5 minute read
Rondetafelgesprek
RONDE TAFEL GESPREK
DE VREUGDE OM HET ONVERWACHTE
Advertisement
IN VEEL BRANCHES STAAN BEDRIJVEN TE SPRINGEN OM NIEUWE MENSEN. ZEKER ALS ER MET DE HANDEN MOET WORDEN GEWERKT, LIGT HET PERSONEEL NIET VOOR HET OPRAPEN. ONDERNEMERS BEN VAN ENGELEN (VAN ENGELEN KITAPPLICATIES) EN PAUL VAN DEN ELZEN (MONDIAL VLUGO VERHUIZINGEN) WETEN ER ALLES VAN. AL KAN ER OOK OPEENS EEN VERRASSING UIT ONVERWACHTE HOEK KOMEN.
Soms komt het geluk zomaar binnenwandelen. Alsof je een briefje van honderd op straat vindt. Ben van Engelen zet tevergeefs advertenties in de krant, probeert zonder succes stagiairs te vinden op scholen en dan – uit het niets – is er aan de balie de 22-jarige jongen die zichzelf aanbiedt. Hij wil kitter worden.
‘Heel grappig eigenlijk. Hij had mbo-4 gedaan, maar wilde toch met zijn handen werken. Een aangename verrassing.
Hij doet het tot nu toe goed, hopelijk wil hij blijven.’
De eigenaar van Van Engelen Kitapplicaties lacht erom. Doe je zo veel moeite voor niets, komt versterking opeens als vanzelf naar hem toe. In het knusse restaurant The Shoege, in het Bossche centrum, is hij in gesprek met Paul van den Elzen, directeur van Mondial Vlugo verhuizingen. Het onderwerp: personeelstekorten. Ook Van den Elzen heeft ervaring met nieuwe mensen die zo maar zijn pad kruisen. ‘Door corona bijvoorbeeld. Ik krijg obers en tekenaars van evenementenbureaus gedetacheerd. Sommigen vinden het zo leuk dat ze in vaste dienst komen. Pas als ze bezig zijn, merken ze dat verhuizen meer is dan de hele dag dozen sjouwen. Nog mooier is de Indonesische saxofonist. Hij maakte al 25 jaar muziek, maar was er helemaal klaar mee. Nu zit hij bij ons en vindt het fantastisch. Bijzonder, hè?’
onbekend
Van Engelen en Van den Elzen hebben één ding gemeen: het grote publiek is onbekend met hun vak. Dat maakt het in tijden van krapte op de arbeidsmarkt lastig om aan kitters en verhuizers te komen. Als bekende branches daar al moeite mee hebben, hoe moeten zij het dan voor elkaar krijgen? De oplossing zit hem vaak in een flexibele schil. Van Engelen: ‘Ik werk met zo’n 12 mensen, van wie vijf in vaste dienst. Het is dan wel belangrijk om iedereen hetzelfde te benaderen. Het scheelt daarbij dat ik vaste zzp’ers heb. Wij gaan regelmatig een biertje drinken en twee keer per jaar uit eten. Daar horen de inleners dan ook bij. Daar denk ik overigens niet heel erg bij na. Het enige dat ik me altijd voorhoud, is wat ik zelf fijn zou vinden als ik bij iemand werk.’
Wanneer Mondial Vlugo handen tekort komt, schakelt het een uitzendbureau in. Een duurdere oplossing, maar als het van twee kanten klikt kunnen medewerkers na een half jaar worden overgenomen. ‘Meestal zie ik na twee weken al wel of iemand goed is’, zegt Van den Elzen. ‘Of iemand vakkennis heeft van meubels en met mensen kan omgaan. Vaak heb je te maken met blije mensen die naar een nieuw huis gaan. Maar ons werk kan ook met een overlijden of scheiding te maken hebben. Er is geen opleiding waar je leert hoe je die mensen benadert, het moet in je zitten. Als dat het geval is, kun je echt je passie in dit werk leggen.’
televisieprogramma
Het imago speelt de bedrijven van Van Engelen en Van den Elzen niet echt in de kaart. Werken met je handen, daarvoor staan jongeren niet meer in rijen van drie opgesteld. Van Engelen herinnert zich nog hoe Den Bosch ooit drie LTS’en in de stad had. ‘Vol jongens die graag met hun handen werkten. Maar ze zijn allemaal weg. Tegenwoordig is het allemaal hbo of mbo, iedereen wil doorleren. Bij ons werk vragen mensen zich toch af of dat het slimste is wat je kunt doen. In mijn geval speelt nog mee dat kitten zulk specifiek werk is dat het op school onmogelijk na te bootsen is. Mensen kennen het uit de keuken en de badkamer, maar kitten is zo veel meer. Zelfs
bij opdrachtgevers dringt dat vaak niet door. In de begroting staan wij vaak onder de overige kosten. ‘Kit dit maar even af’, krijgen we dan te horen. Dat imago is bijna niet te veranderen. Zie jij in bouwprogramma’s op televisie wel eens dat de kitter langskomt? Dan wordt er een hele badkamer betegeld, maar de kitter komt nooit in beeld.’
gezelligheid
Het is hard werken, net als in de verhuisbranche. Maar dat vinden veel mensen geen probleem, ervaart Van den Elzen. ‘Op een verjaardag denkt iedereen: bel mij alsjeblieft niet, als iemand zegt dat hij gaat verhuizen. Als beroep is het toch anders. Wie bij ons stage loopt als chauffeur, blijft vaak hangen. Ze ervaren de gezelligheid van een team en mogen toch een grote vrachtwagen rijden. Het is leuker dan in je eentje van industrieterrein naar industrieterrein rijden. Ondertussen moet ik ervoor zorgen dat het mijn medewerkers aan niets ontbreekt. Ze moeten prettig kunnen werken. Wanneer ze mij kunnen overtuigen dat ze iets nodig hebben, zorg ik ervoor. Uiteindelijk levert dat mij ook iets op.’
gevoel van aandacht
Onlangs hield Van den Elzen een enquête onder zijn personeel. ‘Anoniem natuurlijk, anders heb ik er niets aan. De vragen gingen over van alles, ik had me voorgenomen om aan de laagste drie cijfers te gaan werken. Wat vaak terugkwam, was dat mensen vonden dat ze veel uren moeten maken. Sommigen houden daarvan, maar niet iedereen. Ik heb vervolgens besproken voor wie dat geldt, zodat de planner daar nu rekening mee houdt. Ik denk dat ik daar wel goed aan heb gedaan, medewerkers moeten het gevoel hebben dat ze aandacht krijgen.’
Werk hebben beide ondernemers voorlopig genoeg. Ze moeten eerder een keer nee verkopen dan dat ze hun personeel te vroeg naar huis sturen. Ondertussen koesteren ze soms de verrassing die hun pad kruist. Zoals de jongen die
tweetalig vwo afrondde (Van Engelen) of de afgestudeerde psychologiestudent (Van den Elzen). ‘Soms vraag je je af hoe ze bij ons terecht komen. Dan kan ik me er zelf eigenlijk niets bij voorstellen en blijken ze ontzettend gemotiveerd. Dat is ook wel weer leuk.’
Ten tijde van dit interview was de horeca vanwege de coronamaatregelen gesloten. Alleen voor dit interview en de fotografie opende Restaurant The SHOEGE even kort haar deuren.
