LYKOS 052 by ΛΥΚOS magazine

15 Δεκεμβρίου 2013 # 52

Ο Λύκος είναι διαδικτυακό περιοδικό Λόγου, Τέχνης και Πολιτισμού. Διανέμεται δωρεάν, κάθε δεύτερη Κυριακή σε ηλεκτρονική μορφή. www.lykosmagazine.com Ενημερωθείτε για τα νέα τεύχη και δείτε το αρχείο. Βρείτε το Λύκος και στη σελίδα μας στο facebook. www.facebook.com/lykosmagazine Eάν θέλετε να συμμετέχετε στα επόμενα τεύχη με εικαστικό έργο, φωτογραφία ή κομικ, στείλετε δείγματα εργασιών σας στο email lykosmagazine@gmail.com ΕΚΔΟΣΗ / ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ / ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΞΙΑ Σταυρούλα Παπαδάκη papadaki.stav@gmail.com

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΤΕΥΧΟΥΣ Κατερίνα Ρεβύθη katuser9@gmail.com

ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΟΙ - ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΙ Παύλος Ρέγκλης, Αντώνης Τσακίρης, Κωστής Τζωρτζακάκης, Καλλιρρόη Κατσαφάνα, Κατερίνα Ανδρέου/Samiamidi Spectrum ΕΞΩΦΥΛΛΟ Αντώνης Τσακίρης antsakir@gmail.com

ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΙ Γρηγόρης Δαλλης, Ιωάννα Χρονοπούλου ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ Σταυρούλα Παπαδάκη, Ισμήνη Δασκαρόλη, Jim Ver, Κωνσταντίνος Κοττάς, Βασίλης Οικονόμου, Μυρσίνη Παπακουνάδη, Gil Galad, Άγγελος Κλείτσικας, Θόδωρος Εξηντάρης, Ζωή Ν.Νικολοπούλου, Ελένη Αγγελοπούλου, Απόστολος Θηβαίος, Ελληνική Λέσχη Βιβλίου Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή ολική, μερική ή περιληπτική ή κατά παράφραση η διασκευή απόδοση του περιεχομένου με οποιοδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογραφήσεως ή άλλο, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του Εκδότη. Νόμοι 238/1970, 4301/1979, Ν.100/1975, Ν.Δ. 3565/1956 και 4254/1962 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου. 2

Περιεχόμενα

Εditorial ........................ 4 Εαυτός Αντιθέσεις ..................... 6 Ευεργεσία # Καταστροφή Sideshow ....................... 8 Ceramic Κλείστρο ....................... 10 Γρηγόρης Δαλλης Beat Bazaar ................... 12 Μικρές, πολύ μικρές καταστροφές Κόκκινη Κλωστή ............ 14 Ποιήματα Καταστροφείς και Ευεργέτες οι στίχοι που έγραψαν Rudyard Kipling Μετάφραση: Ζωή Νικολοπούλου Κατάδικοι από τον Απόστολο Θηβαίο Ιnk ................................ 22 Το Χρυσό Σημειωματάριο/

JUMPCAT ....................... 30

Doris Lessing

Γράμματα ενός Νεκρού Ανθρώπου (1986)

Σκόρπια Πουλιά

Konstantin Lopushansky

Eυεργεσία # Καταστροφή

ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΝΙ ................ 34

από την ΕΛΒΙ Άνιμα ............................ 28 Whisper of The Heart

12 Years A Slave / Steve McQueen Jive ............................... 40 Linda Perhacs Album: Parallelograms Play ............................... 42 Lykos Vinyls # 52 Ευεργεσία - Καταστροφή Ενηχόρια ....................... 46 Γιώργος Βαρσαμάκης Album: OST Original Soundtrack Showcase ...................... 48 Τα Μεγάλα Ψέματα του Μικρού Ερμή Η Θεατρική Ομάδα ‘’Κοπέρνικος’’ στη Μουσική Βιβλιοθήκη ‘’Λίλιαν Βουδούρη’’ Barhelona Wine Bar και Jazz Ακούσματα Να Πας .......................... 52 Χειμωνιάτικο Καταφύγιο Φωνόραση ..................... 54 Radio/ Tv ON Comic ........................... 58 The Past / Κωστής Τζωρτζακάκης

editorial Εαυτός Όταν το ποτήρι αδειάζει και το αλκοόλ στεγνώνει μέχρι να εξαϋλωθείς, ξεκινά. Όταν τα λεφτά λιγοστεύουν και οι τσέπες αδειάζουν μέχρι να σε ξοδέψουν, πλησιάζει. Όταν το τσιγάρο καίγεται και οι στάχτες μοιράζονται σε τασάκια ανεκτικά, είναι πιο κοντά. Όταν το ψέμα λέγεται και γίνεται η αλήθεια της πιο σιωπηλής στιγμής, έρχεται. Όταν οι ώρες της μέρας δεν ικανοποιούν την έπαρση του εαυτού που θέλει να απλώσει, εκείνος φτάνει. Όταν ακόμη οι ώρες μετρούν, ενώ το εγώ βασανίζεται και θέλει να τελειώσει, εκείνος είναι ήδη εκεί. Όταν ο χρόνος δε σε ικανοποιεί και καμιά δόση παραισθησιογόνων δε σου χαρίζει πιο συνεπή λούπα από τις δόσεις των αισθήσεων, εκείνος μένει. Εκεί είναι, όταν η σάρκα χωρίζεται σε μέρη άνισα και καταργεί τη δικαιοσύνη που κερδίζει όταν αγαπιέται. Ο εαυτός είναι εκεί πάντα όταν το ποτήρι αδειάζει και μένεις στον άσο. Ο εαυτός σου είναι εκεί, όταν ξοδεύεις αυτό που σου απέμενε.

Τότε είναι εκεί, που τα τασάκια βαριούνται τα τσιγάρα σου και αρχίζει να καίγεται η δική σου αντοχή. Τότε είναι εκεί, που το ψέμα που ειπώθηκε, δεν μπορεί να σώσει τον ψεύτη από τον ήχο της σιωπής που έσπασε με την πρώτη αλήθεια της ζωής. Τότε είναι εκεί, τη στιγμή που οι περισσότερες ώρες της μέρας σε πνίγουν και οι λιγότερες σε σώζουν από την αυτοκτονία. Μπροστά σε εκείνον, τα παραισθησιογόνα διαρκούν όσο και η εφηβεία και ο χρόνος που δε σε ικανοποιεί ποτέ, μια ζωή σε σβήνει επετειακά φυσώντας τις αισθήσεις και κάνει ταυτόχρονα ευχή να συνεχίσεις να αισθάνεσαι το πέρας του. Εκείνος είναι εκεί, διαβάζει τον επικήδειο λόγο με συγκίνηση. Σε κάθε γενέθλιο ξημέρωμα, εκείνος είναι εκεί και κόβει τον ομφάλιο λώρο. Πάντα είναι εκεί και άραγε το ξέρεις, άραγε το έμαθες ποτέ πως όταν τα μέσα τελειώνουν, γίνονται τα αποκαλυπτήρια ενός εαυτού - ευεργέτη της πιο επώδυνης καταστροφής;

Σταυρούλα Παπαδάκη Αρχισυντάκτρια

Εικονογράφηση: Καλλιρρόη Κατσαφάνα

rroh77@yahoo.gr

Αντιθέσεις

Της Σταυρούλας Παπαδάκη

Ευεργεσία - Καταστροφή

papadaki.stav@gmail.com https://www.facebook.com/stav.papadaki

Οι Πληγές του Του είπαν να τις μάθει απέξω. Τον εξέτασαν και εκείνος τις απαρίθμησε και τις αφηγήθηκε λεπτομερώς. Έκανε εργασία και προσπάθησε να ερμηνεύει τα δεινά που υπέστη η φυλή των Αιγυπτίων. Δέκα ήταν και κάθε μια που έλεγε, έκλεινε και από ένα δάχτυλο για να μην ξεχάσει κάποια. Μεγαλώνοντας αρκέστηκε στο να τις αναφέρει σε συζητήσεις για ευτράπελα και κακοτυχίες. Ένιωθε ήσυχος που αυτές οι δέκα ήταν κάποιου. Ο Φαραώ είχε πληγωθεί χάνοντας τους πρωτότοκους υιούς και το λαό του και από τότε όλοι αναφέρονται στις πληγές με συμπόνοια.

και χαλάζι. Δεν τον στιγμάτισαν εξανθήματα στο πέρασμα του χρόνου. Κανένα σκοτάδι δεν εξαφάνισε την ηλιόλουστη χώρα. Τα παιδιά του ζούσαν και τα έβλεπε να ψηλώνουν μήνα με το μήνα. Τις θυμόταν ακόμα απέξω και ανακατωτά και τις έμαθε και στα παιδιά του. Τις δίδαξε με τη σειρά του, όπως έκαναν δικοί του δάσκαλοι και γονείς. Ήξερε όμως, οι καταστροφές δεν εξιστορούνται. Ήξερε πια πως οι πληγές δε μοιράζονται. Ήξερε πως οι πληγές δεν υπολογίζονται, μόνο ανοίγουν και ανήκουν. Ήξερε και συμπονούσε το Φαραώ, πίνοντας πού και πού λίγο από το αίμα του, γλείφοντας τα σημάδια που του αφέθηκαν στα χτυπήματα, ψάχνοντας το φως μιας που τα παιδιά του ζούσαν και τα έβλεπε να ψηλώνουν μήνα με το μήνα.

Τις ήξερε απέξω, μα ποτέ δεν ήπιε αίμα αντί για νερό. Ποτέ πλήθος βατράχων, ακρίδων, αλογομυγων δεν τρύπωσε στο σπίτι του. Σκνίπες δεν κόλλησαν στο δέρμα του. Δεν έχασε αγαπημένους ανθρώπους και ζώα από φωτιά

Εικονογράφηση: Παύλος Ρέγκλης paulreg.tumblr.com

Της Ισμήνης Δασκαρόλη ismene_16@hotmail.com

Αίτηση Πρόσληψης Καφές έξη με οχτώ, ύστερα εργασία. Μετά την εργασία δείπνο στις εννιά και τέλος κρεβάτι και ύπνος μέχρι τις οχτώ. Στις οχτώ είναι η ώρα για προετοιμασία, διάβασμα και πρωινό. Στις δύο ξεκούραση, στις τρεις ξανά διάβασμα. Εκείνο το πρωί είχα πάθει άλλη μία κρίση. Έστριψα από την γωνία στο πεζοδρόμιο και μπήκα στο κτήριο όπου παλαιότερα στεγαζόταν το “Νέον”. Καφές ενενήντα λεπτά και τυρόπιτα ένα ευρώ. Ο νεαρός απέναντι μου με κοιτάει, έχει ρυτίδες στα μάτια μολονότι δεν θα πρέπει να ξεπερνά τα εικοσιπέντε χρόνια. Καπνίζει και το χρώμα του δέρματος του είναι σκούρο πολύ, τα μαλλιά του λαδωμένα και το πουκάμισο του ιδρωμένο. Σηκώνεται, πληρώνει και φεύγει. “Θα το κάνω” είπα και πλήρωσα γρήγορα. “Καλησπέρα Δεσποινίς”, “Όσοι επιθυμούν να υποβάλουν τις αιτήσεις για τον διαγωνισμό πρόσληψης παρακαλούνται να περιμένουν στο βάθος”, “Καλώς, θα περιμένω”. Τα πόδια μου τρέμουν και διψάω. Δύο χρόνια, δύο χρόνια προετοιμασίας για μία αίτηση. Καλύτερα έτσι. Αν δεν το’κανα εγώ θα το’κανε κάποιος άλλος, κάποιος λιγότερο ικανός που να θέλει να μπει μόνο για τον μισθό, κάποιος γιος καποιανού με ένα απολυτήριο Λυκείου. Δυστυχώς έτσι πάνε τα πράγματα, το ξέρουμε όλοι. Πέντε χρόνια χαμένα σε αριστεία και άλλα δύο μεταπτυχιακό, σπουδές που πλήρωσα ακριβά. Είναι μονόδρομος άλλωστε, το ξέρουμε όλοι. Ούτε καν για τον στρατό δεν το είχα κάνει και ας είχα την δυνατότητα. Ήμουν πολύ

περήφανος τότε, μα και τώρα δεν θα το έκανα αν δεν υπήρχε ανάγκη-πραγματική ανάγκη και δυστυχώς έτσι λειτουργούν τα πράγματα, το ξέρουμε όλοι. Δεν είναι ντροπή, είναι αναγκαιότητα, άλλωστε άλλοι τρόποι δεν υπάρχουν πλέον, όλα θα πήγαιναν χαμένα, οι γονείς, οι θυσίες, όλα θα πάνε χαμένα. Τριαντάρισες Γιάννη, δεν μπορείς να ζεις απ’ αυτούς για πάντα. Και στην τελική τι θα κάνεις; Δεν είναι η πρώτη φορά που περνάς από αυτήν την διαδικασία, και τι αντοχές σου μένουν μετά από τόσες κλειστές πόρτες; Η ίδια ιστορία κάθε φορά “Λυπούμαστε αλλά...”. Και ύστερα σου πουλάνε αξιοκρατία, αλλά πλέον όλοι έχουμε μάθει τι θα πει “αξιοκρατία”... των ευεργετών. Δεν είναι ντροπή το βύσμα στην σημερινή εποχή, κάποτε ίσος αλλά τώρα δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Το ξέρουν όλοι. Όχι, τώρα δεν υπάρχει επιστροφή, έκανες το βήμα και επιτέλους όλη αυτή η ιστορία θα τελειώσει. Τέρμα οι κλειστές πόρτες, τα παρακάλια, οι υποτιμητικές δουλειές, αρκετά. Νομίζω ακούω να μας καλούν. “Παρακαλούμε συμπληρώστε τα στοιχεία σας, υπογράψτε εδώ και βάλτε ημερομηνία” Ελληνική Δημοκρατία Υπουργείο Επικρατείας Γενική Διεύθυνση Διοίκησης Ελληνικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης (Ε.Ρ.Τ) Αίτηση Πρόσληψης Εργαζομένου Ιωάννης Τρικόπουλος 23 Μαρτίου 2013 7

Sideshow

Ceramic Bend your legs, wrap your arms. crushed in mould and head in sand. In your debt, in your palm. Struggle to have you at hand. If I, body and mind, were here. If my lovers disappear. Past the flesh, in the shaft. sparkles turn into thin air. Metals grinding in my head.

TÎżĎ&#x2026; Jim Ver jim.a.ver@gmail.com www.jimver.net 9

Κλείστρο

10 11

Του Γρηγόρη Δαλλη info@dallis.gr www.dallis.gr

BEAT BAZZAR BEAT BAZZAR Του Νίκου Μπελάνε belane74@gmail.com http://nikbelane.blogspot.com

Μικρές,

Φωτογραφία: Ιωάννα Χρονοπούλου ioannaxron@yahoo.gr

πολύ μικρές,

καταστροφές Μου λείπουν τα μεγάλα πάρκα της Μαδρίτης και τα περίεργα καλοκαίρια της με κάτι αέρηδες που σου είναι αδύνατο να προσδιορίσεις από που σε δροσίζουν. Ο χειμώνας μόλις ξεμύτισε κι ο νους μου τρέχει ήδη μπροστά, ή πίσω, δεν μπορώ να καταλάβω μα ούτε και προσπαθώ ιδιαίτερα. Είμαι ευχαριστημένος που έχω, τουλάχιστον, τη θάλασσα δίπλα μου. Μια θάλασσα που συντηρεί την ομίχλη και το ψιλόβροχο που αυτή τη στιγμή νοτίζει το γείσο του καπέλου μου. Η Βενιζέλου φαντάζει πιο ανηφορική από ποτέ. Βλέπω το υπουργείο από μακριά, κι εγώ δεν ξέρω πόση ώρα, και αδυνατώ να το πλησιάσω. Το πεζοδρόμιο γλιστρά, οι στέγες φτύνουν χοντρές σταγόνες και το πιο επικίνδυνο όπλο που κυκλοφορεί είναι οι ομπρέλες των βιαστικών πεζών. Κάνω στάση κι αγοράζω ψωμί. Έπειτα λάχανο, πράσα, λεμόνια και δυο κιλά κρεμμύδια. Με όλη την πραμάτεια στα χέρια αγοράζω καπνό και τον πετώ στη σακούλα με το ψωμί που πήρε ήδη να μουλιάζει. Την κλείνω καλά κάνοντας κόμπο το νάιλον κι αμέσως θολώνει απ’ το ζεστό ζυμάρι. Δίπλα στο περίπτερο βρίσκεται το κουφάρι του μαγαζιού που μέχρι πρόσφατα ήταν το στέκι μου για τους κυριακάτικους καφέδες με την εφημερίδα για παρέα και τους περαστικούς για χάζι. Έκλεισε μέσα σε μια νύχτα. Τώρα στέκει γυμνό και

πένθιμο. Λίγο παραπάνω, στην Αγ. Δημητρίου, άνοιξε ένα καφέ γνωστής αλυσίδας. Με απωθεί η σκέψη και μόνο να βρεθώ εκεί μέσα. Κάποιες φορές ακόμη και το καλύτερο μάρκετινγκ δεν λειτουργεί μέσα μου όπως θα θέλανε οι άλλοι. Ας είναι. Με τα πράσα να προεξέχουν αρχοντικά απ’ τη σακούλα τους συνεχίζω την υγρή βόλτα μου ενώ ακόμη ένα μεσημέρι στη Θεσσαλονίκη θυμίζει περισσότερο σούρουπο. Δεν έχω διάθεση να επιστρέψω στο σπίτι. Εκεί οι ήττες και οι καταστροφές λογαριάζονται αλλιώς. Γιγαντώνουν μέσα στα κρύα ντουβάρια. Ασφυκτιούν στενάζοντας για κάποια πιθανή διέξοδο που συνήθως δεν υπάρχει. Οι πιθανότητες εκτόνωσης λιγοστεύουν. Το μυαλό κολλάει στα χιλιοειπωμένα και το κορμί πονάει βασανισμένο από ένα παρελθόν που δεν θα έπρεπε να είναι ο μπούσουλας για το μέλλον αλλά, δυστυχώς, είναι. Οι αντιστάσεις έχουν μειωθεί κατά πολύ από τότε που ήσουν παιδί. Τότε που δεν σ’ ένοιαζε αν βρέχει πάνω στο καπέλο σου ή μέσα στα ρούχα σου. Τότε που συγκρατούσες την ορμή των νερών κάνοντάς τα παιχνίδι. Και οι μονόλογοι, επίσης, έχουν χάσει τη δύναμή τους. Συμβαίνουν μονάχα στα κρυφά ενώ είσαι ξαπλωμένος στο πάτωμα και περιμένεις, με τα μαλλιά σου να σφουγγαρίζουν τα απόνερα και τις φωτογραφίες να κιτρινίζουν στο

12 11

βάθος του άχρονου χρόνου. Περιμένεις το επόμενο άσχημο τηλεφώνημα ή το καθόλου τηλεφώνημα που πολλές φορές είναι πολύ χειρότερο. Και η σιωπή σου σπάει τα νεύρα. Τα δικά σου νεύρα. Η δική σου σιωπή, η σιωπή των άλλων, οι εκκωφαντικές σιωπές όλων. Ο δικός σου θάνατος, ο θάνατος όλων των άλλων. Οι δικές σου αρρωστημένες αναθυμιάσεις, οι αρρωστημένες αναθυμιάσεις όλων των άλλων. Κοιτάζεις και σε κοιτάζουν κατά πρόσωπο, τους αποφεύγεις, σε αποφεύγουν, δεν μιλάς, δεν σου μιλούν και οι διαδοχικές μικρές, πολύ μικρές, καταστροφές, εκρήγνυνται γύρω σου και δεν θυμίζουν κανένα λούνα παρκ, κανένα πυροτέχνημα, κανέναν όμορφο έρωτα, καμία ζωτική άνοιξη της ψυχής και συνεχίζεις το περπάτημα γύρω απ’ το σπίτι, γύρω απ’ την άσχημη πολυκατοικία, γύρω απ’ τα οικοδομικά τετράγωνα της γειτονιάς που σε φιλοξενεί, κάτω ακριβώς από τη βροχή που επιμένει και γνωρίζεις ότι, ναι, σε λίγο θα επιστρέψεις στο διαμέρισμα αλλά με μια περίφημη δικαιολογία στα χείλη έτσι ώστε να ξαναβγείς το συντομότερο, σχεδόν αμέσως, πίσω και κάτω από το ψιλόβροχο που καμιά φορά κερνάει την ψευδαίσθηση ότι μπορεί, έστω και στα παιδικά όνειρα, να σβήσει καταβρέχοντας τα ερείπια που άφησες πριν.

Κόκκινη Κλωστή

Καταστροφείς και Ευεργέτες

Γιώργος Σουρής Αρχηγοί Του Διογενη πιασατε αμεσως το φαναρι, κι ελατε να γυρεψουμε κανεναν αρχηγο αλλα καθενας μας θαρρω ειναι αξιος να παρει την αρχηγιαν κομματος, ακομα δα και εγω. Για τα πρωτεια ξεψυχα καθε Ρωμιος λεβεντης μονο αυτος Πρωθυπουργος, μονο αυτος αφεντης. Τι αρχηγων κατακλυσμος΄... κι ελληνες εκεινοι, που τον καφε τον βερεσε εις τα Χαυτεια πινουν, αν αρχηγιαν εξαφνα καθενας τους προτεινη, δεν θα διστασουν βεβαια και αρχηγοι να γινουν. Κι αυτος ο εσχατος Ρωμιος για ολα κατι ξερει ελληνος τραχηλος ποτε ζυγον δεν υποφερει. Ιδου νταης φουστανελας με φεσι και σελαχι, ποιος ξερει αν πρωθυπουργος δεν γινει καμμια μερα; Ποιος ξερει ποσα σχεδια και απαιτησεις θαχη και αν την διπλωματικην δεν συνταραξη σφαιρα Ω ναι... ποτε τον ελληνα μη θεωρειτε πτωμα, εις ολους θα ελθη η σειρα να κυβερνησουν κομμα. Μας λειπει ενας αρχηγος... πενηντα ξεφυτρωνουν. Το ενα κομμα χανεται... θα εβγουν αλλα δεκα ολα για το αξιωμα του αρχηγου μαλλωνουν, και ισως αργοτερα μας βγει εις την μεση μια γυναικα. Αλλα και εγω ο αφανης των Αθηνων πολιτης ελπιζω πως καμμια φορα θα γινων κυβερνητης. Εμπρος με ποζα αρχηγου καθενας ας προβαλλη, απ ολους ας κυβερνηθη η προσφιλη Ελλας ας γινει ο ημετερος, ας γινουν ομως και αλλοι ας γινουν και ο Κατσικαπης κι αυτος ο Μπουλελας. Ας πλημμυριση με αρχηγους,το εθνος περα περα ας μας σηκωση εξαφνα και η Ροζα παντιερα. Μοναχα ενας βασιλευς μη μενη εις το παλατι, πενηντα δυο τουλαχιστον ας ηνε βασιλεις, ολοι ας εβγουν κυριοι εις αλλον το γινατι, κι ογδοντα πεντε προεδροι ας γινουν της Βουλης. Ολοι τρανοι πολιτικοι,κανενας ιδιωτης Ολοι ποζατοι στρατηγοι, κανενας στρατιωτης.

Επιμέλεια: ΛΥΚΟS Εικονογράφηση: Κατερίνα Ανδρέου samiamidi@gmail.com http://samiamidi.blogspot.com http://www.myspace.com/samiamidi

Ντίνος Χριστιανόπουλος Βρόχος Τώρα που σ’ έχω διαγράψει απ’ την καρδιά μου, ξαναγυρνάς όλο και πιο πολύ επίμονα, όλο και πιο πολύ τυραννικά. Δεν έχουν έλεος τα μάτια σου για μένα, δεν έχουν τρυφερότητα τα λόγια σου, τα δάχτυλά σου έγιναν τώρα πιο σκληρά, έγιναν πιο κατάλληλα για το λαιμό μου.

Κόκκινη Κλωστή Εικονογράφηση: Καλλιρρόη Κατσαφάνα rroh77@yahoo.gr

Μιχάλης Γκανάς Σημαδεμένος απ’ την αγάπη Σαν θαλασσάκι να κυματίσεις και σαν αέρας να σηκωθείς, να με ζαλίσεις, να με σκορπίσεις και τη ζωή μου μη λυπηθείς. Να γίνεις φλόγα να με δροσίσεις και μεσημέρι να τυφλωθώ, σημαδεμένος απ’ την αγάπη στα δυο σου μάτια να γκρεμιστώ.

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Σαν άδειο σπίτι να με ανοίξεις και τη σιωπή μου μη φοβηθείς, το όνομά σου να ψιθυρίσεις και στη δροσιά μου να κοιμηθείς. Σαν ένα δέντρο να φτερουγίσω, σαν καταρράχτης να ξοδευτώ, σημαδεμένος απ’ την αγάπη στα δυο σου μάτια να γκρεμιστώ.

Με κατάνυξη ‘Ελα να ανταλλάξουμε κορμί και μοναξιά. Να σου δώσω απόγνωση, να μην είσαι ζώο, να μου δώσεις δύναμη, να μην είμαι ράκος. Να σου δώσω συντριβή, να μην είσαι μούτρο, να μου δώσεις χόβολη, να μην ξεπαγιάσω. Κι ύστερα να πέσω με κατάνυξη στα πόδια σου, για να μάθεις πια να μην κλωτσάς

Τάσος Λειβαδίτης Οι σάλπιγγες της αποκαλύψεως (απόσπασμα) Κάποτε θα καταστρέψω όλα αυτά τα χειρόγραφα που άφησε πάνω στο τραπέζι μου ο διάβολος και που τα οικειοποιήθηκα χωρίς ντροπή – και μόνον αυτός που έκανε τη νύχτα πολλές φορές τον ίδιο δρόμο, μόνον αυτός έμαθε πως δεν υπήρξε ποτέ δρόμος

Τζένη Μαστοράκη V

κι αν συνεχίζω να ζω είναι γιατί δε θέλω να λησμονήσω ή βγαίνω μ’ ένα τσεκούρι στην πόρτα προς δόξαν του αιώνα μου – σχεδόν ερχόταν μια γυναίκα στην κάμαρά μου, όλα κρατούσαν λίγο σαν την αθωότητα, ύστερα γράφαμε σ’ ένα χαρτί το όνομά μας και το πετούσαμε από το παράθυρό μας (ίσως ήταν η ώρα που περνούσε η φήμη)

‘Έγιναν κρίματα και βάρυναν πολύ, κι ό,τι πονά, για πάντα εδώ, για πάντα μένει, κακό φιλί, για πάντα το κακό σημάδι του, παραφροσύνη δίχως γυρισμό, φοβέρα σκιάζει, μια ιερή σαρκοφαγία πού εξαντλεί.

Τώρα η γυναίκα θα ’χει γεράσει σαν τη μητέρα ή το θωρηκτό Ποτέμκιν, στις γωνίες οι μέθυσοι με τις μπουκάλες στο στόμα σαν τις σάλπιγγες της Αποκαλύψεως και το χιόνι που πέφτει αόρυβα απ’ το πρωί σαν κάποιος να τινάζει το σπόγγο του παλιού σχολείου…

Γιάννης Βαρβέρης Και από τις ραφές θα γραπωθώ για πάντα Στην τσέπη του παλτού σου παλιό σουσάμι φλούδα φυστικιών και το τσαλακωμένο γράμμα μου. Ξύπνησαν λέξεις φράσεις ανακλαδίστηκαν έτριξα μήνες εκεί μέσα μέρες του κρύου νύχτες απ’ την κρεμάστρα μέσα στη σιωπή μήπως ακούσεις άλλαξα στίξη αμβλύνοντας υπαινιγμούς κόπηκα ράφτηκα εν αγνοία σου κατά τις πιθανές σου επιθυμίες. Μα τώρα πιά που μπαίνει το καλοκαιράκι κι είναι σαφείς οι προοπτικές του μέλλοντος μας αντί να γκρεμοτσακιστώ πηδώντας ή αντί να με ξεγράψεις στέλνοντας το παλτό σου στο καθαριστήριο θα σφίξω θα μαζέψω σε σουσάμι ή φλούδι κι απ’ τις ραφές θα γραπωθώ για πάντα. Κάποτε θα μ’ αγγίξουνε τα δάχτυλά σου.

Κι φίλος μου ο Ιγνάτιος ερχόταν σε ώρες ακατάστατες, φτωχός αλλά παροιμιώδης, συνήθως αντί μικράς αμοιβής παρίστανε το νεκρό σε κάποιο πλανόδιο θίασο – εκείνο το βράδυ μόλις είχαμε βγει από ένα μπαρ, «πίνεις σαν άγγελος» του λέω, «πώς το ’μαθες;» έκανε ξαφνιασμένος, γέλασα, «ξέρω ακόμα περισσότερα», του λέω, «όπως λόγου χάρη: πόσους θυρωρούς έχει η Κόλαση και πόσες πουτάνες το Νοβοροζίνσκι», πίναμε όλη νύχτα, «ακούς αυτή την υπέροχη μουσική;» μου λέει. «Εγώ καταστρέφω τη ζωή μου»

Απόστολος Μαϊκίδης Το πρόβλημα της πόρτας Ο πρώτος πήρε φόρα και έπεσε στην πόρτα ο επόμενος αδιάφορα προσπέρασε την πόρτα ο άλλος ήταν σίγουρος πως δεν υπήρχε πόρτα κανείς δεν άνοιξε την πόρτα

Κόκκινη Κλωστή Επιμέλεια: Ζωή Νικολοπούλου nikolopoulou.zoe@gmail.com www.nikolopoulouzoe.com

Σιών Rudyard Kipling

1914-18 Οι Φρουροί της Σιών, Δεν στέκονται πάντα Κρανοφόροι και πάνοπλοι, Στα χέρια τους με αλαβάρδα· Αλλά, σίγουροι για τη Σιών, Και όλα της τα μυστήρια, Ξεκουράζονται προσώρας στη Σιών, Κάθονται και χαμογελούν στη Σιών· Αχ, ακόμα αστειεύονται στη Σιών· Στη Σιών, αβίαστα. Οι Φύλακες του Βάαλ, Να καθίσουν ή να γείρουν δεν τολμούν, Αλλά αγανακτούν και δυσφορούν και απιθώνονται Και στο μεταξύ αφρίζουν και βλαστημούν· Γιατί είναι δέσμιοι στον Βάαλ, Και θυσιάζονται ανώφελα, Η ξεκούρασή τους είναι λιγοστή με τον Βάαλ, Αγριοκοιτάζουν και ασθμαίνουν για τον Βάαλ, Ψελλίζουν και παραληρούν για τον Βάαλ, Για τον Βάαλ επώδυνα! Αλλά εμείς θα πάμε στη Σιών, Όχι από φόβο αλλά από επιλογή, Μαζί, ετούτοι, οι τώρα πια σύντροφοι Και εκείνοι, οι τώρα πια νεκροί· Και, απελευθερωμένοι από τη Σιών Με των δυο τη συντροφιά, Θα καθίσουμε και θα γευτούμε στη ΣιώνΘα σηκωθούμε και θα πιούμε στη Σιών Όποια κούπα στη Σιών Στα χείλη μας είναι προσφορά!

Joseph Rudyard Kipling (30 Δεκεμβρίου 1865-18 Ιανουαρίου 1936). Βρετανός συγγραφέας και ποιητής. Γνωστός για το Βιβλίο της ζούγκλας και το Αν.... Το 1907, του απενεμήθη το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Εικονογράφηση: Κατερίνα Ανδρέου samiamidi@gmail.com

Κόκκινη Κλωστή

Επιμέλεια: Απόστολος Θηβαίος apostolos0thi@yahoo.com Εικονογράφηση: Κατερίνα Ανδρέου samiamidi@gmail.com

Οι κατάδικοι

φυγαν πρωί από τις φυλακές. Τους συνόδευσαν οι φρουροί ως την πύλη. Αγκαλιάστηκαν και υποσχέθηκαν να μην ανταμώσουν ποτέ πια. Έπειτα σφίξαν τα χέρια τους οι δυο κατάδικοι και χάθηκαν μες στο μεγάλο κοπάδι. Τίποτε δεν είπαν. Κράτησαν τα χρόνια, αργές, φθινοπωρινές δεκαετίες, τους φίλους που

προδόθηκαν και αιωρούνται ακόμα στις σωληνώσεις, εντατικοί και ευτυχισμένοι. Ορκίστηκαν αθωότητα εκείνη τη μέρα και χύθηκαν σαν καινούρια πλοία στους πόντους. Έβραζε η Δραπετσώνα, ήταν κατακαλόκαιρο και η Κυριακή είναι ανυπόφορη. Εκείνο το παιδί που πριν από χρόνια θέριζε μες στο μαγαζί με την παιδική φαλτσέτα περπάτησε ως το λιμάνι. Αντίκρισε τα σπίτια, τα μαγαζιά, τα μονοπώλια, τους νεαρούς, Σκανδιναβούς τουρίστες και όσους γυρνούν έρμαιοι προσμένοντας το αγγελτήριο του πλοίου. Είδε και τους φαντάρους, στρατιώτες εν καιρώ ειρήνης, όταν εκπαιδεύονται και συντηρούν το υλικό τους αγκαλιά με κατακόκκινα κορίτσια, που ερωτεύονται με λίγα μονάχα ναύλα. Η μάνα του είχε πεθάνει εδώ και λίγα χρόνια. Το σπίτι είχε πουληθεί. Στάθηκε και κοίταξε στο παιδικό παράθυρο. Είδε ένα αγόρι με μάτια πάνθηρα, υγρό γυαλί στα μάτια του και ο δρόμος που αχνίζει. Αργά το βράδυ έστεκε ξανά στη λεωφόρο. Είδε που ερχόταν ένας φίλος απ΄τα παλιά. Είχε χώματα εκείνος μες στο στόμα του. Πίσω του και άλλοι πολλοί, οι προδομένοι, ένα παιδί σαν τον Ελπήνορα, ο Θάνος Αξαρλιάν, η δωδεκαετής Ιταλίδα που σφαγιάστηκε αναίτια, η φρουρά και ο ποιητής από την ελληνιστική μητρόπολη, ο Μιχάλης Κατσαρός, παράφρων προφήτης, ο Νίκος Καρούζος, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, τα οικεία πρόσωπα ενός μέλλοντος που υπήρξε, ο υπ΄αριθμόν Έλλην νεκρός της Νοτίου Αφρικής. Ήταν και άλλοι, με φιμωμένα στόματα, τα πρόσωπά τους έφεγγαν μες στο θερινό βράδυ, έγνεφαν με τη ζωηράδα μιας νιότης που δεν έπαψε ποτέ. Ερχόταν και ο κατάδικος από τα βάθη των Αθηνών, περήφανος κραδαίνοντας τα μαχαίρια του. Αγκαλιάστηκαν και έτσι σκοτωμένοι φίλοι, μονιασμένοι έσφιξαν τα χέρια με τους γερασμένους πια φρουρούς. Ξεψυχούσαν στα κελιά τους, μες σε κραυγές και απόφωνα απελπισίας. Τούτη η πόλη γέμισε με άδικα σκοτωμένους και μνήμες οραμάτων. Στο κελί του βρήκαν αναρίθμητα σχέδια εκείνης της έφηβης Ελίζας που λυπάται έναν αιώνα τώρα μες στα μαρμάρινα δάση της οδού Αναστάσεως. Έτρεφε μια αγάπη για τα καφενεία της εργατικής Ελευσίνας και τους μετανάστες που προσμένουν ολό αγωνία τον εργολάβο στα πόδια ενός Αισχύλου. Εντοπίστηκε σε στάση εμβρυακή, ολότελα προστατευμένος από τα χρόνια που μένουν. 21

INK

Το χρυσό

Επιμέλεια: Μυρσινη Παπακουναδη myrs32@hotmail.com

σημειωματάριο

Το αριστούργημα της νομπελίστριας συγγραφέως, που πέθανε σε ηλικία 94 ετών το Νοέμβρη

Θα κρατήσω τέσσερα σημειωματάρια...

‘’Θα κρατήσω τέσσερα σημειωματάρια, ένα μαύρο, που θα αφορά την Άννα Βουλφ, τη συγγραφέα, ένα κόκκινο που θα αφορά την πολιτική, ένα κίτρινο όπου θα γράφω ιστορίες με βάση την εμπειρία μου και ένα μπλε σημειωματάριο που θα’ναι κάτι σαν ημερολόγιο.’’ 22

πό αυτά τα τέσσερα ετερόκλητα φαινόμενα γραφής, θα γεννηθεί ένα πέμπτο, το χρυσό, όχι του ολυμπιονίκη που μιλάει εκ βάθρων, αλλά το χρυσό που προσπαθεί να λάμψει. Οι τέσσερις τομείς της ζωής, που κεφαλαιοποιούν τα ημερολόγια δια της ιδιότητας τους, καλλιτεχνική δημιουργία, πολιτική, εμπειρία, αυτοβιογραφία αντικαθίστανται από μια ενιαία αφήγηση. ‘’Θα αφήσω τα τέσσερα σημειωματάρια. Θα αρχίσω ένα καινούριο, βάζοντας ολόκληρο τον εαυτό μου μόνο σ ένα τόμο.’’, τολμάει να πράξει η Άννα Βουλφ. Τι εξυπηρετεί αυτή η διαίρεση; Ο σκοπός είναι να υπερβεί το χάος, τη διαρροή, θα υποστηρίξει η ηρωϊδα, η ερωτοαπάντηση όμως θα ανακύπτει διαρκώς μέσα στις σελίδες του βιβλίου, και κάπως έτσι θα διερωτηθούμε και εμείς στη συνέχεια. Η υπέρβαση του ατομισμού, είτε αφορά σε πρόσωπα είτε αφορά στο τρόπο σκέψης, είναι διάχυτη παντού, σχεδόν αξίωμα θα λέγαμε του μυθιστορήματος. Η Άννα Βουλφ περιτριγυρίζεται σταθερά στη ζωή της από τέσσερα πρόσωπα, που αλληλοδιαπλέκονται μεταξύ τους: η βασική δυάδα είναι η Άννα με τη φίλη της Μόλυ, που συζητούν τα πάντα, συγκρούονται από κοινές θέσεις και πεποιθήσεις, είναι σαν αδελφές ψυχές. Το βιβλίο ξεκινάει με αυτές και σβήνει απαλά με το ‘’Οι δυο γυναίκες φιλήθηκαν και χώρισαν’’. Ο σκελετός όμως του βιβλίου δεν είναι σε καμιά περίπτωση ακτινωτός, αφού όλα τα πρόσωπα που περνάνε από τα ημερολόγια, παίζουν ένα σημαντικό ρόλο με τις ιδέες και τις πράξεις τους. Ο Ρίτσαρντ – πρώην άντρας, νυν φίλος της Μόλυ - είναι ένας εδραιωμένος καπιταλιστής, με νεανικές ανησυχίες στο παρελθόν, που όταν στήνεται στη γωνία από τις κομμουνίστριες Άννα και Μόλυ απολογείται εποικοδομητικά. Ο Τόμυ - ο γιος της Μόλυ - καταθλιπτικός και αρνητής της παράδοσης του πατέρα του Ρίτσαρντ, είναι ένας επαναστάτης στο ‘’εδώ και τώρα’, έστω και εάν είναι σε λάθος κατεύθυνση. Η Μάριον – η νυν γυναίκα του Ρίτσαρντ θυματοποιείται στις εκάστοτε συνθήκες, το ρίχνει στο αλκοόλ και στις πιο δημιουργικές της

μέρες, αναζητεί τη φυγή σε μια αντιδιαμετρική ζωή. Και η παρέα, από τα χρόνια της νιότης και της έντονης πολιτικής δραστηριοποίησης, σκιαγραφείται με όρους υπερατομικότητας: εξετάζονται κοινωνικά πρότυπα και προσωπικότητες - δημιουργήματα της εποχής και των συνθηκών. Το δέσιμο της παρέας και οι βαθύτερες αιτίες της συμπεριφοράς τους αναζητούνται στο γενικότερο δέσιμο της πολιτικής με τον πολιτισμό και την ιστορία- και εν τέλει με τη μυθιστορηματοποϊα. Και αυτή η γλυπτική των χαρακτήρων με όρους διαλεκτικής είναι που τους απογειώνει πραγματικά σε γενικούς και αντιπροσωπευτικούς τύπους για την εποχή (και για άλλες εποχές, ίσως;), σε ανώνυμες φωνές. Μέσα στην, διασπασμένη από το κόμμα, ομάδα βρίσκουμε τον οπορτουνιστή ‘’ηγεμόνα’’ της παρέας, τον

I N K

INK

καταγοητευμένο ‘’για κάθε ηθική και κοινωνική ανωμαλία’’, τον αστό από ένστικτο, τον αγνό κομμουνιστή, τον ρομαντικό που αντιδρά και σκέφτεται πηγαία. Υπάρχει μια πλούσια αναφορά στην αριστερά (της Αγγλίας κυρίως) και στις ανεπάρκειες και τα λάθη του κομμουνιστικού κινήματος της μετασταλινικής περιόδου, με έναν εύστοχο κριτικό τρόπο ,κατά τη γνώμη μου, πολύ πιθανόν επειδή η Lessing στα νιάτα της δραστηριοποιήθηκε για πολλά χρόνια στο ΚΚ πριν αποχωρήσει, αν και σε ορισμένα σημεία γίνεται εμμονική η συσχέτιση ψυχολογίας και πολιτικής θεωρίας και δράσης. Και με τη προαναφερθείσα μεθοδολογία εισχωρεί η πολιτική μέσα στη ζωή, η πολιτική των λίγων επιφανών στην πολιτική που οραματιστήκαν, πραγμάτωσαν, επαναπροσδιόρισαν οι χιλιάδες ανώνυμοι ήρωες. Εδώ ακριβώς αξίζει να αναφερθεί η παραλλαγή του μύθου του Σίσυφου, που επαναλαμβάνεται σαν μοτίβο στις συζητήσεις: υπάρχει, λέγεται, ένα μεγάλο βουνό (η ανθρώπινη βλακεία) και δυο ομάδες ανθρώπων: οι Σίσυφοι, που σπρώχνουν την πέτρα στην ανηφόρα, αλλά όταν συμβαίνει ένα ιστορικό γεγονός ξανακυλάει η πέτρα όχι στην αφετηρία της αλλά λίγα μέτρα πιο πάνω, και ‘’οι μεγάλοι άντρες’’ στην κορυφή, που στοχάζονται πάνω στα ‘’μεγάλα’’, που δύναται να εφαρμοστούν όταν τα καταφέρουν οι Σίσυφοι. Ο ατέρμων κύκλος της αγωνιώδους ύπαρξης συναντάται με τα σχήματα της ιστορίας και της ανθρωπότητας, και το βιβλίο μας ζητάει να κοιτάξουμε θαρρετά σε αυτά τα σημειακές συναντήσεις, παρότι είναι θαμπές και δυσδιάκριτες. ‘’Όταν κανείς είναι προσωπικά δυστυχισμένος

η σωστή ενέργεια είναι να τον κανείς να αποκτήσει μια ιστορική θεώρηση επί του θέματος’’, λέει ένας από την παρέα. Το βιβλίο κατηγορήθηκε, όταν πρωτοεκδόθηκε, ως φεμινιστικό κείμενο στράτευσης. Η βάση της κατηγορίας ήταν ότι δυο δυναμικές γυναίκες (οι τίτλοι που χωρίζουν το βιβλίο είναι ελεύθερες γυναίκες 1-5) στυλώνονται στο κέντρο του βιβλίου και βγάζουν τα πάντα στη φόρα σε κουβέντες δωματίου και ανοιχτές δηλώσεις, χωρίς αναστολές, για το σεξ, τον κοινωνικό μαζοχισμό, τους άντρες. Για το πρώτο αποδείξαμε ότι δεν ισχύει βάσει της αρχής του βιβλίου για επέκταση πέρα από το άτομο στην ομάδα και

στην κοινωνία και για το δεύτερο (για το εάν εξαντλείται, δηλαδή, η κουβέντα εκεί) θα τολμούσα να πω ότι υπάρχει μια επιμονή στα γυναικεία συναισθήματα και σκιρτήματα, γιατί εξυπηρετεί τον αρχικό σκοπό του βιβλίου: αυτό της κατάτμησης σύγχρονα με την ανασύνθεση, από την οπτική γωνία της Άννας Βουλφ, της ηρωίδας. Το θέμα δεν είναι λοιπόν, η γυναίκα και ο πόλεμος των φύλων, αλλά η επικερδής πολεμική υπέρ ανθρώπων αρκετά πλατιών να χωρέσουν κάθε κατηγορία (αυτής) της ζωής (αυτής) της εποχής, το κανονικό και το παθολογικό, τη μικροψυχία και την πανοραμικότητα, τα μεγάλα και τα ‘’σισύφεια’’.

I N K

‘’Το χρυσό σημειωματάριο’’, Doris Lessing, εκδ. Καστανιώτης, 2010 (α’ έκδοση 1962), μτφ: Μπονάτσου Μαργαρίτα, 736 σελ

Σκόρπια Πουλιά

INK Αν ο άνθρωπος πουλήσει την ψυχή του, αν εξαγοράσει τη συνείδηση των άλλων, συμμετέχει στην πορεία προς μια γενική καταστροφή. Η δωροδοκία είναι σαν τη ζητιανιά. Οι ζητιάνοι υπάρχουν γιατί οι άνθρωποι τους δίνουν ελεημοσύνη. ΖΕΛΛΟΥΝ ΜΠΕΝ ΤΑΧΑΡ - Ο διεφαρμένος - ΠΤΚ σ.63 Οι άνθρωποι νοιώθουν σήμερα μία έλξη για το μηχανικό, το άψυχο, την παντοδύναμη μηχανή που οδηγεί σταθερά στην καταστροφή. σ.22 ΦΡΟΜ - Να έχεις ή να είσαι - ΜΠΚ Οι άνθρωποι της κάθε κοινωνίας πιστεύουν συνήθως, ότι ο τρόπος της ζωής τους είναι φυσικός και αναπόφευκτος. Δε βλέπουν σχεδόν καμιάν άλλη δυνατότητα και τείνουν μάλιστα να πιστεύουν, ότι μια ριζική αλλαγή στο δικό τους τρόπο ζωής θα οδηγούσε στο χάος και την καταστροφή. σ.23 ΦΡΟΜ - Θα επικρατήσει ο άνθρωπος; - ΜΠΚ Εκείνο που κάνει ο ενήλικος, με τη δύναμη, την εξουσία και την τυφλότητά του είναι να καταστρέψει την αργή, εύθραυστη και κρίσιμη εσωτερική δομή του παιδιού - μια δομή που σε κάθε παιδί ακολουθεί τον δικό της δρόμο. σ.75 ΜΟΝΤΕΣΣΟΡΙ * Να χτίσουμε τον κόσμο που ταιριάζει στο παιδί - ΓΛΡ Ο πολιτισμός μας φαίνεται να φτάνει καλπάζοντας σ’ένα χωρίς προηγούμενο δίλημμα: ‘Η θα σεβαστούμε ο ένας την ύπαρξη του άλλου ή θα καταστραφούμε όλοι. Και, ακόμα και χωρίς συναισθηματισμούς, δεν μπορούμε παρά να πούμε ότι είναι ντροπή να καταστρέψουμε ό,τι χρειάστηκε τόσο χρόνο και κόπο να οικοδομηθεί. σ.290 ΧΑΡΡΙΣ - Είμαι Ο’Κεϋ, είσαι Ο’Κεϋ - ΚΣΤ Όταν χάνεται ο αυτοσεβασμός του ανθρώπου, καταστρέφεται και ο χαρακτήρας του. σ.116 ΤΑΓΚΟΡ ** Το σπίτι κι ο κόσμος - ΕΚΤ Το σχέδιο του κακού είναι να καταστρέψει την ζωή. Ότι υπάρχει ζωή, σημαίνει πως υφίσταται και αντίσταση εναντίον του. Ποιος αντιστέκεται άραγε επί τόσες χιλιετίες στις δυνάμεις της αρνήσεως; Ποιοι είναι οι άγγελοι που εν τέλει κρατούν την ζωή και δεν διαλύεται; Αντιστέκονται οι ατελείωτες μυριάδες των αφανών αγαθών πλασμάτων, εκτός των οποίων δεν προκόβει τίποτε. Αυτών η αγάπη κρατεί την ζωή. ΡΑΜΦΟΣ * Πελεκάνοι ερημικοί - ΑΡΜΟΣ σ.323 Ο βαθμός της ροπής καταστροφής που συναντιέται στα άτομα είναι ανάλογος με το βαθμό κατά τον οποίο παρεμποδίζεται η ανάπτυξη της ζωής. Με αυτό δεν αναφερόμαστε στις ατομικές απογοητεύσεις αυτής ή της άλλης ενστικτώδους επιθυμίας, αλλά στα εμπόδια που παρεμβάλλονται στη ζωή στο σύνολό της, στην καταστολή της αυθόρμητης ανάπτυξης και έκφρασης των αισθησιακών, συναισθηματικών και πνευματικών ικανοτήτων του ανθρώπου. Η ζωή έχει το δικό της εσωτερικό δυναμισμό. Τείνει να αναπτυχθεί, να εκφραστεί, να βιώσει. Φαίνεται πως αν προβληθούν εμπόδια σ ‘αυτή την τάση, η ενέργεια που κατευθύνεται προς τη ζωή υφίσταται μια διαδικασία αποσύνθεσης και μεταβάλλεται σε ενέργεια που κατευθύνεται προς την καταστροφή. σ.207 ΦΡΟΜ - Ο φόβος μπροστά στην ελευθερία - ΜΠΚ 26

Από την Η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι υπάρχουν άντρες και γυναίκες που δεν θέλουν την ειρήνη, επιδιώκουν την αποτυχία, απολαμβάνουν το θέαμα του θανάτου και της καταστροφής, λες κι είναι το αγαπημένο τους παιχνίδι. σ.372 ΠΕΚ ** Κάθε πέτρα ένα ταξίδι - ΕΛ.ΓΡ

Ελληνική Λέσχη Βιβλίου

Η καταστροφή του ανθρώπου είναι όταν έχει τα πάντα (υλικά αγαθά) εν αφθονία. Τότε δύσκολα αισθάνεται την παρουσία του Θεού και τις ευεργεσίες Του. Θέλεις να παρασύρεις Έ, και τον Θεό θα ξεχάσει και τα πάντα. Ιερομ. Χριστόδουλος Αγιορείτης * Ο Γέρων Παϊσιος- ΑΓ.ΟΡ σ.214 Ότι αυτή η φοβερή περιπέτεις των ανθρώπων που γεννιούνται, γελούν, κινούνται και ξαφνικά παύουν να κινούνται, ότι αυτή η καταστροφή που τους περιμένει δεν μας κάνει στοργικούς και συμπονετικούς τους μεν προς τους δε, αυτό είναι απίστευτο. σ.214 ΜΟΡΕΝ & ΚΕΡΝ: - Γη - Πατρίδα - ΟΔΣ

Όσο περισσότερο εμποδίζεται η παρόρμηση προς τη ζωή, τόσο ισχυρότερη είναι η παρόρμηση προς την καταστροφή. ΦΡΟΜ - Ο φόβος μπροστά στην ελευθερία - ΜΠΚ σ.207 Οι πόνοι μού είναι ευεργετικοί, θα έλεγα σχεδόν επιθυμητοί: γιατί τότε προβάλλει μπροστά μου πιο επιβλητική, πιο καθαρή, πιο ζωηρή η εικόνα της υπομονής της, συνοδευμένη απ’ όλα τ’ άλλα προσόντα της. Μόνον όταν υποφέρουμε συνειδητοποιούμε πέρα για πέρα τις μεγάλες αρετές που είναι απαραίτητες για ν’ αντέξουμε τον πόνο. ΓΚΑΙΤΕ - Οι εκλεκτικές συγγένειες - ΑΓΡΩ σ.287 Να θυμόσαστε πάντα τις ευεργεσίες του Θεού. Πόσες φορές μας υπενθυμίζει ο Θεός στη Γραφή τι έχει κάνει ήδη για μας, ώστε να έχουμε ελπίδα και θάρρος μπροστά στο άγνωστο μέλλον! Η μνήμη όλων αυτών κάνει την ελπίδα μας να ριζώνει ακλόνητα. Καθώς θυμόμαστε πώς μας βοήθησε ο Θεός στο παρελθόν, βασιζόμαστε ότι θα κάνει το ίδιο και στο μέλλον. ΚΛΑΟΥΝΤ & ΤΑΟΥΝΣΕΝΤ * Όρια ζωής - ΕΛΦ Σ.368 Όταν κάνεις το καλό, να είσαι έτοιμος να δεχθείς διωγμό για το καλό. Όταν ευεργετείς, να μπορείς να ξεχάσεις τις ευεργεσίες. Γιατί είναι βέβαιο, ότι θα εισπράξεις αγνωμοσύνη και θα πικραθείς. σ.142 ΤΣΙΡΙΝΤΑΝΗΣ - Η πίστη ως βίωμα, Θ’ - ΣΖΤ ΕΚΔΟΤΕΣ - ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ --------------------ΑΓιονΟΡος, ΑΓΡΩστις, ΑΡΜΟΣ, ΓΛαΡος, ΕΚαΤη, Ελληνικα ΓΡαμματα, ΕΛαΦος, ΕΣΤια, ΚαΣΤανιωτης, ΜΠουΚουμανης, ΟΔυΣεας, ΠαΤαΚης, ΣυΖηΤησις 27

I N K

Υπάρχουν πλούτη που μπορούν να σε καταστρέψουν αν δεν τα μοιραστείς με άλλους. σ.211 ΠΑΛΑΜΑΣ - Γράμματα στη Ραχήλ - ΕΣΤ

Anima Του Gil Galad teotihoacan@msn.com

Whisper of the

I N K

Heart Άγριο άνθος, Αυθάδες, αυτοφυές Έρωτας μοιάζει! κάποια στάση την παραξενεύει και αποφασίζει να τον ακολουθήσει για να καταλήξουν στο κατάστημα με τις αντίκες του κυρίου Shiro Nishi. Όλα δείχνουν περίεργα και μυστηριακά, σχεδόν μεταφυσικά όταν ο γάτος μπαίνοντας στο μαγαζί εξαφανίζεται για λίγο και η Shizuku ανακαλύπτει ένα αγαλματάκι γάτας επονομαζόμενο ως «Ο Βαρόνος». Η μικρή βιβλιοφάγος θα ανακαλύψει με έκπληξη πως ο Seiji είναι ο εγγονός του κυρίου Shiro, ιδιοκτήτη της αντικερί. Σιγά-σιγά γίνονται φίλοι και επισκέπτονται το μαγαζί του παππού του όπου αποκαλύπτουν τα όνειρά τους σα μαγεμένοι από αυτό που μεγαλώνοντας όλοι οι άνθρωποι χάνουμε. Την αθωότητα και την ειλικρίνεια των παιδικών μας χρόνων. Αυτά τα στοιχεία που μας προστάτευαν πάντα, ακόμα

Shizuku Tsukishima και Yuko Harada καλύτερες φίλες για πάντα. Αυτό θα μπορούσε να γράφει στο θρανίο της η δεκατετράχρονη Shizuku που φοιτά στο Mukaihara Junior High School στο Tokyo. Όμως και κάποιος που την ξέρει πολύ καλά μπορεί να πει ότι αυτό το κορίτσι είναι πρώτα απ’ όλα φίλη με τα βιβλία και τις ιστορίες που κρύβονται μέσα σε αυτά. Μια μέρα σαν όλες τις άλλες η Shizuku έχει πάει στη βιβλιοθήκη να δανειστεί ένα ακόμη βιβλίο όταν ανακαλύπτει στις «δανειστικές κάρτες» ότι τα ίδια βιβλία που έχει διαβάσει αυτή, τα έχει διαβάσει και κάποιος Seiji Amasawa… Αρκετά παραξενεμένη μπαίνει στο τρένο της επιστροφής όταν διαπιστώνει πως στο διπλανό της κάθισμα βρίσκεται ένας γάτος. Το γεγονός ότι ο γάτος αποφασίζει να κατέβει σε

για να παρακολουθήσει μαθήματα βιολιού για δυο μήνες, η Shizuku επισκέπτεται τακτικά τη μικρή αντικερί. Εκεί μαθαίνει τις ιστορίες των αντικειμένων, του αγάλματος της γάτας και της ιστορίας του κυρίου Shiro. Τότε είναι που ανακαλύπτει το ταλέντο της στη συγγραφή και αποφασίζει να τελειώσει το σχολείο για να μάθει περισσότερα ώστε να ακολουθήσει και αυτή το όνειρό της σαν το Seiji. Το αμέσως επόμενο πρωινό ο φίλος της γυρίζει πίσω στην Ιαπωνία. Είχε έρθει να την πάρει με το ποδήλατο για να πάνε σε ένα μέρος απ’ όπου μπορούν να θαυμάσουν τη θέα. Εκεί της αποκαλύπτει την πρόθεσή του να συνεχίσει το σχολείο πριν φύγει ξανά για την Cremona. Εκεί όμως της αποκαλύπτει και τον έρωτά του γι’ αυτήν…

και τότε που ράγιζε η καρδιά μας γιατί όσοι θυμούνται ακόμη, αυτά είναι η αιτία που ακόμη και μια μικρή πόλη, ένα χωρίο ή μια γειτονιά μας φαίνονταν τεράστια. Τότε που ο χρόνος περνούσε με την ταχύτητα του φωτός κι ενώ διαμαρτυρόμασταν ότι ήταν λίγος κάναμε τόσα πολλά πράγματα και ονειρευόμασταν τόσο πολύ που γυρίζαμε πάντα στο σπίτι γεμάτοι! Χωρίς ψυχολογικά προβλήματα και άγχος και ανάγκη από χάπια και γιατρούς… Τα όνειρα των ανθρώπων που δεν εγκατέλειψαν την καρδιά τους είναι πάντα ζωντανά. Ο Seiji αποκαλύπτει πως θέλει να σπουδάσει βιολί ενώ η Shizuku αποφασίζει πως πρέπει να ανακαλύψει και αυτή τα ταλέντα της και να βρει το δρόμο της όπως ακριβώς και ο φίλος της. Όταν ο Seiji φεύγει για την Cremona της Ιταλίας

JUMPCAT

Γράμματα Ενός Νεκρού Ανθρώπου (1986)

Του Βασίλη Οικονόμου 24fpsverite@gmail.com http://24fpsverite.com/

Υπάρχει ελπίδα μετά από μία πυρινική καταστροφή;

ναμφισβήτητα το έργου του Andrei Tarkovsky έχει επηρεάσει πολλούς σκηνοθέτες όχι μόνο στο παρελθόν αλλά και από ότι φαίνεται θα συνεχίζει και στο μέλλον. Αν υπάρχει όμως κάποιος που να έχει επηρεαστεί σε ένα μεγαλύτερο βαθμό από τον Tarkovsky αυτός είναι σίγουρα ο Konstantin Lopushansky. Με ταινίες που χαρακτηρίζονται από μια ακραία ματιά στην καθημερινότητα και με μία διαφορετική προσέγγιση στο είδος της επιστημονικής φαντασίας ο Lopushansky είναι μία cult μορφή στον κινηματογράφο της Ρωσίας. Μπορεί για αυτή

την πορεία να φταίει και το γεγονός πως η πρώτη του σοβαρή κινηματογραφική ενασχόληση ήταν ως βοηθός παραγωγής στο Stalker. Επτά χρόνια αργότερα και μετά από δύο μικρού μήκους ταινίες θα γυρίσει την πρώτη του μεγάλου μήκους Pisma Myortvogo Cheloveka (Γράμματα Ενός Νεκρού Ανθρώπου) το 1986. Η ιστορία εξελίσσεται σε μία ανώνυμη πόλη μετά το τέλος ενός πυρηνικού πολέμου που εξαφάνισε τα πάντα. Όλα ξεκίνησαν από έναν χειριστή που εκτόξευσε κατά λάθος έναν πύραυλο και η αλυσιδωτές αντιδράσεις τον άλλων χωρών

οδήγησαν σε αυτό το ολοκαύτωμα. Οι μόνοι επιζήσαντες της περιοχής ζούνε σε καταφύγια και κυρίως σε ένα που βρίσκεται κάτω από την βιβλιοθήκη ενός μουσείου. Επικρατεί μόνιμα χειμώνας λόγω της αυξημένης ραδιενέργειας. Η στρατιωτική αστυνομία διεξάγει ελέγχους έτσι ώστε όσοι είναι μολυσμένοι να μην πλησιάζουν τους άλλους. Κεντρικός ήρωας είναι ο καθηγητής και κάτοχος Νόμπελ Φυσικής (Rolan Bykov) που είναι ο μόνος που σώθηκε από την οικογένεια του. Προσπαθεί να βοηθήσει τους συνανθρώπους του και κυρίως κάποια μικρά παιδιά

τους χειρότερους εφιάλτες μας και μπορεί να φαίνεται υπερβολικός ο τρόπος του αλλά στην ουσία θα μπορούσε να θεωρηθεί ρεαλισμός μετά την καταστροφή. Στο μοναδικό σημείο που αφήνει μία υπόνοια άρρωστης ελπίδας είναι η ομάδα των παιδιών που ίσως φέρουν κάποια αλλαγή στο μέλλον. Παράλληλα στο ίδιο σημείο υπάρχει και ο πιο έντονος συμβολισμός, καθώς τα παιδιά εγκαταλείπουν την προστασία ενός ιερέα για να πάνε με τον επιστήμονα. Το ντεμπούτο του Lopushansky συνεχίζει ίσως σε ένα βαθμό τα πράγματα από εκεί που τα άφησε το Stalker. Σίγουρα δεν είναι ένα sequel αλλά τα κοινά σημεία είναι αρκετά και πολύ έντονα. Είναι μία καθαρόαιμη μετά-αποκαλυπτική ταινία που σε έναν θεωρητικό βαθμό χαρακτηρίζεται και επιστημονικής φαντασίας. Το homage του Lopushansky δεν σταματά μόνο στην θεματολογία μιας και στο σενάριο έχει συνεργαστεί με τον Boris Strugatsky που μαζί με τον αδερφό του Arkady ήταν από τους πιο επιδραστικούς συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας της Σοβιετικής Ένωσης και έγραψαν του “Πικνίκ Δίπλα στο Δρόμο” στο

που βρέθηκαν μολυσμένα. Για να διατηρηθεί καλύτερα ψυχολογικά “στέλνει” με το μυαλό του γράμματα στον γιο του Erick με πληροφορίες από την καθημερινότητά του σαν να είναι παρών παρά το γεγονός πως και εκείνος χάθηκε μαζί με τους υπόλοιπους. Η ταινία ίσως θα μπορούσε να είναι μία από τις πλέον απαισιόδοξες που έχουν ασχοληθεί με τον φόβο μιας πυρηνικής καταστροφής. Αυτό βέβαια δεν είναι τυχαίο μιας και βγήκε την ίδια χρονιά με το ατύχημα του Τσερνόμπιλ. Έτσι μία παραβολική ιστορία για το τέλος του κόσμου και του ανθρώπινου πολιτισμού είναι παραπάνω από επίκαιρη εκείνη την περίοδο. Ουσιαστικά δεν υπάρχουν νότες ελπίδας για κάποια πιθανότητα επιβίωσης ή ανάκαμψης. Όλα είναι αντίστροφα τώρα, ο άνθρωπος απλά επιστρέφει στις σπηλιές – υπόγεια και στην ουσία περιμένει στωικά να έρθει το αναμενόμενο τέλος. Δεν θα εμφανιστούν ήρωες που θα σώσουν την κατάσταση, δεν θα γίνει κάποια ανατροπή που θα αλλάξει το μέλλον. Είναι μία αυστηρή καταγραφή της αποτυχίας του ανθρώπου χωρίς ωραιοποιήσεις. Ο Lopushansky οπτικοποιεί

οποίο βασίστηκε το Stalker. Οπότε η ταινία είναι ένα γνώριμο περιβάλλον για γνώστες του είδους. Η βασική διαφορά του Lopushansky όμως είναι πως χειρίζεται το θέμα του με πολύ μεγαλύτερη απαισιοδοξία όπως προαναφέρθηκε. Είναι αυστηρά κλειστοφοβικός στα πλάνα του, και φαίνεται σαν να μην επιτρέπει στους ήρωες του να αναπνεύσουν. Απογυμνωμένες εικόνες από χρώματα και αισθήσεις που κάποιες φορές δεν μεταφέρουν κάτι άλλο εκτός από πεσιμισμό. Ο σκηνοθέτη πιέζει ακόμα περισσότερο την εικόνα του χρησιμοποιώντας την ασπρόμαυρη φωτογραφία του Nikolai Pokoptsev φιλτράροντας την με έντονο κίτρινο χρώμα που νεκρώνει τα πάντα. Όλα βρίσκονται σε μια φάση αποσύνθεσης ακόμα και το φρέσκο χιόνι. Δεν υπάρχει ποίηση στις σκηνές του είναι αυστηρός,

νιχιλιστής ίσως και εκνευριστικά κυνικός αλλά αυτό υποστηρίζεται από το γεγονός πως οι σκέψεις προέρχονται από πραγματικό προβληματισμό για το μέλλον και δεν είναι απλά ένας εσωτερικά καταπιεσμένος καλλιτέχνης. Είναι μάλλον προφανές πως η ταινία απευθύνεται σε αυστηρά περιορισμένο κοινό. Αυτό όχι γιατί θα δυσκολέψει κάποιον να την κατανοήσει ή να λάβει τα μηνύματα που προσπαθεί να εκφράσει. Είναι το ύφος της που θα αποτρέψει τον θεατή να συνδεθεί μαζί της και είναι δύσκολο να γίνει αρεστή στο κοινό ειδικά αν δεν είναι προετοιμασμένο για κάτι τόσο έντονο. Αν παραμεριστούν οι αρχικοί ενδοιασμοί τότε κάποιος μπορεί να αφεθεί στα Γράμματα Ενός Νεκρού Ανθρώπου και να νιώσει πως ψήγματα των ίδιων σκέψεων τα έχει ίσως και ο ίδιος.

Trailer: http://www.youtube.com/watch?v=YhinAwRnA98

Μεγάλο Πανί

12 yearsa slave

Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Κοττάς konkottas1@hotmail.com

«My name is Solomon Northup and I am a free man»

ε μια εποχή όπου οι ρατσιστικές αντιλήψεις και συμπεριφορές προβάλλονται πιο απροκάλυπτα απ ’ότι στο παρελθόν, όπου η έννοια της ελευθερίας της ύπαρξης και του λόγου θολώνει, ο αγαπημένος σκηνοθέτης των τελευταίων ετών Steve McQueen (Hunger (2008), Shame (2011) ) αποφάσισε πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη η αληθινή ιστορία του Σόλομον Νόρθαπ, ενός μαύρου το 1840 που ζούσε ως ελεύθερος πολίτης με την οικογένειά του, μέχρι που μια μέρα έπεσε θύμα απαγωγής, όπως γινόταν συχνά τότε, για να πουληθεί ως σκλάβος σε κάποια άλλη Πολιτεία. Η ταινία βασίζεται στο βιβλίο που έγραψε ο ίδιος ο Νόρθαπ. Με μια πρώτη ματιά η υπόθεση ίσως να μοιάζει συνηθισμένη έως και τετριμμένη καθώς, όπως όλοι οι λαοί έχουν κάποιες μαύρες σελίδες στην Ιστορία τους για τις οποίες νοιώθουν πλέον ευαισθητοποιημένοι, έτσι και οι αμερικάνοι ολοένα και συχνότερα επιλέγουν να πραγματευτούν το επίπονο θέμα της δουλείας των έγχρωμων (που καταργήθηκε με τροποποίηση του Συντάγματος των ΗΠΑ το 1865 μετά το τέλος του Αμερικάνικου Εμφυλίου Πολέμου), με πιο πρόσφατο παράδειγμα το Django του Κ. Ταραντίνο (το οποίο βέβαια κινείται σε πολύ διαφορετικούς σκηνοθετικούς και «χιουμοριστικούς» άξονες απ’ ότι η ταινία του ΜακΚουίν). Παρόλαυτά, η υποτίμηση της ανθρώπινης ύπαρξης και η απαξίωση των –μη κεκτημένων τότεανθρώπινων δικαιωμάτων παραμένουν ευαίσθητα και

νευραλγικά σημεία για τον οποιονδήποτε άνθρωπο/ πολίτη σήμερα. Ο σκηνοθέτης δεν πτοείται, συνεπώς που η ταινία του δεν διεκδικεί σκήπτρα πρωτοτυπίας σεναρίου ή κινηματογραφικής καινοτομίας μιας και αρκείται στο να αποδώσει με τον καλύτερο (και πειστικότερο) τρόπο μια αληθινή, συγκινητική ιστορία, οι κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις της οποίας αποτελούν εναύσματα προβληματισμού για την σύγχρονη βαυκαλιζόμενη κοινωνία της μακαριότητας. Ο σαδισμός της εξουσίας και η σωματική δύναμη και βία ως αντίποδας στην νοητική όξυνση και πνευματική καλλιέργεια, το σαρκικό πάθος και η φιλαργυρία, η εθελοτυφλία και οι απάνθρωπες νοοτροπίες, όλα αυτά είναι τα στοιχεία που σκιαγραφούν την κοινωνία στην Αμερική του 1840 όπου και διαδραματίζεται η ιστορία. Σε πολιτείες του Νότου οι μαύροι σκλάβοι συρρέουν κατά χιλιάδες για να πουληθούν στα σκλαβοπάζαρα σαν ένα κομμάτι κρέας, για τον καθένα από τους οποίους ο δουλέμπορος θα προσπαθήσει να απαριθμήσει μια λίστα ποιοτικών χαρακτηριστικών που θα τους καταστήσουν το πιο πολύτιμο κομμάτι της περιουσίας του επίδοξου αγοραστή. Ύστερα από τις εμπορικές συναλλαγές και έχοντας μόνο μια αλλαξιά ρούχα, οι δούλοι κατευθύνονται στις τεράστιες βαμβακοφυτείες (κυρίως) για να δουλέψουν νυχθημερόν και υπό τις χείριστες συνθήκες για το όφελος του γαιοκτήμονα, ενώ η απελπισία και το 35

αίσθημα του αδιέξοδου και των ατέρμονων βασάνων τους πλανώνται πάνω από τις λευκές κεφαλές του βαμβακιού σαν μαύρο σύννεφο, σαν κακιά μοίρα. Σε ένα τέτοιο ιστορικό background τοποθετείται και ο Solomon Northup και υπό τις σκηνοθετικές καθοδηγήσεις του – επίσης έγχρωμου- McQueen ανάγεται σε ήρωα και σύμβολο για την μάχη της επιβίωσης ακόμα και όταν ο ίδιος ο Θεός φαίνεται να είναι απών. Ήδη από την εναρκτήρια σκηνή καθίσταται

σαφής η διαστρωμάτωση και η κατανομή των ρόλων μέσα στην μικροκοινωνία του χωραφιού. Τα σπαρτά, οι δούλοι, οι επιστάτες (ή αλλιώς masters) και στην κορυφή ένας σκληρός κι αλύγιστος, αυταρχικός κτηματίας/εισοδηματίας που παραφράζοντας κάθε Κυριακή τη Βίβλο εξηγεί πως το μαστίγωμα είναι θέληση Θεού. Για τους δούλους, η μόρφωση ήταν στοιχείο καταδίκης κι ο αντίλογος απειλή θανάτου ∙ μόνη ελπίδα η μεταξύ

τους αλληλεγγύη και η πίστη στην δικαιοσύνη των Ουρανών («Ο καλός Κύριος θα τους κανονίσει όλους όταν έρθει η σειρά τους»), η προσευχή στον Θεό και τα acapella αριστουργηματικά τραγούδια τους που τους συνοδεύουν στην εργασία, την γέννηση και τον θάνατο, ως μεταφυσική γέφυρα ανάμεσα στον υπαρκτό κόσμο και τον ιδεατό, ονειρικό, μελλοντικό κόσμο. Χωρίς περιττούς συναισθηματισμούς και με ένα αρκετά «οικονομικό» τέλος, ο σκηνοθέτης αφήνει την εικόνα, τους ήχους και την Ιστορία να μιλήσουν από μόνα τους, αποφεύγοντας να επιβαρύνει την ταινία του με μελοδράματα ή συγκινησιακές και σεναριακές ευκολίες. «Δεν θέλω να επιβιώσω, θέλω να ζήσω» φωνάζει ο Σόλομον Νόρθαπ, ανάγοντας τον εαυτό του σε ιστορικά βεβαρυμμένη παρουσία που πολλοί προσομοίωσαν στην Άννα Φρανκ.

Στην οσκαρική διαδρομή, ο McQueen συμμετέχει με το βαρύγδουπο μόττο «Η αξιοπρέπεια δεν κρατιέται με αλυσίδες», ενώ έχει ήδη ως εφόδια στην πλάτη του κάποιες προηγούμενες βραβεύσεις: Βραβείο Καλύτερης ταινίας Οnline κριτικοί της Νέας Υόρκης. Βραβείο Κοινού – Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο Βραβείο Καλύτερου Σκηνοθέτη – Ένωση Κριτικών Νέας Υόρκης Βραβείο πρωτοποριακής σκηνοθεσίας – Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Χόλιγουντ 7 υποψηφιότητες - Independent Spirit Awards

Trailer: http://www.youtube.com/watch?v=iiw1cYXQw4g

JIVE

Linda Perhacs Parallelograms

“I’m seeing silences between leaves”

Tου Jim Ver jim.a.ver@gmail.com www.jimver.net

της. Τα κομμάτια του, διασκευάστηκαν και βρήκαν το δρόμο τους σε αρκετές συλλογές ή ταινίες όπως το “Electroma” των Daft Punk. Με αυτόν τον τρόπο άρχισε και η ίδια να ασχολείται πάλι με τη μουσική, να συμμετέχει σε συναυλιακά δρώμενα και το 2007 προσέφερε τη φωνή της στο album “Smokey Rolls Down Thunder Canyon” του Devendra Banhart.

ιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι γεννημένοι για να δημιουργήσουν και να εκφραστούν μέσω της μουσικής. Αυτό δεν σημαίνει ότι μόνο αυτοί το κάνουν καλά ή ότι τελικά θα ασχοληθούν με τη μουσική σε κάθε περίπτωση. Πολλά συμβαίνουν στην πορεία όταν η ζωή η ίδια συμβαίνει. Παρ’ όλα αυτά δεν μπορείς να σκεφτείς διαφορετικά όταν η ζωή ορισμένων καλλιτεχνών μοιάζει με σενάριο ταινίας, μακριά από κόλπα marketing. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και αυτό της Αμερικανίδας Linda Perhacs, η οποία 44 χρόνια από το πρώτο και μοναδικό album της, επανέρχεται το 2014 με νέα κυκλοφορία μέσω της “Asthmatic Kitty” του Sufjan Stevens. Οι λόγοι της μακροχρόνιας αποχής είναι αρκετοί αλλά καθόλου σύνθετοι.

Το “Parallelograms” έχει την παράξενη ιδιότητα να σε κάνει να θες να το ακούσεις μόνος σου, στο δωμάτιό σου ή στ’ ακουστικά σου καθώς μεταφέρεσαι με τα μέσα ή το αυτοκίνητό. Η αλήθεια είναι ότι δεν θες να το μοιραστείς με κάποιον αν και πιστεύω ότι η προσδοκία της Linda ήταν η μουσική του να ακούγεται από παρέες ανθρώπων, όντας η ίδια ένα “love-child” της εποχής των 70s. Οι αντιθέσεις δεν σταματούν εκεί καθώς αν και η μουσική δημιουργήθηκε στα νότια της California, ένας μέρος που το καλοκαίρι δεν φεύγει για πολύ, το album ακούγεται καλύτερα αν έξω ο χειμώνας έχει την τιμητική του.

“New Weird America” ονομάζεται το κίνημα που ξεκίνησε στην Αμερική στα μέσα των 00s και ξεπήδησε από τη στροφή στη psych folk μουσική σκηνή, μια τάση που συνεχίζει και σήμερα, ελάχιστα παραλλαγμένη. Αυτό το κίνημα ήταν η αφορμή που έφερε και πάλι στην επιφάνεια την Linda Perhacs ή καλύτερα η αιτία που την έφερε για πρώτη φορά στην επιφάνεια.

Κριτική σε αυτό το album με την κυριολεκτική της έννοια, με αναφορά στο είδος μουσικής που ανήκει ή πως χρησιμοποιεί τα όργανα, τους ήχους και το στίχο δεν θα μπορούσε να γίνει. Η Linda είναι μια περίπτωση που αν και ο χρόνος την “ξέχασε” κάπου ανάμεσα στα δάση της Topanga και την “εγκλώβισε” εκεί με τον Ειρηνικό Ωκεανό, με αποτέλεσμα να μην μπορείς εύκολα να βρεις βιογραφικά στοιχεία, νιώθεις ότι την γνωρίζεις από χρόνια ακούγοντας τη μουσική της. Άλλωστε νομίζω ότι γενικά το folk στοιχείο σου δημιουργεί αυτή την αίσθηση επειδή με κάποιο τρόπο εξωτερικεύει ένα κοινό στοιχείο, σχεδόν πρωτόγονο, που έχουμε μέσα μας ως άνθρωποι, ασχέτως τη χώρα και τον πολιτισμό από τον οποίο προερχόμαστε. Ας το ονομάσουμε φύση.

Η Linda βρέθηκε στην Topanga-καρδία του χίπικου Los Angeles-και το 1970 ηχογράφησε το πρώτο της album με τίτλο “Parallelograms”. Το album όμως δεν μπήκε σε πολλά σπίτια, δεν έκανε αρκετές πωλήσεις και η Linda γύρισε στην καθημερινότητά της συνεχίζοντας να εργάζεται ως οδοντοτεχνίτης. Στα τέλη του 20ου αιώνα, το album απέκτησε φήμη μέσω του κινήματος “New Weird America”, του διαδικτύου και φυσικά των συλλεκτών και επανεκδόθηκε από την Ace of Discs, η οποία μετά από αποτυχημένες προσπάθειες για να την εντοπίσει, τελικά κυκλοφόρησε μια remastered έκδοση του “Parallelograms” από ένα παλιό βινύλιο που είχε στην κατοχή

Play

ΛΥΚΟS 52 [Ευεργεσία # Καταστροφή]

1. I’m Good, I’m Gone - Lykke Li 2. You Took Advantage of Me Ella Fitzgerald & Joe Pass 3. Take Care - Imany 4. Bang-Bang - Nancy Sinatra 5. TMy Whole World Ended (the moment you left me)Kiki Dee

6. O Mary Don’t You Weep Bruce Springsteen 7. Cuttooth - Radiohead 8. Melentini - Abyss 9. There’s Destruction in This Land from Demons and Angels Ray Gary Davis 10. Eve of Destruction Barry McGuire

Side 1

ΛΥΚΟS 52 [Ευεργεσία # Καταστροφή]

7. Μαίρη, μη λυπάσαι πια - Μάνος Ξυδούς, ΚοllektivA, Φ.Πλιάτσικας 8. Τσακισμένη Χαρά - Τρύπες 9. Το Βλέμμα σου Σακάτεψε τη Μοίρα Μου - Διάφανα Κρίνα 10. Καταφύγιο - Φοίβος Δεληβοριάς 11. Αντικαταπληκτικά - Παυλίδης 12. Καταθλιπτικιά - Ρόδες

1. Help - The Beatles 2. Healing Chant The Neville Brothers 3. John Lee Hooker - The Healer 4. You Destroy Me - Vast 5. This Will Destroy You Τhere are Some Remedies Worse 6. Τώρα που Δεν έχω Κανέναν Κόρε Ύδρο

Side 2

Ενηχόρια Του Θοδωρή Εξηντάρη t_exintaris@yahoo.com

Γιώργος Βαρσαμάκης OST Original Soundtrack (μουσική για ντοκιμαντέρ) Ο τίτλος του δίσκου λοιπόν φέρει ακριβώς το όνομα του έργου με εικόνα για το οποίο δημιουργήθηκε. Η πρωτοτυπία του ντοκιμαντέρ του Φάνη Λογοθέτη και Σπύρου Ανδρεάδη έγκειται στο γεγονός πως ασχολείται με αυτήν καθ’ αυτήν την διαδικασία της κινηματογραφικής μουσικής σύνθεσης και αναφέρεται σε γνωστούς δημιουργούς, έλληνες και ξένους, που έγραψαν μουσική για ταινίες. Από τον Nicola Piovani στον Γιώργο Χατζηνάσιο και από τον Trevor Jones στον Νίκο Κυπουργό, το ντοκιμαντέρ επικεντρώνεται στην μουσική πλευρά των ταινιών που άλλοτε ισορροπεί με την εικόνα και άλλοτε, ανάλογα με το συνθέτη και το σκηνοθέτη, η ζυγαριά γέρνει προς τη μία ή την άλλη πλευρά. Περισσότερα για το ντοκιμαντέρ μπορείτε να διαβάσετε στην ιστοσελίδα του: http://www.ostdocumentary.gr/index.html To ντοκιμαντέρ δεν περιέχει παλιές κινηματογραφικές μουσικές λοιπόν, όσο κι αν κάποιοι θα περίμεναν το αντίθετο. Οι περισσότερες συνθέσεις είναι νέες, γραμμένες για το ντοκιμαντέρ, αφού εξ’ άλλου αυτό φωτίζεται, η σύνθεση για εικόνα. Ο δίσκος κινείται στο γνωστό από παλιότερες δουλειές ύφος του Γιώργου Βαρσαμάκη: έντονα λυρικός, πολύ μελωδικός και πολύ εύστοχος ενορχηστρωτικά – ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του συνθέτη. Λέγοντας εύστοχος ενορχηστρωτικά δεν αναφέρομαι στην ποσότητα των οργάνων η οποία δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός. Αναφέρομαι στο ότι χρησιμοποιεί το κατάλληλο όργανο στη σωστή στιγμή, με τον καλύτερο τρόπο αλλά και στο ότι το αποτέλεσμα του scoring είναι ένας γεμάτος ήχος χωρίς μεγάλη ορχήστρα. Οι δύο συντελεστές του ντοκιμαντέρ γράφουν ότι ήξεραν από την αρχή ποιος θα έγραφε την μουσική γι’ αυτήν την ταινία τεκμηρίωσης. Η επιλογή τους ήταν άριστη, τουλάχιστον από καθαρά μουσική άποψη.

Την δουλειά του Γιώργου Βαρσαμάκη την παρακολουθώ πολλά χρόνια, σχεδόν μια δεκαετία, όσο βρίσκεται δηλαδή στη δισκογραφία. Τόσο οι μελωδίες του όσο και οι ενορχηστρώσεις του, εκτός από το ταλέντο που τις χαρακτηρίζει, διαπνέονται και από ένα στρώμα γλυκύτητας, καταφέρνοντας ωστόσο να μην γίνεται «γλυκανάλατος», όπως το έχουμε δει σε αρκετούς συναδέλφους του. Η εκτροπή αυτή είναι εύκολη αλλά ευτυχώς την αποφεύγει. «Γεννήθηκε στις 7 Απριλίου το 1973 στην Αθήνα όπου και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Διπλωματούχος πιάνου από το Εθνικό Ωδείο με ανώτερες θεωρητικές σπουδές στη μουσική, που ολοκληρώνονται με το πτυχίο της φούγκας. Έχει συνθέσει μουσική για το θέατρο, για παιδικές θεατρικές παραστάσεις, για μικρού μήκους ταινίες και για ντοκιμαντέρ». Ένα σύντομο βιογραφικό του από τον ίδιο το οποίο, μεταξύ άλλων, μπορείτε να διαβάσετε στην προσωπική του ιστοσελίδα: http://varsamakis.gr/ η οποία όμως δεν έχει ανανεωθεί για τουλάχιστον έναν χρόνο και δεν περιλαμβάνει προφανώς και την τελευταία του δισκογραφική παρουσία. Το cd αυτό είναι η πέμπτη του κυκλοφορία. Όταν το πήρα στα χέρια μου παραξενεύτηκα από τον τίτλο. Το “OST”, δηλαδή “Original soundtrack” συνήθως ακολουθεί κάποιον τίτλο έργου με εικόνα και είναι η επίσημη κυκλοφορία της μουσικής της ταινίας, σήριαλ ή οτιδήποτε άλλου. Χωρίς κάποιο τίτλο ο οποίος προσδιορίζεται από τα τρία αυτά γράμματα θεώρησα πως είναι ένα soundtrack χωρίς ταινία. Αυτό είναι κάτι που έχει ξανασυμβεί και από την άλλη καθόλου δεν θα με ξένιζε αφού η μουσική του Βαρσαμάκη είναι κινηματογραφική, σαν αίσθηση. Παρ’ όλ’ αυτά, τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Ύστερα πρόσεξα καλύτερα το εξώφυλλο.

SHOWCASE Επιμέλεια: Λύκοs

Τα

Ψέματα του Μικρού

Ο μικρός Ερμής, ένα παιδί κεφάτο και δραστήριο περνάει ώρες στη δανειστική βιβλιοθήκη διαβάζοντας παραμύθια και ιστορίες για δράκους. Έχει όμως ένα τρομερό ελάττωμα: είναι ένας μοναδικός, ανεπανάληπτος και παθιασμένος ψεύτης! Με τα εξωφρενικά του ψέματα αναστατώνει καθημερινά όλους τους κατοίκους του χωριού του. Πείθει τον κουρέα να φυτέψει μια τριανταφυλλιά στο κεφάλι του, προτείνει στον φούρναρη να τρώει κάμπιες και μυρμήγκια και βάζει τον ράφτη να μιλάει με φαντάσματα τα βράδια! Τι θα συμβεί όμως όταν μια μέρα ένα από τα ψέματά του βγει, πέρα για πέρα, αληθινό; Η ζωή του γίνεται άνω κάτω και ο μικρός Ερμής μπλέκει σε μια περιπέτεια απίστευτων διαστάσεων! Τι είναι τελικά αλήθεια και τι ψέμα; Η παράσταση δίνει τις δικές της απαντήσεις και οι θεατές μένει να τις πιστέψουν...ή όχι!

Ο ‘Αγγελος Αγγέλου και η Έμη Σίνη, βραβευμένοι με 1ο Κρατικό Βραβείο Συγγραφής Παιδικού Θεατρικού Έργου, μετά τη μουσικοθεατρική παράσταση «Ο κόσμος ανάποδα» δημιουργούν μια καινούρια, πρωτότυπη παιδική παράσταση ειδικά για τη Μουσική Βιβλιοθήκη ‘’Λίλιαν Βουδούρη’’. Το θεατρικό έργο της ομάδας «Κοπέρνικος» μιλάει για τις ανθρώπινες σχέσεις, τη συνέπεια των πράξεών μας, αλλά και τις συνθήκες που επιτρέπουν στο ψέμα να ανθίσει! Κεντρικός άξονας της πλοκής είναι το ψέμα και μερικές από τις πτυχές του: η πλάνη, η απόκρυψη, η υπερβολή και η παραποίηση. Από πού πηγάζει η ανάγκη για το ψέμα; Ποιες επιθυμίες ικανοποιεί; Δίνει λύση στα προβλήματα ή τα σκεπάζει κρύβοντάς τα προσωρινά; Κύρια συστατικά της παράστασης είναι το χιούμορ, η χειμαρρώδης δράση, η φαντασία και τα παιχνίδια. Μικροί και μεγάλοι θεατές γνωρίζουν τους εξαιρετικούς

Μεγάλα Ερμή

Από τη Θεατρική Ομάδα ‘’Κοπέρνικος’’ χώρους αυτής της μοναδικής στο είδος της Βιβλιοθήκης, και εξοικιώνονται με την έννοια της Βιβλιοθήκης και τους θησαυρούς που κρύβονται στα ράφια της. Όλα αυτά συναντούν την πρωτότυπη μουσική του Άγγελου Αγγέλου, και τα μουσικά ηχοχρώματα που σχολιάζουν τη δράση και κάνουν ακόμα πιο έντονο τον συνειρμό θέατρο - μουσική βιβλιοθήκη. Η παράσταση ανεβαίνει στην Αίθουσα Διδασκαλίας της Βιβλιοθήκης που βρίσκεται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Από τις 16 Οκτωβρίου γίνονται παραστάσεις για επισκέψεις σχολείων, ενώ από τις 22 Δεκεμβρίου θα πραγματοποιούνται παραστάσεις για το κοινό τις Κυριακές στις 11:30. Το έργο απευθύνεται σε παιδιά νηπιαγωγείου και των πρώτων τάξεων του δημοτικού (5-9 ετών).

INFO:: Πότε: Από τις 22 Δεκεμβρίου και κάθε Κυριακη στις 11μιση.

Που: Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη Ελλάδος ‘’Λιλιαν Βουδουρη’’ (Αιθουσα διδασκαλιας) Εισοδος: 10 ευρώ, 8 ευρώ παιδικό Ηλεκτρονική αγορή εισιτηρίων: www.megaron.gr (http://www.megaron.gr/default.asp?pid=5&la=1&evid=1861) Κρατήσεις για σχολεία: 210 86 58 902 ή 210 86 74 657 (εισιτήριο 5 ευρώ) Link εκδήλωσης: https://www.facebook.com/events/639502879440233/ ?previousaction=join&source=1

SHOWCASE Επιμέλεια: Λύκος

Wine Bar και

Jazz Ακούσματα στο νέο στέκι, Βarhelona Ο ένας ιδιοκτήτης βουτούσε από μικρός το δάχτυλο στα κρασιά του πατέρα του για να συγκρίνει τις γεύσεις της φετινής με της περσινής παραγωγής και ο άλλος έχει περάσει και περνά από τη μουσική ως δημιουργός αλλά και ως φανατικός ακροατής της. Ο ένας επιλέγει με φροντίδα κρασιά από όλη την Ελλάδα, φέρνει γεύσεις αυθεντικές τυριών, αλλαντικών το βράδυ και σπιτικά γλυκίσματα το πρωί και ο άλλος στήνει το πιάνο στη μέση του μαγαζιού, δίνει το βήμα σε νέες δυνατές τζαζ φωνές. καλεί πιανίστες, τρομπέτες και σαξόφωνα ντύνοντας μοναδικά τις νύχτες που αναζητάμε κάτι διαφορετικό. Κάπως έτσι, στην εποχή που καταστρέφει τους περισσότερους, δυο άνθρωποι πεισμώνουν, τρέφουν το μεράκι τους με την αγάπη που καλλιέργησαν μέσα στα

INFO:

χρόνια για οίνο και μελωδία και δημιουργούν το Barhelona (μπαρ χελώνα) που απ’ ότι φαίνεται όχι αργά, μα ραγδαία θα γίνει το πιο κομψό εναλλακτικό στέκι της Αθήνας. Κάθε Παρασκευή και Σάββατο, βάλτε τα ωραία σας και σκαρφαλώστε στην οδό Εμμανουήλ Μπενάκη, σταματήστε στον αριθμό 42 ή απλώς εμπιστευτείτε τα αυτιά σας, μιας που οι μαύρες μουσικές ξεχύνονται ως έξω, το ζεστό κλίμα διαχέεται στη μέση του χειμώνα και τα χρώματα του κόκκινου τόσο του χώρου όσο και των κρασιών σας προσκαλούν... μάλλον σε μια εβδομαδιαία γιορτή. Έτσι, επειδή οι γιορτές δε χρειάζονται ιδιαίτερες αφορμές, μόνο όρεξη και αγάπη για αυτό που κάνεις και για τον κόσμο που θέλεις να το μοιραστείς.

ΠΟΤΕ: Κάθε Παρασκευή & Σάββατο , γύρω στις 21:00 ΠΟΥ: Eμμανουήλ Μπενάκη 42

ΠΟΣΟ: Δωρεάν Είσοδος για το Live, Ελάχιστη Κατανάλωση 3,50 Ευρώ

Να Πας

Χειμωνιάτικο ψυχικό καταφύγιο

ριν λίγα χρόνια, όταν βρισκόμουν στο στάδιο της ζωής εκείνο που η μουσική με διαμόρφωνε και σχημάτιζε τον τρόπο που βλέπω τον κόσμο, είχα διαβάσει σε ένα μουσικό περιοδικό (μάλλον το Uncut θα ήταν) μία μικρή χαμένη μέχρι τότε συνέντευξη ενός τζαζίστα της δεκατίας του εξήντα, την οποία δεν θυμάμαι τώρα και ιδιαίτερα πολύ και χωρίς να έχω την απαραίτητη

τζαζ κουλτούρα υπήρχε σε αυτή μία απάντηση στην ερώτηση “ποια είναι η ιδανική εποχή του χρόνου να ακούσει κανεί τζαζ’’ που συνεχώς ανακαλώ. Η απάντηση λοιπόν ήταν ένα ζεστό άγγιγμα:”Μα φυσικά εκείνη την εποχή που η ψυχή αναζητά πιο πολύ από ποτέ ένα ζεστό καταφύγιο, μία γωνία να καταστραφεί και να ξαναδημιουργηθεί, να πέσει σε λήθαργο και να ξανα-

αναπνεύσει, το χειμώνα”. Πρόσφατα, ανακαλύπτοντας ένα χωμένο τζαζ μπαρ με το όνομα παλιό ραδιόφωνο μέσα στην γειτονιά της Ακρόπολης, μία από τις πιο κινηματογραφικές και μελαγχολικές γειτονιές της Αθήνας, ξαναένοιωσα στο πετσί μου το πνευματικό εκτόπισμα της φράσης αυτής. Αν το σκεφτεί κανείς η Αθήνα έχει

Επιμέλεια: Άγγελος Κλειτσίκας aggeloklei@yahoo.gr

χρονιάς, το La Grande Belezza, η αντιστροφή της κατάστασης στο μυαλό μου είχε μόλις αρχίσει και οι τελευταίες πινελιές μπήκαν αργότερα ενώ σαν άλλος Don Draper, μόνο στην επιλογή ποτού, έπινα το Canadian Club κατά τη διάρκεια μία υπέροχης συζήτησης. Μέσα σε όλα αυτά και ενώ το ομολογώ μπορεί να μην είμαι και φορητή εγκυκλοπαίδεια όταν το πράγμα πηγαίνει στη τζαζ, άκουσα τις πρώτες πιανιστικές νότες του από το Tenderly του Chet Baker και η στιγμή αυτή κλείδωσε. Έχω ακούσει τόσες πολλές φορές αυτό το κομμάτι σε τόσα διαφορετικά μέρη και ψυχολογικές καταστάσεις, όμως τώρα πια ακούγοντας το θα θυμάμαι εκείνη τη βραδιά και το ψυχικό καταφύγιο που προσφέρει η τζαζ στη παγωμένη και ταλαιπωρημένη ψυχή.

ελάχιστα αυθεντικά τζαζ μπαρ. Δεν αναφέρομαι σε κάποια τυχάρπαστα κλασσικά ελληνικά μπαρ που θα τύχει να έχουν και θεματική βραδιά τζαζ, αλλά σε αυτά που μπαίνεις μέσα και νοιώθεις πως μεταφέρεσαι στη Νέα Υόρκη στις αρχές της δεκαετίας του εξήντα, έτσι όπως έχουμε βιώσει το συναίσθημα αυτό στην κινηματογραφική του διάσταση τέλοσπάντων και το παλιό ραδιόφωνο είναι σίγουρα ένα από αυτά τα σπάνια στο είδος τους. Βρίσκεται στην οδό Αθανασίου Διάκου στο νούμερο 12, ένα λεπτό από το μετρό της Ακρόπολης και μία ανάσα από τη Συγγρού. Τριγύρω τα χαμηλά νεοκλασικά μπερδεύονται με μοντέρνες πολυκατοικίες και δημιουργούν ένα ταιριαστό καλλιτεχνικό κοντράστ αλλά και ένα ιδανικό σκηνικό για να ζεσταθείς αισθητικά και εγκεφαλικά για την κατάσταση που θα βρεθείς σε λίγα λεπτά. Μπαίνεις μέσα και όλα αυτά τα όμορφα κλισέ που πρέπει να υπάρχουν είναι εκεί, μπροστά στα μάτια σου. Ο ζεστός υποτονικός φωτισμός, η γωνίτσα στο παράθυρο, ο μεγάλος καθρέφτης, τα ξύλινα τραπεζάκια, το μίνιμαλ ασπρόμαυρο πάτωμα. Και στους τείχους παντού γύρω γύρω η ματιά σου θα χαθεί σε κάτι όμορφο, στους πίνακες με τα τοπία, στη σπάνια και τόσο ιδιαίτερη συλλογή από ρολόγια, στα τηλέφωνα αντίκες αλλά και στα πόστερ με πορτρέτα από θρύλους της τζαζ όπως ο Miles Davis και o John Coltrane που βρίσκονται όλοι μαζί εκεί πάνω από το κεφάλι σου νοιώθοντας πως επιβλέπουν όλες αυτές τις όμορφες συζητήσεις που λαμβάνουν χώρα υπό τις δικές τους μελωδίες και όχι μόνο αφού η μουσική δεν περιορίζεται μόνο σε κλασσικά τζαζ κομμάτια και ιστορικούς καλλιτέχνες αλλά και πιο εναλλακτικοί τζαζ ήχοι ξεπετάγονται διάσπαρτα από εδώ και από εκεί. Από ποτά θα βρει κανείς ότι όμορφα κλασσικό ποθήσει, αλλά οι δρόμοι οδηγούν στη συντροφιά ενός ουίσκι ολοκληρώνοντας έτσι το όλο σκηνικό με τον πλέον ιδανικό τρόπο. Τη τελευταία φορά λοιπόν που επισκέφθηκα το παλιό ραδιόφωνο, έξω η ατμόσφαιρα ήταν παγωμένη όπως και οι ψιχάλες που έπεφταν στο πρόσωπο μου και η πνευματική κούραση της ημέρας βάραινε και έσπρωχνε στην αφάνεια κάθε σκέψη μου. Ήδη νωρίτερα έχοντας παρακολουθήσει ίσως την πιο έντονη και αισθητικά αψεγάδιαστη ταινίας της

Φωνόραση Επιμέλεια: Ελένη Αγγελοπούλου elenqmdt@gmail.com.

Φωνόραση ΔΕΥΤΕΡΑ 16/12

ΤΡΙΤΗ 17/12

ΤΕΤΑΡΤΗ 18/12

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

2:30 // MEGA Κοινωνική: 2Days In Paris

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ 10:00 // trollradio.gr Ελληνικό Ροκ: Σούλτα Φέρτα

10:00 // trollradio.gr Ελληνικό Ροκ: Σούλτα Φέρτα

00:00 // ΒΗΜΑ 99.5 Ξένο Ποικίλο Ρεπερτόριο: Βαθιά Νυχτωμένος

ΠΕΜΠΤΗ 19/12

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 20/12

ΣΑΒΒΑΤΟ 21/12

ΚΥΡΙΑΚΗ 22/12

15:00 // ΣΚΑΪ Μαγειρική εκπομπή: Ελλήνων Γεύσεις

21:10 // STAR Κωμική: Η Σοφερίνα

10:00 // trollradio.gr Ελληνικό Ροκ: Σούλτα Φέρτα

18:00 // en lefko 87.7 Ξένη Ποικίλη Μουσική: Δημήτρης Παπαϊωάννου 00:00 // ΒΗΜΑ 99.5 Ξένο Ποικίλο Ρεπερτόριο: Βαθιά Νυχτωμένος

00:00 // ΒΗΜΑ 99.5 Ξένο Ποικίλο Ρεπερτόριο: Βαθιά Νυχτωμένος

Φωνόραση

ΔΕΥΤΕΡΑ 23/12

ΤΡΙΤΗ 24/12

ΤΕΤΑΡΤΗ 25/12

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

23:30 // ALPHA Δραματική Ξένη Σειρά: Homeland

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ 12:00 // Μέντα 88 Ελληνικό Ποικίλο Ρεπερτόριο: Θανάσης Βούτσινος

12:00 // Μέντα 88 Ελληνικό Ποικίλο Ρεπερτόριο: Θανάσης Βούτσινος

12:00 // Μέντα 88 Ελληνικό Ποικίλο Ρεπερτόριο: Θανάσης Βούτσινος 17:30 // crradio.gr Ενημερωτική - Μουσική Εκπομπή: Κι Όμως Συμβαίνει

Εικονογράφηση: KURO Στέργιος Ρουμελιώτης kurotrash@gmail.com

ΠΕΜΠΤΗ 26/12

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 27/12

ΣΑΒΒΑΤΟ 28/12

01:00 // MEGA Κωμωδία: Pineapple Express

12:00 // Μέντα 88 Ελληνικό Ποικίλο Ρεπερτόριο: Θανάσης Βούτσινος

ΚΥΡΙΑΚΗ 29/12

Comic

Του Kωστή Τζωρτζακάκη greenhellicopter@gmail.com httpkostis-tz.blogspot.gr