Jack London Ο ΑΠΟΣΤΑΤΗΣ
Τώρα, όπως ξυπνώ για τη δουλειά, Θεέ μου, κράτα μακριά την τεμπελιά. Κι αν πάλι ως το βράδυ ξεψυχήσω, Θεέ μου, το μεροκάματο ας αξίζω. Αμήν.
«Αν δεν σηκωθείς απ’ το κρεβάτι, Τζώννυ, μπουκιά δε θα σου δώσω να φας!» Η απειλή άφησε το αγόρι ασυγκίνητο. Εξακολούθησε πεισματικά να κοιμάται, παλεύοντας για τη λήθη του ύπνου, σαν τον ονειροπόλο που παλεύει για το όνειρο του. Σχημάτισε χαλαρές γροθιές με τα χέρια κι άρχισε να χτυπά αδύναμα και νευρικά τον αέρα. Οι γροθιές προορίζονταν για την μητέρα του αλλά αυτή, προδίδοντας εξάσκηση κι εξοικείωση, τις απέφευγε ενώ συγχρόνως τον ταρακουνούσε χωρίς καμιά επιείκεια απ’ τους ώμους. «Παράτα μ’ ήσυχο!» Ήταν μια κραυγή που γεννήθηκε βουβή στα βάθη του ύπνου, όρμησε γοργά προς τα έξω, σαν στριγκλιά, με τη μορφή παράφορης επιθετικότητας, κι έσβησε και χάθηκε σ’ ένα ακατάληπτο παράπονο. Ήταν μια κραυγή πρωτόγονη, σαν μιας βασανισμένης ψυχής, κατακλυσμένης από άπειρη διαμαρτυρία και οδύνη.