Hotel Residentie Slenaeken
De beroemde Limburgse gastvrijheid is hier momenteel niet te vinden
In deze tijd voelt het een beetje ongepast om al te kritisch te zijn. Geen enkele sector in Nederland is zo zwaar getroffen door de coronacrisis als de horecasector. Mag je dan nog een kritische noot hebben als een verblijf in een hotel zwaar onder de maat is? Een kritische noot mag best, vinden we, maar een klein beetje loyaliteit is ook op zijn plaats. ‘Dat vinden wij ook wel, maar de manier waarop Jan Bras van Hotel Residentie Slenaeken met ons omging dat kan echt niet hoor. Hoe zwaar je het ook hebt: als je je werk niet aankunt, dan moet je iets anders gaan doen, ‘aldus Jos van der Gun (73).
Jos en zijn vrouw waren echt toe aan een paar daagjes weg en ze hadden zich meer dan verheugd op een verblijf in Zuid-Limburg. Door gezondheidsproblemen en coronavoorzichtigheid had het echtpaar de reservering in overleg met het bedrijf ‘Voordeeluitjes’ verplaatst, iets dat ze zelf erg jammer hadden gevonden. Jos: ‘We gingen er op 13 september al met een wat dubbel gevoel naartoe. Dat komt, omdat we in augustus waren gebeld door de eigenaar die ons op barse toon vroeg waarom we niet kwamen opdagen. Het was alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg, want we hadden het gewoon netjes geregeld met het boekingsbedrijf.’ Net een strafkamp Op de dag van aankomst werd echtpaar van der Gun naar eigen zeggen op haast militaire toon welkom geheten en op de coronapijlen gewezen, waarna er nog een paar dienstmededelingen volgden over de etenstijden en de kamer. Ruimte om het ijs te breken met een grapje, dat was er niet. Jos: ‘Ik snap heel goed dat zo’n hotel niet op zo’n virus - met al die verplichte maatregelen - zat en zit te wachten. Dat je mensen moet vragen naar hun gezondheidssituatie is ook helemaal niet erg, verplicht zelfs. Maar als je dat op zo’n kille manier doet, dan lijkt het alsof je in een strafkamp opgesloten gaat worden. We waanden ons bijna een stel criminelen die iets heel ergs verkeerds hadden gedaan. En dat, terwijl we ons heel
12 | Horecavizier 13
gewoon gedroegen. Als gast in de horeca betaal je voor gastvrijheid, je wilt even uit de dagelijkse sleur. Als het alleen ging om een bed en eten, dan hadden we ook thuis kunnen blijven.’ Lastige gasten Horecamannen en -vrouwen zijn eigenlijk altijd harde werkers met honderd en één talenten waarmee ze de wens van gast proberen te overtreffen. En vaak lukt dat ook. Soms krijg je helaas ook te maken met ‘lastige gasten’. Dat zijn mensen die niet alles voor zoete koek slikken. Voor deze groep moet je soms wat harder lopen om het ze naar de zin te maken. Jos: ‘Ik vind dat wij absoluut geen lastige klanten zijn. En zelfs al hadden we wel wat extra eisen gesteld aan aandacht of het eten, dan was het hun taak geweest daar iets mee te doen. Professionaliteit houdt ook in dat je om kunt gaan met vragen die je niet verwacht. Krijg je kritiek en kun je daar niet mee omgaan? Dan stuur je een collega om de gast verder te bedienen of je haalt een truc uit de kast waarmee je de sfeer weer verbeterd. Vanzelfsprekend vinden wij ook dat je je als gast netjes en voorkomend behoort te gedragen als je ergens op bezoek bent en dat deden we ook.’ Het is de toon die de muziek maakt Zeuren over de reusachtige Apenboom die het uitzicht naar buiten vanuit de kamer versperde, wil Jos niet. Ook kan hij er begrip voor opbrengen
