LYKOS 024 by ΛΥΚOS magazine

13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013 - ΤΕΥΧΟΣ 24

Εξώφυλλο: Σοφία Στραντζάκη ◈ Εditorial:Γυμνή ◈ Γυμνός - Ντυμένος ◈ Sideshow:Retitled ◈Κλείστρο ''Nude''Γερμανία, 2011 ◈ Συνάντηση με τον Γιώργο Βαρσαμάκη ◈ Beat Bazaar 13/01/2013 ◈ Τα Καινούρια Ρούχα του Βασιλιά- Hans Christian Andersen ◈ O Γυρισμός της Μαριπόσα ◈ Υποβρύχιο- Joe Dunthorne ◈ Pale Cocoon- Yoshiura Yasushiro ◈ Μήδεια- Lars Von Trier ◈ Πίσω από τους Λόφους- Christian Mungiu ◈ O ήχος του Album ''Into The Wild''◈ Lykos Vinyls #24 Naked-Dressed ◈ Βασίλης Τζαβάρας- Enclosure ◈ Έξοδος: Καλειδοσκόπιο '' Μάθε Τέχνη και Άστηνε'', Αφτεράδικα ◈ Radio/Tv ON ◈ Comic: Ονειροπόλοι του Κωστή Τζωρτζακάκη-''Τα Ρούχα''

www.lykosmagazine.tumblr.com To ΛΥΚΟS είναι εβδοµαδιαίο περιοδικό για τις τέχνες και τον πολιτισµό. Διανέµεται δωρεάν, καθε Κυριακή σε ηλεκτρονική µορφή. Ενηµερωθείτε για τα νέα τεύχη και δείτε το αρχείο. www.lykosmagazine.com

Βρείτε το ΛΥΚΟS και στη σελίδα µας στο Facebook. www.facebook.com/lykosmagazine Eάν θέλετε να συµµετέχετε στα επόµενα τεύχη µε εικαστικό έργο, φωτογραφία ή κοµικ, στείλετε δείγµατα εργασιών σας στο email papadaki.stav@gmail.com papadaki.stav@gmail.com

ΕΚΔΟΣΗ / ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΞΙΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΥΛΙΚΟΥ Σταυρούλα Παπαδάκη papadaki.stav@gmail.com ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΤΕΥΧΟΥΣ Θοδωρής Ρέγκλης www.tedreglis.com

Layout

ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ Κωστής Ατσαλής Παύλος Ρέγκλης Ντίνος Καψάλας Στέργιος Ρουµελιώτης // KURO

http://atsalisart.blogspot.gr/ www.paulreg.tumblr.com Dinerror86@gmail.com kurotrash@gmail.com

ΕΦΩΦΥΛΛΟ Σοφία Στραντζάκη sofstrantzaki@yahoo.gr ΚΟΜΙΚ www.lykosmagazine.tumblr .com Κωστής Τζωρτζακάκης greenhellicopter@gmail.com ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ Σταυρούλα Παπαδάκη, Εύη Αργυρίου, Jim Ver, Φάνης Κόλλιας, Νίκος Μπελάνε, Ειρήνη Βακαλοπούλου, Μυρσίνη Παπακουνάδη, Librofilo, Gil Galad, Γιάννης Μήτσου, Κωνσταντίνος Κοττας, Θόδωρος Εξηντάρης, Δώρα Κοροβεση, Χλόη Ιορδανίδου, Ελένη Αγγελοπούλου

papadaki.stav@gmail.com

Απαγορεύεται η αναδηµοσίευση, η αναπαραγωγή ολική, µερική ή περιληπτική ή κατά παράφραση η διασκευή απόδοση του περιεχοµένου µε οποιοδήποτε τρόπο, µηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογραφήσεως ή άλλο, χωρίς προηγούµενη γραπτή άδεια του Εκδότη. Νόµοι 238/1970, 4301/1979, Ν.100/1975, Ν.Δ. 3565/1956 και 4254/1962 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου.

Layout 2

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Εξώφυλλο Σοφία Στραντζάκη

Μεγάλο Πανί 36 Πίσω από τους Λόφους- Christian Mungiu ''Δε σας ανήκει ο Θεός''.

Εditorial 4 Γυµνή

Jive 38 O ήχος του ''Into The Wild''.

Αντιθέσεις 6 Γυµνός - Ντυµένος Αλήθειες γυµνές φορούν µόνο ρούχα αγάπης.

Play 40 Lykos Vinyls #24 Naked-Dressed

Sideshow 8 Retitled ''Look At Me''. Κλείστρο ''Nude''- Γερµανία, 2011

Ενηχόρια 42 Βασίλης Τζαβάρας- Enclosure

Showcase 44 Nostalgia Καλειδοσκόπιο '' Μάθε Τέχνη και Άστηνε'' Το Πάρτυ

Μάθε Τέχνη Πρόσωπα 12 Συνάντηση µε τον Γιώργο Βαρσαµάκη ''Με µπροστάρη αυτό το εγώ'' Beat Bazaar 16 13/01/2013 Ανταπόκριση από Θεσσαλονίκη. Κόκκινη Κλωστή 18 Τα Καινούρια Ρούχα του Βασιλιά- Hans Christian Andersen O Γυρισµός της Μαριπόσα Ένα σκοτεινό παραµύθι για τη Θεσσαλονίκη

Να Πας Αφιέρωµα:Αφτεράδικα

Φωνόραση Radio/Tv ON

Comic 50 Ονειροπόλοι του Κωστή Τζωρτζακάκη ''Τα Ρούχα''

Ιnk 26 Υποβρύχιο- Joe Dunthorne Άνιµα 30 Pale Cocoon- Yoshiura Yasushiro ''Όταν το λίγο, δίνει πολλά''. JUMPCAT 32 Μήδεια- Lars Von Trier

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

EDITORIAL

EDITORIAL Γυµνή

σε όλους , να τη γνωρίσουν όλοι , να της σφίξουν το χέρι, να τη µοιραστούν και να την πάρουν µαζί τους. Αρκετό καιρό είχε φυλαχτεί σε συρτάρια , σε χέρια , κάτω από µαξιλάρια, σε καρδιές , σε σκέψεις , σε λέξεις και σε πράξεις. Είχε έρθει η ώρα , παρά τα γηρατειά της να εµφανιστεί και σα να είναι κορίτσι σφριγηλό, χιλιάδες µάτια να την ποθήσουν και να θελήσουν να την κάνουν δική τους από την αρχή.

Δεν ήξερε τι να φορέσει ανάλογο της περίστασης. Τόσος κόσµος θα την έβλεπε και έπρεπε να φαίνεται το µεγαλείο της οµορφιάς της ακόµη και στον τελευταίο της σειράς. Υφάσµατα ακριβά, βελούδα βαριά , µετάξια λεία περνούσαν από τα χέρια της. Πορφυρά κόκκινα, πράσινα του σµαραγδιού και χρυσά σαν το στάχυ που όµως δεν της ταίριαζαν στα χρώµατα , στο σώµα, στα φώτα που θα έπεφταν επάνω της. Κανείς δεν την είχε δει εδώ και καιρό. Οι δόξες της οι παλιές είχαν πάψει και πια πού και πού επισκεπτόταν µικρά σπιτικά , συναντούσε µικρές παρέες, γνώριζε µερικά αγαπηµένα ζευγάρια. Κάποτε σταµατούσαν και τη χαιρετούσαν στο δρόµο µε σεβασµό και εκτίµηση στην ύπαρξή της. Τώρα πολλοί την προσπερνούν αγνοώντας τα όσα είχε κάνει, τα όσα είχε δει ,τα όσα είχε φτιάξει. Έπρεπε λοιπόν την ηµέρα εκείνη που θα εµφανιζόταν µπροστά

Δεν ήξερε τι να φορέσει ανάλογο της περίστασης. Τόσος κόσµος θα την έβλεπε και άλλος τόσος θα αδιαφορούσε για τον ερχοµό της και θα κλεινόταν σπίτι. Έπρεπε να µάθουν όλοι για αυτήν, να συζητηθεί στα σχολεία, στις ζωές, στις δουλειές, στους δρόµους και στα σπίτια. Η ώρα πλησίαζε και εκείνη δεν ήξερε τι να φορέσει και αυτήν τη φορά. Τόσες εµφανίσεις είχε κάνει µε ρούχα ακριβά, βαριά και ελαφρά και όσοι την έβλεπαν σα σε εφιάλτη, έπαιρναν ένα µέρος της και

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

Eικονογράφηση: Κωστής Ατσαλής - http://atsalisart.blogspot.gr/

άφηναν τα υπόλοιπα κοµµάτια της πίσω, κάποιοι έφευγαν από τη συνάντηση µαζί της µε άδεια χέρια και ερχόντουσαν στην επόµενη συνάντηση µε ακόµη πιο άδεια.

από την αρχή , να την πάρουν µαζί τους ολόκληρη , να τη γράψουν µε µελάνι στο χαρτί, να την πουν µε λέξεις από στόµα σε στόµα, να τη δώσουν σα δώρο αγύριστο , να τη φυλάξουν σαν σε εικονοστάσι και κάθε µέρα αντί για προσευχές να εισακούονται αλήθειες από στόµατα χίλια.

Η ώρα είχε φτάσει και κανένα κάλυµµα αυτήν τη φορά δεν αρκούσε να τη φορέσει. Η αλήθεια εµφανίστηκε γυµνή µπροστά σε τόσα µάτια , µε τις ατέλειες και τις παραµορφώσεις της, µε την οµορφιά της και την ασχήµια της, µε τα απαλά της χέρια και τα σκληρό της βλέµµα, µε τα τρεµάµενα πόδια της και τη σταθερή της φωνή και το µεγαλείο της το είδε και ο τελευταίος στη σειρά του κόσµου. Η έντασή της τρύπωσε στα κλειστά σπίτια , το φως έφτασε στις κόρες των τυφλών και το πλήθος της γέµισε τα χέρια που γυρνούσαν άδεια. Αυτή τη φορά την είδαν όλοι γυµνή και εκείνη δεν ντρεπόταν , στεκόταν ακίνητη και περίµενε σε όλη της τη ζωή στο ίδιο σηµείο , περιµένοντας να την κάνουν όλοι δική τους

Σταυρούλα Παπαδάκη 5

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

ΓΥΜΝΟΣ ΝΤΥΜΕΝΟΣ

▧

ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ papadaki.stav@gmail.com stavpapadaki.com

Προθέσεις Κάποτε που το δέρµα άκουγε, κοιµόµασταν γυµνοί. Τα σώµατα πλησίαζαν το ένα δίπλα στο άλλο και δίχως ρούχα δεν ξεχώριζαν κάτω από τα σεντόνια. Κάποτε. Μα τα χρόνια πέρασαν και τα ρούχα προστέθηκαν. Δυο µορφές άγνωστες µεταξύ τους ψέλλιζαµε καληνύχτες από απόσταση αναπνοής κάθε βράδυ. Τα χέρια είχαν ξεχάσει το δρόµο της επιστροφής και διένυαν αποστάσεις αντίθετες, προσπερνώντας τις οικείες υφές. Μια µέρα που είχα γυρίσει από τη δουλειά και ξεντυνόµουν , σε έπιασα να µε κρυφοκοιτάς και ντράπηκα. Γρήγορα άρπαξα ένα σεντόνι και κάλυψα ό,τι φαινόταν. Το κρυφτό που παίζαµε άλλαξε κανόνες , όταν κατάλαβα πως έπαψες να µε ψάχνεις. Το παιχνίδι έληξε όταν και εγώ έπαψα να κρύβοµαι. Τότε ήταν , που η πόρτα άνοιξε διάπλατα και οι προθέσεις παρέλασαν µπροστά µας γυµνές. Τα καλύµµατα τους πεσµένα στο πάτωµα , χρόνια περασµένα που δε µας κουβάλησαν ποτέ. Η πόρτα άνοιξε διάπλατα και οι προθέσεις παρέλασαν µπροστά µας γυµνές , στάθηκαν µπροστά µας και εµείς κλείσαµε τα µάτια µας από την ασχήµια τους και αρχίσαµε να µετράµε αντίστροφα.

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

Eικονογράφηση: Παύλος Ρέγκλης - www.paulreg.tumblr.com

▧

ΤΗΣ ΕΥΗΣ ΑΡΓΥΡΙΟΥ evi.argyr@gmail.com epitoergon.blogspot.com

Το πουλόβερ Είχε πάρει αγκαλιά το µαξιλάρι και κοιµόταν. Εκείνος είχε φύγει για την δουλειά από τις εφτά. Θα ξυπνούσε και θα κοίταζε το µαξιλάρι του σαν να ήταν το πρόσωπο του. Θα έφτιαχνε καφέ και ύστερα θα έφευγε. Ποτέ δεν φόραγε δικά της ρούχα στο σπίτι του. Φόραγε το πουλόβερ του που άφηνε στον καναπέ λίγο πριν φύγει για την δουλειά. Πάντα σε σχήµα τσαντισµένο όπως ακριβώς την στιγµή που το έβγαζε για να φορέσει εκείνα τα λεπτά και παγωµένα πουκάµισα Δεκέµβρη µήνα. Έκρυβε πολλά µυστικά εκείνο το πουλόβερ. Όποτε το φόραγε ένιωθε ότι έπαιρνε δικαιώµατα που δεν της είχε δώσει. Έκλεβε την ζεστασιά του σώµατος του και την µυρωδιά του µόνο και µόνο για να τον ζήσει λίγο ακόµα, χωρίς εκείνος να το ξέρει. Όταν έφευγε απ’ το σπίτι το άφηνε στο ίδιο σηµείο του καναπέ για να µην καταλάβει τίποτα. Εκείνος όταν επέστρεφε, έβγαζε γρήγορα τα φορτικά πουκάµισα και φόραγε το πουλόβερ. Το άρωµα της πάντα την πρόδιδε µα δεν της το είχε πει ποτέ. Κάθε φορά που το φορούσε ήλπιζε να το µυρίσει, ήλπιζε να είχε κρατήσει συντροφιά και στο δικό της σώµα. Έτσι µοιράζονταν κρυφά την αγάπη που τους τρόµαζε . Έτσι κρατούσαν τις ώρες που τους χώριζαν ζεστές και ζωντανές.

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

SIDESHOW

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

▧

TOY JIM VER jim.a.ver@gmail.com www.jimver.net

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΚΛΕΙΣΤΡΟ

ΓΕΡΜΑΝΙΑ 2011 “NUDE”

▧ ΤΗΣ ΗΛΕΚΤΡΑΣ ΣΙΜΟΥ

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ - ΠΡΟΣΩΠΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΡΣΑΜΑΚΗΣ Με µπροστάρη αυτό το εγώ

▧

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΦΑΝΗΣ ΚΟΛΛΙΑΣ phaniskollias@gmail.com

Γεννήθηκε στις 7 Απριλίου το 1973 στην Αθήνα όπου και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του.

ολικής κρίσης πολιτισµού; Απάντηση Ζούµε την εποχή της µετάβασης, την εποχή της µαταίωσης σε πολιτικό, οικονοµικό και κοινωνικό επίπεδο. Πράγµατα που είχαν διαµορφωθεί µέσα από τεράστιους αγώνες ακυρώνονται το ένα µετά το άλλο. Σαφώς και µέσα σε αυτό το πλαίσιο βιώνουµε µια ολική και βαθιά πολιτισµική κρίση. Ο συσχετισµός των δυνάµεων της εξουσίας έχει πλέον αλλάξει και το οικονοµικό κεφάλαιο υπερισχύει του πολιτιστικού. Το κεφάλαιο του πολιτισµού είναι πλέον ισχνό και υποβαθµισµένο. Αυτό είναι το αποτέλεσµα της κακής και ρηχής εκπαίδευσης των ανθρώπων τα τελευταία κατά τη γνώµη µου τριάντα χρόνια. Μιας εκπαίδευσης τόσο επιφανειακής που διαµόρφωσε ανθρώπους χωρίς κριτικό πνεύµα και άποψη. Ανθρώπους που δεν µπορούν να αναγνωρίσουν την καλλιτεχνική αξία των έργων σε όλες τις εκφάνσεις του πολιτισµού και της τέχνης. Αυτή η κακή εκπαίδευση έκανε τον κόσµο να µην πολυσκέφτεται και να σπρώχνεται µαζικά προς την «τέχνη» των λίγων καθιερωµένων από τα µέσα µαζικής επικοινωνίας καλλιτεχνών που κρατούν τα ηνία του πολιτισµού. Το πρόσταγµα ήταν και είναι, κρατήστε όλοι µια θέση στις «λαµπερές» υπερπαραγωγές των κρατούντων της τέχνης, καθώς ότι δεν διαφηµίζει η τηλεόραση και οι µεγάλοι σε ακροαµατικότητα ραδιοφωνικοί σταθµοί απλά δεν υπάρχει.

Διπλωµατούχος πιάνου από το Εθνικό Ωδείο µε ανώτερες θεωρητικές σπουδές στη µουσική, που ολοκληρώνονται µε το πτυχίο της φούγκας. Έχει συνθέσει µουσική για το θέατρο, για παιδικές θεατρικές παραστάσεις, για µικρού µήκους ταινίες και για ντοκυµαντέρ. Περισσότερες πληροφορίες σχετικά µε το βιογραφικό του Γ.Βαρσαµάκη µπορείτε να βρείτε στο www.varsamakis.gr Ενδεικτικά να πούµε πως ο Γ.Βαρσαµάκης έχει κυκλοφορήσει τέσσερις προσωπικούς δίσκους: - “Born reborn” το 2004 - “10 Πτήσεις µε αερόστατο” το 2006 - “Μυστικά Παραµύθια” το 2009 - “Λίγο πριν...λίγο µετά” το 2012 ενώ επίσης κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο cambia το βιβλίο του µε τίτλο “Μουσικές Ιστορίες για Πιάνο” το οποίο περιέχει µεταγραφές των έργων του για σόλο πιάνο.

Ερώτηση Πιστεύετε πως ζούµε σε µια εποχή οικονοµικής κρίσης ή

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ - ΠΡΟΣΩΠΑ

Βιώνουµε την εποχή της δύσκολης επικοινωνίας. Ήταν κάτι που προσχεδιασµένα καλλιεργήθηκε τα προηγούµενα. χρόνια σε µεγάλο βαθµό. Ξέρετε κάτι, θεωρείται πως η κατανάλωση είναι µια οικονοµική διαδικασία, αλλά αυτό είναι λάθος. Η κατανάλωση είναι µια βαθιά κοινωνική διαδικασία που µας επηρέασε έντονα όλα αυτά τα χρόνια και αντιµετωπίζουµε τα προβλήµατα που δηµιούργησε σήµερα. Η κατανάλωση είναι µια καθαρά ατοµική υπόθεση µε το εγώ να κατέχει τον πρώτο ρόλο. Λέγαµε τόσα χρόνια, εγώ και τα ψώνια µου, εγώ και οι πιστωτικές µου, εγώ και τα προϊόντα µου, εγώ και το εγώ µου. Με µπροστάρη αυτό το εγώ ο κόσµος απώλεσε την κοινωνικότητα του και αποµονώθηκε, κρύφτηκε στο δανεικό του «παλάτι». Αυτή η διαδικασία έκανε τους ανθρώπους να µην συνοµιλούν, να µην ανταλλάσουν απόψεις και ιδέες κρατώντας τα µυαλά τους σε µια επίπεδη κατάσταση. Τους είναι σχεδόν ακατόρθωτο να αντιληφθούν την ουσία του πολιτισµού και τρέχουν ζαλισµένοι στα εφήµερα. Η προσεχτικά σχεδιασµένη δηµιουργία εδώ και τριάντα χρόνια µιας αποπολιτικοποιηµένης και καθοδηγούµενης µάζας, δηµιουργεί σήµερα µια τεράστια δυσκολία όσον αφορά την ένωσή µας µε σκοπό την αντίσταση και την αυτής της βαθύτατα κοινωνικής και ολικής πολιτισµικής κρίσης.

Ερώτηση Ευαίσθητος ονειροπόλος ή αισιόδοξος ρεαλιστής; Απάντηση Ευαίσθητα πεισµατάρης και ονειροπόλος. Δεν νοµίζω η µουσική να είναι κάτι άλλος εκτός από ευαισθησία και όνειρο. Ο ρεαλισµός ανήκει σε άλλους τοµείς και σε άλλες δραστηριότητες όπως π.χ. σε αυτή του εµπορίου που πρέπει να δεις τα πράγµατα όπως είναι για να µπορέσεις να κάνεις καλά τη δουλειά σου. Η µουσική υπακούει στους κανόνες του ονείρου, του µη πραγµατικού και βρίσκει καταφύγιο ενίοτε σε ευαίσθητες ψυχές. Όσον αφορά την αισιοδοξία, αυτή έχει µια έννοια όταν βλέπεις τον κόσµο κάτω από ένα δηµιουργικό πρίσµα και όχι απαραιτήτως ρεαλιστικό. Έχει αξία όταν έχεις την πίστη ότι µπορείς να δηµιουργήσεις και να αλλάξεις τη γειτονιά µέσα σου, αλλά και του διπλανού σου. Τέτοια αισιοδοξία µε ουσία και νόηµα και όχι µε αφέλεια και δήθεν θετική ενέργεια την αποδέχοµαι και τη θεωρώ συστατικό µου στοιχείο.

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ - ΠΡΟΣΩΠΑ

Ερώτηση Ποιες θα ήταν οι τρεις λέξεις που θα χαρακτήριζαν την καλλιτεχνική σας ταυτότητα, εσάς τον ίδιο ως καλλιτέχνη;

µπορείς να βιώσεις ηλικιακά µια ζωή χωρίς όµως ουσιαστικά να τη ζήσεις.

Απάντηση Αν και είναι δύσκολο να περιγράψω την καλλιτεχνική µου ταυτότητα µε τρείς λέξεις θα τολµήσω να επιλέξω τις εξής τρείς: Ροµαντισµός, µελωδία και συναίσθηµα.

Ερώτηση “Λίγο πριν...λίγο µετά” από τι; Απάντηση Καθώς γίνεται όλο και πιο συνειδητό ότι το πριν εµπεριέχεται στο µετά η µουσική προσπαθεί να υπογραµµίσει την αξία και τη σηµασία της δεδοµένης στιγµής της ζωής µας. Η κάθε στιγµή στη ζωή µας έχει µια σηµασία και αποτελεί µάθηµα που µας εξελίσσει σε κάτι διαφορετικό από ότι ήµασταν πριν. Το µετά δεν είναι ξεκοµµένο από το πριν και έτσι όπως ακριβώς στη µουσική έτσι και στη ζωή η στιγµή της δηµιουργίας εµπεριέχει το “πριν” και εξελίσσεται στο “µετά”. Αυτή τη δεδοµένη στιγµή του «λίγο πριν» και του «λίγο µετά» που το παρελθόν και το µέλλον διαπληκτίζονται, έρχεται η µουσική να τη σηµατοδοτήσει, να την οριοθετήσει δίνοντάς της τη µέγιστη αξία. Ανάµεσα στο «λίγο πριν» και στο «λίγο µετά», το τώρα διψά για τη δηµιουργία πριν προλάβει να γίνει παρελθόν…”

Ερώτηση Η µουσική διαµορφώνει το κοινό ή το κοινό την µουσική; Απάντηση Κατά τη γνώµη µου ο συνθέτης δηµιουργεί από την ανάγκη να εκφραστεί, να µετουσιώσει το βαθύτερο προσωπικό του όραµά σε µια µελωδική γραµµή. Θέλει απλά να συνοµιλήσει µε το βαθύτερο εγώ του µέσα από τη γλώσσα της µουσικής. Αυτό κατά τη γνώµη µου δεν γίνεται υπό την καθοδήγηση κανενός κοινού και ούτε και έχει σαν στόχο να διαµορφώσει από την άλλη κανένα κοινό. Δεν µπορεί η δηµιουργία να µεθοδεύεται από κανέναν νόµο κανενός κοινού καθώς υπακούει στους δικούς της µεταφυσικούς κανόνες. Ο συνθέτης απλώς υπακούει, συνθέτει και επιθυµεί πως ίσως το προσωπικό του όραµα να µπορέσει να εµπνεύσει και άλλους ανθρώπους και να µοιραστεί κρυφά πράγµατα µαζί τους. Το ότι η µουσική µπορεί να ενώσει κάποιες στιγµές το κοινό, ή ακόµα και να το εµπνεύσει δεν συνιστά ότι το διαµορφώνει κιόλας. Τώρα όσον αφορά το αντίθετο, για το αν το κοινό διαµορφώνει τη µουσική, νοµίζω ότι αυτή την άποψη την ακούω πολύ κυρίως τα τελευταία χρόνια στα οποία το κοινό «διαµορφώνει» τα πάντα. Από το τηλεοπτικό πρόγραµµα, τις θεατρικές παραστάσεις, τη µουσική και το τι πουλάει γενικώς. Τη µόνη µουσική που διαµορφώνει το κοινό είναι την εµπορική µουσική, την µουσική που έχει ηµεροµηνία λήξης και δηµιουργείται για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του εµπορίου των εταιρειών και της εφήµερης διασκέδασης των µεγάλων και «λαµπερών» πιστών. Μια µουσική που τη δηµιουργεί η µόδα και η οποία µε τη σειρά της δηµιουργεί µουσικά πρότυπα που καµία σχέση δεν έχουν µε την τέχνη της µουσικής στην οποία και αναφέρθηκα παραπάνω. Ερώτηση Η πρώτη σας δισκογραφική δουλειά το 2004 “Born reborn...” είναι αφιερωµένη στον κύκλο της ζωής. Για εσάς πότε ανοίγει και πότε κλείνει ένας τέτοιος κύκλος; Έχει να κάνει µε την ηλικία και µόνο;

Ο Γ.Βαρσαμάκης μέσα στο 2013 θα συνεχίσει τις εμφανίσεις του, για τις οποίες μπορούμε να ενημερωνόμαστε από το www.varsamakis.gr , τόσο σε Αθήνα όσο και σε άλλες πόλεις.

Απάντηση Στο “Born Reborn” η µουσική συναντά την ανθρώπινη ύπαρξη σε µια αέναη πορεία ζωής. Η µουσική θέλει να περιγράψει τη διαδροµή της ύπαρξης στο χρόνο. Ο κύκλος ζωής κατά τη γνώµη µου δεν µπορεί να οριστεί χρονικά γιατί οριοθετείται από γεγονότα είτε ευχάριστα, είτε δυσάρεστα που αναπόφευκτα συµβαίνουν σε µια πορεία ζωής και αλλάζουν την ύπαρξη µας. Δεν έχει να κάνει µε την ηλικία αλλά µε την πορεία ζωής καθώς

Επίσης θα κυκλοφορήσει μέσα στη χρονιά μία δισκογραφική έκδοση που θα περιέχει μουσικές του συνθέσεις για το ντοκυμαντέρ με τίτλο O.S.T. To συγκεκριμένο ντοκυμαντέρ έχει σαν θέμα την μουσική στον κινηματογράφο και αναμένεται να λάβει μέρος σε αρκετά φεστιβάλ σε Ελλάδα και Ευρώπη.

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ - ΠΡΟΣΩΠΑ

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

BEAT BAZAAR

130113_ ▧

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΑΝΕ belane74@gmail.com http://nikbelane.blogspot.com

Περνά λοιπόν µια βδοµάδα, ίσως και παραπάνω, χωρίς την παραµικρή διάθεση, όρεξη, έµπνευση να γράψεις έστω και µια αράδα, έστω και µια λέξη. Σαν να στεγνώνει η µελάνη µέσα σου. Λες και ό,τι έκανες µέχρι τώρα αποτελεί πράγµατι παρελθόν και όχι µια απαλή (ή επώδυνη, έστω) συνήθεια της καθηµερινότητας του µικρόκοσµου που έχεις αποστηθίσει και λατρεύεις να αγαπάς. Κυλούν οι µέρες και συνεχώς αναβάλεις, µεταθέτεις, χρονοτριβείς. Το χειρότερο όµως είναι να παύει η ανάγκη µέσα σου. Ανάγκη να καταγράψεις αυτά που σκέφτεσαι.

καλό δρόµο. Ίσως σηµαίνει ότι παίρνει µπρος το µουλιασµένο σφουγγάρι που έχεις στο κεφάλι σου αντί εγκεφάλου. Η ολική επαναφορά αργεί αλλά µε υποµονή και επίπονη δουλειά την κατακτάς ή κάτι παρόµοιο. Κάποιες πρώτες δειλές, µικρές και ασυνάρτητες λεξούλες σε κυκλώνουν και επιµένουν να τρυπώσουν µέσα σου, σαν άλλοτε, οριοθετώντας τον δικό τους χώρο στον προαναφερθέντα σπόγγο. Η χαρά είναι απερίγραπτη και τόσο µεγάλη και τρικυµιώδης που κάποτε ξεχνάς την προηγούµενη µίζερη και απαράδεχτη όσο και κατακριτέα κατάσταση στην οποία είχες πέσει µε τα µούτρα και τα είχες, µάλιστα, τσακίσει. Νοµίζεις ότι αρχίζεις να σκέφτεσαι ορθά και µε ειρµό κι ίσως κάπως έτσι να είναι πράγµατι γιατί µάλλον το βλέπεις στα πρόσωπα και τις αντιδράσεις των γύρω σου που δείχνουν να κατανοούν κι έχουν ήδη πάψει να φοβούνται την ευθεία γραµµή των χειλιών σου και το απόλυτο µηδέν του βλέµµατος που είχες κολλήσει στο γλυκό σου προσωπάκι.

Προχθές βόλταρα έξω σχεδόν υπνωτισµένος. Δεν υπήρξε τίποτα που να µε συνεπάρει, να µε κάνει να σκεφτώ, να αναλύσω ή να προσδιορίσω. Βυθίστηκα στο απόλυτο κενό της µη σκέψης, στο αχανές κενό της απάθειας. Κατάφερνα µετά βίας να κυκλοφορήσω στο δρόµο χωρίς να µε χτυπήσει κάποιο αµάξι ή να πέσω πάνω σε κάποιον περαστικό. Δεν ένιωθα το κρύο, δεν άκουγα τις κόρνες, δεν µύριζα το καυσαέριο. Δεν έβλεπα πρόσωπα, δεν ξεχώριζα χρώµατα, δεν ανέλυα πιθανότητες. Δεν υπήρχα ή µάλλον δεν υπήρχε τίποτα άλλο γύρω µου και µέσα νου. Ήµουν κάτι σαν όρθια λευκή σελίδα χωρίς καν να υπάρχει η σελίδα, αν µπορώ να σου µεταφέρω περίπου την κατάσταση στην οποία είχα περιέλθει.

Εκεί πάνω έρχεται η ώρα που ανακαλύπτεις τον κόσµο όλον από την αρχή. Δέχεσαι τις κακές ειδήσεις ως αντιµετωπίσιµες και τις καλές ως θείο δώρο προς πάσα ευχαρίστηση. Ξαµολιέσαι στους δρόµους µε τη χαρά νεογέννητου (αν υπάρχει τέτοια) και δεν σταµατάς να µιλάς µε τους πάντες µέχρι παρεξηγήσεως. Είσαι και πάλι αυτό που ήσουν τόσα χρόνια (άδικα ανησύχησες). Ο κόσµος συνεχίζει να υπάρχει όπως τον ήξερες µε όλα τα άσχηµα και όλα τα καλά του. Η λογοδιάρροια πλέον δεν ελέγχεται. Αγγίζει τα όρια της παρεξήγησης. Η ατµόσφαιρα ηλεκτρίζεται και απειλείσαι µε πολλαπλούς τσαµπουκάδες. Οι λέξεις τρέχουν µέσα σου και έξω σου. Κυλάνε πάνω στο πουκάµισο και χώνονται σε ξένα αυτιά. Είσαι πανευτυχής! Μπορείς και αρθρώνεις, µπορείς και µιλάς. Γράφεις σε τετράδια, ντουβάρια και πλάτες περαστικών. Δεν αντέχεις τόση

Γύρισα στο σπίτι καταβεβληµένος από το Τίποτα. Πως γίνεται άραγε αυτό; Έλα που γίνεται και το συνηθίζεις κιόλας! Κάθισα να διαβάσω: Κενό. Είδα µια ταινία: Κενό. Προσπάθησα να επικοινωνήσω χρησιµοποιώντας την οµιλία: Κενό. Από αυτοσυντήρηση και µόνο αποπειράθηκα να φάω: Κενό. Όταν αρχίζεις και συνειδητοποιείς την όλη κατάσταση κι αρχίζεις να παραδέχεσαι ορισµένα πράγµατα, είσαι σε

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

BEAT BAZAAR

Από http://www.flickr.com/photos/84299143@N00/

χαρά µετά από άλλη τόση µουγκαµάρα και ανηµπόρια. Είσαι και πάλι αυτό που φτιάχτηκες εξ αρχής να είσαι. Μία λεξοµηχανή. Ένας ασταµάτητος λεξοµανής που δεν βάζει γλώσσα µέσα, που δεν αφήνει στιγµή το µολύβι και τα πληκτρολόγια, τη γραφοµηχανή και τους στυλογράφους. Και κάποτε ξυπνάς! Και παραδέχεσαι ότι όλοι οι υπόλοιποι δεν σε θέλουν έτσι. Προτιµούν να βρίσκεσαι ΜΟΝΙΜΑ στην προηγούµενη κατάσταση. Κατατονικός και λοβοτοµηµένος. Σε θέλουν άχρωµο, άγευστο, αν γίνεται και άυλο. Σε θέλουν µουγκό, στεγνό από λέξεις και στείρο. Σε θέλουν του χεριού τους. Σε θέλουν υπανάπτυκτο µε την έννοια που ορίζει το δικό τους κεφάλι. Όµως εσύ δεν θέλεις κι ούτε πρόκειται να γυρίσεις στην προηγούµενη κενότητα. Δεν είσαι

φτιαγµένος για κάτι τέτοιο. Δεν είσαι φτιαγµένος για τα µούτρα τους. Πλάθεις συνεχώς λέξεις και τις φτύνεις στα καθαρά κοστούµια τους. Τρέχεις παντού ελεύθερος και ξερνάς λέξεις, προτάσεις και ιστορίες που µατώνουν τα δύστυχα αυτιά τους, που τους κάνουν και οδύρονται, που τους κάνουν και οργίζονται, που τους κάνουν να θέλουν πάση θυσία και µε οποιοδήποτε κόστος να σε βγάλουν τρελό, που σε βγάζουν τρελό και σου τη στήνουν κάπου σκοτεινά και µακριά από τα υπόλοιπα βλέµµατα και σου περνούν το φίµωτρο και σου κάνουν λοβοτοµή ενώ σ’ έχουν δεµένο «αριστερό – δεξί»… αλλά εσύ πάλι θα βρεις τρόπο να τη σκαπουλάρεις. Έτσι δεν είναι;

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

ΤΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΡΟΥΧΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ Hans Christian Andersen ▧

ΕΠΙΛΟΓΗ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ papadaki.stav@gmail.com stavpapadaki.com

Πριν από πολλά χρόνια ζούσε ένας αυτοκράτορας που είχε στραµµένη όλη του την προσοχή στο ντύσιµό του. Τόσο πολύ του άρεσε να ντύνεται µε ωραία ρούχα, που έδινε όλα τα του τα χρήµατα για να αγοράζει καινούρια και να είναι ντυµένος στην εντέλεια. Δεν νοιαζόταν για τους στρατιώτες του, δεν νοιαζόταν για το θέατρο, και δεν του άρεσε να πηγαίνει βόλτα στο δάσος, παρά µόνο να επιδεικνύει τα καινούρια του ρούχα. Είχε µια καινούρια ενδυµασία για κάθε ώρα της ηµέρας, και όπως λένε για άλλους βασιλιάδες ότι βρίσκονται στην αίθουσα των συσκέψεων εδώ έλεγαν : «Ο αυτοκράτορας βρίσκεται στο βεστιάριο!» Στην µεγάλη πόλη στην οποία έµενε, υπήρχε πάντοτε πολύ κίνηση. Κάθε µέρα ερχότανε πολλοί ξένοι και κάποια µέρα ήρθαν, ανάµεσα σε άλλους, και δύο απατεώνες οι οποίοι συστήθηκαν ως πλέκτες. Έλεγαν ότι γνώριζαν πως να χρησιµοποιούν το οµορφότερο υλικό, το οποίο ούτε καν µπορούσε κανείς να φανταστεί. Τα σχέδια και τα χρώµατα αυτού του υλικού δεν ήταν µόνο ασυνήθιστα όµορφα, αλλά τα ρούχα τα οποία υφαινόταν από αυτό το υλικό είχαν επίσης µια θαυµαστή ιδιότητα: ήταν αόρατα για οποιονδήποτε δεν ήταν ικανός για το αξίωµα που κατείχε ή ήταν τελείως χαζός. Όταν το άκουσε ο αυτοκράτορας ενθουσιάστηκε. «Ωραία ρούχα θα ήταν αυτά» σκέφτηκε «αν τα αποκτούσα, θα µπορούσα να καταλάβω ποιοι άνθρωποι δεν είναι άξιοι της θέσης τους και να ξεχωρίζω τους έξυπνους από τους χαζούς! Αυτό το υλικό θα πρέπει να χρησιµοποιηθεί αµέσως τώρα για τα καινούρια µου ρούχα!» Έτσι έδωσε

χρήµατα στους δύο απατεώνες για να αρχίσουν την δουλειά τους χωρίς άλλες καθυστερήσεις. Οι υποτιθέµενοι υφαντές, έστησαν δύο αργαλειούς και προσποιούνταν ότι εργαζόταν. Στην πραγµατικότητα όµως δεν επεξεργαζόταν τίποτα. Παρόλα αυτά ζητούσαν και έπαιρναν το καλύτερο µετάξι και το λαµπρότερο χρυσάφι. Αυτά τα υλικά τα έκρυβαν για τον εαυτό τους, ενώ συνέχιζαν να δουλεύουν στους άδειους αργαλειούς τους ως αργά το βράδυ. «Θα ήθελα να ξέρω πόσο έχουν προχωρήσει µε το υλικό!» σκέφτηκε ο αυτοκράτορας, αλλά µούδιασε στην σκέψη ότι όποιος είναι χαζός η ακατάλληλος για το αξίωµά του δεν µπορούσε να το δει. Δεν πίστευε βέβαια ότι θα υπήρχε κάποιο πρόβληµα, καθώς πίστευε πολύ στις ικανότητες του, για καλό και για κακό όµως σκέφτηκε να στείλει κάποιον άλλο για να δει τι γίνεται. Όλοι οι άνθρωποι στην πόλη ήξεραν για το πόσο µεγάλη ήταν η δύναµη του υλικού και όλοι ήταν περίεργοι να δουν πόσο χαζοί ή ανάξιοι ήταν οι γείτονές τους. «Θα στείλω τον τίµιο γέρο-υπουργό µου στους πλέκτες» σκέφτηκε ο αυτοκράτορας «αυτός θα µπορέσει να αξιολογήσει καλύτερα από τον καθένα πως προχωράει η πλέξη µε το υλικό, γιατί και έξυπνος είναι και το αξίωµα του το γνωρίζει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο!» Έτσι πήγε ο καλός γερο-υπουργός στην σάλα όπου ήταν οι δύο απατεώνες και έκαναν ότι εργαζόταν στους

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

άδειους αργαλειούς. «Ο θεός να µε φιλάει» σκέφτηκε ανοίγοντας ορθάνοιχτα τα µάτια του «δεν βλέπω τίποτα!» Όµως δεν είπε την σκέψη του. Οι δύο απατεώνες τον παρακάλεσαν να πλησιάσει και τον ρώτησαν αν του άρεσε το σχέδιο τους. Μετά του επεσήµαναν πόσο όµορφα ήταν τα χρώµατα και του έδειξαν τον άδειο αργαλειό. Ο καϋµένος ο υπουργός, συνέχισε να ανοίγει τα µάτια του όσο µπορούσε, αλλά ήταν αδύνατον να δει οτιδήποτε γιατί στην πργαγµατικότητα δεν υπήρχε τίποτε. «Κύριε ελέησε µε» σκέφτηκε ο υπουργός «µήπως είµαι χαζός; Μια ζωή πίστευα ότι είµαι έξυπνος. Προς Θεού κανείς δεν πρέπει να το µάθει! Μήπως είµαι ακατάλληλος για το αξίωµα µου; Δεν πρέπει σε καµία περίπτωση να πω ότι δεν µπορώ να δω το υλικό!» «Δεν έχετε να πείτε τίποτα;» ρώτησε ο ένας από τους απατεώνες. «Ναι βέβαια είναι χαριτωµένο, πολύ όµορφο» απάντησε ο γερο-υπουργός κοιτώντας µέσα από τα γυαλιά του. «Ωραίο σχέδιο και όµορφα χρώµατα!- Ναι, ναι θα πω στον αυτοκράτορα πόσο πολύ µου αρέσει!» «Μπράβο, πολύ χαιρόµαστε που σας αρέσει!» απάντησαν οι πλέκτες και άρχησαν να του εξηγούν τα σχέδια και να του ονοµάζουν τα χρώµατα, που υποτίθεται ότι είχαν τα ρούχα. Ο γερο-υπουργός έδεινε προσοχή να µάθει την περιγραφή των απατεώνων, ώστε να µπορέσει να πει τα ίδια όταν θα επέστρεφε στον αυτοκράτορα. Έτσι και έγινε! Οι απατεώνες απαιτούσαν συνεχώς περισσότερα χρήµατα, περισσότερο µετάξι και περισσότερο χρυσάφι. Όλα τα πλούτη τα κρατούσαν για τον εαυτό τους, ενώ συνέχιζαν να προποιούνται ότι δουλεύουν στους άδειους αργαλειούς. Μετά από λίγο ο αυτοκράτορας έστειλε και άλλον έµπιστο του, για να δει ποια ήταν η πρόοδος της πλέξης. Ο δεύτερος απεσταλµένος όµως έπαθε ότι και ο πρώτος. Κοίτουσε και ξανακοιτούσε αλλά αφού δεν υπήρχε τίποτε στον αργαλειο δεν µπορούσε να δει και τίποτε. «Δεν είναι καταπληκτικό το υλικό µας;» ρώτησαν οι απατεώνες δείχνοντας και εξηγόντας του το φανταχτερό σχέδιο, το οποίο όµως δεν υπήρχε. «Χαζός δεν είµαι» σκέφτηκε ο άνθρωπος, «από ότι φαίνεται

φταίει ότι δεν είµαι ικανός για αυτό το καλό αξίωµα που έχω! Περίεργο βέβαια, αλλά κανείς δεν πρέπει να το καταλάβει!» Στη συνέχεια επαινούσε το υλικό παρόλο που δεν το έβλεπε και έλεγε στους ξένους για τα όµορφα χρώµατα και τα υπέροχα σχέδια. «Ναι είναι υπέροχα!» είπε στον αυτοκράτορα όταν επέστρεψε στο παλάτι. Όλοι οι άνθρωποι στην πόλη έλεγαν για το καταπληκτικό υλικό. Τότε ο αυτοκράτορας ήθελε να δει ο ίδιος τα ρούχα όσο ήταν ακόµη στον αργαλειό. Πήρε λοιπόν µαζί του όλους τους αυλικούς του και πήγε στους δύο πονηρούς απατεώνες. Μεταξύ των αυλικών ήταν και οι δύο απεσταλµένοι που είχαν ήδη επισκεφτεί την αίθουσα µε τους αργαλειούς. Οι ξένοι προσποιούνταν ότι έπλεκαν µε όλες τους τις δυνάµεις, αλλά χωρίς να χρησιµοποιούν νήµατα και κλωστές. «Δεν είναι καταπληκτικό;» ρώτησαν οι δύο έµπιστοι που είχαν ξαναπάει στην αίθουσα «θα ήθελε η µεγαλειότητα σας να να δει τι υπέροχα σχέδια, τι φανταχτερά χρώµατα;» και έδειχναν πάνω στον άδειο αργαλειό καθώς πίστευαν ότι αυτός θα µπορούσε να δει το υλικό. «Αµάν!» σκέφτηκε ο αυτοκράτορας «δεν βλέπω τίποτα! Μήπως είµαι χαζός; Μήπως δεν είµαι κατάλληλος για αυτοκράτορας; Αυτό είναι ότι χειρότερο θα µπορούσε να µου συµβεί!» «Πραγµατικά είναι πολύ όµορφο» απάντησε «είναι της απόλυτής µου αρεσκείας!» και έγνεψε συγκαταβατικά κοιτάζοντας τον άδειο αργαλειό καθώς δεν ήθελε να πει ότι δεν βλέπει τίποτα. Όλη του η ακολουθία κοιτούσε και ξανακοιτούσε αλλά κανείς δεν µπορούσε να δει τίποτα. Τελικά όλοι έλεγαν όπως και ο αυτοκράτορας: «Πραγµατικά είναι πολύ όµορφο» και συµβούλευαν τον αυτοκράτορα να φορέσει για πρώτη φορά αυτά τα όµορφα ρούχα στη µεγάλη γιορτή που θα γινόταν σε λίγες µέρες. «Είναι καταπληκτικό, πανέµορφο, υπέροχο!» έλεγε ο ένας στον άλλο και όλοι έδειχναν να χαίρονται για τα υπέροχα ρούχα του αυτοκράτορά τους. Ο αυτοκράτορας έδωσε σε κάθε απατεώνα από έναν σταυρό του ιππότη και τους απένειµε τον τίτλο του πλέκτη της αυλής. Όλοι την νύχτα πριν την µεγάλη γιορτή, οι απατεώνες ήταν ξύπνιοι και είχαν και δεκαέξι κεριά αναµµένα ώστε να µπορεί οποιοσδήποτε να παρατηρήσει την δουλειά τους.

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

Απο http://www.flickr.com/photos/michaelclarke/ 20

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

Όλος ο κόσµος έβλεπαν πόσο πολύ εργαζόταν για να φτιάξουν τα καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα. Έκαναν ότι έπαιρναν το υλικό από τους αργαλειούς, το έκοβαν στον αέρα µε µεγάλα ψαλίδια, το έραβαν µε βελόνες που δεν είχαν κλωστή και στο τέλος είπαν: «Ορίστε, τα ρούχα είναι έτοιµα!» Ο ίδιος ο αυτοκράτορας πήγε µαζί µε τους πιο επίσηµους υπαλλήλους του για να παραλάβουν τα ενδύµατα. Οι δύο απατεώνες σήκωσαν το ένα χέρι τους στον αέρα σα να κρατούσαν κάτι και είπαν: «δείτε αυτό είναι το όµορφο παντελόνι, αυτό το πουκάµισο και αυτό το πανωφόρι!» και συνέχισαν: «είναι τόσο ελαφριά σαν τον ιστό της αράχνης, θα πίστευε κανείς ότι δεν φοράει τίποτε στο σώµα του, αλλά αυτή είναι και η οµορφιά του!» «Ναι, ναι!» απάντησαν όλοι οι υπάλληλοι αλλά δεν έβλεπαν τίποτε καθώς δεν υπήρχε τίποτα «Θα ήθελε η µεγαλειότητα σας να ακουµπήσει τα ρούχα της» ρώτησαν οι απατεώνες «τότε θα µπορέσουµε να σας φορέσουµε τα καινούρια εδώ µπροστά στον καθρέφτη!» Τότε ο αυτοκράτορας έβγαλε τα ρούχα του, και οι απατεώνες έκαναν ότι του έβαζαν το ένα µετά το άλλο τα ρούχα που υποτίθεται ότι είχαν ράψει. Ο αυτοκράτορας γυρνούσε µπροστά στον καθρέφτη και έβλεπε τον εαυτό του. «Τι όµορφα ρούχα και πόσο ωραία που είναι πάνω σας» έλεγαν όλοι «τι ωραία σχέδια, µία εξαιρετική φορεσιά!» «Έξω σας περιµένει η ακολουθία που θα σας συνοδέψει στην γιορτή» ανακοίνωσε ο τελετάρχης. «Κοιτάξτε είµαι σχεδόν έτοιµος» είπε ο αυτοκράτορας. «Δεν µου πάει µια χαρά;» ρώτησε κοιτάζοντας για µια ακόµη φορά τον καθρέφτη καθώς προσποιούνταν ότι παρατηρούσε τα ρούχα του. Οι αυλικοί που είχαν την αρµοδιότητα σηκώνουν την µακριά µπέρτα του αυτοκράτορα, έπιασαν µε τα χέρια το πάτωµα και προσποιήθηκαν ότι σήκωσαν και κουβαλούσαν την µπέρτα. Δεν τολµούσαν ούτε καν να αφήσουν να εννοηθεί ότι δεν έβλεπαν τίποτε. Έτσι προχωρούσε ο αυτοκράτορας µε την ακολουθία του. Από πάνω του ένας πορφυρός, βελούδινος ουρανός που

τον κουβαλούσαν τέσσερα άτοµα και ξοπίσω του οι βαστάζοι που υποτίθεται ότι σήκωναν την µπέρτα. Όλοι οι άνθρωποι που βρισκόταν στον δρόµο, ή κοιτούσαν από τα παράθυρα έλεγαν: «Πόσο όµορφα ρούχα φοράει ο αυτοκράτορας. Τι φανταχτερή µπέρτα. Πόσο όµορφα που συνδυάζονται µεταξύ τους!» Κανείς δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι δεν έβλεπε τίποτα, καθώς τότε θα σήµαινε ότι ήταν ανίκανος για το αξίωµα του ή εντελώς χαζός. Έτσι για πρώτη φορά κάποια ρούχα του αυτοκράτορα έτυχαν τέτοιας καθολικής αποδοχής. «Μα δεν φοράει απολύτως τίποτα!» είπε τελικά ένα µικρό παιδί. «Δώστε βάση στη φωνή της αθωότητας!» είπε ο πατέρας του, και από στόµα σε στόµα διαδόθηκαν τα λόγια του παιδιού!» «Μα δεν φοράει απολύτως τίποτα!» «Μα δεν φοράει απολύτως τίποτα!»φώναζε τελικά όλος ο λαός. Αυτό το άκουσε ο αυτοκράτορας και του φάνηκε ότι ο λαός πρέπει να είχε δίκιο, αλλά σκέφτηκε ότι θα έπρεπε να το υποµείνει και να προσποιηθεί ότι δεν συνέβαινε τίποτε. Έτσι συνέχισε φαινοµενικά ήρεµος και οι αυλικοί συνέχισαν να σηκώνουν την ανύπαρκτη µπέρτα.

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΠΟΣΑ* ένα σκοτεινό παραµύθι για τη Θεσσαλονίκη ▧

ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΒΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ http://shortstory.gr

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη όπου έζησε σαράντα δύο χρόνια· έπειτα σαγηνεύτηκε από δυο µάτια, και το έτος του 1970, ο έρωτας την πήρε µακριά από την γενέτειρα της. Ταξίδεψε έφτασε στο µακρινό Γιβραλτάρ όπου και έµεινε να ζει εκεί. Όµως όσα ταξίδια και αν έκανε στο υπερπόντιο Βρετανικό έδαφος µα και στην Ισπανία, η καρδιά της δεν λησµόνησε ποτέ την Θεσσαλονίκη. Μέρες και µέρες ζούσε µε τις αναµνήσεις αυτής της πόλης και υπήρχαν βραδιές που τα µάτια της µε νοσταλγία βούρκωναν όταν κοιτούσε τις κιτρινωπές φωτογραφίες της γειτονιάς που έπαιζε παιδάκι⋅ εκεί ψηλά, στις σαράντα εκκλησιές που βλέπει κανείς την πόλη πιάτο.

Πέρασαν µήνες ταξιδεύοντας, ώσπου µια ανοιξιάτικη µέρα αντίκρυσε την αγαπηµένη της πόλη. Φτάνοντας, ξαπόστασε πάνω σε ένα κλαρί και εκεί δίπλα στεκόταν κελαηδιστό ένα κοτσύφι. «Πρέπει να έρχεσαι από µακριά, φαίνεσαι κουρασµένη», είπε το κοτσύφι.

Όταν πήρε την απόφαση για το ταξίδι του γυρισµού, τα χέρια της είχαν λεκιάσει και τα πόδια µε δυσκολία την κρατούσαν, ώσπου µια νύχτα ο θάνατος πάνω σε ένα γλυκό όνειρο την βρήκε. Μα εκείνη του θανάτου τη στιγµή, η ψυχή της φτερούγισε από το στόµα και βγήκε µια πεταλούδα∗∗. Αµέσως κατάλαβε τη µεταµόρφωση της και ήξερε πως λιγότερο από ένα χρόνο ζωής είχε στη διάθεσή της, προτού την βρει ο θάνατος και πάλι. Και τότε έκανε σκέψη πως είχε σαν τελευταία επιθυµία, να επιστρέψει πίσω στην Θεσσαλονίκη. Δεν ήταν όµως µεταναστευτικό χελιδονάκι, µήτε αετός αγέρωχος, µοναχά ήταν ένα εύθραστο φτερωτό πλάσµα που θα χρειαζόταν πολύ καιρό για το ταξίδι του γυρισµού.

«Από το Γιβραλτάρ έρχοµαι και µήνες ταξιδεύω, σαράντα δύο χρόνια έζησα εδώ και τώρα ξαναγύρισα σαν πεταλούδα-Ψυχή. Θέλω να προλάβω να γυρίσω στα µέρη της Θεσσαλονίκης, γιατί λίγο µετά το καλοκαίρι ο θάνατος και πάλι θα µε βρει» είπε εκείνη κατάκοπη. «Τι τυχερή που είσαι» αναφώνησε το κοτσύφι «εσύ δεν είσαι ένα πετούµενο σαν όλα τα άλλα, δεν πετάς άσκοπα εδώ και κεί, δεν βλέπεις απλά τους ανθρώπους γύρω, µα µπορείς να δεις την πυράδα απο τις καρδιές αυτών και να διαβάσεις την πνοή τους». Μα ζαλισµένη από την κούραση που ήταν η πεταλούδα, αδυνατούσε να καταλάβει τα λόγια που της είπε το κοτσύφι. Μετά τη λιγοστή της ανάπαυλα, άνοιξε τα πολύχρωµα φτερά της και ξεκίνησε τη βόλτα στην πόλη. Πριν όµως προλάβει να αφήσει πολύ δρόµο πίσω, µια κοπέλα που ποδηλατούσε την προσκάλεσε να καθίσει στον γυµνό της ώµο. Τα µικροσκοπικά της µάτια

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

είδαν τα γνώριµα κτήρια, τους πολύβουους δρόµους και τίποτα σαν να µην είχε αλλάξει, όµως την ίδια στιγµή έµοιαζαν όλα διαφορετικά. Ύστερα από λίγο συνάντησαν και άλλους πάνω στις δυο ρόδες, να τραγουδούν λουσµένοι µε τη ζωντάνια της φωνής τους, τραγούδια της χαράς. Και τότε η καρδιά της χτύπησε σαν να ήταν εκεί και να µην ήταν⋅ άυλη έµοιαζε σε ζωντανό όνειρο.

Οι µέρες όµως πέρασαν γρήγορα, ο θάνατος της είχε έρθει κοντά, ίσα που πρόλαβε να ρουφήξει της πόλης τις εικόνες, που ποτέ της ίδιες δεν ξανάδε. Και έτσι που ένιωθε λίγο λίγο τις δυνάµεις της να την εγκαταλείπουν, ξαπόστασε σε ένα παγκάκι της παραλίας και τότε συλλογίστηκε πως η πόλη της Θεσσαλονίκης σήµερα, εξεγείρεται απο τις ιδέες των νέων κατοίκων της και ίσως αυτή να είναι η γλυκάδα που γεύεται κανείς εδώ, της αγάπης για δηµιουργία.

«Αχ και να ήµουν πάλι νέα» σκέφτηκε «φωνή να είχα να φωνάξω και η καρδιά να καίει και πάλι µε εκείνη την νεανική λαχτάρα».

Με τη σκέψη αυτή, η πρώτη µέρα του Σεπτέµβρη, σήµανε το τέλος της. Και καθώς την ώρα εκείνη που οι κεραίες της υποκλίνονταν στην αλµυράδα του Θερµαϊκού αέρα, εκείνη χαµογέλασε, γιατί αισθάνθηκε πως ποτέ πια δεν θα αποχωριζόταν την Θεσσαλονίκη⋅ είχε ήδη µεταµορφωθεί στην Ψυχή αυτής της πόλης.

Ύστερα από λίγο, πέταξε προς την µεγάλη πλατεία του κέντρου όπου ένας νεαρός ζωγράφος της είπε να καθίσει στο χέρι του. Μια παχιά βούρτσα κρατούσε και έγινε η πεταλούδα η έµπνευση του, ώσπου το λευκό πεζοδρόµιο της πλατείας, καλύφθηκε µε την απεικόνιση της και οι περαστικοί το κοίταζαν µε θαυµασµό. Έπειτα πήρε τον δρόµο για το σπίτι που µεγάλωσε και στο ανοιχτό παραθυρόφυλλο του παλιού της δωµατίου, µια κοπέλα σκεπτική έγραφε. Εκείνη κάθισε πάνω στο µολύβι της και οι ποιητικές εκείνες λέξεις, υποσκιάστηκαν µε µια γλυκιά αισιοδοξία. Ένα άλλο βράδυ, βρέθηκε στα στενοσόκακα της πόλης και είδε φωτογραφίες απλωµένες σε έναν δρόµο· δεν ήταν στριµωγµένες σε άλµπουµ και συρτάρια παρά µόνο η µια δίπλα στην άλλη, σχηµάτιζαν µια ολόκληρη ιστορία και εκείνη υπήρχε µέσα σε µια απο αυτές και οµόρφυνε το κάθε τριγύρω. Ύστερα τράβηξε προς την παραλία που ήταν κατάµεστη µε κόσµο⋅ ταµπούρλα άκουσε να ηχούν και σείονταν ο τόπος, καράβια βόλτες έκαναν στον λιµανίσιο κόλπο και έξαλλοι χοροί έπαιρναν τον ρυθµό τους, ώσπου στο ξέσπασµα αυτό ξελύθηκαν µπαλόνια που σκέπασαν τα αστέρια τ’ ουρανού. Μέσα σε εκείνη την ατµόσφαιρα, θυµήθηκε τα λόγια που της είπε το κοτσύφι. Είχε συνειδητοποιήσει την ικανότητα να διαβάζει την πνοή αυτών των ανθρώπων, σαν επιθυµία που την έσπρωχνε να σιγοκάψει τα φτερά της απο τις φωτιές που έκαιγαν τα στήθη τους.

∗πεταλούδα στα ισπανικά ∗∗ αρχαίοι λαοί, όπως οι Έλληνες, ζωγράφιζαν την Ψυχή σαν φτερωτό Όν που έβγαινε από το στόμα των πεθαμένων συμβολίζοντας την ζωή που φεύγει με την τελευταία πνοή. Η πεταλούδα υποδηλώνει την αναγέννηση και ανάσταση των νεκρών.

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

Eικονογράφηση: Κωστής Ατσαλής - http://atsalisart.blogspot.gr/

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

INK

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

INK

ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ Joe Dunthorne, 2008, εκδ. Ίνδικτος, µτφ: Αλέξης Καλοφωλιάς, σσ. 295

▧

ΤΗΣ ΜΥΡΣΙΝΗΣ ΠΑΠΑΚΟΥΝΑΔΗ myrs32@hotmail.com

‘Το ‘’Υποβρύχιο’’ ενσωµατώνει τον αναγνώστη στο ύφος της αφήγησης που ακολουθεί, από την πρώτη κιόλας σελίδα: ‘’Είναι Κυριακή πρωί. Ακούω το µόντεµ του υπολογιστή µας να παίζει κακόηχη τζαζ, καθώς η µητέρα µου συνδέεται στο ίντερνετ. Είµαι στο µπάνιο. Τον τελευταίο καιρό έχω ανακαλύψει ότι η µητέρα µου πληκτρολογεί στο ψαχτήρι του Yahoo ονόµατα ανύπαρκτων ψυχικών παθήσεων: ‘’σύνδροµο εφηβικών ψευδαισθήσεων’’, ‘’διαταραχή υπερδραστήριας φαντασίας’’, ‘εναλλακτικές θεραπείες διαταραχών συµπεριφοράς’’. Πρόκειται για τον δεκαεξάχρονο Όλιβερ Τέιτ, που ζει στην Ουαλία µε τους γονείς του σε ένα άνετο οικονοµικό περιβάλλον, που ψάχνει συνεχώς στο ίντερνετ ψυχικές ασθένειες και παράξενες λέξεις που µετά τις ξεφουρνίζει σε ατάκες, βρίσκει µια συµµαθήτρια του για εξιλαστήριο θύµα µε τον κολλητό του, τον νταή της τάξης, διαχέει γύρω του την σπιρτάδα του και τις άκυρες σκέψεις του, τα φτιάχνει και τα χαλάει , χωρίς ποτέ να την ερωτευτεί, µε ένα περίεργο κορίτσι µε έκζεµα, παρακολουθεί ντεντεκτιβίστικα την σεξουαλική ζωή των γονιών του και παρεµβαίνει δυναµικά όταν απειλείται ο γάµος τους από έναν πρώην, ‘’χίπη’’ της µάνας του.

Για πολλούς της γενιάς µας αυτά ίσως θυµίζουν µια alternative εκδοχή της εφηβείας που δεν ζήσαµε έτσι και µάλλον ένα τέτοιο άτοµο στο σχολείο θα µας φαινόταν σπαστικός, τρελός, ανισόρροπος.. Παρόλα αυτά καθώς προχωρεί η διασκεδαστική ανάγνωση του βιβλίου δυσανασχετείς ελάχιστα µε τα αντιπαθητικά στοιχεία του (τυπικού πλέον;) εφήβου. Και αυτό γιατί σε απορροφά το φλεγµατικό, βρετανικό χιούµορ, η φαντασία του πιτσιρικά και η παιχνιδιάρικη ροή του µυθιστορήµατος. Γραµµένο αποκλειστικά σχεδόν σε ηµερολογιακή µορφή µε λίγες εµβόλιµες σκηνές δράσης, µε τον γράφοντα του ηµερολογίου να προδίδει τις σκέψεις και την πολυµάθεια του µε σύντοµες, αλυσιδωτές, συνειρµικές προτάσεις, χαρακτηριστική σκληρότητα και ευθύτητα που δεν παραπέµπει καθόλου στην εύθραυστη εφηβική ψυχή, λίγη αυτοκριτική διάθεση και χιουµοριστική δυσθυµία. Στο κείµενο υπάρχει πληθώρα λογοπαιγνίων που έχουν αποδοθεί ικανοποιητικά παρά την αναµενόµενη τρικλοποδιά τη µετάφρασης. Χαρακτηριστικό του ιδιότυπου κόσµου της µικροµέγαλης εφηβείας που θέλει να προσεγγίσει είναι η έµφαση στο αλλόκοτο, η εµφάνιση αστείων, ξαφνικών επεισοδίων, η αφαίρεση κάθε µιζέριας και τετριµµένου που µας περιτριγυρίζει στην καθηµερινότητα.

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

INK

Το βιβλίο θεωρήθηκε εκδοτικό φαινόµενο στην Αγγλία και απέσπασε διθυραµβικές κριτικές, ενώ ο συγγραφέας (έχει δηµοσιεύσει και ποιήµατα, ενώ κατά βάση είναι µουσικός) πρωτοεµφανίστηκε µε το ‘’Υποβρύχιο’’ που έγραψε στα πλαίσια ενός σεµιναρίου δηµιουργικής γραφής. Θα έλεγε κανείς ότι η πολύ φρέσκια, πρωτότυπη ίσως µορφική απόπειρα να διαχειριστεί ένα χιλιοεπεξεργασµένο θέµα αµβλύνεται , σταθερά σε όλη την τροχιά του βιβλίου, από την επιδερµικότατα του περιεχοµένου. Ο Όλιβερ Τέιτ είναι µια µυθιστορηµατική φιγούρα ολοκληρωµένη που όµως µένει αρκετά αδιάφορη στα µάτια του αναγνώστη, µέσα σε έναν κόσµο µοντέρνο µεν και έξυπνο, αλλά αρκετά αλαφρωµένο από βαθύτερες ανιχνεύσεις, ανάµεσα σε µια λογοτεχνία απευαισθητοποιηµένη από τα σύγχρονα προβλήµατα. Η ειλικρινής πρόθεση του Joe Dunthorne να διαπεράσει κάθετα ορισµένα σηµαντικά θέµατα (ναρκωτικά, σχέσεις γονιών- παιδιού, ενεργός και λανθάνουσα σεξουαλικότητα) υπάρχει ευκρινώς στο βιβλίο, αλλά ποτέ δεν φτάνει να µατώνει το υλικό του.

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

INK

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ANIMA

PALE COCOON Υοshiura Yasushiro

▧

TOY GIL GALAD teotihoacan@msn.com

Δεν είναι λίγες οι φορές που γίνεται τόσο "πολύ" κακό για το τίποτα. Είναι όµως πραγµατικά λίγες οι στιγµές που το τόσο "λίγο" µπορεί να δώσει τόσα πολλά.

Φέροντας την προσωπική σφραγίδα ενός 25χρονου, του Yoshiura Yasuhiro που είναι υπεύθυνος για την σκηνοθεσία. το σενάριο και την παραγωγή, το Pale Cocoon αποτελεί άλλο ένα τρανό παράδειγµα για το πόσο όµορφος, όσο και βαθύς µπορεί να είναι ο κόσµος των Anime. Δεν χρειάζεται χρόνο, δεν χρειάζεται λεφτά, δεν χρειάζεται διαφήµιση και κριτικές. Πάθος και φαντασία χρειάζεται.

Στο µακρινό µέλλον όταν η συνέχεια της ιστορίας έχει χαθεί, υπάρχει µόνο ένας κόσµος που τα συντρίµµια απλώνονται παντού. Η θάλασσα και ο ουρανός έχουν εξαφανιστεί και οτιδήποτε παλιό υπάρχει µόνο στα αρχεία που βρίσκονται στα κειµήλια που έχουν αποµείνει.

Μέσα στα 23 λεπτά αυτού του τίτλου, συντελείται ένα µαγικό ταξίδι σε µια πραγµατικότητα, που σαν κάθε καλό boomerang µας γυρνάει πίσω στην δικία µας. Με έναν πόνο στην καρδιά, και µια ελπίδα για το µέλλον. Με ένα δάκρυ για το χθες, και ένα χαµόγελο για το αύριο.

Το Γραφείο Ανασκαφής Αρχείων είναι ένας οργανισµός υπεύθυνος γι’ αυτό το έργο. Ο Ura δουλεύει στον 92ο όροφο του Γραφείου, απορροφηµένος από διάφορα αρχεία και από τον ίδιο τον κόσµο του παρελθόντος. Η Riko τον παρατηρεί από απόσταση.

Καθώς αυτό είναι Preview, θα αρκεστώ σ' αυτά. Δείτε το..έτσι απλά.

Όλοι ξέρουν ότι για να γνωρίσεις το παρελθόν σηµαίνει πως πρέπει να ξέρεις τη δυστυχία αυτού του κόσµου. Και τελικά, µια µέρα, ο Ura αποκαθιστά ένα παράξενο βίντεο… Ναι, για ένα OVA µιλάµε...και µάλιστα, ένα OVA 23' µόλις λεπτών.

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ANIMA

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

JUMPCAT

ΜΗΔΕΙΑ του Λαρς Φον Τρίερ

▧

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΗΤΣΟΥ giannismitsou@gmail.com

Κοινός τόπος στο σινεµά του Λαρς Φον Τρίερ, η ανάγκη για λύτρωση. Οι ήρωές του, σε ταινίες όπως το «στοιχείο του εγκλήµατος», «χορεύοντας στο σκοτάδι» και «δαµάζοντας τα κύµατα», είναι άτοµα µε εσωτερική ζωή, τα οποία αρχετυπικά στην απεικόνισή τους, επιδιώκουν την κάθαρση. Η κάθαρση αυτή, φυσικά σύµφωνα και µε τον περιβόητο ορισµό του Αριστοτέλη για την τραγωδία, δε θα επέλθει, παρά µέσα από τον φόβο και το έλεος. Πρόκειται δηλαδή για µια αναζήτηση πάντα επώδυνη.

πυκνό και υπαινικτικό τρόπο, µια εντύπωση η οποία ενισχύεται και από το κρυπτικό, βαλτώδες και γεµάτο οµίχλη φυσικό τοπίο της Δανίας, που αναπαριστά τη µυθική Κόρινθο, αλλά και από τον περιορισµό του θεατρικού λόγου στο ελάχιστο δυνατό. Η πύκνωση αυτή του κειµένου αντισταθµίζεται από µια βαθιά ποιητικότητα.

Στο σινεµά του Τρίερ, συνεπώς, ο πόνος που βιώνουν τα πρόσωπα δεν επέρχεται ως τιµωρία, αντίθετα αποτελεί ενσυνείδητη επιλογή τους, τίµηµα της ιδιοσυγκρασίας τους και γι’ αυτό ανυψώνεται σε επικές διαστάσεις.

Από τις πρώτες κιόλας εικόνες της ταινίας, γίνεται αντιληπτό το ότι η Μήδεια εδώ δεν αντιπροσωπεύει την αρχέγονη θηλυκή δύναµη, τη µάγισσα που έρχεται από την Ανατολή και που η ύβρις του Ιάσονα έγκειται στο ότι αφερέγγυος και τυχοδιώκτης καθώς είναι, εγκαταλείποντάς την, την υποτιµά, όπως στην όπερα του Κερουµπίνι ή την οµώνυµη ταινία του Πιερ Πάολο Παζολίνι, όπου το ρόλο της Μήδειας έπαιζε η Μαρία Κάλας. Αντίθετα, εξ αρχής απεικονίζεται σαν ένα τραγικό πρόσωπο, µια γυναίκα εγκατελειµένη, προδοµένη και ηττηµένη εκ των προτέρων, της οποίας η φαινοµενικά µάταιη και ανώφελη πράξη, αποτελεί το ύστατο καταφύγιο. Το κέντρο βάρους δηλαδή πέφτει στην ίδια τη Μήδεια και όχι στον άτυχο Ιάσονα. Μια Μήδεια που έχει µέσα της συσσωρευµένο µίσος και όχι απλώς οργή γι’ αυτόν.

Σ’ αυτά τα πλαίσια, µέσω της κλασσικής αρχαιοελληνικής τραγωδίας του Ευριπίδη και του σεναρίου που έγραψε πάνω σ’ αυτή ο Ντράγιερ, ο Τρίερ αφηγείται την ιστορία της Μήδειας µε

Όντας υπέρµαχος της φυσικότητας, όπως απέδειξε και υπογράφοντας το δόγµα 95, ο Τρίερ, αντίθετα από τον Παζολίνι, απογυµνώνει τα πρόσωπα και τις πράξεις από τις

Ενδεικτικό είναι ότι σε πρόσφατη συνέντευξή του, ο Πέδρο Αλµοδοβάρ, άσκησε κριτική στη συγκεκριµένη τάση του Τρίερ, να θεωρεί πως ο παράδεισος δεν είναι δυνατόν να κατακτηθεί αν πρώτα το άτοµο δεν περάσει µέσα από το κακό. Επί της ουσίας, ωστόσο, ο παράδεισος σε όλες τις θρησκείες του κόσµου, νοείται σαν ανταµοιβή, σαν επιβράβευση, άρα ως έννοια, προϋποθέτει την οδύνη.

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

JUMPCAT

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

JUMPCAT

µυθικές τους συµβολικές διαστάσεις, αφήνοντας την τραγικότητα να προκύψει µέσα από τα γεγονότα αυτά καθ’ εαυτά. Έτσι, η παιδοκτονία, η κορύφωση που στην παράδοση της τραγωδίας δεν δείχνεται, αλλά περιγράφεται από κάποιον άγγελο, αυτή τη φορά απεικονίζεται αργά και τελετουργικά, αποτελώντας το κύριο θέµα της ταινίας. Η λέξη «Μήδεια» µάλιστα, στους τίτλους της αρχής, κοσµείται από την εικόνα των δύο απαγχονισµένων παιδιών. Αξιοσηµείωτη είναι στη σκηνή του φόνου η οικονοµία στην σκηνοθεσία: Από τα δύο αδέλφια, το ένα καταγράφεται να αντιστέκεται στη µάνα του, ενώ το άλλο φοράει µόνο του τη θηλιά. Γενικώς, η ταινία χαρακτηρίζεται από µία διάθεση αφαίρεσης, αλλά και µία αισθητική αρτιότητα, που παραπέµπει σε σκηνοθέτες όπως ο Ταρκόφσκι ή ο Μπέργκµαν, η οποία επιτυγχάνεται µέσα από µια διαδοχή εικόνων, εντυπωσιακών στην απλότητά τους. Το τελευταίο πλάνο του έργου, για παράδειγµα, όπου η Μήδεια βγάζει το µαντήλι της κι αφήνει ελεύθερα τα κόκκινα µαλλιά της για πρώτη φορά, είναι συγκλονιστικό, ακριβώς επειδή η προαναφερθείσα ανάγκη για κάθαρση δεν δηλώνεται µε προφανή τρόπο, αλλά νοείται.

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

JUMPCAT

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΝΙ

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΟΦΟΥΣ «δεν σας ανήκει ο Θεός»

▧

ΤOY ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΟΤΤΑ konkottas1@hotmail.com

Σε µια εποχή που επιταχύνει ολοένα τους ρυθµούς της, σε µια περίοδο που αξίες και παραδόσεις µοιάζουν να είναι σπασµένα οδοφράγµατα αµερικάνικων αυτοκινητοδρόµων, µικρές εστίες «ασήµαντου» παραλογισµού βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για να αναχθούν, υπόγεια και κεκαλυµµένα, σε εκλυτικό πάραγοντα κοινωνικής κρίσης. Αποστειρωµένες νοοτροπίες, αισθήµατα δεισιδαιµονίας, «κολληµένες» απόψεις και θρησκοληψία είναι µερικές από αυτές τις «εστίες» που αναζωπυρώνονται µια στο τόσο, δίπλα µας, µέσα µας κι όµως εθελοτυφλούµε απέναντί τους, σαν να ήταν κρυµµένες «πίσω από τους λόφους». Με αφορµή ένα πρόσφατο περιστατικό που έσπασε την µάσκα της ψευδαίσθησης µιας εξωραϊσµένης, θεοσεβούµενης και τίµιας κοινωνίας στη Ρουµανία, ο Κρίστιαν Μουντζίου καρφώνει τον σεναριακό άξονα βαθειά στην κρυµµένη διάσταση του κοινωνικού προβληµατισµού και µας χαρίζει µια ταινία που όσο απλή και «δηµοσιογραφική» ήθελε να την γυρίσει, τόσο πολύπλευρη και βαθυστόχαστη προέκυψε.

µοναστήρι, για λίγο καιρό, προσπαθώντας να ψυχολογήσει την φίλη της, να δικαιολογήσει την προσκόλλησή της στην έννοια του Θείου, ερχόµενη σε ρήξη κι αντιπαράθεση µε τους ψυχαναγκασµούς και τους θεσµούς της µοναστηριακής ζωής, ενώ µια αρρώστια θα αποτελέσει την αιτία να εµφανιστούν ακραίες συµπεριφορές και από τις δύο πλευρές και να δηµιουργηθούν εντάσεις που θα τις οδηγήσουν να αναµετρηθούν µε τα σύµβολα του Χριστιανισµού, τους ιερωµένους, την κοινωνία, τις παραδόσεις και τους κοντόφθαλµους συµπολίτες τους, µε τον ίδιο τους τον εαυτό εν τέλει… Μετά το «4 µέρες, 3 εβδοµάδες και 2 ηµέρες» και την υποδειγµατικά λιτή του σκηνοθεσία, ο Μουντζίου επιστρέφει στο κινηµατογραφικό προσκήνιο µε ένα εξίσου ανθρωποκεντρικό έργο, το «Πίσω από τους λόφους» που απέσπασε το Βραβείο Σεναρίου στο φεστιβάλ Καννών και διπλό Βραβείο Γυναικείας Ερµηνείας για τις δύο πρωταγωνίστριές του καθώς και το Βραβείο Κοινού στην κατηγορία «Ματιές στα Βαλκάνια» στο 53ο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Η τελετουργική σκηνοθεσία κι ο δεµένος, µετρηµένος εσωτερικός ρυθµός, σε συνδυασµό µε την µεγάλη διάρκειά, καθιστούν το έργο µια αποστασιοποιηµένη, σχεδόν δηµοσιογραφικού\ ντοκυµαντερίστικου ύφους, µατιά, επιτρέποντας έτσι στα γεγονότα και τους χαρακτήρες να µιλήσουν από µόνα τους

Όταν η νεαρή Αλίνα επιστρέφει από τη Γερµανία, κανονίζει µια επίσκεψη στην παιδική της φίλη που γνωρίζει από το ορφανοτροφείο, Βοϊτσίτα, χωρίς να ξέρει ότι η τελευταία είχε αποφασίσει από καιρό να παρατήσει τα εγκόσµια και να γίνει καλόγρια σε µοναστήρι για να είναι πιο κοντά στον Θεό. Η Αλίνα φιλοξενείται στο δωµάτιο της Βοϊτσίτα, στο 36

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΝΙ

και να δηλώσουν την βαρύτητα της ύπαρξής τους, ενώ τα, στην πλειοψηφία τους, σταθερά κάδρα, οι ψυχροί φωτισµοί, η χαρακτηριστική τοποθέτηση των προσώπων στον χώρο (κατά τη διάρκεια συζητήσεων συνήθως ένα άτοµο θα βρίσκεται µε πλάτη στην κάµερα) και η αυστηρά ορισµένη ισορροπία ανάµεσα στην ένταση και την ηρεµία συµβάλλουν περισσότερο στην επικράτηση κλίµατος γαλήνης και ευρυθµίας – ενός κλίµατος εσκεµµένα παραπλανητικό. Καθ’όλη τη διάρκεια της ταινία, συνεπώς, ο ουδέτερος αυτός παρατηρητής, η εξωτερική, µη προϊδεασµένη µατιά του θεατή παρακολουθεί την εξέλιξη της ταινίας, ως Θεός, ως «οφθαλµός ος τα πάνθ’ ορά» ώστε στο τέλος, ως αναλυτής δεδοµένων να εξάγει το δικό του ηθικό και κοινωνικό συµπέρασµα.

άνθρωποι το έχουν πιστέψει ότι είναι πιστοί […] δεν περίµενα από µια κοινωνία που επονοµάζεται χριστιανική να φερθεί έτσι […] τόση απάθεια, τόση αδιαφορία…».* Προέχουσα φιγούρα στη ιστορία, αυτή του ιερέα, οι πράξεις και τα βαρύγδουπα λόγια του οποίου τον αναγάγουν στην πιο αµφιλεγόµενη µορφή της ταινίας. «Αυτός που φεύγει δεν είναι ο ίδιος όταν γυρίζει […] δεν µπορείς να επιβάλεις τον Θεό σε κάποιον που τον αποστρέφεται» Μέσα από την φαινοµενικά ιδανική ζωή µέσα στο µοναστήρι και µε φόντο την εξελισσόµενη, µετασοσιαλιστική ρουµάνικη κοινωνία, ο Μουντζίου «ράβει» ένα λιτό κοµψοτέχνηµα, η εσωτερική δύναµη του οποίου ξεπερνάει κάθε ποµπώδη έκφραση πίστης ή αθεΐας. Με έκδηλους ηθικούς προβληµατισµούς και κοινωνικές προεκτάσεις, το «Πίσω από τους λόφους» αποτελεί υπόδειγµα ακέραιης, αποστασιοποιηµένης καταγραφής συµβάντων που προ(σ)καλεί τον θεατή να αναλάβει τον σκληρό ρόλο του κριτή.

Η σοβαροφάνεια του Χριστιανισµού, η ψεύτικη, επιφανειακή, ναΐφ ευσέβεια της σύγχρονης ρουµάνικης κοινωνίας (και κατ’ επέκταση ίσως ολόκληρου του Χριστιανικού κόσµου) συνοδευόµενη από χαρακτηριστική απάθεια, η αυθεντία του Θείου και η άκριτη υποταγή στους νόµου της θρησκείας καθώς και τα δίπολα θρησκεία – επιστήµη, δαιµονισµός – επιληψία, θρησκοληψία/θάνατος – ζωή/έρωτας είναι οι κυρίαρχες θεµατικές διαστάσεις που διαφαίνονται στην ταινία. Σύµφωνα µε τον ίδιο τον σκηνοθέτη, ο µέσος χριστιανός, ο µέσος άνθρωπος γενικότερα θα έπρεπε να προβληµατιστεί καθώς «το να είσαι αδιάφορος είναι εξίσου σοβαρό κι επικίνδυνο µε το να φέρεσαι όπως οι ήρωες της ταινίας […] αυτοί οι

*Οι απόψεις του σκηνοθέτη όπως εκδηλώθηκαν στη συζήτηση που είχε με το κοινό μετά την προβολή της ταινίας του στο περασμένο, 53ο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

JIVE

INTO THE WILD Eddie Vedder ▧

TOY JIM VER jim.a.ver@gmail.com www.jimver.net

Ένα από τα πιο σηµαντικά στάδια στην παραγωγή µιας ταινίας είναι η µουσική της επένδυση. Και αυτό γίνεται ακόµη πιο δύσκολο όταν ο δηµιουργός καλείται να το υποστηρίξει και στιχουργικά, χωρίς να σε αποσπά από την ίδια την ταινία και χωρίς να γίνεται γραφικός. Ο Sean Penn µε τον Eddie Vedder είχαν συνεργαστεί ξανά, όταν ο δεύτερος είχε γράψει 2 κοµµάτια για την ταινία “Dead Man Walking” το 1995 και είχε κάνει µια διασκευή του “You’ve got to hide your love away”, των Beatles, για την ταινία “I am Sam” το 2001. Σε αυτές τις ταινίες ο Penn ήταν στο cast των ηθοποιών. Έτσι όταν ανέλαβε να σκηνοθετήσει το “Into the wild”, το 2007, επέλεξε τον Vedder για τη µουσική.

ίδιος ο δηµιουργός του, δηλώνοντας ότι κατά την περίοδο των ηχογραφήσεων, ήταν σαν να είχε πάει σ’ ένα περίεργο µέρος για 2-3 εβδοµάδες και όταν ξύπνησε από εκεί, όλα ήταν έτοιµα, χωρίς να θυµάται το πότε και το πως. Σ’ ένα τόσο ελεύθερο και χωρίς ταβάνι µέρος προσπαθεί να σε µεταφέρει και η ταινία. Το album πέρα από τις συνθέσεις του Vedder περιέχει και δυο διασκευές. Το “Society” του Jerry Hannan και το “Hard sun” του Indio (Gordon Peterson), το οποίο ήταν και το µοναδικό single από το album. Η µουσική και οι στίχοι που έγραψε ο Vedder τελικά φαίνεται να έγινε ένα ακόµη µέσο στην αφήγηση της ιστορίας του Christopher McCandless, τη ζωή του οποίου έχει ως θέµα η ταινία. Κάτι που ήταν από την αρχή ο στόχος του Vedder και του Penn.

Από τη στιγµή που ο Αµερικάνος τραγουδιστής των Pearl Jam, πήρε µια πρώτη έκδοση της ταινίας στα χέρια του, άρχισε να γράφει µουσική που θα µπορούσε ο Penn να χρησιµοποιήσει στην ταινία. Ήταν η εποχή που ο Vedder είχε ερωτευτεί το ukelele και το µαγικό αυτό τετράχορδο όργανο πέρασε µέσα στη µουσική της ταινίας, δίνοντας της µια folk χροιά. Το rock n roll παρελθόν του βέβαια, βρίσκει τις στιγµές του και σε αυτό βοηθάει και η πόλη του Seattle όπου ηχογραφήθηκε το album, στο θρυλικό “Bad Animals Studio” (Pearl Jam, B.B. King, Johnny Cash, Nirvana κ.α.). Την εντύπωση που δίνει το album την περιγράφει µε ακρίβεια ο

Κοµµάτια που ξεχωρίζουν πέρα από τις δυο διασκευές είναι σίγουρα το “Long Nights” και το “Rise”, όπως και το “Wolf”, το οποίο έχει µια ντόπια αµερικάνικη οµορφιά και µια αρµονία µε τη φύση της ταινίας.

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

papadaki.stav@gmail.com

ww.lykosmagazine.tumblr.com

Layout

www.lykosmagazine.tumblr.com

papadaki.stav@gmail.com

yout

Layout

papadaki.stav@gmail.com

JIVE

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΛΥΚΟS 24, 2013 side 1

1. Dress- PJ Harvey 2. Young Blood- The Naked and Famous 3. Lovers Who Uncover- Crystal Castles 4. Sentimental Machines – Naked Lunch 5. Κορίτσια Καριέρας- Κ.Βήτα 6. Μιραµπίλλια- Λένα Πλάτωνος (Διασκευή Coti K) 7. She Got Undressed- Fleet Foxes 8. Dressed In Black- Depeche Mode

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΛΥΚΟS 24, 2013 side 2

1. Gone Daddy Gone – Violent Femmes 2. Man In Black- Johnny Cash 3. Dead Already- Thomas Newman 4. Naked Eye- The Who 5. Dressed Up To You- Belle and Sebastien 6. Put on Your Red Dress- Jerry Lee Lewis 7. Γυµνή Ησυχία – Μαρία Παπαγεωργίου 8. Γυµνή Αλήθεια- Παναγιώτης Μάργαρης

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΕΝΗΧΟΡΙΑ

ENCLOSURE Vassilis Tzavaras ▧

ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΟΥ ΕΞΗΝΤΑΡΗ http://thodorosexintaris.blogspot.gr/ t_exintaris@yahoo.com

Tο όνοµα του Βασίλη Τζαβάρα ίσως δεν είναι τόσο γνωστό σε όσους δεν άκουσαν τον πρώτο του προσωπικό δίσκο «Songs in a room». Η δισκογραφική του παρουσία όµως τον βρίσκει σε συγκροτήµατα ή project µε πολύ µεγάλο ενδιαφέρον. Οι «Ocassional Dream», ή αν προτιµάτε οι «Περιστασιακό Όνειρο», έδωσαν υπέροχα δείγµατα δουλειάς, όπως και οι «Take The Money And Run» σε διαφορετικό ύφος, και σε ακόµα πιο διαφορετικό ύφος το «Project 37» και οι «4+1». Δε Θα αναφέρω περισσότερα για το καθένα από αυτά για έναν και µόνο λόγο: είναι τόσο ωραίες οι δουλειές αυτές που για το καθένα θα µπορούσα να αφιερώσω µια ξεχωριστή και αναλυτική ανάρτηση. Όσοι δεν έχετε ακούσει κάτι από αυτά καλό θα ήταν να σπεύσετε.

υπόλοιπη επεξεργασία. Και στις δυο περιπτώσεις όµως, και αυτός είναι ο παρονοµαστής της ηχογράφησης, οι βασικές ιδέες είναι αυτοσχεδιασµοί και όχι συγκεκριµένα µουσικά θέµατα που γράφηκαν σιγά-σιγά και νότα-νότα. Επίσης και στις δύο περιπτώσεις είναι σαν να µπαίνεις σε ένα διαφορετικό δωµάτιο, µε άλλο µουσικό περιεχόµενο αλλά κυρίως όσον αφορά στον τρόπο εκποµπής του ήχου και λιγότερο στην γενικότερη πρόσληψή του. Στη γενικότερη, γιατί στο «Thresholds» υπάρχει µια λυρικότητα, ίσως και µια νοσταλγία, ενώ το πρώτο µέρος είναι πιο σκοτεινό, στοιχειωµένο. Τα δύο θέµατα του δεύτερου µέρους εξ’ άλλου εξελίσσουν τη µουσικότητά τους σε µεγαλύτερη έκταση. Δύο δεκαπεντάλεπτα κοµµάτια µε πιο έντονο συναίσθηµα, πιο εσωτερικά, χωρίς τις εντάσεις του πρώτου µέρους.

Εδώ όµως αναφερόµαστε στη πιο πρόσφατη προσωπική δουλειά του Βασίλη Τζαβάρα µε τίτλο «Enclosure» που κυκλοφόρησε προς τα τέλη της προηγούµενης χρονιάς. Από το γεγονός πως κυκλοφόρησε από το DNA Label καταλαβαίνει κανείς πως ηχητικά κινείται σε δρόµους πολύ µακρινούς από το «Περιστασιακό Όνειρο» και τους «Take The Money And Run». Ο ήχος εδώ είναι καθαρά πειραµατικός. Ότι ακούγεται όµως στο δίσκο είναι αποτέλεσµα ενός και µόνο οργάνου: της κιθάρας. Ήχοι κιθάρας τροποποιηµένοι µε εκατοντάδες τρόπους και ένα µουσικό αποτέλεσµα υποβλητικό τοποθετούν τον ακροατή στο µέσο µιας άναστρης νύχτας µε ήχους που µπερδεύονται µε νότες.

Αυτή η εικόνα µε τα δωµάτια παραπέµπει πάντως στην λογική του «Songs in a room» για το οποίο ο ίδιος είχε πει: «Εδώ και µερικά χρόνια είχα την ιδέα του «music in a room» η οποία προέκυψε επειδή η µουσική που άκουγα, που έπαιζα και έγραφα εκείνη την εποχή γινόταν σε ένα ισόγειο δωµάτιο µε πολλά παράθυρα. Το δωµάτιο αυτό ήταν σαν σκηνικό, άκουγα µουσική και οι περαστικοί έριχναν µια µατιά µέσα, άκουγαν κι αυτοί. Άλλες φορές χάζευα τους περαστικούς, χάζευα τη βροχή και πρόσεχα τους ήχους απ’ έξω. Έτσι λοιπόν ξεκίνησε το «music in a room», καταρχήν µε µουσικές, µε αυτοσχεδιασµούς, ακροάσεις, απόπειρες, πειραµατισµούς και βέβαια επειδή συνυπήρχε η µουσική µε το τραγούδι, πολύ σύντοµα προέκυψε το «songs in a room». Μετά µετακόµισα σε άλλο δωµάτιο όχι πια ισόγειο, χωρίς πολλά παράθυρα και µέσα σε αυτό ξεκίνησα να καταγράφω κάποια τραγούδια. Κάποιες διασκευές αρχικά, τις οποίες χρόνια δοκίµαζα ή στις οποίες µετά από χρόνια κατέληξα και κάποια δικά µου τραγούδια. Το δικό µου δωµάτιο χωράει συνήθως νυχτερινά ή ακόµα και µεταµεσονύκτια τραγούδια, χαµηλόφωνα, για να µην ενοχλήσω τους γείτονες, τους δίπλα. Και νοµίζω ότι όλη αυτή η ατµόσφαιρα οδήγησε στην ιδέα αυτού του δίσκου. Ήθελα να µεταφέρω όσο το δυνατόν πιο πιστά αυτή την αίσθηση κι έτσι ξεκίνησα µια µοναχική διαδικασία µε δοκιµές, αλλά σιγά-σιγά νοµίζω προέκυψε ο βασικός κορµός αυτού του δίσκου.

Το cd, το οπoίο είναι µινιµαλιστικού σχεδιασµού – cardboard, χωρίζεται σε δύο µέρη, σαν βινύλιο: Το πρώτο µέρος, ή η πρώτη πλευρά, ονοµάζεται “Boundaries” (Mε ενοχλούσε πάντα η παρουσία µόνο αγγλικών τίτλων σε ελληνικά, µη αγγλόφωνα cd). Αποτελείται από τέσσερα θέµατα µε µέσο όρο τα έξι λεπτά. Αυτή η ενότητα περιλαµβάνει αρχικές ηχογραφήσεις στο σπίτι, µε το Digital recorder του Βασίλη Τζαβάρα οι οποίες στη συνέχεια επεξεργάστηκαν ηχητικά και προστέθηκαν και άλλα µέρη, εφέ και ήχοι, πάντα µε αρχική πηγή την κιθάρα. Στο δεύτερο µέρος που ονοµάζεται «Thresholds» οι αρχικές ηχογραφήσεις έγιναν σε στούντιο όπως και η

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΕΝΗΧΟΡΙΑ

Μετά από λίγο προέκυψε ανάγκη να φύγω από αυτό το δωµάτιο και να πάω σε ένα άλλο, σε ένα στούντιο». (Συνέντευξη στην Έφη Αγραφιώτη στο tar στο οποίο και ο ίδιος είναι συνεργάτης).

που ξεφεύγει από τα συνηθισµένα και απευθύνεται σε πιο ανοιχτούς ακροατές. Το βασικό όµως είναι πως το αποτέλεσµα έχει σαφώς µουσικό ενδιαφέρον και λόγω του τρόπου καταγραφής και επεξεργασίας αλλά φυσικά και λόγω της τελικής ακρόασης.

Ο Βασίλης Τζαβάρας έδωσε µια ακόµα πλευρά της προσωπικότητάς του. Από τις µελωδίες στους ήχους, από τα τραγούδια στη µουσική χωρίς στίχο, από τον αυτοσχεδιασµό µε άλλους στον αυτοσχεδιασµό µε τον εαυτό του και την κιθάρα του. Ο πειραµατικός ήχος του είναι γι’ αυτούς που ψάχνουν κάτι περισσότερο, κάτι

Ειρήσθω εν παρόδω, κυκλοφόρησε και η συνεργασία του µε τον Μιχάλη Νιβολιανίτη στο cd «Apousia».

Ακούτε: Μύθο 93,4: Τρίτη και Πέµπτη 16.00-18.00 www.mythosradio.tk και 90,4 Αριστερά στα fm: Τετάρτη 21.00-23.00 και Κυριακή 19.00-21.00

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

SHOWCASE

NOSTALGIA ▧

ΤΗΣ ΔΩΡΑΣ ΚΟΡΟΒΕΣΗ thkorovesi@gmail.com

Το Καλειδοσκόπιο είχε έρθει κάποτε στη ζωή µου όπως έρχεται ένα υπέροχο -«αλλά και έξυπνο», όπως έλεγαν οι γονείς- παιχνίδι για να µου αλλάξει σκέψη και αντίληψη. Κάπως σαν ξύλινο καλειδοσκόπιο, κάπως σαν παραµύθι. Εντελώς παράλογα και ντυµένο ήχους και στίχους που µας άρεσε να ακούµε και να συζητάµε µαζεµένοι σε µικρά ή και µεγάλα δωµάτια ο ένας δίπλα στον άλλο ρουφώντας τον αέρα και τον καπνό του χώρου σαν κάτι το απαραίτητο, µια εναλλακτική πραγµατικότητα στην οποία βυθιστήκαµε και χαθήκαµε, κι όσο κι αν φύγαµε όταν πια δεν ήµασταν φοιτητές ή αθώοι θιασώτες µιας παρατεταµένης σοφής εφηβείας, πάντα θα γυρνάει στο µυαλό σαν την πρώτη φορά που είδαµε την πιο αγαπηµένη µας ταινία.

Το φεστιβάλ τεχνών του φοιτητικού περιοδικού Καλειδοσκόπιο µπορείτε να το επισκευθείτε στο Taf (Νορµανού 5, Μοναστηράκι), από τις 17 έως τις 20/1. Θα φιλοξενεί εκθέσεις φωτογραφίας και ζωγραφικής, ανταλλακτική βιβλιοθήκη, θεατρική παράσταση, συναυλία από τους the7frogs, ανάγνωση κλασικών παραµυθιών και προβολές ταινιών µικρού µήκους. Πληροφορίες: http://tokaleidoskopio.wordpress.com/

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

SHOWCASE

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΝΑ ΠΑΣ

ΑΦΤΕΡΑΔΙΚΑ ▧

ΤΗΣ ΧΛΟΗΣ ΙΟΡΔΑΝΙΔΟΥ cloelikos@gmail.com

Είναι κάτι βραδιές στην Αθήνα που δε θέλεις να τελειώσουν. Είτε γιατί τις απολαµβάνεις µέχρις εσχάτων, είτε γιατί ακόµα δεν πήρες αυτό που θες. Αν δε γνωρίζεις πού να περιπλανηθείς τις µικρές ώρες, το άρθρο αυτό είναι για σένα: περιλαµβάνει εµπειρία λίγων φοιτητικών χρόνων, κυρίως όρεξη εναλλαγής αλλά κατά βάση αγάπη για το καλτ. Η πρώτη επιλογή λέγεται Blue Fox και αποτελεί το µεγαλύτερο αφτεράδικο της Αθήνας σε οµορφιά, καλτίλα και αξία. Το Blue Fox, στο 91 [σχετικά ψηλά δηλαδή] της Ασκληπιού, είναι όντως µπλε. Απ’ έξω µάλιστα µοιάζει µε ύποπτο µαγαζί των 90s. Εντός, όµως, κυριαρχεί αισθητική ροκ εν ρολλ, µουσική ροκ εν ρολλ και, το καλύτερο, χορός ροκ εν ρολλ! Κι αν δεν ξέρεις τα βήµατα, ή δε γουστάρεις να κουνηθείς, χαζεύεις τις εκάστοτε οµάδες ηµι-επαγγελµατιών που επιδεικνύουν τα Σαββατόβραδα τις γνώσεις τους. Αν έχεις κέφι, διάβαινε.

Οι µικρές ώρες είναι και για µπουζούκια – τα µπουζούκια όµως δεν είναι για το Λύκο. Αν αναζητάς σκηνή µε ζωντανή µουσική, πάρε τη Συγγρού και κατέβα στον Πειραιά, στην Πλατεία Κοραή, στο Passport. Εκεί εδράζεται αυτές τις µέρες ο Φοίβος Δεληβοριάς, που σύντοµα σαρανταρίζει, µε καινούριο πρόγραµµα και τη γνωστή νοσταλγική αθωότητα του προσώπου του. Ένας από τους λίγους ψαγµένους καλλιτέχνες των ηµερών µας [άκου τον «Αόρατο Άνθρωπο» και θα καταλάβεις], µε αίγλη τζέντλεµαν των παλιών καιρών και αναφορές στο Χατζιδάκι, την Αρλέττα, τα 80s και την επικαιρότητα.

Eικονογράφηση: Ντίνος Καψάλας Dinerror86@gmail.com

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΝΑ ΠΑΣ

Επιστρέφουµε, όµως, στην αναζήτηση αφτεράδικου. Σηµαντική θέση σ’ αυτήν την κατηγορία ελάµβανε παλαιότερα, [οφείλω να παραδεχτώ ότι δεν το επισκέπτοµαι πλέον], το Καφετί, στη Ζωοδόχου, στα Εξάρχεια. Μιλάµε για ένα χώρο προορισµένο για µικρό καφέ, που πράγµατι τη µέρα λειτουργεί ως µικρό καφέ, αλλά ωστόσο τα βράδια γεµίζει, πληµµυρίζει από κόσµο που ζητά µπύρα και χορό. Αν πάλι γουστάρεις κλαµπ, λίγο µπορώ να σε βοηθήσω. Το µόνο που βρίσκω συµπαθές, ιστορικό, ευχάριστο αν και γεµάτο νεόπλουτους [µα δεν εξαφανίστηκαν ακόµη;] είναι το Rock ‘n’ Roll στην πλατεία Κολωνακίου. Καλή ατµόσφαιρα, όµορφος και όχι σνοµπ κόσµος, πολλή και καλή µουσική, διάθεση για χορό. Καλύτερα τις καθηµερινές όµως, που δεν παίζει πόρτα και σαρδελοποίηση… Κι απ’ τα σαλόνια, περνάµε στ’ αλώνια. Στο πιο καλτ µαγαζί της Αθήνας. Στο µέρος που, για να εισέλθεις, απαιτείται είτε να έχεις τρελή διάθεση και ανεκτικότητα, είτε να έχεις πιει το καταπέτασµα. Mo Better, πλατεία Εξαρχείων. Ροκ µουσική, φτηνά και κακά ποτά, τρελοί µαλλιάδες από άλλη εποχή, κι όµως, κάτι συµβαίνει στο χώρο αυτό και περνάς καλά.

Βέβαια, οι παλιοί ξέρουν καλά ότι η σταθερή αξία στο άφτερ ακούει στο όνοµα ενός ηρωικού ποιητή, του Μαβίλη. Λώρας, Sutsu, MG ή φυσικά Μπρίκι, η ελάχιστη αυτή πλατειούλα γεµίζει ασφυκτικά από ξενύχτηδες, ακόµα, κυρίως λόγω του θρυλικού της βρώµικου. Και το άγαλµα του σονατογράφου ατενίζει γενιές να τσακώνονται, να φιλιούνται, να χορεύουν στους δρόµους, ακόµα, να ζουν ποιητικά, να αποµακρύνονται στο Μούχρωµα…

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΦΩΝΟΡΑΣΗ

ΦΩΝΟΡΑΣΗ www.lykosmagazine.tumblr.com

▧

ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ elenqmdt@gmail.com

www.lykosmagazine.tumblr.com

ΔΕΥΤΕΡΑ 14/01

ΤΡΙΤΗ 15/01

ΤΕΤΑΡΤΗ 16/01

papadaki.stav@gmail.com ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

22:00 // STAR Περιπέτεια: The Bourne Supremacy www.lykosmagazine.tumblr.com

23:30 // MEGA Κωµωδία: Pineapple Express www.lykosmagazine.tumblr.com

23:15 // SKAI Ντοκιµαντέρ: Έλληνες του Πνεύµατος και της Τέχνης: Μ. Κάλλας www.lykosmagazine.tumblr.com

Layout

papadaki.stav@gmail.com ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ

13:00 // Radio Pepper 96.6 Ξένο ποικίλο ρεπερτόριο: Λιάνα Μαστάθη

15:00 // Rock 96.9 Ροκ: Γιώργος Μελισσινός Layout

15:00 // Rock 96.9 Ροκ: Γιώργος Layout Μελισσινός

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΦΩΝΟΡΑΣΗ

www.lykosmagazine.tumblr.com

ΠΕΜΠΤΗ 17/01

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 18/01

papadaki.stav@gmail.com ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

www.lykosmagazine.tumblr.com

ΚΥΡΙΑΚΗ 20/01

papadaki.stav@gmail.com ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

www.lykosmagazine.tumblr.com

Layout

papadaki.stav@gmail.com ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ

13:00 // Radio Pepper 96.6 Ξένο ποικίλο ρεπερτόριο: Λιάνα Μαστάθη

15:00 // Rock 96.9 Ροκ: Γιώργος Layout Μελισσινός

11:50 // ANT1 Ενηµερωτική εκποµπή: Σε Πρώτο Πλάνο

Layout

22:00 // CReatures.gr Μουσική εκπομπήΑφιερώματα: Η Μηχανή Του Χρόνου

Eικονογράφηση Στέργιος Ρουμελιώτης // KURO - kurotrash@gmail.com

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

▧

ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ ΤΖΩΡΤΖΑΚΑΚΗ greenhellicopter@gmail.com http://kostis-tz.blogspot.gr/

ΛΥΚΟS 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013