LYKOS_027 by ΛΥΚOS magazine

3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013 - ΤΕΥΧΟΣ 27

Εξώφυλλο Άννα Δημητρίου◈Μια τυπική μέρα◈Άδειος - Γεμάτος◈Theater◈An Orange End Μια χαρούμενη Μελαγχολία◈030213◈Η Θεία Φτώχεια | Στην Κορυφή της Λέξης | 2 Ποιήματα της Αθανασίας Κρατημένου◈“Διασυρμός” του Γιώργου Ικαρου Μπαμπασάκη | “Είμαι Καταδικασμένος” της Σταυρούλας Παπαδάκη◈Hoshizora Kiseki◈Mama Roma◈No◈An Orange End◈Lykos Vinyls #27 | Άδειο Γεμάτο◈Ειρήσθω εν Παρόδω◈Υπόγεια Ρεύματα◈Σαν στο σπίτι σας◈Radio/Tv ON◈Comic | από τη Σταυρούλα Παπαδάκη

www.lykosmagazine.tumblr.com To Λύκος είναι εβδοµαδιαίο περιοδικό για τις τέχνες και τον πολιτισµό. Διανέµεται δωρεάν, καθε Κυριακή σε ηλεκτρονική µορφή. Ενηµερωθείτε για τα νέα τεύχη και δείτε το αρχείο. www.lykosmagazine.com

Βρείτε το Λύκος και στη σελίδα µας στο Facebook. www.facebook.com/lykosmagazine Eάν θέλετε να συµµετέχετε στα επόµενα τεύχη µε εικαστικό έργο, φωτογραφία ή κοµικ, στείλετε δείγµατα εργασιών σας στο email papadaki.stav@gmail.com papadaki.stav@gmail.com

ΕΚΔΟΣΗ | ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ | ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΞΙΑ Σταυρούλα Παπαδάκη papadaki.stav@gmail.com ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΤΕΥΧΟΥΣ Θοδωρής Ρέγκλης www.tedreglis.com

Layout

ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ Καλιρρόη Κατσαφανα Παύλος Ρέγκλης Κωστής Ατσαλής Σωτηρία Παγουλάτου Ντίνος Καψάλας Στέργιος Ρουµελιώτης // KURO

rroh77@yahoo.gr www.paulreg.tumblr.com http://atsalisart.blogspot.gr/ sunsotiria@yahoo.gr Dinerror86@gmail.com kurotrash@gmail.com

ΕΦΩΦΥΛΛΟ Άννα Δηµητρίου http://jellyannadarling.blogspot.com/ ΚΟΜΙΚ www.lykosmagazine.tumblr .com Σταυρούλα Παπαδάκη http://www.stavroulapapadaki.gr/ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ Σταυρούλα Παπαδάκη, Εύη Αργυρίου, Jim Ver, Φάνης Κόλλιας, Μαρία Κυριακίδου aka Pantallu, Νίκος Μπελάνε, Άννα Δηµητρίου, Αθανασία Κρατηµένου, Librofilo, Gil Galad, Κωνσταντίνος Κοττάς, Βασίλης Οικονόµου, Θόδωρος Εξηντάρης, Δώρα Κοροβεση, Χλόη Ιορδανίδου, Ελένη Αγγελοπούλου

papadaki.stav@gmail.com

Απαγορεύεται η αναδηµοσίευση, η αναπαραγωγή ολική, µερική ή περιληπτική ή κατά παράφραση η διασκευή απόδοση του περιεχοµένου µε οποιοδήποτε τρόπο, µηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογραφήσεως ή άλλο, χωρίς προηγούµενη γραπτή άδεια του Εκδότη. Νόµοι 238/1970, 4301/1979, Ν.100/1975, Ν.Δ. 3565/1956 και 4254/1962 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου.

Layout 2

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Εξώφυλλο Άννα Δηµητρίου

JUMPCAT 34 Mama Roma

Εditorial 4 Μια τυπική µέρα

Μεγάλο Πανί No

Αντιθέσεις 6 Άδειος - Γεµάτος

Jive 42 An Orange End

Sideshow 8 Theater

Play Lykos Vinyls #27 Άδειο - Γεµάτο

Κλείστρο 10 από την Ιωάννα Χρονοπούλου

Ενηχόρια 46 Ειρήσθω εν Παρόδω

Μάθε Τέχνη Πρόσωπα 12 An Orange End Μια χαρούµενη Μελαγχολία

Showcase 48 Υπόγεια Ρεύµατα & άλλες εµµονές

Beat Bazaar 16 030213

Να Πας 50 Σαν στο σπίτι σας

Κόκκινη Κλωστή 18 Η Θεία Φτώχεια Στην Κορυφή της Λέξης 2 Ποιήµατα της Αθανασίας Κρατηµένου Ιnk “Διασυρµός” του Γιώργου Ικαρου Μπαµπασάκη “Είµαι Καταδικασµένος” της Σταυρούλας Παπαδάκη

Φωνόραση Radio/Tv ON

Comic 54 από τη Σταυρούλα Παπαδάκη

Άνιµα 32 Hoshizora Kiseki

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

EDITORIAL

EDITORIAL Μια τυπική µέρα Ο Γη ήταν η πιο όµορφη. Τι να πρωτοθαυµάσει κανείς; Τη γυαλάδα των νερών της, το ανάγλυφο δέρµα της από τα δέντρα της και τα βουνά της; Τις µαλακές πεδιάδες της; Τα µακριά χέρια της και τα στενά δάχτυλά της που έφερναν κοντά τους ανθρώπους; Η Γη ήταν το πιο όµορφο κορίτσι. Σκαντάλιζε µε την τόση οµορφιά της, το φεγγάρι, τα άστρα και τον ήλιο. Η Γη ήταν τόσο όµορφη και ζηλευτή που οι άλλοι πλανήτες πίστευαν πως δεν έχουν καµιά ελπίδα µαζί της και έστεκαν µακριά της. Η Γη, σας λέω ήταν η πιο όµορφη. Η φωνή της ηχούσε και µαλάκωνε την πλάση και οι µελωδοί την υπηρετούσαν κρατώντας λογής λογής µουσικά όργανα, αρπίζοντας πού και πού τις χορδές της φωνής τους. Η Γη , ήταν η πιο όµορφη.

να µην αλλάξουν και τις αφήσουν πίσω για να ανατρέχουν σε αυτές µονάχα οι νοσταλγοί. Η Γη τώρα πια γερνά και έχει ασχηµύνει. Δε θέλει πια οι άνθρωποι να την κοιτούν και έτσι είτε κρύβεται , είτε γυρίζει συνεχώς για να γυρνούν και οι άνθρωποι δίχως κατευθύνσεις και να µη στέκονται ούτε να τη λησµονούν , ούτε να σχολιάζουν την κατάντια της. Μια τυπική µέρα τα αυτοκίνητα τρέχουν , οι ανάσες είναι βαριές , τα βλέµµατα χαµηλά , οι στέγες χαµηλότερες, οι ποταµοί µοιράζονται σε δάκρυα και επιστρέφουν µε τις αναπάντεχες βροχές των βραδιών. Μια τυπική µέρα δεν προλαβαίνει κανείς να κρατήσει το χέρι κάποιου και να σταθεί στη στιγµή που σα βαρύ βελούδο θα ντύσει τη µοναξιά απέραντων εκτάσεων που έχουµε αγοράσει για να χτίσουµε τα σπίτια µας και να ζήσουµε µέσα σε αυτά µόνοι.

Τουλάχιστον , αυτά ξέρουµε από τις περιγραφές και αυτά βλέπουµε αν κοντοσταθούµε για λίγο και τη δούµε από κάποιο ύψωµα ή σε κάποιο άνοιγµα κάποιου ποταµού, ή αν σταθούµε και ακούσουµε τρεχούµενα νερά. Τότε µόνο ίσως τη δούµε αφκιασίδωτη στο µεγαλείο που έχει µόνο η ακατέργαστη οµορφιά των νέων ψυχών.

Μια τυπική µέρα, κάποιος θα τολµήσει να µιλήσει για την ασχήµια της στην ίδια τη Γη και όχι στους άλλους. Μια µέρα που θα φέρει ένα όνοµα όπως των άλλων , αλλά που θα είναι διαφορετική θα γίνει η αρχή και τότε ο χρόνος θα έχει ανάγκη τους ανθρώπους για να κυλήσει και όχι οι άνθρωποι το χρόνο για να προλάβουν, η µοναξιά θα έχει µεταµορφωθεί στη µόνη πραγµατική άνοιξη που θα ζεστάνει τα πρόσωπά µας, µια µέρα θα γίνει η αρχή και στα ποτάµια θα χαθούν τα δάκρυα και οι βροχές θα µας βρουν στην επιστροφή για το σπίτι , µε ανάσες ανάλαφρες, βήµα σταθερό και στα χέρια θα κουβαλούµε τη στιγµές και ένα οικείο χέρι. Μια µέρα θα γίνει η αρχή και από τις ψηλές µας στέγες θα ατενίσουµε µια Γη θα έχει αλλάξει και η οµορφιά της θα απλώνεται σε όλα της τα µήκη , τα πλάτη και τα σχήµατα σαν τραπεζοµάντιλο λευκό σε γιορτινό τραπέζι από γεµάτα χέρια αγάπη.

Τα χρόνια όµως, τώρα που µιλάµε, έχουν περάσει. Τώρα η ψυχή της έχει τα διπλά χρόνια του κορµιού της και έχει ασχηµύνει. Τα µακριά της χέρια και τα στενά της δάχτυλα χωρίζουν τους ανθρώπους και οι άνθρωποι προσπαθούν πού και πού να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον , παίρνοντας µετρό, λεωφορείο, αεροπλάνο, τρένο. Μια τυπική µέρα, οι άνθρωποι κουβαλούν τα χέρια τους και τα χέρια τους κουβαλούν αποσκευές, τσάντες, βιβλία, ένα µωρό , µια σακούλα µήλα και µια πορτοκάλια, ψωµί για το σπίτι. Μια τυπική µέρα οι άνθρωποι τρέχουν να προλάβουν την ώρα και οι ώρες τρέχουν να προλάβουν τα χρόνια και τα χρόνια προσπαθούν να προλάβουν τις εποχές και τις µόδες για

Σταυρούλα Παπαδάκη Αρχισυντάκτρια

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

Eικονογράφηση: Καλιρρόη Κατσαφανα - rroh77@yahoo.gr

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

ΑΔΕΙΟΣ ΓΕΜΑΤΟΣ

▧

ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ papadaki.stav@gmail.com stavpapadaki.com

Άδειες Τσέπες Το ρολόι χτυπά στις 6µιση. Περίπου δέκα λεπτά έχω για να ετοιµαστώ. Αν είχα ένα χέρι λιγότερο θα κέρδιζα περίπου 30 δευτερόλεπτα από το χρόνο που επιτρέπω στον εαυτό µου για να ντυθεί. Ακολουθεί το πρωινό.Αν είναι γλυκό του δίνω δέκα λεπτά για να µη λερωθώ. Αν είναι αλµυρό , του δίνω ένα τάπερ και το παίρνω στη δουλειά. Η κάρτα που χτυπάω είναι γυαλιστερή και έχει µια κόκκινη γραµµή που υπογραµµίζει τη συνέπεια που πρέπει να έχω απέναντι στα καθήκοντά µου. Η δουλειά µου είναι ευχάριστη και εγώ τυχερή. Τα πράγµατα είναι ξεκάθαρα, το πουκάµισο σιδερωµένο, τα παπούτσια λουστραρισµένα και όλα έχουν µια ιδιότητα. Η βάρδια τελειώνει και ξεκινά µια άλλη και τις στιγµές της ανάπαυσης κανείς δεν παύει , λένε ψέµατα. Τους έχω δει να κοιµούνται µε τα µάτια ανοιχτά.Εγώ κάθοµαι εδώ και εσύ κάθεσαι εκεί.Η απόσταση χώρου ανάµεσά µας είναι ανακουφιστική σε σχέση µε αυτή στην οποία µας αφήνει ο χρόνος µετέωρους να αιωρούµαστε.Ίσως, µια µέρα που δε θα βιάζοµαι , να συναντηθούµε και να κάτσουµε απέναντι όπως και αυτή τη στιγµή. Τότε και οι δυο θα απλώσουµε τις ιδιότητές που µας χαρίστηκαν και που κερδίσαµε και θα πλησιάσουµε. Θα αρνηθούµε τους ρόλους, θα παραιτηθούµε για όσο µας επιτρέπουν οι στιγµές ως εργοδότες και ύστερα θα αδειάσουµε τα κεφάλια και τις καρδιές µας στο τραπέζι , όπως αδειάζουµε τα ψιλά από τις τσέπες .Τότε θα τα µοιραστούµε και θα µας φτάσουν για να ζήσουµε γεµάτοι, ζώντας.

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

Eικονογράφηση: Παύλος Ρέγκλης - www.paulreg.tumblr.com

▧

ΤΗΣ ΕΥΗΣ ΑΡΓΥΡΙΟΥ evi.argyr@gmail.com epitoergon.blogspot.com

Πληρότητα Ξεκινάς την πορεία σου µαζί µε άλλους ανθρώπους από την ίδια αφετηρία . Προχωράτε παράλληλα ενώ οι δρόµοι σας συναντιούνται όποτε το θελήσετε. Ο καθένας έχει άλλες προθέσεις για τον δικό του δρόµο, άλλους σκοπούς και άλλους τρόπους. Κάθε δρόµος είναι µοναδικός και έχει να διηγηθεί µια ξεχωριστή ιστορία. Μετά από αµέτρητα χιλιόµετρα, δύσκολα σταυροδρόµια και κρυµµένα αδιέξοδα έρχεται η ώρα αυτοί οι δρόµοι να αναµετρηθούν και να συγκριθούν σιωπηλά. Άλλος θα έχει φτάσει πιο µακριά από όλους, άλλος θα έχει χαθεί και θα ψάχνει ένα σταυροδρόµι για να ξεκινήσει απ’ την αρχή , άλλος θα έχει περπατήσει τα λιγότερα χιλιόµετρα κι άλλος θα έχει σταθεί στην άκρη του δρόµου για να ξεκουραστεί. Νικητής παρόλαυτα δεν είναι εκείνος που έχει διανύσει την µεγαλύτερη απόσταση. Νικητής είναι εκείνος που έχει καταφέρει να φτάσει πρώτος στην προσωπική του πληρότητα. Και αυτή η πληρότητα δεν κερδίζεται σε οριζόντια χιλιόµετρα αλλά σε κάθετα µε τέρµα την καρδιά.

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

SIDESHOW

▧

TOY JIM VER jim.a.ver@gmail.com www.jimver.net

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

Φωτογραφία : Ιωάννα Χρονοπούλου http://www.flickr.com/photos/ionch/ ioannaxron@yahoo.gr

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΚΛΕΙΣΤΡΟ

ΑΘΗΝΑ 2012

▧ ΤΗΣ ΙΩΑΝΝΑΣ ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΥ http://www.flickr.com/photos/ionch/ ioannaxron@yahoo.gr

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ - ΠΡΟΣΩΠΑ

AN ORANGE END Μια χαρούµενη µελαγχολία

▧

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΦΑΝΗΣ ΚΟΛΛΙΑΣ phaniskollias@gmail.com

& ΜΑΡΙΑ ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ aka PANTALLU Pantallu@gmail.com

Ερώτηση: Διαβάζοντας το βιογραφικό σας, η αίσθηση που µου αφήσατε είναι πως ποτέ δεν κυνηγήσατε αυτό που λένε “Επιτυχία”. Νοµίζω είστε από τις ελάχιστες µπάντες στην Ελλάδα που οι καταστάσεις τις προλαβαίνουν. Η µέχρι τώρα πορεία σας, κάθε άλλο πέρα από τυχοδιωκτική φαίνεται. Έχω καταλάβει λάθος; Έχετε κυνηγήσει τα πράγµατα καθόλου;

Όταν το όµορφο βρίσκεται δίπλα µας δεν του δίνουµε σηµασία. Αρκεί όµως, να παραδεχτούµε την απροσεξία µας και να το χαρούµε... Κάπως έτσι θα χαρακτήριζα την σχέση µου µε τους An Orange End. Οι An Orange End είναι µπάντα της πόλης στην οποία γεννήθηκα και µεγάλωσα, χωρίς όµως ποτέ να τους δώσω σηµασία. Τουλάχιστον τη σηµασία που άξιζαν.

Απάντηση: Όπως έχουν τραγουδήσει και τα «διάφανα κρίνα» παλαιότερα, ¨κάθε τι που ανασαίνει, ζητάει να δοθεί.¨

Οι An Orange End αµέσως µετά την περίοδο του στρατού, επιστρέφουν στην πόλη που µεγάλωσαν, επιλέγοντας να αποσυρθούν από την ενεργό διαδικασία των Live προκειµένου να χτίσουν το νέο δίσκο. Ο µουσικός εγκλεισµός τριών χρόνων φέρνει τελικά το επιθυµητό αποτέλεσµα. Το δεύτερο album των “An Orange End” ονοµάζεται “Baby on Board” και πατά δυνατά πάνω στην post rock κουλτούρα του συγκροτήµατος διαγράφοντας µια τελείως διαφορετική τροχιά από εκείνη του “Lego”. Ο δίσκος κυκλοφορεί µόνο σε ψηφιακή µορφή µέσω

Το λέω αυτό για να δικαιολογήσω την αίσθησή µου, ότι κάθε δηµιουργία που προέρχεται από ανθρώπινο οργανισµό έχει την ανάγκη να επικοινωνήσει-να δοθεί, και όχι να κλειδωθεί και να σαπίσει µέσα σε µία µόνο ύπαρξη από την αρχή µέχρι το τέλος της. Υπό αυτή την οπτική είναι ήδη επιτυχηµένη. Είτε η διάδραση αυτή φτάσει σε ένα, είτε σε χιλιάδες δέκτες είναι ακριβώς το ίδιο. Αυτού του είδους την επιτυχία την κυνηγήσαµε µε όλη µας την αύρα! Την κακώς εννοούµενη επιτυχία η οποία µοιάζει χρόνια τώρα να διεκδικεί τη µοναδική ερµηνεία της λέξης και η οποία συνθλίβει κάθετα την ίδια την δηµιουργία πριν από τη γέννηση της µάλιστα, δεν τη συµµεριζόµαστε. Συνέβη ωστόσο όπως λες να µας προλάβουν αρκετές

διαδικτύου.

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ - ΠΡΟΣΩΠΑ

καταστάσεις ευτυχώς προερχόµενες από την µουσική µας. Εκεί αισθανθήκαµε πόσο δύσκολο µας ήταν να παίξουµε το παιχνίδι έτσι όπως παίζεται.. «και ο νοών νοείτω». Με όλα αυτά που συνέβαιναν αντί να παίρνουµε θάρρος ή καλύτερα θράσος, εµείς µαζευόµασταν ακόµα πιο πολύ στο καβούκι µας προκειµένου να µην διαταραχθεί ψυχικά η προσωπικότητά µας και κυρίως η µουσική πλευρά αυτής.

αποτραβηχτείτε εντελώς από οτιδήποτε σχετίζεται µε την κοινωνικότητα µιας µπάντας. Τρία χρόνια αργότερα λοιπόν, εµφανίζεστε µε το νέο δίσκο. Το αποτράβηγµα αυτό µέχρι στιγµής σας έχει βγει σε καλό; (από άποψη ανταπόκρισης του κοινού) Απάντηση: Μόνο σε καλό..

Φυσικά και κυνηγήσαµε πράγµατα, (τίποτα δεν έρχεται µόνο του), αλλά πάντα µε διάθεση όσο το δυνατόν µεγαλύτερης επικοινωνίας µε τους ανθρώπους γύρω µας. Ήταν ο τρόπος µας να δηλώσουµε αυτά που µας απασχολούσαν. Αν δεν το κάναµε µε µουσική αλλά µε ζωγραφική για παράδειγµα, όλα τα παραπάνω θα έµοιαζαν πολύ εύλογα (σκεφτείτε το). Τυχαίνει ωστόσο στη µουσική η µαταιοδοξία να βρίσκει πολύ πιο εύκολα έδαφος και άρα να πουλάει και άρα να δηµιουργεί φαύλους κύκλους.

Ήταν πολύ όµορφο το συναίσθηµα αµέσως µετά από το ανέβασµα του δίσκου.. Ήταν όλοι εκεί! Σαν να φεύγεις από τη χώρα σου για χρόνια και όταν γυρίζεις, να σε περιµένουν όλοι και όλα όσα άφησες πίσω µε µια σπουδαία αγκαλιά σα να µην άλλαξε τίποτα. Η ανταπόκριση ήταν και είναι πολύ ζεστή. Τώρα άµα πρέπει να µιλήσουµε για αριθµούς θα µας παραπέµψω πρώτα στην πρώτη ερώτηση και εν συνεχεία θα πρέπει να πω ότι δεν έχω δείγµατα δισκογραφικά πια για να γνωρίζω επακριβώς αλλά όπως είπα µοιάζει να είναι όλοι εκεί.

Ερώτηση: Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε ο νέος σας δίσκος µε τίτλο “Baby on Board”. Για την δηµιουργία του, έχετε πει πως χρειάστηκε να

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ - ΠΡΟΣΩΠΑ

Ερώτηση: Ο δίσκος κυµαίνεται σε καθαρά ανθρωπιστικό ύφος. Όσο θυµωµένοι δείχνετε που o άνθρωπος έχει χάσει την πορεία του άλλο τόσο αισιόδοξοι φαίνεστε. Χαρακτηριστικά ουρλιάζετε, όπως έχετε πει, πως τίποτα δεν έχει χαθεί αρκεί ο άνθρωπος να πιστέψει ξανά στη δηµιουργία ολοκληρωµένων, ενάρετων ανθρώπων. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να το πετύχουµε αυτό;

τόπο ο οποίος γεννούσε και εξακολουθεί να γεννά σε ένα βαθµό αυτή την δηµιουργία.

Απάντηση: Τεχνικά-πρακτικά δεν είναι δύσκολο, τουλάχιστον στα δικά µας µάτια. Ωστόσο είναι πασιφανές το γεγονός ότι δε συµφέρει..

Ερώτηση: Μετά από τρία χρόνια απουσίας και µε την κυκλοφορία του δίσκου, τώρα ελπίζουµε να σας βλέπουµε πιο συχνά. Ποια είναι τα σχέδιά σας για τον επόµενο καιρό;

Και δε συµφέρει δυστυχώς όλους εκείνους, οι οποίοι έχουν ταυτόχρονα και την δυνατότητα να το χειρίζονται..

Απάντηση: Η ιδέα πριν από τρία περίπου χρόνια ήταν αυτός ο δίσκος να υφίσταται µόνο σε ψηφιακή µορφή. Από την µουσική µέχρι οτιδήποτε οπτικό φτιάχνονταν πάνω στο project αυτό. Ακόµα και τα live! Ωστόσο µετά την κυκλοφορία του υπήρξαν κάποιες προτάσεις για live άµεσα, στις οποίες ενδώσαµε..

Όλο αυτό που η ίδια η αύρα της συγκεκριµένης πόλης µας οδηγούσε να γράψουµε, δεν θα µπορούσαµε να το στηρίζουµε ενεργειακά για πολύ καιρό π.χ στα live µας, αν δε γυρίζαµε πίσω συχνά ώστε να το ξαναβιώσουµε.

Δεν παύει ωστόσο προς εξισορρόπηση των «φυσικών φαινοµένων» να υπάρχει αρκετός κόσµος που συµµερίζεται τη θετική πλευρά κάτι το οποίο τουλάχιστον δεν αφήνει το καράβι να µπατάρει ολοκληρωτικά. Προς όλα τούτα ο θυµός, προς όλα τούτα και η αισιοδοξία λοιπόν.

Εξαιτίας αυτού στις 16 Φεβρουαρίου θα παρουσιάσουµε το δίσκο στην Αθήνα, στο “six dogs” και το επόµενο ή το µεθεπόµενο Σάββατο στην Πάτρα στο “cinema”.

Μια χαρούµενη µελαγχολία όπως λέγαµε πάντα…

Από εκεί και πέρα θα συνεχίσουµε στο µοτίβο της ψηφιακής µας ύπαρξης µε πράγµατα τα οποία θα ανακοινωθούν στο µέλλον.

Ερώτηση: Δεν γίνεται φυσικά να µην αναφερθούµε στην Τρίπολη, καθώς είµαστε παιδιά αυτής της πόλης! Για την δηµιουργία του υλικού επιστρέψατε στην Τρίπολη η οποία αποτελούσε πάντα για εσάς αφετηρία σκέψης, γνώσης και έµπνευσης. Θα συµπληρώσω και επαναπροσδιορισµού. Πόσο σηµαντικό είναι να θυµόµαστε από που ξεκινήσαµε και να εκτιµούµε, µε τα καλά της και τα κακά της, την αφετηρία µας;

Ερώτηση: Θα ήθελα να µου προτείνετε από 5 έως 10 καλλιτέχνες από τους οποίους θα θέλατε να διαβάσετε συνέντευξή τους σε επόµενο Λύκο. Απάντηση: Stargazer (Πάτρα)

Απάντηση: Νοµίζω ότι θέλουµε δε θέλουµε η αφετηρία µας, µας καθορίζει είτε στην πράξη είτε νοερά και µάλιστα για πάντα. Είναι σα να προσπαθείς να διώξεις από πάνω σου τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας σου. Κάτι που σου δόθηκε από τη σύλληψη..

Abbie Gale (Πάτρα) Lumiere Βrother (Aθήνα) Electric Litany (Λονδίνο και Αθήνα) Μy Wet Calvin (Αθήνα)

Απλά δεν γίνεται..

Radiohead (Ελευσίνα) πλάκα κάνω, δεν είχα άλλη έµπνευση.

Είναι σπουδαίο λοιπόν αντί να προσπαθείς να αποτραβηχτείς κοροϊδεύοντας ουσιαστικά τον εαυτό σου, αντίθετα να γυρίζεις πίσω στα ψυχολογικά τοπία του παρελθόντος προκειµένου να δεις καθαρά πρώτον αν έχασες το δρόµο όσο έλειπες, και δεύτερον να σκεφτείς το επόµενο σου βήµα µε όσο το δυνατόν πιο αυθεντική µατιά.

Αφήσαµε για το -πορτοκαλί- τέλος να σας πούµε πάλι για την παρουσίαση του “Baby on Board” στο Six Dogs στις 16 Φεβρουαρίου και να σας επισυνάψουµε τα links στα οποία µπορείτε να ακούσετε το νέο δίσκο των An Orange End και όχι µόνο.

Στην περίπτωσή µας βέβαια όλο αυτό δεν αποµακρύνθηκε ποτέ από κοντά µας, γιατί πάντα γυρίζαµε τουλάχιστον για τις πρόβες µας στην Τρίπολη, όπου και αν ζούσε ο καθένας τότε, προκειµένου να εναρµονίζεται αυτό που δηµιουργούµε µε τον ίδιο τον

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ - ΠΡΟΣΩΠΑ

1) http://www.youtube.com/user/AnOrangeEndBand

4) http://www.jumpingfish.gr/Anorangeendofficial

2) http://www.reverbnation.com/anorangeendofficial?

5) https://soundcloud.com/an-orange-end

page_view_source=facebook_app

6) http://www.myspace.com/anorangeend

3) http://www.facebook.com/pages/An-Orange-End/9969003431? ref=hl

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

BEAT BAZAAR

030213_ ▧

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΑΝΕ belane74@gmail.com http://nikbelane.blogspot.com

«Να δω τι θα προλάβεις να γράψεις µέχρι αύριο.»

χαρτάκια, τις ειδοποιήσεις και τα γαµηµένα dead lines που όταν ακούς τη λέξη το µόνο που σου έρχεται στο µυαλό είναι µια σειρά από νεκρούς. Δε νοιάζεται κανένας αν εσύ, το µόνο που θέλεις, είναι να ξύνεσαι µε ό,τι γουστάρεις στ’ αλήθεια χωρίς να σ’ ενδιαφέρει κανένα ευρώ και καµιά υποχρέωση απέναντι στις εφορίες και τις τράπεζες αυτών.

Αυτά ήταν τα λόγια που άκουσα στο τέλος. Αυτές ήταν οι λέξεις µέσα σε µία πρόταση που χάνονταν όσο κατευθυνόµουν στο υπνοδωµάτιο. Μία βύθιση στο σουρεαλιστικό τοπίο του υποσυνείδητου. Με το κεφάλι, τ’ αυτιά και το κορµί να αποζητούν τη λύτρωση και το ηµέρωµα. Την απόδραση από µια µέθη ολότελα µεθυστική. Με το όλο µου να σέρνεται κουνώντας χαρούµενα την ουρά του πίσω από κουβέντες φίλων, πίσω από τα rarities του Cave, πίσω από τη διαδροµή µέχρι το τελευταίο µπαρ, το προτελευταίο µπαρ, το µεγάλο φωτισµένο καράβι στον Θερµαϊκό, το µεγάλο και περίεργα φωτισµένο ξενοδοχείο στην παραλία, τους µεγάλους και όµορφα φωτισµένους θαµώνες όλης της πόλης, µιας πόλης που επιµένει να υπάρχει κάτω από το µεγάλο και υπέροχα φωτισµένο φεγγάρι.

Η αλήθεια είναι, καθώς ο εγκέφαλος είναι ναρκωµένος από την αρχαία µέθη, ότι τα πάντα φαντάζουν απείρως δυνατά και υπολογισµένα. Απόλυτα ρεαλιστικά και τακτοποιηµένα. Η επόµενη µέρα, φυσικά, το µόνο που έχει να σου χαρίσει, εκτός απ’ τον πονοκέφαλο, είναι και µία άχαρη αµνησία. Δε θυµάσαι το παραµικρό. Ούτε υποσχέσεις, ούτε κουβέντες, ούτε βόλτες και το κυριότερο είναι ότι δεν θυµάσαι κανένα απολύτως πετυχηµένο σχέδιο απόδρασης από την ωµή πραγµατικότητα που σε ταλανίζει και που θέλεις να αποτινάξεις βρίσκοντας επιτέλους την προσωπική ουτοπία µέσα στα πιο µικρά και ασήµαντα πράγµατα, σκέψεις και πράξεις.

Μόλις είχα τσακίσει ένα πιάτο σούπα – έµπνευση. Στο µυαλό µου υπήρχαν τα τυραννικά dead lines που λες και ορίζουν, ενώ στην ουσία ορίζονται, καταφέρνουν να εξουσιάζουν το εύθραυστο µυαλό των µεγάλων κουρελιών σαν και του λόγου µου. Το κεφάλι µου, ακόµη και µετά τη σούπα, παρέµενε µουδιασµένο και απόλυτα µεθυσµένο από λογής αποστάγµατα και αλκοολικά παρασκευάσµατα ανθρώπων που οµορφαίνουν τις νύχτες µας. Μόλις είχα προλάβει το dead line της εφορίας και το γλεντούσα. Δε λέω, εντάξει, η δόση πρόλαβε να µπει στην ώρα της αλλά έµεινα χωρίς φράγκο για τον υπόλοιπο µήνα. Καλό µήνα!

Ανοίγεις τα µάτια. Το νευρικό σου σύστηµα, από ένα αρχέγονο ένστικτο αυτοσυντήρησης, βρίσκεται σε απόλυτη εγρήγορση. Κλείνεις ξανά τα µάτια και δίνεις την τελευταία υπόσχεση στον εαυτό σου. Λες: όταν ξανανοίξω τα µάτια µου θα είµαι ήρεµος. Θα σηκωθώ ήσυχα απ’ το κρεβάτι και θα ετοιµάσω τον πρώτο καφέ της ηµέρας. Θα ανάψω ένα τσιγάρο και θα καληµερίσω τον φίλο που ήδη έχει ξυπνήσει. Θα καθίσω µπροστά στη µπαλκονόπορτα και θα απολαύσω την Αλκυόνη να πετά σκαρφαλωµένη πάνω από τα αστραφτερά κύµατα του µύθου. Δεν θα κοιτάξω το ηµερολόγιο και κανέναν λεπτοδείκτη. Δεν θα ενδιαφερθώ για κανένα dead line και δεν θα υπολογίσω τα χρήµατα για το υπόλοιπο της

Δεν ενδιαφέρει κανέναν µα κανέναν αν εσύ παραµένεις άνεργος και ζεις µε δανεικά. Αν ίσα τη βγάζεις στερούµενος τα απαραίτητα. Δεν ενδιαφέρει κανέναν απ’ όλους εκείνους που σου στέλνουν τα διάφορα

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

BEAT BAZAAR

Φωτογραφία: Κωστής Ατσαλής - http://atsalisart.blogspot.gr/

ηµέρας, του µήνα και ολόκληρου του χρόνου. Θα πιω µόνο τον καφέ µου. Θα πιω µόνο τον καφέ µου.

σκαρφαλωµένη πάνω από τα ανθρώπινα κύµατα της αγουροξυπνηµένης πόλης. Κάθεσαι στον καναπέ και βουλιάζοντας σε µια πρωτόγνωρη λήθη, µεγαλύτερη ακόµη κι απ’ τον ύπνο που µόλις έδιωξες, παίρνεις στα χέρια το στυλό και το τσαλακωµένο µπλε τετράδιο και το µόνο πράγµα που σου έρχεται στο κεφάλι είναι εκείνη η πρόταση που αργοέσβηνε στ’ αυτιά σου όλη την προηγούµενη νύχτα: Να δω τι θα προλάβεις να γράψεις µέχρι αύριο.

Ανοίγεις τα µάτια. Οι νόµοι της αυτοσυντήρησης έχουν πάει στον γεροδιάολο. Σέρνεσαι στον µακρύ διάδροµο του σπιτιού και µε πολύ ζόρι καληµερίζεις τον φίλο που έχει ήδη ξυπνήσει. Κάνεις έναν καφέ της κακιάς ώρας και στρίβεις ένα απαράδεκτο τσιγάρο που δεν µπορείς να σαλιώσεις γιατί δεν υπάρχει σάλιο - γενικά κι αόριστα. Δεν πλησιάζεις καθόλου τη µπαλκονόπορτα όσο κι αν η γριά Αλκυόνη επιµένει να πετά

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

Η ΘΕΙΑ ΦΤΩΧΕΙΑ Λαϊκό Παραµύθι από την Πορτογαλία

▧

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΔΑΚΗ papadaki.stav@gmail.com stavpapadaki.com

Ζούσε κάποτε µια γριούλα τόσο φτωχή, που τη φώναζαν θεία Φτώχεια. Το πρόσωπό της ήταν γεµάτο ρυτίδες και οι αρρώστιες βασάνιζαν το γερασµένο κορµί της. Ζούσε σε µια µικρή καλύβα, χτισµένη µε πέτρα και σκεπασµένη µε κλαδιά. Μοναδική της περιουσία ήταν µια γέρικη αχλαδιά που είχε φυτρώσει µπροστά στην πόρτα της. Όµως ποτέ δεν την είδε φορτωµένη την αχλάδια, γιατί τα παιδιά του χωριού τα έκοβαν µόλις ωρίµαζαν. Έτσι η θεία Φτώχεια, που ποτέ δεν προλάβαινε να δει τα παιδιά και να τα σταµατήσει, έµενε νηστική, χωρίς να χαρεί τους καρπούς του δέντρου της. Ένα χειµωνιάτικο βράδυ, που ο άνεµος λυσσοµανούσε και το κρύο ήταν τσουχτερό, χτύπησε την πόρτα της γριούλας ένας φτωχός γυρολόγος, απ’ αυτούς που γυρνούσαν τα χωριά και τις πόλεις της Πορτογαλίας. Ήταν πεινασµένος και παγωµένος και ζήτησε από τη θεία Φτώχια να του βρει ένα µέρος να περάσει το βράδυ του µέχρι το άλλο πρωί.

Η θεία Φτώχεια, χωρίς να πολυσκεφτεί, του είπε: «Θα ‘θελα να µην µπορεί να κατέβει κανείς από την αχλαδιά µου, αν δεν τον προστάξω.»

Εκείνη τότε τον καλοδέχτηκε, του έδωσε να φάει το µοναδικό ξεροκόµµατο που της είχε αποµείνει και τον σκέπασε µε τη µοναδική µπαλωµένη κουβέρτα της.

Εκείνος της απάντησε: «Είµαι ο θάνατος και ήρθα να σε πάρω µαζί µου.»

Από τότε τα παιδιά του χωριού δεν ξαναενόχλησαν τη θεία Φτώχεια και η γέρικη αχλαδιά γέµισε µε ζουµερά αχλάδια. Έτσι η γριούλα είχε πάντα αχλάδια στο τραπέζι της. Έφτιαχνε µ’ αυτά γλυκά, µαρµελάδες και άρχισε να τα πουλά στους περαστικούς. Η ζωή της είχε αρχίσει ν’ αλλάζει, µέχρι που ένα πρωί χτύπησε την πόρτα της ένας ξένος. Ήταν κι αυτός γυρολόγος, αλλά πολύ διαφορετικός από κείνον που είχε φιλοξενήσει το χειµωνιάτικο εκείνο βράδυ. Ήταν άσχηµος και µε άγριο βλέµµα. Η θεία Φτώχεια τον ρώτησε σιγά τι ζητούσε.

Φοβισµένη η γριούλα του ζήτησε να την αφήσει λίγο καιρό ακόµα να ζήσει.

Ο γυρολόγος κοιµήθηκε εκείνο το βράδυ και σαν ξύπνησε, χαράµατα, ετοιµάστηκε να φύγει. Η γριούλα σηκώθηκε να τον αποχαιρετήσει. Εκείνος την ευχαρίστησε και φεύγοντας της είπε:

Εκείνος όµως της είπε: «Είµαι βιαστικός και δεν µπορώ άλλο να περιµένω.»

«Έχεις τόση καλή καρδιά! Πες µου, τι θα ήθελες πιο πολύ στον κόσµο ν’ αποκτήσεις;»

Απελπισµένη η θεία Φτώχεια του ζήτησε µια τελευταία χάρη. Τον ρώτησε αν µπορούσε να κόψει το τελευταίο αχλάδι που είχε µείνει πάνω στο δέντρο της. Εκείνος δέχτηκε, και τότε τον παρακάλεσε να τη βοηθήσει και να σκαρφαλώσει πάνω στο πιο ψηλό κλαδί του δέντρου,

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

της Σωτηρίας Παγουλάτου - sunsotiria@yahoo.gr http://www.facebook.com/kudoni

γιατί αυτή ήταν ηλικιωµένη και αδύναµη και δεν µπορούσε.

πια να τους χτυπά την πόρτα. Ήταν όµως απογοητευµένος και έψαχνε να βρει τρόπους να κατέβει από το δέντρο.

Ο θάνατος ικανοποίησε την τελευταία επιθυµία της θείας Φτώχιας και ανέβηκε στο ψηλότερο κλαδί της αχλαδιάς.

Σκέφτηκε λοιπόν να κάνει µια συµφωνία µε τη θεία Φτώχια: «Εγώ θα σου χαρίσω τη ζωή», της είπε, «και εσύ να προστάξεις να κατέβω από το δέντρο.»

Τότε η θεία Φτώχεια φώναξε µ’ όλη της τη δύναµη: «Μείνε εκεί πάνω και να κατέβεις όταν εγώ το προστάξω!»

Έτσι κι έγινε. Η θεία Φτώχεια ποτέ δεν πέθανε και συνεχίζει να ζει πάντα ανάµεσά µας.

Έτσι και έγινε. Ο θάνατος έµεινε για πολύ καιρό στην αχλαδιά και οι άνθρωποι ησύχασαν γιατί δεν τον έβλεπαν

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

Εικονογράφηση: Σταυρούλα Παπαδάκη - http://www.stavroulapapadaki.gr/

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ ▧

ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ dreamboxanna@yahoo.gr http://jellyannadarling.deviantart.com/gallery/ http://jellyannadarling.blogspot.com/

Μένω στην κορυφή της ίδιας λέξης,που χρόνια τώρα καρφώθηκε στο στήθος µου. Περνάω την ώρα µου κοιτώντας τις γραµµές των χεριών µου που µοιάζουν µε τα τσαλακωµένα µου σεντόνια,µε την παρµένη από το κύµα άµµο, µε το πρόσωπο σου όταν ξυπνάς. Σε κοιτώ και σου αφήνω στο στόµα µια σκέψη. Κοιµάµαι στην άρνηση σου και διαµελίζοµαι κάθε µέρα που ξυπνάω.Έχω ένα πόνο που όποτε πιάνει να βρέχει γλιστράει από τα µάτια µου. Να βγει θέλει. Δεν τον αφήνω όµως γιατί είναι διάφανος και µαρτυριάρης όπως το λευκό µου πουκάµισο. Σε προσκάλεσα στον πάτο του βυθού µου και δεν θέλησες να ’ρθεις. Σου είπα να πατήσεις µέσα στο κλάµα µου και µου πες ότι σπέρνω το κακό. Το κακό υπάρχει µέσα στην τσέπη του καλού όµως. Από κει το πήρα .Το έκανα τσίχλα και το κόλλησα στην µικρή ρωγµή που υπάρχει πίσω από την υπόφυση µου. Αναπνέω αργά µπροστά στο νέο µου όνειρο που καταφθάνει µεγαλώνοντας όπως το πλοίο όταν µπαίνει στο λιµάνι. Στο πίσω µέρος της ωµοπλάτης µου φιλοξενώ το τσιµπούρι του έρωτα,φουσκωµένο. Στηρίζω όλη µου την ύπαρξη στην άκρη του βραχώδη µου αγκώνα. Σε βλέπω να παλιώνεις σαν χιλιοφορεµένη φανέλα και τα πνευµόνια µου γεµίζουν αέρα ανακούφισης. Θα χάσεις και συ κάθε τι πρωτότυπο. Κάθε τι θαυµαστό γιατί έτσι πρέπει. Και µετά εγώ τι θα κάνω;Θα αποκτηνωθώ τινάζοντας όλη την µπαγιάτικη σκόνη της αγάπης από πάνω µου. Έπειτα θα τροχίσω τα δόντια µου. Θα λιµάρω τα νύχια µου και θα κόψω τον κόσµο σε φέτες. Η αποκτήνωση µας απαλλάσσει από τον πόνο. Και µόνο έτσι το παρελθόν φεύγει από τα µάτια και φορτώνει τα λακκάκια στα µάγουλα. Ένας δύτης µε µπλε κράνος και µαύρο δερµάτινο µπουφάν ξεπετάγεται από την οµίχλη των αναποδογυρισµένων, προς τα µέσα, µατιών µου . Τα

κουνάω, για να φύγει ,σαν να επρόκειτο για µικρές αµαξοστοιχίες, και µετά κάνω ότι κοιτάω αδιάφορα δήθεν εσένα. Εσένα που κοιτάς την κορυφή της λέξης στην οποία κατοικώ. Δεν στην δίνω. Δεν την θες. Αν µου δίνεις άρνηση θα αγαπήσω άρνηση. Το σκέφτηκα καλά. Αν φορέσω το «ναι» σου νοµίζω ότι θα µου πέσει µεγάλο και θα το λερώσω σέρνοντας το. Χάρισε µου ένα κοµµάτι από το µέσα σου µπετόν καλύτερα. Θέλω κάτι για να στεριώσω τα αιωρούµενα δοκάρια της ψυχής µου. Όλο λέξεις λέξεις,που να σταθούν και αυτές οι καηµένες. Χάρισε µου κάτι που να έχει τον ήχο σου. Μονάχα οι ζητιάνοι µου χαρίζουν πράγµατα και είναι τόσο φθηνά που και µόνο που τα πιάνω σπάνε. Ψάχνεις σηµεία αναφοράς. Δεν θα βρεις. Τα µασούλησα και τα έφτυσα στα πόδια κάποιου περαστικού. Πατήθηκαν και βούλιαξαν µέσα στις λάσπες. Θα γίνουν µαγικές φασολιές και θα σε οδηγήσουν στα φώτα της πόλης που µε τρέλανε. Στην πόλη που φιλοξενεί την κορυφή της λέξης στην οποία µένω. Όχι, δεν θα στην πω. Μπορείς µόνο να την χαζεύεις και να λυπάσαι που δεν θα την κατοικήσεις ποτέ. Ψηλά στον ουρανό, κάτι µατωµένα ξέφωτα στάζουν πάνω µου το φως της αλήθειας. Δεν σου ταιριάζω. Για αυτό και δραπέτευσα από την κρεµάστρα σου. Έξω από το σύµπαν µου µεθυσµένες σκέψεις απλώνουν τα πόδια τους. Μια µικρή κυρία που έχει τα θελκτικά οπίσθια της θέλησης γλιστράει στο σηµείο που η κάψα των άστρων συναντάει τις λευκές νεφέλες των τραυµατισµένων µου «γιατί». Το τελείωµα του οµφάλιου λώρου µου βρίσκεται κάπου εκεί. Δεν έχει όµως σηµασία το κάπου. Μόνο το εκεί. Ξεκινάω πάντα από το ίδιο σηµείο. Το σηµείο µηδέν. Το σηµείο από όπου ο έρωτας απευθύνει τον λόγο του.

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

2 ΠΟΙΗΜΑΤΑ ▧

ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ ΚΡΑΤΗΜΕΝΟΥ http://logopaigniasedueto.blogspot.gr

ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΦΥΠΝΙΣΗΣ

Κάποτε, µια γυναίκα έκλεισε την καρδιά της σ΄ένα κλουβί. Και στη θέση της έβαλε ένα καλοκουρδισµένο ρολόι. Μόνο που ρύθµισε λάθος το ξυπνητήρι. Και τώρα ξυπνάει µέσα στη νύχτα και πρέπει να βρει κάτι να κάνει. Κάθεται έτσι δίπλα στο κλουβί και ακούει την καρδιά της. Χτυπάει ακόµα σ΄εκείνο τον αλλόκοτο πένθιµο ρυθµό των εγκλεισµών.

ΕΓΓΡΑΦΗ - 32 ΛΥΓΜΟΙ ΤΗ ΜΕΡΑ

Λυγµοί της µέρας. Σβήσε τη θλίψη. Δολοφόνησε τα δάκρυα. Εδώ, είναι ο τόπος για τους άδειους.

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

της Ιωάννας Χρονοπούλου - http://www.flickr.com/photos/ionch/ ioannaxron@yahoo.gr

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

INK

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

INK

ΔΙΑΣΥΡΜΟΣ του Γιώργου Ικαρου Μπαµπασάκη

▧

ΤΟΥ LIBROFILO http://www.librofilo.blogspot.com

Ελεγειακό και λυρικό, παραληρηµατικό και άναρχο, ερωτικό και παθιασµένο, γεµάτο χιούµορ και ζωντάνια, είναι το θαυµάσιο µυθιστόρηµα του συγγραφέα και µεταφραστή Γιώργου – Ίκαρου Μπαµπασάκη, (Τρίκαλα, 1960), µε τον εύγλωττο τίτλο «ΔΙΑΣΥΡΜΟΣ», (Εκδ. Εστία, σελ.183). Είναι ένα βιβλίο που το διαπερνά απ’άκρη σ’άκρη, η φράση-motto «Δύο ειδών άνθρωποι υπάρχουν: Εµείς!», η οποία συµπυκνώνει την κοσµοθεωρία του ήρωα (ουσιαστικά µυθιστορηµατική περσόνα του συγγραφέα), Νίκου Βελή.

Ακατάσχετο name-dropping διαπερνάει τις σελίδες του βιβλίου, σχεδόν χάνεις τον λογαριασµό. Έλληνες και ξένοι συγγραφείς, ποιητές, µουσικοί, τραγούδια, µπαρ, ταβέρνες, εστιατόρια, αίθουσες κινηµατογράφων παρελαύνουν µε ρυθµό δαιµονικό µπροστά από τα µάτια του αναγνώστη. Μέρη του κέντρου της Αθήνας (όπου εκτυλίσσεται το µεγαλύτερο µέρος της νουβέλας), Εξάρχεια (Καλλιδροµίου και οι γύρω δρόµοι), Πατησίων, Ακαδηµίας – η παρέα των «ηλεκτρολεττριστών» (ένας πρωτότυπος όρος δηµιούργηµα του συγγραφέα) υπό το σύνθηµα «Φίλε Φέρε Φίλους Φάγε Φύγε» ερωτεύονται παθιασµένα (πάντα υπό τη φράση του Μπρετόν «ο έρωτας θα είναι συγκλονιστικός ή δεν θα υπάρχει καθόλου» - ή κάπως έτσι τέλος πάντων, ανάλογα τον µεταφραστή), τσακώνονται

για πράγµατα τύποις επουσιώδη (ποιος δίσκος του Captain Beefheart είναι ο καλύτερος) αλλά στην ουσία εξαιρετικά σηµαντικά για την ύπαρξή τους, κλαίνε στις ταινίες που τους συγκινούν, κάνουν φάρσες, γνωρίζουν φάτσες σε καφενεία και µπαρ µε τις οποίες µπορούν να κολλήσουν για µέρες/µήνες.

Το µυθιστόρηµα του Μπαµπασάκη διατρέχει τις δεκαετίες 80 και 90 – ουσιαστικά ξεκινάει από το 1991 αλλά αναφέρεται ο πρότερος (έντιµος ή όχι) βίος – και φθάνει έως τις µέρες µας, χωρισµένο σε κεφάλαια που αναφέρονται σε χρονολογίες. Βεβαίως η αρχή είναι το τέλος, αφού το πρώτο κεφάλαιο είναι αφιερωµένο σε µια σπαρταριστή διαδικτυακή συνοµιλία µέσω Facebook (η οποία έλαβε χώρα µόλις προ µερικών µηνών), υποδεικνύοντας ότι αυτές οι 183 σελίδες θα µπορούσαν να αποτελούν και ένα work in progress, ένα βιβλίο εν εξελίξει, το οποίο δεν σταµατάει αλλά συνεχίζεται εις το διηνεκές. Η γραφή είναι (απολύτως ελεγχόµενα) παραληρηµατική και «αυτόµατη», οι φράσεις επαναλαµβάνονται τονίζοντας την ζωντάνια και την «κίνηση» του κειµένου και παρά το πολύ και ωραίο χιούµορ, η µελαγχολία διαπερνά την ραχοκοκκαλιά του βιβλίου, ένα ελεγειακό ύφος που (κυρίως για όσους από εµάς ζήσαµε και κινηθήκαµε πάνω κάτω στα ίδια µέρη)

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

INK

µεταδίδεται στον αναγνώστη µεταφέροντας την αίσθηση ενός «υπέροχου ρέκβιεµ».

«Το Πορτραίτο του Καλλιτέχνη ως Νεαρού Ηλεκτρολεττριστή: Σπουδάζει. Τα παρατάει. Προτιµάει αυτοδίδακτος αυτοσχέδιος αυτοβιογραφούµενος. Ένας συνδυασµός Παπαδιαµάντη, Ντοστογιέφσκι, Σελίν, και µε έναν τρόπο που το µυστικό του µονάχα ο Thomas Pynchon κατέχει, θα γίνει πρωτοπόρος καταβυθιζόµενος στην παράδοση, θα γίνει καινοτόµος από λατρεία για το παλιό που χάνεται, θα γίνει αιωνίως νεανίας γερνώντας πολύ πιο γρήγορα από τους παλιόφιλούς του. Οι αντιφάσεις είναι, ενίοτε, οι νότες στην παρτιτούρα όπου από το χάος γεννιέται µορφή και από την σκόρπια ζωή δοµείται µια νέα αρχιτεκτονική.»

Ο ερωτισµός είναι διάχυτος στο βιβλίο. Συνεχώς πέφτουµε πάνω στην (δάνεια όπως αναφέρει ο συγγραφέας) υπέροχη έκφραση «γυναικογυναίκα µου» καθώς ο ήρωας αναφέρεται συνεχώς κατ’αυτόν τον τρόπο στην σύζυγό του, ο λυρισµός – υπόκλιση στον θεό Έρωτα είναι διάχυτος στην ατµόσφαιρα καθώς έτσι µε απολύτως ερωτικό τρόπο (και ευγενή σεβασµό) παρελαύνουν οι θηλυκές παρουσίες στο βιβλίο, «δυναµώνοντας» το αίσθηµα γοητείας και έλξης που σου ασκεί η ανάγνωση των σελίδων.

«Δεν καταδεχόµαστε να γράψουµε ότι δεν έχουµε ζήσει.»

«Και κοπανάγαµε, παρέες, µες στη µέση της Δεκαετίας του Ογδόντα, τα πλήκτρα της γραφοµηχανής, γράφοντας ενίοτε όλοι µαζί, το δικό µας Βιβλίο της Ανησυχίας, ξεσκισµένα µελοδράµατα να είναι και δανεικοί καηµοί, και αίνοι στον οίνο, και εικονοστάσια ανωνύµων αγίων, αλλά και πολυσέλιδα πορτρέτα των Αγαπηµένων και τα εκδίδαµε πάντα σχεδόν ταυτόχρονα εµείς της παρέας, στους ίδιους εκδότες, καθώς έτσι δέναµε το ατσάλι της φιλίας, και έτσι µετά προχωρούσαµε στην κατασκευή και καταχώρηση αναµνήσεων, µιας και η ζωή άλλο δεν είναι παρά η επινόηση του µέλλοντός µας και η αναδηµιουργία του παρελθόντος και το γόνιµο rock’n’roll circus του παρόντος, για σκέψου, µε βιβλία δικά µας στις προθήκες από πιτσιρικάδες, µόλις που είχε βγεί απ΄το αβγό η Δεκαετία του Ογδόντα και σκάµε στο κουρµπέτι, µειράκια, ο Τζώρτζης µε το βιβλίο του για τον Bob Dylan, ο Μανώλης ο Νταλούκας µε το δικό του για τον Jim Morrison, και ο ταπεινός σας ανταποκριτής από τα µέτωπα του πυρός όπου µανιάζει η µάχη της Δηµιουργικότητας ενάντια στην µπαφιασµένη Οκνηρία, το δικό του για την Marilyn Monroe, για φαντάσου, κι ύστερα, µεθυσµένοι και τίγκα στη λογοτεχνία (τίγκα στον Αγιονικοκαρούζο και στην λοκοµοτίβα Νίκος-Γαβριήλ Πεντζίκης), εκστασιασµένοι από τα αεροπλανικά κόλπα που έκαναν κάτι µυστήριοι παίκτες/ρέκτες του σινεµά (θυµήσου το All that Jazz, φαντάσου µας να ξετρελαινόµαστε µε το Αλονζανφάν, δέξου ότι µας διασάλευσε για πάντα το Τρένο της Μεγάλης Φυγής), οδηγηθήκαµε στον παλµό των ερτζιανών, ραδιοπειρατές αρχικά, κι έπειτα επίσηµοι στο Ραδιοµέγαρο, ο δανδής Θοδωρής Μανίκας µε το «Άς το να κυλάει», ο βελούδινος Βακαλόπουλος ο Χρήστος να µας ξεναγεί στον µαγικό κήπο των Kinks, του λόγου µου να υπογράφω την εκποµπή-σύνθηµα «Κάντε Πέρα την Εσπέρα» στο Δεύτερο Πρόγραµµα.»

Ο «Διασυρµός» είναι µια απολύτως επιτυχηµένη απόπειρα να αποτυπωθεί η ατµόσφαιρα της εποχής, µιας περιόδου 30 ετών υπό το πρίσµα και την (απολύτως) προσωπική µατιά (όχι σε γεγονότα πολιτικοκοινωνικά - αυτά απουσιάζουν εντελώς) σε καταστάσεις και δρώµενα µιας ζωής λογοτεχνικής γεµάτης πάθος και ποτό – πολύ ποτό. Κάποιοι από τους «ήρωες» του βιβλίου τα κατάφεραν και πορεύονται δυνατότεροι πλέον προσαρµοσµένοι στους ρυθµούς της εποχής, «ενταγµένοι» ή µη, σοφότεροι και πιο ήρεµοι, άλλοι χάθηκαν νωρίς – ο Βακαλόπουλος, ο Λάγιος, η Αθήνα δεν είναι πια αυτή που ήταν, οι «κακοµούτσουνοι» εξακολουθούν να υπάρχουν γύρω (τους / µας) και ο Μπαµπασάκης, «διασυρόµενος» και αιωνίως αυτοσαρκαζόµενος, αλλά πάντα «αιχµάλωτος των βιβλίων» έγραψε ένα σαγηνευτικό (και ιδιαιτέρως εθιστικό) µυθιστόρηµα µε υπέροχο «soundtrack» (αφού τα µουσικά κοµµάτια που παρελαύνουν στις σελίδες του είναι κορυφαία), από το οποίο δεν µπορείς να ξεκολλήσεις.

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

INK

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

INK

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

INK

ΕΙΜΑΙ

ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ της Σταυρούλας Παπαδάκη, εκδόσεις Γαβριηλίδης ▧

Η Σταυρούλα Παπαδάκη είναι ένα κορίτσι που γεννήθηκε στην Αθήνα το 1979. Μάλιστα, αποφοίτησε µε άριστα από την Α.Σ.Κ.Τ. της Αθήνας, όπου φοίτησε στο εργαστήριο ζωγραφικής της Ρένας Παπασπύρου (1998-2002). Στην ίδια σχολή, σπούδασε χαρακτική και ψηφιδωτό. Το 2002 έκανε µαθήµατα χαλκογραφίας (Calcografico II) και animation (Proyectos II, Animacion) στη Σχολή Καλών Τεχνών της Valencia [Facultad de Bellas Artes, Universidad Politecnica de Valencia (U.P.V.)], στην Ισπανία. Είναι απόφοιτος του Μεταπτυχιακού Τµήµατος Σπουδών της Α.Σ.Κ.Τ.: Ψηφιακές Μορφές Τέχνης (µε διευθυντή τον Γιώργο Χαρβαλιά). Είναι υποψήφια διδάκτωρ στο τµήµα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισµού του Παντείου Πανεπιστηµίου Αθηνών. Συµµετείχε στην 11η Βiennale Νέων Δηµιουργών Ευρώπης και Μεσογείου, που έγινε στην Αθήνα το 2003. Πήρε το 1ο Βραβείο στον Διεθνή διαδικτυακό διαγωνισµό Micropolis, το 2006, στην κατηγορία: Πειραµατική χρήση σε ταινία ψηφιοποιηµένου φιλµ/βίντεο για το έργο της «Το κεφάλι». Έργα της έχουν δηµοσιευτεί σε βιβλία και περιοδικά στην Ελλάδα, τη Γαλλία, το Βέλγιο, την Αγγλία και τις Η.Π.Α. Συµµετείχε σε πολλές οµαδικές εκθέσεις µε έργα ζωγραφικής, video-art και γλυπτά. Ατοµικές εκθέσεις: Diamonds are a girl’s best friend, στην γκαλερί Το Μήλο, το 2006, Η Κοιµωµένη και το αυγό του φιδιού, στον εκθεσιακό

χώρο των Εκδόσεων Γαβριηλίδης, το 2012. Αυτά για τα βιογραφικά στοιχεία της Σταυρούλας Παπαδάκη που τυχαίνει και χαίροµαι για αυτό να είναι συνονόµατή µου. Χαίροµαι , γιατί είναι ένα ενεργό πνεύµα , µε ενεργά χέρια και κάπως έτσι προέκυψε και το πρώτο της κόµικ από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης µε τίτλο : ''Είµαι Καταδικασµένος. Τα σχέδια της Σταυρούλας , θα µπορούσαµε να πούµε πως αφήνουν το στίγµα τους , αποτυπώνοντας µια αιχµηρή απαισιοδοξία. Μια απαισιοδοξία που δε σε αφήνει ανέπαφο αλλά που σου µπήγει το µαχαίρι στη σάρκα και σε προβληµατίζει και έτσι, ύστερα από λίγη ώρα βρίσκεσαι αντιµέτωπος µε όσα έχεις σπείρει και θερίζεις, µε τα κοµµάτια που σε απαρτίζουν, µε όλα τα µέλη του σώµατος και του νου που σε όλη µας τη ζωή , το ένα αναζητά το άλλο, προκειµένου να ενωθούν και όσα περισσότερα ενωθούν , τόσο πιο συνειδητά θα υπάρχουµε ή και όχι. Σχολιάζει την καθηµερινότητα , την κοινωνία, τη µετριότητα που ταϊζουµε µε συνέπεια, την ανάγκη για παρέα , φωτογραφίζει στιγµές απόλυτης µοναξιάς , απόλυτης εσωστρέφειας, απόλυτης κρίσης και κριτικής απέναντι στο ''εγώ'' και την ίδια στιγµή απέναντι στο ''εµείς''.

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

INK

Το σώµα κόβεται εύκολα, τα κόκαλα δεν αποτελούν εµπόδιο στα σχέδια της Σταυρούλας Παπαδάκη σε µια προσπάθεια να ζωγραφιστούν τα διανοητικά παιχνίδια που παίζονται απρόσκοπτα και µερικές φορές νιώθουµε πως µας αποκλείουν. Στη συλλογή του πρώτου της κόµικ , µε τίτλο : ''Είµαι καταδικασµένος'', έρχεται κανείς αντιµέτωπος µε µια ωµότητα , µε την απουσία λόγου που όµως ποιητικά προεκτείνει τη σκέψη και µας αφήνει µετέωρους κάπου ανάµεσα στο γύρισµα των σελίδων. Η εικαστικός δηλώνει µε τόλµη µέσω του έργου της ''Είµαστε καταδικασµένοι'' , χωρίς φόβο, δίχως ντροπή. Αιτιολογεί µέσω των µικρών ιστοριών της, µε µαύρο χιούµορ την καταδίκη που έχει υποστεί η κάθε περίπτωση και ίσως αφήνει κάποιο φως στον αναγνώστη , να αναστείλει την ποινή της καταδίκης και να αθωωθεί , αλλάζοντας , ξεκινώντας από τον εαυτό του την πραγµατικότητα.

Το βιβλίο της κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία και κοστίζει περίπου 7 ευρώ.

Εµείς της ευχόµαστε καλοτάξιδο!

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

INK

Εικονογράφηση Σταυρούλα Παπαδάκη http://www.stavroulapapadaki.gr/ http://stavroula-papadaki.tumblr.com/ http://stavroula-papadaki.blogspot.gr/ 31

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ANIMA

HOSHIZORA KISEKI ▧

TOY GIL GALAD teotihoacan@msn.com

Οι Akio Watanabe και Toshikazu Matsubara σκηνοθέτησαν µια 27λεπτη OVA το καλοκαίρι του 2006. Έπεσε στα χέρια µου ένα χρόνο µετά και ταίριαξε απόλυτα µε µια συζήτηση που είχα τότε. Μάλλον για να αποδώσω τα του Καίσαρως το Καίσαρι, εξαιτίας της συζήτησης αυτής ένας φίλος µου το πρότεινε για να ικανοποιήσει το πάθος µου για τα αστέρια.

Εξαιτίας αυτού, η Kozue αποφασίζει να πείσει τον Ginga να πάρει τις δικές του αποφάσεις και να βγάλει τη στολή του ΜΟΝΟ µε τη θέλησή του.

Ένα anime που ξεκινάς ως αρκετά υποσχόµενο, µε πλοκή που θα µπορούσε να εξελιχθεί πολύ περισσότερο, ωστόσο, φαίνεται να µη µπορεί να πιάσει το Hoshi no Koe (βλέπε τεύχος 6) στο θέµα της αγάπης από απόσταση, ούτε και στη µυστηριακή αίσθηση που έχει κάποιος στο «ταξίδι» στ’ αστέρια... Ίσως αν έσπαγε σε µέρη, να του δινόταν η δυνατότητα να αναπτυχθεί... Παρ’ όλα αυτά, ένα anime σχεδόν πάντα είναι ένα ευχάριστο νυχτερινό διάλειµµα και κάποιες φορές αφορµή για όνειρα που δε φανταζόσουν ότι µπορείς να δεις.

Η Kozue είναι ένα κορίτσι που της αρέσει η αστρονοµία, η παρατήρηση των αστεριών και το «κυνήγι» των µετεωριτών. Ένα βράδυ, στη διάρκεια µιας εκδροµής για να παρατηρήσει ένα µετεωρίτη, συναντάει τον Ginga, ένα αγόρι µε µια µυστηριώδη ικανότητα να βρίσκει περισσότερες πληροφορίες γύρω από τα αστέρια. Έτσι βοηθάει τους επιστήµονες στην αστρονοµική έρευνα. Δυστιχώς, η ζωή του είναι προδιαγεγραµένη καθώς είναι αναγκασµένος να φοράει µια προστατευτική στολή κάθε φορά που είναι σε µια αποστολή.

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ANIMA

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

JUMPCAT

MAMA ROMA “Δεν υπάρχει –ούτε θα υπάρξει- Mamma Roma”

▧

ΤOY ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΟΤΤΑ konkottas1@hotmail.com

Τρία γουρούνια σενιαρισµένα µε κορδέλες και καπέλα να περιπλανούνται στην αίθουσα του γαµήλιου τραπεζιού, µπηχτές από µια πρώην πόρνη για το αµαυρωµένο παρελθόν του γαµπρού , ένα µεγαλοαστικό όνειρο µε το όραµα ενός διαµερίσµατος στη Ρώµη, µια ιταλική επαρχιακή πόλη, µια κοινωνία που ανασυγκροτείται ακόµα(σχεδόν 20 χρόνια µετά) από τα πλήγµατα και τα κατάλοιπα του δευτέρου παγκοσµίου πολέµου, µια ψυχαναγκαστική αναζήτηση για τη «σωστή ζωή», µια σχεδόν οιδιπόδεια σχέση µητέρας-γιού, µια και µοναδική Mamma Roma. Η Mamma Roma, µια από τις πιο αγαπητές πόρνες της Ρώµης, αποφασίζει, µε αφορµή τον γάµο του προαγωγού της, µε τον οποίο και ήταν για χρόνια ερωτευµένη, να αφήσει τη δουλειά του πεζοδροµίου και να αλλάξει σελίδα στη ζωή της. Επιστρέφει, έτσι, στην επαρχιακή πόλη της καταγωγής της, ξαναβρίσκει τον γιο που είχε παρατήσει και τον παίρνει µαζί της στην Ρώµη υποσχόµενη να του χαρίσει µια σωστή ζωή, όπως αξίζει σε κάθε µοντέρνο νέο της πρωτεύουσας, ενώ παράλληλα πιάνει δουλειά στην τοπική λαϊκή αγορά για να βγάλει τα προς το ζην. Μετά το σκηνοθετικό ντεµπούτο του, µε το σηµαδιακό Accattone, ο Παζολίνι δανείζεται στοιχεία από την αρχαιοελληνική τραγωδία, δίνοντας σάρκα και οστά σε µια ηρωίδα που το όνοµά της έµελλε να γίνει συνώνυµο της µαταιότητας

για την εκπλήρωση του µεγαλοαστικού ονείρου µια ολόκληρης κοινωνίας, αλλά και του πρωτοφανούς δυναµισµού που ενέχεται σ’ αυτή την προσπάθεια : Μamma Roma. Παραµένοντας πιστός στους νόµους και τους κανόνες του ρεύµατος του ιταλικού νεορεαλισµού, τοποθετεί τη δράση στα Ρωµαϊκά προάστια και µε πρωταγωνιστές ερασιτέχνες, καθηµερινούς ανθρώπους, ο Ιταλός δηµιουργός καταφέρνει να σκιαγραφήσει και να απαθανατίσει το κλίµα µιας ολόκληρης εποχής : τις φιλοδοξίες, τα όνειρα, τις δυσκολίες, τα πάθη του µέσου Ιταλού ο οποίος προσπαθεί να εκδυθεί του παρελθόντος του (άνοδος του φασισµού και συµµετοχή στον Β’ παγκόσµιο πόλεµο · στοιχεία, εξάλλου, προσφιλή στον καλλιτεχνικό προβληµατισµό του Παζολίνι)προσπαθώντας να ενσωµατωθεί στην ολοένα µεταβαλλόµενη πραγµατικότητα της πρωτεύουσας, κάτι που θα επονοµάζαµε «Roman dream». Με την εναρκτήρια σκηνή του γάµου του προαγωγού και µιας τροφαντής αρχοντοχωριάτισσας, ο σκηνοθέτης δράττει την ευκαιρία να κατακεραυνώσει αυτές τις ναΐφ συζεύξεις ανάµεσα σε εκπροσώπους του «λούµπεν προλεταριάτου» µε σκοπό µια δήθεν κοινωνική ανύψωση, καταξίωση και σταθερότητα. Η Mamma Roma, ούσα καλεσµένη στο γαµήλιο τραπέζι, εισέρχεται στο χώρο συνοδευόµενη από τρία γουρούνια, που είχε επιµελώς

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

JUMPCAT

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

JUMPCAT

περιποιηθεί µε κορδέλες και καπελάκια, τα οποία αφήνει να σουλατσάρουν ελευθέρα, αποκαλώντας τα «αδέρφια της Ιταλίας», µια προσφώνηση διόλου τυχαία αν αναλογιστούµε ότι µε αυτόν τον στίχο ξεκινάει ο εθνικός ύµνος της γείτονος χώρας. Με ένα γενικό πλάνο του χώρου στα πρώτα κιόλας λεπτά, ο Παζολίνι µας δίνει την πρώτη εικαστική αναφορά της ταινίας η οποία αναπαριστά τον πίνακα «Μυστικός Δείπνος» του Ghirlandaio, ερχόµενος έτσι σε αντιπαράθεση µε τους κλασσικούς συµβολισµούς του Χριστιανισµού, καθώς τοποθετεί τον προαγωγό στη θέση του Ιησού και τα γουρούνια στη θέση του Ιούδα.

ιδίαν συνάντηση για να του ζητήσει να µεσολαβήσει, όντας άνθρωπος µε κύρος και γενικά αποδεκτός, για να βρει ο γιος της µια αξιότιµη θέση εργασίας πλάι σε κάποιον οικονοµικά δυνατό, ενώ αυτός θα της απαντήσει µε περισσή αδρότητα πως «δεν µπορείς να φτιάξεις κάτι από το τίποτα». Τέλος, το τραγικό φινάλε µας υπενθυµίζει το καταδικαστέο της µαταιοδοξίας και το άγονο του κυνηγιού του µεγαλοαστικού ονείρου µέσω της ίδιας της φιγούρας της Mamma Roma που καταλήγει να ενσαρκώσει την αποτυχία, τα λανθασµένα ιδανικά και τις αποκλίνουσες γραµµές πλεύσεις που χάραξε µια ολόκληρη κοινωνία. «Το πώς θα καταλήξεις οφείλεται στα δικά σου λάθη – όλοι το ξέρουν αυτό» της είχε τονίσει µια πρώην συνάδελφος, διότι ως γνωστόν «αµαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα» - γιατί η Mamma Roma δεν κατάφερε ποτέ να απεξαρτηθεί του παρελθόντος και των καταβολών της.

Μεταφερόµενοι, πια, στη Ρώµη, µάνα και γιος προσπαθούν να ενταχθούν στη νέα πραγµατικότητα επιδιδόµενοι, στο διαµέρισµά τους, σ’ ένα αυτοδίδακτο τσάτσα, που αντιπροσωπεύει στα µάτια τους όλον αυτόν τον λυρισµό και την υπεροχή της καλής κοινωνίας, ενώ αποτελεί την έναρξη για την σχεδόν οιδιπόδεια σχέση (ένα θέµα που αναλύει περαιτέρω σε µια επόµενη ταινία του, Οιδίπους Τύραννος*) που αναπτύσσεται τόσο µεταξύ τους όσο και µε την πόλη ως ιδέα (µια σκέψη που περνάει σε άλλο επίπεδο αν θεωρήσουµε πως η νεαρή πόρνη που ερωτεύεται αργότερα ο γιος θυµίζει ουσιαστικά την πόρνη Mamma Roma εν τη γεννήσει). Την ίδια ώρα, η µάνα κοιτάει µε θλίψη το νεκροταφείο της πόλης µέσα από το παράθυρο, προοικονοµία για το τραγικό τέλος, καθώς αυτή η θέα αποτελεί το τελευταίο εµπόδιο προς την επίτευξη του δικού της ονείρου (και κατ’ επέκταση και του γιού της).

Λίγο πριν την τελευταία σεκάνς, ο Παζολίνι θα δώσει µιαν ακόµη εικαστική αναφορά, αναπαριστώντας µέσω του γιού τον ιδιαίτερο πίνακα του Mantegna «Τhe Lamentation over the dead Christ» κι επιλέγοντας, σαν υπόκρουση, στίχους από την θεία κωµωδία του Δάντη, παρουσία του Lamberto Maggiorani του «Κλέφτης Ποδηλάτων». Αν δυο φράσεις θα µπορούσαν να συνοψίσουν την προσωπικότητα και το δέος που εκπέµπει µια ηρωίδα όπως η Mamma Roma, αυτές θα ήταν λόγια που είχε πει ο ίδιος ο σκηνοθέτης : «Το µόνο πράγµα που κάνει τον άνθρωπο να αποκτά µεγαλείο, είναι η επίγνωση του ότι θα πεθάνει», «Όλο το µεγαλείο του ανθρώπου βρίσκεται στην τραγωδία του».

Η χαρακτηριστική µορφή της πόρνης «Mamma Roma» ξεχωρίζει ανάµεσα στη µάζα των τυχάρπαστων, τυχοδιωκτών Ρωµαίων, καθώς µέσα από ένα αξιοσηµείωτο traveling κατά τη διάρκεια της «πιάτσας» της, όπου ενώ οι πελάτες που την πλησιάζουν εναλλάσσονται µε ταχείς ρυθµούς η ίδια τους εξιστορεί την ζωή της, ο Παζολίνι µας αποδεικνύει πως όλη η Ρώµη έχει υποταχθεί στη γοητεία ενός φουστανιού (κάτι που αναδεικνύεται κι από το ίδιο το όνοµά της). Στην άλλη όψη του νοµίσµατος βρίσκεται η µάνα «Mamma Roma», µια λύκαινα που µε τσαγανό και δυναµισµό βγαίνει άοπλη στην αρένα της βιοπάλης, πετώντας το µιαρό παρελθόν της στα σκουπίδια, µια µητέρα που κάνει µια νέα αρχή για το καλό πρωτίστως του παιδιού της. Κοινός παρονοµαστής και των δύο προσωπικοτήτων, η ανεπανάληπτη Anna Magnani (η µόνη επαγγελµατίας ηθοποιός και φετίχ του ιταλικού κινηµατογράφου, µετά το σηµαδιακό «Rome, open city» του Ροσελίνι) σε µια υπερβατική ερµηνεία, χειµαρρώδη και κυνική, κάτι που σήµερα θα χαρακτηριζόταν, βέβαια, ως vecchio (=παλαιό).

«Η µοίρα στον Παζολίνι λειτουργεί όπως περίπου και στην αρχαία τραγωδία, δηλαδή σαν φραγµός στη βούληση. Λούµπεν, µικροαστοί, αστοί, αποτελούν κρίκους της ίδιας αλυσίδας, αλλά φτιαγµένους από διαφορετικό µέταλλο. Η µη ιστορικότητα, νοούµενη ως αδιέξοδο, αποτελεί την ουσία του παζολινικού τραγικού. Η Μάµα-Ρόµα, η «έντιµη» πόρνη µε τα µεγάλα όνειρα, θα παραµείνει το σύµβολο του ανθρώπου που αγωνίζεται να ξεπεράσει τη µοίρα του - και αυτός ο αγώνας έχει, οπωσδήποτε, ένα τραγικό µεγαλείο». Ραφαηλίδης. «Βήµα» (8/3/77).

*Ανάλυση της ταινία «Οιδίπους Τύραννος» του Παζολίνι έχει γίνει σε προηγούµενο τεύχος. (# 13)

Κοµβικές σκηνές αυτές της εκκλησίας, µέσα από τις οποίες ο Παζολίνι µας υπενθυµίζει την αντιπαράθεσή του µε τον κόσµο των ιερωµένων και του ποιµνίου τους. Σε πρώτη φάση βλέπουµε τον ναό να ανάγεται σε χώρο κουτσοµπολιού και κοινωνικών συναντήσεων, καθώς η Mamma Roma, λέγοντας «είναι άλλος κόσµος εδώ» ψιθυρίζει µε θαυµασµό στον γιο της το ποιόν του κάθε µικροαστού (= καταξιωµένου) παρευρισκοµένου, προσπαθώντας µάλιστα να του υποδείξει και το προξενιό του. Αργότερα, η ίδια θα αναζητήσει τον ιερέα σε µια κατ’

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

JUMPCAT

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΝΙ

NO ▧

ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ 24fpsverite@gmail.com http://24fpsverite.wordpress.com

Χάρη στην νεότερη γενιά σκηνοθετών ο κινηµατογράφος της Χιλής τα τελευταία χρόνια καταφέρνει να εµφανίζεται δυναµικά στα διεθνή φεστιβάλ. Ένας από τους πλέον αναγνωρισµένους σκηνοθέτες αυτής της γενιάς είναι ο Pablo Larraín. Αν και είναι µόλις 36 ετών, προσπαθεί να καταγράψει µε τον δικό του τρόπο το παρελθόν της χώρας του και κυρίως την 17χρονη (1973-1990) δικτατορία του Augusto Pinochet. Η αρχή έγινε ήδη από την δεύτερή του ταινία Tony Manero (2008) όπου προσέγγισε την ιστορία λίγο κωµικά και ακολούθησε µε το Post Mortem δύο χρόνια µετά σε πιο δραµατικούς τόνους. Η “χαλαρή” και τυχαία ιστορική τριλογία του Larraín κλείνει µε την τελευταία του ταινία, No που κέρδισε το βραβείο CICAE στο Δεκαπενθήµερο των Σκηνοθετών πέρυσι στις Κάννες και φέτος είναι υποψήφια για Oscar Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.

Οι ηγέτες της αντιπολίτευσης έχουν αντίθετη άποψη και σκέφτονται πως πρέπει να εκµεταλλευτούν µια τέτοια µοναδική ευκαιρία. Για το λόγο αυτό προσεγγίζουν και πείθουν να συνεργαστεί µαζί τους έναν νεαρό διαφηµιστή, τον René Saavedra (Gael García Bernal). Ο Saavedra θα αναλάβει να οργανώσει την πολιτική τους καµπάνια καθώς και το καθηµερινό 15λεπτο τηλεοπτικού χρόνου που τους παραχωρεί υποχρεωτικά η κρατική τηλεόραση. Η ρηξικέλευθη πρότασή του είναι να αποµακρυνθούν από τις ρεαλιστικές και σκληρές εικόνες και να παρουσιάσουν το NO ως ακόµα ένα εµπορικό προϊόν για κατανάλωση. Για µία Νέα Ευτυχισµένη Χιλή. Ο Larraín καταφέρνει κάτι εξαιρετικό µε το No, µετατρέπει ένα θεωρητικά βαρύ και απρόσιτο πολιτικό και ιστορικό θέµα σε µία ελαφρά στο ύφος και όχι στο περιεχόµενο µαύρη κωµωδία µε δόσεις από θρίλερ. Παρουσιάζει ίσως την πιο σηµαντική στιγµή στην ιστορία της χώρας του τα τελευταία 25 χρόνια χωρίς να καταφύγει στην εύκολη και ωµή µαύρη προπαγάνδα όπως ακριβώς κάνει και ο ήρωας του René. Κρατάει το κοινό του πολιτικά ευαισθητοποιηµένο ερεθίζοντας την συνείδησή του χωρίς όµως να την βαραίνει άσκοπα. Δεν προβάλλει απλά την αρνητική και κακή πλευρά ενός ούτως ή άλλος αδίστακτου συστήµατος. Αντιθέτως χρησιµοποιεί ειρωνικά την φτηνή ευκολία της λατινοαµερικάνικης σαπουνόπερας που σε συνδυασµό µε την επικρατούσα χρωµατιστή αισθητική

Στις 5 Οκτωβρίου 1988 µετά από διεθνείς πιέσεις το καθεστώς του Pinochet αναγκάζεται να διεξάγει ένα δηµοψήφισµα, το πρώτο δηµοκρατικό γεγονός στη Χιλή µετά από 15 χρόνια. Σε αυτό οι πολίτες θα έπρεπε να αποφασίσουν αν δέχονται να συνεχιστεί για 8 ακόµα χρόνια η προεδρία του στρατηγού ψηφίζοντας αντίστοιχα ΝΑΙ ή ΟΧΙ. Οι περισσότεροι πολίτες πιστεύουν πως θα υπάρξει εκτεταµένη νοθεία του αποτελέσµατος και δεν θέλουν να συµµετέχουν σε µία εκλογική διαδικασία που ουσιαστικά θα νοµιµοποιήσει και επίσηµα τη δικτατορία. 38

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

τσιχλόφουσκας των 80s εµποτίζουν όλη την προεκλογική καµπάνια αλλά και την ταινία. Σχεδόν ακολουθώντας την τακτική “ταινία µέσα σε ταινία” ο Larraín δίνει όλα τα απαραίτητα στοιχεία στο να κατανοήσει ακόµα και κάποιος που δεν γνωρίζει τίποτα από την ιστορία του, το πως επετεύχθη η πιο αναπάντεχη και ίσως µοναδική αναίµακτη ανατροπή ενός ειδεχθούς καθεστώτος. Η απλοϊκότητα του µηνύµατος δεν αναιρεί τον σκοπό του. Άλλωστε είναι λογικό πως κάθε πολιτική ανάλυση φαντάζει περιττή µπροστά σε άκρως συναισθηµατικά ιδανικά όπως Ευτυχία και Χαρά.

δικτατορία. Είναι το λιγότερο αστείο να βλέπεις πως οι θιασώτες ενός άκρατου οικονοµικού φιλελευθερισµού, όπως εµπράκτως ήταν τόσο ο Pinochet όσο και το µεγαλύτερο µέρος των υποστηρικτών του, να πέφτουν θύµατα του δικού τους κατασκευάσµατος. Οι αντιφρονούντες δεν χρησιµοποίησαν κανένα από τα παραδοσιακά ιδεολογικά τους όπλα την πρώτη φορά που κατάφερναν να σπάσουν την επιβεβληµένη φίµωση τους. Θα ήταν λάθος κίνηση σε µία κοινωνία που είτε φοβόταν είτε βρισκόταν πολύ µακριά από µία τέτοια αλήθεια. Τα προηγούµενα χρόνια ο πολίτης – πελάτης – ψηφοφόρος – καταναλωτής είχε σιγά σιγά µετεξελιχθεί, το ίδιο και τα θέλω του. Η µόνη του βασική επιθυµία πλέον είναι η κάλυψη µίας επίπλαστης ανάγκης, δηµιούργηµα των διαφηµίσεων, και η µόνη του απαίτηση το κατάλληλο προϊόν για να ικανοποιηθεί. Με αυτή την αγοραστική ψυχρότητα όφειλε να παρουσιαστεί η όποια αλλαγή θα έφερνε το ΝΟ, χωρίς ιδέες πόλωσης. Ο Saavedra αγκαλιάζει τα όπλα του αντιπάλου και πηγαίνει ένα βήµα

Μπορεί το άκακο ουράνιο τόξο να προσπαθεί να χρωµατίσει µε ένα θεωρητικά απολιτικό πλουραλισµό την ταινία αλλά, πάρα την φαινοµενική αθωότητά του, το No είναι ένα βαθιά πολιτικό φιλµ µε έντονα τα στοιχεία της κοινωνικής κριτικής. Χρησιµοποιώντας έξυπνα το χιούµορ και την υποδόρια ειρωνεία ο Larraín χτυπά ευθέως το σύστηµα που ανέθρεψε και πίστεψε όσο τίποτα άλλο η 39

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΝΙ

µπροστά προκαλώντας τον να φαίνεται εκείνος απαρχαιωµένος. Πέραν όµως της πολιτικής ανάλυσης του τότε, η κοινωνική κριτική του Larraín φτάνει και στο σήµερα καθώς, όπως είναι λογικό, µια σχεδόν εικοσαετής διάβρωση ενός λαού δεν αλλάζει µε ένα δηµοψήφισµα. Η εξουσία αλλάζει, όµως στην ουσία οι ήρωες του και κατ' επέκταση οι ίδιοι οι άνθρωποι που ενσαρκώνουν δεν εξελίσσονται, µένουν στάσιµοι και απλά αρκούνται στο να προσαρµοστούν στο εκάστοτε νέο πολιτικό περιβάλλον.

του φετιχισµού µιας και κάνει το No να µοιάζει µε µία οικογενειακή βιντεοταινία ξεχασµένη για 25 χρόνια. Χωρίς αµφιβολία το No του Pablo Larraín είναι µία εντελώς διαφορετική πολιτική ταινία από τις αναµενόµενες. Σαφώς παρά την αισιόδοξη διάθεσή της και το αναµενόµενο happy end κρύβει µία πικρία και µία απογοήτευση για όλα όσα ήρθαν ή θα έρθουν. Τελικά όµως αυτό που σίγουρα µένει είναι η θετική και ταυτόχρονα τροµακτική σκέψη πως ένα χαζό διαφηµιστικό jingle έχει την δύναµη να ανατρέψει ακόµα και δικτάτορες.

Αν και η ταινία θέλει να πείσει για την αυθεντικότητά της και την ιστορική της ακρίβεια το σενάριό της δεν είναι πρωτότυπο αλλά έχει βασιστεί σε ένα παλαιότερο και λιγότερο γνωστό θεατρικό έργο του Antonio Skármeta (Il Postino) µε τίτλο “Το Δηµοψήφισµα”. Εκτός του νέου Μεξικανού ηθοποιού Gael García Bernal, ο Larraín συνεργάζεται µε τον αγαπηµένο του Alfredo Castro που υποδύεται το αφεντικό του René και σχεδιάζει το πρόγραµµα για την οµάδα του Ναι. Για να είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά στην αναπαράσταση της αυθεντικής διαφηµιστικής καµπάνιας, ο σκηνοθέτης µε τον σεναριογράφο, Pedro Peirano παρακολούθησαν αρκετό αρχειακό υλικό. Η τελειοµανία του Larraín δεν σταµάτησε εκεί. Κρατώντας πιστά την cult αισθητική της εποχής, αποφάσισε µαζί µε τον διευθυντή φωτογραφίας, Sergio Armstrong, να χρησιµοποιήσουν αποκλειστικά τέσσερις βιντεοκάµερες χαµηλής ανάλυσης εκείνης της δεκαετίας και να µείνουν αναγκαστικά στο παλιό κάδρο 4:3. Ακόµα και η επεξεργασία του υλικού έγινε µε µουσειακό εξοπλισµό, ώστε να µεταφερθεί σε φιλµ 35mm, και είναι εµφανείς οι παραµορφώσεις των επίπεδων του φωτισµού, τα “καψίµατα” στις άκρες των πλάνων και η κακή απόδοση των χρωµάτων. Η εµµονή του στην ακριβή απόδοση της αναλογικής κακής πιστότητας µπορεί να φτάνει στα όρια

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

JIVE

AN ORANGE END ▧

TOY JIM VER jim.a.ver@gmail.com www.jimver.net

Έχω την εντύπωση ότι για τους “An Orange End” η αναγνώριση και η έκθεση, στην καλή της πλευρά, ήρθε νωρίς. Ακόµη περισσότερο όµως θα έπρεπε να υπάρχει τώρα, καθώς κατά την προσωπική γνώµη του γράφοντος, το τελευταίο τους album “Baby on Board”, είναι µια συγκροτηµένη δουλειά, προϊόν ευεργετικής εξέλιξης. Τα 2 χρόνια διακοπές στην περίπτωσή τους ήταν αναγκαία για να ωριµάσει η σχέση µε τη µουσική τους και να ξαναβρεθούν.

Ευρωπαικού διαγωνισµού και αυτό ξεκίνησε ένα κύµα ενδιαφέροντος για τη µουσική τους, εντός και εκτός συνόρων, µε συµµετοχές σε αναγνωρίσιµα Φεστιβάλ όπως το “In the city” στην Αγγλία. Όλο αυτό είχε σαν αποτέλεσµα το πρώτο τους ολοκληρωµένο album “Lego”, το οποίο κυκλοφόρησε από την inner ear. Όλη αυτή η αναγνώριση ήρθε νωρίς και για να το δικαιολογήσω, θα προτιµούσα να είχε έρθει µε το δεύτερο album τους “Baby on Board”, το οποίο είναι κάτι που µπορεί να ξεχωρίσει στο χώρο της καλής pop µουσικής στην Ελλάδα και όχι µόνο. Είναι κάτι που αξίζει να ακούσει κανείς, είτε είναι οπαδός του συγκεκριµένου είδους µουσικής, είτε όχι. Και το τελευταίο παράπονο πάντα που βγαίνει από µια τέτοια ιστορία, είναι γιατί πρέπει να ανακαλύψουν πρώτα οι ξένοι ότι έχουµε κάτι καλό, για να ασχοληθούµε και εµείς µαζί του;

Οι “An Orange End”, που έχουν τη βάση τους στην Τρίπολη, ξεκίνησαν ουσιαστικά την πορεία τους το 2006, όταν κυκλοφόρησαν το πρώτο τους promosingle µε τίτλο “skyline playgrounds” και 2 τραγούδια: “murder the lonely” και “urban sights”. Στη συνέχεια έκαναν τις πρώτες τους ζωντανές εµφανίσεις, ενώ ο “pop” ήχος τους, παροµοιάστηκε µε τους “Raining Pleasure”, µε τους οποίους περιόδευσαν µαζί ως support band. Την αφορµή για την έξοδο από τα σύνορα της Ελλάδας, τους την έδωσε ο διαγωνισµός του soundwave. Το κοµµάτι τους “Dance” έφτασε στην κορυφή του

papadaki.stav@gmail.com

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

papadaki.stav@gmail.com

ayout

Layout

ww.lykosmagazine.tumblr.com

www.lykosmagazine.tumblr.com

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΛΥΚΟS 27, 2013 side 1

1. The Forgotten Circus- The Irrepressibles

12. Ένας Μέρος Που Μπορείς Να Κρυφτείς-

2. 19 Clock Tick- A Single Man Soundtrack 3.

Διάφανα Κρίνα 13. Μy Baby Just Cares For Me- Nina

The Feast- Katie Kim

4. Χαζό Παιδί- Κ. Βήτα

Simone

5. Όταν Γυρνάς το Βράδυ απ' τα ξενύχτια-

14. Από Μια Άδεια Καρδιά- Τρύπες 15. Θα 'Θελα να 'Moυν Εσύ- Διάφανα Κρίνα

Ορέστης Ντάντος 6. More Alone- Tropic of Cancer

16. Μ'ένα Άδειο Ποτήρι-Διάφανα Κρίνα

17. Το Πρωί Με Ξυπνάς Με Φιλιά-Σ. Βέµπο

Empty Eyes- Plastic Flowers

8. Empty Pockets- Tom Waits-Once Upon

18. Full Moon- Shawn Lee & Clutchy

A Town

Hopkins

9. Bolero-Φοίβος Δεληβοριάς

19. Tom The Model- Beth Gibbons & Rustin

10. Δε θέλω Πια να Ξαναρθείς- Imam Baildi

Man

11. Το Καταφύγιο- Φοίβος Δεληβοριάς

20. Roads- Portishead

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΛΥΚΟS 27, 2013 side 2

1. My World Is Empty Without You- Tm

11. DMT- XXYYXX 12. Keep The Secrets Empty For Me- Fever

Juke & Alice Russell 2. The Empty Bottle- Archive

Ray

3. No Ceiling- Eddie Vedder

13. Στο Άδειο Μου Πακέτο- Sunny Μπαλτζή

4. Κούφιοι Άνθρωποι- Ωχρά Σπειροχαίτη

& Santa Fila

5. Your Heart Is An Empty Room- Death

14. My World Is Empty-Lee Fields & The

Cub For Cutie

Expressions

6. Whola Lotta Love- Led Zeppelin

15. Empty Heart- Rolling Stones

7. Empty Spaces- Pink Floyd

16. Πόσο Λυπάµαι- Empty Frame

8. Άδειοι Τόποι- Θανάσης

17. Θέλω να Είµαι Μουσική- Γ.Αγγελάκας &

Παπακωνσταντίνου

Ν.Βελιώτης

9. The Rising Empty Sky- Bruce

18. Το Σπίτι- Κόρε Ύδρο 19. Lhasa De Sela- Love Came Here

Springsteen 10. White Blank Page- Mumford & Sons

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΕΝΗΧΟΡΙΑ

ΕΙΡΗΣΘΩ ΕΝ ΠΑΡΟΔΩ ▧

ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΟΥ ΕΞΗΝΤΑΡΗ http://thodorosexintaris.blogspot.gr/ t_exintaris@yahoo.com

Από τις ελπίδες στον ευρύτερο χώρο της ελληνικής jazz. Μια µουσική οµάδα µε ενδιαφέρον στις συνθέσεις αλλά και στον τρόπο που συνδυάζουν όργανα από διαφορετικούς πολιτισµούς. Συγκροτήµατα σαν κι αυτό βέβαια αποδεικνύουν περίτρανα ότι στη µουσική δεν υπάρχουν διαφορετικότητες αλλά ολότητες. Ο Γιώργος Κεσίσογλου, ο Παναγιώτης Ράπτης και ο Άκης Αλεβιζόπουλος - το ούτι, το φλάουτο και σαξόφωνα, και τα κρουστά αντίστοιχα - µας απάντησαν κάποιο καιρό πριν σε ερωτήσεις που σχετίζονται µε το δίσκο και το συγκρότηµα. Μέλη επίσης των «Ειρήσθω Εν Παρόδω» είναι ο Χρήστος Τσαρούχας επίσης στα κρουστά, ο Θανάσης Γουρούνας στο µπάσσο και ο Σέργιος Χρυσοβιτσάνος στο βιολί. Σε δυο συνθέσεις, ας συµπληρώσουµε, συµµετέχει κάνοντας φωνητικά η Παυλίνα Κωνσταντοπούλου.

αλλά και µε την πρόσφατη κυκλοφορία της πρώτης µας δισκογραφικής δουλειάς να προσεγγίσουµε το κοινό που ακόµα δεν µας έχει ακούσει, πιστεύοντας ότι η µουσική µας αφορά σαφώς µία µεγαλύτερη γκάµα ακροατών. Μια από τις πιο όµορφες στιγµές στο δίσκο είναι και η απαγγελία του ποιήµατος "τριαντάφυλλο στο παράθυρο" του Ανδρέα Εµπειρίκου από τον ίδιο τον ποιητή. Πως προέκυψε η ιδέα; Μας ενθουσίασε η ιδέα να κλείνει ο δίσκος µας µε το συγκεκριµένο ποίηµα, που κατ’ εµάς εµπεριέχει ένα πολύ δυνατό µήνυµα περί υπάρξεως, αλλά και µε την απαγγελία του από τον ίδιο τον ποιητή Ανδρέα Εµπειρίκο καθώς εµείς θα παίζουµε κάποια αυτοσχεδιαστικά θέµατα. Έτσι λοιπόν, παρότι ο δίσκος είναι ορχηστρικός, κλείνει µε αυτό τον ιδιαίτερο αλλά και σουρεαλιστικό τρόπο. Ποιοί χρειάστηκε να...µελετήσουν περισσότερο; Οι "δυτικοί" του συγκροτήµατος ή οι "ανατολικοί"; Ήταν και είναι µία κοινή ανάγκη από όλους µας η διαρκής µελέτη. Ούτως ή άλλως η προσπάθεια σε µια µπάντα για την εξέλιξη της είναι ζητούµενο από το κάθε µουσικό που θέλει να νοιώθει συνεπής ως προς αυτή αλλά και ως προς τον εαυτό του. Πλέον είναι πολύ σπάνιο για ένα συγκρότηµα να γράφει ζωντανά, δηλαδή ολοµελώς και ταυτόχρονα, τον δίσκο του. Πολύ περισσότερο όταν είναι µια νέα παρουσία στη δισκογραφία. Πως προέκυψε η ιδέα; Είναι πιο δύσκολο και από την άποψη της συνεύρεσης όλων των µελών µαζί... Η ζωντανή ηχογράφηση στο στούντιο προέκυψε από τον τρόπο που δουλεύουµε τις συνθέσεις µας στις πρόβες αλλά κυρίως από τη µεταξύ µας επικοινωνία στις ζωντανές εµφανίσεις µας. Επίσης το στοιχείο του αυτοσχεδιασµού στη µουσική µας είναι αυθόρµητο και χωρίς προκαθορισµένη διάρκεια και κατεύθυνση, οπότε εκ των πραγµάτων µόνο έτσι θα µπορούσε να αποτυπωθεί ειλικρινά σε µία ηχογράφηση. Πέραν των όποιων δυσκολιών που αντιµετωπίσαµε, να σηµειωθεί επίσης ότι αυτός ο δίσκος έγινε και µε την ανεκτίµητη προσφορά ανθρώπων που µας πιστεύουν και µας στηρίζουν.

Η Δύση συναντά την Ανατολή ή αλλιώς, ζούµε στην Ελλάδα, στη Μεσόγειο….

H µουσική σας συνεύρεση οφείλεται στην προσπάθεια συγκερασµού των οργάνων µιας παρέας, στην ανάγκη διαφοροποίησης ή στα ακούσµατα σας; Οι ειρήσθω εν παρόδω δηµιουργήθηκαν από την ανάγκη µας να συνυπάρξουµε σε µια µουσική οµάδα χωρίς εκφραστικούς περιορισµούς. Η προσπάθεια µας αυτή έχει ως βάση την ισονοµία και ισοτιµία των µελών της και την απουσία πρακτικών τύπου frontman. Και γιατί… "ειρήσθω εν παρόδω"; Γιατί αφενός πιστεύουµε ότι έχουµε να πούµε κάποια πράγµατα και αφετέρου -ενάντια στις προσταγές των καιρών- δεν βιαζόµαστε να τα πούµε όλα µονοµιάς. Κάποια πράγµατα αξίζει να ειπωθούν και µε την πάροδο του χρόνου. Σε όσες συναυλίες έχετε κάνει ή και διαδικτυακά, η εντύπωση που έχετε για τους ακροατές της µουσικής σας είναι ότι γενικά κινούνται πιο κοντά στη jazz, στο ethnic ή στο "έντεχνο"; Μάλλον πουθενά πολύ συγκεκριµένα, έχουµε την εντύπωση ότι είναι κόσµος που ακούει τα πάντα χωρίς δεσµεύσεις και προκαταλήψεις. Παράλληλα προσπαθούµε µέσω των ζωντανών µας εµφανίσεων

Η ανταπόκριση στο δίσκο έχει να κάνει, πιστεύετε, και µ' αυτό; Με τη φρεσκάδα που αποπνέει η

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΕΝΗΧΟΡΙΑ

ηχογράφηση; Σίγουρα έχει να κάνει και µε αυτό µιάς και είναι και ένα από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον ήχο µας. Επίσης πιστεύουµε ότι είναι και πιό έντιµο να ακούς στο album αυτό που έχεις δεις στο live και να βλέπεις live αυτό που έχεις ακούσει στο album. Ήταν πολύς ο χρόνος από την δηµιουργία του συγκροτήµατος το 2005 και τα δύο πρώτα demo µέχρι την δισκογραφική πλέον παρουσία; Ή ο δίσκος ήταν κάτι...αναπάντεχο; Ο χρόνος ούτως ή άλλως είναι κάτι σχετικό, πόσο µάλλον όταν έχει να κάνει µε τη δηµιουργία και τη ζύµωση µιας µουσικής παρέας. Η «οιστρηλασία» λοιπόν ήταν το δισκογραφικό αποτέλεσµα αυτής της συνεύρεσης και της µουσικής µας πορείας, καθώς και ένα πρώτο σηµείο αναφοράς αυτής της µπάντας, µε το επόµενο να είναι ήδη σε εξέλιξη… Ο χρόνος αυτός ήταν µια περίοδος προσωπικής µουσικής εξέλιξης σίγουρα, για τον καθένα από σας. Υπήρξε και κάποια σηµαντική αλλαγή στο ίδιο το συγκρότηµα; Υπήρξαν κάποιες αλλαγές στα µέλη της µπάντας στο πέρασµα του χρόνου, µε πιό σηµαντική την τελευταία αντικατάσταση στο βιολί του Παύλου Μιχαηλίδη από τον Σέργιο Χρυσοβιτσάνο µιάς και ο πρώτος έπρεπε να επιστρέψει οριστικά στην ιδιαίτερη του πατρίδα, την Κύπρο. Σίγουρα ο κάθε µουσικός έχει την δική του προσέγγιση και δίνει τα δικά του στοιχεία στο σύνολο.

Μία αξιοσηµείωτη ακόµα αλλαγή κατά την πάροδο του χρόνου, ήταν και η κατεύθυνση της µπάντας όσον αφορά το ρεπερτόριο των ζωντανών µας εµφανίσεων, το οποίο πλέον αποτελείται από δικές µας συνθέσεις ως επί το πλείστον. Ποιά είναι τα επόµενα σχέδια ενός συγκροτήµατος µε έναν µόνο δίσκο, ο οποίος έλαβε - δικαίως - πολύ ενθαρρυντικά σχόλια και κριτικές; Θέλουµε να παίξουµε ζωντανά τα κοµµάτια του δίσκου µας αλλά και τις καινούργιες συνθέσεις που ετοιµάζουµε, σε ένα ευρύτερο ακροατήριο εντός αλλά και εκτός Αθηνών. Προτεραιότητα επίσης είναι η σωστή προετοιµασία της επόµενης δισκογραφικής δουλειάς που ετοιµάζουµε όπως και κάποια στιγµή να καταφέρουµε να βρεθούµε και εκτός συνόρων, κάτι µε το οποίο οµολογουµένως φλερτάρουµε εδώ και αρκετό καιρό …

(Περισσότερα για τους Ειρήσθω εν Παρόδω στην ιστοσελίδα τους www.iristhoenparodo.com όπου μπορείτε και να κάνετε free download ενός demo που κυκλοφόρησε ψηφιακά πριν την «Οιστρηλασία» )

Ακούτε: Μύθο 93,4: Τρίτη και Πέµπτη 16.00-18.00 www.mythosradio.tk και 90,4 Αριστερά στα fm: Τετάρτη 21.00-23.00 και Κυριακή 19.00-21.00

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

SHOWCASE

ΥΠΟΓΕΙΑ ΡΕΥΜΑΤΑ κι άλλες εµµονές

▧

ΤΗΣ ΔΩΡΑΣ ΚΟΡΟΒΕΣΗ thkorovesi@gmail.com

Έχουνε βάλει

και µη µου λες

κάτι αστερίες στα υψώµατα

πως είναι χαµηλά.

να φωτίζουν τον ουρανό όπως κουνιούνται κυκλικά

Live για ακόµα µία Παρασκευή, στις 8 του Φλεβάρη στο Σταυρό του Νότου Club. Είσοδος 10 ευρώ.

µέσα στη µέρα

Δεν τους κρύβουν ούτε τα σύννεφα

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

SHOWCASE

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΝΑ ΠΑΣ

ΣΑΝ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΑΣ ▧

ΤΗΣ ΧΛΟΗΣ ΙΟΡΔΑΝΙΔΟΥ cloelikos@gmail.com

Είναι κάτι φορές που θέλεις, µεν, να βγεις, ωστόσο κάθε µπαρ φαντάζει ξένο κι ανοίκειο. Ευτυχώς, για τις περιπτώσεις εκείνες [που συνήθως οφείλονται σε κρύο και κατ’ επέκταση ανάγκη χουχουλιάσµατος], υπάρχουν και τα µαγαζιά που αποπνέουν σπιτική διάθεση. Όπως, π.χ., το Σπίτι στο Χαλάνδρι, στο 9 της Ανδρέα Παπανδρέου, εντός στοάς. Εισέρχεσαι σε έναν ακάλυπτο χώρο γεµάτο τραπεζάκια, ή προτιµάς το κυρίως µπαρ, σκοτεινό, ή ακόµα διαλέγεις ένα από τα µικρά δωµατιάκια µε vintage πολυθρόνες. Παραγγέλνεις κοκτέηλ ή ουίσκι, ακούς περισσότερο το συνοµιλητή σου παρά την 20s µουσική και περνάς µια όµορφη καθηµερινή βραδιά σε σπιτίσια ατµόσφαιρα.

Πείνασες; Έχεις όρεξη για µεζέ; Χαλάνδρι και η επόµενη επιλογή, ακούει στο όνοµα Μπεµπέκα, ευρίσκεται επί της οδού Διονύσου, εντός ενός ανακαινισµένου ψηλοτάβανου γλυκύτατου νεοκλασικού µε υπέροχο κηπάκο [άντε να φτιάξει ο καιρός!]. Το µενού περιλαµβάνει µεζέδες και κρεατικά, τα υλικά µυρίζουν χωριό, ενώ ο χώρος διαρρυθµίζεται σε µικρά δωµατιάκια που χωρούν λίγες παρέες. Αν πάλι βρίσκεσαι στο κέντρο και έχεις όρεξη για περιπέτειες, ψάξε την Αυλή, στο 12 της Αγίου Δηµητρίου στου Ψυρρή. Θυµίζει την παρακµή της Αθήνας, αλλά και τη φιλοξενία της παλιάς Ελλάδας, έχει αίσθηση καφενείου του χωριού, κυρίως καθότι σερβίρει ελάχιστα πιάτα [οµελέτες, λουκάνικα κτλ], µπύρα και ρακή. Ενδείκνυται κυρίως στο φως της µέρας, προτιµάται Κυριακές µεσηµέρι µετά από ξενύχτι, ενώ συνίσταται κατόπιν µια επίσκεψη στο Καφενείο Κρίκος, στο Κουκάκι. Το συγκεκριµένο διακοσµείται σε στυλ σπιτιού των 60s, ενώ λειτουργεί µε τη λογική της κολεκτίβας και µε τιµές εξαιρετικά χαµηλές.

Eικονογράφηση: Ντίνος Καψάλας Dinerror86@gmail.com 50

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΝΑ ΠΑΣ

Για καλές τιµές και σπιτική ατµόσφαιρα µπορείς πάντα να καταλήξεις στο Gingerale, στην πλατεία Εξαρχείων, είτε για καφέ, είτε, καλύτερα, για ποτό. Κι εδώ δεσπόζει η vintage διακόσµηση, αλλά η σπιτική ατµόσφαιρα ενισχύεται κυρίως από το ευρύχωρο του µαγαζιού.

Τέλος, σε µια παρεξηγηµένη περιοχή της πόλης, στα Πατήσια, στο 14 της Καραµανλάκη, φτιάχτηκε πρόσφατα το the.flat, ένας πολυχώρος µέσα σ’ ένα ρετιρέ διατηρητέου νεοκλασικού. Ο χώρος αυτός διατίθεται για πρότζεκτς, πάρτυ και άλλα συναφή, αλλά µάλλον θυµίζει µουσείο: κάθε δωµάτιο και ένας κόσµος, µε τη βοήθεια αυθεντικών διακοσµητικών και του πλούσιου ήλιου της Κυψέλης. Όµορφο, συγκινητικό, αξεπέραστο.

Η επιστροφή στην έννοια της οικίας, του σπιτιού, δε δηλώνει τίποτε άλλο παρά µια ανάγκη ανήκειν, µέσα σε µια ξένη µεγαλούπολη. Κι η σχέση του σπιτιού µε τον άνθρωπο, καθόλου υποτιµητέα, διασχίζει την ποίηση, από τον Καβάφη µέχρι, σήµερα, τον Τίτο Πατρίκιο… Με τα γεγονότα που αλλάζανε ραγδαία άλλαζαν όλοι, όσο κι αν νόμιζα πολλές φορές πως άλλαζα μόνο εγώ. Μαζί άλλαζαν και τα σπίτια κάποτε περισσότερο κι απ’ τους ανθρώπους συνήθως όμως απροειδοποίητα.

Από «Το σπίτι», Τ. Πατρίκιος, απόσπασµα

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΦΩΝΟΡΑΣΗ

ΦΩΝΟΡΑΣΗ www.lykosmagazine.tumblr.com

▧

ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ elenqmdt@gmail.com

www.lykosmagazine.tumblr.com

ΔΕΥΤΕΡΑ 04/02

papadaki.stav@gmail.com ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

www.lykosmagazine.tumblr.com

ΤΡΙΤΗ 05/02

ΤΕΤΑΡΤΗ 06/02

papadaki.stav@gmail.com ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

23:30 // MEGA Περιπέτεια: Insomnia

00:30 // NET Περιπέτεια: Celda 211

www.lykosmagazine.tumblr.com

Layout

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ papadaki.stav@gmail.com

16:00 // Μελωδία 99.2 Έντεχνο: Δημήτρης Βραχνός

20:00 // Alpha 98.9 Ενηµέρωση: Στον Αέρα

Layout

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΦΩΝΟΡΑΣΗ

www.lykosmagazine.tumblr.com

ΠΕΜΠΤΗ 07/02

papadaki.stav@gmail.com ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

www.lykosmagazine.tumblr.com

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 08/02

ΣΑΒΒΑΤΟ 09/02

papadaki.stav@gmail.com ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

www.lykosmagazine.tumblr.com

Layout

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ papadaki.stav@gmail.com

16:00 // Μελωδία 99.2 Έντεχνο: Δημήτρης Βραχνός

20:00 // Alpha 98.9 Ενηµέρωση: Στον Αέρα

19:00 // Poplie.eu Experimental-Metal-Punk: NoiZine

Layout

Layout 20:00 // Alpha 98.9 Ενηµέρωση: Στον Αέρα

www.lykosmagazine.tumblr.com

ΚΥΡΙΑΚΗ 10/02

papadaki.stav@gmail.com ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

03:30 // ANT1 Δραµατική: Τhings We Lost In The Fire

22:50 // STAR Πολεµικό Δράμα: Enemy At The Gates

Layout

Eικονογράφηση Στέργιος Ρουμελιώτης // KURO - kurotrash@gmail.com 53

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

▧

ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ http://www.stavroulapapadaki.gr/ http://stavroula-papadaki.tumblr.com/ http://stavroula-papadaki.blogspot.gr/

απόσπασµα απο το βιβλίο της “Είµαι Καταδικασµένος”

ΛΥΚΟS 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013