De Reddingboot voor de KNRM by TMG Natives

DE REDDINGBOOT JANUARI 2020 • VERSLAG 240

OND

R ACHTERG

ANS NA 25 KNRM‘ER H IGD MET JAAR HEREN RS ZIJN REDDE

p.04

ACHTERAF

BEDANKT

IN BEELD

Zeilreis eindigde in grote ramp

Recordopbrengst tijdens benefietgala

In de ban van de Tetris-challenge

p.22

p.28

p.36

Koninklijke Nederlandse Redding Maatschappij

“Onze zoon leeft voort via deze reddingboot” Het gezin Wijsenbeek had een gezamenlijke passie: zeilen. Maar toen ze terugkwamen van een zeilwedstrijd, gebeurde er iets verschrikkelijks: ze werden aangereden en dit ongeluk werd hun tienerzoon Nikolaas fataal… “Het was het begin van een inktzwarte periode”, vertelt vader André. Het water bood het getroffen gezin troost. “We waren al heel lang donateur van de KNRM. En het leek ons een prachtig idee om een stap verder te gaan en een reddingboot te schenken.”

Die boot, de Nikolaas Wijsenbeek, kwam er in 2009. “De schenking was in de eerste plaats bedoeld als In Memoriam, maar het heeft ons ook veel positivisme gebracht”, aldus moeder Hetty. “Onze zoon leeft voort via deze reddingboot.” André en Hetty zijn ‘gewone’ mensen die buitengewone dingen doen voor de KNRM. Hun verhaal staat in het boek “Wie goed doet…”. Een eerbetoon aan mensen die ons werk op een bijzondere manier steunen.

Koninklijke Nederlandse Redding Maatschappij

Meer weten over schenken en nalaten?

Bestel vandaag nog GRATIS het inspirerende verhalenboek via www.knrm.nl/boek of telefonisch via het nummer 0255 54 84 54.

Behoefte aan een persoonlijk gesprek over schenken en nalaten? Discreet omgaan met alles wat dierbaar is. Daar draait het om bij onze specialisten Cora Bartels en Cees Prins. Zij kunnen u persoonlijk en geheel vrijblijvend informeren.

INHOUD

Ina Adema (51) is burgemeester van Lelystad en voorzitter KNRMstation Lelystad.

04 Achtergrond KNRM‘er Hans ontmoet redders na 25 jaar

fotografie Fotostudio Wierd

‘KNRM is een manier van leven’

Achter de schermen Een week uit het dagboek van Peter Reimert

Logboek Grootse zoekactie naar bemanning UK165

Op bezoek bij... Een dagje meelopen bij reddingstation Hansweert

Achteraf Zeilreis van echtpaar Bosman eindigt in ramp

Interview Renée la Brijn houdt van de KNRM

Veelgestelde vragen Hoeveel uren werk verzetten onze vrijwilligers?

Colofon De Reddingboot verslag 240 jaargang 111 nummer 1 Uitgever KNRM, IJmuiden Adres KNRM Postbus 434, 1970 AK IJmuiden Haringkade 2, 1976 CP IJmuiden 0255 54 84 54 info@knrm.nl www.knrm.nl Voor donaties IBAN: NL40 INGB 0000026363 Kamer van Koophandel Inschrijfnummer 41199789

De Reddingboot verschijnt drie keer per jaar: in januari, april en oktober, en wordt toegezonden aan alle donateurs van de KNRM. Overname van artikelen uit De Reddingboot is toegestaan, mits met bronvermelding. Concept en vormgeving Wayne Parker Kent, Amsterdam Vormgeving Marije Groot Coördinatie Isabel Michelotti Aan dit nummer werkten mee Kees Brinkman (KNRM), Janneke Stokroos (KNRM), Edward Zwitser (KNRM), Darinka Boulonois (KNRM), Joy Storimans. Druk Weiss-Druck, Monschau

Beschermvrouwe: H.K.H. Prinses Beatrix der Nederlanden

‘D

e KNRM is een begrip. Doordat ik ook burgemeester ben, maak ik van dichtbij mee wat een mooie aanvulling de KNRM is op de inzet binnen de veiligheidsregio. Er is een goede samenwerking tussen alle partners in de regio, dus ook met de KNRM. Het feit dat ons station gemiddeld zo’n vijftig keer per jaar voor een inzet moet uitvaren, geeft aan hoe noodzakelijk een reddingstation in Lelystad is. Het gaat om heel verschillende incidenten, van kleine mechanische pechgevallen tot ernstige zaken. De KNRM kan die allemaal aan, dat is van grote waarde. Ik vind het ook heel bijzonder dat er een groep mensen is die zich voor het redden van mensen wil inzetten. Het is een manier van leven, zeker voor de varende bemanning. Ik heb enorm veel respect voor de vrijwilligers. Hun inzet is zó belangrijk. Als die inzet er niet is, dan zou je voor het redden van mensen op het water een heel andere vorm moeten kiezen. Je ziet dat er bij varend Nederland veel waardering is voor de KNRM. En laten we ook de helpers aan de wal niet vergeten. Hun rol is meer op de achtergrond, maar van heel grote waarde. Ze zijn onmisbaar, zonder hen zouden stations niet zo kunnen functioneren als ze doen. Mijn voorzitterschap heeft twee kanten. Het is goed om inzicht te hebben in het werk van de KNRM. Dat stelt mij in staat een goede verbinding te leggen tussen de SAMIJ (Samenwerkingsregeling Incidentbestrijding IJsselmeergebied, red), de veiligheidsregio en de KNRM. Het helpt dat ik bij allemaal betrokken ben. Lastig kan het worden als je als burgemeester moet optreden en dat het niet correspondeert met de belangen van de KNRM. In dat geval ben ik toch primair burgemeester. Zo’n tegenstelling kan bijvoorbeeld ontstaan als het gaat om vergunningverlening. Met zo’n situatie hebben we op ons station te maken gehad. Ik ben blij dat ons team daar volwassen mee om is gegaan.’’

verslag 240 DE REDDINGBOOT

ACHTERGROND

DE REDDINGBOOT verslag 240

ACHTERGROND

Na 25 jaar ontmoet KNRM’er Hans de redders van zijn leven

‘IK DACHT: REDDINGSVEST AF, DAN IS HET MAAR SNEL OVER’ Als Hans Westenberg op de avond van 1 januari 1995 wordt opgeroepen voor een schip in nood, kan hij nog niet vermoeden in welke helse omstandigheden hij terecht zal komen. De redder van de KNRM moet uiteindelijk zelf worden gered. Zijn leven dankt hij aan een 22-jarige helikopterpilote van de Koninklijke Marine en haar crew. 25 jaar later ontmoeten zij elkaar weer. tekst Tjerk de Vries | fotografie Matty van Wijnbergen

verslag 240 DE REDDINGBOOT

ACHTERGROND

et is een gezellige drukte vandaag in de Traditiekamer op vliegveld De Kooy in Den Helder waar de crew van de Lynx-heli 283 van 1995, onder leiding van Denise Eikelenboom, verhalen uit het verleden opdiept. Tussen hen in staan Hans Westenberg en zijn vrouw Greetje. Dat Greetje haar man deze frisse winterdag nog ziet lachen, heeft ze te danken aan diezelfde crew. Ze buigen zich met z’n allen over De Telegraaf van 2 januari 1995. Het was het belangrijkste nieuws van die dag: ‘Zeelieden in storm gered door heli’s’. Het was die eerste, ijskoude, dag van 1995 op z’n zachtst gezegd onstuimig weer. De hele dag vloog de marine met heli’s heen en weer om de bemanning van schepen in nood te redden. Ook de KNRM was er druk mee. Hans Westenberg is die avond een van de bemanningsleden van de reddingboot Gebroeders Luden die op weg is naar een Turks schip dat al uren flink in de problemen zit. ‘‘Het was noodweer’’, vertelt Hans. ‘‘Sneeuw, hagel en harde storm. De golven waren soms wel tien meter hoog. Voor de kust van Schiermonnikoog werd ik door zo’n golf meegesleurd en sloeg ik overboord. Ik kwam meters onder water terecht. Toen ik bovenkwam, zag ik nog net een klein stukje boot achter de golven verdwijnen. De bemanning kon mij niet meer zien, het was pikkedonker. Het water was 7 graden. Echt steenkoud, ook al heb je een overlevingspak aan. In eerste instantie raakte ik in paniek en dacht ik erover om mijn reddingsvest af te doen. Dan is het maar snel gebeurd, dacht ik.” Maar Hans kalmeert iets en besluit te vechten voor zijn leven. ‘‘Het lampje, besefte ik. Het lampje moet aan. Wij hebben allemaal een flitslampje bij ons waardoor er een kans is dat je in het donker toch nog wordt opgemerkt. Een ding van een tientje misschien, maar het kan wel je leven redden.” Hans besluit dus snel het lampje aan te zetten, maar dan volgt een enorme domper. Het blijft donker. Het lampje, de enige kans nog om wellicht gered te worden, doet het niet. ‘‘Daar lag ik dan, drijvend op enorme golven met alleen de sterren die ik kon zien. Het reddingsvest drukte tegen m’n kin en moest ik steeds naar beneden trekken. Tegelijk probeerde ik met één hand dat lichtje te maken. Dat ging natuurlijk moeilijk, op die woeste golven.” Maar wonder boven wonder slaagt Hans erin het lampje te laten flikkeren. Dan begint het lange wachten. Later zal blijken dat hij in totaal tweeënhalf uur in het ijskoude water en in het donker heeft rondgedobberd. Barre zoektocht Onderwijl is op de marinebasis bij het Search and Rescueteam van de jonge Denise Eikelenboom voor de zoveelste keer die dag de pieper afgegaan. ‘‘Er was een man overboord”, vertelt Denise. ‘‘Dat betekent slecht nieuws in dat weer, met die kou. Toen wisten we nog niet dat het een KNRM’er was met een reddingspak aan. Ik ging er dus van uit dat we op zoek gingen naar een levenloos lichaam.” De Lynx 283 heeft de grootste moeite om de storm en sneeuwbuien te trotseren. Denise, 22 jaar en de enige vrouwelijke helipilote op dat moment, is echter onvermoeibaar en zet door. Samen met marine-arts John Vriend, tweede piloot Sjoerd Boleij, boordwerktuigbouwkundige Richard Bakker en heliredder Gert Huttema trotseert zij het natuurgeweld. ‘‘Ik weet niet of ik het nu weer zou durven”, zegt Denise eerlijk. ‘‘Maar toen was er geen twijfel. We moesten er gewoon heen.” Wie van de crew het als eerste ziet, weet Denise niet meer, maar ineens ontwaren ze in het donker beneden, tussen de lichtjes van boeien, een afwijkend lampje. Ze vliegen eroverheen en zien dan een man zwaaien. ‘‘We zagen hem leven”, zegt Denise.‘‘Dan schiet je vol adrenaline en is er nog maar één ding waar je aan denkt: hij moet eruit!” Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Denise moet eerst in de harde storm de positie zien te markeren. Daarvoor moet de heli nog een eindje doorvliegen. Zo’n

DE REDDINGBOOT verslag 240

ACHTERGROND

De toenmalige crew Sjoerd Boleij, John Vriend, Gert Huttema, Denise Eikelenboom en Richard Bakker, met Hans Westenberg nu en (rechts) 25 jaar geleden bij onderscheiding van de crew met de bronzen draagmedaille van de KNRM.

Bekijk de video van de ontmoeting en de uitgebreide verhalen op knrm.nl/hans verslag 240 DE REDDINGBOOT

ACHTERGROND

DE REDDINGBOOT verslag 240

ACHTERGROND twee mijl, schat Denise. Hans ziet zijn reddingstoestel daardoor uit zijn blikveld verdwijnen. ‘‘Dat was het, dacht ik, ze hebben me niet gezien. Dat was natuurlijk vreselijk. Maar gelukkig keerden ze terug en bleven ze dit keer wel in de buurt cirkelen. Daardoor wist ik dat ze me wél hadden gezien.” Door merg en been Denise moet dan beslissen of het verantwoord is om heliredder Gert, ook nog een twintiger, in dit noodweer aan een kabel naar beneden te laten afdalen. ‘‘Normaal twijfel ik daar niet aan, maar nu vroeg ik het aan Gert.” Gert gaat. ‘‘Op die leeftijd denk je niet zoveel na en ga je gewoon”, zegt hij nu. ‘‘Ik ging altijd.” De heliredder daalt af, maar zwaait door de wind heen en weer en belandt uiteindelijk een paar keer onder water. Als hij Hans na een tijdje toch vastheeft, kan er worden begonnen met het omhoogtakelen van het duo. Dat gaat niet goed. ‘‘De kabel kwam om de arm van Hans heen gedraaid te zitten”, zegt Gert. ‘‘Daardoor kwam hij boven mij te hangen en zijn we in feite met z’n tweeën aan de arm van Hans hangend naar boven getakeld.” Daar komt de arm van Hans vast te zitten in de lier. Met een luide knap begeven de botten van de arm het. In de helikopter horen ze een ijzingwekkende schreeuw van pijn. Maar Hans is gered! ‘‘Dat geluid ging door merg en been”, zegt Denise. ‘‘Maar aan de andere kant was het ook zo fijn. Hij leefde!” ‘‘Hans’ temperatuur was gedaald tot 32 graden”, weet arts John nog als de dag van gisteren. ‘‘Normaal gesproken ben je er dan echt slecht aan toe. Maar ik heb nog nooit iemand zo vrolijk horen kletsen als Hans”, lacht hij. ‘‘Die was zo blij dat-ie bij ons binnen lag.” In het ziekenhuis van Leeuwarden knapt Hans, die niets meer weet van zijn tocht in de heli, al snel aanzienlijk op en kan hij zijn Greetje in de armen sluiten. ‘‘Ik ben jullie zo dankbaar”, kan hij daardoor een kwarteeuw later tegen Denise zeggen. Na 25 jaar zijn de emoties nog altijd voelen zichtbaar. ‘‘Achteraf ben ik blij dat jullie zo jong waren. Daardoor durf je toch wat meer. Jij bent nu pas net zo oud als ik toen was. Het was een ware heldendaad.” Denise heeft dat nooit zo gezien. ‘‘We deden wat we moesten doen. Toevallig was het ons team dat dienst had. Anders had een ander team het gedaan. Ja oké, we waren erg jong. Dat vind ik ook een compliment aan de marine. Dat die ons dit toevertrouwde. En ik ben nog altijd blij dat mijn crew mij als jonge pilote vertrouwde. Het was echt teamwork, we waren heel goed op elkaar ingespeeld.” Hoe verder Hans bleef in eerste instantie gewoon varen voor de KNRM. ‘‘Drie jaar. Drie jaar ben ik doorgegaan en had ik nergens last van. En ineens gebeurde het. Ik hoorde de pieper gaan, maar mijn vrouw zei dat die helemaal niet was afgegaan. Ik sliep slecht, had nare dromen en werd midden in de nacht zomaar wakker. Ik ben ermee gestopt, met dat varen. Op advies van een psycholoog. Het was genoeg geweest.” Denise heeft Public Air Services opgericht, een bedrijf dat is gespecialiseerd in luchtdienstverlening. Ze vindt het geweldig om iedereen deze dag weer te zien. ‘‘Ik merk dat dit verhaal bij de KNRM nog steeds leeft en bij mij ook. Ja, we hebben een leven gered. Maar daar was ik voor opgeleid en ik zat die dag vol adrenaline. We gingen gewoon door, beseften het niet zo. Maar nu, nu ik Hans en Greetje zie. Hoe blij zij zijn en hoe dankbaar nog altijd. Ja, dat raakt me.”

Naar aanleiding van de redding destijds werden alle reddingsvesten bij de KNRM voorzien van kruisbanden en worden de lampjes, die levensreddend kunnen zijn, jaarlijks gecontroleerd.

Twee Duitse redders verdronken 1 januari 1995 eindigde na de miraculeuze redding van Hans alsnog in een drama, toen twee collega-redders van het Duitse reddingstation Borkum overboord sloegen en verdronken na de zoekactie naar Hans. Ondanks een grootscheepse zoekactie met Nederlandse en Duitse reddingboten en helikopters werden Bernhard Gruben en Theo Fischer niet gevonden. Wij gedenken ze met diep respect. verslag 240 DE REDDINGBOOT

JOURNAAL

Werving van lifeguards Voor de leukste zomerbaan van de Waddeneilanden zoekt de KNRM elk jaar de beste lifeguards voor strandbewaking. Daarom organiseert de KNRM dit voorjaar twee selectiedagen voor jonge en fitte sportievelingen. De selectiedagen zijn op 23 februari in Heerenveen en op 15 maart in Amsterdam. We testen door middel van een zwemen hardlooptest, teambuildingsopdrachten en een persoonlijk gesprek. Zorg er dus voor dat je goed voorbereid verschijnt, want om 400 meter binnen 8 minuten te kunnen zwemmen, moet je echt wel even trainen. Heb je ons op de selectiedag overtuigd? Dan gaan we je opleiden tot KNRM Lifeguard door een 6-daagse opleiding op Vlieland en een 2-daagse reddingwaterscooter-opleiding. Hierna ben jij klaar om toezicht te houden op een van onze stranden. Meer info: knrm.nl/selectiedag

Herdenken Op 24 november werd op de algemene begraafplaats in Noordwijk herdacht dat 100 jaar geleden drie redders verdronken tijdens een redding. Jan Cramer, Leendert Hellenberg en Hendrik Vink kwamen om toen de roeireddingboot kapseisde naast de gestrande logger KW 47. De opvarenden van de logger werden bij een tweede reddingspoging gered. Alleen matroos Amerik Hellenberg â&#x20AC;&#x201C; een neef van de verdronken Leendert â&#x20AC;&#x201C; stierf door de ontberingen tijdens de nacht. De stranding werd pas uren later bij daglicht ontdekt. De drie redders werden begraven in een eregraf. Lees meer op knrm.nl/noordwijk 10

DE REDDINGBOOT verslag 240

195 jaar KNRM We stonden 11 november stil bij onze 195e verjaardag. Alle vrijwilligers sneden een jubileumtaart aan. Het meest bijzondere was wel de monstertocht van Sjoerd Robert Figdor en Robbert-Jan Meinardi, die binnen 24 uur alle reddingstations bezochten, met uitzondering van de Waddeneilanden. Om 00.01 uur startten ze bij KNRM Cadzand om tegen het einde van de dag om 23.30 uur te eindigen bij KNRM Eemshaven. Volgens een strak gepland routeplan, reden ze bijna 1200 km. Ze werden op alle stations welkom geheten door de

vrijwilligers die ze binnenlieten waarna de mannen slingers ophingen, lucht in de ballonnen bliezen en een symbolisch cadeau achterlieten. Intussen belden ze

hun relaties op om fondsen te werven voor de KNRM. Bekijk het filmpje op YouTube

JOURNAAL

Trouwe donateurs: elk jaar feest! Kameraadschap bindt de redders Beurzen voor bootliefhebbers Wie denkt dat de winter een rustige periode is voor watersportend Nederland heeft het mis. In de eerste maanden van het jaar kunt u de KNRM op ten minste twee grote beurzen tegenkomen. Boot Holland in Leeuwarden vormt van oudsher de aftrap van het watersportseizoen. Van 7 tot en met 11 februari vindt u ons in Leeuwarden op deze gezellige en inspirerende beurs waar u weer de nodige wereldprimeurs zult tegenkomen. Ook de droge HISWA, van 11 tot en met 15 maart in de RAI in Amsterdam, is ieder jaar weer een evenement van formaat. Het ruime aanbod aan boten doet de watersportliefhebber watertanden. De KNRM zorgt er samen met de andere exposanten voor dat er genoeg te horen, te zien en te beleven is. Tevens is dit het uitgelezen moment om uw jaarwimpel 2020 aan te schaffen!

Geef De Reddingboot door. Leg ‘m in de wachtkamer van de dokter, doe ‘m in de bus bij de buren, slinger het blad op tafel in de (sport)kantine. Want De Reddingboot is te leuk voor de papierbak!

De KNRM is voor haar voortbestaan volledig afhankelijk van donateurs, giftgevers, sponsoren en erflaters en niet van de overheid. Vrijwillige redders, vrijwillige bijdragen van donateurs en kosteloze hulpverlening zijn sinds 1824 het fundament onder de KNRM. Deze zuivere vorm van vrijwilligerswerk past bij het karakter van hulp verlenen, redden op zee en het kameraadschap dat redders bindt.

Gelukkig weet de KNRM nog steeds voldoende vrijwilligers aan zich te binden. De KNRM heeft daarnaast een trouwe achterban. Bijna 100.000 betrokken donateurs, die ondanks dat grote goede doelen snel de steun van trouwe donateurs verliezen, zien zichzelf niet als donateur, maar als verlengstuk van de redders op het water: Redder aan de wal. Zij geven veelal aan de KNRM vanwege het vrijwillige karakter van het werk. Op zaterdag 9 november, twee dagen voor de 195e verjaardag van de KNRM, eerden de vrijwilligers van de KNRM de mensen die met hun vrijwillige bijdragen al vijftig of zestig jaar het reddingwerk financieel mogelijk maken. Deze ‘Redders aan de wal’ werden in 1959 of 1969 donateur van de KNRM en zijn dat altijd gebleven. Het hoogtepunt van het bezoek is de vaartocht met de reddingboot. Ondanks de hoge leeftijd

en soms broze gezondheid van vele trouwe donateurs, kiest bijna iedereen ervoor om mee te gaan. Het is een feest om na terugkomst de glunderende gezichten en grijze natte koppen te zien! Tijdens de bezoeken komen de gesprekken op gang en blijkt iedereen een persoonlijke reden te hebben om zijn verbondenheid met water te bezegelen met een donateurschap van de KNRM. Velen hebben gevaren op de koopvaardij of bij de marine, maar ook het bezit van een plezierjacht, een indrukwekkende redding in de omgeving of een varend familielid emand i k a a M kunnen de reden ur of zijn geweest om het donateedder zeewaardige goede Jonge R doel te steunen.

ED EEN GOMEN E VOORN

verslag 240 DE REDDINGBOOT

ACHTER DE SCHERMEN

Uit het dagboek van... Peter Reimert Medewerker operationele dienst bij de KNRM Peter Reimert (33) was enkele jaren lifeguard op Vlieland voordat hij begin 2013 koos voor een functie op het KNRM-kantoor in IJmuiden. Een combifunctie. Voor 50 procent van zijn tijd maakt hij deel uit van de afdeling lifeguards en organiseert hij de strandbewaking op de Waddeneilanden en voor de andere helft houdt hij zich bezig met opleidingen, trainingen en oefeningen.

“ WE ZIJN BEZIG MET HET UITROLLEN VAN EEN NIEUWE DIGITALE LEEROMGEVING VOOR ONZE REDDERS EN LIFEGUARDS: KNRM KOMPAS

Maandag Samen met mijn collega Enno organiseer ik vandaag twee selectiedagen voor de werving van nieuwe lifeguards. Volgend jaar vinden de selectiedagen plaats op 23 februari in Heerenveen en op 15 maart in Amsterdam. De selectieprocedure bestaat uit een gesprek, een zwemen hardlooptest en een groepsopdracht. We rijden naar Rotterdam waar het bedrijf Fynder zit. Dit bedrijf voert de groepsopdracht voor ons uit. Samen reviewen wij de bestaande opdrachten en kijken we of het nodig is om scenario’s aan te passen. Dinsdag We zijn bezig met het uitrollen van een nieuwe digitale leeromgeving voor onze redders en lifeguards: KNRM Kompas. Vandaag werk ik thuis in Spaarndam, zodat ik mij daar vol op kan focussen. Ik plan onder andere een fotoshoot rondom het thema ‘ankeren’ in. Verder test ik de nieuw opgeleverde techniek van de site en bereid ik de presentatie voor die ik volgende week op een van de reddingstations geef om de leeromgeving bij de vrijwilligers te introduceren. Woensdag Ik heb tegenwind, dus doe er helaas iets langer over om op de fiets naar kantoor te komen. Om 10.00 uur is het tijd voor de maandelijkse operationele dienstvergadering. Dan nemen wij de stand van zaken door met onze vier operationeel inspecteurs. Zij geven leiding aan een van de vier regio’s waaronder de 45 KNRM-stations verdeeld zijn. Ik hoor zo precies wat er speelt. Na de lunch stort ik me op het ontwikkelen van een methodiek voor scenariotrainingen

DE REDDINGBOOT verslag 240

voor lifeguards. Hiermee trainen zij zichzelf wanneer zij in de zomer zonder toezicht op de eilanden verblijven. Donderdag Met onze online marketeer kijk ik naar het aantal inschrijvingen dat is binnengekomen naar aanleiding van onze socialmediacampagnes. Jaarlijks zijn tachtig lifeguards nodig om de stranden veilig te houden. Ieder jaar zoeken we zo’n dertig nieuwe kandidaten. We hebben ongeveer tachtig aanmeldingen. Een goede opbrengst! ’s Middags ga ik eropuit. Ik rijd naar een brancheoverleg met de Nationale Raad Zwemveiligheid in Ede. Hier presenteert het Mulier Instituut een aantal onderzoeken omtrent strandveiligheid waarvoor wij input hebben gegeven. Vrijdag De brandweer heeft ons uitgenodigd om mee te denken over het vakbekwaam houden van vrijwilligers tijdens een landelijke bijeenkomst. Omdat onze organisaties op bepaalde vlakken erg op elkaar lijken, leren we veel van elkaar. Vandaag ga ik op tijd naar huis, want morgen volgt weer een lange dag. Zaterdag Ik ben aan de beurt om begeleider te zijn bij een HUETtraining (helicopter, underwater, escape training) bij STC-KNRM in Rotterdam. Ik ben hier voor de mentale ondersteuning. Zodra een jongen in paniek raakt wanneer hij in een nagemaakte helikopter onder water door een klein raampje moet ontsnappen, ben ik erbij. Na een lange dag plof ik ’s avonds op de bank. Het was een volle week.

1D4ENDE

RED GVEST N REDDIS EN WESTKAPE6LLE

LOGBOEK

JE JAN ND W NEELT TEMBER_WI 3 SEP

16 GROOTSCHEEPSE ZOEKACTIE

28 NOVEMBER 2019, DEN HELDER, TEXEL DE COCKSDORP, TEXEL DE KOOG, CALLANTSOOG

17 MET EIGEN OGEN

DIVERSE STATIONS_9 NOVEMBER_WIND DIV

19 VISSER OVERBOORD

LAUWERSOOG EN SCHIERMONNIKOOG_1 OKTOBER_WIND NO4

20 JACHT AAN STUKKEN

AMELAND BALLUM EN NES_16 SEPTEMBER_WIND NW5 verslag 240 DE REDDINGBOOT

LOGBOEK

Verrast door de hoge golven

HET REDDENDE REDDINGSVEST NEELTJE JANS EN WESTKAPELLE_3 SEPTEMBER_WIND W6

De opvarenden van een jachtje dat omslaat hadden gelukkig gedaan wat iedereen die op en aan het water actief is, altijd zou moeten doen: een reddingsvest aantrekken. Want zonder die reddingsvesten had het veel slechter kunnen aflopen.

ond 10.30 uur alarmeert de Kustwacht de stations Neeltje Jans en Westkapelle voor een zinkend jacht in de Oosterschelde met zes personen aan boord. De reddingboten varen uit en beginnen zoekslagen te maken, omdat de positie van het jacht onduidelijk is. Ter hoogte van boei Roompot 8 zien de vrijwilligers van reddingboot Koos van Messel iets drijven. Het blijkt het gezochte bootje te zijn, dat ondersteboven ligt. Erbovenop zit een persoon zonder zwemvest. Hij houdt een andere persoon vast die in het water ligt en wel een reddingsvest draagt. Op ongeveer 200 meter afstand liggen nog vier personen in het water. Ook zij dragen reddingsvesten. De opstappers proberen eerst enkele keren om met een hieuwlijn een van deze vier drenkelingen uit het water te halen, maar vanwege de sterke stroming en de golfhoogte blijkt dit erg lastig. Daarom gaat een van de opstappers het water in om de slachtoffers te assisteren. Via de drenkelingenklep worden ze alle vier aan boord van de reddingboot gehaald. Een van hen heeft veel water binnengekregen en heeft direct hulp nodig. Reddingboot Koos van Messel zet koers naar het omgeslagen jachtje. Door de golven is het onmogelijk om veilig langszij te manoeuvreren. Daarom besluit schipper Eric van der Linde om weer een bemanningslid over te laten zwemmen, met een extra reddingsvest

DE REDDINGBOOT verslag 240

voor het ene slachtoffer dat er geen draagt. Ook hij wordt via de drenkelingenklep aan boord gehaald, evenals de zesde drenkeling. Tussen het moment van uitvaren en het moment dat alle slachtoffers veilig aan boord zijn, zit maar 15 minuten. De slachtoffers zijn allemaal bij kennis en aanspreekbaar, al heeft de man die water heeft binnengekregen ook ernstige onderkoelingsverschijnselen. Daarom zijn er ambulances gealarmeerd, die al klaarstaan als reddingboot Koos van Messel terug in de haven is. In het boothuis kunnen de slachtoffers onder de warme douche en krijgen ze dekens en kleding. De ernstig onderkoelde drenkeling wordt naar het ziekenhuis gebracht. Reddingboot Uly heeft, intussen in samenwerking met het schip Frans Naerebout van de Kustwacht het jachtje geborgen. De eigenaar van het bootje verklaarde later dat hij werd verrast door de hoge golven. Toen hij constateerde dat de weersomstandigheden te slecht waren om verder te varen, besloot hij om terug te keren. Daarbij kreeg hij de golven in de kont van de boot, raakte de controle kwijt en kwam dwars op een golftop te liggen, waarna hij omsloeg. De reddingsvesten hebben de zes opvarenden vermoedelijk het leven gered, zegt Van der Linde: â&#x20AC;&#x153;Ze dreven verspreid in het water. Er waren kruiszeetjes, de golven kwamen van alle kanten. Zonder zwemvest kost het je dan veel moeite om boven te blijven.â&#x20AC;?

fotografie Jan de Koning

LOGBOEK

CAMPAGNE VOOR REDDINGSVESTEN Elk jaar verdrinken er meer dan 100 mensen in Nederland. Veel verdrinkingen hadden voorkomen kunnen worden door het dragen van een goed werkend reddingsvest. Onderzoek heeft aangetoond dat een reddingsvest de overlevingskansen in onze koude wateren verviervoudigt. Toch draagt maar 70 procent van de watersporters onder alle omstandigheden een reddingsvest. “Als je een reddingsvest draagt en je je kans op overleven daarmee groter maakt, wordt de poging om jou te redden effectiever”, zegt Olaf Tompot, coördinator Preventie bij de KNRM. “Maar denk ook eens aan de impact die het heeft op de bemanning van de reddingboot als jij een reddingsvest draagt. Doordat jouw kans op verdrinking afneemt, kunnen zij een leven redden, in plaats van dat ze een overledene uit het water moeten halen.” Om het belang van het dragen van een reddingsvest te benadrukken, voert de KNRM in het voorjaar van 2020 weer campagne, vlak voor het watersportseizoen begint. Tompot: “Uiteraard zijn de watersporters een belangrijke doelgroep van de campagne. De waterbouwers minder, want die doen het al heel goed. En we zijn heel blij dat de visserijsector ook meewerkt aan de campagne, want aan boord van vissersschepen wordt het reddingsvest nog onvoldoende gedragen.”

Olaf Tompot verslag 240 DE REDDINGBOOT

LOGBOEK

Samen met de reddingseenheden zochten ook collega-vissers mee naar de twee opvarenden van de gezonken kotter. Zij aan zij zochten de kotters het hele gebied af. fotografie Arnold Boon

GROOTSCHEEPSE ZOEKACTIE NAAR BEMANNING UK165 28 NOVEMBER 2019, DEN HELDER, TEXEL DE COCKSDORP, TEXEL DE KOOG, CALLANTSOOG Een automatische alarmering door een EPIRB (emergency Ppositionindicating radio beacon) van de Urker kotter Lummetje, zette donderdagmorgen rond 05.45 uur een grootscheepse reddingactie in gang. De alarmering kwam binnen bij het Kustwachtcentrum in Den Helder, waarop direct reddingboten van KNRM Den Helder en Texel werden gealarmeerd. Ook een Kustwachthelikopter, vaartuig en de mijnenjager Zr. Ms. Makkum van de Koninklijke Marine werden ingeschakeld. De laatst bekende positie van de viskotter lag een paar mijl west van de Noorderhaaks. Samen met de reddingeenheden

DE REDDINGBOOT verslag 240

zochten ook collega-vissers mee naar de twee opvarenden van de gezonken kotter. Zij aan zij zochten de kotters het hele gebied af. Vermoedelijk is de 20 meter lange kotter onverwachts gekapseisd, waardoor de vissers geen tijd hebben gehad zelf alarm te slaan of zich in veiligheid te brengen. De Zr. Ms Makkum lokaliseerde later in de ochtend het vermoedelijke wrak van de kotter. Door de hoge zeegang was een duikoperatie niet mogelijk. De zoekactie bleef daarom doorgaan. De reddingboot Beursplein 5 viel in de ruwe zee noordwest van De Koog in een diep golfdal, waarbij twee van de bemanningsleden gewond raakten. De reddingboot is daarom teruggekeerd om de gewonden aan wal te brengen. Daarna nam de boot verder deel aan de actie. De reddingboot Joke Dijkstra bracht na enkele uren het aangetroffen

reddingvlot, de EPIRB en andere scheepsonderdelen aan de wal. De zoekactie is de hele middag voortgezet in de hoop de twee opvarenden van de kotter te vinden. Op de stranden reden de KHVâ&#x20AC;&#x2122;s van de KNRM om de vloedlijn te inspecteren. Naarmate de tijd verstreek, daalden de overlevingskansen. Aan het einde van de dag werd de zoekactie door duisternis gestaakt. Door de wind, golven en stroming konden de eerste duiken naar het gelokaliseerde wrak pas zaterdag plaatsvinden. Toen werd door marineduikers het wrak verkend. Zondag werd het stuurhuis onderzocht en werden de beide mannen gevonden en geborgen. De politie, marine en Kustwacht werkten hierbij nauw samen. Onze gedachten gaan uit naar de nabestaanden van de slachtoffers en de Urker gemeenschap.

LOGBOEK MET EIGEN OGEN DIVERSE STATIONS_9 NOVEMBER_ WIND DIV In zekere zin is de timing perfect. Precies op de dag dat de trouwste donateurs de reddingstations bezoeken, moet de KNRM diverse keren in actie komen. Zo maken deze donateurs van dichtbij mee welk belangrijk en soms zelfs levensreddend werk er wordt verricht dankzij hun financiële steun. Zo moet station Dordrecht tijdens de feestelijkheden voor de donateurs uitrukken voor een jachtje met rookontwikkeling. Een passerende kanoër had dit gezien en de meldkamer gebeld. Een houtkacheltje blijkt de boosdoener. Gelukkig is er niemand aan boord. Station Neeltje Jans moet eropuit voor een duiker in problemen, maar die wordt gelukkig in goede gezondheid aangetroffen. Eerder die dag waren de redders van Neeltje Jans al in actie gekomen voor een motorjacht met twee mensen en zes katten aan boord, dat door de aanlandige wind niet meer weg kon komen van de dijk in de buitenhaven. Een van de opstappers is via de dijk naar het jacht gelopen om de opvarenden te

“ HET WAS STIKDONKER. ER WAS GEEN MAAN, GEEN STERREN. DE KOTTER HEEFT MOOIE DEKVERLICHTING. DAT MAAKTE ONS WERK WEL MAKKELIJKER - Plaatsvervangend schipper Jordy van Loon -

De meest actuele informatie over reddingen vindt u op twitter@knrm

assisteren, en de reddingboot heeft het bootje vrij getrokken. In Wijk aan Zee vertellen vrijwilligers net aan de donateurs dat je nooit weet wanneer de piepers afgaan, als die ook echt afgaan voor een surfer in de problemen. Als de redders op het strand aankomen, blijkt de buddy van de surfer al gestart te zijn met reanimeren. De KNRM’ers nemen het van hem over, terwijl andere opstappers met de truck de AED en het ambulancepersoneel ophalen. Ook de reddingbrigade, de brandweer en de traumaheli komen in actie. De surfer wordt naar het ziekenhuis gebracht, waar hij helaas enkele dagen later zal overlijden. Later op de dag, als de meeste trouwe donateurs alweer naar huis

zijn, moeten enkele reddingstations in actie komen. Zo vaart station Marken aan het begin van de middag uit voor een jacht dat water maakt. Als de KNRM ter plaatse komt, liggen er drie personen in het water. Gelukkig dragen ze allemaal een reddingsvest. Ze worden snel uit het water gehaald en overgedragen aan de ambulancedienst. De mensen hebben het vooral koud en zijn geschrokken, maar maken het naar omstandigheden wel. Tot slot wordt station Urk aan het einde van de middag gealarmeerd voor een medevac (medische evacuatie) van twee onderkoelde jongens vanaf de Schokkersplaat in het Ketelmeer. Hun bootje was omgeslagen, maar gelukkig werden ze opgemerkt door voorbijkomende kanoërs. Die hebben ze naar het eiland gebracht, met hun eigen isolatiedekens ingepakt en alarm geslagen. De vrijwilligers van de KNRM brengen de jongens naar de Schokkerhaven, waar een ambulance klaarstaat. Onder de douche van de jachthaven komen ze weer op temperatuur.

GEEN OPGEVER DEN HELDER_7 OKTOBER_ De bemanning van WIND OZ KNRM Urk neemt In het holst van de nacht gaan bij de slachtoffers over de vrijwilligers in Den Helder de piepers af. Ten noorden van het van de kanoërs eilandje de Razende Bol is een die de jongens zeiljacht in aanvaring gekomen met aantroffen. een viskotter. Daarbij is de mast van het jacht gebroken. Onderweg fotografie Els Mondt naar de opgegeven locatie heeft verslag 240 DE REDDINGBOOT

LOGBOEK

Op Facebook leest u dagelijks nieuws over de KNRM

de reddingboot Dorus Rijkers al contact met het vissersschip, dat geen schade heeft. Bij het jachtje liggen de mast en de tuigage overboord. De opvarende is aan het opruimen. Reddingboot Dorus Rijkers zet twee overstappers over, die hebben grote moeite om met de man te communiceren. Hij is Russisch en spreekt geen woord Engels, de KNRM’ers op hun beurt spreken geen woord Russisch. Met handen en voeten maken ze hem duidelijk dat ze hem komen helpen. De viskotter maakt intussen aanstalten om weg te gaan, maar plaatsvervangend schipper Jordy van Loon vraagt of ze nog even willen blijven tot er

DE REDDINGBOOT verslag 240

Reddingboot Dorus Rijkers neemt de Russische boot op sleeptouw en vaart in anderhalf uur terug naar Den Helder, waar hij wordt afgemeerd. fotografie KNRM Den Helder

een sleepverbinding met het jacht is gemaakt en de mast is gezekerd: “Het was stikdonker”, zegt Van Loon. “Er was geen maan, geen sterren. De kotter heeft mooie dekverlichting. Dat maakte ons werk wel makkelijker.” Reddingboot Dorus Rijkers neemt de Russische boot op sleeptouw en vaart in anderhalf uur terug naar Den Helder, waar hij wordt afgemeerd en de reddingboot weer wordt klaargemaakt voor de volgende actie. Als dat achter de rug is, is het ongeveer 06.00 uur. De redders ontbijten wat en gaan meteen door naar hun werk. Later zal blijken dat de Russische zeiler op weg was van Sint-Petersburg naar de Canarische Eilanden. Wie denkt

dat een gebroken mast het einde van zijn trip betekent, heeft het mis. Met behulp van de giek construeert hij een provisorische mast, waar hij het fokzeil aan bevestigt, en kiest weer het zeegat. Hij komt alleen niet ver. Twee dagen nadat hij de eerste keer door de KNRM gered is, ziet een schip van de Kustwacht dat de man in moeilijkheden is geraakt voor de kust van Huisduinen. Hij blijkt een motorstoring te hebben. De Kustwacht alarmeert de KNRM, die de Rus voor de tweede keer uit de brand helpt. En nog steeds geeft de man zijn plan blijkbaar niet op. Op een gegeven moment is hij weer vertrokken uit Den Helder en daarna niet meer gezien.

LOGBOEK

“ DE PLAATSELIJKE COMMISSIE WAS GEKOMEN EN HEEFT ONZE VRIJWILLIGERS OPGEVANGEN, ZODAT IEDEREEN ZIJN VERHAAL KWIJT KON EN WE HET KONDEN AFSLUITEN - Schipper Jentsje van der Molen van reddingboot Annie Jacoba Visser fotografie KNRM Ameland

VISSER OVERBOORD LAUWERSOOG EN SCHIERMONNIKOOG_1 OKTOBER_WIND NO4 Op de Noordzee vlak boven Schiermonnikoog is de bemanning van garnalenvisser ZK37 bezig de netten overboord te zetten. Daarbij valt een van hen overboord. De schipper ziet dat de man zich nog net kan vastklampen aan het net, dat naast het schip in het water hangt. De schipper rent naar buiten en kan de man bij zijn arm grijpen. Samen met een bemanningslid van een andere kotter, die in de buurt was, weten ze de man weer aan dek te krijgen. Drie reddingboten van de KNRM en een berger gaan eropaf. Onderweg horen de redders dat de overboord gevallen man weer aan boord van zijn schip is. Het KWC besluit daarom dat reddingboot Springbok weer retour Lauwersoog kan. Aan boord van de kotter is men direct begonnen met reanimeren. De berger, die als eerste arriveert, zet een bemanningslid over. Deze helpt ook mee met de reanimatie. Als reddingboot Annie Jacoba Visser ook ter plekke is, stappen twee opstappers met een AED en zuurstof over en nemen de reanimatie over. Tien minuten later arriveert ook reddingboot Koning Willem I, die drie opstappers overzet. Met zijn allen zetten ze de teamreanimatie voort. Dan komt de NHV-helikopter aan en de verpleegkundige die wordt overgezet, neemt de leiding van de

reanimatie over. Na verloop van tijd belt hij met een arts en wordt besloten de reanimatie stop te zetten. De man is overleden. “Normaliter blijf je volgens het protocol van de verpleegkundige twintig minuten reanimeren”, zegt schipper Jentsje van der Molen van reddingboot Annie Jacoba Visser. “Maar deze keer zijn we pas na 41 minuten gestopt. Het was lastig. Er stond een zeetje van 2,5 meter en de golven sloegen soms over ons heen.” Op de Waddenzee, waar het rustiger is, wordt de overledene overgebracht op reddingboot Koning Willem I, die hem naar Lauwersoog brengt en overdraagt aan de politie. De twee opstappers van reddingboot Annie Jacoba Visser blijven aan boord van de kotter en varen mee naar de haven, waar ook de crew van de helikopter naartoe is gegaan. “Het was wel heel heftig voor ons allemaal”, zegt Van der Molen. “Na de actie hebben we er met zijn allen over gepraat. Ook de plaatselijke commissie was daarbij. Zij waren onderwijl naar ons station gekomen en hebben onze vrijwilligers opgevangen, zodat iedereen zijn verhaal kwijt kon en we het konden afsluiten. Over de actie zelf ben ik tevreden. De bemanning van de kotter heeft de reanimatie goed opgepakt, de berger en de bemanning van de NHV-helikopter draaiden goed mee. We werkten als een team en iedereen heeft zijn best gedaan.”

KRAMPAANVAL OP HET WAD AMELAND NES_27 SEPTEMBER_WIND ZW4 Tijdens de oversteek van Friesland naar Ameland krijgt een wadloper in de buurt van boei Zuiderspruit 32 flinke kramp in zijn been en kan niet verder. Reddingboot Maria Hofker kan vanwege de lage waterstand niet ‘langszij’ de man, zijn vrouw en twee kinderen en de wadloopgids komen. Twee opstappers leggen de laatste honderd meter daarom lopend af. Als eenmaal iedereen aan boord is, ligt reddingboot Maria Hofker te diep en moeten drie opstappers haar naar dieper water duwen. Eenmaal in Nes verzucht de geredde man: ‘Volgend jaar ga ik gewoon naar een restaurant.’ De wadlooptocht was ter gelegenheid van zijn trouwdag.

fotografie KNRM Harlingen

RUGPIJN NA AANVARING HARLINGEN_23 SEPTEMBER_WIND Z3 Als een charterschip een aanvaring met een garnalenkotter heeft, gaat de mast overboord en voelt een opvarende dat hij in zijn rug door iets geraakt wordt. Hij heeft pijn en omdat hij ooit eerder een blessure op die plek heeft gehad, is hij bang dat het weer mis zal gaan. Uit voorzorg besluiten de redders uit Harlingen om hem op het dek van een andere charter te leggen. Die was in de buurt en heeft meer ruimte. De opstappers bellen de Radio Medische Dienst, die adviseert om de man te laten liggen en niet met de reddingboot te vervoeren. De charter brengt de man naar Harlingen, waar de ambulance klaarstaat. ’s Avonds appt hij de KNRM vanaf huis dat alles in orde is en bedankt hij de vrijwilligers voor de goede zorgen. verslag 240 DE REDDINGBOOT

LOGBOEK

fotografie KNRM Lemmer

MAST OVERBOORD LEMMER_9 OKTOBER_WIND ZW3 Op het IJsselmeer raakt een zeiljacht zijn mast kwijt. De driekoppige bemanning is geschrokken, maar mankeert verder niets. Omdat de mast tweemaal geknikt was bij het overboord gaan, besluiten de opstappers om hem te kappen. Ze maken alle lijnen en verstaging vast, voorzien de mast van drijvers in de vorm van stootwillen en zetten de mast overboord. Reddingboot Palace Noordwijk brengt het jacht naar de jachthaven, terwijl de crew van reddingboot Anna Dorothea met man en macht de mast aan boord weet te brengen. Dit wordt bemoeilijkt doordat zeilen waren gehesen op het moment dat de mast bij het jacht overboord ging. Reddingboot Anna Dorothea zet vervolgens ook koers naar de jachthaven, om daar de mast bij het jacht af te leveren.

fotografie John van Molenbroek

GOEDE SAMENWERKING MET BERGER HANSWEERT_29 SEPTEMBER_WIND ZW5 Op een zaterdagavond strandt een zeiljacht nabij de boei Everingen 12-A in de Westerschelde. De commerciële berger Veborunner is al bezig een sleepverbinding te maken, als reddingboot Jan van Engelenburg arriveert. Vanwege de ondiepte en de golfslag ligt het jacht te stoten. Daarom stapt een opstapper van de KNRM over om de opvarenden en de berger te assisteren bij het beleggen van de andere sleeptrossen. Als er een tros breekt, brengt de bemanning van reddingboot Jan van Engelenburg een eigen tros naar het jacht. Na enkele pogingen lukt het de Veborunner om het bootje los te trekken. De KNRM krijgt haar tros – en haar opstapper – terug en keert terug naar Hansweert. 20

DE REDDINGBOOT verslag 240

JACHT AAN STUKKEN AMELAND BALLUM EN NES_16 SEPTEMBER_WIND NW5 Op de Noordzee strandt een jacht op het Bornrif, een zandplaat boven Ameland. Eerder die dag was reddingboot Maria Hofker van station Ameland-Nes al bij het bootje langs geweest wegens problemen met het roer. Die werden makkelijk verholpen, waarna het zijn weg naar Terschelling vervolgde. Dit keer gaat reddingboot Anna Margaretha van station AmelandBallum eropaf. De bemanning gaat uit van een betrekkelijk eenvoudig sleepklusje, maar dat pakt anders uit. Op de locatie aangekomen zien de redders de twee opvarenden op de mast zitten, terwijl de golven over het jacht heen slaan. Omdat er verschillende zandbanken liggen en er een flinke branding staat, kan de reddingboot niet dicht bij het jacht komen. Daarom wordt besloten dat twee opstappers met een sleeptros naar het bootje zullen lopen om poolshoogte te nemen en eventueel een sleepverbinding te maken. Maar vanwege de sterke stroming lukt het niet om met de tros bij het jacht te komen. Eén opstapper bereikt het bootje zwemmend, de andere keert met de sleeptros terug naar reddingboot Anna Margaretha. De eerste opstapper constateert dat het jacht vol water staat en dat slepen geen zin meer heeft. De opvarenden moeten er zo snel mogelijk vanaf. Reddingboot Maria Hofker wordt opgeroepen, in de hoop dat de kleinere reddingboot van de Atlantic-klasse wel bij het jachtje kan komen. Uiteindelijk vindt de Anna Margaretha vanwege het stijgende water toch zelf een gaatje tussen de zandbanken. Schipper Willard Molenaar draait de boot om en laat een sleeptros overgooien en aan het jacht vastmaken. Met de sleeptros als looplijn kunnen de twee opvarenden de drenkelingenklep aan de achterkant van de reddingboot bereiken. Onder het geweld van de golven breekt het jacht inmiddels

doormidden. Reddingboot Anna Margaretha haalt zijn sleeptros binnen en vaart via de eerder vastgelegde track terug over de zandbanken en door de branding. Molenaar: “Op de heenweg hadden we de kaartplotter aangezet, die slaat precies op hoe we voeren. Dat noemen we een track. Als je die op de terugweg dan weer volgt, blijf je uit de problemen.” Reddingboot Maria Hofker kan het wrak nu ook bereiken. De vrijwilligers bevestigen een sleeptros aan de restanten van het scheepje en slepen het naar de kust. Een shovel van de firma Nagtegaal trekt het verder het strand op. Intussen brengt reddingboot Anna Margaretha de opvarenden, die nat zijn en het koud hebben, naar het station. Daar wacht een warme douche en krijgen ze droge kleren. Ten slotte worden ze met de reddingboot naar Holwerd gebracht, waar familie ze komt afhalen. DUBBELE ACTIE HOEK VAN HOLLAND_19 SEPTEMBER_NNW5 In het reddingwezen weet je het nooit. Zo hoef je bijna drie weken niet in actie te komen, dan moet je opeens twee keer op een dag eropuit. Station Hoek van Holland wordt na achttien dagen ‘rust’ om 17.30 uur gepaged voor een vaartuig aan de grond. Vissersboot had zijn netten uitgezet bij de Maasvlakte en was vanwege het ruige weer, met golven van anderhalve meter, gaan schuilen in de Edisonbaai, om rustig te kunnen eten. Bij het uitvaren van de baai vaart het schip door een zak met kleding. De schroef loopt meteen vast en de motor slaat uit. De wind en de stroming duwen de boot richting het steil oplopende strand. De bemanning gooit nog een anker uit, maar het is al te laat. Het water is op die plek zo laag dat de bemanningsleden overboord kunnen stappen om de kleding uit de schroef te snijden. Daar zijn ze net mee klaar als reddingboot

LOGBOEK Jeanine Parqui arriveert. De opvarenden zijn een beetje in paniek, omdat ze bang zijn voor schade aan de boot, die tegen het strand aanrijdt. De Hoekse vrijwilligers gooien een sleeptros over, die de vissers zelf bevestigen, en trekken de kotter van het strand. Die kan in dieper water zijn motor weer starten. Schipper Rick Slijk adviseert de visser om naar de Berghaven te gaan, om wat op adem te komen en het schip te inspecteren op eventuele schade. Op de tocht daarnaartoe blijft reddingboot Jeanine Parqui in de buurt om een oogje in het zeil te houden. Later gaat de reddingboot nog terug naar de Edisonbaai om het verspeelde anker van de visserman te bergen. “Wij oefenen vaak in die baai”, zegt Slijk. “Zo’n ankertouw wil ik niet in mijn jets hebben.” Om 21.30 uur moeten de redders weer in actie komen,

“ HET WAS EEN ELLENDIG HOOPJE MENS. ZE HEBBEN OP DIE TANKER LANG GEWACHT VOOR ZE INGREPEN. ALS HET BIJ MIJ AAN BOORD GEBEURD ZOU ZIJN, HADDEN WE EERDER AAN DE BEL GETROKKEN - Schipper Rick Slijk -

De reddingboot wacht langszij terwijl de patiënt wordt klaargemaakt voor transport. fotografie KNRM Hoek van Holland

ditmaal voor een medevac op een tanker in ankergebied 4-Oost. Het zou gaan om een lopende patiënt die bloed overgeeft. Reddingboot Jeanine Parqui zet een opstapper over die ook verpleegkundige is, om de status van de patiënt te checken. Die wordt door twee collega’s overeind gehouden en is absoluut niet in staat om zelfstandig van de loodsladder af te dalen. Daarom wordt nog een opstapper met een brancard overgezet. De man wordt

De meest actuele informatie over reddingen vindt u op twitter@knrm

geëvacueerd. Aan boord van de reddingboot blijkt pas echt hoe slecht hij eraan toe is. Hij had al drie dagen klachten en even lange tijd niet gegeten of gedronken. Slijk, die zelf twaalf jaar gevaren heeft voor hij schipper bij de KNRM werd: “Het was een ellendig hoopje mens. Ze hebben op die tanker vrij lang gewacht voor ze ingrepen. Als het bij mij aan boord gebeurd zou zijn, hadden we eerder aan de bel getrokken.”

verslag 240 DE REDDINGBOOT

ACHTERAF - gered

Geliefd schip blijft achter in zee

Zeilreis eindigt in ramp Het zeiljacht van Klaas en Baukje Bosman verdween enkele maanden geleden in de golven. Wat een eerste dag van een mooie zeilreis had moeten worden, eindigde in een nachtmerrie. tekst Edward Zwitser fotografie Matty van Wijnbergen

et kost Klaas en Baukje Bosman zichtbaar moeite om hun verhaal te doen, enkele maanden nadat hun zeiljacht boven Borkum in de golven verdween. Klaas: ‘‘Eerst vochten we voor onze bezittingen. Eenmaal aan land realiseerden we ons pas dat we even daarvoor tot de knieën in het water stonden. En dat we dus dankbaar moeten zijn dat we er nog zijn.” ‘We’ is in dit geval niet alleen het echtpaar, maar ook hun zeer geliefde kat, voor wie ’s nachts in het boothuis in Eemshaven een provisorisch verblijf werd gefabriceerd.

Zeilreis De plannen waren zo mooi. Het echtpaar uit Ermelo was eerder die dag vertrokken uit Lauwersoog voor een zeilreis naar Stockholm. Om van daaruit weer door te varen naar Rusland. Voor de twee ervaren zeilers hun zoveelste verre reis. Eerder deden zij onder meer Portugal en Noorwegen aan. In hun huis herinnert een stellage vol vingerhoedjes aan deze gezamenlijke trips. ‘‘Van elke stad die we aandoen, neemt Baukje een vingerhoedje mee.” De reis met Rusland als eindbestemming begon veelbelovend. Na in Lauwersoog een visje te hebben gegeten, werd het Wad overgestoken. Eenmaal op volle zee adviseerde Baukje haar man om wat te gaan slapen. ‘‘Dan kun jij straks de nacht doen”, zo luidde haar advies. Klaas lag dus wat te dutten toen het zeiljacht boven Borkum en even na middernacht plots met iets in aanvaring kwam. ‘‘Een doffe dreun was het,” zegt Klaas, terwijl hij in gedachten voor zich uit staart. Er valt een lange stilte, waarna Baukje geëmotioneerd van tafel opstaat en naar boven vertrekt. Klaas laat zijn vrouw begaan en probeert intussen zelf het verhaal weer op te pakken. ‘‘Ik wilde in het vooronder gaan kijken of er schade was, maar zag niets. En dat kon twee dingen betekenen: géén schade of schade in de voorpiek waar je vanuit de kajuit onmogelijk bij kon komen.”

“ JE SCHIP ZIEN ZINKEN, MOET JE VERGELIJKEN MET JE HUIS ZIEN AFBRANDEN. JE LEVEN LIGT DAAR AAN BOORD 22

DE REDDINGBOOT verslag 240

Mayday, mayday Het slechte scenario bleek werkelijkheid te zijn, want na 10 minuten zag het echtpaar water de boot binnenstromen. De ervaren zeilers kwamen direct in actie. De pompen werden geactiveerd evenals het reddingvlot, alle dekverlichting werd aangezet en geld en papieren werden veiliggesteld. ‘‘Gevolgd door een mayday, mayday, want al heel snel werd duidelijk dat onze pompen het binnenkomende water onmogelijk voor konden blijven.” Hun noodmelding moet zijn opgevangen door vrienden van de familie Bosman, die ongeveer 10 mijl vóór hen voeren, maar de eerste respons kwam van een loodstender die in de directe nabijheid voer. De loodsen haalden Baukje en de kat van boord. Klaas wilde blijven vechten voor hun geliefde zeiljacht. Met hulp in de directe nabijheid achtte hij dat verantwoord. Die hulptroepen werden even later uitgebreid door de aankomst van de reddingboten Alfried Krupp (Borkum) en Jan en Titia Visser (Eemshaven). ‘‘Allemaal mensen die vrijwillig hun bedje waren uitgekomen. Voor ons. Dat is iets wat ik me nú realiseer, maar waar ik toen natuurlijk helemaal niet mee bezig was”, zegt Klaas. En Baukje, die terug is aangeschoven, vult aan: ‘‘Je schip zien zinken, moet je vergelijken met je huis zien afbranden. Je leven ligt daar aan boord. Spullen met emotionele waarde en foto’s: al die clichés blijken op zo’n moment ineens allemaal waar te zijn.” Provisorische kattenbak Terugkijkend was het voor de familie Bosman extra belangrijk dat ze zo warm en meelevend werden opgevangen. Eerst door de Duitse redders en daarna door de bemanning van KNRM Eemshaven. ‘‘Toen alle papieren op Borkum waren ingevuld, nam schipper Edze Knol ons mee naar Eemshaven. Daar mochten we in het boothuis nog proberen wat te slapen; iets wat natuurlijk niet lukte”, vertelt Baukje. De zeilers kregen droge kleding van het reddingstation, en Karla Knol, de vrouw van schipper

ACHTERAF Edze, knutselde ’s nachts nog een provisorische kattenbak in elkaar, waarna het schippersechtpaar vertrok met de belofte ’s ochtends vroeg met een ontbijtje terug te komen. Dat ontbijt viel de volgende ochtend samen met het moment waarop Klaas via WhatsApp hun thuisfront van het ongeluk op de hoogte bracht. Klaas: ‘‘Toen ik teruglas wat ik had geschreven, werd ik overvallen door heftige, tegenstrijdige emoties. Ons geliefde schip was in zee achtergebleven. Voor ons echt een tragedie. Maar wij hadden het overleefd!” Een wetenschap die de kat leek aan te voelen, want toen Klaas naar eigen zeggen ’in snikken uitbarstte’, bleef het dier hem vragend aankijken. ‘‘En opnieuw waren daar toen Karla en Edze, schatten van mensen aan wie wij veel te danken hebben.”

Klaas voegt eraan toe dat dit hem doet terugdenken aan een soortgelijke wake-upcall, enkele jaren eerder. ‘‘We lagen toen in Enkhuizen. Kwam er ineens een snelle boot langsvaren, waarvan de hekgolf aardig ‘binnenkwam’. We hebben toen flink lopen mopperen op die onbenullen. Totdat we even later de reddingboot terug zagen komen, de vrijwilligers aan boord waren druk bezig met een reanimatie. Op zulke momenten realiseer je je weer eens hoe blij wij moeten zijn met de KNRM. Persoonlijk denk ik dat wij het als té normaal beschouwen dat die mannen en vrouwen altijd komen. Misschien iets voor ons allemaal om over na te denken.”

Warm hart Klaas en Baukje Bosman zijn al heel lang Redder aan de wal. ‘‘Maar nu pas heeft de KNRM voor ons een gezicht gekregen. Letterlijk. Het was voor ons een soort instituut dat je als watersporter hoort te steunen. Vinden wij. Nu zijn het mensen geworden. Mensen met een warm hart voor hun medemens.”

Baukje en de kat werden van boord gehaald, Klaas wilde blijven vechten voor hun geliefde zeiljacht. verslag 240 DE REDDINGBOOT

OP BEZOEK BIJ REDDINGSTATION HANSWEERT

â&#x20AC;&#x153; WE VAREN ZO'N DERTIG KEER PER JAAR UIT EN DAAR ZITTEN HEFTIGE GEBEURTENISSEN TUSSEN. REANIMATIES DIE NIET GOED AFLOPEN OF EEN ZOEKTOCHT NAAR EEN VERMIST PERSOON 24

DE REDDINGBOOT verslag 240

OP BEZOEK BIJ REDDINGSTATION HANSWEERT

‘Als de pieper gaat, is het: pak an en gaan!’ Gelegen aan de sluis van het Zeeuwse Hansweert bevindt zich een van de 45 reddingstations van de KNRM. Een mooi ruim gebouw waar het binnen aangenaam vertoeven is op deze gure dag. Schipper John Slabbekoorn zorgt voor een extra warm welkom. tekst Tjerk de Vries | fotografie Nelleke van Moolenbroek

chipper John is al tien jaar verbonden aan reddingstation Hansweert. ‘‘Zo’n beetje vanaf het begin van dit station eigenlijk’’, zegt hij. ‘‘Ik ben altijd een fan van het water geweest. Het nautische en het idee om mensen te redden trekken mij gewoon aan. Daarom ben ik destijds een keer naar een informatiebijeenkomst gegaan toen hier in Hansweert een station werd geopend. Voor die tijd had ik er ook al over gedacht om bij de KNRM te gaan, maar de stations zaten simpelweg te ver bij mijn huis vandaan. Je moet er natuurlijk wel snel kunnen zijn.’’ Na de informatiedag besloot John twee weken bedenktijd voor zichzelf in te lassen. ‘‘Als ik iets

doe, wil ik het goed doen en dus moest ik er goed over nadenken. Ik realiseerde me dat het een fikse impact op je privéleven heeft.’’ Met de steun van zijn vrouw staat de schipper inmiddels al een decennium lang zijn mannetje op de woeste baren. Als een doorsnee Nederlander bij guur weer liever nog even onder een deken kruipt, beseft John dat het weleens zover zou kunnen zijn. Het water lonkt altijd voor de redders. ‘‘Nee, we zijn nog nooit níét uitgevaren. We gaan altijd. Bang? Nee, dat ben ik eigenlijk nooit. En zeeziek gelukkig ook niet”, lacht hij. Onderlinge band De impact op het privéleven die John al aanstipte is iets dat KNRM’ers onder elkaar allemaal herkennen. ‘‘Als de pieper gaat, is het: pak an en gaan. Vooral in de beginjaren had ik het idee dat ik nooit ergens heen kon omdat ik opgepiept kon worden. Nu is dat wat beter geregeld. We verslag 240 DE REDDINGBOOT

OP BEZOEK BIJ REDDINGSTATION HANSWEERT springen makkelijk voor elkaar in. Als jij een keer niet kan, wil je ook dat iemand anders klaarstaat.’’ De onderlinge band van de achttien mannen en één vrouw die aan station Hansweert zijn verbonden, is sowieso hecht. ‘‘We gaan al jaren met elkaar om en zijn vrienden geworden. Met sommigen heb ik privé veel contact en ook de vrouwen gaan goed met elkaar om. We houden ook familiedagen met de kinderen erbij.’’ Dat de band zo hecht is, komt mede door de ervaringen die de bemanning van Hansweert met elkaar deelt. ‘‘We varen ongeveer dertig keer per jaar uit’’, zegt John. ‘En daar zitten heftige gebeurtenissen tussen. Reanimaties die niet goed aflopen bijvoorbeeld. Of een zoektocht naar een vermist persoon. Dan vind je zo iemand levenloos terug. Daar praten we dan natuurlijk met elkaar over. Ik voel me dan ook verantwoordelijk voor de rest. Dan bel ik nog even op om te vragen hoe het gaat. Vaak is het in het voor- en naseizoen nog wel drukker voor de redders van Hansweert dan in de zomer zelf. Ik heb ook weleens in januari meegemaakt dat er iemand te water raakte. Dan weet je al dat het fout zit. Ik zat toen op een feestje en mijn vrouw zag aan mijn gezicht dat het niet goed zat. Zoiets voel je gewoon aan. Gek genoeg ben ik ook altijd wel blij als we iemand terugvinden. Hoe vreselijk het ook is voor de nabestaanden, als iemand vermist blijft is dat helemaal een lijdensweg.” Slikslede Reddingstation Hansweert is de trotse bezitter van de nieuwe slikslede. John is daar blij mee. ‘‘Het gebied waar wij over gaan, de Westerschelde, verandert nogal snel. Vaarroutes zijn al snel verouderd. Als mensen een oude waterkaart hebben, kan het zomaar voorkomen dat ze een verkeerde afslag nemen en vastlopen met de boot omdat het gewoon te ondiep is. Ook komt het daardoor voor dat mensen op het slik belanden. Of mensen gaan het slik op om kokkels te vinden. En daar kom je niet altijd makkelijk meer uit. Laatst moesten we nog iemand redden die vastzat terwijl het hoogwater werd. Die dreigde te verdrinken. Moet je je voorstellen, dat je vastgezogen wordt door dat slik en het water steeds hoger ziet worden om je heen. Dat is wel een nachtmerrie hoor. Dankzij de slikslede hebben wij nu een goed middel in handen om die mensen te redden. Het is als het ware een brancard die blijft drijven op dat slik.” John, in het dagelijks leven eigenaar van Handelsonderneming Slabbekoorn, kan gedreven vertellen over zijn uit de hand gelopen hobby. Maar de tijd vliegt en ineens is het toch echt de hoogste 26

DE REDDINGBOOT verslag 240

Recente reddingen: 10 augustus • Stuurloos Zaterdagavond 10 augustus kwam bij het reddingstation het verzoek van Rijkswaterstaat om op zoek te gaan naar een stuurloos jacht op de Westerschelde. Ter plaatse bleek dat de enige opvarende onwel was geworden. De man is van boord gehaald en overgebracht naar Hansweert, waar ambulancepersoneel zich over hem ontfermde. 14 september • Opkomend water Om 16.24 uur op zaterdagavond 14 september kwam er een melding binnen van een persoon in nood in het Verdronken land van Saeftinghe. Naast reddingboot Jan van Engelenburg alarmeerde de Kustwacht ook een Search and Rescuehelikopter. De wandelaar was ingesloten door het snel opkomende water en kon geen kant meer op. Zijn telefoon had onvoldoende bereik. Door middel van handgebaren wist hij andere wandelaars te attenderen, die alarm sloegen. Dankzij de gunstige omstandigheden (de redders waren al aan boord en het was springtij) kon de man zeer snel aan boord van de reddingboot worden genomen. 5 december • Vermist persoon In de nacht van woensdag 4 op donderdag 5 december is met man en macht gezocht naar een vermist persoon in de omgeving van Hoedekenskerke. De vrijwilligers van reddingstation Hansweert werden gealarmeerd om te zoeken vanaf het water. Tijdens de actie meldde een binnenvaartschipper dat hij iemand had horen gillen nabij Hoedekenskerke. De reddingboot toog die kant op en daar werd de vermiste persoon op de zeedijk aangetroffen. De persoon was onderkoeld en werd daarom door de KNRM in een onderkoelingsbrancard gelegd en overgedragen aan ambulancepersoneel.

tijd om het warme pand van de KNRM te verlaten. Buiten hoost het. Dit is dus wat de redders zo vaak meemaken en dan nog vele malen erger. Van de huiselijke gemoedelijkheid abrupt de kou in moeten, het water op, de duisternis in. Het deert John niet. Mensen helpen, dat is zijn roeping. En dat is nu eenmaal niet altijd overdag met een kalm briesje en een lekker zonnetje erbij. Maar wie John ontmoet en met hem praat, ziet in zijn ogen en hoort in zijn stem hoe trots hij is op de KNRM. Hij heeft zijn hart verpand aan de levensredders te water. Verguld laat hij een bedankbrief zien die hij en zijn kornuiten van het hoofdkantoor ontvingen voor een reddingactie. ‘‘Is toch mooi, hè?’’, vraagt hij retorisch. Zulke grootse daden en dan zo blij zijn met iets heel kleins. Soms zijn helden net gewone mensen.

OP BEZOEK BIJ REDDINGSTATION HANSWEERT

verslag 240 DE REDDINGBOOT

BEDANKT

DONATEUR

Overlevingspak als cadeau De heer en mevrouw Bos zijn op leeftijd; hij is bijna 92 en zij is 83. Op 9 november jl. werden zij, samen met hun zoon Aart, ontvangen bij het reddingstation Westkapelle. Ze kwamen met een cadeau: een compleet overlevingspak. Dit pak werd namens de bemanning in ontvangst genomen door Rob van der Zwaag, voorzitter van de plaatselijke commissie van Westkapelle. Aart vertelt: ‘‘De ontvangst was heel warm. Wat een hechte groep en wat een passie voor het reddingwerk. Ook de uitleg over het overlevingspak was zeer interessant. Het is duidelijk dat het overlevingspak onmisbaar is voor de redders.’’ De financiering van dit overlevingspak komt uit het Arty & Sophia Woodfonds, door zoon Aart opgericht en vernoemd naar zijn ouders. Waarom een fonds op naam opgericht? Aart: ‘‘Omdat ik zowel mijn ouders als de KNRM hoog heb zitten. Ikzelf ben penningmeester van KNRM Scheveningen geweest en heb daardoor de enorme inzet van vrijwilligers gezien om mensen in

Loffelijke

initiatieven Iets te vieren of te herdenken? Een feest, jubileum of een afscheid? Het is mogelijk de KNRM te steunen in plaats van cadeaus of bloemen te vragen. We stellen deze loffelijke initiatieven zeer op prijs!

DE REDDINGBOOT verslag 240

Nieuwe radar door gift In oktober overhandigde Rob Visser een cheque aan schipper Eric van der Linde van de reddingboot Koopmansdank van het KNRM-reddingstation Neeltje Jans. Rob, als fondsenwerver voor het reddingstation Neeltje Jans, bevond zich in een dubbelrol. De cheque van € 7000 overhandigde hij namens de goededoelenorganisatie Auxilium & Caritas Foundation, waarvan hij voorzitter is. Het geld wordt gebruikt voor de aanschaf van een nieuwe radar voor reddingboot Koopmansdank.

nood op zee te redden. Mijn ouders hebben daarnaast veel meegemaakt en ik wilde ook voor hen nog iets bijzonders doen. Mooi aan dit fonds is dat we reddingmiddelen nog bij leven kunnen overhandigen. Ook nu mijn ouders op leeftijd zijn. Het is een tweede overlevingspak dat we nu overhandigen. Eerder ontving station Veere een dergelijk pak uit het fonds. Fijn dat we nu wat voor station Westkapelle kunnen betekenen.’’

Waarom de naam van het fonds eigenlijk in het Engels is? Aart: ‘‘Mijn vader had vroeger een band: Arty Wood (Aart Bos). Zo komen allerlei aspecten samen in de naam van het fonds.’’ Er zijn nog meer overlevingspakken nodig. Wilt u meer weten over het overlevingspak?

Familie Hulsebosch, Heemstede € 450 - 50-jarig huwelijk

Nabestaanden Tanis, Wilhelminadorp € 40 - overlijden Cees Tanis

Nabestaanden Koster, Hoogeveen € 136 - overlijden de heer E. Koster

Peter B. Boorsma, Delden € 537,50 - 75e verjaardag

Stichting Raad van Accreditatie, Utrecht € 150 - afscheid Jan van de Poel

Familie Boerlage-den Nijs, Heiloo € 125 - verjaardag

De heer Van Klinken, Driebergen-Rijsenberg € 1.300 - verjaardag

De heer L. Klinken, Driebergen-Rijsenburg € 300 - verjaardag

Mw. M.L. Reijnders-van Till, Zandvoort € 150 - het 60-jarig bestaan van de gymclub

Ronald Blok, Den Helder € 400 - afscheid als directeur Kustwacht

Nabestaanden Romijn, SteenbergNB € 400 - overlijden van de heer W.A. Romijn

De heer J.Th. Meijers, Den Haag € 670 - 90ste verjaardag

Mw. J. Vermeulen-Kik, Houten € 500 - haar 80ste verjaardag

Mw. J.W.M. Koopmans-Witjes, Lochem € 250 - wandel-4-daagse

De heer R. Kramer, Hattem € 1.000 - 25-jarig dienstjubileum

De heer P. Rumler, Leiden € 1.603 - verjaardag

De heer Drogendijk, Zevenbergen € 605 - 75ste verjaardag

Mevrouw H. van de Weer, Wijk bij Duurstede € 290 - 97ste verjaardag

De heer A.H.H.Mulder, Ooltgensplaat € 1.426 - 80ste verjaardag

Familie/nabestaanden Stork, Driehuis € 190 - het overlijden van de heer L. Stork

De heer R.J.M. Kramer, Hattem € 1.000 - 25 jaar in dienst

Nabestaanden De Smidt, Castricum € 275 - overlijden Henk de Smidt

De heer G. Veuger, Landsmeer € 500 - 75ste verjaardag

De heer K.B.J. Mercx, Haarlem € 370 - zijn 70ste verjaardag

Kijk voor meer informatie op: knrm.nl/overlevingspak

BEDANKT Tijdens het Reddersgala maken de vrijwilligers van de KNRM voor- en achter de schermen onderdeel uit van het programma én het productieteam.

KNRMla reddersga TOTALE ST: P O BRENG 3 .5 0 € 1.06 9

Succesvol benefietgala in Huis ter Duin Het jaarlijkse KNRM-benefietgala, waar 500 gasten aanschoven in Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk, heeft een totaaldonatie van € 1.060.593 opgeleverd. De KNRM besteedt het geld aan investeringen die de veiligheid van de 1300 vrijwilligers ten goede komen. De gasten kregen tijdens de gala-avond niet alleen een uitgebreid menu en entertainment voorgeschoteld, maar maakten ook uitgebreid kennis met de KNRM. Aan het einde van de avond overhandigde commercieel directeur Stephan Stokkermans van Huis ter Duin de

KNRM Zandvoort ontvangt cheque Het jaarlijkse Oude Haltstraatvoetbal toernooi kiest elk jaar een goed doel om de opbrengst van het toernooi aan te doneren. Dit jaar was dat de KNRM Zandvoort. Een aantal vrijwilligers van het Zandvoortse reddingstation was zaterdag op bezoek bij toernooi-organisator Marcel Schoorl van de naast de voetbalkooi gelegen snackbar, om een cheque met het mooie bedrag van € 450 in ontvangst te nemen. Er zal een goede bestemming voor gevonden worden. Gedacht wordt om een nieuwe, geavanceerde helm aan te schaffen voor aan boord van de reddingboot.

cheque met de opbrengst van de avond aan Rutger van Slobbe, voorzitter van de KNRM. De tafelkopers waren vooral relaties en bestaande sponsors van de KNRM en veel maritieme bedrijven die het reddingwerk steunen. Door een veiling en een loterij werd de opbrengst nog verder verhoogd. De vrijdag voor het Reddersgala was tijdens het salesevent Captain of Sales, het officieuze voorprogramma van het Reddersgala, al een basis gelegd voor de opbrengst. Daar werd € 194.483 aan donaties geworven.

Mw. J.J. Vogel, Utrecht € 715 - 96ste verjaardag

Mw. E. van Dierendonck, Drunen € 400 - overlijden echtgenoot

Nabestaanden Peels, Hoorn € 300 - overlijden de heer J. Peels

De heer K. Landeweer, Nieuwegein € 600 - pensionering

De heer B. Wiggers, Winschoten € 200 - afscheid bij Wagenborg

De heer F.P.M. Laane, Delft € 140 - 65ste verjaardag

Familie H. Nieboer, Diepenveen € 500 - 60 jaar huwelijk

Singlehanded en Dualhanded, Sneek € 800 - opbrengst borggelden zeilrace

De heer C.A. Weber, Dronten € 424 - FLO

De heer F.F.J. Bolweg, Almere € 1.127 - zijn 80ste verjaardag

De heer J. Steehouwer, Maassluis € 200 - 80ste verjaardag

Familie P. Verwoerd, Waddinxveen € 200 - 50-jarig huwelijk

AEGIR-Marine, Wijk bij Duurstede € 333 - overlijden van de heer Martin Visser

De heer S.Th.M. Altena, Zoeterwoude € 230 - zijn 65ste verjaardag

De heer A. van Schaijk, Houten € 750 - 75ste verjaardag

Nabestaanden Kortlang, Heelsum € 500 - overlijden J.E. Kortlang

Mw. H. Sorber-Broekhuis, Zoetermeer € 400 - 80ste verjaardag

Hermans Watersport, IJmuiden € 400 - overlijden

De heer F. van den Berg, Nijkerk € 300 - 40-jarig ambtsjubileum én 60ste verjaardag

Fam. Maurits-Janssen, Duggingen/Zwitserland € 1.000 - verjaardagen en 25 jaar getrouwd

De heer P.B. Boorsma, Delden € 538 - 75ste verjaardag

Mw. Merkx, Heemstede € 300 - het overlijden van de heer A.T. Merkx

Mw. R.J. Mook, Den Haag € 25 - 80ste verjaardag

De heer J.T. Klein, Wassenaar € 200 - 80ste verjaardag

Familie Lijnzaat-Schellens € 1.200 - 20-jarig huwelijk

Nabestaanden Sikkema, Schiermonnikoog € 587 - overlijden Klaas Sikkema

Familie G.J.J. Dilg, Hilversum € 1.800 - 'Vier het leven'- feest

Familie E.L. Knobbe, Bunnik € 200 - 50-jarig huwelijk

DE KNRM ALLE BEDANKT RS! DONATEU verslag 240 DE REDDINGBOOT

INTERVIEW

‘Ik ben van de KNRM gaan houden’ Toen Renée La Brijn in 1980 in het bestuur van Stichting Familie Klem-La Brijn zitting nam, had zij niet kunnen bevroeden dat zij ruim 35 jaar later in de bouwcommissie van KNRM Scheveningen zou zitten. Als voormalig interieurontwerper herbergt zij daar specialiteiten die de mannen van het reddingstation duidelijk ontberen… tekst Edward Zwitser | fotografie Matty van Wijnbergen

an een tafeltje in een van de lokale uitspanningen vertelt Renée enthousiast over haar spontaan ontstane rol. ‘‘In een van de vergaderingen stelde ik voor met mondriaankleuren te gaan werken. Iets wat onder de mannen maar weinig herkenning gaf.” Haar ogen glinsteren. Voor de Scheveningse is het inmiddels de normaalste zaak van de wereld om mee te praten over het nieuwe boothuis dat aan de kopse kant van de Scheveningse visafslag moet gaan verrijzen. Wie echter teruggaat in de tijd, weet dat van vanzelfsprekendheid geen sprake is. Symbolisch De stichting doneert jaarlijks vanuit het grote vermogen dat Wim Klem en Alida La Brijn in 1976 nalieten. De twee waren een oudoom en oudtante van de huidige bestuurder en tegelijkertijd voor Renée volslagen onbekenden. Tot op de dag van vandaag. ‘‘Wim was in zijn leven alleen 30

DE REDDINGBOOT verslag 240

maar met cijfers bezig en Alida durfde noch het huis uit, noch gasten te ontvangen. Ik heb hen in mijn leven maar één keer gezien. Heel vluchtig. En naar de rest moet ik gissen.” Zo heeft zij ook geen idee waarom de erflaters lieten vastleggen dat het geld naar het ‘reddingwezen op het grondgebied der Nederlanden’ moest gaan. ‘‘Nee, geen idee. Toen ik de stichting overnam zei de KNRM mij ook weinig. Ik handelde puur naar de statuten van de stichting toen we met de KNRM afspraken een reddingboot te schenken.” De reddingboot Alida werd op Vlieland gedoopt en in dienst gesteld. ‘‘Een schenking met voor ons als familie een grote symbolische waarde”, zegt Renée. ‘‘Zoals ik al zei, leefde Alida een teruggetrokken bestaan. Door de

INTERVIEW

interview met fonsenwerver Renee la Brijn

verslag 240 DE REDDINGBOOT

INTERVIEW

reddingboot haar naam te geven, ging Alida alsnog naar buiten!” Renée geniet zichtbaar als zij herinneringen ophaalt aan de doop. ‘‘Al die blije eilanders! Voor ons waren het allemaal onbekenden, maar de hele dijk stond vol. En aan het einde van de dag voer de Alida ons terug naar de vaste wal.” Als zij vervolgens verhaalt hoe dankbaar de Vlielanders waren met de geschonken reddingboot, haast ze zich te melden dat die dankbaarheid relatief is. ‘‘Het is niet mijn geld, he?!” Het is een uitspraak die ze tijdens het gesprek meerdere malen zou herhalen, tekenend voor haar bescheidenheid. Uit behoefte Een bescheidenheid die, als je kijkt naar de donaties, niet op haar plaats is. Want na de reddingboot Alida werd opnieuw een groot project opgepakt: een groot drijvend boothuis vlak bij de Oosterscheldekering in Zeeland. ‘‘Opnieuw een voor ons onbekende regio”, zegt ze direct. Een uitspraak die wordt bevestigd als haar wordt gevraagd of zij ooit naar Neeltje Jans is teruggegaan. ‘Nee’, zo luidt het resolute antwoord. ‘‘Voor zowel Vlieland als Neeltje Jans – toen nog Noordland-Burghsluis – geldt dat het geweldig aardige mensen zijn voor wie ik veel bewondering heb. En de verrichtingen van de Alida volg ik ook op social media en via De Reddingboot, maar wij gaan daar niet naar terug. Wij hebben die projecten puur gedaan vanuit behoefte van de KNRM.” Hoe anders ligt dat nu voor het nieuwe boothuis in Scheveningen, haar woonplaats. ‘‘Ik ben geen echte Scheveningse en dat merk je ook. Je 32

DE REDDINGBOOT verslag 240

komt er hier nooit helemaal tussen. Behalve op het reddingstation. Daar voel ik mij echt een van hen.” Op zich niet vreemd, want inmiddels blijft Renées rol dus niet langer beperkt tot die van schenker. Van lieverlee raakte zij ook persoonlijk betrokken bij de bouw. ‘‘Met het geld van de stichting hebben wij het grootste deel van de benodigde gelden bijeengebracht. Dat is mooi. Maar nóg mooier vind ik het dat ik vanuit de ontstane relatie en middels mijn oude vak ook zelf van meerwaarde kan zijn. Ik kan mijn steentje bijdragen, zoals iedereen in deze wereld, denk ik, op zijn of haar manier moet proberen de wereld een beetje beter te maken.” Rest de vraag wanneer zij tevreden is. ‘‘Als het boothuis straks staat en de mannen blij zijn met het resultaat. Als het boothuis functioneel en mooi is, dan zit mijn werk erop. Dan gaan we samen met de KNRM kijken wat een volgend project zou kunnen zijn. Want het moge duidelijk zijn dat ik, daar waar ik in de beginjaren puur de statuten tot uitvoering bracht, inmiddels van de KNRM ben gaan houden. Die mensen doen geweldig werk en hebben mij daarnaast het heel fijne gevoel gegeven dat er sprake is van echte, wederzijdse waardering.”

Renée La Brijn: 'Als het boothuis staat en de mannen blij zijn met het resultaat, zit mijn werk erop en gaan we samen met de KNRM kijken wat een volgend project kan zijn.'

VEELGESTELDE VRAGEN

Onbetaalbare redders Hoeveel uren werk worden er jaarlijks door alle vrijwilligers verzet? Voor de uitvoering van het soms levensreddende reddingwerk trekt de KNRM al 195 jaar vrijwilligers aan die kennis van zaken hebben en hun professionaliteit weten te combineren met ‘hart voor de zaak’.

De ‘Dag van de Vrijwilliger’, jaarlijks in december, is een goed moment om stil te staan bij het vrijwilligerswerk en de redders te bedanken voor hun inzet. De vrijwilligers van KNRM Hoek van Holland gingen met zijn allen op de foto.

Sinds 1824 worden reddingboten bemand door vrijwilligers. In het roeireddingboottijdperk waren dat vaak ervaren vletterlieden of vissers die gewend waren aan het zware handwerk. Nog steeds worden de snelle, gemotoriseerde reddingboten bemand door vrijwillige vissers en (oud-)zeevarenden, maar ook door landrotten met zeebenen. Dat is noodzakelijk, want de KNRM garandeert de inzet van de 45 reddingstations, 80 reddingboten en 1300 vrijwilligers op ieder moment

van de dag, ongeacht de weersomstandigheden. 265.000 kosteloze uren De KNRM werkt met vrijwillige bemanningsleden op de reddingboten. Maar ook aan de wal zijn vrijwilligers actief voor coördinatie, onderhoud van het materieel of op bestuurlijk niveau. In totaal maken deze vrijwilligers meer dan 265.000 onbetaalde uren per jaar, die omgerekend een waarde vertegenwoordigen van ruim 8 miljoen euro. Hun inzet voor het reddingwerk voorkomt ook nog eens materiële schade

ter waarde van 12 miljoen euro, die ontstaan zou zijn door ongelukken op het water. De KNRM is volledig afhankelijk van vrijwillige bijdragen van donateurs voor de instandhouding van het reddingwerk. Aan elke euro, die aan de KNRM wordt gedoneerd, voegen de vrijwilligers hun waarde toe. Een niet-zichtbare verdubbeling, behaald door de belangeloze vrijwilligersinzet. Vrijwilligers, donateurs en kosteloze hulpverlening zijn de pijlers waarop de KNRM sinds 1824 is gefundeerd.

fotografie Kevin Ratsma

verslag 240 DE REDDINGBOOT

ACHTERAF - de redders

DE REDDINGBOOT verslag 240

ACHTERAF

Schip werd gelukkig snel gelokaliseerd

Vliegensvlugge redding Op de dag dat de twee jonge vissers uit hun dorp worden begraven, halen Andries Bakker en Jan Jurie Brands op Urk herinneringen op aan een bijzondere redding, eerder dit jaar. Dankzij hun snelle uitruk kon voor een duwbootschipper erger leed worden voorkomen. ‘Gas erop’, riep onze schipper ons na… tekst Edward Zwitser fotografie Matty van Wijnbergen

p een vroege vrijdagochtend in het bemanningsverblijf van KNRM Urk trekken Jan Jurie Brands en Andries Bakker de conclusie dat er helemaal niet zoveel te vertellen valt over het incident waarbij de reddingboot van Urk de schipper van een snel zinkende duwboot haalde. ‘‘De impact van de actie was zeker groot te noemen”, stelt Andries, in het dagelijks leven veiligheidskundige. ‘‘Maar het ging allemaal zó snel dat wanneer we het voorval op ware snelheid zouden navertellen, je alsnog maar een kort verhaaltje zou krijgen…” Beide mannen laten een brede glimlach zien. Ze genieten zichtbaar als ze vertellen dat ze Jan Jurie Brands (r) als ploeg een geoliede machine zijn. Andries: ‘‘Samen met Albert en Andries Bakker: Dirk Post kwamen wij als eersten 'Het ging allemaal aan, ongeveer 2 minuten na de zó snel, maar de alarmering. We startten de kleine impact van de boot op om direct met drie man actie was zeker te kunnen vertrekken, toen onze groot te noemen.' schipper arriveerde. Die had

inmiddels kort de Kustwacht gesproken en hij riep naar ons dat het een snel zinkende duwboot betrof en dat er dus haast was geboden.” Jan Jurie vult aan: ‘‘Gas erop!”, riep de schipper. Pompen De gemelde positie, ergens tussen de Ketelbrug en de Maxima Centrale, was voor de drie Urker redders nog geen 10 minuten varen. ‘‘We hadden het schip direct op onze plotter en al snel na uitvaren ook visueel.” Bij aankomst manoeuvreerde Albert Dirk de reddingboot langszij de duwboot, waarna Andries en Jan Jurie oversprongen. Jan Jurie: ‘‘Het schip lag duidelijk al achterover, dus voor ons stond het vast dat we niet meer in het schip naar beneden zouden gaan.” De twee spraken de schipper aan, toen Andries in zijn ooghoeken zag dat beneden de verfbussen al ronddreven. ‘‘We hadden het schip graag op de dijk willen zetten, maar dat gingen we niet halen. Die schipper moest eraf en wij zouden met pompen wel kijken wat we nog zouden kunnen betekenen.” Onder water Zo gezegd, zo gedaan. De opvarende werd van boord gehaald en Andries en Jan Jurie maakten zich gereed voor het plaatsen van de onderweg zijnde bergingspompen. Vanaf de inmiddels ook gearriveerde grote reddingboot Kapiteins Hazewinkel werd echter anders beslist. ‘‘We hoorden over de marifoon roepen dat we eraf moesten”, zegt Andries, de ervarenste van de twee. ‘‘Vanaf

de reddingboot was duidelijk zichtbaar dat het schip snel wegzakte. Aan boord voel of zie je dat veel minder. En dus zat er voor ons niets anders op dan klakkeloos te doen wat ze ons vanaf de reddingboot toeriepen.” De twee jongemannen sprongen in overlevingspak te water en werden door de reddingboot uit het IJsselmeer gevist. In de tussentijd was de duwboot al grotendeels onder water verdwenen. De snelheid waarmee dat ging, is wat de mannen betreft uiteindelijk het noemenswaardigst. Jan Jurie: ‘‘Het stormde niet en we zijn maar kort in de weer geweest. Maar als de uitruk niet zo vliegensvlug was gegaan en we het schip niet direct hadden gelokaliseerd, dan had dit voorval ook zomaar anders hebben kunnen aflopen, als je begrijpt wat ik bedoel…”

“ HET SCHIP LAG DUIDELIJK AL ACHTEROVER, DUS VOOR ONS STOND HET VAST DAT WE NIET MEER IN HET SCHIP NAAR BENEDEN ZOUDEN GAAN verslag 240 DE REDDINGBOOT

IN BEELD

STEUN Sdelen OeN onder et

Al dez belang om h t ui n zijn va gwerk goed reddin e voeren. t

ee /help-m l .n m r kn

➋ ➊

➍ ➌

fotografie KNRM Hoek van Holland

➊ Een stopzak is een soort remparachute voor boten als je voor de zee uit de haven in wil zonder uit je roer te lopen.

DE REDDINGBOOT verslag 240

➋ De opstappers van de KNRM mogen in overleg met een arts of meldkamer zuurstof toedienen aan een slachtoffer. Daarom is er naast een EHBO-koffer een koffer met zuurstof aan boord.

➌ De AIS-Sart is levensreddend! Door deze noodzender in zijn pak te dragen kan een overboord geslagen vrijwilliger weer teruggevonden worden.

➍ Als er een kleine brand is aan boord dan kunnen de brandblussers van pas komen om het vuur te doven. Onderwijl kunnen de grotere bluspompen klaargemaakt worden.

➎ De KNRM-brancard zorgt voor het vervoer van liggende patiënten met de reddingboot zelf en kan gebruikt worden bij het hoisten naar een helikopter.

IN BEELD

Zo stortte heel Nederland zich op de Tetris-challenge Het begon onder buitenlandse hulpdiensten: de zogenaamde Tetris-challenge. Hierbij wordt een foto genomen van medewerkers en de inhoud van hun voertuig. En snel daarna verschenen er een heleboel varianten. Ook bemanningen van de KNRMreddingstations pakten uit.

➎

➒

➐ ➑ ➏

➏ Een onderkoelingsbrancard ➐ Een joon is een grote dobber helpt om te voorkomen dat die de stroomrichting zichtbaar een onderkoeld slachtoffer nog maakt of een plek markeert. verder afkoelt door hoofd, romp, armen en benen apart in te pakken.

➓

➑ Iedereen aan boord krijgt een ➒ De pompen gebruik je om reddingsvest met kruisband. Een water weg te pompen aan reddingsvest heeft opwaartse boord van een lek schip of om druk als je in het water ligt en te blussen bij een brand. kan zonder kruisbanden over je hoofd schieten.

➓ Bijboot Brutus wordt meegenomen bij acties tussen de kribben, op ondieptes of bij de pieren.

verslag 240 DE REDDINGBOOT

SERVICE

AGENDA

7 t/m 12 februari 2020 Boot Holland – Leeuwarden 31 januari- 2 februari Duikvaker - Houten

6 t/m 10 maart 2020 Hiswa – Amsterdam

Veiligheidsdag voor kitesurfers De KNRM richt zich met het preventieprogramma op bewustwording van gevaren en risico’s en richt zich onder meer op de doelgroep kitesurfers. Eind 2019 hebben de KNRM en de Nederlandse Kitesurf Vereniging (NKV) voor de vijfde keer een nieuwe Veiligheidsdag voor kitesurfers georganiseerd. Dit als onderdeel van het preventieprogramma. Een praktische dag waar kiters ook van elkaar kunnen leren. De beste vriend van een verongelukte kitesurfer vertelde aan de 200 aanwezige kiters hoe zijn vriend door een kiteongeval om het leven is gekomen. Hij gaf een reconstructie van dit ongeluk waar hij zelf getuige van was. Het leverde een indrukwekkende bijeenkomst op. De verongelukte kiter had meer dan tien jaar ervaring en was een voorzichtige kiter. Het blijft daarom van belang om continu aandacht te vragen voor veiligheid: een ongeluk zit in een klein hoekje.

fotografie Jan Otten

25 april 2020 Reddingbootdag

fotografie Roel Ovinge

21 juni 2020 Historische Reddingbootdag Lelystad

DE REDDINGBOOT verslag 240

fotografie Roel Ovinge

SERVICE

Hier staan wij voor! Iedereen die het water op wil gaan, voor werk of recreatie, kan dat goed voorbereid doen, met relevante informatie van de KNRM. Zeevarenden en watersporters kunnen, zowel op als aan het water, 24 uur per dag rekenen op hulp van de KNRM. We voorkomen incidenten waar het kan. We redden en helpen mensen waar het moet. Van haven tot vaarwater, van strand tot zee. De KNRM redt, helpt en voorkomt met professionele vrijwilligers. De organisatie wordt in stand gehouden door donaties, giften en nalatenschappen. Hulpvragers krijgen kosteloos hulp. De KNRM heeft een eigen onafhankelijke identiteit. Zij is geen overheidsdienst en voorziet zelfstandig in haar financiering. De KNRM is omgevingsbewust: speelt in op veranderingen, zoekt samenwerking met anderen en streeft naar verduurzaming van de organisatie en de reddingvloot. De 45 reddingstations, met 1300 vrijwilligers

en 80 reddingboten, komen 2000 keer per jaar in actie, waarbij ruim 3000 mensen worden geholpen of gered. De Radio Medische Dienst van de KNRM geeft jaarlijks 700 medische adviezen aan UW zeevarenden. De KNRM DANKZIJ Lifeguards bewaken AN DE STEUN K de stranden op de IJVEN Friese Waddeneilanden KNRM BL EN gedurende de REDDEN zomermaanden. PEN

HEL

HELP MEE! De KNRM is een goed doel, dat voor de uitvoering van haar doelstellingen afhankelijk is van donateurs en gulle gevers. Kijk op knrm.nl/help-mee Giften Voor giften kunt u gebruikmaken van het bankrekeningnr. NL40 INGB 0000026363 t.n.v. KNRM in IJmuiden. Periodiek schenken U kunt uw jaarlijkse bijdrage ook omzetten in een periodieke schenking en daarmee fiscaal voordeel halen. Voorwaarde is dat dit voor minimaal vijf achtereenvolgende jaren wordt vastgelegd. knrm.nl/periodiek Schenken en nalaten U kunt de KNRM ook opnemen in uw testament. De KNRM kan ook de rol vervullen van executeur. Vraag naar Cees Prins of Cora Bartels, zij helpen u graag verder. knrm.nl/help-mee 0255 54 84 54 Nieuwe Redder aan de wal? Wilt u iemand Redder aan de wal maken? Ga dan naar: knrm.nl/donateur Nieuwe Jonge Redder? Uw (klein)kind opgeven voor Jonge Redders? knrm.nl/jongeredders

Vrijwilliger Wilt u zich ook vrijwillig inzetten? knrm.nl/vrijwilliger Informatie en service Het laatste nieuws over de KNRM staat op knrm.nl. We houden u dagelijks op de hoogte van actuele zaken. @knrm1824 @KNRM @KNRM1824 Reddingwinkel In onze reddingwinkel zijn de leukste boeken, kaarten, kleding en nautische cadeaus te vinden. reddingwinkel.nl Verhuizen Gaat u verhuizen of zijn uw adresgegevens onjuist? Of wilt u minder post ontvangen? donateur@knrm.nl 0255 54 84 84 (donateursservice) Reageren? Voor reacties op dit nummer van De Reddingboot kunt u contact opnemen met de afdeling Communicatie van de KRNM. cenf@knrm.nl 0255 54 84 54 verslag 240 DE REDDINGBOOT

KNRM’ER AAN HET WERK

‘Rust in de chaos brengen’ tekst Anne-Fleur Pel fotografie Vincent van Dordrecht

Naam Johan Berga Leeftijd 41 Beroep Ambulancechauffeur Daarnaast Aankomend opstapper bij KNRM Andijk

‘I

k houd van alles wat met water te maken heeft: windsurfen, kitesurfen, varen, vissen en als het water bevroren is, schaatsen. Het is dan ook niet zo gek dat ik zo’n dertien jaar geleden bij de lokale reddingbrigade ben gegaan. In het begin was dit een particulier initiatief in Andijk. Veel jongens uit het dorp deden eraan mee. Goed voor de sociale contacten, gezellig en nog spannend ook. Ik ben er een paar jaar tussenuit geweest, nadat de KNRM het roer overnam. We gingen van een boot die te vergelijken is met een snelle Ferrari naar een grote degelijke Rolls-Royce. Dat vond ik wennen. Toch is het vuurtje vanbinnen altijd blijven branden. Dus toen ik zo’n twee jaar terug in de haven aan het vissen was en getuige was van een brandje aan boord, schoot ik de schipper meteen te hulp. En voor ik het wist, zat ik er weer bij. Als opstapper doe je alle voorkomende werkzaamheden aan

DE REDDINGBOOT verslag 240

boord. Varen, de marifoon bedienen, overstappen op het andere schip. Dat laatste doe ik het liefst: rust in de chaos brengen. Wat ik lekker vind aan dit werk, is dat ik opdrachten kan uitvoeren. Op de ambulance zit ik de hele dag achter het stuur en heb ik veel verantwoordelijkheden. Op de boot vertelt een jongen van 24 wat ik moet doen. Prachtig! Dan ben ik zo trots op die jongens die dit werk doen. Omdat ik zeventien jaar op de ambulance werk, heb ik al veel meegemaakt. De adrenaline schiet niet door mijn lijf als de pieper in het weekend afgaat. Door mijn ervaring kan ik de jongens goed opvangen en ze leren relativeren. We zijn een keer dagen op zoek geweest naar een drenkeling na het vinden van een omgeslagen boot. Een voor een zagen we spullen van de opvarende drijven die zelf dagen later aanspoelde aan land. Dit kan mentaal een grote impact hebben. Mijn meerwaarde in de ploeg is het opvangen van de jongens of kunnen uitleggen waarom ambulancemedewerkers bepaalde beslissingen nemen. Ik ben een rustgevende factor. Omdat ik onregelmatige diensten draai op de ambulance én een kleine van zes maanden thuis heb, is het nog niet gelukt om de KNRM-opleiding volledig af te ronden. Dat hoop ik snel wel te doen. Met dit werk draag ik een steentje bij aan de maatschappij en mijn eigen gemeente.’’