10 minute read
CROP OVER FESTIVAL
Crop Over Festival Barbados: het kleurrijkste carnaval van de Caribbean
DOOR:
LINDSEY VAN LOON
Dansen met de locals en rum als ontbijt. Travelpro dompelt zich onder in het belangrijkste festival van het eiland Barbados.
De zon is nog maar nauwelijks op en er wordt al luidkeels meegezongen met de swingende soca ritmes in de bus. ‘We ready for the road…’. Ik ken het nummer van Bunji inmiddels uit mijn hoofd. Terwijl de inhoud van de flessen rum worden geleegd in de keeltjes van degene die niet zingen, bevind ik me ergens tussen totale euforie en ontelbare gekleurde veren. Het summiere stukje stof rond mijn lijf en de tiara van strass-stenen verraden waar we naartoe op weg zijn. Na een week vol activiteiten en feestjes, is het tijd voor de grote finale: Grand Kadooment.
Eerbetoon
Door de directe KLM-vluchten van oktober tot en met maart, wint Barbados met zijn witte zandstranden en wuivende palmbomen aan populariteit onder
Lindsey van Loon (tweede van links) de Nederlandse zonaanbidder. Minder bekend, maar zeker de moeite van een tussenstop waard, is het bruisende zomerfestival Crop Over. Acht weken lang vieren de Bajans traditiegetrouw het einde van het suikerseizoen, met de extravagante straatparade als hoogtepunt. Crop Over wordt door de lokale bevolking beschouwd als belangrijk cultureel erfgoed. De oorsprong van het feest gaat terug tot 1780, de periode waarin Barbados ‘s werelds grootste suikerproducent was. Het festival is voor velen in de eerste plaats een eerbetoon aan hun voorouders: hardwerkende slaven die aan het einde van de suikeroogst samenkwamen om muziek te maken en de beste rietsnijders te kronen tot suikerkoning en -koningin.
Dat gevoel van vrijheid is nog steeds het onderliggende sentiment tijdens dit spektakel. Elk jaar brengt het feest duizenden inwoners en toeristen uit verschillende delen van de wereld samen. In deze gemoedelijke feestperiode die draait om kunst, cultuur, authentiek eten, tradities en alles wat verder Bajan is, bestaat geen onderscheid tussen locals en bezoekers. Het is één grote bubbel van vreugde en verzoening, waar wij toeristen het natuurlijk wel flink afleggen als het op onze dansmoves aankomt.
Many parties
Het is nogal verleidelijk om te vroeg je kruit te verschieten tijdens Crop Over door de pre-parties die dag en nacht doorgaan. De opzwepende calypso en soca muziek, zorgt ervoor dat je nooit stilstaat. Toch is er uiteindelijk maar één dansbeweging die er werkelijk toe doet en dat is het schudden van de billen. Het is meer regel dan uitzondering dat je als vrouw in een hoek van 90 graden (of meer) voorover buigt. Vallen je heupbewegingen in de smaak, dan
kan je een mannelijke fan achter je verwachten. Wie denkt dat je daarna een praatje moet maken, heeft het mis. Als de intieme dans daad verricht is, gaat ieder zijn eigen weg. No questions asked.
Native Foreday Morning Fete
Het kingsize bed van de O2 Beachclub en Spa keek me teleurgesteld aan toen ik me net na middernacht klaar maakte voor het zoveelste feestje die week. Hoewel ik twijfelde of ik niet voortijdig door mijn hoeven zou zakken, waagde ik het er toch op. Wat bleek? Mijn leven zou nooit meer hetzelfde zijn! Dit was een totaal nieuwe ervaring in mijn festival carrière. Geef het slaaptekort de schuld, maar wij vroegen ons dus af waarom de truck met drank telkens van ons wegreed. Ondertussen werden we te pas en te onpas bespoten met gekleurde verf. Er waren wat shotjes rum voor nodig, voordat we het concept begrepen. Het was de bedoeling dat we achter de vrachtwagen met pompende muziek aan dansten en ondertussen bij de andere truck die ook mee rolde drankjes haalden. Een voorproefje op de vele kilometers die we zouden gaan maken tijdens de parade, maar dan met verkoelende verf en lopen tot de zon opkomt. Zelfs de dixies rolden mee in de optocht die tot 9.00 uur in de ochtend doorging. Typerend voor alle zogenaamde ‘fetes’ is dat de drank en het eten inclusief zijn. En niet zomaar eten, overal vind je fantastisch authentiek Bajan krachtvoer. Dat moet het geheim zijn waardoor iedereen op de been blijft!
Grand Kadooment Day
Ergens tussen Spring Gardens Bridgetown en het National Stadium dans ik in een pikant pakje en een tooi met felgekleurde veren op mijn rug met duizenden Bajans over het warme asfalt. Wij dansen mee in ‘Aura’, de meest prestigieuze van alle veertien bands. Elke band telt gemiddeld zo’n 1.200 deelnemers. Hoewel de parade die geleid wordt door diverse pompende praalwagens met DJ’s en MC’s kleiner is dan vóór corona, is het nog steeds intens. Duizenden mensen staan langs de route te zwaaien, drinken en dansen. Wat opvalt is hoezeer de lokale bevolking openstaat voor interactie met toeristen. Iedereen is even vriendelijk, zelfs als de dansmoves net zo heet zijn als het asfalt. Dit is het moment waar iedereen naartoe geleefd heeft en het valt niet tegen. Door alles wat er om je heen gebeurt, zou je haast vergeten dat je acht uur lang danst onder de Caribische zon alsof je leven ervan afhangt.
Zoals de Bajans zeggen: ‘It’s di best ting in di world’ en daar kunnen ze best eens gelijk in hebben. Je gaat gegarandeerd dwars door al je party reserves heen tijdens Crop Over Festival, maar dat is het dubbel en dwars waard. Voor nu zing ik vooral mijn eigen versie van Bunji, genaamd “We ready for the bed”. Maar stiekem zijn mijn paradijselijke veren alweer gespreid voor Crop Over 2023.
Harold van der Linden
SMEUÏGE COCKPITVERHALEN
DOOR:
SHARON EVERS
Jarenlang vloog Harold van der Linden voor Transavia en later TUI fly. “Ik had het mooiste kantoor van de wereld.” Hij zal een graag geziene gast zijn op verjaardagen, want de oud-gezagvoerder heeft verhalen in overvloed. Verhalen die hij in de loop der jaren verzamelde en bundelde in het boek: Op vleugels gedragen.
Wordt er om de stoel naast je gevochten op
verjaardagen?
“Haha. Heel veel mensen vroegen me in de loop der jaren naar spannende, ontroerende en leuke verhalen, die ik vrijwel nooit deelde. Ik wil op verjaardagen, maar ook tijdens ook andere sociale bezigheden, liever niet de boventoon voeren met zogenaamde spannende verhalen. Doe maar gewoon, dan ben je al gek genoeg; dat was een levensrichtlijn die ik van mijn moeder heb meegekregen. In de 43 jaar dat ik vloog heb ik natuurlijk momenten gehad waarop ik bepaalde zaken die ik had geleerd ook daadwerkelijk moest toepassen. Daarover vertel ik in het boek. Vliegen is voor mij een soort liefde en dat is iets moois. Liefde is een van de belangrijkere dingen in een mensenleven, maar je kunt ook liefde hebben voor een passie. Vliegen is mijn passie en daar praat ik graag over.”
Maar niet elke piloot zal een boek schrijven over zijn avonturen. Waarom heb jij dat wel gedaan?
“Gelukkig niet, want anders lag de hele winkel vol met pilotenboeken. Maar de afgelopen twintig jaar is er niet heel veel verschenen op dit gebied. Ik wilde wel graag mijn verhalen vertellen. Hoe het er écht aan toe kan gaan aan boord, en dat zijn zeker niet allemaal heldenverhalen. De schoonheid van mijn vak moest naar voren komen, want ik werkte in het kantoor met het mooiste uitzicht ter wereld. Maar ik wilde ook meer uitleggen, want vliegen blijft iets mysterieus. Zelfs voor mij. Vanochtend reed ik voorbij Schiphol en zag ik zo’n kist de lucht in gaan, na al die jaren in de cockpit blijf ik er gefascineerd naar kijken. Ik weet natuurlijk hoe het werkt, maar snap heel goed dat een leek dat niet begrijpt. In mijn boek probeer ik dit ook uit te leggen. Daarnaast zijn er veel mensen met vliegangst - ik denk zelfs dat zo’n 30 tot 40% van de passagiers een vorm van vliegangst heeft. Toen de deur van de cockpit nog openstond, nodigde ik mensen uit die last hadden van extreme vliegangst. Ik vroeg naar hun angsten en probeerde bepaalde zaken uit te leggen in de hoop dat hun angst minder werd. Daar kijk ik ook op terug in mijn boek.”
De cockpitdeur ging op slot na 9/11. Hebben deze aanslagen je veranderd als piloot?
“Die engerds hebben mijn collega-piloten en heel veel andere mensen in koelen bloede vermoord. Vreselijk. Natuurlijk denk je dan na over wat als dit mij zou overkomen, maar het heeft me niet weerhouden om door te gaan mijn werk. De aanslag op 9/11 is wel de meest ingrijpende gebeurtenis in mijn carrière geweest. Het heeft de hele wereld veranderd.”
Je hebt 43 jaar gevlogen, mis je het?
“Ik heb 31 jaar voor Transavia gevlogen, daarna ben ik overgestapt naar Arke fly wat later TUI fly werd, waar ik tot mijn pensioen nog een kleine twaalf jaar voor heb gevlogen. Of ik het vliegen mis? De Duitsers zeggen: ‘Jein’. Ik heb het altijd met heel veel plezier gedaan en op een gegeven moet je het laten gaan. Maar het is goed om met pensioen te gaan, omdat jonge mensen de kans moeten krijgen. En eerlijk is eerlijk, ik ben voorbij de 65 jaar en dan word je wat minder scherp en je bent sneller moe. Als piloot maak je ontzettende lange dagen van minimaal twaalf uur, vaak loopt het uit tot veertien/ vijftien uur. Je moet scherp blijven, zeker op de momenten dat het erop aankomt. Als je ouder wordt, wordt het moeilijker om jezelf tijdens zo’n lange dag op te peppen. Ik heb er vrede mee dat ik ben gestopt; het is goed zo.”
Loer je nu zo nu en dan vanaf een spottersplek naar het stijgende en landende vliegverkeer op Schiphol?
“Nee, zo erg is het nou ook weer niet. Maar ik heb tijdens mijn carrière aan zweefvliegen gedaan en dat doe ik nog steeds met veel plezier. Ik vind dat de mooiste manier om luchtvaart te ervaren en te bedrijven. Dit is zo puur. Ik ben tijdens het
zweefvliegen meerdere keren een buizerd en een adelaar tegengekomen. Dat is heel bijzonder.”
Zijn er verhalen die je wil zou willen vertellen, maar het boek niet hebben gehaald?
“Ja, ik heb nog genoeg verhalen te vertellen. Er is dus zeker ruimte voor een deel twee, maar dat is nu nog niet aan de orde. Als de vraag zou komen, dan heb ik zeker nog verhalen voor zo’n zeven boeken. Verkeersvliegers moeten hun vluchten loggen; dat heb ik vanaf mijn eerste tot en met mijn laatste vlucht gedaan. Daarnaast maakte ik over bijzondere vluchten extra aantekeningen of plakte er een foto bij. Als ik door mijn logboeken blader, dan komen veel herinneringen boven borrelen.”
Een spannende landing geeft ook voldoening ‘‘
In welk tijdsbestek heb je dit boek geschreven?
“Ik heb er ruim een jaar over gedaan. Je begint eraan en soms werd ik midden in de nacht wakker, omdat ik een hoofdstuk toch anders wilde schrijven. Ik heb ook wel eens iets geschreven over een collega, waarvan ik later dacht dat hij zou worden herkend. Dat wilde ik niet. Er staan wel namen in van collega’s, maar dan alleen de voornamen en meestal heb ik eerst toestemming gevraagd.”
Marcel de Nooijer (CEO Transavia) heeft het voorwoord geschreven en het eerste exemplaar in ontvangst genomen.
Wat vind je zelf het meest indrukwekkende wat je hebt meegemaakt?
“Dat is een moeilijke vraag. In zijn algemeenheid zijn dat de ontmoetingen met mensen. In mijn boek beschrijf ik mijn ontmoeting met Richard Gordon; hij was een Amerikaanse ruimtevaarder en echt een icoon. Maar ik heb ook het orkest van Frank Sinatra mogen rondvliegen tijdens zijn laatste tour door Europa. Hij vloog zelf helaas met een private jet, maar nodigde ons regelmatig uit voor een concert of een afterparty.”
Waar ben je echt trots op?
“In die 43 jaar professioneel vliegen kom je weleens in situaties terecht die anders verlopen dan het hoort te gaan; dat je moet ingrijpen. Hiervoor zijn we ook getraind door twee keer per jaar de flight simulator in te gaan om te oefenen om met dergelijke situaties om te gaan. Tijdens zo’n training krijg je te maken met de meest heftige gebeurtenissen die je vaak tegelijkertijd moet oplossen, zoals een motorbrand, elektronische storing en een brandstoflek. Je mag dan fouten maken, omdat het een oefening is. Maar we gaan ook twee keer per jaar de simulator in voor een praktijkexamen, dan mogen er geen fouten worden gemaakt. Dat is echt een weegmoment. In het boek beschrijf ik hoe het eraan toegaat tijdens zo’n test. Naast de praktijkexamens krijg je ook twee keer per jaar een theoretisch examen, breng je twee keer per jaar een bezoek aan de medische keuring en is er
