Berkengeruis by tsurma

Berkengeruis-production III

Berkenboom presents

In de VERF

BEKLAD OP DE VOLGENDE PAGINA’S: LEERKRACHTEN EN LEERLINGEN, OUD-LEERKRACHTEN EN OUD-LEERLINGEN FEAT. M. Feusels in FOZZY’S MOPPENTROMMEL … WRITTEN BY M. Verougstraete, L. Hemelaer, J. Onghena, T. Surma, M. Donadoni V. De Keyser, B. Feusels, A. Vos en nog zo veel anderen...

INHOUDSOPGAVE VOORWOORD VAN DE REDACTIE VOORWOORD VAN DE DIRECTIE ONZE EERSTEJAARS IN DE VERF ONZE NIEUWE LEERKRACHTEN IN

DE VERF

JOCHEN VAN DE KEERE TINA DE KEYZER FREYA BOLLAERT MIEL CHARLES VEERLE DEMEULENAERE SPETTERKWASTEN:

2 3 5 11 12 14 15 15 17

LEERLINGEN IN DE VERF

JORDY BOGAERT EN STEF ENGELS HONG LOAN BUI THI HONGAREN OP BEZOEK IN DE DERDE

GRAAD

18 20 23

OUD-LEERKRACHT IN DE VERF: RITA VAN POECK OUD-LEERLINGE IN DE VERF: ELKE DE MEESTER WISSELBEKER BB PEDAGOGISCH JAARPROJECT: INTERVIEW MET PAT PATFOORT BERKENBOMERS IN DE KRANT EN IN HET NIEUWS: PART I 50-JARIG KLOOSTERJUBILEUM VAN ZUSTER ALEYDIS

26 30 35 37 41 43

SPROKKELS

BERKENBOMERS IN DE KRANT EN IN HET NIEUWS: PART II EEN LI(N)KJE VERF EEN (E)L(ETR)IKJE VERF ENKELE RADEN: MILIEUZORG OP SCHOOL EN LEERLINGENRAAD BABYBOOM OOK DAT NOG RENATE DORRESTEIN FRANS BAUER

41 66 68 69 71 72

FAMILIENIEUWS BEDANKT!

75 78

[VOORWOORD VAN DE REDACTIE] Wanneer de nachten lengen, de zon niet langer haar uiterste best doet om door het wolkendek te breken en een snijdende wind je wangen openrijt, weet je het wel zeker: een barre winter is aangebroken. Wanneer je vervolgens ook merkt dat onzekerheid en zenuwen zich meester maken van je klasgenoten, cursussen plots bijeengezocht en geordend moeten worden en leerkrachten een versnelling hoger schakelen, dan weet je ook dit wel zeker: die nare examens zijn in aantocht. Wanneer je ten slotte beeld na beeld, eindeloos op elkaar gestapeld door ondergetekende, leest in een klein boekje en wanneer stukjes, artikels, voorstellingen, foto’s van allerlei slag van de pagina’s springen en je met zachte hand dwingen verder te lezen, dan zal je ook dit wel weten: de nieuwe editie van Berkengeruis ligt in je schoot. Alweer waaide een nieuwe wind door de bomen van het berkenbos. Het zou deze keer echt helemaal anders worden: een heus redactieteam van zeven (7!) leden nestelde zich achter hun bureautje, potlood en pen in de aanslag, een maagdelijk wit papier voor hun neus, een vastberaden blik in hun ogen, gespierde armen, getraind door lange schrijfmarathons. Dit was (en is nog steeds) een te duchten tegenstander voor de traditionele dagpers. Het Berkengeruisteam is onverslaanbaar. Leerlingen en oud-leerlingen werden bij het nekvel gegrepen en onderworpen aan een spervuur van vragen. Leerkrachten en oud-leerkrachten legden hun ziel bloot in talloze interviews. Human interest! En foto’s! Foto’s dat er genomen werden… Het resultaat van de noeste arbeid van dit redactieteam vind je op de volgende pagina’s neergeschreven en afgebeeld. Het is alweer een geestige editie geworden, al zeggen we het zelf. Net zoals het H-blok in de verf wordt gezet door enkele leerkrachten (letterlijk dan), hebben wij het tot onze taak genomen enkele bewoners van onder meer het M-blok in de verf te zetten (figuurlijk dan). Onze school is een kleurrijk allegaartje, dat is het minste wat we kunnen zeggen. Beste groeten van het Berkengeruisteam. Matthias Verougstraete

[ OOK DE DIRECTIE HEET U VAN HARTE WELKOM….] Het gaat vooruit, het gaat verbazend snel vooruit! Al meer dan 1 jaar geleden verhuisden onze leerlingen eerste graad van het F- naar het M-blok. Wie herinnert zich nog deze ‘historische dag’ waarop elke klasgroep het schoolgerief, de tafels en stoelen sleurde van het ene gebouw naar het andere? Vele feestelijke lintjes werden doorgeknipt in het gebouw dat baadde in een zee van licht. Alles was er pas geschilderd en kraaknet. Nu is het 1 jaar later. Nog steeds geen heimwee te bespeuren. Iedereen voelt zich goed in de prachtige thuisklassen en hypermodern uitgeruste vaklokalen. Dit schooljaar genieten vooral de nieuwe eerstejaars (ze zijn met 125) van deze luxe. Er werden 6 klasgroepen gevormd (vorig jaar 5 groepen) waardoor er, jammer genoeg, slechts plaats overblijft in het M-blok voor 2 groepen tweedejaars. De andere tweedejaars krijgen les in de tuinklassen (heeft ook wel voordelen) en daardoor komen zij slechts sporadisch in het nieuwe blok. Samen met de nieuwe secretaresse, mevrouw Bollaert, waakt mevrouw De Vuyst over het reilen en zeilen van de leerlingen in de gangen en op de speelplaats. Soms lijkt het een kluwen van jewelste. Toch loopt alles gecontroleerd en beheerst en zien we dat iedereen gelukkig is. We duimen dat de examenresultaten dit goede gevoel bevestigen. Indien er toch ergens iets niet goed gelukt is, weet dan dat ‘de aanhouder wint’ en dat de prijzen pas aan de meet worden uitgedeeld… 3 Na de realisatie van de geslaagde verbouwing van het M-blok groeide einde vorig schooljaar de ‘goesting’ om ook in het H-blok een en ander aan te pakken. Bij gebrek aan centen spreekt het voor zich dat de renovatie hier op veel kleinere schaal zal gebeuren. Er is geen sprake van muren afbreken en elders heropbouwen. Toch blijkt dat met weinig middelen iets tastbaars kan gerealiseerd worden als er veel goede wil en daadkracht tegenover staat. In het voorjaar bewees een team van 4 leerkrachten dat een ‘oud’ lokaal tot iets moois kan omgetoverd worden met een likje verf. Toveren mag je vertalen als muren afwassen, ontmantelen, plamuren, grondlaag zetten en daarna de toplaag verven. Het resultaat mag gezien worden als het nieuwe vaklokaal Geschiedenis (eerste verdieping H-blok). De vuurrode kleur op de muur verraadt het enthousiasme van de leerkrachtenploeg die dit lokaal vrijwillig

opgeknapt heeft. Een nieuw vloertje, nieuw meubilair en een goede uitrusting met multimedia-apparatuur geven het lokaal een tastbaar nieuw aanzien. Sindsdien ‘vechten’ de collega’s om in dit lokaal te kunnen lesgeven. Dat wij in het Hblok nu ook de smaak van renoveren te pakken hebben, dat mag duidelijk zijn. Dit schooljaar wordt de renovatie van enkele oudere lokalen verder gezet. In oktober werd lokaal H1.04 aangepakt op het moment dat de leerlingen van 6 Boekhouden-Informatica op stage waren. Met de hulp van enkele leerlingen (de eerlijkheid gebiedt te bekennen dat het niet allemaal ‘vrijwilligers’ waren) slaagden enkele leerkrachten er in dit lokaal op te frissen. Deze keer geen gewaagde kleuren, maar toch erg gewaardeerd door de leerlingen die dit lokaal als thuisbasis hebben. Zij bewijzen dat elke dag opnieuw door de klas proper te houden: geen papiertjes op de grond, het bord afwassen en steeds vriendelijk uitvoeren wat de leerkrachten vragen. Goed zo, beste leerlingen, komt dat allemaal door dat likje verf? In november kende de serie ‘IN DE VERF’ een nieuw vervolg. Deze keer vond een titularis zijn leerlingen bereid om werkploegjes te vormen zodat, na de lesuren en met verdeelde lasten, ook hun eigen lokaal een metamorfose kon ondergaan. De leerlingen kozen de kleur en voerden de klussen uit, samen, met en onder coördinatie van de titularis. Zelfs de radiatoren werden onder handen genomen, oude kasten werden buiten gekieperd en nieuwe ontwerpen zagen het daglicht. Weer was het resultaat: fierheid en respect voor eigen werk en materiaal. Als school vinden wij het vooral tof dat dit alles kan gerealiseerd worden in een gezonde, open samenwerking. Ook dat is opvoeden, of zien we het verkeerd? Beste ouders, wellicht kan u thuis nu ook eens profiteren van de hier opgedane kennis en vaardigheden bij uw volgende woningrenovatie… Het minste dat we kunnen zeggen is ‘hartelijk dank’ aan iedereen die een steentje heeft bijgedragen. Met goede hoop zien we het voorjaar tegemoet. Langere dagen, licht en terug de zon, … misschien begint het dan te kriebelen voor een volgende stap in de verfraaiing van ons H-blok. Elke maand 1 lokaal vernieuwen, dat lijkt ideaal. Maar daar het ideale niet van deze wereld is, zullen we met minder zéker ook al heel tevreden zijn. Beste collega’s, leerlingen en ouders. Wij wensen jullie van harte een goede gezondheid plus veel energie in het nieuwe jaar. ZALIG Kerstfeest en GELUKKIG Nieuwjaar! Van harte Hugo Bruggeman Directeur Instituut Berkenboom Humaniora

Onze eerstejaars in de verf Hoewel nieuw op school, krijgen zij in Berkengeruis ook een likje verf...

1A 5

Van de lagere school naar het humaniora... Hoi lezers...wij brengen u een verslag van onze overgang: Berkenboom was een kleine verandering voor ons. Deze school is geen blauwe, geen rode maar een groene school en dat vinden wij goed. Maar niet alleen dát vinden wij tof aan deze school. Ook houden we van M.O. en P.O. valt ook niet tegen. De klassen zijn zeer mooi. Er staat een projector: heel handig! Bovendien mogen we zelf posters ophangen. Wij kozen voor Hopla! Schattig, hé! We vinden het ook leuk dat je hier smosjes kunt bestellen! Onze eerste indruk was: “Oh nee, terug naar school!” Maar dat was snel voorbij, de klasgenoten en leerkrachten waren minder saai dan gedacht (nvdr: Is dat een compliment?)! De klasgroep vormde snel één grote vriendenkring. Voor ’s middags konden we een smosje bestellen. Kortom: alles was aanwezig om de overgang gemakkelijk te maken.

Drie maanden op deze school zijn al voorbij en we hebben nog altijd een goed gevoel! We hopen dat we voor de rest van het schooljaar en ook de komende jaren nog hetzelfde goede gevoel kunnen houden. (Tine Meersman en Amina Kaldoen uit 1A)

1B 6

De ontmoetingsdagen... Donderdag en vrijdag zijn wij, de eerstejaars van Berkenboom Humaniora op â&#x20AC;&#x153;ontmoetingsdagenâ&#x20AC;? geweest. Tijdens deze twee leuke dagen hebben we elkaar, maar ook onze leerkrachten, beter leren kennen. Op de laatste avond hebben we ons zelfs helemaal kunnen uitleven tijdens het vrij podium. We hebben ons enorm goed geamuseerd! (Carolien Vereecken en Jill Pieters uit 1B)

1C Reeds op de infoavond begon voor iedereen het grote avontuur... Op de infoavond zagen we elkaar voor het eerst. Met knikkende knieĂŤn gingen we naar ons eigen lokaal. Op onze banken lagen stapels boeken klaar. Na een uitgebreide uitleg van meneer Surma hadden we al meer zin in het nieuwe schooljaar. De eerste schooldag was heel spannend en ging dan ook heel snel voorbij. Na een paar dagen hadden we al heel wat vrienden maar dankzij de ontmoetingsdagen leerden we elkaar pas echt kennen.

Nu zijn we al een paar weken verder en het valt nog altijd heel goed mee. De leerkrachten zijn tof en ze maken af en toe tijd voor een grapje. Tussen de lessen door hebben we even de tijd om wat bij te praten. Zo gaat het Berkenboomleventje hier rustig zijn gangetje. The end (Ana誰s Van Weymeersch en Perla Van Raemdonck uit 1B)

1D 8

1F 10

Melk Waarom doet een dom blondje de melk open in de winkel? Omdat er staat hier openen!

Onze nieuwe leerkrachten in de verf Het zoeken van nieuwe leerkrachten is als het vinden van goede beleggingen in de wondere wereld van het kapitalisme. (Klinkt helemaal fout, ik weet het.) Het is een berekende gok, waarin de directie al haar vertrouwen investeert, in de hoop dat de belegging een beetje zal opbrengen na verloop van tijd. Maar het is en blijft een gok. Een dubbeltje op z’n kant, dát zijn nieuwe leerkrachten. De school moet er de nodige portie geluk mee hebben. 11

Wie weet, haal je als school immers de grootste en meest brutale schoft ter wereld binnen. Een man die goochelt met strafstudies en nota’s als waren het levensnoodzakelijke zuurstof en zonlicht. Of een vrouw die haar lessen doorspekt met welgemeende verwijten, ongefundeerde beschuldigingen en lukraak gekozen persoonlijke aanvallen op de communiezieltjes van onze teerbeminde leerlingen. Een vrouw die meer angst dan respect inboezemt. Of een man die je ’s nachts op straat liever niet tegenkomt, laat staan dat je hem in de klas voor je neus wil hebben. Een vriendelijk ‘hallo’ krijgt deze leerkracht van de leerlingen niet. Dat verdient hij niet. Of misschien krijg je wel het meest frêle muurbloempje binnen de schoolmuren? Eentje dat met bevende stem, trillende onderlip en tranende ogen aan de leerlingen schuchter vraagt om toch maar alsjeblief stil te zijn wanneer de klas opnieuw een feest aan het bouwen is tijdens de les. Eentje dat met kloppend hart en zwetende handjes een lokaal binnenschuifelt, de stem schraapt, op het bureau tikt, tevergeefs probeert streng te kijken, maar hoegenaamd geen gehoor krijgt. Ondanks goedgemeende inspanningen krijgt ook zij geen respect. Een dubbeltje op z’n kant dus, zoals ik al zei. Het is dan ook met de grootste trots dat Berkenboom jullie haar nieuwe leerkrachten mag voorstellen. Geen bullebakken voor ons, geen onzekere poppemiekes, maar en-

thousiaste, lieve, eerlijke, aangename, goedgeschoolde, intelligente, kortom fantastische leerkrachten en collega’s. Een goede investering. Wat zeg ik? Een geniale belegging voor de toekomst (en het heden!). We hopen in elk geval voor mijnheer Bruggeman dat zijn financiële inzichten even goed zijn! Matthias Verougstraete

[ JOCHEN VAN DE KEERE - WISKUNDE IN 4, 5 EN 6]

Eind '82 kroop ik ergens te Gent uit een bloemkool. Het is dus ongeveer een kwarteeuw dat ik reeds rondloop in ons Belgenlandje, meerbepaald in Wetteren. Uit mijn kinderen tienertijd herinner ik me niet zoveel. Spelen in de zandbak bij juffrouw Cécile, een zonneslag te Wenduine, een roemloze ondergang tijdens de eerste aflevering van Waagstuk Tienerweek in '96 (geen paniek, die videoband bevindt zich achter slot en grendel in mijn kluis), de coole sleutelbeenbreuk tijdens de bekermatch tegen Erondegem met de preminiemen enkele minuten nadat ik de 0-2 gescoord had met een vrije trap, ... Veel verder kom ik niet qua fantastische herinneringen. Toch besef ik dat al die dingen die ik me niet meer voor de geest kan halen, me meer zullen gemaakt hebben tot de persoon die ik nu ben dan bovengenoemde zaken. Maar hoe dan ook, meegespeeld hebben in Waagstuk Tienerweek met Luc Appermont zal altijd een prachtige anekdote blijven om stiltes mee te vullen. Wie ben ik dan nu? Beroepsmatig zou ik zeggen leerkracht wiskunde, maar dan wellicht niet meer op Berkenboom bij het ter perse gaan van dit boekje. Mevr. Verhulst zal haar plaats terug ingenomen hebben, en ik zal hopelijk reeds een andere school gevonden hebben. Oprecht kan ik nu reeds de hoop uitspreken dat mijn volgende school me even goed zal opvangen en een even toffe sfeer zal uitademen als jullie school nu. Genoeg over de school, tijd voor andere, al dan niet nuttige informatie over mezelf. Over mijn studies (economische wetenschappen te Gent) kan ik heel kort zijn: het allerbeste dat eruit is voortgevloeid is mijn vriendin Eva. Met haar woon ik nu toch al anderhalf jaar gelukkig samen. Kinderen zijn er nog niet, alhoewel onze 2 katten soms even lastig kunnen doen. Uitgesproken hobby’s heb ik niet, maar wel een aantal bezigheden. Koken is daar ééntje van. Niks zo ontspannend als na een dagje lesgeven, alles opzij te schuiven en te rommelen in ons keukentje. Traditioneel of experimenteel, ik

probeer het uit. Ooit een eigen restaurantje hebben is dan ook één van mijn grote dromen. Muziek, daar kan ik ook enorm van genieten. Waarvan hou ik dan? Het antwoord hierop is verschrikkelijk irritant: een beetje vanalles. Een festival zoals dat in Dour met een mengeling van alternatieve rock en dance gaat er zeker in. Mijn motto: Good music, I dance. Bad music, I don't dance! Hier en daar draai ik ook eens zelf een plaatje, dus wie me wil boeken voor doopfeest of bar mitswa, weet me te vinden. Sport is ook wel aan mij besteed. De kilo's die sport er zouden moeten afkrijgen, blijven er wel aan, maar dat is niet erg. Voetbal slokt het grootste aandeel op. Recreatief speel ik met vrienden bij Deportivo Woaranders (nvdr. Klinkt bijna exotisch), een monument in het Wetterse. Het voetbal op zich komt daarbij niet op de voorgrond, maar wel de nevenactiviteiten. Laat ons zeggen dat deze ploeg voor al zijn leden een manier is om kind te blijven en even niet serieus te moeten doen (alle info: http:// woaranders.blogspot.com). Naast voetbal, sla ik ook graag een volleybal bij de recreatieve ploeg waar mijn vriendin bij speelt, maak ik graag een fietstochtje en probeer ik al snookerend mijn 31-break te verbeteren. Die laatste staat echter al 4 jaar op de teller en zal er nog wel een tijdje blijven staan.

Ook help ik nu en dan mee in de plaatselijke wereldwinkel. Uiteraard omdat ik het prachtig vind wat Oxfam nastreeft, wat niet wegneemt dat ik zo ook sneller chocolade en andere lekkere producten kan kopen. Tot slot, anders blijf ik bezig, nog enkele kernwoorden/tips/weetjes/... • • • • • • •

• • • • • • •

Film: Chocolat Boek: Yesman (Danny Wallace) CD: Aenima (Tool) / Lifeline (Ben Harper) / Dubnobasswithmyheadman (Underworld) Gerecht: mijn kipmacaronischotel TV: enkel een film met Doris Day Humor: Brits (Extras! Coupling! The Office!) Irritant: Jumpen. Ringtonesreclame. Het weerbericht. De acties bij de Humo. De trein net niet halen. Reis: Marrakech / Barcelona Bier: Blauwe Chimay / Orval Wijn: Rood Kleur: Geel Café: Charlatan Voetballer: Luc Nilis Meest onderschatte groente: Savooi

[ TINA DE KEYZER - FRANS IN 1] Ik ben mevrouw De Keyzer. In september ben ik gestart op jullie school, waar ik overigens 6 jaar zelf als leerling les heb gevolgd. Dat was een tijd van hard zwoegen, maar ook vooral een tijd van veel plezier. Het is dan ook een hele eer dat ik nu aan de andere kant van de klas mag staan. In mijn vrije tijd ben ik vooral bezig met alles wat met dans te maken heeft. Ik heb mijn 10-jarige dansopleiding afgerond in de Stedelijke Academie voor Muziek, Woord en Dans in Sint-Niklaas. Daar geef ik sinds drie jaar ook balletles aan de 7-jarigen. In de musicalvereniging “Musical Exchange” sta ik sinds een viertal jaar ook in voor de choreografie. Ik ben dus echt wel gebeten door de theatermicrobe en daardoor vind je mij ook vaak terug in een stadsschouwburg of een cultureel centrum om zelf een voorstelling te organiseren of om er één bij te wonen. Sinds dit jaar volg ik ook kookles (want mijn eigen potje klaarmaken is (nog) niet echt mijn specialiteit) en volg ik recreatief zwemles bij de WWT (Triatlon). In de vakantie ben ik ook meestal een bezige bij. Heel wat tijd breng ik dan door op kamp, om heel wat kinderen en jongeren een leuke reis aan te bieden.

De rest van mijn tijd (en dat zou eigenlijk het grootste deel moeten zijn) gaat uit naar de school, om ervoor te zorgen dat mijn lessen toch niet té saai worden natuurlijk en om jullie hopelijk ook wat liefde voor de Franse taal bij te brengen!

Er lopen 2 waarzegsters op de straat. Zegt de een: “kom je mee?" Zegt de andere: “nee daar ben ik al geweest.”

[ FREYA BOLLAERT - SECRETARIAATSMEDEWERKSTER] Hallo jongens en meisjes Er is een nieuwe begonnen op het leerlingensecretariaat in het M-Blok - en die nieuwe dat ben ik, Freya Bollaert, geboren en getogen in Sint-Niklaas en opgegroeid in een gezin met vader, moeder en twee jongere zussen. Ondertussen 31 lentes jong (ja hoor, ik voel mij nog steeds zo!), gehuwd en mama van een dochtertje Erin die in februari 5 jaar wordt. Dit jaar heb ik mijn eerste wat ‘aarzelende’ stappen in het onderwijs gezet en dat bevalt me uitstekend.

Wat ik verder nog kan zeggen over mezelf is dat ik een levensgenieter ben. Ik breng graag tijd door met mijn gezin. Ik kan genieten van gezellig tafelen, een goed boek en ga graag met vrienden naar de film of op vakantie. Tijdens het weekend breng ik af en toe wat tijd door in de lucht. Ik ben namelijk een van de crewleden van een warme luchtballon. Als het weer gunstig is, varen wij over de Vlaamse velden… Hopelijk mag ik nog lang in de Berkenboom vertoeven om jullie te zien en te helpen opgroeien tot fantastische mensen.

[ MIEL CHARLES - ICT-COÖRDINATOR] Ik ben Miel Charles, de oudste zoon van Jan Charles en Veerle Declercq. M’n vader stond erop dat z’n eerste zoon Miel heette, wat ‘één uit de duizend’ betekent. Na school te lopen in de lagere school de Lenaard in Dudzele, waar ik les kreeg van m’n moeder die onderwijzeres is in het tweede leerjaar, trok ik naar het Sint-Jozefslyceum in Knokke, waar ik Latijn – Moderne Talen volgde en onder andere les kreeg van m’n vader, die Germanist is. Een eerste jaar Communicatiebeheer aan de Arteveldehogeschool in Gent bleek net iets te veel vrijheid en na een jaar vol buizen (maar vele feestjes), besloot ik om in Torhout regentaat Lichamelijke Opvoeding – Informatica te volgen… Mens sana in corpore sano…

Ik haalde ondertussen ook mijn reddersdiploma, ging op Erasmus en vond werk als opvoerderstudiemeester van de derde graad in de Hotel- en Toerismeschool Spermalie te Brugge. Het volgende schooljaar besloot ik om dichter bij huis werk te vinden. Ik vond een job als opleiderbegeleider in het UCBO. (Universitair Centrum voor Opleiding en Begeleiding) in Gent, waar ik informaticapaketten en handelsvakken onderwees aan volwassenen met verschillende handicaps. Vooral mensen met psychische en psychiatrische problemen die problemen hadden om een plaatsje te vinden op de arbeidsmarkt. Het was een enorm leerrijke maar tegelijk ook zeer aangrijpende en lastige job. Ik verving iemand met loopbaanonderbreking die besloot terug te keren in september. Toen viel m’n oog op de vacature als ICT-coördinator in de Berkenboom... Ik hou van reizen, wat me als kind is bijgebracht. Met m’n ouders trokken we er vaak voor maanden op uit met de tent naar Portugal, Frankrijk, Italië, Zwit- 16 serland, Duitsland,… Ikzelf heb nog naar Salamanca, Barcelona, Parijs, Londen, Berlijn, en ook eens met de fiets naar Cap Griz Nez gefietst. Afgelopen zomer ging ik voor twee weken naar Senegal als opvoeder met jongeren van 16 op bouwkamp. Sportief ben ik ook. Ik ga soms skiën of snowboarden, hou van trektochten, was jarenlang leider in de jeugdbeweging, waar ik eerst de kleinsten onder m’n hoede had en afsloot met de oudsten te begeleiden. Op kamp geweest met de CM, sportkampen met BLOSO, etc. Ook speel ik voetbal bij de beloften van VK Dudzele, ik ga soms squashen, lopen, … Ik hou van nu en dan eens een sauna nemen, boswandeling, strandwandeling, cinema. Lees nu en dan een boek. Heb me onlangs verdiept in Mindfullness, een openbaring. Ik hou ook van optredens. Onlangs naar Damien Rice, Foo Fighters, geweest. Afgelopen zomer ook een dagje naar Pukkel-

pop. Vorig jaar naar Dranouter en tot vorig jaar was 4 dagen Werchter een vaste waarde om de zomer in te zetten. Met enkele oud-leiders organiseerden we, vorig jaar de dertiende, maar tegelijk ook de laatste editie van Dudstock, een gezellig en betaalbaar festivalletje in de West-Vlaamse Polders met gemiddeld een 2500-tal bezoekers, maar het bleek financieel spijtig genoeg niet meer haalbaar. Zo, hopelijk weten jullie nu iets meer over mij! Tot binnenkort op school.

[ VEERLE DEMEULENAERE - NEDERLANDS EN ENGELS IN 5 EN 6 ] Met mijn lengte van 1,65 m is het niet zo abnormaal dat sommigen onder jullie me nog nooit op school hebben zien rondlopen, maar sinds 10 september heb ik van de Berkenboom mijn tweede thuis gemaakt. Mijn naam is Veerle Demeulenaere en ik vervang mevrouw Heyrman tot aan de kerstvakantie. Dat wil dus zeggen dat ik Nederlands en Engels geef in het vijfde en het zesde jaar. Voor de allereerste keer trouwens, want vorig jaar zat ik net zoals jullie nog op de schoolbanken: vier jaar Germaanse Talen in Gent en nog een extra jaartje radio-en tv-journalistiek. Het beviel me daar zodanig dat ik 17 ondertussen mijn ouderlijke huis in Melsele voor een appartement in Gent heb omgeruild. Verder zou ik heel graag kunnen zeggen dat ik dagelijks 5 km ga lopen en dat ik elke week stevig baantjes ga trekken in het zwembad, maar mijn sportieve alter-ego heeft zich voorlopig nog niet gemeld. Wat ik wel graag doe, is naar de film gaan, lezen en reizen. Tot ziens in de gangen van dit mysterieuze schoolgebouw (dat ik nog steeds niet helemaal doorgrond hebâ&#x20AC;Ś.)!

Spetterkwasten: leerlingen in de verf Meneer Bruggeman wil bepaalde klassen in een nieuw laagje verf steken, maar wij dopen enkele leerlingen eens speciaal in de verf. Ze hebben merkwaardige talenten, extreme hobbyâ&#x20AC;&#x2122;s of zijn gewoon knettergek. Geniet mee van enkele bijzondere figuren op onze school... MV

JORDY BOGAERT EN STEF ENGELS (1D): AANSTORMEND VOETBALTALENT BIJ SPORTING LOKEREN Dat onze school altijd al sporttalenten onder haar leerlingen gehad heeft, is bekend. Bij de nieuwe lichting eerstejaars is dit niet anders. Jordy Bogaert en Stef Engels uit 1D behoren zowaar tot het selecte kransje van topvoetballers! Bovendien spelen ze allebei bij Sporting Lokeren. Redenen genoeg dus voor een dubbelinterview! Zit het voetballen bij jullie in het bloed? Jordy: Bij mij wel. Mijn pa was vroeger speler en trainer bij de eerste ploeg van Zelza-

te. Ik kom dus eigenlijk wel uit een sportieve familie. Stef: Dit geldt eigenlijk ook wel voor mij. Mijn grootvader was vroeger doelman en mijn broer is voetballer en trainer bij Tielrode. Hoelang spelen jullie al bij Lokeren? Jordy: Sinds het vijfde leerjaar speel ik bij de nationale knapen van Sporting, daarvoor

speelde ik bij Kemzeke. Stef: In het vierde leerjaar ben ik overgekomen van Tielrode. Eerst zat ik ook bij de nationale knapen, maar om medische redenen moest ik afhaken. Ik speel nu in de provinciale reeksen. Wat is jullie positie in de ploeg? Stef: Ik speel linksmidden, ben de nummer 10 van de ploeg. Het leuke vind ik dat je

ook mee naar voor kan gaan. Bij Tielrode speelde ik altijd linksachter Jordy: Vroeger speelde ik in de spits, maar ik ben totaal 'omgebouwd' tot een voor-

stopper. Dit is ook mijn favoriete plaats, omdat je dan het spel kan verdelen. Vinden jullie dat het bestuur van Sporting de jeugd voldoende kansen geeft? Jordy en Stef: Vroeger zeker niet, maar de laatste tijd gaat het beter. Onder Slavoljub

Muslin kregen jongeren nauwelijks de kans om zich te bewijzen, maar sinds Georges Leekens is er al wat verandering merkbaar. Nu zitten er toch al Belgen op de bank, maar eigenlijk staan er nog altijd te weinig in de basis.

Wie zijn jullie grote voetbalvoorbeelden? 19 Jordy: (zonder aarzelen) Runar Kristinsson! Jammer dat hij vorig jaar afscheid nam van

het profvoetbal. Hij combineerde een knappe techniek met leiderschap. Hij kon een ploeg echt op sleeptouw nemen. Ik kende hem ook persoonlijk. Volgende zomer trek ik zelfs met enkele vrienden naar Ijsland om hem een bezoekje te brengen. Stef: Waar ik veel bewondering voor heb, is Lionel Messi van Barcelona. Jordy: En Andrea Pirlo van AC Milaan! Is jullie voetbal'carriĂ¨re' te combineren met de school? Jordy: Ik vind dat alles vlot te combineren valt: ik train op maandag, woensdag en vrij-

dag, telkens van 18.00 uur tot 19.30 uur. Op wedstrijddagen ben ik bij thuismatchen altijd een halve dag weg, maar als we op verplaatsing spelen, mag je toch een hele dag rekenen. Stef: Ik train op dinsdag en donderdag, en soms ook op maandag. Tot nu kan ik het nog altijd goed bolwerken, vind ik. Wat is jullie ambitie? Jordy en Stef: (in koor en zonder aarzelen) Beroepsvoetballer worden! Dit is echt altijd

al een droom geweest. En nu maar hopen dat jullie dromen uitkomen! Bedankt voor dit interview! Niki van de Vyver

HONG-LOAN BUI THI (3A): SKATER / SCREAMER / SURFER Hong Loan is een bezig bijtje uit 3A. Wat haar bezighoudt, zijn in geen geval alledaagse hobby’s. Wanneer ze de schoolpoort achter zich dichttrekt, duikt ze in haar wetsuit om met haar surfplank de golven te trotseren. Aangezien onze bescheiden Noordzeegolven haar geen voldoende grote kick kunnen bezorgen, ruilt ze haar surfplank geregeld in voor haar plank op wieltjes: haar skateboard. Naast deze fysieke inspanningen, legt Hong Loan haar artistiek ei door te gaan ‘screamen’. Dit is een niet alledaagse zangstijl die door de éne wordt geprezen en door de andere afgezworen. Zoals wel vaker het geval is, is het samengaan van deze drie hobby’s geen toeval. Op twaalfjarige leeftijd volgde Hong Loan het voorbeeld van haar grote broer, toen ze haar poppen omruilde voor een skateboard. Ze voelde zich echt goed op haar plank en moest dan ook geen twee keer nadenken toen een vriend haar wilde leren surfen op de golven van de Canarische Eilanden. Via de surfclub, ten slotte, kwam ze – tot ‘grote vreugde’ van haar ouders- in aanraking met hardcore muziek. Dit jaar sloot ze zich aan bij een band waar ze de boel bij elkaar screamt.

skaten en surfen beide evenwichtssporten zijn met gelijkaardige truukjes, houdt ze toch meer van de snelheid die ze kan halen op de golven. Wel jammer dat dit net haar duurste hobby is. Het materiaal en de verplaatsingen zijn erg prijzig. Als het stormt, trekt ze naar onze kust, maar het wordt pas echt duur wanneer ze Franse of Nederlandse golven moet opzoeken. Die zijn im-

mers woester, ook bij rustig weer. Een voordeel is wel dat vallen in water veel minder pijnlijk is dan op het beton. Om de twee weken kan je haar treffen op of in het water vanaf de paasvakantie.

Nog vaker duikt ze in de repetitiegarage van een vriend om met haar band Haar voorkeur gaat uit naar het surfen. muziek te maken. Als jonge leadzangeDeze nattere versie van skaten beoe- res moet ze dikwijls oefenen omdat het fent ze in België als het stormt. Hoewel niveau van de concurrerende bands vrij

hoog ligt. Bij elk optreden zijn de verwachtingen dus hooggespannen. Dit brengt een klein beetje gezonde stress met zich. Gelukkig gaat het om hardcoremuziek. Er wordt dus luid geschreeuwd op en voor het podium. Boegeroep verdwijnt dus zo in het gescream van het publiek… Als zangeres gebruikt ze een nietconventionele zangstijl: screamen. Volgens Hong Loan is het een genre dat ze ook wel omschrijft als schreeuwend zingen. Iedereen kan het, maar je moet echt willen en veel oefenen. Qua techniek beveelt ze aan het laagste register van je stem te gebruiken en

dan zo hard te roepen als je kan. Ondanks het feit dat ze laag zingt, hoor je toch het verschil met haar mannelijke collega’s die ruim in de meerderheid zijn. Echte idolen of voorbeelden heeft ze niet omdat de meeste hardcorezangers niet echt screamen, maar roepend zingen. Ze is dus voornamelijk op zichzelf toegewezen, maar ook haar bassist helpt haar een handje. Dit is soms erg nuttig, want hij kan verder zingen als zij even haar tekst kwijt is. Er is ook nog het publiek dat luidkeels meescreamt. Therapeutisch voor bandleden en publiek, want na een optreden is al de agressie uit het lijf geschreeuwd. Deze drie speciale hobby’s doen vermoeden dat Hong Loan een buitenbeentje zou zijn. Toch springt ze op school niet in het oog door een kenmerkende kleding of gedrag. Ze beoefent deze drie hobby’s louter omdat ze ze leuk vindt. De bijhorende lifestyle laat ze links liggen. Ze blijft gewoon zichzelf. Nieuwsgierig? Hong Loan laat je met plezier weten waar en wanneer ze optreedt. En misschien zien we haar wel terug op de eindshow?

Stout als we zijn, confronteerden we Hong Loan met enkele provocerende uitlatingen over screamen die we vonden op een Internetforum, maar Hong Loan liet haar niet van haar stuk brengen. Het resultaat lees je hieronder.

LĂŠon-Bernard Giot, zangpedagoog Screamen/grunten is een totaal fout stemgeluid. Er bestaan GEEN TIPS om je stem hiervoor te vrijwaren : schade verzekerd. Stop daarmee en leer zingen. Je zal daar veel meer plezier aan beleven en vooral je zal daar veel meer mensen gelukkig mee maken. REDACTIE: Dit commentaar kan je op zijn minst afkeurend noemen. Enerzijds omdat het slecht zou zijn voor je stem en anderzijds omdat het niet mooi zou zijn. Overtuig ons van het tegendeelâ&#x20AC;Ś HONG LOAN: Ik weet dat het niet best is voor mijn stem, maar ik doe het graag. Op deze manier maak ik mijn band, het publiek en mezelf gelukkig. Wij 22 houden van hardcore. Het is dus wel degelijk mooi, maar zoals bij alles is het een kwestie van smaak.

David stap 1: Probeer tijdens het zingen met een moker op je tenen te slaan......je zult behoorlijke uithalen maken. stap 2: Denk tijdens het zingen aan hoe zeer je tenen doen. stap 3: drink na elk nummer een glas olie om je strot te smeren. stap 4: sla het optreden daarna op je andere voet, anders hou je geen tenen over. REDACTIE: David vergelijkt screamen duidelijk met pijn lijden. Klopt dit? HONG LOAN: Echt pijnlijk is het niet, maar soms hoor je het de volgende dag (donderdag).

Joost Onghena en Matteo Donadoni

HONGAREN OP BEZOEK IN DE DERDE GRAAD

23 Eerste fase: (de voorbereidingen voor) de reis naar Hongarije Het begon op een dag in september 2006. Bij de keuze van een project zelfstandig werk (= PZW in het vijfde jaar) kozen acht leerlingen voor het project Hongarije. Al tijdens de eerste samenkomst hebben we besloten om er een echte uitwisseling van te maken. Het project kwam echt op gang nadat er ook in Hongarije veel enthousiaste leerlingen waren die wilden meewerken aan de uitwisseling. Aangezien we onze ouders niet te veel wilden laten betalen, werden er acties georganiseerd om geld in te zamelen, zoals auto’s wassen, sponsoring, soep verkopen, enz. Tijdens onze bijeenkomsten bespraken we niet alleen het inzamelen van geld, maar ook het voorbereiden van thema's die we zouden voorstellen in Hongarije. We werkten in groepjes om de onderwerpen jeugdcultuur, sociale problematiek en Berkenboom/België uit te werken. Dan was het grote moment aangebroken. Op 8 maart vertrokken we naar Hongarije, sommigen al wat eerder dan anderen (nietwaar, Ryan!). De Hongaren ontvingen ons "très bien" en we werden al snel in een gastgezin opgenomen. De eerste dag begon al vroeg: we kregen een rondleiding op hun school en mochten een kijkje nemen in hun stad waar we ook een drummuseum bezochten. ’s Avonds verrasten ze ons met een stuk pizza en wat Hongaarse muziek.

De volgende dag was ook Ryan erbij en trokken we met z’n allen in een oude bus naar Budapest. We kregen er uitleg over de stad en een rondleiding in het parlement. 's Avonds keerden we moe maar tevreden terug naar ons gastgezin. Zondag 11 maart hebben we doorgebracht bij ons ‘gezin’. Iedereen heeft iets anders gedaan (van zwemmen in een grot, tot het bezoeken van een pittoresk stadje). De dag erna gingen we de oude levenswijze van de Hongaren ten tijde van de bezetting van hun ‘toenmalig toekomstig’ vaderland ontdekken. Dit gebeurde op een zeer groot domein waar we leerden boogschieten, speerwerpen en brood bakken. Er liepen ook heel wat dieren rond, o.a. een aantal paarden die we mochten berijden. Na deze uitstap hebben we op de school nog enkele projectthema's voorgesteld. Op 13 maart gingen we naar een dorpje waar nog veel oude huisjes stonden. We konden er twee creatieve folkloreberoepen uitproberen. Daarna werden er nog een paar projectthema’s uitgewerkt en was er nog een wijnproefavond voorzien. Woensdag bezochten we het indrukwekkende Sissi-kasteel Grassalkovits in Gödöllö. 15 maart is in Hongarije een nationale feestdag, ter herdenking van de revolutie van 1848. Het was dus een dagje vrij in het gastgezin. (We moeten er in alle eerlijkheid wel bijvertellen dat deze vrije schooldag al "ingehaald" was op zaterdag (!) 10 maart. Een dag geen les hebben in Hongarije is geen cadeautje ...) Tijdens onze laatste dag maakten we nog een uitstap met de Belgen en hun Hongaarse partners naar een oud mevrouwtje in een klein huisje, dat ons alles wist te vertellen over de traditionele manier van wonen en leven. Het deed wat denken aan Bokrijk. Er kwamen hier en daar wat traantjes boven omdat iedereen besefte dat het de laatste uurtjes waren in Hongarije. Op de luchthaven kwam er nog een moeilijk afscheid en met gemengde gevoelens zijn we dan toch maar vertrokken naar onze thuishaven SintNiklaas. Tweede fase : Hongarije bezoekt België Toen we terug kwamen van Hongarije zat er even een domper op de sfeer. We hadden immers een schoolweek gemist en we hadden veel in te halen. Onze PZWvergaderingen waren intensieve uurtjes, want we hadden een heuse Hongaarse avond (27 april) voor te bereiden: een typisch Hongaars etentje dat wij klaargemaakt hadden voor alle genodigden en ondertussen presenteerden we enkele sfeerbeelden van onze trip. Ook nadat alle andere PZW’s hun project hadden afgerond, zaten wij nog volop aan tafel om de tweede fase van onze uitwisseling te bespreken. Jawel, ook tijdens de vakantie zijn er enkele dagen aan onze Hongaartjes besteed. Het begin van september was voor ieder van ons heel ‘stressy’ want "ze" kwamen al op het einde van de eerste lesweek. Toen we hen voor het eerst terugzagen in Zaventem, was het een beetje onwennig. Het was toch al een half jaar geleden dat we hen had-

den gezien. Maar die rare stiltes waren snel verdwenen in de bus, op weg naar SintNiklaas, toen we samen liedjes zaten te zingen. Het weekend begon alvast met 2 dagen in het gastgezin. Met een aantal Hongaren en Belgen hebben we zaterdag Brugge bezocht. Voor de andere Hongaren hadden de gastouders een programma voorzien. Ook op zondag probeerde ieder gezin het de gast zo aangenaam mogelijk te maken. De ouders waren hiervoor wel wat zenuwachtig, want ten slotte hadden zij ook nog geen kennis gemaakt met hun nieuwe gezinslid. Alles is gelukkig zeer goed verlopen. Tijdens de daaropvolgende week zijn we druk bezig geweest met uitstapjes naar enkele interessante plaatsen in België, zoals Brussel (Europees Parlement), Antwerpen en voor sommigen ook de kust. Om nog maar te zwijgen van de voorstellingen van de gekozen thema’s (Europees burgerschap, economie en ethiek en gezondheid). Bij tijden hebben we gezweet! De week was snel om, maar de ultieme uitsmijter moest nog komen: we sloten het bezoek van de Hongaren af met een lekkere gourmetavond en een daverende verrassingsshow, in elkaar gestoken door een ploeg leerkrachten (waarvoor wij hen zeer dankbaar zijn, want het was een groot succes). Het afscheid… daar hebben we niet veel woorden voor nodig gehad, de tranen spraken voor zich. Een hechte band met leeftijdsgenoten uit een andere cultuur en een ervaring 25 voor het leven ... dat houden we eraan over! “ Vrolijke vrolijke vrolijke vrienden … “

Ine, Chloë, Sanne, Ryan, Else, Maaike, Mireille, Stefanie, Mevrouw Verstraeten en Mevrouw Vos.

Wat is groen, Duits en spioneert? Een spionazie!

Oud-Leerkracht in de verf: Rita Van Poeck “ Met Andere Ogen ” vele jaren met veel enthousiasme en kennis van zaken Nederlands te geven aan leerlingen in het derde jaar. 1 september 2007 begon het schooljaar zonder haar maar op deze bladzijden van Berkengeruis is Rita weer even helemaal waar ze zolang thuishoorde: bij ons ! Voor mensen die je nog niet zouden kennen: omschrijf jezelf eens in een paar steekwoorden?

Ze was oud-leerlinge van Berkenboom Humaniora, verdween toen om haar diploma Regentaat Nederlands te behalen en kwam terug om gedurende

Ik ben enthousiast over veel dingen en vrij revolutionair. Ik hou niet van hokjesgeesten en bange mensen. Het leven heeft zoveel moois te bieden, daar wil ik vrij en vrank mee omgaan. HUMO houdt me elke week bij de les en een man als Johan Anthierens is voor mij een voorbeeld. “Niemands meester, niemands knecht” was zijn motto. Het zou ook het mijne kunnen zijn. Keerzijde van de medaille is mijn

ongeduld. Soms gaan de dingen me te rukt op en leerlingen blijken het steeds langzaam en dat laat ik dan wel eens minder belangrijk te vinden dat zij hun te duidelijk blijken. taal goed beheersen. Hoe belangrijk is taal voor jou?

Alles wat met taal te maken heeft, boeit me. Ik heb niet voor niets gekozen voor het mooiste vak dat er bestaat. Het onderwijs heeft de plicht maar ook het voorrecht om leerlingen de schoonheid van taal bij te brengen en hen te leren zich vlot en correct uit te drukken. Dat is nu meer dan ooit nodig want het verkavelingsvlaams

In welke situatie voel jij je als een vis in het water?

Ik vertoef heel graag in het gezelschap van mijn kinderen Ruth en Filip ... en bij manlief natuurlijk Zij houden me op de hoogte van het reilen en zeilen binnen het culturele leven. Mijn vriendenkring zou ik ook voor geen goud willen missen.

De Berkenboomleerkrachten in lang verlogen tijden... Zoek gerust Mevr. Van Poeck, M. Troch, M. Van Hoyweghen, Mevr. Vos, Mevr. Feremans, Mevr. Burm, Mevr. Bombeke, Mevr. Gogaert, Mevr. Weemaes, Mevr. De Cock, Mevr. Van Gerwen, Mevr. Hoskens, Mevr. Van BogaertMevr. Segers, Mevr. Cappaert, Mevr. De Meester, Mevr. Beck, Mevr. De Smet, Mevr. Waegeman, Mevr. De Cock, Mevr. Van den Steen, Mevr. Van Ostaeyen, Mevr. Foubert, Mevr. De Visscher, Mevr. De Vylder en alle anderen...

Ik hoop dat mensen me vlot en humoristisch vinden. Af en toe vlei ik me met de gedachte dat bij Ruth en Filip de appel niet te ver van de boom is gevallen. Wat vind jij aantrekkelijk aan mensen?

Humorloze mensen, die zijn hoogst onaantrekkelijk! Ik hou van mensen met een “ruime blik”. Mensen die de wereld kennen en zich hebben losgemaakt van hun eigen, beperkte kringetje. De wereld is groot en heeft zoveel te bieden. Het is belangrijk dat leerkrachten leerlingen de weg tonen naar die wereld en hen stimuleren om niet onder de kerktoren te blijven zitten. Ik hou ook niet van mensen die alles volMevr. Van Poeck tijdens haar regentaatsopleiding gens de letter van de wet willen laten verlopen. Dat suggereert kwaliteit En ja, sinds september mis ik mijn maar bedenk: “orde is het kenmerk leerlingen, collega's en oud-collega's. van de middelmatigen.” Iedereen weet ook dat ik graag naar het voetbal kijk, maar zoals zoon Filip Welke schrijver ligt er momenzegt: “sport is de waan van de dag” , teel op je nachtkastje? dus na een wedstrijd wil ik zeker ook Ik ben nu Tirza van Arnon Grunberg aan het herlezen. Daarna is Het comover andere zaken discussiëren. plot van België van Chris De Stoop aan Wat vinden mensen aantrekkelijk de beurt en Exit geest van Philip Roth. aan jou? De laatste twee allebei warm aanbevoJee, een moeilijke vraag…Vrienden len in het programma Mezzo. waarderen het dat ik eerlijk voor mijn mening durf uit te komen. Dat is, denk Waarom moeten wij naar het raik, een belangrijke eigenschap van mij, dioprogramma "Mezzo" luisteren? al heb ik jammer genoeg ook onder- Omdat het een goed cultuurprogramvonden dat zo’n openheid zich tegen ma is waar keihard aan gewerkt je kan keren. Niet iedereen kan hier wordt. Ruth beschikt over een enthouwaardering voor opbrengen. siast redactieteam en zelf bereidt ze haar programma altijd heel zorgvuldig

voor. Dat hoor je en dat voel je vooral. Met enige trots mag ik toch wel vermelden dat zowel Knack, De Morgen als De Standaard dat ook schreven. Waar wordt onterecht teveel of te weinig aandacht aan besteed volgens jou?

Er wordt teveel aandacht besteed aan niemendalletjes op televisie. Ook worden heel wat topsporters schandalig veel teveel betaald, om nog maar van fotomodellen te zwijgen . Mensen die zich belangeloos inzetten voor een ander, zijn de echte helden van deze tijd, maar zij worden te vaak over het hoofd gezien.

'buikgevoel' kwam bij mij op de eerste plaats en ik zei altijd dat wat ik rond de leerstof vertelde eigenlijk veel belangrijker was dan de leerstof zelf. Nu begrijp je ook dat een jaarplanning maken een nachtmerrie was voor mij (dit liet ik dan ook over aan een jongere collega). Ik kreeg ook bijna medelijden met de coördinatoren die telkens met allerlei papieren rondliepen. Met de beste wil van de wereld kan ik me niet voorstellen dat je dat werk doet in plaats van lesgeven. Ik vond het ook 1000 maal erger dat een leerling ongeïnteresseerd was, dan dat hij of zij zijn werk vergeten te maken had.

De andere oogappel: Filip Joos

Tot slot, wat wens je ons van harte toe?

Ik wens de leerlingen een kommerloze, interessante humanioratijd toe en ik wens mijn collega's dezelfde vreugEén van Mevr. Van Poecks oogappels, Ruth Joos de in het lesgeven toe zoals ook ik die Hoe zou je het liefst herinnerd beleefde. willen worden?

Ik hoop dat mijn 'jong volkje' me zal blijven herinneren als een enthousiaste leerkracht die echt bekommerd was om haar leerlingen. Ik heb altijd heel graag les gegeven maar ik haatte het strakke keurslijf, waarin je als leerkracht soms gedwongen werd! Het

Rita, bedankt voor dit interview. Wij wensen jou van harte een kommerloze, interessante tijd toe en hopen dat wij in gedachten nog vaak bij jou zullen zijn! Lucile Hemelaer

Oud-leerlinge in de verf: Elke De Meester , Meesteres in de Arkordiejon Berkenboom stuurt haar adepten uit. Dat leerlingen en oud-leerlingen in de meest onverwachte hoeken van de wereld terechtkomen, bewijst het verhaal van oud-leerlinge Elke De Meester. Met haar accordeon in de hand (of beter: ‘in een karretje’), trekt ze doorheen het hele land (of nog beter: ‘de hele wereld’). Dag Elke. Laat ik dadelijk beginnen met de meest evidente vraag: Waarom kiest een jongedame vandaag de dag voor een instrument als een accordeon? Ik dacht altijd dat jonge mensen in een band wilden spelen en daarom voor drums kozen of voor elektrische gitaar. Maar accordeon?

Mijn ouders gingen op zoek naar iemand die me muziek wilde leren, want toen ik nog klein was, speelde ik al liedjes na op een speelgoedpianootje. Zo kwam ik samen met mijn papa terecht bij een orgelleraar, die me de eerste stappen in de muziekwereld leerde zetten. Maar stiekem had ik eigenlijk een ander instrument in gedachten. Toen ik vijf jaar was, keek ik namelijk eens naar Pinokkio. Ergens komt daar een scène in voor waarbij Gepetto, de ‘vader’ van Pinokkio, op een concertina speelt, een soort zeshoekige mini-accordeon. Ik was dadelijk enorm gefascineerd door al die knopjes en ik dacht bij mezelf: “Wauw, dat wil ik ook doen!” Natuurlijk dacht ik op die leeftijd nog helemaal niet aan meespelen in een bandje. Nu je het zegt, ik heb op jouw website een foto gevonden van toen je amper 7 jaar oud was - je gezicht wordt net niet verborgen door zo’n reuzeninstrument. Wanneer had je eigenlijk door dat je wel degelijk talent had voor je instrument? Dat je pakweg beter was dan de gemiddelde amateur?

Volgens mij kan je ‘talent’ nooit zelf ontdekken. Bij mij waren het ook mijn ouders die merkten dat ik als baby, peuter en kleuter enkel geïnteresseerd was in speeltjes met een muziekje in. Op een dag kreeg ik toen dat speelgoedpianootje en de rest van het verhaal ken je ondertussen! Misschien had ik wel talent, want ik speelde amper 3 maand accordeon en ik mocht op een Sinterklaasconcert in de Salons gaan spelen! Ik kan me inbeelden dat de Sint danig onder de indruk was. Hij lijkt me namelijk – en vergeef me dat ik dit zeg – het doelpubliek voor accordeonmuziek. Of heb ik dat verkeerd begrepen?

Ik wil graag mijn eindwerk maken over de ontwikkeling en vooral status van de accordeon doorheen de jaren. En uit je vraag merk ik dat er nog heel wat werk aan de winkel is! De minachting voor de accordeon is oprecht één van mijn grote ergernissen. Wist je dat ik mij soms schaamde wanneer ik zei dat ik accordeon speelde? Akkoord, accordeon is inderdaad hét instrument voor variétémuziek: een walsje hier, musetje daar, maar je kan er ook zoveel méér mee doen! Weet je dat ik een orkeststuk van Vivaldi helemaal alleen op accordeon kan spelen? (Of er althans een goede poging toe waag…) Mijn leraar zegt altijd: “Als Bach accordeon had gekend, hij zou er honderden composities voor hebben geschreven!” De preludes en fuga’s van Bach klinken echt mooi op accordeon. “Het klinkt als een orgel”, krijg ik vaak te horen. Als een orgel?

Weet je, vele mensen weten zelfs niet wat nu eigenlijk de juiste benaming is. “Ik vind dat toch schoon, zo’n harmonica.” of “Jij kan goed arkordiejon spelen!” zeggen ze dan. Harmonica vind ik dus echt het lelijkste woord dat er bestaat! Noem het dan nog liever trekzak. Een trekzak dus. Je trekzak heeft je bijna over de hele wereld gebracht. Ik heb bijvoorbeeld twee artikeltjes gevonden in de krant, eentje toen je naar Zweden mocht en eentje toen je naar Afrika vertrok. Hoe waren die ervaringen? 31

Die twee onvergetelijke ervaringen heb ik te danken aan Jeugd en Muziek. Zij organiseerden een wedstrijd Music-Live, waaraan ik deelnam in 2005. Daar won ik de Zweden-en de Afrika-prijs! De Afrika-prijs werd trouwens pas een jaar later uitgereikt omdat het niet zeker was of het financieel haalbaar was In Zweden heb ik vooral veel elanden gezien. We konden tot in de wei gaan bij de dieren! Ik herinner me nog dat de begeleider, naar mijn mening rijkelijk laat, zei: “Oh, I forgot to say: the animals don’t step aside for you, you have to go out of the way for them.” Het optreden ginder was geweldig. Er zaten ongeveer 500 mensen in het publiek. Toen ik op moest komen, begonnen die mensen een applaus van jewelste te geven! Het bleef echt duren en ik had nog geen noot gespeeld! Uiteindelijk heb ik moeten vragen of ze wilden stoppen zodat ik kon beginnen spelen. Je stelt je dan wel angstig de vraag : “Vinden ze me nu leuk of net belachelijk?” Gelukkig werd snel duidelijk dat ze me goed gezind waren. Mozambique was ook een hele belevenis. Om je maar een voorbeeldje te geven: onze begeleider was een heel lieve man, maar o zo verstrooid. Ik denk echt dat we in China zouden beland zijn, mocht ik niet opgelet hebben tijdens de reis.

Het muziekfestival zelf was helemaal ‘op z’n AfrAfrikaans’ georganiseerd. Het leek alsof er niets op voorhand gepland was, maar iedereen was er heilig van overtuigd dat alles wel op zijn pootjes zou terechtkomen. Het was een vierdaagse wedstrijd, waaraan muziekgroepen uit verschillende Zuid-Oost-Afrikaanse landen deelnamen. Samen met een Zweedse hiphop-groep, verzorgde ik het gastoptreden. Overdag waren er allerlei workshops, gaande van aidspreventie tot ‘hoe leer ik noten lezen’. Het is ongelofelijk wat een geweldige muzikanten die Afrikanen zijn: ze bezitten een enorme spontane muzikaliteit (waar je ook komt, iedereen zingt altijd en overal) en spelen alles op het gehoor. Dat hun gitaren soms ‘kattenvals’ gestemd stonden, daarvoor knepen ze dan wel weer een oortje dicht. (lacht) De winnaar van het festival werd een groep die bestond uit 8 gehandicapten. Zij waren echt veruit de beste. Een vrouw in een rolstoel, geen benen, misvormde armen, … maar wat een klok van een stem! Er was zelfs – en ik lieg niet – een dove percussionist bij. Ik herinner me nog goed hoe ik net uit het vliegtuig stapte en iemand me doodleuk kwam vertellen dat ik twee uur nadien al mocht spelen. Ik denk dat ik zelden zo zenuwachtig ben geweest. Voel je echt nog de zenuwen door je keel gieren als je op zo'n groot festival of wedstrijd staat?

Wees maar zeker! Ik vind het nog steeds beangstigend om op te treden of om mijn accordeon-examen af te leggen. En dat uit zich wel eens op euhm… een onaangename manier. Laat me raden : last van je maag?

Als ik vroeger echt enorm zenuwachtig was, gebeurde het wel eens dat ik moest overgeven. Dat is nu over, maar vóór een optreden krijg ik toch niet veel binnen. Na een optreden heb je natuurlijk enorm veel voldoening, maar het besef dat één blunder je hele zelfvertrouwen kan kelderen, is echt niet makkelijk om mee om te gaan. Zenuwen zijn echt de ‘beroepsziekte’ van muzikanten. De enige manier om die zenuwen te verminderen, is natuurlijk – o ironie – véél optreden. En wil je van dat optreden ook je beroep maken? Ik kan me namelijk inbeelden dat een job bij het Filharmonisch Orkest of het Orkest van Vlaanderen niet zomaar voor het grijpen ligt. Zeker niet voor een accordeoniste.

Tja, in een orkest spelen is natuurlijk wel machtig en het is inderdaad jammer dat ik ‘niet mag meedoen’. Ik speel wel mee in verschillende ensembles en heb ook meegespeeld in Saltarello. Lang leve meneer De Cock! Bij hem heb ik echt de zin te pakken gekregen om me meer met muziek bezig te houden. In groep spelen is sowieso altijd

leuk. Ondertussen heb ik een eigen folkgroepje, met wie ik op de Gentse Feesten heb gespeeld als straatmuzikant. Regelmatig schuimen we ook recepties en feestjes af. Maar van mijn hobby ook mijn beroep maken? Ik denk wel dat het accordeon-tijdperk is aangebroken. Tegenwoordig word ik vaak gevraagd om aan allerlei projecten mee te werken. Het liefst zou ik optreden combineren met lesgeven. Ik vermoed dat dat wel zal lukken, want ik geef nu al les in Brugge. Durf ik vragen waarnaar je eigen muziekvoorkeur uitgaat? Ben je een hoempapa-dame? Of is ook dat weer zo'n misvatting die bij het volk leeft?

Constant naar accordeon-variétémuziek luisteren, zou me stapelgek maken, denk ik. Je hebt natuurlijk ook mensen die het complete andere uiterste zijn. Zij kennen elk klassiek pianonummer, met het respectieve opusnummer en heel ‘den hutsekluts’ erbij. Dat hoeft voor mij niet. Wanneer ik ’s avonds thuiskom, zet ik graag (dansbare) folkmuziek op. Urban Trad is mijn favoriet. Die voorkeur voor folk is trouwens volledig te wijten aan Saltarello! Enkel folkmuziek dan?

Ook discomuziek vind ik leuk, hoe fout dat soms ook klinkt. Elke muzieksoort kan voor mij, zolang ik er maar vrolijk van word. Dus geen metal of hardrock voor mij, dankuwelmerci! Zeer graag gedaan – alstublieft. Ik heb nog een paar vraagjes die eigenlijk iedereen stiekem wil weten, maar niemand luidop durft vragen: Waarvoor 33 dienen in godsnaam al die knopjes? Weet iemand dat eigenlijk? Zijn ze louter versiering?

Mochten ze nergens voor dienen, zou het wel een beetje treurig zijn hé. Ik zal proberen om het zo eenvoudig mogelijk uit te leggen. De rechterkant (met de grotere knopjes) kan je vergelijken met een pianoklavier. Je vindt er alle noten terug van do tot do, en dat dan nog eens héél hoog en héél laag. Op dat rechterklavier speel je de melodie. De linkerkant heeft een tweeledige functie. Vooral de functie van de akkoordbegeleiding is bekend. Er staan zo’n 120 knopjes op, verdeeld over 7 rijen. Je hebt twee rijen basnoten en dan nog 4 rijen akkoorden. Zo kan je talloze combinaties maken: bijvoorbeeld G(=sol)bas, met 7(=septiem)-akkoord, zoals bij gitaarbegeleiding. Met akkoordbegeleiding kan je dus walsjes, folkmuziek en noem maar op spelen. Ik heb geen flauw idee waarover je het hebt… En de tweede functie?

Bij de tweede functie moet je een lange knop indrukken, de convertor genaamd, en dan veranderen de akkoorden naar noten. Het krijgt dan ook een soort melodiefunctie, zoals bij het rechterklavier. De noten liggen dan in spiegelbeeld ten opzichte van die aan je rechterkant. Zo kan je dus bijvoorbeeld Bachs muziek spelen! Dan heb je ook nog registerknoppen: rechts, links en onder mijn kin. Daarmee verander je de klank van een toon, zoals registers bij een orgel. Ingewikkeld hé… En wist je dat dat allemaal met de hand wordt gemaakt?

Euhm, neen, dat wist ik niet, maar ik geloof elk woord van je uitleg. Je zou dus kunnen samenvatten dat die knopjes wel degelijk een functie hebben.

Waarom zou ik zo’n gewicht meesleuren als ze enkel ter versiering zouden zijn? Ik krijg nu al vaak de opmerking: “Waar gaat instrument met dat meisje naartoe?”

Is zo'n ding werkelijk zo zwaar als iedereen denkt? Dan doe je vast aan powertraining?

Wees daar maar zeker van! Ik moet nu opnieuw kinesitherapie volgen voor mijn rugspieren en de osteopaat heeft vorige week mijn bekken, rug- en nekwervels weer op hun plek gezet. Toen ik klein was, volstond een kleine accordeon om mijn stukjes op te spelen, maar naarmate je muziekstukken moeilijker worden en je zelf ook groter wordt, moet je een groter instrument kopen en die wegen natuurlijk ook meer. Zo weegt de mijne, een ‘concertaccordeon’ 15 kilogram, zonder koffer. Dat is geen pretje, dat kan ik je verzekeren. Een gouden tip voor accordeonisten: een vader is een ideale muilezel! Nee, meestal gebruik ik een karretje om het ding te vervoeren. Uiteraard krijg je daar dan ook leuke opmerkingen over: “Mijn oma heeft ook zo’n karretje, waarmee ze boodschappen doet.” Ach ja, dat neem ik er graag bij. Ik heb trouwens ook aan powertraining gedaan! Een tienbeurtenkaart bij de fitness. Ik moet wel toegeven dat het me een half jaar heeft gekost om die tien beurten effectief op te gebruiken. Maar ik denk wel dat het geholpen heeft. Laatste vraagje: nog enige goede raad voor de Berkengeruislezers? Pakweg, wat is dé accordeonmuziek die in al onze cd-kasten zou horen te staan?

Een gouden raad voor alle Berkengeruislezers is deze: als je zin hebt om muziek te maken, sluit dan aan bij Saltarello. Saltarello is echt geweldig. En als er weer een toneelproductie is zéker meedoen! Daar bewaar ik de beste herinneringen aan. De meest toegankelijke accordeonmuziek is die van de gebroeders Smeulders (www.smeuldersensmeulders.be). Zij spelen naast de accordeon ook nog contrabas, (bas)gitaar, piano, etc. Momenteel spelen ze bij Bart Peeters! (Stiekem hoop ik om ooit ook zoiets te mogen doen.) Maar zij hebben zelf ook een cd, “Circà 2” met eigen composities op. Daar zit echt alles in: een soort Amélie Poulain-stijl, jazz, folk, oosterse tintjes, etc. Voor elk wat wils, een échte aanrader. Ik telefoneer dadelijk naar Bart Peeters, Elke. Nog eens heel erg bedankt voor het interview. Wie weet tot binnenkort op één of ander podium in Vlaanderen of daarbuiten. Matthias Verougstraete

De BB-wisselbeker, een wedstrijd om stapelgek van te worden Mevrouw Hemelaer stelde ons een prangende vraag: Wat kan je zoal doen met boeken? Zelf bedacht ze volgend antwoord. Er Er Er Er Er Er

zijn zijn zijn zijn zijn zijn

mensen mensen mensen mensen mensen mensen

die die die die die die

boeken lezen. niet weten dat boeken lezen leuk is. veel van boeken houden. niet weten dat je veel van boeken kan houden. boeken gebruiken om hun geest te ontwikkelen. boeken gebruiken om een krom tafeltje recht te houden..

En dan heb je ook nog mensen die boeken stapelen. Ze leggen boek bovenop boek en lezen dan de titels als een gedicht. Willen ze een witregel, dan leggen ze een boek er andersom tussen. Er zijn mensen die boeken stapelen tot een gedicht belachelijk vinden. Er zijn mensen die denken: hee, dat ga ik ook eens proberen.. Want er zijn leerlingen die creatief zijn met kurk. 35 Maar er zijn nog meer mensen die creatief zijn met boeken!

Mevrouw Hemelaer presenteerde ons ook twee stapelgedichten uit haar eigen boekenkast:

"Lichaamstaal brede heupen een warme rug leesbaar lichaam echt sexy"

"Het grote verlangen 's nachts zoeken naar Eileen een wildernis van verbindingen het duister dat ons scheidt adres onbekend"

Ook nu weer kan jouw klas de trotse eigenaar worden van de enige echte berkengeruis-wisselbeker. Ook nu weer kan eeuwige roem jullie deel worden. Ook nu weer hebben we namelijk een wedstrijdje uitgeschreven. Geïnspireerd door Mevr. Hemelaers gedichten, stelde een (andere) leerkracht Nederlands ook een stapelgedichtje op. U mag slechts één keer raden over welke leerkracht het hier gaat. Een tip? Het is te gemakkelijk... Veel succes! Noteer uw antwoord op een gele briefkaart (of op een gewoon stukje papier) of mail uw antwoord naar berkengeruis@yahoo.com.

Typisch vrouwen Dit moet ik je vertellen, ik heb het tegen jou: Doe’s normaal Leren spreken Klare taal Werk Wat er zo leuk is aan werken? Een jaar vol feesten Blauwe plekken

Pedagogisch jaarproject: De kracht van geweldloosheid... Een levensfilosofie... de hemel op aarde Een interview met Pat Patfoort … hij schopte me op de speelplaats… ik schopte terug… … ze zei dat ik niet luisterde… ik voelde me gekwetst en riep terug dat dit niet waar was… … hij vond mijn voorstel helemaal niks… ik voelde me krimpen van onzekerheid … de directie lanceerde het project zonder mijn mening te vragen… ik vond dit helemaal niet fijn, want ik had ook een goed idee …mijn ouders waren boos omdat ik te laat thuis kwam…moeten ze daar dan voor roepen? Konden ze niet gewoon zeggen dat ze ongerust waren? 37 Situaties die we elk van ons waarschijnlijk wel al eens meegemaakt hebben en die ons in een conflictpositie brengen of ons het gevoel geven ‘minder’ te zijn dan de andere. Vaak weten we niet zo goed hoe we ermee om kunnen gaan en dan gaan we de andere proberen overtuigen van ons gelijk, of we roepen tot de andere toegeeft, of we geven de andere het gevoel niks waard te zijn, niet mee te tellen; we proberen ons boven de andere te stellen, de ‘Meerdere’ te zijn.

Van Meerdere-mindere Evenwaardig

naar

“Het kan ànders”, vertelt Pat Patfoort. “Er bestaat een manier om in een conflict op een andere manier met elkaar om te gaan. Een manier waarop de andere zich beluisterd voelt, gerespecteerd in zijn me-

ning en in zijn ‘zijn’ en wij ons terzelfdertijd ook beluisterd en gerespecteerd voelen”. Zij noemt het de communicatie in Evenwaardigheid…een omgangsvorm waarin geweld (zowel fysiek als verbaal) geen plaats heeft en waarbij we met elkaar in dialoog kunnen gaan zonder elkaar te kwetsen. Dat noemt Pat Patfoort ‘de kracht van geweldloosheid’. Wij vinden deze theorie…of is het meer dan dat, zo krachtig en boeiend dat we er op school meer over wilden weten en dat we er, samen met de leerkrachten, de leerlingen en de ouders meer mee willen doen. Daarom hebben we dit schooljaar een project opgestart onder de titel ‘communiceer met respect… dat werkt direct’. Tijdens dit schooljaar willen we immers graag de ideeën van Pat Patfoort op verschillende

manieren leren kennen, zelf uitproberen, zijn? Waar komen haar ideeën vandaan en beleven en kenbaar maken. wat maakt haar filosofie zo boeiend? Wij nodigden haar uit voor een hartelijke babbel bij ons op school en probeerden de We nodigden mevrouw Patfoort al uit om antwoorden te vinden. te spreken voor al onze leerkrachten tijdens onze pedagogische studiedag (1 ok- Ontdekt u mee? tober jl.), we startten vorig schooljaar al met een leesgroep waarbij leerkrachten en Geprivilegieerd directie het laatste boek Verdediging zonder aanval, de kracht van geweld- PP: “Ik ben geprivilegieerd, met een heel loosheid van Pat Patfoort –een echt doe- tedere moeder en een vader die me verboek- doornemen en leren van elkaar. De schillende mogelijkheden gaf in sportbeoeleerlingen van het 5de jaar hebben intus- fening. Op school zat ik een jaartje te sen allemaal de opleiding van Pat Patfoort vroeg, maar ik voelde me daardoor niet gekregen en tijdens onze solidariteitsdag ‘minder’; kon zelfs zonder hoongelach van in het 3de trimester willen we met hen en mijn medeleerlingen korte kousjes dragen, met een aantal leerkrachten deze ideeën terwijl zij al op hoge hakjes liepen. Mijn weer verder doorgeven aan andere leerlin- opleiding Latijn-wiskunde 8 lukte vrij goed; gen op school. Zo groeit stilaan een filoso- ik kon deze combineren met piano en deed fie in onze school, die we jaar na jaar ver- aan judo. Kortom, ik had geluk! Ik heb der willen uitbouwen, zodat het communi- uiteindelijk een doctoraat in de ‘menselijke catieproject een communicatieproces biologie’ behaald in Bordeaux, een ‘titel’ wordt, een proces dat niet meer stopt en die, als ik heel eerlijk ben, vele deuren waar alle medespelers hun voordeel uit heeft geopend. Ik denk dat het dankzij de halen. wiskunde én de talenkennis is, dat ik vandaag kan doen wat ik graag doe. WiskunWie mag die mevrouw Patfoort dan wel de heeft gemaakt dat ik tot zulke modellen ben gekomen. Ze zijn duidelijk en eenvoudig, en daarom spreken ze de mensen zo aan. Al ben ik erg geprivilegieerd geweest, toch heb ik ook heel wat moeilijke tijden meegemaakt tijdens mijn jeugd. En ik zag ook dat niet alles rondom mij ook zo probleemloos verliep. Mensen worden niet altijd eerlijk en respectvol behandeld; mensen kunnen niet altijd zichzelf zijn en zich ontplooien. Ik ben een product van 1968, dat wil zeggen dat ik de maatschappij kritisch bekeek. En voor mij is eerlijkheid ook belang-

rijk: ‘vertel geen dingen die je zelf niet echt meent en in de praktijk probeert om te zetten. In 1973 vertrok ik samen met mijn man naar Afrika, waarmee hij zijn statuut als gewetensbezwaarde kon verkrijgen en we onze ideeën in de praktijk zouden proberen omzetten. Eigenlijk is mijn visie rond ‘geweldloze opvoeding’ zich beginnen ontwikkelen enkele jaren voor de geboorte van onze twee zonen. Ik wou het ‘anders’ aanpakken, niet zoals de opvoeding die ik bij velen rondom mij zag. Ik vertrok dan ook naar Afrika met twee pakketten boeken in mijn koffer: enerzijds de ideeën van grote voorbeeldfiguren als Ghandi, Martin Luther King, Tolstoj en Lanza Del Vasto en anderzijds een heel pakket opvoedingsboeken. De manier waarop ik als ouder omging met mijn kinderen, heb ik daarna eigenlijk pas in een ‘theorie’ omgezet. 39 Waar komt die op neer?

Luister – observeer beoordeel niet

–

vraag

In de gesprekken die ik heb, in de contacten die ik leg, in de conflicten waarbij ik bemiddel, zal ik altijd proberen volgende stappen te volgen: 1. 2. 3.

ik luister naar de andere ik observeer de andere ik stel vragen en geef de andere de kans deze te beantwoorden, maar altijd zonder te beoordelen of te veroordelen

Kortom, ik stel me open op en vertrek steeds vanuit de idee ‘ik verwacht niets, en meestal krijg ik dan meer terug van de andere dan ik ooit had kunnen verwachten. Als ik de andere in Evenwaardigheid behandel, dan krijg ik meer terug dan ik ooit had gedacht.”

Deze visie ‘be-leeft’ Pat Patfoort niet alleen in haar omgang met haar eigen kinderen (en intussen ook kleinkinderen), maar ook in situaties waarbij ze bemiddelt tussen leerlingen, volwassenen of zelfs in een in– ternationale context, waarbij ze op hoog niveau bemiddelt tussen leiders en rebellen. Zo is Pat Patfoort onlangs nog naar

Centraal Afrika op zending geweest.

heb ik naar krachtlijnen gezocht zodat ze met elkaar konden communiceren zonder de andere in de mindere-positie te plaatsen. Het koppel heeft een fantastische reis gehad en is terug samen. Dat is nu al enkele jaren geleden. Een tweede voorbeeld speelt zich af in de Kaukasus waar ik erin ben geslaagd om twee rivaliserende partijen effectief aan dezelfde tafel samen te brengen en met hen gewerkt heb aan toekomstplannen voor het land.

PP: “Ik ben eigenlijk banger om naar de tandarts te gaan, dan om met de rebellen te praten. Hoe ik zoiets aanpak? Ik vertrouw erop dat dit ook mensen zijn en ga er naartoe met respect. Ik beluister hen en probeer te begrijpen wat hun noden, gevoelens en verwachtingen zijn. Ik werk ook met de bevolking om te maken dat rebellen zich opnieuw in de maatschappij kunnen integreren. Ik vind dat het feit dat ik een vrouw ben, een goede lichamelijke conditie heb én grijs ben, in mijn voordeel Dit kunnen bereiken, geeft een gevoel van werkt. Zo zie je nog maar eens ontroering en voldoening. Je dat verscheidenheid zeker niet weet dat het werkt en dat negatief hoeft te zijn.” mensen in sé goed zijn en dat je die goedheid echt in iemand naar boven kan halen! Een hemel op aarde Voor Pat Patfoort is deze manier van communiceren een levensfilosofie, een “manier van zijn”. Zelf noemt ze het een ‘hemel op aarde’: “het lukt altijd om een stap in Evenwaardigheid te zetten, hoezeer de andere partij hier ook (al dan niet) mee bezig is. Als je voelt dat iemand je op een respectvolle manier behandelt, ga je immers automatisch daardoor beïnvloed worden. Breng je ideeën over op een manier dat je de andere niet kwetst en hem niet de indruk geeft ‘minder’ dan jou te zijn en je zult het effect snel ondervinden.

Ik zou mijn ideeën dan ook echt veel meer dan een communicatietheorie willen noemen. De kracht van geweldloosheid is voor mij een ‘passioneel kunstwerk’: je vertrekt vanuit het verdriet en de pijn die je zoveel rondom je ziet. Dat geeft je energie om het anders te willen doen, om op een andere manier met anderen te spreken, vanuit je hart, vanuit respect en een gevoel van empathie voor de andere. Daarin te slagen, geeft heel veel voldoening. Het klinkt misschien idealistisch en dat is het ook voor een groot stuk. Het fijne aan mijn levensvisie is echter wel dat ze ook realistisch is, want ik beleef dit in zovele situaties waarin ik met anderen omga. Daarom is de kracht van geweldloosheid voor mij “de hemel op aarde!”

Ik zal twee ervaringen nooit vergeten waarbij mijn visie prachtige resultaten heeft opgeleverd. Een ervan was een echtpaar dat ik begeleidde, dat al een jaar gescheiden woonde. Ze bereidden een reis van enkele dagen voor, om het nog een Hartelijk dank mevrouw Patfoort, voor het laatste keer te proberen. Samen met hen boeiende gesprek. Marina De Vuyst

[BERKENBOMERS UIT DE KRANT EN IN HET NIEUWS]

SPEECH BIJ HET 50-JARIG KLOOSTERJUBILEUM VAN ZUSTER ALEYDIS OP ZONDAG 5 AUGUSTUS Door oud-directeur J. De Langhe

Zuster Aleydis, Simonne,

In elke gemeenschap zijn er figuren die niet weg te denken zijn. Het rare is dat ze vaak niet in een centrale positie binnen de gemeenschap staan. Het zijn geen leidinggevende figuren, ze treden niet op als woordvoerder. Neen, het zijn eerder randfiguren, die zelden in de schijnwerpers komen. Maar iedereen voelt aan dat ze binnen die gemeenschap een belangrijke rol spelen, ja zelfs sterker: zonder hen zou die gemeenschap niet meer dezelfde zijn. Zo iemand is Zuster Aleydis, Simonne Van de Woestijne. Dat we vandaag met velen zijn om haar 50-jarig kloosterjubileum te vieren, mag dan ook niemand verwonderen.

De Berkenboom was een multiculturele gemeenschap avant la lettre. De autochtone kern bestaat er, net als in BelgiĂŤ, uit twee groepen: de Terekense groep en de Poldergroep. De taal van de beide groepen is erg verschillend, vooral de Terekense groep heeft een heel aparte cultuurtaal. Van de Terekense groep waren Zuster Hildegarde en Zuster Bernarda belangrijke exponenten, de Poldergroep is omvangrijker en is hier vandaag dan ook talrijk vertegenwoordigd. Naast de autochtonen, heb je in Berkenboom ook de allochtonen. Ze werden geboren in Ronse, in Hulst, in Marke en zelfs in Boedapest. Je zult al hebben opgemerkt dat de allochtonen in de Berkenboomse gemeenschap niet gediscrimi-

neerd worden, integendeel, ze namen en nemen er vaak leidende posities in, en hebben er zelfs een soort missionaire taak. Een ander opmerkelijk feit is dat in de Berkenboomse multiculturaliteit het percentage hoofddoeken eerder afneemt dan toeneemt. Zuster Aleydis behoort uiteraard tot de allochtone groep. Ze werd geboren in het West-Vlaamse Marke, vlak bij de Guldensporenstad Kortrijk. De Van de Woestijnes hebben in Marke altijd een grote rol gespeeld. Niet te verwonderen dus dat er in 2002 een brochure verscheen "De geschiedenis van de Rodenburchhoeve te Marke" door Roger en Simonne Van de Woestijne. Het domein Rodenburch was een leen dat in 1202, dus 100 jaar vóór de Guldensporenslag, door graaf Boudewijn IX aan Robert Van Sperleke gegeven was omdat die hem zo flink geholpen had bij de kruistochten. Hier past overigens een mooie legende bij: "In de advent van het jaar 1237 kwam de reeds verliefde Daniël, jonkvrouwe Agnes van Rodenborch een bezoek brengen. Hij had haar ontmoet op het steekspel in Bergen en wilde haar ten huwelijk vragen. Onze Agnes was zenuwachtig en wandelde rond in de tuin. Ze schikte haar lang glooiende haren goed want ze wilde er op haar best uitzien. Ze plukte een bloem, stak die in haar haren, nam nog een bloem, en nog één en kwam zo dichter en dichter bij de sloot rond Rodenborch. Terwijl ze nog een bloem plukte aan de over, keek ze in het 44 water omdat er toen nog niet veel spiegels waren. Ze zag in het water niet haar eigen gezicht, maar wel het gelaat van Onze Lieve Vrouw als een zuivere weerspiegeling. Toen ze zich terug oprichtte, kwam ridder Daniël aan. Hij boog zich diep, reikte zijn hand naar haar en zei: "O Agnes, edelen jonkvrouwe, icken vraeghet u nederighe, trouwet mienen". "Ick en vermag het niet" zei Agnes tot Daniël en deze begreep niet waarom. Toen vertelde ze wat ze net meegemaakt had toen ze in de sloot keek, en dat ze dit als een teken van de hemel beschouwde. En terzelfder tijd deed ze de belofte zich te spiegelen aan Onze-Lieve-Vrouw, naar het klooster te gaan en deze plek te wijden aan God met de naam Onze-Lieve-Vrouw ten Spiegele." Na deze legende mag het ons dan ook niet verwonderen dat ook Simonne in het klooster trad en dat ze als kloosternaam Aleydis aannam. Voor de Germanisten onder u: Aleydis of Adelheid is een tweestammige Germaanse naam met als betekenis: "vrouw van edele gestalte". De Heilige Adelheid was een dochter van de Bourgondische koning Rudolf II en ze onderscheidde zich door wijsheid en vroomheid. Ook in onze streken was er een Adelheid, nl. Adelheid van Schaarbeek. Zij was cisterciënzerin van de abdij van Onze-Lieve-Vrouw ter Kameren nabij Brussel.

Die Germaanse oorsprong heeft Aleydis nooit verloochend. De vakken die ze jarenlang met grote liefde onderwees waren immers Nederlands en Duits. Beide werden weliswaar uitgesproken met een West-Vlaams accent, waarbij vooral de "g" en de "h" nogal eens verwisseld werden. Zuster Aleydis heeft vele kwaliteiten: ze was een bevlogen lesgeefster met een grote interesse voor literatuur en plastische kunsten. Niet voor niets is ze immers familie van Karel en Gustaaf Van de Woestyne, wiens graf helaas op het Campo Santo ligt te vergaan. De liefde voor de literatuur, vooral voor de jeugdliteratuur, heeft ze in de laatste twintig jaar vooral getoond in haar taak als bibliothecaris, iets waarvoor Berkenboom Humaniora haar eeuwig dankbaar mag blijven. Ook de muziek is haar lief. Geregeld vergast ze haar medezusters op haar orgelspel en in haar vrije tijd beluistert ze graag de klassieken. Bach is haar lievelingscomponist, maar ze durft zich ook te bezondigen aan meer frivole componisten zoals Mozart, Verdi en Puccini. Voor die muzikale interesse willen wij vandaag dan ook een bijdrage doen. 45 Zuster Aleydis was een gedreven lerares en een schitterende bibliothecaris.

Maar toch lagen haar grootste kwaliteiten in de omgang met mensen. Voor haar leerlingen was ze een moederlijke raadgeefster, voor collega's een luisterend oor, voor directies een sterke steun. Men spreekt vaak van "les défauts de ses qualités". Wel bij zuster Aleydis was het net andersom, zij had "les qualités de ses défauts". Het is verre van ons om te beweren dat Zuster Aleydis nieuwsgierig is, laat ons liever zeggen dat ze alles graag weet. Maar ze weet die weetgierigheid óver mensen om te zetten in betrokkenheid mét mensen. Weinigen waren zo verbonden met hun school en hun kloostergemeenschap als zij. Religie was voor haar in de letterlijke zin "religare", "verbinden". Door die verbondenheid kon ze de kleine menselijke conflicten steeds overwinnen. Misschien haalde ze wel haar sterkste deugd aan toen ze tegen mij zei: "Jef, eigenlijk kan ik nooit langer dan één dag kwaad op iemand zijn".

Het is voor die verbondenheid al die jaren lang, dat wij hier met vele collega's vandaag zeggen: "Dank u, zuster Aleydis!". J. De Langhe

Ik stond laatst op de bus te wachten, zegt die chauffeur: “hé joh, kom d’r eens af!!”

Eerste schooldag

Een leeg klaslokaal. Een lege kast en onaangeroerde boekenpakketten op te tafels. Het lijkt wel eeuwen geleden...

1 september 2007

26 september 2007

47 Op de regenachtige woensdagochtend van 26/09/â&#x20AC;&#x2122;07 vertrokken we naar het Molsbroek. Toen we uit de bus stapten, werden we meteen verwelkomd door een prachtige (dubbele!) regenboog die ons ietwat verregende humeur opkrikte. Bij het bezoekerscentrum werden we opgewacht door Maya. De uitstap was opgedeeld in twee delen en zij was de gids die ons begeleidde bij het eerste deel. Tot ons grote genoegen kregen we eerst binnen uitleg over het Molsbroek. Daarna vertrokken we gewapend met teiltje en schepnet naar een modderige, groene beek. Hieruit visten we tal van kleine waterdiertjes. Terug binnen, moesten we ze determineren. Zo vonden we onder andere een tubifex, duikerwants, schijfhoornslak, waterrooftorretje en een broze slibworm (nvdr: iedereen bekend, uiteraard). Voor het tweede deel was Josefien de gids van dienst. We maakten een wandeling door een deel van het Molsbroek. Met veel overtuiging vertelde ze ons alles over mossen, varens, biotopen, het moeras, de Molsbergen, ecologie en zelfs de konijnen kwamen aan bod. Doorweekt kwamen we weer aan in het bezoekerscentrum, waar we allemaal een flesje wereldwinkelfruitsap kregen. We keerden terug huiswaarts van een natte, maar leerrijke uitstap. Margo Geleyn & CĂŠline Quintelier (4D) ST

Uitstap Molsbroek

Wat doet een begrafenisondernemer als hij uitgaat ? Dan gaat hij uitzonderlijk!

SEPTEMBER

Bike & Run

Op een mooie regenachtige woensdag was er eens, niet zo heel ver hiervandaan, een wedstrijdje Bike&Run. Twee mooie prinsesjes voelden zich geroepen om hun glazen muiltjes in te ruilen voor dikke laarzen en hieraan mee te doen. Onder luid gejuich van duizenden toeschouwers begonnen onze prinsessen, Elise en Sofie, aan de levensgevaarlijke tocht. Het ging over hoge bergen, door woest struikgewas en modderpoelen zo diep dat er een huis in kon zinken.

Maar onze prinsessen lieten zich niet kennen, verbeten de kou en de regen en kwamen aan als derde. Eeuwige roem is nu van hen en ze hebben ook nog eens prachtige herinneringen aan een dag vol vriendschap, sport en heldhaftigheid. Ook plaatselijke helden Brecht en Dries uit het 6e jaar schitterden in deze wedstrijd, zij behaalden goud. Ze leven nog altijd gelukkig. Feline Ketels (5D) 27 september 2007 27–28 september 2007 49

“De ontmoetingsdagen zijn de ideale gelegenheid om je leerlingen eens op een totaal andere manier te leren kennen. Het is verfrissend en leerrijk hoe onze jongens en meisjes met elkaar omgaan.” Mevr. De Keyzer (hulptitularis van 1B)

Ontmoetingsdagen Eerste- en tweedejaars

De pa-reis

Op 27 september vertrokken we met alle zesdejaars ’s morgens vroeg naar Parijs. Iets over 11u werden we door La Tour Eiffel verwelkomd en konden we beginnen aan onze stadswandeling per klas. Ook een bezoek aan het boeiende Musée d’Orsay stond die eerste dag op het programma. Rond 18u verzamelden we in de FIAP, waar we onze kamers toegewezen kregen en samen gegeten hebben. Daarna zijn we opnieuw de stad ingetrokken, voor een theaterbezoek (La leçon, van Ionesco), een boottocht op de Seine of het beklimmen (weliswaar met de lift) van La Tour Eiffel. We zouden daarna met z’n allen deze dag afsluiten op Montmartre, maar dat is niet echt gelukt. Sommigen sliepen zelfs al voor ze in hun bed lagen. Anderen konden de slaap niet zo snel vatten… Vrijdagmorgen zagen we elkaar aan het ontbijt, de ene al wat frisser dan de andere. In de voormiddag stond een erotische wandeling door het Musée du Louvre op het programma, gevolgd door het tweede deel van de stadswandeling. In de namiddag

27-28 september 2007

SEPTEMBER

hadden we de keuze tussen enkele activiteiten: een bezoek achter de schermen van Roland Garros en het Tenniseum, een interactieve rondleiding in de art deco-cinema Le Grand Rex, een bezoek aan het Musée d’Art Moderne in Centre Pompidou, een bezoek aan de catacomben of een wandeling op het kerkhof van Père Lachaise. Vooraleer we de busrit richting België aanvatten, hebben we vanop La Tour Montparnasse nog genoten van een prachtig uitzicht over de Lichtstad. Mevr. Vos en M. Anthuenis Vermits we voor het vak Frans een opdracht hadden meegegeven (de zogenaamde Fil Rouge de Paris), hebben onze laatstejaars nogal wat fotomateriaal verzameld en bewerkt. We laten u graag meegenieten van enkele smaakmakers :

Marie-Antoinette (Emily Vincke – 6e) is vermoord

Twee gevaarlijke gangsters (Jelle Wielandt en Stef De Decker â&#x20AC;&#x201C; 6E) hebben zich van de Arc de Triomphe meester geDrie dieven (Brecht Verplancke, Ziggy Buyle en Dries maakt. De Waele uit 6D) maken La DĂŠfense onveilig.

9 oktober 2007 51 ST

Op dinsdag 9 oktober toerden we met onze klas door het Waasland. Temse, Beveren, Meerdonk, Kieldrecht, Doel ... al deze gemeenten werden vereerd met een Berkenboombezoekje.

Op stap in het Waasland

STAmnesty

International Schrijf-ze-VRIJdag

Het idee is eenvoudig. Jaarlijks nodigt Amnesty International honderden scholen uit om op de derde vrijdag van oktober in de pen te kruipen rond een concreet mensenrechtenthema. Dit thema wordt steeds zorgvuldig gekozen opdat het dicht bij de leefwereld van de Vlaamse jongeren zou liggen. Het opzet van deze Schrijf-ze-Vrijdag is tweeledig. Enerzijds wil A.I. de jongeren sensibiliseren inzake mensenrechten en de schendingen ervan, maar anderzijds beseft A.I. ook dat jongeren niet aan de kant willen blijven staan wanneer ze verhalen horen over mensenrechtenschendingen. Jongeren zijn doeners en willen vooral actie ondernemen en hun steentje bijdragen! Dit jaar hebben we brieven geschreven in de hoop dat de situatie van de straatkinderen in Senegal en Congo zal verbeteren. Elke dag worden immers de meest fundamentele rechten van deze kwetsbare kinderen geschonden. Ze

19 oktober

OKTOBER

hebben bijvoorbeeld geen toegang tot onderwijs en gezondheidszorg. Maar ook het recht op eten en een (t)huis wordt hen al te vaak ontzegd. Hierbij willen we de 259 Berkenbomers en de begeleidende leerkrachten die op 19 oktober met veel enthousiasme aan deze actie hebben deelgenomen, hartelijk danken. We nodigen hen alvast uit om ook volgend jaar weer brieven te komen schrijven! Wie graag meer informatie wil over deze actie, kan alles nalezen op de website : www.amnesty.be/ schrijfzevrijdag. An Vos

Oud-leerlingendag

Op 20 oktober had in de turnzaal de oud-leerlingendag plaats. De volgende jaren werden extra in de bloemetjes gezet: * 1957 (met o.a. Bea Waterschoot) * 1967 (met o.a. Jeanine Baecke, Rita Van Pouck, Erna Foubert, Rita Hoskens) * 1982 (met o.a. Greet Van Beem, Christel Opgenhaffen, Veerle De Cock, Rita Felix) * 1997 (met o.a. Liesbeth Dupon, Liesbet Van der Henst, Linsey De Westerlinck, Els Van Mieghem, Helga Koppen, Charlotte Vermeulen, ...) Voor het eerst in de Berkenboomgeschiedenis zorgden de jonge oud-leerlingen voor muzikale omlijsting: - vioolspel in barokstijl door Heleen Van Houte, Ruth & Hanna Kevers - zang met begeleiding door Charlotte Jacobs, Jonas Cole, Sanne De Cock - folkoptreden door Surpluz (= Pieterjan Van Kerckhoven, Jeroen & Bart Knapen, Elke De Meester) - pop/jazz-muziek door samengesteld groepje (= Jonas Cole, Jef Vlegels, Jan Wageman, ...) 20 oktober 2007 53

Poëzieateliers

In de loop van het eerste trimester kregen onze leerlingen een heuse poëziedoop. Onder begeleiding schreven onze leerlingen op korte tijd een

heleboel "pareltjes" bij elkaar. Ontdek ze op 25 januari tijdens de Nocturne in de Salons voor Schone Kunsten of in de prachtige poëziebundel die u binnenkort kan aankopen tegen EUR 11,5.

OKTOBER M ooie w oorden M ooie w oorden die je tegen m e zei. M ooie w oorden alleen voor m ij. M ooie w oorden die je fluisterde. D e w oorden w aar ik alleen naar luisterde. D e w oorden die je tegen m e sprak, m aakten m e vertrouw d en op m 'n gem ak. W ant ik voel hetzelfde en w eet dus w at je bedoelt als je zegt dat jij je gelukkig voelt. Sietske D ’H ollander (1A)

Volleybaltornooi scholengemeenschap

Al sinds jaar en dag is onze school flink vertegenwoordigd op het volleybaltornooi van de scholengemeenschap. De ambitie is telkens om niet té snel afgeroepen te worden tijdens de prijsuitreiking. Dit jaar deed onze schooltrots dat met verve. Maar liefst twee ploegen werden bij de uitreiking voor ons afgeroepen (nvdr: het afroepen gebeurt van ‘slechtste’ tot beste ploeg). Terecht zo bleek, want tijdens de laatste wedstrijd speelden dhr. De Foer, dhr. Thierens, dhr. Heirweg, mevr. De Meester, mevr. Coddens, mevr. Van Roey en mevr. De Cock de pannen van het dak. Onder het goedkeurende oog van M. Surma (die al jaren ervaren coach is), mevr. Pyl, mevr. Vanhoyweghen en mevr. Vonck lieten de Berkenbomers geen spaander heel van de tegenstander. De voorgaande wedstrijden werden (onverdiend) verloren. Tim Surma 20 oktober 2007

OKTOBER

kopie-express@biz.tiscali.be

De jaarlijkse studie-uitstap naar Ieper in het teken van Oorlog en Vrede dient als basis voor twee vormingsdagen, waarbij de leerlingen zoveel mogelijk betrokken werden. Dit jaar werkten wij daar ook verder aan het vredesproject

'Communiceer met respect... dat werkt direct''.

Vredesdagen 5de jaar in Ieper

8 en 9 november 2007 20 november 2007

NOVEMBER

De studie-uitstap naar Brussel was alweer een schot in de roos. In de voormiddag trokken we naar het Museum voor Natuurwetenschappen, waar we o.a. de vernieuwde zaal met de dino's konden bekijken. Na de middag was het de beurt aan het Kindermuseum, waar we de tentoonstelling 'Rood' bezochten. Dit bleek een echte topper: zo lieten we ons flink gaan in het theatertje en genoten we met volle teugen van de andere zaken die we in het museum konden beleven. (M. Van de Vyver)

“Ik vind het enorm erg wat er in de Tweede Wereldoorlog gebeurd is. Twee weken geleden besefte ik het nog niet goed. Maar na het bezoek aan Breendonk, een kijkje op Anne Franks site en het lezen van enkele getuigenissen, dringt de waarheid maar al te goed tot me door. Vooral voor de kinderen vind ik het ergst, ze zijn getraumatiseerd voor hun leven. Voordien raakte het me niet. Nu word ik stil als ik eraan denk. Hitler Vewoester van levens oorzaak van pijn mensen zwoegden en zweetten om daarna te sterven ik voel pijn Stilte” (Ella Verelst , 3B) 21 november 2007 57 In het kader van de vredeslessen in het derde jaar schreven volgende leerlingen een getuigenis over hun persoonlijke ervaring bij het bezoek aan het Fort van Breendonk. ST

Vredesopvoeding derdejaars

In oorlogen is het normaal dat je vijandig reageert. Toch, als je de naam ‘mens’ wilt dragen, moet je anderen zulke dingen niet aandoen.

Het brengt een gevoel van verslagenheid in me naar boven. De mensen die dit meegemaakt en overleefd hebben, moeten een vreselijk sterk karakter en een enorm doorzettingsvermogen hebben. De verhalen doen me nadenken. Waarom is er zoveel haat op de wereld? Waarom mag niet iedereen gelukkig zijn? … In het fort was ik bang. Je ziet de beelden voor je. Dit wil ik nooit meemaken.

(Karen De Roos, 3A)

(Tiana Van Quathem, 3A)

Ik voel me bij de meeste verhalen machteloos. Die mensen hebben littekens voor de rest van hun leven en ik kan er niks aan doen.

Mevr. De Vuyst op de koffie bij de onderwijsminister

Op 28 november jl. was mevrouw De Vuyst uitgenodigd door de redactie van het tijdschrift Klasse. Klasse had een wedstrijd uitgeschreven waarbij iedereen die het wilde een vraag kon stellen aan minister Vandenbroucke, de Vlaamse minister van Onderwijs en Werk. Uit meer dan 260 ingezonden vragen werd ze bij de laatste 10 geselecteerd. Minister Vandenbroucke werd op zijn bezoek vergezeld door zijn kabinetsmedewerker, mijnheer Geert Schelstraete. Het werd een boeiende namiddag (met koffie én gebak!). De minister luisterde aandachtig naar alle vragen van de verschillende genodigden, waaronder een kleuterleider, leerkrachten van het basisonderwijs, het secundair en het buitengewoon onderwijs en verschillende directies.

28 november 2007

NOVEMBER

Zij vroegen de minister honderduit over dossiers zoals ‘nota Leerzorg, evaluaties, gelijke onderwijskansen, talenbeleid, ‘het jaar van de kleuter’, het deeltijds kunstonderwijs enz. Een ding is duidelijk: deze mijnheer Vandenbroucke kent zijn zaak zeer goed en heeft veel goede ideeën. In het januarinummer van Klasse worden alle vragen en antwoorden van de minister afgedrukt. Op de website www.klasse.be kunt u ook kijken naar een kort filmverslag van deze interessante ontmoeting. Marina De Vuyst

We zijn allemaal een beetje heilig natuurlijk, maar niemand is zo heilig als de goedheilig man zelve. Aangezien de Sint tegenwoordig niet meer zo goed te been is als enkele eeuwen geleden en hij bovendien een ellenlang traject over de hele wereld heeft af te leggen, werd door de leerkrachten besloten om Hem enkele dagen vroeger dan gewoonlijk uit te nodigen op Berkenboom. Op twee december al schuifelden de kindjes van leerkrachten met klamme handjes en een bang hartje aan bij de Sint. Welke kinderen door de Pieten zijn meegenomen wegens onbetamelijk gedrag, laten we aan uw verbeelding overâ&#x20AC;Ś Matthias Verougstraete

De Sint op bezoek! 2 december 2007

Het reuzenrad op de kermis!

Het is winterkermis in Sint-Niklaas! Op de Grote Markt prijkt tussen vele kermisattracties ook het reuzenrad, een indrukwekkend baken dat je van ver ziet draaien met zijn vrolijke gondels. Leerlingen uit 6 Economie- Moderne Talen gingen samen met mevrouw Hemelaer aankloppen bij de woonwagen van Corry en Dascha voor een interview over het leven van kermisexploitanten. Kan u iets vertellen over het reuzenrad? Het rad is 40 m hoog en er hangen 24 gondels aan. In totaal kunnen er 100 personen in. Er branden 12.000 lampjes en we hebben anderhalve dag nodig om alles op te bouwen. Elke kermis krijgen we bezoek van een keu-

7 december 2007

DECEMBER

ringsinstantie die controleert of aan alle veiligheidsvoorschriften is voldaan. Het reuzenrad is de veiligste attractie op de kermis. Het grootste risico lopen we bij het opbouwen en niet tijdens het draaien van het rad. De mensen die voor ons werken, hoeven geen diploma’s te hebben maar ze moeten wel van aanpakken weten. Je moet van veel zaken verstand hebben en niet bang zijn om je handjes te laten wapperen. Inzet en motivatie , dat is wat telt in ons beroep. Hoe bent u in dit vak terecht gekomen?

Ik ben als het ware in de botsautootjes geboren! De wagen van mijn ouders stond naast de attractie. Van jongsaf aan ben ik opgegroeid op de kermis, dit leven is mij dus echt met de paplepel ingegoten. Mensen vragen wel eens of ik nooit last heb van het kermislawaai? Dat is niet het geval, je went aan alles en ik slaap net zo lekker en vast als ieder ander. Vroeger was het vanzelfsprekend dat kinderen in de voetsporen van hun ouders traden en ook op de kermis gingen werken. Nu hoeft dat niet meer per se. Wij hebben samen vier kinderen en die willen niet allemaal in het kermisleven blijven. Gelukkig wil mijn zoon dat wel – dan zet één kind toch de familietraditie verder en daar ben ik trots op. Het is ook niet zo gemakkelijk om vanuit het “burgerleven” in het “kermisleven” te

stappen. Vroeger gebeurde zoiets nooit – we vormden een gesloten gemeenschap. Tegenwoordig wordt er wel over en weer getrouwd maar het blijft moeilijk voor “burgers” om een plaats te veroveren in de wereld van de kermisexploitanten. Hoe ziet het schoolleven van uw kinderen eruit?

Zelf heb ik vroeger op een schippersinternaat gezeten. Dat was de enige optie voor kermiskinderen. Nu zorgt de overheid voor een Rijdende School voor leerlingen die lager onderwijs volgen. Dan reist er een wagen met de kermis mee die schoolbankjes heeft en computers met een internetaansluiting. Alle kinderen hebben hun eigen Cdroms met daarop hun leerstof. Online worden hun vorderingen bijgehouden. Als de kinderen naar de middelbare school gaan, is het niet meer mogelijk dat ze bij hun ouders blijven. Het internaat is dan een optie of ze verblijven bij familieleden. We zien onze kinderen elk weekend en natuurlijk ook tijdens de vakanties, dan reizen ze met ons mee. U woont hier heel mooi – uw wagen is heel bijzonder?

Deze woonwagen is behoorlijk groot, ja. Hij is 7 meter breed en 18,40 m lang. Zo zijn 7 december 2007 61

er in Nederland drie. Als we gaan rijden, schuiven we de zijkanten in. Wandkasten, verlichting en schilderijen hoeven dus niet ingepakt of afgebroken te worden. Alles schuift gewoon een paar meter naar het midden toe. Dan wordt er een truck ondergeschoven en kunnen we op weg naar de volgende bestemming. Zo’n woonwagen is even luxueus als een gewoon huis. De tijd dat mensen verbaasd waren dat er bij ons ook gewoon water uit de kraan komt en dat we over een douche beschikken, is gelukkig voorbij. Wel vragen we bezoekers om, net als we zelf doen, hun schoenen uit te trekken. We houden het hier graag netjes.

Hoe ziet een kermisseizoen eruit?

De topmaanden lopen van Pasen tot oktober. Dan is het echt continu werken. In de wintermaanden is het iets rustiger. Meestal proberen we om in november een week of drie vakantie te nemen na de najaarskermis in Nijmegen. Maar kermisexploitanten zijn ondernemers dus als er niet gewerkt wordt, wordt er ook niet verdiend. Zo simpel is het. Voor 2008 hebben we 18 kermissen in onze agenda staan. We staan met het reuzenrad vooral in Nederland en Vlaanderen, zeker op alle grote kermissen. Vanwege de ruimte die het rad inneemt, zijn kleine kermissen niet zo geschikt. Tilburg heeft de grootste kermis van de hele Benelux en daar staan we uiteraard elk jaar. In Sint -Niklaas werken we met een vast con-

DECEMBER tract maar het is ook gebruikelijk dat je biedt op een standplaats. Dat is minder leuk omdat andere kermisexploitanten eigenlijk je concurrent worden. We staan ook wel eens in Duitsland en Tsjechië en we zijn zelfs tot in de Baltische Staten geweest met onze wagens. Meestal proberen we een stad een beetje te verkennen als we er een tijdje staan. Vooral Dascha is geïnteresseerd in het winkelaanbod Is de kermis veranderd?

Ja, zeker weten. Vroeger gingen mensen in familieverband naar de kermis. Dat was een uitje waar lang naar uitgekeken werd en waarvoor mensen ook spaarden. Als de kermis kwam, was het feest! Nu zien we veel opgeschoten jeugd op de kermis rondhangen, tot onze grote ergernis. Ze geven geen geld uit maar bezorgen ons integendeel heel wat overlast. Vooral allochtone jongeren zijn berucht. Veel vandalisme, veel trammelant. In Rotterdam wordt nu een hekwerk rondom de kermis gebouwd en er wordt security ingehuurd. Bestaat er zoiets als een belangenvereniging voor kermisexploitanten?

Nederland telt zo’n 1500 “foorkramers” en voor hen is er een vaktijdschrift “De Komeet” (www.kermisexploitanten.nl) en er is ook nog het tijdschrift “De Kermis-

gids” (www.dekermisgids.nl). Daarin staat informatie over verpachtingen en nieuwe attracties en je vindt er de volledige kermiskalender. Er staan ook advertenties in van bijvoorbeeld het kermis – en circuspastoraat of annonces waarin een frisse oliebollenkraam gevraagd wordt. Om op de hoogte te blijven van de nieuwste snufjes bezoeken we beurzen. We zijn naar de Verenigde Staten geweest om nieuwe attracties te bekijken en ieder jaar gaan we naar Duitsland. Hoe lang blijft u dit werk doen?

Hier staat geen leeftijd op. Wij kennen niet zoiets als een pensioengerechtigde leeftijd. De kermis zit in je bloed en dat is voor je hele leven. We zijn opgevoed met het motto “niet zeuren, maar aanpakken” . Dan kan je niet op je 65ste achter de geraniums gaan zitten. 7 december 2007

DECEMBER

Ondanks het feit dat pretparken ook steeds vaker kermisattracties hebben, zal het fenomeen kermis altijd blijven bestaan. Mensen willen in hun eigen stad ongedwongen plezier kunnen maken. Wij draaien nog heel lang mee! Corry en Dascha, van harte bedankt voor jullie kostbare tijd en voor de gezellige ontvangst (met voor iedereen een gratis ritje in het reuzenrad..!) Wij wensen jullie een plezierige kermistijd toe in onze stad! (Eva, Sarah, Ine, Lies, Salima, Zeynep, Evelien, Britt, Annelies, Valerie , Chloë, Julie, Valérie, Tina , Pieter en mevrouw Hemelaer.)

[BERKENBOMERS UIT DE KRANT EN IN HET NIEUWS: PART II]

Waarom zet een dom blondje lege flessen voor een feest in de koelkast? Antwoord: Voor de gasten die geen dorst hebben!

Een li(n)kje verf Kan een studierichting geverfd worden? Of kunnen de leerlingen van die studierichting geverfd worden? We hebben er geen flauw idee van, maar we hebben wel een flauwe woordspeling gevonden om binnen ons overkoepelend thema van deze Berkengeruis te blijven. In navolging van Humo’s Linke Boel, presenteren twee leerlingen uit het vijfde jaar BI u hun favoriete websites in een kersverse aflevering van ‘Een li(n)kje verf’… MV

Stefanie Wille: www.explodingdog.com www.explodingdog.com is een site waarop allerlei tekeningen staan. Elke dag komen er nieuwe bij en ze staan per dag gerangschikt. De ideeën voor de tekeningen komen van de fans zelf, want je stuurt de ideeën door: Je mailt een zin, of stuk van een zin, die jou interesseert door naar de website en daar maakt de tekenaar dan een tekening van. Hij tekent altijd in dezelfde simplistische stijl en probeert zo goed mogelijk om de zin of het stukje zin uit te beelden. Zijn tekeningen zijn niet altijd even serieus (soms zelfs grappig!), maar dat maakt het net leuk. Je krijgt namelijk niet altijd te zien waaraan je eerst dacht toen je de zin of de zinsnede hoorde. Dit is niet het enige dat er op de site staat. Er staan ook verhalen op over de tekenaar zelf (Sam Brown), foto’s en een online-winkel. In die online-winkel kan je tekeningen kopen, T-shirts en truien met tekeningen op, gesigneerde tekeningen, tekeningen in posterformaat, iPodhoesjes met tekeningen op, boeken met tekeningen in en ook sommigen van de figuren in metaal. Bovenop dit alles staat er ook nog vermeld hoe hij de tekeningen maakt, er staan links naar gelijkaardige sites, er is een message board en de site herbergt talloze archieven van alle tekeningen die ooit gemaakt zijn. Er is ook een spelletje op de site. Dit is een interactief spelletje dat je kan spelen met iedereen die maar wil. Het begint met één tekening, die centraal staat. Deze centrale tekening vormt slechts een klein deel van het uiteindelijk resultaat. Het staat op een imaginair blad met allemaal vakjes, en mensen kunnen een tekening maken, die de centrale tekening uitbreidt. De oorspronkelijke tekening wordt op die manier alsmaar groter en

groter en het resultaat is één grote tekening bestaande uit allemaal kleinere ingezonden tekeningen. Ik vind deze site heel leuk, want ik vind de tekeningen ongelofelijk mooi. Daarom is het natuurlijk mijn favoriete site!

Olivier De Staelen: www.bulfleet.nl Bulfleet is een Massive Online Space Strategy Game. Het is gratis, eenvoudig en kan overal worden gespeeld. Je hebt alleen een webbrowser nodig zoals Internet Explorer of Firefox.

Iedere speler start met een eigen planeet die hij moet onderhouden / ontwikkelen. Elk uur krijg je grondstoffen ( metaal, kristal en gas) die je kan gebruiken voor uitbreiding. Het aantal grondstoffen per uur hangt af van het niveau dat je mijnen zijn. Mijnen worden onder de categorie gebouwen gerekend. Voor elk niveau van een gebouw heb je energie (die krijg je van zonnepanelen) en een veld nodig (het aantal velden dat je hebt is ongeveer 150 velden). Natuurlijk heb je ook een verdediging nodig voor je planeet , zo kan je schepen en defensie maken. Schepen om aan te vallen en defensie zoals je al kon raden voor verdediging. Als je op het spel betere schepen of betere defensie wil, moet je nieuwe technologieën onderzoeken. Door technologieën worden je huidige schepen dus beter en krijg je de kans er nieuwe te ontwikkelen, dat spreekt voor zich. Naarmate je beter wordt kan je kolonies beginnen stichten zo kun je vanaf verschillende plaatsen over het universum heersen. Als je vrienden hebt of je wil gewoon in een groep, dan bestaan er allianties. Je kan je bij zo’n alliantie aansluiten of je kan er zelf eentje maken. Met je alliantie kan je dan pacten sluiten met anderen of je kan dan tegen anderen oorlog voeren. Er is echter één nadeel van dit spel: het lijkt erg op o-game, maar laat dit je spelplezier niet afpakken. (nvdr. Geen idee waar dit nu precies over gaat…)

Een (e)l(etr)ikje verf Als we een li(n)kje verf overhebben voor 5BI, dan hebben we zeker ook een (e)l(elektr)ikje verf over voor 5 en 6 WEWI 6. Zij mogen dit schooljaar genieten van een aantal exclusieve sessies ‘Seminarie’. Mevr. De Keyser geeft enkele woorden uitleg… MV Seminarie wordt modulair gegeven. Dit wil zeggen dat in de loop van de derde graad vier modules aan bod komen. De bedoeling is kennis te maken met de praktische kant van de wetenschappelijke kennis die ASO leerlingen in de derde graad opdoen. Tegelijk ervaren de leerlingen dat kennis en praktijk hand in hand samen gaan. In het vijfde jaar komen de modules elektriciteit en pneumatica aan bod. In elektriciteit wordt gedurende 20 uur de werking en sturing van elektromotoren uitgebreid bestudeerd (theoretisch en praktisch). Dit sluit volledig aan bij de lessen fysica (elektromagnetisme). In pneumatica wordt gedurende 20 uur de automatisatie met perslucht en via PLC (programmeren) bestudeerd. Dit sluit aan bij de lessen fysica van het vierde jaar (druk). 68 In het zesde jaar worden deze twee modules gecombineerd om een muziekorgel op perslucht te maken. Er wordt vertrokken van een bestaand product en de leerlingen combineren hun kennis uit het vijfde jaar om een melodie te programmeren. De sturing van de motor wordt gebruikt om verschillende octaven te bekomen (snelheid van de motor veranderen). Deze drie modules gaan door in de lokalen van VTS. In de laatste module gaan we verder met chemie. Er worden een vijftal industriële proeven uitgevoerd, zodat de leerlingen kunnen kennis maken met chemisch onderzoek in de industrie. Deze laatste module wordt gegeven in het lab van Sint Carolus.

Enkele raden ...

- MOS - Leerlingenraden

Dat de leerlingen en de leerkrachten van Berkenboom geen ‘zittend gat’ hebben, staat als een paal boven water. Om het laatste restje eventuele twijfel daaromtrent alsnog weg te nemen, stelt de leerlingenraad van de eerste en de tweede graad zich graag aan u voor. Ook de werkgroep MOS laat opnieuw van zich horen! MV

MOS : een nieuwe start

MOS staat voor Milieu Op School. Deze denken doegroep kende een nieuwe start in november. Een 15-tal leerlingen en een 4-tal leerkrachten zitten elke maand samen rond tafel en denken na over hoe we op school duurzamer kunnen omspringen met onze omgeving en onszelf. Daarnaast staan steeds een 10-tal leerlingen paraat om de geplande acties mee uit te voeren. Wat staat er voor dit schooljaar nog op het programma? We trekken enkele actiepunten door van vorige jaren: de maandelijkse gezonde dag, de jaarlijkse dikke truiendag, de vervanging van zilverpapier door broodzakken of eetdozen,… Er zijn echter ook nieuwe actiepunten: de verkiezing van de groenste klas, de organisatie van een milieuquiz of misschien wel een hele milieuweek, … Ben ook jij geïnteresseerd, maar heb je de stap nog niet gezet? Je bent van harte welkom op onze maandelijkse vergaderingen (zie de data op onze groene affiche) of in de actiegroep. Neem gerust contact op met Lien Van Hoyweghen (5B2). Ze zal je met open armen ontvangen!

Ook dat nog ... Renate Dorrestein Hallo! Je zult zeggen, wie is daar, maar ik ben Fiebie Koolveld ik ben dertien ik ben voor niemand bang. Ik heb mijn nieuwe h&m-topje aan. Ik heb twee mobieltjes, een laptop, een Tom-Tom en een Xbox. Allemaal van Johnny gekregen. Ik ben Johnny’s mascotte. Ik breng hem geluk. Daarom woon ik bij hem in huis. We hebben een jacuzzi in de tuin, en een witte rat die Baby heet. Iedere ochtend als ik wakker word, denk ik meteen: Gaaf, ik ben nog steeds hier, bij Johnny.

Maak kennis met Fiebie Koolveld, de dertienjarige heldin, dochter van een spermadonor en een overleden moeder. Haar naam is een verbastering van Phoebe Caulfield, de zus van de hoofdpersoon uit J.D. Salingers legendarische roman Catcher in the Rye Bij haar op het schoolplein maken minderjarige dealers de dienst uit, in garageboxen en fietstunnels voltrekken zich duistere zaken, en volwassenen geven niet thuis. Vaak heeft Fiebie het gevoel dat zij de enige op aarde is die zou willen dat iedereen wat minder gemeen was. Wanneer haar beste vriendinnetje op een dag spoorloos verdwijnt, begint Fiebie, in de hoop haar terug te vinden, aan een lange zwerftocht door de stad. Opgejaagd door een griezelige jongen die erop uit is háár te laten verdwijnen, dromend over haar moeder en hunkerend naar Johnny, bij wie ze in huis woont, belandt ze tenslotte bij Van Hamelen, expert in het opsporen van vermiste meisjes. En dan komt ze niet alleen achter bepaalde economische wetten, Fiebie Koolveld ontdekt ook zichzelf. Ik heb vanochtend speciaal het armbandje omgedaan dat Sacha laatst voor me heeft gevlochten, van blauwe en groene draadjes die glimmen als het haar van onze barbies van vroeger. Als ze ziet dat ik het draag, begrijpt ze meteen dat ik het wil goedmaken en dan is ze vast niet meer boos op me. Barbie rijmt trouwens op xtc, alibi, energie en mp3. Wat een mooi rijtje! Het hele weekend heb ik om de vijf minuten op allebei mijn mobieltjes gekeken, maar er kwam geen enkel sms’je. En nu kan ze elk moment opduiken. Ik scan het hele plein. Waar blijft ze toch? Ik haal een mobiel uit mijn rugzak en kies Sacha’s nummer. De telefoon gaat over, en dan hoor ik de klik van de voicemail. Ingespannen luister ik naar het welkomstbericht dat ik zelf een paar weken geleden voor haar heb ingesproken. We waren toen echt zowat doodgegaan van het lachen. ‘Sas,’ fluister ik in het toestel. ‘Sas, waar ben je? Wat is er gebeurd? Bel je me?’ Maar Sacha belt Fiebie nooit meer terug. Ze raakt verstrikt in een prostitutienetwerk en dan staan er op een dag twee agenten op de stoep…

Renate Dorrestein heeft in haar nieuwste boek “Echt sexy” een duidelijke boodschap : de jeugd van tegenwoordig ontspoort omdat volwassenen van tegenwoordig de jeugd láten ontsporen. Zelf weigeren ouders volwassen te worden maar ze dwingen wel hun kinderen om te vroeg volwassen te zijn. De auteur laat zien wat er gebeurt als de volwassenen het laten afweten en kinderen daardoor geen kind meer kunnen zijn.

Lees het boek en vertel ons wat je ervan vond. Lucile Hemelaer

Ook dat nog ... Frans Bauer “Zeg me wat ik moet doen…” Citaat : “Mensen die op een beestachtige manier andere mensen van het leven be-

roven, die verdienen geen respect. Neem nu die Hans Van Themsche. Die gast verdient wat mij betreft geen rechtzaak. Het is toch bewezen dat hij het gedaan heeft? Ik zie het zo : het geld dat nu in advocaten en zo gestoken is, dat hadden ze beter kunnen besteden aan een grote ijzeren kooi om hem de rest van zijn leven in op te sluiten. Het klinkt misschien hard, maar ik vind het wel rechtvaardig.” Frans Bauer in Humo, vervolgens geciteerd in De Standaard van 16 oktober 2007.

Zesdejaars hebben in oktober een week lang de krant De Standaard gelezen. Daarin kwamen ze het bovenstaande citaat van Frans Bauer tegen. De opdracht voor Nederlands luidde: schrijf een lezersbrief naar de krant in verband met dit citaat. Journalisten van De Standaard waren vervolgens zo vriendelijk om de redactie van Berkengeruis een paar van deze reacties door te mailen. Lees even mee…klinken onze leerlingen niet veel verstandiger?! Lucile Hemelaer

Reactie 1 Ook criminelen hebben rechten. Zo hebben we dat geregeld in onze beschaafde maatschappij. Het willekeurig bepalen van de straf die een crimineel verdient, is iets wat thuishoort in een dictatoriale staat maar zeker niet in een democratisch land als België. Het is ook gevaarlijk om de gemeenschap of de familie van slachtoffers te laten beslissen over de strafmaat. Zij moeten het drama verwerken en zijn daardoor niet in staat om objectief te oordelen. We moeten streven naar een evenwicht tussen de bescherming van onze maatschappij enerzijds en de rechten van criminelen anderzijds. Deze laatsten moeten nieuwe kansen krijgen en moeten worden begeleid… ze moeten niet zomaar opgesloten worden. Daarom vind ik plaatsing van dit citaat in De Standaard, zonder context, zeer provocerend! Onze maatschappij is nog bezig met de verwerking van dit trauma. Uitspraken van populaire zangers als Frans Bauer brengen zijn vele fans alleen maar op verkeerde ideeën. (Kwinten Ronse , 6 D)

Reactie 2 Ik heb het citaat van Frans Bauer in De Standaard gelezen en wil hier vermelden dat zijn uitspraken loodrecht staan op de basisprincipes van het democratische rechtssysteem dat, naar ik meen, ook in Nederland van kracht is. Als de heer Bauer zo nadrukkelijk voorstander is van het opsluiten van criminelen zonder eerlijk proces, kan hij beter alvast beginnen te wennen aan de ijzeren kooi. Vroeg of laat zal iemand wel het lef hebben om de heer Bauer aan te geven wegens geluidsoverlast. Over rechtvaardigheid gesprokenâ&#x20AC;Ś (Lennert Nevejans, 6D)

Reactie 3 Volgens Frans Bauer verdienen sommige criminelen geen rechtszaak. Zonder persoonlijk te worden wil ik toch zeggen dat dit niet bepaald een goede oplossing is. Waar gaan we naartoe met onze democratie en het beginsel van rechtsgelijkheid als een Nederlandse charmezanger voor ons gaat bepalen wie een eerlijk proces verdient en wie niet? Natuurlijk heeft meneer Bauer overschot van gelijk als hij duidelijk afkeurt wat Hans Van Themsche heeft gedaan. Een andere reactie is niet mogelijk. En natuurlijk mag ook Frans Bauer zijn mening geven over deze zaak. Maar hij heeft hier duidelijk even lang over nagedacht als over zijn liedteksten. (Mieke Van Houtte, 6 E)

Reactie 4 : Beste Frans, heb je even voor mij? Zoniet, maak dan maar gauw wat tijd voor me vrij. Op 16 oktober kwam ik in de krant jouw citaat tegen en ik vroeg me af: ben jij niet verlegen? Iedereen heeft recht op een eerlijk proces en wie veroordeeld wordt, verdient een rechtvaardige straf. Dieren horen thuis in kooien, mensen nooit. Jouw lach maakt mij dus helemaal niet blij. (Maarten Bauwens, 6 E)

FAMILIENIEUWS GEBOORTEN

Jirte

2e kindje van Bert en Nele (EcWi’96) De Geest-Van Hooste. Kleindochter van Marie-Rose Buslot (secretariaat). Geboren op 19 juni 2007.

Janne

1e kindje van Lieven en Kathleen (leerkracht) VanhaverbekeVerhulst. Geboren op 31 juli 2007.

Stiene

2e kindje van Joost (leerkracht) en Lindsey Onghena-Meul. Geboren op 17 augustus 2007.

Victor en Cisse

3e en 4e kindje van Niki (leerkracht) en Kathleen (LaMt ’97) Van de Vyver-Van de Velde. Geboren op 4 september 2007.

Ella

1e kindje van Jeroen en Wendy De Vreese-De Rycke. Kleindochter van Jeanine Baeke (oud-medewerkster secretariaat). Geboren op 7 september 2007.

Nell

2e kindje van Johan en Wendy (WeWi’96) Van Bogaert-Speelman. Geboren op 22 september 2007.

Arne

1e kindje van Filip en Mieke (leerkracht) Seghers-Heyrman. Geboren op 27 september 2007.

Lotte

1e kindje van Rudi en Tania (WeA’90) Van Kerchove-Maes. Geboren op 30 september 2007.

Marie

1e kindje van Koen en Astrid (BoIn’88) Van Olmen-Behiels. Geboren op 16 oktober 2007.

Nette

1e kindje van Willem en Tina De Klerck-Heirbaut. Kleindochter van Katrijn Van Vaerenbergh (leerkracht). Geboren op 26 oktober 2007.

Margot

4e kindje van Luc en Hilde (Econ’88) Geeroms-Opsomer. Geboren op 30 november 2007.

Arthur

1e kindje van Kristof en Soetkin (LaMt’95) Cauchie-Vercruyssen, kleinkind van Chris Burm (leerkracht). Geboren op 7 december 2007.

HUWELIJKEN Patricia Pyl (leerkracht) en Joris Van Haver huwden op 14 juli 2007. Sara Van Brussel (La Wi8’98) en Thomas Janssens huwden op 14 juli 2007. Ana Castano en Berend Praet (WeWi6’03) huwden op 20 oktober 2007.

JUBILEUM Eerwaarde zuster Aleydis vierde haar 50-jarig kloosterjubileum op 5 augustus 2007.

OVERLIJDENS De heer Franz Bogaert, grootvader van Evelien Bogaert (6 e5 LaWi6). Overleden te Beveren op 7 juni 2007. Mevrouw Mathilde Eeckelaert, grootmoeder van Anne-Sophie (EcMt’07) en Annelynn (2b Mod Wet) Masson. Overleden te Sint-Niklaas op 25 juni 2007. Mevrouw Josée Kuypers, grootmoeder van Cedric Roels (2d Mod Wet). Overleden te Antwerpen op augustus 2007. Mevrouw Yvonne Ellegiers, oma van Joost Onghena (leerkracht). Overleden te Mortsel op 29 augustus 2007. Eerwaarde Zuster Stanislas, zuster van de H. Vincentius, oud-directrice. Overleden te Sint-Niklaas op 27 juli 2007. De heer Peter De Keyzer, oom van Inge (WeWi6’99) en Tina (MtWe’03 en leerkracht) De Keyzer. Overleden te Merksem op 5 september 2007.

Mevrouw Greet Van den Wyngaert, (Econ’80), moeder van Astrid (EcMt’07) en Katinka (4c Wet). Overleden te Sint-Niklaas op 8 september 2007. Mevrouw Yvonne Pauwels, grootmoeder van Sander (LaWi8’07), Mats (5d4 WeWi8) en Kaat (1d Mod) Van Goethem. Overleden te Sint-Niklaas op 10 september 2007. De heer André De Loor, grootvader Rani De Wolf (1a Mod). Overleden te SintNiklaas op 11 september 2007. De heer Gustaaf Mels, grootvader van Nick (WeWi6’07) en Nathalie (5c2 WeWi6) Mels. Overleden te Sint-Niklaas op 15 september 2007. Mevrouw Martha Buytaert, grootmoeder van Ann Vanderheyden (5c3 MtWe). Overleden te Sint-Niklaas op 21 september 2007. Mevrouw Aline De Letter, overgrootmoeder van Aline (2d Mod Wet) en Mahen (1f Lat) Vermeulen. Overleden te Beveren op 28 september 2007. Mevrouw Maria Loret, schoonmoeder van Chris De Witte (leerkracht). Groot77 moeder van Elke (4MtWi’96), Jonas (5EcMt’02) en Geert (BoIn’02) Hoof. Overleden te Sint-Niklaas op 4 oktober 2007. De heer Tion Séry, grootvader van Eline (4c Wet) en Cedric (2e Lat) Bohi, schoonvader van Agnes Heylen (WeA’79). Overleden in Afrika op 4 oktober 2007. Mevrouw Josée Heerwegh, grootmoeder van Gilles (2Mod’07) en Manon Oris (2b ModWet). Overleden te Temse op 9oktober 2007. Mevrouw Maria Huybrechts, grootmoeder van Jolien Declerck (1b Mod). Overleden te Sint-Niklaas op 26 november 2007. De heer Gerard Verwulgen, grootvader van Jens Verwulgen (1a Mod). Overleden te Belsele op 26 november 2007. Mevrouw Miet Hoffman, moeder van Magda De Grave (secretariaat), grootmoeder van Els (Econ’87) en Lieve (Econ’89) Roggeman, overgrootmoeder van Quinten De Cauwer (1a Mod). Overleden te Sint-Niklaas op 2 december 2007.

Berkengeruis is het werk van vele handen. Zonder deze handen zou ons schoolblad nooit tijdig van de persen rollen. Berkengeruis is niet alleen voor, maar ook van de leerkrachten en de leerlingen. Het is dan ook gepast om al deze handen te bedanken. Dus bij deze: Dank je, iedereen en in het bijzonder zij die hebben meegewerkt aan deze editie van Berkengeruis. U was en bent nog steeds een fantastisch team.

Ziezo, dit was het einde van het eerste deel van Fozzyâ&#x20AC;&#x2122;s moppentrommel. Nog eentje dan... Wat is toppunt van geduld? Een visje op de muur tekenen en wachten tot het wegzwemt. 78

75 53

Voelt u zich ook geroepen om af en toe een stukje te schrijven voor Berkengeruis? Aarzel dan niet en kruip in je pen. Beschreven papieren mag u deponeren in het bakje van M. Verougstraete. Digitale brieven zijn nog steeds welkom op berkengeruis@yahoo.com, digitale fotoâ&#x20AC;&#x2122;s zijn welkom op berkenfoto@gmail.com