13 minute read
CASE STUDY
Alain Dumenil behoudt twee voertuigen voor zijn beste klanten, met zijn beste chauffeurs.
TRANSPORTS DUMENIL
KRACHT VAN KARAKTER
De geschiedenis van Transports Dumenil bestaat uit al die kleine en grote momenten die het leven van kleine bedrijven kleuren, met hun ups en downs. Behalve dat het persoonlijke verhaal van Alain Dumenil allesbehalve gewoon is. Hij heeft immers moeten vechten om te mogen blijven rijden, na de amputatie van zijn beide benen.
Claude Yvens - claude.yvens@transportmedia.be
Op 62-jarige leeftijd en nadat hij heel wat obstakels heeft overwonnen, vond Alain Dumenil iemand om zijn kleine transportbedrijf over te nemen en kan hij uitkijken naar een rustiger leven. Maar hoewel hij met ietwat heimwee terugkijkt op het “wegvervoer van vroeger”, heeft Alain nergens spijt van.
IN DE VRACHTWAGEN GEBOREN
“Ik ben echt in een vrachtwagen geboren”, vertelt Alain Dumenil, “Mijn vader Joseph richtte in 1957 een bedrijf op voor de distributie van farmaceutische producten. Hij haalde de producten op bij groothandelaars of laboratoria, vaak in de omgeving van Brussel, sorteerde ze vervolgens, laadde ze opnieuw in en leverde ze af bij apotheken tussen Namen en Doornik. Hij startte met een auto, later kocht hij zijn eerste vrachtwagen en toen het bedrijf begon te groeien, kocht hij een tweede vrachtwagen.” In 1967 krijgt een andere kleine transporteur in de regio een dodelijk ongeval. Joseph Dumenil beslist de nieuwe oplegger van zijn collega over te nemen. “Mijn vader haalde zijn beroepskwalificatie voor nationaal vervoer en ging rijden voor l’Usine à Tubes in Jemappes. Het was regelmatig werk dat goed betaalde. Zijn bedrijf begon vervolgens voor Glaverbel te rijden en ontwikkelde zich verder tot het in 1978 acht trekkers en twee koerierwagens telde”, vervolgt Alain Dumenil, die in 1980 als chauffeur bij het familiebedrijf kwam. Alain Dumenil rijdt voornamelijk naar Italië met ladingen glasplaten die door Glaverbel in Moustier-sur-Sambre worden geproduceerd (dit was vóór de komst van de eerste binnenladers), maar op weg naar Italië doet zich in 1982 een noodlottige gebeurtenis voor: in Sommesous, op de N77, veroorzaakt een andere verstrooide bestuurder een frontale botsing met zijn vrachtwagen. “Ze moesten mijn beide benen amputeren en ik heb een jaar in het ziekenhuis gelegen. Maar wat doe je daarna? Ik heb mijn studie afgemaakt, maar in 1984 stierf mijn vader. Waarop ik besliste het bedrijf over te nemen en mijn beroepscertificaat te behalen. In die tijd waren er wachttijden van zes maanden en hadden we nog maar twee vrachtwagens in het bedrijf! Ik wou alles opnieuw opbouwen en werd al snel succesvol, maar ik zag het waarschijnlijk te groot. Op een bepaald ogenblik had ik 28 trucks, maar het ging mijn petje te boven!”
Stéphane Poivre (rechts) is klaar om het bedrijf van Alain Dumenil over te nemen. Eén van de MAN trekkers rijdt met een Ziegler-oplegger.
“Ik heb nergens spijt van omdat ik altijd van mijn fouten heb geleerd.” (Alain Dumenil)
Het bedrijf groeide te snel. Alain Dumenil begon weer van voor af aan, maar langzamer deze keer. “Ik had van mijn fouten geleerd. Om alles onder controle te houden, hield ik het bij acht vrachtwagens, vooral omdat ik zelf wilde blijven rijden”, legt hij uit. Alain Dumenil heeft immers ook gevochten ook om zelf weer achter het stuur te kruipen.
ZOALS EEN FENIKS…
In 1985 slaagde hij erin zijn rijbewijs terug te krijgen: “Ze gaven me niet meteen mijn CErijbewijs terug, maar wel een BE-rijbewijs. Toen verklaarde mijn dokter me geschikt om een aangepaste vrachtwagen te besturen en aangezien het ministerie niets zei, ging ik naar de gemeente waar ze me mijn CErijbewijs teruggaven.” Ondertussen slaagde Alain Dumenil erin een vrachtwagen te laten bouwen, afgestemd op zijn handicap: een Volvo met Geartronic-automaat en een bedieningssysteem voor het gaspedaal en de remmen dat uiteindelijk werd goedgekeurd door het rijgeschiktheidscentrum CARA. Gedurende meer dan 25 jaar runt Alain Dumenil zijn bedrijf en blijft hij rijden. Elke dag hijst hij zich met armkracht in zijn cabine en rijdt hij voornamelijk tussen België en de regio rond Lyon. Af en toe zit daar ook een grappig moment tussen, zoals die keer dat hij kwam vast te zitten bij een automatische tolpoort: “Ik kreeg mijn deur niet open! Ik moest iemand bellen om me te helpen, maar niemand wilde komen. Je had het gezicht van de bediende moeten zien toen hij besefte dat ik geen benen had...”, lacht Alain Dumenil, die zich ook de goede tijden herinnert die hij met andere Belgische chauffeurs beleefde in de wegrestaurants onderweg naar de Aostavallei.
HET VERHAAL IS NOG NIET TEN EINDE…
Vandaag heeft Alain Dumenil zijn activiteiten fel teruggeschroefd. Hij rijdt al tien jaar niet meer zelf (“Het werd te moeilijk om in de cabine te klimmen”) en heeft alleen zijn beste klanten en chauffeurs behouden. “Zes jaar geleden had ik nog zes vrachtwagens, maar alles is erg ingewikkeld geworden. De controles zijn echt extreem geworden, het wordt steeds moeilijker om goede chauffeurs te vinden en Covid heeft ons zeker parten gespeeld. Vandaag rij ik nog maar met twee vrachtwagens voor Ziegler, waarvan er één 24 uur per dag goederen ophaalt en levert en de andere bij hen in Rekkem gestationeerd is.” Het voortbestaan van het bedrijf is echter verzekerd. Alain Dumenil heeft in Stéphane Poivre een overnemer gevonden die gepassioneerd is door vervoer en die hij nog enige tijd zal begeleiden. De geschiedenis van Transports Dumenil is te rijk om zomaar verloren te laten gaan... Alain Dumenil, die zijn aandacht nu volledig aan zijn gezin en zijn negenjarige zoon wijdt, heeft nergens spijt van: “Ik ben trots op wat ik met mijn leven heb gedaan en omdat ik van mijn fouten heb geleerd. Soms had ik het geluk om op het juiste moment op de juiste plaats te zijn, en ik wist daar goed gebruik van te maken...” Als je zijn verhaal kent, houdt deze laatste zin één grote levensles in.
TRANSPORTS DUMENIL IN ‘T KORT
• Specialiteit: algemeen vervoer van goederen en ADR, pakjes, expresvervoer • Zetel: Jemappes (Bergen)
• Personeel:
Alain Dumenil + 4 chauffeurs
• Vloot:
2 MAN trekkers + 1 oplegger
www.transport-dumenil.be
VROUWEN IN HET TRANSPORT
Bianca is een van de zeldzame ‘lady truckers’ op onze wegen.
Copyright Frederick Van Grootel
TUSSEN ‘ONE OF THE BOYS’ EN ‘GIRL POWER’
De transportsector blijft in grote mate een mannenwereld. Het percentage vrouwelijke werknemers in het transport stagneert al twee decennia rond de 7 procent. Bij de bedienden daalde het zelfs van 44,5% naar 41,7%. Transportmedia vroeg enkele dames uit de verschillende geledingen van de sector hoe zij hun plaats opeisen in deze mannenwereld, en vragen aan HR-experte Anaïs Volkers wat de sector zelf kan doen om aantrekkelijker te worden voor vrouwen.
Michiel Leen - michiel.leen@transportmedia.be
Vooraf dient te worden opgemerkt dat de situatie in de verschillende geledingen van de transportsector telkens andere nuances vertoont. Uiteraard, er is nog wat werk aan de voorwaarden op het terrein (balans werkprivé, fysieke belasting, ondersteuning, …), maar het stemt hoopvol dat er intussen flinke kanttekeningen mogen worden geplaatst bij het sfeertje van ‘mannen onder elkaar’ dat het beroep jarenlang kenschetste. De dames die we hier aan het woord laten, of ze nu chauffeur zijn, een ondersteunende functie uitoefenden of een bedrijf leiden, tonen dat er ruimte is voor pure ‘woman power’ in de transportsector.
LADY TRUCKER BIANCA VERMEEREN “VOORAL VROUWEN VRAGEN NAAR MIJN JOB”
Bianca Vermeeren komt u misschien bekend voor. Ze was finaliste bij de recentste editie van ‘Love2Truck’ en kwam bovendien in beeld in het VTM-programma ‘Lady Truckers.’ En dat allemaal op vrij korte tijd, want Bianca zit nog niet heel lang in de cabine. Een vrachtwagen besturen was dan wel een gekoesterde kinderdroom, pas in 2020, na jaren als verkoopster op de markt, waagde ze de sprong naar het beroep van chauffeur. Vandaag is ze een van de zeldzame ‘lady truckers’ op onze wegen. “Ik hou van het gevoel van vrijheid onderweg en van de schoonheid van zo’n wagen.” Bianca rijdt vooral in België en de buurlanden, soms Denemarken. De weekends zijn voor haar vier kinderen en haar echtgenoot. “Ik ben vaak van huis, maar toch valt deze job goed te combineren met een gezin. De kinderen trekken hun plan en mijn man is
zelfstandige, dus plannen is iets gemakkelijker. Doorheen de week is er van een sociaal leven natuurlijk weinig sprake. Ik breng één à twee nachten in de cabine door. Maar als je iets echt wilt, lukt alles.” Bianca nam deel aan Lady Truckers en Love2Truck om te bewijzen dat vrouwen in de transportsector het minstens even goed kunnen doen als mannen. “Ik wou ook de job zelf op een positieve manier in de kijker zetten”, klinkt het. Onderweg wordt Bianca naar eigen zeggen zelden aangesproken op haar gender. “Soms krijg je een verbaasde blik, maar dat valt mee.” Vooral haar truck is een statement, dat merk je aan de roze nummerbordjes en de ‘Lady Trucker’-logo’s en het insigne ‘Woman’ in de cabine. “Ik sta er ook op de truck helemaal comfortabel en netjes te houden. Ik breng er tenslotte het grootste deel van de week in door.” Het zijn vooral vrouwen die Bianca op haar beroepskeuze aanspreken. “Ik krijg veel vragen over het beroep van vrouwen. Als je het wil doen, ga er dan zeker voor. Toen ik begon als eerste vrouwelijke chauffeur bij mijn werkgever, was ik bang voor de vooroordelen. Maar de collega’s hebben me super opgevangen.”
SANDRA VAN DEN BERG, CEO SANY GROUP “IK ZIE NOG STEEDS WEINIG VROUWEN IN DIT BEROEP”
Sandra Van den Berg en haar echtgenoot richtten eind jaren ’80 hun eigen containertransportbedrijf op: Sanytrans. Doorheen de jaren groeide het bedrijf uit tot de Sany Group, met activiteiten in expeditie (Exsan) en warehousing (Sanylogistics). Het bedrijf telt vandaag 150 eigen trekkers en 400 chassis. Van bij het begin ontfermt Sandra zich over de zakelijke uitbouw van de zaak. Zeker in die pioniersjaren was dat geen evidentie. “Ik kwam uit de schoonheidssector een echte mannenwereld binnen. In de jaren voor de oprichting van ons eigen bedrijf had ik al drie vrachtwagens beheerd, wat nog te combineren viel met mijn eigen zaak. Helaas kregen we te maken met een zware privé-tegenslag: het overlijden van ons vierde kindje aan wiegendood. Ik zat diep in de put. Mijn man stelde me voor om mijn kapperszaak van de hand te doen en me voltijds op de transportplanning te concentreren. Zo zou ik meer bij de kinderen kunnen zijn en tegelijkertijd het transportbedrijf doen groeien. Ik wou ook echt groeien, ik wou meer te doen hebben dan het opvolgen van die drie vrachtwagens. Ik ben dan in de haven
Sandra Van den Berg, CEO Sany Group: “De haven is niet meer het pure mannenbastion van toen.”
Bij de Transport & Logistics Awards 2022 was het percentage vrouwelijke winnaars... 37.5% (op de foto Jill Gielen van Jacobs Transport).
HR-EXPERTE ANAÏS VOLKERS: “MAAK HET BEROEP VROUWVRIENDELIJKER”
Vanuit haar expertise als commercieel directeur bij HR-dienstverlener Agilitas Group weet Anaïs Volkers waar de pijnpunten én de kansen liggen om de transportsector aantrekkelijker te maken voor vrouwen. “Vrouwen zijn nog steeds een minderheid in de uitvoerende beroepen in transport en logistiek. In de ondersteunende en directiefuncties gaat de verhouding naar fifty-fifty en in departementen als HR en boekhouding zijn vrouwen in de meerderheid.”
“Uit analyse blijkt dat het zware fysieke werk dat bij transport hoort, zoals het laden en lossen, vrouwen nog steeds afschrikt. De sector heeft nog een erg mannelijk imago, voor vrouwen is het niet altijd evident om daarin mee te gaan. Vrouwen hebben vaak het gevoel dat ze moeten opboksen tegen het ‘mannelijk geweld,’ het onverbloemde sfeertje van ‘jongens onder elkaar’. Je ziet dat vrouwelijke chauffeurs daar soms ver in meegaan, om als ‘one of the boys’ aanvaard te worden. Dat kan voor sommige vrouwen een belemmering zijn om voor de sector te kiezen.”
“Ondanks initiatieven om het imago van het beroep vrouwvriendelijker te maken, kan je de aard van het werk moeilijk veranderen, tenzij je echt aanpassingen aan de basis doorvoert en het fysieke werk voor de chauffeurs beperkt. Denk bijvoorbeeld aan routes langs depots met eigen aflaaddepartementen. Ook een eigen, propere wagen kan een pluspunt zijn. Vrouwelijke truckers hechten immers erg aan een verzorgde wagen. Er is potentieel voor vrouwen in de sector, maar dan moeten bedrijven ook een inspanning doen om het werk zo aantrekkelijk mogelijk te maken. De fysieke last is overigens ook voor veel mannen een drempel.”
Het mannelijke imago van de sector schrok Julie Dierckx niet af.
prospectie gaan doen. Toendertijd moet ik echt zowat de enige vrouw geweest zijn die op dat terrein actief was én ik verzorgde, als schoonheidsspecialiste, mijn uiiterlijk, waardoor ik opviel. Dat was in ons voordeel, werk aantrekken was niet moeilijk. Al moet ik toegeven dat ik in die spannende begindagen wel eens huilend heb wakker gelegen. Maar we hebben het gehaald.” “De haven is niet meer het pure mannenbastion van toen, maar nog steeds zie ik weinig vrouwen in gelijkaardige bestuurlijke functies. Als ze er zijn, zou ik ze graag ontmoeten.” Sandra gaat prat op haar vrouwelijke ‘touch’ in het runnen van haar bedrijf. “Ik ben in zaken altijd op mijn buikgevoel afgegaan. Die intuïtie is erg belangrijk wanneer je bedrijf groeit en je taken moet gaan delegeren: je moet je omringen door de juiste mensen en dan speelt intuïtie een grote rol. Mijn oudste dochter gaat over het aanwervingsbeleid, maar bij het derde gesprek met de kandidaat probeer ik aanwezig te zijn. Ik maak er ook een punt van dat medewerkers mij kunnen bereiken. Elk van de 150 medewerkers krijgt een persoonlijk berichtje van mij bij zijn verjaardag. Bij het leiden van een bedrijf komen emoties kijken. Kleine attenties maken echt een verschil.” De combinatie van een groeiend bedrijf en een groot gezin was niet evident, beseft Sandra terugblikkend. “Ik heb te weinig tijd gehad voor mijn kinderen. Ik heb daar geen spijt van, want het ging niet anders, maar ik zou mijn kinderen aanraden het anders te doen. Intussen zien mijn dagen er wat minder hectisch uit en is er tijd voor een beetje me-time. Een vriendin is inmiddels mijn schoonheidsspecialiste en ik ben begonnen met helikopterlessen, een kinderdroom.”
JULIE DIERCKX, TRANSPORTCOÖRDINATOR DISTRILOG “MANNELIJK IMAGO SECTOR SCHROK ME NIET AF”
Julie Dierckx is handelsingenieur en werkt bij Distrilog. Als projectcoördinator transportsystemen staat ze in voor de constante verbetering van de logistieke processen. Haar keuze voor de logistieke sector was welbewust. “Transport en logistiek zijn erg brede werkvelden. Het mannelijke imago van de sector schrok me niet af. Ik ben opgegroeid tussen mijn broers, en ook in de jeugdbeweging zaten veel jongens. Op de werkvloer moet je je wel bewijzen, laten zien dat je weet waar je het over hebt. Dat heeft niet per se iets met je vrouw-zijn te maken. Ook leeftijd - ik ben 25 - wordt soms tegen je gebruikt. Samenwerken met mannen heeft trouwens ook voordelen: ze zijn zeer direct in communicatie, waardoor de zaken vooruitgaan.” In de coördinerende functies van de transport- en logistieke sector is er sprake van een zekere genderbalans. In haar dagelijkse werk ziet Julie de man-vrouwverhouding niet als een issue. “Bij de chauffeurs is nog zo’n 95% man, in de ondersteunende functies zie je steeds meer vrouwen. Ik heb niet het gevoel dat ik ‘one of the boys’ moet zijn. Misschien is dat eerder bij de chauffeurs het geval.”
STAGNATIE
In twintig jaar tijd is het percentage vrouwen in de sector gestagneerd en zelfs gedaald bij de bedienden, becijferde Transportmedia begin dit jaar op basis van de cijfers van de RSZ. Volgens die statistieken zijn er 6.766 vrouwen werkzaam in de transportsector (paritair comité 140). Dit komt neer op een aandeel van 7,19%. Dit cijfer is zeer licht gestegen sinds 2003, toen het percentage vrouwelijke werknemers gemiddeld 6,75% bedroeg. Daarentegen is het percentage vrouwelijke bedienden in paritair comité 226 de afgelopen twintig jaar gedaald: van gemiddeld 44,5% in 2003 is dit nu nog maar 41,7%.
