Στασίδια – Θυμιάματα του Γιάννη Βλαχογιάννη, από τις Επιφυλλίδες της εφημ. “Πρωΐα” (φ. 2300, 29-5-1932)
Εμπλουτισμένο με σχόλια και αναφορές από διάφορες πηγές, σχετικές με τα ζητήματα που πραγματεύεται ο συγγραφέας.
~ toufas.blogspot.com ~
“Μούσα, τραγούδα τον πόλεμο των Στασιδιών, που έσχισε σε δυό στρατόπεδα του χωριού το ψυχομέτρι, κ' έβαλε τους πρωτόγερούς του, ανθρώπους σοβαρούς, να γίνουνε μαλλιάκουβάρια, μα λίγο έλειψε να μπλέξη στον αγώνα και της πατερίτσες της παπαδικές. Μούσα ιεροψαλτική, που ψέλνεις με τη μύτη και με φωνή γκρινιάρικη, ψάλε μας τον καυγά τον ηρωϊκό, ή καλύτερα ιερο-κωμικό, σε ήχο βαρύ και πλάγιο, καυγά που στήσαν τα στασίδια και το πλήρωμά τους το ευλαβητικό, και βάλανε στη μέση έπαθλο ακριβό, στεφάνι που ο νικητής θα τόκανε δικό του, και θάπαιρνε όχι τη Χρυσηΐδα του Αχιλλέα, ούτε την Ελένη του Μενελάου, αλλά την πρώτη θυμιατισιά την περιμάχητη, που θα τιμούσε και θα δόξαζε το μούτσουνο του πειό δυνατού απ' όλους τους κατοίκους”. Έτσι κάπως θάπρεπε ν' αρχίση ο ποιητής, ο ασεβέστατος, που θα καταπιανότανε το θέμα αυτό, ποίημα για να το κάμη σε τροπάρια αμέτρητα, κατά το παράδειγμα του “Κήπου Χαρίτων” του άξιου στιχοπλόκου, ψάλτη και σατυριστή Καισάριου Δαπόντε. Το θέμα όμως, που σε λόγο πεζό ξετυλιγμένο θα δήτε παρακάτου, [1]