LYKOS 018

25 NOΕΜΒΡΙΟΥ 2012 - ΤΕΥΧΟΣ 18

Εξώφυλλο Sugahtank Γιάννης Ρουμπάνης ◈ Η Συνθήκη του Ξένου ◈ Φυγή- Ερχομός ◈ With Teeth ◈ Preview to the L.O.I Citizen Erased ◈ Συνάντηση με τον Ήχο των Transistor ◈ Beat Bazaar - 25/11/2012 ◈ O Μαρμαρωμένος Βασιλιάς Λαϊκό Παραμύθι της Θράκης ◈ Ένας Κάποιος Αργύρης ◈ Φακός στο ΣτόμαΧρήστος Χρυσόπουλος ◈ Hajime No Ippo-Jōji "George" Morikawa ◈ Όλα Είναι Δρόμος- Παντελής Βούλγαρης ◈ Holy Motors( 2012)-Leos Carax ◈ Porcupine Tree- Album: Signify ◈ LYKOS VINYLS #18 ◈ Λάρκος Λάρκου- Το πρώτο 'δω βασίλειο είχαν θεοί το κτίσει ◈ Μουσική: Calexico Live ◈ Βιβλίο: Βραδιά Νικηφόρος Βρεττάκος ◈ Γεύση Γερμανίας ◈ Radio/Tv ON ◈ Super Wrong Land #4

To Λύκος είναι εβδοµαδιαίο περιοδικό για τις τέχνες και τον πολιτισµό. Διανέµεται δωρεάν, καθε Κυριακή σε ηλεκτρονική µορφή. www.lykosmagazine.tumblr.com

www.lykosmagazine.tumblr.com Ενηµερωθείτε για τα νέα τεύχη και δείτε το αρχείο.

www.facebook.com/lykosmagazine Βρείτε το Λύκος και στη σελίδα µας στο Facebook.

Eάν θέλετε να συµµετέχετε στα επόµενα τεύχη µε εικαστικό έργο, φωτογραφία ή κοµικ, στείλετε δείγµατα εργασιών σας στο email

papadaki.stav@gmail.com papadaki.stav@gmail.com

ΕΚΔΟΣΗ / ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΞΙΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΥΛΙΚΟΥ Σταυρούλα Παπαδάκη ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΤΕΥΧΟΥΣ Θοδωρής Ρέγκλης - www.tedreglis.com ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ Layout Μαρία Κόζαρη Μελα - mandydiamanti@hotmail.com Παύλος Ρέγκλης - www.paulreg.tumblr.com Ντίνος Καψάλας - Dinerror86@gmail.com Στέργιος Ρουµελιώτης // KURO - kurotrash@gmail.com ΕΦΩΦΥΛΛΟ www.lykosmagazine.tumblr.com Sugahtank Γιάννης Ρουµπάνης - j_toxic@otenet.gr ΚΟΜΙΚ Ντίνος Καψάλας - Dinerror86@gmail.com ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ Σταυρούλα Παπαδάκη, Εύη Αργυρίου, Jim Ver, Φάνης Κόλλιας, Νίκος Μπελάνε, Χρυσάνθη Πρωτοψάλτου, Κυριάκος Αναστασίου, Librofilo, Gil Galad, Δηµήτρης Κεχρής, Κωνσταντίνος Κοττας, Κωστής Φιλιππόπουλος, Θόδωρος Εξηντάρης, Δώρα Κοροβεση, Χλόη papadaki.stav@gmail.com Ιορδανίδου, Ελένη Αγγελοπούλου

Απαγορεύεται η αναδηµοσίευση, η αναπαραγωγή ολική, µερική ή περιληπτική ή κατά παράφραση η διασκευή απόδοση του περιεχοµένου µε οποιοδήποτε τρόπο, µηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογραφήσεως ή άλλο, χωρίς προηγούµενη γραπτή άδεια του Εκδότη. Νόµοι 238/1970, 4301/1979, Ν.100/1975, Ν.Δ.

3565/1956 και 4254/1962 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου.

Layout 2

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Εξώφυλλο Sugahtank Γιάννης Ρουµπάνης

Μεγάλο Πανί 36 Holy Motors( 2012)-Leos Carax ¨Ένα φιλµ που υπενθυµίζει το αβέβαιο της ύπαρξής µας¨

Εditorial 4 Η Συνθήκη του Ξένου

Jive 38 Porcupine Tree O ήχος του Album τους, ''Signify''.

Αντιθέσεις 6 Η δύναµη της επιλογής κλείνει και ανοίγει βαλίτσες.

Sideshow 8 With Teeth ''It Doesn't Work Anymore''.

Play Lykos Vinyls #18

40

Ενηχόρια 42 Λάρκος ΛάρκουΤο πρώτο 'δω βασίλειο είχαν θεοί το κτίσει (Βιβλίο –cd) Μελοποιηµένη Ποίηση

Κλείστρο 10 Preview to the L.O.I Citizen Erased Μάθε Τέχνη Πρόσωπα 12 Συνάντηση µε τον Ήχο των Transistor.

Showcase 44 Οι Calexico σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη Βιβλίο Βραδιά Νικηφόρος Βρεττάκος Νέοι Δηµιουργοί Εµπνέονται.

Beat Bazaar 16 Ανταπόκριση από Θεσσαλονίκη. Κόκκινη Κλωστή 18 O Μαρµαρωµένος Βασιλιάς Λαϊκό Παραµύθι της Θράκης Ένας Κάποιος Αργύρης, που έφυγε και δεν έµαθε ποτέ.

Να Πας 48 Η Γερµανία στην Αθήνα Η Αθήνα στη Γερµανία

Ink 26 Φακός στο Στόµα- Χρήστος Χρυσόπουλος Όψεις της Αθήνας

Φωνόραση Radio/Tv ON

52

Comic 54 Super Wrong Land #4

Άνιµα 30 Hajime No Ippo-Jōji "George" Morikawa ¨Η θέληση που σε οδηγεί ψηλότερα από κάθε προσδοκία¨.

JUMPCAT 32 Όλα Είναι Δρόµος- Παντελής Βούλγαρης ¨Η ζωή είναι ένα µείγµα χαρµολύπης¨.

3

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

EDITORIAL

EDITORIAL Άκου: You Said Tomorrow Yesterday- Tied + Tickled Trio https://www.youtube.com/watch?v=_LE6fqKp_c&feature=related

Συνθήκη του Ξένου Καθόµουν σε µια καρέκλα και περίµενα να περάσει η ώρα. Όταν σκέφτεσαι ο χρόνος υποχωρεί. Έτσι και τώρα, τη µια έξω ήταν µέρα, την επόµενη είχε νυχτώσει. Ίσως, τελικά και οι µέρες µας έτσι γρήγορα να περνούν και να σταµατούν µόνο για λίγο σε στιγµές απερισκεψίας και κάπως έτσι να βιώνεται ο έρωτας , η ζωή , το ψέµα, η αλήθεια ,πότε σαν να καπνίζεις ένα πακέτο τσιγάρα και πότε σαν να χεις κάνει µόλις µια τζούρα. Είσαι µπροστά στο νιπτήρα, κάνεις πως πλένεις και χαϊδεύεις πιάτα. Η ανάγκη του χαδιού δεν ξεπλένεται ποτέ, βλέπεις. Μόνο στεγνώνει πού και πού και γίνεται πέτρωµα που ακινητοποιεί τα χέρια. Πάντα αναρωτιόµουν , γιατί η διαδικασία αυτή σου παίρνει

4

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

απο τη Μαρία Κόζαρη Μελά http://www.behance.net/mariakoz mandydiamanti@hotmail.com

τόση ώρα, γιατί την αναλαµβάνεις πάντα εσύ. Τώρα ξέρω. Ίσως για ‘σένα οι στιγµές τρυφερότητας πρέπει να βιώνονται και να βουλιάζουν σε ένα σιφόνι, να µην τις βλέπει κανείς. Σκούπισες τα χέρια σου σε µια πετσέτα. Μέχρι να µε πλησιάσεις τα δάχτυλα σου είχαν πετρώσει. Σαν πέτρες που έπεσαν στο έδαφος από κάποιο ύψος γύρω στο 1,80 , τα ακούµπησες στο τραπέζι, ανάµεσα σε σηµειώµατα και σηµειώσεις. Αν πρόσεχες, θα έβλεπες εκτεθειµένες ανάγκες που ζητούσαν να καλυφθούν συγκεκριµένη ώρα και µέρα ,κολληµένες σε επιφάνειες . Κάθε µέρα γλιστρούσα και έπεφτα πάνω τους και κανένα βάθος, καµιά υποχώρηση δεν απορροφούσε τον πόνο ή το τράνταγµα. Η ειλικρίνειά σου ξεδιπλώθηκε , σαν τόπι υφάσµατος ευτελούς µπροστά µου και περίµενε να την κοστολογήσω. ¨Θα φύγω. Πρέπει να φύγω για λίγο. Δε θα σε αφήσω µόνη. Θα σε φροντίζει ο Κωστής. Δεν ξέρω ακόµη πότε ακριβώς. Θα είναι ξαφνικό το κάλεσµα. Καταλαβαίνεις, φεύγω επειδή µου το ζητούν και όχι επειδή θέλω¨. Οι εξηγήσεις, δόθηκαν και ύστερα ένα φιλί µικρό που πέρασε από την τρύπα της βελόνας που µε έραβε και µε µπάλωνε τα τελευταία χρόνια, όποτε έσκιζα. Έφυγες από το δωµάτιο. Στο δωµάτιο των ξένων η βαλίτσα σου ήταν έτοιµη. Εκεί µέσα υπήρχαν εκτός από πουκάµισα και γραβάτες, πράγµατα παραπάνω από απαραίτητα. Είχα ακούσει στο τηλέφωνο µισόλογα για µια τάση φυγής που πια είχε γίνει ισχυρή δύναµη. Η εγκατάλειψη µετονοµάζεται σε φευγιό όταν δεν αντέχει το όνοµά της και ο ενεστώτας του παρόντος µεταµφιέζεται σε µια διάρκεια που σου δίνει περιθώρια να φύγεις πριν σε δουν. Πάνε χρόνια που µου δίνεις εξηγήσεις και τελικά οι εξηγήσεις ανταλλάσσονται µεταξύ των ξένων. Τα απαραίτητα διπλώνονται και στοιβάζονται σε βαλίτσες που πάνε ταξίδια δίχως επιστροφή. Οι αποχωρήσεις γίνονται αθόρυβα και στο τέλος δεν κλείνουν την πόρτα, για να περιµένεις λίγο µήπως φανεί και ύστερα να τις κλείσεις, αφήνοντας την ηχώ της µοναξιάς να ακουστεί στην αλλαγή. Πάνε χρόνια που µου δίνεις εξηγήσεις για το ποιος φταίει , όσα χρόνια η ειλικρίνειά σου , απαρνιέται την αλήθεια σου. Στο δωµάτιο των ξένων κοιµάµαι, βιώνοντας µια ατελή συνθήκη ξένου. Περιµένω την οικειότητα να επιστρέψει ενώ στον καθρέφτη του σπιτιού, βάφεται µια ξένη.

Σταυρούλα Παπαδάκη 5

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

ΕΡΧΟΜΟΣ ΦΥΓΗ

▧

ΤΗΣ ΕΥΗΣ ΑΡΓΥΡΙΟΥ evi.argyr@gmail.com epitoergon.blogspot.com

Αναµονή Τα λεπτά περνούν. Τα χέρια κρυώνουν. Η καρδιά θολώνει. Ίδια συµπτώµατα, ίδια συγκυρία. Μόνο η αφορµή αλλάζει. Κατά τ’ άλλα το σενάριο δεν έχει δεύτερη εκδοχή. Τα λεπτά περνούν. Τα µάτια παραδίνονται. Το σώµα πάσχει. Και τα δεσµά του κόσµου σπάνε. Ανύποπτα και µυστικά, όπως στα µεγαλύτερα εγκλήµατα. Γίνεσαι ολόκληρος ένα ελάττωµα στην γωνία. Περιµένεις να πεθάνει η ελπίδα, να την αφήσεις εκεί µαζί µε τις υπόλοιπες και να µην περάσεις ποτέ ξανά από αυτό το σηµείο. Και έτσι όπως θα έχεις φύγει µακριά και εκείνο το µέρος θα έχει εξαφανιστεί από τα µάτια σου, θα έρθει εκείνη. Θα περπατάει αργά σαν να µην πηγαίνει κάπου και θα χαµογελάει σαν ευτυχία. Θα σε πιάσει από το χέρι και θα θέλει να έρθει µαζί σου. Θα ονειρευτείς από την αρχή τα πάντα και θα αφεθείς πάνω της χωρίς να κρατήσεις κανένα κοµµάτι σου για τον εαυτό σου. Μα κάτω από τα γέλια και τα φιλιά, τις αγκαλιές και τα χάδια, θα στέκεται πάντα εκείνο το µέρος. Όρθιο και αµείλικτο θα σου παίρνει την µαγεία µολύνοντας τις στιγµές που κρατάς στα χέρια σου. Η µια αναπνοή βαραίνει µετά την άλλη.

6

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

Eικονογράφηση: Παύλος Ρέγκλης - www.paulreg.tumblr.com

▧

ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ papadaki.stav@gmail.com stavpapadaki.com

Καιρός του Σπείρειν Στο σπίτι θέλω να µείνω. Στο Γιάννη θέλω να µείνω. Θέλω να µείνω στη γωνία, ανάµεσα στο εδώ και στο εκεί που δίνουµε ραντεβού τις Κυριακές. Να µείνω θέλω στη γη που βυθίζει θάλασσα. Να µείνω θέλω , να δω τους γονείς µου να λυγίζουν κλαδιά και να γεµίζουν ρόζους. Θέλω να µείνω εδώ που µετρούν τα βήµατά µου. Εδώ, που οι φίλοι χάνονται και βρίσκονται στο χρόνο και συναντιούνται στις αποστάσεις που λογαριάζονται µε τετράγωνα. Το ακούς; Εδώ θέλω να µείνω , που µυρίζει νεράτζι , ανάκατο µε θειάφι. Θέλω αυτούς που όλο βλέπουν πως αλλάζω µεγαλώνοντας και µου τσιµπούν τα µάγουλα. Θέλω να µείνω εδώ , να σηκωθώ απ’ τα θρανία , για να καθίσουν άλλοι. Θέλω να µείνω και η φωνή µου να ακούγεται, τα χέρια µου να ρίχνουν τοίχους, τα πόδια µου να πηγαίνουν απρόσκοπτα. Στο σπίτι θέλω να µείνω. Θέλω να µείνω και να µιλώ τη γλώσσα µου. Θέλω να µείνω. Χωράφι έχω µόνο ένα και εκεί καλλιεργώ χρόνια , όσα είµαι. Θερίζω τα καλοκαίρια και µαζεύω επαναστάσεις, ιδέες, λάθη, σωστά, µπόι, γνώσεις, µαθήµατα, παθήµατα και αυτήν την πραµάτεια πουλώ σε πάγκους, σε αγορές ,τίµια , µε υποµονή , πότε µε πρίµα τον καιρό, πότε µε κόντρα. Κόντρα ο καιρός και όταν ο άνεµος φυσά σκορπάει κλέφτες και σπέρνονται τάσεις φυγής. Και φεύγεις µα όταν τα θέρη φτάνουν , µαζεύεις καρπούς και δεν υπάρχουν ρίζες. Στο σπίτι θέλω να µείνω και η ρίζα να µη µε θάβει στο χώµα, παρά να µε βαστά να φέρω καρπούς σε αγκαλιές που θα ανοίξουν να τους µαζέψουν.

7

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

SIDESHOW

▧

TOY JIM VER jim.a.ver@gmail.com www.jimver.net

8

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

9

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΚΛΕΙΣΤΡΟ

10

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΚΛΕΙΣΤΡΟ

PREVIEW TO THE L.O.I

▧ ΤΟΥ ΗΛΙΑ JAMES ΛΙΑΤΣΟΠΟΥΛΟΥ il_james@live.com

11

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ - ΠΡΟΣΩΠΑ

TRANSISTOR "Zούµε στην «τέλεια» πραγµατικότητα της Ελλάδας"

▧

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΦΑΝΗΣ ΚΟΛΛΙΑΣ phaniskollias@gmail.com Amagi Web Radio Κάθε Δευτέρα 18:00-20:00

Ο ΛΥΚΟS ενηλικιώθηκε και φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση να περάσει έτσι αυτό... Αποφάσισε λοιπόν µέσα από την στήλη του "Μάθε Τέχνη" να παρουσιάζει µέσα από συνεντεύξεις µερικά από τα πιο ταλαντούχα ονόµατα της ελληνικής µουσικής σκηνής.

Έλα µου όµως που µας χαλάνε αυτή τη συνέχεια µε το single "Divine" το οποίο κυκλοφόρησε το Σεπτέµβριο του 2009... Πριν περάσουµε να δούµε τι µας είπαν στις ερωτήσεις που τους κάναµε αξίζει να σηµειωθεί πως οι Transistor στον πρώτο τους δίσκο συνεργάστηκαν µε τον Craig Walker (ex Archive) ενώ έχουν µοιραστεί τη σκηνή του Eject Festival µε τους James και πολλούς ακόµη σπουδαίους καλλιτέχνες!

Ποδαρικό στο 18ο τεύχος, µας κάνουν οι Transistor, µία alternative pop/rock µπάντα η οποία δηµιουργήθηκε τον Μάρτιο του 2004. Τότε που είχαµε τα λεφτά, πριν τους Ολυµπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 2008, τότε που αρχίσαµε να µαθαίνουµε την λέξη "κρίση" και πριν τους Ολυµπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, οι Transistor, γνωστοί στο κοινό πλέον από το κοµµάτι τους "Living" που συµπεριέλαβε ο Δηµήτρης Παπασπυρόπουλος στη συλλογή του "Blessed and cursed" το 2004, κυκλοφορούν το ντεµπούτο album τους µε τίτλο "Things you miss when you blink"από το οποίο τα κοµµάτια "Epsilon" και "Follow me" είναι αυτά που ξεχωρίζουν. Σαν να µην έφτανε όµως αυτό, οι Transistor αποδεικνύοντας πως είναι στον κόσµο τους και δεν έχουν ακούσει τίποτα για την λέξη "κρίση", τον Φεβρουάριο του 2012, πριν τους Ολυµπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, βγάζουν και δεύτερο δίσκο µε τίτλο "Resting in the shade of the family tree"!! Με τα όσα είπαµε µέχρι τώρα το λογικό είναι να περιµένουµε κάτι από τους Transistor το 2016, στους επόµενους Ολυµπιακούς Αγώνες, αυτούς της Βραζιλίας.

Ερώτηση “Όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια µένουν”, ”Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς”.Αν κάτσω να σκεφτώ,θα βρω και άλλες πολλές ακόµη παροιµίες οι οποίες για πολλούς περιγράφουν την κατάστασή µας αυτή την εποχή. Εσείς πιστεύετε ότι η στιγµή της αλλάγής έχει έρθει; Δεν µπορείς να τα αλλάξεις όλα από τη µία στιγµή στην άλλη θα µου πείτε, αλλά έχετε αρχίσει να νιώθετε κάτι τέτοιο ή τελικά “Τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα” ;

12

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ - ΠΡΟΣΩΠΑ

Απαντηση

Απαντηση

Σε αυτή τη φάση που διανύουµε, µπορούµε να πούµε, ότι σου δίνονται περισσότερα ερεθίσµατα να θες να αλλάξεις τον εαυτό σου και τον κόσµο γύρω σου, απ’ ότι σου δίνονταν στο παρελθόν. Το θέµα είναι τι είδους αλλαγή θα υποστηρίξεις… Γιατί όταν είσαι οργισµένος και αδιάβαστος, µπορείς εύκολα και γρήγορα να παρασυρθείς και να ακολουθήσεις ρεύµατα επικίνδυνα. Και εκεί που νοµίζεις, ότι βρήκες την άκρη, µπαίνεις βαθύτερα στο βούρκο, αποµακρύνεσαι τελείως από το φως.

Τα πράγµατα που θα µπορούσαν να δώσουν ελπίδα στον καθένα από εµας κρύβονται στην οικογένειά µας, στους ανθρώπους που αγαπάµε, στους κοινούς αγώνες για κοινούς στόχους, στην αλληλεγγύη. Όσο µαύρο και αν έρθει, όσοι κύριοι µε τα µαύρα κι αν έρθουν, αυτή είναι η λύση και εκεί βρίσκεται η ελπίδα και άλλες παρόµοιες λέξεις. Μιλάµε πάντα µε ντοκουµέντα, ο κάθε ενδιαφερόµενος µπορεί να ζητήσει αποδείξεις και θα του προσκοµηθούν.

Μπορεί λοιπόν να αντιλαµβάνονται κάποιοι ότι τώρα είναι η στιγµή, εµείς όµως θα λέγαµε ότι αργήσαµε πολλά χρόνια να το καταλάβουµε. Όµως, η λέξη στιγµή και αλλαγή δεν πάνε µαζί. Η αλλαγή έχει πολύ µεγάλο δρόµο να διανύσει και θέλει δουλειά πολλή από όλους µας. Αν το καταλάβουµε αυτό, µπορεί να µεγαλώσουµε τα παιδιά µας διαφορετικά, και µπορεί µετά από πολλά χρόνια να κρίνουν οι ιστορικοί του µέλλοντος, ότι κάτι άλλαξε. Είναι δύσκολο να προλάβουµε και να ζήσουµε την αλλαγή έτσι όπως τα κάναµε. Ας δουλέψουµε όµως για να αλλάξει ο κόσµος, που θα ζήσουν τα παιδιά µας, για να µην πούµε τα εγγόνια µας.

Ερώτηση Μετά από δύο δισκογραφικές δουλειές (“Things you miss when you blink” και “Resting in the shade of the family tree”),ένα single µε τίτλο “Divine” και πολλές live εµφανίσεις σε όλη την Ελλάδα θα µπορούσατε να πείτε ότι αυτή η χώρα τελικά θάβει τα παιδιά της;Θα προτιµούσατε ίσως να είστε µπάντα κάπου στο εξωτερικό ή είστε ευχαριστηµένοι µε όσα έχετε καταφέρει εδώ µέχρι στιγµής; Απαντηση

Ερώτηση

Αυτή η χώρα κάνει τόσα άλλα, που το να θάβει τα παιδιά της είναι το λιγότερο. Φυσικά και το κάνει και το ξέρουµε όλοι. Απλά τους Τransistor δεν τους ενδιαφέρει πια. Είναι πολύ µακριά από αυτό. Δε πα να µας θάβει, εµείς θα συνεχίζουµε όσο µπορούµε να παίζουµε κι ας µας ακούς µόνο εσύ. Μας αρκεί. Και το λέµε µε κάθε ειλικρίνεια. Το να σε ακούσουν και να σε αγαπήσουν κι άλλοι… κι άλλοι… και να γίνεσαι όλο και πιο γνωστός και να φτάνει η

Έχετε δηλώσει πως ο τελευταίος σας δίσκος µε τίτλο “Resting in the shade of the family tree” ανφέρεται στις σχέσεις των ανθρώπων,σε ότι µας στενοχωρεί και σε ότι µας κάνει χαρούµενους και µας δίνει ελπίδα.Ποια είναι αυτά τα πράγµατα τα οποία θα µπορούσαν να µας δώσουν ελπίδα σήµερα κατά τη γνώµη σας;

13

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ - ΠΡΟΣΩΠΑ

µουσική σου σε περισσότερους είναι πάντα ευπρόσδεκτο και αποτελεί και στόχο, αλλά δεν θα πεθάνουµε κιόλας. Έχουµε όλοι τις ζωές µας, πατάµε στα πόδια µας, ζούµε στην «τέλεια» πραγµατικότητα της Ελλάδας και πραγµατικά δεν περιµένουµε τίποτα από κανέναν.

Ερώτηση Όπως έχετε πει αν ξεχωρίζατε µία στιγµή στην µέχρι τώρα πορεία σας θα ήταν αυτή της ανεξάρτητης κυκολφορίας του δεύτερου δίσκου σας.Είναι τελικά τόσο µαγικό το να πιάνεις κάτι από το µηδέν και να το κάνεις κάτι, εντελώς µόνος σου,ανεξάρτητος; Στα µελλοντικά σας σχέδια έχετε πεισθεί να επιλέξετε πάλι κάτι ανεξάρτητο ή αυτό ήταν και τέλος;

Δεν θα προτιµούσαµε να είµαστε µία µπάντα στο εξωτερικό, σε καµία περίπτωση, γιατί µάλλον δεν θα ήµασταν αυτοί που είµαστε. Είµαστε απόλυτα ευχαριστηµένοι µε όλα όσα έχουµε κάνει και χαιρόµαστε που όλα έχουν γίνει µε µικρά και σταθερά βήµατα, χαιρόµαστε που καταφέραµε να αντιµετωπίσουµε κάθε δυσκολία µαζί, χαιρόµαστε που ζήσαµε όλα τα άσχηµα και τα όµορφα, που ήρθαν, µαζί. Και φυσικά όσο µπορούµε, θα συνεχίζουµε …µαζί.

Απαντηση Δεν ξέρουµε αν η λέξη «µαγικό» είναι η κατάλληλη. Σίγουρα στο τέλος ανακαλύπτεις, ότι όλα έγιναν ως δια µαγείας. Είναι µαγικό, όταν έχεις το αποτέλεσµα στα χέρια σου και αναπολείς όλα όσα πέρασες για να το πραγµατοποιήσεις. Απλά οι διαδικασίες δεν είναι εύκολες και σε προσγειώνουν συνεχώς στη πραγµατικότητα. Σε αυτή όµως τη διαδικασία ενωθήκαµε περισσότερο, αναλάβαµε όλη την ευθύνη, και κυρίως µάθαµε πάρα πολλά. Είναι µεγάλο σχολείο ένα τέτοιο εγχείρηµα. Γι’ αυτό και είναι η σηµαντικότερη στιγµή τής µέχρι τώρα πορείας µας. Απ’ ότι φαίνεται την ίδια τακτική θα ακολουθούσαµε και σε έναν τρίτο δίσκο, ειδικότερα τώρα που το έχουµε κάνει ήδη µια φορά.

Ερώτηση Τον Ιούνιο του 2012 συµµετείχατε σε µία συναυλία για την οικονοµική ενίσχυση της Ελληνικής Οµοσπονδίας Αθλητισµού Κωφών.Στη συναυλιά παρευρίσκονταν πολλά παιδιά µε προβλήµατα ακοής ενώ εσείς στην σκηνή τραγουδούσατε γι'αυτά!Πολλά παιδιά δεν σας άκουγαν αλλά ένιωθαν τον ήχο σας µέσα από τα µπαλόνια,που οι διοργανωτές είχαν φροντίσει να υπάρχουν σε αφθονία στο χώρο.Πώς αισθανθήκατε και πώς φαντάζεστε τη ζωή σας µε προβλήµατα ακοής,χωρίς µελωδίες,χωρίς ήχους,χωρίς τίποτα από όλα αυτά;

Ερώτηση Τέλος, θέλω να µου προτείνετε από πέντε έως δέκα µπάντες/καλλιτέχνες από τους οποίους θα θέλατε να πάρουµε συνέντευξη.

Απαντηση Και οι πέντε έχουµε την ίδια εντύπωση: αυτό το βράδυ δεν θα το ξεχάσουµε ποτέ. Στην αρχή αισθανθήκαµε κάπως αµήχανα, γνωρίζοντας ότι θα παίξουµε τη µουσική µας σε ανθρώπους, που δεν µπορούν να µας ακούσουν. Όταν είδαµε τον χώρο γεµάτο µπαλόνια, και µας είπαν τον σκοπό, που υπηρετούσαν, µείναµε άφωνοι! Τα µπαλόνια και οι υπέρτιτλοι των κοµµατιών συνοδευόµενοι από κάποια βίντεο, για τα οποία είχαν φροντίσει οι διοργανωτές (µακάρι να υπήρχαν πολλοί σαν κι αυτούς) µπόρεσαν να βάλουν περισσότερο αυτούς τους ανθρώπους στη µουσική. Και το αποτέλεσµα ήταν µαγικό! Ήταν η πρώτη φορά που είδαµε τόσο έντονα πρόσωπα και εκφράσεις την ώρα της συναυλίας. Αισθανόµασταν, ότι η µουσική µας περνούσε απόλυτα σε αυτούς τους ανθρώπους, γιατί απλά ήθελαν να τους περάσει…. Η πόρτα ήταν ορθάνοιχτη και το µέσο µε το οποίο επιτεύχθηκε αυτό, ήταν κάτι άλλο εκτός από το αυτί …. ήταν η ψυχή! Τέτοια ενέργεια δύσκολα συναντάς σε κοινό που ακούει και έχει όλες του τις αισθήσεις και αυτή είναι η µαγεία και η δύναµη αυτών των ανθρώπων. Τη ζωή µας δεν µπορούµε να τη φανταστούµε χωρίς ήχους, αλλά πραγµατικά ζηλεύουµε τον ενθουσιασµό, τη δύναµη και το σθένος αυτών των ανθρώπων τόσο, που αν έπρεπε να διαλέξουµε µεταξύ των δύο, σίγουρα δεν θα έπρεπε να βιαστούµε στην απάντηση.

Απαντηση Cyanna Μητέρα Φάλαινα Τυφλή GAD. After maths Harsh Demise Wheatman Solarmonkeys Spectralfire Και σίγουρα ξεχάσαµε πολλούς, εποµένως να πάρετε σε όσους περισσότερους µπορείτε ;)

14

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ - ΠΡΟΣΩΠΑ

Αν µου λέγατε να κρατήσω κάτι από όλα όσα µας είπαν οι Transistor, αυτό θα ήταν: - "Zούµε στην «τέλεια» πραγµατικότητα της Ελλάδας" Πέρα από το να τους σκεφτούµε σαν Transistor, η Νίκη, η Μαρία, ο Στέλιος, ο Δηµήτρης και ο Duru είναι πέντε νέα παιδιά. Μετά από πολύ καιρό συναντάω νέα παιδιά τα οποία δεν σκέφτονται καθόλου την διαφυγή τους στο εξωτερικό. Πάντα ένα νόµισµα έχει δύο όψεις και αυτά τα παιδιά,µετά από τα όσα µας είπαν,καταλαβαίνω πως το αντιλαµβάνονται αυτό σε πολύ µεγάλο βαθµό! Μπορεί η πραγµατικότητα στην Ελλάδα να µην είναι τέλεια, είναι όµως «τέλεια» για να γίνουµε εµείς τέλειοι! Μάθετε περισσότερα για τους Transistor από το site τους: www.transistor.gr ή καλύτερα γνωρίστε τους από κοντά!

15

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

BEAT BAZAAR

251112_ ▧

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΑΝΕ belane74@gmail.com http://nikbelane.blogspot.com

Κάνω ησυχία κι αφουγκράζοµαι. Ακούω τις µελωδίες του φθινοπώρου. Του κάθε µεσηµεριού που έχει γεύση µπύρας, τηγανητής πατάτας κι άρωµα τυπωµένης εφηµερίδας. Ακούω το σφύριγµα της τσαγιέρας που σηµαίνει την ώρα της απογευµατινής συνεύρεσης, εθιµοτυπικής σχεδόν, µε φίλους που υµνούν την πρόωρη έλευση της νύχτας µε βήµατα ελαφρά σαν της γάτας. Κάνω ησυχία κι ακούω το αγκοµαχητό του αστικού λεωφορείου που ανεβαίνει γεµάτο επιβάτες τη Βενιζέλου για να βρεθεί στις Συκιές. Αµέσως µετά παύω να κάνω ησυχία και ξεθάβω από χρόνους περασµένους την σκονισµένη γραφοµηχανή. Περνώ στο σώµα της µια λευκή κόλλα χαρτιού κι αρχίζω να χτυπώ ρυθµικά τα µηχανικά πλήκτρα της αναστατώνοντας τους γείτονες, σκεπάζοντας πηγές µουσικής, στεναγµούς και µικρούς εµφύλιους πολέµους.

επιστροφή που επιθυµώ. Συνήθως δεν έχουν επιστροφή. Πριν ελάχιστες µέρες συνάντησε τον θάνατο ένας άνθρωπος που δεν τον γνώριζα προσωπικά αλλά ήταν αυτός, µαζί και κάποιοι άλλοι αξέχαστοι, που µε τα βιβλία του άνδρωσε την εφηβεία µου. Πριν λίγες µέρες πέθανε ο Μίσσιος. Αυτός που λόγια απλά, τα οποία έτυχε να διαβάσω σε µιαν εφηµερίδα, ψέλλισε στ’ αυτιά µου: «Να αντιδράς στον πόνο, στην απελπισία, στην καταπίεση, στο καθηµερινό βόλεµα, στον παραλογισµό της εξουσίας αλλά και στην τυραννία της ιεραρχίας ή της αυθεντίας.» Έκλεισα και δίπλωσα την εφηµερίδα. Δεν κράτησα κανένα απόκοµµα, όπως κάνω συνήθως. Την άφησα σ’ ένα χαµηλό τραπέζι δίπλα µου και ρούφηξα λίγο απ’ τον καφέ µου χωρίς να κάνω θόρυβο. Έκανα στην άκρη κι εκείνη την περιβόητη γραφοµηχανή. Η ώρα ήταν ήδη περασµένη. Η θήκη του καπνού µου ήταν γεµάτη αλλά ψάχνοντας µια δικαιολογία φυγής, τσέπωσα τα ψιλά απ’ το πορσελάνινο πιατάκι και κατέβηκα στο δρόµο. Η Αγίου Δηµητρίου ήταν τυλιγµένη από υγρασία. Έφτασα στο περίπτερο κι αγόρασα καπνό. Απόλαυσα το γλυκό κρύο και τις µικρές κουβέντες που έσπασαν τη µοναξιά ενός ανθρώπου που ξενυχτούσε για πάρτη µου. Αυτό! Δεν ήθελα να κάνω τίποτε άλλο. Ούτε να πω.

Θα µπορούσα να γράφω για εκείνα τα γλυκά, χαµογελαστά πράγµατα που κάνουν τη µέρα µας όµορφη και τη νύχτα µας ακόµη οµορφότερη. Θα µπορούσα να γράφω πληρωµένες ανταποκρίσεις µε διαφηµίσεις χορηγών και να υποδεικνύω τα καλύτερα µέρη της Θεσσαλονίκης όπου ο καθένας θα µπορεί να την πέφτει ρουφώντας τον φραπέ του ξεχνώντας τη µιζέρια του. Θα µπορούσα, κι ίσως καµιά φορά το κάνω, να καταγράφω όλα εκείνα που µας κάνουν να νιώθουµε ιδιαίτεροι, µοναδικοί στον κόσµο, που µας κάνουν να βγαίνουµε αλώβητοι από µάχες αγωνίας και καθηµερινής τρέλας. Γράφω ό,τι βλέπω. Γράφω ό,τι βιώνω κι ό,τι νιώθω µέσα µου και γύρω µου και δίπλα µου κι ακόµη παραδίπλα µου. Η πολλή σκέψη µε βυθίζει στην απαισιοδοξία. Αυτό και κάποια από τα παραπάνω δεν αντιµετωπίζονται και τόσο εύκολα. Ούτε έχουν την

16

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

BEAT BAZAAR

17

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

Ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ

ΒΑΣΙΛΙΑΣ Παραµύθι Βέροιας- Ηµαθίας

▧

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ XΡΥΣΑΝΘΗ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΟΥ chrisanthep@gmail.com

Μια φορά κι έναν καιρό ήτανε µια βασιλοπούλα. Κάθε πρωί, έ-

κοιµήθηκε. Κι έρχεται τότε πάλι το πουλάκι κι έκατσε στην ποδιά της

βγαινε µε τη βάγια της στην αυλή και καθόταν και κεντούσε. Κι εκεί που

βασιλοπούλας και την λέει «κι αν κεντάς κι αν δεν κεντάς, άντραν πεθα-

κεντούσε ερχόταν ένα πουλάκι και καθόταν στην ποδιά της και την έλε-

µένον θα πάρεις». Σηκώνεται το λοιπόν η βασιλοπούλα να το πιάσει το

γε: «κι αν κεντάς κι αν δεν κεντάς, άντραν πεθαµένον θα πάρεις». Κι η

πουλί, µα εκείνο πέταξε κι έφυγε κι όλο κελαηδούσε κι έλεγε «κι αν κε-

βασιλοπούλα έκλαιγε και στεναχωρούνταν. «Μη στεναχωράσαι» την έλεγε

ντάς κι αν δεν κεντάς, άντραν πεθαµένον θα πάρεις» και πετούσε µακριά.

η βάγια, «πουλάκι είναι και δεν ξέρει τι λέει». Μια µέρα, καθότανε πάλι

Έτρεχε η βασιλοπούλα από πίσω να το πιάσει και µπήκε βαθιά µέσα

στην αυλή, κι εκεί που κεντούσανε, τη βάγια την πήρε ο ύπνος κι απο-

στο δάσος και χάθηκε…. Κι εκεί που περπατούσε και περπατούσε φτάνει

18

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

του Bill Murphy

19

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

µπροστά σ’ ένα παλάτι µαρµάρινο. Μπαίνει µέσα και πάει σ’ όλες τις

λα, ξύπνησε ο βασιλιάς και ρώτησε τη σκλάβα «εσύ ποια είσαι;» Εγώ εί-

κάµαρες και δεν βρήκε κανέναν. Στο τέλος µπαίνει µέσα σε µια κάµαραµεγάλη και βλέπει ξαπλωµένο στο κρεβάτι το βασιλέα που κοιµότανε και

µαι βασιλέα µου που σε διάβασα εκατό φορές» απάντησε η σκλάβα. «Κι αυτή εδώ ποια είναι;» ρώτησε πάλι ο βασιλιάς. «Να, περνούσε από κάτω

ήταν σαν µαρµαρωµένος. Δίπλα του ήταν αφηµένο ένα χαρτί κι έλεγε «ό-

ένας και πουλούσε σκλάβες, και την αγόρασα για να µε κρατάει λίγο συ-

ποια µε διαβάσει εκατό φορές, θα την πάρω γυναίκα µου» Η βασιλοπού-

ντροφιά, αλλά αυτή αντί να µε κάνει παρέα, την πήρε ο ύπνος».

λα έκατσε σε µια µεριά, τι να κάνει δεν είχε, ε, άρχισε να τον διαβάζει.

Ο βασιλιάς πήρε τη σκλάβα στο παλάτι και την παντρεύτηκε. Και

Εκεί που διάβαζε ακούει κάτω απ’ το παράθυρο να φωνάζουν: «σκλάβες,

τη βασιλοπούλα, την έβαλαν στα χωράφια να βοσκάει τις χήνες. Κι εκεί-

καλές σκλάβες». Σκύβει απ’ το παράθυρο και φωνάζει «Δώσε µε µια

νη φυλούσε τις χήνες κι όλο έκλαιγε, αλλά εκεί που ήταν στα χωράφια

σκλάβα να µε κάµει παρέα». Αµα, παράδες δεν είχε να πλερώσει. Βγάζει

µοναχή της τι να κάνει;

το χρυσό το σκουλαρίκι από το αυτί της και το πετάει στον έµπορο. Με-

Κάποια φορά, ο βασιλιάς θα πήγαινε µακρινό ταξίδι και γύρισε

τά, έδεσε απ’ τη µέση της ένα σκοινί και το πέταξε απ’ το παράθυρο και

όλο το παλάτι και ρωτούσε όλους τους υπηρέτες τι δώρο ήθελαν να τους

πιάστηκε η σκλάβα κι ανέβηκε.

φέρει. Άµα τους ρώτησε όλους είπε «ε, ας πάω και σε κείνη τη σκλάβα

Η βασιλοπούλα διάβαζε το βασιλιά και είχε δίπλα της τη σκλάβα

που βοσκάει τις χήνες». Πάει και τη ρωτάει κι αυτή του είπε «βασιλιά

για συντροφιά. Όταν κόντευε τις εκατό φορές κουράστηκε, κι έγειρε να κοιµηθεί. «Άµα ξυπνήσει ο βασιλιάς, να τον πεις που τον διάβασα εκατό

µου, εγώ δώρα δεν θέλω, αµα θα σε ζητήξω να µε φέρεις τρία πράγµατα.

φορές, είπε στη σκλάβα της. Άµα όµως την πήρε ο ύπνος τη βασιλοπού-

Ένα µαχαίρι τσ’ σφαγιάς, ένα σκοινί τσ’ κρεµαστής και µια πέτρα τσ’

20

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

σκοτωτής. Και πρόσεξε καλά γιατί άµα τα ξεχάσεις αυτά, βουλιάζει το

στώ;» και το σκοινί µιλούσε και την έλεγε: «Υποµονή βασιλοπούλα µ’,

καράβι σου και δε γυρίζεις πίσω». Παραξενεύτηκε ο βασιλιάς αλλά τι να

υποµονή». «Πέτρα τσ’ σκοτωτής, να σκοτωθώ να µη σκοτωθώ;» «Υποµονή

πει…

βασιλοπούλα µ’ υποµονή». «Μαχαίρ’ τσ’ σφαγιάς, να σφαγώ, να µη σφα-

Έφυγε στο ταξίδι ο βασιλιάς κι έλειψε τρία χρόνια. Όταν τελείωσε

γώ;». «Υποµονή βασιλοπούλα µ’ υποµονή».

τις δουλειές του, αγόρασε όλα τα δώρα που τον είχαν ζητήσει και µόνο

Φανερώνεται τότε ο βασιλιάς και την λέει: «Τι λόγια είναι αυτά που

της χηναρούς τα δώρα ξέχασε. Μπήκε στο βαπόρι να ξεκινήσει. Αλλά

λες;» Και τον λέει τότε η βασιλοπούλα. «Εγώ ήµουν που σε διάβασα εκα-

έπιασε φουρτούνα µεγάλη και παραλίγο να βουλιάξει το βαπόρι. «Μήπως

τό φορές τότε που ήσουν µαρµαρωµένος. Και πέρσε ένας από κάτω και

σε ζήτηξε κανένας τίποτα κι εσύ το ελησµόνησες;» τον αρώτηξε ο καπετά-

πουλούσε σκλάβες και πήρα µια να µε κάνει παρέα να µην είµαι µονα-

νιος. «Βρεεε», λέει ο βασιλιάς, θυµήθηκε τι τον είχε πει η χηναρού, γυρ-

χιά µ’. Κι επειδή δεν είχα παράδες να τον πλερώσω τον έδωκα το ένα το

νάει πίσω, παίρνει τα δώρα κι έτσι ηµέρεψε η θάλασσα και µπήκε στο

σκουλαρίκι µου. Αλλά µε πήρε ο ύπνος και όταν ξύπνησες σε είπε ψέµα-

βαπόρι και γύρισε στο παλάτι. Πήγε σ’ όλους τους υπηρέτες και τους έδωκε τα δώρα τους και στο

τα και σε κορόιδεψε και την παντρεύτηκες». Ο βασιλιάς ταράχτηκε µ’ αυτά που τον είπε η βασιλοπούλα και

τέλος θυµήθηκε και είπε «για να πάω και σε ‘κεινη που βοσκάει τις χή-

την πήρε µαζί του στο παλάτι και την παντρεύτηκε και τη σκλάβα που

νες». Πήγε λοιπόν και την έδωκε τα δώρα αλλά είχε περιέργεια να δει τι τα ήθελε να τα κάνει. Έτσι κατέβηκε απ’ το άλογο και κρύφτηκε πίσω

τον είχε πει ψέµατα την έδιωξε κι ούτε την ξαναείδε ποτέ κανείς. Και ζή-

από ένα δέντρο για να παραφυλάξει. Κι εκεί που παραφύλαγε ακούει την

σαν αυτοί καλά και ‘µεις καλύτερα…

κοπέλα και λέει: «Σκοινί τσ’ Κρεµαστής, να κρεµαστώ, να µην κρεµα-

Κι ήµαν κι εγώ εκεί και µε δώκαν ένα µασούρι φακή...

21

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

ΕΝΑΣ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΡΓΥΡΗΣ ▧

ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ spitistinkamara.wordpress.com

Όταν το λεωφορείο άνοιξε τη διπλή του πόρτα και ρούφηξε µέσα στη γλυκιά και υπνωτισµένη ζέστη, που µόνο τα λεωφορεία προσφέρουν, την Λένα, ο Αργύρης ήξερε πως την έβλεπε για τελευταία φορά. Ίσα που σήκωσε το χέρι του απαλά, στο ύψος του ώµου του, προσπαθώντας δειλά να την αποχαιρετήσει κλείνοντας στη παλάµη του αργά τα δάχτυλά του . Η Λένα πριν αφήσει το βρεγµένο πεζοδρόµιο γύρισε το κεφάλι της ρίχνοντας µια τελευταία µατιά προς τη µεριά του, έπειτα επέστρεψε το βλέµµα της στα απότοµα και σκοτεινά σκαλάκια του λεωφορείου και µπήκε µέσα επιτρέποντας στις πόρτες να κλείσουν και από τότε δεν ξαναβρέθηκαν. Αυτό ήταν τελικά… Τέσσερα χρόνια, κάτι χαρές, κάτι λόγια που χάθηκαν µέσα στο καπνό του τσιγάρου και τίποτα άλλο… Τόσο απλό να΄ναι;Για λίγα λεπτά δε µπορούσε να ξεκαρφώσει τα πόδια του από εκείνο το σηµείο. Κάτι σταγόνες από τη βραδινή υγρασία άρχισαν να χαράζουν το µέτωπό του ενώ τα κόκκινα φώτα από τα φρένα του λεωφορείου δεν ανάψανε ξανά µέχρι να χαθεί από τα µάτια του. Σε όλη του τη ζωή έψαχνε µια ευθεία να βαδίσει, χωρίς στροφές, γκρεµούς ή αδιέξοδα και η ευθεία του λεωφορείου, αποκάλυπτε µια λύση στο µεγάλο του αυτό πρόβληµα…

Τσατισµένος σηκώθηκε και έφυγε από την εταιρεία χωρίς να δώσει λογαριασµό σε κανένα. Άφησε τα πράγµατά του στο γραφείο χωρίς να δώσει υπόσχεση πως θα επιστρέψει να τα πάρει, πράγµα που έκανε τον απέναντι γλίτση να ξερογλείφεται για τη θέση του. Άλλωστε µήνες τώρα την είχε βάλει στο µάτι, τον είχε αντιληφθεί αλλά δεν έδινε σηµασία.

Όταν τον κάλεσε ο διευθυντής στο γραφείο του, είχε ένα παράξενο προαίσθηµα. Κάτι θα πάει στραβά σκεφτόταν από το πρωί που ξύπνησε και η δικαίωση της σκέψης δεν άργησε να έρθει. Μια γερή κατσάδα για τις πωλήσεις του τελευταίου διµήνου και η δαµόκλειος σπάθη του κάθε ιδιωτικού υπαλλήλου επανεµφανίστηκε πάνω από το κεφάλι του. Απόλυση σε περίπτωση που συνεχιστούν τα πράγµατα στον ίδιο ρυθµό.

Δεν άργησε να έρθει ο τελευταίος πειρασµός στο µυαλό του. Ίδιος µε αυτόν Του Κυρίου! Έφερνε όµως , όπως πάντα αντίθετες εικόνες απ΄ότι σε Εκείνον. Η ζωή του Αργύρη ήταν πια στρωµένη και δεν µπορούσε να τον δελεάσει µε στιγµιότυπα οικογενειακής θαλπωρής πλάι στο τζάκι µε παντόφλες, γυναίκα στη κουζίνα και παιδιά να µαλώνουν στο δωµάτιο. Αυτά τα είχε ζήσει σε βαθµό αηδίας, δεν είχε ανάγκη από τέτοια πια. Η εικόνα που ερχόταν στο µυαλό του είχε γυναικείο όνοµα, συνήθως φορούσε µωβ κασκόλ, κρατούσε στα χέρια της µια µικρή

Καθισµένος στο µικρό καφέ, πλάι στην πλατεία που κάποτε υπήρχε εκεί και τώρα φύτρωσε ένα θεόρατο εµπορικό, έπινε αργά τη τρίτη µπύρα του που µόλις είχε φτάσει. Άρχιζαν οι σκέψεις να έρχονται. Η θεµατική του ήταν συγκεκριµένη εδώ και χρόνια. Δεκάρα δεν έδινε για τη κωλοδουλειά, άλλωστε ότι βρωµούσε καριέρα και ανταγωνισµό τον άφηνε παγερά αδιάφορο. Αναρωτιόταν πώς έµπλεξε χωρίς να το καταλάβει. Οικογένεια, παιδιά, δουλειά, δάνειο, δόσεις, συγγενείς, χρόνια πολλά, τραπέζια… Τα χρόνια περνούσαν από το πρόσωπό του και εκείνος έδειχνε να µην καταλαβαίνει τίποτα από όλα αυτά συνεχίζοντας να βαδίζει ολοένα και πιο βαθειά στα δαιδαλώδη δροµάκια της ζωής που όµως έµοιαζε να΄ναι κάποιου άλλου, µα όχι η δική του.

22

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

απο Favim.com

23

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

ανθοδέσµη µενεξέδες που κάποτε της είχε αγοράσει και µια µέρα άφησε κάποιο σκληρόκαρδο λεωφορείο να την πάρει για πάντα. Λένα.

να γαµήσει όποτε να΄ναι παρά τις φιλότιµες προσπάθειες της γυναίκας του, τα παιδιά του δεν ξέρουν να παίζουν ποδόσφαιρο και οι παιδικοί του φίλοι έχουν χαθεί από καιρό. Μόνος εναντίον όλων και το άσχηµο είναι ότι ξέρει πως δεν θα τα καταφέρει.

Όλα µάταια τελικά στη ζωή. Να αφήνεις πράγµατα που αγαπάς να φεύγουνε γιατί δεν έχεις θάρρος ή γιατί τελικά γεννήθηκες µικρός. Να πολεµάς για τα όνειρά σου αλλά ξαφνικά να βολεύεσαι στη σιωπή γιατί νοιώθεις πως µεγαλώνεις. Να περιµένεις τη µεγάλη στιγµή στη ζωή σου και όταν εκείνη σου χτυπήσει τη πόρτα εσύ να λείπεις. Να γεννάς ιδέες και όνειρα γνωρίζοντας πως µια µέρα θα τα δολοφονήσεις. Να αναγκάζεσαι να κατεβάσεις την αφίσα του Τσε από το δωµάτιο γιατί αισθάνεσαι ενοχές κάθε φορά που συναντάς καθρέφτη.

Την είχε αναζητήσει µια φορά στο παρελθόν αλλά δεν κατάφερε να βγάλει άκρη. Το είχε αποδώσει χαριτολογώντας σε µια κρίση παλιµπαιδισµού, αλλά τώρα που το ξανασκέφτεται δεν θα έκανε και άσχηµα αν την έψαχνε ξανά. Να της ζητήσει ένα συγγνώµη και αν την δεχτεί να την πάρει και να φύγουνε µαζί, κάπου µακριά. Σε ένα µικρό νησάκι έξω από το Περού. Εισιτήρια χωρίς επιστροφή και µόνο µια βαλίτσα. Πάιτα. Αυτό θα ήταν πια το συνθηµατικό του. Πάιτα.

Την είχε αγαπήσει και την άφησε. Την έδωσε ψυχρά σε εκείνο το άσχηµο λεωφορείο, να την οδηγήσει στη χαρά που δεν µπορούσε εκείνος να της προσφέρει. Από τότε δε ξαναµπήκε σε λεωφορείο και βέβαια κανένας δε το είχε προσέξει. Ούτε η γυναίκα του. Ούτε ο ίδιος. Φοβίες, παράξενες φοβίες…

Πώς να ήταν τώρα; Σίγουρα θα είχε γεράσει, αλλά θα κρατούσε εκείνη την οµορφιά που την έκανε να ξεχωρίζει. Στα σαράντα και κάτι πια εκείνη, στα πενήντα αυτός. Μεγάλος πια για έρωτα και νέος για θάνατο, σκέφτηκε και ήπιε την πέµπτη και τελευταία του µπίρα µαζί µε ένα σφηνάκι που τον κέρασε το κατάστηµα. Πλήρωσε και βγήκε στο δρόµο.

Μετά ερχόταν οι ηλίθιες δικαιολογίες και σκέψεις υποστήριξης. Κάτι σαν το ιππικό των βόρειων. Τι θα µπορούσαν να κάνουν; Τι άλλο; Στο τέλος θα παντρεύονταν µαζί της και θα καταντούσε ένα κακέκτυπο του σηµερινού Αργύρη σε άλλο σπίτι, µε άλλα ρούχα, άλλα παιδιά και άλλη γυναίκα. Θα µαγείρευε καλά; Θα ήταν ήρεµη; Θα γερνούσε όµορφα; Θα τον βαριόταν;

Περπάτησε τρία τετράγωνα, έστριψε στο κατάστηµα µε τα παιχνίδια, πήρε µια µπάλα ποδοσφαίρου για τους µικρούς, µερικά ακόµη παιχνίδια και πήρε το δρόµο για το σπίτι. Δε πρόλαβε να κάνει πέντε βήµατα έξω από το κατάστηµα και σηκώνοντας το κεφάλι του την βλέπει να πλησιάζει.

Χωρίσανε γιατί δεν θα άντεχε τη ρουτίνα. Τη µιζέρια µιας καθηµερινότητας που τότε του προξενούσε εµετό αλλά τώρα την έχει αγκαλιάσει τρυφερά και δε µπορεί χωρίς αυτή. Πού χάθηκαν όλα ρωτούσε ξανά και ξανά χωρίς να µπορεί να βρει πουθενά τις απαντήσεις.

Φορούσε εκείνο το µαύρο παλτό της ενώ γύρω από τον λευκό της λαιµό είχε τυλιγµένο το ίδιο πλεχτό µωβ κασκόλ της. Ήταν ακόµη τόσο όµορφη όπως τότε. Τα µαλλιά της µακριά, τα µάτια της µια ζωή υγρά και τα χέρια της στις τσέπες όπως πάντα. Δε µπορεί και όµως… Σάστισε και περίµενε ακίνητος να έρθει προς το µέρος του. Μέχρι να τον πλησιάσει ένοιωθε τα µαλλιά του να µακραίνουν απότοµα και να καλύπτουν τους ώµους του, του ήρθαν στο µυαλό χιλιάδες εικόνες και στίχοι που σκάρωνε εκείνη τη στιγµή – η φαντασία µου- σκέφτηκε , φώναξε συνθήµατα σε µια πορεία που περνούσε εκείνη την ώρα τέσσερα στενά

Τα µακριά του µαλλιά έγιναν χωρίστρα, τα χέρια του έγιναν γρανάζια κάποιου αφεντικού, η φαντασία του µετατράπηκε σε γραµµική παράσταση πωλήσεων, τα αθλητικά του τα φοράει τις Κυριακές που πηγαίνει στο χωρίο, δε µπορεί πια

24

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

παρακάτω και έριξε µερικές πέτρες στους µπάτσους, ένοιωσε τον ερεθισµό στο παντελόνι του και απέκτησε αυτοκυριαρχία σε ένα τοµέα που υστερούσε ενώ ξαφνικά είδε πως στο δεξί του χέρι κρατούσε δυο εισιτήρια για Πάιτα. Λένα ξανά, µια ευκαιρία, µια νέα αρχή… Δεν είχε άλλα περιθώρια, είχε φτάσει µπροστά του…

ή όπου αλλού είχε σκοπό να πάει. Τότε µόνο βεβαιώθηκε πως ήταν εκείνη, αλλά αυτή τη φορά δε µπορούσε να κάνει κάτι. Ξύπνησε µέσα του και εκείνη η διαολεµένη φοβία για τα λεωφορεία που του απαγόρευε ακόµη και σα σκέψη να βρεθεί µέσα σε αυτά. .. Χαµένη ευκαιρία. Χαµένη Λένα. Χαµένη ζωή. Επέστρεψε σπίτι και πλακώθηκε στη τηλεόραση. Τα παιδιά λείπανε, το ίδιο και η γυναίκα του. Ίσως να µην υπήρξαν ποτέ. Χάρισε τα παιχνίδια στο γειτονάκι του και πήρε τηλέφωνο στο γραφείο να µάθει αντιδράσεις.

Πέρασε από δίπλα του και ίσα που πρόλαβε να µυρίσει το άρωµά της. Το ίδιο , όπως τότε. Το τοπίο έγινε ξαφνικά ασπρόµαυρο. Τα µαλλιά του επανήλθαν στη µίζερη χωρίστρα µε υποψίες φαλάκρας, οι στίχοι έγιναν επαληθευτικά νούµερα, η πορεία διαλύθηκε, το πουλί του ξαφνικά νεκρώθηκε, τα εισιτήρια έγιναν κοµφετί και η άµαξα έγινε πάλι κολοκύθα…

¨Οι άνθρωποι δε συγχωρούν, όσους από αγάπη εκπέσανε ¨ και εκείνος ήταν εκεί γιατί ποτέ δεν έκανε υποχωρήσεις. Λόγια, πόζες, εγωισµοί, φιλοσοφίες… Ένα µαύρο, πιστό σκυλί που ποτέ δε βγαίνει από τη πορεία του. Ένα µοναχικό καράβι που ποτέ δε παρεκκλίνει. «Μια γυναίκα χάθηκε αλλά όχι ο πόλεµος». Αυτό θα ήτανε το νέο σύνθηµα ζωής του Αργύρη. Ένας ακόµη Αργύρης ανάµεσα σε τόσους άλλους. Ένας ακόµη γεννηµένος Αργύρης, που έζησε σαν Αργύρης, συµπεριφέρθηκε σαν Αργύρης και πέθανε σαν Αργύρης. Ένας Αργύρης µέσα στους πολλούς…

Τελικά όλα γίνονται για να ξεφεύγει πού και πού από τη ρουτίνα. Να έχει να λέει πως κάτι τον περιµένει, να φηµίζεται για το ένδοξο παρελθόν του, να ονειρεύεται πως κατά λάθος βρίσκεται εκεί που ζει και πως τελικά για άλλα πράγµατα ήταν γεννηµένος. Η γυναίκα αποµακρυνόταν και ο Αργύρης συνέχιζε να την κοιτά καρφωµένος στο πεζοδρόµιο όπως τότε. Ανήµπορος να κουνηθεί. Της έδωσε χρόνο να φύγει καθώς παρατηρούσε το ξεφτισµένο κασκόλ που ανέµιζε από τη µια µεριά. Σε κάποια στιγµή σήκωσε το χέρι του και προσπάθησε να την φωνάξει, αλλά ήταν αδύνατο να ακουστεί αυτή η φωνούλα σε µια τέτοια βουή. Το χέρι, έµεινε για λίγο παγωµένο και έπειτα κατέβηκε προσπαθώντας να φτιάξει τα παιχνίδια και τη µπάλα µέσα στη σακούλα για να µη του πέσουν στο πεζοδρόµιο. Η κίνηση του κόσµου άρχισε να αυξάνει ενώ αυτός παρέµενε ακίνητος µέσα στο πλήθος, πάνω στα δυο εκείνα πλακάκια. Απο µακριά ξεχώριζε σίγουρα… Άρχισαν πάλι να έρχονται σκέψεις. Αποκλείεται να ήταν αυτή, γιατί δεν µίλησε εκείνη πρώτη, τι δουλειά είχε εδώ, κάποιο λάθος έγινε και άλλες ηλίθιες δικαιολογίες. Ξαναγύρισε το κεφάλι µήπως την προλάβει και την είδε να µπαίνει σε λεωφορείο. Το νούµερο 23 την παρέλαβε και υποσχέθηκε να την αφήσει σώα µπροστά από το σπίτι της

25

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

INK

26

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

INK

▧

ΤΟΥ LIBROFILO http://www.librofilo.blogspot.com

ΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ «Στην Αθήνα υπάρχουν διάσπαρτα φαντάσµατα που κοιτούν τροµαγµένα. Από πού προέρχονται αυτά τα ακίνητα βλέµµατα; Από πού ήρθαν; Γιατί συνάχθηκαν στην πόλη; Ήταν ποτέ, σε άλλη εποχή, τόσο επίπονα αναγκαίο να ψάχνεις για ανακουφιστικές ρωγµές στην αδιάλειπτη πραγµατικότητα; Γιατί τώρα µια τέτοια φασµατολογία; Η περιπλάνηση σιωπηλών ανθρώπων στους δρόµους και µέσα στα κτήρια και στους σταθµούς, η παρουσία και η επιτήρηση δεν αφήνουν σηµάδια στην επιφάνεια της ζωής. Το µόνο που µένει είναι ή όψη των ανέκφραστων προσώπων.» Ένα «χρονικό» για µια υδροκέφαλη και «κατεστραµµένη» πόλη, την Αθήνα. Ο πολύ καλός συγγραφέας, Χρήστος Χρυσόπουλος (Αθήνα, 1968), στο καινούριο του βιβλίο µε τίτλο «ΦΑΚΟΣ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ», (Εκδ. Πόλις, σελ.128), περιπλανάται στους σκοτεινούς δρόµους του κέντρου της πόλης, µιας πόλης απρόσωπης και σκοτεινής, παρακµάζουσας και θλιµµένης. Το κέντρο της Αθήνας, εγκαταλειµµένο από τον κόσµο που δεν µένει πια εκεί, διωγµένος από διάφορες περιστάσεις, συνωστίζεται στα προάστεια. Ο Χρυσόπουλος στο πολύ ενδιαφέρον του κείµενο, αναρωτιέται και προβληµατίζεται, σχολιάζει και καταγράφει µε το γνώριµο (τα τελευταία χρόνια) ύφος του που κινείται µεταξύ φιλοσοφικού δοκιµίου και µυθοπλασίας. Ο συγγραφέας είναι ένας «flaneur», ένας περιηγητής του αστικού τοπίου. Περπατάει στην αρχή αµήχανα, και σιγά-σιγά ξεθαρρεύει. Πιάνει κουβέντα µε έναν άστεγο, έναν από τους εκατοντάδες που κοιµούνται στις εισόδους των κτιρίων, στα παγκάκια. Η άποψη του είναι καθαρά

27

υποκειµενική, υπάρχει µια πόλη, µια Αθήνα στην προκειµένη περίπτωση για τον καθένα µας. Ανάλογα µε το πώς την βλέπουµε, µε την µατιά που της ρίχνουµε καθορίζεται και η στάση µας απέναντί της. «…εκείνο που διακυβεύεται είναι η καθολική σχιζοφρενική σχέση της πόλης µε τους κατοίκους δηµιουργούς της: «η Αθήνα είναι µια άσχηµη πόλη», «ζούµε σε µια άσχηµη πόλη», «η ζωή εδώ είναι άσχηµη». Ας µη γελιόµαστε όµως, ο Βάλτερ Μπένγιαµιν µας έχει προειδοποιήσει ήδη από χρόνια: η απαρέσκεια δεν είναι παρά µια µορφή φοβίας απέναντι στην οποία αµυνόµαστε.» Οι συνοµιλίες του µε τον άστεγο, τον βοηθούν να κατανοήσει την σχετικότητα των πραγµάτων και τις αλλαγές που µπορούν να έρθουν στις ζωές όλων µας από τη µια µέρα στην άλλη. Ο άστεγος του Χρυσόπουλου έχει αφεθεί στην µοίρα του, χάνοντας τη δουλειά του, ήταν ένας «κανονικός άνθρωπος» που περιθωριοποιήθηκε χωρίς να το καταλάβει. Ο συγγραφέας (και κατά προέκταση ο αναγνώστης), δεν γίνεται σοφότερος, ούτε µαθαίνει από τον διάλογο κάτι που δεν ξέρει, αλλά και µόνο η απλή και ουδέτερη κουβέντα χωρίς συναισθηµατισµό σοκάρει. Σκέψεις και στοχασµοί του περιπατητή, µια διάχυτη µελαγχολία καθώς ο συγγραφέαςδιαβάτης κινείται µε την «επιδίωξη να γίνω αόρατος, να περνώ απαρατήρητος σαν ένα αερικό». Σκέφτεται ότι στην «πόλη κυκλοφορούν πλέον φαντάσµατα», και αναρωτιέται συνεχώς τι σηµαίνει να περπατάς σε µια τέτοια Αθήνα, σε µια τέτοια πόλη, που «αλλάζει διαρκώς και ανεπαίσθητα».

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

INK

είναι παρά µια ετεροτοπία. Με άλλα λόγια, µια «πραγµατωµένη ουτοπία» (ή δυστοπία – ανάλογα µε την περίσταση). Είναι αυτό το πλαίσιο ζωής, εδώ στην Αθήνα, που αποδέχεται, αναπαριστά, αντιπαρατίθεται και διαστρέφει την ίδια την πόλη, τα ιστορικά της στρώµατα, το συµβολικό τους περιεχόµενο και τις σχέσεις µας µε αυτά.» Υπό µία έννοια συγγενής µε τον «Φακό στο στόµα» είναι η νουβέλα του συγγραφέα (και εξαιρετικού «Αθηναιογράφου») Δηµήτρη Φύσσα (Αθήνα, 1956), µε τίτλο «ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟΥ» , (Εκδ. Εστία, σελ.175), µόνο που εδώ υπάρχει µυθοπλασία και έντονο βιβλιοφιλικό περίβληµα, άσχετα αν στο τέλος το στοιχείο που κερδίζει τον αναγνώστη, δεν είναι οι (σε ρυθµό πολυβόλου) διακειµενικές αναφορές σε βιβλία και συγγραφείς, ούτε το (µάλλον αποτυχηµένο) «σασπένς» της ιστορίας, αλλά η ανακάλυψη από την ηρωίδα της βιβλιοφιλικής Αθήνας, αυτής των πολύ ζωντανών βιβλιοπωλείων, όπου τα Σάββατα µπορείς να δεις αρκετό κόσµο να ψάχνει για τις καινούριες (και όχι µόνο) εκδόσεις, η ανακάλυψη της γοητείας στα βλέµµατα της «συνενοχής» µεταξύ των αναγνωστών στο τρένο για την Κηφισιά, οι στιγµές της συνειδητοποίησης της απόλυτης µοναξιάς του βιβλιόφιλου. «Η πόλη αλλάζει µε αδιόρατο ρυθµό. Η εγκατάλειψη µεταµορφώνει τους δρόµους σε λωρίδες ερήµωσης. Οι γειτονιές σταδιακά ασφυκτιούν. Περιστοιχιζόµαστε από τους κλειστούς, εγκαταλειµµένους, άδειους χώρους που αφήνουν πίσω τους οι χρεωκοπηµένες επιχειρήσεις. Τα άδεια µαγαζιά παραµένουν σκοτεινά, και τη νύχτα τα πεζοδρόµια θυµίζουν σκοτεινούς διαδρόµους. Περπατώ κάθε µέρα µια συκεκριµένη διαδροµή. Η τελική ευθεία για τον προορισµό µου έχει µήκος δέκα πολεοδοµικά τετράγωνα. 10 Δεκεµβρίου 2011. Μετρώ και πάλι κατά µήκος της τριάντα έξι κλειστά µαγαζιά. Αδειανές κοιλότητες που κάποτε φιλοξενούσαν κάποιου είδους ζωή.» Το ωραιότατο κείµενο συνοδεύουν φωτογραφίες (οι περισσότερες από την κάµερα του συγγραφέα, εκτός από µερικές), ενώ ο εξαιρετικός επίλογος, όπου ο Χρυσόπουλος (φανατικός δροµέας µεγάλων αποστάσεων) συγκρίνει την συγγραφή µε τον µαραθώνιο, ενώ εξηγεί και την διαδικασία συγγραφής του κειµένου επεξηγεί αρκετές από τις απορίες που µπορεί να προκύψουν κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης του χρονικού. Ένα πολύ ωραίο σύντοµο στοχαστικό βιβλίο που προτρέπει τον αναγνώστη σε προβληµατισµούς και σκέψεις γύρω από αυτό το «αχαρτογράφητο χάος» της µεγαλούπολης (τυχαία είναι η Αθήνα, αλλά θα µπορούσε να είναι η οποιαδήποτε µεγαλούπολη της παρακµής). Ο Χρυσόπουλος µε γερό και επαρκές λογοτεχνικό και φιλοσοφικό υπόβαθρο (είναι ένας από τους πλέον επαρκείς αναγνώστες-συγγραφείς) καταγράφει τον παλµό της πόλης και παρασέρνει τον αναγνώστη σε µια δηµιουργική περιπλάνηση στους δρόµους της. «Η πόλη µας θα µπορούσε να περιγραφεί µε µεγάλη σαφήνεια σε σχέση µε την επιθυµία µας γι’αυτήν. Δεν

Η ιστορία απλή αλλά γοητευτική: Μια νεαρή κοπέλα, η Βάλια εργαζόµενη σε διαφηµιστική εταιρία για τρεις κι εξήντα, προσλαµβάνεται από µια µεσήλικα εύπορη κυρία - την Λόρα Μπραΐµη, η οποία είναι τυφλή µετά από ένα τραγικό ατύχηµα στο Λονδίνο - , ως αναγνώστρια λογοτεχνίας τις απογευµατινές ώρες. Οι οδηγίες είναι σαφείς και δεν πρέπει να παραβιάζονται ποτέ. Η Βάλια πρέπει να φτάνει µε το τρένο στην Κηφισιά, και από εκεί την περιµένει ένας οδηγός - ο γηραιός Σκωτσέζος «γενικών καθηκόντων» Ρόµπερτ – ο οποίος την οδηγεί σε µια πολυτελή βίλλα στην Πολιτεία και από εκεί στο σαλόνι, όπου διαβάζει για λίγες ώρες κάποιο προεπιλεγµένο λογοτεχνικό κείµενο στην κα Μπραΐµη και µετά την επιστρέφει στον σταθµό. Η Βάλια γοητεύεται από την ατµόσφαιρα του σπιτιού, αναπτύσσει καλή χηµεία µε την εργοδότρια της, οπότε µετατρέπει την µερική απασχόλησή της σε πλήρη, περνώντας πολλές ώρες στην βίλλα της Πολιτείας, συντρώγοντας το µεσηµέρι µε όλο το προσωπικό και µετέχοντας στις λογοτεχνικές και όχι µόνο συζητήσεις την ώρα του φαγητού. Η Βάλια από εκεί που ήταν ένα πλάσµα απαίδευτο και χαµηλού γούστου, έλκεται από τις αναγνώσεις, και µε την βοήθεια της κας Μπραΐµη αλλά και της µαγείρισας (η οποία έχει πολυετή φιλία µε την τυφλή κυρία), που είναι µια διανοούµενη και φανατική της λογοτεχνίας, αρχίζει να εισέρχεται στον «µαγικό κόσµο» του βιβλίου. Η ζωή της αλλάζει, τα γούστα της αλλάζουν, αγοράζει και µόνη της βιβλία, που γίνονται µε τον χρόνο το πάθος της. Η στενή όµως σχέση που έχει αναπτύξει µε την εργοδότρια της, φτάνει µέχρι ενός σηµείου. Δεν µπορεί να καταλάβει γιατί δεν πρέπει να πηγαίνει στην βίλλα τα Σαββατοκύριακα και ούτε να διανοείται να ενοχλήσει κανέναν. Η περιέργειά της την ωθεί να ψάξει και να διακινδυνεύσει την θέση της εκεί µέσα, αλλά ένα τυχαίο γεγονός της αποκαλύπτει ότι υπάρχει κάποιος ο οποίος απασχολείται κι αυτός ως αναγνώστης, κατά την 28

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

INK

µετατρέπουν το σαλόνι του πλουσιόσπιτου σε λογοτεχνικό σαλόνι του Παρισιού κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέµου. Τα παιγνιώδη σχόλια του συγγραφέα/ αφηγητή για την «ροζ λογοτεχνία», η παράθεση των (εν πολλοίς) ενδιαφερόντων σχολίων του για την φύση της λογοτεχνίας, την σχέση της µε τον «αληθινό κόσµο», είναι µια χαρά και αρκετά διασκεδαστικά αλλά κουράζουν γρήγορα και το εύρηµα εξαντλείται. Φανερά επηρεασµένο από το άκρως γοητευτικό αλλά και µε µυθοπλαστικά προβλήµατα µυθιστόρηµα της L. Cosse «Για το καλό µυθιστόρηµα», το βιβλίο του Φύσσα είναι µια ωραία εισαγωγή στον θαυµαστό κόσµο της καλής λογοτεχνίας που αξίζει να το διαβάσουν νεαρά παιδιά, µαθητές που ενδιαφέρονται για την ανάγνωση βιβλίων ή νεαροί φοιτητές. Φτάνει να µην ακολουθήσουν το παράδειγµα της ηρωίδας, η οποία µετά από έναν (1) χρόνο εισαγωγής στην λογοτεχνία (και αφού έχει µυηθεί για τα καλά στην µαγεία της) ψάχνει για «εργαστήρια δηµιουργικής γραφής» να διοχετεύσει τις ανησυχίες της…

διάρκεια του Σαββατοκύριακου. Η αποκάλυψη του µυστηρίου θα αλλάξει τα δεδοµένα, θα ανατρέψει την σχέση των δύο γυναικών, και η ζωή της Βάλιας θα αναποδογυρίσει ξανά, µόνο που η νεαρή δεν είναι πια ο ίδιος άνθρωπος που ήταν ένα χρόνο πριν. Η νουβέλα του Φύσσα, είναι ενδιαφέρουσα και µε πολλά θετικά στοιχεία, ενώ τα µυθιστορήµατα και τα ποιήµατα που «συµµετέχουν» στην ιστορία (και τα αποσπάσµατα τους) είναι όλα θαυµάσια και αποτελούν έξοχες επιλογές. Πέραν του έντονου στοιχείου της βιβλιοφιλίας, της καλής αρχικής ιδέας και της γλαφυρής και ωραίας γλώσσας, το πλέον αξιοσηµείωτο στοιχείο του βιβλίου είναι η δηµιουργική χρήση της εµπλοκής του αφηγητή στα δρώµενα όχι µόνο σχολιάζοντας αλλά εµπλεκόµενος ενεργά στην ροή της (χαλαρής έτσι κι αλλιώς) µυθοπλασίας, µιλώντας γενικώς περί λογοτεχνίας, ποιότητας συγγραφέων και ποιητών, συγκρίνοντας την λογοτεχνία µε την διαφήµιση και τις δηµόσιες σχέσεις. Η ιδέα αυτή που στην αρχή λειτουργεί µε τρόπο ευρηµατικό, αποτελεί καθώς εξελίσσεται η νουβέλα, το αδύνατό της σηµείο, διότι ο λόγος του αφηγητή, γίνεται αφόρητα διδακτικός και καθοδηγητικός. Ουσιαστικά από ένα σηµείο και µετά διαβάζουµε ένα «µάθηµα» λογοτεχνίας (της «σωστής λογοτεχνίας») ιδανικό για νεαρά παιδιά που προσπαθούµε να εισάγουµε στην γοητεία της ανάγνωσης βιβλίων. Η αδαής και άχρωµη Βάλια µετατρέπεται σε ελάχιστο χρονικό διάστηµα, ακούραστη βιβλιοµανής και βιβλιόφιλη, καταβροχθίζοντας σε χρόνο dt, την παγκόσµια λογοτεχνία, περνώντας µέσα σε µερικούς µήνες στην ανάγνωση δύσκολονότων κειµένων και αποκτώντας κρίση. Μαγείρισα και κα Μπραΐµη αποδεικνύονται παντογνώστες της λογοτεχνίας, ενώ οι συζητήσεις µεταξύ των δυό τους και της νεαράς

29

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ANIMA

HAJIME NO IPPO ▧

TOY GIL GALAD teotihoacan@msn.com

Ο Makunouchi Ippo, µαθητής λυκείου, είναι ένα εξαιρετικά συνεσταλµένο αγόρι που δεν είχε ποτέ του το χρόνο να κάνει φίλους µιας και ήταν απασχοληµένος µε το να βοηθά τη µητέρα του στην οικογενειακή τους επιχείρηση, αντιµετωπίζει τροµερό πρόβληµα από µια οµάδα νταήδων. Κρατάει όσα τον απασχολούν για τον εαυτό του κι αυτό του βγαίνει σε κακό µιας και η συστολή αυτή, είναι σα να φωνάζει από µακριά τον Umezawa, ένα νταή και την παρέα του, για να ενοχλεί συχνά τον Ippo.

Μια πρόκληση του Takamura ήταν αρκετή για να «αφυπνιστεί» το πάθος που φαινοµενικά έλειπε από τον µικρό Ippo. Έπρεπε να µαζέψει δέκα φύλλα από ένα δέντρο καθώς αυτά έπεφταν. Ο Ippo προσπάθησε σκληρά, προπονήθηκε ακόµα και νύχτες, έδινε τα πάντα, αρκεί να τα καταφέρει και να δείξει στον Takamura ότι µπορεί κι αυτός να γίνει µποξέρ… Ακόµα και τα πιο συνεσταλµένα άτοµα, ακόµα κι αυτά που δείχνουν αδύναµα και φοβισµένα κρύβουν µέσα τους τόσο δυνατές ψυχές που κανείς δε µπορεί να φανταστεί. Είναι η θέληση που τους οδηγεί ψηλότερα από κάθε προσδοκία. Τέτοια θέληση έχει και ο Makunouchi Ippo, µαθητής λυκείου, ένα εξαιρετικά συνεσταλµένο αγόρι, ένας καταπληκτικός µποξέρ.

Μια µέρα άρχισαν να τον χτυπούν πολύ άσχηµα και για καλή του τύχη ένας περαστικός τους σταµάτησε και πήρε τον τραυµατία Ippo στο γυµναστήριο Kamogawa. Ο περαστικός αυτός ήταν ο Mamoru Takamura, ένας επαγγελµατίας πυγµάχος µεσαίων βαρών. Ο Ippo συνέρχεται µέσα στο γυµναστήριο και αντικρίζει πολλούς επίδοξους µποξέρ να προπονούνται.

Hajime no Ippo του Jōji "George" Morikawa

Η ζωή του είναι έτοιµη να αλλάξει και το διαπιστώνει όταν ο Takamura τον βάζει µπροστά από ένα σάκο του µποξ. Εκεί τον κάνει να ξεσπάσει πάνω στο σάκο και ακόµα κι ο κύριος Kamogawa διαπιστώνει ότι µπροστά του έχει έναν εξαιρετικά ταλαντούχο νεαρό που δεν ήξερε τι έκρυβε µέσα του.

30

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ANIMA

31

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

JUMPCAT

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ ΒΟΥΛΓΑΡΗ / 1998, DVD ΠΕΡΙΟΧΗΣ 2, ΕΓΧΡΩΜΗ, DOLBY SURROUND, PROOPTIKI ▧

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΕΧΡΗ kechrisdim@windtools.gr

Πώς αντιδρά κανείς, πώς αντιδρά ένας άντρας και τί είδους αποφάσεις λαµβάνει σε στιγµές που κουβαλούν ένα ιδιαίτερο φορτίο ; Πού µπορεί να φτάσει, όταν το µυαλό του και ο συναισθηµατικός του κόσµος κυριευτούν από την αίσθηση της απώλειας ; Ποιό δρόµο ακολουθεί και πού καταλήγει (αν καταλήγει) αυτός ο δρόµος;Μέσα από µια σπονδυλωτή ταινία που αφηγείται τρεις ανεξάρτητες ιστορίες, ο Παντελής Βούλγαρης επιχειρεί να προσεγγίσει την πορεία της ζωής και να αναδείξει τη σηµασία κοµβικών στιγµών και γεγονότων που καθορίζουν τελικά την τροπή που παίρνουν τα πράγµατα.

Στην πρώτη ιστορία, ‘’Χαρώνειο Νόµισµα’’, ένας αρχαιολόγος (Δηµήτρης Καταλειφός) ξεκινά να επισκεφθεί το ακριτικό φυλάκιο στο οποίο αυτοκτόνησε ο φαντάρος-γιος του. Παίρνει την απόφαση για το ταξίδι αυτό, όταν ένα χρόνο µετά το συµβάν, ανακαλύπτει σε ανασκαφή έναν ελληνιστικό τάφο, στην περιοχή των Φιλίππων. Η συντριβή του αποτυπώνεται στο διαρκώς απλανές βλέµµα του και ο δρόµος που επιλέγει για να διαχειριστεί τον πόνο του κινείται ανάµεσα στη σιωπή και την ονειροπόληση, ανάµεσα στη νοσταλγία και τη βουβή περιπλάνηση στα όρια της ελληνικής επικράτειας, ανάµεσα στο τσιγάρο και στο αλκοόλ. Αναζητά την ψυχική ηρεµία µέσα από την εσωτερίκευση της µοναξιάς, που πλέον αποτελεί για αυτόν παγιωµένη

32

συναισθηµατική κατάσταση την οποία όµως, δεν επέλεξε. Στη δεύτερη ιστορία, ‘’η τελευταία νανόχηνα’’, ο φύλακας (Θανάσης Βέγγος) του βιότοπου στο δέλτα του Έβρου ξεναγεί στην περιοχή δυο ορνιθολόγους που έχουν αναλάβει την προστασία του τελευταίου εκπροσώπου ενός είδους πτηνού. Μέσα από τις µαγευτικές εικόνες στα ενδότερα του ποταµού, ξεδιπλώνεται µε γλυκό σχεδόν τρόπο από τον Βούλγαρη η ακραία -για τα δεδοµένα ενός µέσου ανθρώπου - µοναξιά του φύλακα, ο οποίος έχει περάσει όλη του τη ζωή στο δέλτα. Σε έναν βαθµό η µοναξιά του αυτή υπήρξε επιλογή του, καθώς όπως γίνεται φανερό, λατρεύει αυτόν τον τόπο, αλλά ταυτόχρονα συνέβαλε σε αυτήν και η εγκατάλειψή του από τη γυναίκα του, η οποία προφανώς µην µπορώντας να αντέξει µια τέτοια ζωή, έφυγε στο εξωτερικό µαζί µε τα παιδιά τους. Ο φύλακας δεν παραπονιέται ούτε στιγµή για την αποµόνωση στην οποία ζει. Ενδεχοµένως, η κατάστασή του να είναι και προϊόν του µοναχικού χαρακτήρα του. Μιλάει µε δυσβάσταχτη βέβαια, νοσταλγία για την οικογένεια του και µε αγάπη. Ο δρόµος που επιλέγει ως διέξοδο, ως στήριγµα, ως ‘’θεµέλιο’’ όπως χαρακτηριστικά λέει ο ίδιος, για να συνεχίσει να αντέχει αυτήν την κατάσταση είναι το αλκοόλ και συγκεκριµένα το τσίπουρο, στο οποίο φαίνεται κατά µια έννοια εθισµένος. Όταν ένας κυνικός λαθροκυνηγός σκοτώνει την τελευταία

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

JUMPCAT

33

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

JUMPCAT

νανόχηνα, ο φύλακας προβαίνει σε µια εντελώς ακραία πράξη. Του παίρνει την καραµπίνα και τον εκτελεί ! Ακατανόητο και απαράδεκτο ίσως, για τα δεδοµένα που έχουµε συνηθίσει. Ωστόσο, η κάθε πράξη καλό είναι να προσεγγίζεται και να ερµηνεύεται µε βάση και τα συµφραζόµενα στα οποία λαµβάνει χώρα. Η χρόνια αποµόνωση του και η βαθιά αγάπη του για τα πλάσµατα του ξεχασµένου αυτού τόπου (που αποτελούν τη µόνη του συντροφιά) σε συνδυασµό µε την εντεινόµενη επίθεση που αυτά δέχονται, του ‘’θόλωσαν’’ το µυαλό και τον οδήγησαν σε αυτή την απεγνωσµένη πράξη. Στο δρόµο του λοιπόν, καταφεύγει και στη βία. Σπαραχτική η έκφραση και το βλέµµα του Θανάση Βέγγου µετά το φόνο, αποτυπώνει τη µετέωρη και απελπισµένη θέση του µοναχικού φύλακα, ο οποίος χάνεται µε τη βάρκα του στον ορίζοντα, όπου συναντιέται το γαλήνιο νερό του ποταµού µε τον ‘’µατωµένο’’ ουρανό.

καθενός παίζει διαφορετικό ρόλο ανάλογα και µε τη διάθεση του εκάστοτε ατόµου. Άλλοτε λειτουργεί ως καταλύτης στην τάση για νοητικά ταξίδια και εµβύθιση σε ευχάριστες αναµνήσεις, καθώς και ως διάλειµµα από τις δυσάρεστες σκέψεις. Άλλοτε είναι απλά ‘’παρέα’’ και στήριγµα. Άλλοτε πυροδοτεί ακραίες ενέργειες που ενδεχοµένως να είναι αναγκαίες για την εκτόνωση συσσωρευµένης έντασης. Το σίγουρο είναι ότι η ανάγκη για µέθη είναι συνυφασµένη µε πλήθος στιγµών και δραστηριοτήτων της ανθρώπινης ζωής από αρχαιοτάτων χρόνων και αυτό στην ταινία αποτυπώνεται µε εύστοχο και ταιριαστό τρόπο. Δεν θα µπορούσαµε βεβαίως, να µην αναφέρουµε και ορισµένες στιγµές που σπάνε τη µελαγχολία που κυριαρχεί, όπως η χαρούµενη παρέα µε τους νεκροθάφτες (!), το χαλαρωτικό διάλειµµα στο rock bar, οι υπέροχες εικόνες µε τα παιχνίδια και τα φτερουγίσµατα των πτηνών, το παιδικό party γενεθλίων. Ο Βούλγαρης ξέρει ότι η ζωή είναι ένα µείγµα χαρµολύπης, η δυστυχία και η ευτυχία χωρίζονται µε µια πολύ λεπτή γραµµή και οι χαρούµενες και οι δυσάρεστες στιγµές είναι όλες κοµµάτι της διαδροµής µας στη ζωή που έχει χαλαρές ευθείες αλλά και απότοµες στροφές.

Στην τρίτη ιστορία, ‘’Βιετνάµ’’ , ένας µεγαλοεπιχειρηµατίας (Γιώργος Αρµένης) σε µια επαρχιακή κωµόπολη, βλέπει το γάµο του να καταρρέει και τη γυναίκα του να τον παρατάει (εξ’ αιτίας δικών του λαθών) και προσπαθεί να ‘’πνίξει’’ τον καηµό του ‘’διασκεδάζοντας’’ σε ένα θα λέγαµε cult τοπικό µπουζουξίδικο-σκυλάδικο. Αφού µεθύσει (µε την ανάλογη παρέα γυναικών του µαγαζιού) και σπάσει τα πάντα µέσα στο µαγαζί, στη συνέχεια θα το αγοράσει για να το γκρεµίσει, χορεύοντας στα χαλάσµατα µε τη συνοδεία µιας τοπικής λαϊκής µπάντας ! Ο δρόµος που επιλέγει ο τρίτος άντρας προκειµένου να αντιµετωπίσει τη θλίψη του, κινείται ανάµεσα στη βία και τη σπατάλη, ανάµεσα στην (αποτέλεσµα της έλλειψης παιδείας) επιδεικτική υπερβολή και τις καταχρήσεις, µε διαρκώς παρόν φυσικά και εδώ το άφθονο αλκοόλ.

Αυτή λοιπόν, η αναζήτηση νοήµατος σε κάθε είδους στιγµή, ειδικά σε ακραίες καταστάσεις, είναι και το νόηµα του τίτλου της ταινίας. Ο δρόµος είναι το ταξίδι του καθενός µέσα στη ζωή (αίσθηση που στην ταινία εντείνεται και µε την συνεχή κίνηση της κάµερας), το πέρασµα του από διάφορες δοκιµασίες, η γνωριµία του µε κάθε λογής ανθρώπους, η αγάπη, η µοναξιά, η παρέα, η ένταση, η καλοπέραση, η κραιπάλη και φυσικά το κόστος όλων αυτών, µε τελικό προορισµό πάντα το θάνατο, κάτι που δίνει και µεγαλύτερη αξία στην κάθε στιγµή. Όλα είναι µέσα στο πρόγραµµα. Και όπως οι ‘’Τρύπες’’ τραγουδούν : ’’δεν είµαι µόνος, όλα είναι δρόµος…η φωτιά, η γιορτή, η απώλεια, ο πόνος’’.

Το περιεχόµενο και των τριών ιστοριών, ανεξάρτητα από το θέµα τους, αφορά φυσικά τη µοναξιά. Και πιο συγκεκριµένα τη µοναξιά που είναι αποτέλεσµα κάποιας απώλειας. Η µοναδική συντροφιά τότε είναι ο πόνος. Και όταν αυτό το κάτι δικό σου που χάνεις ήταν αυτό που έδινε νόηµα στη ζωή σου, τότε ο πόνος που προκαλεί αυτή η απώλεια είναι απλά αξεπέραστος και µη διαχειρίσιµος µέσω της λογικής. Έτσι, µπορεί πολύ εύκολα κάποιος να φτάσει σε οριακές συµπεριφορές και να φλερτάρει µε τον παραλογισµό, την αυτοκαταστροφή, ενδεχοµένως και µε το θάνατο !

* Η ταινία είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Τάκη Κανελλόπουλου ενώ ο τίτλος " Όλα είναι δρόμος " είναι του ποιητή Γιάννη Τζανετάκη.

Βασικό επίσης, κοινό σηµείο και των τριών ηρώων είναι η σχέση τους µε το αλκοόλ. Φυσικά, στην περίπτωση του

34

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

JUMPCAT

35

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΝΙ

HOLY MOTORS Trailer: http://www.youtube.com/watch?v=yQJrVEgOPRk

▧

ΤOY ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΟΤΤΑ konkottas1@hotmail.com

-Γιατί τα κάνεις όλα αυτά Όσκαρ;

Στο πρόσωπο του Όσκαρ, ο Carax καθρεπτίζει τον µέσο αστό άνθρωπο, τις καθηµερινές του ανησυχίες, τον αυτοτελή ηµερήσιο κύκλο ζωής του. Μέσα από τις διαδροµές της λιµουζίνας στους δρόµους του Παρισιού και την περιπλάνησή της από τις πιο lux γειτονιές στις πιο κακόφηµες, η ταινία πραγµατεύεται την έννοια του έρωτα, κατακεραυνώνει το σηµερινό τραπεζοπιστωτικό σύστηµα (µε τον –εκτός προγράµµατος- θάνατο ενός τραπεζίτη), αναλύει την µοναξιά και τέλος, µπαίνοντας στα βαθειά νερά της ψυχολογίας µας πετάει απροκάλυπτα κι ωµά το ερώτηµα «ποιοι θα ήµασταν αν τότε είχαµε πράξει αλλιώς – ποιοι θα ήµασταν αν µπορούσαµε για πέντε λεπτά να ζήσουµε στην θέση κάποιου άλλου;». Με µια πλήρως σουρεαλιστική προσέγγιση στο θέµα, µε ενδιαφέρουσες τεχνικές µοντάζ σε µερικά σηµεία (night vision, slow motion) ο Carax σε παρασύρει στον κόσµο του, σε ένα φουτουριστικό Παρίσι, σε µια µεταµοντέρνα εποχή όπου ο άνθρωπος παύει πλέον να αποτελεί µοναδική ύπαρξη, αλλά µια ετεροκαθοριζόµενη, αθεράπευτα µιµητική οντότητα που παλεύει να αφήσει το στίγµα της παρά τα σαθρά και διασαλευµένα πλαίσια µεταξύ πραγµατικότητας (εικονικής και µη) και φαντασίας, θυµίζοντάς µας, περίπου, τον ορισµό που έδωσε για τον ανθρώπινο ψυχισµό ο Έσσε στον «λύκο της στέπας» : ο άνθρωπος είναι ένας καθρέφτης πολλαπλών εαυτών.

-Για την οµορφιά.

Μετά από δεκατρία χρόνια απουσίας του από την κινηµατογραφική δηµιουργία, ο Leos Carax επιστρέφει µε µια ταινία που κατάφερε να φτάσει ως την διεκδίκηση του Χρυσού Φοίνικα στο περασµένο φεστιβάλ των Καννών, µε ένα πόνηµα που δίχασε κοινό και κριτικούς, µε µια έµπνευση πέρα από τις συνηθισµένες κινηµατογραφικές φόρµες : το Holy Motors. Ως θαµώνας της παρισιάνικης Cinémathèque, ως παθιασµένος σινεφίλ, ως αυθεντικός δηµιουργός, ο Carax δεν θα µπορούσε παρά να αξιοποιήσει στο µέγιστο βαθµό αυτά τα χρόνια της κινηµατογραφικής του αδράνειας, προσφέροντάς µας µια ταινία που ταυτόχρονα αποτελεί ένα grand hommage στην 7η τέχνη, µια ρετροσπεκτίβα στα διάφορα genres της, µια σκωπτική µατιά πάνω στα καθηµερινά ανθρώπινα ζητήµατα, µια σάτυρα, µια υπερρεαλιστική ψυχολογική προσέγγιση του ζητήµατος των πολλαπλών εαυτών, όπως είχε κάποτε θίξει ο Esse. Ο κύριος Όσκαρ είναι ένας άνθρωπος που περνά όλη την ηµέρα του µέσα στην πολυτελέστατη λευκή λιµουζίνα του, η οποία αποτελεί και τον χώρο εργασίας του · µια εργασία ιδιαίτερα µοναδική, ιδιαίτερα ακατανόητη : µεταµφιέζεται από την µια στιγµή στην άλλη, ενόσω η λιµουζίνα του κατευθύνεται προς το εκάστοτε µέρος όπου είναι τα «ραντεβού», από γριά ζητιάνα σε cyborg µαχητή-εραστή · δεν ξέρουµε τίποτα για την προσωπική του ζωή, τίποτα για το παρελθόν του, τίποτα για τον ίδιο τον εαυτό του εν τέλει.

Έχοντας στο οπλοστάσιό του µια κάστα εκλεκτών ηθοποιών µε βεβαρυµµένο κινηµατογραφικό ιστορικό (Michel Piccoli, Edith Scob), ο σκηνοθέτης επιδίδεται σε έναν αγώνα σινεφίλ αναφορών κι αποτίνει έναν φόρο τιµής στους προκατόχους του, στους µάγους της εικόνας των περασµένων δεκαετιών, όπως αυτός τους έµαθε και τους βίωσε µέσα από τις ατέρµονες επισκέψεις του στην γαλλική Cinémathèque. Μέσα από την σουρρεάλ εναρκτήρια σκηνή που αµέσως σε προϊδεάζει ότι αυτό που πρόκειται να διαδραµατιστεί στην οθόνη απέναντί 36

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

σου είναι ένα µείγµα µυθοπλασίας, εικονικής πραγµατικότητας, «πραγµατικής πραγµατικότητας», ένα ψέµα, στο πανί, αλλά και µια αδιάσειστη αλήθεια – γιατί κατά τον Carax η τέχνη του κινηµατογράφου ακροβατεί µεταξύ της αλήθειας (ποιος µπορεί όµως να ξέρει αν η αλήθεια είναι µια, σωκρατική, µοναδική; ) και του ψέµατοςκάνει την ταινία ένα µαγικό show, µια έντεχνη παραπλάνηση µπροστά στα µάτια του θεατή.

στο πάλαι ποτέ περίφηµο «Creature from the black lagoon», τα δύο άτοµα που κάνουν έρωτα τυλιγµένα σε λάτεξ µε φωτάκια, µια bionic µονοµαχία µε άγνωστο εχθρό… καθώς αποτελούν τα εµφανή δείγµατα της κινηµατογραφικής παιδείας του Carax και της προχωρηµένης έµπνευσής του. Αν το Holy Motors έπρεπε να ενταχθεί σε κάποιο ήδη υπάρχον κινηµατογραφικό είδος θα έχανε αυτόµατα κάτι από την µαγεία και την µοναδικότητά του, αν έπρεπε να αναλυθεί ως το µεδούλι του πάλι θα καθίστατο µια ακατανόητη, περιέργως πεφωτισµένη, καλλιτεχνική δηµιουργία. Ο σκοπός του εν τέλει είναι να σε παρασύρει, σαν χείµαρρος στον δικό του κόσµο, να σε καθηλώσει µε την δύναµη της εικόνας του, να σε ταράξει µε τη δυναµική του, να σε προβληµατίσει µε την εκκεντρικότητά του και, τέλος, να σε κάνει να σεβαστείς και ν’ αγαπήσεις αυτά τα «Ιερά (µακινιστικά) µοτόρια» που τόσα χρόνια υπηρετούν τον κινηµατογράφο και την τέχνη του.

Μια σπαρακτική Kylie Minogue στο τραγούδι «Who were we» µας υπενθυµίζει το αβέβαιο της ύπαρξής µας, µια Edith Scob που φορά την γαλάζια της µάσκα, αναβιώνει τον ρόλο που πριν περίπου 50 χρόνια ενσάρκωσε η ίδια στο «Μάτια δίχως πρόσωπο», µια Eva Mendes που ως άψυχο, νεκρωµένο, απαθές top model (µια έµµεση «µπιχτή» στην Kate Moss) φωτογραφίζεται ηδονιστικά σ’ ένα νεκροταφείο, ενώ ο φωτογράφος εκστασιασµένος πατάει αλλεπάλληλα «κλικ» στη µηχανή του… Δεν περνούν απαρατήρητα, όµως, το φρικιό που απαγάγει το εν λόγω µοντέλο και το παρασύρει στα ληµέρια του, όπως 37

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

JIVE

PORCUPINE TREE ▧

TOY ΚΩΣΤΗ ΦΙΛΙΠΠΟΠΟΥΛΟΥ bluemoonprojects2006@gmail.com http://soundcloud.com/bluemoonprojects2006

Μπορεί οι περισσότεροι να γνώρισαν τους Porcupine Tree µε τη στροφή που έκαναν σε ποιό σκληρούς ήχους, όµως οι πρώτες τους δισκογραφικές δούλειες δεν γίνεται να περνούν απαρατήρητες, ειδικά µε αριστουργήµατα όπως το Signify.

δυναµικά ξεσπάσµατα, πολλά σόλο σε κιθάρα και πλήκτρα, αυτοσχεδιασµοί, ambient περάσµατα, πανέµορφα και πολύπλοκα φωνητικά καθώς και η πολύ ιδιαίτερη παραγωγή είναι λίγα απο τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το album. Στιχουργικά κινείται απο προσωπικές εµπειρίες του Wilson µέχρι προβληµατισµούς για την σηµερινή κοινωνία και την θρησκεία.

To Signify που κυκλοφόρησε το 1996, είναι το πρώτο album όπου οι Porcupine Tree εµφανίζονται ως ολοκληρωµένο συγκρότηµα καθώς τα προηγούµενα album ήταν κατα κύριο λόγο solo δουλειές του Wilson.

Το Signify είναι ίσως ο πιο αντιπροσωπευτικός τους δίσκος και ίσως ο καλύτερος που έχουν κυκλοφορήσει µέχρι σήµερα, πράγµα που τον καθιστά απαραίτητο για οποιονδήποτε οπαδό του συγροτήµατος.

Σε µία πρόταση θα µπορούσε να χαρακτηριστεί ως "progressive rock του 70 µε µοντέρνο ήχο", αλλά είναι πολύ περισσότερα απο αυτό.Φανερές επιρροές απο krautrock,απο psychedelic και progressive rock, αλλά µε τον δικό του ξεχωριστό ήχο είναι ένα ταξίδι που πρέπει να ακούγεται απο την αρχή µέχρι το τέλος του.Pop µελωδίες,

38

papadaki.stav@gmail.com

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

papadaki.stav@gmail.com

Members Steven Wilson Richard Barbieri Colin Edwin Chris Maitland Picks Waiting (Phase one) Sleep of no dreaming Dark Matter

39

ayout

Layout

ww.lykosmagazine.tumblr.com

www.lykosmagazine.tumblr.com

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

40

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

41

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΕΝΗΧΟΡΙΑ

ΛΑΡΚΟΣ ΛΑΡΚΟΥ ▧

Το πρώτο 'δω βασίλειο είχαν θεοί το κτίσει (Βιβλίο –cd)

ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΟΥ ΕΞΗΝΤΑΡΗ http://thodorosexintaris.blogspot.gr/ t_exintaris@yahoo.com

Με ιδιαίτερη χαρά κράτησα στα χέρια µου το δίσκο του Λάρκου καθώς είχα διαβάσει ποιήµατα του Βασίλη Μιχαηλίδη(1849-1917) και µου είχε κάνει βαθειά εντύπωση, ανάµεσα στα άλλα, η ωραία χρήση των λέξεων που χρησιµοποιεί. Αυτό συµβαίνει τόσο στην ελληνική γλώσσα - ούτε ακριβώς καθαρεύουσα ούτε και δηµοτική – όσο και στην κυπριακή διάλεκτο. Χωρίς να θέλω να µειώσω την αξία των ελληνικών ποιηµάτων του Μιχαηλίδη βρίσκω ιδιαίτερης αξίας τα ποιήµατα στην κυπριακή διάλεκτο για πολλούς λόγους.

Ο Λάρκος Λάρκου έσκυψε µε σεβασµό στην ποίηση του Μιχαηλίδη. Τόσο οι µελοποιήσεις όσο και οι ενορχηστρώσεις πιστεύω πως αναδεικνύουν και τον λόγο και την µουσική. Διαβάζω στο βιογραφικό του Λάρκου από την προσωπική του ιστοσελίδα (http:// www.larkoslarkou.com/) για τις σπουδές του και τις πολλαπλές µουσικές ενασχολήσεις του. Οι σπουδές δεν κάνουν το ταλέντο σίγουρο όµως το καλλιεργούν, όπως και η προσωπική προσπάθεια και το ενδιαφέρον µετά το τέλος τους.

Πρώτα απ’ όλα, προσφέρει αφειδώς την εύηχή του ποίηση στον κυπριακό πολιτισµό. Χρησιµοποιεί καταπληκτικά το κυπριακό ιδίωµα και µας παρουσιάζει λέξεις όµορφες, είτε κοινές µε την ελληνική γλώσσα αλλά πιο επιτηδευµένες, είτε άγνωστες (τις οποίες στο βιβλίο-cd βρίσκουµε στο πλούσιο γλωσσάρι που, ευτυχώς, υπάρχει στο τέλος του βιβλίου). Η ποίηση του Μιχαηλίδη µας φέρνει πιο κοντά στο κυπριακό ιδίωµα και η µελωποίηση του Λάρκου λειτουργεί ως γέφυρα για την ευρύτερη γνωριµία µας µε τον ποιητή.

Στο δίσκο συµµετέχει µια πολύ µεγάλη οµάδα µουσικών και µια ακόµα µεγαλύτερη οµάδα τραγουδιστών: Πέτρος Γαϊτάνος, Κούλης Θεοδώρου, Χρήστος Θηβαίος, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Ιλκέρ Καπτάνογλου, Γιάννης Κότσιρας, Λάρκος Λάρκου, Χριστιάνα Λάρκου, Βασίλης Λέκκας, πατήρ Νικόλαος Λυµπουρίδης, Μανώλης Μητσιάς, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Κυριακού Πελαγία, Χρήστος Σίκκης, Μιχάλης Ττερλικκάς, Μιχάλης Χατζηµιχαήλ και Κώστας Χατζής. Στην αφήγηση του έργου λαµβάνουν µέρος οι ηθοποιοί: Άλκηστις Παυλίδου, Κώστας Χαραλαµπίδης και Χριστίνα Χριστόφια.

Ξεκινώντας από την πρώτη εικόνα, την αισθητική του βιβλίου, κρατώ στα χέρια µου ένα βιβλίο πραγµατικά ταιριαστό µε τη µουσική και το λόγο που περιέχει. Σε ένα βιβλίο µε σκληρό εξώφυλλο και 90 σελίδων διαβάζουµε τα µελοποιηµένα ποιήµατα του Βασίλη Μιχαηλίδη τα οποία µάλιστα είναι οµαδοποιηµένα ανάλογα µε τη γλώσσα και το ιδίωµα που χρησιµοποιεί, ένα ενδιαφέρον σηµείωµα του συνθέτη για την επαφή του µε το έργο του ποιητή, αναλύσεις για το έργο του τελευταίου και ένα χρονολόγιο όπου το έργο και η ζωή του ποιητή τοποθετείται παράλληλα σε σηµαντικά γεγονότα της παγκόσµιας και της κυπριακής ιστορίας.

Το δίσκο ανοίγει ο Κώστας Χατζής, µια πολύ ταιριαστή επιλογή: Ο Χατζής τραγουδάει µε σκωπτικό τρόπο στίχους πολύ κοντά στους «κοινωνικούς» στίχους των δικών του τραγουδιών (Κόσµος γαϊδουρινός και Θεός ψεµατινός)ενώ στη συνέχεια η καθαρή φωνή του Γιάννη Κότσιρα, της Χριστιάνας Λάρκου και του Πέτρου Γαϊτάνου τραγουδούν πιο λυρικά, ερωτικά τραγούδια µε προσεκτικές ενορχηστρώσεις. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου δίνει µια πολύ όµορφη ερµηνεία σε µια πολύ εύστοχη επιλογή(φωνητική) του Λάρκου, ένα κοµµάτι που εξελίσσεται σε τραγούδι µε νεύρο και έντονο ρυθµό (Προς ζητήσαντά µε στίχους) οδηγώντας µας στη φωνή του Χρήστου Θηβαίου σε ένα όµορφο 42

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΕΝΗΧΟΡΙΑ

Στη δεύτερη οµάδα τραγουδιών, ποίηση στην κυπριακή διάλεκτο, η εισαγωγή γίνεται µε ένα a capella τραγούδι, µια ακόµα καλή ιδέα του συνθέτη για να τονίσει τους καταπληκτικούς στίχους στο «Η Κύπρος προς τους λέγοντας ότι δεν είναι ελληνική» µε τις εναλλασσόµενες φωνές της Πελαγίας Κυριακού και του Χρήστου Σίκκη. Η «Ανεράδα» που ακολουθεί είναι ένα ποίηµα που αµέσως µου θύµισε την πολύ ωραία και σχετικά πρόσφατη µελοποίηση του από τον αγαπητό Γιώργο Καλογήρου. Στη επίσης ωραία µελοποίηση του Λάρκου, το µακροσκελές ποίηµα αποδίδει ο Αλκίνοος Ιωαννίδης και συµβάλλει µε το ταλέντο του στο τελικό αποτέλεσµα. Το δεκατριών λεπτών µουσικό δρώµενο σε τέσσερα µέρη, που ακολουθεί, είναι το ποίηµα το οποίο έδωσε στον Μιχαηλίδη τον τίτλο του εθνικού ποιητή. «Η 9η Ιουλίου του 1821 εν Λευκωσία (Κύπρου)» δεν είναι βέβαια αυτό που θα ακούσεις από τα ραδιόφωνα είναι αυτό όµως που θα συγκινήσει τον ακροατή µε την περιγραφή και την αγριότητα, µε το σθένος και την επιµονή και φυσικά µε την έξοχη µουσική δραµατοποίηση του Λάρκου. Και η «Χιώτισσα εν Λεµεσώ κατά το 1821» που ακολουθεί είναι µουσικό δρώµενο, πιο σύντοµο και λιγότερα θεατρικό (µε λιγότερη απαγγελία) και ακόµα πιο ενδιαφέρον. Ο δίσκος κλείνει µε µια σειρά αντιθέσεων: µετά την απαγγελία «Για την κηδεία του ποιητή» ο Λάρκου τραγουδάει µε χορωδία το «Αι διαιρέσεις και αι κοινωνίαι» µε ιδαιίτερο τρόπο, ταιριαστό στους στίχους, για να επανέλθουµε στο κοινό µουσικό θέµα των δύο ποιηµάτων που προαναφέρθηκαν και στο «Θεέ µου, τζαι να πέθανα το Σάββατον το βράδυ»: αυτή η ευχή του ποιητή έγινε πραγµατικότητα.

και αρκετά δυναµικό κοµµάτι (Ο αποχωρισµός). Η φωνή του Βασίλη Λέκκα µας επαναφέρει σε πιο λυρικό κλίµα (Μακράν σου). Ντουέτο στη συνέχεια της Χριστιάνας Λάρκου µε τον Κούλη Θεοδώρου (µια αξιόλογη φωνή που θα έπρεπε να θυµάστε ήδη από το εξαιρετικό cd “Tων Αθανάτων”) σε ένα πανέµορφο tango (Εις την Κύπρον). Ακολουθεί ο Μανώλης Μητσιάς και κατόπιν ο ίδιος ο Λάρκος Λάρκου στο ποίηµα/τραγούδι «Τρόοδος» το οποίο τιτλοδότησε και το δίσκο. Η µελοποίηση είναι η ίδια µε το «Προς ζητήσαντά µε στίχους» αλλά µε διαφορετική ενορχήστρωση και µε βυζαντινή χορωδία. Υπέροχοι, γλυκόπικροι οι στίχοι, για τα µαρτύρια της Κύπρου, ζητούσαν - και βρήκαν - µουσική δυναµική, έντονη, που να εκφράζει την αγάπη του κύπριου για την χώρα του, τη λύπη του, το πείσµα του. Από τις καλύτερες στιγµές του δίσκου, αναµφισβήτητα. Η πρώτη οµάδα τραγουδιών κλείνει µε ένα παραδοσιακότροπο τραγούδι- γέφυρα για την επόµενη οµάδα, µε τη συγκινητική φωνή του Μιχάλη Ττερλικκά που κουβαλάει όλα τα ηχοχρώµατα της Κύπρου.

Ευτυχής για τον ακροατή ο συνδυασµός λόγου, του Μιχαηλίδη, και µουσικής, του Λάρκου. Η Αξία του ποιητή είναι δεδοµένη. Οι µελοποιήσεις ποιηµάτων του από των συνθέτη υποστηρίζουν µε τον καλύτερο τρόπο τις λέξεις και τα ίδια τα ποιήµατα. Είναι όµως οι ενορχηστρώσεις που δείχνουν πόσο προσεκτικά δούλεψε ο Λάρκου τα οκτώ χρόνια δηµιουργίας του δίσκου και πόσο προσεκτικά διάλεξε και τα όργανα που χρησιµοποίησε, πέρα από τον τρόπο που το έπραξε, ανάλογα µε το ποίηµα, τη γλώσσα, το περιεχόµενο. Δεν είναι ένας δίσκος που αφορά µόνο Κύπριους και σαφώς δεν είναι ένας δίσκος που αφορά µόνο αυτούς που ασχολούνται µε µελοποιηµένη ποίηση. Είναι ένας εξαιρετικός δίσκος που αφορά όσους ασχολούνται µε τον σύγχρονο πολιτισµό.

Ακούτε: Μύθο 93,4: Τρίτη και Πέµπτη 16.00-18.00 www.mythosradio.tk και 90,4 Αριστερά στα fm: Τετάρτη 21.00-23.00 και Κυριακή 19.00-21.00 43

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

SHOWCASE

ΘΑ ΠΕΤΑΜΕ ▧

ΤΗΣ ΔΩΡΑΣ ΚΟΡΟΒΕΣΗ thkorovesi@gmail.com

Οι Calexico θα εμφανιστούν την Παρασκευή 30/11 στο

Ήχοι που πέφτουν σαν πιστολιές σε ένα τεράστιο δρόµο, µια άσφαλτη έρηµο, κι όταν κουνάς το κεφάλι να ψάξεις από πού ήρθαν αντικρύζεις µόνο ουρανό. Μια γαλάζια ευτυχία απλώνεται στο χώρο, σ’ένα χώρο που διαγράφονται τα όριά του απ’την πυκνότητα του καπνού που ξεφυσάµε σα να ήταν µόνο αυτός ο προορισµός µας. Την πιάνει απ’το χέρι τόσο άξαφνα, σα να την άρπαξε ολόκληρη απ’τα πόδια ως τα µαλλιά, σα να την άρπαξε µε εκατό χέρια. Οι ήχοι πύκνωναν και γίνονταν πιο ρυθµικοί, για να ξεκινήσει ο χορός τους. Για να ξεκινήσει ο η ζωή πρέπει να ξεκινήσει κι ο θάνατος. Την κόλλησε πάνω του και της δάγκωσε απαλά το λαιµό.

Principal Club Theater στη Θεσσαλονίκη και το Σάββατο 1/12 στο Fuzz Live Music Club στην Αθήνα.

Θα πετάµε, λίγο πιο πάνω από ένα δρόµο που όλοι οι άλλοι περπατάνε.

44

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

SHOWCASE

45

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

SHOWCASE

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ ο Ποιητής ▧

Επιστροφή Με σπαραγµό κρατώντας τη βαριά καρδιά µου βρήκα το πατρικό µου σπίτι να κοιτάζει, µες απ' τις φυλλωσιές, σαν άλλοτε, τη δύση.

-µε σπαραγµό κρατώντας τη βαριά καρδιά µου. Γοργά το τζάκι η µάνα µου τρέχει ν' ανάψει. Κ' ενώ απ' την πόρτα βλέπω τις γλυκές του λάµψεις, µε σπαραγµό κρατώντας τη βαριά καρδιά µου δε µπαίνω µέσα. Απέξω κάθοµαι και κλαίω... Το καθαρότερο πράγµα της δηµιουργίας Δεν ξέρω, µα δεν έµεινε καθόλου σκοτάδι. Ο ήλιος χύθηκε µέσα µου από χίλιες πληγές. Και τούτη τη λευκότητα που σε περιβάλλω δε θα τη βρεις ούτε στις Άλπεις, γιατί αυτό ο αγέρας στριφογυρνά ως εκεί ψηλά και το χιόνι λερώνεται. Και στο λευκό τριαντάφυλλο βρίσκεις µια ιδέα σκόνης. Το τέλειο θαύµα, θα το βρεις µοναχά µες στον άνθρωπο: λευκές επεκτάσεις που ακτινοβολούν αληθινά στο σύµπαν και υπερέχουν. Το πιο καθαρό πράγµα λοιπόν της δηµιουργίας δεν είναι το λυκόφως, ούτε ο ουρανός που καθρεπτίζεται µες στο ποτάµι, ούτε ο ήλιος πάνω στης µηλιάς τ’ άνθη. Είναι η αγάπη. Την Πέµπτη 29 Νοεµβρίου, παρουσιάζεται η Ποιητική Ανθολογία του Νικηφόρου Βρεττάκου. Νέοι δηµιουργοί εµπνέονται από τον ποιητή , αποτυπώνοντας λέξεις και συναισθήµατα. Πού; Στο Βιβλιοπωλείο/ Εκδόσεις Έναστρον, Σόλωνος 101 Πότε; Στις 19:30

46

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

SHOWCASE

47

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΝΑ ΠΑΣ

DIE STADT DER 10ER JAHRE ▧

ΤΗΣ ΧΛΟΗΣ ΙΟΡΔΑΝΙΔΟΥ cloelikos@gmail.com

Ένα ταξίδι στο εξωτερικό δε σηµαίνει κατ’ ανάγκη τρελά έξοδα, και γι’ αυτό δεν είναι τόσο απρόσιτο όσο, γκρινιάζοντας, το θεωρούµε. Γι’ αυτό κλείστε εισιτήρια (80 ευρώ µε Easy Jet) και ανακαλύψτε την πόλη του 21ου αιώνα – το αναγεννηµένο τρις µέσα από τις στάχτες του Βερολίνο. Εγώ βρίσκοµαι ήδη εδώ. Μόλις έφαγα στη Schonhauser Alee το καλύτερο µπέργκερ της ζωής µου, στο The Bird. Στην ίδια περιοχή, στο Morgenrot, έφαγα απεριόριστο brunch µε 5 ευρώ, κι ύστερα χώθηκα στο Mauerpark, πάρκο κοντά στο τείχος.

Αν πάλι θέλετε ποτό, κινηθείτε προς Kreuzberg ή προς Kottbusser Tor. Το ανατολικό Βερολίνο ξυπνάει µετά τις 11 το βράδυ, οπότε ως τότε µπορείτε να κάνετε µια βόλτα στις όχθες του Σπρε. Διαφορετικά, πιείτε ένα καφέ ή την πρώτη µπύρα στο Mano (Skalitzer Strasse 46). Επιστεφθείτε το Filmkunst, µε τη βίντατζ διακόσµηση και το ελεύθερο κάπνισµα (και µετά γκρινιάζουµε για την Αθήνα...), που βρίσκεται επί της Fitzcarraldo και προτείνεται για µπύρα, συζήτηση και συναναστροφή µε τους Έλληνες φοιτητές της πόλης. Για όποιον αγαπά το κρασί, δεν έχει παρά να επισκεφτεί το Weinerei, στη Veteranenstraße.Εκεί , µπαίνοντας πληρώνεις ένα Pfand για το ποτήρι και ύστερα σερβίρεσαι µόνος, βάζοντας όσο θες, όσες φορές θες, στο τέλος, φεύγοντας πληρώνεις πάλι όσο θες. Ένα µαγαζί που στηρίζεται σε αυτή τη φιλοσοφία και έχει γίνει ανάρπαστο. Στον κάτω όροφο θα βρείτε, αν θέλετε πιο σπάνια κρασιά και λίγο πιο ακριβά.

Όταν φτάσουν οι πρώτες πρωινές ώρες, αλλάξτε περιοχή και περπατήστε τη Warschauer Strasse. Εκεί βρίσκεται το East side gallery, τµήµα του τείχους διακοσµηµένο µε γκραφίτι (συνίσταται για επίσκεψη το πρωί, φυσικά). Στη SimonDach Strasse βρίσκεται το Kunstliche Beatmung, φουτουριστικά διακοσµηµένο και µε χαµηλές τιµές.

48

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΝΑ ΠΑΣ

Όµως το Βερολίνο δεν είναι µόνο τα µαγαζιά του. Φιλοξενεί το µεγαλύτερο µουσείο αρχιτεκτονικής του κόσµου, το Μουσείο της Περγάµου. Στη µέση του νησιού των µουσείων, ένας χώρος στεγάζει την αγορά της Μιλήτου, το βωµό της Περγάµου και την πύλη Ιστάρ της Βαβυλώνας. Στον ίδιο δρόµο, στην Unter den Linden, βρίσκεται ένα από τα σπουδαιότερα πανεπιστήµια της Γερµανίας, το Humbolt Universitaet, ανοιχτό για το κοινό. Στην είσοδό του δεσπόζει η γνωστή ρήση του Μαρξ περί φιλοσόφων. Αν κινηθείτε σ’ αυτήν την περιοχή της πόλης, επισκεφθείτε επίσης το Nikolaiviertel για βόλτα, την Oranienburger strasse για χάζι στις ταχέλες, πιείτε καφέ στο Buchhandlung και ψωνίστε από δεύτερο χέρι στο Made in Berlin. Αν πάλι αγαπάτε εναλλακτίλα, ανακαλύψτε το Bauhaus, µουσείο αφιερωµένο στο κίνηµα των αρχών του 20ου αιώνα στη Γερµανία. Στη συνέχεια της βόλτας, αξίζει µια επίσκεψη στο Tiergarten, το µεγαλύτερο πάρκο του κεντρικού Βερολίνου.

Με λίγα λόγια, αποταµιεύστε και επισκεφθείτε τη νέα αιώνια αλλά και contemporary πόλη, την πόλη των καλλιτεχνών και της ελεύθερης (πλέον...) έκφρασης, το Βερολίνο του σήµερα που, σαν το ποτάµι του Ηρακλείτου, αλλάζει κάθε λεπτό.

49

Eικονογράφηση: Ντίνος Καψάλας Dinerror86@gmail.com

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΝΑ ΠΑΣ

ΓΕΥΣΗ ΑΠΟ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ▧

ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ papadaki.stav@gmail.com stavpapadaki.com

Μπορεί να µην µπορείς να ταξιδέψεις µε εισιτήριο στα χέρια στη Γερµανία, αλλά µπορείς να ταξιδέψεις γευστικά όσο οι γερµανικές µπυραρίες υπάρχουν διάσπαρτες στην Αθήνα. Μια παρέα φίλων άνοιξε τη µπυραρία Brauhaus στη Νέα Φιλαδέλφεια (Λ. Δεκελείας 67, Νέα Φιλαδέλφεια) έχει προνοήσει για το τελετουργικό του θέµατος. Λιλιπούτια βαρελάκια που µοιάζουν µε δοκιµαστικούς σωλήνες 2 έως 5 λίτρων είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεσαι για το φαγοπότι µε τους φίλους σου χωρίς να τραβολογάς τον σερβιτόρο κάθε τρεις και λίγο για να σου φέρει ακόµα µια µπύρα. Οι βαυαρικές σπεσιαλιτέ κάνουν θραύση ενώ το µαγαζί έχει υιοθετήσει και την οικονοµική πατέντα του κυριακάτικου µπουφέ µε απεριόριστη κατανάλωση φαγητού στα 10 ευρώ.

Αν πάλι η Φιλαδέλφεια σου πέφτει λίγο µακριά από τις περισσότερες επιλογές του κέντρου της Αθήνας, µην άγχεσαι , έχουµε προνοήσει για σένα. Βάλαµε τα άνετά µας και κατευθυνθήκαµε προς Καισαριανή. Εκεί (Εθν. Αντιστάσεως 214 & 2ας Μαίου 1), βρήκαµε ένα µαγαζί που η ιστορία του ξεκινά το 1974 όταν ο Έλληνας µετανάστης Παναγής Ζαπάντης επέστρεψε µόνιµα από τη Γερµανία και αποφάσισε να φέρει µαζί του τη γαστρονοµική κουλτούρα. Με τόσα χρόνια «στην πλάτη», εδώ εγγυηµένα τρως και πίνεις καλά. Είναι παραδοσιακό και λέγεται Beer Garden Ritterburg και κατά τη γνώµη µας κερδίζει µε διαφορά πολλές γερµανικές µπυραρίες.

50

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΝΑ ΠΑΣ

Από αυτό το αφιέρωµα, δε θα µπορούσε να λείπει φυσικά το Oktoberfest. Το Οκτόµπερφεστ (Oktoberfest) είναι γιορτή µπύραςπου λαµβάνει χώρα στο Μόναχο κάθε χρόνο στην περιοχή Theresienwiese. Διαρκεί δύο εβδοµάδες και λήγει το πρώτο Σαββατοκύριακο του Οκτωβρίου. Καθιερώθηκε από το 1811, οπότε έγιναν µεγάλες γιορτές για τους γάµους του Βασιλέα της ΒαυαρίαςΛουδοβίκου τον Α΄, οι οποίες έκτοτε καθιερώθηκαν. Όλες οι ζυθοποιίες του Μονάχου προσφέρουν µπύρα στους επισκέπτες σε χαρακτηριστικές σκηνές χωρητικότητας 2-3.000 ατόµων. Σερβιτόροι και τα τελευταία χρόνια και αρκετοί επισκέπτες φορούν τις παραδοσιακές βαυαρικές ενδυµασίες. Συντηρώντας αυτή τη φιλοσοφία, το µαγαζί ,η γνωστή µπυραρία Oktoberfest στην Αγία Παρασκευή (Αγ. Ιωάννου 82),σε βάζει τουλάχιστον στο πνεύµα µε ετικέτες και βαρέλια να χάνεις το µέτρηµα, ξινολάχανο και ποικιλία κρεάτων να γλύφεις και τα δάχτυλα σου… τι άλλο να ζητήσεις;

Φεύγουµε από Αγία Παρασκευή και πάµε Μελίσσια. Τα Μελίσσια τελευταία µας εκπλήσσουν ευχάριστα. Τα µαγαζιά που ανοίγουν εκεί είναι ένα και ένα. Μια γουστόζικη συνοικιακή µπυραρία (Ανδρέου Παπανδρέου 13-15),έχει κλέψει εδώ και λίγο καιρό τις εντυπώσεις παίρνοντας άριστα στην αυθεντικότητα. Βέβαια στη συγκεκριµένη περίπτωση δε θα µπορούσε να είναι διαφορετικά καθότι ο ιδιοκτήτης-σεφ, Έρικ Λίκερτ είναι Γερµανός µε αποτέλεσµα η «ζυθο-λουκανικοκατάνυξη» να σερβίρεται από πρώτο χέρι.

Έχετε φάει κότσι; Εµείς έχουµε φάει και η γεύση του µας έχει µείνει αξέχαστη. Αν είσαι λάτρης του φαγητού ή έχεις καλοφαγάδικη παρέα, µην το σκέφτεσαι κανόνισε να πας στο Ζύθο στο Χαλάνδρι (Κολοκοτρώνη, 8). Ετοιµάσου για µια πανδαισία γεύσεων. Η ποικίλα των 12 ατόµων διαθέτει από κροκέτες, τυριά, πατάτες ψητές, σως , µέχρι και αλλαντικά, λουκάνικα, και ένα τεράστιο κότσι στη µέση. Τα δύσκολα έρχονται την ώρα της επιστροφής!

Τέλος, επειδή τα κρύα έχουν πιάσει για τα καλά πια και δε γελιόµαστε. Βρήκαµε µια µπυραρία που µε το ξύλο , την πέτρα και τη νεοκλασική υπεροχή του µας καθήλωσε. Η Villa Marietta, στον Άλιµο (Αριστοτέλους, 31), ξεφυτρώνει ο αναψοκοκκινισµένος Γερµαναράς και σου τσουγκρίζει το ποτήρι φωνάζοντας ¨Prost¨!Διάλεξε µπύρα, ανάµεσα σε 120 και δοκίµασε κεφτέδες Βαυαρίας . ¨Prost¨!

51

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΦΩΝΟΡΑΣΗ

ΦΩΝΟΡΑΣΗ www.lykosmagazine.tumblr.com

▧

ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ elenqmdt@gmail.com

www.lykosmagazine.tumblr.com

ΔΕΥΤΕΡΑ 26/11

papadaki.stav@gmail.com ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

www.lykosmagazine.tumblr.com

ΤΡΙΤΗ 27/11

papadaki.stav@gmail.com ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

-

ΤΕΤΑΡΤΗ 28/11

papadaki.stav@gmail.com ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

12:00 // ET1 Μικρού µήκους Ντοκιμαντέρ: Why Poverty? www.lykosmagazine.tumblr.com

www.lykosmagazine.tumblr.com

www.lykosmagazine.tumblr.com

Layout

Layout

Layout

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ papadaki.stav@gmail.com

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ papadaki.stav@gmail.com

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ papadaki.stav@gmail.com

16:00 // δίεση 101.3 Ξένο & Ελληνικό Ρεπερτόριο: Ανδρέας Κυριακάκης

16:00 // δίεση 101.3 Ξένο & Ελληνικό Ρεπερτόριο: Ανδρέας Κυριακάκης

16:00 // δίεση 101.3 Ξένο & Ελληνικό Ρεπερτόριο: Ανδρέας Κυριακάκης

18:00 // Radio Pepper 96.6 Ξένο Ποικίλο Layout Ρεπερτόριο: Κωνσταντίνα Νικολοπούλου

18:00 // Radio Pepper 96.6 Ξένο Ποικίλο Layout Ρεπερτόριο: Κωνσταντίνα Νικολοπούλου

18:00 // Radio Pepper 96.6 Ξένο Ποικίλο Layout Ρεπερτόριο: Κωνσταντίνα Νικολοπούλου

52

21:00 // ALPHA Κωµωδία: Το Δόλωμα

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΦΩΝΟΡΑΣΗ

www.lykosmagazine.tumblr.com

ΠΕΜΠΤΗ 29/11

papadaki.stav@gmail.com ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

www.lykosmagazine.tumblr.com

www.lykosmagazine.tumblr.com

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 30/11

ΣΑΒΒΑΤΟ 01/12

papadaki.stav@gmail.com ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

-

www.lykosmagazine.tumblr.com

-

ΚΥΡΙΑΚΗ 02/12

papadaki.stav@gmail.com ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ

papadaki.stav@gmail.com ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

21:15 // MEGA Θρίλερ Μυστηρίου: Illuminati:Οι Πεφωτισμένοι

Layout

www.lykosmagazine.tumblr.com

www.lykosmagazine.tumblr.com

22:00 // SKAI Εκποµπή Ζαχαροπλαστικής: Γλυκές Αλχημείες

Layout

Layout

Layout

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ papadaki.stav@gmail.com

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ papadaki.stav@gmail.com

16:00 // δίεση 101.3 Ξένο & Ελληνικό Ρεπερτόριο: Ανδρέας Κυριακάκης

16:00 // δίεση 101.3 Ξένο & Ελληνικό Ρεπερτόριο: Ανδρέας Κυριακάκης

18:00 // Radio Pepper 96.6 Ξένο Ποικίλο Layout Ρεπερτόριο: Κωνσταντίνα Νικολοπούλου

18:00 // Radio Pepper 96.6 Ξένο Ποικίλο Layout Ρεπερτόριο: Κωνσταντίνα Νικολοπούλου

21:00 // Flippinradio.gr Dubstep-Trap:Kinder Grinder

20:00 // Offradio.gr Electronic-Dance:Εύα Θεοτοκάτου

Eικονογράφηση Στέργιος Ρουμελιώτης // KURO - kurotrash@gmail.com 53

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

54

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

▧ ΤΟΥ ΝΤΙΝΟΥ ΚΑΨΑΛΑ Dinerror86@gmail.com

55

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

56

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

57

ΛΥΚΟS 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

58 lykosmagazine.tumblr.com