26 Ιανουαρίου 2014 # 55
1
Ο Λύκος είναι διαδικτυακό περιοδικό Λόγου, Τέχνης και Πολιτισμού. Διανέμεται δωρεάν, κάθε δεύτερη Κυριακή σε ηλεκτρονική μορφή. www.lykosmagazine.com Ενημερωθείτε για τα νέα τεύχη και δείτε το αρχείο. Βρείτε το Λύκος και στη σελίδα μας στο facebook. www.facebook.com/lykosmagazine Eάν θέλετε να συμμετέχετε στα επόμενα τεύχη με εικαστικό έργο, φωτογραφία ή κομικ, στείλετε δείγματα εργασιών σας στο email lykosmagazine@gmail.com ΕΚΔΟΣΗ / ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ / ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΞΙΑ
Σταυρούλα Παπαδάκη
papadaki.stav@gmail.com
ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΤΕΥΧΟΥΣ
Κατερίνα Ρεβύθη
katuser9@gmail.com
ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΟΙ - ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΙ
Sugahtank Γιάννης Ρουμπάνης, Παύλος Ρέγκλης, Διογένης Παπαδόπουλος, Μαρίνα Τσιρώνη, Καλλιρρόη Κατσαφάνα, Κωστής Τζωρτζακάκης ΕΞΩΦΥΛΛΟ
Ελένη Μητσακάκη
el_mitsakaki@hotmail.com
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ
Δημήτρης Κεχρής, Πέτρος Πουλόπουλος ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ
Σταυρούλα Παπαδάκη, Ισμήνη Δασκαρόλη Δημήτρης Αναγνωστόπουλος, Νίκος Μπελάνε Jim Ver, Ζωή Ν.Νικολοπούλου, Λουκία Μπατσή, Εύη Αργυρίου, Δημήτρης Κεχρής, Εύη Αβδελίδου, Θόδωρος Εξηντάρης, Librofilo, Gil Galad, Χλόη Ιορδανίδου, Ελληνική Λέσχη Βιβλίου. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή ολική, μερική ή περιληπτική ή κατά παράφραση η διασκευή απόδοση του περιεχομένου με οποιοδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογραφήσεως ή άλλο, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του Εκδότη. Νόμοι 238/1970, 4301/1979, Ν.100/1975, Ν.Δ. 3565/1956 και 4254/1962 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου. 2
Περιεχόμενα
55
Εditorial ........................ 4
Ένα Λεπτό Περισσότερο
Αντιθέσεις ..................... 6
Αγιότητα # Αμαρτία
Sideshow ....................... 8
Thunder
Κλείστρο ....................... 10
Δημήτρης Κεχρής
Beat Bazaar ................... 12 Η Αμαρτωλή Ζωή των Αγίων
Μάθε Τέχνη / Πρόσωπα ... 14 Γιώργος Τσεμπερόπουλος
Κόκκινη Κλωστή ............ 18 Εξομολογήσεις σε Στίχους
Θεοί / Langston Hughes Μετάφραση: Ζωή Ν.Νικολοπούλου Για Μια Βραδιά / Λουκία Μπατσή
Ιnk ................................ 24
H Λιμνοθάλασσα της Γεωργικής Σχολής
Κάρολος Τσίζεκ
Αγιότητα # Αμαρτία
Άνιμα ............................ 30
της Ελληνικής Λέσχης Βιβλίου
Feito/sutei Naito
JUMPCAT ....................... 32 Damage - Louis Malle
ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΝΙ ................ 36 Inside Llewin Davis
Joel & Ethan Coen ‘’I Dweel In Possibility’’ Jive ............................... 42 The Haxan Cloak Excavation ‘’Ενας χάρτης για το μετά’’
Play ............................... 44 Lykos Vinyls # 55
Αγιότητα # Αμαρτία
Ενηχόρια ....................... 48
Τhe City Man/
Christos Galanopoulos & Friends
SHOWCASE .................... 50 Ζωή Νικητάκη/
Ξετυλίγοντας το κουβάρι του χρόνου Να Πας .......................... 52 Μεταξουργείο Κεραμείο
Φωνόραση ..................... 54 Radio/ Tv ON
Comic ........................... 58
Καχυποψία/ Κωστής Τζωρτζακάκης 3
editorial Ένα λεπτό περισσότερο
Η Δύση του Ηλίου καθυστερεί κάθε μια μέρα και από ένα λεπτό. Η μέρα μεγαλώνει και βρίσκεις άλλοθι να επιστρέψεις λίγο πιο αργά στο σπίτι. Η μέρα μεγαλώνει και κάτι προλαβαίνει να εκτεθεί σε αυτή πριν το καθημερινό της τέλος. Η μέρα τελειώνει κάθε μέρα και συνεχίζει να ξημερώνει την επόμενη. Εμείς απλώς κοιμόμαστε για να τη μιμηθούμε. Κάθε μέρα κοιμόμαστε πιο αργά κατά ένα λεπτό. Κάθε μέρα τελειώνουμε. Ποτέ η αρχή δεν είναι ίση με το τέλος. Η δικαιοσύνη της ισημερίας σου απονέμεται μια μέρα το χρόνο. Η Δύση του Ήλιου καθυστερεί κάθε μια μέρα ένα λεπτό και η νύχτα μικραίνει. Η νύχτα μικραίνει και δε φτάνει για να μας κρύψει όλους. Η νύχτα κόβεται κάθε μέρα με ψαλίδι και από ένα εκατοστό. Τα πόδια μας προεξέχουν. Σε λίγο δε θα φτάνει για να σκεπαστεί κάποιος. Η νύχτα κόβεται και μαζί με αυτή κόβεται και λίγο από το δέρμα. Το σκοτάδι γίνεται πιο διαλλακτικό και φαίνεται να
μας αποκαλύπτει υποχωρώντας στο φως. Η νύχτα μικραίνει και δε φτάνει για να μας κρύψει όλους. Η νύχτα κόβεται με ψαλίδι και από ένα εκατοστό. Τα πόδια μας προεξέχουν με σκισμένες κάλτσες. Τα χέρια μας κρέμονται από το κρεβάτι με αίματα. Η νύχτα σε λίγο δε θα αρκεί για να διορθωθούν τυχόν λάθη. Το αίμα στάζει, η στάση αλλάζει και η μέρα έρχεται. Η νύχτα μικραίνει και οι αμαρτίες δε γνωρίζουν από ώρα. Οι αμαρτίες γίνονται ακόμη και όταν έχεις πίστη στην αγιότητα. Οι αμαρτίες γίνονται ακόμη και στο σκοτάδι της μέρας. Η αφέσεις δίνονται ακόμη και στο φως της νύχτας. Οι αμαρτίες γίνονται και η μέρα που μεγαλώνει χωρίς να σου προσφέρει κάτι για να περιμένεις την επόμενη, εξομολογείται. Και εμείς τη συγχωρούμε, αλλάζοντας κάλτσες και στάση, πλένοντας χέρια και πρόσωπο, ξυπνώντας για να την περιμένουμε και να τη ζούμε κάθε μέρα και από ένα λεπτό περισσότερο. Σταυρούλα Παπαδάκη Αρχισυντάκτρια
4
Εικονογράφηση: από τον Sugahtank Γιάννη Ρουμπάνη sugahtankdesign@yahoo.com
5
Αντιθέσεις
Αγιότητα - Αμαρτία Του Δημήτρη Αναγνωστόπουλου titludo@gmail.com i-porta.blogspot.gr
Μία θεία κοινωνία μαζεύτηκαν εδώ πέρα, του βρήκαν πρόχειρα οι γονείς του ένα ελληνικό όνομα. Με κάτι κουρελοπαντέλονα ήταν πάλι. Τι να ‘ξερε αυτός από φρεσκοψημένα καρβέλια και ζάχαρες! Καθαρίστρια η μάνα του. Ερχόταν όμως κορδωτός στην εκκλησία μαζί της. Ο πατέρας του, λέει η γιαγιά, τους παράτησε και γύρισε από ‘κεί που ‘ρθε. Μένουνε λίγο πιο πάνω, σ’ ένα χαμόσπιτο τίγκα στις γάτες. Κι αυτές οι ευλογημένες, έχουν γεμίσει τη γειτονιά γατιά. Είδε κι απόειδε μια μέρα η γιαγιά, βρήκε την τρύπα που πάνε και τα ξεγεννάνε, κι έβγαλε από μέσα μια αγκαλιά νεογέννητα. Τα στρίμωξε σε μια σακούλα και τα ‘φερε σπίτι. Ήταν πολύ μικρά, άτριχα ακόμα, με τα ματάκια κλειστά. Έβαλε σε μια παλιοκατσαρόλα νερό να κάψει και τα ‘ριξε μέσα με τη σακούλα. Έβαλε από πάνω και μια κοτρόνα μην κι ανεβούν στην επιφάνεια. Για κάμποσο καιρό, ησύχασε η γειτονιά. Ευτυχώς, η λειτουργία δε μου φάνηκε μεγάλη. Σα να τη βιάστηκε ο παππούλης σήμερα. Μετάλαβα… Έβαλα μέσα μου τον Χριστούλη. Και ευχαρίστησα τον Θεό που μ’ έχει καλά• εμένα και τη γιαγιά μου, που μου μαθαίνει να είμαι καλός άνθρωπος και σωστός Χριστιανός.
Η γιαγιά σηκώθηκε αξημέρωτα να πιάσει το προζύμι. Εγώ κοιμόμουνα• δεν πήρα χαμπάρι. Με ξεσήκωσε αργότερα η μυρωδιά του ψωμιού έτσι αχνιστό που βγήκε από τον φούρνο. Ήταν κι η πρωινή δροσιά που τρύπωνε από την πόρτα, μαζί με τα κακαρίσματα απ’ το κοτέτσι της διπλανής. Κακάριζαν οι κότες της, κακάριζε κι αυτή… Τα είχε βάλει πάλι με τον κυρ - Μήτσο, που ήτανε λέει σακάτης και προκοπή δεν είδαν τόσα χρόνια• που το ξυλοπόδαρό του μια φορά δεν το πάτησε στην εκκλησία, γι’ αυτό τους είχε λέει ξεχασμένους ο Θεός και δεν τους έδωσε παιδιά. Μα Κυριακή, μέρα Κυρίου σήμερα, έτσι κι αλλιώς θα με ξυπνούσε η γιαγιά νωρίς, να πάμε να με κοινωνήσει. Κλειδώσαμε την αυλόπορτα, μην περάσουν πάλι οι γύφτισσες και σουφρώσουν ένα ταψάκι ξιδάτες μπάμιες που είχαμε στο περβάζι να λιάζονται. Κατηφορίζοντας, ένα πράμα είχα στο μυαλό μου: να τελειώσει γρήγορα το μυστήριο, να γυρίσουμε σπίτι να φάω μια μεγάλη φέτα μουσκεμένο ψωμί με μπόλικη ζάχαρη επάνω. Συναντήσαμε και τον κακόμοιρο τον Σταματάκη. Αλβανάκι είναι, αβάφτιστο, λέει η γιαγιά, αλλά όταν μας 6
Εικονογράφηση: Παύλος Ρέγκλης paulreg.tumblr.com Της Ισμήνης Δασκαρόλη ismenedk.weebly.com
Ο Άγιος και ο Δράκος
τον έτρεμαν και για να τον κρατούν ευχαριστημένο του θυσίαζαν κάθε πρωτομηνιά από ένα πρωτότοκο παιδί, καθώς πίστευαν πως αν τον τάιζαν θα κέρδιζαν την εύνοια του και θα τους άφηνε να παίρνουν νερό από την πυγή του.
Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα μακρινό βασίλειο, είχε πέσει βαριά κατάρα από τους Θεούς και έστειλαν έναν Δράκο να ιεραρχεί και όλοι οι κάτοικοι του Βασιλείου τον έτρεμαν. Ο Δράκος παραφιλούσε την μοναδική λίμνη του Βασιλείου και κανείς δεν μπορούσε να πιει πλέον νερό, να ψαρέψει την τροφή του και να θρέψει την γη του χωρίς να του προσφέρει χάρη.
Κάποτε από πολύ μακριά ήρθε ένας ξένος, ο οποίος έχοντας ακούσει αυτήν την φοβερή ιστορία ήρθε να δει με τα μάτια του την αδικία που περνούσε το Βασίλειο. Αντικρίζοντας την θυσία, τον έπιασε οργή και αποφάσισε να πάει να καταπολεμήσει το θηρίο. Τα κατάφερε και επέστρεψε στο Βασίλειο κρατώντας το κεφάλι του Δράκου στα χέρια του. Το Βασίλειο επευφήμησε την πράξη του αυτή και τον ευχαρίστησε: “Εσύ, εσύ είσαι ο αρχηγός μας, εσύ πρέπει να γίνεις Βασιλιάς! Θα γίνουμε εμείς Βασίλειο και θα μας ορίζεις εσύ. Θα πολεμάς τους πολέμους μας, θα φοβερίζεις τους εχθρούς μας και εμείς θα ακολουθούμε την κάθε διαταγή σου.” Ο ξένος όμως στάθηκε, δεν είπε τίποτα και τράβηξε τον δρόμο του μακριά από τις πύλες του Βασιλείου. Και πως ρωτάτε αλήθεια, κατάφερε να σκοτώσει τον Δράκο; Μα φυσικά μόνο ένας Άγιος μπορεί να σκοτώσει έναν Δράκο. Και πως γίνεται ένας Άγιος, Άγιος; Μα φυσικά, σκοτώνοντας τον Δράκο.
Και γιατί ρωτάτε έπεσε αυτή η κατάρα; Το μικρό Βασίλειο υπέφερε πολύ τα τελευταία χρόνια, από φουρτούνες και από εχθρούς, από εισβολείς και τυχοδιώκτες που εκμεταλλεύονταν τον λαό και τον ταλαιπωρούσαν. Ένας λοιπόν βρήκε το θάρρος και ένα βράδυ βαρύ κίνησε να τους σκοτώσει όλους και έτσι από το επόμενο πρωί κιόλας το Βασίλειο βρήκε ειρήνη και καθάρισε. Τότε όλοι οι κάτοικοι τον επευφήμησαν και του είπαν: “Εσύ γενναίε, πρέπει να γίνεις Βασιλέας, θα γίνουμε εμείς Βασίλειο και θα μας ορίζεις εσύ. Θα πολεμάς τους πολέμους μας, θα φοβερίζεις τους εχθρούς μας και εμείς θα ακολουθούμε την κάθε διαταγή σου.” Έτσι λοιπόν έγινε. Οι Θεοί εισάκουσαν την ταπεινή αυτήν παράκληση και τους έδωσαν αυτό που επιθυμούσαν τόσο. Κάποιον που να υπακούν αλλά και να φοβίζει όλους όσους πλησίαζαν. Τους έδωσαν τον Δράκο. Οι κάτοικοι 7
Sideshow
8
Thunder There’s this
myth, that once in every generation
a man is born who’s meant for a higher purpose. And there’s one common verse to mind, that this man ain’t someone to care for when it comes to the wrapping. He’s just like anyone else, with yellow teeth, messy hair and wrinkled skin, so everyone has to look back in the mirror and wonder who is he. For if you can’t read between the lines of a myth, whatever one says one writes on running water or on air.
Tου Jim Ver jim.a.ver@gmail.com www.jimver.net 9
Κλείστρο
10
Μεταξουργειο 2013 11
Δημήτρης Κεχρής kechrisdim@windtools.gr
BEAT BAZZAR BEAT BAZZAR
Του Νίκου Μπελάνε belane74@gmail.com http://nikbelane.blogspot.com
Η αμαρτωλή
ζωή των αγίων
Οι μικροί άγιοι της πόλης, στην ουσία απάτριδες, αιώνιοι ερωτιδείς, οι φέροντες πλήθος αμαρτιών στις αποσκευές της κάθε περιπλάνησης σε στενούς, βυθισμένους, κακοφωτισμένους, σκιερούς, ανίερους δρόμους. Αποσκευές που έχουν τη μορφή αφράτων μελών, λαγονιών, κόρφων, στηθών, ευωδιαστών λαιμών, ευαίσθητων δαχτύλων και περίφημων ερωτογενών περιοχών. Οι φτερωτοί πρίγκιπες όλων των φύλων, οι λάγνοι γάτοι των κεραμιδιών και οι αδέσποτοι των ασφυκτικών ακάλυπτων περασμάτων ανάμεσα στα θηρία
του μπετόν. Οι κυνηγοί του στιγμιαίου παραληρήματος, του βογκητού και της συμπαντικής χρυσόσκονης. Οι παρτιζάνοι των επικηρυγμένων αγγιγμάτων. Τα ζωντανά δέρματα αυτών με το άγριο χνούδι της απόλυτης επιθυμίας. Πλήθος οι καρδιές στάζουν μυρωδάτη μελάνη η οποία απαθανατίζει κραυγές πόθου. Οι μορφές όσων ξαγρυπνούν ενώ οι υπόλοιποι παραμένουν κρυμμένοι στη λήθη μιας αόριστης απάθειας, στιγματισμένης από την έλλειψη επιθέτων, προσδιορισμών και προορισμών· κυρίως προορισμών στο εσώτερο, στο
12
Φωτογραφία: Πέτρος Πουλόπουλοςυ petrospoulopoulos@gmail.com
άπειρο της μη αποδοχής του κατεστημένου, του αλλοτριωμένου, του μπαγιάτικου τρόπου της μη αντίδρασης, της μη αντιμετώπισης, της μη σκέψης. Όσοι φέρουν πολλαπλά σημάδια, σημεία, χαρακιές στο στήθος της μνήμης, πληγές και γδαρσίματα που όμως έπαψαν να τους πονούν κι ας παραμένουν στολισμένα, το ιερό αίμα, η ξερή κρούστα πάνω στο αμόλυντο κορμί. Όσοι συχνάζουν
στα στέκια της χαράς, της σελήνης και της ζώνης του Ωρίωνα κάπου ψηλά στον χειμερινό ουρανό κάθε παγωμένη νύχτα. Όσοι βάζουν φωτιά στις παγωμένες νύχτες. Οι δωδεκάχρονοι αλήτες με το τσιγάρο στο στόμα, οι κοκκινομάλλες χορεύτριες πάνω στο σερφ του Τζακ Μπαλέτα, οι ποτισμένες ιστορίες του Σωτήρη Βινύλιου, οι μεσονύχτιες μπαλάντες του Alkox, ο ανήλικος ιαγουάρος του Βήτα Κάπα. Όλοι οι μεγάλοι κολπαδόροι που κατάφεραν να χωρέσουν τόσες ζωές μέσα σε μία και μοναδική. Οι γραφιάδες που σχοινοβατούν πάνω από πύρινες γέφυρες σκοτώνοντας την έμπνευση για ένα ποτήρι κρασί. Οι σκληροί που ξαφνικά τυλίγονται από τη γαλάζια φλόγα και δεν αφήνουν πίσω τους το παραμικρό ίχνος ύπαρξης. Τα βρεγμένα πλακόστρωτα των ακόλαστων οδών, οι τερματικοί σταθμοί των αφίξεων και οι δίδυμοι των αποχαιρετισμών. Οι αγκαλιές, ο χορός, οι κουβέντες και όσα συμβαίνουν εκεί όπου για τα μάτια των πολλών λείπει η κανονικότητα, ο καθωσπρεπισμός και η τυφλή πίστη στις προσταγές των εκλεκτών αρχόντων. Το πετάρισμα της ασημένιας βλεφαρίδας κάτω από τα νέον φώτα του γέρικου μοτέλ. Οι πολλαπλοί οργασμοί του νου όταν το κορμί αφήνεται ελεύθερο στις παραισθήσεις και στο χάδι κάθε μοιραίας πεταλούδας που λικνίζεται φλερτάροντας με τον θάνατο γύρω από την αναμμένη λάμπα το ξημέρωμα. Οι μικροί άγιοι του κόσμου, όμορφοι απάχηδες, αιώνιοι πλάνητες. Αυτοί που περιφέρουν το μποέμ σαρκίο τους από τη μια άκρη του γαλαξία στην άλλη. Οι ανέστιοι ακροατές και οι γλυκομίλητοι εραστές. Τους παρατηρώ, τους ερωτεύομαι, φιλώ τα μάτια που
13
σπινθηροβολούν, ψιθυρίζω στο πλάι των χειλιών τους, χορεύω μαζί τους και τραγουδώ με όλη τη δύναμη της φάλτσης φωνής μου. Παρασύρομαι στο μεθύσι τους αναζητώντας τη δροσιά του πρωινού την ώρα που οι αχτίδες των γιγάντιων άστρων με λούζουν με ευχές. Την ώρα που ο ουράνιος θόλος πλημμυρίζει με τα χρώματα που ξέχασε η νύχτα. Τη στιγμή που η τελευταία λάμπα του δρόμου σβήνει και πάνω της στρογγυλοκάθεται το αγουροξυπνημένο κόκκινο σπουργίτι. Τους βλέπω να ξεμακραίνουν, να χάνονται από μπροστά μου, να εξαφανίζονται θυελλωδώς όπως ακριβώς εμφανίστηκαν. Μένω με τη λαχτάρα, την όρεξη του αδηφάγου κτήνους, για λίγο ακόμη, για λίγες στιγμές, για ελάχιστη συνουσία και πυρετό λέξεων, χνώτων και αποσταγμάτων. Τρέχω πίσω, στο σπίτι, όσο υπάρχει ακόμη και μπορεί να με κοιμίσει για λίγες ώρες. Μήπως και καταφέρω να ονειρευτώ την πραγματικότητα, μήπως και κατορθώσω να βάλω τις επιθυμίες στη σειρά, τις αμαρτίες, τους αγίους αυτών. Μήπως και καταφέρω να ψελλίσω κάτι μικρό ή μεγάλο πάνω στο καρέ όπου η αμαρτία κερδίζει έδαφος και η αγιότητα κόβει πρώτη το νήμα. «κι εμείς εκεί… στις λεγεώνες της νύχτας με λίγο ουίσκι λίγο ρομαντισμό να καταλήγουμε σπίτι οι μόνοι αθώοι εμείς που κάποια - μεθυσμένη - στιγμή μπορεί να τραγουδήσαμε και λίγο παραπάνω» Βασίλης Μαυρομάτης 12/1/2014
Μάθε τέχνη
Πρόσωπα Επιμέλεια: Εύη Αργυρίου evi.argyr@gmail.com epitoergon.blogspot.com
Γιώργος Τσεμπερόπουλος 14
“Οι καλές ταινίες πρέπει να είναι καλές και σε είκοσι χρόνια και για πάντα” τέσσερα. Στην ταινία (που γυρίστηκε το φθινόπωρο του ’12) εισβάλει σε ένα σπίτι μια συμμορία, λεηλατεί την ζωή μιας οικογένειας, και μπαίνουν όλοι σε βαθιές αμφισβητήσεις και διλήμματα. Στο μεταξύ, εισέβαλε η κρίση στις ζωές όλων μας και λεηλάτησε ό,τι πιστεύαμε. Οι θεατές είναι αυτοί που κάνουν τους παραλληλισμούς - στις κουβέντες τους μετά. Αποκωδικοποιούν την ταινία και βρίσκουν κάποιον ηθικό μπούσουλα χρήσιμο στην δική τους πραγματικότητα. Είμαι ευτυχής που η ταινία προκαλεί τέτοιες συζητήσεις. Επανειλημμένα μου έχουν πει, ότι την σκέφτονται και μετά από μέρες.
‘‘Στον ‘‘Εχθρό Μου’’ συνεργάστηκα πολύ καλά με όλους τους δημιουργικούς μου συνεργάτες. Ιδιαίτερα όμως απόλαυσα τη γέννηση της μουσικής της ταινίας. Στόχος μου ήταν να είναι πολύ απλές οι σκηνές της βίας, να έχει ρυθμό η ταινία και να μην κάνει κοιλιές και όπως πάντα - να είναι φροντισμένοι και προβαρισμένοι όλοι οι ρόλοι, ακόμα και οι βουβοί’’
Υπήρξε κάτι που δεν τολμήσατε σε αυτή την ταινία λόγω της ισχυρής της επικαιρότητας; Δεν αλλάξαμε τίποτα για χάρη της επικαιρότητας. Οφείλω πάντως να πω ότι αν είχαμε «τολμήσει» να εντάξουμε στην ταινία την άμεση επικαιρότητα, θα ήταν μεγάλο σφάλμα. Οι καλές ταινίες πρέπει να είναι διαχρονικές, να ισχύουν και σε είκοσι χρόνια και για πάντα. Αυτή η άποψη βέβαια, δεν
Το σενάριο της ταινίας μας βάζει κατευθείαν στον πυρήνα της εποχής. Η αποκωδικοποίηση της πραγματικότητας μέσω της τέχνης μπορεί να μας οδηγήσει ένα βήμα πιο κοντά στην κοινή λογική; Αρχικά, το σενάριο πρωτο-συζητήθηκε με τον Γιάννη Τσίρο πριν πέντε χρόνια και γράφτηκε πριν 15
Μάθε τέχνη
Πρόσωπα
είναι συμφέρουσα εισπρακτικά, τουλάχιστον όχι βραχυπρόθεσμα. Τα λέμε, λοιπόν, σε είκοσι χρόνια… Στην ταινία οι ήρωες έρχονται αντιμέτωποι με τις πράξεις τους. Με ποιο τρόπο πιστεύετε ότι μπορούν οι άνθρωποι να (ξανά) αρχίσουν να κάνουν αυτοκριτική; Σήμερα όλοι κάνουμε διαρκώς αυτοκριτική σε βαθμό αυτομαστίγωσης! Και σαν άτομα και σαν λαός. Η αυτοκριτική όμως γίνεται σαν να ξορκίζουμε τα ελαττώματα μας και όχι σαν να έχουμε την πρόθεση να βελτιωθούμε. Σκηνοθετικά γιατί είχε ενδιαφέρον αυτή η ταινία πέρα από το πολύ καλό σενάριο; Μεγαλώνοντας βρίσκετε καινούργιους τρόπους να σκηνοθετείτε ένα σενάριο ή τελειοποιείτε τους πρώτους; Κάθε ταινία την βλέπεις κάπως από την αρχή. Από κει και πέρα συνεχώς εξελίσσεται, επηρεάζεται πολύ από τις τελικές επιλογές των ηθοποιών και του διευθυντή φωτογραφίας που την φωτίζει. Στον «Εχθρό Μου» συνεργάστηκα πολύ καλά με όλους τους δημιουργικούς μου συνεργάτες. Ιδιαίτερα όμως απόλαυσα τη γέννηση της μουσικής της ταινίας. Στόχος μου ήταν να είναι πολύ απλές οι σκηνές
της βίας, να έχει ρυθμό η ταινία και να μην κάνει κοιλιές και -όπως πάντα- να είναι φροντισμένοι και προβαρισμένοι όλοι οι ρόλοι, ακόμα και οι βουβοί. Πως αντιμετωπίζετε την βία στην ζωή σας; Δεν μου έχει τύχει ευτυχώς. Θεωρητικά είμαι κατά της βίας. Εξαιρούνται τα βρώμικα και δηλητηριώδη έντομα, τα οποία εξολοθρεύω με ανακούφιση. Χρησιμοποιώ παντόφλες, αρβύλες, πέτρες, οινόπνευμα, μέχρι και χημικά. Έχετε καθόλου ενοχή για τα χρόνια που μείνατε ανενεργός καλλιτεχνικά; Δεν είμαι ενοχικός, μου αρέσει η ζωή και την ζω. Πάντα, όμως, προχωρώ διάφορες ιδέες και περιλήψεις. Όταν όμως προχωρήσει κάποιο από αυτά και βρεθώ στο γύρισμα και στο μοντάζ, στους ήχους και στις μουσικές, τότε αναρωτιέμαι πώς μπορούσα τόσα χρόνια χωρίς αυτήν την σωματική και πνευματική ντόπα. Τώρα πάντως, είναι έτσι η ζωή μου που θα ήθελα να είμαι διαρκώς σε εγρήγορση και σε παραγωγή. Μετά τον «Εχθρό μου» τι έχει σειρά; Θέλω να κάνω ένα αριστούργημα που, όμως, να είναι ταυτόχρονα και παγκόσμια εμπορική επιτυχία. Επειδή η «μικρή» ελληνική γλώσσα είναι μεγάλο εμπόδιο στις αγορές, θα την έκανα στα αγγλικά αν δεν ήταν τεράστιο εμπόδιο η μικρή ελληνική μου τσέπη. Οπότε προσανατολίζομαι μάλλον να κάνω μια γερή κωμωδία με δυνατές κοινωνικές προεκτάσεις που να μιλήσει σε κάθε νέο Έλληνα και Ελληνίδα. Το μόνο βέβαιο, πάντως, είναι ότι θα είναι μια αριστουργηματική κωμωδία. 16
«O Εχθρός Μου» Σκηνοθεσία: Γιώργος Τσεμπερόπουλος Σενάριο: Γιάννης Τσίρος Πρωταγωνιστούν: Mανώλης Μαυροματάκης, Μαρία Ζορμπά, Γιώργος Γάλλος, Αντώνης Καρυστινός, Θανάσης Παπαγεωργίου, Αριάδνη Καβαλιέρ Περισσότερα: http://theenemywithinmovie.wordpress.com
17
Κόκκινη Κλωστή
Επιμέλεια: ΛΥΚΟS
Εξομολογήσεις
Τίτος Πατρίκιος Δυο Άνθρωποι Αν είδες ποτέ στη μέση του δρόμου δυο ανθρώπους να τους πηγαίνουν με χειροπέδες δεν αποκλείεται ο ένας να ήμουν εγώ που με ξαναστέλναν εξορία. Και κείνο το πρωί είχα σαν και σένα τόσα όνειρα για τη δουλειά που θα έβρισκα, για έναν περίπατο στα φώτα και την άσφαλτο, για λίγο ήλιο... Και κείνος που ξαφνικά τα σίδερα τον δέσαν στο κορμί μου είχε και κείνος χαραγμένα τα όνειρά του στο αυστηρό του πρόσωπο. (Τον πήρανε χαράματα στις έξη από τη γυναίκα του). ‘Οταν βλέπεις στο δρόμο δυο ανθρώπους με χειροπέδες μη νομίσεις τίποτα περισσότερο μη νομίσεις τίποτα λιγότερο. Δυο άνθρωποι.
Τάσος Λειβαδίτης Περιπέτεια Απ’ τον πατέρα μου κληρονόμησα αυτό το δυστυχισμένο χέρι κι απ’ τη μητέρα μου ένα μεγάλο φτερό, από κείνα που έβγαζε απ’ την ψυχή της και τα κάρφωνε στο αστείο καπέλο της - είναι από τότε που τις νύχτες η παλιά ντουλάπα ανοίγει μόνη της και βγαίνει η λαιμητόμος, εγώ παλεύω μαζί της, παίρνω τον μπαλντά και την κάνω κομμάτια, ύστερα καταπίνω τις σανίδες για να μην τις βρουν, πολλοί ναυαγοί σώθηκαν έτσι. Χρόνια έζησα τρέμοντας τις πόρτες, ώσπου μάζεψα τα χαρτιά μου, τις τύψεις μου κι έφυγα. Μα στον πρώτο σταθμό είδα πάλι εκείνο το παιδικό φτερό και κατέβηκα. Από τότε έμεινα για πάντα στην Κόλαση.
18
σε στίχους
Τάσος Λειβαδίτης Περιμένοντας το Βράδυ Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω πού, δεν ξέρω πότε, όμως τα βραδιά κάποιος κλαίει πίσω από την πόρτα κι η μουσική είναι φίλη μας και συχνά μέσα στον ύπνο ακούμε τα βήματα παλιών πνιγμένων ή περνούν μες στον καθρέφτη πρόσωπα που τα είδαμε κάποτε σ’ ένα δρόμο η ένα παράθυρο και ξανάρχονται επίμονα σαν ένα άρωμα απ’ τη νιότη μας το μέλλον είναι άγνωστο το παρελθόν ένα αίνιγμα η στιγμή βιαστική κι ανεξήγητη. Οι ταξιδιώτες χάθηκαν στο βάθος άλλους τους κράτησε για πάντα το φεγγάρι οι καγκελόπορτες το βράδυ ανοίγουνε μ’ ένα λυγμό οι ταχυδρόμοι ξέχασαν το δρόμο κι η εξήγηση θα ‘ρθει κάποτε όταν δεν θα χρειάζεται πια καμία εξήγηση Α, πόσα ρόδα στο ηλιοβασίλεμα τι έρωτες Θέε μου, τι ηδονές τι όνειρα, ας πάμε τώρα να εξαγνιστούμε μες στη λησμονιά.
Εικονογράφηση: από τον Sugahtank Γιάννη Ρουμπάνη sugahtankdesign@yahoo.com
-- Παπά, μια κόρη αγάπησα και μ’ αγαπούσε σαν τρελή~ μια μέρα την αγκάλιασα, πήρα το πρώτο της φιλί. Παπά, τι συλλογάσαι; -- Αν την αγάπησες πολύ, συχωρεμένος νά’ σαι. -- Μια μέρα εκείνη ερίχτηκε στην αγκαλιά μου ντροπαλή, κι αμάρτησα κι αμάρτησε όχι μονάχα με φιλί. Παπά, τι συλλογάσαι; -- Αν την αγάπησες πολύ, συχωρεμένος νά’ σαι. -- Μια μέρα την παράτησα την όμορφην αμαρτωλή και δεν της ξαναζήτησα μήτ’ αγκαλιά μήτε φιλί. Παπά, τι συλλογάσαι; -- Δεν την αγάπησες πολύ, καταραμένος νά’ σαι.
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Τάσος Λειβαδίτης
Τύψεις
Ενοχή
‘Οσο περνούν οι μέρες και μακραίνει η ηλικία της σεμνότητας, αισθάνομαι τις ανεπαίσθητες ραγισματιές εντός μου από νύχτα σε νύχτα να πληθαίνουν: δρόμοι που πήρα με χαμηλωμένα μάτια φώτα που πέσαν πάνω μου ανελέητα λόγια πιο πρόστυχα κι απ’ τις χειρονομίες μα πιο πολύ, η όψη της μητέρας μου όταν γυρνώ αργά το βράδυ και τη βρίσκω μ’ ένα βιβλίο στο χέρι να προσμένει βουβή ξενυχτισμένη και χλομή
Τι ζητούσαν, λοιπόν, σε τι είχα φταίξει, έμενα το μόνο μου έγκλημα ήταν ότι δεν μπόρεσα να μεγαλώσω, κυνηγημένος πάντα, πού να βρεις καιρό, έτσι έμεινα εύπιστος κι αγκάλιαζα το κρύο σίδερο της γέφυρας. Ενώ απ’ το βάθος, μακριά, με κοίταζε σαν ξένο η πιο δική μου ζωή.
19
Κόκκινη Κλωστή Μετάφραση: Ζωή Ν. Νικολοπούλου nikolopoulou.zoe@gmail.com www.nikolopoulouzoe.com
Θεοί Langston Hughes
Οι φιλντισένιοι θεοί, Και οι εβένινοι θεοί, Και οι θεοί από αδάμαντα και νεφρίτη, Στέκονται σιωπηλά στα προσκυνητάρια των ναών Ενώ οι άνθρωποι Φοβούνται. Όμως οι φιλντισένιοι θεοί, Και οι εβένινοι θεοί, Και οι θεοί από αδάμαντα-νεφρίτη, Είναι μόνο ανόητα ανδρείκελα Που οι ίδιοι οι άνθρωποι Έχουν φτιάξει.
(James) Langston Hughes (1 Φεβρουαρίου 1902- 22 Μαΐου 1967) Το θέμα της ανουσιότητας και απομυθοποίησης της θρησκείας είναι εμφανές στις ιστορίες και τα ποιήματα του Hughes. Αντίθετα με πιο νέους και μαχητικούς λογοτέχνες, ο Hughes δεν έχασε ποτέ την πίστη ότι “οι περισσότεροι άνθρωποι είναι καλοί, σε κάθε φυλή και σε κάθε χώρα που έχω βρεθεί.”
20
Εικονογράφηση: Καλλιρρόη Κατσαφάνα krroh777@yahoo.gr 21
Κόκκινη Κλωστή
Επιμέλεια: Λουκία Μπατσή loubatsi@hotmail.com
Εικονογράφηση: Διογένης Παπαδόπουλος dioggaz@yahoo.com
Για Μια Βραδιά Ιδιοκτήτης μπαρ -Σε βλέπω κάθε φορά με τη φωτογραφική μηχανή και ζηλεύω. Νοσταλγώ εκείνον τον καιρό, στη παλιά μου γειτονιά, στο παλιό μου σπίτι. Κάθε πρωί που ξυπνούσα, άνοιγα το παράθυρο του δωματίου μου και έβλεπα μια απίστευτη θέα, μια μεγάλη έκταση από στρέμματα. Μα κάθε μέρα, όλα αυτά τα δέκα χρόνια – και τα επόμενα φαντάζομαι- το τοπίο ήταν διαφορετικό. Μακάρι να έβγαζα κάθε πρωί και μια φωτογραφία. Να εμφάνιζα τα φιλμ και να τα έβαζα σ΄ένα άλμπουμ, με μικρές ετικέτες από κάτω. Η φύση δεν πεθαίνει ποτέ, κοπέλα μου. Αχ, μακάρι να μπορούσα να στο δείξω! -Δε σας επιτρέπω κύριε!
Κουβέντες. Λόγια. Εξομολογήσεις. Κάτω από το φως. Η ουσία της στιγμιαίας σύνδεσης. Της ανταλλαγής. Της κατανόησης ενός ξένου. Το τσιγάρο και η στιγμιαία του φλόγα. Τα blues. Η θωλούρα της μαστίχας. Και η θωλούρα η δική μας που πετάει κάτι ξεκάθαρο, σαν φυσαλίδα και ανακατεύει πάλι το μείγμα της σκέψης. Ο έρωτας. Οι μηχανικές κινήσεις. Η μοναξιά. Και η μοναχικότητα. Ο καθένας στη γωνιά του, στο μικρό του κόσμο, μα πάντα δίπλα στους δικούς του άλλους.
22
23
INK Επιμέλεια: Librofilo librofilo1@gmail.com
Η λιμνοθάλασσα
της Γεωργικής Σχολής και άλλες αφηγήσεις
24
Γραμμένο με τον τρόπο και το ύφος ενός Κεντροευρωπαίου συγγραφέα, "Η λιμνοθάλασσα της γεωργικής σχολής και άλλες αφηγήσεις", του (πρόσφατα αποβιώσαντος) ΕλληνοΤσέχου Κάρολου Τσίζεκ (1922 -2013), (Εκδ. Κίχλη, σελ.221) μαζί με το εξαιρετικό επίμετρο του Α.Ζήρα, "Τα αφηγήματα του Κάρολου Τσίζεκ και η εσωτερική τους γεωμετρία"), συνθέτουν ένα αριστουργηματικό σύνολο 6 αφηγημάτων, γύρω από τη ζωή αυτού του ευαίσθητου δημιουργού, την ταυτότητά του, τις νεανικές και όχι μόνο περιπέτειές του, για την Θεσσαλονίκη του μεσοπολέμου, της Κατοχής και των μεταπολεμικών χρόνων, τις παρέες που διαμόρφωσαν την προσωπικότητά του, την οικογένειά του, την επαγγελματική του πορεία και πολλά άλλα. "Είναι θλιβερό να πρέπει σήμερα να ταξιδέψεις στην Ευρώπη για να ξαναδείς κάτι απ'αυτά που έχασες - αν υποτεθεί ότι ακόμα τα θυμάσαι. Αύριο όμως δεν θα τα θυμάται πιά κανένας και θα είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Κι όμως υπήρξαν. Αλλά, τα καταστρέψαμε με τα ίδια μας τα χέρια, σαν τους Σαμοθρακιώτες, που έκαιγαν τα αρχαία αγάλματα, τις "κούκλες" όπως αναφέρει ο Ίων Δραγούμης, για να ασβεστώσουν τα σπίτια τους." Τσέχικης καταγωγής από τους γονείς του, ο οποίος γεννήθηκε σε μια πόλη της Ιταλίας, ο Κάρολος Τσίζεκ ήταν παιδί που μεγάλωσε μέσα στον μεσοπολεμικό κοσμοπολιτισμό, που αντίθετα απ’ότι πιστεύουμε σήμερα δεν είχε ως προϋπόθεση κανενός είδους πλούτο ή οικονομική άνεση. Οι Κεντροευρωπαίοι τεχνίτες ή οι άνθρωποι ειδικευμένοι σε κάποιο προϊόν μετανάστευαν συνεχώς όπου υπήρχε καλή
Ο Κάρολος Τσίζεκ πέθανε στις 14 Δεκεμβρίου του 2013 σε ηλικία 91 ετών. Ζωγράφος, γραφίστας, ποιητής, μεταφραστής και πεζογράφος, ο Τσίζεκ που γεννήθηκε στην μικρή πόλη της Μπρέσια στην Ιταλία από γονείς Τσέχους (με καταγωγή από την Νότια Βοημία) σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στο ΑΠΘ και αργότερα Ιταλική γλώσσα και Λογοτεχνία – δίδαξε δε στο Ιταλικό τμήμα του ΑΠΘ για 27 έτη. προσφορά εργασίας. Μ’αυτόν τον τρόπο ο πατέρας του βρέθηκε στην Θεσσαλονίκη να εργαστεί στο εργοστάσιο των αδελφών Μοντιάνο (Καλτσοποιϊα), σε υπεύθυνη θέση και ρίζωσε εκεί μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο Τσίζεκ στα αφηγήματα του, θυμάται στιγμές της παιδικής του ηλικίας όταν πήγαινε εκδρομές με την οικογένεια ή (πιο έντονα) για κυνήγι με τον δεινό σκοπευτή πατέρα του στην λιμνοθάλασσα της Γεωργικής Σχολής, σκηνές από οικογενειακά τραπεζώματα, φαγητά βαριά της πατρίδας του που τα τρώγανε κάτω από τον καυτό μεσογειακό ήλιο, συγγενείς που τους επισκέπτονταν και την ιστορία που τους συνόδευε, στιγμές από την ιστορία της Τσεχίας από τον Β Παγκόσμιο πόλεμο αλλά και από την Κομμουνιστική διακυβέρνηση όπως και από την «Άνοιξη της Πράγας», γεγονότα που στιγμάτισαν τη ζωή του από την Γερμανική Κατοχή στην πόλη, τις επαγγελματικές επαφές του αργότερα με ανθρώπους από την Τσεχία κατά την διάρκεια της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, τους Εβραίους φίλους του που έχασε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους διανοούμενους όπως τον Πεντζίκη, τον Ιωάννου, τον Σφυρίδη με τους οποίους έκανε παρέα. Η μνήμη «μιλάει» στις ιστορίες που αφηγείται ο Τσίζεκ. Η πόλη (η Θεσσαλονίκη) που σταδιακά 25
I N K
Δ
ιάβασα αρκετά βιβλία μέσα στη χρονιά που έφυγε, ίσως περισσότερα Ελλήνων δημιουργών από ποτέ, αλλά την καλύτερη αίσθηση μου την άφησε για το τέλος, ένα μικρό "διαμαντάκι", ένα βιβλιαράκι μαγικό που στις λιγοστές σελίδες του με "ταξίδεψε" (κι αυτό είναι πολύ δύσκολο για κάποιον "πεπαιδευμένο αναγνώστη" που διαβάζει χιλιάδες σελίδες ετησίως), και με μετέφερε σε ένα άλλο λογοτεχνικό σύμπαν.
INK
αλλάζει με το πέρασμα των χρόνων, τα σπίτια που χάθηκαν, η φύση που οργίαζε και τώρα είναι δρόμοι και μπετόν, τα παλιά εργοστάσια που καταστράφηκαν, το εγκαταλελειμμένο ορυχείο, τόπος μαγικός στην παιδική και εφηβική ηλικία, που στέγαζε παιχνίδια και πρώτους έρωτες για να μετατραπεί σε τόπο τραγωδίας κατά τον Εμφύλιο. Η άλλη πόλη που κυριαρχεί στην αφήγηση του συγγραφέα είναι η Πράγα, τόπος πανέμορφος και βασανισμένος. Η απόπειρα κατά του Γερμανού Διοικητή Χάιντριχ κατά τη διάρκεια της Κατοχής και οι σφαγές που επακολούθησαν, ο Ορθόδοξος ναός των Αγίων Κύριλλου και Μεθόδιου όπου ταμπουρώθηκαν οι δράστες της απόπειρας για να αυτοκτονήσουν μετά από μακρά πολιορκία από τους Ναζί, η σχεδόν ισοπέδωσή του ναού και η αναστήλωση του μετά από χρόνια. Ενώ παρακολουθούμε μέσα από τις αφηγήσεις του Τσίζεκ, την βαθμιαία και σταδιακή του προσέγγιση στην Ορθοδοξία και την βάπτισή του, αυτού ενός φανατικά «άθρησκου» (όπως αναφέρει για τον εαυτό του).
το καλοκαίρι του 1944 – μαζί με άλλους εικοσι δύο αγωνιστές – από τους ταγματασφαλίτες του Μέρτεν στη Μαραθούσα Χαλκιδικής. Τον είχαν πιάσει όπως έμαθα, δύο έφιπποι Βούλγαροι αξιωματικοί, καθώς άργησε να φύγει από το χωριό Γεροπλάτανος, μετά από μια σύσκεψη των αντιστασιακών, περιμένοντας να τελειώσει το φαγητό του ένας παροιμιωδώς λαίμαργος εαμίτης. Όμως, κατά την τελετή του μυστηρίου της βάπτισης, απ’την αμηχανία και την κατάνυξη, δεν μπόρεσε κανείς από μας να αρθρώσει λέξη.» Η μνήμη του Τσίζεκ ταξιδεύει συνεχώς. Στα έξι αφηγήματα του μικρού αυτού βιβλίου («Η λιμνοθάλασσα της Γεωργικής Σχολής», «Ο θείος Τσάις και το τέλος του συμπατριωτισμού», «Αθρησκεία», «Γιόζεφ Ρεσλ», «Η βελούδινη επανάσταση», «Στήσιμο
«Στο «μεσοστράτι απάνω της ζωής μας» (Δάντης, Κόλαση, άσμα Α΄,στ.1), η γοητεία της βυζαντινής τέχνης, η φιλία μου με τον Ν.Γ.Πεντζίκη, η ανάγκη να ενταχτώ πληρέστερα στο ελληνικό περιβάλλον και το κενό που ένιωθα από την έλλειψη θρησκευτικής αγωγής μ’έκαναν να στραφώ προς την ορθοδοξία. Ο γάμος θα ολοκλήρωνε την ένταξη. Κι εδώ όμως το θρήσκευμα αποτελούσε προϋπόθεση εκ των ων ούκ άνευ…Έτσι, μετά από συνοπτική κατήχηση, βαπτίστηκα τελικά στις 23 Απριλίου του 1957 στον ιερό ναό του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, με νονούς τον συγγραφέα Γιώργο Ιωάννου και τον δικηγόρο Δημήτρη Ευθυμιάδη, παίρνοντας το όνομα του αγίου της ημέρας, πού όμως ποτέ δεν το συνήθισα. Ήθελα να ονομασθώ Σταύρος, όπως ο αδελφός της μέλλουσας γυναίκας μου, η οποία με συνόδευε. Ο Σταύρος Πίττας είχε εκτελεστεί 26
ξένου περιπτέρου») ξεκινάει να αφηγηθεί το κεντρικό θέμα και κατά τη διάρκεια παρεκκλίνει όπου τον οδηγήσει η μνήμη, θυμάται κάποιον ή ένα όνομα και αφηγείται την ιστορία που το συνοδεύει, πιάνεται από ένα μνημείο, ένα σπίτι, μια διαδρομή και πηγαίνει αλλού. «Αναδρομές και παρεκβάσεις» (όπως αναφέρει ο Ζήρας στο επίμετρο) έχουν μια «προφορικότητα» στον λόγο κάτι σαν παραμύθι που σου αφηγείται κάποιος ένα ήρεμο βράδυ, δημιουργώντας μια ιδιότυπη μαγεία στην ατμόσφαιρα και συντελώντας σε μια κατάνυξη στην οποία βυθίζεσαι μεταφερμένος αλλού. Την γραφή του Τσίζεκ την χαρακτηρίζει λιτότητα και αποστασιοποίηση, πολύ χιούμορ και αυτοσαρκασμός. Στο μυαλό του αναγνώστη έρχεται ο Ιωάννου και ο Πεντζίκης, ο Τσίζεκ είναι ιδιαίτερα επηρεασμένος από τον τρόπο γραφής τους (κυρίως του πρώτου) αλλά όλα αυτά αναμειγνύονται με τον κεντροευρωπαϊσμό και τις διαφορετικές οικογενειακές προσλαμβάνουσες του συγγραφέα που δίνουν έναν άλλο αέρα στα αφηγήματα αυτά. Ο «ξένος» τόπος στον οποίο έζησε ολόκληρη τη ζωή του ο Τσίζεκ, οι εντελώς διαφορετικές συνήθειες από αυτές της οικογένειάς του, η αναζήτηση ταυτότητας μέσα στο πλαίσιο
Ο Κάρολος Τσίζεκ πέθανε στις 14 Δεκεμβρίου του 2013 σε ηλικία 91 ετών. Ζωγράφος, γραφίστας, ποιητής, μεταφραστής και πεζογράφος, ο Τσίζεκ που γεννήθηκε στην μικρή πόλη της Μπρέσια στην Ιταλία από γονείς Τσέχους (με καταγωγή από την Νότια Βοημία) σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στο ΑΠΘ και αργότερα Ιταλική γλώσσα και Λογοτεχνία – δίδαξε δε στο Ιταλικό τμήμα του ΑΠΘ για 27 έτη. Γνωρίστηκε με τον ΝίκοΓαβριήλ Πεντζίκη το 1940 και συνεργάστηκαν στην έκδοση του περιοδικού Κοχλίας, ενώ μερικά χρόνια αργότερα συνεργάστηκε με τον Ντίνο Χριστιανόπουλο στην τυπογραφική και καλλιτεχνική επιμέλεια του (θρυλικού) περιοδικού «Διαγώνιος» όπως και των ομώνυμων εκδόσεων. Την ελληνική ιθαγένεια την απέκτησε το 1987 ενώ το 2002 βραβεύτηκε από την Τσεχία για το μεταφραστικό του έργο. «Αναρωτήθηκα μερικές φορές ποια θα ήταν η μοίρα μου αν οι γονείς μου, αντί να έρθουν στην Ελλάδα, είχανε μείνει στην Ιταλία ή στην Τσεχία. Όσον αφορά τη δεύτερη πιθανότητα, διαβάζω τι αναφέρεται στο χρονολόγιο της ζωής του συνομήλικού μου Μοραβού ποιητή Γιάν Σκάτσελ, που τον μεταφράζω εδώ και χρόνια και τον χαρακτηρίζει ιδιαίτερη ευαισθησία. Είχε στρατολογηθεί στην Κατοχή για καταναγκαστική εργασία στην προσαρτημένη στο Ράιχ Αυστρία, και από τον χειμώνα του 1942 μέχρι την άνοιξη του 1944 «μάζευε τα ερείπια που είχαν προκληθεί από τους βομβαρδισμούς και έθαβε τα θύματα σε ομαδικούς τάφους, δούλεψε εργάτης σε εργοστάσιο παραγωγής αρμάτων μάχης, οικοδόμος, μπετατζής στην κατασκευή αυτοκινητόδρομου, καθώς και χειρώνακτας στη διάνοιξη σήραγγας για την ανέγερση υπόγειου εργοστασίου παραγωγής βενζίνης.» 27
I N K
αυτό και η εντελώς ιδιότυπη προσωπική του ματιά – που πηγάζει από τις καλλιτεχνικές του ανησυχίεςμετατρέπουν τις ιστορίες που αφηγείται από απλές λογοτεχνικές καταγραφές μιας εποχής που πέρασε ανεπιστρεπτί σε σταλαγματιές ποίησης και μαγείας, στοχασμού και μνήμης, έντονων εικόνων φύσης και ανθρώπων, όπου το παρελθόν εισέρχεται στο παρόν ολοζώντανο και όπου ακόμα και το πιο αδιάφορο γεγονός μετατρέπεται σ’αυτήν την τόσο έξοχη και διαφορετική αυτοβιογραφία, σε κάτι άμεσο και κοντινό.
Σκόρπια Πουλιά
INK
Πριν απ’ όλα το “όχι στη βία” αφορά τη φύση, τους ουρανούς, τις θάλασσες, τα ορυχεία, τα δάση, τον αέρα, το νερό, το σπίτι. Όλα αυτά είναι τα πρώτα πράγματα που δεν πρέπει να τα παραβιάζετε. Είναι ένα αμάρτημα που διαπράξατε, με πλατιές διαστάσεις και δεν ξέρω αν θα καταφέρετε να σωθείτε. σ.113 ΚΑΡΡΕΤΤΟ * Εγώ, ο Φραγκίσκος - Κ.ΤΠΣ Είπα ψέματα σε πάρα πολλούς ανθρώπους. Όμως τέλεσα το αμάρτημα που δεν επιδέχεται άφεση: είπα ψέματα στον εαυτό μου. σ.11 ΑΚΡΟΥΝΤ - Καληνύχτα, κύριε Όσκαρ Ουάϊλντ - ΚΣΤ
Η αξία άγιο είναι συστατικό του πολιτισμού και όταν φύγει αυτή, καταρρέει ο πολιτισμός. σ.125 ΤΣΙΡΙΝΤΑΝΗΣ * Η πίστη ως βίωμα ΣΤ’ - ΣΖΤ
Από την Ελληνική Λέσχη Βιβλίου info@elbi.gr
Αγάπη, δεν είναι η αγάπη προς τον ιδεατό άνθρωπο, αλλά προς τον αμαρτωλό άνθρωπο. σ.161 ΤΣΙΡΙΝΤΑΝΗΣ * Η πίστη ως βίωμα Δ - ΣΖΤ Όταν η αξία “άγιο” φύγει από την αλυσίδα των αξιών του πολιτισμού, τότε φεύγουν και όλες οι άλλες αξίες, όπως συμβαίνει και σε ένα κομπολόι όταν θα φύγει μία χάνδρα. Χωρίς πίστη δεν υπάρχουν πνευματικές αξίες. Χωρίς Πνευματικές αξίες δεν υπάρχει πολιτισμός. σ.101 ΤΣΙΡΙΝΤΑΝΗΣ * Η πίστη ως βίωμα Δ - ΣΖΤ Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αμαρτία από το μίσος, δεν υπάρχει θλίψη χειρότερη από την κληρονομιά γης βαμμένης με αίμα που αναπόφευκτα προκαλεί το μίσος, δεν υπάρχει αποτέλεσμα πιο σίγουρο πως θα γυρίσει και θα πλήξει αυτούς που το εκπέμπουν. σ.376 ΜΠΡΑΝΤΟΝ * Η μυστική Ινδία - ΚΚΤ Άγιοι είναι λίγοι. Μετά έρχονται οι ήρωες, κατόπιν οι κύριοι και στο τέλος ακολουθούν κουτσαίνοντας οι απατεώνες του καλού, λίγο γελοίοι, λίγο λαχανιασμένοι, αλλά δεν είναι και για πέταμα. Ξέρουμε πως κάνουμε το καλό (και άρα το αμαυρώνουμε), αλλά τουλάχιστον κάνουμε το καλό, όχι το κακό. Δεν έχουμε μερίδιο στην καθαρότητα των αγίων, αλλά πάντως κάτι κάνουμε, κάτι που μας βγάζει από τις τάξεις των παλιανθρώπων. σ.129 ΣΤΑΪΝΧΑΡΤ * Το ημερολόγιο της ευτυχίας - ΜΑΣΡ Λένε πως άγιοι είναι οι αμαρτωλοί που συνεχίζουν να προσπαθούν. σ.223 ΑΟΥΓΚ ΣΑΝ ΣΟΥ ΚΟΥΙ - Απελευθέρωση από το φόβο κ.α. - ΧΤΖ Η μόνη πραγματική αμαρτία είναι η προδοσία: Να ξέρει κανείς μιάν αλήθεια και να μη την ομολογεί, να την παριστάνει διαφορετική. σ.104 ΒΑΛΤΑΡΙ * Ο μαύρος άγγελος - ΚΚΤ Η καρδιά του ανθρώπου είναι σαν τη γη, η μισή φωτισμένη από τον ήλιο, η μισή στη σκιά. Ούτε οι άγιοι δεν είχαν φως παντού. σ.174 ΤΑΜΑΡΟ * ‘Οπου σε πάει η καρδιά - ΩΚΝ Άγιος είναι ο αλήτης και αμαρτωλός είναι ο λόρδος εκείνος που αρχίζει να ξεπέφτει. Διότι ο μεν κινείται προς τα επάνω, ο δε αρχίζει να κινείται προς τα κάτω. Δεν έχει σημασία πού βρίσκονται στην κίνηση. Σημασία έχει η κατεύθυνση της κίνησης. σ.248 ΤΣΙΡΙΝΤΑΝΗΣ * Η πίστη ως βίωμα Γ - ΣΖΤ
ΕΚΔΟΤΕΣ - ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ --------------------"ΑΓιον ΟΡος, ΑΚΡιτας, ΑΡΜΟΣ, ΔωΔωΝη, Κ.αλος ΤυΠοΣ, ΚαΔΜος, ΚαΚΤος, ΚαΛεΝτης, ΚαΣΤανιωτης, ΠυΡιΝος Κοσμος, ΣυΖηΤησις, Χωρις Εκδοτη, ΧαΤΖηνικολη, ΩΚεαΝίδα 28
I N K Εικονογράφηση: Μαρίνα Τσιρώνη madlofe@yahoo.gr
29
Anima Του Gil Galad teotihoacan@msn.com
Feito
sutei naito Ο τόπος μου: ακόμα κι η ομίχλη είναι αρχαία
Έ
να ωραίο βράδυ ο Shirō Emiya, περπατώντας στο δρόμο μπλέκεται σε κάτι που δε μπορούσε να αντιληφθεί μιας και παντού υπήρχαν σημάδια μάχης μα κανείς δε φαινόταν τριγύρω. Είχε, άθελά του, εμπλακεί στον Πέμπτο Πόλεμο για το Ιερό Δισκοπότηρο. Οι αντιμαχόμενες πλευρές ήταν άνθρωποι που με ξόρκια και μαγεία χρησιμοποιούσαν πνεύματα ηρώων της ιστορίας με σκοπό να αποκτήσουν αφού αφανίσουν τους άλλους διεκδικητές, το Ιερό Δισκοπότηρο κι έτσι να πραγματοποιήσουν τις ευχές τους. Η πόλη Fuyuki, είναι ο τόπος αυτού του μυστικού και βίαιου παιχνιδιού δύναμης ανάμεσα σε αντιμαχόμενους μάγους. Τους τελευταίους δυο αιώνες, επτά μάγοι ξεκίνησαν αυτό τον ιδιότυπο πόλεμο, θυσιάζοντας τις ζωές τους για να αποκτήσουν το Ιερό Δισκοπότηρο. Χρησιμοποιούσαν τις δυνάμεις τους αλλά και Ευγενή Φαντάσματα που όταν τους καλούσαν παρουσιάζονταν με τη μορφή ανθρώπων. Το όνομά τους, Υπηρέτες. Χωρισμένοι σε εφτά κάστες, Saber, Archer, Lancer, Berseker, Rider, Assassin και Caster, ήταν όλοι τους ήρωες που στόχος τους είναι να προστατεύουν τον Αφέντη τους, είτε σκοτώνοντας τους άλλους Υπηρέτες είτε ακόμη και τους Αφέντες. Ο στόχος τους ήταν κοινός με αυτόν των μάγων, αφού ο νικητής μπορούσε να πραγματοποιήσει την ευχή του. Ο Shirō Emiya ήταν από τους λίγους επιζώντες από 30
την τεράστια φωτιά που είχε ξεσπάσει στην πόλη Fuyuki και διασώθηκε λίγο από έναν συνταξιοδοτημένο μάγο, ονόματι Kiritsugu Emiya, περίπου στο τέλος του Τέταρτου Πολέμου. Δίπλα του, και πριν το θάνατό του, ο θετός του πατέρας του αποκάλυψε πως είχε αποτύχει να γίνει ένας «Ήρωας της Δικαιοσύνης». Αποφασισμένος να πετύχει αυτό το ιδανικό, συνεχώς προπονούσε το σώμα του και το πνεύμα του ώστε με μαγικά ή όποια άλλα μέσα, να μπορέσει να βοηθήσει τους ανθρώπους, ακόμη κι αν αυτοί εκμεταλλεύονταν τη γενναιοδωρία του. Το μοιραίο βράδυ, όταν έγινε αντιληπτός από τους δυο Υπηρέτες, τον Lancer και τον Archer το έβαλε στα πόδια. Λίγο έξω από το σπίτι του τελευταία στιγμή σώζεται από βέβαιο θάνατο
που οι Υπηρέτες, σέβονταν ακόμη κι αν ήταν αντίπαλός τους. Η Rin ήταν που ανέστησε τον Shirō, λίγο μετά από το τρύπημα από το δόρυ του Lancer. Έτσι κάπως ξεκινά μια συνεχής πάλη ανάμεσα στα αντιμαχόμενα στρατόπεδα με τη μόνη διαφορά ότι το πνεύμα και η αποφασιστικότητα του Shirō, έκανε τη Rin να αναθεωρήσει και να σχηματίσει ομάδα μαζί του προκειμένου να σταματήσουν αυτόν τον καταστρεπτικό πόλεμο. Αυτό βέβαια βρήκε αντίθετους τους υπόλοιπους Αφέντες αλλά και κάποιους από τους Υπηρέτες. Μάλιστα χάρις σε αυτή τη συμμαχία αποκαλύφθηκαν και μυστικά βαθειά κρυμμένα και κανόνες που έσπασαν, προκειμένου να εξασφαλιστεί η τελική νίκη. Για να νικήσει κανείς οτιδήποτε, πρέπει πρώτα να νικήσει τον ίδιο του τον εαυτό.
από μια όμορφη κοπέλα με λαμπερή πανοπλία, ονόματι Saber. Η Saber, κρύβει το πραγματικό της όνομα πίσω από το ψευδώνυμο αυτό για να καταδείξει ότι αποτελεί μέλος της κάστας των Saber. Ήταν η δυνατότερη αυτής της κάστας και η νικήτρια του Τέταρτου Πολέμου του Ιερού Δισκοπότηρου, υπό τις διαταγές κάποιου άλλου Αφέντη. Όμως οι περιορισμένες δυνάμεις του Shirō δεν της δίνουν τη δυνατότητα να δείξει όλο της το μεγαλείο και τη δύναμή της. Στην πορεία ο Shirō ανακαλύπτει πως η συμμαθήτρια του, Rin Tōshaka, παιδί-πρότυπο στο σχολείο, είναι μια από τους αντιμαχόμενους Αφέντες, με Υπηρέτη τον Archer. Καταγόμενη από παλιά οικογένεια μάγων, αν και δεν έλαβε σχετική εκπαίδευση, φαίνεται πως είναι μια χαρισματική, ισχυρότατη μάγισσα. Ένα πλάσμα σχεδόν ουράνιο, 31
JUMPCAT Του Δημήτρη Κεχρή kechrisdim@windtools.gr
DAMAGE
(Μοιραίο Πάθος)
32
Ας αφήσουμε στην άκρη τα στερεότυπα, τις
τους στον άλλον και με το τί θέλει και τί μπορεί να
ηθικολογίες, τους αφορισμούς, τους κανόνες και
δει γενικότερα ο κάθε εμπλεκόμενος από τη θέση
τις εύκολες κρίσεις. Αυτά είναι για τα δικαστήρια,
στην οποία βρίσκεται.
την εκκλησία και καθετί που αντιπροσωπεύει την
Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από Αυτήν.
κανονικότητα. Όταν η ερωτική εμμονή κάνει την
Είναι ένα πλάσμα έξω από κάθε κατηγοριοποίηση.
εμφάνισή της καταβροχθίζει όποιο εμπόδιο βρεθεί
Παράξενη, μυστηριώδης, φαινομενικά αυτάρκης,
στο δρόμο της και κάθε βεβαιότητα καταρρέει.
με έντονη αλλά όχι προφανή σεξουαλικότητα που
Ο
Stephen
Fleming
(Jeremy
Irons)
επιφανής
ιντριγκάρει περισσότερο
σε διανοητικό (και αυτό
παράγοντας και μέλος του αγγλικού κοινοβουλίου,
είναι το μη διαχειρίσιμο) παρά σε σωματικό επίπεδο,
παντρεμένος με την Ingrid (Miranda Richardson),
βουτηγμένη άθελα της από μικρή στο μαρτύριο
ερωτεύεται αναπάντεχα (μάλλον μόνο έτσι γίνεται)
της εξαρτησιογόνου αγάπης, πληγωμένη από μικρή
την Anna Barton (Juliette Binoche), η οποία τυγχάνει
λόγω μιας τραυματικής απώλειας και συνεπώς
αρραβωνιαστικιά του γιου του!
Όλα ξεκινούν με
ώριμη από μικρή στην υπέρβαση κρίσεων. Είναι ένας
ένα βλέμμα. Το βλέμμα που αποτυπώνει εκείνη τη
άνθρωπος κατεστραμμένος (damaged) και ως εκ
απροσδιόριστη αίσθηση που νιώθεις από το πρώτο
τούτου επικίνδυνος, καθώς ξέρει πώς να επιζήσει
κλάσμα του δευτερολέπτου ότι ‘’Αυτή είναι’’. Το
από άλλη μια επικείμενη καταστροφή. Ο πυρήνας
βλέμμα που συμπυκνώνει ένα ένστικτο. Ένα ένστικτο
της ψυχοσύνθεσής της είναι απροσπέλαστος για τον
ότι Αυτή θα είναι ο παράδεισος και η κόλαση και δεν
καθένα, μα δεν θα πέφταμε πολύ έξω αν υποθέταμε
μπορείς να κάνεις τίποτα για να το αποφύγεις. Και το
ότι η Anna θα ήθελε έναν σύντροφο να της προσφέρει
ζήτημα του βλέμματος διευρύνεται καθώς η ιστορία
την υγιή αγάπη που ποτέ δεν έλαβε. Ενδεχομένως
εκτυλίσσεται και αποκτά και άλλες διαστάσεις που
να ονειρεύεται μια ρήξη με το επαναλαμβανόμενο
σχετίζονται με το τί βλέπει ο καθένας από τους δυο
μοτίβο αρρωστημένων σχέσεων που από την εφηβεία
33
της την έχουν χαράξει και που ακούσια σχεδόν τείνει
μεταφυσικό στοιχείο με αξιοθαύμαστη αισθητική
να επιζητά λόγω οικειότητας. Δεν θέλει να πληγώσει
αρτιότητα, όπου δίνεται η αίσθηση ότι οι δύο εραστές
κανέναν, μα δυστυχώς και για εκείνη και για όλους,
αγωνιούν, προσπαθούν, δυσκολεύονται, παλεύουν,
είναι το μόνο που καταφέρνει.
πονούν. Έχουν και οι δυο επίγνωση ότι αυτό που τους
Αυτός, ώριμος, σοβαρός, γοητευτικός, φαινομενικά
συμβαίνει, εκτός του ότι θεωρείται ανήθικο και χυδαίο
ισχυρός. Και όμως, χάνει τη γη κάτω από τα πόδια
από τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας (αυτό
του και παρασύρεται στη δίνη μιας καταστροφικής
μάλλον είναι το έλασσον), αν μαθευτεί, θα πληγώσει
έλξης. Τοποθετεί τη γυναίκα αυτή πάνω από τη
ανεπανόρθωτα τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Δεν
σύζυγο του, πάνω από το γιο του, πάνω από την
θέλουν να πληγώσουν κανέναν, αλλά δεν είναι σε
καριέρα του και αποκτά μια μανιώδη εξάρτηση μαζί
θέση να καταλάβουν πως αυτό είναι αναπόφευκτο.
της που δεν αφήνει ούτε μια σπιθαμή χώρου στο
Και έχουν ευκαιρίες να βάλουν ένα τέλος. Αλλά δεν το
μυαλό του για να σκεφτεί ο,τιδήποτε άλλο. Το θολό
κάνουν ποτέ για τον απλούστατο λόγο ότι είναι κάτι
και βαρύ παρελθόν της και το περίπλοκο παρόν όχι
εντελώς πρωτόγνωρο, εξωπραγματικό και ανεξήγητο
μόνο δεν τον αποτρέπει, αλλά αντιθέτως τον γεμίζει
και πέρα από τις δυνάμεις τους να συγκρατηθεί.
με μια ακατανίκητη θέληση να προσεγγίσει αυτό το
Ξεπερνούν τα όρια το ένα μετά το άλλο και κινούνται
‘’εξωτικό’’.
με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε έναν κατήφορο που μόνο
Η σχέση του Stephen με την Anna ξεκινά με ένα
βίαια μπορεί να τερματιστεί.
ζωώδες ερωτικό πάθος που προκύπτει εντελώς
Αναμφισβήτητα το πιο δυνατό χαρτί της ταινίας
φυσικά, αλλά γρήγορα θα γίνει φανερό ότι πρόκειται
είναι οι ερμηνείες. Ο Jeremy Irons ενσαρκώνει με
για κάτι που υπερβαίνει κατά πολύ τη σωματική
μαεστρία τον κομψό, εκλεπτυσμένο, με κύρος,
επαφή. Αυτός την ερωτεύεται με σφοδρότητα. Αυτή
γοητευτικό άντρα που κομματιάζεται ψυχικά από
ναι μεν γοητεύεται από αυτόν, αλλά υπάρχουν πολλά
ένα κορίτσι και αποδεικνύει το τεράστιο υποκριτικό
περισσότερα από πίσω. Υπάρχουν συμπλέγματα,
του ταλέντο όταν με κλινική ψυχρότητα αποτυπώνει
κρυμμένα συναισθήματα, κενά, ανασφάλειες, φόβοι.
την αδυναμία αυτού του χαρακτήρα να νιώσει
Ακόμα και οι σεξουαλικές σκηνές της ταινίας
ευχαρίστηση ακόμα και στις πιο ερωτικές στιγμές,
είναι αρκετά περίεργες και αποτυπώνουν αυτό το
καθώς τον βαραίνουν οι ενοχές. H σαρκική απόλαυση 34
υποκαθίσταται από μια κατάρα, μια καταδίκη που
αντίθεση με τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα εντός
διαγράφεται κάθε δευτερόλεπτο στο ύφος αυτού
τους.
του ανθρώπου. Η Juliette Binoche επίσης, με το
Το Damage δε μιλάει για το sex αλλά για τον
ωχρό, παγωμένο πρόσωπο και αυτό το δυσβάσταχτα
ερωτισμό, δεν μιλάει για τις κανονικές σχέσεις αλλά
μελαγχολικό βλέμμα αναδίδει έναν αντισυμβατικό
για τις πραγματικές σχέσεις, δεν μιλάει για την υγεία
ερωτισμό που πάει χέρι-χέρι με μια απύθμενη
αλλά για την αρρώστια, δεν μιλάει για την αγάπη
μοναχικότητα στην ψυχή. Χωρίς να χρειάζεται να
αλλά για την εξάρτηση και την εμμονή. Δεν μιλάει
μιλήσει πολλές φορές, λέει τα πάντα. Και φυσικά η Mi-
για το ιδανικό αλλά για κάτι τόσο προβληματικό που
randa Richardson, η σωστή και φιλήσυχη σύζυγος που
κανείς δεν θα ήθελε να ζήσει αλλά όποιος δεν έχει
στο φινάλε ξεσπά βίαια, παραληρεί δικαιολογημένα
ζήσει κάπως έτσι δεν έχει δικαίωμα να το κρίνει.
ξεστομίζοντας αποστομωτικές ατάκες και καταρρέει.
Το Damage μιλάει για κάτι που απλά σε βρίσκει και
Συν τοις άλλοις οφείλουμε να επισημάνουμε ότι μια
παραδίνεσαι. Μέχρι το τέλος, που ξέρεις εκ των
προτέρων ότι θα σε βρει διαλυμένο. Αλλά… “You
από τις απολαύσεις της ταινίας σε αισθητικό επίπεδο είναι τα μέχρι τελευταία λεπτομέρεια προσεγμένα
must never worry. I’ll always be there”, λέει
σκηνικά και κοστούμια τα οποία είναι τόσο φινετσάτα
η Anna… αν όχι ως φυσική παρουσία, σίγουρα ως η
όσο χρειάζεται για να λειτουργούν σε ενότητα και
πιο δυνατή ανάμνηση.
LOUIS MALLE / 1992 / DVD ΠΕΡΙΟΧΗΣ 2 , 16:9 - 1.77:1, COLOUR, ANAMORPHIC, WIDESCREEN, HIFI SOUND, STUDIO: Eiv
Trailer: http://www.youtube.com/watch?v=HfW4vyStElI
35
Μεγάλο Πανί
Επιμέλεια: Εύη Αβδελίδου thinkingonfilms.blogspot.gr
Inside Llewin Davis «I dwell in Possibility» Emily Dickinson
36
«Η αληθινή ζωή αρχίζει όταν είμαστε μόνοι, αντιμέτωποι με τον άγνωστό μας εαυτό. Αυτό που συμβαίνει όταν συνευρισκόμαστε καθορίζεται από τους εσωτερικούς μας μονολόγους. Τα ουσιώδη και στ'αλήθεια ζωτικά γεγονότα που μας σημαδεύουν στο δρόμο είναι οι καρποί της σιωπής και της μοναξιάς. Αποδίδουμε πολλά στις τυχαίες συναντήσεις, τις μνημονεύουμε ως κρίσιμες καμπές της ζωής μας, αλλά τα συναπαντήματα αυτά δε θα πραγματοποιούνταν αν δεν είχαμε ήδη προετοιμάσει τον εαυτό μας γι αυτό»
Henry Miller
Σ
αλλάξει ζωή. Πόσο είναι, όμως, έτοιμος κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του για να τον βρει μία γάτα; Και πόσο εκείνη θα παραμείνει μαζί του σε αυτό το ταξίδι; Κάτω από το βλέμμα αυτής της γάτας, οι αντιφάσεις κυριαρχούν, με τη μελαγχολία χέρι χέρι με το κλασικό χιούμορ των Κοέν, οι οποίοι φαίνεται με αφορμή τον ήρωά τους, να κάνουν στροφή προς πιο εσωτερική κινηματογράφηση. Η φωτογραφία γλιστρά στο βλέμμα, σκοτεινή σα βινύλιο, ειδικά στους εσωτερικούς χώρους τον ήρωα, ως αντιστάθμισμα στα πατώματα των διάφορων φίλων στους οποίους αναγκάζεται να διαμένει για να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Τα πρόσωπα που είναι αγαπημένα (γυναίκες, ο πατέρας) εντοιχίζονται στα πλάνα, εγκλωβισμένα σε σπίτια στα οποία δεν επιθυμούν να βρίσκονται και ουσιαστικά τον διώχνουν στο δρόμο, όπου όλα είναι ελεύθερα και πιθανά.. Με τα στερεότυπα περί καλλιτεχνών να καταρρέουν ένα ένα, όπως τα εμπόδια που υπερπηδά ο ήρωας προκειμένου να κάνει το θολό του όνειρο πραγματικότητα, μας δίνεται μία ρεαλιστική και ταυτόχρονα ποιητική
υνήθως τα πράγματα πρώτα σε βρίσκουν και μετά διαπιστώνεις αν τα επιθυμείς ή όχι. Κάθε πλάνο του νέου φιλμ των αδερφών Κοέν είναι κι ένα βήμα πιο κοντά στο ταξίδι του Llewin Davis προς το μέσα του. Κι αν αυτό το ταξίδι ήταν προσχεδιασμένο και επιθυμητό εδώ και καιρό, η μυρωδιά του αέρα του προορισμού, που καθορίζει τελικά και τη φύση της επιθυμίας, δεν μπορεί παρά να είναι προς ανακάλυψη. Στο φιλμ αποτυπώνεται η φανταστική μίξη των ημερολογίων του αγαπημένου folk μουσικού Dave Van Ronk και της πένας των αδερφών Κοέν, ποτισμένη από τη μοναξιά. Ο Llewyn Davis φεύγει από την αφιλόξενη, σε κάθε επίπεδο, για εκείνον, Νέα Υόρκη, με τα δύο l του ονόματός του να τον βαραίνουν και κάτω από τη σκιά του θανάτου του άλλου μουσικού μισού του. Αναζητά μία δισκογραφική εταιρία, προκειμένου να προωθήσει το άλμπουμ του, που φέρει και τον τίτλο του φιλμ. Mε τα πόδια του ντυμένα με τη μουσική του ξεκινά την πορεία για να συναντήσει το άγνωστο, πάνω στο οποίο έχει προβάλλει τις προσδοκίες του να
37
38
Η γάτα είναι ακόμα εκεί, δίπλα του. Όταν το βλέμμα των ανθρώπων δε σου δίνεται μπορεί μια γάτα να καθρεφτίσει αυτή την απουσία. Και τον αφήνει σοφά, όταν έχει νιώσει πως εκείνος δεν τη χρειάζεται πια και ότι μπορεί να αντέξει μία γροθιά στο στομάχι χωρίς να αφανιστεί. Αν ο Lewin στέκεται παραμερισμένος από τον ιδανικό του εαυτό και δεν τολμά να καθρεφτιστεί στα μάτια του ειδώλου του, εν τέλει προσελκύεται από το σπινθήρα της αντανάκλασης, και αφήνει το ενδεχόμενο να δει τον εαυτό του στα μάτια ανοιχτό.
εικόνα του κόσμου της μουσικής, Ενώ το φιλμ βυθίζεται στην ονειροπόληση, ταυτόχρονα σου πετά στο πρόσωπο την κυνική πραγματικότητα. Καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού του Llewyn, στις συναντήσεις του με τους ανθρώπους, μπροστά στο κοινό λείπει η κιθάρα και όταν υπάρχει κιθάρα απουσιάζει το κοινό. Προς το τέλος, κιθάρα και κοινό ενώνονται σε ένα, πια πονεμένο, βλέμμα που ο έχει ξαναπροσφέρει, κάποτε, σε κάποιον, που δε βρίσκεται πια εδώ.
Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=t-vC6DZJmlw
39
40
41
JIVE
The Haxan Cloak Excavation
42
Tου Jim Ver jim.a.ver@gmail.com www.jimver.net
“Ενας χάρτης για το μετά”
T
o 1922, ο Δανός σκηνοθέτης - σεναριογράφος Benjamin Christensen ολοκλήρωσε το τρίτο του δημιούργημα, μια βουβή βουβή ταινία τρόμου με τίτλο “Häxan: Witchcraft Through the Ages”. Έναν αιώνα παρα μια δεκαετία αργότερα, η ταινία απέκτησε φωνή. Ο Bobby Krlic δανείστηκε τον τίτλο (Haxan σημαίνει μάγισσα στα Σουηδικά), δημιούργησε ένα project το οποίο βάπτισε Haxan Cloak και διείσδυσε στο μυαλό του εκλιπόντος σκηνοθέτη ή καλύτερα, επειδή κάποιες έννοιες έχουν την δύναμη να βρίσκουν το δρόμο σ’ έναν εγκεφαλικό λαβύρινθο, η ζοφερή περίοδος που περιγράφει ο Christensen στην ταινία του, “κατάπιε” τον Krlic.
ήρθε “Excavation”, το οποίο θεματικά αποτελεί τη συνέχεια του πρώτου album. Με το “The Haxan Cloak” ο Krlic προσπαθεί να μπει στην ψυχολογία ενός ανθρώπου που περνάει τις τελευταίες του ώρες σε αυτόν τον κόσμο. Το “Excavation” λοιπόν, είναι ένας χάρτης για το μετά, μια ιστορία που περιγράφει τον τρόμο που νιώθει ο άνθρωπος για το άγνωστο. Χρησιμοποιώντας απόκοσμους ήχους, προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί από την κοινή πραγματικότητα και να υψώσει μια σκιά πάνω από το κεφάλι του “ταξιδιώτη”, αφήνοντας τον να αναρωτιέται για την πηγή του φωτός που τη δημιουργεί. Το “Excavation” μοιάζει περισσότερο με soundtrack. Χρειάζεται έντονα την εικόνα για να το συμπληρώσει. Είτε αυτή είναι το εξώφυλλο του album είτε ένα δημιούργημα της φαντασίας του ακροατή. Και η κατάληξη είναι η συνειδητοποίηση ότι ο δικός του κάτω κόσμος δεν είναι ένας προορισμός αλλά ένα καινούριο ταξίδι. Και αν αυτό ακούγεται αισιόδοξο, τότε τα δυο ομώνυμα κομμάτια που ανοίγουν την αυλαία θα βάλουν τα πράγματα στη θέση τους.
Γόνος μουσικής οικογένειας, ο Krlic γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Yorkshire της Αγγλίας. Αγόρασε ένα βιολί κι ένα τσέλο και άρχισε να μαθαίνει τα βασικά της τέχνης του παίζοντας πάνω από τους δίσκους των Dirty Three. Οι Haxan Cloak, έχουν τις ρίζες τους στην τελευταία χρονιά του Krlic στο πανεπιστήμιο. Η αφορμή ήταν ένα μάθημα για την παρουσία του ήχου και της εικόνας στην τέχνη, το οποίο παρακολουθούσε και του άνοιξε νέους ορίζοντες αναφορικά με το τρόπο δημιουργίας μουσικής. To 2009 κυκλοφόρησε ανεξάρτητα το πρώτο του album “The Haxan Cloak” σε limited edition. Στη συνέχεια υπέγραψε με την εταιρία Aurora Borealis και κυκλοφόρησε το 2010 το EP “Observatory”, σε μια cassette-only edition. To 2012 κυκλοφόρησε το “The Men Parted the Sea to Devour the Water” και υπέγραψε με την Tri-Angle Records. Το 2013
Συνήθως όταν κάτι μας αρέσει στη μουσική, υπάρχει η θέληση να επιστρέφουμε σε αυτό και να το ακούμε ξανά και ξανά. Όμως μια σύνθεση από την οποία χρειάζεται να παίρνουμε τις αποστάσεις μας μπορεί να είναι το ίδιο δυνατή. Άλλωστε ένα album σαν το “Excavation” χρειάζεται το χρόνο του, για να σκονιστεί και να κρυώσει πριν από κάθε ακρόαση.
43
Play
ΛΥΚΟS 55 [Αγιότητα # Αμαρτία]
1. Fire - Devil’s Advocate Soundtrack// James Newton Howard 2. Hell Is Around The Corner Tricky & Portishead 3. Lose Your Soul - Dead Man’s Bones 4. Murderers - John Frusciante 5. The Man Who Refused To Kill Hungry Ghosts
7. Saint Hubert - Agnostic Mountain Gospel Choir 8. The Devil - Pj Harvey 9. Devil At The Door - Highlonesome 10. Everything You Do is A Red Balloon - Boards of Canada 11. I Say a Little Prayer Aretha Franklin
Side 1
44
ΛΥΚΟS 55 [Αγιότητα # Αμαρτία]
8. Lord Tell My Why - Ry Cooder 9. Baby Did A Bad Bad Thing Chris Isaak 10. Film D’amore e d’anarchia Nino Rota 11. H Aμαρτωλή Περπινιάδης//Στελλάκης 12. Σ’ευχαριστώ - Χατζιδάκης 13. Ναυάγιο - Αρλέτα 14. Αγία Νοσταλγία Θανάσης Παπακωνσταντίνου
1. Prayer - Cities Lullabies & Sadao Watanabe 2. I’m God - Clams Casino 3. Guilty - Al Bowlly 4. Sinner or Saint - Sarah Vaughan 5. Holly Hop - Buddy Holly 6. Must Have Been The Devil Otis Spann 7. Let Your Conscience Be Your Guide - Sonny Boy Williamson
Side 2
45
46
47
Ενηχόρια Του Θοδωρή Εξηντάρη t_exintaris@yahoo.com
Christos Galanopoulos and friends The City Man
(Απολαμβάνοντας) Να λοιπόν που τις τελευταίες μέρες του 2013 ήρθε και μια κυκλοφορία που άμεσα μπήκε τόσο στη λίστα ακρόασης όσο και στα καλύτερα του 2013, αν και οριακά ανήκει στο έτος που πέρασε αφού πρακτικά θα ακουστεί σε αυτό που διανύουμε. Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή, ο Χρήστος Γαλανόπουλος εισήλθε στην δισκογραφία το 1990 ως μέλος του συγκροτήματος Lexeme. Την επόμενη χρονιά έδωσε την δική του προσωπική δισκογραφική κατάθεση στο “A Bird’s Eye View”. Από το 1999 και μέχρι σήμερα έχει δώσει άλλες τρεις δουλειές, προσμετρώντας και την καινούργια: το “Fairy Tales from…Christos Galanopoulos and friends” το 1999 και το υπέροχο “The Message Of The Prince” το 2008 με τον Ευγένιο Βούλγαρη. Παρατηρούμε πως και στον δίσκο “Fairy Tales from…Christos Galanopoulos and friends” , όπως και στον καινούργιο, γίνεται σαφές πως είναι ο Χρήστος Γαλανόπουλος δούλεψε μαζί φίλους μουσικούς που έδωσαν το δικό τους στίγμα και τις δικές τους μουσικές. Η αναφορά στους τρεις δίσκους ξεχωριστά δεν έγινε τυχαία. Στο εσωτερικό του δίσκου ο Χρήστος Γαλανόπουλος σχολιάζει: «Ο Άνθρωπος της πόλης αποτελεί μια νέα, διαφορετική διάσταση της ιστορίας που εκτυλίσσεται στην τρίτη ενότητα του δίσκου μου Fairy Tales, όπου εμπεριέχεται το ομώνυμο μουσικό θέμα. Αφορμή για τη δημιουργία της ήταν η ανάγκη μιας άλλης προσέγγισης του Ανθρώπου της πόλης, πιο συμμετοχικής διαλογικής, προσέγγιση που ζυμώθηκε με τη συνεργασία καλών φίλων, οι οποίοι κλήθηκαν να συνομιλήσουν με την αρχική αρμονία, ή τα μέρη της σύνθεσης της πρώτης ηχογράφησης». Δεκαεφτά κομμάτια έχει ο δίσκος (και ένα bonus HD video). Σχεδόν αποκλειστικά μόνο μουσική, δοσμένη με ύφος soundtrack συχνά, όμως με σύγχρονο ήχο και αφαιρετικό τρόπο προσέγγισης. Τα φωνητικά γεμίζουν τον χώρο μόνο, με την έννοια ότι δεν 48
είναι τραγουδιστικά, ενώ τραγούδι υπάρχει μόνο ένα, το “Keyboard life” σε στίχους του Χρήστου Γαλανόπουλου. Ένα από τα πλεονεκτήματα του δίσκου είναι πως, αν και τα κομμάτια κινούνται σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, άλλοτε κυριαρχεί ο ηλεκτρικός ήχος και άλλοτε ο ήχος παραδοσιακών οργάνων ενώ πολύ συχνά αυτά τα δύο μπλέκονται εύστοχα και απρόσμενα. Άλλοτε επίσης έχουμε πιο έντονους ρυθμούς, όπως στο “The City Man II” και το “The Arsonist” με ένα νευρικό μοτίβο στο μπάσσο και άλλοτε έχουμε μελωδίες σε χαλαρό τέμπο όπως στο “Through My Rear View Mirror (The Past)”, στο “Street Tango” και στο πανέμορφο “Bittersweet”. Είναι από τους δίσκους που αξίζει να μην ακούς ένα μόνο κομμάτι, μόνο του. Ίσως είναι από τα χαρακτηριστικά των δίσκων του Χρήστου Γαλανόπουλου, κάτι αντίστοιχο έλεγα και για το “The Message Of The Prince”. Πέρα δηλαδή από το γεγονός των όμορφων κομματιών, το δέσιμο μεταξύ τους διατηρεί την αίσθηση πως πρόκειται για το ίδιο κομμάτι, μια μουσική ενότητα με άλλα λόγια και όχι περιορισμός μουσικών ιδεών. Από το “Secrets II” ταξιδεύεις στο διμερές “Goodnight, City Man”, κάνεις στάση στην απαγγελία και τις μουσικές του “Cloudy Girl & The Moon”, απολαμβάνεις την ποικιλία των ήχων, βάζεις ξανά το εισαγωγικό “Poppies In Our Playground”, ακούς από την αρχή. Τόσο η μουσική όσο και οι μουσικοί δεν αφήνουν κανένα σχεδόν περιθώριο για δυσμενή σχόλια. Οι μουσικοί που συμμετείχαν στον μουσικό διάλογο είναι αρκετοί θέλω όμως να ξεχωρίσω: τον Ευγένιο Βούλγαρη, έναν μουσικό που εκτιμώ ιδιαίτερα για την αισθητική του στο παίξιμο, έχει τη δική του προσωπική δουλειά, συνεργασίες με τον Δημήτρη Μυστακίδη και διάφορες συμμετοχές από τις οποίες
πρέπει οπωσδήποτε να υπογραμμίσω το “Songs For Kommeno”. Στον δίσκο παίζει πολλά όργανα πέρα από το γιαϊλί ταμπούρ, για το οποίο είναι ίσως πιο γνωστός. Η Θεοδώρα Αθανασίου είναι από τις τραγουδίστριες που παρακολουθώ. Μια πολύ καλή μουσικός επίσης αλλά ο τρόπος που τραγουδάει είναι απλά καταπληκτικός (δυστυχώς εδώ μόνο απαγγέλει το δικό της ποίημα και κάνει φωνητικά). Ο Βασίλης Αβδελάς είναι καλός γνώστης των ηλεκτρονικών ήχων και το ακούει κανείς αυτό και στους δικούς του δίσκους και στο συγκρότημα «Χείλια Λουλούδια». Συμμετέχουν επίσης o No On, o Philip_p, o Ben Jones, o SIrenian Ego (Βασίλης Γουργουρίνης).
Ο δίσκος, τέλος, είναι digipack, με μέγεθος μεγαλύτερο από το συνηθισμένο και όμορφο artwork. «Όνειρο και πραγματικότητα», λέει ο Χρήστος Γαλανόπουλος, «αυθορμητισμός και ελευθερία έκφρασης που αντί να συγχέουν, συνθέτουν, συνδέουν ένα παζλ ανόμοιων φωνών και αισθήσεων… Γι’ αυτό και τόσες εναλλασσόμενες, προσωπικές, οικείες αλλά και απόκοσμες, συν-αντηχήσεις, στοιχεία που μας οδήγησαν, πέρα από το αρχικό έρεισμα, σε νέους ατραπούς δημιουργίας. Η μέθεξη μας μετουσιώθηκε σε αυτή τη νέα μουσική που μοιραζόμαστε». Ήταν από τους δίσκους που περίμενα και δεν απογοητεύτηκα· το αντίθετο.
49
SHOWCASE Επιμέλεια: Λύκοs
“Ξετυλίγοντας το κουβάρι του χρόνου...” με τη Ζωή Νικητάκη
και πως αλλάζει η ζωή ενός ζευγαριού σαν την πηγή της νιότης απρόσμενα ανακαλύπτει; Αυτά κι άλλα πολλά σε ένα ταξίδι στον κόσμο των παραμυθιών και της μουσικής από διάφορες γωνιές της γης μας καλούν να συνταξιδέψουμε καθώς ξετυλίγεται του χρόνου το κουβάρι...
Πόσος χρόνος χρειάζεται για το ταξίδι της συνειδητοποίησης της ύπαρξής μας; Μέσα από τη διαδρομή μας στο μονοπάτι του χρόνου και της ζωής, μπορούμε το όνειρο να κάνουμε πραγματικότητα; Καθώς ξετυλίγεται του χρόνου το κουβάρι, θα μπορέσει να φτιάξει ο Χαλίλ με τα μαλαματένια χέρια του και τη μεγάλη τέχνη του παπούτσια με φτερά για τον δερβίση για να μπορεί να πετάει; Πως το βάρος πάνω σε ένα δέντρο που στην αρχή βρίσκεται της ύπαρξής του, μπορεί δώρο να γενεί; Πως μπορεί ένας γέρος στην άκρη του δάσους να συνομιλεί χωρίς λέξεις και πως στο χρόνο μεταφέρεται το χάρισμά του; Τι συναντά ο άνθρωπος που ήθελε να ζει αιώνια
Μία Παράσταση αφήγησης παραμυθιών, τραγουδιών και μουσικής για μεγάλους που ακόμα ονειρεύονται και για παιδιά (από 8 ετών και πάνω) Σχεδιασμός προγράμματος, αφήγηση παραμυθιών: Ζωή Νικητάκη Τραγούδι: Αγγελική Γκαλή, mezzo σοπράνο Kιθάρα: Στάθης Ρουπακιώτης
INFO:
Διάρκεια προγράμματος: 1 ώρα Ημερομηνία: Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014 ώρα: 12:00 Χώρος διεξαγωγής παράστασης: Κτήριο της οδού Πανός 22, Μόνιμη Έκθεση “’Άνθρωποι και Εργαλεία, όψεις εργασίας στην προβιομηχανική κοινωνία” Διεύθυνση: Πανός 22, Μοναστηράκι Εισιτήριο: 8 ευρώ Για πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής στα τηλέφωνα: 210 32 39 813 και 210 32 23 368 50
Ζωή Νικητάκη Η Ζωή Νικητάκη ασχολείται με τη ζωγραφική και την εικονογράφηση, την αφήγηση παραμυθιών, την εκπόνηση και παρουσίαση εκπαιδευτικών προγραμμάτων. Σπούδασε κλασική φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, μαθήτευσε κοντά στη ζωγράφο - χαράκτρια, Μάχη Δημοπούλου και στο εργαστήρι του Τάσου Ρήγα κάνοντας σπουδή στο ελεύθερο σχέδιο και στο σχέδιο του γυμνού μοντέλου. Παρακολούθησε κατά καιρούς σεμινάρια σχετικά με παιδαγωγικά αλλά και καλλιτεχνικά θέματα, όπως με την ενδυματολογία, την κατασκευή κούκλας, κλπ. Εργάστηκε επί σειρά ετών με μεράκι και αγάπη πολλή ως φιλόλογος στο χώρο της φροντιστηριακής εκπαίδευσης. Από το 2006 συνεργάζεται με το Μουσείο Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης ως μουσειοπαιδαγωγός και εικονογράφος. Ως εικονογράφος έχει συνεργαστεί με το Υπουργείο Παιδείας, την Actionaid Ελλάς, τους Ερευνητές της εφημερίδος Καθημερινής, τον Πανελλήνιο Σύλλογο Οικογενειών για τη Ψυχική Υγεία, το Μουσείο Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης, κλπ. Για την Actionaid Ελλάς μεταξύ άλλων έχει εικονογραφήσει το διαπολιτισμικό πρόγραμμα "Παιδιά του κόσμου - Πολίτες του κόσμου" σε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας, το οποίο διανεμήθηκε στα σχολεία της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης της χώρας και στα σχολεία των ομογενών του εξωτερικού. Στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος, εικονογράφησε και επιμελήθηκε το βιβλίο "Τα παραμύθια ταξιδεύουν". To 2012 εκδόθηκε το βιβλίο της "Λαϊκά παραμύθια της Ζακύνθου" (κατεγεγραμμένα τη δεκαετία του ΄30 από τη Μαριέττα Μινώτου) από τις εκδόσεις Τρίμορφο. Επιλογή, διασκευή, εικονογράφηση: Ζωή Νικητάκη Επιμέλεια: Διονύσης Μουσμούτης. Το 2014 ετοιμάζεται η έκδοση δυο ακόμα βιβλίων της με παραμύθια για παιδιά και για μεγάλους που ακόμα ονειρεύονται. Έχει λάβει μέρος σε εκθέσεις ζωγραφικής στην Ελλάδα και στην Ινδία. Eτοιμάζεται η έκδοση του νέου βιβλίου της, ένα εικονογραφημένο παραμύθι για παιδιά και για μεγάλους που ακόμα ονειρεύονται. Αγαπά τα παραμύθια γιατί είναι σαν τα πουλιά. Τ΄ακούνε μόνον τα παιδιά και όσοι έχουν καθαρή καρδιά. Τον παραμυθοαέρα τον εμφύσησε στην καρδιά και στο νου της η γιαγιά της. Aφηγείται παραμύθια από τη γραπτή και την προφορική παράδοση του τόπου μας, καθώς κι άλλων λαών και τόπων του κόσμου. Σε μουσεία, σχολεία, γκαλερί, ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές, στο ογκολογικό νοσοκομείο Άγιος Σάββας, στο Αθηναϊκό Ωδείο, στο Σχολείο Παιχνιδιού, σε Φεστιβάλ για παιδιά, στο 3ο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου δρόμου, στο θέατρο Φούρνος, στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη, στη Στοά Βιβλίου, στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, σε συνεργασία με διάφορους δήμους και πολιτιστικούς φορείς της χώρας, κλπ. Εστιάζει στη θεραπευτική δράση και λειτουργία των παραμυθιών και θεωρεί ότι η αφήγηση είναι μια πράξη για μετάδοση δύναμης, μια διαδικασία μύησης για το ταξίδι της ψυχής και την ανέλιξη της συνειδητότητας. Αφηγείται παραμύθια σε παιδιά και σε μεγάλους που ακόμα ονειρεύονται..
Αγγελική Γκαλή Μεγάλωσε σε φιλόμουσο περιβάλλον. Ασχολήθηκε με την υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Β. Διαμαντόπουλου με την μουσική και το τραγούδι. Ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο σύγχρονο (Ωδείο Φ.Νάκα) και κλασικό τραγούδι με την Λ.Τσατσαρώνη και την σοπράνο Χριστίννα Γιαννακοπούλου. Πήρε το πτυχίο της με βαθμό «Άριστα Παμψηφεί ». Μαθήτευσε στο εργαστήρι Δραματοποιημένου τραγουδιού της Μ. Δαλάκου και παρακολούθησε σεμινάρια των Ζανέτ Πηλού, Κristiane Karam, Ε.Πασπαλά Μπενετάτου, Θ.Αντωνίου, καθώς και άλλων Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών. Σπούδασε ανώτερα θεωρητικά και πήρε μαθήματα πιάνου από τον Π. Λουμάκη και την Μ.Κονταράτου. Έχει συνεργαστεί με πολλούς Έλληνες καλλιτέχνες όπως (Μαρίζα Κωχ, Ανδρέα Παγουλάτο, Γ.Κυριμκιρίδη, Λίνο Ιωαννίδη, Ορφέα Τσουκαλά, κ.α.). Έχει ηχογραφήσει τραγούδια που έχουν γραφτεί για την ίδια από τους συνθέτες Γ. Βενιζέλο, Μ. Δαλάκου. Έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με την κατασκήνωση του Υπ. Εξωτερικών για τα παιδιά του απόδημου Ελληνισμού, καθώς και με το μουσείο Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης. Εργάζεται ως καθηγήτρια τραγουδιού στο Ωδείο Κλασικής και Σύγχρονης Μουσικής και στο Ωδείο Αιγάλεω. 49 51
Να Πας Επιμέλεια: Χλόη Ιορδανίδου metal_-_heart@hotmail.com
Έ
Κεραμείο
κανα το λάθος να υποτιμήσω και να σνομπάρω
Πειραιώς. Μπαίνοντας μέσα, είδα τρεις συμφοιτητές,
το Μεταξουργείο. Ίσως επειδή μεγαλώνω,
μια παλαβή γιαγιά και μια ηθοποιό - σπουδάστρια που
ίσως επειδή έχω δει περιοχές της Αθήνας να
ζούσε το δράμα της. Ανοίγοντας την πόρτα, δηλαδή,
γίνονται μόδα και να ξεπουλιούνται για επτά ευρώ το
κατάλαβα ότι εδώ κάτι συμβαίνει. Βούιζε ο τόπος ζωή.
κοκτέηλ, είπα να μην παίξω με το νέο τρεντ. Μέχρι που
Κοίταξα γύρω μου. Βιομηχανική κατάσταση, αλλά με
κάποια στιγμή, στιγμή αδυναμίας και προτελευταίας
κήπο, και μέσα δωματιάκια που μείνανε απείραχτα.
εξεταστικής, είπα να το δοκιμάσω. Ε, έχανα, το
Ο χώρος πρώην κεραμείο, μονόπατο, δεν το άγγιξε
παραδέχομαι.
η πολεοδομική μανία. Πέραν του κύριου χώρου, όπου
Πήγα στο Κεραμείο, στην Πλαταιών, κάθετη στην
ακούγεται δυνατά η μουσική και μάλλον προτιμάς 52
Τὸ Φωτόδεντρο καὶ ἡ δέκατη τέταρτη Ὀμορφιά Μ᾿ ἕνα τίποτα ἔζησα Μονάχα οἱ λέξεις δὲ μοῦ ἀρκούσανε Σ᾿ ἑνὸς περάσματος ἀέρα ξεγνέθοντας ἀπόκοσμη φωνὴ τ᾿ αὐτιά μου φχιὰ φχιοὺ φχιού ἐσκαρφίστηκα τὰ μύρια ὅσα
να στέκεσαι όρθιος, στον κήπο και στα δώματα
Τί γυαλόπετρες φοῦχτες
αράζεις. Κατά προτίμηση σε οντάδες.
τί καλάθια φρέσκες μέλισσες καὶ σταμνιὰ φουσκωτὰ ὅπου
Ήπιαμε μπύρες, πολλές μπύρες, και φάγαμε μια
ἄκουγες βββ νὰ σοῦ βροντάει ὁ αἰχμάλωτος ἀέρας.
ποικιλία. Απέναντι η τρελή ηθοποιός μας κοιτούσε
Κάτι
διερευνητικά, αλλά το διασκεδάζαμε, ζούσαμε κι
Κάτι δαιμονικὸ μὰ ποὺ νὰ πιάνεται σὰν σὲ δίχτυ στὸ σχῆμα
εμείς το δικό μας δράμα, αυτό της συνάντησης
τοῦ Ἀρχαγγέλου
που, αν και καθημερινή, σε δυναμώνει. Φεύγοντας,
Παραλαλοῦσα κι ἔτρεχα
παλέψαμε να περιγράψουμε ο ένας στον άλλο γιατί
Ἔφτασα κι ἀποτύπωνα τὰ κύματα στὴν ἀκοὴ ἀπ᾿ τὴ γλώσσα
και πώς, αλλά δε γίνεται, όταν σ’ αρέσει ένα μέρος
- Ἔ καβάκια μαῦρα, φώναζα, κι ἐσεῖς γαλάζια δέντρα τί
σ’ αρέσει. Μάλλον γιατί εδώ ήταν η ζωή. Κοίταξα
ξέρετε ἀπὸ μένα;
γύρω μου τα χαμηλά σπίτια, και χωρίς να σηκώσω
– Θόη θόη θμός
το κεφάλι ψηλότερα είδα ουρανό. Ίσως αυτή να
– Ἔ; Τί;
είναι η δική μου εξήγηση. Κοίταξα γύρω τα μικρά
– Ἀρίηω ἠθύμως θμὸς
μαγαζάκια, τους φοιτητές, τον ξενύχτη κόσμο
– Δὲν ἄκουσα τί πράγμα;
να περπατά στην πιο υποβαθμισμένη περιοχή της
– Θμὸς θμὸς ἄδυσος
πόλης χωρίς ν’ αναζητά λούσα και παρκαδόρους.
Ὥσπου τέλος ἔνιωσα
Κι αποφάσισα, όσο είμαι ακόμα εδώ, να μην αφήσω
κι ἂς πᾶ᾿ νὰ μ᾿ ἔλεγαν τρελὸ
γωνιά της πόλης ανεξερεύνητη. Της το χρωστάω.
πῶς ἀπό ῾να τίποτα γίνεται ὁ Παράδεισος.
Από ένα τίποτα γίνεται ο Παράδεισος.
Οδυσσέας Ελύτης
53
Φωνόραση Επιμέλεια: Ελένη Αγγελοπούλου elenqmdt@gmail.com
Φωνόραση ΔΕΥΤΕΡΑ 27/1
ΤΡΙΤΗ 28/1
ΤΕΤΑΡΤΗ 29/1
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
02:15 // STAR Δραματική: Jolene
22:30 // MEGA Περιπέτεια: Faster
ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ 10:00 // Μέντα 88 Ελληνικό ποικίλο ρεπερτόριο: Μαργαρίτα Μυτιληναίου
10:00 // Μέντα 88 Ελληνικό ποικίλο ρεπερτόριο: Μαργαρίτα Μυτιληναίου
18:00 // trollradio.gr Ροκ: Σπυρέας Σιντ
54
10:00 // Μέντα 88 Ελληνικό ποικίλο ρεπερτόριο: Μαργαρίτα Μυτιληναίου
ΠΕΜΠΤΗ 30/1
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 31/1
ΣΑΒΒΑΤΟ 1/2
00:00 // ΣΚΑΪ Ξένη Σειρά-Αστυνομικό Δράμα: Bad Bloods
10:00 // Μέντα 88 Ελληνικό ποικίλο ρεπερτόριο: Μαργαρίτα Μυτιληναίου
10:00 // Μέντα 88 Ελληνικό ποικίλο ρεπερτόριο: Μαργαρίτα Μυτιληναίου
55
ΚΥΡΙΑΚΗ 2/2
Φωνόραση
ΔΕΥΤΕΡΑ 3/2
ΤΡΙΤΗ 4/2
ΤΕΤΑΡΤΗ 5/2
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ 12:00 // 88.6 Radio Electronic-Dance: Άννα Μαρία Χαροκόπου
12:00 // 88.6 Radio Electronic-Dance: Άννα Μαρία Χαροκόπου
20:00 // injoyradio.eu Ελληνικό & Ξένο Ροκ: Double Breath
56
12:00 // 88.6 Radio Electronic-Dance: Άννα Μαρία Χαροκόπου
Εικονογράφηση: KURO Στέργιος Ρουμελιώτης kurotrash@gmail.com
ΠΕΜΠΤΗ 6/2
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 7/2
22:00 // STAR Περιπέτεια: Superman Returns
12:00 // 88.6 Radio Electronic-Dance: Άννα Μαρία Χαροκόπου
ΣΑΒΒΑΤΟ 8/2
23:30 // MEGA Κωμωδία: Στο Βάθος Κήπος
12:00 // 88.6 Radio Electronic-Dance: Άννα Μαρία Χαροκόπου
57
ΚΥΡΙΑΚΗ 9/2
Comic
58
Του Kωστή Τζωρτζακάκη greenhellicopter@gmail.com httpkostis-tz.blogspot.gr 59
www.lykosmagazine.com 60