In de keuken zorgt donker gebeitste eik voor een prachtig contrast met het exclusieve witte Italiaanse Calacatta marmer. Het dooraderde keukenblad gaat mooi samen met de naturelle eiken kasten. Dit is ...
Nog nooit heb ik zo uitgekeken om deze editie van het magazine te publiceren. Graag laat ik jullie gedachten even afdwalen bij alle luxe die we gebundeld hebben in dit nummer.
We starten met Sylvie en Kristof Nys, een derdegeneratie juweliers te Kortrijk, waarbij we ons laten omringen door edelmetalen en diamanten. Chef Filip Claeys van tweesterrenrestaurant ‘De Jonkman’ verwelkomt ons in zijn tuin met prachtig uitzicht voor een gezellige barbecue met de familie. Pierre Daems stelt zijn exclusieve collectie eigen ontworpen ‘interieurkunst’ aan ons voor en interieurarchitecte Victoria Geyer geeft de kleurrijke toets dankzij haar gepeperde interieurontwerpen. Wanneer we over genieten spreken, mag kunst natuurlijk niet ontbreken. Kunstnomaden Ellen De Schepper en Laura De Beir ontmoeten we in een
privé-exporuimte te Kortrijk waar ze meer toelichting geven over hun kunstadviesbureau en tot slot nemen we een kijkje achter de schermen van Katoen Natie Art, transport en opslag van kunst.
Een evergreen in iedere editie, het mooiste aanbod vastgoed te koop in binnen- en buitenland. Voor wie er geen genoeg van kan krijgen hebben we de website luxevastgoed.com met meer dan 5.000 woningen te koop en te huur. Vanaf heden ook met exclusief vastgoedaanbod in Nederland.
Vorig jaar waren we helaas niet in de mogelijkheid een event te organiseren, toch laat ik jullie meegenieten van één van de weinige auto-events die wel hebben plaats gevonden in 2020, de Mille Miglia. Eén van de mooiste ‘races’ ter wereld.
Jochen Leën, een fenomeen, een bijzondere ontmoeting waarbij gekleurde edelstelen en dinosaurusskeletten centraal staan. Als collector’s item ontdekken we één van de 55 geproduceerde Austin-Healeys S. In Brugge vergapen we ons aan de indrukwekkende infrastructuur die Thijs Verhage heeft opgezet om de liefhebbers van classic cars te bedienen. Als absolute kers op de taart maken we kennis met Filip Baert, gepassioneerd autoliefhebber in hart en nieren en sinds kort ook aanspreekpunt van één van de meest gerenommeerde classic car dealers ter wereld.
Veel leesplezier.
M ichael D eroose Uitgever Luxury LeadsOnze selectie
Oplage | 15.000 exemplaren
Adverteren? magazine@luxuryleads.com
Foto cover: Found & Baker Properties - Foto cover 2: Belgium Sotheby's International Realty - Foto cover 3: Ollivision Photography
Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen, gekopieerd of verveelvuldigd zonder toestemming vooraf van de verantwoordelijke uitgever. Dit magazine is met de grootste zorg samengesteld. Niettemin is het niet uitgesloten dat de informatie door tijdsverloop of andere oorzaken niet of niet volledig juist is. De uitgever en alle andere partners die deze uitgave mee mogelijk maakten, kunnen op geen enkele wijze hiervoor aansprakelijk gesteld worden.
Uitgever | Luxury Leads
Druk | Graphius Opmaak | BOA.be
“W e hebben van een andere W ereld geproefd , maar de familietraditie lonkte .”
Kristof (54) en Sylvie (49) Nys vormen de derde generatie van een Kortrijkse juweliers- en horlogeriefamilie. Precies 75 jaar geleden begon hun grootvader zijn eerste winkel. Intussen zijn dat er drie, gekoppeld aan een atelier waar de werklust van de muren druipt.
Horlogeliefhebbers zijn gevoelige wezens. Toen ondergetekende er ooit één op wees dat er voor z'n zuurverdiende centen originelere alternatieven voorhanden waren dan het horloge dat hij had gekocht, ontstak de gekwetste ziel in razernij en kwam de vriendschap een tijdlang onder druk te staan.
Toegegeven, het was een tikje arrogant. Maar Kristof Nys kan best lachen om het verhaal. “Daaraan merk je hoeveel waarde mensen eraan hechten”, zegt hij. “De keuze van een horloge is zeer persoonlijk. Soms is het een folietje, soms een kostbaar cadeau, soms sparen mensen er lang voor.” Nys is dealer voor onder meer Cartier, Omega, Chopard, Breitling, Tudor, Tag Heuer,
Hermès en Baume & Mercier, maar Rolex vormt het zwaartepunt in de portefeuille. “We hebben voetbalvedetten en zakenmensen, maar ook mensen die hun eerste maandweddes opzij leggen om er een te kopen.” In de echte haute horlogerie, waar sommige horloges verkocht worden voor de prijs van een huis, is Nys niet actief. “Geen Patek Philippe, neen”, lacht hij. “Dat zou wel heel mooi zijn. Het zou hier ook wel passen. Bij ons als familie, en als bedrijf.”
De slogan van dat laatstgenoemde merk vindt hij de mooiste ter wereld. You never actually own a Patek Philippe. You merely look after it for the next generation. “Ook wij zien geregeld horloges die van vader op
zoon werden doorgegeven”, zegt hij. “Of mensen die hun eerste uurwerk binnenbrengen voor herstelling. Soms kochten hun grootouders het bij onze grootouders.”
“Als je opa's horloge kan bemachtigen moet je het niet laten liggen”, lacht hij. Toch is Nys niet actief op de vintagemarkt, die volop leeft. “Een strategische keuze”, klinkt het. “Op die markt schommelen de prijzen fors. En iets goedkoop op de kop tikken en vervolgens duur verkopen strookt niet echt met onze waarden. Wij werken liever met vaste prijzen. Uit eerlijkheid en respect voor klanten, leveranciers en de producten zelf. Maar voor onderhoud of herstelling zijn vintage-horloges zeker welkom.”
G efixt
Voor juwelen geldt dat net zo goed. Zopas legde een dame een juweel van haar grootmoeder op de toonbank. Hier gekocht, decennia geleden, toen de prijzen nog met de hand op minuscule etiketjes werden neergepend. “Zo hebben we er nog een aantal”, lacht Sylvie Nys, de zus van Kristof. “In het prachtige handschrift van grootvader.”
Terwijl zijn oudste broer de familiale drukkerij verderzette, bewandelde Albert Nys een ander pad: hij ging een opleiding volgen in het nabijgelegen horloge-atelier Pauwels en startte in 1944 zelf een klein atelier in het ouderlijk huis van zijn vrouw Jenny in de Leiestraat. “Hij herstelde horloges voor juweliers die dat zelf niet konden”, zegt Sylvie. “Ik herinner me verhalen over hoe hij met een tas vol horloges met zijn fiets naar de klanten reed, toen er nog gebombardeerd werd. In 1946 openden ze een winkeltje. Ze verkochten ook juwelen, maar hadden enkel een atelier voor horloges.”
“Maar ze konden amper waar krijgen”, vult haar broer aan. “Er was weinig beschikbaar, en producenten wezen horloges toe à rato van de afname vóór de oorlog. Toch konden onze grootouders er kopen via de mensen voor wie ze intussen hadden gewerkt. Nu, zij zaten in de eenvoudige klokken. Voor gecompliceerde horloges hadden ze het cliënteel noch de kennis. Grootvader draaide wel zelf onderdelen aan z'n werkbank. Een tandwiel voor zo'n klokje: zo gefixt. Nu kunnen onze horlogemakers dat niet meer, denk ik. We herstellen met onderdelen die beschikbaar zijn.”
Albert profiteerde van de betere tijden. Hij had drie zonen. De oudste, Marc, nam zijn activiteit in 1978 over, samen met zijn vrouw Charlotte. Onder die tweede generatie kwam er ook een eigen juwelenatelier, met een goudsmid. “In de kleine winkel in de Leiestraat vertegenwoordigden zij al een aantal merken van zowel juwelen als horloges”, zegt Kristof. “Toen ze in 1998 ook de winkel in de Lange Steenstraat openden, konden ze ook starten met Rolex, naast de al aanwezige collecties van Cartier en Breitling. Dat getuigde van ambitie. Het was niet evident. Bij hun kandidatuur werd naast de geografische ligging ook gekeken naar de historiek, de ontvangst en de performantie van het atelier. Afgevaardigden van de merken kwamen meermaals inspecteren.”
t an D je bij
“Een logische voortzetting”, zo noemt hij de intrede van de derde generatie, ruim twintig jaar geleden. Hijzelf studeerde farmacie, maar oefende het beroep
slechts even uit. Sylvie volgde een hogere toerismeopleiding maar startte vervolgens meteen in de zaak. “Er was nooit echt twijfel”, zegt ook zij. “Als kind liepen we na school altijd in en rond de winkel en het atelier. Onze ouders werkten vaak tot 's avonds laat.”
“Eigenlijk zijn we hier bezig sinds we klein waren”, zegt Kristof. “We hebben even van een andere wereld geproefd, maar de familietraditie lonkte. Apotheker was óók mijn ding, maar wat ik thuis had gekend, trok me terug. De overgang is niet plots gegaan. Het was een geleidelijke transitie. Overigens, moeder en vader voelen zich als late zeventigers nog steeds betrokken. Als het nodig is, zullen ze inspringen.”
Broer en zus volgden samen een vierjarige avondopleiding tot goudsmid aan Syntra West. “Toen nog het Vormingsinstituut”, lacht zij. “We deden dat niet om in het atelier te werken, wel om voldoende technische achtergrond te hebben.” Drie jaar geleden verhuisden ze de winkel in de Leiestraat naar de Korte Steenstraat.
“W e hebben altij D sterk op D e belevin G G espeel D . k lanten op hun G e M ak stellen , iets te D rinken aanbie D en , tij D G even . n ooit pushen . G oe D luisteren .”
Daar bieden ze een toegankelijker gamma Zwitserse horloges aan van onder meer Omega, Tudor, Tag Heuer, Gucci en Hermès naast merkjuwelen en eigen ontwerpen. In 2010 hadden ze ook een hippe shop geopend in het winkelcentrum K, die recent ook werd overgeplaatst naar de Lange Steenstraat. “Het doel was altijd om voor ieder een aanbod te hebben. Van klein tot groot, van jong tot oud, maar met dezelfde service”, zegt Kristof.
“Op zich is de context waarin we werken niet heel erg veranderd. Ik zie geen grote revoluties in onze branche. Nog steeds komen mensen voor speciale gebeurtenissen bij ons. We hebben altijd sterk op de beleving gespeeld. Klanten op hun gemak stellen, iets te drinken aanbieden, tijd geven. Nooit pushen. Goed luisteren. In meerwaarde voor de klant zijn we blijven investeren. We namen extra mensen aan en ontwikkelden meer mogelijkheden voor herstellingen. Sinds de beginjaren van onze ouders is de merkbeleving wel sterker geworden. Vroeger waren er meer merkloze juwelen. Horloges waren altijd merkgebonden, maar de impact ervan is ook daar toegenomen.”
De beurzen waar hun ouders op inzetten, maakten plaats voor nieuwe kanalen. “We moeten mee evolue -
ren met de samenleving. We zijn aanwezig op sociale media en medewerkers werden terzake getraind, maar daar gaan we nog een tandje bijsteken. Digitaler worden is ook: meer meten, meer data bijhouden. De consument weet ook zelf veel meer dan vroeger. We moeten medewerkers opleiden om vragen correct te beantwoorden.” Online verkoop is nog niet aan de orde. “In ons segment is die beperkt. We geloven sterk in persoonlijk contact en beleving. Sommige merken hebben webshops, ja. Maar is dat concurrentie of reclame? Je hoeft het niet altijd negatief te bekijken.”
“En ja, smartwatches zijn sterk aanwezig, maar ik betwijfel of dat echt concurrentie is. De functies ervan kunnen we nooit aanbieden op een mechanisch horloge, maar behalve een gebruiksvoorwerp blijft dat laatste ook een juweel. Veel klanten hebben óók een smartwatch.”
De voorbije jaren zag hij wel een revival van het traditionele horloge. “Zeker bij jongeren. Dat is een tijdlang weggeweest, maar nu kiest een achttienjarige vaak weer een mooi mechanisch horloge – waarvoor de startprijs ruwweg 500 euro bedraagt. De interesse in mooie mechaniek neemt toe. Ook het horloge als oertraditioneel cadeau is helemaal terug. De waarden die leven in de brede maatschappij spelen daarin mee, denk ik.”
Hij neemt ons mee naar het atelier. Dat werd zichtbaar ondergebracht op de bovenverdieping van de winkel in de Korte Steenstraat, als een open keuken in een restaurant. Twee goudsmeden maken er eigen creaties. Deels voor de vitrines, maar vooral maatwerk. Jurgen (42) werkt er al ruim twintig jaar, Axel (23) anderhalf jaar. De eerste schetsen die Sylvie vaak voor haar rekening neemt, werken zij hier technisch verder uit. Ambachtelijk smeedwerk combineren ze met nieuwe technieken zoals 3D-ontwerp. “Dat is wél een groot verschil met de tweede generatie”, zegt Kristof.
Axel studeerde drie jaar aan de juweliersschool in Antwerpen en volgde een extra opleiding 3D-tekenen. Hij toont de werktuigen om goud te smelten, het door mallen te trekken tot draad, te walsen, te solderen.
“Wij maken zelden twee keer hetzelfde”, zegt hij fier, en toont een gloednieuw ontwerp: een strakke, vierkante set oorringen in wit goud met diamanten, in princess-vorm geslepen bij de vaste diamantair van Nys in de Kempen. Axel toont hoe hij ze onder de microscoop met de hand in het juweel zet. Zowel in het bijbeho-
rende hangertje als in de ring keert de vierkante vorm terug. Tussen ontwerp en assemblage zit een drietal weken. De prijs voor het geheel? Zowat 20.000 euro.
Een kleine verlovingsring heb je vanaf zowat 650 euro. “We zullen nooit een merkartikel kopiëren”, zegt Kristof Nys. “We geloven óók in merkjuwelen, en die ontwerpen moeten we respecteren. De prijs verschilt niet substantieel. Bij ons is het eenmalig stukwerk, terwijl merken series maken. Maar in een merk zit ook altijd wat marketing.”
Verderop werken drie horlogemakers. Hen vinden was een tijdlang lastig, maar de revival weerspiegelt zich intussen ook in de opleiding. “Vandaag studeren er meer af dan vijf jaar geleden”, zegt Nys. Louis (26), de jongste hier, bevestigt. “Het beeld van de oude man met zijn loep aan een werkbank onder de trap: dat is voorbij. De terugkeer heeft veel te maken met sociale media, denk ik. Maar ook de rappers en andere sterren die mooie horloges dragen spelen erin mee. In de winkel zien we jonge mensen die vroeger pakweg een Casio kochten maar nu sparen voor een mechanisch horloge van ruim duizend euro.”
We krijgen er een geschiedenisles bovenop. “Met de komst van kwartshorloges in de jaren tachtig werden uurwerken goedkoper, nauwkeuriger en makkelijker in onderhoud”, vertelt hij. “De industrie van mechanische horloges raakte in verval maar is nooit echt verdwenen. Merken zoals Rolex, Cartier en Jaeger-LeCoultre bleven produceren, trouw aan hun mechanische horloges. Nu plukken ze daar de vruchten van. Een paar jaar geleden klopte de Apple Watch qua verkoop alle merken van mechanische horloges, maar de vraag naar iets exclusief en degelijk rond je pols, iets dat tot in de puntjes is afgewerkt, die blijft. Een smartwatch kan je gebruiken bij het sporten, maar na twee jaar is ze verouderd en kan de vuilbak in. Wij krijgen horloges van vijftig jaar oud binnen, die we in ere herstellen.”
Het allermooiste dat hij in handen kreeg? Zijn ogen twinkelen. “Een platina Rolex Daytona Full Pave”, klinkt het meteen. “Volledig bezet met briljant en saffier –zowel de wijzerplaat als de kast. Een horloge van meer dan 100.000 euro. Het kwam binnen voor een service en polissage. Leuk dat mensen ons zulke stukken toevertrouwen.”
“We herstellen wat we mógen herstellen”, zegt Kristof Nys. “Sommige merken willen alles zelf doen, maar merken zoals Cartier, Rolex en Omega organiseren opleiding en bijscholing. En in de mate van het mogelijke zorgen we ervoor dat onze horlogemakers zoveel mogelijk in huis kunnen doen.”
“Een horloge in elkaar steken is niet zo heel erg moeilijk, maar de merken eisen wel steeds meer kennis en kunde, en hanteren steeds striktere normen”, zegt Louis.” Afgevaardigden komen geregeld naar het atelier om de gang van zaken te controleren. Nu, met z'n drieën staan we wel sterk. Ieder heeft zowat z'n specialiteit. Pascal doet de service van moderne horloges. Frédérique is meer de vrouw van de oude kalibers. Zij probeert graag vanalles uit – oude wisselstukken zijn niet altijd makkelijk te verkrijgen. Ik doe vooral kleinere, snelle opdrachten, en spring bij waar nodig.”
v erkocht
Zijn passie begon, hoe kan het ook anders, op z'n eerste communie. “Toen kreeg ik een Flik Flak ”, vertelt hij. “Op mijn plechtige communie volgde een Casio. Vanaf dan vroeg ik voor mijn verjaardag telkens een horloge. Ik keek ook goed naar de exemplaren van mijn vader en opa. Zo ontstond de verwondering voor de techniek. In het middelbaar was dat even niet meer aan de orde. Nadien volgde ik KMO-Management, maar dat heb ik na een jaar stopgezet. Via een kennis belandde ik vervolgens op de infodag van de horlogerie-opleiding in Technicum Antwerpen. Vanaf dag één was ik verkocht.”
Zopas heeft hij het binnenwerk van een Rolex volledig gedemonteerd. Hij speurt naar mankementen en verdeelt de onderdelen in kleine mandjes. Die gaan tweemaal in een bad met solventen, om alle oliën en vetten te verwijderen. “Daarvoor hebben we een soort wasmachine”, zegt Kristof Nys. “Mijn vader deed dat nog met de hand, in bokalen.”
Louis zit aan een hoge werktafel, met zijn neus vlakbij het mechanisme. Straks zal hij het horloge opnieuw monteren en voorzien van minuscule druppeltjes verse olie. “Er zijn verschillende types, en elk merk heeft z'n eigen varianten”, zegt hij. “En de druppelgrootte is cru -
ciaal. Als je te weinig olie gebruikt, moet het horloge te snel weer op onderhoud. Gebruik je te veel, dan werkt het niet goed. De bepaling gaat puur op het zicht en het gevoel.”
Vervolgens zal hij ervoor zorgen dat het horloge juist loopt. “De gemiddelde normen van de merken zijn +10 en -5 seconden per dag. Dat moet in verschillende posities gemeten worden: als je rondloopt is de impact van de zwaartekracht anders dan als je aan een bureau zit. Wij moeten een gemiddelde zoeken.” Daarvoor gebruikt hij een cyclometer die de polsbewegingen nabootst, naar het versterkte geluid van de balans 'luistert', dat geluid omzet in tijd en vervolgens vertelt hoeveel seconden het horloge per dag zal voor- of achterlopen. “Dan kunnen wij zo precies mogelijk bijregelen.”
Er staan ook toestellen om via de vervorming van de kast het horloge te testen op waterdichtheid, waarbij de druk wordt nagebootst tot op een diepte van 1220 meter. Verderop zien we een polijstmachine en een vlakschuurmachine. “Om het staal en het goud perfect te schuren – sommige merken eisen dat een horloge na onderhoud bijna als nieuw weer buiten gaat”, klinkt het. “De werking ziet er complex uit maar eigenlijk is het zeer eenvoudig”, lacht hij, en toont de wonderen van de horlogerie met het binnenwerk van zijn eigen
“D e D ruppel G rootte is cruciaal a ls je te W eini G olie G ebruikt , M oet het horlo G e te snel W eer op on D erhou D . G ebruik je te veel , Dan W erkt het niet G oe D . D e bepalin G G aat puur op het zicht en het G evoel .”
vintage Zenith. Hij heeft een collectie van een dertigtal horloges. “Ik hou ervan om dingen die een leven achter de rug hebben nieuw leven in te blazen. Zoals oude auto's. Er zijn veel gelijkenissen. Chopard heeft een partnership met Porsche, Breitling met Bentley, Rolex is verbonden aan de Formule 1.”
p ush
“Een autoverkoper kan ook goed fungeren in de horlogerie”, vult Sylvie Nys aan. Niet dat ze Louis wil inruilen. “Voor geen geld – hij is schitterend”, klinkt het trots. “Hij is nog zó jong, en hij weet al zo veel. Hij staat ook in de winkel – en graag. Ik kan er echt van genieten als ik hem bezig hoor.” Ook de anderen komen uit het atelier om klanten te betoveren.
Verdeeld over de drie winkels zijn er intussen twaalf medewerkers. “Een geweldig team, alleen valt dat niet te runnen”, zegt ze. “Als broer en zus samenwerken was destijds het ideale scenario. We hebben een sterke band. Ook in onze vrije tijd doen we veel samen. Zo gaan we vaak samen op vakantie in Spanje, waar onze ouders nu wonen. Zakelijk zitten we op dezelfde golflengte. Maar we werken niet voortdurend bij elkaar. Kristof doet veel administratie, ik ben meer diegene die de aan- en verkoop doet. We vormen een tandem en weten wat we aan elkaar hebben.”
Hun partners zitten niet in de zaak. Er is wel een vierde generatie. “Mijn oudste zoon is 26”, zegt Kristof. “Hij heeft handelswetenschappen gestudeerd en heeft een job. Maar de interesse is er en hij springt soms bij. De anderen zijn acht en negen. Ergens hopen we wel op opvolging.”
Ook Sylvie heeft een dochter van negen. “Iedereen moet vrij zijn”, zegt zij. “We mogen niet pushen. Ze moeten het graag doen. Maar misschien stuur ik hen wel wat zonder het te beseffen, ja.”
e en nieu W ju W eel M et o M a ' s G ou D : kan Dat ?
Veel opdrachten die juweliers binnenkrijgen draaien rond het herwerken van juwelen. En vaak is de vraag: 'Kan je oma's juwelen transformeren tot iets nieuws?' Kristof Nys antwoordt.
“De grootste waarde van een oud juweel zit meestal in de edelstenen. Die kunnen we uiteraard hergebruiken. We stoppen ze dan in een modern jasje en geven het oude juweel terug mee. Of we nemen het over, om het elders te laten recycleren. Oud goud heeft altijd een smeltwaarde, die je dan kan aftrekken van de prijs.”
“Maar veel mensen willen ook graag dat oude goud laten smelten en verwerken tot een nieuw juweel. Of dat mogelijk is, hangt af van het ontwerp. Een trouwring van oma zou je kunnen behouden zoals hij is, als basisring, en er iets anders op of rond verwerken. Maar als je iets compléét anders wil, wordt het oude goud doorgaans overgenomen. Voor het nieuwe juweel werken we dan met fijn, vers goud. Wat je terugkrijgt, is dus niet datzelfde goud.”
“De reden is van technische aard. Ons zuiver goud kopen we in granulen: dat is makkelijker af te wegen en te verdelen. De legering met zilver en koper maken we hier ter plaatse. Zo komen we tot achttienkaraatsgoud. Als je daarentegen met oud goud werkt, ben je niet zeker van die legering. Als er destijds meer zilver en koper in werd verwerkt, kunnen we dat er niet zomaar uithalen. En dát goud smelten, er opnieuw een draad van maken en het vervolgens walsen, werkt niet goed. Het geeft vaak breuken en barsten.”
“Onmogelijk is het niet. Met echt zuiver goud kan het wel lukken. We hebben al dergelijke dingen gedaan. Maar het is niet de standaard gang van zaken. Sommigen zeggen dat niet. Wij zijn liever eerlijk. Maar dat ligt inderdaad gevoelig.”
Tekst: Bert Voet
Foto: Birger Stichelbaut
In Brugge bestieren Filip Claeys (46) en Sandra Meirlevede (44) hun restaurant De Jonkman**. Thuis dompelen ze Jules (10) en Fleur (14) onder in al wat lekker is. Als medeoprichter van het invloedrijke platform North Sea Chefs is een lokaal visje nooit ver weg. Maar daar blijft het niet bij.
“Ik ga mijn kieken op de grill leggen”, lacht Filip Claeys. “Ik heb het eergisteren al even aangebraden in de oven.” Hij heeft het beestje gevuld met een farce van tijm en rozemarijn uit de tuin, look, ui en citroen. Nu laat hij het garen op de Big Green Egg.
" b ij mijn eerste poging tot takea W ay moest ik vijf keer herbeginnen " haalt ze bij zijn schoonbroer, die ze in de Ardennen biologisch kweekt”, vertelt hij. “Hij is een geweldige beenhouwer. Bij hem haal ik al m'n vlees voor thuis. Ook Brasvar, het topvarkensras uit Nevele.”
Sommigen denken dat Claeys enkel met vis werkt, maar niets is minder waar. En kip eten ze hier allemaal graag. Het herinnert Sandra aan haar oma. En als kind was kip aan 't spit het lievelingsgerecht van de tweesterrenchef in spe. “Jan Vandecasteele uit Sint-Kruis
In de tuin scharrelen Mechelse koekoeken. Niet voor consumptie, evenwel. “Rudi Van Beylen, chef van Hof ten Damme, had twee hanen die niet overeenkwamen”, vertelt Claeys. “En hij kon het niet over zijn hart krijgen om er een te slachten. We kregen er drie kippen bij.” In diezelfde tuin houdt Jules ook konijntjes.
“ k oken is M ijn leven en M ijn lust , en het eni G e Dat ik G oe D kan . v oor D e rest heb ik t W ee linkerhan D en .”
“Ook niet om op te eten, neen”, lacht vader. “Het zijn sierkonijnen. Ze verwerken ons groenten- en broodafval, van hier en van het restaurant.”
Het is augustus 2020, en de voorbije dagen heeft het eindelijk een béétje geregend. De uitgestrekte en wat wild aangeplante tuin lijdt onder de droogte. Claeys tuurt in de verte. “We kochten het huis vijf jaar geleden voor dit uitzicht. En het is slechts vijf minuten rijden van het restaurant. Hier in de natuur kom ik tot rust na mijn hectische dagen. Geregeld komen er hertjes voorbij.”
“En hazen! En konijnen! En fazanten!”, mengt Jules zich. Eerder woonde het koppel tien jaar lang boven De Jonkman. “Nooit meer”, zegt Claeys. “Al heb ik eigenlijk haast heel m'n leven boven een zaak gewoond. Tot mijn zestiende was dat dat boven het restaurant van mijn ouders, La Souricière in Adinkerke, en later in Koksijde. Nadat we in 2006 De Jonkman overnamen, had het aanvankelijk veel voordelen. Fleur was pas geboren, en had ik eens vijf minuten tijd, dan kon ik even naar boven gaan. Maar we woonden er zeer klein. Nu voel ik mij god in Frankrijk. De weide achteraan is ook van ons. Schapen onderhouden ze. En er zijn zes bijenkasten, goed voor 180.000 bijtjes. De honing gebruiken we in het restaurant.”
Neen, hij imkert niet zelf. “Koken is mijn leven en mijn lust, en het enige dat ik goed kan. Voor de rest heb ik twee linkerhanden. Ook groenten kweken: ik kán het niet. Ooit zei ik: ik word boer. Dat zou slecht afgelopen zijn. Ik zou echt niet weten wat ik anders was gewor-
den.” Iets met sport, misschien? “Dat heb ik altijd graag en veel gedaan, ja. Eerst speelde ik voetbal, dan heb ik intensief gesquasht, wat stopte na een elleboogblessure. Vervolgens ben ik gaan fitnessen en fietsen. Maar als beroep? Ik denk het niet.”
t akeaWayHij giet de jus geregeld over de kip, die in een schotel mooi ligt te braden. Ze mag niet te droog worden. Daar zijn twee manieren voor, leren we. “Om ze sappig te houden kan je er een blikje bier in stoppen. Dan krijg je een stoomeffect doordat het bier verdampt. Ofwel stop je de kip vol aromaten en véél boter, en laat je ze aan 150 à 200 graden op de barbecue garen – zoals nu.”
“Hoewel ik improviseren het plezierigste vind, heb ik weinig geduld om in mijn vrije tijd thuis te koken”, vertelt hij. “Dat is het foute kantje van het beroep. In een restaurant is er structuur; alles wordt voorbereid; je hebt een team en veel apparatuur. Hier thuis kookt Sandra vooral. Op maandag en dinsdag heb ik vaak afspraken voor North Sea Chefs. Dan bereidt zij veelal salades – dat kan ze beter dan ik. Ze maakt dan bijvoorbeeld variaties op artisjoksalade – met een eitje, croutons, ijsbergsla... – of tomaat-mozzarellasalade. Vandaag is het er een op basis van watermeloen, met munt, koriander, Granny Smith, en afgewerkt met sesamzaadjes en limoen.”
BOXSPRINGS I LATTENBODEMS I MATRASSEN I BEDDEN
DONSDEKENS I BEDTEXTIEL I HOOFDKUSSENS
Een gœde nachtrust ligt aan de basis van jouw гluk en гzondheid.
Daarom gaan wij tot het uiterste om samen met jou het perfecte bed te vinden.
“Maar tijdens de lockdowns heb ik voor het eerst in jaren weer zelf elke dag voor mijn gezin gekookt”, vervolgt hij. “En daar heb ik erg van genoten. De ene dag barbecue, dan een stoofpotje, vervolgens vol-auvent. Dat was fun. Maar nu het hectische leven weer is begonnen, heb ik daar de tijd niet meer voor.”
Is hij blij dat het voorbij is, het kalme kabbelen? “Ja en neen”, klinkt het. “Tijdens de eerste lockdown heb ik gedurende vijf weken echt de pauze- of zelfs de resetknop ingedrukt. Dat was een zeer fijne periode. Het leven was eens normaal. We werkten met de kinderen in de tuin, in de weide leerde ik Jules met de quad rijden, we speelden spelletjes en gingen fietsen. We hadden veel plezier. Het was quality time. Maar ik erken: het kriebelde om weer op te starten en te ondernemen. En ik miste het contact met klanten en vrienden.”
Dat was ook de reden waarom hij zoals veel chefs na een poosje afhaalmaaltijden begon te bereiden. “Ik maakte een soort dagschotels klaar”, vertelt hij. “Op De Jonkman in bakjes zaten de mensen niet te wachten. Die verwachtingen inlossen is ook schier onmogelijk, zowel voor mij als voor de klanten. Een Ikea-achtig gastronomisch bouwpakket: dat werkt niet. Maar Filip Claeys zoals hij thuis eet: dat werkte wel. Het was geen financiële kwestie. Ik deed het om bezig te zijn, in de aandacht te blijven en het sociaal contact met onze klanten te houden. Er zijn trouwens ook veel nieuwe klanten gekomen: mensen met drempelvrees voor het restaurant. Zo'n gerecht kostte twintig euro, en de porties waren royaal genoeg om twee dagen van te eten. In een kwartier was het klaar: gewoon in de oven opwarmen.”
Voor de klanten, welteverstaan. Hijzelf had het werk onderschat. “Mijn goede maat Pieter Lonneville van Tête Pressée in Brugge is de beste traiteur van België. Zijn keuken is daarvoor gemaakt, de mijne niet. Bij mijn eerste poging moest ik vijf keer herbeginnen. En ik had te weinig puree. Die maakte ik in m'n eentje, met een huishoudstamper. Zestig kilo! Dat vergt nogal wat doorzettingsvermogen.” (Lacht)
Hij heeft er veel van geleerd, zegt hij. “Het is een ander beroep. Ik moest haast harder werken dan normaal.” Hij lepelt andermaal jus over de kip. Uit het ei waarin ze gaart ontsnapt een braadgeur die ons doet watertanden. Dat laatste was een boutade. Het restaurant vergt veel van hem. “Maar ik doe het zeer graag en wil het volhouden zo lang het fysiek kan. Hoe ouder ik word, hoe geestiger ik het vind. Klanten worden vrienden, en omgekeerd. Ik ben ook geen chef die tussen zijn muren blijft staan: ik wil zien voor wie ik kook.”
En al kan hij best wel genieten van een zondag, ook een thuiszitter is hij niet. “Op mijn vrije dagen doe ik banketten en evenementen – naast North Sea Chefs, natuurlijk”, klinkt het.
North Sea Chefs bestaat officieel sinds 2010, maar toen was hij er al twee jaar mee bezig. Als kleinzoon van een visser was de Noordzee voor Claeys vertrouwd terrein. Toch was een verre reis nodig om zijn frank te laten vallen. “Toen ik begon met De Jonkman, werkte ik met producten van over de hele wereld”, vertelt hij. “Maar in 2008 kreeg ik een wake-up call toen ik samen met Rudi Van Beylen in Tokio was. Japanners geven altijd het beste aan hun klanten. En vergeleken met wat ik dáár geserveerd kreeg waren mijn 'Japanse' producten echt niet oké. Dáár heb ik beslist om voortaan goed rond me te kijken en te focussen op onze eigen lokale producten.”
Het werd zowel een zoektocht naar betere als naar duurzame vis. “Kort daarna verving ik tonijn door horsmakreel: een perfect alternatief. Ik schrapte zalm en schakelde over op wilde hondshaai, steenbolk en hondstong. Als we evenveel kabeljauw blijven eten, komt de soort in de problemen. Maar je kan hem vervangen door wel zeven andere soorten. Probeer eens schelvis, leng of vlaswijting. In onze Noordzee zit zoveel fantastische vis. Maar tachtig procent van de vangst wordt geëxporteerd. Waarom moeten wij zo-
veel importvis eten terwijl we zoveel exporteren? Ik geef ook geen kweekvis meer. Nul. Voor één kilogram moet je kilo's wilde vis vernietigen.”
Maar zijn klanten overtuigen ging niet vanzelf. “Die soorten waren destijds niet bekend, en niemand wilde ze”, vertelt hij. “Klanten zegden letterlijk: we komen niet naar een sterrenrestaurant om dat te eten, we willen tong en tarbot. Ik ben toen veertig procent van mijn klanten verloren. Ik had de keuze: terugkeren naar het oude concept, of volle bak voor het nieuwe gaan.”
Hij koos het laatste. En tilde het idee naar een hoger niveau. “Rudi en ik gingen nadenken over hoe we dat probleem konden oplossen en contacteerden reders, de visveiling en Stichting Duurzame Visserij. De visserij had het moeilijk. Veel vis werd teruggegooid omdat de vissers er geen geld voor kregen. Er was dus ook veel verspilling. We spraken vijftien chefs aan en gaven hen tweemaandelijks een blue box met die bijvangst. Voor hen bleek dat een doos vol speelgoed. De vissers die meewerkten waren snel mee in het verhaal: zij kregen meer centen voor hun vangst en hadden geen waste meer. Eerder bracht hondshaai voor hen 0,20 euro per kilo op. Toen de VLAM hem tot vis van het jaar maakte, was hij plots 4 à 5 euro waard.”
Dik tien jaar later zijn de vijftien North Sea Chefs er zowat negentig geworden. “Nu zie je ook in 'gewone' restaurants de catch of the day”, zegt Claeys. “En de klant is het gewend geraakt. Aan elke visje uit de Noordzee hangen we een identiteit, en we leggen uit wat de consument ermee kan doen. Op Radio 2 stel ik elke week een vis en een chef voor. Daardoor vraagt die consument zelf al eens een onbekend visje. Ook zo'n tweeduizend winkeliers gaan erin mee, voor hobbykoks die onze filosofie volgen. Het leeft dus. Toch is er nog werk aan de winkel. Letterlijk. Bij veel vishandelaars liggen er nog steeds ocharme vijf lokale soorten. Dat is schrijnend. Het betekent ook dat de vissers nog steeds vangen volgens de vraag en bijvangst teruggooien, terwijl wij vinden dat we moeten leren eten wat de visser vangt. De groothandel, de winkeliers en de retail vormen de laatste groep die de stap nog moet zetten om al die visjes in hun winkel te leggen, en er het verhaal bij te vertellen.”
“Ikzelf verdien er geen euro aan maar vind dat wel belangrijk”, zegt hij. En hij blijft erin geloven dat het nog beter kan. “Met koken kan je veel veranderen in het denkpatroon van mensen.”
Door te investeren in innovatie en vakmanschap kiest Pouleyn als familiebedrijf resoluut voor expertise en toewijding. Pouleyn is voor u de perfecte partner in uw out-of-the-box project. Uw klassevol en tijdloos design kan in samenwerking met Pouleyn uitgebouwd worden tot een architecturaal pareltje, waar warmte en esthetiek hand in hand gaan met functionaliteit.
h aute couture
“Jules, leg eens bestek”, klinkt het, terwijl de geurige kip ons bedwelmt. De kleine rent naar binnen. De kinderen dekken de tafel. “Jules is geen fan van witloof, boerenkool en spruiten”, zegt Sandra. “Voorts eet hij alles.” “Sushi!”, roept de kleine. En dat hij eens te veel wasabi nam. “Ook chocomousse! En vis, natuurlijk! En kreeft bellevue! En kip met appelmoes en frietjes!” Fleur verkiest fazant. “Of vis met puree en groentjes.” Paddenstoelen is het enige waar zij voor bedankt. Beide zijn ook verzot op de crêpe Normande die Claeys in De Jonkman op de kaart heeft staan als ode aan zijn vader. “Toen Jules pas geboren was, trokken we ermee naar De Siphon in Damme”, lacht hij. “Ik ging er vroeger elke woensdagmiddag met mijn ouders. Dat was leuk. Nu gaan we elke zondag op restaurant. De kinderen eten dan wat er op de kaart staat – en géén kindergerechtjes. Soms gaan we naar toppers. Maar zonder stress. Tussen de gerechten spelen we UNO.” Fleur en Jules noemen enkele van hun favorieten: De Kruidenmolen in Klemskerke, pizzeria Da Bruno in Breskens, Tanuki in Brugge en Il Trionfo in Knokke-Heist.
Culinaire bagage, heet dat. De familie kleeft ervan aan elkaar. Na zijn opleiding in Hotelschool Ter Duinen werkte Claeys in Hostellerie Le Fox, De Karmeliet en Oud Sluis. Maar zelf de zoon van een sterrenchef zijnde, begon het koken al veel vroeger. “Dat ging spelenderwijs”, verzekert hij. “Toen ik negen was klopte ik bearnaisesaus, en op mijn tiende kon ik een biefstuk correct bakken. In het restaurant moest ik van mijn vader eerst in de zaal vanalles leren – asbakken vervangen, broodjes klaarleggen, de vestiaire verzorgen, enzovoort. Op mijn dertiende stond ik bij hem in de keuken. De afwas doen, tomaten emonderen, frietjes snijden, een tong fileren, een kwartel kuisen.”
Anders dan hij werd Sandra niet geboren naast de stoof. Zij werd opgeleid als kleermaakster. “Haute couture maken was mijn droom”, vertelt ze. “Tijdens en na school maakte ik kleren voor bruiloften – vaak tot een kot in de nacht. Ook dat was: de perfectie zoeken. Maar van de haute couture ben ik over-
“ e lke vijf , zes W eken veran D ert het seizoen . D aar D oor is het nooit saai . i k o M rin G M e ook W el M et jon G e M ensen , D ie i D eeën aanreiken .”
gestapt naar de haute cuisine. Ik wist dat Filip op zichzelf wou beginnen en wilde wel meegaan in die plannen. Wat me te wachten stond, wist ik niet. Ik kende niets van de horeca, en opnieuw naar school gaan wilde ik niet meer.”
Eerst werkte ze zes maanden in de Karmeliet, het voormalige driesterrenrestaurant van Geert Van Hecke. “Borden afruimen, water inschenken, servetten vervangen: die dingen”, vertelt ze. Vervolgens zou ze vier jaar in Oud Sluis werken, andermaal een driesterrenzaak, maar dan van Sergio Herman. “Oud Sluis had toen pas 2 sterren, en dat was toen voor mij een onbekende wereld. Maar toen we er eens aten ging er een hele nieuwe wereld open. De stijl was totaal anders dan bij Geert. Toen de job ter sprake kwam en ik aan Sergio zei dat ik niets kon, antwoordde hij dat ik het bij hem wel zou leren. Het werd een lastige, maar goeie leerschool.”
Een jaar later ruilde ook Claeys De Karmeliet in voor Oud Sluis. “Het was er hard werken, maar ook heel erg fun”, zegt hij. “Met Kobe Desramaults, Pieter Lonneville en Edwin Menue van Cuines 33 heb ik nog steeds contact. En na twintig jaar kom ik ook nog steeds samen met de mensen van De Karmeliet, zoals Stijn Bauwens van de Kruidenmolen en Benny Sonneville van de delicatessenzaak De Westhoek in Brugge.”
Desramaults geeft hij een bijzonder plekje. “In zijn tienerjaren is Kobe naar véél scholen geweest”, lacht hij. “Hij volgde ook kunstopleidingen. En als kok is hij naar mijn mening een echte artiest. Niet in een hokje te steken, ook. Destijds had ik snel door dat hij een groot talent was. Nu vind ik hem een van de besten van België. Maar het blijft een kieken, hé.” (Lacht)
kikkerbillen
“Ook Sergio Herman en Geert Van Hecke zijn grootmeesters”, zegt Claeys, terwijl hij zijn eigen kip versnijdt. “Maar toen ik mijn eigen zaak oprichtte was ik te fier om hen te kopiëren – wat vaak gebeurt. De eerste twee jaar ben ik ook niet bij andere topchefs gaan eten, omdat ik mijn eigen stempel wilde zoeken. Dat vond ik tijdens die reis naar Tokio.”
Dat eigen stempel blijft niet beperkt tot 'lokaal'. “Ik kook graag op gevoel. Niet afgemeten. Geef me een tafel met ingrediënten en drie uur tijd om er iets lekkers van te maken: dat vind ik het leukste.” In het restaurant werkt hij ook niet supergestyleerd. Het hoofdproduct staat echt centraal, en er is voldoende om het meermaals te proeven. Voorts liggen er twee, drie of hooguit vier producten op het bord. Met zuren is hij spaarzaam. “En het geheel moet mooi in harmonie zijn”, zegt hij zelf. “Het gerecht moet kloppen in je mond. Dat heb ik wel overgehouden van Oud Sluis en De Karmeliet. Ik leerde het al doende en onbewust.”
Hoe hij scherp blijft, na vijftien jaar in zijn eigen zaak?
“Door naar de natuur te kijken”, klinkt het. “Die biedt zoveel producten, en je kan ze telkens weer anders brengen. Elke vijf, zes weken verandert het seizoen. Daardoor is het nooit saai. Ik omring me ook wel met jonge mensen, die ideeën aanreiken. En ik werk samen met Roger van Damme van Het Gebaar en David Martin van La Paix. We delen ideeën en praten erover. Maar in het restaurant zal ik nooit van mijn stijl en werkwijze afwijken.”
“Soms zit iets drie jaar in mijn hoofd alvorens het op de kaart komt”, vertelt hij nog. “Zoals de kikkerbillen. Mijn vader serveerde ze in zijn restaurant en vroeger at ik ze wekelijks op woensdagavond. Dit jaar wil ik ze ook terug op de kaart zetten.”
Mirabel Slabbinck Takra
Mirabel Slabbinck staat voor bedlinnen van een stijlvolle en pure klasse, ieder stuk wordt op bestelling geproduceerd in het atelier in Brugge. Takra is het meest hedendaagse model uit haar 2021 collectie. Mirabel haalde haar inspiratie dan ook uit de moderne architectuur. Het borduurwerk op de volant vormt een strak lijnenspel, een knipoog naar verbondenheid, het thema dat centraal staat in deze nieuwe collectie.
www.denachtwacht.be
Bambou Sofa – Jean-Philippe Demeyer
Dit model is 100% Belgisch. Zowel de karkas, de stof, en het ontwerp.
Geïnspireerd op de sensuele jaren ’80, en daardoor kreeg hij de naam ‘BAMBOU’. Bambou is de laatste vrouw van Serge Gainsbourg, en DEMEYER vond dit een interessante naam. Dit geeft de sofa ook direct een vollere, en rondere bijklank.
De basis van het ontwerp is eigenlijk gebaseerd op kussens. De grootste inspiratiebron was de historische Turkse canapé, die plat op de grond ligt zonder poten, een soort van opeenstapeling van kussens.
Door de verschillende ruggen krijgt de zetel een extra dynamiek, zodat je eigenlijk het gevoel hebt dat het losse kussens zijn.
www.rrinterieur.be
BANG & OLUFSEN
Beovision Contour
Een tijdloos vormgegeven, minimalistische tv met een 48" OLED-scherm en een krachtig, vol en bekroond geluid.
Verkrijgbaar op vloerstandaard, tafelstandaard en muurbeugel.
Prijs vanaf 5.599 euro
www.vandeloock.be
Clémence Door Handle by Vervloet Beschikbaar in nikkel mat, nikkel gepolijst, messing en brons uitvoering.
Verkrijgbaar via: www.vervloet.com
PIERRE DAEMS
CL Candle Holder Beschikbaar in diverse natuursteen uitvoeringen en formaten.
Verkrijgbaar via: www.pierredaems.com
BANG & OLUFSEN
Beosound Level
Superieur geluid in een minimalistisch, draagbaar ontwerp met een batterijlevensduur tot 16 uur. Beosound Level vindt flexibele home audio opnieuw uit. Prijs 1.249 euro - 1.499 euro
www.vandeloock.be
Pierre Daems is een talent om in de gaten te houden. De Knokse interieurarchitect verrast met een eigen collectie meubilair: geïnspireerd op de Art Deco combineert hij geometrie met luxueuze natuursteen. Een samenwerking met natuursteenspecialist Van Den Weghe.
Pierre Daems: onthoud die naam. Als je hem nog niet kent natuurlijk. Want de Knokse interieurarchitect loopt de jongste jaren al serieus in de kijker. Zowel met zijn high-end interieurs als met zijn meubelcollecties. Een rode draad doorheen zijn projecten? Zijn liefde voor de Art Deco, de stijlperiode uit het interbellum. Je merkt het aan zijn vormentaal en aan zijn liefde voor luxueuze materialen: Daems houdt van de jaren ‘30. ‘Ik heb een deel van mijn jeugdjaren doorgebracht in een Art Deco omgeving in Brussel. De combinatie tussen geometrie en materialiteit, tussen rechte lijnen en gebogen vormen maakt het voor mij een hele inspirerend periode. Die esthetiek vertaal ik graag naar nu.’
v an s everen
Daems houdt kantoor in Knokke. Meer bepaald aan de Van Bunnenlaan, waar hij een bureau als co-worker deelt met Grain Design Office: het bureau dat onlangs de rebranding en de winkel voor RR Interieur ontwierp. ‘Anderhalf jaar delen we nu al de kantoorruimte. Heel verrijkend om knowhow, adressen en gedachten uit te wisselen.’ vindt de ontwerper.
Pierre Daems, die al serieuze omzwervingen maakte in binnen- en buitenland, woont en werkt in Knokke. Hij volgde een opleiding productontwikkeling aan Sint-Lucas in Luik. ‘Dat was vooral om mijn technisch
"C raftmanship is manuele intelligentie "
Frans te verbeteren,’ preciseert hij. Meteen na zijn studies liep hij stage bij Maarten Van Severen (1956 – 2005). De Gentse productdesigner – zoon van kunstenaar Dan Van Severen - werd wereldberoemd met zijn .03-stoel, die Vitra in productie nam. ‘Ik heb een maand of vier met hem gewerkt in zijn atelier aan Galgenberg in Gent,’ zegt Pierre. ‘Hij werkte toen aan de .01 en .02-stoel. Ik zat mee aan de tekentafel en zag hoe hij in zijn atelier te werk ging. Een fantastische leerschool was dat. Telkens als ik nu ergens een .03-stoel zie opduiken, moet ik aan die periode denken. Maarten werkte heel intuïtief, maar ook heel gefocust en rechtlijnig. Hij zocht naar de essentie van vorm, functionaliteit en materiaal. Op het moment zelf besefte ik niet hoe belangrijk die ervaring bij hem zou zijn. Maar nu ben ik 25 jaar verder in mijn carrière. En ik merk dat ik zijn manier van denken ook in mijn rugzak heb gestopt. Hij maakt deel uit van mijn creatieve bagage.’
In Daems’ portfolio zitten al residentiële realisaties in Knokke, Brussel, Luxemburg, Sint-Martens-Latem, Parijs en Griekenland. Hij ontwierp ook siermoulures voor ORAC, het Oostendse bedrijf dat wereldwijd actief is. Maar pas op zijn 45ste voelde hij dat hij rijp genoeg was om een eigen meubelcollectie te lanceren. ‘Voor mijn interieurprojecten heb ik al vaker meubilair op maat voor de klant ontworpen. Maar nu heb ik meer maturiteit dan in het begin van mijn carrière. En nu rollen de ideeën eruit. Zo snel dat ik een beetje moet doseren. Ik mag die meubelcollecties niet overhaasten: ik had eerst een aanloop nodig in mijn professionele parcours,’ zegt hij.
In 2003 ging Daems aan de slag bij Obumex. Ook bij het maatwerkbedrijf uit Staden deed hij heel bruikbare ervaring op. ‘Ik werkte er 13 jaar als binnenhuisarchitect,’ zegt hij. ‘Ik ging naar klanten, luisterde naar hun wensen,
“ e én poot is G ebo G en , één poot is haaks . D e M eubels krij G en zo een speelse ele G antie en een boeien D e vor M , D ie D e z Waartekracht Wat uit Daa G t .”
deed de ontwerpvoorstellen en verkocht de maatwerkprojecten. Ik leerde het technische werk in Obumex’ ateliers van dichtbij kennen, maar ik werkte ook samen met toeleveranciers, zoals het high-end natuursteenbedrijf Van Den Weghe uit Zulte. Bij Obumex was mijn job een combinatie tussen commercieel en creatief werk: dat was er zo interessant aan,’ zegt hij. ‘Maar nu zit ik op een punt in mijn carrière waar ik me meer op ontwerp en creatie wens toe te spitsen.’
craftManship
Als je Pierre Daems ooit ontmoet, moet je hem eens naar zijn ontwerptekeningen vragen. Je ziet meteen hoe virtuoos hij kan schetsen, zelfs op iPad. En je snapt dan ook meteen hoe zijn meubelcollecties ontstaan: hij denkt in series. Quasi altijd vertrekt hij van één uitgepuurd basisidee, dat vertaalbaar is naar een uiteenlopende reeks van meubels. ‘Voor de June collectie is de basis: een vormoefening tussen recht en krom. Eén poot is gebogen, één poot is haaks. De meubels krijgen zo een speelse elegantie en een boeiende vorm, die de zwaartekracht wat uitdaagt,’ zegt hij. Met die vorm gaat Daems aan de slag voor uitvoeringen in verschillende materiaalfamilies. ‘Dat is het resultaat van uitvoerig
proberen, herbeginnen en zoeken naar perfectie in de details. Belgisch craftmanship is erg belangrijk voor mij. Ik wil heel direct kunnen overleggen met de artisans om de uitvoering perfect te krijgen. Handwerk is een vorm van manuele intelligentie. En die skills worden steeds zeldzamer in ons land.’
Best iets om trots op te zijn: na twee jaar ontwerpen staat Pierre Daems’ June-bijzettafel helemaal op punt. ‘De eerste reeks was uitgevoerd in terrazzo, met een kromme poot in messing, geborstelde inox of lakwerk,’ zegt hij. ‘Ik heb een beige, rode, zwarte en groene variant ontworpen. Telkens in terrazzo, maar met een andere samenstelling.’ Door zijn jarenlange band met Tanguy Van Quickenborne, CEO van Van Den Weghe, kwam Daems op het idee om zijn tweede reeks June-bijzettafels in natuursteen uit te voeren. Opnieuw zijn er vier uitvoeringen: in Travertin Rosso, in Nero Marquino, Emperador Light en Onazo. ‘Andere marmersoorten zijn mogelijk op aanvraag . De gebogen, gesigneerde poot wordt vervaardigd door het metaalbedrijf M-Form en is telkens inox of messing, dat er mooi mee accordeert’ voegt Daems nog toe.
“ e i G enlijk verschilt een M eubel of een interieur ont W erpen niet zoveel .
b ij een D esi G nobject ken je G e W oon D e ein DG ebruiker niet .”
Pierre kennende bleef het uiteraard niet bij die ene bijzettafel. De combinatie van een rechte en gebogen voet was zo sterk, dat het idee ook toepasbaar was op andere soorten meubels. Een console bijvoorbeeld, ideaal als meubel voor een inkomhal. Of een lage bank voor een badkamer, om je aan of uit te kleden. Of de June Elle: een L-vormige salontafel met een optionele inox bijzettafel, die je erbij kan schuiven. Een sculpturaal meubel met een polyvalente extensie: gemaakt voor het modulaire wonen van vandaag. Diverse accessoires zoals de natuursteen CL Candle Holders, beschikbaar in verschillende afmetingen, vormen een mooie aansluiting met dezelfde herkenbare detaillering.
c lé M ence
Dat Pierre Daems een passie heeft voor Art Deco, valt absoluut niet te ontkennen, als je zijn ‘Clémence’ collectie van deurbeslag voor Vervloet ziet. ‘Die is vernoemd naar mijn dochter,’ lacht hij. Opnieuw hetzelfde stramien: één strak basisidee met twee geometrische vormen werd het vertrekpunt voor een hele reeks varianten. Een deurknop, een kasttrekker of deurstop: telkens zijn de rechte en gebogen lijnen mooi in balans. Je herkent er meteen Daems’ signatuur in. ‘Ik zocht naar een combinatie tussen esthetiek en functionaliteit,’ zegt Daems. ‘Iets praktisch dat ook mooi is. Eigenlijk verschilt een meubel of een interieur ontwerpen niet zoveel. Bij een designobject ken je gewoon de eindgebruiker niet.’
Tekst: Thijs Demeulemeester
Portretfoto: Birger Stichelbaut
Victoria Maria Geyer
De kleurrijkste interieurontwerpster van België? Ongetwijfeld Victoria Maria Geyer. Haar gedurfde combinaties van kleuren en stijlen leverde haar al samenwerkingen op met luxelabels als Pierre Frey, Maison Vervloet en The Invisible Collection. En dat voor een autodidact, die haar projecten aanpakt als ‘artistiek directrice’. Een gesprek.
“ n eutraal staat niet in mijn W oordenboek ” tot een aantrekkelijke longdrink. Hoe verder haar carrière evolueert – ze startte haar business in 2008 – hoe meer haar talent en ambitie komen bovendrijven.
Van twee zaken heeft Victoria Maria Geyer absoluut geen schrik: felle kleuren en grafische prints. De Brusselse interieurarchitecte houdt van gepeperde interieurs, waar je niet snel op uitgekeken raakt. Je merkt het meteen, als je bij haar thuis binnenstapt: dit is het interieur van een wervelwind die niet graag op veilig speelt. Geyer heeft, zoals Weekend Knack terecht schreef, het talent van een goeie cocktailshaker: ze kent haar basisingrediënten, weet hoe je ze uit hun context rukt en samenbrengt
Victoria-Maria Geyer ontvangt ons in haar statige herenhuis in Elsene. Van de bourgeois architectuur is niks meer te merken, sinds ze het interieur in 2017 helemaal aanpakte. Haar keuken op het gelijkvloers is een regelrechte Pinterest-hit geworden:
ze combineerde er messing met funky Marmoreal terrazzotegels. Het Pierre Frey behangpapier in haar toilet is porno meets Jean Cocteau. En haar zithoek is een blend van Scandinavische vintage, Franse 70s kitsch en gedurfde kleuren. Nee, dit is geen interieur met de handrem op. Wel een huis waar je spontaan blij van wordt. ‘In België zijn mensen nogal fan van neutrale interieurs in beige en greige tinten. Ik ben dat echt beu gezien. Geef mij maar iets joyeus met veel kleur,’ zegt ze. Somber kan je haar stijl inderdaad niet noemen. Ze durft zo on-Belgisch te combineren, dat haar projecten er altijd meteen uitspringen.
Geyer heeft Duitse roots, maar studeerde eigenlijk journalistiek. ‘Ik werkte nooit in die sector,’ zegt ze. ‘Als student deelde ik met wat vriendinnen al een appartement. Ik veranderde de inrichting van mijn kamer de hele tijd. Mijn moeder werd er gek van. Ik had er zoveel plezier in om alles te herschikken. Ik voelde altijd de nood om mijn eigen stempel te drukken op de plekken waar ik woonde.’ Uiteindelijk volgde Geyer wel een opleiding interieurvormgeving, maar dat was niet haar grootste leerschool. Die kreeg ze op de werf. ‘Interieurarchitect is een metier d’art: een beroep dat je leert door ervaring. Een stiel die van leerling op meester wordt doorgegeven in de praktijk. Ik voel me een autodidact, die alles al doende heeft geleerd.’
“‘ i n b el G ië zijn M ensen no G al fan van neutrale interieurs in bei G e en G rei G e tinten . i k ben Dat echt beu G ezien . G eef M ij M aar iets joyeus M et veel kleur .”
Eigenlijk wil Victoria Maria Geyer tout simplement de Kelly Wearstler van België worden. Check de Instagrampagina van de wereldberoemde interieurontwerpster uit Los Angeles maar eens: ze is glamoureus, kleurrijk, eclectisch, klein én altijd op hoge hakken. Zelfs tijdens werfbezoeken. ‘Ik draag weliswaar baskets op de werf. Maar Kelly is inderdaad een enorm inspirerende figuur voor mij,’ zegt Victoria Maria Geyer. ‘Ze heeft zoveel talent. En ik hou van haar lef. Ze is meer dan een interieurarchitect, ze profileert zich als een creatief directrice. Dat is hoe ik mijn projecten ook aanpak.’
Aanvankelijk begon Victoria Maria Geyer eerst met interieurtextiel: ze liet gordijnen maken en zetels bekleden in bijzondere stoffen. Maar gaandeweg begonnen mensen haar ook te vragen om ruimtes of totale woningen in te richten. ‘Nu doe ik vooral residentiële totaalprojecten,’ zegt ze. ‘Er zijn twee scenario’s. Ofwel hebben mensen al een architect en treed ik op als artistiek directrice: ik zorg ervoor dat de architectuur is afgestemd op hoe de interieurs er zullen uitzien. Het is essentieel dat ik van heel vroeg in het proces ben betrokken. Ofwel
starten we een project ‘from scratch’. In dat geval werk ik samen met een extern architect, die exact tekent wat ik bepaal. Hij tekent wel de plannen en doet het rekenwerk, maar ik ben de artiest en maak de architecturale beslissingen. Is dat een atypische manier van werken? Misschien wel, ja. Maar in heel mijn carrière heb ik nog nooit gekeken naar hoe de collega’s het aanpakken. Mensen die voor mij komen werken, zeggen wel eens ‘dat andere bureaus een andere benadering hebben’. Ik trek me daar niks van aan. Ik heb mijn eigen modus operandi gevonden. Vandaar ook de term ‘artistiek directrice’: dat dekt beter de lading dan interieurvormgever.’
Momenteel werkt Geyer onder meer aan het huis van haar buurman, de beroemde schrijver Éric- Emmanuel Schmitt. Afgewerkt is het nog niet, maar neem het van ons aan: dat interieur wordt maatwerk van de bovenste Geyer-plank. ‘Ik ben geen interieurarchitect die alle decoratie in één meubelzaak gaat halen,’ zegt ze. ‘Ik werk tailor-made. En ik kies mijn leveranciers heel gericht, soms tientallen per werf. Ik laat dingen op maat maken in Duitsland, India, Portugal, Zweden, Pakistan, ik koop meubilair over de hele wereld, speciaal uitgezocht voor de klant. Al die bestellingen opvolgen en samenbrengen op een project, vergt een enorme logistiek. Maar het resultaat is dan ook uniek.’ Momenteel werkt ze ook voor een kunstverzamelaar, die weliswaar zijn woning wil opnieuw doen, maar toch voldoende plaats wil voor zijn collectie. ‘Ook van hem kreeg ik carte blanche,’ zegt ze. ‘Hij stuurde me een USB-stick op waarop al zijn werken opgelijst stonden. Ik kon ermee aan de slag gaan en kiezen welk kunstwerk waar zou komen. Een interessante uitdaging,’ zegt ze.
Voor wie van Geyers stijl houdt, maar daarom niet meteen voor haar ‘total look’ wil kiezen, is er goed nieuws: de Brusselse lanceert een webshop met eigen creaties. ‘Net zoals Kelly Wearstler of zoals de beroemde Parijse interieurarchitecte Laura Gonza -
lez,’ zegt ze. ‘Eerst wil ik met kleinere interieuritems starten, zoals bijzettafels. Later komen ook grotere stukken, zoals een sofa. Ik ben volop prototypes aan het maken,’ zegt ze. Het is lang niet het enige zijproject waar Geyer mee bezig is. De Brusselse staat op speeddial bij enkele grote interieurmerken, waar ze recent collecties voor ontwierp. Geyer lanceerde in januari haar samenwerking met Norki: een Frans luxelabel van woontextiel in bont of dierenhuiden.
‘Zij werken regelmatig samen met internationale designers. Dit jaar zijn dat Jacques Garcia, Stéphane Parmentier en ikzelf. Voor Norki bedacht ik een psychedelisch 60s motief in gekleurde huiden. Iets heel verrassends.’ Voor het Belgische Maison Vervloet ontwierp ze een lijn van inspirerende deurknoppen. Ze tekende ook een reeks tapijten voor The Invisible Collection, een online platform voor designobjecten van ’s werelds beste ontwerpers. ‘En ik werk ook al sinds 2018 samen met La Maison Pierre Frey, een high-end merk waarvoor ik stoffen en behangpapier ontwierp. Mijn nieuwe collectie heet ‘Sunny’, geïnspireerd op de kleuren van de zon. Dat soort collabs zijn leuk, omdat ik creatieve vrijheid krijg. En het is natuurlijk leuk dat mijn naam daardoor nog meer circuleert in designkringen.’
i conoclast
Door haar eigengereide aanpak, haar eclectische smaak en liefde voor handwerk wordt Geyer wel eens een iconoclast genoemd. Een woning in één overkoepelende stijl moet je haar niet vragen: ze combineert invloeden en texturen van overal tot een unieke mix. ‘Neutraal staat niet in mijn woordenboek. Daarom val ik hier in België zo op, denk ik. Ik ben zelfs niet bang om antiek te integreren in een interieur. Ik hou enorm van 18de-eeuws meubilair met inlegwerk van hout. Eén zo’n stuk in een hedendaags interieur: dat kan echt prachtig zijn. De artisanale kwaliteit van zulke meubels is enorm. Geen houtbewerker die dat anno 2020 nog kan. Terwijl dat soort antiek maar een fractie kost van vintage meubilair.’ Misschien toch nog eens die oude kast van de zolder halen?
Tekst: Thijs Demeulemeester
Foto: Birger Stichelbaut
“ i k W erk ook al sin D s 2018 sa M en M et l a M aison p ierre f rey , een hi G h - en D M erk Waarvoor ik stoffen en behan G papier ont W ierp . .”
Laura De Beir en Ellen De Schepper
Transparant, onafhankelijk, persoonlijk: Ellen De Schepper en Laura De Beir pakken hun jonge kunstadviesbureau Fine Art Consult anders aan dan hun collega’s. ‘We houden van dynamische collecties, die bruggen slaan tussen jonge avant-garde en gevestigde namen.’
Kent u Liebaert Projects in Kortrijk? De leegstaande textielfabriek is nu een privé exporuimte voor een groep hedendaagse kunstverzamelaars uit het Kortrijkse. De gigantische hall is perfect om avant-garde kunst in te exposeren. Maar ook perfect om Laura De Beir en Ellen De Schepper van Fine Art Consult te ontmoeten. Het kunstadviesbureau opereert officieel vanuit Brussel, maar in de praktijk zijn Laura en Ellen een soort kunstnomaden: continu onderweg om verzamelaars te adviseren, beurzen of veilingen te volgen en collecties te analyseren.
“ k unst is people business ” D
Christie’s, Sotheby’s, Bonhams, Dorotheum: toen Ellen De Schepper en Laura De Beir vijf jaar geleden Fine Art Consult startten, hadden ze er al een heel parcours in de veilingwereld op zitten. De jeugdvriendinnen studeerden samen kunstgeschiedenis aan de KULeuven: Laura specialiseerde zich in Vlaamse Meesters uit de 16de eeuw, Ellen in moderne en hedendaagse kunst. Binnen Fine Art Consult marcheert hun knowhow, ervaring en
getrainde oog intussen als een gerodeerde tandem. ‘Kunstadvies geven aan klanten, werkt voor ons best in duo. Als we uitgebreid kennis maken met klanten om over hun smaak en kunstvisie te praten, vallen ons altijd andere dingen op. Het maakt ons advies rijker,’ zegt Ellen. ‘De dynamiek tussen ons twee is wel bijzonder,’ vult Laura aan. ‘We kunnen bijna elkaars zinnen afmaken.’
Wie in precoronatijden wel eens op een kunstbeurs of vernissage rondliep, zag Ellen en Laura wellicht al aan het werk. Druk in de weer met klanten of met hun notaboekjes. ‘Wij zijn sociale dieren. Kunst is echt people business voor ons. Corona stak daar helaas wel een serieus stokje voor,’ aldus Laura De Beir. ‘Cultuur brengt normaal mensen samen. Maar door de wereldwijde lockdowns beleeft iedereen nu kunst vooral via een scherm. Terwijl de fysieke ervaring met een werk toch met niks kan concurreren. Het voorbije jaar zijn veel galeries en beurzen in een sneltreinvaart op de digitale kar gesprongen. Ze ontwikkelden allerhande online viewingrooms op hun website, waarop verzamelaars kunst kunnen bekijken of kopen. Voor werk van gevestigde artiesten met een herkenbare stijl kunnen zulke platforms best goed werken. Maar voor het jonge geweld ligt dat toch een pak moeilijker.’
Ellen De Schepper: ‘Ik geloof wel niet dat corona de kunstbeurzen zal doen verdwijnen. Die digitale varianten zullen blijven bestaan, naast de fysieke
evenementen, waar we zo naar snakken. Ik merk wel dat een pak kunstprofessionals – en wij ook – door covid zijn beginnen stilstaan bij hoeveel ze eigenlijk reisden voor de kunst. Er was bij die groep al een zekere beursmoeheid te merken. En postcorona zullen verzamelaars wel twee keer nadenken, vooraleer ze voor een vernissage overvliegen naar Berlijn.’
i ntellectuele uit DaG in G of investerin G ?
Ondanks het gebrek aan fysieke beurzen of vernissages was de coronacrisis absoluut niet nefast voor Fine Art Consult. Ellen en Laura hadden zelfs de handen vol. ‘Mensen brachten veel meer tijd thuis door. Die kale muren kwamen soms op hen af,’ zegt Ellen. ‘Sommigen voelden de nood aan kunst in hun omgeving. Als intellectuele uitdaging, als verfraaiing of als investering. Andere wilden per se een werk boven de schouw tegen kerstmis. Nog anderen vonden eindelijk de tijd om hun collectie eens tegen het licht te houden. Wat willen we behouden? Wat willen we verkopen? Wat zou een upgrade betekenen voor onze verzameling? Met dat soort vragen stapten ze naar ons. En dan moesten we vaak snel schakelen.’ Laura De Beir: ‘Het grote verschil is: vroeger moesten we in het weekend en ’s avonds altijd paraat zijn voor onze klanten. Tijdens de coronacrisis had iedereen plots ruim de tijd om tijdens de week overdag met ons te overleggen. De telefoongesprekken duurden ook veel langer.’
“M ensen brachten veel M eer tij D thuis D oor . D ie kale M uren k Wa M en so M s op hen af . s o MM i G en voel D en D e noo D aan kunst in hun o MG evin G a ls intellectuele uit Da G in G , als verfraaiin G of als investerin G .”
BOXSPRINGS I LATTENBODEMS I MATRASSEN I BEDDEN
DONSDEKENS I BEDTEXTIEL I HOOFDKUSSENS
Een gœde nachtrust ligt aan de basis van jouw гluk en гzondheid.
Daarom gaan wij tot het uiterste om samen met jou het perfecte bed te vinden.
Even concreet. Stel: ik ben een kunstliefhebber met een besteedbaar budget van 200 000 euro. Ik wil daarmee kunst kopen, maar ik heb te weinig marktkennis om de beginnersfouten te kunnen vermijden. Hoe gaan Ellen en Laura dan aan de slag? ‘Wij hebben twee types klanten: mensen die zelf de markt goed kennen en die hun collectie gericht willen verbeteren of uitbreiden. Zij dagen ons uit om hen uit hun kot te lokken met kunst of artiesten die ze nog niet kennen. En we hebben ook nieuwkomers die we kennis bijbrengen en op de kunstmarkt introduceren. Soms gaan we samen naar beurzen, vernissages of exposities,’ zegt Ellen De Schepper.
Laura De Beir: ‘Het is niet dat wij enkel werken adviseren die wij zelf mooi vinden. We hebben wel een bepaalde smaak, maar die dringen we niet op aan onze klanten. Het gaat ons vooral over transparantie en kwaliteit. We willen goeie werken voorstellen die in de collectie passen en correct geprijsd zijn. Het is algemeen geweten dat je beter een topwerk van een minder bekende artiest koopt, dan een middelmatig werk van een topper. We hebben klanten aan wie we blue chip werken verkopen van 400 000 euro of meer. Maar hen adviseren we evengoed werken van 10 000 euro. We houden van dynamische collecties, die bruggen slaan tussen jonge avant-garde en gevestigde namen.’
o pen G eestOndanks Laura’s fascinatie voor Vlaamse schilderkunst van de 16de eeuw – zeg maar van Bosch tot Bruegel – laat Fine Art Consult de expertise inzake oude meesters over aan de galeries in dat domein.
‘Simpelweg omdat de topkwaliteit heel schaars is. Maar mijn achtergrond in oude meesters helpt wel om moderne en hedendaagse kunst te begrijpen. Met wat historische bagage zie je sneller hoe radicaal of vernieuwend een oeuvre is. Een kunstwerk is geen inval, die uit het niets komt. Het is altijd geworteld in de geschiedenis.’ Die voorkennis is geen vereiste om met Fine Art Consult te werken.
‘Voor ons geldt vooral de toewijding van de klant. Met iemand die een open geest heeft, enthousiast en toegewijd is, kunnen we een mooi parcours afleggen. Het is belangrijk goed de intenties van de klanten aan te voelen. Wat is hun drijfveer om kunst te kopen? Wat houdt hen bezig? Wat vinden ze zelf interessante kunst? Welke plaats neemt kunst in hun leven in? Dat zijn de centrale vragen waarop we ons advies baseren.’
Qua aanpak is Fine Art Consult niet te verwarren met Fine Art Group: een Londens bureau voor kunstadvies, dat ook investeringsfondsen in kunst opzet.
‘Wij kopen zelf geen werken aan, om dan door te verkopen,’ zegt Ellen De Schepper. ‘We willen zo onpartijdig mogelijk advies geven. Natuurlijk vertrouwen verzamelaars ons werken toe om discreet te verkopen. Maar we bouwen met Fine Art Consult zelf geen collectie op die moet renderen. We zijn ook geen trendwatchers die per se the next best thing willen spotten. In de huidige markt zie je de ene na de andere hype opduiken. Jonge artiesten worden de hemel ingeprezen met hoge veilingprijzen tot gevolg. Maar in zulke omstandigheden is belangrijk om te denken over de lange termijn. Dat doe je door aandacht te schenken aan de intrinsie -
ke kwaliteit van een oeuvre en door hypes proberen te begrijpen. Soms zijn de prijzen zo hoog dat men zulke belangrijke vragen vergeet te stellen. Maar ze zijn wel degelijk essentieel als je goede keuzes wil maken.’
7 op 7
Is kunstadvies altijd een financieel advies? Het is een vraag waar de meeste art advisors graag in een grote boog rond lopen. Ellen en Laura niet. ‘Ik vind persoonlijk niet dat het altijd om opbrengst moet draaien. Maar het is wel een belangrijk aspect van advies, ja. Werken kiezen die hun waarde houden of die op termijn meer waard kunnen worden, is een gerechtvaardigde verwachting van veel klanten. Uiteraard houden we die fluctuaties goed bij. We verkopen tenslotte geen aandelen,’ zegt Ellen. Laura: ‘Onze insteek is eerder curatorieel. We adviseren graag werken met intrinsieke kwaliteit, die belangrijk zijn in een oeuvre. Een goed werk heeft ook een goeie prijs en duidelijke herkomst. Die research doen vergt wat tijd. Maar we houden de markt continu in de gaten, zowel in galeries, op beurzen, op biënnales als op internet. De jongste vijf jaar hebben we ook een internationaal netwerk van vertrouwenspersonen opgebouwd, die ons helpen om vinger aan de pols houden. Dat is een dagtaak voor ons, 7 dagen op 7.’
Tekst: Thijs Demeulemeester
Foto: Birger Stichelbaut
“ d e kunst van het be W aren ”
Katoen Natie Art is een state-of-the-art kunstdepot, waar verzamelaars, musea en bedrijven hun kostbaarste werken kunnen stockeren in museale condities. Luxury Leads ging achter de schermen in Kallo.
‘Ik wil je waarschuwen: als je in dit depot binnenstapt, kan je misschien wat ijl in je hoofd worden. Hier is een verlaagd zuurstofgehalte van 14 procent in plaats van 21. Binnen voelt het een beetje aan als op hoogtestage. Waarom we dat doen? Als brandpreventie. Er kan geen brand uitbreken met zo weinig zuurstof in de lucht. Zelfs een aansteker voor een sigaret krijg je hier niet aan de praat,’ zegt Eline Vandeput van Katoen Natie Art.
We staan voor een anonieme loods op de gigantische site van Katoen Natie in Kallo, ten noorden van Beveren-Waas. Werkelijk niks doet vermoeden dat achter deze superbeveiligde deur voor miljoenen euro’s aan kunstwerken staat. ‘70 procent van onze klanten zijn overheden en musea, 30 procent zijn privéspelers: galeries, bedrijfscollecties, verzamelaars, kunstenaars, verzekeraars, noem maar op.
Als je rondkijkt, zal je bijna nergens namen van kunstenaars of verzamelaars zien staan. En ik kan je ook niet verklappen welke internationale privécollectionneurs hier een plekje huren om hun verzamelobjecten in depot te zetten. Soms weten we zelf niet eens wat er in hun kisten zit,’ zegt ze.
r olls - r oyce
Katoen Natie heeft momenteel in totaal 20 000m² kunstopslag. Elk van die depots zijn ‘freeports’: als de goederen in die douane-entrepots staan, zijn ze vrij van invoerrechten en BTW. ‘Maar als de klant ze thuis wil hebben, wordt dat toch betaald,’ verduidelijkt Vandeput. De depots zijn gespreid over drie locaties: twee in Kallo en één in Kampenhout. Er zijn twee verschillende types depots: AA (met het lagere zuurstofpercentage) en AA+, volgens de
ASHRAE-normen. ‘AA+ is de ‘Rolls-Royce’ van de kunstopslag: er is constant 20 graden Celcius en 52 procent relatieve luchtvochtigheid. We beloven de klant dat die parameters niet veranderen. En als er toch schommelingen zouden zijn, komt binnen het half uur een medewerker ter plaatse om alles te controleren,’ vertelt Eline.
Rondlopen in het AA+depot heeft iets geheimzinnigs. Langs een lange gang zijn er links en rechts aparte opslagruimtes, elk afsluitbaar met een poort.
‘Musea met de meest waardevolle of meest klimaatgevoelige collecties kiezen graag voor deze formule. Onder meer het Museum voor Schone Kunsten van Antwerpen of het Textielmuseum van Tilburg stockeren hun collectiestukken in onze AA+ruimtes. Waardevolle goederen hebben extra bescherming nodig tegen plaagdieren. We groeperen collecties op basis van de materiaalsoort om zeer gericht te kunnen speuren naar het ongedierte dat zich graag te goed doet aan een specifiek materiaal, zoals kleermotjes in textiel.’
‘Voor alle duidelijkheid: ook de AA-loodsen van Katoen Natie zijn van museaal niveau, maar ze zijn een stuk goedkoper. Daar zijn de aparte ruimtes met hekwerk afgesloten, niet met volle muren. En daar zijn er ook kleine seizoenschommelingen. Maar zelfs tijdens de hittegolf van 2019 en 2020 klom het kwik nooit boven de 20 graden. In de winter zakt het nooit onder de 12 graden. En de luchtvochtigheid balanceert altijd tussen de 55 en 60 procent,’ zegt Eline Vandeput. ‘Sowieso is elk depot is voorzien van talloze sensoren. Van zodra er iets afwijkends wordt gedetecteerd, krijgen alle verantwoordelijken meteen een melding. Ook schade door zonlicht is uitgesloten: al onze depots zijn zwarte dozen. Daglicht valt er niet binnen. De lampen die hier hangen, zijn UV-gefilterde LEDs, die geen schade kunnen aanrichten.’
Logistiek is de core business van Katoen Natie. Maar ook op vlak van conservatie, beveiliging en douane-
“ t oen hier een sculptuur aank Wa M D ie beston D uit enor M e b raziliaanse boo M stronken , bleek D ie container tjokvol on G e D ierte te zitten . e r spron G zelfs een sala M an
er ,
regelingen is de groep ervaren. En die knowhow komt perfect van pas in de kunstopslag, waarin ze sinds 2011 actief zijn. ‘Toch is de logistiek van een kunstwerk nogal specifieke materie,’ verduidelijkt Eline Vandeput. ‘Als er een kunsttransport naar ons depot op weg is, weten we dat graag minstens één dag op voorhand. Zeker als het grote kunstwerken zijn. De grootste sculptuur die hier staat weegt 5 ton. Als een kunsttransport aankomt, staat minstens één medewerker klaar om te helpen met lossen. Eerst controleren we of het wel degelijk dezelfde vracht is als aangegeven. Daarna krijgt elk werk dat hier in storage terecht komt, een unieke barcode. Die bevat info over de afmetingen, het gewicht, de douanepapieren, de klant, de plaats in de loods en de conditie. Door die code te scannen weten we perfect wat waar staat en van wie het is. Als een verzamelaar wil dat we enkele werken voor hem klaarzetten, dan is dit heel eenvoudig dankzij dat barcodesysteem.’
s ala M an D er
Na het controleren van de verpakking, plaatst het team van Katoen Natie Art de lading eerst in quarantaine. Dat is geen specifieke covid-maatregel, wel omdat ze willen controleren of er geen ongedierte is meegereisd. ‘Toen hier een sculptuur aankwam die bestond uit enorme Braziliaanse boomstronken, bleek die container tjokvol ongedierte te zitten. Er sprong zelfs een salamander, toen we hem openden. Een grondige behandeling in quarantaine was echt wel nodig,’ zegt Eline Vandeput. ‘Bij een behandeling moeten de kisten altijd open. Maar als de klant niet wil dat de kisten open gaan, kunnen we grondige monitoren of er iets in kiemt. We overleggen dit dan met de eigenaar. En die geeft ons meestal met alle plezier toestemming om de kisten te openen voor behandeling.’
Door de klimaatopwarming zal Katoen Natie in de toekomst wellicht nog meer met exotisch ongedierte af te rekenen krijgen in ladingen. Maar daar is al proactief een nieuwe oplossing voor bedacht. ‘Sinds kort hebben we namelijk ook een specifieke behandelkamer. Daarin gaan we een kunstobject niet vergassen maar wel opwarmen tot maximum 52 graden. Die procedure doodt ook alle eitjes en larven. Met die nieuwe techniek kan je alle soorten kunstwerken behandelen, behalve dan de fragielste in was of perkament. Steek je daar een Rubens in, dan komt die er gegarandeerd kiemvrij uit, zonder dat het schilderij beschadigd is. Zelfs oude meesters, die op paneel geschilderd zijn, krijgen geen barsten, omdat de luchtvochtigheid mee stijgt met de temperatuur. Het klinkt bizar dat zo’n werk eerst wordt opgewarmd, en vervolgens gestockeerd wordt in een loods die geen temperatuurschommelingen duldt. Maar de techniek is door professionele restauratoren ontwikkeld en volstrekt veilig.’
o ntlasten
Discretie is het hoogste goed voor Katoen Natie Art. Foto’s maken in hun kunstdepots is niet toegestaan, als er werken herkenbaar op staan. ‘99 procent van onze klanten wil niet dat iemand iets ziet van wat hier gestockeerd staat,’ zegt Eline. ‘We zorgen er ook voor dat klanten elkaar niet ontmoeten in ons depot. Vorige week is hier nog een verzamelaar een hele dag komen haar collectie controleren in de groepsopslag. Na tien jaar wou ze weten of er dringende restauraties nodig waren. En of er be -
paalde werken een nieuwe kist nodig hadden. Op vraag van onze klanten kunnen wij zelf voor nieuwe kisten zorgen. Bij Katoen Natie Art willen we de klant zoveel mogelijk ontlasten van alle problemen die de logistiek van kunst kan meebrengen. Willen zij een werk rechtstreeks verkopen of uitlenen dat hier in de loods staat, dan kunnen we dat transport doen. Zowel over land, over zee als in de lucht. Er is hier ook een fotostudio en viewing room beschikbaar, voor mensen die bijvoorbeeld een deel van de collectie willen exposeren voor verkoop of een schatting. Als de klant dat wil, kunnen we zelfs een werk boven de schouw bij hem thuis komen hangen, van nagel tot nagel verzekerd. Onze service is een totaaloplossing, want onze klanten willen voor transport, opslag en kisten één aanspreekpunt. We nemen hen alle zorgen uit handen.’
Daar is nog lang niet iedereen van overtuigd. Van de vele Belgische kunstcollecties die we al te zien kregen, werken er maar een klein deel met professionele externe depotruimte. ‘Sommige Belgische verzamelaars betalen met gemak 250 000 euro voor een kunstwerk, maar geven liever geen euro uit aan deftige storage. Terwijl je als verzamelaar een collectie moet beheren ‘als een goeie huisvader’. Je moet het veiligstellen voor de toekomst, zodat de volgende generaties er ook nog iets mee zijn. Kunstwerken zijn een stuk geschiedenis dat bewaard moet worden voor de toekomst.’
Tekst: Thijs Demeulemeester
Foto: Birger Stichelbaut
“ k unst W erken zijn een stuk G eschie D enis Dat be Waar D M oet W or D en voor D e toeko M st .”
“ e en sele C tie van het mooiste vastgoed op de markt ”
luxevastgoed.com
We laten u meegenieten van een uniek geselecteerd aanbod eigendommen te koop op luxevastgoed.com. Van België tot Zuid-Europa, stellen we u graag enkele architecturale parels voor.
Fotograaf: Pilar Shoots
OMGEVING WAREGEM I LANDHUIS I IMMO DOCHY
Meer info op luxevastgoed.be
Fotograaf: TMM Photography
DEURLE I RIANT LANDHUIS I HUYSEWINKEL
Meer info op luxevastgoed.be
ANTWERPEN I PENTHOUSE I BELGIUM SOTHEBY'S INTERNATIONAL REALTY Meer info op luxevastgoed.be
HASSELT I EXCLUSIEF APPARTEMENT - LOFT I HILLEWAERE VASTGOED
Meer info op luxevastgoed.be
WATERLOO I DOMEIN VAN ARGENTEUIL
BELGIUM SOTHEBY'S INTERNATIONAL REALTY
Meer info op luxevastgoed.be
SINT-PIETERS-WOLUWE I ORBANLAAN
BELGIUM SOTHEBY'S INTERNATIONAL REALTY
Meer info op luxevastgoed.be
BLARICUM I UNIEK LANDHUIS
VOORMA EN WALCH MAKELAARS IN HET GOOI
Meer info op luxevastgoed.nl
PROVENCE I LA BASTIDE MARGARET ARCHYBALD
Meer info op immodeluxe.fr
h et mooiste aanbod ex C lusieve eigendommen te koop in b elgië luxevastgoed.be
SINT-MARTENS-LATEM Uniek appartement, op de 1ste verdieping in de residentie "Ryder Cup", tegenover de Royal Latem Golf Club,op 5.599 m2. bew. opp. 220 m2 EPC: 116 kWh/m2 - UC: 1610484 - Vg, Wp, Gmo, Gvkr, Gvv
SINT-MARTENS-LATEM De Latemse Kluis, volledig gerestaureerd, woonst en tentoonstellingsruimte, op 4.685 m2, bew. opp. 600 m2 Vg, Wp, Gmo, Gvkr, Vv
GRAMMENE Luxueuze villa nabij een oude Leie-arm, met zwembad en open zicht, op 1.369 m2, bew. opp. 520 m2
EPC: 242 kWh/m2 - UC: EP02281 - Vg, Wgche, Gmo, Vkr, Vv
DE PINTE Ruim nieuwbouwappartement nabij winkels en openbaar vervoer, incl. 2 standplaatsen en een garage, bew. opp. 180 m²
EPC: 62 kWh/m2 - Vg, Wg, Gmo, Gvkr, Vv
SINT-MARTENS-LATEM Project in dorpskern, handelszaak en appartement, arch. Govaert & Vanhoutte, op 920 m², bew. opp. 290 m².
EPC: nvt - Vg, Wg, Gmo, Gvkr, Gvv
Sinds onze opening te New York in 1976 is Sotheby’s Realty uitgegroeid tot een organisatie van meer dan 990 kantoren in 70 landen wereldwijd. Net zoals in de kunstwereld, waarderen en selecteren wij uw vastgoed. Of het nu gaat om een villa, appartement of exclusief domein, we brengen uw eigendom bij de juiste partijen onder de aandacht dankzij ons netwerk en uitgebreide marketing.
Ontdek wat bij u past in onze portefeuille met meer dan 450 vastgoedobjecten, zowel te huur als te koop.
Raadpleeg sothebysrealty.be
Het betere vastgoed in Gent en omstreken
Luxueuze nieuwbouwvilla gelegen op 2.516 m² met 3 slaapkamers Dankzij de sublieme ligging biedt deze moderne villa een unieke woonbeleving. Vg - Ag - Gmo - Gvkr - Vv, EPB in aanvraag.
Schitterend kasteeldomein van 3,5 ha verscholen in het groen met prachtige tuin en vijver. Vg - Gvkr - Ag - Gvv - Gmo, EPC 349 kWh/m²
Domeinvilla op 1 ha met o.a. een aangelegde tuin, tennisterrein, garagegebouw en binnenzwembad/conciërgewoning. Vg - WpGmo - Gvkr - Vv, EPC 157 kWh/m²
Prachtig landhuis op perceel van 24 are. De woning is o.a. voorzien van orangerie, 5 slaapkamers en 2 badkamers, tuin en zwembad met poolhouse. Vg - Wg - Gmo - Gvkr - Vv, EPC 208 kWh/m²
Deze recente woning op een perceel van 2.385 m² heeft alles wat een mens kan bekoren. Uitstraling, luxe, comfort, leuke terrassen en waterpartijen. Vg - Wg - Gmo - Gvkr - Gvv, EPC 53 kWh/m²
Schitterende Manoir gelegen op prachtig perceel van 3.138 m². De villa omvat o.a. 5 slaapkamers, 4 badkamers en een fantastische tuin met siervijvers. Wg - Gvv - Vv- Gmo - Gvkr, EPC 151 kWh/m²
ANZEGEM Landelijk en rustig gelegen kwalitatieve nieuwgebouwde villa.
Ref: ANNB42 (VG AG GMO GVKR GVV)
BELLEGEM Hoeve met verschillende bijgebouwen en faciliteiten te Bellegem op +/- 1,1ha.
EPC 215 kWh/m² UC 1585828 - Ref: BELLE3 (VG AG GMO GVKR GVV)
BRUGGE Volledig vernieuwde herenwoning met tal van mogelijkheden
EPC 130 kWh/m² UC 2048920 - Ref: BRUGREI (VG WG GMO GVKR GVV)
EERNEGEM Zeer goed gelegen kasteel-landhuis op ca. 4ha.
EPC 532 kWh/m² UC 2359977 - Ref: KSTLEERN (VG PG GMO GVKR GVV)
ETIKHOVE Rustig gelegen ruim landhuis met veel volume op ca. 1,2ha.
Ref: MAKETIK (GVG NG GMO GVKR GVV)
HULSTE Uniek gelegen landhuis met zeer mooie materialenop 1ha62a13ca. Instapklaar !!
EPC 233 kWh/m² UC 1899088 - Ref: HUCH8 (VG AG GMO GVKR GVV)
IZEGEM Discreet gelegen zeer ruime villa. Opp. ca. 1,5ha
EPC 293 kWh/m² UC 2312302 - Ref: IZFO (VG AG GMO GVKR GVV)
KORTRIJK Heel ruime zongerichte villa met alle comfort
EPC 272 kWh/m² UC - Ref: KOLIN8 (VG WG GMO GVKR GVV)
KORTRIJK Kasteel-landhuis te koop op ca. 2,2ha
EPC 653 kWh/m² UC 2275272 - Ref: DELAKO (VG PG GMO GVKR GVV)
LICHTERVELDE Gelijkvloerse luxe-villa met alle hedendaags comfort. Opp. 1.648m². Werkelijk topafwerking!
EPC 163 kWh/m² UC 2282807 - Ref: LICHT104 (VG AG GMO GVKR GVV)
NIEUWPOORT Moderne villa op topligging op prachtig perceel van ca. 1.307m²
EPC 115 kWh/m² UC 2264524-RES-1 - Ref: SIMLI (GVG NI GMO GVKR GVV)
J. Bouckaertstraat 20, 8790 Waregem | tel: +32 (0) 56 60 41 76 | mail: info@dochy.be | web: www.dochy.be
OOSTENDE Luxe appartement op zeer goede ligging van ca. 220m²
EPC 119 kWh/m² UC 1953350 - Ref: OOSTLUX (GVG NI GMO GVKR GVV)
OOSTROZEBEKE Recent vernieuwde luxe-villa in prachtige groene omgeving op 14.900m².
EPC 479 kWh/m² UC 1108432 - Ref: VILLAOO (VG WG GMO GVKR GVV)
OUDENAARDE Vernieuwd herenhuis. Opp. ca 570m². Ca. 518m² vloeroppervlakte. EPC 256 kWh/m² UC 2345907 - Ref: LOUMAR12 (GVG WCHE GMO GVKR GVV)
RONSE Karaktervolle volledig gerestaureerde herenwoning. Instapklaar!
EPC 366 kWh/m² UC 2292363 - Ref: FURO33 (VG WG GMO GVKR)
SINT-ELOOIS-VIJVE Recent gebouwde luxe-villa op 684m².
Ref: SEVX (VG WG GMO GVKR GVV)
TIELT Recent vernieuwde, klassevolle en zeer goed onderhouden villa op 6.625m².
EPC 298 kWh/m² UC 2278054 - Ref: MEUTIE (VG WG GMO GVKR GVV)
TIELT Ruim karaktervol handelscomplex met een vloeroppervlakte van +/- 1.250m². Zeer veel mogelijkheden. EPC 492 kWh/m² UC 2353924 - Ref: HANDAARSELE (VG WG GMO GVKR GVV )
WANNEGEM-LEDE Volledig gerestaureerd uniek kasteel op ca. 13ha
Ref: KASTEELWANN - (VG PG GMO GVKR GVV)
WAREGEM Uniek gelegen recente luxe villa-landhuis. Opp. 4ha. 28a. 57ca.
Ref: OMGEVINGWAREGEM (VG AG GMO GVKR GVV)
WAREGEM Centraal gelegen luxe appartement van ca. 160m² en ca. 80m² terrassen.
EPC 102 kWh/m² - Ref: RALUX (VG WG GMO GVKR GVV)
ZOTTEGEM Centraal gelegen zeer goed onderhouden herenhuis op 14a24ca.
EPC 382 kWh/m² UC 2335591 - Ref: ZOTCENT (VG WG GMO GVKR GVV)
Exclusieve landhuizen te koop
ZWALM Recent vernieuwd ruim herenhuis met bijgebouwen te Nederzwalm op 7.139m².
EPC 193 kWh/m² UC 2284720 - Ref: ZIZW8 (VG WG GMO GVKR GVV)
penthouse van 226m2 met uniek terras en dubbele garagebox
Exeptio is een gedreven vastgoedkantoor, gevestigd in Waasmunster. Het kantoor is gespecialiseerd in residentieel vastgoed, met een belangrijke focus op het midden en hogere marktsegment in het Waasland en directe omgeving. Misschien bent u zelf op zoek naar iets nieuws? Of denkt u erover na om uw woning te verkopen of verhuren? Wat uw vraag ook is, wij luisteren graag naar wat u te vertellen heeft.
Aarzel niet om ons te contacteren mocht u geïnteresseerd zijn in één van de services die Exeptio biedt. Een gesprek kost niets, het schatten van de waarde van uw eigendom evenmin. U kan altijd bij ons terecht voor een gratis waardebepaling. Of neem een kijkje op de website www.exeptio.be.
Daar vindt u meer info en een uitgebreid overzicht van onze beschikbare panden.
Exeptio BVBA - Philippe van de Vreede - Erkend vastgoedmakelaar - BIV 509 734
Sint-Franciscusstraat 3, 9250
Waasmunster - vastgoed@exeptio.be - Tel.: 052.52.82.52
Het exclusieve vastgoed dat bij u past, de bijzondere aanpak die u verwacht.
Het Hof Van Rameyen wordt algemeen beschouwd als één van de mooiste kastelen van ons land. Het ligt in het schilderachtige dorpje Gestel, in een 72 hectaren groot landschapspark dat aansluit op bossen, velden en weilanden.
Als je het domein benadert, lijkt het wel alsof de tijd heeft stilgestaan. De charme en romantiek van weleer zijn nog altijd aanwezig: bruggen, torens, tuinen, kerkers en grachten katapulteren je zo terug naar de middeleeuwen. Tegelijk wordt die authenticiteit gecombineerd met alle moderne comfort . De afgelopen twintig jaar is het Hof Van Rameyen op sublieme wijze gerestaureerd. Ondanks al zijn grootsheid is het waterkasteel vooral een thuis geworden, een plek om te wonen en rust te vinden.
Dat een dergelijk eigendom vandaag terug op de markt komt is bijzonder. Ook voor ons als vastgoedkantoor. Dag na dag gaan wij op zoek naar de meest markante gebouwen in het land. Woningen met een apart verhaal en eigen signatuur. Dankzij het Hof Van Rameyen is onze portefeuille uitgebreid met misschien wel het mooiste kasteel van België. Een ridderlijk familieverhaal dat zeven eeuwen overspant, maar vandaag ook nood heeft aan een volgend hoofdstuk. Misschien schrijft u het samen met ons?
Wenst u meer info over onze domeinen?
surf naar www.found-baker.com of neem contact op via: +32 (0)50 66 00 00 of info@found-baker.com
Komt u liever langs voor een kennismakend gesprek?
Hendrik Consciencelaan 70, 8000 Brugge
Kortrijksesteenweg 128, 9830 Sint-Martens-Latem
Your real estate partner in Knokke
Met kantoren in de prestigieuze Kustlaan en op het Albertplein helpen wij u graag verder met de zoektocht naar een nieuw eigendom.
Wenst u te verkopen of verhuren, dan gaan wij hierbij op zoek naar de perfecte match.
Ontdek meer op www.cambierdenil.be
LAST SEASON
153 SALES
Kustlaan 235 | Albertplein 10 050 60 10 20 info@cambierdenil.be
€ 3.375.000
€ 1.300.000
Anouska De Smul
Kustlaan 275-277, 8300 Knokke-Heist
t. +32 50 64 10 10
ads@knokkerealestate.com
www.immoknokkerealestate.be
Middenin het pittoreske dorp bevindt zich dit exclusieve, zuidgerichte landhuis. U vindt er o.a. 5 slaapkamers, 2 inloopdressings, 2 badkamers, een garage met voor 2 wagens. Hier geniet u van een uniek panoramisch zicht op de Leie en de kerktoren.
In het landelijke Astene vindt u deze moderne villa terug. De tuin geeft uit op de Leie en heeft een privatieve steiger. De villa werd gebouwd in 2015 en is voorzien van al het mogelijke comfort, zoals een binnenzwembad, sauna, jacuzzi, lift, airco ...
Met deze urban villa nabij de Kouter, heeft u een architecturale parel in handen. Er werd ontzettend veel aandacht besteed aan het gebruik van superieure materialen en afwerking tot in de allerkleinste details.
Onze erkende vastgoedmakelaars zijn ervaren en gespecialiseerd in uw buurt. Met meer dan 800 residentiële verkopen menen wij dé lokale vastgoedspecialist te zijn.
Ontdek onze succesvolle werkwijze op irres.be/nl/verkopen
Wenst u een vrijblijvende waardebepaling? Contacteer ons.
T. 09 282 82 82
irres - passie voor vastgoed en mensen Kortrijksesteenweg 19, 9830 Sint-Martens-Latem
UNIEKE EIGENDOM AAN DODE ARM VAN DE SCHELDE
STIJLVOLLE PENTHOUSE MET ROYAAL TERRAS
WAASMUNSTER
+32 (0)3 777 77 11
Patotterijstraat 29
GENT
+32 (0)9 278 10 10
Sint-Pietersnieuwstraat 158
PRACHTIGE VILLA IN HET LANDELIJKE GALMAARDEN
SINT-MARTENS-LATEM
+32 (0)9 219 90 90
Maenhoutstraat 49
h et mooiste aanbod ex C lusieve proje C ten te koop in b elgië
De meest spraakmakende penthouses van Knokke in dit iconisch nieuwbouwproject met historisch karakter. Geniet in alle luxe van een adembenemend panorama met zeezicht.
Duinresidence op de Zeedijk in Knokke is nu te koop bij Agence Pallen, contacteer ons voor meer informatie.
Welcome at the lobby
In de impressionante lobby van SKY Tower One worden uw gasten in stijl ontvangen door de conciërge, en naar de juiste verdieping begeleid. Deze inkomhal geniet een high-end afwerking en is een toonbeeld van de grandeur die SKY Tower One verdient.
Sunset at the SKY Bar
Geniet sky-high van een indrukwekkend uitzicht in de exclusieve SKY Bar, de kroon op SKY Tower One. Nippend van een glas champagne ziet u hier op maar liefst 90 meter hoogte de zon langzaam in de zee ondergaan.
Relax at SKY Health Center
Ervaar het summum van ontspanning op meer dan 80 meter hoogte in SKY Health Center, een moderne fitness met uitgebreide wellnessfaciliteiten zoals sauna, hammam...
“Het stadsvernieuwingsproject SKY District gaat met zijn twee landmarks, SKY Towers, veel verder dan een royale woonbeleving in de cocon van uw luxeappartement. Ook daarbuiten biedt SKY District u een eindeloze bron aan luxuries die ongezien zijn voor de Belgische kust en far beyond.”
SKY Tower One - 151 SKY Residences
Triple-A location with Harbour- & Seaview
High-end lobby with concierge - 400 m2
Relax @ the rooftop SKY Bar & Health Center
€ 200.000 - € 800.000
Twee broers met een grote liefde voor toparchitectuur: dat is Rietveld. Architectuur die al jaren de toon zet voor de gehele vastgoedmarkt. Rietveld inspireert, innoveert en bouwt tijdloze moderniteit. Gedreven door vorm, niet door rentabiliteit per steen. Voor u en voor ons, omdat toparchitectuur ons verbindt. Koninginnelaan 69, Sint-Idesbald
Klassevol wonen in Knokke
Ruime en karaktervolle villa’s.
Ondergrondse, private garages voor meerdere wagens voorzien van een rechtstreekse toegang tot uw villa.
Rustige ligging in een mooi woonerf in het centrum.
Jan Devischstraat 58, 8300 Knokke-Heist
Kom langs en ontdek dit buitengewoon project.
Wij verwelkomen u graag in ons verkoopskantoor op de site van Zoute Schorre.
Meer info: www.zouteschorre.be
POC Partners: +32 51 46 79 21
Agence Pallen: +32 50 63 16 31
• 420 woonunits
• 4 fases
• 540 parkeerplaatsen
• 4000 m2 nieuwe pleinen
• 3 buurtversterkende winkels
• Prijsvork
• 185 woonunits
• 4 fases
• 280 parkeerplaatsen
• Nieuwe hoofdzetel CM
• 10.000 m2 extra groenzones
• Prijsvork
SKY Towers, The Waves en Green C zijn drie gloednieuwe woonprojecten van Vastgoedgroep Degroote die samen een frisse uitstraling en dynamiek aan de koningin der badsteden zullen geven.
Deze topprojecten zorgen voor nieuwe, moderne woonbuurten in het hartje van de stad. Sociaal contact, mensen verbinden en een aangename sfeer staan hierbij centraal. Vastgoedgroep Degroote zorgt ervoor dat deze ankerprojecten steeds een meerwaarde bieden aan de stad en zijn inwoners, met een architecturaal hoogstaand karakter én ruime pleinen of groenzones.
www.vastgoed-degroote.be
Troonstraat 60
Vindictivelaan 21 8400 Oostende 059 80 91 91
• 485 woonunits
• 4 fases
• 4* hotel van 120 kamers
• 20 state-of-the-art kantoren en winkels
• 10.000 m2 extra pleinen
• Prijsvork
Goult, Luberon (France)
Prijs op aanvraag
Eigendom in ruwe natuursteen
Gelegen in een uitzonderlijke kader op een grondstuk van meer dan 14 ha. Momenteel een prachtige B&B met een totaal van 9 kamers, koer, terras, bijgebouwen, aangelegde tuin en een aangenaam zwembad.
EPC : D
T. +33 (0)4 90 75 96 98
contact@janssensimmobilier.com
www.jansens-immobiler.com
De Mille Miglia, duizend mijl, was een endurancerace in Italië die 24 keer georganiseerd werd tussen 1927 en 1957. Dat jaar crashte Alfonso de Portago met zijn Ferrari, waarbij 11 mensen omkwamen. Hierdoor viel het doek voor de inmiddels legendarische race.
Voor ons persoonlijk één van de mooiste regelmatigheidsrally’s ter wereld waar we elk jaar opnieuw naar uit kijken. In 1967, veertig jaar na de eerste Mille Miglia, werd rond Brescia opnieuw een rally gereden met wagens uit de vooroorlogse Mille Miglia en tien jaar later werd dit nog eens overgedaan. Sinds 1982 wordt ongeveer jaarlijks een race georganiseerd voor alle modellen gebouwd tussen 1927 en 1957. Opnieuw wordt er van Brescia naar Rome en terug gereden, zoals dat gedaan werd in de jaren dertig.
Van slagerszoon tot juwelier en hotelier: het parcours van Jochen Leën is indrukwekkend. Luxury Leads ontmoette de Limburgse serial entrepreneur met een voorliefde voor Bentley én dinosaurussen.
Zoek niet naar Jochen Leëns winkel in de Antwerpse diamantbuurt. Zijn kantoor is veilig ondergebracht in een showroom op afspraak. Klanten die een juweel, een edelsteen, een mineraal of een fossiel zoeken, kunnen er discreet terecht. ‘Volgend jaar zullen we wel wat meer zichtbaarheid hebben in Antwerpen,’ onthult Jochen Leën al meteen. ‘We openen een Granada Gallery in de botanische tuin, waar zowel mineralen, fossielen, juwelen als vintage horloges worden verkocht. We gaan daarvoor een partnership aan met Schaap & Citroen: de Nederlandse specialisten in uurwerken.’
Als Jochen niet in Antwerpen is, dan houdt hij kantoor in La Butte aux Bois, het hotel in Lanaken dat de jongste jaren uitgroeide tot een ‘vijfsterren superior’ Relaix & Chateaux hotel. Eind 2020 werd bekend dat Leën de nieuwe eigenaar werd van La Butte aux Bois en Steimerheide. ‘Ik zit er al van 2008. Me daar vestigen heeft mijn zaak naar een hoger niveau gebracht. Dankzij die keuze werk ik nu discreter en meer op afspraak: dat appreciëren mijn klanten ten zeerste. Had ik de nieuwe CEO niet ontmoet in 2008, dan had ik waarschijnlijk gewoon een juwelierszaak geopend.’
“ h et G ou D s M e D en zelf lukte M e niet zo G oe D , ik von D het saai o M t W ee uur te zitten prie G elen en prutsen . M aar het ju W eel als creatie , als pro D uct en als M arketin G object : Dat boei D e M e enor M .”
s la G erszoonJe zou het niet zeggen, maar Jochen Leën komt uit een slagersfamilie in Lanaken. ‘Ik heb zelf nog in de slagerij meegedraaid, toen ik klein was,’ vertelt hij.
‘Mijn vader was altijd enorm begaan met de presentatie van de vleeswaren in zijn vitrines. Hij ging zelfs in andere steden checken hoe andere slagers hun etalages inrichtten. Ik herken dat trekje: ik doe ook regelmatig de tour bij collega juweliers om te zien hoe ze hun displays aanpakken.’ Het familiebedrijf overnemen was nooit een optie voor Jochen. Zijn broer, die 14 jaar ouder is, nam de zaak over. ‘Als nakomeling heb ik wel wat meer kansen gekregen dan mijn oudere broer of zus, denk ik. Toen ik thuis voorstelde om in Antwerpen een opleiding tot goudsmid te volgen, waren ze sneller akkoord.’
Dat Jochen als slagerszoon toch in de juwelenbranche terecht kwam, heeft hij uiteindelijk aan de ouders van een vriendin te danken: zij waren juweliers. En ze namen Jochen als tiener al mee naar andere juweliers en slijpers in de Antwerpse diamantbuurt, vlakbij het Centraal Station. Daar sloeg de vonk over. ‘Tijdens de opleiding tot goudsmid zaten in mijn klas vooral zonen en dochters van mensen uit de juweelbranche. Als slagerszoon was ik daar wel een uitzondering, ja. Het goud smeden zelf lukte me niet zo goed, ik vond het saai om twee uur te zitten priegelen en prutsen. Maar het juweel als creatie, als product en als marketingobject: dat boeide me enorm. Ik heb uiteindelijk zelf nooit echt juwelen gemaakt: dat liet ik over aan
de specialisten, die hier allemaal in de straatjes rond mijn showroom zijn. Dat ik uiteindelijk mijn diploma als goudsmid haalde, komt me wel goed van pas: ik kan de details van mijn ontwerpen uitleggen aan de goudsmeden en edelsteenzetters waar ik constant mee samenwerk. Ik ken de technische details van hun metier. Ik spreek dezelfde taal.’
Je zou verwachten dat Leën als niet-Jood moeite had om zich te vestigen in de Antwerpse diamantwijk. Maar niks is minder waar. ‘Ik loop hier al van 2000 rond. Ik heb nooit ervaren dat deuren specifiek dicht bleven, omdat ik een nieuwkomer zonder connecties was. Er zijn hier uiteraard grote juweliersfamilies actief, die niet graag pottenkijkers hebben. Maar ik moei me ook niet met hun zaken. Ik doe mijn marketing en communicatie op mijn eigen manier.’ Dat wordt alleszins internationaal opgepikt: Leën verschijnt heel vaak in de binnen- en buitenlandse pers. En hij werkte al samen met onder meer popster Alicia Keys.
Op Instagram is Jochen Leën alleszins een fenomeen. Wie hem volgt, ziet zowel foto’s van juwelen, (half) edelstenen, zijn Hotel Domaine La Butte aux Bois in Lanaken of fossielen, vaak zelfs van dinosaurussen. Een fascinerende spreidstand, die aantoont hoe uiteenlopend Leëns business geworden is. ‘We ontwikkelen juwelen, zowel in collecties als op maat. Vanaf 1500 euro kan je bij ons terecht, een bovengrens is er niet,’ zegt hij. ‘Ik ben gespecialiseerd in creaties met
gekleurde (half)edelstenen, zoals toermalijn, spinel, tsaveriet, indigoliet of morganiet. Die zijn minder bekend dan diamant, maar meestal veel zeldzamer. Bovendien zijn de kleuren veel gevarieerder. De prijs van diamant wordt kunstmatig hoog gehouden, omdat de wereldstock beheerd wordt door één groep, die de vraag en het aanbod op de markt kunnen controleren. Bovendien is er een enorme opkomst van synthetische diamanten, die nauwelijks nog te onderscheiden zijn van echte. Daardoor focus ik me graag op zeldzamere, originelere gekleurde stenen, waar minder synthetische varianten van zijn.’
W erel Dautoriteit
Enkele cijfers, om die relatief onbekende wereld van de kleuredelstenen wat te schetsen: een Paraiba toermalijn – met zijn paradijselijk blauwe kleur één van Jochens favorieten – is zo’n 50 000 keer zeldzamer dan diamant. ‘De spinel is misschien wel de meest onderschatte edelsteen uit de geschiedenis,’ zegt Jochen Leën. ‘In de Britse kroonjuwelen zit al sinds de 14de eeuw een spinel verwerkt, de Black Prince Ruby, een kanjer van 170 karaat. De naam zegt het zelf: de steen werd lange tijd beschouwd als een robijn, maar bleek dus later een spinel.’
Het grote verschil tussen diamant en de gekleurde (half)edelstenen waar Leën graag mee werkt: hun zeldzaamheid én hardheid. Diamant heeft een hardheid van 10, de gekleurde edelstenen tussen de 6 en de 9. ‘Edelsteenslijpers moet veel voorzichtiger zijn met die zachtere stenen, want er komen gemakkelijker krassen in. In sommige stenen zit een kleurverloop, bijvoorbeeld in een watermeloen toermalijn. Op de overgang tussen de verschillende tinten kan het mineraal barsten, als de polierder met koud in plaats van lauw water werkt. Dat zijn zaken die je moet weten, als je die minder harde gekleurde edelstenen wil verwerken. Sowieso winnen die gekleurde edelstenen de jongste acht jaar aan populariteit. Onze specialisatie is: die stenen van de mijn tot de markt brengen, zowel ongeslepen, geslepen als afgewerkt in een juweel. Daar zijn we wereldwijd voor gekend én gevraagd. Veel grote juweelmerken kloppen nu bij ons aan om belangrijke gekleurde edelstenen aan te kopen.’
Momenteel draait 80 procent van Leëns business rond juwelen en edelstenen. Maar de resterende 20 procent is minstens even fascinerend: hij doet ook projecten rond ‘natural history’. Lees: plantaardige en dierlijke fossielen, bijvoorbeeld van dinosaurussen. De juwelier ging daarvoor een associatie aan met de Amerikaanse Granada Gallery in Tuscon. ‘We verkopen wel eens een tand van een dinosaurus, of een meteoriet, afkomst van de maan of Mars,’ zegt Leën. ‘Ik werk ook samen met hedendaagse kunstenaars, die dat soort stenen kunnen verwerken in een kunstwerk.’
Ook met zijn fossielenbranche haalde Leën al de internationale pers. In 2019 organiseerde hij tijdens de kunstbeurs Tefaf Maastricht een expo met spectaculaire dinosaurusskeletten in La Butte aux Bois. Zijn tentoonstelling lokte veel bekijks, maar was vooral
didactisch bedoeld. ‘Omdat ik op zoek was naar zeldzame gekleurde edelstenen, kwam ik met mijn vennoot Rudiger Pohl in contact. Een nieuwe wereld ging open. Ze doen zelf paleontologisch onderzoek en runnen het Wyoming Dinosaur Center en het Sino-German Paleontology Museum in China. Uit hun wetenschappelijk onderbouwde collectie kunnen wij bruiklenen regelen met musea, universiteiten of evenementen. Zolang er een didactisch luik aan verbonden is. Zoals in La Butte aux Bois tijdens TEFAF,’ zegt Leën. ‘In Miami hebben we al eens voor een summit met Al Gore dinosaurussen als decorstuk kunnen plaatsen. En tijdens de jongste kunstbeurs Design Miami mochten we dinoskeletten in de inkomhal plaatsen. Geef toe: iedereen is toch gefascineerd door dinosaurussen?’
Tekst: Thijs Demeulemeester
Foto: Birger Stichelbaut
Unpre ce dente d p ower, driving dynamics and comfor t .
In minder dan zes jaar groeide Rock N Roll Classics uit tot een allround-huis voor alles wat met klassieke auto's te maken heeft. Ze worden er niet enkel onderhouden, hersteld en gerestaureerd, zaakvoerder Thijs Verhage gaat ze ook wereldwijd aankopen. En als het even kan vlooit hij meteen ook hun hele historiek uit. Wat hij in Brugge binnenhaalt, tart elke verbeelding.
In een van de drie naburige gebouwen staan tientallen auto's te wachten. Ons oog valt op een Volvo P1800 Jensen. “Hier in Brugge aan de eerste eigenaar geleverd”, vertelt Thijs Verhage. “Nu laat zijn dochter 'm restaureren.” De schoonheid staat tussen veel Jaguars, Porsches en Pagodes, maar ook relatief jonge monsters zoals een Mercedes-Benz SL60 AMG.
“ h ier volgen klanten hun restauratie live op de i p ad ” ongerestaureerd”, licht Verhage toe. “We hebben pas de originele, eerste schokdempers gedemonteerd. De auto rijdt als nieuw.” De 300 SL Roadster verderop krijgt een motorrevisie. “Hij behoorde ooit aan de koning van Marokko toe.”
“Ik heb niet graag dat er veel in de werkplaats staat”, zegt Verhage. Hij klinkt ernstig, maar zijn mondmasker verhult mogelijk een ironisch glimlachje. Want in dat atelier lopen we vervolgens langs een Maserati Ghibli
Spyder, een AC Ace, een Shelby Cobra 427 en een Mercedes-Benz 190 SL. “Die laatste is van 1957, komt uit de VS, heeft 40.000 kilometer op de teller en is
Nogal wat auto's die hier staan, verraden dat dit niet de eerste de beste restaurateur is. Voor de derde Porsche 911 die ooit werd geproduceerd – toen nog 901 genaamd – heeft menig verzamelaar een arm veil. Verderop vinden we niets minder dan een Porsche 550 Spyder. “Een van onze techniekers is gespecialiseerd in de Fuhrmann-motoren”, legt Verhage uit. “Die zijn zeer specifiek, maar ook beregoed. Als ze goed zijn afgesteld.”
Er staat ook een vers gereviseerd blokje van een klassieke Mini Cooper. “Niet echt ons speelveld, maar het budget was er”, lacht hij. “Als een klant goedkope maar technisch minder goede oplossingen zoekt, aanvaarden we de opdracht niet. Ik vind projecten waarvoor je geen rib uit je lijf betaalt óók tof, maar er is werk genoeg, en we willen steeds meer evolueren naar speciale dingen. Zeker voor totaalrestauraties zijn we kieskeurig. Zo doen we er een vijftal per jaar.”
“Mechanisch kunnen we alles”, klinkt het ferm. “Voor versnellingsbakken was de samenwerking met onderaannemers niet altijd eenvoudig. Ook dat doen we nu zelf. Je hoort soms dat je niet in alles specialist kunt zijn, maar hier komen heel veel auto's binnen: zo leren we heel snel. Met Dries Puype hebben we een kei van een hoofdtechnieker. Zijn vader werkt hier ook, na meer dan veertig jaar ervaring bij Alfa-Romeo. Ook de andere techniekers zijn echte toppers. Ieder heeft z'n specialiteit – carburatie, ontsteking, motorenbouw...
– en samen staan ze zeer sterk. Zowel onze techniekers als de carrossiers moeten ook continu opleiding volgen. En iedereen moet alle informatie delen, zodat iedereen kan bijleren. Stilstaan is achteruitgaan.”
“En neen, goede mensen zijn niet zó moeilijk te vinden”, zegt hij. “Hier werken is totaal anders dan in een gewone garage. We krijgen veel spontane sollicitaties. En plaats ik een advertentie op Facebook, dan komen er makkelijk vijftien kandidaten op af. Ook vanuit de hogeschool Vives komt er geregeld een stagiair.”
u p Dates
In de bodyshop weerklinkt geklop van hamers op staal en gezang van schuurmachines. Hier staat het wrak van een Alfa Romeo Junior Zagato naast een Datsun 240Z. De eerste is onweerstaanbaar lokaas voor autofans, de tweede boomt pas sinds een paar jaar. “Ik heb er ook zelf een gekocht – maar daar zijn we nog niet aan toe gekomen”, lacht Verhage. “En dit is Jaguar E-Type nummer 26”, wijst hij. “Die wordt exact als nieuw. Of misschien zelfs beter: als je onderdelen bestelt, passen ze vaak niet helemaal. Om alles perfect te laten aansluiten, is de wisselwerking tussen techniekers en carrossiers cruciaal.”
Zijn meestergast David Perdu noemt hij geen normale. “Hij werd geboren als carrossier, denk ik. Het heeft
wel anderhalf jaar geduurd alvorens we hem konden binnenhalen. Dat jongeren dit vak niet meer kunnen is een kwakkel. Zij zijn net de meest gemotiveerden.”
“We streven naar wereldniveau”, zegt Perdu zelf. Of de auto's die hier door zijn handen gingen al grote prijzen wonnen op concours? “Nog niet. Maar we werken eraan.” Verderop staat iets bijzonder: een met hand en hamer hier ter plaatse gemaakt aluminium koetswerk voor een Jaguar XK 120 OTS. “Deze auto wordt volledig nieuw en naar hedendaagse normen gebouwd”, legt Verhage uit. “Hij krijgt ook een moderne ophanging en schijfremmen maar behoudt z'n looks van de jaren 50. De auto was niet meer te redden. En ook destijds waren updates gebruikelijk, dus waarom zouden we het nu niet doen? Ik vind het een heel mooi project.”
Het zou een opgestoken middenvinger kunnen zijn naar het mantra van originaliteit dat de voorbije jaren een haast heilig principe leek. “Echte collector's items worden steeds meer als kunstobjecten benaderd”, zegt Verhage. “Maar als het gaat over auto's om mee te rijden zijn mensen niet vies van verbeteringen. Een Pagode met elektronische ontsteking en zesversnellingsbak voor meer rijgemak: dat vind ik wel tof. Klassiekers tunen voor circuitgebruik doen we ook. Zo heb ik voor mezelf een MGA Twin Cam volledig aangepast. Ik kocht eerst de cilinderkop, waarna we het blok maakten. Pas daarna vond ik een exemplaar zonder motor, dat we vervolgens opbouwden om te racen. Voor dat soort auto's bestaat zoiets als matching numbers niet: de referenties werden simpelweg nooit bijgehouden. Mijn exemplaar ziet er gewoontjes uit, maar het is de perfecte auto om het ideaal van de gentleman driver mee te beleven: ermee naar het circuit rijden, er racen, en met de beker in diezelfde auto weer naar huis rijden.”
“Ik heb zelf ook een XK120 Fixed Head SE Coupé”, vult hij wel aan. “De best klinkende auto ooit, gebouwd op 785 exemplaren. Die is origineel en ongerestaureerd.”
Rock N Roll Classics is steeds meer in-house gaan doen. “Aanvankelijk werkten we met Polen”, vertelt Verhage. “Dat was kwalitatief goed, maar ook tijdrovend: voor de kwaliteitscontrole moesten we telkens heen en terug. Motoren boren en vlakken laten we nog steeds buitenshuis doen: de machines die je ervoor nodig hebt, kosten honderdduizenden euro. Ook spuitwerk gebeurde lange tijd door een eigen, externe carrossier, maar dit jaar verhuizen we naar de Gistelsteenweg in Jabbeke, waar voorheen garage Booy gevestigd was. Daar zullen we wel een spuitkabine hebben. Ook interieurs zullen we daar zelf restaureren.”
Daarmee is op vrij korte tijd een hele weg afgelegd. Rock N Roll Classics startte in 2015 als initiatief van Verhage en John Calemeyn, die het bedrijf eind 2019 verliet. Verhage zelf behaalde een bachelor in automechanica en volgde een extra opleiding marketing. Het autovirus heeft hij van geen vreemden. “Mijn grootvader restaureerde ook”, klinkt het. “Hij begon in 1949
en werd later officieel verdeler van BMW-motorfietsen. Kapotte moto's zette hij geregeld in zijn hok. En was dat hok vol, dan kwamen ze in de tuin te staan. Na veertig jaar stond die ook tjokvol. Toen de gemeente oordeelde dat het tijd was om op te ruimen is alles in containers naar Japan gegaan. Sommige stukken kwamen in musea terecht. Ikzelf was te jong om er iets mee te doen. Uit de werkplaats van mijn grootvader herinner ik me een poster van BMW: Waar orde heerst, wordt kwaliteit gepresteerd. Op die plek kwam dat nogal ironisch over. Ik zoek al jaren zo'n poster. Tevergeefs.”
Diezelfde grootvader had veertien kinderen. “Ik had zes nonkels die dealers waren van Yamaha, Suzuki, Honda, KTM en BMW”, vertelt Verhage. “Ze prepareerden ook racemoto's. En van toen ik klein was hielp ik mee. Rond mijn elfde had ik mijn eerste eigen brommer: een Vespa Piaggio Ciao. Ik heb nog steeds een stuk of vier snorfietsen, waarbij een Honda Camino.” (Lacht)
Met twee depannagewagens en vier techniekers verzorgt Rock N Roll Classics ook de service bij onder meer de Zoute Rally. “We halen daar veel opdrachten uit”, erkent Verhage. “Vorig jaar zouden we ook de Omloop van Vlaanderen begeleiden en deels organiseren: 185 kilometer aan regelmatigheidstrajecten op afgesloten wegen die echt op tempo worden gereden.”
Covid-19 besliste er anders over. Maar hij klaagt niet. “2020 was ons beste jaar ooit. Op reis gaan lag moeilijk, maar met hun oldtimer konden mensen wel nog bezig zijn. En wie geld heeft, wil het spenderen: op de bank verlies je eraan. We namen ook een extra verkoper in dienst. Door corona is de markt wat verschoven richting duurdere auto's: de echte collector's items.”
Intussen werken er 15 mensen. En wat opvalt: zakelijk gezien is Rock N Roll Classics wel degelijk de 21ste eeuw ingetreden, met bijvoorbeeld een doorgedreven automatisering van de workflow en het voorraadbeheer. Vorig jaar vervoegde Anthony Vander Stichele het team, een door oldtimers gepassioneerde economist die goed is met cijfers. Hij is Parts & Projects Manager en volgt alle projecten nauwgezet op. “Van elke auto die binnenkomt nemen we honderden foto's, en dat gaat door tijdens de hele restauratie”, vertelt hij. “De klant ziet het proces live op z'n iPad – ook als hij zich in de VS bevindt. Hij krijgt ook elke werkkaart doorgestuurd. Hij heeft direct inzicht in wat er gebeurt en kan meegenieten van hoe zijn auto evolueert.”
Dit is restauratie 2.0: zeer gemotiveerd en boordevol passie, maar tegelijk hedendaags in z'n organisatie. Zodat de liefhebber hier met plezier z'n centen komt spenderen. “Het is niet omdat het product ouderwets is, dat de manier van werken dat ook moet zijn”, zegt Verhage. “Ik heb tien jaar bij Mercedes-Benz gewerkt, en ik denk dat wij nog efficiënter werken dan zij. Elke technieker heeft een iPad. Zodra er een schroef van een rek wordt gehaald, scannen we ze – zo hoeven we geen twintig keer heen en weer te lopen. Alles wordt nauwgezet gepland. Dat is goedkoper voor de klant, en wij houden er meer aan over.”
“ b e G in D it jaar zochten , von D en en verkochten W e een p orsche 904. a anvankelijk Waren er t W ee , D rie blaa D jes bij . W ij hebben het hele leven en D e pe D i G ree van D ie auto G ereconstrueer D en er enkele boeken van G e M aakt .”
Hij wijst naar de muren in de werkplaats. Bij elke auto hoort een palet vol onderdelen, zo blijkt. “En in de rekken zitten er nog tien auto's. En boven zijn er nog rekken. Rekken kan je nooit genoeg hebben.” (Lacht)
z ui D - a M erika
Terug in de showroom valt ons oog op dikke werkplaatshandboeken naast de prachtige motor van een zeldzame Jaguar E-Type S1 Flat Floor. “Hij had zowat twintig jaar buiten gelegen en zat helemaal vast”, zegt Verhage. “Nu restaureren we die complete auto.”
Rock N Roll Classics koopt ook zelf auto's om ze vervolgens aan te bieden, zoals de Porsche 964 Speedster in zeldzaam Wimbledon-groen die hier staat. Of de Alfa-Romeo SZ met 4366 km op de teller. En de Mercedes 220S Ponton Cabriolet met een massa historiek, van de bestelbon tot de allerlaatste reparaties, inclusief enkele gemaakte road trips. “Die auto komt van de tweede eigenaar”, vertelt Verhage. “Elke 2000 kilometer kreeg hij verse olie, 61 jaar lang. De gele E-Type Series I 4.2 is ongerestaureerd en in uitzonderlijke staat.”
Ook in de showroom: een originele Ford Mustang Shelby GT500 Convertible, met een door Caroll Shelby gesigneerd handschoenkastje. En hoogst uitzonderlijk: een Porsche 356 B Carrera 2 GS Cabriolet met een prijskaartje van 1,3 miljoen euro. “Daarvan werden slechts 34 exemplaren gebouwd”, zegt Verhage. “Hij heeft de fantastische Fuhrmann-motor uit de 904 en de 550. Vergelijk hem met de AMG Black Series van nu. We hebben 'm voor een klant vanuit de VS naar hier gehaald. We hebben ook een 356 Carrera GT Speedster in huis. Dat is wat mij betreft de ultieme
356. En de best rijdende auto ooit. Er werden 18 exemplaren gebouwd. Lange tijd was ik geen Porsche-liefhebber, tot ik daar eens mee reed.”
Als Verhage in België is, is hij twaalf tot veertien uur per dag in z'n zaak. Maar vaak is hij er ook niet, en daar zijn goede redenen voor. “Normaal gezien ben ik tweewekelijks weg. Sommige klanten zijn continu op zoek naar auto's. Wij gaan ze dan opsporen en kopen. Maar nooit online, altijd in persoon. Liefst is er ook een historiek bij. En is dan niet het geval, dan vlooien we hem geregeld helemaal zelf uit. Aan die zoektocht besteed ik steeds meer tijd. Soms vinden we ineens een meter papier. Begin dit jaar zochten, vonden en verkochten we een Porsche 904. Aanvankelijk waren er twee, drie blaadjes bij. Wij hebben het hele leven en de pedigree van die auto gereconstrueerd en er enkele boeken van gemaakt.”
Een deal beperkt zich ook niet altijd tot één auto. “Recent haalde ik een complete verzameling belangrijke vooroorlogse racewagens van buiten Europa naar België. Het had me twee jaar lang bloed, zweet en tranen gekost om ze hier te krijgen.”
Hij trekt vaak naar Zwitserland, Duitsland, Liechtenstein, Frankrijk, Engeland en Nederland. Maar het blijft niet bij Europa. “Ook in Zuid-Amerika staan auto's die ik voor mezelf en voor klanten heb gekocht, waarbij een uiterst zeldzame coachbuild Alfa Romeo 1900SS Ghia die in de tuin van een weduwe lag te verkommeren en een ongerestaureerde Mercedes-Benz 190 SL”, zegt Verhage. Waar precies? “In Zuid-Amerika”, herhaalt hij, met een monkellachje. Hij wil z'n goudaders niet blootleggen. “Kwaliteitsvolle klassiekers vinden wordt stilaan lastig”, klinkt het.
Tekst: Bert Voet
Foto: Ollivision Photography
Voor niet-kenners ziet hij er hetzelfde uit als een 100/4, maar voor liefhebbers van het merk is de AustinHealey 100S (1955) de heilige graal. Van de 55 exemplaren die de Donald Healey Motor Company voor de racerij bouwde, blijven er minder dan veertig over. Wij kwamen AHS 3502 op het spoor bij een Belgische verzamelaar.
“Al toen ik achttien was, was dit mijn droomwagen”, vertelt de man, terwijl hij zijn auto trots uit de garage rijdt. “Ik had 'm op de cover van Classic Driver gezien. Zo mooi, zo eenvoudig gelijnd. In mijn studententijd neusde ik steeds ergens in de Benelux rond bij dealers of op beurzen. In Essen heb ik eens een vol uur naar zo'n 100S staan turen. Dat was omstreeks 1995. Toen kostte hij 50.000 euro.”
Dat laatste bleef lange tijd zo ongeveer de prijs, maar vanaf 2005 ging de waarde van de Austin-Healey 100S als een komeet de hoogte in, tot er voor sommige exemplaren zowat het twintigvoudige werd betaald. Uiteraard verschilt de waarde tussen een goed en een slecht exemplaar fors, en speelt de individuele histo -
riek en race-pedigree ook een grote rol. Hoe dan ook: wie er een wil moet om te beginnen het geluk hebben dat er een te koop komt. “Draai of keer het hoe je wil, voor een bepaalde prijs is alles te koop – maar ik heb niet moeten opbieden”, klinkt het bij onze gelukkige bezitter.
s ebrin GToen Donald Healey in 1952 de 100/4 introduceerde was er in de Verenigde Staten veel vraag naar Europese sportwagens, en de auto vulde het gat in tussen de Jaguar XK120 en de MG TC. Omdat Healey sterk geloofde in de kracht autosport om de verkoop te boosten, bouwde hij al snel vijf Special Test Cars
" e en li C htvoetige b rit "
“ o p D e zoutvlakten van b onneville haal D e een van D ie prototypes over 24 uur een G e M i DD el D e van 212,9 k M / h .”
voor snelheidsrecords en races. Trommels werden vervangen door schijfremmen, ze kregen onder meer een gesynchroniseerde vierversnellingsbak van David Brown, een competitiekoppeling van Borg & Beck, en betere dempers, oliekoelers en cilinderkoppen. En ze gooiden hoge ogen. Op de zoutvlakten van Bonneville haalde een van die prototypes over 24 uur een gemiddelde van 212,9 km/h. Sneller had een auto met een motor van minder dan vijf liter daar nooit gereden. Op de meetmijl haalde hij een top van 230,35 km/h. Onze verzamelaar toont het plaatje op het dashboard dat aan het record herinnert – zo kreeg elke latere 100S er eentje.
In 1954 behaalde een van de vijf gebouwde prototypes een derde plaats tijdens de Florida International 12-Hour Grand Prix of Endurance op het circuit van Sebring, met aan het stuur Lance Macklin en George Huntoon. Niemand had veel van de auto verwacht, maar hij bleek uiterst competitief tussen de Lancia’s, Ferrari’s, Jaguars, Aston Martins, Maserati’s, Porsche’s en OSCA’s. Sterling Moss, die de race in een OSCA won, noemde de Austin-Healey “verrassend effectief als langeafstandsracer.”
Uit die prototypes vloeide de 100S voort – de letter verwijst overigens naar die puike prestatie op Sebring. Alle exemplaren werden gebouwd in 1955. Meer dan de helft ging naar de Verenigde Staten. Naar verluidt moesten klanten een document ondertekenen waarop stond dat ze met de auto zouden racen.
De 2.6-liter viercilinder kopklepper levert 134 pk, zowat de helft meer dan de gewone 100/4. Het koppel bedraagt 228 Nm bij 2.500 toeren, de topsnelheid bijna 200 km/h. De acceleratie van 0 naar 100 neemt minder dan 8 seconden in beslag. En de auto bleek ook mechanisch degelijk en betrouwbaar. In dat eerste jaar 1955 reden Sterling Moss en Lance Macklin erin op Sebring. Ze finishten als zesde algemeen achter een Jaguar D-type, twee Ferrari’s 750 Monza en twee Maserati’s 300S. Macklin was met de auto overigens vanuit New York over de openbare weg naar Sebring komen, een afstand van 1900 kilometer. Dat kon perfect, en het was in die tijd niet ongewoon. Onderweg had hij een “interesting collection of speeding tickets” verzameld, zo liet hij weten. Ook het exemplaar dat we hier zien was in 1955 ingeschreven voor Sebring, maar was tijdens de oefenrondes betrokken bij een ongeval en kwam niet aan de start.
Het was ook een 100S die Pierre Levegh in zijn Mercedes 300 SLR raakte tijdens de 24 uur van Le Mans in datzelfde jaar, met het grootste ongeval uit de geschiedenis van de autosport als gevolg. De SLR werd in het publiek werd gekatapulteerd en meer dan 80 toeschouwers kwamen om.
De S is met 856 kilogram ruim honderd kilogram lichter dan een gewone 100/4. Het aluminium koetswerk werd gebouwd bij Jensen. Met dat lagere gewicht, een beter chassis en op het circuit afgestemde veren, dempers en stabilisatorstangen is rijden in een S helemaal anders dan met een gewone 100. “Hij rijdt fan-tas-tisch”, klinkt het bij de eigenaar. “Hij is zeer agiel en direct. Er zijn geen ruitenwissers en geen dak, en je ruikt alles om je heen. Ik heb een vrij uitgebreide collectie waarin ook supercars zitten, maar de meeste fun beleef ik in deze auto. Dit is de allerpuurste.”
Healey leverde bijna alle exemplaren in een two tone kleurenschema: wit met lobelia blauw. Zo ook dit exemplaar. “In 2017 kwam ik de auto op het spoor via een Zwitserse verzamelaar”, vertelt de man. “Dit is chassisnummer 3502, het tweede van de 55 exemplaren. Volgens het register zijn er 33 overgebleven, volgens andere bronnen 37. Af en toe duikt er een chassisnummer uit het niets op. Dan is de vraag hoe echt dat is. Deze auto is compleet gedocumenteerd. Het grootste deel van z'n leven bracht hij door in de States, waar hij sinds eind de jaren 60 gedurende bijna
“ h ij is zeer a G iel en D irect . e r zijn G een ruiten W issers en G een Dak , en je ruikt alles o M je heen .”
Speerpunten autoproducten exclusieve & duurdere wagens: nieuwwaarderegeling t.e.m 30ste maand · BIV automatisch meeverzekerd · lage eigen risico’s/franchise (Engelse mogelijk) · hoge kortingen · mogelijkheid tot verzekeren in aankoop- en taxatiewaarde · geen bijkomende alarmeisen (wel incentive) · prijzen onder voorwaarden*
WWW.HILLEWAERE.BE - VRAAG ONLINE UW OFFERTE AAN EN LAAT U VERRASSEN!
Voor eigenaars met meerdere voertuigen kan een interessant pakket op maat uitgewerkt worden.
veertig jaar werd bewaard in een schuur. Nadien werd hij gerestaureerd door de wereldwijd gerespecteerde Australiër Steve Pike, waarna hij achtereenvolgens naar Zwitserland en Engeland ging. Daar trok ik in december 2018 naartoe, om 'm te inspecteren. Hij is grotendeels origineel en heeft 36.000 miles gereden. De deal werd geklonken aan de open haard, bij a cup of tea.”
In 2019 was de auto te zien op de Zoute Rally. “Omdat hij zo gegeerd is bij kenners, kan je er haast alle internationale evenementen mee doen”, klinkt het.
“Goodwood, Le Mans Classic, de Mille Migilia, noem maar op. Voor Pebble Beach is er met de mijne te veel gereden. Hij is loepzuiver, inclusief matching numbers, maar geen concours-stuk. Ook ikzelf rij er voluit mee. Daar trek ik me niets van aan.”
Op de oorspronkelijke versie van de Mille Miglia blonk de Austin-Healey 100S meermaals uit. In z'n huidige vorm valt de rally niet te onderschatten, getuigt de man, die vorig jaar deelnam – de auto had al drie eerdere deelnames achter z'n naam staan. “Dat is echt nog steeds een race op de openbare weg.
Ik reed samen met mijn schoonbroer. Het tart alle verbeelding. Je vertrekt om zeven uur 's morgens in Brescia voor een eerste dag van ruim 300 kilometer, deels door de bergen en in ons geval: door regen en wind. 's Avonds kwamen we voldaan en vol adrenaline binnen. We aten en dronken enkele glazen om te bekomen, sliepen vijf uur en hup: weer de baan op. Ik was in een soort trance. We reden door een prachtige streek en ontmoetten veel gelijkgezinden – ook echt grote verzamelaars, van wie ik heel wat complimenten kreeg. Onderweg zijn er echt geen regels. We reden over witte lijnen en door rode lichten. Een deel van het traject gebeurt onder politie-escorte. De politie maant dan andere weggebruikers dan aan om opzij te gaan. De wegen met één vak per rijrichting gaan helemaal open, en jij rijdt in het midden, terwijl vrachtwagens met hun lichten knipperen. Compleet geschift. Mijn schoonbroer was dat niet gewend. Er gebeuren ongevallen, ja. We hebben zeker dertig auto's met blikschade gezien. Maar het is en blijft een fantastische belevenis en de mooiste race ter wereld.”
Tekst: Bert Voet
Foto: Ollivision Photography
“D it is chassisnu MM er 3502, het t W ee D e van D e 55 exe M plaren . v ol G ens het re G ister zijn er 33 over G ebleven , vol G ens an D ere bronnen 37. a f en toe D uikt er een chassisnu MM er uit het niets op . D an is D e vraa G hoe echt Dat is . .”
Stijlvol wonen vraagt om een unieke parkeeroplossing. Een innovatief concept zonder storende impact op het landschap en met maximale bescherming van het wagenpark.
Stijlvol wonen vraagt om een unieke parkeeroplossing. Een innovatief concept zonder storende impact op het landschap en met maximale bescherming van het wagenpark.
te benutten. CARDOK heeft voor elke situatie een gepaste oplossing. Het is het neusje van de zalm op vlak van veiligheid, kwaliteit en robuustheid.
optimaal te benutten. CARDOK heeft voor elke situatie een gepasteoplossing. Het is het neusje van de zalm op vlak van veiligheid, kwaliteit en robuustheid.
Bij CARDOK hebben ze hiervan hun vak gemaakt, met high-end autoliften en parkeersystemen voor alle personenwagens, grotere luxewagens en SUV’s. Maak kennis met Zwitserse precisie die fraaie architectuur alle eer aandoet.
Bij CARDOK hebben ze hiervan hun vak gemaakt, met highend autoliften en parkeersystemen voor alle personenwagens, grotere luxewagens en SUV’s. Maak kennis met Zwitserse precisie die fraaie architectuur alle eer aandoet.
Het biedt ook zekerheid voor exclusieve wagens. In verlaagde positie loopt het bovendek gelijk met de grond en sluit het naadloos aan op de omgeving, met een solide stalen lid dat onbevoegde toegang verhindert. Ideaal voor de mancave.
Het biedt ook zekerheid voor exclusieve wagens. In verlaagde positie loopt het bovendek gelijk met de grond en sluit het naadloos aan op de omgeving, met een solide stalen lid dat onbevoegde toegang verhindert. Ideaal voor de mancave.
Ondergronds parkeren zit in de lift bij residentiële woningen en met reden. Sommigen kiezen ervoor omwille van stedenbouwkundige of esthetische redenen, anderen om de parkeerplaats te verdubbelen of de garage optimaal
Ondergronds parkeren zit in de lift bij residentiële woningen en met reden. Sommigen kiezen ervoor omwille van stedenbouwkundige of esthetische redenen, anderen om de parkeerplaats te verdubbelen of de garage
De parkeersystemen van CARDOK zijn van Zwitserse topmakelij en dat merk je aan elk detail, welke uitvoering je ook wenst. Voor elke oplossing geldt: de mogelijkheden voor design en afwerking zijn quasi onbeperkt.
De parkeersystemen van CARDOK zijn van Zwitserse topmakelij en dat merk je aan elk detail, welke uitvoering je ook wenst. Voor elke oplossing geldt: de mogelijkheden voor design en afwerking zijn quasi onbeperkt.
Er zijn standaardmaten beschikbaar, maar meestal krijgt een CARDOK volledig vorm in overleg met de klant en in de gewenste RAL-kleur.
Een verwarmingstoestel, ontvochtigingssysteem, LEDverlichting, dubbele lift, groenbedekking, aquadrain … niets is te gek.
Parkeren met CARDOK is een exclusieve parkeerbelevenis. Een ervaring die begint met een vernuftig design en vakkundige installatie door CARDOK Benelux, gevestigd te Herentals. Een gevoel dat doorgetrokken wordt in Service met een grote S, waarbij de gebruiker kan kiezen voor een jaarlijks proactief onderhoud.
Het resultaat: een slimme, hoogwaardige en veilige parkeeroplossing om nóg meer te genieten van het leven. Vele referenties zijn alvast een bron van inspiratie voor menig architect en bouwheer.
CARDOK BENELUX
NOORDERVAART 43
2200 HERENTALS
+32 (0)14 41 55 35 INFO@CARDOK-BENELUX.COM
" i k denk dat er geen uur voorbijgaat Z onder dat ik aan auto ' s denk ."
Na jaren van hartstochtelijk verzamelen mag Filip Baert sinds kort het Duitse Axel Schuette Fine Cars vertegenwoordigen in de Benelux. Wij gingen langs om in z'n persoonlijke collectie te snuisteren.
“Ik hecht meer belang aan de kwaliteit dan aan de omvang ervan.”
“Een mens heeft een lijfgeur. Welnu, zet me geblinddoekt in een van mijn auto's en ik ruik welke het is. Dat komt deels van de materialen. Maar als je ze start verspreiden ze ook een eigen mechanische geur.” Filip Baert kan behoorlijk emotioneel worden terwijl hij rond z'n auto's flaneert. Ze staan achter glas in een vleugel van zijn vierkantshoeve, die naar we vermoeden speciaal daarvoor werd verbouwd. “Waarvoor anders?”, lacht hij. “Ze stonden zo dicht bij elkaar dat ik er geen plezier meer aan beleefde – om er een naar buiten te halen moest ik drie andere verplaatsen.”
Oude koeien- en paardenstallen transformeerde hij tot een schitterende ruimte, met in de nok een kantoortje. “We organiseren hier ook feestjes”, lacht hij. Tussen de auto's? Neen, daarvoor ben ik te maniakaal.”
Ons oog glijdt onder meer langs een Porsche 356 Speedster 1600 Super (1958), een Carrera GT (2006), en een Mercedes-Benz 300 SL Gullwing (1955). We gaan verder, hoekje om, twee treden op, en komen in wat de aanpalende schuur was. Centraal daarin zuigt de Ferrari F40 (1992) haast alle aandacht naar zich toe. Het is een van de laatst geproduceerde exemplaren. “Hij werd op punt gezet bij de bekende Italiaanse restaurateur Carlo Bonini”, zegt Baert. “Eigenlijk is hij van mijn vader, net als de Lamborghini Miura (1967). Daarom ben ik aan die twee het meest gehecht.”
“Nadat ik hem meer dan tien jaar geleden had overhaald om de Miura te kopen, belde ik alle Lamborghini-clubs. Via de Duitse club kwam ik bij
“ t oen M r h ennin G D e poort van zijn loo D s open D e , G eloof D e ik M ijn o G en niet e r ston D een G rote tafel , een ijskast vol bier , en ... t W inti G l a M bor G hini ' s . h ij Was bezeten D oor het M erk , M aar M et D e M iura ha D hij nooit G ere D en : hij ha D een ru G problee M en D e auto Was te laa G . D e ori G inele factuur zit erbij .”
Mr. Henning, een jonkman die fortuin heeft gemaakt met een kantelsysteem om containers in een vuilniskar te legen. Toen we er samen met onze mechanicien naartoe reden, kwamen we aan een oud, vervallen huis met een aftandse Citroën voor de deur. De tuin was een wildernis. Toen de man de poort van zijn loods opende, geloofde ik mijn ogen niet. Er stond een grote tafel, een ijskast vol bier, en... twintig Lamborghini's. Hij was bezeten door het merk, maar met de Miura had hij nooit gereden: hij had een rugprobleem en de auto was te laag. De originele factuur zit erbij.”
“Toen ik veertig werd heb ik in Andalusië de Miuratour meegereden, samen met een vriend”, vertelt Baert nog. “Dat was op uitnodiging van de Britse verzamelaar, dealer en expert Simon Kidston. 'Doe dat over tien jaar', zei mijn vrouw. Dat zag ik niet zitten: stel dat de man met de zeis intussen langskomt. Ik ben een Duracelkonijn dat nú wil leven. Het was een fantastische ervaring. We leerden veel boeiende mensen kennen. Uit de VS, Mexico, Japan,... Toen ik hen achteraf googelde, begreep ik dat ik in dat gezelschap maar een kleine garnaal was.”
Net als de F40 en de Miura zitten ook de Jaguar XK 150 DHC (1959), de XK 140 Roadster (1957), de E-Type (1968) en de Porsche 911 2.7 RS (1973) al ruim een decennium in de collectie. “Met die laatste rij ik heel vaak. Alle andere zijn in concoursstaat. Althans in mijn ogen, want dat is relatief.”
“De microbe zit wellicht in mijn genen”, vertelt Baert. “Eerst was ik bezeten van tractoren. Als kind ging ik bij een boer in de buurt. Hij had een oude Fendt ééncilinder, die ik mee mocht besturen. We restaureerden 'm ook samen – al was dat vooral: er met de verfborstel overgaan. Dan kwamen de camions die ik thuis zag. En toen ik een jaar of vijftien was: auto's. Als tiener verslónd ik magazines. De broer van m'n moeder startte op z'n achttiende in Lebbeke een garage met Vespa's en NSU's. Later werd hij Volvo-verdeler. Haar andere broer was er mechanicien. Met hem ging ik mee naar rodeo-events. Op een akker met wrakken een geïmproviseerd parcours afmalen: heerlijk was dat.”
Aan vaders kant was het andere koek. “Mijn grootvader heeft zich uit de armoede gewerkt door het familiale textielbedrijf Wattex op te richten, en hij had mooie auto's. Hij was een fervent Jaguar-rijder, maar hij had ook een Rolls-Royce en een Ferrari. Toen ik nog een kind was, had mijn vader een Porsche, en later ook een Ferrari. Op school speelde jaloersheid wel op: ik was het zoontje van. Maar ik groeide dus wel op tussen iconische merken. En op mijn twintigste had ik het geluk dat ik een eerste oldtimer kon kopen: een Austin-Healey 100/4. Dat was een droom. Bovendien kreeg ik het vertrouwen van mijn vader en mocht als snotneus ook met zijn auto's rijden, en deelnemen aan rally's. Zo zat ik geregeld tussen echte
liefhebbers. Dat vertrouwen heb ik overigens nooit beschaamd. Ik droeg er zorg voor.”
Vooral Porsche en Ferrari stalen zijn hart. “Nadat ik trouwde kocht ik een 993 Carrera 4S. Daarvoor verkocht ik wel de Austin-Healey – een voorwaarde die mijn vrouw stelde: we hadden een lening lopen en zo. Maar niet veel later kwam er een tweede Porsche. Waarna de focus verschoof naar de speciale exemplaren. Ik werkte hard en stopte mijn centen in auto's. Ik wilde alle RS'en.”
b luechip
De lat kwam steeds hoger te liggen. “Vanaf de jaren 50 heb ik van elk decennium wel een auto, maar ik hecht meer belang aan kwaliteit dan aan de omvang van mijn collectie”, zegt Baert. “Nadat we in 2017 het familiebedrijf verkochten, hebben we een tandje bij gestoken. Ik had op dat moment een zestal Porsches. Toen hebben we de stap gezet naar wat men bluechip-investments noemt: zeer waardevolle modellen.”
Zo kwamen de 300 SL Gullwing en de Carrera GT erbij. “En de 993 GT (1996)”, zegt hij. “Ook aan die auto ben ik zeer gehecht. Er staat 16.000 kilometer op de teller. Wie 'm niet kent, vindt het een pooierbak. Maar eigenlijk is het een GT2 in straatversie, en de heilige graal onder de luchtgekoelde Porsches. Er werden 194 exemplaren gebouwd. Het merendeel is minstens deels herspoten. Deze is honderd procent in eerste lak. Hij heeft zelfs de fabriekswax nog. Die eerste lak was een criterium. Voor moderne auto's is dat zeer belangrijk. Ik ben zes of zeven exemplaren gaan bekijken.”
“Maar van nature ben ik ongeduldig”, lacht hij. “Als er iets in mijn hoofd zit, wil ik het. Mijn vrouw wijst me daar ook voldoende op. Maar goed, nobody is perfect.”
“Elk van mijn auto's onderscheidt zich. Ik zoek een bijzonder verhaal, historiek, en een speciale kleurstelling. De Carrera GT is paint to sample. Zo zijn er slechts een veertigtal van de 1270 geproduceerde exemplaren, waarvan drie in dit Midnight Blue Metallic. De Gullwing zie je vaak in zilver, met een zwart of bordeaux interieur. Deze is lichtblauw-metallic –referentie DB353. Motor en versnellingsbak hebben hun originele nummers en hij heeft af fabriek de zeer gezochte Rudge-wielen. Velen vinden dat je ook echte topstukken mag updaten. Daar ben ik niet echt mee akkoord. De 300 SL vind je vaak overgerestaureerd. Deze heeft zijn origineel interieur. Hij is mechanisch nagekeken en herspoten in de oorspronkelijke kleur. Dat is wat anders.”
Kleur is hier duidelijk een thema. De Speedster in Fjord Green is waanzinnig mooi. “Dat is eigenlijk een opgeklede Volkswagen – El Sympatico, zeg maar”, lacht Baert. “Ik hou van z'n betoverend eenvoudige lijnen. Ooit stond ik op het punt een 356 Pre-A te kopen. Maar die reed echt niet goed. Dit exemplaar kocht ik bij de Duitse specialist Ande Votteler. Ik ging ermee rijden in het Zwarte Woud. Hij reed als een kart. En dat is mijn uitgangspunt: in een auto moet je fun hebben. Het is een Amerikaanse restauratie, volledig gedocumenteerd. Deze is wel een beetje geüpdatet – motorisch, maar vooral qua aankleding.”
“Voor mij zijn auto's in de eerste plaats kunst”, zegt Baert. “Het zijn sculpturen. Een achttiende-eeuws gebouw met een oude auto ervoor: dat doet me watertanden. 's Avonds zit ik er hier vaak naar te kijken. Onlangs nog. Ik had een fles wijn opengemaakt, en met het laatste glas ben ik om twee uur 's nachts achter het stuur van de Gullwing gekropen. Dan overvalt me een enorm gevoel van geluk, en van dankbaarheid. Ik besef wat ik heb. En nee, het went niet. Als ik opsta, de trap afkom en de zon op een auto zie schijnen... dat maakt me dolblij.”
“Maar rijden is het zaligste”, voegt hij meteen toe. “Daar dienen ze voor. Ik ben een night rider. Om elf uur 's avonds ga ik wel eens blazen – ze moeten geregeld kunnen ademen. Ook met de F40? Voorál met de F40. Al blijft dat beperkt tot een viertal ritten per jaar. Ik zal er ook niet mee naar Zuid-Frankrijk rijden. Dan lopen de kilometers te fors op. Nu staan er 38.000 op de teller. Dat is al veel voor een F40. De meeste exemplaren op de markt worden aangeboden met 10.000 of hooguit 20.000 kilometers. Maar hoe echt is dat allemaal? Je kan eenvoudig een stekker uittrekken, waarna de stand niet meer oploopt. Dit zijn authentieke kilometers. Bij een Gullwing vraagt niemand naar de kilometerstand. Vanaf de jaren tachtig wordt er wel nog naar gekeken. Nochtans zijn kilometers relatief. Er zijn kwalitatieve auto's die veel gereden hebben. Ikzelf vind dat geen probleem.”
Van de F40 zag hij wel tien exemplaren alvorens hij er een kocht. “In België, Duitsland, Italië,... Die speurtocht vind ik erg leuk. Soms is the chase echt better than the catch. Ik laat me ook altijd goed begeleiden door specialisten. Onder andere door Axel Schuette.”
Het is via die laatste dat hij nu de stap zet om professioneel met auto's bezig te zijn. “Voor het voormalige familiebedrijf werk ik nog steeds met hart en ziel. Met fierheid, ook. Maar het is niet mijn grote passie. Er is geen Leidenschaft. Terwijl auto's... daar leef ik haast voor. Ik denk niet dat er een uur voorbijgaat zonder dat ik aan auto's denk.”
“Ik ken Axel Schuette al tien jaar en heb zelf voorgesteld om iets samen te doen. Hij kwam kijken naar mijn verbouwing en collectie, en stemde in. Ik koop geen auto's maar heb toegang tot zijn stock en mag hem vertegenwoordigen. We werken puur op vertrouwen. Het is een project dat tijd vergt. Ik stel voorop dat ik het eerste jaar slechts enkele auto's verkoop en een netwerk van verzamelaars uitbouw.”
Autoliefde heeft hij te over, maar hij is allerminst de eerste die zich op de markt begeeft, en de omstandigheden zijn niet de beste. De markt boomde tot 2016. Nu dalen veel modellen in waarde. “Als je het met passie doet, maakt dat niet zoveel uit”, klinkt het “En de bluechip-markt blijft vrij stabiel. Ik ben commer-
“
i k besef Wat ik heb e n nee , het W ent niet a ls ik opsta , D e trap afko M en D e zon op een auto zie schijnen ... Dat M aakt M e D olblij ”
cieel ingesteld en heb een stevige ondersteuning. Axel Schuette zit al 35 jaar in de business. Hij begon op z'n negentiende uit het niets, en wat mij betreft behoort hij nu tot de wereldtop. Op de beurs in Essen en op Rétromobile heeft hij altijd een van de mooiste standen. Hij heeft ook contacten bij de veilinghuizen en de constructeurs zelf. Dat laatste is bijvoorbeeld nodig om vervalsingen op te sporen. Als ik één fake auto verkoop, is mijn reputatie eraan. We moeten loepzuiver zijn.”
Dat laatste is een niet onbelangrijk thema in de business. Ook van topwagens zoals de 911 2.7 RS worden uit geldzucht reïncarnaties aangeboden als originelen. “Vaak zijn de body- of chassisnummers gedupliceerd of herslagen”, zegt Baert. “Het probleem is voor wie een echte heeft: zijn auto wordt altijd in vraag gesteld.”
e rf G oe D
Een droomwagen voor zijn eigen collectie heeft hij niet meer. “Die heb ik allemaal kunnen vervullen. Ik zou kunnen zeggen: een Ferrari 250 GTO. Maar die kan ik nooit kopen.” Af en toe verkoopt hij wel een auto. “Als ik weet dat er iets beter komt. Het zijn keuzes. En ik speel ook graag. Soms wil ik van iets anders proeven. Zo wilde ik ooit eens een RUF Porsche 993
Turbo R Limited. Daarvan werden in 2016 zeven stuks gebouwd, met een koetswerk in carbon. Ik was al eens naar RUF getrokken om 'm te testrijden. Kort daarna hoorde ik van een kennis dat de Italiaanse zakenman, coureur en verzamelaar Eugenio Amos er een verkocht. Maar de vraagprijs lag te hoog. Ik schreef naar Amos dat ik interesse had in de Lancia Delta Futurista, een speciale versie die hij heeft gebouwd, en in de RUF. Hij belde me op en ik vloog ernaartoe. Toen ik arriveerde, nam hij me mee in zijn privé-woning. Dat begreep ik niet goed. 'I have my sources', zei hij. Samen gingen we met de RUF rijden. En we kwamen een prijs overeen. Hij had al exportplaten klaarliggen. 'Rij maar naar huis en betaal me volgende week', klonk het. 's Namiddags reed ik in de ijzige koude het Mont Blancmassief over en dan Frankrijk door. Toen ik 's avonds laat vlakbij de Belgische grens moest tanken, werd ik ineens tegengehouden door gele hesjes. Ik was er niet gerust op maar na wat discussie lieten ze me doorrijden. De Lancia heb ik toen niet genomen”, lacht hij. Slechts twee keer verkocht hij een auto met verlies, zoals de Ford GT (2017). “Dat was me eerder enkel met een McLaren overkomen. De Ford had ik impulsief gekocht. Als ik een internetpagina open en mijn tikker gaat in overdrive, loert dat gevaar om de hoek. Om 'm nieuw te kúnnen bestellen, moest je goedkeuring krijgen van Ford. Eerder had ik een GT uit 2005 gehad. En bij mijn ouders hebben we nog
een aftandse Ford-tractor. Maar tevergeefs: ik kreeg geen toegang. Uiteindelijk kocht ik er elders een, en betaalde een premium. Ik heb er 6000 fantastische kilometers mee gereden. Vorige zomer nog in de Zwitserse Alpen. Toch heb ik er na een jaar afscheid van genomen. Ik volg mijn hart, maar streef ook op z'n minst naar waardebehoud. Ik ben bemiddeld, maar niet grenzeloos. En persoonlijk geloof ik niet in die auto.”
“Er zijn iconische auto's zoals de 300 SL en de BMW 507, maar Porsche en Ferrari blijven wat mij betreft de top. Je merkt dat als je reist en kinderen observeert. Op een luchthaven zie je er vijf met een T-shirt of een petje van Porsche, dertig met een van Ferrari. Als ik met de F40 langs een school zou rijden, worden de kinderen zot.”
Het zijn ook Porsche en Ferrari die volgens hem het meest waardevast zijn. “Maar als mensen me vragen of de auto die ze vandaag kopen een goede investering zal blijken, moet ik het antwoord schuldig blijven. Ik heb geen glazen bol. Ik geloof wel dat topstukken en speciale auto's gegeerd zullen blijven. Als we er op een bepaald moment niet meer mee mogen rijden, wordt het zuivere kunst. Zoals schilderijen aan de
muur. Maar ik ben ervan overtuigd dat het niet zo ver komt. Het wordt cultureel erfgoed. En misschien komen er oplossingen voor de uitstoot. Al is het percentage klassiekers op de weg verhoudingsgewijs peanuts. We hebben wel een sterke lobby nodig. De Waalse regeling waarbij het hele grondgebied LEZ zou worden maar je met elke auto die niet aan de Euronorm voldoet nog steeds 3.000 kilometer per jaar mag rijden, vind ik prima.”
Tekst: Bert Voet
Foto: Ollivision Photography
a xel s chuette f ine c ars
WWW . axelschuette . D e filip @ axelschuette D e +32 498 90 64 62
“M aar als M ensen M e vra G en of D e auto D ie ze van Daa G kopen een G oe D e investerin G zal blijken , M oet ik het ant W oor D schul D i G blijven . i k heb G een G lazen bol . i k G eloof W el Dat topstukken en speciale auto ' s G e G eer D zullen blijven .” f ilip b aert
Unicus specialiseert zich in leisure houses van het hoogste niveau. Of je nu op zoek bent naar een carhouse, mancave of gastenverblijf: alles is mogelijk. Hybride houtbouwsystemen in combinatie met unieke architectuur, dat is ons ding. Complete ontzorging staat steeds centraal. Unicus staat in voor het volledige project: van het ontwerp en het bouwen tot de finale afwerking. Werk je liever met een eigen architect? Geen probleem, wij werken met plezier samen. Kleine of grote projecten, wij denken vooral in termen van geslaagde projecten.
Dromen over een eigen design? Get in touch!
info@unicus.be • www.unicus.be • +32 470 18 11 15
A Woodstoxx Company
