijs bedraagt een kleine 5.000 euro. Voor een vleugel betaal je het dubbele – die werken we hier nog 20 uur af. Het doel was: een kwalitatieve vleugel voor de prijs van een goede buffetpiano.”
“Nu kiezen steeds meer muziekscholen ervoor, maar kwaliteitspiano’s ontwerpen en laten produceren in Azië was niet eenvoudig”, erkent hij. “Leraars bestempelden instrumenten uit China vaak als rommel. Wij zochten in China een langetermijnsamen -
werking en werken met de grootste pianofabriek, waar ook Japanse instrumenten worden gebouwd. De eigenaar is zwaar gepassioneerd. Hij maakt geen horloges, zoals anderen. Het is de tweede Chris Maene – en zo zijn we er maar één tegengekomen.”
De rechtsnarige vleugelpiano is een heel ander verhaal. “In historische instrumenten kan je je eigen creativiteit niet kwijt. Je ziet fouten maar mag ze niet verbeteren. Vader had z'n eigen ideeën over hoe een piano moest klinken. Tot 150 jaar geleden lagen de snaren in een piano recht naast elkaar. Dan ging Steinway ze kruisen, voor een meer homogene klank. De bassnaren liggen dan over de staalsnaren. Met dezelfde snaarlengte, die het volume bepaalt, kan je een piano op die manier ook tien centimeter inkorten, wat vaak het verschil maakt om in een ruimte te passen. Alle andere merken volgden Steinway. Vervolgens werkten ze verder op een betere mechaniek. Maar historisch gezien is het logisch om de rechtsnarige piano te behouden. Op een hedendaags instrument klinken Mozart en Beethoven nooit zoals in hun tijd. Daar komt bij dat die oude instrumenten werden gebouwd voor huiskamers. Ze zijn te beperkt om een grote concertzaal met klank te vullen. Een concertvleugel met de snaren naast elkaar was nog nooit gebouwd. Onze rechtsnarige heeft min of meer een klankkleur zoals vroeger, én die betere mechaniek.”
Het idee was er allang. De beslissende duw kwam er toen de CEO van Steinway & Sons hen in juni 2013 belde. “Twee jaar eerder had de Argentijns-Israëlische Steinway-artiest Daniël Barenboim op een historisch instrument met de snaren naast elkaar gespeeld”, vertelt Frederic. “Toen ging voor hem een nieuwe wereld open, en hij had aan Steinway gevraagd om zoiets te bouwen voor hem. 'Wat bedoelt hij daar eigenlijk mee?', vroegen zij aan ons. Mijn vader legde dat uit. Uiteindelijk hebben ze gezegd: wij kunnen dat niet bouwen; als er iemand is die het wel kan, dan is het Chris Maene.”
“Steinway is de absolute marktleider en referentie. Slechts tien procent van de pianisten kiest een alternatief zoals Yamaha of Kawai, maar ook dat
zijn haast allemaal kopieën. Met de rechtsnarige wilden we het niveau van Steinway behalen met een piano die een specifieke klankkleur heeft maar ook niet té veel afwijkt. Maar zoiets van nul bouwen is een serieuze investering. We zitten aan bijna twee miljoen euro ontwikkelingskosten. Het begint met onderzoek; een mal om een frame te gieten kost al 15.000 euro, en we hebben drie modellen; je hebt er ook een nodig om het hout van een rim te buigen; je moet prototypes bouwen; enzovoort.”
In 2015 presenteerde Chris Maene zijn rechtsnarige vleugel in de Royal Festival Hall in Londen, waar Barenboim er drie concerten op speelde. “We hadden er toen een voor hem en een voor onszelf gebouwd”, vertelt Frederic. “Ook die tweede kocht hij meteen, omdat hij overal ter wereld speelt. 'Ik heb heel mijn leven met twee handen gespeeld, nu speel ik met tien vingers', zei hij. Nu doet hij al zijn CD-opnames op onze instrumenten.”
Ook andere kenners waren lyrisch over het werk van Maene. Intussen bouwde het bedrijf een twaalftal exemplaren. “Dat moet omhoog”, zegt Frederic. “Zie het als een startup. Om het instrument zo vaak mogelijk op podia te krijgen en naambekendheid op te bouwen, begonnen we met de grote concertvleugel. Maar voor thuis is die te bombastisch. Nu zijn er drie modellen, met lengtes van 284, 250 en 228 centimeter. De prijsklasse is die van Steinway: vanaf 100.000 euro. Een concertvleugel kost 150.000. Er kruipen 1200 werkuren in. “Het verschil tussen een koersfiets van 3.000 en een van 10.000 euro is vijftig gram, maar op honderd kilometer maakt dat een verschil”, verdedigt Frederic die prijzen. “We gebruiken ander hout, de opbouw is anders, en er is een veel fijnere, haast chirurgische afwerking.”
De broers nemen ons mee naar het atelier. Daar geschieden de herstellingen en restauraties en wordt de rechtsnarige van nul gebouwd. “Het atelier levert slechts een fractie van onze omzet, maar voor de marketing en media-aandacht is het cruciaal”, zegt Frederic. “Zonder atelier waren we
nooit zo groot geworden.” We lopen tussen meterslange houten rims of kastwanden, die bestaan uit vele lagen op elkaar gelijmde esdoorn van vijf millimeter. Er werken tien mensen. Schrijnwerkers, waarvan sommigen in Doornik een extra opleiding restauratietechniek volgden; techniekers; specialisten inzake klank; spuiters en polierders. Temidden een machinepark beoefenen ze een modern ambacht. “Het is niet zo dat je hier een plan krijgt en een hele piano bouwt”, legt Frederic uit. “Ieder doet zijn deel, maar hun totaalpakket is nog zeer divers. Iemand schaaft het hout, een ander bouwt klavieren; nog een ander klankborden; of de buitenkasten, waar een frame moet worden ingepast. Er is ook iemand die met boor en beitel fulltime kammen maakt – het onderdeel dat de trillingen van de snaren doorgeeft aan de zangbodem. Een kam is drie weken werk.”
De gemiddelde leeftijd is hier slechts dertig jaar. Pascal Bruggeman is met veertig de oudste. Hij werkt hier sinds zijn achttiende. “Jongeren zijn makkelijker te kneden”, zegt Frederic. “Ouderen willen het vaak beter weten. En generaties laten samenwerken is niet altijd eenvoudig.” Niet alleen de mensen die op de klank werken en de stemmers hebben conservatorium gestudeerd, ook voor de meeste techniekers en verkopers is dat het geval.
Kan dit blijven bestaan, hier in ons land? “In het topsegment wel, waar mensen willen betalen”, zegt Frederic. “Maar er worden ook Chinese piano's verkocht als Duitse. Daar heb ik een hekel aan. Tot de jaren 70 had elk pianobedrijf een werkplaats. Er waren veel pianofabrieken in België. Maar omdat dat niet opbracht, zijn ze verdwenen, net als de
vioolbouwers. Wij zijn altijd blijven doorgaan en bleven als enige over. Maar met alléén piano's bouwen kan je niet overleven.”
Hij toont ons nog de spuitcabine. “Voorbereiden, spuiten, gladschuren, polijsten tot hoogglans: dat is twee, drie dagen werk. Voor minder dan duizend euro kan je hier bijna niks doen. Ik ben soms beschaamd om een offerte te geven voor een nieuwe lak. Snap je nu waarom de Doutrelignes in Azië worden gebouwd?”
“Wil je ook eens de hele rare dingen zien waarmee wij bezig zijn”, grijnst hij, en neemt me mee naar boven. Er staat een enorme hoorn in metaal. “Gisteren wandelde ik er hiermee door de gang en er was niemand die opkeek”, lacht hij. “In opdracht van het Orpheus-instituut in Gent maken we een replica van het instrument dat Beethoven gebruikte toen hij doof werd. In boeken staat beschreven dat hij een 'hoormachine' liet maken om over zijn instrument te zetten en de klank naar zijn hoofd te leiden. Dit is in zink, maar er is discussie: het kan ook koper of messing zijn geweest. Zijn pianoforte hadden we al gekopieerd. Dit dient louter voor onderzoek: men zal zijn muziek testen met en zonder hoorn, om na te gaan wat hij op het einde van z'n leven nog hoorde, en waarom hij zus en zo heeft geschreven. Al zal de hoorn ook wel bij een reeks concerten worden gebruikt.”
“En allemaal met jouw belastinggeld, hé”, lacht hij. Chris Maene zelf is intussen 67 en met pensioen.
“Maar hij is hier nog acht uur per dag”, vertelt Frederic. “De eindklank van historische instrumenten verzorgen wij met z'n tweeën. Maar hij wil nog bij alles betrokken zijn. En we hebben 'm ook
" i n o PD racht Van het o r P heus - instituut in g ent M aken we een re P lica Van het instru M ent Dat b eethoV en gebruikte toen hij D oof wer D . i n boeken staat beschre V en Dat hij een ' hoor M achine ' liet M aken o M oV er zijn instru M ent te zetten en D e klank naar zijn hoof D te lei D en ."
nodig. Geen pianoboek is zo gedetailleerd als wat in zijn hoofd zit. Hij kent de geschiedenis van elk merk op z'n duimpje. Nu is hij met z'n vrouw op reis – lichtjes tegen zijn zin. Zijn valies is voor de helft gevuld met pianoboeken. Als hij landt, belt hij meteen om te vragen hoe het hier is. En dan om de twee dagen opnieuw. Hij is best gevoelig: als wij 'm twee weken lang niets zouden vragen, zou hij ontgoocheld zijn.” (Lacht)
Dominique: “Een andere passie heeft hij niet. Niets. Thuis heeft hij tachtig historische piano's staan. Daar heeft hij jaren geleden zijn living voor opgeofferd: zetel en tafel eruit, enkel nog piano's.” De collectie-Maene bestaat uit zo'n 300 piano's. In de voormalige vestiging in de Aalterstraat in Ruiselede staat ook een deel. Net als in Brussel, waar Maene boven de winkel aan het Zuidstation een museum rond Belgische piano's opende. Nóg een deel staat in de kerk in Oud-Rekem die de familie kocht en renoveerde. Het gelijkvloers is er showroom, boven is een concertzaal.
Chris Maene is niet alleen een wandelende piano-encyclopedie maar ook een strateeg die zijn opvolging goed voorbereidde. “Aanvankelijk werkten we allebei in het atelier”, vertelt Dominique. “Onze externe adviseur – Hugo Vandamme, de ex-CEO van Barco – vond dat we dat beter konden splitsen. Dan ben je van alles op de hoogte, en tegelijk kom je niet in elkaars vaarwater. Toen ben ik naar het bureau gevlogen. Een grote aanpassing. Ik was het gewend om met mijn handen te werken.” “Onze pa heeft zich altijd goed laten omringen”, zegt Frederic. “Zijn passie ligt in het atelier. Als hij elke dag aan zijn bureau had gezeten, waren we nooit zo groot geworden. Ook wij wilden blijven doen wat we goed kunnen. De dagelijkse leiding nemen zagen we niet zitten. Daarom heeft hij in 2012 Stefaan Vanfleteren tot CEO benoemd. Hij werkte hier al – als je ernaar moet zoeken, vind je zo iemand niet. Vroeger had hij een managementfunctie bij het West-Vlaamse Televic. Hij was al sinds zijn jeugd gepassioneerd door muziek en
elektronica en zette onze digitale piano afdeling op de rails. Maar hij kon het leiden niet laten. Hij startte onmiddellijk met de implementatie van een nieuwe bedrijfssoftware. We wisten dat er veel in zat. Een niet-familiale CEO is een soort buffer tussen de belangen van de aandeelhouders en die van het bedrijf. “Nu werkt dat evenwicht wel goed”, zegt Dominique. “Wij bewaken het DNA van het bedrijf. En we beslissen gezamenlijk. Al heeft vader nog steeds het laatste woord. En ons veto telt ook – wij moeten tenslotte onze handtekening zetten. Het voordeel is: wij tweeën komen altijd overeen. Op advies van Hugo Vandamme hebben we ook beslist dat onze partners hier niet komen werken. Nu, zij zijn ook geen vragende partij: ze hebben allebei een goeie job.”
Geen van de broers heeft een managementopleiding, hun vader evenmin. “Misschien is dat ook een sterkte”, zegt Frederic. “We hebben wel gezond boerenverstand. Maar de eerste tien jaar dacht ik na elke vergadering: we gaan falliet! Nu draaien we 18,5 miljoen euro omzet. Ik schrik daar soms van. Maar een bedrijf als dit draait niet enkel om cijfers. Ook passie en emotie zijn cruciaal. We
zijn niet extreem winstgevend. Dat is ook niet de strategie. En we keren geen dividenden uit: alle winst wordt geherinvesteerd, vooral in sponsoring van kunst en cultuur. We willen vooral verder groeien. We denken na over nieuwe winkels, zeker in Nederland. Nu is er één in Alkmaar.”
Ook de familiale overdracht werd intussen geregeld. “Vaak wordt dat zo lang mogelijk uitgesteld”, weet Frederic. “En als er iets gebeurt is het te laat en kunnen de kinderen de successierechten niet betalen. Maar vader zag er tijdig het belang van in.” Met de derde generatie lonken de klassieke hoofdbrekens van een familiebedrijf aan de horizon. “Intussen zijn we zo groot dat het niet langer logisch is dat iedereen hier komt werken. Het zullen ook geen broers of zussen meer zijn, maar neven en nichten. Dan duiken er vragen op. Wie wordt hier actief? En in welke functies? Tegen welke verloning? Daar moeten wij tijdig aan beginnen.”
tekst: Bert Voet
foto: Birger Stichelbaut
Het is zondag en een goedlachse Bernard Dewitte (34) trekt de deur van z'n knus gerenoveerde woning open. Hij woont niet ver van het ouderlijke huis in Zingem, waar hij samen met zijn broer Benoit (42) het restaurant (*) runt dat hun naam draagt. Wat later zien we hoe een brunch die de perfectie benadert zich ontspint.
“Benoit is er nog niet – hij woont een straat verder maar slaapt graag uit”, lacht Bernard Dewitte. Op tafel staan onder meer glimmende gerookte zalm en fruitsalade. “Basic, goede producten”, zoals dat heet. Maar er zijn ook donuts. De guilty pleasures van Clémence (6) en Madeleine (4), zo blijkt. De meisjes lopen al te watertanden. Ook de gedroogde worst behoort tot hun favorieten.
“Ze zijn goede eters”, zegt Bernard. “De oudste proeft alles. Madeleine heeft het nog iets moeilijker. Maar ze móéten. We namen ze ook al heel vroeg mee op restaurant. Onlangs nog naar een tweesterrenzaak. Ze aten er voor het eerst een oester.”
Er staat ook al cake met zwarte olijven en marsepeincake – “een caloriebom”, zegt hij. Voorts taart met citroen, framboos en klaverzuring. En een chocolade- of Baileystaart: een zandbodem met ganache van chocolade en koffie, bestrooid met hazelnoot. “Veel producten komen uit het restaurant, en van goede winkels zoals de biomarkt in Gent, en Cru op de Kouter”. Stephanie Vermeulen, de vrouw van Bernard, heeft croissants afgebakken. “Die zijn van bakker Frimout in Wervik, de vader van een meisje dat bij ons in de zaal werkt”, zegt ze. Een mens zou er kunnen aan twijfelen, maar behalve 'dingen van hier' benadrukt Bernard ook het belang van gezond eten. Tijdens de week
" i k zie een revival van de F ranse keuken "
"D e lief D e Voor eten ko M t Van thuis , ja . z eker ons M a M a heeft er V eel toe bijge D ragen . e n hoe gewoontjes ook , een tafel M oest M ooi zijn ."
eet het gezin zelfs veganistisch. Maar in het weekend mogen de remmen los. Minder maar beter, precies zoals de hedendaagse gastronomie het voorschrijft.
“De liefde voor eten komt van thuis, ja. Zeker ons mama heeft er veel toe bijgedragen. En hoe gewoontjes ook, een tafel moest mooi zijn. Charcuterie kwam nooit in de verpakking, altijd op een bord. Rap rap wat op tafel gooien: no way. En als kleine pagadders gingen we in het weekend ook mee tafelen. Tijdens de week zaten we op internaat.”
Met acht jaar is de leeftijdskloof tussen beide broers aanzienlijk. “Dat maakte dat Benoit al in het buitenland werkte toen ik nog studeerde”, zegt Bernard. “Een van mijn eerste gastronomische herinneringen voert me terug naar een reis in Italië, waar mijn broer stage liep bij Gualtiero Marchesi, ooit de eerste driesterrenchef in het land. In zijn restaurant kregen we risotto met bladgoud geserveerd. Dat vond ik on-ge-loof-lijk. Tijdens een andere reis, alweer onderweg naar mijn broer, raadde de vriend van onze vader een hotel aan –'GB' had hij gezegd. Ik was een jaar of tien. Toen we er arriveerden waren we zwaar onder de indruk van de lange oprit met aan het eind: een voiturier. Toen we onze exuberante kamer betraden begon vader ze al te knijpen: hij had een vermoeden dat de helft van ons budget eraan ging. Ik herinner me een badjas met 'GB' erop geborduurd. In het restaurant kregen we een gigantische kaart, waardoor we elkaar niet meer zagen zitten. Maar de bressekip van Georges Blanc was memorabel.”
V erbouw D e stal
Benoit had al van jongs af aan een feeling voor koken, en volgde vol overtuiging hotelschool. Eerst Ter Groene Poorte in Brugge, later Ter Duinen in Koksijde, waarna hij naar Zuid-Frankrijk trok en stage liep bij niemand minder dan Alain Ducasse. Nadien werkte hij een vijftal jaar in de Provence, onder meer bij Wout Bru. Voor Bernard was het pad minder rechtlijnig. “Ik was een slechte student. Ik had al vanalles gevolgd toen vader zei: nu is het gedaan, kies maar een stiel. Zo ben ik ook op de koksschool beland. Daar ontmoette ik Stephanie – we zijn al zeventien jaar samen, de helft van ons leven.”
Nadat hij afstudeerde, werkte hij eerst in de keuken. Ook bij Wout Bru, toen die nog het piepkleine tweesterrenrestaurant Le Bistrot d’Eygalières had. “De tijd van mijn leven”, mijmert hij. “De helft van het team bestond uit Belgen – onder meer Seppe Nobels van Graanmarkt 13 in Antwerpen en Nicolas Misera, nu chef voor Sergio Herman in AIRrepublic. Elke avond gingen we uit met die groep. En het was altijd iets anders. In het café van de buurman dansten we met de klanten. Hadden we twee dagen vrij, dan trokken we eens naar Barcelona, waar we op het strand sliepen. Het werk moest goed zijn, maar het speelde zich af in een vakantiesfeer. Ik was toen twintig jaar. Vervolgens werkte ik bij Kobe Desramaults, toen niemand hem nog kende – mijn vader was er eens gestopt met z'n fiets: 'Daar moet je zijn!', zei hij. Ook Stephanie ging er mee naartoe.” Zowel Bernard als Benoit hebben werkervaring bij Hof van Cleve.
Door te investeren in innovatie en vakmanschap kiest Pouleyn als familiebedrijf resoluut voor expertise en toewijding. Pouleyn is voor u de perfecte partner in uw out-of-the-box project. Uw klassevol en tijdloos design kan in samenwerking met Pouleyn uitgebouwd worden tot een architecturaal pareltje, waar warmte en esthetiek hand in hand gaan met functionaliteit.
Nadat hij uit de Provence was teruggekeerd en een tijdje aan de slag was bij Bruneau begon Benoit in Zingem traiteurdiensten en brunches aan te bieden. Hij ging bij mensen thuis koken, maar in een verbouwde stal van het ouderlijk huis ontstond ook een table d'hôtes; Dat was de kiem van het huidige restaurant, waarvoor werd bijgebouwd. “Geleidelijk zijn we beginnen samenwerken”, zegt Bernard. “In januari 2007 richtten we onze bvba op. In 2010 stapte ik over naar de zaal – en de wijn. Stephanie doet de ontvangst.”
We graven nog wat dieper naar de culinaire voorkeuren van Clémence. “Macaroni”, klinkt het. “En spek met ei. Spinazie. Patatjes. Worst.” “Maar op restaurant graag zeetong”, voegt Bernard zelf toe. “Op school is het triest gesteld”, zegt hij. “Vijf varianten van gehaktballen, dat is het zowat. De maaltijden voor bij ons thuis thuis bereiden we vaak voor in het restaurant, waarna we ze meegeven met de oppas. We maken zelden of nooit het klassieke vleesje-groentjes-patatjes. Veeleer pasta's, en veel soep en groenten. De kinderen van mijn broer zouden elke dag spaghetti eten.”
Eindelijk. Benoit (42), zijn vrouw Geraldine Van Heuverswyn en hun kinderen Colette (9) en Oscar (11) arriveren bij pepe. Trots toont de chef L'oreiller de la belle Aurore. “Een legendarisch recept van Paul Bocuse voor de beroemde paté 'en croûte' die ik in het restaurant soms als sidedish geef – één sneetje, met een saus eroverheen”, zegt hij. Naast de oerklassieker uit Lyon heeft hij zijn eigen versie van prei in vinaigrette voorbereid, die hij nu afwerkt met frambozenazijn, sjalot, honing, notenolie, roze peper, mimosa van ei en wat gebakken spek. “Heb jij wat peterselie, Bernard?” Hij strooit er nog wat pijnboompitten over. Het oogt erg mooi.
Alweer gaat de bel. Enkele vrienden komen meesmullen. “Zo'n zondagsbrunch doen we geregeld”, vertelt Benoit. “Maar op zaterdag zijn de kinderen allemaal samen in het restaurant – onze ouders wonen daar nog. Dat zijn hoogdagen voor hen, zeker als rond 15 uur de desserts op tafel komen – de vroegere specialiteit van Bernard.”
Ook hij neemt zijn kroost mee naar andere restaurants. “Ik probeer hen alles te laten proeven. Ook een curry, of konijn met bruin bier – dat vond Oscar recent heel lekker. Soms zeg ik niet wat ze eten. Of we laten hen geblinddoekt proeven en spelen wat is het?”
“Ik heb wel een vrouw die niet alles eet”, zegt hij nog, langs z'n neus weg.
“Als kind had ik het er zeer lastig mee”, vertelt Geraldine. “Het is wat verbeterd, maar het blijft mijn klein kantje. Het zij zo, ik heb er vrede mee genomen. Als ik het niet lust, eet ik het niet op, of ik geef het door. Met de kinderen was het aanvankelijk ook heel moeilijk. Colette at niks. Maar we hebben haar nooit gepusht, ook niet in de crêche. En nu eet ze alles. Net als Oscar. Wat die nu allemaal eet! Witloof, zalm, rauwe paprika – echt
moeilijke dingen.”
We polsen even bij Colette zelf. Donuts en spaghetti dragen toch haar voorkeur weg. En haar lievelingsrestaurant? “Papa's”, zegt ze, met stille stem. Natuurlijk. “Maar ook 't Keukentje.” Oscar is gek van de frambozentaart. En evenzeer van 't Keukentje in Deurle. Waarna de kinderen gaan picknicken. Daarvoor werd een tent opgezet in de belendende kamer.
“Hier in Kruisem is er niet zo veel”, zegt Benoit. “Op zondag komen we haast altijd in Sint-Martens-Latem terecht. Ook Plein 25 in Wortegem-Petegem is een vast adres.” Bernard noemt nog In de Kroon in Mullem. “En haast elke maandagmiddag gaan we naar De Lieve in Gent –dat wordt gerund door onze achternicht. Je vindt er de goede bistrokeuken.”
s aoe D iërs in z inge M
Met Objet Trouvé heeft Geraldine drie interieurwinkels in Kortrijk, Knokke en Brussel. Als geen ander weet ze dat lekker eten en een bijzonder interieur elkaar versterken. Zij verzorgde dus ook het interieur voor het familierestaurant. “De nappen verdwenen”, zegt ze. “Dan kan je ook het decor en de borden sneller aanpassen. De toiletten krijgen elk jaar een nieuw kleurtje. Geregeld nieuw en anders: dat is een trigger voor de klanten.”
Ook de keuken van Benoit staat niet stil. “De Provence is nog steeds herkenbaar, maar vandaaruit ga ik wel spelen richting meer wereldse smaken. De voorbije jaren heb ik veel gereisd. Dat is belangrijk, vind ik. Zo leer ik nieuwe invalshoeken kennen, zonder mijn basis te loochenen. Zo evolueert je keuken. Nu serveer ik bijvoorbeeld een gerecht dat is geïnspireerd op Marrakech. Daar ga ik binnenkort voor de derde keer koken.”
“Het reizen begon twaalf jaar geleden, toen ik op een dag begon te chatten met een chef uit Hongkong. Zes maanden later stond ik er te koken – ik moest mijn vliegticket wel eerst zelf betalen. Ik ben er acht of negen jaar teruggekeerd. Mijn vader vroeg altijd wat ik op al die plaatsen in godsnaam ging doen – en wat dat opbracht. En dus nam ik 'm mee naar Tokio, waar ik twee diners verzorgde. Twee weken lang bezochten we tussendoor samen de markten en zo. Zo ervaar je een land heel anders.”
The next thing is geen evidente bestemming. “Begin vorig jaar kreeg ik een mail van een cateringbedrijf in Riyad”, vertelt hij. “Ik dacht eerst dat het spam was. En je kan de herkomst niet zomaar even googlen. Maar kort nadien kwam er een delegatie van vier Saoediërs naar ons restaurant. En in oktober ben ik voor het eerst bij hen geweest. Dat ze de catering van de executive lounge in de luchthaven bleken te verzorgen, wekte al wat vertrouwen. Tijdens de reis ontdekte ik welke concepten daar bestaan, en welke echt werken. Wij zullen er nu consulting doen voor een nieuw restaurant. Het is een vrij groot project, waarvoor ik nu recepten bedenk. De Saoedi-Arabische keuken is zeer smaakvol. Hij lijkt wat op die van Marrakech maar is minder geparfumeerd. En alles komt meteen op tafel. Dus niet gerecht per gerecht. Ik heb er alle soorten restaurants bezocht. Ook Italiaanse. Er wordt geen alcohol geschonken, maar je ziet er bijvoorbeeld wel een aparte service, zoals spaghetti voor de gast op een vork rollen en op een bordje opdienen. Sharing, maar dan met bediening. Dat kennen we hier niet. Zeer leerrijk.”
“We werden er zeer hartelijk ontvangen”, zegt hij nog. “Van religieuze voorschriften hadden we geen last. Zij bidden vijf keer per dag, maar wij merken daar niets van. Ook Geraldine was mee. Men toonde respect voor haar. Een hoofddoek werd niet verplicht, maar ze kochten wel een abaja voor haar. Ook alle mannen dragen er een lang kleed. Om
gelijkheid te bevorderen, zeggen ze. En ik moet erkennen: iedereen is er gelijk gekleed.” (Lacht) In zijn recente boek 'Sharing' toont hij een ander nevenproject. “Ik verzorg ook consulting voor de catering in Welkin & Meraki, de coworkingplaatsen met vijfsterrenservice in Brussel, Parijs, Eindhoven en Luxemburg. Op de kaarten komen toegankelijke maar lekkere en gezonde gerechten om te delen zoals toast met zalm of pulled pork, die in het boek terug te vinden zijn.”
De voorbije 20 jaar is er veel veranderd in de gastronomie. “El Bulli ben ik minder gevolgd – ik vond het te moleculair, te technisch”, zegt hij. “Rene Redzepi van Noma heeft me meer beïnvloed, met z'n uitgepuurde keuken en veel nadruk op lokale
ingrediënten. Hij serveert echte producten, die strak op het bord worden gedresseerd. In mijn menu mag het hoofdgerecht wel wat copieuzer zijn. Maar bij de voorgerechten kan ik ook één warmoesblad met krab en een sausje opdienen.”
Enigszins verrassend: in de nabije toekomst verwacht Dewitte een revival van de Franse keuken.
“Ik zie ons allemaal terugkeren naar bereidingen zoals die paté en croûte. Klassieke patisserie is al helemaal terug. Er zijn wedstrijden voor de beste baguette. Ook inzake de service: een eend aan tafel versnijden, zoiets wordt weer gewaardeerd. Zelfs in Denemarken omarmen ze de Franse keuken – weliswaar met hún producten.”
tekst: Bert Voet
foto: Thomas De Boever
BANG & OLUFSEN
BeoLab 18: Acoustic work of art
Prijs 5.750 euro per set
www.vandeloock.be
RR INTERIEUR
ONNO Collection Champagne
Prijs Small 90 euro
Prijs Medium 160 euro
Prijs Large 175 euro
www.rrinterieur.be
BANG & OLUFSEN
BeoLab 50:The future of sound
Prijs 30.000 euro per set
www.vandeloock.be
BANG & OLUFSEN
BeoSound Edge: Sound revolution
Prijs 3.250 euro per set
www.vandeloock.be
RR INTERIEUR
Reverse Table lamp
Prijs 585 euro
www.rrinterieur.be
In het huis van Wauw in Zwevegem omringt Davy Depaepe (°1982) zich met schoonheid. Hij woont en werkt tussen bijzondere objecten. Ook de gekste dingen. Maar zich eraan hechten: no way. "Volgend weekend kan het er hier alweer totaal anders uitzien."
Als straks de tuin in bloei staat, gooit hij alle ramen open, zweert hij. Dan zet hij een geurige kop koffie, kiest een aangepast muziekje en is het een en al lente in huis. "Een jaar geleden kochten we de oude villa, die we compleet renoveerden", vertelt Davy Depaepe. "Sfeer, gevoel: alles moest kloppen. Hier komt nooit iets nieuw. We deden het volledige ontwerp van de villa zelf, de villa moest authentiek gerestaureerd worden zonder dat je zag dat er veel aan gewerkt is."
Wauw bestaat al vijf jaar. "Ik kijk vaak naar prentjes, maar in heel mijn leven heb ik slechts één boek ook daadwerkelijk gelézen", lacht hij. "De titel herinner ik me niet, maar het is een zevental
jaar geleden en het ging over hoe je een goede bedrijfsnaam zoekt. Er stond een oefening in. Ik moest een A4-blad vol schrijven over de zaak die ik in mijn hoofd had. En dan schrappen. Eerst van 600 naar 300 worden, en vervolgens steeds verder. Tot er één woord overbleef. Dat was wauw. Daarmee kan je alles doen. En toch weet je binnen de seconde wat de essentie is. Het zegt meer dan Depaepe Interieurs."
Eerder leverde hij interieuradvies voor binnenhuisconcepten, ook voor horeca. "Ik heb een goede kennis van wat wauw is maar heb daar niet voor gestudeerd. En dit is een voordeel, omdat je makkelijker buiten de lijntjes kleurt. Bij veel architecten
" e r zijn zoveel andere mooie dingen "
en binnenhuisinrichters zie je telkens hetzelfde, omdat ze het zo hebben geleerd op school." Het gevoel voor esthetiek komt ook niet van thuis.“
Met Piet Vanneste heb ik wel een goede vennoot. Hij is een voormalig verzekerings- en vastgoedmakelaar en heeft mij veel kansen gegeven, die ik op mijn beurt heb gegrepen. Als vastgoedmakelaar verkocht hij huizen, waarvoor ik de interieurs verzorgde. Nu focus ik op objecten. Vaak vonden mensen de stukken niet die ik in hun interieur wilde plaatsen. Nu zorg ik ervoor dat ze die hier wel vinden."
Z'n shop installeerde hij eerst in het centrum van Kortrijk, de stad waarin hij opgroeide. "Ik ben gestart met een klein budget, maar had wel smaak. Zo vond ik een machtige bureautafel. Op mijn openingsweekend kwam er een klant binnen. 'Hoeveel
kost die?', vroeg ze. Waarop ik zei: 'Dat is onze werktafel, die is niet te koop.' En zij: 'Tutut, ik bied 5.000 euro en wil graag ook die andere tafel. En dat schilderij, daar.' Na twee weken was mijn winkel leeg. Nog eens drie weken later had ik opnieuw een compleet interieur verkocht."
g ou D en boeien
Na twee jaar verhuisde hij naar een ander pand vlakbij. En nu dus naar deze villa. "Bewust aan een steenweg", zegt hij. "Stadscentra worden steeds moeilijker bereikbaar met de auto. Ik woon hier ook. Maar ook dit huis kan ik meteen weer verkopen. Behalve aan de Ferrari 208 GTS Turbo van mijn geboortejaar 1982 is er zeer weinig waaraan ik me hecht. Anders kan je deze job niet doen. Als je bewaart, kan je niet opbouwen." Hij wijst naar een Louis Vuitton Garderobe, een enorme koffer
uit 1930 in uitzonderlijke staat. "Als ik 'm hou weet ik nooit wat er in de plaats zal komen. En als je van dergelijke dingen nooit meer afstand kan nemen, zijn het gouden handboeien. Volgend weekend kan het er hier alweer totaal anders uitzien."
Intussen werd hij ontdekt door een mooi en kapitaalkrachtig cliënteel. Een goede website, een professionele aanpak, en goed scoren in Google dragen daartoe bij. "Mijn stock is niet zo groot. En alles wat je hier ziet kan je ook online bekijken. Er is wel een WhatsApp lijst waarop klanten geprivilegieerde toegang krijgen alvorens een stuk online komt. Iets mooi is soms na tien seconden verkocht. Dat gaat vanzelf."
"Mijn job is: het vinden. Van de Elda Chair die Joe Colombo in 1963 ontwierp zag ik een klein stukje op de achtergrond van een online-advertentie. De
eigenaar had 'm eind jaren 60 gekocht. Hij is in prima staat: restaureren is uit den boze. Of neem de befaamde handgemaakte stalen palmboomlamp van Maison Jansen, in zeldzame xxl-uitvoering met dubbele stam: momenteel is dat een van de meest gewilde vintage-stukken."
Hij is vaak te vinden op beurzen in Italië en Londen. "De tijd van de markten en antiquairs is voorbij. Je weet wel: opkopers met het geld in de pupezak die voor een bepaald stuk een verrassend hoge prijs bieden maar er iets veel waardevollers voor een habbekrats 'bijnemen'. Deze Eames-stoel: kijk online en je kent de waarde.
De Kelly-handtas van Hermès in crocoleder kost nieuw 38.000 euro: iedereen weet dat. Die prijzen zijn glashelder geworden. Nu, die tas kan je niet zomaar kopen. Bij Hermès is er een wachtlijst, en
" a ls ik M ' n uren zou rekenen , is het nooit ren Dabel i k kan niet zo M aar e V en een le V erancier bellen . i k M oet Voort D uren D naar D ingen s P euren ."
als je in aanmerking komt bellen ze je na twee of drie jaar op. Dit exemplaar van 1972 kost 17.500 euro."
"Wat ik goed kan kopen, verkoop ik ook aan een interessante prijs", zegt hij. "Eigenlijk liggen de marges zeer laag." Hij ontkent niet dat hij soms een slag kan doen. "Maar het kapitaal bouwde ik op door hard te werken. Iedereen mag hier zeven dagen op zeven tot elf uur 's avonds binnen komen. Als ik er ben. Want mensen denken soms: hij zit daar wat tussen zijn objecten. Niets is minder waar. Ik ben heel vaak onderweg met mijn camionette, de TGV of het vliegtuig, en ik eet veel slechte hamburgers. Als ik m'n uren zou rekenen, is het nooit rendabel. Ik kan niet zomaar even een leverancier bellen. Ik moet voortdurend naar dingen speuren. En bij wijze van spreken elke dag verhuizen. Dat is fysiek best zwaar."
s che D el
Hij toont een Charles Eames lounge chair en de Tulip Table van Knoll. "Dat zijn klassiekers. Andere zaken zijn unieker en hebben de gepaste koper nodig zoals de tafel van Angelo Mangiarotti uit 1971. Of neem nu Le Corbusier LC2, de bekendste club-fauteuil. Die wordt sinds 1965 geproduceerd door Cassina. Nieuw betaal je 5.600 euro per stuk, en voor een gepatineerde soms meer. Ik bied er twee aan voor 6.000 euro. Ze zijn veertig jaar oud en hebben een mooi natuurlijk patina. Dit zijn de
stukken die mensen echt zoeken in vintage, omdat ze alsmaar mooier worden met de jaren en vooral ook als investering."
Toch ziet hij het als een uitdaging om de geesten te verbreden. "Mensen hebben allemaal hetzelfde parket, dezelfde zetel en keuken. Ik wil hen ook tonen dat er zoveel ándere mooie dingen bestaan, zodat ze die dingen eens durven te doorbreken. En dat lukt." Hij toont een handgemaakte high end buizenversterker van Amplifon, en een luidspreker van Elipson in plaaster. "Serge Gainsbourg had er zo een", lacht hij. Maar ook een tafelvoetbalspel uit de jaren 40 is een krachtig interieur object. Of een F16-helm, een olifantenschedel, opgezette leeuwen, enz… niets is te gek.”
"Veel objecten hebben een eigen achtergrond, die mensen vaak te weinig kennen. Ik geef dat mee, hoop hen daar wat in te kneden."
Dat hier opvallend veel Knoll-meubelen staan is evenwel geen toeval. "Deze eerste editie van de Barcelona Chair werd ontworpen in 1929 maar pas vanaf de jaren 50 verkocht", vertelt hij. Knoll is hier goed ingeburgerd: de meubelen werden onder licentie gemaakt bij de Kortrijkse familie De Coene. Dat is wereldniveau."
tekst: Bert Voet
foto: Birger Stichelbaut
De essentie van een bouwteam bestaat erin om de bouwheer en de uitvoerder zo vroeg mogelijk te betrekken bij de start van het bouwproces. Het doel is een meerwaarde te creëren door de optimalisatie van het resultaat, kost, termijn en de kwaliteit. Met 30 jaar expertise ervaring biedt ABS Bouwteam deze meerwaarde.
‘Zullen we bij mij thuis afspreken voor het interview?’ Een intuïtieve patiowoning in discrete, natuurlijke materialen: met haar eigen huis leverde Stéphanie Laperre het perfecte visitekaartje af voor Studio Daskal & Laperre. Stéphanie woont er pas een jaar, maar toch blendt haar nieuwbouw perfect in de wijk vol modernistische bungalows, net buiten Kortrijk. Baksteen, eiken parket, staal, blauwe hartsteen: het valt op dat het materialenpalet bewust sober is gehouden. Behalve dan de prachtige groene marmer in de keuken. ‘Maar dat is de invloed van Daphné,’ lacht Stéphanie. ‘Zij durft meer expressieve materialen te gebruiken.’
Ook Daphné Daskal is naar West-Vlaanderen afgezakt voor het duo-interview en de fotoshoot. Het is opvallend: de twee interieurarchitectes zijn het perfecte Belgische compromis. Stéphanie Laperre heeft haar roots in Kortrijk, Daphné Daskal is een Franstalige uit de Brusselse rand. De twee leerden elkaar niet op de schoolbanken kennen, maar wel toen ze bij Vincent Van Duysen werkten. 12 jaar geleden trokken ze daar allebei de deur achter zich dicht. Toen al werkten ze bij de Antwerpenaar aan internationale topprojecten en sindsdien is diens ster nog meer gaan rijzen. ‘We werkten er graag, maar hebben geen spijt dat we vertrokken
“ e en W oning moet een neutrale enveloppe zijn ”Met hun sober minimalisme spreekt Studio Daskal Laperre een internationaal cliënteel aan, dat liefst discreet wil blijven. Hun geheim? ‘We ontwerpen een woning van binnen naar buiten.’ Een dubbelinterview.
zijn. Onze eigen weg inslaan was de juiste keuze,’ zeggen de twee interieurarchitecten. ‘Elke dag naar Antwerpen rijden begon zwaar te wegen, zeker in combinatie met ons beider gezinnen. We hadden toen ook al samen enkele eigen projecten lopen, naast ons werk voor Vincent. Een keuze drong zich op.’
c o MP le M entaire skills
Sindsdien ontwikkelde hun bureau een eigen stijl, getypeerd door minimalistisch wooncomfort en warm functionalisme. Hun geheim? ‘We ontwerpen altijd van binnen naar buiten,’ zegt Daphné Daskal. ‘Veel architecten vertrekken vanuit de gevels en de volumes, wij vanuit het interieur. Een huis moet in de eerste plaats goed functioneren. Het licht, de volumes, de flow en het organigram moeten eerst allemaal goed zitten. Hoe de gevel eruit ziet, is daar een gevolg van.’ De tandem tussen Daphné en Stéphanie is inmiddels perfect gerodeerd, want hun competenties zijn complementair. ‘Stéphanie heeft een enorme intuïtie voor ruimte, licht en volumes. Ze kan goed de grote lijnen van een project uittekenen, ik vul haar aan met mijn feeling voor materialen en afwerkingen,’ zegt Daphné. ‘We werken samen aan projecten in de ontwerpfase en doen samen het eerste contact met de klant. Maar daarna verdelen we de opvolging van de werven onderling, in functie van wie in de buurt woont.’
Stéphanie en Daphné runnen hun bureau vanuit Kortrijk én Sint-Genesius-Rode, hun respectieve woonplaatsen. Een handige cumul, want op die manier zit altijd één van hen twee in de buurt van hun cliënteel. Of er een rode draad zit in dat
klantenbestand? ‘Het zijn veelal discrete estheten, die een praktische gezinswoning willen. Die discretie past ook echt bij ons,’ zegt Stéphanie. ‘We zijn zelf geen tafelspringers die op elk evenement handjes schudden of speciaal naar diners gaan om te netwerken. Onze persoonlijkheden uiten zich in dat intimistische, neutrale materialenpallet. We werken liever in de luwte. Dat appreciëren onze klanten enorm. En daarom verkiezen ze ook om met ons te bouwen, denk ik. Veel van onze klanten willen zelfs anoniem blijven. We hebben prachtige realisaties gedaan, waarvan we zelfs geen foto’s op onze site mogen zetten.’
f
De twee vrouwen doen momenteel naar eigen zeggen ‘90 procent residentiële projecten’, aangevuld met winkel- en kantoorinrichtingen. ‘We zijn allebei gediplomeerd als interieurarchitect. Soms doen we interieurinrichtingen voor externe architecten, zoals Marc Corbiau. Maar we doen meer en meer architecturale projecten vanaf nul, zoals onze eigen woningen,’ zegt Stéphanie Laperre. ‘Daarvoor hebben we een ingenieur-architect in ons team, dat inmiddels vijf mensen telt.’
Dit jaar kreeg het bureau ook een heel bijzondere opdracht op hun bord: het wereldberoemde meubelmerk Vitra vroeg hen om een stuk van hun stand te cureren op de meubelbeurs van Milaan, de belangrijkste ter wereld. ‘Een spannende opdracht,’ zegt Stéphanie. ‘Vitra vroeg ons om een bepaalde mood neer te zetten. Het designmerk koos ons, denk ik, omdat we erin slagen op een natuurlijke manier vintage meubilair met nieuwe designstukken te combineren. Onze stijl is nogal
" h et zijn V eelal D iscrete estheten , D ie een P raktische gezinswoning willen . D ie D iscretie Past ook echt bij ons ."
puur en zuiver. We houden niet zo van ‘decoratie om de decoratie’. In een interieur moet alles er staan met een reden. We houden een woning graag zo praktisch mogelijk, dus we vermijden liefst wat niet noodzakelijk is. Een interieur mag geen accumulatie zijn van onsamenhangende stukken uit totaal uiteenlopende stijlen.’ En wat dan met ‘onfunctionele’ kunst? Is dat volgens hen dan ook overbodig in hun interieurs? ‘Nee, natuurlijk niet,’ aldus Laperre. ‘Daphné is zelf samen met haar man actief als hedendaagse kunstverzamelaar. Maar kunst is voor ons geen vereiste in een interieur. Het is niet de enige sfeerbepaler. Je ruimtes kunnen even mooi zijn zonder.’
n eutrale en V elo PP e
Naast het project voor Vitra werken Daphné en Stéphanie momenteel hard aan een reeks private woningen in België, Parijs, Marbella en Monaco. En die buitenlandse realisaties zien er helemaal
" w e hou D en niet zo Van ‘ D ecoratie o M D e D ecoratie ’. i n een interieur M oet alles er staan M et een re D en . "
Fotograaf: Koen Van Dammeniet uit zoals Laperres huis in het Kortrijkse. ‘We passen ons altijd aan de spirit van de plek aan. In Marbella gebruiken we bijvoorbeeld terrazzo en mediterrane materialen. Zomaar een muur blauw of geel schilderen zullen we niet doen, we gebruiken liever materialen in hun natuurlijke kleur. En dat kan best fel zijn. Die woningen in het buitenland zijn trouwens niet zelden voor klanten, waarvoor we in België al gewerkt hebben. Een goed teken dat ze naar ons terugkeren,’ zegt Daphné. Laperre knikt: ‘We werken en denken graag op lange termijn. Een huis moet een neutrale enveloppe zijn, die kan mee evolueren met de tijd. De behoeftes van een gezin veranderen heel snel, en daar moet een huis flexibel genoeg voor zijn. Als de klant bijvoorbeeld gaandeweg een kunstcollectie opbouwt, moet dat een plaats kun -
nen krijgen in de woning. Dat geldt ook voor mij. Veel kunst hangt hier nog niet, maar de interesse is er wel. Maar in tussentijd hebben de muren ook een interessante textuur om naar te kijken.’
Of het duo nog een droomproject heeft dat ze absoluut willen realiseren in hun portfolio? Veel bedenktijd hebben ze niet nodig. ‘Een boetiekhotel’, zeggen ze alletwee. ‘We reizen beide heel graag. En we weten hoe moeilijk het is om een hotel te vinden dat perfect naar je smaak is. Dus zouden we het fantastisch vinden om onze stijl te kunnen definiëren in een hotelproject, waar we alles van a tot z mee kiezen. Tot en met de gordijnen en het bestek in de lades.’
tekst: Thijs Demeulemeester
foto: Birger Stichelbaut
Als Belgische fabrikant ontwerpt en produceert Metalfire sedert enkele jaren hoog-kwalitatieve open en gesloten haarden in België. Inmidels telt Metalfire een uniek gamma van meer dan 100 verschillende toestellen. Kenmerkend voor de collectie is het inspirerende design welke sinds jaren de gehele markt van haarden beïnvloedt. Anders dan bij andere merken wordt de Metalfire-haard ontworpen vanuit een esthetisch verlangen, een streven naar schoonheid en een voorkeur voor eenheid en rust in de architectuur van de volledige woning en het interieur. Bij het ontwerp van de haarden staat het design en de technologie steeds centraal. Onze haarden worden dan ook helemaal ontworpen in een combinatie tussen het strakke design en de technische kenmerken volgens de hedendaagse en toekomstige normen. Door de voorliefde voor zuivere details, eenvoud in materialen en een strakke vormentaal, brengt Metalfire in de eerste plaats een designproduct, terug te vinden in het uitgebreide standaardgamma en uiteraard in de talloze mogelijkheden in opties en maatwerk. Dit zorgt voor een product dat perfect integreerbaar is in ieder interieur, in iedere wand en in ieder meubel. Dankzij de veelzijdige mogelijkheden in maatwerk, omlijstingen en verlengingen krijgt de haardwand de persoonlijke handtekening van de architect of interieurontwerper, subtiel aansluitend bij het ontwerp van het volledige interieur.
Sinds haar deelname aan ‘Stukken van Mensen’ is Sofie Van de Velde de bekendste hedendaagse galeriehoudster van ons land. Maar met haar visie rond transparantie, openheid en samenwerking misschien ook wel de meest vooruitstrevende. ‘Een galerie is geen doel op zich, wel een middel om kunstenaars te doen creëren.’
Eigenlijk wou ze niet meedoen. En ook in haar omgeving hadden veel mensen – waaronder haar vader - het haar afgeraden. Maar haar deelname aan het TV-programma ‘Stukken van Mensen’ heeft Sofie Van de Velde toch heel wat bijkomende naamsbekendheid opgeleverd. ‘Ik word nu inderdaad wat vaker herkend. Maar dat is goed voor de emancipatie van de kunstwereld: als voorzitter van de Europese Vereniging van Galeriehouders wil ik de drempel van galeries mee helpen verlagen. Maar die camera’s, dat went toch nooit,’ lacht ze, als we haar ontmoeten in haar galerie op Nieuw Zuid in Antwerpen. Die grote galerijruimte deelt ze met Jason Poirier dit Caulier, de bezieler achter
PLUS-ONE Gallery. ‘We zijn twee labels in één locatie,’ zegt Sofie. ‘Het werkt als communicerende vaten: we werken heel nauw samen en delen alles: ons personeel, onze camionette, onze boekhouder, onze beursstanden, onze fotograaf, onze transporteurs. Zo hebben we een schaalvoordeel met z’n twee.’ Slim gezien, want beurzen kosten handenvol geld. En samen sta je gewoon sterker. ‘Jason en ik zijn als broer en zus. We stemmen de programmatie van onze galeries op elkaar af. Als ik een grote internationale naam toon, dan brengt hij een onbekend talent. En omgekeerd. De curatoren en verzamelaars die op de topnaam afkomen, leren zo die nieuwe kunstenaar kennen.’
Het pad van Sofie Van de Velde lag eigenlijk geplaveid richting de kunstwereld: haar ouders zijn al sinds de jaren 70 gerespecteerde maar discrete kunsthandelaars, gespecialiseerd in moderne kunst van hoog niveau. Voor Sofie was het een binnenkopper om op zijn elan verder te gaan. ‘Ze zitten in de zogenaamde secundary market: de markt van historische werken, meestal van de dode artiesten met een museaal parcours. Maar die niche lag me minder. Ik miste het contact met de kunstenaars,’ zegt ze. Dus koos ze eigenzinnig voor een ander traject.
Ze begon zelfs een carrière in de pedagogiek. Lesgeven en kindercrèches adviseren deed ze een tijdlang met hart en ziel. Toch borrelde de kunstpassie weer op: ze werkte een tijdlang bij haar vader, maar het was duidelijk dat ze andere accenten wou leggen, zowel artistiek als commercieel. Dus startte ze vanuit haar privéwoning in de Lange Leemstraat in Antwerpen in 2013 haar eigen galerie. Niet met tentoonstellingen rond ‘dode’ kunstenaars, maar met levende artiesten waarmee ze aan actief kon werken. ‘De rode draad doorheen de kunstenaars waarmee ik werk? Ze kennen allemaal goed hun kunstgeschiedenis. Hun werk refereert naar grootmeesters uit de 20ste eeuw of vroeger. Het komt niet zomaar uit de lucht vallen. Ze schrijven zich in een bepaalde traditie in. Bijvoorbeeld die van de figuratieve schilderkunst: iets wat jarenlang uit den boze was, en nu weer ‘kan’,’ zegt Sofie.
Een tijdje probeerde Van de Velde nog haar job als pedagoge verder te zetten naast de galerie. Maar hoe graag ze dat ook deed, een keuze drong zich
op. ‘Ik wou het blijven doen, maar mijn leidinggevende heeft me bijna gedwongen om te stoppen. Ze wist dat ik moest springen. Ze heeft me uit mijn dilemma verlost,’ zegt ze dankbaar.
Hoewel ze dankzij haar vader al meteen wat (achter)naamsbekendheid en credibiliteit had in de kunstwereld, legde ze in haar eigen galerie van meet af aan heel eigen klemtonen. De intieme galeriesetting, de persoonlijke aanpak en de communicatieskills van Sofie werkten verfrissend in een galeriewereld, waar de kille ontvangst in steriele white boxes nog teveel bon ton was. In 2015 opende Sofie van de Velde een tweede galerieruimte aan Nieuw Zuid. Ook daar was ze pionier: de nieuwbouwwijk wordt op dit eigenste moment een compleet nieuw stadsdeel, waar nu al woontorens van internationale toparchitecten opgetrokken worden. Op vlak van kunst waren Sofie en Jason bij de early adopters van de nieuwe buurt. Inmiddels vestigde Tim Van Laere Gallery, die onder meer Rinus Van de Velde vertegenwoordigt, zich ook in de buurt.
Eén op de vier galeries stopt ermee na drie jaar. Dat zijn harde cijfers. Sofie overleefde wél die kaap en speelde zich in de kijker met een geheel eigen aanpak. Vooral haar filosofie rond openheid, transparantie en laagdrempeligheid is – op zijn zachtst gezegd – opmerkelijk in de gesloten, elitaire galeriewereld. ‘Ik wil de drempel van de galeries verlagen,’ zegt ze. ‘Ik wil bijvoorbeeld niet dat mijn personeel achter een laptop zit, als de galerie in het weekend open is. Te vaak kijken galeriemensen nauwelijks op van hun computer, als je de ruimte
"D e ro D e D raa D D oorheen D e kunstenaars waar M ee ik werk ? z e kennen alle M aal goe D hun kunstgeschie D enis . h un werk refereert naar groot M eesters uit D e 20 ste eeuw of V roeger ."
binnenwandelt. Dat vind ik niet kunnen. Iedereen is welkom. En zeker als mensen de moeite doen om speciaal naar jou te komen. Dan moet je extra je best doen om ze te verwelkomen. Wij geven ze een vriendelijke ontvangst, zorgen voor wat introductieteksten en leggen wat relevante boeken ter inzage. Zo kan iedereen op zijn niveau van de expo genieten. De aanpak werkt: in weekends komt hier vaak 200 tot 300 man. ’ Ook tegen het cliché dat hedendaagse kunst duur is, wil Sofie graag vechten met haar ‘Wunderwall’ project. ‘Eén muur in de galerie reserveer ik nu voor jonge kunstenaars, die momenteel geen galerie hebben. Van hen kan je hier kunstwerkjes kopen tot maximum 1500 euro. Waarom ik dat doe? Ik kom uit de sociale sector. En als ik mensen uit mijn vroegere carrière probeer te overtuigen om in de galerie langs te komen, zeggen ze dat ze geen kunst kunnen betalen. Onzin is dat. Want het televisietoestel aan hun muur kost ook veel geld. En de Ikea-poster die ze lieten inkaderen, kost je all-in ook zo'n 200 euro. Bij ons kan je voor dat bedrag al iets vinden. En met dat geld steun je een kunstenaar, die weer verder aan zijn oeuvre kan werken. Daarom zeg ik altijd: als galerie zijn wij de voortzetting van IKEA. Ik ben ervan overtuigd: iedereen kan kunst kopen. Kunst is voor iedereen. En het hoeft niet duur te zijn. Mijn lievelingskunstwerk is een muizenholletje van Juan Muñoz, dat me één euro kostte. Toen ik nog in de sociale sector werkte, probeerde ik elke maand 50 euro opzij te zetten om kunst te kopen. Soms lukte me dat niet. Maar het is een ingesteldheid.’
Het gaat hard voor Sofie Van de Velde. Zij en Jason hebben intussen 5 mensen op de payroll en vorig jaar deed ze mee aan zeven beurzen. Onnodig te zeggen dat daar serieuze overheadskosten aan vasthangen. ‘We moeten inderdaad omzet draaien, maar ik wil organisch groeien,’ zegt ze. Betekent dat dat ze binnenkort misschien een filiaal opent in pakweg Parijs of Miami? ‘Zo’n schaalvergroting vind ik wat oldskool, als ik eerlijk mag zijn,’ zegt ze. ‘We verkopen al wereldwijd, zonder zo’n extra bijhuis. Ik wil niet per se de grootste worden. Ik wil
"D e galerie is Voor M ij een M i DD el , geen D oel o P zich . D aaro M noe M ik M ezelf lie V er on D erne M er in kunst Dan galeriehou D er
liever diepgaand samenwerken met partnergalerijen in het buitenland, met wie ik samen projecten kan doen rond onze kunstenaars. Bijvoorbeeld met de Londense galerie Carlos / Ishikawa voor schilder Bendt Eyckermans. Die samenwerking gebeurt in alle openheid, we delen al onze klanten en zelfs onze boekhouding. Ik ga actief op zoek naar zulke internationale kansen voor onze kunstenaars. Als galerist is het onze taak om hen van hun kunst te kunnen laten leven. De galerie is voor mij een middel, geen doel op zich. Daarom noem ik mezelf liever ondernemer in kunst dan galeriehouder.’
Over Eyckermans gesproken: voor zijn recentste schilderijen was er belangstelling van over heel de wereld. De tentoonstelling in Sofies galerie had ze wel 5 keer kunnen uitverkopen, zoveel vraag was er naar zijn werk. ‘En dan is het belangrijk om te temporiseren, zodat Bendt niet opbrandt. Ook al is de markt witheet,’ zegt ze. Ook voor Charline Tyberghien was de vraag al snel groter dan het aanbod. En toch is Sofie Van de Velde niet het soort galeriehouder die graag hypes creëert rond ‘haar’ artiesten. ‘Er is effectief een tijd geweest dat sommige handelaars van bepaalde kunstenaars op korte tijd sterren wilden maken, met snel stijgende prijzen tot gevolg. Als die prijzen dan weer instortten na de hype, krijgen de kunstenaars het deksel op de neus. Die tijd is volgens mij voorbij,’ zegt Sofie. ‘De nieuwe generatie kunstenaars is als de dood om in dat mechanisme terecht te komen. Ik hoor van al mijn artiesten dat ze bang zijn om te duur te zijn. Ik snap dat: het zijn jonge mensen, ze moeten nog lang meegaan. Een kunstenaarscarrière is als een marathon lopen. Korte sprintjes trekken heeft geen zin, je moet het lang kunnen volhouden. Maar een galerie runnen is evengoed een marathon lopen. Het is vooruit lopen naar een horizon, die je samen met de kunstenaar bepaalde. En af en toe moet je eens achterom kijken, om te zien of je publiek en je personeel nog mee is.’
tekst: Thijs Demeulemeester
foto: Birger Stichelbaut
. "
“ e en selectie van het mooiste vastgoed op de markt ”
luxevastgoed.com
Op deze pagina’s kunt u genieten van een uniek geselecteerd aanbod eigendommen te koop op luxevastgoed.com. Van België tot Zuid-Europa, stellen we u graag enkele architecturale parels voor.
Fotograaf: Balo - Design Boutique
Fotograaf: Birger Stichelbaut
SINT-MARTENS-LATEM I RYDER CUP I IRRES
Meer info op luxevastgoed.be
BERLAAR I KEMPISCHE HOEVE I HILLEWAERE VASTGOED
Meer info op luxevastgoed.be
MAASMECHELEN I MANOIR DES LIONS I CHRISTOFFELS VASTGOED
Meer info op luxevastgoed.be
Fotograaf: Andrea Alexandridis
Fotograaf: Sotheby's Int. Realty
OVERIJSE I BUITENGEWOON LANDGOED I BELGIUM SOTHEBY'S INTERNATIONAL REALTY Meer info op luxevastgoed.be
Fotograaf: Sotheby's Int. Realty
GREZ-DOICEAU I ARCHITECTENVILLA
BELGIUM SOTHEBY'S INTERNATIONAL REALTY Meer info op luxevastgoed.be
Meer info op immodeluxe.fr
h et mooiste aanbod exclusieve eigendommen te koop in b elgië luxevastgoed.be
ZWALM Gerenoveerde vierkantshoeve, mooi open zicht, voorzien voor paarden, op 16.463 m², bew.opp. 705 m2.
EPC: 378 kWh/m² - UC: 2083208 - Vg, Lwag, Gmo, Gvkr, Gvv
GENT Luxeappartement in het historisch stadcentrum, zonneterras van 20 m2, bew. opp. 190 m².
EPC: 120 kWh/m² - UC: 2277 - Vg, Wgch, Gmo, Gvkr, Gvv
ROYAL LATEM GOLF CLUB Hedendaagse villa palend aan de golf, op 2.678 m2, bew. opp. 325 m2
EPC: 338 kWh/m2 - UC: 2153226 - Vg, Pg, Gmo, Gvkr, Gvv
SINT-DENIJS-WESTREM Luxueuze 18e eeuwse cottage, gerenoveerd met topmaterialen, op 751 m², bew. opp. 250 m².
EPC: 184 kWh/m² - UC: 1170047 - Vg, Wg, Gmo, Gvkr, Gvv
DIKKELVENNE Ruime en zonnige villa in residentiële en groene omgeving, op 1.104 m², bew. opp. 338 m².
EPC: 191 kWh/m² - UC: 2211308 - Vg, Wug, Gmo, Gvkr, Vv
Exclusief ruim 2 slaapkamerappartement nabij het Duinenwatermeer en de Zeedijk van Knokke. Volledig smaakvol gerenoveerd met open keuken en 2 badkamers afgewerkt met luxueuze materialen.
Exclusief vernieuwbouwproject in hartje Gent in de Maagdenstraat nauwelijks 5 minuten wandelen van de Korenmarkt en Kouter. De appartementen zijn volledig geinstalleerd en beschikken over 1 of 2 slaapkamers.
Topgelegen villa in groene omgeving met praktijkmogelijkheden
Hedendaagse villa met zwembad in het groen
‘S-GRAVENWEZEL
Luxe Edwardian Manor op 2.748 m² met o.a. een overloopzwembad, 6 slaapkamers, 4 badkamers, kantoor, 2 woonkamers en 3 garages. Vg - Wp - Gmo - Gvkr - Vv, EPC 183 kWh/m²
Luxueuze villa in De Bommels op 38 are omvat o.a. 5 slaapkamers, 2 badkamers en een poolhouse met o.a. open keuken, woonkamer, mezzanine en sauna. Vg - Wp - Gmo - VKr - Vv, EPC 194 kWh/m²
Hedendaagse kasteelhoeve met woonbeleving van 600 m² gelegen op een exclusief perceel van 3.100 m². Deze straalt pure charme en grandeur uit. Vg - Gvkr - Ag - Gvv - Gmo, EPC 483 kWh/m²
Schitterende, topklasse villa van 2017 door architecte Mieke Van Herck op ca. 1,8 ha met 4 slaapkamers en 2 badkamers. Topafwerking! Vg - Ag - Gvkr - Gmo - Gvv, EPC 91 kWh/m²
Unieke Engelse villa met binnenzwembad op een perceel van 2.724 m². Met 5 slaapkamers, 2 badkamers en een dubbele garage. Vg - Gmo - Gvkr - Vv - Wp, EPC 182 kWh/m²
Nieuwbouwvilla op ca. 2.020 m² in rustige straat te ‘Koningshof’ met o.a. een luxueuze leefkeuken, lift en zwembad met poolhouse. Vg - Wp - Gmo - Vv - Gvkr, EPC 57,04 kWh/m²
ANZEGEM Landelijk gelegen recent vernieuwd landhuis op +/- 4.800m².
Ref: DPANZ 230 kWh/m² UC 2245533 (VG WUG GMO GVKR GVV)
BAVIKHOVE Prachtig afgewerkt villa-landhuis te koop op ca. 1,1ha.
Ref: BAVD22 395 kWh/m² UC 2192741 (GVG NI GMO GVKR GVV)
BRUGGE Uniek, volledig gerestaureerd kasteel-landhuis te koop in de dichte omgeving van Brugge ca. 3,6ha.
Ref: BRUGB8 322 kWh/m² UC 1840401 (VG PG GMO GVKR GVV)
DEINZE Recent gebouwde, moderne luxe-villa op 34a36ca.
Ref: EXVILLADE 265 kWh/m² UC 2127308 (VG WCHE GMO GVKR GVV)
EERNEGEM Zeer goed gelegen kasteel-landhuis op ca. 4ha.
Ref: KSTLEERN (VG PG GMO GVKR GVV)
GRAMMENE Prachtig gelegen en uniek ingericht recent landhuis met super-deluxe afwerking. Opp. ca. 1.300m². Bouwjaar 2010
Ref: EXVILLA 242 kWh/m² UC 2281a001 (VG WCHE GMO GVKR GVV)
HOOGLEDE Zeer goed onderhouden alleenstaand karaktervol herenhuis op ca. 1.600m².
Ref: HHGRE 425 kWh/m² UC 2185286 (VG WG GMO GVKR GVV)
HULSTE Uniek gelegen recent vernieuwd landhuis met zeer mooie materialen op 1ha62a13ca.
Ref: HUCH8 233 kWh/m² UC 1899088 (GVG NI GMO GVKR GVV)
IEPER Exclusieve herenwoning op topligging. Geklasseerd als monument.
Ref: CENIEP 303 kWh/m² UC 2076131 (VG WG GMO GVKR GVV)
IEPER Omwalde kasteel-villa nabij centrum op 1ha01a40ca.
Ref: IEPKAST 625 kWh/m² UC 830264 (VG PG GMO GVKR GVV)
JABBEKE Zeer goed gelegen exclusief landhuis in het Flamincka Park op 4.930m².
Ref: JABFLAM 236 kWh/m² UC 2019693 (GVG NI GMO GVKR GVV)
KORTRIJK Heel exclusief villa-landhuis op topligging. Opp. 4.608m².
Ref: MWKO 557 kWh/m² UC 1499516 (VG WG GMO GVKR VV)
KORTRIJK Residentieel gelegen instapklare luxe-villa met kantoor of praktijkmogelijkheden op 7.231m² (woonpark).
Ref: BRUK103 305 kWh/m² UC 2241528 (VG WP GMO GVKR GVV)
MEULEBEKE Sterk gebouwde villa van architect Degeyter op 8.214m².
Ref: MEUDU7 653 kWh/m² UC 2173127 (VG WG GMO GVKR GVV)
MIDDELKERKE Volledig gerenoveerd karaktervol herenhuis op 6.273m².
Ref: MDDVA 276 kWh/m² UC 1696993 (VG AG GMO GVKR GVV)
OOSTROZEBEKE Recent vernieuwde luxe-villa in prachtige groene omgeving op 7.678m².
Ref: VILLAOO 479 kWh/m² UC 1108432 (VG WG GMO GVKR GVV)
RUMBEKE Residentie Groenzicht - Prachtig afgewerkte appartementen .
Ref: GROENZICHT3 (VG WG GMO GVKR GVV)
WANNEGEM-LEDE Volledig gerestaureerd kasteel-landhuis in domein van ca 13ha met conciërgewoning, garagegebouwen, stallingen, orangerie, serre... Ref: KASTEELWANN (VG PG GMO GVKR GVV)
WAREGEM Uniek gelegen recent luxe villa-landhuis. Opp. 4ha. 28a. 57ca.
Ref: OMGEVINGWAREGEM (VG AG GMO GVKR GVV)
WAREGEM Standingvolle luxe-villa op uiterst residentiële ligging te Waregem (Fazantenlaan).
Ref: WFZ16 271 kWh/m² UC 1342133 (VG WG GMO GVKR VV)
WESTOUTER Uniek gelegen gerestaureerde hoeve met panoramisch zicht op 1ha.
Ref: WESTOUTER (GVG NI GMO GVKR GVV)
ZULTE Ruime moderne villa van architecten Goedefroo en Goedefroo op 3.749m².
Ref: ZUZAUB 362 kWh/m² UC 2235216 (GVG IGB GMO GVKR GVV)
Exclusieve landhuizen te koop
ZWITSERLAND Ruim appartement in prachtig skigebied van Villars sur Ollons. Opp. +/- 175m² en +/- 38m² terrassen. Ref: MANDARIN
Kasteel Eyneburg is één van de mooiste historische gebouwen in de Oostkantons. Het domein bestaat uit verschillende delen waaronder een impressionant middeleeuws kasteel, een kapel, dienstwoningen, stallingen, wachttorens, smidse, waterbron, Het kasteeldomein is volledig afgesloten en omringd door een muur. De omliggende bossen en weilanden zijn ook inbegrepen. (26,5ha)
Contacteer ons:
T. +32 (0)50 66 00 00
E. info@found-baker.com
Zoekt u een heel bijzondere eigendom? Een pand dat enig is in zijn soort en dat uw nieuwsgierigheid triggert? Droomt u van een domein met een prachtige oprijlaan, lange dreven, vijverpartij en bossen? Waar u van volledige privacy geniet, gecombineerd met een residentiële ligging? Bekijk dan zeker deze eigendom op onze website!
Twee aanpalende magnifieke herenwoningen uit de 18e eeuw met stadskoer, centraal gelegen op de Grote Markt van Aalst. De grote bruikbare oppervlakte, hoge plafonds , de majestueuze trap en het handige bijgebouw zorgen ervoor dat dit pand uitermate geschikt is voor een stijlvol restaurant of hippe brasserie.
Wenst u meer info over onze domeinen?
Contacteer ons dan snel via: +32 (0)50 66 00 00 info@found-baker.com of www.found-baker.com
Uitzonderlijke locatie in een park van 3,2 hectare met uitzicht op het meer van Genval, “La Bastide” dat Victor Horta in 1913 voor zichzelf en zijn vrouw bouwde. Een belangrijke transformatie werd door de architect Raoul Béguin in 1943 ondernomen die het huidige exterieur gaf als een prestigieus ontvangsthuis in een Art Decogeest.
EPC:
Dieper gelegen architectenwoning in grote omgevende tuin, gebouwd in 1969 naar ontwerp (1964) van het gekende architectenbureau
Konstrukto uit Tielt, als eigen woonhuis voor architect Georges Vandenbussche. De architectenwoning wordt geïntegreerd in een groot perceel waarlangs het volume zich in de breedte uitstrekt.
Exeptio is een gedreven vastgoedkantoor, gevestigd in Waasmunster. Het kantoor is gespecialiseerd in residentieel vastgoed, met een belangrijke focus op het midden en hogere marktsegment in het Waasland en directe omgeving. Misschien bent u zelf op zoek naar iets nieuws? Of denkt u erover na om uw woning te verkopen of verhuren? Wat uw vraag ook is, wij luisteren graag naar wat u te vertellen heeft.
Aarzel niet om ons te contacteren mocht u geïnteresseerd zijn in één van de services die Exeptio biedt. Een gesprek kost niets, het schatten van de waarde van uw eigendom evenmin. U kan altijd bij ons terecht voor een gratis waardebepaling. Of neem een kijkje op de website www.exeptio.be.
Daar vindt u meer info en een uitgebreid overzicht van onze beschikbare panden.
Exclusief appartement (300m²) gelegen in de meest prestigieuze residentie van het Zoute, Finis Terrae met zee- en Zwinzicht.
Prijs op aanvraag
Luxueuze penthouse van 250m² met prachtig panoramisch vergezicht op het Zegemeer en de zee.
Bijzonder smaakvol afgewerkte villa aangenaam gelegen in een residentiële omgeving te Knokke. 5 slaapkamers en bureel.
Nieuwbouwproject bestaande uit 2 koppelvilla’s gelegen op een topligging vlakbij de Royal Zoute Golf Club. Afwerking juni 2020.
Vanaf € 2.050.000 € 1.250.000
Anouska De Smul
Kustlaan 275-277, 8300 Knokke-Heist
t. +32 50 64 10 10
ads@knokkerealestate.com
www.immoknokkerealestate.be
Onze wereld is net zo divers als uw wensen. Erop inspelen is onze passie - al 40 jaar lang.
Ervaar het zelf: engelvoelkers.com/1977
St.-Martens-Latem - Landhuis
Geniet van alle privacy en rust in dit statige landhuis omringd door groen. Deze villa in gebogen vorm werd gebouwd in 1932 als buitenverblijf van de familie de Hemptinne door de Brugse architect A. Dugardyn. In 2005 werd een deel van de woning gerenoveerd door architecten Robbrecht & Daem.
Informeer naar ons discreet aanbod.
TE
Gent - Penthouse
In het historisch centrum van Gent ligt deze luxueuze penthouse, ontworpen door Glenn Sestig en gebruikt als tweede verblijf. Geniet vanop de verschillende terrassen van een adembenemend uitzicht op de torens en een panoramisch zicht over de stad. Een dubbele afgesloten garagebox is voorzien.
St.-Martens-Latem - Prachtige villa
Nabij de Leie, goed verborgen in het Latemse groen, vinden we deze unieke villa terug. Bij deze woning is rust een prioriteit. Dankzij de centrale inplanting op het perceel van 4.573 m² is inkijk onmogelijk en wordt groenzicht gegarandeerd.
Eén blik op dit trotse toonbeeld van symmetrie met witte muren en grijze daken, omringd door frisgroene strak gesnoeide hagen en u bent verkocht. Alles aan deze villa ademt liefde voor detail en vakmanschap.
Gelegen tegenover de Mechelse heide, midden in de Europese groene long, in directe nabijheid van Maastricht, Brussel en Dusseldorf en de vliegvelden is dit uit 1991 onder architectuur gebouwde woonhuis een oase van schoonheid, rust en perfectie.
Aan werkelijk álles is hier gedacht. Zo tekende de binnenhuisarchitect voor de luxe op maat gemaakte inbouwkasten, kozijnen en deuren die door het hele huis te vinden zijn. De indrukwekkende entrée is rijk aangekleed met vloeren, afgeronde plinten en wanden van met koper ingelegd Iranees graniet.
Het weelderige plafond straalt dankzij de geschilderde gingko blaadjes een Oosterse sfeer uit en is het spiegelbeeld van de ingelegde vormen van de vloer.
Wie zich de eigenaar van deze magnifieke villa, gelegen op anderhalve hectare grond, mag noemen, beschikt in totaal over maar liefst vijf geregistreerde bouwplaatsen, twee waarop de villa is gebouwd en drie die eventueel nog kunnen worden bebouwd.
Stokstraat 47 | 6211 GC Maastricht
T +31 (0)43 - 3470139 | info@alardvandervarst.nl
www.alardvandervarst.nl
Uw exclusieve eigendom verkopen?
BEL 0800 29 223
De verkoop van uw exclusieve eigendom vereist een aparte aanpak. Die kan u vanaf nu vinden bij Heylen Exclusief, onderdeel van Heylen Vastgoed. Onze unieke werkwijze brengt uw pand in beeld bij de juiste mensen en op de juiste manier. En dat vanuit onze 10 kantoren en met de ondersteuning van ons hele team en al onze mediakanalen. Benieuwd naar onze exclusieve aanpak?
Bel 0800 292 223 of kijk op www.heylenexclusief.be
h et mooiste aanbod exclusieve projecten te koop in b elgië
The sea loves this city.
“Het stadsvernieuwingsproject SKY District gaat met zijn twee landmarks, SKY Towers, veel verder dan een royale woonbeleving in de cocon van uw luxeappartement. Ook daarbuiten biedt SKY District u een eindeloze bron aan luxuries die ongezien zijn voor de Belgische kust en far beyond.”
SKY
Triple-A location with Harbour- & Seaview
High-end lobby with concierge - 400 m2
Relax @ the rooftop SKY Bar & Health Center
€ 200.000 - € 800.000
SALES
Sunset at the SKY Bar
Geniet sky-high van een indrukwekkend uitzicht in de exclusieve SKY Bar, de kroon op SKY Tower One. Nippend van een glas champagne ziet u hier op maar liefst 90 meter hoogte de zon langzaam in de zee ondergaan.
In de impressionante lobby van SKY Tower One worden uw gasten in stijl ontvangen door de conciërge, en naar de juiste verdieping begeleid. Deze inkomhal geniet een high-end afwerking en is een toonbeeld van de grandeur die SKY Tower One verdient.
Relax at SKY Health Center
Ervaar het summum van ontspanning op meer dan 80 meter hoogte in SKY Health Center, een moderne fitness met uitgebreide wellnessfaciliteiten zoals sauna, hammam...
“Het stadsvernieuwingsproject SKY District gaat met zijn twee landmarks, SKY Towers, veel verder dan een royale woonbeleving in de cocon van uw luxeappartement. Ook daarbuiten biedt SKY District u een eindeloze bron aan luxuries die ongezien zijn voor de Belgische kust en far beyond.”
SKY Tower One - 151 SKY Residences
Triple-A location with Harbour- & Seaview
High-end lobby with concierge - 400 m2
Relax @ the rooftop SKY Bar & Health Center
€ 200.000 - € 800.000
Twee broers met een grote liefde voor toparchitectuur: dat is Rietveld. Architectuur die al jaren de toon zet voor de gehele vastgoedmarkt. Rietveld inspireert, innoveert en bouwt tijdloze moderniteit. Gedreven door vorm, niet door rentabiliteit per steen. Voor u en voor ons, omdat toparchitectuur ons verbindt.
ROUSSILLON - LUBERON KORTBIJ L'ISLE SUR LA SORGUE
Mas in ruwe natuursteen met zicht, luchtig intérieur en 3 slaapkamers
Uitzonderlijke eigendom, landelijk gelegen, met zwembad en 7 slaapkamers
Op wandelafstand van het dorp, prachtig huis met alle hedendaags comfort en 4 slaapkamers
Prijs: 1 695 000 € -
Gerenoveerd huis met zwembad, open uitzicht, drie slaapkamers en twee ateliers
www.janssens-immobilier.com
contact@janssensimmobilier.com
RAMATUELLE - SAINT TROPEZ RAMATUELLE - SAINT TROPEZ
Mooie villa met zeezicht in een gesloten en beveiligd domein. Directe toegang tot het strand
Villa gebouwd in 2019 met hoogwaardige materialen, 4 kamers, garage en helipad
Prijs : 3 700 000 € - EPC : B - REF : R0106vm Prijs : Contacteer ons - EPC : B - REF : R0085vm
GRIMAUD - SAINT TROPEZ
Op wandelafstand van het dorp, ideaal familiehuis met 3 kamers, bijgebouwen en zicht
KORTBIJ STE MAXIME
Uitzonderlijke villa nog af te werken met 4 slaapkamers. Klein zeezicht. (Projekt foto)
Prijs : 1 295 000 € - EPC : blanco - REF : G0080vm Prijs : 1 600 000 € - EPC : A - REF : G0432vm
www.janssens-immobilier.com
contact@janssensimmobilier.com
Onze meertalige specialist Nicolas Parmentier helpt u graag om voor u het perfekte domein te vinden. Voor aan- of verkoop : n.parmentier@janssensimmobilier.com
Edition Marbella is uw Nederlandstalig aanspreekpunt voor de aankoop van een exclusieve woning in Marbella en omgeving. Graag presenteren wij u het meest recente aanbod high-end villa’s, penthouses en nieuwbouwprojecten te koop. Ook bieden wij de nodige ondersteuning op fiscaal en juridisch vlak.
Aarzel niet ons te contacteren om u te adviseren bij de zoektocht naar uw droomwoning. Neem alvast een kijkje op onze website met meer dan 400 aanbiedingen.
Deze moderne villa biedt een prachtig uitzicht op de natuur, het Monte Mayor kasteel en de pittoreske vallei. Een duurzaam uniek ontwerp dat naadloos aansluit bij de omgeving. De woning is verdeeld over drie niveaus en beschikt over een overloopzwembad.
Deze exclusieve woning is gelegen in de heuvels van Benahavis, aan de westkant van Marbella, vlakbij de Marbella Golf and Equestrian Club. De moderne villa is gebouwd in een prachtige omgeving dicht bij een groot aantal prestigieuze golfbanen.
Deze nieuw gebouwde villa met 5 slaapkamers is gelegen in het prestigieuze 5* Resort Finca Cortesin, naast het dorp Casares, tussen Marbella en Sotogrande. Het biedt de perfecte combinatie van privacy, exclusiviteit, elegantie, discrete luxe.
Deze uitstekende villa is gelegen in een exclusieve gemeenschap in La Quinta Golfen is ontworpen voor comfort met uitstekende kwaliteiten en biedt een prachtig uitzicht over de Middellandse Zee.
Moderne appartement gelegen in La Marina de Sotogrande. Het biedt design, comfort en privacy in een geweldige omgeving. De woning beschikt over 3 slaapkamers, 2 badkamers, volledig uitgeruste keuken, eigen terras, solarium, berging en 2 eigen parkeerplaatsen.
nieuw gebouw D e V illa
Deze unieke gloednieuwe en eerstelijns golfbaan is gelegen in Los Flamingos Golf Resort (Benahavis). Het biedt een uitstekend panoramisch uitzicht op de golf en de zee en heeft een elegant, modern design met directe toegang tot de golfbaan met een buggy en een groot overloopzwembad.
D eigentij D s gelijk V loers
De nieuwbouw residentiële ontwikkeling is gelegen op de top van de heuvel met uitzicht op de golfbanen, bergen en de Middellandse Zee. De prive-gated community biedt 2 overloopzwembaden, prachtige landschappen tuinen, verwarmd binnenzwembad en een volledig uitgeruste fitnessruimte.
De woning maakt deel uit van een nieuwe ontwikkeling van slechts negen designvilla’s in een exclusieve urbanisatie gelegen in een prestigieus gebied omgeven door 3 golfbanen en de beste stranden van Marbella, wat een unieke, onderscheidende woonen leefstijlervaring geeft.
Deze eigentijdse villa is gelegen in het hart van de golfvallei, Aloha Golf in een omheinde gemeenschap van luxe villa's, het biedt een klassiek exterieur in combinatie met een modern interieur van topkwaliteit, een maximum aan comfort, veiligheid en een prachtig panoramisch uitzicht op zee en golf.
Deze uitstekende villa is gebouwd volgens de hoogste normen met de hoogste kwaliteit afwerking en gelegen op een korte wakkere afstand van het strand en alle voorzieningen, perfect voor degenen die zelfs de winter willen doorbrengen in Zuid-Europa met een warmere zon en een levende sfeer..
Deze authentieke villa is onlangs gerenoveerd met een hoog niveau van kwaliteiten, het biedt een perfecte combinatie tussen moderne lijnen en mediterrane stijl. De luxe villa is gelegen in een van de meest prestigieuze gebieden van de Costa del Sol. Het is omgeven door exclusieve golfbanen.
Deze gloednieuwe golf villa is gelegen in La Alqueria (Benahavis). Het biedt een prachtig panoramisch uitzicht op de bergen en de zee. Een uniek hedendaags design. De unieke villa is gelegen in een rustige urbanisatie, omgeven door prestigieuze golfbanen.
Deze luxe villa is gelegen in een fantastische woonwijk in Nueva Andalucía. De villa is zeer goed gelegen in de frontlinie van de Los Naranjos golfbaan en is volledig gerenoveerd volgens de hoogste normen en biedt een mediterrane architectuur met een modern interieur.
Deze moderne villa is gelegen in El Madronal, Benahavis aan de westkant van Marbella. De woning biedt een prachtig uitzicht op de pittoreske vallei. Een eigentijds uniek ontwerp met uitzicht op zee.
Deze onlangs gerenoveerde uitstekende strandvilla is gelegen in Los Monteros Beach aan de oostelijke kant van Marbella. Het biedt hoogwaardige materialen, modern design en het is gelegen op een toplocatie, op slechts 50 m lopen naar het strand in een zeer exclusieve buurt.
Deze hedendaagse villa in Marbella is gelegen in La Quinta, Benahavis, en is gebouwd op een verhoogde positie met de beste kwaliteit materialen en biedt een prachtig panoramisch uitzicht.
Deze luxe villa te koop is gelegen in La Reserva de AlcuzcuzBenahavís, de exclusieve urbanisatie genesteld op de heuvels van Benahavis, aan de westkant van Marbella en omgeven door een privé natuurreservaat. Deze eigentijdse woning biedt een prachtig panoramisch uitzicht op de bergen.
Deze gloednieuwe villa aan het strand in Marbella is gelegen in de prachtige woonwijk Guadalmina Baja aan de westkant van Marbella. Alsook in de omgeving van de prestigieuze Guadalmina Golf Club met twee 18-holes golfbanen.
Nueva Andalusië is omgeven door prestigieuze en gevestigde golfbanen zoals Las Brisas, Los Naranjos en Aloha Golf. De exclusieve gemeenschap biedt een unieke levensstijl ervaring en het is ideaal gelegen, op slechts een paar minuten rijden van het strand.
Deze moderne villa is gelegen in een van de meest exclusieve gebieden van de Costa del Sol en biedt een mediterraan exterieur aangevuld met een modern luxe interieur. Het beschikt over een panoramisch uitzicht over de Golf en de zee.
z ondag 1 september 2019
Vorig jaar op 1 september was het voor de 'Luxury Leads Automobile Club' verzamelen geblazen op het prachtige domein van het Kasteel Ooidonk in de buurt van Deinze. In dit schitterende kader ontmoeten de leden elkaar, om vergezeld van een hapje en een drankje, bij te praten over hun gedeelde passie voor collectiewagens.
Foto: Rémi Dargegen
Verfrissend van smaak en een onmiskenbaar vleugje Italiaanse stijl. Salute!
gunstige afschrijving - lage vrijstellingen, zowel vaste- als Engelse Franchise hoge bonus-maluskortingen - prijzen onder voorwaarden
“ d it is geen job , dit is een leven ”
Historic Competition Services is een wereldwijd vermaard atelier voor vooroorlogse auto's. De Engelse ingenieur Julian Messent (56) runt het bedrijf met hart, ziel en heel veel kennis.
Voorlopig staan in Wommelgem een zestiental wagens in een showroom die is bedoeld voor zes stuks, maar dit voorjaar opent Historic Competition Services een tweede showroom vlakbij. Christophe Limouzin (55), de general manager, toont een Lagonda met een kapotte krukas van een Duitse klant. Andere auto's komen uit Engeland, Frankrijk, de VS en zelfs Australië. Sommige staan op Engels kenteken, zoals de AC 16/80hp Competition Sports (1938) met nummerplaat GPF 957. “Zo is hij bekend”, zegt Limouzin. “Het koetswerk werd ontworpen door Freddie March, de grootvader van Lord March, de huidige eigenaar van het legendarische Goodwood Estate. Vijftien exemplaren zijn ervan.” We lopen verder langs een Aston Martin MK2 Le Mans (1934), totaal ongerestaureerd maar in opperste conditie. De Giannini Dagrada 750 Sports
Siluro (1949) ernaast nam negen keer deel aan de Mille Miglia, zeven keer eindigde hij de race. Daar verzorgt zaakvoerder Julian Messent overigens al 26 jaar assistentie voor z'n klanten, van de voorbereiding tot het transport en herstellingen achteraf. Bijna alle auto's die hier staan zijn te koop. “Dat doen we doorgaans in opdracht van de klant”, zegt Messent. “Vanmorgen kregen we een email van een Japanner die ik al vijftien jaar ken: kan je mijn Lagonda Rapier verkopen? Af en toe kopen we zelf een auto – niet zelden voorzien klanten dan de nodige fondsen.”
Hoewel de focus op prewars ligt, staan er ook naoorlogse auto's met een straffe pedigree. Of wat te denken van de Ferrari 250 GT Europa (1955) die hier momenteel onderdak vindt? Het is een van de
eerste zes geproduceerde en hij heeft een rijke, Belgische geschiedenis. Hij werd nieuw verkocht bij Garage Francorchamps aan Philippe Washer. Die verkocht 'm aan zijn neef, de legendarische gentlemen driver en viervoudig Le Mans-winnaar Olivier Gendebien, die er onder meer derde mee werd in Luik-Rome-Luik van 1956. “Op een beurs kwam Jean Stasse bij ons: mijn papa heeft met zo een gereden”, zegt Limouzin. “Zijn vader Pierre bleek Gendebiens copiloot te zijn geweest.”
“De auto bevond zich lang in de VS en is nu van een Engelse klant. Hij staat te koop, en we doen alles om 'm weer in België te krijgen. De vorige eigenaar kocht voor een fors bedrag een tweede auto, omdat de originele motor zoek was. Die werd anderhalf jaar geleden teruggevonden in de VS. Hij zat in een 250 GT PF die te koop stond. Nu zijn beide motoren erbij. ”
o nt V la MM en D e boterha M
Restauraties vormen evenwel de core-business.
Een Lagonda LG6 wordt from scratch gerestaureerd voor een Amerikaanse klant. We zien ook een Maserati 26M (1929), een Grand Prix-wagen
waarvan er zowat een dozijn werden gebouwd. “Hij is quasi klaar”, zegt Limouzin. “Dit is een project van twee jaar, met een prijskaartje van een mooi appartement. De eigenaar is een Nederlander die in België woont. 's Zomers neemt hij z'n auto's en een groep vrienden mee op reis. Ze rijden er dan samen mee. En hard." Deze auto is niet te koop, maar vaak is dat relatief.
Messent vindt de Maserati 26M een van zijn mooiste projecten ooit. “De motor is erg speciaal. Hij draaide maar was op het einde van z'n leven en schreeuwde dat het welletjes was geweest. Een nieuw blok maken kan iedereen. Herstellen is moeilijker. Het magnesium carter had zúlke gaten en hing met haken en ogen aan elkaar. Magnesium van 90 jaar oud lassen is aartsmoeilijk, maar we zijn er toch in geslaagd. Het gietijzeren cilinderblok hebben we geanalyseerd, er nieuwe delen voor gemaakt en ze gegaslast – wat in dezen veel beter is dan elektrisch lassen. We maakten ook een nieuwe krukas, drijfstangen, zuigers en een nokkenas. Ook de koppeling is nieuw. Nu rijdt hij top, een verschil van hemel en aarde.”
“Aan zo'n auto mógen werken, dat vertrouwen krijgen: daar ben ik zeer dankbaar voor”, benadrukt hij. “Voor diezelfde klant lieten we ook een motorblok van een Alfa Romeo 6C 1750 Gran Sport Testa Fissa maken – een blok en cilinderkop in één stuk.” Originele dan wel nieuwe onderdelen gebruiken is de keuze van de klant. “Vaak is dat laatste ook de keuze voor een betere auto, meer rijden en meer plezier hebben”, zegt Limouzin. “Ikzelf neig meer naar originaliteit, maar soms bestaan de onderdelen niet meer. Dan moeten we ze wel reproduceren, al dan niet in samenwerking met externe bedrijven. Van het Testa Fissa-blok hebben we er vijf laten gieten. Ook andere klanten profiteren daarvan.”
“Veel mensen helpen motoren om zeep”, zegt Messent onomwonden. “Een Bentley-blok maken is op zich makkelijk. Als je dat nog niet kan, moet je stoppen. Maar dan nog zijn er die het foute materiaal gebruiken. Grijs in plaats van nodulair gietijzer, bijvoorbeeld. Dat is veel te zacht: het staat zelfs niet op de hardheidsschaal! Waardoor het na twee jaar stuk is. Wellicht is dat een gebrek aan kennis, ja. Maar goeie ijzergieterijen vinden is ook erg moeilijk. En wie wil daar nog werken? Verschrikkelijke plaatsen zijn het, vol gassen, stof en rook. Ooit bezocht ik er als klant een in Engeland. Toen ik samen met de werklui lunchte, gooide een man van zeventig plots zijn boterham in mijn mix van gesmolten metaal. Het brood ontbrandde natuurlijk meteen. 'Wat doe je nu?', vroeg ik. Iedereen lachte. Om 'm beter te kunnen gieten, moest de mix nog worden gecorrigeerd met wat extra koolstof, zo bleek. Zo demonstreerde die man vijftig, zestig jaar ervaring. Die kennis heb je nodig. Maar ze is steeds moeilijker te vinden.”
D e balans
“Ik hou van rijden, maar nog veel liever werk ik aan motoren”, vertelt Messent. “Zolang ik me kan herinneren haal ik alles uit elkaar. Modelauto's maakte ik opzettelijk stuk, zodat ik ze weer kon herstellen. Brommers of motorfietsen kon ik me als tiener
niet permitteren. Ik kreeg kapotte exemplaren van vrienden, herstelde ze en reed er twee maanden later mee rond – waarna de schenkers kwaad waren. Vervolgens gebeurde hetzelfde met auto's.”
Hij groeide op in Reading, ten zuidwesten van Londen en verzeilde na zijn ingenieursstudies bij een bedrijf dat gespecialiseerd was in het rallyklaar maken van Lancia Delta Integrale's. Later ging hij werken bij een specialist in oude Riley's. “Daar ontstond mijn interesse in vooroorlogse racewagens. Ik was toen 24. In dat bedrijf was de race-afdeling voor 51 procent eigendom van twee rijke Nederlanders. Een van hen woonde in België. Nadat ik zijn collectie kwam bekijken, vroeg hij of ik er niet kon voor zorgen. Zo ben ik hier bijven hangen.”
“Welk jaar is het nu ook alweer?”, lacht hij. Het is 26 jaar geleden, zo blijkt. “In die collectie zaten Lagonda's, waarvoor we geen onderdelen vonden. Die ging ik dus zelf maken. En in plaats van één stuk, maakten we er tien. Zo bouwden we een stock uit.” Samen met de verzamelaar richtte hij LMB Racing op, hier vlakbij. “We gingen ook aan Invicta's werken, die dezelfde motoren gebruiken. En die mensen hebben dan ook een Bentley, enzovoort.”
Na een conflict verliet Messent LMB Racing in oktober 2014. Maar niet om in een hoekje te zitten huilen. Hij maakte een nieuw businessplan en herbegon op 1 februari 2015. "In deze business maak je meer vrienden dan klanten”, lacht hij. “Zo kreeg ik het kapitaal bijeen: via leningen van klanten-vrienden of vrienden-klanten – het is een dunne lijn. Rijk word ik er zelf niet van. Als we een auto verkopen, hebben we een nieuwe klant. Maar als je voor onderhoud, herstellingen en restauraties te veel vraagt, hou je hem niet lang. Het werk is zeer arbeidsintensief en elke job duurt vijf keer langer dan je vooraf denkt, maar je kan niet alle uren rekenen. Anderzijds moet de klant enig begrip opbrengen. Open zijn en tonen dat je alles doet voor je klant helpt al veel. In de verkoop verdienen we wat geld, in de workshop proberen we het niet opnieuw te verliezen. Die balans moeten we bewaken.”
Ook Christophe Limouzin was zo'n klant die een vriend werd. Hij werkt hier pas sinds juli 2019. “We delen allang een passie voor motorfietsen maar hadden elkaar jaren niet gezien toen ik hem vroeg om hier te komen werken”, zegt Messent. “Ik orga -
niseer het atelier en werk daar, maar ik ben geen manager. Dat was de zwakte van het bedrijf. Hij is daar veel beter in.”
“Ik had pas getekend voor een ander bedrijf”, lacht Limouzin, die zelf enkel een Fiat 500 (1970) heeft. “Mijn eerste auto overigens. Mijn grootvader was gereedschapsdirecteur bij Karmann”, vertelt hij. “Jaren geleden nam ik een Adler Typ 10 2,5L Karmann Cabrio over van de familie. Door de Adler heb ik in 2002 Julian leren kennen. Later heb ik 'm spijtig genoeg moeten verkopen. Ik ben altijd wel met auto's bezig geweest. Ik verzeilde in de buitenlandse handel. Daardoor had ik tot voor kort nooit in de autosector gewerkt.”
Veel auto's die hier binnenrijden zijn Lagonda's, maar er zijn ook tal van andere topmerken zoals Bugatti en Talbot-Lago. “De kennis is zeer merkspecifiek, maar door de jaren heb ik veel opgebouwd”, vertelt Messent. “Dit is ook geen nine to five job, dit is een leven. Echt. Ik ben er dag en nacht mee bezig. En hoe meer je leert, hoe meer je beseft dat
je weinig weet. Je denkt dat je begrijpt hoe een motor werkt, maar dan kruip je erin en bekijk je de kleine dingen. Weet je wat een vonk is? En wat ze doet? Wat de hitte precies teweeg brengt in een motor? Ken je de chemische samenstelling van de brandstof? En waaróm ze die samenstelling heeft? Het gaat steeds dieper, steeds meer in detail, zoals de takken aan een boom. Ik wil álles weten, al is dat natuurlijk onmogelijk. Maar dat is de passie: leren, leren, leren. Als ik 's avonds naar huis ga, gaat mijn leerproces gewoon verder. Terwijl ik met mijn oren naar tv kijk, lees ik technische boeken en bedenk ik technische oplossingen. Mijn vrouw vond dat in het begin wat vreemd maar nu is ze eraan gewend.”
Die leerdrang is ook wat de werknemers bindt, meent Messent. Afhankelijk van de periode en de drukte heeft hij vier tot acht mensen in dienst. De jongste is 32. “Kari is een mechanicien die vanuit Finland speciaal voor de job naar hier kwam. Er zijn ook twee Engelsen – een van hen woont in Frankrijk en komt telkens voor een aantal weken; hij hóórt een motor als geen ander. De rest zijn Belgen. Een van hen heet Tom Vroom. No kidding.” (Lacht)
Zelf heeft Messent ook een zwak voor motorfietsen, boten en vliegtuigen. “Motorfietsen zijn betaalbaarder, je zíét de motor, en ze nemen minder plaats in.” Zijn eigen collectie telt er tien – Ducati, BSA, Moto Guzzi, Laverda, Triumph, Husqvarna,... “Sommige gebruiken we als pit bike.” Hij is ook close met grote Engelse musea zoals Beaulieu en Brooklands National Motor Museum. Zo werkte hij
aan de renovatie van de twee vliegtuigmotoren van 22.4 liter in de Sunbeam 1000 hp: de eerste auto die in 1927 200 mijl per uur haalde.
l ekken D e tachtigers
Meer en meer zien Messent en Limouzin mensen de stap zetten van auto's uit de jaren 50 en 60 naar prewars. “Met moderne auto's moet je zeer snel rijden om de thrill te voelen”, zegt Messent. “Omwille van het geluid, de wind en de vibraties voelt tachtig kilometer per uur in een prewar alsof je in een race zit. Pas op, sommige zijn wel degelijk snel. Maar ze zijn ook kwetsbaarder. En zo moet je ze ook behandelen. Een potentiële koper zal ik nooit pushen. Hoe zeldzaam of duur ook, zo'n auto moet je eerst vóélen, en er graag mee rijden. Sommigen wíllen een moeilijke auto, anderen een dure auto, die rijdt als een moderne. Dan moet je uitleggen dat je in een prewar de juiste startprocedure moet volgen, dat je niet zomaar wat benzine kunt nemen aan het tankstation en dat er onderweg al eens olie en water in moet. Ze lekken, zoals we wellicht haast allemaal zullen doen als we tachtig zijn. Sommigen willen dat niet begrijpen. Hen kan je beter een E-type aanraden.”
“Veel jongeren vallen voor Bugatti Chiron-blingbling, maar er zijn er ook die oprecht van vooroorlogse auto's houden”, vult Limouzin aan. “Recent werden de Prewar Days in Waregem georganiseerd door studenten! We zouden graag meer mid-dertigers als klant hebben. Maar slechts enkele auto's hier kosten minder dan honderdduizend euro. Je zit snel aan 250.000 en meer. Dat is voor hen niet evident.”
“ e en P otentiële ko P er zal ik nooit P ushen . h oe zel D zaa M of D uur ook , zo ' n auto M oet je eerst V óélen , en er graag M ee rij D en .”
Over de bedreiging van het rijdend erfgoed in België maakt Messent zich weinig zorgen. “Die auto's maken zo'n klein deel uit van het verkeer, dat de vervuiling echt te verwaarlozen is. Restricties gelden ook enkel voor de stad, en daar wil je niet met een prewar rijden. Het is ook een grote industrie, waar veel geld in omgaat: die zal de overheid niet stuk maken. De eerstkomende tien jaar zie ik geen probleem. En men zal het gebruik van die auto's nooit helemaal verbieden. Overigens, onze klanten rijden amper rally's in België. Als dat niet meer kan, houdt de wereld niet op met draaien. Waar wil je rijden, in Antwerpen of in de Dolomieten? Italië, Spanje, Zuid-Frankrijk: daar ligt de fun. Ook
in Engeland zijn er veel rally's, en geen intenties om restricties in te voeren. De passie wordt er zelfs gepromoot.”
“Overal komen er méér revivals, concours en meetings”, vult Limouzin aan. “In september was ik in Blenheim Palace voor honderd jaar Bentley. Er waren meer dan 3000 auto's. Huge.”
"Datzelfde weekend waren er nog drie grote events – ik was in Zandvoort”, lacht Messent. “Het wordt steeds moeilijker kiezen.”
tekst: Bert Voet
foto: Ollivision Photography
Pieter-Jan Moerman
Met Carista runt Pieter-Jan Moerman (32) in Harelbeke een goed draaiend detailingbedrijf. Maar wie in z'n atelier komt ziet ook een opmerkelijke collectie child cars of junior cars. Het is een ode aan de fantasie.
Pieter-Jan Moerman wijst naar een trapautootje uit de jaren 30. Nicole, staat in kinderletters tussen het vliegroest op het koetswerkje geschreven. “Zij leeft wellicht niet meer”, zegt hij. “Hoe mooi is dat.”
Waar autoliefhebberij al niet kan toe leiden. Moerman studeerde marketing en startte op z'n 20ste als detailer. Het polieren draaide goed, en een autoverzamelaar uit de buurt vroeg om zijn auto's onder handen te nemen. Hij kreeg zelfs een stuk loods en een halftijds contract aangeboden. Zo kon hij Pole
Position uitbouwen, dat later Carista werd. “Hier in het Texas van Vlaanderen, vol industriëlen en autoverzamelaars, verwierf ik een mooi cliënteel”, vertelt
hij. “Ik ben nogal vlot in aan- en verkoop, en ook in trapauto's zag ik opportuniteiten – grote auto's: dat doet iedereen. In Amsterdam kocht ik een lot van twaalf stuks. Achteraf bleek dat niet zo'n goeie koop. Ik ging me beter informeren. Zo kwam ik bij topmerken zoals het Franse Devillaine en Giordani uit Italië. En ik bouwde een verzameling uit. Van de Belgische trapautootjes van Torck ben ik geen fan, neen. Die vind ik niet zo mooi.”
Z'n cliënteel leidde hem vervolgens naar de zogemaande 'junior cars': schaalmodellen die niet door trappers worden aangedreven maar door kleine motoren, veelal van Honda en Yamaha, zoals je ze in
" e en ode aan de Fantasie ."
“ i n z ui D - f rankrijk kocht ik bij een glas r icar D een P rachtige b M w 328
M et een 100 cc - M otor . D ie wer D in 1987 D oor D e l a c ha P elle gebouw D o P 150 exe MP laren
V an Dat M erk ha D ik ook een crazy f errari 330. a an Vankelijk wil D e ik ze alle M aal hou D en , M aar ik M oet nu een M aal wat coMMercie D oen .”
grasmachines of quads vindt. Het werd een passie op zich, die 'm bij verzamelaars en op veilingen in Nederland, Duitsland, Frankrijk en Engeland brengt. Verkopen doet hij tot in Dubai. “Mijn kopers hebben de stukken niet altijd gezien”, zegt hij. “Vertrouwen is alles.”
Inzake kwaliteit klimt hij steeds een stapje hoger. “Ik ga voortdurend op zoek naar unieke stukken. “De Mercedes-Benz 300 SLR Sterling Moss met z'n tweetaktmotortje van 43cc is niet lelijk, maar toch iets te plastiekerig. Toch werd er in de VS een geveild voor 25.000 dollar. Niettemin: de Porsche 917 in Gulf-livrei met z'n 350cc-motor is een stuk interessanter. Ik weet niet hoeveel er bestaan. Ik ken er drie. Vind het maar.”
“De Porsche 356 Speedster is van Bernd Pennewitz Design in Duitsland. Er zijn 55 exemplaren van. Die werden recent nieuw gemaakt. Maar in het verleden maakte Porsche ook zelf children's cars, zelfs met een koppeling en twee versnellingen, om te leren rijden.” Hij toont brochures van de Porsche 936 JR – die letters staan voor junior. Inclusief vermogensgrafieken, net zoals voor een echte auto. “Die bouwde Porsche in de jaren 80, voor een Zwitserse klant.”
De belangrijkste historische merken zijn onder meer Devillaine Ouragan, De La Chapelle en Agostini. Ze bereikten hun hoogtepunt tussen de jaren 60 en 80. Van Devillaine Ouragan staat er een Lotus F1-wagen, die inmiddels is verkocht. Daar hoorde ook een Ferrari bij. Hij toont een kopie van een originele factuur ervan, gedagtekend 6/10/1967: 257,70 Franse frank.
“In Zuid-Frankrijk kocht ik bij een glas Ricard een prachtige BMW 328 met een 100cc-motor”, vertelt hij. “Die werd in 1987 door De La Chapelle gebouwd op 150 exemplaren. Van dat merk had ik ook een crazy Ferrari 330. Aanvankelijk wilde ik ze allemaal houden, maar ik moet nu eenmaal wat commercie doen.” Recent verkocht hij via Artcurial een Lamborghini Countach op schaal 2:3 van Agostini, die inclusief veilingkosten afklokte op 39.000 euro. “Ikzelf ontving een pak minder”, lacht hij. “Dat autootje heeft een 400cc-motor en rijdt 45 km/u. Er zouden slechts 15 of 25 exemplaren bestaan. Niemand die het weet. Er zijn veel raadsels in het wereldje.”
WE DO RIGHT FOR YOUR RIDE
SINCE 1987
“
b ugatti was een Van D e eersten D ie ge M otoriseer D e juniors M aakte . D ie zijn nog stee D s het su MM u M . n u M aakt het a rgentijnse P ur s ang ze nieuw . z o liet ik er jaren gele D en eentje V eilen o P D e z oute g ran D P rix . n og stee D s zijn er autoV erza M elaars wiens kin D eren er M ee rij D en .”
Er zelf een bouwen? “Dat is geen optie. Ik heb twee linkerhanden op dat vlak. Begin er dan maar eens aan.” Toch zijn er ook vandaag nog interessante artisans. “De Maserati Tipo 8C is een one-off. Hij is niet van een merk maar werd gewoon door een kerel in Frankrijk gebouwd naar het model uit 1931. Hij is een echte ambachtsman. Maar ik koop er via een tussenpersoon die me niet wil vertellen wie hij is – omdat hij ook wel weet dat ik dan rechtstreeks ga kopen. De meeste nieuwe junior-cars hebben een koetswerk van glasvezel. Deze heeft er een van aluminium op hout.” Het is een prachtstuk. Zelfs het roet aan de motoruitlaat werd aangebracht. “Deze week komt er ook een Maserati 250F binnen. Die is nog niet verkocht, neen. Ik koop puur op vertrouwen, vanuit het gevoel dat ik er iets aan kan verdienen.”
“Anders dan in vele andere juniors pas ik hier perfect in”, lacht hij. “En ik ben niet klein. “Je draait aan het sleuteltje en hij start”, klinkt het. “Op voorwaarde dat de batterij opgeladen is”, klinkt het enkele seconden wat later. Dat brengt ons bij de hamvraag: is dit nu eigenlijk speelgoed? “Het begon wel degelijk met de cadet racers: mensen duwden hun kinderen van een helling – aanvankelijk zonder motor”, lacht hij. “Bugatti was een van de eersten die gemotoriseerde juniors maakte. Die zijn nog steeds het summum. Nu maakt het Argentijnse Pur Sang ze nieuw. Zo liet ik er jaren geleden eentje veilen op de Zoute Grand Prix. Nog steeds zijn er autoverzamelaars wiens kinderen ermee rijden. Maar doorgaans worden ze voor zichzelf gekocht, al dan niet als investering. Een klant van me die van vooroorlogse auto's houdt had recent drie meter over in zijn living. Hij heeft er dan maar een Bugatti'tje neergezet.”
tekst: Bert Voet
foto: Sian Loyson Photography
CARDOK Carlift is een “High End” autolift die op een hedendaagse manier toegang verleent tot uw ondergrondse garage (Man Cave) en hiermee een helling vervangt waar in gesloten toestand, bovengronds weinig te bespeuren valt. Autoliefhebbers die hun prestigewagens en/of oldtimers veilig ondergronds
CARDOK Carlift is een “High End” autolift die op een hedendaagse manier toegang verleent tot uw ondergrondse garage (Man Cave) en hiermee een helling vervangt waar in gesloten toestand, bovengronds weinig te bespeuren valt. Autoliefhebbers die hun prestigewagens en/of oldtimers veilig ondergronds
willen parkeren kiezen voor CARDOK.
CARDOK Carlift is een “High End” autolift die op een hedendaagse manier toegang verleent tot uw ondergrondse garage (Man Cave) en hiermee een helling vervangt waar in gesloten toestand, bovengronds weinig te bespeuren valt. Autoliefhebbers die hun prestigewagens en/of oldtimers veilig ondergronds willen parkeren kiezen voor CARDOK.
willen parkeren kiezen voor CARDOK.
Het hoofdkantoor van CARDOK is gelegen nabij Genéve in Zwitserland en installeert over de hele wereld zoals Londen, Parijs, Marbella, Saint-Tropez, enz, maar ook in de Benelux hebben reeds meerdere autoliefhebbers gekozen voor een CARDOK oplossing.
Het hoofdkantoor van CARDOK is gelegen nabij Genéve in Zwitserland en installeert over de hele wereld zoals Londen, Parijs, Marbella, Saint-Tropez, enz, maar ook in de Benelux hebben reeds meerdere autoliefhebbers gekozen voor een CARDOK oplossing.
Ruimte besparen
Het hoofdkantoor van CARDOK is gelegen nabij Genéve in Zwitserland en installeert over de hele wereld zoals Londen, Parijs, Marbella, Saint-Tropez, enz, maar ook in de Benelux hebben reeds meerdere autoliefhebbers gekozen voor een CARDOK oplossing.
Aangezien de CARDOK Carlift werkt door middel van een zware schaarlift heeft u geen helling nodig waardoor u meteen veel ruimte bespaart. De wagens worden veilig en droog geparkeerd in de ondergrondse garage (Man Cave) en kan u zo groot of zo klein maken als u zelf wenst.
Ruimte besparen
Aangezien de CARDOK Carlift werkt door middel van een zware schaarlift heeft u geen helling nodig waardoor u meteen veel ruimte bespaart. De wagens worden veilig en droog geparkeerd in de ondergrondse garage (Man Cave) en kan u zo groot of zo klein maken als u zelf wenst.
Wenst u één wagen te parkeren of uw volledige oldtimer-collectie er in onder brengen, het is allemaal mogelijk.
RUIMTE BESPAREN
Aangezien de CARDOK Carlift werkt door middel van een zware schaarlift heeft u geen helling nodig waardoor u meteen veel ruimte bespaart. De wagens worden veilig en droog geparkeerd in de ondergrondse garage (Man Cave) en kan u zo groot of zo klein maken als u zelf wenst.
De kelder (Man Cave) kan onder uw villa, tuin, weide of oprit worden voorzien. Het dak van de CARDOK kan afgewerkt worden naar keuze met gras, dolomiet of kasseien en gaat daardoor volledig op in het landschap. De volledige CARDOK is vervaardigd met de hoogste eisen en standaard gegalvaniseerd.
Veiligheid
Wenst u één wagen te parkeren of uw volledige oldtimer-collectie er in onder brengen, het is allemaal mogelijk. De kelder (Man Cave) kan onder uw villa, tuin, weide of oprit worden voorzien. Het dak van de CARDOK kan afgewerkt worden naar keuze met gras, dolomiet of kasseien en gaat daardoor volledig op in het landschap. De volledige CARDOK is vervaardigd met de hoogste eisen en standaard gegalvaniseerd.
Uw voertuig ondergronds parkeren met behulp van de CARDOK Carlift verloopt zeer veilig. U maakt simpelweg gebruik van de afstandsbediening op basis van het “push and hold”-principe. Design LED verlichting zorgt voor een luxueuze uitstraling wanneer de CARDOK in hoogste positie staat. Het wagenpark staat onzichtbaar en veilig ondergronds.
Carlift werkt schaarlift waardoor bespaart. De droog geondergrondse garage groot of zo wenst.
VEILIGHEID
Onderhoud
De installatie wordt verzorgt door het CARDOK team en neemt ongeveer vijf dagen in beslag. Een jaarlijks preventief onderhoud zorgt voor ontelbare jaren probleemloos genieten van uw CARDOK.
Uw voertuig ondergronds parkeren met behulp van de CARDOK Carlift verloopt zeer veilig. U maakt simpelweg gebruik van de afstandsbediening op basis van het “push and hold”-principe. Design LED verlichting zorgt voor een luxueuze uitstraling wanneer de CARDOK in hoogste positie staat. Het wagenpark staat onzichtbaar en veilig ondergronds.
ONDERHOUD
Een CARDOK Carlift kan zowel bij een nieuwbouw als bij een bestaand project worden voorzien. De vrijgekomen garage aan uw woning kan u eventueel herinrichten tot bijkomende slaapkamer, fitnessruimte of een huisbioscoop.
CARDOK - Benelux
Noordervaart 43
2200 Herentals, Belgium
Tel.: 0032 14 41 55 35
cardok@albyco.be
www.albyco-cardok.be
www.cardok.com
De installatie wordt verzorgt door het CARDOK team en neemt ongeveer vijf dagen in beslag. Een jaarlijks preventief onderhoud zorgt voor ontelbare jaren probleemloos genieten van uw CARDOK. Een CARDOK Carlift kan zowel bij een nieuwbouw als bij een bestaand project worden voorzien. De vrijgekomen garage aan uw woning kan u eventueel herinrichten tot bijkomende slaapkamer, fitnessruimte of een huisbioscoop.
Heel enthousiast is hij wanneer hij ons ontvangt. Hij is pas terug uit India, waar hij op een concours d'elegance de internationale Best of Show won met zijn Maserati GT 3500 Spyder Vignale (1961). De auto zelf is nog onderweg.
Er is een showroom. Want geregeld koopt en verkoopt hij ook een auto. En schoonheden van anderen worden er gerestaureerd en onderhouden.
"Dat is er meer dan dertig jaar geleden zo'n beetje bij gekomen, toen mijn boekhouder zei dat ik maar beter een nevenbedrijfje kon starten. Zo kon ik ook een mecanicien in dienst nemen."
De half opgebouwde 'Citroën Espace' die er staat behoort tot zijn eigen collectie en is alvast superbijzonder. "Een SM, omgebouwd door France Design Henri Heuliez voor het salon van Parijs in 1971", legt hij uit. "De auto kreeg een T-roof dat
bestaat uit elektrische lamellen. Het interieur was extreem futuristisch. In die mate zelfs dat hij een jaar later op het salon van Brussel verscheen met een standaard interieur. Heuliez wilde 'm laten commercialiseren door Citroën, en het oorspronkelijke interieur was misschien toch net iets té avant-garde. Uiteindelijk is die commercialisering niet gelukt, waarna Henri Heuliez de auto dan maar zelf gebruikte, en later blauw liet spuiten. Hij bleef in het bedrijf tot het faillissement, waarna hij in 2012 werd geveild bij Artcurial. Van de toenmalige koper kon ik 'm overnemen. Het is een uniek stuk, dat we nu terugbrengen naar de staat van 1971. Z'n auberginekleur heeft-ie al. Yves Dubernard, die verantwoordelijk was voor het designbureau Heuliez, is hier al geweest om de materialen en kleuren te bespreken. In oktober moet hij klaar zijn: dan viert het Zoute Grand Prix onder andere vijftig jaar Citroën SM."
"Er is er nog één", corrigeert hij. "Die werd gebouwd voor een klant van Heuliez en in de jaren 80 teruggevonden op een Frans autokerkhof. Het dak werd erafgezaagd en op een andere body bevestigd."
Hij had eerder al SM's. In meervoud, jawel. "Die zie je zometeen. En eenmaal je in het SM-universum verzeilt, kent iedereen 'La SM Heuliez', ofwel de Citroën Espace." Bij een reportage van de auto in Rétroviseur plaatste hij een oproep tot hulp. "Zo kwam ik aan de originele catalogus. Ik mag hem lénen, voor de restauratie. Is het kunst, die auto? "Het is zuiver design."
r ecreatie
We lopen door de werkplaats. Inmiddels zijn er twee mecaniciens. "De Maserati Merak (1973) moest in de collectie, want hij heeft dezelfde motor én hetzelfde dashboard als de SM. De Quattroporte Serie 2 (1974) is de allereerste van twaalf stuks uit de pré-serie. En de enige met wissertjes op de voorlichten. Het onderstel is identiek aan dat van een SM, er staat alleen een andere body op. Deze wagen stond op de salons van Turijn, Parijs, Brussel, Amsterdam en Barcelona, waar hij werd verkocht. In 1980 kwam hij in Zuid-Frankrijk terecht. Ik kocht 'm twee jaar geleden, als derde eigenaar. Ook deze gaat naar Knokke. De motor en versnellingsbak zijn al klaar."
Er staat ook een Mercedes 190 SLR. "Néé, geen replica", klinkt het. "Daaronder versta ik: op het chassis van pakweg een Ford een Ferrari bouwen. Dit is een recreatie. We vertrokken van een origineel chassis van een 190 SL en een motor van een W115, die we opboorden van 2.2 tot 2.6-liter en nu 200 pk levert. Vroeger kocht je ook een chassis, waarmee je naar een koetswerkbouwer ging. En soms kocht je na vijf jaar een ander, of je liet het ombouwen tot een ander koetswerk. In die geest moet je deze auto zien. Hij kreeg wel een injectie en een elektronisch sturingssysteem."
We naderen het heiligdom. "Dit is mijn vestière – ik kleed me volgens de auto waarmee ik rijd", lacht de man. Even dachten we dat hij ook een klerenwinkel uitbaatte. In wat volgt tuimelen we van de ene verbazing in de andere, een vol uur lang. "De Bentley T2 (1981) is niet echt een collectors item, maar hij komt uit de verzameling van wijlen Bob Lalemand, één van de mooiste collecties die ik ooit zag. Dat zie je aan de zilveren mascotte op het dashboard: een racepaard met jockey, zoals in al z'n auto's. Ik heb er alle, álle facturen van."
Er staat niet één Rolls-Royce Silver Cloud, maar drie. En allen linksgestuurd. "Dit vind ik de mooiste Rolls ooit, en in cabriolet zijn ze zeer zeldzaam –van de Silver Cloud I (56), Silver Cloud II (62) en Silver Cloud III (63) zijn er respectievelijk elf, 75 en 26 exemplaren. De SCI was van René Froger, de SCIII van Nicolas Cage." Volgende in rij is een zeldzame Bentley S1 Drop Head Coupé (1956) met volledig aluminium Mulliner-body. "Deze auto werd bij ons gerestaureerd, met uitzondering van het leder en het hout – dat gebeurde in Engeland." De kleurencombo – Oyster Grey met een grijs interieur en de kap en tapijten in blauw – is ronduit adembenemend en in de kleurencombinatie zoals hij de fabriek destijds verliet.
We vervolgen onze tocht langs drie recreaties van vooroorlogse Bentley's: een Old No 1, een Speed 8 Le Mans en de Blue Train – de Speed Six waarmee de 'Bentley Boys’ in 1930 voor een weddenschap raceten tegen de Franse trein bleu. Met succes, overigens. In het passagierscompartiment is een bar met champagne, wijn en whisky. "Het koetswerk is gebouwd in South-Wales. Je moet eens kijken naar die lijn! Wie kan vermoeden dat dit een model van 1928 is?"
De Rolls-Royce Wraith (1939) met een koetswerk van Thrupp en Maberly is een van zijn kernstukken. Hij is de negende eigenaar. "Een vierdeurs-conver -
tible is sowieso zeldzaam, maar dit is een one-off", vertelt hij. "De eerste eigenaar was de Engelse Schrijver Robert Sherriff. Later kwam hij in handen van de componist Benjamin Britten. De derde eigenaar was de romanschrijver Elleston Trevor, schrijver van het boek The Flight of the Phoenix. Zijn zoon Jean-Pierre heb ik hier uitgenodigd. Het was een intens moment toen hij weer voor die auto stond. Hij werd terug naar z'n kinderjaren geslingerd, toen hij de auto poetste. 'Still the same noise', zei hij toen hij het handschoenkastje opende."
s M à VolontéDe open versie van de Citroën DS werd gebouwd door Henri Chapron. "Deze DS 21 is een van de vijf cabrio's die in 1967 in ons land werden verkocht. Ik vond 'm in Berlijn, perfect in orde: dat zie je uiterst zelden. Ik wilde absoluut de oude neus. En een met de groene olie waarop Citroën in de
loop van 1967 overschakelde - de eerder gebruikte rode olie was zeer agressief. Op het eind van datzelfde jaar verscheen de nieuwe neus. Gevolg: er zijn slechts 42 cabriolets met de oude neus en de groene olie." Geen probleem overigens voor wie de nieuwe neus verkiest: ook die staat hier. En naast de Cabriolet d'Usine zijn er ook speciale series die Chapron zelf bouwde, zoals de zeer gezochte Le Caddy. "Zo zijn er 38, waarvan drie met nieuwe neus, en dit is de eerste", klinkt het. "Hij stond in 1967 op de stand van Chapron in Parijs."
Van de DS verschoof de bewondering dus naar de SM. Het werd een van de zwakke plekken van onze verzamelaar. We lopen langs een blauw Amerikaans exemplaar – te herkennen aan de afwijkende neus en met in het vooronder geen 2.7 maar een drielitermotor. "Dit is een van 600 exemplaren met manuele versnellingsbak – dat heb ik liever", lacht hij. Een tweede SM kocht hij van de eerste
eigenaar in Lyon. "To-taal gedocumenteerd en origineel." Waarna de fameuze SM Mylord (1972) verschijnt. "Dat was mijn ultieme droom. Na een lang proces vond ik de tweede van vijf gebouwde exemplaren: de enige in originele staat." De combinatie van een wit koetswerk met groen leder geeft 'm een extra speciale touch. "Ooit werd hij gekocht door een beenhouwer, die er een trekhaak op monteerde om markten te doen. Daarna ging hij naar de verzamelaar van wie ik ook de Espace kocht."
We leren dat er verbazend veel varianten van de SM werden gebouwd, in verbazend kleine oplagen. Zoals de Opera, een vierdeurs met een zee van ruimte. "De derde van zeven stuks. Een Luikenaar ging naar Chapron met zijn Rolls-Royce en vroeg een Opera in dezelfde kleur. Ik vond 'm twee jaar geleden. Kijk eens goed naar die lijn, man! Ongelooflijk!"
De man is ook een Jaguarfan. Z'n XK 120 (53) werd nut en bold gerestaureerd volgens de hoogste normen. "Zeker als coupé vind ik 'm wondermooi. De druppelvorm vind je ook bij Bugatti terug."
Ernaast staat een XK 140 (55) dans son jus. Et quel jus! "Níks werd eraan gedaan." De XK 150 (58) werd wel gerestaureerd. Van de E-type zijn de drie series present, waarbij een van de eerste 300 uit 1961 – nummer 209 om precies te zijn. Een zogenaamde outside bonnet lock . De Series 2 (69) is uitgevoerd in prachtig Willow Green. De originele S3 (73) heeft een ongelooflijke 3500 mijl op de teller en kreeg van Duitse inspecteurs een AAA-rating. Er is ook een recreation van de E-Type Lightweight. "Waanzinnig om mee te rijden", lacht de collectioneur. "De krachten werken langs alle kanten op je in en hij maakt een hels lawaai."
En hoe uniek en waardevol ook: deze auto's leven. "Elke wagen moet driemaandelijks een uur rijden. En alles wordt geregistreerd in een boek. De Zoute Automobile Club organiseert elk jaar ook één of twee reizen waaraan ik deelneem."
“D e auto wer D zozeer ge Pa MP er D Dat hij binnen het gezin ' Da DDy ' s baby ' ging heten – hijzelf s P rak Van een M aîtresse waaroV er hij o P enlijk M ocht P raten .”
"Ik zoek originele auto's of exemplaren met een specifieke pedigree", vertelt hij. "De Ferrari Daytona werd in 1970 besteld door importeur Jacques Swaters en stond in 1971 op het salon in Brussel. Hij werd gerestaureerd door Gipimotor in Brussel en Retroviseur wijdde er een artikel aan. Recent kocht ik ook een Ferrari 275 GTB (1965). In Pino Verde met beige interieur: mijn lievelingscombo. En in de VS vond ik een goudkleurige 250 GTE Series 1 (62) die nieuw werd afgeleverd door garage Francorchamps. Die wordt nu gerestaureerd bij Eric Brumenil in Luik."
Maar ook mindere goden zijn welkom in de hal. De ongerestaureerde Austin Healey 3000 BJ (1967) heeft amper 8000 mijl op de teller. "Hij ging over van vader op zoon, en ik kocht 'm met alle facturen én de originele handschoenen van de vader. De Volkswagen Samba T1 (1967) is een van de mooiste die auto-expert Gert Beets ooit zag. Hij werd gerestaureerd door Piet Haverbeke in Roeselare, met de bedoeling 'm nooit van de hand te doen. Maar hij reed er weinig mee. Na een paringsdans van drie maanden mócht ik 'm kopen. Nog steeds mag Piet ermee komen rijden wanneer hij daar zin in heeft."
Een spierwitte 230 SL Pagode (1964) is niet zó bijzonder. Tenzij er een mooi verhaal aan hangt, natuurlijk. "Deze auto werd hier in België nieuw verkocht aan mevrouw Lechien. Toen zij in 1981 naar Zuid-Frankrijk verhuisde, werd hij in een garage te koop aangeboden. Donald Newman,
een Amerikaan die in Brussel werkte, ging langs en uitte z'n belangstelling. Toen hij kort erna voor zaken even terug in de VS was, liet de auto hem niet los en belde hij vandaaruit naar die garage in Brussel. Tot zijn ontsteltenis kreeg hij te horen dat de auto gereserveerd was. Eens terug in België raadde zijn assistente hem aan om toch nog eens langs te lopen bij die dealer – afspraken gaan niet altijd door, wist ze. Toen hij dat deed stond de auto inderdaad niet langer in de showroom, wat hem droef stemde. Maar de verkoper ontving 'm met open armen. Hij had de auto voor hém opzij gezet, zo bleek – hij was ervan overtuigd dat hij zou terugkeren. Dat hij het ook was die vanuit de VS had gebeld, had de man niet door. Don kocht de auto voor 5.000 dollar."
"Toen hij kort daarna voorgoed terugkeerde naar de VS, nam hij de Pagode mee. De auto werd zozeer gepamperd dat hij binnen het gezin 'daddy's baby' ging heten – hijzelf sprak van een maîtresse waarover hij openlijk mocht praten. Ikzelf kocht 'm in 2010, inclusief twee mappen met de historiek: het originele Belgische garantiebewijs, de handleiding en verkoopsbrochure, het onderhoudsboekje tot 1983, alle facturen, documenten van awards die hij op concours won, enzovoort. Nadien bleef ik in contact met Don. Begin dit jaar is hij overleden."
We moeten even slikken, terwijl we naar een W107 280 SL (1979) in nieuwstaat staren. Er staat 14.500 kilometer op de teller. De 300 SL Gullwing (55) en Roadster (59) staan naast hun moderne varianten: de SLS AMG (2011) en SLS AMG Roadster (2012), in dezelfde kleurencombinaties.
De groene Cadillac Eldorado Convertible (1964) staat in z'n eerste lak. Andermaal compleet origineel. "De motor is er zelfs nooit uit geweest. Deze heb ik al vele jaren. Hij kreeg een AA-rating. De derde A werd niet toegekend omdat ik het beige leder liet bijkleuren – had ik nooit mogen doen." Nog een Amerikaans icoon is de Ford Shelby GT500 KR (68) met de Cobra Jetmotor van 428 kubieke inch, in Acapulco Blue met witte strepen. "KR staat voor King of the Road", lacht hij. "Dit is de enige GT500 KR Coupé die in België werd verkocht. Ik kocht er de geel-zwarte convertible (68) bij. De motor is identiek, maar deze heeft een manuele versnellingsbak."
Zijn voorliefde voor Amerikaanse auto's gaat ver terug. "Mijn vader zei altijd dat ik een auto in mijn maag had. Ik heb filmpjes waarop ik als tienjarige zijn Chevrolet Impala poets. Zót was ik van die auto. Voor hem waren het gebruiksvoorwerpen.
Mijn eerste eigen oldtimer kocht ik toen ik 19 was. Leeftijdsgenoten hadden sportwagens, ik verkoos een hele grote Cadillac Series 62 ceremoniewagen (1965), die ik later verkocht aan vrienden van mijn ouders. Op huwelijksreis in de VS en Canada kocht ik in 1982 weer twee Cadillacs. 'Gebruik toch eens je verstand', zei mijn vader toen hij ons kwam halen aan de luchthaven. Enkele maanden nadien verkocht ik beide met een mooie winst aan een verzamelaar. 'Doe maar voort', zei pa toen. Later heb ik er véél in de States gekocht."
"Vroeger waren de auto's ook duur. Maar telkens ik iets speciaal had, zette ik het opzij. Zo ben ik tot deze collectie gekomen." Hoeveel het er zijn kan hij niet in een-twee-drie zeggen. "Het wisselt wat." We gokken: een vijftigtal. Heeft hij nog een droom? "De laatste op mijn lijst was de 275 GTB. Ach, je kan blijven dromen. Van een Ferrari 166 MM Barchetta, bijvoorbeeld. Maar ik heb een mooie collectie en moet verstandig zijn. De verzameling moet wel leven, vind ik. Ik laat ze
permanent evolueren en probeer ze te upgraden. Nu staat de markt wel onder druk, maar echt speciale auto's blijven waardevol, net zoals bijzonder vastgoed. En ik heb de auto's nooit gekocht als investering. Altijd met mijn hart. De Gullwing was op een bepaald moment het zesvoudige waard van wat ik betaalde, nu nog het vijfvoudige. Dat is niet erg."
En bovenal blijven auto's emotie. "Als kind had ik een trapautootje van de Willy’s Jeep. Daar heb ik tot in het oneindige speelplezier aan beleefd. Het werd vernield tijdens een bedrijfsbrand in 1984. Maar toen ik in 2009 hertrouwde, deed mijn vrouw Anne me dit écht exemplaar uit 1942 als verrassing cadeau. Ze had 'm achter mijn rug om gekocht."
"De kermismolen is van 1953 en werkt, jawel. De wagentjes werden gebouwd bij L'Autopède in Melle. Als kleine jongen was dit je eerste contact met de automobiel. De ene kroop in een brandweerwagen, de ander in een bus."
b ibliotheek
Om te bekomen van onze wandeling neemt hij ons mee naar zijn werkkamer. "Ik wérk hier echt, hé", lacht hij. Er staan meterslange kasten tjokvol mappen, soms vijf per auto. Ze bevatten facturen van
vijftig jaar en ouder, historiek, correspondentie, FIVA-kaarten, enzovoort. Het is een niet te onderschatten extra dimensie van autoplezier. "Bij mooi weer rij ik, bij slecht weer zit ik hier." Hij toont een document dat werd uitgereikt door Ferrari Classiche, over de 275 GTB. De wagen werd compleet doorgelicht en wordt er van naaldje tot draadje in beschreven. "Dat kost veel geld", benadrukt hij. Hoeveel? "Veel" Ook de Zwitserse Ferrari-historicus Marcel Massini werkte mee aan het historisch onderzoek naar de wagen.
In dit kader dat de verbeelding doet knetteren organiseert hij ook recepties en walking dinners. Er is een bar, een salon en een bibliotheek vol boeken waar zijn eigen auto's in staan. Aan de muur hangt een klok die ooit in de fabriek van Rolls-Royce hing. We zien nog een met whisky gevuld radiatorrooser en een foto van hemzelf en zijn vrouw tijdens de Mille Miglia, op de cover van SL Magazine. En natuurlijk ook talloze miniaturen van alle auto's die hier staan. "Van de Rolls-Royce Wraith werden er vijftig miniaturen gemaakt. Ik vond er al vier - nu ga ik stoppen met ze te kopen."
tekst: Bert Voet
foto: Ollivision Photography
“ i k heb D e auto ' s nooit gekocht als in V estering a ltij D M et M ijn hart
D e g ullwing was o P een be Paal D M o M ent het zes Vou D ige waar D Van wat ik betaal D e , nu nog het V ijf Vou D ige . D at is niet erg .”
