Ιωάννης (Γιάγκος) Σακελλαρόπουλος

ΓΕΩΡΓΙΟΥ Θ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΙΩΑΝΝΗΣ Δ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΣ Ένας φλογερός πατριώτης απ’ το Λιβάδι Ολύμπου

Μακεδονική Ζωή (τεύχος 315 – Αύγουστος 1992) Ψηφιακή επεξεργασία: Γαζέτης Γιάννης

Παρά το γεγονός ότι ήταν αδερφός του πατέρα μου και καθόμασταν στο ίδιο σπίτι και έζησα μαζί του δεκαπέντε χρόνια, μου είναι δύσκολο να σκιαγραφήσω την προσωπικότητα του γιατρού Ιωάννου Σακελλαροπούλου, που ήταν τόσο μεγάλη, ώστε ό,τι κι αν επιχειρήσω να γράψω θα είναι κατώτερο της πραγματικότητας. Ήταν

φλογερός

πατριώτης,

διακεκριμένος

επιστήμων,

φιλάνθρωπος,

υπομονετικός άφησε βαθιά τα ίχνη της παρουσίας του απ' όπου κι αν πέρασε. Άνθρωπος, με όλη τη σημασία της λέξεως, για τον οποίο πρέπει να υπερηφανεύεται το Λιβάδι Ολύμπου και το Νυμφαίον. Αναφέρω το Νυμφαίον γιατί πάντοτε το θεωρούσε ως δεύτερη πατρίδα του, καθώς εκεί έζησε πάνω από είκοσι χρόνια και είδαν το φως της ημέρας τα πέντε παιδιά του. Γεννήθηκε στο Λιβάδι Ελάσσονος στις 20 Ιανουαρίου 1866, όπου έμαθε τα πρώτα γράμματα από τη μητέρα του Μαρία, το γένος Παπαγρηγοριάδη (Παπαγκιώνα), ανεψιά του Μακεδονομάχου Αγα- θαγγέλου, Επισκόπου Πέτρας, Βοδενών και Στρωμνίτσης, για τον οποίο έχω γράψει σχετικά στη «Μακεδονική Ζωή». Ο Γιάγκος αφού τελείωσε το σχολαρχείον Λιβαδίου, παρακολούθησε τα Γυμνασιακά μαθήματα στην Τσαριτσάνη και στη Λάρισα απ' όπου αποφοίτησε με άριστα τo έτος 1883. Το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου εγγράφεται στην Ιατρική Σχολή Αθηνών. Αποφοίτησε το 1888. Τότε παντρεύεται τη Θεανώ, θυγατέρα του Δημ. Δήμου και ανεψιά του διάσημου γιατρού της Θεσσαλονίκης Ελευθ. Χατζηκώστα, λιβα- διώτικης καταγωγής. Αμέσως μετά μεταβαίνει για μεταπτυχιακές σπουδές στην Κωνσταντινούπολη, όπου παρέμεινε επί ένα έτος περίπου. Το φθινόπωρο του 1889 μετά από προτροπή της Ελληνικής Κυβερνήσεως εγκαθίσταται στη Νέβεσκα, σημερινό Νυμφαίον, στην περιοχή της οποίας, όπως άλλωστε σε ολόκληρη τη Μακεδονία, οργίαζε η Βουλγαρική προπαγάνδα. Η

συμπεριφορά του στο Νυμφαίον ήταν υποδειγματική. Ως επιστήμων, σπάνια έπεφτε έξω στη διάγνωση των ασθενειών. Ως άνθρωπος, ήταν αξιέπαινος. Ποτέ δεν

έπαιρνε

χρήματα

από

τους

φτωχούς.

Δούλευε

με

κοντότα

(Σημ.

Οικογενειακός γιατρός με ετήσια αμοιβή). Η πνευματική, κοινωνική και εθνική δράση του στη Νέβεσκα ήταν σημαντική. Το σημερινό Νυμφαίον θεωρούνταν τότε κεφαλοχώρι, γιατί το αποτελούσαν μορφωμένες και πολύ πλούσιες οικογένειες. Ήρθε αμέσως σε επαφή με τα πνευματικά και πατριωτικά στοιχεία του χωριού. Έγινε ενεργό μέλος της υπό τον Τάκη Γκόλνα επιτροπής Μακεδονικού Αγώνα που την αποτελούσαν οι εκλεκτοί και φλογεροί πατριώτες: Γιώργος Σούρλας, Δημ. Μιχαηλίδης, Νίκος Γιάγκος, Νίκος Λιάτσιος κ. α. Η επιτροπή χρηματοδοτούσε και τροφοδοτούσε με τρόφιμα και όπλα τα ελληνικά ανταρτικά σώματα που δρούσαν στη Βόρεια Μακεδονία. Ειδικότερα ο Γιάγκος συνεργάστηκε με τον Παύλο Μελά και με τον ξακουστό για την εθνική του δράση οπλαρχηγό Τσιόντα Βάρδα. Οι τραυματίες και οι άρρωστοι αντάρτες στον Σακκελαρόπουλο κατέφευγαν για να τους

θεραπεύσει.

Χάρη σ' αυτόν και στους

Νεβεσκιώτες

πατριώτες η Ρουμανική προπαγάνδα δε βρήκε

πρόσφορο

έδαφος

για

αναπτυχθεί.

να Οι

Το Λιβάδι Ελασσώνος, όπον γεννήθηκε ο Ιωάννης Σακελλαρόπουλος

Βούλγαροι κομιτατζήδες που αντιλήφθηκαν την πολύπλευρη εθνική δράση του γιατρού,

τρεις φορές αποπειράθηκαν να τον δολοφονήσουν, πράγμα που τον ανάγκασε να εγκαταλείψει κρυφά τη Νέβεσκα το 1910, ύστερα από διαμονή 20 ετών, προς μεγάλη λύπη των καλών Νεβεσκιωτών. Στον ανδριάντα της επιτροπής Αγώνος του χωριού αναγράφεται σε περίοπτη θέση και το όνομα του γιατρού. Από τη Νέβεσκα εγκαθίσταται στην Κατερίνη όπου παρέμεινε 15 μήνες περίπου. Εκεί συνδέεται με τον Επίσκοπο Κίτρους Παρθένιο Βαρδάκα, πρόεδρο της επιτροπής Μακεδονικού Αγώνα επαρχίας Πιερίας. Την επιτροπή αποτελούσαν οι γιατροί Ζήνωνας, Ζουζακίδης, Χριστόδουλος και οι έμποροι Γ. Ζιώγας, Ντάλλιος, Λουναρίδης, Φαϊτης, Ν. Δίκας κ.α. Ως μέλος της ο Σακελλαρόπουλος εργάζεται για την ενίσχυση των ανταρτικών σωμάτων που δρούσαν στον Όλυμπο και στη Δυτική Μακεδονία, ευρισκόμενος πάντοτε σε επικοινωνία με την επιτροπή Αγώνα του Νυμφαίου, στην οποία αναφέρθηκα παραπάνω. Το Μάιο του 1911, γιορτή της Αναλήψεως, πηγαίνει για οριστική εγκατάσταση στην ιδιαίτερη πατρίδα του το Λιβάδι. Εκεί σχηματίζει αμέσως, υπό την προεδρία του, επιτροπή Μακεδονικού Αγώνα σε συνεργασία με τους ήδη υπάρχοντες υπό τον I. Προκόβα Μακεδονομάχους και συγχρόνως φροντίζει για την πνευματική ανάπτυξη των συγχωριανών του. Παράλληλα συνεχίζει την επαφή του με τις ανταρτικές ομάδες της Δυτικής Μακεδονίας. Το φθινόπωρο του 1911 διορίζεται από τους προύχοντες του χωριού δήμαρχος, θέση στην οποία παρέμεινε επί μία επταετία περίπου.

Όταν ο Ελληνικός Στρατός μάχεται στο Σαραντάπορο,

ο

δήμαρχος

Λιβαδίου

στέλνει τον Αντώνη Περδίκη και άλλα παλικάρια από το Λιβάδι στον αρχιστράτηγο Κωνσταντίνου

για

να

τον

βοηθήσουν

επειδή γνώριζαν καλά την περιοχή. Χάρη στην βοήθεια των ντόπιων της επαρχίας Ελάσσονος, η νικηφόρα προέλαση του Ελληνικού Στρατού στην περιοχή αυτή έγινε με λιγότερες απώλειες. Αμέσως μετά την πτώση του Σαρανταπόρου ο δήμαρχος 0 Ιωάννης Σαχελλαρόπουλος με τη γυναίκα τον Θεανώ, θυγατέρα του Δήμ. Δήμου

και

πολλοί

Λιβαδιώτες

κατέβηκαν

στο

Σαραντάπορο όπου ο Σακελλαρόπουλος προσφώνησε τον Αρχιστράτηγο, και τότε

διάδοχο, Κωνσταντίνο. Όπως έλεγε αργότερα ο οπλαρχηγός και μετέπειτα πρόεδρος Κοινότητος Λιβαδίου Γεώργιος Σαλαβάτης που ήταν παρών, τόση ήταν η συγκίνηση του Αρχιστρατήγου από τον γεμάτο πατριωτικό παλμό λόγο του γιατρού, ώστε τον έσφιξε στην αγκαλιά του και τον ασπάσθηκε. «Ποτέ δε φανταζόμουν, είπε ο Αρχιστράτηγος, ότι σε ένα μικρό ορεινό χωριό (εννούσε το Λιβάδι) θα βρω έναν τόσο μεγάλο άνδρα». Κατά την περίοδο του εθνικού διχασμού και συγκεκριμένα το 1917, διαμένει στην Κατερίνη όπου συνδέεται φιλικότατα με τον Γάλλο Διοικητή των συμμαχικών στρατευμάτων (Αντάντ) νότιας πτέρυγας Στραγητό Ντεσπρέ και τον υποδιοικητή Σ. Ντετρώ, διότι μι- λούσε άπταιστα τα γαλλικά και τα τουρκικά. Επίσης ήταν φίλος κ α ι συνεργάτης των εν Θεσσ α λ ο ν ί κ η πατριωτών Δημ. Δίγκα, Αλεξ. Ζάν- να, Π. Αργυρ ό π ο υ λ ο υ μαζί με τους οποίους λέγεται ότι συ-

νέβαλε στη μ α τ α ί ω σ η του σχεδίου των Αγγλογάλλων (μετά την πτώση του Ρούπελ) να γίνει η Θεσσαλον ί κ η πρωτεύουσα της Σερβίας. Έ ζ η σ ε κ α ι πέθανε φτωχός τον Απρίλιο του 1927 από κήρωση του ήπ α τ ο ς στο Νοσοκομείο « Ε υ α γ γ ε λ ι σμός» της Αθ ή ν α ς . « Η μόνη περιουσία μου, έλεγε, είναι τα πέντε παιδιά μου, τα οποία ανέθρεψα στην ωραία δευτέρα πατρίδα μου, την Νέβεσκαν». Ο καλός αυτός Σαμαρίτης, ο αγνός και φλογερός πατριώτης και δημοκράτης, ας γίνει παράδειγμα για τη νέα γενιά της πατρίδας μας, ιδιαίτερα σήμερα που χρειάζεται να παλέψουμε ξανά εναντίον των ίδιων εχθρών. Γ. Θ. ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΣ