Transition #5

EEN UIT GAVE VAN

Magazine over Triathlon & Run Bike Run

A L L ROU N D

TIJ DR IJ DEN

05

AVON T U U R

TR IPL E DU TCH

2016

Powerman Zof ingen

Challenge Almere

Jetze Plat

Tom Dumoulin

paralympisch

over rijden

uitdagende

derde hele in

kampioen

tegen de klok

klassieker

twee maanden

PURE CYCLING

SYSTEM COMPLETE

SPEEDMAX CF SLX

SYSTEM COMPLETE. SPEEDMAX CF; TOPPRESTATIES GEBEUREN NIET PER TOEVAL. OM OP JE BEST TE ZIJN MOET ELK RADER IN HET GEHEEL PERFECT ZIJN. ERVAAR COMPLETE INTEGRATIE. NU BESCHIKBAAR VIA CANYON.COM/SPEEDMAX

02

INHOUD 06 08 18 24 26 28

Spotlight Rio

Triple Dutch

Allround Jetze Plat

Fotograaf: Toon Dompeling

Media

Hardlopen doe je zo

COLOFON TRANSITION is het officiële magazine van de Nederlandse Triathlon Bond (NTB) met daarin aandacht voor triathlon, Run Bike Run en andere combiduursporten.

De Nederlandse Triathlon Bond stelt zich ten doel de beoefening en het organiseren van multidisciplinaire duursporten te bevorderen en de belangen van de bij haar aangesloten leden (verenigingen, wedstrijdorganisaties, individuele leden) te behartigen.

De NTB is aangesloten bij NOC*NSF, ETU en ITU. Transition magazine verschijnt zes keer per jaar. Het volgende nummer verschijnt in week 50 — 2016.

34 36 38 44 48 50

Wereldtitel Jorik van Egdom

Het Triathlongevoel van

Interview Hans van der Linden (70) Winterhard Ben Hoffman

Werkplek

Column Eigenwijzerman

Uitgever Nederlandse Triathlon Bond Hoofdredactie Roel Kerkhof Coranthijnestraat 22 / 9715 RH Groningen T 050 – 5715440 E roel@transition.nl Eindredactie Nederlandse Triathlon Bond Redactieraad Christie Brouwer, Martijn Keijsers, Jeroen Boot Medewerkers Delly Carr (fotografie), Marcia Jansen, Richard Jong-A-Pin, Marc van der Kort (fotografie), Pieter van der Meer, Janos Schmidt (fotografie), Norbert Veringmeier Art-direction & vormgeving Totenmetontwerpen.nl Jeroen Boot en Mirko Meerwaldt Aan dit nummer werkten mee Tekst: Jeroen Kreule, Miriam van Reijen, Thomas Sijtsma Fotografie: Jan Wessel Bakker, Anja Brouwer, Alex Caparros, Charlie Crowhurst, Toon Dompeling, Roel Donker, Mathilde Dusol,

52 58 62 64 70 72

Powerman Zofingen

Historie Trainingsbeest Henry Kiens Juniorenpraat

Tijdrijden met Tom

Wisselzone

Spotlight

Jero Honda, Sonja Jaarsveld, Jeroen Jumelet, Mirko Meerwaldt, Craig Muller, David Ramos, Nigel Roddis, Cornelis Scheltinga, John Segesta, Stefano Sirotti, Srdjan Stevanovic, Cor Vos, Juan Wiersma, Sharon Zuijdervliet Beeld cover Jetze Plat, SCS/Mathilde Dusol Advertenties, verspreiding en druk Ying Media bv Zwarteweg 3 / 8603 AA Sneek T 06 – 10042999 E info@yingmedia.nl Abonnementen Leden van de Nederlandse Triathlon Bond krijgen Transition magazine zes keer per jaar gratis toegestuurd. Niet-leden betalen voor een los jaarabonnement € 37,-.

Abonnees in het buitenland hebben de keuze tussen een digitale Transition (€ 37,- per jaar) of een gedrukt magazine thuisgestuurd krijgen (€ 70,30, inclusief verzendkosten).

Jaarabonnementen worden tot wederopzegging aangegaan.

Opzegging van een abonnement kan tot uiterlijk 1 december van het lopende abonnementsjaar, daarna wordt het abonnement automatisch met een jaar verlengd.

Adreswijzigingen dienen uiterlijk een maand voor het verschijnen van de eerstvolgende uitgave van Transition magazine te worden doorgegeven. Dit kan door een e-mail te sturen naar info@triathlonbond.nl of per post via Postbus 1267, 3430 BG Nieuwegein.

Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen of vermenigvuldigd door middel van druk, digitaal of op welke wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de hoofdredactie.

04

TRANSITION

IEDERE FINISHER EEN WINNA AR

Zonder haar oorsprong te willen verloochenen trachtte de triathlonbond dit te ondervangen door in te zetten op kortere afstanden om daarmee het – zo bleek door de jaren heen – hardnekkige imago van triathlon als onmenselijke sport van zich af te schudden. Het heeft flink wat jaren geduurd, maar mede door niet te voorspellen bewegingen in het sportlandschap zit onze sport nu weer stevig in de lift. Veelal op een laagdrempeliger niveau, maar met voor veel mensen wel weer als motivatie dat het een sport is die niet voor iedereen is weggelegd; een triathlon gedaan hebben dwingt bewondering af bij familie en vrienden. Tenzij die zelf ook aan triathlon doen.

Want tegelijk is het een sport voor iedereen, zo weet elke triatleet stiekem ook wel (maar dit vertel je natuurlijk liever niet verder, want dan ben je immers niet zo speciaal meer). Je hoeft geen superman of -vrouw te zijn om bijzondere prestaties te verrichten. In dit nummer van Transition maak je kennis met Gerard van Egmond, een triatleet met gezin en veertigurige werkweek die binnen twee maanden de drie hele triathlons op de Nederlandse kalender volbracht en dat best mee vond vallen. Of wat te denken van Hans van der Linden, 70 jaar, maar jong van geest en rap van leden, die tijden op de hele triathlon

klokt waar veel tientallen jaren jongere triatleten jaloers op zullen zijn.

En dan zijn er natuurlijk de fantastische prestaties van de paratriatleten tijdens de Paralympics in Rio de Janeiro, met goud en zilver voor Jetze Plat en Geert Schipper. Veel mensen zeggen hier meer waardering voor te hebben, en dat dit meer aandacht verdient, dan het presteren van topatleten die fulltime, in de kracht van hun leven en gezegend met een lichaam dat voor topsport is gemaakt de schijnwerpers halen. Zo ver zou ik niet willen gaan. Want laten we eerlijk zijn, het zijn wel deze topsporters die in eerste instantie de aandacht op de sport vestigen.

De sprint tussen Nicola Spirig en Lisa Nordén om het triathlongoud vier jaar geleden in Londen behoorde tot de beklijvendste sportmomenten van die Olympische Spelen. In Rio baarden titelverdedigster Spirig en haar opvolgster als olympische kampioene Gwen Jorgensen opzien door halverwege de afsluitende 10 kilometer hardlopen elkaar als wielrenners de kop op te willen dringen en met elkaar in discussie te gaan (wat er werd gezegd lees je op pagina 71). En tot slot was er de dramatische ontknoping van de World Triathlon Series op Cozumel waar Jonathan Brownlee op weg naar de wereldtitel bevangen raakte door de hitte en door broer Alistair over de fi nish werd gesleept. Het haalde alle media.

Dat zijn eveneens prachtige sportverhalen. Maar hoe en op welk niveau je de sport ook bedrijft – ongeacht de prestatie is iedere fi nisher een winnaar. Ook dat is het mooie van de triathlon.

Roel Kerkhof Hoofdredacteur

Beeld Alex Caparros/Getty Images

In de beginjaren van de triathlonsport bestond de grote aantrekkingskracht met name uit wat toen als dé extreme sportuitdaging werd gezien: 3,8 km lopen, 180 km fietsen, 42,195 km lopen. Mede gevoed door de reportages van AVRO’s Sportpanorama van de Holland Triathlon Almere bekeerden tal van sporters in Nederland zich tot het ultieme ‘lijden’. De sport en de Nederlandse Triathlon Bond groeiden daardoor snel. Tien jaar later kwam er een kentering. Het nieuwe was van de triathlonsport af, de AVRO stopte met haar uitzendingen en het ‘zware’ karakter leek zich tegen de sport te keren.

Het aantal triathlonbeoefenaars nam af.

05

080

TRANSITION

RIO Spotlight

In dit nummer van Transition een extra Spotlight speciaal gewijd aan de Olympische Spelen en de Paralympische Spelen in Rio de Janeiro.

BROER TJE S

1

Bij de start van de olympische triathlon van de mannen lijkt het podium al vast te staan: Alistair Brownlee (goud), Jonathan Bownlee (zilver) en Henri Schoeman (brons) rennen naast elkaar het water in om ĂŠĂŠn uur en drie kwartier later ook samen op het podium te staan. Alistair Brownlee schrijft geschiedenis: Hij is de eerste triatleet die zijn titel prolongeert. Beeld Delly Carr/ITU

2

1

2

WAT ER

Vooraf bestaan de nodige twijfels over de kwaliteit van het olympisch zwemwater in Rio de Janeiro. Ook vlak voor de start van de triathlon is de verontreiniging veel hoger dan in Europa is toegestaan. Na afloop komen er geen berichten van atleten die ziek zijn geworden. Het lastigste van het zwemonderdeel is nu vooral de stevige branding.

Beeld Janos Schmidt/ITU

3

D A ME S

Nicola Spirig (zilver), Gwen Jorgensen (goud) en Vicky Holland (brons) vieren hun medaille aan de Copacabana in Rio de Janeiro. Opmerkelijk: Halverwege de afsluitende 10 kilometer lopen probeert Jorgensen Spirig de kop op te dringen. Spirig weigert en er volgt een kort gesprek in sukkeldraftempo.

Niet eerder vertoond in de triathonsport.

Beeld Delly Carr/ITU

3

081

4

4

S T EEN TJE

Rachel Klamer bijt op haar tanden. Klamer hoopte vooraf op minimaal de toptien en dat lukte precies. Ze zit vanaf het begin in de eerste groep, heeft problemen in de tweede wissel met een steentje in haar schoen, maar knokt zich helemaal leeg en finisht als tiende. De dood of de gladiolen had ze vooraf aangekondigd, het is één gladiool geworden.

Beeld Delly Carr/ITU

5

HARD

Na het zilver bij het WK paratriathlon in Rotterdam anderhalve maand eerder hadden de blinde triatlete Joleen Hakker en haar guide Linda van Vliet vooraf op meer gehoopt dan de zesde plaats in hun categorie. Tevreden met de prestatie – want het ging wel hard –, minder met de uitslag, is na afloop de conclusie.

Beeld Delly Carr/ITU

5

6

HIS T ORISCH

De Nederlandse aanhang juicht voor een historische prestatie van Jetze Plat en Geert Schipper tijdens het de debuut van de triathlon op de Paralympische Spelen in Rio: Goud en zilver! Plat was vooraf medefavoriet voor goud, Schipper verrast enigszins.

Samen getraind, samen op het podium, het Wilhelmus voor beiden. Vier jaar arbeid wordt beloond.

Beeld Janos Schmidt/ITU

6

08

TRANSITION

09

TRIPLE DUT CH VALT BES T MEE Een paar tranen staan op het punt van doorbreken. Gerrit van Egmond is normaal geen man van grote emoties. Maar nu, bij de finish van zijn zeventiende hele triathlon, wordt het hem in de armen van echtgenote Iris toch even te veel. Even maar. Dat hij een hele triathlon heeft beĂŤindigd vindt hij zelf niet zo bijzonder, maar dat het hem gelukt is om binnen twee maanden zowel de Frysman, de Ironman Maastricht als nu de Challenge Almere-Amsterdam te finishen voelt toch wel speciaal. Maar weinig mensen kunnen tot nu toe immers zeggen dat ze de Triple Dutch hebben volbracht.

Tekst Roel Kerkhof Beeld Charlie Crowhurst/Getty Images, Roel Kerkhof

010

TRANSITION

errit (zoals in zijn paspoort en in de triathlonuitslagen staat) of liever Gerard (zoals hij thuis wordt genoemd) is een triatleet zoals er zoveel zijn: Gezin, werk en passie voor de triathlonsport bepalen zijn dagritme. De 42-jarige Gerard is getrouwd met Iris, heeft een dochtertje van vier en werkt veertig uur per week als kok bij Vishandel Schuitemaker in Sassenheim. Vier dagen in de week stapt hij in zijn woonplaats Rijnsburg op de fiets om ’s ochtends vroeg om zes uur te beginnen met het klaarmaken van salades, sauzen en soepen. Daarna rijdt hij naar het restaurant van de vishandel om daar ’s middags in de keuken – en soms ook in de bediening – aan de slag te gaan.

Veel triatleten komen er een visje eten, de vaste klanten die niet aan triathlon doen vinden zijn hobby ‘niet normaal’ en vinden het bijzonder wat hij doet. Zelf heeft hij dat gevoel helemaal niet. Sinds hij op zijn negentiende in Frankrijk – waar hij toen werkte – zijn eerste triathlon fi nishte is hij verslingerd aan de sport. Doordat hij als kok en later ook sportmasseur met schaatsmarathonploegen optrok ging hij zware sportinspanningen steeds normaler vinden. Trainingen en races lijken als vanzelf te gaan. Het herstel gaat wonderbaarlijk makkelijk en het plezier is eigenlijk nooit verdwenen. Lekker op gevoel z’n eigen ding doen: Door de duinen en de

Gerard doet lekker op gevoel z’n eigen ding: Door de duinen en de natuur lopen en daar vossen en herten spotten of zeehonden op het strand of in de zee.

natuur lopen en daar vossen en herten spotten of zeehonden op het strand of in de zee.

ZONDER SCHEMA’S

Zonder dwingende schema’s – sinds die plezierbedervers de deur uit zijn presteert hij beter –, maar wel efficiënt met de tijd omgaand: Op de fiets naar het werk en als het mooi weer is op de terugweg een extra ronde fietsen of zwemmen in buitenwater.

Met fietsmaten van wielervereniging RTV De Bollenstreek koerst hij wekelijks op de wielerbaan in Sloten en dan gaat het op de fiets heen en terug – kom je zomaar aan 120-140 kilometer. Zeker als de wind uit het zuiden waait is de terugweg vaak nog het zwaarst.

Na een weekje vakantie in Friesland rijdt hij niet met de auto terug, maar op de fiets. En

011

met core stability oefeningen ’s avonds voor de buis komt hij in voorbereiding op een hele toch maar even tot 18 uur trainen in de week.

Er is één belangrijke stelregel: Dochter Floor mag er geen hinder van ondervinden, een oppas regelen om te gaan trainen is ‘not done’.

Maar na veertien hele triathlons is Gerard wel eens toen aan een nieuwe uitdaging.

Hij schrijft zich in voor de Norseman en de Swissman. Voor beide races wordt hij uitgeloot. Dan herinnert hij zich zijn clubgenoot bij De Bollenstreek, Ben Schell, die vorig jaar de eerste edities van de Frysman en Ironman Maastricht deed en toen ook nog de Challenge Almere volbracht. Dat lijkt hem ook wel een mooie uitdaging. De Frysman is een week later dan het jaar ervoor, waardoor er maar drie weken zitten tussen de Frysman en de

Ironman Maastricht. Weer zes weken later is de Challenge Almere-Amsterdam. Dat gaan we eventjes doen.

FRYSMAN: ONWIJS LEUK

De voorbereiding verschilt niet veel van andere jaren. Alleen geen Rotterdam Marathon deze keer, maar als duo de Scheveningen-Zandvoort Marathon. Dat is met drie hele triathlons op het menu wel genoeg.

De Frysman is een bijzondere wedstrijd; met 51 fi nishers heel wat kleinschaliger dan de massale Ironmans en Challenges waar Gerard normaal aan meedoet. Maar wel onwijs veel leuker dan verwacht, gezellig en een organisatie die zijn stinkende best doet om een mooi evenement neer te zetten. Op papier lijkt het een makkelijke wedstrijd, maar met windkracht zes à zeven in de ochtend is het IJsselmeer één grote wasmachine. Na het startschot van Henk Angenent – die hij nog kent uit zijn tijd bij de marathonschaatsers – ziet Gerard een goede eindtijd al snel vervliegen.

Ook het fietsen is met die harde wind zwaar.

Daarom maar niet alles geven, finishen op de Reaklif is het belangrijkste. De hele triathlon blijft immers een klootzak. Je weet na veertien keer wat je te wachten staat, dat het op het eind altijd zwaar wordt. Dan sluipt toch de angst erin. Maar door rustig door te blijven stiefelen en onderweg praatjes te maken met mensen van de organisatie en andere deelnemers gaat de tijd toch snel voorbij. Bijzonder is even te kunnen babbelen met Sieb van der Ploeg, zanger van De Kast, die vlak na hem fi nisht. Leuke gast. De tijd van 11.07.50 uur is niet om over naar huis te schrijven, maar dat is niet belangrijk. Deel één van de triple zit er op.

MA ASTRICHT: GEBROKEN HANDLEBAR

De Ironman Maastricht is een bekende voor Gerard. Vorig jaar heeft hij er ook meegedaan, al is met name het fietsparkoers nu wel compleet anders. Dit jaar heeft hij er aanvankelijk moeite om het goede triathlongevoel te krijgen. In de lange rij wachtende triatleten krijgt hij onder de Wilhelminabrug niets mee van alle activiteiten bij de start.

Jammer, want zo komt hij niet in de juiste stemming. Het fietsen verloopt onfortuinlijk.

Al na 30 kilometer breekt een handlebar van het triathlonstuur af en kan alleen nog maar met de handen op het stuur worden gefietst.

Vooral tijdens afdalen en remmen is het oppassen geblazen.

Spijtig dat het zo loopt, want als relatief lichte en kleine atleet ligt een heuvelachtig en bochtig parkoers hem wel. Een geluk bij een ongeluk is dat hij zo gedwongen wordt op

012

TRANSITION

013

De hele triathlon blijft een klootzak.

Je weet na veertien keer wat je te wachten staat, dat het op het eind altijd zwaar wordt. Dan sluipt toch de angst erin. Maar door rustig door te blijven stiefelen en onderweg praatjes te maken met mensen van de organisatie en andere deelnemers gaat de tijd toch snel voorbij.

reserve te fietsen. Dat blijkt tijdens het lopen: Dat gaat heerlijk. Met familie – schoonmoeder woont in Limburg – en clubgenoten langs de kant wordt het toch nog een triathlonfeest.

Hoewel de tijd een half uur langzamer is dan een jaar eerder is Gerard tevreden met zijn 11.17.38 uur. Deel twee van de triple is zonder al te veel problemen volbracht, laat deel drie maar komen!

VERTROUWEN TANKEN

Het grote vraagstuk voorafgaande aan de drievoudige uitdaging was hoe de weken tussen de drie evenementen te trainen. Gerard ging daarvoor te rade bij clubgenoot Ben Schell en bij NTB-communicatiemedewerker Martijn Keijsers, die vorig jaar eveneens drie hele triathlons volbracht. Het belangrijkste advies: Veel rusten, vooral korte trainingen doen en geen lange duurtrainingen meer.

Klinkt verstandig. Hij merkt in de trainingen dat het lichaam inderdaad wat vermoeider is.

Toch worden nog weken van 15 uur trainen gedraaid. Heen en weer naar de wielerbaan in Sloten telt natuurlijk lekker aan. En af en toe twee uurtjes lopen in de duinen richting Katwijk is goed om het vertrouwen te tanken dat het lichaam het aankan.

We gaan het wel effetjes afmaken, denkt Gerrit voorafgaande aan de Challenge Almere-Amsterdam. Fysiek is hij misschien niet de sterkste, maar in zijn hoofd wel. Als hij iets wil, dan kan hij het ook. Hij wil vooral lekker genieten en als alles lekker draait rolt er misschien ook nog een mooie eindtijd uit.

Een tijd onder de tien uur zou helemaal fijn zijn, maar het seizoen zal niet minder geslaagd zijn als dat niet gebeurt.

014

TRANSITION

015

In de laatste ronde staan clubgenoten van De Zijl met een speciaal voor hem gemaakt Triple Dutch T-shirt klaar.

Gerard is normaal niet zo van uiterlijk vertoon – finisher T-shirts draagt hij zelden –, maar dit T-shirt draagt hij de laatste kilometers vol trots.

ALMERE: TRIPLE VOLBRACHT

Vreemd genoeg voelt Gerard zich voor de wedstrijd rustiger dan anders. Natuurlijk, er is de normale wedstrijdspanning, maar tegelijkertijd wordt minder druk gevoeld om te moeten finishen ook al is de triple natuurlijk wel het ultieme doel. Doe je maar één hele triathlon in een jaar, dan hangt het seizoen toch een beetje van die ene wedstrijd af. Met al twee fi nishes achter de rug sta je toch wat meer ontspannen aan de start.

Het zwemmen in het Weerwater gaat voor het gevoel lekker, al komt hij in de tweede ronde alleen te zitten. Het fietsen gaat ook naar wens. Wel staat er – zoals altijd eigenlijk in de Flevopolder – toch weer veel wind. Tevens voelt hij dat het zijn derde hele triathlon in negen weken tijd is; de power in de benen is wat minder dan normaal, maar verder gaat het prima. Na de wissel van het fietsen naar

het lopen wordt uitgebreid de tijd genomen om bij de eerste verzorgingspost direct na de wisselzone even stil te staan en de nodige bekertjes water te drinken en over zich heen te gooien – lekker fris aan de marathon beginnen. Schijnbaar als een machine worden de loopkilometers afgedraaid. Echtgenote Iris, die zelf aan de Half Challenge heeft meegedaan, zegt dat hij er goed uitziet. Zo voelt dat echter niet.

In de laatste ronde staan clubgenoten van De Zijl met een speciaal voor hem gemaakt Triple Dutch T-shirt klaar. Gerard is normaal niet zo van uiterlijk vertoon – finisher T-shirts draagt hij zelden –, maar dit T-shirt draagt hij de laatste kilometers vol trots. Maar wel blijven doorlopen om een andere clubgenoot die achter hem loopt voor te kunnen blijven.

Dat zit nu eenmaal in een sportman. Bij de fi nish moet het T-shirt even omhoog zodat de jury het startnummer kan noteren en vervolgens in de armen van Iris. En dan – voor heel even maar – die opwellende tranen. Dit is toch even anders fi nishen dan normaal.

De Triple Dutch. Frysman, Ironman Maastricht, Challenge Almere-Amsterdam. Hij heeft het toch maar even gefl ikt.

En uiteindelijk viel het allemaal best wel mee.

016

TRANSITION

Junior Challenge, maximale prestaties

OP DE VRIJDAG VOORAFGA AND A AN DE CHALLENGE ALMERE-AMSTERDAM VOND DE JA ARLIJKSE SCHOLENTRIATHLON PL A ATS. EEN BONTE MIX VAN 700 MIDDELBARE SCHOLIEREN – VAN RTC-ATLETEN TOT BEGINNERS – VERSCHEEN A AN DE START VOOR 380 METER ZWEMMEN, 18 KILOMETER FIETSEN EN 4,2 KILOMETER LOPEN. CORNELIS SCHELTINGA EN SHARON ZUIDERVLIET WAREN ERBIJ.

018

TRANSITION

ALLROUND

Jetze Plat Tekst Roel Kerkhof Beeld Delly Carr/ITU, OIS/IPC

“BIJ DE FINISH VAN DE TRIATHLON IN RIO VIEL ER EEN GEWICHT VAN MIJN SCHOUDERS. VOOR MIJN GEVOEL KON IK ALLEEN MA AR VERLIEZEN. DE AFGELOPEN VIER JA AR WAS ALLES OP RIO GERICHT. IK BEN ER LET TERLIJK EVEN KL A AR MEE. HET IS FIJN OM NU OOK EENS MET EEN ZAK CHIPS OP DE BANK TE ZIT TEN.”

Jetze Plat (25) uit het Zuid-Hollandse Vrouwenakker werd geboren met twee onvolgroeide benen. Hij kwam op zevenjarige leeftijd in contact met handbiken om naar school te kunnen fi etsen. Vanaf zijn twaalfde rijdt hij handbikewedstrijden, in 2013 ontdekte hij de paratriathlon. Dit jaar veroverde Jetze in Rotterdam de wereldtitel paratriathlon en werd hij in Rio de Janeiro de eerste winnaar van paralympisch triathlongoud. In het handbiken kwam daar nog een bronzen medaille bij.

Nationale titel – Londen 2012 – Van mijn vierde plaats in Londen ben ik goed ziek geweest. Ik maakte een tactische fout door afwachtend te koersen terwijl ik me sterk voelde. Foutjes die je anders nog kunt corrigeren worden op de Spelen afgestraft.

Iedereen is dan beter. Daar heb ik van geleerd. Ik heb in Rio wel mijn sterke punten benut. Na Londen had ik het gevoel dat ik een medaille had gewonnen als me direct een kans was gegeven om het over te doen.

Dat gevoel had ik in Rio niet. Ik heb nu ook gemerkt hoe moeilijk het is een medaille te winnen, laat staan goud.

Rio – De laatste 500 meter op de Copacabana was genieten; er was superveel sfeer en lawaai van juichende mensen. Dat had ik nooit eerder zo meegemaakt. Familie en kennissen hadden een huisje gehuurd om me te kunnen aanmoedigen en waren er allemaal bij. Bij de fi nish viel er een gewicht van mijn schouders. Voor mijn gevoel kon ik alleen maar verliezen, zoals vorig jaar bij het WK paratriathlon in Chicago. Ook toen kon ik niet verliezen, maar kreeg ik twee keer een lekke band en werd ik derde.

Hoogtetent – Ter voorbereiding op Rio heb drie keer vier weken in een hoogtetent geslapen. Tijdens een trainingskamp in Girona stond de tent in de slaapkamer van het appartement, thuis stond hij in de woonkamer omdat mijn eigen slaapkamer te klein is. Er pasten een bed en een bureautje in zodat ik niet de hele tijd hoefde te liggen.

12-16 uur per dag bracht ik in de tent door;

slapen, lezen, fi lmpje kijken, website bijwerken. Meestal kroop ik dan direct na het avondeten in de tent om er weer uit te komen voor de eerste training de volgende morgen.

jetzes erelijst 1x

Olympisch kampioen paratriathlon

1x

Wereldkampioen paratriathon

2x

Winnaar Berlijn Marathon handbiken

3x

Europees kampioen paratriathlon

3x

Winnaar World Cup paratriathlon

5x

Winnaar World Cup handbiken

7x

Nederlands kampioen handbiken

Alles of alles – Dat is mijn motto. Alles of niks vind ik zwak klinken. Alsof je er maar mee moet stoppen als het niet lukt. Je moet nooit opgeven. Ik ging in Rio voor drie keer goud. Ik geloofde in de kans daarop, al wist ik dat het voor de tijdrit lastig zou worden.

Dat ik daarin pas zesde werd was een enorme teleurstelling. Ik denk niet dat de triathlon drie dagen eerder daar iets mee te maken heeft gehad. De knop ging direct na de fi nish om naar het protocol voor rust en herstel, de focus naar het handbiken, want dat was voor mij een nog groter doel. Ik reed een goede tijdrit, maar niet mijn beste ooit.

Daar baal ik van. In het handbiken zijn de verschillen zo klein dat je dan geklopt wordt.

Over mijn brons in de wegrace was ik eerst ook kwaad en teleurgesteld. Maar ik werd op waarde geklopt in de sprint. Dat moet je dan ook toegeven. Nu ben ik blij met die plak, al is het niet de kleur die ik wilde.

Media – Veel mensen in Nederland beklaagden zich over te weinig mediaaandacht voor de Paralympische Spelen.

Ik vind dat grote onzin. Alle grote kranten waren aanwezig, de NOS was er; over aandacht hadden we niet te klagen. Die was ook vele malen groter dan normaal. Dat de triathlon niet rechtstreeks op tv komt snap ik. De tv-rechten kosten veel geld.

019

Wel vond ik het bijzonder dat er – terwijl helikopters boven je hoofd rondcirkelen – bij zo’n miljarden kostend evenement geen livestream tot stand kon worden gebracht.

Dat was goed geweest voor de sport.

Ridder – De twee weken na terugkomst uit Rio was het een gekkenhuis vol met interviews en huldigingen. Bizar zoveel als er op je afkomt. Daar had ik vooraf nooit bij stilgestaan. Als plattelandsjongen ben ik niet zo van het huldigen. Na de lange thuisreis had ik ook weinig energie voor de huldiging in Den Haag. Ik had me echter niet gerealiseerd dat ik daar tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau zou

worden benoemd. Dat was heel speciaal.

De afgelopen jaren fl itsten even aan me voorbij. Dan besef je nog meer waarvoor je het doet.

Vrouwenakker – Mijn woonplaats Vrouwenakker telt iets meer dan 300 inwoners en ik was benieuwd hoeveel mensen er op de huldiging af zouden komen die er voor mij was georganiseerd. Toen ik de hoek om ging naar de fietsenzaak waar de huldiging zou plaatsvinden stond het helemaal vol. Dat al die mensen voor mij die moeite hadden genomen vond ik wel bijzonder. Het was heel anders dan Den Haag, maar daarom niet minder mooi.

020

TRANSITION

Boegbeeld – Ik vind het belangrijk om uit te dragen wat paralympische sport inhoudt en wat je ervoor moet doen om de top te bereiken.

Dat doe ik onder meer als ambassadeur van het Nationaal Fonds Gehandicaptensport en het project Move Forward, dat jeugd en jongvolwassenen in revalidatiecentra kennis laat maken met handbiken voor sport en recreatie. Door de voorbereidingen op Rio is dat het afgelopen jaar er wat bij ingeschoten.

Dat wil ik nu weer meer oppakken. Ik loop er niet voor weg om net als Esther Vergeer daarin een grotere rol te spelen als dat pers en publiek aanspreekt. Dat zou ik heel gaaf vinden. Wel denk ik trouwens dat daar meerdere gezichten voor nodig zijn.

Topsport – Ik krijg vaak te horen dat paralympische sport geen topsport is.

Daar kan ik me deels wel in vinden. Voor buitenstaanders is het met al die categorieën soms ook erg ondoorzichtig. Zelf zie ik genoeg sporten en sporters waarvan ik denk dat ze niet goed bezig zijn. Als sporter

“IK VIND HET BELANGRIJK OM UIT TE DRAGEN WAT PARALYMPISCHE SPORT INHOUDT EN WAT JE ERVOOR MOET DOEN OM DE TOP TE BEREIKEN.”

heb ik daar ook last van. Met prestaties en door me zo goed mogelijk te presenteren is het aan mij om te laten zien dat ik wel degelijk topsport bedrijf. Ik ben fulltime met mijn sport bezig, wordt begeleid door een kracht- en conditietrainer, een fysio, een voedingsdeskundige en een mental coach en ik ben constant bezig mijn materiaal te optimaliseren.

Ongunstige handicap – Voor het handbiken heb ik een ongunstige handicap.

Ik moet in een kniezit zitten terwijl iemand als paralympisch kampioen Alessandro Zanardi, die beide benen mist (die verloor

021

de voormalig Formule 1 coureur bij een crash, RK), veel lager en daardoor aerodynamischer zit. Ik moet daarom veel meer vermogen – 300 Watt tijdens de tijdrit – leveren dan hem. In de triathlon rijden alle atleten overigens verplicht met een zogenaamde AP-bike (Arm Powered), waarin je op de fiets ligt in plaats van zit.

Daarin lever ik 50 watt minder, maar ga ik wel harder omdat het aerodynamischer is.

Motorcross – Op mijn rustdagen en in de winter ben ik vaak met slijptollen en lasapparatuur in de weer op zoek naar verbeteringen in het materiaal. Ik ben

opgegroeid tussen de brommers en motoren – motorcross is een hobby van me –, heb een studie fijnmechanische techniek afgerond en heb een tijdje gewerkt bij rolstoel- en handbikemaker Double Performance.

Afgelopen winter heeft prothesemaker Frank Jol mijn benen en kont ingegipst om een kuipje voor me te maken waarin ik stabieler en net wat aerodynamischer zit. M5 maakte een carbon fiets – 2 kg lichter dan mijn aluminium fiets – en een tweespaakswiel, mijn geheime wapen voor de tijdrit. De progressie – ook dankzij de training – was groot, helaas was het resultaat minder.

022

TRANSITION

Minder trainen – Ik train gemiddeld twintig uur per week. Voordat ik in 2013 mijn trainer Guido Vroemen leerde kennen was dat meer, maar daar werd ik niet beter van.

Vaak was ik uitgeteld. Nu train ik gerichter, met kortere en hardere tempoblokken. Het afgelopen jaar is de communicatie daarover met Guido verbeterd. Ik was altijd slecht in aangeven hoe ik me voelde en wilde liever meer dan minder, maar ik zie in de resultaten dat het werkt.

BP – Dankzij de A-status bij NOC*NSF en ondersteuning van het NTC Triathlon kan ik mijn sport fulltime beoefenen. Over sponsoring hoef ik mij ook niet te beklagen.

Sinds vorig jaar word ik samen met atlete Marlou van Rhijn en rolstoeltennister Jiske Griffioen ondersteund door BP, dat de paralympische sport enorm promoot.

Daardoor kan ik toch aardig van mijn sport leven, al zit pensioenopbouw er nu nog niet in. Stiekem hoop ik met alle aandacht die er is geweest dat nog een groot internationaal

“IK HAD ME NIET GEREALISEERD DAT IK TOT RIDDER IN DE ORDE VAN ORANJE NASSAU ZOU WORDEN BENOEMD. DE AFGELOPEN JAREN FLITSTEN EVEN AAN ME VOORBIJ. DAN BESEF JE NOG MEER WAARVOOR JE HET DOET.”

bedrijf interesse toont. Prijzengeld kennen we bijna niet. Er stond een bonus op paralympische medailles, maar tijdens World Cups is er geen prijzengeld. De 1.300 euro voor mijn overwinning in de Marathon van Berlijn twee weken na de Paralympics, is voor mij serieus prijzengeld.

Toekomst – Ik neem nu even wat langer rust dan normaal. De afgelopen vier jaar was alles op Rio gericht. Ik ben er letterlijk even klaar mee. Het is fijn om nu ook eens met een zak chips op de bank te zitten. Maar volgend jaar sta ik er weer. Op welk podium weet ik nog niet. Ik denk wel dat ik doorga met beide sporten te combineren. In het handbiken heb ik mijn doelen nog niet gerealiseerd. Zo ben ik nog nooit wereldkampioen geweest en ook olympisch goud blijft een doel. In de triathlon heb ik dat allemaal wel gehaald, maar ook daarin is nog verbetering mogelijk.

“As an elite triathlete, I need the right training and racing gear to reach my full potential.”

CHOSEN BY CH A MPIONS V800 J AV I E R G Ó M E Z N O YA S P E C I A L E D I T I O N

Includes Universal bike mount + Cadence sensor Polar V800 is an advanced multisports GPS watch for serious sports enthusiasts and professional athletes who want to reach peak performance.

I N T EG R AT E D G P S AND BAROMETER

RUNNING CADENCE FROM THE WRIST

SWIMMING METRICS

RECOVERY S TAT U S

TRAINING LOAD

024

TRANSITION

MOMENT

Qua landschap lijken veel Nederlandse wedstrijden toch wel op elkaar. Daarom zoek ik vaak vooraf via Google Maps naar ‘landmarks’ om te fotograferen en ga ik ook weleens naar cross Run Bike Runs in de winter. Kou, zand en modder maken een evenement toch heel anders. Tijdens de Cross Run Bike Run in EttenLeur belandde ik in 2015 in een koeienstal die er deel uitmaakt van het parkoers. Een unieke plek. Ik heb aan de veehouder gevraagd of ik mocht flitsen en op de hooibalen kon staan. Hij vond het prima en ook de koeien stoorden zich nergens aan. Ze gingen rustig door met eten alsof er geen wedstrijd aan hun neus voorbij trok.

PIEYT

Toon Dompeling

Toon Dompeling uit Weteringbrug fotografeert naast zijn vaste baan als applicatiemanager. Toon beoefende tal van sporten, waaronder tien jaar triathlon.

Sinds 2009 is hij vooral als fotograaf bij triathlons en andere sporten aanwezig.

Hij is aangesloten bij Orange Pictures Photo Press Agency en Novum/ANP, maar ziet fotograferen vooral als een mooie manier om sport te beleven. Het vele gesjouw tijdens een triathlon houdt hem bovendien in beweging.

025

026

TRANSITION

INSPIRATIE VAN OVER DE HELE WERELD MEDIA

2

Lava

Magazine

‘The fi nest triathlon magazine on the market’ met ‘cutting edge’ trainingsadvies. Zo presenteert Lava Magazine, het officiële magazine van Ironman, zich aan de lezers. Sinds 2010 zijn er 53 nummers van verschenen en hoewel de

1

Boek

The Hurt Artist

naam door velen wordt geassocieerd met de lange afstand, is er zeker ook veel aandacht voor liefhebbers van kortere triathlons. Voeding, training, achtergronden, wedstrijdimpressies, lifestyle en interviews vormen de ingrediënten

Een drugsverleden overwinnen en

van zowel het digitale als het print magazine, dat negen

Ironman worden. De Duitse triatleet

keer per jaar verschijnt. www.lavamagazine.com

Andreas Niedrig – tussen 1998-2001 viermaal op rij op het podium van de

4

Ironman Europe in Roth – verhaalde

Slowtwitch

Online

er al over in het boek Vom Junkie zum Ironman. In The Hurt Artist wordt het nog schrijnender verhaal van Shane

Eén van de langst actie-

Niemeyer opgetekend. Na een leven

ve triathlonplatforms op

vol drank, drugs, inbraken, celstraffen

internet is Slowtwitch. De

en een poging tot zelfmoord begon

site heeft recent een nieuwe

gevangene nummer 71768 voor de

frisse look gekregen, maar de

triathlon te trainen. Als nummer 1419

inhoud is grotendeels onver-

transformeerde hij tot deelnemer aan

anderd gebleven. Naast het

de Ironman Hawaii.

laatste triathlonnieuws en

ISBN 978-1250009081

actuele wedstrijdverslagen vind je er interviews met toptriatleten uit de hele wereld, fotogalerijen, achtergrondar-

3

Blog

Gwen Jorgensen

tikelen, uitgebreide materiaaltests en trainingstips van gerenommeerde triathloncoaches. Wie wil kan op het

Tijdens de Olympische Spelen in Rio de Janeiro veroverde

Slowtwitch forum vragen

tweevoudig wereldkampioene Gwen Jorgensen – zoals

stellen of meediscussiëren

eigenlijk door iedereen verwacht – de olympische titel. Op

over actuele onderwerpen.

haar eigen website doet ze uitgebreid verslag van haar

www.slowtwitch.com

olympische race; over haar gedachten vooraf – inclusief de twijfels –, over de race zelf en over wat er daarna allemaal met haar gebeurde. Jorgensen blogt op haar site regelmatig over haar races en geeft daarnaast een persoonlijk inkijkje in haar sportleven. www.gwenjorgensen.com/blog

De Dopingautoriteit feliciteert Jetze Plat!

© ANP FOTO 2016/FOTO: ANTONIO LACERDA

Ambassadeur van 100% Dope Free

Zeg ook NEE tegen doping. Teken het 100% Dope Free statement op www.dopefree.nl en ontvang gratis de gouden True Winner armband.

028

TRANSITION

Schouders en heupen horen tijdens het lopen niet zijwaarts te draaien, maar moeten stil zijn.

TRIATLETEN MOGEN MISSCHIEN DE NAAM HEBBEN TRAININGSBEESTEN TE ZIJN, BIJ TENMINSTE ÉÉN ONDERDEEL VALT NOG VEEL WINST TE BEHALEN: HARDLOPEN. DAT BETEKENT MEER AANDACHT VOOR TECHNIEK, BETER EN VOORAL EFFICIËNTER LEREN LOPEN, KORTER AAN DE GROND EN MEER AANDACHT VOOR RUNNING-CORE STABILITY. MAAR OOK MINDER SNEL LOPEN, MINDER WEDSTRIJDEN EN MEER TRAININGSBLOKKEN, TE BEGINNEN BIJ DE JONGE JEUGD. WAS GETEKEND: HONORÉ HOEDT, TOPTRAINER VAN BEROEP. TECHNIEK

Lopen doe je zo Illustraties Erik-Simon Strijk/Eero Design Tekst Jeroen Kreule

ls bondscoach middellange afstand was Hoedt ruim veertien jaar in dienst van de Atletiekunie, de laatste jaren als bondscoach van Noorwegen. De afgelopen vier jaar bracht hij Sifan Hassan naar de absolute wereldtop. Met andere woorden; als het over hardlopen gaat, weet Hoedt drommelsgoed waar hij over praat. “Bovendien ken ik de triathlonwereld vrij goed”, zegt hij. Zo heeft hij momenteel een aantal jonge triatleten uit de omgeving van Arnhem onder zijn hoede, verder gaf hij in het verleden onder meer looptraining aan voormalig triathlontopper en drievoudig Almere-winnares Thea Sijbesma en oud-topper Frank Hulst.

“Vooral jonge triatleten lijken tussen mei en september alleen maar te willen oogsten. Dat leidt tot overbelasting en blessures.”

“Veel triatleten lijken tijdens het seizoen elke week een wedstrijd te hebben. De ene keer een divisiewedstrijd met hun team, de andere week een wedstrijd voor zichzelf. Ik heb hun trainingsschema’s wel eens gezien, ik ken hun wedstrijdprogramma’s. Wanneer nemen ze tijdens het wedstrijdseizoen wat gas terug? Vooral jonge triatleten lijken tussen mei en september alleen maar te willen oogsten. Dat leidt tot overbelasting en blessures. Jonge triatleten die nu alleen maar voor podiumplekken gaan, ontwikkelen zich in mijn ogen onvoldoende om ooit een absolute toptriatleet te worden. Ze leggen geen fundament voor het hardlopen. Ze moeten veel meer zaaien, dat oogsten komt later wel.”

029

Het grondcontact is tijdens het hardlopen kort en lichtvoetig: tak, tak, tak.

Tak, tak tak Hoedt pakt twee verschillende balletjes uit zijn broekzak – een pingpongballetje en een stressballetje.

Hij laat eerst het pingpongballetje op een tafel stuiteren.

“Tak, tak, tak. Kort achter elkaar. Zo hoor je te lopen. Kort grondcontact, lichtvoetig. Dat kan niet iedereen, maar je kunt het wel verbeteren.” Dan laat Hoedt van precies dezelfde hoogte een stressballetje vallen. “Plof! Dit balletje blijft liggen. Zo hoort het dus niet, het grondcontact duurt te lang.”

Twee of drie keer per jaar kijkt de loopcoach naar de grondcontacttijd van al zijn atleten: In het begin, halverwege en aan het einde van het seizoen. “Wat je bij triatleten ziet, is dat vanaf juli of augustus de grondcontacttijd toeneemt, terwijl de maximale snelheid wat afneemt. Met andere woorden, ze gaan meer ploffen en meer in de heupen zitten.

Omdat ze minder uitgerust zijn, verliezen ze coördinatie en zijn daardoor minder reactief. Bij veel lopers gaan de benen dan iets naar binnen en zakken te ver door. Met alle gevolgen van dien. Vergelijk het maar met een auto zonder vering. Die vering voor hardlopers is overigens heel simpel te trainen door de running core stability te verbeteren.”

Loop-APK Het is een zonnige zondagochtend aan de rand van Park Sonsbeek in Arnhem. Zo’n dertig hardlopers van allerlei niveaus – van absolute beginner tot een atleet die 34 minuten op de tien kilometer loopt – melden zich vlak voor de ingang van het Watermuseum. Ze komen uit het hele land en hebben zich aangemeld voor een APK voor lopers, zoals Hoedt de door hem bedachte hardloopscreening gekscherend noemt. De kosten van deze hardloopscreening bedragen twintig euro, inclusief koffie na afloop. “Iedereen laat zijn auto om de twee jaar keuren, waarom ook niet de manier waarop je hardloopt? Iedereen die van A naar B wil, dus een stapje beter wil worden, kan meedoen. Het niveau is niet van belang.”

Tijdens een wandeling door Park Sonsbeek kwam Hoedt op het idee van een APK voor hardlopers. “Je kent ze vast wel, de bikinilopers. Dat zijn vrouwen én mannen die hun handen tijdens het lopen gefixeerd voor hun borsten hebben.

Fout! Ik zag zoveel mensen met een bikiniloopje, dat mijn handen begonnen te jeuken. Zo is het idee geboren. Met een paar kleine wijzigingen kan ik van al die mensen betere hardlopers maken.”

De loop-APK wordt gegeven onder de vlag van Loopland Gelderland, een initiatief van Hoedt. Loopland Gelderland heeft als doel om kinderen en volwassen beter te leren bewegen en lopen. Zo heeft de voormalige bondscoach verschillende leskaarten ontwikkeld voor vakdocenten uit het bewegingsonderwijs en (hardloop)trainers. Op deze leskaarten staan oefeningen die je beter leren hardlopen.

Ruim 25.000 mensen hebben al kennisgemaakt met deze methode. “Ook heel geschikt voor triatleten”, lacht Hoedt.

030

TRANSITION

De handen zijn tijdens het hardlopen als dirigentstokjes; zij geven richting aan.

Schouders en handen bewegen ontspannen langs de heup naar voren en naar achteren.

“Jaarlijks kampen 740.000 mensen met hardloopblessures. In de helft van de gevallen is het een blessure als gevolg van overbelasting. Te voorkomen dus!”

Te hard lopen De APK duurt twee uur en bestaat uit twee sessies. De hardlopers worden ingedeeld in groepen op basis van het tien kilometer niveau. Tijdens de inlooprondes van 400 meter leren de lopers exact in welke basissnelheid zij de meeste duurlopen moeten lopen. Bijna iedereen blijkt veel te snel te lopen, aldus Hoedt.

Dan wordt de groep in tweeën gesplitst. De ene groep gaat onder toeziend oog van Hoedt aan de slag met looptechniek, terwijl de andere groep running core stability oefeningen krijgt van een andere trainer, in dit geval topatleet Dennis Licht. Halverwege wordt er gewisseld. Licht, trainer en ambassadeur van Loopland Gelderland, traint zelf al jaren bij Hoedt. Hij stond eerder dit jaar nog in de fi nale van de 5000 meter tijdens het EK in Amsterdam, maar heeft aangekondigd begin volgend jaar te stoppen met topatletiek. Ook Licht snapt niet dat triatleten tijdens het seizoen nauwelijks rust pakken. “Als ik een wedstrijd van tien kilometer heb gedaan, neem ik minstens drie weken wedstrijdrust. Ik train wel door, maar dan heel rustig.”

Handen geven richting Hoedt draagt deze ochtend een T-shirt dat de aandacht trekt. Precies in het midden loopt een verticale lijn, aan weerszijden van die lijn zijn een linker- en rechterhand afgebeeld. De boodschap is duidelijk: De handen moeten tijdens het lopen laag en op de eigen lichaamshelft blijven. Hoedt: “Houd schouders en handen ontspannen, beweeg ze langs je heup naar voren en naar achteren. Schouders en heupen horen tijdens het lopen niet zijwaarts te draaien, maar moeten stil zijn. Je handen zijn tijdens het hardlopen heel belangrijk. Het zijn als het ware de dirigentstokjes; zij geven richting aan, de benen volgen vanzelf. Jij doet het niet goed, want je houdt je schouders te hoog. Daardoor loop je verkrampt. Je loopt een beetje als Lucky Luke: verkrampt in de schouders en de handen wijd. Alsof je elk moment je pistool uit de holster wilt pakken om te schieten. Zo lopen is niet efficiënt, het kost onnodig veel energie.”

Na afloop van de screening krijgen alle deelnemers een persoonlijke toelichting, inclusief tips voor een betere looptechniek, loopsnelheid en core stability.

Hoedt: “Jaarlijks kampen 740.000 mensen met hardloopblessures. In de helft van de gevallen is het een blessure als gevolg van overbelasting. Te voorkomen dus!

Ik kan het niet vaak genoeg benadrukken: Recreanten en wedstrijdlopers trainen te snel en te veel. Zou dat onder triatleten anders zijn?” Dus: meer running core en techniek, minder snel lopen tijdens de trainingen en meer rust pakken. Stuiterende pingpongballetjes zullen veel triatleten wellicht nooit worden, maar ze kunnen er wel naar streven…

031

LOOPTECHNIEKTIPS Over Honoré Hoedt Honoré

SCHOUDERS Houd de schouders laag en stil, niet zijwaarts draaien en licht voorover

Hoedt (1957) woont in Arnhem. Hij was in zijn jeugd een middellange afstandsloper. Zijn favoriete afstanden waren de 800 en 1500 meter.

Vanwege bronchitis en astma moest

ELLEBOGEN Houd de ellebogen in een hoek van tenminste 90 graden, beweeg ze vlak langs het lichaam.

hij op z’n twintigste stoppen en werd hij trainer, aanvankelijk bij Ciko ’66 in Arnhem, later bij Atletico ’73 in Gendringen. Tussen 1991 en 2001 was hij als communicatieadviseur in dienst van NOC*NSF. Ruim veertien

HANDEN Houd de handen laag op hoogte van de heupen (broekzakken) en dicht bij het lichaam.

jaar is hij bondscoach geweest bij de Nederlandse Atletiekunie. Als coach is hij zes keer bij de Olympische Spelen aanwezig geweest. Zes atleten werden onder zijn hoede Europees kampioen, Sifan Hassan werd zelfs wereldkampioene. Hij was betrokken bij 22 nationale records de 800 en 3000 meter. Hoedt is de oprichter van Loopland Gelderland en is momenteel trainer van onder meer Dennis Licht

HEUPEN Houd de heup hoog bij het landen, niet inzakken (dat leidt tot verwringing en blessures), geen draaiing in de heupen.

en Gert-Jan Wassink.

BILLEN Je grootste spieren. Gebruik ze door krachtig naar de grond toe te bewegen en door te halen naar achteren. Ze zijn goed te trainen bij kortere versnellingen heuvelop (150-200 meter).

KNIEËN Houd de knieën stabiel, recht vooruit en blijf lang (dus niet inzakken).

VOETEN Beweeg de voeten kort voor de landing licht actief naar de grond en haal naar achter door, alsof je je voeten veegt.

Blijf je passief, dan land je op je hak en heb je geen schokdemping. Je hebt dan meer kans op bijvoorbeeld shinsplints. Land je meer actief, dan kom je gelijk op je middenvoet. Je hebt dan wel schokdemping, verder is je contacttijd korter en loop

je sneller. Een heel goede loper is drie keer langer in de lucht dan aan de grond; een heel matige loper is drie keer langer aan de grond dan in de lucht… Dat aspect is door ‘actieve voeten-training’ met onder meer pylonnenbanen erg goed te ontwikkelen, vooral bij de jeugd.

Clinic Triathlontrainers zijn voor een bijscholing welkom op een clinic van Honoré Hoedt. Triatleten kunnen meedoen aan een APK hardloopscreening, ook bij de eigen club.

Voor meer informatie, info@ looplandgelderland.nl.

A ls lid van de Nederlandse Triathlon Bond ontvang je zes keer per jaar gratis het nieuwe Transition magazine in de brievenbus.

Geen lid? Geen nood. Ook dan kun je Transition ontvangen.

Je kunt je abonneren door een mailtje te sturen naar info@triathlonbond.nl of via de website van de Nederlandse Triathlon bond, triathlonbond.nl.

Bezoek ook onze website transition.nl voor het laatste nieuws, kalenders en informatie over de verschillende competities.

Jouw perfecte fietsuitrusting op één plek

In winkelmand

In winkelmand

Bestel Pearl Izumi nu ook online via

shop.bikegear.cc Complete en actuele collectie Pearl Izumi Exclusieve acties en promoties! Thuis afleveren of ophalen bij een dealer

Meer dan 100 officiële dealers. Altijd een service- en afhaalpunt bij jou in de buurt 10% korting op de volgende bestelling bij inschrijving nieuwsbrief

10.000 volgers facebook.com/bikegear.cc

instagram.com/bikegearnl

click & collect

In winkelmand

034

TRANSITION

Jorik van Egdom schrijft gouden geschiedenis TIJDENS WK’S TRIATHLON OP DE OLYMPISCHE AFSTAND (ELITE, NEOSENIOREN) EN VOOR JUNIOREN ZIJN NEDERLANDSE MEDAILLES SCHAARS. GOUD WAS ER TOT DIT JAAR ZELFS NOG NOOIT. MET EEN MAGISTRALE RACE BRACHT JORIK VAN EGDOM DAAR VERANDERING IN EN WERD HIJ WERELDKAMPIOEN BIJ DE NEOSENIOREN. ALLE ZES WK-MEDAILLES OP EEN RIJ. HISTORIE

3

3

1992 WK Huntsville

1995 WK Cancún

Rob Barel Rob Barel wint viermaal Europees goud op de olympische afstand, maar tijdens het WK blijft de oogst beperkt tot éénmaal brons. Het is tot op heden het enige Nederlandse eremetaal bij de elite.

Ralph Zeetsen Met vier keer EK-goud en eenmaal zilver is Ralph Zeetsen in Europa schier onklopbaar bij de jeugd en junioren. Mondiaal is brons in Cancún – op de olympische afstand (!) – het hoogst haalbare.

2

3

2002 WK Cancún

2009 WK Gold Coast

Wendy de Boer Na haar Europese juniorentitel eerder dat jaar wordt Wendy de Boer tijdens het WK in de sprint om het goud nipt geklopt. Het seizoen erop verloopt minder goed, een jaar later stopt ze met triathlon.

Rachel Klamer Amper een jaar nadat ze met triathlon is begonnen toont Rachel Klamer voor het eerst haar grote talent. Ze wordt tweede bij het EK in Holten en verrast vervolgens met brons bij het WK.

2

1

2012 WK Auckland

2016 WK Cozumel

Sarissa de Vries Maaike Caelers start als één van de topfavorieten voor goud bij de neosenioren, maar het is Sarissa de Vries die de wedstrijd van haar leven kent. Pas 500 meter voor de finish valt de beslissing.

Jorik van Egmond Na een achterstand van ruim een minuut op de snelste zwemmers fietst Jorik van Egdom vanuit de achterhoede naar voren, demarreert met een viertal uit het peloton en blijft lopend de jagende meute voor.

Elite

Junioren

<23

Junioren

Junioren

<23

035

“Tijdens het lopen dacht ik: Dit is de kans van mijn leven. Blijven gaan, blijven gaan, ondanks de hitte.”

JORIK

036

TRANSITION

Het triathlongevoel van...

MARCEL TEN WOLDE Beroep Bewegingsagoog Woonplaats Haren Leeftijd 46 Triathlon sinds 1987

M

arcel ten Wolde was tot vorig jaar een fanatiek triatleet. Hij kwam uit in (winter)triathlons van de sprintafstand tot de lange afstand en finishte vorig jaar nog in de Ironman Maastricht.

Dit seizoen zette hij zijn eigen sportieve ambities op een lager pitje om zich meer te kunnen wijden aan het coachen van atleten. Zo is hij trainer bij GVAV en van de competitieteams van Triteam Groningen, geeft hij regiotrainingen en clinics voor de jeugd, schrijft hij momenteel een jeugdplan voor verenigingen en gaat hij, samen met Remco de Veen, de Talentontwikkelingsgroep van de NTB begeleiden.

“De afgelopen jaren heb ik de trainerscursussen TTN3 en TTN4 gevolgd. Een opmerking van cursusbegeleider Koen de Haan dat coachen een vak is waarin je, net als actief triatleet, al je passie kwijt kunt heeft me doen besluiten meer die richting op te gaan. Ik vind het superleuk om de mannenen vrouwenteams van Triteam Groningen in de Lotto Eredivisie Triathlon te begeleiden, maar ook om beginners wegwijs te maken in de sport. Zo hadden we in het team van GVAV dat in Almere meedeed aan de fi nale van de Kiwami Jeugd- en Juniorencompetitie een meisje dat nog nooit aan een grote wedstrijd had meegedaan. Zij keek haar ogen uit. Ik vind het leuk om haar dan mee te nemen naar de wisselzones en uit te leggen hoe alles werkt. Om haar later met een grote glimlach over de fi nish te zien rennen, is fantastisch.”

Ten Wolde zou graag zien dat in de toekomst meer jeugd in Nederland kan gaan genieten van de triathlonsport. Hij werkt daarvoor

momenteel aan een jeugdplan voor verenigingen. “Hoewel triathlon wint aan populariteit in Nederland, zijn er nog maar weinig clubs met een jeugdafdeling. Er is weinig aanwas. Het is ook wel te begrijpen dat niet iedere vereniging faciliteiten heeft voor jeugd; veel clubs zijn blij dat ze überhaupt de seniorentrainingen op de rit hebben, met voldoende trainers en badwater.”

Omdat het vooralsnog gaat om kleine aantallen jeugdsporters, ziet Ten Wolde de oplossing vooral in het aangaan van samenwerkingsverbanden. “Het is nu eenmaal lastig om een complete jeugdafdeling met trainers op te zetten als je maar een paar jeugdleden hebt. Omdat triatleten vaak laat op de avond zwemmen, is het slim om voor die discipline samenwerking te zoeken met een zwemvereniging waar al gespecialiseerde zwemtrainers zijn. Hetzelfde geldt voor wieler- en atletiekverenigingen. Vaak kunnen kinderen tegen een gereduceerd tarief meetrainen omdat de faciliteiten er

toch al zijn. Het is een win-win-situatie. De triathlonvereniging hoeft dan daarnaast alleen nog tri-specifieke trainingen zoals wissel- en openwatertrainingen te verzorgen.”

De Groninger hoopt het jeugdplan in november aan verenigingen te kunnen aanbieden. “De jeugd is voor de NTB een speerpunt in het meerjarenplan en de bond werkt er hard aan om de sport voor jeugd te promoten. Zo komt er een nieuwe applicatiecursus jeugd en junioren voor trainers en zijn er accountmanagers beschikbaar die verenigingen kunnen helpen met het opzetten van faciliteiten voor de jeugd. Mijn doel is dat in de toekomst iedere jeugdatleet een plek kan vinden om te trainen. Daar doe ik het voor.”

Tekst Marcia Jansen Beeld Roel Kerkhof

Triathlonvereniging TZC Vahalis

Drie disciplines, één doel.

FORTE Sportswear heeft een collectie compromisloze sportkleding voor onder andere de wielersport, schaatsen en running, waarin wij al onze kennis over de sport, confectie en pasvormen hebben samengevoegd. Wij maken zorgvuldig een keuze uit de allerbeste materialen en fournituren,voeren veelvuldig en nauwgezet testen uit en fabriceren met de grootste nauwkeurigheid onze sportkleding.

www.fortesportswear.nl Forte Sportswear: dé standaard voor hoogwaardige sportkleding.

powered by

038

TRANSITION

T R I A T HL ONF IE T S IN P L A A T S VA N E - B IK E Hans van der Linden

DAAR STAAN ZE, EEN STUK OF TIEN FIETSERS, BIJ EEN ANWB FIETSKNOOPPUNT AAN DE RAND VAN LEUSDEN. DE 65-PLUSSERS – SOMMIGEN OP EEN E-BIKE – BLOKKEREN EEN GROOT GEDEELTE VAN HET FIETSPAD: HUN WEGKAPITEIN LIJKT ER NOG NIET UIT TE ZIJN WELKE RICHTING HIJ OP WIL. WANNEER HANS VAN DER LINDEN HET DRUKBEZETTE KRUISPUNT NADERT, KNIJPT HIJ MET LICHTE TEGENZIN IN DE REMMEN. “HET IS WEER ZO’N TYPISCHE ANWB-DAG”, VERZUCHT HIJ. HIJ GROET VRIENDELIJK EN FIETST VERVOLGENS BEHENDIG OM HET GROEPJE HEEN. DE TRIATLEET IS BIJNA THUIS NA EEN MOOI RONDJE DOOR HET GROENE GEBIED TEN OOSTEN VAN LEUSDEN. WANNEER VAN DER LINDEN WORDT GECONFRONTEERD MET HET FEIT DAT HIJ ZOJUIST LANGS LEEFTIJDSGENOTEN FIETSTE, BEGINT HIJ TOCH EEN BEETJE TE GNIFFELEN. “ALS JE MAAR NIET DENKT DAT IK ME MET ZULKE MENSEN ASSOCIEER.” H70

Tekst Jeroen Kreule Beeld Jeroen Jumelet

039

040

TRANSITION

H

ans van der Linden, 70 jaar, gaat in oktober op voor zijn allerlaatste hele triathlon: De Ironman Hawaii. Het wordt zijn negende hele triathlon en de derde keer dat hij op Hawaii aan de start verschijnt. In 2007 werd hij derde, in 2011 liet hij zich kronen tot wereldkampioen in zijn leeftijdscategorie.

Van der Linden: “Ik wil Hawaii nog één keer meemaken. Waarom? Vanwege de sfeer, de waardering die je er als sporter krijgt, de fantastische omgeving en het deelnemersveld: De beste triatleten van de wereld doen mee.”

“Het hele eiland ademt triathlon. Wanneer je daar wint, geeft iedereen je een schouderklop of een aai over de bol. ‘You dit a great job, man!’, zeggen ze dan. Winnen is namelijk leuk.

Winnen verveelt ook nooit; het is de bevestiging dat je de beste bent. Samen met mijn vrouw Riet heb ik drie jaar geleden besloten om nog één keer alles uit de kast te halen om daar goed te fi nishen. Vergeet niet dat Riet minstens zo fanatiek is als ik; ze gaat altijd mee en regelt alles voor me.”

Hun beider leven staat al jaren in het teken van triathlon. Van der Linden traint in de winter tien à twaalf uur per week, maar in de zomermaanden twintig, soms vijfentwintig uur per week. Ook tijdens vakanties in het buitenland wordt er dagelijks doorgetraind.

“Waar ik ook ga, ik neem altijd mijn pedalen en pedaalsleutel mee. Meestal ga ik dan ’s ochtends vroeg fietsen. Om een uur of half elf sluit ik me weer aan bij Riet en gaan we bijvoorbeeld naar het strand.”

A ARTST WIJFEL A AR

Van der Linden – lid van AV Triathlon Amersfoort – kwalificeerde zich begin juli in Frankfurt voor het WK Ironman op Hawaii. Zijn tijd: 11.42.45 uur (zijn persoonlijke besttijd stamt uit 2007, eveneens in Frankfurt neergezet: 10.17.12 uur). Hij werd er Europees kampioen mee, het betekende een ‘slot’ voor Hawaii en de tijd bleek ook nog eens goed genoeg voor een nieuw wereldrecord in de categorie H70.

“Hawaii ademt triathlon.

Wanneer je daar wint, geeft iedereen je een schouderklop of een aai over de bol. ‘You did a great job, man!’, zeggen ze dan. Winnen is namelijk leuk. Winnen verveelt ook nooit; het is de bevestiging dat je de beste bent.”

Zegevieren in Hawaii moet dan ook een eitje voor hem zijn, toch? Van der Linden schudt zijn hoofd.

“Je weet nooit hoe het loopt. Bovendien ben ik een aartstwijfelaar. Natuurlijk wil ik daar op het podium staan, maar ik wil vooral ook genieten. Ik wéét dat het de laatste is. Ik heb er de afgelopen jaren in elk geval alles aan gedaan om niets aan het toeval over te laten.

Sinds 2013 doe ik aan core stability. Ik ben het krachthonk ingedoken, ben met halters aan de slag gegaan. Ik haal nu zoveel power uit mijn lijf. Achteraf denk ik: Waarom heb ik dat niet eerder gedaan?”

Ja, Van der Linden merkt dat hij ouder wordt.

De spieren worden wat strammer, het herstel na een wedstrijd duurt iets langer dan hij gewend was. Bovendien gaat de longinhoud op hoge leeftijd iets achteruit. Om aan die longinhoud te werken, zocht hij – samen met trainingsmaatje Yvonne van Keulen – regelmatig een heuvel in bosgebied Birkhoven op.

041

PALMARES HANS 2006 1ste H60 NK lange afstand Stein 1ste H60 EK lange afstand Almere 1ste H60 NK crosstriathlon Ameland 2007 1ste H60 EK Ironman Frankfurt 3de H60 WK Ironman Hawaii 2010 3de H60 WK lange afstand Immenstadt 2011 1ste H65 EK Ironman Frankfurt 1ste H65 WK Ironman Hawaii 2013 1ste H65 WK lange afstand Belfort

“We hielden onze adem in en knalden vervolgens zo hard en ver mogelijk die heuvel op.

Op de plek waar we weer naar adem moesten happen, trokken we een streep. Het werkte, want we kwamen steeds hoger.” Ook deed hij de laatste tijd veel tempoduurtrainingen. Wanneer hij meedeed aan een crossloopje van tien of vijftien kilometer in bijvoorbeeld Harderwijk, ging hij er op de fiets naar toe. Na de wedstrijd fietste hij in een iets hoger tempo terug naar huis. “Omdat ik denk dat ik er beter van word.”

L A ATBLOEIER

Als triatleet is Van der Linden – tot zijn pensioen werkzaam als storingsmonteur bij de

NS – een laatbloeier. Hij was de vijftig al ruim gepasseerd toen hij aan zijn allereerste triathlon meedeed, in Vinkeveen. Via een collega kwam hij in aanraking met de sport.

“Ik was toe aan iets nieuws, dit kwam op mijn pad. Maar ik ben altijd heel sportief geweest, hoor.” In zijn jonge jaren – tussen zijn veertiende en 21ste – was hij amateurwielrenner bij de Pedaalridders in Amersfoort. Van der Linden was fanatiek en trainde veel, maar was volgens eigen zeggen geen echte hoogvlieger. Hij was zo’n type dat meestal in de buik van het peloton reed, heel soms wist hij te ontsnappen en kwam hij als eerste over de meet. De ene keer ging hij met een cadeaubon

Frankrijk (werd een Run Bike Run) 1ste H65 NK olympische afstand Klazienaveen 2014 1ste H65 NK halve triathlon Didam 1ste H65 NK olympische afstand Klazienaveen 2015 1ste H65 NK halve triathlon Klazienaveen 2016 1ste H70 EK Ironman Frankfurt

042

TRANSITION

Hij kan zich de eerste zwemtraining nog goed voor de geest halen. “Ik dook het water in en begon te zwemmen. Nou ja, het was meer een soort van overleven.”

van de banketbakker naar huis, een andere keer won hij een tafelkleedje of gordijnen.

Hij stopte met wielrennen toen hij verkering kreeg met Riet. Hij was druk met zijn werk, ze kregen kinderen. “Het was een levensfase waarin wielrennen niet langer paste”, licht Van der Linden toe. Hij ging voetballen. Niet vreselijk fanatiek, wel serieus. De avond voor een wedstrijd dronk hij geen bier, terwijl zijn teamgenoten het niet zo nauw namen. “Als rechtsbuiten liep ik me altijd te barsten, terwijl de rest brak in het veld liep. Op een gegeven moment was ik er klaar mee.”

Hij ging vissen. Tien jaar lang crosste hij het hele land door, om mee te doen aan wedstrijden. Hoe meer brasems, bleien of voorntjes je vangt, hoe hoger je eindigt. Kilo’s, daar gaat het bij wedstrijdvissen om. “Ik trainde vijf dagen per week, nam het vissen heel serieus. Voer, tactiek en techniek, ik trainde het allemaal. Soms won ik een prijs, een strijkbout of een stereo-installatie.”

HAMMETJES OP HEUPEN

Over kilo’s gesproken: Op een gegeven moment stond Van der Linden onder de douche en ontdekte hij een paar hammetjes vlak boven zijn heupen. “Ik begon een heel klein beetje uit te dijen.” Van paniek was geen sprake, maar er moest iets gebeuren. Hij sloot zich aan bij een hardloopgroepje van zijn werk. Eric, een collega, nam Van der Linden niet lang daarna een keer mee naar een triathlonwedstrijd in Vinkeveen. Dat was in 2000. Van der Linden ging mee als toeschouwer en dacht na die dag alleen maar: Ik wil ook. Zo is het begonnen.

Hij kocht een fiets en sloot zich aan bij AV Triathlon.

Hij kan zich de eerste zwemtraining nog goed voor de geest halen. “Ik dook het water in en begon te zwemmen. Nou ja, het was meer een soort van overleven. Ik verzoop nog net niet. Irene, de badjuff rouw, begon tegen me te schreeuwen. Ze haalde me uit het water, stuurde me naar een andere baan en gaf een paar opdrachten. Ik was zo moe, met plezier had het niks te maken. En Irene bleef maar roepen: Ga door! Ik vond haar een heks. Andere leden stelden me na die vreselijke training echter gerust: Wacht maar, je zal zien dat ze heel aardig is. Ze hadden geen woord gelogen.

043

zegt hij. Gebrek aan geld leek even roet in het eten te gooien. “Een paar weken Hawaii kost een hoop geld. Ik heb overwogen om niet te gaan, maar Riet heeft een aantal bedrijven aangeschreven. Afas wilde me ontmoeten, ik heb mijn verhaal gedaan. In 2014 is Afas mijn sponsor geworden. Toen ze dat bekendmaakten, heb ik als een klein jochie gejankt, zo blij was ik.”

“In 2014 is Afas mijn sponsor geworden.

Toen ze dat bekendmaakten, heb ik als een klein jochie gejankt, zo blij was ik.”

Irene bleek heel aardig te zijn. Ik heb sindsdien heel veel geïnvesteerd in zwemmen. Ik trainde vaak, verder heb ik een hoop dvd’s bekeken.”

GENOEG GEWEEST

Van der Linden veroverde vervolgens meerdere Nederlandse en Europese titels, met in 2011 het absolute hoogtepunt: Wereldkampioen op Hawaii. In 2013 werd hij in zijn woonplaats Leusden verkozen tot Sportman van het Jaar.

Maar nu is het genoeg geweest met de lange afstanden, zegt hij. De intensieve voorbereiding, het gebrek aan concurrentie tijdens de meeste wedstrijden, de wedstrijdspanning – het hoeft voor hem niet meer. Hawaii is écht de laatste,

In augustus werd Van der Linden echter ziek.

Koorts, veertig graden en hoger, dagen achter elkaar. Riet had de huisarts gebeld, maar hij zag geen reden om in te grijpen. Op dag vijf was Riet het zat; haar man móest een dokter zien. Van der Linden bleek te zijn uitgedroogd en moest direct door naar het ziekenhuis.

Onderzoek wees uit dat hij de ziekte van Weil had opgelopen, tijdens een openwater training in de buurt. “Die ziekte was een aanslag op mijn lijf. Na zes dagen mocht ik weer naar huis. Ik had een fl inke trainingsachterstand opgelopen en was aangeslagen.”

Van der Linden was even bang dat hij Hawaii zou moeten missen, maar de dokter drukte hem op het hart dat hij 100% genezen was.

En dus ging hij.

E-BIKE?

De wedstrijd is inmiddels geweest, de toekomst is nog ongewis. AV Triathlon heeft gevraagd of hij eventueel assistent-zwemtrainer wil worden. Of het misschien een idee is om zijn tijdritfiets in te ruilen voor een e-bike? Zijn gezicht staat nog net niet op onweer. “Nooit van mijn leven.” Hij mag dan zeventig zijn, hij voelt zich een mid-vijftiger. Zijn vrienden zijn ook jonger. “In het zwembad ben ik vaak de oudste van iedereen, maar niemand die het over mijn leeftijd heeft. Als ik te langzaam ga, zeggen de anderen niet: Die man is zeventig, laat maar. Ze zullen eerder zeggen dat ik in een andere baan moet gaan liggen.”

Geen triathlons meer dus, maar wat dan? Van der Linden: “Zolang mijn lijf niet al te veel tegenstribbelt, blijf ik gewoon zwemmen, fietsen en hardlopen…”

Ben Hoffman winterhard JE ZOU DENKEN DAT PROFESSIONALS ALTIJD WARME OORDEN OPZOEKEN OM ZICH VOOR TE BEREIDEN OP HET NIEUWE TRIATHLONSEIZOEN. MAAR DIE VLIEGER GAAT NIET OP VOOR BEN HOFFMAN, DE VERRASSENDE NUMMER TWEE IN DE IRONMAN HAWAII IN 2014. DE 32-JARIGE AMERIKAAN WOONT EN TRAINT HET GROOTSTE GEDEELTE VAN HET JAAR IN COLORADO WAAR DE TEMPERATUREN IN DE WINTER FLINK OMLAAG GAAN. SPECIAAL VOOR TRANSITION MAGAZINE DEELT HIJ EEN AANTAL TIPS EN TRICS OM ZO GOED MOGELIJK EEN KOUDE WINTER DOOR TE KOMEN. TRAINING

045

Tekst Marcia Jansen Beeld John Segesta, Craig Muller/Getty Images

T

tegenwoordig neem ik het zoals het komt. De winterperiode is er om wat gas terug te nemen en je te richten op andere dingen zodat je weer met hernieuwde energie aan het seizoen kan beginnen.”

wee jaar geleden kende Ben Hoffman zijn doorbraak door op Hawaii tweede te worden achter de Duitser Sebastian Kienle. Vorig jaar kampte hij met maagproblemen, maar deze zomer kon hij zich volledig focussen op het Ironman WK (dat afgelopen week plaatsvond) nadat hij zich dit voorjaar met een zege in de Ironman African Championships in Port Elizabeth, Zuid-Afrika rechtstreeks had geplaatst.

GEEN MAINSTREAM SPORT

De 32-jarige Amerikaan groeide op in Grand Junction in Colorado, op zo’n vier uur rijden van Boulder.

Hij deed er aan atletiek, basketbal en voetballen en maakte in de vakanties, samen met zijn ouders, lange fi etstochten op de racefi ets.

Pas op 21-jarige leeftijd maakte hij kennis met de triathlonsport. “Tot dan toe was die sport vrij onbekend voor mij. Ik had wel eens gehoord over de Ironman op Hawaii, maar triatlon is geen main stream sport in Amerika. Ik kende als voetballer de Pelé’s en de Maradonna’s, maar van Dave Scott en Mark Allen had ik nog nooit gehoord. Pas toen ik in Missoula aan de University van Montana ging studeren en leden van het universiteitsteam zag trainen, raakte ik geïnteresseerd.”

BIT TERKOUD

Hoff man bereidt zich grotendeels voor in Boulder, Colorado – gelegen op 1.600 meter hoogte aan de voet van de Rocky Mountains – waar hij een groot deel van het jaar woont.

De zon schijnt er 300 dagen per jaar, maar in de winter kan het er bitterkoud zijn. De stad is niet alleen populair bij wintersportliefhebbers, ook veel duursporters strijken er neer om onder goede omstandigheden op hoogte te kunnen trainen. Maar in tegenstelling tot zijn collega-triatleten verblijft Hoffman er ook een gedeelte van de winter. “Mijn familie woont in Colorado, maar ik hou gewoon ook erg veel van de seizoenen”, vertelt de atleet uit het Bahrain Elite Endurance Team, waar ook topatleten als Javier Gomez, Jan Frodeno en Daniela Ryf deel van uitmaken.

“Ik kies er dan ook bewust voor om een deel van de winter in Boulder te wonen. Als triatleet neig je toch tot een egoïstisch bestaan, dus probeer ik de balans te houden door tijd met mijn vrienden en familie door te brengen. Daar krijg ik energie van.

Ik hou ervan om in de bergen te zijn en in die periode heb ik ook tijd om te skiën. Natuurlijk had ik er in het begin van mijn carrière weleens moeite mee als ik mijn trainingsschema niet kon volgen door de koude weersomstandigheden, maar

"IK VIND HE T HEERLIJK OM DOOR EEN STIL EN BESNEEUWD L ANDSCHAP TE LOPEN, OOK AL HEB IK SOMS DE IJSPEGEL S A AN MIJN WIMPERS HANGEN."

Net als in Colorado kunnen de temperaturen in Missoula in de winter f link kelderen. Dus leerde de Clif Bar-atleet daar al om in de winter creatief te zijn met zijn trainingen. “Ik heb geen achtergrond als zwemmer en het koude winterweer gaf mij de gelegenheid me te focussen op mijn minst sterke onderdeel. Nu ben ik een redelijke zwemmer, maar daar heb ik wel heel veel kilometers voor moeten maken. Daarnaast bracht ik, als het heel koud was of als er veel sneeuw was gevallen, veel tijd door in de sportschool om te werken aan mijn kracht. Hardlopen deed en doe ik wel gewoon buiten, ik vind het heerlijk om door een stil en besneeuwd landschap te lopen, ook al heb ik soms de ijspegels aan mijn wimpers hangen.”

046

TRANSITION

"CROSSTR AINING BIEDT ZOWEL LICHAMELIJKE AL S MENTALE VOORDELEN. HE T GEEF T JE DE MOGELIJKHEID OM EEN PAUZE TE NEMEN VAN ALLEEN Z WEMMEN, FIE TSEN EN HARDLOPEN, EN OM IE TS NIEUWS TE PROBEREN."

WINTERTIPS

Ben Hoff man geeft verder de volgende tips om de winter door te komen: Crosstraining “Crosstraining, dat wil zeggen andere sporten als training gebruiken, biedt zowel lichamelijke als mentale voordelen. Het geeft je de mogelijkheid om een pauze te nemen van alleen zwemmen, fietsen en hardlopen, en om iets nieuws te proberen. Kies bij voorkeur activiteiten die ook nog eens gunstig zijn voor je als triatleet. Je kunt krachttraining opnemen in je schema, tijd doorbrengen op de ski’s (als er sneeuw ligt of tijdens de wintersport), maar gewoon eens een andere les volgen in de sportschool kan lichaam en geest ook al een boost geven. Zo hike ik zo nu en dan, doe ik graag aan langlaufen en downhill skiën en besteed ik meer tijd aan yoga.”

Krachttraining “De winter is een prima gelegenheid om meer tijd in de sportschool door te brengen. Mijn focus ligt op het opbouwen van kracht in mijn benen, vooral door veel squat-oefeningen te doen, en ik doe veel mobiliteits- en rompstabiliteitsoefeningen. Daarnaast oefen ik veel met lichte halters en stretch cords voor specifieke zwemkracht.”

Fietsen “Ik fiets het liefst buiten en ik probeer in de winter zoveel mogelijk op mijn racefiets of mountainbike te

rijden. Mijn tijdritfiets bewaar ik voor het voorjaar, zelfs op de trainer fiets ik op mijn gewone racefiets. Binnen fietsen is niet mijn hobby, maar als het echt niet anders kan doe ik een workout met oefeningen om mijn trapbeweging te verbeteren. Een training die ik geregeld doe, ziet er zo uit: 30 minuten warming-up, 10 minuten afwisselend met één been fietsen, 5 minuten op een zware versnelling en een lage cadans, 10 x 5 minuten op Ironman-kracht afgewisseld met 5 minuten actieve rust en 10 minuten uitfietsen.”

Kleding “Goede kleding is ontzettend belangrijk in de winter, vooral als je buiten wilt blijven fietsen. Ik heb het geluk dat ik goede sponsors heb, maar het is het waard om in goede jacks, handschoenen en overschoenen te investeren. Verder is het slim om met lagen te werken. Begin met een absorberende onderlaag die transpiratievocht afvoert, gevolgd door een isolerende tussenlaag en tenslotte een beschermende bovenlaag die beschermt tegen regen en wind. Ik ben persoonlijk erg blij met mijn waterdichte schoenen en als het heel erg koud is, stop ik van die kleine handwarmers in mijn handschoenen.”

048

TRANSITION

WERKPLEK

NAAM: BART BUITENHUIS â&#x20AC;¢ LEEFTIJD: 26 BEROEP: SENIOR FIRST OFFICER BIJ RYANAIR

049

WERKPLEK

BART ONTDEKTE DE TRIATHLON PAS TOEN HIJ NA ZIJN OPLEIDING TOT PILOOT 2,5 JAAR GELEDEN LANZAROTE ALS STANDPLAATS KREEG TOEGEWEZEN. EEN HUISGENOOT DEED AAN TRIATHLON EN TOEN HIJ IN MEI DE IRONMAN AAN ZICH VOORBIJ ZAG TREKKEN DACHT HIJ: VET, DAT WIL IK OOK. DAARNA DEED HIJ VERSCHILLENDE WEDSTRIJDEN OP HET EILAND, WAARONDER DE IRONMAN. Het valt perfect te combineren met zijn werkritme: Vijf dagen op (waarvan gemiddeld twee dagen stand-by), vier dagen af. Vliegen betekent meestal uit en thuis op dezelfde dag. Dat zijn lange, vermoeiende dagen, maar verder heeft hij best wel een makkelijk leven zo: Bijna altijd zon, genoeg ruimte om 10-15 uur/week te trainen en andere leuke dingen te doen.

Eentonig is het wel, alle trainingen en wedstrijden op dezelfde plek.

Vandaar dat hij na de Ironman van afgelopen mei minder trainde.

Naar het strand om te zonnen of te surfen in plaats van te zwemmen was ook leuk. Maar nu kriebelt het weer. En volgend jaar? Misschien eens naar wedstrijden op de andere eilanden. Of het Europese vasteland. Volgend jaar hoopt hij captain te worden. Nieuwe functie betekent meestal nieuwe standplaats.

Afwachten dus.

Beeld Marc van der Kort

050

TRANSITION

COLUMN

VOLHARDING

door Eigenwijzerman

“Nobody said it was easy No one ever said it would be so hard I’m going back to the start” Coldplay (The Scientist)

H

ij had zich voorgenomen om het elk moment van de wedstrijd rustig aan te doen. Om zijn ambitie kracht bij te zetten, had hij de avond ervoor de kilometerteller van zijn fietsstuur geschroefd en opzichtig naast zijn sporthorloge neergelegd, die ook thuis zou blijven. Tijd en snelheid waren voor hem zaken die geen rol mochten spelen tijdens de race, die hij een half jaar geleden in zijn agenda had gezet om het einde van een lange periode van blessureleed te vieren.

Op dat moment was hij totaal nog niet fit, maar er was weer een doel en dus moest (mocht) er weer getraind worden. En nu, een half jaar later, stond hij eindelijk weer in een wisselzone zijn nog altijd vervelend zittende wetsuit aan te trekken.

En dat met een aanhoudende drang om naar de wc te gaan, terwijl hij toch echt vijf minuten geleden nog was geweest. Hij had het gemist.

Tijdens de afgelopen jaren had hij vaak gedacht aan stoppen. Meestal gebeurde dat als hij weer eens teleurgesteld naar huis liep, na een 5x2 minuten loopje (ofzo) en hij voor de duizendste keer weer vocht in de knie had zitten. Dan werd hij boos op zichzelf, omdat hij zijn zeer beperkte belastbaarheid weer eens had overschat. Het liefst vertelde hij dan de hele wereld dat ze allemaal de kolere konden krijgen. Maar nog voor het zover kwam raakte hij weer bij zinnen en vertelde hij zichzelf dat de hele wereld in brand stond en dat hij zich daarom niet zo moest aanstellen. Een warme douche en een koud glas bier waren dan voldoende om weer grapjes te kunnen maken over de eerstvolgende Ironman waaraan hij zou meedoen. Hoewel de grappen altijd behoorlijk sarcastisch waren, was dat voor hem het teken dat het vuur nog altijd brandde. Al was het, toegegeven, niet meer dan een waakvlammetje.

Het was nog maar een aantal minuten voor de start toen hij, geheel tegen zijn gewoonte in, besloot om even te gaan zitten. Terwijl 2.000 deelnemers zich aan het klaarmaken waren voor de wedstrijd en, in zijn ogen, druk waren met allerhande stupide last minute bezigheden, wilde hij nog éénmaal terugdenken aan die blessure. Een chronische jumpers knee, waarschijnlijk veroorzaakt door de combinatie van een verwaarloosde voetbalblessure en duizenden kilometers hardlopen door de provincie. Fysiotherapie, shockwave-therapie, of (in het ergste geval) een operatie zouden kunnen helpen, had de knieëndokter gezegd. Op dat moment had hij echter waarschijnlijk geen idee dat dit ‘een gevalletje alle drie’ bleek te zijn. En zo gingen drie jaar tergend langzaam voorbij.

Zelfs in gedachten.

Terwijl hij dacht aan alle squats en step-ups die hij had moeten doen om zijn knie weer op oorlogssterkte te krijgen, staarde hij naar de guldenroedes die naast de wisselzone bloeiden. De neon-gele bloemhoofdjes trokken tientallen hommels aan die naarstig op zoek waren naar stuifmeel. Door de wind deinden de bloemen op en neer, waardoor de hommels geen vat leken te krijgen op de meeldraden.

Hun volharding en massale bestorming was een betoverend schouwspel. Poging na poging volgde totdat de wind ging liggen en de hommels hun doel hadden bereikt. Een ode aan hen die niet opgeven, dacht de jongen.

In de verte hoorde hij dat het nog één minuut was voor de start. Hij schrok even omdat hij zag dat de wisselzone al volkomen verlaten was. Hij stond op en met een grijns op zijn gezicht liep hij weg.

Op naar de start.

SCH CHA CH HAATSEN T TSEN SK KEELER EELERS & F ETSEN FI TSEN TSEN

VEEN

REN

2 7/E2

HEE

A

RE

JOU

HAICO BOUMA SCHAA SCHAA ATSEN, TSEN, SKEELERS EN FIETSEN

OUDEHASKE

Openingstijden: Ma 13.00-18.00 uur • Di t/m t Vr 9.00-18.00 uur V Donderdag koopavond 19.00-21.00 uur • Za 9.00-17.00 uur

Hasker Utgongen 7 • 8465 SJ Oudehaske • Tel. T 0513 - 67 72 34 • www.haicobouma.nl

052

TRANSITION

053

Avontuur —

HE T HART GE VOL GD NA AR ZOFINGEN Sinds de eerste editie in 1989 is de Powerman Zofingen een begrip binnen de Run Bike Run. Een klassieker die alle toppers in de sport – en zeker in de beginjaren ook veel toptriatleten – aan de start zag verschijnen. Mede door het olympisch worden van de triathlon kende het evenement rond de eeuwwisseling moeilijke tijden en dreigde in 2003 zelfs van de kalender te verdwijnen, maar onder race director Stefan Ruf krabbelde de race op en sindsdien is het weer de klassieker van weleer.

Samen met de wereldtriathlonbond ITU wordt er sinds 2011 het W K lange afstand gehouden. Miriam van Reijen debuteerde op de langste en zwaarste Run Bike Run ter wereld. Het werd een uitdagende race.

Tekst Miriam van Reijen Beeld Powerman Zofi ngen

054

TRANSITION

chuifel, schuifel. Stop. Schuifel, schuifel. Stop.

Drie dagen geleden voelde ik me fitter dan ooit, voelde het alsof ik vloog en had ik energie voor tien. Vandaag word ik ingehaald door alles op twee, dan wel vier benen, en is de winkel 500 meter verderop een serieuze uitdaging. Ik ben trots. En verdrietig.

Tot 2014 zag ik mezelf vooral als loper. Ik liep graag veel en lang en vond de marathon de mooiste afstand. Maar nadat ik mijn pr (2.41.24 uur, red.) uit 2010 jaar na jaar niet wist te verbeteren verloor ik langzaam het plezier in trainingen en wedstrijden. Nadat ook EK-kwalificatie op een desillusie uitliep besloot ik te stoppen met schema’s en trainers en volgde ik mijn hart.

OP GEVOEL

Mijn hart bleek van fietsen te houden. Opstappen, een lege dag voor je en dan maar kijken waar je uitkomt. Ook nu weer het liefst veel en lang. Ik liep en fietste op gevoel. Zonder schema’s en zonder echt plan. Bedacht pas tijdens de training wat ik eigenlijk wilde doen.

Hard als het goed voelde, langzaam als het kraakte en niet als het lichaam er geen zin in had. Zo ging dat fietsen en lopen steeds beter.

Dat er ook wedstrijden zijn voor mensen die fietsen én lopen ontdekte ik per toeval. Ik zag een aankondiging van de Powerman in Geel en besloot zonder al te veel voorkennis van start te gaan.

Mijn eerste echte Run Bike Run. Ik pakte brutaal de kop door weg te sprinten bij de start maar werd in de wissel – waar ik niet beter wetend mijn loopkleding voor fietskleding verwisselde – en tijdens het fietsen fi naal ingehaald door het complete vrouwenveld. Maar ik was wel verkocht. De ambitie die ik eerst had met lopen manifesteerde zich ook in de Run Bike Run. Het hoogst haalbare daarin is het WK lange afstand in Zofi ngen. Een wedstrijd over 10 km lopen, 150 km fietsen en nog eens 30 km lopen. Met een slordige 2.500 hoogtemeters.

Ik zag het mezelf nog niet zo snel doen. De ideale uitdaging dus.

In de twee jaar tussen 2014 en 2016 kon ik de nodige stappen maken. Door mijn loopkilometers te halveren en meer te fietsen kon ik zonder blessures blijven trainen (ongekend in de periode dat ik nog alleen maar liep). Ik

verruilde de stalen Cadex (inclusief fietsbel, aluminium opzetstuur en, God verhoede, zadeltasje) voor een aluminium Giant en daarna een heuse carbon Felt A14. Ik won twee kilogram aan spiermassa, fietste de halve wereld rond, ging op bochtencursus bij Pascal aan de Wiel, sloot me aan bij Wattbike, leerde op mijn fiets te springen (eeuwige dank Marina van Dijk) en het belangrijkste: Ik volgde mijn hart.

RUN BIKE RUN WALHALL A

En dan is het zover. Het 11.000 inwoners tellende Zofingen verandert één keer per jaar in een Run Bike Run walhalla. Vrijdagavond wordt al de eerste pastaparty georganiseerd om de atleten te verwelkomen, gevolgd door een kids Run Bike Run op zaterdag. Naast de lange afstand staat er zondag ook een estafette en korte afstand Run Bike Run op

055

het programma. Zelf arriveer ik pas de dag voor de wedstrijd vanuit Sankt Moritz en ben net op tijd om aan te sluiten bij de technical meeting voor de elite.

In de Zwitserse wintersportplaats heb ik de weken voorafgaand aan de wedstrijd samen met mijn vriend Chris getraind. Op aanraden van de ervaren Deense Susanne Svendsen heb er ik elke training zoveel mogelijk heuvels opgezocht. Zo hard mogelijk heuvelop en, misschien nog wel belangrijker, heuvelaf om te wennen aan de excentrische belasting.

Ik denk klaar te zijn voor de race en heb me mentaal voorbereid op verschillende scenario’s. Een lekke band, maag- of darmklachten, zware benen vanaf de start (je weet het nooit helemaal na terugkeer van hoogte), of het missen van bidons, gels of de juiste route.

Maar de werkelijkheid blijkt, zoals bij elke grote uitdaging, toch geheel anders.

Het hoogst haalbare in de Run Bike Run is het WK lange afstand in Zofingen.

Een wedstrijd over 10 km lopen, 150 km fietsen en nog eens 30 km lopen. Met een slordige 2.500 hoogtemeters. Ik zag het mezelf nog niet zo snel doen. De ideale uitdaging dus.

Ik heb ondertussen geleerd dat wegsprinten zoals in mijn eerste Run Bike Run in Geel niet bevorderlijk is voor een goed verloop van de verdere race. Vooral tijdens de tweede run kan dat nogal eens moeilijkheden opleveren.

Drie weken voor Zofi ngen heb ik een goede generale gehad door bij de Powerman in Ulm (10-80-20) rustig te starten en gedurende de race steeds wat op te schuiven. Blij verrast kon ik met redelijk frisse benen tijdens de laatste run opschuiven van plek vijf naar plek één. Deze opbouw lijkt me ook wel wat voor Zofi ngen. Dus ga ik rustig van start. En het voelt super. Voor even.

HOPPA, HOPPA

De eerste 2 kilometer van de eerste run gaan vrij steil omhoog (je klimt van 440 naar 550 meter). Na een stuk onverhard door het bos daal je vervolgens weer 2 kilometer steil af naar de wisselzone voor de tweede ronde.

Zelfs om iets na achten in de ochtend staat er al een enorm aantal toeschouwers. Nergens wordt op een dag zoveel ‘hoppa, hoppa’ (zelf te vertalen in waar je op dat moment behoefte aan hebt: Succes, zet ‘m op, je kan het, het ziet er goed uit) geroepen als op de eerste zondag in september.

De klim gaat soepel en in het kielzog van de nummer drie in de wedstrijd begin ik aan de afdaling. En voel vrijwel direct een stekende

056

TRANSITION

POWERMAN ZOFINGEN 2017 De eerstvolgende Powerman Zofingen vindt plaats op 3 september 2017. Het is nog niet bekend of het wereldkampioenschap Run Bike Run lange afstand volgend jaar ook weer in Zofingen wordt gehouden. Naast de hoofdafstand van 10 km lopen, 150 km fietsen en 30 km lopen kan worden deelgenomen aan de korte afstand (10 km lopen, 50 km fietsen, 5 km lopen) en de Powerkids. Afgelopen jaar namen er 328 sporters aan de lange afstand deel. In totaal verschenen er twaalf Nederlanders aan de start. Voor meer informatie en inschrijven: www.powerman.ch.

pijn in mijn linkerbeen. Wat lijkt op kramp (maar later een spierscheurtje blijkt te zijn) belet me om met een lekkere vaart naar beneden te rennen. Ai… De eerste uitdaging klopt al vroeg op de deur. En zo schuif ik van plek vier naar plek zes om met een grimas op de fiets te springen.

Het fietsparkoers is een schitterende ronde van 50 kilometer waarbij je onder andere drie keer de steile Bodenberg beklimt. Tijdens het verkennen van het parkoers lijkt deze korte, steile klim mee te vallen. Maar elke volgende keer dat ik er omhoog fiets lijkt hij iets steiler te worden. Zowel in de tweede als in de derde ronde speel ik kat en muis met de latere nummer acht in de race. Zij haalt me bergaf in, ik haal haar bergop in. Een leuk spelletje, want door de vroege start van de vrouwen, kom ik tijdens grote delen van het fietsparkoers geen andere atleten tegen.

T WEEDE RUN EVEN VERGETEN

Een probleem is dat niet, want ik word door uitdaging één behoorlijk afgeleid. 150 kilometer fietsen geeft je alle tijd om aan veel dingen te denken. Maar dat wil je liever niet.

Want bedenken dat ik met deze benen na een dikke vier uur op de fiets ook nog 30 kilometer moet lopen, moet ik even parkeren. Uitdaging één is tijdens het fietsen zowel een zegen als een hel. Vooral het klimmen op de fiets is vrij pijnlijk waardoor mijn gedachten heerlijk bij

het moment blijven en ik die aanstaande 30 kilometer voor het gemak maar even vergeet.

Er is kortom weinig ruimte om last te hebben voor iets anders.

En gelukkig blijven verdere echte uitdagingen uit. Mijn fiets en wielen houden het prima, de man met de hamer (dankzij acht gels en een portie Hammer Perpetuem) heb ik niet gezien en mijn wissels zijn eigenlijk ook best ok. Als de laatste 30 kilometer lopen zich eenmaal aandient is er geen denken aan om de race niet af te maken. Dat ik tijdens die laatste run van plek acht naar plek vijf opschuif heeft echter weinig te maken met een goede tweede run.

De andere meiden gaan gewoon iets meer stuk dan ik.

Maar hoe zwaar de tweede run (met nog een kleine 600 hoogtemeters) ook is, ik ontkom er niet aan ook een beetje te genieten. Van alle toeschouwers die me naar de fi nish proberen te hoppa-en. Van het gigantische finishscherm.

Van de enorme tribune met enthousiast pu-

057

150 kilometer fietsen geeft je alle tijd om aan veel dingen te denken. Maar dat wil je liever niet. Want bedenken dat ik met deze benen na een dikke vier uur op de fiets ook nog 30 kilometer moet lopen, moet ik even parkeren.

bliek. En natuurlijk van de fi nishboog die op me wacht na ruim zeven uur sporten.

IEDEREEN VERDIENT HULDIGING

Na afloop van de race is er weer een pastaparty (of eigenlijk paellaparty) waar we ons te goed kunnen doen aan gigantische schalen paella met salade en allerlei taartjes, puddinkjes en cakes. Tijdens de prijsuitreiking worden in totaal ruim honderd atleten gehuldigd: Naast de tien snelste elitemannen en vrouwen ook de podia van zowel de verschillende open als WK-categorieĂŤn. Deelnemers die al voor

de tiende keer hebben meegedaan worden eveneens in het zonnetje gezet. De ceremonie duurt bijna twee uur, maar ik vind het prachtig. Iedereen die vandaag de finish heeft bereikt verdient zoâ&#x20AC;&#x2122;n huldiging. Bovendien, mijn benen vinden lang zitten nu even geen enkel probleem.

Het geschuifel in de dagen erna en de tijd die ik overhoud nu ik even niet een paar uur per dag train geeft me ruim de gelegenheid om over het WK na te denken. Om steeds trotser te worden op mijn bevochten vijfde plek. Om wat verdriet te hebben over de goede vorm waar ik niet echt van kon profiteren. En vooral om nieuwe plannen te smeden. Het is mooi om te bedenken dat je een heel jaar hebt om jezelf te verbeteren. Want ik kan niet wachten op die ene dag dat alles klopt en de race van mijn leven heb. Waarbij ik de uitdagingen die ik tegenkom iets beter het hoofd kan bieden.

En met een beetje geluk is die dag de eerste zondag van september. In een Zwitsers dorp, midden de bergen.

058

TRANSITION

De spartaanse trainingen van Henry Kliens ZOWEL TOPPER ALS RECREATIEVE TRIATLEET TRAINEN TEGENWOORDIG VOLGENS DOORDACHTE SCHEMA’S. IN DE BEGINJAREN VAN DE TRIATHLONSPORT WAS DAT ANDERS. ATLETEN MOESTEN VOORAL VEEL EXPERIMENTEREN EN VAAK WAS DE STELREGEL: MEER IS BETER. HOEWEL ALLE TOPPERS (EN OOK VEEL RECREANTEN) DESTIJDS VEEL EN HARD TRAINDEN GOLD HENRY KIENS ONDER ZIJN COLLEGA’S ALS TRAININGSBEEST. DE INMIDDELS 54-JARIGE ACHTERHOEKER HAATTE VERLIEZEN EN MOEST SOMS VAN ZICHZELF NA EEN VERLOREN RACE VOOR STRAF OP DE FIETS NAAR HUIS. ZO REED HIJ EENS 160 KILOMETER TERUG NAAR EIBERGEN NADAT HIJ IN DE (TOEN) DRIEKWART VAN NIEUWKOOP WAS VERSLAGEN. GELUKKIG VOOR KIENS WON HIJ VEEL. HIJ WAS IN NATIONALE WEDSTRIJDEN DE MEEST SUCCESVOLLE TRIATLEET VAN ZIJN GENERATIE. ALLEEN DIE ENE OVERWINNING IN ALMERE KWAM ER NOOIT. “TOCH KAN IK MET EEN GOED GEVOEL TERUGKIJKEN OP MIJN CARRIÈRE.” HISTORIE

Tekst Roel Kerkhof Beeld Roel Donker, Juan Wiersma, archief NTB

059

Kiens’ zwaarste training was 4 x (40 km fietsen-10 km lopen). “De laatste 40 kilometer fietsen ging er dan een amateurrenner mee die ik probeerde eraf te rijden.”

met ondersteuning van New Balance volledig op zijn sport gaan richten. Van 1989 tot en met 1994 stond hij onder contract bij Adia Keser. Het voor die tijd unieke triathlonteam – met zelfs een heus promotieteam dat spelletjes, stickers en posters van het team uitdeelde – bestond verder uit toppers als Thea Sijbesma, Ben van Zelst, Irma Zwartkruis, Walter Boom en later ook Erwin de Bruin. “We werden voorzien van alle materialen die we nodig hadden en ontvingen een vergoeding die overeenkwam met een modaal inkomen. Het prijzengeld van wedstrijden vormde het beleg op de boterham.”

280 KILOMETER FIETSEN

E

en stuk of 65”, schat Kiens het aantal triathlons dat hij won, vooral in Nederland en Frankrijk. In zijn beste jaren – eind jaren tachtig, begin jaren negentig van de vorige eeuw – won hij 10-15 triathlons per jaar. Het was toen niet ongewoon om jaarlijks 25 triathlons te doen. “Daar werd je beter van, dachten we.

In mijn topjaar waren vier daarvan een hele triathlon.” Daarnaast werden veel trainingsuren gemaakt: tot 35 uur per week. Meestal hard.

Kiens hield niet zo van rustige duurtrainingen.

“Tijdens lange fietstrainingen was 37-38 km/uur het normale cruisetempo. Maar toen lagen er wel wat minder verkeersdrempels en rotondes dan nu”, klinkt het vergoelijkend.

Kiens deed in 1983 zijn eerste triathlon, die hij op een geleende fiets won. Nadat hij in 1987 zijn studie tandheelkunde aan de Rijksuniversiteit Groningen afrondde kon hij zich een jaar later

In voorbereiding op een hele triathlon draaide Kiens trainingsweken met 800 kilometer fietsen en 120 kilometer lopen. Zwemmen deed hij als oud-zwemmer daarentegen relatief weinig.

Fietstrainingen konden tot 280 kilometer gaan, in lange duurlopen werd soms boven de 50 kilometer gelopen. Vier dagen voor een hele triathlon werd er nog een lange fietstraining gedaan van meer dan 180 kilometer. Zijn zwaarste training was 4 x (40 km fietsen-10 km lopen). “De laatste 40 kilometer fietsen ging er dan een amateurrenner mee die ik probeerde eraf te rijden.”

Terugkijkend zegt Kiens dat het allemaal wat verstandiger had gekund. “Ik merk nu ik ouder word welke gevolgen het voor het lichaam heeft gehad. Ik moet nu om de blessures heen trainen. Maar we wisten toen niet beter. Iedereen trainde veel en hard. Gregor Stam ging met een gewichtsvest aan 50 kilometer hardlopen langs de dijk. Ik trainde wel eens met Axel Koenders die werd begeleid door Jos Geijsel en dat was vooral veel omvang. Zelf heb ik een tijdje op schema’s van Gerard van Lent getraind en ook die waren pittig.”

060

TRANSITION

AUSTRALIË

In het buitenland werd net zo hard getraind, ondervond Kiens in de drie winters dat hij enkele maanden naar Australië trok om daar te trainen. “Die Australiërs lagen om kwart over vier ’s ochtends in het zwembad om 8-10 kilometer te zwemmen. Dan deden ze bijvoorbeeld 100 x 100 meter, elke 1.15 minuut starten.” In Gold Coast – nog altijd een triathlon hot spot in Australië – trainde hij samen met Mike Pigg. De Amerikaan was eveneens een trainingsbeest.

Kiens herinnert zich een heuveltraining van 25 keer 1 kilometer heuvelop hard, 1 kilometer heuvelaf rust. “Dan zei de één: Ik doe er nog vijf, dan wou de ander niet achterblijven. Dat kon toen allemaal. Ik was jong en sterk. En het zorgde voor de juiste vorm.”

Het leidde tot voor veel zeges op de kwart en halve triathlon. De wedstrijdtactiek was vaak hetzelfde. “Aanklampen bij het zwemmen en dan op de fiets direct het eerste stuk 55 km/uur rijden. Dan had je zo een gat van een minuut.

Vervolgens de voorsprong uitbouwen zodat ik in 34 minuten naar de finish kon. Hardlopen was niet mijn sterkste punt.” Zo won hij in 1988 en 1989 het toenmalige Extran Top Triathlon Circuit. Ook was hij tweemaal de sterkste in Stein. Van de achttien hele triathlons waaraan hij deelnam won hij er echter geen een. Een zesde plaats op Hawaii (1990) was internationaal een knappe uitslag. In de Holland Triathlon Almere reikte hij slechts één keer tot het podium. In 1992 werd hij tweede achter Mark Koks, die hem in de slotfase inhaalde.

“Ik weeg nu 106 kilogram tegenover 80 kilo als triatleet, maar ik ben met een vetpercentage van 10-12 procent niet dik. Het is vooral veel spieren. Je kunt m’n buikspieren nog steeds zien.”

POLDERMOEHEID

De Holland Triathlon was niet zijn favoriete wedstrijd; te vlak en te vaak slecht weer. Vanwege sponsorbelangen stond hij er toch negen keer aan de start. “Ik had last van een zekere poldermoeheid. Die lange afstompende stukken in de Flevopolder, dat was niet mijn ding. Ik had liever wedstrijden met heuvels en warmte. Na mijn afscheid ben ik er ook nooit meer terug geweest. Maar het was destijds van groot belang voor de sponsors. De wedstrijd kwam op tv.

Gelukkig had ik bij Adia Keser Ben van Zelst als teamgenoot die wel goed in de polder uit de voeten kon. Ik deed het dan wel in de andere wedstrijden. Maar het was soms wel eens frustrerend dat het in Almere nooit zo lukte.”

Met het meeste hartzeer denkt Kiens terug aan de Holland Triathlon van 1989. Hij had alles op Almere gezet en keihard getraind met in de voorbereiding om de dag 200 kilometer fietsen en 35 kilometer hardlopen. Twee weken ervoor moest hij vanwege een liesblessure nog uitstappen bij het EK in het Deense Rodekro, maar na intensieve fysiotherapiebehandelingen stond hij sterker dan ooit aan de start. “Ik had toen kunnen winnen.” Als eerste zat hij op de fiets voor ‘zijn’ onderdeel, maar al na 400 meter fietsen ging het mis: lekke band. Na 65 kilometer was er weer een leegloper. Met koude vingers had hij tijdens het verwisselen van de band het ventiel geforceerd. Met slechts één reserveband betekende het einde wedstrijd.

Kiens vermoedde destijds sabotage, maar spreekt 27 jaar later van “superveel pech”.

TANDARTSENPRAK TIJK

Toen Adia Keser in 1994 aankondigde met sponsoring te stoppen hing ook Kiens zijn triathlonoutfit aan de wilgen. Jarenlang hij verkondigd dat hij nooit een eigen tandartspraktijk zou beginnen – hij had begin 1992 zelfs een boerderij gekocht om later te gaan ‘boeren’ –, maar uiteindelijk nam hij toch de tandartsboor ter hand.

“Tandartspraktijken lagen eind jaren tachtig niet voor het oprapen en ik kreeg de kans om professioneel triatleet te worden. Van die keus voor de triathlon heb ik nooit spijt gehad. Ik heb zeven jaar lekker kunnen sporten en veel van de wereld gezien. Toen Adia Keser stopte was de markt voor tandartsen weer beter. Er kwam geen nieuwe sponsor en het ontbrak me aan motivatie om voor heel weinig geld door te gaan, dus koos ik toen alsnog voor mijn maatschappelijke carrière.”

Via cursussen en waarnemingen kwam Kiens weer “op oorlogssterkte” en in 1998 volgde een eigen praktijk in Aalten. In 2010 stapte hij over naar een groepspraktijk. Als we Kiens spreken is hij met bijzonder verlof om als mantelzorger voor zijn vader te kunnen zorgen. Het is tegelijk een moment van bezinning. “Ik heb het wel

061

Dat ontaardde ook weer in veel trainen. Zo reed ik in voorbereiding op Trondheim-Oslo (een cyclo van 540 kilometer, RK) twee keer het rondje van Tilff-Bastogne-Tilff. Blijkbaar zit dat toch in me. Vanwege hartritmestoornissen moest ik daarmee stoppen. Ik kreeg bètablokkers, maar die heb ik weggegooid, dat is troep.

De cardioloog vond dat ik het rustig aan moest doen. Maar dat is voor mij geen optie.”

gezien in de tandartswereld. Ik ben ook te solistisch ingesteld voor een groepspraktijk, ook al is het er fijn werken. Ik zoek een andere uitdaging, misschien wel weer iets in de sport als trainer of coach. Als tandarts zit je de hele tijd binnen en ik ben toch liever buiten bezig.”

RUSTELOOS

Na zijn actieve triathlonloopbaan volgde

Kiens de sport slechts van verre afstand. “De triathlon van Eibergen passeert vlak voor mijn deur. Dan ga ik nog wel even kijken.” Maar helemaal stilzitten is ook niets voor de rusteloze Achterhoeker, dus bleef hij wel sporten.

“De eerste twee jaar heb ik niet veel gedaan, toen ben ik weer gaan fietsen. Dat deed ik als triatleet ook het liefst. Lopen is nooit mijn liefhebberij geweest. Ik ging cyclo’s rijden.

Nu is hij vooral in zijn eigen tuin te vinden waar hij een klimrekachtige constructie heeft gebouwd waar hij zijn lichaam, dat in zijn triathlontijd (bij de vrouwen) veel indruk maakte, in vorm houdt met een combinatie van crossfit-, strongman- en calisthenicsoefeningen.

Ook roeit hij op een ergometer. “Ik weeg nu 106 kilogram tegenover 80 kilo als triatleet, maar ik ben met een vetpercentage van 10-12 procent niet dik. Het is vooral veel spieren. Je kunt m’n buikspieren nog steeds zien”, klinkt het trots. “Duursport zit er voor mij niet meer zo in omdat mijn knieën wat versleten zijn. Korte stukjes gaan nog, lange duur niet meer. Ik heb nog wel eens voor de lol een crossfitwedstrijdje meegedaan. De krachtonderdelen liggen me goed, maar hard gaan moet ik niet meer willen met mijn lichaam.”

062

TRANSITION

Noodklokkenluider JUNIORENPRAAT

PIEYT

CHRIS STEENBAKKER Geboren 2 april 1998 Woont in ‘s Heerenhoek Vereniging AV’56 (lopen) De Bevelanders (zwemmen) RTC Tilburg Triathlon sinds 2012 Hoogtepunten 22ste BK junioren 2016 5de Kiwami Jeugd- en Juniorencircuit 2015 en 2016

De triathlonsport is in Zeeland de laatste jaren sterk gekrompen. Het aantal wedstrijden en verenigingen zijn op één hand te tellen. Chris Steenbakker wil daar graag verandering in zien. Hij luidde daarom de noodklok tijdens de NTBaas-campagne.

“In Zeeland is het momenteel slecht gesteld met triathlonverenigingen. Als triatleet moet je of naar Brabant of naar België uitwijken.

Er zijn verspreid door Zeeland wel triatleten, maar niet genoeg om een vereniging mee op te kunnen zetten. Het moet ergens beginnen natuurlijk. De triathlonsport in Zeeland is in de loop der jaren steeds minder geworden, maar dan moet het op den duur ook weer terug kunnen komen, toch? Ik denk in eerste instantie dat hier weer meer wedstrijden moeten komen. Dan leren mensen de triathlonsport kennen en dan willen ze dat ook gaan doen.”

“Voor mij is het gebrek aan verenigingen en wedstrijden ook een belemmering. Ik kan niet zoals in Almere allemaal triathlonspecifieke trainingen doen die goed op elkaar zijn afgestemd. Ik wil gewoon daarom heel graag dat er in Zeeland weer wat komt; en niet alleen voor mezelf, maar ook voor anderen. Daarom heb ik bij de NTBaas-campagne eerder dit jaar Zeeland vertegenwoordigd en heb ik een oproep gedaan in een uitgebreid verhaal. Dat heb ik ook in Nieuwegein gepresenteerd aan de bond. Ik zou het hartstikke leuk vinden om zelf een vereniging te hebben en de jeugd te kunnen inspireren, alleen is dat nu een beetje lastig omdat ik net ben begonnen met mijn HBO-studie Engineering aan de Hogeschool Zeeland. Maar misschien over een tijdje.”

“Ik ben trouwens zelf met triathlon begonnen door mijn oom, Marcel Traas, die vroeger hele triathlons heeft gedaan. Samen met

“MIJN EERSTE TRIATHLON DEED IK OP DE STALEN RACEFIETS VAN MIJN OPA.”

mijn broertje die wielrende ging ik een keer mee op het strand hardlopen. Ik was helemaal niet sportief, maar was toch sneller dan mijn broertje. Hij haakte af, terwijl ik steeds vaker op zondagochtend mee ging hardlopen op het strand. Zwemmen deed ik inmiddels ook al een beetje, waarop mijn oom zei: ‘Waarom doe je niet een keer aan de triathlon van Vlissingen mee?’. Die heb ik toen gedaan op de stalen racefiets van mijn opa. Ik vond het echt geweldig. Het gaf mij zo’n voldoening na de finish. Ik dacht toen gelijk: Dit is het.”

“Eerder deed ik eigenlijk niks aan sport. Ik zat vooral thuis niks te doen. Wel zat ik bij de blaaskapel, waar ik bugel, althoorn en bariton heb gespeeld. Daar ben ik mee gestopt, want het is niet te combineren met trainen voor de triathlon. Ik ben lid van Maresia in Waalwijk – ik kom voor de club uit in wedstrijden – maar ik train daar eigenlijk nooit. Ook heb ik een

tijdje op zaterdag meegetraind bij het RTC Tilburg. Het meest train ik met mijn oom: Fietstrainingen en duurloopjes. We gaan ook samen naar wedstrijden toe. Hij heeft er lang uitgelegen door rugklachten, maar door mij is hij nu ook weer begonnen.”

“Dit jaar heb ik al veel verbetering geboekt op het zwemmen. Deze winter ga ik hard knokken om het fietsen en lopen te verbeteren. Volgend jaar zou ik graag in Holten meedoen aan de ETU-cup. Mijn uiteindelijke droomdoel is een Ironman. Ik merk dat ik het langere werk veel beter kan volhouden dan het sprinten. Maar een Ironman ligt nu nog wel ver weg.”

Tekst Pieter van der Meer Beeld Jan Wessel Bakker

064

TRANSITION

T I JD R I JDE N ME T T OM TIJDENS DE TRIATHLON BRENG JE HE T GROOTSTE DEEL VAN DE TIJD EENZ A AM DOOR OP DE FIE TS. WIE HE T VERSCHIL WIL MAKEN, DOE T ER SLIM A AN VEEL A ANDACHT TE BESTEDEN A AN DE TIJDRIT. HOE DOE T ÉÉN VAN DE BESTE TIJDRIJDERS TER WERELD DAT EIGENLIJK? TRANSITION GING TE RADE BIJ DE NUMMER T WEE VAN DE OLYMPISCHE TIJDRIT, TOM DUMOULIN. Tekst Thomas Sijtsma Beeld Mirko Meerwaldt, SCS/Sirotti, Cor Vos

065

066

TRANSITION

nderarmen leunend op het tijdritstuurtje, blik op de weg van oneindigheid, benen die creperen op een machtig verzet en melkzuur dat je inwendig laat schreeuwen om verlichting. Afgezien van de natte haren bij triatleten kent Tom Dumoulin dit gevoel maar al te goed. Sterker nog: De Limburger beheerst de discipline tot in de puntjes. Als Michelangelo een beeldhouwwerk van de volmaakte tijdrijder mocht creëren zou hij een duplicaat van Dumoulin uit het marmer hakken.

Wanneer de 25-jarige Dumoulin plaatsneemt op zijn tijdritfiets ontluikt zich een vorm van kunst. Zijn rug vlak, het bovenlichaam roerloos en twee jaloersmakende ledematen die eindeloos blijven malen. Geen triatleet kan zo tijdrijden als hij.

“Maar ik kan dan weer niet zwemmen”, lacht Dumoulin vanuit zijn luie stoel. De wielrenner verblijft een nachtje in het WTC Hotel in Leeuwarden aan de vooravond van de Eneco Tour. Met een half aangevreten appel tussen duim en wijsvinger vertelt hij ontspannen over zijn favoriete discipline.

EÉN KEER PER WEEK

Door de Ironman in ‘zijn’ Maastricht is zijn interesse voor de triathlon gegroeid. Een deelname na zijn wielercarrière sluit Dumoulin niet uit. “Vroeger was ik een sterke loper. Maar als wielrenner doe je dat zo weinig mogelijk.

Je veroorzaakt veel spierschade. Na een half uur wandelen heb ik al stijve poten. Ik heb een keer hardloopconditie proberen op te bouwen in de winter. Als ik nu tien minuten

067

ga hardlopen, heb ik gevoelsmatig niets gedaan, maar zijn mijn spieren helemaal naar de klote. Voor ik iets heb opgebouwd, ben ik een maand verder. Die tijd heb ik niet.”

In tegenstelling tot een triatleet die traint voor de lange afstand brengt Dumoulin niet overdreven veel tijd door op zijn tijdritfiets. Eén keer per week vindt hij voldoende.

Meer dagen zijn niet nodig om vertrouwen te kweken. Na de tweede plaats tijdens de Olympische Spelen in Rio de Janeiro reed hij afgezien van de race tegen de klok in de Tour of Britain zelfs geen meter meer op zijn Giant.

“Lang op de tijdritfiets zitten, werkt voor mij averechts. Het is niet comfortabel om veel op de tijdritfiets te zitten. Ik voel me daar niet lekker bij. Door veel in de tijdritpositie te trainen, raak ik vermoeid en heb ik moeite met het vinden van de perfecte positie. Ik gebruik dan andere spieren ter compensatie en loop het risico vermoeid aan de start van een belangrijke tijdrit te verschijnen. Onze tijdritten zijn maximaal zestig kilometer lang, daarom denk ik dat triatleten meer tijd moeten steken in de tijdrit.”

ULTIEME RACE

Het afgelopen jaar was winst op de olympische tijdrit de heilige graal. De hele seizoensopbouw stond in het teken van die ene dag waarop alles moest kloppen. De Limburger zegevierde in de proloog van de Giro d’Italia, verpletterde de concurrentie tijdens de eerste tijdrit in de Tour de France, maar die gouden medaille werd een utopie door een breuk in zijn pols na een val later in diezelfde Tour.

Als tijdrijder betekent voorbereiden op die ultieme race niet als een blind paard uren maken op de fiets. De winter staat in het teken van de zoektocht naar de perfectie. De houding, het materiaal, de afstelling van de fiets – het verschil zit in millimeters.

“In grote lijnen is mijn lichaamstand de afgelopen jaren weinig veranderd”, zegt Dumoulin.

“Mijn stuur heb ik hoger gezet zodat mijn handen voor mijn gezicht zijn in de tijdrit. Tijdens testen bleek dat aerodynamischer te zijn dan de armen vlak over het stuur, dan vangt de borstkas te veel wind. Bijkomend voordeel is dat ik de heuphoek ontlast en zo meer kracht kan overbrengen op de pedalen. Voorheen was de algemene gedachte dat het voordelig was zo

“Lang op de tijdritfiets zitten, werkt voor mij averechts. Het is niet comfortabel om veel op de tijdritfiets te zitten.

Ik voel me daar niet lekker bij.”

laag mogelijk te zitten, maar dat bleek onjuist.

De spieren in de bovenbenen knellen dan af.”

De houding moet voor Dumoulin aerodynamisch en comfortabel zijn. Een wedstrijd om dat te testen heeft hij niet nodig. Zijn gevoel is doorslaggevend. Voelt het gerieflijk, dan gaat het gerieflijk.

CORE STABILITY

Net als het gros van de triatleten wordt van Dumoulin verwacht dat hij drie keer per week oefeningen voor zijn romp doet. Zijn ploeg Giant-Alpecin schrijft intensieve sessies van drie kwartier voor. “Ik vind dat niet leuk, nee, maar voor een tijdrijder is een sterke romp van groot belang. Na de Spelen heb ik het laten versloffen. Voor belangrijke wedstrijden doe ik fanatiek de oefeningen voor mijn core stability, maar zo richting het einde van het seizoen kan ik daarvoor geen motivatie vinden.”

Net als zijn houding evalueert Dumoulin met zijn trainers bij Team Giant-Alpecin de trainingen en oefeningen die hij in een seizoen doet. De krachtoefeningen voor zijn buik zijn inmiddels afgezworen. Dumoulin tikt met zijn vlakke hand een paar keer op het bekende zwarte shirt van zijn ploeg. “Mijn buik hoeft niet krachtig te zijn. Aan een sixpack heb ik niets. De spiertjes in de romp moeten goed met elkaar samenwerken, dat is belangrijker voor mijn tijdrit.”

068

TRANSITION

069

“Als het slecht met mij gaat, erger ik me aan alles.

Aan een toeschouwer die op de weg staat of het getetter van de ploegleider in mijn oortje. Op een goede dag gaat alles langs me heen.”

Het versterken van die spieren, de houding, de afstelling van de fiets, het staat allemaal in het teken van zo hard en pijnloos mogelijk excelleren op de tijdrit. Want pijn, dat doet het ontegenzeggelijk. Meer dan welk onderdeel ook, tijdrijden doe je niet alleen tegen de klok, maar ook tegen jezelf. Tegen het stemmetje in het hoofd dat je moet stoppen, dat het genoeg gaat, dat de grenzen van eigen kunnen zijn bereikt. Tijdens een tijdrit kun je elk moment beslissen af te stappen.

“Ook de allerbesten voelen dit. Een tijdrit doet verschrikkelijk veel pijn”, weet Dumoulin. “Als ik maximaal rijd, zit ik diep in de focus. De ademhaling gaat vanzelf. De pijn vergeet ik door me te concentreren op de volgende bocht of mijn houding. Als je gaat denken ‘oh, oh, ik kan bijna niet meer’, ben je verkeerd bezig. Dat is niet de manier om pijn uit te schakelen. Ik focus me op tactische en technische aspecten en blijf mezelf pushen om maximaal te geven.”

“Daarnaast is het belangrijk om jezelf af te sluiten van de omgeving. Als het slecht met mij gaat, erger ik me aan alles. Aan een toeschouwer die op de weg staat of het getetter van de ploegleider in mijn oortje. Op een goede dag gaat alles langs me heen.”

WATTAGE VS GEVOEL

Als hulp maakt Dumoulin gebruik van zijn fietscomputertje op het stuur. “Daar kijk ik alleen de eerste kilometers naar. Meer informatie dan wattage is niet nodig. Het is een indicatie of ik wel hard genoeg ga. In de eerste kilometers voel je geen pijn, dan bestaat het gevaar dat je te snel of langzaam start.

Op een gegeven moment zit je zuurgraad op het maximum en dat probeer je vast te hou-

HIGHLIGHTS PALMARES TOM 2013 2de Eindklassement Eneco Tour

2014 1ste Etappe Criterium International 2de Eindklassement Ronde van België 1ste NK tijdrijden 1ste Tijdrit Eneco Tour 1ste Proloog Ronde van Alberta 3de WK tijdrijden

2015 1ste Tijdrit Ronde van het Baskenland 1ste Proloog + tijdrit Ronde van Zwitserland 1ste Tijdrit + etappe Vuelta a España 6de Eindklassement Vuelta a España

2016 1ste Proloog Giro d’Italia 1ste NK tijdrijden 1ste Tijdrit + etappe Tour de France 2de Tijdrit Olympische Spelen Rio de Janeiro

den. Dan kijk ik niet meer naar de wattages.

Maar eigenlijk voel ik zonder wattagemeter meteen al of het goed of slecht gaat. In die zin kan ik dus zonder extra informatie mijn tijdrit rijden.”

“Mijn hartslag is niet zichtbaar tijdens wedstrijden. De hartslag wisselt ook zo vaak; op de ene dag kan het tien slagen hoger liggen dan de andere dag, terwijl je met dezelfde wattages fietst. De algemeen geaccepteerde regel is hoe lager de hartslag hoe groter de vermoeidheid van het lichaam. Dat is meestal ook wel zo, maar dan kom je in een soort toestand terecht dat je overal conclusies uit gaat trekken. In je hoofd ga je dan wattages en hartslagen met elkaar vergelijken.”

“Weet je wat het is? Uiteindelijk zit je op een fiets en gaat het erom dat je zo hard als mogelijk gaat. In trainingen heb je er misschien wel iets aan, maar wat maakt het in een tijdrit uit of je hartslag dan te hoog of te laag is? Ik wil winnen en moet daarvoor het uiterste uit mezelf halen. Een hoge of lage hartslag is voor mij niet van belang.”

VAST PATROON

Bezeten als hij is, voelt Dumoulin in de ochtend voor de tijdrit veel spanning in zijn lijf.

Voor hem is dat noodzakelijk om tot de ultieme prestatie te komen. Om die nervositeit te kanaliseren, leeft hij van minuut tot minuut in een vast patroon naar de tijdrit toe. Eten, drinken, opwarmen, het gebeurt op de seconde nauwkeurig en in de juiste proporties.

Afwijken is uit den boze.

“Het mooiste aan de tijdrit is dat ik er goed in ben. Winnen is zo gruwelijk gaaf. Altijd ben ik op zoek naar die ene perfecte tijdrit waarin alles klopt. De ene keer heb ik het gevoel mooier op de fiets te zitten dan de andere keer, dat zit in details, maar is wel echt te zien. Superstrakke bochten rijden en dan de power in je benen, dat voelen is waanzinnig.”

En wat als Dumoulin niet goed was in rijden tegen de klok? “Dan zou ik het net als negentig procent van het peloton een verschrikkelijke discipline vinden.”

070

TRANSITION

TIPS, TRICKS EN INFORMATIE WISSELZONE

Hulp van buitenaf

wegens het verlenen (en aannemen) van

helpen. Daar zit echter wel één grote mits

hulp tijdens de wedstrijd. Het bleek achteraf

aan: Ze moeten na het verlenen van hulp nog

Het zal bijna niemand ontgaan zijn: De

niet nodig – Mola had net genoeg punten om

steeds in staat blijven om zelf de wedstrijd

fi nish van de Brownlees in de Grand Final

toch de wereldtitel te pakken. Het protest

te vervolgen. Jonathan Brownlee mocht

van de World Triathlon Series op Cozumel.

werd trouwens afgewezen. Waarom eigen-

daarom de hulp van broer Alistair accep-

Dankzij het drama dat zich in de laatste 500

lijk, want je mag als atleet toch geen hulp

teren. En zo mag je dus ook (zoals Chrissie

meter ontvouwde, was triathlon heel even

van buitenaf aannemen?

Wellington in 2008 op Hawaii overkwam) een pomp of CO2-cartridge van een andere

wereldnieuws. Toch mooi: Het maakt niet uit wát ze over je schrijven, áls ze maar over je

Dat laatste klopt, maar slechts ten dele.

atleet krijgen om je lekke band te repareren.

schrijven. Het verhaal over (en de beelden

Immers, je mag wel hulp aannemen van de

Wat niet mag is uiteraard een wiel accep-

van) Alistair Brownlee die zijn van dehy-

verzorgingsposten van de organisatie, bij

teren van een andere atleet, want die kan

dratie zwabberende broer Jonathan over de

door de organisatie ingerichte coachposten

daarna zelf niet verder. In dat geval kunnen

fi nish hielp, was natuurlijk uniek.

(daarbuiten echter weer niet) en van wed-

beide atleten worden gediskwalifi ceerd: De

strijdoffi cials. Dit mag als redelijk bekend

een vanwege het accepteren van ongeoor-

worden verondersteld.

loofde hulp van buitenaf, de ander wegens

De actie kostte Mario Mola bijna de wereld-

onsportiviteit.

titel. Voor alle zekerheid had de Spaanse triathlonbond daarom direct na de fi nish

Daarnaast – en dat is minder bekend –

een protest tegen de Brownlees ingesteld

mogen andere atleten in de wedstrijd je ook

Beeld Janos Schmidt/ITU

REGELEMENTEN

071

MEDISCH Vitamine D tekort De dagen worden korter, de zon laat zich steeds minder zien. Voor triatleten zijn de late herfst en winter vaak niet de prettigste maanden om lekker te sporten. Zeker na enkele maanden kunnen onverklaarbare vermoeidheid- en spierklachten ontstaan. De kans is aanwezig dat dit dan wordt veroorzaakt door een tekort aan vitamine D. Vitamine D is nodig om calcium uit de voeding in het lichaam op te nemen en daarom belangrijk voor de groei en het behoud van stevige botten. Het is tevens de enige vitamine die het lichaam zelf kan aanmaken, maar daarvoor is wel zonlicht nodig. En die schijnt de komende maanden minder. Bovendien

Bondsarts Guido Vroemen schreef eerder voor Triathlon Sport een artikel over vitamine D

is de meeste huid tegen de kou bedekt met

en wat te doen bij een tekort daaraan. Dit kun je nog eens nalezen op www.transition.nl,

kleding. Een tekort ligt dus op de loer.

onder ‘thema’s’, ‘gezondheid’.

Beeld Delly Carr/ITU

Q U O T E

ONDERZOEK

Seks voor de wedstrijd – geen probleem

Het is een wijd verbreide

verloren gaat zou ten kos-

op kracht en uithoudings-

mythe in de topsport:

te gaan van de agressie

vermogen.

Seks voor een wedstrijd

en spierkracht die nodig

leidt tot minder goede

is om ook daarbuiten te

Integendeel. Anekdoti-

prestaties. De gedachte

presteren.

sche ervaringen duiden er eerder op dat het eer-

dat seksuele activiteiten een negatieve invloed

De tijden zijn – mede

der positief zou kunnen

hebben op sportief

gesteund door tal van

uitwerken. In ieder geval

presteren gaan al terug

onderzoeken naar het

bleek uit vragenlijsten

tot de oude Grieken en

heikele onderwerp –

die coaches en sporters

Nicola: “Let’s share the lead”

Romeinen. Succes was

inmiddels veranderd. Dat

invulden dat het aan

volgens hen het resultaat

bleek tijdens de Olym-

banden leggen van sek-

Gwen: “I lead last two laps”

van grote opoff eringen,

pische Spelen in Rio de

suele behoeften alleen

Nicola: “I already have a medal”

zoals onthouding van de

Janeiro, waar de organi-

maar leidt tot frustraties

geneugten des levens.

satie 450.000 condooms

en een verstoring van de

aan de verzamelde

wedstrijdvoorbereiding.

Tot op de dag van van-

sporters ter beschikking

En dat is ook niet goed.

daag wordt door een groot

stelde, dat is maar liefst

Conclusie: Het is het bes-

aantal coaches dit stand-

42 condooms per sporter!

te gewoon te doen waarbij

punt gehuldigd. Bekend

Een groep Italiaanse

je je het beste voelt. Seks

zijn de verhalen van EK’s

wetenschappers zette

is onderdeel van het

en WK’s voetbal waarbij

een groot aantal van deze

dagelijks leven. Ook (top)

het tot op de dag van van-

onderzoeken op een rijtje

sporters zijn daarin net

daag de spelersvrouwen

en kwam tot de conclusie

gewone mensen. Zolang

verboden wordt in het

dat seks de avond voor

je maar niet de hele nacht

spelershotel te komen.

een wedstrijd geen bewe-

doorgaat….

Het testosteron dat in bed

zen negatief eff ect heeft

Gwen: “I don’t care.

You also are a mother and that’s more impressive!”

– Gesprek tussen de nummers 1 (Gwen Jorgensen) en 2 (Nicola Spirig) van de olympische triathlon in Rio halverwege de 10 kilometer hardlopen

072

TRANSITION

SPOT LIGHT 1

ALMERE

1

Team Relay Eredivisie Triathlon

Triteam Rotterdam (mannen) en Hellas uit Utrecht (vrouwen) zijn de kampioenen van de Lotto Eredivisie Triathlon 2016. Triteam Rotterdam troeft titelverdediger Squadra uit Eindhoven af met één punt verschil. Voor Hellas is het alweer de vierde titel op rij.

Ferro Mosae heeft evenveel punten maar het plaatscijfer van de Maastrichtse vrouwen is net ietsje beter. beeld Sonja Jaarsveld

2

2

VEENENDA AL

NK sprinttriathlon

Jorik van Egdom verovert voor het derde jaar op rij de nationale titel op de sprintafstand.

Hij verslaat Marco van der Stel en de pas 17-jarige Niek Heldoorn. Bij de vrouwen verrast Kirsten Nuyes met haar eerste seniorentitel door Danne Boterenbrood en Sarissa de Vries te kloppen.

Beeld Sonja Jaarsveld

3

WALCHSEE

EK halve triathlon

De noordelijke Alpen vormen het prachtige décor voor de Europese titelstrijd op de halve triathlon tijdens de Challenge Walchsee-Kaiserwinkl. Evert Scheltinga start na zijn zege in de Challenge Samorin (Slowakije) twee weken eerder met hoge verwachtingen, maar wordt 27ste. De titels gaan in Oostenrijk naar de Italiaan Giulio Molinari en de Duitse Julia Gajer.

Beeld Srdjan Stevanovic/Getty Images

3

073

4

4

COZUMEL

Grand Final World Triathlon Series

Dubbel succes voor Flora Duffy. De atlete van Bermuda wint zowel de WK-finale als de wereldtitel. Bij de mannen raakt Jonathan Brownlee op weg naar de wereldtitel bevangen door de hitte. Broer Alistair sleept hem naar de tweede plaats, maar dat is net niet voldoende om Mario Mola van de wereldtitel af te houden.

Beeld Janos Schmidt/ITU

5

5

MALLORC A

Ironman

Tijdens de Ironman 70.3 dit voorjaar was het al nat en ook tijdens de volledige Ironman blijft het niet droog op Mallorca. Tineke van den Berg wordt na een derde plaats in de Ironman Maastricht andermaal derde. Van den Berg komt als eerste van de fiets, maar is niet opgewassen tegen de marathon van de Amerikaanse Jocelyn McCauley.

Beeld Nigel Roddis/aGetty Images

6

AMEL AND

Tri Ambla

Geen nationaal kampioenschap crosstriathlon deze keer op Ameland, maar wel weer een sterk deelnemersveld bij ĂŠĂŠn van mooiste wedstrijden op de Nederlandse kalender. De gang van het strand de duinen in is zoals altijd weer zwaar. Mark Hamersma en Sandra Wassink-Hitzert winnen.

Beeld Anja Brouwer

6

TRANSITION

Beeld David Ramos/Getty Images

074

FINISH HET SEIZOEN ZIT EROP. TIJD OM NA TE GENIETEN EN TERUG TE BLIKKEN: WAT GING GOED, WAT K AN BETER. MA AR NU EERST: RUST.

CLIFBAR.NL

© 2016 CLIF BAR & COMPANY. MBX16.1796